dinsdag 31 augustus 2021

Eindstreep: augustus 2021


Moet ik het nog hebben over Pama International of Drama International zoals ik de band inmiddels noem? Nou vooruit, de maandelijkse update. Ik heb wéér een mail gestuurd en expliciet gereageerd onder een Facebook-bericht, maar he-le-maal niets. Zou de groep nu besluiten om me de volledige discografie te schenken, dan kunnen ze deze ergens in stoppen waar de zon niet schijnt. Ik ben er klaar mee en hoef de plaat niet meer (als die inmiddels ook niet is 'uitverkocht'). Ik ga nog een paar pogingen doen om het geld terug te krijgen maar ga me er verder ook niet over opwinden als het niet gebeurt. De schade is gering gebleven maar ik besteed het liever aan muzikanten die hun zaakjes wel serieus nemen. Aan de optimistische kant heb ik verschillende redenen om uit te kijken naar de volgende maand want er zijn nog een paar plaatjes onderweg. Ten eerste is dat Leroy Allen waarvan de single pas volgende maand uitkomt als de perserijen weer op schema zijn gekomen. Komende vrijdag verschijnt de nieuwste aanwinst voor Izipho en deze staat eveneens in de bestelling. Afgelopen zaterdag zijn drie singles in Engeland op de bus gegaan van een 'oude bekende' als dealer. Die zullen hopelijk voor het weekend arriveren?

Ik tel ongeveer zestig in totaal en dat is inclusief de vijf die onderweg zijn. Van de overige 55 singles zijn er acht die niet meedoen in de 'Eindstreep' omdat ze dubbel zijn of upgrades. De meeste komen uit de partij van gisteren. De Gele Bak wint deze maand met 28 singles tegenover 19 voor de Blauwe Bak. De top tien zou er dan als volgt uit komen te zien.

1. Need To Be Loved - Erwin Bouterse & Roetoe

2. I Can't See Me Without You - The Impalas

3. Backstage - Gene Pitney

4. Given My Life - The Mighty Whites

5. I'm Gonna Do All I Can - Ike & Tina Turner

6. Listen To Your Father - Feargal Sharkey

7. How Deep Is Your Love - Bee Gees

8. Tribute To A King - William Bell

9. We're In Love - The Decisions

10. By The Time I Get To Phoenix - Billy Stewart

Week Spot: The Freedom Affair


De wekker staat op elf uur want ik wil een rustige dag hebben. Dat komt mede omdat ik vanavond 'Tuesday Night Music Club' heb. Ik heb aanvankelijk een plannetje een tochtje te doen in de stijl van vorige week zondag. Een eindje op weg naar Smilde en dan via het Drents-Friese Wold naar Diever. Toch ben ik niet te motiveren als de wekker gaat en draai ik me om. Vervolgens is het zó laat dat ik verre fietstochten kan laten schieten. In plaats daarvan ga ik even naar Havelte en terug voor broodnodige boodschappen waaronder een zak bruine bollen. Morgen en donderdag moeten klappers worden. Omdat ik eerder een bericht heb gereserveerd, betekent dit dat ik vandaag de nieuwe Week Spot aan jullie kan voorstellen plus de 'Eindstreep' van de maand augustus. Dan kan ik dit weekend aan de gang met de laatste 'Singles round-ups'  van augustus. Komende zaterdag is ook de eerste editie van 'Tafel In De Tuin' in Meppel en wellicht dat ik daar een rondje ga doen. De afgelopen weekeinden hebben steeds in het teken gestaan van een jaar uit het verleden. Dit weekend is het weer helemaal 2021 en kies ik zelfs een Week Spot uit dit jaar. Het is een plaatje van nog maar een paar weken oud, maar nu al een geheide favoriet: 'Outta My Mind' van The Freedom Affair (2021).

Om maar met de deur in huis te vallen: De Week Spot van deze week lijkt verdomd veel op een eerdere Week Spot. Beide platen stammen uit 2021 en zijn ook nog eens uitgebracht op hetzelfde platenlabel. Toch zit er een héle grote plas water tussen de verschillende muzikanten en de studio's. De plaat sluit naadloos aan bij 'Yes I Am' van Michelle David. Het is echter een 'nieuwe' soul-sound die ik erg goed kan waarderen. Het allerbeste uit het verleden aangekleed met nieuwe instrumenten en gebruik makend van jaren zeventig-arrangementen. De label-discografie van One World op Discogs is een zootje en de link verwijst door naar een label van wereldmuziek. Als je specifiek naar de catalogusnummers van de singles kijkt, dan is de vroegste release van 2016 maar komt de stoomtrein pas in 2020 op gang. Dit jaar zijn er alleen al vier releases op het label waaronder beide Michelle David-singles en deze van The Freedom Affair. Dat het muzikaal en productioneel als twee druppels water is vergeleken bij Michelle David's 'Yes I Am' is allerminst een bezwaar. Het is muziek waar ik wel in zou willen wonen.

De formatie is afkomstig uit Kansas City in de staat Missouri. Bassist Chris Hazelton en drummer Dave Brick ontmoeten elkaar tijdens een lokale jamsessie en beide muzikanten lijken hetzelfde ideaal te hebben. Ze willen een band formeren met niet zomaar een zangeres. Het liefste willen ze meerdere zangeressen hebben die fraai samen kunnen zingen, maar ook moeiteloos de lead kunnen nemen en zo het geluid van de band steeds blijven veranderen. Het beste uit de soul, funk en jazz van het verleden met muzikanten en apparatuur van nu, dat moet het uitgangspunt worden. De mannen boffen met de drie zangeressen. De snoepjes heten Paula Saunders, Misha Roberts en Sayko Groves en ze weten elk niet de betekenis van afgunst. Probleemloos gunnen ze elkaar de plek in de schijnwerpers gedurende een liedje. De band wordt verder uitgebreid met gitaristen en blazers. Een optreden van The Freedom Affair is, volgens ooggetuigen, een achtbaan van emoties. Van levendig en dynamisch naar heel klein en breekbaar.

'Outta My Mind' zit meer in de melancholieke hoek. Waar Michelle David haar melancholieke 'Yes I Am' heeft doen volgen met het explosieve 'Good Good Good', daar hoop ik van harte dat The Freedom Affair meer van deze melancholische nummers weet te brengen. Ik lust hier namelijk wel soep van. Leuke bijkomstigheid is dat ik deze single in juli heb gekocht en het komende zaterdag gaat om platen die ik in de maand juli heb gekocht. Toch nog een voortzetting van het thema?

maandag 30 augustus 2021

Uffelter vergezichten: Maandag 30 augustus


Eigenlijk komt het als een totale verrassing want eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in: Na een goed gevulde zondag vol fietsavonturen een beetje op tijd ontwaken. Ik heb de wekker gezet op tien uur. Dat is vroeg genoeg. Ik heb vanavond immers geen verplichtingen en kan dus gerust om half tien thuis komen als ik dat wil. De vooruitzichten zijn erg optimistisch want nadat ik even buiten heb gevoeld, trek ik toch maar de lange broek aan. Ik denk niet dat het vanmiddag heel aangenaam zou zijn geweest met een korte broek aan. Bij de koffie mag ik gaan beslissen welke kant we op gaan. Natuurlijk is enerzijds het plan om richting Emmen te gaan. Er speelt een ander plan op dat ik wellicht woensdag ga uitvoeren. Ook weer het noorden in waardoor ik terug de wind in de rug heb. Dat bevalt me wel bij dergelijke fietstochten, zolang het maar niet dertig graden is zoals de laatste vakantie in Sleen in 2019. Over deze vakantie gesproken: Ik haal de camera vanmiddag eenmaal tevoorschijn en wil het gemeentehuis van Sleen op de foto zetten. Met de kerktoren welke er bovenuit steekt. Ik kan dit echter niet goed op de foto krijgen en bovendien is die erg onscherp. De foto 'leen' ik dus maar van de vakantie van 2019. Ik heb de tassen met tent en kookgerei niet bij me, maar het is hetzelfde gemeentehuis. En de zon schijnt weer overvloedig in Sleen. Om twaalf uur stap ik op de fiets en ben ten opzichte van gisteren ook een uur later thuis. Ik heb alleen wel de winkel gemist in Ruinen en dat betekent dat ik mag improviseren met brood, eieren en een paar worstjes uit de koelkast. Soms is het bijna nét echt vakantie!

De keuze is gevallen op Emmen, te meer omdat ik al iets later van huis ga. Voor die andere tocht zal ik echt vroeger moeten beginnen. Ik heb me voorgenomen een 'luie' dag te nemen. Het plan is om naar Emmen te gaan en daar de fiets op het station te stallen. Daar kan deze dan ook weer even aan de stroom en dus maakt het de heenweg niet uit. Ook al is de accu half leeg als ik in Emmen kom. Ik wil wel een paar uur doorbrengen in Emmen en zit in gedachten al aan een nabijgelegen park te denken waar ik vaak doorheen ben gefietst. Ook hoop ik dat 'Mijn Kraam' open is op maandag zodat ik wellicht een paar singles kan scoren? Ik fiets om Rheebruggen heen naar Ansen en dan door naar Ruinen. In het begin is er wat twijfel over hoe ik precies wil fietsen. Lekker rechttoe rechtaan over een parallelweg spreekt me namelijk ook wel aan. Ik denk aan de weg die ik in 2016 op de terugweg ben gefietst. Dat zou uitkomen in de buurt van Gees. Daarvoor zal ik naar Hoogeveen en Noordscheschut moeten. Tussen Ruinen en Fluitenberg laat ik mezelf echter verleiden door een handwijzer naar Pesse. Ik maak even aanstalten om de groene woestijn achter Pesse in te duiken als de parallelweg toch meer gaat trekken. En dus fiets ik vanuit Pesse naar Hoogeveen. Op de rondweg ben ik het alweer zat en ga richting Tiendeveen. In het bos een paar kilometer verderop rits ik de jas tot de hals dicht en probeer een kraag op te zetten. Het is hier ijzig koud en dat terwijl het nog altijd augustus is. Ik smacht ook naar koffie en ga de kou trotseren op een bankje. Ik ben dan in het buurtschap Siberië. De noordenwind is aan de pittige kant en neemt in de loop van de middag toe in kracht. Omdat ik gisteren al een heel eind heb gefietst zonder ondersteuning wil ik het vanmiddag niet zwaar hebben. De ondersteuning gaat een tandje hoger en zeker als ik het noorden in moet.

Het plan is om eerst naar Emmen te gaan en na afloop even in Sleen te kijken. Hoewel ik vanuit Gees naar Oosterhesselen zou kunnen gaan, passeer ik dan Sleen onderweg naar Emmen. Ik fiets liever niet tweemaal hetzelfde stuk, hoewel ik dat later op de dag toch zal doen. Ik ga een stukje het zuiden in naar de Hoogeveense Vaart. Deze zou ik kunnen volgen tot Holsloot en vanuit daar is een fietspad over Em naar Emmen. Ware het niet dat achter Erm werkzaamheden zijn en ik niet door het fraaie bos- en heidegebied kom. Erg jammer, want hier had ik onder andere een foto willen nemen. Wat wel handig is: Omdat er sprake is van een omleiding wordt de fietsroute nu aangegeven. Dat zou zo moeten blijven zodat ik niet weer, zoals jaren geleden, in een nieuwe woonwijk verzeild raak. Ik snij een stukje af en kom via Westenesch Emmen binnen. Onderweg naar het station kijk ik even naar rechts en, ja, het bord staat buiten bij 'Mijn Kraam'. Het is kwart voor vier als ik de fiets overhandig in de fietsenstalling. Deze sluit echter om half zes. Dat is een beetje krap, maar het moet maar! Ik ga rechtstreeks naar 'Mijn Kraam' en koop 24 singles. Het meeste is niet zo heel bijzonder en bovendien veel dubbel en upgrades. Deze moeten maar wachten tot het weekend. Er is eentje welke op voorhand al terecht komt in de 'Eindstreep' van morgen.

