Eindstreep: maart 2021

Eigenlijk is het best wel eens leuk geweest om een maandje drukker te zijn met de Gele dan met de Blauwe Bakken. Ik heb immers nog genoeg plaatjes die ik nog eens wil hebben maar waar ik nooit aan toe ben gekomen. Toch ligt inmiddels ook weer een flink stapeltje te wachten bij Mark en daar zal ik binnenkort ook even schoon schip moeten maken. Het is dus voor herhaling vatbaar. Bovendien is de Blauwe Bak qua aantallen deze maand wederom de winnaar. Laat me maar snel verder gaan met de statistieken en dan de top tien van deze maand.Ik begin vrijdag, naar alle waarschijnlijkheid, met het publiceren van de Top 45 die ik ook nog steeds moet samenstellen. Ja, we krijgen het morgen even druk!

In totaal trek ik voor twintig singles de portemonnee in deze maand. Eentje daarvan is nog onderweg en reken ik dus niet mee in deze aflevering. Verder moet ik nog een paar maanden wachten op de single van Pama International. Intussen heb ik al wel de nieuwste Cannonball en de vijf singles uit 'Divine Funk' erbij gekregen. Ik heb dus totaal vijfentwintig singles waaruit ik kan kiezen. Zestien voor de Blauwe Bak, acht voor de Gele Bak en eentje die als 'dubbel' reken. Dat is dan 'Baby Come Back' van The Equals en deze doet niet mee voor de top tien. De top tien moet na lang beraad er als volgt uit zien:

1. Rainbow Chaser-Nirvana

2. See Emily Play-Pink Floyd

3. Back Home-Cuby & The Blizzards

4. Remember Who You Are-Sly & The Family Stone

5. Troubles Of The World-Christian Harmonizers

6. Just When I Needed You Most-Barbara Jones

7. Rubberneckin'-Elvis Presley

8. I Don't Want To Be Alone-Allen Gauff Jr. & His Combo

9. Days Are Just Like People-Zella Jackson

10. You Don't Have To Tell Me-The Walker Brothers

Week Spot: Zella Jackson

Een uitzonderlijke dag. Anders kan ik het niet omschrijven. Ik heb een boodschapje in Meppel want mijn dampvloeistof is nu echt helemaal op en ook moet ik binnenkort mijn coils vervangen. Ik ga het nuttige met het aangename combineren. Ik kijk even op de zaak waar in een kopje koffie drink en een paar pakken met koeken achterlaat voor mijn hardwerkende collega's. Ik ben uiterst voorzichtig met warm weer zo vroeg in het seizoen en heb de heenweg nog wel een jasje aan. Deze kan daarna in de fietstas. Feitelijk fiets ik dezelfde route als de vrijdag uit het werk als ik besluit om mijn vakantie in Hees te vieren. Iets dat uiteindelijk anders zal verlopen en de herinnering aan de vakantie heeft me vermaakt tijdens deze fietstocht. In Ruinen doe ik boodschappen en eet bij de molen een broodje en tank ijskoffie en karnemelk. Rond een uur of zeven ben ik weer in Uffelte. Straks ga ik deze maand besluiten met de 'Eindstreep' maar eerst mag ik de nieuwe Week Spot aan jullie voorstellen. Het is voor mij duidelijk dat dit een schijfje uit de 'Divine Funk'-box moet worden en kies als eerste voor 'Days Are Like People' van Zella Jackson uit 1974.

Hoewel een Wikipedia-pagina is aangemaakt voor Zella Jackson Price, blijf ik toch met veel vragen zitten. Je kan raden dat haar loopbaan op jonge leeftijd in de kerk is begonnen, maar werkelijke biografische details ontbreken. Ze moet omstreeks 1940 zijn geboren. Als ze zes is begint ze met zingen en begeleidt haar moeder op piano. Haar mooder is Alberta Waterford en deze is lid van The Waterford Singers en treedt regelmatig op met de legendarische gospelzangeres Willie Mae Ford Smith. Ze verlaat de high school in 1957 met diploma's op zak en in 1967 heeft ze al opnames gemaakt met onder andere Oliver Sain. Desondanks is haar discografie erg beknopt. 45cat noemt geen enkele single en alleen Discogs vermeldt de single 'Say A Little Prayer' uit 1974 en twee albums. Wikipedia voegt daar nog een soundtrack uit 1999 aan toe. Dat lijkt voor mij niet een volledige discografie, maar we zullen het ermee moeten doen.

Allereerst hebben we daar de single 'Say A Little Prayer'. Om meteen verwarring te voorkomen, dit is niet het bekende 'I Say A Little Prayer' dat we van Aretha Franklin kennen. Ik kan nergens de originele studio-versie vinden ('Days Are Just Like People' staat in een iets snellere albumversie op Youtube), maar het is niet iets waar mijn soul- en funkhart sneller van gaat kloppen. 'Days Are Just Like People' is daarentegen zó laidback en soulvol, de latere albumversie doet daarin concessies. Het is ook wel fijn dat God en Jezus niet duimendik er bovenop liggen waardoor het nummer voor veel soul- en funk-dj's zou moeten kunnen. In 1982 werkt ze mee aan de documentaire 'Say Amen Somebody' en daar zingt ze het emotionele 'I'm His Child'. Deze opname zal in 1990 worden gebruikt voor 'Glee'. Ze maakt door de jaren heen verschillende opnames, veelal 'live', en doet niet alleen optredens in thuishaven St.Louis, maar staat ook eens in de Carnegie. Toch is de muziek niet de reden waarom ze anno 2021 een Wikipedia-pagina heeft.

In 1965 bevalt Zella van een kind maar krijgt van de verpleegster te horen dat het dood is geboren. Ofwel, dat is de lezing van Jackson. Een andere lezing is dat Jackson het levende kind naar een ander ziekenhuis laat brengen en het vervolgens nooit meer ophaalt, ondanks dat het ziekenhuis de familie op de hoogte heeft gebracht. Ik blijf dat laatste onwerkelijk vinden. Jackson claimt dat haar kind is 'gestolen'. Hoe dan ook: Jackson gaat er in 2015 vanuit dat ze bijna vijftig jaar geleden een kind heeft verloren als dit kind opeens bij haar aanklopt. Melanie Diane Gilmore is dan 49 jaar en haar dochters hebben een stamboomonderzoek laten doen waarbij Zella als de moeder wordt aangewezen. Als dit niet zou zijn gebeurd, was Jackson Price buiten een groep gelovigen en gospel-liefhebbers uit St.Louis en een paar gospelfunk-verzamelaars vast helemaal vergeten, hoewel ik meen te herinneren dat Greg 'Days Are Just Like People' wel eens vaker heeft gedraaid. Helaas... meer kan ik er niet van maken met deze Week Spot. Er zit nog een potentiële Week Spot in het doosje singles, maar daar is vermoedelijk nog minder over bekend.

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 5

Ik heb mijn uiterste best gedaan een positieve draai te geven aan het bericht van gisteren, maar ik moet concluderen dat ik té overhaastig ben geweest. Gelukkig wint de rede het alweer snel en heb ik me vanmorgen voor een langere periode afgemeld van het werk. Toch is er één groot verschil ten opzichte van vorig jaar februari: Ik weet nu wat van binnen zit en moet dat gecontroleerd mijn lichaam uit weten te krijgen. Mijn werkgever heeft me hiervoor alle ruimte en tijd gegeven en dat ga ik ook nemen. Het slapen gaat zeer onrustig op het moment en gaat eigenlijk in etappes van twee tot drie uren maximaal. Ik ben een uur geleden weer wakker geworden en heb besloten maar iets te gaan schrijven. Tegen het ochtendgloren zal ik weer opnieuw in bed stappen voor een paar uurtjes en waarschijnlijk gedurende de dag opnieuw. Dat moet ik dus eerst kwijt zien te raken, daarna de opgekropte woede en dan maar weer eens kijken. Ik lig nog altijd een bericht achter en dus gooi ik een aflevering van 'Verzamelwoede' er achteraan. Ik heb nog geen idee wat de Week Spot gaat worden en wellicht blijft deze liggen tot morgen. Vanavond ga ik grasduinen in de vijfde jaren zestig-bak. Uiteraard is dat inclusief de jaren vijftig en alles daarvoor, maar daar gaan we in de top twaalf geen last van hebben.

In de bezetting van september opent deze vijfde jaren zestig-bak met Hollandstalig en eindigt daar ook mee. De eerste in de bak is 'Hippe Mamma Hé' van het Confetti Combo en de laatste is 'Parel Van De Zuidzee' van Trea Dobbs. De laatste heb ik overigens dubbel want Dobbs heeft het nummer eerder uitgebracht onder haar eigenlijke naam: Trea Van Der Schoot. Ze staan beide echter onder de 'D' van Dobbs. Tegenwoordig is 'Mandolins In The Moonlight' van Perry Como de eerste in de bak. De nieuwe hekkensluiter is 'Hear What I Say' van de Duitse formatie Dischas. Groepen en artiesten met drie of meer per 1 september 2020 zijn: Arthur Conley (3), Cream (7), Creedence Clearwater Revival (3), Bing Crosby (4), The Crystals (3), Cuby & The Blizzards (7), Cupid's Inspiration (3), Jacky Van Dam (3), Bobby Darin (6), Dave Dee en zijn kornuiten (9), Joey Dee & The Starlighters (4), The Defenders (3), The Dells (3), Paula Dennis (4) en Neil Diamond (3). De top twaalf ziet er op dit moment als volgt uit.

1. White Room - Cream (Duitsland, Polydor 59235, 1968)

2. Israelites - Desmond Dekker & The Aces (NL, Green Light GLS 411, 1969)

3. Nostalgic Toilet - Cuby & Blizzards (NL, Philips JF 334 650, 1968)

4. Last Night In Soho - Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (NL, Fontana 267 863 TF, 1968)

5. All The Love In The World - Consortium (NL, Pye 7N 17635, 1969)

6. Marmor, Stein Und Eisen Bricht - Drafi Deutscher (NL, Decca D 19735, 1965)

7. Yesterday Has Gone - Cupid's Inspiration (NL, CBS 3500, 1968)

8. Tom Tom - The Creation (Duitsland, Hit-Ton HT 300 102, 1967)

9. Green River - Creedence Clearwater Revival (UK, LibertyLBF 15250, 1969)

10. Move Over Darling - Doris Day (NL, CBS 1384, 1964)

11. The Rain, The Park And Other Things - The Cowsills (NL, Arc 016-82, 1967, re: 1982)

12. Fire-The Crazy World Of Arthur Brown (Duitsland, Polydor 59215, 1968)

Een top twaalf als vandaag is een momentopname. Zelfs tijdens het schrijven van de titels twijfel ik al of ik niet stiekem 'Distant Smile' van Cuby zou hebben moeten doen of 'My World' van Cupid's Inspiration. In het laatste geval geeft de fotohoes de doorslag. Alle twaalf platen hebben 'iets' voor mij en zouden zonder meer weer kans maken op een plekje in een lijst zoals deze. Neem nou 'Fire' van Arthur Brown. Het is omstreeks 1991 een 'droomplaatje' samen met die van Cream en nog een stel anderen. Toch blijkt het geen zware bevalling te worden om een exemplaar op de kop te tikken. In geval van Arthur Brown lukt me dat in 1993. Ik gebruik het intro voor de rubriek 'Backfire' in 'Tuesday Night Music Club' en verder draai ik de single ook zeer geregeld. Toch gaat dit me nooit vervelen, dat is na bijna dertig jaar al wel gebleken. Ik heb ook de Engelse persing gehad, maar ik denk dat die in Mossley is blijven liggen. Op elf vinden we The Coswills, als ik het hoesje moet geloven. Toch weet ik wel dat het The Cowsills is en 'The Rain, The Park And Other Things' is een goed geslaagde poging om psychedelische effecten in een commercieel pop-plaatje te stoppen. Doris Day is vanavond de oudste in de top twaalf. Meerdere singles in deze top twaalf hebben een band met de radio en Radio 10 Gold om specifiek te zijn. Ik heb daar Doris Day voor het eerst gehoord en kan het meteen waarderen.

