zondag 31 juli 2016

Eindstreep: juli 2016



De storm van begin dit jaar is gaan liggen. Opnieuw een kleine daling in het totaal aantal singles, maar dan opnieuw: Vorig jaar was juli eveneens een 'rustige' maand. Toen zelfs minder dan de helft van deze maand. Vijftien singles in totaal en eentje die de Blauwe Bak heeft overleefd. Eigenlijk twee, maar eentje is verdwenen nadat ik vanmiddag weer een 'schoonmaak' heb gehouden. Tussen de singles van de voorgaande maanden is genoeg dat ik nog moet ontdekken en dan heb ik het met name over de singles die in de laatste maanden van Mark heb gekocht. Momenteel wacht ik alleen nog op The Charisma Band, maar heb deze toch alvast een plekje gegeven in de 'Eindstreep' die ik jullie nu ga presenteren.

Eerst, zoals gewoonlijk, de statistieken. Juli 2016 heeft mij totaal 33 singles opgeleverd. Vijf daarvan heb ik al in de bakken staan. In het geval van Cornelis Vreeswijk is dat een twijfelgeval omdat deze EP ouder is dan de maxi-single uit 1972. The Formations is een fraaie vervanger in de Blauwe Bak voor de heruitgave, Leo Sayer is fraai met het Duitse fotohoesje, Sugarhill Gang is een échte vervanger en Arthur Conley koop ik vrij onbewust vanwege de b-kant. Conley en The Formations zijn voor de Blauwe Bak en maken gezelschap uit van dertien singles die deze eer ten beurt valt. Als ik dan een top tien moet samenstellen, ziet deze er als volgt uit. De komende week gaan jullie kennismaken met de helft van de top tien en een paar meer!

1. That's All A Part Of Loving Him-Tommie Young

2. Be Here In The Morning-The 2nd Verse

3. Ain't Nothing Like Your Love-The Charisma Band

4. Roll It-Nino Tempo & 5th Ave. Sax

5. Truck On (Tyke)-T.Rex

6. Big Nine-Judge Dread

7. My World Of Music-Ben Cramer

8. Double Barrel-Jenny One-Shot

9. Dead End Street-Lou Rawls

10. You Got Me Goin'-Heart & Soul

Gele Bak Top 100: top tien



Mark heeft de singles aangetekend verzonden en zo zijn deze gistermiddag binnen gekomen. Die kan ik dus meenemen in het oordeel van de 'Eindstreep'. Charisma Band is nog onderweg maar ik heb begrepen dat het een 'pre-order' is (de single is 22 juli officieel uitgebracht) en dat Expansion de vraag nauwelijks aan kan. Die komt vanzelf binnen en ook deze gaat mee in de 'Eindstreep'. Nu de hoogste tijd voor de ontknoping van de Gele Bak Top 100. Welke tien platen uit de honderden van het afgelopen jaar maken echt een verschil voor mij? Ik ga jullie niet langer in spanning houden. Veiligheidsriemen vast en daar gaan we!

10. Quite Rightly So-Procol Harum (NL, Stateside HSS 1260, 1968)
Ik 'mis' de advertenties op televisie omdat ik op dat moment in Engeland verblijf. In 1998 presenteert Universal de cd-serie 'Sensational Sixties'. Drie boxen van elk drie cd's: Een witte, een blauwe en een rode. De witte en de blauwe zijn niet echt interesaant voor mij, maar de rode daarentegen? 'Vol. 3' bevat jaren zestig-singles welke tot voor kort niet of moeilijk verkrijgbaar zijn op cd. Veel van de nummers op 'Vol. 3' komen van peperdure cd-boxen. Denk aan 'Rainbow Chaser' van het Engelse Nirvana maar ook het weinig voorkomende 'Quite Rightly So' van Procol Harum. De overige jaren zestig-hits van Procol Harum ('A Whiter Shade Of Pale', 'Homburg' en 'A Salty Dog') heb ik soms wel tien keer dubbel, maar 'Quite Rightly So' wil maar niet op mijn spoor komen. Totdat ik merk dat muziekvriend Albert een exemplaar 'dubbel' heeft. Sinds een paar maanden heb ik hem dan eindelijk in de bakken (de cd is al lang geleden het asvat in gegaan) en het is iedere keer een feestje om het te draaien.

9. Every 1's A Winner-Hot Chocolate (NL, Rak 5C 006-60501, 1978)
Ik ben drie jaar oud als Hot Chocolate hoog in de hitlijsten staat met dit nummer en ik vermoed dat broer Henk de single heeft gekocht. Het is in geen geval een nieuwe ontdekking, hoewel...? Het is een zondagmiddag in de zomer van 2010. Als ik me niet vergis, moet Nederland die avond haar eerste wedstrijd spelen op het WK. Ik ga fietsen in het Drents-Friese Wold en schakel om vier uur over naar Radio 2. 'Het Steenen Tijdperk' is dan een vast ritueel op de zondagmiddag voor mij en Hot Chocolate opent de show. Natúúrlijk ken ik dit nummer wel, maar dan valt me voor het eerst op hoe goed het werkelijk in elkaar steekt. Bij thuiskomst blijk ik het niet op single te hebben (wel op een 'Greatest Hits'-elpee, maar 33 toeren 'doet niet mee') en daar moet verandering in komen. Als Errol Brown overlijdt, bekijk ik de video van 'Every 1's A Winner' wel vijf keer op een avond. Niet dat het een bijzondere clip is, maar het is de gitaar-riff die me het meeste boeit. Vier mannen die funky soul-muziek trachten te maken en dan deze bebaarde man die met een gitaar als een motorzaag er doorheen 'scheurt' en dat het nummer een smoel geeft. Een paar maanden later vind ik alsnog de single. Was dit een jaar geleden niet de nummer 1 in de toenmalige Gele Bak Top 40?

8. Pied Piper-Bob & Marcia (NL, Trojan 10277 AT, 1971)
Een paar maanden geleden is het me opnieuw gevraagd: ,,Kom je dit jaar naar Specialized?". Wederom hetzelfde antwoord. Nee... hoe graag ik ook mijn Engelse radio-collega's wil ontmoeten... een weekend in november is té kostbaar voor mij en dan heb ik andere prioriteiten. Dit jaar ga ik dus voor het derde opeenvolgende jaar de 'thuisbasis' doen voor de uitzending vanaf 'The Big One' op Wolfman Radio. Het móet beter worden dan afgelopen jaar. Toen liet de techniek ons in de steek. Niet alleen in het Engelse Dorset maar ook de microfoon en het mengpaneel in Nijeveen. Het eerste jaar 'thuisbasis' is echter om door een ringetje te halen en ik heb hier nog altijd goede herinneringen aan. Reggae en ska is vrij 'nieuw' voor mij als ik begin aan het weekend maar zoek desondanks een aantal favorieten bij elkaar voor het ontbijtprogramma op vrijdagmorgen. Daartussen zit ook deze opvolger van 'Young Gifted And Black' van Bob & Marcia. Ik zal de plaat gedurende het weekend ook geregeld horen vanuit Dorset en op zondag 'vier' ik het met een extra draaibeurt in de ontbijtshow. 'Pied Piper' van Bob & Marcia is 'mijn Big One' van 2014.

7. Mary Mary-Inner Circle (Duitsland, Island 100 874, 1979)
In Nederland bereiken zowel 'Music Machine' als 'Mary Mary' de onderste regionen van de Top 40, maar het staat tot niets in vergelijking met 'Sweat' en 'Rock With You' in 1992. 'Mary Mary' leer ik in eerste instantie kennen in Café Het Café, mijn stamkroeg in Steenwijk. Een prachtig eerbetoon aan de kruidige sigaret. In augustus 2008 koop ik dan al eens de elpee van Inner Circle met dit nummer en ben daar best tevreden mee. Ik heb 'Music Machine' al eens op single gekocht als ik vervolgens deze Duitse persing tegenkom met 'Mary Mary' als b-kant. Hoezo een 'double-sider'? 'Mary Mary' wint in deze Top 100 de competitie.

6. Teardrops-Womack & Womack (UK, 4th+B'way BRW 101, 1988)
Hoe het mogelijk is, vraag ik me nog steeds af? Als Womack & Womack hoog in de hitlijst staat in 1988 kan ik het nummer niet luchten. Dat blijft zo gedurende vijfentwintig jaar. Als ik de single in mijn handen hou tijdens mijn vakantie van vorig jaar heb ik er opeens zin in en ik heb in maart zelfs overwogen de 12"-single te kopen. Opeens kan ik niet genoeg krijgen van 'Teardrops'. Misschien is het wel het moment van de zaterdagmiddag in Emmen tijdens de vakantie en de fraaie Engelse persing.

5. Breakfast-The Associates (Duitsland, WEA 249 219-7, 1984)
Ik heb onlangs mijn Voordeelurenabonnement opgezegd. De tijd dat ik in Steenwijk woon, maak ik nog regelmatig gebruik van de trein. In Nijeveen wordt het al minder en moet ik het vooral van de vakanties en een uitstapje naar Leiden hebben. Als ik denk aan de treinreizen van het afgelopen jaar dan krijg ik de tranen in de ogen. Zonde van de zestig euro per jaar! Op een vrijdagavond reis ik helemaal van Meppel naar Heerenveen en ga verder met de bus naar Jutrijp. De volgende avond is de reünie van Winston The Great Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. Op zaterdagmiddag wil ik even naar Sneek. Moeder is al niet erg happig erop om haar fiets te lenen maar als ik de gigantische achteruitkijkspiegel zie, ben ik snel bekeerd. Dan maar met de bus... Bij De Tafel sla ik een goede slag en daarmee zal ik bijna de singles vergeten die ik bij Dorkas koop. Ik ken 'Breakfast' alleen van titel maar mijn mond valt open als ik hem hoor. Hoe heb ik deze kunnen vergeten? Misschien wel één van de mooiste platen van de jaren tachtig! Hoewel het in deze Top 100 nog twee titels uit dat decennium boven zich heeft.

4. Attention To Me-The Nolans (NL, Epic EPC 9571, 1980)
Want... dan meteen de vraag: Is de nummer 4 beter dan de nummer 5? Nee, het is puur een gevoelskwestie. Ik ben 'Attention To Me' helemaal vergeten als ik hem hoor en het brengt prettige herinneringen naar boven. Bovendien woon ik net in Uffelte en zal dit liedje vooral doen herinneren aan die eerste weken in Uffelte.

3. If You Could Read My Mind-Gordon Lightfoot (US, Reprise 0974, 1971)
Ik kan een lang verhaal schrijven, maar ik kan het ook kort houden. 'If You Could Read My Mind' had ook op nummer drie kunnen staan in 1994, 2000 of 2010. Het is een nummer dat langer dan gisteren een favoriet is, maar dat ook nog steeds ontbreekt als single. Omdat ik dit in november heb recht gezet, mag die dan eindelijk in een Top 100. Hoewel ik denk dat die in de jaren negentig ook al eens in zo'n lijst heeft gestaan. Dan draai ik het van elpee.

2. Somebody Will Know Someday-Cuby + Blizzards (NL, Nederlandse Jeugdherberg Centrale 113 381 W, 1967)
Alweer een reclame-single welke me tot voor kort onbekend is. Volgens mij heb ik de single in een vitrine gezien in het Cuby-museum in Grollo, even later zie ik een exemplaar op Ebay. Niet te betalen! Nadat ik de sleutel van mijn nieuwe onderkomen in ontvangst heb genomen en voordat ik mijn fietshelm koop, ga ik langs het kringloopwinkeltje van Havelte en stuit daar op een gigantische partij jaren zestig-singles. Veel 'vervangende' exemplaren, maar ook deze beduimelde Cuby-single zonder fotohoes. Toch speelt het plaatje nog redelijk goed. Op de a-kant staat 'Another Land', maar ik kies voor de Top 100 voor de b-kant. Veel Nederlanders zijn het met me eens want het staat sinds jaar en dag in de Top 2000.

1. Nothing Has Been Proved-Dusty Springfield (UK, Parlophone RG 6207, 1989)
Voor de goede orde: De single is 'gewoon' R 6207, de 'G' is voor het klaphoesje ('gatefold'). Een 'exclusieve' uitgave van 'Nothing Has Been Proved' dat desondanks niet meer dan een euro hoeft te kosten. De mooiste van 2015-16? Ja, wederom een plaatje dat ik ben 'vergeten', maar dat meteen prettige associaties geeft. Dusty is een Engels icoon uit de jaren zestig en geniet in 1987 nog altijd die reputatie, maar als artieste gaat het allemaal minder met Dusty. Dan verschijnen twee fans ten tonele die op dat moment erg succesvol zijn. Dusty accepteert het verzoek en zo staan Neil Tennant en Chris Lowe met hun idool in de studio. Na 'What Have I Done To Deserve This?' schrijft het duo een solo-single van Dusty waarbij kosten noch moeite worden gespaard. Het resultaat is dit 'Nothing Has Been Proved'. Wellicht het grootste meesterwerk uit de pen van de Pet Shop Boys. De onbetwiste nummer 1 in de Gele Bak Top 100 van dit jaar!

vrijdag 29 juli 2016

Gele Bak Top 100: 11-20



Bij het uitzoeken van de foto zie ik opeens het prentje staan dat ik twee maanden geleden heb gebruikt. Het is mijn geliefde Pioneer aan de achterkant van het bos bij Smilde. Zondag schreef ik dat nog maar vijf kilometer hoefde te fietsen om op 2500 kilometer te komen, inmiddels is hetzelfde aan de hand maar dan met 2700 kilometer. Zoals het nu lijkt zal ik daar niet eerder dan zondag aan toe komen, morgen eerst andere drukte. 'Gezellige drukte', wel te verstaan want ik verwacht morgenmiddag visite en zet me daarna schrap voor vier uren non-stop 'Do The 45' vanaf negen uur. Zoals beloofd vandaag de nummers 11 tot en met 20 uit de Gele Bak Top 100. De ontknoping vindt morgen of wellicht tóch zondagmiddag plaats.

