kort maar krachtig!

Over twee weken gaan we er, geheel uitgerust, op een dagelijkse basis weer tegenaan!

überpositiviteitsfietsmuziek

Heeft iemand mijn fietsvakantiefiets-cd-mapje gezien? Dubbele woordwaarde! Het is ieder jaar weer even zoeken. De vakantie ligt binnen handbereik, Soul-xotica gaat zaterdag even met verlof, en we gaan weer op de pedalen. Daar hoort muziek bij! De mp3-afdeling op de Nokia telt 222 liedjes op dit ogenblik. 'And counting'. En wegens enorm succes van de afgelopen twee jaren gaat een discman mee.

De eerste dag zit ik constant met de dopjes in de oren, met name in het buitenland fiets ik zonder. Wel vind ik het dan een traktatie om 's avonds na de maaltijd de grote oorwarmers op te zetten. Dan worden pas cd's ontdekt. Twee jaar geleden was dat het debuut van de Britse groep Clor, vorig jaar werd ik gegrepen door Laura Nyro.

Maar tijdens de inspanning? Dat is een categorie albums die ik de rest van het jaar vooral níet wil horen. Moloko, Macy Gray, The Shapeshifters, Angie Stone, Anastacia en M People. Commerciële popmuziek, lekker ritme, niks aan de hand, meezingrefreintjes. De überpositiviteitsstoot is echter die van M People!

'The Best Of' zou in Nederland een cd-single zijn. Alleen 'Movin' On Up' bereikte nummer 14 in de zomer van 1993. 'One Night In Heaven', 'Sight For Sore Eyes' en 'Itchycoo Park' bleven in de Tipparade steken. Maar in Engeland stoomde tussen 1993 en 1998 iedere single de Top 20 in. En zijn ze nog dagelijks op de radio te beluisteren.

God en Jezus komen in het verhaal niet voor, toch hebben de liedjes een universele boodschap van liefde en vriendschap, zonder dat het stroperig wordt. Positieve teksten, zelfreflectie, maar nergens, maar dan ook nergens een wanklank. Als je 'in the middle of nowhere' twee klapbanden krijgt en er barst een onweer los, met de stem van Heather Small in de oren ga je fluitend op zoek naar een fietsenmaker!

Vooral 'Search For The Hero' is zo'n nummer. 'You've got to search for the hero inside for yourself/ Search for the secrets you hide/ Search for the hero inside yourself/ until you find the key to your mind'. Laat het maar spoelen!

lik me Reed!

Wat had Lou Reed gemoeten zonder Benny. Iemand die zijn opgespaarde centjes bij de platenboer achterliet. Hij wist al dat dit 'wat anders dan normaal' was. En hoewel hij hem niet grijs draaide, bracht hij hem ook niet linea recta terug. Sterker nog: Toen de plaat in 1982 opnieuw werd geperst, kocht hij hem weer! Benny was een unieke fan voor Lou Reed. 'Metal Machine Music' was commercieel én artistiek een geslaagde zelfmoord zonder zelf het graf in te gaan.

'Metal Machine Music' was een manier van Lou om van zijn manager af te komen. Die man wilde ondermeer het drugsgebruik van Reed etaleren, wat uitmondde op de demonstratie 'spuiten' op het podium. Maar ook dat Lou make-up ging dragen, extravagante haarstijlen ontwikkelde en zich inschikte bij Bowie, Bolan en de glamrock.

Maar Reed wilde terug naar de essentie, de kop-staart-liedjes zonder opsmuk die hij schreef als lid van Velvet Underground. 'Metal Machine Music' moest dat bewerkstelligen, maar het werd voor iedereen een teleurstelling. In de eerste plaats voor zijn fans. Maar ook voor de president van RCA, waarmee Reed zeer goed bevriend was. Deze haalde zijn hand over het hart en liet Lou een jaar 'Coney Island Baby' opnemen, een puur popliedjesalbum zonder gimmicks.

'Metal Machine Music' bevat vier plaatkanten van elk zestien minuten en vier seconden precies. Verder een 'loop' van plusminus vier minuten met een minimaal verloop in mixage. Het wordt nu als de voorloper van de electronische noise beschouwd, maar in 1975 was het niet te filmen!

Een paar jaar geleden kwam het album ter sprake en kreeg ik de 1982-heruitgave van Benny. Ik heb hem prompt de dag erna het hele album integraal gedraaid. Je wordt horensdol! En in dat ruime uur verandert er dus helemaal niets. Ik ga neurotisch klinken als ik zeg dat kant 3 de beste is. Ik weet zelf de reden ook niet meer...

kofferstory

Wat is Soul-X zonder zijn singleskoffer? Die twee zijn al tien jaar onafscheidelijk. Of we nu in een Steenwijker horeca-etablissement moeten draaien of in Zwolle of in Hellevoetsluis, de koffer gaat overal mee naar toe. Hij is vast wel enig reizen gewend, want ik heb een vermoeden dat het ruim vijftig jaar in een ver oord is verkocht...

In april 2000 kwam het in De Bilt binnen. Ik was meteen verliefd. De inhoud was nogal vreemd op zijn zachtst gezegd. Het bevatte enkele EP's uit de late jaren vijftig, waar ik alleen Jules De Corte van heb gehouden. Er zaten twee EP's met geluidseffecten bij voor de thuisfilmer en een drietal singles met Nederlandse nieuwsberichten uit Indonesië. Die heb ik achtergelaten bij een liefhebber.

En dan was er nog de EP van Yma Sumac. Verpakt in een box, heeft die in Tuk nog een tijd te pronk gestaan. Totdat de verhuizing kwam. Wat me nog het meeste spijt is dat ik hem nooit heb beluisterd. Naar het schijnt is Yma een vreemde eend in de bijt.

De koffer is altijd gebleven. Vanaf mijn tijdelijke residentie in De Singel in Zwolle werd de koffer versierd met stickers van Soulclap en De Singel. Niet zichtbaar op de foto zijn stickers van de bands The Shavers, Fed By Trash (uiteraard vanwege de bandnaam) en Malachi. Ik heb er nog aan zitten denken ook nog 'Linkse Hobby' er op te plakken...

Kan niet stuk. Jawel hoor! Het hengsel ging als eerste. Met een tang weer hersteld, maar wil nu niet meer 'plat' liggen. Het zij zo... Nu het slotje. Dat hoort met twee schroefjes vast te zitten. Eentje is al pleite. De tweede ligt er ook wekelijks uit. Ik ben dermate laks dat ik het vermoeden heb dat die in 2016 in ere is hersteld. Is de koffer bijna zestig, maar zijn pensioen met 67 jaar kan hij rustig vergeten...

moet je HUN horen

Inmiddels is alles bijgelegd, maar in 1997 was het geregeld hommeles tussen mij en John. Ik kende hem van de muziekoefenruimte waar ik toen assistent-beheerder was. John had op vrijdag zijn baravond en belde me doodleuk een half uur van tevoren op dat hij op Oerol zat. Hij kwam vaker afspraken niet na, waardoor ik dan mijn vrije avond kon opofferen.

