zondag 31 oktober 2021

Eindstreep: oktober 2021


Waarom wilde ik in eerste instantie wandelen naar Havelte? Dat heeft een reden. Vrijdag is tijdens het bezorgen het ketting van mijn postfiets gesneuveld en ik heb tijdelijk weer een andere postfiets tot mijn beschikking. Daarvan werkt het achterlicht naar behoren, maar ik ben niet zeker van de koplamp. Ik vermoed dat ik nieuwe batterijen moet plaatsen. Bij een nadere inspectie zie ik een draad naar de as lopen. Zou het dan tóch iets van een dynamo hebben? Dat blijkt: Het licht gaat pas aan als je even goed gang hebt en dat heb ik niet geconstateerd toen ik met het rijwiel aan de hand liep. Omdat de Buienradar ook niet helemaal zeker is over de komst van de buien ga ik dus op de fiets naar Havelte. Ook vanmiddag wordt de bui tegengehouden door het bos want tussen de bomen regent het. Bij de winkel vandaan is het ook buiten het bos serieus gaan regenen en bovendien heb ik vlees in de fietstas dat weer zo snel mogelijk in de koelkast moet. Er is dus niet meer recreatief gefietst of gelopen. Dan ga ik nu officieel deze maand afsluiten met de 'Eindstreep' over oktober 2021 en met de singles uit de 'algemene' bakken en kan ik de balans opmaken voor wat betreft alle singles.

Ik heb vanmiddag al vastgesteld dat er 43 singles zijn voor de Blauwe Bak. Daarbij heb ik dan niet de singles gerekend die ik in oktober heb besteld en die nog altijd onderweg zijn. De top tien is afkomstig van de genoemde 43 singles plus de drie laatsten van vorige maand. Qua Gele Bak kom ik op 67 singles en zijn er 20 dubbel. Met de nieuwe bestellingen erbij zit ik dus dik over de 130. Ik betwijfel of ik een keer eerder in de geschiedenis van de 'Eindstreep' zoveel singles heb gehad. Het samenstellen van een top tien is nog best spannend. Waar ik bij de Blauwe Bak met de nummer 1 begin en daarna platen ga vergelijken, gaat het hier precies andersom. Eerst de nummer tien en vervolgens ook verder naar de nummer vijftien. Dan de boel opschuiven en nog eentje omdraaien en dan ziet de top tien er als volgt uit.

1. All I Really Want To Do - The Byrds

2. Happy Ever After - Julia Fordham

3. Only Time Will Tell - Earth & Fire

4. In The Evening - Sheryl Lee Ralph

5. Samba Pa Ti - Santana

6. A Girl Like You - The Young Rascals

7. 5.01 AM - Roger Waters

8. I'd Really Love To See You Tonight - England Dan & John Ford Coley

9. Solid Gold Easy Action - T.Rex

10. Singing The Blues - Guy Mitchell

Eindstreep Blauwe Bak: oktober 2021


De ambitieuze plannen zijn de ijskast in gegaan mede vanwege de niet erg fraaie weersvoorspellingen. Ik moet eigenlijk nog wel even naar de winkel en wellicht dat ik straks nog even ga wandelen. Om vanavond niet in verlegenheid te komen met een dubbel bericht ga ik me eerst buigen over de Blauwe Bak-singles uit de 'Eindstreep'. Het totaal van oktober 2021 zal ik vanavond even moeten vaststellen want ik heb vanmiddag alleen de Blauwe Bak-singles gescheiden van de 'algemene' singles. Het aantal dubbele singles bereken ik eveneens vanavond hoewel daar ook Blauwe Bak-upgrades bij zitten. Op dit moment verwacht ik maar liefst drie singles op het Cannonball-label en twee van Izipho. Bovendien heb ik deze maand twee bestellingen geplaatst bij Cannonball voor singles die waarschijnlijk in december gaan uitkomen. Daarbij hou ik graag een slag om de arm want het label heeft sinds de corona regelmatig te kampen met problemen met de perserij. Bovendien reken ik drie singles uit eind september bij deze 'Eindstreep' en dat resulteert onder andere in de nummer 1. Voor de rest zijn er deze maand 43 singles bij gekomen voor de Blauwe Bak. Als ik daaruit een top tien moet samenstellen, dan ziet deze er als volgt uit.

1. I Don't Think I'll Ever Love Another - The Darling Dears

2. Someday - The Tempests

3. Keep On Keepin' On - N.F. Porter

4. Where Is The Love - Roberta Flack & Donny Hathaway

5. Got To Find My Baby - James Gadson

6. A Little Bit Of Soap - The Exciters

7. Sudden Stop - Percy Sledge

8. Mr. Tambourine Man - Con-Funk-Shun

9. Things Won't Be Bad Always - Mike & Bill

10. If It's All The Same To You Babe - Luther Ingram

zaterdag 30 oktober 2021

Het zilveren goud: oktober 1996 deel IV


Zijn de verhaaltjes nu alweer op? Ik heb op zichzelf nog wel een paar op de plank liggen, maar die kunnen met een gerust hart ook in november. Door stevig na te denken in de afgelopen dagen is het schrijven van 'Het zilveren goud' keer op keer uitgesteld en moet de foto van de 'decoratieve' singles ook nog worden vervaardigd. Dat laatste heb ik eerder op de avond gedaan maar om nu te zeggen dat ik met een verhaaltje op de proppen kan komen? Vandaag gaat het dus niet meer worden dan een foto en het geplande verhaal schuift door naar volgende week en de eerste aflevering van november. Daar probeer ik ook wat schade in te halen want 'Het zilveren goud' zal in november bestaan uit vier afleveringen van elk acht singles. Wederom allemaal platen die ik al vóór november 1996 heb gekocht want qua vinylsingles ligt de handel even stil in deze periode. Ik wil eigenlijk wel gebruik maken van het extra uurtje slaap omdat ik nog een plan heb voor morgen en ga dan morgen beide afleveringen van de 'Eindstreep' doen zodat ik op 31 berichten uit kom. Nu eerst de laatste zes singles van oktober 1996.

2598 Send Me The Pillow - Lydia En De Melodiestrings (NL, EMI, 1959, re: 1981)
2599 The Faithful Husar- Vera Lynn (NL, Decca, 1957)
2600 Land Of Hope And Glory - Vera Lynn (NL, His Master's Voice, 1962)
2601 Charade - Henry Mancini (US, RCA Victor, 1963)
2602 Eurovisie Mars - Marinierskapel Der Koninklijke Marine (NL, Philips, 1962)
2603 Everybody Loves Somebody - Dean Martin (Denemarken, Reprise, 1964)

In de jaren negentig probeer ik nog wel eens op een 'bijzondere' plaat uit te komen voor bijvoorbeeld een nummer 2600, maar in 2021 rest me weinig andere keuze. In de volgende aflevering hebben we zowaar een Imca Marina-special en deze wil ik evenmin op de 2600e plek hebben. 'Send Me The Pillow' is uiteraard van Lydia & Her Melody Strings en de 2598 komt uit de 'Kent u deze nog?'-serie van EMI. En dus met een licht aangepaste bandnaam welke in de jaren vijftig en zestig nimmer is gebruikt. Als ik in 2013 begin met 'The Vinyl Countdown' heb ik serieus het idee om de 'Eurovisie Mars' als jingle te gebruiken en deze blijft halverwege hangen. Dat wordt uiteindelijk de 'klassieke' Euroshot-jingle die ik nog altijd gebruik. Ik weet echter niet of dit dezelfde single is geweest. Ik heb hem eens gedraaid en tot mijn frustratie blijft de 'hanger' te zijn verdwenen. Wat Dean Martin hier heeft te zoeken is eveneens een vraag. Natuurlijk heb ik de plaat in de begin jaren negentig in Denemarken gekocht en het zou me niets verbazen dat ik hem al eens heb genoemd.

vrijdag 29 oktober 2021

Singles round-up: oktober 14


Morgen en zondag mag ik me gaan buigen over de hoeveelheid singles van deze maand als ik de 'Eindstreep' in twee delen presenteer. Een deel met de Blauwe Bak en een tweede met de algemene singles. Ik weet nog even niet welk deel ik morgen ga behandelen. Vanavond dan de allerlaatste 'Singles round-up' van deze maand. Ik zou me kunnen voornemen om in november geen platen te kopen maar weet wel beter. Ik moet in ieder geval nog een deel afrekenen bij Mark en ook de bestellingen van de afgelopen weken zijn nog altijd niet in Uffelte gearriveerd. Bij eentje ga ik mezelf zorgen maken. Ik hoop niet dat ik hier dik voor moet betalen, dat doe ik liever voor een pakketje met meerdere singles. Verder staat Dwingeloo op het lijstje voor een bezoek maar zelfs al zou ik daar morgen platen gaan kopen, dan gaan deze mee voor november. Bij de laatste negen zitten een paar 'dubbele' singles alsook twee van 2,50 euro die ik vorige week heb laten liggen. Ik ga even koffie zetten en de apparatuur op temperatuur laten komen (alsof dat nodig is?) en dan ga ik eens zitten voor de volgende negen singles.

* Alannah Myles- Lover Of Mine (Duitsland, Atlantic, 1989)
Ben ik 'fan' van Alannah Myles? Nee, er zijn maar weinig artiesten en groepen te bedenken waar ik echt 'fan' van ben en Alannah is niet eentje daarvan. Sterker nog: Ik krijg spontaan jeuk als ik 'Black Velvet' hoor. Het doet me vooral terug denken aan de midden jaren negentig. 'Hair of the dog' in een kroeg in Sneek op zondagmiddag. Omdat de clientèle nog last heeft van hoofdpijn van de voorgaande avond, begint de kroeg rustig aan met een verzamel-cd met bluesnummers. 'Song Instead Of A Kiss' heeft daarentegen een betere herinnering en dat kan ik nog altijd waarderen. Qua singles ben ik een paar jaar geleden begonnen met 'Love Is', de opvolger van de grote hit. Nu heb ik dan 'Lover Of Mine' te pakken, maar deze is niet blijven hangen in mijn geheugen. Ik zal de plaat nu dus even moeten proeven. Het begint al een beetje te dagen als ik het draai. Niet zo leuk als 'Love Is', maar zeker stukken meer de moeite waard dan het plat gedraaide 'Black Velvet'.

* Nolan Sisters- I'm In The Mood For Dancing (NL, Epic, 1979)
Ja, er staat '1979' op het label, maar de plaat staat bij mij in de jaren tachtig-bak. In 1997 probeer ik al 'fout' te draaien voordat het een 'ding' word. In de popkelder hebben we zo nu en dan de draaitafels staan van Het Bolwerk en op onbewaakte momenten maak ik hier mixtapes met singles uit mijn verzameling. Zo slingert Nolan Sisters op een bepaald moment ook rond in De Kelder en het is mijn collega Jan die op het idee komt om dit te playbacken bij ons eerste optreden als Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. Het ding is dan, in 1997, al stevig afgedraaid en nu kom ik tot het punt waar ik de oude single ga vervangen. De herinnering blijft!

* Sheryl Lee Ralph- In The Evening (Duitsland, Dance, 1984)
De euro-bak is niet uitsluitend jaren tachtig maar het decennium domineert op een fijne manier. Ik kan dan even snel te rade gaan bij mezelf welke nummers ik nog zoek. Sheryl Lee Ralph is zo'n single die ik altijd vergeet om te zoeken en woensdagmiddag herinner ik het net op tijd. Blijft een heerlijk nummer!

* The Rolling Stones- Look What You've Done (Duitsland, Decca, 1965, re: 1971)
Ik ben evenmin 'fan' van The Rolling Stones of zelfs een verzamelaar, hoewel ik al wel een vrij zeldzame bootleg heb van de groep. Ik ga een week geleden door het stapeltje Rolling Stones-singles dat hij op de toonbank heeft liggen en ben meteen geïnteresseerd als ik deze zie. Twee 'onbekende' nummers samen op een single. In 1971 is de groep haar eigen platenlabel begonnen, Rolling Stones Records, en merkwaardig genoeg laat men de distributie via Atlantic verlopen. Decca mist opeens een melkkoe en besluit dan maar oud werk opnieuw uit te brengen. Op deze single staan twee tracks van de elpee 'December's Children' uit eind 1965. De single heeft geen fotohoes en dat blijkt een boekje te zijn met daarin de Decca-catalogus van The Rolling Stones op een rijtje. Op de a-kant staat een bluesje van Muddy Waters met vooral een overtuigende mondharmonica. De b-kant is 'Blue Turns Grey' en dat is meer The Stones zoals we die kennen in die tijd. Het gaat op 'December's Children' soms een beetje richting The Kinks en daarvan is dit een fraai voorbeeld.

* Leo Sayer- Long Tall Glasses (NL, Chrysalis, 1974)
'Mister underpants' in eigen persoon. Alhoewel? Ik denk dat dit een verklaring nodig heeft voor Nederlandse lezers? Leo Sayer maakt rond de eeuwwisseling deel uit van een 'celebrity'-uitvoering van 'Big Brother'  stampij over het feit dat hij geen schone onderbroeken kan krijgen. Hij heeft prachtige liedjes geschreven, maar sinds dat moment herinnert iedereen in Engeland Leo Sayer voor zijn opstootje in 'Big Brother' (dat ook tot zijn vertrek zal leiden). Ik koop de single in 1997 in een matige staat en duik in 2016 de Duitse op met fotohoes. Nu heb ik ook de Nederlandse met fotohoes. Hoe krijg je anders een verzameling van duizenden?