Het is half vijf en ik ben klaar bij 'Mijn Kraam'. Ook het centrum van Emmen is op de schop en dus is hier niet veel gezelligheid te vinden. Ik eet de grootste softijs bij een cafetaria en dan ben ik er wel weer klaar mee. Als ik de fiets tot acht uur zou kunnen halen, zou ik wel richting het eerdergenoemde park zijn gegaan. Of wellicht de oude dierentuin opgezocht want ook dit moest ik altijd nog eens doen. Ik besluit de fiets op te halen en in Sleen te gaan kijken. Hopelijk staat bij de Albert Heijn een laadpaal waar de fiets verder kan opladen. Ik zou intussen een blokje kunnen wandelen zoals ik dat tijdens de vakanties geregeld heb gedaan. Op het station is de accu weer opgekrabbeld tot ruim vijftig procent en dat geeft de burger moed. Van Emmen naar Sleen heb ik meest wind in de rug en weet de actieradius nog wat op te schroeven. De laadpaal is verdwenen en met twee bekers ijskoffie en broodjes in de fietstas verlaat ik Sleen en fiets naar Oosterhesselen. Daar eet ik de broodjes en drink de ijskoffie. Wat nu? Ik zou naar Gees kunnen gaan en terug naar de Hoogeveensche Vaart. In dat geval moeten de boodschappen in Ruinen worden gehaald. Ik zou ook via Meppen kunnen gaan en dan richting Mantinge, Wijster en Spier. Dan kan ik boodschappen doen in Dwingeloo. Ik neig eerst wel even naar Meppen maar kort daarop zakt de moed me in de schoenen. Ik heb veel last van de wind op dit stuk en het blijkt een stuk verder te zijn dan gedacht. Ik weet niet of ik dat kan doen op de accu. Ik sla af en ga via het Mr. H. Greebepad naar Nieuw-Balinge. Hier ben ik op de heenweg ook langs gekomen. Buiten dat ik vanaf Hoogeveen nu over Fluitenberg ga (en niet over Pesse) zal ik vanaf dit punt dezelfde route fietsen als vanmorgen. Het is me wel best. De tijd begint te dringen als ik de winkel in Ruinen wil halen en bovendien wordt het nog lastig met de accu. Ik moet nog een stukje tegen de wind in (van Ruinen naar Ansen) en wil dus nog wel wat ondersteuning overhouden. Ik ben om vijf minuten voor acht in Ruinen en kan niet eens zo snel de winkel vinden. Laat maar! Als ik thuis kom, heb ik nog vier procent van de accu over. Als het iets meer zou zijn geweest, was ik nog een klein blokje om gegaan, maar moet nu de fiets aan het stroom zetten. De teller staat voor vandaag op 124,6 kilometer. Op vierhonderd meter na hetzelfde als gisteren!

zondag 29 augustus 2021

Uffelter vergezichten: Zondag 29 augustus


Het slapen is hopeloos gegaan. Alsof ik toch stiekem de spanning heb voor het op vakantie gaan. Ik zal echter wel even moeten rusten want we hebben ambitieuze plannen. Hoewel? Ik heb eigenlijk nog niet echt een idee welke kant ik op wil. De Buienradar heeft het over een noordenwind welke in de middag noordoostelijk zal worden. In dat geval kan ik het beste eerst het noorden in. Ik heb even een leuk idee maar moet dat al snel laten varen. Ik weet immers nog niet goed hoe de accu reageert op zo'n rit. Dan neem ik de schaar in de hand en knip aan de zijkanten stukjes weg en dan... lijkt het op een echte fietstocht. Hoewel ik nog geen plannen maak hoe en hoe ver ik precies wil fietsen wil ik het noorden in. Dan zit je al snel in Friesland vanuit Uffelte gezien. Ik begin om tien uur aan de dag en zit een uur later op de fiets. De Buienradar heeft niet helemaal gelijk gekregen want het is voor het grootste deel een beetje triest weer. Tot laat op de middag is het voornamelijk grijs en er valt zo nu en dan lichte regen. Toch heb ik me kostelijk vermaakt met e-bike en muziek op koptelefoon. De kilometerteller op de fiets rekent ook achter de komma en ik had verwacht een kilometer stand te krijgen van 119,7 kilometer of iets dergelijks. Wat denk je? Is het precies 125,0 kilometer van start tot finish bij de schuur.

Het plan is eerst om de grens van Friesland over te steken en ergens halverwege Heerenveen en Gorredijk opnieuw te bekijken wat we gaan doen. Het regent een beetje als ik weg fiets, maar dicht in de buurt van Frederiksoord is het alweer droog. Het blijft wel troosteloos grijs voor het grootste gedeelte van de dag. Ik ga op een trip 'down memory lane' als ik via Noordwolde Zuid naar Noordwolde fiets. Het is jaren geleden dat ik hier voor het laatst ben langsgekomen. Het is eveneens de periode van vóór het fietsroutenetwerk want in plaats van de saaie parallelweg ga ik nu heel mooi binnendoor naar Zandhuizen. In een bosrijk gebied kijk ik voor een bankje en herinner me dan dat ter hoogte van Zandhuizen een picknickbank moet staan. Of ik ben hem al voorbij of ik heb me ernstig vergist. Het eerstvolgende bankje is bij de rotonde van Oldeberkoop en daar ga ik zitten voor de eerste twee koppen koffie uit de thermoskan en een paar broodjes. Ik blijf braaf het fietsroutenetwerk volgen en dat stuurt me zelfs even speciaal door Oldeberkoop en maakt een paar vreemde kronkels bij het dorp. Uiteindelijk zit ik weer aan het fietspad langs de Linde en later aan de Tjonger en kom bij Lippenhuizen de bewoonde wereld weer binnen. De ondersteuning is vrijwel onafgebroken aan geweest op de eco-stand. Door mee te trappen, verhoog ik automatisch de actieradius en dit is een leuk 'spelletje' voor onderweg. De accu staat op 55 procent als ik de ondersteuning uit zet. Ik ben dan in de buurt van Jubbega en koers vooral het oosten in. Dat gaat prima zonder motor want nog altijd haal ik met gemak 21 tot 22 kilometer per uur op de fiets. De ondersteuning helpt dan maar voor slechts vier kilometer extra en gaat tegenspartelen als je sneller dan zesentwintig gaat. Daar heb ik zonder ondersteuning geen last van.

Hoewel het van tijd tot tijd regent en het grijs blijft, gaat het fietsen heerlijk en in Jubbega besluit ik het nog een tandje noordelijker op te zoeken. Uiteindelijk zal Bakkeveen het keerpunt worden. Dan heb ik echt wind in de rug het zuiden in. Via Waskemeer kom ik uit op een stuk dat ik maandag nog heb gefietst. In plaats van om Oosterwolde te fietsen, ga ik nu rechtdoor het centrum in. Ik heh mezelf aanvankelijk een patatje beloofd in Appelscha voordat ik de NAP terug zal nemen. Ik ben rond half vijf in Oosterwolde en dan is het wellicht nog niet druk bij de cafetaria's en dus besluit ik hier aan te steken. Een patat oorlog en een sitostick met pindasaus en een blikje cola verder kan ik aan 'de laatste loodjes' beginnen. Ik heb opeens geen zin om de NAP terug te gaan en wil 'iets anders' fietsen. Zo ga ik over Makkinga en Elsloo naar Doldersum. De motor staat weer aan en ik zet het geregeld een standje hoger. Hoewel ik de wind in de rug heb, wil ik vooral lekker opschieten en niet al teveel trappen. Maar doordat ik blijf trappen gaat de actieradius nog een paar maal flink omhoog en de accu staat op 20 procent als ik in Uffelte kom. Ik hoop dat ik morgenochtend uit bed ben te branden en dan denk ik dat de rit morgen wel eens richting Sleen en Emmen zou kunnen gaan. Op de foto is het centrum van Bakkeveen, her keerpunt van de route van vandaag.

zaterdag 28 augustus 2021

Van het concert des levens: 1982


Na het hoogtepunt van donderdag (en ook de onvergetelijke fietstocht van maandag) heb ik vandaag en gisteren een dieptepunt gehad. Als ik al van plan zou zijn geweest om nog een paar nachten weg te gaan, dan had ik dit nu afgeblazen. Onderweg naar de fietsenmaker besef ik me dat het een oneven jaar is en dan kan ik altijd goed slapen voor de vakantie. Vandaag gaat het echter helemaal nergens over. Ik kan de elektrische fiets tot vier uur ophalen en dan wordt je wakker om vijf minuten voor vier. Snel gebeld met Havelte en ik kan uiteindelijk tot vijf uur terecht. Op de 'gewone' fiets naar Havelte, bij de supermarkt parkeren, naar de fietsenwinkel en op de elektrische terug naar Uffelte. Na koffie en een laat ontbijt loop ik vervolgens naar Havelte voor boodschappen en op de 'gewone' fiets weer terug. Ik heb dan al besloten om mijn uitzending van vanavond te cancellen. Even een berichtje schrijven en wellicht een film kijken en daarna plat! Ik wil morgen een fiks aantal kilometers maken. Ik blijf echter in een vakantiestemming want 1982 brengt me vooral terug naar de camping waar we dat jaar voor het laatst kamperen. Mijn excuses aan de familie als ik een stukje geschiedsvervalsing doe in de afleveringen van 1982 en 1983.

Het punt is namelijk: Mijn oudste broer zit op de middelbare landbouwschool en gaat een paar weken voor stage naar Denemarken. Wij halen hem op uit Denemarken. Ik heb een paar jaar geleden nog eens een discussie met mijn moeder gehad en ik weet niet meer goed het resultaat te herinneren. Mijn gevoel zegt dat dit in 1983 moet zijn geweest. Ik zal het ongetwijfeld bij het verhaal over 1983 noemen. Het zou echter ook 1982 kunnen zijn geweest. Het is een paar jaar geleden dat ik op een zomerse avond zit te luisteren naar het 'Theater Van Het Sentiment' op de radio. Vanwege de zomermaanden zijn er geen reguliere uitzendingen en dit jaar doen ze een ono-stop muziek-mix van een bepaalde zomer. Als ik hoor dat het jaar 1982 is, wil ik de radio uit zetten want tot die avond heb ik niet veel op met dat jaar. De radio blijft aan en ik heb de avond van mijn leven! Letterlijk iedere plaat die wordt gedraaid, roept een herinnering op bij mij. Dat gaat tot aan 'After The Goldrush' van Prelude en 'Where Did We Go Wrong' van Liquid Gold aan toe. Het zijn slechts twee platen die ik al sinds 1982 niet meer heb gehoord. Bij 'Try Jah Love' van Third World en 'Why' van Carly Simon zit ik meteen weer op de schommel in de speeltuin van de camping. God mag weten hoe we ooit op deze camping zijn terechtgekomen.

Er zijn een paar verhalen hierover, maar duidelijk mag zijn dat het contact is gekomen doordat de eigenaren van het huisje dezelfde godsdienst aanhangen als ons. Alleen is geografisch een heel groot verschil. De eigenaren van het huisje komen uit de Alblasserwaard en wij uit het zuidwesten van Friesland. In Friesland is Nederlands Hervormd het 'light'-geloof in vergelijking tot de Gereformeerde Kerk. Beneden de grote rivieren is de situatie omgedraaid. Dat heb ik in 2001 nog ervaren toen ik 'per ongeluk' in een Hervormde kerk in de Alblasserwaard kwam binnenstappen. Gereformeerd gaat in Friesland minstens twee of drie keer per zondag naar de kerk, Hervormd mag wel eens een weekje snipperen. We mogen op zondag ook in de korte broek naar het strand als het mooi weer is. De camping in Nunspeet is echter in handen gekomen van Hervormden uit Zeeland en de Zuid Hollandse eilanden. Wij liggen dubbel van het lachen als in het huisje even verderop de vader van het gezin met luide stem uit de bijbel voorleest. Er is ook nog de zondagmiddag als we naar de Zandeplas zijn geweest, het recreatiegebied van Nunspeet. Op de weg terug komen we in de colonne terecht van de kerkgangers. De campinggasten steken allemaal de hand omhoog als ze ons zien rijden. Totdat we op de camping zijn en de deuren van de Opel Ascona openzwaaien en het gezin in korte broek uit de auto stapt. We zijn als 'heidenen' op de camping. Achteraf gezien wel iets om smakelijk om te lachen, maar als kind begrijp ik het niet.

