Eindstreep: oktober 2018

Vorige maand heb ik de top tien samengesteld voor een foto op de trap, maar gezien ik de platen uit de 'Singles round-up' allemaal reeds heb laten zien, kies ik vanavond voor de gemakkelijke weg. Het is in ieder geval al een hele eenvoudige 'Eindstreep'. Alleen de singles uit Hoogeveen doen vanavond mee. Wicked Lester en de twee Cannonball-singles hou ik bewust even uit deze 'Eindstreep'. Ze hebben niet tot nauwelijks 'gespeeld' in deze maand en wellicht zien we die in december weer terug in de Blauwe Bak Top 100. Ik ga in ieder geval de platen bij Mark afrekenen en dat levert weer vijftien singles op. Albert gaat me verrassen met een lading singles en wellicht dat ik ook even mijn winkelmandje op Discogs eens ga afrekenen. Dat zou de eerste gospel van het jaar brengen. Oktober lijkt een 'zuinige' maand te zijn geweest maar het is vooral dat ik erg blij ben met de aanwinsten uit Hoogeveen. Ik 'hoef' opeens niet zo nodig naar een andere kringloop om méér te halen.

In de winkel besluit ik het bij vierentwintig singles te houden: Vier 'Singles round-up'-afleveringen van elk zes singles, dat klinkt als een goed idee! Van de 24 zijn er vijf die ik als 'dubbel' reken. Er zijn geen toevoegingen voor de Blauwe Bak in deze partij en dat is ook helemaal niet erg! Als ik dan nu een top tien moet samenstellen uit de overige negentien singles, dan ziet dat er zo uit...

1. Dog Days-Atlanta Rhythm Section

2. Steppin' Out-Joe Jackson

3. Teenage Lament '74-Alice Cooper

4. Born With A Smile On My Face-Stephanie De Sykes & Rain

5. Hot Havanna Nights-Albert West

6. Strange Magic-Electric Light Orchestra

7. History-Mai Tai

8. Up Town Top Ranking-Althia & Donna

9. Temptation-Heaven 17

10. Each And Everyone-Everything But The Girl

Week Spot: El' Willie

,,Dankzij die gekke Engelsen hebben we maar mooi een paar pakhuizen leeg gekregen", grappen twee Amerikanen tegen elkaar in een soul-groep op Facebook. De mannen van Atlantic lenen geld van hun tandarts, Berry Gordy schakelt de (schoon)Familie in om zijn droom waar te maken. Spaarbankboekjes worden geplunderd om de ene single tot een feit te maken en dan...? Dan komt het plaatje niet aan beurt ten tijde van de release. De schuldeisers beginnen steeds harder te roepen om een aflossing. Je kan beter je geld stoppen in een plaat dan in fruit of bloemen. Die kun je na twee weken weg gooien. Een plaat kun je altijd nóg eens proberen. Op het laatst verkoop je maar de hele partij aan een opkoper om toch weer wat cash in de portemonnee te hebben. De platen verdwijnen in pakhuizen en de handelaren wachten geduldig eer er vraag zal ontstaan naar de plaat. Soms worden ze in bulkpartijen gestopt voor export naar Europa. Sinds de vroege jaren zeventig speuren Engelse en Europese dj's actief in steden als Chicago en Detroit naar onuitgebrachte en onontdekte plaatjes in pakhuizen. Nu het weer tamelijk eenvoudig is om een plaat te persen, regent het dagelijks van de 'niet eerder uitgebrachte' opnames. Het komt er vaak op neer dat je omwille van 'exclusiviteit' een gigantisch bedrag moet betalen voor een nieuwe plaat met een afschuwelijk geluid. Dat kan ook anders! Alberto Zanini is eveneens begonnen met een paar directe heruitgaven, maar traceert tegenwoordig de oorspronkelijke artiesten en laat ze het opnieuw opnemen met een professioneel orkest. Bijna drie maanden na het plaatsen van de order zijn Grace Love en El' Willie vandaag gearriveerd en de laatste mag meteen door als Week Spot: 'Shardarp II' van El' Willie uit... jawel... 2018!

Ik heb er een hard hoofd in gehad, maar mijn geduld wordt beloond. Feit is dat Cannonball aan strikte 'limited editions' doet. Als een plaat is uitverkocht dan is het honderd procent gegarandeerd dat er geen tweede 'issue' komt. Ze zijn nieuw flink aan de prijs maar zijn eveneens waardevast. Toch doet het niet alleen in 'oud' werk. Cannonball werkt sinds een paar jaar met Grace Love en haar 'Higher' wordt getipt als een 'klassieker van de toekomst'. De plaat is al lang uit roulatie en doet eveneens flinke prijzen. Het aanbod om Grace rechtstreeks van de eigenaar te bemachtigen, is een kans die ik niet laat liggen. Als bonus zit de 'nieuwe' El' Willie erbij in. Het is begin dit jaar dat Alberto contact zoekt met mij. Hij is supertrots op zijn nieuwste aanwinsten in de catalogus en stuurt me mp3's toe om in mijn shows te draaien. El' Willie heb ik een goede 'plug' gegeven in maart en april, maar weet zelf niet of ik daar dertig euro voor over heb. In dit aanbod met Grace Love is het opeens wél aantrekkelijk. Ja, dertig euro is een hoop geld voor een single, maar... je kan met een gerust hart gaan slapen. De opnames zijn allemaal volledig legaal, de artiesten krijgen een flink aandeel uit de verkoop (en vaak het eerste dat ze verdienen in vijftig jaar in de muziek) en 'once they're gone, they're gone'. Daarbij hebben ze één uitzondering gemaakt, maar meteen wel op een 'budget'-label. O ja, kan ik ook meteen vertellen dat Wicked Lester gisteren ook is binnen gekomen. De drie 'verwachte' singles van vorige maand hebben er bijna een maand over gedaan om in Uffelte te komen.

William Travis is de naam, maar hij luistert sinds jaar en dag naar de naam El' Willie. In het zuiden van de Verenigde Staten lopen de stijlen soms dwars door elkaar heen en zo kan het gebeuren dat El' Willie enerzijds te boek staat als 'blueszanger', maar in werkelijkheid een 'unsung hero' in de Southern Soul is. In de vroege jaren zeventig begint hij zijn loopbaan als saxofonist bij The Original Drifters. Willie speelt vier jaar met de band als er scheuren ontstaan. Enkele leden hebben genoeg van het onderweg zijn met de band terwijl de anderen graag het werk willen voortzetten. In 1976 valt The Original Drifters uiteen en ontstaat Nobody's Children. De laatstgenoemde gaat in 1976 de studio in om de eerste 'Shardarp' op de band te zetten. Het krijgt een lokale release op het Toeholt-label. Ruim 42 jaar later staat El' Willie wederom in de studio om 'Shardarp' in te zingen. Nu met een professionele studio-band en de mogelijkheid er een fijn klinkende productie van te maken. Alberto Zanini en zijn mensen hopen op een lange mooie zomer met zwoele avonden en feestjes die tot in het holst van de nacht kunnen doorgaan. Zo wordt 'Shardarp II' uiterst 'dancefloor-friendly' en heeft het tegelijk de specifieke Cannonball-sound. Normaal gesproken heb ik niet zoveel met opnieuw opgenomen werk, maar er is iets in de productie van Cannonball dat me enorm aanspreekt. Ze geven zelf ruiterlijk toe dat ze wellicht liever het origineel zouden hebben gebruikt, maar dat dit vaak niet om aan te horen is. Ze hebben een jaar geleden een video gemaakt van zo'n opname: Eerst het origineel vol geruis, gepiep en gekraak en niet meer dan een minuut. Vervolgens de nieuwe productie. Geen 'snob' die erom heen kan: Weliswaar niet het 'origineel' maar stukken beter te genieten op de dansvloer dan het origineel.

El' Willie is inmiddels 68 jaar maar nog immer actief. Als je vervolgens naar zijn, in eigen beheer uitgegeven, albums luistert, is het een wereld van verschil met de Cannonball-single. El' Willie is toetsenist en componeert zijn huidige muziek met synthesizers. Vaak voorspellende ritmes en opgenomen in de beste slaapkamer van het huis. Het is niet zomaar 'lo-fi', het doet gewoon pijn aan de oren. 'Shardarp II' is niet alleen een bom op de dansvloer, maar is ook zeker 'classy' te noemen en dat is iets waar ik tegenwoordig mijn stoel voor uit kom.

Hoesbui

Soms heb je wel eens van die avonden. Je hebt één klein dingetje dat je even wilt opzoeken op Youtube en vervolgens blijf je uren hangen. Documentaires, nostalgische televisie en een paar redelijk actuele debatten verder is het bijna vijf uur en moet ik over een paar uur gaan bezorgen in Meppel. Ik heb vanavond voor het eerst de kachel hoger gezet tijdens de buien en dat is een teken dat de zomer voorbij is. Wat me echter blijft verbazen, is de hoeveelheid blad aan de bomen. Over anderhalve week is 'The Big One' en ik kan me van voorgaande edities herinneren dat de bomen helemaal kaal waren in dat weekend. Nu wordt in het weekend nog even windkracht vier verwacht maar ik moet nog maar zien of al het blad dan van de boom is gevallen. Morgen een poging tot een bericht voor wat betreft de Week Spot en de 'Eindstreep' van deze maand, nu maar eens onder de wol!

Alpennevel

Wat moet je nu met zo'n kop boven een bericht? Welnu, in september heb ik 'Gestampte aardbei' reeds gehad en dat zou moeten gaan over een 'donkere' periode in Mossley. Het ging vervolgens alleen maar over het weekend in Blackpool en nu wil ik dan toch echt dat oorspronkelijke verhaal belichten. 'Gestampte aardbei' heeft betrekking tot 'Crushed strawberries', de licht-rose tint die op een deel van mijn wanden is aangebracht. Het heeft een jaren vijftig-zuurstok-sfeer met een blauwgroen-achtige kleur Ook dat heeft een meer poëtische naam gekregen: 'Alpine mist'. In Duitsland noemen ze het 'Türkisch grün', ook al kom ik donkere tinten tegen op Google. Mijn neefje viert vandaag zijn 26e verjaardag en dat doet me plots terug denken aan tien jaar geleden. Toen was het ook rond zijn verjaardag dat ik bij het bedrijf aan geef 'dat ik het even niet meer trek'. Ofwel: Ik ga eerst voor drie maanden de ziektewet in en slik de eerste medicijnen. In januari krijg ik even een opleving ook al is het meer omdat ik niet in de kroeg kan zitten als ik aan het werk ben. Uiteindelijk heb ik tien jaar geleden de opmaat gegeven naar het afscheid van de alcohol, daar komt het op neer. Tien jaar daarvoor zit ik ook in een moeilijke periode, alleen is het dan eenvoudiger te verklaren. Nu ik een beetje tot rust ben gekomen in een warm huis in een mooie omgeving, krijg ik plots te maken met de 'verwerking' van de eerste maanden in Engeland. Op een maandagmorgen gaat het helemaal mis. Ik heb me maanden groot en stoer gehouden en op deze dag 'breek' ik dan eindelijk. Het zal een periode worden van dezelfde proporties als 2008-09.

Bij 'Gestampte aardbei' heb ik een foto geplaatst van één van de vele sluisjes aan het Huddersfield Canal. Het is dan inmiddels een week na 'het breekpunt'. De eerste week zonder ik mezelf ernstig af en slaap hele dagen. In het begin richt ik mijn woede nog op de omgeving, maar besef al gauw dat ik dit niet moet doen. Het is immers mijn probleem en ik kan beter mensen te vriend houden. Daarvoor zonder ik mezelf af en haal wat eten uit de keuken als iedereen naar bed is. Het is een week later als ik uit mijn kamer wordt 'getrokken'. Ik zit op de bank bij de voordeur als Sadie, onze gemeenschappelijke hond, opeens van de bank springt en kwispelend bij de deur gaat staan. Ze kijkt om en loopt naar me toe. Met haar neus duwt ze tegen mijn knie. ,,Overeind, reus!". Vervolgens staat ze weer bij de deur en kijkt om. ,,Waar blijf je dan?". Ik zucht en sta op. Ik open de deur en word bijna verblind door de zon. Het is het eerste daglicht in een week. Sadie steekt haar neus omhoog en kijkt naar mij. ,,Mooi hè?", kan ik haar horen zeggen. ,,Dat wilde ik je even laten zien". We gaan samen die middag een heel eind wandelen langs het Huddersfield Canal totdat ze gaat zitten en weigert een stap vooruit te zetten. Als ik me omdraai, staat ze weer op, maar andersom gaat ze net zo hard weer zitten. Zo geeft ze aan dat het mooi is geweest en ze weer naar huis wil.

