maandag 31 mei 2021

Eindstreep: mei 2021


Er is wel wat veranderd in de afgelopen jaren. Zo kon ik eerder moeiteloos aan het einde van de maand een 'Eindstreep' doen, maar nu doen platen er langer over om in Uffelte te arriveren. Dat maakt dat ik vandaag bijvoorbeeld nog met heel veel singles van april zit, terwijl ik daar met gemak zonder zou kunnen. Enfin, ik ga straks even een kijkje nemen voor een top tien. Als ik het goed heb wacht ik op dit moment nog op twee singles van Record Shack. En dan is er natuurlijk nog de single van Pama International welke deze maand dan toch eindelijk zou moeten verschijnen. In dat geval heb ik de plaat al in januari besteld en betaald.

In de maand mei heb ik totaal 42 singles gekocht waarvan twee nog geleverd moeten worden. Van Mark heb ik er precies veertig. Verder heb ik nog de 19 van Rarenorthernsoul, de 6 uit Zweden en de single van The Web. De laatste zou qua prijskaartje bovenaan moeten staan, maar uiteindelijk is er nog een andere single welke meer impact heeft gemaakt. Alle veertig singles van Mark zijn voor de Blauwe Bak en ik tel geen dubbele exemplaren. Bij de singles van april zijn twee die ik dubbel heb (Dusty Springfield en 'Keep On Running' van Spencer Davis Group) en die doen dus ook niet mee voor de top tien. De top tien ga ik nu uit de losse pols samenstellen. Ik zie jullie morgen terug voor een 'Classic Week Spot' voor de variatie waarbij ik voor eens tien jaar terug in de tijd mag.

1. Cross That Bridge-Simtec & Wylie

2. The Same Old Me-The Web

3. Oh Me Oh My-Mike James Kirkland

4. Why You Wanna Treat Me The Way You Do-The Hyperions

5. I'm The One-Mel & Tim

6. We Try Harder-Kim Weston & Johnny Nash

7. Baby It's You-Smith

8. You Turned My Whole World Around-Black Ivory

9. I Owe You Love-Ronnie Miller

10. Can I Get To Know You Better-The Turtles

Het zilveren goud: mei 1996 deel IV


Het fietsverhaal van gisteren heeft het schema in de war geschopt. Eigenlijk wil een aflevering 'Het zilveren goud' en een jaren tachtig-bak voor de 'Verzamelwoede' doen en uiteraard de 'Eindstreep'. Ik heb eerst nog zitten denken om 'Het zilveren goud' over te slaan of te combineren met een later bericht, maar dan opnieuw: Genoeg kansen om nog eens een 'Verzamelwoede' te doen. Het is de laatste aflevering over mei 1996 en wat heb ik nog allemaal te vertellen over deze maand? Eigenlijk twee dingen, maar van eentje weet ik weinig meer te herinneren. Dat is het feit dat ik de Elfstedentocht in zijn geheel heb gereden met de Solex. Ik heb twee jaar eerder een poging gedaan maar zit dan vanaf de start in Leeuwarden tot en met Sloten in de bezemwagen omdat mijn Lex niet wil starten. Dat is dan trouwens ook nog de zwanenhals. Het is dankzij deze Elfstedentocht dat ik aan mijn Oto kom. Dezelfde Oto is in 1996 topfit om de 240 kilometer af te leggen zonder noemenswaardige problemen. Het ding is wonderwaar uit de as herrezen nadat die in 1995 flink total loss was geraakt. Maar nogmaals... meer herinneringen heb ik niet aan de tocht en dus schiet ik hier tekort voor een berichtje.

Het tweede onderwerp heb ik al een paar maal ter sprake gebracht, maar tot een bericht is het niet gekomen. In 1996 opent The Scrum haar deuren en ben ik één van de eerste stamgasten. Op het eerste gezicht heeft Sneek anno 1995 horeca voor ieders wat wils. Toch ontbreekt de kroeg waar alternatieve muziek wordt gedraaid en de stevigere rock. We hebben een tijdje het Rockcafé gehad. Als The Legend opent zijn de verwachtingen hooggespannen, maar ook dat draait al snel uit op een soort van discotheek (hoewel ik jaren later nog eens ben geweest en het toen al wel 'alternatiever' was). Ik heb ergens de indruk dat The Scrum in eerste instantie is geopend als sportcafé in 'American' stijl, maar dat het al snel is geadopteerd door de alternatievelingen. Denk dan vooral aan bezoekers van Het Bolwerk die dan nog na een concert uitwaaieren over de stad. Sommige gaan naar huis, anderen blijven hangen in de snackbar en de rest verdeelt zich over de aanwezige horeca. Met name in 1996 en 1997 is het duidelijk waar de rit heen gaat als Het Bolwerk dicht gaat. Je komt iedereen weer in The Scrum tegen.

De uitbater van The Scrum is een oude bekende. Ik ga in 1989 regelmatig 's middags naar een jukeboxwinkel aan de Nauwe Noorderhorne en zoek uren in de aanwezige singles om uiteindelijk met één single van een gulden te vertrekken. Bert vreet zichzelf intussen op. Hij doet de jukebox-handel naast zijn coffeeshop, de eerste in zijn soort in Sneek. In 1996 probeert hij het in de horeca. Het pand is eerder een café geweest, maar ik kan de naam niet herinneren. Het is in de Kleine Kerkstraat en schuin tegenover de ingang van Close-Up, dé hippe discotheek van Sneek (tegenwoordig Alcatraz). De muziek heeft een hoog MTV-gehalte. Geen Bon Jovi of Bryan Adams, maar de betere alternatieve rockmuziek. Later zal daar ook dance (middels The Prodigy) en hiphop bij komen. Het is vooral een tent waar je op zaterdagavond kan genieten van 'old school' Metallica of een kraker van Slayer. Op zaterdag heeft het een dj welke verzoekjes draait. Het is nog de tijd van voor de muziekcomputers en dus is hij de hele avond in de weer met het wisselen van cd's. Ik zal er de komende achttien maanden praktisch gaan wonen. Het komt gegarandeerd nog een aantal malen terug in de berichten!

2496 True Love-Bing Crosby & Grace Kelly (Duitsland, Capitol, 1957)
2497 Big City-Tol Hansse (NL, CNR, 1978)
2498 Want Dat Is Carnaval-Toon Hermans (NL, Discofoon, 1971)
2499 Huayno De La Roca-Los Incas (NL, Philips, 1970)
2500 Autumn Leaves-Jon-Wite Group (US, Cenpro, 1975)
2501 Satisfaction-The Rolling Stones (UK, Decca, 1965, re: 1975?)

Ik had wellicht wel een leukere nummer 2500 willen hebben, maar ja... Ik heb de single van Jon-Wite Group een paar jaar geleden nog eens geprobeerd, maar nee... het is té slaapverwekkend voor de soul-koffers. De single kan nog best eens uit het boekenwinkeltje van Cees Buster komen. 'Satisfaction' is een beetje een eigenaardige single. Ik heb hem ook in de originele Engelse persing, maar deze is vermoedelijk in 1975 geperst en ook met idee om het in Scandinavië op de markt te brengen. In tegenstelling tot de Nederlandse persingen heeft het 'The Spider And The Fly' als b-kant. Opvallend is dat dit nummer wordt toegeschreven aan Nanker en Phelge en de a-kant aan Jagger en Richards. Beide zijn in feite dezelfde schrijvers. De combinatie Nanker en Phelge wordt vooral in de jaren 1963-64 gebruikt door de heren. Omdat ik de originele single al heb en 'Satisfaction' ook in 1970 in ons land een hit geweest, hou ik deze single in de jaren zeventig-bak.

zondag 30 mei 2021

Diagonaal zeven letters: Zondag 30 mei


Lusteloos. Dat is het gevoel dat de afgelopen maanden vooral overheerst. Ik zit hardop te genieten als ik vanmiddag met een beker koffie en een broodje in de zon achter huis zit. Het informatiepaneel van de fietsknooppunten is verplaatst en staat nu schuin tegenover de ingang van mijn tuin. Ik moet natuurlijk ook even fietsen vanmiddag! Toch is er een ding dat me tegenstaat: De drukte. Nadat ik een paar uur binnen ben geweest, moet het dan uiteindelijk toch nog gebeuren. Het is dus al voorbij vier uur als ik van huis ga. Het is aanvankelijk het idee om een ommetje te doen zoals een paar weken geleden. Met het verschil dat ik nu wel richting het Drents-Friese Wold wil. Als het daar maar niet zo druk is? De fietstocht begint al op het erf. Het stuk naar Diever is gesneden koek voor mij en ik ken bijna iedere kuil in de weg. Toch is het oneerbiedig om zomaar voorbij te gaan aan dit prachtige stuk door het bos. Ik heb wel besloten dat er muziek bij moet en zo luister ik naar de uitzending van 'Do The 45' van gisteren (ook verkrijgbaar op onze Mixcloud-pagina). Mocht ik de muziek zat worden, dan kan ik de koptelefoon in de fietstas stoppen want die heb ik wel meegenomen hoewel die leeg is. Portemonnee mee om me onderweg te trakteren op een ijsje. Gewoon in korte broek en poloshirt, geen jas mee of iets dergelijks. Het gaat immers toch maar een ommetje worden?

In Wittelte word ik tegengehouden door een verkeerscontroleur. Volgens hem is op weg naar Diever 'een grote brand' gaande en hij legt mij uit hoe ik anders in Diever kom. Alsof ik dat nodig zou zijn, maar vooruit maar. Ondanks de grote brand zie ik geen rookpluimen of iets dergelijks. Ik zie dat er een boerderij is afgebrand. De vlammen zouden zijn overgeslagen vanuit de schuur en het rieten dak in lichterlaaie hebben gezet. Maar goed, ik ben hier niet om jullie op de hoogte te houden van lokale branden. Ik fiets over de Steenwijkerweg en kom uit met de molen van Diever. Hier had ik een ijsje willen halen, maar de drukte weerhoud me hiervan en bovendien ben ik 'nog maar net onderweg'. Wellicht een rondje Drents-Friese Wold en op de terugweg een ijsje halen? Dat klinkt als een idee. Bij knooppunt 67 ga ik normaal gesproken richting Hoogersmilde, maar ik kies er nu voor een stukje rechtdoor te gaan naar Wateren. Zo ver zal ik niet komen. Ik zit opeens op de NAP en heb opeens zin in Appelscha. Ach vooruit, waarom ook niet? Toch zal ik deze plaats ook niet aan doen. Ik oriënteer me op de kaartjes en herhaal een stukje dat ik twee jaar geleden op de elektrische fiets heb gedaan. Ik ga ten oosten van Appelscha en steek de vaart over. Ik zie wel een fietspad naar links maar geen bordjes die me daar naartoe verwijzen. Ik kom op een ruilverkavelingsweg en fiets uiteindelijk een flinke bocht om. Nog een weg oversteken en dan komt Smilde in zicht. Ik heb namelijk een plannetje opgevat...

Ten eerste gaat het gewoon lekker. Ik weet mezelf goed te vermaken met de radioshow en de wind houdt het aangenaam koel. Ergens gaan zitten voor een ijsje of een patatje staat me tegen op ene of andere manier. Nu weet ik dat ergens ter hoogte van Smilde een benzinestation aan het water zit. Als ik daar nu eens iets te drinken haal en een paar verpakte broodjes en vervolgens een bankje ga zoeken in de vrije natuur? Ik kom in Smilde uit bij de brug en fiets maar een stuk richting Bovensmilde. Het benzinestation zit vlak buiten de bebouwde kom van Smilde en daarmee fiets ik steeds verder weg. Daar haal ik twee gekoelde flesjes cola en een paar broodjes. Ik schrik best wel even als ik op de pinautomaat kijk. Niet vanwege het te betalen bedrag, maar de actuele tijd. Het is dan al zeven uur geweest! Ik plan even snel een route terug. Dat moest in ieder geval over Oranje gaan, omdat ik niet kilometers aan de Drentse Hoofdvaart wil zitten. Het meest koude is van de cola af als ik eindelijk een bankje vind. Ik hou hier even lekker pauze, maar dan moet ik aan de bak. Ik heb geen telefoon bij me en weet niet hoe laat het is. In Smilde was het even na zeven uur en het kan middels wel eens richting acht uur of half negen zijn. Ik heb vanavond ook nog een show te doen! Ik ga dus flink op de pedalen staan en fiets intussen ook nog eens niet de kortste route. Het is wel een stuk dat ik al een tijdje van plan ben geweest: Een stukje Beilerdingspel-route in tegengestelde richting. Vanaf Spier ga ik de paddestoelen volgen naar Uffelte.