Bij Creedence gaat de keuze uiteindelijk ook om de mooiste uitvoering voor de foto. Ik heb 'Susie Q' niet met fotohoes en de Deense 'Bad Moon Rising' zit eveneens in een neutrale hoes. Dan maar deze Engelse 'Green River' met 'Commotion' als keerzijde. Ik heb de single gekocht in Manchester in december 1998 terwijl ik woonachtig ben in Mossley. Je kan me bij wijze van spreken altijd wakker maken voor een poepje Creedence. The Creation neemt me terug naar een erg bijzondere woensdag in de zomer van 1991. Ik heb me voorgenomen om op de fiets naar Leeuwarden te gaan en dat gaat eerst zwaar toeristisch over Mantgum. Omdat het erg warm is krijg ik voldoende drinken mee van huis en een zakje met borerhammen. Daar zit iets tussen van chocoladepasta, waarschijnlijk Duo Penotti. Hoe dan ook: Het brood is warm en de chocolade gesmolten als ik bij Mantgum het zakje open. In Leeuwarden ga ik even beheerst tekeer in de platenwinkels en het resultaat is een stapel mooie platen waaronder een aantal elpees. Hoe ik die thuis heb gekregen? The Creation is een toevalstreffer. Ik heb dan net 'Painter Man' op de radio gehoord als ik deze leuke single voor een rijksdaalder mag hebben. Het hoesje is in 1991 al een beetje kapot aan de bovenkant en het prijsstickertje van vijf gulden (ook geen verkeerde prijs) is het hoesje in gezakt. Ik ga binnenkort beginnen met een serie podcasts voor het derde uur van 'Do The 45'. Nu ik toch even vrij ben, heb ik wellicht meer tijd deze voor te bereiden? Het gaat wellicht ook nog verhaaltjes opleveren, waarschijnlijk pak ik de 'Beeldenroute' weer op. Ik weet niet of ik Teddy Randazzo al eens heb gehad in dat verband, maar hij kan een podcast tegemoet zien. Randazzo is ook verantwoordelijk voor 'Yesterday Has Gone' en het verklaart meteen waarom ik een zwak heb voor dit nummer.

Eer wie eer toekomt. In geval van Drafi Deutscher wuif ik alle complimenten meteen door naar zijn band. De bas in het intro en vooral de maniakale drums met het ruimtelijke effect maken dat ik niet kan blijven stil zitten als ik het plaatje hoor. Dit gaat hopelijk ook nooit vervelen. Consortium is een ander plaatje dat omstreeks 1991 erg populair is op Radio 10 Gold. In de rest van het muzieklandschap lijkt het plaatje te zijn vergeten. Een erg interessant bandje dat als Westcoast Consortium de loopbaan begint. 'All The Love In The World' is de meest gelikte single van het gezelschap en ondanks een dertiende plek op de hitparade hoor je het nummer weinig tussen 1969 en 1991. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich is de kampioen in deze vijfde jaren zestig-bak. Het is bij één van mijn eerste bezoeken aan de studio van de lokale omroep in Sneek dat ik van gouwe ouwen-specialist Johan een plaatje mag uitzoeken. Mijn keuze valt op 'Last Night In Soho'. Het duurt een paar jaar totdat ik de single in de verzameling heb en in een puike staat. Er gaat veel tijd zitten in de producties van de plaatjes van het kwintet en dat kun je horen in de dramatische uitvoering van 'Soho'. Niets in de plaat is aan het toeval overgelaten.

Morgen mag 'Back Home' het gevecht aan gaan met een aantal andere singles, vandaag is de eer aan 'Nostalgic Toilet'. Ik ken de groep alleen van naam als ik deze single in 1991 voor een gulden meeneem van de vlooienmarkt. Een goede investering! De b-kant mag er ook zijn: '116 A Queensway'. Ik denk nog enige tijd dat het adres refereert aan Koningsweg 116 A in Assen of iets dergelijks maar sinds mijn eerste bezoek aan het Cuby-museum weet ik waar het voor staat. De Engelse blueslegende Alexis Korner woont in 1968 op 116 A Queensway in Londen. 'Nostalgic Toilet' is wel een bijzondere manier om kennis te maken met de muziek van Cuby. Het is meteen helemaal raak! Het zal gek klinken maar ik heb 'Israelites' lange tijd alleen als heruitgave. Dit origineel vind ik in april 2013 op de rommelmarkt in Nijeveen en dan blijkt pas hoeveel ik nog altijd hou van dit plaatje. Waar Drafi Deutscher me al niet op één plek op mijn stoel kan laten zitten, daar doet Desmond mij opspringen voor een dansje. Een lekkere energieke plaat!

Het zal in 1991 zijn als ik 'White Room' op een cassettebandje heb gezet. Rond die tijd dagdroom ik van een verzameling waarin ook deze single niet mag ontbreken. Ik denk dat de dagdroom verband houdt met de dromen over de radio. Toch duurt het nog best een tijdje voordat ik 'White Room' op single heb. Eerst de Amerikaanse persing op Atco. Ik geloof dat deze Duitse Polydor-persing uit dezelfde partij komt als de originele Hendrix-elpees en King Crimson. Dat is een zeer uitgebreide verzameling elpees en een handjevol singles van twee broers met een identieke muzieksmaak. De oudste heeft de originelen maar is niet echt zuinig geweest op het vinyl. De jongere koopt in de midden jaren zeventig de heruitgaven en deze zijn om door een ringetje te halen. Ik ga echter voor origineel en dus heb ik de Hendrix-platen met krasjes.

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 3

Het is inmiddels ietsje later dan maandagmiddag en bovendien zit ik nu niet meer aan mijn ontbijt. Ik twijfel vanmiddag trouwens ook nog tussen de 'Blauwe Bak Veteranen' of 'Verzamelwoede'. De keuze is gevallen op de laatste. Het is vanavond de derde jaren zeventig-bak zoals deze op 1 september staat. In de top twaalf vinden we dan ook een 'nieuwe' plaat die ik pas een week eerder heb gekocht. Ten opzichte van de huidige bak is niet zoveel veranderd. Van de platen die nu in de vierde bak staan, heeft geen de top twaalf gehaald. Voor het eerst in een tijdje is deze top twaalf zelfs weer even een opgave, maar uiteindelijk ben ik wel content met de lijst zoals die nu staat. Ik ben klaar voor een diepe duik in de zeventiger jaren.

Op 1 september trapt de bak af met 'I Don't Like Mondays' van Boomtown Rats. Ik heb doorgaans niet zoveel problemen met de maandag als wel met dit nummer. Het hoort gewoon in de verzameling te zitten maar ook niet meer dan dat. De bak eindigt met 'My Best Friend's Girl' van The Cars. Een single die nipt de top twaalf moet missen. Toch denk ik dat 'Verzamelwoede' aan het eind van de serie weer opnieuw begint en dus volgt wellicht nog een kans voor de single. Op dit moment begint de bak al niet veel beter. Nu staat 'Mary's Boy Child' van Boney M vooraan. 'Please Mr. Postman' van The Carpenters is tegenwoordig de laatste en de genoemde single van The Cars is de vijfde in de vierde jaren zeventig-bak. Terug naar de oude bezetting met artiesten en groepen met drie of meer singles: Boston (3), Joe Bourne, David Bowie (8), Brainbox (5), Bread (7), Herman Brood & His Wild Romance (3), Brotherhood Of Man (3), James Brown (12), BT Express (3), Kate Bush (4), Byrds (3), BZN (10) en Carpenters (5). Bij BZN ligt het zwaartepunt uiteraard op de hardrock uit de eerste helft van het decennium! We treffen één van de plaatjes aan in de top twaalf welke er als volgt uit zou moeten zien.

1. Give Up Your Guns - The Buoys (NL, Scepter 05-1003, 1972)

2. Chestnut Mare - The Byrds (NL, CBS 5322, 1970)

3. The Smile - Brainbox (Duitsland, Columbia 1C 006-24258, 1970)

4. The Man With The Child In His Eyes - Kate Bush (NL, EMI 5C 006-06712, 1978)

5. The Guitar Man - Bread (NL, Elektra ELK 12066, 1972)

6.. I Can't See - BZN (NL, Negram NG 272, 1972)

7. More Than A Feeling - Boston (NL, Epic EPC 4658, 1976)

8. Downtown - Canyon (NL, MCA MCS 2515, 1971)

9. Fear Of Flying - Gary Brooker (NL, Chrysalis 100669, 1979)

10. Golden Years - David Bowie (Duitsland, RCA Victor PB-10441, 1975)

11. The Floral Dance - The Brighouse And Rastrick Brass Band (NL, Transatlantic 5N 006N-602772, 1976)

12. If I Could Do It All Over Again I'd Do It All Over You - Caravan (NL, Pink Elephant 22.524, 1970)

Zoals vaste lezers zullen weten krijg ik zo nu en dan een pakketje singles van Albert. Caravan is een hele grote verrassing in een pakketje van een paar jaar geleden. Ik zweer jullie dat ik de single nooit ergens betaalbaar ben tegengekomen en dat ik evenmin in de digitale wereld op zoek ben geweest naar een opname. Caravan is dus helemaal 'nieuw' voor mij, hoewel ik ergens een elpee van de groep heb liggen met de opvolger van dit 'If I Could Do It All Over Again I'd Do It All Over You'. Best wel een beetje merkwaardig want 'Love To Have You' klinkt een stuk gelikter dan de nummer twaalf van vanavond. Het tekent voor mij het jaar 1970 en de opkomst van de progressieve rock. Twee jaar later zou het al ondenkbaar zijn geweest dat dit in de Tipparade was gekomen. Ik moet vast al eens hebben geschreven over Whitfriday in 1999. De kerkelijke feestdag welke slechts in twee streken in Engeland wordt gevierd: Cornwall en een stukje Greater Manchester. Gedurende de dag is een soort van brassband-concours waarbij de orkesten een tournee maken langs verschillende podia in de regio en enkele met een geblindeerde jurywagen. Ik vier het die avond in het gehucht Friezland, tussen Mossley en Greenfield. Wij hebben de eer om Brighouse & Rastrick als laatste band te mogen ontvangen en na de prijsuitreiking (waarvoor Brighouse dit jaar niet in aanmerking komt) wordt het geroezemoes in het publiek steeds luider. Even later ontsteekt de band in 'The Floral Dance' en.... iedereen danst! Van acht tot achtentachtig, iedereen staat te hossen op de wereldhit. Ik noem het nog altijd de meest ultieme dansplaat aller tijden. Een top twaalf zonder 'The Dame' is niet mogelijk voor mij. Ik kies uiteindelijk voor 'Golden Years' omdat het een fraaie fotohoes heeft en het wel zo mooi lijkt dan 'Sound And Vision' in een blanco hoesje. Ik ken niet echt een uitschieter in de Bowie-singles in de bak.

Ik ben onlangs nog eens 'Tuesday Night Music Club' begonnen met dit plaatje van Gary Brooker. Het is één van de singles in deze aflevering waarvan ik nooit genoeg kan krijgen. Een openingsnummer voor een radioshow is niet voor iedere plaat weggelegd. Het moet een echte 'binnenkomer' zijn. Solide, uptempo en interessant. Gary Brooker vinkt voor mij alle hokjes aan. Op de achtste plek vinden we een lokale band. De Canyon uit de jaren zeventig komt uit Wolvega en omstreken en is het vervolg op de band Art. 461. De opnames voor de plaat worden gemaakt bij Mirasound, later vooral bekend van de gewijde muziek, en dat heeft in de vroege jaren zeventig een deal met MCA. Deze erg Amerikaans klinkende single roept dan ook vaak verwarring op in de internationale verzamelaars-scene. Beide kanten kunnen goed mee komen in de interesse voor freakbeat en psychedelica. De plaat heeft in een grijs verleden nog wel in de Blauwe Bak gestaan, maar dat is de tijd dat ik nog totaal geen kaas heb gegeten van Northern Soul. Dan kruip ik nu even onder de tafel terwijl jullie me hard mogen uitlachen. Evenals Gary Brooker kan ik namelijk nooit genoeg krijgen van 'More Than A Feeling' van Boston, hoe vaak ik het nummer ook heb gehoord. En dan hebben we het vast over aantal duizend malen.

Voor een spreekbeurt op de LEAO bereid ik eentje voor die ik vervolgens helemaal verkloot. Ik heb dan de biografie over BZN gelezen. Natuurlijk kun je daar niet met een uitgestreken gezicht over vertellen voor een klas vol leeftijdsgenoten, maar het is een erg leerzame tijd geweest voor de muziekliefhebber. Vader heeft een aantal BZN-elpees in de kast staan waaronder die in het fietsenhok met de buikschuiver. Een 'Greatest Hits':? Hoe de band is begonnen en welke loopbaan ze er heeft op zitten als 'Mon Amour' verschijnt, leer ik pas middels dit boek. Sindsdien heb ik een serieuze interesse voor het Polydor-werk (1968-70) en de eerste helft van de jaren zeventig als de band hardrock voortbrengt. Technischer dan Status Quo met nog steeds een onvervalste boogie als basis. In 1972 verschijnt deze 'rock ballad'. Het is beduidend minder wild dan 'Bad Bad Woman' maar ook niet echt soft. Het resultaat is dat van menig 'rock ballad': Bijna vijftig jaar later klinkt het nog altijd imposant en zeer weinig gedateerd. Okay, het instrumentarium en de studiotechnieken zijn verbeterd, maar ik denk dat het opnieuw opgenomen niet heel anders zal klinken. Bread is een eerste levensbehoefte en ik heb het even lastig om mijn favoriete soort uit te zoeken. Het wordt dit vloerbrood dat ik zo vaak heb gehoord dat het uitgekauwd moet zijn, maar desondanks geeft het me altijd de juiste vezels. Sorry, het was niet de bedoeling om melig te doen. Bread is zo'n 'alltime favourite'. Kate Bush neemt me terug naar eind 1997 en vroeg 1998. Ik 'leen' een cassettebandje van een vriend met op de ene kant 'Dummy' van Portishead en 'The Whole Story' van Kate Bush op de andere. Eerst draagt het ADM-herinneringen met zich mee. In de eerste weken in York is 'The Man With The Child In His Eyes' een ritueel voor het slapen gaan. Een rondje wandelen om de herberg met Kate Bush op de walkman en daarna naar binnen en onder de wol. De single heeft overigens een intro dat niet de elpee heeft gehaald. Een kind dat tweemaal 'He's here' zegt.

