Eindstreep: mei 2017

De 'Eindstreep' van april lijkt aanvankelijk die van mei te worden. Dan is het zondagmiddag 7 mei en ontdek ik dat er een groot pakket in mijn brievenbus zit. Het zijn singles die door Albert zijn toegestuurd. Tot zaterdag lijkt het alsof ik hieruit de 'Eindstreep' van mei ga samenstellen, maar dan breng ik een bezoekje aan de kringloop in Meppel. Dat levert tien singles méér op. Het pakket van Albert bevat nogal wat 'dubbele' singles zitten die ik heb benut als 'upgrades' voor oudere en mindere exemplaren en 'dubbele' singles doen doorgaans niet mee in de 'Eindstreep'. Bij uitblijven van overige singles in deze maand had ik een kleine concessie gedaan, maar dat is nu niet nodig. Het betekent ook dat de statistieken een beetje interessanter worden deze maand, er is immers geen honderd procent-score zoals in april.

In totaal komen er dertig singles mijn collectie binnen in deze maand. Daarvan komen vijf in de Blauwe Bak en eentje in de gospel-koffer. Er zijn dertien singles die ik al heb maar, nogmaals, erg welkom als 'upgrade' van bestaande exemplaren. Op 1 staat de absolute verrassing uit het pakket van Albert. Een single waarvan ik bijna was vergeten dat ik hem zocht, zó weinig kom je die tegen in deze contreien. Een merkwaardige plaat maar door dit verrassingseffect voor mij dé ultieme plaat van mei 2017.

1. If I Could Do It All Over Again, I'd Do It All Over You-Caravan

2. Sending Out An S.O.S.-Retta Young

3. Lovely Rita-Fats Domino

4. Sweet William-Millie

5. Keep On Dancin'-Heathermae

6. River Rouge-Dennis Coffey & The Lyman Woodard Trio

7. The Rib-Jeannie C. Riley

8. Born In Bethlehem-The Staple Singers

9. Do The Push And Pull-Rufus Thomas

10. The Ghetto-Donny Hathaway

Eindstreep: april 2017

De overige singles zouden met gemak voor het laatste weekend van april binnen kunnen zijn, maar helaas gaat dat niet door. Blue Magic zou in geen geval vóór zondagavond 30 april binnen kunnen zijn omdat ik de single pas een dag van tevoren heb besteld. Toch reken ik Blue Magic tot de singles van april. Met deze logische nummer één is de koploper van mijn zoeklijst verdwenen. Ik had een 'alternatief' in gedachten, maar die single blijkt een stuk prijziger te zijn als die al eens opduikt. Dat zou dan 'Where Did I Go Wrong' van The Spontanes moeten worden, een praktisch onvindbaar plaatje uit South Carolina op het United Artists-label. Het is naar alle waarschijnlijkheid nooit verder gekomen dan het demo-stadium. Intussen blijf je leuke dingen ontdekken. Zo kom ik op de site van Rarenorthernsoul een poppy Northern Soul-ding tegen dat ik meteen herken. Zij hebben het voor vijftig pond in de aanbieding. Ik heb het plaatje in 2008 of 2009 voor vijftig cent tot een euro gekocht, maar nooit als Northern Soul erkend. Het stond bij mij dus gewoon in de 'algemene' jaren zestig. Verleden tijd want dat heb ik gisteren recht gezet, hoewel de a-kant me nog steeds niets doet. Ook verneem ik via dezelfde dealer dat 'Geni' van Terri Bryant in de 'issue' ietsje in prijs is gezakt en hun exemplaar staat nu gelijk aan het 'koopje' van mij in 2015. Voorlopig nog geen dubbeltjes en kwartjes voor die plaat. Even snel de statistieken: April levert elf singles op, waarvan nul dubbel en alle elf Blauwe Bak-aanwinsten. 'Trying To Live My Life Without You' van Otis Clay valt in de top tien buiten de boot.

1. Can I Say I Love You-Blue Magic

2. You'll Wake Up Wiser-Chuck Boris

3. Come To Me Softly-Jimmy James & The Vagabonds

4. Who Could Doubt My Love-Odds & Ends

5. Cloudy Days-Jimmy Coleman

6. This Time Tomorrow-Mamie P. Galore

7. The Outside World-The Drifters

8. Lay A Little Lovin' On Me-Baby Washington & Don Gardner

9. You Shouldn't Have Set My Soul On Fire-Inez Foxx

10. We'll Cry Together-Maxine Brown

Week Spot: Retta Young

Nou, dit moest dan een makkie worden. Een zangeres die in 1975 een redelijke Top 40-hit heeft gehad in Nederland en waarvan, zoals nu blijkt, haar solo-album pas opnieuw is uitgebracht. Ik snap het niet. Ik zou een uitgebreide biografie van Retta Young verwachten op de webstek van Expansion Records, maar goede wijn behoeft blijkbaar geen krans. De kopers van zo'n heruitgave staan al een tijdje in de rij omdat het origineel al jaren speelgoed is voor beter gefortuneerde dj's. Totaal geen informatie over Retta Young? Een heel klein beetje en ongeveer evenveel als wanneer ik een obscure single als Week Spot heb. Toch heeft 'Sending Out An S.O.S.' afgelopen weekend mijn hart gestolen en wil ik niet langer wachten met de Week Spot. Met als risico dat wellicht over een week of twee een uitgebreid verhaal of interview is te vinden naar aanleiding van de elpee. Daar staat onze Week Spot dan weer niet op.

'American Soul Smash', roept het Duitse fotohoesje van verre. Het is begin 1975 en de soul zit in een overgang. We zullen het later dat jaar 'disco' noemen. Toch zijn de eerste disco-platen, achteraf gezien, nog staaltjes vakmanschap gemaakt met handen en voeten. Aan de ene kant heb je de 'Miami Soul' van George McCrae en KC & The Sunshine Band, aan de andere kant speelt All Platinum een grote rol in het verhaal. Dat heeft in Nederland en Duitsland een streepje voor doordat het kan rekenen op de distributie van Philips. Philips heeft zélf op dat moment geen soul- of disco-afdeling en dus doen ze extra hun best bij de All Platinum-platen om deze te promoten. Het levert de platenmaatschappij in 1975 een paar grote hits op. 'Shame Shame Shame' van Shirley & Company zal de eerste plek behalen, evenals 'Girls' van Moments & Whatnauts en een paar andere singles uit de All Platinum-stal zullen mee liften op het succes. Eentje daarvan is 'Sending Out An S.O.S.' van Retta Young.

Henrietta Young heet ze officiëel, maar voor haar muzikale carrière maakt ze gebruik van de namen Rhetta, Retta of Reeta. Ze komt in 1949 ter wereld in de staat South Carolina. Vanaf de jaren zestig is ze actief met een aantal groepen. De eerste die enige bekendheid krijgt is The Superbs, ook al is dat niet dezelfde band als die uit New York welke nét even meer succes heeft. In de begin jaren zeventig maakt ze platen met The Devotions. Of Retta en Al elkaar buiten All Platinum om hebben ontmoet of als ze dan al een contract heeft, wordt niet door de historici vermeldt. Wel is het bekend dat Retta de tweede vrouw is van Al Goodman. Die staat sinds de late jaren zestig onder contract bij All Platinum met zijn zanggroepje The Moments. In 1975 zal The Moments een tijdelijke samenwerking aan gaan met The Whatnauts dat resulteert in 'Girls'. Als The Moments scoort het vervolgens met 'Dolly My Love' (1975) en 'Nine Times' (1976) zal uitgroeien tot een Modern/Northern Soul-klassieker. In 1979 krijgt The Moments onmin met All Platinum en tekent het bij Polydor om verder te gaan als Ray, Goodman & Brown. 'Special Lady' is ook in ons land een top tien-hit. Op 26 juli 2010 overlijdt Goodman en volgens de berichten zou hij op dat moment nog altijd samen zijn met zijn tweede vrouw: Retta Young.

Young maakt zelf drie singles en een album voor All Platinum. Haar single-debuut is een cover van het Motown-nummer 'You Beat Me To The Punch' en 'Sending Out An S.O.S.' is vervolgens haar tweede single. In 1978 maakt ze nog een laatste voor All Platinum, terwijl in 1976 haar enige solo-album op de markt komt. 'Young And Restless' is in meer progressieve kringen van de soul-dj-wereld sinds jaar en dag een klassieker. Originele schijven doen een paar honderd euro, maar voor ongeveer vijftien kun je nu een nieuw exemplaar op het Expansion-label bestellen. Het album staat bekend als eentje dat veel wordt gesampled, maar dan is de lijst op Whosampled een teleurstelling: Slechts twee voorbeelden. Wat wel duidelijk wordt uit de elpee is ook datgene dat me het afgelopen weekend is opgevallen: Retta heeft een bijzonder mooie stem en manlief bemoeit zich samen met Harry Ray met de fraaie arrangementen op het album. Toch doen elpees nog steeds niet mee in mijn verzameling en zal ik tevreden zijn met een digitale uitvoering van het album.

Singles round-up: mei 7

Woensdag dus tweemaal een 'Eindstreep'. Eerst een late 'Eindstreep' van april met de tien singles van Mark en Blue Magic. Jullie kunnen vast al raden wat daar op 1 komt te staan? Daarna de 'Eindstreep' over mei en dat zijn de singles die ik van Albert heb ontvangen en de aanwinsten van afgelopen zaterdag. Volgende week ga ik zeker nog eens terug naar deze zaak om nog een flinke graai te doen uit het assortiment, dus jullie kunnen ook volgende maand 'Singles round-up' en 'Eindstreep' tegemoet zien. Gelukkig, alles lijkt weer wat bij het oude te komen. Een overvloed aan 'Singles round-up'-afleveringen als vorig jaar gaat niet lukken, maar een paar singles per maand maken toch wel verschil in mijn leven. Hoezo een vinyljunkie? Vandaag de laatste vijf van deze maand, het tweede deel van de plaatjes die ik zaterdagmiddag heb gekocht bij de kringloopwinkel in Meppel.

* Richard 'Groove' Holmes- What Now My Love (NL, Prestige, 1966)
Het is de b-kant die me aanvankelijk het meest aanspreekt, 'Living Soul', maar dat blijkt weinig met 'soul' te maken te hebben als zijnde de benaming voor rhythm & blues. Nee, ik had beter moeten weten. Richard 'Groove' Holmes is een gigant van een jazz-organist. Bij 'What Now My Love' frons ik de wenkbrauwen, maar dat is nergens voor nodig. Holmes gooit het Gilbert Becaud-nummer in dezelfde saus als 'Living Soul' en dat levert leuke muziek op! Hoe vaak kom je nu een Nederlandse Prestige-single tegen? Nee, ik kan geen tegenargumenten bedenken. De plaat is desondanks gewoon in de jaren zestig-bak terecht gekomen.

* Robert Parker- Barefootin' (UK, Charly, 1966, re: 1980)
De eerste uit deze serie in mijn verzameling. Ik kan me herinneren uit de vroege jaren negentig dat ik ze toen regelmatig kreeg aangeboden, maar dan zien de heruitgaven er al té 'plastic' uit. Ik heb ze eveneens lange tijd verward met soortgelijke singles met nieuwe opnames. Voor Robert Parker en een euro maak ik graag een uitzondering. 'Barefootin' is zo'n alltime-dansfavoriet die in werkelijk iedere scene past. Of je nu Mods of Northern Soul-dansers voor je hebt of desnoods een zaal vol Popcorn-koppels, 'Barefootin' smaakt iedere keer goed. De mono-weergave past goed bij dit nummer, daar heb ik op de b-kant mijn twijfels bij. De overige twee zijn namelijk twijfelachtige funk-instrumentaaltjes uit de vroege jaren zeventig. 'Tropical' van African Music Machine kan er nog net mee door, maar 'I Shot The Sheriff' van de ongedocumenteerde Red Holt Unltd. is ronduit slaapverwekkend. Robert Parker brengt het in de reserve-Blauwe Bak naast zijn latere 'The Hiccup' uit de 'Action Speaks Louder Than Words'-box.

* Jeannie C. Riley- The Rib (NL, Stateside, 1969)
Country is muziek voor miljoenen in Amerika. Als je een boodschap hebt te verkondigen, kun je dit het beste verpakken in een bed van pedal steel en banjo, maar je kan ook té ver gaan. Zo ontstaat in 1968 nogal wat controverse omtrent 'Harper Valley PTA' van Jeannie C. Riley. Er is geen enkele grote platenmaatschappij die het aandurft om de distributie op zich te nemen en dan meldt zich Shelby Singleton. Na zijn tijd bij Mercury (en diens' Red Bird-label) is Singleton voor zichzelf begonnen met SSS International. Hij ziet het wel zitten om het lied uit te brengen op zijn Plantation-label. Ondanks het feit dat veel radiostations het weigeren te draaien, gaat de plaat miljoenen keren over de toonbank en stelt het Singleton in staat om zijn droomwens te realiseren: Hij koopt van de opbrengst het complete Sun-archief van Sam Phillips. De opvolgers van 'Harper Valley PTA' zijn al even omstreden. 'The Rib' verschijnt in 1969 en haalt inspiratie uit de bijbel en zet het af tegen de rol van de Amerikaanse vrouw uit de tegenwoordige tijd. Singleton produceert dit plaatje en geeft het met toeters nog een 'southern soul'-tintje, maar toch staat deze ook gewoon in de jaren zestig-bak. Hij is best leuk voor een keertje...

