zondag 31 juli 2011

Eindstreep: juli 2010


Zo kort als de maand juli in 2010 was op Soul-xotica, zo bondig hou ik ook de introductie van de Eindstreep. Op zaterdag 24 juli ging ik met vakantie en niet alle 23 berichten gingen over muziek, dus een top tien was snel gemaakt?

1. Lying In The Grass-Rob Hoeke Rhythm And Blues Group (een flitspaalgevoelige klap in het gezicht, 13-7-10)
2. Trouble-Hope Sandoval & The Warm Inventions (er is nog Hope!, 4-7-10)
3. Changes-Crispian St.Peters (de barmhartige Crispian, 5-7-10)
4. Death Of The Flowers-Asylum Choir (geniaal gekkenhuis, 18-7-10)
5. Don't Waste Your Time-Cats (nu komt de kat uit de mouw, 14-7-10)
6. The Days That Never Come-No Goods (No Goods, geld terug!, 3-7-10)
7. Wonder Woman-Attila (moet je HUN horen, 19-7-10)
8. Watching And Waiting-Moody Blues (effe wachten nog, 17-7-10)
9. Rescue Me-Fontella Bass (een reden voor een gezellig hoesje, 12-7-10)
10. One Night In Heaven-M People (uberpositiviteitsfietsmuziek, 22-7-10)
* Geen afvallige van de maand, maar 'My Lady Of Spain' van The Classics had anders in de top 5 gestaan, maar die zien we zondag weer terug.

zaterdag 30 juli 2011

groene hartkloppingen


De molens die her en der in het gebied tussen Zoeterwoude en Alphen Aan De Rijn staan, draaiden zaterdagmiddag harder dan ooit. In het land waar de rust ademt en je het gevoel krijgt dertig kilometer bij de hectiek van de Randstad vandaan te zijn. Wie vanmiddag naar de lokale radio luisterde, zal de schrik van hun leven hebben gekregen. Hopelijk luisterden er ook fijnproevers, die zijn stevig aan hun trekken gekomen. Northern soul, mod, beetje popcorn, beetje freakbeat, paar obscure Nederbeat-platen. Via www.radiorijnwoude.nl moest een terugluistermogelijkheid zijn van deze marathon van vijf uren.

Met de Technics van de studio en de meegebrachte Numark portable kreeg uw aller gewaardeerde platenkrasser de kans eens een complete showcase van de blauwe bak weer te geven. De paar mp3's en cd-tracks van Albert gaf hem niet alleen een rustpauze. We leerden een vroegere single van Norma Tanega kennen...

Nog een opmerkelijk feit dat ik leerde: Jackie Lee, van 'The Duck', is Bob Relf, de oorspronkelijke Bob van Bob & Earl. Te horen op 'Harlem Shuffle, maar vanaf eind jaren zestig werd Earl Nelson door een plaatsvervangende Bob vergezeld. Meer info kwam van mij, hoewel ik in het begin van de uitzending erg zenuwachtig was voor de microfoon. Later begon ik de lol er van in te zien en interrupteerde Albert geregeld. Het was 'freakolympics', maar dan lokaal in Het Groene Hart.

Ik kan een ieder die terugluistermogelijkheid aanbevelen, zeker de laatste twee uren. Ik geef het toe, vijf uren lijkt een lange zit, maar het was zo voorbij! Voor ik het wist, was het tijd voor 'What's Good About Goodbye My Love' van The Flirtations, hoewel 'Take Me In Your Arms And Love Me' van Gladys Knight & The Pips de afbouwplaat was.

Wachtend op de bus naar Leiden ademde Hazerswoude weer dezelfde rust uit als vóór twaalf uur. Het was kicken! Ook langs deze weg: Albert bedankt!!!

vrijdag 29 juli 2011

De Video Draait: Chapter 27


Een speelfilm naar aanleiding van de moord op John Lennon. Had destijds wereldnieuws kunnen zijn? Idem met de rolprent over de laatste weken van Brian Jones. Zulke films zouden nieuwe inzichten kunnen geven? Toch lag niemand wakker van respectievelijk 'Chapter 27' en 'Stoned'. Beide films verdwenen in de videotheek al snel in de rekken 'cult'. Zou het zijn omdat ze niets nieuws hebben te vertellen? Vandaag: 'Chapter 27' (J.P. Schaefer, 2007).

Toen ik ruim een jaar geleden een laptop kreeg, haalde ik meteen een stapel dvd's bij de videotheek. De enige die de ingebouwde Windows Player wilde afspelen, was 'Stoned'. In anderhalf uur de slechtste Rolling Stones-lookalikes die de wereld heeft gekend en complot nummer dertien als onderwerp. De aannemer had alle reden tot wraak. Brian behandelde hem als slaaf, trachtte zijn vrouw in te palmen en nu had Decca ook nog eens de geldkraan dichtgedraaid. Is hij per ongeluk in het zwembad gevallen? Was het zelfmoord? Of, zoals de film vertelt, 'gelegenheid maakt de dief' voor de aannemer? Na de 90 minuten resten nog steeds dezelfde vragen...

In 'Chapter 27' zien we drie dagen New York van Mark David Chapman, gereconstrueerd aan de hand van getuigenissen. Als hij (een rol van Jared Leto) begint met praten, heb je onmiddelijk een hekel aan hem. De grootste schok voor mij was dat Mark Chapman géén fan was. Goed, hij hield van The Beatles. Dat John Lennon twee maanden ervoor een 'comeback' had gemaakt met 'Double Fantasy', was hem ontgaan. Hij klaagt over de prijs van het album, kortom: geen fan.

En toch komt hij vanuit Hawaii over en gaat linea recta naar de Dakota Building. In zijn koffer heeft hij een wapen, tegenover de wereld gaat hij een daad stellen, maar lijkt een interview met John en Yoko in een Panorama-achtig blad hem ervan te overtuigen dat het John moet zijn. Iemand die ik nog nooit ergens was tegengekomen, is de aantrekkelijke Jude (Lindsay Lohan) die blijkbaar niets beters te doen heeft dan de hele dag buiten de Dakota te hangen.

Zij nodigt hem uit om naar de film te gaan. Zou ik niet gedaan hebben. Leto verbeeldt hem als een 'headcase', paranoïde en manisch. Er zullen vast leukere toeristen naar New York komen?

Ik zou nog lang kunnen doorgaan, maar doe het niet. Gewoon doorspoelen deze film, want buiten een paar eigen ervaringen van Chapman (die je écht niet wilt kennen) is er niets nieuws onder de zon. Om een nagespeeld verhaal af te sluiten met archiefbeelden uit 1980 is ook zwaar 'not done'!

donderdag 28 juli 2011

met jullie fiat, mijn 500


Zal ik eerst met de cadeautjes beginnen? Gistermiddag in Leeuwarden uitgezocht:
* Alive & Kicking- Tighter Tighter
* Casey & His Pressure Group- Comin' Home Baby
* Everly Brothers- That'll Be The Day
* Golden Earrings- Together We Live Together We Love
* Group- Hey Jude
* Gladys Knight & The Pips- Take Me In Your Arms And Love Me
* Robert Knight- Everlasting Love
* Raiders- Just Seventeen
* Shorty Long- Here Comes The Judge
* Small Faces- Afterglow Of Your Love
* Bonnie St.Claire- Marley Purt Drive
* Tee Set- This Rose In My Hand
* Tee Set- Mr. Music Man

De receptie is zaterdagmiddag vijf uren lang op Radio Rijnwoude. Ook via internet te volgen. Ook achteraf...

Soul-xotica is mijn speeltuintje. Sinds vorige week ben ik weer actief met films huren. Ik wil proberen zo nu en dan eens eentje te recenseren. Dat is voor mij een compleet nieuwe tak van sport, maar ik heb er zin in! Morgen ga ik jullie indirect behoeden voor drie uren kijkfrustratie!

Het fotomodel mocht vanwege de Fiat 500, maar haalt het niet bij de Vlaams-Nederlandse interpretatie als 'Vet Hard'...

woensdag 27 juli 2011

The Vinyl Countdown: 1


De voorbereiding is in volle gang? Een piratenzender draait proef voor Albert en mij als we zaterdag vanaf de Markt in Steenwijk vijf uren lang northern soul en mod gaan draaien... Of moest ik daarvoor naar Hazerswoude? Ach, dat zien we wel! We zijn nog één bericht verwijderd van de 500e. Waar Peter me flink heeft geholpen bij de samenstelling, daar kon ik qua hoesjes niet slagen. Ik zocht voor deze aflevering naar BTO. Toen hij die niet had staan, besloot ik de lijst om te gooien.

Een paar weken geleden publiceerde ik over Tages, de Zweedse band die enerzijds hits scoorde met gelikt materiaal, maar tevens een schaduwkant had. Dat geldt ook voor The Tremeloes. Op de b-kanten en elpees klinkt de groep minder lullig dan op hits als 'My Little Lady'. Vanaf 1969 mag de groep die kant ook iets meer etaleren, zoals met 'Call Me Number One' uit het einde van dat jaar.

Tien jaar later was de Britse hitparade een ratjetoe! Tussen disco en pop stond eveneens ska, punk, fanfare en soms zelfs een dweilorkest-achtig straatensemble als Pookiesnackenburger. Hun 'Just One Cornetto' uit 1982 mag op 4. De Schijf van ijs komt later nog eens langs...

Ons fotomodel is bij gebrek aan beter, het plaatje zelf staat niet hoger dan drie. Nadat Crossfiets, Pills, Hash & Old ten onder was gegaan, debuteerde Stills eind 1970 met 'Love The One You're With'.

In de popgeschiedenis zijn maar weinig hardrockbands die een extreme stijlwisseling ondergingen. Neem nu het Canadese Bachman Turner Overdrive. Het waarschuwde in 1974 dat we nog niks hadden gezien, om vervolgens die monsterhit schaamteloos te dupliceren. Wat is het jazzy 'Lookin' Out For No. 1' uit 1976 dan een aangename verrassing!

De ultieme nummer 1 voor Soul-xotica? De lezers (m/v)! Geregistreerd of niet, vaste prik iedere dag of eens in de twee weken, zonder volgers had Soul-xotica bij 200 al het loodje gelegd. Nee, de ene volger is niet belangrijker dan de andere, maar voor deze serie zet ik mijn 'eeuwige collega' Jan op de ereplaats. Hij nam tweemaal 'You're The One That I Want' op. Inderdaad, van John en Olijfje. Ik geef de voorkeur aan die ultra-lo fi-versie van de cd-r 'Transfolmer' uit 2001. Bijna sludgecore, deze ernstig vertraagde versie!

