Spannend 2015

Je voelt als een 'half' jaar, alsof 2016 de antwoorden gaat brengen. In 2013 ben je 'lief', in 2014 'fijn' en ik had het liefst dit jaar ook mijn brief met een dergelijke liefkozing willen beginnen. Want 'spannend' is niet in de zin van een avontuur waarvan de ontknoping nog moet komen. 2015 laat vragen open die nog beantwoord moeten worden. Ik had gehoopt dat het essentiële antwoord nog voor deze dag zou komen, maar helaas... het wordt aldoor uitgesteld. Het is niet dat ik dit jaar echter onder een juk heb geleefd, zoals blijkt uit de fietstochten en de vakantie heb ik genoeg hoogtepunten, maar de huidige 'spanning' gooit roet in het eten. Mét het antwoord in de achterzak was je zonder meer een 'topjaar' geweest, ook al is het voor mij erg lang geleden dat ik níet tevreden terug keek op een jaar.

Ik heb jullie weinig deelgenoot gemaakt van de 'spanning' gedurende 2015 en dat is bewust zo gegaan. In chronologische volgorde begint het in maart. Het voorjaar blikt voorzichtig om de hoek als moeder plotseling wordt opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft een beroerte gehad, maar is daar erg goed uitgekomen. Ze vergeet wel eens iets, is een stuk 'directer' geworden, maar geest en lichaam zijn wonderwel goed gebleven, ook al moet ze nu een aantal taken uit handen geven. Rond dezelfde tijd 'trek' ik de spanning op het werk niet meer. Ik ben een voormalige WSW-klant die sinds 1 januari 2015 bij een 'reguliere' werkgever in dienst hoor te zijn. Het postbedrijf waar ik reeds jaren voor werk zou geïnteresseerd zijn, maar verder hoor ik er niks van. Het balletje gaat pas in mei rollen als ik een loonwaardebepaling onderga en deze pakt erg positief uit voor het bedrijf. Toch moet de gemeente ook nog akkoord gaan en daar gaan wederom een paar maanden overheen. Als ik terug kom van vakantie moest het bijna de tijd zijn om het contract te tekenen, maar dan heeft mijn contactpersoon van het postbedrijf een fietsongeluk gehad en moet maanden revalideren. Zijn tijdelijke vervanger wil dat we wachten totdat de contactpersoon weer aan het werk kan. Dat is begin november het geval, maar dan...? Voor postbedrijven van ons kaliber is de gemeente de belangrijkste klant. Het levert namelijk uitsluitend post aan voor de regio en alles is dus 'schone winst' voor ons, want dat kunnen onze bezorgers rondbrengen.

De wet heeft erin voorzien dat wanneer een gemeente meer dan twee ton uitgeeft aan een dienst of bedrijf, dat er regelmatig een aanbesteding moet worden gedaan. Dit komt voor ons als een donderklap bij heldere hemel, want wij hebben de gemeente reeds negen jaar als klant. ,,Als we de gemeente houden, nemen we je direct in dienst", luidt de boodschap van het postbedrijf. En als het mis gaat? Tja, daar moeten we niet aan denken want na negen jaar trouwe dienst zullen we toch wel niet zomaar aan de kant worden gezet. Dan schrijft een bedrijf zich in dat grof onder de prijs doorgaat. Dat zal hopen met de gemeente als klant nieuwe bedrijven binnen te halen, want op de gemeente verdienen ze geen stuiver. Intussen heb ik mezelf wel bijna 'onmisbaar' gemaakt in het bedrijf en zijn er al diverse mensen hard bezig om me te behouden voor het bedrijf. Er zou de afgelopen dagen een gesprek hebben plaats gevonden, maar dat lijkt me stug en ik heb daar ook nog steeds niets over gehoord. Wordt vervolgd in 2016, maar het laat 2015 onbeantwoord achter.

De spanningen van het huis zijn sinds een paar weken deels beantwoord. De woningverhuurder gaat dus toch over tot sloop, maar daarmee is de spanning nog niet weg. De spanning van een koude winter waar ik op het moment zeker niet op zit te wachten. Het huis is deze winter al een stuk lastiger te verwarmen ten opzichte van vorig jaar en ik vrees het ergste als de vrieskou uitbreekt. Bovendien wil ik hier vóór volgende winter weg zijn en dat gaat ook nog de nodige spanningen met zich mee brengen.

Toch zijn dit allemaal spanningen die ongemerkt de revue passeren. Ik ben niets minder optimistisch als anders, ook al kost het enorm veel moeite. Ik kan me met mijn volle ziel en zaligheid storten in het radio maken en dit geeft al jaren zoveel voldoening dat ik fluitend de week door kom. Een contract zou betekenen dat ik op oude voet kan doorgaan, een betrekking bij een ander bedrijf zou kunnen inhouden dat ik een of twee shows moet schrappen. Bovendien heb ik er baat bij om voor een 'klein' bedrijf te werken, de rechtstreekse contacten met 'meerderen' geeft me meer plezier in het werk dan dezelfde functie voor een multinational. Of het postbedrijf dat de gemeente heeft 'gewonnen'.

Wees niet bang, volgend jaar gaat weer een muzikaal jaar worden op Soul-xotica. Ik ga weer platen kopen, 'Raddraaien' en kan ook hiermee de zinnen verzetten. Ik wens jullie allemaal hierbij een voorspoedig en muzikaal nieuw jaar toe!

Schijf van 5: fietstochten

Een eenmalige terugkeer van een oude bekende: De Schijf van 5. Gedurende de jaren 2011 tot en met 2014 een vast onderdeel op de zondag, maar aan het begin van dit jaar besluit ik de serie (even) stop te zetten. Ik heb niet meer omgekeken naar de Schijf van 5. Ik heb vanavond 2015 al even voor mezelf zitten resumeren en heb daarmee het fundament gelegd voor het bericht van morgen. Fietsen is al vanaf mijn jeugdjaren een favoriete bezigheid. Als tiener ga ik zondagmiddag vroeg weg en als ik thuis kom, is iedereen nieuwsgierig waar ik ben geweest. Ik fiets tientallen kilometers en er zijn maar weinig plaatsen in een straal van zestig kilometer rondom Jutrijp die voor mij onbekend zijn. Op mijn negentiende komt eerst de Solex in het spel en daarmee 'herhaal' ik de fietstochten zonder trappen. Later de brommer en de scooter en nog steeds mag ik graag toeren, maar de fiets pak ik hooguit als de peut op is. In York fiets ik wel weer even fanatiek, ook al is dat deels noodzaak. Met het Hemelvaartsweekeinde van 2000 wil ik op de scooter naar Jutrijp, maar het ding laat me al aan het einde van de straat staan. Dan vraag ik een medebewoner of ik zijn fiets kan lenen. Natuurlijk mag dat en zo fiets ik van De Bilt naar Jutrijp en leer onderweg een paar belangrijke lessen. Negen maanden later ben ik klaar voor de 'monstertocht' Tuk-Mossley-Tuk en vanaf dat moment 'kan' ik weer fietsen. Met name de laatste paar jaren wint het fietsen weer in populariteit bij mij en 2015 leent zich uitstekend voor mooie en lange fietstochten. Ik moest even graven, maar als ik vijf favorieten moet kiezen, dan zijn het de volgende.

5. Enschede-Ommen (zondag 27 september)
De traditie is 'zomaar' ontstaan. In 2010 'vier' ik onbewust de 20e september als 'het nieuwe begin', een jaar nadat ik de buiteling maak met de fiets. In 2011 wil ik het vieren met een vakantie in Duitsland (Keulen) en België, maar dan wordt mijn pinpas ingeslikt. In 2012 wil ik een 'eindje' fietsen, maar dat wordt plotseling een heel eind (zie: 24 september 2012). Vanaf dat moment wordt de 20e steevast gevierd met een fietstocht. Hoewel? Ik weet wel dat ik de 21e september in het voorprogramma van Cartoon Violence sta te draaien en er staat me iets van bij dat ik de dag erna heb gefietst, maar dat heb ik nergens genoteerd. In 2014 fiets ik van Coevorden via Ommen naar Oldenzaal en het is deze route die de nummer 5 van vandaag inspireert. Omdat ik op zaterdag 19 september met Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra moet optreden in Het Bolwerk, schiet de 20e als fietsdag erbij in. Een week later wil ik het alsnog goed maken. Gedurende de vakantie in Sleen heb ik de maandag al een stuk van de Saksenroute gefietst: Van station Emmen tot en met de kruising bij Gramsbergen. Vanaf dat punt loopt de Saksenroute parallel aan de Vechtdalroute tot Ommen. Dat stuk heb ik in 2014 gefietst en ik ben aanvankelijk vastberaden om Enschede te bereiken, maar moet ter hoogte van Oldenzaal de strijd opgeven en de trein terug pakken. Op 27 september doe ik het andersom. Ik begin in Enschede en ben ruim anderhalf uur later op het punt waar ik vorig jaar ben afgeslagen naar Oldenzaal. Het is in 2014 een wijs besluit geweest! De verdere tocht naar Ommen in tegengestelde richting is een vreemde gewaarwording. In mijn herinnering aan 2014 zijn bepaalde stukken 'eindeloos' en andere 'gewoon een paar kilometer', maar dat blijkt een jaar later anders te liggen. Waarom deze tocht niet hoger staat? Het is het allemaal nét niet. Hoewel er beduidend minder wind staat dan vorig jaar is het toch ietsje te koel om op de vlakte te gaan zitten. In Ommen wil ik de tocht nog 'afmaken' door naar Dalfsen te fietsen, maar besluit dan toch om de trein te pakken. Het einde is dus ook niet wat ik ervan verwacht. Het is zeker geen 'kater-tocht', maar in vergelijking met andere fietstochten in deze lijst gewoon minder memorabel.

4. Dwingelerveld (zondag 2 augustus)
Weer een heel stuk verwijderd, want er lopen twee fietstochten kriskras door elkaar. Ik had hier 'de enige lange fietstocht op het oude barrel' willen noemen, maar plotseling koppel ik herinneringen van 2 augustus aan deze tocht in mei. Als ik dan tóch een keuze moet maken uit die twee? Het fietsen op de oude is loodzwaar en dit neemt een paar maal mijn lust weg. Op 2 augustus doe ik een gedeelte van de tocht opnieuw, maar nu met de Multicycle. Het weer is aangenaam en ik koers in eerste instantie af op het Dwingelerveld. Vanuit daar naar Diever en Wapse. Het is ter hoogte van Wapserveen dat ik even stop bij een fietsroutenetwerk-bord en daar zie ik op deze dag het 'groene' gedeelte nabij Emmen. Hier wordt het plan geboren om mijn vakantie te vieren in Sleen.

3. Nijeveen via Groningen naar Assen (zondag 4 oktober)
Het is nevelig als ik deze ochtend van huis fiets. Ik heb dan maar één doel voor ogen: Nog eenmaal de NAP volgen tot Groningen en daar in de trein terug naar Meppel. Even voor Appelscha hou ik een koffiestop en dan fiets ik nog steeds in een 'klein wereldje'. In Appelscha komt de zon tevoorschijn en de temperatuur zal later nog flink oplopen. Het kan niet mooier! Even voor Groningen springt mijn kilometerteller naar duizend kilometer: 1000 sinds 15 augustus en de tweede 500 sinds 30 augustus. In Groningen blijkt het, boven verwachting, nog erg vroeg te zijn en meteen komt het volgende ambitieuze plan op: We gaan de Saksenroute op richting Emmen. Of... we houden Assen in de peiling, want daar kan ik ook nog op de trein springen. Dat laatste blijkt een beter haalbare 'target'. Ik bevind me slechts een paar kilometer ten oosten van Assen als de route wel erg richting het oosten neigt. Een biologische ijsboerderij is het perfecte eindpunt van deze enerverende tocht. Inmiddels is de kilometerteller voorbij de 1700 kilometer gegaan, maar dat is slechts detail.

2. Laatbloeier (vrijdag 10 juli)
Het is deze vrijdag prachtig weer geweest. Ik weet niet het 'hoe en waarom', maar ik ben deze dag vrij. Normaliter moet ik op vrijdagmiddag werken. Het is de hele dag al prachtig weer geweest, maar het is 'Floorfillers' dat me andermaal de das omdoet. Zo is het al later op de middag dat ik opeens wil fietsen. Het eerste stukje van de route is ook nog met werk in het achterhoofd. Ik solliciteer bijna naar een baantje als postbezorger op de kazerne in Havelte en wil weten hoe ver dat van Nijeveen is. Als ik daar dan tóch ben? Ik ben altijd weer de naam van de ANWB-fietsroute kwijt, maar ik heb de tocht in juli 2013 al eens in zijn geheel gefietst. Toch wil het op een ene of andere wijze niet vandaag. Het is bijna acht uur als ik in Vledder ben en bij de supermarkt wat te eten en drinken haal. Dan wordt het koeler en is het opeens weer prachtig fietsweer. Om een lang verhaal kort te maken: Het gaat bijna schemeren, maar ik fiets de volledige tocht en ben tegen middernacht thuis. Het was toch weer genieten met een grote G en ik raak langzamerhand gewend aan de Multicycle. Dit smaakt naar meer en deze Schijf van 5 bewijst dat er méér is gekomen!

1. Rondje koffie (zondag 30 augustus)
Ik wil aanvankelijk met de tent achterop de fiets naar Sleen, maar kies dan toch voor het welzijn van de fiets. Ook heb ik even het plan om vanuit Sleen naar huis te fietsen en dan met de trein en bus de bagage op te halen. Dat schiet ik af vanwege onnodige vervoerskosten. Toch blijft het knagen... De fietsrouteplanner rekent me zestig kilometer voor van Nijeveen naar Sleen. Het is zaterdagavond 29 augustus als ik, na supermarktbezoek, ontdek dat ik de koffie ben vergeten. Omdat het de volgende dag mooi weer belooft te worden, maak ik een plan: Ik ga naar Sleen om bij de Albert Heijn een pak koffie te kopen. Het weer is buitengewoon goed en het gaat lekker. In Sleen overvalt me meteen ook weer het vakantiegevoel. Toch word ik daar ook weer ambitieus. Richting Beilen! Daar zou ik eventueel op de trein kunnen stappen. Ook zou ik kunnen 'oversteken' naar het Dwingelerveld en zo weer binnendoor naar Nijeveen. Nee, ik ga voor de derde optie! En dat betekent over Westerbork, Hooghalen, het Hijkerveld en Oranje naar Hoogersmilde. Dan een stuk langs de Drentse Hoofdvaart en toeristisch naar Diever voor een ijsje. De laatste loodjes wegen het zwaarst en ik ben bekaf als ik thuis ben, maar ook enorm voldaan. En, niet onbelangrijk, ik heb alleen maar droog en warm weer getroffen, terwijl de weerboeren toch onweer hadden voorspeld. Dit is de tocht die voor mij boven alle andere fietsavonturen uitsteekt. Ik wil zeker nog eens in het nieuwe jaar naar de kringloopwinkel in Sleen en dus sluit ik een kleine 'herhaling' van deze route niet uit.