Bij de schaapskooi eet ik een broodje en breek het tweede flesje cola aan. Dan ga ik opnieuw op de pedalen staan en ram met een enorme snelheid door het bos. Bijna een aanrijding met een schaap. Ik probeer me niet te herinneren waar het pad precies uitkomt zodat ik wellicht nog een verrassing heb. Helaas, ook hier is het gesneden koek. Ik fiets het bos uit naar Ansen en ga terug over Rheenbruggen. Ik heb geen flauw idee hoe laat het is, maar weet wel dat het koeler is geworden. Het blijkt half tien te zijn. Ik ben dus, al met al, een uurtje of vijf onderweg geweest. Afstand? Geen idee, maar Smilde zal een kilometer of achtentwintig zijn vanaf Uffelte. En dan gaan we de kortste route. Het zal uiteindelijk een kilometer of zeventig zijn geweest. Ik ga het nu niet meer uitrekenen want na de radioshow ben ik nu helemaal 'op'.  De foto is niet van vandaag, maar het is wel hetzelfde gebied als waar ik mijn broodje heb genoten. De foto stamt uit 2017 en is van de Hemelvaartsdag als ik de Beilerdingspel-route in zijn geheel fiets. De mast op de achtergrond is de radiotoren van Hoogersmilde.

zaterdag 29 mei 2021

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 20


Het heeft met mijn leeftijd te maken. Ik ben té jong om in de vroege jaren tachtig al platen te verzamelen en dus mis ik in zekere zin de 'glorietijd'. Ik heb door de jaren heen namelijk iets ontdekt. Als je in 2011 een cd of plaat hebt gekocht, dan hecht je anno 2021 nog bijzonder aan deze plaat. Je wilt hem, hoe genaamd, voor geen miljoen kwijt. Als je daarentegen een plaat hebt gekocht in 2001 je daar een stuk minder sentimenteel bij voelt. Je kent de plaat van haver tot gort en als je het eens mist, kun je het album altijd nog via Spotify of Youtube opnieuw beluisteren. Weg ermee! Als je nu nog steeds platen uit 1996 of daarvoor hebt, dan vormen deze een onderdeel van je leven en zullen ze waarschijnlijk nooit in andere handen over gaan. Twintig jaar is de emotionele grens. Tel twintig jaar op bij de jaren zestig en je zit in de jaren tachtig. Ik begin pas tegen het eind van dat decennium als net de glamrockers hun plaatjes van The Sweet massaal dumpen op rommelmarkten. Dit zal verklaren dat de meeste singles in de gele bakken uit de jaren zeventig komen. Qua Blauwe Bak moest ik nog eens kijken of de sixties niet stiekem zijn oververtegenwoordigd. Vandaag presenteer ik jullie de twintigste jaren zeventig-bak en dat is nog altijd niet het einde van de seventies.

Ik haal één single uit de bak voor 'The Vinyl Countdown' van de komende weken. Het is een Engelse persing. Verder kijk ik niet want ik meen dat ik die andere al eens heb gedraaid. Niet dus, want die staat beneden als ik boven ben voor het fotomoment. Deze moet het dus stellen met de ietwat verfomfaaide Nederlandse persing in een laf plastic hoesje. De twintigste van de jaren zeventig begint eveneens met een Engelse persing: 'Dreadlock Holiday' van 10CC staat daar naast de Jamaicaanse persing. 'My Darling Helena' van de Nederlandse Walkers is de laatste in deze bak. De Deense Walkers staan in de volgende. In mei 2021 begint de bak ook met een Engelse persing en ook eentje die momenteel nog in de bak voor 'The Vinyl Countdown' zit: 'Don't Fool Around' van R. Dean Taylor. Een voormalige Blauwe Bak-gast welke ik lang heb aan gezien voor de originele jaren zestig-single. Het blijkt omstreeks 1973 te zijn uitgebracht ten tijde van het succes van 'There's A Ghost In My House' in de Engelse Northern Soul. Vader Abraham besluit de bak met 'Das Lied Der Schlümpfe'. Dat is inderdaad de Duitse versie van het Smurfenlied. Artiesten en groepen met drie of meer smurfen... euh... platen zijn: Joe Tex (4), Three Degrees (15), Three Dog Night (7), Trammps (5), T.Rex (8), Ike & Tina Turner (6), Vader Abraham (7) en Village People (3). Een top twaalf zou er als volgt uit zien.

1. Rendezvous 6:02 - UK (NL, Polydor 2001 889, 1979)

2. Easy Livin' - Uriah Heep (NL, Island 12196 AT, 1973)

3. Empty Pages - Traffic (NL, Island 6014 021, 1970)

4. People Gotta Move - Gino Vannelli (NL, A&M 13614 AT, 1974)

5. Toast And Marmalade For Tea - Tin Tin (Duitsland, Polydor 2058 023, 1970)

6. Year Of Decision - The Three Degrees (NL, Philadelphia International PIR 2073, 1974)

7. The Boys Are Back In Town - Thin Lizzy (UK, Vertigo 6059 139, 1976)

8. No Regrets - The Walker Brothers (NL, GTO 2099 142, 1975)

9. Mama Told Me - Three Dog Night (NL, Stateside 5C 006-91579, 1970)

10. Are Friends Electric - Tubeway Army (NL, Beggars Banquet 144.681, 1979)

11. Accidents - Thunderclap Newman (Duitsland, Polydor 2121004, 1970)

12. Love Like A Man - Ten Years After (UK, Deram DM 299, 1970)

Als zestienjarige ben ik nog altijd niet alleen in de grote boze mensenwereld geweest. Als ik slaag voor mijn examen heb ik al wel een eerste doel. The Moody Blues hebben pas hun nieuwste album gemaakt en zal in Den Haag optreden. Daar wil ik naartoe! Mag niet. Vervolgens lees ik dat Ten Years After op een bluesfestival in Bolsward gaat spelen. Dat breng ik maar niet eens ter sprake. Ik moet nog even geduld hebben voor wat betreft concerten, feesten en drank. In geval van Ten Years After moet ik nóg langer geduld hebben want deze groep zie ik pas in 2003 voor het eerst. Ik koop in 1991 wel de elpee 'Cricklewood Green' en dat is één van de zeer weinige bluesplaten waar ik aan hecht. Ik zet vol enthousiasme 'Love Like A Man' in de top twaalf, maar realiseer me dan dat de studioversie is ingekort en de live-uitvoering op de b-kant niet heel erg sterk is. Als hekkensluiter dan maar? Deze positie heb ik aanvankelijk in gedachten voor Thunderclap Newman want ik heb aan het einde van de rit slechts tien échte favorieten. Elpees doen niet mee in de verzameling, maar ik heb ook ergens de langspeler van Thunderclap Newman. Het niveau van 'Something In The Air' wordt nergens meer gehaald, maar 'Accidents' is wel bizar genoeg om te noemen. Ooit een opgewekt liedje gehoord over kinderen die aan een noodlottig einde komen? Welkom in de wereld van John 'Speedy' Keen. Tubeway Army wil ik dus eigenlijk van de Engelse persing doen, maar ik ben te lui om naar beneden te lopen. De Nederlandse klinkt als brandhout en ga dus automatisch voor de Engelse. Hoewel de plaat 'niets bijzonders' is binnen de top twaalf is het een plaatje dat altijd goed smaakt.

Te vaak gehoord kan daarbij ook een reden zijn van een relatief lage score. Dat is ook het euvel bij 'Mama Told Me' van Three Dog Night. Het plaatje heeft heel lang op mijn verlanglijstje gestaan en sindsdien heb ik hem een paar maal te vaak gedraaid in de radioshows. Maar... het is nog altijd goed genoeg voor de top twaalf! The Walker Brothers is natuurlijk een beetje een gebed zonder einde en de plaat krijgt pas betekenis als ik in 1999 de biografie over Scott Walker heb gelezen. Er is niets veranderd in 45 jaar. Ook nu hoor je vaak de kritiek dat de media een doorgestoken kaart is en de lachwekkende boycot van de BBC is daarvan een voorbeeld. De voormalige teenybopper-groep wordt het succes van 'No Regrets' zo misgund dat de BBC het origineel van Tom Rush gaat promoten. Het geldt niet voor iedere cover van The Walker Brothers, maar in geval van 'No Regrets' is deze gewoon beter. De BBC krijgt haar zin want Tom Rush zal zijn enige hit hebben met 'No Regrets' terwijl de Walkers het vooral moet hebben van overige landen waar de plaat wél een top tien-hit wordt. Als je in Mossley in de trein stapt naar Manchester is Stalybridge het eerste station. Ashton-under-Lyne de tweede. Het zijn beide nogal grijze en grauwe arbeidersstadjes, maar over het algemeen ga ik liever naar Ashton dan Stalybridge. Toch vind ik op een zeker moment een 'charity shop' welke spotgoedkoop is met de platen. Alles is 20 pence, ongeacht of het een elpee of een single is. Daar koop ik de Engelse Tubeway Army maar ook deze van Thin Lizzy. En de laatste staat 45 jaar later nog altijd als een huis.

Ik sta er ook even van te kijken, maar het klopt wel... The Three Degrees zijn de kampioenen uit deze bak met maar liefst vijftien singles. Daartussen zitten een aantal dubbele, vooral afwijkende persingen. 'Year Of Decision' heb ik bijvoorbeeld als Nederlandse en Duitse persing. Ach ja, het neemt niet heel veel plek in beslag, mits je het bij iedere single zo gaat doen. De Nederlandse klinkt sowieso ook beter. Op 4 mei 1992 maak ik een fietstocht naar Franeker. Dat doe ik wel vaker. Er zitten een paar leuke winkeltjes in de vroege jaren negentig. 'T Allegaartje is een boedelhal tegenover het park en dat is de eigenlijke reden van de fietstocht. Het is echter maandag en dan blijkt de hal dicht te zijn. De volgende dag heb ik meer succes, ook al betekent het dat ik twee keer naar Franeker moet fietsen. Op de maandag ontdek ik een Expert-winkel met een erg interessante voorraad singles. Veel 'gouwe ouwen' en 'new old stock'. Ik koop hier bijvoorbeeld de Franse 'She Sold Me Magic' van Lou Christie, nog helemaal nieuw! Ook pik ik de Amerikaanse persing van 'Toast And Marmalade For Tea' van Tin Tin mee. Voor de Bee Gees-collectie. Albert bezorgt me deze fraaie Duitse persing en ik vind het nummer nog altijd top. In 2005 word ik uitgenodigd om te draaien op een tuinfeest. Het thema is jaren zeventig en de platen mogen niet ouder dan 1970 zijn en niet jonger dan 1979. Ik heb even in de platenkast van de gastheer mogen kijken en ik zie daar een voorliefde voor Gino Vannelli. Ik draai 'People Gotta Move' verschillende keren gedurende het feest. Een paar maanden later hoor ik het opeens op de radio in een reclame voor de ANWB. Nou en? Veel van de gasten op het feest zijn werkzaam in de reclame-branche en, nee, ik weet het niet zeker. De ANWB-reclame brengt me desondanks altijd weer terug naar dit bizarre feest.

In Engeland zijn ze geen fotohoesjes gewend en dus hoeft een band slechts voor een album of een interview op de foto. Zo is Traffic weer eens in Nederland en genieten de heren van de Hollandse keuken. Met name de kruidensigaretten smaakt hen goed. Dan komt iemand langs van de platenmaatschappij om je te vereeuwigen voor het volgende single-hoesje en zo sta je dan apestoned op de gevoelige plaat. Met name Jim Capaldi is in een andere wereld. Ik beschouw Traffic als perfecte popmuziek en noemd e platen vaak 'verwenmomenten'. Het maakt niet uit of het een live-optreden of een radio-programma is, Traffic is voor mij wat het fietslichtje voor Wendy Van Dijk is. Een ik-momentje. Het leven gaat niet over rozen, desondanks zet ik 'Easy Livin' op de tweede plek. Een aangename dreun tussen de ogen. Ondanks dat de techniek niet heeft stil gestaan in de laatste 48 jaar is dit één van de weinige hardrockplaten uit deze tijd welke nog altijd hard en ruig klinkt.

Vooruit! Nog een verwenmomentje. Op nummer 1 om precies te zijn. Ik leer 'Rendezvous 6:02' kennen middels de vaste technicus van de lokale omroep in Sneek. In verband met oriëntatie loop ik een paar zaterdagen mee met Jacques voordat ik wellicht een eigen sixties-show kan beginnen. Dat is me dan weer beloofd door de voorzitter, maar daar heeft de manager geen boodschap aan. Jacques heeft een voorliefde voor platen uit de periode van 1978  tot en met 1981 en leert me bijvoorbeeld dat ook Nederlandse Chrysalis-persingen gevoelig zijn voor 'cue burn'. Dat is het terugdraaien van de plaat om het startpunt op te zoeken. Het klopt wat hij zegt want mijn singles van Blondie en The Babys hebben allemaal dit euvel. Andere producten van Ariola-Eurodisc hebben hier minder last van. UK is één van zijn ultieme favorieten en dat brengt hij over op mij. Dit is het resultaat als je wiskunde loslaat op muziek. Het is dan op de seconde precies vijf minuten lang.

vrijdag 28 mei 2021

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 19


Hoewel ik slechts weinig planning heb los gelaten op de 'Verzamelwoede' heb ik op dit moment nog drie bakken in elke categorie. Dat kan dus zomaar een paar 'weekend journeys' opleveren met iedere dag een decennium. Daar lijkt het in dit laatste weekend van de maand mei op uit te lopen. Omdat een 'Verzamelwoede' qua voorbereiding en schrijven al gauw een uurtje tot anderhalf in beslag neemt (ook omdat ik nog wel eens 'verdwaal' op 45cat en dergelijke) hou ik 'Het zilveren goud' nog even in de koker. Dat is een bericht dat over het algemeen erg snel schrijft en dus kan dat nog wel eens voor het gemak. Hoewel ik nog twee jaren zestig-bakken in petto heb voor jullie, is dit tóch de laatste jaren zestig-bak. Als ik me niet vergis, is dit het ook anno mei 2021 nog altijd de laatste bak en is die nog niet helemaal vol. Dat zullen we straks zien. Op dit moment moet ik het met 117 singles doen. Dat is dus achttien minder dan normaal en nog steeds eindig ik in eerste instantie met vijftien voor de top twaalf. De top twaalf is trouwens op zolder voorbereid. Ik heb screenshots gemaakt en realiseer me op zolder dat ik de platen nog niet in een volgorde had gezet. Eigenlijk is dit leuker, dus zo kan ik het voortaan weer doen! Vanavond de negentiende bak van de jaren zestig en de voorliggende decennia.