Het is al eerder dan 1982 geweest. Ik ontmoet bij de schommels een meisje van mijn leeftijd. We zijn beide alleen en dus is het logisch dat we samen gaan spelen? We lopen naar het huisje van haar ouders en daar worden we duurzaam van elkaar gescheiden. Het meisje wordt verboden om met mij te spelen. Ik ben helemaal kapot en kom met betraande ogen aan bij moeder. Ook die kan het me niet uitleggen, maar een glaasje ranja en een koek verder lijk ik het te zijn vergeten. Maar niet heus! Veertig jaar later weet ik nog altijd het hulpeloze gevoel te herinneren. Het is trouwens niet het enige akkefietje op de camping. Ik kan me zomaar nog een paar dingen herinneren dat we actief werden buitengesloten op de camping. Wat ik weet van discriminatie en uitsluiting? Vijf zomers ervaring op de camping in Nunspeet!

In 1982 dreigt de vakantie even fors te worden gekortwiekt en gelukkig kiest mijn zus eieren voor haar geld. Zij heeft al een paar jaar een 'campingliefde'. Hij woont in Ter Apel en mijn zus gaat daar regelmatig een weekend naar toe. Tijdens de vakantie van 1982 is echter nog een ander meisje in het vizier gekomen van de campingliefde. Ze besluiten er een punt achter te zetten, maar ja... op zo'n camping kun je elkaar niet ontlopen en het moet mijn zus pijn doen om haar vriendje met een nieuwe meid te zien lopen. Het is even drama in het zomerhuisje en dan stelt mijn vader een ultimatum. Snel bijdraaien en anders gaan we vanavond nog naar huis. Ik zou het mijn liefste zus nooit hebben kunnen vergeven als we daadwerkelijk naar huis zouden zijn gegaan, maar gelukkig kunnen we de week vol maken. In 1981 zoekt mijn broer een single uit van Kim Wilde, maar ik weet niet of ik Carly Simon voor het eerst op de autoradio heb gehoord tijdens de vakantie of dat broer de single in Nunspeet heeft gekocht. Het is evenwel de single die vanavond als fotomodel mag fungeren. Overigens 'spaar' ik even een bericht zodat ik dinsdag (hopelijk) een 'Uffelter vergezicht' en de 'Eindstreep' kan publiceren.

vrijdag 27 augustus 2021

Het zilveren goud: augustus 1996 deel IV


Mijn broer is de afgelopen dagen met zijn vrouw langs geweest in Nederland. Het is bovenal een uitgebreid familiebezoek. Veel tijd doorbrengen met moeder en ook mijn zus en ik ontmoeten. We hebben vorige week al afgesproken om elkaar op donderdag te ontmoeten. Ik heb meteen al plannen. Hoewel ik inmiddels al vijf jaar in Uffelte woon, heb ik in deze periode nog nooit een echte wandeltocht op Holtinge gedaan. Het heeft me geïnspireerd want dit moet ik vaker doen. Op de fiets naar de hunebedden en vanuit daar een mooi stuk wandelen. En dan niet vergeten de camera mee te nemen! Een buurman in Uffelte heeft de gehele zomer een handeltje bij de weg staan en ik ben ook al eens door de bak met elpees geweest. Niets van mijn gading maar gistermiddag zie ik opeens het album van T'Pau (met zowel 'China In Your Hand' als 'Heart And Soul') en besluit dat dit wel een leuk presentje is voor mijn broer. Samen met een elpee van Andreas Vollenweider om de euro vol te maken. We hebben heerlijk gewandeld en ik ben voor het eerst bij de enig overgebleven hangar geweest. Deze heb ik dikwijls gezocht en blijkbaar in april 2019 in de buurt geweest. De maaltijd bestaat uit patat met kroketten en nuttigen we bij het cafetaria aan de overkant van de weg. Tot zover 2021. Vanavond ga ik terug naar de vakantie in Denemarken in 1996 en heb daarbij een herinnering waar mijn broer een hoofdrol speelt!

Van de vakantie zelf weet ik niet zoveel meer te herinneren, moet ik bekennen. Het is al één van de jaren dat ik meer alleen op pad ben, maar een uitstapje naar een verre stad kan ik niet weigeren en dan rij ik met mijn ouders mee. Op de andere dagen maak ik gebruik van de racefiets van mijn broer. Best een avontuur want ik heb geen plattegronden bij me en de bewegwijzering laat soms ook ernstig te wensen over in Denemarken. Voor mij is het fietsen met de walkman op en voortdurend op zoek naar tweedehands winkeltjes met platen. Soms even aansteken in een 'kro' voor een glaasje fris en dan weer verder. Anno 2021 kan ik me geen andere platen meer herinneren dan degene die ik in Herning heb gekocht. Er zijn een paar die er niet vandaan komen, maar of ik deze precies in 1996 heb gekocht? Het zijn wel allemaal Deense persingen en die tref je niet zo eenvoudig in Nederland. Het eerste weekend verblijf ik bij mijn broer in Herning. Op de vrijdagmiddag ga ik naar het boetiekje, 'Woodstock' genaamd, om het knaloranje shirt te halen. Ik weet bij god niet meer wat we de zaterdag overdag hebben gedaan, maar 's avonds gaan we op bezoek bij vrienden van mijn broer. De zakradio mee want SC Heerenveen speelt deze avond thuis tegen Ajax. Het gebeurt niet vaak in de geschiedenis van SC Heerenveen dat het de Amsterdammers van de mat speelt, maar op zaterdag 24 augustus 1996 wordt Ajax verslagen met een nederlaag van 2-0. Dat hebben we later op de avond gevierd in een plaatselijke kroeg.

Op zondag vergezel ik mijn ouders weer bij mijn oudste broer. Het is iets wat we ons in augustus 1996 nog niet realiseren, maar het is de laatste keer op het oude adres. Het is een traditie om samen met mijn broer een avond naar de bioscoop te gaan. In 1996 zien we 'Dangerous Minds'. Verder krijg ik van mijn broer de tip over een platenzaakje in Herning. De uitbater heeft jaren lang een boekwinkel gehad en is in zijn vrije tijd een fervent platenverzamelaar. Nu de jaren beginnen te tellen, heeft hij nog maar één wens: Hij wil een museum openen met al zijn Elvis Presley-memorabilia. En dus is het tijd om afscheid te nemen van een flink deel van de collectie. Ik breng twee middagen door op knieën voor de bakken en het eerste resultaat hebben jullie deze maand kunnen zien. We komen hier volgend jaar augustus opnieuw terug voor nog meer platen én een boek. Dat boek is de Record Collector Rare Record Price Guide 1995 en zal in één klap alle onschuld uit mijn verzamelen halen. Om het balletje van berichten over deze maand rond te maken: Ik zit tijdens deze vakantie een beetje op een wolkje dankzij het eerder beschreven meisje. Het zal niet lang na de vakantie zijn dat het definitief van de baan raakt. Dan staat er weer een andersoortige liefde te wachten, maar daarover volgende maand meer!

2565 Sherry - Red Squares (Denemarken, Columbia, 1966)
2566 People Get Ready - Red Squares (Denemarken, Columbia, 1966)
2567 All My Crying - Red Squares (Denemarken, Columbia, 1967)
2568 Mademoiselle Ninette - The Soulful Dynamics (Denemarken, Philips, 1970)
2569 Monster - Steppenwolf (Denemarken, ABC, 1969)
2570 Even The Bad Times Are Good - The Tremeloes (Denemarken, CBS, 1967)

Ik noteer de laatste maar als Denemarken, maar het lijkt identiek aan de Noorse persing. Helaas wel zonder fotohoes want de Deense hoes heeft een foutje in de titel. De b-kant heet 'Jenny's Alright' terwijl het hoesje 'Jenny's Back' vermeldt. Ik neem de Red Squares mee omdat het er best interessant uit ziet. Hoewel de band volledig onbekend is gebleven in Engeland komen de leden oorspronkelijk uit het Engelse Boston. Volgens iemand op 45cat treedt de band nog altijd met veel succes op in Denemarken. Soulful Dynamics heb ik eveneens in de Nederlandse persing en met zelfs twee verschillende platenhoezen! The Tremeloes heb ik daarnaast in de Engelse persing. De rand van 'Monster' oogt alsof dat gaat overtikken in het intro, maar daar heb ik nu geen belang bij om dat te ontdekken. Volgende maand gaan we qua singles weer terug naar Nederlandstalige oudjes, Duitse schlagers en andere bijproducten die ik vóór 1996 moet hebben gekocht. In de verhaaltjes meer over de krant, de start van de cursus en de terugkomst bij de Here.

woensdag 25 augustus 2021

Singles round-up: augustus 5


Het was al niet gepland om een tocht te maken welke een 'Uffelter vergezicht' zou verdienen. Nee, het zou 'gewoon' een ritje naar Meppel worden. Ik ben nieuwsgierig geworden naar de winkel die ik vrijdag heb gezien en begin een vermoeden te krijgen. Als ik de overige attributen in de winkel in ogenschouw neem, zou dit zomaar de man van de platenzaak in Dwingeloo kunnen zijn? Het pand heeft een horecabestemming en is te huur, dus ideaal voor een pop-up winkel voor het zomerseizoen. Ik sta echter voor de dichte deur en ik zie geen bordje met openingstijden of iets dergelijks. Ik zie wel dat de singles per vier voor vijf euro gaan. Ik heb echter nóg een boodschapje want de scheermesjes raken op. Ik denk dat dit een voorbode is op de klimaatterreur welke gaat komen. De Action heeft helemaal geen goedkope wegwerpscheermesjes meer. Wel Gilette, maar deze kan ik ook wel bij de drogist in Havelte halen. Ik zet de herinnering aan de microfoon in 2012 aan de kant en heb een elektrisch scheerapparaat gekocht. Dat wordt wennen na bijna kwart eeuw nat scheren! Een oplaadbaar ding voor vijf euro bij de Action. Dat kan niet veel zijn? Enfin, ik durf de gok wel aan. De accu moet eerst tien uren aan de lader en dus ga ik het morgenochtend toepassen. Vanavond het tweede deel van de singles van Mark.

* Ben E.. King- I'm Standing By (Frankrijk, Atlantic, 1962)
Buiten dat de collectie van Ben E. King serieuze vormen gaat aan nemen, heb ik bij deze man nog een extra sport in het leven geroepen. Ik wil 'alles' van de man hebben, maar geen Amerikaanse persingen. Tot dusver heb ik Engeland, Barbados en Jamaica in de bakken staan en daar komt nu een Franse bij. Wellicht niet het meest bekende nummer van Ben E. King, maar wie bekend is met 'Stand By Me' herkent de man in dit liedje. De keerzijde heet 'Walking In THe Footsteps Of A Fool' en dat is meer in dezelfde groove als het werk van King met The Drifters. Ik moet toegeven dat het niet de meest essentiële single is uit mans' discografie maar de verzameling mag verder groeien wat mij betreft.

* Latimore- Qualified Man (US, Glades, 1976)
Dit is dus het plaatje dat per ongeluk in het pakket is terecht gekomen. Op de bon staat dat Mark veertien singles heeft verzonden, maar dit is nummer vijftien. Ik heb de single al een paar jaar geleden van hem gekocht en een extra exemplaar kan nooit kwaad. Mijn voorkeur gaat uit naar de uitstekende b-kant: 'She Don't Ever Lose Her Groove'. Ik denk dat ik de 'oude' preventief ga vervangen en de 'dubbele' komt dan in de jaren zeventig-bak.

* Jimmi Mayes- Substitute For You (US, Depo, 1987)
Van zingen is nauwelijks sprake en voor rappen komt het ook niet in aanmerking. Hulde aan de dames voor het gezongen refrein, maar verder praat Jimmi de coupletten vol. Hij komt erachter dat robots bestaan die alle huishoudelijke klussen kunnen uitvoeren, maar het is nog enkele decennia voor de 'realdolls'. Hij zoekt dus een vervanging voor zijn liefste dame. Het is een sfeerrijke 'jam' uit de late jaren tachtig.  Vooral tegen het einde is het heel erg lo-fi maar ook dat heeft zijn charme. De b-kant is meer van een funky blues en opnieuw weer een 'talking' Jimmi. Voor 'Do The 45' is de andere kant echter het meest geschikt.

