Eindstreep: februari 2022

Vorige maand heb ik nog behoorlijk wat werk gemaakt van de 'Eindstreep' zoals ik nu zie. Ten eerste zijn het dan al twee delen omdat ik ook flink wat Gele Bak-singles heb gekocht. Daarvan is in februari geen sprake. Ik heb binnen deze maand 32 singles afgerekend waarvan eentje nog onderweg is. Vorige maand heb ik ook nog een lijstje gemaakt van nieuwe bestellingen die onderweg zijn. In maart zullen in ieder geval de eerste singles op het Stream-label verschijnen en daar kijk ik al stiekem naar uit. Voor de rest zijn het vooral Cannonball-platen waaronder nog eens de drie singles die ik onlangs heb ontvangen. De singles van deze maand zijn er dus 32, geen dubbele en niets voor de Gele Bak en dus kan ik het eenvoudig maken. Ik hoef dan alleen een top tien samen te stellen uit de singles van afgelopen maand en dat ga ik nu ook doen.

1. Boy You're Growing On Me - Tamiko Jones

2. Time And Space - Mike James Kirkland feat. James Gadson

3. We Ought To Be Together - Tommy McGee

4. It's Love - Allison & South Funk Boulevard Band

5. Keeper Of The Castle - The Four Tops

6. World - James Brown

7. There But For The Grace Of God Go I - Machine

8. What's His Name - Thee Sinseers

9. Man Up In The Sky - Barrett Strong

10. Why Don't You Go Home - Diane Ward & The Kevin Fingier Collective

Singles round-up: februari 9

Het werkt momenteel niet lekker met PostNL. In mijn dagelijkse werk heb ik niet zoveel te maken met PostNL want ik bezorg in Steenwijk voornamelijk de 'eigen' post. Ik doel in eerste instantie vooral op de verzoeken om inklaringskosten te betalen. Vrijdagmorgen haal ik een hele stapel brieven uit de brievenbus, de meeste zijn deze verzoeken. Ook eentje dat er een pakketje op me wacht op de PostNL-locatie. Ik kijk 's middags in de enveloppen. Eentje te betalen vóór 24 februari en de rest voor de 23e. Die zijn donderdag dus al te laat. De andere brief vertelt me dat het pakket zeven dagen wordt bewaard en dan mogelijk wordt teruggestuurd. Zeven dagen vanaf 18 februari. Die is vrijdag dus ook té laat. Zaterdagmorgen heb ik het pakketje nog kunnen redden en de vriendelijke dame van het PostNL-punt heeft mijn telefoonnummer gekregen. Ze zal me een sms sturen als er pakketten binnenkomen. Ook kan ik twee pakketjes meteen mee krijgen nadat ik de kosten heb betaald. Dit maakt dat ik opeens een aflevering kan doen met 'nieuwe' singles. Drie van de platen van zaterdag heb ik al gedraaid in 'Do The 45', de platen van vorige week heb ik over het hoofd gezien en heb ik nog altijd niet 'live' gedraaid op mijn draaitafels.

* Allison & The South Funk Boulevard Band- Pay Before You Lay (UK, Epsilon, 1976, re: 2022)
Het is twee jaar geleden dat ik voor het eerst een release heb gekocht van Yann Vatiste. Het is dan 'Shardarp' van Nobody's Children. De zanger van Nobody's Children neemt in 2018 een nieuwe versie op voor het Cannonball-label en uiteindelijk ben ik meer te spreken over het origineel. Dat is een uiterst zeldzaam plaatje en bovendien doet Yann aan zeer gelimiteerde oplagen. Allison & The South Funk Boulevard Band is van eenzelfde laken een pak. Ik heb hem evenwel gekocht voor de keerzijde. 'Pay Before You Lay' is een funky groover maar ik ga vooral voor het meer soulvolle 'It's Love' op de keerzijde. Het is rechtstreeks overgenomen van de zeldzame originele single en Vatiste heeft nog gepoogd om de plaat wat extra bas mee te geven en de productie meer solide te maken. Daar is hij goed in geslaagd en het klinkt minder 'lo-fi' dan zijn Kenyatta-platen van vorig jaar.

* Lisa Bello- Dream Again (UK, Izipho Soul, 2022)
J.D.'s Time Machine brengt ons een jaar geleden het betoverende 'Kiss Of Freedom' en hij pakt nu uit met twee aanstormende talenten. Op de a-kant horen we Lisa Bello. Joe Cunningham krijgt als saxofonist nog een extra credit. Het is een plaat welke is gemaakt volgens de werkwijze van meneer Day. Het intro klinkt meteen erg nostalgisch en voor de rest zou de plaat ook in de jaren zeventig of tachtig kunnen zijn gemaakt. Het is evenwel moderne en actuele soul zonder dat het vervalt in Dap Kings-achtige praktijken. Tevens een onweerstaanbaar plaatje. Op de b-kant vinden we Jherimi Harmoni met 'Rain On My Star'. Ook een zangeres en dat had ik ook zo verwacht. Patrick is immers blij dat 'de dames veilig zijn gearriveerd'. De stem van Jherimi is niet zo zacht en knuffelbaar als dat van Bello en ik moet nog duidelijk even wennen aan deze kant. Opnieuw zorgt Cunningham voor de saxofoon op het nummer. Jherimi kan een groeibriljant worden of ik blijf het houden bij Lisa Bello. De tijd zal het leren...

* King George & The Fabulous Souls- I Need You (UK, Soul Direction, 1968, re: 2022)
Ik geloof dat Alan Kitchener afgelopen jaar is begonnen met zijn Soul Direction-label. Het is zijn streven om niet alleen onuitgebracht werk alsnog van een release te voorzien, maar ook zeer lastig te vinden originele singles opnieuw in een beperkte oplage beschikbaar te maken. King George & The Fabulous Souls is de laatste aanwinst in de 'Origins'-serie. Het bevat een zeer informatief kaartje als 'inlay' met daarop alle beschikbare informatie. Zo zien we bijvoorbeeld dat Ira Raibon de saxofoon bespeelt. Van hem heb ik een recente aanwinst op het Epsilon-label. George Renfro is de leider van het gezelschap en heeft geen connecties met Anthony Renfro van het Renfro-label. King George krijgt een contract bij Audio Arts!, dat vooral lauweren zal oogsten in de Northern Soul met The Incredibles. Hoewel Audio Arts! nu niet meteen een heel obscuur label is, zijn er letterlijk een handjevol exemplaren van 'I Need You' beschikbaar. Kitchener weet in de jaren tachtig een exemplaar te bemachtigen. Dat plaatje is de basis voor deze gelimiteerde (en reeds uitverkochte) heruitgave van 'I Need You'. In de Northern Soul draait het vooral om exclusiviteit en daarmee zit je wel goed met dit nummer, zelfs in deze heruitgave. Het is prettige jaren zestig-soul maar het is niet dat het wiel opnieuw wordt uitgevonden.

* Lack Of Afro- Recipe For Love (UK, Freestyle, 2013)
In 2013 ben ik totaal niet bezig met nieuwe releases en natuurlijk heb ik deze gemist. Het is echter twee weken geleden dat iemand de video post in een Facebook-groep. Ik ga luisteren en ben blij verrast. Een fraaie sample uit 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor en vervolgens een neo-soul plaatje dat als muziek in de oren klinkt. De zang is afkomstig van Jack Tyson-Charles en hij blijkt de zoon te zijn van de gerespecteerde BBC-dj Craig Charles. Niet helemaal nieuw maar klaar voor reactivering.

* Legacy- Boy You've Been Acting Strange (UK, Soul Direction, 2021)
De zevende release op het gewone Soul Direction-label en dat betekent niet eerder uitgebrachte opnames. De twee nummers op de single komen ergens uit de midden jaren zeventig. Eddie Watkins Jr. en zijn band maakt dan een single voor het Tortoise-label onder leiding van Don Davis. Soul Direction heeft de originele mastertapes gekocht en ontdekt dat er twee nummers op staan die niet het vinyl hebben gehaald. Deze vormen deze nieuwe single die in oktober of november is verschenen. Het duurt even voordat 'Boy' gaat groeien bij mij en dat is de reden waarom ik hem nu pas heb besteld. Het internet mag grotendeels blanco zijn op het gebied van Legacy, de hoestekst biedt genoeg duidelijkheid om het eventueel tot Week Spot te maken. 'Celebrate' is wat complexer dan de a-kant.

* Tommy McGee- We Ought To Be Together (Spanje, Jai Alal, 1976, re: 2022)
Tommy McGee neemt in de vroege jaren zeventig alle tijd om zijn eerste en enige elpee uit te brengen. 'Positive Negative' zal eventueel in 1976 het levenslicht zien maar de oplage is zeer beperkt en de interesse nog lager. Als gevolg dat een originele elpee nauwelijks is te vinden. De mensen van Soul4Real hebben evenwel gemeend om twee nummers als single uit te brengen. Gelimiteerd tot 250 stuks en inmiddels ook al niet meer verkrijgbaar. 'Together' klinkt als crossover uit 1972 en dat zou kunnen kloppen. Hij begint immers al in 1971 met de opnames van de elpee, maar dit geluid is compleet achterhaald in 1976. 'Make Sure' op de keerzijde is eveneens schitterend. Een hele mooie 'double-sider' van een zanger die méér had verdiend!

* Monophonics- Last One Standing (US, Colemine, 2021)
In 'Afterglow' doe ik iedere laatste donderdag van de maand de 'Vinyl Singles Top 40' in het eerste uur en de 'Vinyl Albums Top 40' in het tweede gedeelte. Hierin draai ik het beste uit de actuele vinyl-hitparade in Engeland zoals die inmiddels een paar jaar wordt samengesteld. Niet zelden maak ik kennis met namen die ik anders niet zou kennen. Ik zou bijvoorbeeld Squid volledig hebben gemist als ik deze hitparade niet zou doen. En idemdito met Khruangbin. In februari 2020 maak ik zo kennis met 'Since I Don't Have You' van Kelly Finnigan en raak dermate verslingerd aan de plaat dat ik een exemplaar bestel. Kelly is de drummer van Monophonics, een andere band op het Colemine-label. 'Last One Standing' is hun meest recente release en stamt van november 2021. Het heeft een spannend instrumentaal intro. We horen Kelly in de achtergrond zingen, qua leadzang wisselen de Monophonics geregeld van microfoon. Het is iemand anders die de lead zingt in 'Last One Standing'. Qua productie is weer niets aan het toeval overgelaten. Het feestje gaat in een 'part two' verder op de b-kant. Heerlijke plaat!

* Thee Sinseers- What's His Name (US, Colemine, 2022)
Deze plaat staat in januari genoteerd in de 'Vinyl Singles Top 40' als ik die behandel en heb het nummer in de show gedraaid vanuit de digitale wereld. Net als bij Monophonics en Kelly Finnigan zou je hier ook kunnen geloven dat het een onuitgebrachte opname is uit de vroege jaren zeventig. Persoonlijk krijg ik erg goede luim van 'What's His Name' en het kan zomaar eens één van de allerbeste releases van dit kersverse nieuwe jaar worden. Ik ga het in ieder geval een zetje in de goede richting geven middels 'Do The 45'.

Singles round-up: februari 8

Het weer buiten ziet er erg aantrekkelijk uit maar ik moet even streng zijn. Binnen blijven en berichten schrijven! Nu is dat overigens geen straf want ik heb mezelf wel mindere opdrachten gegeven. Bovendien zal het de hele week fraai blijven als de weerprofeten gelijk krijgen en dat wordt weer genieten in hoofdletters de komende dagen in Steenwijk. Nu ga ik jullie voorstellen aan de laatste zes singles van Mark met zelfs een plaat uit 2017. In de volgende aflevering zit overigens een single die oorspronkelijk uit 2013 is, maar deze reken ik gemakshalve mee als een nieuwe release. Het is sowieso 'new old stock'. Ik heb de apparatuur een half uurtje rust gegeven en het kan nu weer aan voor de laatste zes van Mark.

* Clarence Mann- You Met Your Match (US, Izipho Soul, 1975, re: 2017)
In de volgende aflevering hebben we Lisa Bello te gast en haar single is nummer 73 in de catalogus van Izipho Soul. Bovendien heeft het label zojuist de eerste elpee uitgebracht maar ik heb daarvoor bedankt. Voor mij blijft 7" op 45 toeren het favoriete formaat. Clarence Mann is de vijfde single van Izipho Soul. Het is vandaag trouwens de verjaardag van eigenaar Patrick. Hij begint in 2016 met ZIP Promotions. De recente aanwinst van Gregg Jackson is nog op het ZIP-label. Het is de tijd dat Patrick zich nog voornamelijk bezig houdt met het beschikbaar maken van gewilde crossover-platen uit de midden jaren zeventig. Clarence Mann past eveneens in deze omschrijving. Een 'shuffling rhythm' zoals King Floyd met achtergrondzangeressen die op het eerste gehoor een paar noten té laag zingen, maar het past helemaal in het Southern-sfeertje. 'Have Faith In Me' op de keerzijde is een ballade van twee jaar eerder. Patrick komt in 2017 superlatieven tekort en houdt de omschrijving kort en bondig. 'Match' is voor mij de winnaar maar 'Faith' is wel ontzettend mooi. Ik heb nu eenmaal minder met ballades.

