Eindstreep: augustus 2022

De fiets is vanmiddag gehaald en september moet dan echt de vakantiemaand worden. Ik zit nog te dubben wat ik morgen ga doen. Wellicht een klein bochtje in de omgeving om alvast te wennen aan de fiets. Hetgeen waar ik het meest aan moet wennen is dat dit weer een echte herenfiets is. Ik ben de postfiets gewend en moet er weer aan denken om mijn rechterbeen over de fiets te zwaaien voordat ik op stap. Het grote gevaar zit hem echter bij het afstappen. Het zal vast nog wel eens mis gaan in de komende dagen maar vanmiddag heb ik de aandacht erbij kunnen houden. Het is een 'gewone' fiets. Een 'Topper' van Batavus met drie versnellingen en verder geen poespas. Ik heb voor vrijdag een hele ambitieuze tocht op het programma staan. Ik durf het nog niet eens uit te spreken. Zaterdag dan wellicht naar Emmen? Als ik tenminste niet helemaal stuk ben van de vrijdag natuurlijk! Voordat de 'Uffelter vergezichten' weer kunnen beginnen, zal ik eerst deze maand afsluiten met de 'Eindstreep'. Ik heb genoeg uit de Gele en Blauwe Bak gekocht om twee lijstjes te maken. Als ik moet kiezen tussen beide nummer 1-noteringen dan kies ik toch voor de Gele Bak-aanwinst. Hier is augustus in een notendop.

Op maandag 1 augustus breng ik een bezoek aan mijn moeder en koop op de heenweg een stapel platen bij VIP in Sneek. Ik weet nu eigenlijk niet helemaal zeker of ik Ramsey Lewis in de Blauwe Bak zou stoppen. Ik heb hem in ieder geval bij de Gele Bak gerekend. Eerst even de cijfers. De singles van Mark, twee van Discogs en nog eentje die ik zaterdag heb behaald en dan kom ik op 32 voor de Blauwe Bak. Daar reken ik Chapter Three niet bij want die plaat heb ik nu 'dubbel'. De opbrengst bij VIP zijn 25 'nieuwe' aanwinsten en drie welke ik al eerder heb gekocht. Dat zijn dus 32 voor de Blauwe Bak, 25 voor de Gele en vier dubbele. Verder zijn van deze maand nog vier singles onderweg waarvan ik een tweetal morgen verwacht. Die gaan mee voor september. Ik heb dus 65 keer de portemonnee getrokken voor een zwart schijfje. Dat is een mooi aantal! Op gebied van de Gele Bak is het feest omdat ik de nummer 1 eindelijk eens kan toevoegen op single. De nummer 2 is zo'n plaat welke je nooit zou verwachten om deze te vinden en al zeker niet op een maxi-single met twee andere krakers van Yes. Mijn top tien van de Gele Bak ziet er als volgt uit.

1. A Friend Of Mine - Fields

2. Yours Is No Disgrace - Yes

3. True Love Ways - Peter & Gordon

4. I Got To Know - Starbuck

5. I Only Want To Be With You - Dusty Springfield

6. Supersonic Rocket Ship - The Kinks

7. Once You Get Started - Rufus

8. Save Me - Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich

9. The Kid - Andre Brasseur

10. Showdown - Electric Light Orchestra

Bij de Blauwe Bak moet ik bekennen dat ik het vooral doe op gevoel en associatie. Ik heb de afgelopen weken namelijk 'The Vinyl Summer Spirit Of' gedaan en daardoor de platen alleen gehoord tijdens het schrijven van de 'Singles round-up'. De komende weken zal ik de plaatjes beter leren kennen en wellicht dat dit invloed gaat hebben op de plekken in de Top 100 van december. Vooralsnog moet dit mijn top tien van augustus worden.

1. I Must Confess - Legacy

2. They Said It Couldn't Be Done - Norman Feels

3. You Don't Love Me No More - Madeline Bell

4. Don't Say Goodnight And Mean Goodbye - The Shirelles

5. A Woman Will Do Wrong - Irma Thomas

6. Sunday Our Sunday - Kathryn Chase

7. Let's Get Together - Cassietta George

8. Stay A While With Me - Sharon Ridley

9. I Like What I Like - Hot Line

10. Baby You're So Right For Me - The Satin Bells

Er zitten nieuwe batterijen in de camera en dus morgen een kiekje van mezelf van de fietstocht van deze dag.

Week Spot: William DeVaughn

De 'vakantie' van 'Do The 45' is dan voorbij, mijn eigen vakantie is pas begonnen. Alhoewel? Ik heb tot nu toe nog niet veel uitgehaald . Ik heb echter wel plannen voor de komende dagen. De elektrische fiets blijft hoogstwaarschijnlijk achterwege. Ik ga de 'gewone' fiets huren. Dat betekent ook dat het 'ambitieuze' plan even van de baan is maar je weet maar nooit? Daarnaast speelt er privé ook genoeg maar daar wil ik het vooralsnog niet over hebben. Ik heb zaterdagavond al laten weten dat ik het niet zeker weet of ik komende zaterdag een 'Do The 45' ga doen. Dat hangt samen met het 'ambitieuze' plan dat ik aanvankelijk heb. Nu de elektrische fiets in Havelte blijft staan, is mijn gezichtsveld vanuit Uffelte drastisch beperkt en zie ik niet waarom ik 's avonds om elf uur niet een show zou kunnen doen. Ook 'handig' om te weten: De zondag en de week erna ga ik de Gele Bak Top 100 in twee delen doen op de radio. Als er een show is deze zaterdag dan ga ik kijken naar de nieuwe Blauwe Bak-aanwinsten van de afgelopen twee maanden. Wellicht dat dit twee shows gaan worden? Ik kies als Week Spot voor een plaat uit een eerdere partij van Mark en dat mag dan 'Hold On To Love' van William DeVaughn worden.

Het verhaal begint als een 'That's Alright Mama' van Elvis of 'Rock Your Baby' van George McCrae maar krijgt dan een kleine twist. William Edward DeVaughn Jr. komt op 28 november 1947 ter wereld in Washington D.C. Hij heeft een goede baan voor de Amerikaanse overheid en is zijn vrije tijd zanger en tekstschrijver. In 1972 heeft hij een liedje geschreven dat hij graag wil laten vereeuwigen. Het nummer heet dan 'A Cadillac Don't Come Easy' maar hij verandert de titel al snel in 'Be Thankful For What You Got'. Hij neemt het nummer voor de spotprijs van 900 dollar op in de Omega Sound-studio in Philadelphia. De producent van de Omega-opname is John Davis. Hij is dan weer een lid van MFSB, het huisorkest van Philadelphia International Records van de heren Gamble en Huff. Het is dus geen 'Rock Your Baby'-verhaal van een plaat van een paar stuivers dat plots een miljoenenverkoop behaalt. John Davis arrangeert het nummer opnieuw en verschillende leden van MFSB zijn betrokken bij de uitvoering welke in de Sigma Studio een tweede kans krijgt. Het resultaat wordt uitgevend naar Chelsea Records dat de plaat uitbrengt op haar nieuwe Roxbury-label.

Hoewel de christelijke boodschap niet duimendik er bovenop ligt, kunnen gelovigen zich wel associëren met de tekst en dat heeft als gevolg dat de plaat eigenlijk nergens wordt uitgesloten van airplay. Zelfs de christelijke radiostations draaien de plaat dat het een lieve lust is. De plaat verschijnt in de lente van 1974 en is meteen al goed voor een verkoop van twee miljoen exemplaren. Daar komen in de loop van tijd nog een paar bij want in Engeland scoort het nummer opnieuw in 1980. Voor het eerst ziet het er naar uit dat DeVaughn een boterham kan verdienen met de muziek en neemt afscheid van zijn dagelijkse werk. Toch zal hij een paar jaar later opnieuw aldaar verschijnen want het is niet alles goud wat er blinkt aan de horizon. De elpee met de titel van de hit is slechts een matige verkoophit en ook de opvolgers van 'Be Thankful' brengen niet waarop men heeft gehoopt. Het album heeft dan ook vooral een religieus karakter en dat staat het succes op de 'mainstream' een beetje in de weg. 'Live' zijn de concerten van DeVaughn vergelijkbaar met een kerkdienst waarbij hij als een dominee op het podium staat te preken. In 1978 raakt hij verbitterd met de showbiz en keert hij terug naar zijn eerdere baan.

In 1980 is het Frank Fioravanti die DeVaughn een vervolg geeft op zijn eerdere loopbaan. Foriavanti is in 1974 betrokken bij Roxbury en is de man die hem tekent voor het label. In 1980 maakt Foriavanti met hem een album en brengt de rechten onder bij platenmaatschappij TEC. Hetzelfde TEC als van Direct Current van een week geleden. Dat realiseer ik me overigens nu pas. Er is geen opzet van mijn kant. Het titelnummer van de elpee, 'Figures Can't Calculate', wordt als een single uitgebracht maar is slechts een bescheiden succes op de R&B. Op de b-kant staat echter 'Hold On To Love' dat vooral de laatste maanden enorm in de lift zit onder meer progressieve dj's. Daar reken ik mezelf ook maar toe als er geen bezwaar wordt gemaakt. 'Hold On To Love' heeft weer hetzelfde 'luie' van 'Hold On To What You Got' en daarnaast is de titel ook bijna hetzelfde. Toch neemt DeVaughn voor deze elpee ook een nieuwe uitvoering op van zijn grote hit. In Engeland is het zes jaar oude origineel dat opnieuw op de hitparade komt.

Ook de elpee en single in 1980 kunnen niet het succes brengen waarop iedereen heeft gehoopt. DeVaughn blijft dan ook op de achtergrond actief in de muziek en heeft vrij recent een paar niet eerder uitgegeven opnames vrijgegeven op verzamel-cd's en zijn meest recente 'nieuwe' single is van 2017.

Vakantiegroet uit het verleden: 2019

Op woensdag 28 augustus 2019 ga ik terug naar Uffelte. Op de volgende twee dagen maak ik geen foto's en dan is het zaterdagmiddag 31 augustus. De zomervakantie van 2019 is eentje geweest van 'afscheid' zonder dat ik het precies weet te duiden. Ik weet de zondags al dat dit de laatste vakantie in Sleen is geweest maar maak desondanks plannen om naar Sellingen te gaan. Er zijn dingen die spelen in de zomer van 2019 die aanvoelen alsof het voor de laatste keer is geweest. Drie jaar later kan ik concluderen dat het de laatste keer is geweest dat ik de tent heb opgezet. Hoewel deze in 2019 droog is ingepakt, zou het me niets verbazen dat het toch wel een beetje aan het vergaan is. De tentstokken begonnen al een stuk minder te worden. Enfin, ik heb zeven zomers plezier gehad van een tent van dertig euro. Dat moet uit kunnen! Toch is het niet alleen de laatste keer vakantie op deze manier, er zijn nog andere dingen die als 'de laatste keer' aanvoelen, ook al weet ik niet uit te leggen in 2019 wat het precies is. Feit is dat ik de laatste vakantiedag van 2019 vier met een memorabele wandeling. Bij thuiskomst lijkt alles even afgelopen te zijn...

Het is het eerste jaar dat de Pioneer in de remise staat. Voor de vakantie ga ik voor een herhaling van 2017: Gewoon de fiets van de camping huren. Ik heb op dat moment geen goede fiets in de schuur staan. Ik maak volop gebruik van een elektrische fiets van de zaak maar die mag ik uiteraard niet voor de vakantie gebruiken. Dat betekent dat ik op de vrije dagen in Uffelte vooral gebruik moet maken van het wandelmechanisme. De eerste zaterdag van de vakantie ben ik naar Dwingeloo gelopen en wil met de bus terug. Dan komt de bus niet en dat zal me een gratis buskaartje opleveren waarmee ik in februari 2020 'voor de laatste keer' echt ga reizen met de bus. Ik loop naar Wittelte en pak daar vandaan de bus naar Uffelte. Op de laatste dag van de vakantie begint het allemaal zeer ontspannen. In Wittelte heeft iemand een terrasje geopend voor koffie en ijs en het idee is om daar naartoe te lopen voor een ijsje. Of nee, ik ga eigenlijk voor koffie maar het ijs ziet er ook erg smakelijk uit. Dat is de lekkernij op de foto. Het eerste plan is om via het bos naar Havelte terug te lopen. Het gaat echter zo lekker dat ik wel zin heb in Diever boodschappen te doen. Ik kan dan ook met de bus terug naar huis? In Diever ontstaat een heel ambitieus plan en ik ben nog steeds blij dat ik hier vanaf heb gezien. Door het bos naar Hoogersmilde en daar de bus pakken? Nee, Diever is ver genoeg en ik besluit dat ik best naar huis kan lopen. Dat is een flink eind!

