zaterdag 28 februari 2015

2013- Liefde op het laatste gezicht



Op de kop af een anderhalf jaar. Op 28 augustus 2013 sluit ik mijn vakantie in De Steeg af en publiceer die avond 'If-a picture-paints-one-thousand-words', een serie foto's over de voorbije vakantie. Ik heb dan zelf geen fototoestel tot mijn beschikking, maar vind aan de hand van Google een paar fraaie prenten die meteen herinneringen terug brengen. Mocht ik dit jaar met vakantie gaan, dan kunnen jullie wel rekenen op zelfgemaakte foto's. Als ik op oudejaarsavond over mijn schouder kijk naar het voorbije jaar, weet ik niet hoe het verhaal gaat eindigen. Ik heb eigenlijk niet echt nagedacht over 2013. Gaandeweg krijgt het verhaal cachet en tot slot voeg ik de titel toe: 'Lief 2013'. Pakkender had ik het niet kunnen verwoorden, want 2013 is over het algemeen een 'lief' jaar. Het geeft me de kans om op verschillende vlakken te ontwikkelen zonder dat ik heel erg last heb van tegenslagen. Om het heel plat te zeggen: Het gaat lekker in 2013. Okay, de winter gaat erg lang door, maar daar krijg ik een prachtige zomer voor terug! En zelfs in de wintermaanden ben ik niet uit mijn hum te krijgen! Ik kijk dan ook met veel liefde en genegenheid terug op 2013.

Nee, het is niet gepland en ik zou het ook nooit hebben gedurfd, maar achteraf gezien is het mijn redding geweest. Financieel loopt het in januari en februari spaak. In plaats van geld van één adres krijg ik sindskort een gedeelte van het WSW-bedrijf en het restant van de sociale dienst. Tussen beide zit een week. Ik heb alle vaste lasten 'gemachtigd' en de bedrijven en instanties zijn staalhard, ze willen alleen op dat ene moment geld afschrijven en niet eerder. Met name de huurbetaling wordt steeds lastiger en het móet gewoon mis lopen. Ik kom een maand achter, denk ik. Tegelijk kan ik een mooi bedrag tegemoet zien en daarvan kan ik een toezegging doen naar de woningstichting. Ik beloof mijn huur in twee delen te betalen per maand, waardoor ik steeds een bedrag 'achterloop' totdat mijn vakantiegeld wordt gestort. Zo gezegd, zo gedaan. Eind mei denk ik weer helemaal op schema te zitten, maar blijf betalingsherinneringen ontvangen. Bij navraag blijkt dat ik niet één, maar twee maanden achterop lag. Natuurlijk hebben ze er begrip voor dat ik dat niet in één keer kan ophoesten en dus mag het voor vijftig euro per maand worden afgelost. Erg schappelijke mensen daar bij de woningstichting! Dankzij deze onbedoelde 'lening' heb ik mezelf echter wel weer op de rails gekregen. Inmiddels zijn alle huurschulden ingelost en heb ik weer overzicht.

Januari is dus nog moeizaam, maar in februari begint het op te klaren. In maart gaat het als vanouds en heb ik zin aan het voorjaar. Hoewel ik een paar mooie, lange, fietstochten maak in de winter, laat het definitieve voorjaar lang op zich wachten. In april en mei is het bij vlagen erg mooi, maar de volgende dag is het weer bar koud. Hoogtepunt of dieptepunt is Pinkstermaandag als ik de kachel andermaal hoger zet. Het contrast tussen 'Het ge-Vecht' op 2 april 2014 kon niet groter zijn in vergelijking met 2013. In dat laatste jaar is het winters koud waar in 2014 de jas bijna uit kan. Juli en augustus 2013 zijn legendarisch. Waar in 2011 alle kruit was verschoten in juli en we alleen nog een nazomer kregen in september, daar heeft 2013 een warme zomer met veel kou vooraf.

Hoewel ik een half jaar na mijn eerste uitzending op Wolfman Radio nog steeds aan van tevoren opgenomen programma's doe en de stap naar 'live'-radio steeds enger wordt, is het in april helder dat mijn ambitie in radio ligt. Dat de uitzendingen in het weekend plaatsvinden, maakt dat ik een offer moet brengen. Na negen jaar 'officieel' leg ik mijn vrijwilligerswerk in De Buze neer. Eind mei wordt me echter de wacht aangezegd bij Wolfman Radio: Ik moet binnen een paar weken 'live' of het is afgelopen. Ik koop in de haast de uitzendcomputer, een geweldige bak maar ook veel te duur. De eerste zaterdag dat ik met 'Do The 45' de lucht in ga, doe ik 's avonds ook meteen een vervangende show voor iemand. Het wordt steeds minder eng en ik krijg er steeds meer schik in. Als de radiobaas me twee uren aanbiedt op zondagavond, hoef ik daar niet lang over na te denken: 'The Vinyl Countdown' is geboren. In augustus zeg ik toe om zeven zaterdagavonden de show te 'vullen' van een collega die even vrijaf neemt. Zij zal niet meer terugkeren op het station en de tijdelijke show begint te 'groeien': 'Floorfillers'. Als nóg een programmamaker op zaterdagavond weg gaat, besluit ik zaterdag van elf tot één 'Floorfillers' te doen. In november vraagt de radiobaas of hij mijn zondagavond mag hebben. Dat komt niet ongelegen, want die show is van negen tot elf en gooit mijn fietsdag danig in de war. 'The Vinyl Countdown' verhuist naar zaterdagavond, 'Floorfillers' naar donderdagavond en 'Do The 45' is inmiddels twee uren geworden. Verder doe ik incidenteel een vervangende show.

En zo stap ik zomaar over de vakantie heen, de eerste échte vakantie in drie jaar. Kort en krachtig, maar wat heb ik genoten! Het weer werkt mee en ik vermaak me uitstekend in de omgeving van de Posbank. Vrijdag tot en met woensdag is echter genoeg en op zaterdag sluit ik de vakantie definitief af met een etentje met Willemijn. De vakantie-modus werkt nog een paar weken door en ik ben ook op de langere duur erg ontspannen. Door het radiowerk kom ik bijna niet meer toe aan recreatief fietsen en dat is soms best jammer. De radioshows geven me genoeg energie om de week uit te zingen. Iets om op te leven en naartoe te leven.

Nadat ik op oudejaarsavond het verhaal heb neergepend, kan ik niet anders concluderen dat het een 'lief' jaar is geweest. 2014 heeft me iets meer zorgen gebaard, maar ook daar heeft de radio en de muziek er me doorheen gesleept. Dat jaar staat morgen centraal in de Schijf van 5: Ik ga mijn favoriete 'Van hit naar her'-kandidaten uitkiezen. Maandag is het immers groot feest!

vrijdag 27 februari 2015

2012- I'm gonna change!



Dit lijkt op het eerste gezicht een 'normaal' bericht op Soul-xotica. Een scan van een platenlabel gevolgd door een lap tekst. Bij 2010 en 2011 heb ik gekozen voor 'iets anders', maar bij 2012 ontkom ik niet aan de platenlabels. De titel is geïnspireerd door de 'stormer' van The Velours, maar bij nader inzien vind ik deze van The Flirtations beter passen. The Flirtations is immers de groep die me in 2004 heel voorzichtig op het spoor heeft gezet. Het Northern Soul-virus heeft me in 2012 flink te pakken. Ik begin in januari als een 'groentje' aan het oppervlak en duik middels de 'Northern Soul Jukebox' steeds dieper in de oceaan van onontdekte lekkernijen. De afgelopen twee dagen heb ik dezelfde 'Jukebox' opnieuw doorgespit en heb alle liedjes die ik nog niet goed ken op mijn mp3-speler gezet. De ontdekkingstocht begint in 2015 weer van voren af aan! Waar 2010 en 2011 doorspekt is van persoonlijke belevingen en waarbij de muziek als soundtrack mag dienen, daar lijkt het in 2012 precies andersom. Een jaar vol muziek! Dat 2012 een belangrijk jaar ging worden, daar had ik wel een zeker geloof in, maar dat het dit zou inhouden?

In de eerste maanden van 2012 ben ik een kapitalist met twee huizen: Eentje in de stad en een tweede huis op het platteland. Omdat ik een geweldig bedrag mee krijg vanuit Steenwijk, de landelijke verhuisvergoeding omdat dit huis gesloopt gaat worden, heb ik besloten het 'rustig aan' te doen en Steenwijk een paar maanden aan te houden. Daarbij komt eind januari de winter ook nog eens op gang en in Nijeveen staat geen kachel. Het is kiezen tussen spul in Nijeveen neerzetten en laten verpieteren of de kachel verhuizen naar Nijeveen terwijl mijn spul in Steenwijk staat te verpieteren. Omdat ik uiteindelijk toch deze kachel in Nijeveen wil zetten, staat het kopen van een tijdelijke kachel niet op mijn lijstje. Het huis staat twee maanden nagenoeg leeg, dan wordt de vloerbedekking gelegd en op vrijdag 16 maart steek ik over. Dat is tevens de aanvang van het voorjaar, dus de kachel wordt niet eerder aangesloten dan in november. De mp3-speler met een selectie van de 'Northern Soul Jukebox' vergezelt me op de fietstochtjes tussen Steenwijk, Nijeveen en Meppel. Als ik iets leuks hoor, ga ik thuis meteen kijken op Ebay en koop de plaat zo mogelijk of doe mee in een veiling. Je hebt immers pas een collectie als je er al 'een paar' hebt en de Blauwe Bak heeft flinke groeistuipen in deze maanden.

Jaren geleden toen voor het eerst werd gesproken over de mogelijke sloop van de Rembrandtstraat, heb ik mezelf een belofte gemaakt. Als ik de verhuispremie krijg, koop ik een paar draaitafels van Technics. Nu is het dan zover, maar... dan heeft Technics besloten de legendarische SL-1200 uit productie te nemen. De 'Gold' is de laatste editie en kost ruim het dubbele van een 'gewone': Zo'n dertienhonderd euro per stuk. Dat is me té gortig en ik ga rondkijken voor iets anders. De keuze valt op de Stanton T.62 en ook daarmee ben ik precies op tijd. Stanton is overgenomen door Marshall en die laatste heeft de draaitafels en -accessoires meteen stilgelegd. In februari 2012 leer ik het fenomeen 'podcast' kennen en bij de keuze van een mixer weet ik precies wat ik wil hebben: Een Behringer met twee schuiven, een crossfader en een usb-uitgang. Dat vind ik in de VMX100 USB. Dat je de microfoon niet kan bijstellen, vind ik voer voor de kniesoor. Ten behoeve van mijn radiowerk zou ik het soms wel willen, maar dan zit je ineens in een véél hogere prijscategorie. Deze mixer is uitsluitend gekocht voor kroeg- en club-optredens. Er wordt echter podcast-software bijgeleverd en zo neem ik op dinsdag 15 mei 2012 mijn eerste podcast op: De Soul-x-rated. Hoewel ik zelf beretrots ben op het resultaat is het een rommeltje. Pas in juli krijg ik de smaak te pakken en in augustus schakel ik over op Engels. Op Facebook heb ik eens de pagina 'Northern Soul' 'geliked', het toont 'Northern Soul' als bezigheid aan in je profiel. Die pagina gaat in juni 2012 plotseling 'leven' en het is niet wat de meesten ervan verwachten. Ik kom terecht bij 'Northern Soul Is In My Blood', waar ik mensen versteld zet van mijn vondsten en al snel een groep Engelse vrienden bijeen sprokkel. Vanuit daar stuur ik de eerste Engelse podcast de wereld in en wordt de volgende dag uit de groep geschopt. Ik begin vervolgens mijn eigen groep: Upbeat Rare And Northern Soul. Bestaat nog steeds, maar ik heb té weinig tijd om zo actief te zijn als eerder.

Eén van de vrienden daar is Lee, een presentator van een radioshow. Ik ben al bij meerdere radioshows geweest, maar vind overal hetzelfde: Dezelfde vijf 'grote Northern-hits' en drie iets minder. De eerste keer bij Lee weet ik dat ik ga 'blijven', dit is precies de show zoals ik het wil horen. Als Anthony, een Engelse Soul-x-rated-volger, in oktober begint te 'pushen' om me bij Wolfman Radio te krijgen, wil ik het aanvankelijk niet. Ten eerste heeft het station al de beste Northern Soul-show van het universum, ten tweede is Wolfman té professioneel voor een 'rommelaar' als mij. Anthony blijft volharden en na een kort contact met Wolfman is de eerste show een feit. Een jaar ervoor stond ik met een mond vol tanden in Keulen, zó snel is het gegaan! Ik heb een paar weken geleden nog even zorgen gemaakt over de Northern Soul. Ik was er even hélemaal klaar mee! Een maand later kan ik tevreden stellen dat dit tijdelijk is geweest, want de 'Jukebox' doet me drie jaar later nog steeds watertanden en hebberig worden.

