20 Years Ago Today: 284

Als ik niet zo'n perfectionistische (in ieder geval qua blog) zeurpiet was, had niemand het gemerkt. Wie weet hier nu dat ik 284 kocht op 1 februari in plaats van 31 januari? Wie zou zich er druk over maken? Ik dus! Maar ik ben vandaag de hele dag bezig geweest met de voorbereiding van deze en de Schijnwerper (deze week rondom Agua De Annique en The Gathering), een alternatief heb ik zo snel niet voor handen en dus vandaag in plaats van morgen: Nummer 284 in combinatie met een haatdraaier!

Op 1 februari 1991 was het exact vier jaar geleden dat 'Livin' On A Prayer' op zijn hoogste plek stond, nummer 2 achter 'Showing Out' van Mel & Kim. Maar in zijn korte leven was Bon Jovi zijn fotohoes al kwijt geraakt. De gevraagde gulden was dik betaald.

Het mag opmerkelijk heten dat ik nog zoveel heb van Bon Jovi, hoewel ik het nooit veel soeps heb gevonden. 'You Give Love A Bad Name' heb ik een beetje 'geleend' van één van mijn trouwste volgers (sorry broer), 'Wanted Dead Or Alive' en 'Blaze Of Glory' komen uit het Sneker café De Koopermolen en in Engeland kocht ik twee exclusieve jukebox-persingen van 'Always' en 'Bed Of Roses'.

Tweede kerstdag 2004 draai ik in het pas geopende Classics, waar ik op zondag Rockclassics draai. De vaart zit er goed in met 'Thunderstruck' van AC/DC, als een klant om 'Bed Of Roses' vraagt. Ik ben hem een klein beetje vergeten. Van ome Ron, de baas, moet ik meteen verzoekjes draaien, ook al levert het een overgang van niets op. En zo volgt die dweil, traag als stroop, op AC/DC. En ja, wat draai je erna?

De aanvrager vertelt later de reden van zijn verzoek. Ja, dat kende ik al. Jacco. Notoir horecapersoon. Aan beide zijden van de bar. Onderdeel van een clubje. Feestje hier, pilletje daar, shotje zus en snuifje zo. Het 'live fast, die young'-principe en dat deed Jacco! Volgens mij heeft hij zichzelf kapot gereden. Maar goed, zijn begrafenis werd druk bezocht en zijn favoriete nummer werd gedraaid: 'Bed Of Roses' van Bon Jovi.

Sindsdien zit de halve Steenwijker horeca te treuren bij dit nummer en ligt mijn set aan duigen. O ja, nog een verzoekje aan mijn dierbaren: Mocht ik plotseling komen te overlijden, willen jullie dan alstjeblieft niet bij wijze van eerbetoon mijn naam op de deur van de plee schrijven?

Eenmaal met de billen op de bril lees je op menig deur iets in de trant van 'Jacco R.I.P.'...

Schijt van 5: Boeren en scheten

Sideburner en Soul-X liggen prinsheerlijk in hun Maxicosi. ,,Sideburner boertje?". ,,Bwaaap!". ,,Grote jongen!". Pfff... Snif snif. ,,Ach jongens, wat is dit nu weer?". De boosdoener oogt vredig met die omgewaaide vetkuif voor zijn rechteroog. Soul-X haalt de speen uit zijn mond en legt uit. ,,Zusje heeft lekkere hapjes gemaakt". Ik sla de handen voor mijn ogen. ,,Wat dan?", vraag ik voorzichtig. Het antwoord komt vanuit de keuken: ,,In ketjap gemarineerde bruine bonen met goulash-saus en extra knoflook". Ik wil een sjekkie aansteken, maar Soul-X houdt me tegen. Een donderslag bij heldere hemel en een wolk gas brengt ons bij...

Vijf! Herman Brood was in 1977 aan een nieuwe carriére begonnen. Alles wat hij aanraakte, werd ruim uitgemeten in de media en uiteindelijk goud. Zou hij zelfs in staat zijn een carnavalshit te scoren? Hij bewees het in 1979 met 'Maakt Van Uw Scheet Een Donderslag' van De Breedbekkikkers. Destijds op 17, nu 12 plaatsen hoger.

Ik had ook overgeven voorgesteld, maar 'I Need Your Head' van Hasil Adkins heb ik al vaak genoeg genoemd. Op vier een plaat met een geluidje dat mij doet kotsen. Het is 'Get It On' van T.Rex. Na het zanggedeelte tegen het einde maakt Marc Bolan een moeilijk definieerbaar 'klakgeluid' met zijn mond. Anders dan bij bijvoorbeeld Miriam Makeba klinkt het vies, alsof hij een kunstgebit los zuigt van het gehemelte na het nuttigen van een kleverige maaltijd. Verder zweer ik bij mijn kunstzinnige maalstenen, maar dit is één van de walgelijkste momenten!

Dan op 3 'It's A Gas' van Alf Newman, een single uit de late jaren zestig. Het gas komt ditmaal niet van achteren, maar uit de mond. Feitelijk is 'It's A Gas' een 'Mr. Cannibal'-achtig mopje. Een erg knullig instrumentaaltje met telkens een boer in de 'break'. Alf kende nog niet het 'samplen' en nam ze dus 'live' op, met als gevolg dat de eerste boeren het sterkste zijn!

De man van 'I Put A Spell On You', Screamin' Jay Hawkins, vroeg in 1969 aandacht voor een kwaal die nimmer bezongen is. 'Constipation Blues' vertelt het verhaal van een patiënt die lijdt aan verstopping van het darmkanaal. Gelukkig voor hem komt het in de laatste minuut los, terwijl Hawkins simuleert wat er vanuit de wc-pot klinkt. Dankjewel Peter voor deze geweldige suggestie!

Op de eerste plaats een single die hier bijna 25 jaar geleden ook stond. Comic Relief, iets als CliniClowns, houdt jaarlijks in Engeland een benefietavond op televisie. Ieder jaar is er wel een artiest die belangeloos een single opneemt. In 1993 was dat bijvoorbeeld Right Said Fred met 'Stick It Out', maar verder merkt ons land weinig van de overzeese actie. Behalve dus in 1986.

Stop een punker, een hippie, een vetkuif en een hooligan in een huis en je hebt The Young Ones. Niet geheel toevallig genoemd naar een hit van Cliff Richard uit 1962. Cliff nam samen met Hank Marvin een nieuwe versie op van diens' eerste Engelse nummer 1-hit en The Young Ones mochten het verder aankleden. Die rollende boer na het eerste refrein doet me over 25 jaar waarschijnlijk nog grinniken! Daar had Alf Newman nog van kunnen leren.

Zusje komt de keuken uit gesneld. ,,Wanneer kom ik in de Schijf?". Sideburner en Soul-X gieren het uit. ,,Mandarijntjescake op drie". ,,Explosieve pudding op twee". De twee hebben de dikste lol. ,,Wie zijn die pummels?", vraagt ze. ,,Dat zijn je broers, zusje!". ,,Maar Gerrit, alstjeblieft...". Iemand vertelde me ooit dat je wel een erg laffe klootzak moest zijn om die smekende ogen te negeren...

En dus ruim baan voor zusje! 'Little Sister' of 'Sister Golden Hair' mag een naam hebben. Dus kom maar op met Ray, Jane of Ursula. Want zussen doen het voor henzelf. Titels met zussen, ook al neig ik tot 'Hou Van Mij' van Het Goede Doel. Na een mooie liefdesverklaring mogen we haar voor rot schelden, want...

Over 2 weken is het Valentijnsdag en draaien wij de zaken om. Wat zijn de fraaiste muzikale verwensingen, afzeikplaten en andere haatverklaringen?

een frisse jurk

Ja. Ik heb er vaker last van. De middag vóór het draaien. Een jaar geleden nog was ik de hele dag in het spier geweest om platen te zoeken, nu staan de kroegkneiters sinds Nieuwjaarsdag in de gang. Klaar om vanavond in de taxi te worden gehesen, maar héél stiekem hoop ik dat Jeroen nog belt om te 'cancellen'. Jeroen, Buze-vrijwilliger 'formerly known as Froggy', neemt vanavond afscheid en heeft me al in oktober vastgelegd. Bekende jaren tachtig-hits is de wens. Die heb ik uiteraard wel, maar geen zin om ze te draaien.

Het begint ook alweer te kriebelen. INRI, een deathmetalband, treedt aan en daar past de northern soul weer zo goed bij. Wablief? Tja, het klinkt bizar want het zijn uitersten, maar ik heb menig grindcore-avond aangevuld met northern soul...

Eentje druk ik er in ieder geval in: De directe energievoorziening die 'Cool Jerk' van The Capitols heet. Afgelopen week was het nog een bron van discussie. Ik heb maandag mijn liefde voor northern soul gemotiveerd op Golden Beat Years. Ome Willy beschouwt The Capitols als 'garage', wellicht omdat The Creation een cover opnam? Ik heb zelf de heruitgegeven single op Contempo, dat rond mijn geboorte verantwoordelijk was voor menig 're-issue' van moeilijk te vinden northern soul-krakers.

De albumhoes spreekt boekdelen. Het verkeersbord en de rood-wit-blauwe 'target' refereren aan de Britse mod-cultuur, de wegbereiders voor de latere term northern soul. De b-kant van de single, zeer toepasselijk 'Ain't That Terrible' genaamd, toont aan dat 'Cool Jerk' een zeldzame uitschieter is van de groep.

Deze zonnige zaterdag begon al heel northern soul met een 'wake up call' van Albert die al over een platenbeurs struinde. Hij vond een originele single van The Fantastic Four op het legendarische Ric-Tic-label uit 1967. Op Youtube komt het me erg midtempo over, maar met Impressions-achtige zang. Desondanks erg mooi! En van Ric-Tic gaat mijn hart sneller kloppen...

Dat ik al dit enthousiasme moet afblussen met steriele synths, daar moet ik even niet aan denken! Met deze temperaturen geldt dat eveneens voor een jurk, hoewel... het zou vanavond het debuut van Miss Fenjala kunnen worden?