De zon verdwijnt al snel maar ik heb de koptelefoon op en hoor dus niets geen geluiden uit de omgeving. Via Wapse ga ik het bos in en ter hoogte van het Bosveen ga ik nog even zitten en zet dan ook de muziek af. Zo loop ik weer verder en zie dan rechts van mij een erg donkere lucht hangen boven Steenwijk. Ook hoor ik gebulder maar... Ze hebben niet eerder dan vannacht onweer voorspeld en dus zal dit vuurwerk zijn? Nou nee, het blijkt dus toch een bui te zijn en die komt met rasse schreden op mij af. Ik ga rennen en als ik net voorbij de Weg Achter De Es ben, is het opeens droog. Als ik achterom kijk, zie ik hoe de bui over het bos schuift. Toch ziet het er richting Uffelte niet zonniger uit. Als ik net thuis ben, gaat ook hier het spektakel los met regen en onweer. De vakantie is ten einde!

Vervolgens schakel ik de computer aan en zie in mijn email een bericht van Wolfman. Het is het bericht dat ik al lang had verwacht maar nooit gehoopt dat het zou komen. Hij wil stoppen met het station maar biedt ons de mogelijkheid het over te nemen. Dat zal uiteindelijk ook het geval zijn, dus niet helemaal het einde. Het onbestemde gevoel blijft en zal aanhouden tot maart 2020 eer ik ga begrijpen waarom alles aanvoelt als 'voor het laatst'.

Vakantiegroet uit het verleden: 2016

Nadat het plan van tafel is gegaan om naar Sneek te gaan, heb ik vandaag wel even het idee om naar Assen te gaan. Om zeer begrijpelijke redenen wil dat vandaag niet. Ook heb ik vanmiddag een kijkje mogen nemen in mijn financiën en ben ik aan het twijfelen geslagen over het al dan niet huren van een elektrische fiets. Een heel ambitieus plan wordt al lastig omdat er geen bewaakte fietsenstalling is in de plaats en ik niet zomaar de elektrische fiets overal wil neerzetten. Ook zou het handig zijn om daar een paar uur de fiets te laten opladen in geval van de elektrische fiets. Met de gewone fiets is het gewoon té ver. Dat moet ik dus nog even in overweging nemen. Voor wat betreft de vakanties van de afgelopen jaren: Ik heb alleen 2016 en 2019 over en kan dus even zo goed de serie af maken. In 2016 valt 29 augustus eveneens op een maandag. Het is een ietwat pijnlijke foto omdat mijn 'pride and joy' op alledrie foto's aanwezig is. De zeer geliefde Pioneer welke me zoveel plezier heeft gegeven gedurende drie jaar maar... waar ik jaren later ook nog steeds de nadelen van ondervind. Toch verdient het apparaat beter dan het huidige verstoffen in de schuur, maar het dagelijkse gebruik is meteen helemaal uitgesloten. Ik ga vandaag echter nog eenmaal achterover liggen voor een ritje door 2016.

Natúúrlijk moet de Pioneer mee op vakantie! Het zou toch wel wat zijn als ik het rode ligcomfort zou laten staan in Uffelte, hoewel ik het een jaar later wel op die manier zal doen. In tegenstelling tot de Multicycle in 2015 kan de Pioneer niet mee de trein in. Ook heeft het niet een bagagedrager zoals de Multicycle zodat ook het aan boord gaan van de trein een lastige onderneming is. Er zit niets anders op om eerst de fiets naar Sleen te brengen en dan met de bus op en neer te gaan voor de tent en de rest van het spul. Op de dag van vertrek is het erg warm. Dat is lekker op de fiets maar erg vermoeiend met tent in trein en bus en 's avonds opbouwen. Het gaat ten koste van mijn humeur. Op zaterdag heb ik een redelijk ontspannen dag. Ik ga 's middags wel een eindje fietsen maar erg uitgebreid wordt het niet. Ik hou deze plannen voor onder andere de zondag. Dan volgt de zaterdagavond. Er staat een groepje mensen naar de lucht te kijken en ik denk even dat het een vuurwerkspektakel is in een naburige plaats. Dan wordt duidelijk dat het onweer is. En niet zomaar! Er hangt een bui ter hoogte van Gees die maar niet onze kant wil op komen. Dan volgt een tweede bui uit het westen en deze helpt de eerste op weg. Met als resultaat dat we tegelijk twee onweersbuien hebben. Ik heb de video vorig jaar nog eens geplaatst. De moeilijke nacht heeft zijn weerslag op de zondag. Ik ga achterover liggen voor een lange fietstocht maar kap deze al snel af. 's Avonds loop ik een eind waaraan ik in het bericht over 2018 heb gerefereerd. Op maandag gaat het traditiegetrouw naar Duitsland. Het stuk achter Zwartemeer gaat dwars door een zandgebied en ik leer een jaar later dat dit 'het zaandpad langs de Duutse grens' is waarover Skik in 1997 zingt. Bij Gross-Hesepe maak ik een foto van de Pioneer naast een typisch Duits bordje. De rest van de route is nauwelijks interessant want ik kom maar niet los van de rijkswegen. Op dinsdag doe ik een mooie tocht in de omgeving waarbij Coevorden het meest ver weg is. Op woensdag rij ik de Pioneer naar Uffelte en ga voor een nachtje terug naar Sleen. De volgende dag vertrek ik met de tent en spullen in de bus. Het op en neer reizen heeft zijn tol geëist en ik besluit een jaar later om dit anders te doen. In 2018 herhaal ik het recept op een zaterdag, alleen hoef ik nu niet de fiets én de tent op dezelfde dag naar Uffelte te brengen.

Vakantiegroet uit het verleden: 2017

De vakantie is voor mij aangebroken. Ik heb gistermiddag om vier uur het laatste briefje bezorgd en ben twee weken vrij. Op zichzelf zou de vakantie meteen al maandag zijn begonnen. Iets van 'een nood een deugd maken' en de toerist uithangen in Sneek. Dat is echter even van de baan. Ik heb wel een ambitieus plan voor morgen, maar eerst eens zien hoe het slapen me af gaat. Verdere plannen zijn om woensdag of donderdag de elektrische fiets voor een week te gaan huren. Ik heb voor vrijdag of zaterdag in ieder geval een zeer ambitieus plan in de steigers staan. Buienradar verwacht begin volgende week al regen, maar na woensdag wordt het echt minder en dus wil ik de e-bike nog voor het weekend hebben. Ik zou ook nog aan de slag willen gaan met 'Het zilveren goud', maar ach... Ik kan ook net zo goed nog een paar foto's uit de oude doos delen met een verhaaltje over vakanties uit het verleden. Precies vijf jaar geleden is het één van de heetste dagen van 2017 en ik weet me het gevoel nog helemaal te herinneren als ik naar de bovenstaande foto kijk. Het is té warm om te fietsen en de laatste plek waar je wilt zijn is op deze zandvlakte. De fiets is overigens niet van mezelf maar de huurfiets van de camping.

In 2015 heb ik de Multicycle mee in de trein. Ik breng eerst de tent en spullen naar Sleen om in te checken en ga dan met de bus terug om de fiets op te halen. In 2016 heb ik al de beschikking over de Pioneer. Ik fiets dan in alle vroegte naar Sleen en reis vervolgens op en neer om het spul uit Uffelte te halen. In 2018 herhaal ik dat recept. In 2017 heb ik geen zin aan het gesjouw met fiets en spullen en laat ik de Pioneer thuis staan. Ik huur dan de fiets van de camping. Vooral de vrijdag is het afzien als ik meteen met het ros naar het Cuby-museum in Grolloo wil. Op zondag fiets ik de 'Op Fietse'-tocht welke Daniël Lohues ooit heeft geïnspireerd tot het schrijven van het aanstekelijke nummer. 'Ik wul aal wieder deur noar Weiteveen Want achter op 't veld daor ma 'k graag wezen'. Daar kom ik de zondag langs en in dezelfde buurt zal ik de volgende dag de foto maken. Ik weet niet welke richting ik uit wil en fiets maar naar de rand van Emmen. Het is een hele toer om Emmen uit te komen en heb al een flinke rit erop zitten als ik bij Zwartemeer kom. Dan heb ik het idee voor een zeer ambitieuze fietstocht maar het enthousiasme zakt al snel. Ik loop letterlijk en figuurlijk vast in het zand. Ik vervolg moeizaam de tocht en vind in Schoonebeek een bankje in de schaduw. Na verloop van tijd fiets ik naar Coevorden waar ik mezelf trakteer op een ijsje en fiets dan weer terug naar de camping. Even zo goed nog flink wat kilometers gemaakt maar niet echt een bevredigend gevoel over deze dag. Op dinsdag 29 augustus keer ik huiswaarts.

Vakantiegroet uit het verleden: 2018

Toegegeven: De foto zou overal gemaakt kunnen zijn en op verschillende momenten in het jaar. Het kost me niet veel fantasie om iets van Uffelte te herkennen en anders wel de uitgestrekte ruilverkavelingswegen in en rond Jutrijp. Toch dateert de bovenstaande foto van 26 augustus 2018. Een zondagavond die me nog erg goed voor de geest staat. Het is het tweede jaar dat ik met de Pioneer naar Sleen ben gekomen en al met al de vierde vakantie in deze plaats. De 26e is op een zondag. De dag ervoor heb ik het eerste deel van de strijd gehad. Omdat het een even jaar is, is slapen voor de vakantie een luxe. Ik heb voordat ik op pad ga nog een strijd om het ene of het andere te vinden waardoor ik ook bijna het hele plan afblaas. Uiteindelijk ga ik toch achterover liggen en fiets met een erg fraaie snelheid naar Sleen. Dan met de bus terug naar Uffelte en het is pas rond zes uur als ik terug reis naar Sleen. Ik ben compleet gaar als ik arriveer met de tent en dan moet deze nog worden opgezet. Het is deze eerste nacht opvallend koud. Ik weet mezelf wel warm te houden maar mijn herinnering zegt iets over tien graden of zoiets. De volgende dag is het echter het mooiste weer van de wereld en dus moet er gefietst worden. Dat zal ik overigens op de andere dagen eveneens doen.

Op deze zondag doe ik weer een oriëntatie. Ditmaal naar Coevorden en een aardig eindje op weg naar Hoogeveen en via de bossen terug naar Geesbrug. Op maandag ga ik Duitsland in en dan regent het van tijd tot tijd. Op dinsdag ga ik een flink eind om en ontdek het gebied tussen Ter Apel en de Duitse grens. In 2019 zal ik terugkeren naar deze omgeving en de plannen maken voor 2020. Alleen komt het nimmer terecht van vakantie vieren in Sellingen. Op woensdag hangt het tegen een onweersbui aan en dan ga ik niet té ver van de camping. Een stukje Duitsland en Coevorden en op het laatst nog richting Emmen. Of ik die laatste plaats heb gehaald, weet ik niet meer. Op donderdag ga ik op de Pioneer terug en heb afgesproken met de campingbaas dat ik de tent en rotzooi later mag ophalen. Dat doe ik op vrijdag met de bus en trein.

