Singles round-up: april 7

Normaal gesproken krijgen jullie van mij de 'Eindstreep' op de laatste dag van de maand. Omdat ik de singles van donderdag nog niet allemaal heb gedraaid, doe ik de 'Eindstreep' morgen. Waarschijnlijk een 2-in-1 van een Blauwe Bak Top 10 en eentje met de vangst van donderdag. Er zit iets 'gevaarlijks' aan plaatjes kopen in Hoogeveen. Jaren geleden lijkt het een vast ritueel dat ik op de terugweg pech krijg met de fiets. In 2011 betekent het bijvoorbeeld de allerlaatste rit met de Marathon Tyros. Ik ben een paar jaar later op een woensdagmiddag naar Hoogeveen geweest en krijg dan een lekke band ter hoogte van Fluitenberg. De fietsenwinkels zijn al gesloten en ik bel in Ruinen een kameraad in Steenwijk. Die heeft geen tijd om me te halen en dus fiets ik verder naar Nijeveen. Pas bij de laatste kilometers loopt de band van de velg en moet ik lopen. Donderdag heb ik geen centje pijn en ook vrijdagmorgen gaat alles naar wens. Het is rond een uur of vier als ik lekker aan het bezorgen ben. Ik moet even daarvoor iets heel scherps hebben getroffen want de band is een zucht leeg. Ik loop door de stad naar de fietsenmaker en deze kan de fiets de volgende dag klaar hebben. Zo heb ik hem vanmiddag weer opgepikt. Nu wel met de waarschuwing dat de achterste buitenband flink begint te slijten. We kunnen voorlopig dus weer even?

Voordat ik met de resterende twaalf singles begin, heb ik ook nog een paar lege hoesjes meegenomen.
* Ray Charles- Crying Time (alleen de voorkant, de single zoek ik nog)
* Mary Hopkin- Temma Harbour (het gladde hoesje met de donkere letters en foto)
* Jermaine Jackson- Daddy's Home (de oranje variatie, ik blijk de single recent nog met fotohoes te hebben gekocht)
* The Kinks- 20th Century Man (ik heb de single al met fotohoes, maar kan deze niet laten liggen)
* Sly & The Family Stone- Family Affair (ik zoek nog altijd de Nederlandse persing, maar het hoesje heb ik nu in ieder geval in de bak staan)
Mary Hopkin, Jermaine Jackson en The Kinks zijn beschikbaar als iemand de single heeft zonder het accessoire. Ray Charles en Sly blijven in mijn verzameling. Dan nu de resterende singles van deze maand.

* Smokey Robinson- Tell Me Tomorrow (Frankrijk, Motown, 1981)
Er liggen verschillende Smokey-singles maar ik ben een beetje zuinig op dit gebied. Zo ligt er een afwijkende persing van 'Food For Thought'. Ik heb de Duitse in de Blauwe Bak staan voor de b-kant ('Who's Sad'). 'Tell Me Tomorrow' smaakt al bij het intro naar meer en, ja, deze mag in de Blauwe Bak. Lekkere plaat!

* Showaddywaddy- Under The Moon Of Love (NL, Arista, 1976)
* Showaddywaddy- When (NL, Arista, 1977)
Ik kom 'Under The Moon Of Love' eerst tegen in een neutraal Negram-hoesje. Als ik vervolgens deze met fotohoes vind, kijk ik meteen in de stapel om degene met labelhoes terug te zetten. Als ik wil gaan afrekenen, blijkt deze single nog steeds op mijn stapel te liggen. Wablief? Het blijkt dat ik achteraf gezien een single van Haircut 100 in een blanco hoesje heb terug gezet. Ach, het kan verkeren. Het moet gezegd worden: De platen van Power Sound zijn goed behandeld door de dj's. Ze klinken allemaal erg 'schoon' qua geluid. Ik durf niet te gokken hoe vaak deze van Showaddywaddy moet zijn gedraaid in de jaren zeventig en tachtig.

* Labi Siffre- Love-A-Love-A-Love-A-Love-A-Love (UK, EMI, 1975)
Ik zit even te twijfelen bij deze single maar het gaat gewoon in de jaren zeventig-bak. Het is een aantrekkelijk disco-achtig nummer met vooral een poppy 'edge' en speelse vocalen in het refrein. Ik denk dat ik had gehoopt om een soort van 'I Got The' te vinden, maar dit is meer de blijdschap van 'It Must Be Love' in een vroeg disco-jasje. Een leuke plaat voor op de zondagavond!

* S.O.S. Band- Borrowed Love (NL, Tabu, 1984)
Is dit een signaal dat ik écht oud word met mijn 47 jaren? Net zoals ik meen dat ik Jermaine Jackson nog niet met fotohoes heb en de Engelse persing van Dave Berry, denk ik hetzelfde bij deze van S.O.S. Band. Het is de enige interessante single bij 'Het Goed' maar daar laat ik hem liggen. Dat is maar goed want ik heb de plaat recent nog gekocht en in een iets betere staat. Beetje jammer...

* Lisa Stansfield- Someday (Duitsland, Arista, 1992)
Ik moet bekennen dat ik in 1992 niet echt bezig ben met Lisa Stansfield maar desondanks brengt dit een verre herinnering naar boven. Ik heb echter nooit geweten dat dit op de soundtrack staat van 'The Bodyguard'. Leuke plaat hoewel ik niet weet of ik er nog zo over denk na vijf minuten. Het gaat namelijk nog wel een tijdje zo door...

* Shakin' Stevens & The Sunsets- The Spirit Of Woodstock (NL, Pink Elephant, 1973)
* Shakin' Stevens- Give Me Your Heart Tonight (UK, Epic, 1982)
Op nadrukkelijk verzoek van landeigenaar Max Yasgur treedt de revival-band Sha Na Na op tijdens Woodstock maar méér rock'n'roll wordt het niet in 1969. Wat moet ouwe rocker Shakin' Stevens ons vertellen over Woodstock? Welnu, hij begint met de 'Fish Cheer' van Country Joe & The Fish, maar daarna is het al snel onversneden rock'n'roll. 'Give Me Your Heart Tonight' mag mee omdat het de Engelse persing is. Misschien dat juist dit nummer meer in de Woodstock-stemming is. Het rockt beduidend minder dan zijn single uit de jaren zeventig maar een fijne single en een puike staat.

* Jermaine Stewart- Get Lucky (Duitsland, 10 Records, 1988)
Wie heeft er trek in nóg een beker chocolademelk? Errol Brown heeft 'Get Lucky' geschreven met Simon Climie en hoewel Jermaine geen Brown is, heeft het een fijne moderne Hot Chocolate-sound. Lekkere plaat!

* Wilson Phillips- Release Me (EEG, SBK, 1990)
Ik heb 'Hold On' in de jaren negentig op een verzamel-cd staan. Ik herinner Wilson Phillips vooral vanwege dat nummer en meen te herinneren dat de rest van het werk erg 'Hold On deel 2, 3 en 4' was. 'Release Me' bewijst dat andermaal. Toch brengt het een aangenaam zaterdaggevoel terug want volgens mij is het een NCRV Favorietschijf geweest? Leuk om weer eens te horen en vind het zelfs beter dan 'Hold On'.

* Steve Winwood- Nighttrain (NL, Island, 1980)
Je kunt me bij wijze van spreken midden in de nacht wakker maken voor Steve Winwood. Behalve op een zaterdag als deze als ik tegen vijf uur nog zit te schrijven. Ik moet bekennen dat ik 'Nighttrain' nooit zo'n heel sterk nummer heb gevonden maar wel aardig om hem met fotohoes in de collectie hebben. Het label vermeldt 1980 als jaar van uitgifte, maar het komt pas in april 1981 op de markt.

* Yello- I Love You (Duitsland, Vertigo, 1983)
De laatste van de kadootjes aan mezelf. Ik twijfel of ik deze al heb, maar in ieder geval niet in de Duitse persing en evenmin in een nieuwstaat als deze. Ik zie jullie weer in de maand mei met de 'Eindstreep' over deze oude maand.

Singles round-up: april 6

Allereerst bedankt dat jullie in zulke grote getale zijn gekomen. Tja, dit wist ik gisteren ook niet, maar het wordt ontzettend gewaardeerd dat mijn allerbeste vrienden deze surprise party hebben georganiseerd. Ze moeten hebben gelezen dat ik de verjaardag heb gevierd met een eenzame koffie op het terras, een eenzame fietstocht, eenzaam plaatjes kopen en vervolgens eenzaam patat eten in Ruinen. Zo kan ik alsnog mijn verjaardag vieren zoals het hoort op deze zaterdagavond! Ofwel: Als ik uit het werk fiets, staat mijn besluit al vast. Ik cancel de radioshow van vanavond en ga jullie tweemaal trakteren op een 'Singles round-up'. Intussen geniet ik van lekkere 'luxe' koffie (een mokka-variatie van Douwe Egberts), oranje donuts en straks een Cote D'or-reep. Daarnaast de vaste zaterdagrituelen (straks weer een Rijdende Rechter van twintig jaar geleden en misschien een tochtje maken met internationale vrachtwagenchauffeurs, als deze de upload al hebben geplaatst), een beetje extra slaap en bovenal genieten van een vrije zaterdagavond. Daar hoort uiteraard ook muziek bij en ik ga beginnen met de volgende veertien singles van donderdag. Het zouden dertien moeten zijn maar van de dertiende artiest heb ik twee singles gekocht. In het laatste deel hebben we nog twee van die gevallen.

* The J. Geils Band- Come Back (US, EMI-America, 1980)
Waar ken ik dit 'plaatje' van? Nee, ik heb het niet over het muziekplaatje. Ik heb het over het plaatje van de neutrale EMI-America-hoes met daarin het groene Amerikaanse label van deze single. Ik meen even dat ik hem dubbel moet hebben, maar dat is niet het geval. Het is alsof ik deze heel vaak heb gezien. Wellicht een Sunrise-herinnering of heb ik hem meer recent geregeld gezien? Dat laatste lijkt meer aannemelijk maar dan opnieuw... dan had ik hem zeker wel gekocht. Gelukkig is het vinyl! Het kan ook in 1980 nog zomaar styreen zijn. Ik heb ergens een paar hele oude J. Geils Band-elpees liggen maar ken de band voornamelijk van 'Centerfold' en 'Freeze Frame'. Het is een lekker rocknummer en beduidend minder 'flauw' dan de latere hits.

* Ricky Gordon- Such A Night (NL, CNR, 1974)
In de midden jaren zeventig vindt een revival plaats van de rock'n'roll. Het brengt bijvoorbeeld 'Jungle Rock' van Hank Mizell op de hitparade. Ricky Gordon is daar een beetje een voorloper van, zonder hem al teveel credit te geven. In 1974 neemt hij een nummer op dat Elvis tien jaar ervoor de hitparade heeft ingezongen. Waarschijnlijk ook één van Elvis' allerlaatste rock'n'roll-platen. Gordon's versie is een beetje aangepast aan de tijd en het is fijn dat hij niet probeert om als Elvis te klinken. Leuk plaatje!

* The Headboys- The Shape Of Things To Come (Duitsland, RSO, 1979)
Wow! Dit is echt een verrassing voor mij. Ik ken de titel uit het 'Hitdossier'. Als ik de single zie liggen met het Duitse fotohoesje ben ik vlug bereid. Ik heb even snel huiswerk gedaan en zie dat het een Schotse powerpop-groep is dat in Engeland als eendagsvlieg wordt beschouwd. 'Shape' bereikt daar overigens slechts een 45e plek op de hitparade. Nederland heeft nog een tweede deel dankzij de single 'Schoolgirls'. 'Shape' is een zeer aanstekelijk poepje powerpop compleet met een verslavende hook in het refrein. Zeer de moeite waard!

* Hot Chocolate- What Kinda Boy You're Lookin' For (EEG, Rak, 1983)
Hoewel ik me vanavond beperk tot koffie en wellicht een glaasje cola, gaat warme chocolademelk er altijd in. Vooral als de drank is bereid door Errol Brown. Dit is een plaatje dat ik heel in de verte meen te herinneren uit 1983 maar het heeft nimmer een diepe indruk achter gelaten. Toch wel erg fijn om hem bijna veertig jaar later weer eens te horen.

* Terry Jacks- If You Go Away (NL, Bell, 1974)
Hoewel ik best een bericht kan schrijven over de platen van The Poppy Family, is het te minimaal voor 'Een leven met Susan Jacks'. Terry's eerste vrouw en zangeres van The Poppy Family is afgelopen week overleden op 73-jarige leeftijd. Susan doet nog wel mee op het eerste album van Terry (met 'Seasons In The Sun') maar dan is de romance over. 'Keep it light, Terry'. Oh wacht, hij is al begonnen. 'If You Go Away' is een uitkomst voor iemand als mij die geen Frans verstaat, maar verder is het wel erg poppy en mist het de 'soul' van Jacques Brel. De fotohoes trekt me over de streep want verder zou ik zonder dit nummer kunnen leven.