20 Years Ago Today: 283

Op Golden Beat Years wordt sinds september wekelijks de Quinto gespeeld. Vijf fragmenten van één liedje, aan de deelnemers de opdracht de artiesten erbij te zoeken. Daar hebben we een week voor. Deze week draait het om vijf zangeressen die 'Over The Rainbow' hebben opgenomen. Afgelopen week had ik voor het eerst nul goed, toen ging het om 'Not Fade Away', maar dat had deels te maken met het malleur met de telefoon. Deze week ga ik er al eentje goed hebben? Het is een competitie, maar voor het eremetaal kom ik niet meer in aanmerking. Het is bovenal leuk en leerzaam!

Neem nu 'Don't Make Promises' van Tim Hardin. Van hem zijn 'Hang On To A Dream' en 'Reason To Believe' véél bekender, toch sloeg ik steil achterover toen ik twee weken geleden ontdekte hoeveel bekende artiesten het nummer hadden opgenomen. Hetzelfde gold voor 'Do You Believe In Magic' van The Lovin' Spoonful, onderwerp van één van de eerste Quinto's.

'Do You Believe In Magic', in Nederland werd het geeneens een hit, niet voor Spoonful, maar evenmin voor Shaun Cassidy om zomaar iemand te noemen. Wél in Amerika en daar vertegenwoordigde The Lovin' Spoonful een nieuwe lichting in de folkrock. En dus nam iedereen, van de 'Younger Generation' (waarover John Sebastian later schreef) tot gevestigde crooners deze en 'You Didn't Have To Be So Nice' op. Deze hits vormen samen de single die ik op zaterdag 26 januari 1991 kocht.

Hoewel de single begin 1966 een warm onthaal kreeg in kringen van de Hitweek, moesten we wachten tot in juni 'Daydream' uitkwam. Een jaar later had de groep vijf Top 20-hits gehad in ons land en daar kwam niks meer bij. John Sebastian had zich al meer toegelegd op soundtracks, ondermeer 'You're A Big Boy Now' en 'What's Up Tiger Lily' en verliet in 1968 de groep, die nog een jaartje nodig had om dood te bloeden.

De Duitse Kama Sutra-single heeft vast een fotohoes gehad. De mijne is verpakt in een neutrale hoes, de fotohoes is op Google onvindbaar. Daarom bij hoge uitzondering de hoes van de gelijknamige elpee? Maar dan blijkt Peter ineens tóch de hoes te hebben, waarvoor mijn dank!

20 Years Ago Today: 282

In mijn enthousiasme had ik gisteren een 1 toegevoegd aan de inhaleerhoesbui omdat ik dacht dat er vandaag een 2 nodig was. Maar nee, na Roxy Music ben ik weer op schema. Hoewel? Vandaag en morgen 20 Years Ago Today en dan klopt alles weer! Nummer 282 had ik voor vorige week vrijdag beloofd en gisteren was het twintig jaar geleden dat ik 283 kocht. Beide uit de vijf gulden-bak bij Sunrise.

Die keurige brave Bee Gees? Drugs? Alcoholverslaving? 1969 was een moeilijk jaar voor de gebroeders. Bassist Vince Melouney kreeg geen visum voor Engeland en kon terug naar Australië. Robin raakte verslaafd aan speed en Barry zoop. Maurice stapte in de boot voor een kortstondig huwelijk met zangeres Lulu. Aanvankelijk merkt het platenkopend publiek niets van de strubbelingen. Na onmin in de studio rent Robin ineens hard weg met een compositie dat de nieuwe single van The Bee Gees moet worden. Kort daarop verschijnt 'Saved By The Bell', de eerste single van Robin Gibb. Aanvankelijk zetten Barry, Maurice en drummer Colin Peterson The Bee Gees voort, maar tegen het einde van het jaar ligt de hitgroep nagenoeg op zijn gat.

Barry scoort met 'I'll Kiss Your Memory' een, naar Bee Gees-maatstaven, bescheiden hit, Maurice komt daar nog niet eens aan. Op dit punt wordt pas goed duidelijk hoe de rolverdeling is. Robin is van de orkestraties, Barry van de zoetsappige liefdesverklaringen en Maurice de muziekman. Hij voelt zich als een vis in de studio en produceert country-getint werk voor anderen.

Zijn 'Railroad' mag er beslist zijn, maar het is nu eenmaal geen typisch Bee Gees-nummer. Het heeft een melancholieke sfeer met een country-arrangement. Met een wandeling langs de spoorlijn met thuis in het vizier zitten we al in een landelijke omgeving, dus het past prima!

In de zomer van 1990 had ik in Denemarken al kennis gemaakt met 'Railroad'. Van broer Henk opgenomen op cassette. Het is maar goed geweest dat ik meteen deze single heb gekocht. Ik heb hem sindsdien niet meer getroffen en bovendien heeft Peter, zelf ook Bee Gees-fan, hem niet tussen de duizenden fotohoezen staan, dus mag die gerust 'zeldzaam' genoemd worden. En dus maar de Duitse fotohoes voor het gemak, ik heb zelf de sterk afwijkende fotohoes.

Hoe ik het voor elkaar krijg om twee singles van vijf gulden in een week te kopen met zes gulden zakgeld? Hier zal het tientje bandenplakgeld wel aan ten prooi zijn gevallen...

de 'Hall-of-Ferry'

Om maar met de deur in huis te vallen: Ik ben nooit zo kapot geweest van Roxy Music. In Mossley had ik even de eerste elpee van Roxy Music, maar vond hem toen té moeilijk. Jaren later ben ik die iets beter gaan waarderen, maar van een Grote Liefde is geen sprake. Alsof Lou Reed (vanwege de decadentie) leadzanger is geworden bij King Crimson, dat sinds jaar en dag door Nicky Chinn en Mike Chapman wordt geproduceerd. Over de 'Avalon'-periode hoef ik het niet te hebben? Toch staat één album hoog in mijn lijst met favoriete elpees: 'Siren' uit 1975.

Okay, toch even iets over de zeikerige wegwerppop van de Roxies uit de begin jaren tachtig. Folkrockveteraan Richard Thompson (ex-Fairport Convention) werd eens in een interview gevraagd of hij zichzelf wilde vergelijken met een andere artiest. Thompson merkte droogjes op dat hij vooral als zichzelf klonk, want wie wil er nu klinken als Roxy Music?

Ook een leuk verhaal is dat van Brian Eno. Verlegen als hij was op het podium, zo'n ego was het in de band. Ferry en Eno gunden elkaar niet het licht in de ogen. Toch zorgde Eno zélf voor het ontslag. De hoge heren van Island bezochten eens een optreden van de groep. Ze wilden natuurlijk ook handjes schudden met de toetsenist die haastig naar de kleedkamer was gegaan. Op het moment dat de band met de bobo's dat vertrek binnengaan, ligt Eno languit op een bank met zijn heerlijkheid te spelen.

Ten tijde van 'Siren' is zijn plaats ingenomen door Eddie Jobson. Die zat eerder bij King Crimson en zou later bij UK en Asia spelen. Ook Ferry doet iets met keyboards op het album.

Ik zweer al jaren bij Engelse vinylpersingen vanwege het mooie laag en midden en dit is er zo eentje. Openingstrack 'Love Is The Drug' met dat klassieke intro. Je voelt het grind tegen je voorhoofd spatten als Ferry optrekt met zijn sportwagen. De eerste drumroffel is een aanslag op de trommelvliezen. Maar het kent ook zeldzaam mooie albumtracks als 'End Of The Line' en 'Sentimental Fool' waarin Roxy Music klinkt als een dynamische symforockband. De 'no-nonsense'-rockafsluiter 'Just Another High' heeft vandaag in mijn hoofd gewoond en dat was geen straf.

En dan die wonderschone hoes, met dank aan Jerry Hall. Als solist was Ferry aanvankelijk een coverkoning, maar had ook in de privésfeer een neus voor tweedehands...

Als Roxy Music nu nóóit 'Flesh And Blood' en 'Avalon' had gemaakt, dan had ik hen tot mijn favoriete bands gerekend, maar vooral die laatste is onvergeeflijk!

inhaleerhoesbui 1: Nachtegaaltje

Zo! We zijn weer terug bij af. Goed om te zien dat jullie geloof hebben in wat ik doe! Daarmee kan ik weer een jaar vooruit. Hee, toevallig heb ik mijn abonnement ook met een jaar verlengd. Ik mocht een nieuwe telefoon uitzoeken. De keuze viel op een Nokia N95, waarvan slechts vier knopjes missen en een bruine vochtvlek rechtsboven onder het scherm zit. Scheelt me het eerste half jaar mooi 20 euro op mijn rekening!

scheepsrecht

Voor de nieuwkomers: Buiten een warm welkom aan het adres van Theo, Henk en de mysterieuze Jan, leg ik het nog even in het kort uit. Vanaf september 2003 ben ik begonnen met de aanschaf van nieuwe elpees. Bij de verschijning van een nieuw album ga ik niet klakkeloos voor de cd, maar kijk eerst na of deze toevallig ook in het vinyl is geperst. Een aantal 'coryfeeën' passeerden reeds de revue. Denk aan Marissa Nadler, Julie Doiron, Agua De Annique... Maar er zijn nog vele anderen die ik 'over het hoofd heb gezien'.

'Dummy' van Portishead zou daar zomaar onder kunnen vallen. Niet dat het geen memorabele plaat is, integendeel zelfs, maar dat ik hem ook op vinyl heb, wil ik nog wel eens vergeten. 'Dummy' begon voor mij met een cassettebandje dat ik ooit 'leende' van vriend Jan Folmer, maar dat hij nooit weer heeft teruggezien. Op de ene kant van de 90-er stond Portishead en 'Greatest Hits' van Kate Bush op de andere. Aanvankelijk was het de soundtrack tijdens treinreizen naar Amsterdam, naar de ADM-West waar ik een tijdje lang 'losvast' woonde. Vervolgens ging ik naar Engeland en herinnert de muziek vooral aan de eerste weken in York. Het gevoel dat ik eindelijk op eigen benen sta, maar intussen ook de (terechte) vrees dat ik niet zonder vallen en opstaan moet leren om op eigen benen te staan. De eerste vier maanden Engeland in York gingen niet van een leien dakje...