20. Choice-Livin' Blues (NL, Nilmij Verzekeringen 6802 084, 1972)
Er zijn boeken over geschreven: Nederlandse reclame-singles door de jaren heen. Ik heb een aantal van deze singles reeds in de verzameling maar deze van Livin' Blues is me tot de aanschaf onbekend. De mijne is gestoken in een neutraal wit hoesje en het label, wel typisch Phonogram, vertelt verder niets over de achtergrond van de plaat. Dat blijkt pas als je 'Selection' op zet waar een jongedame keer op keer uitlegt waar Nilmij Verzekeringen voor staat. Zo'n reclame-single is altijd een gok en je kan het eens mis hebben, maar dat is niet het geval met Livin' Blues. Twee zeer fraaie nummers waarbij 'Choice' mijn favoriet is.

19. Twist In My Sobriety-Tanita Tikaram (Duitsland, WEA 247 562-7, 1988)
Leer je nog wel eens iets na bijna dertig jaar platen verzamelen? Dagelijks! Tanita Tikaram is eveneens een leermomentje. Natuurlijk staat de plaat op mijn netvlies maar middels de koop leer ik dat het mede-geproduceerd is door niemand minder dan Rod Argent. Die link had ik nooit gelegd maar kan de hand van de Zombies-toetsenist wel merken in deze plaat. Muzikaal is dit dezelfde perfectie als dat hij toepast bij Argent zonder dat het zielloos gefröbel wordt. Het deugt gewoon!

18. My Old Piano-Diana Ross (NL, Motown 1A 006-64075, 1980)
Het fotohoesje laat ons weten dat Motown haar twintigjarig jubileum viert. Niet helemaal terecht en bij Motown zélf houden ze blijkbaar ook wel van een feestje want in 1983 wordt de vijfentwintig jaar gevierd met een reünie waar ook enkele ex-Motown-artiesten nog eenmaal optreden. De midden jaren zestig zijn de echte gloriejaren van Motown. Vanaf 1968 wordt het allemaal zorgelijker en ziet Motown een aantal projecten floppen. Muzikaal wordt de boel gered door 'What's Going On' van Marvin Gaye (1971) en 'Songs In The Key Of Life' van Stevie Wonder (1976), maar op het gebied van filmproducties gaat Motown onderuit. Met 'The Wiz' heeft Motown in 1979 weer reden tot een glimlach en vandaar dat 1980 feestelijk wordt ingeluid met de twintigste verjaardag. 'My Old Piano' is daarbij een toef slagroom op de taart want het wordt een grote hit. 'My Old Piano' is eveneens een nummer dat me na ruim 35 jaar nog steeds goede luim geeft.

17. Lady Friend-The Byrds (NL, CBS 2910, 1967)
David Crosby kijkt nog wel guitig op het fotohoesje van 'Lady Friend' maar als de single verschijnt, heeft ook hij het veld moeten ruimen. Roger McGuinn regeert The Byrds met strakke hand en Crosby's narcotische uitspattingen passen niet in het beeld van de hard werkende groep. 'Lady Friend' is het 'afscheid' van Crosby als componist. In tegenstelling tot zijn eerdere psychedelische liedjes is 'Lady Friend' erg luchtig. Zo luchtig dat Gary Usher naar hartelust blazers kan toevoegen om het nog meer 'poppy' te maken. Ik heb 'Lady Friend' lange tijd op 'The History Of The Byrds', een dubbelelpee uit 1973, welke ik vooral in de tijd in Mossley veelvuldig heb gedraaid. In 2010 'mis' ik het nummer opeens en helpt een vriend op een forum me uit de brand. De wens om de single te hebben, bestaat al wel een tijdje maar ik kom hem zelden tot nooit tegen tot deze zaterdagmiddag in Sneek.

16. Echo Beach-Martha & The Muffins (UK, Dindisc DIN 9, 1980)
Het is bijna vijf jaar geleden dat ik voor de laatste keer naar een winkel ren om een nieuwe cd te kopen. Ook al zou ik het nog zo graag willen in 2016, ik zou niet weten waar ik terecht moest. V&D in Meppel had altijd nog een rekje cd's, maar ja... dat hoef ik niet uit te leggen? De laatste cd welke ik kersvers en nieuw koop is 'The Night Before' van Hooverphonic en ik vier die middag met een extra 'kassakoopje'. Een verzamel-cd met 'Summer Hits', maar ik zou het zelf liever beschrijven als een fijne compilatie met voor ieder wat wils. Eén cd van de vijf staat een beetje in het teken van e jaren tachtig en het is met name 'Echo Beach' van Martha & The Muffins dat ik hier leer kennen. Dat is tijdens een ritje op de 'nieuwe' fiets die ik rond dezelfde tijd koop. Deze single vind ik in november op de platenbeurs in Zwolle en is meer dan welkom! Ik heb hem vooral in de eerste weken héél vaak gedraaid, ook buiten uitzendingen om.

15. Don't Let Me Be Misunderstood-The Animals (NL, Columbia DB 7445, 1965)
Ik reken 17 juni 1989 als de startdatum van mijn platen verzamelen. Ik heb op die dag reeds dertig singles in de koffer staan en de 31e schijf is 'de start': 'The House Of The Rising Sun' van The Animals. De fascinatie voor The Animals breidt gestaag uit, ook dankzij een cassettebandje dat ik op de markt koop. Toch blijkt dat grotendeels te bestaan uit nieuwe opnames die Eric Burdon in de jaren zeventig heeft gemaakt van zijn oude hits. Qua singles verloopt het een stukje lastiger dan met menig andere jaren zestig-groep. Zo duurt het jaren voordat ik 'Don't Bring Me Down' en 'We've Gotta Get Out Of This Place' (titel van de laatste overgenomen van de originele single, 'We Gotta...' is meer gangbaar) aan de verzameling kan toevoegen en 'Don't Let Me Be Misunderstood' ben ik bijna 'vergeten' als ik deze in januari aantref bij De Tafel. De liefde is niets minder geworden want zie daar... een vijftiende plek voor The Animals!

14. Sara-Fleetwood Mac (NL, Warner Bros. WB 17.533, 1979)
De single komt nieuw binnen in de eerste Top 40 van 1980 en staat daarmee bij mij in de jaren tachtig-bak. De liefde voor de 'latere' Fleetwood Mac heb ik reeds uitgelegd bij 'Family Man'. Ik denk dat 'Sara' de doorslaggevende factor is geweest om op oudejaarsdag 1999 de verzamel-cd te kopen. Mooi om eens op single te hebben ook al is deze korter dan de album-uitvoering.

13. What Have I Done To Deserve This?-Pet Shop Boys & Dusty Springfield (EEG, Parlophone 1C 016 20 2000 7, 1987)
Bij het horen van deze plaat zit ik meteen in 'de verhuizing'. Mijn zus is even daarvoor getrouwd en dat betekent dat ik een eigen slaapkamer krijg. Ik geloof dat de NCRV deze als 'Favorietschijf' heeft. Achtentwintig jaar later heb ik mijn eerste vakantiedag maar heb op de laatste werkdag mijn telefoon in Meppel laten liggen. En dus fiets ik zaterdagochtend naar Meppel om het ding op te halen en luid de vakantie in met enkele singles-aankopen bij De Tafel. Kortom: Deze single van Pet Shop Boys met Dusty Springfield is doorspekt met goede herinneringen!

12. Food For Thought-UB40 (NL, Graduate GRAD 6, 1980)
Ik heb nog getwijfeld of ik niet 'King' zou doen, maar kies uiteindelijk toch voor 'Food For Thought'. Het blijft een uitstekende 'double-sider'.

11. What A Fool Believes-The Doobie Brothers (Duitsland, Warner Bros. WB 17314, 1978)
Tijdens deze Gele Bak Top 100 heb ik al heel wat 'uitstapjes' gemaakt en de nummer 11 brengt me wederom bij zo'n 'reisje': De monstertocht van 2001. Per fiets van Tuk naar Mossley en terug. Ik heb kort daarvoor een verzamel-cd gekocht van, niet lachen, M People. Ja, een 'Greatest Hits' zou in Nederland een eenzijdig bespeelbare single zijn, maar in Engeland heeft de band meerdere hits gescoord. Eén van de bonus-tracks op de cd is een cover van 'What A Fool Believes' en het is in de uitvoering van Heather Small en haar kornuiten dat ik verliefd ben geworden op dit nummer. Als ik hem hoor, zit die de rest van de dag in mijn hoofd en ik ben de laatste die daar bezwaar tegen heeft.

donderdag 28 juli 2016

Week Spot kwartet: week 30



De vergadering is nauwelijks gesloten of er wordt me iets in het oor gefluisterd. Nee, dat zal wel niet het geval zijn, dus dat hoef ik evenmin mee te nemen in de vergadering. Of toch? Kan het zo zijn dat Mark abusievelijk het pakketje singles naar Nijeveen heeft gestuurd? Middels een berichtje deze middag blijkt dat de waarheid te zijn geweest. Geen man overboord, want het pakketje is 'onbezorgbaar' afgeleverd in Engeland. Dat is vandaag opnieuw op de post gegaan en zal dus niet eerder dan volgende week binnen zijn. De laatste 'Singles round-up' van juli wordt dus de eerste van augustus. In plaats van morgen te 'snipperen', denk ik dat morgen en zaterdag de top twintig van de Blauwe Bak Top 100 ga doen en zondag alleen de 'Eindstreep'. Ik denk dat ik zondagavond ook nog wel eens een lange radio-avond kan hebben, dus komt het allemaal weer op zijn pootjes terecht. Nu, na alweer een zinderende 'Afterglow', ga ik de Week Spot's van week 30 behandelen.

2012: Don't Bring Me Down-Rita Dacosta
Een Engelse soul-vriend doet mee aan een uitdaging om iedere dag een Northern Soul-stamper uit te kiezen en op zijn Facebook te delen. Hij staat bekend als een 'vernieuwer' in de Northern Soul die tegenwoordig obscure jaren zeventig en tachtig op de draaitafels heeft. 'Moving on' betekent volgens hem niet het afkammen van een vroegere liefhebberij en je opeens bevangen voelen door een 'goede smaak'. Het is helaas datgene wat je maar té vaak ziet met tegenwoordige 'crossover'- en 'modern soul'-dj's. Nee, er staan geen 'Casino Classics' op zijn lijstje. In 2012 draait het bij mij ook nog helemaal om het snelle en hardere werk. De 'Northern Soul Jukebox' voedt nog steeds mijn Blauwe Bakken en dat is te merken bij de Week Spot van vier jaar geleden. 'Don't Bring Me Down' verschijnt vrijwel uit het niets in 1974. De single is dan ongeveer zeven jaar oud en originele exemplaren zijn nauwelijks te traceren. De bootleg uit mijn Blauwe Bak-koffer is de eerste mogelijkheid voor de dansers om aan de plaat te komen. Een jaar later brengt Contempo een legale uitvoering op de markt maar tegen die tijd is er geen Northern Soul-dj die er nog iets van wil weten. Ik komdoor de huidige hobby nauwelijks meer toe aan stampers als deze, maar toch... het blijft één van de meest aangevraagde nummers op Northern Soul-feesten en ik kan me dat helemaal voorstellen. Helemaal niks mis mee!

2013: When Your Love Is Gone-Jackson Sisters
De kennismaking met 'I Believe In Miracles' voert terug naar 2006. Ik ontdek een paar jaar geleden dat het in 1988 in Engeland opnieuw is verschenen en zet deze op mijn 'verlanglijstje' van Discogs. Ik heb hem een week geleden verwijderd want het deprimeert mij eerder. De schaarse single die te koop komt, gaat niet beneden de vijftig pond en nog steeds zijn het zoete broodjes. Dan maar niet! Ik ben sinds 2013 ook erg gelukkig met deze 'When Your Love Is Gone', ook al is die niet te vergelijken met 'Miracles'. De overige singles van de Jackson-zussen zijn voor een habbekrats te bemachtigen en zijn allemaal minstens zo leuk. Het enige nadeel: De Amerikaanse persingen zijn op styreen en die klinken binnen de kortste keren 'beroerd'. Toch klinkt door het styreen-geknetter heen een plaatje dat me nog altijd in vuur en vlam zet.

2014: I'm So Glad-The Fuzz
Vorige week zag ik nog een Calla-origineel voor tien pond. Dan is het opnieuw styreen en, evenals in 2014, hou ik meteen op met zeuren. Een 'professionele' Northern Soul-dj wil niet gezien worden met een Pye Disco Demand in zijn of haar koffers, maar het boeit mij niet echt. Doordat het 'hartje' is uitgebroken, kan ik de single extra goedkoop krijgen. Er gaat geen dag voorbij in de zomer van 2014 of ik draai deze single niet, maar het is een van die platen waar ik niet genoeg van kan krijgen. Ook al vergeet ik hem recentelijk nog wel eens om uit de koffer te halen. Dit 'Week Spot kwartet' zorgt ervoor dat die straks weer even mag.

