20 Years Ago Today: 288 + 289

Twee voor de prijs van één? Nee, het was me wel wat waard om de monstertocht in een week te voltooien en daardoor bleven twee aankopen van twintig jaar geleden liggen. Omdat er over 288 niet bar veel valt te vertellen en een fotohoesje vast teveel gevraagd is (ik heb niet eens gezocht!), koppel ik deze aan 289. En het gaat de komende tijd vaker gebeuren dat meerdere singles in een bericht worden behandeld. In 1991 zouden nu nog driehonderd volgen!

Toen The Beatles werd afgewezen door Decca, had de medewerker wellicht net de verkoopcijfers van 'Long Long Ago' van The Explosions gezien. Zijn opmerking dat 'gitaargroepen uit de mode waren', sneed geen hout. Okay, met The Shadows ging het iets minder, maar in de Verenigde Staten had het in The Ventures een waardige troonopvolger. In tegenstelling tot de iets té keurige dansmuziek van The Shads, was die van The Ventures stuwend, dynamischer. The Shadows kon niet anders dan volgen en kon in 1964-65 pas wedijveren met de Amerikanen.

De Nederlandse groep The Explosions zat stilistisch tussen beide in. Ze gebruikten immers dezelfde gimmicks als The Ventures. 'Long Long Ago' is een bekend deuntje, voor de meesten onder ons inderdaad héél lang geleden: Het is 'Roodborstje Tikt Tegen Het Raam'. Anders had ik de single uit 1962 in mijn set gestopt, ware het niet dat er een hoek uit ligt. Als ik nog eens een beter exemplaar vind?

Nummer 289 uit de collectie heeft in Engeland lang te boek gestaan als de nummer 1 met de langste speelduur. In 1968 werd 'Nights In White Satin' met vier minuten al te lang gevonden, de BBC draaide hem aanvankelijk niet, maar Richard Harris ging daar dubbel en dwars over heen. De plaat liet zich niet knippen tot een handzame portie, maar was tevens te opvallend om te negeren.

Richard Harris was een gevierd acteur, Jimmy Webb kwam net aan de oppervlakte met klassieke liederen als 'By The Time I Get To Phoenix', 'Do What You Gotta Do', 'Wichita Lineman' en het radiodrama 'Mac Arthur Park'. Een vage tekst, maar gecomponeerd op klank. Richard was qua zang geen hoogvlieger, maar een Tom Jones had er wellicht kitsch van gemaakt.

Nu ben ik vergeten nog even op Wikipedia te kijken, maar speelde Harris nog in 'Lord Of The Rings'? Overleed hij niet vlak daarna? Of ben ik in de war met een andere zanger en acteur?

Nog een vraag, maar nu voor de lol. Half maart 1991 kocht ik 297, een hagelnieuwe single die toen in de Top 40 stond. Jullie mogen raden...

Volgende week woensdag maar liefst drie vliegen in één klap!

Schijf van 5: de monstertocht

Het laatste woord is er nog niet over gesproken! Daags na thuiskomst heb ik vast een 'soundtrack' samengesteld, maar niet bewaard. Ik denk dat er bovenal veel sixties heeft opgestaan. In december kocht ik een portable minidisc-recorder. Een deel van de totale collectie stond al in Tuk en ik nam van iedere artiest uit de jaren zestig een single op. In mono en de geluidskwaliteit van een slechte mp3, maar die muziek heeft zeker bijgedragen om de tocht tot een succes te maken!

Allereerst: Waarom geen dood? Peter (singlehoesjes) heeft tientallen suggesties gedaan. Dat leverde al op dat ik thema in drieën wilde splitsen. Een schijf moord- en doodslag, eentje zelfmoord en tenslotte ongeluk en ziekte. Nogmaals, Peter kwam met heel veel liedjes, waarvoor dank, maar om tot een afgewogen Schijf te komen, heb ik nog 2 weken nodig. Aansluitend op een week monstertocht, nu een beknopte soundtrack.

Op vijf zet ik The Who. Ik had in december 'Tommy' op cd gekocht en speciaal voor de monstertocht gekopieerd naar minidisc. Eigenwijs als ik ben, kies ik niet een hit uit, maar ga dan voor 'The Hawker (Eyesight To The Blind)' van dit klassieke album uit 1969.

Op vier vinden we de cd 'The Best Of M People'. In juli, vlak voor de vakantie, in 'Uberpositiviteitsfietsmuziek' al in de schijnwerpers gezet. Ik kocht deze cd voor weinig in januari 2001 en de positieve inspiratie doet tijdens de monstertocht voor het eerst van zich spreken. In maart komt 'Itchycoo Park' nog aan bod, ik kies vandaag voor 'One Night In Heaven' (1993).

Led Zeppelin kwam de laatste week meer dan eens voorbij. Voortreffelijke fietsmuziek! Het is moeilijk een keuze te maken, 'Stairway To Heaven' of 'Whole Lotta Love' zijn té afgezaagd. Omdat ik ook de vierde van Led Zep uit 1971 op cassette bij me had, moest die maar van dat album komen en dus doe ik 'The Battle Of Evermore'.

Het was een rare hutspot, die minidiscs met jaren zestig. Niet heel af en toe volslagen onbekende liedjes. Het moment weet ik nog goed, halverwege Ledham en Leeds loos ik de frisdrank die ik in de pub heb gedronken. Intussen hoor ik een liedje dat ik niet ken, maar me wel ontroerd. Het is 'Traces' van The Classics IV uit 1969. Hun 'Spooky' was een jaar ervoor een grote Amerikaanse hit geweest. Een zeldzame schoonheid!

Bij Lenny geldt hetzelfde als bij M People en The Who, kort ervoor op cd gekocht en dus als minidisc mee naar Engeland. Maar voor hem geldt dat hij me na die tijd nimmer meer zo heeft kunnen bekoren als tijdens de rit. Ik kies voor 'Fly Away' (1998) als ultieme soundtrack van de monstertocht!

Over vijf weken, zondag 3 april, is het wéér feest. Ik ben dan twee jaar en een dag alcoholvrij! Daar moet op gedronken worden... Jullie mogen mij trakteren op vijf drankjes! Natuurlijk verschillende drankjes om me katsbezopen te krijgen. Wordt het 'Rum And Coca Cola'? Wellicht 'Red Red Wine'? Als jullie 'Whisky In The Jar' hebben, ben ik blij, want ik ben een 'man who is Lovin' Whiskey' en kan ik na afloop de 'Gin House Blues' zingen. Of wordt het 'Bier Bier Bier', 'One Scotch One Bourbon One Appelsap' of een 'Pikketanussie', want die gaat er altijd in? Jullie betalen de rondjes voor die Schijf!

de monstertocht 9: Spijkenisse-Tuk

Rusteloos. Zo voel ik me vooral. Nou ja, buiten de wolk om. Bij Kees doe ik een dutje, douche me en doe boodschappen. Best te begrijpen, maar Kees ziet het niet zitten om me tussen drie en vier 's nachts uit te laten. Zes uur is dan het compromis, maar iets staat me tegen. Om elf uur krabbel ik uit bed en een uur later fiets ik Spijkenisse uit. De duister in.

Ik heb wel even georiënteerd op een autokaart voor de route tot Utrecht. Nu dus niet richting Rotterdam, maar naar Zwijndrecht en Heerjansdam. 'Nachtfietsen' heeft iets speciaals. Niet alleen een zonderlinge hobby, maar door het duister wordt je niet afgeleid en vliegen de kilometers onder de banden door. Eigenlijk zou ik deze vrijdag in een alinea kunnen vatten. Ik ben gaar van het onderweg zijn. Deze etappe is een plichtpleging. Hoe eerder ik thuis ben, hoe beter...

In Schoonhoven heb ik mazzel. De pont was niet ingetekend op de kaart. Wat nu als deze pas om zeven uur in de vaart gaat? Omfietsen via Gorinchem is geen optie meer. Gelukkig is het niet nodig. Het is vijf uur en maakt zijn eerste rit. Ik ben een passagier. In de buurt van Lopik wordt het licht. Aanvankelijk een winters zonnetje, maar na natte sneeuw in Laren blijft het grijs.

In Utrecht word ik opnieuw in de tang genomen door grapjurken die wijzers hebben omgedraaid. In een bos bij Hilversum, deels afgezet met roodwitte linten, stop ik smerige t-shirts in mijn broek. Mijn fietsbroek is overleden en voor het eerst sinds Muggebeet heb ik last van zadelpijn. In Laren schuil ik voor de natte sneeuw in een tankstation. Een uur later de Stichtsebrug over en de polder in. Ik ga onderweg door de gladheid nog eens onderuit. Kan er ook nog bij. Ik ben het zat!

Ik had op de heenweg in een tankstation bij Biddinghuizen beloofd nog even aan te gaan, dan via Dronten naar Kampen. Even voor Ens bereid ik me voor op koffie en eten. Dan doemt een zwaan op, midden op het fietspad. Geen ontwijken aan! Ik keer om en fiets om, waardoor ik Ens mis. Na Kraggenburg is Vollenhove de eerste koffie-mogelijkheid. Dan Blokzijl en Steenwijk en om half negen ben ik in Tuk. Bijna vier uur winst ten opzichte van de heenreis!

Ik kan tevreden terug kijken en mag ook best trots op mezelf zijn! Het 'zweven' is ook nog een tijd gebleven, maar werd ruw verstoord door huiselijke problemen in Tuk. De ambitie om gedurende de zomer dwars door Europa te fietsen, ging van de baan. Wel hing ik Swiebertje uit in West-Brabant en maakte in september nog een tocht vol rampspoed naar Maastricht en terug.

Morgen, in 2011, ga ik definitief afkicken met een Schijf van 5 met de soundtrack van de monstertocht. De dood wordt nog even uitgesteld...

de monstertocht 8: York-Spijkenisse

Hoewel in fietskilometers geen uitschieter, is deze etappe wel het meest wonderlijke. Het is woensdag 7 maart 2001. Het is gestopt met regenen. Bij het verlaten van York schijnt eventjes de zon. Het gaat prachtig! Okay, er zijn mooiere wegen dan Hull Road en de plaatsen Donnington, Wilberfoss en Fangfoss zullen nimmer vereeuwigd worden op een schilderij. Althans niet zo grijs en saai als het nu is. Wind in de rug, muziek in de oren en gaan met de banaan! Even voor Shiptonthorpe eet ik de broodjes ham, dik besmeerd met Branston pickle. Het is twaalf uur, nog 30 mijl voor de boeg en vier uur voordat ik aan boord ga. Met een tevreden gevoel bestijg ik de fiets, maar dan...