* Freddie James- Get Up And Boogie (UK, Warner Bros., 1979)
Gedurende de tijd dat ik in Hoogeveen in de winkel ben, zijn er twee 'koppels' die allemaal zoeken naar platen voor hun piratenstation. Ik trek wel de aandacht want er zit een gleuf in de rekken en bij een onhandige actie (waar ik natuurlijk patent op heb) schuiven vijftien singles op de grond. Ook ben ik de enige die de moeite neemt om de singles uit het emmertje te halen. Dat zijn platen zonder hoes. Daar komt ook deze van Freddie James vandaan. Alleen al interessant vanwege de Engelse persing. De plaat heeft de ontberingen goed doorstaan. Het wordt weer gezellig op de zondagavond!

* The James Boys- Over And Over (NL, Penny Farthing, 1973)
Kleine knaapjes worden vanzelf grote knapen. Wie zijn of haar oog zou hebben laten vallen op The James Boys zou de evolutie hebben kunnen zien. Het Engelse duo wordt aanvankelijk door Larry Page aangebracht, de man die eveneens verantwoordelijk is geweest voor The Troggs en de start van het Page One-label. 'Over And Over' wordt mede geschreven door Daniel Boone van 'Beautiful Sunday' en de rits singles die ik vorig jaar heb gekocht. Hier zijn het nog jonge knaapjes en 'Over And Over' heeft geen eeuwigheidswaarde. Tien jaar later zijn ze nog altijd actief en dan zijn het volwassen mannen geworden.

* Liverpool Express- You Are My Love (NL, Warner Bros., 1976)
The Beatles is in 1970 uit elkaar gegaan en in de midden jaren zeventig rekent menigeen op een reünie. Platenmaatschappijen maken handig gebruik van deze verwachting want ook Liverpool Express wordt gepresenteerd zodat het de suggestie kan wekken dat het een comeback van The Beatles is. Het komt vrij snel uit dat het een andere band is. Ik heb 'You Are My Love' in 1997 als Engelse persing gekocht. Meteen helemaal klaar dus? Nou, deze single klinkt al vanaf dag 1 niet heel erg lekker en bij recente draaibeurten gaat het steeds meer opvallen. Ik moet maar eens rondkijken voor een upgrade en ik hoop dat deze beter klinkt dan de oude Engelse. Ai, dan merk je dat je de Engelse persing bent gewend. Maar snel eens naar een betere Engelse zoeken en intussen kan ik 'You Are My Love' weer eens draaien dankzij deze single.

* Mai Tai- Female Intuition (NL, Injection, 1986)
Firefox staat weer op het punt van vastlopen en dus heb ik zelf het voortouw genomen. Het stelt me eveneens in staat om de hele plaat van Liverpool Express te draaien. Deze blijft op zijn minst niet steken maar ik ben niet enthousiast over het geluid. De laatste keer dat ik in Hoogeveen ben geweest en bij deze kringloop heb ik 'History' gekocht van Mai Tai. Nu heb ik hier de andere grote hit van het trio te pakken. Ja, iedere gek zijn gebrek, maar ik vind dit wel zulke lekkere muziek voor een zondagavond. Het smaakt me nu trouwens ook, ook al zou ik het nimmer in 'Do The 45' draaien.

* Freddie McGregor- Just Don't Want To Be Lonely (Duitsland, RCA, 1987)
Ik moet eerst de plaat maar eens opzoeken op 45cat want er valt me iets op aan het label. Dat is gedaan... De bewuste Duitse persing staat niet op 45cat. Het hoesje vermeldt Freddie's naam, de b-kant is van Germain All Stars, maar... de Duitse vermeld deze groep ook als uitvoerende op de a-kant. Het is uiteraard gewoon de popreggae-uitvoering van het nummer van The Main Ingredient. Het lijkt een beetje gek op het label maar verder is het gewoon de reguliere uitvoering.

* Mud- Rocket (NL, Rak, 1974)
Waar Ricky Gordon verschoond blijft van de Elvis-imitaties daar windt Mud er geen doekjes om. Dankzij de achterkant van het fotohoesje ben ik weer up-to-date met de biografische details over de leden inclusief informatie welke alleen bruikbaar is voor de vrouwelijke fans. Ik moet bekennen dat ik me nooit echt heb verdiept in Mud en ken de nummers dus ook niet een voor een uit mijn hoofd, maar 'Rocket' is wel een van de leukere variaties op het 'Dynamite'-thema.

* Juice Newton- Love's Been A Little Bit Hard On Me (EEG, Capitol, 1982)
De opvolger van 'Queen Of Hearts' dat ik altijd een leuk nummer heb gevonden. Dit is overigens niets minder.

* Helen Reddy- No Sad Song (NL, Capitol, 1972)
* Helen Reddy- Delta Dawn (NL, Capitol, 1973)
Ik kom eerst het lege fotohoesje tegen van 'No Sad Song' en daarna de single. Of is het andersom? Daarna komt ook 'Delta Dawn' nog op mijn pad. Het hoesje van 'No Sad Song' wijkt nogal af van de EMI-methode uit de vroege jaren zeventig. Op de achterkant staan twee albums van Helen Reddy welke promotie verdienen en een leuk klein Engels verhaaltje om Europa voor te stellen aan de nieuwe superster uit Amerika. Reddy is dan pas door gebroken dankzij 'Jesus Christ Superstar'. Ik mag 'No Sad Song' wel! Ja, 'Delta Dawn' mag er eigenlijk ook best zijn. Met de liedjes zit het altijd wel goed want Reddy heeft de keuze uit de beste songwriters en hun liedjes. 'No Sad Song' is uit de pen van Carole King en Toni Stern en 'Delta Dawn' is van de Amerikaanse Alex Harvey van 'To Make My Life Beautiful'. Ik had geen hoge pet op van de singles maar ze vallen me honderd procent mee.

Diagonaal zeven letters: Donderdag 28 april

Het is een beetje ambitieus om drie afleveringen 'Singles round-up' te doen. Bovendien heeft Firefox sinds enige tijd het probleem dat het tijdens langere berichten even op blanco gaat. Het is tijdens de 'Singles round-up' van zojuist alweer een keer 'uit' gegaan. Ik hou tegelijk de tijd een beetje in de gaten want ik wil morgen niet al te laat in Steenwijk zijn. Ach, we kunnen natuurlijk ook nog een aflevering bewaren voor zondag? De fietstocht van gisteren dient vooral als vervoer naar Hoogeveen en weer terug, maar nog altijd probeer ik 'iets speciaals' te maken van de tocht. Qua fietsavonturen heeft dat gisteren slechts een magere voldoende opgeleverd, maar het is wel een dag om niet snel te vergeten. Het gevoel weegt zwaarder dan de avonturen. In plaats van het verhaal van de 28e in stukjes te vertellen, kies ik ervoor een aflevering te doen van 'Diagonaal zeven letters' en zo hopelijk ook wat eerder in bed te liggen. We beginnen weer helemaal vooraf aan bij het verhaal.

Koffie drinken op het terras bij De Roskam. Dat is lang geleden! Ik hoef hier niet lang over na te denken. De eerste keer is op een dinsdag als ik net de sleutels heb ontvangen van Uffelte. Het is nog de tijd dat ik me niet altijd even zeker voel op de Pioneer en dat met name het opstappen en wegfietsen nog enige oefening vergt. Er zijn werklui in opdracht van de woningstichting en zij houden zich niet aan de papieren. Zo kan ik ternauwernood voorkomen dat de vloer wordt verwijderd en staan ze mijn achterdeur te slopen. De reden van het bezoek is vooral omdat een goede vriendin enkele spulletjes langs brengt. Als de werklieden zijn vertrokken, heb ik zin in koffie maar heb nog niets in Uffelte. Dat is de eerste keer bij De Roskam. De tweede keer is als ik de sleutel per ongeluk binnen heb laten liggen en ik uit bed meteen op de Pioneer naar Uffelte kan fietsen. Daarna heb ik nog eens met W. een ijsje gehaald in de zomer van 2016 maar verder verdient ook de horeca van Uffelte geen cent aan mij. Op deze dag lijkt het me opeens ontzettend fijn om even buiten de deur koffie te drinken en wel onder het genot van ambachtelijke appeltaart.

De fietstocht gaat zo gezegd naar Hoogeveen. Dat is allemaal Drenthe en dat betekent mooie fietspaden! Ook een typische Drentse omgeving met veel bos en heide. Ik ga voor de verandering de heenweg ook eens over Rheebruggen. Meestal is dit het laatste stukje naar huis. Via Ansen fiets ik naar Ruinen. Omdat ik vooral de tijd wel hebben in Hoogeveen doe ik verder geen fratsen vanaf hier, ook al stuurt een fietsroute me naar een stukje dat ik niet eerder heb gefietst? Nee, waarschijnlijk dat ik hier tien tot vijftien jaar geleden wel eens heb gefietst. Bij een stukje heide staat een bankje en daar steek ik even aan voor een rokertje. Het is hier bijna windstil in de bossen en met het aangename zonnetje is het even warm. Desondanks doe ik geen striptease want ik weet hoe verraderlijk het buiten de bossen is. Even later zit ik wederom op de Gijsselterweg en ga dan het bekende pad langs het bos naar Fluitenberg. Daarna komt Hoogeveen al snel in het vizier. Ik ben niet bekend in Hoogeveen maar deze ene kringloop weet ik bijna blindelings te vinden. Ik kijk ook nog even bij 'Het Goed' maar dat heeft helemaal niks. Dan ben ik klaar in Hoogeveen en ga op avontuur. Ik probeer om het centrum heen te fietsen en hopelijk ergens ter hoogte van Zuidwolde of Echten uit te komen. Het is vooral veel buitenwijken. Op een zeker moment wil ik weer richting het centrum en kom dan langs een winkelcentrum. Daar koop ik wat te eten en drinken voor onderweg en vind dan een spannend fietspaadje. Dat gaat richting Zuidwolde en Echten. Het komt uiteindelijk uit in Echten en daar ben ik wel blij om. Dan wordt echter een deel van mijn gezichtsveld verblind door een hoofdletter in de rechterbovenhoek. Het is de 'H' van herhaling. Vlak buiten Echten eet ik op een bankje de broodjes en drink mijn laatste pak melk. Ik ben dan al langs de monumentale duiventil gekomen. Eunice heeft het gebouwtje door de hoeven laten zakken. Het vee loopt momenteel echter onverstoorbaar om het half ingezakte gebakje heen.

Het Commissaris Cramerpad is even verderop aan de rechterkant en vanaf dat punt is de herhaling een feit. Dit heb ik precies een week geleden ook gefietst. Over Gijsselte en de weg oversteken richting Hees en Ruinen. Vlak voor Ruinen heb ik op de klok gekeken. Ik heb van huis een platenkoffer meegenomen voor de singles en dit maakt dat de fietstas propvol zit. Boodschappen doen in Ruinen is dus geen optie. Ik kan naar huis fietsen, de koffer uit de tas doen en door fietsen naar Havelte. Ga ik dat redden? Vast wel! Wil ik het redden? Euh... ik ben jarig! Bij binnenkomst in Ruinen staat mijn besluit al vast. Ik steek aan in het cafetaria en bestel een plate patat met een loempia. Het is méér dan genoeg en meet nog een redelijk vrachtje patat afstaan aan de afvalemmer. Rond een uur of acht ben ik weer thuis in Uffelte. Na een hazenslaapje als de weerga aan de slag met de radioshow en zo besluit ik mijn verjaardag.

Singles round-up: april 5

Op 'the day after' presenteer ik jullie de eerste van drie afleveringen van de 'Singles round-up'. Tevens zullen de inleidingen tot de singles een drieluik vormen over de feestelijke 24 uur van donderdag en de uren erna. Als ik kijk naar voorgaande jaren kan ik vaststellen dat ik voor het eerst in een hele tijd weer eens mijn verjaardag heb gevierd. Vaak is het een doordeweekse dag en moet ik gewoon werken. Dit jaar heb ik de mazzel dat ik voorlopig nog even vrij ben op donderdag en bovendien is het aan het einde van een kleine 'vakantie'. Met dank aan Koningsdag ben ik maar liefst vijf dagen achtereen vrij geweest. De dag begint voor mij iets na elven op donderdagmorgen. Ik ben gewend dat mijn oudste broer altijd als eerste belt voordat hij aan het werk gaat op de fabriek. Hij is vorig jaar echter van baan gewisseld en heeft nu 'normale' werktijden. Als ik op sta, heb ik meteen al het plan. Ik trek mijn kleren aan en wandel de deur uit. Op naar het terrasje van De Roskam, het restaurantje schuin tegenover mijn huis. Daar ga ik zitten voor drie koppen koffie en de overheerlijke huisgemaakte appeltaart met slagroom. Wellicht even naar huis om de cafeïne verder aan te vullen of toch eerst maar verder in actie komen. Buiten een telefoontje met mijn moeder om doe ik thuis niet meer veel en stap om één uur op de fiets. Het doel is al een week bekend: Ik ga weer eens kijken bij de kringloopzaken in Hoogeveen. Daar vind ik maar liefst 39 singles en een stel lege fotohoesjes. Ik ga de singles in drie berichten aan jullie voorstellen. Er zitten immers ook een paar 'dubbele' tussen. Hierbij het eerste deel.