* Boz Scaggs- Heart Of Mine (NL, CBS, 1988)
Net zoals Julia Fordham herinner ik me deze single ook nog uit de uitverkoopbakken van de V&D. Het is pas jaren later dat ik Boz Scaggs leer kennen middels zijn onvolprezen album 'Silk Degrees'. Ik geloof nu dat ik de plaat in die tijd wel eens op de radio heb gehoord maar nooit heb geweten wie het is. Het is een fraaie rockballad met medewerking van onder andere James Ingram op de achtergrondzang. Een moddervette jaren tachtig-productie ook. Niet onaardig maar niet te vergelijken met zijn klassieke werk uit de jaren zeventig. Op de b-kant heeft hij wel een credit in de compositie en dat is meer uptempo,maar opnieuw té erg 1988.

* Soft Cell- Say Hello Wave Goodbye (NL, Vertigo, 1982)
In de eerste weken van 1992 wordt Jutrijp aangesloten op de kabel en plotseling hebben we de beschikking tot MTV. En dat is MTV in de tijd dat het nog goed was. Het is de tijd van Nirvana en Pearl Jam en veel andere 'alternatieve' muziek. Daar kunnen we Soft Cell niet toe rekenen maar desondanks wordt deze plaat regelmatig gedraaid. Het zal vast iets met een Marc Almond-compilatie van doen hebben gehad? Hoewel het geen hit is geweest in ons land heeft de voormalige eigenaar, een drive-in show, de plaat vaak gedraaid. En op zichzelf kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Het is namelijk een wereldnummer!

* Swing Out Sister- You On My Mind (Duitsland, Mercury, 1989)
Met name in de laatste jaren heb ik een flinke collectie aangelegd van Swing Out Sister en volgens mij ontbreekt deze nog altijd. Ik ga niet zo ver om het te bestempelen als 'het beste' van de groep maar zeker een plaatje dat ruim dertig jaar is blijven hangen en dat kan ik niet zeggen van iedere Swing Out Sister-single.

* Betty Wright- Rock On Baby, Rock On (Frankrijk, RCA Victor, 1976)
Ik heb 'If I Ever Do Wrong' al op de Amerikaanse Alston maar deze klinkt niet helemaal fris. Ik wil toch eerst even huiswerk doen voordat ik 2,50 euro neer leg voor de single en besluit het een weekje te laten liggen. Op het fotohoesje zien we Betty op het podium en ik wil er zeker van zijn dat dit niet 'live' is. Nee hoor, gewoon de Amerikaanse single met omgedraaide kanten. 'Rock On Baby, Rock On' is de feestelijke Miami Soul en geknipt voor de discotheken. 'If I Ever Do Wrong' is echter de winnaar voor mij. Deze klinkt een stuk beter dan de Alston en mag dus in de Blauwe Bak. De oude komt dan in de jaren zeventig-bak terecht. Hoewel Betty een reputatie voor het upbeat werk heeft, hoor ik haar het liefste in ballades als deze.

woensdag 27 oktober 2021

Singles round-up: oktober 13


Dan de grote vraag: Heb ik mezelf vanmiddag in bedwang kunnen houden? Niet dus! Hoewel het op nippertje is want hij staat op het punt om de deur op slot te doen. Ik hoef niet veel tijd want ik kom in eerste instantie voor drie singles die ik vorige week apart heb gelegd. Hij heeft meerdere bakken met vooral jaren zeventig en tachtig staan voor een euro per stuk. Ik pak een willekeurige bak en aan het einde van de rit heb ik daaruit vijftien gevonden. Ze mogen samen met de drie van vorige week voor twintig euro en een kwartier later sta ik weer buiten. Deze achttien singles ga ik in twee afleveringen doen. Dan vrijdag 'Het zilveren goud' en vermoedelijk zaterdag én zondag de 'Eindstreep'. Ik denk dat ik de Blauwe en Gele bakken eens van elkaar ga scheiden. Nu eerst de eerste negen van vandaag. Veel is niet heel erg bijzonder en er zitten zelfs een paar upgrades tussen.

* The Carpenters- Jambalaya (NL, A&M, 1973)
Ik begin dan ook met een upgrade. Ik heb de single al sinds 1993 maar in een zeer matige staat en het fotohoesje is buitengewoon aantrekkelijk. Hetzelfde verhaal als bij The Beatles: Ik heb geen hekel aan The Carpenters, maar dicht het ook niet een grotere waarde toe dan dat het feitelijk heeft. Alles is lief, zacht en mooi aan The Carpenters waar ik dan liever iets van weerbarstigheid terug hoor in de muziek. Daar staat tegenover dat je me voor hun versie van 'Superstar' altijd wakker kan maken en ook 'Yesterday Once More' kan me ontroeren. 'Jambalaya' heeft dan vooral weer een aardige Wolfman-herinnering waardoor het weer een feestje is om deze op een zondagavond te draaien. De oude kan het asvat in.

* Alvin Cash- Doing The Feeling (Frankrijk, Brunswick, 1976)
Nadat hij de mensen in 1966 heeft opgeroepen om 'The Twine' te doen en een hoop andere onbenullige dansjes, gaat hij in de jaren zeventig onverdroten door maar dan op de disco-toer. Het is best feestelijk maar ik zie het niet zitten voor de Blauwe Bak. Dan beperk ik me liever tot zijn jaren zestig-plaatjes.

* Cher- The Way Of Love (NL, MCA, 1972)
Mijn radio-collega heeft al jaren hetzelfde mopje over Cher waar ik steeds weer erg hard om moet lachen: Cher heeft zoveel facelifts gehad dat ze zich recent is gaan scheren. Als je uit gekkigheid niet meer weet wat je met je geld aan moet, kun je altijd nog je gezicht laten verbouwen. Eeuwig zonde want Cher is in 1972 bloedmooie vrouw getuige het fotohoesje. 'The Way Of Love' is kort maar krachtig en met een stevig orkest. Op de keerzijde een nummer van Sonny Bono waarmee ze dan nog steeds een muzikaal duo vormt. Ik geloof dat het huwelijk dan al op de klippen is gelopen. Dat is meer de Cher zoals we haar van Sonny & Cher kennen. Twee contrasterende kanten maar beide erg fraai. Het fotohoesje heeft me echter over de streep getrokken.

* Flash & The Pan- Down Among The Dead Men (NL, Philips, 1978)
'Hey St. Peter', 'Waiting On A Train', 'Midnight Man'... allemaal liggen ze voor een euro te wachten in Meppel op een liefhebber. En deze opvolger van 'Hey St. Peter' hoewel die sinds vanmiddag ontbreekt in de voorraad. Evenals 'Hey St. Peter' wordt hier ook weer flink uitgepakt. Het is niet een rechtstreekse kopie maar wel in dezelfde stijl als 'Hey St. Peter' en ik kan me voorstellen dat dit een reden is geweest waarom dit plaatje het niet heeft gehaald. Het heeft een prachtige melodielijn maar voor de rest dreigt het steeds naar de 'Hey St. Peter'-gimmicks te gaan. Ik vind hem nu eigenlijk al net een stukje beter dan de eerdere hit...

* Julia Fordham- Happy Ever After (Duitsland, Virgin, 1988)
De brugklas van de LEAO en het eerste jaar dat ik actief start met speuren naar platen. Vaak is dat de uitverkoopbak bij de V&D en zo zijn er een aantal titels die ik kan herinneren welke 'onverkoopbaar' blijken in 1988. Julia Fordham zakt tot 95 cent maar dan is nog niemand ertoe verleid om het mee te nemen. Ook ik niet. Ik leer het nummer pas jaren later kennen en heb dan spijt dat ik hem in 1988 en 1989 heb laten liggen. Nu kost de plaat ietsje meer dan de 1,95 gulden waarvoor de plaat lange tijd in de bak heeft gestaan, maar ach... ik kan ermee leven.

* Little River Band- Happy Anniversary (NL, EMI, 1977)
Ik heb ook 'Lonesome Loser' in mijn handen, maar die heb ik al in de Engelse persing. Deze'Happy Anniversary' is zéér welkom. Het nummer ligt ten grondslag aan 'Loco' van Fun Lovin' Criminals. De mannen van laatstgenoemde band hebben het tempo een stukje naar beneden gehaald en ze voegen een gitaar toe welke duidelijk tegen 'Happy Anniversary' aanleunt. Tot slot wordt tegen het einde van 'Loco' nog een stukje rechtstreeks gesampled.

* Maria McKee- Show Me Heaven (NL, Epic, 1990)
Ik heb nog steeds niet gekeken, maar dan opnieuw: Ik haal dit vaak door de war met 'Promise Me' van Beverly Craven. De laatste heb ik wel op vinyl. Hoe zit het met McKee? Nee, goed gegokt! Ik heb hem dus nog niet. Terwijl de plaat even zijn rondjes draait, kan ik het wel over de foto hebben. Ik ben té lui om naar zolder te lopen en wil de singles eerst op de deurmat leggen. Dan zie ik mijn lege armstoel waar ik eerder vanavond nog mijn avondeten heb genuttigd. Het is een vrijgezellenhuishouding en dus ligt er vaak kleren in de zetel, maar nu nodigt het uit als een fotolocatie. Maria is overlgens leuker dan dat ik hem in eerste instnatie herinner.

* Midnight Star- Midas Touch (België, Solar, 1986)
Zaterdag 11 januari 2014. Ik ben in Engeland voor mijn (achteraf gezien) laatste 'buitenoptreden' als vinyl-dj. Het optreden is de volgende dag en deze zaterdag heb ik platen gekocht in Borehamwood en 's middigs een eind door de landerijen en blubber gelopen. Na een maaltijd buiten de deur breng ik de avond voornamelijk door in de bed & breakfast. Het heeft een DAB-radio staan en dat vind ik wel interessant. Ik luister eerst naar een Fleetwood Mac-special op BBC Radio 2 en ontdek ik even later Smooth waar Pete Waterman zijn show heeft. Hij draait 'Female Intuition' van Mai Tai maar ook 'Midas Touch' van Midnight Star. De laatste zal kort daarop uitgroeien tot een 'Floorfillers'-hit. Nu heb ik het nummer al in zes jaar niet meer gehoord en bij de eerste tonen zit ik meteen weer in de kamer in Radlett. Met het verschil dat het nu fijner ruikt in de kamer want de currymaaltijd in Engeland is op dat moment al aan het laxeren.

* Mott The Hoople- Midnight Lady (NL, Island, 1971)
Een van de drie singles die vorige week is blijven liggen. De eerste single van de groep welke in ons land is uitgegeven. Het nummer is geproduceerd door Shadow Morton en hoewel hij goed weet hoe de knopjes moeten staan, heeft het niets van doen met de 'wall of sound' zoals hij dat neerzet bij producties voor The Shangri-Las. Mott klinkt hier als een soort Rolling Stones. Erg solide rock maar dan met een betere zanger. Sorry als ik mensen tegen het hoofd stoot, maar ik heb Ian Hunter altijd een uitstekende rockzanger gevonden. De keerzijde is een eigen productie en dat klinkt opeens als countryrock met een knipoog. Eigenlijk het betere nummer!

Week Spot: The Darling Dears


Het kiezen van de Week Spot is deze week een zware bevalling en dat ligt hem bepaald niet aan het feit dat ik gebrek aan inspiratie heb. Immers, ik heb genoeg platen gekocht in de afgelopen maanden om moeiteloos een Week Spot te selecteren. Bovendien ben ik deze week niet aan 'regels' gebonden omdat ik komende zaterdag een show ga doen over de platen uit de oktobermaanden van 2012 tot en met 2020. Op ene of andere manier heb ik heel veel zin om The Darling Dears tot Week Spot uit te roepen, maar ja... de informatie is erg summier om het zachtjes uit te drukken. Of heb ik iets in een ooghoek gezien? Oh ja zeker... Cultures Of Soul heeft nog de oorspronkelijke promotie voor de plaat op de website staan hoewel die al tijden uitverkocht is. Hiermee kan ik wel uit de voeten. Cultures Of Soul verontschuldigt zich bijna voor het feit dat ze dit hebben uitgebracht want 'normaliter brengen we spul uit voor de dansvloer', maar dit is té mooi on te laten liggen. De Week Spot van deze week is voor 'I Don't Think I'll Ever Love Another' van The Darling Dears uit 1972.