De leiding weet niet goed wat ze ermee aan moeten. De Emmaus is geen vakantiepark. Je moet werken voor de kost en inwoning maar tegelijk zien ze ook dat ik het écht even moeilijk heb. Op hun verzoek ga ik naar de huisarts. Dan moet ik nog het ene en het ander regelen want ik sta nog steeds geregistreerd bij de huisarts in Friesland. Die schrijft me uiteindelijk Prozac voor en stuurt aan op 'verplichte socialisering'. Dat laatste zou, denk ik, genoeg zijn geweest. Mijn wereldje is niet groter dan de woon-werk-gemeenschap en eens per week een paar uur in de Tollemache Arms. Ik word doorverwezen naar de MIND in Ashton-under-Lyne. Dat biedt een 'dagopvang' voor verwarde mensen. Het begint met thee en koekjes en vervolgens zijn er diverse workshops die je kan volgen. Ik herinner me een yogales waarbij de dame new age-muziek vanaf een cassette speelt. Ik zit in een aangename trance als plotseling de herkenningsmelodie van de soapserie 'East Enders' uit de stereo klinkt. Ja, dat stond dus ook op het bandje. De yoga hebben we die middag maar gelaten voor wat het was. Ik leer een meisje kennen dat ook gek is van muziek. Ze wijst me een paar platenzaakjes aan in Ashton maar ik vermijd verder contact. Ik tref haar vriendje en op zichzelf is dat geen kwade kerel, maar ik voel een zekere negativiteit van hun uit gaan waarvoor ik niet noodzakelijk de Emmaus voor hoef te verlaten. De uitstapjes naar de MIND worden steeds meer een reden om platenzaken te bezoeken.

Ik weet niet precies hoe lang ik niet heb gewerkt, maar het zal met twee of drie weken snel ophouden. Ik hoef nog steeds niet 'fulltime' en wordt nu meest ingezet in de meubelwinkel. Het contact met de klant werkt op meerdere manieren. Ten eerste leer ik mezelf nog meer communicatief te worden en ook ontspint zich wel eens een aardig gesprek over koetjes en kalfjes met een klant. Ik leer in deze tijd ook Mrs. Hatfield kennen. Als ik later 'promoveer' naar de winkel aan Manchester Road zal Mrs. Hatfield tweemaal per week langs komen. Ze krijgt thee en koekjes van me en intussen praten we honderduit waarbij ze me laat 'zoeken' naar de juiste woorden en dan het goede woord aangeeft. Na afloop stopt ze me altijd geld in de hand. ,,Hier. Ga vanavond maar iets drinken in de Tollemache". Meestal is het vijf pond en dat is nogal wat vergeleken met de 20 pond 'spending money' voor een week werk. Ik wil later nog eens een apart bericht aan haar opdragen. Ze is in 1998 al ver in de zeventig en ik neem aan dat ze niet meer onder ons is?

In deze periode betrek ik de nieuwe kamer want de verbouwing is helemaal afgerond. We hebben al eens een zondag visite gehad van de 'president' van de Emmaus. Terry Waite is in de jaren tachtig in Libanon als onderhandelaar bij gijzelingsacties als hijzelf in 1987 wordt gekidnapt en pas in 1991 wordt vrijgelaten. De Engelse Emmaus kent echter méér nationaal bekende kopstukken. De voormalige aartsbisschop van Canterbury bijvoorbeeld. Lord Robert Runcie heeft zijn periode als aartsbisschop in 1991 beëindigd en is zeven jaar later actief binnen de Emmaus. Ze hebben hem bereid gevonden om de Emmaus in Mossley officieel te openen. Met zo'n 'grootheid' in het midden moeten de nodige voorbereidingen worden getroffen. De keuze van het bestuur valt op mij. Ik ben de aangewezen persoon om Lord Runcie te mogen ontvangen. De rest van de 'lads' wordt met een groot geldbedrag naar de pub gestuurd met de mededeling dat ze vóór de lunch niet terug mogen zijn en dat ze de rest van de dag vrijaf hebben. Ik trek mijn beste pak aan en laat het maar over me heen komen. Ik vrees dat ik de foto's ben kwijt geraakt, maar er is materiaal dat ik Lord Runcie de hand schud. Als hij hoort dat ik uit het noorden van Nederland kom, begint hij nota bene over Sloten. Hoe lokaal wil je het hebben? Lord Runcie is alweer in de Rolls-Royce naar huis als de 'lads' uit de pub komen. Die hebben hem goed geraakt en ik ben de enige die nuchter is. Als ik achteraf zie hoe conservatief hij was tegenover homoseksualiteit zou ik hebben gewenst dat ik misschien een kleine opmerking had kunnen maken, maar dat is achteraf. Runcie is in 2000 overleden.

De Prozac heeft een maand nodig om te 'settlen' en dan gaat het opeens een stuk beter. Toch heb ik er geen moeite mee om een maand later 'cold turkey' te stoppen. De boodschap is duidelijk geweest: Meer sociale contacten buiten de Emmaus en zo nu en dan een 'brisk walk along the Huddersfield Canal', aldus het advies van onze huispsychologe (en bestuurslid) Jacqui. Héél soms heb ik nog steeds wel eens een 'brisk walk' nodig en denk dan steevast aan haar woorden. Het is wandelen alsof je de bus moet halen die over vijf minuten vertrekt, maar je hebt maar drie minuten om naar de bushalte te lopen. Het duurt al met al tot april eer ik 'eruit' ben en in die tussentijd gebeurt er nog genoeg 'spannends'. Wordt vervolgd, zal ik maar zeggen?

Het zilveren goud: oktober 1993 deel VII

Hart voor de zaak? Ja, ik denk het wel. Ik voel me verantwoordelijk voor post die zaterdag is blijven liggen en dus moet ik vroeg uit de veren om deze brieven te bezorgen. Vandaar dat ik het vanavond alleen bij het laatste deel van 'Het zilveren goud' ga houden. Morgenavond desnoods maar weer een dubbel bericht. Ik heb een zeer luie zondag achter de rug. De kou schrikt me normaliter niet af voor een buitenactiviteit en toch probeer ik thuis en binnen de batterij op te laden voor een volgende hectische week. De 'boodschappen' zijn niet dringend genoeg om naar Havelte te fietsen of te lopen en gewoon een ommetje maken, gaat hem vandaag evenmin worden. Zoals gezegd: Morgen alweer een dag in de frisse lucht met na afloop de sortering en dus kan ik zo'n rustdagje wel gebruiken. Nu dan het laatste deel van 'Het zilveren goud' van oktober 1993. Wegens enorm succes doen we het volgende maand op dezelfde manier.

Als ik naar de lijst van november kijk, twijfel ik even. De eerste paar singles komen uit Leeuwarden en zal ik ten tijde van de cursus hebben gekocht. Toch duurt deze cursus tot en met oktober als ik me niet vergis. Ach, laat ook maar, we houden de lijst zoals ik die vorig jaar heb opgesteld. Het restant van vandaag zijn wederom singles die ik op Het Vliet in Leeuwarden heb gekocht. Nog in dezelfde keer als de vorige twee afleveringen van 'Het zilveren goud'. Er is eentje die niet komt opdagen als ik fluit en dus staan slechts vier singles op de foto. Hier zijn de laatste vijf van deze maand.

1567 Little Queenie-The Rolling Stones (NL, Decca, 1971)
1568 What Is Soul-Rob Hoeke Rhythm And Blues Group (NL, Philips, 1967)
1569 Ya Ya-Shirley (NL, Imperial, 1962)
1570 Reggae Tune-Andy Fairweather-Low (Duitsland, Ariola, 1974)
1571 Something-Shirley Bassey (NL, United Artists, 1970)

Alleen de laatste twee hebben in 1993 fotohoesjes en dat zal zo blijven tot 2018. Rob Hoeke ben ik 'kwijt', maar het zou me niet verbazen dat die nog ergens in een verhuisdoos zit. Verder zijn niet echt bijzonderheden over de bovenstaande singles te noemen en dus blaas ik het verhaaltje uit. 'Het zilveren goud' krijgt zaterdag een vervolg. Ik heb in november 1993 wederom genoeg singles gekocht voor afleveringen op woensdag en zaterdag. In december heb ik gelukkig niet veel zodat ik dan de weekeinden in het teken van de Blauwe Bak Top 100 kan zetten. Komende woensdag de 'Eindstreep' van deze maand in 2018.

Een leven met Tony Joe White

Ik heb de speellijst al helemaal klaar voor 'Afterglow' en luister naar de 'Late Night Love Session' van mijn collega als ik tussentijds even op Facebook wil kijken. Ik heb al gezien dat mijn trouwe Belgische luisteraar Myriam in de chatroom aanwezig is en vaak volgt daar ook een privé-bericht op Facebook op. Het nieuws dat ze me daar brengt, verdooft me even. ,,Je hebt vast wel gelezen dat Tony Joe White is overleden?". Nee, dat weet ik op dat moment nog niet. Het is half één en over een half uur moet ik 'de lucht in ' met 'Afterglow'. Een goed voorbereid eerbetoon zit er niet meer in en ik zoek haastig 'Rainy Night In Georgia' op in mijn database. Niemand heeft het eeuwige leven en ook een popmuzikant niet. Vijfenzeventig jaar is op zichzelf een 'mooie' leeftijd en dus hoef je op zichzelf niet zo te schrikken bij het horen van dit bericht. De reden waarom het toch zo'n indruk op me heeft gemaakt, is omdat ik Tony Joe geheel op eigen wijze heb mogen 'ontdekken' waardoor ik een enorme waardering heb gekregen voor zijn werk. Ik wil dit bericht vooral in het teken zetten van mijn ervaringen met Tony Joe White en wat de man voor me heeft betekend.

Voor de kennismaking moeten we terug naar 1990. We zien een slungelige jongeman. Zijn kortgeknipte kopje begint al iets wilder te worden omdat hij weigert om naar de kapper te gaan. Een (oudere) klasgenoot heeft in 1990 lang haar zonder een hardrocker te zijn. Lang haar is in 1990 voor hardrockers. Lang haar en niet van hardrock houden, maakt je een zonderling type. Dat is Peter eigenlijk best wel en 'soort zoekt soort'. Ik heb dan al een paar jaar een fascinatie voor bands uit de jaren zestig en zeventig en zie dus dagelijks mannen met lang haar op fotohoesjes. Dat wil ik ook! Slungelig, niet meer zo kort haar en vooral veel puisten. Als paddenstoelen schieten ze uit mijn gezicht. Ik weiger lange tijd crème te gebruiken en als ik daar eenmaal mee begin? Dan zijn ze zo weer verdwenen en zullen afwezig blijven. Ik hou mijn ouders voor dat het op school best redelijk gaat. In werkelijkheid kan de droge leerstof me gestolen worden en duik ik veel liever in het 'Hitdossier' of de popencyclopedie. Voor de héle jonge lezers: Dit is achtentwintig jaar geleden en een tijd dat er nog geen internet was. De muziekkennis kwam niet van Wikipedia of Youtube, maar uit een popencyclopedie en het kopen van plaatjes. In de zomer van 1990 opent Sunrise haar deuren in Sneek. Over deze zaak kunnen jullie van alles lezen in 'Het zilveren goud' uit 2015 en 2016. In het begin heeft het louter eenheidsprijzen. De elpees zijn een tientje per stuk en de singles een gulden. In 1991 komt daar de vijf gulden-bak bij van de singles. Ik neem titels in me op in de winkel, fiets naar huis om in het 'Hitdossier' de desbetreffende artiest op te zoeken en besluit dan of ik de gulden kan wagen. Zo liggen bij Sunrise twee verschillende singles van een zekere Tony Joe White. In neutrale hoesjes en niet bepaald een nieuwstaat, maar de aanwezigheid van 'Roosevelt And Ira Lee' en 'Groupy Girl' in het 'Hitdossier' maken dat ik ze binnen twee weken beide naar huis neem.

'Roosevelt' is de eerste. Mijn Engels luisteroor is dan nog niet zo goed ontwikkeld en ik meen dat Tony Joe een mopje vertelt in het intro. Ook bij 'Groupy Girl' zal ik pas vele jaren later de betekenis leren kennen. Ja, ik ben nog heel erg preuts als ik vijftien ben! Het 'spoken intro' van 'Roosevelt' of toch de wah-wah pedaal in 'Groupy Girl'? Ik vind de keuze in 1991 erg lastig. Een jaar later merk ik opeens dat Tony Joe White nog springlevend is. In begin 1992 verschijnt de single 'Good In Blues' dat in de Top 40 tot een 38e plek komt. Er staat me iets van bij dat ik in 1993 nog eens een opvolger van 'Good In Blues' heb gekocht op cd-single. Aan de andere kant lijkt het me stug. Ik ben in 1992 blij om iets van 'mijn' Tony Joe White te horen, maar heb tegelijk niet zoveel op met de blues. Hoe dan ook: Als ik de cd-single ooit heb gekocht, ben ik hem waarschijnlijk kwijt geraakt.

