Eindstreep: november 2018

Ik heb donderdagavond contact gezocht met 'mijn maat' in Oostenrijk over het ontbrekende pakket. Tot nu toe nog geen reactie van hem en, ja, ik wil hem eigenlijk alleen maar op de hoogte houden. Er zit geen woord Frans in zijn voorwaarden en ik heb daar altijd mee ingestemd toen ik eerder van hem heb besteld. Zodra de klant kiest om een pakket te verzenden zonder verzekering of track-and-trace ligt de verantwoordelijkheid bij de koper. Boven een bepaald bedrag is verzekeren zelfs verplicht. Ik had het bijna laten verzekeren. Hij heeft een erg zeldzame single in de aanbieding voor dertig euro. Die wil ik eventueel nog eens hebben, maar keek daar eerder deze maand van af. Als ik die bij het pakket had gehad, zou ik om track-and-trace hebben gevraagd. Hoewel 38 euro een leuk bedrag is, zit ik nog het meeste met het feit dat ik de singles niet heb. Gospel is per slot van rekening niet op iedere straathoek te koop en al helemaal niet met 'soundfiles'. En voordat je vijf dollar plus vijftien dollar verzendkosten pompt in een single uit Texas wil ik graag vooraf weten wat de handelaar met 'Good Plus' bedoelt. Ik hoor vanavond dat de pakketjes bij PostNL een zootje is en dat dit aan 'Black Friday' valt te wijten. Het lijkt me stug dat mijn brievenbuspakketje daar de dupe van is geworden, dat is namelijk al op 9 november op de post gegaan. Ik heb deze aankopen niet gerekend bij de 'Eindstreep' van november. Toch blijft een flinke stapel over dankzij de heren Albert en Mark.

Volgende maand ga ik uitrekenen hoeveel singles precies zijn binnen gekomen in de verzameling. Toch kan ik nu al een tipje van de sluier lichten: Ik heb zondag de keuze uit 135 Blauwe Bak-singles voor de Blauwe Bak Top 100. Naar verwachting ga ik over een week opnieuw afrekenen bij Mark zodat nog een paar 'Singles round-up'-afleveringen kunnen volgen. Ik moet in ieder geval ook nog eens langs de kringloopzaken in Meppel. Zestien singles van Mark en veertig van Albert. Dat levert totaal 56 singles op voor deze maand. Daarvan zijn er zeventien 'dubbel' en achttien voor de Blauwe Bak. Als ik daarvan een top tien moet maken, ziet dat er op dit moment als volgt uit.

1. Somebody's Watching You-Little Sister

2. You Just Can't Win-Gene & Jerry

3. Too Proud To Let You Know-The Relations

4. Unbelievable-EMF

5. I Paid For The Party-The Enchanters

6. I'll Be Your Fool Once More-Annette Snell

7. Besame Mucho-Apollo 100

8. I'm For You, You For Me-The Dealers

9. Reachin' Out For Your Love-Tamiko Jones

10. It Began In Africa-The Urban All Stars

Eretitel: 'Sign Of The Times'

Dagelijks publiceren. Dat is het nobele streven sinds april 2010. In het begin heb ik daar wel tijd voor. Ik werk dan relatief minder uren. De lengte van de berichten zijn korter in het begin, maar ik doe alles op de mobiele telefoon dat nog steeds een uur in beslag neemt. Het is met name het laatste jaar dat mijn dagindeling er iets anders uit komt te zien en dan is het soms noodzaak om na een radioshow meteen naar bed te gaan. Toch ben ik weer trots als ik over een maand zie dat ik 2018 heb afgesloten met 365 berichten. Voor iedere dag eentje en het gevoel dat ik dagelijks heb gepubliceerd. De gewoonte om dubbel te publiceren zet zich het komende weekend voort. Ik ga zondagmiddag zitten voor de Blauwe Bak Top 100 en zou morgenavond het eerste deel willen publiceren. Waarschijnlijk krijgen jullie zondag twee berichten. Vandaag is hetzelfde aan de hand. Straks de 'Eindstreep' van deze maand, maar nu eerst een revolutionaire 'Eretitel'. Een aflevering van 'Listen Carefully' die heel anders verloopt dan dat ik in 2017 voor ogen heb. Vandaag géén Prince omdat die 'Sign O'The Times' heeft uitgebracht, maar driemaal letterlijk 'Sign Of The Times'.

3. The Belle Stars (1983)
Of het pijn doet? Ja, natuurlijk doet het een beetje pijn. Toch heb ik gemeend The Belle Stars als hekkensluiter te moeten inzetten om de 'Eretitel' goed weer te geven. Het is van de drie titels degene die ik het langste ken. In 1983 heeft iemand van The Belle Stars, geloof ik, een scharrel met een lid van Madness. Dat is hoe mijn aandacht wordt gevestigd op de groep. Anno 2018 weet ik dat Jenni Matthias één van de leden is en dat zij voorheen bij The Bodysnatchers heeft gespeeld, in ons land de meest ondergewaardeerde band uit de 2Tone. Jenni is tegenwoordig politiek zéér uitgesproken en maakt muziek met dezelfde socialistische boodschap. Bij 'Sign Of The Times' moet ik onherroepelijk denken aan 'ijspret'. De plaat is een hit in wording als ik voorjaarsvakantie heb en er ijs ligt. Het is ook de enige uit de 'Eretitel' die ik op vinyl heb en dus nog geregeld in de shows voorbij laat komen. Er is geen enkel argument te bedenken om het te veroordelen tot een derde plek en toch zit er niets anders op. Met stip op 3: The Belle Stars.

2. Harry Styles (2017)
Ondanks het uiterlijk van een ouwe rocker ben ik nog altijd een beetje een teenybopper. Ik ben van mening dat iedere tiener recht heeft op zijn of haar eigen 'coole' muziek en dat de oudere muziekkenners daar helemaal geen mening over hoeven te vormen. Ik probeer me dus ook te verplaatsen in hun leefwereld en zo de muziek te 'ontvangen'. Toch moet ik bekennen dat One Direction helemaal aan me voorbij is gegaan. Ik ken het van naam en lees in 2016 voor het eerst over de band als dat op het punt staat van uiteen vallen. Dan valt me opeens op hoe de muziek-snobs zich denigrerend uitlaten over One Direction. In sommige gevallen kan ik hun kritiek wel begrijpen, maar bij One Direction is me volkomen onduidelijk wat het bezwaar kan zijn. Natuurlijk: Het is 'lege' muziek voor meisjes van dertien, maar wat is daar mis mee? The Osmonds stroomde ook niet over van intellect en, trouwens, sinds wanneer moet iedere popartiest over van alles een mening hebben? Het is al gauw één talent dat me opvalt binnen One Direction en zijn naam is Harry Styles. Als de bandleden solo gaan en ik het eerste werk van Styles hoor, ben ik blij verrast. Het klopt: Het is de Robbie Williams van One Direction, iemand die een eigen weg in slaat met respect voor de muziek uit het verleden en gemengd met het heden. Het is de media die het voor de critici meteen weer slapstick maken, zo durft iemand Harry Styles 'de nieuwe David Bowie' te noemen. 'Sign Of The Times' is de eerste kennismaking en op dat moment ben ik dol op het nummer. Toch begrijp ik de kritiek van de 'fans' best na een paar maal beluisteren. Het is een uitstekende indie-ballad, alleen forceert Styles zijn stem op het einde en het nummer zou beter zijn geweest zonder dat stukje. Zijn album heb ik toen meteen digitaal binnengehaald en daarover nog altijd lof. Hoeveel lef heb je als je de muziek van 'Blackbird' van The Beatles 'leent' en daar een volledig nieuw nummer van maakt? Hulde aan Harry, ook omdat hij op twee mag in deze 'Eretitel'.

1. The Rubettes (1976)
Een revolutionaire 'Eretitel'? Ja. Dat kun je gerust zo stellen. De aanleiding ontstaat als ik de titel van de nieuwe Harry Styles-single zie. Dan staat The Belle Stars al snel als tweede op het lijstje. Omdat ik de exacte spelling van de titel wil hebben, valt Prince af. Dan ontdek ik deze van The Rubettes. Als je verder kijkt dan je neus lang is, kun je genieten van de indie-soloplaat van Harry Styles en hetzelfde geldt ook voor The Rubettes. Natuurlijk kun je de groep voor eeuwig aan de kant zetten voor 'Sugar Baby Love' (en dan met name door de kopstem van Paul Da Vinci) en opvolgers als 'Jukebox Jive', maar dan doe je de band tekort. In 1976 is het succes een beetje afgelopen hoewel 'You're The Reason Why' nog wel onze top drie zal bereiken. Dat nummer staat op de elpee 'Sign Of The Times' dat afrekent met jaren vijftig-suikerspin-geluid van de vorige platen. The Rubettes is een 'serieuze' popband die zich kan meten met bijvoorbeeld The Raspberries hoewel dit voor het gros nooit uit de verf zal komen. Neem nou het titelnummer van de elpee. In 2017 is het 'de derde keus' in 'Listen Carefully' maar het nummer heeft anderhalf jaar later 'gewonnen' voor mij. Nee, het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden, maar het is kwalitatief zeer goede popmuziek. Ik denk als je het nummer zou beluisteren en niet zou weten wie het was, dat allerhande namen de revue zouden passeren. The Rubettes zal niemand noemen! Het is een lastige 'Eretitel' omdat ze alle drie 'iets' hebben voor mij, maar vandaag bepaal ik dat The Rubettes op 1 mag.

Het zilveren goud: november 1993 deel IX

Waarom ben ik niet eerder op dit idee gekomen? Naar boven lopen en de singles zoeken om vervolgens een foto te maken van de platen waar het eigenlijk om gaat? Ik zou dan ook kunnen kijken wat er zoal nog over is en welke platen ik 'kwijt ben geraakt'. Het is een beetje laat in de serie dat ik dit genoegen heb ontdekt. 'Het zilveren goud' gaat volgens de kaartenbak nog zeven maanden duren en ik ben vastberaden om de huidige koers voort te zetten. In december 1993 koop ik achttien singles en dat geeft voer voor drie woensdagen. In de weekeinden gaat het immers over de Blauwe Bak Top 100 en verder wil ik in december graag terug blikkenen, voor de aardigheid, ook weer een 'algemeen' verhaaltje schrijven. Vanavond de laatste zes uit de greep bij 'Downstairs' in Leeuwarden. Uit een bak die is voorbestemd om frisse blanco hoesjes te krijgen en een iets hogere verkoopprijs. Dankzij een onwetende verkoper krijg ik ze mee voor een gulden per stuk!

Het 'Hitdossier' is jaren lang mijn bijbel. In 1994 verschijnt een nieuwe editie en de Top 40 van 18 december 1993 is de laatste hitparade die is gebruikt. Hierdoor is december 1993 voor mij een 'eindpunt' waar 1994 een begin is van een nieuw tijdperk. Hoe verhoudt zich dat met mijn leven? 1993 heb ik al een 'grauw' jaar ervaren. De eerste schreden op de werkvloer, de werkloosheid en de persoonlijke crisis die me in Amsterdam brengt. 1994 is daarentegen 'vriendelijk en zonnig' in mijn herinnering. 1995 is vele malen erger dan 1993 en 1996 en 1997 zijn de gloriejaren. Na 1998 ga ik me steeds minder interesseren voor de hitparade en luister ik ook niet meer naar de radio met de grote hits van het moment. Hierdoor volgen tien jaar waarin ik persoonlijke ervaringen moeilijk kan koppelen aan muziek uit de desbetreffende tijd of andersom. Anno 2018 ben ik terug bij af. Ik ontwaak dagelijks bij de klanken van Q Music en een aantal van de pophits uit het bijna voorbije jaar hebben al een soort emotie teweeg gebracht die ik rond 2010 nauwelijks heb gevoeld. Het 'plaatje' voor oudejaarsavond is al uitgezocht! Nu dan eerst terug naar november 1993. Een tijd waarin ik mezelf het liefste zoveel mogelijk wil afzonderen en dat doe te midden van muziek uit vervlogen tijden.

1611 Can't Buy Me Love-The Beatles (NL, Parlophone, 1964)
1612 The Dock Of The Bay-Otis Redding (NL, Atlantic, 1968)
1613 Your Song-Elton John (NL, DJM, 1970)
1614 Wishful Sinful-The Doors (NL, Elektra, 1969)
1615 Laughed And Walked Away-The Shirts (UK, Harvest, 1979)
1616 I'm Alive-The Hollies (UK, Parlophone, 1965)

'Your Song' heb ik blijkbaar later eens met fotohoes op de kop getikt. Verder zijn de singles op de foto exact dezelfde die ik vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. The Shirts heb ik ook in de Nederlandse persing met fotohoes. Zo nu en dan maak ik mezelf schuldig aan 'Doors-bashing' maar 'Wishful Sinful' is één van mijn ultieme favorieten van The Doors. Er zijn maar weinig die dat beamen en dat maakt mijn 'statement' alleen maar duidelijker. 'Wishful Sinful' komt van 'The Soft Parade', een album waar juist ruim baan wordt gegeven aan Krieger, Manzarek en Densmore en waar Jimbo's stem niet meer dan een 'instrument' is. Daardoor ontstaat een beheerst geluid van 'originals' die op een stemmige manier door Morrison worden vertolkt. Alleen in 'Touch Me' en de titeltrack mag hij zichzelf even overschreeuwen of, zoals in de eerste, even ongegeneerd de seksbom uithangen. Over 'hitparades' gesproken: In 2000 en in de jaren 2005-2009 stel ik maandelijks een Top 100 Aller TIjden samen. Helaas ben ik de lijsten allemaal kwijt geraakt. 'Wishful Sinful' is één van de grote 'hits' in deze lijsten en staat altijd wel ergens in de top twintig.

