Eindstreep: februari 2024

Assen? Zwolle? Of toch gewoon thuis gebleven? Ja, het laatste is het geval. De schoenen zijn om half elf binnen maar dan heb ik nog niet genoeg slaap gehad. Ik word opnieuw wakker en kan maar niet genoeg in actie komen. Ik reken uit hoeveel tijd het kost om in Assen of Zwolle te komen en zie dat beide winkels om vijf uur sluiten. Dat wordt een haastklusje. Bovendien kan ik een dag rust goed gebruiken. Het is sinds het weekend dat mijn rug aanwezig is. Het zeurt een beetje op de achtergrond en niet genoeg om me ziek te melden, maar wel iets waar ik even rekening mee moet houden. Wat hebben we dan wél gedaan op de 29e februari? Welnu, ten eerste maar weer eens invoerkosten betaald voor een pakket van Juno met de toezegging dat Juno het terug zal storten. Verder contact gehad over de Nokia die volgens PostNL twee weken geleden is bezorgd maar opeens spoorloos blijkt te zijn? Ik heb eerst een single gereserveerd bij Izipho Soul zodat 29 februari 2024 in mijn boeken voor komt. Dan besluit ik ook nog maar vijftien op Discogs te kopen die al een tijdje in mijn mandje liggen. Na het weekend kan ik meteen los met de 'Singles round-up'! Nu eerst de maand februari afsluiten. Anders dan dat ik had verwacht, heb ik niet genoeg voor een top tien van de Blauwe Bak én de Gele Bak, maar heb nog wel de singles van Mark die ik in januari heb afgerekend en welke in februari zijn gearriveerd. Stiekem dus toch twee lijsten. Volgende maand kan zoiets weer voor komen omdat ik vorige week een pakket heb besteld bij Mark.

Ik geef Mark ruim een maand geleden de opdracht om een pakket samen te stellen uit de 'goedkopere' singles. Uiteraard weet ik bij de 'Eindstreep' nog niet hoeveel het zullen worden. Het zijn er 31 geworden waaronder twee 'dubbele'. Omdat ik het best wel sneu vind dat deze singles buiten de boot vallen en ik meteen tien titels heb gereserveerd voor de 'Eindstreep', besluit ik deze samen te vatten in de volgende top tien.

1. I Need Someone - Linda Perry

2. I Didn't Know - The Three Degrees

3. Don't Let Me Down - The Hearts

4. Let My People Go - The Winans

5. Candy Clown - Ray Godfrey

6. Help Is On The Way - The Average White Band

7. Joy - The Band AKA

8. And I Love Him - Esther Phillips

9. See You Next Weekend - Jimmy Lewis & Peggy Scott-Adams

10. No Better Love - The Valentine Brothers

Dan de cijfers van januari. Buiten de hoeveelheid van Mark heb ik gedurende deze maand voor 51 singles betaald. Daarvan zijn er 28 onderweg of zijn 'pre-orders'. Sommige titels komen pas in maart of april uit. Ik tel 33 voor de Blauwe Bak en, ja, daar hoort Sir Douglas Quintet uiteindelijk ook thuis. Er zijn dan 16 voor de Gele Bak en twee dubbel. De twee dubbele zitten overigens in de partij die ik vanmiddag heb gekocht. Als ik de nummers verzamel voor de top tien van de Gele Bak zijn dat er maar zeven. Even wil ik een top zeven van de Gele Bak doen en een top tien van de Blauwe Bak maar ga dan toch kritisch kijken. Uiteindelijk is er wel een top tien van te maken en die ziet er als volgt uit:

1. Paper Sun - Traffic

2. Tell Me - The Hodi Boys

3. Hello Hello - Sopwith Camel

4. I Must Be In Love - The Rutles

5. Elizabethan Serenade - Boris Gardiner

6. I'm Doin' Fine Now - New York City

7. Haitian Divorce - Steely Dan

8. She's About A Mover - Sir Douglas Quintet

9. Sweet Dream - Jethro Tull

10. Brother Jonesie - Tradewinds

Singles round-up: februari 8

Als ik vanmiddag naar het werk fiets hebben ze het op de radio over de dag van morgen. Schrikkeldag. Ik ben bijna vijf in 1980 als mijn buurmeisje wordt geboren. Het is overigens ook de eerste geboorte die ik me kan herinneren en het is meteen een bijzonder geval want ze wordt geboren op 29 februari 1980. Ze viert morgen dus haar elfde verjaardag. In daaropvolgende jaren viert de familie de verjaardag op 1 maart. 'Iets bijzonders doen' met schrikkeldag. Het komt er vaak niet van en toch kan ik van de meeste schrikkeldagen nog wel iets herinneren. In 1992 een concert, in 2000 een nieuwe companion in De Bilt en in 2004 gaat het even niet goed met me. In 2008 ook niet en in 2012 zit ik in de verhuizing tussen Steenwijk en Nijeveen. In 2020 heb ik een radioshow gedaan. De overige jaren zijn vooralsnog blanco. Nu komt schrikkeldag 2024 in zicht en... hebben we plannen? Ja, morgenochtend eerst wachten totdat de nieuwe schoenen worden bezorgd en daarna naar Assen voor singles. Deze platen gaan uiteraard mee voor de 'Singles round-up' en 'Eindstreep' van maart. Rest me nu nog drie recente releases die ik nog niet heb behandeld. Er is méér onderweg en ik verwacht maar liefst drie pakketjes van Juno. Bij één single moest ik heel veel invoerkosten betalen en die heb ik terug gestuurd. Deze is gisteren alsnog op de bus gegaan. Vanavond dus een zeer compacte aflevering van de 'Singles round-up'.