2015: All Of A Sudden My Heart Sings-Jean Dushon
Niet slecht voor een single die mee gaat om de verzendkosten op een mooier gemiddeld te brengen. De single dreigt als 'wees' achter te blijven in een veiling als ik een minimaal bod uitbreng. Dan win ik niet alleen deze kant, waarmee de single wordt geadverteerd, maar ook dé originele versie van 'For Once In My Life'. Stevie Wonder zal het zijn eigen maken in 1968 maar Jean is in 1966 de eerste.

woensdag 27 juli 2016

Raddraaien: Pickettywitch



Voordat ik begin met 'Raddraaien', eerst even hardop vergaderen met mezelf. Omdat ik graag een 'normaal' bericht laat vallen tussen de huidige Week Spot en het 'Week Spot kwartet' publiceer ik vandaag wél. Ik wacht nog steeds op een pakketje singles uit Engeland. Hierover zou ik vrijdag een bericht kunnen publiceren. Maar... dan zit ik helemaal op schema en kom in dat geval niet uit als ik de Top 100 op zaterdag én zondag doe, want ik wil ook graag de 'Eindstreep' op zondag hebben (de laatste van de maand). Mochten de singles er niet vóór vrijdagavond zijn, dan 'snipper' ik die dag en kan dat bericht zondag gebruiken voor de 'Eindstreep'. Zijn ze wel op tijd? Dan stel ik de top 10 van de Gele Bak Top 100 een dag uit en zal deze maandag verschijnen. Ja, Soul-xotica houdt me bezig. Ik zit ook al te bedenken hoe ik de vakantie ga plannen want op 1 september wil ik wel 31 berichten van augustus hebben. Het lijkt erop als ik 24 tot en met 30 augustus met vakantie ga. De 30e en 31e heb ik dan de tijd om Soul-xotica op het benodigde aantal berichten te brengen. Het zullen wederom foto-berichten worden van de vakantie zélf. Nu dan eerst een aflevering van 'Raddraaien', vandaag een single uit de dertiende jaren zeventig-bak: 'That Same Old Feeling' van Pickettywitch (1970).

Waar en wanneer? Kom ik dan toch weer eens uit bij 'haar', de zangeres die ik vanaf 2005 tot en met eind 2011 bijna op de voet heb gevolgd. In 2006 denk ik even dat het me is gelukt. Ik heb een stamkroeg waar ik me van kan voorstellen dat ik er over vijfentwintig jaar nog steeds zit én ik heb een artiest gevonden waar ik over een kwart eeuw óók nog steeds fan van kan zijn. Totdat je stopt met drinken en geen behoefte meer hebt aan café-bezoeken en het moment waarop je een flinke persoonlijke aanvaring krijgt met de betreffende zangeres. Toch heb ik onlangs nog eens wat nieuw werk van haar gehoord. Ik weet niet of ik het zou hebben gekocht op vinyl. Hoezeer ik ook van de muziek van Samara Lubelski hou, bij haar lig ik immers ook ver achter op schema. De 'nieuwe' elpees doen niet meer mee. Maar goed, hoe kom ik bij 'Raddraaien' uit bij een zekere Marissa N.? Ze doet in 2009 een Europese tournee waaronder drie opeenvolgende dagen in Nederland: Zwolle, Amsterdam en Utrecht. Ik 'volg' haar deze tournee en slaap na afloop van Amsterdam bij W. in Leiden. Daar ga ik redelijk vroeg in de morgen weg en ga naar Utrecht. Het is een prachtige dag en ik wandel de hele Oudegracht langs. Zo kom ik weer bij een kringloopzaak waar ik in 1997 ook al eens ben geweest. Ik sla daar een flinke slag qua singles waaronder ook deze van Pickettywitch. In dit verhaal zal ik de 'dubbel-t' aanhouden omdat dit de officiële spelling is. De schrijfwijze op het fotohoesje is dus abusievelijk.

Vaak een 'eendagsvlieg' genoemd hoewel dat onterecht is. Een plaatje uit 1970 dat evenwel door velen als jaren zestig wordt beschouwd. Het verschijnt op menig jaren zestig-compilatie en het hoesje staat, zoals verwacht, bij www.singlehoesjes.nl ook onder dat voorbije decennium. Voor een groep van dit kaliber toch nog een vrij stevig verhaal, maar voordat ik daartoe over ga, wil ik eerst eens kijken naar de tekstschrijvers en componisten. Zo maken we eerst kennis met Tony Macaulay. Hij wordt op 21 april 1944 geboren in het Londense Fulham met de naam Anthony Gordon Instone. Hij begint zijn carrière in de vroege jaren zestig als 'plugger' voor Essex Publishing. Vervolgens komt hij als producent bij Pye Records. Hoewel Macaulay ook solistisch schrijft, zijn de grootste successen in combinatie met John Macleod. Macleod, soms ook McLeod genoemd, wordt geboren in Canada en verhuist in de jaren veertig met zijn familie naar Engeland. Met zijn broer Norman formeert hij het zanggroepje The Maple Leaf Four en maakt twee albums. In de vroege jaren zestig maakt hij radio-jingles. In 1967 schrijft hij twee liedjes met Macaulay welke meteen bovenaan de Engelse hitparade komen: 'Baby Now That I've Found You' voor The Foundations en 'Let The Heartaches Begin' door Long John Baldry. Het duo voorziet menig act op het Pye-label van hits en dat is eveneens het geval als Pickettywitch een contract krijgt.

Eric Allandale schrijft 'Solomon Grundy' voor The Foundations, de groep waarvan hij de trombonist is. Het komt op de elpee 'Digging The Foundations' (1969), is de b-kant van de Amerikaanse uitgave van 'In The Bad Bad Old Days' en is in 1969 eveneens de a-kant van een Engelse single op Pye van Danny Diaz & The Checkmates. Het is gebaseerd op het rijmpje 'Solomon Grundy' hoewel de zanger van The Foundations het laat klinken als 'Solomon Grandy'. In 1969 verschijnt het als b-kant van de debuutsingle van Pickettywitch: 'You Got Me So I Don't Know'. Voor de opvolger van deze single wordt gekozen voor een ander liedje van 'Digging The Foundations': 'That Same Old Feeling'. Het refrein is intact gehouden, maar verder verschillen de latere versies nogal van het origineel. Het vervolg van 'That Same Old Feeling' start evenwel met nóg een andere Engelse groep: The Fortunes. Na een paar gigantische hits in de midden jaren zestig verdwijnt de groep uit het oog. In werkelijkheid bivakkeert The Fortunes in Amerika waar het een contract heeft met United Artists en reclame-werk doet. In 1969 komt The Fortunes opnieuw in de belangstelling door de 'It's The Real Thing'-jingle voor Coca Cola. Het maakt daarop een elpee welke wordt weggegeven aan personeel van Coca Cola en bezoekers van beurzen. Hierop doet The Fortunes ook haar versie van 'That Same Old Feeling'. Zodra Pickettywitch de Engelse hitparade bestormt met 'That Same Old Feeling' wil The Fortunes de eerste zijn in Amerika met de hit. Toch kan Coca Cola (de eigenaar van de opname) het niet eens worden met United Artists (de platenmaatschappij van The Fortunes) en dat levert vertraging op. Intussen kan Janus, de Amerikaanse distributeur van Pye, de versie van Pickettywitch op de markt brengen en The Fortunes arriveert op hetzelfde moment met de single op World Pacific Records. Op de Billboard scoort The Fortunes een 93e plek en Pickettywitch een 98e positie. In andere hitparades doen de versies het ietsje beter maar The Fortunes is steeds de winnaar. Enige uitzondering is Cashbox waar Pickettywitch de voorkeur krijgt. In Australië is het een hit voor The Candy Apples en zowel The Fortunes als Pickettywitch komen niet aan bod. In Duitsland neemt Tanja Berg haar versie op als 'Kann Ich Dich Denn Nie Vergessen'.

De naam Pickettywitch is volgens zangeres Polly Brown afkomstig van een plaatsje in Cornwall, maar daar vindt je geen dorp of gehucht met die naam. Wél is 'The Picketty Witch' een pub in Yeovil in Somerset. De band bestaat aanvankelijk uit Brown, Chris Warren, Bob Brittain, Mark Bridges, Mike Tomich en Keith Hall. Bridges en Tomich (respectievelijk gitaar en bas) worden in het bestaan van de groep tweemaal gewisseld. 'That Same Old Feeling' heeft in Engeland geen last van The Fortunes en klimt moeiteloos naar een vijfde plek. Over 'bubblegum' gesproken. De opvolger heet 'Sad Old Kinda Movie' en is wederom uit de pen van Macaulay en Macleod. Het strandt op zestien in de Engelse hitparade en Pickettywitch heeft in 1970 een derde en laatste hit met 'Baby I Won't Let You Down' (nummer 27, geschreven door Les Reed en Geoff Stephens). Na een jaar raakt de 'bubblegum' haar smaak kwijt en Pickettywitch is in 1973 helemaal uitgekauwd. Polly Brown vormt een duo met Tony Jackson: Sweet Dreams. Dat heeft een Engelse top tien-hit met een cover van 'Honey Honey' van Abba. Opeens zit ik erg hard te zingen want dan zie ik dat Polly Brown het aanstekelijke 'Up In A Puff Of Smoke' heeft gezongen. Die link had ik nog niet gelegd! Brown is tot op de dag van heden actief in de muziek, de laatste paar jaren vooral in de hoek van de blues.

Toch is in 2006 even het onheilspellende bericht over de dood van Brown. Pickettywitch is op een bepaald ogenblik heropgericht als The New Pickettywitch voor het revival-circuit. Sheila Rossall is daarvan de zangeres. Rossall komt als 'de zangeres van Pickettywitch' in 1981 in het nieuws vanwege haar ziekte en Brown krijgt vaak vragen over dit onderwerp. In 2006 gebeurt hetzelfde als Rossall overlijdt: Ze wordt opnieuw de zangeres van Pickettywitch genoemd en bepaalde media vat dit op alsof Brown zou zijn overleden. Polly Brown hoopt volgend jaar april zeventig kaarsjes te kunnen uitblazen op de taart.

dinsdag 26 juli 2016

Classic Week Spot: The Precisions



Mijn moeder vierde vandaag haar 78e verjaardag en aanvankelijk zou ik per bus en trein een bezoekje brengen. Als ik vervolgens de weerberichten zie en met name een wind die in de loop van de dag van zuid naar noord draait, is het plan snel klaar. Jullie kunnen het wel raden? Juist, ik ben met de Pioneer gegaan. Terug nog een heel avontuur want bij Steenwijk valt de nacht in en dan moet ik nog elf kilometer waarvan een gedeelte door bosgebied. De Pioneer heeft standaard een achterlicht, aan het kopen van een goede koplamp ben ik nog niet toe gekomen en dus doe ik Steenwijk-Uffelte bijna voetstaps. Ik ben net een klein half uurtje thuis en ga nu de 'Classic Week Spot' van deze week aan jullie voorstellen. Ik heb afgelopen zaterdag de jaren negentig afgesloten en ga zaterdag verder met de eerste jaren van de nieuwe eeuw. Daar hoort, vermoedelijk, een single bij waarvan ik pas in maart 2015 ontdek dat ik hem in de bakken heb staan: 'Why Girl' van The Precisions (1967).

Het 'waar en wanneer' is dus lastig, maar ik plaats de single in dezelfde tijd als dat ik bijvoorbeeld 'I've Been Trying' van Jerry Butler koop. Een vrijdag in Leeuwarden, waarschijnlijk in 2003. Ik heb even daarvoor mijn kunstgebit gekregen via een tandtechnicus in Leeuwarden en deze man vraagt me opeens om een bijdrage waar hij voorheen niet over had gesproken. Het is een bedrag dat ik nimmer kan ophoesten en dus 'vergeet' ik het zo snel mogelijk en ga maar op singles-jacht in de Friese hoofdstad. Bij een boedelhal vind ik een doos singles waar achteraf héél interessant spul in staat, alleen heb ik daar in 2003 nog niet zoveel zicht op. In 2003 heb ik nog gewoon alle platen op alfabetische volgorde in de bakken, geen onderscheid in decennia zoals nu. Een groot deel van de letter P en R 'mist' de reorganisatie in 2012 en blijven in een bananendoos 'zwerven' door het huis. In maart 2015 word ik nieuwgierig over de inhoud en kan mijn ogen niet geloven als ik 'Why Girl' van The Precisions in mijn handen hou. ,, Met één veiling ben ik al helemaal klaar: De best klinkende 'Why Girl' van The Precisions is mijn hoge maximumbod al lang voorbij en is inmiddels de dertig dollar gepasseerd met nog vier dagen te gaan!", schrijf ik op 9 augustus 2014 en het is niet de eerste keer dat ik een veiling verlies van deze single. Niet wetende dat de plaat op een paar voetstappen vanaf mijn computer in een doos staat te verstoffen. Omdat de single in het eerste uur van 'Do The 45' voorbij komt, maak ik hem alsnog Week Spot.