De eerste informatie over de groep komt van Discogs en is erg beperkt: Vrouwelijke zanggroep uit Rochester (New York) bestaande uit Beverly Howard, Salena Howard, Kim McFadden en Helen McGowan. De groep wordt vaak begeleid door Funky Heaven. Het verhaal begint echter met een man: Alvin Lawrence Lofton. Hij werkt in eerste instantie als promotor voor onder andere Black Ivory, Barbara Mason, Marva Josie en The Manhattans. Tevens is hij de voorzitter van de Carla Thomas-fanclub. Het is door zijn laatste betrekking dat hij in contact komt met Mary Ann Bradford. Deze werkt dan als manager voor de nieuwe groep van haar zus, Kim McFadden. De b-kant krijgt als eerste gestalte De dames zijn aan het repeteren met de band Funky Heaven in een lokale kerk als één van de muzikanten met de muziek op de proppen komt. Snel wordt er een tekst bij geschreven en een uur later staat het gezelschap in de studio voor de eerste takes van 'And I Love You'. Het kost twee sessies van elk vier uur, een slordige tweehonderd dollar en de medewerking van een mede-studente voor de fluit. Toch ziet Lofton het nummer niet als een geschikte b-kant. Hij komt vervolgens Joe Tate tegen en vraagt of hij een liedje heeft. Hij heeft dan 'I Don't Think I'll Ever Love Another' geschreven voor de groep Rock Candy. De zang wordt in twee aparte ruimtes opgenomen. Beverly Howard in één kamer met de lead en de overige dames in een andere voor de achtergrondzang. Met name de drummer heeft de dag van zijn leven. De single verschijnt lokaal op het Flower City-label en meteen zijn een aantal grotere platenzaken geïnteresseerd in het schijfje.

Toch zal het niet leiden tot een nationale distributie en ook lokaal is het té minimaal om te spreken van een 'hit'. The Darling Dears houden het voor gezien en ondernemen een volgende stap in hun leven. Ze starten gezinnetjes en vergeten het feit dat ze ooit een plaatje hebben opgenomen. Het is pas in de nieuwe eeuw als weer iemand een exemplaar van de single opduikt en besluit dat de tijd nu wel helemaal rijp is voor een herwaardering. Naast 'Deep Soul' is ook 'Deep Funk' inmiddels een 'ding' in de dj-scene  en 'I Don't Think I'll Ever Love Another' beantwoordt aan alle criteria. De maniakale drums, de snijdende stem van Beverly, de charmante zang van de rest en een funky groove, hoewel die aan de trage kant is voor reguliere funk. Het is sindsdien tweemaal opnieuw uitgebracht in een gelimiteerde oplage en zelfs deze plaatjes doen gekke prijzen. Het is echter een fractie van een origineel want The Darling Dears mag als een 'holy grail' worden beschouwd in de funk. Ik heb de ontzettende mazzel dat Record Shack nog een 'new old stock' heeft liggen welke voor de 'normale' prijs weg mag. Voor de foto heb ik evenwel het originele label uit 1972 gebruikt, bij de repro is Flower City vervangen door Cultures Of Soul maar qua kleuren en stijl is het label vrijwel identiek.

dinsdag 26 oktober 2021

Singles round-up: oktober 12


Nog eens even checken? Nee, ik ben de tel nog niet kwijt. Morgen zullen we zien of ik sterk genoeg ben om het platenzaakje in Meppel links te laten liggen. Op zichzelf zijn er één of twee die ik in ieder geval even wil halen en wellicht dat ik morgen enkel in de 2,50 euro-bak ga zoeken en dat nog een extra 'Singles round-up' zou kunnen opleveren. Ik heb al een paar weken het sextet van vanavond klaar liggen. Eigenlijk zou ik het samen met een paar andere nieuwe bestellingen willen doen, maar eentje is weer erg lang onderweg. Ik vermoed dat deze op het postkantoor ligt en dat er betaald moet worden. Enfin, dat kan eens gebeuren. Vandaag en gisteren heb ik totaal vier nieuwe singles besteld. Eentje daarvan komt vrijdag uit en zou dus volgende week met een 'kassakoopje' in de bus kunnen liggen. De andere is een 'pre-order' waarvan de datum op december staat. Gezien Cannonball wel vaker kampt met uitgestelde productietijden zou het me niet verbazen dat het pas januari wordt. De ene plaat is op voorhand al een winnaar en eentje die ongetwijfeld hoog gaat scoren in de Blauwe Bak Top 100 van 2022. Vanavond presenteer ik jullie vier 'vrij recente' heruitgaven en een paar dat gruwelijk veel lijkt op een bootleg. De prijzen zijn derhalve erg fraai!

* Silky Hargraves- Keep Loving Me (UK, Dearborn, 1967, re: 2012)
In de Northern Soul gaat het vooral om het origineel. Soms is een plaat zó schaars dat eentje vinden, zelfs met een goedgevulde portemonnee, een illusie is. Dan zijn dj's vaak al tevreden met de eerste oplage van een bootleg, vaak uit de vroege jaren zeventig en voor de 'hype' van de bootlegs vanaf 1974. Deze eerste persingen zijn dan vaak ook erg duur en gewild. Voor de meer eenvoudige muziekliefhebber zijn er dan de moderne heruitgaven en bootlegs en deze worden gehaat door de grote dj's. Het bedreigt de 'exclusiviteit' van hun origineel, ook al kun je dat niet vergelijken. Voor een leek mag een bootleg even goed klinken als een origineel, maar met een stel goede oren weet je dat naarmate een plaat wordt gedupliceerd de geluidskwaliteit achteruit gaat. Veel bootlegs maken gebruik van een cd-opname en dat is al helemaal niet te vergelijken met vinyl. Deze van Silky Hargraves is geperst als een promo met een wit label met de instrumentale b-kant. Dat terwijl 'Keep Loving Me' juist als b-kant is verschenen voor de single 'You're Too Good'. Op het label wordt de 'copyright control' weggeschreven aan Soulful Records en dit is gebeurd voordat een aantal van hen een straf heeft moeten uitzitten. Natuurlijk valt het verstrekken van bootlegs onder de 'piraterij'. Het is niet netjes, de eigenaar ziet geen geld, maar dan opnieuw... de rechthebbenden maken zelf ook geen aanstalten om het nummer verkrijgbaar te maken terwijl er juist wel veel vraag bestaat naar een goedkope single. Laten we het eens over de muziek hebben:: Silky Hargraves is rechttoe rechtaan Northern Soul met een stevige Motown-beat, zoete violen, een geïnspireerde zanger en prettige zangeressen in het refrein. De tijd dat ik alleen op zoek was naar dergelijke stampers ligt alweer een tijd achter ons, maar zo nu en dan kom ik weer eens eentje tegen die in de verzameling mag. De instrumentale is ook echt instrumentaal en niet met de vocalen naar achteren gemixt.

* Luther Ingram- If It's All The Same To You Babe (UK, HIB, 1966, re: 2013)
Hier hebben we dan een plaatje dat al acht jaar op mijn verlanglijstje staat. Ik ken de plaat al vanaf het moment dat deze heruitgave verschijnt maar kom er niet aan toe om het vinyl te bestellen. In deccember 1966 brengt het HIB-label deze single uit. Het nummer is geschreven door Richard 'Popcorn' Wylie en de zanger heet Luther Ingram. Omdat er niet méér materiaal voorhanden is, wordt de instrumentale versie op de b-kant gezet. Dat heet dan 'Exus Trek' en wordt uitgevoerd door The Luther Ingram Orchestra. Nee, Luther hoefde geen pinguïnjasje aan te trekken en een dirigeerstokje in zijn handen te houden. Het is gewoon de studioband met de opname waarover zijn vocalen zijn gemixt. 'Exus Trek' groeit in de jaren zeventig uit tot één van de meest geliefde Northern Soul-dansers, maar een goede opname van de vocale versie is lange tijd niet beschikbaar. Ik ben eigenlijk geen fan van instrumentale soul, maar 'Exus Trek' werkt nu eenmaal goed zonder zang.

* Candi Staton- Now You've Got The Upper Hand (UK, Deptford Northern Soul Club, 1967, re: 2020)
Candi maakt weliswaar in 1969 haar eerste plaatje, maar ze onderneemt reeds in 1967 een dergelijke poging. De opname blijft echter verstopt tot het begin van de nieuwe eeuw. Dan wordt dit 'sensationele' nummer van Candi ontdekt en aanvankelijk moeten we het doen met een stoffig klinkende cd-opname. Vele jaren later is wel iemand met de opname de studio in gegaan en heeft het weer mooi gebalanceerd. Tot zover ik kan nagaan is dit de eerste Engelse uitgave en opgeruimd en wel blijkt het nummer nóg beter te zijn. Stil zitten is geen optie bij dit heerlijke plaatje. De b-kant heb ik nog niet eens gedraaid! Het is 'You're Acting Kind Of Strange' van The Chappells. Oorspronkelijk uit 1969 is dit een plaat waar recentelijk nog vierhonderd euro voor is betaald. En oef... dat is een winnaar! Deze klinkt wel lekker stoffig en de zangeres gaat lekker 'deep' op deze kant. Het is blijkbaar rechtstreeks overgenomen van de originele single want in het begin klinkt een kras terwijl het vinyl brandschoon is.

* Angie Stone- Wish I Didn't Miss You (UK, Outta Sight, 2002, re: 2015)
De Week Spot van afgelopen week en achteraf gezien...? Ik heb The Tempests staan onder de 'S' van Soul Essentials, maar feitelijk is dit ook een serie van Outta Sight net zoals de Modern Soul Essentials waar Angie Stone onder valt. Ik heb de plaat afgelopen zaterdag onder de 'O' geplaatst. The Tempests is nog altijd een potentiële Week Spot, maar niet deze week. Ik ga de remix op de b-kant eens proberen. Als dance-mix 'werkt' het maar dit is té elektronisch voor een soul-koffer. Jammer alleen dat de single-versie het intro mist.

* The Tempests- Someday (UK, Outta Sight, 1967, re: 2020)
Gek genoeg zijn beide kanten nooit officieel als single uitgebracht. Er zijn meerdere hondjes die naar de naam Fikkie luisteren, maar dit is de meest bekende Tempests. De groep is opgericht in 1961 en maakt rond 1967 platen voor het Smash-label. Beide kanten zijn op en top gerestaureerde stereo-opnames met de leadzanger in de linkeroorschelp en de rest ook moei gebalanceerd. 'Someday' is daarvan de echte winnaar voor mij, maar de andere kant is eveneens drama over een voortstuwende groove.

* Lynn Varnado- Tell Me What's Wrong With The Men (UK, BGP, 1971, re: 2003)
Ik verlaat deze 'Singles round-up' met een lekkere funky sound. Het label van deze BGP zegt dat het uit 1971 moet stammen, maar 1973 is meer waarschijnlijk volgens 45cat. Het klopt qua geluid ook beter. Op de keerzijde staat een nummer dat niet eerder is uitgebracht en, volgens mij, een paar jaar jonger is. Beide kanten zijn onweerstaanbaar waarvan 'Staying At Home Like A Woman' me heel erg doet denken aan Ann Sexton.

maandag 25 oktober 2021

Het zilveren goud: oktober 1996 deel III


Van de weekendactiviteiten is nog weinig terecht gekomen, maar... goed bekeken heb ik nog altijd weekeinde en heb ik wel idee bij een wandelingetje naar Havelte. Na twee prachtige radioshows (in mijn ervaring van het maken, niet noodzakelijkerwijs de kwaliteit van de shows) geef ik mezelf over aan Youtube en kijk alleen maar dingen waar ik een ontspannen gevoel van krijg. Je kan daar 'verdrinken' en voor je het weet, kondigen de vogels in de tuin de nieuwe dag aan. Vandaag dan maar weer dubbel publiceren? Laat me in ieder geval maar beginnen met 'Het zilveren goud'. Ik heb zaterdag niet zoveel trek in de wandeling naar zolder om de plaatjes bijeen te zoeken voor een foto en dus kies ik voor een gemakkelijk Google-resultaat (gezien de plaat niet in voorraad is bij singlehoesjes.nl en ik kan dat helemaal begrijpen!). Nu heb ik dan wel even tijd voor een kopje koffie en een ontspannen berichtje erbij. In de vorige aflevering heb ik jullie laten meegenieten van wat lesstof van de cursus. In deze derde aflevering ga ik het in de praktijk brengen. Als dat maar goed komt?

Ik heb er helemaal niets van begrepen. Ik heb al elf jaar dit blog en heb in die tijd een som ontvangen van nul euro en nul centen. Ik praat regelmatig met iemand die zijn huur of hypotheek er niet van kan betalen, maar voor hem zijn de hobby's al wel bekostigd. Zijn blogs gaan dan over 'games' en hij krijgt meerdere malen per post een nieuw spelletje toegestuurd van een fabrikant. Ook ik zou advertenties kunnen instellen voor Soul-xotica maar doe dat niet. Ik verwacht dat naast de platenboeren ook al snel de datingsites zullen volgen want daarvoor heb ik het té vaak over singles. Ik heb zelf een zware versie van een Adblocker op de computer staan en dus ga ik jullie dat 'leed' niet aan doen. Met als gevolg dat ik dus ook helemaal niets verdien met Soul-xotica. Ik heb een paar jaar geleden nog wel eens een voorstel gehad van een 'ruil' tussen twee blogs en gastberichten met recensies en dergelijke, maar ik heb ervoor bedankt. Real Deal Soul Records, de 'zaak' van Mark, adverteert niet op Google. Ik zou niet weten waarom ik dan wel advertenties zou moeten toelaten van Music On Vinyl terwijl ik juist mensen wil aansporen om te zoeken naar een fraaie originele persing in plaats van een hagelnieuwe schijf met kwaliteitsvermindering.

