Singles round-up: april 6

Bij navraag blijkt dat Mark de platen pas een week geleden op de post heeft gedaan. Helemaal geen probleem, zeker omdat hij er een hele goede reden voor heeft. Het is dus afgelopen week een beetje zinloos geweest om meerdere malen per dag de brievenbus te checken. Deze zullen volgende week wel binnen komen als ik geen invoerkosten hoef te betalen. Ook heb ik gisteravond nog een flinke vracht singles gekocht welke eveneens volgende week zullen arriveren. Ik krijg het nog druk met de 'Singles round-up'. Vanmiddag is het laatste pakketje met nieuwe singles binnengekomen. Ik verwacht maandag niets dringends. Als er dinsdag wel iets binnen komt, moet dat maar mee voor mei. Vanavond, zoals beloofd, de 'Singles round-up' met de nieuwe releases die deze maand zijn binnengekomen. Op de twee Izipho's na heb ik ze allemaal al eens (of meerdere keren gedraaid) maar desondanks zet ik nog even de apparatuur aan voor een definitief oordeel.

* Harvey Scales & The Seven Sounds- Love That One (UK, Epsilon, 1969, re: 2024)
Harvey is ons vijf jaar geleden ontvallen maar laat ons een schatkist aan muziek na. Hij begint zijn loopbaan als zanger in de vroege jaren zestig en formeert later in dat decennium zijn Seven Sounds. In de jaren zeventig gaat hij ook schrijven voor anderen en zijn credit op 'Disco Lady' van Johnnie Taylor is één van de meest succesvolle. Epsilon biedt ons hier twee opnames die Harvey in 1969 in Chicago heeft gemaakt. 'Love That One' lijkt niet eerder uitgebracht te zijn en, eerlijk gezegd, klinkt ook zo. Labeleigenaar Yann restaureert vinyl en tapes en dat levert soms wel eens pijnlijke luistermomenten op maar 'Love That One' klinkt op zichzelf niet slecht. De boel zou wellicht beter gemixt kunnen worden. De saxofoon zit aanvankelijk in dezelfde hoek als de gitaar en de zang is heel erg op links. En over een einde zijn ze het ook nog niet eens in de studio. De b-kant heet 'Don't Ever Let It End' en dat heeft in 1969 wel een release gehad op het Magic Touch-label. Eigenlijk is dit de betere kant van de plaat. Harvey gaat lekker tekeer in een topzware ballade. Het is daarmee ook soulvoller dan de a-kant als je het mij vraagt. Wederom een prachtige release van Epsilon.

* Lynn Davis- Beautiful You (UK, Izipho Soul, 2024)
Izipho levert wederom twee releases in één keer af en deze zijn vanmiddag pas binnengekomen. Ik begin met Lynn Davis. In een prachtig kartonnen fotohoesje met de uitgebreide biografie vanaf haar website op de achterkant gedrukt. Lynn draait al een flink aantal jaren mee in de muziek maar vóór 2022 vooral op de achtergrond. Ze heeft onder andere achtergrondzang verzorgd voor George Duke, Marvin Gaye, Chaka Khan en Stevie Wonder. Ook schrijft ze nummers voor anderen. Zo schrijft ze de meeste hits voor Patrice Rushen waaronder de hit 'Forget Me Nots'. Met name binnen de band van George Duke neemt Davis als zangeres een belangrijke plek in, maar toch stelt ze haar talenten meestal beschikbaar voor andere artiesten. Sinds een paar jaar durft ze het aan om zich te presenteren als solo-artieste. 'Beautiful You' is prachtig geproduceerd en refereert aan de verscheidenheid van artiesten waarmee ze heeft gewerkt. Het resultaat is een prachtige tijdloze ballade met jazzy elementjes en het 'feelgood'-thema waar Izipho patent op heeft. De b-kant heet 'Can I Come Over' en is volgens Discogs op 14 oktober 2022 uitgebracht als digitale track. 'Can I Come Over' is meer van de jaren negentig r&b-stijl en iets meer upbeat. Ook een zeer fraaie kant!

* Mel Day & Tito Lopez Combo- Everyday I Try (UK, Izipho Soul, 2024)
'Hear the voice of one of the Last Soul Legends', staat op zijn website. Is dat teveel gezegd? Nee, als dit de Mel Day is dan is dat zeker een grootse stem. Day is opgevallen tijdens 'Britain's Got Talent' en heeft nu dit plaatje gemaakt met rotro-soul band Tito Lopez Combo. De a-kant klinkt als authentieke soul uit de periode van Sam Cooke en Otis Redding. De keerzijde heet 'Baby Girl' en is meer uptempo en klinkt onbedoeld een beetje 'vintage'. Toch is dit qua nummer iets beter geschikt voor wat ik zoal draai in 'Do The 45' maar 'Everyday' is zeker niet slecht. Mel Day heet overigens in het echt Austin Griffith en is woonachtig in het Engelse West Bromwich.

* Charlie Ingui- Wake Up Old World (UK, LRK, 2024)
LRK gaat voor deze release met een echte veteraan in zee. Ingui is één van de oorspronkelijke leden van The Soul Survivors. Dat heeft in ons land in 1969 een hit met 'Mama Soul'. Aanvankelijk is de b-kant mijn favoriet van deze single maar 'Wake Up Old World' groeit per draaibeurt. Een heerlijke 'laidback' groove met tinkelende gitaar en fluit. Laat de zomer maar komen! De b-kant heet 'Movin' In Love's Direction' en is een oud Soul Survivors-nummer dat de band vaak speelt tijdens optredens maar dat nimmer tot een plaat komt. Het heeft méér dan 'Wake' het geluid van de oude Soul Survivors en dat vind ik aanvankelijk erg mooi. Toch ga ik ongemerkt meer onderuit zitten en leunen met 'Wake Up Old World' door de koptelefoon.

* Cheeba's Prestige All Stars- I Got You! (UK, Echo Chamber, 2024)
Ook Sir Cheeba kan geen moment stil zitten en de volgende release staat voor volgende week ingetekend. Ik moet hem alleen nog wel reserveren. De volgende plaat gaat in de latin-rock. Met Prestige All Stars put hij uit de rijke catalogus van het Prestige-label en we hebben het dan uiteraard over jazz. Het is 'Soul Jazz Lessons #2'. Op blauw vinyl want ik ontdek te laat dat die ook op zwart vinyl is. Enfin, net als bij zijn vorige Prestige-productie is de a-kant met zang en de b-kant instrumentaal. Het is ditmaal iets meer de funky jazz. Mijn kennis van jazz is té gering om de muzikanten te herkennen maar ik begin steeds meer 'fan' te worden van Sir Cheeba's stijl. Zo lust ik er nog wel vijftien dit jaar en met zijn tempo denk ik dat we dat wel gaan halen!

* Pratt & Moody- Creepin Around (Finland, Timmion, 2024)
De producties van Timmion zijn altijd van een hoogstaand niveau en menigmaal vraag je jezelf af of je niet stiekem naar een plaat uit 1969 zit te luisteren. Pratt & Moody zijn bekend vanwege hun 'dark soul' en ook 'Creepin Around' heeft weer een prachtige atmosfeer. Op de b-kant staat de instrumentale versie en dus ruim baan voor huisband Cold Diamond & Mink.

* Arthur Prysock- If I Was A Boy (US, Audiodisc, 1969, re: 2024)
'I Was A Boy' van Billy Shields is één van mijn favoriete 'oude' platen welke ik vorig jaar heb gekocht. Billy Shields is in werkelijkheid niemand minder dan Tony Orlando (van het latere Dawn) welke een pseudoniem moet aannemen vanwege lopende contracten. Nu blijkt veteraan Arthur Prysock rond die tijd ook een demo te hebben opgenomen. Tot zover bekend is slechts één exemplaar van de acetaat bekend en is in bezit van een gewaardeerde verzamelaar en Northern Soul-dj. Het is me niet duidelijk hoe deze Audiodisc mogelijk is gemaakt want de dj zit er zeker niet achter! Het klinkt té schoon voor een Youtube-rip of een opname van de radio en toch vermoed ik zoiets vanwege de exclusiviteit. Hoewel de plaat op vinyl is geperst is het label een rechtstreekse replica voor de acetaat-singles uit de jaren zestig. Ook is de titel met pen geschreven op het label. Hij is zeer gelimiteerd en er bestaat de twijfel aan de authenticiteit. Arthur doet een fraaie versie van 'I Was A Boy', ook al zingt hij vooral over het meisje terwijl hij een vrouw nodig had. Curieus ding!

* Thee Heart Tones- No Longer Mine (US, Big Crown, 2024)
Tot slot de Week Spot van vorige week. Ook weer zo'n weergaloze plaat waarvan ik meteen trek krijg in de zomer. Dat gaat volgende week dan toch eindelijk gebeuren?

Singles round-up: april 5

Rond een uur of twee heb ik voor het laatst de brievenbus gecheckt. Ik zal dat uiteraard straks nog een paar maal doen, maar het lijkt erop alsof de singles van Mark nog wel even onderweg zijn. Tot mijn grote verrassing zit er vanmiddag wel een pakketje in mijn bus. Nou zeg? Een pakketje uit Zweden dat dinsdag op de bus is gegaan en dat twee dagen later in Uffelte ligt. Punt is alleen wel dat er een week van stilte zit tussen bestelling en betaling én het eventuele verzenden. Dat is een beetje jammer maar voor de rest is een anderhalve week op zichzelf niet verkeerd vanuit Zweden. Als de dealer het niet expliciet had vermeld op Discogs zou ik wellicht geen probleem hebben gemaakt. Ik ga vandaag alvast aftrappen met dit vijftal singles. Na het weekend kunnen jullie in ieder geval nog een 'Singles round-up' tegemoet zien met de nieuwe releases. Nu dan de vijf singles uit Zweden.

* Bill Deal & The Rhondells- What Kind Of Fool Do You Think I Am (Spanje, Polydor, 1969)
Het is niet alleen qua stijlen en genres een 'mixed bag' maar ook met de persingen. Dit heb ik overigens niet in de gaten totdat ik de order heb geplaatst. Ik denk het allereerst aan Scandinavische persingen maar dat zijn er slechts twee. Verder een Spanjaard, een Franse en een Engelse persing. Ik bestel zelden één plaatje van een dealer en zoek in ieder geval platen uit om de verzendkosten 'vol' te maken. Het is een megagrote dealer met geluidsdragers in alle mogelijke genres en ik zoek even in de soul. Daar staat ook deze van Bill Deal & The Rhondells. Een titel die ik ken uit het Hitdossier (het heeft in ons land in de Tipparade gestaan). Ik heb reeds 'It's Too Late' dat ergens in de Northern Soul-beweging nog een 'hit' is geweest. Deze single is me nagenoeg onbekend. Het is ietwat drammerige 'blue-eyed soul' in de traditie van The Foundations maar op zichzelf niet onaardig gedaan. Ik durf deze wel tot de Blauwe Bak te rekenen. 'I've Been Hurt' krijgt door het orgel een beetje een reggae-groove. Leuk om mijn maat mee te plagen maar niets bijzonders. Nee, ik hou het bij de a-kant en het mag in de Blauwe Bak.

* Debbie Fleming- Long Gone (UK, Bradleys, 1975)
Twee weken geleden draait mijn Wolfman-collega Lee vooral 'hits' uit de Northern Soul-club Cleethorpes en dat bevat veel werk uit de midden jaren zeventig waarvoor de puristen hun neus ophalen. Debbie Fleming komt eveneens voorbij en ik ga meteen op zoek. Het origineel is niet heel erg duur maar ik ga desondanks voor de Engelse persing. Debbie is een blanke allround zangeres uit Canada en 'Long Gone' heeft een feestelijke refreintje dat lekker in het hoofd blijft zitten. Wie de microscoop erbij pakt ziet gewoon een puur popnummer, maar hee... in Cleethorpes gaat het dak eraf als het wordt gedraaid. Het is overigens ook de club waar 'I've Got The Need' van onze eigen Spooky & Sue wordt 'ontdekt'. Dit is overigens de hoofdreden voor de bestelling, de rest zijn 'kassakoopjes'.