En dan is het zover...

dinsdag 26 juli 2011

klaphoesbui: The Beatles


Eigenlijk had ik voor vandaag een hoesje in gedachten voor moeder. Zij is vandaag 73 geworden. Maar nadat ik gisteravond twee films op dvd had gezien, dacht ik ineens aan deze single. Twee klassieke kanten verdient eveneens beide kanten van het hoesje. Waar een hoesbui normaal gesproken 'even snel aan de verplichting voldoen' is, daar dreigt dit een bericht van een normale lengte te worden.

Beide kanten van deze klassieke Beatles-single hebben namelijk indirect ook wat met die films te maken. Dat komt nog het meeste tot uitdrukking in 'I Am Sam' (2002) waarin Sean Penn de zwakbegaafde Sam speelt. Als zijn dochtertje Lucy ('in the sky with diamonds') acht wordt, plaatst de kinderbescherming haar in een pleeggezin. Sam heeft haar dan samen met zijn vrienden opgevoed. Samen met advocate ('lovely?') Rita Harrison (familie van?), een rol van de altijd fijne Michelle Pfeiffer, probeert hij met pijn en moeite Lucy weer thuis te krijgen. Lucy wil het liefste bij hem zijn en op een bepaald moment 'lopen ze weg'. Deze scéne gaat gepaard met 'Strawberry Fields Forever' als achtergrond. Maar verder ook spelen muziek en trivia van The Beatles een grote rol in deze toch wel ontroerende film.

'Memories are made of this'. Ik zag 'Almost Famous' eind 2001 nadat ik die middag afscheid van Stevie had genomen. Die moest ik nog eens zien, uiteraard in de 2,5 uur durende 'extended version'. In de gewone film zitten een paar onlogische overgangen. Willie wordt afgescheept door de legendarische Lester Bangs en staat in de volgende scéne op Black Sabbath te wachten. Huh? Daarom. Skippen met die korte versie.

Willie wil muziekjournalist worden en gaat als 15-jarige op tournee met het fictieve Stillwater. Hij ziet door zijn nog niet volwassen ogen hoe het eraan toe gaat binnen zo'n band. Drugs, groupies, onderlinge spanningen. De bijna-gepensioneerde groupie (ze is dan pas 16) noemt zichzelf Penny Lane. Willie wordt vrienden met hen, maar ontdekt ook dat hij nu onmogelijk objectief kan schrijven. Zijn oordeel in Rolling Stone is moordend, maar het einde is verrassend.

Buiten het inzicht dat het geeft in het leven van een rockband anno 1973, Stillwater kon iedere band zijn, is het vooral een fijne muziekfilm.

Niks korter dan anders...

maandag 25 juli 2011

The Vinyl Countdown: 2


Ja, het was wel een ambitieuze gedachte om van die laatste vijf cijfers een Schijf van 5 te maken. De lat ligt hoog bij Soul-xotica wat muziek aan gaat en bij zo'n Schijf moet je nog wel eens een concessie doen. Bij deze serie van The Vinyl Countdown zijn 4 en 5 al vaak de stoplappen, vandaag maar liefst vier om de serie compleet te maken. Alleen voor de nummer 1 kan je wakker maken...

Joop.nl raakte afgelopen weekend flink in de war. Prince zou zondag in Oslo optreden, maar de omstandigheden mogen bekend zijn en dus volgde een verrassingsconcert in de Melkweg. Volgens opiniesite Joop zouden de bezoekers van dat concert instemmen met het gedachtengoed van Wilders. Logisch toch? Niet bepaald. Het enige wat we Prince mogen aanrekenen, is dat hij die dweil schreef waarmee Sinéad O'Connor in 1991 een hit scoorde: 'Nothing Compares 2 U'.

Op vier de oudste van het stel, hoewel de bloedeloze cover van Rod Stewart en Tina Turner wel wat enthousiasme heeft afgevoerd. Erg jammer, te meer omdat het een lekker uptempo ding is. Hierbij dus 'It Takes Two' van Marvin Gaye en Kim Weston uit 1967.

Hoewel ook drie best een fijn nummer is, heb ik hem (in Engeland) wat te vaak gehoord. Maar voor Tom Robinson heb ik zoveel ontzag dat zijn eerste hit, '2-4-6-8 Motorway' uit 1977, op drie mag.

Met de nummer 2 had ik nogal moeite. Ik heb de telefoon gepakt en wat rond gebeld. Joe Jackson gaf gehoor aan mijn vraag: ,,Would you be my number two?".
,,Best", zei Joe. ,,Maar verder wil ik niet geassocieerd worden met die praatpaal van je, dus je moet ons na gebruik in tweeën breken". Waarvan akte: Op 2 staat 'Breaking Us In Two' uit 1982.

De punk kwam op het juiste tijdstip. Voor de jeugd was er weinig toekomst onder Thatcher. Je kan dan kwaad worden of de zelfkant opzoeken óf je gaat princeheerlijk feesten alsof het 1999 is... Als tegengif op de negativiteit van de punk kwamen met Madness verschillende groepen mee die een 'nutty sound' voortbrachten. Neem nu het knotsgekke ensemble Splodgenessabounds. Ze worden vooral herinnerd vanwege een culthit...

In 'Two Pints Of Lager And A Packet Of Crisps Please' probeert iemand zijn bestelling te maken, maar voelt zich staalhard genegeerd door de barman.

Morgen, zoals beloofd, de hoesbui.

zondag 24 juli 2011

The Vinyl Countdown: 3


Er gaat deze week iets nieuws gebeuren op Soul-xotica! Ik deed donderdag een ontdekking die nieuwe mogelijkheden biedt en ik heb er zin in. Het is voor mij een nieuwe discipline, maar laat het gewoon eens proberen... Drie was een pijnpunt. De nummer 1 stond al weken bekend, maar verder... Ik heb (bijna) al mijn reserves ingezet om tot vijf te komen. Maar met het lijstje voor mijn neus, ben ik best tevreden.

Ik heb een nieuw telefoonnummer. Wie het oude nummer belt, krijgt de dames en heer van Trinity aan de lijn. Ik heb het geruild tegen hun nummer. Enig probleem is dat zo'n telefoonnummer uit 1976 nog omgenummerd moet worden. Het zijn ook maar negen nummers: '002.345.709'.

Vannacht heb ik met glazen gespeeld en geesten opgeroepen. Ik kreeg pas contact met een wijnglas en toen begon het potlood iets te tekenen. Het leek een achterwerk, maar toen ik het papier omdraaide, stond er een drie. Ik wist dat ik in contact stond met Amy. Ze kon dus wél tellen. Op 4 staat Eddie Cochran met 'Three Steps To Heaven'.

Tot Kool & The Gang er vrijdag bij kwam, had ik maar één plaat die bij alle cijfers kon staan. Op 3 staat '5-4-3-2-1' van Manfred Mann uit 1964.

En twee kon ook al bij de hoogste drie in The Vinyl Countdown. Er zijn wel meer liedjes met '1-2-3' in de titel, maar gelukkig was het niet zo'n armoede dat Catherine Ferry, The Butterflies en Vulcano erin moesten. Len Barry was de enige die het verdiende. '1-2-3' uit 1965 staat op 2.

Ik heb een zwak voor David McWilliams. Zelfs zo erg dat ik 'The Beggar And The Priest' voor een tientje heb gekocht. Wel een beetje zonde van het geld. De Noord-Ier miste Mike Leander op dat album. Want, eerlijk is eerlijk, Leander 'kleedde' de liedjes aan van David McWilliams. Wat zou 'Three O'Clock Flamingo Street' uit 1970 zonder die violen zijn geweest? Dus toch op nummer 1.

zaterdag 23 juli 2011

The Vinyl Countdown: 4


Och was ik maar bij Amy thuis gebleven, you go back to her and i go back to blog. Dat is het einde, dat doet de deur dicht, daar zijn geen woorden voor en dus tellen wij verder af. Amy heeft hier al eens een bericht gehad. En, o, wat is het toevallig... Notabene op haar 27e! Gelukkig dreigt het nieuws wat onder te sneeuwen door de gruwelijke aanslag in Noorwegen. En Johnny eer ik vandaag met een Hoes van Dylan!

Nee. Prince zal niet de eerste zijn geweest. In de kringen van de funk gebeurde het al langer dat woorden werden vertaald naar klanken van letters. Maar mag ik Prince, die zichzelf ooit vertaalde naar een symbool, de aanstichter noemen. In 1984 schreef hij 'I Would Die 4 U' en snel daarna gebruikte menigeen 2 en 4 voor 'to' en 'for'.

Ik heb het voor elkaar. Een tuinman... euh... vrouw die mijn gras maait. Maar opeens verstomt het geraas van het apparaat en komt ze binnengestapt met een tekening. Ik zie vijverpartijen en val haar in de rede.
,,Maar Kim, je hoeft alleen maar het gras te maaien. Deze hutten gaan binnenkort de puinbak in. Wat zeg je daar? Foei, wat een vies woord. Ik weet dat je een wilde bent, maar kun je het niet anders zeggen?". Op 4 staat 'Four Letter Word' van Kim Wilde uit 1989.

De vierde van Led Zeppelin is een album die ik miljoenen keren heb gehoord. Volgens mijn herinnering staat 'Four Sticks' hierop, maar kan het nummer zélf niet oproepen. Dan dus toch evengoed op 3.

De nummer 2 was ik tot gisteren even vergeten. Voordat de vocalen de overhand kregen en de groep in een stel gladjakkers veranderde, was Kool & The Gang volgens James Brown 'the second baddest out there'. '1 2 3 4 5 6 7 8' is de b-kant van een single uit 1970 en is misschien wel het summum van funk!

Ome Bob. Zijn klassieke 'Hurricane' zat in de rubriek van Haatdraaiers en mocht in een Schijf omdat hij de volgende dag 70 werd. Toch is er één single van Dylan die beslist mag en dan hebben we het over 'Positively 4th Street' uit 1965. Poëtisch afbranden. Het bestaat! Verder vind ik Dylan maar een ouwe zeiksnor, hoewel ik nog een zwak heb voor 'Nashville Skyline'.