Het is de zondag van 2016 als ik slecht heb geslapen door de beangstigende onweersbuien van de voorgaande nacht. Ik wil een molenroute volgen maar na een paar kilometer kap ik het al af. Ik fiets terug naar de camping en besluit laat op de middag een klein dutje te doen. Na de maaltijd heb ik wel behoefte aan lekkere muziek en een sigaartje. Dat is het moment waarop ik de 'nieuwe route' ontdek. In de tijd ervoor heb ik dikwijls een ander klein rondje gelopen, maar deze is daarbij vergeleken een maatje xxxl en je bent grif een uur onderweg. Ik ga de bocht zeer regelmatig lopen in de vakanties. Het is een soort van ritueel. Maaltijdje koken en nuttigen, boel afwassen, koptelefoon op en lopen. Bij thuiskomst een paar bakjes koffie en koekjes en dan is het al snel duister. Op 26 augustus 2018 is dit ook het ritueel. Ik luister naar de 'Vakantiemixen' die ik op dat moment nog trouw maak. Met name 'If I Had My Way' van Walter Jackson zal me erg goed bevallen en is later in deze week de Week Spot.

Ik heb vorig jaar nog even het plan gehad om dit opnieuw te wandelen als een soort van 'trip down memory lane'. Het is als ik de elektrische fiets uit de stalling in Emmen heb gehaald en ik hoop een laadpaal te treffen bij de Albert Heijn in Sleen. Als ik dan dit blok rond loop en zo nu en dan even pauzeer? Dan moet er genoeg 'peut' in de accu zitten om gemakkelijk thuis te komen. Helaas, dat gaat niet door en dus moet ik schipperen om thuis te komen. Dat gaan we dit jaar in ieder geval anders aanpakken!

Het zilveren goud: augustus 1997 deel III

De keuze ligt helemaal bij mij. Omdat mijn Amerikaanse radiocollega een tijdje vrijaf heeft genomen, doe ik tijdelijk zijn vrijdagavondshow met twee uren muziek uit de jaren zeventig. Op donderdag heb ik mijn eigen 'Afterglow'. Ik ga niet zeggen dat het me teveel wordt maar gelet op de hitte is dat het wel even. Het zou logisch zijn geweest om voor 'Afterglow' te kiezen maar ik heb eigenlijk nét even meer zin in twee uurtjes seventies op de vrijdagavond. Vandaar dat ik vanavond 'vrij' ben en meteen wil beginnen aan 'Het zilveren goud'. Qua vakantie loop ik in 1997 niet over van de verhalen. De momenten samen met broer Jelte zijn doorgaans onbetaalbaar. Ik kan me nog herinneren dat we zaterdagmorgen onder andere naar een kringloopzaakje zijn geweest en 's middags naar een winkelcentrum. Op zaterdagavond zullen we vast op stap zijn geweest maar de details kan ik me niet herinneren. Mijn oudste broer is dan pas verhuisd en dat levert een nieuw startpunt op voor fietstochten en ook maak ik een paar maal gebruik van het openbaar vervoer. Dat laatste komt in de vierde aflevering van augustus ter sprake, ook al durf ik te betwijfelen of deze nog gaat plaats hebben in augustus. De augustusmaand loopt in ieder geval door tot eind september 2022. Nu eerst maar de eerste indrukken van Herning in augustus 1997 en de volgende zestien singles.

Ik heb in 1996 al kennis kunnen maken met deze man. Hij heeft een winkel in nieuwe boeken maar is daarnaast ook een fervent platenverzamelaar met een voorliefde voor Elvis. Hij heeft in 1996 besloten afscheid te nemen van zijn platencollectie en het geld te investeren in een openbaar toegankelijk Elvis-museum. Voor mij is het een snoepwinkel. Scandinavië heeft, vooral in de jaren zestig, een meer progressieve muzieksmaak en dat levert platen op van bands en artiesten die ik Nederland vrijwel nooit een release hebben gekregen. The Fugs treedt bijvoorbeeld op voor de nationale televisie. Het resultaat van de platenhandel is een feest van herkenning als je goed bekend bent met de underground van de jaren zestig, maar ook de afrwijkende Deense en Zweedse persingen blijven interessant. En wat te denken van de 'unieke' fotohoesjes? In 1996 haal ik al een flinke partij singles. Natuurlijk is dit bijna een jaar later het eerste adres waar ik wil kijken. Het eerste dat ik zie zijn geen singles, maar... een boek. Een boek dat de volgende jaren een soort van Bijbel voor me zal worden. Waarvan op het laatst een flink aantal bladzijden zoek zijn. Het is een boek dat een nieuw hoofdstuk opent in mijn verzamelen, maar ook eentje afsluit. De 'magie' is weg en de 'business' start.

Het boek is de Record Collector Rare Record Price Guide van 1995. Het is ongeveer even dik als het ouderwetse postcodeboek maar dan in het formaat van een klassieke bijbel. Het is zwaarder dan een Wehkamp-catalogus (en houdt dus beter de defecte cd-klep van mijn ghettoblaster gesloten). Ik heb nog wel eens gedacht aan een upgrade, maar dit is wellicht één van de laatste leuke edities. Het is voordat de cd-variaties het boek gaan overspoelen en ook voordat de platenmaatschappijen geld gaan ruiken met Record Store Day-releases en dergelijke. De Price Guide gaat enkel uit van Engelse persingen. Een single moet in Mint-conditie minimaal vier pond zijn, een jaren zeventig-EP vijf pond, een jaren zestig-EP of een 12"-single zeven pond, een elpee tien pond en een cd vijftien waard zijn om in het boek te komen. Ik begrijp dan nog niet dat het een vertekend beeld geeft. Ik kijk bijvoorbeeld naar 'Love Letters In The Sand' van Pat Boone welke ik op de Nederlandse 78-toeren-plaat heb. Deze is in Engeland minder waard dan de 45-toeren-plaat. De 78-toeren-platen zijn in Nederland veel schaarser. Ook zijn er een aantal platen waarvan ik denk dat ze een fortuin waard zijn en die zijn maar een paar pond. Ik ontdek dankzij dit boek dat Phil Collins zijn loopbaan is begonnen bij Flaming Youth en zo zijn er meer nieuwtjes die ik leer. Zoals gezegd verandert dit mijn verzamelen op slag. Nu wordt meteen het boek erbij gehaald als ik platen heb gekocht, waar ik eerder veel meer een emotionele waarde kon hebben bij een single. In Mossley gebruik ik het boek ook volop, maar dan opnieuw... het is een 'gids'. De originele stereo-persing van een kerstplaat van The Everly Brothers mag in het boek staan voor 22 pond, in werkelijkheid loop je tot het einde der tijden te leuren met de plaat.

Met het oog op de volgende zestien platen springt The Impressions eruit, hoewel de single anno 2022 een stuk schaarser blijkt dan dat de Price Guide ons vertelt. Het is de eerste greep van platen uit de boekwinkel. In het vierde deel het vervolg van deze singles. In deze aflevering zitten maar liefst drie singles die in de Blauwe Bak terecht zijn gekomen!

2933 Hey Bobba Needle - Chubby Checker (Duitsland, Cameo-Parkway, 1964)
2934 Traces - Classics IV (Denemarken, Liberty, 1969)
2935 Machine Gun - The Commodores (UK, Tamla Motown, 1974)
2936 Hideaway - Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (UK, Fontana, 1966)
2937 Viva Bobby Joe - The Equals (Denemarken, President, 1969)|
2938 Westbound No. 9 - The Flaming Ember (Denemarken, Hot Wax, 1970)
2939 Bad Time - Grand Funk (Duitsland, Capitol, 1974)
2940 Disco Really Made It - Gruppo Sportivo (Duitsland, Ariola, 1979)

Het aanbod van platen in Denemarken is groots en je vindt ook altijd wel een paar Nederlandse producten. Ik ben platen van BZN, George Baker en The Cats tegengekomen op strooptochten in Denemarken. En dan zou ik bijna de Zweedse 'Voulez Vous' van Bonnie St.Claire & Unit Gloria vergeten. Deze heeft als bonus de Mod-kraker 'I Surrender' op de keerzijde. In dat kader mag ook Gruppo Sportivo mee terug naar Nederland. The Commodores zit in de Blauwe Bak, The Flaming Ember niet meer. De laatste is zéér zacht opgenomen en heeft totaal geen effect met de 'gain' op tien. Grand Funk mag mee omdat The Jayhawks het nummer heeft gecoverd op 'Tomorrow The Green Grass'. The Classics IV zal een onuitwisbare herinnering met zich meedragen aan de 'monstertocht' van Tuk naar Mossley en weer terug.

2941 I Remember You - Frank Ifield (Denemarken, Columbia, 1962)
2942 Can't Satisfy - The Impressions (UK, HMV, 1966)
2943 Goodbye Yellow Brick Road - Elton John (Noorwegen, DJM, 1973)
2944 EP Red River Rock - Johnny & The Hurricanes (Zweden, London, 1959)
2945 I Miss You Baby - Marv Johnson (UK, Tamla Motown, 1969)
2946 You Light Up My Life - Carole King (UK, Ode, 1973)
2947 Little Arrows - Leapy Lee (Denemarken, Stateside, 1968)
2948 Don't Try To Explain - Neil Macarthur (US, Deram, 1969)

De genoemde plaat van The Impressions staat al jaren in de Blauwe Bak. Sinds 2012 valt ook Marv Johnson deze eer te beurt. Curtis blijkt als eerste te zijn met 'Can't Satisfy' want Holland-Dozier-Holland wordt jaren later gedwongen om Mayfield op te nemen in de credits voor 'This Old Heart Of Mine' van The Isley Brothers. In de volgende aflevering ga ik met de bus naar een stad. Ik moet dan even op het kaartje kijken welke stad het is geweest.

Vakantiegroet uit het verleden: 2015

Doorgaans heb ik in augustus (en soms al eerder) een kleine serie over vakanties. Nu ben ik maandag begonnen met een 'Excuusbui' en een foto van precies een jaar geleden. Gisteren is daar 2020 bij gekomen. Ook vandaag wil ik weer zoiets doen maar dan weer met de exacte datum. Dat is 24 augustus om precies te zijn. In 2019 ben ik dan net de eerste dag naar Sleen en dat levert nog geen foto's op. Als ik verder terug blader, kom ik uit bij 24 augustus 2015. Dat is de laatste dag van de eerste keer naar Sleen. Ik heb een zeer compacte vakantie gepland: Van donderdag tot maandag. Dat laatste vooral omdat er noodweer wordt voorspeld voor de maandagavond. Dat blijkt reuze mee te vallen en zo plak ik nog een dag eraan vast. Het valt meteen op hoe zonnig de foto's in Duitsland zijn want die herinnering heeft het niet. In Nederland is het vies benauwd hoewel de zon de grote afwezige is. Ik fiets eerst op mijn gemak naar Coevorden. Op een terrasje besluit ik dat ik wel even over de grens wil kijken. Ik fiets een stukje het zuiden naar Ane en ga dan richting Gramsbergen op de Vechtdalroute. Of... de Vechtetalroute zoals hij op dit stuk heet. Vooral in de omgeving van Laar, een paar kilometer over de grens, maak ik een paar foto's en besluit dat de molen maar het fotomodel moet worden. Dit is overigens het 4545e bericht en dat had ik uitgebreid willen vieren. Nee, laat maar. Ik heb even niet de moed om naar boven te lopen om de foto te maken voor 'Het zilveren goud' en stel deze nog even verder uit. Morgenavond heb ik het al druk genoeg met de radio evenals vrijdag. Morgen waarschijnlijk een foto uit meer recente jaren in Sleen. In 2013 en 2014 heb ik nog niet zelf een camera en dus doen deze vakanties even niet mee. De nóg eerdere fietsvakanties zijn allemaal eind juli en begin augustus.