En dan was er nog Strak & Cool, een kindertheater-act. Ik was Bungel. Die naam verdiende ik omdat ik toen idolaat was van de groep Mr. Bungle. John was Strak, maar ik kan me vergissen. Onze eerste echte voorstelling tijdens Roefeldag had nogal wat voeten in de aarde. We zijn elkaar bij de generale repetitie geregeld in de haren gevlogen!

John droeg een officiële John Lennon-bril, maar had tevens hetzelfde cynisme. En was hij een goed leider, hoewel ook hij niets kon aanrichten in de eenmalige 'supergroep' van Sneker muzikanten waarmee we in één avond tot drie keer toe de kroeg leeg speelden!

John was leergierig qua muziek en kocht de meest waanzinnige cd's waaronder deze van Attila. Toen een paar maanden geleden op het Steenen Forum de singles van The Hassles werden behandeld, diepte ik de herinnering aan Attila al op en vroeg of iemand die herinnering kon oppoetsen. Zo ontving ik 'Wonder Woman' van een gewaardeerd mede-forummer.

Sorry dat ik het zeg, maar ik vind Billy Joel nogal een gladjakker. Ik stop mijn vinger in de keel als ik 'Piano Man' of 'Honesty' hoor. Maar op deze plaat laat Joel horen dat hij Robert Plant naar de kroon kan steken. Verder is 'Wonder Woman' ook een en al Led Zeppelin, zonder dat het echt plagiaat wordt. Smaakt naar meer! De elpee wordt aan het zoeklijstje toegevoegd.

geniaal gekkenhuis

Gek en geniaal liggen zo dicht bij elkaar, dat je soms kwalijk verschil merkt. Denk aan Albert Einstein, maar ook aan Frank Zappa. Iets nieuws proberen, iets dat volledig afwijkt van het bestaande. Van sommige gekken blijkt de genialiteit pas later. Neem nu The Asylum Choir. Die kreeg toen niet bepaald lovende kritieken. Hitweek waarschuwde er zelfs voor, net zoals dat bij Laura Nyro was gebeurd (zie 23 april). En nu komt de waardering mondjesmaat op gang.

Leon Russell had, ondanks zijn drankzucht, blijkbaar meer dan een paar dubbeltjes overgehouden van zijn sessiewerk, want hij liet in 1968 een hypermoderne thuisstudio bouwen. Om zelf de studio zo goed mogelijk te leren kennen, nodigde hij vrienden uit een weekend op zijn ranch te komen en een plaat op te nemen. Zo komen we nog even bij het trauma Daughters Of Albion. Ik kende 'Well-Wired" van hen, een inventief psychedelisch popliedje. Toen kwam ik op Marktplaats hun elpee tegen, 'Near Mint' en de zeldzame Nederlandse stereo-persing.

Na enig geharrewar betaalde ik ruim dertig euro voor de plaat. Eenmaal thuis bleek 'Well-Wired' het enige échte psychedelische nummer te zijn. 'The Story Of Sad' en 'Hey You Wait Stay' zijn ook juwelen, maar de rest, buiten het lollig bedoelde '1968', riekt erg naar The Carpenters. En waar heb ik een uitgesproken hekel aan?

Zanger Marc Benno komt ook een weekend langs en samen met Leon maakt hij een album waarop de 'flower power' op de hak wordt genomen. 'Met de kennis van nu' klinkt Benno als Robbie Williams en de fratsen zouden de laatste ook niet misstaan.

Vereiste voor een 'hippe' groep is enige Indiase invloed. De rust van de meditatie, niet de slagvelden. Maar The Asylum Choir lardeert 'Indian Style' met vuurwapengeluiden. Het verhaal van 'Henry The Flea' is een speeltuin van Russell met bizarre effecten. Of neem 'Death Of The Flowers' net het Beatleske tussenstuk. Er staat praktisch gezien geen enkel slecht nummer, mits de luisteraar gespeend is van enige Zappariaanse humor.

Benno en Russell doen het in 1971 nog even dunnetjes over, maar de laatste ging het erg druk krijgen. Dat begon met het 'Mad Dogs And Englishmen'-circus van Joe Cocker. Van alle 'sidemen' is Russell wellicht de beroemdste. Is het niet een geluk dat hij 'Look Inside The Asylum Choir' toen al had gemaakt? Ik weet het niet. Als je alle gekheid weglaat, blijft nog altijd een geniale plaat over!

effe wachten nog

Ik heb momenteel ruzie met Google Afbeeldingen. Hij weigert halstarrig om foto's te laten zien na het invoeren van een zoekopdracht, waardoor de zoektocht moeilijk wordt. Ik was nu dus gewoon op zoek naar de Nederlandse, maar trof deze op Progarchives. Nog nooit gezien! Ik vermoed iets mediterraans. Dus doen we deze! Het is inmiddels een paar maanden sinds 'Nights In White Satin', dus snel weer een Moodies-single in de koffer stoppen.

Het was in december 1969 maar liefst 24 maanden nadat 'Nights In White Satin' de hitparade in ging. Qua singles was er geen succesvolle opvolger gekomen. In Engeland was 'Voices In The Sky' net als zijn voorganger op 19 gestrand. Ja! U leest het goed! In Engeland was 'Nights' in eerste instantie een matig succes en bereikte pas in 1972 de top tien. In Nederland was alleen 'Ride My See-Saw' nog een hit geweest. Wél had de groep drie zeer succesvolle albums gehad.

The Moody Blues had zoveel vrijheid gekregen bij Decca, dat ze in 1969 Threshold begonnen. Naast 'de Rolls-Royce van de platenlabels' hield dit ook een keten van platenwinkels in. 'To Our Children's Children's Children' was het eerste produkt van Threshold. Justin Hayward had te horen gekregen dat hij weer een 'Nights In White Satin' moest schrijven. Toen hij 'Watching And Waiting' met fluitist Ray Thomas had geschreven, wist hij het: Hij had het geflikt! De single verkocht drie-achteruit en hij heeft daarna geen pogingen gedaan.

De opvolger was wél raak. 'Question' werd hier nummer één, maar werd in Engeland van die plek gehouden door 'Back Home'. Niet van onze Earring, maar van het Britse voetbalelftal. Maar The Moody Blues had geen hitsingles nodig. Van de albums werd in Amerika al een miljoen in de voorverkoop verkocht.

Terug naar de single. Een zeer fraaie melodie, mooi orkest en dito tekst. Kippevelmomentje is wanneer in het refrein Ray invalt. Maar natuurlijk ook de mellotron in het intro. Ik krijg altijd kippevel van de mellotron. Geduld is een schone zaak. Deze single spreekt boekdelen!

laat die broertjes maar lopen...

De formatie van The Walker Brothers begon met een forse 'hit'. Niet in de baarmoeder zoals de naam suggereert, maar een botsing tussen twee wagens. John en Scott zaten in de ene, Gary in de andere. Na wat gekissebis zagen ze het drumstel op de achterbank bij Gary. En zochten John en Scott niet toevallig een drummer. Om een vreemde reden bleef het trio de naam gebruiken van een groepje broers waarmee John en Scott hadden gespeeld.

Scott is Scott Engel, die onder deze naam zijn debuut maakte in 1957. Niet veel later ontmoet hij John Maus. Samen maken ze een EP en rond 1964 komen die broertjes Walker voorbij. Gary Leeds sluit zich in 1965 aan bij Scott en John en later dat jaar vliegen ze naar Engeland.