* Chris Andrews- Pretty Belinda (NL, Pye, 1969)
Ik ben onderhand al een dikke dertig jaar bezig met het verzamelen van singles. Aanvankelijk de jaren zestig en grote hits en later een aantal andere specialismen. De jaren zestig-plaatjes zijn echter altijd favoriet gebleven en toch kan het zomaar gebeuren dat ik een héle grote hit anno 2022 nog altijd niet in de bakken heb. Zo hebben we hier deze knaller van Chris Andrews. Ik heb wel de Duitstalige schlagerversie van Bernd Spier maar het origineel wil niet op mijn pad komen. Omdat de singles een euro zijn (en ik een korting heb gekregen), besluit ik het te vieren... Misschien dat ik voor hetzelfde geld wel een beter exemplaar had kunnen vinden. Deze zwerft zonder hoes rond in de bak. Een poetsbeurtje kan de plaat iets meer laten leven, maar qua 'high' zit het aan de pijngrens. Ik had het erger verwacht moet ik bekennen.

* Joan Armatrading- Me Myself I (NL, A&M, 1980)
Ook deze heeft geen hoes en wellicht dat een beetje goed zoeken op het internet een upgrade kan opleveren. Hoewel het fotohoesje een aantrekkelijk accessoire blijft, is de plaat eigenlijk best in een goede staat. Ik zou ermee kunnen leven. Tot dusver het plastic met de papieren sticker. Wat blijft dit toch een knalnummer! Ik zoek hem al stiekem een tijdje maar dat 'zoeken' mag tussen aanhalingstekens. Ik heb voortdurend een 'zoeklijst' van drie kilometer lang maar ik vergeet altijd de platen op de lijst. Het is immers ook veel leuker om ze in het wild tegen te komen.

* Bananarama & Fun Boy Three- Really Saying Something (NL, Deram, 1982)
'It Ain't What You Do' ligt er ook, maar ik meen meteen dat ik 'Something' moet meenemen. Achteraf gezien is het de grote hit die het meest verlangt naar een upgrade. Maar ook deze is in ieder geval beter dan mijn oude exemplaar en nu met een fotohoesje als bonus. Op Wolfman Radio hebben we vorige week overigens onze traditionele BananaramaWeek gehad, maar ik heb deze dan ook niet van vinyl gedraaid in de betreffende week.

* Dave Berry- I'm Gonna Take You There (UK, Decca, 1965)
Altijd fijn zo'n Engelse persing van Dave Berry? Voordat ik de platen ook maar heb gedraaid, heb ik ze al toegevoegd aan de 'New additions'-lijst voor 'The Vinyl Countdown' en daar zie ik opeens de Engelse persing staan... Ik heb hem afgelopen jaar al eens in Meppel gekocht zoals nu blijkt. Ik moet maar even kijken en vergelijken welke de betere is van de twee. Hoewel ik Engelse persingen altijd 'lekkerder' vind dan Nederlandse neig ik hier toch vaak naar de Nederlandse vanwege de herinnering. Dat plaatje is al sinds eind 1990 bij me.

* Miquel Brown- Black Leather (UK, Record Shack, 1984)
Natuurlijk hoop je op een berg Northern Soul. Met name in 2016 heb ik hier ook een paar zeer interessante singles gevonden. Toch is het vooral 'The Vinyl Countdown' als insteek in deze winkel. Leuke plaatjes uit vervlogen tijden zoeken. Zo mogelijk een paar Engelse persingen. Dan zie ik deze van Miquel Brown liggen, slechts een paar weken nadat ik 'Close To Perfection' heb gekocht. Miquel is één van de artiesten uit de 'Hi-NRG', dat in 1983 wordt geïntroduceerd als de 'nieuwe Northern Soul' door soul-dj en producent Ian Levine. De 'Hi-NRG' zal het goed doen bij de breakdancers en het zal in zekere zin aan de wortel staan van de 'Jack house' in Engeland. Zoals de titel al doet vermoeden, is dit min of meer een rock-uitstapje van Miquel en haar team. Uiteraard wel met de groove voor de discotheek. Ik ben wel benieuwd naar de b-kant en bij de eerste tonen zit ik met mijn oren te klapperen. Okay, het is een typische Levine-productie, maar... dit is een plaatje waaruit zijn voorliefde voor Motown en Northern Soul klinkt. Een heerlijk zonnig nummer over een zonnige dag. Het had zomaar de soundtrack van mijn verjaardag kunnen zijn. En omdat ik nog wel ruimte heb in de soul-bak met de Engelse persingen mag deze onder de Blauwe Bak worden geschaard!

* Tina Charles- Dance Little Lady Dance (NL, CBS, 1976)
Ik ben al een paar maal eerder bij deze winkel geweest. De eerste keer is op de dag dat ik de huurovereenkomst van mijn stulpje in Uffelte heb ondertekend. Ik besluit vanuit Ruinen even met de bus naar Hoogeveen te gaan. Op zoek naar een kringloop die er niet meer zit, kom ik langs deze. In 2018 ben ik nog eens terug gegaan op een woensdagmiddag. Het zijn vooral twee monsterpartijen uit de jaren zeventig en tachtig die qua pop door elkaar heen lopen. Aangevuld met piratentoppers en schlager levert dit een aanbod op van duizenden. Daar kan deze leuke single van Tina Charles zomaar twee of drie keer tussen zitten en dan is het gewoon de beste uitzoeken. Dat is dus deze met fotohoes geworden.

* Tony Christie- Amarillo (NL, MCA, 1971)
Zou het bedrijf wellicht meerdere units hebben gehad en daardoor ook meerdere exemplaren van een hit? Deze heeft wederom een sticker op het label: Power Sound Discotheken-verhuur uit Coevorden. Uiteraard heb ik Tony Christie al eens gevonden in de afgelopen dertig jaar. Ik heb de single in Denemarken gekocht maar denk dat het een Duitse persing is? Of toch een Scandinavische? Enfin, de Nederlandse ontbreekt nog. Deze heeft menig dansvloer in vlam gezet in Coevorden en omgeving, dat is te horen aan het vinyl. Het is desondanks een stevige opname. Ook hier wil ik de b-kant even proeven. Nee, dat is een ballade ditmaal. Tony heeft een paar nummers opgenomen welke populair zijn geworden in de soul-wereld en dus is het een gokje waard. Wanneer die ooit ga arriveren, hangt af van Mark, maar ik heb afgelopen week nog een single gereserveerd van Solomon King. We kijken heus wel verder dan dat onze neus lang is?

* The Cool Notes- Spend The Night (NL, Injection, 1985)
Vorige week heb ik voor de gein eens een 'Rewind Chart' gedaan in het uurtje voor 'Afterglow' en dat is de Engelse hitparade van april 1985. Dit is dan een snelle stijger aldaar en ik moet bekennen dat ik het nummer destijds helemaal heb gemist. Ik draai het daar in de 12"-versie en hier duurt het slechts drie minuten. Dat is eigenlijk ook precies genoeg maar desondanks ben ik blij met dit plaatje!

* Cathy Dennis- Everybody Move (NL, Polydor, 1991)
In de volgende aflevering van 'Van het concert des levens' mag ik terug naar 'mijn' 1991. Een jaar waarin ik tot over mijn oren in de jaren zeventig zit te woelen maar desondanks de geluiden van de radio mee pik en onthou. Anno 2022 krijg ik meteen goede luim als ik weer zo'n plaatje hoor. Cathy heeft betere dingen gedaan dan dit maar het is wel weer een extra herinnering voor in het plakboek.

* The Dizzy Man's Band- Rio (NL, Warner Bros., 1977)
Om ene of andere reden loop ik enorm te dralen met deze plaat in de handen. 'Ach, je bent niet iedere dag jarig', is het argument om de plaat mee te nemen. Er zijn overigens maar een paar afgevallen. Ik heb weer eens bedankt voor 'Maldon' van Zouk Machine (ook weer zo'n zomerse herinnering uit de jaren negentig) en neig ik even naar een single van Paula Dennis. Ik besluit die te laten liggen voor de piratenjongens. En dan is er eentje die ik per ongeluk heb laten liggen. Daarover meer in de laatste aflevering. Het is trouwens helemaal geen beroerde plaat. Dat zou ik niet hoeven want ik heb best een hoge pet op van Dizzy Man's Band, maar op een ene of andere manier lijk ik het zaakje niet te vertrouwen. Goed gegokt dus!

* The Four Tops- Simple Game (NL, Tamla Motown, 1971)
Hoe de samenwerking tot stand is gekomen, is een onopgelost raadsel voor mij. De Engelse Tony Clarke is de exclusieve producent van The Moody Blues. Op 'A Question Of Balance' wordt hij zelfs afgebeeld als zesde lid. Hoe hij in 1971 in contact is gekomen met The Four Tops? Tja, de Motown-groep werkt dan met een veelvoud aan producenten, maar ik ken eigenlijk geen andere producties van Clarke buiten The Moodies. Het levert twee singles op, beide covers van b-kantjes van The Moody Blues. 'A Simple Game' is in 1968 de flip van 'Ride My See-Saw' en The Four Tops' versie is gewoon superieur. De opvolger heet 'So Deep Within You' en die ik heb ik in de jaren negentig gekocht maar, evenals mijn oude 'Simple Game', kwijtgeraakt. De laatste heb ik een paar weken geleden gereserveerd bij Mark vanwege de b-kant. Ik zit momenteel even te dubben of ik hem in de Blauwe Bak zal zetten, maar meest waarschijnlijk dat hij in de Gele Bak komt te staan.

* Fresh Air- Bye Bye Jane (NL, Imperial, 1972)
Een plaatje van een groep uit Haarlem waarbij de platenmaatschappij in 1972 hooggespannen verwachtingen heeft. Het wordt in vele landen uitgebracht waaronder Amerika en Engeland. Overal doet de plaat verhoudingsgewijs evenveel als in Nederland: Niets. Ik weet niet waar de verwachtingen op zijn gebaseerd want ik hoor geen revolutionaire dingen. Een beetje een countrypop-ding met vooral veel 'la-la-la-la' en ik weet niet of ze daar zoveel van hielden als in Nederland. Op de b-kant een fraaie ballade maar niets verheffends. Ik meende dat er 'iets' was met Fresh Air waardoor ik de singles meer ben gaan zoeken. Wellicht de andere single? Die heb ik net even gehoord op Youtube. Ook best 'fine fine' om deze 'woman' in de collectie te hebben, maar nee... ik lijk iets anders te verwachten?

* David Gates- Never Let Her Go (NL, Elektra, 1974)
Hoewel ik een tijd in Engeland heb gehad dat ik geen brood kan zien, geniet ik tegenwoordig weer erg van brood. Het moet dan wel lekker brood zijn! Een stukje Bread gaat er vaak ook wel in. In zo'n geval is David Gates alleen ook al genoeg. Het zou me helemaal niets verbazen als Bread gewoon mee doet op de plaat maar het is alleen Gates die de credits krijgt. Dit smaakt altijd!

Het zilveren goud: april 1997 deel IV

Zijn er onderhand nog dingen die jullie als volgers van Soul-xotica niet over mij weten? Ik heb niet veel geheimen maar sommige informatie is gewoon niet relevant genoeg om te noemen op een blog over muziek. Ik hang al jaren vaak en veelvuldig op Youtube waar ik voortdurend op zoek ben naar oude televisieprogramma's en documentaires. Sommige heb ik al eens gezien. In andere gevallen heb ik ze destijds helemaal gemist. Zo heb ik door de jaren heen alle afleveringen van 'Blik Op De Weg' minstens eenmaal gezien en heb ik eveneens een voorliefde voor vroege afleveringen van 'De Rijdende Rechter'. De laatste vooral uit de tijd dat het nog niet over een burengevecht over een conifeer of andere erfafscheiding gaat. Sinds een paar maanden is daar het kanaal 'Jeugdtelevisie' dat ons iedere zaterdag een 'Rijdende Rechter' uit het seizoen 2001-2002 voorschotelt. Het doet echter méér met 2002. Zo heb ik vanavond het journaal gezien van 30 april 2002. Dat is het jaar dat Beatrix en haar gevolg Meppel en Hoogeveen bezoekt. Ik stap die dag Meppel binnen als het hoge gezelschap net aan de uittocht begint. Ik herinner me opeens dat mijn vrienden van Da Skoda's in Meppel zullen optreden en ik ben net op tijd om met de tourbus mee te gaan. Dat is een lange gele bus met blauwe strepen en het rolt over een spoor van Steenwijk naar Meppel. Voor 'Het zilveren goud' ben ik in dezelfde omgeving maar dan vijf jaar eerder. We gaan terug naar 29 en 30 april in 1997.