* The Soul Children- It Ain't Always What You Do (Frankrijk, Stax, 1972)
En zo blijft het nog even Bananaramaweek. O nee, dat is een ander nummer. Ik heb deze single niet eens beluisterd voordat ik tot aanschaf ben over gegaan. Volgens mij heeft de Zweedse dealer abusievelijk de Duitse uitgave gebruikt maar je hoort mij niet klagen. Met The Soul Children kun je eigenlijk nooit mis grijpen en dit is andermaal een bewijs. Een lekker stevige beat en de hoogstaande kwaliteit waar Stax in de vroege jaren zeventig patent op lijkt te hebben. Op de keerzijde staat 'All That Shines Ain't Gold' en dat is een fraaie ballade met alle bekende Soul Children-ingrediënten. Het kan voor mij de boeken is als een 'double-sider'.

* Dionne Warwick- Do You Know The Way To San Jose (Zweden, Scepter, 1968)
* Dionne Warwick- Who Is Gonna Love Me (Zweden, Scepter, 1969)
Qua zang heb ik heel erg moeten wennen aan Dionne's stem maar heb desondanks al heel gauw een verslaving voor wat betreft de fotohoesjes. 'Who Is Gonna Love Me' heb ik onderhand in drie verschillende persingen en met fotohoesjes, dus daar zou ik klaar mee kunnen zijn? 'San Jose' ontbreekt nog in zijn geheel in de collectie. Ik ben alleen nog niet helemaal zeker of dit duo in de Blauwe Bak terecht komt. 'Who Is Gonna Love Me' heb ik daar al eens staan en 'San Jose' is een ontzettend 'feelgood'-nummer maar raakt al snel ondergesneeuwd in de Blauwe Bak. Een kandidaat voor de Gele Bak Top 100 dan maar?

Honderd achteruit: Trea Dobbs

Het wil voorlopig even niet opschieten met de posterijen. Nee, dan heb ik het niet over de eigen posterijen want deze gaat erg voorspoedig. Ook vanmiddag ben ik in een vloek en een zucht klaar en met slechts één buitje tijdens het bezorgen. Ik wacht met smart op de partij singles van Mark waarvoor ik, schat ik zo, drie of vier berichten nodig zal hebben. Als ze morgen niet zijn gearriveerd, ga ik waarschijnlijk wel de schade inhalen qua berichten. Dan is er nog de Zweedse bestelling op Discogs. Ik denk aanvankelijk dat het een soort van 'disclaimer' is voor onder andere de periode rond kerst, maar het is standaard voor hem: Het duurt acht dagen na betaling voordat hij de platen op de bus doet. Ik heb al ruzie met hem gehad maar de platen zijn dan gisteren tóch op de post gegaan. Het is voor mij de eerste en de laatste keer, de reden is een Engelse persing waarvoor ik, achteraf gezien, liever invoerkosten had betaald en de plaat een week eerder in huis. Enfin, ik ga vanavond verder met de 'Honderd achteruit'. Op Soul-xotica gaat het vaak over Engelstalige artiesten en toch heb ik Trea Dobbs al eens te gast gehad in 'Raddraaien'. Ik zal straks de datum even opzoeken. Ze is vanavond terug met de nummer 85 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Marmer, Staal En Steen Vergaan' uit 1965.

De datum is 4 juli 2013 als het huisnummer van de kapper uitkomt op 'Parel Van De Zuidzee' van Trea Dobbs. Of van Trea Van Der Schoot? Onder het mom van 'je mot alles verzamelen', heb ik ze beide in de jaren zestig-bak staan. Ik herinner me nog de anekdote uit dat bericht over hoe ze, vóór haar roem, zong op het toilet en het doorspoelen beschouwde als een zaal vol applaudisserende mensen. Zeker sinds ik radio maak en de aanschaf van een plaat meestal ook betekend dat deze op de radio moet worden gedraaid, is de Hollandse muziek het ondergeschoven kindje geworden in mijn verzameling. Toch kan ik me niet bedwingen als ik in mei 2022 deze single van Trea Dobbs tegen kom in de kringloop in Wolvega waar ik onlangs opnieuw ben geweest. Hij is aan de prijs en wellicht had ik even iets kritischer moeten zijn. Hij is namelijk iets krom getrokken. Enfin, ik sta open voor een upgrade en het fotohoesje is in ieder geval pico bello!

In dat bericht van 4 juli 2013 ga ik uitgebreid in op de handel en wandel van Trea Dobbs. Wellicht dat ik vanavond een update kan geven. Leeft ze nog? Jazeker! Ze is een paar weken geleden 77 kaarsjes op de taart uitgeblazen. Trea Van Der Schoot wordt geboren op 4 april 1947 in Eindhoven. Ze doet mee aan talentenjachten en maakt in 1963 haar eerste single. Even later wordt ze door Caterina Valente ontdekt voor de Duitse markt. Omdat Van Der Schoot lastig uit te spreken is voor een Duitser suggereert ze de naam Dobbs. Dobbs zou een clown uit een oud circus-geslacht zijn. Hoewel haar stem minder eigenaardig is dan die van Cilla Black zal Dobbs in 1965 in de voetsporen treden van de Engelse zangeres. Ik koop Trea's versie van 'You've Lost That Lovin' Feeling' in 1994 en heb het altijd als één van de betere versies beschouwd. Pas jaren later hoor ik Cilla's versie en dan blijkt dat Trea en haar producent het arrangement van Black's versie hebben overgenomen. Ik zie net dat ze in 1966 ook 'Love's Just A Broken Heart' op de plaat heeft gezet.

Trea is voor Nederlandse begrippen erg allround. Ze waagt zich soms aan jazz, dan weer aan Engelstalige pop maar dient zich eveneens aan voor deelname aan het Eurovisie Songfestival met 'Ploem Ploem Jenka'. Op het Nationaal Songfestival eindigt ze als derde maar 'Ploem Ploem Jenka' wordt een gigantische hit in ons land. Na 1965 loopt het succes heel snel achteruit. In maart 1967 trouwt ze met componist Harry Van Hoof. Tijdens een optreden met de Sleeswijk Revue stort ze in en is haar carrière ineens ten einde. Het huwelijk met Van Hoof loopt op de klippen. Ze runt enige tijd een kledingzaak in Maarheze welke failliet gaat. Ook een tweede huwelijk is geen lang leven beschoren. Toch begint ze in de jaren tachtig weer te zingen en is het meest succesvol met 'Kus Van U Meneer'. Het zal de Top 40 niet halen maar een 'evergreen' worden in de homo-scene. In 1999 neemt ze een nieuwe versie van 'Ploem Ploem Jenka' op met Ome Henk en dat is de laatste keer dat we haar horen zingen. Door haar nicotineverslaving is haar stem niet meer van het oude niveau en 'dat wil ze de mensen niet meer aandoen'. Het enige wapenfeit sinds 4 juli 2013 is dat ze een jaar later deel uitmaakt van de 'Krasse Knarren', een show van omroep MAX.

Drafi Franz Richard Deutscher wordt geboren op 9 mei 1946 en is in 1965 al een gevierde zanger in Duitsland. Hij stapt op een zeker moment het kantoor binnen van een muziekuitgeverij en zingt alleen 'Dam dam, dam dam'. Christian Bruhn hoort iets in deze simpele woorden en vraagt wat voor nummer het is. 'Dat mag jij bepalen', is het antwoord van Deutscher. Samen met Günter Loose schrijft hij vervolgens 'Marmor Stein Und Eisen Bricht'. Toch klopt de titel niet helemaal. Het zou eigenlijk het meervoud 'Brechen' moeten zijn, daarnaast is marmer een soort gesteente en zou 'Marmorstein Und Eisen Brechen' een juiste titel zijn geweest. H. Peters is verantwoordelijk voor de Nederlandse vertaling van het nummer. Marcel Stellman voorziet het van een Engelse tekst: 'Marble Breaks And Iron Bends' en dat zal de tachtigste plek innemen op de Amerikaanse Billboard Hot 100. In Nederland is de single goed voor een zevende plek voor zowel Drafi als Trea.

Drafi's verhaal gaat nog wel even door maar dat is voor een andere keer. Hij is op 9 juni 2006 overleden.

Week Spot: The KBC S

De vooruitzichten in Uffelte zijn niet onaardig. Achttien graden, zonnig en een kleine kans op neerslag. Wanneer? Zondag. Ik vier mijn verjaardag nooit uitgebreid maar heb me nu voorgesteld om zondag een gebakje te eten bij de overburen van De Roskam en wellicht een fraaie wandeling of fietstocht te maken. Dan krijg ik vanavond een sms-je van W. Of ik geen zin heb om de verjaardag aan de kust te vieren? Oh, wat stom. Ik heb haar al maanden beloofd weer eens richting Leiden te gaan maar het komt er steeds niet van. Het klinkt als een plan. Een half uur later heb ik al twee goedkope treintickets gescoord en dus blijft het gebakje bij De Roskam in de vitrine staan. Ik ga zondag voor het eerst in bijna vijf jaar weer terug naar de kust. Met of zonder Maggie MacNeal. Er staat wel wat regen ingetekend voor Katwijk, maar ach... als het maar niet meer zó koud wordt als in maart 2015. Ik kan me niet heugen dat ik me ooit zó koud en rillerig heb gevoeld als toen. De singles van Mark zijn nog altijd niet binnen en ik hoop dat deze morgen arriveren. Voor de Week Spot kan ik terug gaan naar dezelfde lijst als vorige week, maar nee... Er speelt opeens een nummer in mijn hoofd dat een redelijk grote 'hit' is in huize Louwsma en welke desondanks geen Week Spot is geweest. Deze mag het voorjaar uit de tent lokken: 'I Wish You A World Of Happiness' van The KBC S met medewerking van Nora Becker.

Ik heb in november 2022 'The Center' van The KBC S als Week Spot gehad en heb toen alle voorradige info over de band gedeeld. Een beetje onzinnig om dat opnieuw te doen? The KBC S is een Duitse instrumentale band met een jazzy geluid. Voor de opnames maakt de groep gebruik van gasten. Op 'The Center' horen we de fraaie stem van zangeres J. Lamotta. The KBC S is gelieerd aan het Sonar Kollektiv-label. De platenmaatschappij is in 1997 gestart door Alex Barck, beter bekend als Jazzanova. Het doel is niet om een specifiek dance-label te starten of zich aan te sluiten bij een bestaande 'hype'. Sonar Kollektiv biedt een catalogus van meer dan 350 releases welke allemaal zeer uiteenlopend zijn. Eind 2023 komt Sonar op het idee om een nummer van Shirley Turner uit de jaren zestig opnieuw uit te brengen. Omdat het alleen de licentie kan krijgen voor de a-kant wordt besloten de keerzijde aan The KBC S te geven. Dat combo weet overal iets speciaals van te maken en zo ook met 'I Wish You A World Of Happiness'. Het tempo wordt flink naar beneden gehaald en krijgt een jazzy lounge-jasje aangemeten.

Als je in Duitsland woont en regelmatig radio luistert of televisie kijkt, moet je de stem van Nora Becker wel kennen. Nora is een professionele stemkunstenaar. Ze biedt haar stem aan voor reclames, fadiojingles, voice-overs en ook voor muzikale projecten. De pratende Nora Becker is de vrouwenstem die je bij de les houdt en die je aspecten laat onthouden zonder dat je werkelijk naar de reclame luistert. Als Nora gaat zingen, neigt het al snel naar de jazz. Het resultaat is dan ook dat het vlotte nummer van Shirley Turner nauwelijks is te herkennen in de behandeling van The KBC S. Het kost mij drie draaibeurten om de overeenkomsten te vinden waarbij de tekst nog het meest herinnerd aan het origineel. Ik heb Shirley Turner al maanden niet meer gedraaid en The KBC S steeds vaker. Als het plaatje in december arriveert, zit ik thuis met de griep. Op hetzelfde moment zit ook Nora thuis met dezelfde klachten. Alleen kost het haar wel geld want ze is haar stem kwijtgeraakt. Gelukkig is ze voor de kerst weer hersteld en is nu weer overal te horen. Waaronder komende zaterdag opnieuw in 'Do The 45'.

Recreatief kraken

Om met de deur in huis te vallen: Ik ga in ieder geval één bericht 'achterlopen'. Dit omdat ik deze week een pakket van Mark verwacht dat ik in ieder geval nog deze maand wil behandelen. Technisch gezien is dit het bericht van zondag en in de weekeinden probeer ik meestal een 'luchtig' bericht te plaatsen dat niet noodzakelijk over muziek of platen hoeft te gaan. Ik zou eerst een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' maar dat zou al niet heel specifiek over april 1999 gaan. Ik ben in 2017 begonnen met het terugblikken naar de tijd van twintig jaar geleden en dat is een zeer onregelmatige rubriek geworden. De laatste keer is alweer een aantal maanden geleden en gaat over de 'geboorte' van Sideburner. Of is 'Jarig haar' meer recent geweest? Enfin, het jaar 2004 is 'action packed' voor mij en zo nu en dan wil ik wel even terug gaan naar de goede oude tijd. Vanavond komen we uit bij waar het terugblikken ooit is begonnen. Hoewel? Het is al een gespreid bedje als ik arriveer en bovendien zal ik er nooit wonen of dergelijke plannen hebben. Vandaag ga ik terug naar de Zwolse kraakkroeg Co-9.