Singles round-up: november 8

Voor niks gaat de zon op en zelfs daarvoor zou ik graag een paar centen voor willen betalen indien mogelijk. Toch ben ik een beetje laks met de bankzaken, wat betekent dat ik nog steeds de verzendkosten moet overmaken. Excuses, Albert, maar dat gaat helemaal goed komen! 'Laks qua bankzaken' suggereert dat het niet goed zou gaan, maar het tegengestelde is het geval. Zolang alle vaste lasten via machtiging of zélf ingeplande overschrijvingen gaan, heb ik daar geen omkijken naar. Veel van de 'handel' gaat door middel van Paypal en zo gaat wel eens een maand voorbij dat ik niet inlog op de site van mijn bank. Ik ben het apparaatje van de SNS Bank ook de helft van de tijd kwijt. ,,Kijk maar of de singles het je waard zijn", schrijft Albert op een zeker ogenblik. Maar natúúrlijk is dit het ruimschoots waard. De verzendkosten leveren tegenwoordig geen volle tassen meer op bij de kringloopwinkels en Albert bezorgt me elke keer weer een volle tas. Vandaag de laatste acht singles uit de partij van Albert en eigenlijk maar twee die ik hoef te behandelen. De rest zijn 'upgrades' voor platen die ik al langer heb en eentje mag zelfs 'dubbel' in de jaren zeventig bak!

* Bebu Silvetti- Spring Rain (NL, Hispavox, 1977)
Dit is de plaat die ik maandag heb genoemd in de vorige 'Singles round-up'. Het doet een belletje rinkelen als ik het hoesje voor de eerste maal in de handen hou. Maandagavond komt het voorbij in de Northern Soul-show op Wolfman Radio. Ik geloof dat ik ooit wel eens heb gezocht naar deze single, maar dat is lang geleden. Ik ga dadelijk het nummer van vinyl horen en, als het even kan, zowel de a- als de b-kant. Wellicht dat alsnog een vonkje kan over slaan? ,,Wat is mis met instrumentaal", word ik maandag gevraagd. ,,Niets", is mijn antwoord. ,,Zolang het maar opbouwt en niet eindeloos herhaald". Ik heb de korte versie gehad, nu de lange 'special discotheque version'. De strijkers zijn heel erg Love Unlimited Orchestra terwijl de groove erg Eurodisco is. In die lange versie zit, buiten het thema om, al iets meer variatie en dus mag het van mij in de reserve-Blauwe Bak. Ik zal straks nog eens Enso Samaï opzetten om te zien of die mag volgen?

* Tygers Of Pan Tang- Do It Good (UK, MCA, 1981)
Mijn zus heeft omstreeks 1983 verkering met een jongen die fan is van Saxon. Zonder ook maar een noot te hebben gehoord van de muziek laten de prints op de t-shirts niets aan de fantasie over. In huize Louwsma zijn we niks gewend. Status Quo en Kiss is al 'hard' voor ons, maar daar haalt het vriendje de neus voor op. Dichter bij de 'New Wave Of British Heavy Metal' ben ik nooit gekomen. Pas vele jaren later heb ik Byff Byford van Saxon eens 'live' gezien op een festival. Verder pretendeer ik geen kenner te zijn van heavy metal uit die tijd. Tygers Of Pan Tang is dan ook slechts een naam voor mij die ik het beste herinner van de 'Rare Record Price Guide'. Geen idee of dat een waarde aangeeft voor deze single, het is vooral het gekleurde vinyl, picture discs en 12"-singles die daar worden vermeld van dit soort bands. 'Do It Good' is een pretentieloze stamper en beduidend 'vriendelijker' dan Saxon en Iron Maiden, als je het mij vraagt. Hiermee kan ik op een zondagavond nog eens het spinrag uit de speakers blazen.

* Judee Sill- Jesus Was A Cross Maker (NL, Asylum, 1972)
* Percy Sledge- Take Time To Know Her (Duitsland, Atlantic, 1968)
* Smokie- I'll Meet You At Midnight (NL, RAK, 1976)
* The Specials- A Message To You Rudy (NL, Chrysalis, 1979)
* Technotronic- Get Up! (NL, ARS/Clip, 1990)
* Stevie Wonder- Yesterme Yesteryou Yesterday (NL, Tamla Motown, 1969)
Judee Sill zou in ieder geval een 'upgrade' kunnen gebruiken en bovendien had ik de 'fotohoes' nog niet (het is zo'n titelhoes die EMI in de vroege jaren zeventig in een bont scala aan kleuren presenteert). Percy Sledge heb ik eveneens met fotohoes, dat wordt een kwestie van vinyl vergelijken. Smokie heb ik met fotohoes en dat heeft deze van Albert nu juist weer niet. The Specials mag blijven omdat dit het blauwe Chrysalis-label is en mijn 'oude' het groene. Bovendien heeft de 'groene' zijn beste tijd gehad na talrijke optredens sinds 2004 en oogt de single van Albert fraaier. Technotronic heb ik al met fotohoes en volgens mij is de 'oude' ook nauwelijks gedraaid. Het zal hem niet aan mij hebben gelegen. Bij Stevie Wonder verwacht ik een omruilactie. Mijn 'oude' hoesje is beter maar dit is opnieuw een voorbeeld van flinterdun EMI-vinyl. Ik geloof dat de oude 'golft'.

Jammer maar helaas? Op 9 november is het pakketje gospel op de bus gegaan. Niet verzekerd of aangetekend want het is nóóit een probleem geweest. Ik hoop de singles zo snel mogelijk te hebben zodat er een beetje gospel in de Blauwe Bak Top 100 kan. Bijna drie weken later is er nog geen spoor van het pakket. Bij het postkantoor in Havelte 'zegt men' dat het pakket niet daar ligt. Er staat tegenover dat ik vijf jaar geleden rond deze tijd in de zenuwen was door de single van Carolyn Leacock & The Outfit dat ook pas maanden later alsnog wordt bezorgd. Hoe dan ook: Geen negende 'Singles round-up' deze maand en zoals het nu lijkt een gospel-vrije Blauwe Bak Top 100. De verkoper heeft zichzelf ingedekt: 'unregistered at buyer's risk' en dus hoop ik dat het pakket alsnog komt. Anders ben ik 38 euro kwijt...

Week Spot: The Sylvers

Omdat ik toch nog de foto moet nemen voor 'Het zilveren goud' van morgen, schuif ik het laatste deel 'Singles round-up' ook door naar morgen en presenteer jullie eerst de Week Spot. Dat is niet bepaald een 'verse' Week Spot, maar eerder een groeidiamantje. Zondag ga ik de Blauwe Bak Top 100 samenstellen en dan zal ik steeds weer één van de twintig platen uit de aftelling tot Week Spot verheffen. Ik heb onlangs de nieuwe Week Spot nog eens gedraaid en moet vaststellen dat het nummer is 'gegroeid' voor mij en dat het eindelijk eens tijd wordt om de plaat tot Week Spot te maken. Ik heb de single op tweede kerstdag gescoord bij Mark in de '5-4-3-2-1-sale' waar je voor vijftien pond vijf singles kan bemachtigen. The Sylvers is daarin niet zo heel bijzonder. De plaat is algemeen goed verkrijgbaar maar ook zeer ondergewaardeerd gebleven. De eigenzinnigheid van de leden maakt dat de hits opdrogen maar kwalitatief is het nog altijd van een zeer hoog niveau. Ik ga vandaag The Sylvers eren met hun 'Diamonds Are Rare', de b-kant van 'Forever Yours' uit november 1978.

Mark draagt The Sylvers een warm hart toe en zo heb ik al een paar jaar 'Lovin' Me Back' in de koffers staan. Dat is eveneens een b-kant en ditmaal van 'Any Way You Want Me' uit 1977. Dat plaatje heeft vaak gebedeld om Week Spot te worden en het is uiteindelijk een lastige tik die dit in de weg staat. 'Diamonds Are Rare' is alleen verkrijgbaar op berucht Casablanca-styreen. De rillingen lopen over mijn rug als ik bedenk hoe dat kan gaan klinken. Ik heb bijvoorbeeld 'I Was Made For Loving You' van Kiss aan gort gedraaid. Nogmaals: De plaat is niet zeldzaam en doet nog altijd zeer vriendelijke prijzen dus een 'upgrade' hoeft geen deuk in de portemonnee op te leveren.

The Sylvers is een familiegroep uit Watts in Californië. Vader en moeder Sylver hebben maar liefst tien kinderen en alleen de jongste zal nimmer toetreden tot de groep. Hij zal bovendien ook niet oud worden. De groep ontstaat in de late jaren vijftig als Little Angels. Vader en moeder Sylver houden een stevig tempo aan. Tussen enkele kinderen zit slechts elf maanden verschil. Olympia Ann (beter bekend als Olan) is de oudste en wordt op 13 oktober 1951 geboren. De jongste van de leden is geboren op 25 februari 1962. Het tiende kind wordt in 1966 geboren en overlijdt als het 19 jaar is en hij is de enige die nimmer onderdeel heeft uitgemaakt van de groep. Little Angels maakt een paar singles waaronder eentje voor Capitol in 1960. Als Edmund en Ricky in 1971 bij de groep komen, wordt de naam veranderd in The Sylvers. Aanvankelijk neemt de groep op voor Verve en MGM en wordt geproduceerd door Jerry Butler en Keg Johnson. The Sylvers maakt een drietal albums met deze legendarische namen in de studio en dat levert een aantal grote hits op, allemaal geschreven door Leon Sylvers. Op de algemene Billboard doen de platen niet veel, maar ze bereiken vaak de top twintig in de R&B. Met 'Wish I Could Talk To You' wordt zelfs de top tien aangedaan. Foster is pas elf jaar oud als hij zijn eerste single mag opnemen: 'Misdemeanor'. Leon heeft het eigenlijk geschreven voor Edmond die plots de baard in zijn keel krijgt. Twee jaar later wordt Foster ook in de groep opgenomen alsook Pat en Angie. De groep tekent dan een exclusief contract bij Capitol en gaat samenwerken met Freddie Perren. Dat levert meteen de grootste hit op voor de band: 'Boogie Fever'. Het bereikt de eerste plaats in de Billboard, de R&B en Canada. In Nieuw Zeeland is de plaat goed voor een vierde plek op de hitparade.

Op aandringen van de platenmaatschappij en Freddie Perren wordt een bepaalde formule ingezet die The Sylvers niet goed bevalt. De groep wil graag doorbreken naar een iets volwassener publiek maar krijgt met Perren daar nauwelijks ruimte voor. Vanaf 1977 houden The Sylvers alles in eigen beheer en het reeds genoemde 'Lovin' Me Back' is daar een voorbeeld van. De hits worden steeds sporadischer en de titeltrack van het album 'Forever Yours' raakt kant noch wal. Op de b-kant staat 'Diamonds Are Rare'. In 1979 zal de band nog eenmaal scoren met een cover van 'Mahogany', het nummer waarmee Diana Ross in 1976 een knalhit heeft gehad. Hoewel Leon 'Diamonds Are Rare' heeft geschreven, is hij tijdens de opname uit de groep gestapt. Hij schrijft vervolgens hits voor een reeks Casablanca-artiesten en wordt lid van de band Dynasty. In 1981 neemt een afgezwakte vorm van The Sylvers een album op voor Solar maar de kansen op grootschalig succes zijn verkeken. In 1984 volgt een teleurstellend album voor Geffen. Leadzanger Edmond overlijdt in 2004 op 47-jarige leeftijd. De groep wordt in 2011 uit de vergetelheid gehaald als het mag aantreden in een televisieshow. Sindsdien zijn The Sylvers stiekem aan weer begonnen en communiceert het vooral via Facebook met haar oude en nieuwe fans. Deze houden nauwlettend in de gaten wanneer het langverwachte comeback-album gaat verschijnen, maar vooralsnog is daar geen sprake van. We moeten het nog even doen met de output uit de jaren zeventig en in mindere mate het daaropvolgende decennium.