Qua broeken heb ik in 1997 al jaren hetzelfde recept. In Sneek zit een winkel genaamd 'De Concurrent' en daar haal ik mijn spijkerbroeken. Zwart en zó strak dat ik ze de eerste keer liggend op bed moet aantrekken. Tegenwoordig zouden ze het een 'jegging' noemen. Na een paar dagen en een wasbeurt zit het nog steeds strak om de benen maar hoef je minder capriolen uit te halen bij het aantrekken van de broek. De strakke zwarte spijkerbroeken zijn erg 'rock and roll' als je het mij vraagt. Het jaar 1996 is al een ultiem hippiejaar geweest, maar desondanks blijven de broeken zwart en strak. Als ik in de Popkelder met collega Jan ga werken, kijk ik vol verbazing naar zijn broeken. Hij heeft ze in alle kleuren van de regenboog, zo lijkt het. Eind april 1997 ga ik naar de winkel om eenzelfde soort broek uit te zoeken. Het wordt een oranje broek. Dat voelt meteen al een stukje wijder dan mijn zwarte broeken. Ik koop de oranje broek aanvankelijk ook met een doel. Ik heb namelijk een uitnodiging gekregen voor Koninginnenacht.

In De Karre is het inmiddels een traditie dat op Koninginnenacht de jaarlijkse talentenjacht wordt gehouden. Het is een soundmixshow met een live-band welke de nummers heeft ingestudeerd. Ik ben in 1997 benaderd om deel uit te maken van de jury. Ik zal in 2001 zelf nog op het podium staan en de regenwormen uit de grond boeren met mijn uitvoering van 'Green Green Grass Of Home', maar in 1997 mag ik mijn messcherpe oordeel geven over de talenten op het podium. Ik kan er niets meer van herinneren, maar slechte dingen heb ik die avond niet gezien. Het is overal niet even serieus maar dat is mijn optreden in 2001 evenmin. Ik ben helemaal oranje. De nieuwe oranje broek, het dure oranje hemd dat ik tijdens de vakantie van 1996 in Denemarken heb gekocht en oranje spuitverf in mijn haar. Dat droogt heel snel uit en veroorzaakt oranje schilfertjes waar ik zit of loop. Ik kan de geur nog altijd in de neus krijgen en dat is niet fijn! Uiteraard slaap ik deze nacht ook boven het café onder de tafelkleden en loop de volgende dag naar de rommelmarkt in Steenwijkerwold en weer terug. De platen zijn dan al uitverkocht.

De oranje broek is een hele tijd bij me gebleven. Ik woon een paar maanden in Mossley als het me een goed idee lijkt om de boel eens te wassen. Ik heb daar helemaal geen ervaring mee en schaam me ervoor dat ik het iemand moet vragen. Het gaat allemaal bij elkaar in de wastrommel: Ondergoed, sokken, mijn collectie Woodstock-shirts en de oranje broek. Ik kan wel janken als ik de wasmachine na de wasbeurt leeg haal. De oranje broek heeft afgelaten en mijn grijze Woodstock-shirts zijn nu allemaal lichtroze. Met het schaamrood op de kaken vertel ik het mijn moeder. 'Dat kan ik me wel voorstellen', zegt ze. 'Ik heb hem ook altijd apart gewassen'.

2750 The Way To Your Heart - Soulsister (EEG, EMI, 1988)
2751 In Private - Dusty Springfield (UK, Parlophone, 1989)
2752 Glory Days - Bruce Springsteen (NL, CBS, 1984)
2753 Streetheat Music Sampler (Duitsland, Streetheat Music, 1990?)
2754 Waarheen Waarvoor - Mike Telkamp (NL, Imperial, 1971)
2755 Leader Of The Pack - Twisted Sister (Duitsland, Atlantic, 1985)

In 2002 hou ik eens een telling van de platen die ik het meest heb ik in de verzameling. De top drie is als volgt: D.C. Lewis staat op 1, Mieke Telkamp op 2 en ik heb tien of twaalf keer 'El Condor Pasa' van Los Incas. Het zijn drie platen die je in de jaren negentig op iedere rommelmarkt tegenkomt en altijd in een puike conditie. Ik heb die dag een twintigtal singles richting de Kliko verwezen. Van Mieke heb ik er twee gehouden: Deze met het zwarte label in de fotohoes en de latere oranje Imperial in een neutraal hoesje. Ik ben té lui om de apparatuur aan te zetten en de koptelefoon aan te sluiten. Het kan zomaar zijn dat de Streetheat-single interessant kan zijn? Het Duitse label doet vooral in remixen van grote hits welke voornamelijk op 12" en cd verschijnen. Dit is een promo en het label vertelt helemaal niets over de inhoud. Later nog maar eens kijken wat voor muziek dit bevat. Voor mei heb ik in principe ook weer vier afleveringen klaar staan. Een gedeelte hiervan zijn de singles van kameraad Jan die ik een paar weken geleden heb genoemd in 'Het zilveren goud'. Qua verhaaltjes ga ik onder andere verder met het nieuwe muzikale duo dat ik heb gevormd in 1997 en ga ik met vrienden op een woensdagavond naar de tandarts. Nu maar eens richting bed want ik heb ambitieuze plannen voor deze donderdag!

Week Spot: Laura Rain & The Caesars

Morgen zou ik rond deze tijd voor een bak singles moeten staan, zo is de planning. Koningsdag heb ik eigenlijk nooit gevierd, maar de dag erna is wel speciaal genoeg voor mij. Ik heb afgelopen week al het idee opgevat om weer eens in Hoogeveen te kijken. Ik ben vorige week dicht in de buurt geweest maar besluit dat het te laat is om nog langs een platenwinkel te gaan. Hoewel ik dus nog altijd een paar berichten achterop schema lig, ga ik jullie vandaag de Week Spot presenteren. Hopelijk kan ik vrijdag dan een paar afsluitende 'Singles round-up'-afleveringen doen want april lijkt een beetje mager op papier. Tot nu toe zijn het vooral 'pre-orders' en ik verwacht morgen of vrijdag een paar hagelnieuwe Engelse releases. De Week Spot van deze week is eveneens hagelnieuw qua release. Ik heb inmiddels geleerd dat de opname van 2020 stamt maar dat die nog niet eerder beschikbaar is gekomen. De single en de nieuwste elpee zijn sinds deze maand verkrijgbaar voor de liefhebber. Het is voor mij tevens de kennismaking met een platenlabel dat ik nu al op de voet volg. De Week Spot gaat deze week naar 'I Am' van Laura Rain & The Caesars uit 2022.

Zo lang is het nog niet geleden? In de zomer van 2016 leer ik 'Do It Again' van Lady Wray kennen. Dan een hagelnieuwe single. Ik vind het nummer bijzonder genoeg om in de bakken te hebben, maar toch sta ik niet te steigeren. Ik ben in de eerste plaats op zoek naar oude onontdekte platen en nieuw materiaal heeft geen prioriteit. Tegen het einde van 2016 besluit ik dan toch de single te kopen. In hetzelfde jaar heb ik ook mijn eerste Cannonball gekocht en in 2018 lijk ik overstag te gaan. De Cannonball-releases worden nauwlettend in de gaten gehouden. Ik koop in dat jaar ook een 12"-single van een onafhankelijk label middels Bandcamp. Het jaar 2020 zorgt ervoor dat ik ook Izipho Soul in de gaten ga houden en inmiddels is het bijna fifty-fifty voor wat betreft de nieuwe releases. Ik denk dat ik tegen het einde van het jaar nu al een Top 40 kan samenstellen met 'nieuwe' platen en ik heb een rits aan 'pre-orders' uit staan.

Sinds een paar maanden is Bandcamp een favoriete hangplek geworden. Op Bandcamp presenteren bands, artiesten en platenlabels hun repertoire en kun je, vrijwel rechtstreeks, de muziek bij hen bestellen. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat ik voor het eerst sinds 2011 weer een royaal bedrag heb betaald voor een digitaal album. Het album verschijnt overigens pas komende dinsdag. De artieste heeft ook vinyl in de aanbieding maar dat wordt verzonden vanuit Amerika en ik heb niet zoveel zin om invoerkosten voor een elpee te betalen. Ik heb het digitale album gekocht en voor een prijs van een gewone cd in 2011. Het is haar immers van harte gegund. Misschien dat ik volgende maand nog wel even aandacht ga schenken aan dit album. Terug naar de Week Spot want ook deze komt van Bandcamp.

Laura Rain is geboren en getogen in Detroit en maakt sinds 2013 'originele' soulmuziek. Ze neemt haar muziek op met artistiek partner George Friend en stelt de muziek beschikbaar aan onafhankelijke maatschappijen om het album te distribueren. In 2021 valt de eer te beurt aan het vrij nieuwe LRK Records uit Engeland. De lockdown heeft ervoor gezorgd dat Laura zichzelf opnieuw heeft uitgevonden en in deze tijd de basis legt voor een nieuw album. Het voordeel van Bandcamp is dat je meteen al de digitale versie van het product ontvangt en in geval van de single krijg je ter zijner tijd ook de digitale versie van het album. Ik leer 'I Am' kennen in begin maart als de wereld in de ban is van het begin van het conflict. Hoewel ik soms een bedenkelijk gezicht trek bij een hoge uithaal staat het refrein als een huis en heeft het nummer iets positiefs over zich dat me meteen grijpt. Ik draai de mp3 helemaal dol in de radioshows én op mijn eigen mp3-speler. Dan arriveert de single en blijkt het een andere opname te zijn? De single is inderdaad in 2020 opgenomen. In 2021 neemt Laura een nieuwe versie op voor het album, ditmaal uitgebreid met een strijkersarrangement en ietsje zoeter. Dat verklaart ook meteen waarom ik erg blij ben met de single want deze is juist minder zoet! Vóór de strijkers zorgt vooral The Caesars voor een grommend Hammond-orgel op de achtergrond en een funky slag op de gitaar. Ook ligt het tempo ietsje lager dan de nieuwe uitvoering. De uithalen zijn beter te pruimen in de single-versie.

Detroit is in de jaren zestig en zeventig een van de ultieme broedplaatsen voor de muziek. In de jaren tachtig is het, vooral op het gebied van de soul, min of meer afgelopen met de reputatie, maar Detroit zit weer in de lift. Laura is trots dat ze is opgegroeid in een omgeving waar Marvin Gaye, Parliament, Aretha Franklin en Stevie Wonder ooit tot creatieve hoogtepunten zijn gekomen. Ze neemt het beste uit de muziek van de voorgaande namen en creëert met The Caesars een soort retro-soul dat enerzijds modern en vernieuwend is, maar de legendes uit het verleden eveneens springlevend houdt. Het album is een beetje 'too much' voor mij om in één ruk te luisteren, maar de single-versie wint aan populariteit bij mij. Dat wil ik belonen met de benoeming tot de Week Spot.

Van het concert des levens: 1990

Misschien heb ik het over het hoofd gezien? Ik heb ook niet heel lang gezocht, moet ik bekennen. Eigenlijk doet het niet ter zake voor het bericht wie de uitvoerende is geweest, maar ik herinner vaag een bluesrock-achtig nummer dat eind 1989, begin 1990 geregeld wordt gedraaid bij de KRO. Het is een paar weken in de running voor de 'Speciale Aanbieding'. Zoals gezegd een blues- of southern rock-nummer met in de tekst: '1990s, what you got for us in store?'. Ja, wat zouden de laatste tien jaren van de twintigste eeuw ons brengen? In 1989 hebben ze nog geen flauw benul. Hoewel? Ik heb laatst kennis gemaakt met een nummer uit 1990 met een behoorlijk futuristische tekst en een dito videoclip. In 1990 is het science fiction of fantasie, maar anno 2022 is het erg dicht bij de huidige situatie. Het nummer is nooit een hit geworden of zoiets en dus kunnen we vaststellen dat men in 1989 geen flauw idee heeft over de toekomst. In de laatste weken van 1989 is de Berlijnse Muur naar beneden gehaald en is Oost- en West-Duitsland weer verenigd. Een paar weken in 1990 en een felle storm zal de laatste restjes jaren tachtig van de aardbodem vegen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik ga vandaag het eerste jaar van de jaren negentig in de schijnwerpers zetten.