In 1991 begint mijn platencollectie een smoel te krijgen maar kan ik tegelijk ook nog iets compleet nieuws ontdekken. Zo vind ik op een rommelmarkt de dubbelelpee 'To You' met alle hits van Brainbox. Ik draai de plaat helemaal grijs en ben nog altijd vol superlatieven als Brainbox het onderwerp is. 'The Smile' ontdek ik pas echt in 2004. Daarna verdwijnt het weer in de vergetelheid maar iedere keer dat ik het hoor, krijg ik een brok in mijn keel. Ik heb sinds een paar jaar ook de Nederlandse met de fotohoes maar Albert bezorgt me deze fraaie Duitse persing welke het fotomodel mag zijn. Dan schieten we ineens door naar de zomer van 2020. De laatste dag van mijn verblijf in Warnsveld. Ik heb eigenlijk een 'boodschapje' in een stad maar Deventer is me te dichtbij. Ik gok eerst op Apeldoorn maar tot mijn verbazing heeft dat geen bewaakte  fietsenstalling bij het station. Ik fiets verder en dan gaat het regenen. Middels een bocht om (door de aanhoudende regen) zet ik koers naar Deventer. Geen idee of Bep Dylan nog bestaat? Dan loop ik opeens langs een klein platenwinkeltje en dat is... Bep Dylan! Hij heeft niet veel singles staan. Als ik het pand verlaat, staat er nóg minder. The Byrds is één van de duurdere singles. Het is dan ook een plaatje dat al een tijdje op mijn wenslijstje staat. Ik heb nooit verwacht dat de volledige albumversie als single is uitgebracht, maar bij deze!

In Duitsland is 'Hiroshima' van Wishful Thinking verschillende keren een hit geweest. Toch is het in Nederland en Engeland een volslagen onbekend nummer. Ik mag altijd graag 'The Vinyl Countdown' besluiten met 'Give Up Your Guns', alleen...? The Buoys is nimmer opgevallen in Engeland. Je hoort het ongeloof als je ze vertelt dat het tot tweemaal toe in de Nederlandse top tien heeft gestaan. The Buoys leer ik kennen middels de Top 100 Aller Tijden van Veronica en in 1990 krijg ik de BR-uitgave met 'Timothy' op mijn verjaardag. De single gaat ook mee naar Engeland en The Buoys geeft me in Mossley altijd een beetje het gevoel van 'thuis in Jutrijp'. Ik kan het nummer letterlijk dromen en nog immer is het alsof ik voor het eerst luister naar het plaatje. De BR-uitgave is verstoppertje aan het spelen, de hoes staat wel in de bak, en voorts heb ik de 1979-uitgave. Hier is echter de maxi-single met 'Bloodknot' als bonus.

Rondom 10: maart 2021

Bijna een jaar geleden ben ik met deze maandelijkse serie begonnen om het tienjarig jubileum van Soul-xotica te vieren. Ik ben in april begonnen met het jaar 2010 en ben iedere maand een jaar opgeschoven zodat ik bij het elfjarig jubileum in de huidige maand zou uitkomen. Dit is een bericht waar ik tegenop heb gezien in het weekend, maar vooruit... ik zal de serie toch moeten besluiten. Omdat ik op Soul-xotica graag over mijn schouder kijk, ga ik een vergelijkend warenonderzoek doen met de weken in 2010 voordat ik begin met deze praatpaal. Wellicht om tijdens het schrijven erachter te komen of er nu wezenlijk zoveel is veranderd in de afgelopen elf jaar. Of juist heel veel? Ik begin gewoon met schrijven, maar weet niet hoe en wanneer het gaat eindigen.

Normaal gesproken luister ik op dit moment naar de Northern Soul-show van mijn collega op Wolfman, maar ik heb teveel dingen die ik nog moet doen om mij volledig te kunnen overgeven aan zijn show. De show zélf kan ik altijd nog eens terug luisteren via onze Mixcloud (waar overigens ook een goed deel van mijn shows staat: Wolfmanradioshows is de naam van onze pagina). In 2010 speelt radio niet tot nauwelijks voor mij. Ik luister iedere avond naar 'Met Het Oog Op Morgen' en vaak de nachtshow die erop volgt. De kans dat ik zelf nog eens terecht zal komen bij een radiostation heb ik al lang opgegeven. Ik weet wel van het bestaan van internetradio maar heb er geen voorstelling van en ik luister uitsluitend naar de zenders die zo uit de ether kan plukken. Dat wil nog in 2010 en 2011, sinds de brand en herbouw van de radiotoren in Smilde is het zenderaanbod erg beperkt geworden. Het is wel zoals mijn avonden vóór Soul-xotica eruit zien. De ene keer doe ik boodschappen en zo nu en dan ga ik even langs in het café voor koffie en eventueel een paar glazen ijsthee. Thuis nog even een plaatje draaien en om elf uur klinkt 'Gute Nacht Freunde' in mijn kamer. Heb ik een computer op dat moment? Volgens mij heeft de STM dan al de geest gegeven en ik zal pas in april 2010 de 'nieuwe' laptop in ontvangst nemen. Wellicht schrijf ik dus veel met pen en papier en hang ik rond op het internet middels de telefoon.

Komende vrijdag hoop ik al bezig te zijn met de Blauwe Bak Top 45, die ik óók nog moet samenstellen, en dus moet de alcoholvrije verjaardag even worden overgeslagen. Dat kan ik uitstellen tot 2 oktober als ik 12,5 jaar zonder de vloeistof ben. Begin 2010 hink ik op verschillende gedachten. Enerzijds wil ik iets met mijn conditie gaan doen. Ik krijg een paar hardloopschoenen van de zoon van een vriendin en ik ga welgeteld één middag trimmen. Ook koop ik een zakje wiet want ik heb mezelf beloofd om nog eens nuchter een blowtje te roken. Bij de verhuizing in 2012 staat het zakje al in bloei en gaat het in de Kliko. Het komt er gewoon niet van. Ik ben in 2010 al zo overtuigd dat ik nooit meer zal drinken dat dit helemaal geen issue meer is.

Op het moment dat ik met Soul-xotica start ben ik net therapeutisch aan het werk gestuurd. Twee uurtjes per dag op de sociale werkplaats zou te doen moeten zijn. Ik heb geen problemen met uit bed komen of iets dergelijks, maar de sfeer op de afdeling is zó belabberd dat ik het niet lang vol hou. In de zomer van 2010 moet ik weer eens bij de bedrijfsarts verschijnen en bij deze afspraak lees ik een oproep binnen het bedrijf. Ze zoeken mensen voor de post. Anders dan bij andere takken van de werkplaats moet je jezelf hiervoor aanmelden. Opeens weet ik wat ik de rest van mijn leven zou willen doen: Ik word postbode! Sinds december 2010 bekleed ik deze functie met enkele tussenpozen en wil dit tot mijn pensioen volhouden.

Op het moment van schrijven zit ik een week thuis. De reden van ziekmelding is aanvankelijk lichamelijk. Weer eens een spastische beweging met de knie. Terwijl de knie zich goed doet aan de rust, doet de rest dat ook. Ik krijg weer ruime in mijn hoofd voor andere dingen, ook al pakt dat een stukje negatiever uit dan gehoopt. Ik heb vorige maand geschreven dat ik, als het ware, 'de verandering' heb voelen aankomen zonder dat ik bewust ben van wat het precies is. Nee, deze klucht had ik ook niet kunnen voorspellen. Tijdens de zomervakantie heb ik weer eens tijd om wat dieper in te gaan op de materie en ook dan moet ik mezelf dwingen om toch nog met vakantie te gaan. Ik heb nog even goede hoop op eerlijke verkiezingen, maar als Amerika ermee wegkomt dan kan Nederland dat ook. Ik ga heus niet bepaalde partijen naar voren schuiven, maar kan me absoluut niet voorstellen dat de meerderheid voor de uitslag heeft gezorgd zoals we die op het nieuws hebben gezien.

Hoop op versoepelingen heb ik nimmer gehad. Als we versoepelingen willen, moeten we die afdwingen. We krijgen niets cadeau van de overheid en dat is nimmer het geval geweest. Als je vragen stelt of dieper onderzoek doet naar zaken heet je al snel een 'wappie' te zijn, maar ik ben liever een wappie dan dat ik niet voorbereid ben op een duistere toekomst. Ik geef de schuld aan de journalistieke 'roots'. Het maakt al met al dat ik op dit moment niet zo heel goed in mijn vel zit, maar dat gaat ongetwijfeld wel weer beter worden. Ik weet nog niet of ik morgen aan het werk ga, maar ik zal het werk binnenkort toch moeten hervatten. Een beetje discipline gedurende de dag doet me vaak wel goed. En wellicht binnenkort eens een weekje vrijaf nemen.

Er moet een foto komen bij het bericht, maar heb niet iets specifieks in gedachten. In mijn archief vind ik deze foto van 2 augustus 2015. Het lijkt Dwingelderveld maar ik gok toch eerder aan de kant van Pesse. Ik heb dan net een maand de Multicycle tot mijn beschikking.

Singles round-up: maart 5

Nog eens geteld en, jawel, het zijn slechts vijf singles en niet zes. Dat laatste zou heel erg mooi zijn geweest want feitelijk ontbreken alleen deze twee nummers om het nieuwe Cultures Of Soul-album compleet te maken. Anderzijds erg slim want de dj's gaan nu vast ook nog de elpee aanschaffen. Overigens zie ik nu pas de tien nummers van deze box allemaal op het uiteindelijke album staan, waar ik eerder meende dat deze box een extraatje was voor naast het album. Het extraatje wordt rond de kerst aangeboden in een eenmalige oplage van honderd exemplaren in een met de hand gestempelde box. Ik hoef niet eens naar de muziek te luisteren, puur de omschrijving, van tien gospelfunk-monsters geselecteerd door ome Greg, maakt dat ik haastig zoek naar de knop om te bestellen en te betalen. Een paar dagen later is de box uitverkocht en één van de honderd ligt hier naast me in Uffelte. Ik had gehoopt op een boekwerkje of iets dergelijks, maar nee... het zijn gewoon vijf singles in een wit doosje met vier verschillende stempels erop. Tijd om de apparatuur aan te zetten en de platen voor het eerst te draaien.

Voordat ik daarmee begin, eerst nog even een 'disclaimer'. Er is geen blackmetal-liefhebber die steeds moet verklaren dat hij echt niet van plan is om kerken in de hens te zetten, maar er ligt een 'vloek' op de gospel in de populaire muziek. Mijn fascinatie voor gospel is niet omdat ik het gezongen woord onderschrijf, maar de muziek die voor niemand is gemaakt. Zo ook de gospelfunk. Zoals de blues in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw en 'white metal' en elektronische dansmuziek tegenwoordig, heeft de duivel in de jaren zeventig en tachtig zijn toevluchtsoord gevonden in de funk. In plaats van de kerk brengen de jongeren nu de weekeinden door in de discotheek niet zelden met behulp van chemische middelen. De kerk is er alles aan gelegen om hen te 'redden' en terug te halen naar de kerk, maar hoe pak je dat aan? Uiteraard niet met Shirley Caesar of het Amerikaanse equivalent van Elly & Rikkert. Zo verschijnen opeens deze funk-singles in de hoop dat ze een doorbraak kunnen vinden tot in de discotheek. Daar worden ze al bij de deur gestopt en bovendien is funk té werelds voor in de kerk en dus eindigen veel exemplaren op zolder of in een pakhuis. Greg Belson is tien jaar geleden begonnen met zijn radioshow en Youtube-kanaal Divine Chord Gospel Show. In 2011 doet hij een oproep bij één van de video's om je te melden als je iets soortgelijks op zolder hebt liggen. Dat heeft zo'n respons opgeleverd dat Belson nu met recht dé kenner van de gospelfunk mag heten. Ook een erg fijne kerel trouwens! Ik heb een paar maal platen van hem gekocht en verder ook altijd een bijzonder contact gehad met hem. Het wederzijdse respect is groot.