Het Sneeker Nieuwsblad heeft eveneens een aparte advertentie-afdeling. De redacteuren zorgen voor de bladvulling qua informatie terwijl de andere helft wordt gevuld door de noeste arbeid van de advertentieverkopers. Soms kruizen de beide gebieden elkaar. Als een winkel opent in een nieuw gebouw bijvoorbeeld. Dat is dan 'nieuws' terwijl het tevens 'gratis reclame' is voor de zaak. Er wordt dan wel gekeken naar de inbreng van de adverteerder. Iemand met een kralenboetiekje en geen advertenties verdwijnt in een hoekje onder de katten in het dierenasiel. Een bedrijf dat wekelijks een halve pagina koopt, mag meer prominent in beeld. Het laatste geldt voor de 'meubelboer' in Sneek. Iedere week adverteert deze met de laatste trends op het gebied van bankstellen en eethoeken. De zaak zit dan nabij het centrum maar daar zijn de uitbreidingsmogelijkheden nihil en dus gaat het verhuizen naar het 'nieuwe' industrieterrein. Ik denk dat het bedrijf het startschot heeft gegeven voor verdere uitbreiding van het gebied want dat staat sinds de begin jaren negentig een beetje stil. De laatste keer dat ik er met de bus langs ben gekomen, heb ik mijn ogen uitgekeken. De openingen van nieuwe winkels of filialen en de jubilerende ondernemers komen terecht in de rubriek 'Zakelijk bekeken'. Het is een redactioneel stuk dat niet mag omslaan in een advertentie. De huisfotograaf zorgt voor de standaard foto. Meestal is het de uitbater in de showroom of voor de gevel van het bedrijf.

De meubelzaak heeft nieuwbouw gepleegd en ik krijg als opdracht om daar langs te gaan voor een berichtje. Het is een woensdagmorgen en een schril contrast bij een paar maanden eerder. Dan borstel ik mijn haar totdat het laatste haartje onder het elastiek zit, trek mijn zijden overhemd aan, stropdasje voor en gaan met de banaan. Vaak fiets ik dan eerst naar de zaak en drop daar de spulletjes af die ik niet nodig ben. Ik ben deze morgen aan de rebelse kant. Het haar gaat niet in een staart en mijn rode tie-dye trui komt uit de kast. Ik heb die avond cursus en dus heb ik weer het koeltasje bij me met de cola en cassettebandjes. Ik stap volgens afspraak binnen in de meubelzaak en heb het genoegen om de directeur te spreken. Deze haalt zijn neus op als hij me ziet en ik voel dat. Bij mij gaan de nekharen ook overeind staan. 'Dus... een nieuw pand', begin ik maar om het ijs te breken. 'Dit en dat moet wel in het verhaaltje komen', hoor ik hem enkele keren zeggen en het is de info die ik niet opschrijf in het notitieblok. Je bent immers als journalist niet de spreekbuis van de geïnterviewde maar staat er namens de kritische lezer. Er wordt bij Louwsma dus niet op commando geschreven.

'Onze zaak is de beste van het noorden', vertelt de directeur. Dat hij daarover een vraag krijgt, verwacht hij niet. ,,Maar waarom zou iemand uit Oude Pekela meubelzaken in Groningen, Drachten, Heerenveen en Joure voorbij rijden om hier in Sneek een bankstel te kopen?'. Oef, die vraag heeft hij niet zien aankomen. Ik heb hem tuk. Ik geloof dat daarmee ook het interview voorbij is. Het is een kwartiertje fietsen naar de redactie en als ik daar arriveer, is de boot al aan. De meubelboer heeft ermee gedreigd zijn advertenties af te blazen, hetgeen een schadepost van duizenden guldens per maand zou opleveren. Er moet heel wat worden gepraat op de advertentie-afdeling om hem binnenboord te houden, maar ik ben opeens wel verlost van 'Zakelijk bekeken'. Schrijven op commando is nooit zo mijn ding geweest, hoewel het de manier is om geld te verdienen. En dus schrijf ik met liefde (bijna) dagelijks op mijn blog zonder een cent te ontvangen.

Moet ik het nog hebben over het meisje van de advertenties? Of doet ze aan opmaak? Ik weet het niet eens meer. Ik weet wel dat ze op de afdeling naast de redactie werkt. Ik geloof dat ze van mijn leeftijd is en gelukkig getrouwd en wat al niet meer. We gaan met de voltallige krant, dus inclusief opmaak en advertenties, een avondje karten. Op de terugweg in de bus doe ik mijn uiterste best om 'leuk' te worden gevonden door het meisje van de naburige afdeling. Dat lukt deels maar na mijn actie bij de meubelzaak is ook die kans verkeken.

2592 You To Me Are Everything (The Decade Remix '76-'86) - The Real Thing (UK, PRT, 1986)
2593 But Where My Love - René Shuman (NL, CBS, 1986)
2594 Can I Get It From You - Dave Berry (NL, Decca, 1965)
2595 If You Wait For Love - Dave Berry (NL, Decca, 1966)
2596 I Get The Sweetest Feeling - Jackie Wilson (NL, Dureco, 1967, re: 1987)
2597 Friendly Persuasion - Anne Lloyd & Michael Stewart (US, Bell, 1956)

René Shuman heb ik honderd procent zeker gekocht op een fancy fair en waarschijnlijk ook in oktober 1996. Het is een markt met vrijwel geen 'interessante' platen en nogal stevige prijzen. In ieder geval meer dan de gulden. Omdat ik niet voor niets naar Sneek wil fietsen, neem ik de meest interessante mee en daar hoort in 1996 ook heer Shuman bij. The Real Thing associeer ik eveneens met de Veemarkthal in Sneek maar weet niet te herinneren waar en wanneer ik de plaat heb gekocht. Er zijn een paar 'mysterieuze' bezoekjes aan Leeuwarden. Er is nóg eentje welke ik onder 1997 ga scharen, maar waar ik het vermoeden van krijg dat het een jaar eerder is geweest. Zo is er ook nog deze zaterdagmiddag dat ik 'even' met de trein naar Leeuwarden ga. Ik vermoed dat het in de tijd van de cursus moet zijn geweest omdat ik dan iets van een abonnement heb voor de trein. Het zou me niet verbazen dat ik die middag vooral elpees heh gekocht. Ook deze twee van Dave Berry. Dan beide in neutrale hoesjes. 'If You Wait For Love' heb ik pas in 2001 met fotohoes gevonden en 'Can I Get It From You' zelfs nog later. Heb ik deze dag ook niet de single van Jackie Wilson gekocht? De plaat heeft ooit in de Blauwe Bak gestaan totdat ik in 2014 de Engelse MCA-heruitgave van 1972 in de koffer krijg. Anne Lloyd is wederom één van de platen die al eerder dan oktober 1996 moet hebben gekocht. Ook in de volgende aflevering gaan we weer terug naar deze 'oudjes' en dat zal in november niet anders zijn. 'Het zilveren goud' gaat niet echt over plaatjes voor mij, maar is meer een aanleiding om eens gezellig terug te kijken op de tijd van een kwart eeuw geleden. De singles zijn ter decoratie van het geheel.

zaterdag 23 oktober 2021

Van het concert des levens: 1984


'Hoe kun je ooit zó fietsen?'. Een vraag die regelmatig voorbij komt als iemand kijkt naar mijn fietszadel. Dat staat namelijk nooit helemaal recht. 'Zo krijg je ongelukken', hoor ik dan vaak, maar dat is niet waar. Als ik in 2009 de buiteling met de fiets maak, staat het zadel nog vrij recht in verhouding tot het stuur. Het is pas in de laatste jaren dat ik meer 'last' heb gekregen. Vandaag ga ik over mijn schouder kijken naar het jaar 1984 en het zal vooral over de mankementen gaan. De reden dat mijn zadel niet helemaal recht op de fiets staat, is een gevolg van 1984. En dan is er nog dat andere 'defect' waar ik in 1984 al ben begonnen de schade te herstellen tot zover dat mogelijk is. Ik ben negen jaar oud in 1984 en een stukje mondiger dan een paar jaar eerder als ik het maar over me heen laat komen. Nu laat ik in 1984 nog altijd teveel over me heen komen, maar dat stukje heb ik proberen te herstellen. In 1983 of 1984 wordt geconstateerd dat ik een afwijking heb waarvoor de kinderen tegenwoordig medicijnen krijgen. Ik ben blij dat ik ze niet heb gehad, want eigenlijk kunnen medicijnen er niets aan veranderen. Je wordt ermee geboren, je gaat ermee dood en in die tussentijd moet je het maar even zien te rooien. Aldus mijn motto als het aankomt op de afwijking.

Als fotomodel heb ik vandaag eens niet een favoriete plaat uit het jaar, maar wel een schijfje dat me meteen terug brengt in 1984. In december 1984 om precies te zijn. De periode tussen sinterklaas en kerst. Ik bezit een redelijk hoge pijngrens. De eerste 'pijn' is vaak geen pijn maar een schrikreactie. Ik denk niet dat het van de ene dag op de andere is gebeurd maar op een gegeven ogenblik gaat het pijn doen in het strakke onderbroekje. Mijn ene bal heeft het formaat van een tennisbal terwijl dat de andere zak 'leeg' is. En ja, het vel is strak komen te staan, dus dat doet wel pijn. Er is sprake van een liesbreuk en dat moet in het ziekenhuis worden verholpen. Ik weet niet precies hoe lang ik er heb gelegen. Iets van drie of vier dagen mét de operatie? Op donderdagavond kijken we op de afdeling naar Countdown. Mijn 'buurman' ligt er met iets aan zijn voet. Een voetbalblessure. Hij is op dat moment dol op 'When The Rain Begins To Fall' en het volume gaat ook even iets omhoog als het voorbij komt in de top tien. Dus ja, net zoals ik bij Clout de rand van de formica tafel zie, lig ik onder de lakens in het ziekenhuis als ik dit nummer hoor. Ik zou de herinnering niet missen als ik het nooit meer hoefde te horen want ik vind het een boutnummer. Uiteraard heb ik hem wel op vinyl.

Ik heb de eerste dertig jaar vrijwel geen last, maar dan gaat het opvallen tijdens een paar lange fietstochten. Eigenlijk merk ik het ook al tijdens de 'Monstertocht' van 2001 maar dan weet ik de oorzaak van de zadelpijn niet goed te verklaren. Ze hebben het in 1984 open gehad tussen mijn benen en ik krijg meer en meer het gevoel dat het vel daar net ietsje strakker zit. Als ik gewoon op een fietszadel ga zitten, komt het zwaartepunt daar te liggen en dat wordt pijnlijk na verloop van tijd. Door het zadel ietsje schuin te zetten, moet ik de houding corrigeren met mijn kont. Dat haalt wel meteen de druk af van dit kleine plekje en vooral de laatste jaren zweer ik bij deze methode. De Pioneer is dan helemaal ideaal want daar zit je letterlijk op je kont. Tot zover het mankement dat ik in 1984 heb opgelopen en waar ik nog dagelijks mee te maken heb. Ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt.

Mijn geboorte verloopt niet eenvoudig en bij de eerste minuten op deze planeet is er iets stuk gegaan. Nu ken ik verschillende mensen die een zuurstoftekort hebben gehad bij de geboorte en als ik naar hun afwijkingen kijk, dan voel ik me gelukkig met mijn onvolkomenheid. Het is iets dat je niet aan de buitenkant kan zien en als ik drie of vier jaar oud ben, heb ik nog niet het vocabulaire om uit te leggen dat ik écht niet eigenwijs ben. Ja natuurlijk, eigenwijsheid is een familiekwaaltje, maar een soeplepel vasthouden, heeft daar niets mee van doen. Ik geloof dat het de schoolarts is die het probleem een naam geeft en me doorverwijst naar een therapeute. Volgens mijn herinnering is ze in de eerste plek vooral fysiotherapeute. Mevrouw Kingma-Boltjes. Ze is al overleden toen ik nog bij mijn ouders woonde. Een schat van een vrouw die me ontzettend veel dingen heeft geleerd waar ik nog dagelijks profijt van heb. Het gaat spelenderwijs. Het begint eerst met bal overgooien. Dat kan ieder kind? Niet onze Gerrit. Als de bal komt, weet hij niet hoe hij de handen moet plaatsen om het te vangen. Als hij de bal terug moet gooien gaat die een halve meter links of rechts van de persoon. Het moet helemaal stil zijn en ik mag niet praten. Dan gaat het namelijk wél! Alle concentratie bij de bal en de handen. Dan de gedroogde kapucijners. Tien op een rij en ik moet ze tellen door ze aan te wijzen. Ik roep acht als ik nog maar bij de derde kapucijner ben. Ik heb van tevoren al gezien dat het er tien zijn. Niets mis met mijn tellen, maar dit proefje laat zien dat mijn hersenen sneller gaan dan het lichaam.

Ze heeft geen vechtersbaas van me kunnen maken en dat hoeft ook niet. Wel leert ze me weerbaarder te maken. Iedere schoolklas heeft een pispaaltje en ik ben degene in mijn klas. Het kwijlen is daarvan vooral een oorzaak. Ook iets van de vertraagde motoriek. Als ik té diep in concentratie ben, vergeet ik mijn speeksel te reguleren. Ik heb het iets beter onder controle gekregen, maar het gebeurt nog steeds wel eens dat na publiceren van Soul-xotica mijn broek voor een gedeelte nat is. Zoals jullie zien zijn het allemaal kleine 'defecten' en ben ik al lang blij dat ik goed kan denken, lopen, fietsen, praten en niet blind, stom of doof ben. We klungelen lekker verder het leven door. Sinds de hersenschudding in 2009 is het allemaal nog net ietsje duidelijker geworden in mijn dagelijkse leven en sinds een jaar of tien heb ik het geduld om te accepteren dat het nu eenmaal zo is.