* Curtis Mayfield- People Never Give Up (US, Ichiban, 1980, re: 1990)
Het heeft me meer gekost dan de drie minuten en vijftien seconden van 'People Never Give Up' om erachter te komen hoe het zit met deze plaat. Er zegt me iets dat Curtis anno 1990 in dienst is van Warner Bros. Welnu, ik doel op de remix van 'Superfly' en dat is eigenlijk een samenwerking met rapper Ice-T. Hij is degene die verantwoordelijk is voor de connectie met Warner Bros. Mayfield is dan al enige jaren verbonden aan het soul- en blues-label Ichiban dat toestemming heeft gekregen om Curtis' oude platenlabel te mogen reproduceren. 'People' is de reden van aanschaf en is eigenlijk een nummer uit 1980. De a-kant heet 'Homeless' en is dan van Curtis' meest recente album. 'Homeless' heb ik nog niet eerder gehoord en dat laat Curtis op zijn best horen. Een fraai orkest en een lekkere groove hoewel de instrumenten iets minder organisch zijn dan in de jaren zeventig, het is een nummer dat dezelfde sfeer ademt als de tijden van 'Superfly' en 'Freddie's Dead'. 'People' is tien jaar ouder en dat verschil hoor je meteen. Het geluid is authentieker. Toch vind ik het lastig om hier nu al een favoriet uit te moeten kiezen. Ik denk dat beide kanten nog even verder moeten groeien bij mij, maar het gaat helemaal goed komen met deze single!

* Billy Stewart- By The Time I Get To Phoenix (US, Chess, 1970)
Het geldt voor meerdere composities van de hand van Jimmy Webb. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wie het zingt, maar iedere versie is een winnaar. Hier hebben we dan de man van 'Summertime' en 'Secret Love' maar hier is het andere koek. Een zeer fraai arrangement met een ietwat nerveuze drummer en een mooi ingetogen zingende Billy. Ik durf mijn hand in het vuur te steken dat dit één van de mooiste soul-versies is, hoewel Isaac Hayes' twintig minuten durende uitvoering geen concurrent is. De keerzijde is ook een winnaar in mijn boek: 'We'll Always Be Together' is eveneens opgenomen in het 'revolutionaire' 'Cadet Concept 12'-stereo dat ik ken van platen van The Dells. Billy kan hierin iets meer excelleren met de trucs die we kennen van de hits van jaren geleden. Eigenlijk vind ik het ietsje beter dan 'Phoenix'.

* Ike & Tina Turner- I'm Gonna Do All I Can (UK, Minit, 1969)
Ik kan het nog moeilijk voorstellen. Tot een paar jaar geleden ben ik altijd stevig om Ike & Tina heen gefietst omdat het niet interessant zou zijn voor de Blauwe Bak. Dit is inmiddels de tweede single van het duo en opnieuw weer een glansrol voor Tina. Dit is het meest soulvolle van Annie Mae dat ik tot dusver heb gehoord. Een heerlijk nummer en bovendien de eerste Minit in mijn verzameling. De b-kant is meer bluesy maar niets minder. Bovendien is dit mede-geschreven door J.R. Bailey wat het weer interessant maakt voor een toekomstige 'Sweet 16'.

* Charlie Whitehead- I Was Dancing When I Fell In Love (UK, Contempo, 1977)
Ik heb eigenlijk twee singles van Whitehead gereserveerd bij Mark en ben blij dat hij ze heeft gescheiden. De andere is een oudje. Deze single op Contempo is geschreven en geproduceerd door mijn grote held Swamp Dogg. 'Dancing' is een typische Swamp Dogg-groove met 'cowbell galore'. De b-kant heet 'Poeple Tell Me I'm Losing My Baby' en is rustiger van aard. Wel weer een heerlijke observatie van Jerry Williams Jr. Twee contrasterende kanten en beide gewoon even goed.

* Jackie Wilson- Forever And A Day (US, Brunswick, 1972)
Wilson neemt dit nummer al in 1966 op, maar de uitvoering uit 1972 is nog mooier gearrangeerd. Willie Henderson maakt het tot een crossover-feestje om je vingers bij af te likken. Jackie kan in ieder geval niets verkeerd doen bij mij, maar deze uitvoering is één van de beste producties van de man uit de jaren zeventig. 'The Girl Turned Me On' mag er echter ook zijn! Het intro is in ieder geval al mooier en verder doet de opname denken aan de voorgenoemde 'Cadet Concept 12'. Wellicht iets meer 'poppy' dan 'Forever' maar twee ontzettend fijne kanten van Jackie. Ik kan dik tevreden zijn met dit pakket van Mark!

dinsdag 24 augustus 2021

Week Spot: Chantal Curtis


Komend weekend ga ik de laatste 'Vinyl Summer Spirit' doen en ditmaal is 1979 aan de beurt. Ik heb een paar weken geleden nog kampeerplannen voor het komende weekend en alles wijst erop dat mijn collega Lee de zondag zal doen. Omdat hij 1979 beschouwt als het ultieme muziekjaar hou ik dit jaar voor hem vrij. Nu ik thuis blijf en toch een jaar moet uitzoeken, ga ik dan ook maar voor 1979. De zaterdagavond kan nog wel eens lastig worden om te vullen met muziek, maar voor de zondag heb ik meer dan voldoende. Dan komt het punt dat ik een Week Spot moet kiezen uit het aanbod van 1979. Ik neig al snel naar dit nummer. De achtergrond en geschiedenis van Chantal Curtis achterhaal ik pas naderhand. Op een ene of andere manier 'geniet' ik al een jaar van de plaat maar heb nog geen streep huiswerk gedaan. Nu ik de achtergrond weet, begint het nummer alleen maar meer te groeien. Zo mag ik jullie vanavond voorstellen aan Chantal Curtis. Een zangeres met een handvol platen en één groot succes, ook al is het erg ambitieus om de plaat ook in Nederland op de markt te brengen. Hoewel ik de Amerikaanse persing op het Keylock-label heb, gebruik ik wel het Nederlandse fotohoesje. De Week Spot heet 'Get Another Love' en is afkomstig van Chantal Curtis.

Oude exemplaren van het tijdschrift doen inmiddels flinke prijzen. Gelukkig heeft een lid van 45cat de moeite genomen om de recensies uit 'Blues And Soul' te scannen en te gebruiken voor de database. 'Blues And Soul' is gedurende twintig jaar hét tijdschrift voor de eigentijdse blues- en soulliefhebber. De recensies zijn legendarisch! Heel vaak ben ik het oneens met B&S. Het zit in de midden jaren zeventig ook in een spagaat. Enerzijds wil het graag dat de Deep Soul meer aandacht krijgt, anderzijds hebben ze te maken met een populairder wordende discocultuur. Toch blijken de schrijvers geen neus voor hits te hebben. Grote hits zijn de grond ingeschreven en als het schreeuwt over een toekomstige hit, dan blijven de platen massaal in het magazijn liggen. Als je de recensie van 'Get Another Love' moet geloven dan hebben we hier een tweede 'I Will Survive' van Gloria Gaynor in handen. Een ontzettend grote hit in de Amerikaanse discotheken en al een paar maanden erg populair via de importzaken. B&S dankt Pye voor het betalen van de hypotheek om dé ultieme disco-plaat op de markt te brengen. Bij de opvolger, 'Hit Man', moet het tijdschrift erkennen dat ze er helemaal naast hebben gezeten. Toprecensies maken geen hit en ook een geslepen vertegenwoordiger kan daar weinig aan veranderen.

Is het helemaal geflopt? Nee, dat ook weer niet. Het bereikt in Engeland een 51e plek op de hitparade, maar het is geen millionseller zoals de eerder genoemde Gloria Gaynor. Ik zou mijn naam drastisch moeten veranderen als ik een internationale zangcarrière zou ambiëren. 'Louwsma' rolt niet echt lekker van de tong in Engeland, maar 'Amswuol' zou dat alleen maar verergeren. Chantal Sitruk heeft het wat dat betreft gemakkelijk. Draai haar achternaam om en...? Chantal wordt geboren in Tunesië en wordt in de jaren zeventig ontdekt in Parijs. Ze loopt gewoon over straat en is in gesprek met een vriendin. Producent Pierre Jaubert is meteen gebiologeerd door haar stem en vraagt of ze kan zingen. Even later is ze met Jaubert in de studio om haar eerste plaatje op te nemen. Haar debuut is in 1973 als Chantal Alexandre Vervolgens speelt ze met onder andere Sylvie Vartan. Haar vriend, Philippe Briche, introduceert haar in de wereld van de narcotica en omstreeks 1977 moet Chantal een tijdje brommen. Ze neemt intussen nog wel op en Jaubert mixt het geheel tot een plaat in de studio. Omdat Chantal de platen niet in persoon kan promoten, worden de televisie-optredens en hoesfoto's verzorgd door ene Michelle. Chantal gebruikt nog een aantal namen waaronder Julie Sitruk en Brenda Mitchell. Het grote succes komt in 1979 met 'Get Another Love'. De plaat zorgt voor vele avonden dansplezier in de discotheken, maar als verkoopsucces is het minder geschikt.

Er volgt een droef einde aan haar turbulente leven als ze in 1985 in Israël wordt geraakt door een kogel welke eigenlijk is bestemd voor haar vriend. Wikipedia stelt met nadruk dat dit niet Briche is, terwijl Jaubert wel iets dergelijks heeft beweerd. Jaubert is overigens in september 2017 overleden. 'Get Another Love' is anno 2021 nog altijd razendpopulair, zeker nu de disco in een zoveelste 'revival' is terechtgekomen. 'Mijn maat' van het Oostenrijkse Record Shack heeft onlangs een doosje met 'new old stock' gevonden welke voor een flinke prijs over de toonbank zijn gegaan. De mijne heeft, geloof ik, drie pond gekost en dat noem ik een geschikte prijs!

Singles round-up: augustus 4


Qua uitzicht zijn we geen meter verder gekomen dan de Albert Heijn in Havelte en dat is ook de bedoeling. Ik ben vanmiddag vooral bezig geweest met de radioshow. Ik kwam gisteren erachter dat Don Everly vorige week is overleden en zou een klein eerbetoon doen aan de man. Als de lijst in principe klaar is, ga ik naar Facebook en zie ik dat Brian Travers van UB40 is overleden. Zo kan ik opnieuw nummers schrappen en UB40 toevoegen. Tien minuten voor aanvang van de show lees ik op Twitter dat juist bekend is geworden dat Charlie Watts is overleden. Ik ren tijdens een lang nummer op en neer naar zolder voor een paar singles van The Rolling Stones. Verder staat deze dag in het teken van nieuwe vinylaanwinsten. The Decisions heeft een recordtijd neergezet en eindelijk heb ik een kaartje in de bus dat ik het pakket kan halen op het postkantoor. De schade qua invoerbelasting valt reuze mee! Mark heeft me, zoals afgesproken, vijftien singles gestuurd plus een hagelnieuwe single met oude opnames. Er is per ongeluk een 'dubbele' in het pakket terecht gekomen van Mark. Ik mag hem houden en het is op zichzelf geen bezwaar om een extra exemplaar van deze single te hebben. Vandaag het eerste deel met acht singles.

* The Decisions- We're In Love (UK, Soul Direcion, 2021)
We beginnen vanavond met een band uit Atlanta in de staat Georgia. De groep ontstaat in de vroege jaren zestig tijdens hun schoolperiode. Uncle Sam heeft echter Howard Simpson nodig en de rest gaat als kwartet verder met muziek maken. Ze zetten hun eigen label op: York Records (niet te verwarren met het Engelse label uit de jaren zeventig). Ze maken een paar singles en proberen hogerop te komen. In 1968 neemt de groep twee nummers op voor een mogelijke single. Dan maken ze de fout door de mastertape te sturen naar een promotor. De promotor zal het nimmer terug sturen en het is pas in de nieuwe eeuw dat de tape opnieuw opduikt. The Decisions zal overigens in de jaren zeventig nog platen maken voor het grotere Sussex-label. 'We're In Love' is een rauwe opname. Qua productie zou het ene en het andere kunnen gebeuren maar het stoort niet. De mannen weten namelijk heel goed hoe het moet gaan klinken. 'I Love You' is een tandje lager en meer bluesy. Het is een aangename kakofonie van stemmen in de coupletten maar zodra ze bij het refrein aankomen, is alles weer keurig georganiseerd. Ik vind het lastig om een favoriet te kiezen. Ik denk dat 'I Love You' dan toch de winnaar is, maar het is nipt!