* COS 116 A: Troubles Of The World - Christian Harmonizers (??)
* COS 116 B: Jesus Is Watching You - Gospel Travelers (Hy Sign, 19??)
Zoals jullie zien een iets andere opzet dan bij gebruikelijke afleveringen van de 'Singles round-up'. Ik heb eerder vanavond even gespeurd naar wat concrete informatie maar dat is summier. Van een aantal is het platenlabel bekend op 45cat en veel van de nummers staan op het Youtube-kanaal van Greg alsook op de hoes van de te verschijnen elpee en cd, maar dat wordt teveel huiswerk om die allemaal op te zoeken. Plus dat ik weer uren op het kanaal op Youtube blijf hangen. (Edit: De meeste platen staan ook op Discogs en dus heb ik extra informatie toegevoegd over de originele labels en jaartallen). Tijd voor de muziek! Oh, dit wordt een feest van herkenning want Christian Harmonizers herken ik meteen van een van Greg's radioshows. Christian Harmonizers is heavy funky harmony-soul. Gospel Travelers is een stuk rustiger van aard en heeft een lekkere laidback groove. De audiokwaliteit is lekker lo-fi in het laatste geval. Vaak zijn de mastertapes niet goed opgeslagen of verloren gegaan en zijn we overgeleverd aan de originele plaatjes. Christian Harmonizers is de 'stand out' van de twee voor mij.

* COS 117 A: It You See Me Doing Wrong - Wearyland Singers (Timothy, 1972)
* COS 117 B: Nobody But Jesus - The Chariettes Gospel Singers (Chanita, 19??)
Wearyland Singers is heel erg lo-fi maar wel meteen een feestje om naar te luisteren. De drummer volgt een heel aardig patroon en na kleine intermezzo's van het orgel en de drummer gaat de rest van de Singers los. Heeft Greg elementen hieruit gebruikt voor 'Soul Revival' van Divine Situation? Ik herken kleine stukjes als samples. Op de keerzijde de zeer obscure Chariettes Gospel Singers. Een dameskoortje voor de gelegenheid en opgesloten in een studio met een funky gitarist, een zompige bas en een speelse piano. Een pareltje waar je gegarandeerd een goede bui van krijgt. Zelfs met overslaande stem tegen het einde. Ik denk dat ik hier uiteindelijk zou kiezen voor The Chariettes maar het blijft een stevige double-sider.

* COS 118 A: I've Got Power In My Mind - Preacherman Isidore Womack (not on label, 1978)
* COS 118 B: I Don't Want To Be Alone - Allen Gauff Jr. And His Combo (Praise Spiration, 1975)
Van Isidore Womack ontdek ik net dat het uit 1978 stamt en dat op 13 oktober 2019 een exemplaar op Discogs voor 650 euro naar een nieuwe eigenaar is gegaan. Ik ben eigenlijk het meest benieuwd of de Preacherman nog iets heeft gedaan met een andere Womack, maar dat wordt niet duidelijk. Deze single is zijn enige wapenfeit. Het is meteen één van de betere opnames qua audio. Op het gebied van de funk is deze minder heavy dan sommige anderen, maar kan wel voor dynamiet op de dansvloer zorgen. Allen Gauff heeft precies de laidback groove die ik zo goed kan waarderen. Je moet echter niet allergisch zijn voor orgel want dat is het leidende instrument op de plaat. Tot nu toe is dit de meest soulvolle schijf uit de verzameling. Allen Gauff is mijn favoriet van de twee.

* COS 119 A: Call Me, Answer - Birmingham Traveleers (not on label, 197?)
* COS 119 B: This Little Light Of Mine - Gospel Ambassadors (??)
Birmingham Traveleers heeft eenzelfde label als dat van Womack en klinkt ook alsof het uit dezelfde periode stamt. 'Call Me, Answer' is het soort nummer waarmee je een tent op het Glastonbury-festival in beweging krijgt en dat heeft ome Greg meerdere malen geflikt. Hij heeft daar immers een residentie verworven en met name op donderdagavond is het enkel gospel in zijn tent met podium. Van The Gospel Ambassadors vind ik een hele rits elpees op het Pray-label van 1977 tot en met 1990 maar geen met 'This Little Light Of Mine' in de lijst. Evenmin kan ik het ontwaren als single. Het is duidelijk een andere groep dan de jaren zestig-Gospel Ambassador op het Halo-label uit Chicago. Ik vind Birmingham Traveleers hier zonder meer de interessante kant. Gospel Ambassadors klinkt een beetje té 'slick' in mijn beleving.

* COS 120 A: Who's Your Boss - Pearl Farano & The High Lights Of Joy (Pearlsfar, 1982)
* COS 120 B: Days Are Just Like People - Zella Jackson (MAR, 1974)
Over Pearl Farano heb ik vanavond al een interessant stuk gelezen. Het is een rhythm & blues-zangeres en gitariste welke zich laat begeleiden door mannen. Dat is een omgedraaide wereld in de jaren vijftig als ze haar debuut maakt. Ik heb ook al een ander plaatje van Pearl gehoord waar ik erg van onder de indruk ben maar welke ook flink obscuur is. 'Who's Your Boss' is lekker vlot en met een beetje meer productie zou dit zomaar een hit zijn geweest, toch blijft het heerlijk 'live in de consistorie met een bandrecorder'. Pearl kan lekker 'gritty' zingen en dat mag ik graag horen! Zella Jackson Price is ook een oudgediende. Ze maakt in 1974 de plaat 'Days Ar Just Like People' welke op de keerzijde komt van 'Say A Little Prayer'. 'Save the best for last'? Zella is wellicht de meest soulvolle kant van de verzameling. Dit is koren op mijn molen! De zang is 'deep' genoeg om zo nu en dan het nummer te verlaten terwijl de muzikale begeleiding erg speels is. Zella is mijn favoriet van de twee hoewel Pearl ook niet te versmaden is.

Ik heb geen spijt gekregen van mijn impulsieve aankoop. Ik ga wellicht kijken of de twee 'ontbrekende' nummers op Greg's kanaal staan, hoewel ik de elpee niet meer ga aanschaffen. Wat dat betreft hou ik het toch vooral bij singles, al dan niet op 12". Hulde aan Cultures Of Soul en Greg Belson voor deze mooie box! Zo lust ik nog wel een paar...

Hier en nu: Katy Kirby

Zal ik met het grote nieuws beginnen? 'Divine Funk' is binnen en dat is boven alle verwachtingen want het heeft slechts zes dagen gedaan van Beverly in Massachusetts naar Uffelte in Drenthe. Dat betekent dat ik straks voor de eerste maal de vijf (!)) singles uit de box kan draaien. Ergens meen ik dat het zes singles waren, maar er zitten slechts vijf in het doosje. Enfin, er komt dus nog een extra 'Singles round-up' bij. Met de lente in aantocht, dinsdag zelfs twintig graden volgens de niet altijd even betrouwbare Buienradar, beginnen de nieuwe albums zich een voor een bij me te melden. Alle begin is moeilijk en pas in maart komt het nieuwe jaar muzikaal voor mij op gang en dus mag ik jullie vanavond voorstellen aan een hagelnieuw en eigenzinnig album dat me recent is opgevallen. De artiesten lijken in de rij te staan en dus kunnen jullie wel eens een extra 'Hier en nu' verwachten. Vanavond zet ik de schijnwerpers op de Amerikaanse indiepop-zangeres Katy Kirby.

Bekende naam? Met een 'h' in de voornaam wordt het ineens een ander verhaal. Het is namelijk niet Kathy Kirby, de Engelse zangeres met een eigen tv-show in de midden jaren zestig en welke in 1965 tweede wordt op het Eurovisie Songfestival. Deze Kathy Kirby is tien jaar geleden van ons heengegaan. Qua uiterlijk bestaat er geen groter contrast tussen Kathy en Katy Kirby. Waar Kathy gelijkenissen vertoonde met Marilyn Monroe, daar draagt Katy een tomboy-kapsel. De volgende 'Singles round-up' gaat over artiesten die hun loopbaan in de kerk zijn begonnen en ook bij Katy Kirby zou je dit kunnen stellen. Ze komt uit een streng gelovig gezin waar alleen en uitsluitend naar gewijde muziek wordt geluisterd. Ze is, achteraf gezien, jaloers op leeftijdsgenoten die op deze leeftijd The Beach Boys ontdekken of zich kunnen laven aan de 'hippe' platencollectie van hun ouders. Katy's vader houdt zich derhalve enkel bezig met religieuze muziek en moet Katy de seculiere muziek ontdekken als de puberteit aanbreekt. Al gauw zet ze haar vraagtekens bij het geloof dat haar met de paplepel is ingegoten en begint zelf liedjes te schrijven. Of zoals ze het zelf zegt: 'Met het liedjes schrijven heb ik mijn brein opnieuw moeten bekabelen. Ik moet wennen aan een brein zonder een immer liefhebbende en aanwezige God'.

Katy heeft echter een goede inhaalslag gemaakt. Ze levert al snel EP's af en een maand geleden is haar debuutalbum 'Cool Dry Place' uitgebracht via het Texaanse label Keeled Scales. Maar wat maakt Katy nu zo 'bijzonder' dat ik er een 'Hier en nu' aan wijd? Ik hou van eigenwijze indie-zangeressen. Kijk maar naar Weyes Blood (ongeveer een jaar terug in deze rubriek), Sharon Van Etten en nog een stel. Krachtige popliedjes welke staan als een huis en soms zelfs gewoon commercieel zijn. Maar dan opeens een kleine gimmick of iets anders welke het met eenzelfde beweging de 'ondergrondse' in trekt. Katy Kirby's stijl wordt wel eens vergeleken met die van de populaire naamgenoot Perry, compleet met het gebruik van autotune, maar toch zitten er elementen in haar muziek die niet willen deugen. 'Traffic!' is één van haar 'hits' op Youtube en dat heeft ook nog eens een juweeltje van een clip gekregen (hoewel ik doorgaans geen videoclips kijk), dat klinkt in het begin en rondom de refreintjes als een 'hit' totdat de brug komt met het orgel. Ja, het blijkt nog wel moeilijk om haar stichtelijke opvoeding achter zich te laten, maar dat maakt het album nu juist een beetje spannender dan de doorsnee-popalbums. 'Cool Dry Place' is in ieder geval één van de eerste favorieten van 2021 voor mij.

Het zilveren goud: maart 1996 deel V

Volgende week is alweer de laatste dag van de maand en dus mag ik mij dan buigen over de 'Eindstreep'. Dat betekent dat dit waarschijnlijk de laatste 'Het zilveren goud' van maart 1996 gaat worden. Hoewel ik me dan nog niet bewust ben van dingen die gaan komen, is het een overgangsperiode voor mij. 1995 kan ik niet anders beschrijven dan 'duister' en bij het aanbreken van 1996 klaart de lucht een beetje op, ook al gaat dat moeizaam. Nog altijd verdeel ik mijn tijd tussen schilderen en het schrijven van de meest duistere teksten op stukjes gebruikt schuurpapier. Ik moet dan ook meteen denken aan een mede-cursist. Hij leert hier de praktijkkant van het timmeren. Hij is jaren lang lid geweest van een motorclub en zich bezig gehouden met alles dat God heeft verboden. Nu is hij honderdtachtig graden gedraaid en doet alleen maar dingen die in de Bijbel staan. Het beroep van Jozef inbegrepen. Hij ziet dat ik 'zoek' maar gaat niet preken. Hij geeft subtiel zo nu en dan een signaaltje en deze komen vreemd genoeg binnen bij mij. Zou het weer niet eens tijd zijn voor wat meer Licht in het leven? Eerst de gordijnen over een maand open schuiven en dan zien we vanzelf wat erop volgt? Vanavond een herinnering welke me opeens te binnen schiet. Niet dat het heel specifiek met de maand maart van doen heeft, maar het speelt wel in deze tijd.

Dat ik in een deathmetalband zit is niet een bewuste keuze. Ik droom al van kinds af aan om popster te zijn en in een bandje zitten is de eerste stap. Voor menig kind met deze droom zijn het zanglessen en soundmixshows op vroege leeftijd, maar nee... ik laat nimmer iets merken en blijf veilig in mijn hoofd dromen over iets dat wellicht nooit waarheid zal worden. Ik heb namelijk geen bijzonder zangtalent. Ik mag een paar muziekdiploma's hebben gehaald met de tuba en heb reeds een akoestische gitaar gekocht, maar het oefenen van de basisgrepen zal ik nimmer onder de knie krijgen. Het geeft me veel meer een kick om met het instrument op schoot te zitten als dat ik mijn vingers kapot moet plukken op de metalen snaren van de gitaar. Als de jongens van Horrible Dying hadden besloten om een bluesrock-coverband te beginnen, was ik eveneens van de partij geweest. Begin 1996 lijkt mijn rol bij Horrible Dying afgelopen te zijn maar gaat de droom onverminderd voort. Ik verzamel in deze tijd programmaboekjes van poppodia en zo lees ik in januari 1996 het boekje van Sfinks in Heerenveen. Bij de advertenties staat een oproep voor een zanger in een nieuw te formeren folkrockband. De naam is Ús Abe. Deze naam komt me bekend voor en dat kan kloppen: De groep staat over een paar weken op 'Kleintje Aaipop'. Ik bel op een avond met de drummer en we spreken af in Nijland te treffen.