Daar beleven ze in 1966-67 een hectische tijd. The Walker Brothers zijn dan dé tieneridolen. Vooral de paranoïde Scott lijdt er erg onder. De meeste singles halen moeiteloos de top tien en de platenmaatschappij spuwt elpees. Na anderhalf jaar is het concept opgebrandt en houden ze tot 1975 een pauze.

Maar Scott blijft mateloos populair met Brel-vertolkingen en een eigen tv-show. De reünie in 1975 duurt twee elpees en de revolutionaire single 'The Electrician'. Dan wacht de obscuriteit, vooral tot grote blijdschap van Scott. Alleen wordt die juist op de hielen gezeten door de media. Eens in de tien jaar maakt hij een album en produceert de Britse band Pulp.

Ik ga in de toekomst zeker eens 'Climate Of Hunter' uit 1984 behandelen, maar is meer iets voor in de winter! Nu zou ik graag een single uit het repertoire van de surrogaat-broers willen pikken. Binnen het vlak van mod en northern soul kan je weinig met de groep beginnen. Zelfs hun 'Land Of 1000 Dances' is té statig voor de dansvloer.

Positieve uitschieter is 'Living Above Your Head', een single uit eind 1966. Okay, het blijft ietwat houterige georkestreerde pop, maar het ritme is hoog genoeg. Zonder dat hun 'sound' verloren gaat, al denk ik dat weinig hardcore-Walker Brothers-fans het nummer zullen memoreren. Maar omdat iedereen de misthoorn van Scott tot zich mag nemen, verdient de single een residentie in de koffer!

je mod ontspannen...

Goed beschouwd was Nederbeat een vergaarbak van uiteenlopende stijlen. Alles wat luid (in de oren van de oude garde) was, werd automatisch ingedeeld onder Nederbeat. The Sandy Coast verdiende hetzelfde lot, alleen heb ik daar nog steeds moeite mee. Vooral op het compositorische vlak steeg de band met kop en schouders boven de anderen uit. Zij konden ook niet helpen dat hun wieg in Voorburg had gestaan!

De opvolger van 'Please Go' van The Golden Earrings heette 'Lonely Everyday', maar dat is zeker niet de enige taalflater uit de Nederbeat. Wim Bieler van Q'65 leek zijn teksten in het Haags uit te schrijven en dan de boel te vertalen. Hans Vermeulen daarentegen schrijft teksten waar niets op valt aan te merken (of toch?) en een vocabulair had om u tegen te zeggen.

Ik heb ooit van een Haagse mod begrepen dat Robbie Van Leeuwen een belangrijke invloed was op de mods alhier (die generaliserend 'soulkikkers' werden genoemd) en natuurlijk was de muziek van The Motions ondermeer door soul en mod ingegeven. Maar als je het mij vraagt, was Sandy Coast de ultieme mod-band. Ik durf een vergelijking met The Small Faces wel aan.

En er zijn parallellen tussen beide. Ze begonnen beide met veelal covers van Amerikaanse hits, schreven vervolgens zelf, gingen in 1967/68 mee in de psychedelica. Waar The Small Faces in 1969 ophield en de leden verder gingen met stevige rock (The Faces, Humble Pie), daar onderging Sandy Coast (inmiddels zonder The) eenzelfde facelift.

Maar was er toch nog iets aan te merken? Iets grappigs: Op de b-kant van 'Capital Punishment' staat 'My Friend Abdullah'. Hans noemt daarin een plaats waar Abdullah door de kashbah loopt. Maar het is net als de klok van Arnemuiden...

Singlehoesjes.nl had geen andere staan dan deze. Best jammer, want ik vind het hun minste single. Het liefste zou ik hierbij 'I'm Working My Way Back To You Babe' in de koffer willen stoppen, de b-kant van 'Milk And Tranquiliser' uit 1967. The Four Seasons hadden er een grote hit mee gehad, The Spinners deed dat in 1980 dunnetjes over. En vraag ik extra applaus voor het koperkwintet onder leiding van Henk Bosveld. Bravo!

nu komt de kat uit de mouw!

Vanwege mijn lange haar en mijn langdurig huwelijk met een lokaal jongerencentrum (in de ogen van Steenwijkers een gothic-hol) wordt vaak gedacht dat ik een liefhebber van heavy metal ben. Niets is minder waar! Met soul zal ik ook niet snel geassocieerd worden, hoewel ik ontzettend graag een metershoge 'afro' had willen hebben. Als ik dan vertel dat ik jaren zestig verzamel, wordt ook meteen weer gedacht aan 'heavy' en 'underground'. Maar The Cats? Ja, lieve mensen, ik moet opbiechten dat ik een groot fan van The Cats ben.

Het is niet wekelijks, maar meestal één gure of druilerige zondagmiddag als ik het bakje van The Cats naast de platenspeler zet. Ik begin dan bij 'Jukebox' uit 1965, van de latere Omega-reissue, gevolgd door 'What A Crazy Life' en in een ruk door tot en met 'Come Sunday'. Van de singles na 1974 heb ik alleen 'La Dilligence' en daar heb ik weinig mee. Een keurige 'End Of The Show' ben ik nog niet tegengekomen.

Hoewel The Cats Tribute Band ieder jaar de zaal van Hiddingerberg aandoet, laat ik het aan me voorbij gaan. Dat de originele Cats niet meer bijeenkomen, is iets waarmee we ons verzoend hebben. Het feit dat alleen Arnold Mühren nog credits ontvangt voor de hits, heeft kwaad bloed gezet bij andere Katten.

Als je sessiemuzikanten mag geloven, is dat zeker een omstreden feit. Ik sprak eens met een anoniem gebleven zanger-gitarist die 'claimt' dat hij 'Let's Dance' heeft geschreven en voor een pakje sigaretten afstand van zijn compositie heeft gedaan. Die 'sidemen' waren zeker nodig, omdat, naar verluid, alleen Arnold en Piet Veerman in de studio waren. Bij live-optredens zou expres de orkestband op oorlogssterkte worden afgedraaid om de matige kwaliteiten van de overige leden te camoufleren.

Als één nummer zeker niet uit de koker van P. Veerman komt, is het 'Don't Waste Your Time' wel. Het is niet de geijkte palingpop, maar eerder een ballade van een progressieve hardrockband. De b-kant 'It's Over Now' zou geschreven zijn door drummer Theo Klouwer. Ik geloof er geen barst van! Wellicht wel één van de állermooiste opnames van de Volendammers. Een erg sfeervol nummer.

Je raakt snel gewend aan succes. Vanaf 1965 was bij Motown een plaat 'een flop' als die niet in de top 10 had gestaan, terwijl menigeen een moord zou doen voor een top 20-notering. Dit gold ook voor The Cats. Vanaf de zomer van 1968 was iedere single in de top 5 gekomen, waarvan vier op 1. 'Don't Waste Your Time' kwam niet verder dan 11. Daaropvolgende singles met het meer herkenbare geluid hadden allen de top tien gehaald, totdat in 1976 het klad erin kwam.