Op een bepaald moment geloof ik het wel, kan ik het bandje dromen en verdwijnt deze in het geheugen. Als ik net terug ben uit Engeland en in vroeg 2000 in De Bilt woon, borrelt de herinnering aan Portishead weer op. Ik ben dan wel heel actief bezig met cd's kopen en van mijn eerste uitkering in De Bilt koop ik onder andere Laura Nyro en Portishead. Nu is mijn Engels nooit echt slecht geweest, maar na de twee jaar op het eiland versta ik echt Engels. Dat dit nadelig kan werken, schreef ik onlangs nog in de Telefoontopper van Alanis Morissette. In het geval van Portishead werkt dit anders. Met name mijn Engelse vriend John Canning (wat is er van hem geworden?) wijst me op bepaalde strofes uit liedjes. Lachuh...!

Vanaf december 2005 val ik op vrijdagmiddag eens in voor iemand in De Buze. Het is bedoeld als jongerenmiddag en dus is het niet zo geschikt dat ik vanmiddag mijn elpees erbij pak. De computer met mp3's achter de bar moet uitkomst brengen, terwijl ik die op 'mijn' avonden normaliter mijd als een ziekte. De inhoud van het apparaat is van weinig interesse, maar bijvoorbeeld 'Sour Times' van Portishead staat er wel in. Na deze middag begin ik opeens weer erg te verlangen naar 'Dummy', maar waar zou die cd uithangen? Als die nog leeft, zal hij ook wel niet meer te draaien zijn. Cd's hebben bij mij over het algemeen een levensduur van twee jaar. Van het oorspronkelijke hoesje nemen ze meestal na drie draaibeurten al afscheid.

Ik koop in januari 2006 'Dummy' op heruitgegeven 180 grams-vinyl. Ik ben nog op zoek naar een nummer, maar hoe vaak ik ook de plaat binnenstebuiten keer, dát nummer kan ik maar niet vinden. Totdat ik een jaar later in een doos met rommel de cd uit 2000 vindt en concludeer dat de elpee juist dat ene nummer ontbeert. John had me bij dit nummer, 'It's A Fire', vertelt dat je gaandeweg het nummer kan horen dat de zangeres echt week wordt. Jammer dat die het vinyl niet mocht halen, gelukkig is dat ene liedje nog net wel te draaien van de cd.

Triphop werd het destijds genoemd. In 1994-96 een muziekstroming die evensnel verdween als dat die tevoorschijn was gekomen en daar mogen we achteraf blij om zijn. De mogelijkheden binnen het genre waren erg beperkt, eindeloze herhaling lag constant op de loer, en na die twee jaar was het hele verhaal wel verteld. De begeleiding van de hiphop, waarbij drums en bas voor de verandering eens uit traditionele instrumenten komen, aangevuld met gitaar, theremin en een dj. In het geval van Portishead zet je daar nog een bijzonder prettige damesstem bij, dat vond ik bij 'Maxinquaye' van Tricky toch wel een nadeel. Hee, de naam Tricky is gevallen. Want wie nu het eerste was, zijn ze het nog steeds niet over eens. Toch is het een raar toeval dat twee dj's apart van elkaar, die op een paar kilometer afstand van elkaar wonen, beide uit een ruime collectie platen één kort stukje uit een obscuur Isaac Hayes-nummer kiezen om te 'samplen'. Tricky gebruikte het voor 'Hell Is 'Round The Corner', bij Portishead kwam het terecht in hun enige Top 40-hit 'Glory Box'. Later zou het ook nog opduiken in 'Woman' van Neneh Cherry, die om een vreemde reden Portishead bedankte op het hoesje van de cd-single.

Verder is het album de ultieme zondagmiddagplaat. En schreef ik niet dat ik hem eergisteren had gedraaid? Juist! Een bakkie koffie, boterhammetje pindakaas, peukje in de aanslag en dan Portishead. Langzaam aan wakker worden. Of lekker om een rustpuntje op een hectische avond plaatjesdraaien in te lassen. In dat geval neig ik dan vaak richting 'Sour Times', maar de enkele keer als ik het hele album opzet, lik ik de vingers erbij af. Driemaal scheepsrecht? De derde keer heeft het voor mij wel eeuwigheidswaarde gegeven.

zomaar weer even tussendoor

Wat is hier allemaal aan de hand? De redactie is verstoken van internet door kapotte Sim-kaart en nu staan er reeds drie berichten? Tja, er is veel te regelen via internet op het ogenblik, plus dat ik me met Marianne op de aanstaande popkwis in De Karre (8 april) heb gestort. En dus kan ik regelmatig een kattenbelletje achterlaten. Het goede nieuws is, is dat vandaag volgende week gaat herleven. Ik heb zojuist zeven berichten 'gereserveerd', zodat ik in de maand januari toch gewoon op 31 berichten uitkom. Het plan is om De Schijf van 5 van onsmakelijke geluiden integraal in hoesjes te doen. Daarvoor heb ik wel mijn telefoon nodig, want het nadeel van bij iemand anders interpretten is dat ik niet naar hartelust mappen kan vullen met illustraties.

Aan inspiratie ligt het hem niet. In het kader van de vergeten nieuwgekochte elpees draaide ik eergisteren nog 'Dummy' van Portishead en die ga ik na dit bericht in de schijnwerpers zetten. De bijbehorende illustraties moeten helaas nog even wachten...

wat te doen zonder Soul-xotica

Nou, bijvoorbeeld weer eens gaan werken aan '1 Seizoen', de schets van een verhaal waaraan ik maanden geleden ben begonnen. Omdat ik vandaag via Marianne even toegang tot internet heb, kan ik jullie mee laten delen in het eerste deel uit hoofdstuk 1...

Voor hem was het gruwelijk ontwaken op deze vrijdagmiddag. Stap je uit het broeiende nest dat 'je bed' heet, ontdek je dat je gisteravond je laatste koffiefilter hebt gebruikt. En dat terwijl je de oude net in de groene container hebt gedeponeerd. Dan kun je nog zoveel pakken koffie in huis hebben, maar dan zal je toch je hut moeten verlaten om filters te kopen. En zo loopt hij de stad door. Knorrende maag, want zonder koffie ook geen ontbijt. Maar vooral dat eerste is een ramp. Wakker worden en dan geen koffie. Een catastrofe voor onze vriend. Hoewel het zonder de broodnodige caffeïne gelijk staat aan een pelgrimstocht naar Santiage De Compostella, woont hij slechts op tien minuten afstand lopen van de supermarkt. Minder dan vijf minuten met de fiets, wanneer je een boete wilt riskeren door in winkelgebied te fietsen. Achteraf gezien had hij dat risico graag voor lief genomen. Het is gelukkig niet druk in de buurtsuper, zodat hij snel weer buiten in het zonnetje staat. Hij doet een greep in de boodschappentas en vist een rol koekjes eruit. De koffie laat immers nog even op zich wachten, zijn maag kan intussen wel gevoed worden. Hij opent een rol met theekransjes met chocolade en suikertjes, pakt er vijf uit en gooit de rest terug in de plastic zak. Als hij thuiskomt, zullen de overige koekjes de oorspronkelijke verpakking hebben verruild voor de tas, maar dat is een zorg van later. Hij wandelt terug naar de winkelzone en hoort dan een r&b-ruis uit de speakers van een mobiele telefoon. Hoe die kids van dat slechte geluid kunnen genieten, kan hij als hifi-freak nauwelijks voorstellen. Drie meisjes fietsen naast elkaar langs hem heen. Verkeersregels moeten hoognodig terug in het onderwijspakket, bedenkt hij zich met een glimlach, maar dan... Hij blijft stokstijf staan en zijn mond valt open. Voor zijn ogen is het een en al roze. En niet zomaar roze... Knalroze satijn! Bij iedere langzame trap op de pedalen verandert iets van de stof op de rug van reliëf en veroorzaakt een nog diepere roze streep. Hij laat van schrik zijn koekje vallen en staart de meisjes na.
Als hij nu zijn fiets bij zich had gehad, was hij in hetzelfde slakkentempo achter de meisjes aangefietst, onder het genot van de hoestende geluiden uit de gsm. Dan was hij ze gevolgd, dwars door de winkelstraat. De schreeuw om 'meer blauw op straat'is nog niet volledig in Den Haag doorgedrongen, want ongemerkt haalt het trio de andere zijde van de promenade. Niet dat hij ze een boete had gegund. Nee, hooguit een wijsvinger en dan verder lopen. Jammer. Nu raakt hij ze binnen anderhalve minuut volledig uit het oog. Onwennig kauwt hij verder op de koekjes. Hij is nu halverwege de winkelstraat. Na even stil te hebben gestaan, had hij de looppas erin gezet. Hij had de rijwieldames gemakkelijk kunnen bijhouden, maar dat kon immers in de gaten lopen. Desalniettemin had hij zo doorgestapt dat hij nog lang van die roze rug kon genieten. Ziet hij ze daar heel in de verte dezelfde woonwijk binnenfietsen waar hijzelf eveneens residentie houdt? Gelukkig is de stad klein genoeg om elkaar weer tegen te komen, zeker wanneer je in dezelfde wijk woont. Als ze al rookt, zal ze ook geregeld haar sigaretten halen bij de snackbar waar hij tegeonver woont. Als hij dat zou weten, zou hij plaatsnemen in de vensterbank en gewoon twee dagen lang wachten totdat hij die roze rug opnieuw zou zien...

Het hele verhaal moet ergens voor 2021 in boekvorm verschijnen...

mediastilte...

Aanvankelijk had ik 'eindelijk vakantie' als kop willen gebruiken, maar ik baal er genoeg van. Vrijdagochtend is de SIM-kaart van mijn Nokia overleden. Een nieuwe wordt maandag besteld. Levertijd: vijf werkdagen. Zucht. Een week lang niet bereikbaar. Een week zonder internet en ook een week zonder Soul-xotica. Net nu het zo goed ging. Er zit niets anders op! De Schijf van 5 schuift een week verder en middels Telefoontoppertjes ga ik de schade inhalen. Bij deze: Tot volgende week!

kold an de knijen!