Laat me eens zwaarmoedig beginnen. Ik heb er in januari 1990 eigenlijk wel een beetje tabak van. Ondanks een veilige omgeving en lieve ouders en familie voel ik me in het begin van 1990 erg eenzaam. Ik had gehoopt dat het voortgezet onderwijs een nieuwe kans zou zijn om vrienden te krijgen. De paar vrienden die ik op school heb, wonen allemaal kilometers bij me vandaan. Genoeg zwaarmoedigheid? Tegen het eind van het jaar zal ik twee hele bijzondere momenten genieten. Eentje heb ik hier al eens beschreven en dat is vast meer dan tien jaar geleden. De tweede is minstens zo bijzonder? Nu we het toch even over school hebben... Dat gaat niet goed! Ik heb een herseninhoud waarmee ik het ver zou kunnen schoppen, alleen... de wil ontbreekt. Nu heb ik na de eerste week op het voortgezet onderwijs al nooit veel aan mijn huiswerk gedaan, maar in 1990 zal ik ervan getuigen dat ik niet het rekenwonder zoals ik mezelf graag zie. Geen som is te moeilijk maar ik ben ergens anders mee gaan rekenen en deze som zal me bijna fataal worden? Ik heb besloten om geen aandacht meer te schenken aan vakken 'waar ik toch niks aan heb'. Lichamelijke opvoeding, handvaardigheid, aardrijkskunde, geschiedenis... de hele rataplan. Ik ben aanwezig in het lokaal maar zit met mijn hoofd bij andere dingen als de leraar de stof uitlegt. Bij repetities ben ik als eerste klaar. Daar staat natuurlijk een cijfer tegenover, maar dat boeit me niets. Zolang ik maar uitblink in de talen en het rekenen? Euh... daar ga je het niet mee redden! Tegen de zomer moet je toch wel een meerderheid aan vakken met een voldoende op je rapport hebben. Daar gaat het mis...

De klassenleraar doorziet echter het hele plan als het tot het laatste rapport komt. De cijfers zijn niet overtuigend genoeg om me te laten overgaan naar de vierde klas. Hij weet echter ook dat er weinig meer van mijn schoolcarrière terecht gaat komen als hij me de derde klas laat overdoen. Omdat het duidelijk een motivatieprobleem is en ik bij een eventuele opleving van de leerdiscipline zomaar weer op de rit kan zijn, besluit hij na veel vijven en zessen me over te laten naar de vierde klas. In 1990 doe ik ook examen voor het B-diploma van de muziek en ook daar heb ik niet genoeg voorbereiding in gestopt. Daar moet ik echter wel een jaar overdoen. In 1991 zal ik alsnog slagen voor B en zal halverwege C stoppen met de blaasmuziek.

Verder staat 1990 voor een goed deel in het teken van plaatjes kopen. In juni 1989 heb ik dertig singles als ik officieel begin met de collectie. Rond dezelfde tijd in 1990 zit ik reeds op de 160. 'And counting', want ik zal het jaar besluiten met 277. In de zomer van 1990 opent Sunrise haar deuren in Sneek. De platen zijn aanvankelijk een dekmantel voor de coffeeshop die achter de zaak zit. Officieel gezien mag een gemeente per tienduizend bewoners één coffeeshop hebben. Sneek is in 1990 al onderweg naar de twintigduizend, maar dat aantal is nog niet bereikt. Sunrise is met de handel begonnen om eventueel in te springen als het aantal wordt gehaald. Het is mijn kennismaking met drugs. Niet dat ik in die tijd ooit een jointje heb gerookt, maar ik raak wel vertrouwd met de zoete geur van wiet. Ik ben alleen vooraan in het pand waar ik me te goed doe aan de singles voor een gulden per stuk. Vanaf 1991 komen er ook 'duurdere' singles bij in het assortiment. Voor de rest heeft het bakken vol elpees die voor de eenheidsprijs van een tientje per stuk de deur uit mogen. Dat varieert van geflopte platen van twee jaar geleden tot 'interessante' elpees uit de jaren zestig en zeventig.

De vakantie naar Denemarken komt even op de tocht te staan. Mijn zus is uitgerekend in half juli en over een paar dagen zouden we met vakantie gaan. Het scenario is thuis al besproken: We wachten eerst op de bevalling van mijn zus, ook al komt daarmee de vakantie in het gedrang. Op woensdagmorgen 18 juli word ik gewekt door mijn vader. 'Wakker worden, oom Gerrit', zegt hij. Die dag wil ik op de braderie in Workum beslist een plaat kopen. De enige die ik kan vinden is 'Wooden Heart' van Elvis. Nou, vooruit dan! Tijdens de vakantie in Denemarken koop ik uiteraard nog meer platen. De aanvang van het schooljaar is een spannende tijd. Nog voor de vakantie en de bevalling van mijn zus is bij mijn moeder kanker geconstateerd. Vermoedelijk kan ze in september geopereerd worden. Het plan is al gemaakt. In de tijd dat moeder in het ziekenhuis zal verblijven, logeer ik bij mijn zus en haar gezin. Dan besluiten de artsen dat het wellicht ook verholpen kan worden met bestralingen en dus kan ik gewoon thuis blijven. Bij een controle in december 1990 blijkt mijn moeder helemaal 'schoon' te zijn. Het zal in 1991 echter terug komen maar daarover meer in de volgende aflevering.

'Op donderdagavond hebben we een kampvuur op het strand en maken daarna een strandwandeling. Op de weg terug vormen zich vaak koppeltjes die hand en hand terug lopen'. De hormonen laaien op bij de mannelijke klasgenootjes en de meisjes uit onze klas worden meteen al verdeeld, terwijl deze de neus ophalen voor de snode plannen. De klassenleraar vertelt over de aankomende excursie: Een week naar Terschelling. We verblijven in de barakken van de zeevaartschool in Hoorn, vlakbij de kroeg van Hessel. Er zijn in onze klas een flink aantal die zijn blijven zitten en deze zijn oud genoeg om een biertje te drinken in De Groene Weide. Ik loop op de dinsdagavond de kroeg binnen en hoor Hessel net het grote nieuws vertellen: Volgende week zal zijn single 'Brother Sagitarius' de Top 40 binnenkomen. Even snel vooruit spoelen naar donderdagavond, hoewel ik het verhaal in 2011 al eens heb gedaan. Na het kampvuur loop ik op met één van de leraren en we hebben het juist over muziek uit een grijs verleden als we op het punt komen waarop we weer terug lopen. Opeens is de leraar verdwenen en wordt er aan weerskanten van mij getrokken. 'Kom, we willen met jou lopen', hoor ik en ik kijk opzij. Twee oudere meisjes bij me uit de klas nemen me in de arm en het is alsof ik in een droom ben beland. Als ik om me heen kijk, blijk ik de enige te zijn met een meisje aan de hand. Of nee... ik heb er zelfs twee! Een paar weken later zullen we, vlak voor kerst, met de klas naar de chinees. Ik ben op het afgesproken tijdstip bij de chinees en ik zit daar ruim een uur te wachten. Er komt niemand opdagen. De meisjes van de bediening ontfermen zich over me en als ik merk dat ik hier voor Jan met de korte achternaam zit, barst ik uit in een huilbui. Het blijkt dat het is afgezegd. Ze hebben iedereen gebeld behalve mij. De meisjes zeggen zulke aardige dingen tegen me dat ook dat me een enorme 'boost' heeft gegeven.

Ik moet gewoon nog even geduld hebben. De vrienden wachten om de hoek. Eerst moet ik 1991 zien door te komen, maar dat gaat vast wel lukken? 1991 is achteraf gezien één van mijn ultieme jaren uit het decennium en in de volgende aflevering kan ik jullie uitleggen waarom. Ik heb enorm lang moeten denken over een plaat uit 1990. Ik kom uit bij Londonbeat omdat het plaatje synoniem is aan de zomer van 1990. De geboorte van mijn nichtje, de vakantie en de fietstochten met strooptochten naar singles... Dit mag als fotomodel fungeren. Ik heb de single zélf in 1992 in mijn verzameling gekregen.

Top G-duizend: Sutherland Brothers & Quiver

Ik zal vanavond even vroeger beginnen met publiceren. Ziggo heeft aangekondigd deze ochtend aan het netwerk te gaan werken waardoor ik mogelijk tussen 1 en 6 geen verbinding heb. Net zoals twee weken geleden met het verschil dat ik het nu heb onthouden. Na 'Een leven met Henny' ben ik op Youtube beland en heb daar de rest van de avond en nacht doorgebracht. Ik beloof tegen het einde van het bericht met een Top G-duizend te komen. De foto heb ik 's middags al gereserveerd maar dan komt het trieste nieuws over Hennie Vrienten binnen en besluit ik dat voorrang te geven. In de Top G-duizend laat ik een plaat de revue passeren welke hoog zou scoren in een persoonlijke top duizend of iets dergelijks en vandaag presenteer ik jullie 'You Got Me Anyway' van Sutherland Brothers & Quiver uit 1973.

Singlehoesjes.nl heeft beide hoesjes op de site staan. De originele uit 1973 met slechts twee leden op het hoesje en de 1977-uitgave met de volledige band. Zelf heb ik alleen de laatste met fotohoes en deze acht ik het meest geschikt als afbeelding. De 1973-uitgave koop ik in 1993 zonder hoesje. Het is de periode dat ik bij de ziekenomroep in Sneek mijn eerste voorzichtige schreden zet in de radiowereld. Voor de volgende bijna twintig jaar zal het min of meer bij 'radiodromen' blijven, maar dat is een ander verhaal. Bij de ziekenomroep ben ik verantwoordelijk voor het popprogramma. Daarnaast help ik met de techniek van een ander programma. Dat houdt eigenlijk niets anders in dan schuiven op het mengpaneel bedienen. Iemand van de verpleging hoort de verschillende kamers langs te gaan om de radio af te stemmen op ons kanaal. Wij zitten op dezelfde als Radio 4 en dat levert eens een klacht op. Op verschillende plekken in het ziekenhuis hangen postbussen waar de patiënten hun verzoekje kunnen indienen. Ik heb één keer een verzoek gehad en gehonoreerd, 'iets van UB40', maar zolang er geen personeel langs de kamers gaat, zijn het alleen de Radio 4-luisteraars waar wij van horen. Zit je net te genieten van de zesde symfonie van Stroganovsky, draait opeens iemand een oude krassende plaat van Sutherland Brothers & Quiver. Een plaat die radio voor mij ademt en niet alleen vanwege de herinnering aan de ziekenomroep.

Iain George Sutherland wordt 17 november 1948 geboren in Schotland en zijn broer Gavin in 1951. In 1968 beginnen ze hun muzikale loopbaan als New Generation, maar in de vroege jaren zeventig krijgt The Sutherland Brothers Band gestalte. Het tekent een contract bij Island en de band levert een album en twee singles af. De tweede single doet het goed op de radio maar zal in de uitvoering van de gebroeders Sutherland geen hit worden. Dat verandert als Rod Stewart zijn cover van 'Sailing' toevoegt aan de elpee 'Atlantic Crossing'. Quiver is een Engelse band rond de heren Tim Renwick en Cal Batchelor. Zij hebben in 1971 en 1972 respectievelijk twee elpees gemaakt voor Warner Bros. In december 1972 vindt de fusie plaats tussen Sutherland Brothers en Quiver.

Hoewel 'You Got Me Anyway' meteen een redelijke Amerikaanse hit is, is vooral de Quiver-kant van het verhaal aan verandering onderhevig. Batchelor is al opgestapt als de Amerikaanse interesse voor 'You Got Me Anyway' begint en dan besluiten de Sutherland Brothers met sessiemuzikanten de elpee 'Lifeboat' opnieuw in te spelen voor de Amerikaanse en Canadese release. De tweede elpee heet 'Dream Kid' en kan gerekend worden tot het eerste echte Sutherland Brothers & Quiver-verhaal. Als Rod Stewart 'Sailing' niet voor zijn rekening had genomen, zou hier waarschijnlijk het verhaal zijn geëindigd. Inmiddels heeft de groep de overstap gemaakt naar CBS en in 1976 komt 'Arms Of Mary' uit op single. Het is een grote hit in Engeland en een paar Europese landen. In ons land bereikt het de eerste plek op de hitparade. Kort daarop wil Island nog wel een centje verdienen aan het succes en verschijnt 'You Got Me Anyway' voor een tweede maal. In 1977 verschijnt nog een elpee als Sutherland Brothers & Quiver, maar van Quiver is dan nog maar eentje over en de plaat wordt grotendeels ingespeeld door studiomuzikanten.

Dat 'You Got Me Anyway' een grote hit in Amerika is geweest, wist ik voor vanavond niet. Toch kan ik het me helemaal voorstellen want het klinkt ook als Amerikaanse FM-rock. Voor mij valt 'You Got Me Anyway' in dezelfde categorie als 'Shambala' van Three Dog Night (eerder in deze serie). Het is zo'n plaat waarvoor ze de radio uitgevonden zouden kunnen hebben. Als ik hem op zondag in de bakken heb zitten, moet ik hem altijd even draaien.