Van de voorliggende decennia zullen we in deze aflevering geen last hebben, hoewel de platen wel aanwezig zijn. Ik heb bijvoorbeeld een EP van Muddy Waters uit 1955 met daarop opnames uit 1942-43 en eveneens een EP van jazzpianist Jimmy Yancey met opnames van vlak na de oorlog. Deze hebben ditmaal niet de top twaalf gehaald. In geval van Muddy Waters kan het best nog eens gebeuren. Ik heb de plaat van een goede vriend gekregen. De opnames zijn niet bijzonder, die kun je bij wijze van spreken op iedere verzamel-cd van Muddy Waters vinden. De EP is daarentegen wel schaars en heeft een hoestekst van Alexis Korner. Dat maakt de plaat zo gewild bij de liefhebbers. In de aflevering van vanavond uitsluitend muziek uit de jaren zestig van de vorige eeuw. De bak trapt af met 'End Of The World' van Mike Wallace & The Caretakers. De b-kant komen we straks tegen in de top twaalf. 'Ik Bedoel 'T Altijd Zo Goed', de hertaling van 'Don't Let Me Be Misunderstood', door ZZ & De Maskers is de laatste in de bak en nog altijd de laatste in de verzameling. Hoewel ik ook nog een paar onbekende platen achter deze van ZZ & De Maskers heb staan, maar deze reken ik niet mee in de collectie totdat ik eens de identiteit heb achterhaald. Oh, ik zie nu dat ik inmiddels twintig bakken heb met jaren zestig. In de twintigste staan momenteel 24 singles en die zitten oorspronkelijk bij deze negentiende bak inbegrepen. Hij begint en eindigt nu met twee kleine hits uit 1969. De eerste is 'Early In The Morning' van Vanity Fare en de laatste is 'Cary Lynn Javes' van Zager & Evans. Groepen en artiesten met drie of meer singles zijn de volgende: Dionne Warwick (4), West Side Story (3), Roger Whittaker (3), The Who (10), Marty Wilde (3), Jackie Wilson (4), Stevie Wonder (10), Timi Yuro (3), Zager & Evans (4), Zangeres Zonder Naam (6), Zen (3), Zombies (3) en ZZ & De Maskers (4). De top twaalf moest er als volgt uit zien.

1. Birds And Bees - Warm Sounds (UK, Deram DM 120, 1967)

2. Hair - Zen (NL, Philips 334 634 JF, 1968)

3. Daydream - Wallace Collection (NL, Parlophone R 5764, 1969)

4. Gimme Gimme Good Lovin' - Whichwhat (NL, Beacon PPF 2104, 1969)

5. King Croesus - World Of Oz (NL, Deram DM 205, 1968)

6. I Can See For Miles - The Who (Duitsland, Polydor 59 124, 1967)

7. Classical Gas - Mason Williams (Duitsland, Warner Bros. A 7190, 1968)

8. Whitsand Bay - Mike Wallace & The Caretakers (Zweden, Swe-Disc, 1966)

9. Time Of The Season - The Zombies (NL, CBS 3380, 1968)

10. Evil Hearted You - Les Yardbirds (Frankrijk, Riviera 121.042, 1965)

11. Higher And Higher - Jackie Wilson (Duitsland, MCA MDS 5002, 1969)

12. Roosevelt And Ira Lee - Tony Joe White (NL, Monument 5C 006-90657 M, 1969)

Ik zal niet de enige zijn die zegt dat Sunrise in Sneek een snoepwinkel is, maar waarschijnlijk ben ik er beter vanaf gekomen dan de overige klandizie in de winkel. De gemeente Sneek heeft even daarvoor de eerste coffeeshop gedoogd en qua inwonersaantal van de gemeente zou de stad recht hebben op een tweede (eentje per tienduizend inwoners). Waarom dan toch voor een 'dekmantel' wordt gekozen? In Heerenveen is het eveneens een platenzaak met achterin een recreatieruimte voor wietgebruikers. Ik kom nooit achter het kralengordijn en adem desondanks de zoete geur in van de wiet. Zonder effect trouwens want de eerste keer dat ik werkelijk een blow rook ben ik zo stoned als een aap. De guldenbak is mijn walhalla eind 1990 en ik vind daar de meest waanzinnige dingen. Neem nu de nummer twaalf van Tony Joe White. Je hebt nog nóóit van de man gehoord en maakt dan kennis met zijn meest klassieke werk... Dat duurt wel een tijdje bij mij. Hoewel de blues uit de moerasdelta het uitgangspunt is, experimenteert White met de groove en ontwikkelt een eigen soort funk. Het onnavolgbare gebrabbel van White kan ik pas jaren later ontrafelen, ook met behulp van het internet. Waarom staat Jackie Wilson niet in de soulkoffers? Welnu, hij staat ook in de Blauwe Bak met 'Higher And Higher', maar dan de originele Amerikaanse persing. Het is niet zo dat ik puur voor het origineel ga, maar ik heb de Amerikaanse pas jaren later gekocht vanwege de b-kant: 'I'm The One To Do It'. Ik zou vanavond ook kunnen kiezen voor de originele Engelse persing van 'Reet Petite uit 1957, maar hee... het is vrijdagavond en ergens jeuken mijn benen op een dansvloer onveilig te maken. Het wordt dus 'Higher And Higher'. Namen mag en kan je niet vertalen. De Fransen zijn echter altijd eigenwijs en veranderen de naam van The Beloved Ones in Les Irresistibles en The Yardbirds uit Engeland wordt Les Yardbirds. Hoewel het hoesje wel 'The' vermeldt, zie ik nu. 'Still I'm Sad' is een geweldig nummer, maar toch gaat mijn voorkeur uit naar het felle 'Evilhearted You'.

De discotheek gaat hem niet meer worden vanavond en dus moet ik mijn plannen verleggen. Zullen we dan eens gaan griezelen? Wellicht kan ik nog een plaat vervangen door 'Dracula' van ZZ & De Maskers, maar we hebben in ieder geval The Zombies. Op negen vinden we de hitsingle van het album 'Odessy And Oracle'. De band zelf ligt dan al een jaar op zijn gat en Colin Blunstone poogt een solo-carrière als Neil MacArthur als 'Time Of The Season' plotseling een hit wordt. Geheel terecht overigens. Dan krijgen we een exoot uit Zweden op de achtste plek. Ik zie net dat 'Mexican Hop' van The Caretakers van dezelfde band is. Op de a-kant staat een smartlap-met-een-beat en we kennen het liedje van onder andere Skeeter Davis. Alleen zingt Mike in ieder refrein vol overtuiging 'Don't say no, it's the end of the world', terwijl dit 'Don't they know' hoort te zijn. Op de b-kant is het een nog groter feest. Dit is pure freakbeat met een snijdende fuzzgitaar en een feestje op een strand. Op zijn Zweeds want in plaats van de ijscoboer kun je er hotdogs eten. Het nummer komt vooral tot bloei voor mij tijdens de idiote radio-uitzending die ik in de zomer van 2011 samen met muziekvriend Albert maak. Ik zal eens kijken of ik hem nog in mijn mailbox heb zitten, want man... dat was wel kicken! Op het KMBO wordt ik door de leraar Nederlands aangespoord het eens te proberen bij het Sneeker Nieuwsblad met een zelf geschreven recensie. Anders zou ik dit wellicht nooit hebben gedurfd. Hij is zelf een oude hippie en heeft het voortdurend over 'Classical Gas' van Mason Williams. Tot 1999 weet ik niet hoe het nummer klinkt, maar dan vind ik het in Mossley. De Duitse met fotohoes heb ik later gekregen van Peter van singlehoesjes.nl. Het staat ook enige tijd in de Blauwe Bak want als 'Afternoon Of The Rhino' van The Mike Post Coalition wél mag en 'Classical Gas' niet? Tja, het is een vette hit geweest in Engeland en hits zijn 'not done' in de Northern Soul.

Bij The Who zit ik wel even te dubben en ik denk dat ik nu voor 'Happy Jack' zou hebben gekozen. Het is dus 'I Can See For Miles' geworden. Er staat me iets van bij dat ik hem in Engeland heb gevonden in een totaal verrotte staat en dat ik deze heb laten liggen. De Duitse heeft echter ook de nodige steenslag voor het hoofd gehad en dus zou ik voor de aardigheid wel eens kunnen zoeken naar de Engelse Track. Overigens is 'The Who Sell Out' wel een knaller van een album en is 'I Can See For Miles'daarmee gerechtvaardigd. Op vijf wordt het flink 'old school' voor wat betreft mijn verzameling. 'King Croesus' van World Of Oz is al sinds 1993 bij mij en ik zweer jullie: Ik heb het nog nóóit op de radio gehoord, anders dan dat ik hem zelf wel eens draai op Wolfman Radio. Deram heeft iets meer dan een jaar ervoor een wereldhit afgeleverd met 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum en hoewel het contract van deze groep daarna via Regal Zonophone verloopt (de band staat onder contract bij Denny Cordell en deze verandert in de zomer van 1967 van label), probeert Deram nog een tijdje voort te borduren op de hit. 'King Croesus' is een zeer geslaagde poging daartoe. Sunrise is ooit het walhalla, het Hitdossier is mijn bijbel. Daar kan ik me immer verbazen over 'snelle hits'. Blijkbaar een hoge binnenkomst en binnen een maand weer verdwenen. Whichwhat is daarvan een voorbeeld. De plaat stipt nummer 23 aan in de Top 40 en is na drie weken uit het oog. Ook het platenlabel 'boeit' me op een zekere wijze. Ik ben sindsdien ongemerkt het Beacon-label gaan verzamelen en daar zit ook troep tussen! Whichwhat is eigenlijk een Engelse hardrockband welke van Phonogram een plaatje mag maken, mits... ze een cover op de a-kant zetten. 'Wonderland Of Love' is een fraaie rockballad, maar 'Gimme Gimme Good Lovin' is voor mij het prijsnummer. Even bubblegum als het origineel van Crazy Elephant maar dan met gemeen hard beukende drums en een zeer enthousiaste organist. Met recht een knalnummer!

En zo raak ik in de vorige alinea's even de tel kwijt. Ik ben aanbeland bij de top drie. Ik heb omstreeks 2006 het album 'Laughing Cavalier' gekocht in de Engelse persing. Waar de plaat anno nu is? Geen flauw idee! Het herinnert me wel aan een voornemen. Ik heb de afgelopen maanden een paar doelen gesteld voor wat betreft singles die al lang op de verlanglijst staan. Denk daarbij aan 'Back Home' van Cuby, 'See Emily Play' van Pink Floyd en 'Rainbow Chaser' van Nirvana. Zo bedenk ik me twee maanden geleden dat ik eens moest zoeken naar 'Fly Me To The Earth'. Ik vind de single voor een schappelijke prijs op Marktplaats en leg contact met de verkoper. Eerst een tijd geen reactie, dan eentje met verontschuldigingen. Het is dan inmiddels ook al een week later nadat ik het heb gezien en besluit hem alsnog te laten weten dat ik de plaat wil hebben. Geen reactie van hem en nu zie ik de single niet meer bij zijn handel staan. Enfin, die moest er binnenkort toch eens komen. Hoe zit het met de Nederbeat? Nou, die vinden we op twee. Naar verluid wordt 'Hair' binnen een halve dag opgenomen met chemische middelen om de muzikanten scherp te houden. Dit omdat de rockmusical 'Hair' op het punt staat Europa te veroveren en Zen als eerste wil zijn met het titelnummer. Als ze zouden hebben geweten hoe het zou verlopen? De plaat blijft bijna een half jaar onaangeroerd bij Veronica op de plank liggen. Dan hebben ze opeens weer een Top 40 met 39 platen en wordt Zen toegevoegd. Dat is ook het moment dat Nina Simone een hit heeft met 'Ain't Got No - I Got Life' heeft en de musical viraal lijkt te gaan. De originele single-versie, ver vóór The Cowsills opgenomen, en met recht de beste van het stel.