Lekke achterband! Geen bandenplakset. Ik prijs me gelukkig dat Shiptonthorpe slechts een mijl verderop is. Misschien kunnen ze me helpen bij de Rovergarage? Ik leg het uit aan de receptie in de showroom. Ook de geldkwestie. Ik kan dan niet in het buitenland pinnen, maar ik heb nog elf pond. De fiets gaat naar de werkplaats, de twee receptionistes vragen me in ruil voor thee het hemd van het lijf. Als ik nog niet wist dat het een bijzondere prestatie was, hadden zij het wel verteld. Eén van hen kijkt even in de werkplaats. Ze komt terug en presenteert me de rekening: Vier pond! Hou de rest maar voor het eten en een voorspoedige reis.

Het is inmiddels wel twee uur geweest. Ruim veertig kilometer in krap twee uren, dat wordt flink doortrappen! Ik wil opstappen, maar word geroepen. Of ik naar Hull moet? Ja... Ze hebben net een telefoontje van een klant gekregen, die gestrand is in Hull. Of ik een lift wil? De Tyros met sjorbanden op de bergingsauto en even na drieën ben ik in het centrum van Hull. Ik koop melkbroodjes en een grote fles cola. P&O verdient wederom niets aan mij! Om vier uur ben ik op de terminal. Een medewerker wenkt mij en ik fiets een lange stoet auto's voorbij en ga aan boord.

De stewards vinden me knap vervelend met de Pot Noodles waarvoor ik kokend water blief. Verder vertoef ik in en om de 'stille ruimte' met oordoppen en puzzelboekje. Zo nu en dan naar het dek voor een rokertje. Ik zit 's avonds in de gang, als opeens een man me herkent.
,,Hey, you are the fella with the pushbike". Hij heeft me vanmiddag gezien.
,,Waar slaap je?". Lieve help! Heb ik zo'n appeal?
,,Een slaapstoel, hier om de hoek".
,,Zou je niet liever in een bed slapen?". Ik kijk hem verwonderd aan. ,,Hier. Het is een kamer met een stapelbed. Je wordt gewekt met thee". Hij heeft me een sleutel gegeven. ,,Lekker slapen" en hij vertrekt weer.

Een beetje ongemakkelijk ga ik in het onderste bed liggen. Ik verwacht ieder moment degene die in het andere bed gaat slapen. Maar er komt niemand tot de steward die me inderdaad wekt en een beker thee brengt. Als ik van boord wil gaan, hoor ik achter mij:
,,Heb je goed geslapen?". Daar is de man opnieuw en legt hij uit hoe het is gekomen.

Hij had een tweepersoonskamer. In het casino aan boord was hij een leuke dame tegengekomen. Zij sliep ook in haar eentje op een tweepersoonskamer. Eén plus één maakt twee en zijn hut bleef over. Hij moest meteen denken aan die lange fietser met de paardestaart. Hij was overal geweest en vond me op de gang...

In Rotterdam krijgen de auto's een douche ter preventie van de gekke koeienziekte. Ik gun mijn ros geen nat pak, maar ik ben daadwerkelijk in de buurt van vee geweest. Ook moeten alle etenswaren worden ingeleverd. Ik vrees voor mijn potten Branston Pickle, maar krijg geen controle. In het eerste de beste dorp wil ik pinnen. Weet iemand mijn pincode nog? Ik ben hem vergeten! Gelukkig helpt Kees me met een kortlopende lening. Ik ben om elf uur 's ochtends in Spijkenisse.

de monstertocht 7: de rose wolk

Na een paar uren op het stapelbed te hebben geslapen, word ik wakker van de eerste backpackers. Het is half drie in de middag en de zon trakteert York op een vroeg voorjaarsgevoel. Via High Ousegate, langs Burger King waar ik eens werd aangenomen, loop ik de stad in. Enerzijds voelt het als thuis komen, maar toch voel ik me ook een beetje toerist. In tegenstelling tot drie jaar geleden kan ik nu oprecht genieten van The Shambles en York Minster. Op Goodramgate koop ik bij 'Help The Aged' 'Nellie The Elephant' van Toy Dolls op 45 toeren. Later op de avond ben ik opnieuw in die straat. In de Snickleway Inn om precies te zijn.

,,Hello Sarah". Ze reageert koeltjes. Blader maar even terug naar 'kleur bekennen: geel'. Nog steeds bloedmooi, strontverwaand en achter de bar van de Snickleway. Ikzelf voel me vanavond als de hoofdpersoon van een bak stroop waaraan ik ben begonnen te schrijven. Maar waar zij de liefde vindt, ga ik in mijn 2CV (eentje) naar Bishophill. Ik verslaap me zondagochtend lichtelijk, maar ben desondanks op tijd voor de Methodist Church in Clifton. Volgens plan lunch ik bij Jim Begley en kan mijn fiets bij hem stallen. De middag breng ik door op het plein voor het gerechtsgebouw, lezend in de zon en luisterend naar Led Zep.

Onder 'melkerstijd' loop ik naar The Groves om een vriend op te zoeken. Hij heeft visite, maar ik mag aanschuiven. Huisgenoot Ian is een gezellige nicht, dat wist ik al. Van John (niet z'n echte naam) leerde ik dat in opleiding tot monnik de wederzijdse dienstverlening onder studenten de normaalste zaak was. Seb, een van de twee gasten, is een luidruchtige relnicht. Tim is een intens lieve, maar verbitterde man. Eerst had hij veel maatjes verloren aan Aids en nu sloopt de kanker zijn lichaam. Ik wist al dat mijn liefde grenzeloos was, zoals ik vorige week maandag schreef een aaneenschakeling van karaktertrekken, maar deze avond gebeurt er iets vreemds.

John kust me welterusten en puur intuïtief hap ik toe. Het duurt even en dan laat hij los.
,,You are tired. You must sleep", zegt hij en stopt me in. Maar de volgende ochtend is de 'funny feeling' nog niet in kracht afgenomen. Het is een machtig vuur dat ik nog nooit zo heb gevoeld. We gebruiken lunch in zijn favoriete pub. Eenmaal thuis gaat het los. 'Je weet wel' zit niet in ons repertoire, maar we genieten vooral van elkaars lichaam.

Dinsdagmiddag vindt min of meer een herhaling van het voorgaande plaats. Ik zweef de hele dag. Tegen de avond zoek ik Chrissy op. Chrissy zette zich in voor de daklozen in York en in die hoedanigheid had ik haar leren kennen. Hoewel ze met haar doorrookte stem professioneel afstandelijk was, voelde je een warme liefde door haar werk stromen. Nu bezoek ik haar om afscheid te nemen, want ze is ernstig ziek. Zowel Tim als Chrissy halen 2002 niet meer...

John moet weg voor zijn werk en ik moet met Ian eten. Ik kijk er tegenop, maar dat is nergens goed voor. Het is beregezellig. Ian leert me Haircut 100 kennen. De volgende ochtend regent het.
,,Heaven is crying, Gerrit is leaving", zegt Ian onder het ontbijt. Met John heb ik nog een worsteling in de badkamer en om tien uur loop ik naar Jim Begley om mijn fiets te halen.

Een naschrift: Ik zoek John in november weer op. De opmerking 'ik moest iedere keer aan je denken' schiet bij mij in het verkeerde keelsgat en we zijn terug bij af, 'just friends' en blijven dat ook. In de ranglijst zijn de dames nog in de meerderheid, maar sinds ik weet hoe mijn seksualiteit in elkaar steekt, doet het er niet meer toe. Ik blijf toch vrijgezel...

de monstertocht 6: Mossley-York

Twee weken vakantie? Welnee! Ik heb net zo hard meegewerkt als de anderen. Zelfs op zaterdagmiddag nog in de winkel gestaan! Daar staat een halve dag voor. Die wil ik op vrijdagmiddag 2 maart innen, maar krijg geen toestemming van de coördinator. ,,This is no holiday camp", is zijn reactie. Nee! Ik heb het ook niet gebruikt als recreatiekamp! Ik had gisteravond gewoon minder moeten zuipen. Ik had vrijdagochtend nog als 'werktijd' kunnen reserveren met inpakken. De coördinator verwachtte dat ik nog even een plafond ging sauzen, maar de kater werd zo hardnekkig dat ik hals-over-kop ben vertrokken. Bestemming: Tollemache Arms.

Om een beetje schot in het verhaal te brengen: Ik heb daar vier á vijf uurtjes de roes uitgeslapen in de 'games room'. Het afscheid werd vluchtig. Het is tegen negen uur en over een uur sluit de Coöp in Uppermill. Ik spurt weg en ben keurig op tijd. Een grote plastic fles vruchtensap en 'chocolate chippies'. Dan ga ik lopen. Via Diggle de weg schuin omhoog naar de top van de Moors. Het vriest en het is her en der glad. Kan ik rekening mee houden? Of niet? Op de top vriest het zeven graden. Ik geniet nog even van het panorama op Saddleworth en bestijg dan de Tyros.

Reken zelf maar even uit. Ik fiets continu en ben in twintig minuten in Huddersfield. Afstand: kleine 25 kilometer... In een bocht bemerk ik dat mijn achterwiel ietsje weg glijdt. Ik word er geregeld wakker van! Ik hou mezelf staande. Er ligt ijs op mijn broek en mijn knie doet pijn als ik die na vijf minuten wil bewegen. In Huddersfield geeft een wijzer Leeds aan. Op de hoek een pub met 'all day food'. Het is kwart voor twaalf, een pot thee kan nog net, eten niet meer. Led Zeppelin gaat me verpozen. De cassette-walkman heeft 'auto-reverse'. God mag weten hoe vaak die is omgedraaid tot Tadcaster. Deze weg naar Leeds is nieuw voor mij. Ik laat Wakefield en Bradford links liggen. Het is rond half één als ik door een stadje fiets. Een fata morgana? Een 'curry take away' die nog open is???

Ik bestel een korma met rijst en vraag of er een park in de buurt is, waar ik het kan eten. Als de dame mijn verhaal heeft gehoord, haalt ze servies en bestek. Ik mag daar eten en zoveel thee drinken als ik maar wil! Ook sla ik nog twee aanbiedingen voor slaapplek af... Nu kan ik er tegenaan!

In een vloek en een zucht ben ik in hartje Leeds. Vreemd? Als fietser word ik naar de ring gedirigeerd. Gelukkig is daar het politiebureau. Ja! Dat is de bedoeling! Maar pas wel op! Een goede raad... Het nachtleven loopt teneinde en het is een drukte op de ring. Ik word uitgescholden en een paar maal afgesneden. Bovendien merk ik tot mijn ergernis dat ik een halve cirkel OM Leeds maak. Op de snelweg naar Tadcaster is het uitgestorven. Bij de afrit staat een zwerfkei in de vangrail. Kont erop, past precies!