Een leven met Henny

'Nu maar weer een kermisartiest', aldus mijn broer als ik het nieuws met hem heb gedeeld. Vreemd als het is maar zo nu en dan lijkt de natuur een bepaald muziekgenre of een hoek uit te kiezen van de popmuziek waar het dan in korte tijd even flink huis houdt. We leerden vrijdag van het nieuws dat Jan Rot ons is ontvallen, zaterdag kwam daar Ano Hintjens bij en vandaag dus Henny Vrienten. Ook op een moment dat ik flink wat berichten moet inhalen op Soul-xotica, ook al bedank ik hierbij moeder natuur en mag ze de rest van de maand iets anders gaan doen. Dit bericht kan héél kort worden, maar ik zal proberen er een normale lengte aan te geven. Voor wie onder een steen heeft geleefd in het afgelopen etmaal: Henny Vrienten is vandaag overleden op 73-jarige leeftijd. Hij was langdurig ziek en is aan de gevolgen van deze ziekte overleden. In tegenstelling tot Jan Rot heeft Vrienten nooit verteld welke ziekte hij onder leden heeft.

Ik ben van het bouwjaar 1975 en dat betekent dat ook ik ben opgegroeid met de muziek van Doe Maar. Ofwel... het maakt deel uit van een breed spectrum welke mij wordt gepresenteerd door mijn broers en zus. Ik heb zelf eigenlijk nooit echt iets gehad met Doe Maar en dat is ook wel te begrijpen. Doe Maar is in de jaren tachtig in de eerste plaats voor meisjes. Het enige meisje in ons huis luistert veel liever naar Electric Light Orchestra en ik kan me niet herinneren dat één van mijn broers een uitgesproken 'fan' is. Wellicht hebben ze wel platen gekocht van Doe Maar, maar niet iets bijzonders. Met name 'De Bom' en 'Pa' brengen me meteen terug naar enkele momenten in 1982 en 1983, maar er zijn méér platen die me op datzelfde punt brengen.

In mijn klas zitten dan drie meisjes en ook bij hen merk ik niet dat ze héél erg fan zijn van Doe Maar. De jongens neigen alweer sneller naar Normaal. Toch is Doe Maar een band waar je met de beste bedoelingen niet omheen kan. Op mijn achtste verjaardag moet ik er ook aan geloven en krijg ik een paar stickers van een schoolkameraad. Ik ben ze helaas niet meer tegengekomen bij het spul uit het ouderlijk huis, deze stickers zouden nu wat waard kunnen zijn? Ik heb ze in ieder geval nooit ergens op geplakt. Of was dat andere ding een button? Enfin, ook zoek geraakt. Ik ben echter wel getuige van het afscheidsconcert. Dat wordt integraal uitgezonden op televisie en is het gesprek van de dag. Het is de eerste keer dat ik mensen zie flauw vallen en dat ziet er best 'eng' uit voor een achtjarige. Even later zie ik Vrienten met Herman Brook optreden in 'Als Je Wint'. Daarna raak ik de beste man helemaal uit het oog en dat is op zichzelf ook niet zo vreemd. Buiten een paar solo-albums en een paar reünies van Doe Maar om zal hij vooral op de achtergrond aanwezig zijn met soundtracks.

Muzikaal heeft Doe Maar me nooit veel gedaan, het concept boeit me mateloos. Je neemt een club muzikanten die al actief is als de tienermeisjes nog in de luiers liggen. Je past de strategie toe van The Police: Pop met reggae-invloeden zonder het uiterlijk vertoon van de reggae. Geen dreadlocks en rood-geel-groen (wel zuurstokroze en felgroen). Met op het eerste gezicht eenvoudige teksten kun je zelfs van een stel oude rotten de tieneridolen van morgen maken. Is er vóór 1982 ooit in Nederland een band of artiest geweest met zoveel officiële merchandise? Dus... dat verhaal en het commerciële aspect maakt dat ik best een bewondering heb voor Doe Maar. Alleen de muziek heeft me nooit geraakt.

In de loop der jaren koop ik eens '4-Us' op een rommelmarkt. De plaat komt goed van pas bij cluboptredens. Verder heb ik nog geen hand vol singles van de groep. En alle platen zijn in de jaren negentig van de vorige eeuw gekocht. Ik krijg nog wel iets mee van de reünies in 2000 en 2008. Ik vind het eigenlijk een beetje triest: Kinderen die torenhoge ticketprijzen betalen om de band te zien waar hun moeder fan van was. Ik ben een barbaar, maar ik heb het nooit begrepen. In 2008 hoor ik op de radio vooral over mensen die zin hebben in een jaren tachtig-trip. Tja, jullie weten onderhand wel hoe ik persoonlijk tegenover de jaren tachtig sta?

Doe Maar was gewoon niet te ontwijken in deze tijd, het latere solo-werk van Vrienten heb ik nooit gecheckt. Het besef is er wel dat een groots Nederlandse tekstdichter en muzikant is overleden, maar helaas weinig persoonlijke affectie in dit bericht. Ik moest dat laatste nog maar even goed maken met een plaatje voor de Top G-duizend?

Het zilveren goud: april 1997 deel III

Natuurlijk ben ik veel té streng voor mezelf maar ik wil Soul-xotica deze zaterdag kunnen besluiten met dertig berichten. Daarvoor zal ik stevig het gaspedaal moeten indrukken, maar ik heb het voertuig onder controle. De postbode heeft me nog niet verblijd maar ik verwacht dat dit morgen of donderdag wel gaat gebeuren. Dan is er nog het voornemen om naar Meppel te gaan. Welnu, zaterdagavond wil ik toch even checken en zie dan dat de volgende koopzondag op 1 mei is. Als het donderdag knap weer is, heb ik wel even zin om ergens plaatjes te scoren, ook al is het dan aan de late kant voor de 'Singles round-up'. Van buitenactiviteiten is geen sprake geweest buiten het werken op zaterdag. Ik ga eerst maar eens bezig met 'Het zilveren goud' en later deze week kunnen jullie de laatste aflevering van deze maand tegemoet zien. Waar zal ik het nu eens over hebben? Het 'schema' dat ik eerder deze maand heb genoemd, bestaat in werkelijkheid niet en dus mag ik ter plekke een onderwerp uitkiezen. Daarna zes singles waarvan vijf in ieder geval in april 1997 in de collectie zijn gekomen.

De discman! Ik heb hem vorige maand cryptisch beschreven in 'Het zilveren goud' met de belofte er binnenkort eens over te gaan schrijven. Nu ik in Uffelte woon, is het alleen maar duidelijker geworden. Ik geniet het meeste van muziek als ik onderweg ben. Of dat nu verticaal vijf letters is of diagonaal zeven letters of een ritje met de bus of trein? Alleen bij horizontaal zeven letters werkt het niet. Ik heb het eens geprobeerd, maar nee... op de Pioneer wil ik de volledige aandacht hebben bij de omgeving. Zo kan het gebeuren dat ik al sinds de jaren negentig hogere eisen stel aan de mobiele muziekspelers dan de stereo thuis. Mijn oudste broer wint in 1982 een prijsvraag van de Hitkrant en wint daarmee een Philips walkman. Het apparaat is dan nog maar pas geïntroduceerd. Volgens mij heeft hij hem nog altijd en werkt het apparaat ook nog! Als Nederland massaal de overstap maakt van plaat naar cd zijn de walkmans eindelijk eens betaalbaar geworden en mijn eerste is een felrode Realistic van de Tandy. Het ding heeft me nooit in de steek gelaten, maar het is wel een jaren tachtig-ding en dus geen aanwezige bas in het geluid. Door de jaren heen heb ik verscheidene walkmans. In 1997 heb ik ook eentje gekocht met een radio (terwijl ik nooit naar de radio luister) en auto-reverse. Dat laatste vind ik erg praktisch. Het apparaat gaat mee naar Engeland en bij mijn 'ontbijtadresje' in York zal hij uit mijn jaszak worden gestolen.

Ik weet niet precies te herinneren wanneer de discman is geïntroduceerd. Wel weet ik dat mijn broer op een gegeven moment een discman in zijn auto heeft aangesloten. Het is nog de tijd van voor de 'enhanced skip protection' (de ESP-afkorting op latere exemplaren) en hij heeft de speler in een soort van verende constructie geplaatst zodat het niet overslaat als de auto een kuiltje té serieus neemt. Hoewel de vinylhobby rustig zal doorgaan, heb ik begin 1997 ook al een flinke collectie cd's. Overigens nog het meeste cd-singles en deze koop ik in 1997 ook nog nieuw. Later deze week zou ik het over Koninginnedag kunnen hebben en dan schiet 'Fire Water Burn' van Bloodhound Gang te binnen. Jawel, het is een kwart eeuw geleden dat dit nummer de hitparade bestormde. Wellicht één van de eerste grote hits met een expliciete 'm*therf*cker' in de tekst? 'Als de shag duurder wordt dan zes gulden dan stop ik ermee'. In dezelfde trant past ook: 'Als de discman goedkoper wordt dan 75 gulden dan koop ik hem'. Ik heb geluk! De Expert stunt rond Pasen 1997 met een aantal artikelen en eentje daarvan is een discman. Deze mag voor zestig gulden de winkel uit. Het wordt helemaal luxe als ik een Sennheiser koptelefoon overneem van collega Jan.

Toch zal die eerste discman geen grote hit worden. Het is zo'n apparaat als dat mijn broer in de auto heeft. Een cd slaat bij het minste of geringste over en dus moet je hem 'shockproof' verpakken. Ik heb daarvoor een tasje dat bescherming moet bieden, alleen.. is het té groot om als heuptas te fungeren en als handtasje over de schouder voorkomt nog steeds niet dat het overslaat. Het zal maanden duren eer ik een constructie heb gevonden om onderweg te genieten van cd's. Dan denk ik met name aan de ADM-tijd met het roemruchte optreden van Armand. Die avond loop ik van de ADM naar Ruigoord en geniet onderweg van verschillende cd's. Ik weet zelfs te herinneren welke! Omstreeks 2007-2008 heb ik nog een paar maal een nieuwe discman gehad. Met name de fietsvakantie van 2008 is onvergetelijk dankzij de discman en de cd's en in 2009 en 2010 zal het me ook vergezellen tijdens vakanties. In 2016 heb ik nog eens een discman gekocht op de plaatselijke rommelmarkt. Leuk detail is dat het 'Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd bevat, de cd die in 2003 samen met mijn discman is gestolen tijdens 'rough sleeping' in Friesland. De discman is tot 2007 geen grote hit geweest voor mij, maar het levert wel een berichtje op...

2744 Licence To Kill - Gladys Knight (Duitsland, MCA, 1989)
2745 House For Sale - Lucifer (NL, EMI, 1975)
2746 Pump Up The Volume - M/A/R/R/S (NL, 4AD, 1987)
2747 Nothing's Gonna Change My Love For You - Glenn Medeiros (NL, Mercury, 1986)
2748 Long And Lasting Love - Glenn Medeiros (NL, Mercury, 1988)
2749 Love Always Finds A Reason - Glenn Medeiros & Ria (NL, Mercury, 1989)

Ik geloof dat ik Lucifer op een ander tijdstip heb gekocht, de rest van de platen komen zeker van de fancy fair van april 1997. Het is hetzelfde jaar dat ik de Philicorda koop. De singles probeer ik zoveel mogelijk verborgen te houden want ik feite schaam ik me rot voor de 'cheesy' plaatjes van Glenn Medeiros. Ik heb '1986' overgenomen van het platenlabel, het is uiteraard pas in 1988 een nummer 1-hit. Ik moet meteen weer denken aan Gerda, een meisje uit mijn klas. Zij is dan verliefd op Glenn. Wat zou er van haar zijn geworden? Ik vond het toen één van de aardigste meisjes uit de klas. Enfin, dat neemt niet weg dat ik maar liefst drie singles van ome Glenn in de verzameling heb. Tja, als je de hits zoveel mogelijk compleet wil hebben, kun je niet zonder deze platen. Het zweet breekt me uit als de 'dobbelsteen' op Glenn valt tijdens 'Colour by numbers' in 'The Vinyl Countdown'. Ik heb 'Nothing' afgelopen jaar eens half gedraaid. Dat is het hoogst haalbare. De single, met kraakjes, van M/A/R/R/S is jaren lang onderdeel geweest van mijn 'Floorfillers'-promo. Later deze week gaan we Koninginnedag vieren in Tuk.

Een leven met Jan Rot

De afgelopen weken en maanden is het iedere dag een beetje vakantie in Steenwijk. Het is zelden dat er heel veel post is en de voornaamste reden hiervoor is dat we nog voor een groot gedeelte 'dicht zitten'. Dat wil zeggen: Doordat Steenwijk maandenlang een personeelstekort heeft gehad, heeft ons postbedrijf onze postcodes dicht gezet. De 'eigen' post gaat rechtstreeks naar PostNL en we hebben dan alleen nog uitwisseling dat bezorgd moet worden. Woensdag hoor ik van een collega dat ze hebben gevraagd of alles weer open kan en dat schijnt vandaag te zijn in gegaan. Waar ik de afgelopen weken héél Steenwijk mocht bezorgen (omdat er soms maar vijf brieven per wijk waren), daar heb ik nu minder wijken maar met méér post. Ik heb me daarop verkeken en hierdoor ben ik erg laat thuis. Eenmaal thuis zie ik dat mijn broer een video van Jan Rot heeft gedeeld en dan weet ik al genoeg. Ik had een paar maanden geleden, naar aanleiding van de documentaire, al vernomen dat hij ziek was en tot zijn laatste dag 'actief' wilde zijn. Vandaag is het trieste bericht tot ons gekomen dat Jan Rot is overleden. Hij is slechts 64 jaar oud geworden.