* The Staple Singers- Born In Bethlehem (NL, Stateside, 1963)
Vorig jaar heb ik al de Nederlandse Riverside gekocht van 'Hammer And Nails' maar dat is zeer waarschijnlijk een heruitgave van 1966 of later. Deze 'Born In Bethlehem' is dan de eerste Staple Singers-plaat die in ons land verkrijgbaar is. Het is maar goed dat ik oplet want ik had hem zo over het hoofd kunnen zien. De hoes met een kerkraam en gevouwen handen lijkt veel op de 'Te Deum Laudamus'-geestelijke platen waarmee je wordt doodgemept. Op de achterkant van het hoesje blijkt Stateside een heuse gospel-catalogus te hebben en daar staan leuke dingen tussen! Veel Savoy en Riverside in dat geval. 'Born In Bethlehem' is een traditioneel kerklied, 'Good News' op de b-kant is van Pop Staples. Pops heeft de lead op beide kanten en wordt bijgevallen door het altijd smakelijke boeket stemmen van zijn dochters. De single is uiteraard meteen in de gospel-koffer gekomen. Niet heel geschikt voor gospelfunk of -disco, maar toch de moeite waard om apart te houden. Eigenlijk is het ook beter dan 'Hammer And Nails'.

* Retta Young- Sending Out An S.O.S. (Duitsland, Philips, 1975)
Ach vooruit, het is maar één nachtje slapen. Dit gaat morgen de Week Spot worden, dus meer daarover in een etmaal!

Na zonneschijn komt rust

Ik ben vandaag niet buiten geweest. Zonde? Nee hoor, het is wel best zo. Ik heb mezelf de voorgaande drie dagen volop blootgesteld aan de zonkracht en de huid kan wel een beetje afzondering gebruiken. Best een 'apart' weekend geweest met vele fietskilometers en voor het eerst dit jaar ook genoten van het mooie weer. Dat laatste klinkt gek, maar het is iets dat me de laatste jaren steeds meer opvalt. Eigenlijk moet je dolblij zijn bij het eerste teken van de zomer, maar de 'overgang' is vaak té snel en dat heeft geen goede uitwerking op mijn gestel. Nu is het ruim een week mooi weer en nu kan ik wel iets doen onder deze omstandigheden. Zo begint het hemelvaartsdag ook. Ik heb aanvankelijk het plan om een rondje Drents-Friese Wold te doen. Niks geen extreems, misschien eens vijftig kilometer en dan zal ik wel weer thuis zijn. Toch heb ik ook wel zin om even richting Dwingeloo te gaan en zo wijk ik eerst af van de originele route. In de buurt van Dwingeloo denk ik aan het stuk dat ik heb gefietst naar Sleen voor de vakantie. Ik 'verdwaal' dan een beetje in de bossen van Lheebroek en dat is een prachtige omgeving. Ik fiets daar naartoe en zie dan, midden in het bos, bordjes van de Beilerdingspel-route. Ik heb volop tijd en zin en zo besluit ik hieraan te beginnen.

Fietsroutes die met een zeskantig ANWB-bordje worden aangegeven, zijn doorgaans omstreeks de vijftig tot hooguit zestig kilometer. Ik heb helemaal geen kilometerteller in de gaten gehouden, maar denk dat de Beilerdingspel ongeveer vijftig zal zijn geweest. Een mooie afwisselende route waar ik een paar maal de route 'van een andere kant' bekijk. Ik fiets immers vaak van Hooghalen via het Hijkerveld naar Oranje, maar de tegengestelde richting vestigt mijn ogen op dingen waar ik anders aan voorbij fiets. Eerst ga ik noordelijk de bossen in en kom dan uit op een smal paadje door de weilanden. Dit heb ik vorig jaar in tegenstelde richting gefietst vanaf Hijken naar het Dwingelerveld. Vandaag kom ik niet in Hijken, maar mag een stukje de vaart langs naar Oranje. Zoals gezegd ga ik daar het Hijkerveld op, maar zie vandaag de wereld uit een ander perspectief. In Hooghalen met het viaduct de snelweg over en in het dorp zélf geniet ik van een heerlijk stuk appelgebak. Even richting Westerbork maar dan rechtsaf de bossen in. Het eerste stuk herken ik, maar dan een ander stuk weer niet. Uiteindelijk gaat het me toch weer dagen. In begin 2013 heb ik eens een fietstocht gemaakt op een zondag en toen ben ik dit gefietst vanaf Beilen. Ik moet een stukje Beilen mee pakken ditmaal en fiets dan de woonwijk binnen met de zeer steile fietsbrug over de snelweg. De Pioneer pakt hem echter moeiteloos. Dan richting Wijster en op het laatst fiets ik een stuk dat ik eveneens eerder ben gereden. Toen met de pas gehuurde Pioneer. Bij Spier ga ik weer de snelweg over en een paar kilometer later sta ik op het punt waar ik ben opgestapt. Een prachtige route die voor herhaling vatbaar is! Ik sluit deze fietsdag af in Dwingeloo met een dikke softijs.

Vrijdagmiddag zie ik het niet zitten om langs de Drentse Hoofdvaart tegen de wind in te kruien en neem een alternatieve route over Nijeveen en via Havelterberg en Darp naar Havelte. Gistermiddag heb ik afgesproken om half drie in Nijeveen bij de Nazca en fiets de laatste route in tegengestelde richting. Ik heb me verkeken op de zuidenwind en ik moet een tandje bij zetten om tóch op tijd in Nijeveen te zijn. Vanaf de Nazca ga ik naar de kringloopwinkel, maar heb daarna nog steeds een fietsbehoefte. Dat stuurt me eerst naar Ruinerwold. Bij de dorpswinkel koop ik ijskoud drinken (het water in mijn bidon kookt bijna) en een paar broodjes. Ik voel me ineens meer mans en ga 'buitenom' richting Ruinen fietsen. In Ansen is het erg gemakkelijk om via Rheebruggen terug te gaan, maar ik wil nog even genieten van de stevige zuidenwind. Ik laat me een eind in de richting van Wittelte blazen en ontdek deze middag een weg die ik kon herinneren van vroegere fietstochten, maar die ik niet meer thuis kon brengen. Daarmee heb ik een fraai fietsrondje samengesteld.

Vandaag wil het dus niet en het is mij best! Ik stel alvast de show van volgende week samen en blijf lekker binnen in het koele huis. Morgenmiddag mag ik weer naar Meppel trappen en terug en ook de komende week zit ik drie dagen in de bezorging. Genoeg kans deze week om iets van de zon mee te pikken!

Singles round-up: mei 6

Ik ben vanmiddag naar Nijeveen geweest voor de remmen. De voorste rem blijkt muurvast te zitten en is waarschijnlijk in die toestand gekomen door het pekel van de afgelopen winter. De achterrem is helemaal afgesleten. Nu doen beide remmen het weer naar behoren. Ik sta iets na drieën buiten bij de Nazca-winkel. Wat zal ik eens gaan doen? Ik ben in december voor het laatst bij de 'oude' kringloopwinkel geweest en moest daar maar weer eens een kijkje gaan nemen. Geen slechte keuze! Het is lekker koel in de winkel én de singles zijn fors uitgebreid. Ik ga volgende maand terug voor 'de rest' want ik heb een stuk of twintig laten liggen. Ik kies vandaag tien uit en die ga ik jullie in twee delen presenteren. Vanavond de eerste vijf, de singles zijn allemaal een euro per stuk en daar zit slechts één miskleun tussen.

* Dennis Coffey & The Lyman Woodard Trio- It's Your Thing (US, Maverick, 1969)
Veel Blauwe Bak-materiaal bij de aanwinsten van vanmiddag. Ik herken de naam van de dj van een single die ik jaren geleden eens in deze kringloop heb gekocht. Zou de man de collectie stukje-bij-beetje aanbieden of hebben ze een schatkamer in deze kringloop? Het laatste lijkt me onwaarschijnlijk. Ze hebben gelukkig de 'speciale' prijzen weer laten vallen en de plaatjes gaan voor een euro per stuk, want van prijzen hebben ze geen kaas gegeten bij de platen. Je zal mij niet horen klagen, want vaak ging het om 'algemene' singles met een torenhoge vraagprijs en waardevolle platen voor de laagste prijs. De dj is goed geïnformeerd als hij zijn collectie in de jaren zeventig aan legt. Kwaliteits-soul, maar ook een plaatje als deze. Dennis Coffey is met Mike Theodore een onafhankelijk producent en arrangeur met Detroit als voornaamste werkterrein. Dit is in 1969 zijn eerste single. Coffey doet met een scheurende gitaar een funky cover van het nummer van The Isley Brothers. Toch gaat mijn voorkeur uit naar de b-kant: 'River Rouge'. Feitelijk het zelfde geluid als 'It's Your Thing', maar nu speelser waar Coffey op de a-kant teveel getrouwd is met het origineel. Reserve-Blauwe Bak voor deze.

* Fats Domino- Lovely Rita (NL, Reprise, 1968)
Ik ben nog halverwege met het schrijven, maar verder kan de slaap ook even worden uitgesteld. Het onweer nadert en de Buienradar heeft de meeste activiteit voor vier uur en later staan. Ik ga intussen verder met een heerlijk ongedwongen plaatje van Fats Domino. Hij heeft in 1968 een opleving in zijn loopbaan met een aantal nummers van de groep welke hem in 1964 het onmogelijk maakt om een hit van formaat te scoren. Er bestaan vast slechtere covers van 'Lovely Rita' en ik heb geen behoefte om de beerput open te trekken. Domino's uitvoering blijft echter geen hoogvlieger maar is een fijne 'novelty'.

* Jacques Dutronc- La Responsable (Duitsland, Vogue, 1969)
Een vreugdedansje kan ik net onderdrukken en dat heb ik gelukkig achterwege gelaten. 'La Responsable' staat al een tijdje op mijn wenslijst, alleen... is hij meestal aan de prijs als ik het tegenkom. Het nummer is gewild in de Europese mod- en freakbeat-scene en terecht! Mijn exemplaar is zelfs voor een euro té duur. Er zit een golf in het vinyl dat veroorzaakt dat de plaat de eerste minuut blijft terug tikken. Niet te draaien dus. Na deze minuut is het een fijn geluid, maar ja... een plaat zonder intro? Desnoods toch eens doorpakken qua prijs, want het is een erg leuk nummer.

* Donny Hathaway- The Ghetto (US, Atlantic Gold, 1969, re: 1973)
Anno 2017 doen elpees nog steeds niet mee in de verzameling. Ik heb immers 'Everything Is Everything' van Donny op elpee met de volledige versie van 'The Ghetto'. 'Part 1' is té weinig voor alleen de single en bovendien sluit 'Part 2' niet feilloos op het eerste deel. Reserve-Blauwe Bak is het hoogst haalbare voor de single. Als ik het écht wil draaien, zal het vast toch van de elpee zijn.

* Heathermae- Keep On Dancin' (NL, Atlantic, 1976)
De single lacht me in 1991 wekelijks toe als ik bij Sunrise door de vijf gulden-bak ga. Ik denk dat die toen eveneens is blijven liggen want zelfs anno 2017 is ruim twee euro een flink bedrag voor de single. Het is vooral gezonde nieuwsgierigheid dat het plaatje mee mag. Heathermae is een Australische zangeres die in de jaren zeventig en tachtig in ons land woont. 'Keep On Dancin' komt uit de koker van Peter Van Asten alias Peter Bewley en is, zoals de titel doet vermoeden, een fijne disco-stamper. De b-kant, 'Give It Up', neigt daarentegen meer naar country, maar daar is niks mis mee. De a-kant maakt dat ik het met alle liefde in de reserve-Blauwe Bak zet. Misschien dat het ooit nog eens gaat promoveren naar de koffers?

Eretitel: 'Sunday Morning'

Het kan eigenlijk niet mooier. Ik heb nog altijd de 'Eretitel' van donderdag liggen en als ik dit bericht schrijf is het kwart voor drie op de vroege zondagochtend. Een 'Eretitel' over een dagdeel in de week dat ik zelden tot nooit bewust mee maak, maar als het eens gebeurt... Ik wijt het niet alleen aan mijn christelijke opvoeding. Zondagmorgen is immers de tijd om naar de kerk te gaan, na afloop met de hele familie koffie drinken en pas tijdens het derde bakje gaat de muziek aan. Muziek heeft een extra 'magische' klank voor mij op een zondagmorgen. Met name muziek uit de jaren zestig en zeventig klinkt beter dan op welk ander moment in de week. Op een bepaald ogenblik ruil ik de kerk op zondagmorgen in voor uitgaan op zaterdagavond en ook de laatste jaren komt het steeds vaker voor dat uw scribent niet zijn mooie ogen opent voordat de wekkerradio heeft gezegd dat het één uur in de middag is. De fietstochten die op zondagmorgen beginnen, zijn echter stuk voor stuk legendarisch en ik moest het eens vaker doen... op tijd naar bed op zaterdagavond en vroeg opstaan op zondagmorgen. Dan moet je in ieder geval om tien voor drie op zondagochtend geen twee berichten meer willen schrijven... De 'Eretitel' gaat vandaag over 'Sunday Morning'.

