Bijzonder 2022

Nee, over de aanhef ben ik het nog niet eens. Eerst maar de brief schrijven en dan zien welke aanhef bij me opkomt. Het is inmiddels vier uur in het nieuwe jaar als ik de afscheidsbrief richt aan het jaar 2022. Ik hoor menigeen zeggen dat 2022 een jaar is geweest vol strijd, maar dat heb ik anders ervaren. Natuurlijk is daar altijd de strijd maar die maakt dat je je beseft dat je nog in leven bent en dat ervaar ik niet als iets ongewenst. Ik voel in ieder geval een stuk positiever over het feit dat we een beetje 'vrijer' zijn geweest dan de afgelopen twee jaren. Ook heb ik in 2022 ondervonden dat het prima is om een paar dagen geen nieuws tot je te nemen en vervolgens met eigen ogen naar gecreëerde crises te kijken. En dan ook kunnen bepalen dat een crisis niet jouw crisis is en afstand nemen. Ik geloof dat ik weer in herhaling val bij voorgaande jaren maar zodra ik op de fiets zit, kan ik mezelf even helemaal loskoppelen van de werkelijkheid en opgaan in het moment. Vandaar dat ik ook erg gelukkig ben dat ik nu in Steenwijk werk want de fietstocht naar Steenwijk (en terug) is iedere dag een beetje vakantie!

Ik kan 2022 niet bekijken als een jaar vol strijd. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik strijdlustig ben en het doel voor ogen hou. Ik laat me niet gek maken door wat er in de kranten wordt geschreven of op het journaal wordt gezegd. Gewoon boerenverstand toepassen en je overwint iedere crisis of strijd. Ik heb in 2022 het verlies van mijn moeder maar heb desondanks prachtige herinneringen aan de twee keer dat ik nog bij haar ben geweest in Jutrijp. De laatste middag met haar is ook legendarisch. Daarover heb ik al eerder geschreven. Ik ben ontzettend gelukkig dat het in 2022 is gebeurd en niet twee jaar eerder. Ik had het niet kunnen verkroppen als mijn moeder eenzaam had moeten sterven en dat er maar een selectief aantal mensen op de begrafenis konden komen. Het 'afscheid nemen' heb ik blijkbaar al een hele tijd vrij onbewust gedaan. Het zijn nu alleen nog van die dingen van 'Dit moet ik even onthouden voor het volgende telefoongesprek met moeder' of 'Wordt het niet eens tijd dat ik moeder weer ga bellen?'. Ik ben maandag langs het voormalige ouderlijke huis gereden en dat ziet er niet meer uit als het ouderlijk huis. De eerste schok van het jaar is het overlijden van Michel. Ik heb hem weliswaar in vijfentwintig jaar niet gesproken maar we hebben een leuk contact op Facebook. Zijn leeftijd schokt me vooral. Hij zou een paar weken later vijftig zijn geworden. Tot slot is daar Paultje die wél vijftig was geworden maar binnen onafzienbare tijd weg was. Dat zijn de mindere kanten geweest van 2022.

Verder zal ik 2022 herinneren als een zonnig en warm jaar waarin ik veel op de fiets heb doorgebracht, hetzij vooral voor werk. Ik hoop dit in 2023 te kunnen voortzetten. Even ontkoppelen en een worden met de natuur terwijl ik kracht zet op de trappers. Als het weer het toelaat, wil ik morgen echter met een verticaal vijf letters beginnen om de spiertjes los te maken voor een energiek 2023. Je bent niet altijd even gemakkelijk geweest maar vaak wel, 2022. Ik ga je een 'bijzonder jaar' noemen, dat lijkt me de juiste omschrijving.

Eindstreep: december + 2022

Het op een na laatste bericht van dit jaar moet de Eindstreep worden. Of eigenlijk is dit het laatste bericht dat ik in 2022 schrijf. Doorgaans schrijf ik het allerlaatste bericht nadat ik 'uit de lucht' ben gegaan en het reeds een paar uren in het nieuwe jaar is. Hoewel? Misschien heb ik vanavond ook wel de tijd want mijn collega begint om tien uur en ik neem om middernacht van hem over. Ik vier al jaren de start van het nieuwe jaar om één uur als het in Engeland middernacht is. Het is de negende keer dat ik het doe. Ik ga niet vooruit lopen op de afscheidsbrief aan 2022 maar ik denk dat deze een melancholieke ondertoon gaat krijgen. Ondanks een teleurstelling kan ik toch nog steeds lichtpuntjes vinden in 2022 en koester ik het méér dan bijvoorbeeld 2021. Er komt dus geen haat en nijd of immens verdriet in het allerlaatste bericht. Ik ben net een uur bezig geweest om alles opnieuw uit te rekenen en een staatje te maken. Dan zie ik dat ik het overzicht van 2021 ook heb bewaard. Vergelijkingsmateriaal? Ik weet nu al de uitslag!

Is dat zo? Weet jij de uitslag? Ik open net het document en zie dat ik dit jaar vijftien singles minder heb gekocht. Enfin...  ik heb dus vergelijkingsmateriaal. Vorig jaar heb ik ook nog een top 21 samengesteld maar daar begin ik vandaag niet aan. Ik ga straks de bakken voorbereiden voor de uitzending van vannacht. Op het gebied van het verzamelen van singles kenmerkt 2022 zich door de hoeveelheid nieuwe releases. Ik heb per maand de singles van 2020, 2021 en 2022 apart geteld. Eigenlijk zou ik ook enkele oudere titels kunnen mee rekenen zoals de aanwinsten via Juno en het bonus-materiaal van Izipho Soul, maar ik heb strikt gekeken naar deze drie jaren. Dan kom ik op 73 singles uit. Deze kunnen worden opgeteld bij de Blauwe Bak-singles van het jaar en dan kom ik op 361 tegen 262 voor de algemene bakken. Ik tel 79 dubbele singles maar dit zijn vaak Engelse persingen en de nodige upgrades. In 2021 is de verhouding 326 tegen 285 en dan heb ik 105 dubbel.

Terug naar 2022. Ik heb het hele jaar door iedere maand Blauwe Bak-aanswinsten gekocht. De algemene bakken worden in februari, juli en november niet aangevuld. In het eerste kwartaal koop ik de meeste singles, te weten 242. In het tweede kwartaal zijn dat 186, in het derde 199 en in het laatste 78. Dat ik dan op een ander totaal uitkom, laat ik maar voor wat het is. De boekhouding laat ik liever over aan mijn zwager!

Dan blijft alleen de 'Eindstreep' van december over. Dat zijn er vier dubbele, eentje van dit jaar, eentje méér voor de Blauwe Bak en veertien voor de algemene bakken. Omdat dit repertoire nogal tegenvalt, kijk ik uitsluitend naar de soulplaten uit november die in december zijn gearriveerd. Ik kom dan tot de volgende Eindstreep.

1. United We Stand - Roscoe & Mabel

2. Your Baby Doesn't Love You Anymore - Ruby & The Romantics

3. I Don't Want Nobody - The Exotics

4. Let's Get Together - Natural Impulse

5. The Shelter Of Your Arms - Bobby Sheen

6. The Richest Girl - Little Helen

7. Been Found - Ashfordd & Simpson ft. Maya Angelou

8. You Been Grazin' - Lamar Thomas

9. Stop This Merry-Go-Round - John Edwards

10. Voyage Thru The Mind - The Dynamics

Stap op en fiets

De wet heeft bepaald dat wij, postbodes, ook gewoon op oudejaarsdag kunnen werken. Desondanks heb ik al in jaren niet meer op die dag gewerkt. Mijn collega's in Meppel in wisten het op een zeker moment: Als ik niet vrij kon krijgen, dan had ik zomaar een dag van tevoren last van spit. Dit jaar hoef ik niet te zoeken naar een excuus. Als ik de vraag heel zorgvuldig formuleer, knikt mijn leidinggevende al. 'Morgen vrij en maandag werken. Geen probleem!'. Ik heb dus officieel weekend. Ik heb nog hard nagedacht over eventuele ontbrekende fietstochten in 2022 maar kan concluderen dat het lijstje tot nu toe aardig compleet is. Er zouden wellicht enkele tochtjes vanuit het werk toegevoegd kunnen worden maar buiten de paar die ik ga noemen, is er niets extreems op dat gebied. Ik zou een hitlijst kunnen samenstellen maar ik hou het toch maar bij een opsomming van de meest memorabele fietstochten van 2022. De foto is van de meest ultieme fietsdag van het jaar.

Dank je wel Soul-xotica. Ik zit qua datum te hikken tussen twee weekeinden maar het is dus het eerste weekend van het nieuwe jaar geweest. De zondag op de koude wandeling met W. waarover ik in het vorige bericht heb geschreven. De zaterdag beschrijf ik als een 'wappie-bijeenkomst' in dat bericht. Een jaar geleden zitten we nog midden in de maatregelen. Zo is er bijvoorbeeld een vuurwerkverbod maar ook de verplichte sluiting van niet-essentiële winkels. Dan lees ik op Facebook over een winkel in Oldeberkoop welke iedere zaterdag open wil zijn en 'beschermd' moet worden tegen sluiting. Omdat Oldeberkoop redelijk in de buurt ligt in vergelijking met veel andere acties besluit ik die zaterdag op de fiets te stappen. De fietstocht zélf is een herhaling van de eerste vakantiedag met de elektrische fiets. Een beetje verraderlijk want ik heb de heenweg wind in de rug. Het is winters koud maar nog niet zo waterkoud als dat het later op de dag zal worden. De terugweg is bar en boos als het vanaf Noordwolde ook nog eens gaat regenen en ik pal tegenwind heb. Dat is de eerste fietstocht van het jaar. Functioneel maar de heenweg is best wel genieten. Ik denk dat het iets later in de maand is als ik na een woensdag wat post overhoud en besluit die de volgende middag te bezorgen. 'Even naar Steenwijk fietsen' wordt een flinke bocht om over Frederiksoord en Eesveen maar het is de moeite waard. De eerstvolgende datum die me helder voor de geest staat is maandag 14 maart. Ik heb coils nodig die uit Meppel moeten komen en fiets dus naar deze plaats. Ik breng een bezoekje aan mijn collega's in Meppel en nadat ik de coils heb gehaald, maak ik een hele lange fietstocht welke me tot Ruinen zal brengen. Het is op dat moment nog even fris maar dat zal snel veranderen. Een week later maak ik de fietstocht naar Assen om singles te scoren. Terug ga ik nog een mooi rondje om en deze week zal de zomer zich extra vroeg aankondigen. Dat komt de fietsavonturen zeker ten goede!

Op vrijdag 25 maart fiets ik 's middags vanaf Steenwijk naar Meppel voor méér singles. Het is dan inmiddels echt zomer geworden. Ik vier het in die week met The Bar-Kays als Week Spot. Op zondag 17 april doe ik een verwoede poging om te fietsen maar het wil niet. Of het té warm is? Geen idee, maar na de schaapskooi in Ansen zet ik koers naar huis. De donderdag erna hoef ik in principe alleen maar wat boodschapjes te halen. Ik besluit het even in Dwingeloo te halen en breidt dan langzamerhand de fietstocht uit. Ik zal uiteindelijk over Zuidwolde en Ruinen gaan. Het dreigt een paar maal te gaan regenen maar het blijft droog. Mijn herinnering zegt dat ik die middag alleen een trainingsjack aan heb over een t-shirt. Een week later vier ik mijn verjaardag en ik ga mezelf trakteren! Na koffie met gebak bij de buren (het restaurant) belt moeder me op als ik thuis ben en daarna maak ik me op voor de fietstocht naar Hoogeveen. Dat gaat mooier dan dat ik van tevoren had kunnen plannen. In Hoogeveen koop ik een zwik singles en wil daarna 'iets anders' gaan fietsen maar rij mezelf helemaal klem binnen de stadsgrenzen van Hoogeveen. Uiteindelijk ga ik over Ruinen terug waar ik een maaltijdje geniet. Bijna een maand later is Hemelvaart en ik heb in Havelte de elektrische fiets voor een paar dagen gehuurd. Voor het eerst in jaren ga ik weer eens Hemelvaart vieren in Jutrijp. Ofwel: Op woensdagmiddag naar Jutrijp en op donderdagmiddag weer terug. Het is weinig memorabel en dat komt vooral door het vieze weer. Op vrijdag 27 mei maak ik nog een elektrisch rondje over Wolvega en kijk even bij de eerdergenoemde winkel in Oldeberkoop. Voor de herinnering aan de zaterdag in januari had ik dat laatste beter kunnen overslaan.