De persoon dan...? Op 16 maart ben ik in Nijeveen gaan wonen en pendel op en neer om Steenwijk netjes achter te laten. Eind april lever ik de sleutel in. Hoewel ik die nog tweemaal moet lenen omdat abusievelijk een Ebay-single naar de Rembrandtstraat is gestuurd. Steenwijk is geen wereldstad, maar toch... de rust van Nijeveen is precies datgene dat ik nodig ben. De sociale dienst van Meppel geeft me alle tijd en ruimte om te 'settelen' en pas in juni ontmoet ik de man van de WSW-wachtlijst. Hij vertelt me dat het nog vier jaar kan duren en ja, daar had ik al op gerekend. Het lijkt aanvankelijk alsof ik thuis op de bank moet wachten, maar kaart dan de situatie in Steenwijk aan. Hij zal kijken of ik in de postbezorging kan in Meppel. Dat wordt uiteindelijk postverwerking en met een tijdelijk WSW-dienstverband. Ik begin daar in september 2012. In de tussenliggende maanden ben ik 'druk' met fietstochten, platen verzamelen en podcasts opnemen. De laatste twee maanden van 2012 zijn pijnlijk qua financiën, maar de waardering die ik ontvang uit mijn shows voor Wolfman Radio maken dat ik fluitend de tijd doorkom. Reken daarbij de fikse collectie Northern Soul-platen die ik in het afgelopen jaar heb verzameld en de mp3-speler met Northern Soul die me tijdens wandel- en fietstochten van goede luim voorziet.

De opgewekte snelle beat en de energie van de Northern Soul enerzijds, de rust van Nijeveen anderzijds: Mijn leven is in 2012 schitterend in balans!

donderdag 26 februari 2015

2011, volgens mezelf



,,Wie ben ik? Wat scheelt er aan mij en hoe kan ik dat veranderen?". Deze drie vragen staan voor mij centraal in de winter van 2010 op 2011. Samen met een psychologe doe ik een onderzoek naar mezelf. Ik zou het bijna iedereen kunnen aanraden! Ik ben met haar erachter gekomen dat er eigenlijk helemaal niks scheelt aan mij. Ik heb geleerd mezelf te accepteren zoals ik ben en weet mijn eigen tekortkomingen en nukken. Tijdens dat onderzoek blijkt dat mijn 'beleving' een constante lijn is. Hoogtepunten vier ik niet uitbundig, dieptepunten doen me evenmin in een diep dal belanden. Als er één jaar binnen de vijf van Soul-xotica is waar de hoogte- en dieptepunten zich opvolgen, dan is het 2011. Ik ontdek dit jaar temeer hoeveel troost muziek kan bieden. Nee, dat klinkt te sentimenteel. De muziek en Soul-xotica zijn een aardige 'vlucht' uit benauwde situaties. Op Soul-xotica hoef ik niet te schrijven over mijn worsteling met de instanties in 2011, ook al doe ik het wel eens. Een bericht over een godvergeten single beurt me op en dat geldt eveneens voor de herinneringen uit 1991, want 2011 is het jaar van '20 Years Ago Today'. 2011 is als een kleine speelfilm, een drama van het kaliber Ken Loach, dat een heuse climax kent en dan opeens hoopvol eindigt. Dit is het 2011 zoals ik het wil herinneren.

Het gaat héérlijk in die eerste maanden van 2011. Okay, ik heb een gigantisch conflict met mijn werkgever over de uren. Ik hoor 32 uur per week te werken, maar heb zelf ontdekt dat 18 'plenty' is. Waarop de werkgever mij voor 18 uur per week uitbetaalt. Geen probleem voor mij! Dankzij de belachelijk lage huur van de Rembrandtstraat red ik me uitstekend. Als ik uit het werk kom, zet ik Sharon Van Etten of Agnes Obel op, trek de spijkerbroek uit en onderga de metamorfose. Daarna het wandelingetje naar het bos of de stad in. Het kost allemaal niets en dat mag het ook niet, hoewel ik in deze dagen nog flink investeer in een garderobe. In maart loopt het opeens allemaal spaak. Mijn werkgever heeft een 'deal' gesloten met de Sociale Dienst, maar dat verwijst me door naar het UWV. Gevolg is dat ik op een bepaald moment geen stuiver heb om te makken. Echt, als de betaling voor 18 uur gewoon was doorgegaan, had ik met gemak het jaar kunnen uitzingen. De kopzorgen maken dat ik niet meer ontspannen over straat kan gaan en dat heb ik juist wél nodig bij deze uitstapjes en dus verdwijnt dat weer naar de achtergrond. Het duurt drie maanden voordat de zaken goed zijn geregeld en dat heeft hem niet aan mij gelegen. Ik zou het niet doorgaan van een fietsvakantie kunnen wijten aan dit geldgebrek, maar anderzijds is 2011 relatief gezien een snert-zomer. Eind augustus krijg ik dan eindelijk het geld waar ik maanden daarvoor recht op had en vier op mijn eigen manier 'vakantie'. Een haperende pin-automaat in Keulen kan het alleen nog bederven...

Ik heb het maanden daarvoor al 'aangekondigd'. Mijn vader is ongeneeslijk ziek en we weten dat hij niet lang meer heeft. Ik weet niet welke weerslag dat op mijn leven en het blog zal hebben en dus kan het zijn dat Soul-xotica een tijdje op slot gaat. Ik wil juist stilstaan bij het feit dat ik een jaar geleden ben begonnen met dagelijks publiceren als 'heit' nog vrij onverwacht overlijdt. Voor de dag erna heb ik een '20 Years Ago Today' gepland met een fijne herinnering. Het kost me geen enkele moeite dat bericht te publiceren. ,,Het leven gaat door", is wel een motto dat bij hem past en dus ga ik gewoon door met het schrijven op Soul-xotica. Kijkend naar zijn wensen is het allemaal volgens het boekje gegaan en dus is er dankbaarheid in de familie. Soul-xotica wordt nergens sentimenteel in die week en op zondagmorgen krijg ik plots inspiratie voor een eerbetoon. Dat lees ik nog geregeld en verbaas me dan steeds weer hoe ik het zo heb weten te verwoorden.

In de maanden april, mei en juni merken jullie weinig van de 'stress'. Ik geniet van mijn vakantiegeld middels uitstapjes naar Hoogeveen en Emmeloord. Naar de kringloopwinkels welteverstaan. Hoewel ik dan net begin te leren over wat Northern Soul precies inhoudt, kan ik achteraf gezien wel lachen om bepaalde aankopen. Toch zitten bepaalde singles uit die tijd vastgeroest in de Blauwe Bak, dus het is niet alleen maar kommer en kwel. In juni en juli werk ik weer even, daar ben ik mee gestopt omdat het UWV erop stond. Als begin juli de zaken nog niet voor elkaar zijn, leg ik het werk opnieuw neer. Ik neem me dan voor om pas weer te beginnen als ik van het UWV ben verlost en dat is half november. Tot die tijd kan ik 'vakantie' houden. Dat lukt eind augustus erg goed als ik opeens een poet geld op mijn rekening krijg. Ik koop een andere fiets en ga naar Meppel (woensdag), Leeuwarden (donderdag) en Utrecht (vrijdag) om de soul-collectie fors uit te breiden. Middels Facebook ben ik in contact genomen met de organisatoren van 'Soul City Cologne', een maandelijkse 'Rare Soul All-nighter' in Keulen. Dat blijkt opeens erg goed bereikbaar met het openbaar vervoer en zo ontstaat het idee van een vakantie.

Ik zal op vrijdag naar Keulen reizen, zaterdagavond naar 'Soul City Cologne' en maandagochtend naar München óf toch naar België gaan. In München wil ik overnachten in een herberg. België wordt dan Waasmunster waar ik vast wel een caravan kan huren voor een week. Alles verloopt volgens schema tot zaterdagavond. Na een lange wandeling keer ik terug in Keulen en wil pinnen. Daarna zal ik een schoonheidsslaapje doen, eten in de stad en dan door naar 'Soul City'. Dan wordt mijn pinpas ingeslikt en sta ik met handen in het weelderige haar. Gelukkig heb ik de herberg twee nachten vooruit betaald en kan dat geld zó terug krijgen. Daarvan kan ik een treinkaartje kopen en 's avonds om tien uur ben ik terug in Steenwijk. De terugweg is een stuk voordeliger geweest dan de heenweg en dus besluit ik dat we het opnieuw gaan doen. Een maand later reis ik op zaterdagmorgen naar Keulen en nu beleef ik wel het feest. De foto boven dit verhaal is de plek waar het gebeurt, de 'loods' onder de spoorbrug van Ehrenfeld, een voorstadje van Keulen. Hier ga ik uit mijn dak op totaal onbekende soul-muziek. Ik herken alleen Stretch en Curtis Mayfield en een enkel Motown-ding. Hier moet ik meer van weten! De rest is geschiedenis...

In november krijgt het verhaal nog een climax als ik een favoriete zangeres een goedbedoeld mailtje stuur. Misschien dat het té persoonlijk was, ik heb het anderen laten lezen en deze konden geen verkeerd woord vinden in het bericht. Zij kiest ervoor de inhoud maar openbaar te maken alvorens me uit te schelden en me te blokkeren. Tja... de muziek blijft en die draai ik nog geregeld ook al probeer ik meestal haar naam te ontwijken. Hiermee wordt voor mij zes jaar afgesloten en ben ik klaar voor een volgende stap, want... had ik mezelf niet iets beloofd in Keulen? Jawel! Ik blaas het stof van mijn Ebay-account en ga op zoek naar Northern Soul. In december ben ik weer aan het werk in de postbezorging als ik een erg koude dinsdagmorgen beleef. Ik kom thuis en ga rechtstreeks de lappenmand in. De volgende dag kijk ik op de site van Actium en besluit op een huisje te 'gokken'. Een week later krijg ik te horen dat het me is toegewezen. Op 30 december 2011 neem ik de sleutels van mijn huisje in Nijeveen in ontvangst en dan mag het jaar van 'de verandering' een aanvang nemen.

woensdag 25 februari 2015

2010- A blog odyssey



Soul-xotica levert doorgaans weinig 'post' op en dat is prima zo. Ik verneem van mijn volgers dat het wordt gelezen, soms haakt iemand vele maanden later in tijdens een gesprek. Gelukkig, ik herhaal... gelukkig, blijft het vak met 'reacties' onder de berichten leeg. Vaste volgers weten dat dit beter even via de mail of Facebook kan. Het is een maand geleden als ik een mail open van een zekere Kees die blijkbaar net Soul-xotica heeft leren kennen. Eerst denk ik nog aan een andere Kees en verwacht even hetzelfde als bij Almar een paar jaar geleden: Een uit het oog verloren kennis die aanvankelijk niet weet wie ik ben als hij reageert op het blog. Nee, deze Kees blijkt een grote onbekende voor mij, maar niettemin welkom om iets van een lezer te vernemen. Hoewel... Kees belooft me dat hij de complete jaargangen gaat lezen en daarbij kanttekeningen gaat plaatsen. Op het eerste gezicht lijkt dit leuk, maar na een potig bericht over 2010 moet ik het 'uitschakelen'. Sinds een paar weken is Kees weer 'terug' in 2015. Bijna vijf jaar Soul-xotica levert een fraai archief op en uiteraard sta ik nog steeds achter alles dat ik heb geschreven, maar verder blader ik niet tot nauwelijks terug. De 'overzichten' van de komende dagen gaan uit mijn blote hoofd: Het zijn de hoogtepunten van een jaar Soul-xotica zoals ik die wil herinneren.

Het terugbladeren beperkt zich in eerste instantie tot en met 2012. Zeker de laatste tijd bij 'Raddraaien' moet ik steeds vaker even 'checken' of ik een artiest of groep niet eerder uitvoerig heb beschreven. De jaren 2010 en 2011 heb ik al tijden niet meer bekeken en heb daar evenmin behoefte aan. Op zichzelf bevalt me de memo-vorm van die eerste berichten wel, die schrijf ik allemaal op het minimale toetsenbordje van mijn mobiele telefoon en in ieder bericht zit ongeveer een uur. Het moet kort en bondig zijn, hoewel ik aan het einde van een bericht voel alsof ik een telefoonboek heb geschreven. Als ik eind 2011 gebruik ga maken van een 'echte' computer breiden de berichten zich ook uit. Ik ben van huis uit journalist en kreeg ooit betaald om een krant vol te krijgen. Waarom zou je iets in drie woorden neerpennen als je het ook in twee volzinnen kan doen? Wit papier is ook maar wit papier...

De geschiedenis van Soul-xotica begint eigenlijk in augustus 2008. Na de fietsvakantie naar België ben ik een beetje blut. Het is de laatste zomer met de drankjes en, ja, dat heeft er héél erg mee te maken. Het vooruitzicht om niet 'uit' te kunnen, vliegt me aan. Dat ik even zonder alcohol moet, is nooit een probleem geweest. Omdat ik een telefoon-abonnement heb lopen en een telefoon leen van vrienden, lijkt het me een goed idee om Hi weer eens te vragen om een nieuwe telefoon. Ik weet precies welke ik wil hebben, een Nokia N95 zoals een stamgast in Het Pandje. Die kan ik uiteindelijk krijgen en zo heb ik opeens beschikking over internet! Eind augustus begin ik met SoulteXt, mijn eerste weblog. Bij internet op mobiele telefoons heb je te maken met 'fair use policy' en omdat ik dat geregeld overtreed met downloads van King Crimson en avonden lang Youtube kijken, sluit Hi me tegen het einde maand af van het internet. Dat betekent een doodsteek voor SoulteXt waarmee ik op een bepaald moment net even de routine heb te pakken. In november publiceer ik mijn laatste bericht en kort daarop wordt het account verwijderd. Ik word vanaf dat moment actief op het Steenen Tijdperk-forum en kijk niet meer om naar blogs.