En we hebben een winnaar! Ik hoop binnenkort de wasmachine uit te loven aan de heer Kallenkoot te Steenwijk. Hij zal het antwoord vast schuldig moeten blijven. Als je het voor elkaar krijgt om 'stot hier u oud ijser' op een bord te schilderen, zal de kennis der literatuur vast tegenvallen... Het antwoord zal ik nimmer vergeten: De Heilige Geest in de kachel. Om aan te geven dat ik in bijna elf jaar Steenwijk mijn woordje mee spreek, fonetisch Stienwieks voor 'koud aan de knieën'. En dat heeft dan weer te maken met mijn klederdracht van gisteren!

Het was rokjesdag. Niet dat ik een rokje droeg, maar het wollen jurkje met leggings eronder was niks minder warm. Wél kocht ik drie rokjes, twee zomerjurkjes (ze zijn nu goedkoop!), twee topjes, een niet-subtiel rose truitje, een kilo beenwarmers, een uiterst irritant cadeautje voor Marianne (een vogel op een tak, als je in de buurt komt, gaat het fluiten!), zo'n zaklamp waarvan de batterij (inbegrepen) drie keer zo duur is dan het apparaat zélf en voor vijf euro een tas vol zijden sjaaltjes bij de Bentex.

Kan niet op? We zijn er nog niet! Maaltijd bij de chinees en 21 singles en dan is de middag Meppel compleet.
* Shirley Bassey- Something
* Pat Boone- A Wonderful Time Up There
* Brainbox- Down Man
* Chubby Checker- She Wants T'Swim
* Don Cherry- To Think You've Chosen Me
* Judy Collins- Both Sides Now
* Eagles- Witchy Woman
* Percy Faith- Theme From A Summer Place
* Roberta Flack- Jesse
* Greatest Show On Earth- Real Cool World
* Hello- New York Groove
* Jimi Hendrix- Hey Joe
* Donna Hightower- Just A Piece Of Bread
* Hobby Horse- Summertime Summertime
* Hot Jumpers- Twist Babaluba Twist
* Max & The Maxies- Tequila
* Jean Francois Michael- Fiori Bianchi Per Te
* Rob De Nijs- Ik
* Donny Osmond- The Twelfth Of Never
* Bonnie St. Claire- Let Me Come Back Home Mama
* Max Woiski- Je Bent Nog Niet Gelukkig
en het losse fotohoesje van 'Seven Jump' van The Sparklings. Samen voor 15 euro!

Donna en Bonnie had ik recent nog gekocht. Door dat vieze gezuip laat mijn korte termijn-geheugen me wel eens in de steek. Jean Francois Michael gaat hem om de instrumentale b-kant, 'Francine' door Les Newstars. Die heb ik al een poos, maar deze is nagelnieuw! Bassey, Collins, Greatest Show On Earth, Hendrix en Hobby Horse zijn vervangers voor mindere exemplaren. De 'Tequila' (over dom zuipen gesproken) is pure cult aus Deutschland!

20 Years Ago Today: 281

Noem het een kinderziekte. Gary Shearston van zaterdag kocht ik op woensdag 16 januari 1991. Had dus eigenlijk zondag gemoeten, maar De Schijf van 5 laat zich niet verplaatsen! De woensdag was in 1991 een populaire dag voor plaatjes kopen (hoewel ik al op de LEAO zat, had ik woensdagmiddag vrij) en dus gaat het vaker voorkomen, zoals nu. 282 kocht ik op woensdag, die volgt hier vrijdag. Vandaag 281 die eigenlijk vrijdag zou moeten...

Sunrise zette op maandag 21 januari een bak met fijne jaren zestig- en zeventig-singles op de toonbank. De prijs van fl. 4,95 per stuk was fors, zeker achteraf bekeken! De eerste die ik er uit haalde, was 'Question' van The Moody Blues. Een zwaar mishandeld exemplaar in neutrale hoes. Ik zou er nu nooit en te nimmer € 2,30 voor betalen!

'Moodies were my first love' (april 2010) was ook de start van de dagelijkse discipline van Soul-xotica! Het verbaast mij ook wel enigzins dat 'Question' als single binnen die 280 nog niet op mijn pad was gekomen. Omdat The Moodies belangrijk zijn geweest voor de jonge Gerrit en we de band in 1991 nog vaak tegenkomen (ondermeer met een nieuwe plaat op 20 juli!), hieronder een opsomming van platen die al 20-23 jaar bij me wonen.

Nights In White Satin (17), Your Wildest Dreams (27), This Is My House (28), Had To Fall In Love (36), Never Comes The Day (58), I'm Just A Singer/Isn't Life Strange (88), The Story In Your Eyes (159), I'm Just A Singer (168), Talking Out Of Turn (237) en Melancholy Man (275). 88 is een heruitgave, een originele 'Satin' uit 1967 kwam pas in 2002!

Op de dag dat ik 'Question' kocht, kreeg ik bij mondeling Nederlands een vraag. Net als mijn klasgenoten moest ook ik het antwoord schuldig blijven. Even de literaire kennis van mijn ZES!!! volgers testen. Hoe noemt hoofdpersoon Maarten in 'Een Vlucht Regenwulpen' het knetteren van het haardvuur? De winnaar wacht een echte Siemens Siematic wasmachine! Deed het vanochtend nog, vanmiddag niet meer...

Morgen gaan we gewoon verder met 11291 (ruwe schatting, ik ben in 1994 gestopt met tellen...), gekocht op 19 januari 2011. Schreef ik gisteren nog dat 'Real Cool World' beneden een tientje een unicum was? Vanmiddag vond ik een beter exemplaar bij de kringloop in Meppel. Schade: vijftig cent...

ijzig koud of hartverwarmend?

Welnu mensen, dat viel reuze mee! De Schijnwerper staat op Golden Beat Years en heb ik nog energie over voor een verhaaltje voor het slapen gaan. Ik vergeleek op GBY de stem van Marissa Nadler met Marmite, het Engelse gistextract voor op brood. Van beide kun je niet een beetje houden, of je bent er dol op of het veroorzaakt braakneigingen. Als je dat op plaat doet, mag je in de komende Schijf van 5! Dat er evenveel voor- als tegenstanders zijn van Greatest Show On Earth zag ik twee jaar geleden na publicatie van de Steenen Top 40.

Ik moet het 'over mij' weer eens aanpassen. Mijn aanwezigheid op Tijdperk Schiffers, voorheen het Steenen Tijdperk, behoort tot het verleden. Na twee jaar aan een stervend paard te hebben getrokken, heeft de Avro euthanasie toegepast op het forum. Jammer, maar helaas! Ik heb er een leuke tijd gehad.

Tussen kerst en oudjaarsdag stelden we met elkaar de Steenen Top 40 samen. Een bonte lijst met exotica, afwijkende opnames, 'hard-to-finds', maar ook opvallende hits. 'Real Cool World' van Greatest Show On Earth stond in de top tien, maar dat werd door de tegenstanders niet in dank afgenomen. 'Kouwe wereld' was op het laatst de titel van de topic. Dizzy Man's Band-achtige kolder de boodschap. Ik had bijna spijt dat ik hem ook in mijn top tien had gezet...

Totdat ik in maart 2009 na jarenlang zoeken de felbegeerde single voor weinig vind. Anderhalve euro. Een unicum? Voor een top tien-single brengt deze astronomische bedragen op. Waarom?

John Peel geldt als een van de meest inspirerende radiomensen. Peel was een criticus, maar als hij eenmaal iets had ontdekt, beet hij zich helemaal vast in de desbetreffende band of artiest. En dat hoeft geen 'arty farty' te zijn. Integendeel, zelfs Status Quo was met hun drie akkoorden-boogie een verademing voor Peel. Diens' eerste plaatproduktie zorgde eveneens voor een 'echt koele' wind in het poplandschap.

Greatest Show On Earth kent in Engeland nauwelijks een gelijke, in Zaandam hadden ze de Dizzy Man's Band. Een zanger met een negroïde geluid, blazers, ritmewisselingen, een stevige gitaarsolo. Ik vind het een hartverwarmende plaat en heb geen spijt dat ik hem ooit in de Steenen Top 40 heb doen belanden!

Ik heb ook nog 'The Going's Easy' op elpee, het minste nummer van die plaat ging eveneens de top tien in, maar dan voor The Hollies: 'Magic Woman Touch'. 'Real Cool World' is vooral in Engeland een gewild item, vandaar dat ook prijzen in Nederland uit de pan rijzen. Beneden een tientje is het een koopje of een racebaan!

blauwe maandag

Wat heeft dit te betekenen? Juist, uitstel! Maar morgen... Mañana mañana mañana... Ik hik er tegenop. In 'De Schijnwerper op...' op Golden Beat Years mag ik een maand lang mijn muzikale interesses tentoonstellen. Ik ben begonnen met Meg Baird en Espers, een week later presenteerde ik Spires That In The Sunset Rise en Nora Keyes en toen werd het moeilijk. Alleen met Espers had ik een paar handen op elkaar gekregen en dan moet Marissa Nadler nog...

Haar overslaan? Dat gaat niet. Maar toch, een halve dag downloads zoeken, dan een anderhalf uur schrijven, om vervolgens reacties te krijgen van mensen 'die het niet trekken'... Het motiveert niet. Volgende week ga ik bijvoorbeeld een aantal northern soul-stampers er tegenaan gooien, daar heb ik wél zin in!

Blauwe maandag, het was mij ontgaan. Ik ben zonder druppels aan het werk gegaan en zusje wilde vanavond op stap. Eerst naar de Supercoop voor chocolaatjes en andere compensatiemiddelen en voor een bakkie naar De Graftak. Daar gaat I. net weg, ik zou haar bijna een familielid noemen maar dat is 'wishful thinking', A. neemt haar taak achter de bar over. Hoezo 'blue monday'? Het is immer 'blue' als ze daar staat.