* The New Lost Generation- Thinkin' Bout Cha (UK, Izipho Soul, 2003, re: 2024)
The Lost Generation is in eerste instantie actief als band tussen 1969 en 1974. De groep uit Chicago maakt platen voor het Brunswick-label en werkt daarbij nauw samen met Eugene Record van The Chi-Lites. De laatste produceert ook de grootste hit voor de band: 'Ths Sly, The Slick And The Wicked'. Het is de periode waarin The Temptations de 'psychedelische soul' introduceert en The Lost Generation doet er een schepje bovenop met veelal effecten op de zang. Dat ze ook prima zonder deze gimmicks kunnen, blijkt wel uit onder andere 'Someday'. In 2003 is daar opeens een titelloos album van The New Lost Generation dat uit een aantal ex-leden van The Lost Generation blijkt te bestaan. 'Thinkin' Bout Cha' is meteen een favoriet bij Modern Soul-fans. De albumversie is meer dan twaalf minuten lang en hoewel reeds in 2001 een ingekorte versie van het nummer is gedeeld als een DIY cd-rom, heeft Philip Ward zijn licht laten schijnen op de twaalf minuten en het geheel smaakvol ingekort tot vijf minuten en tien seconden. Op het album zit de gesproken tekst van Fred Simon laat in het nummer en dat is nu het intro geworden. Het is de 'sophisticated' r&b-sound van rond de eeuwwisseling welke stijgt in populariteit. Charles Jackson is hier de leadzanger en hij maakt het meteen een stuk soulvoller ten opzichte van andere r&b uit die tijd. Op de keerzijde staat maar een matig interessante uitvoering van Lou Rawls' 'You'll Never Find Another Love Like Mine' en ik ga 'Thinkin' Bout Cha' steeds meer waarderen. Ook tien met een griffel voor de variatie op het Innovation II-label, dit omdat de laatste single van The Lost Generation is uitgebracht op dat label.

* Jalen N'gonda- Come Around And Love Me (US, Daptone, 2023)
Ah, ik heb dus 'Just Like You Used To' als fotomodel gebruikt, maar waar is de nieuwe single? Ik heb al op verschillende plekken gezocht maar kan hem niet vinden. Enfin, die duikt wel weer eens op. Ik heb de plaat al eens gedraaid en kan dus zo ook wel mijn oordeel geven. De reden dat ik de plaat heb aangeschaft is de hype. Het wordt afgelopen zomer in een zeer gelimiteerde oplage uitgebracht op een lichtblauw label. Deze promo is zijn gewicht in goud waard. De goedkoopste op Discogs is 69 euro. Een paar weken later verschijnt de eerste met een donkerblauw label en ook die is binnen de kortste keren uitverkocht. Tenslotte verschijnt deze derde oplage in januari 2024. 'Come Around And Love Me' is het titelnummer van het album van Jalen N'gonda dat de soulwereld in vuur en vlam heeft gezet. Persoonlijk vind ik het iets teveel Motown en hoewel dat goed is gedaan, is het niet echt mijn kopje thee. De b-kant heet 'What Is Left To Do' en dat staat niet op het album. Het is feitelijk deze kant die ik meer interessant vind. Toch moet ik bekennen dat ik het enthousiasme van veel collega-dj's niet helemaal begrijp. Het is een goede zanger met een fijne sound maar voor mij ook niet meer dan dat.

* The Sound Stylistics- The Message (Duitsland, Mocambo, 2009)
Het Mocambo-label verspreidt sinds 1996 de funk vanuit Hamburg. Daarbij gaat het net zo te werk als bijvoorbeeld Izipho Soul. Er wordt contact gehouden met de oorspronkelijke eigenaars van het opgenomen werk en het krijgt de (betaalde) licentie om een nummer in bescheiden oplage op single uit te brengen. Het werkt intensief met The Sound Stylistics, een funk 'supergroep' uit Londen met leden uit The James Taylor Quartet. Ik geloof dat er iets 'mis' gaat als Freestyle zich al teveel gaat bemoeien met de band. Mocambo heeft reeds betaald voor de licenties voor beide nummers op de single, maar het blijft in zijn geheel op de plank liggen. Vijftien jaar later besluit het alsnog de plaat op de markt te brengen en hier is het resultaat. Ik heb doorgaans niet zoveel met instrumentale funk maar dit heeft wel zo'n fan-tas-tisch geluid dat ik het in de bakken wil hebben. Noel McKoy zorgt overigens nog voor wat James Brown-kreten en een klein stukje tekst. Op de keerzijde staat 'Freedom Sound' en dat is minder 'gritty' dan 'The Message' maar wel met een heerlijk voortstuwende groove en uitmuntende muzikaliteit waar de band bekend om staat. 'The Message' is dé kant voor mij.

Week Spot: Holly Maxwell

De tijd van de 'Weekplate' ligt alweer ver achter ons. Evenmin als dat 35 jaar qua singles verzamelen een raar lustrum is, ga ik in het weekend ook niet groots uitpakken met de veertiende verjaardag van Soul-xotica. En toch lijkt het bericht van die dag wel bijzonder te worden want dat is nummertje 5100. Op zichzelf hou ik van Hollands weer met vier seizoenen en kan ik doorgaans best wel genieten van de winter. Toch kijk ik op een ene of andere manier heel erg uit naar het voorjaar. Temperaturen van omstreeks twintig graden, een vriendelijk zonnetje en meer van dat alles. Hoewel ik geen vaste plannen om ambities heb, verwacht ik deze zomer ook weer vele fietstochten te maken en hoop ik ergens ook op een wandeling zoals vorig jaar met Pasen. Dit jaar zou mijn Pasen iets anders kunnen gaan verlopen maar ik ben nog druk met de voorbereidingen. Ofwel.. ik moet even beslissen waar ik naartoe wil als ik ergens naartoe wil. De dinsdag na Pasen vier ik dat ik vijftien jaar zonder de alcohol ben en heb de rest van de week al vakantie genomen. Misschien toch een heel klein uitje en een paar nachten weg? Hoewel het vanmiddag best genieten is met het zonnetje en ietwat frisse wind mag de winter van mij nu wel vrijaf nemen tot eind oktober. Het motiveert me ook tot de keuze van de Week Spot van deze week: 'Winter Go Away' van Holly Maxwell uit 1969.