Ruim een half jaar later open ik een blog-account waarvan ik de naam helemaal kwijt ben. Ik beloof hier verhalen te publiceren over Northern Soul-singles (of wat ik daar anno 2009 onder versta), maar ontdek na het eerste bericht dat het praktisch onmogelijk is om afbeeldingen te uploaden. SoulteXt was ook al een koude bedoening geweest. In augustus 2009 kom ik terecht bij Blogger. In eerste instantie vanwege een andere hobby, maar hierdoor ontdek ik wel waarom dit het beste blog-formaat is. Bij Blogger maakt het niet uit hoe groot de bestanden zijn die je upload, er zijn collega-bloggers die iedere dag een complete elpee beschikbaar stellen. Dat eerste blog zal zeer onregelmatig verschijnen en is in maart 2010 al compleet doodgebloed. Zodra ik met Soul-xotica begin, haal ik dat oude blog leeg en sindsdien...? Blogger verwijdert geen oude blogs en dus is het lege concept nog steeds aanwezig. Wellicht dat het ooit een 'Soul-xotica 2' gaat worden als de eerste 'vol' is.

Op Nieuwjaarsdag 2010 heb ik platen gedraaid in Het Pandje, mijn stamkroeg in Steenwijk, en zoals gewoonlijk heb ik moeite om platen terug in de bakken te zetten. De volgende maanden waan ik me dagelijks in Het Pandje en geef een dj-set weg tijdens mijn ontbijt. Zo zit ik ook op de ochtend van 2 maart 2010. Ik draai 'Who Do You Love' van Juicy Lucy en wil opeens het gevoel delen dat ik bij de plaat heb. Dan herinner ik de oude Blogger-account en bedenk ter plaatse 'Soul-xotica'. Het moet een blog worden over mijn dj-plaatjes, dus soul en 'exotische' verrassingen als Monica & Oscar Benton. Ik hou me daar in het begin heel krampachtig aan vast. Halverwege april vindt de ommezwaai plaats. Het begint met een verhaaltje over Fursaxa en een week later schrijf ik over het concert van Thee Silver Mt. Zion in Groningen. Een paar weken eerder ben ik in Zwolle bij het concert van Lisa O Piu geweest, een Zweeds folk-collectief. Daarover heb ik met geen woord gerept op Soul-xotica omdat het toen nog 'soul en met een knipoog' moest zijn. Geen ruimte voor een kippevel-optreden als dit. Om het alsnog recht te zetten: De foto is gemaakt tijdens dat bewuste optreden in het Zwolse Eureka. Met dank aan Sahara Farm Lightshow voor de psychedelische kleurtjes.

In 2010 neem ik jullie mee op de fietsvakantie. Ik merk op een moment van een lezer dat de serie té lang duurt, evenals de Monstertocht in 2011, en ben zelf ook blij als ik 'thuis' ben op het blog. In september is het een jaar sinds 20092009 en ik vier dat op de zondagen met de Hersenschuddingschijven: De cd's die me hebben 'vermaakt' tijdens die periode. In oktober is de serie ten einde en weet ik nog niet wat ik ga doen als ik op een vroege zondagochtend de elpee 'Blue' van Joni Mitchell op zet. Dat inspireert me tot 'Kleur bekennen'. Overigens ben iets gaan doen in dezelfde periode waar ik jullie maar al te vaak deelgenoot van heb gemaakt. Het is een periode die ik niet betreur. Het laat heel mooi zien hoe ik ruim een jaar na de alcohol en de hersenschudding in het leven sta. Ik ben me dan nog niet bewust van hoeveel of hoe vaak dit blog wordt aangeklikt. Als ik dat had geweten, had ik het wel iets minder gedaan. Gedane zaken... Het meest kwalijke ontwikkelt zich in de daaropvolgende maanden. Ik heb nog immer een fascinatie voor het spreken in de derde persoon, collega's op het werk begrijpen er soms geen hout van. ,,Over wie heb je het nou?". Omdat Blogger 'Soul-X' als schrijver aangeeft, Sideburner (mijn oude rockandroll.nl/diggin4dirt.com-pseudoniem) zijn intrede heeft gedaan met de 'Blast From The Past' en er ook nog een 'vrouwelijke kant' is, is de redactie snel geboren. Daarbij is Sideburner dan 'de Gerrit van voor 2009', immer beschonken of bijkomend van een kater. Soul-X is eigenaar van het blog en maken Gerrit en Zusje de boel wel heel erg melig. Zelf kan ik die berichten niet meer teruglezen, maar ik heb ook nooit erover nagedacht om ze te bewerken of te verwijderen. De redactie heeft in maart 2011 ontslag gekregen.

Zullen we het erop houden dat alle begin moeilijk is? Ik ben Soul-xotica namelijk niet begonnen als 'dagboek', maar eerder vanuit de 'tijdschrift'-benadering zoals we die hadden met Diggin4dirt. Een paar vaste onderdelen en voor de rest losse flodders. Inmiddels is Soul-xotica verworden tot enkel vaste onderdelen en nauwelijks tijd en plaats voor losse flodders. Soul-xotica is volwassen geworden ten opzichte van 2010. Nu de schrijver nog...

dinsdag 24 februari 2015

Week Spot: Terri Bryant



De fascinatie voor 'Geni' van Terri Bryant is al een paar jaar oud, de hebzucht slaat nauwelijks een week geleden toe. Ik krijg dinsdag een suggestie van Facebook aangereikt van een pagina met 'rare soul sales'. Het is een 'openbare' groep. Dat wil zeggen: Je kan als niet-lid de inhoud lezen, zelfs een 'like' geven, maar niet reageren. Ik zie de naam van een gerenommeerde dj die opruiming houdt in zijn collectie. Daar staat Terri Bryant ook tussen. De Amerikaanse demo. Een beetje kromgetrokken maar dat heeft volgens de dj geen invloed op het afspelen. De prijs is er wel naar, het is een regelrecht dievenprijsje. Maar ja... als ik de man een vriendschapsverzoek stuur, neemt hij het dan aan? Als ik hem een berichtje stuur, bestaat de kans dat het in zijn 'other'-folder terecht komt en die check ik ook maar eens per jaar. Het is dus hopen dat mijn lidmaatschap van de groep snel in gaat. Dat gebeurt woensdagmiddag en ik stuur hem meteen een bericht. En wat denk je? Een kwartier te laat! Ik kijk vluchtig even op Ebay en zie de single die deze week de Week Spot mag worden en waarschijnlijk donderdag of vrijdag binnenkomt: 'Geni' van Terri Bryant (1967).

Als ik terugkeer naar Facebook heeft hij de advertentie ook gezien op Ebay. ,,Dat is de 'issue', die is aanmerkelijk zeldzamer dan de demo". Ja, dat wist ik al. Het startbedrag van de single zit voor mij eigenlijk al op het maximum, maar ja... het is wel de 'issue' en volgens de verkoper nauwelijks gedraaid. Ik besluit toch maar een bod uit te brengen en dat komt in de buurt van 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison mét verzendkosten. Ik hoef er toch niet lang over na te denken. Hoe vaker ik 'Geni' hoor, hoe meer ik verknocht raak aan de plaat. Het wachten op een volgende kromgetrokken demo voor een paar tientjes is een speld in een hooiberg en dus moet ik maar eens doorbijten om hem in de koffers te krijgen. Zaterdagmiddag, een halve dag voor het aflopen van de veiling, word ik overboden. De gekte slaat toe en ik doe een volgend maximumbod. Nét een pond boven het maximum van de andere. Dan is het even diep ademhalen en, hup, ik verhoog mijn maximum met nog eens vier pond. De vorige bieder kan mijn maximum niet zien, maar dit gedrag is 'agressief' genoeg om hem op afstand te houden. Er wordt niet meer geboden en de plaat is voor mij.

Ik denk dat die ander meteen is doorgegaan naar Soulmine, want die hou ik ook in het achterhoofd. Soulmine heeft een exemplaar in 'Ex' dat volgens de geluidsclip erg goed klinkt (hoewel die wel absurde verzendkosten hanteert). Het label heeft zichtbaar een 'drill hole', een gaatje dat door het label werd gedrukt voordat het geëxporteerd werd. De mijne heeft een egaal en schoon label. De prijs van de Soulmine ligt een paar pond boven mijn aankoopprijs. Dan is er nog Rarenorthernsoul, dat heeft twee Amerikaanse demo's in de aanbieding. Eentje smetteloos en voor een recordbedrag. De ander is beschreven op het label en is zelfs goedkoper dan die van mij. In alle gevallen spreken we van een gigantisch bedrag dat ik hier niet ga noemen. Kijk zelf maar op Discogs wat deze single doet, de mijne zit fors daaronder, maar nog steeds een hoop geld voor een single. Het is de enige op mijn 'wenslijst' die met een beetje moeite en wat extra investeren in de koffer is te krijgen. 'Come Go With Me' van The Para-Monts heeft ooit hetzelfde opgebracht, maar die heb ik al in jaren niet meer in de handel gezien en ik weet niet hoeveel vraag er naar die plaat is. 'If You Love Me (Show Me)' van Monique heb ik al lang uit mijn hoofd gezet, zeker nadat een Italiaanse vriend hem mij aanbood voor een 'vriendenprijsje'. Dat is vijfhonderd euro en zit de helft onder de normale verkoopprijs. Toen heb ik even gehuild...

De manie begint in augustus 2012 als Andrea Henry na ruim een half jaar plots indruk maakt met 'I Need You Like A Baby', een recente Outta Sight-uitgave. Ik koop de single van Ebay en beluister ook even de keerzijde: 'Genie' van The Groovesville Men. Ik weet dan nog niet van het bestaan af van een vocale uitvoering, maar de instrumentale verovert eveneens mijn hart. Ik gebruik het in het begin van 'Do The 45' als slot-tune. Het is omstreeks maart 2013 dat ik de vocale versie van Terri Bryant leer kennen. Het plaatje is compleet! Terri's stem complimenteert de sterke melodie van The Groovesville Men en maakt het tot een onweerstaanbaar geheel. Toch leer ik al snel van de forse prijzen voor deze single en dus wordt het een 'wenslijst'- in plaats van een 'zoeklijst'-plaatje. Ik wacht zelfs even geduldig op Outta Sight. Een 'wensplaat' zou 'Geni' van Terry Bryant zijn met 'Time Fades Away' van Andrea Henry op de keerzijde. Helaas, Outta Sight heeft laten weten 'klaar' te zijn met de Groovesville-catalogus.

Groovesville is ongetwijfeld een lange neus naar 'Hitsville' of 'Soulville' van Motown. Groovesville is een productiemaatschappij uit Detroit. Het brengt platen uit via Solid Hit en Revilot. Veel van de artiesten zijn afkomstig van Golden World dat in 1966 door Motown wordt overgenomen, nadat hetzelfde Motown drie jaar lang ervoor heeft gezorgd dat Golden World geen enkele hit heeft gehad. De artiesten op Golden World hebben dus weinig zin om bij de vijand te werken en zo komen Pat Lewis, The Debonaires, Steve Mancha en Rose Battiste (om een paar te noemen) bij Solid Hitbound terecht. Solid Hitbound heeft tevens een ijverige songschrijver en arrangeur in huis die even later zijn debuut maakt met zijn bandje The Parliaments: George Clinton. George McGregor is de grote man achter 'Geni'. Omdat Outta Sight 'Geni' heeft toegeschreven aan Pat Lewis laat McGregor op het Soulful Detroit-forum weten dat het toch écht voor Terri Bryant is geschreven. We weten niks over Terri van voor 1967. Ze duikt in dat jaar opeens op met 'Straighten Up And Fly Right', een productie van George Kerr uit Chicago. De single bereikt een 61e plek in de Billboard Hot 100, maar is tegenwoordig eveneens zeer gezocht met corresponderende prijzen. De opvolger is een single uit de Groovesville-stal, maar wordt net als zijn voorganger op Verve uitgebracht. Op de a-kant staat 'When I'm In Your Arms', een productie van Leon Ware. Hoewel 'Geni', de b-kant, voor mij en anderen het absolute prijsnummer is van de single, hebben we hier wel degelijk te maken met een 'double-sider'. Deze single haalt het niet. Er zijn twee uitvoeringen van de single, steeds met dezelfde liedjes en met hetzelfde catalogus-nummer. De 'demo' is eigenlijk een promo en wordt uitgegeven op een lichtblauw label met zwarte letters. De officiële uitgave is een stuk schaarser en is zoals hierboven afgebeeld. Ik ben nu dus in blijde verwachting van de laatste.