Ik kijk nog even snel op zijn Wikipedia en verrek... die single was ik bijna vergeten! Ik heb een paar jaar geleden eens 'It's My Car' van The Streetbeats gekocht. Ik heb nog niet zo heel lang geleden eens gedraaid, ik denk in 'The Vinyl Countdown' en dat is een leuk nummer! Rot gaat in 1982 solo en het is vooral de novelty van zijn achternaam waardoor ik in eerste instantie Jan Rot leer kennen. Mijn oudste broer heeft daar verschillende mopjes over. Dat ik verder niet heel veel kan herinneren van Jan Rot uit de jaren tachtig zal menigeen niet verbazen. Zijn singles uit 1982-83 blijven allemaal in de Tipparade steken. Het is pas in de jaren negentig dat ik even 'fan' wordt van Jan Rot, maar dan nog niet meteen vanwege zijn muziek. Jan schrijft in de jaren negentig columns voor Nieuwe Revu en Avenue. Het laatste blad geeft in 1994 een flexidisc uit waarop Rot een eerbetoon zingt aan de poptempel Paradiso. Deze flexi heb ik gekregen van de eigenaar van mijn toenmalige stamkroeg. De Avenue zit namelijk ook in de leesmap. Ik moet bekennen dat ik het schijfje nog nooit heb gedraaid, wellicht dat ik het binnenkort eens moet doen en meteen even moet digitaliseren. Mijn broer heeft in de jaren negentig de goede gewoonte om de Nieuwe Revu te kopen en, ja, deze slingert wel eens rond. Ik hoef op het laatst alleen maar de column van Jan te lezen, meer boodschap heb ik niet aan het blad.

In één column schrijft hij hoe hij is gevraagd om te draaien op een 'camp'-avond. 'Camp' zal uiteindelijk 'fout' worden in de mainstream, maar het heeft niets van doen met de 'foute' muziek van Q Music. 'Camp' heeft een aantal ongeschreven regels waaraan een plaat moet voldoen en daar past de meligheid of gewoon doodsaaie gouwe ouwen niet bij. Jan gaat door zijn platenkoffer en als ik in 1997 'fout' ga draaien in Het Bolwerk neem ik zijn adviezen aan voor mijn setje. Platte disco, exotische glamrock, een smartlap en zelfs een rock-klassieker als 'Born To Be Wild', maar ook liedjes met een onbedoelde knipoog. Zo ben ik al een paar jaar in het trotse bezit van 'Alle Leuke Jongens Willen Vrijen' van Gonnie Baars en dat maakt dat mijn set in Het Bolwerk net iets meer 'camp' is dan de andere dj's op de avond. Ik durf te zeggen dat ik zonder de column van Jan wellicht nooit was gaan dj'en. Bedankt Jan!

Ook heeft hij een kleine serie in de Nieuwe Revu waarbij hij in zijn columns terug kijkt op zijn carrière. Dat verklaart tevens het fotomodel van vanavond. Een single die, vanwege het verhaal, nog altijd op mijn verlanglijstje staat. Dankzij Youtube heb ik zojuist het nummer voor het eerst kunnen beluisteren. Ik begrijp nu de gedachte en de trots van Jan, maar ook de reacties van zijn omgeving. De meest geniale nummers ontstaan meestal spontaan. Mijn goede vriend Kieran Halpin had het kladje van 'All The Answers' al weggegooid als hij besluit het op te zoeken en te herzien. Het zal uiteindelijk zijn grootste 'hit' worden. Dat wil zeggen: Het zal vele malen worden gecoverd. Van Justin Hayward weet ik dat de platenmaatschappij loopt te pushen voor een tweede 'Nights In White Satin'. Als hij samen met Ray Thomas 'Watching And Waiting' heeft geschreven, denkt hij goud in handen te hebben. Het verkoopt drie achteruit. Zo laat ook Jan Rot 'By The Docks Of The Golden River' uit zijn pen vloeien. Het is midden in de nacht als hij de demo opneemt en dit klinkt als een grote hit in zijn oren. Hij belt technicus Rik Zaal op om hem de primeur te geven. Deze ligt dan uiteraard al te slapen en kan niet echt enthousiast worden van wat hij hoort. Iemand anders hoort The Cats in het nummer, iets dat Jan ook niet wil horen. Nee, voor hem is dit de grootste hit die hij ooit zal schrijven en dit mag niet zomaar geruisloos voorbij gaan. Hij vraagt de platenmaatschappij om met een hoesje te komen in de stijl van Frank Sinatra's 'Strangers In The Night'. En zo verschijnt dit plaatje in 1988 op het Polydor-label.

Jan blijkt ongeveer de enige te zijn die een klassiek meesterwerk hoort in het nummer want de radio wil het ook al niet draaien. Na een paar weken belt Jan met Polydor of er niet een omdraai-actie kan worden ondernomen zodat het wellicht als b-kant een tweede leven kan krijgen. Polydor laat desgevraagd weten dat de plaat al is opgegeven. Ik heb zojuist mijn eigen oordeel kunnen vellen over het nummer. Ja, het klinkt ergens als een grootse jaren zestig-song in de stijl van Leiber en Stoller, maar ik denk dat het muzikaal weer niet iets té klungelig is. Met een groots orkest zou het een prachitge crooner kunnen worden, maar daar heeft de platenmaatschappij het geld niet voor over. Bovendien denk ik dat het nog altijd niet tussen Kylie Minogue en Michael Jackson in de Top 40 was gekomen. Qua fotohoesjes is het in ieder geval een groot feest om platen van Jan Rot te verzamelen, hij doet later nog iets met het Phonogram-thema uit de jaren zestig en heeft hij een Favorieten Expres-hoesje op de korrel genomen. Ik moet toch concluderen dat ik hem de afgelopen vijfentwintig jaar helemaal uit het oog ben verloren, maar het is en blijft een held voor mij!

Week Spot: Dusty Springfield

Afgelopen zaterdagavond had ik bijna geen show gedaan. Ik kom thuis en heb namelijk nul inspiratie voor een show. En zo wordt het later en later en dan schiet me opeens iets te binnen: Als ik nu gewoon de twee bakken met Engelse persingen pak en daar een show uit maak? Na afloop heb ik tussen neus en lippen genoemd dat ik volgende week, dus morgen, wellicht een soortgelijke show zou kunnen doen met Europese persingen. Ook deze heb ik sinds een paar weken apart staan en dat zijn meer dan twee bakken. Dat ik een flink eind achterop schema lig, hoef ik onderhand niet meer te zeggen want dit is pas het bericht van dinsdag. Ik geloof dat komende zondag de platenwinkel in Meppel open is omdat ze daar op de laatste zondag van de maand koopzondag hebben. Wellicht dat ik de schade nog kan inhalen met een paar 'Singles round-up'-afleveringen? Duidelijk is wel dat ik de schade vanavond ook niet meer ga inhalen. Wel moet ik voor morgenavond een Week Spot hebben en daarvoor heb ik verschillende kandidaten. Ook binnen de bak met Europese persingen. Ik ga uiteindelijk voor een hele gemakkelijke optie. De Week Spot van deze week is 'Breakfast In Bed' van Dusty Springfield.

Ik heb in de afgelopen twaalf jaar genoeg berichten geschreven over Dusty en daar valt eigenlijk weinig op aan te vullen. Ik 'ontdek' Dusty pas echt als ze net haar laatste adem heeft uitgeblazen. Tijdens haar leven is het eerst de samenwerking met Pet Shop Boys omstreeks 1989 en kort daarop val ik stil als ik 'Summer Is Over' hoor op de radio. In 1995 heb ik al eens een elpee gekocht met haar grootste hits en heb ook een paar singles van Dusty in de verzameling. Dan is het opeens een dinsdagmorgen in maart 1999. Ik zit in het winkeltje aan Manchester Road in Mossley te wachten op klanten die niet gaan komen. Op de Engelse Radio 2 is het tot elf uur 's ochtends een vrolijke bedoening. Dan komt het nieuws en dat bevat slechts één bericht: Dusty Springfield is overleden. Na elf uur is het alleen maar muziek van Dusty. In 2022 zit alle muziek van Jan Rot onder een muisknop maar in 1999 werkt de BBC nog met cd's en platen. Ze hebben binnen een paar minuten de volledige fonoteek leeg getrokken want het zijn niet alleen maar de grote hits. Het is al een paar uur aan de gang als ik voor mezelf eens overdenk wie Dusty is geweest voor mij. Dan komen de bovengenoemde gebeurtenissen voorbij. Dan draait de BBC een nummer dat ik vooral van The Byrds ken, maar dat een nog diepere indruk maakt als ik het van Dusty hoor. De plaat is 'Goin' Back' en ook dan zit ik te janken over het verlies van Dusty.

Sindsdien beschouw ik haar als één van de allergrootste zangeressen die ik heb meegemaakt in mijn leven en geeft het een nieuwe impuls aan mijn platen verzamelen. Een jaar later word ik de gelukkige eigenaar van 'Dusty In Memphis' welke ik 32 jaar later alsnog uit de folie mag breken. Ik ken 'Breakfast In Bed' dan van UB40 met Chrissie Hynde, maar vind Dusty's versie zó goed dat het een prominente plek mag innemen op een cassettebandje. Dat bandje draai ik in 2000 helemaal dol. Het brengt me meteen terug naar de zondagavonden van bar hangen in Steenwijkerwold, bij het krieken van de dag uienkruiers en puddingbroodjes halen bij de bakker en daarna naar de caravan op het Woodstock-terrein om te slapen. Overigens is na drie jaar de meeste glans wel af van de caravan. Het zonnedak is gesneuveld en bovendien sluit de deur niet goed (omdat ik in 1998 de sleutels niet kon vinden en was vergeten dat ik hem op slot had gedaan). De elpee ben ik met een aantal anderen kwijt geraakt als ik ergens zal optreden, maar het optreden niet doorgaat. Als ik eens vraag waar mijn platen zijn, blijkt de residentiële dj ze in beslag te hebben genomen. Dat is dan weer niet zo'n malse jongen en dus neem ik het verlies.

Had ik maar eerder geweten dat het de b-kant is van 'Don't Forget About Me'? Ik kom hier in januari achter als ik de single zie op Discogs. De a-kant hoor ik veel liever in de uitvoering van Barbara Lewis en voor mij gaat het om 'Breakfast In Bed'. Deze klassieker mag deze week de Week Spot zijn. Volgende week wellicht weer iets nieuws?

Diagonaal zeven letters: Donderdag 21 april

Heb ik het vorige week of afgelopen weekend ergens genoemd in een bericht? Ik denk het van wel. Een week geleden besluit ik enigszins laat op de donderdagmiddag dat ik bij de kringloopzaken in Dwingeloo wil kijken. Ik ben op tijd voor 'De Siepel' maar deze heeft slechts twee singles liggen. De 'nieuwe' kringloop heeft de deur alweer gesloten als ik arriveer. De platenzaak van Bart heeft wel borden buiten staan dat hij open is, maar de deur zit op slot. Vanmiddag ben ik vlug bereid. Ik neem thuis expres twee kopjes koffie en beloof mezelf dat ik een bakje in Dwingeloo mag halen als ik dat wil. De wind is oostelijk en het is vrij aangenaam weer. Ik heb niet veel meer aan als een t-shirt en een trainingsvest en heb het geen seconde koud gehad of mezelf kapot lopen zweten. Ik fiets vrij rechtstreeks naar Dwingeloo. Ik ben op tijd voor de kringloop maar qua platen is dit verspilde moeite. Bart heeft niet eens de borden buiten staan en dus wordt het vandaag niets met de platen. Ik besluit maar even naar de Albert Heijn te gaan. Een pakje karnemelk, een beker ijskoffie, lekkere koekjes en twee maatjes haring met uitjes in een plastic verpakking. De laatste moet uiteraard snel worden gegeten maar daarvoor zoek ik liever een bankje uit in het bos. Terwijl ik richting het planetarium fiets en ik het weer in ogenschouw neem, ontwikkelen de plannen zich snel. Ik moest maar richting Lhee en het Commissaris Cramerpad. In de buurt van Lhee vind ik een geschikt bankje en eet daar de haring en drink de ijskoffie. Ik heb geen plannen, maar dan opnieuw... ik heb een zee van tijd!