* Lamont Dozier- Sight For Sore Eyes (UK, Warner Bros., 1977)
Is er leven na Holland-Dozier-Holland? Voor Lamont Dozier in ieder geval wel. Waar Motown en Holland-Dozier-Holland wel eens monotoon wil klinken, daar breekt Lamont los uit deze traditie. Zijn platen staan hoog aangeschreven bij Modern Soul-liefhebbers en 'Sight' is daar een terecht voorbeeld van. Lekkere midtempo soul met een speels arrangement in de brug en vocaal doet Dozier niet onder voor veel van de Motown-sterren. 'Tear Down The Walls' op de keerzijde is rustiger van aard maar mogelijk nóg mooier. Ook hier weer een uiterst fraai arrangement. Een fijne 'doublesider' in mijn boek.

* Aretha Franklin- I'm In Love (UK, Atlantic, 1974)
Ik weet dat ik dit heel voorzichtig moet zeggen. Ze is immers alom erkend als de 'Queen Of Soul', maar eigenlijk heb ik niet heel veel op met Aretha Franklin. Het is niet slecht en ik krijg evenmin een pesthumeur als ik haar liedjes hoor. Toch zal ik het niet snel aanschaffen of opzetten. Het is vooral het 'gekrijs' dat me tegen staat. In de gospel vind ik dat nog net te kauwen. Helaas blijkt dit de grootste invloed van Aretha te zijn op de latere r&b-stroming waardoor ik daar ook geen hoge pet van op heb. 'I'm In Love' is van de hand van Bobby Womack en de productie lijkt solide te zijn: Jerry Wexler, Arif Marden en Aretha zelf. Het stamt evenwel uit een 'underdog'-periode. Na 1972 is de mainstream-interesse weg en duurt het tot de 'Blues Brothers'-soundtrack eer Aretha weer een paar jaar vooruit kan. Naarmate het nummer vordert, gaat de stem alweer de hoogte in en is het weer ouderwets 'over the top'. Jammer want verder is het een heerlijk ongedwongen nummer. Ik had het liever van zus Carolyn gehoord. Op de b-kant staat een ballade van eigen hand. Dat duurt bijna vijf minuten en dat geduld kan ik niet opbrengen. Ik hou het dus bij 'I'm In Love'.

* David Hudson- Just A Feelin (US, Waylo, 1986)
Willie Mitchell is in de jaren zeventig verantwoordelijk voor de 'smooth' Memphis Soul van onder andere Al Green. In 1986 begeleidt hij zanger David Hudson en dat levert eveneens fraai werk op. Een fijne 'indie sound' zonder dat het lo-fi wordt. Hoewel het verre van een Al Green-parodie weg blijft, heeft Hudson wel dezelfde manier van zingen en klinkt niet zelden een beetje lijzig. De combinatie met een harde midden jaren tachtig-beat past goed en de soul druipt er vanaf. 'Let's Get Back Together' is puur zwijmelwerk en daar ben ik vanavond niet zo voor in de stemming.

* The Impalas- I Can't See Me Without You (US, Steady, 1966)
Waar eerder een plaat van twintig of vijfentwintig pond een uitzondering was, daar gaat Mark nu regelmatig erover heen. Vaak zijn het platen die aanmerkelijk duurder zouden zijn als ze in de buurt van 'Mint' waren. De singles van Mark zijn niet afgedraaid, maar hoeven ook niet perse in absolute nieuwstaat te zijn. The Impalas is één van de duurdere recente platen. Het heeft een beetje steenslag voor het hoofd gehad, maar de muziek is 'schoon' en dat is het belangrijkste. Als ik tien seconden kon knippen uit dit nummer, dan zou het de aanzet tot het refrein zijn. Laatste zin couplet en dan de overgang. Een magisch moment in mijn oren. De b-kant is een snel nummer met kopstem in het refrein. Hier zou ik nog geen dubbeltje voor geven.

* Gregg Jackson- One For The Road (UK, ZIP, 2016)
De betalingen gaan nog altijd naar ZIP Productions, is me al eens opgevallen. Vanaf de volgende release zal het label echter Izipho Soul heten. De volgende release is overigens 'Love Stormy Weather' van Melvin Brown & James Matthews, een grote favoriet van vorig jaar. Ik kan me nog goed heugen dat deze single werd gepromoot door enkele vrienden maar dat ik na herhaaldelijke luisterbeurten niet enthousiast kon worden. Ben ik dat nu wel? Ik denk dat ik nu wel klaar ben ervoor om er aan te wennen. Het is heerlijk 'mellow', een favoriete 'end-of-nooner' naar het schijnt. 'Noon' slaat in dat geval op de Modern Soul-feesten die vaak op zondagmiddag worden gehouden. Ik heb het gevoel dat het helemaal goed gaat komen met deze plaat in mijn collectie! 'Your Love' op de keerzijde klinkt ook niet onaardig. Jackson heeft vooral een erg prettige stem.

* Jacqueline Jones- A Frown On My Face (UK, Kent, 1974, re: 2019)
Eigenlijk is Mighty Whites de a-kant en dat is een niet eerder uitgebrachte opname. De b-kant is wel eens eerder op een single verschenen maar deze doet recordbedragen als die opduikt. Voor Kent-begrippen is het een redelijke opname. Het deinst lekker van rechts naar links op de koptelefoon en de bas is weer de grote afwezige. Kent is dan ook de dealer voor echt het onmogelijke! Het nummer blijft echter fier overeind ondanks de technische onvolkomenheden. 'Given My Life' van Mighty Whites is niet eerder verschenen en klinkt qua stereo een stuk beter. Ook een bijzonder fijn nummer. Zo fijn zelfs dat ik hem onder de 'M' van Mighty Whites ga zetten. Ik heb echter geen idee wanneer de opname is vervaardigd en dat stoort me heel erg. Of je kijkt even op het label waar het zegt dat het uit 1977 komt. Opgelost!

* Tom Jones- Stop Breaking My Heart (US, Parrot, 1970)
Heeft ome Tom dit niet ook in Europa als b-kant gehad? Ja hoor! Dan weet ik niet goed waarom ik dit kreng op styreen heb gekocht. Johnny Harris leidt het orkest en Tom mag erover heen schreeuwen en dat resulteert in één van de betere Northern-platen van Tom Jones. Het styreen klinkt niet onaardig overigens maar het loont de moeite voor een Europese rond te kijken. Het is trouwens de b-kant van 'I, Who Have Nothing'.

maandag 23 augustus 2021

Uffelter vergezichten: Maandag 23 augustus


Hoewel de kilometers me eigenlijk niet zoveel uit maken, heb ik toch even de routeplanner erop los gelaten. De conclusie is zelfs nog hoger dan dat ik had verwacht: Precies honderd kilometer. Het lijkt de mooiste dag van de week te worden en dus moet ik vanmiddag wel in actie komen. Ik heb geen vaste plannen maar vermoed dat het, als het lekker gaat, het wellicht wel eens een langere tocht kan gaan worden. Gelukkig dat ik een beetje laat op pad raak want hierdoor moet ik op een bepaald moment weer richting Uffelte. En dat is net op het juiste moment geweest want ik ben redelijk gaar als ik thuis aan kom. Vandaag is de camera wel mee gegaan maar zie ik op een gegeven ogenblik een grote 'H' in de bomen hangen. Een fotogenieke omgeving en eentje waar ik graag mag vertoeven. In 2016 heb ik vrijwel op dezelfde plek gestaan om foto's te maken. Diever heeft de laatste braderie van de zomer en deze wil ik meenemen in de fietstocht, hoewel ik helemaal niets verwacht. In deze plaats sla ik ook proviand in voor onderweg en daar zal ik honderd kilometer plezier van hebben! Tot Diever fiets ik ook al ietsje anders, maar het zijn ruilverkavelingswegen en dus maakt het voor de kilometers niet zoveel uit. Vanaf Diever ga ik terug het fietspad op dat ik gister ook ben langsgekomen. Alleen nu in tegengestelde richting...

Dat laatste stuurt me in de war want... wat doe ik na de Dwarsdrift. Rechtsaf of rechtdoor. Ik ga rechtsaf en fiets dus een alternatief stukje maar kom weer uit op de Groningerweg. Nu fiets ik niet door naar Geeuwenbrug maar ga de bossen in. Welkom in het Drents-Friese Wold. Een schitterend bos- en heidegebied waar je geruisloos vanuit Drenthe Friesland binnen fietst. Het is meteen al het plan om naar Appelscha te gaan want het gaat lekker. Hoewel? Ik heb geen verlangen om naar Appelscha zélf te gaan. Dat is in de zomer afgeladen met toeristen en ik voel me daar té 'local' voor. Ik fiets een stuk van de tocht die ik op zondag 30 mei heb gedaan. Ik probeer de NAP zoveel mogelijk te ontwijken want het is het idee om deze terug te fietsen. Ik ga oostelijk langs Appelscha en steek de vaart over. Dan komt Appelscha in beeld maar laat ik me verleiden door een afslag naar Ravenswoud. Dan zit je ook praktisch tegen de Fochteloër Venen aan en een stuk van de NAP. Dat doe ik dan maar want ik heb wel idee om iets ten noorden van Appelscha te gaan. Ook weer niet té hoog want het fietsroutenetwerk is iets beperkter in deze omgeving. Het stuurt je wel met belachelijke omwegen van punt naar punt en in de buurt van Oosterwolde wordt het even heel erg exotisch als ik langs een graspad wordt gestuurd. Ik raak de rand van Oosterwolde aan en dat is meer dan genoeg. Mijn excuses als ik lezers in Oosterwolde heb, maar ik heb nooit de charme van het dorp kunnen vinden. Ik ga weer richting Fochteloo en steek halverwege een sluis over. Op een bankje eet ik wederom een grillworst (wat de jodenkoeken in 2019 zijn, dat is de grillworst in 2021) en drink mijn laatste beker ijskoffie. Daar is het meest koude wel van af.

De routeplanner laat zien dat ik wederom Appelscha kan vermijden. Tot mijn stomme verbazing kom ik uit bij de snelweg. Dat is een stuk NAP en dat betekent dat ik nu gewoon de NAP kan fietsen tot Uffelte. In het begin zit een stuk met stevige heuvels en daar moet ik even op de pedalen. Daarna kan ik het rustiger aan doen, maar niet dat ik dat doe. In de buurt van Wapse gaan mijn benen opspelen, maar vooruit: Het is nu nog een kilometer of twaalf tot we thuis zijn. De laatste loodjes wegen weer het zwaarste en ik heb vooral dorst als een paard als ik in Uffelte kom. Een paar flinke glazen ranja verder en dan kan ik de knieën ontspannen. Zoals ik gisteren al heb geschreven: De postfiets is niet het meest comfortabele rijwiel dat er bestaat en toch is dit een mooie training voor de ambitieuze fietsplannen die ik nog heb voor de komende twee weken. Ik ga dat echter gedeeltelijk wel elektrisch doen. Morgen ben ik thuis in verband met de radio, wellicht dat ik woensdag weer op de pedalen ga. Het zal dan echter bescheiden zijn want ik ben toch wel benieuwd geworden naar de platenzaak die ik vrijdag heb gezien.

zondag 22 augustus 2021

Uffelter vergezichten: Zondag 22 augustus


De afgelopen vijf maanden zijn geen vakantie geweest voor mij, maar het is evenmin een druk werkschema. Ik heb sinds gisteren vakantie, maar ik heb dit jaar niet zo de behoefte om mijn huisje te verlaten voor een camping of bed & breakfast. Ik verwacht niet dat dit nog gaat veranderen en dus verwacht ik (lange) fietstochten te doen met overnachtingen in Uffelte. Ik heb vanmiddag een aanloopje genomen, hoewel het niet echt de bedoeling is om een lang stuk te fietsen. Ik heb de 'oude' postfiets weer bij huis en deze fietst super met loodzware fietstassen, maar voor de ritjes voor het plezier is het niet wat. Omdat ik geen geld apart hoef te houden voor overnachtingen, denk ik dat ik volgende week zeven dagen een elektrische fiets ga huren. Ik heb al een paar ideetjes voor langere dagtochten. Eentje daarvan is erg ambitieus en dat ga ik niet op een 'normale' fiets doen. Vanmiddag heb ik een boodschapje want ik heb gisteravond mijn laatste koffiefilter gebruikt en bovendien is het brood schoon op. Ik kijk op de Buienradar en dat voorspelt pas om vijf uur een buitje. Voor 0,7 millimeter blijf ik niet thuis. Als ik wil, zou ik op en neer naar Dwingeloo kunnen redden? Dat is de start van een iets meer uitgebreide fietstocht.