Zomaar een zaterdag in 1990. Ik fiets 's middags naar Gaasterland om een tentoonstelling te bezoeken van oude trekkers en stationaire motoren. Dat doe ik wel vaker in die tijd. Vanaf de tentoonstelling fiets ik nog een eind. Ik fiets dan nog altijd zonder muziek en 'speel' radio in mijn hoofd, al dan niet met de liedjes die ik onderweg op pik. Het is de zaterdag dat de NCRV dit nummer van Warm Sounds als Favorietschijf heeft. Een gek ding... Het idee schijnt van Felix Meurders te zijn. Hij wil proberen een oude plaat net zo vaak te draaien als dat het opnieuw een hit wordt. Het is zelfs even zweten bij de platenmaatschappij want dat heeft de plaat helemaal niet op voorraad. Verder dan de Favorietschijf zal dit het ook niet schoppen, maar 'Birds And Bees' groeit deze zaterdag uit tot een plaatje dat ik móet hebben. Ik hou de uitverkoopbakken nauwlettend in de gaten, maar helaas... ik vind nergens Warm Sounds. Ik bestel mijn eerste exemplaar in 2006 in Engeland waarbij ik een briefje van tien pond verpak in een cd-single. Het is de tijd van vóór mijn Paypal. Deze single raakt in 2009 betrokken bij het kiwi-incident en in 2012 bestel ik deze opnieuw vanuit Engeland.  Een van de meest ultieme jaren zestig-nummers in mijn beleving.

donderdag 27 mei 2021

Hier en nu: Squid


Laten we het vandaag eens over muziek hebben! Best wel aardig na zoveel berichten over muziek? Hoewel ik een muzikale veelvraat ben, loont het best de moeite om zo nu en dan eens even stil te staan en na te denken wat me nu specifiek in bepaalde muziek aanspreekt of wat me juist tegenstaat. Intussen kan ik dan mijn meest favoriete album van het moment aan jullie voorstellen en dus zijn het twee vliegen in één klap. 'Hier en nu' is een zeer onregelmatig verschijnende rubriek en deze week hebben jullie maar liefst twee afleveringen. Het kan zomaar gebeuren dat we de rubriek de komende maand, of zelfs maanden, uit het oog verliezen en het dan zo opeens weer op Soul-xotica verschijnt. Na de rustgevende muziek van Molly Lewis is het centrale album echt een aardappeltje anders. Het is het debuutalbum van de Engelse band Squid. Een album waar reikhalzend naar is uitgekeken na een serie veelbelovende singles en EP's. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken als ik zeg dat er waarschijnlijk geen beter debuutalbum zal uitkomen in 2021. Ik durf het zelfs te vergelijken met het debuut van King Crimson. Je ziet het al: Ik kom superlatieven tekort bij 'Bright Green Field' van Squid en dit is nog maar de inleiding.

Even stilstaan en hardop nadenken. Wat spreekt me aan in de muziek? Ten eerste is dat... de muziek. Dat schiet wel lekker op hè? Nee, wat ik bedoel is dat teksten voor mijn van ondergeschikt belang zijn. De zang is een instrument dat de melodie complimenteert. Klanken zijn daarbij belangrijker dan de boodschap. Ik ben wat dat betreft blij dat ik in Nederland ben opgegroeid en veel naar Engelstalige liedjes luister. In Engeland begint het me op een zeker moment te irriteren, dat toontje dat Alanis Morissette aanslaat op haar album 'Jagged Little Pill'. Hoewel ik moet bekennen dat ik 'You Oughta Know' vóór die tijd altijd heb beschouwd als een prettige rocksong wordt het in Engeland plotseling zeer onprettig om naar te luisteren. Dat verklaart ook waarom ik nooit een groot fan ben geweest van Nederlandstalige pop. Het is té direct. Ik wil niemand horen praten als ik naar muziek luister, ik wil muziek horen! Over praten gesproken, ik heb het verschillende malen geprobeerd met hiphop, maar ook dat wil er niet in bij mij. Weer opnieuw hetzelfde criterium: De zang moet een extraatje bieden aan de muziek en staccato gemurmel gaat daarbij niet werken. Wat overigens niet wil zeggen dat ik genoemde stijlen 'slecht' vind of mijn neus ervoor ophaal, maar het past niet in mijn muzikale palet.

Twee andere belangrijke bestanddelen zijn voor mij melodie én dynamiek. Vooral dat laatste kan ik erg goed waarderen, hoewel het met een lantaarntje is te vinden. Wisselingen van tempo en volume binnen één nummer zet meteen mijn bips op het randje van de stoel. Vanaf dat punt besluit ik of ik de muziek kan gebruiken in mijn leven of niet. Voor wat betreft de dynamiek zit ik wel goed met Squid. Ik heb het album sinds afgelopen zaterdag meerdere malen in zijn geheel gedraaid en ergens voel ik dezelfde spanning als bij een postrock-album. Je weet nooit wat er om het hoekje schuilt. Spannende muziek, daar hou ik van. Muziek die voorbij glijdt als een David Lynch-film en dan, al of niet, opeens losbarst in een volgende fase.

Ik leer Squid kennen middels de 'Vinyl Singles Top 40' welke ik samen met de albums vanavond weer behandel in 'Afterglow'. Het is als eerste de single 'Sludge', maar bij het recent verschenen 'Narrator' (eveneens op het album) gaan mijn voelsprieten uit staan. Zaterdagavond zit ik te 'chillen' na de maaltijd en heb zojuist weer eens 'Mordechai' van Khruangbin in zijn geheel gedraaid. Dan besluit ik opeens dat ik zin heb in Squid en dat is de eerste maal dat ik het album van begin tot einde draai. Het is voortdurend een David Lynch-film in mijn beleving. Er wacht iets om de hoek, maar ik weet niet of het zichzelf zichtbaar gaat maken of niet. De contrasten tussen hard en zacht zijn oorverdovend. Goed georganiseerde chaos. Vaak een moordend tempo en Ollie Judge's stem die bijna overslaat, maar dan ook weer lang gerekte stukken met 'vintage' klinkende toetsen of echte koperblazers. Ik weet dat ik hier de plank mis sla, maar hoe zou The Stranglers anno 1982 hebben geklonken als ze nog steeds even punky waren geweest als in de tijd van het debuutalbum?  Squid staat in de catalogus als post-punk, maar dat is een totaal inwisselbare en nietszeggende term welke maar al te vaak wordt gebezigd. Qua zang en attitude is het punk, maar het gebruik van synthesizers is daar natuurlijk een vloek. Qua dynamiek veeg ik het eenvoudig op één hoop met het legendarische 'In The Court Of The Crimson King' van King Crimson. Waarbij ook meteen een gevaar op de loer ligt. 'In The Wake Of Poseidon' is een mindere versie 'Crimson King' en kan Squid ook nog verrassen met een opvolger? Ik heb daar het volste vertrouwen in, zeker als je ziet welke progressie de band heeft doorgemaakt in de vier jaar van haar bestaan. Ik zie dat het album een voorlopige piek van tachtig in de Nederlandse album top 100 heeft gehaald. Ik verwacht geen top tien-notering, maar top vijftig kan toch niet teveel gevraagd zijn?

woensdag 26 mei 2021

Week Spot: Simtec & Wylie


Het komt me aan de ene kant wel goed uit omdat ik niet te ver achterop schema wil komen met Soul-xotica. Toch moet ik benadrukken dat de keuze voor de Week Spot niet een Jantje van Leiden is, hoewel ik bijzonder weinig kan melden over de single. Het is niet de eerste keer dat Simtec & Wylie de Week Spot in hun bezit hebben en ik geloof dat ik in het verhaaltje van enkele jaren geleden al de hele geschiedenis uit de doeken heb gedaan. Misschien nog niet met de vermelding van de fantastische solo-single die Simtec Simmons in 1975 heeft uitgebracht: 'Some Other Time' op het Innovation 2-label. Aanvankelijk reikt mijn interesse voor het duo niet verder dan de elpee uit 1971 maar dan hoor ik dit 'Cross That Bridge' uit 1973. Het is toen eveneens als single verschenen, maar deze is nimmer op mijn pad gekomen. Ik begrijp uit de beschrijving van een Engelse dealer op Discogs dat de Bridges Unlimited-uitgave Engels moet zijn en uit de jaren negentig. Helaas is helemaal niets over het label te vinden. Ik zou wel benieuwd zijn of de eigenaar(s) alleen soulvolle en funky titels met bruggen verzamelt of dat hij wellicht een exotische uitgave van 'Bridge Over Troubled Water' op het programma had staan. We zullen het nooit weten. 'Cross That Bridge' laat Simtec & Wylie op hun meest soulvolle horen en dit is echt een nummer dat momenteel 'speelt' voor mij zoals de Alarmschijf op de radio. Voor meer informatie over Simtec & Wylie verwijs ik jullie graag door naar het bericht over de Week Spot 'Is It Meant To Be' (Dinsdag 14 april 2015).

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 11


Na deze aflevering heb ik nog precies drie bakken uit ieder decennium en het zou mooi zijn als deze voor juli de revue kan laten passeren. Het is onderhand een traditie geworden dat ik in juli (of in een gedeelte van juli en augustus) de Gele Bak Top 100 doe in de weekeinden. Als ik dan klaar ben met de Top 100 en met de 'Verzamelwoede' kan het hele feest weer opnieuw beginnen, maar dan met de bakken in de nieuwe bezetting. Een top twaalf is een momentopname en dat geldt in sterke mate ook voor de elfde jaren tachtig-bak. Ik moet heel streng te werk gaan om niet met dertig of veertig platen te eindigen. Ik ben content met de top twaalf zoals die er nu is, maar het zou over een uur of vier er heel anders kunnen uitzien. Ik kan dan ook al een platen aanwijzen die bij een volgende top twaalf alweer zouden zijn verdwenen. Waar de jaren zeventig-bakken alleen maar singles uit de jaren 1970 tot en met 1979 bevatten, daar zijn de bakken uit de jaren zestig en tachtig een beetje een allegaartje. In de jaren zestig staan alle opnames van vóór 1970 en in de jaren tachtig alles van na december 1979. Dat heeft ook zijn weerslag op de top twaalf. Wellicht in een volgende ronde de jaren tachtig en negentig splitsen? Enfin, ik ga nu maar snel verder met schrijven voordat ik nog van gedachten verander!

In september 2020 trapt de elfde jaren tachtig-bak af met 'Absolute' van Scritti Politti en besluit deze ook helemaal in jaren tachtig-stijl: 'We Don't Have To Take Our Clothes Off' van Jermaine Stewart. In de huidige opstelling trapt de elfde bak af met 'The Eyes Of Jenny' van Sandy Coast en is de genoemde Scritti Politti de negende in de bak. Het toont aan dat 2020-21 een relatief rustig jaar is geweest voor de jaren tachtig-verzameling. Stars On 45 is de laatste in de huidige bak en Jermaine Stewart nog altijd de negende in de twaalfde jaren tachtig-bak. Binnen deze 135 singles is dus helemaal niks veranderd ten opzichte van september. Groepen en artiesten met drie of meer singles zijn de volgende: Shakatak (4), Carly Simon (3), Simple Minds (6), Simply Red (4), Sister Sledge (5), Specials (4), Spider Murphy Gang (3), Spinners (3), Split Enz (3), Bruce Springsteen (3) en Stars On 45 (4). De top twaalf is een lastige, maar hij moet er op dit moment als volgt uitzien.

1. Message To My Girl - Split Enz (NL, A&M AMS 9783, 1984)

2. Nothing Has Been Proved - Dusty Springfield (UK, Parlophone R 6207, 1989)

3. The Word Girl - Scritti Politti (Duitsland, Virgin 107 315-100, 1985)

4. Boatflow - Sippe Sibbele (NL, Marista MS 5351, 1998)

5. Black Hole Sun - Soundgarden (US, A&M 31458 0766 7, 1994)

6. Why - Carly Simon (NL, WEA 79.299, 1982)

7. Hey Nineteen - Steely Dan (NL, MCA 102.677, 1980)

8. Stay - Shakespears Sister (UK, London LON 314, 1991)

9. All Around The World - Lisa Stansfield (Duitsland, Arista 112 693, 1989)

10. Through Before We Started - Leyers, Michiels & Soulsister (EEG, EMI 1192837, 1990)

11. Come Into My Life - Joyce Sims (US, Sleeping Bag 7LX-0028X, 1987)

12. Walk Away - Del Shannon (Duitsland, Silvertone ZB44375, 1991)

Jeff Lynne is een beetje aan de late kant als hij besluit in de late jaren tachtig enkele van zijn jeugdhelden een tweede loopbaan aan te bieden. Ten eerste is daar Roy Orbison welke wordt opgenomen in de Traveling Wilburys en waarvan in 1988 het comeback-album haar opwachting moet maken. Het album zal wel uitkomen, 'Mystery Girl', alleen glipt Roy er tussenuit. 'You Got It' wordt postuum een grote hit voor 'The Big O'. Zou hetzelfde in het verschiet hebben kunnen liggen voor Del Shannon? Hij ontvalt ons in januari 1991 na een even tragisch leven als dat van Roy Orbison. Een paar maanden later verschijnt 'Rock On!' en de single 'Walk Away'. Hoewel het procedé van Lynne dan al bekend is en nauwelijks meer hitsucces oplevert, wordt 'Walk Away' niet alleen geregeld op de radio gedraaid maar ook nog altijd goed herinnerd. Alleen jammer dat de titel zo'n sterke knipoog maakt naar zijn monsterhit uit 1961: 'Runaway'. Ik moet even streng zijn en Simply Red buiten de top twaalf houden. Na Simply Red volgt Joyce Sims en zij mag wel in het lijstje. Zou ze over een paar uur niet het veld moeten ruimen voor Mick Hucknall? Als ik het plaatje opduik in 2015 kan ik het wel vaag herinneren, maar ben ik daadwerkelijk vergeten hoe goed het is. Misschien wel één van de best bestede vijftig centjes van dat jaar? Na een grote hit te hebben gescoord met 'A Way To Your Heart' vinden Jan Leyers en Paul Michiels het tijd om de eigen namen toe te voegen aan de naam Soulsister. 'Through Before We Started' is een eerste resultaat en dat is opnieuw een single waarvan ik bijna dertig jaar lang ben vergeten hoe goed het werkelijk is. Ik heb momenteel zelfs de luxe van twee exemplaren!