In het vorige jaar, dat is dan 2003, is mijn minidisc-speler gesneuveld. Het is begin 2004 en ik wil wel weer eens een nieuwe speler hebben. De Mediamarkt in Zwolle heeft dan nog altijd een aantal modellen op voorraad maar het zal niet lang duren of ook deze zullen plaats moeten maken voor de iPod en dergelijke mp3-spelers. Het is een donderdagavond als Zwolle koopavond heeft. Ik loop vanaf het station richting Assendorp en passeer halverwege een paar gekraakte huizen. Ze hebben bij een brievenbus een hoeveelheid 'Ja/Nee'-stickers gemonteerd zodat er 'Neeeeeeeeeeeen' komt te staan. Daar moet ik altijd even om lachen. Vervolgens zie ik een flyer op een lantaarnpaal. Het vertelt over een optreden van een ska-band in een, mij onbekende, kraakkroeg genaamd Co-9. Ik schrijf het adres op en neem me voor een kijkje te gaan nemen. Dat is een week of twee later. De wandeling er naartoe valt nog niet mee en voor mijn gevoel ben ik de eerste keer wel een anderhalf uur onderweg. Ik ben echter ruim op tijd van huis gegaan en ben op tijd voor het concert. Dat is een feestje! Dan ontmoet ik een meisje dat me uitnodigt om een paar drankjes te doen in Eureka. Dat staat op het punt van sluiten maar de barman vertrouwt haar dat ze de zaak goed zal afsluiten. Ik kan haar naam nog altijd herinneren, maar zal het achterwege laten omdat ze mogelijk nog altijd vrijwilliger is bij Eureka? Het 'illegaal' open blijven zou ook twintig jaar later nog eens gevolgen kunnen hebben? We zijn dus spoedig met zijn tweetjes. Dan heeft zij ook genoeg drank op dat de tranen komen. Ze heeft vanmiddag net haar vriendje gedumpt en... en... en...? Ach, kom maar meid. Huil maar eens lekker uit op mijn schouder. Komt allemaal goed. Wanneer gaan we weer afspreken? We nemen met een heel bescheiden kusje afscheid op het station in Zwolle. De volgende afspraak is pas op Koninginnedag. Toch ben ik een maandje erg 'high'.

Armand treedt op met Koninginnedag bij Eureka maar deze heeft weer eens de bokkenpruik op. Armand is wisselvallig als het weer. Of hij doet zijn best en het is geweldig óf hij gooit er met de pet naar. Welnu, dit was een concert in de laatste categorie. Alle vrijwilligers van Eureka zijn aanwezig. Behalve eentje dan. Enfin, ik vermaak me ook wel zonder haar. Die avond hoor ik dat de volgende avond de legendarische Meppeler punkband Vopo's zal optreden in Co-9. Het voorprogramma lijkt me nog véél leuker: Dat is het Friese Kadaverbak. Eigenlijk horen daar een paar trema's op de klinkers, maar laat maar. Als ik die avond in de Co-9 kom, hebben ze het programma omgegooid. De Vopo's hebben reeds gespeeld en zijn naar huis. Ze hebben ook 95 procent van de zaal meegenomen. Kadaverbak speelt vervolgens voor tien man waaronder ikzelf. Op een bepaald moment stap ik achter de bar en daar maakt helemaal niemand bezwaar tegen. Sterker nog: Ze laten me zien waar ik 'ons' kratje bier kan vinden. Op Bevrijdingsdag heeft de Co-9 een alternatief bevrijdingsfestival in gedachten op het oude Scania-terrein. Dat is al ontruimd als ik arriveer en dan gaat het feest verder in de Co-9. 'Wil jij achter de bar staan?', vraagt één van de 'leiders'. Natuurlijk wel. Vanaf dat moment ben ik niet meer van deze positie te branden geweest. Er is nog maar één avond geweest in de daaropvolgende maanden dat ik niet achter de bar mag staan. Overigens tref ik op deze dag nog wel het meisje. Dat blijkt achteraf binnen twaalf uur na ons kusje op het station alweer samen te zijn met haar vriendje. Ze is achteraf ook niet zó leuk als dat ik me had voorgesteld. Met een zooi drank op was ze best aardig.

Voordat ik aan dit bericht ben begonnen, heb ik eerst een uur gezocht naar de locatie. Had niet gehoeven. Bacteria is een aardige website over punk in Nederland en dat heeft een paar flyers gearchiveerd. Van de oude gebouwen kan ik geen foto's meer vinden. Tegenwoordig heeft Hornbach zich gevestigd op het terrein. Er staat me iets van bij dat de lijnbusmaatschappij er was gevestigd en dat het pand van Co-9 een onderhoudsgarage was van de bussen. Voor het podium is een complete smeerkelder. In de kantoren wonen enkele personen en eentje heeft een eigenhandig fabriekje opgezet in bakbrommers. De gemeente heeft geen duidelijke plannen met het terrein maar voert aan dat de aanwezigheid van krakers een brandgevaarlijke situatie geeft. We zitten namelijk niet ver vanaf de 'ketels' van Shell. Ik heb half-om-half een garagerockfestival gepland voor augustus 2004 maar zover komt het niet meer. Het slot van het hek naar de Co-9 wordt een paar weken voor het ultimatum al vervangen waardoor we zelfs een band moeten cancellen. Een maand later worden ook de kantoren ontruimd en gaat de boel tegen de vlakte. Het is aanvankelijk een bewaakt parkeerterrein voor vrachtwagens totdat Hornbach het terrein koopt voor een splinternieuwe winkel.

Een van de krakers gaat schuil onder de naam 'Broer Konijn' en Co-9 is een flauwe woordspeling (ko-nine). Ik maak voor de eerste keer in mijn leven een noise-performance mee van de Amerikaan Crank Sturgeon en met enkele formaties uit de Hondenkoekjesfabriek. Verder is het erg veel punk. Ik herinner me een avond waarop ik met een punkband naar een 'hippe' kroeg in Zwolle ga. Een van de punkers maakt er een sport van om zoveel mogelijk mensen met een dienblad bier in de handen te laten struikelen. We krijgen het op het laatst nog aan de stok met een stel boeren die onze aanwezigheid niet op prijs kunnen stellen. Rock'n'roll! Ook is daar de legendarische dansavond waar de bovenstaande foto waarschijnlijk is genomen. Opeens staat 'de kit' aan de bar. Ik weet niet wat ik moet doen maar dan neemt iemand anders van de organisatie het over. 'Blauw gaat naar buiten', ,blijft hij roepen en krijgt het ook nog voor elkaar! Als ze goed en wel buiten zijn, begint iemand aan de bar zijn neus te poederen. Ook rock'n'roll.

Gelukkig is de muziekapparatuur al in veiligheid gesteld als het pand wordt leeggehaald. Ondanks dat het hek op slot zit, weten we nog wel een manier om binnen te komen. We zoeken deze avond allemaal naar een souvenir van de Co-9, alleen... er is niets meer. Ik blijf over met een deur van een koelkast met daarop een fraai mozaïek van gebroken stukjes spiegel. Als ik de volgende dag een kilometer heb gelopen met het onmogelijke ding heb ik al drie keer mijn handen open gehaald. Dat souvenir eindigt in de bosjes.

Week Spot Kwartet: week 16

Hee? Hebben we vorig jaar een stuk karton als de Week Spot gehad? Nee, het is daadwerkelijk een vinylplaatje maar ik zet vandaag de joker in. Als ik naar de kandidaten kijk van de Week Spot Carousel in 'Do The 45' denk ik aanvankelijk dat ik een makkie heb. Twee singles uit de Europese Blauwe Bak en eentje die ik recent heb gedraaid in een show. Dan begint de zoektocht. Waar heb ik deze single gelaten? Ik heb zaterdagavond ruim een half uur gezocht en intussen genoeg nummers bijeen gesprokkeld voor een volledige show, maar de Week Spot van een jaar geleden doet succesvol verstoppertje. Enfin, die duikt wel weer eens op en kan ik dan alsnog van een draaibeurt voorzien in 'Do The 45'. Voor de foto maak ik maar gebruik van het kartonnetje. Twee Nederlandse persingen op vinyl, eentje op styreen en de vierde op karton. Dat maakt deze week het Week Spot Kwartet. In de lijn met The Righteous Brothers en Nancy Sinatra & Lee Hazlewood begin ik deze aflevering met een, voor mij persoonlijke, evenknie uit de hoek van de soul.

2020: Mister Soul Singer - Vivian Verdree & Ed Boze (1975)
Een beetje vreemd maar... als je de plaat een paar draaibeurten geeft, neemt het vanzelf je hart en kun je geen liever voorstellen zonder dit schijfje. Hugo & Luigi zijn samen met het Avco-label in 1975 druk bezig met de 'sweet soul' van The Stylistics en proberen een ingang te vinden in de disco. Dan komt het opeens op de proppen met dit gekke plaatje. Vivian Verdree die met een flinke portie soul zingt over hoe zij de soul beleeft als ze haar favoriete zanger hoort zingen. Intussen is Ed Boze de favoriete zanger die helemaal zijn eigen partij zingt. Het resultaat zijn twee krachtige soulvolle explosies samengevat in één liedje. Ook ik heb de plaat een paar keer moeten draaien voordat het kwartje valt, maar gisteren heb ik het andermaal geroepen in de show: Voor mij is dit één van de allerbeste soulnummers ooit gemaakt. Omdat het verschrikkelijk 'left field' en 'oddball' is, verschillen de meningen hierover.

2021: Nathan Jones - The Supremes (1970)
Mijn collega Lee claimt inmiddels dat hij het concept heeft uitgevonden en ik laat hem maar. Ik ben stiekem ooit de initiator geweest van de Bananarama-week op Wolfman Radio. In eerste instantie als plaagstootje naar een andere, toenmalige, radiocollega die niets moet hebben van de meest succesvolle damesgroep aller tijden. Ieder jaar vragen we het ons weer af: Komt er weer een Bananarama-week of is het mopje wel klaar? De afgelopen week hebben we de week weer gehad en als er volgend jaar wéér een week is, maak ik 'Really Saying Somethin' van The Velvelettes tot Week Spot. Drie jaar geleden heb ik het gevierd met 'Nathan Jones' van The Supremes, een nummer dat eveneens door Bananarama is gecoverd.

2022: Breakfast In Bed - Dusty Springfield (1969)
En we blijven in de hoek van plaatjes uit de jaren zestig die later succesvol zijn gecoverd. Ik leer Dusty pas laat 'kennen' en associeer dit nummer in eerste instantie dan ook met UB40 en Chrissie Hynde. Ik mag in 2000 na 32 jaar het folie verbreken van 'Dusty In Memphis'. Wellicht had ik hem dicht moeten laten en moeten verkopen, maar plaatjes zijn er om te worden gedraaid. 'Breakfast In Bed' springt meteen in het oog en het nummer staat synoniem aan de eerste weken in Tuk. Op zondagavond naar Gelderingen lopen en eindeloos aan de bar hangen, in alle vroegte puddingbroodjes halen bij bakker Sloot en daarna slapen in mijn caravan op de Baarse Vrijstaat. Ik ben een en al 'hippie' in deze tijd. Bij het horen van 'Breakfast In Bed' voel ik dan ook de fleurige en kleurige sarong om mijn knieën en de blote voeten in de sandalen.

2023: Be A Lover - The Regime (2023)
Eind 2020 word ik gegrepen door 'Never Gonna Stop' van The Regime, wellicht één van de meest succesvolle singles voor Patrick's Izipho Soul-label. Als ik de plaat ontdek, is het reeds toe aan een derde oplage. Ofwel... het is één van de zeldzame Izipho's die meerdere persingen heeft gehad. De mijne is op gespikkeld vinyl om nog even in de sfeer van Record Store Day te blijven. 'Be A Lover' is de langverwachte opvolger van 'Never Gonna Stop' en is opnieuw onweerstaanbaar. Zodra deze opduikt zal ik hem weer draaien in 'Do The 45' en kijk daar nu al naar uit. Vooralsnog wint het plaatje met verstoppertje.

