Lief 2013...

Realiseer je je nu wel wat voor bijzonder jaar je bent geweest? Misschien had ik je voorgaande broertje ook nog wel met 'lief' kunnen aanspreken, maar met 2011 was dat niet bepaald het geval. Ik heb het de afgelopen dagen vaker geconcludeerd: Je was het liefste jaar sinds 2010. Je bent andermaal het bewijs dat je in de liefde beter niet op uiterlijk kan afgaan. Bah! Wat begon je koud. Even dachten wij dat er geen warm plekje in je hart was te vinden. Ja jóh, je hebt gelijk, lekker fris! Winterjas in juni... Maar toen je het middelpunt had bereikt, keerde je je ineens om en liet die kant zien die je zo angstvallig had verborgen. Voor het eerst in héél veel jaren weer een echte zomer met relatief warme juli- en augustusmaanden. Je zou ze de kost moeten geven die vergeten leken te zijn wat zomer nu werkelijk in houdt! Wij kunnen vanaf nu zeggen: Zomer is zoals in 2013!

Ik ben je aardig door gehobbeld. Vaste lezers van die praatpaal waar ik iedere dag een berichtje op schrijf, kunnen dat beamen. Geen klaagzang over economische over financiële omstandigheden, maar iedere dag weer een kattebel over een plaatje dat ik al jaren heb of die ik zojuist heb gekocht. De wereld staat in brand en wij hebben het over André Williams of Zangeres Zonder Naam. Zo verging eigenlijk het hele jaar. Er kon in mijn omgeving nog zo hard gezeurd worden over de crisis, ik ging fluitend mijn eigen weg.

En dan kom ik wederom uit bij de vakantie. Hoe sober het verblijf in De Steeg ook was (ik heb bijvoorbeeld niet buiten de tent gegeten), het was genieten met hoofdletter G. Dat zou ik vaker moeten doen, bijvoorbeeld eens per jaar in juli of augustus. Ik haalde 2010 al aan en dat was het laatste jaar met een échte vakantie. In 2011 en 2012 ben ik er door verschillende omstandigheden niet aan toe gekomen.

Mijn geheime wapen? De muziek, maar vooral ook de radio en de waardering die ik van daaruit ontvang. Zoals ik een half uur geleden concludeerde: Drie radioshows in een weekend en dat was genoeg om een paar 'downs' gedurende de week zonder al te veel lijden te overleven. Wat dat betreft kan 2014 alleen maar beter worden en ik hoop dat die stijgende lijn zich even voort gaat zetten. Over ruim twee uren verkies ik weer het luchtruim voor drie uren en heb daar nu al zin in!

Lief 2013, je bent voor mij een prachtig jaar geweest. Misschien niet altijd even warm of kleurrijk, maar je liefde was onbeperkt. Je hebt me gespaard! Maar nu is de tijd gekomen om definitief weg te gaan en gezien ik niet zo goed ben in afscheid nemen, hou ik het graag bij een vrolijke 'doei'. We moeten er ook niet te zwaar aan tillen... Morgen is er weer een dag!

Singles round-up: december 3

Ik had afgelopen nacht al huiswerk gedaan voor een mogelijke Week Spot en dacht daar net aan toen vanmiddag de brievenbus klapperde en een zwaar pakket op mijn mat viel. Ik ben een eindeloze optimist en ik heb het gered: De singles uit Amerika zijn zojuist gearriveerd. Mooi! Kan ik de maand december hierbij afsluiten. Ik neem ook een single op in het verhaal die nog onderweg is, maar die zal donderdag of vrijdag arriveren. Ik verwacht ook nog eentje uit Duitsland, maar daarover kan ik verklappen dat het een Week Spot gaat worden, dus daar horen jullie nog over. Ik heb afgelopen week eens een telling gedaan van Blauwe Bakkers die ik in 2013 heb gekocht. Met deze erbij zit ik op 175 en dat is meer dan vorig jaar. Ik heb geen goede voornemens voor het nieuwe jaar, dus ik vrees dat we er wéér overheen gaan?

* The Autographs- Sad Sad Feeling (US, Loma, 1966)
Ik kan maar niet ontdekken of dit dezelfde handtekeningen zijn als die van 'I Can Do It' op Okeh. Ik denk het niet. Die laatste klinkt meer 'girlgroup'-achtig en is een klapper van de bovenste plank. Moet ik er ook bij vermelden dat er gedurende de laatste vijftig jaar ruim twintig Autographs zijn geweest. The Autographs van 'Sad Sad Feeling' doen het op een bedrieglijke manier 'kallem an': Het resultaat is zeer fraaie midtempo. Oorspronkelijk uitgebracht op een minuscuul label, maar later in 1966 neemt Warner Bros. de distributie op zich en verschijnt de single op het Loma-label. De b-kant van de single heet 'Sad Sad Feeling Part II' en is de instrumentale versie. Waar instrumentaaltjes nogal snel doodsaai willen zijn, daar is de uitgeklede 'Sad Sad Feeling' zeer aangenaam.

* Sammy Davis Jr.- You Can Count On Me (NL, 20th Century, 1976)
Ik knipperde in april even met mijn ogen toen ik deze Nederlandse single geadverteerd zag in Engeland. 'Holland-only 7"-release with picture sleeve'. En wat betaalt het volk aan de overkant van de Noordzee voor zoiets? Tachtig pond! Ik ben nooit erg gek geweest van Sammy Davis Jr. en heb zelfs 'Baretta's Theme' heel laat gekocht. Ik kan me het nog best heugen: Het zal rond 1992-93 zijn geweest dat je 'Baretta's Theme' en deze opvolger bijna per tientallen kreeg aangeboden. Hopende op een mazzeltje ben ik een paar maal Marktplaats opgegaan, maar de enige daar heeft kennis van zaken. Bieden mag, mits het meer dan vijftien euro is. En dat vind ik net een beetje te gek voor een single uit 1976 die redelijk goed is verkocht. Afgelopen weekend waagde ik nog maar een poging en zag daar dit exemplaar. Bieden was vrij en iemand had drie euro geboden. Ik trok de stoute schoenen aan en bood het dubbele. Een dolblije verkoper als resultaat. De man moest eens weten...?

* The Major IV- Down In The Ghetto (US, Venture, 1968)
De mailinglist van mijn maat in Chicago was andermaal een feestje. Soms ook een feest van herkenning. Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat de platen afkomstig zijn van een grootgrutter in jukeboxen. De singles zijn bijna allemaal zwaar gedraaid en hij heeft blijkbaar meerdere exemplaren op voorraad. Deze van The Major IV heeft ook al een paar maal geadverteerd gestaan, maar mijn aandacht werd enige tijd geleden middels Hassle Free hierop gevestigd. Hoewel het plaatje in februari 1968 op de markt is gebracht, klinkt het duidelijk evenwichtiger dan sommige van zijn tijdgenoten. Daardoor wordt de plaat, enigszins onterecht, in de hoek van de Modern Soul gedrukt. Ook hier hebben we weer te maken met een midtempo. Gang is niet alles en zeker niet als het aan soul inboet. Daar heeft 'Down In The Ghetto' totaal geen last van, een heerlijk nummer dat destijds beslist meer had verdient!

* Bernadette Martin- Telephone (US, Cheer, 1967)
Het is ten tijde van 'Northern Soul Is In My Blood', de Northern Soul-groep op Facebook voordat ik 'mijn eigen' begin. Ik ben druk aan het speuren op Ebay en plaats zo nu en dan enkele van mijn bevindingen in de desbetreffende groep. Er is een bereleuke veiling aan de gang en ik ben bieder op meerdere singles. Ik denk dat ik andermaal té voorzichtig ben geweest, want het levert me helemaal niks op. Ik twijfel hardop bij deze 'Telephone' van Bernadette Martin. Het klinkt gezellig, maar om nou te zeggen dat ik er kapot van was...? Nee en dat ben ik nog steeds niet. De voornaamste reden is dat de plaat in 'bijna-nieuwstaat' is en dat is voor de vriend in Chicago al een uitzondering en ook in het geval van 'Telephone'. Ik ben nog maar op de tweede pagina als ik een bod uitbreng en ontdek dan dat er nog vier zijn. Achteraf gezien had het niet gehoeven, maar... nu heb ik hem dan tóch. 'Telephone' is typisch zo'n blank pop-ding wat per ongeluk de Northern Soul is in geloodst. Als het Petula Clark of Sandie Shaw was geweest, was het natuurlijk een hit geweest en had niemand je serieus genomen. Omdat het een regelrechte flop was en we niks weten van Bernadette is het opeens weer interessant. Ach, je hoort mij niet klagen, hij was relatief goedkoop voor deze conditie.

* Sheryl Swope- One Moment (US, Duo, 1969)
De naam Sheryl Swope is me al een aantal malen opgevallen en ook Chicago heeft meerdere malen plaatjes van Swope in de aanbieding. Hij had nog een ander die ik muzikaal een beetje minder interessant vond, maar wellicht dat die later nog eens mag. Een paar uur na het aflopen van de veiling zie ik dezelfde single in vergelijkbare staat in Hassle Free staan. Tachtig pond! Ik had deze voor het startbedrag en dus prijs ik me een gelukkig mens. Als ik het later met een vriend over heb, noemt deze het 'fijne seventies-soul'. Seventies? Neeee!!! Het is jaren zestig. ,,Ik ken het als zijnde seventies soul", houdt hij vol. Toch maar even kijken op 45cat en wat blijkt? Het is uitgebracht in december 1969, dus we hebben beide gelijk! 'One Moment' is een brok 24-karaats klasse en past ook beter in de Modern Soul dan tussen de krassende mono-dingen uit 1966. De arrangeur van deze schoonheid (de plaat, ik heb geen foto's van mevrouw Swope gezien) is niemand minder dan André Williams, onze voormalige Raddraaier. Deze zien we volgend jaar in de top twintig terug, daar durf ik gif op in te nemen!

* The Trends- Don't Drop Out Of School (US, ABC, 1967)
Het is eigenlijk de b-kant van 'Check My Tears', een nummer wat anno 1967 helemaal niet meer kan en dus ook wordt beloond bij de uitverkoopbak. The Trends is van oudsher een doowop-groep uit Chicago. De muziek is rond 1966 volop in ontwikkeling, maar voor The Trends is de klok in 1959 stil blijven staan. Waarschijnlijk een vroegere incarnatie van de 'millenium bug'? Ook 'Don't Drop Out Of School' klinkt antiek in vergelijking met het geluid van 'Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band' en ik zou eerder 1963 op de plaat hebben geplakt. 'Don't Drop Out Of School' is zo'n typisch 'novelty'-ding waar Ray Stevens rijk mee is geworden. Je hebt het vast dan ook honderd keer eerder gehoord, maar dan met een andere tekst. Tóch een bereleuk plaatje dat mag blijven!

* Linda Wilson- La Dee Da (US, Spindle, 1964)
Ik hou bij de Singles round-up een alfabetisch-lexicografische volgorde aan van artiesten en groepsnamen. Als Linda Archer in plaats van Wilson had geheten, had ze dus boven The Autographs gestaan. Toch valt haar vandaag de eer te beurt om de laatste in de Singles round-up te zijn en dat is geheel in stijl van de dag. Als ik de buurt hoor met de gillende keukenmeiden, rotjes, een zwarte strijker en soms, in de verte, de carbid-bussen van Wanneperveen (of is het toch Kolderveen?), dan zet ik graag nog eens 'La Dee Da' van Linda Wilson in oorlogssterkte op. Zonder meer de hardst beukende plaat uit deze aflevering! Linda Wilson is een Amerikaanse die met haar groepje en producers erg goed heeft geluisterd naar de geluiden uit de Britse Invasie. De drummer zou de neef van Dave Clark kunnen zijn en die 'breaks' met kale jengel-gitaar voor het refrein riekt naar de Mersey. 'La Dee Da' rockt, beukt en rammelt van alle kanten, maar wat een beest van een nummer! Ik beloof jullie in 2014 meer soulvol materiaal te presenteren in deze serie, maar ik besluit 2013 met deze kanonslag van twee minuten en twaalf seconden.

Vanavond ga ik nog even resumeren, maar misschien ook wel na mijn uitzending op Wolfman. In ieder geval wil ik jullie allemaal een fijne oudejaarsavond toewensen en een goed begin van 2014. Het gaat naar rotweer worden, dus als jullie behoefte hebben aan enige warmte vanuit de computer: Tussen 12 en 3 (onze tijd) ben ik op Wolfman te beluisteren en om 1 uur ga ik nóg een keer aftellen!

Schijf van 5: 2013

Wegens enorm succes geprolongeerd: De Schijf van 5 over het afgelopen jaar! Niet meteen de meest eenvoudige opdracht. Het kwam afgelopen weekend even ter sprake in de chatroom: Hoe was 2013 voor ons geweest. Iedereen klaagde steen en been, maar ik kan terug kijken op een mooi jaar. Zorgeloos in vergelijking met voorgaande jaren. Het beste jaar sinds de jaren negentig, hoorde ik mezelf zeggen, maar daar kom ik van terug. Achteraf gezien is 2010 ook een redelijk goed jaar geweest. Dat is voor dit jaar de laatste keer geweest dat ik met vakantie ben geweest en hoe kort en compact het dit jaar ook was, zo'n korte onderbreking met een tentje doet me enorm goed. Het zal jullie dan ook niet verrassen dat dit met stip op nummer 1 staat. Bij de nummers vier en vijf moest ik even dubben, maar ik kies op deze 30e december voor deze volgorde.