Haar ouders moeten dol zijn geweest op scrabble want volgens de gegevens zou haar volledige naam Holle Thee MarClaRoDe Maxwell moeten zijn. Ze wordt op 17 oktober 1945 geboren in Chicago. Haar eerste professionele optreden als zangeres vindt plaats als ze slechts vijf jaar oud is. Ze studeert klassieke zang en piano van haar negentiende tot zeventiende levensjaar. Als ze zeventien is ontdekt ze de soul en blijft vaak weg van de zanglessen om in plaats daarvan naar lieden als Harold Burrage, Otis Clay en Little Johnny Williams te kijken in de nachtclubs van Chicago. De populaire radio-deejay Bunky Sheppard ontdekt haar in begin 1965 en neemt haar mee de studio in. Ze maakt twee singles voor Constellation, twee voor Star en eentje voor Checker. Hoewel Holly ontzettend graag als een soulzangeres wil worden gezien, is ze in die tijd nog meer een klassiek geschoolde zangeres welke tracht soulvol te klinken. Na een desastreus optreden in een nachtclub waar ze met sinaasappels en bierflesjes wordt bekogeld, gaat ze intensief luisteren naar muziek van Gladys Knight en Aretha Franklin en leert zichzelf als 22-jarige de soul. Een paar maanden na het incident treedt ze in dezelfde club op en blaast het publiek weg met haar uitvoering van 'Respect'. In 1969 volgt een korte samenwerking met Curtis Mayfield. Het resulteert in een single, 'Suffer/No-One Else', welke eveneens een Engelse release krijgt. De Engelse persing heb ik al een paar jaar in de bakken staan. In 1969 brengt ze 'Never Love Again' uit met 'Winter Go Away' op de b-kant. In februari 1970 perst Smit-Whit de single opnieuw met een ander catalogusnummer. Ik blijk de single uit 1970 in de bakken te hebben. De plaatjes uit de jaren zestig zijn zeer in trek bij verzamelaars en Northern Soul-dj's.

In de jaren zeventig en tachtig brengt ze een groot deel van de tijd door in Californië. Hoewel er geen platen verschijnen van haar hand blijft ze onverminderd actief. Ze zingt een paar jaar in het combo van jazzorganist Jimmy Smith, schrijft een liedje voor Bobby Bland's elpee in 1978 en vervangt in 1977 Tina Turner in de groep van Ike Turner. Ze zal de volgende vijftien jaar deel blijven uitmaken van Ike's formatie en zal later een boek publiceren over deze periode. Het laat een totaal ander beeld zien van Ike. In tegenstelling tot zijn periode met Tina lijkt hij de alcohol en drugs beter onder controle te houden. Holly heeft nooit iets gemerkt van een onveilige werksfeer.

Sinds 1985 houdt ze weer residentie in Chicago. In 1996 wordt ze in een bluesclub in Parijs geboekt voor een optreden. Ze besluit daarop mede-eigenaar te worden van de club: Maxwell Café Supper Club. In recente jaren is ze vooral actief in de omgeving van Chicago. Althans, de informatie op Wikipedia stokt in 2017. Ik zou me kunnen voorstellen dat ze het iets rustiger aan doet op haar 78e, maar eerlijk gezegd denk ik dat ze ooit zal sterven op het podium.

Waar de lol van 'No-One Else' al snel is verdwenen, is 'Winter Go Away' een nummer dat waarschijnlijk langer een favoriet zal blijven. Het is haar laatste soul-single gebleken.

Honderd achteruit: The Troggs

Als ik de speellijst van afgelopen zaterdag heb gepubliceerd voel ik me even ontzettend trots. Geen enkele fout te bekennen! Geen tikfout of per ongeluk een kleine letter in plaats van hoofdletter of een ander cosmetisch foutje. Om door een ringetje te halen. De volgende dag zie ik de speellijst opnieuw en ja hoor... Een plaat op het Contempo-label weg geschreven onder een ander platenlabel. Namelijk het platenlabel van de voorgaande single. Ik weet het niet precies te herleiden. Of het is toch een stukje motoriek (waarbij mijn kop sneller wil dan mijn vingers) of wellicht een resultaat van de acrobatische buiteling in 2009? Bij het samenstellen van een Blauwe Bak of Gele Bak Top 100 gaat ook altijd wel iets mis. Bij de eerste 'vergeet' ik altijd een plaat die zonder meer in de Top 100 zou moeten staan. Zie het 'Week Spot Kwartet' van afgelopen week en de plaat van Duane Clark. 'Het moet zo maar', is mijn oordeel als ik de Gele Bak Top 100 over 2023 heb samengesteld. Het is pas een paar weken later als ik ontdek dat ik de nummer 70 in de lijst al in de Gele Bak heb staan. Werkelijk? Ik wist niet dat ik hem had. Wanneer heb ik die gekocht? Welnu, dat is eind 2021 geweest want de plaat staat ook op 79 in de Gele Bak Top 100 van 2022. Ik twijfel eerst nog om 79 over te slaan en bij de 'Honderd achteruit' over 2023 stil te staan bij nummer 70, maar nee... toch maar andersom. Ik beperk het verhaal tot de jaren zestig en het einde van Page One in 1970. De Gele Bak Top 100 van 2024 ga ik pas over vier maanden samenstellen maar daar komt zeker een latere Troggs-single in voor. Die 'Honderd achteruit' kan ik dan over twee of drie jaar schrijven. Vandaag de nummer 79 in 2022 en nummer 70 in 2023: 'Hi Hi Hazel' van The Troggs uit 1967.

Met Lemmy en David Bowie is in 2015 en 2016 de 'Dodenrit' goed in gang gezet. Op zichzelf best logisch omdat de meeste artiesten uit de jaren zestig en zeventig inmiddels zelf voorbij hun 'seventies' zijn en sommige niet bepaald een gezond leven hebben geleid. Tot 2015 is het meer sporadisch dat een artiest overlijdt en ik daar een bericht aan wil wijden op Soul-xotica. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat ik via het nieuws verneem dat Reg Presley is overleden. Het is de maandag na een lange fietstocht. Hij is op 4 februari 2013 overleden. De fietstocht is de NAP tot Peize, vervolgens een stuk Flevoroute tot Heerenveen en dan door het donker terug naar Nijeveen. Ik kan me nog precies herinneren naar welke muziek ik heb geluisterd tijdens deze tocht. Zit daar The Troggs tussen? Nee, maar het is wel een manier om weer terug te komen op het bericht dat ik vanavond wil schrijven. Reg krijgt die maandag volop aandacht op Soul-xotica.

In mei 1964 voormen de schoolvrienden Reginald Maurice Ball en Ronnie Bond hun eerste rhythm & blues-band genaamd The Troglodytes. Pete Staples en Chris Britton maken de groep compleet en al snel wordt de naam ingekort tot The Troggs. In begin 1966 wordt de groep ontdekt door Larry Page, manager van The Kinks en tevens orkestleider. Het resulteert meteen in een single voor het CBS-label: 'Lost Girl'. Dat wordt geen hit en CBS probeert het zeven maanden later nog eens zonder succes. The Troggs heeft een contract met Page zoals The Move, Procol Harum en Joe Cocker een contract hebben met Denny Cordell. Leonard Davies is zijn eigenlijke naam en hij breekt eerst door als zanger waarbij zijn grote bril een kenmerk is. 'Larry Page The Teenage Rage' geeft hem eventueel zijn podiumnaam. Hij treedt veel op als voorprogramma van Cliff Richard en gaat zich vanaf 1965 bemoeien met The Kinks en The Troggs. Als The Larry Page Orchestra brengt hij verschillende albums uit. Na de single voor CBS stapt Page over naar Fontana waar hij al snel groen licht krijgt voor zijn eigen platenlabel: Page One.