Verticaal vijf letters: zondag 25 november

,,Ik wil terug naar de kust", zingt Maggie Macneal een paar maal in mijn oren, maar ik weet het nu weg te stoppen. Een eerder bezoek aan het strand heeft ze me wel de hele dag 'geplaagd'. In maart 2015 ben ik voor het laatst naar het strand van Noordwijk geweest. Toen was het ver-schrik-ke-lijk koud en daar was ik niet op voorbereid. We verbazen ons over de lege terrassen en als we daar eenmaal zitten omdat we zo nodig moeten roken, weten we waarom het binnen vol zit. Ik ben nog een paar dagen niet bepaald fit geweest na deze ervaring. In oktober heeft Albert Heijn weer een actie van de NS waarmee je een dag onbeperkt kan reizen voor zestien euro. Bij afname van meer krijg je zelfs korting, maar eentje is voldoende voor mij. De bestemming is meteen bekend: Ik wil terug naar de kust zonder Maggie, maar mét W. Het zou eerst een paar weken geleden maar toen moest ik afzeggen omdat ik me niet fit voelde. Gisteren móest het gebeuren. Het is de laatste zondag dat W. beschikbaar is en de treinkaart vervalt op 10 december. De drukke zaterdag en de korte nacht ten spijt, vertrek ik om acht uur op de fiets vanuit Uffelte. De heenweg valt me tegen en ik ga een paar treinen missen. Half tien gaat de trein naar Utrecht (het stuk naar Rotterdam is komen te vervallen) en pas over een half uur de rechtstreekse trein naar Leiden (en uiteindelijk Den Haag). Ik besluit tot Zwolle in de eerste te gaan en kan vrijwel meteen overstappen op de trein naar Leiden. Het is ongeveer kwart voor twaalf als ik op station Leiden sta. Het heeft twee uitgangen. Beide keren zit links de Albert Heijn en rechts een koffiehandel. We hebben afgesproken bij Starbucks maar vermoed dat deze de naam hebben veranderd. Enfin, ik zit dus bij de verkeerde en na een bakkie troost kijk ik toch maar even bij de andere uitgang. En daar staat W. Ze had aangekondigd de telefoon thuis te laten, dus even bellen was niet mogelijk op dat moment.

,,Het is erg koud. Zullen we anders hier in de omgeving een beetje lopen". Ik kijk naar haar outfit en volgens mij is ze wel gebouwd op een strandwandeling. Ik heb er in ieder geval rekening mee gehouden. Legging onder de broek en de warmste coltrui onder de 'nieuwe' winterjas. Die ze meteen gaaf vindt en waarover we niet de discussie krijgen van het dode wasbeertje in de capuchon, iets waar ik wel bang voor was geweest. Gelukkig weet ik haar over te halen om naar het strand te gaan. Bossen zie ik immers al genoeg? We pakken de bus naar Noordwijk. Eerst even naar de supermarkt voor wat lekkers voor onderweg. Dan stel ik voor te trakteren op een lunch. W. prijst de Hema aan maar dat houdt de lunchroom op zondag gesloten. Verderop hebben ze wel soep, maar dat is vegetarisch en té duur. We houden het bij koffie en gebak. Tegen een uur of twee lopen we het strand op. Naar Katwijk hebben we de wind in de rug. Boven verwachting breekt het zonnetje even door de grijze wolkenmassa. Het is er gezellig druk met vooral hondenbezitters. Na een uurtje slenteren langs de kustlijn komt Katwijk in zicht. Daar is de bovenstaande foto ook genomen. W. wil niet op de foto, maar 'dat heb je vast al gedaan'. Euh... ik wil eigenlijk met haar op de foto, maar dit kleine stukje is me ook wel best genoeg. In Katwijk gaan we naar het strandpaviljoen voor méér koffie. Ik word steeds meer immuun voor wat betreft de cafeïne.. Ik ben gewoon gaar na de drukke zaterdag en het korte nachtje. Als we uit het paviljoen komen, is het een stuk killer geworden. Met name W. is hier niet op gekleed en dus pakken we de bus terug naar Leiden. Onderweg eet ik een broodje kaas om het geeuwen te stoppen en in de trein kak ik definitief in.

Als ik een redelijke aansluiting heb op de bus laat ik de fiets in Meppel staan en haal deze morgenmiddag op. Helaas. Drie kwartier op het station van Meppel lokt niet aan en dus haal ik de Pioneer uit de stalling. De weg terug is bar en boos. Ik heb moeite de fiets recht te houden. Op het station heb ik ook al een wc-bezoek gehad dat me heeft verteld dat het even goed mis is met me. Ik besluit thuis de radioshow af te blazen en ga eerst even slapen. Om half één word ik pas wakker en ga eruit om wat te eten. Even later lig ik weer in bed en draai dan een shift van twaalf uren. Conclusie: Een erg gezellige dag en een mooie wandeling maar ik moet de zondag echt gaan benutten voor uitrusten, wil ik de rest van de week vol maken.

Singles round-up: november 7

Vanavond komt in 'From The Catacombs' een single uit de volgende aflevering van de 'Singles round-up' voorbij. De titel zegt me wel iets maar ik herinner me niet het deuntje. Ik heb me er vanavond niet heel erg positief over uit gelaten, maar we zullen later deze week zien of ik die mening ga bij stellen. Tegelijk maak ik me zorgen. Ik heb twee weken geleden een partijtje besteld bij mijn maat in Oostenrijk en dat is nog altijd niet gearriveerd. Ik ben vorige week op het postkantoor geweest om te kijken of het daar lag, maar daar ligt het evenmin. De financiële schade is niet erg groot maar het is gospel en dat betekent dat de platen niet op iedere straathoek voorhanden zijn. Plus een 'upgrade' van een Otis Clay-single die ik graag zou willen meenemen in de Blauwe Bak Top 100. Het oude exemplaar gaat de lijst namelijk niet halen. Ik ga nu de platenspeler en de mixer aan zetten en jullie loodsen door de volgende acht singles uit de partij van Albert. Of... loodsen? Ik heb ze zelf ook nog niet beluisterd en dus zijn ze ook 'nieuw' voor mij. Laat me snel van start gaan!

* Krush- House Arrest (NL, Mercury, 1987)
Mijn kaartenbak mag dan soms een zootje zijn met 'dubbele' nummers en ontbrekende nummers, deze single van Krush heeft ook een merkwaardige geschiedenis. Het is ooit nummer 4099 geweest, maar is dan opeens 3746. Het hoesje is fraai beschreven en heeft een sticker van Steyn Music uit het Belgische Tienen. Ik moest dit nummer wel kennen want het is een redelijke hit geweest en toch zegt het me nog niet echt iets. Een typische 'drukke' productie uit 1987 maar ik kan dit wel waarderen. Té elektronisch voor de Blauwe Bak maar zeker erg leuk voor een zondagavond!

* Leopold 3- L'âime En Peine (België, HKM, 1993)
Ik zie meteen de naam McClusky als de schrijver op het label staan en de naam van Dinsongs als de publicatiemaatschappij. Dat moet dus iets met Orchestral Manoeuvres In The Dark te maken hebben? Het blijkt een cover/hertaling van 'Maid Of Orleans' te zijn. Een gek verhaal want de Wikipedia-pagina van de band noemt alleen 'Volle Maan', de Vlaamstalige cover van 'Maid Of Orleans' en deze Franse uitvoering wordt niet vermeld. De b-kant is Engels en dat is al even vreemd. De overige platen van Leopold 3 zijn namelijk allemaal in het Nederlands. Beide kanten klinken mij niet onaardig in de oren en qua 'Good Times' kan ik oordelen dat ze het Engels flink onder de knie hebben.

* MCMXCII- Ich Bin Von Kopf Bis Fuss Auf Liebe Eingestellt, Ich Bin So Schön (België, Indisc, 1992)
Ik heb onlangs nog eens de 'Disco Dance' en latere '10Dance' gebruikt in een bericht. Het is hét ultieme tijdschrift voor de dj in de jaren tachtig en negentig. Niet alleen aandacht voor de nieuwste snufjes voor in de studio en op het podium, maar ook interviews en recensies van uiteenlopende dance-producties. Ik kan me daze single van MCMXCII (1992) uit de recensies herinneren en volgens mij is de schrijver erg gecharmeerd van het gebodene. Het is een eigentijdse bewerking van de Marlene Dietrich-klassieker uit de oorlogsjaren (of misschien wel daarvoor?). Het voelt bij het intro al aan als zo'n geheide klassieker welke ik vaak moet hebben gehoord. Het is hetzelfde team dat ook Sequencial heeft voortgebracht en de heren Fluitsma en Van Tijn zijn betrokken bij de totstandkoming. Is dat Nina Hagen op zang of iemand die haar erg knap weet na te doen? Het hoesje geeft geen 'credit' en dus denk ik dat het Nina niet is. Geinig plaatje maar ik wil nu wel even echt de oudheid in. En zie daar...?

* Kellee Patterson- If It Don't Fit, Don't Force It (NL, Fleet, 1978)
Ik ken de titel uit het 'Hitdossier' en verder is dit helemaal nieuw voor mij. Ik mag meteen de stem van Kellee en dat is een goed begin. Geen Blauwe Bak-single hoewel dat wellicht nog kan komen? De b-kant even proberen. Nee, 'Be Happy' is te blijmoedig en jazzy voor mijn smaakpapillen. 'If It Don't Fit' heeft een lekkere 'brassy' en funky stijl en dat moet nog even groeien. Ik hoef me per slot van rekening niet ervoor te schamen want ik heb zelfs Natalie Cole in de koffers staan.

* Billy Preston- That's The Way God Planned It (NL, Apple, 1969)
De enige 'dubbele' single in deze aflevering en dus kan die ook wel tussen de rest. EMI-vinyl uit 1969-71 is flinterdun in Nederland en klinkt snel beroerd. Ik heb de single een aantal keren en volgens mij klinkt deze van Albert het beste. De fotohoes wordt echter ingeruild, ik heb een 'Minter' zonder afplaktape. Het eventuele dubbele exemplaar is voor de liefhebber!

* Public Enemy- Do The Right Thing (Duitsland, Motown, 1989)
Vanuit de trein zie ik de straatkunst op muren en panelen en verbaas me over één specifieke graffiti-spuiter. Hij lijkt geprobeerd te hebben om zijn naam over een strekkende kilometer te schrijven zonder onderbrekingen. Dat is niet helemaal gelukt, maar je kan de 'tag' na een halve kilometer dromen. Eén van mijn klasgenoten op de WG Baarda is een 'spuitflescrimineel' zoals hij door de wiskundeleraar wordt genoemd. Het is het bekende ritueel. Al 'beatboxend' komt Mark het lokaal binnen en 'tagt' eerst 'JASH' op het schoolbord. Ooit waren skateboards ook onderdeel van de 'scene', maar niet in 1988. ,,Ik heb dat ding in tweeën getrapt", vertelt hij stoer. Deze 'criminelen' werken 's nachts langs het spoor en onder viaducten onder het genot van de muziek van Public Enemy. Run DMC is dan té populair en Public Enemy is de 'next big thing'. Het verbaast me dat deze single in Europa op Motown is uitgebracht in plaats van Def Jam. Een teken dat Motown aan waardevermindering onderhevig is? Bijna dertig jaar later kan ik eindelijk luisteren naar Public Enemy, hoewel de rap in het algemeen me niet zoveel doet. 'Fight The Power' is een leuk alternatief feestnummer als je het mij vraagt. Weer eens wat anders dan 'Walk This Way' van Run DMC of 'Jump Around' van House Of Pain. Blij mee!

* Rob 'N' Raz featuring Leila K- Got To Get (Duitsland, Arista, 1989)
Dit plaatje heeft niet een hele positieve associatie. Volgens mijn herinnering heb ik een schijthekel aan dit nummer als het in de hitparade staat. Gelukkig ben ik in deze dertig jaar veranderd en geef ik het graag een tweede kans. Ik hoor opeens 'Peg' van Steely Dan en dat begint goed. Ik moet een beetje gniffelen. Ik kan me nog heel goed herinneren waarom ik het nummer verfoeide, maar vind het anno 2018 gewoon erg grappig. Het ligt hem buiten de rap om aan de stem van Leila. Daar zitten 'pijnlijke' puntjes in die niet lekker in mijn gehoor liggen. En ja, dan ben ik eenmaal onverbiddelijk.

* Enso Samaï- Things On My Mind (België, Monopole, 1983)
Een echte exoot als laatste vanavond. We zien een jonge krullenbol in een afzichtelijk glitterjasje John Travolta uithangen. De publicatiemaatschappij is een dancing in Heist Op Den Berg. Dat herinner ik me uit 2005 als ik vanaf Hasselt naar Gent ga (via Antwerpen). Het is in Belgisch Limburg. De titels vermelden tevens de naam Free Action achter die van Samaï. Het is niet eens zo slecht als dat ik het verwacht. Een fraaie lo-fi productie. Ik zou dit best een kans willen geven, maar eerst nog maar even de b-kant. De hoes vermeldt 'Funny Star' maar op het label heet het 'Funky Star' en dat is ook de werkelijke titel. Nog één keer de a-kant.Ik laat deze en Kellee Patterson nog even 'groeien' de komende dagen.