De vruchtensap is een klont ijs. Slokje, fles onder de jas, weer een slokje. Ik dommel iets, hoewel een veegauto mij wakker houd. Ik aanvaard de dag bibberend, maar dan... komt de zon op en verwarmt mijn rug. Tijdens 'Watching The Wheels' van John Lennon besef ik dat dit Het Leven is. Met de fiets en weinig bagage 'in the middle of nowhere', een bevroren klomp vruchtensap, de morgenzon. Het inspireert tot meer. De plannen zijn er volop, 2001 was een typische buitenzomer, maar levert geen boeiend verhaal op...

Rond negen uur fiets ik Clifton binnen, maar krijg bij de jeugdherberg het advies om vooral eens Bishophill Senior te proberen. Jakkes. Ik boek mezelf in op naam van Jan-Ben Ubels, een huisgenoot in Tuk. Ondanks blikken van herkenning, word ik geloofd!

de monstertocht 5: Sadie

,,Hi Sadie". Je kijkt om. Zonder te kwispelen, snuffel je even en likt me over de hand. Gedurende deze twee weken lijk je afwezig. Okay, we hebben wel intieme momenten, samen op de bank, stijf tegen elkaar aan. ,,Mossley did change and not for better", concludeert Emmaus-veteraan Rob. Als dit uit één ding blijkt, ben jij het wel. 'Hond uitlaten' staat gelijk aan 'toilet schoonmaken'. Ooit vochten we erom wie je mocht uitlaten!

Lady? Dankzij muziekfreak en coördinator Bob werd het Sexy Sadie. Eén jaar oud en opgegroeid aan een ketting in een vervuild huis. Je zocht zelf je eten uit de vuilniszakken. De Emmaus kon geen betere gemeenschapshond wensen, de 'companions' waren allemaal ex-dakloos. Arme Sadie, een labrador-kop en poten met de bouw en spierkracht van een greyhound. Alsof je de marathon op hoge hakken loopt en wint van Ethiopiërs op loopschoenen...

Ik zou een boek over je kunnen schrijven. Misschien moet ik dat doen! Zomaar een moment. September 1998. Ik zit in een langdurige depressie en slaap 18 uren per dag. Daglicht ken ik niet. Maandagmorgen haal ik thee in de keuken. Je bent net uit geweest, maar staat verwachtingsvol bij de deur. Je lichaamstaal zegt iets. ,,Kom Gerrit, ik wil je iets laten zien". Je likt mijn hand en loopt weer naar de deur. Ik open hem en word verblind door een nazomerzon. Je steekt je snuit in de lucht en kijkt me aan. ,,Mooi hé?".

Je kon jezelf niet schoon houden, heb ik zelf ook last van gehad. Na een paar weken noemden we je 'Smelly'. Jacky, een Fransman, zei in gebrekkig Engels: ,,You best undress, you get most of shower'. Hij had gelijk! Mijn overhemd en broek doorweekt en jij drie spatten. Je haatte douchen. Na afloop die zwarte ogen. ,,Hoe kun je me dit aandoen? Nee, je maakt het niet goed met een koekje. Ik eet hem niet!". En dat deed je ook niet, terwijl je anders ons de koekjes tussen de vingers wegvrat!

In februari 2001 word ik uitgelachen als ik je in kimono ophaal. Ik word erg verdrietig wanneer je vrijwillig zonder tegenspartelen onder de douche stapt. Je moet in dat jaar flink zijn toegetakeld!

Op een ochtend in 2003 word ik wakker. Ik heb je gezien, mijn ogen zijn nat en volgens de buurman heb ik je naam hard geschreeuwd. Navraag leert me dat je die ochtend het leven hebt verlaten.

Een zaterdagavond in de herfst van 1998. Ik ben thuis gebleven temidden van computer en muziek. Zuidafrikaanse John (we hadden meerdere John's) was op stap geweest en liet je uit. Omdat je 's nachts uit jezelf wel binnenkwam, liet hij de voordeur open. Maar hij vergat je en ging naar zijn kamer. Een andere 'companion' sloot de deur. Twee uur 's nachts. Ik wil slapen en hoor je blaffen. Daar sta je, verregend en bibberend van de kou. Je mag in mijn kamer bij de kachel. Ik droog je af en leg een deken over je. Ik heb nimmer zulke dankbare ogen gezien. Dit is in 2003 vóór je laatste adem een herinnering aan mij. Je hebt afscheid genomen...

Liefste Sadie, ik hoop dat je in de hondenhemel nog steeds de snelste bent en dat ze voor jou een replica van het Huddersfield Canal hebben aangelegd. Je was voor mij een hele speciale vriendin, een zusje, een dochter, een moeder en een engel. Ik zal altijd van je houden!

de monstertocht 4: Leeds-Mossley

Als je me zou vragen of ik precies weet waarover ik in een jaar heb geschreven, weerklinkt een ontkenning. Toen ik gistermiddag na dacht over dit bericht, schoot Nelly Furtado me te binnen. Hee, heb ik daar niet eerder over geschreven? Jawel. 'Vogeltje wat juich je vroeg' op zaterdag 19 juni. He-le-maal vergeten! Eigenlijk vertelt dat bericht al veel over deze laatste etappe.

De 'cliffhanger' toonde me zaterdag eenzaam en verdrietig op een bankje in Leeds. De pubs lopen leeg en er komen drie aangeschoten meisjes voorbij. Ik raak in gesprek met één en het blijken drie behulpzame engeltjes! Potdrie, waar zit die herberg toch? Een ander weet een hotelletje. Ik moet om de hoek wachten, terwijl het trio de charmes in de strijd gooit. Mét succes. De meisjes kunnen wel een kamer krijgen, alleen ik niet. En daar ging het om. Ze nemen me mee op sleeptouw, regelen met hun schoonheid nog een krantje chips voor me en vissen uit waar de herberg zit. Terwijl zij verder aan de haal gaan, fiets ik in een rechte lijn naar Headingley. De herberg wordt gevonden, maar blijkt een YMCA. Ja, ze hebben plaats, volgende week intake. Ik dommel, eenmaal buiten, iets op een bankje met het P&O-dekentje over me heen. Maar hier ga ik niet slapen!

Ik fiets, nee, ik krui Headingley uit. Welkom in West-Yorkshire! Het begint te klimmen. Tegen de helling op wordt ik aangehouden door politie. Of alles goed gaat? Ik wil huilen, maar hou me in. Ik vervolg mijn weg. Bovenop de heuvel staat een bankje. Ik eet wat en rook een Superking en dan... blanco. Hoe lang ik heb gelegen? Geen idee, wél dat ik behoorlijk vernikkeld wakker word. Een minuut later trap ik voor mijn leven en in Bradford plakt mijn hemd van het zweet. Ik ben op temperatuur!

Wat doe ik in Bradford? Ik volg de route van de National Express-lijndienst, maar de kortste route? Ho maar. Bij het krieken van de dag ben ik in Wakefield. Er is rommelmarkt, helaas geen plek voor de gelijknamige elpee van The Rutles, wel ruimte in mijn maag voor tweemaal een volledig Engels ontbijt en thee totdat ik er flauw van word. Ik fiets verder door fraai niemandsland en begin te wanhopen als ik opnieuw moet klimmen. Hoever nog? Dan ligt Huddersfield in een dal voor me. Voeg hier het verhaal van 19 juni in.

Die Yorkshire Moors die ik over het hoofd had gezien... In juni schreef ik over vijftien kilometer klimmen, maar dat is té zuinig. Het is wel twintig kilometer, maar het uitzicht is adembenemend. Ik vier het met 'Smells Like Teen Spirit' op de oordoppen, terwijl ik via Diggle naar Uppermill scheur. Het klimmetje tussen Uppermill en Greenfield is zwaar genoeg om nog even kapot te gaan. Knieën gaan door, bovenkamer trekt het niet. Vijfendertig uur na vertrek uit Hull stap ik binnen in de Tollemache Arms en sla een Famous Grouse achterover.

Dankzij Sadie kom ik binnen, ik ken de nieuwe coördinator nog van een paar jaar geleden. Een onsympathiek heerschap die flink moeilijk doet, maar ik mag blijven. Die twee weken zijn niet bijzonder genoeg voor een bericht, liever wijd ik een 'in memoriam' aan Sadie. Volgende week wil ik weer thuis zijn, dus de rest van de week 'de monstertocht'.

Schijf van 5: Jezus

,,Why should the devil own all the good music?", zei één van de Five Blind Boys Of Alabama in 1996 in een interview. Hij doelde daarmee op de blues, honderd jaar geleden beschouwd als de muziek van de duivel. Maar ook Jezus Christus heeft geen reden tot klagen als het tot oorstrelende aubades komt. De keuze voor een Schijf werd me niet eenvoudig gemaakt!

Zijn Naam wordt vaak verkeerd gebruikt, ook in de muziek. Hij heeft nogal wat tegenstanders. In deze Schijf geen 'Jesus Is Dead' van Altar. Mijn relatie tot Jezus is complex. Ik ontken hem niet, maar aanbid hem evenmin. Volgens de verhalen was het een hippie met een goed gevoel voor humor. Nét niet gehaald, maar 'Jesus Is Just Allright' van The Doobie Brothers somt het wel aardig op.

Op vijf zet ik 'Jesus' van The Velvet Underground uit 1969. Niks geen blasfemie, maar de combinatie Lou Reed en Jezus voelt omstreden aan. Maar, nogmaals, het is een keurig lief liedje, ook al zingt Reed het vanuit de derde persoon.

Op vier een andere album-track, ditmaal van Barclay James Harvest. Die maakten in 1975 bijna een hymne van hun 'Sweet Jesus'. Had ik al eens verteld dat ik heb zitten zuipen met Wooly Woolstenholme van BJH? Een andere keer misschien...

Mijn beeld van Jezus is dat hij genoeg humor bezat om Robert Long te waarderen. Hij kan het immers ook niet helpen dat zijn volgelingen zo'n figuur slaan? Op drie staat 'Jezus Redt' van de Utrechtse krullebol. Zijn overweldigende succes van het omstreden 'Vroeger Of Later' liet zien dat er in 1974 meer mensen kritisch stonden tegenover godsdienst.

Nee, dan was Judee Sill in 1972 gedurfder bezig! 'Jesus Was A Cross-Maker' was haar enige hit. Een opmerkelijk talent, gespecialiseerd in oorstrelende folk, maar helaas ook zwaar ondergewaardeerd. Genoemde single werd geproduceerd door Graham Nash.