In juni en juli heb ik geen fietstochten genoteerd. Zoals ik in de inleiding heb geschreven, maak ik bij mooi weer dikwijls een ommetje vanuit het werk maar het zijn vaak dezelfde stukken die desondanks nimmer gaan vervelen. Op vrijdag 5 augustus is dan weer de eerste fietstocht van betekenis. Ik ben naar Steenwijk gekomen om te bezorgen maar de post valt erg tegen qua aantallen. Omdat ik eindig in Tuk wil ik in eerste instantie alleen maar over de Woldberg naar de Eese. Vanuit daar wordt de fietstocht alsmaar opgerekt. Via Wilhelminaoord, Vledderveen en Doldersum naar Diever. Het is allemaal te overzien maar wel een mooie fietstocht. Een week later dreigt het helemaal uit de klauwen te lopen. Ik weet niet meer precies wat er aan de hand is, maar er is werkvolk in de straat waaraan ik me nogal erger. Als ik die middag klaar ben met werken heb ik dan ook helemaal geen haast om naar huis te gaan. Ik zet de oordoppen op en ga fietsen. Dat gaat eerst richting Steggerda, daarna naar Noordwolde. Ik fiets het stuk richting Oldeberkoop dat ik ook tijdens de vorige vakantie heb gedaan. Dan steek ik de weg over en ga een vrij onbekende wereld binnen. Bij Zorgvlied kom ik weer de bewoonde wereld binnen. Ik heb een ontzettende dorst en heb even het plan om onderweg te eten. Dat laatste stel ik uit tot Uffelte maar ik drink een paar ijskoude glazen frisdrank op een terrasje. In Diever doe ik boodschappen en fiets dan naar huis. De volgende dag fiets ik vanuit het werk over Kallenkote en eet boerenjongensijs. Ik roep een keer 'proost' voordat ik de tweede hap neem.

Zo komt langzamerhand de vakantie in zicht. Eerst wil ik eigenlijk wel een paar nachten weg en loop ik te dubben tussen de elektrische of toch een gewone fiets. Ik kies voor de laatste en daar heb ik zeker geen spijt van gehad. Het spijt me eerder als ik de fiets een week later moet inleveren. Het fietsnummer (25) zit nog in mijn hoofd en zal ik bij de volgende reservering vermelden. Op donderdag 1 september wil een beetje 'infietsen' en begin met een boodschapje in Dwingeloo. Daarna komt Beilen al gauw en beeld en kan ik ook net zo goed nog even over Westerbork fietsen. Daarna ga ik in een rechte lijn het zuiden in tot bij Hoogeveen. Via de bossen en Ruinen kom ik weer thuis. De volgende dag wil ik de eerste 'klapper' maken. Earnewâld. Of... Eernewoude zoals het tot een paar jaar geleden heette. Ik had me een hele andere voorstelling gemaakt bij het dorp en denk eerst aan Earnewâld en terug met een paar uurtjes in het dorp. In het dorp is echter niets te beleven en dus fiets ik verder tot Wartena, vlak onder Leeuwarden. Daarna via Grou, Akkrum, Âldeboarn en Gersloot terug naar de lijn met Heerenveen en Drachten. In Nieuwehorne eet ik goed en zal daar veel plezier van hebben. Om een uur of negen ben ik in Steenwijk en drie kwartier later in Uffelte. Het is een klapper geweest maar tegelijk ook de meest ultieme fietstocht van het jaar. Vandaar dat een foto hiervan mag prijken boven dit bericht. Op zondag wil ik het 'rustig aan' doen maar doe dat niet. Ik zal weer in Nijverdal en Hellendoorn komen, maar nu zonder elektrische trapkracht. Het gekke is dat ik niet weet hoe laat het is en ik pas in Dalfsen zal zien dat het vier uren vroeger is dan wat mijn gevoel zegt. Op maandag fiets ik tevergeefs naar Emmen en terug ervaar ik vanaf Gees een zekere druk in het achterwerk zonder dat er een plek open is waar ik gebruik kan maken van het sanitair. Met deze handicap moet ik zien thuis te komen. Het haalt het fietsplezier wel naar beneden. De woensdag moet de ultieme klapper worden. Ik wil dan naar Gaasterland fietsen. Op dinsdagavond krijg ik dan het telefoontje van mijn zus. Ik kan beter zo spoedig mogelijk langs gaan bij moeder. De tocht naar Gaasterland gaat voor 2023 in de boeken. Ik kan desnoods een paar nachten logeren bij mijn zus.

Daar eindigt het overzicht van de fietstochten. Opnieuw weer een paar ommetjes vanuit het werk maar niets opzienbarends. De legendarische fietsmomenten uit de eerste negen maanden maken echter alles goed!

Sta op en wandel!

Evenals vorig jaar lijkt het fietsen weer te hebben gewonnen van het wandelen. Of toch niet? Ik merk dat ik het niet altijd even vermeldenswaardig vind om wandeltochten te memoreren op Soul-xotica waardoor het eind december ontzettend lastig is om de datums voor de geest te halen. 'As we speak' schiet er weer eentje te binnen welke op zichzelf best memorabel is en welke ik ga gebruiken voor dit stuk. Dan kom ik nu op elf wandeltochten. Het zijn er wel meer want boodschapjes doen in Havelte doe ik soms net zo lief met de benenwagen als dat ik de fiets uit de schuur moet halen. Ik ga niet zoals jaren geleden een hitparade samenstellen maar ga gewoon langs de verschillende wandelmomenten van het, bijna, voorbije jaar. Met de fietstochten zit ik inmiddels op zestien en wellicht dat daar nog een paar bij komen. Ik trek nu de wandelschoenen aan en marcheer door het jaar 2022.

Januari-februari-maart
Allicht dat ik in januari wel heb gelopen. Het moment met W. in Steenwijk schiet me opeens te binnen, de dag na de wappie-bijeenkomst die nog in de fiets-variant langs gaat komen. Nu we er toch zijn? We spreken af bij het station en we hebben eerder afgesproken om naar de Woldberg te gaan. Daar heb ik niet de moed voor en stel voor het pad achter de Woldmeenthe langs te gaan en via mooie paden weer terug naar het centrum. Ik zou de thermoskan met koffie hebben meegenomen maar deze heeft me een dag eerder al danig teleurgesteld als de koffie in Oldeberkoop slechts lauw is. In plaats daarvan halen we koffie bij het tankstation en stroopwafels. Deze nuttigen we op het bankje bij het bruggetje naar de Herenslagen. De eerstvolgende wandeltocht die ik heb genoteerd is uit een periode dat ik regelmatig even naar buiten ga voor een blokje. Dan heb ik het over de maand februari als zowel storm Corrie als storm Dudley flink huishouden in ons land. Op zondag 6 februari heb ik een paar foto's gemaakt. Een week later is de eerste storm tot bedaren gebracht. Ik kom er bijna dagelijks langs fietsen en al jaren lang. Toch is het me nog nooit eerder opgevallen dat tussen Darp en Havelterberg in de bossen een wachttoren staat. Die wil ik van dichtbij bekijken! Het wordt een koude wandeling en op de terugweg voel ik zelfs dat het een beetje teveel van het goede is geweest. Slechts enkele dagen later is dan de tweede storm in Nederland en nu loop ik een behoorlijk stuk om over de Weg Achter De Es en de Winkelsteeg. Hoewel het een ramp is om in deze storm te fietsen, geniet ik intens van het wandelen. Op zondag 27 februari zijn de beide stormen weer het land uit en is het een stukje kouder. Het is echter een prachtige zonnige middag en ik loop het bos in. Ik ontdek deze middag het Brandeveen. 'Ik ga hier nog vaak terug komen de komende maanden', zeg ik hardop. Dat zal nog één keer worden en wel een moment om nooit te vergeten.

April-mei-juni
Na de stormen is het opeens zomer in maart. Dinsdag 12 april is het ook nog hemels mooi weer. Ik heb de speellijst voor 'Tuesday Night Music Club' klaar en ga een wandeling maken. Ditmaal met een extra opdracht want mijn profielfoto op Facebook kan een update gebruiken. De foto schiet ik onderweg naar het bos. Ik ga over de Weg Achter De Es en pak een stukje Holtinge dat ik nog niet ken. Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde punt uit. Een kleine maand later is het opnieuw weer hartje zomer. Op 8 mei heb ik met W. afgesproken in Steenwijk. We zijn opnieuw weer ambitieus met de Woldberg in het vizier maar achter het huis hangen van haar moeder is ook een zeer welkome optie. Toch nog even in de spieren? We lopen langs de waterzuivering en langs de Ruxveense Vijver naar Zuidveen. Daar trakteer ik haar op een ijsje vanwege mijn verjaardag van een week eerder. Dan lopen we via Steenwijk-West (haar 'roots') en het park weer terug naar het huis van haar moeder. Een week later zie ik haar opnieuw maar dat is niet afgesproken. Ik ben aan het bezorgen en heb zojuist pauze gehouden in het park. Zij is onderweg naar de computerdokter om haar laptop op te halen. Er wordt nog wel gesproken over een mogelijke wandeling in het weekend maar ik wimpel dat af. En dan het wandeltochtje dat ik me tijdens de inleiding heb bedacht. Zoals ik reeds heb geschreven, mag ik graag naar Havelte lopen. Op 16 juni ga ik mijn nieuwe draaitafel uit Zwolle halen maar moet eerst een nieuw vervoersbewijs halen voor de bus. Omdat het aangenaam weer is, ga ik dus lopende naar Havelte. Misschien had ik in dit kader ook nog de wandeling voor de elektrische fiets in mei kunnen rekenen maar dan blijf ik bezig. In de zomer zullen het vooral van deze wandelingetjes zijn geweest want de eerstvolgende in mijn lijst is pas in september als ik mijn vakantie vier.

September-oktober-november
Ik heb moeder tweemaal bezocht. De tweede middag is legendarisch en heb ik gisteren beschreven. De eerste keer is emotioneel, vooral tegen het einde van het bezoek. Tot overmaat van ramp mis ik een bus (er wordt die week al gestaakt in het openbaar vervoer) en als ik in de trein stap in Heerenveen is het donker. Ik ben duidelijk geëmotioneerd en zie het opeens niet zitten om nog vanuit Steenwijk naar huis te fietsen. Ook de donderdag ben ik nog uit het lood geslagen, maar... het is een huurfiets en iedere dag extra op het station kost me een paar euro aan huur. Op vrijdag zou het buspersoneel in de regio staken maar ik heb al een plan gemaakt. Ik wil wel lopende naar Steenwijk! Het weer werkt niet altijd even goed mee want ik heb een paar buien onderweg. Verder is het best wel bijzonder om eens te lopen wat ik normaal gesproken fiets naar Steenwijk. Het kan zomaar nóg eens! Dat is overigens vrijdag 9 september. In het eerste weekend van oktober wordt duidelijk dat het nu niet lang meer gaat duren met moeder. De sondevoeding wordt stop gezet en de eerste morfine wordt toegepast. Woensdag 5 oktober ben ik al in alle staten. Ik moet bezorgen in Steenwijk maar kijk ieder kwartier op mijn telefoon om te zien dat ik niet een gesprek heb gemist. Als mijn zus me op donderdagmorgen 6 oktober wil bereiken, ben ik echter niet wakker te krijgen. Dat lukt mijn broer wél rond het middaguur. Ik verwacht een emotionele uitbarsting deze middag en wil daarvoor een mooie plek vinden. Ik denk meteen aan het Brandeveen. Ik ga eerst met de fiets een stukje op weg. Aangekomen bij het Brandeveen moet het gaan gebeuren, maar... het komt niet. De vogels zijn erg afwezig op dit moment. Iets waarop ik had gehoopt. Moeder zong immers ook altijd tijdens haar werk. Op zondag 23 oktober is 'everything done and dusted'. De begrafenis is achter de rug en het huis in Jutrijp is leeg, iets dat me méér heeft aangegrepen dan de uitvaart. Wellicht omdat ik al jaren 'bezig' ben geweest met een komend afscheid? Hoewel de zon verstoppertje speelt, is het erg mild weer voor de tijd van het jaar. Een fraaie middag voor een wandeling. Op 13 november is het een stuk frisser als ik op zondagmiddag door het Uffelter Binnenveld loop. Ook zo'n omgeving op steenworp afstand waar ik véél vaker moest komen. Wellicht een voornemen voor 2023?