Correctie: Zowel deze als het hoesje van Moby Grape zijn zeldzame Amerikaanse fotohoezen en niet Nederlands, zoals ik gisteren beweerde...

vrijdag 22 juli 2011

The Vinyl Countdown: 5


Over precies een week is Soul-xotica de magische grens van 500 berichten gepasseerd. Tot donderdag, met dinsdag als rustdag, tellen we af middels een dagelijkse Schijf van 5 met titels over 5, 4, 3, 2 en 1. De traditionele Schijf van zondag heeft twee weken reces. We beginnen vandaag met vijf. Dankzij een tip van Peter kon de bejaarde Dave Brubeck via de achterdeur worden afgevoerd.

De start van deze feestelijke serie betekende in januari 1990 de frisse start van een nieuw decennium. Een blik in de toenmalige Top 40 en er kan geconcludeerd worden dat 39 ervan erg jaren tachtig of ouder klinken. De uitzondering heet 'King Kong 5' van Mano Negra. Ondanks het nieuwe geluid is de single niets langer in speelduur dan die van een hit uit 1966!

Moet ik het procedé van The Vinyl Countdown nog eens uitleggen of trap ik dan open Doors open? Goed, we gaan de komende week dus van 'Five To One', maar dat had u al begrepen? Waarom niet het overleefd, mag Jim weten. Of Joost... Het slotnummer van 'Waiting For The Sun' uit 1968 mag op 4.

Precies vijf weken geleden poseerde Roy Orbison hier. Op de achterkant van de Nederlandse fotohoes wordt reclame gemaakt voor een single van The Vogues. 'Five O'Clock World' (1966) zat begin jaren negentig in een film, waardoor ik een plastic jaren tachtig-heropname op cd kocht. Tegenwoordig heb ik een heruitgave op het Arc-label. Voor mij een onvolprezen label, hoewel de audio als het ware de voorloper van mp3 was. De enige echte Top 40-hit van The Vogues komt met een beetje mazzel komende week nog langs.

Als de nummer 1 geen fotohoes had gekend en deze vrij eenvoudig op Google was te vinden, dan had Aphrodite's Child op 1 gekomen. Gelukkig? Eigenlijk vind ik de huidige 1 ietsje beter dan 'It's Five O'Clock'. Maar als we dan toch geen hoesje hoeven te gebruiken, kunnen we dan niet de coverversie van de Hoornse band Johan uit 1996 gebruiken? Ach, waarom niet!

Hoewel het vorig jaar écht per ongeluk was dat ik twee bijna-identieke berichten schreef over 'Ta Det Lugnt' van Dungen, lijkt dit jaar het titelloze debuut van Moby Grape uit 1967 mijn stokpaardje te worden. Maar ik kan nog zulke fijne woorden kiezen, maar het album zélf overtuigd de luisteraar. Neem nu het liedje waar de overige 1439 minuten van de dag jaloers op zijn. Dat '8.05' hier in de lande zo'n fraai fotohoesje kreeg, was me niet bekend...

donderdag 21 juli 2011

Almost 20 Years Ago Today: 440-452


De turbo gaat aan! Morgen begin ik met The Vinyl Countdown, voor dinsdag staat een hoesbui gepland, en dus werk ik vandaag even vooruit met 20 Years. Dat gaat volgende maand ook gebeuren. Als alles goed gaat, ga ik 20 augustus met vakantie en Soul-xotica is dan minimaal twee weken dicht. Laat dit nu in 1991 net een drukke periode zijn geweest qua singles-aankopen, dus ga ik die nog vóór 20 augustus behandelen. Het goede nieuws is dat na de vakantie het 'rustiger' wordt...

Het droogbloemen snijden is een ramp! Ik ben dan ook niet rouwig als we woensdagochtend 24 juli onverricht ter zake naar huis worden gestuurd. Er zijn geen schuurwerkzaamheden en het regent pijpestelen. 's Middags koop ik bij Sunrise 440 en 441. De eerste wordt aldaar opgezet. Een klant voor de hasjies raakt in een lachstuip. En als ex-gebruiker van dat spul kan ik je verzekeren dat je daar nooit weer uitkomt!

443 tot en met 448 komen wederom bij Bert uit de winkel, na vandaag gaat hij niet meer open voor mij. Op dinsdag 30 juli worden we toegesproken door Lou, de baas. We worden verplicht die dag een minimum aantal bundels te plukken. Daar heb ik wel oren naar en om half twaalf zit ik op dat getal. Alleen... ik word niet geloofd... En dus 'kort-voor-de-kop' (Friecisme) en weg is Gerrit.

Ik vier mijn vrijheid met 448 en 449 bij Sunrise. We gaan bijna op vakantie naar Denemarken, doe dus ook nog 450 tot en met 452 en ben twee weken vrij van 20 Years!

440 Papa Oom Mow Mow-Spotnicks
De nummer 4 uit de Schijf van vaderdag. Eén van de weinige vocale nummers van de Zweedse Shadows.
441 Butterfly-Danyel Gerard
442 I'm Mandy Fly Me-10CC
Uit de uitverkoopbak van V&D. Dit is de 1991-reissue die het album 'The Very Best Of' moest promoten. Dit nummer stond op 2 januari 2011 centraal.
443 Rubber Bullets-10CC
Vreemd dat dit in Nederland nooit een hit werd.
444 The Sound Of Silence-(Nick en) Simon & Garfunkel
Een heruitgave uit 1968 met 'Homeward Bound' op de flip.
445 Whole Lotta Love-Led Zeppelin
446 A Way Of Life-Family Dogg
De eerste koper nam de b-kant erg letterlijk. Het fotohoesje ontbreekt...
447 Black Is Black-Los Bravos
De Engelse Decca-heruitgave met 'I Don't Care' op de keerzijde.
448 Give Up Your Guns-Buoys
De 1979-heruitgave die opnieuw de top tien binnendrong.
449 Buddy Joe-Golden Earring
450 Lucky Man-Emerson Lake & Palmer
De Amerikaanse Atlantic Gold-heruitgave.
451 Rock And Roll Highschool-Ramones
452 Lady Willpower-Gary Puckett & The Union Gap

Voor The Vinyl Countdown kan ik nog geschikte titels met 4, 3 en 2 gebruiken. (Sorry Peter, ik ben het mailcontact daarover kwijt...).

woensdag 20 juli 2011

20 Years Ago Today: 438-439


Zucht. Wie staat er nu weer op mijn raam te kloppen? Die zwarte pieten komen ook steeds eerder... Ah! Dave! Kom binnen. Waarom belde je niet aan? O ja, die is al acht jaar stuk... En je vond het toepasselijk, ach vooruit! Ik had je verwacht, je bent immers mijn 438, maar ik ga je er vandaag even snel doorheen jassen. Nummer 438 is dus 'I Hear You Knocking' van Dave Edmunds. Dan geef ik nu ruim baan aan een hagelnieuwe single!

Gefeliciteerd. Uiteraard spreek ik dat met liefde uit! Zesenzestig jaar, maar getuige de frequente bezoeken aan de hoofdstedelijke HMH, ik maak niet graag reclame voor chemisch slootwater, nog lang geen pensioen voor John Lodge, inmiddels 45 jaar bassist van The Moody Blues.

Ik heb als jongeling aangeleerd gekregen om terug te grijpen naar de zeven albums die de groep tussen 1967 en 1973 maakte. Ik raakte in 1986 geïnteresseerd in de Moodies. Het was toeval dat kort daarop 'The Other Side Of Life' verscheen. 'Your Wildest Dreams' was een maandag lang Avro's RTV-tip. In 1988 volgde 'Sur La Mer', alom beschouwd als het meest tragische wat de Brummies hebben afgeleverd. Alleen de single 'I Know You're Out There Somewhere' is de moeite waard. Het is één van de favorieten van Peter Van Bruggen.

Wat alle albums van de Moodies vanaf 1978 kenschetst, komt op de latere albums het beste tot uitdrukking. Goed beschouwd maakte The Moody Blues vanaf 1967 folkrock met symphonische ornamenten. In de jaren tachtig was dat geluid totaal gedateerd en dus werd er noodgedwongen een scheut electronica in gestopt. Het resultaat: Een band die in 1988 behoorlijk 1973 klinkt met net iets te hippe synthesizers. Bespottelijk, dus...

In 1991 speelt de groep in het Congresgebouw in Den Haag, maar ik mag er van mijn ouders niet naartoe. In de Telegraaf lees ik wel een advertentie van Staffhorst. Justin en John gaan bij hun cd's signeren. Ik stuur een brief met een blanco kaartje en een pasfoto en krijg een week later het kaartje terug. Mét de handtekeningen van Justin Hayward en John Lodge!

Op 'Keys Of The Kingdom' 'sampled' de groep van hun eigen materiaal. Hoewel het nog steeds verouderd klinkt, wordt 'Say It With Love' nog NCRV Favorietschijf. Deze single schaf ik aan op de 46e verjaardag van John Lodge.

Zou hij zelf ook met heimwee terug kijken?

dinsdag 19 juli 2011

Swiebertje


Therapeutisch schrijven. Of het helpt? Geen idee, maar ga het bij wijze van experiment proberen. Ik ben erg in mijn nopjes met 20 Years Ago Today. Natuurlijk is het fantastisch om over singles te schrijven, maar is de tijd van 1991 ook knuffelzacht. 2011 is dankzij een dagelijkse vlucht naar de redactieruimte nog enigzins draaglijk. En tien jaar geleden? Diepe zucht. In het verhaal van de Monstertocht hoopte ik deze zomer per fiets dwars door Europa te trekken...

Donderdag 17 mei 2001. Wat als een mooie zonnige dag begon met koffie en gezamenlijke lunch met de zeer aantrekkelijke bardame in De Karre, Manon, eindigde in een groot drama. Natuurlijk had de alcohol rijkelijk gevloeid, was ik strontvervelend geweest, menigeen tegen de schenen getrapt, maar wat er daarna gebeurde... Ik weet het pas een maand later beter te duiden, maar iets in mijn hoofd gaat helemaal mis. Ik moet eruit! Is het aanvankelijk nog niet het leven, ook al begint het daar wel mee, het loopt uit op een weekje zwerven.

Van dinsdag op woensdag slaap ik in de Emmaus van Langeweg, tussen Breda en Zevenbergen. In die laatste plaats word ik aangespoord om naar de 'paterkes' in Dreef te gaan, iets ten zuiden van Galder (van dat knooppunt) en net over de grens. Buiten een cervelaatworst en twee flesjes Aquarius willen ze me daar niet helpen. Door de nacht loop ik terug naar een schilderachtig plekje aan De Mark en rol mijn slaapzak uit.