Het zilveren goud: november 1993 deel VIII

Wat een weekend! Het begint eerst met een misrekening op zaterdag. Ik ben gevraagd om eerst de 'eigen post' te doen op zaterdagmorgen en vervolgens de PostNL-wijk te lopen. Ik had achteraf gezien eerder moeten beginnen want de 'eigen post' is erg veel en dat gebeurt maar zelden. Met als gevolg dat ik pas na twee uur aan de PostNL kan beginnen en daarbij heb ik nog een handicap. Ik had twee PostNL-fietstassen klaar gezet op de zaak, maar eentje is door een collega meegenomen waardoor ik tijdens de PostNL-ronde driemaal naar het depot moet fietsen om post te halen. Al met al is het pas half zes als ik klaar ben. Ik durf niet een schoonheidsslaapje te doen en ga meteen door 'Do The 45' in. Dan volgt een héle korte nacht en de avonturen van 'Verticaal vijf letters' die jullie straks nog van me krijgen. Ik word steeds vermoeider en mijn lichaam geeft ongebruikelijke reacties. Ik blaas 'The Vinyl Countdown' af en ga slapen. Dat wordt een héle lange sessie want ik word pas vanmiddag wakker als ik eigenlijk aan het werk moet. De klap komt meestal twee dagen later en dus verwacht ik dat ik morgen ook buiten westen zal zijn. Vanavond maar liefst drie berichten, om te beginnen met 'Het zilveren goud'. welke ik eigenlijk zaterdag had willen doen.

We zitten nog steeds in de bak met singles zonder hoes welke eens een nieuwe hoes moeten krijgen en vervolgens een leuk prijskaartje eraan. Dat weet de bediende niet en zo kaap ik de singles mee voor een gulden per stuk. De volgende vier had ik gereserveerd voor zaterdagavond. Na de uitzending vind ik het welletjes. Nog maar vier uur aan slaap in het verschiet voordat ik weer uit de veren moet.

1607 She Loves You-The Beatles (NL, Parlophone, 1964)
1608 Cherry Cherry-Neil Diamond (NL, Stateside, 1966)
1609 Love Her Madly-The Doors (NL, Elektra, 1971)
1610 Here Comes That Rainy Day Feeling Again-The Fortunes (NL, Capitol, 1971)

Geen echte bijzonderheden over dit kwartet. The Fortunes heb ik later nog eens gekocht in de Deense persing en die is kwalitatief ietsje beter dan deze Nederlandse en draai ik dan ook het meeste als het voorkomt. Neil Diamond heb ik even moeten nakijken en het klopt! Het is de tweede single van Neil Diamond die in Nederland is verschenen. Niks geen heruitgave, wat ik wel een tijdje heb gedacht. Woensdag de laatste vracht uit 'Het zilveren goud', nu de 'Singles round-up' vervolgen.

Eretitel: 'Sundown'

Het heeft even stil gelegen, maar ik ga vervolgen met de 'Eretitel'. De rubriek die altijd nog ruim een jaar voort kan als ik zou besluiten de rubriek of de radioshow op te heffen. De 'Eretitel' van vanavond zat op dinsdag 18 april 2017 in het programma en het heeft vorig jaar in november en december stil gelegen. Dat is dit jaar andermaal het geval. Ik ben nu aan het terug blikken op het voorbije muzikale jaar in 'Tuesday Night Music Club'. Komende dinsdag bijvoorbeeld de maanden mei en juni. In januari ga ik op de radio verder met de rubriek want er zijn nog méér dan genoeg titels die minstens driemaal zijn gebruikt. Nee, ik zoiets niet gedacht toen ik er in maart 2015 aan begon. 'Tuesday Night Music Club' was immers ook opgezet als een 'tijdelijke' show totdat iemand anders met een beter alternatief zou komen voor de dinsdagavond. Reeds na een maand besef ik me dat ik de show niet meer kwijt wil en verschuif zelfs mijn roostervrije dag naar de dinsdag. Vandaag een 'Eretitel' waarvoor ik in principe niet Youtube voor op hoef. De top drie heeft zich al bij de eerste blik gevormd. De nummer 1 heeft een bijbelstatus, de nummer 2 is de aanleiding en de derde is typisch de derde. Dat maakt de 'Listen Carefullu' compleet en dus ook de 'Eretitel'. Vandaag ga ik het driemaal over 'Sundown' hebben.

3. Uriah Heep (1976)
,,Als deze band het gaat maken, pleeg ik zelfmoord", schrijft een journalist in 1970 bij het debuut van Uriah Heep. Het leven blijkt toch meer waard te zijn dan een album van een, in de ogen van de recensent, smakeloos album. Engelse journalisten doen regelmatig uitspraken als deze. Een decennium later schrijft iemand dat hij 'zijn hoed opeet' als de beschreven band 'het gaat maken'. Tot zijn grote verrassing wordt de plaat een hit en krijgt hij dezelfde week een kadootje van de platenmaatschappij. Het pakket bevat een hoed... De serieuze muziekmedia mag er helemaal niets van begrijpen en misschien is Uriah Heep wel een beetje tegengif op hen die muziek groter willen maken dan het leven zelf. Niet dat de band zelf niet gespeend is pretentie, maar het is bovenal muziek voor de fans en niet voor de lovende kritieken in de krant. Deze 'attitude' maakt dat ik een vreemd soort ontzag heb voor Uriah Heep en ik heb in de loop der jaren verschillende elpees en singles gekocht. Ook heb ik de Heep nog eenmaal 'live' gezien hoewel toetsenist Ken Hensley dan pas uit de groep is gestapt. Zijn vervanger maakt echter alles goed. 'High & Mighty' is in 1976 het laatste album met zanger David Byron en bassist John Wetton. 'The end of an era'. 'Sundown' is oorspronkelijk opgenomen voor dit album maar het blijft bij een single. Niet de meest inspirerende single van het gezelschap en dus moet 'Sundown' het vanavond doen met een derde plek.

2. Zara Larsson & Wizkid (2017)
Gaat de nieuwe film nu over Queen of Freddie Mercury? Je hoort immers alleen maar verhalen over de laatste. Als ik me niet vergis, ik heb de trailer maanden geleden gezien, gaat het werkelijk over het verhaal van Queen maar worden de andere drie een beetje 'weggemoffeld' en heerst de kritiek dat het verhaal in 1991 eindigt met de dood van Mercury. Er bekruipt me hetzelfde als bij de film van 'The Doors': Eén spilfiguur terwijl de rest best eens iets meer respect zou verdienen in zo'n film. NOS maakte een paar weken geleden een video over de 'magie' van Mercury en koppelde dat aan het hedendaagse gebruik van autotune. Spitsvondig maar in het autotune-verhaal komen, tot mijn grote ergernis, alleen nieuwe en jonge artiesten aan bod, terwijl autotune op het laatst ook werd toegepast bij Aretha Franklin. En dat het middeltje ook wordt ingezet bij de 'live'-albums die dusdanig in de studio zijn bewerkt dat alleen de rauwe opname 'live' is. Bij Zara Larsson 'hoor' je ook de autotune maar... is dat erg? Nee, voor mij niet. Autotune is een instrument waar nu tegenaan wordt gekeken zoals in de jaren zeventig tegen de synthesizer werd gekeken. Als je probeert iemand die vals zingt te corrigeren met autotune wordt het héél elektronisch en nep. Zara Larsson is het type zangeres met een stem die anno 2018 erg gewild is. Bij haar zijn het minimale verschillen met de zuivere toon en werkt de autotune meer als een gummetje. Als men in 1975 autotune had gehad, zou het toen ook zijn omarmd. Geen verkeerd woord over Zara graag! Ja, ik moet bekennen dat ik wel een beetje fan ben, hoewel dit 'Sundown' nooit echt heeft 'gespeeld' voor mij. Het is het ontbreken van een echt 'catchy' refrein dat het nummer de das om doet.

1. Gordon Lightfoot (1974)
Als ik in 1986 'Nights In White Satin' van The Moody Blues in de Top 100 Aller Tijden hoor, ben ik op slag 'fan'. Waar het nummer over gaat? Daar heb ik in 1986 geen benul van en ik neem het niemand kwalijk als die het nog steeds niet weet. In het concept van 'Days Of Future Passed' moet een 'nachtlied' komen. Justin Hayward heeft dan een set satijnen lakens gekregen van vrienden en vervloekt het, maar vooruit... de dichterlijke vrijheid overwint. Eigenlijk gaat 'Nights In White Satin' dus helemaal nergens over, maar het 'bekt' goed. In 1986 kan ik me geen voorstelling maken van satijn. Ik denk dat het de dames in hun nachtgewaden in de Wehkamp-catalogus zijn die me laten kennis maken met satijn. Sinds The Moody Blues hoor ik wel meteen het woord 'satin' vallen in de meest uiteenlopende liedjes en steeds reken ik ze tot favorieten. Zo komen we bij het eerste vers van 'Sundown' van Gordon Lightfoot: 'I can see her lyin' back in a satin dress, in a room where ya do what ya don't confess'. Het zal in 1990 of 1991 zijn geweest dat ik het nummer hoor bij Veronica en een paar maanden later kom ik de single tegen. Ik heb dan geregeld 'radiodromen' en dan met name overdag. De zeezenderromantiek van de jaren zestig. Ik 'speel' tijdens fietstochten op zondagmiddag dat ik een radioshow doe en 'Sundown' heeft al snel een residentie in dit programma. Ook jaren later kan ik concluderen dat het nummer nooit 'vervelend' is geworden en nog altijd hetzelfde effect heeft als in 1991. Met het verschil dat ik nu wel radio maak en dat ik dus van iedere gelegenheid gebruik maak om 'Sundown' erin te gooien. Dat is doorgaans twee tot driemaal per jaar. Hoe aardig zou het zijn om een lijst te hebben van liedjes met 'satin' in de tekst? Helaas, ik heb zoiets nooit opgesteld en moest het eigenlijk toch maar eens doen als ik er tijd voor heb.

Volgende week inspireert eveneens een titel van een hagelnieuwe hit tot de 'Eretitel'. Waarbij andermaal opvalt wat voor pietlut ik kan zijn bij het samenstellen van 'Listen Carefully'. Bij 'Sign Of The Times' zou je immers Prince verwachten?

Het zilveren goud: november 1993 deel VII

,,Jij zal het vast ontzettend moeilijk hebben gehad afgelopen vrijdag toen je collega een glas wijn dronk aan tafel", zei een collega afgelopen maandag. Ik proest zo ongeveer van het lachen. ,,Hou op, man! Ik zat binnen een week weer in de kroeg naast bierdrinkende vrienden en bestelde wel eens een drankje voor hen". In april ben ik tien jaar van de drank. Ik droom nog geregeld (en vrij recent ook nog) dat ik bier drink. Dan denk ik, in mijn dromen, van 'hee, dat deden we toch niet meer?'. En steeds weet ik een reden te bedenken om wel dat ene drankje te nuttigen. Zodra ik de ogen open heb, zie ik geen enkele reden om een drankje te bestellen. Het blijft me in mijn slaap achtervolgen, maar in het dagelijkse leven voel ik niet de minste behoefte aan bier, wijn of iets sterkers. Toch mag ik vanavond weer een beginnetje maken aan de alcohol en dan in de trant van 'Het zilveren goud'. Ik heb het eerder deze maand gehad over 'de verhuizing van het Sneeker Nieuwsblad', maar... dat is geen verhuizing van de krant geweest. Het is, achteraf gezien, de verhuizing van de drukkerij uit het oude Doevendans-bedrijf naar het pand waar de redactie zit. Eigenlijk is daarover niet zoveel te vertellen. Ik weet wel dat ik na afloop van deze verhuizing de stad ben in gegaan voor een alcoholische versnapering en dat ik zo, voor het eerst in jaren, weer in een bepaald Sneker café terecht kom. Daar ga ik het vanavond over hebben.

Kun je nagaan dat het in 1969 nóg onschuldiger is geweest? In 1989 kan het blijkbaar ook nog steeds, maar een paar jaar later hoef je het als docent niet in je hoofd te halen. We hebben op de WG Baarda dan een hele jonge lerares, fris vanaf de Pabo. Ik geloof dat ze Duits gaf. Ik zit in een 'beruchte' klas. Menig docent zal zijn grijze haren kunnen tellen aan de hand van onze namen. Hoewel ik daar weer de ontbrekende naam zal zijn want ik voel mezelf eerder 'slachtoffer' van de klas dan mededader. De mentaliteit in de klas is niets ontziend. 'Watjes' zoals mijzelf worden afgestraft door de klas alsook docenten die moeilijk orde kunnen houden in de klas. Zo staat deze piepjonge juf opeens voor onze klas en ziet daarbij een paar kinderen buiten de boot vallen. Met twee daarvan raakt ze bevriend. Totaal onschuldig, iets van gezamenlijke interesse in muziek. Ik weet nog dat ze me heeft geïntroduceerd tot Marillion waarvan ze zelf een grote fan is. Nu komt het: Ze nodigt ons, Tjitte en mezelf, uit om bij haar langs te komen! Terwijl tegenwoordig docenten wensen dat hun adres anoniem blijft, zitten wij thuis op de bank bij haar naar muziek te luisteren. Ik ben op dat moment helemaal dol van jukeboxen en zij vertelt me dat De Draai een jukebox heeft staan. Daar wandel ik in de zomer van 1989 naar binnen. 'Gewoon' een replica van de legendarische Würlitzer 1015, maar... met een geweldige collectie singles uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Het barpersoneel begint al te zuchten als ik mijn fiets voor het café neer zet. De 'switch' van de versterker moet om van radio of cd naar jukebox en weldra vult de ruimte zich met harde krassen en een minimaal geluid. 'My Song' van The Moody Blues, de b-kant van 'The Story In Your Eyes', is vooral de favoriet en daar zit ik dan: Het tekstboek van 'Every Good Boy Deserves Favour' op de knieën. Een enkele keer een zuinige 7Up, maar verder wordt alleen geld gespendeerd aan de jukebox.