* The Reflections- Comin' At You (US, Golden World, 1966)
'Voordat je het weet ben je de sigarenbandjesverzamelaar die alleen maar veel geld uitgeeft om de collectie compleet te krijgen'. Dat is een les die ik heb geleerd van ome Greg. Hij heeft weliswaar een aantal gospel-labels compleet maar heeft een paar andere waarmee hij vrede heeft dat ze niet helemaal volledig zijn. In de loop der jaren heb ik ook collecties binnen de verzameling gehad. Recent is dat bijvoorbeeld de Contempo-hobby, maar ook Contempo heeft rampzalig spul voortgebracht waar ik prima zonder kan leven. Eind 2012 heb ik opeens de interesse om het Golden World-label compleet te krijgen. Hierdoor bemachtig ik wel een zonnig geprijsd exemplaar van 'How's Yuur New Love Treating You' van The Debonaires. Ik denk dat The Reflections de tiende of elfde is uit een collectie van veertig. De ambitie om Golden World compleet te krijgen is dus al lang vervlogen. 'Comin' At You' is een heuse Northern Soul-klassieker. Stampende drums zoals we die kennen uit Detroit en een bijna poppy refreintje. Ze zijn hier in de vroege jaren zeventig dol op in Engeland! 'Poor Man's Son' had van iedere willekeurige Amerikaanse popgroep kunnen zijn.

* Shack- Too Many Lovers (US, Volt, 1970)
De '5-4-3-2-1' wordt vooral benut voor platen die Mark doorgaans niet zal aanbieden op zijn 'Five A Day'-pagina. The Reflections is teveel Northern Soul voor zijn begrippen en ook Shack is een vreemde eend in de bijt. Het heeft een Ides Of March-achtig rockgeluid met blazers en de soul druipt er niet bepaald vanaf. Wel een gezellig plaatje. 'A Love Affair That Bears No Pain' is een ballade en ook hier krijg ik het niet warm van. Een geinig kassakoopje zullen we maar zeggen?

* The Staple Singers- My Main Man (US, Stax, 1974)
Het label vermeldt 1974 als verschijningsdatum en dat is ook het jaar dat 'Main Man' als zelfstandige single wordt uitgebracht. Ik verbaas me echter over de typografie en zie dan dat dit eigenlijk een single uit 1975 is waarvan 'My Main Man' de b-kant is. Met een beetje fantasie kun je weer een reggae-ritme herkennen in het nummer. Als Mavis zingt over de belangrijkste man in haar leven dan kun je wel raden wie het is? Desondanks blijft het buiten de gospelbak. 'Back Road Into Town' is nu de a-kant geworden en eigenlijk is dit de betere kant. Och man... die stem van Mavis Staples. Als ik zou weten dat ze zondag in een kerk zou zingen, zou ik de wekker zetten en de fietstocht wagen.

* Joe Tex- Show Me (UK, Atlantic, 1966, re: 1973)
Tja, wat moet ik kwijt over Joe Tex? 'Show Me' is altijd lekker om er tussendoor te knallen en het is extra leuk om hem in de Engelse uitdossing te hebben. Meer valt er dan ook niet te zeggen over dit schijfje.

* Carla Thomas- Strung Out (US, Stax, 1969)
Ook weer een b-kant. Het zal de oplettende lezer niet zijn ontgaan maar ik ben al een kleine verzameling van Carla aan het aanleggen. Wat me raakt in 'Strung Out' en een paar andere nummers van Thomas is dat de productie bijna klinkt als Motown en dat geldt ook voor 'Strung Out'. Op de a-kant doet ze een nummer van de heren Homer Banks en Raymond Jackson, de mensen die ook verantwoordelijk zijn voor de plaat van Shack. Voor het schrijven krijgen ze hulp van Betty Crutcher. Dat klinkt opeens wel weer heel erg Memphis en beslist niet slecht. Het liefste hoor ik het geluid van Chicago maar als ik de keuze heb tussen Memphis en Detroit kies ik toch vaak voor de laatste en wat dat betreft is 'Strung Out' voor mij dé kant.

Singles round-up: februari 7

De komende week hoop ik de laatste hand te leggen aan de opstelling van de nieuwe Blauwe Bak. Het wordt voor het beschrijven van de Blauwe Bak aan de ene kant minder complex want de voormalige reserve-Blauwe Bak en zelfs de Ere-Blauwe Bak zijn eveneens opgenomen in normale collectie. Bijkomend voordeel is dat ik nu al plaatjes tegenkom die ik in jaren niet heb gehoord. Soms ook een plaatje dat destijds geen plek in de koffers waardig is maar nu opeens blijkt te passen. Als ik, pak hem beet, een eurootje of 160 er tegenaan zou gooien, was deze reorganisatie niet nodig geweest. Het is dus te wijten aan het feit dat ik liever het geld besteed aan andere dingen dan koffers. De nieuwste aanwinsten moet ik ook nog toevoegen aan de koffers en bakken waarvan jullie vandaag nog twintig stuks te goed hebben. Deze ga ik vanmiddag behandelen en tot slot de 'Eindstreep' van deze maand. Dan heeft februari ook weer 28 berichten.

* Casey Jones & The Firemen- Bring The Sunshine In (US, EPI, 1977)
In de loop der jaren zijn er vele muzikanten geweest die hun naam hebben geleend van de Amerikaanse volksheld. Ik moest het even opzoeken... Casey Jones was een machinist wiens' passagierstrein in botsing is gekomen met een goederentrein. John Luther Jones is zijn echte naam, hij is op dat moment gestationeerd in het plaatsje Cayce in Kentucky. Hij ziet het ongeluk gebeuren en geeft opdracht aan zijn personeel om van de trein te springen. Hijzelf blijft achter met één hand aan de rem en in de andere een fluitje. Hij is de enige die de botsing niet zal overleven. Terug naar de muziek. In Nederland heeft Casey Jones met zijn Governors een hit in 1965 met 'Don't Ha Ha', maar volgens mij is dat een Duitser. Onze Casey Jones heeft zelfs zijn band genoemd naar de brandweerlieden die eveneens van de trein worden gestuurd door Jones. Ik weet niet of het bewust is gebeurd, maar de achtergrondvocalen klinken eveneens als een stoomfluit. Het is een erg prettig nummer. Een beetje disco-achtig maar dan zonder de mechanische drums. 'Sunshine' blijkt de b-kant want de a-kant is daarentegen wel de harde funky disco maar echt leuk gaat het niet worden. 'Sunshine' is dé knaller voor mij!

* Paul Kelly- The Day After Forever (US, Happy Tiger, 1970)
Ik kom er vrijwel niet meer aan toe om naar hem te luisteren en daar voel ik me wel eens schuldig over. Ik heb Steve jaren geleden leren kennen via een groep op Facebook en ben in het begin een regelmatig luisteraar. Steve maakt een wekelijkse radioshow voor de regionale omroep van Liverpool. Hij draait daarin uitsluitend 'zwarte' muziek... van blues en reggae naar alle variaties op het soul-thema. Steve heeft een lekkere eigenzinnige muzieksmaak en in iedere show zit op zijn minst één verrassing. Een paar jaar geleden hoor ik zo 'Poor But Proud' van Paul Kelly in zijn show. Ik heb de plaat toen meteen besteld via Discogs. Dat is in december 2019 en volgens mij heb ik sindsdien nog maar één keer geluisterd. Dan biedt Mark deze single aan van Kelly en ik ben meteen nieuwsgierig. Ik reserveer de plaat voor 'The Day After Forever' maar wil ook zeker de andere kant proeven. 'Forever' is een heerlijke ballade zoals ik dat inmiddels ken van Paul Kelly. Na jaren van aanmodderen bij Happy Tiger en Dial zal hij in 1975 zijn succes vinden met 'Get Sexy'. 'Stealing In The Name Of The Lord' kan zomaar weer een protestsong zijn, schat ik zo in? Het is een lekker uptempo nummer en het is inderdaad een soort van protest. Het eerste couplet gaat meteen over iemand die zich voordoet als dominee en geld aftroggelt van zijn goegemeente. Ik hoor Kelly het liefste in een ballade, maar 'Stealing' is zeker niet slecht!

* King Floyd- I Really Love You (US, Chimneyville, 1976)
Opnieuw een b-kant. Van King Floyd heb ik al jaren 'Don't Cry No More' in de reserve-Blauwe Bak staan en omdat het een originele Amerikaanse persing is, staat deze nu in de koffers. Chimneyville is eigenlijk een label voor bluesmuzikanten die uit het vaste stramien willen breken en iets nieuws op de markt willen brengen. King Floyd ontwikkelt daarin een eigen stijl. 'I Really Love You' is een zeer aangename voortzetting van 'Don't Cry No More'. 'Body English' op de a-kant is meer disco-achtig en dat is nu juist niet zoals ik King Floyd zou willen horen, maar slecht is het ook weer niet. Ik ga toch voor het schuifelende ritme bij de Floyd.

* Frank Lucas- Good Thing Man (US, ICA, 1977)
In januari doe ik een paar maal boodschappen op Discogs en bij eentje neem ik een kassakoopje mee van Margie Evans: 'Good Thing Queen'. Wat ik me dan niet realiseer is dat ik al 'Good Thing Man' van Frank Lucas heb gereserveerd in de '5-4-3-2-1'. Beide op het ICA-label en... het zijn de identieke nummers. Frank Lucas is zelfs de schrijver en producent van Evans' poging. Ik denk dat ik deze single vorige maand heb omschreven als 'niet heel erg essentieel' en Frank Lucas maakt zichzelf hiermee compleet overbodig. Mijn voorkeur gaat uit naar Evans!

* Machine- There But For The Grace Of God Go I (UK, RCA Victor, 1979)
De Week Spot van deze week en hiervoor verwijs ik jullie naar het bericht van woensdag. Ik heb totaal geen interesse voor de b-kant bij deze single...

* The Manhattans- Loneliness (US, De Luxe, 1973)
The Manhattans is al een tijdje onderweg als het in 1976 een monsterhit scoort met 'Kiss And Say Goodbye'. Ik heb een aantal platen van de groep uit de jaren zestig op het Carnival-label en dit is de tweede uit de serie van singles op De Luxe uit de eerste helft van de jaren zeventig. 'Loneliness' is hier het prijsnummer en ik zeg uit mijn hoofd dat dit de b-kant is. Qua harmoniezang heeft het altijd al goed gezeten bij The Manhattans en dit plaatje is daar een bewijs van. Lekkere groove, fraai arrangement en betoverende stemmen... deze groep verdient zoveel meer en zal nog drie jaar moeten wachten op het grote geld. 'Rainbow Week' klinkt alsof het een grote hit is geweest voor de Suri-soul en valt niet tegen bij de tweede beluistering. De eerste is tussen kerst en oud en nieuw en dan ben ik niet in de stemming voor dit. Het blijkt een fraaie 'double-sider' te zijn.

Verticaal vijf letters: Zondag 27 februari

Morgen moet ik even flink aan de bak met Soul-xotica. Ik lig na vanavond vier berichten achterop schema. Dat betekent dat ik morgen maar liefst driemaal de 'Singles round-up' mag doen. Drie? Ja, ik heb eerder twee beloofd maar gisteren zijn nog eens drie hagelnieuwe aanwinsten gearriveerd. Ik doe de resterende twaalf singles van Mark in twee delen van zes en als bonus een aflevering met acht nieuwe singles. Tot slot krijgen jullie morgenavond de 'Eindstreep' van mij cadeau. Hoe zit het dan met 'Het zilveren goud'? Daarvan krijgen jullie woensdag een extra aflevering. Ook omdat Soul-xotica deze dag haar twaalfde verjaardag mag vieren. Vanmiddag heb ik een heerlijke wandeling gemaakt en daar wil ik jullie vanavond deelgenoot van maken. Minder extreem dan twee weken geleden maar... ik heb wel een prachtig plekje ontdekt!