Week Spot: Direct Current

Hoewel het vandaag één van de warmste dagen van de week zal worden, is de zon een beetje afwezig gebleven in Uffelte. Hierdoor slaapt het extra lekker en dat heb ik vandaag gedaan. Maareh... is het niet woensdag? Hoor ik op woensdag geen briefjes rond te brengen in Steenwijk? Dat klopt! Omdat ik gisteren niet meer ben toegekomen aan een douche heb ik besloten de wekker extra vroeg te zetten en eerst onder de douche te stappen. Té ambitieus want ik ben vanmorgen wel even wakker geweest maar met hetzelfde gejuich weer in slaap gevallen. Met als resultaat dat ik de dag pas om vier uur ga aanvaarden. Ik heb al overlegd met de collega's in Steenwijk dat ik morgen de schade kom inhalen. De slaap heeft me goed gedaan want deze 'oude man' begint wat problemen te ervaren met de hitte. Drie dagen achtereen werken en daarna mag ik twee weken lang uitblazen. Ik heb gisteren geschreven dat de Week Spot zo goed als uitgezocht is. Toch twijfel ik en dat is terecht. Als ik de lijst van de Week Spots erop na sla, blijkt dat ik de bewuste plaat reeds als Week Spot heb gehad. Anders is dat met Direct Current. Een plaat waarvan ik mezelf nog eens een 'upgrade' moet gunnen, hoewel de korte versie niet slecht klinkt en deze de Week Spot mag worden. 'When It's Love' van Direct Current is in november 1979 uitgegeven op het TEC-label uit Philadelphia.

De plaat heeft al veel eerder op de nominatie gestaan maar ja... er moet ook een verhaaltje over worden geschreven. Wat dat betreft zouden we heel snel klaar kunnen zijn. Deborah, Dorothy en Denise Clements hebben één wapenfeit op hun naam staan. In 1979 brengt het trio 'Everybody Here Must Party' uit dat een culthit wordt in de discotheken en hierdoor een bescheiden 83e plek op de Amerikaanse R&B haalt. De overige platen van de groep floppen genadeloos en daar zit ook 'When It's Love' tussen. In 1982 werkt het trio samen op een elpee van Instant Funk maar verder houdt de geschiedenis van Direct Current even snel op als dat de groep aan de oppervlakte is komen drijven. Ik vestig dan mijn hoop op het TEC-label. Ik heb onlangs een single van William De Vaughn op het TEC-label aan de verzameling toegevoegd en een paar jaar geleden heeft Mark bijna een dealerschap in het label. In dat kader koop ik ook Direct Current. Het TEC-label is afkomstig uit Philadelphia. 45cat toont als eerste release een single van Barbara McNair uit 1976. Vervolgens een gat van drie jaar en dan een bescheiden stortvloed aan releases in 1979 en 1980. De genoemde William De Vaughn, Captain Sky (waarvan ik een single op het AVI-label heb), Cecil Parker en Heaven & Earth  zijn de overige groepen en artiesten die platen maken voor TEC. De discografie lijkt echter nog compleet te zijn. Het label wordt in 1975 opgezet door Doug King en TEC is de afkorting voor Total Entertainment Concepts. In eerste instantie houdt het label het vol tot 1981. In de jaren negentig brengt Hot Productions, een label uit Miami, een aantal van de TEC-albums opnieuw uit op cd. Daarbij zit ook de elpee van William De Vaughn met 'Be Thankful For What You've Got'. Blijkbaar is TEC op een gegeven ogenblik eigenaar geworden van de Roxbury-masters.

In 2012 verschijnt nog een gelimiteerde 12"-uitgave met twee krakers op het TEC-label via een Engelse maatschappij dat de oude labels hanteert. TEC heeft dus een flinke naam onder meer progressieve disco-dj's. Hoe geschikt is 'When It's Love' voor deze categorie platenboeren? Het neigt naar two-step en persoonlijk vind ik de lange versie op de b-kant het summum. Helaas is die kant op mijn single flink uit het lood geslagen en dat is hoorbaar. Totdat ik een beter exemplaar heb gevonden, moet de korte versie deze week de Week Spot zijn, ook al schreeuw ik na 3,5 minuut om meer, meer en meer!

Vakantiegroet uit het verleden: 2020

Gisteren heb ik een foto geplaatst van precies een jaar geleden. Omdat ik nog altijd een beetje achterop schema lig en ik geen moed heb om vanavond nog de Week Spot en 'Het zilveren goud' te doen, dwalen mijn gedachten even af naar twee jaar geleden. Het is vandaag dinsdag 23 augustus. Ben ik twee jaar geleden niet met vakantie gegaan? Even kijken en... jawel! Ik huur dat jaar de 'gewone' fiets van Vredenburg. Nadat het duidelijk is geworden dat ik niet met de tent ga kamperen en ik toch de fiets heb gehuurd en opgehaald, gaan de plannen erg snel. We zitten in augustus 2020 nog in de fase dat openbaar vervoer alleen gebruikt mag worden als het strikt noodzakelijk is en bovendien zijn de campings net weer een paar weken open en wordt er nogal spastisch gedaan over het gebruik van toilet en douches. Ook wordt voor de komende week een storm voorspeld en ik heb niet meer zo'n sterk vertrouwen in mijn tent. Ik ga vanaf de Buienradar kijken bij de bed & breakfasts. Het lijkt me opeens wel leuk om naar de omgeving van Deventer te gaan en zo zie ik dan Warnsveld. Ik wil in eerste instantie de volgende dag fietsen maar dan zijn de kamers al bezet. Zondagavond is geen enkel probleem en ook de komende dagen zijn de kamers vrij. Ik heb op dit moment echter wel een fietstas nodig en ik fiets naar Meppel met het idee om bij de Action te kijken en desnoods bij de Halfords. Op de heenweg passeer ik de kringloopwinkel en... waarom ook niet? Daar vind ik de tas 'voor eenmalig gebruik' waar ik al stiekem twee jaar heel veel plezier van heb! Het is een even jaar op de kalender en dus is het slapen vóór de vakantie weer dramatisch. Op zondagmorgen 23 augustus 2020 wacht ik een stevige bui af en zet dan koers naar Meppel.

Waarom naar Meppel? Ik heb dampvloeistofjes nodig. Zou ik die gistermiddag zijn vergeten? Hoe dan ook: Ik zal er deze week weinig plezier van hebben. Het is helemaal mijn eigen schuld want ik stop de damper zo in de zak van de korte broek. Tijdens de maaltijd in Warnsveld ben ik gaan zitten en dat is teveel voor het glaasje van het apparaat. De volgende dagen probeer ik nog wel aan een nieuwe damper te komen maar gelukkig hoeft dat niet. Van deze apparaten zijn er immers nog losse tankjes te koop en dat scheelt een paar tientjes. Vanaf Meppel is het een stukje 'memory lane' als ik naar het Staphorster bos fiets. Dat is de herinnering uit 2009. Ik heb thuis al de route uitgestippeld en in het Staphorster bos fiets ik opeens alternatief naar Nieuwleusen. Bij Oudleusen breek ik de eerste koffie aan. De laatste koffie drink ik op de hoek van de Twentseweg bij Lemelerveld. Ik heb de locatie even moeten opzoeken. Daar ben ik vorig jaar ook nog elektrisch langs gekomen en wellicht dit jaar weer? Ik zie het wel zitten om nóg een dag in Salland door te brengen. Is het in een dag te doen op een gewone fiets? Nee, eigenlijk niet. Ik ga op de heenweg in Raalte even enorm stuk en ook van Deventer naar Warnsveld is loodzwaar. Terug heb ik de stormwind in de rug maar ben ik bij Nieuwleusen compleet gaar. Van Havelte naar Uffelte ben ik niet vooruit te branden. Toch kan ik tevreden terug kijken op de vakantie van 2020 want deze is erg geslaagd naar de omstandigheden. Hoewel ik eventueel nog best een nachtje in een b&b zou willen verblijven, denk ik dat Uffelte dit jaar opnieuw de uitvalsbasis is.

Singles round-up: augustus 8

Er is niks zo veranderlijk als de plannen voor 'The Vinyl Summer Spirit' dit jaar. Ik heb begin juli nog het plan om een paar reeds gebruikte jaren opnieuw te doen. Ideaal gezien zou het dit weekend 1989 moeten zijn zodat ik dan alle jaren van 1966 tot en met 1991 heb gehad. Ik denk dat het lastig wordt een boeiende show over 1992 te maken en 1965 is qua soul alweer een klein probleem. Nu kan ik als een bezetene de jaren tachtig-collectie weer gaan invullen, maar... het is het laatste 'Vinyl Summer Spirit'-weekend van het jaar. Dat voelt een beetje gek aan omdat ik dit weekend pas vakantie heb. Precies een jaar geleden heb ik het ietsje anders gedaan met de 'Vinyl Summer Spirit Of 1979'. Als ik een weekeinde weg zou zijn, net als in 2020 en de voorliggende jaren, dan zou mijn collega Lee de show hebben gedaan. In plaats daarvan laat ik hem de singles uit 1979 uitzoeken in mijn verzameling. De aflevering op zaterdag met de soul laat ik dan schieten en dat brengt me bij het volgende plan: Zaterdag doe ik de soul (en voornamelijk disco) uit 1979 en op zondag laat ik een andere collega de singles uit 1978 uitzoeken. Ik heb hem nog niet gevraagd, maar denk dat hij dit wel wil doen. Anders mag Lee ze weer uitzoeken. Dat betekent dat ik deze week opnieuw een Week Spot uit 1979 heb en deze is zo goed als uitgezocht. Eerst maar de singles van Mark eens afronden. De apparatuur kan aan en ik ben er klaar voor!

* The Satin Bells- Baby You're So Right For Me (US, Shamley, 1968)
Ik weet niet goed meer te herinneren hoe ik me deze single heb aangevoeld. Ik denk, eerlijk gezegd, dat ik aan een Amerikaans groepje moet hebben gedacht terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat The Satin Bells Engels is als groene doperwtjes bij de maaltijd en blank als de custard voor na de maaltijd. The Satin Bells bestaat uit de zusters Sue, Carol en Jean Bell uit Liverpool. Ze zijn eerst actief als The Three Bells maar veranderen daarna de naam in The Satin Bells. 'Baby You're So Right For Me' verschijnt in Engeland dan ook oorspronkelijk als een Pye. Het is de tweede single voor de groep in Amerika en deze verschijnt op het obscure Shamley-label. 'Baby' is een cover van een nummer van Brenda & The Tabulations en heeft hier een 'swinging London'-productie in de stijl van Johnny Harris en The Flirtation of The Paper Dolls. Het stampt lekker en het arrangement is lekker speels. Jack Dorsey is verantwoordelijk voor het arrangement. Op de keerzijde staat 'When You're Ready' en dat is meer van de 'blue-eyed soul' waar je meteen bij het intro goede luim van krijgt. Misschien dat deze kant net té poppy is maar vooruit... het is wel erg leuk!

* The Shirelles- Don't Say Goodnight And Mean Goodbye (US, Scepter, 1963)
En dan nu... het presentje! Ik ben eigenlijk best benieuwd als ik zie dat Mark een plaat aanbiedt van The Shirelles en bij de eerste luisterbeurt ben ik niet zeker van de Blauwe Bak. Ik besluit de plaat toch te reserveren. Bij het afrekenen van de vorige partij komt hij erachter dat de plaat 'cracked' is. Ik hou dat even in het Engels want 'gebroken' klinkt té negatief. Het is niet dat de plaat spontaan uit mekaar valt, maar feit is dat er een scheur zit in het styreen. Ik mag de plaat voor noppes hebben en nu is het afwachten of deze te draaien is. Dat gaat helemaal goed komen, denk ik? Een klein tikje door de plaat maar dat is allerminst storend voor mij. Muzikaal kan ik het nu ook beter met de Blauwe Bak rijmen. De b-kant is meer het traditionele Shirelles-werk waar 'Don't Say Goodnight' serieus meer soulvol is dan menig andere single van de groep.