Die nummer vijf... Er zijn twee gebeurtenissen rondom de vakantie die ik beide als kandidaat had. Hoewel ze beide los van elkaar staan en ook van de vakantie, denk ik dat het voor- en na-gevoel de herinnering zoeter maakt. Daags voor de vakantie doe ik eenmalig het programma Subspace op Wolfman. Dit heb ik op woensdag 21 augustus uitvoerig beschreven. . Het weekend na de vakantie was eveneens kanshebber, de zaterdag met Willemijn. De fietstocht kwam er maar niet van en in plaats daarvan zijn we in het bos geweest en 's avonds bij de chinees. Omdat het de afsluiting van de vakantie was, voeg ik deze bij in de herinnering aan de vakantie. Dit is dan de Schijf van de vijf mooiste momenten in 2013.

5. 26 juli
Met de hele familie bijeen zijn, is een zwaar unicum in de familie. De laatste keer dat dit gebeurde, was met de begrafenis van 'heit' in 2011 en de keer daarvoor in 2007 met hun 45-jarig huwelijk. Moeder werd op deze datum 75 jaar en de familie had deze dag lang van tevoren in de agenda gezet. Voor mij begint het gedenkwaardige van de dag even na middernacht als ik op Facebook in een verzamelaars-groep 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor leer kennen. Nu ben ik sowieso al niet zo'n held met slapen voor vakanties en spannende dingen, deze nacht is geen uitzondering. Omdat ik héél vroeg van huis wordt opgehaald, heb ik de nachtmerrie dat ik me zal verslapen. Ik blijf dus veel te lang wakker en hang intussen rond op Facebook en luister wel twintig keer naar Gloria Ann Taylor. Rond een uurtje of vier moest ik dan toch eens proberen te slapen, maar na een uur ben ik nog klaarwakker. Buiten de reden dat ik bang ben voor het verslapen, houdt ook Taylor mij wakker. Ik loop naar beneden, druk de computer aan en koop de single. Op het nippertje! Dan maar douchen en aan de koffie. Ik heb gedurende de dag nog wel even last gehad van het slaapgebrek, maar heb het, geloof ik, aardig weten te camoufleren. Een onvergetelijke dag: Met de hele club naar Duinenzathe in Appelscha en 's avonds eten in IJlst. Afgelopen week kreeg ik het boekje met foto's van die dag en hierdoor besef ik des te meer wat deze 26e juli heeft betekend voor 'mijn' 2013.

4. 21 september
Het optreden van Cartoon Violence in De Buze. Hoewel ik in april ben gestopt als vrijwilliger heb ik meteen gezegd dat ik 'voor het leven' beschikbaar ben voor De Buze als deejay. De eerste keer dat een beroep op me wordt gedaan is tijdens dit openingsweekend van het nieuwe seizoen. Ik ontmoet Almar voor het eerst in bijna twintig jaar, hoewel hij me vanavond eraan herinnerde dat we elkaar in 1997 nog hebben gesproken. Het is niet druk, maar het draaien gaat héérlijk. Als het concert is afgelopen pak ik nog eens extra uit en geniet nu ik de muziek eens lekker hard mag zetten. Veruit het mooiste live-optreden dat ik het afgelopen jaar heb gedaan!

3. 28 april
Ik heb ruim tien jaar geleden voor het laatst mijn verjaardag gevierd met de familie. Sindsdien vier ik het op mijn eigen manier, het ene jaar wat uitbundiger dan het andere. Dit jaar stond de afspraak dat ik met Willemijn een vorkje zou prikken, maar naarmate de datum dichterbij kwam, hoe meer ik er tegenop zag om enkele tientjes te investeren in een avond eten. Ik geloof dat het Willemijn ook niet geheel ongelegen kwam dat ik het plan bijstelde. Wat dat betreft hebben we in augustus de schade weer ingehaald! Dit jaar zijn we op mijn verjaardag naar Giethoorn gewandeld en een stuk langs de gracht op en neer. Mét ijsje en later ook nog koffie en appelgebak. Een heerlijke dag voor zo'n bezigheid: Niet te koud, niet te warm. Lekker kalm weer. Ik kan nog het tevreden gevoel oproepen dat ik voel als ik naar huis fiets. Ik twijfelde bij vier nog aan een paar fietstochten, met name die van 4 maart over Hoogeveen en Hooghalen en de monstertocht van 10 februari over Peize, maar de verjaardag wint van al deze avonturen!

2. 7 juli
Ik kon ze niet uitstaan afgelopen jaar: De mensen die het nodig vonden om te klagen over de zomer van 2013. Gelukkig kreeg ik bijval op Facebook en sindsdien heb ik weer wat vertrouwen in de mensheid gekregen. 2013 was tenminste een échte zomer! Okay, de winter ging heel lang door, maar het was niet zoals voorgaande jaren in april al hartje zomer en in juli en augustus pet-weer. De zomer van 2013 begon in juli en kwam eind augustus tot een halt. Zaterdagavond ben ik naar de verjaardag van Sijtze geweest en besluit op de terugweg dat we morgen gaan fietsen. Ik heb een paar weken ervoor een 'mysterieuze' route ontdekt: 'De Weldadigheid'. Een ANWB-route die ik niet ken. Ik pik hem op nabij de kazerne van Havelte. Eerst naar Kallenkote en via Westeinde naar Wapserveen. Achter Wapserveen hou ik een uur pauze met koffie en broodjes. Nu al moe? Nee, de relax-modus gaat 'aan'. De tocht gaat over Vledder, Frederiksoord, Wilhelminaoord, Vledderveen en dan het Drents-Friese Woud in. Na Diever en Wapse zit een stukje herhaling naar Wapserveen en dan door de bossen weer naar de kazerne. In Havelte eet ik heerlijk ambachtelijk Italiaans ijs en ben rond half vijf weer thuis. Dan voorbereiden op The Vinyl Countdown. Dit is de uitzending waar ik het licht in de woonkamer wil aanklikken als een stop eruit springt en mijn show plat legt. Later op de avond verlies ik Lillian Dupree voor de laatste keer, maar koop de singles van Jackson Sisters en Pat Stallworth. Ongewild fluistert Rob De Nijs in mijn oor. ,,Het werd zomer...".

1. 25 augustus
In feite zou ik de hele vakantie op nummer 1 willen zetten en in het geval van deze specifieke dag past de afbeelding weer niet. Het moet toch maar zo. Ik arriveer vrijdagmiddag 23 op de camping in De Steeg, waar ik in 2009 ook al eens twee nachten heb verbleven. 's Avonds fiets ik een eind door de bossen en doe ongemerkt een deel van de tocht die ik voor zaterdag in gedachten heb. Het is zaterdag te warm om te fietsen en ik breek het af. Een wandeling over de Posbank geeft me de eerste regen en 's avonds giet het. De volgende ochtend is er twijfel. Zou het helemaal droog blijven? Desondanks stap ik op de fiets en steek de brug over naar Doesburg. Vervolgens doe ik de Hanzeroute in tegengestelde richting. In 2010 fietste ik van Millingen Aan De Rijn via Doesburg naar Zwolle, nu fiets ik vanaf Doesburg naar Millingen. Pontje over en naar Nijmegen, brug over en schuin oversteken naar Huissen. Als een soort Pacman de oostkant van Arnhem nemen en zo weer terug naar De Steeg. Qua kilometers en energie de meest efficiënte dag. Maandag fiets ik ontspannen en lui naar Zutphen en terug. Dinsdag móet ik gedwongen extra kilometers maken om de Hoge Veluwe te ontwijken, maar de koek is op. Woensdag ga ik met een tevreden gevoel naar huis. De vakantie-modus zal nog een week na sudderen...

Blauwe Bak Top 100: 10-1

Vanmiddag heerlijk uit fietsen geweest, niet buitensporig, maar gewoon een lekker stukje. In Steenwijk even in Het Pandje geweest en nu sinds anderhalf uur weer te Nijeveen. Maaltijdje gewokt en naar binnen gewerkt en dan ben ik nu klaar voor de grote finale van de Blauwe Bak Top 100. Volgende week is weer gewoon een zondag en dan is het weer tijd voor een Schijf van 5. De eerste in het nieuwe jaar ga ik wijden aan melk. En dan nu de apocalyps van de Blauwe Bak Top 100: De top tien.

10 Let My Heart And Soul Be Free-Tan Geers (Canada, Soul Tribe ST-1002, 1968, re: 2012)
Misschien heeft de nummer 10 wel meer rust in mijn leven gegeven dan dat ik tot nu toe heb beseft. Deze plaat is een echte 'double-sider', deze kanten klinken zó verschillend van elkaar dat je gemakkelijk kon geloven dat het twee verschillende groepen waren. Wat de twee overeen hebben is een zeer fraai arrangement en een solide productie. Toch slaan voor mij al snel de wijzers naar dit originele b-kantje, meer midtempo dan 'What's The Use Of Me Trying', maar met een fraaie samenzang en een welgemeende tekst. Ik heb het nog wel eens moeilijk als ik deze beluister.

9 Love Don't You Go Through No Changes On Me-Sister Sledge (D, Atlantic ATL 10551, 1974)
De naam van Lee Madge is al vaker gevallen, ook binnen deze Top 100, en zal de komende week nog vaker op dit blog verschijnen. Immers, over twee weken sta ik met hem te draaien in Watford. Lee heeft me middels zijn Wolfman-show From The Catacombs niet alleen geïntroduceerd tot een aantal platen, maar ook een aantal die ik wel kende, maar die door Lee's passie ook een onderdeel van mijn leven zijn geworden. Neem nu deze van Sister Sledge. Staat eveneens op de 'Northern Soul Jukebox' en was me al opgevallen, maar... Sister Sledge is van 'We Are Family' en 'Lost In Music' en kan ik niet plaatsen in de context van de Northern Soul. Lee's enthousiasme met betrekking tot 'Love Don't You Go Through No Changes On Me' doet me toch nog eens beter luisteren en dan... bam... daar ga ik ook voor de bijl. Nu, ruim een jaar na dit laatste moment, ben ik helemaal verslingerd geraakt aan het nummer en kan hem desnoods twintig maal per dag beluisteren. Gaat nooit vervelen!

8 I Wanna Do Everything For You Baby-The Mirettes (US, Soul Fox SF-1001, 1966, re: 1975)
Het plaatje dat we beter kennen als 'Let Me Do It' van The Belles, maar nu met de officiële titel die wordt vermeld op het hoesje van 'The Mirwood Soul Story Vol. 2'. De Soul Fox-uitgave heeft het dus over The Belles met 'Let Me Do It'. In 1966 is dit een van de laatste opnames van The Mirettes voor Mirwood, daarna gaan de dames naar Revue. De opname blijft op de plank liggen en daar vindt Simon Soussan, 'the Frenchman', het in 1975. Soussan is dan een beruchte naam aan het worden in de Northern Soul-wereld vanwege zijn grootschalige bootleg-handel. Hij mag echter als eerste de Mirwood-archieven binnen en brengt dit als eerste uit. De tweede uitgave is 'He's Allright With Me' van The Mirettes en hier voegt hij de instrumentale versie aan toe. Die wordt gezusterlijk aangeboden door Rarenorthernsoul met deze van The Belles, maar ik kies bij die eerste uiteindelijk toch voor het origineel. En wat The Mirettes betreft: Alles wat de dames hebben gemaakt is gewoon steengoed, deze geen uitzondering.

7. World That's Not Real-Gloria Ann Taylor (US, Selector Sound 0352, 1973)
Doorgaans spit ik heel selectief door het aanbod van The Hassle Free Record Selling Group op Facebook. Je kan onmogelijk ieder dingetje beluisteren en dus let ik op 'bekende' namen en ook op de prijzen. Voor een 'onbekende' naam was deze al te duur voor mij, maar er is iets wat maakt dat ik toch even wil luisteren. Mijn leven is nooit meer hetzelfde geweest! Ik ben ter plekke smoorverliefd geworden op dit 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor en móet hem hebben. Daar heb ik vier uren over nagedacht en toen ik had gereageerd, verscheen tien minuten later een bericht van een volgende belangstellende. Jammer voor hem, want ik doe deze niet meer weg!

6. He's All Right With Me-The Mirettes (US, Mirwood 5531, 1966)
Vorig jaar publiceerde ik een Schijf van 5 over momenten in 2012. Wellicht dat ik het dit jaar opnieuw doe ter afsluiting van 2013. Ik denk dat de vakantie dan op nummer 1 komt te staan. Het zal, hoe dan ook, dit jaar nog wel genoemd worden. Toch heb ik een paar maal op het punt gestaan om de vakantie af te breken, maar geen spijt ervan gehad dat ik het niet heb gedaan. Reden: Deze van The Mirettes. Ik zag hem voor dertig dollar staan Craig Moerer, de vinyl-gigant van Amerika, en meende even dat ik geld moest overhouden zodat ik deze na de vakantie alsnog kon bestellen. Dat ging ook prima, daar had ik niet eerder voor naar huis hoeven gaan! De mp3-stick trakteert me iedere dag wel even op deze kneiter van The Mirettes en iedere keer kan ik wel dansen en zingen van plezier.