Mijn oudste broer woont al sinds 1986 in Denemarken maar is tot ver in de jaren negentig geabonneerd op twee Nederlandse tijdschriften. Het ene is een blad over landbouwmechanisatie en het andere is een hobby-blad: 'Disco Dance'. In de vroege jaren negentig zal het de naam '10Dance' krijgen ('tendens'). Het is hét tijdschrift voor de disco-dj. Het bevat recensies van de nieuwste draaitafels en mixers, maar ook een zeer uitgebreide lijst recensies van actuele dance-platen. We sparen de bladen op totdat weer iemand uit de familie naar Denemarken gaat en ik mag van mijn broer de '10Dance' lezen. Ik denk dat het in 1995 is geweest als '10Dance' een aantal heruitgebrachte platen van Tony Joe White onder de loep legt. Dat is verrassend voor mij. Het blad richt zich weliswaar op een breed spectrum van de dance, maar qua 'oudjes' is het vaak hele obscure jazz (ten behoeve van de jazzdance-rage uit die tijd) of standaardwerken van Curtis Mayfield of Marvin Gaye. Tony Joe White zal ik hier nimmer verwachten. De schrijver laat me dan iets 'horen' in de muziek van White. Niet alleen is de beste man verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de bayou-rock, hij experimenteert ook al heel vroeg met loopjes die later gemeengoed zullen worden in de funk. Hoeveel berichten hebben jullie vandaag over Tony Joe White gelezen en hoeveel hebben hem een innovator binnen de funk genoemd? Waarschijnlijk reppen ze allemaal van de bluesmuzikant, maar White heeft veel meer betekend voor de muziek dan dat menigeen voor lief houdt.

Op vinylgebied vind ik echter slechts weinig van White. Ik koop nog eens een heruitgave van 'Groupy Girl' omdat dit 'Polk Salad Annie' op de flip heeft staan. Helaas sneuvelt de single bij een optreden. Van 'Groupy Girl' zélf heb ik nog eens een 'upgrade' gevonden. Het is pas een paar jaar geleden dat ik 'Tunica Motel' heb gekocht, één van de andere singles uit de 'Good In Blues'-periode. Het is voor mij vooral interessant vanwege de b-kant: De originele 'Steamy Windows' dat een stuk 'sexier' klinkt dan Tina Turner's uitvoering. Vorige maand heb ik 'Makin' Love Is Good For You' gekocht van Brook Benton en dat blijkt een liedje te zijn van Tony Joe White. Ik heb dat thuis vanmiddag als 'eerbetoon' gedraaid en zit ook morgen in 'Do The 45' (vanaf elf uur op Wolfman Radio). In 'Afterglow' heb ik een rubriek met de titel 'Play That Full Album White Boy'. Gemaakt op 'Play That Funky Music White Boy' van Wild Cherry met een lekker vals zangpartijtje van ondergetekene. In deze rubriek draai ik een volledig album van begin tot einde. Hoewel...? Onze vergunningen staan niet toe dat ik meer dan vier nummers per show van één artiest draai en dus draai ik iedere week vier nummers van een bepaalde elpee totdat we het einde hebben bereikt. Ik heb onlangs 'To Be Continued' vn Tony Joe White in deze rubriek gehad en bij 'Rainy Night In Georgia' begint de chatroom te giechelen. De aanwezige reggae-fans hebben het plotseling over Prince Buster en schrijven quotes van Buster's versie in de chat. Gisteravond heb ik een versie gedraaid die half 'schoon' is. De twee lelijkste woorden zijn eruit gebliept, er resten alleen nog twee 'ondeugende' woordjes. Komende dinsdag ga ik in 'Tuesday Night Music Club' een kleine Tony Joe White-special doen en heb 'ontheffing' gekregen om ook deze 'Big 5' van Prince Buster te mogen draaien.

Eretitel: 'It's All Right'

Vandaag een dubbele rouwband op Soul-xotica. Straks ga ik een bericht wijden aan Tony Joe White die woensdag is overleden. De 'Listen Carefully' waar de 'Eretitel' aan ten grondslag ligt, maakt ook deel uit van een 'herdenking' in de radioshow. Ik heb gisteravond een 'knal-uitzending' gehad en ben helemaal 'leeg' na afloop. Bovendien weet ik dat ik voor deze 'Eretitel' nog een beetje huiswerk moet doen omdat ik de nummers niet meteen voor de geest kan halen. Volgende week wordt, wat dat betreft, een 'makkie'. Ik ben op 28 maart 2017 'Tuesday Night Music Club' aan het voorbereiden en heb nog geen titel bedacht voor 'Listen Carefully'. Wel heb ik een dag eerder kennis genomen van het overlijden van Clem Curtis, de oorspronkelijke leadzanger van The Foundations. Ik weet nog niet eens welk liedje schuil gaat achter de titel als ik het op een verzamel-cd zie staan van de groep. Achteraf gezien blijk ik het in een andere (en betere) versie in de Blauwe Bak te hebben, maar vooruit... we brengen nog eenmaal een eerbetoon aan Clem Curtis. De 'Eretitel' is 'It's All Right' ook al wordt het nummer van Van Morrison her en der ook als 'It's Alright' aangeduid.

3. Joe Walsh (1992)
Ik weet het. Ik ben een ontzettende 'mierenneuker' als het komt tot de correcte spelling in 'Listen Carefully' en de 'Eretitel'. Ik zou een avond kunnen vullen met liedjes die 'It's Alright', 'It's Allright' of 'It's All Right' heten. Ik heb bewust gekozen voor de drie woorden: 'It's All Right'. Geen Volendamse Maddog in deze 'Eretitel' omdat hun single uit 1974 'It's Allright' heet, evenals de single van The Motions uit 1969. De database geeft voldoende antwoorden op 'It's All Right' en daarbij kan ik een paar weg strepen omdat ze identiek zijn aan de nummer twee van vanavond. Joe Walsh is een beetje het vijfde wiel aan de wagen. Ik kies het vooral omdat Joe Walsh een 'bekende' naam heeft en het nummer uit een heel ander decennium afkomstig is als de overige twee. Het is een track van Walsh' 'Songs For A Dying Planet' uit 1992 en daarop laat de man horen dat hij zijn streken nog niet is verleerd. Natuurlijk nog altijd een beul op de gitaar en tegelijk heeft 'It's All Right' iets 'catchy' in zich wat 'Rocky Mountain Way' en 'Life's Been Good' ook boven andere heavy rock uit de jaren zeventig laat stijgen. Walsh levert hier vooral een gevecht met de nummer twee en op dit moment moet hij tevreden zijn met een derde plek.

2. The Foundations (1968)
Op 1 maart 1968 verschijnt in Engeland de EP 'It's All Right' van The Foundations. Het bevat de twee monsterhits 'Baby Now That I've Found You' en 'Back On My Feet Again'. Voorts de b-kant van de laatstgenoemde single en het 'nieuwe' 'It's All Right'. Feitelijk is het nummer zélf al twee jaar oud. De Amerikaanse soulzanger J.J. Jackson doet eind 1966 een tournee in Engeland waarbij hij zich laat begeleiden door Arthur Greenslade en zijn band. Jackson is zó onder de indruk van het vakmanschap van de Engelsen dat hij begin 1967 een single met hen opneemt: 'But It's All Right'. Oorspronkelijk op Calla en opnieuw uitgebracht in 1971 op Mojo. De laatste heb ik sinds jaar en dag in de Blauwe Bak-koffer. The Foundations doet een iets snellere, maar verder natuurgetrouwe cover van het nummer van J.J. Jackson. Overigens zal dit één van de laatste EP's zijn. Met ingang van juni 1968 laat de Engelse hitparade geen EP's meer toe in het overzicht waardoor het voor platenmaatschappijen niet meer lucratief is om 'dure' EP's te maken. Pas in de vroege jaren zeventig krijgt de EP een vervolg met de maxi-single welke voor de prijs van een enkele single wordt verkocht. De punkers hebben sowieso lak aan de regels en brengen weer échte EP's uit. Natuurlijk zijn in 1969 en 1970 wel EP's verschenen, maar bij bijvoorbeeld Pye verschijnen maandelijks meerdere EP's en dat is in 1968 even helemaal afgelopen. The Foundations' versie van 'It's All Right' is niet zo goed als die van J.J. Jackson, maar het mag nog altijd op twee.

1. Van Morrison (1967)
Als de Ierse brombeer het voor gezien houdt met Them kan hij overal in de muziekwereld aan de slag. Hij kiest voor een reeks opnames voor Bang Records in New York met de befaamde liedjesschrijver Bert Berns. Het verhaal is legendarisch. Van Morrison brengt vele uren door in de studio onder andere met de opname van 'Brown Eyed Girl'. Zijn solo-debuut moet een sobere blues-plaat worden doordrenkt met emotie. Als Van in het vliegtuig naar Ierland zit, gooit Berns alle gimmicks uit de platen van Neil Diamond in 'Brown Eyed Girl' en Morrison heeft een reden om het nummer voorgoed te verafschuwen. Hij neemt ook afstand van het album 'Blowin' Your Mind'. Het duurt enkele decennia totdat de rechtmatige eigenaar van de opnames de 'pure' nummers verkrijgbaar maakt. 'It's All Right' bereikt in 1967 niet 'Blowin' Your Mind' en is daarmee een soort van 'bonustrack', evenals een bluesy en minder zweverige versie van 'Madame George'. 'It's All Right' is voor iedereen een feestje. Zowel voor Van Morrison's werk als Bert Berns' studio-capaciteiten en de zangeressen en muzikanten valt 'It's All Right' gunstig uit. Een betere definitie van kippenvel-muziek bestaat er niet!

Volgende week mag ik voor één keer bewust een beetje afwijken van de titel want... het is voor een goed doel. Het goede doel is namelijk de gedoodverfde nummer 1 dat ik dan pas heb leren kennen en dat tot een héle grote favoriet is uitgegroeid.

Het zilveren goud: oktober 1993 deel VI

Even een foto uploaden? Nou, dat had nogal wat voeten in de aarde. Blogger bleef de foto maar rond draaien waardoor de singles op hun kant kwamen. Maar kijk... we hebben het weer voor elkaar gekregen. Voordat ik een duik neem in 1993, eerst wat 'nieuws' uit 2018. Ik heb vorige maand in de laatste 'Singles round-up' drie 'beloofd' die onderweg waren. Wicked Lester begon me hoofdpijn te bezorgen. De plaat wilde maar niet in Uffelte komen en de drie weken van de verkoper waren bijna voorbij. Ik heb vanmiddag bericht gehad van hem: De plaat wordt teruggestuurd naar Berlijn omdat... 'het niet is afgehaald van het postkantoor in Havelte'. Ja, dan moet ik natuurlijk wél weten dat het in Havelte ligt en de sul van een lokale postbode heeft geen 'We hebben u gemist'-kaartje in de bus gedaan. Blijkbaar moet ervoor worden getekend want de plaat past wél in de brievenbus. Meteen een klacht ingediend bij PostNL en ik kan alvast weer vijf euro overmaken naar de verkoper om het nogmaals te versturen. De postbode, waarmee ik al meerdere 'akkefietjes' heb gehad, zal weer eens goed op zijn donder krijgen, maar ik geloof dat hij daar immuun voor is geworden. De twee Italiaanse singles zijn vorige week 'al' op de bus gegaan, als... het goed... is gegaan. Het is bijna drie maanden geleden dat ik ze heb besteld. De singles uit deze aflevering van 'Het zilveren goud' zijn al wel alle zes gearriveerd en klaar voor een groepsfoto. Cilla Black heeft er zelfs nog een nieuw wit hoesje aan over gehouden!