Mijn definitie van folkrock is anders dan die van de band. Het blijkt meer folkpunk te zijn met een knipoog naar The Pogues en The Levellers. Het zijn al oudere gasten met een lange staat van dienst in de punk- en rockbands van Heerenveen. De mannen lopen niet over van enthousiasme als ze iets van me hebben gehoord, maar desondanks word ik uitgenodigd om op een woensdagavond langs te komen in hun oefenhok. Dat is een ruimte in hetzelfde Sfinks. Ik ga er met de bus naartoe en moet alweer op tijd naar met de bus naar huis. Nee, ideaal is het niet. We 'repeteren' een paar nummers waaronder een Friestalige cover van 'Down OnThe Farm' van The U.K. Subs. Ik denk dat ik al op voorhand teveel bezig ben met het 'showelement' waar de band toch liever een meer getalenteerde zanger heeft. Let wel: Als recensent zie ik dan wekelijks bandjes op het podium en ruim een kwart eeuw later kan ik slechts een handjevol herinneren. Dat zijn de bands met een uitgesproken presentatie op het podium. God Bullies bijvoorbeeld. Er is druk op de ketel want op Koninginnedag zal de band aantreden op een festival in Heerenveen. Toch krijg ik na deze ene repetitie nooit weer een telefoontje van de band en ben toch wel een beetje gepikeerd als ik ontdek dat ze zonder mij optreden op het festival in Heerenveen.

Anno 2021 is het niet zo moeilijk te begrijpen. Mijn zangtalent is té gelimiteerd. Misschien zou ik het nog wel kunnen als ik me ervoor zou inspannen, maar ik ben teveel bezig met de presentatie om me te concentreren op teksten en muzikaliteit. In 1997 zal ik nog even iets doen met bandjes, maar dat is voor volgend jaar in 'Het zilveren goud'. Later in het jaar zal ik nog wel gaan zingen, maar dan in een andere omgeving.

2446 Edelweiss-Julie Andrews (Duitsland, RCA Victor, 1966)
2447 'T Saunabad-Tony Bass (NL, Delta, 1969)
2448 Lumberjack-Brook Benton (NL, Mercury, 1964)
2449 Little Ship-The Blue Diamonds (NL, Decca, 1961)
2450 Black Pearl-Sonny Charles & The Checkmates Ltd. (US, A&M, 1969)
2451 Loulou-Eddy Christiani (NL, CNR, 1968)

Sonny Charles zou eigenlijk hebben gemoeten bij de eerdere singles van onder andere BZN. Het is een plaatje dat ik heb 'geleend' en nooit heb terug gegeven. Blue Diamonds en Brook Benton heb ik in 1993 van een kameraad gekregen en Julie Andrews komt uit een rommelmarktpartijtje van 1993. Julie Andrews, Tony Bass en Eddy Christiani maken enkele jaren deel uit van mijn bakje voor de verkoop waarmee ik zo nu en dan op de vlooienmarkt sta. In 1995 sta ik op een platenbeurs in De Karre en blijven de meest 'waardevolle' singles daar achter. Nee, achteraf gezien is de schade niet heel erg groot, maar met Julie Andrews en Eddy Christiani ga ik niet heel veel verdienen. Ik besluit uiteindelijk de platen in de bakken te zetten. Tony Bass komt vermoedelijk uit de oude Twister-partij. Sonny Charles heb ik inmiddels ook in de eerste oplage (als Sonny Charles zonder vermelding van The Checkmates) en volgens mij staat die in de reserve-Blauwe Bak.

Week Spot: Joe Simon

Eens in de zoveel tijd is het wellicht een goed idee om het begrip Week Spot even uit te leggen. Dat is namelijk erg snel gepiept. De Week Spot is niets meer of minder dan een 'Plaat Van De Week'. Het ontstaat erg spontaan op Facebook als ik in februari 2012 mijn dj-pagina daar open (inmiddels alweer jaren opgeheven). Een maand later moet ik concluderen dat ik opeens een 'Plaat Van De Week' heb en weet de gaten te vullen van één van de eerste weken. 'I'll Be There' van The Gems is pas later toegevoegd. In mei 2012 ga ik de 'Tune Of The Week' gebruiken voor de Soul-x-rated en ga ik deze eveneens noemen op Soul-xotica. In oktober is het eerst op Soul-xotica de Week Spot geworden, naar het pseudo-Northern Soul-stampertje 'Weak Spot' van Evelyn Thomas, en in mei 2013 eveneens op de radio. De Week Spot is aan een tiende jaargang begonnen en meestal probeer ik een 'unieke' artiest of groep te vinden. Soms komt het goed uit om even snel een plaatje erdoorheen te jassen waar ik al eens over de artiest of groep heb geschreven. Soms kan het gewoon ook niet anders. Dat is een paar weken geleden het geval bij 'After Loving You' van Roy C.  en ook deze week mag ik er een Jantje-Van-Leiden van maken. Joe Simon heeft namelijk in juli 2012 reeds een Week Spot gehad en mag een keertje op herhaling. Deze week met het b-kantje 'I.O.U.' uit 1978.

Dat laatste is niet helemaal correct, moet ik meteen erkennen. Het is in Amerika in 1978 als een single uitgebracht, evenals de a-kant van de Engelse uitgave: 'Love Vibration'. De Engelse single verschijnt in maart 1979 op de markt. Ik heb de afgelopen weken in 'Do The 45' getracht om alle platen uit 2021 (tot dusver) te draaien en dat is niet helemaal geslaagd. Toch komt Joe Simon afgelopen zaterdag voorbij in de show en als het is afgelopen, kom ik even superlatieven tekort om de plaat van commentaar te voorzien. Na een aarzelende start moet ik toegeven dat ik erg van meneer Simon ben gaan houden en dat hij maar weinig verkeerd kan doen bij mij. 'I.O.U.' komt letterlijk uit zijn nadagen als populair artiest. Eigenlijk zit zijn commerciële loopbaan op een dood spoor Een poging hem in de disco te plaatsen mislukt en kort daarop zal Simon de 'seculiere' muziek inruilen voor het evangelie. Bij mijn weten staat hij nog altijd op de kansel en heeft sindsdien een aantal gospel-albums uitgebracht. 'I.O.U.' is typisch de oude vertrouwde Joe Simon in een iets meer geactualiseerde verpakking. Hij verliest echter niet zijn authenticiteit hetgeen het weer moeilijk maakt voor de disco-rage. Voor mij geldt dit als wellicht het laatste 'grote' moment voor Joe Simon en dus prijs ik 'I.O.U.' deze week aan als Week Spot. Voor een uitvoerig bericht over de artiest verwijs ik jullie graag naar dinsdag 12 juli 2016 voor 'Pool Of Bad Luck' als Week Spot of, nog verder terug in de geschiedenis, naar 6 juni 2012 als 'Music In My Bones' in 'Raddraaien' zit.

Ik heb al maanden geen platen uit Amerika besteld en heb me dikwijls afgevraagd hoe lang zoiets gaat duren met de corona-perikelen en dergelijke. Welnu, ik kan nu de proef op de som nemen met de Cultures Of Soul-box. Deze is zaterdag eindelijk op de post gegaan (bijna drie maanden na reservering) en de status laat zien dat het vandaag op Jamaica Airport in New York is geweest. Het zou onderweg naar Nederland moeten zijn? Ik heb eens eerder een pakket gevolgd in Amerika en daar werd ik duizelig van. Alleen al vier vluchten binnen de Verenigde Staten. Ik verwacht niet heel veel problemen bij de Nederlandse douane. Hoewel het al met al even een investering is, weet ik absoluut niet wat ik krijg! Ik ben puur afgegaan op het gegeven dat ome Greg het heeft samengesteld en dat het onder de noemer gospelfunk geschaard kan worden. Ik heb geen enkel nummer van de box beluisterd! En mocht het echt niet bevallen, wat ik me niet kan voorstellen, dan is de box nu al zijn gewicht in goud waard want er zijn heel wat liefhebbers die achter het net hebben gevist met deze box...

Van het concert des levens: 1975

Fluffbusting Purity is weer terug maar kan me niet overhalen om weer meer actief Facebook te gebruiken. Facebook heeft maanden gedreigd met de nieuwe layout als ik in juli besluit om het alvast om te zetten naar de nieuwe 'look'. Dat bevalt niet. In augustus word ik geattendeerd op Fluffbusting Purity, een app die het mogelijk maakt om de oude Facebook-layout voorgoed terug te krijgen. Het maakt gebruik van een paar gaten in het programma van Facebook. Als ze de gaatjes hebben gevonden in Silicon Valley worden deze meteen dicht gesmeerd en opeens werkt FB Purity niet meer. Ook de mogelijkheid om met een eigen pagina voor 48 uur terug te keren naar de oude layout is niet meer mogelijk. Als dan ook nog eens de censuur ernstige vormen gaat aannemen op Facebook ben ik wel klaar met het bedrijf. Sinds november bezoek ik Facebook zeer incidenteel, eigenlijk alleen vanwege de handel van Mark en de promotie van de radioshows. Voor de rest heb ik al helemaal afscheid genomen van Facebook. Een jaar geleden wil ik echter nog dagelijks, voor 45 dagen, iedere dag een single delen met mijn vrienden met een uitgebreid verhaal. Het is er niet van gekomen. Een 'challenge' om tien singles te plaatsen heb ik evenmin afgemaakt. Beter laat dan nooit? Hierbij de eerste aflevering van 'Van het concert des levens' waar ik door de muziek fiets van mijn levensjaren. Ik begin uiteraard bij de wieg!

Ik heb enorm veel te danken aan mijn ouders. Er is echter één ding waarin ze totaal niet inspirerend zijn geweest en dat is in de muziek. Hoewel mijn vader jong is als de rock'n'roll voor een explosie zorgt en hij 'Rock Around The Clock' uit de jukebox in een plaatselijk café hoort spelen, is zijn muzieksmaak de tegenhanger van rock'n'roll. Omstreeks 1958 heeft hij even behoefte aan het bouwen van een verzameling singles en EP's, maar dan uitsluitend gewijde muziek. Meer rock'n'roll dan De Selvera's gaat hem niet worden. Ik heb Papa Bue's Viking Jazz Band onlangs nog gehad in 'Het zilveren goud' en ook heb ik 'Land Van Mijn Dromen' van The Shepherds uit zijn collectie gehaald. Dat is een angepaste gristelijke tekst op 'Island Of Dreams' van The Springfields maar wel een prachtig item met de originele fotohoes. Moeder heeft wel de radio aan staan tijdens de huishoudelijke klusjes, maar meestal neuriet ze een geestelijk lied. Moeder is alt (als ik me niet vergis?) bij het plaatselijke koor. Vader laat zich in de begin jaren zeventig verleiden tot een aanbieding van ECI en dus moet hij geregeld een boek of een plaat kopen. Zo staat 'Jesus Christ Superstar' vrijwel niet gedraaid in de kast 'omdat het té stevig is' en verder is 'Daarom Ben Ik Blij', de bekeringsplaat van Gert & Hermien, een grote favoriet in huize Louwsma. De jongste telg van het gezin weet in één nummer precies te voorspellen waar de pedalsteel een 'pieuw' doet. Ik heb de elpee ergens staan maar weet niet of dit de plaat van 'heit' is geweest of dat ik het eens in een partij van een rommelmarkt heb gehaald?

Ik ben de jongste van vier en dat maakt deze serie de moeite waard. Als Henk niet elf jaar ouder was geweest, zouden de eerste tien jaar voor mij vrijwel blanco zijn geweest. Broers en zus zorgen voor Hilversum 3 in huis en ook voor het feit dat Gerrit voor zijn achtste verjaardag al een single op het verlanglijstje heeft. Natuurlijk kan ik niets herinneren van mijn eerste levensjaar. De vroegste herinnering moet van de zomer van 1978 zijn. Ik weet dus niet welke muziek belangrijk wordt gevonden door mijn oudste broer en zus. Als ik kijk naar de hitparade ben ik dankbaar dat ik op maandag 28 april ben geboren. De zaterdag ervoor staat George Baker voor het laatst op nummer 1 met 'Paloma Blanca'. Nu heb ik ontzettend veel respect voor George Baker, ook al stamt dat van een ontmoeting met de man in 1997, maar dat malle 'Paloma Blanca' kan me helemaal worden gestolen. In deze week stijgt één single heel snel richting de eerste plek. De positie welke het zal innemen op 3 mei 1975, de eerste Top 40 na mijn geboorte. Erg vreemd: De single heeft praktisch niets gedaan in Engeland! Toch ben ik in het trotse bezit van zowel de Nederlandse als de Engelse persing van 'Love Is All' van Roger Glover & Guests. The Scrum is in de laatste aflevering van 'Het zilveren goud' al even aan bod gekomen en hier krijgt 'Love Is All' opnieuw meer lading. Het is steevast de laatste plaat op de zaterdagavond. Nog één keer hossen voordat het licht aan gaat. Dat ik eens per ongeluk op de bril van een vriend heb staan hossen, is weer iets anders. Sorry Hessel!

Mijn muzikale enthousiasme komt vooral op gang met The Moody Blues. Deze groep heeft in 1975 al een jaar een soort van pauze. Justin Hayward en John Lodge staan op het moment in de albumlijst met hun album 'Blue Jays'. Een van mijn meest ultieme elpees, zeker op het gebied van The Moodies, maar elpees doen niet mee op Soul-xotica en dus hou ik het bij Roger Glover als het fotomodel. Ook weer eens een goede reden om een hoesje te lenen van singlehoesjes.nl.