Ik ben een geregeld bezoeker van de pagina van Buienradar. Ik mag graag de nabije verwachtingen in de gaten houden en me daarop kleden. Het weer is lastig te voorspellen maar ik moet zeggen... Het is niet vaak dat Buienradar er naast zit. Zowel naar Meppel als naar Steenwijk moet je echter door een strook waar vaak buien blijven hangen. Zo heb ik vrijdag zo'n verrassing tussen Havelte en Steenwijk hangen waar ik even doorheen moet. Buienradar heeft eveneens een doorlopende fotowedstrijd en je kan foto's uploaden naar de site. Als je op een bepaalde locatie zoekt, krijg je deze foto's te zien. Daar staan momenteel ook foto's van het Brandeveen. Er zijn meerdere veengebieden in de omgeving en ook meertjes als deze. Ik denk steeds aan het meer dat, achteraf gezien, bekend staat als de Meeuwenkolonie. Het is op de hoek van het Westerzandpad, één van mijn meest ultieme favoriete fietspaden in de directe omgeving van Uffelte. Er is niets mooiers dan op een zomerdag vanuit Steenwijk over Kallenkote en langs de kazerne te fietsen. Tenslotte de Van Helomaweg oversteken en dan het Westerzandpad te pakken naar Holtinge. Ik heb vanmiddag en vanavond ontdekt dat die associatie helemaal niet klopt.

Aanvankelijk is het idee om naar het Booyveen te lopen. Daar staan diverse bankjes en er moet vast wel eentje vrij zijn. Daar zou ik dan mijn thermoskan koffie kunnen drinken en een broodje happen. Ik besluit echter de Postweg te nemen naar het bos. Ik zou nu een stuk langs de Weg Achter De Es kunnen lopen om vervolgens rechtsaf te slaan richting Booyveen, maar... ik heb opeens wel zin om iets nieuws uit te proberen. Op deze manier beland ik bij het Brandeveen. Het bankje is op dat moment bezet en bovendien vind ik het té vroeg om nu al aan de koffie te gaan. Ik loop door en wil proberen zo om het Brandeveen te lopen en hopelijk in de richting van het Booyveen. Dat mislukt jammerlijk. Niet dat je me hoort klagen! Ik volg voor een gedeelte de uitgestippelde paden maar helaas kan ik niet een paaltje vinden met een plattegrond. Achteraf gezien loop ik letterlijk een rondje en kom weer uit hij het Brandeveen. Nu is het bankje wel beschikbaar en ik zeil neer voor koffie en mueslibollen.

Het is niet moeilijk te vinden en ik schat dat het misschien ietsje meer dan een half uur is vanaf mijn huis. Ik kan me zomaar voorstellen dat ik hier nog geregeld zal komen. Alleen lijkt het wel alsof dit het enige bankje is in de omgeving en gezien het een populair plekje is, blijft het dus gokken of ik op deze plek kan zitten. Na de koffie doe ik nog één poging de andere kant rond. De hevige regenval van maandag maakt dat ik creatief moet zijn met de paden maar het lukt me uiteindelijk wel om een stuk in westelijke richting op te schieten. Even denk ik dat ik bij het pad richting Booyveen ga uitkomen maar nee... dit is alleen een zandpad zonder fietspad. Ik begin aan mezelf te twijfelen als ik uitkom op een zandpad met een fietspad er naast. Is dit de Weg Achter De Es? Ik moest de horizon van Uffelte wel kunnen herkennen na zes jaar en toch vraag ik het aan een paar fietsers. Ja, dit is de Weg Achter De Es. Van daaruit hoef ik alleen maar over te steken en na drie uren ben ik terug bij mijn huis. Het zijn geen spectaculaire kilometers geworden maar wel een erg mooie wandeling. Op de foto zien jullie het uitzicht vanaf het genoemde bankje.

Leven in de bakkerij

Q Music draait de hele dag 'foute' muziek omdat het vandaag 'versoepeldag' is. Althans, met die boodschap ontwaak ik deze morgen. De foute muziek van Q Music kan me sowieso gestolen worden en er is niets lastiger dan ontwaken met met Foute Uur op de wekkerradio, zo is mijn ervaring. Het lijkt alsof ik het versoepelen erg letterlijk heb genomen in de afgelopen dagen want er zijn geen berichten bij gekomen op Soul-xotica. Hoe kan dat? We hebben nog altijd een stapel singles liggen die nog een 'Singles round-up' verdienen en jullie hebben een aflevering van 'Het zilveren goud' tegoed? Welnu, ik heb al eens laten vallen dat mijn Blauwe Bak-collectie momenteel een zootje is. Het meest omdat ik alle drie koffers propvol heb zitten en met extra bakjes moet werken om de collectie bijeen te houden. Eerst heb ik het plan om de koffers alleen voor de jaren zeventig en tachtig te houden. Dat betekent echter dat ik duur betaalde collector's items uit de jaren zestig in een huishoudmandje moet plaatsen. Afgelopen week heb ik nog eens zitten rekenen en opeens weet ik het... We nemen afscheid van de reserve-Blauwe Bak (drie in totaal) en de Ere-Blauwe Bak. De koffers zijn uitsluitend voor originele Amerikaanse persingen uit de jaren zestig en zeventig. De originele Engelse persingen hou ik eveneens apart. De gospel komt waarschijnlijk in de 'klassieke' Blauwe Bak te staan. Een koffertje kan ik dan gebruiken voor Caribische singles. Verder nog bakken met elk Europese persingen, recente aanwinsten en jaren tachtig. Ik ben eerder dit jaar voortvarend te werk gegaan en daarbij de oude lijst verwijderd waardoor ik helemaal opnieuw kan beginnen. En daar gaat heel veel tijd in zitten. Dat is dus de voornaamste reden waarom ik een korte radiostilte heb gehad. De Amerikaanse en Engelse singles staan op hun plek en dit weekend ga ik nog even flink aan de bak met de beloofde berichten. Ter illustratie een foto van de wandeling van een paar weken geleden.

Week Spot: Machine

Normaal gesproken publiceer ik op dinsdag de nieuwe Week Spot maar ik heb het expres een dag uitgesteld. Ik heb afgelopen zaterdag alle nieuwe aanwinsten van de vorige week gedraaid in 'Do The 45' en heb vandaag en gisteren de show terug geluisterd tijdens de fietstochten. Gisteren was de fietstocht totaal overbodig. Ik meen dat ik helemaal door de dampvloeistof heen zit en besluit om een uur of vijf nog maar even naar Diever te gaan. De Primera is al dicht, de openingstijden zijn nog niet bijgewerkt op Google. Ik haal een paar boodschapjes in Dwingeloo en fiets naar huis. Dan besluit ik toch even in het keukenkastje te kijken want daar bewaar ik nog wel eens flesjes. En wat denk je? Daar ligt een ongeopend flesje op de bovenste plank. Vandaag heb ik ook genoeg kilometers gefietst. Eerst naar Steenwijk, vervolgens bezorgen en daarna naar Meppel voor een fakkeltocht en dan weer terug naar Uffelte. Ik heb de ruim drie uren van zaterdag dus compleet geluisterd en maak hieruit mijn keuze voor de Week Spot. Dan springt er eentje uit in het bijzonder en dat gaat hem worden! Een heuse disco-klassieker ditmaal: 'There But For The Grace Of God Go I' van Machine uit 1979.

Ik volg sinds een paar jaar het platenlabel Cannonball Soul Records en dat verrast ons in de zomer van 2020 met een nieuw plaatje. Volgens eigen zeggen is het de eerste artiest op Cannonball die ooit een mainstream-hit heeft gehad. We hebben het dan over Jay Stovall en de hit is 'There But For The Grace Of God Go I' van Machine. Stovall's plaat is niet onaardig maar is een beetje ondergesneeuwd geraakt. Het inspireert me wel om eens rond te kijken voor, bij voorkeur, de Engelse persing van de single. Dan zie ik de plaat in de '5-4-3-2-1' van Mark en ben ik vlug bereid. De plaat is slechts op een paar plaatsen uitgebracht als 7"-single. In ons land verschijnt het alleen als 12" en dat is het favoriete formaat voor de dj's. We hebben het hier uiteraard over de Amerikaanse groep en niet over de afsplitsing van de Rotterdamse Swinging Soul Machine dat in 1970 een hit heeft met 'Lonesome Tree'. Ook een fijn nummer, maar geen voer voor de Week Spot...

Jay Stovall formeert de groep in New York City in 1977. Hij krijgt daarbij hulp van August Darnell welke pas Dr. Buzzard's Original Savannah Band heeft verlaten. Ik vermoed dat het Darnell's contacten zijn welke de groep een contract opleveren bij RCA. In 1979 brengt de groep haar titelloze debuut uit en daarvan verschijnt 'There But For The Grace Of God Go I' op single. De plaat moet uiteindelijk nog wel op twee plekken worden gekuist, maar dan is het klaar om de discotheken te overspoelen. De 'Hot Dance Club Play' is dé hitparade van Billboard voor de discotheken en daar piekt de 12" op een achtste plek. In de reguliere Billboard behaalt het evengoed nog een 77e plek. Hoewel Engeland erg soul- en disco-'minded' is, doet de single daar niets. Machine zal de boeken ingaan als eendagsvlieg want alleen de directe opvolger, 'Is It Love', doet nog een 27e plek op de 'Hot Dance Club Play'. In 1980 verschijnt het tweede album en ook nog een single maar daar wordt nauwelijks een exemplaar van verkocht. In 1981 valt de groep definitief uiteen.

August Darnell gaat zichzelf dan Kid Creole noemen en zal met The Coconuts enkele wereldsuccessen beleven. Naar het schijnt doet Stovall mee op een aantal platen van Kid Creole & The Coconuts maar krijgt daar niet de credits voor. Kid Creole zal ook een eigen versie uitbrengen van 'There But For The Grace Of God Go I' op de plaat zetten. Door de jaren heen is het nummer uitgegroeid tot 'gereedschap' als het aankomt op de ultieme disco-platen. Het nummer steekt erg knap in elkaar en heeft zowaar nog een behoorlijke lap tekst vergeleken bij veel concurrenten met enkel 'one-liners'. In 2009 formeert Stovall met twee ex-leden een nieuwe Machine om de oude successen nog eens dunnetjes over te doen. Sinds zijn plaat op Cannonball is het weer stil geworden rond zijn persoon. Jammer, want het plaatje smaakte naar meer! Omdat ik geen goede foto kan vinden van de Engelse persing kies ik maar voor het fotohoesje van de Spaanse persing ter illustratie.

Een leven met Gary

Of bij David Bowie euthanasie is toegepast, is nimmer duidelijk geworden. Toch is het op zijn minst spookachtig als hij maanden van tevoren de release van 'Lazarus' aankondigt en daags na het uitbrengen ervan het leven verlaat. Leonard Cohen doet het even later nog eens dunnetjes over met zijn album. Artiesten die hun muziek gebruiken om afscheid te nemen van de luisteraars. Mensen die zij niet persoonlijk kennen maar welke toch essentieel zijn gebleken in hun levens. Van tijd tot tijd hoor ik een release en denk ik bij mezelf: 'Oh, dat gaat dus niet lang meer duren'. Ik heb zojuist het bedoelde nummer opgezocht en dat is van 2021. Het is zeker een jaar geleden dat ik het heb gedraaid. Als ik dat hoor, denk ik meteen hetzelfde als bij Leonard Cohen. Dit klinkt als een verkapt afscheid van een muzikant die de dood in de ogen ziet. Vanmiddag is bekend geworden dat Gary Brooker, de stem en de laatste jaren ook het gezicht van Procol Harum, zaterdag is overleden aan de gevolgen van kanker. Ik neem aan dat iedere andere site de biografie van stal haalt om de man te eren, zelf doe ik het liever door naar de impact te kijken welke een muzikant heeft gehad op mijn leven. Ik heb vanmiddag niet gehuild, maar ik ben wel even stil. Het komt maar zelden dichterbij dan dit...

In 'Van het concert des levens' over 1988, dat ik binnenkort hoop te publiceren, zal ik het hebben over de autoverzameling. Toch zal de muziek ook haar intrede doen in 1988, hoewel ik dan al zestien singles in mijn verzameling heb. Ik hoor 'Nights In White Satin' van The Moody Blues tijdens de Top 100 Aller Tijden van Veronica op Goede Vrijdag. Ik ben dan een dag met 'heit' onderweg tijdens zijn werk. Het is in de buurt van Drachtstercompagnie als 'Nights' voorbij komt op de radio. Natuurlijk ken ik wel het liedje want mijn oudste broer blijkt de originele single te hebben. Het is op dit moment in 1986 dat het echter een onuitwisbare indruk achterlaat en in 1988 bemachtig ik zelf de single. Meer daarover in 'Van het concert des levens'. Met een stevige interesse voor The Moody Blues is Procol Harum als het ware om de hoek. Net zoals Justin Hayward tegen die tijd vooral zal worden herinnerd voor 'Nights In White Satin', zo heeft Gary Brooker in de vorm van 'A Whiter Shade Of Pale' een klassieker gemaakt welke als een molensteen om de nek hangt. Hoe inventief zijn latere werk ook is, de klassieker zal altijd als maatstaf worden gebruikt.