Een leven met moeder

'Je bent vast niet naar de feesttent geweest?'. Dat is één van de eerste grapjes van het nieuwe jaar als ik met moeder bel. Nee. Ze is ongemerkt het nieuwe jaar in gegaan als ik me goed herinner. Ze is moe en gaat slapen en wordt pas wakker als het nieuwe jaar is aangebroken. We hebben een jaar geleden natuurlijk het vuurwerkverbod en kinderen uit Jutrijp zijn van huis uit nóóit ondeugend en houden zich dus aan de regels. Voordat ik wil terugkijken op fiets- en wandeltochten van 2022 en de 'Eindstreep' wil ik eerst even stil staan bij moeder. Zij zal ervoor zorgen dat 2022 voor altijd bij me zal blijven. Ik denk dat in de komende dagen wel duidelijk gaat worden dat ik méér met 2022 heb dan met 2021. Ofwel... het is weer een 'even' jaar want ook 2016, 2018 en 2020 gaan als bijzondere jaren mijn geschiedenisboeken in. Als er een bekende artiest komt te overlijden, doe ik dikwijls 'Een leven met...' waarin ik niet zozeer in ga op de biografische details maar vooral de impact die een artiest al dan niet heeft gehad. Hetzelfde wil ik nu proberen toe te passen op mijn moeder. Niet de informatie die je op haar Wikipedia-pagina zou kunnen vinden als die had bestaan. Voor de illustratie zoek ik iets van moeder en kind in het dierenrijk. Ik vergelijk mijn moeder of mezelf niet met een dier maar ik vind deze foto wel erg treffend.

Hoewel ik haar soms wel drie keer in de week even bel, zien we elkaar soms niet vaker dan drie keer per jaar. Tot 2020 zijn er een paar 'tradities'. Als Hemelvaartsdag niet samen valt met de meivakantie en ze met mijn zus naar Denemarken is, kom ik op de woensdag bij haar en vertrek meestal op Hemelvaartsdag in de middag. Met de verjaardag ben ik altijd present ook al is dat van 2020 steevast een paar dagen of een week later. Tenslotte hebben we tot en met 2019 de traditie met kerst. Op Eerste Kerstdag eten we dan bij mijn zus en ga ik met haar naar huis. Tweede Kerstdag vier ik dan met moeder en ga op de avond weer terug. Je zou verwachten dat corona roet in het eten heeft gegooid in de afgelopen twee jaren, maar toch is dat niet het geval. In 2020 ben ik gewoon erg moe en word bovendien sneeuw en ellende verwacht. Vorig jaar is het kerst op zaterdag en zondag en moet ik de maandag weer beginnen. Dit jaar ben ik voor het eerst sinds 2019 weer met Hemelvaart langs geweest. Ook dan lonkt er al iets van afscheid. Als moeder een aanleunwoning kan krijgen, gaat ze verhuizen en dan kan niet alles mee. Op Hemelvaartsdag maak ik een kast met spullen van mezelf leeg.

Moeder en ik komen aan gespreksstof niet tekort. Zeker op Eerste Kerstdag als we bij mijn zus vandaan komen, wil het opeens thuis zo gezellig worden dat het wel eens héél laat wordt. Voor mijn moeder haar doen. Het wordt de laatste jaren wel iets minder. Ze kijkt journaal, luistert naar nieuws op de radio, kijkt zowel naar Omrop Fryslân als het nieuws van RTV Drenthe en leest de krant. Soms ontstaan er 'rare verhaaltjes' waar ze zelf helemaal van overtuigd is dat ze waar zijn. Zo vertelt ze me een van de laatste keren dat een vriendin van mijn zus stiekem foto's in het huis komt maken maar dat mijn zus daar niets vanaf mag weten. Het verhaal gaat me het ene oor en de andere weer uit. Ze heeft wel vaker van deze verhaaltjes. Dan blijkt het opeens tóch waar te zijn en wil een vriendin van mijn zus een fotoboekje maken ter ere van haar verjaardag. De broers hebben ook allemaal een exemplaar gekregen en ik ben pas met kerst er klaar voor om het te openen. Prachtig boekje maar alleen voor onze ogen bestemd. Haar lens is gevallen op hele herkenbare dingen van 'thuis'. Het doosje lucifers van Zwaluw bijvoorbeeld dat standaard naast het gasstel ligt. Ook een paar actiefoto's van moeder terwijl ze op de praatstoel zit. Met haar handen laat ze zien hoe groot iets was. 'Nou moeder, dat is overdreven, het moet een stuk kleiner zijn geweest'. 'Okay, zo groot dan. Je zit me weer te plagen'.

Als kinderen kunnen we niet verantwoordelijk worden gehouden voor haar grijze haren want die heeft ze al als mijn oudste broer wordt geboren. De jaren zestig op het platteland... als haar grijs wordt dan is dat nu eenmaal zo. Ook al ben je dan nog maar vijfentwintig. Als ze haar blonde haar had gehouden tot in de jaren zeventig, dan was ze ook grijs geëindigd. 'Zorgen' is iets dat synoniem staat aan moeder. Zorgen voor anderen maar zich vooral ook erg zorgen maken over de kinderen. Het moeilijk kunnen loslaten. Dat heeft wel eens beklemmend gevoeld en er is zelfs een tijdje geweest dat ik daar niet zo goed tegen kan. Haar ziekte van 2015 heeft dit nog verder doen afnemen en dat geeft me in zekere zin rust. Moeder kan weer gewoon moeder zijn en hoeft niet mijn agenda in de gaten te houden. Ik geef eerlijk toe dat ik haar genoeg heb gegeven om zorgen te maken. Ik had graag het geluk van Mossley met hen willen delen, maar moeder is vooral blij als ik weer binnen de landsgrenzen ben. Zoonlief wil van de wind leven terwijl we niet zo zijn opgevoed. Als hij eindelijk aan het werk is, zijn er nog de problemen met alcohol en wat hij zoal meer tot zich neemt. Sinds 2009 zit er weer een stijgende lijn in ons contact. Hoewel ik de afgelopen jaren tal van keren minder goed in mijn vel heb gezeten, mag moeder daar niets van weten. Dát wil ik haar niet meer aan doen! Ik bel haar dus op mijn beste momenten en tegen het einde van het gesprek zegt ze steevast: 'Je klinkt zo gelukkig! Dan is moeder ook gelukkig'. In werkelijkheid zit ik dan thuis met een depressie en wil de zon maar niet schijnen voor mij.

De telefoongesprekken zijn frequent. Twee tot drie keer in de week. Soms één keer per week maar dat gebeurt niet vaak. De laatste jaren probeer ik het steeds 'luchtiger' te houden. Als ze over corona wil beginnen, wimpel ik het snel af. Daar zijn we het niet over eens. Ik vertel vooral over fietstochten, over het wandelen in de omgeving en leuke dingen die ik tijdens mijn werk heb meegemaakt. 'Hier gebeurt ook niet zoveel', zegt ze dan. Soms een oud-dorpsgenoot die ons is ontvallen en die ik maar zelden voor de geest kan halen. Ze komt in het laatst nog zelden buiten en is het liefste thuis. Thuis in een huis vol herinneringen. Ze zou in oktober precies een halve eeuw in het huis hebben gewoond. Het huis werd haar vooral in de laatste jaren té groot en de trap naar boven wordt steeds meer een bron van angst voor ons als kinderen. Ze beseft zelf dat een gelijkvloerse woning het beste zou zijn en toch hikt ze enorm op tegen een verhuizing. Als ze wordt opgenomen in het ziekenhuis wordt bekend dat er een kamer vrij is. Een week later zal blijken dat ze helemaal niet meer zelfstandig kan wonen.

In september zie ik haar voor het laatst. Dat is een legendarische middag gebleken. Een week eerder heb ik al tot tranen toe 'afscheid genomen' en deze middag is 'gewoon een bezoekje'. Ik haal koffie en een koek om het nét echt te laten lijken. We praten zoals normaal over van alles en nog wat, lachen soms om een grapje of een leuke opmerking en bij het afscheid knuffel ik nog eenmaal met haar. De knuffel die ik twee jaar heb moeten missen uit vrees voor corona (de vrees van mijn moeder wel te verstaan...). Ik heb genoeg uitgespookt in het leven om nooit meer een knuffel te verdienen maar desondanks heeft moeder altijd weer een knuffel voor me. En nu... is het ruim twee maanden later en is het bijna hetzelfde als met vader. Ik heb eens een stoet ouderwetse vrachtauto's gefotografeerd omdat ik deze aan vader wilde laten zien. De man was net een half jaar ervoor overleden. Nu heb ik geregeld iets dat ik denk 'Dat wil ik moeder vertellen'. Of... 'Zal ik moeder straks proberen te bellen?'. Hoewel ik haar niet meer kan bellen, heb ik het gevoel dat ze voortdurend in de buurt is.

Week Spot: Tom Brock

Alles op Soul-xotica is altijd onder voorbehoud en blijkbaar de Week Spot ook. Ik dacht dat ik een 'unieke' nummer 1 had te pakken maar ik had beter kunnen weten. Toen ik eerder dit jaar 'Boy You've Been Acting Strange' van Legacy als Week Spot heb gehad, heb ik immers geluisterd naar 'I Must Confess' en besloten dat deze eveneens in de verzameling moest komen wonen. Over Legacy heb ik in het bewuste bericht alles verteld wat ik weet en een herhaling van zetten kan niet de bedoeling zijn. Omdat ik de nummer 1 op de foto's buiten de afleveringen van de Blauwe Bak Top 100 heb gehouden, prijkt het label van Legacy boven dit bericht. De nummer twee in Top 100 is eigenlijk de meest ultieme plaat van het jaar maar ik wil de uitzending besluiten met een positieve noot. Voor de laatste Week Spot van het jaar mag het gerust een tandje lager en dus heb ik besloten om 'Have A Nice Weekend' van Tom Brock tot Week Spot uit te roepen. Geen idee of ik iets over de man kan vinden maar dat gaan we in de komende alinea's ontdekken.

Nou, dat valt niet tegen. De beste man heeft zelfs een eigen Wikipedia-pagina. Daarmee moest ik wel uit de voeten kunnen. Tom James Brocker komt op 25 augustus 1942 ter wereld in Austin, Texas. In de jaren zeventig werkt hij nauw samen met Barry White voor 2oth Century Records. Brock werkt dan vooral als songschrijver en is verantwoordelijk voor een Week Spot uit een grijs verleden: 'A Case Of Too Much Love Making' van Gloria Scott. In 1974 vervaardigt hij ook zijn enige album waarvan 'Have A Nice Weekend' één van de hoogtepunten is. Het album heet 'I Love You More And More' en de titeltrack staat hoog aangeschreven in de soul-wereld. De latere r&b-producers weten het album eveneens te vinden want zo samplet Just Blaze het nummer 'There's Nothing In This World That Can Stop Me From Loving You' voor 'Girls Girls Girls' op het Jay-Z album 'The Blueprint'. Het leidt tot een hernieuwde interesse in het album dat in 2003 op cd verschjnt. Brocker zal het zelf echter niet meer meemaken. Op 25 mei 2002 overlijdt hij vrij plotseling. De schouwarts houdt het op een natuurlijke doodsoorzaak.

Op het album heet onze Week Spot zelfs 'Have A Nice Weekend Baby' en is daar de openingstrack. Het verschijnt tweemaal als single maar beide keren mag worden getwijfeld aan de legaliteit van de release. Zo staat het nummer samen met een liedje van Barbara McNair op een single van het Canadese Stardust-label en heb ik een vrij zeldzame bootleg op het Collectors-label (met Major Lance op de flip). Tom Brock zit hoorbaar in de Barry White-hoek: Fraaie orkestbegeleiding en sensuele zang. Hoewel menigeen uitkijkt naar het weekend heeft Tom daar een broertje dood aan want het betekent dat hij zijn lief twee dagen niet ziet. Hij kan dan ook niet wachten totdat het weer maandag is.