Morgenavond ga ik het jaar kortsluiten. Voor het derde jaar op rij vier ik mijn oud en nieuw 'in de lucht': Van elf tot drie 'onze tijd' ga ik 2015 afsluiten op Wolfman Radio en het nieuwe jaar inluiden!

Week Spot: Vicki Collins

De naam 'HHV' is meerdere malen voorbij gekomen in de afgelopen jaren. Misschien dat ik de firma niet altijd bij naam heb genoemd, want het is niet altijd positief. Bij de aanschaf van 'I Want To' van Little Jewel wil het me een poot uitdraaien met de verzendkosten en blijkt zelfs een exemplaar met porto uit Amerika goedkoper te zijn! HHV heeft ook behoorlijke 'attitude' die me aanvankelijk tegen de borst stuit. In 2012 koop ik probleemloos 'If This Ain't Love' van Nicole Willis & The Soul Investigators van het bedrijf uit Berlijn, maar daarna doet het lastig met hoge verzendkosten. 'Too Much Love Making' van Gloria Scott en 'Wayward Dream' van Annette Poindexter kan ik dan weer 'geschikt' krijgen na een ellenlange correspondentie. Het probleem met HHV is namelijk dat het allerhande flyers en rommel in de pakketjes stopt waardoor het nét in een duurdere categorie valt. Maar het heeft nóg iets om dat te omzeilen: Het maakt niet uit of je er 1 of 100 koopt, de verzendkosten blijven een tientje. Als ik in september ontdek dat het ook veel tweedehands heeft, besluit ik mijn mandje te vullen. De nummer 2 uit de Blauwe Bak Top 100 is één van die singles en is deze week de Week Spot: 'Guessing Again' van Vicki Collins.

HHV lijkt een Amazon-in-het-klein te zijn. Het specialiseert zich in (merk-)kleding, cd's en vinyl. Deze van Vicki Collins en ook Gloria Scott blijken afkomstig te zijn van een platenwinkel in Oostenrijk. De platen worden allemaal, zowel nieuw als tweedehands, voorzien van geluidsclips. De prijzen variëren. Ik zie erg matige platen voor teveel geld, maar ook een paar absolute koopjes. 'What's It Gonna Be' van Dusty Springfield is geen Mint, maar nog steeds goed te draaien zonder erg hoorbare krassen. Het fotohoesje maakt de plaat alleen al het tientje waard en met inbegrip van de plaat spreek ik van een koopje. Vicki Collins is nóg goedkoper. Onbekend voor mij, maar de eerste tonen van 'Guessing Again' spreken me meteen aan. Ik plaats de bestelling en ongeveer een week later, op 1 oktober, komen de singles binnen in Nijeveen.

'The day after'. De avond ervoor vieren we de vijfde verjaardag van Wolfman Radio. Voordat ik verder ga daarmee, zoals beloofd in het vorige bericht: Een overzicht van een jaar Wolfman Radio voor mij. Dat begint eind januari met een fiks probleem. Mijn laptop begeeft het na bijna vijf jaar trouwe dienst. Ik koop eerst binnen een halve dag een computer van iemand uit Nijeveen, maar die gaat binnenkort echt het oud ijzer in (of iemand moet hem komen halen, er zit een erg goede video- en geluidskaart in). Intussen leen ik een oude laptop van een vriendin hoewel dit 'gedonder' met de computer een paar radioshows 'plat' legt. Een paar weken later koop ik de huidige machine en dan kunnen we weer. Zoals gewoonlijk is het een komen en gaan van presentatoren bij Wolfman Radio. Eén tijdstip dat beschikbaar komt is op dinsdagavond van zeven tot negen. Omdat ik niet vaak hoef te werken op dinsdag neem ik dit 'slot' aan voor 'the time being'. Ik heb in de weken ervoor al een paar maal een vrijdagavond-show gedaan, 'Laid(back) Night Show', en hier heb ik ontdekt dat ik het aardig vind om muzikale 'reizen' te maken. 'Tuesday Night Music Club' is een naam die ik eens in 2013 heb gebruikt voor een eenmalige show. Het wordt nu de show van zeven tot negen en al gauw groeit er een enorme liefde vanuit de show. Drie weken later laat ik weten dat ik de show niet meer ga opgeven en dat daarmee de dinsdagavond is gevuld. In augustus doe ik een 'one-off' dat ook al een tijdje op mijn wenslijst staat: 'Girls-A-Go-Go'. Een show met 'girl groups' en vrouwelijke solisten uit de jaren zestig. Ook doe ik dan eindelijk het 'kerstverhaal' waarmee ik al jaren speel ('The Rise And Fall Of A Tree' van afgelopen donderdag). In de komende weken komt daar tijdelijk 'Afternoon Delight' bij op de vrijdagmiddag, omdat ik de komende drie vrijdagen 'vrij' ben. Nieuwjaarsdag doe ik hem niet, maar de volgende twee vrijdagen wél.

Dan ga ik snel weer terug naar de dertigste september. De verjaardagsfeestjes van Wolfman Radio zijn inmiddels 'berucht'. Wolfman heeft de regie en geeft ons 'opdrachten'. Het blijkt al binnen tien minuten dat hij niet eens de moeite heeft genomen om onze muzikale suggesties te bekijken, want hij gaat er weer zijn eigen draai aan geven. Een paar maanden ervoor hebben we weer een nieuwe collega gekregen in de vorm van StevenP. Een erg sympathieke kerel met een studio waar we allemaal jaloers op zijn. Steven heeft jarenlang zelf systemen gebouwd en heeft dus het beste van het beste in zijn studio staan. Interviews via telefoon of Skype in de uitzending is op dit moment alleen voorbehouden aan Wolfman. Steven kan het allemaal en heeft bovenal een zeer prettige radiostem en is erg gedreven in zijn presentatie. Over zijn 'achtergrond' bestaan aanvankelijk twijfels. Hij heeft een licht accent dat de meeste weg zetten als Australisch. In werkelijkheid komt Steven uit Zuid-Afrika, maar woont reeds jaren in Engeland. Ik heb het 'gemist', maar het blijkt tijdens de verjaardag dat Steven al een tijdje wordt achtervolgt door de 'running gag' over Australië. Het komt vanavond tot een kookpunt en Steven schreeuwt 'Strewth' totdat zijn eigen stem eronder gaat lijden. Skype is voor mij enkel mogelijk met koptelefoon en presentatie-microfoon en het 'Strewth' begint me al snel te vervelen. Steven pakt namelijk een hoogte dat pijn doet aan mijn oren. Als ik de hoofdtelefoon even af zet om koffie te halen, merk ik de eerste 'schade'. Het piept in mijn oren. Ik zet het volume wat lager, maar de 'Strewth' blijft binnenkomen als een mokerslag.

De volgende dag zit mijn rechteroor 'dicht'. Ik probeer wat met een stukje keukenrol, maar dat helpt niets. De wattenstaafjes zijn op en die moet ik dus eerst kopen. Dat geeft even zo goed niks. De volgende morgen ga ik post bezorgen in Oosterboer. Aan de ene kant nog moe van het korte nachtje na het 'wilde' feestje op Wolfman Radio, aan de andere kant dat 'dichte' oor: Het is net alsof ik maar half leef. Als ik 's middags thuis kom is het pakketje van HHV net bezorgd. Ik beluister de platen 'half', want het kleine beetje muziek dat mijn rechteroor binnen sijpelt, is minimaal. Toch klinken alle platen erg fijn in dit 'mono'. Met name Vicki Collins brengt heel wat kippenvel teweeg en zal dat tot op de dag van heden blijven doen. De 'schade' van het oor blijft een maand. Ik probeer het met keukenrol en wattenstaafjes en sta op het punt om olie toe te dienen als ik middels een internet-pagina leer dat oorsmeer wel degelijk een functie heeft. ,,Oorsmeer kun je maar beter niet verwijderen", luidt de boodschap, maar het baart me wel zorgen. Het overkomt me een paar keer dat ik wakker word met het linkeroor op het kussen, het rechteroor 'dicht' en dat de wekkerradio al twee uren staat te blaten. Even afkloppen, maar ik heb al zes weken geen last meer gehad ven een 'dicht' oor.

En zo is het al een heus bericht. Zover was ik niet gekomen met de informatievoorziening omtrent Vicki Collins. Ofwel: Er is geen informatie omtrent Vicki Collins. Ze maakt deze single in 1965 voor het obscure Soulville-label. Op de keerzijde staat 'I'm Better' dat prima past in het Northern Soul-plaatje, maar het is 'Guessing Again' dat pure magie is voor mij. Een perfecte plaat bestaat niet, het is iets persoonlijks. Er zijn blijkbaar een aantal noten die het 'goed' doen in mijn hersenen en een combinatie daarvan bezorgt me kippenvel. Dat is iedere keer het geval als ik 'Guessing Again' van Vicki Collins haar rondjes laat draven en de herinnering naar 'the day after' draagt daarin bij.

sketches of Sleen

Vorig jaar heb ik een Schijf van 14 gepubliceerd over de veertien meest gedenkwaardige dagen van 2014. Dit jaar zou ik ook met gemak een 15-van-2015 kunnen samenstellen, maar in plaats daarvan blik ik liever iets uitgebreider terug op een aantal zaken. Hoewel ik morgen waarschijnlijk toch nog een 'hitparade' ga doen, maar dan van de gemaakte fietstochten in dit jaar. Of zal ik een bericht wijden aan de radio? Dat zou eventueel ook nog bij de Week Spot in passen die jullie vandaag eveneens krijgen, want ook dat is een herinnering aan de radio van 2015. Dat laatste klinkt als een plan. Maar eerst ga ik terug naar een Drents dorpje waar ik net geen week heb gespendeerd. Een week om in te lijsten! Ver van huis maar tegelijk ook heel dichtbij, andermaal het bewijs dat je niet uren in een vliegtuig hoeft te zitten om iets 'nieuws' te ontdekken. Als ik nu op de fiets stap, zou ik waarschijnlijk pas bij het ochtendgloren in Sleen zijn en daarom pak ik maar een fictieve trein naar Emmen. Natuurlijk rijdt een trein op dat traject, alleen verwacht ik het niet op dit tijdstip. Retourtje Sleen!

Het is al jaren een tendens: 'Zuinig aan' doen met de vakantie. Je begint te wennen aan deze dingen en bovendien heb ik nooit honderden euro's besteed aan een vakantie. In 2011 en 2012 ga ik niet écht met vakantie. In dat eerste jaar moet september de vakantie worden en dat zou een 'dure' vakantie zijn geworden. Dan wordt de pinpas ingeslikt in Keulen en kan ik na een dag alweer naar huis. In 2013 logeer ik op budget in De Steeg dat een enorm succes blijkt. Vorig jaar heeft me ook niet veel gekost en zoiets is dit jaar ook van toepassing. Ik wil met vakantie, maar hik op tegen het geld van een treinkaartje om 'weg' te komen van Meppel. Eerst speel ik met het plan om op de fiets naar Appelscha te gaan en daar een week te kamperen. Toch ligt Appelscha aardig binnen mijn fietsregio en dus 'ken' ik de omgeving wel. Op een fietstocht kijk ik vervolgens eens op een fietsroutenetwerk-plattegrond en zie dan stroken bos in de buurt van Emmen. Dat ziet er aantrekkelijk uit en ik raadpleeg thuis Google om een camping te vinden. Dat is eenvoudig te doen en het plan wordt concreet zodra ik de tarieven zie.

Ik hik nog steeds op tegen het treinkaartje. Maar dan opnieuw... Het is misschien maar zestig kilometer van Nijeveen naar Sleen, het is ook genoeg om mijn mooie 'nieuwe' fiets te slopen. En zo wordt het treinkaartje steeds beter te bekostigen, hoewel me dat in geen geval de kop zou kosten. Het weer zal woensdag beter worden, maar ik heb er een hard hoofd in. Dinsdag 18 augustus ben ik bezig met Tuesday Night Music Club voor te bereiden en ik blik naar buiten: Het lijkt wel winter. Het is bijna donker en het blijft aldoor gieten. Toch hebben de weerboeren gelijk want de volgende dag is het al stralend. Ik fiets naar Meppel en stal de fiets op het station. Het weer is zo aantrekkelijk dat ik terug wandel. Thuis speelt zich een klein drama af. 'De zak'! Ja, die blijkt onvindbaar totdat ik een ingeving krijg. En, ja, een vaste kast op de voorste slaapkamer. De zak met kooktoestel, rvs pannetjes en een keteltje. Verder gaat het inpakken voorspoedig en de volgende morgen stap ik om elf uur op de bus van Nijeveen naar Meppel. Ik haal de fiets op van de stalling en ga met fiets en bagage in de trein. In Zwolle stap ik over op de trein naar Emmen. Daar aangekomen stal ik eerst de fiets en ga met tent en bagage in de bus naar Sleen. Het is echt warm en daar was ik niet op voorbereid! Ik steek aan bij een cafetaria voor een ijskoude consumptie en loop dan verder naar de camping. Daar zet ik de tent op met een zonnesteek (de buitentent binnenstebuiten waardoor de stokken ook aan de buitenkant lopen), maar ben trots op het resultaat en ga dan met de bus naar Emmen om de fiets te halen. Ik 'snuffel' alvast wat rond in de omgeving en eet 's avonds kleffe macaroni bij de tent.