In november 1993 keer ik terug in De Draai. Ik herken nog wel enkelen van het personeel. Andersom is nauwelijks sprake van herkenning. Gelukkig maar! Het wordt de komende jaren één van mijn alternatieve huiskamers. Met name in 1995 ga ik helemaal los in de kroeg en ga ik tot vervelends toe opschrijven. Ik ben vervolgens een half jaar aan de gang om alles in te lossen. De jukebox is defect geraakt en staat 'mooi' te zijn in de hoek. De Draai kenmerkt zich door een eigenzinnige muzieksmaak welke je nauwelijks treft elders in de stad. Ik zou bijna durven te zeggen dat het dé kroeg is voor de muzikale fijnproever. Eén van de eerste albums die ik hier leer waarderen is 'Hollywood Town Hall' van The Jayhawks dat ik alleen ken van de single 'Take Me With You'. Maar... waarom 'opnieuw beginnen met de drank'? Ik drink immers voor deze dag ook al? De zaterdagmiddagploeg bij Peanuts daar gelaten, drink ik tot dan toe overdag geen alcohol. Als het al eens voorkomt dan is het een zuinig pilsje. De Draai heeft een groot assortiment speciaalbieren en ik heb het al snel gezien met de pils. Het wordt vanaf nu langzamerhand een gewoonte om doordeweeks rond vier uur 's middags al te beginnen met zwaar bier waardoor ik niet al te nuchter aanschuif voor het avondeten. Het begin van het einde, hoewel het in excessen zal gaan en al met al nog ruim vijftien jaar zal duren. Toeval bestaat niet? Nee, natuurlijk niet! Toch zit er geen intentie in het spel dat ik een Jayhawks-shirt draag terwijl ik mijn allerlaatste biertje drink...

Het rommelt bij de singles in 'Het zilveren goud'. Ik vermoed dat ik iets achterop ben geraakt met de kaartenbak en toen het idee heb opgevat om David Bowie en The Shirts onder de 1600 te laten vallen. Bowie blijft zo in de buurt van 'Space Oddity' (de nummer 1600) en zaterdag komen we een tweede single tegen van The Shirts. Toch heb ik deze twee gekocht voordat ik ben gaan graven in de 'verzamelaars-singles' zonder hoes.

1601 Tell Me Your Plans-The Shirts (NL, Harvest, 1978)
1602 The Jean Genie-David Bowie (UK, RCA Victor, 1972)
1603 Help-The Honest Men (NL, Imperial, 1970)
1604 Big Bird-Eddie Floyd (UK, Stax, 1968)
1605 The Carnival Is Over-The Seekers (NL, Columbia, 1965)
1606 A Hard Day's Night-The Beatles (NL, Parlophone, 1964)

Alleen The Shirts heeft in 1993 direct een fotohoes. De Bowie-single komt uit de verzameling van de bekende Leeuwarder dj Sierk Goedemoed. The Honest Men ben ik al jaren kwijt. Het is een beetje een Brainbox-achtige cover van The Beatles maar niet wereldschokkend. Eddie Floyd zit sinds een paar weken in de reserve-Blauwe Bak terwijl het jaren in de koffers heeft geleefd. The Beatles koop ik in 2000 met fotohoes. Ik denk dat ik vrijdag vervolg met de 'Singles round-up' of heel misschien dat ik morgenavond toch nog gewoon de 'Eretitel' doe. Nu eerst maar eens slapen!

Week Spot: Skyy

Niet te vroeg juichen want het kan allemaal nog altijd! Toch kan ik tevreden vaststellen dat het eerste stukje winter geruisloos aan Uffelte is voorbij gegaan. De temperatuur gaat weer langzaam omhoog en dat is dit weekend zeker gewenst! Ik ga komende zondag naar het strand. Niet voor een novemberduik maar voor een wandeling. Het zou eerst een paar weken geleden gebeuren maar toen voelde ik me plots niet zo lekker. Met de winddichte 'nieuwe' winterjas zie ik het helemaal zitten met de vooruitzichten. Ik raak niet uitgepraat over de meest recente aanwinst. Ik wil deze jas al jaren hebben maar heel specifiek in deze kleur. Nieuw heb ik ze altijd té duur gevonden (ik ben qua nieuwe kledingprijzen helemaal niets gewend) en tweedehands zijn ze nog te duur óf het is niet mijn maat. Dan zie ik deze op de marktplaats van Facebook. De vorige eigenaar heeft blijkbaar de jas alleen gedragen tijdens de wintersport want het ding is (ondanks de jaargang 2013-14) helemaal nieuw. En om maar weer eens aan te geven dat de idealist in mij stervende is: Er zit zelfs nog een stuk dood dier aan de capuchon en ik maak me daar anno 2018 niet meer druk om. Hij is absoluut wind- en waterdicht en is zéér warm waardoor je ook geen dubbele truien aan hoeft. En... als hij niet had gepast, had ik hem via Marktplaats voor het dubbele kunnen verkopen of misschien zelfs wel méér dan dat. De jas aan de kapstok en nu maar eens de Week Spot. Ik heb genoeg keuze uit de nieuwe singles maar kies desondanks voor een 'oudje'. Ik ben al eerder van plan geweest om dit de Week Spot te maken en het moest er nu maar van komen. De Week Spot is 'High' van de groep Skyy uit 1980.

De huidige partij singles van Albert, welke ik momenteel behandel in de 'Singles round-up', heeft vooralsnog geen materiaal voor de Blauwe Bak opgeleverd. De eerste partij van dit jaar heeft wel een aantal singles die doorstomen naar de soul-bakken. Sommige een beetje oneerbiedig in de reserve-Blauwe Bak waar Skyy eerst ook een tijdje heeft gestaan. Na verloop van een paar maanden moet ik concluderen dat 'High' echt is gaan 'groeien' in mijn collectie en dat het alsnog in de koffers mag. Ik beluister de 'Vakantiemixen' reeds weken en maanden vóór de vakantie en toch brengt Skyy me een vakantieherinnering. Het is de eerste zondag van de vakantie en ik heb net een rondje Havelte gelopen. Ik ben bijna terug in Uffelte als 'High' op de mp3-speler voorbij komt. Dan speel ik al met het idee om het Week Spot te maken. Waar het dan mis gaat? Misschien vanwege het ontbreken van de single op 45cat? Dat is nu recht gezet want ik heb de release zojuist toegevoegd. Het is wellicht de single met de meest abrupte 'fade' in de koffers maar ik ben er inmiddels aan gewend geraakt.

Skyy is ook bekend als New York Skyy, maar ik hou het in dit bericht bij de originale variatie. De gezusters Dunning (Denise, Delores en Bonnie) ontmoeten in 1973 in Brooklyn de muzikant Solomon Roberts Jr. Randy Muller is de volgende die zich aansluit bij het project. Hij is als arrangeur en muzikant actief met Brass Construction en produceert BT Express. Anibal Anthony Sierra, Larry Greenberg, Gerald Lebon en Tommy McConnell maken in 1976 de bezetting af. Muller werkt vooral op de achtergrond als producent, arrangeur en liedjesschrijver. Skyy vertegenwoordigt daarmee vooral het geluid dat Muller in zijn hoofd heeft. Hierdoor lijkt Skyy qua concept en muziek veel op Chic van Bernie Edwards en Nile Rodgers. De groep komt onder contract bij Salsoul. Tot en met 1981 is de platenverkoop matig te noemen. De Week Spot is de eerste single die wat beweging erin brengt, maar strandt genadeloos op 102 in de Billboard Hot Hundred. 'Bubbling under' dus. Iets meer dan een jaar later maakt de groep opeens alle beloftes waar als 'Call Me' overal een grote hit wordt.

The Casino in Wigan geldt in de jaren zeventig als hét bolwerk van de Northern Soul. Niet geheel terecht want de speellijst wordt voornamelijk gevormd in andere clubs die in 1975 allemaal de deuren hebben moeten sluiten. De verantwoordelijke gemeentebesturen hekelen de overvolle dansclubs en de bijkomende drugshandel. The Casino is in 1973 hét antwoord. Een club die gemakkelijk 1500 man kan herbergen (hoewel vaak tweeduizend worden binnengelaten) Toch is de Casino, evenals andere clubs, in eerste plaats een discotheek met een 'oldies room'. Op de laatste plek worden louter obscure b-kanten uit de jaren zestig opgevoerd, in de 'main hall' is ook aandacht voor nieuwe disco die 'past' in het Northern-idioom. Omdat het niet 'mainstream' mag worden, suggereert in 1977 iemand om als ambassadeurs op te treden van het Salsoul-label. Dat maakt dat Skyy lang voor het grote succes al dansvloeren weet te vullen in The Casino, maar ook in haar Amerikaanse evenknie: 'The Paradise Garage'. Met dank aan Sugarhill Gang en het 'antwoord' van Salsoul-oudgediende Joe Bataan, wordt Salsoul in 1979 een platenmaatschappij die globaal in de gaten wordt gehouden. Het brengt verder hits voor Instant Funk voort en vanaf 1981 is het raak voor Skyy. Hoewel de Nederlandse 'High' op Salsoul is uitgebracht, komen de latere singles uit via het disco-label Rams Horn. 'Call Me' wordt in 1981 de knaller waar Skyy zo lang op heeft gewacht.

De groep blijft tot en met 1985 verbonden aan Salsoul dat kort daarop het loodje legt. De groep maakt een elpee voor Capitol maar dat is geen succes voor beide partijen. In 1988 lijkt Skyy ten dode opgeschreven maar hervindt zichzelf als Atlantic op de proppen komt met een platendeal. Skyy heeft nog een paar grote hits in 1989 en verdwijnt daarna van het toneel. Ondanks het gegeven dat de groep twaalf albums heeft uitgebracht en vele R&B- en Dance-noteringen heeft gehad in de Billboard lijkt Skyy snel vergeten. Sinds in 2014 het Franse Solidisco een cover opneemt van Skyy's 'Here's To You' (met samples van het origineel) en de groep uitgebreide credits geeft, lijken de dj's en liefhebbers weer interesse te krijgen voor het werk van Skyy. Ik moet bekennen dat niet iedere Skyy-single automatisch in de Blauwe Bak komt maar 'High' heeft in zekere zin mijn zomer van 2018 mede vorm gegeven en zal dus nog wel een tijdje in de koffers blijven wonen!

Singles round-up: november 6

Tevergeefs naar boven gelopen om een foto te maken van de volgende acht singles. Dat krijg je als je achterop schema ligt. De nu volgende singles zouden hier maandagavond moeten hebben gestaan en het lijkt me zondagmiddag wel zo praktisch om die ook meteen op de gevoelige plaat vast te leggen. Bovendien is deze foto beter gelukt dan die van zojuist. Ik zit nog even te dubben voor wat betreft de Week Spot en bovendien is deze zesde aflevering van de 'Singles round-up' een 'makkie'. Vijf van de acht singles zijn 'dubbel' en 'upgrades' en bovendien ben ik wel nieuwsgierig naar de laatste uit deze serie. Morgen dus de Week Spot en 'Het zilveren goud', nu de volgende acht uit de partij van Albert. Ik trap af met de 'dubbele' singles.

* David Garrick- Don't Go Out Into The Rain (NL, Pye, 1967)
* Cherrie Van Gelder-Smith- Silverboy (NL, Pink Elephant, 1973)
* Robin Gibb- One Million Years (NL, Polydor, 1969)
* Daryl Hall- Dreamtime (Duitsland, RCA, 1986)
* Donna Hightower- This World Today Is A Mess (NL, Pink Elephant, 1972)
David Garrick heb ik nu met fotohoes en in een prachtige staat. De single die ik in 1991 heb gekocht kan dus met alle liefde richting kliko. De hoesjes van Cherrie en Donna zijn bij mij ernstig gescheurd (typisch voor de Dureco-hoesjes uit die tijd) en ook het vinyl zal vast in een betere staat zijn. Daryl Hall heeft bij mij een ongeschonden hoesje en hoeft dus niet te worden vervangen. Robin Gibb is in een ogenschijnlijk betere staat qua vinyl, alleen heeft de 'oude' een hoge sentimentele waarde omdat het één van de eerste singles is geweest (nummer 47, gekocht in september 1989). Het stempel van de platenzaak 'Bij De Put' wint in ieder geval de strijd van de fotohoesjes, misschien dat ik de plaatjes omwissel.

* Hypnoteck & DJ Patrice 'G' Stiker- Pump Pump It Up (België, USA Import, 1990)
Zondagavond draai ik de singles van Apollo 100 tot en met Robin Gibb in het tweede uur van 'The Vinyl Countdown'. Dat is na middernacht 'onze tijd'. Daryl Hall, Donna Hightower en deze van Hypnoteck zijn zondag reeds aan bod gekomen. Ik heb de laatste nog niet eens beluisterd als ik het los laat op de luisteraars. Het hoesje vermeldt 'hip-house music' en gezien het jaartal kun je het al een beetje verwachten. Bij mijn weten is dit in ons land niet zo'n grote hit geweest, maar het is duidelijk geënt op 'Pump Up The Jam' en dergelijke plaatjes uit die tijd. Het is niet onaardig maar ook niet wereldschokkend. Maar goed: Het heeft zijn Wolfman Radio-debuut reeds beleefd!