De Amerikaanse songschrijver Chip Taylor heeft in 1965 een nummer geschreven voor The Wild Ones, maar dat wordt geen hit. Dat verandert als The Troggs in begin 1966 'Wild Thing'  uitbrengt op single. 'Wild Thing' bereikt een eerste plek in de Billboard en strandt op twee in Engeland. De single zal een blauwdruk worden voor de volgende garagerock-scene in Amerika. Toch zal The Troggs nooit veel verder komen in het land van Uncle Sam, mede omdat de band pas in 1968 voor het eerst op een Amerikaanse tournee gaat. In Engeland en Europa heeft de groep verscheidene andere grote hits. 'With A Girl Like You' is zelfs een nummer 1 in ons land maar ook 'I Can't Control Myself' bereikt de top tien bij ons. Over het algemeen bezien is 'Love Is All Around' eind 1967 de laatste grote hit voor de band. Dat succes zal in 1992 worden geëvenaard als Wet Wet Wet een cover-versie op de plaat zet. In 1968 doet 'Little Girl' nog een klein beetje in een paar oorden. De laatste is mijn nummer 33 uit de kaartenbak en de derde en laatste single die ik op 17 juni 1989 heb gekocht, de datum die ik beschouw als het startschot van de verzameling. Hoewel 35 jaar niet echt aanleiding tot een groot feest is, wil ik toch nog wel iets doen met dit kleine lustrum.

'Hi Hi Hazel' is een nummer dat eerst op de plaat is gezet door Geno Washington. Het is in alle opzichten slechts een bescheiden hit voor The Troggs met een magere 42 in Engeland en 36 in Duitsland. In Australië blijft het steken op 81. In ons land staat het slechts twee weken in de Top 40 met 39 als hoogste positie. In 1968 is het succes helemaal voorbij voor The Troggs. Pete Staples verlaat in 1969 de band en wordt vervangen door Tony Murray uit Plastic Penny, een van de weinige andere hitmakers op Page One met 'Everything I Am'. In 1970 gaat de stekker uit Page One en kort daarop zal Page het Penny Farthing-label starten. Het duurt echter pas tot 1974 eer The Troggs weer met hem zal samenwerken. Meer over de jaren zeventig, tachtig en negentig in de andere 'Honderd achteruit' van The Troggs. Zoals gezegd kan dat nog gemakkelijk twee jaar duren.

Beeld uit het verleden: 27 februari 2022

Eigenlijk zou ik vanavond nog een aflevering van 'Honderd achteruit' hebben willen doen maar op een ene of andere manier kan ik niet de juiste inspiratie vinden. Tegelijk wil ik dolgraag publiceren om de schade een beetje in te halen. Dan besluit ik weer eens door mijn fotoarchief te gaan. Uiteraard begin ik dan bij de foto's uit 2014 en 2015 en kijk zo bij ieder jaar of ik een geschikte foto kan vinden uit de periode rondom de huidige datum. Aanvankelijk heb ik er een hard hoofd in want in februari 2015 tot en met 2019 heb ik eigenlijk geen foto's gemaakt. Ik heb vier jaar en een week geleden de nieuwste Blauwe Bak gedemonstreerd. Toch nog even verder kijken. Eind februari 2021 heb ik een tochtje gemaakt op de postfiets. Vervolgens zie ik dan de foto's die ik heb gemaakt op 27 februari 2022 en dan is het besluit snel gevallen. Afgelopen weekend is in de media ook volop stil gestaan bij de start van het conflict in Oekraïne en dat is ongeveer dezelfde tijd als van deze wandeling.

Ik woon onderhand bijna acht jaar in Uffelte. Door mijn vele fiets- en wandeltochten mag je verwachten dat ik de omgeving binnen een paar maanden op mijn duimpje ken. Nou nee, dat is niet echt het geval. Qua fietsen ben ik alle paadjes wel in geweest en weet ik waar ze uitkomen. Als het aankomt op het wandelen dan kan ik nog wel eens verdwalen. Niet zodanig dat ik volledig in paniek ben maar wel dat ik even helemaal niet meer weet waar ik ben en waar ik het beste naartoe kan lopen. Deze zondag 27 februari is daar een goed voorbeeld van hoewel ik deze middag toch eindelijk een gebied zal verkennen dat ik tot dusver niet heb kunnen vinden. Ik heb het dan over het Brandeveen. Ik leef eerst een paar jaar in de veronderstelling dat het een heel stuk verderop ligt maar dat is de Meeuwenkolonie. Nee, het Brandeveen ligt verscholen in de bossen. Ik ben al eens eerder door dit gebied gewandeld en ben er, achteraf gezien, rakelings aan voorbij gegaan. In 2022 heb ik me iets beter voorbereid en weet ik hoe ik ongeveer moet lopen. Iets dat ik binnenkort weer eens moet doen want ik heb mijn broer in oktober beloofd dat we later dit jaar naar Brandeveen zullen lopen. Dan is het wel handig dat ik het een beetje ken.

Heeft het met regenval te maken of toch met gesmolten sneeuw? Feit is dat de modder een smeerboel is geworden en er enkele grote plassen zijn waar je het beste maar omheen kan lopen. Wie door deze appel heen bijt wordt rijkelijk beloond! Het Brandeveen is een magische plek. Midden in het bos opeens een groot meer met zelfs een onbereikbaar eilandje. Aan de kant waar ik de foto heb genomen loopt een fraai zandpad. De overkant is minder goed georganiseerd naar ik me herinner maar wellicht heeft dat ook met de drassige grond te maken. Ik geloof dat ik een thermoskan koffie heb meegenomen. Het duurt even voordat het bankje vrij is en dan kan de vakantie beginnen. Een hartverwarmend zonnetje, een oase van rust en het kalme water voor me. Als ik ruim een half jaar later het bericht krijg dat moeder is overleden, keer ik terug naar deze plek. Ik vind dan niets daar. Het is té koud om lang op het bankje te zitten en er is geen vogel dat een lied wil zingen. Ik verwacht woensdag of donderdag nieuwe schoenen dus wellicht een goede reden om deze iets in te lopen rondom het Brandeveen. Het zijn weer dezelfde 'sniper boots' die ik al een paar jaar heb. De oude zijn vorig jaar in begin maart overleden tijdens de demo in Den Haag. De 'nieuwe' zijn nog niet helemaal 'af', maar het gaat niet lang meer duren. De prijs is dermate vriendelijk dat ik er graag weer een jaar op rond wil stampen.