Mijn zus verzucht in 1989 dat ze elpees moet kopen voor de verjaardag van haar jongste broertje. Hoewel ik negen jaar jonger ben dan mijn zus bevatten de elpees muziek die ouder is dan haarzelf. Dat klopt! Één van de elpees is feitelijk een heruitgave van 'The Magnificent Moodies', het debuut van The Moody Blues uit 1965. De rest van Nederland heeft dan inmiddels de overstap gemaakt naar de cd en platen worden massaal meegegeven aan rommelmarkten voor plaatselijke verenigingen. Bovendien moet veel muziek nog eens op cd worden uitgebracht. In 1989 wordt op televisie 'The Treasure Album' van Procol Harum actief gepromoot en ik heb hier wel oren naar. Toch is het zakgeld niet genoeg om de plaat bijeen te sparen en het is nog té ver weg voor een verjaardag of Sinterklaas. Intussen koop ik wel tweemaal 'A Whiter Shade Of Pale'. Eerst de maxi-single uit 1972 met 'Homburg' en de kale studio-versie van 'Conquistador' op de flip. Eind 1989 schaf ik de originele single aan. Het ding staat vol krassen en ik ga hier zodanig aan 'wennen' dat ik de kraakjes nog steeds kan horen bij een digitale opname. Voor radio en (eventuele) optredens hou ik de Belgische bij de hand, maar ik heb de oude uit 1989 nog altijd in de bakken staan. Even later maak ik kennis met een plaat welke meteen een hele periode overbrugt: 'Grand Hotel'. Een van de latere hits van Procol Harum en met de ruim zeven minuten een prachtige afsluiter van een show.

Mijn liefste zus hoeft niet in actie te komen om Procol Harum-platen voor me te kopen en tóch heeft ze een zekere band met Gary Brooker. Ik geloof dat zij eveneens 'The Angler' op single moet hebben en ik ben zeker dat ze de plaat met Lori Spee heeft. Het resultaat van een periode in de vroege jaren tachtig dat Brooker op vele terreinen 'vergeten' is en artistiek zijn heil zoekt in Nederland. Naast genoemde Lori Spee-single ('Two Fools In Love') maakt hij ook eentje met Ad Visser. '(No More) Fear Of Flying' leer ik pas in 1990 kennen middels de Gouden Uren van de Tros. Op Hemelvaartsdag want ik ben de overige donderdagen in het jaar naar school. De laatste is een favoriete plaat om op dinsdagavond 'Tuesday Night Music Club' te starten. Het komt minstens eenmaal per jaar voorbij. Het verschil tussen The Moody Blues en Procol Harum is echter dat ik bij de laatste nooit doordring tot de albums. Het blijven de singles en met 'Homburg' en het compleet vergeten 'Quite Rightly So' is er weinig meer te wensen en dan heb je desnoods altijd nog 'A Salty Dog' als overtreffende trap. 'Missing Persons (Alive Forever)' is de titel van het nummer waarnaar ik heb verwezen in het intro. Zowel tekstueel als muzikaal klinkt dit als een zwanenzang en dat is het ook gebleken. Brooker is zaterdag overleden op 76-jarige leeftijd.

Nog een leuk verhaaltje uit een ander invalshoek? Omstreeks 1990 publiceert Sandie Shaw haar autobiografie 'The World At My Feet'. Nog altijd een vette aanrader want Sandie heeft de nodige zelfspot en relativering om de meest ontroerende momenten nog steeds met een glimlach te kunnen doorstaan. In 1966 heeft ze een band nodig om haar te begeleiden bij optredens. De (vrouwelijke) manager van Sandie kiest The Paramounts. Niet voor hun muzikaliteit maar omdat hun nek en oren nog zichtbaar zijn onder het haar. Sandie is altijd al een stoere meid geweest en zij vindt het geweldig om onderweg te zijn met de mannen. Toch komt het er in de praktijk op neer dat Sandie met de manager mee naar huis rijdt en The Paramounts afzonderlijk in hun busje. Op een gegeven ogenblik heeft ze het voor elkaar: Ze mag met The Paramounts in het busje terug naar Dagenham. Ze zijn nog altijd een flink aantal mijlen van huis als de motor uit gaat. De chauffeur hoeft maar even over de schouder te kijken en er wordt geen woord gesproken. Een van de mannen gaat naar buiten, doet iets achter bij de benzinedop, stapt in en de auto kan weer een mijl rijden. Dan gaat de volgende uit het busje en herhaalt de procedure zich. Iedereen komt aan bod om 'zijn ding' te doen bij de benzinedop. Als iedereen is geweest, wordt even diep gezucht in het busje en gaat de eerste terug naar de benzinedop. Sandie beseft zich dat ze nooit 'one of the boys' zal worden... The Paramounts verandert in 1967 de naam in Procol Harum en de rest is geschiedenis!

Het zilveren goud: februari 1997 deel III

Live-muziek en geluidsisolatie vormen geen goed huwelijk. Zoiets word me al duidelijk in het eerste jaar als ik actief ben als recensent voor de plaatselijke krant. Het begint voor mij op 21 augustus 1992. Café 'T Pantoffeltje zit op een ideale plek voor live-muziek, zou je denken als leek. Het zit in een steeg en de zijstraat van de winkelpromenade de Oosterdijk. Vrijwel geen woningen in de omgeving. Toch zijn deze er wel en op deze augustusavond is de gemeente druk in de weer met meters. Woody & The Sidemen treedt op, een vrij rustig bandje met Jan De Hont in de gelederen. Toch is een hand over de snaren of een hoeveelheid lucht in de mondharmonica al genoeg om de meters van de gemeente te doen overslaan. Volgens mij mag het geluid buiten niet harder zijn dan zestig decibel. Als er een dame op hakjes voorbij komt lopen, geeft dat al tachtig aan. Het concert moet dus worden afgeblazen. Een paar maanden later is het opnieuw raak in een ander café. Ik besluit een handtekeningenactie op touw te zetten, maar de eerste de beste horeca-ondernemer trapt al op de rem. Het is wetgeving en de zaken moeten nu eenmaal worden geïsoleerd om geschikt te zijn voor live-muziek. Het Bolwerk doet al een paar decennia mee in 1997 en ook dat krijgt regelmatig klachten van achterliggende woningen. Niet heel erg gegrond want de klachten komen ook als een concert is afgelast. Om voor eens en altijd van de klachten af te zijn, gaat Het Bolwerk in de eerste maanden van 1997 een tijdje dicht om grondig te worden geïsoleerd.

Het zal de boeken in gaan als de eerste verbouwing want in de volgende tien jaar zijn er nog twee. De eerste taak is vooral het isoleren van de muren van de grote zaal. Het Bolwerk biedt dan minstens eenmaal per week een concert aan, soms ook twee of drie. Om dan midden in het seizoen zomaar een paar weken dicht te zijn, is in 1997 niet echt een optie. Intussen is er dan nog de Popkelder. Doordat het gedeeltelijk ondergrondse bunker is, hoef je hier niet bang te zijn voor geluidsoverlast. Voor de deur en bij de oprit kun je vaak de punk- en metalbands wel horen, vooral als ze in de oefenruimte aan de rechterkant zitten. Ik weet even niet meer of er iemand boven de oude Rabobank woonde, maar verder is het dichtstbijzijnde huis zeker een honderd meter verderop. Zo ontstaat het idee om tijdens de sluiting van Het Bolwerk op een aantal zondagmiddagen concerten te houden in De Popkelder. Omdat ik dan als assistent-beheerder ben aangesteld, mag ik ook een paar bands aandragen. Ik zorg nog voor The Feetwarmers, hoewel ik dat concert zelf heb moeten missen. Hetzelfde geldt voor... Horrible Dying! Hun vorige oefenruimte is compleet afgebrand en omdat ze nergens hebben om te repeteren, kunnen ze met het concert in zicht een paar zondagen oefenen in de Popkelder. Ik denk dat The Feetwarmers hebben gespeeld toen we met de familie het 35-jarig huwelijk van onze ouders hebben gevierd. Horrible Dying is op de dag dat ik de voorkeur geef aan een gospelband in Heerenveen.

Het eerste concert is trouwens behoorlijk wat stress. Het bier gaat sneller dan dat we hadden verwacht. 's Avonds oefent ook weer een band welke ongetwijfeld ook wel een flesje gerstenat op prijs stelt. Ik sta er in deze tijd overigens ook even 'alleen' voor in de Popkelder. Natuurlijk sta ik onder supervisie van de jongerenwerker maar mijn collega Jan is dan net op afscheidstournee met zijn band Megakronkel. Het is stressen maar uiteindelijk kunnen we dan toch nog wat bier bemachtigen. Voor de volgende weken hebben we ook een grotere voorraad van deze drank.

Ik geloof dat we zeven of acht concerten achtereen hebben. Tegen die tijd heropent Het Bolwerk haar deuren en kan naar wens het volumeknop stevig worden opengedraaid tijdens concerten zonder dat iemand kan klagen over geluidsoverlast. De Popkelder kan zich daarna weer richten op de oefenruimtes, jamsessies voor scholieren en de opname van de eerste cd van TimeXposure.

2696 Happy Birthday - Johnny Jonas (UK, Torpedo, 1975)
2697 Als Ik Groot Ben - Jouke (NL, Lowland, 1971)
2698 Soms Lig Ik Er Wakker Van - Pippi Langkous (NL, Philips, 1972)
2699 The Last Waltz - James Last (Duitsland, Polydor, 1967)
2700 The Cotton Song - The Lighttown Skiffle Group (NL, Fontana, 1960)
2701 Zwart Zwart Zwart - Imca Marina (NL, EMI Holland, 1979)

Buiten Johnny Jonas en James Last om zou ik ook de deksel van de plastic-container kunnen openen en de vier daar achterlaten. De platen zijn vast het aanhoren niet waard en al helemaal niet mijn naalden. Johnny Jonas kan wel eens bij Cees Buster vandaan komen. Het is prettige reggae. Jouke is een nieuw soort Heintje dat toch niet verder komt dan één single. Pippi Langkous is een populaire serie in Nederland en deze single is de enige welke niets van doen heeft met de Zweedse serie. Paula Majoor verzorgt andermaal de zang. James Last is en blijft een fraaie novelty. The Lighttown Skiffle Group kan zomaar eens interessant zijn maar er is meer kras dan groef op de plaat. Tja en wat moet je in hemelsnaam met een plaat van Imca Marina? Juist... archiveren en nummer 2701 geven. Dat is het hoogst haalbare voor deze single.

Singles round-up: februari 6

Het is bijna twee jaar geleden dat ik op Discogs bij een Nederlandse dealer een nieuwe plaat heb besteld. Plus nog een extraatje. Het duurt dan ruim twee weken voordat het eerste contact komt en al met al zijn de platen héél lang onderweg. Het is het begin van de 'crisis' en dat wordt dan ook aangewend als excuus. Als het pakket arriveert, blijkt dat hij ook nog een verkeerde single heeft gestuurd. Ik besluit hem te houden maar 'mijn vertrouwen in de deze handelaar is ernstig aangetast' zoals ik in de feedback schrijf. Het is overigens de enige keer dat ik een neutrale beoordeling heb gegeven. In december bestel ik 'per ongeluk' een plaat bij deze dealer en dat is sneller dan het licht. Nu duurt het bijna een week tot het eerste contact maar, naar het schijnt, is het pakketje onderweg. Het betekent dat ik binnenkort de 'Singles round-up' voor deze maand kan besluiten. Ik ga nu eerst verder met de volgende acht singles uit het pakket van Mark. De apparatuur kan weer aan want ik moet ook nog de andere kantjes even checken.

* The Delfonics- Baby I Love You (UK, Bell, 1972)
Ik heb de plaat gereserveerd voor 'Baby I Love You' maar het blijkt de b-kant te zijn. Bij Engelse uitgaven uit de jaren zeventig kijk ik dan altijd graag op 45cat om te zien of de recensie uit 'Blues & Soul' is toegevoegd en dat blijkt hier andermaal het geval te zijn. De schrijver vindt 'Baby I Love You' geen sterk nummer en houdt het vooral bij de a-kant. Ik heb tot nu toe alleen 'Baby' gehoord en ik zal het nog eens proberen. Het is precies datgene dat je verwacht van The Delfonics. De doowop-achtige ornamenten, fraai arrangement uit de koker van producent Thom Bell en de stukjes staccato dat we tegenwoordig identificeren als 'crossover'. Ik kan me voorstellen dat een criticus na jaren van dit mopje niet meer opkijkt van deze aanpak, maar deze frisse oren keuren het helemaal goed. De a-kant heet 'Trin' To Make A Fool Of Me' en deze is rijker gearrangeerd, maar nog altijd heel erg herkenbaar. Ik denk dat ik mee ga in de beoordeling van 'Blues & Soul'.