Singles round-up: april 4

Het publiceren gaat momenteel met horten en stoten, maar zolang ik op 30 berichten sta op Koninginnedag ben ik tevreden. Vrijdag valt het nog mee qua weer, een paar buien gehad en bovenal lekker gefietst. Tijdens mijn verblijf in Bunnik is een nieuwe modem gearriveerd en deze moet ik nog altijd aansluiten. Er staat op de doos dat dit binnen twee weken moet gebeuren maar dat zal wel niet zo'n vaart lopen? Dan is het kwart voor elf op vrijdagavond en besluit Ziggo dat het lang genoeg heeft gewacht. Een hoop gestress maar een half uur later ben ik alweer online en begin de seventies-show een kwartier later. Voor gisteren heb ik op de Buienradar gekeken en deze belooft plechtig dat het tot twee uur nagenoeg droog zal blijven en daarna de kraan in de lucht wordt opengedraaid. Welnu, om twee uur ben ik al ruim op weg naar huis en moet concluderen dat het gedurende de hele dag buiig is geweest met flinke opklaringen tussendoor. Na de show van gisteravond heb ik niet meer de fut om te publiceren en zo is het opeens zondagmiddag. Laat me aftrappen met het derde deel van de singles van donderdag.

* The Righteous Brothers- Unchained Melody (Duitsland, Metronome, 1965)
Eigenlijk heb ik deze al in de jaren negentig-persing zoals deze een nieuwe hit is geweest, maar nog altijd reken ik dit origineel als een 'new addition'. Dat geldt overigens ook voor 'You've Lost That Lovin' Feelin' als ik deze in een originele uitdossing tegenkom. Het mag duidelijk zijn dat ik beide nummers van The Righteous Brothers al talloze keren heb. Net even gecheckt en, ja, buiten de 1990-persing heb ik 'Unchained Melody ook als flip van 'Feelin' op de BR-single uit de jaren tachtig. Wat kan ik voor zinnigs zeggen over de plaat? Het is domweg één van de grootste momenten in de popmuziek, voor mij op gelijke hoogte met bijvoorbeeld 'God Only Knows' van The Beach Boys. Je gaat nog niet in het gelid staan of buigt je hoofd en vouwt de handen. Maar het is nooit ver verwijderd van dat moment. En het heeft warempel ook The Righteous Brothers op de b-kant en niet ene of andere instrumentale stoplap. 'Hung On You' leunt tegen 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' aan van die andere nep-broers en is méér Phil Spector dan de a-kant. Uiteraard is deze single gewoon voor de Gele Bak.

* Tommy Roe- Sing Along With Me (NL, Artone, 1967)
Waar word ik nog steeds blij van na vijfendertig jaar verzamelen? Welnu, de volgende single. Een plaatje van Tommy Roe dat ik nog nooit eerder heb gezien of gehoord. Nederlands fotohoesje in een prachtige staat en met het prijskaartje van één euro. Dat zijn het soort platen waar ik helemaal voor ga, ook al weet ik niet wat ik muzikaal kan verwachten. Het is een opvolger van 'Sweet Pea' en dat heb ik altijd een leuk plaatje gevonden. Het dreigt in marstempo te gaan dankzij de drums in het intro maar dan is het opeens heel erg 1967. Een heel lief popliedje dat altijd goed smaakt. De b-kant heeft het nummertje gekregen van de eerste eigenaar en dus geef ik 'Nightime' ook een kans. Dat is ietsje meer folkrock maar opnieuw onweerstaanbaar. Eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. In Uffelte gaat de zon zelfs weer schijnen met dit kantje.

* Rufus- Tell Me Something Good (NL, Probe, 1974)
Ik heb zowel singles van Rufus in de Blauwe Bak als in de Gele en de hits eindigen vaak in de laatste, terwijl ik ook wel eens twijfels heb bij de Blauwe Bak-aanwinsten. Chaka Khan heeft natuurlijk een zeer markante stem, maar muzikaal vind ik het al snel neigen naar de rock. Dat geldt ook voor dit heerlijke 'Tell Me Something Good'. Een compositie van Stevie Wonder compleet met 'talking box'. Het is een lekker plaatje maar ik reken dit toch gewoon tot de Gele Bak. Dat de plaat geen fotohoesje heeft, is een tijdelijk 'probleem'. Ik kom vast nog wel eens een upgrade tegen.

* Barry Sadler Staff Sergeant U.S. Army Special Forces- The Ballad Of The Green Berets (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Niet een beetje fout, maar vooruit maar! Of... heb ik deze single al? Ik begin te twijfelen en ga dus kijken in de digitale kaartenbak. Ja, ik heb hem wel, maar niet met fotohoes. Dit is dus een upgrade.

* Gary Shearston- Without A Song (UK, Charisma, 1974)
De laatste van het kwartet singles die ik op woensdag heb gekocht bij Van Der Laan in Steenwijk. Ook veruit de meest interessante single die ik heb kunnen vinden. Het is de opvolger van 'I Get A Kick Out Of You' en dat is vooral een plaatje met een persoonlijke herinnering. Het is de tijd van het eindexamenjaar LEAO en het begin van de Golfoorlog. 'Without A Song' klinkt meteen als meer van hetzelfde. Softrock met tinkelende akoestische gitaren en een orkest op de achtergrond plus Shearston's typische stem. Het is geen hoogvlieger maar een zeer welkome aanvulling.

* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Some Velvet Morning (US, Boots, 1967, re: 2020)
Gisteren was het Record Store Day maar dat heb ik nooit uitgebreid gevierd. Niet door een platenzaak te bezoeken en platen te kopen. In 2020 is Record Store Day opgesplitst in drie zaterdagen in augustus, september en oktober vanwege de maatregelen in de wereld en toen heb ik drie radioshows gedaan met RSD--'exclusives'. Deze van Nancy Sinatra heeft een sticker van 'Black Friday', want ook dat heb je nog. Zelf kijk ik al stiekem uit naar 'International 45 Day' dat op de vierde mei is. Uiteraard geen dag die je uitbundig gaat vieren in ons land, maar vanwege de combinatie '4-5' toch wel speciaal voor de singlesverzamelaars. In januari 2023 bezoek ik voor de eerste keer de platenwinkel binnen Van Der Veen, hét warenhuis van Assen. Dan hou ik deze al in mijn handen maar twijfel bij de prijs. Deze twijfel speelt ook afgelopen donderdag, maar vooruit... het is een erg bijzonder nummer. Ik meen op het etiket iets te lezen van 'Blac' en hoop dat dit slaat op het vinyl. Nee, het houdt verband met 'Black Friday' want helaas is het vinyl besmeurd met bruine verf. Muzikaal is het een meesterwerkje. Het is niet zozeer een duet als wel Lee die zingt over een ingebeeld persoon en dat Nancy de rol van deze persoon speelt. Tegen het einde wisselen de twee werelden zich af en dat maakt het geheel 'psychedelisch' zonder dat er 'phasing' aan te pas hoeft te komen. Magisch moment. Op de flip staat een versie van The Kinks' 'Tired Of Waiting For You' dat Nancy en Lee in 1968 aan de tape hebben toevertrouwd. Het lijkt niet eerder te zijn uitgebracht. Het profiteert van de melodie van The Kinks. De opname klinkt een beetje 'onaf'. Lee heeft betere dagen gehad en de percussie gaat even flink in de fout. Een curieuze opname om het zachtjes uit te drukken.

* Ray Stevens- Turn Your Radio On (NL, CBS, 1971)
Een beetje een vervolg op het verhaaltje bij Tommy Roe, hoewel ik over het algemeen niet heel enthousiast wordt van Ray Stevens. 'Turn Your Radio' leunt tegen 'Cotton Fields' aan en tot en met het eerste refrein hoor ik nog geen studio-gimmicks. Na dat eerste refrein heb ik er eigenlijk ook wel weer genoeg van en dat effect heb ik bij meerdere singles van Ray Stevens.

* Lally Stott- Chirpy Chirpy Cheep Cheep (NL, Philips, 1971)
Deze man heb ik onlangs nog genoemd in de 'Singles round-up' als ik een single van Mike Logan heb. Logan en Stott maken deel uit van The Motowns, oorspronkelijk een Engelse band welke erg succesvol is in Italië. Lally schrijft 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' dat wordt opgepikt door een team van Italiaanse songschrijvers en producenten en deze laten het weer uitvoeren door het Schotse Middle Of The Road. Lally probeert zo serieus mogelijk in de lens van de camera te kijken maar ook hij weet dat zijn imago als topmuzikant op het spel wordt gezet. Je moet maar ervoor durven uit te komen dat je deze prul hebt geschreven. Enfin, ik had deze single nog niet en dus heet ik meneer Stott van harte welkom in de bakken. Toch moet ik bekennen dat ik hem liever in de versie van Middle Of The Road hoor.

* Bobby Vinton- Sealed With A Kiss (NL, Epic, 1972)
Goed gegokt want ik blijk alleen 'Hurt' te hebben van Vinton. Misschien komt het door Nancy & Lee maar het is moeilijk om enthousiast te worden over bepaalde platen. Nu is 'Sealed With A Kiss' op zichzelf een prachtig nummer alleen heeft het zelden zo zielloos geklonken als in Vinton's uitvoering.

* Dinah Washington- Make Me A Present Of You (US, Mercury, 1958)
Tot slot heb ik nog twee, hopelijk, stampers uit de jaren vijftig. Stampen met Dinah? Welnu, ik heb een jaren vijftig-single van Dinah in de Blauwe Bak staan, maar daar komt 'Make Me A Present Of You' niet terecht. Een fraai nummer, dat wel, maar geen potentie voor de soul-collectie. 'All Of Me' is dat evenmin, maar wel een mooie aanwinst als witte promo.

* Jo Jo Williams- Rock 'N' Roll Boogie (UK, Mr. C., 1959, re: 1982)
Zelf had ik de plaat nooit geïdentificeerd als een Engelse persing maar ik zie dit als ik de plaat zoek op 45cat. Oorspronkelijk van 1959 met 'All Pretty Wimmins' als a-kant, maar voor de Engelse persing uit 1982 zijn de kanten omgedraaid. 'Black rock & roll', is de beschrijving van dit plaatje, De boogie rockt zoals de titel doet vermoeden. 'All Pretty Wimmins' is meer bluesy maar is op zichzelf niets bijzonders. Niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.

Singles round-up: april 3

Vanmiddag kijk ik uit het raam van de bus als we Geeuwenbrug passeren. Opeens denk ik terug aan de fietstocht die ik onlangs heb gemaakt. Hoe lang is dat nu geleden? De vakantie van twee weken geleden lijkt soms al een maand geleden en de tocht van deze bewuste maandag wel twee maanden. Dan blijkt dat het net een maand geleden is. Het is de dag dat ik de herberg in Bunnik heb geboekt. Deze maandag is het erg fraai fietsweer. Hoe zou dat vanmiddag zijn geweest? De zon schijnt op zichzelf wel erg fraai maar er staat een ijskoude westenwind. Omdat ik alleen maar in de bus naar Assen hoef en vooral veel binnen ben, denk ik wel een dun jasje te kunnen aantrekken. Dan is het twintig over vier en ben ik wel weer klaar voor de terugreis. De bus zou over tien minuten moeten arriveren, hoewel ik op een erg tochtig hoekje sta. Tot overmaat van ramp heeft de bus heel veel vertraging en is deze niet eerder dan kwart voor vijf bij de halte. Had ik toch maar mijn bomberjack aangetrokken? Als ik later op de fiets naar Havelte moet voor brood trek ik weer de winterjas aan en dat is een verstandig besluit. Morgen belooft het wederom oktober te worden met windkracht vijf en alle mogelijke neerslag. Het gaat nog niet naar wens met de lente. Enfin, ik ga er vanavond nog elf singles tegen aan gooien. Ideaal zou zijn als ik de resterende 22 kon doen, maar eerst maar eens het tweede deel aan het papier toe vertrouwen.

* James Ingram & Michael McDonald- Yah Mo Be There (NL, Qwest, 1983)
In het bericht over Erasure heb ik geschreven dat de jaren tachtig in 2003 een eerste rehabilitatie heeft gehad dankzij 'Suddenly Last Summer' van The Motels. Het is rond dezelfde tijd dat ik ook dit nummer hoor van Ingram en McDonald en ook dit heeft twintig jaar later een fijne associatie. Vanmiddag eindelijk eens het vinyl bemachtigd. Hoewel uiterst dansbaar is deze gewoon voor de Gele Bak.