3. Maroon 5 (2004)
Als 'This Girl' van Maroon 5 verschijnt, vind ik het meteen een aardig nummer en ook 'Sunday Morning' gaat er in als oudewijvenkoek. Daar stokt de Maroon 5-hobby meteen want in de jaren er na moet ik niet meer zoveel hebben van de band en haar muziek. In het kader van zo'n 'Eretitel' scoort de band niet hoger dan een derde plek en kan ik me anno 2017 niet meer indenken waarom ik het toen zó geweldig vond. Een beetje slaapverwekkend en dus maar op drie.

2. Julie London (1968)
In Mossley ben ik verantwoordelijk voor de platenhandel, maar de tijd dat ik voortdurend met de 'Price Guide' onder de arm naar een doos elpees loop, is slechts van korte duur. Het is allemaal erg middelmatig wat binnen komt. Veel James Last en Engelse concullega's van hem. Héél enkel komt eens een elpee binnen dat in de catalogus staat en dus meer waard is dan tien pond in 'Mint'-staat. Dat geldt eveneens voor de elpee 'Whatever Julie Wants' van Julie London. De mono-versie staat voor 45 pond op Discogs. Volgens mij was 'onze' een zeldzame stereo en deze staat inderdaad niet op de site. Ik hou de elpee in mijn kamer tot mijn vertrek uit Engeland, helaas biedt de koffer geen ruimte voor deze plaat. Muzikaal ook niet heel interessant voor mij, hoewel ik intussen meer een zwak voor Julie London heb ontwikkeld. Het is omstreeks 2011 dat ik kennis maak met 'Sunday Morning' van Margo Guryan, de oer-versie van een nummer dat door vele artiesten op de plaat is gezet. Spanky & Our Gang heeft bijvoorbeeld een grote hit met een psychedelisch arrangement op het nummer, maar ook Julie London's versie is gevierd. Zij dompelt het nummer onder in een warm bad van violen en bezingt het tijdstip zó lief dat je elke zaterdagavond de wekker op acht uur zet. Omdat ik Guryan's versie, naar mijn mening, een beetje vaak heb gedraaid, kies ik in 2015 voor Julie's versie in 'Listen Carefully' en zodoende staat ze op twee in de 'Eretitel'.

1. Velvet Underground (1967)
De plaats zélf heeft weinig te bieden anders dan wat duffe cafeetjes en de grote stad is té ver weg om iedere zaterdagavond naar toe te lopen (of terug). Hier leer ik mezelf 'anders' te vermaken op zaterdagavond en dat resulteert vaak in vroeg slapen en vroeg opstaan. Ik vind het heerlijk om op zondagmorgen een eind te gaan wandelen, meestal naar het bosgebied nabij deze plek in het midden des lands. Natúúrlijk vergezeld van muziek en dan vaak de discman. 'Sergeant Pepper' wordt vaak 'gevierd' op zondagmorgen, maar ook 'Velvet Underground & Nico'. Hoewel de rest van het album minder geschikt is voor een verkwikkende wandeling in een bosrijke omgeving, smaakt 'Sunday Morning' altijd fijn op dit tijdstip. Tom Wilson is producent van onder andere Bob Dylan, Simon & Garfunkel en Frank Zappa, maar wordt door Verve ingehuurd om met de Velvets een 'single' op te nemen. Het zal nooit officieel uit komen op dat formaat, maar het levert wel een inkijkje van hoe Velvet Underground zou klinken als er een expert achter de knoppen zit in plaats van een kunstenaar die alleen maar alles in het rood kon zetten. Deze zondagochtend komt voor mij bovenaan in de 'Eretitel' van deze week. Volgende week kunnen jullie drie liefdeslessen verwachten.

Raddraaien: The Nice

Ik wil aan het einde van de maand en het jaar op het aantal berichten zitten als dat het tijdvak dagen telt. Dat komt er in het kort op neer dat ik dagelijks zal moeten publiceren en vaak gaat dat best goed, al zeg ik het zelf. Andere momenten 'rommelt' het wat en dat is nu weer het geval. Ik heb dinsdag voor het laatst gepubliceerd en lig tóch maar twee berichten achter. Dat komt omdat ik woensdag een dubbel bericht wil doen. Op de laatste van de maand doe ik een 'Eindstreep' mits er singles bij zijn gekomen. De singles uit Engeland arriveren ietsje te laat in Uffelte en dan is het inmiddels mei. Blue Magic heb ik nog net op het randje van de maand besteld. Een week later ontvang ik het pakket met singles van Albert. Zie hier het idee voor woensdag: Eerst een 'Eindstreep' over april met de 10 soul-aanwinsten en Blue Magic, vervolgens een 'Eindstreep' over mei met de platen van Albert en wat eventueel nog gaat binnenkomen. Ik mag vandaag dus tweemaal publiceren, eerst maar een 'Raddraaier' en straks de 'Eretitel'.

Ik heb gisteren een mooie fietstocht gemaakt en ook foto's gemaakt, maar verwacht zondag ook nog een paar kilometers te maken. Wellicht zondag of maandag een fietsbericht? Vandaag heb ik post gelopen in Meppel. Stevig verbrand, maar dat is op zichzelf geen nieuws voor mij. Vooral het voorhoofd heeft er flink van langs gekregen vandaag. Hoewel ik zo laat mag beginnen als dat ik zelf wil, betekent het andermaal dat ik na 'Afterglow' meteen wil slapen. 'Afterglow' nekt me sowieso op vrijdag, maar zo'n kort nachtje en de hele dag in de brandende zon post bezorgen, werken niet mee. Ik heb zojuist een paar uren non-stop geslapen en zelfs de wekker een uur lang weten te negeren. Na de maaltijd nu even schrijven en straks niet té laat weer terug naar de horizontale positie. Ik ga morgenmiddag mijn remmen repareren in Nijeveen. Nu dan eerst de 'Raddraaier': 'Hang On To A Dream' van The Nice (1969).

Waar en wanneer? De dag weet ik meteen: Zaterdag 4 oktober 2014. Ik ga 's avonds een 'Vinyl Countdown' doen met dieren in de titels en de namen van de uitvoerenden. Ik fiets 's ochtends even naar Meppel en kijk bij de kringloopwinkels. Bij de kringloop aan de Hugo De Grootstraat hou ik opeens deze van The Nice in mijn handen. Deze kringloop heeft altijd een 'verrassing' voor mij. Soms loop je te spitten door platen die je in 2008 ook al in de handen hield en nieuwe toevoegingen die je nog maar vier keer in de koffers hebt staan en dan opeens... een exoot! The Nice is zo eentje: Een puntgave single in een ietwat verfomfaaid fotohoesje. Over de muziek kan ik kort zijn: 'Hang On To A Dream' is een klassieker in de sobere oer-versie van Tim Hardin en daar blijf je met de poten van af, zeker als je toetsenist het gaat verkrachten middels een semi-klassiek-jazz-arrangement. Keith Emerson is een genie, maar hier had hij nooit aan mogen beginnen!

P.P. Arnold wordt in Engeland aanvankelijk begeleid door The Blue Jays, maar ze raakt uitgekeken op dit gezelschap. Haar chauffeur laat de naam van Keith Emerson vallen, een opvallende pianist en toetsenist en iemand die wel een band kan samenstellen. Emerson speelt vóór 1967 in Gary Farr & The T-Bones met onder andere bassist Tony 'Lee' Jackson. Als The T-Bones uiteen valt, speelt Emerson met The VIP's in de Star Club in Hamburg. Emerson pakt het slim aan. Hij laat Andrew Loog Oldham weten dat een begeleidingsgroep voor Arnold wil samenstellen mits de groep ook als voorprogramma haar eigen werk mag spelen. '2 voor de prijs van 1' is natuurlijk koren op de molen voor Oldham en Emerson mag de band samenstellen. Jackson op de basgitaar, Ian Hague op drums en David O'List op gitaar. De laatste twee hebben ervaring opgedaan met respectievelijk Chris Farlowe en The Attack. Arnold wil de band The Naz noemen en de heren verstaan dat als The Nice. Het progressieve geluid van The Nice past niet goed bij de soul van P.P. Arnold en pas als The Nice zich op een festival op een apart podium presenteert, kan de groep op een schare fans rekenen. P.P. Arnold gaat vanaf eind 1967 meer samenwerken met The Small Faces, maar The Nice heeft dan reeds een platencontract zeker gesteld bij Immediate. Hague ziet de nieuwe koers niet zitten en stapt op. Zijn vervanger is Brian Davison. In de zomer van 1967 is The Nice voortdurend op tournee met Jimi Hendrix, Amen Corner en Pink Floyd. Syd Barrett is dan al een onbetrouwbare factor van de laatste band en O'List moet hem geregeld vervangen op het podium. 'The Thoughts Of Emerlist Davjack' is de titel van het debuutalbum van The Nice, maar dit zal leiden tot een vete met Oldham welke het totaal niet ziet zitten om nummers van acht minuten op de elpee te zetten. The Nice kiest voor een andere manager en brengt een jaar later zelfs 'America' op single uit. Het derde album van The Nice heeft in Engeland geen titel en bevat de bewerking van Tim Hardin's 'Hang On TO A Dream'. De single verblijft enige tijd in onze Tipparade.

In oktober 1968 wordt David O'List uit de groep gezet. Steve Howe is één van de eerste kandidaten om auditie te doen en het botert goed tussen hem en de band. Toch komt die terug op zijn besluit en treedt toe tot Yes. Emerson probeert nog gitaar te leren spelen, maar geeft dit snel op. The Nice gaat verder als een trio. Een jaar later is opnieuw crisis in de groep. Nu gaat de frustratie van Emerson in de richting van Jackson en diens' gelimiteerde zangkwaliteiten. Emerson vraagt zowel Jack Bruce (Cream) als Chris Squire (Yes) om een band te formeren, maar zij zien het niet zitten. Tijdens een tournee met King Crimson in Amerika slaat de vonk over en dan besluit Emerson een nieuwe band op te zetten met Greg Lake. De rest is geschiedenis. The Nice gaat de eerste maal uit elkaar in 1970 en zal in 2002 een korte reünie hebben. Davison is in 2008 overleden op 65-jarige leeftijd, Emerson volgt in 2016 en hem hebben we in de 'Dodenrit' gehad.

Week Spot: Limmie & Family Cookin'

Niet zo zeer 'the day after' voor mij als wel de dag dat alles duidelijk is geworden. Ik ken het nieuws al wanneer ik de twee berichten van gisteren publiceer, alleen zijn er veel vraagtekens op dat moment. Het is om één uur onze tijd als ik, traditioneel op maandagavond, naar de Northern Soul-show van mijn collega zit te luisteren. Opeens schrijft iemand dat er 'iets' is gebeurd in de Manchester Arena. Ik denk dat we allemaal de volgende dertig minuten onze eigen nieuwsbronnen aan het 'checken' zijn. Ook komt de geruchtenmachine op gang. Een explosie van een PA-speaker, een vrijkomende vonk van de lichtshow, de mensen die zijn omgekomen in het gedrang uit de paniek die er is ontstaan? Het lijkt wel alsof we proberen te geloven dat het niets met terrorisme van doen heeft en hopen dat het een noodlottig ongeluk is. Het is pas in de ochtend dat ik hoor dat het écht zo is. Gruwelijk en laf, zijn de eerste twee woorden die te binnen schieten, maar verder ben ik vooral sprakeloos. Te meer omdat de zelfmoordterrorist heel doelbewust dit concert heeft uitgekozen, een artieste die haar meeste fans in de puber-leeftijd heeft. Uiteraard gaan mijn gedachten uit naar de families en andere betrokkenen, maar ga intussen door op Soul-xotica met de vaste prik op dinsdagavond: De Week Spot. Daarmee ben ik nog nét op tijd want de single is een jaar geleden bij me komen wonen: 'Here's Tomorrow' van Limmie & Family Cookin' (1974).

Waar en wanneer? Dat is morgen een jaar geleden, 24 mei 2016. Omdat veel van de aanwinsten vaak in rommelige hoesjes arriveren, heb ik altijd een voorraad blance hoesjes liggen. Die zijn er in maten en soorten, maar er is eentje waarmee ik al jaren goede ervaringen heb en dus blijf ik daarbij. Ze zijn ietsje steviger dan de gewone papieren hoesjes en doen denken aan bepaalde jaren zeventig-hoesjes. Je koopt ze per vijftig en dan is het verschil met andere hoesjes minimaal. Ik haal mijn hoesjes sinds jaar en dag bij 45toeren.nl. Dat is voornamelijk een handel in, juist, 45-toeren-singles. Bij hem kun je zowel nieuwe releases krijgen als heruitgaven en originele singles in alle mogelijke genres en stijlen. Ik heb eens eerder een partijtje singles mee besteld en een jaar geleden besluit ik tot hetzelfde. Daarbij doe ik me vooral te goed aan afgeprijsde artikelen. Ik weet niet meer precies wat Limmie & Family Cookin' heeft gekost, maar het zal met twee euro vast ophouden. Ik heb dan al wel eens iets gehoord van de groep en weet dat een bepaald nummer hoog staat aangeschreven in de dj-wereld en dus durf ik dit gokje wel aan. De a-kant is hem net niet voor mij, maar dan de b-kant... Dat is een nummer dat best in mijn straatje past, hoewel het bij vlagen een beetje 'poppy' is. Het kantje is snel ingeburgerd en ik draai het verschillende keren in 'Do The 45'. Dat is zondagavond ook weer gebeurd en dat zorgt er mede voor dat ik het nu alsnog tot Week Spot bombardeer.