Die week brengt me naar Dordrecht en ik reis bankroet naar Tuk. Twee weken later vertrek ik wederom met knapzak en ga nu rechtstreeks naar het bewuste plekje, even buiten Ulvenhout. De hoek Ulvenhout-Zevenbergen-Zundert wordt talloze keren per voet doorkruist, ik slaap buiten in een slaapzak en een lap plastic, zuip me regelmatig klem en zoek al die tijd naar iets wat ik niet kan vinden.

Een maand na mijn eerste vertrek word ik op een ochtend met betraande ogen wakker. Ik heb net afscheid genomen van mijn Engelse Emmaus-vriend Mike en bij later onderzoek blijkt hij deze dag uit het leven te zijn gestapt. Symbolisch of niet, maar een muskusrat heeft deze avond een gat in mijn tas geknaagd en mijn brood 'gestolen'. Hij moet daar de ganse nacht zoet mee zijn geweest.

Dát verhaal maakt 'Swiebertje' legendarisch in Ulvenhout. De rat, niet de ervaring met Mike. Het is echter dat laatste dat me nog verder in de war stuurt. Het duurt evenwel een maand voordat ik weer tot zinnen kom en terugkeer naar Tuk. In september gaat nog een helse fietstocht plaats vinden.

In het daaropvolgende jaar kom ik nog tweemaal in Ulvenhout, maar begrijp anno 2011 wel waarom ik vorige zomer tweemaal door noodweer werd getroffen. Als het even kan, ontwijk ik het voortaan...

maandag 18 juli 2011

20 Years Ago Today: 432-437


Over meisjes gesproken... Toen zus Willemien in 1987 trouwde, moest ze nog 21 worden. Voor een twaalfjarige was dat een mooie leeftijd. Maar nu haar dochter 21 is geworden, realiseer ik me pas dat het toch erg jong was. Bij deze feliciteer ik Anja, maar ook kwis-, koffiekwek- en bitterballen-vriendin en als inspirator en dankzij haar aanmoedigingen een beetje 'moeder' voor zusje, Marianne. Zij viert vandaag haar 51e verjaardag. Omdat de woensdagen in 1991 twintig jaar later op zondag vallen, gaan we vandaag een dag terug.

Ik ben er ingeluisd! Ik heb al weken de poot stijf gehouden, maar nu hebben mijn ouders vakantiewerk 'geregeld'. Voordeel is echter dat droogbloemen snijden fijner werk is dan bollenpellen, plus dat er geen andere dorpsgenoten op het bedrijf werken. Ik begin op donderdag 18 juli 1991. 's Avonds vieren we Anja's eerste verjaardag op de camping in Havelte.

Woensdag krijgt mem bezoek van 'tante' Riem. We hebben meerdere ooms en tantes die in werkelijkheid geen familie zijn. Met tante Riem heb ik altijd een bijzondere band gehad, hoewel dat deze dag 'spannend' is. Ze neemt aanstoot aan mijn lange haar en noemt me een meisje. Ze zal echter na deze dag er nooit meer iets van zeggen, terwijl het haar alsmaar langer werd. Evenals vorige week fiets ik via Heeg, Gaastmeer en It Heidenskip naar Workum. Een iets grotere vangst dan vorige week.

432 It's Allright-Maddog
De Steenwijker band Hound Dog maakte in 1974 eveneens een single met die clichématige titel en zegt sindsdien dat ze in de Top 40 hebben gestaan. Het verhaal ligt anders. De single van Hound Dog had een hit moeten worden, maar viel samen met de treinkaping bij Wijster. Maddog kan ondanks drie hits beschouwd worden als een minder succesvolle act uit Volendam.
433 Girls-Moments & Whatnauts
Een tijdelijke fusie van twee groepen van Sylvia Robinson's Stang-label. Whatnauts herleeft in de jaren erna in talloze samples, Moments kent in 'Dolly My Love' en als Ray, Goodman & Brown nog succesvolle... euh... momenten.
434 Mac Arthur Park-Donna Summer
Het origineel van Richard Harris stond in februari nog in de schijnwerpers en van Donna Summer zijn we voorlopig even bevrijd.
435 Too Much Heaven-Bee Gees
Tsja, de collectie móet compleet, ook al is deze me té hijgerig.
436 I Will Return-Springwater
Vorig jaar nog een hit voor Hazes en het Nederlands elftal als 'Oranje Bovenaan', ook al presteerde het team maar matig op het WK in 1990. Het origineel is een instrumentaal studioding van Phil Cordell.
437 Silverbird-Justin Hayward
Jeff Wayne kon altijd al overdrijven en Hayward liet zich graag inpakken door eigentijdse geluiden. De elpee 'Moving Mountains' uit 1985 is een spuuglelijk ding met foute synthesizers, dameskoren en het kitscherige van Jeff Wayne. Het komt samen in 'Silverbird'. Voor een Moody Blues-collectioneur een hebbedingetje, deze Engelse single in het klaphoesje.

Woensdag méér Moody Blues, dan een hagelnieuwe single uit 1991!

zondag 17 juli 2011

Schijf van 5: vakantie


Je zal maar vakantie hebben! Natuurlijk, een nachtelijk buitje op het tentdak heeft zijn romantiek, maar met dit weer krijgt iedereen last van claustrofobie? Zelf troost ik me met de herinnering aan 2005. Toen was juli ook 'pet', maar werd het eind augustus opeens erg mooi. En laat dat de periode zijn dat Soul-xotica een paar weken op slot gaat. De Schijf van 5 heeft wel twee weken vakantie. Vanaf zaterdag is hier dan een Vinyl Countdown-schijf van 5, totdat op 28 juli het vuurwerk mag worden afgestoken. De zondag erop doen we de Eindstreep van juli 2010.

Dat viel nog niet mee? Als je Boney M, Madonna en 10CC wilt ontwijken, blijft er weinig over. Mooier dan de nummer 1 zijn ze er niet? De nummer 2 heeft geen 'vakantie' in titel of tekst, maar gaat duidelijk wel over dat onderwerp.

Madonna of tóch die foute rap. Het is die laatste geworden. Hoewel over die zomer van 1985 niet naar huis kon worden geschreven, drie zomerse dagen in juli en augustus, mag in dat kader 'Holiday Rap' van MC Miker G & Deejay Sven op 5. Omdat-ie zo fout is!

In de eind jaren zestig zat in Den Haag een specialist in muziek uit het Caribisch gebied. Als een specifieke single goed liep, belde deze Joost Den Draayer en kwam die in de Top 40. The Merrymen werd zo nog een verhaal op zichzelf, maar ook Byron Lee had in 1969 twee hits in Nederland. Op 4 staat 'Everyday Will Be Like A Holiday'. Die andere hit was met Mighty Sparrow en zou in de eerste helft van 1978 een nóg grotere hit worden.

De zomer van 1986 was een stuk aangenamer dan zijn voorganger. Het gezin Louwsma vierde het in Slenaken. Op een zondagochtend gingen we naar de grotten in Valkenburg. O wat hadden we een schik om die mensen in hun jassen. Eenmaal binnen begrepen we waarom... In dezelfde zomer had The Blue Diamonds een succesje met een oudje van Cliff Richard & The Shadows. Op 3 zet ik het origineel van 'Summer Holiday' uit 1963. Dat had in ieder geval een kouwe winter...

Als we 'Zandvoort' van Pasadena Dream Band niet voor de popkwis hadden gebruikt én ik het nummer dus niet ontelbare keren had moeten aanhoren, dan misschien...? Nee, dan houd ik het bij Splitsing. Ook al uit die barre zomer van 1985. En die herinnering is vooral verbonden aan 'Wind En Zeilen'. Het is eerder een verlangen dat wordt uitgesproken.

'That man is not a happy camper', zeggen de Engelsen als er geen glimlach vanaf kan. De nummer 1 is er ook zo eentje, want hoewel 'je een vakantie bent' en de fantasie mag bepalen wat je in 'biebiebiebiebie' aan het doen bent, klinkt het als een doorregend verblijf in een net te krap iglotentje. Maar vooruit, het is 1967, de thee is sterker dan ooit en dan zing je maar wat in je opkomt. Nummer 1 is dus onbetwist 'Holiday' van The Bee Gees.

Hou 7 augustus maar vrij! Soul-xotica trakteert dan op een dagtocht naar Spanje!!! 'Never Been To Spain'? Dit is je kans. Ik heb al een caravan gehuurd met Deuren. Ofwel Spanje of Spaans en dat vijfmaal! Is er één mooier dan Imca Marina...???

zaterdag 16 juli 2011

20 Years Ago Today: 430-431


Voordat ik mezelf weer onderdompel in de zomer van 1991, wuif ik vanaf deze plaats even naar het hoge noorden. Mijn Deense schoonzus kan vanaf heden een jaar lang haar leeftijd naar hartelust omdraaien zonder dat het effect heeft. Dus, Jelte, geef haar namens mij maar eens een stevige 'tút'. Bijna twee maanden geleden hadden we het in deze serie over Davides-sex, dus het mag wel weer eens? Vandaag het relaas van een vies jongetje en dito meisje.

Donna Gaines kwam in 1969 naar Duitsland om een rol in 'Hair' te spelen en trouwde een meneer Summer. Het huwelijk hield niet lang stand, wél hield Donna er een artiestennaam aan over. Giorgio Moroder had de mensheid al sinds 1967 geteisterd met slappe bubblegum. Zijn 'Son Of My Father' werd in 1972 een wereldhit voor Chicory Tip. Giorgio was een 'fan' van de nieuwe Moog-synthesizer. Met zijn compaan Pete Bellotte zag hij tevens een rage in de discotheken van New York ontstaan.

Het publiek wil lange uitgesponnen nummers met een monotone beat. Met Donna Summer zetten ze op eigen wijze het produkt in de markt. Vanaf 'Love To Love You Baby' in 1975 is het concept af. Donna beroert tijdens opnames duidelijk iets anders dan de microfoon. Het vergt veel inspanning, want ze kreunt er over...