Vrijdagochtend ben ik al vroeg uit de veren en heb het plan klaar: Naar het Cuby-museum in Grolloo. Het weer laat zich andermaal van zijn beste kant zien, hoewel ik toch een goed deel van de dag binnen doorbreng. Volgend jaar weer eens? Als ik bijna buiten Grolloo ben, 'zondig' ik aan een doosje sigaren en dit gaat een trend worden voor de rest van de vakantie. Ik ben zó goed aan het 'dampen', maar het vakantiegevoel gooit plots roet in het eten. Inmiddels taal ik niet naar shag, maar rook wel stevig sigaren. Volgend jaar beter? 's Avonds eet ik kostelijk bij de tent en kan ook wel slapen na zo'n enerverende dag. De volgende morgen overvalt pas echt het vakantiegevoel. Ik loop Sleen in om bij de plaatselijke kringloop te kijken en wil zien om een 'Op Fietse'-kaartje te krijgen bij de VVV. Helaas is de brochure niet meer voorhanden en ik word naar de camping gestuurd met een minimaal kopietje dat nauwelijks valt te ontcijferen. Ook begrijp ik dan dat de tocht aanmerkelijk korter is dan gedacht, maar ik zal het desondanks morgen proberen. Morgen? Ja, vandaag wil ik het 'rustig aan' doen. Dat begint goed met koffie en gebak op een terrasje bij de bakker en ook het branden in de zon gaat me even later goed af. Dan krijg ik een idee. Zal ik even naar Emmen fietsen? Dat doe ik, maar Emmen staat me al heel snel tegen. Het is snikheet en veel te druk in de stad. Wel koop ik een paar singles en een kist tuitcigarillo's. We gaan weer fietsen. Eerst richting Erica, maar aan de zuidkant van Emmen fiets ik tegen een vlieger-festival aan en moet de route omleggen. Dan zit ik al snel op de route naar Nieuw-Amsterdam en neem dan een paar snelle beslissingen. Waarom ook niet? Het is koel op de fiets en ik heb zeeën van tijd. Ik schamp Coevorden aan de uiterste noordkant en fiets langs 'De Hutte Heugte' naar Dalen. Daar heb ik niet een beetje dorst en drink iets bij een shoarmaroom. Dan gaat het richting Oosterhesselen en vind ik een mooi paadje 'binnendoor' naar Sleen. Als ik thuis ben, zegt mijn kilometerteller dat ik vijf kilometer méér heb gefietst dan gisteren. Hoezo 'rustig aan'?

Zondag verstierd een 'stevige' oostenwind het fietsplezier. Er tegenin kruien betekent peentjes zweten en er aan overgeven is tien-kilometer-per-uur. De 'Op Fietse'-route gaat al na de eerste kilometer mis en dus laat ik het hierbij. Ik ga 'dwalen' zonder dat dit me nu heel veel genoegen geeft. Ik probeer er het beste van te maken, maar ik had me iets anders voorgesteld bij deze 'laatste' dag. Ofwel: Ik heb geboekt tot dinsdag, maar de 'buren' op de camping hebben me gewaarschuwd voor zwaar weer. Ik moet morgenochtend maar proberen de boel droog in te pakken en dan naar huis. Ik fiets naar de camping waar ik lekker eet. Op de avond is de zon zomaar verdwenen. Melancholiek loop ik een blokje om Sleen en maak hier kennis met 'Times We Had Together' van Sam Bowie & The Blue Feelings. 's Nachts merk ik wel wat wind en regen, maar de tent staat stevig. De volgende morgen schijnt zowaar de zon. Ik vraag de eigenaar naar de weerberichten. ,,In het westen van het land verwachten ze onweer, maar hier niet. Misschien een slag onweer en een beetje regen". Natuurlijk blijf ik de maandag! De wind is gaan liggen en opeens is het kostelijk fietsweer. Ik maak deze dag de langste tocht van de vakantie: Via Emmen, Coevorden en Gramsbergen een stukje Vechtetal-route en dan via Nieuw-Amsterdam weer terug naar de camping. Ik ben net thuis als het even onweert, maar later is het al snel weer droog. Dinsdagmorgen is beduidend regenachtiger. Ik breek de tent af en drink koffie onder een afdakje. Dan ga ik op de fiets naar Emmen en tref vlak voor die plaats een hevige bui. Met de bus naar Sleen om de tassen op te halen en in Meppel herhaalt zich het ritueel. Rond een uur of vijf is alles van mij weer in Nijeveen en kan ik tevreden terugblikken op een geslaagde vakantie. Het 'staartje' komt ongetwijfeld morgen voorbij!

fiets 'm erin

Na een zeer geslaagde 'From The Catacombs', ontdek ik net dat Lemmy is overleden. Dat geeft wel een domper op de nacht, want opeens ben ik ook het meeste enthousiasme voor het schrijven kwijt. Hoe dan ook, ik kan me niet permitteren om te 'spijbelen' omdat ik al een bericht achter lig. Ik kan me evenmin veroorloven om 2015 even aan de kant te zetten voor een verhaal over Lemmy, wellicht dat ik dit nog eens in het nieuwe jaar ga doen. De komende dagen blik ik terug op de dingen die 2015 hebben gemaakt wat het is: Een jaar waar ik met volle tevredenheid op kan terugblikken. De 'afrekening' is op oudejaarsavond, maar het 'voelt' al positief aan. Behalve dat ik talrijke fietstochten heb gemaakt, heeft de fiets zélf ook behoorlijk centraal gestaan in dit jaar. De foto van deze fiets is gemaakt als ik net over de 500 kilometer ben gegaan, het einde van de vakantie. Op 4 oktober ga ik voorbij de duizend. De vijftienhonderd is een beetje geruisloos gegaan en nu ben ik onderweg naar de 1750 kilometer. Dat is sinds de start van de vakantie, ik schat dat ik de weken ervoor ook wel 300 kilometer heb gefietst. Toch gaat er nog veel aan vooraf.

Ik zit in maart 2014 niet heel erg breed als mijn fiets het begeeft. Ik zie eentje op Marktplaats in Zwolle die zelfs een beetje buiten mijn budget gaat, maar het karretje lijkt betrouwbaar (en is dat ook, mag ik tevreden concluderen). Toch is het in de winter dat ik merk dat hij met sprongen achteruit gaat. De trappers 'slaan' door. Hetzelfde euvel als met de vorige fiets en ik doe kleine schietgebedjes op de tocht. Dan krijgt Nederland in maart te maken met een voorjaarsstorm. Het is een zondagmiddag en ik heb zo'n zin om even stevig tegen de wind in te trappen. Ik maak het plan om even naar de Albert Heijn in Meppel te fietsen en terug. Wat kan het mij schelen of het regent of niet? Inderdaad, mij deert het niet, maar de fiets heeft andere ideeën. Hij slaat voortdurend door en eenmaal in Meppel wissel ik van versnelling in de hoop dat dit het is. De terugweg gaat een stuk beter, maar dan heb ik ook wind in de rug en hoef nauwelijks te trappen. Een collega weet maandag wel een oplossing, een beetje olie op de ketting zou wonderen doen volgens hem. Dat had ik niet moeten toestaan. Nu loopt het ketting bij de eerste slag eraf. Ik vertrouw het ros toe aan de technische dienst en die zijn behulpzaam, maar een uur later word ik gewenkt door de chef. ,,Kom maar even kijken", zegt hij. De trapas hoort scherpe kanten te hebben, maar heeft de vorm van een getekende zon. Dat verklaart waarom het ketting er steeds vanaf valt. Waar ik in maart 2014 me kan permitteren om een fiets van 75 euro te kopen, daar ontbreekt het op dat moment aan enige vorm van geld. Ik moet iets goedkoop hebben en vind het op Marktplaats: Een geheel nagekeken (met nadruk op 'gekeken') herenfiets. Grote maat met werkende verlichting. Voor veertig euro op te halen in Hoogeveen. Ik maak een afspraak met de verkoper en haal op Goede Vrijdag de nieuwe aanwinst op.

De fiets is overschat in de advertentie, maar wat wil je anders voor veertig euro? Een Spartaans ding uit de jaren zestig met een gemene slag in het achterwiel, maar... ik ben weer mobiel. Ik krijg nog rillingen als ik me bedenk dat ik een paar weken ervoor nog een forse fietstocht heb afgelegd op het ding. De maand garantie overleeft hij zonder nukken, maar kort daarop begint de ellende. Het is eind juni als ik met een lekke achterband in Havelte sta. Ik weet dat de achterband vervangen moet worden en dat gaat al teveel kosten voor deze fiets. Ik parkeer hem tegen een boom en loop naar huis.

Ik ga weer speuren op Marktplaats met hetzelfde budget. Ik 'droom' al een jaar van een ligfiets en ik had een maand vóór deze fiets bijna eentje gekocht. Ik vraag op het laatste moment aan de verkoper of hij hem zou aanbevelen aan iemand met mijn lengte. Het antwoord laat niets te wensen over: Meer geschikt voor 1.80 dan twee meter. Er staat rond die tijd een hele geschikte ligfiets te koop in de buurt van Drachten. Van een echte liefhebber geweest. Hoewel de prijs bespottelijk is, kan ik het me niet veroorloven. Nu ik de oude fiets in Havelte heb laten staan, moet ik weer iets anders hebben voor veertig euro dat me een paar maanden vooruit kan helpen. Dan zie ik deze staan... Het merk ken ik niet, maar ik scheld het in eerste instantie uit voor een 'Kijkshop-fiets'. De fiets staat in Emmeloord en ik spreek af met de verkoper dat ik hem de volgende middag kom halen. Hij zal zijn adres nog sms-en. Die sms komt maar niet en in plaats daarvan bestook ik hem met sms-jes. Omdat het ergens toch 'goed' aanvoelt, stap ik op de bus naar Emmeloord. Geen reacties op sms-jes. Ik heb al even gekeken en over een half uur gaat de laatste bus naar Steenwijk. Ik heb dan al een ander plan: Ik zou wel eens kunnen kijken of Het Goed iets heeft staan en anders met de bus naar Zwolle. Als ik daar niets vind, moet ik vanaf Meppel lopen. Ik sta net te dubben als mijn telefoon over gaat.

Het is de verkoper. Iets met een beeldscherm van een telefoon dat is overleden en inmiddels hersteld. Hij zag meteen mijn sms-jes en is nét op tijd. Ik loop naar hem toe en de koop is snel gesloten, want de fiets ziet er erg keurig uit. Tevreden fiets ik van Emmeloord naar Nijeveen en ontdek thuis pas wat ik heb gekocht. Bijna niet te geloven, maar de fiets heeft het originele slot en compleet met het reservesleuteltje. Zó steel je ze niet. Mijn ogen gaan helemaal rollen als ik 'Multicycle' eens opzoek: Met de hand gebouwd in de Achterhoek. Een topmerk. Ik denk dat de verkopers ook hebben gedacht dat het een onderhands merk was, maar zelfs in dat geval was het een koopje geweest in vergelijking met de vorige fiets. Ik zeg sindsdien dat de fiets me in de schoot is geworpen, zou bijna willen spreken van een 'geschenk uit de hemel'. Deze fiets maakt voor mij 2015 weer helemaal goed!

Blauwe Bak Top 100: top 10

Ik heb er nog even over nagedacht om de top tien in twee delen te doen, maar nee... ik heb nog genoeg inspiratie voor kleine terugblikken op 2015 en dus doe ik vandaag toch maar de complete top tien. Ik val maar weer eens in herhaling: Deze Top 100 heeft pijn gedaan, zeker omdat er een aantal uitstekende nummers in de 'bubbling under' zijn blijven hangen. Toch kan ik uiterst tevreden zijn over deze Top 100 en met name de top tien spreekt boekdelen. Tien platen die zonder meer alle tien op 1 hadden gekund, maar die nummer 1 is een rib uit mijn lijf geweest en móet dus ook op nummer 1, hoewel de nummer 2 het bijna had gehaald. Hierbij de ontknoping van de Blauwe Bak Top 100 over 2015.

10. Sweet Dream-The Blade Family (US, King James KJ-201, 1974)
'Be prepared to be blown away', schrijft Rarenorthernsoul geregeld in haar advertenties. Ik moet deze platen altijd even beluisteren en doe dat niet zelden met argwaan. Toch blijken ze vaak gelijk te hebben. Denk maar aan de duurste van vorig jaar, 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison, maar ook deze mag er zijn! Hoewel de plaat met de b-kant wordt geadverteerd: 'My Baby's Gone'. Er staat ook een stukje van de geluidsclip van de eigenlijke a-kant op, omschreven als 'similar', maar daar concludeer ik anders over na ontvangst. Overigens heb ik de waardebepaling van die van Rarenorthernsoul gebruikt om een iets goedkoper exemplaar via Discogs te vinden, maar dubbeltjes en kwartjes is het al lang niet meer. Het is 'Sweet Dream' dat nét even 'enthousiaster' klinkt dan 'My Baby's Gone' en dat uitgroeit tot een favoriet. Voor een 'kleine' productie is het arrangement 'groots' en de plaat klinkt op alle fronten erg professioneel. Het staccato-stuk dat het 'refrein' inluidt, is het stuk dat me het meeste kippenvel bezorgd.

9. Whatcha Gonna Do-The Valdons (US, Secret Stash SSR-1003, 2013)
De hoogste notering voor The Valdons is de keerzijde van 'Stop Wait A Minute Girl', de eerste Secret Stash-uitgave voor de groep uit Minneapolis. Wat kun je allemaal kwijt in twee minuten? Nou, een compleet nummer dat smaakt naar meer! 'Whatcha Gonna Do' is qua tempo een aantal tandjes lager dan 'Stop', maar bevat enkele coupletten, een refreintje en... een zeer abrupt einde. Het klinkt gek, maar dat abrupte einde geeft de plaat zijn magie! Een 'cadeautje', want ik ken het nummer niet voordat ik de single koop, maar uiteindelijk groeit het uit tot de favoriete zijde van The Valdons. Ik hoop dat Secret Stash meer platen van hen gaat uitbrengen, want ik lust inmiddels alles van The Valdons.