Het zilveren geheugen: februari 1999 deel II

Aanvankelijk wil ik de foto gebruiken van Roaches Lock, maar die heb ik al eerder gebruikt voor 'Het zilveren geheugen'. Dan besluit ik op de pub te zoeken en krijg dan deze prachtige foto. De herinneringen komen spontaan weer terug! Een Engelse pub verandert doorgaans nooit en ik kan me zomaar voorstellen dat dit een recente foto is. Het ziet er nog net zo uit als in 1999. Het tafeltje met de twee krukjes links is vaak mijn plekje als ik Sadie mee neem naar de pub. Anders hang ik rechts aan de bar recht tegenover de tapinstallatie. Ik heb heel wat uren in dit interieur door gebracht. Tollemache Arms is echter niet de meest voor de hand liggende keuze. Het zit op ruim anderhalve kilometer van mijn woonadres in Mossley en onderweg passeer ik zeker twee pubs. In het héle begin zit ik wel eens in de Best Of Brass dat te boek staat als een pub voor de 'working class'. Tollemache.Arms is daarentegen meer 'middle class'. Veelal ondernemers en ambtenaren. Toch is dit de eerste pub in Mossley waar ik me 'welkom' voel en het zal mijn vaste verblijf worden op zondagavond en soms een doordeweekse avond. Heel enkel ga ik ook op een zaterdagavond maar vind dat maar lastig wennen. In Sneek ben ik gewend om rond middernacht nog eens op stap te gaan. In Engeland sluiten de pubs (dan) om elf uur. Of je moet eens in de gelukkige positie zijn dat je een 'after hours' mee maakt!

Een paar weken geleden heb ik geschreven over mijn bezoek aan de Cloggers' Arms in Uppermill. Daar maak ik ook een klein stukje mee van 'after hours', hoewel ik dan onderhand weer in actie moet komen voor de wandeling terug naar Mossley. In de Tollemache Arms heb ik slechts eenmaal zo'n 'after hours' meegemaakt. Het is een druilerige zaterdagavond. Normaal gesproken is Martin om kwart voor elf al bezig met het opruimen van spullen. Ik zie hem verschillende vaste klanten iets in het oor fluisteren. 'Je wacht straks even tien minuten op het hoekje. Daarna komen jullie één voor één binnen'. Ik ben nog helemaal niet bekend met het fenomeen 'after hours'. Martin doet desondanks gewoon de laatste ronde en om elf uur is de pub leeg. Ik weet nog steeds niet wat er gaande is en zie niemand buiten. Dan hoor ik een 'psss' vanuit een steeg. Daar zie ik Ray en nog een aantal stamgasten staan. We wachten tien minuten en lopen dan een voor een met tussenpozen terug naar de pub. Om half twaalf is iedereen binnen.

We zijn opeens geen bezoekers meer van een pub maar zijn te gast in de huiskamer van Martin. De kassa gaat op slot en de drankjes zijn veelal van het huis of het wordt de volgende dag bij je rekening op geteld. Soms kan ik me het permitteren om een klein glaasje Famous Grouse bij mijn pint John Smith's te zetten en, ja, ik heb in Schotland geleerd dat je dat moet verdunnen met water om de ingrediënten te proeven. Nu proef je in zo'n geval weinig bij Famous Grouse, want daarvoor is dit teveel een commerciële whiskey. Ik raak in gesprek met iemand over whiskey en, ja, het lijkt Martin ook een goed moment om me diverse slokjes whiskey voor te schotelen. Het lijkt bijna op een tafereel in Sneek. Ik denk dat het feestje is door gegaan tot een uur of twee. Dan komt het moment dat ook ik het etablissement moet verlaten en de wandeling naar Longlands Mill moet aanvaarden. Ik weet niet of het iets met zelfoverschatting heeft te maken maar ik kom op een lumineus idee. We gaan langs het kanaal!

Dus bij Roaches Lock het parkeerterrein over en vervolgens het smalle zandpad naast het Huddersfield Canal. Het hoeft niet heel erg moeilijk te zijn want de eerste halve kilometer is het rechtdoor, hoewel dit stuk erg slecht is verlicht. Toch gaat het bij de derde stap al mis want mijn voet gaat naar links en zo lig ik plat op het pad. Echter wel met beide benen in het Huddersfield Canal. Ik klauter op en wil eigenwijs weer het zandpad volgen. Nóg een keer half in het kanaal. Dit schiet niet op! Ik loop weer terug naar Roaches Lock en ga maar over de stoep langs Manchester Road. Onderweg moet ik al concluderen dat ik erg vies ben geworden. Ik zou me bij de voordeur van Longlands Mill kunnen uitkleden en dan...? Maar nee, ik ben zo dronken als een tor en alleen al de gedachte aan al dat werk maakt me moe. Ik ga naar de kamer waar Sadie op de bank ligt te slapen. Voor het eerst in een jaar is ze eens niet blij om me te zien. Ze staat de bank echter af aan mij en gaat zelf maar op de grond liggen. Sorry meid! Het wordt helemaal gezellig als de whiskey door al dat geklots onderweg mijn maag verlaat op de bank. Als ik een paar uur later wakker word, ben ik eerst nog niet tot iets in staat en ga even verder slapen op mijn eigen kamer. Die middag klop ik aan bij een andere companion en, ja, hij wil me wel even helpen. De oude bank in de container en een beter exemplaar uit de winkel in de hondenkamer. Bob en Carol hebben nooit laten merken dat het hen is opgevallen.

Het is mijn eerste en laatste 'after hours' geworden in de Tollemache Arms. Ik heb later eens begrepen dat dit ook slechts eenmaal per jaar gebeurde, anders dan bij bijvoorbeeld de Cloggers' Arms waar het meer een soort van routine is geworden.