Het Commissaris Cramerpad is een paar jaar geleden verkozen tot mooiste fietspad van Drenthe. Ik kom er graag. Eigenlijk loopt het pad in verschillende delen en reikt van Echten tot Spier. Ik fiets meestal het stuk van Spier tot Kraloo en het volgende stuk naar Ruinen. Ditmaal pak ik in eerste instantie het stuk tot Kraloo. Ik heb eigenlijk wel zin om even door Pesse en wellicht een stukje Spaarbankbos mee te pakken. Na Pesse zit ik echter al snel parallel aan de snelweg richting Hoogeveen en dat vind ik niet een heel bijzonder stuk. Ik zie dat het rechtsaf gaat richting Ruinen en Gijsselte. Daar maak ik gebruik van en dan...? Dan zit ik opeens op een stuk Commissaris Cramerpad dat ik heel lang niet heb gefietst. Ofwel: Ik ben hier tien tot vijftien jaar geleden wel eens geweest, maar ik heb het nooit bewust ervaren als het Commissaris Cramerpad. Ik heb de telefoon thuis gelaten en heb geen benul van tijd hoewel ik naar de radioshow luister van afgelopen zondag. In de buurt van Gijsselte wil ik nog wel een stuk Cramerpad nemen. Vooral dit stuk herken ik wel een beetje hoewel ik in geen jaren hier ben geweest. Bij een vennetje staat een bankje en daar neem ik de karnemelk en de laatste koekjes tot mij.

Intussen is de zon helemaal verdwenen maar koud zal het niet worden. Ik raak Echten bijna aan en besluit dan maar koers te zetten naar Ruinen. Via Ansen en Rheebruggen gaat de weg terug naar Uffelte en ik ben om klokslag zeven uur thuis. Volgens mij ben ik om drie uur van huis gegaan. Ik heb een beetje ruzie met de routeplanner vandaag maar schat dat ik vandaag toch wel veertig of vijftig kilometer heb gefietst. Het fototoestel is thuis gebleven en dus leen ik een foto van het internet. Het is een beeld van het Commissaris Cramerpad ten tijde van de verkiezing. Ik vermoed dat dit aan de kant van Spier en Lhee is. Ik ben daar vanmiddag niet geweest en ben een paar kilometer verderop het pad op gegaan.

Blauwe Bak Veteranen deel 79

Een zeer onregelmatig verschijnende rubriek... Dat heb ik eerder vandaag geschreven over de Blauwe Bak Veteranen. Nu krijgen jullie maar liefst twee afleveringen achtereen! Wat is er aan de hand? Welnu, ten eerste lig ik een paar berichten achter en kan ik niet een geschikte plaat bedenken voor de Top G-duizend. Noemenswaardige buitenactiviteiten zijn er evenmin en ik ben helemaal up-to-date voor wat betreft de 'Singles round-up'. De single die ik volgens de 'Eindstreep' pas in juni kan verwachten, zou zomaar eens over een paar dagen in Uffelte kunnen komen. Liam houdt liever een 'worst case scenario' aan want de singles zijn al geperst en worden deze week verzonden. Zo hoeft hij geen uitleg te geven als het eens een maand uitloopt. De eerste twee Stream-releases zijn nu pas gedrukt, maar die wachten nog even op de andere releases en komen dan in één pakket. Er is echter nóg een reden om een extra aflevering te doen. De zestientallen komen erg mooi uit in 2018 heb ik gezien, bovendien heb ik vanmiddag niet een herinnering gedeeld over 2018. De volgende zestien singles lopen van 10 maart tot en met 6 juni 2018 en dat is een fraaie tijd om aan terug te denken. Ergens ook pijnlijk, maar daar zal ik meteen over beginnen.

'Het mooiste cadeau dat ik mezelf heb gegeven'. Dit denk ik dikwijls als ik achterover ga liggen op de Pioneer en mijn benen rechtuit steek op de pedalen. Dit is het summum van fietsen! Geen last van zadelpijn en je kan veel meer kracht zetten en dus eenvoudiger vaart maken. Dit verklaart ook waarom ik tegenwoordig 'Verticaal vijf letters' en 'diagonaal zeven letters' heb. Tot 2019 heet de rubriek vooral 'Horizontaal zeven letters'. Het is ongelofelijk maar waar... de Pioneer staat nu alweer drie jaar in de remise. Ik heb even lang plezier gehad van de Pioneer als dat hij nu op een grondige restauratie staat te wachten. Eerst is het geld een probleem, daarna werken corona en lockdowns niet mee en intussen is de Nazca opgeheven en is de voorraad onderdelen opgekocht door een derde partij. Na drie jaar is het méér geworden dan alleen ketting, tandwielen en kettingbuis. Ik denk dat de banden nu ook wel uitgedroogd zijn en er zit schimmel op het dekje van de stoel. Ik merk dat ik minder last heb van kramp in de kuiten ten opzichte van de Pioneer-tijd. Anderzijds kriebelt het soms wel. Zou ik weer helemaal opnieuw moeten leren ligfietsen? Hij staat me niet in de weg en ik geloof dat er vast nog wel een moment komt dat die weer de weg op gaat. Ik wil hem dan wel als hobbyfiets houden voor de langere stukken. Ook al zal ik vaak een excuus vinden om hem toch nog voor het dagelijks gebruik in te zetten...

In 2018 is de Pioneer nog in topconditie. Het brengt me iedere dag van huis naar werk en terug en niet zelden zelfs nog met een bochtje om terug. Dat is het bijzondere aan de Pioneer. Het vraagt om 'bochtjes om' en de route nog wat uit te breiden. Ik ben even snel door de berichten van maart en april gegaan. Voor de rest weet ik de tochtjes te linken aan de singles die in deze periode in de Blauwe Bak zijn gekomen. Als ik begin met deze aflevering van de Blauwe Bak Veteranen werk ik weer eens in Steenwijk. Dat is vrij uitzonderlijk want ik word vooral ingezet in Meppel. In maart en april 2018 werk ik langere tijd in Steenwijk. De zaterdag na Hemelvaart bezorg ik in Meppel. Volgens mij gaan we kort daarna beginnen met Ruinerwold en zal dat een tijdje mijn gebied worden.

1059. Fascination - Fat Larry's Band (UK, Wmot, 1977)
1060. On The Run - The Accents (US, Karate, 1966)
1061. Wendy Is Gone - Ronnie McNeir (US, Prodigal, 1975)
1062. You Were Right On Time - Ripple (US, GRC, 1974)
1063. Together - Simms Twins (US, Parkway, 1968)

Inmiddels lijken de panden wel weer aardig gevuld in Steenwijk maar de stad heeft lange tijd het probleem van leegloop en eenzijdigheid. Wil je schoenen kopen? Dan moet je naar Steenwijk want op een gegeven ogenblik zitten er wel twintig schoenenzaken. Je kon je er ooit ook beroerd eten aan shoarma zonder dat je een kroket of frikandel zou tegenkomen. Ik heb alleen het gevoel dat de Woldpromenade nooit meer 'iets' zal worden. Een paar jaar geleden is het vooral het territorium geworden van tweedehands boekwinkels en 'rommelzaakjes'. Zo is er een boekhandelaar die een chique zaak uit de grond heeft gestampt met een platenafdeling. Helaas zal ik in een maand tweemaal in de winkel komen en blijkt die bij een volgend bezoek alweer dicht te zijn. Ik koop daar op 10 maart een paar singles waaronder Fat Larry's Band. Een paar weken later, op mijn verjaardag, koop ik er nog een paar. Met één van de singles trap ik het volgende rijtje af. De nummers 1060 tot en met 1063 komen van het internet en reken ik bij diverse dealers af op 13 april. Ook de 'upgrades' voor Bloodstone en Annette Snell zitten hierbij. Bij Ronnie McNeir twijfel ik even tussen 1972 en 1973, maar zie dan 1975 staan. Die had ik dus als 1973 in de boeken staan. Ik heb de halve hele dag gezocht naar Ripple en heb even overwogen een andere single als fotomodel in te zetten, maar de plaat is boven water gekomen!

1064. Keepin' It To Myself - Average White Band & Ben E. King (UK, Atlantic, 1977)
1065. How Long - Thelma Jones (UK, Expansion, 1978, re: 2016)
1066. Ace Of Hearts - Average White Band (NL, RCA Victor, 1979)
1067. Picture Show - Crown Heights Affair (UK, Polydor, 1975)
1068. Heaven Must Be Like This - Ohio Players (Duitsland, Mercury, 1974)
1069. High - Skyy (NL, Salsoul, 1980)
1070. Sending Out An S.O.S. - Retta Young (NL, Philips, 1975)

In 2018 vier ik mijn verjaardag op een zaterdag. Ik heb vooraf al contact gehad met W. Deze is dit weekend in Steenwijk en stelt voor zondag mijn verjaardag te vieren. Dan geef ik aan dat ik zaterdag in Steenwijk aan het werk ben en rond het middaguur vast wel klaar ben. Ook leuk... want dan kunnen we 's middags even Steenwijk in! Haar moeder heeft zelfs nog een hapje voor de lunch over gehouden voor mij. Het is soep waarbij ze, volgens eigen zeggen, iets te royaal is geweest met het zout. Ik vind het heerlijk en eet twee borden. Als ik later met W. in de stad ben, klok ik in één teug een flesje cola leeg. Het was toch wel een beetje té zout... Ik wil mezelf vandaag trakteren op een paar platen en als eerste ga ik terug naar de winkel in de Woldpromenade. Daar heb ik Average White Band een paar weken geleden laten liggen in een vlaag van verstandsverbijstering. Ik haal B.B. en Ben E.  door elkaar. Hoe kan ik zó stom zijn? Het is maar goed dat we zaterdag hebben afgesproken want de zondag na mijn verjaardag heb ik spit. Een dag later bezoek ik voor het eerst de dokterspraktijk in Havelte. Dat heb ik een paar weken geleden voor de tweede keer gedaan en nu ook definitief voor de laatste keer. Op 3 mei hang ik weer wat rond op het internet en hoor ik Thelma Jones opnieuw. In 2016 heeft het nummer niet de juiste impact op mij, maar twee jaar kan veel veranderen. Op 8 mei verrast de postbode me met een pakket van Albert. In geval van 1066, 1067 en 1068 zijn het respectievelijk de b-kanten van 'When Will You Be Mine', 'Foxy Lady' en 'Skin Tight'. Alle drie vrij funky titels met beter passende b-kanten. Retta Young heb ik een jaar eerder als Duitse persing aan de Blauwe Bak toegevoegd, maar deze Nederlandse is in een betere staat.

1071. Love Will Set You Free - Carrie Cleveland (UK, Late Night Tales, 1980, re: 2013)
1072. Man To Woman - Lonnie Youngblood (US, Shakat, 1974)
1073. I Wanna Go Home With You - Jimmy Bo Horne (NL, TK, 1980)
1074. Top Of My List - Stephanie Mills (NL, 20th Century Fox, 1981)

Het is een kleine traditie aan het worden als de corona roet in het eten gooit. Als moeder met Hemelvaart thuis is, ga ik steevast langs. Ik kom dan op woensdagmiddag en vertrek weer op donderdagmiddag zodat ik mijn radioshow kan doen en vaak moet ik ook op vrijdag werken. Als ze thuis is... In 2016 en 2017 is ze bij de familie in Denemarken, in 2018 is ze onderweg naar Denemarken op mijn verjaardag. In 2020 is het land in rep en roer vanwege de corona en een jaar geleden zit ik zelf in een dip. In 2018 hebben we last van een griepgolf, maar daarover horen we pas in 2020. Het is het enige jaar dat ik haar bezoek tijdens Hemelvaart met de Pioneer. De woensdag is het tropisch warm, de terugweg grijs en regenachtig maar nog altijd met een zeer fijne temperatuur. Ik denk dat het ritje in mijn top tien is terecht gekomen in 2018? Via de radioshow van mijn collega hoor ik Carrie Cleveland on zie dat dit in 2013 op een single is uitgebracht. Het is een bonus-plaat bij een album dat wordt gecureerd door de Engelse indie-band Franz Ferdinand. Ik vind een dealer in Antwerpen die blijkbaar nog wat overgebleven singles in zijn bezit heeft. Of is het toch stiekem een bootleg? Ik zal het nooit weren. Ik reken de plaat af op 16 mei. Een dag later wip ik binnen bij de kringloop in Havelte en trek dit leeg qua singles. 'Man To Woman' is een variatie op 'Woman To Woman' van Shirley Brown en is niet echt interessant. Het staat tot een paar maanden geleden in de jaren zeventig-bak en ook even in de reserve-Blauwe Bak. Omdat het een originele Amerikaanse persing is staat die nu in de koffers. Op woensdag 6 juni bezorg ik in Nijeveen en besluit op de terugweg even langs de 'oude' kringloop van Steenwijk te gaan. Daar vind ik onder andere Jimmy Bo Horne en Stephanie Mills. Daar komt ook deze reis tot een einde. Op 19 juni 2018 reken ik zestien singles af bij Mark en dat gaat de volgende aflevering worden. Het kan zomaar weer een paar weken of maanden duren voordat die arriveert... Of ik moet morgen alweer zin hebben?