Dan Tom Waits. Hij had in de jaren tachtig in ons land een paar redelijk verkopende elpees gehad, maar Top 40? Nee, dat duurde tot december 1993 en toen was het dubbel raak. Hij zong mee op 'Adios Lounge' van Thelonious Monster en 'Jesus' Blood Never Failed Me Yet' met Gavin Bryars. Laatstgenoemde is in mijn optiek de mooiste popplaat over Jezus.

Bryars kreeg in 1971 een tape waarop een zwerver een stuk van een religieus lied zong. De arrangeur/componist werkte het in 1975 uit tot een stuk. In 1993 nam Waits contact op met Bryars. Hij was de plaat, zijn favoriet, kwijt geraakt en vroeg Bryars of die nog een exemplaar had. Zo ontstond de samenwerking. Hoewel het lied vrij universeel is, wordt deze hooguit met kerst gedraaid...

Volgende week: Tot de dood erop volgt! Vijf liedjes waar tussen eerste en laatste noot een dooie valt. Ziekte, (zelf)moord of een vechtpartij... Alles mag, als er maar dooien vallen! Kom maar op met de suggesties...

de monstertocht 3: Spijkenisse-Leeds

Na een dag welverdiende rust, krijg ik nog eentje op de koop toe omdat P&O op donderdagavond geen plek heeft. Meteen ter verklaring van het hoesje: Dat bekende 'hey-ho' was jaren een zoekplaatje. Dinsdag in de buurt van Ridderkerk ontdekte ik dat het om 'Mrs. Vandebilt' ging. Gelukkig had Kees 'Band On The Run' op elpee en ik ruimte op een MD-schijfje. De echte ontdekking bleef echter 'Alone Again Or...' van The Love! Maar goed, mijn gastheer brengt me deze vrijdagmiddag op een punt, waarna ik Europoort niet meer kan missen. Voor Nederland lijkt de winter voorbij, het is vandaag zacht, grijs en met een enkel buitje. Het tochtje naar de boot is een peuleschil!

Zoals vaak blijkt van Rotterdam naar Hull, heb ik geen zeebenen. Ook nu is het slapen een drama! De volgende ochtend 'rats' ik uit pure baldadigheid het dunne blauwe dekentje, dat gaat nog van pas komen, en loop een blauwtje. Ik vraag een aardig meisje naar de tijd. Wat zeg ik vervolgens? 'Senkjoe'! P&O verdient geen stuiver aan mij. Vanaf de boot mijd ik Hull en fiets naar Beverley voor ontbijt. ,,Are you known here?", vraag ik een voorbijganger. Hij lacht. Er zijn genoeg die hem kennen! Hij stuurt me naar een 'greasy spoon'. Je kan de nering van verre ruiken en zelfs de witte reus in eigen persoon kan niets betekenen voor het schort van de eigenaresse...

Ik bestel het volledige arsenaal, maar ruil de gekookte tomaat in voor wat extra bonen. We zijn in Engeland en dus een 'oversized' mok 'milky tea'. Dan weer fietsen! Qua weer is het gelijk aan dinsdag. Winters koud, maar de zon maakt veel goed. Tot Market Weighton zit ik op een secundaire weg, daarna op Hull Road. Ik mag het rustig aan doen, York is immers veertig kilometer. En dat wordt mijn eerste stop. Op de middag arriveer ik aldaar. Ik fiets rechtstreeks naar de jeugdherberg in Clifton. Wat? Vol? Ik probeer een nieuwe op Micklegate. Ook al vol!

Nu de Ouse sinds enige weken weer zijn oude traject heeft opgezocht, is York overspoeld door bezoekers voor het Vikingfestival. Bishophill Senior sla ik gemakshalve over. Ik zit 20 kilometer van Leeds en het is nu half vier. Ik ga Knavesmire door en zoek de voormalige spoorlijn van York naar Selby op. Opgespoten met schelpen is het nu wandel- en fietsgebied. Met de spoorbruggen intact! Rond zessen eet ik chips uit een krant in Selby. Naar Ledham gebeurt er iets vreemds. Over een lengte van vijf kilometer drie handwijzers. Sowieso een unicum, maar Leeds is op alledrie acht mijlen... In de pub van Ledham drink ik een emmer sinas, toiletteer uitgebreid en vraag nog even over lokale slaapgelegenheden. 'No way'! Ik fiets niet drie kilometer terug! Als ik het van tevoren had geweten...

Leeds is net als Rotterdam. Als je bij het eerste bord denkt dat je er al bent, kom je bedrogen uit. Het kost me welgeteld twee uren om in het centrum te komen. Omdat ik gefixeerd ben op herbergen, zie ik een handwijzer naar Huddersfield over het hoofd. In een winkelpromenade neem ik plaats op een bankje. Het is elf uur geweest, té laat voor de pub. Ik voel me smerig en ben compleet gaar. Tranen biggelen over mijn koude wangen...

Is dit een 'cliffhanger' of niet?

20 Years Ago Today: 287

Brrr... Wat een vies koud weer. Maar het kan altijd erger? In Rusland noemen ze dit 'lente', maar ja, die rijden ook in Lada's. Een leuke bijkomstigheid is dat nummer 287 uit mijn collectie een Russische link heeft, ook al komt de groep gewoon uit de vaderlandsche hoofdstad. Vandaag de schijnwerper op 'Russian Spy And I' van The Hunters uit 1966. Hoewel ik het liedje anders kende.

Wie herinnert zich niet Roberto Jacketti & The Scooters? Vier jaar na de monsterhit 'I Save The Day' kon de groep enkel nog op enthousiasme bij de NCRV rekenen. Toch had Jacketti op dat moment nog een opmerkelijk wapenfeit, namelijk optredens in de Sovjet Unie. Om dit te memoreren namen ze het oude succes van The Hunters op. In die hoedanigheid leerde ik het kennen.

Wie The Hunters zegt, zegt Jan Akkerman. De gitaarvirtuoos stapte in 1965 uit Johnny And His Cellar Rockers. Aanvankelijk werkt de groep met een zangeres en ze nemen een 'cover' van Dylan's 'Mr. Tambourine Man' op die gelijktijdig met The Byrds uitkomt. Toen gold in de Top 40 als regel dat verschillende uitvoeringen als één hit worden gerekend. Verkoopcijfers van The Hunters zijn te verwaarlozen en The Byrds sleept hen mee naar een derde plaats.

In 1966 werd die truc herhaald met 'You Were On My Mind', dankzij Crispian St.Peters een top vijf-hit. Daarna volgen twee singles van de hand van Javelin, waar Akkerman achter blijkt te zitten. 'Russian Spy And I' haalt nét de top tien, 'dead ringer' 'Janosh' is op 24 september 1966 een week hekkesluiter in de Top 40.

In 1967 maakt Jan Akkerman een instrumentale elpee voor Imperial en verhuist The Hunters mee voor hun laatste adem. Bij de verkiezing van Jan Akkerman tot beste gitarist ter wereld, snoept Inelco (distributeur van RCA) mee met een maxi-single. In 1980 gevolgd door een heruitgave van 'Russian Spy And I' met 'Janosh' op de flip, op het betrekkelijk jonge Lark-label. Die koop ik op 18 februari 1991 voor vijf gulden bij Sunrise.

Maar omdat die een nogal saai hoesje heeft, hierbij de originele.

20 Years Ago Today: 286

Door een misverstand loop ik hiermee een week achter. Hoewel? Ik vroeg onlangs mijn moeder wanneer ze geopereerd was, want ook dat is twintig jaar geleden. We kwamen er niet uit. Blijkbaar moet ik ook een week geen singles hebben gekocht. Roy Orbison zou op maandag 11 februari 1991 gekocht moeten zijn, de dag dat mijn moeder in het ziekenhuis opgenomen zou worden. Nummer 287 zou dan op 18 februari zijn. Die doen we morgen.

Het was een toestand! Toen ze in het ziekenhuis in Leeuwarden arriveerde, bleek dat ze haar niet eerder dan donderdag konden helpen. De keuze lag bij haar: Of twee dagen extra in Leeuwarden blijven of eerst weer naar huis. Ze koos voor het laatste.

Ik merkte er weinig van. Ik was tijdelijk 'verhuisd' naar IJlst naar zus, zwager en de kleine Anja. Platenspeler, hoofdtelefoon en bak Moody Blues-elpees mee. Dit was georganiseerd zodat ik nog enige druk zou voelen om huiswerk te maken. Dat gebeurde in IJlst evenmin...

Singles kopen. Dat ging onverminderd door! Roy Orbison zónder fotohoes en allesbehalve smetteloos was voor fl. 4,95 té duur, maar over de waarde van platen kon je me toen nog alles wijs maken... Het was de tweede single van The Big 'O' in mijn prille verzameling. 'Twinkle Toes' was nummer 32, gekocht op 17 juni 1989. Hoewel ik toen al dertig had, beschouw ik die dag als startdatum voor mijn verzameling.

De operatie, loodzwaar en niet zonder risico, is geslaagd. Ik ben bijna twee weken bij mijn zus geweest. De single van morgen en 288 kocht ik ook terwijl ik in IJlst verbleef.

Nog even terugkomen op mijn oproep van gisteren. Peter reageerde met een lijstje van internet. Lief bedoeld, maar Hans Kazan is niet voor niets werkloos, nu iedereen kan Googlen. Ik wil natuurlijk jullie persoonlijke favorieten horen! Peter maakte al een selectie, nu jullie nog... Tenslotte: Dinsdag wordt een Schijf van 5!

JULLIE! hulp gevraagd!

Over twee weken is het exact een jaar geleden dat Soul-xotica het ruime sop koos. En dat wil ik vieren! Ik ben van plan om van woensdag 2 maart tot en met dinsdag 8 maart de plaat van de dag te kiezen. De ultieme plaat met maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag in de titel. Daarbij kan ik wel wat hulp gebruiken, dus hierbij een oproep aan mijn volgers, geregistreerd of niet, dagelijkse of onregelmatige bezoekers en toevallige passanten: 'Make my week'!

We beginnen meteen met een probleemdag...