Ik heb vorige maand de lange leren jas gekocht. Hoewel het voor mij al snel een dagelijks kledingstuk is, heb ik de jas gekocht met iets anders in het achterhoofd. Ik heb iemand leren kennen die geregeld op braderieën staat. In 1994 zal ik ook enkele malen met hem mee gaan en dit was in augustus ook de bedoeling geweest toen ik een dag onder de 'pokken' zat door verkeerde stuffies. Hij heeft een gedeelte van een loods in Hommerts tot zijn beschikking waar hij sleutelt aan van alles eng wat. En... hij heeft een Solex staan en daar wil hij mij op hebben. Dat is in eerste instantie de reden van de leren jas, maar door de week in Amsterdam krijgt het ludieke kledingstuk al snel een bijsmaak. Het zal rond deze tijd zijn geweest in 1993 dat ik voor het eerst oog in oog sta met het vervoermiddel. ,,Er moet nog wel iets aan gebeuren", zegt mijn kameraad en daar is geen woord Frans bij. Het is een stoffig zwart monster. Nu heb ik een doffe Solex altijd mooier gevonden dan die overdreven glimmende exemplaren die ik later op clubdagen zie, maar deze heeft nog de originele doffe lak. Over een paar maanden zal ik hem kopen voor, als ik me niet vergis, honderdvijftig gulden. Dat is niet veel geld en dik betaald als je bedenkt wat ik ermee wil doen. Een Solex is voor mij 'dagelijks vervoer' en daar is deze Solex niet geschikt voor. Het is een oudje, uit 1958, en het heeft een hele specifieke wielmaat. Bij de achterband zou een mountainbike-buitenband passen, maar die kan niet voorop vanwege het rolletje. Enfin, de eerste maanden met de Solex-blues is iets voor volgend jaar. Alle resterende singles van deze maand komen van Het Vliet uit dat ene winkeltje dat ik 'per toeval' ontdek op een woensdagmiddag.

1561 It's For You-Cilla Black (NL, Parlophone, 1964)
1562 Baby Get It On-Ike & Tina Turner (NL, United Artists, 1975, re: 1978)
1563 The Horse-Cliff Nobles & Co. (NL, CBS, 1968)
1564 Thank You For Loving Me So-Tom Koning (NL, Decca, 1969)
1565 Lyrics-Kayak (NL, Imperial, 1973)
1566 20th Century Man-The Kinks (NL, RCA Victor, 1972)

De oorspronkelijke 'It's For You' had officieel geen 'hartje' en gewoon een rond middengat. Deze mét hartje heb ik eveneens in Leeuwarden gekocht, maar dan bijna elf jaar later. Ik heb in januari 'Baby Get It On' met fotohoes op de kop getikt en ontdek dan dat de andere de heruitgave is van 1978. Het verschil zit hem in de b-kant: In 1978 is dat 'Sexy Ida'. Ike & Tina hebben omstreeks 2013 enige tijd in de Blauwe Bak gewoond. Cliff Nobles maakt nog altijd deel uit van de Blauwe Bak. Ik heb ook de 1975-heruitgave met fotohoes en de Veronica-jingles op de b-kant. Tom Koning is een jongeman die een carrière als Nederlandse Engelbert Humperdinck nastreeft of... zoiets zou ik me kunnen voorstellen. Het is een 'interessant' plaatje voor de verzameling, maar er is geen hout aan. Kayak en The Kinks hebben evenals Tom Koning meteen in 1993 de fotohoesjes intact. Zaterdag het laatste deel van 'Het zilveren goud' over deze maand in 1993.

Week Spot: Leroy Hutson

,,Ik zit vandaag heerlijk in mijn vel en heb me lekker ontspannen op weg naar huis. Deze plaat past helemaal bij mijn huidige gevoel". Zoiets schrijf ik op maandag 23 juli. Ik ben even gaan graven op Soul-xotica want even denk ik aan de fietstocht op de maandagavond. Nee, er staat me wel iets van bij dat ik die avond een bochtje om heb gefietst naar huis. Het enige concrete dat ik weet te vinden is dat ik die morgen mijn pakket singles heb opgehaald bij het postkantoor in Havelte. Leroy is dus waarschijnlijk de eerste van de nieuwe 'reserveringen'. De plaat is nauwelijks drie maanden oud als Mark het aanbiedt en nog eens drie maanden later is het de Week Spot. Hoewel? Het nummer komt eigenlijk uit 1975 maar het schijfje is op 13 april 2018 verschenen bij Acid Jazz. De kersverse Week Spot is 'Lucky Fellow' van Leroy Hutson.

Ik heb onlangs gelezen dat Google eindelijk gaat stoppen met dat hopeloze Google Plus. Ik ben tweemaal op Google Plus geweest. De eerste keer met de intentie om langere tijd te blijven en in 2015 opnieuw om de video-bruiloft van een radiocollega bij te wonen. Toen heb ik meteen mijn hele account laten verwijderen want... oef... dan is Facebook nog heilig. Natuurlijk heb ik een Youtube-naam en als je dan favorieten aanklikt, maak je automatisch een videokanaal. Wat mij betreft is dat gewoon iets persoonlijks en dat hoef ik niet met Jan en alleman te delen. Dan verzend ik een email en zie opeens dat de naam van mijn Youtube-kanaal als handtekening wordt toegevoegd. Wablief? Ik ben blij dat Google eindelijk de stekker trekt uit dat hopeloze Google Plus. Maar... wat doet Google Plus in het bericht over de Week Spot? Welnu, op Facebook heb je 'vrienden' en 'contacten', maar op Google Plus wordt gesproken van 'kringen'. Eén contact maakt dat je automatisch verbinding hebt met mensen verderop in de kring van dat contact. Het bericht gaat vanavond eveneens over kringen. Een kring rondom een invloedrijke muzikant om precies te zijn!

Leroy Hutson wordt op 4 juni 1945 geboren in Newark in de staat New Jersey. Als tiener formeert hij zijn eerste zanggroepje: The Nu-Tones. Hoe de chronologie nu precies in elkaar steekt, kan ik niet ontdekken. Wikipedia is wat dat betreft nogal rommelig in dit bericht. Hutson studeert tandheelkunde in Washington en deelt een kamer met Donny Hathaway. Die zal kort daarop stoppen met school om zich volledig te storten op de muziek. Hathaway zal dan de muzikale compagnon worden van niemand minder dan Curtis Mayfield. Of dit voor of na Sugar & Spice is geweest? Feit is dat Hutson met zangeres Deborah Rollins voor het Kapp-label drie singles opneemt als Sugar & Spice. Het is door Hathaway dat Hutson op een gegeven ogenblik de tandheelkunde inruilt voor een studie muziek en compositie. In 1969 is hij betrokken bij Hathaway's meesterwerk 'The Ghetto'. Als Mayfield in 1970 kenbaar maakt zijn solo-aspiraties niet langer te kunnen combineren met The Impressions, stelt Hathaway Curtis voor aan Leroy Hutson. In juni 1971 is Hutson voor het eerst te horen op een plaat van The Impressions. Hij zal twee-en-een-half jaar bij de groep blijven. Hij verlaat The Impressions op een vriendschappelijke manier. Hij wil buiten solo-platen zich ook meer gaan toeleggen op producties. Bij Curtom krijgt hij daarvoor ruim baan en Hutson zal onder andere Linda Clifford produceren.

Zijn eerste solo-album stamt van 1973 en hij heeft een paar matig succesvolle singles in de midden en late jaren zeventig. Zijn werk zal pas jaren later worden opgepikt door een cult-publiek. Na 1982 wordt het even rustig maar in 2008 verrat hij vriend en vijand met een nieuwe plaat voor zijn eigen Triumph-label. Sinds een paar jaar heeft Acid Jazz de licenties van alle muziek van de hand van Hutson. Eddie Piller, oprichter van Acid Jazz, is een grote fan van Hutson en noemt hem de grootste inspiratie voor zijn eigen productie-activiteiten. 'Lucky Fellow' en 'Don't It Make You Feel Good' verschijnen op 13 april van dit jaar als single en dat valt samen met de heruitgave van de albums 'Hutson' (1975) en 'Hutson II'. Dat wil niet zeggen dat het de eerste en tweede elpee zijn van Hutson, in werkelijkheid zijn het respectievelijk zijn derde en vijfde. 'Lucky Fellow' is een vrij lang nummer van het eerstgenoemde album dat door het collectief The Disco Freaks is terug gebracht naar een single-vriendelijke 'edit'. Méér 'geluk' dan dit kan niemand verdragen?

Singles round-up: oktober 4

Ik heb het vorige week woensdag getroffen! Nu is Hoogeveen niet bepaald het einde van de wereld en laat ik me niet afschrikken door een zuchtje wind of een beetje regen, maar de herfst heeft nu dan toch eindelijk haar intrede gedaan. Ik kan vandaag geen reden bedenken waarom ik naar de winkel zou moeten gaan en de motivatie om naar buiten te gaan is sowieso erg klein. Morgen ga ik door weer en wind naar Meppel om te bezorgen en dus kan ik genieten van zo'n 'rustdag'. Een beetje met de show bezig en wat zaken waar ik anders weinig tijd voor heb. Ik heb vanmiddag, bijvoorbeeld, een vracht platen terug gebracht naar zolder en op de juiste plekken neer gezet. Nu hoef ik alleen nog de zes singles toe te voegen die ik nu ga behandelen: Het laatste deel van de 'Singles round-up' voor wat betreft Hoogeveen.

* Jackie Trent & Tony Hatch- Thank You For Loving Me (UK, Pye, 1968)
Ik begin altijd hevig te trillen als ik een single vind van Jackie Trent. Het zou in dit geval nergens voor nodig zijn. 'You Baby' is immers van Trent alleen en is uitgebracht op het roze Pye-label en niet het lichtblauwe zoals deze. 'You Baby' is een trofee in de Northern Soul en bovenal een zeer prettig nummer als je de 'soul' in twijfel trekt. Het plaatje is een fortuin waard, maar dat zal niet gelden voor deze single met Tony Hatch. Beide kanten zijn geschreven door Trent en Hatch zelf. 'Thank You For Loving Me' heeft een groots orkest onder leiding van Hatch, maar het is allemaal té statig om het in de buurt van 'You Baby' te brengen. 'Don't Stop Now' op de keerzijde is geïnspireerd door 'Ode To Billy Joe' en vind ik eigenlijk beter, hoewel de plaat tot tweemaal toe lelijk blijft hangen.

* T.Rex- Truck-On >Tyke< (Duitsland, Ariola, 1973)
'Get It On' met Nederlandse 'fotohoes' is de eerste die ik in Hoogeveen uit de bak haal. Helaas... die heb ik daar geleten. Deze 'Truck-On' mag wel mee! Het hoesje brengt me meteen terug naar de tijd van Sunrise Records. Dat heeft in 1991 voor vijf gulden een exemplaar staan met de songtekst erop geplakt. Hoe later op de middag, hoe meer ik ga twijfelen of ik de single al niet heb. Ja, nu weet ik het weer! 'Truck-On' komt uit die merkwaardige collectie Ariola-platen van de kringloopwinkel in Dieverbrug en heb deze plaat, zonder hoes, in 2016 gekocht. Het is niet Bolan's sterkste nummer, maar desondanks een 'upgrade' ten aanzien van de oude.

* Water- Holiday (NL, Philips, 1975)
Een plaatje waar ik heel nieuwsgierig naar ben. Ik weet dat de Westerbeek van Water eerder bij Sandy Coast heeft gespeeld en ook een paar zeer aparte spin-offs heeft geleid. Deze past naadloos in het rijtje: Een zeer apart plaatje en toch 'catchy' genoeg om een grote hit te zijn. Zover is het echter nooit gekomen. Ook de b-kant even opzetten om te horen wat dat gaat brengen. 'All Around You Tumble' begint erg trippy en het klinkt alsof de zangeres een cocktail van spraak0water, alcohol en iets te roken heeft gehad. Vervolgens knalt het los in een stevige rocksong met een boodschap. 'Eigenwijs' is de beste omschrijving voor dit plaatje.

* Albert West- Hot Havanna Nights (NL, CNR, 1984)
Albert West maakt zijn debuut in mijn singles-collectie! Okay, hij is een paar maal vertegenwoordigd met The Shuffles, maar ik heb mijn verzameling verschoond gelaten van zijn zoetsappige covers uit de jaren zeventig. Als er dan óóit een plaatje van Albert West in de verzameling komt, dan hebben we het over 'Hot Havanna Nights'. Als ik het plaatje eens hoor in de jaren negentig weet ik in eerste instantie niet dat het Albert West is. Ik heb lang geleden met mezelf afgesproken dat 'eenmaal iets leuk vinden' niet veranderd als we de naam van de artiest horen. Dat geldt dus eveneens voor Albert West. Dan volgt nog wel een fraai 'mysterie'. In de credits staat 'unknown' waar de componist of tekstschrijver moest staan. Wie het weet, mag het zeggen! O ja, dit moest toch maar de enige Albert West-single blijven in de verzameling...