* Jesus Jones- Bring It On Down (UK, Food, 1989)
Eerst eens opzoeken op 45cat. Het lijkt alsof die hand genummerd is. Het lijkt erop dat het de vijftiende release is uit september 1989 welke door Pyramid Promotions & Publicity aan de man wordt gebracht. Jesus Jones staat in 1991 op het album 'Ein Abend In Wien' dat ik in 1992 helemaal grijs draai. 'Right Here Right Now' is de grootste hit van het gezelschap. 'Bring It Down' is een vroege single en piekt net buiten de Engelse top 40. Hoewel de band niet afkomstig uit Manchester is dit het stijltje dat in 1990 een leven gaat leiden als Madchester. Indierock met een elektronische ondergrond waarbij de dansers en de rockers elkaar kunnen ontmoeten op de dansvloer. Voor een eurootje mag er veel en dit is weer zo'n voorbeeld.

* Elton John- Border Song (NL, DJM, 1970)
De allereerste Top 40-hit van Elton. Omdat 'Holy Moses' veelvuldig terug komt in het nummer is het in de vroege jaren zeventig vaak als semi-gospel gebracht door onder andere Dorothy Morrison en volgens mij heeft Aretha Franklin eveneens een versie opgenomen. Ik moet bekennen dat ik Elton's versie nog niet eerder heb gehoord. Doorgaans ben ik niet kapot van zijn werk maar 'Border Song' is prachtig gearrangeerd.

* Level 42- Something About You (NL, Polydor, 1985)
* Level 42- Take A Look (Duitsland, Polydor, 1988)
Elf met een griffel! 'Something About You' wil ik wel gokken voor een euro en... ik heb hem nog niet! Dat komt dan extra goed uit want ik vind het een heerlijk nummer! 'Take A Look' heb ik in ieder geval niet en dat nummer is nooit ingedaald bij mij of heeft voor een blijvende herinnering gezorgd. Ook deze mag er zijn. Twee keer helemaal raak!

* Mark Lindsay- Arizona (NL, CBS, 1969)
Deze heb ik al wel maar ik geloof niet met de fotohoes. Het vinyl moet in ieder geval in een betere staat zijn dan mijn oude dus een succesvolle upgrade.

* The Matchmakers- Baby Make Me Happy (Duitsland, Vogue, 1969)
De naam van Mark Wirtz springt in het oog en dan ben ik vlug bereid. Wirtz is het brein achter de 'Teenage Opera' van Keith West en maakt 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' met Mood Mosaic. The Matchmakers klinkt typisch Engels en aan de andere kant erg bubblegum. Een geslaagde combinatie als je het mij vraagt. Iets minder brallerig dan The Equals en met een spannend orgeltje op de achtergrond. Het is geen hoogvlieger maar dat verwacht ik evenmin van bubblegum.

* Melanie- Brand New Key (Frankrijk, Buddah, 1972)
Maar weer eens in de digitale kaartenbak duiken want volgens mij ontbreekt deze titel nog in de catalogus. Ja, dat klopt! Natuurlijk hoor ik deze liever als 'Combine Harvester' van The Wurzels maar het maakt niet dat deze van Melanie minder welkom is.

* Wayne Newton- Remember When (US, Capitol, 1965)
Meteen even de hoesjes verwisselen. Deze zit in een Warner Bros.-hoesje zoals deze bij Freddie Cannon hoort te zijn. 'Remember When' klinkt erg gedateerd voor 1965 en 'Keep The Lovin' Feelin' is een fraaie knipoog naar Phil Spector. Toch heeft het niets van 'You've Lost That Lovin' Feelin' maar klinkt het vooral als een eerbetoon aan The Ronettes of The Crystals. Zijn 'Better Now Than Later' met The Newton Brothers heb ik altijd een geinig plaatje gevonden en daardoor ben ik erg gevoelig voor dit repertoire. Dit is gewoon leuk voor op een zondagavond maar verder ook niet.

* Helen Reddy- Angie Baby (Duitsland, Capitol, 1974)
Over het algemeen heb ik niet heel veel met Helen Reddy hoewel ik een paar jaar geleden een nestje singles heb gekocht. 'Angie Baby' vind ik persoonlijk één van de leukere singles

* Cliff Richard- The Twelfth Of Never (UK, Columbia, 1964)
Natuurlijk is ome Cliff een beetje 'fout' maar ik kan het nooit weerstaan. Zeker niet als het een Engelse persing is als deze. Het nummer is natuurlijk een dweil maar vanaf de Engelse persing is het best te genieten. Oh, wat hebben we weer veel plezier van een euro...

Singles round-up: april 2

Wat hebben we zoal uitgespookt in de afgelopen dagen? Welnu, de woensdag is een gewone werkdag. Ik heb 's ochtends nog de Buienradar gecheckt en deze verklaart dat het nagenoeg droog zal blijven op de middag. Natuurlijk kun je dan rekening houden met een klein kort buitje maar dat is niet precies hoe ik het zou willen omschrijven. Als ik start met de post schijnt weliswaar de zon maar zie ik ook een gevaarlijke zwarte wolk naderen. Daarvan heb ik het eerste plezier als ik de Dolderweg op fiets. Van Der Laan is open en ik kan twee vliegen in één klap meppen. Schuilen voor de regen en tegelijk weer eens door het aanbod van de singles gaan. Dat levert vier singles. Voor vier euro een flinke aderlating maar vooruit maar. Het is al iets droog geworden als ik buiten kom. In Tuk schijnt de zon even maar hoe dichter ik bij het centrum van Steenwijk kom? Als het nu regen was geweest maar het zijn hagelstenen en ook nog flinke! Even later zie ik dat de grond op bepaalde plekken gewoon wit is. En dat in half april? Vanmiddag hoef ik niet lang te dubben tussen Zwolle of Assen en zit om half drie in de bus naar Assen. Dat levert 29 singles op en dus krijgen jullie nu driemaal een 'Singles round-up'  met elk elf singles.

* American Gypsy- You And I (NL, CBS, 1982)
Waar hoop ik op in Assen? Welnu, ik hoop dat de vaste dealer de Amerikaanse persingen flink heeft aangevuld met oudjes. In welke prijscategorie maakt me in principe niet zoveel uit, zolang het maar leuke blues, rhythm & blues en soul is. Is het tegengevallen? Nee, een tegenvaller zal ik het niet noemen maar hij heeft vooral de Europese 'hits' verder aangevuld. Toch vind ik nog wel een aantal aardige Amerikaanse persingen. En... hij heeft wederom een aanbieding want alle singles zijn een euro ongeacht de oude prijssticker. Er mag dus veel en in dit geval achtentwintig maal. In de laatste aflevering een single die ik bij Van Der Veen heb gekocht. Ik begin vandaag met American Gypsy. Een groepje Amerikanen dat in de vroege jaren zeventig naar Nederland komt en een grote hit heeft met 'Angel Eyes'. De single wordt in Amerika uitgebracht met een andere b-kant, '10,000 Miles', dat inmiddels een favoriet is in de soul-scene en aanwezig in mijn Blauwe Bak. Bij 'You And I' ga ik van het minste uit en ben meteen aangenaam verrast. Okay, het is een commerciële productie maar met een lekker refrein. Het past voor mij in dezelfde hoek van 'In Your Eyes' van Massada en kan dus dit jaar zomaar opeens een hele groot hit worden. 'City Lights' op de flip is een 'klein' maar sfeervol en zeer soulvol liedje met elektrische piano. Toch nog iets gevonden voor de Blauwe Bak? Ik denk het wel!

* Brook Benton- Laura (Duitsland, Reprise, 1967)
De eerste single van de vier van Van Der Laan in Steenwijk. Met Brook Benton weet je het maar nooit en dus altijd goed om te gokken. Beide nummers krijgen het etiket 'slowfox' en dan weet je nog steeds helemaal niets. 'Laura' is een beetje country-achtig. Voor de Gele Bak zeer acceptabel. Op de keerzijde staat 'You're The Reason I'm Living' uit de pen van Bobby Darin. Dat is helaas een pure countryballade.

* Big Bill Broonzy- EP (NL, Mercury, 1963)
Ik heb hem al bijna overgeslagen. De EP's uit de serie 'Blues-Gospel-Spiritual' zijn doorgaans niet heel interessant. Goed als ik het nog eens bekijk want hier heb ik zowaar een EP van Big Bill Broonzy. Ik ben niet 's werelds grootste fan van de blues maar er zijn een paar uitzonderingen. En de countryblues van Broonzy smaakt me altijd. 'Hey Hey' komt van een album uit 1957, een jaar voordat de beste man het leven laat. Ik zit ook ademloos naar het tweede nummer te luisteren en bewaar de andere kant voor een volgende keer. De EP is in een ontzettend goede staat en het bevat vier overheerlijke nummers van Broonzy. Eigenlijk wil ik dit in de Blauwe Bak hebben.

* Buster Brown- Slow Drag (US, Gwenn, 1962)
We blijven nog even in het territorium van de blues. 'Slow Drag' is een live-opname. 'Part 1' werkt zo aanstekelijk dat ik meteen door ga met 'Part 2'. Deze man is vooral bekend vanwege het nummer 'Fannie Mae' dat in 1973 op de soundtrack van 'American Graffiti' verschijnt. Komt Buster in de Blauwe Bak? Nee, ondanks de sfeervolle opname en dat het qua groove tegen rhythm & blues aan zit, reken ik dit wel echt tot de blues. Maar Buster schreeuwt wel lekker en is een monster op de harmonica. Het lijkt erop alsof deze gewoon de Gele Bak in gaat.

* Freddie Cannon- Action (US, Warner Bros., 1965)
Tijd voor flink wat actie met deze fijne hit van Freddie Cannon uit 1965. Eentje die al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. De Nederlandse of Engelse persing blijft welkom want ik zal nooit een hele grote fan worden van Amerikaans styreen. Deze klinkt trouwens nog redelijk.

* Nat King Cole- Let There Be Love (NL, Capitol, 1962)
Vervolgens de nummers twee en drie die ik in Steenwijk heb gekocht. De vierde zit pas in de derde aflevering. Deze van Nat King Cole oogt niet heel erg mishandeld maar ik had het kunnen verwachten. Eenmaal op de draaitafel is die iets minder vlak als dat ik gehoopt had en bovendien een paar diepe krassen die de plaat eens laat overtikken. 'Let There Be Love' is natuurlijk een Nat King Cole-klassieker die verder geen introductie nodig heeft. Voor vijftig cent zou ik tevreden zijn geweest, een euro voelt toch wel een beetje als het nagerecht van de chinees in Bunnik.

* Jim Diamond- I Should Have Known Better (NL, A&M, 1984)
Ach vooruit, ik heb hem nog niet. Ongewild zit de plaat de rest van de woensdagmiddag wel in mijn hoofd en op een ene of andere manier past het winterse weer daar goed bij. Dit is een plaat in de categorie van 'Ill Be Over You' van Toto. Ik heb er opeens heel veel zin in en als ik de plaat heb, kan ik me geen leven zonder voorstellen. Niet het allerbeste exemplaar maar ach... Ik red me hier wel even mee.

* Bryan Ferry- Kiss And Tell (Duitsland, Virgin, 1988)
Ik zie allereerst de dame en dan de titel 'Kiss And Tell'. Wat hebben we hier? Dan blijkt het onze grote vriend Bryan Ferry te zijn. Het nummer is niet blijven hangen in mijn geheugen, maar zoals Roxy Music en solo-dingen uit de jaren tachtig is het altijd wel de moeite waard. Het meiske blijkt het Amerikaanse model Denice Lewis te zijn welke ook een rol speelt in de videoclip van het nummer samen met Mandy Smith. De laatste is dan het liefje van de 33 jaar oudere Bill Wyman. Er is niets mis met 'Kiss And Tell' maar heel erg essentieel is het evenmin.

* The Fortunes- Freedom Come Freedom Go (UK, Capitol, 1971)
Het fotohoesje valt op. Ik identificeer het meteen als een Deense persing, alleen is de gele voorkant te flets en de witte achterkant té netjes. Het hoesje blijkt een kleurenkopie te zijn. En dan? De Engelse persing als inhoud! Ik heb de single reeds in de Nederlandse uitdossing en dus is deze erg welkom.