- Woensdag: Ik kom niet verder dan Wim Kersten & De Viltjes of is 'Wednesday Morning 3AM' behalve een album ook een liedje van Simon & Garfunkel? Alternatieven zijn méér dan welkom!
- Donderdag: De enige die ik kan bedenken is Cuby & The Blizzards. Niks mis mee, maar zijn er nog anderen?
- Vrijdag: Iemand een betere suggestie dan The Easybeats?
- Zaterdag: Dansavond? Genoeg titels, geen specifieke favoriet. Zijn ze er mooier dan Suede? Laat maar weten!
- Zondag: Geen schijf, maar de ultieme plaat over zondag. Vooralsnog neig ik naar Morrissey...
- Maandag: Ouders zijn afgezaagd. Een nieuwe opdracht dan? Wie weet gaat het stormen... Hier kom ik dus niet uit!
- Dinsdag: In 'real life' een saaie dag, maar wat een parels! Lynyrd Skynyrd, The Moody Blues, Stonecake, David Bowie... Nog een suggestie? Dit smeekt om een Schijf van 5!

Verder is dit bericht een ordinaire hoesbui...

de monstertocht 2: Tuk-Spijkenisse

Nee, het was geen voorbereiding op het fietsen. Dit rondje om Steenwijk diende om het verhaal uit te denken. Eenmaal thuis in Tuk krijgt huisbaas Harrie een waterval van woorden over zich heen. Ik bel vriend Kees in Spijkenisse om de eerste overnachting te regelen. Ik geloof écht dat ik om zes uur wel aan de piepers zit bij Kees! Ik herhaal nog maar eens de laatste woorden van zaterdag: Ik wist niet waaraan ik begon! De aangeschafte fietstassen blijken ondingen en het verbaast me na tien jaar nog steeds hoe weinig ik bij me had.

Door de adrenaline kan ik niet slapen en vertrek om drie uur 's ochtends. Ik ken 'Tommy' van The Who pas een paar weken, nu is het de eerste plaat die ik van minidisc draai. Ter hoogte van Muggenbeet heb ik even last van zadelpijn, dit verdwijnt alweer snel. Via Blokzijl, Vollenhove, Kraggenburg en Ens naar Kampen. Het is winters koud, ook al begroet een prille zon mij tussen Kampen en Dronten. Op de rondweg van Dronten eet ik een boterham. Het is pas licht en ik heb er nu al honderd op zitten?

Tussen Dronten en Biddinghuizen ben ik even muziekloos. Dom! Ik kom niet vooruit... Na een toiletstop bij een tankstation, zet ik Arrow Classic Rock aan. Het is prachtig fietsweer. Kouwe wind in de rug, maar zon houdt me warm. Tien kilometer voor de Stichtse Brug is er paniek. Ach nee toch? Mijn rechterknie. Na een val in 1998 speelt deze ieder jaar in januari op. Een week geleden zat ik nog aan de antibiotica... De velours legging onder de legerbroek blijkt de boosdoener. De rechterpijp is opgekropen en een prop bij mijn knie veroorzaakt de pijn. Opgelucht haal ik adem...

Ten overvloede misschien, maar in zowel Nederland als Engeland fiets ik zonder kaart! Natuurlijk ontwijk je Utrecht voor het grootste deel door via De Bilt en Rhijnauwen naar Houten te fietsen. Maar ik ben eigenwijs tot mijn eigen ergernis. Via Hilversum, Maartensdijk en Groenekan naar de Domstad en daar bordjes volgen die door grapjurken zijn omgedraaid. Dikke pret! Het is tegen zessen als ik de Lekbrug bij Vianen overga. Een uur later eet ik patat in Meerkerk en bel Kees. Voor twaalven ben ik er wel!

Kees weet wel beter. Hij was zelf eens van Groningen naar Spijkenisse gefietst. In Gorinchem valt het duister in en oriënteer op een plattegrond naar de kortste route naar de snelweg. Dat gaan we nog eens doen! Ik word bijna onthoofd door een neergaande slagboom van een bewaakt industrieterrein, rij praktisch over een autokerkhof en kan ternauwernood een betonpaaltje ontwijken. Dan ligt de snelweg voor me uitgerold. Bij Hardinxveld-Giessendam moet ik het fietspad verlaten en ga door de bebouwde kom. Ik meen ergens een afslag Dordrecht te hebben gezien. Daar had ik heen gemoeten! Ik fiets stug door... naar Rotterdam!

Waarom? Tja, als ik Kees opzocht, ging ik met de metrotrein van Rotterdam Centraal naar Spijkenisse. Daarom! Klokslag twaalf uur fiets ik de Erasmusbrug over. Bij het station hoop ik meer info te kunnen vinden. Nul op het rekest. Ik spreek een zwerver met fiets aan. We kruien weer over de Erasmusbrug en hij fietst een stukje met me op. Hij biedt me slaapplek bij een vriend. Hoewel ik geen kwaad in hem kan bespeuren en compleet gaar ben, sla ik het af. ,,Je bent er nog lang niet". Weinig opbeurend, maar wel de waarheid! Ik volg zijn advies om de Brielse Maas aan te houden.

Ik kan weer ademen! Rotterdam ligt achter mij. En dan... Rhoon! Hee, dat ken ik. Rechtsaf is Poortugaal, Hoogvliet is links. Rotterdam en Spijkenisse ontbreken op de borden. Hoe zat het ook alweer met die volgorde? Kwam na Rotterdam eerst Rhoon of toch Poortugaal? Voor het eerst gebeurt iets wat ik niet ken en vaker zal gebeuren: Ik ga kapot. Geestelijk trek ik het niet langer. Ik moet nu meteen slapen! In een baldadige bui wil ik inbreken in het metrostation. Dan ziet mijn oog een door groen overwoekerd bord: Spijkenisse 6.

De laatste loodjes en ik ben om kwart over drie bij Kees, een dag en een kwartier na vertrek uit Tuk...

Liefst Valentijntje...

Ik had het bijna gedaan! Het briefje schrijven en de chocolaatjes kopen! Helaas had je zaterdagnacht geen dienst en hoe kreeg ik anders het pakketje in Zwolle? Je stiefvader zou de Merci's al voor Staphorst hebben weggekauwd. En je moeder? Nee, die zou ik alleen maar ongerust maken. Volgens mij denkt ze ook dat ik een nicht ben... Er zit niets anders op dan maar een blogbericht te schrijven. Gezien je een hekel hebt aan computers lees je dit toch niet?

Van alle aspecten in het menselijk leven vind ik liefde wel het meest ongrijpbare. Het is er zomaar uit het niets. Ik ben er achter gekomen dat een aaneenschakeling van karakterpunten en persoonlijke eigenschappen, zonder dat ik ze kan benoemen, een verliefdheid opwekt bij mij. Die liefde is blind, wars van leeftijdsverschil en maakt geen onderscheid in sekse.

Bij jou, liefst Valentijntje, vallen de stukjes op een plek. Toen ik je voor het eerst sprak, was het alsof ik je al eeuwen kende. In de afgelopen twee jaar heb ik je eigenschappen mogen observeren. We hebben veel gemeen, ook al lijkt dat niet zo. Wat? Ja, Belle en Het Beest, inderdaad!

Je begrijpt dus dat mijn verdere levensgeluk helemaal van jou afhangt...???

Wat? Ja, goed hé? Het hele weekend lopen instuderen. Ja, ik braak ook van toneelmiepen!

Je hoeft me je liefde niet te schenken, doe maar een colaatje... Net als bij jou ontbreekt bij mij ook de wil om het 'eigen gezellige drukke leventje' overhoop te halen. We blijven dus alleen? Is niks dramatisch aan, met een fijne ploeg vrienden, vrienden en zes volgers op Soul-xotica word ik wel grijs. Oud ben ik al...

Valentijntje, blijf stralen. Dat ik me nog vaak mag warmen aan je liefde en van je vro(uwe)lijke energie mag snoepen!

Vooruit, een heel klein kusje? Komt-ie. HAP!!!,

Anoniempje

De Schijf van 5: Valentijnswoede

Begint een relatie pas wanneer je de verliefdheid voorbij bent? Ja? Okay, dan is mijn score dus '0'! Ook als vijf weken vijf jaar lijken? Huh? Vijf weken? Ja, lieve menschen, dat is mijn persoonlijk record! Ik ben eenmaal 'gedumpt', maar dat was een kater verderop. Het is verder altijd mijn initiatief geweest en de laatste keer heb ik de dame flink moeten kwetsen. Ik ben nu eenmaal geschapen om 'single' te blijven. Bijgaande top 5 zou ook zo mijn favoriete lijstje voor Sky Radio kunnen zijn?

,,Je vergeet toch niet Truus Trut & De Terlenka's?". Sorry Marianne, je zit er al in. Nu is 'Mannen' wel weer een afzeiknummer, maar echt overtuigend vind ik die niet. Peter droeg Zappa aan met 'My Guitar Wants To Kill Your Mama'. Tsja, schoonmoeder staat niet centraal op Valentijnsdag en misschien wil lief wel bij die daad assisteren... Evenmin The Bloodhound Gang in deze schijf. Het zijn de meesters van de nuance, maar ik vind het niet veel soeps...

Het is een vrij obscure Schijf deze week. Op vijf staat 'Pregnant Nancy' van Kadaverbak uit 1990. Muzikaal niet anders te definiëren dan gitaarherrie. 'I don't wanna get married, I don't wanna have kids, all I wanted to do is...'. Een toastje met brie eten...

Marianne op vier? Nee, het is geen 'Hi Fidelity' waarin de hoofdpersoon top vijf-lijstjes aanlegt van ex-vriendinnen. Maar 'Arrogante Kwal' van Alle 13 Jaanke heb ik nu eenmaal aan haar te danken. Een soort piratentopper waarin dame een mannelijk ego onder haar stilettohakken doet verbrijzelen. Haar suggestie van Truus Trut & De Terlenka's zit in hetzelfde straatje. Ze is er dol op!

Op drie een oudje. In 1978 mocht je nog niet zomaar 'Fuck Off' in een plaatje zeggen. De platenmaatschappij bracht het dus als een EP met de welluidende titel 'Blatantly Offensive'. Kijk, dat censureren hoefde de BBC niet meer te doen! De verschijning van Wayne County & The Electric Chairs deed ook veel stof opwaaien. Wayne was namelijk ook 'crossdresser', een typische man zonder vrouwelijke schijn in jurkjes. En warempel, het werd ook nog een hele kleine hit! De strekking van het lied: Als je niet samen met hem/haar wilt fietsen, mag je een heel eind de andere kant op fietsen...

Ik wil met je naar bed. De ultieme openingszin bij een eerste ontmoeting? Je windt er tenminste geen doekjes omheen! Maar nu zing je een liedje en wordt het lastig. Bedenk maar eens een woord dat op 'bed' rijmt. Dat valt nog niet mee. Gelukkig weet 'Mijn Held' Dokter Bibber daar wel raad op: 'Ik wil met je naar bed, want je bent een vieze gore slet'. MEESTERLIJK! Wat een talent heeft die man! Dokter Bibber is een tape-kunstenaar en maakt deel uit van het noise-collectief FCKN' BSTRDS. Allemaal helden!