* Skipper Wise- Standing Outside In The Rain (België, Indisc, 1989)
Ik heb deze single al eens in 2004 gekocht maar die kan ik momenteel nergens vinden en ook staat me iets van bij dat deze een ernstige beschadiging heeft opgelopen. Zonde, want het is zo'n leuk nummer! Het staat in de Tipparade als de jaren negentig een aanvang neemt. Het heeft de herinnering aan een schoolvakantie. Hoewel ik in deze tijd vooral met mijn hoofd in de jaren zestig en zeventig zit, kan Skipper Wise meteen mijn goedkeuring weg dragen. Leuk om hem weer eens te horen! Wat zou er van meneer Wise terecht gekomen zijn?

* Yazz & The Plastic Population- The Only Way Is Up (België, Big Life, 1988)
Deze heb ik vorig jaar al eens gekocht, maar deze single verdient een 'upgrade'. Ik ben er niet zeker van of ik hierin ben geslaagd. Hij klinkt ietsje beter maar van een 'Near Mint' is nog steeds geen sprake. Deze mag echter blijven!

Pitstop

'De leste moai dag van 't joar misschien'. Als de weerboeren het niet ontzettend mis hebben, kan afgelopen woensdag wel eens de laatste 'zomerse' dag zijn geweest. Vooruit... écht zomers is het niet en toch heb ik een zomers gevoel op deze dag. Dat heeft deels te maken met de terugweg van de vakantie in Sleen. Ik fiets dan over Hoogeveen en kom langs de kringloopwinkel waar ik woensdag groots inkopen heb gedaan. Ik heb bij Fluitenberg mijn zinnen gezet op het bankje waar ik regelmatig zit als ik daar langs kom. Op het moment zit daar juist een echtpaar en er zit niets anders op om door te fietsen. Even verderop parkeer ik de fiets om mijn blaas te legen, maar verder heb ik geen reden om me daar langer op te houden. Bij Gijsselte zie ik vervolgens dit bankje en strijk neer voor een rokertje. Omdat ik zin heb in koffie wil ik in Ruinen langs de snackbar waar ik ook meteen maar een warme lunch gebruik. Het is dit bankje dat ik woensdagmiddag meteen in het vizier heb. Ik neem een thermoskan koffie mee van huis en haal in Ruinen een paar broodjes. Hoewel het al later op de middag is, geniet ik desondanks van mijn late brunch in een fraai zonnetje en een frisse wind. 'Ik zou haast zeggen, ja, it mag wel zo'.

Singles round-up: oktober 3

,,En... hoe was je weekend?". Huh? Het lijkt wel een bedrijfskantine hier. Toch snap ik de vraag wel want ik had bewust gekozen voor viermaal een 'Singles round-up' om het 'gemakkelijk' te houden in het weekend. En nu heb ik opeens niet gepubliceerd tijdens het weekend? Om de vraag te beantwoorden: Ik heb niet een heel bijzonder weekend gehad. Zaterdagmiddag gewoon post bezorgd, na afloop een heel klein stukje om gefietst. Zaterdagavond 'Do The 45' en zondag overdag meest uitgeteld in de woonkamer door gebracht. Gisteravond 'The Vinyl Countdown' en dan maar weer slapen om vandaag aan de slag te kunnen. Zie daar: Jullie hebben twee berichten te goed. Toch geef ik de voorkeur eraan, als het niet beslist hoeft, om tweemaal een 'Singles round-up' achter elkaar te doen. Vanavond het derde deel en een foto van woensdag die ik op Facebook had willen plaatsen, maar waar ik niet aan toe ben gekomen. Morgen het vierde deel 'Singles round-up' en wellicht de nieuwe Week Spot. Dan zit ik weer op schema! Nu de volgende zes singles uit Hoogeveen van woensdag.

* Mai Tai- History (NL, Injection, 1985)
Ik heb lange tijd een reden voor mezelf om de jaren tachtig te verafschuwen. Ik kan me zelfs herinneren uit de tijd dat ik pas weer ben begonnen met herontdekken van de parels uit dat decennium dat ik een bericht lees over een recent optreden van Mai Tai. Ik lig dubbel van het lachen. In de jaren tachtig probeer ik Mai Tai zoveel mogelijk te ontwijken. Dat lukt doorgaans wel mits je niet op maandag naar de Avro op Hilversum 3 luistert. Dan is het opeens 2014 en ben ik in Engeland voor, voorlopig, mijn laatste live-optreden in Watford. De avond ervoor zit ik in de bed & breakfast in Radlett en vermaak me met de DAB-radio. Zo kom ik terecht bij de show van Pete Waterman op Smooth Radio. Inderdaad, dé Waterman als in Stock, Aitken & Waterman. Waterman is vooral zakelijk verantwoordelijk voor het trio en hij is van oudsher een Northern Soul-dj. Op Smooth draait hij zijn favoriete muziek uit de jaren tachtig en opeens hoor ik 'Female Intuition' van Mai Tai. Dan valt het kwartje pas! Het is de kneuterigheid van de Avro dat geen goeds heeft gedaan voor mijn kijk op Mai Tai. De groep zélf heeft een zeer 'internationaal' geluid en de productie van Fluitsma en Van Tijn zit dicht aan tegen dat van Stock, Aitken & Waterman. Nu dan de eerste single van Mai Tai in mijn bakken en eindelijk tijd om ook eens rond te kijken voor de andere singles van het trio.

* The Specials- Ghost Town (Duitsland, 2 Tone, 1981)
De tijd vliegt! Over drie weken is 'The Big One 7' alweer verleden tijd. Het driedaagse festival met reggae- en ska-bands in Engeland, alles voor het goede doel dat Specialized heet. Wolfman Radio is het officiële Specialized-station en dat betekent onder andere dat we live-uitzendingen hebben vanaf het festival. Omdat reis, entree en verblijf allemaal voor eigen kosten komen, kan ik niet de motivatie vinden om diep in de buidel te tasten voor vier dagen werk op een festival waarvoor ik zelfs nog entree moet betalen en dus doe ik sinds jaren de 'thuisbssis'. Een ontbijtshow in de morgen, een aftershow en soms nog een uurtje tussendoor als de mannen in Engeland even de benen willen strekken. Specialized dankt de naam aan The Specials. Het verlangen van twee oude Specials-fans om de oorspronkelijke groep bijeen te krijgen, gaat niet lukken. Dan besluiten ze een festival te vormen rondom bands die The Specials hoog in het vaandel hebben als inspiratiebron en laat hen tenminste één Specials-cover uitvoeren. Dat is 2012 en een paar weken voordat ik bij Wolfman Radio kom als presentator. In 2013 staat The Beat centraal, in 2014 Madness, in 2015 The Clash, in 2016 Bob Marley, in 2017 The Jam en dit jaar de 'Boss-sound'. Dat laatste is de stokoude reggae uit de jaren zestig op labels als Trojan. 'Ghost Town' is lange tijd de enige single die ontbreekt in mijn verzameling, maar er is geen man overboord. Voor de digitale shows maak ik graag gebruik van de 12" dub-versie. Nu heb ik voor een euro een zeer fraai exemplaar met fotohoes, dus het is het wachten meer dan waard geweest!

* Stephanie De Sykes & Rain- Born With A Smile On My Face (NL, Ariola, 1974)
Gedurende de zomermaanden heb ik steeds op zondagavond 'The Summer Spirit Of...' gedaan. Iedere week een volledige top 40 of 50 van bestverkochte singles gedurende een bepaalde zomer in Engeland. Dankzij deze shows heb ik een aantal plaatjes leren kennen en 'Born With A Smile On My Face' is daar eentje van. Een grote hit in Engeland in de zomer van 1974 maar niet goed genoeg voor de Nederlandse Top 40. Een heerlijk onbezonnen plaatje in de sfeer van Middle Of The Road. Erg fijn! Ik ben ook wel benieuwd naar de b-kant. 'Woman's Intuition' is mede-geschreven door De Sykes, maar is en blijft pure pop, hoewel het minder uitbundig is dan de a-kant. Extra leuk omdat de single in het fotohoesje zit en op de keerzijde worden een aantal nieuwe elpees aangeboden. 'Mayfly' is er eentje van en bovendien zie ik dat 'Live In Amsterdam' van Flying Burrito Brothers écht op de Nederlandse Ariola is uitgebracht.

* 10CC- Art For Arts Sake (NL, Mercury, 1975)
'Not heard in a dog's age', gaat hier op. Ik heb het nummer eens gehoord toen ik in Mossley woonde en zag toen al geen reden om actief te zoeken naar de plaat. Anno 2018 kan ik het iets beter waarderen. Het is wel weer een typisch 10CC-nummer, maar het is nu eenmaal geen 'I'm Not In Love' of 'I'm Mandy Fly Me'. Als het niet met de Nederlandse fotohoes was, had ik de plaat waarschijnlijk laten liggen.

* Three Degrees- Take Good Care Of Yourself (NL, Philadelphia, 1975)
Ik heb de Duitse uitvoering met fotohoes sinds 2009 en de plaat fungeert enige tijd als 'kick-out' bij optredens in de kroeg. Toch heeft die single zijn beste tijd gehad. Het mag nu naast de Nederlandse staan met afwijkende fotohoes. Deze klinkt in ieder geval een stuk beter!

* The Trammps- Save A Place (NL, Philadelphia, 1975)
,,Moet ik nu echt een griet zoeken die midden op straat voor de camera gaat dansen?", luidt de hartenkreet van een Engelse vriend. Hij is soul-handelaar en doelt op de 'viral' videoclip van de danseres op 'Happy' van Pharrell. Hij gebruikt het om een single van The Trammps aan te prijzen. Ik ben woensdag even vergeten welke titel het is en het blijkt 'Trusting Heart' te zijn. Nu heb ik voor een euro 'Save A Place' met fotohoes. Ik heb de singles woensdag al ingevoerd in de corresponderende jaren zestig, zeventig en tachtig-bakken en dus zou het te laat zijn voor de Blauwe Bak? Ach, het is een goed nummer, maar moet selectief blijven met de Blauwe Bak. Gewoon in de jaren zeventig bij de overige Trammps-singles. Alleen 'Hold Back The Night' heeft een behoorlijke tijd doorgebracht in de reserve-Blauwe Bak.

Singles round-up: oktober 2

Ten tijde van 'De Tafel' is het een terugkerend ritueel: Op vrijdagavond na mijn dienst in de post even Meppel in voor de koopavond. Vandaag heb ik het andermaal gedaan, maar ik hoef nu niet rond te kijken voor platen. Er zijn twee dingen die me in de stad brengen of... eigenlijk maar eentje. Voor de dampspulletjes moet ik naar de Koedijkslanden en dat is een flink stukje lopen vanaf het centrum. Dat doe ik dus even op de fiets en breng hem daarna in de fietsenstalling op het station. Ik zou gisteravond schone sokken aantrekken en wist al een tijdje dat dit 'armoede' was, maar kon gisteravond niet het juiste gat vinden. Ik heb schoenmaat 48 en dus is het niet een gevalletje van 'even meenemen uit de Albert Heijn' of meteen slagen bij de eerste de beste winkel. Het is tijd voor de geitenwollen sokken en dus probeer ik het eerst bij de Wibra. Ja, die geitenwollen-achtige sokken kunnen wel weer in het assortiment komen, maar op dit moment is 46 het grootste. Dan een gokje wagen bij de Scapino en... warempel... dat heeft nog één bundel 'goedkope' sokken in maat 48. Het heeft ook nog een actie met Puma-sokken en ook deze zijn in maat 48 maar omgerekend dubbel zo duur als mijn nieuwe sokken. Ik kan weer een jaar vooruit of misschien wel méér, als ik het net zo lang uitstel als de afgelopen weken. Op het Prinsenplein is kermis en ik eet een oliebol uit het vuistje. Een paar boodschapjes bij de Jumbo en dan op naar het station en op de fiets terug naar Uffelte. Geen platen, maar... ik heb voorlopig ook wel even genoeg aan de 24 van woensdag? Vandaag de volgende zes.