8. I Can't Get Along Without You-Judy Green (US, Klondike 2232, 1970)
Een groot mysterie! De plaat staat slechts eenmaal op Youtube en dan is het een eerste couplet en het refrein en dan is de video afgelopen. 'Insiders' loven de plaat die niet vaak opduikt en toch hoeft dit pareltje niet meer dan twaalf pond te kosten bij Rarenorthernsoul. Een grote onbekende op het obscure Klondike-label. De plaat krijgt nog een officiële uitgave, maar hier hebben we de promo en deze heeft een stereo- en een mono-zijde. De mono-kant klinkt als iedere Southern Soul-productie uit die tijd, maar in stereo...? In stereo zou het zomaar uit de Daptone-stal kunnen komen. Fraai gearrangeerde blazers die een hele mooie plek innemen in de stereo-mix. Het mysterie is voor mij vooral waarom deze plaat niet tientallen ponden moet kosten en hoog op de lijst staat van iedere soul- en funk-dj. Het is immers 'hard hitting' zoals de echte funk-dj's het willen hebben? Ik doe er in ieder geval mijn voordeel mee en het groeit uit tot een van mijn favorieten van het afgelopen jaar.

7. Deep Love-The Caprells (US, Bano B-101, 1972)
Ik leer eerst 'Hey Girl' kennen en waarderen in de zomer van 2014. Als ik bijna een jaar geleden geniet van een vakantie blader ik het aanbod door van een bevriende Discogs-dealer. Na een lange boodschappenlijst van goedkope platen kijk ik tot slot even bij zijn duurdere singles en zie dan deze van The Caprells staan. In prijs gereduceerd omdat 'Deep Love' niet aan zijn eisen zou voldoen. Daar maak ik me aanvankelijk niet druk over, want ik wil de single vanwege 'Hey Girl'. Als de plaat arriveert, probeer ik ook even 'Deep Love' en kan niet begrijpen wat de handelaar erin hoort dat het minder maakt. Ik teken ervoor! Het is een maand later dat ik op een morgen, voordat ik ga post lopen in Hasselt, 'Deep Love' voor mijn ontbijt neem. Tijdens het bezorgen 'speelt' het voortdurend in mijn hoofd en bij thuiskomst draai ik hem opnieuw. De liefde voor 'Deep Love' is een feit. Bij de samenstelling van de Top 100 twijfel ik nog, maar besluit toch 'Deep Love' het voordeel te geven. Ook al betekent dit dat 'Hey Girl' flink moet 'zakken'. Ik heb er vrede mee!

6. All Of Your Life-Shirley Nanette (US, Truth & Soul TS-040, 1973, re: 2012)
Dj's hebben niet altijd gelijk... In de dj-wereld draait het teveel en te vaak om 'exclusiviteit' van een plaat, waarbij nog wel eens wordt vergeten dat het niet zonder reden is dat een plaat in 40 jaar niet is opgevallen of grijs gedraaid. Met name in soul- en funk-kringen krijgen sommige platen enorm veel lof toegezwaaid, terwijl ze in werkelijkheid gewoon bar slecht zijn. Een album dat opnieuw wordt uitgebracht omdat het in 1973 in een beperkte oplage is geperst, hoeft niet per se te wijzen op een 'verloren meesterwerk', maar soms is dat het ook wel. Neem nou deze van Shirley Nanette. Een jazz-zangeres die met lokale muzikanten deze elpee opneemt met heerlijk voortstuwende ritmes en een krachtig zingende Shirley als slagroom op de taart. Truth & Soul brengt ook meteen maar een single uit om het nóg aantrekkelijker te maken voor dj's. Beide kanten zijn niet te versmaden, maar als puntje bij paaltje komt, kies ik toch voor deze 'All Of Your Life'. Het brengt herinneringen terug aan een dag die ik dinsdag in geur en kleur ga beschrijven.

5. I Can Be-The Brother Love (US, Sound Of Soul SOS-202, 1971)
Alweer een mysterie. Deze single hoeft slechts drie pond te kosten bij Buydiscorecords en dat kan ik me nog steeds niet begrijpen. Ook deze is dun gezaaid en, ja, het is een beetje krom getrokken en dat is even zo goed ook te horen, maar dit nummer barst van de potentie. Het Sound Of Soul-label brengt vooral Engelsen in verwarring. In de midden jaren zeventig is in Engeland het Sound Of Soul-label dat (vermoedelijk) bootlegs uitbrengt van grote Northern Soul-hits. Toch kun je dit niet voorstellen in een Northern Soul-collectie en, inderdaad, omstreeks 1970 bestaat in Amerika al een Sound Of Soul-label. The Brother Love grenst aan zowel crossover als deep soul, het is een heerlijke midtempo-productie met een zeer overtuigende zang met zelfs nog een kleine gospel-boodschap aan het eind. Voor mij is dit het beste uit alle werelden waar ik me anno 2015 in mijn soul-verzamelen op stort.

4. Come Go With Me-The Para-Monts (US, Ole' O-101, 1967)
Juist, het is Ole' en niet Olé. ,,Als deze plaat ooit te koop wordt aangeboden, ga ik een bank overvallen", roep ik als The Para-Monts in mijn top tien wordt gedraaid in 'From The Catacombs'. De plaat komt zelden in de handel. Ik ontdek op 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook dat eens een exemplaar is verkocht voor 80 pond en dat is de enige indicatie die ik heb. Tot mijn grote vreugde heeft mijn maat in Chicago op een gegeven ogenblik dit exemplaar in de aanbieding en ik zet mezelf schrap. Het is slechts een paar weken na de nummer 1, maar tegelijk...? Ik moet flink hoog inzetten van mezelf en win hem op het nippertje voor héél veel geld. Dat is zeker zo als je de conditie van de plaat in ogenschouw neemt, maar daar staat tegenover dat mijn mp3 nóg harder kraakt. Wat er in die 25 jaar is gebeurd met de plaat mag Joost weten, maar een krasvrij exemplaar is een unicum. Het is een plaatje dat sinds de jaren negentig mag 'meedoen' in de Northern Soul. De bank hoeft niet te worden overvallen te, maar dit brengt wel een kleine halt in mijn soul-verzamelen teweeg.

3. What I Couldn't Know-The Lintons (US, Karissa KK-01, 1974)
Een buitenkans? Ik heb al een aantal veilingen gewonnen en wacht nog een laatste af als ik op zondagavond kijk bij de 'wezen': De platen die zeer binnenkort aflopen en waar nog niet op is geboden. Dan zie ik deze van The Lintons en alles interesseert me opeens aan deze plaat. Ik win hem keurig voor acht dollar en dat is een ander groot wonder. The Lintons is zeer populair onder crossover-verzamelaars en met name deze single blijkt erg zeldzaam. Een midtempo nummer uit de pen van P-Funk-man George Clinton. Toch blijkt The Lintons toch weinig te maken te hebben met Clinton, ook al vermoed ik even een overeenkomst. The Lintons maakt een handje vol singles in de vroege jaren zeventig en dit is de enige die de naamsvermelding van Clinton weergeeft. Een onweerstaanbaar lekkere plaat waar ik niet zelden de neiging heb om hem opnieuw op te zetten. Soms kan ik me beheersen...

2. Guessing Again-Vicki Collins (US, Soulville 2871-54, 1965)
Effe wachten nog... Nee, geen pizza, maar wel de Week Spot. Komende dinsdag hou ik de nummer 2 in de Top 100 onder het vergrootglas.

1. Geni-Terri Bryant (US, Verve VK 10508, 1967)
Natúúrlijk moet dit de nummer 1 zijn. Een rib uit mijn lijf, maar ik heb hem eindelijk in de koffers. En dan ook nog eens in de meer gewilde 'issue'. De promo's zijn even zo goed nog prijzig, maar beter verkrijgbaar dan deze officiële uitvoering. Kost ook een paar centen meer, maar als je dan toch bezig bent? De kennismaking met 'Geni' verloopt via de b-kant van de Outta Sight-heruitgave van 'I Need You Like A Baby' van Andrea Henry: Deze heet 'Genie' en is van The Groovesville Men. Pas in 2013 leer ik de vocale versie kennen van Terri Bryant en kort daarop ook de onuitgebrachte opname van Pat Lewis. Toch heeft Terri's versie meteen de voorkeur, ook al weet ik dat dit een dure is. In februari zit ik dan toch even ruim in het sop en kan ik het me veroorloven om voor één keer met 'de grote jongens' mee te doen. Ofwel: Een paar iets goedkopere promo's van de hand te wijzen en door te gaan voor een 'issue'. Nu staat het verdiend bovenaan in de Top 100 van soul-platen die ik heb gekocht in 2015 en met minder hoeft het ook niet genoegen te nemen!

Blauwe Bak Top 100: 20-11

Ik hoop dat de wensen goed zijn uitgekomen en iedereen onvergetelijke kerstdagen heeft gehad. Die van mij zijn uiterst geslaagd. Eerste Kerstdag bij mijn zus en vandaag met moeder. Om twintig over tien ben ik weer thuis, veertig minuten vóór 'The Vinyl Countdown' en bemerk dan dat mijn collega verstek heeft laten gaan en de 'jukebox' speelt. Ik ga dus om half elf maar meteen de lucht in en heb zo een half uurtje extra om mijn jaren tachtig-singles te draaien. Nu voel ik de vermoeidheid komen, maar heb mezelf de discipline opgelegd om nog wel te publiceren. Hierbij dus het eerste deel van de top twintig en morgen de top tien.

20. Stop-Lonette (US, M-S 208, 1968)
'Veil Of Mystery' klinkt al erg aardig in mijn oren. Toch raadpleeg ik Discogs even om te kijken wat zoiets mag kosten en ontdek dan dat de b-kant, 'Stop', nogal gewild is bij vooral Duitse dj's. Als ik het nummer via Youtube hoor, val ik meteen in katzwijm en zet hoog in op de plaat (die voor Discogs ongeveer hetzelfde doet). Het is een moeilijke veiling, want er is concurrentie. Toch win ik de plaat na verloop van tijd. Gaandeweg leer ik het verhaal kennen van Lonette welke beter bekend is als Lonette McKee. Ze maakt in 1974 een, door insiders gewaardeerd, album voor Sussex, maar breekt in de tweede helft van de jaren zeventig door als actrice. Niet voor te stellen dat Lonette pas veertien was toen ze 'Stop' op de plaat zette! Toch is het vooral het arrangement van de heren Theodore en Coffey dat mij in lichterlaaie zet.

19. Won't You Come Back Home-Pauline Shivers (US, O-Pex OP 111, 1969)
Je wordt 'wel eens lid' van een groep op Facebook en dat is eveneens het geval met 'Five-A-Day'. Het is de pagina van een handelaar die maximaal vijf singles per dag publiceert en in veel gevallen gaat het dan om meerdere exemplaren. Toch vis ik in eerste instantie achter het net met Pauline Shivers, maar gelukkig biedt de Amerikaanse Ebay talrijke alternatieven. Een plaat die onder liefhebbers in de lift zit, maar het hoogtepunt nog lang niet heeft bereikt, hoewel de plaat al lang niet meer voor dubbeltjes en kwartjes gaat. 'Won't You Come Back Home' kan niet anders worden omschreven als 'sophisticated soul'. De klasse straalt ervan af en voelt qua productie meer jaren zeventig aan dan zestig. Eentje voor in het rijtje van 'One Moment' van Sheryl Swope als het aan mij ligt!

18. Stop Hurting Me Baby-Purple Mundi (UK, Cat OSV029, 1972, re: 2011)
Outta Sight-heruitgaven blijven over het algemeen wel aardig lang beschikbaar, maar voor deze Purple Mundi komt het einde in zicht. Wellicht ook omdat recent nog een 'slecht' origineel is verkocht voor 750 Engelse ponden. Het mag duidelijk zijn: Deze plaat krijg je origineel niet voor een schijntje en toch is het nummer zó goed dat het in ieders' koffer moet. Wellicht een beetje 'crossover' qua intro, maar de rest van de plaat wordt erg genoten in Northern Soul-kringen.

17. Wayward Dream-Annette Poindexter (US, Twinight TWI 132, 1970, re: 2007)
Ik heb hem woensdag al genoemd... in sommige gevallen doet het pijn om deze Top 100 samen te stellen, van de nummer 15 zie ik mezelf genoodzaakt om de b-kant helemaal weg te laten. Bij Annette Poindexter moet ik wel een keus maken en dat draait erop uit dat 'Wayward Dream' in de Top 20 mag en het meer funky 'Mama' niet. Overigens is dit weer een uitgave van Numero Music Group van de single-box om 'Lunar Rotation' kracht bij te zetten. De single zélf is erg in trek en het lijkt alsof er een trekker is gereden over de complete oplage van die single. Dan liever een goedkoop origineel dat wel goed klinkt?

16. Get My Jesus On Your Side-Gospel Nikias (US, K&B 3434, 1976)
De hoogst genoteerde gospel en een 'dream come true'. Ik gebruik onder andere het video-kanaal van Divine Chord Gospel Show als leidraad voor het gospel-verzamelen en daar staat deze ook tussen. Ik meen even dat het een 'idiote' veiling word en zetel mezelf op een fors bedrag, maar nog steeds tientallen dollars onder de eigenlijke waarde. Dan biedt vervolgens niemand meer en krijg ik deze plaat relatief goedkoop in de schoot geworpen. De keerzijde is vreemde 'country', maar de 'Get My Jesus'-kant maakt veel goed: Dit is de betere gospel-funk in mijn optiek. De groep heet naar alle waarschijnlijkheid Gospel Nakias, want die zijn wél op Youtube te vinden en klinken als dit gezelschap.

15. The Magic Of Your Love-The Majestic Arrows (US, Bandit SM 735-52, 1973)
Ik moet bekennen dat ik de plaat bij de eerste beluistering té 'over the top' vind. Drie ritmewisselingen in een lang intro moest de limiet zijn, maar dit verandert zó vaak dat je, onwetend, zou denken dat de plaat over slaat. Het plaatje blijkt een bom duiten waard te zijn en dan raak geïnteresseerd. Ik leer ook al snel het verhaal achter Bandit kennen en dat is, op zijn zachtst gezegd, erg bizar. Arrow Brown wil net zo'n gangster-leven hebben als Al Capone, maar is té eerlijk om een overval te plegen en te arm om het zelf te bekostigen. Hij 'sluit' vrouwen op in een huis en teert op hun uitkeringen en kinderbijslag. Het verhaal laat zich lezen als een film en er is, geloof ik, iemand mee bezig. Muzikaal heeft Numero een paar jaar geleden het Bandit-label onder de loep genomen. 'The Magic Of Your Love' is de 'grootste hit' van Bandit, het wordt welgeteld één keer gedraaid en The Majestic Arrows mag een elpee opnemen. Toch wordt Brown door de radiowereld uitgelachen en moet het eerste exemplaar nog bijna worden verkocht. Het verhaal maakt de plaat uiteindelijk!