Laat eerlijk zijn: Dat uitfoeteren en kwetsen is helemaal niet mijn stijl. Relativeren wél. Als meisje dreigt om me te verlaten, hou ik de deur voor haar open! Op één staat zo'n liedje, een obscuur countryblues-deuntje dat ik middels Gypsy Bill's String Dazzlers heb leren kennen. 'You say you're leaving, moving out of town, find me somebody else before the sun goes down, well that's alright, want you to know, one monkey don't stop my show'. 'One Monkey Blues' stond in 1995 op de eerste demo-cassette van Bill Williams en diens' partner Delilah Potter. Ik zocht hen op oudjaarsdag 1997 op in York en bleef bijna twee jaar op het eiland...

Over twee weken: Liedjes waarin dooien vallen. Patsy, Billy Joe, de lief van Rocky, Leroy Brown... Volgende week gaan we het over echte Liefde hebben? Dan een top vijf van liedjes over Jezus!

de monstertocht 1: hoe het begon

Vandaag tien jaar geleden besloot ik vrij hals-over-de-kop om aan de monstertocht te beginnen. Ik zou natuurlijk meteen kunnen losbranden met de eerste etappe, maar... Hoe krijgt iemand het in zijn hoofd om naar Engeland te fietsen? Hartje winter! De monstertocht heeft een opmaat, maar of ik dat in één bericht van gebruikelijke lengte kan proppen? Ik zie wel hoever ik kom...

In ticvandemolen.blogspot (december) schreef ik dat ik rond 1990 menig fietstocht door de provincie maakte. In 1994 werd ik gemotoriseerd en was de fiets enkel van belang als de machine het niet deed. Achtereenvolgens was dat een Solex, een Kreidler uit 1965, een Vespa damesbrommer en 'last but not least' de Vespa PK 50 S uit 1983. Qua model identiek aan de klassieke Italiaanse scooter uit 1961, maar dan 75cc lichter.

Tijdens mijn verblijf in Engeland had deze bij oom Jelte in de schuur gewoond. Er was 'iets' mee. Bleek aan de bougie te liggen. Toen ik in De Bilt woonde, begon het te kriebelen. Ik haalde de Wesp naar De Bilt, maar de twee jaar rust had hem niet goed gedaan! Inderdaad, rust ROEST. Bovendien was hij verre van betrouwbaar, maar gelukkig woonde Woodstock- en eclips-vriend Desmon in de buurt. Ook voor Hemelvaart 2000 zijn we nog druk in het spier om de Vespa lopende te krijgen.

Ik wil namelijk op Hemelvaartsdag met de scooter naar Jutrijp, bezoekje aan Tuk brengen en dan weer terug. Die ochtend laat de Vespa me op de hoek al in de steek. Terug in de Emmaus ben ik wanhopig.
,,Arie", vraag ik een collega. ,,Zou ik je fiets een paar dagen kunnen lenen".
,,Tuurlijk Gerrit, jij altijd!". Even later koers ik de fiets richting de polder. Het gaat heerlijk! Wind in de rug! Fijne cassettes met ondermeer bovenstaand album. Ik vergeet één ding... Rusten...

Na Swifterbant zit ik er helemaal doorheen! Ik ontdek dan dat rusten het belangrijkste deel van fietsen is. Pas een week later ga ik terug naar De Bilt. De vriendschap met Berend en Sonja (van de eclips-ploeg) verspeeld, maar mét georganiseerde woonruimte in Tuk! Daar wil ik 'sabbatical' houden. Met een uitkering boeken schrijven en zo. Toch kan ik wel een extra centje gebruiken en neem een baantje in de overslag van kunstmestkorrels op afroep. In oktober 2000 werk ik een week, vul keurig mijn inkomsten in op het uitkeringsformulier en dan...? Ik verwacht wel een deel te mogen houden, maar ontvang geen uitkering omdat ik teveel heb verdiend.

Niet alleen een zware maand in Tuk, ook had ik een reisje naar Mossley in gedachten. In plaats daarvan word ik derde bij het barkrukzitten in De Karre en drink Tweede Kerstdag mijn voorlopige laatste biertje. De volgende ga ik nuttigen in de Tollemache Arms in Mossley. In januari ontspruit het idee om deze zomer naar Mossley te fietsen. Nog een anderhalve week in de kunstmest en ditmaal verzwegen voor de soos (werd in 2004 achterhaald) en van de opbrengst een fiets gekocht.

Een Marathon Tyros. Binnenkort een foto. Een zeer eigenzinnig stuur, 21 versnellingen en twee jaar oud. Kostda? Zeshonderd gulden. Het 'trainen' is in volle gang! Vijfenzestig kilometer naar mijn ouders is de 'max'. Van de alcohol blijf compleet verschoond! Ik ga het afmaken...

Op zondagavond 11 februari krijg ik woorden met de hoofdbewoner en vlucht naar De Karre. Op het laatst zit ik nog met de bardame en motorrijder Luc. De laatste verhaalt beeldend over zijn motorvakantie in Engeland. Zij zijn de eerste die van mijn stoute plannen horen. Wanneer ik vertrek? Dankzij de anekdotes van Luc beslis ik dan om dinsdag te vertrekken.

Ik wist niet waaraan ik begon...

Sideburner's Blast From The Past: The Del-Monas

Mijn 'dashboard' toont dat dit mijn 365e bericht wordt, maar dat zegt iets over de weigering om onafgemaakte concepten uit mijn map te gooien. In werkelijkheid is het nummertje 333, ook wel een leuke mijlpaal? Oorspronkelijk wilde ik 'De soundtrack van Ome Willem' als kop gebruiken. Maar er is natuurlijk nog een schattebout met wollige bakkebaarden die mijn kroegrekening spekt met zijn oeverloos gezuip. Ofwel, de hoogste tijd om heer Sideburner een trap onder zijn fraaie achterste te geven. Hij trakteert op 'Do The Uncle Willy', een album met het beste van The Del-Monas, in 2003 uitgegeven door Get Hip.

Hoewel The Del-Monas drie dames zijn, schenken we eerst aandacht aan twee bijzondere mannen. Ten eerste is daar Billy Childish, beroemd om zijn 'spoken word'-performances. Als muzikant verschijnt iedere maand wel een plaat waar Childish iets mee van doen heeft. Zijn discografie telt sinds 1977 ongeveer 150 elpees en tientallen singles en EP's. Hij speelde met onder andere The Milkshakes, Thee Headcoats en The Buff Medways.

Digitaal was de toekomst en dus hielden opnamestudio's in de midden jaren tachtig opruiming van de analoge apparatuur. Tussen de schrootboeren en opkopers bevond zich ook Liam Watson, een excentrieke Brit die het zeer had betreurd dat het rauwe mono-geluid van 1965 was weggeëbt door de komst van stereo. Hij had een kapel in Londen gekocht en aan de hand van foto's en gesprekken met toenmalige technici bouwde hij een platenstudio van anno 1965 na. Opnames worden gemaakt nadat Watson je heeft geselecteerd en hijzelf zit dan in witte stofjas achter de knoppen. Uit de tijd dat een opnametechnicus gelijk stond aan een laborant...

Billy Childish, een groot fan van The Dowliners Sect, wordt kind aan huis met zijn bands. Het is rond 1984 wanneer Childish de vriendinnen van zijn bandgenoten samen brengt en hen jaren zestig-covers laat zingen. Hij noemt ze The Del-Monas. De opnames zijn uiterst rauw en primitief mono. Hoewel het soms een beetje vlak is, spat het enthousiasme eraf.

De liedjes zijn zondermeer obscuur te noemen. Zo ontdekte ik pas afgelopen zomer dat 'I Heard About Him' van Sandie Shaw is, voor haar geschreven door Chris Andrews. Het staat op de b-kant van 'Long Live Love'. Hoewel ik door toedoen van 'The World At My Feet', de geestig geschreven autobiografie, een zwak heb voor Sandie, is de cover van The Del-Monas gewoon beter!

De plaat klinkt net als andere Toe Rag-produkties zeer eigentijds! Als je gelooft dat het nóóit 1967 is geworden. Muzikaal rammelt het prettig en je kan horen dat de meiden dikke lol hebben gehad.

Na The Del-Monas volgde Thee Headcoatees, aanvankelijk een pauze-act voor Thee Headcoats. De enige Del-Mona die bleef, noemt zichzelf Ludella Black, naar 'Black Ludella'. Thee Headcoatees en Holly Golightly zijn voer voor latere 'Blasts'. Ik denk dat ik het schaamteloze Hendrix-plagiaat van The Buff Medways maar achterwege laat...

op de biechtstoel

Het moest er eens van komen: Een foto van mezelf tijdens een wandelingetje door de Gasthuisstraat. Hoewel? Jaaa, kijk maar! Die heupen, die dijen, dat blonde haar... Sprekend! Dat is dan mooi meegenomen, want in bijgaand bericht wil ik graag een 'unique selling point' (ooit geleerd van reïntegratiecursus) van mezelf als criticus belichten. Ik waarschuw alvast, de inhoud is schokkend!

De kunst van een criticus is om vooroordelen te laten varen en puur op de muziek af te gaan. 'Listen Without Prejudice', noemde George Michael ooit zijn album. Hij wilde breken met zijn brallerige Wham!-periode en serieus genomen worden. Hij was goed en wel onderweg toen hij 'gesnapt' werd in een urinoir...

Op de zondagavonden ging ik altijd naar De Boekanier, een typisch volkscafé. Doordeweeks een graftak, maar op zondag altijd erg gezellig. Na een ietwat jolige cd hoor ik opeens een fijne mannenstem. Mooie articulatie, dito eenvoudige maar niet platvloerse teksten in ABN, muzikaal niet schokkend maar wél echt... Nee, ik zou er geen cd van kopen, maar liever dit dan Frans Bauer. Ik had een stukje van het verhaal gemist, ik ken hem nog van dat stomme liedje uit 1997 toen het nog Jantje was. Het blijkt dus Jan Smit te zijn...

Robbie Williams heeft me zo ook al een paar keer in de tang gehad, vooral met 'Feel'. Anders wel dat voormalig kruidenmeisje Mel C. met 'I Turn To You'. En zo zijn er 'plenty' voorbeelden...

In de jaren negentig zat ik geregeld in 'T Pantoffeltje in Sneek. Op een weemoedig tripje nam ik in 2005 poolshoogte in The Blues & Booze Club, zoals de kroeg nu heette. De barman had net geopend en draaide de muziek even op een stevig volume. Twee liedjes. Niet echt blues, beetje jazzy bij vlagen. Een sensueel geluid, diepe ademhaling, maar dan een uithaal en dan...? Kippevel over mijn hele lijf. Perfect! Geen speld tussen te krijgen. Een zangeres met een gouden strot. En dan...