Het is zelfkastijding. Terug gaan naar tweede Paasdag in 2008. De avond ervoor heb ik 'dat zangeresje' gezien in Haarlem. Het wicht dat net weer een nieuw album uit heeft met een aantal zeer zouteloze covers van onder andere 'Nothing Else Matters'. Best wel jammer, want haar vorige album was zo slecht nog niet. Ofwel: Ik volg haar releases nog wel op de voet, maar voel geen drang tot concertbezoek, contact of zelfs maar haar naam te noemen op mijn blog. De volgende dag breng ik door in Amsterdam. Ik hoop niet dat ik iemand tegen het hoofd stoot maar ik háát Amsterdam met een passie. Deze dag is troosteloos en koud en ik zoek beschutting in een café. Daar draait een dvd met jaren tachtig-video's op 'shuffle' en de meeste liedjes komen dus zeven keer voorbij gedurende het bezoek. Dat verklaart de hoge positie van 'Words' van The Christians, maar ook Lisa Stansfield staat synoniem aan deze ervaring. Vreemd als het klinkt, maar tot deze middag heb ik eigenlijk nooit iets aan het nummer gevonden. 'Ashton, May 1998'. Helaas geen datum, ook al moet het niet lastig worden om deze te ontdekken. Het is een zeldzame tropische dag in Mossley. Omdat we allemaal niet teveel smachten naar aardappelen en vlees besluit de dienstdoende kok gazpacho te maken. We hebben allemaal ons eigen verhaal over die middag. Ik ben in Ashton na een triatlon. Ofwel: Met fiets aan de hand tegen heuvel op, met de kont op het zadel naar beneden en intussen zwemmen in de kleding om mijn lijf. Ik krijg opeens enorme dorst en loop een supermarkt binnen. Ik gris een fles sinas uit het rek, open de dop en zet het aan de hals. Al gauw staan er 'officials' om me heen, maar de boel is erg ontspannen. Hoewel ik de dorstaanval niet kan uitleggen aan hen, is de zaak afgedaan als ik de benodigde pond neer leg bij de kassa. 'Stay' van Shakespears Sister is één van de vele platen die ik deze middag koop. Overigens zal ik de volgende dag nog even heel erg heimwee hebben naar Nederland, maar dat is wellicht iets voor een toekomstig bericht. Heb ik zin in vakantie? Daar lijkt het wel op in deze aflevering van 'Verzamelwoede'. Hoewel 'Hey Nineteen' om onverklaarbare reden recentelijk heel vaak in mijn hoofd speelt tijdens het bezorgen van de post, neemt het me mee naar de zomer van 1999. Ik kom terug van de zonsverduistering in Duitsland en breng de middag door bij een vriend in Koudum. Hij zet een plaatje op om te relaxen en dat blijkt 'Can't Buy A Thrill' van Steely Dan te zijn. Hoewel ik verschillende elpees heb van The Dan heb ik hier nooit veel mee gehad. Vanaf deze middag is het helemaal raak. Een paar weken later koop ik een 'greatest hits'  en draai deze helemaal dol. 'Hey Nineteen' is dus de laatste weken in Mossley voor mij.

Ook Carly Simon neemt me mee op vakantie. Ditmaal ben ik echter zeven jaar jong en viert het gezin de laatste vakantie in Nunspeet. Ik denk dat de bouwvak voor het noorden laat is gevallen, want 'Why' brengt me terug bij de vakantie in Nunspeet terwijl het pas in september of oktober in de hitparade is gekomen. Vervolgens twee héle late platen voor de jaren tachtig. Ik moet bekennen dat ik 'Black Hole Sun' van Soundgarden in eerste instantie heb gemist. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Soundgarden zit in de hoek van de grunge en dat is anno 1994 wel erg 'not done' geworden. Pas als ik in 1995 de psychedelische videoclip zie, komt het nummer 'binnen' als een legertank. Ik spoed me naar de dichtstbijzijnde cd-handel en schaf de cd-maxi aan. Tegen de tijd op de ADM heeft Soundgarden assistentie gekregen van het achtergrondkoor van de handwerkvrouwen dat de plaat opleukt met geluiden van een schaar. Ofwel: De cd is helemaal op! In 1999 lees ik in een lokale krant over de opening van een platenpaleisje in Manchester. De winkel doet aan directe import vanuit Amerika en het heeft zelfs een actie met een bon die je moet uitknippen. Ik twijfel nu of ik nog een tweede single op dit adres heb gekocht, maar Soundgarden maakt hier in ieder geval deel van uit. Hoewel het is uitgevoerd met papieren labels is deze single ontworpen voor de jukeboxen en biedt naast 'Black Hole Sun' ook de originele versie van 'Spoonman' op de b-kant. Een andere 'eer' waar ik nu ook niet al té diep op wil in gaan, is de vraag om zitting te nemen in de jury tijdens de voorrondes van de Kleine Prijs Van Sneek in 1997. De eerste voorronde is in Drachten en het is meteen ook de eerste band. In een tijd dat het genadeloos metal moet zijn of heel erg Oasis-achtige Britpop of halfbakken crossover-metal, staat hier een bandje met een synthesizer voor de melodielijnen. De band komt uit Joure en heet Sippe Sibbele. Ik zal hen even later nog eens zien en gedurende de eerste twee voorrondes is er geen band die voorbij gaat aan de impact van Sippe Sibbele. Dan krijg ik onmin met een ander jurylid en loopt het flink uit de hand. Om een lang verhaal kort te maken: Sippe Sibbele komt tóch in de finale en wint het ook. Het voelt dus als gerechtigheid. Als ik in de zomer van 1998 even over ben vanuit Mossley ga ik door de post in Jutrijp. Dat bevat eveneens de single van Sippe Sibbele, niet wetende dat ik in Engeland woon en geen recensies meer schrijf. De plaat gaat mee naar Mossley en zal helemaal naar de filistijnen gaan. Een paar jaar geleden ben ik in contact gekomen met één van de ex-leden in de hoop dat zij nog een 'new old stock' hadden liggen. Ik moest mezelf binnenkort toch eens gaan trakteren op een 'upgrade'. Voor de top twaalf kies ik voor het rustieke 'Boatflow' op de b-kant.

Gistermiddag kwam ik een paar fietstoeristen tegen nabij de kazerne van Havelte. Opeens schiet het me te binnen. 'De dag na Pinkstermaandag'. In 2010 fiets ik dan het noordelijke deel van de NAP, dezelfde route waar zij nu op zitten. Ik fiets dan ook langs de kazerne om op de route te komen. Deze loopt in 2010 nog door Havelte naar Nijeveen en komt niet in Kallenkote en Steenwijk. Op Pinkstermaandag 2012 fiets ik naar Drachten voor een veganistische shoarma-maaltijd. Het is georganiseerd door de toenmalige programmeur van De Buze. Na de maaltijd heeft hij een optreden van een singer-songwriter. Ik fiets de heenweg een stuk NAP naar Appelscha en zwaai daar af naar Oosterwolde. Ik neem een kijkje op Kamelenmarkt aan de rand van het dorp en vind daar onder andere deze single van Scritti Politti. Het is een herinnering aan een vroege Soul-x-rated en deze toch wel bijzondere Pinkstermaandag-belevenis. Mijn liefde voor Dusty Springfield steek ik niet onder stoelen of banken maar ik moet bekennen dat ik 'Nothing Has Been Proved' ben vergeten als deze in mijn verzameling komt. Het is inmiddels een favoriete laatste plaat in mijn shows. Ik vind het lastig om hier iets op te laten volgen, maar in het kader van de top twaalf is nog één plaat over welke de eer krijgt.

De zomer van 1984. Daar staat me echt heel weinig meer van bij. Split Enz weet echter nog iets van een zomerse herinnering naar boven te krijgen. Ik denk dat dit één van de jaren is waarin we niet met vakantie gaan. De reden ontdek ik pas een kwart eeuw later. Het is in 1984 gewoon niet aan de orde en we maken dagtripjes. Is dit het jaar geweest dat we naar de groente- en fruitveiling in Broek Op Langedijk zijn geweest? Waarbij ik het niet kan laten om een lel op de knop te geven en de familie met een héle dure rode kool op zadel. Aangezien de ex van mijn zus mee is en de verkering een jaar later uit is, denk ik dat dit de zomer van 1984 moet zijn geweest. Tot 2003 heb ik een soort haatliefde-verhouding met de jaren tachtig waarbij de haat de overhand heeft. Split Enz is één van de eerste platen die in 2004 voor een rehabilitatie van het decennium zorgt.

dinsdag 25 mei 2021

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 18


Op vakantie in de eigen omgeving. Het is al meer dan eens een optie geweest en ook dit jaar is het maar weer afwachten waar de vakantie ons gaat brengen. Het heeft vandaag de hele halve dag geregend, maar na drie uur dreigt het droog te worden. Ik heb een klein boodschapje waarvoor ik naar Steenwijk of Meppel moet en ik kies op het laatst maar voor de eerste optie. De fietstocht begint op het erf en als ik later nog eens nadenk over de buitenactiviteit zit ik te denken of hier stiekem nie teen verhaaltje in zit? Ik ben namelijk zo gewend geraakt aan de omgeving dat ik verwend ben geraakt. Welnu, ik ga eerst maar eens beginnen met een aflevering van 'Verzamelwoede' en dan kan ik altijd nog zien wat ik verder ga uithalen vanavond (of binnenkort). De serie is bijna ten einde. Ik heb de jaren tachtig niet gecontroleerd, maar qua jaren zestig en zeventig heb ik nu nog drie resterende bakken. De uiteindelijke nummer 12 is een beetje improvisatie omdat een plaatje uit de top twaalf (nog) niet in de bak staat. Daarover straks meer.

Omdat ik van de jaren zeventig de meeste bakken heb, ga ik vanavond voor een bak uit dat decennium. Ik moet heel kritisch zijn bij het samenstellen van de top twaalf en het valt me nog mee dat ik precies twaalf singles heb aan het einde van de rit. Met name in de top vijf wordt het even lastig om een volgorde te bepalen, maar deze staat nu en ik kan er tevreden mee zijn! Ik ga uit van de bakken zoals die in september 2020 zijn en daar begint deze bak met 'Look Wot You Dun' van Slade en eindigt met 'It Doesn't Matter' van Stephen Stills - Manassas. Met de singles die er sinds die datum bij zijn gekomen, trapt de bak nu af met 'Save Me' van Silver Convention en is de genoemde Slade-single de dertigste single in de bak. Tegenwoordig is 'Waikiki Man' van Bonnie St.Claire & Unit Gloria de laatste in de bak. Stephen Stills staat op plek 29 in de de negentiende bak. Hey, daar is iets vreemds aan de hand? Beide keren vermeldt het 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Spinners in de Franse uitdossing. Deze single heb ik in 2016 met fotohoes gekocht van Mark, alleen vind ik dat het vinyl te wensen over laat. Twee jaar geleden ben ik een Nederlandse upgrade tegengekomen en die woont nu in de Franse hoes. De Franse persing zou in neutrale hoes in deze bak komen te staan, alleen weet ik hem te staan en dat is nog altijd beneden. Straks gaat die alsnog met de andere singles in de betreffende bak maar had geen zin om naar beneden te lopen voor de single. Vandaar een alternatieve nummer twaalf.

Groepen en artiesten met drie of meer singles in de bak zijn: Slade (10), Sly & The Family Stone (3), Hurricane Smith (3), O.C. Smith (3), Smokie (4), Soulful Dynamics (5), Sparks (7), de Engelse Specials (3), Spooky & Sue (3), Alvin Stardust (4), Ringo Starr (7), Status Quo (8), Bonnie St.Claire (4, inclusief 3 met Unit Gloria), Stealers Wheel (3), Cat Stevens (7) en Rod Stewart (8). De top twaalf ziet er dan als volgt uit.