14. Falling In Love With You Girl-The Star-Tells (US, Lamarr L 1002, 1971)
Soms blijkt dat ik in een andere dimensie leef van de soul. 'Falling In Love' klinkt mij als een 'hit' in de oren, maar blijkt behoorlijk 'obscuur' te zijn. Ik ben The Star-Tells al eens eerder tegen gekomen, maar toen als The Chymes en de nummer 1 van vorig jaar. Deze witte Lamarr-demo blijkt gewild en ik moet tot het uiterste gaan om de plaat binnen te slepen. Nu heb ik dan ook een pronkstukje in de koffers staan en dat blijkt andermaal uit deze veertiende plek.

13. It Ain't No Big Thing-The Electrons (US, Date 2-1575, 1967)
Het gaat heel onbewust, maar plotseling tekent iets van een 'collectie Pittsburgh-platen' af in mijn koffers. Chicago-platen hebben al lang mijn interesse en ook Ohio staat hoog op het lijstje, maar Pittsburgh? Dat heeft in de jaren zestig en zeventig eveneens een 'scene' en The Electrons is een van de zonderlinge jaren zestig-groepen dat vanuit Pittsburgh een single mag maken voor een 'groot' label. Date is namelijk het soul-label van Columbia en wordt gerund door niemand minder dan Van McCoy. Toch heeft die niets met deze plaat van doen, want deze wordt eerst uitgegeven op een privaat label. Een uitstekende cover van The Radiants of durf ik te zeggen dat deze beter is? Ja, ik ga voor dat laatste!

12. I'm Satisfied-Marlena Shaw (US, Cadet 5650, 1969)
Ik heb net 'California Soul' gekocht en ontvangen als deze wordt geadverteerd door een Franse vriend op Facebook. In de Franse fotohoes en op de b-kant het mysterieuze 'Woman Of The Ghetto part 2', dat helemaal niet klinkt als 'Ghetto'. Foutje van de Franse maatschappij, want het blijkt 'gewoon' dit 'I'm Satisfied'. Ik 'geloof' meteen in het nummer en ga op speurtocht. Zoals ik reeds heb verteld bij 'Ghetto' gaat dat niet van een leien dakje, want in veel gevallen klinkt de single brandhout en dan moet er nog stevig voor worden betaald! 'Ghetto' kan me aanvankelijk worden gestolen en het gaat me alleen om dit uitbundige 'I'm Satisfied' met dat hele iele stereo-geluid.

11. I'm The One To Do It-Jackie Wilson (US, Brunswick 55336, 1969)
Het nummer zélf staat op de 'Northern Soul Jukebox' en is al snel een favoriet. Ik leer dat de single in Frankrijk is verschenen, maar die wil niet op mijn spoor komen. Dan blijkt dat het eveneens de b-kant is van de Amerikaanse 'Higher And Higher' en dan is het een kwestie van, net als bij Marlena Shaw, rondkijken naar een goed exemplaar. Die vind ik bij Jörg op Ebay en ik mag de plaat voor de startprijs hebben!

Blauwe Bak Top 100: 30-21

Van een verhuizing is nog lang geen sprake en dus zal ik geduldig moeten zijn met de verhuispremie. Toch zou een deel daarvan goed terecht komen. Tijdens het weekend van The Big One begint, naar ik denk, mijn microfoon op te spelen. Ik heb hem pas sinds een paar maanden en achteraf gezien is die vorige nog best okay geweest, hoewel ik niet meer terug wil naar dat geluid. Ik koop de dinsdag na het weekend dezelfde microfoon opnieuw, maar dan... blijkt het niet het euvel van de microfoon te zijn, maar van de mixer. De microfooningang om precies te zijn. Het heeft mij aardig met rust gelaten totdat ik vanavond met 'The Rise And Fall Of A Tree' begon. Erg jammer, maar verder was het een knalshow! Nu nog snel even publiceren en dan het bedje opzoeken. Morgenmiddag vertrek ik naar Friesland en ben zaterdagavond weer op tijd voor 'The Vinyl Countdown' en de voortzetting van de Top 100. Hierbij wens ik alle lezers van Soul-xotica een gezegende kerst toe!

30. Question-Bobby Powell (US, Whit 731, 1967)
Ik trap deze aftelling af met een 'collectable funk dancer' zoals het wordt omschreven. 'Collectable' is standaard bij de beschrijving van funk-platen van Buydiscorecords, maar in werkelijkheid schijnt Bobby Powell een schare volgelingen te hebben die de verzameling compleet wil hebben. Deze 'Questions' is echter goed verkrijgbaar. Powell neemt in 1971 een tweede versie op van het nummer, maar hier hebben we te maken met het origineel. Ja, het is behoorlijk funky als je het afzet tegen de Northern Soul, maar zelf kies ik toch liever voor de oorsprong van de plaat: Southern soul. Heeft niets met de Northern te maken, in dat geval wordt namelijk het noorden van Engeland bedoeld waar de Northern Soul zijn oorsprong vindt als dansrage. Dus ja... funky? 'Lekkere muziek' zou ik willen zeggen en ik plaats daarmee deze relatieve 'nieuwkomer' op 30 in de lijst.

29. The Joke's On Me-The Corvells (US, Cub K9122, 1963)
Om verder te gaan op de Northern Soul, het heeft duidelijke overeenkomsten met de Popcorn-rage uit België. Toch is één ding opvallend: Northern-dj's gaan de pitch-control gebruiken om platen sneller te laten draaien, terwijl de Belgen het tempo juist naar beneden halen. Bij een plaat als 'That's When You Got Soul' van Barbara & Brenda levert dat een conflict-situatie op. Op 45 toeren en met de pitch op nul is het té langzaam voor de Northern en te snel voor de Popcorn. 'The Joke's On Me' van The Corvells mag in de Popcorn op het normale toerental worden gedraaid en de Northern-dj's gaan langzaam overstag voor het plaatje. Waarom ook niet? Als 'Long After Tonight Is All Over' van Jimmy Radcliffe en 'Any Day Now' van Chuck Jackson in beide categorieën passen, dan geldt dat ook voor The Corvells. Voor mij is het hoorbare pijn, de 'soul', die de plaat tot een belevenis maakt.

28. This Is The Thanks I Get-Barbara Lynn (US, Atlantic 45-2450, 1967)
Ik heb aanvankelijk een kater als deze single arriveert, maar heb het inmiddels een plek gegeven. Feit is dat het merendeel van de 'gebruikte' exemplaren van deze Barbara Lynn-single last hebben van 'distortion' in de dynamische stukken en bij mijn exemplaar valt het dan nog enigszins mee. Ik had voor dertig dollar (exclusief verzendkosten) wel een betere kunnen krijgen, maar dat is me te gortig. Barbara Lynn is een zangeres welke bij het grote publiek vooral bekend is vanwege een paar opnames uit de vroege jaren zestig. Deze 'This Is The Thanks I Get' staat op een b-kant en raakt volledig ondergesneeuwd totdat de Engelse Northern-fans het nummer 'ontdekken' en het tot een 'hit' weten te maken. Worden ze mooier dan dit gemaakt? Bijna niet, maar deze Top 100 bewijst dat er nog 27 platen boven deze gaan.

27. I Can't Stop-The Notations (US, Twinight 141, 1970)
Een plaat die ik het afgelopen jaar tweemaal heb gekocht. Het eerste exemplaar klinkt tot het tweede refrein best goed, maar dan komt een vreemd soort gekraak over de plaat welke bij vlagen het geluid bijna wegneemt. Een paar weken later zie ik hem opnieuw in een veiling en besluit een gokje te wagen. Ja, nu heb ik wel een goed exemplaar te pakken. In de zomer is het vooral 'I'm Still Here' die tot enorme hoogten stijgt bij mij, maar bij de samenstelling van deze Top 100 gaat mijn voorkeur opeens weer uit naar de kant waarvoor ik het heb gekocht.

26. Stop Wait A Minute Girl-The Valdons (US, Secret Stash SSR-1003, 2013)
We hebben tot dusver al twee platen gehad van Marlena Shaw waarvan een derde in de Top 20 staat en datzelfde geldt voor The Valdons. Dit is de eerste officiële single voor The Valdons, een groepje dat aanvankelijk actief is in de vroege jaren zeventig. De zanger bewaart de mastertapes van de demo's op zolder en doordat er lucht bij is gekomen, zijn deze banden niet te gebruiken voor een cd-compilatie. Secret Stash zet de groep vervolgens in de studio met haar huisband en zo worden de oude demo's opnieuw ingespeeld. 'Stop Wait A Minute Girl' is daarvan in 2013 het eerste resultaat. We weten niet hoe de demo klinkt, maar omdat 'Just How Much Can One Man Stand' met de oorspronkelijke demo-versie op de flip verschijnt, kunnen we gerust vaststellen dat het een natuurgetrouwe kopie is. In dat geval had de jaren zeventig-versie van The Valdons nu een topper kunnen zijn in de Northern- en crossover-kringen, maar wellicht dat het met deze single gaat gebeuren?

25. The Times We Had Together-Sam Bowie & The Blue Feelings (US, Wingate WG002, 1965)
Het 'geluid' van de vakantie, de legendarische dagen in Sleen welke ik beslist ga opzoeken in de volgende week. Dit is in eerste instantie het geluid van de melancholie op de 'laatste' avond, zondagavond, maar dan besluit ik de volgende dag een nacht extra te blijven. Vrij in het begin van de lange fietstocht op maandag komt het opnieuw voorbij op de mp3-speler en dan vestigt het een plekje in mijn geheugen waar ik graag aan terug denk. Zoals gezegd ga ik dat volgende week doen. Dinsdag heb ik met de Week Spot geschreven over mijn Golden World-verzameling en daar past deze Wingate ook bij, genoemd naar oprichter Ed Wingate. Het label heeft ook exact dezelfde typografie als Golden World en in geval van styreen is het erg broos. Dat geeft de plaat tegelijk ook zijn charme en deze klinkt beter dan degene in de podcast.

24. Stay Close To Me-Five Stairsteps & Cubie (US, Curtom CR 1933, 1969)
Het is een dag dat menigeen zich zal hebben omgedraaid in bed. Een troosteloze zondagmiddag, maar ik heb ambitieuze plannen. Er is een platenbeurs in De Singel in Zwolle en daar wil ik op de fiets naartoe. Het regent en het is grijs, maar desondanks maak ik een feestje ervan. Als ik op de bescheiden platenbeurs rondloop, twijfel ik nog even of het de moeite van de inspanning waard is geweest. Totdat ik dit puntgave exemplaar van 'Stay Close To Me' in handen hou, voor een héle leuke prijs. Dan weet ik dat het de fietstocht waard is geweest en vier het nog maar met de lange weg terug.

23. What Is Soul-Ben E. King (UK, Atlantic 584069, 1966)
Van dezelfde platenbeurs, maar het zegt me in eerste instantie weinig. Ja, okay, ik ken het nummer van Rob Hoeke en zijn mannen en weet dankzij 'I Can't Break The News To Myself' dat Ben E. King meer is dan alleen 'Stand By Me' en zijn werk met The Drifters, maar dit...? 'What Is Soul' van Ben E. King groeit binnen de kortste keren uit tot een favoriet. Ik heb de plaat spotgoedkoop gekregen, het is immers de eerste Engelse persing en daar zijn specifieke verzamelaars voor! Toch peins ik er niet over om de plaat weg te doen. Sterker nog... het zou zomaar eens de Week Spot kunnen worden in het nieuwe jaar.

22. You And I-Black Ivory (US, Today T-1508, 1972)
Deze plaat laat mooi zien hoe mijn muzieksmaak in een verschuiving zit. Ik kom de plaat vrij regelmatig tegen, maar tot een jaar geleden wil ik er niks van weten. Te traag. Dan komt het punt waarop ik het definitief heb gehad met nietszeggende stampers en dat ik 'soul' wil en dan is deze van Black Ivory een verplichte aanschaf. Hier druipt de soul namelijk van af. Hoewel het styreen verschrikkelijk is, moet ik ook bekennen dat ik de Today/Perception-opnames een bijzonder fijne productie vind hebben. Bijna zoiets als Twinight, maar dan anders. Een herkenbaar geluid waar ik wel meer van lust!

21. What's It Gonna Be-Dusty Springfield (Duitsland, Philips 326 830 BF, 1967)
En dit is ook een zeer aangename verrassing. De plaat wordt door het Duitse HHV namelijk helemaal niet zo hoog ingeschat en is alleen al vanwege de bijzondere fotohoes een 'koopje'. Ik geloof dat ik immuun ben geworden voor bijgeluiden, want ik hoor ze niet.

Blauwe Bak Top 100: 40-31

Het zijn drukke tijden voor mij. Het is inmiddels kwart voor drie in de nacht en ik begin net aan deze aftelling van de Blauwe Bak Top 100. Verder zou ik vanavond nog moeten schrijven aan een verhaal dat morgen rond deze tijd pas is afgelopen. Daarnaast moet ik morgen ook nog even aan het werk, in verband met kerstavond begin ik om half een en tot maximaal half vier. Over dat verhaal van morgen: Het heet 'The Rise & The Fall Of A Tree' en het is een idee waar ik al jaren mee speel, een soort van vervolg op 'Subspace' van een paar jaar geleden. Een hoorspel met platen in plaats van geluidseffecten. Het verhaal is andermaal absurdistisch en de speellijst van plaatjes indrukwekkend (en tot nu toe geen enkele kerstplaat!). Dat is morgenavond tussen 1 en 3 'onze' tijd. Dan ga ik nu snel verder met het zevende deel van de Blauwe Bak Top 100. Morgen tel ik af van 30 naar 21 en neem eerste kerstdag helemaal 'vrij' van Soul-xotica. In het weekend besluit ik met de top twintig.