Limmie Snell wordt in Dalton in Alabama geboren, maar groeit op in Canton in de staat Ohio. Hij is elf jaar als hij in 1961 zijn eerste solo-single maakt voor Columbia: 'Dancing Angel' als Limmie B. Good. Later formeert hij een groep met broer Jimmy en zus Martha en dat is Limmie & Family Cookin'. De groep neemt enkele singles op voor Avco-Embassy tussen 1972 en 1975. De eerste is 'You Can Do Magic' welke een magere indruk achterlaat in de Amerikaanse hitparade. In Engeland wordt het daarentegen een top 3-hit. 'Dreamboat' scoort matig in Engeland, maar doet helemaal niets in Amerika. In 1974 keert Limmie terug naar de Engelse top tien met 'A Walkin' Miracle'. Op de a-kant een eigentijdse cover van het succes van The Essex, maar mijn voorkeur gaat uit naar 'Here's Tomorrow' op de keerzijde. Hun uitvoering van 'Lollipop' raakt kant noch wal in 1975 en daarmee is het succesverhaal na drie jaar helemaal over. The O'Jays is eveneens afkomstig uit Canton, maar daarmee houdt iedere vergelijking op. Limmie wordt té vaak als 'poppy' afgedaan en de hits met de oude covers maken het niet veel beter voor het trio in de acceptatie door soul-dj's. Toch ben ik blij dat ik de gok heb gewaagd want 'Here's Tomorrow' smaakt een jaar later nog altijd even goed!

In 1976 formeert Limmie een nieuwe band in Engeland: Limmie Funk Unlimited. Onder de leden bevindt zich toetsenist Nick Straker welke in 1978 een hitje zal hebben met 'A Walk In The Park'. Limmie Funk Unlimited is beduidend 'steviger' qua geluid dan Limmie & Family Cookin' en de band toert voornamelijk langs discotheken, ook in ons land. Het management kondigt verschillende keren een plaat aan van Limmie Funk Unlimited, maar deze zal nimmer verschijnen. Tot de midden jaren tachtig houdt Limmie er ook een Family Cookin' op na, welke vooral actief is in het cabaret-circuit. Jaren later wordt nog steeds een Limmie & Family Cookin' aangeboden door een agent, maar daar heeft Limmie part noch deel in.

Ik doe in mei 2016 stevig boodschappen qua hoesjes en heb nog steeds een onaangebroken pak in de kast liggen. Hoesjes hoef ik dus voorlopig niet te bestellen? Wellicht dat ik nog eens ga snuffelen in de rijke catalogus van de winkel want heel soms vind je nog wel eens aardig spul voor rommelmarkt-prijzen!

Raddraaien: The Flirtations

Ik ben met de vorige serie 'Raddraaien' 'opnieuw begonnen'. Dat wil zeggen: Zelfs al kom ik uit bij een artiest of groep die ik al eerder heb behandeld, dan schroom ik niet om dezelfde artiest van een nieuw bericht te voorzien. De 'Raddraaier' van vanavond is zo'n voorbeeld. In het uiterste begin van Soul-xotica speelt het geregeld een rol en het heeft in 2013 nog een korte 'revival' gehad en sindsdien...? Weinig meer vernomen van de dames The Flirtations op Soul-xotica. Ik ga dit bericht bij de horens vatten om eens een soort 'een leven met The Flirtations' te doen. Een groepje dat me twintig jaar lang in vuur en vlam heeft gezet maar waarvoor het meeste enthousiasme inmiddels is weggeëbd. Hoe is het gekomen? Centraal in deze aflevering van 'Raddraaien' staat een single uit de negende jaren zestig-bak, de Belgische persing van 'Someone Out There' van The Flirtations (1968).

Waar en wanneer? Met een Top 40-hit uit 1968 had ik misschien ook kunnen slagen op een platenbeurs ergens in het land, maar dit exemplaar komt helemaal uit Frankrijk. Ik heb deze in 2006 gekocht op Ebay. Toch verbeeld ik mezelf na een jaar dat de single niet meer zo 'lekker' klinkt. Bij een vrij recente draaibeurt is me dat niet opgevallen, de plaat klinkt nog altijd even stevig als dat het hoort te zijn. Sinds 2007 heb ik dan de Nederlandse persing met fotohoes in de Blauwe Bak staan en soms meen ik dat die twee nog eens moet omwisselen, maar dan opnieuw... ik draai het nauwelijks meer in het kader van de Blauwe Bak en wellicht staan ze binnenkort gezusterlijk naast elkaar in de jaren zestig-verzameling.

Vorige week heb ik mijn licht laten schijnen op twee verzamelalbums op K-Tel. Over favoriete verzamelelpees gesproken: 'The World Of Hits Vol. 3'. Ik koop mijn eerste exemplaar in 1995 en draai deze helemaal stuk. In 2006 koop ik een beter exemplaar bij de kringloopwinkel in Zwolle en ook ditmaal gaat het snel in het gebruik. 'The World Of' is, oneerbiedig gezegd, een manier van Decca om te verdienen aan artiesten en muziek die op dat moment even uit de gratie zijn. Als Cat Stevens en David Bowie in de jaren zeventig bij een andere platenmaatschappij hun eerste grote successen behalen, komt Decca prompt met een uitgave van 'The World Of'. 'The World Of Hits' is een serie elpees met singles waarvan de artiesten vaak bij een ander label zitten of die nooit een elpee hebben kunnen uitbrengen. The Fortunes staat erop evenals The Moody Blues, maar ook The Flirtations. Dat heeft weliswaar een album gemaakt ('Sounds Like The Flirtations') en de dames krijgen ook hun eigeh 'The World Of' als ze bij Polydor onder contract zijn gekomen. Ik draai de plaat veelvuldig en passeer daarbij ook geregeld 'Nothing But A Heartache' van The Flirtations. Dat intro, dan de beat en de dames die letterlijk schreeuwen over de oorverdovende begeleiding van arrangeur Johnny Harris... Ik hou meteen van de plaat. Toch duurt het tot de nieuwe eeuw eer ik eens 'Someone Out There' hoor op de radio. Een tandje lager qua volume, maar even melodieus en poppy als 'Nothing But A Heartache'. Vanwege mijn interesse voor 'underdogs' ga ik speuren naar 'Someone Out There', maar dat valt niet mee in het hoge noorden. Vraag me niet waarom, maar 'soul' is moeilijk te vinden in deze contreien, daarvoor moet je naar de randstad of naar de grensstreek in de Achterhoek.

In juli 2004 bezoek ik, als Sideburner, de eerste editie van het 'Primitive!'-festival in Rotterdam. Hier verlies ik voorgoed mijn enthousiasme ten opzichte van de garagerock'n'roll en ben verder ook niet bepaald gelukkig in Rotterdam. Zo krijg ik de vrijdagavond nog een bekeuring voor wildplassen, de enige boete die ik ooit heb gehad. De volgende ochtend vind ik 'What's Good About Goodbye My Love' van The Flirtations bij een boetiekje en kort daarop besluit ik dat ik Rotterdam ga verlaten. 'Goodbye' is 'Someone Out There' met 'Nothing But A Heartache' maar dan anders. Melodieuzer dan de twee voorgaande singles, maar het voelt voor mij als échte Northern Soul. Het is rond die tijd dat ik deze term heb opgepikt en weet van toeten noch blazen. De zoektocht naar 'Someone Out There' kost enige tijd, maar in 2006 mag ik me ontfermen over dit Belgische exemplaar. Ik krijg 'Nothing But A Heartache' van iemand op Marktplaats waarvan ik vooral veel elpees koop, maar dat is brandhout. Uiteindelijk koop ik in 2012 eentje met fotohoes en in een betere staat van Marktplaats. In de eerste jaren van de Blauwe Bak speelt The Flirtations een belangrijke rol en dat geldt eveneens voor de eerste tijd op Soul-xotica. Zo twijfel ik nog eens om naar Londen te gaan om een concert te zien van de dames. Blij dat ik dat achterwege heb gelaten!

In 2013 presenteert The Flirtations een nieuwe single en ik ben de eerste die hem besteld. Hoewel? Helemaal 'nieuw' is het niet, de opnames stammen uit 2010 en 2011, maar ze zijn voor het eerst samengebracht op een single. Met dank aan Ian Levine, een gevreesde naam in de Engelse Northern Soul-beweging. Ik heb het voorgaande jaar 'Stronger Than Her Love' gekocht op single. Het blijkt achteraf een bootleg te zijn van een uiterst zeldzame single uit 1966 en ik heb wellicht een paar Engelse ponden teveel betaald, maar het blijft een fantastisch nummer! 'You Pulled A Fast One', de single uit 2013, heeft een b-kant die mijn voorkeur geniet. Op het label wordt het 'My Way Or The Highway' genoemd (een quote uit 'Reservoir Dogs'), maar het is in 2010 op cd uitgebracht als 'Make A Good Thing Better'. Ik heb op dat moment twee plaatjes van The Flirtations op mijn zoeklijst. Ten eerste is daar de cover van het Motown-nummer 'Little Darling' dat ik op de b-kant vindt van 'Take Me In Your Arms And Love Me' uit 1971. Ten tweede is een plaatje dat niet op Youtube staat, maar waar ik erg nieuwsgierig naar ben geworden: 'Dirty Work'. The Flirtations doet een cover van het wonderschone Steely Dan-nummer? Ja, het is erg poppy, maar een welkome aanvulling in de collectie. Nu is er nog één plaatje over: 'Change My Darkness Into Light' op het Josie-label uit 1967, maar die is in 2013 al niet gering en kan zomaar eens een stuk duurder zijn geworden. Ach, laat me eens kijken... Valt nog mee op zichzelf, vooral de demo wil nog wel eens opduiken rond de twintig euro. Het is een knaller van een nummer en eentje die ik met alle plezier nog in de huidige Blauwe Bak-hobby kwijt kan. Het kan dus zomaar dat The Flirtations nóg een 'revival' krijgt in 2017.

Ligbui

,,Kom op, je bent al een tijdje niet meer op de foto geweest". Het is, schat ik zo, alweer een paar weken geleden sinds de Pioneer voor de laatste keer te zien was op Soul-xotica. Deze foto heb ik woensdagavond gemaakt nadat ik was thuis gekomen van het werk. Vanaf Havelte heeft de teller de totale kilometers weer gegeven, want het is het moment voor een feestje. Het feestje heet '7500 kilometers' en op het moment van schrijven zijn we dicht in de buurt van de 7600, want 'zo gaan die dingen nu eenmaal'. Ik heb weken uitgekeken naar mijn vakantiegeld omdat ik hiervan de fiets zou laten opknappen. Nog even geduld. Mijn werkgever betaalt niet eerder uit dan begin juni. Ik hoop voor het weekend nog wel nieuwe remblokjes te kunnen hebben, want het wordt steeds lastiger om tot stilstand te komen met het scheurijzer. De rest moet het dan nog even twee weken zien uit te houden. Omdat ik al een bericht achter op schema lag, vind ik dit een goed excuus om een fotootje te plaatsen van het ligplezier. Straks een 'Raddraaier' en het liefste eentje die ik niet zo abrupt tot einde breng als zaterdag.

Raddraaien: Art Of Noise & Tom Jones

Het ziet er aardig uit qua fietsweer voor morgen. Ik hoop dat er meer schot in zit dan de afgelopen weken, hoewel ik ook morgen een beetje moet oppassen. Omdat ik nog twee weken moet wachten op het vakantiegeld moet de renovatie van de Pioneer ook even worden uitgesteld en juist nu het zo nodig is. We zijn woensdagavond de 7500 voorbij gegaan en ik kan merken dat een aantal onderdelen smeken om aandacht. Eerst maar even 'Raddraaien'. De eerste formatie van het kabinet is reeds mislukt en een tweede zal niet elk moment ontstaan. Ik ben deze ronde 'Raddraaien' begonnen met de verkiezingen en zit nu op twintig 'Raddraaiers' tot dusver. Nog ruim dertig te gaan en dan is het afwachten of we dan een nieuwe regering hebben. De 'Raddraaier' van vanavond komt uit de eerste jaren tachtig-bak en is de grootste hit voor Art Of Noise: 'Kiss' met Tom Jones (1988).