Ik ga altijd voor 'underdogs' en in dit geval kost het de minste moeite, want 'Don't Waste Your Time' is een prachtig nummer, waarmee The Cats bewezen dat ze meer dan alleen gladde countrypop konden maken. Helaas dwong het publiek hen afstand te nemen van dergelijke escapades. Jammer, maar helaas!

een flitspaalgevoelige klap in het gezicht

Ik durf ervoor mijn handen in het vuur te steken om te stellen dat Rob Hoeke de eerste Nederlander was die niet alleen de term 'soul' bezigde, maar ook begreep waar het over ging. Rob zat erg dicht bij de haard van de zwarte muziek tijdens zijn opvallende carriére. Ontdekt op het Loosdrechtse jazzfestival als boogie woogie-pianist bracht hij in 1968 bijna gelijktijdig twee elpees uit: 'Robby's Saloon' met boogie woogie-stukken en het miskende 'Celsius 232,8' met psychedelische soulbeat, waarvan 'Lying In The Grass' op single uit kwam. Een vergeten hoogtepunt uit de Nederpop!

Want met zijn Rhythm & Blues Group schipperde Hoeke ook nog tussen verschillende stijlen. Mede door hippe jongens als Wil De Meyer en John Schuursma pikte Hoeke ook het een en het ander mee van de Amerikaanse underground. En zo kom ik bij deze single, welke ik zelf in 1992 voor een kwartje kocht en sinds 2008 een residentie in het befaamde houten koffertje heeft. Zal ik die hier ook nog eens een plaatsje gunnen?

'Lying In The Grass', geschreven door Hoeke en De Meyer, klinkt niet alsof uit de polder komt, maar eerder uit San Francisco. De gitaar klinkt fel en psychedelisch, het ritme stampt en de harmonieën in het refrein, allemaal ongehoord in Nederland en wellicht helemaal in kringen van de soul. Helaas zijn nogal veel blanken overtuigd dat een toeter en een gilletje al soul is, dus goede soulstampers als deze zijn er maar weinig!

Als het nummer afgelopen is, blijkt pas hoe hard hij werkelijk is, door een geweldige echo op de drums. En het feit dat er maar weinig platen lekker klinken na 'Lying In The Grass'. Want ondanks de vaste plek in de koffer draai ik hem bij optredens enkel in 'the northern soul barstool session', een verzameling flitspaalgevoelige klappen in het gezicht.

Rob is al enkele jaren niet meer onder ons, maar zijn zoon Ruben zet de goede traditie voort. Geen verwaterde Westerse interpretaties, maar blues, soul en boogie waar het vandaan hoort te komen, namelijk de ziel!

een reden voor een gezellig hoesje!

Drie maanden geleden zag ik haar op singlehoesjes.nl en meteen 'in de wacht' gezet. Maar ja, zolang ik zoveel mogelijk plaatjes uit mijn eigen verzameling wil tentoonstellen en deze van Fontella Bass nog ernstig ontbreekt, heeft ze dus even moeten wachten. Dit is weer een schitterend voorbeeld van een plaat die genoten is! Ach gut, hoesje valt uit elkaar, plakken we hem even met sellotape. Het is zo goed bedoeld, maar wordt tegenwoordig zo weinig gewaardeerd...

Natuurlijk is een 'millionseller' die na 50 jaar nog nooit uit de hoes is geweest een unicum en mag daarom ook een onredelijke prijs opbrengen. Toch valt me op dat er vanwege die reden erg spastisch wordt gedaan als plaat of hoes een gebruikersspoortje vertoont. Okay, van plakband(resten) is misschien nog wat te zeggen, maar als sticker of stempel van de toenmalige radiohandelaar al als een mankement wordt beschouwd? Ik vind het zelf bijdragen aan de authenticiteit.

Soms doe je je voordeel daarmee. Ik heb Diskid in Zwolle al meerdere malen genoemd. Hank geeft ruiterlijk toe een ontzettende pietlut te zijn. 'Just Look What You've Done' van Brenda Holloway in de schaarse Nederlandse fotohoes kostte bij Hank vijftien euro. Via Popsike zag ik dat dezelfde single in een mindere vinylkwaliteit op Ebay 70 euro had opgebracht. Mijn Brenda is 'Ex/NM' qua vinyl. En de hoes? Tja, ik zou hem 'Mint' noemen, maar Hank zag 'ringwear' en een ezelsoor. 'Hence price', volgens hem.

Maar zeg nou zelf, ziet zo'n gebruikt hoesje er niet veel gezelliger uit? En over gezelligheid gesproken: Het cirkeltje vinyl is een rasechte kneiter die nodig eens op mijn pad moest komen!

ken uw klassiekers

Ja, jammer, niks aan te doen! Soul-xotica heeft de afgelopen weken niets aan voetbal gedaan, dus heeft het nu ook even lak aan het feit dat menig Oranje-fan even niet op een Spaanse dame zit te wachten. Het is ongeveer een jaar geleden dat het nummer mijn zomer kleurde en sinds zaterdag heb ik de single, dus sentiment of niet, wij gaan onverdroten door!

De zomer van 1972 was naar verluid erg warm. Geen wonder dat The Classics zo'n succes was. Zo ongedwongen als het plaatje zélf is, gedroeg het zich ook in de Top 40: Op zijn elven en twaalven van 40 naar 21 én weer terug in een stuk of elf weken. En ook bij mij roept het nummer al herinneringen op van plakkerige, (Spaans?) benauwde momenten uit de vorige zomer.

De tekst is buitengewoon komisch. Het zou het opstel van hun zesjarig neefje kunnen zijn. Knulligheid ten top! Wat rijmt er op 'day'? Juist! Holiday. 'I pack my bags today and then I'll fly away'. Man, dit is je reinste poëzie!

En dan de keuze voor het onderwerp: Limbo mist zijn Spaanse vakantieliefde, wil niet langer in de regen zijn en gaat terug naar haar. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Overigens moet ik opmerken dat het meisje op de hoes niet erg Spaans lijkt...

Ja, ik weet het, hij is té knullig voor woorden, maar desondanks staat hij wederom op de zomerse soundtrack van 2010!

de herdertjes lagen bij Drachten

Zesendertig graden. Dat gaf vanmiddag om vier uur een thermometer in De Knipe aan. Al fietsende merkte je nauwelijks iets van de hitte. Buiten de bebouwde kom was zelfs een verfrissend zuchtje wind. Ik heb deze middag benut met een fietstochtje naar Heerenveen (die herders bij Drachten hoorden engeltjes zingen...). Via internet had ik begrepen dat afgelopen week een nieuwe kringloop was geopend, maar zocht ook een oude bekende op!

De heenweg ga ik de kortste route, dus over Wolvega en dan nagenoeg parallel aan de snelweg. Maar eerst in Wolvega. Daar fiets ik praktisch dóór de boedelhal, dus kan ik wel even langsgaan, hoewel de laatste keer 'prut' was. Nu is het niet heel veel meer 'soeps', hoewel 'Maggie' er wel in mocht.

De nieuwe kringloophal in Heerenveen heet De Poort en is pal naast het ijsstadion Thialf. Qua singles zijn ze bizar geprijsd. Doorsnee jaren tachtig blieft al snel twee euro. Ook voor vier euro nog een discman gekocht.