* Earth, Wind & Fire- Star (UK, CBS, 1979)
Ik heb het woensdag al genoemd: Het is een zooitje in de bakken in Hoogeveen. Ik zie ook een paar lege hoesjes waarvan ik hoop dat ik de platen nog ga tegenkomen. Nee, ik heb deze in Hoogeveen gelaten omdat ik de vorige keer nogal werd 'gecontroleerd'. Het gaat er nu een stuk vriendelijker aan toe! De Nederlandse 'Family Affair' van Sly & The Family Stone is eentje en 'Bye Bye Jane' van Fresh Air een andere. Wellicht dat de platen zonder hoes in de rekken staan en het is dan ook maar afwachten hoe deze de strijd hebben doorstaan. Dat Earth, Wind & Fire 'gewond' is, zie ik ter plekke en neem desondanks de plaat mee. Er mist een klein hapje in de single, maar er is precies één omwenteling tot de muziek intact en dus durf ik de gok wel aan. Ik heb 'Star' reeds in de Nederlandse uitgave maar deze is zwaar verrot. En ja... ik heb nog altijd een zwak voor Engelse persingen en veel plezier gehad van 'Fantasy'. Goed gegokt! Met de Stanton T.62 is het startproces nog ruim. En dan...? Dan knalt de muziek uit het vinyl. De Nederlandse persing klinkt tam in vergelijking tot dit. Het uitgebalanceerde 'midden' brengt de muziek van Earth, Wind & Fire tot leven!

* Electric Light Orchestra- Strange Magic (NL, Polydor, 1975)
Elpees hebben nooit écht 'mee gedaan' in de verzameling en toch heb ik enkele duizenden van deze gevallen. Daar zitten echter maar een paar albums tussen die ik moeiteloos van start tot einde kan beluisteren. Enkele elpees noem ik dan ook mijn 'alltime favourites'. Als ik nog eens de juiste inspiratie vind, wil ik eens voor een lijst gaan zitten met favoriete albums. 'Face The Music' van Electric Light Orchestra staat hoog in die lijst, dat is nu al zeker. Waarom 'Face The Music'? Ik koop in 1991 het eerste exemplaar en het zal bijdragen in mijn persoonlijke reis door de wereld van Jeff Lynne en zijn kornuiten. Natuurlijk dank ik de liefde voor de band aan mijn liefste zus, maar dat zijn voornamelijk 'Out Of The Blue', 'Discovery', 'Time' en de soundtrack van 'Xanadu'. 'Face The Music' is mijn favoriet voor wat betreft de oude ELO hoewel je me, in principe, kan wakker maken voor iedere elpee. Qua singles mis ik nog een paar en ben bijzonder in mijn nopjes met deze fraaie Nederlandse 'Strange Magic' met fotohoes. Waarom heb ik 'Rockaria' laten liggen? Die heb ik woensdag wel even in de handen gehad?

* Everything But The Girl- Each And Everyone (Duitsland, Blanco Y Negro, 1984)
Nadat ik een hele tijd heb vol gehouden om de jaren tachtig te verafschuwen, is het omstreeks 2003 dat ik met terugwerkende kracht de liedjes uit dat decennium opnieuw leer kennen. Het is dezelfde tijd dat ik 'Eden' van Everything But The Girl op elpee koop en, jawel, dat is een tijd waarin ik nog wél geregeld albums draai. 'Eden' groeit in die tijd uit tot één van de favorieten. Het latere album met 'Come On Home' heb ik destijds ook gekocht maar sinds ik dat nummer op single heb, staat het album te verstoffen. 'Each And Everyone' ontbreekt nog in de collectie en stiekem heb ik ook 'The Vinyl Countdown' van komende zondag in het achterhoofd.

* Heaven 17- Temptation (NL, Virgin, 1983)
Afgezien van een paar keer de Veronica drive-in-show als kind kan ik me niet heugen dat ik bij zo'n evenement ben geweest met een dj die van vinyl draait. Mijn vraag aan de oudere lezers: Kon je bij zo'n drive-in-show het vinyl horen kraken? Veel van de singles van woensdag zijn afkomstig van een mobiele discotheek uit Coevorden en het valt me op dat de plaatjes nogal rumoerig zijn. Op een stereo thuis valt het nog wel mee, maar het is dodelijk wanneer je het over een P.A. doet. Nee hoor, ik klaag niet over de kwaliteit, het valt me alleen op. 'Temptation' knispert wat op de achtergrond en is allesbehalve storend voor mij. Voor een euro zou je het minder kunnen treffen?

* Joe Jackson- Steppin' Out (NL, A&M, 1982)
Na 'Face The Music' van Electric Light Orchestra en 'Eden' van Everything But The Girl hebben we daar een volgend album dat ik hoog heb zitten: 'Night And Day' van Joe Jackson. 'Real Men' heb ik een paar keer teveel gehoord, maar 'Steppin' Out' is het type waarvan ik nóóit genoeg ga krijgen. Blij om deze eindelijk eens op single te hebben!

* Madness- Tarzan's Nuts (NL, Stiff, 1980)
Volgend jaar op deze dag een uitgebreid bericht over de twee albums. Vandaag is het namelijk 39 jaar geleden dat twee albums tegelijk uit kwamen: Het debuut van Madness en The Specials. Twee mijlpalen in de muziekgeschiedenis. Ik heb nooit beseft dat 'Nightboat To Cairo' als dubbele a-kant is uitgebracht en dat 'Tarzan's Nuts' alleen in ons land een single is geweest. Ik had achteraf gezien even verder moeten zoeken naar een complete 'One Step Beyond'. Mijn oude exemplaar mist namelijk een hoek. Eens gesneuveld bij een optreden...

Eretitel: 'Around And Around'

Zeventien keer in de maand publiceren en het lijkt net alsof we dagelijks publiceren? Ik weet dat ik onnodig streng ben voor mezelf maar ik wil aan het einde van de maand corresponderende berichten in de 'sidebar' hebben staan en daarmee het jaar compleet. In de afgelopen acht jaar is het een en het ander veranderd in mijn situatie. Verandering van werktijden, de radioshows en nog een paar andere hobby's en activiteiten: Het maakt dat ik het niet altijd red om dagelijks te publiceren. Na twee berichten op dinsdag en woensdag vandaag andermaal een dubbele publicatie. Zo dadelijk de zes volgende singles in de 'Singles round-up', maar eerst een aflevering van de 'Eretitel'. Dat heeft zowel deze week als volgende week iets te maken met een recente overledene. 'Around And Around' is op dinsdag 21 maart 2017 de 'Listen Carefully' in 'Tuesday Night Music Club' en dat is kort na het overlijden van Chuck Berry.

3. Chuck Berry (1958)
En we komen de legendarische gitarist meteen tegen op de derde plek. Ik beschouw het nog altijd als een eer dat ik de man 'live' heb mogen zien in 1998 en dicht de man ook een grote invloed toe op het verloop van de popmuziek in de jaren zestig en zeventig. Als het dan tot de specifieke liedjes komt, haak ik al vrij snel af. Dat is niet alleen het geval bij Chuck Berry maar ook andere giganten in de rock & roll. Na vijf liedjes vind ik een verzamelelpee welletjes en stop ik deze terug in de hoes. Het is een 'lastige' aflevering van de 'Eretitel'. Ik heb eerder alle drie nummers opnieuw beluisterd om tot een goed oordeel te komen. Het is met name de nummer twee die de doorslag heeft gegeven en daarom vinden we Chuck Berry vandaag op drie. Dat zou morgen wellicht de nummer twee kunnen zijn en ooit misschien ook nog wel nummer één, als ik een goede bui ben. Vandaag is het de nummer drie in de 'Eretitel'.

2. John Denver (1971)
De 'Kurt Cobain van de country'. Het is immers niet de eerste keer dat hij is neergestort met een vliegtuig. Het is omstreeks 1980 ook al eens gebeurd en toen was ook een overvloed aan alcohol in het spel en bestond het vermoeden dat het een mislukte zelfmoordpoging was. Alle grappen en grollen opzij, de line-dancers via de nooduitgang eruit en de vertolking van 'Annie's Song' door mijn zus op de melodica proberen te vergeten: John Denver was een uitstekende vertolker die soms heel poëtisch uit de hoek kon komen. Op zijn eigen manier. 'Poems, Prayers And Promises' bevat de dijenkletser 'Take Me Home Country Roads', maar ook dit miniatuurtje met de titel 'Around And Around'. Het wint vandaag van Chuck Berry en mag op nummer twee.

1. The Four Seasons (1967)
In 1963 zit de directie van Vee-Jay Records op rozen. Het heeft namelijk niet alleen The Beatles onder contract maar tevens ook het Amerikaanse antwoord op de Fab Four. Vee-Jay is nogal op dubieuze manier de distributeur geworden van The Beatles, iets van misleiding door een Amerikaanse agent, en in 1964 moet Vee-Jay concluderen dat ze erin zijn geluisd. Capitol neemt vanaf dat moment de taak over en Vee-Jay probeert middels de Oldies-singles nog haar gram te halen. In 1963 brengt het een gekke elpee uit: Eén kant met The Beatles en de andere met The Four Seasons. Inclusief een scorelijst, want het publiek mag beslissen welke band 'het beste' is. Een oneerlijke vergelijking. The Beatles bestaat van 1963 en 1970 in vrijwel dezelfde bezetting, waar The Four Seasons geregeld van leden wisselt en dus met nieuwe mensen ook kan inzetten op een nieuwe markt. Qua succes komt The Four Seasons in de schaduw van The Beatles, artistiek ontstijgt het soms dat van menig concurrent. Omstreeks 1967 brengt The Four Seasons platen uit die soms licht-psychedelisch van aard zijn en ook kijkt men in de liedboeken van de grote liedjesschrijvers. 'Around And Around' steekt The Beach Boys naar de kroon en is, wat mij betreft, op dit moment de enige juiste winnaar in de 'Eretitel'. De top drie zou er morgen of over een uur héél anders kunnen uitzien!

Als jullie het goed vinden ga ik het helemaal goed vinden dat ik het volgende week driemaal heel goed ga vinden. Dan 'It's Alright' met een andere zanger die we in maart 2017 zijn verloren.

Het zilveren goud: oktober 1993 deel V

In 2018 kan soms een interval zitten van een maand tussen verschillende singles-aankopen. Een kwart eeuw geleden is dat ondenkbaar. Het is bijna iedere week raak en zeker nu ik bijna dagelijks in Leeuwarden rond hang. Het winkeltje aan De Vliet, dat ik 'per toeval' heb ontdekt, wordt meteen de zaterdag erop vereerd met een tweede bezoek. Bij een andere winkel aan Het Vliet vind ik een stapel elpees: Het zijn verschillende hagelnieuwe exemplaren van het debuut van The Nighttime Visitor. Ik wil een 'dealtje' maken met de uitbater. Deze is echter flink aangeschoten en wil niets weten van afdingen. Hij grist me de platen uit de hand en zeilt ze door de winkel. En ik krijg te horen dat ik kan opdonderen. Of de elpees het hebben overleefd? Het is dan al een zéér gezochte plaat en ik had zes voor vijftien gulden kunnen hebben als ik niet ging afdingen. Ik hang de hele dag alleen in Leeuwarden rond en dat was anders dan gepland. Ik had afgesproken met een mede-cursist en hem wil ik deze aflevering van 'Het zilveren goud' in het zonnetje zetten.

In 1993 wordt nog altijd lacherig gedaan over mensen die vinylplaten verzamelen. Jongelingen, zoals ondergetekende, worden vaak voor gek versleten of niet serieus genomen door platenhandelaren. Iedereen met een muziekhart koopt zijn of haar muziek op cd in 1993. Dat is immers de toekomst! Daar staat tegenover dat de platen eenvoudig zijn te vinden. De rommelmarkten liggen vol en bij iedere kringloopwinkel heb je geheid succes. Dat is tegenwoordig anders. 'Het Goed' in Hoogeveen heeft een paar singles liggen, maar alleen 'Always' van Atlantic Starr had mee gekund. De kringloop waar ik ben ik geweest heeft zoveel dat ik lukraak in de bakken moet grijpen. Ik krijg een tip van een tweede kringloop met veel platen, maar dat doe ik me niet meer aan tijd. Bovendien heb ik dan net vierentwintig singles afgerekend. In 1993 ben ik nog jong: Achttien lentes om precies te zijn. Johan is een paar jaar ouder dan mij. Zijn zus volgt eveneens een cursus in hetzelfde gebouw en ook zij is een fervent singles-verzamelaar. Ik spreek af met Johan om op een zaterdagmorgen bij hem langs te gaan. Ik ben over de hele dag verspreid wel vijf keer bij hem aan de deur geweest, maar geen Johan. Of hij heeft geen zin om open te doen of...?