In 1970 formeert ze de groep The New Direction dat één elpee en een single maakt voor Neptune. Dat is feitelijk de voorloper van Philadelphia International Records (PIR) en de platen zijn producties van Kenneth Gamble en Leon Huff. Er zitten gaten in de biografie en we weten niet of Terri in die tuseentijd actief is geweest of niet. Feit is dat het echtpaar Marilyn McCoo en Billy Davis Jr. in 1975 'hun' groep The 5th Dimension verlaat. Ze scoren in 1977 een hit met 'You Don't Have To Be A Star' en McCoo heeft in die tijd een televisie-show. The 5th Dimension wisselt in deze periode constant van bezetting. Eloise Laws is in 1975 de eerste vervanger van McCoo en na Marjorie Barnes is Terri Bryant de derde vervanger van McCoo. Ze maakt in de jaren 1978 en 1979 deel uit van de groep die al lang geen succes meer kent. 'Love Hangover' heeft in 1976 even gedreigd, maar wordt verslagen door de cover van Diana Ross. Discogs verwijst naar een site die opheldering zou kunnen geven over Terri Bryant van nu, alleen blijkt dat die pagina opgeheven is. Het blijven mysteries, die Week Spot's van tegenwoordig...

maandag 23 februari 2015

Week Spot 2012/9: Skip Mahoney



De geschiedenis herhaalt zichzelf, om Cowboy Gerard maar weer eens te citeren. In het begin van de 'Tune Of The Week' valt het me mee dat ik uitsluitend gebruik heb gemaakt van nummers die ik op single heb of binnen onafzienbare tijd in de koffers heb gekregen. Het gaat in het begin vooral om liedjes die me in de afgelopen zeven dagen hebben bezig gehouden. Immers, podcasts en radioshows is iets dat in de eerste weken van 2012 nog helemaal niet aan de orde is! De Week Spot uit week 9 van 2012 brengt ons weer even terug bij de allereerste Week Spot. Ik ben een beetje teleurgesteld als Gladys Knight & The Pips arriveert en het slechts een bootleg blijkt te zijn met een 'gekopieerd' label. Tussen aanhalingstekens, omdat de single nimmer op de Engelse Tamla-Motown is uitgebracht en al helemaal niet in deze demo-vorm. Van de andere drie singles die ik spotgoedkoop erbij krijg, is het meteen wel bekend dat het 'nepperds' zijn. Eén van de drie is immers 'Do I Love You' van Frank Wilson in de exacte vorm zoals die eerder vijfentwintigduizend euro heeft opgebracht. De andere twee worden met de keerzijde geadverteerd, maar zijn het de 'b-kanten' die me het meeste gaan interesseren. Eentje daarvan was Week Spot in deze week van 2012: 'Janice' van Skip Mahoney (1980).

Ik heb een ontzettende mazzel gehad dat ik middels de 'Northern Soul Jukebox' deze aparte wereld ben binnengestapt. Als dit middels de 'Northern Soul Top 500' van Kev Roberts was gebeurd, dan was ik het enthousiasme na een jaar kwijt geraakt. Hoewel de Northern Soul zich baseert op 'non-hits' uit de jaren zestig en zeventig en menig plaat voor een Nederlander volslagen 'nieuw' klinkt, heeft de 'scene' een flink aantal 'hits'. In iedere hitlijst van de Northern Soul staat steeds weer dezelfde plaat bovenaan: 'Do I Love You' van Frank Wilson. Frank wil het als een 'unieke'demo persen, maar dan worden er opeens duizenden van geperst. Als Wilson dit ontdekt, knakt hij hoogstpersoonlijk de platen. Toch ontsnapt eentje de fabriek en het komt erop neer dat tegenwoordig twee exemplaren in omloop zijn. De plaat verdient zijn status door de zeldzaamheid en het gegeven dat het de laatste plaat is die in The Casino in Wigan wordt gedraaid. Voor een demo is het erg goed opgenomen en het is een fijne Motown-stamper, maar verder ben ik van mening dat in de 'bubbling under' betere platen zijn te vinden. Als ik Frank Wilson samen met twee andere bootlegs voor vijftien pond kan bemachtigen, lijkt dat de enige rechtvaardige prijs voor mij.

'Funky Funky' van Betty Brooks blijkt bij aankomst in Steenwijk een dodelijk saai instrumentaaltje te zijn dat het goed zal doen bij de Mods. Dan is de keerzijde interessanter voor mij: 'Baby I Need You' van T.J. Williams. Die is onlangs als eenzijdige replica verschenen op het oorspronkelijke Josie-label. Zowel die als de genoemde bootlegs in deze berichten komen allemaal van hetzelfde adres. Waar Frank Wilson een replica van het Amerikaanse Soul-label heeft, daar hebben de andere twee meer een jaren tachtig-print. De derde single bevat twee latere Northern Soul-hits. Hier is 'Have Some Everybody' van The Flaming Emeralds de geadverteerde kant. De andere kant is 'Janice (Don't Be So Blind To Love)' van Skip Mahoney. Beide keren zijn het erg slordige en fors ingekorte 'edits' van de krakende 12"-single. Ik moet bekennen dat ik de officiële single van 'Janice' nog nooit heb gehoord, de Engelse bootleg haalt de drie minuten niet eens. Het is vooral de 12"-single van de laatste die populair is in Wigan, dat nummer duurt maar liefst zeven minuten.

Het is een stukje geschiedenis van The Casino dat menigeen lijkt te vergeten. Het is de eerste Northern Soul-club in Engeland met een fatsoenlijke capaciteit: Er kunnen maar liefst 1500 mensen in de club. Menig club wordt in 1971-72 de das omgedaan door de lokale autoriteiten en The Casino leert daaruit als zij in 1973 haar deuren opent. In 1977 wordt The Casino uitgeroepen als 'de beste discotheek van de wereld' door een Amerikaans tijdschrift, hoewel de Amerikanen maar niet kunnen begrijpen waarom de Engelsen dansen op onbekende platen van tien jaar daarvoor. Wat vaak wordt vergeten is dat The Casino naast een Northern Soul-club ook een 'gewone' discotheek is. Het heeft twee vertrekken: De 'main room' en de 'oldies room'. Iedereen heeft het over die laatste plek waar de obscure jaren zestig-singles worden gedraaid. In de 'main' vindt men een balans tussen de Northern Soul en de meer interessante disco van die tijd. Er wordt driftig gezocht naar iets dat totaal onbekend is in Engeland en toch evenveel plezier op de dansvloer doet veroorzaken. Zo komen de dj's uit bij de catalogus van Salsoul Records. Pas in 1980 scoort Joe Bataan de eerste Europese hit op het label met 'Rap-O Clap-O', maar het heeft dan al een flinke catalogus met menig 'culthit' in Wigan. 'Janice' van Skip Mahoney is daar eentje van. De plaat speelt een belangrijke rol in het laatste jaar van The Casino dat in september 1981 haar deuren moet sluiten. 'The government always wins...'.

Skip Mahoney staat in 1965 aan de wieg van de cult-groep Skip Mahoney & The Casuals. Vier jongemannen, die zich kennelijk hebben misdragen, worden op een feestje de deur uitgeschopt. Het kwartet verzamelt zich onder een lantaarnpaal op de hoek van de straat. Er komt een auto voorbij rijden met Billy Stewart's laatste hit 'I Do Love You' op een luid volume. Skip begint spontaan a-capella mee te zingen en de overige drie vallen bij. De jongens kennen elkaar niet, maar de magie is geboren: De stemmen kleuren prachtig. Gedurende veertien jaar maakt Skip Mahoney & The Casuals enkele platen en heeft in 1973 een hit met 'Your Funny Moods'. Skip maakt in 1980 zijn solo-debuut met 'Janice', een typische Salsoul-productie die het onmiddellijk goed doet in de discotheken. De single zal de hitparade nooit bereiken, maar hier is sprake van een 'club classic'. Skip zal niet veel meer uitbrengen in de jaren daarop en wordt in de jaren negentig lid van een voortzetting van The Orioles, de invloedrijke doowop-groep uit de jaren vijftig. Dat avontuur is ook alweer ten einde en verder is niks over hem bekend.

De geschiedenis herhaalt zichzelf... Waarschijnlijk heb ik Gladys Knight & The Pips zojuist in de bestelling gedaan als het de 'Tune Of The Week' wordt. Dat geldt zeker voor The Gems. En morgen? Morgen presenteer ik jullie de nieuwe Week Spot en dat kan volgens mij geen andere plaat worden als degene die ik zaterdag in de veiling heb gewonnen. De single zélf moet nog binnenkomen of het heeft het predikaat Week Spot al te pakken!

Schijf van 5: Raddraaien



Het is gisteren een uiterst geslaagde dag geweest. Ik had W. voor het laatst gezien in het laatste weekend van september en had toen beloofd nog eens een strandwandeling te doen bij een najaarsstorm. Volgens mij is het Specialized-weekend de enige die in de buurt kwam van zoiets dergelijks en dus kwam het er niet van. Het begon zaterdagochtend met een spontaan sms-je van haar kant. Ik had op de wekkerradio het weerbericht gehoord en dat klonk goed: Droog, zonnig en zes tot acht graden. Wie gisteren buiten de deur heeft gekeken, zal het kunnen beamen: Er stond een gemene koude wind die de gevoelstemperatuur een stuk lager bracht. We zijn van Wassenaar door het duingebied naar het strand en toen naar Katwijk gelopen. Wind in de rug, maar we zijn vernikkeld als we op de boulevard komen. Om acht uur ben ik weer thuis en moet ik mezelf oplappen voor de radioshow. Na afloop ben ik meteen gaan slapen. Vandaag een dubbel bericht. Eerst de Schijf van 5 Raddraaiers uit 2013 en straks de Week Spot van week 9 in 2012. We beginnen woensdag immers met de aftelling...

Nog even in het kort uitleggen wat het Raddraaien is? Het idee ontstaat in de eerste maanden van 2012 als '20 Years Ago Today' steeds meer 'onmogelijk' wordt. Als ik die serie had doorgezet, was Soul-xotica een veredelde '20 Years Ago Today' geworden en dat wil ik niet. Het eerste idee vergt nogal wat werk. Ik wil 5000 singles selecteren en deze een willekeurig cijfer geven om vervolgens de lezers steeds een nummer te vragen. Omdat ik in april nog steeds niet daaraan ben begonnen, besluit ik in de singles-bakken zélf te tellen. Iedere keer een cijfer vragen is te bewerkelijk en dan blader ik eens door de Gouden Gids. Ik zoek een branche waar er veel van zijn en waar de huisnummers divers zijn. Zo kom ik uit bij de kappers, want menig thuiskapper kan op de hoogste etage van een flat wonen. Het aanbod van kappers in de regio Zwolle van de Gouden Gids van 2012/13 is dus bijna drie jaar het uitgangspunt bij Raddraaien. Ik heb in die drie jaar over artiesten en groepen geschreven die anders niet aan bod waren gekomen, maar heb ook platen en artiesten 'ontdekt' dankzij de rubriek. Voor deze Schijf van 5 heb ik vijf berichten uit 2013 geselecteerd waar ik écht iets van heb opgestoken.

5. Don't Change Me Now-Mavis Staples (23 maart 2013)
Nee, ik weet genoeg te vertellen over Mavis Staples en dus is dit niet een voorbeeld zoals de andere vier. Ik waardeer Mavis al voor dit bericht op Soul-xotica, maar door 'mijn liefde' op papier te zetten, heeft de liefde een zekere vorm gekregen. Ik heb kort daarop ook 'Melody Cool' op single gekocht, de samenwerking van Mavis met Prince uit 1990. Hoewel ik niet kapot ben van alles wat de grote kleine man uit Minneapolis heeft geproduceerd of voortgebracht, kan ik deze single erg goed waarderen. Ik had bij de voorbereiding van deze Schijf stiekem gehoopt op Henk Wijngaard, maar die heb ik blijkbaar pas in 2014 behandeld. Bij die laatste begint het met hoongelach, maar tegen het einde van het bericht heb ik héél veel respect voor de man gekregen. Henk doet helaas niet mee, maar Mavis lijkt me een goede vervanger.

4. Loop Di Love-Juan Bastos (4 februari 2013)
Een jaar of twintig geleden word ik vaak uitgescholden voor Bennie Jolink. Nee, dat hoeft niet tussen aanhalingstekens, want ik vind het zelf niet echt een compliment. Het gaat dan voornamelijk om mijn uiterlijk: Het krullende zwarte lange haar en vaak een slordig baardje. Tegenwoordig wordt mijn naam wel eens in verband gebracht met iemand die ik niet kan luchten: Leo Blokhuis. Voorlezen uit een boekje kunnen we allemaal. Ik ga mezelf niet op de borst kloppen, maar een kenner is iemand met parate kennis en dat ontbeert Blokhuis. Tot mijn amusement ontdek ik op 4 februari 2013 dat Blokhuis geen antwoord heeft op wie Juan Bastos is. Inderdaad, je hoeft niet alles te weten, maar in geval van Juan Bastos is toch nog aardig wat te vinden. Bijvoorbeeld dat de man Rolf Steitz heeft, een Duitser is en geen greintje Spaans bloed heeft in zijn aderen. Dat de plaat er niks beter van wordt, is slechts bijzaak.

3. Wat Heb Ik Voor 'N Wijf-Willem Wip (5 september 2013)
,,Heb je ook piratenmuziek?", is een vraag die ik nog wel eens krijg. Meestal volgt daar een stellig 'neen' op, maar er zijn een paar uitzonderingen. Zo ben ik al jaren in het trotse bezit van de piraten-klassieker 'Onze Poes En Buurman's Kater' van The Evening Stars en de nummer drie uit deze Schijf behoort ook toe aan dat genre. Ik ontdek vlak vóór het Raddraaien dat een forum-vriend Willem Wip heeft geïdentificeerd. Het blijkt niemand minder te zijn dan Johnny Blenco. Deze zanger heeft in de jaren zestig al enkele hits en neemt in de begin jaren zeventig duetten op met Anja. En die hebben we ooit nog te gast gehad in de Schijf van 5 van parlando's. 'Waarom Kwam Jij Toch In Mijn Leven' bevat de meesterlijke parlando: 'Als jij morgen hoort, dat ik mezelf heb vermoord, weet dan dat dit mijn laatste wanhopig bewijs was van mijn liefde voor jou'. In geval van Willem Wip en de titel blijkt dat het op papier leuker is dan in werkelijkheid.