Ik ben de enige klant. Nou ja, zusje en Gerrit zijn binnen handbereik. Soul-X hangt aan het plafond. Sideburner heeft last van goede smaak. Hier wil je niet zijn. Lang zijn we niet alleen. Een weinig opbeurende S. en P. stappen binnen, gevolgd door een Antiliaanse 'big mama' met een appetijtelijke dochter. En dan G.! 'Back from the grave'. In maanden niet gezien en dat was niet erg! In De Opruiming nog gememoreerd als de gast die me wijs had gemaakt dat Pearly Spencer een autocoureur was...

We hadden al over G. gehoord dat hij met zijn kanis in de goot lag en deze avond bleek dat de waarheid. Hij had een dame bij zich die zijn kleinkind had kunnen zijn. Je rook haar van verre en dat was geen eau de toilette... Er hing een aura van verslaving en zelfgecreëerd 'loserschap' om hun heen. D. had ze vooruit gestuurd, hij moest nog even pinnen. ,,Flikt hij nu altijd", krijst G. uit. Het is inderdaad een goed excuus om van dit gevolg af te komen. 'Munnie' hebben ze natuurlijk niet en zo blijft weer vier euro voor de eeuwigheid in het schrift staan.

Om tien uur wuiven we A., P. en S. uit en gaan huiswaarts. Alleen die arme Soul-X blijft hangen...

De Schijf van 5: Tomorrow

De Schijf uitstellen tot morgen? Neuh! Ik moest morgen iets doen dat ik al een week aan het uitstellen ben. Dat is het schrijven van een Schijnwerper op Golden Beat Years en dat wordt voor jullie als 'achterblijvers' een verse Hoesbui. Het uitstel was verleidelijk. Ik had net een top vijf opgesteld, komt Peter met een fijne suggestie. Om een lang verhaal kort te maken: Deze Schijf van 5 gaat zich al schrijvende ontwikkelen...

Als je vrouw bij een verkeersongeval is omgekomen en je twee kinderen verliest bij een brand, heb je alle recht om uit te schreeuwen: ,,Waar is morgen?". Roy Orbison doet het op de flip van het nét te vrolijke 'Twinkle Toes' uit eind 1966. 'Where Is Tomorrow?' is Orbison ten voeten uit. Zo'n sentimentele ballade waarin zijn huilerige stem mooi uitkomt.

'Kiss Tomorrow Goodbye' moet nog verder inwerken, maar de suggestie van Barrie Webb & OPMC van Peter trekt mijn top vijf overhoop. Een merkwaardig ding, dat 'Live For Tomorrow, Harry Jones' uit 1970. Het begint met 'Live For Tomorrow', een wat trieste ballade. Als dat afgelopen is, slaat het om naar hoempapa en zingt Barrie een volksliedje. Een wonderlijk schoon moment is als de dames het 'Live For Tomorrow' inzetten, terwijl Barrie zich houterig door het repetitieve 'Harry Jones' heen werkt. Het geeft mij iedere keer kippevel!

Dan haantje de middelste, op drie staat vandaag Atomic Rooster met 'Tomorrow Night' uit 1971. Volgens het hoesje van de Engelse heruitgave uit 1980 zou Atomic Rooster de grondlegger van de Britse hardrock zijn. Als Led Zeppelin A is en Black Sabbath B, dan is Atomic Rooster inderdaad C. Het flitsende gitaarspel van de eerste met het indrukwekkende bas- en middenlandschap van de Brummies. Hoewel 'Tomorrow Night' hier niet verder dan 38 kwam, was het in Engeland de eerste van twee top tien-hits. 'Devil's Answer' ga ik vast nog eens ruimte bieden, maar dat kan wel 2013 worden!

Het gevecht om de eerste en de tweede plek is nog steeds gaande. Maar ach... The Beatles hebben al zo vaak op 1 gestaan dat ik vast geen hoog oplopende ruzie krijg met Sir Paul en Ringo als ik ze op 2 zet. Maar het is wel een revolutionair nummer. 'Tomorrow Never Knows' is het slotstuk van de langspeler 'Revolver' uit laat 1965. Van Paul is bekend dat hij toendertijd zonder al te drastische ingrepen incognito over straat kon. Hij bezocht in zijn vrije tijd undergroundclubs. Vermoedelijk heeft hij zijn indrukken overgebracht op John.

Hoe dan ook: Teruggedraaide tapes waren ongehoord in die tijd. Dankzij The Beatles ging de wereld binnen een paar maanden massaal aan de psychedelische geluidseffecten. De honderden monniken als koor ging niet door, maar nog steeds is het een monument!

Nee, de nummer 1 is niet beter. Qua gevoel zijn ze voor mij even sterk. En omdat 'Maybe Tomorrow' van The Iveys genoeg lof heeft gekregen op Soul-xotica, kies ik vandaag voor Earth & Fire. In 2006 had ik nog een speciale ervaring. Ik had net Big L ontdekt, de commerciële voortzetting van Wonderful Radio London. Deze klonk lekker obscuur in mono en een schommelige zender. En zo komt Earth & Fire voorbij. Als ik al niet zielsveel van 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight' (1973) hield, dan was dat bij deze wel gebeurd. In mono is het namelijk nóg meer een klap in het gezicht...

Peter kwam ook nog met een idee voor een volgende hilarische Schijf, helaas had de redactie net het nieuwe thema vastgesteld. We gaan volgende week onfatsoenlijk doen met geluiden en nare luchtjes van het produkt 'menselijk lichaam': Boeren, scheten, kotsen en onsmakelijke geluiden met de mond. Hijgen valt daar niet onder, die doen we nog een keertje apart. Er mag meegekotst... euh... meegedacht worden!

20 Years Ago Today: 280

Ik ben momenteel in conflict met mezelf. Ik meen maar een herinnering te hebben aan Operation Desert Storm. Ik heb gekeken, maar dat moet 16 januari zijn geweest. Dat was even schrikken, want die herinnering is gelinkt aan 282. Maar nu ben ik het er wel over eens dat ik juist zit. Hoewel? Nee, stop met twijfelen, we gaan gewoon door! Vandaag met nummertje 280: 'I Get A Kick Out Of You' van Gary Shearston.

Het was wel een soort stilte voor de storm, deze woensdag 15 januari. Dat Sunrise vanaf maandag 21 een bak met singles voor vijf gulden per stuk, kon ik toen nog niet weten. En dus kocht ik voor een zuinig guldentje deze single in een neutrale hoes.

Ik had net kennis gemaakt met Cole Porter dankzij het 'Red White And Blue'-album ten bate van aidsonderzoek, waarop hedendaagse artiesten werk van Porter uitvoeren. Van Shearston en diens' versie had ik nimmer gehoord, maar zijn aanwezigheid op het redelijk progressieve Charisma-label gaf hoop. Valse hoop, wel te verstaan!

Ik kan weinig progressiviteit vinden in Shearston bijna toonloze gemurmel, of het moet de vioolsolo zijn. Bij nadere studie blijkt Shearston een gevestigde naam in de Australische folkscene te zijn. In 1972 beproefde hij zijn geluk in Engeland, waar hij twee jaar later deze top tien-hit scoorde. Vervolgsucces bleef uit en in 1989 ging hij weer 'down under'. In ons land behaalde hij de 19e plaats in de Top 40.

Terwijl de Golfcrisis op zijn hoogst was, studeerde ik voor mijn mondeling Duits. O, wat was ik zenuwachtig! Na, voor mijn gevoel, drie minuten viel de docente me in de rede. De tien minuten waren voorbij. In de zomer van 2009 kon ik in Duitsland nauwelijks voorstellen dat ik een 9 voor spraak had gekregen!

telefoontoppertje #7: Alanis Morissette

Zaterdag 1 juni 1974 is een belangrijke datum in de rockgeschiedenis. 's Avonds trad Kevin Ayers op met als gasten Brian Eno, John Cale en Nico. Het concert van dit illustere gelegenheidskwartet is op elpee verschenen. Mogen we na vijftien jaar ook de geboorte van de hoofdrolspeelster van dit telefoontoppertje tot een mijlpaal rekenen. Alanis Morissette inspireerde immers een nieuw genre aan vrouwelijke singer-songwriters, dus wat mij betreft mag het!

Haar doorbraak op de Canadese televisie en de aanvankelijke danspop-carriére is voer voor trivia. Ook Alanis zélf wil er niet meer aan herinnerd worden. Haar Nederlandse kennismaking was ook niet smetteloos. Neil Young nam haar mee als voorprogramma en dat werd hem niet in dank afgenomen! Iemand die Young meer dan twintig keer 'live' had gezien, memoreerde Alanis als het slechtste voorprogramma ooit...

Ik leer Alanis en 'You Oughta Know' kennen middels een optreden bij de Vara in november 1995. Een pittige jongedame met catchy alternatieve rocksongs, dat kan ik wel waarderen. Ik koop 'Ironic' en 'Head Over Feet' de Top 40 in. Maar dan ben ik in 1998 in Engeland en gaat het helemaal mis.

Key 103 is het lokale popstation van Manchester. Net als Sky Radio hier heeft Key ook een beperkt aantal 'gouwe ouwen'. Zij draaien dagelijks alle singles van 'Jagged Little Pill'. Ik ben dan inmiddels zo gewend aan het Engels dat ik voor het eerst realiseer WAT ze zingt. En dat toontje gaat danig vervelen...

Tien jaar later werk ik in de putten bij Dyka. Op de afdeling staat de radio op Q Music. Opeens trekt een liedje mijn aandacht. Het dansritme is dertien in een dozijn, maar de zangmelodie? Het blijkt Freemasons te zijn met gastzangeres Bailey Tzuke. Het lied heet 'Uninvited'. Als ik erachter kom dat het origineel van Alanis Morissette is, komen de Engelse gevoelens bovendrijven en kies voor Freemasons. Legendarisch KRO-man Peter Van Bruggen doet me realiseren dat de schoonheid in de melodie ligt.

Bailey is overigens de dochter van Judy Tzuke, bekend van 'Stay With Me 'Til Dawn' uit 1979. Bailey's eigen repertoire is overigens niet zo sterk.

Aanvankelijk heb ik een mp3 van een live-uitvoering, welke ik niet meer heb kunnen traceren. Maar het origineel mag en kan er zeker zijn! Het heeft voor een herwaardering voor haar werk gezocht, ook al kan recent werk me niet bekoren.