40. Woman Of The Ghetto-Marlena Shaw (US, Cadet 5650, 1969)
Het is eigenlijk de keerzijde van de plaat die me het meest interesseert en deze komen we in het weekend tegen. Toch is de plaat vooral gewild dankzij 'Woman Of The Ghetto' dat veel en vaak is gesampled in de afgelopen decennia. Dat drijft de prijs voor goede exemplaren richting waanzin. Goede exemplaren zijn bovendien schaars. Europese persingen gaan buiten mijn budget en het Amerikaanse styreen laat wel eens te wensen over. Dan zie ik deze op Ebay of Discogs, dat weet ik niet meer. De handelaar heeft een geluidsclip bijgevoegd en hoewel ik niet weet hoe de b-kant zal klinken, heb ik 'Woman Of The Ghetto' in tijden niet zo 'fris' gehoord. De handelaar schat de plaat 'laag' in vanwege het label, maar er is geen enkele dj die daar om maalt. Het label is 'vuil' en heeft wat 'ringwear' dat volledig acceptabel is bij Chess-gerelateerde platen van deze leeftijd. Hoewel 'I'm Satisfied' dus de reden van aanschaf is, begint 'Ghetto' voor mij toch wel te 'spelen' na aanschaf en dat beloon ik met deze veertigste plek. Wellicht ook de 'langste' single in deze Top 100 in de zin van speelduur. Hij gaat ruim over de vijf minuten!

39. You Gave Me Soul-Andrea Davis (US, Chess 1980, 1966)
Een voorliefde voor Chicago-soul en een gezonde interesse voor Chess-platen. Dit heeft al menig parel in mijn bak gebracht en is eveneens het geval bij Andrea Davis. Het geluidsclipje klinkt uitnodigend en ik heb geen minuut spijt gehad. Het is overigens pas als de single arriveert dat ik ontdek dat Andrea Davis niemand minder is dan Minnie Riperton. Het geeft deze plaat alleen maar meerwaarde.

38. Broken Man-Pioneers (UK, Mercury 6198 081, 1976)
In navolging van de Jamaicaanse 'sound systems' zijn de Northern Soul-dj's de volgende die aan 'cover-ups' doen. Om te voorkomen dat een concurrerende club aan de haal gaat met jouw ontdekking, worden de etiketjes zorgvuldig verwijderd en krijgt de plaat een andere identiteit. Soms een kolderieke naam, maar niet zelden kiest de dj een naam van een soortgelijke groep of artiest. Een bekend voorbeeld is 'Lonely Man' van de Amerikaanse The Outsiders dat in Engeland een leventje gaat leiden als 'Help Me Find My Way' van The Detroit Shakers, maar ook 'You Don't Love Me' van Epitome Of Sound gaat aanvankelijk onder een valse naam. Steve Jeffries van Rarenorthernsoul bekent hierbij dat zijn onvindbare plaat van Spiral Starecase eigenlijk deze van Pioneers is. Hoe lang de 'leugen' stand heeft gehouden, weet ik niet, maar de plaat is over het algemeen niet heel erg lastig te vinden. Het is overigens dezelfde Pioneers als van de reggae-hits 'Let Your Yeah Be Yeah' en 'Long Shot Kick The Bucket', maar dan in een disco-jasje met Eddy Grant achter de knoppen.

37. Don't Leave Me-The Tempo's (US, Riley's 8781, 1966)
Niet te verwarren met de gelijknamige groep dat in de jaren vijftig een dikke hit scoort met 'See You In September'. 'Onze' Tempo's komt uit Detroit en maakt in 1966 deze wonderschone single voor het obscure Riley's-label. Enerzijds een duidelijk herkenbaar geluid uit Detroit, maar niet de zoveelste aanval op een Motown-stamper. 'Don't Leave Me' is subtiel en beheerst, midtempo met uitstekende zangers en slechts kleine accenten in het arrangement dat het zo typisch Detroit maakt. Zo mag ik ze graag horen!

36. Mama-Annette Poindexter (US, Twinight TWI 132, 1970, re: 2007)
Deze Top 100 heeft pijn gedaan. Ik heb van enkele 'dubbele' platen een kant moeten wegstrepen dat nóg meer pijn doet. Dan kom ik bij deze van Annette Poindexter: Twee uitstekende kanten die beide in de Top 100 móeten. Alleen... welke zet ik als hoogste? De keuze is dus toch gevallen op de officiële a-kant, maar 'Mama' voelt nu nog steeds als 'te laag'. Het is namelijk één van de plaatjes dat mijn 2015 cachet heeft gegeven, maar dan opnieuw... dat geldt ook voor de andere kant. Het leven bestaat uit keuzes en keuzes.

35. I Can Feel Him Slipping Away-Mamie Lee (UK, MGM K 13850, 1967, re: 201?)
Een cadeautje! Ik plaats op eerste paasdag een order bij mijn favoriete bootleg-dealer, omdat hij wederom 'opruiming' heeft. Ik zie daartussen 'The Key To My Happiness' van The Charades voor weinig en voeg het toe aan de lijst. Als de plaat arriveert, zie ik deze van Mamie Lee op de keerzijde en begin juist dit nummer te draaien boven die van The Charades. Hier is dan het resultaat: The Charades heeft helemaal niet mee gedaan in de samenstelling van de Top 100 en een vijfendertigste plek voor Mamie Lee. De plaat heeft ook nog een tijdje op de nominatie gestaan om Week Spot te worden in deze week, maar dan kies ik toch voor een Twinight die deze positie nog niet heeft bekleed. Overigens is Mamie Lee naar alle waarschijnlijkheid een blanke zangeres die hier bijzonder soulvol klinkt, maar verder toch vooral in de 'pop' zit. Ze werkt in 1967 nauw samen met Dr. John, maar dat is dan meteen alle beschikbare informatie omtrent Mamie Lee.

34. Mr. Magic Man-Wilson Pickett (Duitsland, RCA Victor 74-0898, 1973)
Het indirecte resultaat van een Engelse podcast met radio-opnames uit de jaren negentig. Een Northern Soul-dj doet zijn deel van een 'Northern Soul Allnighter' met een selectie van 'what the old sixties guys did in the seventies' en opent daarbij met 'The Way You Hold Me' van Chuck Jackson, een album-track uit 1978. De volgende die hij draait is een opname van Wilson Pickett van rond dezelfde tijd. Overigens zit later in hetzelfde uur 'Hey Girl' van The Caprells. Deze podcast groeit uit tot een favoriet tijdens fiets- en wandeltochten (in Slenaken kan ik vanaf Hoogcruts door het dorp en over de Schilberg terug in precies de lengte van deze podcast). De interesse voor later werk van Wilson Pickett groeit daarmee in aanzien en ik ben bijzonder gelukkig met deze 'Mr. Magic Man'. Het is een single van het eerste album van Pickett dat niet op Atlantic verschijnt.

33. Be My Lady-The Dynamic Tints (US, Twinight 145, 1971)
De Week Spot van deze week en dus verwijs ik jullie naar het bericht van gisteren.

32. Sunshine Holiday-Carolyn Franklin (UK, Soul Brother SB 7016, 1976, re: 2014)
In de soul-dj-wereld draait het om 7" en 45-toeren. Als het niet in een singles-koffer past, zit het niet in de set. Dat daarmee honderden potentiële dansvloer-kneiters van tafel worden geveegd, lijkt niemand te deren. Zelf moest ik tegendraads genoeg zijn om ook elpees te gaan verzamelen, maar bij mij heeft de single altijd meer aanzien gehad dan een elpee. Genoemde Chuck Jackson-track is bijvoorbeeld nooit uitgegeven als single en is toch subliem genoeg in een set te hebben, dus wellicht dat ik de concessie nog eens ga maken. Of stiekem blijven hopen dat Soul Brother een single-versie uitbrengt, zoals bij deze van Carolyn Franklin. De zus van Aretha en Erma maakt in 1976 een elpee die hoog staat aangeschreven bij funk-dj's en deze single laat horen waarom. De b-kant is het echte funky werk, 'Sunshine Holiday' is een lekker ontspannen deuntje voor als je met je krent in een hangmat ligt.

31. Nothing In The World-The Electras (US, Dé-Lite DE-535, 1971)
Ik kom eigenlijk via de lokale eerste persing op het spoor van deze single. Het is niet onwaarschijnlijk dat ik de plaat eerder heb gezien, maar het Dé-Lite-label ken ik voornamelijk van Kool & The Gang uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig en dus trekt het me in eerste instantie niet. Het kan verkeren. Waar sommige platenmaatschappijen voortdurend van label-opzet veranderde, daar is Dé-Lite gedurende de jaren trouw gebleven aan dezelfde stickers en belettering. Ik koop de plaat in eerste instantie voor 'Another Man's Woman' (uit de 'bubbling under'), maar vergeet dat zo snel als dat ik kennis maak met 'Nothing In This World'. De standaard-Northern Soul is enigszins verdwenen in 2015 en ook de 'girlgroup-sound' heeft wel eens betere jaren gekend in de Top 100, maar dit is de 'best of both worlds' en mag dus op nummer 31. Morgen dender ik voort naar nummer 21.

Singles round-up: december 3

Dit is een dag waar ik stiekem naar heb uitgekeken. Ik heb een paar jaar geleden ontzettend veel geluk gehad met een Amerikaans pakketje dat tijdens de kerstdagen onderweg was. Deze was binnen een week in Nederland. De platen van Greg hebben er tien dagen over gedaan en dat is best 'fair'. Ik heb eens bij een andere transactie voor de grap de track-and-trace bekeken van een pakketje uit Chicago. Dat ging eerst naar San Francisco en voordat het aan boord lag van een vliegtuig was het drie dagen later. Ik had vandaag als streefdatum aangehouden, want het zijn vooral deze drie singles waar ik erg naar heb uitgekeken. Die zijn vanmiddag binnengekomen, evenals de singles uit Duitsland. Dan is er ook nog een Engelse plaat die ik vorige week woensdag heb besteld en betaald en die sinds zaterdag binnen is. Opgeteld zijn dat er elf. Ik zou de 'Singles round-up' in tweeën kunnen splitsen, maar ach... volgende week heb ik het vast 'te druk' voor een dergelijke rubriek. Later vanavond eveneens het zevende deel van de Blauwe Bak Top 100, dus ik ben nog wel even zoet (terwijl ik ook nog een show voor morgen moet voorbereiden).

* Archie Bell & The Drells- Tighten Up (US, Atlantic, 1968)
Kijk, Ik kan twee dingen doen. Ik kan meteen beginnen met een hele obscure single, maar zou ik eenvoudig kunnen beginnen. Ik kies voor het laatste, alhoewel... als ik de platen in alfabetische volgorde neerzet, is dit gewoon de eerste. Ik kan me voorstellen dat 'Tighten Up' bij enkele lezers geen belletje zal doen rinkelen, maar het is herkenbaar vanaf de eerste noot. Sinds de dag van uitgave is dit een favoriet in Amerikaanse discotheken en ook ver daarbuiten. In Nederland bereikt de single zelfs nog de Tipparade! 'Tighten Up' heeft een opvallend funk-slagje dat jaren nadien zal worden gekopieerd en hergebruikt. Ik ben nooit heel erg op zoek geweest naar deze single, wetende dat als ik zou afwachten hij vanzelf eens op mijn pad zou komen. Begin dit jaar heeft het nog even 'gespeeld' voor mij toen Outta Sight 'Here I Go Again' koppelde aan 'Tighten Up', maar van de eerste heb ik mijn zinnen gezet op de Engelse persing uit de vroege jaren zeventig. Deze 'Tighten Up' is in een puike conditie en heeft een vriendelijk prijskaartje.

* The Burke Family- Under The Spell (US, Cobblestone, 1968)
Eigenlijk de b-kant van 'Look Of Love', het Bacharach- en David-nummer, van Aloha Burke & The Five Stairsteps. Toch hoor je niemand over die kant en dat is wel te begrijpen. 'Under The Spell' is op alle fronten een 'groeibriljant'. Het groeit in aanzien in de dj-scene en het nummer zélf moet ook groeien. De opbouw van het nummer kun je ook niet anders omschrijven als een groeistuip. Geen intro, gewoon 'bam!' en je komt het nummer binnen alsof ze het intro van vijf minuten hebben weggelaten. 'Take my hand/ not just one but the other one too', zingt één Burke aan een helft van de koptelefoon, aan de andere kant bulderen de overige familieleden over de 'drukke' muziek. Je komt zintuigen tekort bij de beluistering van deze plaat. Bovendien is het motief lastig te volgen. Het is midtempo op zijn snelst en kent een paar intermezzo's, maar het is alom beschreven als een 'builder' en dat is het mijns inziens niet. Wel een atmosferische drie minuten, een nummer dat mij mateloos fascineert. Overigens is dit de single die ik bij Rarenorthernsoul heb gekocht. Bij iedere keer dat die opduikt, is die duurder, maar dan 'ontdek' ik zomaar nog een 'oude' op de pagina voor een stukje minder dan de huidige. Ach, vooruit, deze was vijftien pond tegenover de tien tot twaalf die het een jaar geleden deed. Tegenwoordig gaat deze single ruim over de twintig pond.

* Renaldo Domino- Not Too Cool To Cry (US, Twinight, 1969)
Een ijzersterke 'double-sider' van 'die andere' Domino. Er wordt vaak ten onrechte verondersteld dat Renaldo zijn podiumnaam zou hebben geleend van Fats Domino, maar in werkelijkheid is het Amerikaanse suiker-merk Domino de aanleiding. Renaldo zingt namelijk even zoet als het genoemde product. Hij is op zijn best in dramatische ballades en het merendeel van het werk dat hij heeft opgenomen is dat ook. 'Not Too Cool To Cry' is daar andermaal een mooi voorbeeld van. Toch wordt deze plaat geadverteerd met de keerzijde en deze is iets meer uptempo en ook niet te versmaden: 'Nevermore'. Ik heb een gevoel dat de laatste binnenkort eens Week Spot gaat worden, dus jullie horen hier nog van!