5. Hide And Seek-Lillian Dupree (US, D-Town 1051, 1965)
Acht of negen maal. Zo vaak heb ik een veiling verloren met deze single als stralend middelpunt. In de eerste veilingen was ik té braaf. Er is zo een erg fijn exemplaar voor iets meer dan dertig dollar naar de nieuwe eigenaar gegaan, die persoon heeft het 'koopje van het jaar' gedaan. In de op-een-na-laatste veiling was ik exorbitant hoog gegaan en werd, gelukkig, in de laatste vijf seconden uitgeschakeld door 'sniping software'. En toen kwam deze... Dit moest mijn kans worden. Getuige het clipje klinkt de plaat solide, maar het label is beschadigd geraakt door water. Niet interessant voor de verzamelaars en de meeste dj's passen ook voor zoiets. Ik heb mijn maximumbod in de laatste vijf seconden van de veiling ingevoerd en won hem! Mijn maximum bleek slechts anderhalf dollar meer te zijn dan dat van mijn voorganger, dus met de hakken over de sloot!

4. Kiss My Love Goodbye-Bettye Swann (UK, Go Ahead TICK 007, 1974, re: 2012)
Onlangs bezocht ik nog eens de pagina van Richard Searling, Northern Soul-legende en eigenaar van Go Ahead. Wat blijkt? De allereerste Go Ahead-single is van Epitome Of Sound en hij heeft nog exemplaren liggen. Ik heb begin dit jaar mijn kostbare euro's gespendeerd aan een 'vies klinkende' bootleg, blijkt dat ik hem nieuw had kunnen bestellen. Gaan we volgend jaar wellicht doen! Van Go Ahead had ik vorig jaar al Dana Valery gekocht en ook deze van Bettye Swann is een winnaar. 'Kiss My Love Goodbye' leer ik pas echt goed kennen ter hoogte van Roekenbosch, een gehucht nabij Nijeveen. Op datzelfde stukje vindt een maand later de definitieve ontmoeting met Ace Spectrum plaats. Searling is een man die een hoofdrol heeft gespeeld in de jaren zeventig, maar tegenwoordig probeert om de kwaliteits-soul terug te brengen in de scene. Deze uitgave van Bettye Swann is een schot in de roos!

3. Don't Send Nobody Else-Ace Spectrum (US, Atlantic 45-3012, 1974)
Mijn ogen zijn meestal gericht op de midden tot late jaren zestig en heel enkel een stukje de jaren zeventig in. Toch staan in deze top vijf maar liefst drie singles uit 1974 genoteerd. Op zichzelf niet zo'n belangrijk jaar voor mij, maar toch... 1974 zit er precies tussenin. George McCrae en Gloria Gaynor kondigen dat jaar de doorbraak van een nieuw tijdperk aan: de disco. De soul was zich rond 1971 steeds funkier en groovier gaan gedragen en daardoor zijn er al plaatjes uit 1973 die gemakkelijk als disco kunnen worden gekwalificeerd. Denk maar aan onze nummer 41: 'Smarty Pants' van First Choice. Toch wordt er ook nog gewoon goede soul gemaakt, maar daarvoor is even geen aandacht in 1974. Vandaar dat Ace Spectrum nooit iets zal betekenen buiten Amerika, waar het ook al geen doorslaande hit was. Voor veel Northern Soul-fans is dit echter veel te 'modern', maar ik lust er wel pap van. Op Kroningsdag ben ik 's avonds uit wandelen geweest over De Klosse, Roekenbosch en Kolderveen. Vlak voor Kolderveen valt Ace Spectrum binnen in mijn oorschelpen en de tranen biggelen over mijn wangen.

2. Questions part I-Pat Stallworth (US, Numero/Fly-By-Nite FBN12673, 1974, re: 2013)
Het is een beetje zinloos om hetzelfde verhaal opnieuw te doen. Ik heb het gisteren voor de radio verteld en moest tussendoor even water drinken. De volledige versie dus! Overigens gaat Numero onverdroten door met de visprijzen. Zo ontdekte ik enige maanden geleden dat de andere twee 'onbekende' Boddie-singles eveneens los in de handel zijn gebracht, maar onze 'Goodbye Baby' blijkt de goedkoopste. De andere twee zijn ontzettend duur en qua interesse niet echt lonend.

1. The Magic Touch-Melba Moore (UK, Kent TOWN 119, 1966, re: 2003)
Ik denk dat menigeen Lillian Dupree of Pat Stallworth had verwacht op deze plaats, maar nee... ik wilde iets van een verrassing houden in de nummer 1. Hoewel... een verrassing? Wie sinds augustus naar Do The 45 heeft geluisterd, kan het nummer niet gemist hebben. Ik heb hem ook al een aantal malen gedraaid in The Vinyl Countdown. Wie dagelijks bij mij in de kamer zou zitten, zou denken dat het de kersverse nummer 1-hit is. Ik draai deze plaat bijna iedere dag en soms wel tweemaal. Dit is een single waar ik nooit genoeg van krijg en dus is het de terechte nummer 1 dit jaar!

Blauwe Bak Top 100: 20-11

Allereerst: Het ontbrekende bericht van gisteren. Ik ben een eindeloze positivo en ga ervan uit dat ik de zes singles uit Amerika nog ga binnen krijgen voor woensdag. Daar bewaar ik dit bericht voor en anders hebben we oudejaarsdag een dubbel bericht. De Blauwe Bak Top 50 van vanmiddag was fantastisch om te doen en ook The Vinyl Countdown was 'kicken'. Ik ben maar zelden tevreden over beide programma's en vandaag is dat het geval. Gauw verder met de nummers 20 tot en met 11 en morgen de ontknoping!

20 I Want Sunday Back Again-Bettye Swann (UK, Go Ahead TICK 007, 1975, re: 2012)
Hoewel het de officiële a-kant is van de Go Ahead-single, is het vooral 'Kiss My Love Goodbye' die me over de streep helpt. 'I Want Sunday Back Again' komt uit een opnamesessie van 1975, maar blijft eerst jaren op de plank liggen. Vooral in de laatste paar jaar wint het nummer aan populariteit en dat is niet moeilijk in te zien: Alles klopt aan dit liedje. Voor mij is 'Sunday' vooral een maandagochtend-ritueel in de zomer van 2013. Met koffie en een boterham herinner ik middels deze plaat 'The Vinyl Countdown' van de vorige avond.

19 It's Got To Be A Great Song-The Tiffanies (US, KR 0120, 1967)
Door mijn drukke bezigheden voor Wolfman ben ik het afgelopen jaar nauwelijks aan fietsen toegekomen, maar de fietstochten die ik heb gemaakt...? Neem nu die prachtige voorjaarstocht: Op het Dwingelerveld is het heet, maar buitenuit staat toch nog wel een pittige wind. De tocht voert langs Uffelte, Ansen, Dwingelerveld, Spier, Diever en daarna naar Wilhelminaoord voor een patatje. Ik fiets langs Steenwijk, want ik wil nog even naar Het Pandje, maar als ik de drukte zie, fiets ik over de Gasthuisdijk terug. Aan het begin en het einde van de rit zit deze van The Tiffanies. Een plaat die klinkt als een miljonairsdroom, maar die best bereikbaar blijkt te zijn. Toch zijn het vooral bootlegs die de markt hebben overspoeld. Een maand later kan ik dit, 100 procent originele, exemplaar op de kop tikken bij mijn maat in Chicago. Niet smetteloos, maar het heeft wel zijn charme!

18 Goodbye Baby-unidentified Boddie artist (US, Numero/Boddie ES 011, 1967, re: 2011)
Ik juich heel erg vroeg als ik dit plaatje tegenkom bij Rarenorthernsoul. Of, volgens mij, was het bij Buydiscorecords, de budget-afdeling van RNS. Een niet eerder uitgebrachte opname van een onbekende artiest of groep. Hoewel de single in een oplage van duizend is geperst, is die minder 'uniek' dan dat ik eerst dacht. In de daaropvolgende weken leer ik de geschiedenis van Boddie en het hoe en waarom van dit specifieke plaatje. Numero Music Group heeft een paar jaar geleden een extensieve compilatie uitgebracht met opnames uit de Boddie-studio's in Cleveland, Ohio. De studio is in de midden jaren zestig geopend en is gebleven tot 1993. Onafhankelijk, dus niet met een platenmaatschappij, maar desondanks wel 24/7 open en vaak ook bezet. Heel veel lokale gospel-groepen, maar ook aanstormend soul-talent en een enkele keer een artiest die nationaal doorbreekt. Bij de samenstelling van die box komt de conservator een doosje met acetaat-singles tegen. Geen informatie op de labels en dat is in de meeste gevallen geen probleem. Er zijn slechts drie die hij niet weet thuis te brengen en dat trio, waaronder deze, verschijnt in 2011 als een box van 3 singles. Eentje is nog steeds een mysterie, de single met 'Girl Across The Street' is zo goed als opgelost, maar over deze is wel iets bekend geworden, maar nog niet alles. 'Goodbye Baby' heet eigenlijk 'When You're Gone' en is destijds opgenomen door Brenda & The Tabulations. De andere kant biedt een aardige 'Selfish One', dat we van Jackie Ross kennen. Over de zangeres en het zanggroepje: Het klinkt zeer bekend, maar iedere vergelijking is al gestaafd en het is gebleken dat het niemand van dat lijstje is.

17 When Your Love Is Gone-Jackson Sisters (US, Polydor PD 14293, 1975)
Eén van de allereerste 'Vinyl Countdown'-afleveringen. Het is dat weekend prachtig weer en ik sta vroeg naast mijn bed. Ik heb het voornemen om een ANWB-route te fietsen vanaf de kazerne van Havelte. Al met al een schitterende tocht en hoewel ik de omgeving toch wel meen op mijn duimpje te kennen, kom ik op plekken waar ik al tijden (of soms nooit) ben geweest. Roodverbrand neem ik plaats achter de microfoon voor een knaluitzending inde letterlijke zin van het woord. Als ik het licht in de kamer wil aandoen, springt door de hitte een stop eruit en kan ik de uitzending pas na een kwartier weer oppakken. Na afloop verlies ik op het nippertje Lillian Dupree en ga dan 'boodschapjes' doen. Deze van Jackson Sisters en Pat Stallworth als resultaat. Legendarische zondag!

16 One Step At A Time-Maxine Brown (US, Wand 185, 1965)
Ik heb nog niet heel veel kaas gegeten van Northern Soul als ik eind november 2011 een nieuwe poging waag op Ebay. Tot het ontvangst van de 'Northern Soul Jukebox'-dvd is het dan ook middelmatig wat ik binnenhaal. Eén van de plaatjes waar ik terstond verliefd op word, is 'Oh No Not My Baby' van Maxine Brown. Ik doe even mee op een Franse EP met fotohoes, maar die gaat voor een flink bedrag uit de veiling. In de daaropvolgende weken leer ik meer van Maxine kennen en dan met name 'One In A Million'. Als blijkt dat die origineel niet te vinden is (maar niet heus...), schakel ik al snel over op het ondergewaardeerde 'One Step At A Time'. Nu ik dan 'One In A Million' in de koffers heb staan, is 'Step' nog steeds mijn plaatje. Het lichtelijk wiegende, de 'übercoole' zang van Maxine en de boodschap die ik graag onderschrijf: Alles klopt aan deze plaat.

15 Looky Looky-The Yum Yums (UK, Outta Sight/AJR Production OSV-085, 1965, re: 2013)
'Gonna Be A Big Thing' heeft Jerry Ross en platenmaatschappij ABC-Paramount flink wat hoofdpijn bezorgd. De opnamesessie van The Yum Yums staat al in de boeken en de labels zijn al gedrukt, als die dames besluiten een punt erachter te zetten. Ross krijgt de opdracht gewoon met een nieuwe Yum Yums te komen. Hij selecteert de groep die later Honey & The Bees zal worden. Met minimale repetities vullen zij de sessie en zijn niet rouwig dat de plaat geen hit wordt. Dit in tegenstelling tot ABC-Paramount, die beide nummers een paar maanden later 'recycled'. The Sapphires mag het proberen met 'Big Thing' en de b-kant, 'Looky Looky', is een single voor The Kittens. Toch ben ik in de afgelopen maanden verliefd geworden op dit primitieve b-kantje. Het hangt tegen vals aan!

14 Don't Forget About Me-Barbara Lewis (US, Atlantic 45-2316, 1965)
Ik steek het niet onder stoelen of banken: Ik ben stapeldol op Barbara Lewis. Of het nu gaat om het antieke 'Hello Stranger', de Blauwe Bak-favoriet 'Make Me Belong To You' of het 'moderne' 'Stars' uit de jaren zeventig, de stem van Barbara Lewis is uit duizenden herkenbaar en mijn hersenen vinden het een erg prettige stem. Daar komt ook nog eens bij dat Lewis een verfijnde neus heeft voor composities. 'Hello Stranger' heeft ze zelf geschreven, maar ze is tevens de eerste die het Goffin-King-nummer 'Don't Forget About Me' op de plaat tovert. Dusty Springfield maakt er drie jaar later ook niet bepaald een misselijk nummer van, maar Lewis is zo heerlijk ingetogen.