Dit is niet alleen de meest ultieme plaat voor mij en de laatste Week Spot van het jaar, maar ook het laatste reguliere bericht. De komende dagen zal ik vooral terugblikken op het voorbije jaar. Dan kunnen we in 2023 weer met een kersverse Week Spot beginnen.

Blauwe Bak Top 100 van 2022: 10-2

De douche kan worden afgestreept en inmiddels heb ik wel trek in eten gekregen. Na publicatie ga ik dus aan mijn feestmaal beginnen. Ik heb vrijdag van iemand een mini-rollade gekregen en deze moest ik vanavond maar verorberen met wat feestelijke gevulde pasta en wat groentjes aan de zijkant van het bord. Daarna kan ik beginnen met het voorbereiden van de show van vanavond (22 uur 'onze' tijd) en alvast vooruit kijken naar het plan dat ik heb voor de 'Tuesday Night Music Club' van komende dinsdag. De nummer twee in deze lijst zou eigenlijk de nummer een moeten zijn, maar ik geef de voorkeur eraan om een beetje 'opgewekt' te eindigen. Vanavond kunnen jullie alvast vernemen welke 'opgewekte' plaat ontbreekt bij de reeds gepubliceerde 99 en welke mijn ultieme nummer 1 van dit jaar mag worden. Ik verwacht dat ik morgen de nummer 1 als Week Spot ga presenteren nadat ik de Tweede Kerstdag bij de familie ben geweest.

10. Ain't Nobody To Give It To - Howard Tate (US, Epic 5-11118, A, 1974)

9. This Song Is For You - Rudy Love & The Love Family (US, Calla ZS8 3008, A, 1978)

8. Give A Little Love - The Freedom Affair (UK, One World OSP 5009, A, 2022)

7. Trivialities 1977 - The Nombres (UK, Stream STR002, A, 1977, re: 2022)

6. Hey You Got Me In A Daze - Jerone Roy (UK, Epsilon EPS 015, A, 1976, re: 2022)

5. Feels So Good - Bobby Harden & The Soulful Saints (US, Dala DALA-104-45, A, 2022)

4. Charisma Road - The Charisma Band (US, Buddah BDA 483, A, 1975)

3. You're A Friend Of Mine - The Words Of Wisdom (US, IX Chains NCS 7019, A, 1976)

2. Have A Nice Weekend - Tom Brock (US, Collectors Series geen catalogusnummer, A, 1974, re: 19??)

En vooruit... omdat ik ook niet de beroerdste ben? Niet op de foto maar hierbij de ultieme nummer 1 van dit jaar...

1. I Must Confess - Legacy (US, Tortoise International JH-11202, A, 1978)

Blauwe Bak Top 100 van 2022: 19-11

In eerste instantie ben ik van plan om dit deel gisteravond nog te publiceren. Dan had ik ook gelegenheid willen maken om jullie allemaal hele fijne kerstdagen toe te wensen. Ik realiseer me dat op het moment van schrijven menig familie al aan tafel is gegaan maar daarom niet minder gemeend! Zelf lig ik deze eerste kerstdag een beetje in de lappenmand. Het is gisteravond begonnen met hoofdpijn. Na een royale nacht onrustige slaap aanvaard ik vroeg op de middag het aanbreken van de dag. Echter, na twee koppen koffie besluit ik nog een uurtje te gaan liggen. En dat blijkt andermaal het medicijn te zijn. De hoofdpijn is weg en ik kan me gaan concentreren op de uitzending van vanavond. Straks even douchen, een feestelijk maaltje samenstellen en later vanavond mijn baard eraf. Ik ga naar alle waarschijnlijkheid om tien uur onze tijd beginnen aan de top 50 op de radio. Overigens upload ik zowel deel 1 als deel 2 kort na elkaar zodat deze naast elkaar staan. Nu eerst aftellen van de nummers 19 tot en met 11. Tot mijn grote tevredenheid zie ik een single waarvan ik even had gedacht dat ik hem 'vergeten' was. Gelukkig niet! Het staat in de top twintig!

19. Man Up In The Sky - Barrett Strong (UK, Expansion EXUMG07, A, 1976, re: 2020)

18. Let Me Down Easy (long version) - Rare Pleasure (UK, South Street Disco SSD0071P, B, 1978, re: 2020)

17. Joy To The World - Spice Of Ice (UK, Stream STR004, A, 1978, re: 2022)

16. Where Would I Be Without You - Kim Tibbs (UK, Izipho Soul ZP74, A, 2022)

15. Trying To Get Over Losing You - The Dramatics (UK, ABC ABC 4052, A, 1975)

14. Crystal Powder - Split Decision Band (UK, Izipho Soul ZP80, A, 1978-opname, 2022)

13. Last One Standing - Monophonics (US, Colemine CLMN-208, A, 2021)

12. Love Me Right - Gary Toms Empire (UK, Epic S EPC 3611, B, 1975)

11. We Ought To Be Together - Tommy McGee (Spanje, Jai Alai JAR03, A, 1976, re: 2021)

Het zilveren goud: december 1997 deel III

Altijd alles tot het laatste moment uitstellen...? Ik weet niet meer van wie ik het moet bezorgen maar het moet iets van kerstkaarten zijn. Ik stel het bezorgen zo lang mogelijk uit en het is kerstnacht 1997 als ik begin. Het is zelfs al donker als ik het eerste kaartje door de bus wip. Mijn excuses aan hen die vijfentwintig jaar geleden geen kaartje hebben gehad want ik heb de klus niet geklaard gekregen en er zijn heel wat kaartjes in de fietstas blijven liggen. Ik denk dat het van de stichting Profiel is geweest, de toenmalige uitbater van onder andere de Popkelder. Het is een uurtje of half elf en ik heb volgens mezelf wel een pintje verdient. Ik strijk neer in The Scrum waar het deze avond erg rustig is. Opeens zwaait de deur open en daar is S. Alsof het voorgaande weekeinde niets is gebeurd, gaat ze naast me zitten. Dan stapt een Bolwerk-vrijwilliger binnen met zijn vriendin. Een vriendin als een goede vriend van het tegengestelde geslacht, maar een onafscheidelijk duo in het stapcircuit. Als The Scrum besluit vroeger dicht te gaan, ga ik samen met S. met de vrijwilliger en vriendin mee naar haar huis. Het is een erg bijzondere avond en hij legt nog eens uit hoe hun vriendschap in elkaar steekt. Achteraf lijkt het wel alsof het zo heeft moeten zijn. Ik ga met S. naar huis en de volgende dag werkt ze me er op de normale wijze uit: Star Wars met het geluid af op de televisie en een album van Vangelis als soundtrack!

Op Eerste Kerstdag ga ik langs bij mijn zus voor een etentje met de familie, maar dat is allerminst heuglijk te noemen. Ik heb mezelf door alle gebeurtenissen heen een beetje 'vervreemd' van de familie en ik ben blij als ik weer op de scooter naar Sneek kan. Ik zit die avond in De Draai want er zijn niet veel andere horecagelegenheden open op deze dag. Ik slaap op de Rijperahemstraat want S. heeft laten weten vanavond niet op stap te willen gaan. De volgende dag ben ik echter in alle staten. Er is niet een aanleiding voor, maar... ik wil acuut weg! Weg uit Sneek, ergens in de vreemde. Daar wil ik mijn oud en nieuw vieren en daarna weer 'fris' terugkeren in Sneek voor vertrek naar Amsterdam. Ik probeer verschillende kameraden. Kees in Heerenveen is daar eentje van. Ook de ADM maar na vele pogingen hoor ik dat Jojo op een privéfeestje is in Hilversum. Nee, ik ben daar niet welkom. Alleen op de ADM zijn is niet wat ik voor ogen heb. Desondanks ga ik met de residenten van de Rijperahemstraat op stap. We beginnen in 'T Pantoffeltje waar de meter aardig snel oploopt. Eigenlijk wil ik willekeurig op een bus of trein stappen en ver weg gaan, maar... kameraad Jan begint hem aardig te raken en ik voel me verantwoordelijk voor hem. Hij heeft de neiging om op straat te gaan slapen en dat kan ik niet over mijn hart halen. En zo sleep ik hem mee en komen we gevaarlijk dicht langs The Scrum. Daar zit zijn vriendin en ik lever hem daar dus maar af. Ik heb dan tegen wil en dank al het eerste glaasje bowl gehad. Ik blijf hangen en wil net weg gaan als opeens de deur open zwaait. En daar is S.

Ze is lief als altijd en toch heb ik het gevoel dat ik heel hard wil weg rennen. Dat zal ik later op de avond ook doen als nóg meer drank tot mij is gekomen en ik last krijg van jaloezie. Zo eindigt dan onze vriendschap, althans...? Ze zorgt er nog netjes voor dat al mijn bezittingen bij mijn ouders terecht komen en dat toont wel aan waarom ik totaal geen wrok meer voel. Ik ga nu bijna definitief crashen op de Rijperahemstraat. Zaterdagavond ga ik nog even met een flinke kater naar het Pakhuis maar durf me verder niet in de horeca te laten zien. De 'breakup' is nogal publiekelijk gebeurd en ik schaam me daarvoor. Het geeft wel aan waarom ik al de hele dag weg wilde gaan. De volgende middag luisteren we op de Rijperahemstraat naar de eindejaarslijst van de Moordlijst van de VPRO. Het is een goed jaar geweest voor Britpop: Oasis, Suede, Radiohead, The Verve en ga zo maar door. Het is dáár dat ik me bedenk dat oud en nieuw in Engeland wil vieren. Op maandag breng ik de, inmiddels kapotte, scooter naar Jutrijp en haal mijn paspoort op. Onder het motto 'Waarom nu?' koop ik bij mijn favoriete kledingwinkeltje een hagelnieuw leren jack dat in de aanbieding is. Het kost desondanks nog altijd 250 gulden en ik heb er weinig plezier van gehad. Die avond verblijf ik bij collega Jan en dat wordt een uiterst onrustige avond. Ik ontwaak zelfs te laat om de bus te pakken naar Heerenveen. 'Heit' brengt me dan zwijgzaam naar Heerenveen alwaar ik op de trein stap naar Rotterdam. 'England, here we come!'.

3075 Get Off Of My Cloud - The Rolling Stones (Frankrijk, Decca, 1965)
3076 Do The Strand - Roxy Music (Duitsland, Island, 1973)
3077 Milk And Tranquilisers - The Sandy Coast (NL, Delta, 1967)
3078 I'm A Man - The Spencer Davis Group (US, United Artists Silver Spotlight Series, 1967, re: 1973)
3079 Down By The Radio - Spirit Of St. Louis (NL, Delta, 1974)
3080 Mr. Music Man - Tee Set (NL, Tee Set, 1969)

Het restantje singles van de vlooienmarkt. The Rolling Stones komt uit België of Frankrijk maar vreemd genoeg is hij, volgens 45cat, niet als F 22265 uitgebracht in deze landen. Het is duidelijk het Omega-label met Decca-embleem. De plaat is niet te draaien maar ik heb intussen gewoon de Engelse persing. Tee Set koop ik pas jaren later met fotohoesje. Roxy Music heeft oorspronkelijk een fotohoesje maar dat is verstoppertje gaan spelen. In januari 2023 vervolg ik de reis vanaf oudejaarsdag 1997 en met een paar overgebleven singles van die tijd. Ik 'spaar' even een bericht voor volgende week en dus krijgen jullie straks nog de nummers 19 tot en met 11 uit de Blauwe Bak Top 100.