* Gemini- L'Amour Interdit (NL, Omega International, 1978)
Er is net iemand aan de bar geweest van de Mangerie in Sneek met de inhoud van de Club 2000-automaat in de hoek. Ik vraag of hij klaar is en, ja, hij heeft de buit binnen. Ik speel met een paar rijksdaalders in mijn broekzak. Omdat de automaat net grotendeels is leeg getrokken, kan ik eigenlijk niet veel verwachten? Van de Mangerie sta ik opeens in de winkel in Assen. Ik hou in mijn hand een plaatje van Gemini. Ik heb al eens ontdekt dat er naast de Blauwe Bak-favoriet '(You've Got) Something Special' van Gemini een decennium eerder een 'Something Special' van een héle andere Gemini is verschenen. Gemini heeft dus mijn interesse. De winkelcode begint met '123' en dus is de single een euro, maar... de oorspronkelijke vraagprijs is vijf euro. Waarom? Dat is de vraag en maakt me nu juist zo nieuwsgierig. Ik laat de rijksdaalders in de gleuf van de Club 2000 zakken. Het dreigt eerst instrumentaal te worden maar dan een zwoele damesstem. Na een stukje zang volgt er stevig gehijg. Pure cult dit! Nu is alleen de vraag of het de jongedame met het blonde of het bruine haar is. De titel is diagonaal geplaatst over de borsten en zelfs de twee witte konijntjes lijken verliefd te zijn op de lichamen. Op de flip staat 'I Miss You So'. Ook dat is je reinste muzak met een zwoele jongedame. Alleen...? Ik weet nog steeds niet waarom de verkoper hier in eerste instantie vijf euro voor wilde hebben?

* Goldie- Making Up Again (NL, Bronze, 1978)
Ik weet wel dat ik hem heb gekocht afgelopen zomer, maar hoe en wat? Ach, een euro is niet verkeerd. Ik denk dat ik de Duitse heb met een groen fotohoesje. Dit is de Nederlandse met de identieke foto maar met een ander lettertype. De plaat is in ieder geval ook in een iets betere staat. Maar dus wel dubbel...

Week Spot: Thee Heart Tones

Is-ie weer boven water? Ja, ik heb het oppervlak weer opgezocht. Nadat ik Erasure op dinsdag heb gepubliceerd, ben ik al van plan om de Week Spot een dag uit te stellen. Gisteren opnieuw een dag. De reden is namelijk dat ik afgelopen zondag een paar nieuwe releases heb besteld bij Juno's en eentje daarvan een gedoodverfde Week Spot is. Vanmiddag ben ik naar Assen geweest voor een hoop singles en neem me onderweg al voor dat hieruit een potentiële Week Spot moet komen. Nou, eh...? Volgens mij zit er erg weinig Blauwe Bak tussen de aanwinsten in Assen en stiekem hoop ik nog altijd dat het Juno-pakket mooi op tijd arriveert. En dan, tot mijn aangename verrassing, heeft de postbode intussen het trio van Juno bezorgd. Dit is niet zomaar een nieuwe release, deze is spiksplinternieuw. Zó nieuw dat er zondag nog niet eens een video was geüpload van de a-kant op Youtube. Maar ik ben na de 'soundfile' van twintig seconden op de site van Juno ook helemaal overtuigd. De kersverse Week Spot heet 'No Longer Mine' en is van Thee Heart Tones uit april 2024.

Ik krijg een herinnering van Juno als Big Crown een nieuwe single heeft uitgebracht. Ik leer het label kennen in 2016 dankzij Lady Wray en met name het afgelopen jaar is de interesse gegroeid door releases van Les Imprimés en Thee Marloes. Ik moet bekennen dat niet iedere plaat een winnaar is maar in geval van Thee Heart Tones klopt opeens alles weer. Het is een zeer jonge groep van vijf muzikanten en een zangeres. Qua leeftijd zijn ze nét twintig of jonger. Hoewel de groep haar residentie heeft in Hawthorne in Californië, hebben de leden hun roots in de Chicano-beweging. Eigenlijk is Chicano méér dan een beweging en staat het voor Mexicanen die zijn grootgebracht in Amerika. In de Chicano Soul worden beide werelden verenigd. Bovendien zijn de Chicano's in de jaren zestig en zeventig verantwoordelijk voor de 'low rider scene'. Net als bij de hotrods is een oude auto wederom de basis voor een 'lowrider'. Alleen wordt in het laatste geval het voertuig dusdanig verlaagd dat de onderkant van de bumper bijna het asfalt raakt. Hard scheuren is brokken maken en dus toeren de 'lowriders' bij zonsondergang over de boulevard met de linkerhand aan het stuur en de rechter om de hals van een 'chica'. Qua muziek past hierbij de doowop. Een vleugje romantiek, slepende ritmes en, net als bij de surf, wordt de nieuwe 'scene' ook al snel vertolkt in de songs.

De ouders van de leden van Thee Heart Tones moeten nog zindelijk worden als hun ouders over de boulevard cruisen. Toch werkt de doowop door in de 'low rider soul' van de jaren zeventig. Thee Heart Tones heeft niet zoveel met doowop maar volgt wel de rest van de muziekindustrie. De uitkomst van de optelsom geeft 'trage' soul om nog altijd fijn te kunnen 'cruisen'. Geen doowop maar wel de warme soulvolle stem van Jazmine Alvarado. Een plaatje om lekker achterover te leunen en te genieten van de zonneschijn en alle andere pracht van de lente waar we morgen niet op hoeven te rekenen. Thee Heart Tones heeft tot dusver drie singles uitgebracht en het debuutalbum staat voor in het najaar gepland. Ik zal met name de singles in de gaten houden voor jullie!

Honderd achteruit: Erasure

Hoe zit het toch met 1992? Dat is een vraag die me vanmiddag heeft bezig gehouden ter voorbereiding op dit bericht. Volgens mij is de meivakantie een creatie uit de nieuwe eeuw en waarschijnlijk sinds de kroning van Wim? In 1992 hebben we naast de Paasvakantie ook een meivakantie of is dat alleen op mijn school geweest? Later dat jaar ben ik van school gegaan en in 1993 ga ik aan het werk. Waarom moet ik nadenken over een meivakantie? Welnu, de plaat die vandaag centraal staat in de 'Honderd achteruit' herinnert me aan de voorjaarsvakantie van 1990. De datum weet ik niet helemaal zeker maar ik weet wel dat het op maandag de RTV-tip is van de Avro. Desondanks ga ik deze krokusvakantie niet opnieuw beleven want er gaat het ene en het ander mis gedurende deze week. Iets van een slechte eigenschap, iets met opgroeien en uiteindelijk nog een portie straf aan het einde van de week. Dat wil ik niet nog eens beleven en heb het sindsdien ook niet meer gedaan. Overigens vind ik in 1990 ook geen bal aan de plaat maar anno 2022 vind ik het bijzonder genoeg om de 84e plek in te nemen in de Gele Bak Top 100. Het onderwerp is 'Blue Savannah' van Erasure. Volgens het label uit 1989 maar voor mij synoniem aan februari 1990.

Het duurt tot 2003 eer ik weer voorzichtig aan de jaren tachtig durf te denken. Ik heb het een lange tijd 'verstopt' en gedaan alsof ze in 1979 zijn gestopt met het maken van goede muziek. Het is met name 'Suddenly Last Summer' van The Motels dat een hernieuwde interesse voor de jaren tachtig opwekt. Met in het kielzog een aantal 'oorwurmen' waar ik een fijne associatie mee heb. 'Sometimes' van Erasure woont ook al vrij vroeg in mijn verzameling, ook zo'n plaatje waar ik nooit genoeg van heb kunnen krijgen. In Nederland weet de band het succes nooit te evenaren maar in Engeland heeft het een imposante lijst van hitsingles. Het is dan ook dankzij mijn collega's van Wolfman Radio dat ik Erasure herontdek. Al gauw neem ik iedere single mee van de band die ik tegenkom, ook al staat de score nog altijd op drie of vier. De dag van de aanschaf van 'Blue Savannah' is pijnlijk op deze koude 16 april. Het is namelijk in de zomerse week die we in maart 2022 hebben. Op vrijdagmiddag fiets ik van Steenwijk naar Meppel en trek onderweg zelfs het jasje uit. Dat heb ik vandaag in 2024 niet aangedurfd. Sterker nog: Ik heb de winterjas aan gehad.

Hoewel Erasure pas een feit is in 1985 begint het verhaal een jaar of zes eerder. Vincent John Martin, professioneel bekend als Vince Clarke, voelt als tiener al de behoefte om elektronische muziek te maken. Hij wordt in de eerste plaats beïnvloed door Orchestral Manoeuvres In The Dark en in 1980 staat hij aan de wieg van Depeche Mode. Hij schrijft de eerste drie singles voor de band, maar verlaat de groep alweer in 1981. Hij formeert dan het duo Yazoo met Alison Moyet. Dat is ook geen lang leven beschoren maar levert wel enkele grote hits op. Na Yazoo organiseert Clarke The Assembly. De grootste hit van Assembly is 'Never Never' en heeft Feargal Sharkey van The Undertones op de leadzang. Clarke maakt nog een single met Paul Quinn van de Schotse formatie Bourgie Bourgie, maar dat is een flop. Hij plaatst dan een advertentie in een muziekblad waar hij op zoek gaat naar een zanger voor een nieuw elektronisch project. Andy Bell verschijnt op de auditie. Hij volgt de muzikale kunsten van Clarke al vanaf het begin en beschouwt hem als een held. Hij blijkt de juiste persoon te zijn voor de nieuwe band welke de naam Erasure krijgt. De start is moeizaam. De eerste drie singles doen helemaal niets in Engeland en het debuutalbum 'Wonderland' verkoopt slechts mondjesmaat. De derde single is 'Oh L'Amour' dat merkwaardig genoeg de enige Franse hit zal worden van de band. In Engeland wordt een remix pas twintig jaar later alsnog een hit. De vierde single is 'Sometimes' en daarmee is het hek van de dam. Van 1986 tot en met 2007 heeft het duo een reeks van 24 Top 40-hits in Engeland. Het derde album, 'The Innocents', is de eerste van vijf langspelers die de albumlijsten zal aanvoeren. Het duo heeft meer dan 28 miljoen albums wereldwijd verkocht.

'Blue Savannah' is een single van het album 'Wild!'. Het wordt voor het eerst als single uitgebracht in Japan op 25 januari 1990. Een maand later verschijnt de single in Engeland en de rest van de wereld. In Engeland piekt het op nummer drie en in Israël prijkt het zelfs bovenaan de hitparade. Erasure is altijd zeer populair geweest in Duitsland, het enige land waar 'Wonderland' zelfs nog een royale positie verwerft. 'Blue Savannah' is in Duitsland de eerste top 20-single na een aantal minder succesvolle singles. In Nederland piekt het op nummer 14 in de Tipparade en strandt op 48 in de Nationale Hitparade. Kevin Godley van 10cc en Godley & Creme is verantwoordelijk voor de videoclip van het nummer.

Erasure is na bijna veertig jaar onverminderd actief. Het meest recente album dateert van augustus 2022: 'Day-Glo'. Bell is vorig jaar in Engeland onderscheiden met een LGBT-award voor zijn volledige loopbaan. Bell is altijd heel open geweest over zijn relaties met mannen en is daarmee een boegbeeld geworden.

Bij nader inzien is de krokusvakantie van 1990 niet degene met de 'fout', dat zal in 1988 of 1989 zijn geweest. De krokusvakantie van 1989 komt binnenkort voorbij in deze rubriek.

Het zilveren geheugen: april 1999 deel I

We zijn halverwege de maand en nog altijd geen terugblik op 1999? Dat komt ten eerste omdat ik in april 1999 geen platen heb gekocht en dus geen 'Het zilveren goud' kan doen. Voor wat betreft de verhaaltjes zit er een 'blanco' periode voor mij tussen de vakantie in Nederland en de dag voor mijn verjaardag. Het is sowieso een rare tijd. Ik ben in oktober een depressie in gegaan en heb een paar weken Prozac gebruikt. Daar ben ik rond de kerst helemaal mee gestopt en ben sindsdien ook weer gewoon aan het werk gegaan. Dat wil echter niet zeggen dat daarmee de depressie helemaal is opgelost. Ik herinner me nog diverse fijne momenten uit de eerste maanden van 1999, neem bijvoorbeeld de wandeling naar Uppermill en terug door de sneeuw terwijl ik op Radio 10 Gold hoor dat het die avond stormt in Nederland. Het snelle besluit om hals over kop naar Polen te gaan, reken ik nog tot een uitwas van de depressie. Ik krijg jaren later het verwijt dat ik 'erg serieus' was tijdens de vakantie in Nederland. Ja, ik ben duidelijk nog niet helemaal geland. Dan is het een dag voor mijn verjaardag op 27 april 1999. Ik begin aan een brief waarvan ik niet weet aan wie ik hem zal sturen. Als de brief af is, heb ik ook helemaal geen behoefte om de brief te versturen. 'Letters I've written, never meaning to sent'. De brief zal de sleutel zijn naar een persoonlijke bevrijding!