13 Behave Yourself-Miss Madeline (US, Mar-v-lus 6019, 1967)
Tijdens de uitzending was eigenlijk alleen Wolfman-verslaafde Kate aanwezig in de chatroom. Prettig gezelschap! Ze vroeg hoeveel plaatjes er op mijn zoeklijst stonden. Zo komt het onderwerp op Monique and 'If You Still Love Me'. Ik leg haar uit dat het 'breken' van een stem voor mij een extraatje is waar ik graag voor om fiets. Brenda Holloway komt ter sprake en ik vertel dat die net gedumpt was toen ze 'You've Made Me So Very Happy' opnam. Intussen gaat de Top 100 verder en hoor ik plaat-voor-plaat opeens brekende stemmen. Zo ook in dit onweerstaanbare 'Behave Yourself' van Miss Madeline. Niet voor niets de reden van aanschaf, 'Lonely Girl' was me toen nog niet opgevallen...

12 Now That I Found You Baby-The Mirettes (US, Mirwood 5531, 1967)
2013 is het jaar van The Mirettes en 2014 zal dat ongetwijfeld ook zijn. Die Revue-singles uit 1968-69 staan nog op mijn verlanglijstje en zijn niet héél moeilijk te krijgen. En voor relatief weinig. Doorgaans ben ik niet zo lastig met originelen-versus-heruitgaven, maar deze van The Mirettes wilde ik beslist origineel hebben. Dit vanwege de uitstekende keerzijde die op 12 staat genoteerd. Beide kanten staan in de Top 15 en daarmee durf ik dit wel de fraaiste 'double-sider' van het jaar te noemen.

11 Girl Crazy-Sharon Soul (UK Goldmine Connoisseurs GV-105, 1967, re: 2000)
Het zal ergens in juli zijn geweest, het begin van het zomerse weer, dat ik op een vrijdagmiddag uit het werk fiets en vlak buiten Meppel op Sharon wordt getrakteerd. Natuurlijk ken ik het nummer wel, maar op dat moment 'pakt' het nummer me echt. Een gek ding: In 1967 opgenomen en zomaar 33 jaar op de plank blijven liggen, terwijl het nummer helemaal 'af' is. Twintig jaar eerder was dit een geheide Casino Classic geweest, nu is het vooral voor de connoisseurs die verder kijken dan hun neus lang is.

Blauwe Bak Top 100: 30-21

Pas weer thuis en aan het uitbuiken van twee feestelijke dagen in familiekring. Straks even koffie zetten en dan... de lucht in! Vanavond tussen twaalf en drie presenteer ik jullie een vinyl-aflevering van Floorfillers, dus drie uren veelal disco uit de jaren zeventig en tachtig. Jullie zijn uitgenodigd! Hierbij de nummers 30 tot en met 21 in de Blauwe Bak Top 100, zaterdag en zondag besluit ik de lijst met de Top 20.

30 Take Me Home-Donna King (US, Hot-Line 906, 1966, re: 1975)
Rarenorthernsoul doet rond mei/juni een foldertje in de pakjes met daarin de volledige voorraad heruitgaven. Daaronder bevindt zich ook twee obscure kantjes op het Hotline-label. The Sonatas op de ene en Donna King op de andere. Ik ben het nummer zelf een beetje 'vergeten' als ik deze bij Eddie tegenkom, maar na een vluchtige Youtube-beluistering ben ik vlug bereid. Ik noemde het al in juli bij de tweede Blauwe Bak Top 40 van het jaar, deze plaat vertelt de charme van het Northern Soul verzamelen. Een stoffige klinkende bootleg op styreen van een origineel dat niet aan te slepen is. En hoewel dit exemplaar een behoorlijke gradatie mee krijgt, piept en ruist het als een acetaat.

29 You Didn't Say A Word-Yvonne Baker (UK, Outta Sight/Parkway OSV-069, 1967, re: 2012)
Yvonne Baker staat in 1962 hoog in de hitlijsten met The Sensations en 'Let Me In'. Dat succes weet de groep niet meer te evenaren en Yvonne's markante stem begint zo'n opvallend ingrediënt te worden dat latere plaatjes worden toegeschreven aan The Sensations with Yvonne Baker. In 1966 valt het zanggroepje in duigen en gaat Yvonne verder als soliste. Dat wil eveneens moeilijk lukken en 'You Didn't Say A Word' brengt in 1967 evenmin het verdiende succes. Het is echter rond 1970 als dit nummer in de Engelse Northern Soul wordt ontdekt en het is één van de eerste plaatjes die in 1972 een commerciële heruitgave krijgt. Met 'Night Owl' van Bobby Paris op de andere kant is dat een essentieel plaatje in de Northern-beweging. Zesenveertig jaar na de eerste uitgave is de plaat nog altijd zeer gewild tijdens Northern-feesten en dat is ook niet vreemd. Deze verveelt nooit!

28 Rising Higher-Marva Holiday (UK, Kent CITY-030, 1967, re: 2012)
Oorspronkelijk opgenomen voor het GNP Crescendo-label komt dit plaatje in 1967 niet verder dan het demo-stadium. In 2012 verschijnt het als de andere kant van 'Faith And Understanding' van The Magicians, de nummer 39 in deze lijst. Eindelijk erkenning voor een plaatje dat dit al veertig jaar had moeten hebben.

27 I Got You Babe-Etta James (US, Cadet 5606, 1968)
Waarom moest dit twee maanden duren? Ik had de single al eerder gezien bij mijn Franse vriend en was toen al weg van deze eigenwijze uitvoering van Sonny & Cher's hit. Toch ga ik pas in juni over tot de aankoop en heb daar geen spijt van gehad! Blijkt andermaal dat dit nummer zowaar een 'underdog' is in het repertoire van Etta James.

26 Living A Lie-The High Keys (UK, Verve bootleg, 1966, re: 2012)
Een mazzeltje! Anders kan ik deze bootleg van The High Keys niet omschrijven. In de advertentie vermeldt de handelaar dat er 'iets' mis is gegaan in het proces bij het persen en dat de schijfjes daardoor een klein mankement hebben. 'Hence price', want hij zit ver onder de vijf euro. Ik kan echter niet ontdekken wat mis is met mijn exemplaar. Een zeer fraaie 'double-sider' met 'You Can Split' van Youngblood Smith op de keerzijde: Twee onmogelijk te vinden kanonschoten samengebracht op deze 'moderne bootleg'. Dat laatste betekent dan dat het feitelijk mp3's op een schijf vinyl zijn, maar dat mag de pret niet drukken.

25 Listen To Me-The Esquires (US, Bunky's 7750, 1968)
Een zeer gekke zondag was dat, die uitgebreide fietstocht die ik in februari heb gemaakt. De NAP tot Peize, dan de Flevoroute tot en met Bakkeveen en op de automatische piloot via Lippenhuizen en Gorredijk weer terug naar Nijeveen. Ik zal niet zeggen dat 'Get On Up' van The Esquires me nog niet was opgevallen, maar het is op de terugweg bij Oldeberkoop dat ik plots in alle staten ben. Ik vind hem die avond in de verkooplijst van Jörg. Het is echter de rubriek 'Beside The A-side' die ervoor zorgt dat ik smoorverliefd word op de b-kant: 'Listen To Me'. Deze staat dan ook als enige kant genoteerd in deze Top 100.

24 Lonely Girl-Miss Madeline (US, Mar-v-lus 6019, 1967)
De handelaar bij wie ik in eerste instantie deze van Miss Madeline zal kopen, heeft vast zijn wenkbrauwen gefronst. Waarom wil ik zo specifiek de Miss Madeline-versie hebben en niet de identieke Young Folk? De reden ligt hem bij de b-kant, 'Behave Yourself'. Sterker nog: Ik ken eigenlijk alleen maar dat nummer van Miss Madeline, terwijl 'Lonely Girl' het meest 'upbeat' is van de twee. Mar-v-lus brengt aanvankelijk 'Lonely Girl' uit als Young Folk met catalogusnummer 6017. Het is slechts een kwestie van weken later als men besluit de plaat opnieuw te persen en nu toegeschreven aan de leadzangeres. Voor zowel Young Folk als Miss Madeline lijkt het de enige opname te zijn gebleven. Nu ben ik inmiddels wel nieuwsgierig naar de b-kant van Young Folk, als Madeline hier eveneens in schittert, kan die nog best eens toegevoegd worden aan mijn koffers.

23 Easy Baby-The Daydreams (US, Dial 45-4034, 1966)
Het Dial-label staat voor mij vooral te boek als de maatschappij waarvoor Joe Tex zijn plaatjes heeft opgenomen. Getuige eentje die ik in september in Hoogeveen heb gekocht, gaat Tex tot aan de jaren tachtig door op het Dial-label. In Europa is de distributie dan al een aantal malen veranderd, van Atlantic tot Mercury. Deze plaat van The Daydreams houdt me gedurende het weekend dat de veiling afloopt, flink in de besnijding. Het is op mijn verjaardag en ik ga die middag met Willemijn naar Giethoorn. Toch stel ik het vertrek uit totdat de veiling is afgelopen en ik tot driemaal toe mijn maximumbod heb verhoogd. Het is niet nodig geweest, want ik heb hem keurig voor de startprijs gekregen. En dat is niet gek als je het vergelijkt met de beursprijzen. 'Easy Baby' zit gemiddeld tussen de 25 en 40 dollar. Vandaag of morgen zal ik kijken of Chris 'The Loving Side' heeft afgeprijsd naar een tientje, zo ja, dan wacht ik niet met bestellen. Die plaat van The Daydreams kent precies dezelfde charme als 'Easy Baby', maar is meer een stamper en wijkt qua boekprijs niet af van deze nummer 23. Zou het me gegund worden om tweemaal een koopje te doen op het gebied van The Daydreams of zal het bij dagdromen blijven?

22 Your Love Back-Nella Dodds (US, Wand 178, 1965)
Weer die zondag in februari van die extreme fietstocht. Het ging een beetje té gek, ik heb teveel hooi op de vork genomen en daar ook een paar dagen last van gehad. Qua weer is het een troosteloze zondag: Mistig en fris. Bij Bakkeveen krijg ik al de eerste klap, vervolgens tussen Oldeberkoop en Noordwolde en tenslotte zal ik me bijna te pletter vallen op een doodlopende weg nabij Havelte (verkeerde afslag). Nee, het mocht wel! In plaats van meteen onder de dekens te kruipen, vermaak ik me een paar uur op het internet en doe daarbij de verkooplijst van Jörg aan. Hij heeft Sugar Pie Desanto voor mij, The Esquires maar ook deze van Nella Dodds. Erg zonnig geprijsd, maar het heeft een goede prijs-kwaliteitsverhouding, want exemplaren in een topstaat zijn vaak ook vier tot vijfmaal zo duur.

21 No One To Love-Pat Lewis (UK, Outta Sight/Solid Hit OSV-037, 1967, re: 2011) Een verzameling in de verzameling, dat is wat ik in januari even van plan ben. Ik heb me voorgenomen om de Golden World-catalogus bijeen te sprokkelen. Hoewel er nog wel een paar van dat label op mijn zoeklijst staan, blijft het bij tweemaal The Debonaires, The Adorables, Pat Lewis en Barbara Mercer. En omdat ik toch bezig ben met Pat Lewis, die 'Look What I Almost Missed' op Solid Hit smaakt ook naar meer. Die koop ik dus in de Outta Sight-heruitgave en krijg terstond dit ijzingwekkend mooie 'No One To Love' op de koop toe!

Blauwe Bak Top 100: 40-31

De aflevering van morgen gaat waarschijnlijk na mijn radio-avonturen gepubliceerd worden, dus maak ik graag van de gelegenheid gebruik jullie daarvoor uit te nodigen. Morgen staat mijn Floorfillers in het teken van vinyl en daarmee zitten we meteen in de 'oudheid': Het zal voornamelijk disco uit de jaren zeventig en tachtig zijn, een enkele uit de begin jaren negentig en misschien ook nog wel eentje die ouder is. Bovendien begint de show een uur eerder en duurt daarmee drie uren. Dat is dus morgenavond vanaf middernacht (onze tijd) tot drie uur. Dan ga ik nu verder met de nummers 40 tot en met 31 uit de Blauwe Bak Top 100.

40 The Bigger They Are-The Fabulettes (US, Monument 45-901, 1965, re: 1977)
Foutje bedankt? Omdat styreen in de jaren zestig een goedkopere grondstof is dan vinyl worden veel singles uit die periode op styreen uitgebracht. Maar dat geldt niet standaard voor iedere single. Bootleggers zijn in de jaren zeventig en tachtig hiermee nog wel eens danig in de war geraakt. Zij brachten hun 'nepper' uit op styreen om de plaat zo authentiek mogelijk te laten lijken. Kopers van deze latere Fabulettes-single zijn daar met beide benen ingetuind en niet zo vreemd, want het label is een exacte kopie van het origineel. Alleen is die laatste op vinyl verschenen. Hoewel 'The Bigger They Are' in 1977 het prijsnummer in The Casino is, hebben we ook hier weer met een b-kant te maken. 'Mister Policeman', een brutale rip-off van 'Please Mr. Postman', had de hit moeten zijn.