* The Four Tops- Keeper Of The Castle (UK, Probe, 1972)
Mark doet aan recycling. Hij vervangt bijna alle neutrale hoesjes door nieuwe en gebruikt de oude als verpakkingsmateriaal. Zo vond ik een paar weken geleden een neutraal Wirl-hoesje in de verpakking. Helemaal niet in een slechte staat en hij ligt al een tijdje recht te worden. Het is het bekende 'Hottest sounds around' maar dan zonder het Wirl-logo. Dit werd gebruikt voor sublabels en komt eventueel ten goede aan de Trex-single van Rupert Blaize. Gelukkig heeft hij de 'birth sleeve' laten zitten bij de fraaie promo van The Four Tops. De plaat is in zijn geheel in een prachtige staat! 'Keeper' is een klassieke hit voor The Four Tops uit de periode na Motown. Dennis Lambert, Brian Potter en Steve Barri nemen nu de 'credits' voor hun rekening en zij zijn verantwoordelijk voor fraaie 'blue-eyed soul'-platen in de jaren zeventig. 'Jubilee With Soul' op de b-kant is ook lekker uitbundig en minder 'Blaxpoitation'-stijl dan de a-kant. Een fijn opgewekt nummer maar ik denk toch dat 'Keeper' dé ultieme kant gaat worden.

* Benny Gordon- Sugar Mama (US, Estill, 1972)
Het label komt uit South Carolina en dat is de bakermat van de 'Beach Music'. Op ene of andere manier kan ik daar Benny Gordon ook wel plaatsen. Hij klinkt vooral als een blueszanger in mijn oren maar het deuntje is net uptempo en uitbundig genoeg voor een dansje met je geliefde op het strand. Het is één van de '5-4-3-2-1' en bij deze actie wil ik wel eens minder kritisch worden en een gokje wagen. Het is gezellig voor tussendoor maar meer ook niet.

* Isaac Hayes- Joy (US, Enterprise, 1973)
Ja, wat kun je zeggen over Isaac Hayes? Het is precies wat je ervan mag verwachten. Een nummer van acht en een halve minuut dat voor deze single in twee stukken is geknipt. Zonder een vorm van een 'Ike's Rap' overigens. Het is overdadig gearrangeerd en het heeft op alle fronten het stempel van de 'Black Moses' meegekregen. Leuk voor erbij maar opnieuw weer niet heel erg essentieel.

* Hodges, James & Smith- Since I Fell For You, I'm Falling In Love (US, London, 1977)
De 12"-EP van Gloria Ann Taylor uit 1973 wordt over het algemeen gezien als de eerste 12"-single, maar het is in mijn optiek meer een EP of een mini-album. Rond 1974 barsten de discotheken los en opeens stijgt de vraag naar lange remixen van singles. De elpee van Gloria Gaynor met de verlengde 'Honey Bee' en 'Never Can Say Goodbye' is meteen een favoriet onder de dj's. Vanaf 1976 verschijnen mondjesmaat de eerste 12"-singles maar voor veel platenkopers is dit onontdekt territorium tot in de vroege jaren tachtig. Hodges, James & Smith  brengt aanvankelijk 'Since I Fell For You, I'm Falling In Love' uit als 12"-single maar om dit formaat te promoten, brengt het evengoed een single uit met een ingekorte versie. Het is een feestelijke 'mashup' van de jazz-standaard 'Since I Fell For You' en een nieuw liedje geschreven door William 'Mickey' Stevenson. Hij is dan ook de producent van de plaat. Op de b-kant staat 'Off' maar dat heb ik reeds op een andere single van het trio. Een beetje teveel disco in mijn optiek en ik geef de voorkeur aan 'Situation'.

* Holland-Dozier- Don't Leave Me (UK, HDH, 1972, re: 1984)
Brian en Eddie Holland vormen samen met Lamont Dozier in de jaren zestig Holland-Dozier-Holland, dé Stock, Aitken & Waterman van het Motown-label. Als de heren ontdekken dat collega's bij andere labels méér verdienen en Berry Gordy weigert om de betaling aan te passen, breken ze hun contract op. Voorwaarde is wel dat de heren de naam Holland-Dozier-Holland gedurende vijf jaar niet mogen gebruiken. Het trio neemt songschrijvers Dunbar en Wayne in dienst en brengt onder hun naam enkele HDH-composities uit voor onder andere Chairmen Of The Board en Freda Payne. In 1972 mogen ze weer gebruik maken van de naam maar ze spelen eerst op 'safe' en houden het bij Holland-Dozier. Beide Holland-broers zijn gewoon van de partij. Op 'Don't Leave Me' krijgt Lamont Dozier een speciale credit. Op 'I'm So Glad' gaat de credit naar Brian Holland. Het is overigens een heruitgave via het Engelse Demon-label en een serie van Holland-Dozier-Holland-producties uit hun Hot Wax- en Invictus-periode. Hier wil ik nog wel een paar van hebben. Eerst kan ik nog een 'original' verwachten bij een volgende zending van Mark.

* J.J. Jackson- Let Me Try Again (US, Magna Glide, 1975)
Jackson is in de vroege jaren zestig al verantwoordelijk voor rauwe rhythm & blues en maakt de hele transformatie door van de soul in de late jaren zestig. In 1975 mag hij proeven aan het succes van de disco. In de jaren zestig heeft hij de Greatest Little Soul Band In The Land en anno 1975 beschikt hij over de Funky Butt Band. Eerlijk is eerlijk: Het is niet de meest overtuigende single in de catalogus van Jackson. Persoonlijk hoor ik liever zijn Loma-werk. Ik zie net dat het een reguliere FAD is en dat ik wel een paar pond méér heb betaald dan de '5-4-3-2-1'. Enfin, ik reken deze bij in de korting die ik heb ontvangen.

* Jo-Jo Jackson- Tomato Ketchup (US, Woogie, 1982?)
Ik heb ergens het jaar 1982 voorbij zien komen maar kan het niet op Discogs of 45cat vinden. Vermoedelijk in een Youtube-video? Het klinkt evenwel als een jaren tachtig-productie en het zou zomaar kunnen. Net als met 'The Crutch' van The Tymes zal je ook niet veel verwachten bij 'Tomato Ketchup' maar het blijkt opeens een heel aardig nummer te zijn. Het meeste een aanklacht tegen de Reaganomics en dus vermoed ik dat ik niet ver uit de buurt ben met het jaartal.

Singles round-up: februari 5

Om half tien ben ik wakker en als ik een half uur later aan mijn laatste kop koffie zit, belt mijn collega uit Steenwijk. Of ze vandaag op me kunnen rekenen? Maar natuurlijk! Er staat nog altijd een stevig briesje maar deze gaat in de loop van de dag afnemen. Ik vraag nog even snel naar de hoeveelheid. Niet veel... Ik kan het dus rustig aan doen? Naar Steenwijk toe heb ik pal tegenwind en bij vlagen is het nog altijd stormachtig. Het fietspad ligt bezaaid met omgewaaide bomen, takken en ander afval. Het zonnetje schijnt en het is droog en dus heb ik geen reden tot klagen. Zoals gezegd is de post niet veel en ik heb het binnen twee uur bezorgd. De Hema heeft een kraampje buiten met worsten en broodjes en ik koop een hotdog. Deze eet ik op een bankje op en besef me dan dat het véél vroeger is dan dat ik had gedacht. Met de wind in de rug sjees ik naar Havelte voor boodschapjes en thuis word ik opeens erg blij. Het pakket van Mark is wederom zonder bemoeienis van de douane door gekomen. Ik heb gisteravond alle dertig singles gedraaid in 'Do The 45' (28 van Mark plus de Soul4Real en de laatste van Izipho Soul) en dus heb ik het gemakkelijk met de 'Singles round-up'. Ik spaar de nieuwe titels tot de laatste aflevering en dan hopelijk ook met de laatste Discogs-bestellingen. De show staat overigens al op onze Mixcloud-pagina (WolfmanradioShows) dus jullie kunnen 'mee recenseren'.

* Roshell Anderson- Such A Beautiful Thing (UK, Contempo, 1974)
Het eerste prijsvoorstel voor de 5-4-3-2-1 is goed genoeg om het te accepteren maar heel stiekem had ik op een hogere korting gerekend. Ik heb gisteren het totaal uitgerekend van de reguliere Five-A-Day reserveringen en dan blijkt dat ik alsnog een mooie korting heb gekregen. Resultaat! Ik begin deze aflevering met een reguliere FAD-plaat. De vaste lezer zal weten dat ik veel heb met het Contempo-label. Als het betaalbaar is, koop ik alles wat los en vast zit. Echter heeft Contempo ook meuk uitgebracht en dan vind ik opeens niet meer zo belangrijk om de collectie compleet te krijgen. Dat geldt niet voor Roshell Anderson. Ik word weliswaar getriggerd door de opmerking dat het een Contempo is, maar verder zou ik de plaat ook hebben geaccepteerd. 'Such A Beautiful Thing' is een lekker uptempo nummer dat muzikaal zweeft tussen funky blues en Southern soul. Het is echter de b-kant van een deep soul-ballade welke ik nog niet heb geprobeerd. Weten we zeker dat het dezelfde zanger is? 'The Grapevine Will Lie Sometimes' is een kippenvel-kant als je deep soul lust. Dit kan voor mij nog wel eens de favoriete kant worden!

* Black Ivory- Got To Be There (US, Today, 1972)
De 5-4-3-2-1 is een lijst welke Mark ieder jaar publiceert tussen kerst en nieuwjaar. De platen hebben geen prijzen. De eerste is vijf pond, de tweede vier pond, de derde drie pond enzovoorts. Je hebt dus vijf voor vijftien pond en bij afname van meer rekent Mark de kostprijs. Uiteindelijk kan dan nog meer van de prijs af gaan zoals hier is gebleken. Van Black Ivory ben ik jaren geleden 'You And I' gekocht en vervolgens twee titels via deze '5-4-3-2-1'. Iets met tradities? Ik heb deze single gereserveerd voor de verrassende uitvoering van 'Got To Be There', een vroege hit voor Michael Jackson. 'Time Is Love' is de eigenlijke a-kant. Black Ivory kan weinig mis doen voor mij en ook hier is sprake van een 'double-sider'. Opnieuw twee sfeerrijke opnames van de groep met vocalen zoals ze weinig meer worden gemaakt.

* Charles Brimmer- Love Me In Your Own Way (US, Chelsea, 1975)
Opnieuw een reguliere FAD-plaat. Ditmaal is het zeer fraaie midtempo op het iconische Chelsea-label. Het gaat alleen een hele sport worden om het styreen 'helder' te houden, want styreen op Chelsea is van dezelfde kwaliteit als Polydor. Maar goed... Bobby Sheen klinkt ook nog altijd niet beroerd en dus zie ik dit met vertrouwen tegemoet. Een erg prettig nummer met een sterk zingende Brimmer. De a-kant is een ballade met meteen een Barbados-gevoel en dat komt mede door de erg mechanisch klinkende synthesizer. Past prachtig in een Carib-set!

* Jimmy Briscoe & The Little Beavers- My Ebony Princess (US, Pi Kappa, 1974)
Ik zal mezelf geen wiskundig wonder willen noemen. In het uiterste begin van de brugklas heb ik nog wel enige interesse voor wiskunde maar na verloop van tijd ga ik teveel 'praktisch denken'. Heb ik dit nu allemaal nodig om te slagen in het leven? Het antwoord luidt ontkennend en vanaf dat moment doe ik niets meer met wiskunde. Toch kan ik desgewenst meteen Pi tekenen. De minder goed onderlegde verzamelaar zal het immers noteren als zijnde het TIK-label. Van Briscoe heb ik ook al eens een ander plaatje gekocht in de '5-4-3-2-1' en dit is de overtreffende trap qua schoonheid. Het is dermate zoete soul dat het glazuur op je tanden pijn doet. Voor een zacht prijsje kan ik het niet weigeren.

* James Brown- World (US, King, 1969)
Hiermee ben ik vlug bereid. Als ik het niet geschikt genoeg acht voor de Blauwe Bak, dan kan het altijd nog in de algemene jaren zestig-bak. Ik ben gisteren van de ene in de andere verbazing gevallen want ik heb ome James nog nimmer zó soulvol horen zingen. Deze blijft dus helemaal in de Blauwe Bak!