1. Love Song - Mike Starrs (NL, Pink Elephant PE 22.838, 1974)

2. On The Border - Al Stewart (UK, RCA Victor PB 5019, 1976)

3. Far Far Away - Slade (België, Polydor 2058 522, 1974)

4. Moonlight Feels Right - Starbuck (NL, Private Stock 5C 006-97896, 1975)

5. Cool For Cats - Squeeze (NL, A&M AMS 6899, 1979)

6. Runnin' Away - Sly & The Family Stone (NL, Epic EPC 7810, 1972)

7. It Doesn't Matter - Stephen Stills-Manassas (NL, Atlantic 2091 191, 1972)

8. Amateur Hour - Sparks (NL, Island 13 488 AT, 1974)

9. Dancing Barefoot - Patti Smith Group (NL, Arista 5C 006-62779, 1979)

10. Silver Lady - David Soul (NL, Private Stock 5C 006-99509, 1977)

11. Afternoon Delight - Starland Vocal Band (UK, RCA Victor RCA 2716, 1976)

12. I Will Return - Springwater (UK, Polydor 2058 141, 1971)

In 1991 kan ik nog geen telefoonhoorn voor de luidspreker van mijn hifi houden omdat ten eerste de kabel tekort is en bovendien de telefoon nog aan de muur zit. Of hebben we dan wellicht al het tafelmodel? Hoe dan ook, zelfs Shazam zou me in 1991 niet het antwoord kunnen geven dat ik zoek. Ik koop Springwater op een woensdag in de zomervakantie op de braderie in Workum en bij thuiskomst probeer ik me te herinneren waar ik dit deuntje van ken. De volgende dag begin ik met het vakantiewerk in de polder en het is pas aan het einde van de lange werkdag dat ik het weet... André Hazes heeft vorig jaar de melodie gebruikt voor een tragische single met het Nederlands elftal. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik de single anno 2021 in de bakken heb staan. Er zijn platen in de bak die vele malen mooier of beter zijn, maar voor een laatste toevoeging vond ik deze de moeite waard vanwege de herinnering uit 1991. In 1991 heb ik nog altijd radiodromen. In 2014 doe ik inmiddels al een paar jaar internetradio en dan droom ik nog vrolijk verder. De toekomst bij de sociale werkvoorziening is onzeker en als ik nu eens voor elkaar kon krijgen om bij wijze van 'vrijwilligerswerk voor de maatschappij' om geoorloofd mijn radio-werk uit te bouwen? Ik zou kunnen beginnen met een show op werkdagen: Maandag-, woensdag- en vrijdagmiddag een show van drie uren elk. De naam heb ik al klaar: 'Afternoon Delight'. Verder dan één show rond de kerst zal het hem nooit worden. David Soul hangt ook in verband met de radio. Op de uren dat we niet uitzenden, speelt de non-stop jukebox en daar komt 'Silver Lady' regelmatig voorbij. Hoewel ik niet veel moet hebben van de andere platen van Hutch krijg ik iedere keer goede luim van 'Silver Lady'. Ik koop de single met enige schaamte, maar bij de eerste keer op Wolfman Radio blijk ik niet de enige met deze gevoelens. Het blijkt één van de meest geliefde popnummers op de 'autos' te zijn.

Ik heb ooit wel eens gedacht dat ik nog eens kleinzoon of -dochter op de knie zou nemen en hem of haar zou vertellen wat opa zoal niet 'live' op een podium had gezien. Nu nog kinderen en wachten totdat de kleinkinderen groot genoeg zijn om de popgeschiedenis te kennen? Dan mag ik wel haast maken. Tot die tijd deel ik het maar op Soul-xotica. Ik heb Patti Smith live gezien! Op zaterdag 13 augustus 2005 tijdens de Lokerse Feesten in het Vlaamse Lokeren. Ze staat samen op de 'bill' met Natalie Imbruglia en, ja, ik ben meteen verliefd op de programma's van de Lokerse Feesten. Het is een rariteitenkabinet. Ik laat me verrassen want ik ken eigenlijk alleen het album 'Horses' en de hits. Ik tref het want Patti doet een tour rondom de dertigste verjaardag van 'Horses' en speelt de hits als een toegift. Het samenstellen van een top twaalf is een momentopname en bij Sparks twijfel ik even tussen 'Amateur Hour' en 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us'. Feit is dat 'Amateur Hour' als single langer in mijn leven is. Bij 'This Town' had ik kunnen melden dat het de eerste single is die ik in Nederland koop na mijn terugkeer vanuit Engeland. Nu heb ik opeens weinig tekst want over 'Amateur Hour' kan ik niet spannends vertellen. Wel kan ik mededelen dat het meest recente album van Sparks, 'A Steady Drip Drip', een absolute parel is. De gebroeders Mael zijn nog altijd zo gek als een deur en de muziek prettig gestoord. Hoewel ik de single van Manassas al vanaf 1996 heb, gaat de herinnering hier terug naar de periode met de tweede minidisc-speler. In 2004 koop ik een nieuwe nadat de oude even daarvoor op een stenen trap in Deventer is gesneuveld. Het ding heeft een 'longplay'-functie en dat buit ik flink uit met de vinylsingles. Het geluid wordt mono en daalt flink in kwaliteit, maar je kan op een minidisc opeens vier keer zoveel muziek kwijt. Het is feitelijk het mp3-principe. Hoe meer je de kwaliteit verminderd, hoe kleiner het bestand wordt. Op een schijf van 1 terrabyte kun je misschien wel een miljoen opnames van 16-bit kwijt, maar over een goed geluid hebben we het dan niet meer. Stephen Stills is één van de singles welke het schopt tot een minidisc en zal me regelmatig vergezellen bij fietstochten en andere reisjes.

Een paar jaar geleden heb ik op Wolfman Radio een eenmanscampagne gehad om méér Sly & The Family Stone op de radio te brengen. Als 'Runnin' Away' voorbij komt, krijg ik immer dezelfde respons van collega Lee. Voormalig Specials-zanger Terry Hall heeft in de late jaren tachtig een bandje genaamd The Colourfield en dat heeft een cover opgenomen van 'Runnin' Away'. Waar de lofi-productie met name op 'Family Affair' flink gaat vervelen, daar past het prachtig in 'Runnin' Away'. Het is dan ook veruit mijn favoriete single uit deze periode, althans van de drie die ik in de verzameling heb. 'Family Affair' en 'Thank You' zijn de overige twee. Squeeze neemt me mee terug naar de eerste dagen of weken in Mossley. Martin draait het een ochtend voordat hij aan de arbeid gaat. Ik kan hem gerust Martin noemen want eigenlijk heeft hij nogal een 'lullige' naam waarvoor hij niet wil uitkomen. Martin leeft dan op de kamer naast de hoofdingang en zal na zijn vertrek worden ingericht als kamer voor Sadie, de gemeenschappelijke hond, en plek voor de gezamenlijke televisie. Ik kijk hier vaak 'Pet Rescue' met Sadie die wild begint te kwispelen als een reu in beeld komt en gaat grommen als het over katten gaat. 'Cool For Cats' brengt me in een flits terug op de bank in de gang van Longlands Mill. De eerste keer dat ik Starbuck koop is met het familie-uitje ter ere van het vijfenveertigjarig huwelijk van mijn ouders. We verblijven met het hele gezin en aanhang in Bakkeveen waar die zaterdag een braderie wordt gehouden. Koren op de molen voor de Louwsma's met hun verschillende verzamelingen. De eerste single raakt in 2009 betrokken bij het 'kiwi-incident' en kort daarna vind ik deze 'upgrade'. Nog altijd een plaat waar ik nóóit genoeg van krijg.

Omstreeks 1993 wordt de videoclip van 'Far Far Away' heel vaak gedraaid op MTV en dat is waar ik het nummer voor het eerst hoor. Het groeit en groeit en groeit en groeit.... Totdat ik afgelopen jaar een discussie krijg over de beste Slade-plaat. Dan maak ik kennis met 'How Does It Feel' en misschien is dat wel de overtreffende trap. Zolang ik die nog niet op single heb, mag 'Far Far Away' pronken en dan kies ik voor de foto voor de Belgische met fotohoes. Ik heb hem ook als Nederlandse in een neutrale hoes. 'Year Of The Cat' van Al Stewart is omstreeks 2006 één van mijn favoriete elpees voor de zondagmiddag. Wakker worden met een kop als een bushokje, een boer laten en dan een opwelling krijgen van shoarma, knoflooksaus en dropshot en het onwennig om me heen staren boven een mok koffie. Ik kan vol heimwee terug kijken naar bepaalde dingen, maar dit gevoel ga ik niet missen. Ik heb ook 'Year Of The Cat' op single maar die is me te zwaar mishandeld met schaar en plakband. Niet het vinyl, maar het nummer. 'On The Border' is hier ongeschonden als op de elpee. Omdat het titelnummer wellicht een beetje stuk is gedraaid, blijft 'On The Border' een nummer dat altijd goed blijft smaken.

September 2012. Mike Starrs is een plaat die de periode perfect beschrijft. Ik ben pas begonnen in de post. Ik doe op dat moment nog de Soul-x-rated hoewel ik al wel bekend ben met Wolfman Radio. Op een zaterdagmiddag heb ik een heel ambitieus plan om naar Hoogeveen te fietsen. De meegebrachte thermoskan koffie is echter al bij Havelte aangeslagen want er staat een moeizame oostenwind. Ik besluit over Havelte terug te fietsen. Over het fietspad langs de vaart dat ik nu, normaal gesproken, dagelijks fiets, maar dan nog in de oude situatie. Klinkers die rechtop in de weg staan en zo. Het nieuwe fietspad ligt er nog maar sinds april 2016. Ik wil in Ruinerwold kijken bij de kringloopwinkel maar daarvoor ben ik te laat. Snel doorfietsen naar Meppel en wellicht kan ik daar de kringloop nog bereiken. Dat lukt en even later heb ik een flink partijtje singles. Eenmaal thuis herinner ik mezelf aan het feit dat ik hoognodig een nieuwe Soul-x-rated moest publiceren en besluit dit met de 'nieuwe' singles te doen. Het is zo dat ik Mike Starrs leer kennen. Ik heb het lege fotohoesje al jaren in de verzameling, maar heb nooit de plaat gehoord. Het is een rock-cover van het klassieke Lesley Duncan-nummer. Starrs oogt als een hippe rock-gast met half open overhemd en artistieke das, maar hij blijkt méér noten op zijn zang te hebben. Zo heeft hij onder andere bij Colosseum II gezongen. Er zijn maar weinig nummers die ik direct heb te danken aan de Soul-x-rated, maar dit is er eentje van.

maandag 24 mei 2021

Het zilveren goud: mei 1996 deel III


Het Pinksterweekend is weer ten einde en ik lig een stukje achter op schema, maar dat maakt niet uit. Ik heb nog een week om deze schade in te halen. Ik had ergens nog de hoop om iets te kunnen melden over buitenactiviteiten, maar nee... het is me té koud en onaantrekkelijk voor een fiets- of wandeltocht anders dan een rondje om Uffelte of de fietstocht naar de winkel in Havelte. Ik zal de schade moeten opvangen met 'Verzamelwoede', 'Blauwe Bak Veteranen' en dergelijke rubrieken. En dan heb ik natuurlijk nog de extra aflevering van 'Het zilveren goud'. Ik heb woensdag al een beetje beloofd waarover dit zal gaan, maar bij nader inzien zal het vooral over één kledingstuk gaan. Het is helemaal mei 1996 als ik dit aanschaf en het zal me nog jaren plezier geven. Verder zes 'oudere' singles waarbij ik me toch wel verbaas bij eentje omdat ik zeker weet wanneer ik hem heb gekocht. Ik heb Soul-xotica en 'Het zilveren goud' helemaal doorgespit, maar heb de single destijds niet genoemd. Erg vreemd... Maar eerst ga ik terug naar een zaterdagmiddag in mei 1996.

Inmiddels is Sneek nog een eindje dichterbij gekomen maar in 1996 is het ongeveer drie kilometer tot 'de hoge flat' van Sneek. Tot die tijd is het vrijwel een open vlakte waar je flink last kan hebben van de harde wind. Op een vrijwel windstille zaterdag als degene van vanavond is het een kwartiertje op de fiets naar het centrum van Sneek. Ik heb later op de zaterdagmiddag nog wel eens de neiging om naar de cd-zaak te fietsen of te snorren op de Solex voor een kersverse cd-single. Ik denk dat dit ook de reden moet zijn geweest op deze middag, ook al kan ik me niet herinneren welke cd ik heb gekocht. Ik waai even aan in een winkel waar ik vaak langs fiets maar waar ik nimmer binnen ben geweest. Het zit dan op de hoek van het Kleinzand en de Singel. Een 'hippiewinkeltje' noem ik het. Het heeft vooral wierook in alle geuren en smaken en dergelijke accessoires. Plus ook een paar rekjes kleding. Ik koop hier bijvoorbeeld nog de roze zijden overall welke ik in 1997 nog geregeld voor een theaterstuk zal gebruiken. Zeer onpraktisch in gebruik zonder een gulp en de onderste knoop die ter hoogte van de navel zit. Als je naar de wc moet, dien je het halve ding uit te trekken. Op deze zaterdagmiddag neus ik door de kleding aan het rekje en hou opeens dit in mijn handen: Een bijna nieuw ogend leren jasje uit de jaren zestig. Een beetje een exotische kleur bruin, maar nog lang niet zo 'smerig' als dat ze in de jaren zeventig hebben. Ik pas het haastig aan en het blijkt als gegoten. Ik geloof dat het me vijftien gulden heeft gekost. Ik fiets of rij naar huis met een beetje buikpijn want ik verwacht geen staande ovatie bij thuiskomst.