Van het concert des levens: 2002

Het is eigenlijk precies vijf jaar geleden begonnen: Het regelmatig op reis gaan naar de periode van twintig jaar geleden. In eerste instantie is dat het delen van de avonturen op en rond de ADM en vervolgens het therapeutisch schrijven over de eerste barre maanden in York. Iets waar ik beduidend minder tegenop kijk voor de komende maanden als het voorbij gaat komen in 'Het zilveren goud'. Het jaar 2002 is een beetje onderbelicht gebleven. Ik heb in april of mei geschreven over de begintijd bij Jan. In augustus is het verhaal over het straatkranten verkopen in Dokkum bijna de aanleiding om een vakantiedag door te brengen in de Friese stad. Ik geloof dat ik ook nog heb stil gestaan bij de twintigste verjaardag van mijn kunstgebit. Verder heb ik het dit jaar niet echt over 2002 gehad, want... waar moet ik in hemelsnaam anders nog over schrijven? Ik heb een paar dagen nagedacht en ben tot enkele puntjes gekomen die ik wel meenemen in 'Van het concert des levens'. Over het algemeen koester ik niet al te warme herinneringen aan 2002. Het zoeken naar een fotomodel heeft me zojuist geld gekost. Het moet iets van Sugababes worden en dan zie ik de prachtige Engelse promo van 'Overload' (uit 2000). Helemaal uitgevoerd als een London-single uit de late jaren vijftig inclusief driehoekig middenstuk. Die moet ik hebben en heb ik zojuist aangeschaft! Als fotomodel kies ik voor 'Round Round'. Niet omdat het toepasselijk is want dan zou ik 'If Tomorrow Never Comes' van Ronan Keating moeten doen, maar nee... die dweil komt niet op mijn blog.

Ik zal op een gegeven ogenblik op tournee met een Zwitserse band. Ik geloof dat dit toch in 2000 moet zijn geweest? Dat is hoe ik kameraad Robert leer kennen. In De Buze en eind 2001 kom ik daar al vrij regelmatig. Ik ben uitgenodigd om aldaar oud en nieuw te vieren en bij gebrek aan beter doe ik dat maar. Ik kan me niet veel meer herinneren, alleen dat ik heb gepoogd te slapen op houten bankjes en dat ik dit een week later nog in mijn rug voel. Het jaar 2002 begint erg stroef. De afwijzing bij de Emmaus in september 2001 heeft me van mijn stuk gebracht. Ik weet niet hoe ik het idealisme, waar ik ooit voor had gekozen, nu in uitvoer moet brengen. Ik zit geestelijk flink in de knoop. Ik krijg onmin met Harrie, mijn huisbaas, en vertrek op een vrijdagmorgen in alle vroegte. Ik wil naar De Bilt maar daar aangekomen, blijk ik daar ook de schepen voorgoed te hebben verbrand. Ik ga terug naar Steenwijk en zoek Robert op. Zo ga ik 's avonds toch weer terug naar Tuk waar niemand me blijkbaar heeft gemist. Ik ben een regelmatig bezoeker van kerkdiensten van het Leger Des Heils en de kapitein (de voorganger van het Leger) probeert me te helpen. Ik ga zo naar een intake voor een pastoraal centrum in Oldenzaal maar ook daar kunnen ze me niet helpen. Terug in Tuk hoor ik dat Harrie per 1 april de huur heeft opgezegd en dat hij met zijn jeugdliefde gaat samenwonen. Opeens heb ik geen tijd meer voor een opname elders en moet ik hard op zoek naar een huis.

Dat valt niet mee want ik sta niet ingeschreven bij de woningstichting en urgentie krijg ik niet. Ik ga bijna intrekken bij een kennis en dan biedt Jan me een kamer aan. Ik heb Jan leren kennen via het Leger en hij heeft ervaring met kostgangers. Intussen vieren we nog wel het veertigjarig huwelijk van mijn ouders in een kampeerboerderij nabij Zuidwolde. Het is een groter succes dan het avontuur in 1997 in Gaasterland. Uiteindelijk heb ik niet veel andere keuze en ga ik op het aanbod van Jan in. Toch komen de eerste moeilijkheden al snel. Via het Leger heb ik de Alpha-cursus gedaan. Dat is niet zozeer een opleiding als wel een manier om anders om te gaan met het geloof en hopelijk een actief lid te worden binnen een kerk. De Alpha-cursus leert mij het tegengestelde: Er is geen kerk of religie welke past bij mijn overtuiging en ik kan beter de boel in praktijk brengen zonder een kerk. In de praktijk komt het erop neer dat de weekeinden weer geschikt worden voor stappen en ik word 'roadie' voor Da Skoda's, een eigenzinnige band uit Steenwijk. Het komt al snel haaks te staan op hoe ik Jan heb leren kennen. Begin mei ga ik nog eenmaal terug naar Ulvenhout, maar daar is teveel veranderd om een zomer als 2001 uit te voeren. In juni barst uiteindelijk toch de bom en meld ik me in Leeuwarden als zijnde 'thuisloos'. Mijn spullen staan veilig bij Jan, ik breng hem geregeld de huur en verblijf praktisch alleen in Steenwijk als Jan een paar dagen naar zijn kinderen is. We hebben geen ruzie maar ik moet teveel op mijn tenen lopen om geen ruzie te krijgen.

En zo begint de zomer van 2002. Het slaaphuis geloof ik ook wel na een week en liever ga ik buiten slapen zoals ik dat in 2001 ook veel heb gedaan. Ik ga straatmagazines verkopen. Eerst in Leeuwarden maar met méér succes in Dokkum en eens per maand in Franeker of Heerenveen. Ik heb mijn hoofd in deze zomer 'Pimmetje kaal' zoals ik het noem: Ik haal het laatste beetje weg met een scheermesje. Als ik op een ochtend in september bibberend wakker word omdat het rond het vriespunt is, besluit ik dat dit het einde is van het buiten slapen en dat ik weer een vachtje op mijn schedel wil. Ik kom weer uit bij Jan maar kort daarop gaat de ergernis pas echt toenemen. Het huis in Tuk is uitermate geschikt want ik kan naar de wc, de douche, de keuken en naar buiten zonder dat ik in de woonkamer van Harrie hoef te komen. Bij Jan gaat alles via de woonkamer en ik voel me steeds minder thuis. Ik leer om buiten mijn behoeftes te doen. Grotere boodschappen kan ik kwijt als ik mijn avondmaal heb genuttigd bij de shoarma. Verder zit ik opgesloten in mijn kleine slaapkamertje. Ook dat werkt niet mee aan mijn geestelijke toestand. Ik moet met de kerst letterlijk uit mijn kamer worden getrokken voor een familiebezoek. Het is het eerste jaar met de euro want ik reis via Leeuwarden terug en koop daar een uiterst lelijk overhemd dat achteraf gezien een rib uit mijn lijf is geweest. Ik had het kunnen weten want ik had eerder in 2002 schoenen gekocht voor euro's die ik voor guldens had aangezien.

Met oud en nieuw draai ik plaatjes in De Buze maar daarna gaat het gruwelijk mis. Ik krijg het aan de stok met een van de klanten en ga schuimbekkend naar huis. Dat is geen goed plan want daar moet ik ook de woede kwijt voor het feit dat ik me al lang niet meer thuis voel op dit adres. Ik heb oprecht spijt voor mijn daden en Jan heeft het gelukkig jaren later geaccepteerd. Begin 2003 zal ik dan toch mijn eigen stekje krijgen en dat is precies op tijd. Zo had het niet langer gekund.

Ik ben in 2002 zevenentwintig geworden en ik heb enige tijd geloofd dat ik toebehoorde aan de 'Club van 27'. Twintig jaar later mag ik concluderen dat dit niet het geval is. De magische leeftijd en de geestelijke beslommeringen maken dat 2002 een energiek jaar is geweest, maar niet bepaald de beste energie die ik heb verbruikt. Wellicht kan ik in 2003 in iets rustiger vaarwater komen? Daarover zal ik jullie in 2023 berichten!

Het zilveren goud: december 1997 deel II

De 'Singles round-up' is goeddeels beëindigd. Eventuele nieuwe platen die nog binnenkomen, gaan waarschijnlijk mee voor de maand januari. Het betekent voor Soul-xotica dat ik weer terug kan naar de 'verhaaltjes' en dat is iets waar ik stiekem naar heb uitgekeken. Vermoedelijk krijgen jullie in de komende dagen kort na elkaar twee afleveringen van 'Het zilveren goud'. Ik wil uiteindelijk toch wel een paar berichten 'sparen' voor volgende week. In 'Het zilveren goud' is het eveneens een tijd van afscheid nemen. Hoewel ik in eerste instantie van plan ben om naar Amsterdam te gaan, veranderen de plannen drastisch tussen kerst en oudjaar. Daarover ga ik in het volgende bericht schrijven. In dit eerste bericht even een afsluiting van diverse andere dingen die hebben gespeeld in deze periode in 1997. In de eerste maanden van Engeland hou ik ervan om platen te personaliseren en zo zie ik op een hoesje dat ik deze in november 1997 in Sneek heb gekocht. Enfin, volgend jaar wordt er nóg meer creatief met platen maar ik moet op dat gebied nog enig werk verzetten. We gaan vanavond nog eenmaal terug naar de laatste twee maanden van 1997.

Ik heb voor mijn gevoel vijf jaar geleden al genoeg verhaaltjes geschreven over de ADM. Er is weinig nieuws over deze periode die ik kan aanvullen. Feit is dat ik bijna ieder weekend in Amsterdam ben. Overdag ramen plakken en 's avonds op een jungle- of drum'n'bass-feestje. De volgende dag de roes uitslapen en maandag en dinsdag maar weer beginnen met ramen plakken. Vaak op woensdag terug terwijl ik maandag en dinsdag al had moeten werken. Ik krijg terecht op mijn donder hierover. Jojo heeft op een bepaald moment een vriendin en raakt steeds verder in de drugs. Ik kan me nog herinneren dat ik hem heb geholpen een volgende shot bij elkaar te trommelen voor het Centraal Station, enkele uren voordat ik in Utrecht op de cursus wordt verwacht. Ik heb deze cursus uiteindelijk gehaald maar niet op basis van de eindopdracht. Ik moet bekennen dat deze vervolgcursus wel enigszins op HBO-niveau was en té hoog gegrepen voor mij.

Niet dat ik onmiddellijk verder zou willen gaan in de journalistiek. Integendeel zelfs! Ik ben in november en een goed deel van december nog altijd van plan om in januari naar de ADM te verhuizen. Dat is tevens een samenloop van omstandigheden. Na afronding van de schildersopleiding in 1995/1996 ben ik gekeurd voor de sociale werkvoorziening. De wachtlijst is in 1996 echter zo lang dat wordt verwacht dat ik pas over vier of vijf jaar terecht kan. Intussen zet ik mijn werk voort bij de krant en doe de twee journalistieke cursussen. Met alle respect voor sociale werkvoorzieningen en haar cliënten, maar na deze pittige opleidingen heb ik opeens niet zoveel zin om in een sociale werkplaats terecht te komen. Dan krijg ik halverwege november te horen dat ik per januari 1998 aan de slag kan bij de sociale werkplaats in Sneek. Ik kan weigeren, maar... dan neem ik ontslag uit het Jeugdwerkgarantieplan en heb ik een half jaar geen recht op uitkering. Ik kan dus proberen om zelfvoorzienend te worden in Amsterdam?

Het wordt nooit met heel veel woorden gezegd op de ADM, maar ik voel het wél. Ze zien me liever gaan dan komen. Dat kan ik anno 2022 wel begrijpen. Er is bij de eerste bijeenkomst meteen besloten dat het geen luilekkerland mag worden. Overdag wordt er gewerkt. Of dat nu een ambacht is of het voorbereiden van een kunstzinnige performance. Het is niet 's nachts feesten en overdag de netten drogen. Jojo gaat echter wel steeds meer feesten en drugs gebruiken en voert op het laatst weinig tot niets meer uit. Ik vaar mee in zijn kielzog. Hij zal uiteindelijk ook worden weggestuurd. In mijn geval is het nóg een andere samenloop van omstandigheden welke maakt dat het iets anders gaat verlopen. In de volgende aflevering ga ik nog eenmaal de vriendschap verbreken met S. en ga vervolgens de laatste dagen van december 1997 in. De platen die ik oudejaarsdag 1997 heb gekocht, gaan mee voor de maand januari.