Het fotomodel hangt draadloos te zijn in café Het Pandje en was nieuwjaarsdag beloofd in het volgende telefoontoppertje te verschijnen...

hoosbui: Love Unlimited

Nou moe, dan draaien we de boel om. De telefoontopper was gepland en zou eerst vanochtend bij het ontbijt en toen vroeg in de middag geschreven worden. Echter door de aanslagen van de waterleiding was ik pas om vier uur vrij en had een uur later een afspraak. En dus tijd voor een hoesbui. Let vooral op de foutieve titel op het hoesje, het platenlabel vermeldt wel het correcte 'The One I Love'. De begeleidende regenbui zou vanmiddag om half drie in Steenwijk opgenomen kunnen zijn. Ik hoefde 'nog maar' twee straten...

20 Years Ago Today: 279

Het begint niet goed. Het fotohoesje van 'Cast Your Fate To The Wind' van Sounds Orchestral blijkt onvindbaar op het wereldwijde rag en ook mijn eigen exemplaar speelt verstoppertje. Eigenlijk moest ik 279 even nakijken, want ik was hem vergeten. Toch komt deze single erg gelegen, omdat ik nu eens een, in 2010 gekochte, single kan behandelen, waarover de informatie té summier is voor een bericht. Twee vliegen in één klap!

12 januari 2011. Een vreemde dag. Ietsje verslapen voor de afspraak met de psychologe, kreeg ik vanmiddag bericht dat ik eindelijk mijn zorgnota's vergoed krijg. We kunnen weer! Ik was even bang dat ik mijn telefoonrekening niet kon betalen en daarmee enige tijd verstoken zou zijn van internet. Als klap op de vuurpijl heb ik een vierde volger! Wie het is, kan ik niet nagaan, maar hoe dan ook: Van harte welkom!

Dan 12 januari 1991. Een zaterdag. Zonnig maar guur. Ik ga 's middags even naar de vlooienmarkt in de Sneker Veemarkthal. Na drie gulden entree koop ik niets meer dan deze single voor twee gulden. Elf singles geleden kocht ik bij Sunrise 'Have Faith In Your Love'. Die is nog altijd favoriet, 'Cast Your Fate To The Wind' is in vergelijking een kleine teleurstelling.

Sounds Orchestral is het duo van pianist Johnny Pearson en arrangeur/orkestleider John Schroeder. Beide werkzaam voor Pye Records, zijn het uitersten. Pearson maakt muzak. In Nederland is zijn 'Heather' bekend als de achtergrondmuziek bij de laatste woorden van Rob Out op de zeezender Radio Veronica. Schroeder leent zijn strijkers aan popartiesten op het label. Samen maken ze een fusie van muzak, tradjazz en beat. 'Cast Your Fate' is een stemmig nummer, waar 'Have Your Faith' een enthousiast swingend feest is.

In augustus kom ik 'Money Runner' van The John Schroeder Orchestra tegen. In de oorspronkelijke versie van Quincy Jones is het een filmthema. Verzamelaars roepen echter al jaren dat de coverversie van Schroeder vele malen beter is, maar ja, die is in 1973 nooit verder gekomen dan een promo en praktisch onvindbaar. Een jaar geleden heeft een Grote Onbekende de single opnieuw uitgegeven. Witte labels en dito hoesje, gelimiteerd tot 500 exemplaren. De verzamelaars hadden gelijk! Dit is de ultieme uitvoering! Hij is sindsdien bij iedere draaibeurt present geweest.

Ik moet nog even datums nakijken, maar ik geloof dat zaterdag 280 aan de beurt is...

20 Years Ago Today: 278

Wat hebben jukeboxen en marihuana gemeen? Singles! Huh? Jukeboxen okay, daar horen singles in, maar marihuana? Omdat veel van de singles die ik in 1991 kocht afkomstig zijn van één adres, even een introductie tot Sunrise Records met een kleine aanloop tot 1991. Een 'ontdek-je-plekje' van toenmalige winkels in Sneek waar de jonge Gerrit regelmatig zijn slag sloeg.

Over Tony Joe White kan ik kort zijn, graag verwijs ik jullie naar mei toen ik een bericht wijdde aan de muziek van White. Ik kocht 'Groupy Girl' (1970) op maandag 7 januari bij Sunrise, slechts acht singles na 'Roosevelt And Ira Lee' op hetzelfde adres. Beide in blanco hoesje en slechts een gulden per stuk.

Of mijn geheugen speelt een spelletje óf Minkema had in 1989 al haar grammofoonplaten opgeruimd. Voor nieuwe platen ging je naar Looper of V&D. The Fonz, later Jaarsma Jukeboxen, was een pionier in Sneek met de muziekautomaten. In 1989 opent eerst 'Heaven' de deuren, als ik me niet vergis de eerste koffieshop in Friesland. Eigenaar Bert opent even later Twister Jukeboxen in de Nauwe Noorderhorne. Singles met hoes zijn een rijksdaalder, degene zonder een gulden. Vergeet ik bijna de boedelhal aan de Parkstraat waar ik eind 1989 enkele singles kocht. Hoewel met fotohoes en in nieuwstaat, de prijs van twee gulden per stuk was toen ietsje extreem voor een dergelijke nering.

De kasbah aan de Oosterdijk was al jaren dezelfde bende, de kringloopwinkel alleen in 1992 even interessant en Cees Buster kreeg vorig jaar maart nog aandacht ('Dat is me er eendje'). In juli 1990 opende Sunrise aan de Nauwe Noorderhorne. Het had al een zaak in Heerenveen, Sunshine Records. Of het nu echt een dekmantel was of niet, maar achter de platenzaak ging een koffieshop schuil. Elpees waren allemaal een tientje, de singles een gulden. De elpees in Heerenveen waren op papier wel interessant, maar vaak in erbarmelijke staat. In Sneek betrof het een restpartij vrij recent geflopte elpees.

Maar het ging mij om de singles. 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix, 'Bird Dog' van The Everly Brothers en 'Smokey Joe's' van Tina And The Mustangs (zie 10 september) waren enkele van de meest interessante aankopen in 1990. In Heerenveen kocht ik in november 1990 de originele 'The Joker' van Steve Miller Band voor een gulden op de zaterdag dat deze op nummer 1 in de Top 40 kwam!

In januari 1991 kwam er een bak bij met singles van vijf gulden, terwijl in april de guldenbak werd ververst. Ik kreeg zes gulden zakgeld per week. Eén keer raden hoe ik die besteedde?

nu én 20 Years Ago Today

Alsof die nog niet was begonnen, ben ik sinds gisteravond helemaal startklaar wat betreft 20 Years Ago Today. Aan de hand van drie kaartsysteembakken heb ik de aankopen van 1991 op een rijtje gezet. Zoals ik al eerder schreef: Driehonderd singles en weinig kastvulling. Met name in 1993 zou het klad erin komen en werden singles geaccepteerd die ik in die achttien jaar nog niet één keer heb gedraaid. Maar wegdoen? Ho maar!

Ik was blijkbaar ook vergeten dat ik in de begintijd ook elpees bij hield. Hierbij schijf 26, gekocht tussen kerst en oud en nieuw. In 1990 welteverstaan. Toen was ik ook met de molenaarscursus begonnen...

Met name in juni ga ik het druk krijgen met 20 Years Ago Today, maar ik kan jullie beloven dat het uiterst fraaie singles uit eind jaren zestig, begin jaren zeventig ga opleveren. Ik schreef oudjaarsdag dat het me niet langer boeit of ik op 1 maart op 365 berichten sta. In plaats daarvan streef ik naar 365 op oudjaarsdag 2011. De telefoontoppertjes, uit nood geboren, zijn niet langer bonusartikelen, maar zijn gepromoveerd tot volwaardige berichten!

Terug naar 1991. In ruwe schetsen: lang, maar nog in de groei, beginnend lang zwart haar en héél véél puisten. Sinds jaar en dag een 'einzelganger' die tientallen kilometers fietst om molens en singles te zoeken. Soms met walkman op het hoofd. Cassettebandjes met gouwe ouwen en wrakkig opgenomen singles.

Als vijftienjarige hoor je nog op school te zitten. Dat doe ik dan ook, met nadruk op zitten. Genoeg herseninhoud om ver te komen, alleen lokt het me niet aan om nog acht jaar op school te blijven eer ik journalist ben en dus bestudeer ik maar het Hitdossier en popencyclopedieën. Voor je het weet ben je een gedoodverfd popkwiswinnaar, gewaardeerd platenkrasser en parttime-postbezorger met een weblog met drie volgers? Had me dat maar eens in 1991 uitgelegd...

Toch was ik op mijn manier erg gelukkig. Een trots geheelonthouder (nog even...). 1991 was een heftig jaar. Moeder leek genezen door de bestralingstherapie, maar werd plotseling weer ziek. Over een paar weken meer. Verder zat ik in de examenklas van de LEAO en ik stond er niet best voor...

Later deze week nog nummer 278. Had eigenlijk afgelopen vrijdag gemoeten, maar als ik niks zeg, merkt niemand daar wat van?

Schijf van 5: automerken

Zacht paukengeroffel... ,,Sideburner! Lompe boer! Ik zei zacht". ,,Yeah! Paukandrrrowl!". Ik wilde er geen feestje van, zeker niet toen zusje opperde dat ze autodropjespudding ging bakken. Maareh..., dit is nummertje driehonderd! En de eerste in een eindeloze (?) rij Schijf Van 5. Eentje ontbreekt. Omdat ik 'Bittersweet Symphony' vrijdag uitvoerig heb behandeld en, eigenwijs als ik ben, aan een suggestie van Peter wil herinneren, heb ik die ingeruild!

Even zwalken over het autokerkhof. Toe maar! Van de Mercedes van Janus is de voorkant al verkocht. Die wordt nu afgezaagd, zoals het nummer zélf al jaren is. Wisten jullie dat Opel Kadett ook vier lettergrepen heeft en prima bekt? John Ford Coley, die met England Dan in 1976 'I'd Really Love To See You Tonight' zong, staat nu te roesten tussen de MG's die ooit op naam stonden van Booker T. Jones...