Week Spot Kwartet: week 8

Allereerst mijn excuses aan Louise voor het 'misgenderen'. Ik meende me te herinneren dat het een vrouwennaam was maar nee... Lowieke is toch echt een man. Buiten dat is Louise een storm in een glas water gebleken als het komt tot het noorden des lands. Van de stevige wind is vrijdagmiddag niets meer te merken. Van post lopen evenmin. Kort gezegd ben ik even op de zaak geweest om koffie te drinken en vervolgens de acht brieven over drie wijken bezorgd. Gisteren was het klusje eveneens snel geklaard alleen had ik nu een beetje verkeerd gegokt met de Buienradar. In plaats van rondom de bui bezorgen, ben ik in Tuk als het begint te hozen. Enfin, het is wederom niet veel en dus hangt de jas en broek alweer een paar uur later te drogen in Uffelte. Ik mag vandaag gaan nadenken over een 'gezellig' tweede bericht maar eerst maar het Week Spot Kwartet in herinnering brengen.

2020: Leave It All Behind Me - The Fuzz (1971)
De exacte reden kan ik me niet goed herinneren want doorgaans is bezorgen op maandag een unicum in Meppel. Het komt enkel voor in de kerstperiode of wanneer we een mailing hebben. De maandag is vaak tóch de 'vrije' dag. Voor mezelf maakt het niet zoveel uit want ik werk op maandag in de voorsortering. Dat begint pas rond een uur of drie en het is geen bezwaar voor mij om een paar uur eerder te beginnen en iets te bezorgen. Of hoef ik deze middag niet te sorteren? Twijfel alom maar ik herinner me deze maandag in januari nog vrij goed. Het is winters maar met een hartverwarmende zon. Ik ben meest aan het bezorgen op het industrieterrein van Meppel. Als ik thuis kom, zie ik dat Mark deze single van The Fuzz in de aanbieding heeft. Helaas... de plaat wordt binnen een paar minuten gereserveerd en ik vis achter het net. Ik heb al wel even naar het nummer geluisterd. De combinatie van The Fuzz, het Engelse Mojo-label en de aantrekkelijke plaat maakt dat ik zo snel mogelijk een exemplaar wil hebben. Ik ga daarvoor op Discogs en vind eentje die een beetje tegen de 'distortion' hangt maar desondanks me nog wel van luisterplezier kan voorzien. Misschien dat ik ooit nog eens een goede upgrade tegen kom?

2021: Yes I Am - Michelle David & The Gospel Sessions (2021)
Michelle heeft haar band dan net The True-Tones genoemd maar deze eerste single van David voor het One World-label vermeldt nog de oude naam. Ik heb in 2019 al de 12"-EP 'Gonna Be Alright' gekocht en dat nummer is aan een flinke opmars bezig in Engeland. Het enige 'pijnlijke' is de naam. Engelse soul-liefhebbers blijven doorgaans zo ver mogelijk verwijderd van religieuze uitlatingen in platen en hoewel 'Gonna Be Alright' nog vrij 'algemeen' kan worden opgevat, lijkt de naam The Gospel Sessions 'besmet'. De volgende twee One World-singles zullen wel als Michelle David & The True-Tones zijn. De tweede, 'Good Good Good', heb ik ook en de derde is een single-uitgave van 'Gonna Be Alright'. Hoewel het nog maar februari is in 2021 is dit meteen wel één van de meest ultieme platen van het jaar voor mij. De plaat zal dan ook eindigen in de top tien van de Blauwe Bak Top 100.

2022: There But For The Grace Of God Go I - Machine (1979)
In de zomer van 2020 presenteert Cannonball Soul een plaatje van Jay 'Machine' Stovall. Hij is dan de eerste 'hitmaker' op Cannonball Soul. Jay is in de jaren zeventig lid van Machine en dat heeft in 1979 een disco-kraker met 'There But For The Grace Of God Go I'. Hierdoor gaan mijn voelsprieten uit voor de single en de '5-4-3-2-1' van Mark brengt in december uitkomst. Het nummer is mede geschreven en geproduceerd door August Darnell die we beter kennen als Kid Creole van zijn Coconuts. Vóór Machine heeft hij al succes gehad met Dr. Buzzard's Original Savannah Band. Ondanks dat God in de titel wordt genoemd, is dit geen gospel. 'There But For The Grace Of God Go I' is slechts een gezegde. En hoewel de vrouwelijke hoofdpersoon in het nummer de naam van God verschillende malen uitspreekt, doet zij alles wat Hij heeft verboden.

2023: Stop Come Down - Duane Clark (1977)
Ik heb het in een eerdere 'Singles round-up' al aangehaald, de prijzen in 'Five A Day' zijn omhoog gegaan zonder dat er sprake is van inflatie. Het lijkt steeds lastiger te worden om héle interessante platen te vinden voor een paar ponden. Als Mark deze van Duane Clark aanbiedt, moet ik bekennen dat ik het een stamper van een nummer is. Alleen hik ik tegen de prijs op. Op Discogs zie ik vervolgens dat de Franse persing beter verkrijgbaar is en voor beduidend lagere prijzen. Zie hier het resultaat. Overigens heb ik vrijdag een bedrag betaald aan Mark en verwacht dat dit niet een héél dik pakket gaat worden. De verwachting is dat het met tien of twaalf wel eens klaar kan zijn. Dit ook vanwege de 'duurdere' platen. Verder heb ik twee bestellingen bij Juno geplaatst. Die van vrijdag zou in principe woensdag in Nederland kunnen zijn. Er komt in ieder geval nog een 'Singles round-up' met twee nieuwe aanwinsten, hopelijk meer. Tot slot over Duane Clark. Ik heb in 2023 ontzettend veel singles gekocht en het is lastig een Blauwe Bak Top 100 samen te stellen. Als de lijst klaar is zie ik dat deze in de 'bubbling under' is achtergebleven. Niet minder een favoriet voor het leven en de soundtrack van 2023!

Honderd achteruit: Santana

Over Lulu of Liesbeth ga ik het vandaag niet hebben. Ik heb wel de naam van de storm voorbij zien komen en weet dat het een meisjesnaam met een L is, maar ze is aardig uitgeraasd als ze in Uffelte voorbij komt. Morgenmiddag zou het nog even windkracht zes kunnen zijn, maar vooral later op de middag wordt het rustiger en zonnig. Ik denk dat ik morgen kan uitslapen en pas later op de middag met de post bezig ga. Ik heb het de laatste tijd vaak binnen twee uren bezorgd en ben dus vóór donker klaar. Ik heb een dagje thuis gehad. Wel even gedacht aan een bezoekje met de bus aan Beilen, maar ik wil op Soul-xotica eerst ook wel weer eens wat anders doen dan de 'Singles round-up'. Ik heb vanmiddag een deel afgelost bij Mark maar vermoed dat deze singles voor maart zijn. Ook heb ik een klein blokje om gelopen maar niets bijzonders. Na een week 'Singles round-up' ga ik verder met de 'Honderd achteruit'. Ook vanaf 76 mag ik een sprongetje maken want 77 is 'Sister Morphine' van Marianne Faithfull en die heb ik een bericht gehad met 'Summer Nights'. Op 78 vinden we vervolgens 'Samba Pa Ti' van Santana. Eigenlijk een oudere albumtrack maar in 1973 een grote hit in Nederland op single. In Engeland verschijnt de single pas een jaar later.