* Swamp Dogg- I'd Lie To You For Your Love (US, SDEG, 1989)
Mijn vrienden denken goed aan mij! Eerst is het vriend Albert (niet te verwarren met mijn zwager Albert) die me erop attendeert dat Swamp Dogg volgende maand Nederland aan doet voor een tournee. Even later stuurt Mark me de aankondiging aan voor het concert in Groningen. Nee, ik heb het helemaal gehad met de concerten en bovendien heb ik niet echt de wens om de Swamp live te zien. Hij zal vast voornamelijk werk van zijn laatste album promoten en dat is wederom niet zijn beste werk. Toch heb ik nog even zitten twijfelen... als ik het zou willen, dan kan dit wel eens de laatste kans zijn want mijn held is inmiddels ook over de tachtig. Nee, we laten het schieten. Intussen is er nog genoeg werk van de man dat ik nog moet ontdekken. Ook Jerry Williams is in 1989 van harte welkom bij Ichiban en dat resulteert in deze fraaie single. Een hippe jaren tachtig-productie compleet met een té plastic klinkende drumcomputer, maar op zijn minst speelt hij dan nog niet met autotune en is zijn emotie nog even puur als in zijn gloriejaren. Op de andere kant staat 'Happy Dogg Day' en dat is van hetzelfde laken een pak. Ditmaal een nóg meer gelikt jaren tachtig-geluid en minder bluesy. Misschien meer geschikt voor de Blauwe Bak maar ik vind het lastig om een keuze te maken. Ik lust wel soep van de man.

* Howard Tate- Ain't Got Nobody To Give It To (US, Epic, 1974)
We blijven nog even in de sfeer van de jaren zestig. Howard Tate maakt in dat decennium een aantal fraaie kanten voor het Verve-label. In 1970 volgt een plaat op Lloyd Price's Turn Table-label welke ik eveneens heb. Toch zal dat nimmer een favoriet worden. In 1974 werkt hij dan samen met Jerry Ragovoy en heeft Howard zichzelf opnieuw uitgevonden. Dit is 'classy' crossover met en stevige dosis soul. Dit is een zogenaamde 'demo' met hetzelfde nummer op de keerzijde maar dan in mono. Wellicht dat de laatste de favoriete kant moet worden want aan deze kant klinkt het styreen een stuk beter ook al mist het de ruimtelijkheid van de stereo.

* The Temprees- You Make The Sunshine (US, We Produce, 1973)
The Temprees heeft eens de Week Spot gehad met een plaatje waar de lol al snel vanaf is. De groep wordt vooral geroemd vanwege de langzamere kanten en dan is dit 'You Make The Sunshine' een goede investering. Suikerzoete 'sweet soul' met een oorverdovende perfectie als het aankomt op de harmoniezang. 'You Make Me Love You' op de b-kant is meer uptempo en op een ene of andere manier 'werkt' dat niet bij The Temprees. Dit keer blijf ik het dus houden bij de ballade.

* Irma Thomas- A Woman Will Do Wrong (US, Chess, 1967)
Een hele échte klassieke Irma Thomas-single op het Chess-label. Het is precies wat je ervan mag verwachten. Ik vermoed dat het een Chicago-opname is in de stijl van bijvoorbeeld Etta James hoewel Thomas uiteraard uit New Orleans afkomstig is. 'I Gave You Everything' is meer een upbeat funky kantje en alles van Irma is prima te verteren, maar het staat een beetje in de schaduw van het groteske 'A Woman Will Do Wrong'. Pure klasse en het styreen heeft de strijd goed doorstaan en dat is ook niet onbelangrijk!

* The Unifics- Memories (US, Kapp, 1969)
Dit is in Amerika de opvolger van de hit 'Court Of Love' dat inhaakt op 'Here Comes The Judge' van Pigmeat Markham. Deze single heb ik ooit nog van Marcus gekocht waarbij de voorkeur meteen uitgaat naar 'Which One Should I Choose'. 'Memories' heb ik zaterdag reeds gedraaid en dat is een lekker upbeat nummer. Niet heel erg essentieel als ik het vergelijk met 'Dawning Of A New Day' uit 1970 maar desondanks een fraai item met de oorspronkelijke Kapp-hoes. 'Got To Get To You' heeft een iets meer 'gritty' geluid en dat is ook best lekker. Een 'double-sider' in mijn boek!

* Betty Wright- Value Your Love (UK, Atlantic, 1974)
De laatste Atlantic-single voor Wright in Engeland voordat RCA de distributie overneemt. 'Value Your Love' is de b-kant van 'Secretary' en jullie zullen inmiddels weten dat ik Betty het liefste op een lager tempo hoor omdat haar emotie dan het meest voelbaar is. Daarvan is 'Value' weer een mooi voorbeeld. De 'Secretary' is een aanvulling op de 'Clean Up Woman' van een paar jaar eerder en dat is de funky Betty van de grote hits. Ik wil het feestje niet bederven maar ik ga andermaal voor de rustige kant!

Excuusbui

De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt om de schade op Soul-xotica in te halen. Het is vanmiddag als ik alvast een voorbereiding wil doen op de 'Vinyl Summer Spirit' van komend weekend. Dan blijkt dat ik een paar weken geleden per ongeluk mijn oude document van de jaren tachtig-bakken heb bewerkt. Dusdanig dat ik helemaal opnieuw kan beginnen met het invoeren van de titels. Ik heb inmiddels drie bakken erin staan en heb nog elf te gaan (ik heb twaalf of veertien bakken van dit decennium). Doordat ik hier vandaag erg druk mee ben geweest (en vermoedelijk eveneens de volgende dagen), ben ik even niet toegekomen aan Soul-xotica. In 2022 moet ik nog een week werken en heb ik zaterdagmiddag vakantie. Een jaar geleden vier ik mijn eerste vakantiedagen en doe dat eerst op zondag met een leuk bochtje om. Dat inspireert me tot de maandag en dat wordt een flinke bocht om! Een week later zal ik de tocht gedeeltelijk fietsen met de elektrische fiets. Het voelt aan alsof ik het gisteren heb gedaan. Ik kan me vooral de vermoeidheid en de dorst nog goed herinneren van de laatste kilometers van de tocht. Als ik deze foto schiet, heb ik daar nog geen last van. De foto is aan de Vaart Noordzijde buiten Appelscha en op weg naar Hoogersmilde. Daar zal ik deze dag niet komen want ik ga naar Ravenswoud en pak een stuk van de Fochteloër Venen mee. Hier moeten jullie het vandaag mee doen...

Van het concert des levens: 1996

De show is net afgesloten en nu ben ik wel klaar om nog een berichtje te schrijven. Van 1969 naar 1996. Daarvoor hoef ik maar twee cijfers om te draaien. Waar 1995 het jaar van de hel en verdoemenis is geweest, daar is 1996 het jaar van het licht. Zowel letterlijk als figuurlijk als spiritueel. Op de vakopleiding zit ook een oud-Hell's Angel. Hij leert daar om timmerman te worden. Hij heeft het wilde leven afgesloten nadat de Here in zijn leven is gekomen. Nu getuigt hij van Gods woord en probeert zichzelf nuttig te maken voor de maatschappij als timmerman. Ik ga niet diep met hem in discussie maar hij ziet ongetwijfeld wel door welke periode ik ga in mijn leven. Hij zal het niet hebben gemerkt maar ik heb heel veel aan hem te danken. Ook ik raak weer geïnteresseerd in mijn 'roots'. De eventuele terugkeer naar de kerk voelt immers als 'thuis komen' want het is onderdeel van mijn opvoeding geweest. Toch ben ik in de eerste maanden van 1996 nog niet zo ver dat ik durf een kerk binnen te stappen of daar behoefte aan heb. Ik wil allereerst af van de duistere gedachten en weer gaan genieten van het leven. Daar ben ik goed in geslaagd! Het jaar 1996 is niet overal even licht geweest maar 26 jaar later licht net nog steeds op als een baken in mijn geschiedenis. Nadat ik vorig jaar 1996 heb mogen vieren in 'Het zilveren goud' ga ik nu in een paar alinea's door hetzelfde jaar.

Ik word 21 in 1996 en dat betekent dat ik officieel volwassen ben. Niet dat het een direct effect heeft, maar toch... Ik denk van mezelf in 1996 dat ik erg wereldwijs ben maar eigenlijk ken ik alles dat ik meen te kennen van een veilige afstand. De veilige cocon genaamd Jutrijp en Sneek, omringd door familie en goede vrienden. Een mogelijke vriendin komt in 1996 ook even om het hoekje kijken maar dat is van korte duur. Ik weet dat het egocentrisch zal klinken, maar ik ben in 1996 té druk met mezelf bezig om een liefde in mijn leven te dulden. Want één ding is me inmiddels wel duidelijk geworden: Als ik verliefd ben, dan is het ook voor de volle 200 procent en dan kan ik geen stoorzenders gebruiken. 1996 begint echter even duister als het jaar ervoor. Ik schrijf op de achterkant van stukjes versleten schuurpapier flarden van teksten. Ze zijn niet eens voor Horrible Dying bedoeld maar eerder voor mijn loopbaan als singer-songwriter. Dat blijft echter bij dromen en ik geloof dat de wereld mooier is geworden doordat deze teksten binnensmonds zijn gebleven. Horrible Dying doet in januari overigens een optreden in Gorredijk en ik ga mee, hetzij ditmaal als 'fan'. Het lidmaatschap en het management is dan al ten einde. De zondag na het concert moet ik opeens heel erg huilen zonder dat ik weet wat eraan scheelt. En huilen is al een unicum bij mij. Ik kan de huilbuien sinds 2009 stuk voor stuk herinneren. Ze zijn op één hand te tellen en nooit langer dan een minuut. Tijdens mijn alcoholische periode heb ik wel jankbuien maar die reken ik even niet mee. Op 1 februari 1996 ga ik naar de open dag van de schildersopleiding in Zwolle. De sociale dienst wil de opleiding bekostigen maar dan moet ik eerst de periode bij Intertec tot een goed einde brengen.

Dat kost geen moeite. Mijn ouders zien erop toe dat ik iedere dag op tijd naar de opleiding fiets en ik doe mijn uiterste best. Alleen is dat alles niet goed genoeg. Mijn werk is erg variabel. Als ik alle tijd van de wereld heb, lever ik ware kunstwerken af. Zodra er tijdsdruk op komt te staan, krijg ik de klus wel klaar maar is het ook een janboel. Slecht geschuurd, enorme lopers en meer van dat alles. Mét tijdsdruk kan ik het opeens niet meer zo goed organiseren in mijn hoofd. Waar kennen we dat van? Juist, de goede oude vertraagde motoriek komt weer eens om het hoekje kijken. Intertec kan me niets anders bieden dan een getuigschrift. Ik heb mijn best gedaan maar het is niet goed genoeg voor uitstroom naar regulier werk. Dan wordt gesuggereerd om een traject in te gaan voor de sociale werkplaats en dat ik wellicht als schilder aan de slag kan bij de werkvoorziening. Ik 'slaag' met vlag en wimpel voor de sociale werkvoorziening en kom op de wachtlijst. Dat kan nog jaren duren! Intussen is mijn consulente bezig met het vinden van een nieuwe functie voor het komende half jaar. Zij zorgt voor een droombaan: Ik mag een half jaar meedraaien op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad. Ook mag ik in het najaar een avondcursus Journalistiek Schrijven volgen. Toch verknal ik het alles bijna een keer of drie. Journalist is in de jaren negentig nog een nobel beroep en ik kan op ene of andere manier niet al mijn vrijheid inleveren om in het keurslijf van een journalist mijn leven te vervolgen. Het lange haar is bijvoorbeeld heilig. Ook de feestjes, de Solex, concerten afstruinen, het sporadische jointje en teveel drank nuttigen. Dat alles moet ik laten varen als ik wil slagen in de journalistiek.