Singles round-up: oktober 11


Voordat ik vanavond om elf uur ga beginnen aan 'Do The 45' is het wel handig dat ik een koffertje leeg heb. Ik heb het dan niet over de Blauwe Bak-koffers maar over een houten koffer met ruimte voor ongeveer zestig singles. Deze gebruik ik vooral tijdens shows. Op dit moment staat daar nog het restant van woensdag plus de zes Blauwe Bak-singles die later deze week een bericht krijgen. Hopelijk met enkele aanvullingen die nog op de post zijn. De koffer moet leeg en dat is een goede motivatie om eerst maar eens de 'Singles round-up' te doen zodat ik de Gele Bak-singles bij de 'New Additions' kan zetten en de Blauwe Bak in de tijdelijke verzamelbak. Of... ik moet eigenlijk bakken zeggen want beide smeken al naar een derde bak. Nu eerst de laatste tien van woensdag. Ik denk dat ik deze week maar even moet overslaan voor wat betreft de singles. De 'Eindstreep' van volgende week zondag gaat al lastig genoeg worden! Ik begin eerst weer met de Gele Bak-singles hoewel de eerste voor menigeen een logische keuze zou zijn geweest voor de Blauwe Bak?

* The Supremes & The Four Tops- River Deep Mountain High (NL, Tamla Motown, 1971)
Diana Ross heeft het schip al verlaten en ook The Four Tops zijn op hun retour in 1971. Samen proberen ze nog eenmaal de 'magie' tevoorschijn te halen van de opnames van Diana Ross & The Supremes met The Temptations. Hoewel het plaatje té leuk is om te laten liggen voor een euro heb ik nooit veel opgehad met de samenwerking tussen The Supremes en The Four Tops en ik ken meer spannende versies van 'River Deep'. Het maakt dat ik deze plaat gewoon in de jaren zeventig-bak ga zetten want de Blauwe Bakken zijn alweer overvol. Wellicht over een half jaar weer een flinke schifting houden?

* The Swinging Blue Jeans- Hippy Hippy Shake (UK, Dart, 1976)
Helaas... ik heb hem laten liggen. Misschien dat die de volgende keer mee mag? Hij heeft ook nog 'Let's Go To San Francisco' van The Flower Pot Men op ditzelfde Dart-label liggen. Geen idee hoe dat moet klinken, maar het is wel een nieuwsgierig label. Ik heb jaren geleden eens 'Octopus's Garden' van Reparata & The Delrons gekocht. Inderdaad... het Beatles-nummer door de studiogroep met vanaf 1967 toch wel een erg herkenbaar geluid. Even kort door de bocht met The Swinging Blue Jeans. Natuurlijk stamt het origineel uit 1964. In 1976 vindt echter ook de eerste 'sixties'-revival plaats en menig artiest uit de jaren vijftig of zestig ziet dat iedereen geld verdient met hun muziek behalve hunzelf. De opnames zijn de fundamenten voor de latere budget-compilaties. The Swinging Blue Jeans geeft 'Hippy Hippy Shake' een glamrock-achtige behandeling zonder dat het 'werkt'.

* B.J. Thomas- Everybody's Out Of Town (NL, Scepter, 1970)
De beste man is op 29 mei van ons heen gegaan op 78-jarige leeftijd. De 'Dodenrit' staat wat dat betreft al jaren in de remise en vaak weet ik ook niet met het juiste inspirerende verhaal te komen. Ik ken B.J. voornamelijk van 'Raindrops Keep Falling On My Head' en de laatste weken heb ik maar liefst twee singles van hem gekocht. 'Town' is de opvolger van 'Raindrops'. Het is iets anders dan een regendruppel dat op het vinyl is terechtgekomen. Wellicht zelfs een origineel biertje uit de jaren zeventig? De plaat maakt erg veel lawaai dankzij een hardnekkige vlek. Beetje jammer, maar het nummer zélf is ook niet erg bijzonder.

* Toyah- Be Proud Be Loud (UK, Safari, 1982)
In het begin van de nieuwe eeuw haal ik Toyah en Latoya Jackson nog wel eens door elkaar en ga hiermee gigantisch op mijn muil als ik een Toyah-fan tref in een horecagelegenheid. Zij introduceert me tot de muziek van Toyah Wilcox maar het wil me maar niet 'grijpen'. Dan gaat in 2020 de wereld in een lockdown en kunnen artiesten niet meer 'live' optreden voor publiek. Het resultaat is een hoop 'live'-albums waarbij de muzikant moederziel alleen is in een theater (zoals bijvoorbeeld Nick Cave), maar ook talrijke optredens middels Youtube, Twitch en dergelijke. In dat kader komt Toyah opeens weer bovendrijven. Samen met echtgenoot Robert Fripp (van King Crimson) en andere vrienden neemt ze een aantal liedjes op voor haar Youtube-kanaal. De liedjes...? Euh... die kan niemand zich herinneren want Toyah wordt vanwege een 'fabrieksgeleverde accessoire' opeens een cultheld. Ze draagt namelijk topjes die haar borsten pontificaal in het beeld drukken. Dat is de reden waarom ik nu wél singles meeneem van Toyah als ik ze tegenkom, maar het doet nog niet echt veel met mij. Hij is al wel beter dan de vorige aanschaf.

* T.Rex- Solid Gold Easy Action (NL, Ariola, 1972)
De woensdagavond is sinds een jaar een nieuwe radioluisteravond geworden voor mij. Twee radio-collega's geven ons een paar uren erg veel gezelligheid op Wolfman en ik wil dit niet missen. Na de Engelse middernacht is het doorgaans de beurt aan een Canadese presentatrice. Het is niet vaak dat ik lang blijf hangen maar vorige week heb ik een half uur geluisterd. Ze doet eigenlijk een eighties-show maar draait vooral waar ze zin in heeft en een week geleden is dat vooral jaren zestig en zeventig. Daar komt ook deze van T.Rex voorbij en ik ben dan ook zeer in mijn nopjes met dit exemplaar. Wellicht één van de leukere T.Rex-singles en eentje die je niet meer iedere dag hoort.

* The Ventures- Walk Don't Run (US, United Artists Silver Spotlight Series, 1960, re: 1973)
Voor een euro wil ik wel een gokje wagen met styreen en dat valt positief uit want de plaat klinkt in nieuwstaat.

* Caron Wheeler- UK Blak (Duitsland, RCA, 1990)
Van Wheeler heb ik ook al een andere single die me wel goed is bevallen en nu is het de beurt aan 'UK Blak'. Dat klinkt ook weer gezellig genoeg voor een zondagavond en we kunnen weer eentje toevoegen aan de jaren negentig-collectie.

* The Who- Won't Get Fooled Again (Duitsland, Polydor, 1971)
Hij klinkt even dramatisch als mijn Engelse Track maar ik verwacht ook niet veel als ik de plaat in mijn handen hou. Hij gaat mee als aanvulling op de verzameling, maar ook deze klinkt 'stoffig'.

Dan tot slot de Blauwe Bak-singles uit deze partij. Ik hoop dat ik later vanavond nog inspiratie heb voor 'Het zilveren goud' en dan zit ik weer op schema met de berichten.

* Candi Staton- In The Ghetto (Frankrijk, United Artists, 1972)
Ik zou mezelf niet betitelen als een zoetekauw hoewel ik wel dagelijks een reep chocolade naar binnen werk. Dat fiets en beweeg ik een dag later er weer vanaf. Toch kan ik niet met mijn vingers van dit Engelse snoep afblijven en ik heb dus ook nooit teveel Candi in huis. Ik kan even niet een popliedje herinneren waar ik een gruwelijke hekel aan heb, maar ik denk dat als ik het in de uitvoering van Candi Staton hoor dat ik een en al oor ben. Op de a-kant doet ze een sfeervolle versie van 'In The Ghetto' dat we vooral kennen van ene heer Presley. Het maakt nu overigens meer indruk dan twee dagen geleden. Ik heb ook al een stukje gedraaid van de keerzijde en dat is meer een blues in de stijl van de overige Fame-singles die ik van Staton heb. Dit is de definitieve winnaar voor mij en dus mag 'Sure As Six' in de koffers.

* Ruby Winters- Come To Me! (UK, Creole, 1978)
Heb ik deze plaat? Nee, dat is een andere. Ruby is in de late jaren zeventig een topattractie in Engeland en 'Come To Me!' is de opvolger van de grote hit 'I Will'. Het is fluweelzacht. Een perfecte mix tussen easy listening, country en soul. Maar wellicht ook té mainstream voor de show. Op de keerzijde staat 'Treat Me Right' en dat is meer disco-achtig. Iets meer ingetogen waardoor het een klasse krijgt waar ik erg blij van word. Deze mag voor 'Treat Me Right' in de koffers.

vrijdag 22 oktober 2021

Singles round-up: oktober 10


Een paar weken geleden zit de lucht aan de verkeerde kant van de band bij de elektrische fiets. Deze moet dus naar de centrale werkplaats voor een nieuwe band, want we mogen dat zelf niet meer doen. Sindsdien heb ik weer de 'oude' postfiets mee en ben inmiddels weer zo verknocht geraakt aan het scheurijzer dat ik de elektrische in Meppel laat staan. Ik fiets vanmiddag zelfs nog een klein blokje om. Niets bijzonders. Het viaduct over en iets richting Ruinerwold. Dan het rustige Boerpad op tot aan Ruinerwold en de Arendsweg naar Veendijk en Havelte. Ik heb vandaag de buien keurig ontweken. Een klein spatje regen tijdens mijn bezorgronde kan mijn humeur niet bederven. Als ik net op de zaak ben, is het even bar en boos maar ik schenk nog een extra kopje koffie in en dan is het droog. De afspraak met W. van morgenmiddag is wederom uitgesteld en dus ben ik 'vrij' dit weekend. Buiten de radioshows om hoop ik morgen of zondag nog een eindje te kunnen fietsen of wandelen, want ook aan dat laatste heb ik wel weer eens zin. Nu ga ik de volgende tien van woensdag aan jullie voorstellen. Het laatste deel stel ik wellicht uit tot morgen. In deze aflevering hebben de Gele Bak-aanwinsten de overhand en toch ga ik met deze singles beginnen.

* Monie Love- It's A Shame (EEG, Cooltempo, 1990)
Ik koop in de vroege jaren negentig eens een Motown-elpee bij Cees Buster in Sneek. Het is één van de 'Tamla Motown Is Hot'-albums en dit bevat ook 'It's A Shame' van The Spinners. Ik ken het nummer dan alleen in deze cover van Monie Love. Ik heb anno 1990 een hekel aan de plaat maar dat heb ik eenendertig jaar later bijgesteld. Overigens zit ook de Amerikaanse Soul-persing van 'It's A Shame' van The Spinners in het krat, maar deze laat ik liggen. Waarom? Ik heb al een exotische persing van 'It's A Shame' in de Blauwe Bak staan. Ik had hem toch moeten meenemen voor de jaren zeventig-bak, maar ja... om weer het krat door te gaan?

* Bob Luman & Sue Thompson- I Like Your Kind Of Love (US, Hickory, 1963)
Op de keerzijde is het dezelfde combinatie maar dan wordt Sue Thompson als eerste genoemd. Dit is echter de a-kant en daardoor komt hij op naam van Bob Luman. Bob en Sue hebben contrasterende stemmen die toch op een fraaie manier bij elkaar passen, zeker in een vraag- en antwoordspelletje. Best een gezellig plaatje voor op de zondagavond. Op 'Too Hot To Dance' neemt Sue de lead en antwoordt Bob en dat verklaart waarom de namen zijn omgedraaid op het label.

* The Les Reed Orchestra- Man Of Action (UK, Decca, 1970, re: 1978)
In ons land vooral bekend als het thema van Radio Noordzee en daardoor in 1974 nog een top tien-hit. In Engeland verschijnt 'Man Of Action' als b-kant van 'Lest We Forget' in 1973 op een single op Chapter One. In 1978 worden de kanten omgedraaid en verschijnt het als een Decca-persing. Dat is dus deze single, hoewel het label-design gelijk is aan de Chapter One-persing. 'Lest We Forget' is niet te pruimen en van 'Man Of Action' kan ik nooit genoeg afwijkende persingen hebben.

* Santana- Samba Pa Ti (NL, CBS, 1973)
Ik ben geen grote fan van Carlos Santana en diens' gitaarwerk maar heb altijd een zwak gehouden voor 'Samba Pa Ti'. De vinylkwaliteit is ook paasbest en eigenlijk wil ik maar een klein stukje van de plaat draaien, maar hij is al bijna halverwege. Ik ga nog even zitten voor de rest...

* Bob Seger System- Ramblin' Gamblin' Man (US, Capitol, 1968)
De allereerste hit van Bob Seger. Iemand op 45cat merkt op dat hij aanvankelijk dacht dat de zanger zwart moest zijn en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Glen Frey van The Eagles zingt mee in het refrein en dat is een tweede feitje dat ik heb geleerd over dit plaatje. 'Ramblin' Gamblin' Man' is een lekkere stamper maar ondanks het 'zwarte' stemgeluid ontbreekt de 'soul' en is het meer bubblegum in mijn oren. Desondanks een fraaie aanwinst. Het is de eerste persing met 'Tales Of Lucy Blue' op de keerzijde en dat iets meer psychedelisch.