Dan de oude bekende: De Lege Knip. Op mijn boerenfluitjes fiets ik naar De Dubbele Regel (zo heet de straat!), hoewel de afgelopen zestien jaar een woonwijk voor het buurtje is geplant. Zelfs het uithangbord is nog aanwezig, maar de winkel?

Die blijkt al ruim tien jaar op de Weegbree te zitten. Héél veel elpees in bananendozen, maar een bescheiden mandje singles bij de kassa. ,,Het fotohoesje moet er tussen zitten". De verkoper kijkt me wantrouwend aan. Alsof ik wilde besparen door het hoesje van Ferrari daar te laten liggen. Maar opeens herinnert hij zich dat het hoesje nog boven ligt. Kostda? Eén euro met fotohoes in nieuwstaat. Lijkt me niet verkeerd!

Hieronder op alfabetische volgorde de vangst. Ik heb ze nog niet beluisterd!

* Toni Basil- Mickey
* Classics- My Lady Of Spain
* Will Ferdy- De Stervende
* Ferrari- A Sunny Day
* A Flock Of Seagulls- I Ran
* Gilla & Bobby- Gentlemen Callers Not Allowed
* Rients Gratama- Ik Moat Er Hinne
* Marcia Griffiths- Electric Boogie
* Heart- Crazy On You
* Kermisklanten- Kleine Liefdesmelodie
* Chuck Mangione- Feel So Good
* Poppys- Des Chansons Pop
* Prince- Alphabet St.
* Redbone- Maggie
* Ronnie- Rickety Rock
* Willy Schobben- Benfica
* Helen Shapiro- Walkin' Back To Happiness
* Red Steagall- I Gave Up Good Mornin' Darling

wie schrijft die blijft!

...maar Gerard Reve is ook niet gebleven. Buurjongen Lammert (later bassist van Horrible Dying) klaagde ooit over juffrouw De Boer (familie van Diana? Simone?), die op vrijdagochtend inviel voor onze hoofdonderwijzer meester De Boer (evenmin familie). Lammert zat een klas boven mij en vertelde dat ze altijd opstellen moesten schrijven. Ik bleef dromen totdat ik bij meester De Boer in de klas kwam. Toen had juffrouw De Boer net afscheid genomen...

Mijn debuutroman 'Het Mysterie Van De Blauwe DS' verscheen in 1986. Een spannend verhaal met de meest exotische autotypes dat vooral veel enthousiasme oogste bij een oudtante. Ze zou me in het vervolg 'de auteur' noemen. Was het mysterie nog in hanepoten in een schoolschrift gekalkt, daar mocht ik kort daarop gebruik maken van de stokoude Alpina-schrijfmachine van mijn vader. Op het moment dat een typlint een probleem werd, deed de Scheidegger van mijn broer zijn intrede.

Ik mag dan duizendmaal een vertraagde motoriek hebben, ondanks het eenvingertypen ben ik vlug als water. Waarover ik schrijf? Aanvankelijk over auto's, maar vanaf 1990 verplaatst de interesse zich naar pophistorie. Toen ik jaren geleden die vellen weer eens tegenkwam, verbaasde ik me over bepaalde feiten die ik alweer vergeten was!

Het was meneer Hania die me aanspoorde een recensie bij het Sneeker Nieuwsblad in te leveren. Het was januari 1992 toen ik me op de redactie meldde met een stuk over 'Nevermind' van Nirvana. Het leverde niet alleen een aanstelling als poprecensent op, maar draaide in 1996 ook een half jaar mee op de redactie. Hier ontwikkelde ik een informele schrijfstijl, maar nog steeds wel gebonden aan de ijzeren wetten van de journalistiek.

In 1998 vertrok ik naar Engeland en mijn journalistieke ambities uitten zich enkel op het hobbyvlak. In 2002 schreef ik enkele columns voor het Fries-Groningse daklozenmagazine De Riepe. Ervaringen uit de eerste maanden Engeland legde ik met de nodige zelfspot vast, maar het bleek 'té hard' in de ogen van de redactie die zich het recht had toegeëigend om mijn columns 'softer' te maken. Daar ben ik dus snel mee gestopt!

En zo kwam ik bij rockandroll.nl, later digginfordirt.com, waar ik met Engelstalige recensies de site 'kleurde' (volgens de oprichter). Desondanks werd de site ettelijke malen plat gelegd door hackers. Het overleed toen ik al lang en breed weg was. In augustus 2008 kreeg ik een mobieltje met internet. Het blog SoulteXt was alras een feit, maar... Ik ging dermate vaak over de datalimiet heen, dat ik de helft van de maand geen internet had. En dat is funest voor een blog!

En zo leerde ik de fora kennen. Aanvankelijk Tracktracers (R.I.P.), daarna Avro's Steenen Tijdperk Forum en Golden Beat Years qua muziek en een dozijn anderen op andere gebieden. En dus vanaf half maart dit blog. Ik moet zeggen dat ik er best een beetje van opkijk dat ik eindelijk de discipline heb gevonden om dagelijks te schrijven!

hoe zou het met Diana zijn?

Zomerhits zijn per definitie geen hoogvliegers. Sterker nog: Het getuigt van lef als je dertien jaar na dato 'Sex On The Beach' mee fluit. Maar ook de jaren zeventig en tachtig kenden oorwurmen die héél toevallig in juli en augustus hun hoogtepunt bereikten. En sommigen wil je zo graag vergeten, dat je op het rag geen foto kan vinden van het hoesje. 'Move A Little Closer' van Springwater was in 1980 een Duits zomerhitje, maar is voor mij onlosmakelijk verbonden met de zomer van 1991.

Producer Phil Cordell had in 1971 een top 5-hit met 'I Will Return'. Ik wilde het hier niet over het WK hebben, maar in 1990 werd het deuntje gebruikt voor 'Oranje Bovenaan'. Dat ging toen niet door! Met de revival van de surfmuziek in 1979 dook hij de naam weer op en produceerde 'Move A Little Closer'. Alle gimmicks van The Beach Boys zitten erin. Het verdient geen originaliteitsprijs, maar dat mag de pret niet drukken.

Zomer 1991. Ik ben met de hakken over de sloot geslaagd voor de LEAO en ga verder via het KMBO in de administratieve richting. De eerste dagen zijn vooral kennismaking. Ik kan het meteen al vinden met Epke Knoop. Hij is blind, heerlijk cynisch en muziekliefhebber. De spelletjes zijn goedbedoeld, maar nogal kinderachtig voor zestienjarigen en ouder. Bij één spel draaien we in een ronde om elkaar totdat de muziek stopt en moeten ons voorstellen aan degene die tegenover ons staat.

Ik open mijn ogen en knipper even. Die ogen! Die glimlach! Ik voel voor het eerst sinds Simone op de kleuterschool iets dat mijn hormonen blijken te zijn. Ze heet Diana De Boer. Komt uit Harlingen. Daar ben ik laatst nog geweest, maar het is niet 'cool' om te zeggen dat ik oude platen zocht. Hoewel? Ik was allesbehalve 'cool' toen ik zestien was.