Toch sta ik in deze periode al een stuk gelukkiger in het leven. Ik heb mijn 'magische' moment gehad op 2 mei 1996. Die avond zie ik voor de tweede maal The Gathering. Ditmaal in Leeuwarden. Ik geloof dat een kaartje vijftien gulden kost. Ik heb een cadeaubon van vijfentwintig en hou dus een tientje over. Zo koop ik deze avond 'One Of Us' van Joan Osborne cd-single. Het nummer is dan al flink op zijn retour in de hitparade maar het is wel tekenend voor de eerste weken in 1996. De interesse voor een God komt weer stukje bij beetje terug. Een halve dag later word ik wakker en ligt het omgedraaide kruisje naast me op het kussen. Het is afgebroken. Het ringetje zal ik nog wel tot begin 1998 in mijn oor houden. Die middag kijk ik alweer eens in Het Pakhuis. Ik ben daar eerder ook wel eens geweest om een beetje lol te trappen. Ik weet op 3 mei 1996 nog niet dat ik hier over een half jaar kind aan huis zal zijn. Mijn eerste verlangen na de 'verlossing' is om naar Ruigoord te gaan. Ook dat wordt nog ruim een jaar uitgesteld. Ik ga eerst hippie worden. Ik koop een prachtig ouderwets bruin leren jasje dat mijn moeder tot tweemaal toe zal restaureren. In 2008 is het nog eens erg nat geregend en van het houtje gevallen. Dan zit het weer erin en in 2009 neem ik definitief afscheid van het jasje. Het is de tijd van de fleurige bloesjes en sjaaltjes. Een schril contrast met de zwarte t-shirts van de voorgaande jaren. Deze omslag brengt me echter wel bij de Sneeker en dat is op zichzelf al een positief vervolg. Ik vier in 1996 twee vakanties in Denemarken. Tijdens de laatste ben ik even daarvoor net verliefd geworden op een meisje. Ik denk dat ik niet genoeg heb toegehapt en bovendien voelt ze nog teveel voor haar ex. Een maand later is ze alweer terug bij hem. Dat is de periode dat ik voor de Sneeker binnen een week naar twee happenings van de Youth For Christ wordt gestuurd. Bij de laatste zie ik 'het licht' en breekt een hele nieuwe periode aan mijn leven. Ik ga de deur plat lopen bij de Youth For Christ en zal even later mijn intrede doen in een evangelische gemeente. Van het ene uiterste in het andere.

Het jaar 1996 blijft geven. Het Jeugdwerkgarantieplan-contract bij de Sneeker duurt precies een half jaar. Mijn plekje wordt ingevuld door een stagiaire. De consulente is alweer bezig met iets nieuws en dat is mogelijk een overtreffende trap: Assistent-beheerder van een muziekoefenruimte. Daar zal ik meteen in 1997 beginnen. Tegen die tijd ben ik een gewaardeerd bezoeker van de evangelische gemeente en breng menig vrij uurtje door in het clubgebouw van de Youth For Christ. Ook dat zal allemaal tijdelijk zijn.

Singles round-up: augustus 7

Zoals verwacht kom ik vanmiddag uren en minuten tekort. Het fietsen moet dus worden uitgesteld maar ach... ik heb morgen ook nog en bovendien kunnen we het geld ook bewaren tot woensdag als het écht snikheet gaat worden. Het is overigens mijn laatste week voor de vakantie. Zaterdagmiddag bezorg ik de laatste brieven en dan kom ik de volgende twee weken niet meer terug op de zaak. Vermoedelijk ga ik de tweede week van de vakantie vooral fietsen, waarschijnlijk elektrisch. Daar kunnen jullie dan weer een serie van verwachten net zoals vorig jaar. Nu pak ik dan maar de volgende acht singles uit de partij van Mark en ga deze aan een luisterbeurt onderwerpen. Na publicatie de singles voor vanavond klaar zoeken (ik heb het op papier klaar) en wellicht vanavond een aflevering van 'Van het concert des levens', maar dat moet ik nog even bekijken. Nu de volgende acht 'new additions'.

* Van McCoy- Soul Improvisations (UK, Buddah, 1972, re: 1974)
Ik heb doorgaans niet zoveel op met instrumentale nummers maar dat ligt anders als het van de hand is van Van McCoy. Ik verwacht niet dat de originele Top & Bottom zo mooi stereo is als deze en dit is duidelijk een Engelse persing met een fraai 'midden' in het geluid. Muzikaal is dit wellicht het meest geschikt voor een sportprogramma voor als je iets anders wilt dan 'Chump Change' van Quincy Jones. Op de keerzijde gaat het feest door of... begint het weer opnieuw? O ja natuurlijk... het is een Buddah! Waarschijnlijk dat de lange versie op de b-kant staat?

* Mr. D. & The Highlights- Every Now And Then (US, JAS, 1970)
JAS zijn de eerste letters van de voornamen van de heren Granger, Heyward en Watts. Opvallend is dat ze de platen vaak twee releases geven met verschillende catalogusnummers. Ik heb nummer 316, de 522 vermeldt de b-kant als The Highlights. 'Every Now And Then' is een blues-achtig nummer met potentie voor de Carib-soul. De b-kant is een 'distant memory'. 'Nose Full Of White'. Ja, dat is lang geleden. Ik kan me nog herinneren dat ik net beide neusgaten had gevuld en opeens moest niezen. Dat zat tegen het behang! Maar goed, 'Nose Full Of White' is een funky instrumentaaltje met in de hoofdrol een grommend Hammond-orgel en een Memphis-gitaarslagje. Het is een heuse 'double-sider' in mijn boek.

* Aaron Neville- The Greatest Love (US, Palm Tree, 1978)
Deze plaat wordt gedistribueerd door Olde World en van dat label heb ik een single van Brook Benton uit 1978. Nog niet zo lang als Benton maar Neville draait ook een fiks aantal jaren mee als hij 'The Greatest Love' aan het styreen toevertrouwd. Dat is uiterst ontspannen en midtempo. Het is saai maar alles klopt aan deze plaat! Op de keerzijde staat 'Performance' en dat is een tandje lager in tempo en is iets rijker uitgevoerd met een orkest. Ik lust wel pap van Aaron's stem maar geef desondanks de voorkeur aan 'Greatest Love'.

* The Obsession- What Do You Think About That, Baby (US, Happy Tiger, 1970)
Happy Tiger-styreen is een beetje berucht in mijn boek en 'What Do You Think' klinkt niet echt fijn. Best wel jammer want door de 'distortion' heen kan ik wel horen dat we hier met een kwaliteitsplaat van doen hebben. Ik kan nu echter al een 'upgrade' gebruiken. Op de a-kant staat 'Music To My Heart' en dat nummer kennen we van Johnny Johnson & The Bandwagon. Het is een gezellige stamper en de dynamiek van deze kant heeft de schade aan de keerzijde veroorzaakt. Omdat het niet anders kan, moet ik voorlopig 'Music To My Heart' maar in mijn hart sluiten.

* The Originals- I'll Wait For You (US, Soul, 1970)
Soms zou ik wensen dat ik geïnteresseerd zou zijn in muziek dat niet is uitgegeven op styreen in Amerika. Dit is een magere voldoende qua audiokwaliteit en dan ben ik niet echt kritisch! Het is echter een prachtig nummer waarvan je pas in de brug gaat realiseren dat het een Motown-product is. Dat komt dan door het knippen van de vingers dat uit de Motown-stal altijd anders heeft geklonken. Op de a-kant staat 'The Bells' en dat is doowop-achtig en dus niet echt interessant voor mijn verzameling.

* Genya Ravan- What Kind Of Man Are You (US, Columbia, 1972)
Ik heb al aangegeven dat ik de plaat wil hebben voordat ik een noot heb gehoord. Spijt? Ik heb met name de eerste dag nog getwijfeld want de plaat is niet bepaald goedkoop. Dan besluit ik dat ik de plaat maar moet laten 'groeien'. Genya is de zangeres van de formatie Ten Wheel Drive. 'What Kind Of Man Are You'  heeft een beetje een gospel-tic in het arrangement maar ook een progressief klinkende gitaar in de achtergrond. Goed beschouwd is het soulvolle rock en hangt het tegen de 'sister funk' aan. Op de andere kant staat 'Morning Glory' en dat is een pure pop-ballade. Nee, ik ben niet wild enthousiast maar neem dit als een les voor de volgende keer.

* Sharon Ridley- Stay A While With Me (US, Phil-L.A. Of Soul, 1975)
Dan zitten we opeens weer midden in de soul met deze schoonheid van Sharon Ridley. Een fraai arrangement en een 'hook' die me meteen in het intro al in vuur en vlam zet. Op de andere kant staat meer van hetzelfde en dan met de titel 'When A Woman Falls In Love'. Sharon heeft een prachtige stem en al zou ze het telefoonboek van Havelte voorlezen, dan zou ik het nog lusten.

* Lee Rogers- Sex Appeal (US, Diamond Jim Recoring, 1970)
Ik besluit deze aflevering van de 'Singles round-up' met 'gritty' soul zoals de titel ongetwijfeld doet vermoeden. Bij ome Lee gaat het alleen om de buitenkant, zoveel is wel duidelijk. Op de b-kant staat 'Togetherness' en ook dat mag er zijn. Een tandje lager dan 'Sex Appeal' en nu gaat het opeens wel om de binnenkant, maar dan minder gericht op iemand van een bepaald geslacht. Beide kanten zijn de moeite waard!

Singles round-up: augustus 6

Hoewel ik ergens nog wel zin heb om een klein bochtje te fietsen (waarschijnlijk een ijsje halen in Diever?), weet ik ook dat ik gemakkelijk te weinig tijd heb. Ik lig een flink stuk achter op schema voor wat betreft Soul-xotica, ik moet nog ruim vijftig singles uitzoeken voor vanavond en wellicht ook weer wat plaatjes terug zetten. Eerst maar een deeltje of twee van de 'Singles round-up'. In deze specifieke aflevering vinden we meteen de twee singles uit Denemarken en voor de rest zijn het plaatjes die bij Mark vandaan komen. Zijn handel gaat als vanouds. Hij laat me afgelopen week weten alweer een paar honderd singles te hebben gekocht voor de handel en houdt één van zijn toeleveranciers een opruiming. Hij verkoopt echter niet 'alles'. Hij moet honderd procent staan achter de kwaliteit van een plaat en bovendien moeten ze minimaal 'VG' zijn, anders gooit hij ze liever weg. Dat geldt ook voor een plaat die we in de volgende aflevering tegenkomen. Ik heb hem nog niet gedraaid maar als ik er naar kijk, vermoed ik geen hele grote problemen. Die heb ik uiteindelijk gratis gekregen. In deze aflevering zo gezegd zes van Mark en twee Discogs-singles. De apparatuur staat aan en ik heb net een verse bak koffie ingeschonken. Ik ben er klaar voor!

* Billy Frazier- Try Me (US, Verve, 1967)
Ik trap af met een poepje klassieke soul. De Jackson in de credits is niemand minder dan J.J. Jackson en eigenlijk kun je dat ook wel horen. Het is een fijn midtempo jaren zestig-ding en het komt Frazier tot uit de tenen. Hij schrijft zelf mee aan 'Temptation' op de keerzijde en dat begint lekker crossover-achtig en schakelt dan over naar bluesy soul, maar eigenlijk moet ik bekennen dat ik deze kant leuker vind. Ja, dit gaat de kant worden voor mij!

* Gemini- Something Special (US, M&M, 1981)
De dochter van Vicki en Joe Brown heeft 'Stop' nog niet eens uitgebracht of ene Sam Brown meent zich meteen al Sam Brown III te noemen. Over naamsverwarring gesproken, dit is uiteraard ook niet de Gemini dat in de midden jaren tachtig een hit heeft met 'Just Like That'. 'Onze' Gemini lijkt een project te zijn van Sam Brown III en kan rekenen op de arrangementen van Gene Page. De laatste heeft dan weer met Barry White gewerkt. 'Something Special' klinkt zó professioneel dat je je kan voorstellen dat het stiekem een hele grote hit zou zijn geweest. Inclusief een refreintje dat lekker blijft hangen. Het is zonder meer één van de leukste jaren tachtig-soulplaatjes die ik in recente tijden heb gehoord. Het is potentieel Week Spot-materiaal als we méér kunnen vinden over de derde Sam Brown.