* Silver Convention- Get Up And Boogie (NL, Papillon, 1976)
'Get up and boogie'. 'That's right'. 'Boogieeee!!!'. Dat en een onweerstaanbaar disco-deuntje met een set violen. Meer heeft Silver Convention niet nodig op dit plaatje.

* Soulful Dynamics- Coconuts From Congoville (Duitsland, Decca, 1972)
Deze single heb ik vijf jaar geleden al eens gekocht maar kan hem niet laten liggen, vooral omdat deze een fotohoesje heeft.

Dat brengt me tot de platen uit deze greep voor de Blauwe Bak.

* Gary Lewis & The Playboys- My Heart's Symphony (NL, Liberty, 1966)
In 'The Casino' in Wigan kunnen ze op een zeker moment op alles dansen en zo glipt ook deze single van Gary Lewis & The Playboys er doorheen. Het zal rond dezelfde tijd zijn dat ook 'Interplay' van Derek & Ray wordt geaccepteerd in de Northern Soul. Als ik dit niet zou weten, zou de plaat gewoon in de jaren zestig-bak komen. Maar... ik heb ook nog een reserve-Blauwe Bak en daar mag dit kleinood stof gaan happen. Voordat ik weer eens een pure Northern-set mag doen.

* Curtis Mayfield- Hey Baby (US, Boardwalk, 1982)
Dit stamt uit dezelfde tijd als 'She Don't Let Nobody' en 'People Never Give Up'. Het is de periode als Curtom bankroet is gegaan en Curtis weer moet schikken aan de eisen van een externe platenmaatschappij. 'Hey Baby' heeft niets te maken met de geniale dingen die hij in de jaren zeventig heeft gedaan, maar het is zeker niet onaardig en goed genoeg voor de koffers. Hij doet zijn best om de oude tijden te doen herleven, maar de synthesizer en het poppy ritme maakt het allemaal een beetje knullig.

* Stephanie Mills- I Have Learned To Respect The Power Of Love (Duitsland, MCA, 1985)
Ik heb onlangs 'Angel' van Angela Winbush in de verzameling gekregen en nu duikt haar naam opnieuw op. De a-kant van deze single van Stephanie Mills heet 'Stand Back' en is me té disco en 'mainstream' voor de Blauwe Bak, maar dan gaan we de b-kant proberen. Het is een indrukwekkende ballade met een stevige bassdrum om het helemaal 1985 te maken. Ik denk dat de reserve-Blauwe Bak toch de aangewezen plek is voor de single.

Singles round-up: oktober 9


In eerste instantie heb ik deze vrijdagavond gereserveerd om de schade in te halen op Soul-xotica. Als ik thuis kom uit het werk zie ik echter dat mijn collega vanavond niet zijn seventies-show kan doen. Het is pas in de loop van de avond dat ik méér zin krijg om eens twee uren lekker jaren zeventig-muziek te knallen en dat heb ik dus tussen 11 en 1 (onze tijd) gedaan. Dan ga ik nu vervolgen met de singles van afgelopen woensdag. In de nacht van woensdag op donderdag heb ik de meeste platen al gedraaid, vooral om Blauwe Bak-kandidaten eruit te vissen. Ik ga ze straks opnieuw draaien voor het eindoordeel, maar feit is dat het veel heeft opgeleverd voor de Blauwe Bak. Niet allemaal even essentieel maar té leuk om te laten liggen voor een euro. Dit zou de aflevering van woensdag zijn geweest en voor deze avond heb ik elf singles geselecteerd. De overige twee afleveringen hebben dan weer tien platen elk. Omdat ik al wat voorbereidend werk heb gedaan kan ik dus meteen de platen splitten. Ik ga beginnen met de Gele Bak-singles.

* Hal Frazier- Didn't We (US, VMC, 1969)
Ik heb jaren geleden eens 'I Ain't No School Boy' van Duke Baxter gekocht op dit VMC-label en deze plaat heeft in het begin nog in de Blauwe Bak gestaan. Dat is té hoog gegrepen voor meneer Frazier. Hoewel hij een fraai orkest heeft dat hem begeleidt, is dit toch ietsje teveel het crooners-werk met té weinig soul. Op de a-kant doet hij een uitvoering van Jimmy Webb's 'Didn't We' en op de keerzijde staat een lekker dramatische versie van 'Walk On By'. Het is echter pure pop en niets meer dan dat en zal dus plaats nemen in de jaren zestig.

* Lonnie Gordon- Gonna Catch You (NL, Bite, 1991)
Een jaar geleden heb ik in 'The Vinyl Countdown' de jaren tachtig-bakken dubbel gedaan vanwege veel aanwinsten uit de jaren negentig. Dat heb ik te danken aan de partij singles die ik van Albert heb overgenomen. Dit jaar doe ik alleen de jaren tachtig-bakken tweemaal waarvan ik een jaren negentig-single heb. Tevens kijk ik of ik intussen alweer een aanwinst uit de jaren tachtig erbij kan rekenen. Er mogen woensdag dus ook platen uit de jaren negentig mee. Ik heb een andere single van Lonnie Gordon en die bevalt me wel en dus durf ik 'Gonna Catch You' wel aan. Het klinkt alsof het geknipt is voor de hitparade en het zou me niets verbazen dat het in Engeland in de top tien heeft gestaan. Té elektronisch voor de Blauwe Bak.

* Hollywood Beyond- What's The Colour Of Money (Duitsland, WEA, 1986)
Dit zeer feestelijke plaatje uit de jaren tachtig ontbreekt ook nog altijd in de verzameling en dat is voor een euro maar mooi weer opgelost.

* Jan & Dean- The Little Old Lady From Pasadena (UK, Liberty, 1964)
Het is gisteren uitstekend weer geweest om te surfen, maar ik had de plank niet weer op zolder gebracht. En dus zit ik hier op vrijdagavond te 'stoelsurfen' terwijl dit plaatje zijn rondjes draait. Hij is ondanks zijn leeftijd goed uit de verf gekomen, want met 57 jaar mag deze single ook al een 'Little Old Lady' worden genoemd. Op de keerzijde staat 'The Mighty G.T.O.' en dat is eveneens een eerbetoon aan een auto.

De Blauwe Bak-singles zijn in deze aflevering in de meerderheid. Het zijn de volgende acht singles.

* The Exciters- A Little Bit Of Soap (NL, Stateside, 1966)
The Exciters wordt helaas alleen herinnerd voor 'Tell Him', hun monsterhit uit 1963. Toch wordt dit 'A Little Bit Of Soap', geloof ik, nog wel een hit, maar de rek is er nog niet uit bij Herb Rooney en zijn gevolg. Van 1968 tot 1975 zal de groep een paar singles opnemen welke erg groot zullen worden in de Engelse Northern Soul. Dit 'Soap' is wellicht niet erg geschikt om de Northern dansroutines op uit te voeren, maar ik vind het fijn genoeg voor de Blauwe Bak. Eerst in de koffer maar wellicht later in de reserve-Blauwe Bak hoewel dat pijn gaat doen. De keerzijde is meer het traditionele 'girl group'-geluid met een knipoog naar Motown maar het ontbeert de klasse van 'Soap'.

* Roberta Flack & Donny Hathaway- Where Is The Love (NL, Atlantic, 1972)
Deze plaat staat onbewust al jaren op mijn verlanglijstje. Ik heb er nooit echt naar gezocht, maar als het voor me haar rondjes draait, weet ik opeens weer waarom ik ontzettend veel van dit plaatje hou. Hij is zo lekker loom met een fraai orkest en Roberta en Donny zingen het vol overgave in hun mooiste stemmen. Het is niet smetteloos en de fotohoes zou ook zeer welkom zijn, maar voorlopig red ik me wel met deze single. Hij mag met stip in de koffers.

* Freedom- At The Party (US, Malaco, 1981)
Opvallend veel singles op het Malaco-label in Meppel. Hoewel Malaco vooral een blues-label is, oogt deze meteen al geschikt voor de dansvloer. 'At The Party' is dan ook een dijenkletser, maar mijn voorkeur gaat uit naar het meer ingetogen 'I Give You Love' op de keerzijde. Dat is werk voor in de koffers. De zanger heeft een heerlijk 'sweet' stemgeluid en muzikaal is het lekker midtempo. Deze mag eveneens in de koffers.

* Millie Jackson- If You're Not Back In Love By Monday (NL, Polydor, 1977)
Deze heb ik al in de reserve-bak staan maar dan een ietwat beduimelde Amerikaanse persing. 'Monday' is dan de b-kant van 'Loving Arms' en maakt deel uit van de 'Spring Band Of Gold'-serie. Deze Nederlandse persing klinkt dan zo'n stuk fijner dat die best in de koffers mag. Ik kan me herinneren dat ik de plaat in 2013 geregeld draaide in combinatie met 'I Want Sunday Back Again' van Bettye Swann om de zin compleet te maken: 'If you're not back in love by Monday, I want Sunday back again'. Dat ga ik binnenkort weer eens doen!

* Billy Jones- We Want Peace (NL, Imperial, 1972)
Ik ben meteen helemaal geïnteresseerd in dit plaatje en het maakt ook dat ik de platen in de nacht van woensdag op donderdag heb beluisterd. Van Billy Jones heb ik al 'Funky Monkey Monkey' in de reserve-Blauwe Bak staan. Hoewel ik niet kapot ben van Jones' versie zoek ik intussen nog wel naar 'Keep Holding On' want dit plaatje is erg gewild in het soul-circuit. Dan vind ik nu opeens nog een hele andere Billy Jones-single welke volslagen onbekend is voor mij. 'We Want Peace' is op zichzelf lekker funky op de Billy Jones-manier maar het wil me maar niet overtuigen. 'Send Me A Lover' op de keerzijde is meer jazzy met akoestische gitaar en een fluit en dat vind ik op dit moment de meest interessante kant. Het is 'Ordinary Joe' van Terry Callier maar dan nóg luier. Ik vrees dat de single naast 'Funky' in de reserve-Blauwe Bak komt te staan, maar vooralsnog gaat die in de koffer.

* Gladys Knight & The Pips- Save The Overtime (US, Columbia, 1983)
Gladys Knight kan weinig verkeerd doen bij mij, maar met name haar CBS/Columbia-periode heeft wel een speciale interesse. 'Save The Overtime' klinkt al perfect maar wellicht ook het meest hitgevoelig van de twee. 'Ain't No Greater Love' is iets eenvoudiger en daardoor wellicht ook wat kleurloos, maar het 'past' wel in mijn huidige jaren tachtig-collectie. Niet voor in de koffers maar voor de reserve-Blauwe Bak.

* Latimore- Let The Doorknob Hit'cha (US, Malaco, 1982)
De titel van de a-kant oogt erg funky en dan valt de plaat niet tegen. Het is ontspannen post-disco met weer die bijzondere stem van Benny Latimore. Een stem waarvan ik erg veel van gaan houden. De b-kant heb ik nog niet gedraaid en daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Het is een cover van 'Do That To Me One More Time' en ik wil wel weten wat Latimore hiermee doet. Jammer, hij doet het erg traditioneel en hoewel hij een zwoele stem heeft, komt hij niet in de buurt van Toni Tenille. 'Doorknob' is de winnaar van de twee en de single mag in de koffer naast de overige Latimore-singles.

woensdag 20 oktober 2021

Week Spot: Angie Stone


Ik heb wederom zitten rekenen om een plaat te vinden die halverwege de show uitkomt. Echter heb ik nog geen rekening gehouden met bijgekomen 'nieuwe' platen van vandaag, maar zeker is wel dat ik deze zaterdag binnen de show van drie uren ga houden. Nadat ik onder andere Johnny Bristol op Hansa heb behandeld, trap ik zaterdag af met het Mercury-label en eindig ik hopelijk bij Polydor. Volgende week zaterdag ga ik terug kijken op de oktobermaanden van 2012 tot en met 2020 en in november ga ik ook nog een show missen in verband met 'The Big One'. Ik ga desondanks keurig netjes uitkomen vóór de eerste december als ik me schrap mag zetten voor de Blauwe Bak Top 40. Ik heb de afgelopen week de eerste show beluisterd en kan nu alvast enkele favorieten aanstippen voor de Top 100, maar het gaat wel pijnlijk worden. Vandaag presenteer ik jullie een Week Spot welke in 2002 is gemaakt. Het nummer gaat echter pas in 2008 voor mij 'spelen'. Een hele bizarre tijd waar ik dertien jaar later met afstand naar kan kijken. In 2015 is Outta Sight erin geslaagd om toestemming te krijgen van Sony om het nummer als vinylsingle uit te brengen en dat maakt dat het nu de Week Spot is: 'Wish I Din't Miss You' van Angie Stone.