Maar Diana bracht wat teweeg! Het kon me niet schelen dat ze twee jaar ouder was en al verkering had. Ik vierde op mijn manier mijn stille bewondering. Ondermeer met allesbehalve hippe platen uit een grijs verleden. Voor de familie had ik grote verhalen. Maar zij heeft nooit iets geweten. En zal het ook nooit weten. Ik zou bijna lid worden van schoolbank.nl, maar besloot dat Springwater draaien goedkoper was en waarschijnlijk meer voldoening zou geven...

voor de kat z'n...

Nou zeg! Houden we het wel even netjes? Afijn, toen ik vanmiddag 'Just Look What You've Done' van Brenda Holloway opzette, dacht ik nog van: Waarom niet Brenda? Later maar eens... Totdat ik vanavond las dat de legendarische Motown-producer en songschrijver Harvey Fuqua op 80-jarige leeftijd is overleden. Fuqua werkte met een lange lijst namen, waaronder ook Brenda Holloway. Van de Motown-stal heb ik echt een zwak voor haar.

In De Bilt keek ik altijd met een scheef oog naar Bilthoven. Waar wij wekelijks onze portie 'Introspection' en Robert Long binnen kregen, daar kwamen in Bilthoven de meest waanzinnige dingen binnen. Een James Brown-elpee uit 1967 met de handtekening van de eigenaar: Herman Brood. 'Agemo's Trip To Mother Earth' van Groep 1850. Rolling Stones-bootlegs (waarvan ik eentje heb). Allemaal prachtspul!

In maart 2000 was het onze beurt! Een partij soul-elpees uit eind jaren zestig, begin zeventig. Geen doorsnee troep en alles in uitstekende staat. Ik was bezig ze te prijzen toen een klant 'Sounds Like The Flirtations' zag. Mijn prijs was té hoog. Helemaal niet! Die dertig gulden was nog te zuinig. Hij dingt af tot een tientje. In een vlaag van verstandsverbijstering hap ik toe. Het doet tien jaar later nog steeds pijn...

Brenda is gelukkig bij me gebleven. Het is de schaarse Engelse persing, de originele stereo uit 1968 en bovenal puntgaaf. De Price Guide van Record Collector geeft £ 85 aan als Mintprijs. Dan vallen de actuele Ebay-resultaten een beetje tegen...

Wat heeft Brenda met viool? Heeft ze gestudeerd. Volgens de hoestekst kan ze de meest kritische kenner van klassieke muziek overtuigen. Dat horen we niet op de plaat. Dit is een overzicht van haar singles. Van de hit 'Every Little Bit Hurts' uit 1964 tot en met 'You've Made Me So Very Happy' uit 1967. Dat laatste nummer, waar Brenda zelf aan mee schreef, zou echt klassiek worden dankzij Blood Sweat & Tears.

Waar Brenda in 1964 als troef werd ingezet om de plotseling vertrokken Mary Wells te vervangen, daar stelde haar verkoopcijfers danig teleur. Aan het talent ontbrak het niet. Ik blijf een liefde koesteren voor 'underdogs'. Van Motown is Brenda mijn liefje!

het is nu of noise!

,,Wat als ik dit op dat aansluit, misschien maakt dat ook wel noise?". We fietsen door het Staphorster Bos van Nieuwleusen terug naar Steenwijk. We zijn dan naar het Noisefest geweest in De Hondenkoekjesfabriek. Kerwin is helemaal 'om'. Hij blijft de 38 kilometer fantaseren over alles wat noise kan maken. In juli 2007, bijna een jaar later, maakt hij zijn debuut als Chemoboi.

Het begon voor mij toen ik in maart 2005 het Antwerpse Dirk Freenoise zag op het Kraak3-festival in Hasselt. Een explosie van tien minuten. Ik kreeg bijna een electrieke gitaar tegen mijn kop. Het instrument bleef zoemend voor mijn voeten liggen. Ik gaf een trap en de frequentie veranderde. Een goedkeurende blik van de leden...

Dan leer ik middels Nora Keyes het noisetheater in Nieuwleusen kennen. Het is onbeschrijflijk wat ik voel bij een optreden. De totale anarchie, onvoorspelbare toeval, iets lelijks maken... Ik geniet met volle teugen! FCKN BSTRDS zijn mijn helden, Chemoboi en Dokter Bibber 'for president'!

Hoewel ik tuba heb gestudeerd en muziekdiploma A en B heb gehaald, voel ik niets ervoor om zelf geluid voort te brengen. Kerwin heeft zichzelf in de kijker gespeeld bij Marc van De Hondenkoekjesfabriek. Die vraagt hem te openen op Penisfest, achteraf gezien het laatste noise-feest. Terwijl Kerwin gemeen hoge piepjes gebruikt, smeer ik mezelf onder met mayonaise en curry.

Vorig jaar januari maakte ik mijn debuut als Cilf. Een héle zieke afkorting. Ik brul in tien minuten een eindversterker in het rood en rij tegen meubilair aan, gekleed in een jurk. Als Chemoboi wederom wordt gevraagd om op Trashfest te spelen, haalt hij mij over. Het wordt een nieuwe ervaring: Anders zoop ik me klem, maar nu ben ik nuchter.

We hitsen elkaar op bij het verkleden en stappen 'lak aan alles'-'dronken' het podium op. Natúúrlijk zakt de wikkelbroek na vijf minuten af! Het, bij de kringloop ingeslagen, muzikaal speelgoed gaat natuurlijk kapot. Ik scheld het publiek uit, roep schunnigheden en kronkel suggestief, rammend op 'peuter's eerste keyboard' en een arsenaal roltongen. Toch hadden we iets niet goed gedaan. Het publiek vond het leuk...

de barmhartige Crispian

Vorige maand overleed de grootste songschrijver aller tijden. Zijn wereldberoemde liedjes behaalden in elke uithoek van onze pannekoek de top tien en waren zondermeer stukken beter dan die van de 'Pilzenkopfen' uit Liverpool! En dan dat hemelse lijf van hem? De voddenboer kon tonnen aan damesondergoed bij hem verzamelen. Robin Peter Smith had zijn 'in memoriam' graag zo gezien. Toch liep het even anders...

Als The Hard Traveller treedt hij eind jaren vijftig voor het eerst op en vele namen volgen. Crispian St. Peters komt pas in gebruik als hij bij Decca tekent. Crispian schept dan al op over de 250 liedjes die hij zou hebben geschreven? Volgens zijn biograaf zijn er 200 van gebruikt, dus kon hij ook nog wel eens gelijk hebben. Een ander wapenfeit is dat hij als één van de eerste een 'thuisstudio' had en dat nodigt natuurlijk ook uit tot schrijven.

'You Were On My Mind' was een top vijf-hit in Nederland. Crispian was hier voor een tv-optreden en ging na afloop naar een club in Utrecht waar The Jets een thuiswedstrijd speelde. Die had 'The Pied Piper' al langere tijd op het repertoire. Crispian toog naar huis en kwam met zijn versie van het nummer. Het bereikte een tweede plaats.

Dan het schandaal en het ligt hem ditmaal niet aan de onvoorspelbare Crispian: Zijn hemelse cover van het Phil Ochs-nummer 'Changes' wordt niet de hit dat het verdiend te zijn. Zélf komt hij vaker niet dan wel opdagen bij optredens.