* Udo Jürgens- Merci Cherie (NL, Vogue, 1966)
'Every picture sleeve tells a story'. Vrij naar Rod Stewart natuurlijk. De eerste eigenaar (m/v) laat ons weten dat het plaatje op vrijdag 1 juli 1966 in het bezit is gekomen van deze. Het woordje 'Kanne' staat erbij. Dat roept een herinnering op aan de zomer van 2014. Kanne ligt pal over de grens bij Maastricht en zou logisch zijn als je kijkt naar de hoeveelheid Belgische platen. Dat de Nederlanders de titel foutief hebben gespeld als 'Mercie' heeft de vorige eigenaar blijkbaar weinig kunnen schelen. Ik heb wel platen van voormalige Belgische eigenaren (m/v) die Franse taalfoutjes hebben hersteld op de labels en hoesjes. Overigens is buiten de titel om geen woord Frans bij ome Udo want het is uiteraard het Duitse nummer waarmee hij furore heeft gemaakt op het Songfestival. Mooi om deze met fotohoes te hebben!

* Kaseko Stars- Oema Srefie (Suriname, Bluegrass, 1977)
,,Als je een zoeklijstje heb, mag je me dat sturen". Dat was de boodschap van Albert voordat hij de platen ging versturen. Zoeklijstjes heb ik eigenlijk niet echt maar bedenk me dan dat het wellicht handig kan zijn als iemand 'meekijkt' naar het platenlabel Wirl en andere persingen van Barbados. Prompt tref ik deze single in het pakket aan. Niet geschikt voor de Blauwe Bak of 'Do The 45', maar desondanks vind ik dit soort Surinaamse singles ontzettend grappig om te hebben in de verzameling. Het is pure volksmuziek en erg gezellig. Maar je weet het nooit? Er kan zomaar een Suri-soulslijper op de b-kant staan. Dat is bij Kaseko Stars niet het geval. 'Tja Mie Garicha' is net zo'n klapper als de a-kant. Ik moest alle platen van Suriname, Jamaica en Barbados eens bij elkaar gooien. Daar kan ik best nog eens een show mee doen!

Singles round-up: november 5

In september heb ik 'gedreigd' met een bericht over de lange leren jas. Ik geloof dat ik stuk ben gelopen op het vinden van een passende illustratie. Hier kan de camera me niet van dienst zijn want ik heb al jaren niet meer zo'n jas in huis, ook al moet er nog eentje bij mijn moeder in de kast hangen. Ik heb de afgelopen maanden al eens nagedacht over een verhaal over jassen. Het feit wil dat ik me momenteel Imelda Marcos waan qua jassen. Allemaal uit de tweedehands handel. Het begint met een 'strijd' om een nieuw passend zomerjack te vinden. En passant komt een winterjas in huis te hangen, alleen is die niet praktisch voor de ligfiets. Eén zomerjas is meer geschikt voor de herfst en niet voor de winter. Tot slot is gisteren een 'nieuwe' winterjas binnengekomen en nu wel eentje die 'praktisch' is. 'Nieuw' tussen aanhalingstekens? Het schijnt dat de vorige eigenaar hem alleen een week tijdens de wintersport heeft aan gehad... Wie weet nog een leuk verhaaltje voor tussen kerst en oud en nieuw? Ik lig inmiddels alweer een eindje achter op schema en ga vervolgen met de singles van Albert. Bovenstaande foto heb ik afgelopen weekend al gemaakt. Ik zal straks even bekijken of ik een Week Spot kan kiezen of dit toch nog een dag laat rusten en meteen een tweede 'Singles round-up' er achteraan gooi. Ik wil namelijk ook nog even naar buiten. Met deze kou? Ja, zo'n winterjas is het geworden!

* Rich Du Bois- Best Days Of My Life (België, Coccioli, 1989)
Ik weet niet of Albert ooit dezelfde associatie heeft gehad, maar ik moet meteen denken aan Richard De Bois. Samen met Peter Van Asten schrijver van diverse grote hits voor onder andere Dolly Dots. Ik kan me niet voorstellen dat zo'n 'gigant' in 1989 een single voor een nietszeggend label uitbrengt en dat hij zijn telefoonnummer op de achterkant zet. 056? Het blijkt het kengetal van Kortrijk te zijn. Als ik dan zie dat 'de groep' in 1991 ook een single voor Jaws heeft gemaakt, begint het me te dagen. Ik geloof dat Rich De Bois in de vroege jaren negentig een geziene gast is bij dorpsfeesten in Friesland. Net zoals het Engelse Fragment een band die de grote hits kan spelen maar ook een paar eigen nummers kan toevoegen waardoor het niet een platvloers Top 40-orkest wordt. Vaak zijn die eigen platen om te janken, maar ik zet mijn oren even wagenwijd open. Tja, het is niet bijster origineel, maar het kan er alleszins mee door. Op deze single zijn het slechts Rich en Gino Kesteloot die alle zang en instrumenten voor hun rekening nemen, een paar jaar later zal het duo worden uitgebreid. Ofwel, dat laat het hoesje van de single uit 1991 zien.

* Dusky- Get Up (België, Monopole, 1975)
Een hoop Belgische producties in deze partij van Albert en dat hoeft geen bezwaar te zijn. Ik reken immers 'Get Around' en 'Seven Horses In The Sky' van The Pebbles tot mijn favorieten uit de jaren zestig en vind 'The Laughing Cavalier' van The Wallace Collection zelfs een miskende jaren zestig-elpee. Hoewel Nederland alweer jaren hofleverancier is van dance-producers is België altijd een dans-land bij uitstek geweest. Het begint met de kermisorgels en het mondt uit in de harde elektronische beats in mineur van de jaren tachtig. Laten we dan vooral ook niet de popcorn-rage vergeten. Nee, niet de instrumentale hit uit 1972, maar het Vlaamse antwoord op Northern Soul. De muziek van Creedence Clearwater Revival leent zich eveneens voor een dansje en dat is iets waar Dusky de mosterd vandaan heeft gehaald. Ik draai per ongeluk eerst de b-kant, 'Sugar Pie', en dat heeft een hoog Creedence-gehalte. 'Get Up' is echter in hetzelfde stramien: Een snelle dansbare boogie met een knipoog naar de glamrock uit Engeland.

* Dave Edmunds- Born To Be With You (Duitsland, RCA Victor, 1973)
Op zichzelf zou ik hetzelfde kunnen doen als bij de vorige aflevering en deze apart vermelden. Het is uit deze greep van acht eigenlijk de enige 'dubbele' en bovendien met de Duitse fotohoes. Die mag dus mooi naast de Nederlandse fotohoes staan in de jaren zeventig-bakken. De laatste single uit deze 'Singles round-up' heb ik 'dubbel' gekregen van Albert.

* EMF- Unbelievable (EEG, Parlophone, 1990)
Hier maak ik bijna een rondedansje als ik zie dat de single in het pakket zit. Ik doe in 1990 mijn uiterste best om zoveel mogelijk met muziek bezig te zijn uit vervlogen tijd en mijn neus op te halen voor 'nieuwe' muziek. In enkele gevallen lukt dat niet en EMF is daar een goed voorbeeld van. Ik heb 'Unbelievable' altijd al een geweldig nummer gevonden en heb hem de afgelopen jaren met veel plezier 'digitaal' gedraaid in mijn radioshows. Vanaf nu kan dat eveneens op de zondagavond! Zelf luisteren? Komende zondag draai ik een groot deel uit deze partij in het tweede uur van 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection'. De overige twee uren ga ik vullen met artiesten en groepen waarvan de naam met een 'i' beginnen (een aardige uitdaging!). In het tweede uur doe ik de 'New Additions', maar ik heb maar een enkele nieuwe aanvulling met een 'i' als ik er al één heb en dus ga ik de letters A tot en met H draaien uit deze partij.

* Enjoy- Valerie (België, Continental, 1990)
Meteen weer terug naar Belgenland. Nu met twee uitvoeringen van 'Valerie', eentje in het Nederlands en de andere in het Engels. De Nederlandstalige versie is de a-kant en dus begin ik daar maar mee? Dichterlijke vrijheid. Dat laatste komt bij de Engelse vertaling kijken. Of moeten we het toch een hertaling noemen? Beide keren is het een Top 100-band met een 'hip' geluid maar ik kan er niet zoveel mee. 'Two out of three ain't bad', aldus de Vleesklomp en de score van deze partij ligt al een behoorlijk stuk hoger. Snel door met de volgende!

* Danny Fisher- Little Christine (België, Panky, 1981)
Fisher heeft in 1965 al een plaat gemaakt die populair is in de Popcorn. 'Special Oldie Second Hit' staat in de hoek van dit hoesje. Toch klinkt dit allesbehalve 1965. Het is een nieuwe opname met gitaren die zelfs uit het doosje lijken te komen. 'Love Is Not Just A Game' is eenzelfde laken een pak. Het is niet onaardig, zeer zeker niet, maar nét een beetje te mechanisch voor de Carib-hobby.

* F.P.I. Project Presents Rich In Paradise Featuring Sharon Dee Clarke- Going Back To My Roots (België, USA Import, 1990)
Niet eens maar tweemaal dezelfde single. Ach, waarom niet? De plaat daagt ergens in de verte. Hoewel betere versies bestaan van het Lamont Dozier-nummer, waaronder de hit van Odyssey, is dit alleszins te pruimen. Dat is wellicht ook de 'kracht' van het nummer. Ik heb dat met nog een aantal liedjes die van zichzelf zó sterk zijn dat het zelfs nog schittert in een deathmetal-versie. Als iemand belang heeft bij het extra exemplaar mag die het me laten weten!

Het zilveren goud: november 1993 deel VI

Een week geleden word ik aangesproken door een toevallige passant. Hoeveel kilometers ik nu op een dag maak op de fiets? Ik leg hem uit dat het nog niet eens alleen het bezorgen is, maar dat ik ook op en neer van Uffelte naar Meppel op de fiets doe. Dat bedoelt hij uiteraard niet. Hij is benieuwd naar de kilometers die ik tijdens het post lopen maak. Geen flauw idee maar je moet iedere straat in en de garagebox is ook zeker drie kilometer vanaf de zaak. Gisteren heb ik erg veel post-kilometers gemaakt. Het scheelt nog dat ik word opgehaald (mijn fiets is na het etentje in Meppel blijven staan). Ik heb voor de aardigheid even op de routeplanner van de fietsersbond gekeken. Vanaf de zaak in Meppel tot het buurtschap Oosteinde bij Ruinerwold is tien kilometer. Dat op en neer plus bijna alle straten in het dorp zélf. 's Middags drie kilometer vanaf de zaak naar Koedijkslanden en daar hetzelfde ritueel. Omdat ik één brief over het hoofd heb gezien, fiets ik terug naar huis over Ruinerwold. Ik ben bekaf en móet wel even een slaapje doen voordat ik in de lucht ga. Ik word een kwartier te laat wakker en daarmee is de toon van de avond gezet. Nu dan eerst 'Het zilveren goud' van dit weekend. Ik heb me vrijdag vergist: Alleen het vorige weekend deed ik ook 'Het zilveren goud' op zondag. Vandaag, in principe, het tweede deel van de 'Singles round-up' uit de singles van Albert.

1597 Angel Baby-Rosie & The Originals (US, Era, 1960, re: 197?)
1598 It's Not Unusual-Tom Jones (NL, Decca, 1965)
1599 Born On The Bayou-Creedence Clearwater Revival (NL, Fantasy, 1972)
1600 Space Oddity-David Bowie (NL, Philips, 1969)

Van 1597 staat momenteel alleen het hoesje op de juiste plek. Het is een heruitgave met 'Bumble Boogie' van B. Bumble & The Stingers op de keerzijde. Wie 'Houses Of The Holy' van Led Zeppelin in de kast heeft, weet misschien dat Rosie & The Originals op de hoes wordt genoemd. Onder 'D'yet Maker', Led Zeppelin's eigenhandige eerbetoon aan de reggae, staat 'Whatever happened to Rosie & The Originals'. Dat duidt op het 'uh-uh-uh-uh-aaah' van Robert Plant. Het is waarschijnlijk ooit een foute bestelling geweest want de sticker op het hoesje vertelt dat het 'Nut Rocker' en 'Bumble Boogie' moet bevatten. Het is de laatste single die ik bij Music Palace in Sneek heb gekocht. De volgende drie komen van 'Downstairs'. Ik hang rond op een donderdagavond en 'de baas' is niet aanwezig in het pand. Ik vind onder een rek een bak met singles zonder hoes. Ik kan direct oordelen dat deze wachten op nieuwe neutrale hoesjes en dat die vervolgens voor een flinke duit worden aangeboden. Ik wijs de verkoper achter de toonbank erop en hij vertelt me dat ze een gulden per stuk zijn. Tijd om flink boodschappen te doen! Creedence heeft in 2002 een fotohoesje gekregen. Ondanks dat ze los in een bak zonder hoesjes zitten, zijn de platen allesbehalve 'abused'. Het lijkt zelfs alsof ze net zijn schoongemaakt en dat de baas niet het risico heeft willen lopen dat het vinyl aan de blanco hoesjes gaat plakken. Woensdag kunnen jullie zien wat ik nog meer heb meegenomen uit deze partij.