Maar toch hebben de heren ook pretenties. Zo maken ze in 1977 de elpee 'I Remember Yesterday', een conceptalbum over muziek uit verleden, heden en toekomst. Hun visie op 2000 middels 'I Feel Love' blijkt bijna profetisch. Ik koop op 16 juli 1991 het titelstuk op 45 toeren, dat zich duidelijk veertig jaar eerder afspeelt. Buiten de kenmerkende vlakke discobeat om.

Roxy Music verdiende in 1974 een Brian als leider, het was alleen onduidelijk of het Brian of Bryan moest zijn. Natúúrlijk was Brian toen qua geluid het meest beeldbepalend, maar als persoonlijkheid eerder verlegen. Hij verstopte zich altijd achter zijn instrumenten. Bryan stond als zanger het meest in de schijnwerpers, ook al vond Brian die rol nogal overdreven. Het was dus geen koek en ei tussen de bijna-naamgenoten.

Na een optreden maakte Brian zich haastig uit de voeten, terwijl de andere bandleden schouders klopten met bobo's van hun platenmaatschappij. Toen het gezelschap de kleedkamer binnen trad, lag Eno daar met zijn jongeheer te spelen. Exit Eno! Net als Rik Kenton mocht Eno voor hetzelfde Island een soloplaat maken. 'Here Comes The Warm Jets' is een beetje Bowie, beetje Roxy en heel erg glamrock. 'Seven Deadly Finns' is een hele aardige single daarvan.

Dan raakt Eno betrokken bij een ongeval, raakt in coma en beweert later in die toestand muziek te hebben gehoord. Eno vindt daarmee de ambient uit. Maar ben ik een cultuurbarbaar als ik opbiecht dat dat een brug te ver is voor mij?

vrijdag 15 juli 2011

hoesbui: ? & The Mysterians


Tijdelijk niet de juiste inspiratie, dus een mooi hoesje van een single die hoog op mijn lijstje van hebbehebbehebbe staat. Morgen weer back-to-'91...

donderdag 14 juli 2011

the big drummer boy


'De grootste drummer die Engeland heeft voortgebracht'. Onderwerp is drummer Bobby Graham, de woorden zijn van Shel Talmy. Het is niet zo vreemd dat hij daarmee voorbijgaat aan Keith Moon, want de scheiding tussen Talmy en The Who was niet bepaald zachtzinnig. Geboren in 1940 trommelde een jeugdige Graham iedere avond een etensbord stuk en dus maakte vader van koektrommels een drumstel. Een paar maanden later mocht hij zijn eerste drumstel uitzoeken. Dat moment in een winkel vól drums was bepalend voor zijn leven.

Voordat hij als vijftienjarige de brui gaf aan school, had hij al besloten geen 'grotemensenbaan' te willen. Hij rolt dan ook zo het vak in en wordt drummer van een jazzband. De rock'n'roll komt niet veel later op, maar Graham houdt zich afzijdig, omdat hij liever jazz speelt. Totdat The Outlaws een drummer zoeken en al een seizoenscontract bij een vakantiepark hebben. Later gaat de groep Mike Berry begeleiden. In 1961 stapt Graham over naar The Bruvvers, de groep van Joe Brown. Of de zanger dan Vicki al kent? Ik voorspel nu dat hij een dochter krijgt. Zal ik maar 'stop'pen?

In 1963 wordt Graham gevraagd voor een band, maar 'waarom zou hij het opgeven voor een onbekende groep uit Liverpool'? Graham heeft een kennis opgedaan die alle plaatopnames in Londen van die dag schijnt te kennen. En zo is Graham met Jimmy Page, Ritchie Blackmore en Big Jim Sullivan onderdeel van een nieuwe generatie studiomusici. Het zijn lange dagen, maar het dekt financieel de alcoholische hobby.

In 1964 begint hij met produceren. De vaste man van Fontana wil niet werken met The Pretty Things en Graham is de aangewezen man. Drummer Viv Prince komt vaak niet opdagen en dus neemt Graham zijn partij over. Een andere groep die dankbaar gebruik maakt van zijn talent is The Kinks. Mick Avory stapt graag opzij en laat Graham de platen inspelen.

Arrangeur Tony Hatch schiet in 1966 uit zijn slof bij een Petula Clark-sessie. Graham kan, evenals Page, geen noten lezen, wil dat niet weten tegenover de andere gerenommeerde muzikanten en zegt 'dat hij wat improviseert'. ,,Dat doe je goed", glimlacht Hatch. ,,Ga zo door!".

Graham doet ook werk voor het Franse Barclay-label, maakt in 1965 een single voor Fontana (per abuis als Bobbie Graham) en ontmoet in 1967 Freddy Haayen. Graham komt naar Nederland, produceert (Unit) Gloria en raakt verzeild in religie. Zijn alcoholisme wordt excessief en compleet 'in de goot' haalt zijn familie hem in 1971 uit Amsterdam. Na nog wat werk voor religieuze platen, smijt hij in 1974 de drumstokken aan de kant.

Pas in 1990 gaat hij weer drummen. Als Ray Davies een aantal oude successen wil oppoetsen, nodigt hij Bobby Graham uit. Luister naar 'You Really Got Me' en je hoort wat Graham zo uitzonderlijk maakte. Hij is niet meer. Vorig jaar september overleed hij.

woensdag 13 juli 2011

telefoontoppertje #13: The Electric Prunes


Totdat ik eind 2002 een kunstgebit kreeg, had ik slechte maalstenen. Half afgebroken en rottende tanden. Geen gezicht, een smerige mondgeur, maar ach... zolang ik mijn boterham kon kauwen? Als ik naar de Nokia kijk, moet ik hier meteen aan denken. 1 tot en met 9 zijn verdwenen, batterij schiet om de haverklap los, maar ach... ik red me nog wel een halfjaar. Hoewel ik met een nieuw toestel erover zal verbazen hoe ik het zolang heb kunnen uithouden...

Begin 1992. Een medewerker van Veronica magazine heeft de eer eens Goud Van Oud op de vrijdag samen te stellen. Zijn keuze: vooral jaren zestig en zeventig en vooral nummers die je niet vaak meer hoort. In het intro druk ik op 'rec' en verbaas me over wat er door de speakers komt. Het is vandaag de 14e telefoontopper: 'I Had Too Much To Dream Last Night' van The Electric Prunes.

Mijn platenverzamelend leven komt in dienst te staan van dit nummer, maar het vinyl is praktisch onvindbaar. In 1997 komt het nummer ter sprake en weet 'eeuwige collega' Jan Folmer dat zijn broer de elpee heeft. Voor een geeltje (hoeveel was dat ook alweer?) wordt een deal gesloten!

Het is in vroeg 1967 de eerste single van het debuutalbum van de band. In Engeland bereikt het de rand van de Top 50 en geeft Rob Out een voorzetje door het in zijn Tipparade op te nemen. Ook Nederland is nog niet klaar voor de psychedelische rock. In de jaren zeventig zal het nummer alsnog een herwaardering krijgen.

Na dit album vinden de originele Prunes het welletjes, tot ergernis van producer Dave Hassinger. Hij formeert een nieuwe band onder de oude naam. Bovendien doet hij iets nieuws. Niet één, maar liefst twee synthesizers op het podium. Van de latere Prunes verschijnen twee albums, waarvan 'Mass In F Minor' de meeste novelty-waarde heeft.

Hoezo roemen op oude teer? De originele Pruimen toeren weer sinds de eeuwwisseling met 'Dream' als claim-to-fame. Ik hou het maar op die onverwoestbare studioversie, sinds 2008 ook in mijn telefonische jukebox!

dinsdag 12 juli 2011

20 Years Ago Today: 418-429


Dat zijn er twaalf en dus niet, zoals ik gisteren schreef, tien. Twaalf singles uit mijn favoriete periode in de popmuziek en bovendien dé ultieme dwarsdoorsnede van mijn verzameling. Bert was een gewiekst zakenman. Hij stroopte rommelmarkten af, opende de eerste coffeeshop van Sneek en zou later ook nog kroegbaas worden. Zijn minst succesvolle onderneming was wellicht Twister Jukeboxen.

Een donderdagmiddag in het najaar van 1989. Bert wacht tevergeefs op een yup die een Seeburg komt uitzoeken. Ach nee, daar heb je hem weer. De jongen met zijn schooltas. En weer opnieuw zal hij minutueus de bakken singles bestuderen. Zoals-ie dat al honderd keer heeft gedaan. Weer zal het een uur duren, zal hij met een beduimelde single aan de toonbank komen en een gulden betalen. Maar toch vond Bert het wel wat hebben. Jaren later zou de scholier stamgast worden in zijn kroeg.

Na kerst 1989 gaat hij alleen open op aanvraag, maar niet voor mij. Daar heeft hij geen tijd voor... Op 11 juli 1991 gaat hij overstag. Nadat ik boodschappen heb gedaan, steek ik over naar Sunrise.
,,Heb je drugs van hem gekocht?", vraagt Roberto argwanend. Als hij de singles ziet, prikt hij eentje van het prikbord. Het is 419 die hij me voor een tientje aansmeert. En dus koop ik die ook.

418 Eight Days A Week-Beatles
Rechtstreeks uit één van de jukeboxen. Herinneringen aan zo'n middag bij Twister. En nog steeds mijn favoriete Beatles-single.
419 Rock And Roll Music-Beatles
Hoewel een tientje fors is, is deze single wel in een opmerkelijk goede staat.
420 Sure He's A Cat-Cats
Net als bij 'Lea' van een paar dagen geleden is deze ook 'vals'.
421 Summertime-Brainbox
Met fotohoes en toch maar een gulden. Het kán dus wel!
422 Instant Karma-John Lennon & Plastic Ono Band
De Duitse persing. We weten dan niet dat deze over een jaar weer in de Top 40 staat.
423 And The Sun Will Shine-José Feliciano
The Bee Gees zijn in 1969 niet alleen hitmakers, maar ook succesvol tekstschrijvers. 'And The Sun Will Shine' bijvoorbeeld. Geen hit voor de broers, maar wel voor Paul Jones en José Feliciano.
424 The Wall Street Shuffle-10CC
Er zullen vast betere exemplaren bestaan, maar deze draaft twintig jaar later nog steeds zijn rondjes bij kroegoptredens.
425 A Horse With No Name-America
Een iets latere heruitgave met het kippevelnummer 'I Need You' op de flip.
426 Spirit In The Sky-Norman Greenbaum
Of hij zijn tijd vooruit was? Het duurde twee jaar eer dit een hit werd en zijn elpee 'Petaluma' werd pas op waarde geschat toen Greenbaum zichzelf had opgesloten met zijn veestapel.
427 Green Tambourine-Lemon Pipers
Geen 'mindblower', maar toch een onsje psych...
428 Time Seller-Spencer Davis Group
Het vertrek van Stevie Winwood betekende al een aderlating, na de warme maaltijd stapt Ray Fenwick ook uit de band.
429 Without You-Nilsson
Over drie jaar zal Mariah Carey het nummer kapotmaken, maar in 1991 is die nog prachtig!