Ik ga eerst even alternatief de Winkelsteeg door naar de rand van het bos. Dan het stukje 'gesneden koek' tot Wittelte dat echter nooit gaat vervelen. Dwars door het bos over een fraai fietspad met alleen een stukje zandweg ten hoogte van een huis. In Wittelte steek ik de weg over en ga vervolgens de Koeweiden op. Ik moest wel weten waar het uitkomt, maar desondanks kan ik me niet herinneren waar het fietspaadje naar rechts uit komt. Achteraf gezien weet ik het wel weer: Oldengaerde. Vervolgens naar Dwingeloo voor boodschapjes. Ik heb opeens stevige trek en neem naast twee bekers ijskoffie en broodjes ook een grillworst mee. Eenmaal buiten gaat het snel. Het zou de kortste klap zijn om door het bos terug naar Ansen te fietsen maar opeens wil ik wel ietsje noordelijker gaan. Ik ga een fietspad in dat ik al jaren niet meer heb gefietst en laat me verrassen. Dat komt uit in Leggeloo. Omdat ik niet van plan ben om een eind te fietsen, heb ik de camera thuis gelaten en heb ik dit plaatje van Google moeten halen. Bij Leggeloo zie ik een bankje waar de ijskoffie, broodjes én worst burgemeester worden gemaakt. Met een flink gevulde maag kan de fietstocht dan verder naar Geeuwenbrug. Daar steek ik de weg weer over en laat me via de bosrand voeren naar Diever. Of...? Eigenlijk is het Dieverbrug en ik besluit om Diever heen te fietsen.

Daarbij ontdek ik ook nog een paadje dat ik niet eerder ben langs geweest. Dat kan nog wel eens van pas komen! Hoe dichter bij Havelte hoe natter dat het wordt. Het is echter geen zware regen en ik ben hier wel op gekleed. Ik koers naar de NAP-route en volg deze verder vanaf Wapserveen. Ook zo'n paadje dat nooit zal vervelen. Het heeft sinds een paar jaar een naam gekregen, maar de Fietsersbond is daarvan nog niet op de hoogte. Ik weet nog goed dat ik het paadje voor het eerst fiets. Dat is in 2010 als ik de NAP richting het noordoosten doe. Inmiddels kan ik het paadje dromen, ook al kun je nooit weten waar de hooglanders zich ophouden en dus blijft het opletten. Om half zeven ben ik weer terug in Uffelte. Ik ben drie en een half uur onderweg geweest. Volgens de routeplanner zou het 35,5 kilometer zijn geweest.

Singles round-up: augustus 3


Hoe mooi zou het zijn als...? Op de eerste maandag van de vakantie van vorig jaar ben ik al op tijd wakker als de postbode aan de deur staat met een pakket van Mark. Deze singles zullen in een belangrijke mate bijdragen aan het vakantiegevoel en hetzelfde kan morgen opnieuw gebeuren. Het is een experimentje, even aftasten, om te zien wat mogelijk is. Ik verwacht rond de veertien singles en hoop dat deze probleemloos de douane door komen. Qua belastingen vind ik het nog wel meevallen, maar het zijn vooral de bijkomende kosten die het duur maken. Pakketjes met een of twee singles komen geruisloos binnen. Afgelopen maandag luister ik naar de Northern Soul-show van mijn collega als hij een 'oudje' draait van Grace Love. Ik probeer het te vinden op single en zie daarbij dat ze in 2015 een single heeft gemaakt welke inmiddels een slordige 300 euro waard is. Ook word ik herinnerd aan het feit dat ik 'Rain' in mijn mandje heb gestopt bij Cannonball. Dit omdat ik nog zit te twijfelen bij de tweede single van Words Of Wisdom. Plots zie ik 'Rain' voor een heel stuk minder bij een Nederlandse Discogs-handelaar staan. Ik ga de rest van zijn singles door en dat resulteert in vijf singles. Vier voor de Blauwe Bak en eentje voor de sixties-collectie. Deze ga ik vandaag eerst aan jullie voorstellen.

* William Bell- Every Man Oughta Have A Woman (Duitsland, Atlantic, 1968)
Ik heb het vooral gekocht vanwege de b-kant, maar laten we toch maar bij 'Woman' beginnen. Het is slechts een paar maanden na het plotselinge overlijden van Otis Redding en dit heeft vooral zijn weerslag op de artiesten die hij in het zadel heeft geholpen. 'Every Man' klinkt als een eerbetoon aan Redding, maar dat geldt nog veel meer voor de b-kant. De naald danst vrolijk op de plaat, maar dat heeft geen effect op het luistergenot. 'A Tribute To A King' blijft een indrukwekkend eerbetoon  Hoewel ik hem aanvankelijk wel in de koffers zet, vermoed ik dat de plaat vroeg of laat in de reserve-Blauwe Bak gaat komen.

* Erwin Bouterse & Roetoe- Need To Be Loved (NL, Unice, 1979)
Ja, ik durf gerust een jaartal te hangen aan dit plaatje. Ik twijfel tussen 1978 en 1979 en ga dan toch maar voor de laatste. Erwin Bouterse is eigenlijk de zanger van de groep Roetoe, maar krijgt op deze single een extra vermelding. 'Need To Be Loved' is het soort Suri-soul dat prima past in de Carib. Een drummer met de betrouwbaarheid van een uurwerk, de synthesizers zoals we die kennen van de Wirl-singles van Barbados en een zang die ik niet anders kan beschrijven als kunst. Erwin heeft een breed bereik in zijn stem en tegelijk druipt de soul er vanaf. De b-kant is andere koek en dat heeft me in eerste instantie over de streep geholpen. 'Groovy Weekend' is namelijk meer funky. De taal scheld ik uit voor Sranantongo en het is even funky als dat The Dynamics met reggae heeft te maken. Op de b-kant is het dus een echte exoot, maar ik denk dat 'Need To Be Loved' het meest bruikbaar zal zijn voor mijn collectie.

* Executive Suite- When The Fuel Runs Out (US, Babylon, 1973)
Een paar weken geleden hoorde ik nog eens de cover-versie van Chuck Jackson. Deze is volledig uit het lood geslagen en niet geschikt om op de radio te draaien. Toch moet ik erkennen dat ik het nog altijd een stamper vind. Ik ben dus op zoek naar een beter exemplaar. Intussen kom ik nu dan het origineel van Executive Suite tegen. De plaat mag voordelig weg vanwege de 'cover-up' van de a-kant en een sticker van een fotograaf uit Antwerpen. Ik heb de 'fraaie' kant gebruikt voor de foto. Executive Suite is een groep en dus wordt de lead hier ondersteund door andere leden. De versie van Chuck is volgens mij een tandje hoger en aanvankelijk alleen de lead. Muzikaal wijkt het weinig af van Jackson en dat is op zichzelf wel verwonderlijk. Dit betekent dat ze in 1973 al zeer dicht in de buurt zitten van de disco.

* The Fortunes- You Gave Me Somebody To Love (NL, Decca, 1966)
De hoofdzaak van de dealer is soul en funk, maar ook heeft hij een aantal andere singles in de aanbieding. Een paar van The Fortunes, vooral de grote hits, en dan opeens dit plaatje. Het staat in 1966 een week op 38 in de vaderlandse Top 40 en is de laatste hit van de groep op het Decca-label. Ditmaal een nummer van Italiaanse makelij, maar het klinkt qua zang en productie precies zoals de grote hits. Zowel hoes als plaat zijn in nieuwstaat. De plaat is in 1966 moeilijk te slijten want hij is uiteindelijk voor 1,95 gulden naar de eerste eigenaar (m/v) gegaan en deze heeft het niet grijs gedraaid.

* Grace Love & The Cannonballs- Rain (Italië, Cannonball, 2017)
De elfde single op het Cannonball-label en de periode waarin Alberto zoekt naar nieuwe wegen. De eerste Cannonballs zijn nog rechtstreekse heruitgaven van onuitgebrachte nummers uit de jaren zestig en zeventig, maar hij voelt al snel de verantwoordelijkheid om iets 'extra' te doen om de aanschafprijs van zijn singles te rechtvaardigen. Cannonball en aanverwante labels zijn over het algemeen aan de dure kant, maar daar staat tegenover dat de uitvoerende artiesten voor het eerst in hun loopbaan royalties ontvangen. Rond 2017 ontstaat het idee om deze artiesten hun werk opnieuw op te nemen met The Cannonballs, het huisorkest van het label. Alberto bemachtigt een acetaat uit de Bell Studios uit New York. Het is de instrumentale versie van een liedje genaamd 'September In The Rain' en is op 23 augustus 1967 opgenomen. De uitvoerende artiest is niet met bekend. De band wordt als uitgangspunt gebruikt voor 'Rain'. Hoewel Cannonball vooral bekendheid zal verwerven met jaren tachtig- en negentig-grooves is 'Rain' onvervalste Northern Soul. Grace Love is domweg één van de meest veelzijdige soul-zangeressen van de afgelopen jaren en ze kan dit net zo goed als het meer disco-achtige 'Higher'. Op de keerzijde staat de originele acetaat en deze is uiteraard instrumentaal.

vrijdag 20 augustus 2021

Hier en nu: Anika


De vakantie is gearriveerd maar moest vanmiddag nog wel zwaar worden bevochten. Nee hoor, het staat vast in de agenda en van de baas mag ik vrij. Ik hoor aanvankelijk dat er niet veel post is te bezorgen. Dan verneem ik dat een wijk in het centrum is blijven liggen en deze mag ik vanmiddag doen. Ik zal niet zeggen dat ik totaal onbekend ben in de wijk, maar er zijn wijken waar ik gemakkelijker doorheen schiet. Bovendien is dit voor een gedeelte winkel- en horecagebied waarbij ik nog wel een ontdekking heb gedaan. Er zit op het Prinsenplein een handeltje in platen. Nana Mouskouri is de eerste die me aanstaart, maar daar moet ik komende week toch maar eens gaan kijken. Ik kan niet alle post in een keer mee krijgen en moet met een tweede vracht. Daarbij stuit ik dan ook nog op een partij ongesorteerde post. In een straat ben ik maar liefst vijf keer geweest met post. Om zeven uur is de bende rond en dan ben ik ruim 6,5 uur aan de gang geweest. Ik wil straks nog één of misschien meerdere 'Vakantiemixen' opnemen en dus denk ik dat dit even het enige bericht blijft. Volgende week gaan we het vermoedelijk nog druk krijgen met de 'Singles round-up' want er zijn een aantal bestellingen onderweg naar Uffelte. Nu wil ik de volgspots zetten op een zangeres die ik recent heb 'ontdekt', hoewel ze al een paar jaar meedraait in de muziek. Anika en haar meest recente album 'Change' is te gast in 'Hier en nu'.

Het 'jubileum' is zachtjes aan ons voorbij gegaan. Het is nu eenmaal niet de beste tijd voor straatfeesten en gezien ik toch wel enkele duizenden verwacht op dit feest, heb ik het maar verzwegen. In mei 2001 maak ik definitief kennis met zangeres Nico. Christa Paffgen haat haar geboortenaam vanwege de verwijzing naar Christus en dus neemt ze al jong de naam Nico aan. Na omzwervingen in de film en een kortstondig avontuur in Engeland bij het Immediate-label van Stones-manager Andrew Loog Oldham, duikt ze in 1967 op in New York. Ze is te horen op de eerste plaat van Velvet Underground en met behulp van John Cale neemt ze vanaf 1968 enkele uiterst bizarre albums op. Haar debuut, 'Chelsea Girl', is nog vrij poppy en mainstream, maar 'Marble Index' en 'Desertshore' zijn albums die op geen enkele manier zijn in te passen in de actuele muziek. Met name de eerste kent een ontzettend donkere sfeer. Iets dat afwezig blijft tot 'Closer' van Joy Division en dan door meerdere bands zal worden gebruikt. Ik ken de muziek van Velvet Underground al een tijdje en ook 'Chelsea Girl' is me al eens ter oren gekomen, maar in 2001 zwicht ik voorgoed voor het 'zwaardere' werk van Nico. Als ik niet ooit al eens heb geschreven over Nico, dan moest ik dat alsnog eens doen. Als Nico haar laatste jaren slijt op Ibiza wordt op 6 februari 1987 in Engeland een meisje geboren dat 34 jaar later Nico in herinnering brengt.