Hoezo geschiedsvervalsing? 'That's how Sally got her name', beweert Don Bryant in 1967 in 'Doin' The Mustang'. Had Wilson Pickett het over een meisje dat een mal dansje deed? Tuurlijk niet! Bryant had de deun ook al van Wilson gepick(et)t. Een aardige novelty op het Hi-label en dus op 5.

Op 4 nationaal produkt. The Zipps uit Dordrecht was één van Neerlands meest psychedelische bands van de jaren zestig. Ze kwamen nimmer tot een elpee, wel maakten ze een handjevol singles. In 1968 nam The Zipps alvast een b-kant op voor een volgende single, waar tot 1971 sprake van bleef, maar die nimmer verscheen. Speciaal voor de Platenverzamelbeurs in Utrecht werd in 1988 'Lotus Love' alsnog in het vinyl geperst.

Datsun introduceerde vlak voor de naamwijziging een nieuw type middenklasser, de Bluebird. Of de bedenker van die naam daarmee een hommage bracht aan Stephen Stills is niet bekend. Wél dat het lied op de tweede elpee van Buffalo Springfield uit 1968 voorkwam. En deze vandaag op nummer drie staat.

Voor de jongelingen: Autofabrikant NSU uit het Duitse Neckarsulm maakte enerzijds kleine doosjes op wielen, waarvan enkele pittige racevlooien, maar kwam in 1967 met de revolutionaire reislimousine Ro 80. De Wankelmotor was genoemd naar uitvinder Felix Wankel, ook al was de reputatie van de rotatiemotor eveneens wankel. De stroomlijn van de Ro80 kwam in 1984 terug in de Audi 80, niet toevallig het bedrijf dat NSU in 1976 opslokte...

Eric Clapton's handschrift was dermate moeilijk te lezen dat 'Badge' (eigenlijk 'bridge') er zijn naam aan dankt. Hoe 'N.S.U.' aan de naam komt, weten we niet. Het verscheen eind 1966 op de b-kant van de tweede single van The Cream, 'I Feel Free'. Huh? Ja, voorganger 'Wrapping Paper' flopte nagenoeg overal.

In 'Too Much Smoke' zit geen automerk, in de uitvoerende wel. The Datsuns is één van de aardigste alternatieve rockbands van de laatste jaren. Met name de cd 'Smoke & Mirrors' (2006) is een favoriet. Er staat geen slecht nummer op, maar bovendien kent het album een climax in 'Too Much Smoke'. Na dit nummer is de koek echt op! Opnieuw voor jongelingen: Nissan heette voor 1983 Datsun. En omdat deze erg goed konden roesten, zijn er erg weinig die net als ons fotomodel de tand des tijds hebben doorstaan!

Gute nacht Freunde! 'Met het oog op morgen' bestond woensdag 35 jaar en dus gaan we morgen... euh... volgende week 'morgen' behandelen. Niet in de zin van ochtend, maar als de dag van morgen. Die onzekere dag, want 'Maybe Tomorrow' in vele varianten. 'Tomorrow Never Knows', maar sterft volgens Sheryl Crow evenmin. Alle Madness op een stokje, 'Tomorrow's Just Another Day'. En dus vraag ik jullie, 'Tomorrow People', wat zijn jullie favorieten?

soort van telefoontopper?

,,Wat dacht je van een rondje met overgaande telefoons?". ,,Gerrit, we hebben nog de koffie, de paarden, de kleding en regioboeren. Die moeten we eerst afmaken". Marianne en ik zouden morgenavond gaan kwiskwekken, maar is uitgesteld tot de 21e. Bijna drie jaar geleden won ik de popquiz in De Karre en sindsdien hoor ik nog aan de verplichting te voldoen om de volgende quiz te organiseren. Voordat het weer afstel wordt, moest deze maar in april gespeeld worden.

We hebben twee complete rondes geografische titels op alfabet. Alleen de X is in de ene fictief en bij de andere wordt de stad die begint met een C in bepaalde gebieden met een X gespeld. Bij de paarden zijn het niet enkel liedjes over paarden, maar ook knollen in videoclips. Bij de kleding proberen we voor ieder kledingstuk een liedje of groep te vinden. De bh is punt van discussie. In het Engels heet zo'n ding een bra. In 'Abracadabra' van Steve Miller Band zit die tweemaal. Bij bh kom ik niet verder dan 'Ain't MisBEHAvin' of iets dergelijks. Of we moesten de obscure solo-single van ex-Bananarama Siobhan Fahey erin stoppen. Kent geen hond?

Telefoons zijn van alle tijden? 'Telephone Baby' van Johnny Otis is even jong als de weg naar Rome. Lou Reed simuleert een gesprek in 'New York Telephone Conversation'. Tenenkrommend Nederlands produkt is 'Hee Monique' van Frans & Monique. Blondie tracht contact te krijgen in 'Hanging On The Telephone'. De aardigste van het stel is Sugarloaf?

Een gouden groove en een komische tekst, van 'Don't Call Us We'll Call You' uit mijn geboortejaar spat het plezier af. 'This sounds like John, Paul and George' en weerklinkt een paar maten 'I Feel Fine'. Deze plaat smaakt altijd! Ik hoorde ooit van een verzamelaar dat deze single onvindbaar was. Ik ben dan ook uiterst content met mijn exemplaar, ook al heeft die niet het fraaie hoesje.

Wellicht nog eens een idee voor een Schijf Van 5, maar voorlopig niet. Morgen eerst auto's. Janis Joplin is afgevoerd naar de sloop. Wellicht dat 'Mustang Sally' nog wordt herdacht in een eerbetoon?

geen autoloze zondag

,,Wat zit jij nou te gniffelen?". ,,Ze heeft het niet door!", hikt de platenkrasser. ,,Zou ze vroeger blonde krullen hebben gehad?". Zusje heeft voor een dag verlof gekregen van de keuken en staat kandidaten voor zondag te poetsen. Met name de voorlopige nummer 1 zorgt nogal voor commotie. Het vehikel was enigzins bruin gevlekt en na het boenen van zusje lijkt niet alleen de originele kleur, maar het volledige plaatwerk te verdwijnen. Zusje lijkt niets te merken van het spontaan oplossende blik.

Ik neem even een voorschot op De Schijf van 5, temeer omdat ik nog geen suggesties heb ontvangen en de opmerking dat het 'ver gezocht mocht zijn' misschien niet al te duidelijk was. Want wat heeft 'Bittersweet Symphony' van The Verve met auto's te maken? Bitter was een exclusieve Duitse coupé op basis van een Opel Senator...

Derde kerstdag 1997, de middag na de nacht. Mijn korte stormachtige relatie met Syl was publiekelijk uitgegaan. Met een kater word ik wakker in het huis van een kameraad. Ik wil oud en nieuw buiten Sneek of Jutrijp vieren. De eindejaarsuitzending van De Moordlijst is op de radio. Veel Britpop dankzij Oasis, Radiohead, Suede en nummer 1 The Verve. Onder 'Bittersweet Symphony' neem ik dé beslissing. Ik ga naar Engeland!

Vreemd maar waar, het nummer is me in de zomer van 1997 grotendeels ontgaan. Voor mij kleeft de herinnering van de oversteek en de eerste weken in York eraan. Hoewel 'Lucky Man' dan de nieuwe single is, staat 'Urban Hymns' nog hoog in de Britse albumlijst en is 'Bittersweet Symphony' veelvuldig te horen. Ik leer het album pas in 2000 waarderen.

Alles leek in kannen en kruiken toen Wil Malone namens The Verve 'The Last Time' opnam in het klassieke arrangement. Het origineel staat op 'The Rolling Stones Songbook' van The Andrew Oldham Orchestra uit 1966. Ze hadden keurig toestemming gevraagd, fiat gekregen (om in autosferen te blijven), maar kregen na release juristen in de nek en konden iedere cent royalty inleveren!

Voor sixties- en hardrockfanaten: Malone zat in 1968 bij The Orange Bicycle en produceerde in 1980 Iron Maiden...

Is er nog plaats op de oprit? Er is een type van de voorlopige nummer 1 bij gekomen, uitgevoerd door Buffalo Springfield. Verder neig ik naar 'Lotus Love' van The Zipps, hoewel de Europa écht een type Lotus was... Er mag meegedacht worden!

ticvandemolen.blogspot

Het had gekund? Twintig jaar geleden deelden muziek en molens een plek in mijn liefhebberij. Dan had ik jullie kunnen vertellen dat de molens op de foto binnenkruiers zijn, maar had ook een afbeelding van een stellingmolen, een tjasker of een spinnekop kunnen kiezen. Om maar aan te tonen dat ik het nog niet ben verleerd. De keuze voor de drie molens in De Schermer heeft te maken met vakantieherinneringen uit 2008. Maar iedere dag over molens schrijven, dat gaat vervelen. Muziek niet dan?

In december begon ik met de opleiding tot vrijwillig molenaar. Niet onlogisch dat dit opborrelde bij 20 Years Ago Today. Bovendien herinnerde moeder mij afgelopen kerst aan 'de meulepiepies', de benaming van de kleine Gerrit voor molens. En vanaf de skaileren achterbank van de Opel Ascona zag hij ze altijd als eerste!

De familie dacht dat ik dol was op molens, maar integendeel! Ik was er bang voor. Zelfs in het klein. Ik durfde niet in de buurt van de houten tuinmolen van oom Jelte en tante Klaasje te komen. Pas na mijn zevende overwon ik die angst.

Rond 1990 ging ik iedere zondag fietsen met een lijstje in de binnenzak. Ik trachtte molens te traceren die in een Fries molenboek uit 1971 stonden. Enkelen waren al lang verdwenen, maar het maakte het alleen maar spannender. Tenslotte meldde ik me voor de opleiding.

Die vond op twee molens plaats. Penninga's Molen in Joure, een korenmolen, en een poldermolen in Vegelinsoord. De laatste had mijn voorkeur. De rust van de polder trok me aan. Mijn vertraagde motoriek plaagde me tijdens de lessen. Vooral het leggen van knopen om de zeilen op de wieken te spannen, kreeg ik niet onder de knie!