Morgen een telefoontoppertje?

maandag 11 juli 2011

20 Years Ago Today: 416-417


Held of verschoppeling? Het Theater van het Sentiment blikte vanavond terug op 11 juli 2001, de dag waarop Herman Brood van het Hilton sprong. Brood is eenmaal een held geweest voor mij. Met dat verhaal was ik vanavond ook even een held, ik won er een gevulde picknickmand mee. Blijkt andermaal dat ik gemakkelijk schrijf, want nadat het verhaal was voorgelezen en (op mijn verzoek) 'Imitation Of Life' van REM werd ingezet, kreeg ik ook een brok in de keel. Een pijnlijk verhaal, eenmalig opgerakeld en gelukkig dat ik het had ondertekend met een alter ego...

Over Herman was op deze avond niets anders dan lof, hoewel ik Brood flink overschat vind. Gelukkig werd hij nog geen genie genoemd. Zoals Brian Wilson. Gek en geniaal liggen dicht bij elkaar. Denk aan Albert Einstein. Ik zou Pink Floyd ook bijna nomineren. Maar van de nog levende popmusici is Brian Wilson het beroemdste genie.

The Beach Boys als 'underdog'? Nee, dat gaat te ver. Maar 'Heroes And Villains' is het stiekem wel. Het verhaal van 'Good Vibrations' is welbekend. Er is bijna een jaar aan gewerkt voordat Brian Wilson tevreden was. Het album 'Smile' werd in eerste instantie niet eens uitgebracht. Maar hoe lang Brian bezig is geweest om al die zanglijntjes in 'Heroes And Villains' in model te strijken? Als meesterwerk is de single uit 1967 ietwat miskend.

Overigens liet Wilson in 2008 alsnog 'Smile' in het vinyl persen, maar of hij daar verstandig aan heeft gedaan? Ik stond niet te juichen.

The Beach Boys was vijf gulden bij Sunrise, voor een gulden nam ik 417 mee. 'Danke Schön' is een evergreen, hier vertolkt door Wayne Newton & The Newton Brothers. Maar vooral de b-kant van deze Capitol-single uit de midden jaren zestig is de moeite waard: 'Better Now Than Later' is hoewel een beetje stijf, maar toch prettige beat.

Morgen is het weer 1991 en zetten we ons schrap voor maar liefst tien singles!

zondag 10 juli 2011

Schijf van 5: bar weer


Ik was gisteravond bij de barbecue met de Punkrockheavymetal-karaokeband in De Buze. Ik heb maar liefst driemaal 'Highway To Hell' mee gescandeerd en ben nu al hees! Even na twaalven sta ik buiten te roken, dan opeens: 'ik ben jarig', een hoop gekrijs en knuffels. Ik hou me ervan afzijdig en tik een berichtje op haar Facebook. ,,Zeg Kristie, ben je nu achttien?". Ze zet grote ogen op. ,,Ne-gen-tien!". Oeps... In een vorig bericht té jong ingeschat. Laten we maar :P zeggen...

Moest ik haar nu niet een Schijf op de verjaardag geven? Moest ik de voorgenomen lijst even bij schaven en op haar muzikale interesses aanpassen? Ach waarom... Ze zet immers de mp3-speler met keiharde heavy metal aan als het gaat onweren. Bovendien wilde ik deze Schijf ietsje breder hebben dan alleen onweer.

Peter bracht 5 op. Ik had hem nog eens willen beluisteren, maar dat is er even niet van gekomen. Mijn herinnering zegt dat het een kippevelplaat is en een favoriet onder collega-forummers: 'Suite: Clouds' van Bread-voorman David Gates uit 1974.

Wat is het belang van Engelse vinylpersingen? Ik noemde het de afgelopen twee dagen al bij The Stones. Welnu, Engelse persingen kennen een mooi uitgebalanceerd midden- en laaggebied, waardoor de opnames meer 'body' krijgen. Neem nu 'Black Sabbath', de opener van het debuutalbum, van Black Sabbath uit 1970. Waar bij Europese persingen het onweer kilometers verderop is, daar voel je het bij de Engelse.

Bar weer hoeft niet persé druilregen, storm, hagel en bliksem te zijn. Neem nu zo'n winterdag. Het vriest een paar graden, maar de wind maakt het vies. Ondanks t-shirt, overhemd, vest en winterjas voel je de wind over je blote buik wrijven. Straks heb je weer zakdoeken vol met snot en hoest je totdat je stembanden pijn doen. Luister naar die ijzige wind in 'Wintertime' van Steve Miller Band (1977) en je begrijpt wat ik bedoel?

Een paar maanden geleden poseerde Love Unlimited hier in een hoesbui. Bah! Wat voelde ik me toen smerig. Bezweet door het waterige zonnetje, doorweekt door een plensbui en hondsmoe. Ik had niet de minste aanleiding om iemand op te bellen en te vertellen dat ik van haar houd. Of hij... Kan ook! Nee, ik voelde me niet zoals de kip in 'Walking In The Rain With The One I Love' uit 1971, maar het blijft een boeiend hoorspel!

Ik deed zojuist twee ontdekkingen. Bobby Graham, de producer van Gloria, is inderdaad de beroemde Engelse sessiedrummer. En zag ik dat hij vorig jaar op 16 september is overleden, nog maar 69 jaar oud. Dat verdient nog eens een bericht. De leden van Gloria gaven elkaar koosnaampjes. De boomlange zanger Robert Leverman werd 'Long' genoemd. Voordat de Utrechtenaren met Graham scoorden met het antwoord op 'In The Beginning' van Mike D'Abo (een hit voor Boots), 'The Last Seven Days', hadden ze een paar kantjes voor Philips gemaakt. 'The Storm' werd pas na 'Seven Days' alsnog een hit. Gloria klinkt nergens zo opgefokt als op deze vergeten klassieker uit 1969!

Over twee weken tel ik af naar 500, over drie weken is De Eindstreep van juli 2010, dus even vakantie voor De Schijf? Volgende week vijf liedjes over vakantie. Is er één mooier dan die van The Bee Gees? Schroom niet en laat het me weten!

zaterdag 9 juli 2011

20 Years Ago Today: 413-415


Van Woudsend naar Workum in een dag. Eigenlijk zit daar in 1991 een dag tussen, gezien de woensdagen in 2011 op zondag vallen. Workum kent in de zomermaanden op woensdag een braderie. De derde in de serie is de langste van...? Wel, hij is bijna twee kilometer lang. In de vroege jaren negentig ga ik geregeld er naartoe. Op de fiets via het pontje van Gaastmeer naar It Heidenskip. Toch nog wel zo'n 25-30 kilometer per rit. Dan valt de vangst van 10 juli 1991 ietwat tegen?

In 'Hey Pam, je naald danst' (september 2010) schreef ik over zwakke Nederlandse Tamla Motown-persingen. Bij 413 is eenzelfde euvel: Na herhaaldelijk draaien, worden de violen in 'Lea' van The Cats vals en gaat Piet Veerman gieren. Het heeft me achttien jaar en vele exemplaren gekost eer ik hem goed had. Even Hollands als stamppot boerenkool, om paling te vermijden, en toch een Engelse herinnering. Ik had in Mossley een installatie van Marantz. Nummers die ik al 100 jaar kende, klonken opeens anders. Ik nam de proef op de som door 'Lea' te draaien van een elpee. Voor het eerst hoorde ik de violen 'rollen' in de aanloop naar het refrein. Kippevel!

Nummertje 414 is niets meer bijzonder, behalve dat hij net als 'Let's Spend The Night Together' in de Engelse persing is. Het belang daarvan leer ik pas jaren later waarderen. Het is een matig verzorgd exemplaar van 'Satisfaction' van The Rolling Stones. Jaren later krijg ik de single van iemand, maar nu mét de Nederlandse fotohoes.

Een 'kleurtje' hebben, hoeft nog geen soul te betekenen. Hoewel? Een paar weken geleden kocht ik 'I Want You Around Me' van J.B. Euson & Stax uit 1968 en daar is niks mis mee! Twee jaar later werd Euson door Polydor in de bloeiende markt van singer-songwriters neergezet, hoewel zijn repertoire bijeengescharreld werd. Zijn uitvoeringen van andermans' werk zijn op zijn zachtst gezegd nogal zouteloos. Ik kocht deze dag zijn eerste en grootste hit: 'Both Sides Now' uit 1970. In 1976 beproefde hij zijn geluk met Peter Kok (Greenfield & Cook) in de States, maar ze waren snel weer thuis...

Het waren drukke tijden met de singles. Maandag vervolgen we de serie.

vrijdag 8 juli 2011

20 Years Ago Today: 410-412


Ik hoop dat ik het goed heb? Verbindt Woudsend het Heegermeer met de Fluessen? In ieder geval met het Slotermeer. Nee, ik ben een leek op de waterwegen, anders dan de zomergasten die Woudsend bevolken. Duits is de voertaal en als horeca-ondernemer heb je Veltins op tap. Jongeren en dronken prinsen (ik heb in 1995 met Constantijn geborreld) verkiezen Heeg. 's Nachts zuipen in D'Âld Wâl, de plaatselijke disco, overdag de roes uitslapen in de passantenhaven. Woudsend? Voor hen nog niet eens een dagje uit. Na een uur verveel je je al stierlijk...

Woudsend is voor de genietende toerist. Vorkje prikken, cultuur snuiven, sightseeing... Verder heeft Woudsend sinds een paar jaar de ideale aanpassing gekregen: Een rondweg compleet met aquaduct. Je kan er nu omheen rijden...

Je moet tóch wat organiseren voor je tijdelijke gasten. Ach vooruit, een watersportmarkt met een kinderrommelmarkt, zoals op maandag 8 juli 1991. Een aanfluiting! Twee stands met bootaccesoires en twee knaapjes met wat rommel. Daaronder de singles waarvoor hun vaders in de jaren zestig aan verspilden. Kwart eeuw later zijn ze krom als een hoepel, zonder hoes en niet interessant. Hoewel 'Goodnight' van Roy Orbison nog wel de fotohoes heeft en met een hoge naalddruk probleemloos draait. Ik red me er 19 jaar mee...