3069 Escape - Rupert Holmes (NL, MCA, 1979)
3070 Delilah - Fred Jasper (NL, Carpenter, 1968)
3071 Think Of The Good Times - Jay &^The Americans (NL, United Artists, 1965)
3072 Wild Night - Van Morrison (Duitsland, Warner Bros., 1971)
3073 Today I Killed A Man - P.J. Proby (NL, Liberty, 1969)
3074 Now I'm Here - Queen (NL, EMI, 1974)

Fred Jasper heb ik eerder dit jaar in een heruitgave gekocht. Nu de originele met het fotohoesje. P.J. Proby heb ik in 2002 vervangen door een beter exemplaar. Van de oude is het fotohoesje beschadigd. Op het hoesje van Queen heb ik geschreven dat ik de single in november heb gekocht. Bij nader inzien het weekend dat mijn broer voor de eerste maal is getrouwd en ook het eerste weekend dat ik met een kortgeknipt kopje mag rondlopen. Ik ben dan nog helemaal voornemens om naar de ADM te gaan want het afscheid van het haar heeft met het stoffige karakter van het pand te maken.

Week Spot: Midnight

Het wordt allemaal minder? Nee, zo wil ik het niet stellen. Wel had ik achteraf gezien graag de omvang willen weten. Ik krijg vrijdag een telefoontje dat er een kerstpakket op me wacht in Meppel. Mijn consulent wil het eventueel ook wel naar Steenwijk brengen. Dat is op zijn minst een teken dat deze accepteren dat ik in Steenwijk werk in plaats van Meppel! Omdat ik uit ga van een grote doos geef ik aan dat ik deze maandag wel wil komen halen uit Meppel. Doordat ik gisteren nog enkele poststukken heb moeten bezorgen, is dat vanmiddag geworden. Blijkt het een uiterst bescheiden draagtasje te zijn! Maar goed... ik ben nu in de buurt van de zaak in Meppel en daar ben ik ook al negen maanden niet meer geweest en bovendien heb ik een extra boodschapje in Meppel dat ik nu ook meteen kan doen. Onderweg naar Meppel luister ik naar de 'Do The 45' van twee weken geleden en daarbij komt ook de Week Spot van deze week voorbij. Het is de nummer 23 in de Blauwe Bak Top 100 van dit jaar en heet 'Keep On Walking By' van Midnight uit 1978. Het verhaal zal echter vooral over één persoon gaan...

Het is op een van de vele maandagavonden dat ik naar mijn collega op Wolfman Radio luister. Ik denk dat het in 2014 moet zijn geweest als een luisteraar een nummer aanvraagt van Kenny Lynch. De naam zegt me wel iets en later zal blijken dat ik een paar singles van Lynch in de verzameling heb. Echter niet de plaat welke wordt aangevraagd en dat is bijzonder spijtig. Het gaat hem namelijk om 'Movin' Away', de meest gezochte Kenny Lynch-plaat uit zijn discografie. In het begin vind ik het vooral nog een variatie op 'You've Lost That Lovin' Feeling' maar gaandeweg begin ik de schoonheid te begrijpen van het bombastische nummer. Dan is het maart 2015 en heb ik eindelijk een digitale uitvoering van 'Movin' Away' gevonden en toegevoegd aan mijn mp3-speler.  Moeder heeft enkele dagen eerder een hersenbloeding gehad en ligt op het moment in het ziekenhuis in Sneek. Ik heb deze zaterdag mijn show verschoven naar de avond en ga moeder tegen de avond opzoeken. Op een ene of andere vreemde manier kiest de mp3-speler steeds 'Movin' Away' uit en ik kan geen bezwaar maken en blijf van de knopjes af. Het maakt wel dat het meteen synoniem aan deze merkwaardige periode en dat het nummer onlangs ook nog even heeft 'gespeeld' voor mij.

Kenneth Lynch wordt op 18 maart 1938 geboren in de Londense wijk Stepney. Hij is de middelste uit een gezin van dertien kinderen. Vader heeft zijn roots op Barbados en moeder is een combinatie van half-Brits en half-Jamaicaans. Zus Gladys is als Maxine Daniels een zangeres in de jazzscene van enige betekenis. Het zal echter in de schaduw staan van de loopbaan van haar jongere broertje. Kenny verlaat school als hij vijftien is en gaat in militaire dienst. In de vroege jaren zestig is hij eigenaar van een platenzaak in Soho maar begint ook met optreden. Hij is daarmee één van de eerste zwarte Engelse artiesten. Als iemand zich nooit druk heeft gemaakt over een kleurtje, dan is het Kenny Lynch wel. Later meer daarover. Zijn eerste plaatopname is in 1962 met Bert Weedon waarna hij voor His Master's Voice  een hele reeks singles mag maken. Twee daarvan worden top tien-hits: 'Up On The Roof' en 'You Can Stop Me Loving You'. Lynch staat ook op de lijst van artiesten om op de eerste nationale tournee te gaan met The Beatles. Het lijkt Lennon en McCartney aardig om de 'grootste' naam uit hun karavaan een zelfgeschreven nummer te laten opnemen. Het management van Helen Shapiro slaat het aanbod af van 'Misery' maar Kenny is wel bereid het nummer op te nemen. Daarmee is 'Misery' de eerste Beatles-cover die ooit is verschenen, ook al is deze in Lynch' versie een stuk meer poppy dan gewenst. Tijdens de tournee wil Lynch zich bemoeien met het liedjes schrijven van The Beatles maar scheldt hun vervolgens uit omdat 'ze er niks van bakken'. 'From Me To You' is één van de resultaten van deze tournee.

Lynch gaat daarentegen wel steeds meer schrijven. Enkele nummers komen terecht bij Small Faces waaronder de hit 'Sha-La-La-La-Lee'. Met Mort Shuman schrijft hij 'Love's Just A Broken Heart' voor Cilla Black In 1967 verschijnt 'Movin' Away'. Ofwel... EMI doet standaard een oplage 'demo's' die moeten bewijzen of er voldoende vraag is naar een plaat. Ik geloof niet dat het bij 'Movin' Away' tot reguliere singles is gekomen. De plaat is een aantal jaren geleden 'ontdekt' door de soul-dj's en een matig exemplaar is inmiddels goed voor een paar honderd euro.

In 1962 doet Lynch mee aan de voorronde van het Songfestival. In 1978 is hij opnieuw van de partij en nu met zijn band Midnight. 'Co-Co mag rekenen op maar liefst 19 punten meer dan Midnight en mag Engeland vertegenwoordigen op het Songfestival. Het gewenste Songfestival-liedje van Midnight heet 'Don't Bother To Knock'. De b-kant van de single is vrij recent herontdekt en zit inmiddels stevig in de lift. Ik heb flink moeten spitten totdat ik op Discogs deze Spaanse single tegenkom voor een 'redelijke' prijs. Okay dan, hij heeft me dertig euro gekost. De Engelse persing zit inmiddels om en nabij de honderd euro en de plaat wordt alsmaar duurder.

In de jaren tachtig is Lynch in Engeland vooral bekend van het televisieduo dat hij vormt met Jimmy Tarbuck. Het levert hem in 1983 nog een allerlaatste single op: 'Half The Day's Gone And We Haven't Earned A Penny'. In deze tijd schrijft hij veel van de liedjes samen met Buster Mottram. Mottram is in de eerste plaats een tennisspeler met een zeer uitgesproken politieke mening. Opvallend is de samenwerking omdat Mottram een blanke nationalist is die 'zijn' ras als superieur ervaart. Lynch ziet echter geen bezwaar om met hem te werken. Mottram zal later in opspraak komen als hij uit de UKIP-partij wordt gezet. Dat is dan weer de partij waaraan we de Brexit hebben te danken. Kenny overlijdt in de vroege uren van 18 december 2019 aan de gevolgen van kanker. Hij is dan 81 jaar geworden.

Singles round-up: december 5

Als ik klaar ben met publiceren, zal ik meteen doorgaan bij PostNL. Er is, naar het schijnt, een pakket waarvan niet bekend is wat erin zit. Ik moest eerst een paar zendingen afwachten om zeker te zijn dat dit het ontbrekende pakket moest zijn en dat blijkt nu wel het geval. De tweede poging van een labeleigenaar om mij een plaat te sturen. De eerste keer zonder huisnummer en nu dus blijkbaar zonder document. Ik sta bijna op het punt om het maar te laten retourneren en mijn geld terug te vragen, maar het is in ieder geval de laatste keer dat ik zaken heb gedaan met dit figuur. Gelukkig zijn er genoeg labelbazen die hun taak wel serieus nemen. De afgelopen weken heb ik weer acht lekkernijen mogen ontvangen. Deze ga ik nu aan jullie voorstellen. Op eentje na zijn het allemaal zeer recente uitgaven. Alleen de Stream-singles zijn vóór oktober al besteld en betaald. Bij eentje bestel ik oudere uit de catalogus mee en hiervan heb ik gehoopt dat het vóór de Top 100 zou arriveren. Dat is dus niet het geval maar dat is een tip voor de top van volgend jaar. De apparatuur kan aan en ik ga er even goed voor zitten. Ik hou de platen op alfabetische volgorde van de platenlabels.

Epsilon
* James Hale- Could It Be Joy (UK, Epsilon, 1982-opname, 2022)
* Natural Impulse- Let's Get Together (UK, Epsilon, 1976-opname, 2022)
Yann Vatiste presenteert ons twee pareltjes waarmee hij blijkbaar al langere tijd goede zier maakt. Natural Impulse lijkt me iets in de verte te zeggen maar feit is dat ik het duo bestel zonder ook maar een seconde naar de geluidsclips te luisteren. Dat kan ik inmiddels doen bij verschillende maatschappijen en bij Epsilon heeft dat nog nimmer een teleurstelling opgeleverd. James Hale is de zeventiende release in de geschiedenis van Epsilon. Daarnaast heeft Vatiste ook een aantal platen op andere labels uitgebracht waaronder 'Shardarp' van Nobody's Children dat in 2020 mijn kennismaking is met Epsilon. Het is het bekende terrein van Epsilon. Niet eerder uitgebrachte opnames rechtstreeks van niet altijd luchtdicht verpakte mastertapes. 'Could It Be Joy' is een zeer fraaie midtempo affaire. Op de keerzijde staat 'Cashing In My Memories' en dat laat een uiterst zwoele Hale horen. De productie is niet 'af' en er gebeurt heel veel in de percussie. Eigenlijk vind ik dit de beste kant, de drummer klinkt heel erg elektronisch en dat geeft de plaat een extra charme. Van Natural Impulse is de enige officiële single uit 1978 onlangs opnieuw uitgegeven door Soul Junction. Epsilon komt met dit onuitgebrachte nummer en dat is lekkere funky disco met een lange en een korte versie. Ik vermoed dat ik nu naar de lange versie luister waarin de saxofoon een solo mag doen. Euh... nee, dat was de korte. Vooruit! Dan gaan we ook voor de lange versie. Het is feestelijk genoeg om naar te luisteren en dit had weinig extra productie nodig gehad om een hele grote hit te worden. Ik ga voor de lange versie!

Izipho Soul
* Julian Jonah- Now's The Time For Us (UK, Izipho Soul, 2022)
Julian Jonah is in de Londense house-scene een kleine legende. In de late jaren tachtig ontwikkelt hij een eigen vorm van acid house waarbij hij niet louter tracht zijn Amerikaanse helden te kopiëren maar iets nieuws toe te voegen. Zijn titels uit 1987-88 zullen tien jaar later nog altijd relevant blijken in het genre. Anno 2022 levert Jonah deze plaat af voor Izipho Soul en heeft hij de house ingewisseld voor klassieke disco. Tamika heet de dame achter de microfoon en dit gaat een héle grote plaat in de nu-disco worden. Opnieuw een plaat die ik zonder vooraf te beluisteren heb aangeschaft want ook bij Izipho kan ik bijna niet teleurgesteld raken. Meer klassieke disco op de flip en ditmaal met de zang van Ada Dyer. Dit klinkt zelfs nóg meer als een plaat uit 1979 en ik denk dat dit met recht een 'double-sider' mag heten.

LRK
* Paul Mac Innes- Falling By The Wayside (UK, LRK, 2022)
Een jaar geleden had ik nog nooit van LRK gehoord en inmiddels neemt het label al een flinke plek in in mijn verzameling. LRK-baas Liam besluit het uiterst succesvolle jaar 2022 met dit fraaie staaltje retro-soul. Paul klinkt erg geïnspireerd en dat is fijn want het Amy Winehouse-geluid geloof ik voor de rest wel. Zijn stem en performance redden het nummer want het had wel iets minder gemogen met de gimmicks.