In 1992 gaat het hek van de dam met het plaatjes verzamelen en in 1993 gaat dit onverminderd door. Ik koop in 1993 de hele partij singles waar ik sinds 1989 geregeld doorheen heb gebladerd. Het zijn de singles die dan bij Twister worden aangeboden voor een gulden, maar ik zal de hele partij in 1993 overnemen van Golden Years. Honderden singles zonder hoes en de meeste met een jukebox-verleden. Jaren vijftig tot en met jaren zeventig waar het meest interessante spul al uit mist. Een enkele jaren tachtig-single waaronder 'Kiss' van Art Of Noise & Tom Jones. Het kan zomaar eens de meest recente zijn uit deze partij.

Art Of Noise ontstaat in 1983 uit een samenvoeging van technicus/producent Gary Langan, computerprogrammeur J.J. Jeczalik, arrangeur Anne Dudley, producent Trevor Horn en journalist Paul Morley. Art Of Noise volgt geen geijkte paden maar zoekt bewust naar vernieuwing in de muziek. Dat begint aanvankelijk met grotendeels instrumentale 'soundscapes', maar het zal later meer een liedjesstructuur krijgen. Dat leidt al snel tot de eerste vertrekkende leden. In 1987 zijn alleen Dudley en Jeczalik nog over van de oorspronkelijke bezetting en maakt het duo onverdroten albums als 'In No Sense Nonsense' en 'Below The Waste'. De albums zijn niet altijd even succesvol en worden ook niet altijd met even veel lof binnengehaald. In 1988 scoort de groep haar grootste hit met 'Kiss', een samenwerking met Tom Jones. In Nederland bereikt de single een vijfde plek op de Top 40 en is ook Jones' eerste top tien-hit in twintig jaar. In 1990 wordt Art Of Noise ten grave gedragen. In 1998 volgt een korte reünie welke tot 2000 zal duren. Lol Creme van Godley & Creme en 10CC zal ook nog deel uitmaken van die laatste bezetting.

Dodenrit: Chris Cornell

Het is zeker niet de meest ultieme manier om wakker te worden. Liever niet! Maar toch ben ik één klap helemaal wakker. Dat gebeurt bij het nieuws over Armand, David Bowie en gisterochtend andermaal met Chris Cornell. Opvallend is dat ik veel van Chris heb gedraaid in recente weken. Twee weken geleden had ik nog het debuut van Audioslave in 'Tuesday Night Music Club' als 'album van de week' en heb ik onlangs ook werk van een recente Soundgarden-plaat gedraaid. Ik hoor het nieuws niet op het journaal, het is het verzoek van een luisteraar aan een dj bij QMusic om 'Black Hole Sun' te draaien ter nagedachtenis aan Cornell. Zoals het vaak betreft met Amerikanen is de doodsoorzaak in het begin nog in het ongewisse, maar gisteren is gedurende de dag bekend geworden dat Cornell zich heeft verhangen. Maar... waarom zou Chris Cornell zichzelf van het leven beroven nu hij alles weer zo goed op de rails heeft? Het is de vraag waar zijn weduwe mee achterblijft en ik verwacht dat die nog wel een nader onderzoek gaat instellen. Chris Cornell is woensdag op 52-jarige leeftijd van ons heen gegaan.

Het effect van 'Smells Like Teen Spirit'. Een voormalige Wolfman-collega heeft me verteld dat hij de auto haastig aan de kant van de weg heeft gezet en de orkaan in stilstand heeft doorstaan. Voor mij verandert er ook veel als ik het nummer van Nirvana hoor. De sigaretten en de biertjes doen hun intrede en ik ga concerten bezoeken. In de zomer van 1991 stuit mijn lange haar nogal eens op onbegrip. Alleen heavy metal-fans hebben lang haar en ik val niet in die categorie. Als eind 1991 de grunge tot wasdom komt, ben ik mooi op tijd met het lange sluike haar. Gescheurde spijkerbroeken zouden meteen door moeder worden hersteld of de voddenzak in gaan, dus het blijft bij de haardracht. Nirvana komt niet alleen. Pearl Jam zal eveneens doorbreken, maar er zijn nog een paar bands die op de achtergrond een rol spelen. Middels de shows op MTV kan de muziekliefhebber tevens kennis maken met Temple Of The Dog, Tad en Soundgarden. Op dat moment even hoopgevend als Nirvana en Pearl Jam, maar het blijft in eerste instantie beperkt tot deze twee. 'Black Hole Sun' komt in ons land tweemaal in de Top 40 en de eerste keer heb ik het gruwelijk gemist. Het is pas als de plaat bij de tweede hitnotering op zijn retour gaat dat 'Black Hole Sun' me opvalt. Ik denk dat ik niet eerder ben gaan luisteren omdat ik in 1994 niet de enige ben die het heeft gehad met grunge en, ja, daar kennen we Soundgarden uiteindelijk toch van. 'Black Hole Sun' wordt in de tweede helft van de jaren negentig een soort van volkslied voor mij.

'Black Hole Sun' is bij me als ik openbare toiletgebouwen moet schoonhouden, bij het schilderen, de muziekoefenruimte, maar ook op nachtelijke ritjes naar de ADM in Amsterdam. Het cassettebandje is een 'mixed bag' met 'Black Hole Sun' als track welke het vaakst even wordt teruggespoeld om nóg eens te draaien. In Engeland zal het dol zijn gedraaid of ik ben hem gewoon verloren. Ik woon in Mossley en vind in een krantje een kortingsbon welke je kan inwisselen bij een nieuw vinyl-zaakje in Manchester. De winkel heeft vooral veel import-singles, Amerikaans jukebox-vinyl. Daar koop ik de 'jukebox-issue' van 'Black Hole Sun' met 'Spoonman' op de keerzijde. Ook deze is nauwelijks meer te draaien anno 2017. De behoefte aan 'Black Hole Sun' is sporadisch, maar gisteravond móest ik het even horen ter nagedachtenis aan Chris Cornell. ,,Eén van de meest opvallende stemmen uit de rock van de afgelopen twintig jaar", beschrijf ik hem op Facebook. ,,Chris pik je overal tussen uit". Schijnheilig? Nee hoor, ik heb zoiets ook genoemd toen ik Audioslave als '3 From 33' had en ben dit reeds jaren van mening.

Christopher John Boyle wordt op 20 juli 1964 geboren in Seattle in de staat Washington. De meisjesnaam van moeder Karen is Cornell en het is niet bekend waarom Chris haar naam is gaan gebruiken voor zijn muzikale loopbaan. Chris is een 'loner'. In 1973 vindt hij bij buren in de kelder een collectie platen van The Beatles. Gedurende twee jaar sluit Chris zichzelf op met de platen van The Fab Four. Als puber krijgt hij ook te maken met regelmatig terugkerende depressies waarbij Cornell weigert het huis te verlaten. Hij werkt onder andere als kok in een restaurant, maar toch is muziek de beste uitlaatklep voor Cornell. In de vroege jaren tachtig speelt hij bij een coverband in de omgeving van Seattle. Het groepje noemt zich The Shemps Hiro Yamamoto is de bassist van The Shemps. Kim Thayil komt als gitarist bij de groep en na het uiteen vallen van The Shemps gaan deze drie heren samen 'jammen' en schrijven ze eigen repertoire. In 1984 presenteert het trio zichzelf als Soundgarden. Cornell is aanvankelijk de drummer van Soundgarden, maar neemt dan Scott Sundquist aan voor dat instrument, zodat Chris zick kan wijden aan de zang. Sundquist blijft slechts een paar maanden en wordt dan vervangen door Matt Cameron. Dat is jaren lang de vaste bezetting van Soundgarden gebleven. In 1987 tekent Soundgarden bij Sub Pop en brengt het een EP uit. In 1988 verschijnt de eerste langspeler. Het album 'Badmotorfinger' (1991) is de eerste doorbraak, maar wordt omver geblazen door 'Superunknown' (1994).

Ik heb Temple Of The Dog al genoemd. Dit is feitelijk Chris Cornell met het merendeel van Pearl Jam en ontstaat in eerste instantie als eerbetoon aan een overleden vriend. Hoewel Temple Of The Dog wordt 'getipt' in 1991, zijn de muzikanten in werkelijkheid té druk met Pearl Jam en Soundgarden. 'Superunknown' levert de hits 'Black Hole Sun' en 'Spoonman' op. De eerste krijgt wonderwel een slechte recensie als een criticus het voor het eerst hoort. ,,Ze kunnen veel beter dan dit". Andere recensenten prijzen het album de hemel in. ,,Soundgarden heeft samen gebracht op een album wat sommigen in hun hele carrière niet voor elkaar krijgen". Zelf koop ik omstreeks 2003 mijn exemplaar van 'Superunknown' en het is met name 'Head Down' dat voor mij een uitschieter zal blijven. In 1996 verschijnt opnieuw een album van Soundgarden, maar een jaar later is de koek echt even op. Cornell gaat in eerste instantie solo verder. Schreeuwlelijk Zack De La Rocha heeft zijn bandmaatjes van Rage Against The Machine verlaten en deze zijn op zoek naar een nieuwe zanger. Het is hun manager die hen een nummer van Soundgarden laat horen en de heren zijn meteen overtuigd. De band gaat werken met Cornell en ze kiezen de naam Audioslave. Dit avontuur duurt zes jaar. Met name het eerste album wordt met veel gejuich binnengehaald door de metal-fans in Steenwijk en daar trek ik op dat moment veel mee op. Later Audioslave-werk is me min of meer ontgaan. In 2007 valt de band uit elkaar maar doet in januari 2017 nog een reünie-concert als protest tegen de inauguratie van Donald Trump. Cornell legt uit dat hijzelf druk is met Soundgarden en dat zijn bandmaten weer toeren als Rage Against The Machine. Dit zou verdere optredens van Audioslave in de weg staan hoewel alle partijen best zin zouden hebben in een vervolg. Althans, dat zegt Cornell drie maanden geleden. Zijn overlijden is niet zomaar een schok. Er is gewoon helemaal niks dat er op zou wijzen dat Cornell zichzelf van het leven wilde beroven.

In 2010 is Soundgarden weer actief. Het verschil ten opzichte van vroeger is dat Cornell helemaal 'clean' is. Geen drugs, geen alcohol en hij voelt zich zoveel beter zonder deze genotsmiddelen. Het heeft ook zijn weerslag op Soundgarden dat zich enerzijds lijkt af te keren van het oude grunge-geluid en nog steeds zoekt naar nieuwe wegen. Dinsdagavond heeft de band een overtuigend optreden gedaan in Detroit. Later spreekt zijn vrouw, publiciste Vicky Karayiannis, met Chris over de telefoon. Chris klinkt verdoofd. Hij zegt een Lorazepam te hebben genomen en misschien ook wel twee of meer. Vicky waarschuwt daarop de beveiliging, maar de hulp komt te laat. Cornell hangt zichzelf op in de badkamer van zijn hotel. Sinds jaren vrij van alcohol en drugs, lekker bezig met Soundgarden en reünies met Audioslave en Temple Of The Dog, een lieve vrouw en kinderen die hij het nooit zou aandoen om hen te verlaten. En tóch doet hij het. Er zijn dus nog wel vraagtekens bij zijn dood. Chris Cornell laat ons een erfenis na van dertig jaar solide rockmuziek met telkens die stem welke uit duizenden te herkennen is.

Eretitel: 'Fascination'

Wederom een vrijdag post bezorgd in Steenwijk plus de radioshow in het holst van de nacht. Na deze 'Afterglow' ben ik helemaal klaar voor mijn bedje en stel de fascinerende titels een dagje uit. Vandaag dan een dubbel bericht aan het begin van het weekend. Nog steeds geen nieuwe naalden en dus eveneens geen volledige vinyl-shows. 'Do The 45' heb ik even op slot gedaan, morgenavond heb ik het plan om drie uren lang muziek te draaien van een halve eeuw geleden: 1967. En dan met name de album-tracks uit dat jaar. Zondagavond zou weer een '(S)winging It' kunnen worden zoals afgelopen zondag, helft digitaal en helft vinyl en met de nadruk op soul. Nu dan toch eerst de 'Eretitel' met deze week 'Fascination' in de schijnwerpers.

3. The Human League (1983)
Sinds een paar maanden ben ik helemaal verslingerd aan 'You Were Working As A Waitress In A Cocktail Bar'. Nee, dit is niet een verkapte 'dat is wat ze zingen'-soort van betiteling van 'Don't You Want Me', maar een fraai stukje 'DIY'-mashup-werk uit, zoals het lijkt, ons eigen land. Het is beperkt tot Youtube en er wordt wel gewezen naar een mashup-kunstenaar met een eigen kanaal, maar verder blijft het allemaal wat vaag. Ik heb in de zomer van 2006 nog nooit van Alphabeat gehoord als ik 'Fascination' hoor op een feestje in Antwerpen. Hoewel het tegenwoordig moeilijk is om The Human League in Alphabeat te herkennen, ben ik er dan stellig van overtuigd dat het Phil Oakey en zijn gevolg moet zijn. Het is ongeveer tien jaar geleden dat ik de mp3 van The Human League op mijn eerste spelertje krijg en moet even later concluderen dat ik helemaal mis zit. Zodoende ben ik wel een beetje gewend geraakt aan dit nummer, ook al schopt dit het niet verder dan een derde plek in deze 'Eretitel'.