Voor de Solex heb je een lange leren jas nodig, dat is tot zover. Verder kan ik niet anders herinneren dan dat mijn moeder een afkeur heeft voor leren jassen. 'Vieze leren jassen', kan ik haar horen zeggen. Ik verwacht niet dat moeder zal instemmen met dit jasje, maar ik vind het zó mooi en typisch jaren zestig. Ik heb immers net een paar weken eerder besloten dat ik 'hippie' mag zijn en dit jasje vormt een fraaie opmaat. Tot mijn grote verbazing is moeders vol lof over de nieuwe aanwinst. Het jasje is er niet alleen voor de festivals en de hippie-uitjes, maar ook voor netjes kan het er prima mee door. Er gaat bijna geen dag voorbij gedurende de zomer dat ik het niet aan heb. Ik heb nog nooit vet gebruikt voor leer en zal dat waarschijnlijk ook nooit doen. Het resultaat is dan wel dat het eerder uitdroogt en begint te scheuren. Ik weet niet precies meer hoe lang ik het in eerste instantie met het jasje heb uitgehouden. Op een paar plekken begint de stof dun en dof te worden en vooral de binnenvoering (van goudkleurig satijn) is gaan scheuren rondom de oksels. Ik woon inmiddels niet meer in Jutrijp, maar de jas blijft daar wel achter op een zeker moment. Ik ben de jas op een bepaald moment helemaal vergeten en denk zelfs dat die wel eens in de kliko kan zijn verdwenen.

Dan brengt moeder opeens het jasje ter sprake. 'Is dat er nog?', vraag ik vol verbazing. Wat ik dan te zien krijg...? Naar het schijnt 'verveelt' moeder zich op een bepaald moment. Ze wil iets 'maken' maar heeft niets geen opdrachten uit de familie. Dan herinnert ze het oude leren jasje van Gerrit. Ze neemt het leer onder handen en maakt het weer net zo mooi als dat het in 1996 is geweest. Bovendien repareert ze de binnenvoering en zet de loshangende knoopjes vast. Ik kan mijn ogen niet geloven! Het jasje gaat mee naar Steenwijk en zal me nog een paar jaar vergezellen. Maar opnieuw komt er weer geen vet bij te zien en na een regenbui komt het zelfs op een prop in de kamer terecht. Hier is geen eer meer aan te behalen en in 2009 gaat het definitief de container in. Ik zit nog aan één ding te twijfelen. Is het een filmkaartje of iets anders? Er zit een kleine herinnering in de jaszak van het leren jasje dat aantoont dat het al in 1966 in gebruik is geweest. Ik heb later ook nog eens een vintage groen fluwelen jasje gehad waar een aandenken uit 1961 in de zakken zat. Een van de twee was een bioscoopkaartje.

2490 Sokkies Stoppen, Schoentjes Poetsen, Dasjes Goed En Kijk Goed Uit-Nico Haak & De Paniekzaaiers (NL, Philips, 1974)
2491 Theme From Shaft-Isaac Hayes (NL, Stax, 1971)
2492 Can't Say How Much I Love You-Demis Roussos (NL, Philips, 1976)
2493 Those Good Good Old Days-Jimmy Cliff (NL, Island, 1972)
2494 Ching Ching-Jack Collier (NL, Delta, 1962)
2495 Zuiderzee Ballade-Godert Van Colmjon & Jan Lemaire (NL, Philips, 1960, re: 1968)

Nico haakt op een fraaie manier in met het verhaaltje van vanavond. Ik geloof dat deze en Demis Roussos uit de sausemmer vol singles die ik in april 1994 van iemand heb gekregen. Ik ben vrij verbaasd om te zien dat ik Isaac Hayes niet eerder heb genoemd. Uit mijn hoofd zeg ik dat het eind 1993 moet zijn geweest als ik op een vrijdagmiddag naar Leeuwarden ga. Ik koop dan een flinke partij singles. Ik herinner me opeens een andere titel en zoek het op: Het is in november 1994 geweest en ik heb hierover geschreven in 2019. Toch noem ik nergens de plaat van Isaac Hayes hoewel ik die daar heb gekocht. Jimmy Cliff heb ik volgens mij een keer op de vlooienmarkt gekocht en dat kan in 1995 zijn geweest. Godert Van Colmjon & Jan Lemaire heb ik ooit in mijn verkoopbakje en heb ik dus reeds sinds 1992 of 1993 in mijn bezit.

vrijdag 21 mei 2021

Singles round-up: mei 9


He-le-maal vergeten! Echt? Ja, 'Hier en nu' is doorgaans een 'extraatje' voor het geval dat er niets anders is te melden en het is pas bij de voorbereiding hiervan dat ik me realiseer dat ik nog een 'Singles round-up' heb te gaan. Ik moet de singles zelfs even bijeen zoeken want eentje staat reeds op de rol voor 'The Vinyl Countdown', nog zonder dat ik de plaat heb gedraaid. Dat geldt voor de meeste van de Zweedse singles. 'Dit is nog maar het begin', heeft de verkoper me laten weten en wil zelfs een paar aanbevelingen doen bij deze order. Daar laat ik het bij ditmaal, maar ga zijn handel zeker wel in de gaten houden. Hoewel ik slechts een enkeling al heb gedraaid, blijkt wel dat hij goudeerlijk is voor wat betreft de beschrijving en de Scandinavische fotohoesjes maken het alleen maar meer tot een feestje. Ditmaal levert het zes singles op. Eentje die ik al in een andere persing heb plus eentje met potentie voor de Blauwe Bak. De platenspelers kunnen aan en ik zet me schrap voor, naar verwachting, de laatste 'Singles round-up' van deze maand.

* Lee Hazlewood- Summer Wine (Noorwegen, MGM, 1966, re: 1968)
Zeg je Lee Hazlewood dan zeg je Nancy Sinatra. Hazlewood is verantwoordelijk voor een aantal grote hits van Nancy en werkt vanaf eind 1966 als duet-partner mee op platen. Als Nancy in laat 1966 'Sugar Town' uitbrengt op single, verschijnt 'Summer Wine' op de b-kant in een duet met Hazlewood. Tot een paar weken geleden ben ik er niet van bewust dat Hazlewood het nummer een paar maanden eerder heeft opgenomen met een andere zangeres. Suzi Jane Hokom. Dat zou best Scandinavisch kunnen klinken en aanvankelijk denk ik dat Lee dit duet na de periode met Nancy heeft opgenomen. Nee dus! Dit is het origineel dat pas twee jaar later in Noorwegen een uitgebreide release heeft gekregen. De oren zijn getraind op Nancy's stem en zij klinkt zo mogelijk nóg onschuldiger dan Suzi Jane, maar meer kan ik eigenlijk ook niet zeggen over de plaat. Het is niet minder of beter maar gewoon een prachtig item in een perfecte conditie en een aantrekkelijk fotohoesje.

* Robert Patterson Singers- Working Together (Duitsland, Atlantic, 1971)
Hier is de aanleiding voor de bestelling. Mark heeft een exemplaar in de aanbieding en is binnen een paar minuten verkocht. Ik geloof trouwens dat hij de Amerikaanse persing heeft. Ik zoek op Discogs en vind deze Duitse persing bij de Zweedse Discogs-verkoper en leg het in mijn mandje. Bij een volgend bezoek krijg ik de meest waanzinnige aanbevelingen en kijk ik tussen de overige singles. Een walhalla voor de liefhebber van afwijkende Scandinavische fotohoesjes. 'Working Together' is een cover van Ike & Tina Turner. Als je de boodschap laat zingen door een koortje dan klinkt het al snel gospel en Dave Crawford doet geen moeite dit te onderdrukken. Het levert een zeer spannend arrangement op in 'full stereo' maar ik ben niet zeker of dit in de gospelkoffer, de Blauwe Bak-koffer of de reserve-Blauwe Bak gaat eindigen. Vooralsnog in de koffer om de platen bijeen te houden. Op de keerzijde staat 'That's Understanding', een nummer uit de pen van Crawford, maar dat wordt nergens zo leuk als 'Working Together'.

* Tommy Roe- Jam Up, Jelly Tight (UK, Stateside, 1969)
Ik draai momenteel alle Engelse persingen uit de gele bakken in 'The Vinyl Countdown' en dat maakt dat ik mijn vizier hierop heb gericht in de afgelopen maanden. Eigenlijk zoek ik voortdurend naar Engelse persingen, maar dat is een ander verhaal. Hoewel ik me vooral tegoed wil doen aan de fraaie fotohoesjes kan ik deze van Tommy Roe niet laten liggen. Het is één van de opvolgers van 'Dizzy' en het begint dan ook met dezelfde kanonslag als de hit. Vervolgens is het een lekker upbeat nummer dat vlotter is dan 'Dizzy' maar qua gimmicks een blauwdruk is van de hit. In de jaren zestig blijkt dat nog vaak een sleutel naar succes te zijn: De plaat precies zo laten klinken als de voorganger. In enkele gevallen wordt het concept helemaal uitgemolken. Tot zover ik de plaatjes van Tommy Roe ken, is dit wel een van de laatste met alle 'Dizzy'-grapjes. Ik ben erg blij met deze single!

* Smith- Baby It's You (Zweden, Stateside, 1969)
Na een half jaar te hebben lopen inpakken, mag ik begin 2008 'in de putten' op de Dyka. Het komt erop neer dat we kunststof putten vullen met zand en het deksel erop rammen. Het zijn altijd dezelfde drie mannen die in de putten zijn en ik word wel geschikt geacht om in hun hoekje te staan. De drie vormen namelijk een hecht team en hebben vooral een zeer beperkte hoeveelheid gespreksstof. De eerste dagen is dat nog wel grappig, na verloop van tijd ga ik me ergeren. Het gaat negen van de tien keren over films en dan vooral Quentin Tarantino. Hele scenes worden nagespeeld. Een paar maanden eerder heeft Tarantino 'Death Proof' uitgebracht en deze is begin 2008 reeds als dvd beschikbaar in de videotheek. Ik zie de film voor het eerst in De Buze en ben de volgende ochtend nog vol van de film. Tot mijn grote geluk kan ik in de putten en hebben we het de rest van de ochtend over de film. Ik prijs ook de soundtrack en... de volgende dag brengt één van de mannen al een gebrande cd met de soundtrack. Het is met name 'Baby It's You' van Smith dat indruk heeft gemaakt ('Chick Habit' van April March trouwens ook!). Later ontdek ik dat Gayle McCormick de zangeres van Smith is terwijl ik dan ook al bijna dagelijks luister naar 'It's A Cryin' Shame'. Nu heb ik mezelf dan getrakteerd op de single. Ik scheld het eerst uit voor een Deense persing, maar 45cat laat zien dat de Deense op ABC is en een andere hoes heeft. Het betekent dat ik een hoop andere zogenaamde Deense persingen moet gaan checken. Zit Stuntman Mike in deze scene niet met een dame aan de bar? Stuntman Mike vertelt haar dat ze hem allemaal kennen. 'Wie is dit?', vraagt ze aan een kelner. 'Dat is Mike!'. 'Wie is Mike?'. 'He is a stuntman'. Intussen heeft Stuntman Mike de naam op zijn jas staan, maar dat terzijde.

* Spencer Davis Group- Keep On Running (Zweden, Sonet, 1966)
Deze heb ik al in de Nederlandse uitdossing op Fontana, maar vind hem té aardig om te laten liggen. Feitelijk is Spencer Davis Group één van de eerste Engelse groepen welke onder contract komt bij het Island-label van Chris Blackwell. In Europa wordt het Island-label dan nog niet gevoerd en zijn er blijkbaar meerdere didstributie-deals in omloop. In de meeste gebieden verschijnt de single op Fontana, maar in Zweden en Noorwegen is dit een Sonet. Wat dan wel weer opvallend is, is dat 'Shotgun Wedding' van Roy C. slechts een paar weken later als Fontana verschijnt in Zweden (terwijl het een Island is in Engeland). Deze nieuwe aanwinst kan ik identificeren als een Zweedse persing met het meerkleurige label, in Noorwegen is het een rode Sonet met een Zweeds fotohoesje. Deze kleurenvariant staat weer niet tussen de hoesjes. Zoals jullie zien, gaat het hier vooral om de afwijkende persing. De plaat is natuurlijk gesneden koek: Altijd fijn om te horen en in ieder geval in een betere staat dan mijn Nederlandse.

* The Turtles- Can I Get To Know You Better (Zweden, London, 1966)
Een van de meest miskende groepen uit de jaren zestig. Iedereen kan 'Happy Together' fluiten en misschien lukt 'Elenore' ook nog wel. Voor mij zijn het eveneens de grootste hits totdat ik in de zomer 1992 de dubbelelpee 'Happy Together Again' van The Turtles op de kop tik. Het blijkt zoveel meer te zijn dan alleen een overzicht van de hits. Het geeft een mooie dwarsdoorsnede van alles dat The Turtles bij het eind heeft gehad. En dat het op zichzelf niet vreemd is dat Howard Kaylan en Mark Volman in 1970 in het circus van Frank Zappa zijn opgenomen (als Flo & Eddie). Neem bijvoorbeeld de elpee 'Battle Of The Bands' waar de groep zichzelf presenteert als verschillende groepen met elk een eigen geluid. Maar laten we ook niet de vloed aan prachtige singles vergeten. 'Can I Get To Know You Better' is een van de opvolgers van 'It Ain't Me Baby', de tijd waarin The Turtles het zinkende folkrock-schip verlaten en naar de 'sunshine pop' van 1967 varen. P.F. Sloan en Steve Barri tekenen voor de a-kant en dat is fraaie bubblegum-pop met een sterk folkrock-refrein. Ik raak lyrisch van dit soort singles en hoop dat 'mijn Zweedse maat' meer van deze singles in de verzameling heeft.