2. Big Bamboo-The Merrymen (16 november 2013)
Op 16 november 2013 doe ik nogal een bekentenis: Ik koop 'Big Bamboo' als veertienjarige met mooie rapportcijfers voor Engels. Ik word eruit gestuurd tijdens seksuele voorlichting bij het vak biologie, dus dat heb ik op mijn 39e nog steeds niet begrepen... Ik ga niet zeggen dat seks 'vies' is, maar ik ben evenmin bezig met dubbelzinnigheden. Nu kan ik ook gaan oppassen daarmee, want ik lees net dat Blogger seksistische illustraties in de ban gaat doen en dat berichten van dien aard voortaan alleen nog te zien is wanneer je 'volger' bent. We zullen zien wat dat gaat betekenen voor de 'assistentes' van de Soul-x-rated... Als ik eenmaal de tekst van 'Big Bamboo' ga begrijpen, ben ik inmiddels dik in de twintig en het brengt toch wel een beetje het schaamrood op de kaken. Van dit bericht vind ik het leukste om te ontdekken dat The Merrymen na vijftig jaar nog immer actief is en buiten een jaarlijks optreden in Canada uitsluitend in een reservaat optreedt.

1. Do You Love Me-Ken Bee (19 april 2013)
Ik zit inmiddels in de negende serie Raddraaien en dat betekent dat ik in de afgelopen jaren ruim 250 singles heb behandeld. Het komt regelmatig voor bij de voorbereiding dat ik uit kom op singles die al in Raddraaien heb gehad of waar ik anders al eens over heb geschreven. Dan zijn er ook nog de exoten waarvan helemaal niks te vinden is en waar ik zelf ook geen leuke herinnering bij heb. In zo'n geval mag ik maximaal twee keer verder tellen, maar aan het einde van die drie móet ik een keuze maken. Ik weet helemaal niks over Ken Bee, heb de single nauwelijks gedraaid en veel herinneringen heb ik dus ook niet. Tot mijn grote verrassing blijkt er informatie te bestaan over Ken Bee. En zo ontdek ik dat Ken Bee niemand minder is dan Donald Edgar Backus. Een Duitser die in 1956 in Pittsburgh terechtkomt vanwege zijn dienstplicht en kort daarop zanger wordt van The Del-Vikings. De doowop-groep die even daarvoor heeft gescoord met 'Come Go With Me'. In de begin jaren zestig heeft Backus een Nederlandse hit met 'Das Kleine Wunder Vom Grossen Glück' ook in ons land een hit. ,,En zo zie je maar weer... Een, op het eerste gezicht, totaal niet interessante plaat blijkt een hele mooie achtergrond te hebben. Dat is precies wat het Raddraaien zo leuk maakt", schrijf ik in de finale van het bericht.

Woensdag begin ik met de beschouwingen van steeds een jaar Soul-xotica. Dat betekent dat het zondag '2014' is en dat is precies het jaar dat ik ook in de Schijf van 5 wilde doen. Ik moest even nadenken over een onderwerp, maar ik heb eentje gevonden! Eind 2013 begin ik met 'Van hit naar her' en daarmee is dat wel een rubriek van 2014 geworden. Volgende week kies ik de vijf meest opvallende artiesten en groepen uit die in deze serie voorbij zijn gekomen.

zaterdag 21 februari 2015

Singles round-up: februari 5



Ik heb me vergist. De verjaardag is volgende week maandag in plaats van dinsdag. Hierdoor begin ik op woensdag met de aftelling. Omdat maandag geen post wordt bezorgd en die Amerikaanse ook nog wel even onderweg zal zijn, doe ik nu dus de beloofde Singles round-up. De twee Engelsen zijn vanmiddag binnengekomen. En... dan heb ik groot nieuws: Ik kan weer een single van mijn zoeklijst halen, want ik ben vanavond de winnaar geworden van de officiële (en veel schaarser dan de, ook al prijzige, demo's) persing van 'Geni' van Terri Bryant. Ik heb zojuist het geld afgetikt, het is een hele hoop geld voor een plaat, maar dit is dan ook niet zomaar een favoriet. Dit is een single van het kaliber 'Hide And Seek' van Lillian Dupree en 'Questions' van Pat Stallworth, een plaat die me al ruim twee jaar 'behekst'. Plus eentje die nooit en te nimmer goedkoper wordt, de prijs die ik heb betaald ligt nog altijd de helft onder de gangbare waarde. Buiten dat het een geheide Week Spot is, stel ik deze in maart nader aan jullie voor. Dan vervolg ik nu met de vijf singles uit Chicago en de twee Engelsen van vorige week zondag.

* Les Chansonettes- Don't Let Him Hurt You (UK, Shrine, 1966, re: 2003)
In geval van Terri Bryant is het de opname die de waarde bepaalt, maar ook de soul-wereld kent een aantal platenlabels die doorgaans erg prijzig zijn. Zo is het merendeel van de Okeh-singles erg in trek bij verzamelaars, hoewel het niet opgaat voor iedere Okeh-single. Ik heb bijvoorbeeld 'Prove It' van Azie Mortimer (1970) in mijn koffers en die is niet buitensporig veel waard. Het Shrine-label is een ander verhaal. De gehele catalogus van dit platenlabel is honderden en duizenden ponden waard onder de Northern Soul-verzamelaars. Een jaar geleden krijg ik een niet onaardige aanbieding: Vijf Shrine-replica's in een doosje voor dertig pond. Dan beluister ik de nummers even en kom tot de conclusie dat er maar eentje is die voor mij het verschil maakt en dat is deze van Les Chansonettes. Toch vergeet ik het plaatje weer even en het is afgelopen zondag als ik de 'blanco' demo zie bij een Engelse dealer. Tien pond is niet onaardig voor zo'n demo (er zijn tien van gemaakt), maar toch vind ik het nog steeds ietsje te duur. Dan kijk ik op Discogs en vind deze voor de helft. Een erg fraaie double-sider! Les Chansonettes is een wat onstuimig klinkende 'girlgroup', maar Goldmine heeft het geluid toch nog op een fatsoenlijke manier gerestaureerd.

* Corinthian Radio Choir- I've Got To Tell Somebody (US, eigen beheer, 1976?)
Een vraagteken achter het verschijningsjaar. In 1977 brengt dit gospelkoor uit Chicago een live-album uit waarop ook deze 'I've Got To Tell Somebody' met JoAnne Allison op leadzang, maar de single is een duidelijke studio-opname. 'I've Got To Tell Somebody' wordt geschreven door de leider van het koor, LaVonia Whittley. Het is zeer aanstekelijk met een snelle 'beat' dankzij een staccato tamboerijn en een lekker woeste drummer in de refreintjes. Ik krijg hier erg goede luim van! Op de andere kant doet het koor een a-capella uitvoering van 'I Don't Know Why' van de hand van de populaire gospel-artiest Andrae Crouch en dat is, zoals verwacht, heel erg gezapig.

* Brother Will Hairston & Washboard Willie- Alabama Bus (US, Knowles, 1951-55, re: 1966?)
Ja, leuke hoek, die gospel. Jammer dat het zo slecht gedocumenteerd is. Ik kom 'Alabama Bus' tegen op een compilatie-album uit 1966 met opnames van blues-muzikanten uit Detroit uit de vroege jaren vijftig. De single wordt wel in de discografieën genoemd van Knowles, maar geen zekerheid over een jaartal. Feit is dat Brother Will Hairston in 1965 een andere plaat heeft gemaakt voor hetzelfde label en daar ben ik dan maar vanuit gegaan. 'Alabama Bus' klinkt als een ideale sample voor een lounge-plaat, dit klinkt even gruizig als de bestaande opnames van Robert Johnson. Het is een heel verhaal dat 'The Hurricane Of The Motor City' afsteekt, de single zit rond de vijf minuten, en het geheel klinkt als een soort van blues-mantra. Op de andere kant staat een 'moderner' nummer van Hairston met The Dixie Airs, dat klinkt al meer jaren zestig. Toch is 'Alabama Bus' voor mij het prijsnummer van deze single.

* Syl Johnson- Get Ready (US, Twinight, 1971)
Naast de gospel groeit ook de collectie Twinight-singles gestaag. Met eentje ben ik iets té voorzichtig geweest en daar word ik overboden. Geen probleem, want mijn maat uit Chicago heeft in iedere veiling wel een exemplaar van de betreffende single en ook op Discogs zijn ze niet erg duur. Syl Johnson is de grote ster van Twinight, hij scoort als enige een hit op het obscure label uit Chicago. Johnson neemt de nummers op in de Hi-studio's van Willie Mitchell en dat is te horen op deze single. Aan één kant deze funky en iets vertraagde uitvoering van 'Get Ready', maar voor mij staat de verrassing op de keerzijde. 'Same Kind Of Thing' is een lekker fel soul-ding met alle kwaliteiten van Willie Mitchell's studio. Een potentiële Week Spot, want gelukkig valt er ook iets te vertellen over Johnson.

* The Notations- I Can't Stop (US, Twinight, 1970)
Deze heb ik vorige maand ook al te gast gehad in deze rubriek. Ik heb de single toen bij dezelfde verkoper gewonnen. Nadeel van die single is dat die vanaf het tweede refrein een hardnekkige ruis krijgt, die ik er maar niet uit kan krijgen. Dus zet ik bescheiden in in deze veiling en win een tweede exemplaar voor de startprijs. Deze is van begin tot einde gewoon goed. Twinight heeft niet het beste vinyl, maar het zijn harde opnames, maar op zijn minst heeft deze niet de storende ruis. Ik ben een gelukkig mens, want het nummer is om op te vreten!

* The Pioneers- Broken Man (UK, Mercury, 1976)
Vorig jaar had ik Marboo met 'What About Love', The Pioneers lijkt dit jaar de troonopvolger te worden. Het is een lentekoninkje. Ik hoor een stukje van de plaat in een mailing en ben op slag verkocht! Bekende naam? Ja, ik wil het in eerste instantie niet geloven, maar iedereen bevestigt het verhaal: Het is dezelfde Pioneers als van 'Let Your Yeah Be Yeah' en 'Long Shot Kick The Bucket'. De laatste reggae-hits voor de groep dateren van vier jaar daarvoor als in 1975 de disco opkomt. Onder leiding van Eddie Grant ondergaat The Pioneers een gedaantewisseling. De disco-platen zijn niet heel interessant, maar deze 'Broken Man' is hélemaal raak. Een lekker uptempo soul-dingetje en uiterst opgewekt. Ik heb zin in de lente!

* H. Poindexter- I Found Love (US, Loraç, 1975)
Het zou zomaar familie kunnen zijn van Twinight-'ster' Annette Poindexter, maar er zijn meer hondjes die Louwsma heten. We weten helemaal niks over H. Poindexter, zelfs niet wat zijn voornaam is. De handelaar zet het weg als 'crossover', maar het is eigenlijk net ietsje te traag voor de dansvloer. Een plaatje dat wel langzaam groeit bij mij, maar nog een lange weg heeft te gaan. Overigens gaat deze mee in de bestelling om de verzendkosten te drukken en omdat ik het een nieuwsgierig ding vind. Muzikaal is de leiding in handen van T. Thomas en aan het arsenaal aan synthesizers doet het mij zeggen dat het Timmy Thomas is van 'Why Can't We Live Together'.

Morgen overdag 'terug naar de kust' en 's avonds The Vinyl Countdown, dus ik weet niet of ik aan publiceren toe kom.

vrijdag 20 februari 2015

Singles round-up: februari 4



De singles uit Chicago zijn woensdag binnengekomen, maar dat zijn er slechts vijf. Omdat ik elk moment twee uit Engeland verwacht en ik vandaag een plaatje in Amerika heb gekocht dat ook meteen op de bus is gegaan, wacht ik nog even met dat vrachtje. Wellicht kan die 'dure' ook nog mee als ik hem snel in huis heb en ik zit te twijfelen om nog eentje uit Duitsland te bestellen die ook snel binnen kan zijn. Woensdag krijgen jullie, zoals het nu lijkt, het vijfde deel van de 'Round-up' met de soulvolle aanwinsten. Ik heb gisteren post gelopen in Meppel en omdat ik vroeg klaar ben en een boodschapje in Meppel heb, kijk ik even bij beide kringloopwinkels. Ik ben er dit jaar nog niet geweest, dus het moest weer eens. Weinig nieuws in beide winkels, in geval van De Kring neem ik een paar singles mee die ik in december heb laten liggen. Normaal gesproken splits ik ze al snel op in twee berichten omdat het totaal zeventien singles zijn, maar omdat het feitelijk niets bijzonders is, hou ik het kort. Er zitten immers een paar 'vervangende' exemplaren tussen.

* Abba- Money Money Money (NL, Polydor, 1976)
Die heb ik nog niet met fotohoes en deze oogt wel fraai. De single heb ik nog niet gedraaid, maar minder dan mijn oude exemplaar kan die nauwelijks zijn. Verder zouden jullie kunnen weten hoe ik tegenover Abba sta, dus dit is eentje voor in het archief.

* Aphrodite's Child- Rain And Tears (NL, Mercury, 1968)
Een beetje armoedig. Ik heb nog steeds mijn eerste exemplaar uit 1991 welke al krom is als ik hem koop. Ik haal het bij een curiosa-winkel in Franeker dat de rare gewoonte heeft om een kraam buiten de winkel te zetten bij mooi weer. De boeken en andere snuisterijen kunnen best tegen een paar liter zonneschijn, maar de singles hebben daar beduidend meer moeite mee. Dit exemplaar is vlak en lijkt in een redelijke staat. Het heeft een neutraal hoesje en niet de fotohoes als hierboven. 'For the time being' kan ik het wel doen met deze, ik ga sowieso geen recordbedragen betalen voor deze plaat.