* Solomon Burke- I Stayed Away Too Long (US, Atlantic, 1967)
De '5-4-3-2-1' bestaat voornamelijk uit 'leuke' platen waarvoor Mark doorgaans niet zes pond of meer kan vragen en dus niet geschikt voor de Five A Day. In enkele gevallen is er 'iets' met de plaat en ik vermoed dat Solomon op de stapel is gekomen door wat 'dishing'. Hij ligt niet helemaal vlak op de draaitafel, maar dan opnieuw... dat merk je niet bij het afspelen. Twee ballades van de dominee waarvan 'I Stayed Away Too Long' het meest overtuigend is voor mij.

* Omar Chandler- You Changed Me For The Better (UK, MCA, 1991)
Ik heb gisteren de reguliere a-kant gedraaid maar ben meteen benieuwd naar de 'Saxtuplet Mix' op de keerzijde. Ah, dat blijkt dus gewoon de instrumentale versie te zijn met een saxofoon in plaats van de zang? Het is een typisch plaatje 'voor erbij' als je eens in een nineties-mood bent met de Blauwe Bak. Niets mis mee maar in het landschap van 1991 ook niet erg verheffend. Je krijgt er wel goede luim van!

* Geater Davis- I'm Gonna Change (US, Seventy-Seven, 1973)
'I'm Gonna Change' is deep soul van de bovenste plank maar ik luister nu even naar 'I've Got To Pay The Price'. Het blazersarrangement klinkt erg Memphis in mijn oren en het is meer uptempo Southern Soul. Ook niet beroerd! Wellicht kan ik in twee weken een show doen met de andere kanten van recente aanwinsten?

Stilte voor de storm

Als ik deze ochtend ontwaak is het bijna half tien. Ik blijf even een paar minuten liggen en luister naar het nieuws op de wekkerradio. Zodra het weerbericht is geweest gaat de telefoon. Het is mijn chef die me vertelt dat ik vandaag wel thuis mag blijven in verband met de verwachte storm. Hoewel ik geen bijster lange nacht heb gehad, ga ik er toch maar uit. Eerst maak ik nog plannen voor een bezoekje aan de supermarkt in Havelte maar bij nader inzien red ik me wel met wat ik in huis heb. Om een uur of twee is de zon tevoorschijn gekomen en besluit ik het te vieren met een wandelingetje. Eerst kijk ik bij de brievenbus en vind daar, tot mijn verrassing, twee pakketten. Eentje daarvan trapt mijn wandelplannen meteen door de war. Het zoveelste hoofdstuk van de single van Pama International. De plaat die ik meer dan een jaar geleden heb besteld en waar ik totaal geen respons krijg bij emails en dergelijke. Rond de kerst belooft de labeleigenaar de bestelling te annuleren en mijn geld terug te storten. De betaling blijft uit en twee weken later krijg ik het nieuws dat hij het op de post heeft gedaan. Vorige week heb ik de invoerkosten geweigerd en de douane de opdracht gegeven het terug te sturen. Nu ligt het dan opeens in mijn brievenbus.

De eerste wandeling is kort maar krachtig. Eigenlijk wil ik 'het vaste blokje' lopen maar het wordt slechts een klein bochtje. Het is precies de lengte van een sigaar. Onderweg ga ik met mezelf in conclaaf. Toch de single houden? Of...? Nee, ik ben er zó klaar mee dat ik hem écht niet meer wil. Ik loop naar huis, zoek een pen en kras mijn adresgegevens weg. Vervolgens 'Return to sender' en nog een venijnig krabbeltje naar de afzender toe.. De tweede wandeling is op en neer naar de brievenbus. De plaat gaat terug naar Engeland en hopelijk heb ik over twee of drie weken mijn geld terug. Dan kan ik het hoofdstuk helemaal afsluiten. Overigens maak ik me ook niet heel erg druk over het geld, maar het voelt niet goed om de plaat te houden. De andere plaat maakt me een stuk gelukkiger want dat is de nieuwste op het Izipho Soul-label. Echt de allereerste van 2022? De pre-order is meteen in de eerste week van januari. De release is twee weken later. Ik wacht nog op de drie singles uit Amsterdam en zal dan deze Izipho van een berichtje voorzien.

Buiten deze twee korte wandelingen doe ik niet zoveel op deze vrije vrijdag. Eunice is volgens mij pas rond een uur of elf op haar hoogtepunt en inmiddels heeft hele land weer code geel. Morgen overdag lijkt het zonnig te worden bij windkracht vijf. Ik had even gehoopt op nóg een vrije dag maar ik denk dat ik gewoon weer aan de bak moet. Ter illustratie een foto uit dezelfde serie als die van gisteren. Ditmaal de Winkelsteeg waar ik vandaag niet aan toe ben gekomen. Ik heb de Winkelsteeg al eens eerder op de plaat vastgelegd maar ditmaal is het met de neus richting Uffelte.

Stilte tussen Dudley en Eunice

De schade in Uffelte is beperkt gebleven voor zover ik kan zien. Mijn buurman heeft een kasje in de tuin dat hij heeft afgedekt met doorzichtig plastic. Dat is door Dudley vakkundig verwijderd en ligt een paar centimeter van de kas. Gelukkig heeft hij zijn bloempotjes in veiligheid gebracht want daarmee speelt Corrie een spelletje. Voor wie de namen niet herkent, het zijn de namen van de stormen die 2022 tot dusver rijk is. Op zichzelf kan ik best even genieten van een stormpje behalve als ik met post onderweg ben. Als Corrie is uitgebruld, besluit ik een wandelingetje te maken. Dat is het 'nieuwe' blokje om en ik neem de camera mee. De foto boven dit bericht is het bewijs. Vanmiddag heb ik nog een klein beetje mee gekregen van Dudley als ik dezelfde wandeling wil maken. Nu besluit ik echter onderweg niet rechtsaf te slaan maar over de Weg Achter De Es te gaan. Aan de bosrand heb ik de wind in de rug en het lijkt even alsof de wind is gaan liggen. Als ik de Winkelsteeg op draai, blijkt deze nog steeds aanwezig en kan de capuchon weer op. Het is een koude wind en dat is best opvallend voor een zuidwester? Ik heb eerst nog ambitieuze plannen om naar Meppel te fietsen maar daar heb ik gelukkig van af gezien. Geen 'Singles round-up' dus en dan maar een verhaaltje over een paar stormen?

Net zoals bij momenten vóór een onweersbui kan ik ook best genieten van de stilte vóór de storm. In 2013 maak ik op zondagmiddag een ommetje op de fiets vanuit Nijeveen. Het is de dag dat de wereld Lou Reed verliest en Nederland is in afwachting van één van de meest heftige stormen. Althans, dat is de voorspelling. Ik weet nog dat ik wakker word en op mijn telefoon een automatisch verzonden bericht vind: 'Blijf thuis'. Ik denk dat mijn baas dit niet leuk gaat vinden en baan me een uur later een weg door de zee van takken en omgevallen bomen. De storm heeft niet het karakter gehad als van de voorspellingen, maar tussen Nijeveen en Meppel heeft het eigenhandig het groenvoer gesnoeid. Overigens hoor ik deze middag op de mp3-speler 'Earthquake' van Bobbi Lynn en besluit de plaat toch maar eens te gaan zoeken. Het is maandag 18 november weet ik inmiddels. Ik meende dat ik de naam van de storm van toen had genoemd maar kan niets daarover vinden.

Francis. Die heb ik wel genoemd op Soul-xotica. Francis maakt deel uit van de vakantie van 2020. De eerste zomer sinds jaren dat ik niet ga kamperen met een tent. Natuurlijk spelen de maatregelen een zekere zin, maar de aankondiging van Francis is de hoofdreden dat de tent in de bijkeuken blijft staan. De tent is op zichzelf nog wel goed maar ik betwijfel of het een storm kan doorstaan. Francis houdt huis in de laatste nacht van de drie dagen in Zutphen. De volgende dag heb ik een mooi vooruitzicht. De wind is zuidwestelijk terwijl ik het noordoosten in moet. Omdat de vermoeidheid toeslaat moet ik uiteindelijk een paar kilometer tegen de wind in kruien, maar we zijn dan bijna in Havelte.

De voorjaarsstorm van 1990 zal ik ook niet snel vergeten. Het is donderdag 25 januari 1990. De waarschuwing voor storm komt op de middag. Ik kan me herinneren dat onze klassenleraar in het lokaal komt tijdens de tekenles en ons, de kinderen van buiten Sneek, mee geeft dat we het beste met de bus naar huis kunnen gaan in verband met de storm. Ook ik zou dit eenvoudig kunnen doen want ik heb standaard een strippenkaart in de portemonnee met genoeg strippen om thuis te komen. Toch merk ik weinig van wind als ik buiten kom en ik besluit stoer te gaan doen. Ik ga op de fiets naar huis! In de stad merk je het niet en als ik 'de hoge flat' voorbij kom en Tinga passeer kan ik wel iets van wind voelen. Na Tinga is opeens een open ruimte vanuit het westen. Er komt een windstoot die maakt dat ik meteen overdwars op het fietspad sta met de fiets. Nog een windvlaag en ik lig plat. Even verderop staan huizen waar ik iets van beschutting kan vinden om een volgende poging te doen. Ik krijg kwalijk de fiets in beweging en dan hoor ik een claxon achter me. De auto stopt en het portier zwaait open. 'Waar moet je heen?'. De fiets achterin de auto en ik op de bijrijdersstoel. De man komt uit Tjerkgaast en heeft jaren lang het stuk naar Sneek op en neer moeten fietsen. Nu zag hij mij stoer doen tegenover de wind en moest hij me wel een lift aanbieden... Waarvoor dank!

Jaren later werk ik als vrijwilliger in De Buze en raak goed bevriend met een jonge punker. Hij is dan een jaar of zestien en een paar jaar later zal ik noise-optredens met hem doen. Ik weet niet meer precies hoe het ter sprake komt. Hij vertelt me dan dat hij is geboren op de dag van de voorjaarsstorm van 1990. Als ik hem tegenwoordig op sociale media feliciteer met zijn verjaardag kan ik het niet laten om de storm even in herinnering te brengen.

Week Spot: James Gadson

Hoewel de voeten wel uitgerust moeten zijn, heb ik nóg maar een rustige dag achteraan geplakt. Ditmaal ietsje minder lui en meer pro-actief want zo heb ik vanavond gewoon 'Tuesday Night Music Club' gedaan en moet ik daar grotendeels de speellijst van voorbereiden. Bij het promotie doen op Facebook stuit ik op een single uit 2014 en als ik op Discogs kijk, besluit ik ter plekke de plaat mee te nemen. Samen met twee hagelnieuwe releases. De dealer uit Amsterdam heeft me eens een maand laten wachten maar is in december vlug bereid. Ik hoop dus op het laatste. Dan zou ik dus een 'Singles round-up' kunnen doen met de recente Soul4Real-uitgave en wat er verder aan hagelnieuwe singles gaat binnenkomen deze week. Als Week Spot heb ik aanvankelijk de nieuwste van Mike James Kirkland op het oog. Toch is het bericht daarover een Jantje van Leiden omdat Mike vorig jaar de Week Spot heeft gehad met 'Oh Me Oh My' en bovendien heeft hij de Week Spot gehad als Bo Kirkland met Ruth Davis ('Stay By My Side' uit de Blauwe Bak Veteranen van gisteren). Ik zou het dan over de gastdrummer hebben op 'Time And Space', maar... van deze man heb ik onlangs ook een uitstekende single gekocht. Ik besluit Kirkland te bewaren voor een keertje als het me goed uitkomt en vanavond de drummer in de schijnwerpers te zetten. 'Got To Find My Baby' van James Gadson uit 1972 mag deze week de Week Spot heten.

Zo op het eerste gezicht zegt de naam niemand iets. Toch durf ik te wedden dat iedereen wel een plaat in de kast heeft waar Gadson op mee speelt. Het punt is echter dat in ruim vijftig jaar de man nooit veel 'credits' heeft gekregen voor zijn werk. Waar het personeel op een album wordt genoemd, valt zijn naam geregeld, maar er is geen enkele artiest bij die James Gadson groots op de hoes aankondigt. Mike James Kirkland maakt het verschil want zijn plaat is officieel toegeschreven aan Mike James Kirkland Featuring James Gadson. Alleen een beetje sneu voor The Waters, het zanggroepje dat ook op menig productie is te horen en ook weinig eer krijgt toegezwaaid. Er wordt her en der gezegd en geschreven dat hij 'de meest opgenomen drummer' is, maar ik denk dat die eer toebehoort aan Hal Blaine. Gadson is wel een goede tweede of derde. Nu Blaine onlangs is heengegaan, is hij wel één van de meest gevraagde drummers die nog in leven is. Gadson is al in de zeventig maar er zijn nog geen signalen dat hij het drumstokje aan de wilgen gaat hangen.