Ik heb de brief nog jaren lang bewaard. Als ik hem vandaag zou tegenkomen, zou ik hem alsnog weggooien. Misschien nog één keer terug lezen en dan verfrommelen. De precieze inhoud van de brief kan ik me niet meer herinneren en het zou wellicht ook té persoonlijk zijn geworden om dit hier te delen. 'Keep it light'. De strekking weet ik nog wel en is gelieerd aan een droom van een maand eerder welke ik ook altijd als een 'visioen' heb beschreven. 'Verleden is niet iets om in te wonen en te leven, verleden is ervaring welke je mag gebruiken in het heden en de toekomst'. Zelfs vijfentwintig jaar later nog een fraaie boodschap! Betekent dit dat ik niet meer mag kijken naar de periode van vijfentwintig jaar geleden? Nee, daar gaat het niet om. Vijfentwintig jaar geleden leef ik wel heel erg in het verleden, het helpt me om een lastige periode in het heden door te komen. Maar uiteindelijk is verleden echt de verleden tijd. Ik moet op dat moment leren van de fouten uit het verleden en deze meenemen voor de toekomst. Dat ik anno 2024 terug kijk naar een voorbije periode is meer iets van nostalgie. Méér nog dan in 1999, anno 2024 ben ik blij dat ik ouder ben en een periode helemaal definitief achter me heb gelaten.

In 1999 kan ik nog geen vijfentwintig jaar terug in de tijd gaan want ik ben dan bijna vierentwintig. Toch meen ik in die tijd dat ik er al een half leven op heb zitten. 'You ain't seen nothing yet', zou de oudere Gerrit tegen de jonge uitvoering hebben gezegd. Het recente verleden is in 1999 een veilige haven voor mijn gedachten. In 2024 ben ik zo blij dat ik het heb meegemaakt maar ook dat het achter me is gebleven. 'Keep it light'. Tja, dat is alles wat ik kwijt kan over de brief. Ik heb hem in een paar uur geschreven. Of... ik zal later verklaren dat er 'iets' is dat mij heeft 'overgenomen' en mij de brief 'heeft laten schrijven'. Feit is dat ik door de brief tot bepaalde inzichten kom waar ik normaliter niet op was gekomen. Er moet dus een kracht van buitenaf zijn geweest? Het heeft echter als resultaat dat ik enigszins somber naar het winkeltje aan Manchester Road ben gegaan en aan het einde van de dag helemaal straal van het geluk. Ik mag weer 'hippie zijn'. Het haar is weer lang genoeg en ik trek meteen de meest fleurige kleding aan. In die tijd maakt companion Trevor een foto van mij als ik in de deuropening sta van Longlands Mill. Deze foto zal jaren bij mijn ouders in de kamer hangen en is voor mij persoonlijk de mooiste foto die ooit is genomen van mij. Ik straal van het geluk in een psychedelisch bloesje onder het logo van de Emmaus in Mossley.

De verjaardag is in 1998 bijna geruisloos aan me voorbij gegaan en ik ben blij dat ik mijn mond voorbij praat. Je zou zomaar een paar fraaie cadeaus mislopen? In 1999 sta ik inmiddels in de agenda van Carol en hoef het niet zelf aan te kondigen. De presentjes zijn zelfs nog royaler dan in het jaar ervoor. Een leuk geldbedrag van de Emmaus en een pakje Benson & Hedges van Stu en Norah. Ik krijg een lift naar Ashton-under-Lyne waar ik meteen een cd-zaak binnen ga. Het cadeau dat ik uit zoek is 'Velvet Underground & Nico' op cd. Dat album zal gaandeweg de taak overnemen van het deprimerende 'This Is My Truth, Tell Me Yours' van Manic Street Preachers dat vooral in de eerste maanden van 1999 voor mij heeft gespeeld. Typisch zo'n album dat ik nooit meer zou willen horen. Ook vier ik de vrijdagavond met een uitje naar Ashton met de trein. Op zoek naar een 'uniek' plaatje dat ik nog niet eerder heb gebruikt, zie ik deze foto van het station van Mossley. Er is helemaal niets veranderd in vijfentwintig jaar? Welnu, rechts zien we nog het bord van 'Royal Bank Of Scotland' en in dat pand zit sinds vijf jaar een vreettent. Het zou me niets verbazen als de foto ook uit de jaren negentig komt.

Verticaal vijf letters: Zondag 14 april

De eerste voorjaarsdag is in maart op een vrije donderdag. Ik moet dan een pakketje ophalen van het postkantoor in Havelte en dat is de eerste keer dat ik de zomerjas aantrek. Vanmiddag dus de tweede keer en onderweg naar huis verwijder ik de eerste drie draadjes. Ik heb onlangs contact gehad met een verkoopster op Vinted die haar jas aanbood met een defect en gevraagd of ze dit kon verklaren. Met dat antwoord in het achterhoofd weet ik wat ik wel en niet moet doen. Het is een erg geinig stofje dat met uiterste voorzichtigheid moet worden benut, vandaar dat ik al eerder heb geschreven dat het totaal niet praktisch is. De losse draadjes lijken als witte pluisjes en die wil je uiteraard weg hebben. Maar goed... tot zover de afdeling kleding. Er moet gewandeld worden, alleen heb ik geen idee waar ik naartoe wil of hoe ver het moet gaan worden. Het is even zo goed nog een flinke bocht om geworden. Mijn kop wil nóg meer maar mijn voeten vertellen dat ze weer op Uffelte aan willen. Ook merk ik onderweg dat ik even iets qua eten of drinken mee had moeten nemen.

Eerst maar de Postweg op. Ik speel met het idee van Brandeveen maar ben halverwege de Postweg nog niet zo zeker van mijn zaak. Ik kan immers ook oversteken naar de Winkelsteeg en terug naar Uffelte? Nee, ik sla de afslag over en wandel verder naar de bosrand. Toen mijn broer afgelopen oktober met zijn vrouw over was uit Denemarken hebben we, voor de variatie, in het Uffelter Binnenveld gewandeld. Dan stel ik voor dat we volgend jaar wel naar het Brandeveen kunnen. Dan is er werk aan de winkel voor mij want ik weet nog niet hoe je rechtstreeks naar het Brandeveen loopt. Dat is het voornaamste doel vanmiddag. Op een gegeven ogenblik denk ik dat er kilometers naast zit en geef het idee op. Dan sta ik opeens toch aan het water. Ik wil naar het bankje en hoop dat het vrij is. Naar rechts dan maar. Deze vreemde bochten ken ik niet zo goed en het bankje wil maar niet in zicht komen. Dan blijkt dat ik aan de overkant ben. Het eerste doel van deze dag is dus maar matig geslaagd en ik zal nog eens terug moeten. Waarschijnlijk is het 'achterstevoren' ook handiger? Nee, ik ga niet achteruit lopen maar ik bedoel de terugweg die ik een paar maal heb afgelegd. Enfin, dat is voor later. Feit is dat ik het vandaag bij het Brandeveen zonder bankje moet stellen. Ik ga maar weer een eindje lopen en wrijf door mijn ogen. Ben ik nu weer terug bij Brandeveen? Waar komen al deze bankjes vandaan? Ik kijk nog eens en ben dan gerust gesteld. Ik ben dan namelijk op de driesprong nabij het Bosveen.

Dit is het pad dat ik vrijdag nog heb gefietst, het is een stuk NAP-route en als je op de driesprong rechtsaf gaat het Moerpad op kom je nabij Wapserveen uit. Ga je rechtstreeks terug naar Uffelte dan ga je over het Piqeadpad en daar heb ik vrijdag last van de hooglanders die op het fietspad grazen. Ik wil niet het risico lopen om deze wandelend tegen te komen en besluit linksaf te gaan. Ofwel, ik ga niet via het fietspad maar kies de wandelroute. Deze wijkt flink af van het Moerpad dat schuin over de heide gaat. Het resultaat is hetzelde want ook ik kom uit bij de Studentenkampweg. Voordat het zover is, spot ik nog deze fraaie boom die ik op de gevoelige plaat wil vastleggen. Op de Studentenkampweg twijfel ik even hardop. Ik ben nabij het Westerzandpad bij de Meeuwenkolonie. Dat is mijn meest ultieme favoriet van de fietspaden in 'de achtertuin'. Eigenlijk zou ik hiervan best een stuk willen lopen alleen is de keuze niet zo reuze en dwaal ik erg ver af. Mijn voeten willen richting Uffelte en ik begin onderhand ook wel zin te krijgen in een hapje brood of een slokje drinken. De dichtstbijzijnde vreettent zit aan de Van Helomaweg en dat is geen optie. Dan kan ik ook net zo goed rechtstreeks naar huis lopen. Ik volg de Studentenkampweg maar na verloop van tijd wil ik toch weer het bos in. Ik ga links en loop een flink eind van het Piqeadpad af. Tot mijn grote tevredenheid zijn de grazers op het fietspad ook al wandel ik wel door hun nachtverblijf. Er zijn stukken waar ik moet slalommen om de koeienvlaaien heen. Ik kom uit aan de Weg Achter De Es. Deze volg ik gewoon tot aan de ingang van het Piqeadpad en ga dan rechtsaf naar Uffelte. Om half zeven ben ik thuis, moe maar voldaan. Ik vind afstanden lastig in te schatten maar denk dat ik wel tien kilometer onder de zolen voorbij heb zien glijden.

Week Spot Kwartet: week 15

Aan het begin van het derde uur van 'Do The 45' stoot ik mijn laatste kop koffie om. Over de vloer, mijn broek en de stoel. Dan is het nadeel dat je vinylsingles draait van drie minuten per stuk en er zit niets anders op dan het eerste maar wat te deppen met een theedoek en pas drie kwartier later aan de grote schoonmaak te kunnen beginnen. Dat heeft mijn humeur zo verpest dat ik het publiceren ook maar laat voor wat het is en ik ga belachelijk vroeg slapen voor een zaterdagavond. Klaar voor een avontuur? De kaarten zijn gunstig. Zonnig, fris genoeg voor een jasje én droog. Dat laatste is erg belangrijk zodat ik mijn nieuwe jas kan aan hebben. Ik ga dus straks nog een eind(je) wandelen. Punt is echter wel dat ik niet mag roken en dus wordt het evengoed een avontuur. De vape gaat mee voor de acute nicotinebehoefte. Ja, de nieuwe jas is prachtig maar, zoals ik eerder heb geschreven, totaal niet praktisch. En dan heb ik het over de donkerblauwe, de lichter gekleurde blauwe jas zit nog altijd ingepakt en moet wachten totdat iedere percentuele kans op neerslag is uitgesloten. Eerst maar eens over mijn schouder kijken naar de Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2020: Talking About Freedom - Fontella Bass (1973)
De dame van 'Rescue Me' maakt in de vroege jaren zeventig platen voor het Paula-label. Op deze specifieke single zien we de namen van Oliver Sain, Jerry Strickland (de eigenaar van het label) en Bobby Patterson. Ik geloof dat ik de plaat in eerste instantie heb gereserveerd voor de a-kant maar dan... is het opeens half april 2020. In het begin heb ik nog de ijdele hoop dat het wel zal overwaaien omdat we, als Nederlanders, veel te nuchter zijn voor deze paniekzaaierij. Stukje bij beetje zie ik toch mensen in mijn omgeving mee bewegen in de waan van de dag. Laten we mekaar geen mietje noemen, ik zeg niet dat er niets aan de hand is geweest maar onderhand laten de verschillende onderzoeken zien dat de maatregelen totaal geen invloed hebben gehad. In april 2020 voel ik al dat de vrijheden zullen worden beperkt zonder dat dit concreet wordt genoemd. Ik zoek deze week specifiek naar een plaat met 'vrijheid' in de titel en kom dan uit bij dit nummer van Fontella Bass. Ik moet eerlijk bekennen dat het niet haar sterkste kant is.