* Tina Charles- Love Me Like A Lover (NL, CBS, 1976)
Met het oog op 'Floorfillers' heb ik gisteravond een paar singles vluchtig beluisterd. Ik heb enige hoop bij deze van Tina Charles, maar het ding verdwijnt al snel weer in de fotohoes. Op een gekke manier vind ik 'You Set My Heart On Fire' nog wel leuk, 'I Love To Love' is al meer van hetzelfde en deze 'Love Me Like A Lover' heeft weinig impact op mij. Ook voor in het archief!

* Hot Chocolate- You'll Never Be So Wrong (NL, Rak, 1981)
Geschreven door vader en zoon Wilde: Ricky en Marty. Kim Wilde zit immers ook op het Rak-label. 'You'll Never Be So Wrong' is een leuk popliedje, maar mist iets ten opzichte van de grote hitsingles van Hot Chocolate. Wel aardig om eens in 'The Vinyl Countdown' te draaien.

* Jolley & Swain- Soul Street (NL, Dureco, 1985)
Bij deze single weet ik echt niet wat ik moet gaan verwachten. Ik weet dat Jolley & Swain hebben gewerkt met Bananarama, maar 'Soul Street' is me ontgaan als tienjarige. Het is een leuk jaren tachtig-instrumentaaltje, maar niets wereldschokkends.

* Madonna- Who's That Girl (NL, Sire, 1987)
Het is een rare trend die ik helaas steeds vaker zie bij kringloopbedrijven. Het lijkt wel alsof Madonna opeens de status van The Beatles en Elvis Presley heeft gekregen. Een verfomfaaide single van Madonna moet al snel een paar euro meer kosten dan een reguliere single. Gelukkig kan ik deze gewoon voor een pleurootje mee krijgen. Ik ben nooit kapot geweest van het nummer, maar hij ontbreekt nog in de collectie.

* Rod McKuen- Soldiers Who Want To Be Heroes (NL, Warner Bros., 1971)
Ik volg het voortgezet onderwijs van 1988 tot en met 1992. De meeste, oudere, docenten zijn hippie geweest en ook de schoolboeken lijken te zijn geschreven door bloemenkinderen. Ik herinner me uit het lesboek voor Nederlands dat Rod McKuen daarin wordt voorgesteld. Eigenlijk wel realistisch. Dat een zanger met ogenschijnlijk simpele liedjes zomaar tot tweemaal toe op nummer 1 kan eindigen te midden van glamrock en progressieve popmuziek. 'Soldiers' is volgens mij ook al een paar jaar oud als het zich nestelt op de eerste plaats in de Top 40. Dit exemplaar is erg fraai met fotohoes en daarom mag die mee!

* Malcolm McLaren- Un Bel Di Vedremo (Duitsland, Virgin, 1984)
Ach natuurlijk is het een draak! Wat die maffe McLaren heeft bezield in die tijd is nog steeds een raadsel, 'Un Bel Di Vedremo' is wellicht de meest onwaarschijnlijke hit geweest in 1984. 'Rondo Russo' is een jaar eerder? Ik ga vanavond eens kijken wat de reactie in de chatroom is van 'The Vinyl Countdown', want de luisteraar krijgt de volle zes-en-een-halve minuut voor de kiezen!

* Stephanie Mills- Never Knew Love Like This Before (NL, 20th Century, 1980)
Al jaren een enorme Blauwe Bak-favoriet. Alleen wil het geval met mijn oude exemplaar dat in het laatste stukje een gemene 'hanger' zit die ik maar niet kan verwijderen. Ik heb even mijn zinnen gezet op een Engels exemplaar, vanwege het betere geluid, maar de eerste exemplaren van Buydiscorecords klinken niet bepaald jofel. Sinds een paar weken biedt Rarenorthernsoul hem opeens aan. De plaat zit in Engeland duidelijk in de lift, want de prijs van vijf pond lijkt gerechtvaardigd. Ik heb in december deze laten liggen, maar nu mocht hij mee. Het draait nu wel probleemloos van begin tot einde en eigenlijk is vijftig cent de ideale prijs van zo'n single.

* Mistral- Jamie (NL, CNR, 1977)
Ja, natuurlijk weet ik dat er geen fluit aan is, maar ik heb nu de drie Mistral-hits compleet met fotohoes.

* Nicole- Don't You Want My Love (NL, Portrait, 1986)
Niet te verwarren met dat Duitse mokkel, waarvan de dochter als twee druppels water lijkt op moeder ten tijde van het Eurovisie Songfestival. De Amerikaanse Nicole wordt na 'Don't You Want My Love' min of meer verplicht om haar achternaam te gebruiken in Europa. Ik heb een opvolger van deze single, een duet met Timmy 'Why Can't We Live Together' Thomas, en dat is toegeschreven aan Nicole McCloud. Zo lekker als 'Don't You Want My Love' zal ze echter niet meer maken.

* Elvis Presley- A Fool Such As I (Duitsland, RCA, 1960)
Het begint al af te nemen, maar Elvis en The Beatles voor een euro of minder móet ik meenemen. In geval van Elvis kan ik vaak ook wel een 'upgrade' gebruiken, hoewel ik deze nog niet naast mijn oude exemplaar heb gelegd.

* Rose Royce- R.R. Express (NL, Warner Bros., 1981)
Sinds 'Floorfillers' ben ik soms te porren voor een disco-kneiter als deze. En het is spotgoedkoop...

* Demis Roussos- Forever And Ever (NL, Philips, 1973)
Enerzijds een geheugensteuntje dat ik Demis nog eens in de schijnwerpers moet zetten in 'The Vinyl Countdown', anderzijds meen ik dat ik hem niet zó fraai met fotohoes heb.

* Paul & Barry Ryan- Don't Bring Me Your Heartaches (UK, Decca, 1965)
Ik heb jaren geleden al eens een andere single gekocht van dit duo en het is op papier leuker dan in werkelijkheid. Drie jaar later zal Paul broer Barry voorzien van 'Eloise' en twintig opvolgers die allemaal hetzelfde klinken. Op deze single tapt het duo met behulp van Les Reed uit het vaatje van The Searchers en beide kanten lijken sprekend op elkaar zonder dat ik de stoel ervoor uit kom. Enkeltje 'Vinyl Countdown' en daarna in het archief.

* Gino Vannelli- People Gotta Move (NL, A&M, 1974)
In de zomer van 2005 draai ik op een tuinfeest waar het krioelt van snelle zakenmannen en reclame-mensen. Het thema is 'seventies' en omdat ik bij de organisator in de platenkast heb mogen snuffelen, voeg ik ook 'People Gotta Move' van Gino Vannelli toe aan mijn set. Een paar maanden later hoor ik hetzelfde nummer als onderdeel van een ANWB-reclame en roep in die tijd dat een reclamemaker die avond inspiratie heeft opgedaan op dat tuinfeest. 'Make that the cat wise'. Het oude exemplaar heeft de tand des tijds niet doorstaan en de single bij De Kring heeft het fotohoesje. Hij is fors duurder dan de rest, maar liefst dertig cent! Voor tachtig cent kan ik weer even vooruit.

* Hans Vermeulen- I Couldn't Stay Away From You (NL, Mercury, 1976)
Ik heb eens gelezen dat de eerste elpee van Hans Vermeulen in het hoekje zit van Stevie Wonder en dus ben ik nieuwsgierig naar deze single. Nee, dit gaat geen favoriet worden...

Week Spot 2012/8: The Cooperettes



Ach vooruit... we doen gewoon aan geschiedsvervalsing. De 'Northern-Soul-X'-pagina op Facebook heb ik reeds een paar jaar geleden laten verwijderen en dus is het niet meer na te gaan dat The Cooperettes eigenlijk 'Tune of the week' in week 7 was. Sterker nog: In die tijd heb ik totaal geen intenties om de 'Tune' tot een vaste prik te maken. Toen ik vorige week schreef over The Gems twijfelde ik al even, maar was nogal zeker van mijn zaak. Dan presenteer ik vandaag de eigenlijke Week Spot van drie jaar en een week geleden: 'Shing-A-Ling' van The Cooperettes. Het lijkt alsof de informatie rondom de groep is geslonken in de afgelopen jaren. Ik heb nu geen andere biografische bron kunnen vinden. En dat brengt een verwijzing naar een ander duo sterk in twijfel. Ach, ik weet op zichzelf genoeg te vertellen over deze single, dus ga ik gewoon beginnen...

Ik heb gisterochtend ontdekt dat ik ondanks een paar bokkensprongen nog steeds ruim in het sop zit. Ergens ben ik wel wijzer geworden in de jaren, ik wil nu graag een extraatje houden. Mijn fiets begint aardig te slijten en dat is niet zo gek. Ik heb een jaar geleden bij de aanschaf van deze 'barrel' al gezegd dat ik blij zou zijn als ik een jaar ermee kon fietsen. Die datum komt al in zicht. Als ik kijk naar de fietsavonturen van het afgelopen jaar dan kan ik concluderen dat ik méér kilometers heb afgelegd op deze fiets dan op die andere in ruim twee jaar. Eerst een andere computer, nu wel eentje die deugdelijk is. Deze arriveert hopelijk halverwege volgende week. Nog één gekke uitgave? Vooruit! Ik ben voor een absurd bedrag de hoogste bieder in een veiling die morgen afloopt. Het betreft een single die twee jaar hoog op mijn verlanglijstje staat. Afgelopen woensdag ben ik even heel dichtbij een exemplaar geweest met een klein defect en deze werd voor een dievenprijsje aangeboden, maar was ook heel snel weg! Het exemplaar waar ik nu op bied, is een schaarse officiële uitgave in absolute nieuwstaat. De waarde ligt driemaal boven mijn maximumbod. Morgenavond weet ik of ik deze plaat heb binnengehaald of niet...

In de eerste maanden van 2012 heb ik helemaal niets te klagen. Ik heb recht op een verhuispremie nu de Rembrandtstraat in Steenwijk gesloopt gaat worden en deze, landelijk bepaalde, premie is nog nooit zo hoog geweest. Uiteindelijk zal het na mijn vertrek nog even hoger worden, maar vooruit maar! Begin 2012 moet het roer om en dat geldt eveneens voor mijn platencollectie. Ik koop Northern Soul-singles alsof het niet op kan, maar dat kan het uiteindelijk wel. Het is eind januari als ik stuit op een veiling op Ebay. Een voormalige Northern Soul-dj doet afstand van zijn collectie met stuk-voor-stuk hetzelfde lage openingsbod. Ik doe 'boodschappen' bij deze man en doe fraaie koopjes, maar ook een enkele single die ietsje te duur is. De platen zijn onberispelijk en allemaal verpakt in de bruine kartonnen hoesjes met cellofaan uit de jaren zestig en zeventig. De dj had zijn platen gecategoriseerd op titel. The Cooperettes staat dus niet onder de 'C' in zijn koffers, maar het is de 33e titel die met een 'S' begint. Er zijn een aantal platen waarvoor ik geen Youtube nodig heb, denk aan 'Candy' van The Astors, 'It's Too Late' van Bill Deal & The Rhondells of 'Bongo Rock' van Incredible Bongo Band. De eerste veilingen lopen af op vrijdagavond en 'last minute' win ik 'Gee Baby Gee' van The Dixie Cups en 'Shing-A-Ling' van The Cooperettes. De laatste ken ik helemaal niet, maar een korte beluistering op Youtube haalt me over de streep.

Het is ruim een half jaar later. Zondag 18 november 2012, acht dagen na mijn eerste uitzending op Wolfman Radio, als ik besluit even over Zwolle te fietsen en in De Singel te kijken. Een legendarische avond. Ik fiets terug via Lichtmis en Rouveen en ben bijna in Meppel als ik plots het intro van 'Shing-A-Ling' hoor op de 'Northern Soul Jukebox'. Het is niet 'Shing-A-Ling', maar wel een hele leuke variatie. 'You Need Love' van Irma & The Fascinators heeft blijkbaar dezelfde 'backing' als deze van The Cooperettes. Wie van de twee als eerste is geweest, blijft een raadsel voor mij. Het is een gegeven dat wel meer wordt gedaan in die tijd. Waarom zou je gokken op één paard tegelijk als je ook de zang los kan opnemen van de muziek. Als de plaat flopt, kun je immers altijd nog de orkestband verkopen. Dit is ook het verhaal van 'If You Love Me (Show Me)' van Monique dat feitelijk de orkestband gebruikt van een nummer van Tobi Lark. Ik kan echter niet nagaan wie in geval van 'You Need Love' en 'Shing-A-Ling' de eerste is geweest. 'You Need Love' lijkt beter te 'passen' in de melodie, maar die is buiten een Goldmine-uitgave uit de jaren negentig nooit officieel verschenen. 'Shing-A-Ling' is uitgebracht op Brunswick en dat label hergebruikt vaker orkestbanden. Voorbeeld hiervan is een andere vroege Week Spot van Dana Valery, deze gebruikt de tracks van Jackie Wilson en Otis Leavill.