Een probleem van alle tijden? In Engeland kon ik nooit een das knopen, in Tuk opeens wel en daarna weer niet. Ach, als je nooit stropdassen draagt... Onlangs zat ik met een zijden sjaaltje van zusje te spelen en keek opeens neer op de perfecte strop. Soms overtref ik mezelf!

In 1992 kwam het uitgaansleven erbij en steeds vaker liet ik op zaterdagochtend verstek gaan. Tot augustus van dat jaar. In een telefoontje met de molenaar laat ik weten liever verder te gaan met de opleiding op houtzaagmolen De Rat in IJlst. Het zal goed bedoeld zijn, maar de mededeling dat ik de molenaar aldaar vooraf moest vertellen 'dat ik niet zo handig ben', betekende de genadeklap voor mijn molenaarsambities.

Sideburner's Blast From The Past: The Bobby Teens

,,Nou, kom maar op met die zomer!". Soul-X en ik kijken verschrikt op van onze typmachines, als Sideburner de redactie binnen stapt. ,,Waar heb jij last van?", zeg ik. ,,Er is dooi op komst en hij heeft het over de zomer". ,,En ik maar denken dat je geen last van de kou hebt met die tochtlatten voor je oren". Houden we het gezellig? ,,Nee". Sideburner laat het van zich af glijden. ,,Het worden de eerste woorden van mijn Blast".

Kom maar op met die zomer! In het Engels prijkte het in april 2004 boven een recensie van een pas verschenen elpee op Diggin4dirt.com. Het ging om 'Cruisin For A Bruisin' van The Bobby Teens, vandaag onderwerp van Sideburner's Blast. De hoes is een zeldzaamheid op Google, vandaar dat ik deze eigen foto flink 'getagged' heb. Is dat ook weer opgelost!

De voorkant bestaat uit stand-ins van de tegengestelde sekse in kleding en pose van de echte Bobby Teens. Aan Tina is alles groot! Borsten, billen, dijen, mond. Het enige dat niet groot is aan Tina is haar zangtalent. En dat kan een probleem zijn als je de leadzangeres bent.

Maar het past! Het past in de rauwe rammelrock'n'roll. De enthousiaste maar niet immer doeltreffende mokerslagen van de enige heer, Russell. Muzikaal hangt het tussen de suikerspindramatiek van The Shangri-Las en het meedogenloze van de vroege The Who, maar steeds met een vette knipoog. 'Where Were You' is een flinke poging, maar, au, wat zingt Tina vlak!

Het is toch meestal 'Van Beukensteyn' zoals een hilarische 'Sweet Nuthins', 'One Night Stand' met zeer bekende openingsriff en vlammend harmonicaspel van Russell, Vanity Six' 'He's So Dull' dat door een baggersloot is gehaald. En alles smaakt naar een knallende koppijn na een feestje in augustus!

For a good time contact The Bobby Teens at Bobbyteens.com. Dat heb ik eenmaal gedaan. Mijn ogen doen nog pijn van de rose achtergrond. En door aanmelding voor de mailinglist raakte mijn mailbox bedolven onder de viezigheid en spam.

Hoewel ik niet van plan was ooit nog eens een garagerock'n'rollplaat te kopen, sluit ik een aankoop van The Bobby Teens niet uit. Want zó hoort rrrawckandrrrowlll te klinken!

rustbui: Gerry Rafferty

Wat een nare dag! Ook als niet-voetballiefhebber krijg je kippevel bij het overlijden van Coen Molijn. En dan Gerry Rafferty. Na een lang ziekbed liet hij vandaag op 63-jarige leeftijd het leven.

20 years ago today: 277

,,Alweer?". Soul-X raakte in de stress. ,,Dit is al het derde bericht dat ik in 24 uren schrijf!". ,,Niet emmeren", zei ik. ,,Nog eentje voor vandaag. Morgen ben je vrij". Haaa-tsj... Ja, morgen een hoesbui omdat ik aan mijn verplichting op Golden Beat Years moet voldoen. Vandaag de aftrap van een nieuwe serie. In 20 Years Ago Today blik ik, ongeveer, twintig jaar later terug op de singles die ik in 1991 heb gekocht. En vandaag is het exact twintig jaar geleden dat 'Someday' van Ricky Nelson (1958) bij me kwam wonen.

Donderdag 3 januari 1991. Een zonnige dag met desondanks en gure stevige wind. Dat belet de 15-jarige Gerrit uit Jutrijp niet om op de fiets te stappen en naar Joure te gaan. Ik had een paar weken ervoor een antiekwinkel ontdekt. Daar verkochten ze singles voor 3,50 gulden, een héél bedrag toen! Losse fotohoesjes waren een daalder. Ricky Nelson had natuurlijk geen fotohoes, dat was in 1958 nog lang niet gangbaar voor singles.

Hoewel? Ik had hier een paar weken ervoor 'Hello Mary Lou' gekocht en de overige singles waren eveneens van rond 1961. 'Someday' was een Amerikaanse hit uit 1958, maar ik vermoed dat deze single in Nederland ook in 1961 of 1962 is uitgebracht. Op de flip staat Ricky's versie van de evergreen 'It's All In The Game'. Dat is mijn meest gedraaide kant geweest. Verleden tijd, want misschien al 18 jaar geleden?

Ter illustratie een albumhoes van Nelson uit die tijd. Omdat januari een rustige maand was met singles, zal ik een volgende keer een karakterschets van die vijftienjarige puistemans geven!

kleur bekennen: géén zwart!

,,Je loopt achter!". Ik had die herinnering van Soul-X niet nodig. Evenmin het commentaar van Sideburner. ,,Doet-ie al 35 jaar". Mijn geliefde redactiegenoten zagen dat er geen lachje afkon. ,,Wat kijk je zwart?". ,,Erg grappig Soul-X!". Liefste volgelingen, het is tijd om écht kleur te bekennen! Ik heb de afgelopen week teveel drukte gehad om aan zwarte titels te denken. In plaats van nu met een halfbakken top 5 te komen, heb ik besloten zwart een flinke por 2011 in te geven. En Peter: Ik heb hem gevraagd en jawel, Tom waits geduldig af!

Volgende week doen we automerken en -types in titels en groepsnamen. In dat laatste geval met je ultieme favoriet van die groep. De bolide van Janus J. komt niet door de APK. En het mag ver gezocht worden. Bij mij op de oprit staat een heuse symfonie over een exclusieve Duitse sportcoupé op basis van een Opel Senator, een groepje Engelsen die Prinzheerlijk rondtuffen in een Duits doosje en een actueel groepje Amerikanen die zich hebben vernoemd naar Japanse roestbakken die naar mijn mening téveel rook afgeven...?

De plaat die mijn eerste dagen van 2011 heeft gekleurd, is een voorschot op 20 Years Ago Today. Maar als ik in juli zover ben, gaat het toch vast om 'Papa Oom Mow Mow' van The Spotnicks die ik gelijktijdig kocht en kon ik dit kroonjuweel nog wel eens over het hoofd zien!

Er kwam geen blijk van herkenning of een speciale waardering vanuit de zaak. Ikzelf was écht vergeten hoe mooi dit nummer was! Waarschijnlijk in 1991 een beetje stukgedraaid? In navolging van 'The Very Best Of Supertramp' dat maandenlang in de album top tien woonde, kwam dat jaar een compilatie uit van 10cc. Het kwam niet in de buurt van het Supertramp-succes. De keuze voor een begeleidende single was allerminst logisch. Als single was 'I'm Mandy Fly Me' in 1976 alleen een hele bescheiden Engelse hit geweest. Peter toont aan dat het desondanks toen ook in de Benelux is uitgebracht.

De albumtracks van de Mancunians staan nogal haaks op de perfecte drie minuten-hits als 'The Things We Do For Love'. Als potentiële hitsingle bleek 'Mandy' vijftien jaar later ook al té lang. Verder dan de Tipparade kwam het niet, maar dat dat vaak de mooisten zijn, is deze het levende bewijs!

legendarisch draaierig!

Of ik er naar had uitgekeken? Niet bepaald! Vorig jaar op Nieuwjaarsdag was matig geweest en op Hemelvaartsdag rampzalig. Ach, aan de andere kant, ik had nu al lange tijd geen foute disco gedraaid, dus moest kunnen? Menschen, ik heb in de climax wél extreem fout gedraaid, maar... géén afgezaagde disco! Bovenal had ik de regie, luisterde nauwelijks naar de kastelein en heb geen klachten ontvangen. Nou ja, mijn slot werd niet in dank afgenomen!

Rond de duizend singles ('Heb je er zoveel?', 'Nee. Dit is een tiende'), vijftig elpees en twintig 12"-singles. Ik begon om vijf uur en was pas na drieën klaar. En gaar! Vandaar dat dit bericht pas op zondag wordt geschreven.

Het was niet erg druk, maar des te gezelliger! Mijn 'freewheelen' werd geaccepteerd en dus kon ik doorlopend northern soul tussenvoegen, maar ook hemels mooie muziek kwijt. En was er één, door mij, vergeten nummer dat mijn etmaal kleurde. Zie 2 januari.

Kameraad Sijtze trok om negen uur de jas aan. ,,Morgen weer werken", zei hij. ,,Nee Sijtze, het is zaterdag, je bent morgen vrij". ,,Was het maar waar! Maar je neemt mij niet in de maling!". Hij geloofde me niet eens toen ik de datum en dag op mijn telefoon liet eens, dus hij keek op zijn eigen en toonde me zijn gelukkigste gezicht. Sijtze kon vanochtend uitslapen!

Het was voor mij nog lang geen bedtijd! Na een inkakmoment om half twee gingen alle registers open. Boney M vanwege Bobby, Trio Hellenique, Screaming Jay Hawkins, Napoleon XIV en Olga Lowina. Het inspireerde ook tot mijn slot. Eerst 'Cool Jerk' van The Capitols, toen 'Peanut Duck' van Marsha Gee en 'I Need Your Head' van Hasil Adkins. Die werd niet getrokken. Ik maakte het af met een fragmentje noise van Crank Sturgeon. Nee, blij waren ze niet, maar ik ging uit mijn dak!

Dat in 2011 nog vele van deze fijne draaibeurten mogen volgen...