Blauwe Bak Veteranen deel 67

De laatste tijd gebeurt het steeds vaker dat mijn stem even overslaat en geregeld moet ik de pitch control naar beneden bijstellen om in het juiste ritme te blijven. Over een ruime maand vier ik immers mijn 46e verjaardag en dat betekent het einde van het 45e feestjaar. Is het bevallen om iedere dag 'The 45' te doen? Naar de gegeven omstandigheden wel! Ik speel op dit moment met een ideetje om de 45 jaar voor het laatst te vieren, alleen.... kom ik met de beste bedoelingen niet uit vóór mijn verjaardag en dus denk ik dat de 45 jaren nog even verder uitbreid. Als alles goed gaat, wordt 'Van het concert des levens' het volgende bericht en de eerste van 45 of wellicht 46 afleveringen. Het is enerzijds de traditie van mijn nieuwe weekend om op maandagmiddag de 'Verzamelwoede' te doen, maar op maandagavond voelt het goed om een aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' te doen. Ik ga vandaag andermaal voor de zestien platen waarmee we van 18 juni naar 12 augustus springen in 2016. Het kan nog altijd niet op in deze maanden!

'Misschien moest ik hem niet weg doen, maar als ik spijt krijg kan ik hem altijd weer van je terug kopen?'. Ik moet Fabio teleurstellen. In de wereld van de grote soul-dj's gaan gigantische bedragen rond voor originele persingen van veel gezochte en erg obscure platen. Hoe ga je ooit een plaat van duizend euro bekostigen? Voor de meeste dj's is het logisch. Je kijkt in je dozen met singles of er platen zijn die toch niet helemaal tot hun recht komen in je selecties en probeert deze voor een gunstige prijs te verkopen. Al deze kleine beetjes bekostigen dan weer een 'big want' welke ook zomaar na een paar maanden ingeruild kan worden voor weer een andere plaat. Ik onderscheid me op meerdere fronten van de grote soul-dj's. Sterker nog: Ik reken mezelf niet eens tot de 'big boys'. Ik ben vooral een verzamelaar. Als een plaat eenmaal in mijn bakken en koffers staat, dan blijft die daar staan. Een paar jaar geleden heb ik nog wel eens iemand 'geholpen' door een plaat af te staan en ook nu heb ik nog altijd een plan met een single voor een Nederbeat-verzamelaar, maar desondanks wil ik gewoon het liefste dat de platen blijven waar ze nu zijn. Omdat ik niet verkoop moet ik de plaatjes bekostigen met mijn noeste arbeid en dus vallen de hele dure platen op voorhand af. 'Geni' van Terri Bryant is nog altijd de duurste uit mijn verzameling, maar dat dank ik weer aan de teruggaaf van een nutsbedrijf. Met verzendkosten komt de plaat op een slordige 115 euro.

Ik heb dan vooral plezier met goedkope platen. Goedkoop zegt namelijk niets over de kwaliteit. Integendeel: Er zijn zeer veel goedkope platen die kwalitatief beter zijn dan de 'hits' van de 'big boys', maar welke gewoon een stuk minder exclusief zijn. De exclusiviteit bepaalt de prijs en het aanzien in de soul-scene. Ik ontdek liever plaatjes die door iedereen over het hoofd wordt gezien en heb al een paar kleine succesjes geboekt. Ik hoop eigenlijk best wel dat Fabio zich nog eens de laatste haren uit zijn hoofd trekt omdat hij Gary Moore & New Joy van de hand heeft gedaan. De plaat blijkt erg lastig te vinden en het helpt niet mee dat er tevens specifieke verzamelaars van het HSE-label zijn. Beide kanten van de single zijn nog altijd grote 'Do The 45'-hits en dus gaat die niet meer weg!

860. Until The End-Gary Moore & New Joy (US, HSE, 198?)
861. The Impeachment Story-Steel, Jake & Jeff (US, Peach-Mint, 1974)

De laatste twee die ik van Fabio overneem. Gary Moore is goed aan de prijs, maar is het dubbel en dwars waard. 'The Impeachment Story' is een echte novelty. Hier wordt het Watergate-schandaal nog eens dunnetjes overgedaan maar nu met fragmentjes uit soul-platen. Een raar knip-en-plak geval uit 1974. De b-kant bevat 'Heavy Steppin' van Lou Toby & The Heavies en dat is lekker groovende instrumentale funk. Gary Moore staat in de gospel-koffer en Steel, Jake & Jeff in de reserve-Blauwe Bak.

862. At The Top Of The Stairs-The Formations (Duitsland, MGM, 1968)
863. Roll It-Nino Tempo & 5th Ave. Sax (Duitsland, A&M, 1974)

In 2016 heb ik nog gewoon op zaterdag en zondag mijn weekend plus de dinsdag. De zaterdag ligt dan grotendeels in duigen omdat ik 's middags 'Do The 45' doe (drie tot vijf) en 's avonds 'The Vinyl Countdown' (elf tot een). Toch gebeurt het wel eens dat ik heel vroeg wakker ben en ik nog iets van mijn zaterdagmorgen kan gebruiken. Dit is het geval op 9 juli. Ik wil wel eens een kijkje nemen bij de kringloopwinkel in Dwingeloo en dus spurt ik weg op de Pioneer. Daar koop ik een paar singles voor de Gele Bak en ga ook nog even aan bij de kringloop in Dieverbrug. Daar haal ik tot mijn stomme verbazing de single van The Formations uit de bak. Ik heb de keren erop nog goed rond gekeken of het hoesje ergens ligt, maar helaas... het is alleen de Duitse single. Met fotohoesje heb je het helemaal over een pronkstuk. Ik heb de single al sinds 2012 als de Mojo-heruitgave, maar deze Duitse klinkt een stuk beter en mag de Mojo vervangen. Het zijn opvallend veel kleine hits en flops op Ariola en A&M van omstreeks 1974 en zo tref ik deze single van Nino Tempo. Ik heb de elpee waar het nummer op staat en er staan betere nummers op het album. Desondanks mag 'Roll It' gewoon in de koffers net zoals The Formations. Het is op 10 mei dat ik de laatste keer bij Mark heb afgerekend en het is weer de hoogste tijd. Op 18 juli maak ik het gevraagde bedrag over en dat levert de volgende singles op.

864. Put Our Love Together-Arthur Conley (UK, Atlantic, 1968)
865. Mrs. Woman-The Earls (US, Columbia, 1975)
866. You Got Me Going-Heart & Soul (US, P.I.P., 1976)
867. Dead End Street-Lou Rawls (Duitsland, Capitol, 1966)
868. Be Here In The Morning-The 2nd Verse (US, IX Chains, 1974)
869. The Joneses-S.O.U.L. (US, musicor, 1974)
870. You Need A Friend Like Mine-Annette Thomas (UK, Stax, 1975)
871. The Devil Made Me Do It-Robert Upchurch (UK, Philadelphia, 1974)
872. That's All A Part Of Loving Him-Tommie Young (UK, Contempo, 1973)

De eerste is feitelijk de betere b-kant van 'Funky Street'. Deze single heb ik al in de Zweedse uitdossing, maar deze kraakt me een beetje té erg voor 'Do The 45'. Deze Engelse is een fraaie vervanging. Een paar jaar geleden heb ik ook nog de Duitse met fotohoes via Mark op de kop getikt en deze staat sindsdien in de Gele Bak. 'Mrs. Woman' is eigenlijk de b-kant van 'Goin' Uptown' van The Earls. De meeste Amerikaanse exemplaren zijn demo's met alleen 'Goin' Uptown' aan beide kanten. 'Mrs. Woman' past mooi bij 'Woman' van Barrabas en dat is de reden waarom ik die single nog altijd in de reserve-Blauwe Bak heb staan. P.I.P. is een sub-label van Pickwick, het budget-label. Lou Rawls is redelijk kostbaar maar ook een prachtig item met de fotohoes. Annette Thomas doet een nummer van de hand van Frederick Knight, maar het intro is een parodie op 'Hallelujah' en dus is het eenvoudig te gokken wie de vriend is die ze iemand anders gunt. Annette staat dus in de gospel-koffer. Tommie Young is de kers op de cake. Ook niet bepaald goedkoop, maar wel een knalnummer waar ik nog steeds erg verzot op ben! Ik reken deze singles af op 18 juli 2016.

873. Ain't Nothing Like Your Love-The Charisma Band (UK, Expansion, 1975, re: 2016)

Begin 2015 ben ik nog eens bezig geweest in een veiling op Ebay. Het gaat dan om een bootleg met 'Turning My Heartbeat Up' van The M.V.P.'s op de andere zijde. Helaas is het ding op styreen en dus wil ik niet heel hoog gaan. De originele van The Charisma Band is op even berucht Buddah-styreen en bovendien niet te betalen. ik doe een schietgebedje en het wordt gehoord in het hemelrijk dat Expansion Records heet. Ruim een jaar later verschijnt deze stevige vinyl-heruitgave van het prijsnummer uit 1975. Ik reken het af op 24 juli 2016.

874. When Will It End-Honey Cone (US, Hot Wax, 1971)
875. He's Coming Back-The Internationals (US, Spring, 1972)

Tot slot twee singles welke ik bij 'De Tafel' in Meppel heb gekocht. Het is dan vrijdagavond 12 augustus 2016 en vanaf 'De Tafel' fiets ik nog een blokje om naar huis toe. Dat was een mooie tijd! Honey Cone staat echter in de reserve-Blauwe Bak. The Internationals is een gospel-groep op het Spring-label van Joe Simon. Wellicht dat we die naam binnenkort nog eens tegenkomen? The Internationals staat in ieder geval in de gospel-koffer. In de volgende aflevering nog eentje uit deze partij.

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 7

Allereerst wil ik mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik weet niet waar het hem precies aan ligt, maar het dagelijks publiceren is even uit de routine geraakt. Dat komt na verloop van tijd wel weer goed, maar in ideale omstandigheden hoort hier dagelijks één bericht te staan. Waarbij de donderdagavond vaak afvalt omdat ik dan mijn radioshow doe. Alles is onder controle en er zijn nog genoeg onderwerpen waarover ik wil schrijven. Hoe zit het met de 'Verzamelwoede'? Welnu, aan de 'Singles round-ups' van deze maand kunnen jullie zien dat ik me deze maand vooral op de Gele Bakken heb gericht. De singles van september 2020 tot en met februari zijn inmiddels toegevoegd aan de bakken hetgeen betekent dat er een nieuwe opzet is gekomen van de bakken. Toch ga ik in 'Verzamelwoede' uit van de bakken zoals die er in september bij staan. Met name de jaren zestig en zeventig zijn toch wel flink veranderd, maar bij de jaren tachtig is de schade beperkt. Vandaag presenteer ik jullie de zevende jaren tachtig-bak en uiteraard bevat dit ook jaren negentig en de nieuwe eeuw. En we komen al deze periodes tegen in de top twaalf!

In september begint de zevende jaren tachtig-bak met 'Slave To The Rhythm' van Grace Jones. In maart 2021 is Grace de vijfde single in de bak en opent Jon & Vangelis de zevende bak met 'I'll Find My Way Home'. In september en voor deze aflevering van 'Verzamelwoede' is 'Shut Up' van Madness de laatste in de bak. In september is dat nog 'Tarzan's Nuts' van Madness. Tot zover ik kan zien zou Barbara Jones nieuw in deze bak staan. Toch weer terug naar de oude line-up en dan de artiesten en groepen met drie of meer singles: Kinks (3), Gladys Knight (3), Korgis (3), Lenny Kravitz (6), John Lennon (4), Level 42 (6), Liquid Gold (3), Lois Lane (3), Londonbeat (4) en Madness (5). De top twaalf is een echte momentopname maar ik ben er op dit moment erg content mee.