Het intro van een bekende hit. Jemig, dat is toch die muts van Aguilera? De barman knikt. Hij heeft me zien genieten en wil dus niets van afgrijzen weten. En sindsdien heb ik besloten: Eens goed gevonden, altijd goed. Dus volg ik niet het stormachtige privéleven van Aguilera, maar blijf haar wel prijzen als zangeres.

Ik kwam erop om over haar te schrijven toen ik vanochtend 'Ain't No Other Man' hoorde uit mijn telefoon. Als ik die eens op vinyl kon krijgen, ging die linea recta de blauwe bak in!

smoesbui: The Bee Gees

Tsja, ik zou oeverloos kunnen blaten over een wandeling door het bos, want het is woensdag en dus...? Of ik zou het over urenlang knipwerk voor de popkwis op 8 april kunnen hebben, maar niet over titels, want misschien zijn er deelnemers in de zaal? De keuze valt op 'de voorbereiding tot de Monstertocht', maar... die moet ik nog even voorbereiden!

Tsjongejonge, wat een slap excuus voor zo'n fleurig hoesje van The Bee Gees. Gelukkig heeft Peter nog een hele collectie staan!

bloesbui: no Moore Gary!

Het is de schuld van die Zeeuwen! 'Take a holiday in Spain'. Gary had beter een midweekje Egypte kunnen boeken? Nu is zijn hotelkamer een 'empty room' en is de gast 'over the hills and far away, out in the (jacht-) fields' met Phil Lynott. Een kouwe dag in de hel, maar gelukkig had hij nog een overhemd ('still got the blouse'). De grootste Ierse gitarist? Laamenielache! We herinneren nog steeds Rory Gallagher...

Ik heb sinds zondag zo'n zin om Jan Akkerman te citeren. Rond de eeuwwisseling had je de Marlboro Flashback Tour, waarbij een bekende artiest zijn of haar idool naspeelde. Akkerman werd ook gevraagd. Maar ja..., wie moest hij imiteren? Jimi Hendrix? Carlos Santana? Gary Moore? ,,Wat die lui op hun gitaar spelen, dat speel ik op mijn lul!".

20 Years Ago Today: 285

Het gedonder kan weer beginnen! Ik had het er zaterdag al over, hedenavond kreeg ik een sms van Hi. Ik zou over de helft van mijn verbruikslimiet zitten. Maar... ik heb helemaal geen limiet! Zolang ik me ietwat hou aan de Fair Use Policy, en dus niet dagelijks King Crimson en Godspeed You Black Emperor download, moest ik naar hartelust kunnen interpretten? Hoewel dat me tegenwoordig erg veel moeite kost, moet ik dus weer even boos worden aan de telefoon.

Voordat mijn fanatieke volgelingen mijn mailbox gaan torpederen, meteen voor de draad ermee! Die hoes... Dat is niet 285! Wat zei je? Ja, inderdaad, 181. Wat? In de zomer van 1990. Ja, je hebt gelijk, bij de Køb Og Saelg in Skarrild. Foutje? Nee hoor, het heeft een reden...

In december publiceerde ik 'De schuld van de belofte', de herinnering aan het café van Georgette in Sint Niklaas. De bijbehorende illustratie van 'Eloise' van Barry Ryan kwam van singlehoesjes.nl en ik had toen al gezien dat Peter meer van Ryan had staan, waaronder 'The Hunt'. En dus dacht ik...?

Paul Ryan had het goed bekeken. Nadat hij jarenlang een duo had gevormd met broertje Barry, gaf hij die een plekje in de schijnwerpers en schrijft zelf de liedjes. Met 'Eloise' was het meteen raak. Het baande een paadje voor enkele andere bombastische pophits. Vooral in Duitsland bleef Barry nog jarenlang een attractie.

Toch sloeg hij de plank ook wel eens mis. 'The Hunt' met zijn vreemde ritmewisselingen was niet bepaald zo'n 'instant hit' als 'Eloise' en 'Love Is Love'. In Nederland stond het een anderhalve week in de Tipparade. In Duitsland was het zoals altijd 'bal'. En Denemarken, waar mijn exemplaar vandaan komt? Denemarken kende en kent geen hitparade en is qua muzieksmaak altijd een stuk progressiever geweest. In 1968 trad The Fugs op voor de Deense televisie en werd 'Crystal Liaison' ondertiteld. 'Kristall Foretning', was nog de titel van een bericht op SoulteXt. Overigens gaat het laatste bericht van SoulteXt binnenkort reïncarneren op Golden Beat Years, maar dat is wat anders...

Eind deze week volgt 286, morgen kan wel eens een hoesbui worden.

Schijf van 5: zus en zo

,,Ze zijn me helemaal vergeten", snikt ze. ,,Ze vinden me vast dik en lelijk". ,,Dik? Alleen maar omdat je niet in een maatje 36 past? En het gaat om je innerlijke schoonheid". Ze is echter ontroostbaar. Zuster Huil, Huil Kleine Zus. ,,Ben niet je Kleine Zus", schreeuwt ze (m/v) door haar tranen heen. Sideburner komt me vergezellen en geeft haar een pepermuntje (van King) en vraagt waarom ze huilt. ,,Ze zijn me vergeten", herhaalt ze. ,,Komt vast omdat ze je dik en lelijk vinden!". Cheers, Sideburner. ,,Nou", vervolgt Sideburner. ,,Ik zie het hier niet zitten, ik ga naar America. Jij En Je Zus bekijken het maar met die Schijf...

Nul inzendingen en dus een egoïstische Schijf. Het mag geen naam hebben, want we reageren niet als iemand ons een Zus met Goudblond Haar noemt. Goed..., zal ik maar los branden?

Op vijf staat 'Little Sister' van Elvis Presley, van die pepermunt, uit 1961. Ik denk dat veel mensen ervan afzien om één ultieme favoriet van Elvis te kiezen, voor mij is dat 'Little Sister', het eerste échte rock and roll-nummer van na (of nog tijdens?) zijn Duitse dienstperiode. Dat hij ermee op vijf staat, zegt iets over mijn waardering voor The Pelvis?

AC/DC gaat er prat op dat ze bijna veertig jaar hetzelfde liedje spelen, The Jayhawks had in begin jaren negentig twee liedjes in honderd varianten. 'Sister Cry' was nummer 42 van de langzame liedjes. Onvoorstelbaar, maar ik lustte er wel pap van! 'Sister Cry' heb ik pas laat ontdekt, dat zal in 2000 zijn geweest toen ik voor het laatst 'Hollywood Town Hall' (1992) opzette...

Op drie zet ik 'Sister Golden Hair' van America uit dat prachtige wijnjaar. Waarom? Tsja, ik heb nu eenmaal een zwak voor America, zolang het niet over die naam-zonder-paard gaat (ofzo...) en de goudgelokte, op 45 toeren circulerende, zus staat al jaren op mijn verlanglijst.

Ik had op zijn minst een suggestie vanuit Denemarken verwacht, maar goed, hij heeft het tóch gehaald: 'Cry Little Sister' van Gerard McMann. Wie? Het zat in 1987 in de film 'Lost Boys' en is daardoor, zonder top 40, toch nog een grote hit geworden. Krijgt een lied pas de erkenning van klassieker als er een dance-versie van is gemaakt? Dat heeft deze al bereikt. Helaas...

De artiesten die tekenen voor het 4AD-label van Ivo Watts-Russell dromen allemaal van hetzelfde: Ze willen de snelste stijger zijn in De Moordlijst, ieder uur gedraaid worden bij de VPRO en voor een half uitverkocht Paradiso spelen! Als Ivo dan weer eens last van jeuk heeft en je vraagt mee te doen aan This Mortal Coil, dan kun je zo nog eens in de Top 40 eindigen. Hij slaagde er tweemaal in: in 1984 met 'Song To The Siren' en in de zomer van 1991 met het betoverende 'You And Your Sister'.

Tot ieders verrassing bereikt het maar liefst een 17e plaats. Zestien lager dan de grootste 4AD-hit ooit. In 1987 was dat M/A/R/R/S met 'Pump Up The Volume'. Ik weet niet of ze ervan droomden, maar het is wel de waarheid geworden. 'You And Your Sister' is mijn ultieme zusjesplaat!

Als je 'If you don't wanna fuck me, baby fuck off' of 'You suck' tegen haar zegt, noemt zij je vast een 'Arrogante Kwal'. Als je echt voor een eeuwig vrijgezellenbestaan wilt kiezen, stuur haar dan volgende week maandag een cd-tje van 'I Hope You Die' van The Bloodhound Gang. De alimentatie wordt vanzelf geregeld! Weten jullie nog fraaie verwensingen? Vooralsnog zijn 'Ik Wil Met Je Naar Bed' van Dokter Bibber en 'Pregnant Nancy' van Kadaverbak reserve...

telefoontoppertje #8: King Crimson

'U hebt de datalimiet van 14 MB overschreden', luidde twee weken geleden de sms van Hi. Ik had al lang niet meer zo'n bericht gehad, terwijl mijn telefoon meer slijt van mijn internetactiviteiten dan door het oorspronkelijke doel. Ik hoop niet dat de geschiedenis zich gaat herhalen. In den beginne, eind 2008, sloot Hi me regelmatig af van internet. Hier leed vooral SoulteXt onder, de voorloper van Soul-xotica. Sinds verlenging van mijn abonnement is het internet steeds trager aan het worden en krijg ik ook regelmatig melding van 'tijdelijk netwerkprobleem'. Het zal toch niet...

Op zaterdagmiddag 28 maart 2009 kreeg ik zelfs telefoon. Of ze mij een Mobiel Internet-abonnement voor mijn laptop konden aanbieden. Welke laptop? De STM 3000 uit 1987 was na jaren trouwe dienst overleden en van de Toshiba die ik van een vriend had gekregen, heb ik niet lang plezier gehad. Hi vermoedde dus dat ik de telefoon had aangesloten op de laptop en zo gebruik maakte van het internet. Het hoge verbruik lag echter deels besloten in dit Telefoontoppertje.

'Confusion will be my epitaph'. Ik was toen inderdaad een eind onderweg naar de slotnoot van het muziekstuk, 'Mijn Leven' genaamd. Op deze middag, uitkaterend van de 'night before', ging ik op jacht op Mp3raid.com. De grote gemene deler van de liedjes werd me pas later duidelijk. Van King Crimson zocht ik in eerste instantie naar het titelstuk van 'In The Wake Of Poseidon', maar die bleek té groot. Hoewel 'Epitaph' niet minder bescheiden is, ook ruim 10MB. Verder haalde ik 'You And Me' van The Moody Blues en 'Drift Away' van Dobie Gray. Vooral die laatste kán ik niet meer horen!