Hoewel ik nooit bedank voor een bak singles heb ik wel enkele cd-periodes. Eind 2007 koop ik zelfs nog nieuwe elpees, maar geniet 'onderweg' vooral van de discman. Het is ook de tijd dat ik net weer aan het werk ben gegaan. Op de fiets is het vijf minuten van mijn huis naar de fabriekshal van de Dyka. Als ik door het park loop en over het Steenwijkerdiep ga, ben ik iets langer onderweg. Dan kan ik echter wel naar hartenlust roken en dus ga ik vaak met de benenwagen. Voordat ik mijn oren ga pijnigen met een mix van RadioNL, QMusic, Radio 3 en de lokale omroep wil ik uiteraard eerst goede muziek horen. En dus gaat een mapje met cd's mee en eentje in de discman om me muzikaal op te peppen voor een dag op de fabriek. Het is in deze tijd dat ik bij boekhandel Groenendijk deze cd van Angie Stone tegenkom. Eenmaal thuis blijkt het een kopie te zijn, maar dat doet er niet toe. Ik val als een blok voor 'Wish I Didn't Miss You' dat ik wel eens moet hebben gehoord in 2002, maar wat niet is blijven 'hangen' in 2008. Angie is dan één van de oppeppers voordat ik onder de stoomfluit ga. Rond 2012 duikt het nummer ook weer vrij geregeld op en tenslotte verschijnt in 2015 deze single. Ik heb het dan even te druk met het kopen van 'originals' en deze heruitgave heb ik pas een paar weken geleden gekocht. Het maakt deel uit van de singles die ik hopelijk volgende week tot een 'Singles round-up' kan smeden.

Haar volledige naam is Angela Laverne Brown en ze aanvaardt het leven op 18 december 1961. Hoewel ze van een meer moderne snit is dan menig zanger of zangeres met een Week Spot, begint ook haar loopbaan in de kerk. Haar vader neemt haar mee naar optredens van gospelgroepen en Angela kan dat omzetten in haar performances met het lokale kerkkoor. Haar carrière neemt pas vormen aan als ze het vrouwelijke hiphop-trio The Sequence formeert. Het weet Sylvia Robinson te overtuigen en na Sugarhill Gang is The Sequence de tweede hiphop-act in de stal van Robinson. 'Funk You Up' is nog een flinke hit in 1980. The Sequence werkt daarna vooral samen met andere artiesten en als de 'party-rap' zijn grip begint te verliezen, besluiten de dames dat het welletjes is. In 1985 gaat de groep uiteen. Angie Stone gaat vervolgens aan de slag met Mantronix en maakt begin jaren negentig deel uit van de groep Vertical Hold. In de late jaren negentig besluit ze solistisch verder te gaan en start tevens een loopbaan als actrice.

Ik zal me uiteraard beperken tot de muziek. 'Wish I Didn't Miss You' is in 2002 het prijsnummer op haar album 'Mahogany Soul'. Tot mijn grote verbazing zie ik dat de plaat erg weinig heeft gedaan in ons land. Het is niet verder gekomen dan de Tipparade. Op de a-kant van de Outta Sight-uitgave staat het origineel, de Hex Hector-remix staat op de keerzijde. De laatste is dan vooral een favoriet in het circuit van de gay clubs. Op 3 oktober 2016 draait dj Carl Cox het nummer als afsluiter van zijn set in de Space op Ibiza. Daarmee valt ook het doek voor de club. Is het louter toeval dat hij het nummer heeft uitgekozen? Nee, ik denk dat hij deze heel bewust als afsluiter heeft gekozen.

Het nummer is gebouwd rondom 'Back Stabbers' van The O'Jays (Huff, McFadden en Whitehead hebben ook een credit in de compositie). Het begint met het intro en vervolgens leent Angie het ritme van The O'Jays. Er is eind jaren negentig en begin nieuwe eeuw een hoop klatergoud in de R&B en dus bitter weinig platen waar de soul vanaf druipt. Angie zingt het ook alsof ze net haar lief aan de kant heeft gezet en je voelt de pijn, onmacht en verdriet. Een nummer over afscheid en dus ideaal om een tijdperk in een nachtclub mee af te sluiten. Maar ook uitermate geschikt voor de meer progressieve soul-dj waar ik mezelf dan gemakshalve maar weer bij reken, hoewel ik mezelf nooit echt als een 'dj' heb beschouwd.

Singles round-up: oktober 8


Een vrij bijzondere dag. Anders kan ik deze afgelopen woensdag niet omschrijven. Het begint allemaal met een tegenwind tot Meppel maar daarom wel het vooruitzicht om wind in de rug naar huis te hebben. Het bezorgen verloopt vlot en ik besluit weer een kijkje te nemen bij de platenwinkel. Dat levert deze week 41 singles op. Feitelijk lig ik nog wat achterop schema, maar wil toch wel meteen beginnen met deze singles. Ik ga deze in vier afleveringen doen. Qua Blauwe Bak-aanwinsten wacht ik nog een weekje zodat hopelijk meerdere titels zijn binnen gekomen. Afgezien van de Blauwe Bak-singles van vandaag natuurlijk. Ik ben rond een uur of vijf terug op de zaak. Koptelefoon op en ik heb meteen zin om 'iets anders' te fietsen. Ik ga via Blijdenstein naar Weerwille en dan verder rechtdoor totdat ik halverwege Westeinde en Ruinen uit kom. Daar ga ik binnendoor naar Ansen. Boven het bos van Rheebruggen lijkt een bui te hangen en ik voel ook een paar drupjes. Aan de andere kant van het landgoed is het droog en rook ik nog een sigaartje. Dan de laatste loodjes naar huis. Ik ben nog maar net binnen of er spoken twee onweersbuien om Uffelte heen. Ik heb vanaf Meppel continu met muziek gefietst en heb wellicht het bulderen niet gehoord? Vanavond ga ik dus letterlijk beginnen met schatgraven middels de eerste tien singles van vandaag.

* Kim Appleby- G.L.A.D. (EEG, Parlophone, 1991)
Ik ben twee weken geleden door twee bakken gegaan met singles in neutrale hoesjes welke voor een euro per stuk weg mogen. Hij zegt dan dat hij nóg twee kratten vol heeft, maar dat doe ik me dan niet aan tijd. Hier ben ik vanmiddag wel voor gaan zitten. Bovendien heeft hij ook een doos vol 'nieuwe' soul zoals hij het noemt en deze mogen eveneens voor een euro. Aan het einde van de rit moet ik kracht zetten om er een mooie prijs van te maken en dat lukt! Er zitten best 'bijzondere' platen tussen maar ook heel veel gokwerk. Dat geldt niet voor Kim Appleby. Ik heb 'Don't Worry' afgelopen zondag nog gedraaid en daar krijg ik altijd een goede bui van. De opvolger kan ik niet direct fluiten, maar vertelt me dat het wel goed moet komen. Stock, Aitken & Waterman hebben andere drukte aan hun hoofd maar hebben de technici geleerd hoe de speciale mix te maken. Stock, Aitken & Waterman en jaren negentig... wat meer kan je zeggen over deze plaat? Gewoon erg gezellig voor op een zondagavond!

* The Beach Boys- The Little Girl I Once Knew (NL, Capitol, 1965)
Dat tussen de singles in neutrale hoesjes soms ook een plaat zonder hoes zit, valt te verwachten. Ik neem een aantal mee en maak geen opmerkingen. Ik heb thuis immers genoeg verse hoesjes liggen en bovendien geeft hij vaak van deze plastic hoesjes uit de jaren tachtig mee. De beruchte 'gas-hoesjes' waarbij het gas dwars door de fotohoes dringt en een grijze gloed achterlaat op het vinyl. Hier heb ik zo opeens een Beach Boys-single uit lang vervlogen tijden. Ik heb wel eens mindere platen gehoord van 56 jaar oud en zonder een hoesje. Met het Nederlandse fotohoesje is het overigens nog een klein fortuintje waard, maar dat geldt voor meer platen uit deze partij.

* Black Uhuru- The Great Train Robbery (NL, Munich, 1986)
Zijn definitie van 'soul' is breed en eigenlijk mag ik daar wel over. Zo kom je ook nog eens wat reggae tegen. En opeens deze knaller van Black Uhuru. Op de achterkant van het hoesje staat de levensloop van het nummer. Het begint allemaal op Jamaica met een 'rhythm' van Sly & Robbie, vervolgens zijn er overdubs in een studio in New York City waaraan ook Arthur Baker zijn medewerking verleent. Tot slot neemt Baker de opnames nogmaals onder handen en zorgt voor het eindresultaat. Drukke dubreggae welke bij vlagen tegen de moderne disco van 1986 aan leunt. Fijn plaatje!

* Joe Bourne- Groovin' (NL, Tawana, 1987)
Hier begint voor mij het schatgraven. Ik weet dat latere singles van ome Joe nauwelijks de moeite waard moeten zijn, maar het is de b-kant die me hier intrigeert. Op de a-kant doet hij een versie van 'Groovin' van The Young Rascals. Verhip, hij doet iets dat ik niet zou hebben verwacht. De sfeer is opeens erg 1987 en dat past het nummer als een maatpak. Zeker niet slecht! Her en der een beetje 'underproduced' maar dat past wel in mijn jaren tachtig-set. Dan de b-kant... een ballad getiteld 'I'm Lifting You'. Geschreven door Bourne met ene L. Kuhr. Ding dong. Krijgen we visite van de troubadour? Nee, ik kan het niet vinden op het internet. Maakt ook niet uit want het nummer is 'bout'. Met 'Groovin' zit ik toch even te twijfelen... Toch maar een plekje in de reserve-Blauwe Bak geven?

* Johnny Bristol- Take Me Down (Duitsland, Hansa International, 1981)
Mark biedt deze plaat regelmatig aan en ze vliegen de winkel uit. Ik neem aan dat het net zoals bij Fruitcake om de b-kant moet gaan en daar kan ik me iets bij voorstellen. Niets mis met 'Take Me Down', maar 'Rosebud' is net een tikkeltje 'soulvoller. Hij gaat in de koffers voor 'Rosebud'.

* The Byrds- All I Really Want To Do (NL, CBS, 1965)
In 2019 zet ik voor mezelf de uitdaging om Byrds-singles bijeen te sprokkelen. 'All I Really Want To Do' staat hoog op mijn lijstje, maar ik kom hem niet tegen. Nu heb ik een 'thuisbrenger' welke me moet herinneren om eens door te pakken en een fraai exemplaar met fotohoes op de kop te tikken. Hij klinkt niet heel erg versleten en dus ben ik eerst wel even gelukkig met dit exemplaar.

* The Cover Girls- Wishing On A Star (NL, Epic, 1992)
Als dit nummer in 1992 aan de opmars in de Top 40 begint, vind ik de single van Rose Royce. Ik heb dus nooit heel veel op gehad met deze uitvoering, vooral omdat hij vocaal als twee druppels water is. Muzikaal maakt Rose Royce het net iets interessanter voor mij, maar vooruit... voor een euro en met de herinnering aan 1992 in de achterzak mag deze dan toch mee naar Uffelte.

* Dave Edmunds- Need A Shot Of Rhythm & Blues (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Dit plaatje staat in 1991-92 in de vijf gulden-bak bij Sunshine, maar dat vormt dan geen verleiding voor mij. Ik leer het nummer aanvankelijk kennen door een vroege incarnatie van The Guess Who en naarmate de tijd vordert, krijg ik steeds meer zin in deze plaat. Resultaat: Voor een euro (of eigenlijk minder) een fraai exemplaar voor in de jaren zeventig-bak.

* Elephant's Memory- Power Boogie (NL, Apple, 1972)
Geen verkeerd woord over de uitbater! Ik help hem zelfs nog even door een beduimelde Beatles-single uit de euro-bak te overhandigen. Hij vraagt 2,50 euro voor alle Beatles- en Stones-platen. Van The Stones hoop ik binnenkort een plaatje te kunnen toevoegen, de aanwezige Beatles is totaal niet interessant. Als hij zou hebben geweten dat deze van Elephant's Memory in de euro-bak had gezeten? Dan had hij vast 2,50 euro gevraagd en had ik het wellicht ook nog steeds betaald. De plaat is vrijwel smetteloos op het ontbreken van een Apple-hoesje na. Het is een leuke Apple-nugget met, als ik me niet vergis, John Lennon in het intro van 'Power Boogie'. Ook opvallend: De single heeft aan beide kanten de appel en dus geen klokhuis op de b-kant. Ik noem het een leuk koopje!

* England Dan & John Ford Coley- I'd Really Love To See You Tonight (UK, Atlantic, 1976)
Tot slot van deze aflevering van de 'Singles round-up' een echte radio-klassieker. Dit smaakt me op ieder moment van de dag.

maandag 18 oktober 2021

Het zilveren goud: oktober 1996 deel II


Het weekend is weer achter de rug. Ik heb aanvankelijk afgesproken om W. zaterdagmiddag te ontmoeten in Steenwijk, maar ben eerlijk gezegd niet heel rouwig als ik zie dat ze me een sms heeft gestuurd. Zij is een beetje snotterig en wil erger voorkomen en blijft in Leiden. Komende zaterdag hebben we een nieuwe kans. Ik geloof dat ik het vrijdag al heb genoemd: Mijn rug speelt op na het bezorgen van de 'zware' post en dat heeft me het afgelopen weekend geplaagd. Gisteren ben ik evenwel nog op de fiets naar Steenwijk geweest maar vandaag heb ik het vooral erg rustig aan gedaan. Het wordt alweer beter. Klaar om woensdag wederom aan de slag te gaan en hopelijk hebben we de sinterklaasboekjes nu wel gehad. Het is precies vijfentwintig jaar geleden dat ik de eerste journalistieke cursus heb gevolgd en de leerstof is actueler dan ooit tevoren. Ik heb afgelopen weekend een interview gelezen met de voormalige hoofdredacteur van Brandpunt en hij komt met exact dezelfde conclusies als het aankomt op het verschil tussen journalistiek in de vorige en deze eeuw. Ik zie niets van de lesstof terug in de huidige verslaggeving. Vandaag sla ik de Ierse pub even over en ga eens nuchter in de schoolbanken zitten voor een volgende les.

