ra ra?

Het mag gewoon niet. Was ik druk bezig om het meubilair in mijn huis te verplaatsen, met name stoelen en banken, om mijn enthousiasme jegens The Who de vrije loop te geven: Ga ik op singlehoesjes.nl onder Sixties op 'Who' zoeken, in de hoop dat Peter een scan van 'Happy Jack' heeft staan, zie ik 'Share The Land' van Guess Who staan. Tja..., ik bedacht eergisteren nog om binnenkort eens de spotlights te richten op een, voor mij, redelijk recente ontdekking. En sinds die tijd 'gereedschap' in mijn soul-koffer. Daar heb ik al discussies over gevoerd. Vooral met mezelf!

Want mag je dit Canadese rockinstituut zomaar een plekje in de soul geven? Ik vind van wel. De zang komt dermate uit de tenen, dat sommige zwarte broeders en zusters ongeloofwaardiger overkwamen. En de 'heavy' gitaren, hier nog bescheiden, kwam je toen ook tegen bij The Temptations. Wie kan beter antwoord geven dan de groep zelf? Zij noemden in 1969 hun langspeler immers 'Wheatfield Soul'!

Het waren geen debutanten. Reeds in 1965 maakte de groep Chad Allan & The Expressions al platen. Om onduidelijke reden werd de naam Guess Who parallel gebruikt. Op de debuutelpee uit dat jaar klinken de mannen vooral erg Engels. Shadows-achtige instro's, rauwe rhythm and blues, dezelfde echo als van The Swinging Blue Jeans én een hit van een echte Engelse rock & roll-legende. 'Shakin' All Over' van Johnny Kidd & The Pirates schopte het in 1965 tot een 24e plaats in de Top 40.

'Guess Who kent om de vijf jaar een opleving in populariteit in ons land', luidt het fotobijschrift in het allereerste hitdossier uit 1977. En het klopt ook nog! In 1965 'Shakin' All Over', in 1970 'American Woman' en eind 1974 'Clap For The Wolfman'. Vijf jaar later bestond de groep niet meer, maar was de stem en gitaar van Randy Bachman wel te horen in de Top 40. Met 'Lui-Louise' scoorde hij eenmalig met Iron Horse.

Mijn fijne muziekvriendin Marianne, waarmee ik kwissen speel én samenstel, had eens hoegenaamd gebrek aan inspiratie bij het openen van haar muziekcomputer. Ze kon het door haar gezochte liedje niet vinden. ,,Dan deze maar. Die is altijd goed", zegt ze en ik sta oor-in-oor met 'These Eyes' van Guess Who, dat ik enigzins ken van de verzamelbox 'Superstars Of The 70s'. Het was zo lekker hem weer eens te horen, dat ik hem spontaan in mijn mp3-jukebox heb opgenomen.

Afgelopen september vond ik 'Share The Land' en kocht hem puur op het gevoel van 'These Eyes'. Ik heb geen spijt gehad. 'Share The Land' wordt in het begin zo beschaafd bezielend gezongen en later, na messcherpe harmoniezang van de anderen, mag hij nog even los. Nee, noem mij maar een halve zool, dat geldt niet voor Guess Who. Dit is gewoon hele soul!