2. Alphabeat (2007)
Hee, wat vreemd! Heb ik dan tóch het nummer van The Human League gehoord in Antwerpen? 2007 is het vroegste dat ik tegenkom als jaar van release en dit kan dus niet in augustus 2006 zijn gedraaid in Antwerpen. Het is overigens wel rond de tijd dat Alphabeat in de hitparade staat dat ik The Human League op mijn mp3-speler krijg en dus denk ik dat hier de vergissing is gemaakt. Dankzij de 'Eretitel' weet ik nu dan de ware toedracht. Misschien dat ik Alphabeat beter kon voorstellen op het feestje van de zaterdagavond van mijn vakantie in België, want Alphabeat danst een stuk fijner dan die afschuwelijke synthesizers van The Human League uit 1983. Als er zoiets bestaat als 'voorjaarsplaten' dan staat Alphabeat voor mij in dat lijstje, ook al zal 'Rather Be' van Clean Bandit waarschijnlijk de meest ultieme voorjaarshit blijven voor mij. Alphabeat staat op twee in de 'Eretitel'.

1. The Greg Kihn Band (1983)
Op nummer één mag de absolute verrassing van deze voormalige aflevering van 'Listen Carefully'. Buiten The Human League en Alphabeat kan ik niet een derde 'Fascination' bedenken totdat ik eens 'Jeopardy' van The Greg Kihn Band in mijn handen hou en de b-kant zie. En deze 'Fascination' mag er zijn! Net zo kort en puntig als de vorige twee titels, deze kant laat meer de rock'n'roll-kant van Kihn horen, een stijl waarin hij op zijn best is. Ik geef toe, het is niet de meest inspirerende titel, maar zolang het de fascinatie hoog houdt voor meermalig gebruikte titels, hoor je mij niet klagen.

Het zilveren goud: mei 1992

Het is een maandelijks terugkerende zin: 'Elpees doen niet echt mee in de verzameling'. Wil je zoiets geloven na het lange bericht van maandag? Toch stop ik in augustus 1992 abrupt met het bijhouden van de elpees waar ik nog twee jaar door ga met de singles. Vijf jaar geleden is mei 1992 het moment om te stoppen met '20 Years Ago Today' omdat het anders té druk wordt om alle singles van die maand in een bericht te verwerken. Anno 2017 ga ik gewoon door met de rubriek, maar dit is dus officieel het punt waar we '20 Years Ago Today' verlaten en twee jaar 'verder' gaan met de kaartenbak. Enkele platen uit de komende 26 maanden zijn al eens voorbij gekomen op Soul-xotica, vaak als 'Raddraaier', maar 'Het zilveren goud' laat andermaal zien hoe ze in een doosje op tafel bij de kringloopwinkel staan. De singles zijn altijd belangrijker geweest dan de elpees, vandaar dat dit in mei 1992 er ook vele malen meer zijn dan de albums. Laat me maar snel beginnen!

Is het wellicht de start geweest van de huidige meivakantie? Feit is dat Koninginnedag op donderdag valt en we op vrijdag vrij zijn van school. IJlst viert het zelfs met een vlooienmarkt in de sporthal. Gelukkig dat het binnen is, want het is regenachtig en vies op de eerste mei in 1992. Ik tref in IJlst een handelaar die ik ken van de vlooienmarkten in de Veemarkthal maar waar ik nooit genoeg geld heb om alles te kopen dat mijn hartje begeert. Nu is het opeens anders. Dankzij het correspondentiewerk voor het Sneeker Nieuwsblad heb ik lekker veel geld in de achterzak en dat heeft maar één juiste bestemming: Singles! De handelaar heeft een fraaie partij 'gouwe ouwen' van een Expert-winkel overgenomen. Deels opnieuw uitgegeven singles, maar ook enkele 'originals'. Ik zal de komende jaren nog meer bij hem halen, maar dit is op 1 mei 1992 de score:

684 Jessica-The Allman Brothers Band (Duitsland, Capricorn, 1974, re: 1979)
685 Take Me For A Little While-The Vanilla Fudge (US, Atco, 1968)
686 Love Is All Around-The Troggs (UK, Old Gold, 1967, re: 1979)
687 Along Comes Mary-The Association (US, Warner Bros., 1966, re: 197?)
688 Early In The Morning-Vanity Fare (US, Page One, 1969)
689 Superstition-Stevie Wonder (US, Tamla, 1973)
690 When-The Kalin Twins (NL, MCA, 1959, re: 1981)
691 Your Mamma Don't Dance-Loggins & Messina (US, Columbia Hall Of Fame, 1973)
692 Indian Reservation-Don Fardon (NL, Golden Oldies, 1971, re: 1978)

Zaterdag 2 mei is er de jaarlijkse braderie en vrijmarkt in de binnenstad van Sneek en ik heb besloten daar dit jaar aan deel te nemen met een stapeltje 'dubbele' singles. Het levert weinig op en de meeste singles gaan weer mee terug naar Jutrijp, maar ook nu ook de nodige contacten en mensen die ik moet waarschuwen als ik 'dit of dat' zie. Iedere verdiende gulden wordt natuurlijk omgezet in een niuew plaatje en het mag eveneens geen verrassing zijn dat ik met meer platen thuis kom, hoewel het merendeel elpees is op deze dag. Hieronder de singles van deze dag.

693 Jeepster-T.Rex (UK, Cube, 1971, re: 1981)
694 Mannish Boy-Muddy Waters (NL, Epic, 1988)
695 Little Green Bag-George Baker Selection (NL, Negram, 1969)
696 It's A Long Way There-Little River Band (NL, BR Music, 1976, re: 1987)

Op zondag zijn de winkels gesloten en zo wordt het maandag 4 mei. Ik ga op de fiets naar Franeker, maar 'T Allegaartje is dicht op deze dag. Morgen maar weer? Ik heb immers een missie en besluit op weg naar huis dat ik een kleine concessie ga doen in de kaartenbak. Ik heb het voornemen om iedere honderd singles minstens eentje van The Hollies te kopen. In de 600 tot nu toe is nog geen enkele van The Hollies, maar ik weet dat 'T Allegaartje een exemplaar van 'Bus Stop' heeft liggen. Ik koop op deze maandag nog een leuk stapeltje bij een winkel die het oude vinyl opruimt en omdat ik hiermee over de 700 ga, maak ik van de Hollies-single van de volgende dag de nummer 697. 698 tot en met 702 heb ik op maandag 'nieuw' gekocht, de rest uit het rijtje op dinsdag 5 mei bij 'T Allegaartje.

697 Bus Stop-The Hollies (NL, Parlophone, 1966)
698 Everyone's Gone To The Moon-Jonathan King (UK, Decca, 1965, re: 1976)
699 Mony Mony-Tommy James & The Shondells (UK, Flash Backs, 1968, re: 1980)
700 She Sold Me Magic-Lou Christie (Frankrijk, Buddah, 1969)
701 Surf City-Jan & Dean (NL, GIP, 1979)
702 Toast And Marmalade For Tea-Tin Tin (US, Atco, 1970)
703 Celestial Empire-Dragonfly (NL, Philips, 1968)
704 Mother Popcorn-James Brown (Duitsland, Polydor, 1969)
705 Rain And Tears-Aphrodite's Child (NL, Mercury, 1968)
706 Summer In The City-The Lovin' Spoonful (NL, Kama Sutra, 1966)
707 The Promised Land-Ginger Ale (NL, Eagle, 1970)
708 Fais Do-Redbone (NL, Epic, 1972)

Dan is het 5 mei 1992 geweest en heb ik een drukke week gehad met singles kopen. Natuurlijk heeft dat zijn weerslag op de portemonnee en kan ik het een tijdje noodgedwongen 'rustig aan' doen. Het is tevens zoeken naar een nieuw 'adresje' in Sneek nu Sunrise definitief dicht is en 'Golden Years' pas volgende maand open gaat. Zo stap ik eens op een middag de kringloopwinkel binnen aan de Oude Oppenhuizerweg in Sneek. Ik ben een paar keer eerder hier geweest, maar nooit specifiek op zoek naar platen. Deze dag val ik met de neus in de boter. Een 'droompartij'. Heel veel singles waar ik de afgelopen jaren naar op zoek ben geweest... Hier liggen ze, samen in eeb bakje, voor een gulden per stuk. Uiteraard krijg ik kwantumkorting want er gaan héél veel mee! Vanaf ongeveer 730 zijn een paar latere bezoekjes, maar alle singles komen van hetzelfde adres. Ik zal ze gedoseerd aanbieden in dit bericht.

709 We Were All Wounded At Wounded Knee-Redbone (NL, Epic, 1973)
710 Standing And Staring-The Shoes (NL, Polydor, 1966)
711 That Tender Looking Angel-The Shoes (NL, Polydor, 1969)
712 Natural Born Bugie-Humble Pie (NL, Immediate, 1969)
713 Shine On-Humble Pie (NL, A&M, 1971)
714 Drina-The Spotnicks (NL, CNR, 1964)
715 The Eye Of Madness-The Visitor (NL, Top Hole, 1981)
716 Riki Tiki Tavi-Donovan (NL, Epic, 1970)
717 A Salty Dog-Procol Harum (NL, Stateside, 1969)
718 Clap For The Wolfman-Guess Who (NL, RCA Victor, 1974)
719 Tin Soldier-The Small Faces (NL, Immediate, 1967)

The Visitor is de enige vreemde eend in de bijt. Het is een lokale new wave-band uit de vroege jaren tachtig. Verder heeft dit partijtje meer Sneker 'roots'. De twee singles van Humble Pie zou ermee te maken kunnen hebben dat Humble Pie in 1969 in Sneek heeft opgetreden met Fairport Convention.

720 Mighty Joe-Shocking Blue (NL, Pink Elephant, 1969)
721 Magic Forest-Fat Mattress (Duitsland, Polydor, 1969)
722 Well All Right-Blind Faith (NL, Polydor, 1969)
723 Don't Waste My Time-John Mayall (Duitsland, Polydor, 1969)
724 My Brother Jake-The Free (NL, Island, 1971)
725 Snoopy Versus The Red Baron-The Royal Guardsmen (NL, Stateside, 1967)
726 Lying In The Grass-Rob Hoeke Rhythm & Blues Group (NL, Philips, 1968)
727 Zabadak-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (NL, Fontana, 1967)
728 Shalala-Caz (NL, Philips, 1966)
729 Living In The Past-Jethro Tull (NL, Island, 1969)

Hier is Caz wel één van de bijzonderheden. Een Engelse beatgroep dat neerstrijkt in Hilversum en dit niet onaardige plaatje maakt.

730 Mosquito-The Doors (NL, Elektra, 1972)
731 The Life I Live-Q'65 (NL, Decca, 1966)
732 Make Me Know You're Mine-The Swinging Blue Jeans (NL, HMV, 1965)
733 Bron Y Aur Stomp-Led Zeppelin (NL, Atlantic, 1970)
734 Tea Is Famous-Tee Set (NL, Tee Set, 1967)
735 Hocus Pocus-Focus (NL, Imperial, 1971)
736 I'm Going Home-Ten Years After (Duitsland, Deram, 1969)
737 Poor Boy-Chicken Shack (Duitsland, Deram, 1972)
738 I Got A Line On You-Spirit (NL, CBS, 1969)
739 Che Sara-José Feliciano (Duitsland, RCA Victor, 1971)
740 I Can See The Sun In Late December-Lucifer (NL, EMI, 1975)
741 Virginia Plain-Roxy Music (NL, Island, 1972)

Volgende maand gaan we voor het laatst naar deze kringloopwinkel voordat het volledig in de as wordt gelegd. Aan de andere kant gaat Golden Years deze maand open en zal ik in hem een 'dealer' vinden voor het volgende jaar. In juni opnieuw maar liefst 56 singles.

Week Spot: Blue Magic

Het is een onlosmakelijke traditie geworden dat ik tracht een bericht van normale lengte te schrijven over de nieuwe Week Spot. Dat zorgt er in enkele gevallen voor dat een plaat niet tot Week Spot wordt gekozen omdat er helemaal geen informatie bestaat over de uitvoerende of plaat. Soms kleeft een persoonlijke herinnering aan de plaat wat het dan weer mogelijk maakt. Ik moet erkennen dat er genoeg singles in de koffer zijn die het predikaat hebben verdiend, maar waarover té weinig informatie bekend is om tot een fatsoenlijk verhaal te komen of waarbij ik slechts een 'gewone' herinnering heb. Twee weken geleden heb ik jullie op de hoogte gesteld van de aankoop van 'Can I Say I Love You' van Blue Magic en dat móet de Week Spot worden. Toch zal dit bericht weinig feitelijke informatie over de groep bevatten. Het is immers niet de 'bekende' Blue Magic. Laat me het eens proberen. 'Can I Say I Love You' van Blue Magic (1969) is de kersverse Week Spot.