Salvation Rock
* Dynamic Disciples- Satan (UK, Purified Record, 19??, re: 2022)
* Rev. Harvey Gates- It's Hard To Live In This Old World (UK, Acquarian, 1978, re: 2019)
Een nieuwkomer die ik graag beter in de gaten wil houden. Common Ground heet de maatschappij en het specialiseert zich in de 'rarest of the rarest' op verschillende gebieden van de soul en funk. Salvation Rock is daarbij de gospel-afdeling. Ik hoef maar een paar noten te horen van 'Satan' om te weten dat dit plaatje in mijn gospel-koffer moet komen te wonen. Ik vermoed dat het ergens uit de midden of late jaren zeventig komt. Het origineel is onbetaalbaar. Op de keerzijde staat 'Sharing' en dat klinkt erg 'lo-fi' vergeleken bij 'Satan'. Het is een ballade met een plechtige stem en een orgel naast de elektrische gitaar. Het wordt helemaal magisch als het koortje invalt voor het refrein maar 'Satan' blijft mijn favoriete kant. Dan zie ik dat hij heeft gereageerd op een Facebook-bericht waarbij het draait om het nummer van Rev. Harvey Gates. De single blijkt nog steeds voorradig te zijn en ik maak een rondedansje. Dit nummer staat in 2020 op het album 'The Time For Peace Is Now - Gospel Music About Us' dat wordt samengesteld door Greg Belson. Ik heb het album digitaal en met name dit nummer van Rev.  Harvey Gates is een resident in het begin van dit jaar op mijn mp3-speler. De dominee zingt een blues over een zeer eenvoudige begeleiding maar daardoor extra doeltreffend. Op de a-kant doet hij 'Price Of Love' en oef... dat is misschien zelfs nog beter. Na een tijdje afwezigheid is de gospelkoffer weer helemaal terug van weggeweest!

Stream
* Vee Gees- Talkin' (UK, Stream, 1974, re: 2022)
* Curtis Lee- Steppin' (UK, Stream, 1979, re: 2022)
Vee Gees is bij binnenkomst meteen al een 'VG' want het plaatje is niet helemaal vlak. Het heeft niet echt invloed bij het afspelen en anders Alison nog maar eens lief aan kijken voor een vervangend exemplaar. Oorspronkelijk is dit plaatje op het Jump Off-label uitgebracht met de instrumentale versie op de b-kant, hier heeft het een stereo- en mono-kant. Ofwel... de stereo verandert even in mono en ik heb een vermoeden dat dit een reden is om de mono-kant ook te doen. Even checken... Ja dus! Ik hou het dan bij de mono-kant want verder klinkt die vrij goed stereo. Curtis Lee is wel mooi recht maar ook deze klinkt alsof die rechtstreeks van de originele single is gehaald. Het is vlotte disco met een vrij lang intro terwijl het nummer onder de drie minuten zit. Een plaatje dat de dansvloer letterlijk in de hens kan zetten! 'Funkatize Me Please' heet de b-kant maar dat gaat niet werken voor mij. 'Steppin' is hier de ultieme kant.

Blauwe Bak Top 100 van 2022: 28-20

Gedurende de Northern Soul-show van mijn collega bereikt ons het trieste bericht dat Terry Hall is overleden. Dat verandert de sfeer op slag want met name de presentator is een hele grote fan van Hall's werk. Voor degene die het heeft gemist, Terry Hall is de zanger van The Specials tot 1982. Terwijl zijn maten doorgaan als Special A.K.A. richt Hall Fun Boy Three op en later ook nog The Colourfield. De laatste jaren toert hij weer met The Specials en doet optredens. Hij is vandaag na een kort ziekbed overleden en is slechts 63 jaar geworden. Zelf heb ik niet zo heel veel met The Specials en Terry Hall in het bijzonder en dus laat ik het eerbetoon over aan anderen. Genoemde collega mag van mij morgen mijn 'Tuesday Night Music Club' overnemen voor een eerbetoon van twee uren en dat wordt zeker smullen! Eerst maar het volgende deel in de aftelling van de Top 100 en dan wellicht later vanavond de extra 'Singles round-up' met de nieuwe singles. De nummers 19 tot en met 11 krijgen jullie Eerste Kerstdag gepresenteerd, de nummers 10 tot en met 2 op Tweede Kerstdag. De nummer 1 gaat volgende week de Week Spot worden.

28. Boy You're Growing On Me - Tamiko Jones (UK, Contempo CS 2130, B, 1977)

27. Just Another Face - The Words Of Wisdom & Truth Review (UK, Cannonball CBLL035, B, 1982-opname, 2021)

26. They Said It Couldn't Be Done - Norman Feels (US, Just Sunshine JSA-513, 1973)

25. Heaven In My Arms - Carlton Jumel Smith and Cold Diamond & Mink (Finland, Timmion TR-752, A, 2022)

24. Love Jones - Norma Jenkins (Frankrijk, Desert Moon 45.DM.14101, B, 1976)

23. Keep On Walking By - Midnight (Spanje, Ariola 15.547 A, B, 1978)

22. Don't You Worry Baby The Best Is Yet To Come - Bessie Banks (UK, Quality, 1976, re: 2020)

21. Recipe For Love - Lack Of Afro (UK, Freestyle FSR7078, A, 2013)

20. Hold On To Love - William DeVaughn (US, TEC 767, B, 1980)

Blauwe Bak Top 100 van 2022: 37-29

Het is drie kwartier nadat ik 'uit de lucht' ben gegaan met 'The Vinyl Countdown' en na wat ontspanning ben ik nu wel klaar voor een volgende deel van de Blauwe Bak Top 100. Daarna maar richting bed want volgens de wet moet ik morgen nog even aan de slag in de post. Ik ga later op de ochtend beginnen en hoop dat de ijzel en gladheid dan wel is opgelost. Er wordt wel neerslag voorspeld maar de temperatuur zou dan alweer boven het kwik moeten liggen. Ik tel nu af naar nummer 29. Het laatste deel volgt morgen samen met de 'Singles round-up'. Drie berichten op een dag zijn voor mij wel een beetje het maximum...

37. Fight On! - The Harlem Gospel Travelers (US, Colemine CLMN-204, A, 2021)

36. Never Had A Love Like This Before - Tavares (UK, Capitol CL 16146, B, 1978, re: 1980)

35. If There Were No You - The Natural Resources (UK, Kent CITY 033, B, 1975-opname, 2014)

34. Hands Full Of Nothing - Jerry Rix (US, AVI AVIS-131, B, 1977)

33. Something Special - Gemini (US, M&M M-500, A, 1981)

32. I Know About Her - The D.C. Blossoms (UK, Shrine SRG 108, B, 1966, re: 2003)

31. Warning - Clarence Carter (UK, ABC ABC 4037, A, 1974)

30. I'll Belong To You - Clyde McPhatter (US, Decca 32719, A, 1970)

29. Bless My Soul - Shawn Lee & The Angels Of Libra (Germany, Légère LEGO 254, A, 2021)

Blauwe Bak Top 100 van 2022: 46-38

Omdat ik al jaren een Top 100 doe en deze regelmatig uitzend op de radio moest ik wel weten hoeveel tijd dit in beslag neemt. Desondanks ben ik gisteravond een uur eerder begonnen. Aan het einde van de rit ben ik 3,5 uur verder en dat is soms ook wel de lengte van een gewone 'Do The 45' en dus is er geen reden om vroeger te beginnen. Ik kan me echter jaren heugen dat ik bijna vier uren kwijt ben aan een top vijftig. Of ben ik wellicht in de war met twee jaar geleden toen ik een top 60 heb gedaan op zaterdag? Feit is wel dat er redelijk wat jaren zestig in de lijst van dit jaar zit en dit betekent doorgaans dat het verhaaltje na drie minuten al helemaal is afgerond waardoor je méér in een uur kwijt kunt. Hoe dan ook: Volgende week zondag ga ik waarschijnlijk de ontknoping doen op de radio. De laatste twee afleveringen krijgen jullie met de kerstdagen en de nummer 1 is vervolgens op dinsdag de Week Spot. Ik vervolg nu de aftelling met de nummers 46 tot en met 38.

46. It's Gotta Be This Way - Creation (UK, Atlantic K 10437, A, 1974)

45. Wear It On Our Face - The Dells (US, Cadet 5599, A, 1968)

44, Dream Again - Lisa Bello (UK, Izipho Soul ZP73, A, 2022)

43. It's A Vanity - Orchestre Poly-Rythmo De Contonou Dahomey (UK, Albarika Store AJX6795 A, 1971, re: 2022)

42. I Got The (New New Super Heavy Funk Edit) - Labi Siffre (UK, Soopastole SSR 204, A,, 1975, re: 2017)

41. I Like What I Like - The Hot Line (US, Red Coach RC 804, A, 1973)

40. The Center - The KBCS (Japan, The Wind Blows Softly SFTY-003, A, 2022)

39. Trust Me - Milt Matthews (US, H&L HL-4692, A, 1978)

38. Couldn't Get Enough - Ashford & Simpson (US, Warner Bros. WBS 8453, B, 1977)

Singles round-up: december 4

Gisteravond heb ik het eerste deel van de Top 100 gedaan in precies 3,5 uur. Ik moet de show echter nog uploaden naar Mixcloud maar dat gaat binnenkort (vandaag of morgen) gebeuren. Nu ben ik echter al bezig met de planning van de shows van volgende week. Omdat in Engeland (en op enkele andere plaatsen in de wereld) kerstavond uitgebreider wordt gevierd dan in Nederland, weet ik dat ik op kerstavond geen enkele 'live'-luisteraar heb. Daarom speel ik met onze Tweede Kerstdag, dat ze in Engeland kennen als 'Boxing Day'. Ik heb contact gehad met de familie en voor hun komt een bezoek op Tweede Kerstdag beter uit. Ik zou in eerste instantie een 'Vinyl Countdown'-achtige show hebben gedaan op Eerste Kerstdag maar na vanavond ben ik wel klaar met het huidige concept en kan ik de Gele Bakken opnieuw gaan inrichten voor een volgende ronde. Waarschijnlijker is dat ik de Top 50 volgende week zondag ga doen op de radio. Ik moet de foto's voor de verdere aftelling van de Top 100 nog maken en dus begin ik eerst met het laatste deel van de singles van Mark. Qua 'nieuwe' singles zijn er inmiddels ook acht binnen en die kunnen morgen worden gepresenteerd.

* Sir Mac Rice- What Good Is A Song (US, Stax, 1978)
Ik moet Mark altijd nog eens vragen of hij de vorige eigenaar is geweest met de gekleurde hoesjes en de keurige stickertjes. Op het stickertje staat de naam gespeld als Sir Mack Rice en zo ken ik de beste man het beste. Het label heeft het echter over Sir Mac Rice. Rice is in de eerste plaats een liedjesschrijver en ik heb hem leren kennen middels een gospel-aanwinst van een paar jaar geleden. Verder is hij de oorspronkelijke vertolker van het zelf geschreven 'Mustang Sally' (een hit voor Wilson Pickett) en schrijft hij samen met Luther Ingram 'Respect Yourself' voor The Staple Singers. In 'What Good Is A Song' legt hij zijn eigen schrijfsels langs de lat want met een gedegen relatie en iemand die je kan aanbidden, is volgens Rice geen basis voor een goed nummer gelegd. Hoewel hij diverse gospels heeft geschreven, lijkt dit toch meer op het traditionele man-vrouw-verhaal. Het is een promo en dus heeft het de mono-versie op de keerzijde.

* Roscoe & Mabel- United We Stand (US, Chocolate City, 1976)
Zelfs Tony Hiller, een van de oorspronkelijke schrijvers, komt superlatieven tekort. Het herinnert me aan de vroege jaren van mijn soul-collectie als ik 'Reach Out Your Hand' regelmatig draai tijdens optredens. Dat is wellicht het meest funky en groovy dat The Brotherhood Of Man weet te gaan in de vroege jaren zeventig. 'United We Stand' heeft in de originele versie een poppy gospel-gevoel maar meer eigenlijk ook niet. Rond de tijd dat een latere incarnatie van The Brotherhood Of Man het songfestival wint met een ogenschijnlijk pedofiel nummer ('Save Your Kisses For Me' en dan een kind van drie?) zijn daar opeens Roscoe & Mabel die aan de haal gaan met 'United We Stand'. Ieder grammetje soul dat ontbreekt in het origineel wordt hier dubbel gedoseerd. en het resultaat is een knaller van een soul-plaat. Zó goed dat ik de b-kant nog niet eens heb geproefd. Dat is meer hoe een vroege jaren zeventig-Brotherhood Of Man het zou hebben aangevlogen en 'Turn To Love' is dus totaat oninteressant.