* Cassietta George- Let's Get Together (US, Audio Arts!, 1971)
Ik dank deze van Cassietta helemaal aan collega Lee en dat is best opvallend. Ik vermoed dat de naam hem is opgevallen en vervolgens onbevangen is gaan luisteren. Het resultaat is dat hij het regelmatig draait in zijn Northern Soul-show. Daarbij kan ik hem keer op keer herinneren dat Cassietta een gospelzangeres is en dat 'samen op weg gaan' wellicht ook richting een god moet worden gedacht. Waarom opvallend? Tja, ik vind het zelf wel komisch. Lee heeft een bloedhekel aan religie. Dat mag, maar... hij draait wel rastafari-platen in zijn reggae-show op zaterdag en horen hem niet over 'god-botherer' als hij een nummer aankondigt dat over Jah gaat. Cassietta heeft in de jaren zestig een aantal traditionele gospelplaten gemaakt maar springt in 1971 op de trein van de 'sister funk' en iedere keer als ik het hoor in Lee's show denk ik bij mezelf: 'Deze moet ik nog eens bestellen'. Zo ook een paar weken geleden en dan besluit ik de knoop door te hakken. Ook omdat ik de single zie bij een Deense handelaar op Discogs waarvan ik al een andere plaat in het boodschappenmandje heb. Het is de 'demo' met de stereo-versie van 'Let's Get Together' aan beide kanten.

* David Hartfield- Special Love (US, Gunsmoke, 1989?)
Het jaartal is een vermoeden. Jesse James maakt de eerste plaat op het Gunsmoke-label en deze is gedateerd als 1988. Dit is de vierde op het label en zou van 1989 of 1990 moeten zijn. 'Special Love' is de b-kant. Er kan weinig mis gaan als je louter gebruikt maakt van instrumenten uit een elektronisch doosje? Nou... er zit een 'cowbell' in dat niet geheel in de juiste toonsoort is. Ook het xylofoon-effect klinkt teen beetje gek, maar voor de rest is dit een fraai plaatje om op te schuifelen. De genoemde instrumenten maken het net weer genoeg 'lo-fi' om het goed te doen bij mij. 'On The Inside' op de a-kant is meer uptempo en klinkt een stuk gelikter. Nee, ik hou het bij de a-kant in dit geval.

* The Hot Line- I Like What I Like (US, Red Coach, 1973)
Het klapt alle kanten op want zo draait opeens een funky plaatje haar rondjes voor mijn neus. Nu met een natuurlijke 'cowbell'. 'I Like What I Like' is zeer prettig in het gehoor. Na een couplet is de tekst echter op en gaat het refrein zich herhalen waarin de drummer zich vooral mag uitleven. Je zou verwachten dat het gaat 'faden' na een paar minuten, maar nee: Het heeft een heus einde! Op de keerzijde staat 'Get Down - Get Stank!'. Op zichzelf ook een lekkere kant maar dit mist de 'hook' van 'I Like What I Like' en het is de 'hook' welke het interessant maakt voor mijn soul-collectie.

* The Intruders- Girls Girls Girls (US, Gamble, 1969)
Ik heb 'Girls' gisteren in de show gedraaid (alsook Big Al Downing en eentje van The Unifics) en dat biedt fijne crossover van de heren Intruders. De a-kant moet ik nog beluisteren want ik ben erg benieuwd naar de titel. Je gunt je lief natuurlijk het allerbeste maar om haar op een snijtafel te leggen en open te halen? 'Give Her A Transplant' is een onzalige gedachte in mijn optiek. Het blijkt op papier leuker te zijn dan de werkelijkheid want 'Girls' blijft de favoriete kant voor mij.

* Legacy- I Must Confess (US, Tortoise International, 1978)
Vorig jaar is bij Soul Direction 'Boy You've Been Acting Strange' van Legacy verschenen. Soul Direction schijnt ook de masters van 'I Must Confess' in bezit te hebben en ontdekt dat er twee nummers op de banden staan die niet eerder zijn uitgebracht. Dat is 'Boy You've Been Acting Strange' en de b-kant van de Soul Direction-single. 'I Must Confess' blijkt niet heel erg zeldzaam te zijn, ook al is de 'demo' de goedkoopste optie. 'I Must Confess' is een verslavend lekker nummer. Dat ligt hem vooral aan de speelse partijen van de zangeres en een begeleiding die helemaal tot stand is gekomen met handen, voeten en hersens. Oh, wat krijg ik een goede luim van dit nummer! Op de keerzijde staat de mono-versie. Deze single komt overigens van Discogs.

* Stanley Lippitt- 20-20 Vision (US, Fos-Glo, 1976)
Stanley heeft moeite om op gang te komen maar als hij eenmaal los is, is het gewoon erg prettige soul uit de midden jaren zeventig. Niets wereldschokkends maar wel erg fijn! De a-kant heet 'My Enchanting Lady' en dat is een pure ballade voor laat op de avond. Dat trek ik niet om half vier 's middags en hou het dus bij '20-20 Vision'.

Singles round-up: augustus 5

Oef, ik lig weer een heel eind achterop schema, maar het is nog altijd onder controle. Woensdag is een vers pakket singles van Mark gearriveerd met ditmaal dertig singles. Daarnaast zijn er afgelopen zaterdag twee 'vintage' Discogs-aankopen binnen gekomen en deze voeg ik bij de singles van Mark. Deze 32 singles ga ik jullie in vier delen presenteren. Verder zijn de twee nieuwste Izipho's binnen en die kunnen nog even wachten voor een aflevering met nieuwe releases. Ook heb ik gisteren opnieuw de bestelling geplaatst voor drie singles die ik in juni heb geplaatst. Het vermoeden is dat deze platen 'zoek' zijn geraakt in de post. Mochten ze onverhoopt toch nog opduiken dan kan ik ze wellicht nog goed verkopen. Met de duurste van het stel zou ik ook een jaar kunnen wachten. Hoe dan ook: De 'dure' komt nu uit Amerika en de overige twee van dezelfde dealer waar ik de eerdere bestelling heb geplaatst. Ditmaal worden ze per aangetekende post verzonden. Dat is uiteindelijk een paar euro duurder en als ik dat van tevoren had geweten? Nu duiken we echter de oudheid in voor de eerste acht singles uit de partij van Mark. De apparatuur heeft even kunnen rusten sinds 'The Golden Hour' van vanavond.

* Madeline Bell- You Don't Love Me No More (US, Ascot, 1964)
Mijn eigen zus werkt in de midden jaren negentig voor een impresariaat van jazzmusici en deze begeleiden ook Madeline Bell tijdens haar Nederlandse optredens. Voor het grote publiek is Madeline wellicht het beste bekend als de zangeres van Blue Mink. Ik heb ooit nog mijn singles uitgeleend aan mijn zus en weet niet eens zeker of ik ze al terug heb gekregen. Enfin, in de Northern Soul staat ze hoog aangeschreven vanwege haar versie van 'Picture Me Gone' (ik heb deze single in januari gekocht) en vind ik haar album 'Comin' Atcha' nog altijd erg interessant. O ja, ik heb ook 'So Much In Love' in de Blauwe Bak staan maar deze zit voor mij op de grens met de pop. Dan biedt Mark deze single aan van Madeline en bij de eerste noten ben ik verkocht! Het is een grootse ballade met het typische 'Big City'-geluid, hoewel ik vermoed dat Londen in dat geval de stad is. Een grootse beat ballade en volgens mij klokt die ook nog eens in onder de twee minuten? Ja, drie seconden! 'Don't Cross Over' is meer upbeat maar neigt al veel meer naar de sixties pop.

* Brown Sugar- One Way Street Called Love (US, Abkco, 1972)
Brown Sugar riekt al naar The Stones... Ja, het klopt! Ik leer nu dat Abkco staat voor Allen & Betty Klein Co. en Allen Klein is de beruchte boekhouder van Bob Dylan, The Beatles en The Rolling Stones. Bob Dylan waarschuwt John Lennon niet in zee te gaan met Allen Klein. Als de vader van Paul's Linda het alternatief blijkt, brengt The Beatles Apple Corps onder bij Klein. Met desastreuze gevolgen. John Lennon waarschuwt The Stones niet in zee te gaan met Klein en ook zij negeren het advies. Zij zijn op een gegeven moment technisch failliet. Het is de vraag of de leden van Brown Sugar ooit een cent hebben gezien. De band stuurt haar auto een straat voor eenrichtingsverkeer in en ontmoet verschillende automobilisten die luid claxonneren. Dan begint het nummer en dat is een ietwat funky aangelegenheid met blazers. Niet erg soulvol, meer een soort van Hot Chocolate maar dan meer groovy. 'Somebody Stronger' riekt naar oude doowop maar aan deze kant is het styreen ook het meest aangetast.

* Roy C.- Since God Made A Woman (US, Alaga, 1972)
Eigenlijk de b-kant van 'We're On The Road To Hell' maar dit is de kant waarvoor ik de single heb gereserveerd. Het is een vrij uptempo nummer maar met een typische Roy C-tekst. De vrouwen moeten het andermaal ontgelden, hoewel ik hem wel eens erger tekeer heb horen gaan. 'Hell' is iets meer funky en hier gaat hij even flink tekeer over de toestand van Amerika in de vroege jaren zeventig. Misschien is dit wel de leukere kant maar er is weinig van Roy C dat ik niet kan waarderen.

* Chapter Three- I'll Never Be The Same (UK, Pye, 1975)
Ik ben al een tijdje bezig met het aanleggen van een parallelle Engelse Blauwe Bak. Ik heb vorig jaar al eens deze van Chapter Three gekocht op de Amerikaanse New Moon maar kan deze Engelse Pye niet laten liggen. Overigens maakt het geluidstechnisch weer niet zo heel veel uit bij deze Engelse persingen omdat er gebruik wordt gemaakt van Amerikaanse masters.

* Kathryn Chase- Sunday Our Sunday (US, Fretone, 1976)
Eentje die niet op Youtube staat en dus maakt Mark zelf een korte video bij het nummer. Ik herken het label. Ik heb een single van Con-Funk-Shun op het Fretone-label. Mark prijst een andere single aan op het label maar die ben ik alweer vergeten. Kathryn Chase weet het erg sfeerrijk te maken. Het is een prachtige ballade. Op de keerzijde doet ze haar versie van Sam & Dave's 'I Thank You' maar dat is nauwelijks interessant.

* Cortez- Juicy (US, National, 1983)
Mark heeft er weer een fraaie 'mixed bag' van gemaakt met zowel jaren tachtig als zestig en zeventig. Een paar 'dure' singles alsook kassakoopjes. Deze van Cortez is redelijk geprijsd maar is dan ook erg gezocht onder progressieve dj's. 'Priced accordingly' omdat hij niet helemaal in nieuwstaat is, maar ik kan er prima mee leven. Het is een midtempo 'two-stepper' met een overtuigende Cortez Harris aan de microfoon. We zijn bij Wolfman Radio dol op 'cowbell' en dat instrument is aldoor present in dit nummer. 'Tonight' op de keerzijde is meer uptempo en funky en is op zichzelf niet slecht. Het klinkt zelfs een beetje 'lo-fi' en dus gaat dit als 'double-sider' in mijn boeken.

* Big Al Downing- These Arms You Push Away (US, Silver Fox, 1969)
In deze partij zitten ook een paar singles uit 1969 en die kunnen morgenavond meteen mee in de 'Vinyl Summer Spirit Of 1969'. Het styreen is luidruchtig maar de opname is snoeihard. Het is een lekkere 'gritty dancer' zoals we dat gewend zijn van het Silver Fox-label. Op de a-kant staat een medley van Holland-Dozier-Holland-stampers op het Motown label: 'It's The Same Old Song', 'Something About You' en 'I Can't Help Myself'. Het is op zichzelf niet slecht gedaan maar ik geef de voorkeur aan de b-kant.