Annika Henderson heet het wicht en ze komt ter wereld in het graafschap Surrey. Ze werkt aanvankelijk als politiek verslaggever en verdeelt haar tijd tussen Berlijn en Bristol. Het zal in Bristol zijn geweest als ze Geoff Barrow tegen het lijf loopt. Geoff heeft een brede taakomschrijving: multi-instrumentalist, dj, producent, componist en bandleider. In de jaren negentig is hij vooral verantwoordelijk voor de muziek van Portishead en in de nieuwe eeuw staat hij aan de wieg van de experimentele band Beak. Hij is voortdurend op zoek naar vocaal talent om te gebruiken in de muziek van Beak en hij laat zijn oog vallen op Henderson. In 2010 gaat ze met Beak de studio in om, zonder overdubs, in twaalf dagen negen liedjes. Een aantal ervan zijn covers. Zo neemt ze een eigen versie op van 'Yang Yang', een nummer van Yoko Ono. De opnames komen ten goede aan haar debuutalbum 'Anika' dat in 2010 via Barrow's Invada-label verschijnt en in Amerika een distributie krijgt van Stones Throw. De plaat krijgt lovende kritieken en ze mag optreden tijdens het All Tomorrow's Parties-festival waarvoor Portishead de programmering doet. En zo hebben we alweer een verwijzing naar Velvet Underground, maar het concept en de naam zijn al jaren ervoor bedacht door Barry Hogan en daar hebben Portishead en Anika part noch deel aan.

Even later gaat ze aan de slag met lokale muzikanten in Mexico-Stad en dit resulteert in Rxploded View dat in 2016 haar titelloze debuut uitbrengt. Haar discografie kent een paar gaten in de geschiedenis, maar dit betekent niet dat ze op haar krent zit. Ze werkt vooral samen met een veelvoud en diversiteit aan muzikanten, zowel in de experimentele rock als progressief klassiek. 'Change' is pas haar tweede solo-album en in dat licht de eerste in elf jaar. In 2016 maakt ze platen met Exploded View en werkt ze mee aan een benefietsingle met andere muzikanten op het Invada-label. 'Change' is wederom in Engeland en Europa op Invada, terwijl Stones Throw voor de Amerikaanse editie zorgt. Opnieuw zijn de lovende kritieken weer niet van de lucht. Toch is ze teveel avant garde om mainstream te worden en dat hoeft van mij ook beslist niet!

Voor wie bij 'donker' meteen aan een zwoele blues- of soulstem denkt, dat is het beslist niet! Het is een donkere productie met een stem die ik niet meteen kan classificeren als 'mooi' maar wel erg bijzonder. Het is muziek voor in de goot zonder dat het nu zo'n leven verheerlijkt of losbarst in zelfmedelijden. Het uitbundig kunnen vieren dat het een dag hard regent terwijl je post moet bezorgen. Negen-en-driekwart van de mensen zal depressief worden van de plaat en ook ik moet erkennen dat ik het niet alle dagen even goed kan verdragen. Zodra je hebt geaccepteerd dat het leven niet altijd over rozen kan gaan, dan wordt 'Change' opeens een erg spannend en sfeerrijk album. En 'spanning' is uiteindelijk een onderdeel van de muziek welke in mijn optiek wel eens wordt ondergewaardeerd. Spanning in de zin van niet wetend wat er om het hoekje schuilt. De plaat is gemaakt voor druilerige novemberdagen, maar 'spannende' platen kunnen me ook in augustus bekoren.

woensdag 18 augustus 2021

Het zilveren goud: augustus 1996 deel III


'De banden vol met wind', om 'Op Fietse' maar weer eens te citeren. Het is me de afgelopen dagen opgevallen dat de banden van de elektrische fiets aan de zachte kant zijn. Vanmorgen heb ik ze opgepompt en wat blijkt? Zelfs met de motor eraf is er nu goed op te fietsen. Ofwel... de korte stukjes tussen de straten en de huizen want ik heb het op de langere afstanden nog niet geprobeerd. De fiets is dus weer eens mee gegaan naar Uffelte, maar denk dat ik hem vrijdag in Meppel moet achterlaten. Vandaag een lekkere lange dag weten te maken omdat ik in mijn eentje de PostNL-wijk moet lopen. De waterschapsbelasting en de codes voor de gratis zelftesten vormen de hoofdmoot en verder, zoals gebruikelijk op woensdag, de omroepgidsen. Vandaag presenteer ik jullie maar liefst negen singles die ik allemaal in augustus 1996 heb gekocht. Volgende week de laatste zes. Ik kan de komende week even stevig nadenken over andere gebeurtenissen uit de zomervakantie van 1996, maar vanavond ga ik me beperken tot de aanschaf van iets anders dat in 1996 al een tijdje op mijn wenslijstje staat. Ik heb in mei 1996 in een boetiekje in het Deense Herning een assortiment overhemden gezien en daar wil ik eentje van hebben. De maanden erop moet ik even flink sparen want het is meteen wel het duurste kledingstuk uit mijn garderobe.

Popmuziek is is in de eerste helft van de jaren zestig een deftige aangelegenheid. Ruige rockers neigen al naar de leren jasjes en ook The Beatles treden in de begintijd in Hamburg op in leren pakken. Als The Fab Four platen gaat maken voor EMI is het terug naar de kostuums. Weer andere bands dragen zelfs een stropdas op de publiciteitsfoto's. In 1967 meldt zich de flower power. De haartjes mogen opeens lang worden gedragen en het is hip om je onderscheiden van anderen. Waar een publiciteitsfoto van The Hollies in 1965 nog bestaat uit een aantal heren in gelijke kostuums, daar gaan de pakken in 1967 de vodden in. Coltruien en blouses met pofmouwen doen hun intrede in de muziekwereld. Batik en zijde mag opeens ook en het zijn alleen drummers of woeste bluesrockers die een mouwloos hemd dragen op de foto's. De t-shirts zijn goed beschouwd van veel later. Vooral in de psychedelische hoek van de muziek zijn zijden blouses zeer populair. Ik denk dat het voor het visuele effect is. Als je 'high' van de drugs naar de muziek luistert van Pink Floyd met vloeistofprojecties en een toetsenist in een overhemd dat ook van kleur lijkt te veranderen bij iedere beweging? Daar hebben we meteen de grote boosdoener te pakken! In de midden jaren negentig leen ik eens een zeer fraai fotoboek van Pink Floyd. Het concentreert zich op foto's van vóór 'Dark Side Of The Moon' en vooral de periode met Syd Barrett (1967-68). De meeste zijn kleurenfoto's en Rick Wright draagt op iedere foto een andere kleur. Bijna letterlijk alle kleuren van de regenboog met een bijna oogverblindende satijnglans.

Je zou het niet zeggen als je me nu ziet met lang haar, grijze baard en sandalen aan mijn voeten, maar ik ben altijd een hippie geweest. Vooral in de jaren negentig heb ik een sterke drang naar de jaren zestig en probeer mijn eigen sixties te beleven. Het is nog de tijd van voor internet, Youtube en Ebay en Marktplaats. Ik heb een enorme interesse voor psychedelische muziek. De 'kinderlijke eenvoud' welke XTC-frontman Andy Partridge zo treffend heeft beschreven, vormen ook een onderdeel voor mijn fascinatie. Ik weet echter niet waar ik het echte psychedelische spul moet vinden. We hebben het dan uiteraard over muziek want de lokale coffeeshop weet ik wel te vinden. Dat spul ga ik overigens ook pas in 1997 echt recreatief gebruiken, de paar eerste keren zijn verwaarloosbaar. Ik associeer psychedelische muziek vooral met deze gladde satijnen hemden in zuurstokkleuren en in mei 1996 zie ik een rek vol hangen in Denemarken. Met een stevig prijskaartje. Ik weet het niet meer precies, maar ik geloof dat ik 160 ouderwetse Hollandse florijnen heb moeten omwisselen voor Deense kronen. Oranje spreekt me het meeste aan, ook omdat het mooi zal staan bij mijn bruine leren jasje (waarover ik eerder heb geschreven in 'Het zilveren goud'). Maar goed.... dan heb ik een opzichtig overhemd voor psychedelische aangelegenheden, maar ben tegelijk erg angstig dat het vuil zal worden of dat er een schroeiplek in gaat komen. Die angst is aan de ene kant ongegrond, want het is een zeer dikke stof en kan best tegen een stootje.

Pas in de loop van 1997 ga ik het dragen op zondag en tegen het einde van het jaar ga ik naar een jungle en drum'n'bass-feest in Amsterdam in het overhemd. Mijn moeder mag dan cum laude zijn afgestudeerd op de huishoudschool, het wassen van mijn oranje hemd lijk ik aan niemand te willen toevertrouwen. Het gaat mee naar Engeland en daar begint het op het laatst erg vuil te worden. Onze secretaresse in Mossley wast het shirt tweemaal gedurende mijn verblijf in Mossley en het is als nieuw. Alleen bij de kraag is het op het laatst niet meer schoon te krijgen, want ja... het synthetische spul zweet als een gek. In Steenwijk heb ik het zelf ook nog wel eens gewassen, maar dan slaat het verval toe. Ik heb inmiddels een groen fluwelen jasje uit de jaren vijftig op de kop getikt en het oranje hemd ziet er schitterend uit in deze combinatie. Het zichtbare stuk onder het groene jasje is ook nog wel toonbaar. Verder begint de stof her en der ruw te worden en ook vallen de eerste gaten erin. Ik kan het niet over mijn hart halen het weg te doen en dus vermoed ik dat het nog ergens in een hoekje in mijn kast moet liggen. Het is al lang niet meer netjes om te dragen en zowel groen fluwelen als bruin leren jasje zijn al een volgend leven in gegaan.

2556 Medley: Aquarius/Let The Sunshine In - The 5th Dimension (Denemarken, Liberty, 1969)
2557 Here Comes That Rainy Day Feeling Again - The Fortunes (Denemarken, Capitol, 1971)
2558 All I Have To Do Is Dream - Bobbie Gentry & Glen Campbell (Denemarken, Capitol, 1969)
2559 Honey - Bobby Goldsboro (Denemarken, United Artists, 1968)
2560 It Ain't Me Babe - Davy Jones (UK, Pye, 1967)
2561 When I Was Six Years Old - Paul Jones (Denemarken, Columbia, 1968)
2562 Be My Baby - Andy Kim (Denemarken, Paramount, 1970)
2563 Are You Ready? - Pacific Gas & Electric (Denemarken, CBS, 1970)
2564 Dark Side Of The Moon - Paradise (Zweden, MNW, 1970)

Volgende week ga ik in ieder geval iets meer vertellen over de locatie waar ik deze singles heb gevonden. The 5th Dimension heeft een tijd in de Blauwe Bak gewoond totdat ik de Amerikaanse Soul City ben tegengekomen. Dan vanwege de b-kant: 'Don'tcha Hear Me Callin' To Ya'. Davy Jones ben ik in 2003 voor 150 euro tegen gekomen in een winkel in Leeuwarden waarvan de eigenaar zweerde dat het David Bowie moest zijn. De fotohoes zat er immers niet bij. Dezelfde man biedt 'Love Makes Sweet Music' van The Soft Machine aan voor drie euro omdat 'het een andere band is met dezelfde naam'. Enfin, Davy Jones is niet David Bowie maar de man die bekend is geworden van The Monkees. Hij neemt deze plaat overigens al in 1965 op voor het Colpix-label en Pye hoopt een graantje mee te pikken van het Monkees-succes door het in 1967 uit te brengen. Paul Jones is de voormalige Manfred Mann-zanger met een weinig opzienbarend nummer. Andy Kim doet na 'Baby I Love You' opnieuw een Ronettes-succes dunnetjes over. Pacific, Gas & Electric is een goede gok gebleken. De plaat is eigenlijk in Noorwegen geperst, maar de Deense onderscheidt zich vanwege de credit voor The Blackberries op het label. Dat is het gospelkoortje. De Scandinavische is een afwijkende mix van de Nederlandse. Het mist het lange gospel-intro en begint waar de drums in vallen. Hier heeft het een gitaarsolo in de brug als bonus. Paradise is een Finse band en 'Dark Side Of The Moon' is alleen op papier leuk. Een aantal singles vallen tijdens de fotosessie bijna letterlijk uit de witte papieren hoesjes en deze gaan straks terug in de bak met verse hoesjes.

dinsdag 17 augustus 2021

Week Spot: Jocelyn Brown


Morgen begin ik aan mijn laatste werkweek voor de vakantie. Op dit moment is dat nog twee dagdelen en dus is het te overzien. Het maakt het vakantiegevoel ook meteen iets minder spannend dan voorgaande jaren. Dat is enerzijds erg jammer, maar tegelijk begin ik ook al te wennen aan de gedachte om niet te kamperen of iets dergelijks. De eerste week zou ik uitstekend kunnen gebruiken om wat dingen thuis te doen die al te lang zijn blijven liggen. In de tweede week van de vakantie misschien een paar dagen de elektrische fiets huren en wat langere fietstochten maken? Intussen wil ik proberen de radioshows zoveel mogelijk te doen. Wellicht dat ik eens een 'Tuesday Night Music Club' zal missen. Zou ik echter nog wel weg zijn, dan komt de laatste zondag van augustus in gevaar. Ik heb afgesproken met mijn collega om het jaar 1979 vrij te houden en misschien wordt het ook wel het laatste jaar als ik zelf de show doe. Op zaterdagavond wordt het dan improviseren want ik heb niet heel veel in de koffers en bakken om een avond te vullen. Waarschijnlijk kies ik volgende week nog wel voor een Week Spot uit 1979. Komend weekend staat in het teken van 1985. Op zaterdag het tweede deel van de jaren tachtig-platen uit de Blauwe Bakken en op zondagavond de leukste platen uit 1985. Aanvankelijk twijfel ik tussen 1985 en 1986 en de Week Spot zou in beide gevallen hebben gekund. Hoewel de plaat officieel pas in januari 1986 op de markt komt, heeft het 1985 op de labels staan: 'Love's Gonna Get You' van Jocelyn Brown.