'The Precisions' is een populaire naam in de jaren zestig. Dave Rimmer en Bosko Asanovic van Soulfulkindamusic hebben een lijst opgesteld van de verschillende groepen met de naam The Precisions. Er zijn groepen uit New York, Los Angeles, Boston, Scranton, Philadelphia en een Canadese groep. En natuurlijk 'onze' Precisions welke ook meteen de bekendste is. Deze groep komt oorspronkelijk uit Detroit. Volgens Allmusic heeft The Precisions voor negen verschillende platenmaatschappijen opnames gemaakt, maar dat is niet waar. Het neemt namelijk de releases van de overige Precisions mee in het overzicht. De groep uit Detroit debuteert in 1965 op D-Town en zal vervolgens uitkomen voor Drew en Atco. Arthur Ashford, Michael Morgan, Billy Prince en Denis Gilmore zijn de vier leden van de Detroit-groep. Allmusic noemt daarbij nog de heren Billy Brooks en Robert Lowe, maar die komen niet voor in de discografie op Soulfulkindamusic.

De 'roots' van The Precisions is duidelijk hoorbaar. Hoewel de groep nimmer zal uitkomen voor Motown is haar geluid wel geënt op dat van de maatschappij van Berry Gordy. De twee singles voor D-Town zijn flink afgekeken van Nolan Strong en op zichzelf niet slecht als debuut voor een groep, maar de band wordt het beste herinnerd voor het werk op Drew. The Precisions maakt vijf singles voor Drew. Dat begint in 1967 met 'Such Misery', maar het flopt genadeloos. Dan brengt Drew een tweede single uit: 'Sugar Ain't Sweet' met 'What I Want' op de flip. Toch gaat er iets mis bij het persen van de 'Sugar'-kant en Drew besluit de volledige oplage te vernietigen. Ongeveer twaalf singles ontsnappen uit de gehaktmolen en zijn nu gezochte collector's items. Drew 1002 verschijnt opnieuw maar dan met 'Why Girl' in plaats van 'Sugar'. De plaat breidt het succes van The Precisions uit naar een aantal andere steden. De derde single is echter een schot in de roos. 'If This Is Love' is geschreven door voormalige Motown-schrijvers Michael Valvano en Martin Coleman samen met Charles 'Cholly' Bassoline. De plaat wordt zowel een hit op de Billboard Hot 100 als op de R&B en Drew volgt het met 1004: 'Instant Heartbreak' uit 1968. Toch wordt deze single niet zo groot als zijn voorganger en de laatste single van The Precisions voor Drew wordt 'A Place' dat totaal geen promotie krijgt. Het betekent eveneens een vroegtijdig einde van Drew.

Drew en D-Town zijn slechts dwergen in vergelijking tot Atco en dus maakt The Precisions een hele grote stap in 1969. De groep weet zich gesteund door de heren Valvano, Coleman en Bassoline. Ondanks een paar interessante singles draait het uit op een fiasco en in 1969 is The Precisions ten dode opgeschreven. Met name de Drew-singles worden in de daaropvolgende decennia omarmd door liefhebbers van Detroit- en Northern Soul. De tweede uitgave van Drew 1002 is een mooi geval van een 'double sider'. 'What I Want' is 'moody midtempo' waar 'Why Girl' een klapper is die Smokey & The Miracles naar de kroon steekt. 'What I Want' zou in het kader van mijn huidige soul-verzamelen beter passen, maar het is 'Why Girl' dat me een paar keer tot waanzin drijft in veilingen en dus mag deze de titel van Week Spot dragen.

maandag 25 juli 2016

Raddraaien: Terry Huff



Tot dusver heb ik het vrij eenvoudig gehouden met het 'Raddraaien'. Zelfs al kom ik uit bij een artiest die ik al eerder in deze serie of in een andere vorm in de schijnwerpers heb gehad, dan verzin ik iets anders en schrijf nog steeds het bericht. Vandaag hoort de 'Raddraaier' uit de eerste Blauwe Bak-koffer te komen en de vijfentwintigste single daarin is 'People Get It Together' van Eddie Floyd. Een voormalige Week Spot en dus heb ik de single en artiest genoeg behandeld. Vijfentwintig singles verderop staat het bloedmooie 'How Could You Be So Cold' van Grand Theft, een zéér obscure single uit de midden jaren zeventig. Ik had graag meer informatie opgezocht over de groep, maar dat is me een paar maanden geleden ook niet gelukt. Anders was de single al lang eens Week Spot geworden. De 75e in de bak is dan deze van Terry Huff en tot mijn verrassing is daar wel informatie over te vinden. Driemaal is scheepsrecht en dus is 'Where There's A Will' van Terry Huff (1976) vanavond de 'Raddraaier'.

Waar en wanneer? Dat is tegelijk met voorgenoemde Grand Theft. Hoewel ik inmiddels alweer een eerste single heb gereserveerd bij Mark zal ik de komende maanden weer even de boel goed in de gaten moeten houden. De afgelopen maanden 'kon' het allemaal 'gewoon', maar die tijd is even voorbij. Alles wat maar enigszins interessant leek, kon meteen gereserveerd worden. Wat geldt voor het pakketje dat elk moment kan aankomen, is ook in maart het geval: Ik weet niet wat erin zit. In maart zitten er ook een paar bonus-singles in, maar deze van Terry Huff heb ik wel degelijk gereserveerd. Acht pond voor een gaaf exemplaar is geen verkeerde aanschaf geweest. Dat is inclusief de verzending en als ik naar vergelijkbare exemplaren op Discogs kijk, zijn die zes pond maximaal maar ook meest 'VG' en zonder verzendkosten. Bij Mark kan ik inmiddels erop rekenen dat het geen rotzooi is en dat is me ook wel wat waard.

Terry's wieg staat in North Carolina, maar hij groeit op in Maryland en zal uiteindelijk Washington als zijn thuisbasis beschouwen. Zijn zangcarrière begint op jonge leeftijd in, zoals onvermijdelijk, het kerkkoor, maar in de late jaren vijftig treedt Terry al op met zijn broer Andy. Dan vertolken zij liedjes van onder andere The Everly Brothers en Little Richard. In 1962 hebben Andy en Terry een groep geformeerd, Andy & The Marglows, en doet auditie voor Van McCoy. Deze wijst de groep af maar amper een jaar later hebben de mannen een mazzeltje. Een eigenaar van een restaurant in Washington steekt zijn zuurverdiende centjes in een reisje naar New York voor de gebroeders Huff waar het een plaat mag opnemen. Het nummer 'Just One Look' wordt toevertrouwd aan het vinyl en verschijnt op het Liberty-label. Twee weken later brengt Atlantic de uitvoering van Doris Troy op de markt en dan zijn de kansen verkeken voor Andy & The Marglows. The Hollies zal in 1964 een grote Engelse hit hebben met hetzelfde 'Just One Look' en in datzelfde jaar brengt Andy & The Marglows een tweede single uit. 'I'll Get By' levert hen aanvankelijk nog een paar optredens op maar zo gauw als Liberty het contract ontbindt, ligt Andy & The Marglows op zijn achterste.

De gebroeders Huff kunnen andermaal op pad om producenten te 'verleiden' en opnieuw komt het duo uit bij Van McCoy. Deze is niet van gedachten veranderd en wordt een succesvolle muzikale loopbaan wel erg onzeker. Terry maakt zijn school af en wordt politie-agent. In 1973 willen de gebroeders Huff toch weer iets muzikaals doen en een jaar later voegt Terry zich bij de bestaande groep Act 1. Act 1 heeft dan een aflopend platencontract bij Spring Records en tekent een nieuw contract bij Mainstream Records. Act 1 verandert daarop de naam in Special Delivery. De band bestaat uit Terry Huff, George Barker, Chester Fortune en Reginald Ross. Het kwartet doet opnieuw auditie bij Van McCoy en ditmaal valt de producent-arrangeur in katzwijm als hij de hartverscheurende ballad 'I Destroyed Your Love' hoort. Het nummer is geschreven door Terry Huff en is een grote hit op de radiostations, maar blijft in verkoop achter. De groep valt uiteen maar Terry Huff zet het werk voort met hulp van zijn broers Andy en Jimmy Huff en Al Johnson. De laatste is een voormalig lid van The Unifics. 'The Lonely One' wordt feitelijk door Huff opgenomen als een solo-single, maar Mainstream kiest ervoor om de plaat te presenteren als Special Delivery Featuring Terry Huff. Het wordt een bescheiden hit en plots is er vraag naar een album. Dat wordt haastig door Johnson en Huff in elkaar geflanst en ook verschijnen nog een paar singles van Huff als solo-artiest. Mainstream loost Huff in de eind jaren zeventig en hoewel Special Delivery opnieuw wordt opgericht, zal het nooit meer iets worden.

'Where There's A Will' is een lekker vlot plaatje waar beslist méér in had gezeten. Het is gelukkig in de daaropvolgende decennia opgepikt in de meer progressieve soul-cirkels in Engeland waar het alsnog een 'cult-hit' wordt. Nu weet ik niet of de internet-pagina's 'dood' zijn of dat het aan mijn internetverbinding ligt... Ik heb per slot van rekening een half uur geleden totaal geen bereik gehad. Ik hoopte hier nog wat aanvullende informatie te krijgen, maar de koptekst is duidelijk genoeg en laat me daar dan ook maar mee eindigen. Terry Huff is op 17 december 2012 overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is dan slechts 65 jaar oud.

zondag 24 juli 2016

Gele Bak Top 100: 21-30



Hoewel ik wederom een show van drie uren heb gedaan, heb ik op ene of andere manier nog niet direct behoefte aan slaap. En zo presenteer ik jullie nu het achtste deel van de Top 100. Volgend weekeinde volgt dan de ontknoping met de top twintig maar, zoals ik eerder vandaag schreef, eigenlijk is de Top 40 een soort uitgebreide top tien en ook in deze aftelling zitten platen die 'pijn doen'. Zo'n Top 100 is een momentopname en evenals bij de Blauwe Bak Top 100 geldt ook hier: Als de lijst eens is samengesteld, wordt deze niet meer aangepast (of ik moet eentje over het hoofd hebben gezien dat bij de Gele Bak Top 100 niet mogelijk is). Nu dus de aftelling van 30 naar 21.

30. Patience-Guns'N'Roses (Duitsland, Geffen 922 996-7, 1988)
Pas tegen het einde van haar bestaan begin ik enige interesse te krijgen voor Guns'N'Roses. Eind jaren tachtig is het 'hardrock' voor mij en daar moet ik niet al teveel van hebben. Als de luidruchtige gitaren lonken, kies ik eerst voor Metallica en Nirvana. 'Patience' heeft me jaren geleden al eens 'gegrepen' en bovendien heb ik sinds jaar en dag de elpee 'Appetite For Destruction'. Achteraf gezien is het dus wel goed gekomen met Guns'N'Roses bij mij. Een paar maanden geleden was het dan eindelijk zo ver: Na jaren lang zoeken, vind ik dit exemplaar van 'Patience' bij De Tafel. En deze staat dus op dertig in de lijst van 2016.

29. Rock Lobster-The B-52's (UK, Island BFT 1, 1979)
Een hele aangename verrassing als ik deze in maart tegenkom bij een kringloopzaak in Hoogeveen. Niets in de collectie singles wijst op dit en ik had hem bijna over het hoofd gezien. Mooier dan dit kan ik hem niet wensen? De Engelse persing met fotohoes en puntgaaf!

28. Ashes To Ashes-David Bowie (NL, RCA, 1979)
,,Ook de burgemeester van Berlijn heeft zijn condoleances uitgesproken", is het eerste dat ik op maandagmiddag 11 januari hoor. De naam Bowie valt en ik ben klaarwakker. Het zal toch niet waar zijn? Helaas... het is waar. David Bowie is niet meer. Daags na het verschijnen van mans' nieuwste plaat. Net zoals bij Herman Brood is gebeurd en ook bij Prince, plotseling stijgen de prijzen van 'algemene' Bowie-platen. Onzin natuurlijk, want leven of dood zegt niets over de zeldzaamheid van de platen en in geval van Bowie valt dat vaak reuze mee. Okay, er zijn een paar vroege platen die aan de prijs zijn, maar dat waren ze ook al toen hij nog springlevend was. Bij De Tafel verdubbelen ook de prijzen, maar dat is in het geval van 'Ashes To Ashes' slechts twee euro voor een gaaf exemplaar met fotohoes. Bij de kringloop in Tuk kom ik een zwaar gehavende 'Let's Dance' tegen voor vijf euro.

27. I Build This Garden For Us-Lenny Kravitz (Duitsland, Virgin 113 029, 1989)
Ik schrijf bijna vier jaar geleden 'Een leven met Lenny', de eerste uit een onbedoelde serie 'Een leven met...'. Dat is naar aanleiding van een paar recent gekochte singles van Lenny Kravitz. Met 'I Built This Garden For Us' is dat inmiddels een flinke collectie. Fan? Ja, eigenlijk best wel, maar dan uitsluitend van het vroege werk. Hij zal ongetwijfeld nog steeds platen uitbrengen, maar ben Kravitz na 'Fly Away' uit het oog verloren.

26. Wishing Well-Terence Trent D'Arby (NL, CBS 650923 7, 1987)
Het concept heet de 'Vinyl-o-theek' en het idee is dat de gasten vinylplaten meenemen welke door de gast-dj zullen worden gedraaid. Ik ben met Dirk, programmeur van De Buze en de initiatiefnemer, de enige gast-dj en in de praktijk komt het erop neer dat ik veelal mijn eigen platen kan draaien. Toch brengt één vrijwilliger de elpee 'Introducing The Hardline According To Terence Trent D'Arby' mee. De elpee is van zijn vader geweest en, vooruit, ik mag hem houden. Zo gaat het later ook nog eens met de elpee 'Faith' van George Michael. Vooral de eerste is een 'populaire' plaat geworden in mijn radioshows, maar toch doen elpees vaak niet mee en kan ik deze single erg op prijs stellen.

25. Mornin'-Al Jarreau (NL, WEA 25.9890-7, 1983)
Hoe gruwelijk kun je een plaat vergeten in ruim dertig jaar? Om hem vervolgens te horen en te denken: Hóe kon ik deze vergeten? Dat is in het kort mijn ervaring met deze opvolger van 'Roof Garden'.

24. Shut Up-Madness (NL, Stiff NUY-125, 1981)
De muzikale opvoeding begint met Madness dankzij mijn oudste broer. Deze vermoordt eigenhandig de muziekindustrie door een compleet Madness-album over te zetten op cassette en het op mijn verjaardag te geven. De liefde is begonnen met de videoclip van 'Baggy Trousers' en zal mijn eerste singles brengen. De laatste paar jaren scharrel ik de titels op die ik toendertijd heb 'gemist'. Met 'Grey Day' heb ik de mazzel dat ergens in Sneek de single in een uitverkoopbak ligt, 'Shut Up' is een single die tot maart nog altijd in de verzameling ontbreekt. Sinds dat ik deel uit maak van Wolfman Radio is ook de liefde voor Madness weer opgebloeid en dus mag Suggs met zijn mannen zomaar op 24 in deze Top 100.

23. My Boy Lollipop-Millie (UK, Fontana TF 449, 1964)
Het is bloedheet als ik op de vrijdag van de vakantie naar Grollo fiets voor een bezoek aan het Cuby & The Blizzards-museum. Bij binnenkomst in het dorp kan ik de uitnodiging voor koffie niet weerstaan en neem plaats op het terras. O ja, hij verkoopt ook antiek, maar op het eerste gezicht zijn dat alleen meubelen. Wat staat daar toch op die ene kast? Een doos met singles. Millie is de eerste die ik daar vind en mijn dag kan al niet meer stuk. Hoewel de rest van de dag in het teken staat van Cuby wil de muziek maar niet op de voorgrond komen, dat wordt verstierd door Millie. Toch zal ze in deze Top 100 niet winnen...

22. Don't Break My Heart-UB40 (Duitsland, Virgin 107 718, 1985)
Veel aankopen van UB40 betekent ook veel UB40 in deze lijst, ook al zal ik niet alle titels los laten op de lijst. 'Don't Break My Heart' is zo'n plaatje dat een snaar raakt en mag daarom op 22.

21. Skin Deep-The Stranglers (NL, Epic EPCA 4738, 1984)
Zullen we hem toch stiekem iets hoger zetten? Nee, dat is verboden! Wel doet het een beetje pijn om The Stranglers op 21 tegen te komen. In de jaren 2005 tot en met 2008 stel ik maandelijks een Top 100 Aller Tijden samen en 'Skin Deep' is daarin één van de grootste hits. De plaat staat iedere lijst in de Top 20 zonder dat ik de plaat op vinyl of cd heb. Het is vooral het verlangen en dat wordt pas dit jaar werkelijkheid. Ik heb de single vanavond nog gedraaid in de show en woont ook nu weer in mijn hoofd. Top tien had zeker gemogen, maar het zat er op moment van samenstellen even niet in voor The Stranglers. Jammer, maar helaas.

Gele Bak Top 100: 31-40



Stilte na de storm? Of gaat het nog gebeuren? Het is schitterend fietsweer en ik hoef nog maar vijf kilometer tot de 2500, maar toch zit er momenteel even geen schot in bij mij. Ik zou eigenlijk nog even naar de winkel moeten voor een pak koffie en het lijkt me eigenlijk ook best ontspannen om dat weer eens lopend te doen. Ik mag voorlopig even dubben wat ik straks ga doen, eerst wil ik een start maken met het vervolg van de Gele Bak Top 100. Het komt nu dan steeds dichter bij de top tien. Er is in de Top 100 sowieso al geen plek voor 'mindere' platen, maar de Top 40 is bijna een veredelde top tien.

40. Family Man-Fleetwood Mac (Duitsland, Warner Bros. 928 114-7, 1987)
'I'd rather jack than Fleetwood Mac', zingen de Reynolds Girls in 1988 en ik heb meteen een goed excuus om een hekel te hebben aan die plaat. Wie aan Fleetwood Mac komt? Natuurlijk is Fleetwood Mac anno 1988 een schreeuw uit het verleden. Ondanks een modern pop-geluid is Fleetwood Mac al lang niet meer 'hip', maar eerder 'nostalgie'. Toch heb ik een heel groot zwak voor de groep en ik weet dat veel puristen me dit niet zullen vergeven, maar ik ga uitsluitend voor de tijd ná Peter Green. Dat heeft er dan weer mee te maken dat ik nooit teveel heb op gehad met de 'Britblooze'. Als ik op oudejaarsdag 1999 de twintigste eeuw muzikaal wil besluiten met een cd-aankoop, valt de keuze op de 'The Best Of Fleetwood Mac'. Nu weet ik alleen niet meer of 'Family Man' ook daarop stond, volgens mij is het één van de minder grote hits van 'Tango In The Night'.

39. Marlene On The Wall-Suzanne Vega (Duitsland, A&M 390 033-7, 1985)
Gedurende de weekeinden van juli presenteer ik jullie deze Top 100, maar wat ga ik in augustus doen? Welnu, het laatste weekend ben ik, zoals het nu staat, met vakantie en wellicht dat ik de andere drie probeer te vullen met 'vakantieverhalen'. Ik zit nu bijvoorbeeld even te denken aan een eerbetoon aan de 'CO-9', de kraakkroeg in Zwolle waar ik de laatste maanden van haar bestaan in 2004 veel van mijn vrije tijd doorbreng. Hoe dat zo komt? Tja, ik heb er, geloof ik, al eerder over geschreven. Ik kom op een doordeweekse ochtend uit de 'CO-9' en ga een kopje koffie drinken in, juist, een coffeeshop. Het meisje achter de bar blijkt een enorme Suzanne Vega-fan te zijn en gaat haar idool die avond 'live' aan het werk zien. En haar verhaal maakt de andere aanwezigen ook enthousiast.

38. My Forbidden Lover-Chic (NL, Atlantic 11.385, 1979)
De laatste stuiptrekkingen van 'Floorfillers'. Eén van de laatste échte leuke uitzendingen die ik heb gedaan, is in het tweede weekend in Uffelte als ik even geen vinyl-shows kan doen. Ik doe dan een Nile Rodgers-special en later die week komt 'My Forbidden Lover' op mijn pad. Ik moet bekennen dat ik, in tegenstelling tot de andere Chic-hits, deze niet zo goed ken en dus is het een aangename kennismaking.

37. Everybody's Free-Rozalla (België, Buzz BZZ 106044, 1991)
Ik heb al een paar weken het enorme verlangen om weer 'even terug' te gaan naar Sleen. Ik heb zelfs even aan een 'rondje koffie' gedacht. Maar nee, ik wil dat voorlopig even uitstellen tot de vakantie. Het is niet zonder reden dat ik dit jaar wederom naar Sleen ga met vakantie. Ik heb het gevoel, in tegenstelling tot andere vakantieplekken, dat er nog genoeg valt te ontdekken daar in de omgeving en dat het een mooie basis is voor lange fietstochten. Ook zal ik ongetwijfeld weer even kijken bij Mijn Kraam, alleen zullen de verwachtingen nu minder hoog gespannen zijn. Twee van de drie singles die ik daar koop, gaan die zaterdagmiddag 'bepalen'. Stel je eens voor hoe het voelt om in de brandende zon te fietsen met Rozalla in je hoofd? Ik ga dit jaar voor een herhaling!

36. Rhythm Of Life-Oleta Adams (Duitsland, Fontana 868 048-7, 1990)
Het zal ergens in de midden jaren negentig zijn geweest dat ik hoor dat Oleta Adams die avond gaat optreden in Leeuwarden. En ja, er zijn nog kaarten beschikbaar. Nu is Adams in de midden jaren negentig niet bepaald een naam die me heel erg tot de verbeelding spreekt, maar toch klinkt het idee van een concertbezoek aantrekkelijk. Ik denk dieper na over de zangeres, leg wat liedjes naast elkaar enzovoorts. Ook dan ben ik al een twijfelkont, want ik zal verstek laten gaan. Toch ontwikkel ik die middag een soort van liefde voor Oleta. Toch ontbreekt ze nog steeds in de collectie en dat zet ik in september recht met deze aankoop.

35. Babe We're Gonna Love Tonite-Lime (België, Polydor 2002 137, 1982)
Gaat op één hoop met 'Tell Her Johnny Said Goodbye' van Jerry Jackson op de verzamel-cd 'De vakantie in België in 2007'. Hoewel het niet een van de fraaiste herinneringen is, mag deze plaat desondanks lekker hoog in de Top 100 want dat gevoel geeft het wel. Ik moest laatst nog eens denken aan een ligfietsvakantie naar België, maar ja... waar laat ik de tent enzo? Ik ga niet voor twee weken per jaar een set zijtassen van vijfhonderd euro aanschaffen en voor 'bed-and-breakfast' en 'buiten-de-deur-eten' heb ik de poen niet.

34. Hymn To Her-The Pretenders (Duitsland, WEA 248 502-7, 1986)
Ik ben er nog steeds niet over uit wat ik straks ga doen. Eerst nog maar de laatste kop koffie (voorlopig) en een rokertje buiten op het terras. Ik wil het mezelf niet nóg moeilijker maken, maar ik zou ook op het terras kunnen gaan zitten met een boek. Met een boek? Ja, ik ben begin vorig jaar heel enthousiast begonnen met het boek van Peter Van Bruggen, maar ben ernstig blijven steken. Ik zou dan nu moeten beginnen met zijn ervaringen met Chrissie Hynde en de rest van The Pretenders. We zullen zien... Geeft wel een fraai stukje tekst bij de nummer vierendertig.

33. When Doves Cry-Prince (US, Warner Bros. GWB 0516 CCA 2914S, 1984, re: 198?)
Toen Prince eerder dit jaar overleed, zal menig lezer hebben gedacht dat Prince geëerd zou worden met een plaatsje in de 'Dodenrit'? Nee, ik heb de mythe rond Prince lange tijd niet begrepen en vond 'Een leven met Prince' daarom beter op zijn plek. Op een gekke manier zijn Prince-singles altijd al duurder geweest dan die van bijvoorbeeld Madonna. Vandaar dat ik een zeer beperkte collectie heb van de Koninklijke Paarsheid. Deze 'When Doves Cry' is op papier erg aantrekkelijk doordat het uit de 'Back To Back Hits'-serie komt van Warner Bros. en 'Let's Go Crazy' als b-kant heeft. Toch ken ik dat laatste nummer vooral in de 'lange' versie en daar blijft op deze single niets van over. Ik ga dus uiteindelijk toch voor 'When Doves Cry'. Wanneer deze opnieuw is uitgegeven, is onbekend, maar het moet in de eind jaren tachtig zijn geweest. Het is typerend voor de 'Back To Back Hits'-serie dat er niet eerst tientallen jaren overheen moet gaan voordat een single in deze serie mag verschijnen, dit in tegenstelling tot veel andere 'jukebox-series'.

32. Try Jah Love-Third World (NL, CBS CBSA 2063, 1982)
Je steekt nog eens iets op van zo'n Top 100? Ik zie net dat 'Try Jah Love' niet alleen is mede-geschreven door Stevie Wonder, maar dat hij ook de productie voor zijn rekening neemt. Verder is dit vooral de herinnering aan de zomer van 1982, de laatste die de familie Louwsma doorbrengt in Nunspeet.

31. Promise Me-Beverley Craven (NL, Epic 655943 7, 1990)
Sinds een jaar ontwaak ik iedere dag met de tonen van Q Music. Het is een van de weinige zenders waarbij het lukt om wakker te worden. Radio 2 is teveel behang geworden en de stem van Daniël Dekker deed me ook altijd ontwaken, dit in tegenstelling tot de gast die ze nu hebben aangenomen voor de doordeweekse ochtenden. Laatst viel de wekkerradio van de zender en toen had ik hem per ongeluk weer op Sky Radio staan. Als er één zender is waarbij ik vrolijk door slaap, is het deze non-stop-jukebox. Bij Q trek ik ook wel eens een uur door en droom dan dat ik in een radioshow zit. Qua muziek kan het soms zo passen. Ik denk dat het toendertijd is gebeurd met Sky Radio, want ik heb het wel een tijdje geprobeerd. Ik word wakker in tranen en weet de rest van de dag alleen dit nummer te herinneren. Blijkbaar heb ik net over iemand gedroomd die ik geregeld 'mis' en 'Promise Me' is dan goed voor een waterval.

vrijdag 22 juli 2016

Raddraaien: Keld & The Donkeys



Mijn gebeden zijn verhoord. Ik wil niet te ver achterop raken en dus vandaag dubbel publiceren, maar ik zit er eigenlijk ook niet op te wachten om nog uren achter de computer te zitten. 'Raddraaien' beloont me met een exoot. Een naam die me meteen terug brengt naar de zomers van de jaren negentig. De muffe lucht waar iedere 'Køb Og Saelg' in Denemarken patent op lijkt te hebben. Uiteraard ben ik daar ook op zoek naar exoten: Populaire jaren zestig-singles in afwijkende fotohoezen en voor hetzelfdge geld een single kunnen tegenkomen die je nóóit weer zal zien. Alleen ga ik al bij de inleiding de mist in. Waar en wanneer? 'Waar' is logisch, dat moet in Denemarken zijn geweest. 'Wanneer' moet in de zomer van 1996 of 1997 zijn geweest, want de single staat niet meer in de kaartenbak (welke tot en met 1994 loopt). Toch kan ik me niet meer herinneren waar en wanneer ik precies deze single heb gekocht. Ik ga toch proberen een verhaaltje in mekaar te zetten. De 'Raddraaier' komt uit de negende jaren zestig-bak en is 'En Tysindfrid I Min Hand' van Keld & The Donkeys (1966).

Sinds mijn oudste broer naar Denemarken is verhuisd, is het Scandinavische land plotseling de favoriete vakantiebestemming geworden van de familie Louwsma. Het zijn 'goedkope' vakanties. Henk woont in een boerderijdeel met genoeg lege kamers om onderdak te bieden aan ons gezin. In overnachting, voedsel en een deel van het vermaak is dus voorzien. Vanuit daar maken we dagtripjes en ook mag ik zo nu en dan de racefiets lenen van mijn broer. In dat laatste geval gaat het steevast naar een iets grotere plaats op zoek naar singles, maar dat mag geen verrassing heten. Met name in het noorden van Nederland is de kringloopwinkel een relatief nieuw begrip in de eind jaren tachtig, maar je kunt een 'Køb Og Saelg' eigenlijk ook geen kringloopwinkel noemen. Dat tweedehands zaken opnieuw worden verkocht in een winkel, dat is 'nieuw' voor mij. Toch heeft een 'Køb Og Saelg' meer weg van een 'Piet koopt alles'. Etensborden met een stoflaag van twintig jaar, maar ook de meest exotische uithangborden en ik heb zelfs eens een tweedehands Saab gezien bij zo'n winkel. De singles zijn altijd vijf kronen per stuk. Het is dan nog het gulden-tijdperk en vijf kronen komt uit op 1,67 gulden afgerond. Je deelt de prijs in kronen dus door drie. Voor 1,67 gulden is de wereld te koop aan muziek. Het geldt voor buitenlandse singles met afwijkende fotohoezen (en soms ook afwijkende platenlabels), maar ook een stevige selectie aan Deense pop- en schlager-singles.

In 1992 koop ik de eerste twee singles van Keld & The Donkeys. Met uitzondering van eentje is 'Ved Landsbyens Gadekaer' ook de eerste single van de Deense groep. Uitgebracht op His Master's Voice in 1966 is dit het startschot voor de succesvolle reeks in Denemarken. 'En Tysindfrid I Min Hand' is de directe opvolger van 'Ved Landsbyens Gadekaer'. Ik heb geen zin om naar zolder te lopen en de single op te halen, de Youtube-video wordt geblokkeerd vanwege 'auteursrechten-schending' en ik kan alleen een recente opname vinden van Keld Heick. In de moderne versie klinkt het als een soort van Deense Cats. Schuifelmuziek. In een 'Raddraaien' omtrent 'Juanita Banana' van The Peels heb ik nog eens de cover van Keld & The Donkeys genoemd. Het brengt 'Juanita Banana' uit in 1970 als de groep haar deel van de 'bubblegum' doet inclusief een cover van 'Gin-Gan-Goolie'.

De voorman van de ezels is Keld Heick. Hij wordt op 24 februari 1946 geboren in Frederiksberg. Zijn Engelse Wikipedia slaat echter de Keld & The Donkeys-periode over en noemt meteen zijn bijdragen aan het Nationale Songfestival in Denemarken. Heick werkt tussen 1978 en 1993 mee aan achtentwintig liedjes voor de Dansk Melodi Grand Prix. In 1993, 1996 en 1999 draagt hij drie nummers bij die niet de voorronde zullen halen. 'Ka' Du Se Hva' Jeg Sa'?' van Hot Eyes uit 1988 en 'Vi Maler Byen Rød' van Birthe Kjaer uit 1989 scoren het beste op het Eurovisie Songfestival, beide keren een derde plek. Zijn discografie met Keld & The Donkeys laat zien dat de band het tot 1978 heeft uitgehouden en dat Heick zich toen is gaan toeleggen op het Eurovisie-werk. Waar Piet Veerman weigert om liedjes van The Cats te vertolken, daar doet Heick tegenwoordig veel televisie-optredens met zijn oude hits.

Dankzij mijn wollige taalgebruik is het evengoed een bericht van normale lengte geworden, maar meer kan ik echt niet kwijt over deze single.

Week Spot kwartet: week 29



Jullie zullen het vast niet geloven, maar toch is het waar: Zelfs in Uffelte is het warm! Zó warm dat mijn slaappatroon een beetje uit het lood is geslagen en eveneens de reden waarom ik na de uitzending van gisteravond heel snel mijn bed heb opgezocht. Dat moeten jullie vanavond bezuren met een dubbel bericht. Eerst ga ik een blik over de schouder werpen naar de Week Spot's van de afgelopen jaren. Normaal gesproken draai ik die uit de afgelopen drie jaar in 'Do The 45', maar ik hoop morgenmiddag en -avond de jaren 1994 tot en met 1997 te kunnen draaien en dus laat ik de 'Week Spot Carousel' uit de show. Dat komt later wel weer eens. De kans is groot dat ik die uit 2013 straks zelf nog even opzet, want daar heb ik opeens erg veel zin in!

2012: I'll Do Anything-Doris Troy
Het is bijna vijf jaar geleden dat ik met muziekvriend Albert een radioprogramma maak voor de lokale radio in Zoeterwoude. Het moet een middag met Northern Soul worden. Als ik achteraf terug denk aan wat we hebben gedraaid? Ik heb op dat moment nog weinig kaas gegeten van de Northern Soul-klassiekers, maar Albert hanteert de 'Northern Soul Top 500' van dj Kev Roberts en draait daar een paar nummers uit. Daartussen bevindt zich ook deze van Doris Troy. De naam ken ik uiteraard. De kennismaking is een paar jaar eerder middels een illustratie in de 'Rare Record Price Guide', hierdoor weet ik dat Troy een plaat heeft gemaakt voor Apple. Naderhand leer ik 'Just One Look' kennen en zal 'I'll Do Anything' vast ook op mijn spoor zijn gekomen. Uiteraard komt 'I'll Do Anything' eveneens voor op de 'Northern Soul Jukebox' en alras staat de plaat hoog op mijn zoeklijst. Ik weet niet wat de huidige stand van zaken is, maar in 2012 is zelfs de Mojo-heruitgave van 1972 'in demand'. Ik verlies deze een paar keer in een veiling eer ik mijn exemplaar in de wacht sleep. Het is een klassieker van het kaliber waar je altijd plezier aan beleeft als je hem opzet, ook al is dat de laatste jaren minder geworden.

2013: Questions-Pat Stallworth
Als ik een boek kan schrijven over één Week Spot? Dan zou dit waarschijnlijk het onderwerp worden. In de inleiding zou ik dan kunnen verhalen hoe de plaat me heeft 'behekst'. Het begint in april 2013 meteen met deze recente heruitgave, alleen is die niet te betalen. Vooral Engelse dealers vragen veertig pond op z'n minst. Het blijkt een van de meer waardevolle platen uit de box 'Omnibus: Eccentric Soul' te zijn. Intussen kan ik melden dat een jaar geleden een origineel is verkocht. Ik had zelf een veel hogere prijs ingeschat voor de plaat. Hij is voor 250 euro naar een volgende eigenaar gegaan. Hoop geld? Ik zie wel eens zeer middelmatige 'modern soul' gaan voor tweeduizend euro. Het is een vishandel want de heruitgave van 'Questions' is sterk in prijs gedaald. Inmiddels zitten de meeste exemplaren rond de twintig euro en de mijne heeft een tientje meer gekost. De mythe rond deze plaat en Pat Stallworth zélf... dat zou prachtig schrijf- en leesvoer kunnen opleveren. 'Questions' is een nummer dat reeds jaren in mijn top twintig van 'beste platen ooit' zit en dat zal jullie ongetwijfeld vertellen dat ik hem nog erg regelmatig draai.

2014: Sliced Tomatoes-Just Brothers
In week 29 van 2014 doe ik een eerste 'instrumentale' 'Do The 45'. Een maand later zal nog eentje volgen. De fysieke single is al Week Spot geweest. Ik koop de plaat in eerste instantie voor 'Love Factory' van Eloise Laws, maar de zwakke opname maakt dat ik al gauw de voorkeur laat uitgaan naar de tomatenschijven van Just Brothers. Hoewel de plaat niet zó groot is geworden in Nederland als dat het in Engeland is geweest, zouden enkelen het kunnen herkennen uit 'The Rockefella Skank' van Fatboy Slim. Op zichzelf staand is 'Sliced Tomatoes' één van de grotere 'floorfillers' in de Northern Soul van de late jaren zeventig. Toch heb ik over het algemeen niet heel veel op met instrumentale nummers en dus komt die nauwelijks meer uit de bakken, anders dan eens een hekkensluiter voor een radioshow.

2015: Send Him Back-The Pointer Sisters
Ik heb al een tijdje geen bootlegs meer gekocht bij mijn dealer in Engeland. Toch heeft hij zo nu en dan nog wel leuke titels. Ik heb zo een tijdje getwijfeld bij 'Name It, You Got It' van Micky Moonshine welke ik hier nog eens in 'Uit de jeukdoos' heb gehad (4 april 2013). Het origineel gaat niet beneden de honderd pond. Geen bootleg, maar een heuse legale heruitgave is die van 'Ain't Nothing Like Your Love' van The Charisma Band. Die is vandaag officiëel uitgebracht door Expansion en wellicht dat ik dit weekend een exemplaar ga bestellen. Die single staat sinds bijna een anderhalf jaar zeer hoog op mijn verlanglijstje. 'Send Him Back' van The Pointer Sisters is zo'n single waarvan ik een tijdje heb gehoopt dat ik hem ergens origineel zou kunnen krijgen, maar weet inmiddels wel beter. Als de dealer weer eens uitverkoop houdt, kaap ik deze bootleg mee voor drie pond en beter dan dit zal ik hem waarschijnlijk ook niet krijgen. Als ik bij The Pointer Sisters aanbeland in de Blauwe Bak-koffer neig ik vaak eerder naar 'Yes We Can Can', dus ik draai hem nauwelijks meer.

woensdag 20 juli 2016

Het zilveren goud: juli 1991



Moet ik het weer anno 2016 noemen? Als ik vanmiddag naar de zaak fiets, voel ik de zon branden op mijn benen. Op Soul-xotica heb ik dan altijd een veilige schuilplaats, hoewel...? Vanavond 'vlucht' ik naar juli 1991 en dat is, voor mijn gevoel, een erg warme maand. Het variëert van brandend hete boterhammen met gesmolten chocoladepasta op de fietstocht naar Leeuwarden tot droogbloemen snijden in de polder. Natuurlijk, er zit ook een dag tussen dat we in de schuur moeten werken als gevolg van de hevige regenval, maar de zomer van 1991 is desondanks als 'warm' mijn boeken in gegaan. Ook deze maand weer om en nabij veertig singles en een elpee. De elpees behandel ik normaal gesproken apart, maar omdat ik niet zo heel erg veel weet te vertellen over deze langspeler (en het is ook niet echt een favoriet), neem ik hem mee in deze aflevering van 'Het zilveren goud'. Wablief? Nog even snel geteld en het zijn er maar liefst eenenvijftig singles! Hoogste tijd om eens te beginnen?

Wat doet een zestienjarige platenverzamelaar en fiets-enthousiasteling als hij een paar weken vrij heeft. Juist! Hetzelfde als dat een eenenveertigjarige platenverzamelaar en fiets-enthousiasteling doet. Een beetje 'bezig blijven' met de plaatjes en zo nu en dan een fietstocht maken en niet zelden met méér platen thuis komen. Ik heb werk nooit kunnen aanvaarden als 'dagvulling'. Ik heb het een tijdje geprobeerd op de Dyka, maar het werkt niet in mijn geval. Menigeen van mijn leeftijd uit het dorp gaat in de zomermaanden bollen pellen in de polder. Ik ben de laatste die daarover wil beginnen. Teneinde word ik er 'ingeluisd' door de melkboer: Droogbloemen snijden in de polder. Ik hou het een anderhalve week vol en neem dan de benen. Het resultaat is echter dat ik gedurende deze weken even iets méér heb te besteden. En, ook handig voor mijn ouders, ik heb iets meer bewegingsvrijheid tijdens de vakantie in Denemarken in augustus. Het komt natuurlijk neer op heel veel platen, maar dat hadden jullie inmiddels wel begrepen? Sunrise Records in Sneek is nog steeds mijn 'huisdealer' en dus begin ik daarmee. Eerst de singles van een gulden.

399 Weekend-Earth & Fire (NL, Vertigo, 1979)
401 Amoureuse-Kiki Dee (NL, Rocket, 1973)
402 Coconut-Electronic System (NL, Omega, 1973)
417 Better Now Than Later-Wayne Newton & The Newton Brothers (NL, Capitol, 1963)
430 I Remember Yesterday-Donna Summer (NL, Groovy, 1977)
431 Seven Deadly Finns-Eno (NL, Island, 1974)
441 Butterfly-Danyel Gerard (NL, CBS, 1971)
448 Give Up Your Guns-The Buoys (NL, EMI, 1972, re: 1979)

En deze singles neem ik mee uit de vijf gulden-bak. Verderop in deze aflevering van 'Het zilveren goud' treffen we nog eentje van Sunrise welke een rijksdaalder heeft gekost.

400 Sugar Sugar-The Archies (Duitsland, RCA Victor, 1969)
409 Lovin' And Hurtin'-Jojo (NL, Polydor, 1971)
416 Heroes And Villains-The Beach Boys (NL, Capitol, 1967)
438 I Hear Your Knocking-Dave Edmunds (NL, MAM, 1970)
440 Papa Oom Mow Mow-The Spotnicks (NL, CNR, 1964)
449 Buddy Joe-Golden Earring (NL, Polydor, 1972)

De maand begint met een fietstocht op een woensdagmiddag. Doel: Leeuwarden. Natuurlijk om platen te halen! Ditmaal wil ik het nuttige met het aangename combineren en eens vanaf de fiets bekijken waar ik met de trein langs kom. Omdat het snikheet weer is, mag ik niet van huis zonder genoeg water en boterhammen. Dat is het warme brood met de gesmolten chocoladepasta uit de inleiding. In Leeuwarden volgt een rondgang langs de dan geldende platenzaken in het centrum en bij De Melomaan streep ik een elpee van mijn zoeklijst af. Zoals gezegd niet de meest interessante elpee van Justin Hayward en dus geloof ik het wel voor wat betreft een 'Het zilveren goud op 33 toeren'.

LP50: Songwriter-Justin Hayward (UK, Deram, 1977)
403 Tom Tom-The Creation (Duitsland, Hit-Ton, 1967)
404 Holy Holy Life-Golden Earring (NL, Polydor, 1971)
405 Thursday Night-Cuby & The Blizzards (NL, Philips, 1970)
406 From The Underworld-The Herd (NL, Fontana, 1967)
407 A Christmas Song-Shawn Phillips (Duitsland, A&M, 1972, re: 1975)
408 Black And White-Greyhound (NL, BR Music, 1971, re: 1988)

De nummers 411 tot en met 413 komen van een kindervrijmarkt in Woudsend, voor de nummers 414 en 415 fiets ik helemaal naar Workum. Niet de meest gelukkige vangst?

411 Let's Spend The Night Together-The Rolling Stones (UK, Decca, 1967)
412 Little Bird-The Tielman Brothers (NL, Delta, 1967)
413 Lea-The Cats (NL, Imperial, 1968)
414 Satisfaction-The Rolling Stones (UK, Decca, 1965)
415 Both Sides Now-Euson (NL, Polydor, 1971)

Ik ben in april 1990 voor het laatst in de winkel geweest bij Twister. Kort daarop gaat de winkel op slot en fungeert als 'uithangbord' voor zijn coffeeshop-business verderop inde straat. In de zomer van 1991 zet hij een bordje voor het raam. Bij belangstelling kunnen de mensen hem vinden in coffeeshop Heaven. Ik heb inmiddels meer te besteden dan in 1989 en 1990 en moet hem bijna de inhoud van de portemonnee laten zien eer hij met me mee gaat. Het is een vrijdagmiddag en opnieuw ga ik door de singles welke ik in 1989-90 bijna wekelijks door de vingers kreeg. Volgens mijn herinnering mag nu ook alles voor een gulden. Ik zal later deze maand nog eens bij hem aankloppen, maar de vangst valt Bert dan tegen en daarna weigert hij om de zaak te openen voor mij. Bij Sunrise zijn ze jaloers omdat ze denken dat ik 'stuffies' haal bij Bert. Ik laat hen de singles zien die ik heb gekocht waaronder ook 'Eight Days A Week' van The Beatles. Dan mag 'Rock & Roll Music' van het prikbord. Die hangt daar al maanden en ik mag het hebben voor een rijksdaalder. Hierbij alle singles van Twister uit juli 1991.

418 Eight Days A Week-The Beatles (NL, Parlophone, 1965)
419 Rock & Roll Music-The Beatles (NL, Parlophone, 1965) (van Sunrise)
420 Sure He's A Cat-The Cats (NL, Imperial, 1967)
421 Summertime-Brainbox (NL, Imperial, 1969)
422 Instant Karma!-John Lennon & Plastic Ono Band (Duitsland, Apple, 1970)
423 And The Sun Will Shine-José Feliciano (Duitsland, RCA Victor, 1969)
424 The Wall Street Shuffle-10CC (NL, Decca, 1974)
425 A Horse With No Name-America (US, Warner Bros., 1972, re: 197?)
426 Spirit In The Sky-Norman Greenbaum (NL, Reprise, 1970)
427 Green Tambourine-The Lemon Pipers (Duitsland, Buddah, 1968)
428 Time Seller-The Spencer Davis Group (NL, Fontana, 1967)
429 Without You-Nilsson (Duitsland, RCA Victor, 1972)
443 Rubber Bullets-10CC (NL, Decca, 1973)
444 The Sound Of Silence-Simon & Garfunkel (NL, CBS, 1966, re: 1968)
445 Whole Lotta Love-Led Zeppelin (NL, Atlantic, 1969)
446 A Way Of Life-The Family Dogg (NL, Green Light, 1969)
447 Black Is Black-Los Bravos (UK, Decca, 1966, re: 1972)

Dan de 'laatste vrije dag' en dat moet gevierd worden! Donderdag 18 juli 1991 ga ik voor de eerste keer naar de polder, de dag ervoor neem ik het ervan in Workum. De opbrengst is beter dan een week geleden.

432 It's Allright-Maddog (NL, Imperial, 1974)
433 Girls-Moments & Whatnauts (NL, Philips, 1975)
434 MacArthur Park-Donna Summer (US, Casablanca, 1978)
435 Too Much Heaven-Bee Gees (US, RSO, 1978)
436 I Will Return-Springwater (UK, Polydor, 1971)
437 Silverbird-Justin Hayward (UK, Towerbell, 1985)

En dan zijn er nog twee ontbrekende nummers. De nummer 442 haal ik voor een rijksdaalder uit de uitverkoopbak van V&D, de 439e single heb ik precies een kwart eeuw geleden gekocht. Daarmee steek ik ook mijn hand uit naar John Lodge, bassist van The Moodies. In 2016 staan er 71 kaarsjes op zijn taart.

439 Say It With Love-The Moody Blues (Duitsland, Threshold, 1991)
442 I'm Mandy Fly Me-10CC (NL, Mercury, 1975, re: 1991)

Volgende maand doe ik een schepje bovenop. Dan niet alleen twee elpees en 54 singles, maar ook gaan we voorbij de 500 in die aflevering. De rust zal even wederkeren want van september tot en met december zijn het vervolgens slechts honderd in totaal...

dinsdag 19 juli 2016

Classic Week Spot: Jean Knight



De Blauwe Bak-collectie omvat 1020 singles in totaal, de gospel niet meegerekend. 1020 is het maximum, iedere keer als een nieuwe single wordt toegevoegd, gaat er eentje terug naar de 'algemene' bakken. Eén aanwinst voor de koffers betekent dan dat een single uit de koffers naar de reserve-Blauwe Bak gaat en dat eentje uit de desbetreffene bak naar de jaren zestig of zeventig gaat. Het is al jaren een wens om deze 1020 singles eens allemaal te draaien, maar ja... tijd. Zaterdag ben ik heel ambitieus begonnen en kijk nu alweer uit naar dit weekend. Ik heb zaterdag 56 singles weten te behandelen, dus reken zelf maar uit? Intussen kan daar een extra titel bij komen of juist eentje minder doordat de bakken voortdurend veranderen. Mark gaat me deze week een nieuw pakketje sturen en ik weet op dit moment maar drie titels te herinneren. Gaat een leuke verrassing worden! Komend weekend begin ik in het jaar 1994 en hoop een eind op weg naar 1997 te gaan. De Week Spot zit waarschijnlijk in het eerste uur van 'Do The 45', het is namelijk één van de singles die ik indertijd heb gekocht. Een weekend dat steeds verder weg lijkt, maar dat ik nimmer zal vergeten. De Classic Week Spot is voor Jean Knight en haar onstervelijke 'Mr. Big Stuff' (1971).

Vrijdag 19 augustus 1994. 's Ochtends fiets ik naar Sneek om mijn omgedraaid kruisje in het oor te laten zetten en gelukkig weet ik het verborgen te houden als ik in Jutrijp de lunch geniet. Dan kan ik beginnen met het optuigen van de Solex. Nee, er hoeft niet veel mee want ik ga dit weekend 'kamperen' in de openbare legertent. Later die middag rij ik naar Tuk waar ik nét eentje teveel zal drinken waardoor ik bij binnenkomst op het terrein van het Dicky Woodstock Festival in de greppel beland. 'Gerrit Solex' is vanaf dat moment een begrip op de Baarse Vrijstaat en we zijn nog geen halve minuut op het terrein. De volgende ochtend heb ik een nieuw fotorolletje nodig en fiets Steenwijk binnen. Tegenover de fotozaak zit een antiquariaat met een handvol singles. Vanuit daar word ik naar De Gouden Kikker gestuurd. Daar koop ik nóg meer singles waaronder de Classic Week Spot. 'Nothern Soul' heeft de vorige eigenaar op het label gekalkt en ik denk aanvankelijk dat het de naam van de drive-in show is geweest. De kennismaking met het Woodstock-festival. Ik zal daarna nog tien edities bijwonen met een passe-partout. Vorige week had ik héél even ontzettend veel zin in de vrijdag van dit jaar, het concert van Status Quo, maar zie ervan af. De periode van feesttenten heb ik lange tijd geleden afgesloten.

Haar paspoort vermeldt de naam Jean Caliste en haar geboortedatum is 26 januari 1943. De kerk komt niet aan bod in de biografie. Het begint voor Knight als ze klaar is met school. Ze krijgt een residentie in Laura's Place en trekt al snel de aandacht van verschillende bands die haar willen begeleiden. Dan verschijnt Huey Meaux ten tonele. Die heeft haar demo gehoord met een opname van 'Stop Doggin' Me Around', het liedje van Jackie Wilson. Meaux heeft op dat moment de Jet Star- en Tribe-labels en Jean mag een aantal singles opnemen voor deze maatschappijen. Voordat ze dit doet, verandert ze eerst haar achternaam. Caliste blijkt lastig uit te spreken en dus kiest ze voor Knight. De singles verkopen echter mondjesmaat. Omdat er toch brood op de plank moet komen, gaat Jean na verloop van tijd werken in de kantine van een universiteit. Daar had het verhaal roemloos kunnen eindigen met de kleine kans dat een obscure jaren zestig-single zou zijn opgepikt in de Northern Soul, maar gelukkig ligt er iets beters in het verschiet voor Jean Knight.

In 1970 wil componist Ralph Williams demo's opnemen van zijn recente liedjes en hij herinnert zich de plaatjes van Jean Knight. Knight neemt vrijaf op de universiteit en reist naar de Malaco-studio in Jackson, Mississippi om een aantal opnames te maken met Williams. Tijdens deze sessies komt ook 'Mr. Big Stuff' voorbij. Met name het laatste nummer wordt uitgevent naar verschillende maatschappijen maar wordt overal afgewezen. Dan is het 1971 en wordt het typische Malaco-geluid opeens bekend doordat King Floyd een hit scoort met 'Groove Me'. Stax is opeens bereid om 'Mr. Big Stuff' uit te brengen en de rest is geschiedenis. In 1971 bereikt de single een tweede plek op de Billboard Hot 100 en staat bovenaan de R&B-lijsten. Er wordt haastig een elpee uitgebracht en Knight heeft nog twee hits na 'Mr. Big Stuff'. Toch krijgt Knight ruzie met haar producent en dit resulteert in een breuk met Stax. De overige platenmaatschappijen staan dan niet meer te trappelen.

In 1975 krijgt 'Mr. Big Stuff' een opleving als het in Engeland opnieuw wordt uitgebracht. Pye is een jaar eerder begonnen met 'Pye Disco Demand', een serie van oude 'onbekende' opnames welke precies passen in de Northern Soul en disco-bewegingen. Knight is daar vanwege de laatste connectie, het is té funky voor de Northern Soul. Ook in Nederland woont de Engelse persing een paar weken in de Tipparade. Dat is vast dankzij de ondersteuning van Ferry Maat gebeurd? Jean zal in de jaren tachtig nog een paar hits hebben waarvan 'My Toot-Toot' zelfs een hit wordt in Zuid-Afrika. De laatste jaren doet ze vooral aan revival-feesten waar ze vaak in gezelschap is van Gloria Gaynor.

Ik ben inmiddels toe aan mijn tweede exemplaar van 'Mr. Big Stuff'. Als ik omstreeks 2008 de eerste Blauwe Bak samenstel, zit Knight ook meteen in de selectie. Het heeft al eens in de reserve-Blauwe Bak gestaan, maar mag inmiddels weer in de koffer verblijven. De verschuiving in de soul-interesse maakt namelijk dat 'Mr. Big Stuff' weer helemaal in het plaatje past.

maandag 18 juli 2016

Wis en waarachtig tachtig?



