Luisterend naar die krachtige zware stem en de christelijke blijmoedigheid in 'Ain't No Grave Can Hold My Body Down' zou je niet verwachten dat het uit de kleine blanke Brenda zou komen. Hoewel het gevaarlijk spel is om aan de uitvoering van Sister Rosetta Tharpe te twijfelen, steekt ze deze naar de kroon. Het zal de luisteraar weinig verbazen dat Brenda Patterson veel in de katoenvelden was te vinden en daar de 'spirituals' leerde van de hard zwoegende negers. Evenmin dat haar stem iedere zondag in de kerk een podium kreeg.
Nadat een medewerker van Epic de talentvolle zangeres had gespot in een club, kwam de elpee 'Keep On Keepin' On' uit. Epic had haar gekoppeld aan een 'indianengroep' die ze net hadden gecontracteerd. Lolly Vegas had dan ook een vinger in de pap voor wat betreft de arrangementen op de plaat. De naam van die groep? Redbone! Die mochten later ook nog eens een plaatje maken...
En toch was dat Redbone-geluid meteen helemaal aanwezig. Je zou kunnen stellen dat Redbone de stem van Brenda ontbeerde. Het maakt in ieder geval wel duidelijk hoe goed ze bij elkaar passen. 'Sometimes good things come together', noemt Brenda de samenwerking op de hoes.
Ze zou nog vele platen opnemen, maar helaas zijn die niet zo rauw als haar debuut. 'West Window Song' brengt als openingstrack je meteen in de goede stemming. Misschien loopt mijn vergelijking mank, maar ik denk aan het geluid van 'Baby Love' van Mother's Finest, de plek waar soul, stevige rock en funk ontmoeten. Op de latere platen moest Brenda het doen met gelikte orkestraties. Loop, als het even kan, met een boog om deze platen heen!
Hoewel er geen slecht nummer op staat, koester ik een bijzondere liefde voor het gedragen 'Sun Comes Up'. De jongens van Redbone hebben even pauze en dus horen we de stem van Brenda met een orkest. Even had het gedreigd mijn allerlaatste plaat te worden, maar gelukkig mag ik er nog steeds van genieten. En hopelijk nog vele jaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten