Gemiddeld 2019

Ik zou het iedereen kunnen aanraden: Doe eens een psychologisch zelfonderzoek. Hoewel, het neemt flink wat tijd in beslag en de uitslag is niet altijd even geruststellend. Ik bezoek van oktober 2010 tot en met maart 2011 een psychologe die het interessant vindt om het uit te zoeken en dus alle tijd vrij maakt voor dit project. De vraag is: ,,Wie ben ik en wat is er mis met mij?". Zoals gezegd kan ik niet veel met de eventuele uitkomst, het is niet meer dan een loze kreet, maar het proces laat me een aantal dingen zien van mezelf die me tot dan toe nog niet zijn opgevallen. Eentje daarvan is dat ik erg weinig pieken en dalen ken in mijn gevoelens. Overwinningen worden nauwelijks gevierd en tragische momenten kan ik compleet relativeren waardoor een vrijwel horizontale lijn ontstaat. Ik heb geprobeerd om daar aan te werken in de afgelopen jaren met wisselend resultaat. Nu zit ik dan in de vroege uren van 2020 de afscheidsbrief aan 2019 te schrijven en ik ben reeds tot dezelfde conclusie gekomen met dit jaar. Weinig échte hoogtepunten maar ook weinig dieptepunten. Gewoon een heel gemiddeld jaar waarover menigeen niet zal klagen maar dat iets té kleurloos is voor mijn beleving. Heet is als een goed geasfalteerde ruilverkavelingsweg door een nagenoeg vlakke polder. De foto is in de buurt van Drouwen en gemaakt op de dinsdag van de vakantie.

Materialisme heeft een negatieve klank. ,,Ik ben totaal niet materialistisch", roep ik wel eens in het verleden maar dat is pertinent onjuist. Kijk naar de 'Singles round-up'-afleveringen van dit jaar en je ziet dat het alleen maar meer, meer en meer is. Bovendien moet ik erkennen dat de Pioneer in 2016 voor een aangename twist in mijn leven heeft gezorgd. Het jaar begint redelijk goed als de ligfiets nog goed rijdt. Als duidelijk wordt dat het echt een grondige restauratie nodig heeft, zakt het enthousiasme voor 2019 in. De fietstochten zijn niet meer memorabel. Ik ga zelden vanuit het werk nog een blokje om en, hoewel ik ondersteuning heb, voel ik me minder relaxt dan wanneer ik op de ligfiets de afstand doe. Natuurlijk zijn er wel kleine momenten maar waar de kleine momenten van 2017 op oudejaarsdag groots bleken te zijn, daar blijft het op deze dag allemaal een beetje aan de magere kant. Eén ding is duidelijk: De Pioneer moet snel weer de weg op en ik moet weer gaan genieten van mooie fietstochten op de zondag. Dat is het enige voornemen en meteen ook nog een materiële!

Vanaf de vakantie voelt het als één groot afscheid. Eerst hoor ik dat de radiobaas stopt met het station. Hoewel ik heb betaald voor nóg een jaar weet ik nog niet hoe de nieuwe club zich gaat ontwikkelen. Dan kondigt een collega van de post plotseling aan dat ze weg gaat. Ik heb jaren met haar op de maandagmiddag gewerkt en het maakt dat ik, op zijn minst, de lol van het sorteren ben kwijtgeraakt. Verder speelt er iets in de familie dat ik niet aan mijn blog ga toe vertrouwen en bovendien trek ik het lot van de wereld teveel aan. Ja, het enige medicijn is om de Pioneer weer in de benen te krijgen en weer zin te geven aan de dagelijkse beslommeringen. Daar ga ik na het weekend meteen mee aan de slag! Laten we van 2020 weer een meer afwisselend jaar maken met hoogtepunten om nog lang van na te genieten. Ik wens al mijn volgers, vrienden en toevallige passanten het allerbeste toe voor 2020!

Eindstreep: 2019

Allereerst de statistieken van de maand december. Nog een keertje tellen en dan zie ik één aanwinst. Eentje voor de Blauwe Bak, nul voor de gele bakken en totaal één single. Toch hebben we deze maand geen 'Singles round-up' gehad? Dat klopt, die krijgen jullie vanavond als bonus bij dit bericht. Ik heb besloten in januari af te rekenen bij Mark zodat deze platen voor 2020 in de boeken kunnen gaan. Verder heb ik vanavond zitten rekenen met de lijsten platen die ik heb gekocht/gekregen in 2019 en wellicht ga ik daar nog een top elf uit samenstellen (van de nummer 1-noteringen uit de oorspronkelijke Eindstreep-berichten). Maar eerst de kortste 'Singles round-up' uit de geschiedenis van Soul-xotica. December 2019 kent namelijk slechts één nieuwe aanwinst.

* Edith Moreno- Get Ready For The Judgement Day (UK, Savoy/Honest Jon's Records, 2019)
Savoy is één van de meest vooraanstaande gospel-labels in de muziekgeschiedenis. Vooral in de jaren vijftig en zestig levert Savoy tientallen platen af die tegenwoordig in trek zijn bij verzamelaars als bijvoorbeeld Moby en Brian Eno. Savoy gaat echter stug door in de jaren zeventig en tachtig en deze periode is vrij onderbelicht gebleven. Het komende jaar staan een aantal verzamelboxen van Savoy-albums op de stapel bij Honest Jon's Records en het trapt af met deze hagelnieuwe en gelimiteerde single. Ik hoef maar twintig seconden van de clip van Edith Moreno te horen voordat ik weet dat ik de plaat in de gospelkoffer wil hebben. Savoy heeft in 1983 plannen om het nummer op single uit te brengen en laat zelfs een volgnummer open in de catalogus. Toch zal het nooit zover komen. Wel bemachtigt mijn goede vriend Greg Belson een demo van het nummer en hij besluit het te delen met de rest van de wereld. 'Get Ready For The Judgement Day' is een live-opname met publiek en daar moet ik doorgaans niet veel van hebben. Ach, een beetje vroeg 'faden' en het scheelt niet alles. 'Judgement Day' heeft voor mij hetzelfde gevoel als Leomia Boyd's 'Higher In Jesus Love'. De laatste is alleen uitgebracht op een elpee waar ik mezelf nog eens op moest trakteren. Op de keerzijde staat 'He Gave It To Me' van The Helen Hollins Singers en het lijkt erop dat dit de favoriete kant gaat worden. Het is iets meer rechttoe rechtaan jaren tachtig-disco met een opwekkende tekst. Het plaatje moet nog groeien maar ik had niet lang om een besluit te nemen. Ik verwacht dat deze onuitgebrachte opname van Edith Moreno gelijk over de toonbank gaat als oliebollen op oudejaarsdag en de vraagprijs is nu nog billijk.

Geen eindstreep van december omdat dit maar één single is. December is een rustige maand alsook april en september. In deze maanden reken ik af bij Mark en kom verder niet toe aan plaatjes kopen. Dankzij Albert en Baz is mei de koploper met 134 singles en juni met 86 singles. November komt als derde met 73 singles in totaal. Alles bij elkaar opgeteld kom ik op 486 singles. De gele bak wint eens voor de variatie: 208 tegenover 185 voor de Blauwe Bak en 93 dubbele singles. Dankzij de Blauwe Bak zijn de jaren zeventig-singles het meest gewild. Jaren negentig-singles gaan automatisch in de jaren tachtig-bak en zo zou ik 22 meer hebben dan de jaren zestig. Als ik de 54 singles uit de jaren negentig aftrek van de 141 dan is de jaren zestig tweede in de lijst. In maart, april, september en december heb ik geen aanvullingen op de gele bak. Alleen in mei, juni, juli en oktober heb ik platen uit de jaren negentig bij de aankopen zitten. Meer statistieken kan ik niet halen uit het lijstje. Aan een top tien of iets dergelijks heb ik eigenlijk ook geen behoefte en dus zie ik jullie morgenavond voor het laatste bericht van 2019.

Diagonaal zeven maanden

In eerste instantie meen ik het nog wel te kunnen redden met alleen een nieuwe kettingbuis, maar dan opnieuw: De tandwielen zitten er ook alweer tienduizend kilometer op en het ketting is ook aan slijtage onderhevig. Het is niet geheel een verrassing als ik een paar weken later ontdek bij de fietsenmaker dat er nog veel meer moet gebeuren aan de Pioneer. Eerst is het wachten op het vakantiegeld en daar mist meteen een hap uit vanwege iets anders. Dan geduld uitoefenen voor een teruggaaf van de belastingen maar daarvoor koop ik nog niet eens een trapper. In het begin van de pech laat ik me geregeld ophalen van huis of ga met de bus. Ik zal nog eenmaal een maandag wagen om op en neer te gaan met de Pioneer maar iedere kilometer is spannend! In mei wordt het bedrijf aangenaam verrast door de komst van een extra elektrische fiets. Op de vrijdag na Hemelvaart stel ik voor de fiets mee te nemen zodat ik zaterdagochtend niet opgehaald hoef te worden. Vanaf dat moment heb ik de elektrische fiets in 'mijn bezit'. De fietservaring is echter minder dan de Pioneer of een 'gewone' fiets. In de vakantie laat ik het ding op de zaak staan en is deze restauratiebehoeftig. Na de vakantie maak ik nog een paar weken gebruik van de gereviseerde fiets en trap twee weken op een 'gewone' fiets. Tenslotte kan ik een reserve-fiets uit Steenwijk lenen. Toch verlang ik weer naar de ligfiets. Dat is een fietservaring die zijn weerga niet kent. In 2020 dus weer horizontaal zeven letters?

Het eerste weekeinde dat ik een elektrische fiets heb, is het ontzettend warm. Ik heb als opdracht gekregen om Havelte te bezorgen en dat zijn drie brieven. Ik kan 's middags dus heerlijk toeren en dat doe ik over Dwingeloo en Ruinen. Op Pinkstermaandag wil ik wel eens zien hoever de batterij me gaat brengen. Dat gaat naar Appelscha en in de buurt van Smilde heb ik nog maar één blokje over. Daar probeer ik zo zuinig mogelijk mee te doen en zoek een uitspanning met een laadpaal. Die vind ik in Oranje alleen laad ik 'economic' en dat is niet slim. Dat levert immers een extra blokje op na een half uur en dat schiet niet op. Er is in deze maanden ook nog een zondagmiddag dat ik naar het Dwingelerveld ga met de elektrische fiets. Het feit dat ik op zaterdag werk, maakt echter dat ik meestal uitgeblust ben op zondag en dat van fietsen weinig terecht komt. Voor mijn werk maak ik genoeg kilometers, al dan niet ondersteund. Zo breng ik een paar weken lang post rond in Nijeveen (met buitengebieden) en in Havelte. Ik kan niet alles op de accu doen en vaak fiets ik van Nijeveen naar Havelte om nog wat batterijkracht over te houden voor de uithoeken in Havelte. Na de vakantie is ook Havelte weer van het bezorggebied gehaald en dat vind ik zelf erg spijtig.

Op de camping in Sleen huur ik weer de Puch en verzoen me ditmaal met het zadel. Ik merk echter toch een verschil: In 2017 was ik alleen maar de Pioneer gewend en zat me dus stuk op het zadel van de Puch. Nu ben ik gewend aan de houten plank op de elektrische fiets en is de zadelpijn beduidend minder. Van de fietsdagen heb ik de beste herinnering aan de maandag. Zondag is de terugweg vanuit Duitsland afzien en dinsdag is het gewoon té warm. Maandag heb ik voortdurend zijwind en dat houdt het koel. Op 13 oktober maak ik een 'ommetje door de achtertuin' en dat is wanneer ik mijn vaste 'bezorgfiets' mee heb voor het pendelverkeer. Dan wordt een collega in Steenwijk plots ziek en mag ik haar elektrische fiets gebruiken. Dat is tot op heden mijn dagelijkse vervoer. Daarmee heb ik alweer verschillende tochten gemaakt naar Steenwijk, meestal voor een boodschapje of de platenbeurs. Op een zondagmiddag maak ik een rondje over Wapserveen en kom daarmee in een hevige regenbui terecht. De accu is bijna leeg en dat heb ik nodig voor de koplamp. Het is dus best spannend tot Uffelte maar we redden het nét. De écht memorabele fietstochten zijn op één hand te tellen. Volgend jaar beter!

Morgen één plaatje in de 'Singles round-up' en dan vervolgens de 'Eindstreep' maken voor 2019.

Verticaal negen maanden

Er zijn van die dingen die je nog wel eens zou willen vragen aan een overledene. Hoewel we vanuit huis gelovig zijn, is het allemaal niet té streng hoewel in de tuin werken op zondag uit den boze is. Nee, zondag is puur voor ontspanning. Vader kan na kerkbezoek de hele dag in de stoel zitten buiten een 'rondje om de buurt'. Het gebeurt echter ook geregeld dat we naar het bos gaan te wandelen. We moeten dan eerst met de auto naar het bos van Rijs of Oudemirdum. Als kind ga je niet naast je ouders lopen maar het liefst zo ver mogelijk vooruit. Ik zou anno 2019 wel eens willen weten of 'heit' echt tot rust kwam in het bos en hoe hij dit heeft ervaren. Gingen de gesprekken met moeder door of was hij juist heel erg stil en absorbeerde de rust en de geur van de natuur? Ik zou zoiets graag willen weten nu ik meer en meer ontdek dat ik een bosmens ben en dat ik uren door het bos kan wandelen zonder een woord te zeggen. Ik ga doorgaans niet voor de 'kleine eindjes'. Zowel lopend als fietsend moet er een prestatie worden verricht. Toch kan ik tegenwoordig enorm genieten van een klein bochtje om. Door afwezigheid van de Pioneer heb ik méér gelopen dan anders en dus sta ik vanavond graag even stil bij een dertiental wandelingen.

De eerste moet ergens in januari zijn. Ik ben, geloof ik, herstellende van een griepje als ik op een zonnige dinsdagmiddag naar Havelte loop voor boodschapjes. Terug ga ik met de bus en dat is iets dat ik vaker heb gedaan en ook dit jaar verscheidene malen zal doen. Soms heb ik de koptelefoon op en andere keren geniet ik van de rust om me heen. In januari draag ik wel muziek met me mee en dat helpt me door de koude winterse buien. Op de laatste dag van maart heb ik geen muziek nodig. Ik maak dan een klein ommetje door Uffelte. Paasmaandag maak ik een royale wandeling door de bossen naar Havelte. Onderweg schiet ik de foto boven dit verhaal. Terug wordt nog uitgebreider dan de heenweg en ik ben best een beetje moe als ik thuis ben. Een week later vier ik mijn verjaardag met een grote wandeling.

Donderdag 23 mei staat me ook nog helder voor de geest. Het is de dag van de Europese verkiezingen en vandaar dat ik zo gemakkelijk de datum kan opzoeken. Ik ben met de bus op en neer naar het werk. In Havelte heb ik opeens zin om een stukje te lopen en dat wordt een stukje herhaling van de route van Paasmaandag. Een paadje waar ik bijna dagelijks parallel aan fiets maar dat me tot dan toe nog nooit is opgevallen. De muziek op de hoofdtelefoon draagt bij aan de soundtrack. Op dinsdag 28 mei ga ik lopend naar Havelte voor boodschappen en, vooruit, ik kan ook wel terug. Alleen wil ik nu een beetje alternatief lopen en verdwaal bijna in het bos waar ik slechts een paar kilometer vandaan woon. Ik ben nét op tijd terug om de radioshow te doen. Op een woensdagavond in juli loop ik een blokje door de stromende regen. Dat heb ik onlangs nog gememoreerd bij het verhaaltje over Smokey Robinson's 'Who's Sad' dat één van de 'ontdekkingen' is van dit rondje.

De vakantie wordt afgetrapt met een wandeling naar Dwingeloo. Ik wil terug met de bus maar deze komt niet opdagen. Met zware boodschappentas loop ik dan naar Wittelte en dat levert me een dagkaartje op. Op vrijdagavond 23 augustus loop ik naar Havelte en wil met de bus terug. Omdat ik de volgende morgen naar Sleen wil gaan, schiet me bij de bushalte te binnen dat ik nog geld moet pinnen. Ik heb een dilemma: Als ik nu ga pinnen, mis ik de bus. Dat doe ik dan maar en loop verder naar huis met tas met boodschappen. Op de laatste dag van augustus maak ik tenslotte een prachtige wandeling naar Diever en ook weer helemaal terug. Op het Holtingerveld ontdek ik dat het onweer vroeger komt dan gepland en moet me even haasten om voor de bui in Uffelte te zijn.

In de afgelopen maanden zijn het vooral kleine rondjes in en om Uffelte. Het is inmiddels ook traditie dat ik op tweede kerstdag een wandeling maak als ik in Jutrijp ben. Dat neemt slechts een uur en een kwartier ditmaal. Dan zou ik de strandwandelingen bijna vergeten. In juni samen met Albert van Katwijk naar Noordwijk. In september met W. van Noordwijk naar Katwijk en plots wordt het voornemen om door te gaan tot Wassenaar afgekapt. Een paar weken geleden hebben we samen gewandeld in Utrecht. Ik ben vast heel wat tripjes naar Havelte en rondjes om het dorp vergeten, maar de wandelingen springen dit jaar er extra uit. Morgen gaan we diagonaal: Zes maanden op een 'gewone' fiets, al dan niet elektrisch aangedreven.

Horizontaal vier maanden

Soul-xotica is ooit in het leven geroepen als vehikel om korte verhaaltjes te schrijven over favoriete singles. Dat begint met bakken platen die ik heb gebruikt voor nieuwjaarsdag 2010. Hoewel ik tegenwoordig meteen na een show de singles weer terug plaats waar ze horen (hoewel ik zondag 'Are Friends Electric' van Tubeway Army van 1979 uit de jaren tachtig-bak heb gevist), blijven de singles in 2010 nog staan in dezelfde bakken tot het volgende optreden. Platen die ik dan nieuw koop komen praktisch niet ter sprake en muzikaal probeer ik niet teveel af te wijken van het patroon van de kroegoptredens. Als je naar Soul-xotica van negen jaar later kijkt, zie je dat het meestal over twee dingen gaat: Muziek of fietsen. En ja, ik vind het leuk om eens of tweemaal per week over mijn schouder te kijken na een jaar uit een grijs (zelfde kleur als mijn baardje als ik een week weer niet heb geschoren) verleden. Om de fietsverhalen gemakkelijk terug te vinden, ben ik vorig jaar al begonen met 'Horizontaal zeven letters'. Horizontaal omdat dit van toepassing is op de ligfiets. 'Verticaal vijf letters' is daar bij gekomen en sinds dit jaar ook 'Diagonaal zeven letters'. Goed beschouwd heb ik dit jaar drie disciplines in het actief zijn gedurende 2019 en ik ga ieder apart behandelen. Vanavond de eerste vier maanden van het jaar in ruststand.

De Pioneer wordt over een paar weken weer klaargestoomd voor de volgende 20.000 kilometer. De reden waarom het zo lang duurt, heeft te maken met de hoeveelheid onderdelen en werk. Ik moet erkennen dat na drie jaar intensief gebruik en de bijbehorende kilometers de verschillende onderdelen flink aan vervanging toe zijn en dat ik wellicht beter in één keer alles kan doen. De maanden zonder de ligfiets hebben me immers ook iets geleerd. Een jaar geleden en daarvoor gebeurde het regelmatig dat ik wakker werd met mijn benen in een kronkel en dat dan een kuitspier in een onnatuurlijke houding was gesprongen. Daar heb ik beduidend minder last van nu ik weer horizontaal/diagonaal zit op de fiets. De les die ik hiervan heb geleerd: Niet té vaak in een zware versnelling fietsen. Dat was het laatste anderhalf jaar (sinds de naaf stuk ging) vrijwel onmogelijk. Ik moest wel zwaar fietsen om vooruit te komen. Dat wil ik nu dus weer herstellen. Een beetje pijn heb ik graag over voor het ligplezier maar de verkrampte kuitspier is een onaangename manier van wakker worden.

Zondag 27 januari
Gelukkig blijven we dit jaar vrijwel bespaard van winterse taferelen. Ik lijk steeds het geluk te hebben dat er bijvoorbeeld op vrijdag sneeuw ligt. Ik kan dan eenvoudig met de bus naar het werk en 's avonds met mijn collega uit Diever mee rijden. Op zaterdag is de dooi ingevallen en zijn de wegen weer schoon. Zo begint mijn ligfietsavontuur van 2019 op deze zondagmiddag 27. Het is op een bepaald ogenblik weer droog en dan heb ik wel even zin om een rondje te maken. Ik ben de dag ervoor op het werk gewezen op een vermeend 'fietspaadje' vanaf de Ezingerweg richting Koedijkslanden. Dat blijkt echter een zeer modderig natuurpaadje te zijn voor wandelaars. Laarzen zijn aanbevolen maar de schoenen houden mijn voeten desondanks droog. Alleen zijn die wel bruin van de drek om nog maar te zwijgen over de wielen van de Pioneer. Ik ga 'dwalen' gewoon om te kijken waar ik uit kom. In Rogat begint het te schemeren en dan zet ik koers naar Ruinerwold en Havelte.

Zondag 17 februari
Het is bijzonder aangenaam weer voor de tijd van het jaar. Op de bijbehorende foto zie ik dat ik mijn dikkere zomerjack aan heb. Dat kan voor het merendeel van de middag maar hoe dichter ik bij Uffelte kom hoe frisser het wordt. Ditmaal gun ik mezelf een tochtje door het Drents-Friese Wold tussen Diever en Hoogersmilde. Het is grotendeels gesneden koek en toch zie ik iedere keer weer nieuwe dingen. Het is een omgeving waar ik slechts een paar maal per jaar kom. Ik beloof mezelf die middag koffie en appelgebak en op een gegeven moment zou ik zelfs wel een ijsje lusten. Het wordt uiteindelijk een warme hap in een cafetaria in Dwingeloo. Het is nog vrij vroeg in het seizoen voor de horeca hoewel het weer anders aan voelt.

Dinsdag 2 april
Ik besef me een paar weken later pas dat ik best veel geluk heb gehad. Ik ben ver van huis geweest terwijl ik wel in de gaten heb dat er scheurtjes komen in de kettingbuis. Volgens mij ligt het tijdens deze tocht al voor een gedeelte open, maar ach... zolang het blijft functioneren? De voorspelling van de Buienradar heeft mijn fietstocht voor een groot deel bepaald. Eerst zoveel mogelijk het zuidoosten in en terug op het niveau van Hoogeveen weer het westen in. Ik zou daarmee de verwachte buien moeten omzeilen en heb dan bovendien de meest gunstige wind. De tocht 'groeit' aldoor. Het is leuk om weer eens door Zuidwolde en Drogteropslagen te komen. Dan vervolgens voorbij Dedemsvaart en dat is een stuk dat ik niet ken. Door Slagharen en dan gaat het al snel op naar Hardenberg. Daar heb ik heimwee naar Duitsland en kijk even in Laar. Dan via Coevorden weer Nederland in en ik word even héél ambitieus. Sleen wordt niet gehaald en ik ga naar Hoogeveen. Even voor Hoogeveen heb ik het helemaal gehad. Ik fiets op mijn tandvlees naar Ruinen en ga daar zitten voor een maaltijdje. Daar knap ik van op! Ik heb het nagenoeg droog gehouden als ik vanuit Ruinen zie dat een gigantische bui boven Ansen hangt. Ik zal er toch maar doorheen moeten! Ik plak achter deze dag ook meteen de woensdagavond aan. Dan fiets ik naar Dwingeloo naar de winkel en door de bossen terug. Het is een bescheiden coda op een onvergetelijke dag!

Zondag 7 april
En toch steekt het me dat ik dinsdag niet in Sleen ben geweest. Ik stap op de fiets en ga richting Dwingeloo. Het ketting klinkt erg droog en ik smeer de nodige olie erop maar het begin van de tocht is niet bepaald vlekkeloos. Ik doe feitelijk opnieuw de tocht die ik vorig jaar heb gedaan naar de camping toe. Pas op het laatst ga ik afwisselen. Het weerzien met Sleen is als vanouds. Het kale stuk naar Hoogeveen valt me wederom zwaar maar ik blijf stug doorfietsen! Tussen Ruinen en Ansen verspringt de kilometerteller naar de 20.000. Het zal buiten het werk om de laatste lange toeristische tocht zijn op de Pioneer. Van dit jaar natuurlijk!

Zaterdag 20 april
Stille Zaterdag volgens de bijbel. Het is stralend mooi weer en ik ben blij dat ik snel klaar ben met de bezorging. Ik heb onderweg al bedacht waar ik langs wil fietsen: Over Ruinerwold en Ruinen. Ergens een paar broodjes kopen en dan vanavond picknick op de hei. Zoiets. Ook voor de Paasdagen ziet het weer eruit alsof ik veel fietskilometers ga maken. Ik rij de Pioneer achteruit het pand uit. Ik wil weg fietsen en merk dan dat het trappen niet wil en het ketting eraf glijdt. Dan zie ik dat de ketting door de buis is heen gezakt. Met plastic handschoenen van het tankstation de ketting er weer op gelegd maar het gat is een stuk groter geworden. Dankzij de buurman van het postbedrijf krijg ik hoop tiewraps om de boel vast te zetten. Zo fiets ik naar Uffelte en zal de fiets nog eenmaal inzetten voor Meppel en terug. Dan wordt het risico me te groot en blijft de Pioneer in de schuur wachten op restauratie. Dat lijkt even te gaan gebeuren als de fietsenmaker in Havelte heeft aangeboden de nieuwe kettingbuis aan te brengen. Als die het ketting en de tandwielen ziet, weigert deze het karwei. Het is tijd voor een volledige renovatie! Daarmee eindigt na vier maanden mijn ligplezier en moet ik me eerst vermaken met de benenwagen en later met de e-bike. Daarover morgen en zondag meer!

De foto is overigens genomen op 2 april bij de brug over de Vecht bij Hardenberg.

Blauwe Bak Top 100: top 10

Het hangt er nog een beetje vanaf of mijn radiocollega daadwerkelijk een show gaat doen op zondagavond. Ik zou daar vrijdag meer over moeten weten. Gezien hij de afgelopen weken niet is komen opdagen, durf ik het hierbij wel aan te kondigen: Zaterdagavond om tien uur en zondagavond om negen uur doe ik de volledige Top 100 op de radio. Vijftig platen nemen grif vier uren in beslag (met aankondigingen en dergelijke) en dus hoop ik maar dat de zondagavond tot mijn beschikking is. In het uiterste geval zou ik de bovenste vijftig nog kunnen doen op de eerste zaterdag van 2020. Ik hou jullie op de hoogte! Dan ga ik nu verder met de top tien zodat ik morgen meteen na de uitzending kan gaan slapen. Nogmaals: Ik wens iedereen fijne kerstdagen toe en ik zie jullie vrijdag terug op Soul-xotica.

10. I Bet You Can’t Love Me One Time-Bill Spoon (US, Hense Forth Music Co. L.A. 3010 B1, 1990)
De hoogst genoteerde 12"-single is feitelijk ook de plaat op dat formaat die voor de hernieuwde interesse heeft gezorgd. Mark adverteert deze plaat en ik raak binnen drie luisterbeurten helemaal verslingerd aan dit nummer. Even snel huiswerk doen, leert me dat dit de enige mogelijkheid is om het op vinyl te krijgen en dus moeten we het gewoon doen. De rest van de EP is daarentegen niet echt mijn kop thee maar 'Bet' heeft dan ook een eeuwigheidswaarde. Het nummer krijgt nog extra betekenis voor mij als ik het op de avond vóór de vakantie hoor. Die wandeltocht komen we nog eens tegen voor oud en nieuw.

9. I Can’t Help It-The Moments (US, Stang 5020 A, 1971)
Dit is e enige single in de top tien welke geen Week Spot is geweest. Ik heb even snel gezocht in het archief maar, nee, The Moments heeft nog geen Week Spot gehad. Idee voor de eerste Week Spot van het nieuwe jaar?

8. I Can’t Control My Emotions-Wendy Alleyne (Barbados, Spouge Beat A, 1974)
Sinds ik de top 100 heb samengesteld, staan de singles samen in een bak welke ik zo min mogelijk aanraak. Zo kan het gebeuren dat ik afgelopen week Wendy weer eens heb gedraaid en dat dit de eerste keer in een maand is. Het gevoel dat de plaat me geeft, rechtvaardigt deze achtste plek in de top 100.

7. You’ll Never Know-Hi Gloss (NL, Rams Horn RMS 1026 A, 1981)
Het is komende zondag een jaar geleden dat ik op de radio de 'Summer Spirit Of 1981' heb gedaan. De nummer 1 in de lijst is 'Ghost Town' van The Specials en verder is het eveneens een fraaie lijst. Het zijn voornamelijk de medleys (Stars On 45 en dergelijke) die maken dat ik in eerste instantie niet toe kom aan de lijst. In deze top veertig staat ook dit plaatje van Hi Gloss dat ik helemaal ben vergeten. Het is de kennismaking van de avond en meteen ga ik min of meer op zoek naar de single. Dat kost niet veel moeite want in januari vind ik deze bij de Meppeler kringloopwinkel.

6. Never Leave Me Lonely-Combo Juveniles (Suriname, Uncle US 741004 A, 1974)
En daar hebben we dan de Week Spot van deze week. Ook een halve dag later heb ik niet extra informatie gevonden over Godwin Gram(m)s en dit gezelschap.

5. In Love Forever-The Whispers (US, Soultrain SB-10430 A, 1975)
De komende dagen mag ik conclusies gaan trekken over dit voorbije jaar. Hoewel de vakantie in mijn beleving niet zo goed is geslaagd als vorige jaren, vormt het ieder jaar weer een soort van hoogtepunt. Dit plaatje van The Whispers draagt bij aan het vakanitegevoel.

4. Fool-Al Matthews (UK, CBS S CBS 3429 A, 1975)
Maar als we het dan toch over dé zomerplaat hebben? Dan kunnen we niet om Al Matthews heen. Ik hoor de plaat in een Facebook-groep en Mark leest dat ik geïnteresseerd ben in een exemplaar. Zo komt eerst de Engelse binnen. Op de eerste dag van de vakantie in Sleen ga ik naar Emmen voor singles en daar kom ik de Nederlandse met fotohoes tegen. Het nummer speelt op een gegeven ogenblik van alle kanten tijdens de vakantie.

3. Sweetheart Things-Ruby Winters (US, Diamond D-269 B, 1969)
De gedoodverfde nummer 1 van dit jaar, maar net als bij Gwen Owens van vorig jaar moet de plaat twee plekken afstaan aan nummers die blijven groeien gedurende het jaar.

2. Baby You Sure Know How To Get To Me-Bessie Banks (UK, Contempo CS.2070 A, 1975)
Groeien staat synoniem aan Bessie Banks. Ik koop de single in een opwelling en bij de eerste beluistering ben ik niet helemaal zeker. Dan gaat de plaat langzaam groeien totdat ik werkelijk verslaafd ben aan dit deuntje. Het speelt ook heerlijk in je hoofd als je post gaat bezorgen.

1. I’ll Always Have You There-Doug Gibbs (US, Oak OR-108 B, 1972)
Op de eerste plek hoort echter een 'anthem' te staan en dat is deze van Doug Gibbs. 'When music fills the air with feeling, I always have you there', heeft voor mij de inhoud van een psalm gegeven. De plaat speelt al het hele jaar voor mij maar krijgt een extra lading als Wolfman heeft besloten te stoppen met WOlfman Radio en ik mijn hoofd erover breek om te stoppen met het station of verder te gaan met een (té grote) club mede-eigenaren. Ik verzoen me uiteindelijk met het laatste waardoor ik op zijn minst weer een jaar vooruit kan.

Blauwe Bak Top 100: 11-20

Geen last van de fanfare in het nabijgelegen park en toch weer op tijd wakker op de ochtend van eerste kerstdag. Uffelte heeft beduidend minder tradities dan Steenwijk en dat terwijl het dorp ouder is. Het lijkt Uffelter traditie te zijn om ook op eerste kerstdag het 'kallum an' te doen. Ik lig inmiddels weer goed op schema. Straks even scheren en ook nog maar even douchen. Ik schrijf dit bericht even 'live' en kan dat ook in porties doen als ik wil. Verder wil ik rond het middaguur nog even een rondje lopen en onder andere het paard een kerstgroet brengen. Op de middag word ik door de familie opgepikt en kan ik vanavond aanschuiven bij mijn zus en morgen bij mijn moeder. Donderdagavond ben ik echter weer thuis want ik doe gewoon 'Afterglow' en zal vrijdagmiddag moeten bezorgen. Nu dan eerst de nummers twintig tot en met elf uit de Blauwe Bak Top 100.

20. Your Turn To Cry-Betty Lavette (UK, Atlantic K 10299 A, 1973)
Hoe voelt het om geraakt te worden door een plaat? Dat is lastig onder woorden te brengen. Het is niet dat het iedere dag bij mij gebeurt. Natuurlijk hoor ik iedere dag platen waarvan ik denk van 'goh, die is leuk' maar platen die me raken, zijn een stuk zeldzamer. Zo'n plaat zet voor mij de tijd even stil en op dat moment kent de wereld voor mij geen problemen of iets van een dergelijke aard. De muziek overstemt dan alles. Ik laat alles wat ik in mijn handen heb meteen vallen en kan niets anders doen dan zitten en luisteren. Het zou vast nog eens een fraaie radioshow opleveren als ik een lijst zou maken. 'Your Turn To Cry' is een plaat waarbij dit gebeurt. Mark adverteert de single op een zekere dag en ik ben fors te laat. Het enige exemplaar vliegt binnen een paar minuten 'de winkel' uit en meteen zijn er drie die een reservering plaatsen voor 'any spares'. Tot mijn grote verrassing stopt Mark afgelopen zomer de Engelse persing bij in een pakket. Op Youtube staat, behalve het origineel, ook een opname van Betty van omstreeks 2008 en het is een lust om haar dit nummer te zien zingen. Recht uit de ziel.

19. Only Be True To Me-J.P. Robinson (US, Alston 4570 A, 1968)
Ik heb keuze uit bijna tweehonderd titels voor de Blauwe Bak Top 100. Met name de 'soul packs' maken dat er sprake is van een 'overkill' in de eerste maanden van het jaar en J.P. Robinson kan daarover mee praten. Met een interesse voor Carib- en southern soul moet deze plaat meteen vanaf het begin een 'hit' zijn, maar het moet eerst op de 'Vakantiemix' staan voordat het bij me aanslaat. Sindsdien is het niet meer weg te denken uit mijn leven.

18. Queen Of My Soul-Average White Band (UK, Atlantic K 10825 A, 1976)
Gedurende het jaar tekent zich altijd een favoriet af voor de eerste plek in de Blauwe Bak Top 100, maar als ik eind november ga zitten voor de klus is het altijd weer een verrassing waar dat plaatje eindigt. Dit jaar heb ik weer een 'anthem' op nummer 1 welke ik nimmer op die plek had gedacht. Een plaatje dat erg veel met deze nummer 18 overeen heeft maar dat zien jullie morgen (of wellicht nog vandaag als het zó vlot gaat?) wel. Een plaatje van de recente platenbeurs in Steenwijk. Ik heb overigens begrepen dat in maart de volgende aflevering is. Wat als ik deze plaat nu eens een half jaar eerder was tegengekomen? Toch is er hoop voor Average White Band voor volgend jaar want in mijn volgende bestelling bij Mark zit een Engelse 'Atlantic Avenue'. 'Queen Of My Soul' moet het nu met een achttiende plek doen.

17. Fragile, Handle With Care-Sam Dees (Jamaica, Atlantic 45-3287 A, 1975)
Als ik alles van tevoren had geweten? Ik heb eigenlijk in gedachten om de Pioneer te 'restaureren' van mijn vakantiegeld maar als dat binnen komt, heb ik een appeltje te schillen met de woningstichting waardoor het meeste geld alweer verdwenen is. Vervolgens reken ik op een teruggaaf van de belastingdienst maar ook dat wil maar niet komen. Sam Dees koop ik van een restant vakantiegeld waarvoor ik de fiets niet kan herstellen. Als ik het achteraf had geweten, zou ik de fiets toch meteen hebben laten repareren en deze single uitgesteld. Aan de andere kant: Dit is een 'big want' en nu heb ik hem dan toch maar mooi binnen voor relatief weinig. Het lijkt alsof mijn Ebay-maat ze allemaal kwijt is op het moment en het is een leuke handel voor hem geweest. Hij is blijkbaar tegen een voorraadje Jamaicaanse persingen van de single aan gelopen en, hoewel deze ook al aan de prijs is, is dit doorgaans de meest betaalbare manier om deze Modern Soul-klassieker in de koffers te krijgen.

16. He’s My Man-Supremes (NL, Tamla Motown 5C 006-96777 A, 1975)
Het is bijna een jaar geleden dat ik het eerste exemplaar koop in de '5-4-3-2-1' van Mark. Dat is dan de Amerikaanse persing. Het plaatje is een beetje krom getrokken maar klinkt daarentegen nog wel goed. Twee maanden later vind ik dan echter de Nederlandse met fotohoes in Dwingeloo voor niet veel meer dan de kromme Amerikaanse. Ik kom het nummer voor het eerst tegen in een Northern Soul-groep op Facebook waar een typische 'snob' toegeeft dat hij ook wel eens 'rommel' koopt. Hij bedoelt daarmee deze single van The Supremes. Het is de tijd dat ik nog 'Floorfillers' doe en de plaat zit later die avond in de show. Sinds een paar jaar heb ik een fascinatie voor The Supremes uit de periode na het vertrek van Diana Ross en dus past deze helemaal in de collectie.

15. Angel Man-Walter Bee (US, Robot R-101 A, 1974, re: 1977)
Zie daar: Ik heb inmiddels begrepen dat het styreen met de rode labels de tweede oplage is van de plaat. 'Nothing but the original' gaat niet op bij deze plaat want ook de tweede persing is vrij zeldzaam en gewild. Het is niet vreemd om te zien waarom dat het geval is. Het kost veel moeite om het styreen goed te houden en ik hoor de plaat dan ook het vaakst als onderdeel van de 'Vakantiemix'.

14. Love’s Calling-Zingara (US, Wheel WH 5001 A, 1980)
Een eerste zoektocht op 45cat brengt me op het spoor van een hele andere Zingara. Er is in de jaren zeventig een band met deze naam uit het Drentse Coevorden.Nee, gelukkig wordt 'Love's Calling' niet in hun discografie genoemd. Wellicht had dit plaatje meer kunnen betekenen als de naam van James Ingram duidelijker op het label had gestaan. De Amerikaanse Zingara is een studioproject met wisselende bezettingen en zangers en zangeressen. Ingram's bijdrage aan 'Love's Calling' is daarvan veruit de meest memorabele.

13. Together We Stand-Westmoreland Co. (US, Vanessa 5124-24 B, 1975)
,,Wij houden van oranje om sain daden en sain roem". Tje, ik heb iets met oranje. Vooral als het de basiskleur is van een platenlabel en voor de rest weinig aan de hand is op het papier buiten standaard lettertype om. Dan zitten we in dezelfde hoek als The Soul Cop en dat gevoel bekruipt me ook als ik de a-kant hoor van deze Westmoreland Co.-single. Ik ben vlug bereid maar als de plaat arriveert, ontdek ik al snel de sweet soul van 'Together We Stand'. Dat is de uiteindelijke favoriet gebleken.

12. She Don’t Ever Lose Her Groove-Latimore (US, Glades 1733 B, 1976)
Omdat ik Mark in augustus niet in één keer kan betalen, worden mijn reserveringen opgesplitst in verschillende leveringen. Als ik me niet vergis heeft Latimore daardoor vier maanden in het vat gezeten. De plaat komt me helemaal niet bekend voor als die binnenkomt totdat ik de b-kant op zet. Oooo jaaaaa! Latimore's sensuele stem komt het beste tot uitdrukking in de langzamere nummers. 'She Don't Ever Lose Her Groove' heeft daarentegen een lekkere 'luie' groove en past wat mij betreft in de hoek van Leroy Hutson. Wat betreft Latimore heb ik nog wel wat ruimte over in mijn koffers!

11. Hung Up On You-Billy Butler & Infinity (US, Pride PR 1026 A, 1973)
Je weet dat je in de buurt bent van de top tien als dit stukje magie voor het voetlicht treedt. En dat klopt helemaal want straks ga ik meteen bezig aan de top tien.

Week Spot: Combo Juveniles

Het is traditie dat de hoogst genoteerde plaat in de Blauwe Bak Top 100 (en welke nog geen Week Spot is geweest) automatisch de Week Spot is in de laatste week van het jaar. Ik kan alvast verklappen dat de top vijf bestaat uit platen die de Week Spot zijn geweest. Dan blijft nu nog maar één plaat over die niet Week Spot is geweest hoewel de groep al wel eens in de schijnwerpers heeft gestaan. Daarvan weet ik niet zeker of het een Week Spot is geweest en ik ben op dit moment ook té haastig om dat te controleren. De nummer zes is een Week Spot voor een artiest en groep die nog niet aan bod zijn geweest en dat heeft een reden. Ook de reden waarom deze Week Spot beduidend korter is dan andere afleveringen. De Week Spot is voor 'Never Leave Me Lonely' van Combo Juveniles uit 1974.

Ik tref de single bij mijn eerste bezoek aan de platenwinkel in Dwingeloo. De vraagprijs is fors in vergelijking met enkele andere singles in de partij en toch wekt het mijn belangstelling. Ik heb een single van Names & Faces op het Uncle-label en de huidige interesse voor Carib-soul moet ik de gok wagen voor vier euro. Uiteindelijk krijg ik nog een fraaie korting vanwege de afname en eenmaal thuis ben ik de prijs alweer vergeten. De plaat is niet zomaar ongedocumenteerd! Ik heb hem zelf toegevoegd aan 45cat maar verder is bitter weinig bekend over deze specifieke plaat van Combo Juveniles. Als ik ga zoeken op de naam van de zanger schiet het nog steeds niet echt op. Op het label van de Week Spot wordt hij Godwin Gramms genoemd. ,,Bedoelt u misschien Godwin Grams?", bemoeit Google zich ermee. Als ik dat accepteer kom ik dichtbij huis uit. Op het Youtube-kanaal van singlehoesjes.nl staat 'Ivette My Love' van Godwin Grams. Ik ben ook al een spelling tegengekomen als Goldwin Grams en hij heeft in de loop der jaren met meerdere groepen gewerkt. Het Uncle-label is afkomstig uit Suriname en automatisch denk je dan aan een Surinaamse zanger. Heeft een Surinamer het recht om een loflied te zingen over Aruba? Godwin zingt dit namelijk op Youtube.

Hoewel 'Stir It Up' van Names & Faces nog aan het groeien is, sluit ik 'Never Leave Me Lonely' meteen in mijn hart. Het is de fraaie begeleiding met orgel en trompet in combinatie met Godwin's prachtige stem. Dit past helemaal in de spouge-hobby. Ik betaal doorgaans geen wereldprijzen voor platen op het Uncle-label maar het is voor mij de vier euro dubbel en dwars waard geweest. De plaat is zo slecht gedocumenteerd dat die nog wel eens zeldzamer kan zijn dan dat ik eerst in de gaten heb. Wat de reden van de eigenaar is geweest, zullen we nooit weten. Zelfs 'Love Really Changed Me' van Spooky Tooth in de Nederlandse fotohoes is nog goedkoper en om nog maar te zwijgen van 'Break Out' van Mitch Ryder & The Detroit Wheels. Ik ben nog niet toe gekomen aan het schrijven van de berichten van de top twintig en weet niet of ik daar tijd voor ga vinden. In het uiterste geval krijgen jullie donderdag en vrijdag de top twintig. Zaterdagavond trap ik om tien uur af met de Top 100 en de onderste vijftig op Wolfman Radio. Jullie zijn uiteraard van harte welkom!

Rest mij nu nog jullie allemaal een fijne kerst toe te wensen en tot donderdag of vrijdag!

Blauwe Bak Veteranen deel 21

Dit gaat de laatste aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' worden voor 2019, maar... ik ga stug door in 2020. De serie vervangt momenteel even 'Raddraaien' en, wie weet, misschien begin ik ooit weer eens met een nieuwe serie. Het komt erg mooi uit. Ik begin deel 22 met de singles uit september 2011 en dat voelt achteraf gezien als de start van het échte werk. We bevinden ons vanavond in de maanden mei, juni en juli 2011. Er zit een flink gat tussen de vorige aflevering (september 2010) en de start van dit 21e deel (mei 2011) en dat zijn roerige tijden. In de winter van 2010/2011 koop ik erg weinig singles en leg ik me meer toe op de nieuwe elpees. Bovendien is er nog een tijdelijke hobby met kleding wat ook het nodige kost. De soul staat gewoon even op een laag pitje in deze maanden. Halverwege maart begint het gekonkel op het werk en is lange tijd niet duidelijk wie me hoort uit te betalen, met als gevolg dat ik een paar maanden erg krap bij kas zit. De kleine meevallers in de maanden mei, juni en juli worden dan ook omgezet in singles waaronder de nodige soul. In september is het daarentegen pas echt feest. In 2011 hebben we nog geen 'Singles round-up' maar breng ik jullie in korte berichten wel op de hoogte van de aankopen. Vanavond doe ik dat nog eens dunnetjes over!

Het verhaal begint op 14 mei 2011. Het is een zaterdagmiddag en ik heb op een vreemde manier zin in een fietstochtje langs kringloopwinkels. Ik raak laat op pad en ben uiteindelijk té laat voor Ruinerwold. Wel pak ik de kringloopwinkel aan de Hugo De Grootstraat in Meppel mee. Dat heeft dan een hele interessante partij jaren zestig-singles maar ik heb op dat moment erg weinig geld te besteden. Ik moet dus even selectief zijn maar zal de volgende woensdag terug komen om flink boodschappen te doen.

154. Memphis Soul Stew-King Curtis (Duitsland, Atlantic, 1967)
Hoezo een klassieker? Ik heb het nummer al jaren lang op verzamelelpees staan nadat ik het, volgens mij, de eerste keer heb gehoord bij Henk Westbroek. Ik krijg niet genoeg van het kijkje in de keuken van de Memphis Sound en ingenieus het allemaal in elkaar steekt. Helaas heeft de single vast betere tijden gekend want hij is niet vlekkeloos. Daar staat dan ook een vraagprijs van vijftig cent tegenover. Het staat praktisch vanaf het begin in de reserve-Blauwe Bak en dat is wel het hoogst haalbare voor de plaat.

Het zijn warrige weken. De onzekerheid over de financiële toekomst breekt me flink op en maakt dat ik in de nacht van dinsdag op woensdag niet kan slapen terwijl ik doodop ben. Ik heb echter iets begrepen. Doordat mijn oude contract is beëindigd zou ik deze week mijn voorlopige vakantiegeld ontvangen. Dat geeft de burger moed. Tja en wat doe je als je niet kan slapen, geld in het vooruitzicht hebt en het redelijk mooi weer is? Dan stap je op de fiets als 'Alternatief voor schaapjes tellen' om te refereren aan de titel van het bericht van die dag. De eerste stop is de kringloopwinkel in Rouveen.

155. You Got To Be The One-Chi Lites (NL, Brunswick, 1974)
156. You're Not Getting Older-Instant Funk (US, Salsoul, 1980)
The Chi-Lites ken ik als 'You're The One' omdat het abusievelijk onder deze titel in het 'Hitdossier' staat. Hoewel het anno 2011 niet helemaal is wat ik zoek op het gebied van de soul gaat het plaatje toch heel snel groeien bij mij. Het is de laatste van de jaren zeventig-singles van The Chi-Lites welke lange tijd in de koffer staat. Sinds de toevoeging van 'Love Is Gone' is het verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak hoewel de betere 'You Don't Have To Go' wel weer in de koffer staat en 'Too Good To Be Forgotten' daar vast ook bij komt. Met de komst van de derde koffer mag 'You Got To Be The One' vast weer terug! Instant Funk staat daarentegen al jaren in de koffers. Dat is vooral nadat ik heb gelezen dat Salsoul-platen erg populair zijn geweest in The Casino, dé ultieme Northern Soul-club in Wigan. En met de huidige interesse past het steeds beter en dus mag deze nog wel even op zijn plek blijven staan.

De fietstocht gaat ook nog langs beide kringloopwinkels in Meppel voor méér singles en wat kleding. Het beloofde geld is dus wel binnen gekomen en ik 'vier' dat als eerste in Meppel met een uitsmijter! De zaterdag daarop is het wederom mooi weer en nu heb ik weer een fietstocht in gedachten: Ik wil eens naar de grote kringloopwinkel in Hoogeveen waar ik zoveel over heb gehoord. Het kost me nog enige moeite om het te vinden maar dan kan het feest beginnen. Oorspronkelijk gaan méér platen van deze dag in de Blauwe Bak maar in 2019 zijn er slechts een handjevol over.

157. I Want You Around Me-Euson (NL, CBS, 1968, re: 1974)
158. I Want To Go Back There Again-Thelma Houston (US, Mowest, 1971)
159. Doctor Doctor-The Intruders (US, Gamble, 1970)
160. You Got Your Finger In My Eye-Willie Parker (NL, President, 1968)
161. 7 Days Too Long-Chuck Wood (Frankrijk, Roulette, 1967, re: 1975)
Van de bovenstaande singles zitten Thelma Houston, Willie Parker en Chuck Wood nog altijd in de koffers. De opname van Euson is oorspronkelijk in 1968 uitgebracht als J.B. Euson & Stax en deze single ziet het levenslicht als Euson op de top van zijn succes is. Wel met omgedraaide kanten maar 'I Want You Around Me' is in 2011 het meest aantrekkelijk voor de Blauwe Bak. Het is vier jaar nadat Chris Clark 'I Want To Go Back There Again' op single heeft uitgebracht en dus is het geheel legaal voor Thelma om het in 1971 dunnetjes over te doen. Beter dan het origineel? Ik denk van wel! The Intruders is gaan groeien tijdens een lan-party in De Buze (kan het nog meer 2011?) en heeft lange tijd in de koffers gestaan. Chuck Wood staat volgens het papieren overzicht in de reserve-Blauwe Bak maar voor de foto moet ik zoeken in de koffers. Daar hoort die trouwens ook te staan. Het is de b-kant van 'Footsee' van Wigan's Chosen Few, een erg 'fout' Northern novelty-hitje uit 1975. Chuck Wood is later actief als J.R. Bailey waarvan ik 'After Hours' in de koffers heb staan.

Correctie: Hoogeveen is een week later dan dat ik eerst dacht. Hier ga ik op 28 mei 2011 naar toe. Onderweg naar huis begint de trapinrichting erg luidruchtig te worden en laat harde knallen horen. In Havelte valt uiteindelijk het ketting in tweeën. Ik moet nodig nog naar de winkel en moet daar in een half uur zijn. De Marathon Tyros wordt zo opeens een soort van Flintstone-wagen en ik werk mezelf flink in het zweet. Ik haal nét de winkel en dat is de bedoeling. Ik heb dan al belangstelling getoond voor de fiets van vader. Echter, door problemen met zijn heup heeft hij een kleine wielmaat en volgens mij ook een damesmodel. Dan ontstaat het plan om de fiets te verkopen zodat ik van de opbrengst de Marathon kan opknappen. De fietsenmaker weigert echter de fiets onder handen te nemen. Hij is helemaal 'op'. Zoals ik al eerder heb geschreven: In de eerste maanden van 2011 blik ik terug op de 'Monstertocht' en ben na het schrijven 'helemaal klaar' met de ervaring. Het maakt dat ik in juni wél afscheid kan nemen van de fiets die me heeft vergezeld tijdens de tocht. Het zal een paar weken duren eer ik weer een 'nieuwe' fiets tot mijn beschikking heb en zo zit er een week later, 4 juni 2011, niets anders op dan met de bus naar een kringloopzaak te gaan. De keuze valt op 'Het Goed' in Emmeloord.

162. Don't Let Him Take Your Love From Me-The Four Tops (NL, Tamla Motown, 1970)
163. Rain-Dorothy Morrison (NL, Elektra, 1970)
164. I've Got The Need-Spooky & Sue (NL, Negram, 1975)
The Four Tops staat al jaren in de reserve-Blauwe Bak. Ik kom er maar niet aan toe om hem eens in een show te stoppen. Dorothy Morrison krijgt pas een plekje in de reserve-Blauwe Bak na de aanschaf van 'I Can't Go Without You' in 2014. Ik weet in 2011 nog niet van de cultstatus van 'I've Got The Need' in de Northern Soul als ik meteen beoordeel dat dit een plaatje is dat in de koffers thuis hoort. Daar staat het nog steeds.

165. You Gave Me Something-Fantastic Four (US, Ric-Tic, 1967)
166. Comin' Home Baby-Casey & His Group (NL, Polydor, 1971)
167. Take Me In Your Arms And Love Me-Gladys Knight & The Pips (NL, Tamla Motown, 1967)
168. Everlasting Love-Robert Knight (UK, Monument, 1968, re: 1979)
Op 18 juni 2011 hebben we een forummeeting in Zutphen en daarbij tref ik opnieuw Albert. Hij heeft 'live' voor mij een plaatje uitgezocht op een platenbeurs. Hij belt me en leest de titels voor in de bak en bij Fantastic Four op Ric-Tic roep ik 'bingo!'. De dag na de verjaardag van mijn moeder reis ik over Leeuwarden terug naar Steenwijk. Daar koop ik de overige vier singles. Casey staat in de Ere-Blauwe Bak en de rest in de reserve. Een dag later ga ik naar Leiden om met dezelfde Albert een legendarische radio-uitzending te doen voor de lokale omroep. De rest van het weekend breng ik door met W. en ga op zondagmiddag platen scoren bij Plato in Leiden. Dat levert echter geen Blauwe Bak-singles op. Eind augustus komt dan toch eindelijk licht aan de horizon. De instanties zijn er over uit wie wat gaat betalen en ik krijg met terugwerkende kracht alle geld dat ik sinds maart heb moeten ontberen. Dat brengt me als eerste een nieuwe fiets en in september een soort van vinyl-vakantie. Daar vervolg ik over twee weken.

Met genegenheid terugblikken: Het ge-Vecht van 2013

De Pioneer gaat in januari definitief in de steigers. Desondanks heeft 2019 nog wel een paar mooie fietstochten opgeleverd, met of zonder de Pioneer, en volgende week ga ik fietsen én lopen door 2019. De foto is op 2 april van dit jaar genomen even buiten Laar, vlak over de grens bij Gramsbergen. Het eerste stuk van de Duitse Vechtetal-route. Ik heb de tocht bij wijze van vakantie in 2009 al afgelegd hoewel ik de eerste twee dagen zonder kaart fiets en blindelings vertrouw op de bordjes. Als je daarvan eentje mist? Het eerste Duitse deel is daardoor een rommeltje en op 2 april 2012 fiets ik het eerste stuk compleet. Dan wordt een traditie in gezet: Ieder jaar, op of rond de tweede april, lever ik opnieuw een 'ge-Vecht tegen de drank', ofwel een stuk uit de Vechtdalroute. Hoewel de traditie niet heel lang stand houdt want na 2014 is het afgelopen voor de volgende vijf jaar. In 2013 valt de datum in het paasweekeinde en de komende weken ga ik terugblikken op 'gelukzalige' momenten uit de afgelopen negen jaar die je in alle drukte zomaar kan vergeten. Vanavond gaan we terug naar de 'paasvakantie' van 2013.

Ik woon dn inmiddels ruim een jaar in Nijeveen, maak nog altijd 'pre-records' voor Wolfman Radio en na dit weekend vindt een verandering plaats in mijn werk. Hoewel de werkvoorziening, waar de post op dat moment bij in zit, op Goede Vrijdag vrij heeft, gaat de post altijd door. Zo fiets ik deze vrijdagmiddag naar de zaak. Dat we alles 'voor de laatste keer' doen, is dan nog niet bekend. Uiterst bizar maar waar. Van en naar het werk geniet ik van podcasts die ik heb gemaakt rondom de Blauwe Bak Top 40 van het eerste kwartaal van 2013. Daarop staan een aantal platen die anno 2019 al lang niet meer in de Blauwe Bak staan en die we dus evenmin zullen treffen in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Deze mixen en de aloude 'Northern Soul Jukebox' zijn het muzikaal behang voor mij in 2013. Pas later in het jaar ga ik me weer meer interesseren voor de nieuwe releases en andere hedendaagse muziek.

Hoewel volgens de kalender het voorjaar in het verschiet ligt, gaat de winter van 2012/13 langer door dan we kunnen wensen. Ik herinner me dat ik op Pinkstermaandag zelfs nog de kachel hoger heb gezet omdat ik het met vesten en truien niet warm kon krijgen. De hele warme zomer van 2013 hebben we zonder meer verdiend! Ook in dit Paasweekeinde is het meer winter dan voorjaar. Een schrale wind maakt dat je de winterjas hoog dicht ritst. Vanuit het raam is het zonnetje bedrieglijk maar het wordt nergens echt warm. Ik weet niet helemaal precies meer wanneer ik van plan was om te gaan fietsen. Zal het Paasmaandag zijn geweest? Op zondag ben ik in ieder geval brandhout en probeer ik met man en macht een griepje buiten de deur te houden. Maandag kom ik echter evenmin op gang. Wel fiets ik die middag naar Steenwijk om mijn vriend blij te maken met mijn oude mengpaneel ten behoeve van noise-projecten. Het is de tweedehands Behringer die ik in 2009 in een opwelling heb gekocht en waar 'iets' aan scheelt. Ik krijg het ding niet aan de praat, dat mag duidelijk zijn. 's Avonds fiets ik over de Gasthuisdijk en Kolderveen terug naar Nijeveen. Eén van de meest prominente nummers op de 'Northern Soul Jukebox' in deze tijd is 'The Bottle' van Gil Scott-Heron en ik benoem dit nummer als lijflied voor het 'ge-Vecht van 2013'.

Op derde paasdag is het inmiddels dinsdag en ook deze dag heb ik vrij genomen. Officieel gezien ben ik tot donderdag vrij. Nu slaag ik er wel in om tijdig wakker te worden en ga op de fiets naar Meppel. Dan met de trein naar Oldenzaal want ik wil de Vechtdalroute oppikken waar ik hem in 2012 heb beëindigd. Daarvoor zal ik vanuit Oldenzaal naar Schüttorf moeten fietsen. ,,Waarom doe ik dit?", vraag ik mezelf in 2012 hardop af als ik terug fiets naar Oldenzaal. Volgens de kaartjes zit ik vlak tegen de Nederlandse grens aan maar in de praktijk is dat nog altijd tien kilometer. Ook de heenreis naar Schüttorf valt het me weer zwaar tegen. Ik ben wel toe aan koffie en een broodje als ik in Schüttorf ben en dan...? Hoe ging die gekke route nu ook alweer vanuit Schüttorf? Natuurlijk heb ik het kaartje thuis laten liggen en heb evenmin internet bij de hand. Op het laatst ontdek ik het dan toch maar heb dan alweer een kostbare zestig minuten gespendeerd in Schüttorf. Als ik eenmaal op gang ben, weet ik ook meteen weer waarom ik geen fijne herinneringen heb aan deze etappe. Het zijn kale wegen, sommige erg slecht begaanbaar en pas op het laatst wat licht klimwerk. Op zo'n heuvel zie ik dat er is gebeld vanaf de zaak. Moet dat nou op mijn vrije dag? Ik fiets verder en heb aanvankelijk ambities om de tocht helemaal uit te fietsen. Bij Metelen laat ik deze gedachte varen. Ik neem plaats op het zonovergoten en windstille terras van een bakkerij en trakteer mezelf op 'Kaffee mit Kuchen'. De tocht wordt verder afgeblazen en ik maak koers richting de Nederlandse grens in noordwestelijke richting.

Bij Glanerbrug kom ik Nederland weer binnen. De tussenliggende kilometers zijn vooral parallel geweest aan een snelweg en ik ben per abuis nog in het centrum van Gronau geweest. In Glanerbrug steek ik aan voor een dagplate en dan gaat de telefoon. Het is mijn collega van het werk. Twee dingen: Ten eerste wil Cycloon ons morgen de nieuwe sorteermethodes uitleggen en ten tweede is de vriendin van een andere collega overleden. Ik krijg dus de vraag of ik alstjeblieft woensdag wil werken. Na de maaltijd fiets ik naar het station van Enschede en ga op de trein terug naar Meppel. In Nijeveen zie ik dat Rarenorthernsoul een nieuwe podcast online heeft: Een 'sales show' waarbij alle gedraaide platen te koop zijn. Eén van de eerste nummers is 'Questions' van Pat Stallworth. Het ligt als heruitgave voor vijftig pond bij Rarenorthernsoul. De plaat zal me de komende drie maanden beheksen eer ik een goedkoper exemplaar bemachtig.

Blauwe Bak Top 100: 21-30

Na een welverdiende (?) nacht slaap zit ik nog even te dubben wat te gaan doen. Het weer is beduidend minder ten opzichte van de verwachtingen van gisteren (er trekt vrij veel regen over Uffelte) en dus lokt het me niet echt aan om het bos in te gaan. Ik wil mijn tijd echter wel nuttig besteden en dus zet ik me schrap vor een volgende aflevering van de Blauwe Bak Top 100. Dat houdt me vast weer een uurtje van de straat als ik goed mijn best doe. Ik wil er vandaag nog wel even uit maar waarschijnlijk wordt dat de wandeling langs de vaart. Laat intussen alle nodige regen maar vallen, ik ga door met de nummers 30 tot en met 21 in de Blauwe Bak Top 100.

30. No Other Woman-Jimmy James & The Vagabonds (UK, Pye 7N 45641 B, 1976)
'The treasure is always on the flipside'. Het klopt niet overal want er zijn legio platen te bedenken waar de b-kant een stoplap is. Ook bij Jimmy James kun je er niet helemaal blindelings vanuit gaan. Ik heb bijvoorbeeld zijn single 'Life' in de jaren zeventig-bak staan en daarvan vind ik zowel a- als b-kant vlees noch vis. Sinds wanneer staan de b-kanten van Jimmy James hoog aangeschreven? Dat zal ooit zijn begonnen met een 'cover-up' want 'Now Is The Time' is té algemeen verkrijgbaar voor een grote dj. Toch is het de b-kant, 'Want You So Much', dat sinds een paar jaar aan een opmars bezig is en sommige handelaren durven flinke prijzen te vragen! 'Do The Funky Conga' lijkt me vragen naar de bekende weg maar dat verandert als ik de b-kant hoor. Toegegeven: 'No Other Woman' is geen tweede 'Want You So Much' maar bewijst andermaal dat James ook in de disco-tijd nog mooi en ingetogen kan zingen.

29. Give Me Some Emotion-Webster Lewis (Spanje, 2S Siders 2S004 B, 1979, re: 2006)
Waarom kies je iedere week een Week Spot en waarom moet daar beslist een verhaal bij? Nou, bijvoorbeeld omdat het me op het spoor kan brengen van andere interessante platen. 'Love's Alive' van Coffee is afgelopen zomer bijvoorbeeld de Week Spot en tijdens het schrijven van het bericht word ik opnieuw herinnerd aan de 12"-versie van 'Casanova'. Omdat ik dan juist ben begonnen met het gedogen van 12"-singles besluit ik een goedkoop exemplaar in huis te halen. Het is echter al tijdens het wachten dat niet 'Casanova' de favoriet is maar de keerzijde. Dat is dit 'Give Me Some Emotion' van Webster Lewis. Een sterk staaltje jazzfunkdisco dat erg goed 'past' in de huidige Blauwe Bak maar ik heb me lang verzet tegen een ander formaat dan 7" vinyl.

28. Just Lovin You-Bobby Thomas (US, Big City BC – 4224 A, 1988?)
Als we het dan toch hebben over het actuele geluid van de Blauwe Bak dan is Bobby Thomas een mooi vervolg. Hoewel de single slechts dertig jaar oud is, is het meteen opvallend hoe weinig er bekend is over de plaat. Qua release-datum is het een gok maar het elektronische geluid doet erg 1988 aan. 'The golden era of soul' volgens insiders en op een onafhankelijk platenlabel, dit zijn de duur betaalde collector's items van de toekomst. Ik draag hier graag een steentje in bij.

27. Hallways Of My Mind-The Dells (US, Cadet 5636 B, 1969)
Stereo-opnames zijn niet nieuw in 1969 maar toch duurt het een flinke tijd voordat de volledige platenbiz overstag gaat voor stereo. Dan zijn er ook nog de systemen van de platenmaatschappij zélf. Het 'Cadet Concept 12'-principe is daarvan veruit mijn favoriet. Ik heb het klassieke 'Woman Of The Ghetto' van Marlena Shaw welke volgens hetzelfde principe is opgenomen en deze nummer 27 van The Dells is eenzelfde laken een pak. Bij Cadet is het niet alleen van belang dat de rechts- en links-belangen goed worden bediend. Op iedere kant zijn er nog meerdere 'verdiepingen'. Toch hebben nog veel platenconsumenten platenspelers met mono-elementen in 1969 waardoor een deel van de 'Cadet Concept 12'-singles aan gort zijn gedraaid. Als je dan een maagdelijke 'Hallways' tegenkomt en deze via de koptelefoon gaat beluisteren? Een paradijsje voor de muziekliefhebber! Toch is 'Cadet Concept 12' erg bewerkelijk en daardoor duur en het noodlijdende Chess gooit dit in de vroege jaren zeventig als eerste overboord.

26. Love Never Hurt Nobody-Joe Simon (Duitsland, Polydor 2066 390 B, 1973)
De naam is me al langer bekend maar het is pas sinds dit jaar dat ik me ben gaan verdiepen in het werk van Prince Philip Mitchell. Iemand die te vergelijken is met Sam Dees. Behalve dat Mitchell zelf zanger is, schrijft hij ook nummers voor anderen en allemaal hebben ze zijn stempel. Joe Simon neemt ook gretig aftrek. Deze single zit in juni in de 'legends soul pack' want eigenlijk heb ik de plaat al sinds 2011 of 2012. Het is de b-kant van 'River'. Mark promoot de plaat echter met deze Mitchell-kant welke mij dan totaal onbekend is en dus voelt het aan als een nieuwe aanwinst.

25. Ain’t No Doubt-Street Players (US, Ariola America 7770 B, 1979)
Als je de Top 100-lijsten van de afgelopen jaren naast elkaar legt, kun je de verschuiving zien. Staan er disco-platen in de vroege edities? Ik schat dat het een enkeling zal zijn. In 2019 ligt de nadruk al iets meer op de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig maar er valt daar nog zoveel te ontdekken. Sommige platen hebben hun diensten al bewezen in de meer progressieve kant van de soul-scene en Street Players is daar een voorbeeld van. Er komt zeker meer van dit in 2020!

24. I’m Hunting For Your Love Again-The Swans Of New England (Italië, Cannonball CBLL025, 2019)
De 'beloofde' 12" heb ik nooit ontvangen en die is inmiddels niet meer voorradig. Jammer dan! Verder blijf ik Alberto Zanini en zijn Cannonball een warm hart toe dragen. Niet iedere release valt direct in mijn straatje maar soms is het van het ene op het andere moment 'raak' voor mij. Bij The Swans Of New England voel ik alsof het een tweede 'Higher' van Grace Love is: Een plaat waar je snel bij moet zijn en die nog lang gaat na klinken in de meer progressieve soul. Het begint goed want de single is binnen een maand uitverkocht. Langslapers zullen de plaat na twee jaar op hun zoeklijst zetten en de rest laat zich raden? Cannonball-singles zijn aan de prijs maar brengen op den duur hun gewicht in goud op. Di jaar dus één Cannonball-single in de lijst. Ik sta op de mailing van het platenlabel en wellicht een andere nieuwe plaat volgend jaar?

23. Today I Started Loving You Again-Bettye Swann (US, Atlantic 45-2921 A, 1972)
Voor wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van grote én minder grote soul-artiesten: Ik ben sinds een paar weken verslaafd geraakt aan de Youtube-podcasts van 'The Chancellor Of Soul'. Mike Boone is de naam en hij brengt ons zijn 'Soul Facts'. Hij vertelt het volledige verhaal van de artiesten vanaf de geboorte via de eerste plaatopnames en tot en met het einde. Verwacht geen volledige nummers want daarvoor is het een podcast: Hij laat van iedere plaatkant tien seconden horen. Bettye Swann heeft ook al centraal gestaan in een 'Soul Facts' en dat loopt door tot haar bezoek aan Engeland in 2014. Ik ben zelf nogal wars van de term 'countrysoul' want volgens mij wordt in het diepe zuiden niet bewust een genre opgezocht en ligt het vooral eraan welke sessiemuzikanten beschikbaar zijn. Zo neigt bepaalde country naar soul en gospel en andersom. Bettye zingt hier echter wel een country-liedje uit de pen van Merle Haggard. Met Bettye kun je simpelweg niet mis grijpen en dus koop ik deze plaat zonder eerst te luisteren naar de soundclip.

22. Who’s Sad-Smokey Robinson (Duitsland, Motown 100.07.102 B, 1981)
Iets met buiten wandelen in de regen in de buurt van de Drentse Hoofdvaart. Het is een woensdagavond als ik besluit dat ik nog even een blokje om wil maken. Het is gaan regenen en het deert me niet op ene of andere wijze. Het paard komt even naar het hek voor een aai over de bol maar loopt snel weg als het de regen voelt. De muziek van de meest recent opgenomen 'Vakantiemix' vormt de soundtrack van deze troosteloze wandeling. 'Who's sad?', vraagt Smokey via mijn hoofdtelefoon. ,,Not me", is het antwoord van mijn kant. De regen maakt me weemoedig maar van een huilbui of een neiging daartoe is niet van toepassing. Na twee emotionele platen is het wellicht tijd om meer opgewekt deze aflevering van de Blauwe Bak Top 100 te besluiten?

21. Let’s Pick Up From Where We Left Off-The Dynamics (Barbados, Wirl W 509 A, 1976)
Het verhaal begint in november 2018. Mark is op dat moment in Utrecht voor de grote platenbeurs en heeft intussen in Amsterdam eveneens 'boodschappen gedaan. Hij post een foto van de nieuwe aanwinsten en een aantal zijn meteen gereserveerd. Er is ook iemand geïnteresseerd in de uitzonderlijke persing van The Dynamics maar ik vermoed dat hij daarbij de Amerikaanse band in gedachten heeft. Ik wacht geduldig maar Mark post niet deze single op zijn pagina. Het is in maart als ik hem tenslotte vraag of hij de plaat kwijt wil en of hij een geluidsclip kan sturen. De plaat blijkt gewoon op Youtube te staan en de vraagprijs is okay. De Blauwe Bak-meets-reggae en dat krijgt in 2020 meteen een vervolg met de volgende partij platen van Mark.

Blauwe Bak Top 100: 31-40

Vanaf deze plaats wil ik mijn broer (en volger van Soul-xotica) van harte feliciteren met zijn vijftigste verjaardag. Ik heb vandaag wederom een drukke dag gehad en heb zojuist drie uren radio gemaakt. Mijn voornemen is om tien uren te slapen. Dan ben ik nog altijd vroeg op de middag wakker en kan ik wellicht nog even op de fiets of per benenwagen naar Havelte. Het bericht heb ik gisteravond al geschreven, de aftelling van morgen ga ik wederom 'live' doen. Vandaag de nummers 40 tot en met 31.

40. Love Experience-Rockaway Boulevard (NL, CBS 5849 A, 1978)
De Blauwe Bak Top 100 lijkt vooral een Amerikaanse aangelegenheid maar dat betekent niet dat ik geen oog heb voor Nederlandse producties. Integendeel zelfs! Ik gok veel en graag met Nederlandse platen in de hoop dat het net die ene ‘klapper’ is waar ik voortdurend naar op zoek ben. Rockaway Boulevard gaat in oktober mee van de kringloopwinkel om op een rond bedrag uit te komen en vaak zijn deze ‘extraatjes’ toekomstige klassiekers inmijn collectie. Ik moet bekennen dat ik de hits niet ken van Rockaway Boulevard maar als ik naar de productie kik op het label spoort me dat niet meteen aan om het op te zoeken. De Nederlandse funk van de late jaren zeventig heeft té weinig smoel voor mij en is té Amerikaans en glad. Dat geldt ook voor de b-kant van ‘Love Experience’. De a-kant is zelfs iets te soulvol voor een funkband. Het ligt goed in het gehoor en daarmee geknipt voor de hitparade. Alleen is ergens in het proces iets niet goed gegaan want de Top 40 is te hoog gegrepen. Behalve dan de top 40 van de Blauwe Bak Top 100. Potentiële Week Spot!

39. I Don’t Want To Hear It Anymore-P.J. Proby (UK, Liberty LIB 10206 B, 1965)
In 1997 leer ik iemand kennen die helemaal idolaat is van P.J. Proby. In de jaren in Engeland heb ik een paar singles van P.J. Proby waarvan ‘Together’ uit 1964 altijd bij me is gebleven. Proby’s uitvoering van de Gershwin-klassieker ‘It Ain’t Necessarily So’ doet me in 1999 helemaal niets en blijft liggen in Mossley. Toegegeven: Proby is een eigenwijze kwast maar wel met een immens stembereik. Niet zo gek dus dat producenten herhaaldelijk voor niets in de studio zaten te wachten terwijl Proby nog op één oor lag of met een andere stompzinnige smoes kwam aan zetten. Hij kon het gewoon allemaal maken! In 1965 neemt hij, vermoedelijk als eerste, een lied op van een opmerkelijk talent uit Amerika: Randy Newman. Het zal vooral Alan Price zijn die Randy verder in het zadel helpt. ‘I Don’t Want To Hear It Anymore’ komt op de b-kant van een single uit 1965 en dit wordt ‘ontdekt’ door Mark. De Engelse arrangeurs maken het tot een spannende ‘beat ballad’ met een fantastisch zingende Proby en een tekst zoals we die van Newman zijn gewend. Het resultaat is een alles verbluffende ‘end-of-nighter’.

38. Oh Baby part one-Wayne Miran & Rush Release (Frankrijk, Roulette 45.R.12.179 A, 1975)
Ik begrijp in eerste instantie niet goed waarom iedereen dit nummer zo lachwekkend vindt. ,,The brass is out of sync”, schrijft iemand in de chatroom als ik ‘Oh Baby’ een eerste maal draai. Ook op Youtube wordt volop ‘ge-lololt’ met daarachter de tijd dat de blazers in vallen. Waarom klinkt het niet apart in mijn oren? Het antwoord ligt waarschijnlijk in de ‘spouge’ terwijl ik meen dat het arrangement te vergelijken is met de Florida-sound. Niks verkeerd aan zolang je maar bezit van je laat nemen door de aanstekelijke groove. Dan kun je de blazers zo invullen in het verhaal. Dit is één van de vele Roulette-singles met een ‘part one’ op de a-kant en ‘part two’ op de b-kant. Toch blijkt ‘part two’ de lange versie te zijn in een beduidend minder goede opnamekwaliteit en voor de meeste producties geldt dat de ‘single cut’ precies lang genoeg is.

37. I Finally Found You-Rufus (US, ABC 11376 B, 1973)
Uit dezelfde ‘soul pack’ als P.J. Proby en eentje met een paar ‘eye-openers’. Ik ben overdonderd door de geluidsclip van Proby en zie dat Rufus ook deel uitmaakt van het pakket. ,,Dat zal vast funk zijn”, oordeel ik en besluit het mee te nemen . Later die avond ben ik toch even benieuwd waarom Mark de single heeft geadverteerd want hij blijft doorgaans uit de funk. Wat ik dan krijg te horen, is met geen pen te beschrijven en alleen maar te waarderen met een hoge positiie in deze Top 100. Chaka Khan zoals u haar nog nooit heeft gehoord?

36. Love Affair-Smoke City (US, AMPI JFQ-791 A, 1987?)
Mark probeert de volgers van zijn pagina al langere tijd zover te krijgen en dat lukt mondjesmaat. Ik ben degene die vanaf dit jaar deel gaat uitmaken van het clubje dat speurt naar ‘indie-soul’ uit de jaren tachtig. Ik schat deze single van Smoke City in als 1987 omdat ik het niet voor de reguliere singles op Epic kan bedenken. Jawel, de groep staat voor een jaar onder contract bij een ‘major’ maar houdt niet op met bestaan als ze aan de kant worden gezet. Voor het piepkleine AMPI wordt dit ‘Love Affair’ geproduceerd, waarschijnlijk in de hoop om de plaat te kunnen onderbrengen bij een ander label. Het zal nimmer gebeuren. In kwaliteit en productie doet het niet onder voor een ‘major label’, het is moddervette midtempo soul uit de nog steeds onbegrepen ‘golden era of soul’. Dat krijgt in 2020 zeker een vervolg!

35. I’ll Never Forget You-Edwin Starr (US, Granite G 522 B, 1975)
Ik heb vorig jaar niet alleen kennis gemaakt met het Granite-label maar ook en herwaardering van Edwin Starr’s werk uit de midden jaren zeventig. Hoewel Starr tussen ‘War’ in 1970 en ‘Contact’ in 1979 geen poot aan de grond zal krijgen in Nederland worden zijn Granite-platen hier wel uitgebracht. Zo creëert een medewerker van de Nederlandse firma een ultieme ‘double-sider’ door de twee beste kanten van twee Granite-singles samen te brengen: ‘I’ll Never Forget You’ met ‘Stay With Me’ als de a-kant. Ik heb beide singles als Granite-styreen en ga waarschijnlijk nog eens rondkijken voor deze Nederlandse single.

34. Gamble On Love-First Choice (UK, Salsoul SALSA 7 002 AA, 1978, re: 2005)
In de soul-scene draait alles, letterlijk, om de originele persingen. Hoe exclusiever hoe beter in de beleving van de grote soul-dj’s. Je kan je tegelijk ook afvragen of het niet heel erg reëel is geweest om bepaalde platen nooit op grote schaal uit te brengen. Ik word warm noch koud van menig ‘great discovery’ met achtendertig uitroeptekens en CAPS LOCK. Mark is geen ‘snob’ en biedt zo nu en dan heruitgaven aan. Hij heeft zo nu en dan een voorraadje van de laatste Kent-uitgaven en doet hetzelfde met de Deep Soul-serie van Ace Records. Soms heeft hij een actie met repro’s en bootlegs en dan is het vooral jaren zestig-Northern Soul. In één van deze aanbiedingen staat ook deze single van First Choice. In 2005 verschijnt het verzamelde werk van First Choice voor het Salsoul-label en deze single dient als promo. De a-kant is nog niet eerder als single uitgebracht, maar de b-kant (het AA suggereert dat het een b-kant is van een dubbele a-kant) is uiteindelijk de winnaar van het duo.

33. I Don’t Know How To Fall Out Of Love With You-Doris Duke (US, Mankind MK 12013 A, 1972)
De muziek en entertainment-business krijgt weer een paar fikse dreunen uitgedeeld. Om te beginnen met Marie Fredriksson en tegelijk ook Gershon Kingsley. Hem zou ik eren met een ‘Dodenrit’ maar ik heb in 2018 al uitgebreid geschreven over de man. Jules Deelder is een markant man die ik vooral wil herinneren voor zijn hilarische aanwezigheid in de show van de truttige Jinek (even op Youtube zoeken!) en het herinnert me eraan dat ik ‘ergens’ de single moet hebben van Schlagergezelschap De Hyacinth. Niet genoeg voor een bericht. Kenny Lynch is van ons heen gegaan en vandaag komt daarbij het nieuws dat Jan De Vries is overleden. De laatste is een ‘legende’ in Steenwijk: Een zeer bevlogen uitbater van een winkel in muziekinstrumenten. Ik heb hem in 2016 gesproken toen ik een plopfilter voor de microfoon kwam halen. Maar… vanwaar deze ‘Dodenrit’ in het bericht van de Blauwe Bak Top 100? Welnu, ik ontdek begin 2019 dat Doris Duke een paar weken eerder is overleden. Totaal niet en nergens genoemd in de media of in soul-groepen op Facebook. Dat is iets waar ik nog altijd over geshockeerd ben. Ik draag deze nummer 33 dan ook op aan het muzikale testament van Doris Duke. Eén van de grotere soul-zangeressen die wereld nooit heeft gekend.

32. Don’t Look Any Further-Dennis Edwards (EEG, Motown ZB-64308 A, 1984)
De Week Spot van deze week en daarvoor verwijs ik jullie naar het bericht van afgelopen dinsdag.

31. Cry To Me-Loleatta Holloway (US, Aware AW-047 A, 1974)
Ik weet niet of ik op hele korte termijn toe kom aan de betaling ten gunste van Mark, maar de singles gaan in ieder geval door voor januari 2020. Misschien dat nog ergens een kringloopwinkel kan worden ingepland zodat ik ook de laatste gospel-aanwinst aan jullie voor kan stellen. Anders gaat die mee in het ‘Eindstreep’-verhaal van maandag 30 december als ik eveneens een telling doe van het totale aantal singles van dit jaar. In de volgende partij van Mark zit ook weer een single van Loleatta op het Aware-label en wederom een ‘stunner’.

Eretitel: 'Guilty'

De lijst lijkt eindeloos te zijn. Het is bijna vijf jaar geleden dat ik de eerste pogingen doe tot wat zal uitgroeien tot 'Listen Carefully' in de radioshow en 'Eretitel' op Soul-xotica. Je kan legio duo's bedenken van gelijke titels en nog een paar meer als je niet heel erg streng bent op exacte spelling. Een titel met drie verschillende liedjes lijkt 'mission impossible' in 2014. Omdat 'Tuesday Night Music Club' aanvankelijk is gestart als een 'tijdelijke' show (het programma bestaat in maart vijf jaar) durf ik wel 'het spelletje met de drie titels' mee te nemen. Ik doe het dan bij tijd en wijle in 'Laid(back) Night Show', een 'invalshow' op de vrijdagavond. Het idee van 'Listen Carefully' met de promo met 'Allo Allo' en The Commodores' 'Three Times A Lady' komt pas als ik aan de slag ga met 'Tuesday Night Music Club'. Vanavond is de laatste 'Eretitel' van dit jaar en heeft 'Listen Carefully' vanaf november stil gelegen. Intussen heb ik de lijst ook weer aangevuld met de titels die ik het afgelopen jaar heb behandeld in de show. Ik ga me voorlopig nog wel even 'schuldig' maken aan de 'Eretitel' en vanavond maar liefst driemaal. De 'Summer Spirit Of...' gaat de voorliggende zondag over 1974 en dat brengt ons de titel 'Guilty' voor het voetlicht.

3. Barbra Streisand & Barry Gibb (1980)
Op drie vinden we de meest voor de hand liggende 'Guilty' en natuurlijk mag ik die niet overslaan. Had ik het dan wel willen overslaan? Nou ja, ik sta natuurlijk te boek als een fan van de Bee Gees maar ben gereserveerd op het gebied van het latere Bee Gees-werk en vooral het punt waar het gaat samenwerken met 'grote' zangeressen. Van Barbra Streisand moet ik dan sowieso al weinig hebben en dat maakt dat ik enorm naar de wc moet van het duet met Barry Gibb. Ik spoel de nummer drie dus snel door!

2. The Kinks (1984)
Ik ben en blijf vooral een liefhebber van muziek uit de jaren zestig en zeventig en dat is ooit ook de insteek geweest voor het verzamelen van platen. Sterker nog: Het is de grauwheid van de jaren tachtig en negentig dat me doet onderdompelen in het warme bad van de eerdere twee decennia. Wat geldt voor de Bee Gees gaat ook op voor The Kinks. Hun jaren zestig-output staat dermate hoog in aanzien bij mij dat The Kinks al in de vroege jaren zeventig aan het afglijden is. In de jaren zestig moet de band het vooral hebben van de singles maar als het omstreeks 1968 de albums heeft ontdekt, de 'rockopera' (tussen aanhalingstekens omdat de opera's eigenlijk oratoriums zijn) en conceptalbums in kleurige klaphoezen van Hipgnosis (hoewel The Kinks niet gebruik maakt van dat collectief), dan wordt de neerwaartse spiraal in gezet voor hen die liever een maatschappijkritische song van drie minuten horen. In de begin jaren tachtig komt daarbij ook nog een dosis hardrock kijken. Als je echter tot het refrein wacht van 'Guilty' van het album 'Word Of Mouth' dan hoor je opeens dat Ray Davies zijn streken nooit zal verleren. Tussen alle bombast door hoor je nog steeds een ultieme popsong. Het had bijna op nummer 1 gemogen maar dan moet ik ook nog even naar dat oudje luisteren...

1. The Pearls (1974)
Ik koop in 1997 voor de eerste maal 'You Came You Saw You Conquered' van The Pearls en het is sindsdien uitgegroeid tot een kleine favoriet. Er is veel aan de hand in de Engelse popmuziek van de jaren zeventig. In de eerste helft wordt het jonge publiek vooral bediend door middel van ruige en opzwepende acts als Sweet, Slade en Gary Glitter. Intussen heb je ook de Northern Soul dat enkele zoete nieuwe soulplaten in de hitparade brengt. In het verlengde daarvan wordt verder doorgepakt naar de 'girl group' en Phil Spector's 'Wall Of Sound'. Dat laatste hoor je dan bijvoorbeeld weer in de muziek van Wizzard en The Pearls is jaren zestig-lulligheid ten top. Toch krijg ik een enorme goede bui van deze plaatjes en dat wil The Kinks niet veroorzaken. Ik kies dus voor The Pearls als 'schuldige' van de leukste 'Guilty'.

Het zilveren goud: december 1994 deel III

Twee weken geleden ben ik op Soul-xotica op de Solex naar Tuk gegaan en vanavond is het precies twee weken na deze toertocht en ga ik opnieuw naar Steenwijk. Om een tipje van de sluier te lichten voor wat betreft 2020: Ik zal begin 1995 bijna kind aan huis zijn in Tuk. Het levert zowaar ook nog een paar bijzondere verhalen op. Opeens schiet me te binnen dat ik 'volgende week' ook weer even in Tuk ben en dat kan ik kort noemen in dit bericht. Drie keer in een maand in een dorpje zestig kilometer van huis. Het wordt even mijn tweede thuis en in 2000 en 2001 mag ik het zelfs mijn officiële 'thuis' noemen. De Solex blijft de komende weken in de schuur. Ofwel: Het apparaat brengt me dagelijks naar mijn werk in Heeg en terug en we rijden 's avonds nog wel eens naar Sneek en daar blijft het bij. We gaan eerst naar zaterdag 17 december 1994 en dan ga ik naar Steenwijk met de trein. De reden? Tja, ik moet even naar de kapper. Hoewel ik op een bepaald moment een spaarkaart zal hebben van een Steenwijker kapper is het uit punten van mijn lange haar ook een fraai excuus om 'een paor lesten' te nemen in Tuk. Ik kan de dag nog helemaal voor de geest halen en dat is vrij uniek voor deze periode. Ik ga dus maar eens snel beginnen aan de laatste 'Het zilveren goud' van 2019.

De trein oogt sneller dan de bus tussen Jutrijp en Heerenveen maar feitelijk heeft het niets met snelheid te maken. De trein moet eerst 25 kilometer onnodig het noorden in naar Leeuwarden waar je vervolgens moet overstappen op de trein naar Zwolle. Tegen de tijd dat je in Heerenveen staat, kun je een half uur of een uur later zijn vertrokken met de bus en nog steeds op het perron staan. Ik denk dat het één van de laatste keren is geweest dat ik over Leeuwarden ben gereisd zonder dat ik in Leeuwarden eruit ben gegaan voor platen of straatkranten. De 'snelle' manier is met de bus naar Sneek en daar overstappen op één van de vier bussen die over Jutrijp rijden. Op zaterdag 17 december 1994 heb ik die kennis nog niet en stap dus in Sneek in de trein. Het overstappen maakt het tot iets 'feestelijks'. Een hele andere ervaring dan die ik tegenwoordig heb bij een overstap. Ik ben totaal niet bekend met de route van Leeuwarden naar Zwolle en ik 'tel' de stations. Het eerste station na Heerenveen moet dus Wolvega zijn en als de machine in beweging komt, zie ik het bord op de gevel: Steenwijk. Het eerstvolgende station is Zwolle. Ik loop naar een treinkaartjesautomaat en kijk hoeveel het kost van Zwolle naar Steenwijk. Ik schrik. Zoveel? Ik ben al onderweg naar de bushaltes want ik heb daarentegen een lege strippenkaart in de portemonnee. Over avontuur gesproken!

Dat wordt een buitenlandse reis en is inclusief een overstap van bijna een uur aan de rand van Zwartsluis. Het voert je dan wel weer over Blauwe Hand en Giethoorn. Ik zou met de trein in een half uur terug zijn geweest in Steenwijk, dit avontuur neemt me twee uren in beslag. Ik loop door het troosteloze en grijze centrum van Steenwijk. Ik stap een kapsalon in de Woldpromenade binnen en maak mijn wensen kenbaar. Ik kan meteen gaan zitten. Hoewel ik geen noot kan krijgen uit een gitaar en ik ook niet de meest begenadigde zanger ben in de omtrek, 'speel' ik dan soms alsof ik een muzikant ben en doe dit ook bij de kapper. De grond wordt even erg heet onder mijn voeten als het vriendje van de kapster in het jongerencentrum werkt waar ik die avond met mijn band ga optreden. Het leert me in ieder geval af om die 'droom' in het echt te leven. Met de dode punten uit het weelderige haar loop ik naar Tuk voor een paar drankjes. Tot volgende week! 's Avonds zie ik John Wright voor het eerst in actie en over hem moet ik vast eens een bericht hebben geschreven. (Woensdag 19 december 2012: 'Recenzeuren').

Een week later sta ik alsnog met mijn band in het jongerencentrum in Steenwijk. Het is de eerste keer dat ik in De Buze kom en volgens mijn herinnering heeft het dan nog een balkon in de zaal. Toch ben ik vooral niet uit de barruimte te branden. Altar treedt deze avond op en we zijn met een busje vanuit Hommerts gereden. Inclusief het Hommertser deel van Horrible Dying. Het is kerstavond en De Buze heeft haar traditionele (maar inmiddels ingeslapen) 'Christ Massacre'. Na afloop stuur ik het busje even over Tuk. Omdat ik mijn ogen heb uitgekeken naar de prullaria in de kroeg hebben we, als band, een kadootje voor het café. Dat heeft terecht haar bedenkingen en het bord eindigt op de rommelzolder. Bij een middernachtelijk toiletavontuur in de buurt van de kerk ontdekken we dat het toegangsbord erg vrijblijvend in de muur zit. Het bord wordt snel verstopt in de oefenruimte want... 'die kan mooi in de verloting' bij het eerste concert. We voelen toch nattigheid en terecht... Er is een groep afgezanten van de kerk aanwezig bij het concert maar het bord komt niet langs in de verloting. Dat is naar het café in Tuk gegaan. Nee, trots ben ik niet en feitelijk schaam ik me ook al vierentwintig jaar voor deze actie, maar zo gaan die dingen.

2063 Take On Me-Aha (Duitsland, Warner Bros., 1984)
2064 Election Day-Arcadia (EEG, Parlophone, 1985)
2065 Ring Of Fire-Johnny Cash (NL, CBS, 1963)
2066 Hold On-En Vogue (Duitsland, Atlantic, 1990)

De eerste vier singles zijn van 17 december 1994 en komen uit het antiquariaat tegenover de kapper. Ik heb hier in augusuts al twee singles gekocht. Het heeft dan een bescheiden bakje singles staan. De winkel bestaat overigens nog altijd en heeft zich nu meer toegelegd op benodigdheden voor het ambacht van boekbinden. Ergens denk ik dat ik nog meer singles hier heb gekocht maar die staan anno 2019 niet in de 'algemene' bakken of ik ben ze domweg vergeten. Dat geldt overigens ook voor de vlooienmarkt uit het tweede deel. Dat is op tweede kerstdag in de Veemarkthal in Sneek. Ik heb afgelopen week The Equals nog toegevoegd aan het lijstje. Feit is dat ik in zowel 1994 als 1995 met de kerst naar de vlooienmarkt ben geweest en beide herinneringen lopen door elkaar. Het resultaat is dat ik over een jaar een beter gevulde 'Het zilveren goud' heb.

2067 Twilight-Electric Light Orchestra (NL, Jet, 1981)
2068 I Get So Excited-The Equals (NL, President, 1968)

Als ik het nog niet zeker wist, dan weet ik het nu wel. The Equals heb ik definitief in 1994 gekocht. De prijssticker is van de zwager van Klaas en in 1995 tref ik Klaas zélf op de vlooienmarkt. Zo'n single in fotohoes kost in december 1994 zeven-en-een-halve gulden. Dat is ongeveer drie euro met de ziekte van Duisenberg. Ik denk dat ik anno 2019 niet meer zou hebben betaald voor de plaat?

2069 Western Union-The Five Americans (NL, Stateside, 1967)
2070 We All Stand Together-Paul McCartney & The Frog Chorus (EEG, Parlophone, 1984)
2071 Blossom Lady-Shocking Blue (NL, Pink Elephant, 1971)

Ik kan me niet herinneren hoe ik The Five Americans heb gekocht, maar in ieder geval niet in een eigentijds hoesje. Ik meen dat het Epic-hoesje in Engeland het nieuwe onderdak is geworden. Jawel, de single reist met me mee naar Mossley en gaat gelukkig ook mee terug. Leuk detail: De plaat is geproduceerd door Dale Hawkins, de zanger die ons in 1958 het origineel van 'Susie Q' heeft gebracht. Bij Paul McCartney twijfel ik wanneer ik deze heb gekocht. Zeker niet in december 1994 op de vlooienmarkt maar omdat ik het verder echt niet weet en het toch een beetje in de kerstsfeer is? Shocking Blue is dan wel weer in december 1994 gekocht.

Ik begin 2019 'fout' in 'Het zilveren goud' met een 'dubbele'1628 in de kaartenbak. Dat is dus 443 singles geleden op dit moment. In 1995 zal ik, geloof ik, een stuk of 400 kopen en dus tellen we dapper door. Ik moet even bekijken hoe ik het volgende maand ga doen want januari 1995 is bijzonder karig. De maanden erop koop ik wel weer grote aantallen en wellicht ga ik ietsje vooruit werken. Volgende week hebben jullie hier het op-een-na-laatste deel van de Blauwe Bak Top 100 en ik vermoed dat ik nieuwjaarsdag ook even iets anders ga doen.

Week Spot: Dennis Edwards

Marie Fredriksson van Roxette is een week geleden van ons heen gegaan. Geen bericht op Soul-xotica? Nee, ik doe vaak wel 'Een leven met' als ik een verhaal heb over de betreffende artiest. In geval van Marie speelt zich dat alleen af in het begin van hun hitcarrière. 'The Look' als Alarmschijf brengt herinneringen terug en zo kaap ik in 1991 'Joyride' voor de neus van mijn broers weg. In 1992 is Roxette al snel oubollig en dat is iets dat nooit meer goed zal komen. Vandaag verneem ik dat, ook een week geleden, Moog-pionier Gershon Kingsley is overleden. Hoewel de man 97 is geworden, zit een bericht er niet in. En zo kom ik bij de Week Spot en zie ik opeens de mogelijkheid voor 'Een leven met...'. Niet dat ik mijn relatie met Dennis Edwards en/of Siedah Garrett hoef te beschrijven, maar wel met het nummer dat deze week de Week Spot mag heten. Een plaat waar ik echt verbijsterd over ben als ik zie dat het helemaal geen grote hit is geweest in Engeland en een plaat die tegelijk synoniem staat aan een fietstocht naar Engeland. Vandaag mag ik jullie presenteren: Een leven met 'Don't Look Any Further', aan de hand van de kersverse Week Spot van Dennis Edwards.

De plaat neemt me in gedachten terug naar de tweede helft van augustus in 1987. Het zal dan bezig zijn aan haar opmars in de vaderlandse Top 40 want het is een vrijdagmiddag. Ik speel deze middag met het buurmeisje en buurvrouw heeft in de keuken de radio aan staan. Dezelfde buurvrouw die me in 1991 op de mouw zal spelden dat 'soul voor watjes is', spreekt haar afschuw uit over de meeste platen in de Top 40. ,,Maar dit vind ik wel een ontzettend goed nummer". Het is even moeilijk voor te stellen maar op de radio horen we 'Under The Boardwalk', geboerd door Bruce Willis. Later begrijp ik de connectie wel want ze is een oude Stones-fan en dat heeft, volgens mij, ook 'Under The Boardwalk' opgenomen. Met de kennis van nu was ik geïnteresseerd in haar mening over Dennis Edwards. Hoewel het 'soul' is en muzikaal even synthetisch als Willis' zielloze vertolking van 'Boardwalk', kan ik The Temptations en The Rolling Stones wel op één lijn plaatsen. Zeker als je bedenkt dat Dennis de leadzang verzorgt op 'Papa Was A Rolling Stone'.

Wat is mijn mening over 'Don't Look Any Further' in 1987? Geen mening. Het doet mij als twaalfjarige niet echt iets. Zwarte Amerikaanse muziek voelt ook als 'ver van mijn bed' en ik voel meer bij bijvoorbeeld Pet Shop Boys met Dusty Springfield uit dezelfde Top 40. Toch moet ik erkennen dat het nummer me niet heel erg 'stoort' zoals ik dat lange tijd wel met andere platen zal houden. Ik zit in 1987 'er tussenin'. Madness is pas van het toneel verdwenen en er is voor meteen niet een andere band waarvan ik 'fan' kan zijn. Het is een paar maanden voordat het Moody Blues-virus bezit van me zal nemen en daarmee ook de zucht naar overige muziek uit de jaren zestig en zeventig. Laat me dan een sprong nemen van ruim tien jaar. Ik ben door verschillende muzikale periodes gegaan in mijn leven: Van folk, grunge en death metal en vanaf 1997 begin ik mijn verloren gewaande liefde voor de soul te herwaarderen. In 1998 kom ik in Engeland te wonen en leer ik heel veel nieuwe namen en muziek kennen. M People ken ik alleen van het té vrolijke 'Move On Up' en de opvolger 'One Night In Heaven'. Ik beschouw het ten onrechte lange tijd als een soort van 'hype'. Een product dat in elkaar is gezet door een handige producent om even heel snel te scoren met een lichtgewicht popdeuntje. In Engeland ontdek ik dat M People op handen wordt gedragen. Met name het nummer 'Search For The Hero' blijkt erg waardevol te zijn voor veel luisteraars. Als ik Key103, de regionale popzender van Greater Manchester, op een zeker moment helemaal beu ben, luister ik een tijdje naar een station met 'middle of the road' en liefdesliedjes. Daar staat M People bijna ieder uur op de speellijst. Ik heb geen acute behoefte aan een cd met het werk van M People, maar begin het wel steeds beter te waarderen.

Dan is het begin 2001. Ik 'droom' op dat moment van een fietstocht naar Mossley en terug. Ik ben even voor een nachtje over in Jutrijp. Op donderdagavond heb ik een boodschapje in de stad. Op de terugweg kom ik langs de cd-winkel in de Galigapromenade. 'Ear & Eye'. Opeens schiet me de naam van de winkel te binnen. Ik kijk even binnen bij de cd's in de uitverkoopbak en opeens moet ik gniffelen: Ik hou het album 'Best Of M People' in handen. Vóór 1998 zou ik gedacht hebben dat dit de cd-single van 'Move On Up' moest zijn maar bij een nadere bestudering blijken alle 'grote hits' erop te staan inclusief 'Search For The Hero'. Thuis in Tuk neem ik het album over op minidisc en dat gaat me vergezellen op de tocht van Tuk naar Manchester en weer terug. De 'Monstertocht' van 2001 waarover ik begin 2011 heb geschreven en waarna ik meteen 'helemaal klaar ben' met het verhaal. Ik accepteer een paar maanden later dat het niet de moeite waard is om de Marathon Tyros nog eens op te lappen en tot de berichten van 2011 is de fiets een halve heilige. M People is al vroeg aanwezig in de 'Monstertocht'. Ik kan me herinneren dat 'What A Fool Believes' speelt als ik in de buurt van Ens ben. Ik leer de schoonheid van het nummer van The Doobie Brothers kennen dankzij M People en hetzelfde is het geval met hun cover van 'Don't Look Any Further'.

Vervolgens zie ik Mark ruim vijftien jaar later verschillende malen de single aanbieden op zijn pagina. Absurde prijzen? Ja, ik vind acht pond een stevige prijs voor een hitsingle uit 1987. Toch is de plaat binnen enkele minuten verkocht. Mijn exemplaar komt mee in de 'soul pack' met de 'legendarische namen' en ik moet erkennen dat ik de single nog niet heb. De plaat verschijnt voor het eerste in maart 1984 en dat is vlak nadat Dennis zich heeft los gemaakt uit The Temptations. In Amerika verschijnt de plaat op Gordy en geeft het Motown Yesteryears een half jaar later de aanleiding om een heruitgave te persen. In Engeland wordt de plaat vooral opgepikt in de meer progressieve soul- en disco-scene en daardoor groeit het nummer, dat aanvankelijk onopgemerkt blijft in de lange stoet releases uit die tijd, uit tot een soort cult-klassieker. In de zomer van 1987 komt het nummer uiteindelijk terecht bij de mainstream-radio en wordt het met name in ons land een nummer 12-hit in de Top 40. In Engeland blijft het echter een 'radiohit'. De plaat scoort daar niet hoger dan nummer 40 maar is desondanks bekend bij een groot publiek. Het maakt ook dat de single vrij moeilijk is te vinden in Engeland en dat is de reden waarom Mark de Duitse en Nederlandse persingen als zoete broodjes verkoopt. Het gebruikte hoesje is echter van de tweede oplage in 1987, ik heb de single met de eerste fotohoes.