Hoe had de wereld eruit gezien zonder Jocelyn Brown? Vermoedelijk niet heel erg anders want de aarde draait ook wel om zijn as zonder Jocelyn Brown, maar de muziek zou toch wel een beetje minder kleurrijk zijn geweest. Waar de meeste vingers meteen in de richting gaan van Elvis, The Beatles, Robert Johnson of, meer recent, David Bowie, daar zijn een aantal 'minder bekende' namen welke de muziek al decennia lang hebben gedomineerd. Zo is het vandaag (17 augustus) de verjaardag van Baby Huey. De man zal het zelf niet meer mee maken want op 28 oktober 1970 overlijdt hij aan de gevolgen van drugsgebruik. Hij is dan pas 26 jaar jong. In 1971 verschijnt postuum zijn enige elpee en deze zal in de volgende decennia worden leeggeroofd door hiphoppers en sample-dj's. Een vlugge blik op de discografie van Jocelyn Brown laat slechts één succesvolle solo-single zien: 'Somebody Else's Guy'. Als je verder kijkt, zie je dat ze gedurende de jaren zeventig, tachtig en negentig op tientallen platen is te horen van veelal studiogroepen. Onze Week Spot wordt in 1986 een heel bescheiden hitje in Engeland, maar zal voor nog meer muziekgeschiedenis zorgen!

Jocelyn Lorette Brown heet ze voluit. Ze wordt geboren op 25 november 1950 in een muzikale familie in Kinston, North Carolina. Het meest beroemde familielid heeft al zeker viermaal een Week Spot gehad. Haar tante is Barbara Roy. In de jaren zestig treedt ze op met Brenda als Barbara & Brenda en dat duo heeft in 2012 maar liefst driemaal de Week Spot. Barbara zal later zangeres worden van Ecstacy, Passion & Pain. Er staat me iets van bij dat deze formatie ook nog eens een Week Spot heeft gehad. Het is tante Barbara welke Jocelyn het meest zal inspireren om zangeres te worden. Ze begint haar loopbaan in een gospelkoor maar verruilt het al snel voor de niet-christelijke popmuziek. In de midden jaren zeventig treedt ze op met een band genaamd Machine. Dat is niet de Machine van Jay Stovall die vorig jaar nog eens aan bod is gekomen vanwege een recente Tesla Groove-single. Het is inmiddels wel in de late jaren zeventig en er zijn veel producenten die een voorbeeld nemen aan de heren Nile Rodgers en Bernie Edwards van Chic. Het procedé van platen maken in een studio met een wisselende stroom van muzikanten en vocalisten teneinde één specifieke sound voort te brengen. Jocelyn is in deze periode actief met studiogroepen als Musique, Inner Life, Disco Tex & The Sex-O-Lettes, Cerrone, Bad Girls, Chic, Change, Salsoul Orchestra, Soiree en Dazzle.

In 1984 is ze er wel klaar voor om een solo-carrière op te starten. Dat gebeurt met de elpee 'Somebody Else's Guy' waarvan het titelnummer een grote hit is. Het succes is echter van korte duur? Ja, als solo-zangeres weet Brown het succes niet voort te zetten 'I Wish You Would' doet nog een klein beetje, maar de daaropvolgende twee singles komen helemaal niet aan bod. Dan verschijnt in 1985 (in Duitsland pas in januari 1986) de single 'Love's Gonna Get You'. Het bereikt een eerste plek in de US Dance, 38 op de R&B en nummer 70 in Engeland. Toch zal dit nummer de dansmuziek van de komende tien jaar erg gaan beïnvloeden en wordt het tot op de dag van heden nog vrolijk gesampled.

Het begint als in 1990 de formatie Snap! zonder toestemming één zinnetje plukt uit 'Love's Gonna Get You' en daar een compleet nummer omheen bouwt. Het resultaat is 'The Power'. Angie Brown, geen familie, zingt op haar beurt twee zinnen uit het nummer dat wordt gebruikt voor de hit 'I'm Gonna Get You' van Bizarre Inc. Jocelyn vestigt zich in 1990 in Engeland en is dan de meest gevraagde studiozangeres van het moment. Ze domineert de hitparade in 1991 met 'Always There' van Incognito, is te horen op 'Gypsy Rhythm' van Raul Orellana, 'She Got Soul' van Jamestown en 'Don't Talk Just Kiss' van Right Said Fred. In 1994 heeft ze een hit onder eigen naam met Kym Mazelle: 'No More Tears (Enough Is Enough)'.

Ik zou nu nog kunnen schrijven over de Engelse tv-shows waar ze deel van uit heeft gemaakt. Haar muzikale loopbaan laat zien dat ze min of meer met pensioen is gegaan in 2011. Ze heeft niet alleen voldoende hits op haar naam staan om het rustig aan te doen. Bovendien heeft ze haar stempel gedrukt op de muziek van de afgelopen veertig jaar.

maandag 16 augustus 2021

Vakantiepret: Zondag 28 augustus 2016


Een jaar geleden heb ik net vakantie gekregen. Ik weet niet meer wat ik de zondag heb gedaan buiten de radioshow, maar op maandag ben ik nog bezig gegaan met opnames van 'Vakantiemixen'. Hoewel ik zeeën van tijd heb gehad in dit jaar heb ik op ene of andere manier niet de motivatie om hiermee aan de slag te gaan. In 2014 heb ik een tweetal lange mixen opgenomen met elk veertig singles. Op de eerste maandag van de vakantie in 2016 neem ik alle singles op die ik van december 2015 tot dat moment heb gekocht. De jaren erna wordt de 'Vakantiemix' een soort van traditie. Tijdens de vakantie ontdek ik plaatjes die me tot dusver niet zijn opgevallen. Ik heb een soort van hutspot gemaakt van de singles van het afgelopen jaar en denk dat ik daar een paar van ga opnemen. Voorts vind ik het heerlijk om te luisteren naar oude 'Vinyl Summer Spirits' tijdens de fietstochten. Op de ligfiets wil ik al helemaal geen muziek aan mijn oren hebben en dus lijkt het vreemd dat ik juist in 2016 begin met de 'Vakantiemixen'. Het dient vooral voor de wandelingen 's avonds en voor in de bus naar Sleen met de bagage. In 2016 gaat de Pioneer vanzelfsprekend mee naar Sleen, maar ik kan het niet meenemen in de trein. Ik fiets dus eerst naar Sleen en ga dan met openbaar vervoer terug naar Uffelte om de tent op te halen. In 2016 stop ik dat allemaal in een vrijdag. Ik ben 's avonds doodop en omdat ik te laat ben voor de winkel enzovoorts moet ik tevreden zijn met een rol Pringles en een flesje cola.

Ik heb zaterdagmiddag een leuk stuk in de omgeving gefietst en geniet van een heerlijke maaltijd bij de tent. Als het gaat schemeren, valt me iets op. Is het vuurwerk? Of is het onweer? Bij mijn weten hebben ze het laatste niet voorspeld, hoewel het wel ontzettend warm is geweest in de afgelopen dagen. Ik hoor mensen rondom mijn tent en als ik ga kijken, staat een hele groep van de camping naar de horizon te turen. Boven de bossen van Oosterhesselen is het weerlicht niet van de lucht. Of, ik hoop nog altijd dat het een vuurwerkshow is. Nee, het blijken twee onweersbuien te zijn die elkaar tegenkomen en eerst een gevecht op afstand houden. Vervolgens sluiten ze vriendschap en komen ze hand in hand over Sleen. Een paar jaar later heb ik eens op een zondagmiddag eenzelfde soort van tafereel gade geslagen in Sleen. Het kan er soms spoken qua onweer. Op deze zaterdagavond zit ik echter in een lastig parket. Ik zit een flink eind af van een plek waar ik kan schuilen. Blijft de tent wel staan als ik het ga verlaten? Uit de tent en tent afsluiten zou al betekenen dat ik tot op het bot ben verregend, laat staan dat ik in het duister naar het afdak moet rennen. Ik maak met de camera een video van dertig seconden en daarop is het noodweer te horen.



De bui duurt meer dan een half uur en ik ben de volgende morgen zo brak als een deur. De zon wekt me alweer vroeg hoewel deze de helft van de dag de grote afwezige zal zijn. Ik kom hier uiteraard om actief te zijn en te fietsen en dus maak ik me klaar voor een lange fietsdag. Ondanks dat de zon even later zal verdwijnen, blijft het zeer aangenaam weer. Ik fiets eerst naar Noord-Sleen en besluit bij de molen dat ik wellicht de molenroute kan fietsen. Ik ben nog niet een heel eind onderweg als ik de Jantina Hellingmolen van Aalden passeer. Even verderop staat een picknicktafel en raadt eens? De fiets komt aan de kant en ik ga zitten met een flesje water en een doosje sigaren. Ik zit wat te spelen met de camera en besluit dat ik wel een 'selfie' kan maken door de camera op de zelfontspanner op het sigarendoosje te zetten. Deze foto heeft jarenlang mijn Facebook gesierd. Totdat ik mijn gezicht van Facebook wil hebben en nu staat daar een andere foto van dezelfde vakantie: Een close-up van het konijn op de camping. Ik heb nog niet besloten of ik het stilleven van ligfiets met water en sigaren ga gebruiken of de selfie.

Ik probeer even later nog wel wat te fietsen maar in de buurt van Orvelte heb ik er opeens schoon genoeg van. Het gebrek aan slaap van de afgelopen nacht breekt me op. Ik fiets binnendoor naar Sleen. Eerst maar even boodschappen doen. Ik ga ook langs bij het cafetaria voor een ijsje of iets dergelijks. Daar zijn ze druk bezig de schade van de voorgaande nacht op te ruimen. De stroom is eraf geweest waardoor een koelkast is gaan lekken of iets dergelijks. Het is niet echt vrolijk weer om buiten te zitten en eenmaal in de tent besluit ik maar even een hazenslaapje te doen. Na dit dutje ga ik eten en voel ik me al een stuk meer mans. Wat nu? Maar even wandelen?

Ik ontdek deze avond een fraai rondje dat ik veelvuldig zal doen tijdens volgende vakanties. Als ik niet teveel de woonwijk in duik en daar bijkans verdwaal, kan ik het in een uurtje doen. Dat komt er dan weer op neer dat het precies één aflevering van de 'Vakantiemix' is. Ik kom hier niet om te luieren en toch voelt het wel eens goed om een dag helemaal niets te doen buiten genieten van de omgeving. Dat heb ik deze zondag in 2016 volop gedaan en de volgende dagen ben ik weer volop bezig met fietsen.