* The Gill Singers- Don't Put Off Today For Tomorrow (US, Psalms, 1974)
De afbeelding boven dit verhaal is de plaat die ik hier ga behandelen en wie de bijbehorende video bekijkt op het kanaal van 'The Divine Chord Gospel Show' hoort 'mijn' single. Het is The Divine Chord op Youtube dat mij een paar jaar geleden doet binnenleiden in de bizarre wereld van de gospel. Op de schaarse 'verveelde' momenten is dit het kanaal waar ik graag een speellijstje van maak. Ik ontdek iedere keer nieuwe geluiden, maar val ook geregeld terug op 'oude' favorieten. Deze van The Gill Singers is daar een voorbeeld van. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven als Greg op een zekere donderdagavond deze plaat aanbiedt voor een hele fraaie prijs. Toch kan ik het me even niet permitteren om platen te kopen en ik probeer het te vergeten. Dat wil niet! Een week later adverteert hij een lijst op Facebook en inmiddels heeft hij vijf dollar in mindering gebracht op deze. Gezien de conditie nog steeds een flinke prijs, maar de plaat is redelijk zeldzaam en volgens Greg hebben ze allemaal hetzelfde manco. Hij klinkt hier in Nijeveen boven verwachting. Vooral in het begin zit een hardnekkig 'kraakje', maar de opname zelf is stevig en kan dit bijgeluid wel aan. Het belangrijkste voor mij is dat de vocalen 'helder' zijn en de plaat niet lijdt aan 'distortion'. De gospel-koffer gaat ergens op lijken dankzij deze van The Gill Singers!

* Chuck Jackson- Any Day Now (US, Wand, 1962)
Moet ik deze plaat nog introduceren? O ja, natuurlijk... ik vergeet wel eens dat ik in Nederland woon en vooral Nederlandse lezers heb. In Engeland behoeft deze plaat geen introductie meer. Hoewel 'Any Day Now' behoorlijk midtempo is in vergelijking met menig klapper uit het Northern Soul-genre, staat deze single te boek als een héle échte Northern Soul-klassieker. In 1975 brengt Pye deze single opnieuw uit in de Disco Demand-serie en daarmee wordt je bijkans dood gegooid in Engeland. Ik heb al eens mijn zinnen gezet op een originele Wand, alleen hik ik wel eens iets tegen de prijs op. Wand-styreen is namelijk niet het sterkste, kijk (of luister) maar naar mijn stuk-gedraaide exemplaar van 'I Thank You Kindly' van Diane Lewis. Dan adverteert mijn Duitse maat met dit exemplaar, 'rarer vinyl issue', en dan word ik nerveus. Mijn eerste bod is voorzichtig, maar bedenk een dag later dat dit té minimaal is voor een gewild item als dat en verhoog mijn maximum. Op de laatste dag, ik ben nog steeds de enige bieder, besluit ik dat het nu of nooit is en verhoog een tweede maal mijn maximum. En wat denk je? Niemand anders die geboden heeft! Ik denk dat Jörg met verbazing naar het resultaat heeft gekeken: Startbedrag en drie biedingen? Het vinyl 'ruist', maar de vocalen zijn andermaal 'helder' en dat is waar het mij om gaat!

* Syl Johnson- Is It Because I'm Black (US, Twinight, 1969)
Gisteren ook al ter sprake gekomen in het bericht over The Dynamic Tints: 'Is It Because I'm Black' is de enige hit op het Twinight-label. Aangezwengeld door onder andere de brute moord op Dr. King, komt de zwarte bevolking in Amerika in opstand. Dat klinkt eveneens door in de muziek, want als 'serieuze' zanger wil je je steentje bijdragen. 'Is It Because I'm Black' valt in dat kader. Syl vraagt zich hardop af waarom het een en het ander hem niet lukt, terwijl hij het zó hard probeert. Zou het dan toch werkelijk iets met de tint van zijn huid te maken hebben? Hij maakt er een hartverscheurende midtempo-ballade van en hoewel hij nog niet de productionele leiding mag hebben over de plaat, zorgt Jimmy Jones voor een typisch Twinight-geluid. Op de b-kant, 'Let Them Hang High', trekt Johnson op een andere manier van Leer. Hier zet hij de achtervolging in op Wilson Pickett en Joe Tex. Een 'stormer', maar niet zo goed als 'Same Kind Of Thing' op de flip van 'Get Ready'.

* Bill Moss & The Celestrials- Doin' My Job For Jesus (US, Westbound, 1972)
Westbound is een platenlabel dat een reputatie hoog heeft te houden en vanzelfsprekend moet het heel erg funky zijn om een plek te verdienen op dit label. Bill Moss doet precies wat er van hem wordt verwacht, het past naadloos op 'seculiere' Westbound-producties uit die tijd. Dan is ook al bekend dat je met 'Jezus voor, Jezus na' lastig een plaats weet te veroveren op de speellijst van grote radiostations en dus dekt Moss de boodschap in. De titel zingt hij alleen in een brug aan het eind en dat is de enige keer dat hij het 'J'-woord laat vallen. Toch is 'working on a building' net zo gospel als dat 'One Toke Over The Line' van Brewer & Shipley over drugs gaat. Ofwel, de geestelijke boodschap druipt van het nummer, maar is smaakvol verpakt in eigentijdse funk. Een gek plaatje waar erg weinig over bekend is. Dit is een promo en het is onwaarschijnlijk dat de plaat ooit beschikbaar is gekomen voor de consument. De 'W 196' is één van de ontbrekende nummers in de Westbound-catalogus op Discogs. De b-kant heet 'Lord Give Me Grace' en is meer van hetzelfde, hoewel het geloof er nu wat zwaarder bovenop ligt.

* The Radiants- Hold On (US, Chess, 1968)
Soms heb je van die dagen dat je naast 'onbekende' dingen ook een paar 'alltime favourites' aan het lijstje wilt toevoegen. Dat is het geval bij de Duitse handelaar op Ebay. Het is opmerkelijk 'rustig' tijdens de 'gewone' veilingen. Hij heeft een paar uitschieters die al een week voor einde bizarre prijzen doen. Een jaar geleden ben ik nog overboden op deze van The Radiants, maar ditmaal blijf ik de enige bieder. Vreemd, zeker omdat de b-kant opeens erg in trek is: 'I'm Glad I'm The Loser'. Aan die laatste moet ik nog 'wennen', ik vind het een beetje Detroit op het eerste gehoor, maar het is vooral de a-kant die ik in de koffers wil hebben. Ik leer het liedje kennen middels een 'exotische' cover. In 2008 koop ik de dubbel-cd 'The Mod Collection' met daarop niet het voor de hand liggende werk en dus met onder andere het sublieme 'I Dig Everything' van een vroege David Bowie. Het bevat ook 'Hold On', maar dan 'We've Got To Hold On' getiteld en in de uitvoering van The Montanas: Een Engelse band die vooral successen oogst in Amerika. Hun 'Hold On' komt van een elpee óf is in de jaren zestig nooit officieel verschenen, maar zoektochten naar die versie raken al snel op een dood spoor. Het is echter het liedje dat het belangrijkste is en The Radiants doet dit nog net een tikje soulvoller dan de blanke Engelsen van The Montanas.

* Billy Stewart- Secret Love (US, Chess, 1966)
Ik ken de plaat alleen van titel en ben met Billy Stewart's knotsgekke uitvoering van 'Summertime' eigenlijk wel verzadigd. Dan is het mijn radio-collega Lee die dit nummer draait in 'From The Catacombs' en ook ik ben meteen verkocht. Om maar weer aan te tonen hoe rustig het is geweest tijdens deze veilingen. Er is al een eerste bod geplaatst, maar het kost me niet veel om daar overheen te gaan. Nog maar eens het maximum verhogen uit de vrees dat ik in de laatste twintig seconden wordt overboden en dan... gebeurt er niks en win ik deze single voor relatief weinig. Helemaal als je bedenkt dat dit de 'D.J. Copy' is met wit label en slechts eenzijdig bespeelbaar. Als je 'Secret Love' kent en Billy's uitvoering van 'Summertime', voeg beide samen en je hebt deze 'Secret Love'. En nu wilde ik die stomme Deurzakkers eens niet citeren in deze 'Singles round-up', maar zal hier toch een concessie moeten doen. Het feest kan beginnen!

* Jackie Verdell- Are You Ready For This (US, Decca, 1967)
Een paar weken geleden heb ik jullie hier kennis laten maken met 'Lord Don't Leave Me' van Famous Davis Sisters, de plaat die gesampled is door Moby voor zijn 'In This World'. Ik noem daarbij al dat de leadzangeres geen Davis-zus is, maar Jackie Verdell. Als ik deze single in de lijst zie staan bij mijn Duitse maat ben ik meteen geïnteresseerd. Gelukkig adverteert hij de plaat met 'Are You Ready For This', want in geval van 'I'm Your Girl' zou ik hem hebben overgeslagen. Ik heb niet echt de indruk dat deze veel betekent in de Northern Soul en ik zou daarmee een missie kunnen hebben. Ik kan zelf 'Are You Ready For This' dromen tussen 'Gone Is The Wind Is My Love' van Rita & The Tiaras en 'I Got What You Need' van Kim Weston, om maar iets te noemen en ik denk dat geen enkele danser bezwaar zou maken tegen dit. Hoewel de introductie van deze van Jackie Verdell begint met een gospel-verwijzing en het Grote Nieuws heeft gedomineerd in haar muzikale loopbaan, ontbreekt hier de boodschap en dat geeft het nummer alleen maar meer potentie in Northern Soul-kringen. Daar moeten ze niet zoveel hebben van gospel, ook al zijn een paar plaatjes in opkomst.

* The Voices Of Watts- Not Be What You Want (US, Tree Of Life, 1973)
Hoewel The Gill Singers voor mij de hoofdmoot vormt, woont Greg in Amerika en is het dus best lucratief om nog twee 'goedkope' singles te laten verzenden in hetzelfde pakket om de portokosten tot een fraai gemiddelde te maken. Hij heeft van iedere plaat een geluidsclip van dertig seconden en ik geloof dat ik deze van The Voices Of Watts wel twintig keer heb gedraaid. Vooral vol twijfel. Wat moet ik hiermee? Vind ik dit mooi of is het me net even té traditioneel? Ik besluit de single toe te voegen en nu zit ik met dezelfde twijfel. Het plaatje is net als 'God Gave Me A Song' van Interdenominational Youth Choir Of Washington DC & Maryland (jammer dat namen van gospelgroepen niet 'mogen' bij Scrabble), een net iets té keurig gedirigeerd jongerenkoor. Toch heeft 'May Not Be What You Want' een zekere charme en trekt leadzangeres Geneva Alexander even flink van leer. Toch is me niet helemaal duidelijk wat het wil bereiken. In tegenstelling tot het jongerenkoor uit Washington klinkt deze een beetje rommelig, de krakkemikkige styreen-persing draagt daar ook aan bij. Op de b-kant doet het een cover van 'The Morning After', het nummer van Maureen McGovern uit 'The Poseidon Adventure' en hier is het eenzelfde laken een pak. Nu heeft Herman Finley (de schrijver van 'May Not Be' en producent van beide kanten) de leiding en ik herken niets uit het origineel in dit nummer. Toch best een eigenaardig ding uit het Californische Watts, al duurt het vast een paar dagen tot weken totdat ik een definitief oordeel kan vellen over deze single.

Week Spot: The Dynamic Tints

Ik heb gisteren vrij bewust 'gemorst', waardoor ik een bericht 'in de min' ben. Ik ga ervan uit dat de postbode me morgen blij gaat maken met een pakketje singles en dan zou ik morgenavond een 'Singles round-up' plus de voortzetting van de Blauwe Bak Top 100 kunnen doen. Ik hou dan nog steeds een bericht 'over' dat ik volgende week kan gebruiken. In zo'n laatste week is er opeens zoveel te vertellen? Dan presenteer ik jullie vandaag de Week Spot voor week 52. Doorgaans het einde van een jaar, maar ik heb begrepen dat 2015 een week extra heeft. We kunnen de Blauwe Bak Top 100 dus helemaal afsluiten voor het nieuwe jaar begint. Volgende week de hoogste notering in de Top 100 welke nog niet eerder Week Spot is geweest, vandaag de schijnwerpers op de nummer 33 in de Top 100, omdat dit jaar ook wel een beetje het jaar van Twinight is geweest. De nieuwe Week Spot is voor The Dynamic Tints en 'Be My Lady' (1971).

Het is bijna drie jaar geleden dat ik opeens erg ambitieus wordt met een label uit Detroit. Het is me dan opgevallen dat het merendeel uit de Golden World-catalogus tamelijk eenvoudig en goedkoop is te bemachtigen en even lijkt het me het einde om de complete Golden World-catalogus te verzamelen. Dat begint ambitieus met twee singles van The Debonaires in een week. Daarna koop ik singles van onder andere Pat Lewis, Barbra Mercer en The Adorables omdat deze op Golden World zijn verschenen, maar toch verdwijnt het enthousiasme al snel. Hoewel deze billijk zijn geprijsd, ben ik niet bepaald kapot van singles van The Holidays en vind het 'zonde geld' om daar mijn zuurverdiende dollars aan te spenderen. Ik heb dus een handjevol Golden World-singles in de bak staan die herinneren aan deze korte opleving. Ook heb ik dan nog niet genoemd dat er 'onmogelijke' Golden World-uitgaven tussen zitten die als snel een paar honderd pond moeten opbrengen. En daarvoor ben ik niet erg 'wild' op Detroit-soul. De liefde voor de Chicago-soul speelt dan ook al en toch duurt het tot het najaar van 2014 dat ik middels één plaatje een wereld binnenstap die me al ruim een jaar 'binnen' houdt: Twinight Records.

Die eersteling is 'To Love Someone' van The Kaldirons en ik lust wel pap van die single. Ik begin me te verdiepen in de groep, maar zit al snel op een dood spoor. Wel leer ik dat Numero Music Group het Twinight-label in 2007 onder de loep heeft genomen voor 'The Lunar Rotation Of Twinight'. Exact een jaar geleden, eveneens een paar dagen voor kerst, zet ik een tweede stap in de Twinight-verzameling. 'Which One Am I?' van The Perfections komt bij me wonen, ik leer Renaldo Domino kennen en tenslotte is daar 'Wayward Dream' van Annette Poindexter & The Pieces Of Peace. Dat zijn in alle gevallen heruitgaven van Numero. Reikhalzend kijk ik uit naar de volgende veiling in Chicago en typ daar eerst 'gospel' en vervolgens 'Twinight' in het zoekvenster. Pas op het laatste moment voeg ik nog een aantal anderen toe, ook omdat ik een enkele veiling verlies. Die knap 'lastige' Twinight-single van Guys & Dolls (vorig jaar dubbel in de Blauwe Bak Top 100 met 'You're Misusing Me' en 'Heartaches') zit er ook bij en die ben ik het afgelopen jaar niet meer tegengekomen. Wel win ik mijn eerste 'originele' Twinight: 'I Can't Stop' van The Notations. Toch blijkt dit exemplaar maar matig te zijn en dus koop ik dezelfde single in een betere conditie met de volgende veiling. Twinight overmeestert al snel de kleine Golden World-collectie en tot slot komt daar de huidige Week Spot bij: 'Be My Lady' van The Dynamic Tints.