The Rolling Stones heeft geen fotohoes meer, maar wel zo'n authentiek plastic hoesje. Het is de Engelse persing en nog behoorlijk gaaf ook! Peter gaf me keuze uit twee hoesjes, ik schat dat dit de zeldzaamste is. De foto werd ook voor de Nieuwzeelandse persing van 'Between The Buttons' gebruikt. Ik ben niet Stones-fan genoeg om te weten hoe de Nederlandse hoes eruit ziet...

Nummer 412 is... Wat zei je, Sideburner? Rrrawckandrrrowlll? Euh... Ja! Tielman Brothers wordt algemeen beschouwd als Neerlands' eerste rock'n'rollband, maar als je dan 'Little Bird' uit 1967 hoort...

Morgen gaan we verder met 413!

donderdag 7 juli 2011

the föb för


Meestal kijkt Soul-xotica achterom. We vergapen ons aan pareltjes die op 45 toeren uitkwamen. Eigenlijk doen we dat nu ook. De enige blik in de toekomst is dat de single van vandaag eigenlijk volgende maand in 20 Years Ago Today hoort. Omdat ik tijdens die vakantie en ook daarna tientallen singles kocht, en ik in 2011 ook nog met vakantie hoop te gaan, belicht ik de komende tijd enkele van deze aankopen. Over Tages wist ik tot voor kort weinig te vertellen. Maar toen vond ik de enige elpee van Blond in Emmeloord...

De Zweedse Golden Earring? Nee, dat was Ola & The Janglers. Het klinkt overdreven, maar Tages was de Zweedse Beatles. Ze hebben ook enkele parallellen met het kwartet uit Liverpool. Vanaf 1967 verschenen hun platen eveneens op Parlophone en Odeon en nam Tages 'de Zweedse Sergeant Pepper' op in de Abbey Road Studios. Niet gelijk met The Beatles, die eer viel te beurt aan Pink Floyd en The Pretty Things!

Heeft Zweedse popmuziek een eigen identiteit? Natuurlijk, het geluid van Abba is vaak gekopieerd. Maar of het iets met Zweden heeft te maken? Je zal Zweden er niet mee associëren, maar naast een folk-cultuur zoals we dat kennen van Ierland, speelde Zweden een pioniersrol in de ontwikkeling van de psychedelische rock. De elpee 'Extra Extra' uit 1966 wordt gerekend als één van de allereerste psychedelische rockalbums ter wereld! Pink Floyd, eat your heart out...

De laatste langspeler van Tages is 'Studio' uit 1967 en werd in Londen opgenomen. De invloed van The Fab Four is alom, maar introduceert Tages tevens een nieuwe aanpak. Ze hebben zich intensief verdiept in de Zweedse volksmuziek en enkele ballades vertaald naar het Engels. Het is meer dan 'leentjebuur', want ze weten ook alle achtergrondinformatie over de liederen. Gedegen research, dus!

In 1968 is het Zweedse succesverhaal passé, maar gaan een aantal leden door met Blond. Qua receptuur is er weinig veranderd, hooguit ontbreken de barokke Beatles-trompetten. De plaat is, op de slotstukken van elke kant na, niet heel erg bijzonder. Niets-aan-de-hand popmuziek, degelijk gespeeld en allesbehalve slecht. 'The Lilac Years' is een vertaling van de folksong 'De Sålde Sina Hemman', een lied over emigratie (de Zweedse titel betekent 'ze verkochten hun huizen'). Slotnummer 'Caroline' kunnen we psychedelisch noemen...

Had ik al verteld dat Tages een populaire singlesgroep was? Hits scoren doe je met gelikte nummers, bijvoorbeeld met het Crewe/Gaudio-liedje 'I'm Going Out'. Net als bij The Marmalade en The Tremeloes mag je dan op de flip ongegeneerd 'freaken'!

woensdag 6 juli 2011

zwart geld


Nadat ik twee weken geleden tot mijn grote verrassing 'Ain't Nothin' But A House Party' van The Show Stoppers tegenkwam in de collectie van Peter (www.singlehoesjes.nl), kreeg ik een reactie van hem dat dat hoesje hem weer deed denken aan 'The Charge' van Alvin Cash. In vergelijking met een Felice Taylor-hoesje is dat rood-zwarte contrast vaker gebruikt door President. Ik heb 'The Charge' wel, maar dan in een neutraal Phonogram-hoesje.

Of zoiets of de originele Amerikaanse Mar-V-Lus bijzonder zijn? Net hoe je het bekijkt. Tik op Marktplaats eens 'piratentopper' in en kijk naar de biedingsgeschiedenis. Er staan singles bij met een startprijs van een euro die inmiddels de zestig euro voorbij zijn. Zoiets geldt eveneens voor northern soul. Als twee of meer kapitaalkrachtige verzamelaars tegen elkaar gaan opbieden...?

Ze zullen geen wereldbedragen opbrengen, maar dat de singles van Cash favoriet zijn onder northern soul-deejays is wel uit te leggen. De grotendeels instrumentale dansplaten, Cash schreeuwt instructies, hebben een fijn tempo en een dito bas. En spreken obscure dansen als The Twine, The Barracuda en The Philly Freeze tot de verbeelding.

Alvin Welch komt op 15 februari 1939 ter wereld in St. Louis. In de jaren zestig trekt hij met zijn drie broers, als Alvin Cash & The Crawlers, naar Chicago. Daar is ook de rhythm & blues-legende André Williams, die een paar jaar geleden nog met de Nederlandse band Green Hornet toerde. Hij is erg gecharmeerd van Cash' bewerking van zijn 'Bacon Fat' uit 1957. Cash heeft een dansje erbij bedacht...

Het heet 'Twine Time' en is in 1965 een Amerikaanse top 20-hit. Begeleid door The Crawlers, hoewel de broers zijn ingeruild voor The Nightliters. Zij blijven hem trouw tot 1968, vanaf 'The Philly Freeze' als The Registers. De b-kant 'No Deposit No Return' en de tweede hit 'The Barracuda' kennen een liefhebbende platenkrasser.

Vreemd maar waar. In Amerika is 'Keep On Dancing' in 1968 de laatste hit, over 'The Charge' wordt niet gesproken. De b-kant was drie jaar ervoor een Top 50-hit in The States.

Cash neemt nog een album op, een eerbetoon aan Muhammad Ali, en stort zich daarna op een carriére als acteur in blaxploitation-films als 'Petey Wheatstraw'. Hij zingt in de jaren negentig op regionaal niveau in Chicago totdat Magere Hein hem op 21 november 1999 uitnodigt elders The Twine te doen.

dinsdag 5 juli 2011

20 Years Ago Today: 409


Doordat Soul-xotica door deze serie soms een beetje een Golden Earring-fansite lijkt, kan mijn aanzien schade aan doen. Terwijl 'Going To The Run' nog in de Top 40 staat, doe ik flink boodschappen in het oude werk van de Earring. Dat tekent mijn liefde voor de band. Na 'Twilight Zone' uit 1982 is het wel afgelopen met mijn enthousiasme, hoewel ik nog steeds sympathieke gevoelens jegens deze vaderlandse rockmastodont heb. Er zijn weinig bands die vijftig jaar bestaan en sinds 1970 in nagenoeg dezelfde bezetting speelt.

Frans Krassenburg, de eerste zanger van The Golden Earrings, was beduidend minder ambitieus dan zijn collega's en verliet hen in 1967. Hoewel Barry Hay zijn opvolger was, had George Kooymans toen al aspiraties. Hij volgde zanglessen bij de Haagse mevrouw Van Melzen. Haar dochter Raina mocht er ook zijn! George en Rinus Gerritsen schreven liedjes voor haar, die ze onder een pseudoniem vertolkte: Bojoura.

Of we de lessen van mevrouw Van Melzen in twijfel moeten trekken óf dat zij er ook niks van kon maken? Zangles is niet zaligmakend, zo bewijst Kooymans. Hij was al geen talent, een goede zanger zou hij nooit worden! Luister maar eens hoe hij zich met moeite door 'Where Will I Be' heen zeurt...

Tussen de intensieve Amerikaanse tournees door, ging de output van de Earring gestaag door. Eén album per jaar, vergezeld door 1 à 2 Nederlandse Top 10-singles. Kooymans vond na 'Seven Tears' toch even tijd voor een solo-uitstapje. In december 1971 verscheen het album 'Jojo' en de single 'Lovin' And Hurtin''. George' toonloze gemurmel verpakt in een bos violen.

Het Earring-publiek lustte dit evenmin als 'Parrots Frogs And Angels' van Barry Hay, maar niet getreurd, het was inmiddels kwartier-voor-'Radar Love' en dus geen tijd voor solo-mopjes. Er kan geen andere reden bestaan om deze werken te kopen, anders dan de collectie compleet te maken...

De link tussen The Who en Golden Earring is in 1971 sterker dan ooit (Earring staat onder contract van Track Records en toert veel samen met de Britten), misschien is Jojo net zo on-Earring-waardig als de soloplaten van Roger Daltrey. Een miskoop? Nee hoor, ik draai hem met plezier, maar een kritische noot is wel op zijn plek!

In het najaar van 2011 zullen we wel meer horen over de festiviteiten rondom het gouden jubileum?

maandag 4 juli 2011

20 Years Ago Today: 402-408


De smaak, niet de geur, van warm brood. Niet het 'haphaphap' onderweg van supermarkt naar huis van ovenvers brood, maar een geplet bammetje Duo Penotti bij dertig graden. Het was op aanraden van een dorpsgenoot, die had gezegd dat het onverantwoord was om zeventig á tachtig kilometer te fietsen zonder eten en drinken. Dit lauwe laffe broodje pasta schiet me te binnen als ik terugdenk aan woensdag 3 juli 1991.

Een zomerse dag die begint met een uitstapje naar Sunrise in Sneek voor een single van een gulden. De keuze valt op 'Coconut' van de Belgische groep Electronic System uit 1973. Eén van die synthesizer-oorwurmen die in navolging van 'Popcorn' in de vaderlandse hitparade terecht komt. Voor een guldentje. Ik heb hem niet grijsgedraaid!