Het enige dat ik weet te vertellen over The Cooperettes is dat het vier zussen zijn uit Philadelphia: Janette, Debbie, Angie en Tina. Ze lenen eerst hun stemmen aan het kerkkoor, maar schakelen halverwege de jaren zestig over op seculiere rhythm & blues. In juni 1966 wuiven de meiden naar hun educatieve instelling met de debuutsingle 'Goodbye School'. Het niet altijd zaligmakende Discogs legt een link met Dottie & Millie, maar ik weet niet of ik dat serieus met nemen. Dottie & Millie maakt één gezochte single welke tegenwoordig een slordige 250 pond moet opbrengen. Het heruitgave-label Kent heeft beide kanten apart uitgebracht op singles met Tobi Lark aan de andere zijde. Gezien de discografie van Discogs ook niet compleet is, verlaat ik maar snel die pagina. 'Shing-A-Ling' verschijnt in juni 1967 als derde single voor The Cooperettes op Brunswick. Het is tevens de laatste, hoewel de Engelse tak in de zomer van 1975 'Shing-A-Ling' opnieuw uitbrengt. En dan is er nog deze uitgave met het gouden Brunswick-label. Daar zijn de meningen verdeeld over. Heeft het wellicht dan tóch een legale status of is het een héle echte bootleg? Feit is wel dat deze tegenwoordig ook best schaars is.

The Cooperettes vergezeld een lange lijst van invloedrijke soul-artiesten tijdens tournees en dat brengt hen in bijna iedere uithoek van de wereld. Intussen worden er ook nog een paar singles gemaakt. Een paar jaar geleden heb ik op het punt gestaan om 'Trouble' te kopen van een vrouwelijke dj met het woord 'diva' in haar naam. Dat heb ik geweten! Zelden zo'n onbeschofte handelaar getroffen en de koop gaat niet door. 'Trouble' verschijnt overigens als Cooperetts, dus zonder de 'the' en laatste 'e'. Het maakt in 1968 ook nog een single als Cooperettes. De dames zullen echter het beste herinnerd worden voor 'Shing-A-Ling', een aanstekelijk girlgroup-ding dat het erg goed doet in The Casino.

Sinds een ruim jaar heb ik ook de Goldmine-persing van Irma & The Fascinators in mijn bakken zitten en ik moet bekennen dat ik die nét ietsje beter vind. Als ik dan een recente verkoopprijs van deze 'Shing-A-Ling' met gouden label zie, dan had ik een mindere gok kunnen nemen in die veiling!

woensdag 18 februari 2015

Het zilveren goud: februari 1990 + de eerste 10 LP's



Zoals wel vaker het geval is, begin ik dit bericht met een huishoudelijke mededeling. Jullie zijn van de voorgaande jaren gewend dat ik een week vóór de verjaardag een Weekplate opdien. Welnu, ik zou het kunnen gooien op de komende verbouwing van mijn huis (waaronder een nieuwe keuken), maar nee... De interessante woensdagen en donderdagen (in plaat-titels wel te verstaan) zijn schaars en ik kan maar geen woensdag vinden waar ook een leuk verhaal uit valt te trekken. Ik heb de afgelopen week alles op alles gezet om weer op schema te komen, maar een gaatje was achteraf gezien wel handig geweest voor de Week Spot van volgende week. Nee, ik kom tot de conclusie dat ik het dit jaar laat schieten. In plaats daarvan begin ik volgende week donderdag met aftellen. Donderdag een bericht over 2010, vrijdag over 2011, zaterdag 2012, zondag 2013 en maandag de Schijf van 5 met betrekking tot 2014. De dag erna is het grote feest. Vandaag presenteer ik jullie in eerste instantie de vier singles die ik in februari 1990 op de vlooienmarkt in Sneek heb gekocht. Het is de laatste 'rustige' aflevering van 'Het zilveren goud', vanaf volgende maand gaan de sluisdeuren open. Omdat ik recent een opzetje heb gemaakt voor deze serie behandel ik vandaag eveneens de eerste tien elpees die ik heb gekocht.

82. Peter Gunn-Emerson Lake & Palmer
Het is de week van de voorjaarsvakantie dat ik op zaterdag naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal in Sneek ga. Ik denk wederom met mijn verse zakgeld, want op een gekke manier kan ik nog precies herinneren wat ik voor deze singles heb gegeven. Net zo goed als dat ik weet dat ik halverwege deze middag bij een kraam met muzikale lekkernijen wordt weggestuurd onder het mom van 'ik heb geen cd's en er zit toch niks tussen dat je leuk vindt, ga maar ergens anders spelen'. Ik zit er allerminst mee want ik maak eerst mijn rondje over de vlooienmarkt en herinner na afloop wat ik waar heb gezien en dat ik graag wil hebben. Dat is ten eerste bij de kraam waar ik vorige maand twee singles van The Bee Gees heb gekocht. De keuze valt ditmaal op een plaatje waarvoor mijn zus verantwoordelijk is. Zij koopt in die tijd, begin jaren tachtig, haar singles in de uitverkoop en ik denk dat ze erg veel plezier heeft gehad van deze van Emerson Lake & Palmer. De plaat blijft aanvankelijk in januari 1980 in de Tipparade steken, maar wordt een half jaar later toch nog de top vijf-hit. Ik schat in dat zus deze vlak na de tipnotering heeft gekocht. Bij mij is 'Peter Gunn' ook in goede handen. Het is een favoriet om te draaien op de rockavonden in Classics in 2005. Die eerste mokerslag van Palmer gaat zo lekker het rood in...

83. Big Bamboo-The Merrymen
Zus komt zaterdagavond even langs in Jutrijp en natuurlijk wil ik haar mijn nieuwe aanwinsten tonen. Ten eerste moet ik ze laten zien, want ze wil ze niet vasthouden, want 'je weet immers maar nooit met spul van de vlooienmarkt'. Verder lijkt ze ook niet bijster onder de indruk van mijn muzieksmaak. Ja, wat wil je ook? The Merrymen! Er staat me iets van bij dat ik deze groep te gast heb gehad in 'Raddraaien' want ik weet opeens allemaal nutteloze details op te sommen over The Merrymen. Ik zal ze jullie besparen, linksboven op de pagina zit een handige zoekfunctie. Ik weet inmiddels dat deze hit-versie uit 1969 een nieuwe opname is, daar ik ook de originele van Emile Straker & The Merrymen in de bakken heb staan. Toch draai ik hem nog geregeld in mijn uitzendingen, soms een beetje uit baldadigheid, want het is immers een erg 'stout' liedje.

84. I'm Your Puppet-James & Bobby Purify
Bij mijn bezoek aan Peter is deze single nog ter sprake gekomen. Ik kon zojuist niet op zijn pagina komen om Emerson Lake & Palmer te 'lenen', hopelijk is dat iets van tijdelijk aard. Soul-xotica kan na vijf jaar niet meer zonder Singlehoesjes! Deze single zal twintig jaar later plaatsnemen in de Blauwe Bak, maar niet vanwege de a-kant. 'I'm Your Puppet' is een mierzoete heropname van het erg leuke liedje uit 1966. James Purify heeft inmiddels een tweede Bobby als het duo de studio induikt voor een nieuwe opname. De b-kant, 'Lay Me Down Easy', heeft de voorkeur bij mij, zelfs jaren voordat ik definitief in de ban raak van 'crossover' en 'seventies soul'. Daar is in 1990 nog geen sprake van, dan ga ik nog voor de hits en ben dus erg content met 'I'm Your Puppet'. Een klein raadseltje bij mijn fotohoes. Onder de gezichten van beide mannen staan verschillende handtekeningen. Ik vermoed dat de plaat dus gesigneerd is door James en Bobby. Gewoon vijfenzeventig ouderwetse centen op de vlooienmarkt in Sneek. (P.S. Ik moest even checken wie vervangen was en kwam zo uit bij een 'Dweilpauze' van 2012 met deze single. Daar zie ik dit fotohoesje dat volgens mij van Singlehoesjes afkomstig is?)

85. Rock & Roll-The Cats
De eerste vorm van nieuwsgierigheid speelt op in mijn verzamelen. Natuurlijk ken ik The Cats, alleen is dit plaatje niet bekend bij mij. Ik had het minder kunnen treffen! In de jaren daarop zal de liefde voor de Volendamse groep alleen maar toenemen. Ja, ik schaam me er allerminst voor, maar ik ben een groot liefhebber van The Cats en heb inmiddels de meeste singles. Het is dus allemaal met deze begonnen!

Verder koop ik op deze vlooienmarkt mijn tiende elpee. Elpees hebben altijd in de schaduw gestaan van de singles in mijn verzameling en eigenlijk 'doen ze ook niet mee', maar toch hou ik tot de zomer van 1992 een administratie bij van de elpees. Ik zit dan op 111 schijven, want een dubbelelpee reken ik als twee losse elpees. Dat heeft een reden, dat gaan jullie bij deze eerste tien wel merken...

1. Voices In The Sky-The Moody Blues (november 1988)
Hoe ik aan deze elpee ben gekomen, verdient geen schoonheidsprijs. Het is iets dat ik me 26 jaar later niet meer kan voorstellen. We zijn niet arm thuis, maar er wordt evenmin met geld gesmeten. En dat hoeft ook niet! Cadeautjes krijg je op je verjaardag en met Sinterklaas. Misschien eens een rijksdaalder voor je rapport en iets uitzoeken tijdens de vakantie. 'Money can't buy me love', zingen The Beatles en ik kan dat beamen. We kunnen als kroost terugkijken op een warm huis met ouders die altijd hebben klaargestaan. Ik hoefde uit school niet naar iemand anders omdat moeder nog moest werken. Nee, moeder wachtte om kwart voor vier met thee en een luisterend oor voor wat we hadden beleefd. Nogmaals: Ik kan me niet indenken wat me heeft bezield, maar laten we het op puberteit houden. Ik weet op een bepaald ogenblik de huishoudportemonnee te vinden en denk dat ik een beter doel heb voor de inhoud. Deze elpee van The Moody Blues bijvoorbeeld. Natuurlijk komt dat binnen een halve dag aan het licht en ik heb flink (en verdiend!) straf gekregen. De plaat moet maar door als Sinterklaas-cadeau. Er trekt een pijnscheut door mijn achterwerk als ik de hoes van deze elpee zie. Het is een Nederlandse compilatie op Decca uit 1984. Erg merkwaardig: 'Voices In The Sky' ontbreekt op het album en bovendien laat de hoes een zeemansgraf zien terwijl The Moody Blues op dat moment nog volop bestaat. In 2011 koop ik deze nog eens op cd en heb hem toen ook al behandeld.

2. Music For The Millions-The Moody Blues (april 1989)
Mijn dertiende en veertiende verjaardag zijn de enige twee jaren dat de modelauto's en platen hand in hand gaan. 'Voices In The Sky' is één van twee interessante elpees bij Music Palace, de andere krijg ik voor mijn veertiende verjaardag van mijn zus. Ze koopt hem in een lunchpauze. ,,Welke elpee heb je gekocht?", vraagt haar baas later. ,,Raar hé", antwoordt mijn zus als ze de plaat laat zien. ,,Mijn jongste broer vraagt om een elpee met muziek van voor mijn geboorte". 'Music For The Millions' is een serie die Decca al jaren gebruikt ten behoeve van de klassieke muziek, in de jaren tachtig doet het ook even aan 'populair'. Dit is het eerste album van The Moody Blues, 'The Magnificent Moodies', in een afwijkende hoes.

3. Night Flight-Justin Hayward (mei 1989)
Het schoolreisje met de LEAO gaat dit jaar naar Drenthe. Eerst 's ochtends naar Kamp Westerbork en daarna naar het dierenpark in Emmen. Na afloop hebben we een uurtje speling en ik vind vlakbij de dierentuin een tweedehands boekwinkeltje met ook een bakje elpees. Daar vind ik deze van Justin Hayward uit 1980. Dezelfde ogen in de bus terug als de ogen die mijn zus van haar baas had gekregen. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd? Overal op het web wordt deze elpee verguisd, maar het is uiteindelijk één van mijn meest favoriete elpees geworden.

4. Main Course-The Bee Gees (juni 1989)
Het jaar van de spreekbeurten. Voor Nederlands moeten we een boekbespreking doen en dat wordt in mijn geval de biografie over The Bee Gees. Voor godsdienst/maatschappijleer maak ik een werkstuk over het Leger Des Heils. Daar ben ik in juni 1989 volop mee bezig, maar vind nog wel even tijd om een rommelmarkt in Folsgare mee te pikken. Omdat er geen singles zijn, kijk ik dan maar bij de elpees en pik deze van de gebroeders Gibb mee. Dat ik een half jaar later alsnog 'Nights On Broadway' op single toevoeg aan de collectie spreekt boekdelen: Elpees doen niet mee in mijn verzameling.

5. The Best Of-The Kinks (juni 1989)
Ook zoiets... Ik heb The Animals, Roy Orbison en The Troggs uitgebreid in het zonnetje gehad omdat ik die op 17 juni 1989 heb gekocht. Ik heb deze elpee van The Kinks nooit genoemd, terwijl die ook van die dag stamt. Mijn tante heeft een handel elpees en ik mag ze na afloop van de rommelmarkt hebben. De zon is aangenaam warm op 17 juni 1989 en dat heeft zijn weerslag op de meeste albums. Alleen deze van The Kinks heeft een beetje in de schaduw gelegen: Bob Marley, Jon & Vangelis en Deep Purple zijn fruitschalen-in-wording.

6. Moving Mountains-Justin Hayward (juni 1989)
Platenboer Looper in Sneek heeft een wat merkwaardige inkoopafdeling. De meest exotische albums worden per tientallen tegelijk ingekocht, maar dan...? Een goed deel van de winkel wordt ingenomen door de uitverkoopbak: Elpees voor een tientje per stuk. Daar vind ik ook deze van Justin Hayward uit 1985. Hij weet zich opnieuw vergezeld van vrienden als Jeff Wayne en Peter Knight, maar het is ook de tijd van afschuwelijke synthesizers. Hoewel het album een paar uitschieters kent, is dit toch wel de grootste miskleun die Hayward is begaan.