1. Where Did We Go Wrong - Liquid Gold (NL, CNR 144.998, 1982)

2. Old Town - Philip Lynott (NL, Vertigo 6059 580, 1982)

3. See The Day - Dee C. Lee (UK, CBS A 6570, 1985)

4. Je Suis Venue Te Dire Que Je M'en Vais - Jo Lemaire + Flouze (NL, Vertigo 6021 331, 1981)

5. How Are You - Kinks (NL, London 886 099-7, 1986)

6. Grey Day - Madness (NL, Stiff BUY 112, 1981)

7. If It's Alright With You Baby - The Korgis (NL, Rialto 4371, 1980)

8. Never Miss A Beat - Kaiser Chiefs (UK, B-Unique BUN 1457, 2008)

9. Govinda - Kula Shaker (UK, Columbia KULA 75, 1997)

10. What The Fuck Are We Saying? - Lenny Kravitz (Duitsland, Virgin 114963, 1991)

11. Love Like Blood - Killing Joke (NL, Polydor 881 618-7, 1985)

12. Why Not Me - The Judds (Duitsland, RCA PB42641, 1984, re: 1989)

Ach, waarom niet? De titel vraagt er al om en ik hoef geen hele zware offers te brengen. Ik trap de top twaalf dus af met The Judds. Een plaatje dat me meteen terug neemt naar het mooie weer in 1989. Ik geloof dat het rond de Hemelvaart is. Mijn broer zal met mijn zus een lang weekend naar Denemarken, dat is de associatie die ik heb met het nummer. Ook een bezoekje aan de kapsalon van buurman Zwart en dat is nog de goede oude tijd dat mijn ouders mijn haardracht bepalen. Lang haar staat buiten kijf en dus laat ik het meteen groeien als ik daar zelf beschikking over krijg. 'Love Like Blood' is zo'n nummer dat ik vast al drieduizend keer heb gehoord maar dat iedere keer weer smaakt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor 'She Sells Sanctuary' van The Cult. In de tijd als ik nog sta te dj'en in kroegen en clubs is het feest begonnen als deze op de draaitafel ligt. Lenny Kravitz neemt me terug naar de eerste weken van 1992. Ik loop stage op de administratie van onze school en ben vlak ervoor begonnen met het kopen van cassette-singles. Een fenomeen dat het in Nederland nooit heeft gehaald. Het is het alternatief voor de zonderlinge figuren die niet aan de cd willen. Het geld brandt me in de zak op een woensdagmiddag en ik zal een cassettesingle uitzoeken. De keuze is allerminst reuze en Lenny Kravitz is een beetje tweede keus als ik de zeven gulden neer tel. Het bandje is tevens té zwaar voor de walkman, maar dat heeft een voordeel anno 2021. Het is een nummer dat nog niet door mezelf is plat gedraaid en daardoor smaakt het nog altijd. Deze single koop ik in de zomer van 2012 in een partijtje en heb toen ook een eerbetoon geschreven aan Lenny Kravitz ('Een leven met Lenny', 16 augustus 2012).

In de zomer van 1996 is mijn nichtje pas zes geworden en moet mijn neefje nog vier worden. Als mijn zus en zwager dan een woensdagavond weg zijn, moet iets van oppas aanwezig zijn. De kids zijn inmiddels geruime tijd uit de luiers en vallen als een blok in slaap. Ik mag dus gewoon een woensdagavond in de huiskamer van mijn zus verblijven. Eindelijk heb ik zelf de regie over de televisie en ik denk dat ik op een bepaald moment MTV zit te kijken als Kula Shaker voorbij komt met 'Tattva'. Mijn interesse is meteen gewekt. 1996 is een beetje een 'hippiejaar' voor mij zoals jullie binnenkort in 'Het zilveren goud' kunnen lezen en Kula Shaker lijkt rechtstreeks uit de sixties te zijn gelopen. Ik koop 'Govinda' een paar maanden later op cd-single en als ik pas in Engeland woon zie ik bij de platenzaak in York vrijwel alle Kula Shaker-singles liggen als 'Super buy'. Kostda? 1.80 Britse ponden. In die tijd is een pond nog ruim drie gulden. Had ik niet beter 'Hush' kunnen meenemen? Dat is allemaal achteraf. Dan de Kaiser Chiefs. Het is in november 2008 als ik op een zaterdagmiddag met de trein naar Zwolle ga. Ik heb de laatste van Sophie Zelmani bij Plato besteld en deze moet worden geïmporteerd. Als ik voor de toonbank sta, zie ik deze single van Kaiser Chiefs. Gratis bij aankoop van de cd. Ik ben niet zo'n hele grote Kaiser Chiefs-fan en kan me de cd niet veroorloven. Ik vraag of ik een single kan kopen. Jawel, voor de prijs van de cd en dan krijg ik die er gratis bij. Dat schiet niet op! Het album is net verschenen en gaat als warme broodjes. Ik wacht bij de uitgang totdat iemand zich voor de cd ben de toonbank heeft gemeld. Bij de deur hou ik een tientje voor zijn neus en de deal is gesloten. Dan begint het zuipfeest. Eerst in De Singel en later nog in De Buze waar een lanparty aan de gang is. Kaiser Chiefs is de enige single die ik bij me heb en de plaat wordt zo vaak gedraaid dat die stevig kraakt anno 2021. Van The Korgis heb ik inmiddels mijn tweede exemplaar want met de eerste is een ongelukje gebeurd. Dat is dan weer niet alcohol-gerelateerd zoals bij Kaiser Chiefs.

Mijn muziekliefhebberij begint met Madness. Broer Henk is 'fan' van de groep en als ik de video voor 'Baggy Trousers' op televisie heb gezien, ben ik 'om'. Het levert in 1983 mijn eerste single op voor de achtste verjaardag en 'Grey Day' heeft nummer drie meegekregen. Dat zal de verjaardag in 1984 zijn geweest of toch eens Sinterklaas? Ik heb in 1988 bepaald dat dit de nummer drie is, maar inmiddels twijfel ik aan de numerieke volgorde van de eerste singles. Jullie zijn ongetwijfeld op de hoogte van mijn adoratie voor Swamp Dogg. Ik hou van fraaie observaties van het alledaagse leven met creatieve rijmwoorden. Ray Davies bezit deze eigenschap eveneens en vandaar dat we hier deze 'late' single van de Kinks tegenkomen. Muzikaal gezien is de groep van Ray Davies een beetje belegen geworden sinds de midden jaren zeventig. Vervolgens loop ik opeens in het buitenland over straat. Hemelsbreed gezien is het niet zo ver over de grens. Het is februari 2005 en ik bevind me in Sint Niklaas. Na een enerverend weekend 'Femmes' in Hasselt en een paar legendarische dagen in Gent maak ik nu een tussenstop in Sint Niklaas om zaterdag weer terug naar Hasselt te gaan. Terwijl het in Nederland de koudste dag van het jaar zal worden, overvalt me in Sint Niklaas het lentegevoel. Intussen speelt Jo Lemaire + Flouze op de minidisc-speler. Het slot van de vakantie zal niet worden wat ik ervan heb gehoopt, maar vooruit maar!

Met Dee C. Lee ben ik ook in het buitenland, maar dan aan de overkant van de Noordzee. Ik ben getipt door iemand terwijl ik mijn boeken- en platenparadijsje run in de 'top shop' in Mossley. Helaas heeft Dee C. Lee niet meer de sticker, maar ik geloof dat ik nog een andere single heb liggen met de sticker intact. Ik kan jullie dus niet precies vertellen welk goed doel het is geweest, maar volgens mij is het 'Help The Aged'. Het zit in Stalybridge, het volgende stadje na Mossley in de richting van Manchester. Het is de goedkoopste in de regio. Alle platen gaan voor 20 pence en ik neem een flinke stapel mee. Een aantal daarvan verkoop ik weer in het winkeltje (met natuurlijk de opbrengst voor ons goede doel!), maar ik heb dan al een bepaalde fascinatie voor Dee C. Lee en deze specifieke single. De plaat gaat zelfs mee als ik in oktober 1999 terug ga naar Nederland. De plaat gaat echter groeien als ik met de internetradio begin. Dee C. Lee is de perfecte afsluiter van een show. Lee is overigens één van de zangeressen in The Style Council. Ik heb afgelopen jaar al de 'Vinyl Summer Spirit Of 1982' gedaan en dus kan ik dat moeilijk dit jaar opnieuw doen. De zomer en het jaar 1982 is legendarisch voor mij. De laatste vakantie naar Nunspeet. Net als bij 1976 kan ik weinig nummers vinden uit 1982 welke me echt irriteren. 'Old Town' is een zeer late single uit 1982 want het verschijnt pas in november. Ik moet ook nog door The Corrs aan het bestaan van de plaat worden herinnerd, maar dan is de liefde daar. Ik kan me herinneren dat Henk, mijn oudste broer, de plaat graag mag horen. Misschien heeft hij hem ook wel op plaat gekocht?

De nummer 1 komt eveneens uit deze zomer. Het is een fiks aantal jaren geleden als ik op Radio 2 luister naar het 'Theater Van Het Sentiment'. In de zomermaanden doen ze hierin elke avond een zomer en muziek uit deze periode. Dat is waar ik 'Where Did We Go Wrong' hoor. Ik kan het vaag herinneren en ken sindsdien de titel uit het 'Hitdossier'. De plaat heeft in september 1982 in de Tipparade gestaan. Toch ben ik stampende disco gewend van Liquid Gold en heb nooit de link gelegd met dit nummer. Waarschijnlijk net zo'n 'project' als Chic, want in 1982 is Liquid Gold een pure popgroep met een zangeres. Tweeëndertig jaar later vier ik mijn vakantie in Limburg waar ik word getrakteerd op een lokaal regenrecord. Dat laatste maakt dat ik mijn heil zoek in het centrum van Maastricht en daar vind ik deze single voor zeer weinig.

Singles round-up: maart 4

Volgende week ontvang ik rond deze tijd mijn salaris weer, maar dat zal té laat zijn voor nog meer andere singles. Ik denk dat ik deze maand wel klaar ben met de 'Singles round-up'. Ik moet dit weekend maar weer eens Facebook op om de handel van Mark te bekijken. Ik ben al twee weken lang niet op Facebook geweest, los van de shows te promoten en meteen weer wegwezen. Ik wil ditmaal de stapel niet te groot maken bij Mark en denk dat ik volgende maand ga afrekenen. Voorts ben ik van plan om in het paasweekeinde een Blauwe Bak Top 40 te doen over de platen van december tot en met maart. Dat gaat niet alleen op 3 april een speciale 'Do The 45' opleveren, maar ook berichten op Soul-xotica zullen in het teken staan van deze lijst. De Gele Bak Top 100 ga ik weer in juli samenstellen en publiceren. Nu dan vermoedelijk de laatste vier singles van maart.

* Candi Staton- Suspicious Minds (UK, Sugar Hill, 1982)
Het begint meteen met een mysterie als ik naar het label kijk. Het geeft ene 'F. Zambon' als schrijver van 'Suspicious Minds'. Dankzij 45cat leer ik nu dat Mark James eigenlijk Francis Zambon heet. Nooit geweten! Ik heb 'Suspicious Minds' eveneens in de uitvoering van Dee Dee Warwick en Dave Crawford is op beide platen de producent. Candi's versie uiteraard superieur aan die van Dee Dee, maar misschien is dat ook omdat ik zelfs het Wilhelmus nog mooi zal vinden als het wordt gezongen door Candi Staton. Ze heeft zo'n heerlijke stem! Op de flip zingt ze 'Let's Love And Be Free' en dat is meer een disco-klapper waar ik echter weer niet zoveel van moet hebben. Geen 'double-sider', maar wel een fantastische uitvoering van 'Suspicious Minds'.

* The Supremes- Back In My Arms Again (Duitsland, Tamla Motown, 1965)
De Deense dealer is een pietlut, maar daar doe ik mijn voordeel mee. Ik geloof dat hij het hoesje heeft 'afgekeurd' om wat kleine schrijfseltjes, maar feitelijk heb je voor het weinige geld een puntgaaf exemplaar met een erg charmant fotohoesje. Hoewel de meeste Supremes-singles lange tijd geleden naar de jaren zestig-bak zijn verhuisd, mag deze lekker in de Blauwe Bak. Ik heb het namelijk altijd één van de leukste jaren zestig-singles van Diana, Florence en Mary gevonden. 'Whisper You Love Me Boy' is beduidend minder opzwepend dan 'Back' maar nog altijd wel door en door Motown en erg prettig in het gehoor.

* Dionne Warwick- Promises Promises (Denemarken, Scepter, 1968)
Ik moet het even nakijken want iets zegt me dat ik deze single al in een andere uitdossing heb. Nee dus! Als je de single opzoekt op Discogs krijg je het hoesje te zien van het exemplaar dat ik nu heb, compleet met stempel van een 'Ungdomsklub' in het Deense Kolding. 'Promises' is een beetje een gek walsje. Niet geschikt voor de Blauwe Bak, maar laten we eerst de b-kant nog even proeven. Nee, het is een prachtig item voor in de jaren zestig-bak en een fijne aanvulling voor de groeiende verzameling van Dionne Warwick-singles maar ook niet meer dan dat.

* The Words Of Wisond And Truth Revue- Don't Need Your Love (Italië, Cannonball, 1982, re: 2021)
Ik zou eerst nog een mailtje hebben gestuurd, maar heb dat maar gelaten. Misschien is het waar? Mijn single arriveert verpakt in folie met daarop een sticker: 'Promo copy not for sale'. De vraag is nu: Zijn alle singles op deze wijze verzonden of...? Heb ik een plekje gekregen op de promo-lijst van Cannonball? In alle gevallen heb ik gewoon het volle pond voor de plaat betaald, maar als dat 'freebies' gaat opleveren, heb ik het er graag voor over! Het is een paar maanden geleden dat de soul-wereld wordt geschokt door het plotselinge overlijden van Peter Bleasdale. Hij is een Engelse zwaargewicht in de soul-dj-scene en Cannonball besluit hem te eren met deze release. Oorspronkelijk is het in 1982 opgenomen in Indianapolis hoewel de heren Zanini en Vatiste nog wat eindproductie doen voor deze specifieke release. Het is erg 'lo-fi' maar funky post-disco. Het heeft echter iets zeer aanstekelijks. Ik weet dat ik aanvankelijk ook heb getwijfeld bij deze single totdat ik halverwege de clip ben en de Truth Revue de productie gaat kleuren. Op de keerzijde staat 'What You Do To Me' en ook dit is meteen weer een funky feestje met een lekkere zompige bas. De zangeressen zijn hier wat meer op de achtergrond, maar toch mag ik dit kantje ook graag. Ik zal beide nog even verder moeten laten groeien, maar het gaat zeker goed komen met deze single!