Dat geldt evenmin voor het solodebuut 'Songwriter' van Justin Hayward uit 1977, hoewel ik deze snikhete dag helemaal naar Leeuwarden fiets voor dit album. Via een 'toeristische' route over overmeer Jorwert, toen God daar nog woonde. Eerst naar Downstairs voor ons fotomodel. Deze stond hier vorig jaar april in 'de weg kwijt?'. Het hoesje is wat ingescheurd en het stukje met de prijssticker van 15 gulden is omgevouwen. Ik krijg hem voor een vijfje mee. Koopje!!! Verder ook nog 'Holy Holy Life' van Golden Earring voor twee gulden.

De meeste boodschappen doe ik bij 't Keldertje. De reeds genoemde elpee van Justin Hayward en twee singles van 3,50 gulden elk. 'Thursday Night' van Cuby & The Blizzards zat begin maart in de dagplate. Hoewel zonder de fotohoes is 'From The Underworld' van The Herd in een voortreffelijke staat. Bij Poort, tenslotte, haal ik twee singles uit de uitverkoopbak. 'Black And White' van Greyhound is in de heruitgave van BR uit de jaren tachtig. En een schril contrast met de temperaturen, 'A Christmas Song' van Shawn Phillips in de 1975-uitdossing mét fotohoes. Hij heeft daar zestien jaar liggen wachten op mijn genadige gulden...

Waar het geld vandaan kwam? Geen idee, maar morgen kopen we weer een single voor vijf gulden!

zondag 3 juli 2011

zwarte Schijf van 5


Ach toe nou, buurman! Zet hem weer even aan! Op moment van schrijven, draait mijn buurman de stereo zacht. Is het klassiek? Is het volksmuziek uit zijn vaderland? Hoe dan ook, het klonk prachtig! Goed, terug naar de Schijf van 5. Nadat de serie Hersenschuddingschijven ten einde was gekomen, ontstond op een zondagochtend bij het album 'Blue' van Joni Mitchell Kleur bekennen: Iedere zondag een top drie rondom een kleur. Een aantal daarvan gaan we het komende halfjaar op herhaling gooien. Er zijn zóveel titels met wit, rood en blauw. Zwart bleef liggen tot vandaag!

Wel grappig welke associaties zwart kan mee brengen. Terwijl ik onmiddelijk aan de mystiek dacht, kwam Peter met een lijst met titels over de huidskleur. De nummer 5 werd niet genoemd in dat kader, maar het inspireerde wel. Ondanks het aanstekelijke 'Move On Up' kon Curtis Mayfield op dezelfde plak vinyl ook de dweil uithangen. Soms zelfs met een boodschap! In dat jaar, 1971, was een verkiezing van 'Miss Black America' nog ondenkbaar en dus maakte hij er een ballade over.

Mijn Frans is niet al te best, maar in 'Marie Douceur Marie Coleure' van Marie Laforet zit geen zwart, als je het mij vraagt. Dan toch maar 'Paint It Black', maar niet die Britse jongensgroep en ik wil evenmin oorlog met Eric Burdon. Johnny Harris lijkt dan de enige concessie. Hij begint ernstig vertraagd, maar eindigt wild en psychedelisch. De orkestrale instrumentale versie uit 1969 is al jaren een favoriet slot en dus mag die op 4.

Op 3 nog een cover die niet beter, maar wel verrassender is dan het origineel. Nina Simone schreef 'Young Gifted And Black' als aubade voor een strijdster van gelijke rechten, maar haar versie kan me weinig bekoren. Ik kies dan voor de cover van het Jamaicaanse duo Bob Andy en Marcia Griffiths uit 1970. De laatste zou pas in de jaren tachtig nog succes beleven aan de electric boogie-hype.

En wéér komen we bij juni 2010. Waarom had ik 'Glasgerian' van Trees op tien gezet in de Eindstreep? Omdat ik wist dat 'Black Widow' in de Schijf terecht zou komen! Hoewel 'The Garden Of Jane Delawney' uit 1970 stamt en 'Black Widow' rond dezelfde tijd werd geboren, duurde het pas tot de zomer van 2008 eer het eens werd opgenomen. 'Black Widow' was toen een bonustrack op de laatste cd-heruitgave.

Na een indrukwekkende lijst 'zwarte' titels besluit Peter de mail met zijn ultieme favoriet. Broer Jelte is niet geregistreerd volger, maar wel een trouw bezoeker. Hij stuurde me in januari zijn top 10 van albums uit 2010 toe. Eentje daarvan was bijna twintig jaar oud, maar deze had hij pas herontdekt: 'Ten' van Pearl Jam. Ik heb zelf enkele nummers die ik rond 1995 heb stuk gedraaid en die ik derhalve niet meer kan luchten. Er lijkt één uitzondering: 'Black' van Pearl Jam. Blijft voor altijd mooi...

Volgende week zondag gaat het regenen, stormen en onweren! Op Soul-xotica wel te verstaan. Dan een top vijf van plaatjes met geluidseffecten van bar weer!

zaterdag 2 juli 2011

hulde aan de sellotape!


Alles moet kapot! Het lijkt wel het credo van een Chemoboi vs. Cilf-optreden, maar helaas is het de bittere waarheid. Sneuvelde in november de startknop van één van de twee JB's, gisteren brak het plaatje van de ander waar de pluggen in moeten. Anderhalf jaar na aankoop! Beetje snel... Op de dag waarop ik mijn oude getrouwe Tyros vaarwel kuste. Bovendien had ik nog steeds de twee 'oversized' naalden uit maart. Bleef die eerder wel even hangen, gisteren ging dat pas na een primitieve oplossing met sellotape. Het heeft de avond gered!

Verschil met de vorige lanparty? Toen dacht ik nog dat ik publiek kreeg, wat vies tegen viel. Nu ging ik er al vanuit dat het een egoïstische set mocht worden. Een enkele concessie daargelaten. Led Zeppelin, 'LA Woman' van The Doors en de nodige Hendrix. 'Just A Little Bit Of Peace In My Heart' leverde een ontmoeting met een beginnend verzamelaar op. Hij had al zestig elpees! ,,Houen zo!", was het devies van uw platenkrasser, maar smeerde hem later nog wel het debuut van Moby Grape aan...

Eigenwijze oude rock in de vorm van de albumversie van 'Return To Fantasy' van Uriah Heep en, lang niet gehoord, 'Ships In The Night' van Be Bop Deluxe (1976) en verder heel erg veel 'zwarte lijst'. Soul in alle tempi, funk, kapotgesamplede 'originals' (zoals 'Baby's Rich' van The Gods) en heel veel instro's. Tijdens 'Green Onions' van Shake Keane (b-kant van 'Soul Serenade') vond ik het welletjes. Veel 'nerds' met vierkante ogen gingen slapen en het was bijna twee uur, vijf uur na de eerste plaat (de remix van 'Why Did You Do It' van Stretch).

Hoewel ik niet kon scherpstellen, had ik een paar magische overgangen, zo op het gevoel. Nee, gezien de omstandigheden en de materiaalpech was het best een aardige set. Met organisator Robin is direct weer een afspraak voor de zaterdagavond gemaakt!

vrijdag 1 juli 2011

bliksem! alwéér dat gedonder!


Wie na het lezen van mijn berichten van gisteren inderdaad het archief is ingedoken, komt in juni 2010 een soortgelijke kop tegen. Toen met Earth & Fire als illustratie, nu met die heerlijke single van Chi Coltrane. Sinds ik eind 2009 werd uitgenodigd om op Facebook te komen, heb ik nu een dertigtal vrienden. Veelal kennissen van muziekfora, maar sinds een paar weken ook een paar piepjonge gothic- en emomeisjes die ik vanuit De Buze ken. 'Yeah, nieuwe shcoenen gekocht, XD, Xp, ghehehe, p'... Diepgang van een kano, maar wel verfrissend.

Kristie is zo'n emo. Ondanks haar zeventien lentes zijn haar reacties bijna kinderlijk. Ze houdt ons op de hoogte van favoriete muziekjes, nieuw aangebrachte piercings en Hello Kitty-sneakers. Plus haar skaten, chillen (xD) en domweg vervelen. Dinsdag biechtte ze op bang te zijn voor onweer. Natúúrlijk werd ze door haar vriendinnen uitgelachen. De enige bijval die ze kreeg was van de 'Buzepappa'. Later las ik 'Kristie likes your comment'. Ik bloosde...

Vorig jaar schreef ik over de romantiek van komend onweer, maar soms poep ik ook alle kleuren van de regenboog. Vannacht even na tweeën: Een flits die mijn kamer helemaal verlichtte, direct gevolg door een gewelddadige klap. Twee herinneringen die meteen opkomen. Een derde die ik meteen weer wegstop. Maar het is vooral die van 2008.

Zaterdag 26 juli. In Steenwijk is het jaarlijkse metalfestival Stonehenge, maar ik ben er niet bij. In het kader van vakantie fiets ik naar België, maar hou een dag rust in Hellevoetsluis. Ik heb die dag sms-contact met Buzisten en bel 's avonds moeder voor haar 70e verjaardag. Het is dan noodweer in het noorden. In Hellevoetsluis regent het drie druppen. Geen flits, evenmin een klap. De volgende dag is het erg benauwd. Ik pauzeer lang in Renesse en na vieren wordt het aangenaam. Ik sjees over de Deltawerken en zet mijn tent op in Veere. 's Avonds drink ik een paar biertjes in het stadje en fiets terug naar de boerencamping. Het is twaalf uur en ik zie weerlicht in de verte. Het is de richting van Renesse. Zouden ze daar de kermis besluiten met vuurwerk?

Een uur later. Diep in slaap. Letterlijk een donderslag bij heldere hemel. Het plenst. Het onweer spookt om mijn tent heen. Het douchegebouw is ver weg, verder geen onderkomen te bekennen. Daar lig ik in mijn iglotentje. Dan een flits! Ontzettend dichtbij! Fracties van een seconde. Rinkelend metaal en een klap. Ik weet het zeker! Mijn tentharingen! Ik schreeuw huilend om moeder...

De verklaring komt de volgende ochtend. Een meter vanaf mijn hoofd staat een voortent van een caravan. Dáár sloeg het in! Hoewel het dikke canvas geïmpregneerd is, zit er een schroeigaatje in. In de tent lag een stokdove hond. Ik had zijn ketting gehoord. Wat als de bliksem mijn nylon tentje had geraakt?