Eigenlijk is de eerste cursus grotendeels gesneden koek voor mij. Het papiertje dat wacht aan het einde van de cursus is niets meer dan een bevestiging van wat ik in de voorgaande jaren in de praktijk heb geleerd. Het enige waarmee ik niet goed uit de voeten kom, is het schrijven van een analyse. Dat is immers een onderdeel dat vrijwel niet voorbij komt bij 'het sufferdje' van Sneek. Wij doen enkel berichtgeving over zaken die direct met Sneek hebben te maken. We hebben genoeg kopij voor een krant zonder dat we een landelijke actualiteit moeten ombuigen naar een lokaal onderwerp. Het is het enige onderdeel waarop ik geen voldoende scoor. Wél worden we uitgenodigd om een reisverhaal te schrijven of een reportage over een bijzondere plek. Natuurlijk levert dat een bloemlezing op van de meest actieve vakanties. Bergbeklimmen, safari's en meer van dat soort onderwerpen welke je moeilijk in ons kikkerland kan uitvoeren. Ik besluit het echter dichtbij huis te houden en eens een liefdesverklaring te schrijven over Steenwijk en omgeving. Dat valt in goede aarde bij de docent!

Hij heeft altijd en overal een grote mond, maar hij is bijzonder stil als wij het lokaal binnenstappen. 'Ik sta bekend als een pietlut', begint hij de les. Hij vertelt hoe jaren lang als redacteur heeft gewerkt en bij ieder ingeleverd artikel op zijn minst één correctie wist aan te brengen. Soms niet eens een fout, maar iets dat beter zou kunnen zijn als het werd vervangen door een ander woord. Hij heeft met plezier ons huiswerk gelezen en er is iets bijzonders gebeurd. Er is namelijk één verhaal ingeleverd waar hij geen correcties op kan aanbrengen omdat het simpelweg perfect is. En dat verhaal is geschreven door...? Ik zie mijn collega-studenten hoopvol kijken. Daarna kijken ze allemaal mijn richting op. Euh... ja.... ik heb de oude rot in het vak tot verlegenheid gedreven.

Bij een latere recensie heeft hij wel een opmerking waar ik anno 1996 niet zoveel van snap. Immers, de recensie is ook 'as is' gepubliceerd in de Sneeker. Omdat ik 'artiest', 'zanger', 'gitarist', 'bluesmuzikant' plus zijn voor- en achternaam al eens heb gebruikt in de recensie besluit ik het 'N-woord' te noemen. Iets dat in 1996 nog wel algemeen geaccepteerd is, maar anno 2021 durf ik het hier niet te noemen om een stroom van kritiek en 'cancellen' te voorkomen. Bij het uitreiken van het certificaat geeft de docent toe hij zich in eerste instantie heeft vergist. Hij had gedacht dat ik een 'dropout' zou zijn die veel liever met een biertje en een jointje naar harde muziek zou gaan luisteren.

Ik doe weliswaar al bijna vijfentwintig jaar geen interviews meer, maar toch weet ik de lessen nog goed te herinneren. Hij vertelt honderduit over hoe hij mensen bezocht met wijlen Ischa Meijer. Hoe de laatste de geïnterviewde op de zenuwen ging werken zodat deze het 'geheim' wel los liet om van dit heerschap af te zijn. De belangrijkste les voor een interview: 'Je bent niet de spreekbuis van de geïnterviewde, maar je bent de vragensteller namens de kritische burger'. Iets dat al lang geleden bij het grof vuil is gezet. Eind jaren negentig zet het verval al in. Lokale bladen worden opgekocht door grote uitgevers en in sommige gevallen gaan drie redactieleden vier kranten vol schrijven. Aan de andere kant studeren ieder jaar nog wel tientallen mensen af in de journalistiek en deze kunnen niet aan werk komen. In 2004 is het al zó ver dat journalisten aanbieden de auto te wassen of een maaltijd te koken voor de redacteur om een artikel geplaatst te krijgen. Gevolg is dat een journalist tegenwoordig al blij is met een inkomen en dus ook kritiekloos de lijn van de krant volgt. Dóórvragen hoort niet meer bij de journalistieke taak.

Rond dezelfde periode in oktober 1996 zal ik nog wel eens de adviezen ter harte nemen, iets wat me bijna duur komt te staan. Dat is een verhaaltje voor de volgende aflevering!

2586 Diggi Loo Diggi Ley - Herrey's (NL, Dureco, 1984)
2587 La Lontananza - James Iotti (NL, Polydor, 1973)
2588 Als Ze Lacht Dan Lacht Ze Echt - Ferdi Lancee (NL, CBS, 1982)
2589 Trojan Horse - Luv' (NL, Philips, 1978)
2590 Reilly - Olympic Orchestra (NL, Red Bus, 1983)
2591 City Lights - William Pitt (Duitsland, RCA, 1987)

De singles zijn wederom ter decoratie. Van Olympic Orchestra en William Pitt weet ik zeker dat ik ze heb gekocht met een fancy fair van de hervormde kerk in Sneek. Olympic Orchestra heb ik inmiddels ook in de Engelse persing met fotohoes voor wat het waard is. Het is namelijk een afschuwelijke plaat en kan me niet meer voorstellen hoe zoiets in de vaderlandse top tien heeft gestaan. Luv' heb ik al in 1990 gekocht en is lange tijd zonder fotohoes. Ik geloof dat ik deze met fotohoes in de nieuwe eeuw heb gevonden. In de volgende aflevering vijf singles die rond deze tijd in Leeuwarden heb gekocht.

vrijdag 15 oktober 2021

Singles round-up: oktober 7


En hup, ik knal gewoon verder. Na dit bericht zal ik wel mijn bedje opzoeken want morgenmiddag heb ik een afspraak. Vanavond heb ik nog een allerallerallerlaatste poging gedaan om Drama International te bereiken. Hun nieuwe elpee staat op het punt van uitkomen en wellicht heb ik nu een kans om de aandacht te krijgen. Overigens is de vraag alleen dat ik mijn geld kan terug krijgen, ik hoef niet meer zo nodig platen van deze groep en anders koop ik ze wel via een andere dealer. Nu compleet met screenshot van Paypal, maar de vorige 'private message' op Facebook is evenmin 'gezien' en die heb ik al drie maanden geleden gestuurd. Het blijft een laks zootje. Ook wel jammer want muzikaal is het een erg leuke band! Nu ga ik dan de laatste negen uit Meppel aan jullie voorstellen. Zondag en maandag moeten dan weer onderhoudende berichten worden waarna ik woensdag vervolg met de recente soul-aanwinsten. Dan geef ik de Cannonball eveneens een paar dagen extra om nog te arriveren.

* Roxy Music- Angel Eyes (UK, E.G./Polydor, 1979)
Ik heb 'Dance Away' ook zien liggen, maar niet in de Engelse persing. Wellicht dat die de volgende keer mee mag want mijn oude 'Dance Away' is een beetje verrot. Persoonlijk vind ik de eerste jaren van Roxy Music het meest interessant, maar de nummers van omstreeks 1979 zijn geknipt voor de radio. Ik heb hem zondagavond al gedraaid en dat ging erin als de Friese kruidkoek.

* Simply Red- If You Don't Know Me By Now (Duitsland, WEA, 1989)
In 1998 ben ik bijna tegen meneer Hucknall aan gebotst. Helaas heb ik dan geen tijd om verder te praten want ik heb een enorme haast. Ik ga met vakantie naar Nederland en heb gegokt op de National Express van Oldham naar Hull als blijkt dat deze vol is. De boot is wel geboekt en dus moet ik met de bus naar Manchester Victoria en met de Virgin naar Hull. Ik red het allemaal nét, maar van bushalte naar het station kan ik Hucknall net ontwijken. Ik heb dan trouwens ook weinig op met Simply Red. Dat is iets van de laatste jaren. 'Oi! Simply', is een 'running gag' op Wolfman. Mick heeft eens in een interview verteld dat mensen hem geregeld Simply Red noemen en dat hij eens op straat is nageroepen. 'Oi! Simply'.

* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Did You Ever (Zuid Afrika, Reprise, 1971)
Het oogt eerst als een Engelse persing maar dan valt het vreemde catalogusnummer op. 'RZ' duidt dus op Zuid Afrika. De plaat is nauwelijks interessant en het heeft flink last van 'distortion'. Gewoon voor in het archief.

* Percy Sledge- Sudden Stop (NL, Atlantic, 1968) (*)
Het is niet voor te stellen in Nederland maar 'My Special Prayer' is nooit een hit geweest in Engeland. Het plaatje schijnt nogal in trek bij de meer progressieve soul-liefhebbers in Engeland want Mark biedt ze geregeld aan. Mijn waardering voor Percy Sledge is nog maar een paar jaar oud. Inmiddels loop ik wel warm voor zoiets als deze 'Sudden Stop'. Tussen de gigantische hits van de man in Nederland is dit een single die nooit aan bod is gekomen. Het is een fraaie southern soul-ballade met een geweldig zingende Percy. Deze plaat komt met stip in de koffers, de overige singles van Percy staan namelijk in de reserve-Blauwe Bak.

* Small Faces- All Or Nothing (NL, Decca, 1966)
Volgens mijn herinnering is er 'iets' met mijn oude 'All Or Nothing'. Ik zie deze plaat eerst voor 2,50 euro staan, maar een nadere inspectie maakt dat hij blijft liggen. Voor een euro durf ik het wel aan. Het is een thuisbrenger want ook deze wil ik uiteraard nog eens in topstaat en met fotohoes.

* Donna Summer- Denver Dream (België, Lark, 1974)
Een nummer van Pete Belotte, maar geen spoor van Giorgio Moroder op deze kant. Het levert een puur popnummer op met wel Belotte's idee van drama in het arrangement, maar geen synthesizer te bekennen en evenmin een dominante disco-beat. Het is best een aardig nummer, maar persoonlijk heb ik liever 'Lady Of The Night' uit de beginperiode. Moroder heeft zich op de b-kant verstopt maar ook dat is gewoon lekkere popmuziek. Eigenlijk wel het leukere nummer.

* Supertramp- Take The Long Way Home (NL, A&M, 1980)
De plaat is tegelijk in de studio-versie als de 'live'-versie uitgebracht en dit blijkt de live-versie te zijn. Beetje jammer want ik geef de voorkeur aan de studio-uitvoering.

* Ike & Tina Turner- The Hunter (US, Blue Thumb, 1969)
Bij Percy Sledge is de interesse laat gekomen en hetzelfde geldt voor Ike & Tina. 'The Hunter' heeft tweemaal een release gehad in Nederland en beide keren met fotohoes. Ik ken 'The Hunter' vooral in de uitvoering van Blue Cheer maar de versie van Tina en Ike is eveneens een feestje. Vooral dankzij Ike's spetterende gitaarwerk waarmee hij laat horen dat hij ook wat anders kon dan alleen maar vrouwtje meppen. Toch komt de plaat gewoon in de jaren zestig-bak te staan.

* Dionne Warwick- People Got To Be Free (NL, Scepter, 1969) (*)
De Engelse persing heb ik vorig jaar van Mark gekocht en staat in de Blauwe Bak. Ik ben niet verliefd maar krijg altijd last van weke knieën als ik een oudje van Dionne met fotohoes tref. Het is een bonus dat de b-kant afwijkt van de Engelse. Toch is 'Odds And Ends' niet echt een winnaar in mijn boek.

* Roger Waters- 5.01 AM (EEG, Harvest, 1984) (*)
Het is een kwart eeuw geleden dat een brief uit Denemarken arriveert met daarin een 'mixtape' welke mijn broer heeft opgenomen van zijn singles. Het is onder andere een hernieuwde kennismaking met dit nummer van Roger Waters dat niet meer dan een verre herinnering is. Nu heb ik de single dan eindelijk eens te pakken en deze klinkt opperbest. Erg blij mee!

* Yes- Owner Of A Lonely Heart (Duitsland, Atco, 1983)
Eveneens een thuisbrenger want ik vermoed dat er wel betere exemplaren zijn overgebleven. Het draait desondanks zonder problemen en het is een nummer dat ik steeds vergeet te zoeken.

* The Young Rascals- A Girl Like You (US, Atlantic, 1967)
Als ik in december een bestelling plaats bij iemand op Marktplaats zit daar ook deze van The Young Rascals bij. Die is dan net verkocht. Jammer, want het ding is met fotohoesje als ik me niet vergis. Ik verwar het nummer in eerste instantie met dat van Sandy Coast, maar dit is ouder en geschreven door ene Ford. Deze van The Young Rascals is dan een stuk interessanter. Hoewel de groep vaak als 'blue-eyed soul' wordt genoemd, gaat het bij mij gewoon in de jaren zestig.