Singles round-up: maart 3

Omdat ik morgen waarschijnlijk evenmin toe kom aan publiceren, ga ik het plan uitvoeren dat ik in mijn hoofd heb. Twee korte afleveringen van de 'Singles round-up' met elk vier singles zodat ik vandaag op negentien berichten uit kom. Ik zou het komende weekend bijvoorbeeld de Monstertocht kunnen afmaken als ik wil, hoewel ik ook al een tijdje niet meer de 'Verzamelwoede' heb gedaan. Overigens heb ik de 'nieuwe' singles al weken geleden toegevoegd waardoor de bakken er nu heel anders uit zien. Vanmorgen heb ik de zeven Deense Discog-singles opgehaald bij de drogist in Havelte. Ik verbaas me al een beetje over de naam van de Deense koerier, maar dat blijkt dus een connectie te hebben met DHL. De prijs is er ook naar. Twaalf euro verzending mét verzekering is een stukje goedkoper dan de nationale posterijen? Gisteren is de meest recente Cannonball-uitgave gearriveerd en dat wordt de laatste in de vierde aflevering van de 'Singles round-up'. Nu trap ik meteen af met de hoofdreden om deze order te plaatsen.

* Barbara Jones- Just When I Needed You Most (UK, A Side Records, 1980)
Nee, dat is niet deze van Barbara Jones. Dit is al één van de 'kassakoopjes' hoewel de single nog altijd wel een paar euro is. Ik heb altijd al een zwak gehad voor het origineel van Randy Vanwarmer, maar het wordt nog fijner als het is ondergedompeld in een Lovers' Rock-sausje. Het resultaat hangt tegen de hits van June Lodge aan. De keerzijde heet 'Never Let Me Go' en vind ik eigenlijk net een beetje leuker, maar voor de herkenning zal de a-kant het wellicht beter doen op de radio?

* Nalle- In The Midnight Hour (Denemarken, Polydor, 1965)
Roland Lyhr Sørensen. Dat is zijn echte naam en maaakt dat de computer even helemaal op dol slaat als blijkt dat ik het numerieke toetsenbord niet heb aangezet. Het beeld is inmiddels weer horizontaal en we kunnen weer. Hij is beter bekend als de rock-and-roll-zanger Nalle of Rock Nalle. Als 22-jarige maakt hij echter zijn debuut met onversneden rhythm & blues. 'In The Midnight Hour' is zijn tweede single en op de b-kant doet hij een uitvoering van Roy Head & The Traits' 'Treat Her Right'. Op 45cat blijkt een echte Nalle-archivaris te zitten want deze weet ons te melden dat de opnames zijn gemaakt op 9 december 1965. Binnen een paar weken is de single een feit. Nalle klinkt in mijn oren als de Poolse Czeslaw Niemen in zijn vroege periode, verrassend soulvol uit een onverwachte hoek. Toch is dit gewoon een 'novelty', hoewel het even aan de Blauwe Bak mag ruiken en spoedig in de reserve-Blauwe Bak zijn intrek gaat nemen. Hij mag voorlopig in de koffer omdat ik zo de Blauwe Bak-aanwinsten bij elkaar kan houden.

* Nirvana- Rainbow Chaser (Zweden, Island, 1968)
Ik leer 'Rainbow Chaser' kennen via Veronica als de Amerikaanse Nirvana flink is doorgebroken. Het is een nummer naar mijn hart: Het zwemt in een soep van 'phasing' en dat psychedelische effect heb ik altijd kunnen waarderen. Ik ben er nimmer in geslaagd om de plaat voor een paar kwartjes in Nederland te vinden. Sterker nog: Ik zweer jullie dat ik hem nog nooit heb gezien. In 2006 kan ik niet langer meer wachten en bestel eentje via de Engelse Ebay. Het is de 1976-uitgave met 'Tiny Goddess' op de flip. Toch ben ik dat plaatje al zeker tien jaar kwijt en recent begint het weer te kriebelen. Ik ga zoeken op Discogs en zie dan dat de Zweedse met fotohoes nog redelijk betaalbaar is. Dit is het resultaat. Ik weet dat het allemaal slechts bijzaak is, maar had Island in deze jaren een perserij in Zweden? Of is dit stiekem de Engelse persing met een export-label? Het klinkt in ieder geval als de bekende stevige opname. Nirvana, Cuby & The Blizzards en Pink Floyd. Zij mogen over twee weken gaan vechten in de 'Eindstreep'. Ik durf er nog geen geld op in te zetten...

* Elvis Presley- Rubberneckin' (Duitsland, RCA Victor, 1969)
Juist, het ding is op 15 december 1969 in Duitsland verschenen, hoewel ik zelf de single tot de jaren zeventig zou hebben gerekend. De a-kant is het heerlijk sentimentele 'Don't Cry Daddy', maar daar gaat het me ditmaal niet om. Nee, het is de originele 'Rubberneckin' dat al een paar jaar op mijn verlanglijstje staat. Een paar jaar geleden is me nog eens een exemplaar toegezegd door iemand in Steenwijk, maar ik ben nu duidelijk beter af. 'Rubberneckin' knalt echt uit de oorschelpen en de achtergrondkoortjes klinken mooier dan dat ik me had voorgesteld. Elvis in de Blauwe Bak? Ja, enkel voor 'Rubberneckin' mag deze tussen de soul-platen staan. Wellicht hetzelfde verhaal als bij Nalle.

Het zilveren goud: maart 1996 deel IV

Jammer. Het jaar is zo goed begonnen en er zijn weken of maanden dat ik bijna een keuze moet maken welke berichten ik eerst wil behandelen. Inmiddels heb ik een kleine achterstand opgelopen, maar het is nog te overzien. Ik heb in totaal acht singles binnen gekregen en dat zou normaal gesproken genoeg zijn voor één bericht. Ik zit erover te denken om het voor de gelegenheid in twee berichten te doen zodat ik weer op schema zit. Maar nu eerst de aflevering van 'Het zilveren goud' dat ik al een tijdje heb beloofd. Het loopt niet over van de herinneringen voor wat betreft de eerste maanden van 1996, maar dan herinner ik me opeens dit voorval. Het kan eveneens in februari zijn geweest, maar daar maak ik me niet zo druk over. Feit is dat ik het artikel in mei 1996 al heb geabsorbeerd en dan ook even het ontzettende verlangen heb om op onderzoek uit te gaan. We gaan vanavond terug naar een zaterdag in februari of maart 1996. Mijn avond is vast begonnen met een concert in Het Bolwerk en vervolgens blijf ik lang zitten in een café. Ik betwijfel of The Scrum dan al open is. De avond eindigt meestal voor ons, dorpelingen, in het benzinestation van Koopmans dat 24 uur per dag is bemand. Toch vermoed ik dat ik deze gast ben tegengekomen in een café en dat daar vanuit verdere plannen zijn gemaakt.

De naam van zijn (toenmalige) vriendin kan ik nog wel herinneren. Zijn naam wil me niet te binnen schieten. Het doet er ook weinig toe want ik was al niet van plan om zijn naam te noemen. We hebben meteen een 'klik'. Beide lang haar, niet vies van een biertje of een jointje en liefhebbers van zowel jaren zestig als stevige muziek uit de huidige tijd. Het kan zomaar een van de eerste avonden van The Scrum zijn geweest, want ook hij zal later veelvuldig te vinden zijn in de kroeg. De horeca sluit in Sneek om drie uur, maar ik ben dan al ruim vier jaar recensent en begin mijn avonden nooit eerder dan wanneer het hoofdprogramma begint te spelen. En soms mis ik ook nog het eerste nummer van de set. Om drie uur weet ik nog niet van ophouden en dan ontmoet ik deze jongen. Hij stelt voor dat we samsam gaan doen en een kratje pils halen bij Koopmans. Dat is een dure onderneming want je betaalt het dubbele voor een krat dan in de supermarkt. Jullie willen niet weten hoeveel kratten bier en andere drank midden in de nacht bij Koopmans vandaan wordt gesleept. Misschien betaal ik ook wel voor het bier en stelt hij zijn groenvoer beschikbaar. Zoiets? Hij woont in Sperkhem en dat is dus niet ver van Koopmans vandaan. Volgens mij blijft de muziek heel erg op de achtergrond omdat zijn lieftallige op haar mooie oor ligt. Ja, hij is in het trotse bezit van één van de ultieme rockchicks in The Scrum. Terwijl we aan de flesjes bier lurken en het sigaret met het groenvoer tussen ons beide blijft, zitten we over van alles en nog wat te praten. Plotseling vertelt hij over een feest waar hij is geweest en ik ben een en al oor.

Hij vertelt over een stukje Nederland waar ik in 1996 nog nooit van heb gehoord: Ruigoord. Hij is daar op een festival geweest en kent de geschiedenis van het krakersdorp erg goed. Tot slot geeft hij me een exemplaar van de High Life, dé glossy voor de serieuze wietliefhebber. Dat heeft een special gewijd aan Ruigoord en ik zit door het magazine te bladeren terwijl mijn ogen zwaarder worden van de ontiegelijk zware wiet. 'Je mag hem wel houden', zegt hij dan. Op een gegeven ogenblik moet ik naar de wc en bemerk dat ik nauwelijks op mijn benen kan staan. Ik zwalk alle kanten op. En dat moet straks ook nog op de fiets naar Jutrijp! 'Ik breng je wel even', biedt hij me spontaan aan. Hij blijkt een brombakfiets te hebben. Hij heeft geen zitje achterop en dus zit er niks anders op dat ik met de fiets voorin de bak ga zitten. Dat vind ik wel machtig! Het haar wappert enthousiast in de wind. Bovendien is het alweer licht geworden en hoewel er weinig verkeer is, trekken we desondanks veel bekijks. Een fatsoenlijk deel van Jutrijp is ontwaakt en ziet hoe ik voorin een brombakfiets wordt thuisgebracht. Mijn ouders zijn 'not amused'. O ja, voor hun heb ik gewoon teveel gedronken want zij weten niets af van mijn recreatieve blowgedrag. Dat valt in 1996 trouwens ook nog reuze mee als je het vergelijkt met de laatste maanden van 1997.

Begin mei zie ik 'het licht' en wil opeens naar Ruigoord. Daar wordt gelukkig een stokje voor gestoken. Ik ben daar nu immers nog helemaal niet klaar voor! Pas een jaar later zal Ruigoord opnieuw ter sprake komen als ik goede vriendin C. ontmoet. Zij gaat regelmatig naar de feesten in Ruigoord en ik spreek af eens met haar mee te gaan. Dan gaat het snel want binnen een paar weken ben ik al betrokken bij de kraak van de ADM. Enfin, de rest van de geschiedenis heb ik een paar jaar geleden opgeschreven en komt eind volgend jaar vast weer van pas.

2440 Non, Non, Rien N'a Change-Poppys (Frankrijk, Barclay, 1971)
2441 Des Chansons Pop-Poppys (Frankrijk, Barclay, 1971)
2442 I'm Sorry Sir-Mike Rondell (NL, Basf, 1975)
2443 Spaanse Vliege(nier)-De Specials (NL, O Lala, 1970)
2444 Saturn-Stevie Wonder (UK, Motown, 1976)
2445 Verbotene Träume-Peter Alexander (NL, Ariola, 1967)

De eerste van Les Poppys heb ik zeer zeker in mei of juni 1993 gekocht in Sneek. De aanleiding is dan vooral omdat ik kennis heb gemaakt met de coverversie van Kobus Gaat Naar Appelscha, maar verder wil ik er geen kaartje aan spenderen. Ik denk dat 'Des Chansons Pop' ietsje later in de verzameling is gekomen. Tegenwoordig heb ik 'Non, Non' in deze Franse uitdossing met fotohoes alsook een Nederlandse persing met een afwijkende hoes. 'Des Chansons Pop' heeft een sticker achterop het hoesje met de datum van 11 juli 2010. Welke kringloopzaken in de regio zetten ook alweer de datums op de prijsstickers? 'Non Non Rien N'a Change' identificeer ik als een single die ik in 2001 in Wolvega heb gekocht. De overige vier singles zijn afkomstig uit de Twister-partij die ik in de zomer van 1993 overneem van Golden Beat Years. Waarmee de cirkel weer rond is. De toenmalige uitbater van Twister is later met The Scrum begonnen, maar is het best bekend van de eerste coffeeshop in Sneek. Over The Scrum ga ik het binnenkort wel eens hebben.