In de week dat ik van de aardbodem ben verdwenen, is Johan op een zeker moment ook zoek. Dan rijst het vermoeden dat we er samen op uit zijn gegaan. Johan duikt een paar dagen later op en hij weet van niks. Het is niet de laatste afspraak met hem. Als ik naar mezelf kijk als achttienjarige verbaas ik me erover hoe 'groen' ik eigenlijk ben. Ik woon nog thuis bij mijn beide ouders en mijn drank- en drugsgebruik wordt in toom gehouden omdat ik altijd weer thuis moet verschijnen. In het geval van Johan speelt onder andere de drank en ook de onmacht om zijn geld beter te verdelen. Zelfs als de cursus is afgelopen blijf ik hem opzoeken, maar hij doet vaker niet dan wel de deur open. Er is nog een wilde donderdagavond: We zullen met zijn drieën naar een concert van The Selecter. Wat er precies heeft voor gevallen? Johan en zijn zus hebben plotseling geen geld voor het concert en ik moet maar na afloop bij zijn zus aanbellen. Ik ben niet naar The Selecter geweest en hang uren aan de deurbel bij zijn zus. Later op de ochtend ontmoeten we elkaar weer en lachen we er nog eens om. Achteraf gezien vind ik het toch wel een beetje vaag om het zwak uit te drukken. De laatste keer dat ik hem opzoek is op een zondagmiddag in april 1994. Hij doet open en laat me binnen. Dit laat me hem herinneren als een goede kerel met een optimistische toekomstverwachting. Konden alle vriendschappen maar zo eindigen?

1555 Ha Ha Said The Clown-Manfred Mann (NL, Fontana, 1967)
1556 There's A Ghost In My House-R. Dean Taylor (NL, Rare Earth, 1974)
1557 Can't Get Used To Losing You-The Beat (Duitsland, Go-Feet, 1983)
1558 Love Child-Diana Ross & The Supremes (NL, Tamla Motown, 1968)
1559 Ramona-The Blue Diamonds (NL, Decca, 1960)
1560 In The Summertime-Mungo Jerry (UK, Dawn, 1970)

De eerste drie komen van 'Het Keldertje', de overige drie van het winkeltje aan het Vliet. The Supremes heb ik niet meer kunnen vinden en deze ontbreekt op de foto. R. Dean Taylor heeft jaren in de Blauwe Bak gewoond en is een jaar geleden verhuisd naar de jaren zeventig-bak. Wellicht eentje voor de Ere-Blauwe-Bak? De plaat heeft daar immers sinds 2008 onafgebroken gestaan? The Beat is opvallend omdat dit een jaren tachtig-single is waarvoor ik meer dan een gulden betaal. Het nummer heeft gouden herinneringen voor mij en is dus één van de spaarzame jaren tachtig-platen die ietsje duurder mag zijn. De overige drie hebben oorspronkelijk geen hoes. Mungo Jerry woont tegenwoordig in een Nederlands hoesje dat ik eens 'dubbel' heb gevonden. Het is echter de Engelse persing met twee nummers op de b-kant en op 33 toeren.

Zo gezegd dit weekend geen 'Het zilveren goud'. Ik vervolg de reis volgende week woensdag en jullie krijgen dan op zaterdag 27 oktober het laatste deel van deze maand.

Singles round-up: oktober 1

Onlangs kreeg ik een leuke email van iemand die een site over 'vinyl' was begonnen. Of ik wellicht aandacht wilde besteden aan de website en als bedankje mocht ik dan een blogbericht bij hen publiceren. Nou, daar hoef ik natuurlijk niet lang over na te denken. Dat doen we dus fijn niet! Terwijl ik op deze site aan het grasduinen ben, valt het me opeens wéér op: Het gaat alleen maar om de liefde voor vinyl en niet om de passie van de muziek. Dat is iets dat debet is aan de vinyl-revival van het moment. Ik trek graag de vergelijking met een auto. Een Fiat gaat nergens naar toe zonder banden. Toch zal je nooit een bestuurder van een Fiat horen opscheppen over de banden, hij of zij zal alleen pochen over de auto zélf. Vinyl is als autobanden, het gaat mij om de muziek. Op de vraag of vinyl verslavend is: Nee! Het is de drang naar de muziek en het ontdekken van muziek dat verslavend werkt. Vandaag is zo'n dag: Ik zie vanavond dat ik op 19 september voor het laatst singles had gekocht en het begint me overal te jeuken. Ik twijfel vanmiddag nog even tussen Emmeloord en Hoogeveen. De eerste valt echter af omdat de oplaadbare batterij van mijn koplamp bijna leeg is. Dan toch maar wat in de buurt blijven? Het worden een paar uurtjes Hoogeveen. Het resultaat is 24 singles welke ik in vier afleveringen aan jullie ga voorstellen.

* Althia & Donna- Up Town Top Ranking (NL, Warner Bros., 1977)
Op de Rembrandtstraat in Steenwijk is het een komen en gaan van buren. In totaal heb ik drie buren boven me gehad in acht jaar tijd. De meest recente buurman heeft wat teveel chemische middelen gezien in zijn leven. Hij heeft een bagger-stereo welke hij eens in de zoveel tijd even helemaal voluit draait. Ik heb eens gehoord hoe iemand drie huizen verderop over zijn nek ging en dus kunnen jullie je voorstellen wat er gebeurt als buurman de stereo open zet? Het is opvallend dat het altijd rond het oogstseizoen is van de wiet dat hij een avond helemaal lijp gaat en een bandje draait met drie reggae-nummers. Eentje daarvan is 'Up Town Top Ranking' van Althia & Donna. De single staat al een tijdje op mijn zoeklijst en eigenlijk verwacht ik deze met een Lightning-label. Het schijnt dat Warner Bros. de plaat bij ons heeft uitgebracht. De singles zijn uit twee partijen van discotheken en het klinkt alsof 'Up Town Top Ranking' zich goed heeft laten smaken in Coevorden en omstreken. Ik blijf echter rondkijken voor een Engelse Lightning.

* Atlanta Rhythm Section- Dog Days (NL, Polydor, 1975)
Ik heb gisteren de laatste bezoeken aan de kringloopwinkels in Hoogeveen opgehaald. De 'grote' bij het vliegveld, waar ik in 2011 en 2013 ben geweest, bestaat al geruime tijd niet meer. De zaak is failliet gegaan. Een voortzetting daarvan heet nu 'Het Goed' en daar heb ik in 2016 even gekeken, maar het is in niets te vergelijken met de oude winkel. Het is vandaag mijn eerste doel maar dat heb ik snel gezien. De singles zijn gewoon 'meuk' en even verderop zie ik de prijs van een héle gewone jas. Ik kijk nog eens om me heen. Ja, het lijkt hier echt een kringloopwinkel, maar de prijzen zijn bijna C&A. Dan weer terug naar het winkeltje waar ik in 2016 een goede slag heb geslagen. En dat heb ik wéér gedaan. Opnieuw weer duizenden singles voor een euro per stuk. De uitbater vertelt me dat hij nog vele malen méér heeft en ze regelmatig aanvult. Als Hoogeveen nu Meppel was? Bij Atlanta Rhythm Section twijfel ik even. Ik heb daar wel een single van. Dat blijkt 'Neon Nites' te zijn en dus heb ik 'Dog Days' nog niet. Wow! Ik ken het alleen als titel uit het 'Hitdossier', maar luister ademloos naar de schoonheid van dit nummer. Echt een 'lost classic' en zéér welkom in mijn jaren zeventig-bak.

* The Beatles- Please Mister Postman (Duitsland, Odeon, 1964)
De platen zijn stuk voor stuk goed, maar de presentatie is een rommeltje. Zeker meer dan vijftienhonderd singles samengeperst in een onoverzichtelijk rek. Ik ontdek op een bepaald moment een logica, maar dit houdt niet lang stand. De singles van de ene discotheek staan op alfabetische volgorde in het magazijn. Vandaar dat het in de komende afleveringen van de 'Singles round-up' van de E héél snel naar de S en T gaat. Of staat 'The Beatles' dan tóch onder de 'T' bij de vorige eigenaar? Feit is dat er vele singles van The Fab Four in de partij zitten. Helaas geen fotohoesjes voor de jaren zestig-singles en dus totaal niet interessant voor mij. Totdat ik deze Duitse Odeon in handen hou. De single heeft hoorbaar een zwaar leven gehad, maar vooruit... het is 54 jaar oud. Tekstueel het meest stomme liedje natuurlijk. Ik heb in acht jaar postbezorging nog nimmer een Beatle of een Marvelette achter me aan gehad. Honden zijn de enige schepsels die geïnteresseerd zijn in ons.

* The Beatles- The Beatles' Movie Medley (NL, Parlophone, 1982)
Gedurende de zomermaanden heb ik op de zondagavond steeds een top veertig of vijftig van Engelse zomerhits gedraaid. Voor de laatste uitzending wil ik de volledige top 100 doen van de zomer van 1982 omdat ik praktisch geen missers kan vinden in deze lijst. Dat de lijsten zo nu en dan een 'probleemgeval' kennen, dat wist ik al. Bij 1982 had ik echter niet verwacht dat The Beatles het probleem zou worden? Kijk maar op Youtube, méér dan een minuut 'Movie Medley' is er niet te vinden. Bij één van de video's wordt je doorverwezen naar een eigen opname, alleen geeft dat een schrikbarende kwaliteit. Uiteindelijk bemachtig ik toch nog een stevige opname van 'The Movie Medley'. In 1982 zouden de Amerikanen zelfs een plaat met boeren en scheten van The Beatles hebben gekocht. De markt is niet te verzadigen. Dan komt Stars On 45 om het hoekje en besluit Capitol eigenhandig zélf een medley in elkaar te stampen. De 'deejay' durft niet met zijn naam op de originele uitgave, maar heb deze wel ergens gelezen. Het Engelse Parlophone is zwaar tegen op de release, maar ziet zich genoodzaakt het toch uit te brengen omdat de plaat populair is bij de importzaken. In Engeland bereikt het een elfde plek. In Nederland zijn we verwend door Stars On 45 en pikken we dit ondermaatse mixpartijtje niet. Ik hoop niet dat ik de euro ooit nog eens heel hard nodig ben, maar dit is het maximale dat ik wil geven voro de plaat. Ik ben geen Beatles-freak, maar het levert zelfs mij bloedende oren op.

* Beckie Bell- Steppin' Out Tonight (Duitsland, Jive, 1992)
Weer een plaatje met een goede associatie, maar waar de herinnering heel diep is gezonken. Zodra ze begint te zingen, weet ik het weer. Het label vermeldt 1992 maar het zou me niet verbazen als het pas in 1993 bij ons een hit is geworden. De 'leuke' jaren negentig-collectie groeit gestaag...

* Alice Cooper- Teenage Lament '74 (NL, Warner Bros., 1973)
Alweer een plaat die ik alleen uit het 'Hitdossier' ken. Na een rij top tien-hits volgt opeens de tipnotering uit december 1973 waarin vooruit wordt gekeken naar het nieuwe jaar. Uiteraard heeft Alice Cooper vanaf 1979 nog enkele hits. Waarom dit geen hit is geweest? Geen flauw idee! Het is in de stijl van onder andere 'No More Mr. Nice Guy' en 'Hello Hurray'. Alice Cooper is dan al over zijn meest wilde platen heen en brengt een soort melodieuze rock die zich kan meten met The Who, als je het mij vraagt. 'Teenage Lament' zou meer verdienen in mijn opinie, maar wellicht krijgt het over twee weken een plek in de 'Eindstreep'?

Bovenstaande zes singles zijn zonagavond na middernacht op Wolfman Radio te horen alsook de E-titels van komende vrijdag. Vrijdag het tweede deel en zaterdag en zondag de overige twee delen. Voor 'Het zilveren goud' betekent het dat ik na vanavond pas volgende week verder ga en dan in het laatste weekend van oktober ook nog een keer 'gemakkelijk' kan publiceren.

Week Spot: George Perkins

Er zitten geen zeven berichten tussen de vorige Week Spot en deze, maar ik durf wel een voorschotje te nemen. Ik heb morgen andermaal vrij en ik heb plannen: Ik ben al lang niet meer bij de kringloopwinkels in Hoogeveen geweest. De héle grote bij het zweefvliegveld is vijf jaar geleden. Degene waar ik ben geweest toen ik het contract voor Uffelte ondertekende, zit er ook nog steeds. Daar kom ik op de terugweg van de vakantie langs. Ik verwacht morgen wel een nieuw partijtje singles (of een deel daarvan) te kunnen presenteren en dus ga ik vandaag gewoon eenmaal publiceren en de Week Spot brengen. Opnieuw een 'oudere' single. Het is zaterdag tijdens 'Do The 45' dat ik besluit dat dit de nieuwe Week Spot moet worden. Het is een plaatje dat zoveel heeft 'gespeeld' voor mij in de afgelopen maanden dat ik het telkens over het hoofd wil zien. Het nummer zélf en de zanger worden ook al zwaar ondergewaardeerd en dus is het de hoogste tijd om deze als Week Spot in het zonnetje te zetten. Het gaat om 'Baby You Saved Me' van George Perkins uit 1972.