Het is als Pim Fortuyn en de LPF. Zonder Pim is de LPF een zootje ongeregeld dat niets voor elkaar krijgt. Als je bij Santana bij de oorsprong wilt beginnen, kan je dus niet anders dan bij de wieg gaan staan van Carlos Santana. Carlos Humberto Santana Barragán is de volledige naam van de man. Hij wordt op 20 juli 1947 geboren in Autián De Navarro in Mexico. Zijn vader is muzikant in een mariachi-band en onder zijn oog leert Carlos als vijfjarige viool spelen en drie jaar later de gitaar. Ook Carlos' jongere broer Jorge is een begenadigd gitarist. Daarna verhuist de familie naar Tijuana aan de grens met Amerika. Zijn moeder neemt hem mee naar een optreden van The TJ's, dé rock & roll-sensatie van Tijuana. Als twaalfjarige gaat hij als roadie werken voor de band. Even later gaat hij de basgitaar bespelen omdat de groep al een goede gitarist in de gelederen heeft. Deze gitarist, Batíz, zal Santana kennis laten maken met de blues van mensen als Muddy Waters, Howlin' Wolf, T-Bone Walker en James Brown. Er komt plots een einde aan zijn loopbaan bij The TJ's als het gezin verhuist naar San Francisco. In 1966 formeert hij The Santana Blues Band.

Bill Graham wordt de manager van de band en dat leidt tot enkele voorprogramma's in The Fillmore. Als twee leden té laat arriveren voor een optreden heeft Graham er genoeg van en ontslaat de band. Santana gaat op zoek naar meer gemotiveerde muzikanten en komt terug met de nieuwe band Santana. Alleen organist Gregg Rolie maakt de overstap van de Blues Band naar de nieuwe Santana. Dat begint bij Bill Graham met een schone lei en neemt meteen een speciale plek in in het muzieklandschap van de jaren zestig. Santana combineert blues met rock & roll en latin-invloeden met vooral percussie uit de laatste hoek. Ik meen dat ik onlangs nog heb geschreven over Santana en de reden hoe het op Woodstock terecht is gekomen. Dat is inderdaad slechts een paar weken geleden. Het is aanvankelijk de bedoeling dat Chicago zal optreden, maar dat heeft een dubbele boeking. Graham stuurt Santana ervoor in de plek en Carlos is Chicago nog altijd erkentelijk voor deze dienst. Woodstock wordt namelijk de wereldwijde doorbraak van de band. Dat Chicago en Santana beide platen opnemen voor Columbia is vooral een keuze van Santana. Zowel Atco als Columbia hebben beide een mooi aanbod in petto voor Santana maar deze wil opnemen voor het label dat Miles Davis en Bob Dylan heeft uitgebracht.

In Nederland wordt het erg mooi geschetst. Daar komt 'Jin-Go-Lo-Ba' in januari 1970 de top 40 binnen en daarmee reken ik Santana vooral tot een band uit de zeventiger jaren. Het ietwat Hendrix-achtige 'Persuasion' heeft het in 1969 net niet gehaald. 'Samba Pa Ti' staat oorspronkelijk op de elpee 'Abraxas' dat in september 1970 verschijnt. Carlos Santana schrijft het instrumentale nummer in New York City. Hij kijkt het raam uit op een zondagmiddag en ziet beneden een dronken man lopen. De saxofoon in een hand en de fles in de andere. De man kan maar niet besluiten wat hij als eerste aan de lippen zal zetten, de saxofoon of de fles. Santana krijgt meteen een melodie in zijn hoofd en werkt het uit. 'Samba For You' wordt dan 'Samba Pa Ti'. Er gaat praktisch geen Santana-optreden voorbij of 'Samba Pa Ti' staat niet op de setlist en dat gaat door tot aan 2024 aan toe. In 1973 heeft het nummer dus een bepaalde cultstatus gehaald en verschijnt als single in Europa. In Nederland piekt de single op nummer elf en in Duitsland op drieënveertig. In Engeland doet het zevenentwintig aan, hoewel het dan reeds 1974 is geworden. Het is de eerste hit voor Santana in Engeland.

Het nummer zal door velen worden gecoverd en José Feliciano voorziet het in 1982 nog van een tekst. Santana is vanaf 1968 onafgebroken actief en het meest recente album is 'Blessings And Miracles' uit 2021. Hoe ik het met nummer 79 ga doen in de Gele Bak Top 100 van 2022 is nog even een vraagje. Het nummer staat namelijk abusievelijk ook in de Gele Bak Top 100 van 2023 genoteerd. Morgen naar verwachting eerst het Week Spot Kwartet.

Het zilveren goud: 1999 deel III

Eigenlijk weet ik het wel zeker. Ik ben in 1998 nauwelijks in Manchester zélf geweest en zal dus elk moment aangrijpen om singles te kopen. In maart 1999 ben ik opnieuw in de stad voor een formaliteit waar ik later op terug kom. Ik kan me in ieder geval één single voor de geest halen maar die ben ik alweer een paar jaar kwijt, hoewel ik hem in Nijeveen nog wel heb gedraaid. Het zit waarschijnlijk nog in een verhuisdoos. Tja, ik woon hier immers ook nog maar acht jaar. Ik heb voor maart 1999 één single genoteerd waarvan ik echter denk dat ik hem al eens eerder heb gekocht. Maar goed... dat is iets voor volgende maand maar zoals het nu lijkt hebben we dan één single in 'Het zilveren goud'. Vandaag zijn dat er vijf en alle vijf singles zijn 200 procent zeker in februari 1999 in mijn collectie gekomen. Een paar weken geleden heb ik de wandeling naar Uppermill opnieuw gemaakt, vandaag ga ik de opmaat geven voor de berichten in de komende weken. Ik ben namelijk vrij rusteloos in begin 1999 en heb last van 'itchy feet' zoals ze dat in Engeland noemen.