'Epitaph' daarentegen is een monument, zowel van elpee als in mijn mobiele jukebox. Bij fietstochten is dat toch weer 4 à 5 kilometer! Greg Lake klinkt heerlijk dramatisch en dan die gillende mellotron... Kicken!

De eindspurt was ingezet. De volgende dag zou ik mijn laatste tientje pinnen en investeren in drank. In vijf dagen mijn salaris weggezopen! De rugzak zat tjokvol en mijn hoofd kwam op slot. Het einde leek nabij, maar het bleek een ommekeer. Zeg ik nu bijna twee jaar later met opgeruimd hoofd en geen druppel alcohol! Maar dat gaan we hier op 3 april uitgebreid vieren...

Morgenavond volgt pas De Schijf van 5, daar ik vannacht van twaalf tot vijf aan de kassa van een gabberparty moet zitten. En dat is lang geleden dat ik voor het laatst op zondagochtend om half acht thuis kwam...

hoesbui: crossdresser

Nee. Even geen zin. En ik heb een paar huishoudelijke mededelingen. Ik zit voor zondag ruim in de zussen, hoewel jullie suggesties welkom zijn! De zondag erop is dus NIET Valentijnsdag, foutje van mij, maar de Schijf met haatverklaringen blijft staan en daarvoor kan ik nog wel hulp gebruiken. Dan is het ook exact tien jaar geleden dat ik de Monstertocht ondernam: Tuk-Mossley-Tuk. Per fiets en nog niet zo getraind als tegenwoordig! In een paar wekelijkse berichten haal ik herinneringen op aan die memorabele tocht...

Woensdag schreef ik dat ik geen zin in scheren had en daarom niet een jurkje aantrok. Bijgaand het resultaat als ik het wél had gedaan. Dan hadden de mensen gedacht dat ik Demis Roussos was! Ik had 'My Friend The Wind' in gedachten gehad, wel toepasselijk voor vandaag, maar vooruit: Ik ga vanavond nog naar een dubstep-feestje...

kort en klein

'Philharmonics van Agnes Obel is het mooiste wat me de afgelopen drie jaar muzikaal is overkomen. Punt!'. Die tekst staat sinds gisteravond op mijn Facebook en had vandaag ook genoeg kunnen zijn voor een bericht! Maar ja, je bent recenzeur of niet en dus bouw je je mening uit tot een artikel van formaat, maar inhoudelijk heb ik weinig meer nieuws te melden. Het zou voorbarig zijn om dit de beste aankoop van 2011 te noemen, maar ik kom daar over 330 dagen graag op terug! Als er dit jaar nog zo'n allesverpletterend album uitkomt, wordt 2011 een legendarisch muziekjaar.

Natúúrlijk! Er staat 2010 op het label, maar het album is nog maar een paar weken uit en mag dus gerust tot dit jaar worden gerekend. De single 'Just So' verscheen in november. Ik luisterde op een woensdagavond naar Met Het Oog Op Morgen en het lied greep me naar de strot. Volgens mij heeft 3FM 'Just So' geadopteerd voor hun Serious Request, waardoor het nummer 76 in de Top 100 haalde. 'Riverside' is momenteel in Vlaanderen onderweg naar de top.

Ik heb weinig over Obel kunnen vinden. Haar paspoort vermeldt Agnes Caroline Thaarup Obel en is in 1981 in Kopenhagen geboren. Ze heeft dat reisdocument wel nodig gehad, want 'Philharmonics' werd van 2004 tot 2010 opgenomen in Berlijn. Geen idee (wél paspoort) of ze daar gedurende die periode heeft gewoond? Wel dat ze voorheen bij de band Sohio zong.

'Philharmonics' is een verzameling kleine liedjes en korte instrumentaaltjes. Agnes is namelijk in de eerste plaats pianiste. Het klinkt allemaal ogenschijnlijk eenvoudig, maar hier wordt een beheersing van het instrument gedemonstreerd. Minimalistisch, maar sierlijk.

Ik zoek naar iets waarmee ik haar kan vergelijken en hoor dan het derde nummer van kant 2. Hee, die ken ik! Het is een sobere, maar bloedmooie, uitvoering van 'Close Watch' van John Cale. Opeens klinkt haar piano in andere stukken erg griezelig. Repetitieve kwinkslagen, op het eerste gehoor ('Beast') bijna wiegend, maar door de herhaling wordt het macaber en dreigend. En, over invloed gesproken, kijkt Agnes ons vanaf de hoes niet even stoïcijns aan als Cale op diens' hoezen?

Tsja, ik zou nu gemakkelijk in herhaling kunnen vallen, maar doe dat niet. Kunnen jullie intussen het album bij boldotkom bestellen. Wij (Agnes en ik) gaan jullie niet teleurstellen!

asjemenou!

Voor het eerst sinds weken was woensdag geen rokjesdag. Ik had geen zin om te scheren... Mijn gezicht, niet mijn benen! Een vrije dag zonder verplichtingen. Zal ik naar Meppel gaan? Mwah, net nog geweest... Leeuwarden? Garderobe shoppen bij Sylvia, wat vinyl bij Deja Vu en King Kong scoren? Nog even uitgesteld... Zwolle? Ja, waarom niet. In september voor het laatst bij Minstrel geweest. The Gathering wacht er ook al bijna even lang. Na vijftig euro kleiner te hebben gemaakt in de William Booth-iek in ruil voor een paar overhemden, stapte ik op de trein naar Zwolle.

Onderweg naar Minstrel even een boodschap gedaan bij Action en bij Christine LeDuc gekeken naar een outfit voor een toekomstig gothic-electro-feestje (nee, dank je! als een string van latex al 30 euro moet kosten, dan hoef ik niet aan een broek te denken.). En dan 'speedshoppen' bij Minstrel. Een klein uurtje, vier nieuwe elpees en een handvol singles.

The Gathering ligt er nog gewoon! Ik spring een gat in de lucht als ik 'Philharmonics' van Agnes Obel in mijn handen hou. Binnenkort meer over haar. Het gesprek met Arjen komt op Marissa Nadler. Ik zweer jullie dat Arjen me twee jaar geleden heeft verteld dat er niet aan de vinylversie van 'Little Hells' was te komen. Een misverstand? Hij goochelt moeiteloos een exemplaar van een plank. Voor een 'fan' loop ik hopeloos achter met vinyl van Marissa...

Vier maakt 'Epic', de laatste van Sharon Van Etten. Ik ken haar van een empeeverdrietje, een beetje Meg Baird-achtig. Moet wel bevallen, want ik heb hem nog niet gedraaid. Een hele wilde gok dus!

Schade? Honderd euro! Hoezo speedshoppen?

Elpees
* Sharon Van Etten- Epic
* The Gathering- Nighttime Birds
* Marissa Nadler- Little Hells
* Agnes Obel- Philharmonics

Singles
* Louis Armstrong- What A Wonderful World
* Donovan- Atlantis/ Lalena
* Gabrielle- I Wish
* Boudewijn De Groot- Waterdrager
* Donna Hightower- Summer Shades
* Sweet Sensation- Purely By Coincidence
* Tee Set- She Likes Weeds (Eindelijk! Zie augustus: Een spriet in een hooiberg)
* This Mortal Coil- Song To The Siren
* Trammps- Move
* T.Rex- Hot Love
* Steve Winwood- Higher Love

recenzeuren

...zou de naam van een nieuwe rubriek worden, maar door toedoen van een zeer plaatselijke recessie liet ik Hope Sandoval (10 augustus), Samara Lubelski (20 oktober), Emily Jane White (19 december), Godspeed You Black Emperor en Sharron Kraus (afgelopen maand) aan me voorbij gaan. Op 1 februari 1992 stond Margriet Eshuys in Het Bolwerk in Sneek. 19 Years Ago Today voor de variatie? Nee, dat niet, het was wel de eerste keer dat anderen dan onderwijzers kennis namen van mijn schrijftalent!

Ik had mezelf, op aanraden van mijn docent Nederlands meneer Hania, naar de redactie van het Sneeker Nieuwsblad gestuurd met een keurige recensie van 'Nevermind' van Nirvana. Vanaf dat moment zou ik de poprecensent van 'de Snitser' worden met Het Bolwerk als gebruikelijke 'hangout'.

O wat was ik groen! Zit de hele avond met tegenzin aan de Spa, want een 'professional' kan geen bier drinken. Krijg ik opeens een overgebleven biertje aangeboden. Kan ik dat wel aannemen? Verwacht Het Bolwerk nu een positieve recensie? Dat werd het overigens toch wel en dus accepteerde ik de geste...

Toch een paar onthullingen? Ik wist in het begin van toeten noch blazen op het gebied van hedendaagse popmuziek. Het Bolwerk gaf een magazine uit met introducties tot de optredende artiesten. Soms hoorde ik opeens de invloed van Meat Beat Manifesto terug, om een band te noemen waar ik nog nooit een noot van heb gehoord! Het stond dan zo in het Bolwerk-krantje en ik nam het klakkeloos over. 'Die Gerrit heeft zoveel verstand van muziek'... Jaja!

Het zal ergens in 1993-94 zijn geweest dat ik het niet erg nodig achtte om ook bij voorprogramma's aanwezig te zijn, terwijl die in de recensie gedetailleerd werden beschreven. Dank je wel Douwe Wiegersma! Bij 'harde' concerten was hij informant. Voor de blues had ik weer iemand anders. Ik heb blues altijd gezellige 'reuteuteu'-muziek gevonden waarover geen zinnig woord valt te zeggen, maar er was altijd wel een expert die helder kon formuleren en die zijn mening op maandag in de krant las...

Qua popkennis ben ik sindsdien behoorlijk gegroeid. Met mijn schrijfstijl had ik meteen veel fans. Ouderen, die niets met popmuziek hebben, keken reikhalzend uit naar mijn recensies. Voor mijn gevoel is die stijl wel ietsje veranderd, maar getuige zes discipels niet minder gezellig!

Eind 1997 was de koek op. In navolging van de folkconcerten van Music Inn, hing rechtsboven in Het Bolwerk ook steeds vaker een 'H'. Als iets eenmaal een succes was geweest, speelde het vervolgens jaarlijks. Toen ook de Sneeker steeds vaker mijn recensies op het laatste moment wegknipte, hing ik de typmachine aan de wilgen.