James Edward Gadson wordt geboren op 17 juni 1939 in Kansas City in de staat Missouri. Over zijn jeugd wordt geen woord vuil gemaakt en we maken een sprongetje naar het moment dat Gadson bijna dertig is. Hij is dan de drummer van Watts 103rd Street Rhythm Band, de groep van Charles Wright. Buiten dat het een aantal eigen hits heeft, speelt de band ook op tal van opnames voor anderen. 'Spreadin' Honey' is een vroege aanwinst in de Blauwe Bak en een plaat die ik komende zaterdag mee eens moest gaan afstoffen. In de vroege jaren zeventig mag hij twee singles maken voor het Cream-label en eentje in 1976 voor United Artists. Toch is hij vanaf de midden jaren zeventig vooral actief als drummer op platen voor anderen. De lijst lijkt eindeloos en Wikipedia noemt uitsluitend de 'bekende' artiesten. Het balletje gaat rollen als hij omstreeks 1973 meespeelt tijdens sessies voor Motown. Hij is zo te horen op elpees van The Temptations, Marvin Gaye en Diana Ross. Van de laatste mag ik graag 'Love Hangover' horen en dat is James Gadson op de boemketels.

Als muzikant werkt hij onafhankelijk en is niet gebonden aan een bepaalde platenmaatschappij. Ik pik een aantal albums uit van de lange lijst: 'Still Bill' van Bill Withers (1972), 'O My Love' van onze eigen Thijs Van Leer (1975), 'Midnight Love' van Marvin Gaye (1982), 'Aretha' van Aretha Franklin (1986), 'Love Tracks' en 'I Have The Right' van Gloria Gaynor (resp. 1978 en 1979) en 'Sky High' van Tavares (1976). Ik zou nog zeven alinea's kunnen doorgaan. Hij neemt meerdere albums op met Smokey Robinson, Randy Crawford, Patrice Rushen, Billy Preston, Cheryl Lynn, Bill Withers en Beck. Met de laatste zitten we dan meteen in de nieuwe eeuw want, zoals gezegd, weet Gadson ook na 2000 niet van ophouden. Opvallende 'nieuwe' namen zijn Justin Timberlake (2008), Lana Del Rey (2012) en is hij op het nummer 'She' te horen op de meest recente van Harry Styles (2019). Terwijl ik door de lijst blader, zie ik opeens ook 'The Nightfly' van Donald Fagen en daarmee denk ik dat ik wel genoeg voorbeelden heb gegeven? Ach vooruit... nog een paar. Hij is zo gezegd de drummer op onder andere 'I Will Survive' van Gloria Gaynor en het album 'Chaos And Creation In The Backyard' van Paul McCartney (vooral dankzij zijn samenwerking met Beck). Ik meen ook iets te hebben gelezen over 'Thriller' van Michael Jackson, maar daar is Jeff Porcaro de drummer. Het is echter The Waters dat mee doet op dat album. Wikipedia is een zeer beperkte lijst, die van Allmusic is nóg veel langer. Zo zie ik bijvoorbeeld Christina Aguilera in deze lijst.

Op zijn single 'Got To Find My Baby' laat Gadson horen naast een uitmuntende drummer ook eens een zeer fijne zanger en songwriter te zijn. Het is klassieke crossover zoals ik deze sinds een paar jaar zo goed laat smaken en een plaatje dat desondanks goed betaalbaar blijft. Als we nu nooit meer van Gadson zouden hebben gehoord dan zou de plaat potentieel honderden euro's waard kunnen zijn. Ofwel: Kwaliteit hoeft niet duur te zijn!

Blauwe Bak Veteranen deel 76

'The day after'. Het is een forse wandeling geweest en op deze manier doe ik het niet iedere dag. Het zijn vooral de voetzolen die luid protesteren en ik sta soms te wankelen. Dus maak ik een vandaag er een heerlijk huiselijk dagje van en heb pas een uur geleden de kisten weer aangetrokken. Ik ga niet zielig doen. Ik had echter niet verwacht dat mijn voeten nog zó moesten wennen aan het nieuwe schoeisel omdat ik deze al twee weken gebruik. Het is een flinke bocht om geworden en buiten twee kopjes koffie onderweg heb ik vrijwel continu gelopen. Ik mag morgen nog een dag uitrusten en dan begint woensdag voor mij weer de nieuwe werkweek. Op Soul-xotica trap ik deze week af met de Blauwe Bak Veteranen. Ik ben deze serie in 2019 begonnen met als eerste idee om de allereerste Blauwe Bak-aanwinsten eens van een berichtje te voorzien. De jaren negentig breidt uit naar 2009 naar 2012 en ik ben steeds verder gegaan. In november heb ik het 75e deel gepubliceerd en heb daarbij 2017 afgesloten. Hoewel de Blauwe Bak op dit moment een zootje is, valt één ding op ten opzichte van jaren geleden: Er gaan geen Blauwe Bak-singles terug in de algemene bakken tenzij ik een dubbel exemplaar bemachtig. Hoewel 2018 nog maar vier jaar geleden is, ben ik waarschijnlijk net halverwege de collectie. Vandaag presenteer ik jullie de eerste zestien van 2018.

De eerste maanden van 2018 ogen moeizaam maar vormen achteraf gezien een opmaat naar een prachtig jaar. Een jaar met een paar opvallende veranderingen. Ik heb in de vorige aflevering (of eentje daarvoor) geschreven over het bizarre bezoek aan het gemeentehuis in Diever waar me uit het niets wordt verteld dat ik een terugkeergarantie heb bij de sociale werkvoorziening. Ik ben er dan niet echt blij om, maar tegenwoordig wel. Ik heb namelijk al gebruik gemaakt van de gelegenheid en zit nu financieel steviger dan ooit tevoren. Op aanraden van de sociale dienst in Diever moet ik een uitkering aanvragen voor de paar tientjes welke ik onder het minimum zit. Je moet dan een kopie identiteitsbewijs overleggen en.... deze is verlopen in mijn geval. De gemeente wil me helpen met een ID-kaart, maar ik sta op een paspoort. Na veel vijven en zessen krijg ik het paspoort. Inmiddels is het achterhaald, maar in 2018 heb ik wellicht nog wel eens een plan om naar Engeland te gaan voor een bezoekje. Ik weet in 2018 nog niet welke effecten een Brexit gaat hebben op de reisbewijzen maar ik ben liever meteen goed voorbereid. De plaat van Gwen Owens herinnert aan een fraaie woensdagmiddag als ik op de Pioneer naar Diever ga en nog een bochtje om fiets. Ik heb dan, geloof ik, de plaat net ontvangen en het speelt voortdurend in mijn hoofd.

Het is ook een periode van iets anders dat ik vast niet zal hebben genoemd in deze tijd. Nu het vier jaar later is heb ik er geen problemen mee. Ik heb eind 2017 en begin 2018 te maken met een plaag van fruitvliegjes. Ik kan niet ontdekken waar ze vandaan komen en weet ook niet wat ik eraan moet doen. Ze vermenigvuldigen zich als gekken want nadat ik er zeven heb plat gemept, komen er veertien voor terug. Dan wordt op een woensdag de grijze container geleegd en ik moet hem nog aan de weg zetten. Ik wil de vuilniszak uit de afvalemmer halen als ik de binnenkant zie van de bak. Ik ben vlug bereid en loop met bak en al naar de container en laat het in de kliko zakken. Twee dagen later is er geen fruitvlieg meer te bekennen! Vorig jaar in de zomer nog eens last gehad van een zwerm maar daar ontdek ik al snel de bron en het is meteen verholpen. Tussen fruitvliegjes en paspoorten door koop ik ook nog plaatjes. Drie van de kringloopwinkel, eentje van Discogs en ik reken de schade af bij Mark. Dat vormen de zestien singles die vanavond aan bod komen.

1011. Nothing In This World - Johnny Dumar (UK, Polydor, 1967)
1012. Face Of Love - D.C. LaRue (Frankrijk, Pyramid, 1976)
1013. If You Really Want Me - Sister Sledge (US, Cotillion, 1981)
1014. It Ain't Hardly Over - Gwen Owens (US, Josie, 1969)

Het verhaal begint op een vrijdagmiddag. Ik werk op dat moment nog in de voorsortering en hoef niet heel vroeg te beginnen. Ik besluit eens een kijkje te gaan nemen bij een nieuwe kringloopwinkel aan de Paradijsweg in Meppel. Ik zal er nog tweemaal terug komen voordat de covid haar intrede doet en de zaak nogal paranoïde overkomt in haar deurbeleid. Wellicht binnenkort nog eens proberen? De eerste keer is de schade beperkt. Het heeft een dertigtal singles en het meeste Duitse schlagers uit de jaren zeventig. Deze van Johnny Dumar valt op omdat het een Engelse persing is. Thuis draai ik de single en 'Nothing In This World' smaakt me onmiddellijk. Ik geef het de tag 'ballad with a beat', maar misschien dat het gewoon een crooner is die poogt in de voetsporen te treden van Engelbert Humperdinck. Het duurt trouwens ook tot de brug totdat Dumar echt los komt. Het heeft tijden in de reserve-Blauwe Bak gestaan maar volgens mij stond die vrij recent in de koffers. Ik fiets deze 25e januari door naar de 'oude' kringloopwinkel aan de Hugo De Grootstraat. D.C. LaRue boeit me meteen, maar ik vind het aanvankelijk niet 'groovy' genoeg voor de Blauwe Bak. De single wordt vanuit de algemene jaren zeventig-bak geregeld gedraaid en steeds twijfel ik weer of deze niet in de Blauwe Bak thuishoort. Sinds een jaar staat die dan toch in de Blauwe Bak en mag het de nummer 1012 ontvangen. Sister Sledge stond tot voor kort in de reserve-Blauwe Bak, maar ik heb momenteel de jaren zeventig en tachtig in de koffers staan. Als ik het weer zou veranderen, gaat deze weer terug in de reserve. Ik weet niet meer precies hoe ik Gwen Owens op het spoor ben gekomen, maar ik ben meteen helemaal verkocht. Ik ken de zangeres van haar Velgo-opnames en dit is echt een andere Gwen Owens. De stampende Detroit-groove heeft plaats gemaakt vor sfeerrijke crossover. Hij was niet bepaald goedkoop maar nog steeds een procentje van haar eerdere Velgo-opnames.Ik reken de plaat af op 7 februari. De plaat moet uit Amerika komen en doet het bijna in een recordtijd. Alleen 'Does Anybody Love Me' van Joyce Kennedy heeft het ooit sneller gedaan.

1015. Keep On Searching - Margie Alexander (US, Future Stars, 1974)
1016. When A Woman Loves A Man - Jean Battle (US, Red Lite, 1972)
1017. You Mean Everything To Me - Black Ivory (US, Buddah, 1977)
1018. Is It All Over - Pep Brown (US, Polydor, 1973)
1019. Up In The Streets Of Harlem - The Drifters (US, Atlantic, 1966)
1020. Keep On Walking - Final Decisions (US, Bumpshop, 1973)

Het is een mix van de reguliere 'Five A Day' en de '5-4-3-2-1' van rond de kerst. Margie Alexander en Black Ivory komen bijvoorbeeld uit deze actie. Waarvoor hebben we in 2018 verkiezingen? Final Decisions herinnert op ene of andere manier aan deze woensdag. Marva Hicks brengt me weer terug naar de eerder beschreven fietstocht op woensdagmiddag. Van Pep Brown weet ik te herinneren dat Mark een ultimatum heeft gesteld. Als de plaat niet binnen twee uur is verkocht, houdt hij hem zelf. Ik moet hem na anderhalf uur teleurstellen en kaap deze fraaie promo mee. De platen staan allemaal in de koffers.

1021. Looking Over My Shoulder - Marva Hicks (UK, Infinity, 1978)
1022. Stay By My Side - Bo Kirkland & Ruth Davis (US, Claridge, 1976)
1023. The Young Hearts Get Lonely Too - The New Young Hearts (US, Zea, 1970)
1024. I'd Do Anything For You - Freda Payne (UK, Capitol, 1978)
1025. I Tried - Solaris (US, Dana, 1981)
1026. I Destroyed Your Love - Special Delivery (US, Mainstream, 1975)

Bo Kirkland, The New Young Hearts, Solaris en Special Delivery komen uit de '5-4-3-2-1' en The New Young Hearts is de enige die in de reserve-Blauwe Bak staat. Solaris heeft daar ook een periode doorgebracht maar sinds de twee nieuwere aanwinsten van Solaris mag deze nu ook in de bak staan. 'Stay By My Side' is de kennismaking met duo van Bo en Ruth en heel stiekem vind ik dit nog altijd het beste nummer. Ik neem aan dat jullie niet weer vijftien weken hoeven te wachten op een volgende aflevering (de vorige was op 1 november) en in deze maak ik de partij van Mark af en vervolg met een speciale partij van Mark welke ik in maart 2018 van hem overneem.