* Ruby & The Romantics- Your Baby Doesn't Love You Anymore (US, Kapp, 1965)
De platen van Mark zijn stuk voor stuk singles die ik over een langere periode heb 'gespaard'. In enkele gevallen is het langer dan een jaar geleden dat ik de plaat heb gereserveerd en dat is volgens mij het geval bij Ruby & The Romantics. Ik zou een database kunnen in gaan om het exact na te gaan maar dat ga ik niet doen. Feit is dat ik lang heb moeten wachten op dit pareltje en dat ik hem nu eindelijk heb. Je hebt 'beat ballads' en je hebt 'beat ballads' en dit valt zowaar in de laatste categorie. Een van de allergrootste 'beat ballads' in mijn optiek. Een sober begin, een sterke melodie, engelenzang en de juiste dosis drama. Op de keerzijde staat een eveneens niet onaardige cover van 'We'll Meet Again' maar de a-kant is hier de ultieme winnaar.

* Peggy Scott & Jo Jo Benson- I Want To Love You Baby (US, SSS International, 1969)
Bij Peggy en Jo Jo moet ik altijd even opletten of ik ze nog niet heb. Dat blijkt hier niet het geval te zijn. Ik lust eigenlijk alles wat dit duo heeft voortgebracht door de jaren heen. 'I Want To Love You Baby' is wellicht één van de meer uptempo nummers uit de jaren zestig van Benson en Scott welke ik goed kan waarderen. Ik heb persoonlijk nooit zoveel met 'Soulshake' gehad en het allerliefste hoor ik de twee stemmen tegen elkaar opbieden in een ballade. 'We Got Our Bag' is meer 'Soulshake'-territorium en is me persoonlijk té poppy.

* Bobby Sheen- The Shelter Of Your Arms (US, Capitol, 1967)
De laatste tijd is het meer regelmatig dat Mark een 'duurdere' plaat aanbiedt in de Five-A-Day. In sommige gevallen kun je er gerust nog een uurtje over nadenken maar in geval van deze Bobby Sheen moet ik snel beslissen. Ja, de plaat is vrij zeldzaam en gezocht. Ja, Bobby Sheen kan altijd nog 'groeien' bij mij. 'The Shelter Of Your Arms' is 'speciaal' maar niet 'instant' voor mij. Het gaat een paar draaibeurten kosten om de plaat helemaal goed te kunnen waarderen. Het is echter een 'Big City'-sound en dat komt uiteindelijk altijd goed bij mij. Het is een beetje aan de theatrale kant voor mij maar zo'n fraaie  promo tref je niet iedere dag en dus heb ik geen seconde spijt dat ik heb toegehapt. Op de keerzijde staat de ballade 'The Way Of Love' en deze is meer ingetogen dan 'Shelter', maar dan opnieuw... dat rechtvaardigt niet de pittige prijs die ik ervoor heb betaald. Gewoon verder wennen aan 'The Shelter Of Your Arms'.

* Lamar Thomas- You Been Grazin' (US, The-O-Centric, 197?)
'He is the center of all', staat op het label. 'Grazin' is vermoedelijk de enige plaat die begint met het geluid van een echte koe? Er is verder helemaal niets bekend over de release-datum. Ik denk eerst aan de jaren tachtig maar daarvoor neigt dit teveel naar jaren zestig of toch jaren zeventig? 'Blind Love' op de keerzijde is minstens zo gezellig en als ik af ga op het geluid van beide dan vermoed ik eerder 1971 dan jaren tachtig. Met recht een obscure plaat met twee zéér prettige kanten waarvan 'Grazin' voor mij de doorslag geeft.

* Lynn White- If I Could Open Up My Heart (US, SOH, 1991)
Het had maar niets gescheeld of deze single was in het oud papier gegaan! Dat zou spijtig zijn geweest want het is een fijn plaatje. Het ademt voor mij meer jaren tachtig dan 1991 maar dat bederft de pret allerminst. 'Open' heeft een lekkere jaren tachtig-groove waar de b-kant. 'My Sex Machine', juist weer aan klasse moet inboeten.

* Spencer Wiggins- Lonely Man (US, Goldwax, 1967)
Bam! Een rechtse in je gezicht. Zo begint deze 'Lonely Man' en dat blijft het gedurende het nummer. Een onweerstaanbare groove en genoeg ruimte voor Spencer om de diepste krochten van zijn ziel aan te zwengelen. Werkelijk een knaller van een plaat en om de magie nog eens te verhogen, is het verhaaltje na twee minuten ook alweer verteld. 'The Power Of A Woman' is meer de Carib-soul deep soul ballade zoals we dat gewend zijn van Wiggins. Maar hij kan het dus blijkbaar ook doen in de meer uptempo nummers en daarvan is 'Lonely Man' een prachtig voorbeeld.

Singles round-up: december 3

Meestal raadpleeg ik de Buienradar voor het weer. Ik ben namelijk een beetje allergisch geworden voor het KNMI. Omdat ik even iets meer details wil hebben over de eventuele neerslag kijk ik vanavond toch even op de site van het KNMI. 'Code geel' vanwege mogelijke gladheid. Hoezo Code geel? Kans op gladheid is voldoende om je eraan te herinneren dat het glad kan worden en je weet zelf wel wat je wel en niet moet doen. Over het vallen van de bladeren heb ik niets gelezen. Mag ik stellen dat vandaag de herfst officieel is begonnen? De bomen zijn dit jaar erg laat met het loslaten van het blad en het sneeuwt bladeren op het plein. Dat geeft me meteen een taak voor morgen want ik ga me weer uitleven in de bladerenbusiness. Wat dat betreft mis ik mijn oude buurvrouw nu al want die hield haar stukje altijd erg schoon. Vandaag ga ik de volgende acht uit de partij van Mark aan jullie voorstellen. Ik heb de 'nieuwe' singles op Izipho en Stream bij de vier nieuwe aanwinsten gestopt waarover ik maandag ga schrijven. Er blijven dan nog zestien singles over die ik in twee delen van acht ga behandelen.

* The Dynamics- Voyage Thru The Mind (US, Black Gold, 1972)
Als je met een bot staat te zwaaien en 'Bello' roept, komen er vast meer honden op je af en ook honden die heel anders heten. Zo zou je ook een festival kunnen organiseren met bands die zich The Dynamics noemen. The Dynamics van Barbados krijgt over het algemeen de meeste aandacht op Soul-xotica maar ook deze Amerikaanse naamgenoten mogen meedoen. Dat is spannende crossover-sweet soul. Het is vooral de kleine versnelling naar het refrein toe en de ornamenten erom heen welke deze plaat zoveel beter en anders maakt dan enige andere sweet soul-plaat uit deze periode. Op de keerzijde staat 'Let Me Be Your Friend' en dat gaat meer terug naar de doowop-roots zonder dat het echt interessant wordt.

* John Edwards- Stop This Merry-Go-Round (US, Aware, 1973)
"Why is it that everybody wants to love some other's baby'. Goede vraag John. Toch is het een feit dat er veel minder liedjes in de wereld zouden zijn als we het niet zouden doen. John heeft er echter genoeg van en wil gewoon zijn schatje voor zichzelf houden. Hij vertolkt dit in een funky Southern Soul-mover. Helaas niet het beste vinyl dat ik heb getroffen maar de plaat is nu ook weer niet heel erg wereldschokkend. 'You Were Made For Love' is een ballade op een bed van violen. De tijd zal leren welke kant ik als favoriet ga uitkiezen.

* The Exotics- I Don't Want Nobody (UK, Pye, 1970)
Er is een tijd op de pagina van Mark dat een single van twintig pond een uitzondering is. Met name de laatste maanden adverteert hij nog wel eens een plaat die fors duurder is. Hoewel ik de plaat nog moet opsturen, ben ik met hem overeengekomen dat hij mijn 'dubbele' exemplaar van Bobby Harden & The Soulful Saints voor kostprijs gaat overnemen en kort daarop biedt hij deze single aan. Een flink eind buiten mijn budget, maar... met Bobby Harden in het achterhoofd is het opeens wel te doen voor mij. Op 45cat staat een exemplaar met het stempel van 15 mei 1970. De mijne heeft een stempel van een week eerder. The Exotics heeft 'I Don't Want Nobody' in 1968 uitgebracht op een single voor Columbia maar besluit in 1970 een nieuwe opname te maken voor Pye. Het wordt beschreven als 'Jamaican Soul' en dat is vooral terug te horen in de zang. Op de b-kant staat 'Driftaway' en dat is iets meer reggae. Twee erg interessante kanten en ik neig op dit moment naar de b-kant.

* Sandra Feva- The Need To Be (US, Venture, 1979)
Ik heb afgelopen zaterdag alle platen gedraaid in 'Do The 45' en omdat ik het op volgorde van platenlabels doe, is dit de laatste. Hoewel ik de single heb gereserveerd foor 'The Need To Be' kies ik voor de upbeat a-kant als de afsluiter van de show. Sandra Feva maakt in de begin jaren zeventig muziek als Sandra Richardson. Haar 'Deserted Garden' is in 2019 door Kent uitgebracht en is een hele grote favoriet in mijn collectie. Op 'The Need To Be' gaat ze iets minder 'deep' maar oef... wat is dit een prachtige plaat. De a-kant is 'in your face'-disco en niet heel erg interessant.

* Jimmy Holiday- Give Me Your Love (US, Minit, 1967)
Dan gaan we verder met een feelgood-nummer uit de jaren zestig. 'Give Me Your Love' beukt en stampt lekker door en zó lekker worden ze tegenwoordig niet meer gebakken. Toch is het allemaal niet heel bijzonder. 'Everybody Needs Help' is daarentegen wel interessant en met de upbeat a-kant spreek ik van een 'double-sider'. Geen hoofdact maar wel erg leuk om erbij te hebben.

* The Jerms- I'm A Teardrop (US, Honor Brigade, 1969)
'Nobody' is de derde plaat in de allereerste 'Do The 45'. Ik heb dat nummer in de 'Action Speaks Louder Than Words'-box set op VampiSoul. Niet het meest soulvolle nummer maar wel een stevige danser. Datzelfde geldt feitelijk ook voor 'I'm A Teardrop'. Helaas heeft het styreen zijn beste tijd gehad, maar ach... het is een plaatje voor erbij. Op de keerzijde doen de heren 'Green Door' en dat is misschien wel de meer interessante kant, hoewel het allemaal erg poppy is. En ook hier werkt de kwaliteit van het styreen niet mee.

* Little Helen- The Richest Girl (US, Soultown, 1967)
De wereld te rijk zijn en niks bij je hebben. Dat beschrijft deze woensdag voor mij. Ik heb genoten van het winterse weer tijdens mijn bezorgen en wil het afsluiten met iets warms en een paar boodschapjes voor thuis. Dan ontdek ik dat de portemonnee nog in Uffelte ligt. Helen mag klein van stuk zijn en straatarm maar ze voelt zich desondanks de rijkste persoon in de wereld dankzij de aanwezigheid van een manspersoon. Een lekker poepje Carib-soul. Op de keerzijde staat 'More And More'en daar wordt met tamelijk eenvoudige instrumenten het Motown-geluid na gedaan en dat doet ze best goed.

* Mel & Tim- We've Got The Groove To Move You (US, Bamboo, 1970)
Persoonlijk hoor ik de mannen van 'Backfield In Motion' liever in het meer melodieuze werk en daarvan is op deze a-kant geen sprake. Dansschoenen aan en de vloer op! Gelukkig hebben we de b-kant nog. Maar ook 'Never On Time' is geen langzaam nummer en deze kant heeft ernstig te lijden aan de dynamiek op de a-kant waardoor het styreen gaat knetteren. Jammer maar helaas maar niet de gehoopte volgende Mel & Tim-favoriet.