Eind maart 2014. Mijn motivatie ten opzichte van het werk is al bedroevend op dat moment en tot overmaat van ramp word ik té laat wakker op vrijdagmiddag. Ik zou om drie uur aan het werk moeten, maar moet mezelf daarvoor erg haasten. Op het laatst ben ik toch zo ver gekomen dat ik de fiets uit het hok rol en naar Meppel wil fietsen. Dan begint het achterwiel wel erg te stuiteren en blijkt dat ik een lekke band heb. Ik heb een excuus? Ja, zo bel ik even later naar het bedrijf waar ze uiteraard niet staan te jubelen, maar het moet maar zo. Het is tekenend voor de betreffende periode. Tóch zal ik de fiets zo snel mogelijk weer in orde moeten hebben en dus loop ik op zaterdagmorgen met de fiets aan de hand naar Meppel. De fietsenmaker heeft niet meteen tijd, ik zou het ros op woensdag kunnen ophalen. Tot die tijd mag ik gebruik maken van een leenfiets. Ik zal uiteindelijk pas donderdag van fiets wisselen want ik meld me ook nog maar eens ziek in de daaropvolgende week. Ik zit er gewoon even helemaal doorheen en 'vier' de vrijheid met de opnames van de Blauwe Bak Top 40. Het is echter de zaterdag als ik thuis kom uit Meppel. Ik heb bij de kringloopwinkel een paar singles gekocht en dat fleurt me een beetje op. De mp3-speler is gevuld met voor een deel 'Northern Soul Jukebox' maar ook nummers van oude 'Floorfillers'-speellijsten. Ik ben bijna thuis als een hoeveelheid fluweel mijn oren in glijdt. Héérlijke midtempo met vloeiende harmonieën en crossover-loopjes in de brug en voor het laatste refrein. Thuis kijk ik haastig op het beeldscherm om te zien wat ik zojuist heb gehoord. Het is 'Can I Say I Love You' van Blue Magic.

Ik zet meteen de computer aan want deze plaat wil ik zo snel mogelijk hebben! Blue Magic moest niet al te lastig zijn. Of toch? Van Blue Magic uit Philadelphia zijn de platen te kust en te keur. Deze groep wordt in 1972 geformeerd en heeft een lange rij Amerikaanse hits met nummers als 'Sideshow', 'Three Ring Circus' (beide succesvol gecoverd door Barry Biggs) en 'What's Come Over Me' met Margie Joseph. Er staat geen Liberty-single in hun discografie en dat blijkt te kloppen. Er zijn immers meerdere hondjes die luisteren naar de naam Fikkie. 'Can I Say I Love You' is geschreven door Paul Vergilio en via Discogs ontdek ik dat hij 'gewoon' een liedjesschrijver en producent is. 'Can I Say I Love You' is zijn vroegste nummer, verder zingt hij in 1975 op de elpee 'Consider These Words' van Selah en maakt hij in 1978 zelf een elpee als Paul Vergilio Dionisio. Op 'Time To Dance', zijn solo-plaat, zien we foto's van de man. Gewoon een hippe vogel met een snor en op de achterkant van de hoes leest hij in de bijbel. Zowel Selah als zijn solo-plaat zijn gospel-platen. Heeft hij dan wellicht tóch 'anoniem' met Blue Magic gespeeld? Het heeft namelijk alle schijn van een 'blue-eyed soul'-productie. Dankzij Youtube ontdek ik dat de man ook een plaat heeft gemaakt in 1974 en de vocalen daarop lijken erg op die van de leadzanger van 'onze' Blue Magic. Ik zie het als een aanknopingspunt!

De Blue Magic op Liberty heeft slechts één single gemaakt. In 2014 is de 'demo' alleen zichtbaar voor mij. Hiervan is het label merendeel geel in plaats van zwart en deze is het meest in trek bij verzamelaars en dj's omdat Liberty de gewoonte heeft om demo's op vinyl te persen. Ik weet pas een paar weken dat er een 'issue' is verschenen en, jawel, die is op styreen. De a-kant is 'One-Two-Three' en dat is gewoon '1-2-3' van Len Barry. Een erg middelmatige cover, maar ik heb het geluk dat mijn exemplaar met die kant is geadverteerd. Momenteel staat een 'issue' op Discogs als een 'VG+' dat vast evenveel betekent als mijn 'VG' en moet 150 Engelse ponden opbrengen. 'Can I Say I Love You' heeft wat dat betreft meerdere snijpunten. Het is niet alleen gewild onder meer progressieve Northern Soul-dj's, maar spreekt ook de 'crossover'- en 'sweet soul'-liefhebbers aan. En misschien dat ook nog een groepje garagerock-liefhebbers actief is met de plaat, maar die zie ik eerder jagen op 'One-Two-Three'. De demo heb ik overigens voor bedragen van enkele honderden euro's zien weg gaan en ik doe absoluut een 'once in a lifetime' met mijn exemplaar.

En dan is de koek op wat Blue Magic aan gaat. Toch ga ik eens wat dieper duiken in de bron die Paul Vergilio heet. Als ik vitale informatie ontdek, zijn jullie de eerste die het weten!

Het zilveren goud op 33 toeren: mei 1992

Ik denk dat het ergens heeft te maken met de extra verdiensten dankzij het werk voor het Sneeker Nieuwsblad, maar het zou ook zomaar kunnen dat het komt door het aanbod op de rommelmarkten en braderieën. Het jaar 1991 gaat de boeken in als een 'gouden' jaar voor platen verzamelen. Als ik kijk naar de juweeltjes die ik heb gevonden voor weinig...? Dat is na 1992 snel afgelopen, dan begint menigeen zich te realiseren dat zo'n oude single best veel waard kan zijn. Ook dan doe ik nog regelmatig koopjes want de vismarkt van 2017 is nog een eind weg. Toch kan ik op bepaalde dagen niet mijn ei kwijt op een braderie en ga dan over tot de elpees. Dat levert in mei 1992 een hele stapel op. De singles op de eerste braderie zijn namelijk op één hand te tellen en dan sta ik plots voor een kleedje met originele jaren zestig-elpees. Stevig genoten, dat wel! Ik laaf me aan deze platen en koop bij een ander standje de verzamelelpees van K-Tel, maar ook in de volgende maanden duik ik steeds vaker de bakken in met elpees. Dat heeft me vijfentwintig jaar geleden maar liefst veertien elpees opgeleverd. Vandaag passeren ze allemaal de revue.

LP65 We'll Be Together-The Pretty Things (NL, Fontana, 1966)
Deze elpee is twee weken geleden aan bod gekomen in 'Komt allen tezamen'. Een verzamelelpee voor de Nederlanders, een belangrijke afzetmarkt voor The Pretty Things. Het zorgt in 1978 zelfs voor een eenmalige reünie van de oorspronkelijke groep dat weer uitmondt in nieuw werk van The Things.

LP66 Butterfly-The Hollies (NL, Parlophone, 1967)
Een week geleden nog voorbij komen fladderen op deze praatpaal.

LP67 Mr. Fantasy-Traffic (US, United Artists, 1967)
Ik geloof dat ik héél lang geleden heb geschreven over deze plaat. Ik ken Traffic van een paar singles, maar heb me nooit echt verdiept in de band zélf. Deze Amerikaanse 'Mr. Fantasy' is de aangename kennismaking. Het verschijnt een paar maanden na de Engelse uitgave als Dave Mason de groep heeft verlaten. Twee Mason-composities, 'Utterly Simple' en 'Hope They Never Find Me Here', worden voor de Amerikaanse release overboord gezet. Amerikaanse platen bevatten altijd singles en dus staat 'A Hole In My Shoe' op deze versie en dat is tevens het laatste relikwie van Mason. 'Smiling Phases' is een 'exclusief' nummer voor de plaat en meteen een uitschieter. Blood, Sweat & Tears zal in 1969 succes oogsten met haar versie van het nummer. De liefde voor Traffic ontstaat met deze plaat en duurt voort tot op de dag van heden. Wat heeft het tandem van Steve Winwood, Jim Capaldi en in mindere mate Chris Wood een prachtige muziek gemaakt in de loop der jaren. De Amerikaanse 'Mr. Fantasy' behoort tot één van mijn ultieme elpees. In 2000 koop ik het op cd met zowel de Engelse als de Amerikaanse en ook dan moet ik concluderen dat ik erg gelukkig mag zijn geweest met de Amerikaanse uitvoering van het album.

LP68 Rhythm And Blues-John 'Kingsize' Russell (NL, Whamm, 1968)
Hoewel ik in deze jaren nog geen zwak heb voor soul, heb ik al zijn single 'Give Me Your Lovin' op het Park-label en deze elpee oogt 'zeldzaam'. Ik heb zojuist het bouwjaar opgezocht op Discogs, maar beide platen zijn redelijk zonnig geprijsd. 'Rhythm And Blues' is op papier leuker dan in het echt. Het is een beetje een Stax-aangelegenheid, een beetje glad en met het verschil dat Nederland geen Muscle Shoals-band heeft of een studio zoals Stax. Het is het allemaal nét niet, maar toch een mooi item om in de kast te hebben.

LP69/ LP70 The Golden Era Of Pop Music-The Byrds (NL, CBS, 1972)
Omdat ik in een vroeg stadium van het verzamelen eens een dubbelelpee koop waarvan één schijf mist, besluit ik de schijven aparte nummers toe te kennen. Erg bizar, als ik er vijfentwintig jaar later naar kijk, maar zo denk ik erover in 1992. Een jaar later koop ik 'The History Of The Byrds', ook een dubbelalbum, en dan heb ik voor een tijdje genoeg materiaal van The Byrds in huis. Waar die laatste meer is toegespitst op de hits, daar is het vooral album-werk van de groep op 'The Golden Era'. Het laat me kennis maken met 'Space Odyssey' dat ik, toevallig of niet, afgelopen zaterdag weer eens heb gedraaid in een radioshow. Lang niet gehoord!

LP71 Chad Allan & The Expressions-The Guess Who (NL, CNR, 1966)
De oerversie van Johnny Kid & The Pirates is voorbij gegaan aan Nederland en in Engeland zitten ze drie jaar later niet te wachten op een regelrechte kopie van een Canadese groep. Het is ook dat CNR de distributie doet in Nederland en het label even flink in de 'beat'-picture staat dankzij 'Hello Josephine' van The Scorpions, dat 'Shakin' All Over' onder de 'nieuwe naam' The Guess Who op de Top 40 terecht komt. Verder is dit een typische midden jaren zestig-elpee. Het wordt gedragen door de single, kent een paar andere leuke nummers, maar vooral veel ondermaatse covers en middelmatig componeertalent van Randy Bachman.

LP72 The Best Of-Lobo (NL, Philips, 1975)
Nog steeds op dezelfde braderie, maar nu op een ander kleedje. Vooral veel jaren zeventig-spul waaronder de elpees op K-Tel. Het eerder genoemde kwartje betwijfel ik, maar ik heb zeker niet meer dan een gulden per stuk betaald. In geval van Lobo is dat om 'Me And You And A Dog Named Boo' op vinyl te krijgen. Die heb ik, tot zover ik weet, nog steeds niet op single, dus ik hou me aanbevolen!

LP73 Dreamboat Annie-Heart (NL, Arista, 1976)
Ik moet even nakijken of ik al niet eens eerder heb geschreven over dit album. Zoniet, dan ga ik deze elpee nog verder toelichten in een later bericht.

LP74 Gold Rock (NL, K-Tel, 1975)
LP75 British Gold (NL, K-Tel, 1975)
Zie het bericht hieronder...

LP76 The Greatest Hits Vol. 1-T.Rex with Marc Bolan (UK, Pickwick, 1978)
Ik koop 'Get It On' driemaal deze dag. Op deze elpee, op één van de verzamelelpees en ook nog op single. Die zien we woensdag hier verschijnen.

LP77 Blue Cream-Cream (Duitsland, Polydor, 1970?)
Dit blijkt nog een flink zeldzame elpee te zijn? Niks over te vinden. Als ik me niet vergis, is het uit de Hörzu-serie van Polydor en dan vermoedelijk een boekenclub-uitvoering. Het zou wel eens 'Live Cream' kunnen zijn in een andere hoes. Ik ga eens rond kijken voor dit album. De laatste drie elpees komen overigens van de kringloopwinkel in Sneek waar ik 'red wat er te redden valt', niet wetende dat het pand een maand later in vlammen zal op gaan.

LP78 Fireball-Deep Purple (Italië, Harvest, 1971)
Veel stevige (hard)rock waaronder de complete collectie van Black Sabbath. Ik wil die laatste ophalen op zaterdag als ik tussen de middag hoor dat de betreffende kringloop volledig in de as is gelegd.

LP79 Atom Heart Mother-Pink Floyd (NL, Harvest, 1970)
Met de zwartbonte koeien op de omslag wellicht één van mijn meest favoriete hoezen. Er is altijd wel een plekje in huis te vinden voor deze hoes en dat kan... ik heb reeds een aantal exemplaren. Allemaal in twijfelachtige staat, maar dan opnieuw... The Floyd heeft sterkere platen gemaakt dan dit. Woensdag verder met de singles uit mei 1992, volgende maand een 'Het zilveren goud op 33 toeren' met 23 album-titels.