39 Faith And Understanding-The Magicians (UK, Kent CITY-030, 1966, re: 2012)
Kent heeft sinds enige jaren de '100 Singles Club'. Het is ook daadwerkelijk een club met maximaal honderd leden. Als iemand zijn lidmaatschap op zegt, wordt de volgende van de wachtlijst toegevoegd. Het lidmaatschap is echter niet goedkoop en het zijn dan vooral de vooraanstaande soul-dj's van de wereld. Een tot tweemaal per jaar brengt Kent voor dit clubje een streng gelimiteerde single uit. Er duikt altijd wel een exemplaar op via Ebay en die moet dan al gauw duizend pond kosten. De opnames op deze singles zijn zelden eerder uitgebracht en gelden als nieuwe toppers voor in het dj-circuit. Neem nou deze van The Magicians. Lang werd geloofd dat 'Double Cookin' van The Checkerboard Squares nimmer was gebruikt voor een vocale track. Welnu, The Magicians hebben destijds wel een opname gemaakt, maar die is 45 jaar op de plank blijven liggen. Nadat de plaat onderdeel was geweest van de '100 Singles Club' en de top-dj's een jaar lang het nummer heeft kunnen promoten, bracht Kent het alsnog uit in de City-reeks en is nu dus voor een groot publiek beschikbaar.

38 If He Were Mine-Paula Durante (UK, GJM G-503, 1967, re: 1977)
In mei loop ik even tegen een leuk aanbod aan bij Rarenorthernsoul. Twee singles met kleine mankementen voor een dievenprijs. Deze van Paula Durante is een goede aankoop geweest, maar 'Hey!!' van Barbara Mercer blijkt zonder defect niet veel meer te hoeven kosten. Die laatste heeft de Top 100 net niet gehaald. Beide singles missen een stukje uit de rand, waardoor de inloop een stukje korter wordt, maar bij een snelstarter is dat te overbruggen. Ik kwam laatst nog zo'n jaren zeventig-bootleg van Paula Durante tegen in een betere staat en die was een stuk duurder dan deze. Het origineel klinkt al niet 'fris', voor een styreen bootleg uit de jaren zeventig is deze in een behoorlijke staat. Voor mij is dit het geluid van soul-verzamelen. Hoezo stereo?

37 I Won't Be Your Fool Anymore-The Gibralters (US, A&W A&W-100, 1962)
En warempel: Sinds 24 uur weet ik iets te vertellen over The Gibralters en ik ben best een beetje trots! De plaat staat sinds een maand te koop bij John Manship, dé autoriteit op het gebied van Rare Soul. Vraagprijs is vijftig pond en getuige de Youtube-clip klinkt het exemplaar even goed als die van mij. De zijne is een officiële release met een paars label, waar die van mij een witte demo is. Als Manship een plaat opneemt in zijn lijst, kun je spreken van enige waardering en ik weet, heel stiekem, dat ik hier een aandeel in heb. Ik draai de plaat namelijk al een half jaar in Do The 45 en heb hem meerdere malen wereldkundig gemaakt. Opnieuw een missie die is geslaagd. Graag gedaan!

36 One In A Million-Maxine Brown (US, Wand 1117, 1966)
Als je 'Maxine Brown' in typt op Ebay om één specifieke titel te zoeken, moet je heel erg veel tijd en geduld hebben om de honderden advertenties door te spitten. Omdat 'One In A Million' zelfs in de Pye Disco Demand-uitgave onbetaalbaar is, heb ik mijn zinnen gezet op het vriendelijker geprijsde 'One Step At A Time'. Om op twee paarden te wedden, typ ik eens 'Maxine Brown' en 'One' in bij de singles en dan... sta ik oog in oog met deze 'One In A Million' bij mijn vaker genoemde maat in Chicago. Is dit mijn kans? Ja, want de single is natuurlijk verre van nieuwstaat en daardoor niet interessant voor verzamelaars. Het geluid is matig, maar goed genoeg voor mij en dus plaats ik een redelijk hoog maximumbod. Ik vrees echter dat 'sniping software' me in de laatste minuten en seconden zal overmeesteren en ik zit in de uitzending als de veiling afloopt. Als ik terug kom op Ebay kan ik mijn ogen niet geloven: Ik heb hem gewonnen! Ondanks de stoffige staat, een flinke trofee in mijn koffers, ook al wint 'One Step At A Time' op charme.

35 What's The Use Of Me Trying-Tan Geers (Canada, Soul Tribe ST-1002, 1968, re: 2012)
Het maakt niet uit of je porselein of postzegels verzamelt, iets dat stuk is, heeft geen waarde. De Rare Soul is een uitzondering, want in juni 2012 wordt een origineel exemplaar van deze Tan Geers-single aangeboden. In nieuwstaat zit die rond de duizend pond, maar deze is dwars door midden gegaan. Minitieus heeft de handelaar beide helften met plakband geplakt, waardoor de mid-tempo b-kant (staat in de top 20) niet te draaien is, maar 'What's The Use Of Me Trying' draait probleemloos met wat lichte tikjes. 'Priced to sell': 225 pond. Drie dagen later is die verkocht!

34 Love Makes A Woman-Barbara Acklin (US, Brunswick 55379, 1968)
Ik ken Barbara Acklin voornamelijk van 'Am I The Same Girl', ook al groei ik op met de jaren negentig-versie van Swing Out Sister en de cover van Dusty Springfield. In de zomer van 2012 maak ik kennis met 'Just Ain't No Love' en dankzij Lee Madge leer ik ook 'Love Makes A Woman' waarderen. Het duurt evenwel een tijdje voordat ik een aardig exemplaar tegenkom, niet té grijs gedraaid en voor een leuke prijs.

33 If I Could Only Be Sure-Nolan Porter (EU, ABC PRO-580, 1972, re: 200?)
De 'bonus' die ik krijg bij de aanschaf van 'That's Not Love' van Holly St. James. Het is een groeinummer voor mij en langzamerhand wint het in populariteit van de Holly-kant. Ziehier de reden van de hogere notering. Het 'EU' tussen haakjes staat voor Europa. De foutjes op deze single zijn talloos en in kleine lettertjes vermeldt het dat het geproduceerd is in de E.E.C. Het is echter voor de Engelse markt geproduceerd, dat moge duidelijk zijn.

32 I'm Gonna Forget You-The Tiaras (US, Valiant 6027, 1963)
Nog altijd een even groot mysterie als ten tijde van het bericht waarin ik deze aan jullie voorstelde. Ik weet dus ook nog steeds niet of deze Tiaras ook te horen zijn op 'Gone With The Wind Is My Love' van Rita & The Tiaras of dat dit een ander zanggroepje is geweest. Iets wat onveranderd is, is mijn enthousiasme jegens beide kanten. Een openbaring voor mijn collectie!

31 I'm Where It's At-The Jades (US, Ree REE 501, 1967, re: 1976)
Eddie is voornamelijk verzamelaar van Europese fotohoezen en heeft naar eigen zeggen een collectie van vijfduizend en uitsluitend soul, funk en disco. Hij is onlangs een week naar Duitsland geweest en dit is te merken aan zijn handel. Toch erg leuk om te zien dat '992 Arguments' in Nederland op Epic is verschenen, evenals 'Shiftless Shady Jealous Kind Of People'. Zijn vraagprijs is billijk, maar té hoog voor iemand die in Nederland woont en wel eens op Marktplaats kan kijken. Daar heb ik afgelopen avond nog een koopje gedaan, maar daarover later meer! Heel soms biedt hij opeens een bootleg van een jaren zestig-kraker aan. Ik had Donna King al in juni van hem gekocht, toen ik in oktober plots deze van The Jades zag. Voor een bootleg van dit kaliber is de plaat nagenoeg in nieuwstaat. Helaas was ik een paar weken later nét te laat met 'Fife Piper' van The Dynatones, maar die ben ik in Amerika op het spoor gekomen (en... origineel in plaats van een nepperd!). Moet hem alleen nog even bestellen...

Week Spot: Wendy Alleyne

Vorig jaar besloot ik het eerste jaar Week Spot (en daarvoor Tune Of The Week) met 'Everything's Gonna Be Allright' van P.P. Arnold. Een plaatje dat me gedurende 2012, en ook dit jaar, verschillende malen heeft getroffen op gedenkwaardige momenten. Ik dacht een beetje moeilijk tot een paar weken geleden, want dat deze laatste Week Spot van 2013 een bijzondere moest zijn, staat als een paal boven water. Het is pas bij de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100 dat ik te maken krijg met een dilemma. Natuurlijk, het beukt en kletst al lang niet meer aan de lopende band en ik heb het afgelopen jaar flink geïnvesteerd in meer 'mid-tempo', maar het geval van Wendy Alleyne blijft lastig. Moeten we deze toe laten in de Blauwe Bak Top 100? Zonder het Caribische ritme was het namelijk pure pop geweest. Dan besluit ik de plaat symbolisch op nummer 50 te plaatsen, maar bij de behandeling hiervan afgelopen week luister ik opnieuw met drie lagen kippevel en heb ik het besluit snel gemaakt: Wendy gaat de laatste Week Spot worden van 2013!

Ik moet zo nu en dan even lachen en ga dan met de zoekterm 'northern' Marktplaats op. Aftandse country-singles maar ook het tenenkrommende 'No Charge', dat wij beter kennen als 'Voor Niets' van Bob Bouber, tot aan bubblegum-promo's uit de jaren zestig. Zodra een single iets weg heeft van een Amerikaanse demo of promo valt op Marktplaats al gauw het woord 'Northern Soul'. Iets met klok en een klepel... Nadat ik weer eens heb gebruld van het lachen, beperk ik de vinyl-singles tot 'R&B/soul' en zo kom ik terecht bij de handel van Leadrepeater. Nog niet zo heel lang bezig op Marktplaats maar wel met een partij singles om de vingers bij af te likken. En je merkt aan de presentatie en beschrijving dat dit afkomstig is van een echte liefhebber. Ik doe in maart een paar maal flink boodschappen bij hem. Een week later keert hij terug, maar nu met kostbare plaatjes. Ik wil nog eens een order plaatsen als blijkt dat hij alle advertenties heeft verwijderd en met de noorderzon is vertrokken. Erg spijtig, want ik had nog graag weer eens zaken met hem gedaan!

Die 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne springt me meteen in het oog. Iets zegt me dat ik het nummer ken en bij een korte beluistering via Youtube blijkt dat eveneens het geval, alleen... waarvan? Het is niet belangrijk want de single zorgt vanaf de eerste beluistering voor rillingen en de prijs van drie euro lijkt me niet verkeerd. In april organiseer ik zelfs nog een Caribisch-getinte Do The 45 om deze van Wendy Alleyne alsmede enkele andere aankopen te kunnen draaien. Ik krijg echter maar één reactie en dat gaat hem dan ook over 'Midnight Blue', iemand die de versie van Carly Simon prefereert. Stom als het is, maar ik leer dan pas dat 'Midnight Blue' helemaal niet van Wendy Alleyne is, maar dat het een heuse 'evergreen' geworden is. Dat doet het enthousiasme in april ietsje zakken, bovendien volgende aankopen zich in rap tempo op en in juni ben ik de plaat ietsje vergeten. Maar bij de samenstelling van een top 100 van favoriete singles uit 2013 kan ik vervolgens niet om 'Midnight Blue' heen. Weliswaar van korte duur, maar Wendy Alleyne heeft haar stempel gedrukt op deze weken.

'Midnight Blue' wordt in 1973 geschreven door zangeres Melissa Manchester met tekstschrijfster Carole Bayer Sager. Het verschijnt pas twee jaar later op Manchester's album 'Melissa'. 'Midnight Blue' wordt vervolgens door een hele reeks artiesten opgenomen. Shirley Bassey, Johnny Mathis en Vanessa Williams zijn slechts een handjevol. Wess & Dori Ghezzi heeft in 1977 een hit met de Italiaanse versie: 'E L'Amore Che Muore'. En dan is er nog die beroemde zangeres van Barbados waar zo schrikbarend weinig over is te vinden: Wendy Alleyne. Mijn Blogger-collega Ben The Balladeer heeft in 2007 al eens gepubliceerd over 'Midnight Blue' en heeft twee maanden geleden de pagina aangevuld met de hoes van de elpee van Alleyne. Nu weten we bijvoorbeeld wie The Dynamics zijn: Mike Grosvenor, Lenford Parris, Leroy Lewis, Roland Stephens, Frank Thomas, Aubrey Farray en Anthony Greenidge. Voetnoot van Ben: Zodra hij meer informatie over Wendy Alleyne heeft, zal hij het ons laten weten. Dat hij ondanks een zoektocht in zes jaar nog niet verder is gekomen, doet het ergste vermoeden?

Toch verschijnt een reactie van ene Judith die een familieband schijnt te hebben met Alleyne, maar zelf ook zoekende is. Intussen is de muziek alles wat ons rest. De dynamische zang van Wendy Alleyne met het schuifel- en zwijmel-repertoire waar dit het beste in thuis past. Ze schijnt talloze platen te hebben opgenomen, maar mijn zoektochten eindigen allemaal bij deze 'Midnight Blue'. In januari 2007 heeft ze echter een 'Living Legend Award' in ontvangst mogen nemen, een oeuvre-prijs tijdens de Barbados Music Awards, dus ze zal ongetwijfeld meer noten op haar zang hebben!