In 1970 is Decca hem beu, maar Crispian maakt nog wel een elpee. Daarna volgt gezinsuitbreiding, kortstondig huwelijk, in eigen beheer uitgebrachte cassettes met gospel en country en in 1995 de beroerte die hem in een rolstoel doet belanden. In 1999 treedt hij voor het laatst op, hoewel in de Algarven bijna-dagelijks een 'look-a-like' optreedt. Uiteraard zonder medeweten van de artiest.

Crispian had desondanks een zachte kant. Hij trad de laatste jaren alleen op ter ondersteuning van goede doelen voor kinderen. Zo financieerde hij de komst van een Zweedse arts om een jong meisje te genezen. Crispian werd 71 jaar en ik stop 'Changes' in de platenkoffer...

er is nog Hope!

Een paar jaar geleden leerde ik Last.fm kennen via een vriend. Toen ik op een middag alleen was in het jongerencentrum en de bar aan het boenen was, zette ik het radiostation van Marissa Nadler op. Nee, La Nadler is geen discjockey. Last.fm koppelt muziek aaneen met dezelfde 'tags'. Vanzelfsprekend begint zo'n stream met iets van de artiest in kwestie, vervolgens de artiesten die in de bio worden genoemd en dan onbekenden uit hetzelfde genre. Het derde of vierde nummer doet onmiddelijk mijn werkzaamheden staken. Ik val helemaal stil. Ik ken het niet, maar vindt het onbegrijpelijk mooi.

Het is 'Charlotte', een lied van Hope Sandoval & The Warm Inventions. Hope en haar voormalige duo Mazzy Star is inderdaad een grote invloed op Marissa. Ik ken Hope dan nog niet, maar wat ik dan lees (2008) geeft weinig hoop. Hope heeft dan buiten 'Bavarian Fruit Bread' uit 2001 niets meer solo gedaan. Wel leent ze incidenteel haar stem, ondermeer voor de track 'Wild Roses' op een Air France-album. Hope vindt het allemaal welletjes en gaat niet in op verzoeken om op te treden en een tweede plaat met The Inventions te maken. Zelfs ik heb alle hoop opgegeven en zoek niet langer op haar naam.

Totdat ik vanavond de 'cut-and-paste'-clip van 'Charlotte' zoek op Youtube. En zo maak ik kennis met 'Through The Devil Softly', een album dat eind september is verschenen. Dé langverwachte opvolger van 'Bavarian Fruit Bread'! En net op tijd... Ze is sinds vorige maand op tournee en speelt 10 augustus in Paradiso.

De eerste single 'Trouble' smaakt direct al naar meer. Hope's stem is een tikkeltje lijziger dan die van Marissa, maar verder hadden het zusjes kunnen zijn. Ondanks het leeftijdsverschil van zeventien jaar.

Hope Sandoval 'live' is ook zeer exclusief. Ze voelt zich beter thuis in een studio en schijnt niet te durven praten met haar publiek. Ik kan het voor lief nemen! 'Charlotte' is al jaren een buitencategorie voor mij. Mooier dan dit worden ze zelden gemaakt...

No-Goods, geld terug!

Ik had ook een single-hoesje kunnen uitzoeken, maar vond toen deze mooie prent. Drie jongens die in 1966 een beatgroepje hebben. Dat is voor de helft waar, want ze hebben een beatgroepje. Alleen leerden hun ouders waarschijnlijk fietsen in 1966. De beatgroep heet The No-Goods. En dat is niet waar! The No-Goods had The Stain-Goods moeten heten. Ik zocht eigenlijk het single-hoesje van The Grapefruit Zoo, maar ik kan ook net zo goed het hele verhaal vertellen...

Ik leer in 2002 Peter kennen in de hoedanigheid van DJ El Loco. Dankzij hem heb ik voor eenmaal in mijn leven de single van 4PK in mijn handen gehad. Even kijken en terug geven. Peter is verzamelaar van de echt obscure Nederbeat en geeft me de City Trash mee: Een Meppeler fanzine over beat en garagerock. In deze uitgave volop aandacht voor 'Lekkere Beat', de eerste EP van The No-Goods. Later herken ik Peter als één van de twee No-Goods. Op de foto hierboven staat hij in het midden.

Peter en Mark (links op de foto) zijn twee jonge platenverzamelaars met een passie voor Nederbeat. Hun EP wordt dankzij Oor-recensent Nanne Tepper bekend als de 'rommelhok-EP'. Mark zingt en speelt gitaar, Peter doet bas en drums. Bovendien hebben ze een ongehoord smerig geluid toegevoegd. Het klinkt écht als een verloren gewaand beat-singeltje uit de jaren zestig.

In 2003 komt de drummer erbij en verschijnt 'I Wanna Change' een uitstekende beatsingle, gevolgd door de 10"-LP 'Hits Uit Het Noorden' in 2004. Sindsdien doen ze spaarzame optredens en is het ook altijd maar weer de vraag óf ze wel komen en niet op het laatste moment afzeggen.

Peter gaat intussen verder met The Miracle Men dat een single in 1968-stijl maakt. En toen verscheen vorig jaar zomer opeens een single van The Grapefruit Zoo. Weer het markante hoofd van Peter erop. Ditmaal met een cover van Heatwave. Nee, geen 'Boogie Nights' of een andere kneiter van de Engelse funkgroep, maar 'Said Before It Couldn't Happen To Me' van de obscure Dordtse band Heatwave. Oorspronkelijk opgenomen in 1967, tekstschrijver Hank Meldrum heeft de lovende hoestekst voor The Grapefruit Zoo geschreven.

De Meppelenaren hebben het nummer iets in snelheid opgevoerd. Wat me bovenal blij maakt is dat er iets van 'het rommelhok'-geluid erin terugklinkt. Voor Peter moet de eerste man nog voet op de maan zetten. Ook deze plaat zetten we met plezier in de categorie 'Lekkere Beat'. De zelfgeschreven flip 'Missing Someone' wordt quasi-vals gezongen, heeft een onvergetelijke riff en dan dat primitieve psychedelische slot... Geweldig!

Toch vraag ik nog even extra aandacht voor 'The Days That Never Come'. Dit nummer staat op de rommelhok-EP en heeft simpele, maar zeer doeltreffende drums. Klinkt echter niet Drents of Nederlands, maar als een vergeten Amerikaanse garagerock-volkslied. Niet slecht voor twee knapen die rond de twintig zijn!

een bocht van 35 graden

Ik kan niet slapen zonder een laken over me heen. Maar mét synthetisch laken lukte evenmin. Dan er maar uit en plannen maken. Ik had eerder deze week het plan gehad om naar Zwolle te fietsen. Maar voor vandaag liggen aanvankelijk bezoeken aan de kringloopwinkels van Ruinerwold, Meppel en Rouveen in de planning. Eenmaal buiten realiseer ik me dat het fijner is over Giethoorn en Blauwe Hand naar Zwartsluis te fietsen. En zo start ik om half tien.