Singles round-up: november 4

We hebben vanavond een personeelsuitje gehad. Een warm en koud buffet in een café in Wolvega dat zich erg goed liet smaken. Als klap op de vuurpijl ook nog een pubquiz. Vanzelfsprekend word ik als joker ingezet bij de twee muziekrondes en dat blijkt nog niet mee te vallen. Kan die Ed Sheeran bijvoorbeeld nooit eens buiten een rondje worden gehouden? Of van die rap-nummers die je mee kan neuriën maar waarvan ik de titel nooit ga weten? Toch één kleine victorie: We zijn het enige team dat 'Tu Es Fu Tu' van In-Grid raadt met de exacte titel. Het brengt ons tot een tweede plek mede omdat de twee fotorondes maar voor de helft goed zijn. Ik heb eerder vanavond de foto al genomen en zit nu te dubben. Slapen of toch nog even schrijven? Het wordt het laatste. Hierbij de eerste acht uit het pakket van Albert.

* Apollo 100- Besame Mucho (NL, Pink Elephant, 1973)
Ik ga eerst door de 'nieuwe' aanwinsten en aan het einde de 'dubbele' singles. Bij de Sneker platenzaak Looper zijn ze in de jaren tachtig iets té enthousiast geweest en hebben ze een flinke partij singles op voorraad van Apollo 100. Steeds dezelfde single: 'Joy' op het Amerikaanse Mega-label. De plaatjes moeten voor een gulden per stuk het pand verlaten en ik koop mijn eerste in september 1989. In 2010 vind ik nog eens de Pink Elephant met fotohoes en moet ik tevens stellen dat de Amerikanen een afwijkende versie hebben gekregen. Nu dan 'Besame Mucho', eveneens in fotohoes. Als ik het op zet, moet ik bekennen dat ik het helemaal niet ken. Ja, wel qua titel, maar ik verwacht een soort 'Joy', maar dit is erg leuk! Het valt in dezelfde categorie 'exotica' als 'Flash' van Duke Of Burlington en 'I Will Return' van Springwater. Geen pompeus orgel zoals op 'Joy' maar snerpende elektrische gitaren. Leuk plaatje!

* Debbie Bonham- Sanctuary (UK, Carrere, 1985)
Mij totaal onbekend en ben eigenlijk wel nieuwsgierig. De mix op deze single is in handen van Freddy Cannon, maar denk nu al dat dit vast iemand anders is dan de zanger uit de jaren zestig. Bekende naam? Familie van? Ja! Debbie is het jongere zusje van John Bonham, drummer van Led Zeppelin. Debbie neemt in 1977 haar eerste demo's op met Jason Bonham, de zoon van John. Ze staat te boek als een bluesrock-zangeres, maar op deze single klinkt ze alsof ze Kim Wilde naar de kroon wil steken. Dat gaat haar aardig goed af! Een lekker solide rockplaatje.

* Christophe- Excusez-Moi, Monsieur Le Professeur (NL, Vogue, 1966)
Heb ik al eens verteld dat ik, wanneer ik als een meisje geboren was, waarschijnlijk Alina had geheten? 'Beppe' Louwsma is de enige die niet vernoemd is in ons gezin en het is dus een variatie op Aaltje. Een geschikte jongensnaam konden ze niet bedenken en dus ben ik genoemd naar de broer van mijn vader die eveneens Gerrit Louwsma heette. Er zijn gelijkenissen met deze oom, maar dat is iets voor een andere keer. Het zal de reden zijn waarom ik al vroeg geïnteresseerd ben in 'Aline' van Christophe en sinds dat ik het op vinyl heb, vind ik het een wereldnummer. Nu bezorgt Albert (dat ook gemakkelijk afgeleid had kunnen worden van Aaltje?) me deze latere opvolger van 'Aline'. En dat is vanaf de eerste noot meteen een feestje! Franse beat op zijn best met een speels arrangement. Als bonus een prachtige fotohoes met de immer charismatische Christophe. Ik tel de derde winnaar tot dusver!

* L.L. Cool J.- I Need Love (NL, Def Jam, 1987)
Nee, het gaat helemaal goed komen vandaag met de 'Singles round-up'. Het lijkt een onderliggende boodschap: 'Er moet méér rap in je vinylshows'. En waarom ook niet? Zo'n 'I Need Love' is per slot van rekening ook al meer dan dertig jaar oud en hóórt thuis op een zondagavond in 'The Vinyl Countdown'. Gaan we voor zorgen...

* The Doobie Brothers- Listen To The Music (NL, Warner Bros., 1972)
Open deur? Nou en? Ja, ook ik heb het nummer lange tijd beschouwd als een soort van stoplap. Alsof je herinnerd moet worden aan je huidige bezigheid. Maar toch... er zit zoveel muziek in dit nummer dat ik nooit genoeg ga krijgen van 'Listen To The Music'. Tot voor kort moest het bij mij van de heruitgave komen met 'Long Train Running' op de flip, maar deze 'originele' uit 1972 mét fotohoes klinkt een stuk vrolijker dan de oude uit De Koopermolen.

Tot slot bevat deze greep van acht singles drie die ik reeds heb. Dat zijn de volgende:

* Baba & Roody- Hacka Tacka Music (NL, Ariola, 1979)
* B.F.I.- Why Not Jazz (België, Bounce, 1992)
* Gigliola Cinquetti- Non Ho L'Eta Per Amarti (België, CGD Internazionale, 1964)

B.F.I. kan wel een upgrade gebruiken en in het geval van Cinquetti denk ik dat de plaat in een betere staat is. Baba & Roody heb ik vorige week nog gedraaid en wellicht dat de 'nieuwe' kraakvrij is en zou dus even goed de 'oude' nog kunnen vervangen. Morgen en zondag 'Het zilveren goud' en maandag vervolg ik met de singles van Albert.

Het zilveren goud: november 1993 deel V

Nederland is een proper land als je het onze zuiderburen vraagt. Nee, misschien niet altijd in gedrag, maar wel in landschapsbeheer. Een pand dat is uitgebrand of is vervallen, moet worden afgebroken om zo snel mogelijk weer een nieuwbouwbestemming te krijgen. Ruïnes zijn een schaars goed in Nederland. In Bolsward is bijvoorbeeld de Broerekerk verheven tot kunst maar in de directe omgeving van Uffelte staat een boerderij niet lang te verkrotten. Er zijn slechts een paar voorbeelden waar de natuur zijn gang mag gaan. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de boerderij in Eursinge bij Pesse. In Meppel is onlangs weer een uitgebrande boerderij met de grond gelijk gemaakt. In Heeg is jaren geleden eens een hotel uitgebrand. Daarbij is het een geluk dat het achteraf in een steeg is en niet aan de openbare weg. Ik weet niet of het nu nog bestaat maar in de de eind jaren tachtig staat de overwoekerde ruïne er nog. In het begin ben ik 'bang' voor het tafereel maar ik leer gauw om dat te overwinnen. In de hoek bij het oude hotel zit namelijk een héél leuk tweedehands boekwinkeltje. Platen heeft ze nagenoeg niet hoewel ik in 1990 nog wel 'Moontan' van Golden Earring bij haar koop. Ik haal in de 'overgang' van molens naar muziek nog geregeld boeken over molens en in 1993 koop ik een flinke partij 'Hitweek'-bladen van haar. Toch heeft het een andere aanleiding dat ik op een zekere maandagmiddag bij haar langs ga met een blocnote en pen.

'Haar' is de uitbaatster van boekwinkeltje-aan-huis. Floor is een geziene gast in Heeg. Ze koestert al jaren de wens om nog eens een optreden te doen met een rockband. Het is tenslotte een lokale rock-coverband die besluit om haar wens in vervulling te laten gaan. Omdat ik goed ben bevriend met de muzikanten word ik eerst uitgenodigd om de repetitie bij te wonen. Het interview in de oefenruimte heeft niet veel om de hakken en dus spreek ik met Floor af om op een maandagmiddag langs te komen. Ik teken een paar aardige anekdotes op waarvan ik een prachtig verhaal kan schrijven. We krijgen het over elpees en dat is het moment dat ze me meeneemt naar een hoek van de woonkamer. De hele muur staat vol met elpees. Die zijn van haar vriend en 'die zal ze nóóit weg doen!', aldus Floor. Totdat in november 1993 de telefoon gaat in Jutrijp. ,,Hallo Gerrit, je spreekt met Floor. Weet je nog die elpees van mijn vriend? Je kan ze meteen komen halen en krijgt de platenspeler en apparatuur erbij. Je moet snel zijn want anders gaan ze vanmiddag naar de vuilstort". Ik heb het geluk dat Jelte die dag vrij is en zo rijden we naar Heeg om de honderden elpees, platenspeler, versterker en boxen op te halen. Van een collectie van 120 elpees heb ik opeens een verzameling van bijna duizend. De helft is klassiek en operette en die verkoop ik nog eens in een partij op de vlooienmarkt. Driehonderd elpees voor vijf gulden omdat ik ze niet mee naar huis wil hebben. De pop-elpees zijn stuk voor stuk in een prachtige staat en is de betere 'elpee-pop' van de jaren zeventig en tachtig. Ze doen nog altijd 'niet mee' in de verzameling, maar ik heb de meesten nog altijd. Het komt erop neer ze op zolder stof staan te happen waar de singles nog regelmatig stofvrij worden geblazen. De platenspeler heb ik nog jaren gebruikt in de veronderstelling dat het een erg goed apparaat is. Dat verandert als ik erop wordt gewezen dat het ding totaal geen eigen gewicht heeft waardoor de naalddruk veel te hoog moet worden opgeschroefd.

Van de langspelers ga ik terug naar de singles omdat die wel 'mee doen' in de verzameling. Vandaag maar liefst zeven singles waarvan eentje al jaren 'verstoppertje' doet en ik voor de foto erachter kom dat een andere ook niet in de jaren zestig-bak staat. Daar kan ik dan wel weer mee leven, maar Soul Survivors moet beslist nog eens terug komen!

1590 My Pledge Of Love-The Joe Jeffrey Group (NL, Scepter, 1969)
1591 Cynamite Woman-Sir Douglas Quintet (NL, Mercury, 1969)
1592 Mama Soul-The Soul Survivors (Duitsland, Atlantic, 1969)
1593 Tes Tendres Annees-Johnny Hallyday (NL, Philips, 1963)
1594 Mockin' Bird Hill-The Migil 5 (NL, Pye, 1964)
1595 Groove Me-King Floyd (NL, Atlantic, 1970, re: 1981)
1596 Tams Medley-The Tams (US, Ripete, 1989)

Een week na de fancy fair in de Veemarkthal in Sneek ben ik opnieuw op dezelfde locatie. Niet voor de gebruikelijke vlooienmarkt maar een eendaagse rommelmarkt van een vereniging of instelling dat ik ben vergeten. Ik koop hier ook een paar elpees. 'Bat Out Of Hell' van Meat Loaf is een plaat die ik dan nog even kan uitstaan en verder neem ik 'Timeless Flight' van Cockney Rebel (1976) mee. De laatste plaat zal nog een heuse favoriet worden. De singles zijn veel interessanter. De vorige eigenaar hield eind jaren zestig van dansen en ik zou bijna wensen dat ik anno nu nog eens in het bakje kon kijken. Ik herinner me nu ook dat ik hier 'Baby I Love You' van Andy Kim met fotohoes heb gekocht, maar daarmee vervang ik het exemplaar dat ik begin dit jaar heb gekocht. The Soul Survivors 'zoek' ik al vanaf 2012 en ik heb de plaat zeker in tien jaar niet meer gezien in mijn verzameling. Johnny Hallyday komt evenmin opdagen en dat is niet zo heel erg. Joe Jeffrey, Soul Survivors en King Floyd hebben fotohoesjes in 1993. Joe Jeffrey is een 'upgrade' die ik reeds in 2011 van Albert heb gekregen en deze staat sindsdien in de Blauwe Bak. Nog maar sinds een paar maanden in de reserve-Blauwe Bak. Migil 5 heb ik in 2009 met fotohoes gekregen samen met met 'Near You'. Sir Douglas Quintet zat in 1993 in een plastic hoesje. Ik was vergeten om blanco hoesjes mee te nemen naar boven en dus ligt die er 'bloot' bij. King Floyd en The Tams komen van 'Music Palace' en zijn dus 'nieuw'. King Floyd staat ook nog steeds in de reserve-Blauwe Bak. The Tams is eigenlijk de b-kant van het slaapverwekkende 'Key Largo' van Bertie Higgins.