De volgende Week Spot presenteer ik jullie op de tweede van het nieuwe jaar. Rest mij nu al mijn lezers en volgers hele fijne feestdagen toe te wensen. Morgen publiceer ik hier de Blauwe Bak Top 100 van 40 tot en met 31.

Singles round-up: december 2

Ik moet even een beetje oppassen, want Watford komt er ook nog aan. Toch heb ik bijgaande vijf singles gekocht met het oog op dat optreden. In de vroege zondagochtend heb ik de treintickets gekocht. Ja, inderdaad, tóch met de trein. Ik ben al lang van het plan af om mijn 'professionele' koffer mee te nemen, het wordt een plastic bak met ongeveer 150 singles in een weekendtas. Die paar onderbroeken, sokken en toiletartikelen passen daar wel bij in. Blijft in zijn geheel nog steeds onder de dertig kilo, maar wil vooral geen risico lopen dat ik onverwacht moet bijbetalen. Bovendien is Watford handig per trein te doen, laten we het vliegavontuur nog even houden voor meer binnenlandse optredens. Het is achtmaal zestig minuten vanuit Meppel. Overstappen op Zwolle, Rotterdam en Brussel en dan ben ik om zeven uur Engelse tijd op London St. Pancras. Ik ga op maandagmiddag twaalf uur terug vanaf St. Pancras en ben dan om negen uur in Meppel. Ik heb er zin in en om dit kracht bij te zetten, presenteer ik jullie vandaag vijf kanonschoten van de bovenste plank. Ik heb vanavond eentje gekocht op Marktplaats, verwacht nog zes van mijn kameraad in Chicago en heb negen in de bestelling gedaan bij Marcus. Komt wel goed met de Blauwe Bak Top 100 van 2014!

* Rose Battiste- Hit & Run (UK, Revilot, 1966, re: 2011)
Op eentje na zijn het allemaal repro's, eentje van dubieuze kwaliteit en drie officiële releases. Van de huidige labels vind ik die van Outta Sight en Kent het meest interessant. Outta Sight bracht onlangs de honderdste Northern Soul-heruitgave uit (moet ik niet vergeten te bestellen!): 'Skiing In The Snow' van The Invitations mét een speciaal fotohoesje. Van de voorgaande 99 heb ik een flink aantal in mijn koffers zitten. Outta Sight brengt om de drie maanden een setje van drie Northern-singles uit, vaak hebben die een overeenkomst. In 2011 heeft het label een paar rare Detroit-labels behandeld. Zoals bijvoorbeeld Revilot. De b-kant is hier 'I Miss You Baby', maar dat is in 1966 de eigenlijke a-kant. Dat nummer is opvallend omdat het 'Bari Track' van Doni Burdick als achtergrond-tape heeft. Toch geef ik alle 'credit' aan 'Hit & Run'. Volgens mij de eerste plaat uit Detroit die niet voor Motown is gemaakt, maar wel zo klinkt. 'Hit & Run' klinkt als het betere werk van The Marvelettes of The Vandellas. Ik heb me laten vertellen dat dit eigenlijk wordt gezongen door The Debonaires. Inderdaad, dat groepje op Golden World, het platenlabel dat heel kort daarna gekocht zou worden door Motown. Waarschijnlijk om er zeker van te zijn dat The Debonaires niet verder hun geluid zou inpikken en dat het toen is uitgebracht onder de naam Rose Battiste? Dat blijft een vraagteken. 'Hit & Run' blijft, hoe dan ook, een dijenkletser van de bovenste plank.

* Big Maybelle- 96 Tears (UK, Rojac, 1966, re: 2012)
Volgens 45cat is dit een bootleg en ik geloof het meteen. Hij komt namelijk van een adres dat aan de lopende band (en in de openbaarheid) nieuwe bootlegs uitbrengt. De opnames zijn voor de oorspronkelijke platenmaatschappijen geen bal meer waard en dus kan hij er onverdroten mee door gaan. Ik had bij mijn maat in Chicago op tien singles geboden en daartussen zat ook deze '96 Tears' van Big Maybelle, maar dan in de oorspronkelijke uitdossing. Het is de eerste waarop ik word overboden, direct gevolgd door een stoffige 'Go Now' van Bessie Banks. Die laatste had ik vooral als aardigheid, maar die Big Maybelle ben ik echt gaan waarderen in de laatste maanden. Toen herinnerde ik me opeens deze nering met deze heruitgave/bootleg en ik ben precies op tijd geweest. Hij lijkt nu zo goed als uitverkocht. Big Maybelle doet de hit van ? & The Mysterians nog eens dunnetjes over. Op de andere kant laat ze zich gaan in een héérlijke 'That's Life', het nummer dat in 1966 een hit is geweest voor Frank Sinatra.

* Etta James & Sugar Pie Desanto- Do I Make Myself Clear (US, Argo, 1966)
Etta en Sugar Pie kennen elkaar vanaf de zandbak en zijn beide succesvolle artiesten als ze samen 'Down In The Basement' op de plaat zetten. Dat is in 1965 een redelijke hit voor de dames en ze vervolgen dat in 1966 met 'Do I Make Myself Clear'. Een uitstekende 'work-out', waarin ze weer een strijd aangaan wie het best kan brullen. Aanvankelijk verschijnt het op Argo en is het in Chicago een lokale hit. Dan brengt Chess een uitgave voor de nationale markt. 'Do I Make Myself Clear' doet in niks onder voor 'Basement', alleen is het slechts een bescheiden succes. Na 'Do I Make Myself Clear' scheiden de dames elkaar weegs en doet Desanto nog eenmaal van haar spreken met 'Go Go Power', terwijl voor Etta met 'Tell Mama' en 'I'd Rather Go Blind' de vette jaren aanbreken.

* Ronnie & Robyn- As Long As You Love Me (UK, Sidra, 1967, re: 2011)
En dit is de plaat die ik in de introductie noemde als die van twijfelachtige kwaliteit. Nee, er is niks mis met de opname. Ja, okay, hij klinkt net zo stoffig als het origineel en de overige bootlegs. In 1980 zou deze single een officiële heruitgave krijgen bij Grapevine, maar deze is nooit uitgekomen omdat Grapevine hetzelfde jaar het loodje legde. Het origineel is inmiddels erg schaars geworden en dus zijn wij overgeleverd aan 'neppers' als deze. Overigens wel weer een echte bootleg, want de single ziet er gewoon té nieuw uit om uit 1967 te komen. Weer zo'n kip of ei-verhaal. Het lijkt me alsof de muziek eerst is gecomponeerd, deze staat op de b-kant ('Sidra's Theme'). Compositie en arrangement zijn beide van ene Dale Warren. Als Warren samen met dit onbekende duo het budget had gehad van Barry Ryan, dan had 'As Long As You Love Me' van het 'Eloise'-kaliber kunnen zijn. Het arrangement met de harp is lieflijk en slaat dan om in bombastisch en grimmig. In tragisch mono klinkt het rommelig, maar dat geeft de plaat juist weer zijn waarde onder de soul-verzamelaars.

* Yvonne Vernee- Just Like You Did Me (UK, Inferno, 1965, re: 2012)
Ik ben doorgaans niet zo happig op eenzijdig bespeelbare bootlegs en heruitgaven. In het geval van 'Magic Touch' van Melba Moore was zo'n eenzijdig bespeelbaar ding de goedkoopste optie geweest, maar ik ben toch maar voor de Kent gegaan (met 'Bricks, Broken Bottles And Sticks' van Dean Parrish op de b-kant). Ik heb tot nu toe slechts eentje gekocht, een 'outtake' van 'You Got To Pay Some Dues' van Willie Tee op het Sonic Wax-label, toch heeft Yvonne Vernee me nogal wat 'kopzeer' gegeven. Deze is momenteel niet anders te krijgen, buiten de Soul City uit 2002 die ineens schrikbarend duur is. En over die originele Sonbert gaan we het al helemaal niet hebben. Als die opduikt, brengt hij grif duizend pond op. Inferno bracht in de eerste maanden van 2012 drie of vier van deze eenzijdig bespeelbare singles uit in de serie 'Made In Detroit'. Het zijn in alle gevallen zeer moeilijk te vinden rariteiten uit Detroit. Yvonne Vernee is de oudste en de meest interessante. Ik leer trouwens net dat Vernee de zangeres van The Elgins was, dat wist ik niet! Als je luistert naar deze 'golvende' opname (de Soul City is niet anders...), maar ook naar het vuur en de pit waarmee Yvonne het zingt, dan begrijp je opeens waarom verzamelaars zoveel over hebben voor het plaatje. Waarbij oplettendheid op zijn plaats is, want er is sinds jaren een Italiaanse bootleg die sprekend op het origineel lijkt!

Blauwe Bak Top 100: 50-41

50 Midnight Blue-Wendy Alleyne (West-Indies, Wirl W508, 1976)
En dit is hem dus: De laatste Week Spot van 2013. Omdat het bericht erover een kluif lijkt te worden, hou ik het hier kort. Ik had getwijfeld of ik deze wel moest toelaten in de Top 100 en besloot hem toen symbolisch op vijftig te zetten. Als ik het had los gelaten op de top tien was het pas echt pijnlijk geworden!

49 That's Not Love-Holly St.James (EU, ABC 10996, 1965, re: 200?)
Veel Northern Soul wordt voor mijn ontdekt op de fiets. Kont op het zadel, voet op de pedalen en de 'Northern Soul Jukebox' door de oortelefoontjes. In maart maak ik zo een ommetje over Hoogeveen en Hooghalen en ontdek ergens tussen beide plaatsen de schoonheid van 'That's Not Love' van Holly St.James. Natuurlijk is het liedje me al eens opgevallen, maar hier, op een bewolkte zondagmiddag 'in the middle of nowhere' valt het kwartje. Het duurt echter nog ruim een half jaar eer ik de gewenste single te pakken heb. Over Holly is zeer weinig bekend, maar het vermoeden bestaat dat het een blanke dame is. Toch zingt ze alsof haar leven ervan afhangt.

48 Look What You've Done To My Heart-Shirley & The Shirelles (Denmark, Bell BLL 1049, 1969)
Het aardige is, is dat we beide dezelfde dingen zeggen, maar dan over de ander. Mijn Wolfman-collega Lee Madge en ik mogen dan een diepe bewondering voor elkaar hebben, ook denk ik dat we heel veel gemeen hebben. Over drie weken kan ik jullie meer vertellen. Afgelopen nacht heb ik namelijk de treintickets gekocht, nu moet ik de organisator nog even achter de broek zitten voor wat betreft de overnachtingen. Ik ben niet beroerd om de eerste nacht in een bed & breakfast te kruipen, maar drie overnachtingen zijn mij té gortig. Terug naar de muziek en Lee Madge. Lee draait deze van Shirley & The Shirelles in zijn show als ik nog maar pas Wolfman-luisteraar ben geworden. Aanvankelijk doet het nummer niks bij mij, ik vind het een beetje té poppy. Dat groeit evenwel met het verstrijken van de tijd. Omdat ik vorig jaar nog eens een hele leuke Shirelles-single heb gevonden op Marktplaats besluit ik het weer eens als zoekterm op te geven. Dan zie ik deze smetteloze Deense persing met fotohoes. Die staat al twee maanden te koop voor de vaste prijs van acht euro. Ik kan mijn ogen niet geloven. De transactie is een minuut later een feit.

47 The Joker Went Wild-Brian Hyland (US, Oldies 101, 1966, re: 200?)
Een eigenaardig ding. Volgens mij is het namelijk geen officiële uitgave en dit catalogusnummer in combinatie met Oldies is ook onbekend. Oldies is ook al een verhaal apart. Als The Beatles in 1963 doorbreken, heeft Parlophone nog geen distributie in Amerika gerealiseerd. Dat neemt Vee-Jay Records op zich, maar de afspraak tussen beide maatschappijen blijken niet veel waard te zijn. Gedurende 1963 en de eerste maanden van 1964 verschijnen de platen van The Beatles op Vee-Jay, maar dan doet Parlophone opeens alsof die afspraak niet bestaat en hevelt het over naar Capitol. Als protest lanceert Vee-Jay het Oldies-label en brengt haar catalogus van The Beatles onder die noemer uit. Later wordt Oldies vaker ingezet in zulke kwesties. Wat Brian Hyland en Mel & Tim precies met Oldies van doen hebben, is mij een raadsel. Feit is dat ik deze bootleg heb gekocht bij een Engelse dealer: 'The Joker Went Wild' op kant 1 en 'Backfield In Motion' van Mel & Tim op de andere. Deze van Brian Hyland staat voor mij synoniem aan de 'Allnighter' die ik met Lee Madge en 'iemand-waarvan-ik-de-naam-niet-meer-kan-uitspreken' in september heb gedaan. Dit en 'Blue Color' van Gene Pitney waren die nacht dé hits voor mij.

46 Don't Come Looking For Me-The Sweet Things (US, Date 2-1504, 1966)
Het b-kantje van 'You're My Lovin' Baby' en het is aanvankelijk 'Lovin' dat mij toezet tot de aankoop. Als ik via een Youtube-clipje verneem dat 'Looking' in de omgeving van Blackpool geregeld wordt gedraaid, begin ik ook meer te wennen aan deze kant. Toch verschilt van dag tot dag welke kant het meest favoriet is. Een erg spannende 'double-sider' dus!