Ik heb het goed ingeschat. Ik heb 'tegenwind', dankzij de Beulaker Wiede merkbaar. Er drijft een herinnering boven van de vakantie van 2008. Al fietsende tussen Gent en Lokeren zie ik een thermometer 34 aangeven. Die moet in de war zijn, want het is aangenaam. Totdat ik voor een stoplicht moet wachten. Ik krijg een klap in mijn gezicht. Het ís inderdaad 34 graden.

Zwartsluis gaat pas om half twee open en het is nu kwart over elf. Dan maar verder naar Hasselt. De singles zijn keurig gesorteerd. Het merendeel is klassiek, er is een gedeelte geestelijk en een handjevol pop. Uit de laatste haal ik 'In Tirool' van Olga Lowina. Aan de zijkant staat iets wat onder geen van de drie categorieën valt: Albert Vogel leest 'De toespraak tot de hoofden van Lebak' van Multatuli...

Cd-singles zijn 50 cent per stuk en ik neem 'Round Round' van Sugababes, 'I Turn To You' van Melanie C, 'Warum' van Tic Tac Toe en 'The Power Of Goodbye' van Madonna mee.

De lucht is helder, geen spoor van komend noodweer en ik zit elf mooie kilometers van Zwolle. Ach, waarom niet? Even na twaalven fiets ik langs Diskid. Hank is al open. Bij hem zoek ik 'Please Call Me' van Tee Set uit vanwege mijn favoriet op de flip, een Engelse persing van 'King Midas In Reverse' van The Hollies en 'Changes' van Crispian St. Peters.

Dan de vernieuwde kringloopwinkel. Had voorheen nauwelijks iets interessants, nu was dit de vangst:
Fiddler's Dram- Daytrip To Bangor
Paul Mauriat- Es Wird Nacht Senorita
Toon Hermans- Tango Bleu
Solomon King- She Wears My Ring
The Picknicks- I'm Alone (slecht!)
Four Seasons- Silver Star
Jack Trombey's Brass- Eye Level
Peret- Voy Voy
Lobo- I'd Love You To Want Me.
Schade: € 6,50.

Minstrel spant de kroon: Vier singles voor € 32,--! Maar wel de reissue van Adjeef The Poet (zie 28 april), de EP van het Dordtse Heatwave, de laatste van Grapefruit Zoo en een niet-interessante schijf van Donna Hightower ('Just A Piece Of Bread' uit 1974).

Hebbes in Zwolle-noord biedt me zeven singles voor één vijftig: 'Mama Huil Niet Op Mijn Trouwdag' van de Vlaamse Elly De Wit, 'Stanna Kvar Här Hos Mej' van de Zweed Östen Warnerbring, de Italiaanse Songfestival-inzending van 1971 'L'Amore È Un Attimo' van Massimo Ranieri, 'Skûtsjesilen' van de Friese Sambrinco's, 'Melodie' in het Duits door Caterina Valente, 'Baby Now That I've Found You' van de Engelse Foundations en de Amerikaanse Newbeats met 'Bread And Butter'.

Rouveen was al dicht in verband met voetbal en Meppel heb ik dus maar gelaten voor wat het was. Een mooie vangst, al zeg ik het zelf!

will you play your famous song?

,,Bij ons gebeurt alles in de verkeerde volgorde", stelde Bias Boshell bij zijn terugblik op Trees. Bij mij gaat dat bijna ook zo met Marissa Nadler. Al bijna vijf jaar is ze mijn ultieme favoriete zangeres, hield het twee maanden vol niet over haar te schrijven en begin vervolgens met mijn meest recente ervaringen. Nu dan het ontbrekende eerste deel.

Dat is eind september 2005. Bij Minstrel haal ik behalve de 12"-EP 'Tyst Minut' van Dungen en het debuut van Spires That In The Sunset Rise de laatste Gonzo Circus, een Vlaams cult-underground-magazine met een gratis cd. Op deze cd, 'Mind The Gap', staat elke keer een bloemlezing van artiesten die ze behandelen in het tijdschrift of waarvan een interview in de peiling is. Ik heb middels die cd al 'Tekno Love Song' van Cocorosie in mijn hart gesloten. Een bus- en treinreis naar mijn ouders wordt benut om hem eens integraal op de discman te draaien.

Ik heb al een fraaie soundscape gehoord en ook de rest valt niet tegen. Totdat ik een intro hoor van akoestische gitaar. Nee! Niet nu! Geen afgezaagde singer-songwriter! Haastig zoek ik naar de skiptoets. Te laat! Een stem dringt mijn oren binnen. Bam! Daar zit ik! Ik kan mijn vingers niet meer bewegen. Het lijkt alsof ik bevroren ben. Een lieflijke hoge stem streelt mijn trommelvlies.

's Avonds heb ik een reünie in Het Bolwerk in Sneek en lopend terug naar Jutrijp spookt steeds dezelfde gedachte door mijn hoofd. Ik moet die stem weer horen. Thuis bij mijn ouders besluit ik, terwijl het meisje 'The Little Famous Song' zingt, dat als zij vinyl uitbrengt om kost wat kost haar elpee te kopen.

En ja hoor! Marissa Nadler zit net als Fursaxa bij Eclipse en dat betekent in de eerste plaats vinyl. Minstrel heeft haar debuut 'Ballads Of Living And Dying' nog liggen, maar Marissa neemt in het Gonzo-interview enige afstand ervan. Het spijt me nog steeds dat ik die plaat niet heb gekocht. Wel koop ik haar nieuwste, 'The Saga Of Mayflower May' en draai hem in enkele maanden helemaal grijs!

Een jaar gaat voorbij. Ik ontdek vrij laat dat ze in Gent optreedt en moet het missen. Begin 2007 raak ik verliefd op 'Fifty Five Falls' van haar debuut. Kort erop verschijnt het album 'Songs III- Bird On The Water' met het huiveringwekkend mooie 'Diamond Heart', dat mij in december zelfs een kortstondige depressie instuurt. De hoop op een vinyl-exemplaar is dan al opgegeven.

Ook flauw: Ze had in oktober 2007 een Europese tournee gepland, waarbij ze ook Utrecht zou aandoen. Via de Anciennes Belgique verneem ik dat ze haar tour heeft gecancelled. Achteraf bezien heeft ze tóch wél in Utrecht gespeeld. De recensent aldaar spreekt van een magische ervaring.

Dat mag ik op 23 maart 2008 zélf beleven in Haarlem. Tot ieders verrassing verkoopt ze 'Songs III' op vinyl, al laat ik mijn exemplaar in de trein liggen. Gelukkig bemachtig ik nog een nieuw exemplaar bij Minstrel. Die moet nu wel 35 euro kosten tegenover de 12 in Haarlem. Qua concerten staat deze in mijn top vijf!

Dan komt ze in 2009 met 'Little Hells'. Een plaat die anders moet zijn dan haar vorige. Dat valt reuze mee. Of het moet de drumcomputer in het Kate Bush-achtige 'Mary Come Alive' zijn. Verder is het vooral haar eigen herkenbare stijl.

Ze hekelt zelf de term 'folk'. Haar gitaarspel is afgekeken van John Fahey, ze beschouwt Neil Young als haar idool en 'covert' ook Leonard Cohen, Cat Stevens en Kris Kristofferson. En hoewel ze het zelf niks vindt, noem ik het 'darkdreamfolk'. Lekker puh!