7. The Other Side Of Life-The Moody Blues (augustus 1989)
Sinds ik in De Draai 'My Song' van The Moody Blues heb gehoord, ben ik op zoek naar 'Every Good Boy Deserves Favour'. Ik juich als ik de elpee tegenkom in het Deense Herning, maar dat verstomd als broer Henk een stukje wil draaien van de plaat. Het label zit aan één kant helemaal over de groeven geplakt. Teleurgesteld ga ik met plaat en kassabon terug naar de winkel. Helaas, ze hebben geen andere exemplaren. Ik kies daarom deze uit ter vervanging. Het zal tot 1993 duren voordat ik mijn 'Every Good Boy' zal krijgen. Eigenlijk hetzelfde als bij de vorige van Justin Hayward. Deze elpee is uit 1986 en kent een paar uitschieters, maar de rest is weinig memorabel. Moet ik erbij zeggen dat ik er altijd in ben geslaagd om 'Sur La Mer' (1988) buiten de deur te houden, want dat is het dieptepunt van The Moodies.

8. Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band-The Bee Gees (augustus 1989)
Hier is dan de reden waarom ik dubbelelpees als twee elpees beschouw: Deze dubbelelpee heeft namelijk maar één elpee in de hoes. Hij is goedkoop, althans... dat denk ik, en de plaat gaat nog het meeste mee vanwege mijn interesse in The Bee Gees, maar ik kan me niet heugen dat ik hem ooit heb opgezet.

9. I've Gotta Get A Message To You-The Bee Gees (oktober 1989)
Deze elpee koop ik op de fancy-fair in de Veemarkthal in Sneek. Eind jaren zeventig regent het budget-compilaties van The Bee Gees. Deze is op het Engelse Pickwick-label en kenmerkt zich door een nieuwsgierige repertoire-keuze. Zonder deze elpee zou ik wellicht nooit het prachtige 'Elisa' uit 1972 hebben gehoord. 'I Am The World', de b-kant van 'Spicks & Specks', is in 'reprocessed stereo' en klinkt erg psychedelisch.

10. The Best Of-The Bee Gees (februari 1990)
Maar... dit is het échte werk! Het overzicht van de Polydor-singles van 'Spicks & Specks' tot en met 'I Started A Joke'. Met 'I Can't See Nobody' (b-kant van 'New York Mining Disaster 1941') en album-track 'Every Christian Lion Hearted Man Will Show You' als bonus. Toch ook hier weer hetzelfde: De zoektocht naar de singles gaat onverminderd door. Ik ga de komende maanden, waar van toepassing, de elpees meenemen in 'Het zilveren goud'.

Morgen de Week Spot van vorige week in 2012. Ja, een kleine vergissing, The Gems had deze week gemoeten en dus draai ik ze hierbij om.

dinsdag 17 februari 2015

Week Spot: The Blade Family



Het schrijven over een Week Spot is me altijd van een leien dakje gegaan, maar sinds de laatste paar weken wordt het steeds lastiger. Dat heeft te maken met mijn verzamelwoede. Waar ik me twee tot drie jaar geleden op een 'veilig' terrein begeef, daar zit inmiddels tot over mijn oren te woelen in de vroege jaren zeventig, een periode in de soul en funk die een stuk minder gedocumenteerd is. Eerder heb ik nog wel eens de neiging om een potentiële Week Spot te 'negeren', zodat ik geen verhaal hoef te schrijven. Bij The Blade Family zou ik niet alleen de plaat tekort doen, maar ook mezelf. Maar toch... het komt weer uit op journalistiek en wollig taalgebruik om tot een bericht van normale lengte te komen, want de informatie over deze single is in één volzin te bevatten. De Week Spot is deze week voor The Blade Family en hun 'Sweet Dream' uit 1974.

Een grote onbekende en toch ook weer niet. Onder dj's en verzamelaars van funk en soul is The Blade Family geen onbekende. 'Sweet Dream' is hun enige single en is flink populair in deze contreien. Een exemplaar beneden de vijfentwintig euro is bijna onmogelijk, maar ik heb duidelijk het geluk aan mijn zijde gehad, hoewel deze ook geen dubbeltjes, kwartjes of een paar euro's is. Hoe langer je in de hoek van de Northern Soul zit hoe 'gewoner' de stevige prijzen worden en ik ben aanbeland in een periode van mijn verzamel-hobby dat ik het meeste goedkope wel bijeen heb gesprokkeld. Bovendien valt The Blade Family onder de 'crossover' en dat betekent prijstechnisch dat het nóg meer 'idioterie' is dan de Northern Soul.

The Blade Family is afkomstig uit Ohio. Dat is alles wat we weten. Bij Ohio denk ik het eerste aan de opnamestudio van Thomas Boddie. Dat is de goedkoopste gelegenheid om een plaat op te nemen. Nadeel is dat de studio sinds 1963 niet wordt gemoderniseerd en dat de opnames tot in de vroege jaren negentig in mono blijven. Voor veel gospelkoren en authentieke blues-muzikanten maakt dat weinig verschil, het geeft zelfs een extra charme aan hun opnames, maar voor wie met de tijd wil mee gaan, is mono na 1971 gewoon onacceptabel. The Blade Family neemt het plaatje op bij Cleveland Recording Co. en brengt het uit bij het minuscule King James. Het is zeer onwaarschijnlijk dat dit hetzelfde label is dat in 1968 een blank psychedelisch ding uitbrengt. Tot zover ik kan nagaan, brengt het label twee singles uit in 1974 waaronder deze van The Blade Family. Beide nummers worden geschreven door J.C. Blade. Een naam die me ergens wel iets zegt, maar dat blijkt een andere 'JC Blade' te zijn, een Engelse dance-producer. Ik zou ook een verhaal kunnen afsteken over de familiegeschiedenis van de Blades, hoe dit in Engeland is begonnen en de eerste Blades rond 1670 in Virginia zijn terecht gekomen. Niets, maar dan ook helemaal niets, brengt ons dichter bij de boosdoeners van deze plaat.

Het meest opvallende aan beide kanten van de single (ik koop hem in eerste instantie voor de andere kant: 'My Baby's Gone') is het opvallende strijkersarrangement. Dit blijkt een typisch product te zijn Don Groton. Via Discogs ben ik aan een andere productie van Groton gekomen: 'Love Will Turn It Around' en 'Why Couldn't I Believe Them' van The Entertains. Met name die laatste heeft nét zulke aardige strijkers als in deze van The Blade Family. De plaat van The Entertains is in 1975 verschenen op Steeltown, een voortzetting van het label waarop The Jackson 5 in 1968 haar debuut maakt. Hoewel Don Groton nooit zal doorstoten tot een van de groten heeft hij heel duidelijk wel een eigen geluid. Het is bombastisch, groots en doet bij vlagen denken aan Shaft-soundtracks. Qua stijl balanceren zijn producties zeer fraai in het midden van funk en soul: Soulvolle funk of funky soul. Ik hou het dan op het laatste.

Ik had graag nog een alinea geschreven, maar helaas... alles wat ons rest is de muziek. Ik heb een tijdje getwijfeld tussen 'Sweet Dream' en 'My Baby's Gone', maar het staccato-stukje naar het refrein van 'Sweet Dream' heeft de doorslag gegeven. Het heeft net iets meer 'body' dan 'My Baby's Gone'. Morgen ga ik me verdiepen in 'Het zilveren goud' van februari 1990 en donderdag kunnen jullie de Week Spot van week 8 in 2012 tegemoet zien.

Raddraaien: Hearts Of Soul & Marius Monkau



Twee radioshows op zaterdag en de zondagavond is al 'vermoeiend', maar desondanks erg leuk. Gisteren nam ik echter iets teveel hooi op de vork. Eerst tot half twee op zondagavond 'The Vinyl Countdown', elf uur 's ochtends 'The Bed & Breakfast Man', daarna even werken en 's avonds om elf uur opnieuw 'in de lucht' met 'From The Catacombs'. En toen was ik 'op'. Vandaar dat jullie vandaag twee berichten ontvangen, eerst een aflevering van Raddraaien en straks de kersverse Week Spot. En dat laatste bericht is dan tegelijk de 1800e sinds het begin van Soul-xotica. De Raddraaier laat zich vandaag maar moeilijk pakken. Ik hoef slechts elf platen te tellen vanaf 'Pretty Woman' van Juicy Lucy. Eerst kom ik op 'Ruthless Queen' van Kayak, maar van die band heb ik al eens het verhaal verteld. De volgende is De Kermisklanten die ik vrolijk oversla. De reden waarom dat ding in mijn bakken zit? Tja, hij was te grappig om te weigeren voor een euro. De volgende moet dan maar deze exoot worden: 'Oh Here Jezus' van Marius Monkau & The Hearts Of Soul. Overigens vermeldt het label dit andersom en de single staat bij mij dan ook onder de 'H' van Hearts of Soul.

Ik laat in dit verhaal Marius Monkau buiten beschouwing. Er is immers genoeg te vertellen over Hearts Of Soul. De groep bestaat uit drie zussen: Bianca, Stella en Patricia Maessen. De meiden worden geboren in het exotische Harderwijk, maar wonen in hun meest succesvolle periode in Veghel. Er staat me iets van bij dat het trio betrokken is bij het legendarische concert van Aretha Franklin in 1968 in het Concertgebouw, toch vermelden de bronnen dat Aretha wordt begeleid door The Sweet Inspirations. Dan ga ik maar snel door naar het 'veilige' gebied. In 1969 krijgt Hearts Of Soul een platencontract bij het Relax-label van Willem Duys, kort daarop gevolgd door Park. Hoewel de dames kunnen rekenen op steun van Radio Veronica wil het aanvankelijk niet vlotten. In februari 1970 is er een relletje op de burelen van Veronica. De Alarmschijf is inmiddels zó belangrijk gebleken dat de medewerkers van Veronica samen komen om de nieuwe Alarmschijf te bepalen. De meeste stemmen gaan voor 'Voodoo Woman' van Simon Stokes & The Nighthawks, maar plots beroept programmaleider Jan Van Veen zich op een, nooit in de praktijk gebrachte, zin in zijn taakomschrijving. Hij heeft dus het laatste woord en bepaalt dat 'Fat Jack' Alarmschijf moet worden. Van Veen stapt dezelfde week nog op en Rob Out neemt zijn functie over. Het is echter te danken aan deze stap van Van Veen dat Hearts Of Soul haar enige Top 40-notering krijgt. Drie maanden nadat het aanvankelijk in de Tipparade is gestrand, bereikt het een bescheiden achttiende plek in de Top 40.

Hearts Of Soul heeft de nodige Songfestival-ervaring. In 1969 zingt het in de achtergrond van Rob De Nijs' inzending voor het Nationale Songfestival. Lenny Kuhr wint niet alleen dat, maar is in 1969 één van de winnaars. Het daaropvolgende jaar doet Hearts Of Soul zélf mee aan het Eurovisie Songfestival, maar de regels schrijven voor dat alleen solisten mogen deelnemen. Zodoende treedt de groep op als Patricia & Hearts Of Soul, maar hun 'Waterman' legt het af tegenover 'All Kinds Of Everything' van Dana. 1971 lijkt een rustig jaar voor Hearts Of Soul, maar niets is minder waar. Het trio treedt op in nachtclubs en doet studiowerk voor onder andere Dusty Springfield en Rika Zarai. In 1972 is dan een kleine opleving met de single 'It's Great Fun' en neemt het met zanger Marius Monkau 'Oh Here Jezus' op. De laatste single bereikt niet de hit- of tipparade, maar is desondanks erg geliefd in gelovige kringen. Hoewel in 1974 in Engeland de single 'Love Not Money' verschijnt als Hearts Of Soul is die groep een jaar eerder opgeheven. Het steekt de landsgrens over naar België waar het met Luc Smets, voorheen van The Pebbles, Dream Express opricht. In 1977 komt het trio onder die naam uit voor België met 'A Million in 1, 2, 3', de eerste keer dat het land een volledig Engelstalige inzending heeft. Net als 'Waterman' in 1970 bereiken ze wederom een zevende plek in het eindklassement. Het liedje is de tweede tipnotering in ons land. In 1976 trouwt Bianca met Luc. In 1979 scheiden de wegen van de dames. Patricia stapt over naar de band Passenger en de rest gaat door als L.B.S. (Luc, Bianca, Stella). Stella is intussen ook nog op eigen houtje actief als Stella Mason en vertegenwoordigt België in 1982 op het Songfestival. Patricia is echter de enige van het stel dat een beetje van een triomf op het liedjesfestival kan meegenieten. Zij zit in 1986 in het achtergrondkoortje van Sandra Kim. Een jaar later doet ze hetzelfde opnieuw bij Plastic Bertrand, maar dat levert geen overwinning op.

Op 15 mei 1996 overlijdt Patricia, slechts 44 jaar jong. Bianca zingt met haar jongere zus Dorien in 2008 in een coverband en twee jaar later wordt de naam Hearts Of Soul uit de mottenballen gehaald. Stella, Bianca en Dorien brengen in september 2010 de single 'Suddenly You' uit, maar dat levert weinig op. Sindsdien is het dan ook angstvallig stil rond de zussen.