45 Nothing Can Stop Me-Gene Chandler (US, Constellation C-149, 1965)
Bij het zoeken naar achtergrondinformatie over verschillende artiesten begon het me al meer en meer op te vallen: Mijn verzamelen is steeds minder Detroit en meer Chicago. Dat bevalt me ook wel. Met name de Brunswick-dingen uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig behoren voor mij tot de beste die er zijn gemaakt. De kletterende drums van Detroit, de subtititeit van Philadelphia, maar met een rauwheid die alleen maar uit Chicago kan komen. Niet op Brunswick, maar op Constellation, maar wel met dezelfde hoofdrolspelers uit de latere Brunswick-tijd: Deze hit van Gene Chandler is eigenlijk best een schoolvoorbeeld voor de Chicago soul. Dit is koren op mijn molen en ik verwacht dat die liefde zich alleen maar verder uit zal breiden.

44 Gonna Be A Big Thing-The Yum Yums (UK, Outta Sight/AJR Production OSV-085, 1965, re: 2013)
Voor wie nu de kluts even kwijt is... alle begrip van mijn kant! Twee jaar lang heb ik jullie de kop gek gezeurd over deze single, in maart is deze als heruitgave eindelijk op mijn pad gekomen, was in mei Week Spot en dan... nummer 44??? Tja, een beetje een geval van 'bezit van de zaak', maar ook het feit dat ik de b-kant 'Looky Looky' echt ben gaan waarderen. In beide nummers (die middels respectievelijk The Sapphires en The Kittens een herkansing zouden krijgen bij ABC) kun je goed horen dat de opname snel moest gebeuren, The Yum Yums hebben de zang nog niet helemaal onder de knie. In 'Gonna Be A Big Thing' is de zang aan de vlakke kant.

43 If You Change Your Mind-Mary Love (US, Josie 45-999, 1968)
Ik kan me het nu al nauwelijks meer voorstellen, maar ik heb deze single gekocht vanwege de eigenlijk a-kant: 'The Hurt Is Just Beginning'. Deze 'If You Change Your Mind' wilde aanvankelijk maar niet slagen bij mij, maar ook hierbij werd ik geholpen door een aflevering van 'Beside The A-side' in Do The 45. Ik ben meer van deze kant gaan houden. Ook alweer een oude Week Spot.

42 There's Nothing Else To Say-The Incredibles (UK, Outta Sight/Audio Arts OSV-089, 1967, re: 2013)
Mojoboneyard. Ik was de naam een hele tijd kwijt, maar raakte vanavond weer even in zijn webshop. Reden: 'A Little Bit Of Soul' van The Music Explosion. Hoewel ik zelf al blij zou zijn met de BR-heruitgave uit de jaren tachtig, heeft zo'n originele Laurie ook wel wat. De dingen zijn over het algemeen nogal aan de prijs (vijftien dollar voor een exemplaar in G-), maar Mojoboneyard heeft eentje in Mint-minus voor twaalf dollar en dan zes dollar aan verzendkosten. Dat laatste snap ik niet, want dat is overal het dubbele. Ik had een boodschappenlijstje klaar voor Mojoboneyard toen ik besloot toch even verder te kijken. The Tiaras en Mary Love vond ik elders voor stukken goedkoper. Ik heb vanavond bewust niet gekeken, maar hij heeft een hele voorraad originele singles van The Incredibles op Audio Arts. Prijzen van tussen de twintig en dertig dollar per stuk, ietwat aan de 'heavy' kant, maar smetteloze exemplaren zijn zeldzaam en ze gaan zelden voor minder. Dan besluit ik toch eerst 'There's Nothing Else To Say' nog maar even te kopen, veruit de meest verzamelwaardige Incredibles-single met een duidelijke tik van The Four Tops. Origineel niet te betalen, Mojoboneyard heeft deze dan ook niet, maar Outta Sight heeft het leven van menig deejay verrijkt met deze fraaie heruitgave.

41 Smarty Pants-First Choice (UK, Bell BELL 1324, 1973)
Charmant. Anders kan ik die vroege plaatjes van First Choice niet beschrijven. Of het nu 'This Is The House Where Love Died' (een waar verzamelstuk in de Northern Soul), deze licht ondergewaardeerde 'Smarty Pants' of de knalhit 'Armed And Extremely Dangerous' is, allen hebben ze iets vertederends. First Choice is natuurlijk vooral een antwoord op The Three Degrees, maar waar Gamble en Huff soms inspiratie te kort komen, daar is iedere First Choice-plaat uit de periode tot 1975 een winnaar. Als Three Degrees het aflegt, gaat First Choice zelfs vrolijk verder in de disco met 'Doctor Love' en 'Let No Man Put Us Under'. 'Smarty Pants' uit de vroege maanden van 1973 kan ook zo in een disco-set, waarmee het voor mij protodisco genoemd mag worden.

Blauwe Bak Top 100: 60-51

Daar hebben we ze weer: Het comité van de felicitatiedienst. Hoewel ik dit bericht in de vroege uren van de 22e schrijf, is het dus een dag te laat. Niet minder geluk gewenst, broer Jelte, met je verjaardag. Door de drukte met de uitzendingen ben ik niet aan bellen toe gekomen, doen we morgen! De uitzendingen... Ja, wat mag ik gelukkig zijn dat ik de Top 100 voor Wolfman Radio in tweeën heb gehakt, want de oorspronkelijke vijf uren had ik niet gered! Met de eerste vijftig zat ik al over de 2,5 uur en in de top 20 wil ik ook iets meer uitleg geven bij de plaatjes. Dat was dus helemaal niks geworden. Nu ga ik volgende week vrolijk verder met de top vijftig. En jullie? Dit weekend tel ik af naar 41, in de kerstdagen krijgen jullie 40 tot en met 21 en volgend weekend de top 20.

60 I'm A Man Of Action-Jimmy Hughes (US, Fame 45-1011, 1966)
'Er zitten wel een paar hoorbare krasjes op, dus is het een G-'. Goudeerlijke kerel, die Marcus, maar hij moest eens weten... Een G- is doorgaans rotzooi, leuk als vuller in een collectie maar nauwelijks te draaien. Omdat ik al enige ervaring had met Marcus durfde ik het wel aan. En wat blijkt... menig handelaar zou hier VG+ aan hangen en misschien een enkeling een Ex. De optische krasjes zijn nauwelijks te horen en het geluid is schoon. Ik doe er mijn voordeel mee, want door deze extreme vorm van 'undergrading' heb ik voor een paar pond een plaat die véél meer waard is!

59 P's And Q's-Nella Dodds (US, Wand 178, 1965)
Neem dan bijvoorbeeld deze van Nella Dodds. Okay, bij deze had ik geluidsclipjes en de bevriende Duitse handelaar had een vriendelijk prijskaartje gehangen aan de plaat. Ik wist wat er ging komen. De prijs is juist, want in nieuwstaat is deze eveneens een stuk meer waard. De geluidskwaliteit van deze Nella Dodds is summier, vooral op deze kant, een typisch voorbeeld van mishandeld styreen. De andere kant klinkt beter en staat in de Top 40.

58 Look At What I Almost Missed-Pat Lewis (US, Outta Sight/Solid Hit OSV-037, 1966, re: 2011)
Pat Lewis is in de midden jaren zestig lid van The Adorables. Hun 'Deep Freeze' is nét buiten de Top 100 gevallen, maar Lewis staat dubbel genoteerd. Beide kanten van deze Outta Sight-heruitgave zijn zeer de moeite waard, de andere kant staat een stuk hoger. George Clinton begint rond 1966 als producer terwijl hij een bandje heeft: The Parliaments. Hoewel het fijne Detroit-producties zijn, staat het in de kinderschoenen vergeleken bij zijn P-funk uit de jaren zeventig. The Parliaments heet dan Parliament en een zijstraatje ervan heet Funkadelic. Ik kan maar niet erachter komen welke nu het 'origineel' is, want ik ken deze 'Look At What I Almost Missed' in een uitvoering waarbij Pat een tweede stem zingt. Ook 'golft' het geluid minder in die opname.

57 Side By Side-The Gibralters (US, A&W A&W-100, 1962)
Vanmiddag kondigde ik het aan als 'dé ontdekking van 2013' en dat is het ook. Als er één plaatje is dat ik wil 'doorgeven' aan de Northern scene dan is het wel deze van The Gibralters. Niks over te vinden buiten een verlopen Ebay-advertentie op Popsike. In die advertentie schrijft de handelaar dat de aangeboden singles zijn uitgebracht tussen 1957 en 1962. Ik had de plaat ietsje later ingeschat. Als ik nu de lijst had moeten samenstellen, was het andersom geweest, maar nu staat 'Side By Side' een stuk lager dan 'I Won't Be Your Fool Anymore'.

56 Evil One-The Sapphires (UK, Outta Sight/AJR Production OSV-086, 1966, re: 2013)
Als ik 'The Slow Fizz' in 2008 heb leren kennen, durf ik het vervolgens in 2009 aan om op het Steenen Forum te vragen om die andere twee singles van The Sapphires uit 1965-66: 'Gotta Have Your Love' en 'Evil One'. Ik krijg beide razendsnel van Ericmp3. Eric was altijd de snelste en leverde het immer met een glimlach. Ik moest hem hoognodig weer eens schrijven! Maar goed: The Sapphires zijn vanaf dat moment resident op de Nokia en als ik eind 2011 de Northern Soul-hobby echt serieus ga nemen, zoek ik ook meteen naar deze twee. 'Gotta Have Your Love' blijkt eenvoudig en goedkoop te bemachtigen als een bootleg, maar 'Evil One' is en blijft een lastige. Dan brengt Outta Sight in maart een serie singles uit, allemaal Jerry Ross-producties. Daartussen zit ook 'Gotta Have Your Love' (in een veel betere kwaliteit) en deze 'Evil One' dus als b-kant. Waarschijnlijk één van de eerste Outta Sight-singles die binnen een jaar uitverkocht is.

55 All The Way Home-Dee Edwards (UK, Goldmine GS-208, 1967, re: 1998)
Lastig voor te stellen, maar vanaf de midden jaren tachtig tot de eeuwwisseling is Northern Soul 'underground'. Op een sporadisch revival-feest na, nemen Keb Darge en andere deejays uit die periode steeds meer afstand van het aanbod Casino-krakers en vinden 'nieuwe' nummers. In 1998 is het vijfentwintig jaar na de opening van The Casino in Wigan en Goldmine viert het met een box van tien singles. Deze dozen zijn in de loop der jaren allemaal uit elkaar getrokken. Zo kocht ik begin 2012 'Don't Pretend' van The Belles met 'Say It Isn't So' van Betty Boo uit deze serie en mis ik op het nippertje 'I Don't Like To Lose' van The Group ft. Cecil Washington. Die krijg ik een maand later in een andere uitgave. Ook Dee Edwards heeft de box verlaten, maar wordt nog wel met het 'fotohoesje' aangeboden. Omdat originele D-Town-persingen duur zijn en vaak niet fris klinken, is deze Goldmine een prima alternatief.

54 B-A-B-Y-Carla Thomas (UK, Atlantic 584042, 1966)
Zo'n nummer dat er altijd is geweest voor mij. Via broers en zus krijg ik de hitversie van Rachel Sweet (1979) mee en vijftien jaar later heb ik Carla Thomas op een verzamelelpee. Toch moest ik de single nog eens hebben, maar als ik ga zoeken kom ik hem vooralsnog niet anders tegen dan de Atlantic Gold. Nog even speuren en dan vind ik deze originele Engelse. Ik ben over het algemeen niet zo weg van modewoorden, maar deze klinkt 'VET'!

53 Love Will Let You Down-Alder Ray (US, Revue R-11014, 1968)
2013 is ergens ook het jaar van de nuance. Natuurlijk wordt er nog steeds gebeukt en gestampt, maar van een 'Love Will Let You Down' word ik ook helemaal stil. En omdat ik 'Run Baby Run' iets te vaak heb gehoord, staat deze een heel stuk hoger.

52 Prove It-Azie Mortimer (US, Okeh 4-7337, 1969)
'Haunted' is haar Casino-klassieker, maar die vind ik een beetje aan de gladde kant. Azie Mortimer klinkt namelijk beter in de pittige stukken, zoals in dit crossover-geval. Maar eigenlijk heb ik de plaat enkel gekocht om een originele Okeh in mijn koffers te hebben, dus dan valt het resultaat me honderd procent mee!

51 What Do You Plan To Do About It-Jerry Williams (US, Calla 121, 1966)
En daar hebben we de Week Spot van een week geleden. Het nieuws is dat ik morgen begin met de Week Spot van volgende week. Naar aanleiding van deze Top 100 en de impact dat het nummer op me heeft achtergelaten, heeft me doen besluiten het Week Spot-jaar 2013 subtiel af te sluiten!