De verzameldrang

Lekker nostalgisch? Gisteren een foto van een mp3-speler uit het jaar nul en nu een cassettebandje? Ik ben op zoek naar een afbeelding van de hoes van 'British Gold' als ik deze cassette zie welke wordt aangeboden op Ebay. Of op zijn minst daardoor nog in het archief van Google zit. Omdat de foto's van de betreffende hoes té minimaal zijn en ik mijn elpees ook niet om de hoek heb staan, doe ik vanavond de cassette. Vanavond een dubbel bericht. Straks een overzicht van alle elpees die ik in mei 1992 heb gekocht, maar eerst wil ik twee elpees toelichten. Twee verzamelalbums die je nog steeds voor dubbeltjes tegenkomt. In 1975 een rijk bezit, maar in 1992 is menig verzamelaar ze liever kwijt dan rijk. Totdat een knul van zeventien jaar langs komt en ze voor een kwartje per stuk dankbaar meeneemt. Waarom verzamelelpees? Dat ga ik jullie vanavond uitleggen. De centrale schijven zijn 'British Gold' en 'Gold Rock', twee verzamelelpees op K-Tel uit 1975.

In het kader van 'Raddraaien' heb ik al eens de promo-single voor zo'n compilatie van K-Tel onder de loep genomen en heb toen ook de geschiedenis van K-Tel toegelicht. In 1975 is de maatschappij op haar hoogtepunt. Het is immers een relatief goedkope oplossing om voor weinig zoveel muziek binnen te halen. De gevestigde platenmaatschappijen springen hierop in met 'Alle 13 Goed' (Phonogram) en 'De Daverende 13' (CNR), maar het beperkt zich steeds tot de artiesten en groepen die uitkomen voor de betreffende platenmaatschappij. Elpees op K-Tel bevat muziek van meerdere platenmaatschappijen waardoor een breder scala kan worden aangeboden. K-Tel ontdekt tevens een markt voor oudere opnames waar de platenmaatschappijen zélf op dat moment niet zoveel brood in zien en dat resulteert in albums als 'British Gold' en 'Gold Rock'. Waarom een singles-verzamelaar elpees koopt, is op zichzelf al een lastige vraag. Maar waarom een singles-verzamelaar van die 'verschrikkelijke' verzamelelpees koopt? Het antwoord is eenvoudig: Ik hou me zoet met de elpees totdat ik de singles heb gevonden. Het maakt dat ik soms nieuwe favorieten ontdek dankzij zo'n verzamelelpee. En, moet ik toegeven, ik heb deze albums erg vaak integraal gedraaid in 1992 en ik zou zover durven gaan om 'Gold Rock' te bestempelen als de ultieme verzamelelpee. Laat me maar meteen van wal steken met dit album.

'Gold Rock' is niet zomaar een goudstaaf: Het bevat twintig gouwe ouwen uit de periode 1966 tot en met 1973. 'Roll Over Beethoven' van Electric Light Orchestra lijkt me de meest recente. Als ik het album koop, heb ik reeds een kwart op single. Of eigenlijk zes. Het zijn: 'Get Ready' van Rare Earth, 'Summer In The City' van The Lovin' Spoonful, 'I Hear You Knocking' van Dave Edmunds, 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum, 'In The Year 2525' van Zager & Evans en 'Somebody To Love' van Jefferson Airplane. The Lovin' Spoonful komen we woensdag tegen in de originele uitdossing, voor die tijd heb ik hem als de BR-heruitgave. 'White Room' van Cream, 'The Letter' van The Box Tops, 'This Wheel's On Fire' van Julie Driscoll & Brian Auger en 'Flowers In The Rain' van The Move zijn de échte favorieten van het album als ik het net in huis heb gehaald. In de volgende jaren vind ik als single: 'Black Night' van Deep Purple (1995), 'White Room' van Cream (1999), 'That Day' van The Golden Earrings (1994), 'After Midnight' van Eric Clapton (1996), 'Pinball Wizard' van The Who (1992), 'Layla' van Derek & The Dominoes als b-kant van 'Wonderful Tonight' (1992), 'American Woman' van Guess Who (1995), 'The Letter' van The Box Tops (1994), 'The Wind Cries Mary' van Jimi Hendrix (2000), 'With A Little Help From My Friends' van Joe Cocker (1993) en 'This Wheel's On Fire' in 1993 hoewel ik die laatste nog altijd zoek in de originele 1968-persing met fotohoes. De singles die op het appél ontbreken zijn: 'Roll Over Beethoven', 'Long Cool Woman' van The Hollies en 'Flowers In The Rain' van The Move. Ik kan tevreden stellen dat 'Gold Rock' heeft gedaan waarvoor ik het heb aangeschaft: Mij inspireren om op zoek te gaan naar de originele singles!

'British Gold' beslaat de periode 1964 tot en met 1971 en dit toont een innige samenwerking tussen K-Tel en onder andere Pye en Track Records. Op moment van aanschaf heb ik de volgende singles van het album: 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum, 'Something In The Air' van Thunderclap Newman en koop ik op dezelfde dag 'Get It On' van T.Rex op single. Een paar jaar speurwerk levert de volgende singles op: 'Substitute' van The Who (oktober 1992), 'Fire' van Crazy World Of Arthur Brown (1993), 'Sunshine Of Your Love' van Cream (1995), 'Hey Joe' van Jimi Hendrix (1993), 'Resurrection Shuffle' van Ashton Gardner & Dyke (2005), 'Layla' van Derek & The Dominoes wederom als b-kant van Eric Clapton's 'Wonderful Tonight' (een paar weken later), 'My Brother Jake' van The Free (een paar weken later), 'With A Little Help From My Friends' van Joe Cocker (1993), 'Blackberry Way' van The Move (omstreeks 1995) en 'Here I Go Again' van The Hollies (1999). Van 'British Gold' heb ik nog een aardig zoeklijstje... 'Crocodile Rock' vn Elton John heeft gewoon weinig prioriteit. 'Stay With Me' van The Faces, 'Gimme Some Lovin' van Spencer Davis Group, 'Down The Dustpipe' van Status Quo, '5-4-3-2-1' van Manfred Mann, 'Hush' van Deep Purple en 'All Day And All Of The Night' van The Kinks zijn altijd welkom! Dat geldt eveneens voor een originele 'Layla'.

De verzamelelpees zijn in grote getale gegroeid, soms koop ik de plaat vanwege één nummer. Op een gegeven ogenblik heb ik twee bananendozen vol en probeer een aantal weg te doen. Dat lukt niet en in Nijeveen en Uffelte heb ik opeens weer genoeg ruimte om ze te houden. Zonder dat ik ze ooit nog eens ga opleggen. 'Gold Rock' en 'British Gold' moeten alleen al blijven vanwege de belangrijke rol die ze in 1992 hebben gespeeld in mijn verzameldrang. Dan wordt het nu tijd om de overige elpees van mei 1992 aan jullie voor te stellen.

empee-verdriet

Ik heb vrijdagavond genoemd dat ik de platenspeler aan liet staan voor een vangst singles die ik in een oude verhuisdoos ben tegengekomen. Blauwe Bak-materiaal? Ja, zonder meer. Er zitten plaatjes tussen die destijds in de Blauwe Bak hebben gestaan, maar die nu gewoon in de jaren zestig-bak komen te staan. Denk dan bijvoorbeeld aan 'Walk Like A Man' van The Four Seasons. Het is erg fijn om 'What's A Matter Baby' van Timi Yuro weer te horen en verder is 'Baby I Need Your Loving' van Blues Dimension rechtstreeks de koffer in gegaan. De betreffende verhuisdoos is in 2012 in Steenwijk ingepakt en is een adres verder na vijf jaar pas uitgepakt. De singles zijn vermoedelijk eind 2010 'zoek' geraakt, maar dus voor het nageslacht bewaard gebleven! Ik vind ook iets dat op het eerste gezicht erg onbenullig lijkt: Mijn allereerste mp3-speler. Ik meen me te herinneren dat het ding kapot is en niet meer wil afspelen, maar wellicht is het nog bruikbaar voor geheugenopslag? Een verse batterij erin en... het speelt als een tierelier! Daarmee zijn een paar gekoesterde mixen gered en deze slingeren me meteen tien jaar terug in de tijd. Ik heb al eerder geschreven over 2007, maar vandaag een klein vervolg.

Het vorige bericht, een paar maanden geleden, gaat over de plotselinge 'omwenteling'. Het huis moet op orde en ik wil aan het werk! In mei 2007 ben ik halverwege dat eerste en heb het tweede nog steeds als onuitgesproken plan. In september 2007 zal ik mijn werkzame leven hervatten na zeven jaar 'rust'. In de eerder beschreven omwenteling hoort ook de mp3-speler thuis. Ik ben een ouderwetse muziekliefhebber in 2007. Ik hóef niet alles te hebben, zolang ik maar tevreden ben met wat ik heb. Mezelf overgeven aan downloaden is als mezelf minder kritisch maken over het aanschaffen van muziek. 'Bitcoins' of Paypal heb ik evenmin en dan zijn gratis downloads het enige dat je kan toevoegen aan zo'n spelertje. Ik ben dan ruim een jaar in de ban van Marissa Nadler als ik op een zeker moment haar track 'Fifty Five Falls' hoor op de radio. Die wíl ik hebben, alleen... hoe? Het vinyl van 'Ballads Of Living And Dying' is dan reeds uitverkocht en de cd gaat ook een hele toer worden. Dan ontdek ik dat het nummer op haar Myspace staat. Ja, lieve mensen, dit is 2007. Iedere zichzelf respecterende band, artiest of dj heeft zijn of haar eigen Myspace. Sommige artiesten staan alleen luisteren toe, weer anderen hebben korte samples beschikbaar als downloads, maar Marissa is één van de artiesten die het prima vindt om een volledig nummer weg te geven. De 'fans' kopen uiteindelijk toch wel de plaat of cd voor de betere geluidskwaliteit. Stap 1: Ik moet een mp3-speler hebben. Stap 2: Ik moet leren downloaden. Dat dit laatste kinderlijk eenvoudig is, weet ik dan nog niet.

Tien jaar later zou ik niet meer zonder de mp3 kunnen en ben wat dat betreft de periode voorbij dat ik het 'empee-verdrieten' noem. Ben ik minder kritisch geworden? Sinds ik betaal voor mijn downloads haal ik de meest waanzinnige dingen binnen, maar... ik 'bezit' het pas als ik het op vinyl heb. Het is dus eigenlijk alleen voor mijn radioshows, maar vind het best aardig om de nieuwe releases in de gaten te houden en eventueel zelf te draaien in de shows. Ik ben dus niet hebberig geworden. Het 'speelt' gewoon niet mee, evenmin dat elpees mee spelen in de platencollectie. Eind 2007 verlaat ik weer even de wereld van de mp3 en ga me weer eens toeleggen op de audio-cd. Deze mp3-speler beslaat dus de periode maart tot en met juli 2007. Myspace is alles wat ik op dat moment heb en dat laat me tevens kennis maken met nieuwe namen. Ik ben blij verrast om Slavic Soul Party! tegen te komen op de speler en heb via de digitale snelweg het bijbehorende album binnen gehaald. En dan zijn er nog de mixen waar ik naar uit kijk om ze weer eens integraal te draaien.

Zijn dj-naam luidt Ruggsy, zijn echte naam is Simon Rugg. Ook hij heeft een Myspace-kanaal en ik weet zo niet meer hoe ik er terecht ben gekomen. Hij publiceert maandelijks een podcast via Myspace: Een non-stop mix van bijna anderhalf uur. Veel actuele funk en soul, maar ook herontdekte 'gouwe ouwen' en een voorliefde voor 'originals' die bekend zijn als samples. Ik leer bij hem onder andere 'Are You My Woman' van The Chi-Lites kennen, maar ook 'I Believe In Miracles' van Jackson Sisters. Hij heeft een aantal 'mysteries' en met eentje ben ik vanmiddag nog in de weer geweest. Ik moet passen, hier heb ik hulp bij nodig om dit nummer te ontcijferen. Voordat ik het op de radio kan draaien, moet ik eerst ook nog een enkel f-woord verwijderen. Een ander mysterie is een paar jaar geleden opgelost, dat is 'Making Plans For Vinyl' van XTC vs. Missy Elliott. Ik hoop nog een aantal verrassingen tegen te komen tien jaar later. Ik hou jullie op de hoogte!

Wat voor tijd is mei 2007? Ik herinner het me als 'warrig'. Het is een periode waarin ik regelmatig naar honkbalwedstrijden ga, maar uiteindelijk is dat ook steeds meer een drankgelag en dat kan ik ook in het café uitoefenen. Ik wandel veel op de Woldberg, natuurlijk vergezeld van de mp3-speler. Het is de maand dat we met de familie het 45-jarig huwelijk van onze ouders vieren. Over een onvergetelijk weekend gesproken! Ook daar heb ik de mp3-speler bij me en staan enkele nummers synoniem aan het verblijf in Bakkeveen. Ik maak ruzie met de bovenbuurvrouw en uiteraard ligt het hem alleen maar aan haar. Totdat je jaren later beseft dat dit onderdeel is van het alcoholisme. Ik heb reeds in 2007 last van een alcoholprobleem. Sterker nog: Ik ga in september aan het werk om niet meer overdag in de kroeg te kunnen zitten!