2021: I Got A Good Women - Bobby McClure (1975)
Ditmaal weer met de tikfout in de titel. Natuurlijk is het enkelvoud 'Woman' maar het vermeldt 'Women' op het label. Oliver Sain is verantwoordelijk voor 'Talking About Freedom' van Fontella Bass en zo hebben we een plaat op Sain's eigen Vanessa-label. De aanleiding weet ik nog goed te herinneren. Op de zondag van Pasen in 2021 is het tevens tien jaar geleden dat vader is overleden. Ik wil dit 'vieren' met een wandeling door het bos. Intussen luister ik naar een vrij recente 'Do The 45' op de mp3-speler en dat is het moment dat ik opnieuw deze van Bobby McClure hoor. Zoveel klasse moest eens de Week Spot worden en dat doe ik direct in dezelfde week?

2022: Tell Her Johnny Said Goodbye - Jerry Jackson (1963)
Moet ik wéér het verhaal doen? Ach nee, zoek maar op Soul-xotica en je vindt deze plaat in verschillende berichten en steeds met hetzelfde verhaal. De niet bepaald memorabele vakantie in België met W. in 2007. Hoewel? Er zijn een paar gelukzalige momenten tijdens de week. Er zijn ook ogenblikken dat we in Steenwijk kwaad zouden zijn weggelopen maar in den vreemde zijn we aan elkaar overgeleverd. Als ik nu eens iets minder besluiteloos was geweest en meteen in mijn uppie naar Sint Niklaas was gegaan? Dan was het een zeer memorabele vakantie geworden maar ik betwijfel of de vriendschap dan ook zo sterk was geweest. Bovendien hadden we dan 'moederdag' moeten missen op de camping en zou Jerry Jackson gewoon één van de vele Popcorn-klassiekers zijn geweest en meer niet.

2023: Is This For Real - The Montclairs (1971)
Jerry Jackson is de 'odd one out'. De Week Spots hebben deze week Oliver Sain als grote gemene deler. Hier opnieuw een single op het Paula-label en ditmaal is Sain producent, technicus en schrijver van het nummer. Bijgestaan door de heren P. Perry en K. Frye. Ik heb inmiddels besloten om de zaak te laten rusten. Er is namelijk nog een andere persing van deze Montclairs-single en ik zou hopen dat deze een betere geluidskwaliteit heeft. Wat dat betreft krijgt Oliver een dikke onvoldoende. Het is prachtige crossover maar heel erg op de achtergrond waardoor het geluid van het styreen zich ermee gaat bemoeien.

Singles round-up: april 1

Het is vandaag niet druk om het zacht uit te drukken. Ik heb alleen in de eerste wijk een paar dikkere en grote pakketten en in Tuk slechts een handjevol brieven. Ik heb het plan al snel klaar. Ik ga met de eigen fiets bezorgen en kan dan vanuit Tuk zó doorfietsen naar Wolvega. Naar Wolvega? Ja, ik heb dat plan al sinds september maar het komt er nooit van. Er zit een kringloopwinkel in Wolvega waar ik al vaker ben geweest en dat soms enkele 'duurdere' singles heeft. De laatste keer dat ik hier ben geweest is de dag na Hemelvaart in 2022 dus het wordt wel weer eens tijd. Ik heb de fotocamera niet mee en dus kan ik er niet echt een 'Diagonaal zeven letters' van maken. Het is zo aangenaam warm dat ik in Witte Paarden de hoodie uittrek en het bomberjack over mijn blote armen draag. Morgen wellicht een iets dunnere jas over de hoodie? Ik fiets vrij rechttoe rechtaan naar Wolvega en scoor daar drie singles. Daarna naar Oldeholtpade en via De Hoeve naar Noordwolde. Daar kan ik niet slagen. Ik fiets terug over Wilhelminaoord en Frederiksoord en heb besloten wat boodschapjes te halen in Vledder. Vanuit daar fiets ik over Wapse en het pad door het bos. Halverwege nog oponthoud omdat de Schotse hooglanders me er niet door willen laten. Ik ben om zes uur thuis en heb dan, buiten het werk om, vier uren gefietst. Dinsdag heb ik vijf singles gekocht bij de kringloop in Tuk en deze acht singles maken de eerste 'Singles round-up' van deze maand.

* Angela & The Rude- Young Souls (EEG, EMI, 1990)
Een hele aangename verrassing is om deze single eens in levende lijve te zien. Ik vind het een wereldnummer maar kan me niet herinneren dat ik in 1990 en 1991 ooit een vinylsingle heb gezien. Het is de periode dat in veel gevallen een plaat niet meer op vinyl verschijnt maar uitsluitend op cd. Ik heb 'Pressure' een paar jaar geleden al wel op single gekocht. 'Young Souls' klinkt 34 jaar later nog altijd als een klok. Een leuk bijkomend voordeel is dat de platen voor de helft van de aangegeven prijs zijn. Angela & The Rude staat in een bak met singles van twee euro per stuk maar heeft geen prijssticker. Hierdoor krijg ik deze voor vijftig cent mee. Ik koop nog wel twee voor twee euro per stuk en ik ben opgelucht als blijkt dat deze niet meer dan een euro hoeven te kosten.

* Five Star- All Fall Down (NL, RCA, 1985)
* Five Star- Love Take Over (Duitsland, RCA, 1985)
Het is verleidelijk maar ik weet me te beheersen. Ik val in Wolvega met mijn neus in een kleine Five Star-verzameling. Allemaal eigendom van een zekere Marga. Twee van de vier heb ik al en laat ik dus liggen. 'Love Take Over' ontbreekt nog altijd in de verzameling als ik me niet vergis. 'All Fall Down' heb ik al wel maar deze heeft geen fotohoes en heeft wat steenslag voor het hoofd gehad. De singles zijn goed genoten maar niet verpest. Goed gegokt met 'Love Take Over' want die heb ik nog niet. Volgens mij liggen 'Find The Time' en 'Rain Or Shine' nog in Wolvega voor de liefhebber.

* Louise Goffin- Kid Blue (NL, Asylum, 1979)
Louise komt niet zomaar uit een muzikaal nest. Ze is de dochter van Gerry Goffin en Carole King. Als haar ouders druk bezig zijn met liedjes schrijven voor anderen, past Little Eva op haar. Eva doet op een zekere dag een vreemd dansje dat Gerry en Carole inspireert tot 'The Locomotion'. De rest is geschiedenis. Vanzelfsprekend treedt de kleine Louise ook in de voetsporen van haar ouders. 'Kid Blue' is een typische Amerikaanse jaren zeventig-productie. Ik moet zeggen dat ik haar stem een stuk krachtiger vind dan die van haar moeder. Dit is één van de twee euro-platen in Tuk welke dankzij een aanbieding opeens een euro mag kosten. Voor dat geld is het een erg leuk plaatje!

* John Kincade- 'Till I Kissed You (NL, Penny Farthing, 1974)
John heeft een jaar eerder als Kincade een hit met 'Dreams Are Ten A Penny' maar probeert het nu eens met het oudje van The Everly Brothers. Door een hele eenvoudige begeleiding op drums en een snerpende fuzzgitaar wordt dit zomaar glamrock. Het valt voor mij in dezelfde categorie als 'Good Vibrations' van The Troggs, eveneens een Larry Page-productie. Je verwacht eigenlijk helemaal niets en dan is het opeens toch nog erg goed!

* Mike Logan- This Time It's Forever (NL, Pink Elephant, 1973)
Een bekende naam... Nee, dat blijkt uit een hele andere hoek te zijn. Mike Logan is een personage in de televisieserie 'Law & Order', maar dat is niet deze Mike Logan. De Mike van dit plaatje speelt bij een oorspronkelijk Engelse band genaamd The Motowns. De groep heeft zich gesetteld in Italië. Lally Stott is eveneens lid van de band en hij zal 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' schrijven voor Middle Of The Road, ditmaal een Schotse band welke het probeert in Italië. Beide nummers op de single zijn geschreven met David Shel Shapiro, eveneens een Engelsman. Op papier is het interessant. Het is een 'straight starter'. Het is een sfeervolle en zeer fraai gearrangeerde ballade. De zang komt niet lekker uit de verf in de productie en dat maakt dat het ietwat een grijze muis is in het pop-landschap maar de bedoelingen zijn goed! De keerzijde maar eens proberen. 'You Don't Look Happy Now' is iets meer upbeat en de zang is nu wel beter op de voorgrond. Verder klinkt deze kant een beetje gedateerd in mijn oren.

* Nick Lowe- Half A Boy & Half A Man (NL, F-Beat, 1984)
Ik denk meteen aan de oude hoes die helemaal stuk is. Pas bij thuiskomst realiseer ik me dat ik een paar jaar geleden nog een upgrade heb gekregen dankzij Albert. Enfin, de single kost me slechts vijftig cent en het kan nooit kwaad om een exemplaar op reserve te houden.

* The Oscar Peterson Trio- People (NL, Verve, 1965)
Wat heb ik afgelopen dinsdag geschreven over jazz? Nu investeer ik dan opeens vier euro in een jazz-single. In Wolvega hebben ze altijd een apart bakje met 'duurdere' singles. Daar heb ik in 2022 onder andere Trea Dobbs gevonden alsook de Nederlandse uitgave van Sandie Shaw's 'You've Not Changed'. Ditmaal ben ik erg snel klaar met de inhoud van het bakje. De b-kant van deze single, 'You Look Good To Me', is volgens het hoesje de slottune van NTS. Dat maakt me nieuwsgierig. 'People' is op zichzelf altijd goed, ook al klinkt Oscar hier flink belegen. De NTS-tune is een stuk aantrekkelijker, maar ja... het blijft jazz. En dan op de automatische piloot.

Geschenk uit de hemel

Er is iets veranderd in de planning. Ik zou aanvankelijk de singles van dinsdag met twee nieuwe Blauwe Bak-aanwinsten combineren tot een 'Singles round-up'. Toch wil ik beide het liefste gescheiden houden. Vanmiddag heb ik echter drie andere singles gescoord in de kringloopwinkel van Wolvega en dat maakt straks een aflevering van de 'Singles round-up' met Gele Bak-singles. Tenminste, ik verwacht niet dat er Blauwe Bak-materiaal tussen zit. Intussen loop ik wel een paar berichten achter. Gisteren was het dertien jaar geleden dat mijn vader is overleden. Dat herinnert me opeens aan een foto die ik nog ergens heb. Afgelopen oktober, een jaar nadat mijn moeder is overleden, is er een prachtige lucht boven Jutrijp, mijn geboorteplaats. Een mooie gelegenheid om deze eens te delen met jullie en tegelijk een bericht 'in te halen'.

Is het nu 11 of 12 april? Op een ene of andere manier blijf ik maar denken dat het 12 april is. Ik moet zelfs nu nog even Googlen om er zeker van te zijn. Nee, het is 11 april geweest. Een half uur voordat een bomaanslag in Minsk wordt gepleegd. Nieuws dat mij in 2011 helemaal is ontgaan. Qua weer is het een 'extreme' dag op maandag 11 april 2011. De laagst gemeten temperatuur op deze dag is 4,5 graden terwijl het op zijn warmst 22 graden wordt. Ik kan me dat nog goed herinneren. Ik heb die ochtend een afspraak bij mijn voetreflexzonetherapeute en het is nog de tijd dat iets doe met crossdressen. De vele laagjes houden mijn benen warm tijdens de frisse wandeling, 's middags zweet ik me te pletter tijdens een wandeling op de Woldberg. Ik ben net thuis als ik een telefoontje krijg van mijn zus. Het loopt op het laatst met vader en ze heeft het verzoek om morgenochtend zo snel mogelijk naar Jutrijp te komen. Een uur later belt ze opnieuw om te melden dat 'heit' is ingeslapen. Het klinkt misschien gek, maar net als bij moeder 'is het goed zo'. Ik besef me al te goed dat we, als familie, uitgebreid de tijd hebben gehad om afscheid te nemen van onze ouders en dat we ze op het laatst toch nog de dingen kunnen hebben gezegd die we al zo lang hadden willen zeggen.

Een jaar nadat mijn moeder is overleden, brengen ze ons een groet met deze fraaie lucht. Het is de hele dag grijs en regenachtig geweest en vlak voordat het donker wordt, klaart het op. De foto is gemaakt door mijn zwager.