En nog steeds twijfel ik... Het moeten méér zijn geweest dan tachtig kilometers, maar dan opnieuw... vanmiddag deed de kilometerteller weer ouderwets zijn best en noteerde de juiste afstand voor Uffelte-Meppel vice versa. Laat het dan ook maar kloppen. Zaterdagavond laat kijk ik op de Buienradar en zie dan opeens de mooie temperaturen staan. Ook de redelijk forse westenwind, maar dat boeit me niet met de Pioneer. We gaan fietsen! Niet de wereld uit en evenmin een afstand die ik twee dagen later nog in mijn knieën voel. Maar waar naartoe? Dan herinner ik me de zondagmiddag dat ik de Drents-Friese Wold-route heb gedaan. Even voorbij Zorgvlied (blijkt nogal een stukje...) kruis ik opeens een andere route. Die zou ik nog wel eens willen doen. Het blijkt de Veenwoud-route te zijn. Ik laat eerst door de Fietsersbond de route naar Zorgvlied uitstippelen en alleen dit zou al twintig kilometer zijn. Met de Veenwoud-route erbij en met het idee dat ik in Fochteloo ben geweest, maakt dat ik het eerder schat op negentig kilometer totaal. De teller blijft echter steken bij tachtig.

Zorgvlied wordt lange tijd niet op de paddestoelen aangegeven waardoor ik na Wapse maar de Drents-Friese Woud-route op ga. Zo komen we er immers ook wel. Bovendien is het een fraaie route, dwars door de bossen en over het Doldersummer Veld. Vlak voor Doldersum acht ik de tijd rijp voor koffie en natuurlijk hoort daar appelgebak met slagroom bij! Even na Zorgvlied weet ik het weer: De Veenwoud en de Drents-Friese Wold gaan een tijdje parallel met elkaar op. Nadat ik de grote weg ben overgestoken, scheiden ze elkaars' wegen. De Drents-Friese Wold gaat rechtsaf de bossen in, de NAP achterna, en de Veenwoud-route wil me linksaf hebben. Na een flink stuk langs de Compagnonsvaart kom ik aan de rand van Oosterwolde, maar hoef Goddank niet door dat troosteloze dorp. Ik ga rechtsaf en de ANWB brengt me naar het immer prachtige Fochteloo. Okay, het dorp zélf is niets bijzonders hoewel ik het jammer vind dat ik niet langs de oudste boerderij van het dorp kom. De route wil me naar de Fochteloër Venen hebben en daar kan ik alleen maar mee instemmen.

De week van Pinksteren in 2010: Op dinsdagmorgen stap ik bepakt en bezakt op de fiets voor de NAP-route vanaf Havelterberg tot aan Nieuweschans. De route loopt op dat moment nog anders dan in de huidige situatie. Misschien dat de routemakers hebben meegekeken, want ik ga de heenweg vanuit Steenwijk over Kallenkote en langs de kazerne. Daar gaat de NAP op dit moment ook langs. Eerder ging die door Havelte en over Nijeveen. Nu mist het Havelte, scheert langs de rand van Steenwijk en passeert het schilderachtige Onna. Na Appelscha is het allemaal 'nieuw' voor mij en val met de neus in de boter. De route brengt me op de Fochteloër Venen. Ik heb vaak erover gehoord, maar heb geen voorstelling bij het gebied. Het blijkt een woestijn van wilde natuur en... rust! Ik zou het bijna het mooiste stuk van de noordelijke NAP willen noemen en, vooruit, ik doe het ook: De Fochteloër Venen ís het mooiste stuk van de noordelijke NAP! Uitgestrekt als de Hoge Veluwe, maar dan vlak. In het bos tussen Ravenswoud en de Fochteloër Venen woedt enige tijd later een brand, maar gelukkig kan veel worden bewaard. De foto is in dat bos genomen.

Nu fiets ik de Fochteloër Venen 'anders' binnen. Verder heb ik me altijd beperkt tot de NAP. Het laatste stuk is ook gelijk aan de NAP en ik fiets achter twee kampeerders die ongetwijfeld pas aan de route zijn begonnen. Om ze in het bos een 'voorsprong' te geven, parkeer ik de Pioneer en maak deze foto. De NAP gaat vanuit het bos met een omweg naar Appelscha, de Veenwoud stuurt je rechtstreeks. Helemaal geen verkeerde route! Vanaf Appelscha gaat deze weer parallel met de Drents-Friese Woud alleen pas ik voor het laatste stuk. Ik hoef immers niet persé te eindigen in Zorgvlied, maar kan net zo goed de Drents-Friese Woud volgen tot Diever en vanuit daar naar huis. In Diever trakteer ik mezelf op een softijsje en ben rond een uur of half acht weer in Uffelte. Tachtig kilometer volgens de teller. Mijn knieën zeggen dat de teller gelijk heeft, want ik heb geen centje pijn gehad...

Gele Bak Top 100: 41-50



Ik probeer werk zoveel mogelijk te scheiden van Soul-xotica, maar omdat ik gisteren de inleiding heb afgesloten met het werk: Ik ben morgen vrij. Zoals gewoonlijk op dinsdag, maar ik ben in de war met volgende week. Mijn baas weet dat ik gerust eens op een dinsdag overdag wil werken, zo lang als ik maar op tijd thuis ben voor mijn radioshow. Hij deed even moeilijk toen ik over volgende week dinsdag begon, maar heeft het inmiddels genoteerd als een vrije dag: Volgende week viert moeder haar verjaardag en daar wil ik bij zijn, dus zelfs 'Tuesday Night Music Club' wordt waargenomen door een collega. Het lijkt erop alsof ik donderdag ga bezorgen in Meppel en dat is wel iets om naar uit te kijken: Ik begon net een beetje wegwijs te worden in de desbetreffende wijk. Voor Soul-xotica betekent de vrije dinsdag dat ik nu dubbel kan gaan publiceren. Ik weet nog niet helemaal zeker wat ik straks ga doen, maar eerst het zesde deel van de Gele Bak Top 100 met vandaag de nummers 50 tot en met 41.

50. Feel So High-Des'ree (UK, Sony S2 657689 7, 1991)
Ook in dit deel van de Top 100 geen verwarrende feiten vanaf 45cat. Omdat ik vrijdagavond al de nummers 76 tot en met 51 had opgezocht voor 'The Vinyl Countdown' en pas zaterdagmiddag besloot het roer om te gooien, heb ik me gisteren kunnen bedienen van de informatie op de single-labels. Zojuist ben ik met het lijstje naar zolder gegaan en heb opnieuw de tien singles bijeengezocht. Wel zó gemakkelijk. Als ik tijdens mijn verblijf eens voor vakantie naar Nederland kom, spits ik altijd mijn oren als ik een radio hoor. Het schijnt 'belangrijk' te zijn om een plaat te horen welke ook een hit is (geweest) in Engeland. Zo hoor ik eveneens 'Life' van Des'ree. Zojuist even opgezocht: Het is de zomer van 1998 en nu weet ik het ook weer. Ik wacht op 'heit' in de stationsrestauratie van Heerenveen. De Top 40 laat zien dat de single nog maar net aan zijn opmars is begonnen in Nederland, terwijl het in Engeland al over het hoogtepunt is. Wat je vaker ziet als een artiest na lange tijd weer een grote hit heeft, gebeurt ook in Engeland. De oude hits worden meer frequent gedraaid. Zo voelt 'Feel So High' even oud als 'Life' voor mij, want ik heb het in 1991 helemaal gemist.

49. Suburbia-Pet Shop Boys (EEG, Parlophone 1A 006-20 1463 7, 1986)
Ik heb het een paar weken geleden geschreven: EMI is in 1982 de eerste die 'made in EEC' gaat gebruiken op de labels terwijl de singles zeer duidelijk in Duitsland zijn geperst en vaak zelfs een Duits catalogus-nummer hebben. Dat geldt ook voor deze van Pet Shop Boys. 1A 006 is de code voor EMI-singles uit Duitsland, zoals 5C 006 voor Nederland is. Toch 'mag' Duitsland opeens niet meer op de labels en is het vervangen door dit vage 'EEC'. Als ik op de middelbare school wordt gevraagd naar mijn favoriete band van dat moment, geef ik Pet Shop Boys als antwoord en wordt uitgelachen. Toch hoef ik me anno 2016 helemaal niet meer te schamen voor die keuze want wat klinken de platen dertig jaar later nog steeds lekker. Er missen nog altijd een paar titels en dus verwacht ik nog wel uitbreiding van de verzameling.

48. Lost In France-Bonnie Tyler (UK, RCA Victor RCA 2734, 1977)
,,That's Rod Stewart in drag", zegt de vader van een radio-collega als Bonnie Tyler in 1978 optreedt voor de televisie. Geen slechte observatie want Tyler had zomaar het zusje van Rod kunnen zijn. Ik heb eens begrepen dat Tyler een operatie aan de stembanden zou hebben gehad waardoor haar 'zuivere' stem zou zijn veranderd in dit hese geluid. Ze dacht even dat haar weinig succesvolle carrière aan diggelen lag, maar het tegendeel zou het geval zijn. 'Lost In France' is een single waar ik geruime tijd naar heb gezocht en ben erg in mijn nopjes met deze Engelse persing.

47. Amigo-Black Slate (NL, Mercury 6059 328, 1980)
Het is een jaar geleden als wij, presentators van Wolfman Radio, toegang krijgen tot een 'preview' van de nieuwste Specialized-cd. Het thema voor 2015 is The Clash en de artiesten op de cd doen dus covers van die band. Eén van de meest spraakmakende vertolkingen is 'Should I Stay Or Should I Go' door Black Slate. Je kan een cover op twee manieren doen: Of je probeert zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven of je maakt er iets 'eigen' van. Black Slate maakt het nummer eigen en het resultaat is verbluffend. Dat brengt ook 'Amigo' terug in het vizier. Ik ben het plaatje schaamteloos vergeten, maar het brengt opeens allemaal herinneringen van 1980 te boven. Plots scheur ik weer met 'Moto' om het huis terwijl dit uit het zolderraam van mijn oudste broer klinkt.

46. Mrs. Vandebilt-Paul McCartney & Wings (NL, Apple 5C 006-05529, 1973)
'Ho. Hey-ho'. Ik weet dat ik het móet kennen, maar ik kan geen vinger erop leggen. Het herinnert eveneens aan mijn jeugdtijd en ik denk dat dit wel gaat kloppen. Het is dan de zomer van 1999 en ik logeer bij een vriend in Spijkenisse. Na een fietstocht zitten we bij hem op het balkon terwijl Arrow Classic Rock deze plaat draait. Ik durf hem niet te vragen wie het is, maar hij had vast het antwoord geweten? Het is pas anderhalf jaar later als ik aan 'De Monstertocht' begin dat ik opnieuw naar Arrow Classic Rock luister. Dan 'ontdek' ik de titel en blijkt dat ik de plaat reeds jaren in huis heb'. De elpee 'Band On The Run' in dat geval. Maar ja... elpees doen niet echt mee in mijn collectie en dus heb ik hem sindskort écht: Als single! En deze staat op 46 in deze Top 100.

45. Please Don't Make Me Cry-UB40 (Duitsland, Virgin 105 895-100, 1983)
Hoewel 'Red Red Wine' al een flinke hit is geweest, reken ik de video van 'Please Don't Make Me Cry' als mijn persoonlijke kennismaking met UB40. Deze maakt indruk op de kleine Gerrit en doet dat ruim dertig jaar later nog steeds. Nummer 45 en de laagst genoteerde UB40-single hoewel ze niet allemaal de Top 100 hebben bereikt. We komen de groep nog een paar keer tegen in de volgende twee weekeinden.

44. Baba O'Riley-The Who (NL, Polydor 2121 069, 1971)
Bij sommige platen is dit het tegenovergestelde van nummer 46. Ik heb 'Baba O'Riley' sinds jaar en dag op de elpee 'Who's Next' en als ik hem wil draaien, komt hij meestal van die elpee met dat lange intro. De single is dan leuk voor de heb.

43. Games People Play-Joe South (UK, Capitol CL 15579, 1968)
Hoe lang kun je zonder een plaat leven zonder dat je het in de gaten hebt? Joe South bewijst dat het met veertig jaar in- en uitademen prima gaat, maar dat het een stuk aangenamer is geworden sinds dat deze in de jaren zestig-bak staat. De puntgave Engelse persing is dan alleen maar mooi meegenomen!

42. Hang On To Your Love-Sade (NL, Epic EPCA 4942, 1984)
Jarenlang haal ik mijn neus op voor het werk van Sade en ach... er is niks mis mee om zo nu en dan wat schaamrood op de kaken te krijgen. Doordat ik teveel blijf denken aan 'Smooth Operator' zou ik bijna vergeten dat Sade een paar erg prettige popsongs heeft gemaakt waarvan 'Hang On To Your Love' zo'n schitterend voorbeeld is.

41. To Be With You Again-Level 42 (Duitsland, Polydor 885 694-7, 1987)
Tot slot weer een plaat die aansluit bij nummer 46. In Engeland koop ik mijn eerste exemplaar van 'Running In The Family' en draai deze letterlijk helemaal stuk. Ik heb inmiddels mijn tweede exemplaar. Toch trekken singles mij veel meer en kan deze 'To Be With You Again' niet weigeren als die voor 50 cent op mijn pad komt. Hoe vaak ik hem ook heb gehoord in 1999, deze plaat blijft bloedmooi en mag dus op nummer 1 voor mij. Op veertig na...