Ondergewaardeerd? George Perkins heeft één grote hit waarvoor hij altijd herinnerd zal worden. De beste man heeft echter zoveel meer moois uitgebracht, alleen is dit nagenoeg alleen bekend binnen het groepje van fanatieke verzamelaars. Een paar gespecialiseerde platenlabels hebben nummers van Perkins opgenomen in hun catalogus en er mag gesteld worden dat ook op digitaal gebied zijn muziek zal blijven voortleven. De hoofdrolspeler in dit verhaal is niet meer onder ons. Ik zal in dit bericht vooral gebruik maken van een 'in memoriam' door een lokaal muziekblog. Perkins is op 17 april 2013 zeer onverwacht overleden en is slechts zeventig jaar oud geworden. Hij heeft dan nog een optreden in het verschiet op een regionaal festival.

George wordt op 25 september 1942 geboren in Denham Springs in de staat Louisiana. Hij zet zijn eerste schreden in de muziek omstreeks 1959. We zitten natuurlijk in het diepe zuiden dat overwegend streng religieus is. Perkins herinnert zich uit deze tijd dat de gospel hoogtij viert op de radio. Hij en zijn kameraden luisteren vooral veel naar de legendarische Soul Stirrers en dat brengt Perkins ertoe om zijn eigen gospel-groep te starten: The Silver Stars. Hoewel nog niemand ervan kan bestaan, is The Silver Stars een veelgevraagde zanggroep tijdens kerkdiensten, maar ook op festivals. In 1968 krijgen ze de kans om twee singles te mogen maken voor het Ebb Tide-label. 'They Call Him Jesus' en 'Father Don't Forget Me' zijn beide regionaal erg in trek, maar tot een nationale distributie zal het nimmer komen. Ondanks de beslommeringen op muzikaal gebied slaagt Perkins erin om zijn schooldiploma's te halen en hij gaat aan het werk als verzekeringsagent. In 1969 neemt hij een plaatje op dat hem even later 'professioneel' zal maken.

Hij krijgt de titel aangereikt door een 'hillbilly' en weet meteen hoe het lied moet klinken. Een jaar ervoor is Dr. King vermoord en zijn marsen vormen de inspiratiebron voor 'Cryin' In The Streets'. Er is in 1970 niemand die het erover heeft maar feitelijk is het het nummer 'gejat'. Het lijkt als twee druppels water op 'He's Able' van The Mighty Clouds Of Joy (Peacock, 1965). Perkins brengt het eerst uit bij het Golden-label. Golden maakt gebruik van de diensten van All South Distributors (dát is dus het 'A/S'-stempel op de labels!). All South opereert vanuit New Orleans en, zoals de naam het al zegt, reikt het niet verder dan de zuidelijke staten. Op dat moment stapt Leland Rogers binnen in het verhaal. Rogers komt uit Houston, Texas en is de broer van Kenny. Leland is uitbater van het Silver Fox-label dat onder de paraplu van Shelby Singleton's SSS International valt. Silver Fox brengt de plaat uit in 1970 en dat blijkt een gouden greep. ,,Het juiste nummer op het juiste moment", zal Perkins later zeggen over de single. 'Cryin' In The Streets' wordt niet alleen een gigantische hit in Amerika, maar zal ook releases in Nieuw Zeeland en Engeland krijgen. 'Cryin' heeft totaal twaalf weken in de R&B van de Billboard gestaan met een piek van 12.

De opvolger, 'How Can A Broke Man Survive', doet helemaal niets in vergelijking tot zijn illustere voorganger. In de eerste helft van de jaren zeventig maakt Perkins een rondreis langs platenmaatschappijen. Hij probeert nog eenmaal te snoepen van de grote hit met 'Baby I'm Fed Up (With Cryin' In The Streets)' op het Ace-label, maar de platenkopers zijn het dan eveneens beu. Op een zeker ogenblik komt Jerry Strickland in zijn leven en Perkins maakt twee singles voor het Soul Power-label. De gerespecteerde Sir Shambling geeft de voorkeur aan 'How Sweet It Would Be' op de b-kant en ik kan dat ergens wel begrijpen. 'Baby You Saved Me' is een uitstekend nummer maar tegen een achtergrond van Southern Soul en Deep Soul wellicht iets teveel dertien-in-een-dozijn. Tegen de achtergrond van 'Do The 45' en Soul-xotica is de plaat wel weer opvallend genoeg en ik heb het na drie maanden in mijn hart gesloten. Omstreeks 1976 maakt Perkins enkele opnames die in 1978 via het Engelse Hit & Run zullen verschijnen. Het doet nergens onder voor het klassieke werk van Perkins, alleen heeft het moeite om de nationale radiostations te bereiken.

Perkins is in 1974 nog steeds niet geheel onafhankelijk en werkt dan voor verzekeringsmaatschappij Royal Shield. Dat steunt Perkins door hem vrijaf te geven als hij een optreden heeft en zet in 1974 een platenlabel op. Het opent eveneens een opnamestudio in Baton Rouge, Louisiana, welke de 'state of the art' is, maar nooit de potenties waar kan maken. Er wordt groots ingezet op Perkins maar elke plaat van zijn hand kent hetzelfde lot. In de jaren tachtig keert Perkins de 'seculiere' muziek de rug toe en gaat weer bezig met gospel. In 1984 neemt hij bijvoorbeeld een gospel-elpee op en start daarna zijn eigen labels. Het laatste platenavontuur is van omstreeks 1990 en daarvoor heeft hij zijn label genoemd naar zijn grootste hit.

Hij is tevens een gewaardeerd lid van de gemeenteraad in Hammond, Louisiana, en organisator van een festival en een kenniscentrum. Hij is één van de gasten op het Ponderosa Stomp-festival dat in 2013 wordt gehouden als men een paar maanden van tevoren hoort van zijn plotselinge overlijden.

Verticaal vijf letters: zondag 14 oktober

Ik had gisteren eigenlijk twee berichten willen plaatsen maar was deze even helemaal vergeten. Ik heb zaterdag vanaf het werk in Meppel nog een bochtje om gemaakt en vanavond opnieuw. Het is een kleine moeite om de dertien kilometer naar huis een beetje te verlengen. Door de postbezorging ben ik op een aantal plaatsen meer wegwijs geworden. De Binnenweg heb ik jaren geleden voor het eerst gefietst. Op het gebied van de fietsknooppunten is het een enorme afstand tussen twee nummers. Het begint vlak voor Meppel, gaat dwars door de Meppeler wijk Oosterboer, de Binnenweg en eindigt bij Broekhuizen. Omdat ik een paar weken geleden eens op het verste stuk Binnenweg een brief moest bezorgen, krijg ik weer zin om dit stukje te fietsen. Dat heb ik twee weken geleden voor het eerst weer gedaan en zaterdag opnieuw. Vanavond ben ik over Ruinerwold en Oosteinde gegaan en dan knallen naar Uffelte. Ik heb woensdag vrij genomen en dan moest ik maar weer eens achterover gaan liggen en van me af gaan trappen. Zondagmiddag heb ik eigenlijk niet zoveel zin in fietsen, maar wil wel even mijn neus buiten de deur steken. Ik ga voor een ommetje dat in eerste instantie anders is gepland. Er komt een zeer verrassende wending in het verhaal!

Ik heb de exacte route gelopen op 25 juli. Dat was de dag voor de verjaardag van mijn moeder en toen was het drukkend warm. Eerst de Dorpsstraat uit richting Holtinge en dan linksaf naar de Uffelterkerkweg. Als je meteen het graspad links neemt, zit je op een heuse straat! Daar ben ik een paar maanden geleden bij toeval achtergekomen toen ik eens op Google Maps keek. Er staan geen straatnaambordjes en er is evenmin iets gevestigd aan de straat, maar het heet de Watersteeg. Een idyllisch voetpad dat je de achterkant van de Dorpsstraat laat zien. Je ziet dan bijvoorbeeld dat onze boerderij niet de enige is die met de kont naar de Dorpsstraat staat. Ik probeer nog steeds te ontdekken hoe authentiek deze Dorpsstraat is. Volgens een foto uit 1969 zou de straat dwars door een mesthoop gaan? Ik heb de bovenstaande foto genomen op de Watersteeg. Het originele plan is om naar de Ruiterweg te lopen en dan naar de vaart. Deze oversteken en naar het begin van Rheebruggen en dan door het bos terug naar het strand van Uffelte. Ik ben vlak voor mijn huisdealer van eieren als ik een smal bospaadje zie aan mijn rechterkant. Ik woon hier nu ruim twee jaar en ben dit nog nooit in geweest. Ik kom even verderop uit aan de Ruiterweg. Dan zie ik aan de overkant het zijweggetje waarnaar ik altijd al benieuwd ben geweest. Het zandpad nodigt echter niet uit tot fietsen. Het loopt het Uffelter Binnenveld in.

Waarom ook niet? Na twee jaar woongenot in Uffelte valt nog genoeg 'nieuws' te ontdekken in en om de boerderij. Ik heb wel een vermoeden waar dit zandpad uit komt. Ik heb in het uiterste begin eens de wandelroute gevolgd over het Uffelter Binnenveld en weet dat deze naar de camping aan de Rijksweg leidt. Ik besluit een wandelpad in te gaan en dat is een fraai stukje, maar brengt me eveneens een stuk terug op het zandpad. Ik blijf het zandpad opnieuw volgen en acht dan de tijd rijp om écht het Binnenveld op te gaan. Ik loop een stuk van de eerdere wandelroute in tegengestelde richting en loop nu naar de uitgang aan de Markgenotenweg. Op het bankje geniet ik van een sigaartje en loop daarna weer rechtstreeks terug naar Uffelte over de Uffelterkerkweg. Het loopt dan al tegen zeven uur en het wordt donker. Ik weet dat ik het twee jaar geleden ook heb geschreven, maar het is voor herhaling vatbaar. Volgende week maar weer? Ik ben wel te porren voor een beetje vakantie in het weekend.

Het zilveren goud: oktober 1993 deel IV

Ik geloof dat ik ergens een foutje heb gemaakt in de berekening, maar 'Het zilveren goud' komt niet zo uit als ik dat in gedachten had. Er zijn nu nog 22 singles over. Twee zaterdagen met vijf singles en twee woensdagen met zes singles. Dat laatste is zo gepland want de laatste van de maand is eveneens op woensdag en dan wil ik de 'Eindstreep' doen. Als er nog platen gaan komen deze maand tenminste. Dat ik één zaterdag zonder 'Het zilveren goud' moet, had ik anders in gedachten. Maar goed: Vandaag de volgende vijf singles die ik in oktober 1993 heb gekocht en opnieuw eentje van The Rolling Stones in de gelederen. En dat herinnert me aan het bericht van woensdag...

Ik schrijf dan bij 'It's All Over Now' dat deze blijft hangen en zet het zelfs op papier. 'I told you once and I told you once and I told you once' en zo nog drie uren of wanneer de naald het begeeft. Nu komt in 'It's All Over Now' helemaal geen strofe voor van 'I told you once' en, ja, ik heb me vergist. Dit mankement hoort toe aan 'The Last Time' en dat brengt me eveneens tot de conclusie dat ik die eerste single dan al in zeker zes jaar niet meer heb gezien. Ik heb het waarschijnlijk ook niet gedraaid in een show in tegenstelling tot 'The Last Time'. De lange verhalen hou ik voor woensdag en dus ga ik snel verder met de vijf platen van vandaag.

1550 Go Now-The Moody Blues (UK, Decca, 1964)
1551 Monkey Spanner-Dave & Ansil Collins (US, Big Tree, 1971)
1552 The Last Time-The Rolling Stones (NL, Decca, 1965)
1553 We Can Work It Out-The Beatles (NL, Parlophone, 1965)
1554 Badge-Cream (Duitsland, Polydor, 1969)

Alle vijf singles hebben oorspronkelijk geen fotohoes. The Beatles heb ik naderhand met twee verschillende fotohoesjes: Eentje zwart-wit en de andere met blauwe accenten. Elpees doen niet echt mee in de collectie en het maakt dus feitelijk ook weinig uit dat ik 'Go Now' al verscheidene keren op elpee heb. De eerste single is de Old Gold-heruitgave die ik in juli of augustus heb gekocht. In 2011 vul ik de collectie aan met de Amerikaanse London. Dave & Ansil Collins heb ik eveneens als de Nederlandse Ariola mét fotohoes. The Stones is nauwelijks meer te draaien en zit vooral in de bakken voor de novelty van de 'hanger'.