Verticaal vijf letters: Zondag 13 februari

Laten we het eerst eens over kleding hebben? Ik moet mijn groene schoenen nog altijd eens laten opknappen, wellicht dat ze dan nog een zomer mee kunnen. Intussen ben ik overgeschakeld op de oude laarzen maar deze worden per dag lichter en meer luchtdoorlatend. Waar ik ook zoek op het internet, maar ik kan op dit moment nergens leuke schoenen voor een mooie prijs vinden in mijn maat (48/48,5). Ik eindig op het laatst op Marktplaats bij een kruising tussen legerkisten, wandelschoenen en werkschoenen. De eerste recensies zijn al niet echt hoopgevend, maar vooruit... de prijs is okay en ik moet nu echt betere schoenen hebben dan de afgetrapte kisten. Ik heb ze al een paar weken aan en ze bevallen over het algemeen goed. Toch heb ik er nog niet een heel eind op gelopen. Tot vandaag wel te verstaan! Nee, het zijn geen wandelschoenen. Daarvoor heb je op zijn minst een paar dikke sokken nodig. Het zijn meer werkschoenen als je het mij vraagt. Dan de broeken. Ik heb een paar jaar geleden eens twee broeken gekocht van iemand op United Wardrobe. Ze zijn samen spotgoedkoop en ik moet een beetje gokken qua maten. Ik probeer eentje en deze is me véél te wijd. De andere probeer ik dan al niet eens meer. Vanmiddag toch eens geprobeerd na ruim drie jaar en wat blijkt? Deze zit als gegoten. Onderweg word ik uitgescholden voor boswachter en als ik naar beneden kijk, kan ik me het voorstellen. Groen bomberjack, groen vest, legergroene broek en zwarte hoge werkschoenen. Binnenkort maar eens solliciteren want de uitrusting heb ik al?

Sinds een paar weken heb ik mijn werkzaamheden voornamelijk in Steenwijk. Omdat de weg tussen Kallenkote en Steenwijk is opengebroken, word ik gedwongen om over Darp en Havelterberg te fietsen. Alsof dat een straf is... Ik kan het fietspad letterlijk dromen. Toch is er iets dat ik pas een paar weken geleden heb ontdekt en dat me mateloos boeit. Ik geloof dat ze bomen hebben gesnoeid waardoor de wachttoren nu vanaf het fietspad zichtbaar is. Het is me nooit eerder opgevallen. Ik heb al weken het plan om daar eens te gaan kijken. Op de fiets naar Havelterberg of Darp en vanuit daar het bos in lopen. Sinds gisteren heb ik een ambitieus plan. Het vroeg wakker worden lukt in eerste instantie niet en het is pas kwart over twee als ik reisvaardig ben. De thermosfles koffie in de rugzak en een zak krentenbollen. Hoe ik er precies moet komen? Dat weet ik domweg niet. Het is me opgevallen dat er een voetpad achter Darp langs loopt, dus daar zal ik moeten uitkomen. Ik heb het al eens eerder genoemd maar sinds afgelopen jaar bestaat ook zoiets als het fietsroutenetwerk op de wandelpaden. De kaartjes zijn heel erg klein en alleen in bosgebied aanwezig. Voor de volgende keer moet ik in het bos al even de route uitstippelen en noteren. Ik loop de Dorpsstraat uit en duik meteen de achtertuin in. Eerst het bos door naar de Kolonieweg en daar oversteken naar de Studentenkampweg. Je zit dan inmiddels al op Holtinge. Ik besluit de spoorlijn een eindje te volgen en dat is hoe ik op de knooppunten uit kom. Aan de hand van een kaartje kan ik al een ruwe schets maken. Ik heb wel de Schierbosweg gezien maar heb nooit geweten dat het buurtschap De Schier heet. Voordat ik bij De Schier ben, moet ik nog langs de hunebedden. Even daarvoor drink ik mijn eerste kop koffie en eet een broodje. Het is druk op dit stuk en het zijn vooral de schapen die veel bekijks trekken.

Ik steek de Van Helomaweg over en loop naar De Schier. Het is het ommetje dat ik vooral afgelopen zomer heel vaak heb gemaakt als ik naar de winkel ben geweest. Ik mag nu echter het bos in en over de échte Havelterberg klauteren. Zoals verwacht loopt een schitterend pad achter Darp langs. Ik zie de boel nu eens van een andere kant. Vanaf Darp loopt het naar de rand van het militaire oefenterrein en eerder dan verwacht komt de wachttoren in het vizier. Van daaruit loop ik langs het dorp Havelterberg. Ik ben hier eerder geweest. Ik woon dan net een paar dagen in Nijeveen. Omdat ik daar nog weinig heb, stap ik op de fiets om de omgeving te verkennen. Ik steek de weg over en ga meteen weer het bos in. Ik heb een aantal punten in mijn hoofd opgeslagen en volg deze braaf. Het leidt me naar Busselte maar als ik wil kijken naar een leuk ommetje op een kaartje blijken deze niet meer op de paaltjes aanwezig te zijn. Met name op het asfalt lopen de schoenen niet lekker of ik heb té dunne sokken aan. Ik begin eigenlijk wel een beetje genoeg ervan te krijgen en besluit de weg te volgen naar Havelte. Bij de winkel haal ik een paar boodschapjes en loop dan het bekende stuk terug naar huis. Ik ben ruim vier uren onderweg geweest en qua kilometers durf ik geen schatting te maken. Het zal vast vijftien kilometer zijn geweest en misschien ook wel een beetje meer. Het is voor herhaling vatbaar!

Top G-duizend: Glen Campbell

Op Facebook kun je een complete bibliotheek aanleggen met boeken die je hebt gelezen, een videotheek met films die je hebt gezien en een jukebox vol muziek. Het gevaar is echter dat Facebook naar je persoonlijke interesses kijkt om advertenties en 'sponsored posts' los te laten op je newsfeed. De advertenties staan al jaren uit dankzij een solide adblocker, de 'sponsored posts' zijn nog wel gerelateerd aan een aantal interesses. Veel van de 'likes' zijn lege pagina's. Slechts een handjevol is actief, ook als de band al lang niet meer bestaat of de artiest is overleden. Zo heeft Nick Drake afgelopen week nog een nieuwe profielfoto geplaatst. In 2012 ben ik een paar maanden moderator van de oudste Moby Grape-pagina op Facebook. Een paar maanden later zetten voormalige leden een officiële pagina op, maar 'onze' was als eerste! Dan is daar nog de pagina van Jimmy Webb. Het heeft er alle schijn van dat hij de pagina zélf onderhoudt, waar P.P. Arnold bijvoorbeeld weer een moderator in dienst heeft. Jimmy deelt vooral verjaardagen van muzieklegendes, maar deelt ook vaak nieuwe Youtube-video's met opnames waar hij iets mee van doen heeft. Heel interessant wordt het vaak niet, maar ik kan het niet over mijn hart halen om de man van mijn Facebook te halen. We hebben het immers wel over dé Jimmy Webb, de man die één van de allermooiste popsongs ooit heeft geschreven. Ik doel dan met name op mijn suggestie voor de Top G-duizend van vanavond, ook al zijn liedjes als 'Mac Arthur Park' en 'By The Time I Get To Phoenix' niet te versmaden. Het meest ultieme nummer blijft in mijn optiek het ongeëvenaarde 'Wichita Lineman' van Glen Campbell uit 1968.

Ik ben deze serie in december begonnen met 'If You Could Read My Mind' van Gordon Lightfoot. Een nummer waar ik nimmer genoeg van zal krijgen, ook al zou ik het dagelijks horen. Bovendien is het een nummer dat in elke coverversie weer ontzettend goed is. Gewoon omdat de tekst en melodie zo'n fraaie combinatie zijn dat het niet uitmaakt of het een 'plinkplonk' gitaarliedje is of zwoele disco als van Viola Wills. Hetzelfde geldt ook voor 'Wichita Lineman'. Het nummer is door velen opgenomen en zolang de oorspronkelijke melodie in tact blijft, is iedere versie een winnaar. Ik ga voor de Top G-duizend uiteindelijk toch voor de oerversie van Glen Campbell. Ik leer het nummer overigens beter waarderen in een instrumentale versie. Johnny Harris heeft zijn arrangement van het nummer op de elpee 'Movements', een plaat die ik in de eerste jaren van de nieuwe eeuw helemaal dol draai. Ik heb echter in Mossley al eens een verzamelaar van Glen Campbell op mijn kamer met dit 'Wichita Lineman'. Deze blijft achter in Engeland en in december 2007 krijg ik een paar elpees van een kennis waaronder ook een 'greatest hits' van Glen Campbell. Deze bevat tevens 'Galveston', één van de opvolgers van 'Wichita Lineman'.

Heb ik Jimmy Webb ooit niet eens een standbeeld gegeven in de 'Beeldenroute'? Zeker is wel dat ik zijn geschiedenis al iets heb uitgediept in het bericht van de Week Spot van The Contessas. Dat is in 2014 en uit mijn blote hoofd zeg ik dat hij even later een standbeeld heeft gekregen. Als de Amerikaanse jeugd in de ban is van Elvis Presley en de rock'n'roll bestaat de wereld van Webb uit het kerkorgel. Hij treedt zijn vader in de voetsporen bij het bespelen van het kerkorgel en in zijn vrije tijd luistert hij naar klassieke werken en gewijde muziek. Het zal geen verrassing zijn dat zijn eerste compositie speciaal voor kerkorgel is gemaakt. In 1961 maakt hij kennis met de popmuziek als hij Glen Campbell op de radio hoort. Glen is dan overigens ook net begonnen als zanger en is bij lange na niet zo populair als Elvis. Desondanks wil Webb vanaf dat moment popnummers componeren en doet dat met de stem van Glen Campbell in het achterhoofd. In de late jaren zestig krijgt hij de kans om te werken met Campbell en het resultaat mag er zijn. Zelfs van 'oudere' liedjes maakt Campbell de meest definitieve versie in de ogen van Webb. En er zijn heel veel muziekliefhebbers die deze mening zijn toebedeeld.

Glen Travis Campbell wordt geboren op 22 april 1936 in Biltstown in de staat Arkansas. Hij begint zijn muzikale loopbaan als gitarist in de befaamde band van sessiemuzikanten in Los Angeles. Het zal pas jaren duren voordat het een naam krijgt en we kennen nu de band als The Wrecking Crew. Het werkt op honderden, zo niet duizenden, verschillende platen. In de vroege jaren zestig neemt Glen zijn eerste platen op als solist en zijn hoogtijdagen breken aan als hij gaat werken met Jimmy Webb. Glen mag als eerste 'Wichita Lineman' op de plaat zetten en het is meteen een knaller van een hit. Het bereikt een eerste plek op de country-hitparade, de top vijf van de Billboard en de top tien in Engeland. Het wordt door enkele tientallen artiesten vertolkt maar steeds weer is het prachtige origineel van Campbell het uitgangspunt. Welke Wichita Jimmy Webb heeft bedoeld, is iets dat nooit duidelijk is geworden. Er zijn in Amerika drie plaatsen met de naam Wichita: In Kansas, Oklahoma en Texas.

Vanaf 2011 geeft Glen Campbell Alzheimer een 'gezicht'. Normaal gesproken verdwijnen artiesten van het toneel als ze met deze ziekte worden geconfronteerd, maar Glen weet niet van ophouden. Hij doet nog een uitgebreide tournee waarbij zijn ziekte steeds meer duidelijk wordt. Soms kondigt hij voor de derde keer een nummer aan dat hij inmiddels al heeft gespeeld. Op andere momenten is hij halverwege het nummer de tekst kwijt. Er verschijnt in die tijd een prachtige documentaire over Campbell en zijn ziekte. Het is de enige film die op Rotten Tomatoes een tien heeft gekregen! Ik moet hem nog altijd eens kijken. Op 8 augustus 2017 is hij op 81-jarige leeftijd overleden.

De gebruikte fotohoes is een speciale uitgave voor Record Store Day in 2016. Het is de oorspronkelijke single maar dan op rood vinyl en een nieuw fotohoesje. De originele hoesjes ogen een beetje vaal op de foto en dat is de reden waarom ik voor deze heb gekozen.