Dan ligt niet alleen mijn Twinight-handel een half jaar plat, maar het meest hardnekkige soul-verzamelen eveneens. Geen klachten van mijn kant, want ik heb immers pop-pareltjes gevonden bij De Tafel en andere plekken zoals de kringloopwinkel in Sleen. Als ik een paar weken geleden een paar Twinight-singles zie staan in de veiling van mijn Duitse vriend, begint het bloed weer te stromen. Zeker nadat ik de korte geluidsclips heb beluisterd en niet anders kan vaststellen dat het de Twinight-producties zijn die mij in lichterlaaie zetten. Dat veel van de producties zijn gedaan door de 'grote ster' van Twinight, Syl Johnson, is me dan al bekend. Het is pas bij de uitzending van de Top 50 van afgelopen zaterdag dat ik nóg eens op het label kijk van The Dynamic Tints en dat me de 'credit' voor de arrangeur opvalt: Donny Hathaway! In dit geval begeleidt Hathaway een groepje koperblazers dat het feestelijke 'Be My Lady' extra luister bij zetten. Over The Dynamic Tints zélf is vrijwel niets bekend. Het enige dat we weten is dat het drie singles heeft gemaakt voor Twinight. De eerste stamt uit 1969 en heet 'Package Of Love'. De tweede is 'Be My Lady', maar is niet 'onze' 'Be My Lady'. Het orkest wordt toegeschreven aan Pieces Of Peace Orchestra, de huisband van Twinight, en duurt getuige het label slechts twee minuten en vijftien seconden. Op de flip staat 'Rosemarie'. Een paar maanden later verschijnt 'Falling In Love' met op de keerzijde de 'nieuwe' versie van 'Be My Lady'. Nu zonder Pieces Of Peace-vermelding (hoewel de band wel erg als Pieces Of Peace klinkt), Donny Hathaway als arrangeur en maar liefst 28 seconden langer. Evenals het merendeel van de overige Twinight-uitgaven komen ook de singles van The Dynamic Tints terecht in de 'lunar rotation': De middernachtelijke radio-uitzendingen. Alleen 'professionals' als taxichauffeurs en fabrieksarbeiders luisteren naar de radio en zijn in de morgen al vergeten waar ze 's nachts naar hebben geluisterd. Wel 'airplay', maar op het verkeerde moment en dus is iedere Twinight-single gedoemd om te floppen.

The Dynamic Tints is aanvankelijk een 'groeiplaat' voor mij. Ik denk dat ik een beetje ben overdonderd door The Notations als ik de plaat koop. Het is pas gedurende de zomer dat dit fraaie arrangement en de stemmen die stuk-voor-stuk zo fraai worden benut, een indruk bij me achterlaten. De plaat was ook zeker al eerder Week Spot geweest, is het niet erg lastig om met deze losse gegevens een bericht van normale lengte te schrijven. Halverwege de vorige alinea moest ik even omhoog en kon ik rustig concluderen dat dit mij andermaal is gelukt!

Blauwe Bak Top 100: 50-41

De 'top tien' is al gedurende twee weekeinden voelbaar, maar vandaag gaan we definitief over de helft. Ik ben niets minder tevreden over voorgaande edities van de Blauwe Bak Top 100, maar die van 2015 heeft écht pijn gedaan. Ik heb plaatjes moeten weg laten die ik het zo had gegund, maar ja... er is maar plaats voor 101 platen. Honderd-een? Nee, in eerste instantie is er sprake van een Top 100 met een 'novelty' op nummer vijftig. Dat idee ontstaat in de Top 100 van 2013 als ik 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne wil plaatsen, terwijl het nummer veel te 'poppy' is voor de Blauwe Bak Top 100. Afgelopen jaar ben ik hetzelfde van plan met 'Just As Long As We Have Love' van Carolyn Leacock & The Outfit, andermaal een plaatje van Barbados, maar dan komt deze niet op tijd binnen voor de Top 100. Dan gaat het volgend jaar, dit jaar dus, de nummer 50 worden, maar ik beslis anders als het tot de samenstelling komt. Leacock haalt de lijst niet en nu zet ik een 'obscure' gospel op nummer 50. Dan is het een week geleden en zet ik een aantal singles uit de onderste 40 in de koffers en ontdek dat ik een plaatje over het hoofd heb gezien. Vandaag dus elf liedjes in de aftelling naar nummer 41.

Voormalige 50. Change Your Way Of Living-Valentine Sisters (US, Val 010, 1969?)
Ik hoor 'Change Your Way Of Living' voor het eerst in april middels een 'soundfile' bij een handelaar op Ebay. Ik ben meteen helemaal 'verloren', maar kan bovendien op dit moment even geen nieuwe singles-aankopen permitteren. De single blijkt toch niet héél zeldzaam te zijn en in juli tik ik een fijn exemplaar op de kop. Waarom heeft deze single niets te zoeken in de Blauwe Bak Top 100 en waarom juist wél? Ten eerste is het zang met begeleiding van een licht-swingend elektronisch orgel. Dus niet de drums, blazers en orkesten zoals in de overige 99 platen in de Top 100. Het plaatje heeft echter wel mijn 2015 gemaakt en kan daarom niet ontbreken. De plaat wordt dus gekozen als de nummer 50 in plaats van Carolyn Leacock & The Outfit en staat daar tot vorig weekend. Dan ontdek ik tot mijn schrik dat ik in de eerste selectie de volgende plaat heb 'gemist'.

Nieuwe 50. Ain't Gonna Run No More-Mighty Lovers (Tsjechië, Soul Junction SJ1001, 1968, re: 2015)
Hoe kan ik deze hebben gemist? Welnu, ik heb hem stiekem gemist, maar kon alleen niet de artiest en titel herleiden uit het 'gemis'. Ik wist dat ik een plaatje over het hoofd zag en dat blijkt dus Mighty Lovers te zijn. Ik ben nog steeds niet erachter waar ik deze plaat eerder heb gehoord. Als ik hem wél ken uit advertenties van eerder dit jaar, verbaast me waarom ik hem niet eerder heb gekocht, want dit is smullen voor de crossover-liefhebber. Voor mijn gevoel had de single wel in de top twintig gemogen, maar dat is me teveel werk. Een bescheiden nummer 50 voor deze prachtige heruitgave van Soul Junction. Ik zal het label met een schuin oog blijven volgen, want wie weet wat voor mooie releases ons wachten vanuit Tsjechië.

49. Mercy Mercy Mercy-Marlena Shaw (US, Cadet 5552, 1967)
Eigenlijk ben ik even 'klaar' met Marlena Shaw als ik net 'Woman Of The Ghetto' heb gekregen. Dan heeft mijn maat in Chicago een veiling en luister ik even naar deze 'Mercy Mercy Mercy'. Over het algemeen is dit nummer van Shaw het beste verkrijgbaar, maar of ze allemaal in zo'n puike conditie zijn? Omdat ik een paar singles nodig heb om de verzendkosten reëel te maken, zet ik bescheiden in op 'Mercy Mercy Mercy' en haal hem voor het startbedrag naar Nederland. Sindsdien heeft de plaat toch veel betekend voor mijn zomer van 2015 en dus staat die in de Top 50. Later in de Top 100 vinden we Marlena nog tweemaal.

48. I'm Still Here-The Notations (US, Twinight 141, 1971)
Ik koop de plaat aanvankelijk voor 'I Can't Stop' (later in de Top 100), maar ontdek in mei deze legendarische kant. Toch moet ik erkennen dat ik hem sindsdien té vaak heb gehoord en dat heeft afbreuk gedaan. Het is een fijne ballade zoals Twinight vaker heeft uitgebracht, het zijn de 'huiltjes' in het refrein die deze plaat een aparte 'gimmick' geven.

47. Tow A Way Zone-Diane Jenkins (US, Creative Funk 12002, 1973)
Ik heb al eens een bericht gewijd aan Ian Levine, maar als ik een standbeeld voor hem zou oprichten, zou het waarschijnlijk gewild worden als urinoir. Levine kent enkele hartstochtelijke fans, maar het merendeel van de soul-liefhebbers steekt zijn/haar tong uit bij het horen van Levine's naam. Toch mag zijn invloed voor de jaren zeventig Northern niet worden onderschat en levert de man zo nu en dan eens een geweldige productie af. Voor de Nederlanders is hij het beste bekend vanwege zijn 'Hi-NRG'-platen uit de jaren tachtig, waarvan een aantal ook Nederlandse hits worden ('High Energy' van Evelyn Thomas en 'So Many Men So Little Time' van Miquel Brown zijn de grootste). Levine staat ook te boek als 'ontdekker' van deze Diane Jenkins-single uit 1973. Het intro 'leent' hij later nog een enkele keer voor een eigen productie. Ik leer Diane Jenkins middels twee andere nummers kennen en stond vorige week nog even op het punt eentje te kopen. 'Tow-A-Way Zone' heeft hetzelfde 'probleem' als de voorgaande van The Notations, net even te vaak gehoord afgelopen zomer.

46. I Can't Believe You Quit Me-Garland Green (US, Uni 55143, 1969)
Ik ga volgende week vast nog eens een avondje terug naar Sleen. De vakantie is zonder meer het hoogtepunt van dit jaar geweest. Achteraf gezien lijkt het een sprookje. Op dinsdagmiddag regent het pijpenstelen, woensdag is het zonnig als ik met de fiets naar Meppel ga. Donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag is het prachtig weer. Maandag is eveneens uitstekend om te fietsen en na deze dag is het 'mis' met het weer. De vakantie is dus als een tropische oase op de Noordpool, ik had het niet beter kunnen treffen! Garland Green hoort bij de thuiskomst. Op woensdag win ik deze single in een veiling van een Franse Facebook-vriend.

45. Same Kind Of Thing-Syl Johnson (US, Twinight 149, 1971)
Ook deze man gaan we, hopelijk, voor het einde van het jaar nog eens treffen op Soul-xotica. In de Duitse partij zit een Twinight-klassieker van de beste man. Een kant upbeat en de andere een ballade, zo fijn als 'Same Kind Of Thing' wordt het zelden. Deze heeft namelijk een iets langzamere, maar o zo groovy, uitvoering van 'Get Ready' op de keerzijde. Ik kies hier echter voor de 'stormer' van het stel.

44. Take It All Off-George McCrae (Duitsland, United Artists 35723, 1971, re: 1974)
Vraag het David Bowie of The Rolling Stones, maar ook het Canadese Heart kan erover mee praten. Een vroegere platendeal kan erg nadelig werken als je later succes vindt. Bowie maakt bijvoorbeeld furore met 'Ziggy Stardust' en wordt dan hardhandig herinnerd aan 'The Laughing Gnome' van zes jaar eerder. The Rolling Stones hebben de jaren zestig al lang afgesloten als Decca in 1975 met 'mindere' demo's komt van 'Out Of Time' en anderen. George McCrae is geen nieuwe naam als die in 1974 zich meldt met 'Rock Your Baby'. Hij heeft een aantal platen op zijn naam staan, maar die zijn geen van allen succesvol geweest. De elpee 'Rock Your Baby' is een soort van 'experiment' en wordt voor een paar stuivers in één take opgenomen. Dat het een hit wordt, verbaast iedereen. United Artists springt hierop in met een single van drie jaar oud, oorspronkelijk gemaakt voor het Amerikaanse Soul City-label. Het wordt andermaal geen hit en zit McCrae niet heel erg in de weg, toch kan ik concluderen dat het een van mans' beste nummers is geweest.

43. I've Got To Tell Somebody-Corinthian Radio Choir (US, eigen beheer CT-4500, 1976)
De Week Spot van deze week en dus verwijs ik jullie naar het bericht van dinsdag.

42. Hey Girl-The Caprells (US, bano B-101, 1972)
De nummer 44 van George McCrae en nog een fiks aantal platen leer ik kennen via een stel podcasts die beschikbaar worden gesteld door Rarenorthernsoul. Er zitten opnames bij van 'Northern Soul Allnighters' op een lokale radiozender in Liverpool uit 1993 en 1994. Enkele van de gedraaide platen zijn twintig jaar later nog steeds succesvol in de 'scene', maar de meeste zijn totaal vergeten. Dat geldt ook een beetje voor deze van The Caprells die ik op dezelfde manier leer kennen. De plaat hoort toe aan de soundtrack van mijn vakantie in Limburg in 2014. Als de plaat twee weken binnen is, geef ik de keerzijde een draaibeurt en dan mag ik tevreden vaststellen dat dit een 'double-sider' is. Die andere kant vinden we nóg hoger terug in deze Top 100.

41. Tell Me It's Just A Rumor-The Isley Brothers (NL, Tamla-Motown 5C 006-90825, 1970)
Ik ken dit nummer al een tijdje middels de 'Northern Soul Jukebox', maar gezien ik het in eerste instantie niet in een singles-catalogus kan vinden, doe ik er niks mee. Dan tref ik deze in augustus in Meppel, maar... de conditie baart me zorgen. Nergens goed voor! De hoes is vochtig geworden en laat afdrukken achter op het vinyl, maar de groef is wonderwel 'schoon' gebleven, waardoor dit een super-exemplaar is! Dit is The Isleys zoals ik ze graag hoor!

Komende woensdag vervolg ik de aftelling met de nummer 40 tot en met 31, gevolgd door 31 tot en met 20 op donderdag. Eerste Kerstdag neem ik echt even 'vrij' van Soul-xotica en vervolg zaterdag en zondag de Top 20. Hopelijk heb ik woensdag ook al meer singles binnen voor een 'Singles round-up'.