Singles round-up: november 3

Dat was een fijn dagje in Genemuiden! Ik zou er niet aan moeten denken om daar te moeten wonen, maar bij een zonnige dag is het best uit te houden. Zodra de wind aanneemt of kouder wordt, besef je dat je vlak tegen de polder aan zit en dat de westenwind vrij spel heeft. Daar heb ik vandaag geen last van gehad hoewel ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik gisteren de binnenvoering in de werkjas heb gezet. Daarbij zijn, als vanouds, weer alle goden bijeen geroepen. Het eruit ritsen van de voering is doorgaans geen probleem, maar het erin zetten is een flinke klus. Ik heb het gevoel dat ik vandaag baat heb gehad bij het uitvoeren van dit klusje. We zijn overigens iets meer dan een halve dag bezig geweest en toen waren de boekjes op. Morgen wederom een 'langere' dag: Eerst in Ruinerwold en later nog de PostNL-ronde. Vandaag wederom twee berichten. Dit omdat de donderdag 'berucht' is en de 'Eretitel' even de ijskast in gaat. Eerst de laatste zes uit de partij van Mark en vervolgens 'Het zilveren goud'. Ik kan dan vrijdag beginnen met de singles van Albert in de 'Singles round-up'.

* The Relations- Too Proud To Let You Know (US, Demand, 1967)
De prijs heeft me over de streep getrokken. Mark adverteert deze single met de Youtube-video van de tweede persing en dat maakt me nieuwsgierig. De a-kant, 'Back To The Beach', is gewoon niet mijn ding. De b-kant, 'Too Proud To Let You Know' intrigeert me. In 1967 klinkt zo'n ballade met ietwat lullige doowop-koortjes flink gedateerd en ook de leadzanger klinkt teveel als een boerenlul om 'soul' te hebben. Toch zit er iets in het nummer dat maakt dat ik hier niet genoeg van kan krijgen. Het is een bepaalde overgang van akkoorden in het refrein, hetzelfde als bij 'I Paid For The Party' van The Enchanters. Ondanks de Youtube-video ontvang ik de eerste persing van de single op het lokale Demand-label. Nu is The Monkees in zekere zin het Britse antwoord op The Beatles met dat verschil dat John, Paul, George en Ringo afzonderlijk 'iets voorstellen' en dat de leden van The Monkees totaal inwisselbaar zijn als muzikanten. Met uitzondering van Mike Nesmith natuurlijk! Davy Jones is vanaf het begin een populaire Monkee met vooral vrouwelijke fans. Je zou verwachten dat Jones zou worden ingezet om een meisjesachtig product in de markt te zetten, maar zijn naam wordt gebruikt om 'Back To The Beach' van The Relations aan verkopen te helpen. Dat lukt maar half. De tweede persing is op een label dat 'Davy Jones Presents...' luidt. Potentiële Week Spot want ik ben eigenlijk erg nieuwsgierig naar de achtergrond van dit merkwaardige plaatje!

* Annette Snell- I'll Be Your Fool Once More (US, Dial, 1973)
Dit jaar telt inmiddels twee singles van Aneette Snell. Of... eigenlijk drie! De eerste krijg ik bij toeval dankzij de 'soul pack' van Mark. Daarvan is de a-kant, 'You Oughta Be Here With Me' onbegaanbaar en ontdek ik het bloedmooie 'Footprints On My Mind' op de keerzijde. Toch zou ik graag de a-kant nog eens beter willen hebben en dus koop ik een maand later een 'upgrade'. Dan is 'Footprints' inmiddels zó belangrijk geworden voor me dat de a-kant nauwelijks aan bod komt. Qua upbeat nummers vind ik deze 'I'll Be Your Fool Once More' een stuk interessanter dan 'Oughta'. Beide nummers op de plaat zijn geschreven en geproduceerd door Paul Kelly. Dat levert een lekker funky soulplaatje op van de voormalige Swquins-zangeres. Zo lust ik er nog wel een paar!

* Candi Staton- As Long As He Takes Care Of Home (Duitsland, Warner Bros., 1974)
Mark is momenteel in den lande maar ik heb opnieuw weer niet met hem afgesproken. De hoofdmoot van zijn bezoek is de grote platenbeurs in Utrecht van dit weekend, maar hij is inmiddels ook al op strooptocht geweest in Amsterdam. De eerste zestig singles 'voor de handel' zitten alweer in zijn koffer. Een single van The Dynamics (uit Barbados, niet de soulgroep uit Amerika) op Wirl lijkt nu al interessant, temeer omdat het plaatje in de originele Wirl-hoes zit. De afgelopen weken heeft hij héél veel aangeboden om fondsen te werven voor zijn bezoek aan Nederland. Daar zit ook een 'Eupic'-handel bij: Europese persingen in fotohoesjes. Daar zoek ik meteen deze van Candi uit. Niet alleen omdat het zo'n fraai nummer is, maar eigenlijk ook eenbeetje om de fotohoes (ik kijk graag naar Candi's glimlach) en het feit dat mevrouw Staton helemaal niets verkeerd kan doen bij mij. Ik wil binnenkort een 'Do The 45' voorbereiden met liedjes doen die handelen over overspel. Vooral in de vroege jaren zeventig lijken de mensen die met een andere vrouw/man in een ander bed liggen in de meerderheid. De meeste zullen er alles aan doen om het zo geheim mogelijk te houden en sommige zouden wensen dat ze Candi als vrouw hebben. Het maakt Candi namelijk helemaal niet uit of haar manlief nachten niet thuiskomt en doorbrengt met andere vrouwen, zolang hij maar zorgt dat de huishoudportemonnee blijft gevuld en hij zijnw are gevoelens naar haar kan uiten. Met zo'n loyale vrouw zou je je al schuldig voelen als je naar een andere dame zou kijken?

* The Urban All Stars- It Began In Africa (UK, Urban, 1988)
'A total leftfielder. Not common on a 45'. Zo beschrijft Mark afgelopen zomer deze single van The Urban All Stars. Ik druk het meteen in 'Afterglow' maar het blijft er verder bij. De vraagprijs is enerzijds fors, maar ja... je komt hem dan ook niet dagelijks tegen. Het is pas na een paar weken als ik me realiseer dat 'When Your Love Is Gone' van The Jackson Sisters op de b-kant staat. De originele Amerikaanse van dat nummer is flink stuk gedraaid door mezelf en eigenlijk heb ik wel zin in zo'n Engelse 'upgrade'. Ik reserveer de plaat weken later alsnog. Om met The Jackson Sisters te beginnen: Het is de albumversie maar klinkt daarentegen loepzuiver met een mooi vol geluid! 'It Began In Africa' is een gek plaatje. Norman Cook is dan nog vooral een Housemartin en zal pas jaren later doorbreken als Fatboy Slim. Hij mixt dit plaatje eigenhandig in elkaar met ruim baan voor 'I Believe In Miracles' van The Jackson Sisters dat al ruim tien jaar in mijn wenslijst staat. De Blauwe Bak ondergaat momenteel een verjongingskuur en The Urban All Stars past nu alweer beter dan een paar maanden geleden.

* Betty Wright- If I Ever Do Wrong (US, Alston, 1976)
Ik heb jaren lopen staren naar 'Shoorah! Shoorah!, 'Clean Up Woman' en 'Tonight's The Night'. Stuk voor stuk upbeat stampers van Betty Wright. Sinds 'It's Bad For Me To See You' ben ik helemaal gevallen voor de midtempo kant van Wright. De ballade 'If I Ever Do Wrong' is de derde Wright-single tot dusver in dit jaar. De genoemde stampers van Wirght zijn verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak en 'Shoorah' zelfs naar de algemene jaren zeventig, maar de koffer blijft zich uitbreiden met Wright's langzamere werk. Daar komt voorlopig nog geen einde aan!

Week Spot: Tamiko Jones

Met dit bericht heb ik de 'achterstand' weer ingehaald en kan ik morgen verder met 'Het zilveren goud'. Nu 'even snel' de Week Spot doen want ik er wacht me een 'lange dag'. Ik word om negen uur opgepikt door de baas en ga morgen huis aan huis bezorgen in Genemuiden. Het positieve is dat ik dan méér uren maak dan een rondje PostNL in Meppel en dus hoor je mij niet klagen. Bovendien vind ik het wel leuk om weer eens in Genemuiden te lopen. Het is alweer een jaar geleden dat ik er daar voor het laatst ben geweest en begin steeds meer wegwijs te worden in de plaats. Nu eerst de Week Spot. Het pakket van Mark biedt diverse mogelijkheden voor een Week Spot. Dat Tamiko Jones vroeg of laat de eer zou krijgen, was wel bekend bij mij. Nu is het een half uur geleden dat ik spontaan heb bedacht om het meteen te doen. Ik kondig de plaat aan zoals het op deze Contempo-uitvoering wordt geschreven, de Week Spot is 'Reachin' Out For Your Love' van Tamiko Jones, maar eigenlijk is de plaat een paar maanden eerder uitgebracht als 'Touch Me Baby'.

Ze heet eigenlijk Barbara Tamiko Ferguson en wordt geboren in Kyle in de staat West Virginia. Ze is een wandelende smeltkroes dankzij familiewortels in Japan, Engeland en de Cherokee-indianen. Haar geboortedatum blijft in het ongewisse maar we weten wel dat ze in 1945 is geboren. Als achttienjarige maakt Tamiko als Timiko de single 'Is It A Sin' voor het Checker-label. Een jaar later maakt ze een single als Tamiko voor Atco en in 1966 verschijnt de naam Tamiko Jones voor het eerst op een single. Ze is dan één van de artiesten op het Golden World-label van Ed Wingate uit Detroit. De single 'I'm Spell Bound' is evenmin een hit als andere Golden World-titels (dankzij het 'vals spel' van Motown door Golden World-pluggers te schaduwen en de platen van de speellijsten te 'kopen' met Motown-primeurs) en de single is populair in de Northern Soul. In 1966 neemt ze een album op met Herbie Mann: 'A Mann And A Woman'. 'A Man And A Woman', de single, bereikt een 88e plek op de Billboard en is daarmee de eerste notering van Tamiko Jones. 'Touch Me Baby' zal dit trucje in 1975 herhalen (nummer zestig), maar verder blijft het succes van Jones beperkt tot de R&B-lijsten in de jaren zeventig. In 1968 wordt ze behandeld voor polio en ontmoet kort daarna Solomon Burke. Ze wordt niet alleen een 'schatje' van charmeur Burke maar treedt ook op als zijn manager en werkt mee aan de productie van Burke's hit 'Proud Mary'. Burke neemt het niet zo nauw met de relaties. Na zijn dood wordt ontdekt dat hij nimmer is gescheiden van zijn tweede en derde vrouw waardoor hij 'ongemerkt' op een bepaald ogenblik met drie vrouwen is getrouwd.

Terug naar Tamiko. Die heeft een kortstondige filmcarrière naast haar muzikale activiteiten. In 1970 komt ze uit voor het Metromedia-label nadat ze contracten heeft gehad bij Atlantic, December en A&M. Het zet allemaal geen zoden aan de dijk voor wat betreft de financiën. Het zal haar ongetwijfeld ook zijn ontgaan dat 'I'm Spell Bound' een populair deuntje is geworden in de Northern Soul-beweging in Engeland. In 1974 neemt ze 'Touch Me Baby' op, een nummer van de hand van Johnny Bristol. De plaat schiet naar nummer twaalf in de Amerikaanse R&B-lijst en in Engeland verschijnt 'Touch Me Baby' onder die titel in 1975 op het Arista-label. Rond dezelfde tijd stapt ze in het huwelijksbootje met John Abbey. Hij is de uitgever van 'Blues & Soul' en eigenaar van het Contempo-label. Als 'Touch Me Baby' geen hit is geworden in Engeland wordt het nogmaals geprobeerd met een uitgave op Contempo. Om onduidelijke redenen wordt de titel nu gemaakt tot 'Reachin' Out For Your Love', maar het zet in Engeland geen zoden aan de dijk. Ook een nieuwe opname van haar Golden World-single alsook het nieuwe 'Let It Flow' doet niets in Engeland, terwijl in Amerika de singles redelijk succesvol zijn op de alternatieve R&B- en disco-lijsten van Billboard. Ze maakt naderhand nog singles voor Atlantis, Polydor en Sutra. Op het laatste label verschijnt in 1986 een cover van Marvin Gaye's 'I Want You' en dat is haar laatste hit in Amerika. In de vroege jaren negentig werkt ze als de manager voor Smokey Robinson.

Ik roep het al jaren bij Van McCoy en ga nu hetzelfde zeggen over Johnny Bristol. Als je de eerste alleen maar herinnert vanwege 'Soul Cha Cha', dan doe je de man ernstig tekort. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor Johnny Bristol. Kijk eens naar de juweeltjes die hij voor Motown heeft geschreven, maar ook zijn werk uit de midden jaren zeventig mag niet worden onderschat. Zo werkt hij bijvoorbeeld met The Jackson Sisters die we vrijdag gaan tegenkomen in de 'Singles round-up'. Of je het nu 'Touch Me Baby' of 'Reachin' Out For Your Love' noemt is lood om oud ijzer. Het is een nummer met een 'ingebouwde magie' aldus een recensent in 1976. Een magie die ik deze week graag over jullie uitstort middels de Week Spot!