* Norman Feels- They Said It Couldn't Be Done (US, Just Sunshine, 1973)
Een paar maanden geleden adverteert Mark een single waarbij ik erg heb lopen dralen. Het is de gezochte Goldmine Sevens-heruitgave met 'Cashing In' van The Voices Of East Harlem. Ik heb 'Cashing In' nooit zo goed begrepen maar de andere kant is fantastisch! De reden dat de single 'goedkoop' is, is omdat een klein hapje mist maar er nog altijd voldoende inloopgroef overblijft. De vraagprijs is een 'koopje' en toch kan ik mezelf niet overhalen om de plaat te reserveren. Een paar weken later probeer ik het te zoeken op de pagina van Mark maar slaag er niet in. Wel komt deze van Norman Feels naar boven. Mark biedt de single aan in 2016 en blijft dan onverkocht. Zou hij deze nog hebben? Jawel, hij heeft hem nog steeds in de schappen staan! Ik heb Norman Feels recent leren kennen vanwege een Soul Direction-uitgave welke ik nog altijd niet heb besteld. Dit nummer is smullen met hoofdletters. Norman heeft een zeer prettige stem in mijn beleving en het is een lekker ontspannend nummer wat ik erg goed kan waarderen. In 1969 en 1973 kunnen ze nog niet weten dat Lamont Dozier in 2022 is overleden maar ook Norman brengt een ode aan het trio op de keerzijde. 'My World Is Empty Without You' krijgt een ietwat jazzy uitvoering en dat past het nummer wel. Eigenlijk een hele goede cover in mijn boek!Mark heeft al een nieuw prijsje genoteerd op de hoes maar rekent desondanks de verkoopprijs van 2016. Maar ik heb al vaker gezegd dat het een schappelijke kerel is!

Week Spot: Kim Tolliver

Alleen 1969 en 1989 nog te gaan en dan heb ik in de afgelopen twee jaar alle jaren behandeld in de 'Vinyl Summer Spirit Of...' van 1966 tot en met 1991. Intussen heb ik ook al 2017 en 2019 gedaan en dat concept smaakt eigenlijk ook wel naar meer! Omdat bepaalde shows uit de afgelopen twee jaar té 'legendarisch' zijn in mijn oren heb ik moeite om deze jaren overnieuw te doen. Wellicht dat ik het later nog eens ga herhalen. Dit weekend zet ik 1969 in de schijnwerpers. Voor de zaterdagavond ga ik me beperken tot 'US originals only' en met het verse pakket van Mark heb ik dan keuze uit ongeveer 75 singles. De Week Spot heb ik echter dinsdag al uitgekozen en dat is een plaatje dat sinds maart of april 2020 in mijn verzameling verblijft. Het stelt me tevens in de gelegenheid om een bericht te wijden aan een zangeres die ondanks een imposante loopbaan grotendeels onopgemerkt is gebleven. In de kringen van de 'deep soul' en, in schril contrast, de Northern Soul uit The Casino in Wigan staat ze hoog aangeschreven. En dus zet ik deze week de volgspots op Kim Tolliver en haar 'I'll Try To Do Better' uit 1969.

Ook ik kom haar naam het eerste tegen in verband met haar Northern Soul-'hit'. 'I Don't Know What Foot To Dance On' is een stamper waar met name in The Casino het publiek op los gaat. De single is echter alleen in Amerika uitgebracht en moeilijk te vinden waardoor het nooit binnen mijn bereik is gekomen. Intussen vind ik eerst de Week Spot op het Rojac-label uit 1969 en meer recent een heruitgave van haar eerste single op het Sure Shot-label uit 1967. Als ik deze opnames leg naast 'I Don't Know What Foot To Dance On' weet ik het zeker. Dit is voor mij net zo'n geval als Millie Jackson. De laatste heeft in de Northern Soul een grote hit met 'My Man A Sweet Man', maar ik heb het nooit iets gevonden. Ik hoor Millie veel liever in een ballade. Dat genre ligt ook Kim Tolliver het beste waarvan de Week Spot een sprekend voorbeeld is.

Dorothy Kimberley Tolliver wordt geboren op 21 juni 1937 nabij Nashville in een stadje genaamd Lebanon. Ze groeit echter op in de zwarte wijk Hough in Cleveland. De eerste dertig jaar van haar leven zijn niet echt goed gedocumenteerd en het verhaal begint dan ook in 1967 als ze haar eerste single maakt voor het Sure Shot-label. De platenmaatschappij komt uit Texas maar daar zijn de opnames waarschijnlijk niet gemaakt. Waarde collega Sir Shambling gokt daatbij op Nashville of Memphis. 'Get A Little Soul/In Return For Your Love' zijn nummers die het goed doen in de Surinaamse soul-scene en in 1970 is daar opeens een persing uit Venezuela. Het vermoeden bestaat dat het ding gewoon tussen een poldermolen en een tulpenveld is geperst door iemand op klompen. Er worden wel vaker trucjes uitgehaald om een illegale persing legaal te laten lijken. Zo zijn er bootlegs voor de Suri-soul die het STEMRA-kenmerk op het label hebben. Terug naar de jaren zestig! Kim tekent vervolgens bij Jack Taylor en zijn Rojac-label en daar zal ze een handjevol singles uitbrengen. 'I'll Try To Do Better' krijgt maar liefst tweemaal een kans. Eerst in 1968 met 'I Gotta Find A Way' op de b-kant. In 1969 is het de b-kant van 'Let Them Talk'. Dat is de 'double-sider' die ik in de bakken heb staan en dus een reden voor mij om het onder 1969 te scharen. Verrekte details ook...?

Inmiddels is Kim gelukkig getrouwd met songschrijver Freddie Briggs. Ze neemt méér op dan dat kan worden uitgebracht door de platenlabels en dus gebruikt ze een pseudoniem voor enkele platen. Toch is er al een andere Big Ella en maakt 'How Long Can I Keep Hanging On' het alleen maar meer verwarrend. Toch is dit een uitstekende opname voor het Superheavy-label. Intussen maakt ze ook een fijn plaatje voor het GAR-label. Als Kimberley Briggs levert ze in 1971 een elpee af: 'Who's Kimberley' op het eigen Kimbrig-label. Fantasy heeft belangstelling en brengt een jaar later het album uit met de titel 'Passing Clouds'. Een jaar later verschijnt 'Come And Get Me I'm Ready' op het Chess-label. Daarbij is het opvallend dat beide labels geen singles uitbrengen van het album. De elpees lijken dan ook meer op de markt van de elpee-rock gericht te zijn dan op de R&B-lijsten van de Billboard. De albums zijn beide overgeproduceerd en alleen interessant om als voetnoot te gebruiken. In 1975 maakt ze 'I Don't Know What Foot To Dance On' voor het Castro-label en dat zal een grote 'hit' in Engeland worden. Rond dezelfde tijd verschijnt haar versie van 'If Loving You Is Wrong' op het Revilot-label maar ze zal nog eenmaal een comeback pogen in de vroege jaren tachtig. Jack Taylor blaast zijn Tay-ster nieuw leven in en Tolliver maakt twee 12"-singles. Bij de eerste uit 1980 druipt de soul ervan af, de tweede (uit 1981) kent een matige nieuwe opname van 'Let Them Talk' en probeert ze met 'Party Lights' aansluiting te vinden bij de disco. De laatste is het dieptepunt in haar carrière en tevens haar zwanenzang op het vinyl. In de jaren negentig wordt ze overvallen door Alzheimer en op 6 juni 2007 overlijdt ze op 69-jarige leeftijd.

Met name voor liefhebbers van 'deep soul' is haar werk uit de jaren zestig om te smullen. Je kan bij Kim's platen horen dat ze al een beetje ouder is en meer wereldwijs dan menig jong zangeresje. Vandaar dat ik deze week van harte 'I'll Try To Do Better' nog eens aanbeveel!

Singles round-up: augustus 4

Op het gebied van de Blauwe Bak zijn inmiddels drie singles binnen. Een hagelnieuwe release plus twee oudjes uit de jaren zeventig. Bovendien verwacht ik elk moment de singles van Mark. Ik begin steeds meer een hard hoofd te krijgen in een Discogs-bestelling van twee maanden geleden. Ik heb vaker van deze gast besteld en dat is altijd dik in orde. Hij kan me eventueel bewijs leveren dat hij het op de post heeft gedaan maar omdat Engelse bestellingen doorgaans geen problemen opleveren, heb ik niet gekozen voor track & trace tegen meerprijs. Tja, dan moet je ook op de blaren zitten. Eentje ga ik binnenkort bestellen vanuit Amerika en dan waarschijnlijk via FedEx. Kost een bom duiten maar dan heb je wel track and trace en het wordt véél sneller bezorgd. Nu dan de laatste zes singles die ik twee weken geleden uit Sneek heb gehaald. Er zitten een paar bij die ik nog niet heb gedraaid en dus kan de apparatuur weer aan.

* Starbuck- I Got To Know (NL, Private Stock, 1976)
Ik heb al één 'Moonlight Feels Right' naar de filistijnen gedraaid en heb een paar jaar geleden de single een upgrade gegeven. 'I Got To Know' is de opvolger en is minstens zo opgewekt als 'Moonlight'. Alleen verwacht je het op een zeker moment niet meer als plotsklaps een instrumentale brug opduikt met een solo voor de marimba. Net zoals 'Moonlight' dus. Ook 'I Got To Know' is een fijne feelgood-plaat en doet op geen enkel vlak onder voor zijn voorganger. Erg blij mee!

* Styx- Blue Collar Man (NL, A&M, 1978)
Hoewel er maar twee jaar tussen beide platen zitten, is het evengoed een hele stap van Starbuck naar Styx. Het grommende orgel moet voor de symfonische fruittonen zorgen en heeft veel weg van Ken Hensley's geluid bij Uriah Heep. Voor de rest is 'Blue Collar Man' vooral hardrock met een progressief sausje. Ik heb er geen bezwaar tegen!

* Sutherland Brothers & Quiver- When The Train Comes (NL, CBS, 1976)
Een opvolger van 'Arms Of Mary'. Toch verwacht ik niet helemaal hetzelfde? Goed gegokt. Het is radiovriendelijke softrock maar toch mist het voor mij de magie van 'Arms Of Mary' of 'You Got Me Anyway'. Toch is dit het soort muziek dat niemand kwaad gaat aandoen.

* Teach In- Fly Away (NL, CNR, 1974)
Ik heb het lege hoesje al jaren in de bakken staan maar de single wil maar niet op mijn spoor komen. Nu dan? Ik schrik wel even als ik de prijssticker zie want ik heb blijkbaar twee euro voor het ding betaald. Daarvoor zou ik een iets betere staat hebben verwacht. Hij klinkt niet slecht maar ook niet bepaald smetteloos. Het is meer een euro-single in mijn optiek. Ach vooruit, het hoesje is eindelijk eens gevuld en we kunnen nog eens rondkijken voor een upgrade.

* Yes- Yours Is No Disgrace (NL, Atlantic, 1970, re: 1972)
Dan is het nu tijd voor het echte werk! Krijg nou de hik... Ik haal de single weer eens uit het hoesje en zie dat de vorige eigenaar een sticker op het label heeft geplakt met zijn naam erop. Die naam ken ik! Ik heb in 1991 'In Your Life' van Tower gekocht van dezelfde eerste eigenaar! VIP heeft meerdere van deze Maxi-years-serie liggen als ik me niet vergis. Ik heb zelf Booker T. & The MG's uit deze serie en nu dus deze van Yes. De a-kant is gereserveerd voor 'Yours Is No Disgrace'. Had ik al gezegd dat ik een enorme fan ben van de vroege Yes? Het verklaart waarschijnlijk ook de hoge prijs die ik voor deze single heb betaald. Discogs laat zien dat ik geen gekke aankoop heb gedaan. 'Yours Is No Disgrace' is een single-knip die blijkbaar op het album 'Time And A Word' staat. Deze kant schijnt mono te zijn. Op de flip staan 'Your Move' en 'Sweet Dreams'. Ik hoop nog even op het slot met 'I've Seen All Good People', maar helaas... daarna begint 'Sweet Dreams'. Bij beide is wederom de schaar er flink in gezet. Zou dat het werk van Adje Bouman zijn geweest? Toch drie fraaie nummers van Yes in de bakken die ik nog niet anders had op vinyl.

* The Young Rascals- I Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore (US, Atlantic Oldies Series, 1965, re: 1973)
Eigenlijk is 'Groovin' hier de a-kant maar die heb ik al. 'I Ain't Gonna Eat Out' ken ik vooral in de uitvoering van glamrockers Angel. Toch gaat uiteraard niets boven dit origineel van The Young Rascals. Ik ben al met al erg tevreden met de vangst in Sneek. Ik heb nog geen flauw idee wat de Week Spot gaat worden deze week. Het moet een plaat uit 1969 worden in verband met het thema van dit weekend. Morgen dus maar weer eens kijken!