Mijn band(je) met de minidisc

'Lang leve het bandje', kopt de Spits van vandaag. Er was de afgelopen maanden al op gezinspeeld, maar vandaag is het precies een halve eeuw geleden dat Philips de cassetteband introduceerde. Vroeger vervloekte je de magneetband als deze weer eens in het apparaat verdween of dat de muziek begon te 'jengelen' omdat het warmer was dan dertig graden, maar tegenwoordig koestert iedereen een liefde voor de cassette. Op afstand natuurlijk, want je moet goed zoeken om tegenwoordig aan bandjes te komen. Het is je reinste nostalgie. Volgens mijn herinnering heb ik al eens een bericht gewijd aan de cassette en daar zal ik vast die 'opvolger' hebben genoemd waarmee het nooit iets is geworden, maar waar ik nog steeds zielsveel van hou: De minidisc. Op de vijftigste verjaardag van de cassetteband wil ik even de, inmiddels ter ziele gegane, minidisc in de schijnwerpers hebben.

In december 1990 is het groot nieuws. Electronica-fabrikant Sony koopt CBS en de volledige catalogus. Ik weet niet meer goed te herinneren of toen het idee al bekend was, maar in 1992 blijkt waarom Sony deze zet heeft genomen. De minidisc verschijnt in de winkels. Nou, niet overdrijven, er is één cd-zaak in Sneek die gedurende een paar maanden een speciaal hoekje heeft ingericht voor de bespeelde minidisc-schijfjes. Uiteraard hartstikke duur, in het begin kostte zo'n minidisc-album een tientje meer dan de cd en zat daarmee dik in de vijftig gulden. Omdat Sony ook de volledige catalogus had gekocht, verschenen eveneens stokoude elpees op minidisc. De cd-versie zat dan in de 'Nice Price'-serie voor vijfentwintig gulden en je betaalde dus ruim het dubbele voor zo'n gek schijfje in zo'n plastic doosje. Bij Troelstra verdween het schap met minidiscs even geruisloos als dat het in de winkel was gekomen.

De geschiedenis blijft zichzelf herhalen. Sony had het in de midden jaren zeventig al eens geprobeerd met de 8-track-cassette, maar toen gold hetzelfde. De massa had net een nieuw apparaat aangeschaft om een nieuw medium te kunnen afspelen en had geen trek om na twee of drie jaar weer over te schakelen op iets anders. De 8-track had niet alleen een betere geluidskwaliteit, maar door de dikke behuizing was het ook minder kwetsbaar voor zonlicht. De minidisc kwam vijf jaar na de massale overstap van vinyl naar cd en het moest een antwoord geven op zowel de cd als de cassette. Nadeel was dat je wéér een nieuw apparaat moest hebben waarmee je alleen de minidiscs kon afspelen. Daar had het publiek geen trek in en de voorbespeelde minidisc was ten dode opgeschreven. Maar toen kwamen de professionals...

In opnamestudio's en bij de radio konden ze wel uit de voeten met de minidisc. Bij de laatste maakten ze nog steeds gebruik van oude jingle-machines. Als het ding het deed, want die waren uiterst storingsgevoelig. De digitale minidisc werd met open armen ontvangen. De minidisc is een magnetisch-optische schijfje, uiterst kwetsbaar, maar veilig ingepakt in een plastic doosje. In dat doosje zit een klepje dat door de speler wordt geopend, waarna het schijfje gelezen of beschreven kan worden. Dat de meeste vroege minidisc-spelers wel een digitale ingang hebben maar geen uitgang, is om het verspreiden van muziek tegen te gaan. Pas als de mp3 is ingeburgerd en Sony alles uit de kast moet halen om de minidisc te kunnen slijten, wordt het mogelijk om met de minidisc mp3-bestanden op te nemen. Aanvankelijk is de speelduur van een minidisc 74 minuten, al snel uitgebreid tot 80 minuten. Dan doet de LP2 en LP4 zijn intrede en kun je in een lagere compressie twee of viermaal zoveel muziek kwijt op een schijfje. Net als bij digitale downloads gaat de geluidskwaliteit drastisch naar beneden, maar ik heb menig schijfje volgeplempt met jaren zestig-singles. Authentiek mono en het kraken van de plaat klinkt als het knijpen in een bierblikje.

Ja, ik kan zijn naam dromen, maar zou hem teveel eer geven als ik die zou noemen. Een huisgenoot in De Bilt heeft een minidisc en zweert hierbij. Eind 2000 zie ik een md-walkman bij Wehkamp en bestel deze. Ik ben in de veronderstelling dat de voorbespeelde minidiscs nog steeds in de handel zijn, maar bij de Steenwijker muziek- en electro-winkels kijken ze me aan alsof ik uit de oudheid kom. Nee, ik moet zelf gaan opnemen. Dat doe ik aanvankelijk met cd's en in de 'gewone' modus, dus 74 minuten. Het is de tijd van het barkruk-zitten in De Karre en de voorbereidingen op de monstertocht. Een paar weken voor dat laatste ontdek ik hoe ik vinyl kan opnemen, maar zo gezegd alleen in mono. Het deert me niet. Deze minidiscs hebben een belangrijk aandeel gehad in het slagen van de tocht! Alleen was het apparaat niet zo goed tegen temperatuurwisselingen bestand en als er condens in de speler kwam, kon je hem eerst een paar uur bij de kachel leggen. Na de monstertocht kan ik de meeste minidiscs dromen en schakel weer even over op de cassette. Toch zijn er van die periodes dat de minidisc weer tevoorschijn komt. Had ik al gezegd dat ik een Sony had met een metalen behuizing? Welnu, het ding was bekrast en gebutst, maar hij bleef spelen. Tot een dronkemansavontuur in Deventer in de zomer van 2003. De minidisc klettert op straat en dat is de genadeklap. In maart 2004 koop ik een nieuwe bij de Media Markt, ditmaal een Sharp met een plastic behuizing. Het verschil tussen metaal en plastic is me te gortig, maar ik vrees het ergste...

Toch heb ik gedurende twee jaar heel veel plezier van het apparaat. In 2004 neem ik heel veel schijfjes op in LP4-modus: Een jukebox met singles van 5 uren en 20 minuten. Ik zit even diep in de avantgarde en improvisatie en weet dat Fursaxa open staat voor opnames door het publiek. In het Belgische Hasselt neem ik zo in 2005 een concert van haar op. Ik weet niet precies meer wanneer en hoe het apparaat is overleden, feit is dat er een printplaatje los is gerammeld en ik doe niet eens meer moeite het te repareren of te vervangen. Was dat laatste me nog gelukt?

Ja... Sharp heeft nog enige tijd de metalen uitvoering in het assortiment gehad. Je kon aan de prijs merken dat het nog maar voor een beperkt publiek was. In 2008 vond ik eentje bij Media Markt in Den Haag voor de lieve som van 350 euro. Nee, ik heb hem niet gekocht. Sinds 2011 is het ding helemaal van de aardbodem verdwenen. Toch is het, met name in Duitsland, een gewild object. Op de Duitse Ebay worden nog regelmatig apparaten aangeboden en lege schijfjes zijn een fortuin waard!

Van hit naar her: Zedd ft. Foxes

Ik kondigde afgelopen zondag al iets te voorbarig de uitzending van de Top 100 aan op Wolfman Radio. Welnu, het was een heel avontuur geworden: Vijf uren op de zaterdagmiddag voor mijn rekening nemen en 's avonds nog eens twee uren. Ik heb besloten de Blauwe Bak Top 100 voor Wolfman in tweeën te hakken. Zaterdag draai ik de plaatjes van nummer 100 tot en met 51 en volgende week de Top 50. Na de Blauwe Bak Top 100 en, het Engelse podcast-broertje, Soul-X Top 100 kunnen we nu de Do The 45 Top 100 toevoegen aan het rijtje namen. Ik heb een uur geleden Floorfillers afgesloten en ga nu op Soul-xotica nog even door op dat thema. Als één nummer onlosmakelijk is verbonden aan Floorfillers dan is het wel de single die ik vandaag uit de doeken ga doen. Een heuse Ibiza-knaller die tot tweemaal toe in de vaderlandse Tipparade is blijven steken. En wellicht ook één van mijn meest favoriete dance-tracks van het afgelopen jaar, maar ook daarin kan ik wonderwel een top tien samenstellen. Wie goed zoekt, komt nog wel leuke dingen tegen. Vandaag: 'Clarity' van Zedd ft. Foxes.

Floorfillers blijft zich voortslepen. Ik ben al meerdere malen van plan geweest om de stekker eruit te trekken en ik heb weken achtereen dat ik niet bepaald gespeend ben van inspiratie. Vorige week was al dramatisch, toen heb ik een anderhalf uur lopen plukken uit de database van 'reeds gedraaide nummers'. Gisteravond toog ik met frisse moed op naar de Nederlandse en de Engelse Top 40 in de hoop enkele leuke nummers te vinden. De thermometer mag 's nachts eens een graadje in de min zakken, maar de Nederlandse Top 40 lijkt compleet bevroren. Dan maar over naar Engeland, daar is de Top 40 altijd volop in beweging. Ja, nu ook! De snelste stijgers? Mariah Carey, Wizzard en meer van dat december-vertier. Lily Allen lijkt daar de kerst-nummer 1 te worden met haar 'Somewhere Only We Know'. Ze staat daar al een paar weken en zal daar blijven staan, mits Sir Cliff nog met een schijf op de proppen komt. De enige hitlijst die ik kan vinden die nog druk is met dansbare stijgers en zakkers is de 'Asian Download Top 40', maar het gaat me net iets te ver om daar uit te gaan draaien. Vanmiddag heb ik nog even zitten denken. Volgende week nog en dan einde verhaal? Welnu, vanavond heb ik toch weer inspiratie gekregen en tijdens zo'n show smaakt het naar meer. Grootste minpunt blijft het on-christelijke tijdstip (van 1 tot 3 op de vrijdagochtend) en ik weet dat er lang niet zoveel luisteren als bijvoorbeeld The Vinyl Countdown. Voorlopig gaan we toch weer even door met de show!

Ik heb Zedd ft. Foxes vorige week of de week ervoor gedraaid. Het is geen hit meer en dus wil ik hem niet iedere week draaien, maar eens per maand móet deze voorbij komen. Het nummer is al in Floorfillers sinds de tweede of derde aflevering. Middels de vakantie in De Steeg ben ik nog meer van het nummer gaan houden en sindsdien is die geregeld te gast geweest in Floorfillers. Het hóórt gewoon bij de show en dus ook bij mijn 2013.

Er zijn twee hoofdrolspelers in dit verhaal. Laten we maar met de eerste beginnen: Zedd. Anton Zaslavski heet de beste jongen en is geboren op 2 september 1989. Hij is in Rusland geboren uit het huwelijk van twee musici die zich na het vallen van De Muur vestigen in Kaiserslautern. Hij is klassiek geschoold en begint als vierjarig knaapje met piano en drums. Hij is dertien jaar als hij zijn eerste band formeert: Dioramic. Als hij een album hoort het Franse electronische duo Justice weet Anton het zeker, zijn hart ligt in de electronische dansmuziek. In 2009 neemt hij de podiumnaam Zedd aan en produceert zijn eerste track. Hij valt al snel op en wint twee prestigieuze wedstrijden. Hij neemt 'Scary Monsters And Nice Sprites' van Skrillex onder handen, drie jaar later deelt hij het podium met dezelfde Skrillex en zijn beiden even gewaardeerd onder zowel publiek als collega's. Zedd wordt al snel gevraagd door niet de minste of geringste. Hij produceert enkele tracks voor het hagelnieuwe Lady Gaga-album en schrijft 'Beauty And A Beat' voor het verguisde, maar uiterst succesvolle, tieneridool Justin Bieber. Na een aantal EP's onder eigen naam, die enkel als digitale download beschikbaar komen, verschijnt in oktober 2012 het album 'Clarity' op het grote Interscope-label. In februari 2013 verschijnt de titeltrack als eerste single in Nederland op de Tipparade. De Tipparade was van oudsher het voorportaal van de Top 40 en een plaat die de hitparade niet haalde, was doorgaans na vijf weken vertrokken. Zedd heeft in september met twee pogingen twaalf weken in de lijst verbleven. Aanvankelijk blijft de plaat op elf steken, maar pas in week 35 breekt het in de top tien en strandt twee weken later op nummer zes. De opvolger is 'Stay The Night' met Paramore-zangeres Hailey Williams. Opnieuw een slome tipnotering: Na acht weken stagneert deze in week 45 op nummer 8. Zijn eigen 'Spectrum' komt niet verder dan nummer 4 in de Tipparade.

In Engeland doet de plaat het ietsje beter, daar bereikt 'Clarity' een 29e plek. Dat zou zomaar eens te maken kunnen hebben met Foxes, de zangeres die op het nummer haar kunsten vertoond. Louisa Rose Allen komt op 29 april 1989 ter wereld in Southampton, maar resideert tegenwoordig in de Britse hoofdstad. Onder de naam Foxes zet ze in 2012 haar eerste schreden in de muziek middels 'Clarity'. Inmiddels is ze druk bezig met haar debuutalbum. Van 'Glorious' is de hoes inmiddels bekend en ook de tracklisting, maar de muzikale inhoud laat zich gissen. Ze voorspelt een album met een 'donker randje', maar ook weer 'poppy'. Afgaand op haar eerste solo-hitje 'Youth' smaakt dat wel naar meer, hoewel ik het nummer niet geschikt heb bevonden voor Floorfillers. Voor mij is ze nu al voor altijd verbonden aan 'Clarity' en aangezien het één van mijn favorieten is van het afgelopen jaar, hoeft ze zich daarvoor niet te schamen?