Hier en nu: Molly Lewis


Wellicht denk ik té moeilijk? In mijn kindertijd wordt 'Iedereen kan schilderen' druk geadverteerd op de televisie. Als je de kleurcodes opvolgt en precies binnen de lijntjes kleurt, heb je enige tijd later de Mona Lisa geschilderd. Of het Melkmeisje, om het dichterbij huis te houden. Zelf heb ik dat nooit gezien als 'kunnen' schilderen. Voor mij is schilderen meer dan binnen de lijntjes kleuren. In geval van vrije expressie moet je je gevoelens overbrengen op het doek, bij het naschilderen komt er nog een stukje geheugen bij kijken en heb je een blindelings vertrouwen nodig in de schilderende hand. Met potloden en viltstiften is het al moeilijk genoeg voor mij om binnen de lijntjes te kleuren, laat staan dat ik probeer op de millimeter te schilderen. Hoe zit het dan met fluiten? Kan ik fluiten? Ik heb het ooit wel onder de knie gehad. Echt fluiten, niet het slissen van de tong met de hoge giltoon als gevolg. De lippen samenpersen en dan fluiten. Ik ben het inmiddels helemaal verleerd, zo ben ik er vanmiddag achter gekomen. Ik kan wel een beetje spelen met de tong en zo een soort van Bryan Ferry-fluitje krijgen, maar doorgaans zing ik liever binnensmonds. Moeten we het op Soul-xotica over fluiten hebben? Ja, vandaag wel want ik zet de schijnwerpers op de Australische Molly Lewis.

Ik kan er niks aan doen, maar ik krijg altijd een lollig gevoel als ik de naam 'Molly' hoor. Ik leer in Engeland dat vrouwen met de naam Maureen al gauw Molly worden genoemd, net zoals een Bill vaak William als geboortenaam heeft. Molly heeft iets kinderlijks. Waarom associeer ik het met een olifantje uit een tekenfilm? Toy Dolls zingen immers over 'Nellie The Elephant' en van Dombo kan ik evenmin een Molly maken. Feit is dat ik van nature al interesse heb als ik een zangeres zie met de naam Molly. Mijn excuses aan hardrocker Molly Hatchet. Bovendien doet de combinatie van Molly en Lewis een belletje rinkelen. Er zijn meerdere hondjes die naar de naam Bello luisteren en zo heeft de alternatieve muziekwereld tegenwoordig twee verschillende artiesten met de naam Molly Lewis. Ik schijn het achteraf vooral te kennen van de Californische Molly Lewis. Een beetje een cult-idool dat met haar ukelele, over 'lullig' gesproken, eigenzinnige covers doet op Youtube en ook eigen werk heeft opgenomen. Dit verhaal gaat niet over haar. Het is een paar weken geleden dat ik door de nieuwe releases ga. Het is een dinsdag en in 'Tuesday Night Music Club' richt ik me onbewust wel eens teveel op de singles. Zo kom ik echter wel in aanraking met 'Oceanic Feeling' van Molly Lewis.

Ik skip snel door de preview van een minuut maar tot zover ik kan horen, zit er geen zang in het nummer. Ik moet normaal gesproken niet veel hebben van instrumentale muziek, maar vooruit... 'Oceanic Feeling' duurt krap drie minuten en dat durf ik wel aan. Ik val van de ene verbazing in de andere als ik het helemaal hoor. Ik moet het eerst denken aan 'Help De Dokter Verzuipt'. Of een dergelijke Nederlandse film uit de jaren zeventig. Zo heb ik onlangs nog 'Dokter Pulder Zaait Papavers' gezien en daar zou ik 'Oceanic Feeling' bij kunnen denken. Een loepzuiver fluitje over een aangenaam voortkabbelend deuntje en dan aangevuld met een saxofoon. Na drie minuten ben ik niet zeker waar ik naar heb geluisterd, maar feit is dat ik het nummer daarna nog vaak aan de speellijst zal toevoegen. Zo ook afgelopen dinsdag en dat is het moment dat ik besluit om eens verder te duiken in de materie.

'Onze' Molly Lewis fluit. En niet zomaar even uit de losse pols een melodie interpreteren, maar écht fluiten. Ze kan naar eigen zeggen geheel niet zingen, ze zou teveel vibrato in haar stem hebben, maar ze heeft zich jaren lang toegelegd op het eigen maken van het kleinste muziekinstrument van de wereld. Ze heeft op verschillende concoursen grote indruk gemaakt en nu heeft het altijd eigenwijze Jagjaguwar-label haar een contract aangeboden. 'Oceanic Feeling' lijkt het voorproefje te zijn van een een volledig album waar ik nu al stiekem naar uitkijk!

Molly beschrijft een gemiddeld optreden voor een nietsvermoedend pop-publiek. 'Eerst begint iedereen te lachen omdat ze denken dat het een gimmick is. De eerste twee minuten verwacht het publiek dat je elk moment de fout kan in gaan. Een foute aanzet of een valse noot, hetgeen betekent dat het grapje is afgelopen en ik kan beginnen met zingen. Als dat na twee minuten nóg niet is gebeurd, zie je een zekere rust komen in de zaal'. Ik onderschrijf het helemaal want het enige bezwaar bij 'Oceanic Feeling' is dat het té kort is. Ik zou gemakkelijk een half uur naar haar fluitkunsten kunnen luisteren. Alhoewel? Daar moet ik nog even geduld voor hebben, maar ik ga het zeker proberen!

woensdag 19 mei 2021

Het zilveren goud: mei 1996 deel II


Zojuist heb ik even contact gehad met het 'thuisfront'. Hoewel ik al bijna een kwart eeuw niet meer woonachtig ben binnen de Friese grens zal ik het altijd als het thuisfront blijven beschouwen. Mijn moeder kijkt hoogst verbaasd op over mijn eerste opmerkingen over het weer. Naar het schijnt heeft Friesland het vandaag droog gehouden, maar dat is allerminst het geval in Uffelte. Ik word deze ochtend wakker met onweer want ook dat hadden ze voorspeld. Vanmiddag wil ik wel in de tuin aan het werk maar het weer houd me binnen. Vanavond klaart het op en maak ik een wandeling. Jammer dat ik de camera niet heb meegenomen want boven het weilandje aan de Weg Achter De Es hangt een nevel. De geur in het bos is met geen pen te beschrijven en ik zou wensen dat het kon samenvatten in een flesje met een verstuiver. Hoewel ik verwacht nog wel een lange weg voor de boeg te hebben, kan ik voorzichtig concluderen dat een horizon in zicht komt. Het meest zwaarmoedige, zoals een paar weken geleden, is er alweer vanaf en ook het slapen wordt minder onrustig. Nu mag ik dan over mijn schouder terugblikken naar het prachtige jaar 1996 en een periode waarin het licht ook langzaam mijn leven komt binnen sijpelen. Ik heb nu nog geen idee waarover het verhaaltje moet gaan, maar in ieder geval vandaag het restant singles van de maand plus een paar die ik vóór mei 1996 moet hebben gekocht.

Twee weken geleden ben ik afgedwaald naar het Hemelvaartweekend van 1996 dat beduidend later is in de maand. De week ervoor heb ik het gehad over de laatste week van april. Ik heb vijf jaar geleden al eens uitgebreid geschreven over deze week maar wil het best nog eens dunnetjes overdoen. Het verhaal begint in dit geval in augustus 1994. Ik ga voor de eerste maal naar het Woodstock-festival nabij Steenwijkerwold. Die avond zal ik lokaal de naam 'Gerrit Solex' krijgen, een naam die me net zo lang zal achtervolgen dat ik mijn dj-naam tot Soul-x maak en uiteindelijk zal mijn blog Soul-xotica worden. Een paar jaar eerder heb ik al SoulteXt gehad en de podcasts die ik in 2012 zal maken heten de Soul-x-rated. Bovendien is een Solex een totaal vergeten ding in de omgeving van Steenwijk. Menigeen heeft eentje op zolder staan of in de stal, maar niemand die op het idee komt om ermee te gaan rijden. Ik hoef geen medaille maar vermoed dat ik onbewust de hele Solex-business in de omgeving moet hebben geïnspireerd? Ik heb een paar weken ervoor een omgedraaid kruisje gekocht. Het spelen bij een deathmetalband is natuurlijk al rebels genoeg, maar het kan altijd een stapje verder. Het idee is om het kruisje in mijn oor te hangen. De juwelier raadt me dit ten zeerste af en ik begrijp later waarom. Toch voert hij de opdracht uit en hangt 's middags het kruisje in mijn oor. Het hangt er dus al als ik de voorbereidingen tref voor het weekeinde Woodstock. Toch valt het pas op als ik terug ben van het avontuur. Natuurlijk is het huis té klein maar ik blijf op mijn strepen staan: Het kruisje moet en zal in mijn oor blijven hangen.

Hoewel het sieraad van een minimale grootte is, heeft het wel een zeker gewicht. De dames zullen het kunnen beamen: Je moet de oorlellen 'trainen' voordat je zware oorbellen kan inhangen. In geval van het kruisje zit het met een ringetje door de lel gepiercet en kan ik het eenvoudig weg niet uit doen om mijn oor de rust te gunnen. Ik heb een aantal malen dat mijn lel opzet en uiteindelijk ook barst. Het is dan een vulkaan aan pus en dat tast ook het ringetje aan. Dat het kruisje negentien maanden later poreus is geworden door deze ellende is dus niet helemaal vreemd. Het kruisje is bij me tijdens de beruchte zomer van 1995 en het voelt als een bevrijding als ik op 3 mei 1996 mijn hoofd optil en zie dat het kruisje op de kussen blijft liggen.

Ik beschouw het echter als 'een teken' en schiet meteen helemaal door. Ik heb een tijd ervoor kennis gemaakt met Ruigoord middels de High Life en wil nog hetzelfde weekend naar deze 'magische' plek. Dat komt er niet van. Wel een retourtje Heerenveen voor cassettebandjes en ik vier Bevrijdingsdag met het laatste optreden van Al Dickinson voordat deze weer de Noordzee oversteekt. De avond voordat het kruisje afbreekt, ben ik bij het concert van The Gathering in Leeuwarden geweest. De band heeft een half jaar eerder al een diepe indruk gemaakt en doet dat in Leeuwarden opnieuw. De stukjes vallen op hun plaats. Door The Gathering ben ik 'verlost' van het kruisje. Hoewel ik op deze derde mei nog wel even om het hoekje zal kijken in Het Pakhuis is het hiervoor nog té vroeg. Dat verhaal krijgen jullie in het najaar. Ik ga allereerst terug naar mijn 'roots'. Ik mag helemaal 'hippie' zijn en beleef 29 jaar later mijn persoonlijke 'Summer Of Love'. Middels 'Het zilveren goud' ga ik jullie door deze zomer heen loodsen.

2484 How Do You Do-Mouth & Macneal (UK, Decca, 1971, re: 1974)
2485 Children Of The Revolution-T.Rex (Denemarken, EMI, 1972)
2486 EP Join The Party! - Brezhnev (NL, WRF, 1994)
2487 Het Soldaatje-Zangeres Zonder Naam (NL, Telstar, 1971)
2488 'T Was Aan De Costa Del Sol-Zangeres Zonder Naam (NL, Telstar, 1975)
2489 Still-The Commodores (UK, Motown, 1979)

Mouth & Macneal en T.Rex komen van de vakantie in Denemarken. De eerste is een Engelse demo welke blijkbaar is uitgegeven nadat Mouth & Macneal 'Ik Zie Een Ster' hebben vertolkt op het Songfestival. Ik heb de single dan al in de Nederlandse uitdossing maar vind deze demo een hoog 'novelty'-gehalte hebben. Brezhnev is een punkband uit Amsterdam welke optreedt in Het Bolwerk. Als ik me niet vergis op dezelfde avond van de legendarische band Belgian Asociality, bekend van de klassieker 'Miep Miep'. De overige drie zijn restanten van singles die ik eerder dan mei 1996 moet hebben gekocht. Volgens mij zijn de Zangeres-singles beide uit de sausemmer platen die ik in april 1994 van iemand krijg. The Commodores heeft de naam 'Stoof' groot op het label en ik kan me niet herinneren in welke plaats een dergelijke discotheek zat? Is het niet Heerenveen? De rest van de maand krijgen jullie meerdere van deze 'mystery discs' voorgeschoteld en onderga ik in de volgende aflevering eerst maar eens de metamorfose van deathmetal-freak in het zwart naar fleurige en kleurige hippie.