Ik ben in september en oktober 1998 een depressie in gegleden welke me enige tijd uit het werk houdt. Niet heel lang natuurlijk want een woonwerkgemeenschap verwacht nu eenmaal dat je wel gaat werken voor je maaltijd, ook al zij het aangepast werk of aangepaste uren. Het duurt ruim een maand voordat de Prozac begint te werken voor mij en tot die tijd kan ik voortdurend slapen. Hoewel? Als het goed en wel is aangeslagen, ben ik er ook wel weer klaar mee en sinds de kerst ben ik weer van de Prozac af. Even kan ik me verbeelden dat ik de depressie heb overleefd maar niets is minder waar. Mijn gemoedstoestand is in de eerste maanden van 1999 nog erg labiel en het zal pas duren tot de dag vóór mijn verjaardag eerder uitsluitsel komt. In november 1998 weet ik eigenlijk al wat er precies aan scheelt. Ik ben het afgelopen jaar voortdurend 'op doorreis' geweest. Wat begint met Ruigoord en de ADM via logeerpartijen in Sneek naar York. Bishophill Senior, in huis bij de priester en dan een paar weken YWCA gevolgd door de 'korte stop' in Mossley welke inmiddels een langere stop is geworden van zes maanden. Let wel: Een maand nadat ik in Mossley ben gekomen, kondig ik aan dat ik weer terug naar de ADM ga. Ik blijf echter zitten waar ik zit en dat is iets waar ik anno 2024 helemaal niet rouwig om ben.

De bewoners van de Emmaus hebben allemaal van tijd tot tijd met 'itchy feet' te maken. Ik denk dan altijd in het bijzonder aan Rob. Een hele fijne rustige kerel. Een harde werker die zijn borreltje lust op zijn tijd. Voor Rob is de Emmaus een 'way of life' geworden. Hij houdt het maximaal drie maanden uit op een adres. Dat is slim want na drie maanden krijg je je 'leaving money' en opgespaard vakantiegeld zodat je weer een week kan leven van de drank. Omdat hij nooit wordt weggestuurd, kan hij na een week weer terecht in de volgende Emmaus. In de periode dat ik in Mossley woon, komt Rob twee of driemaal voorbij. Volgens mij zit hij ook weer even in de Emmaus als ik in 2001 een bezoekje kom brengen. Het is, volgens mij, Rob welke tegen me zegt: 'Mossley isn't Mossley anymore'. Ik zeg niet dat alles moet blijven zoals het altijd is geweest, maar ik zie meteen wel weer de 'eilandjes' en mis de knusse keuken met de twee banken en hutjemutje op elkaar de maaltijd genieten. Je kan het je niet veroorloven om langdurig ruzie te hebben met iemand want je komt hem tweemaal per dag tegen. Over 'haar' ga ik het even niet hebben want het is pas eind 1999 als de eerste dame komt binnen wandelen. De Emmaus is een herensociëteit. En op zondag gaat de Sunday Sports rond.

De 'itchy feet' maakt niet dat ik meteen de deur uit stap. Ik weet dat ik veel in de waagschaal leg want op zichzelf heb ik het prima in Mossley. Leuk werk, mooie omgeving, fijne companions en een leiding die begrip en geduld kunnen opbrengen voor individuen met speciale gebruiksaanwijzingen. Ofwel... in een andere gemeenschap hadden ze me er misschien al veel eerder uit geknikkerd. En toch blijf ik het gevoel houden dat er een volgend hoofdstuk is. Ik heb in die tijd vaak een 'recurring dream' en eentje die ook later nog wel eens voorbij is gekomen. Ik ontmoet een dame bij een kerk. Het is een vreemde omgeving vol donkere bossen en heuvels. Het gezicht van de dame kan ik me ook nog wel voor de geest halen. Lang donker haar en donkere ogen. Als ik dan zie dat in het Poolse Lublin een Emmaus-gemeenschap zit, ben ik vlug bereid. Het moet een Poolse zijn? Bob en Carol, mijn leidinggevenden, zijn verschillende malen in Polen geweest en juichen in principe het idee wel toe. Alleen... wat is het nu precies daar in Lublin?

Daar zijn de meningen over verdeeld. De ene heeft het over een gigantische winkel, de ander over een soepkeuken. 'We always need volunteers', is de reactie vanuit Lublin. Ja maar... ik ben geen vrijwilliger, ik ben een companion. Ik geloof dat ik vijf jaar geleden nog eens een foto heb opgezocht van de Emmaus in Lublin. Het is nu in ieder geval wel een grote winkel maar of dat het ook is geweest in 1999 en 2000? Internet staat goed beschouwd nog in de kinderschoenen en veel meer info is er niet te vinden. Ik ben in februari en maart 1999 echter druk met het pakken van mijn koffers. Wat moeten Bob en Carol hebben gedacht? Misschien hebben ze me gewoon de gang laten gaan om er zelf achter te komen? Ik kan in principe een lift krijgen van een Poolse vrachtwagenchauffeur. Of deze me in Lublin gaat brengen? Waarschijnlijk niet. Denk ik werkelijk dat ik koffers vol spul zomaar kan meenemen? Denk ik dat hij een deel van zijn trailer vrij houdt voor mijn spulletjes? Het is in deze tijd dat mijn bed eens helemaal bezaaid ligt met spulletjes en ik een uiltje knap in mijn leunstoel. Ik heb gedurende het uur een droom welke ik altijd als 'visioen' zal blijven herinneren. De boodschap van het visioen: Geef niet zomaar iets weg waarvan je later spijt zult krijgen. Dat zal de komende weken voortdurend in mijn achterhoofd blijven rond zingen.

3180 China Girl - David Bowie (UK, EMI-America, 1983)
3181 Christian - China Crisis (UK, Virgin, 1982)
3182 Waiting For A Train - Flash And The Pan (UK, Easy Beat, 1983)
3183 Woman - John Lennon (UK, Geffen, 1980)
3184 Spacer - Sheila & B. Devotion (UK, Carrere, 1979)

In februari 1999 komt er een vrij interessante partij platen binnen waaronder veel elpees uit de jaren tachtig. Er zijn een aantal die ik mee neem naar mijn kamer of welke ik tijdelijk neerzet op Manchester Road om voor entertainment in de winkel te zorgen. Op het gebied van de singles herinner ik de bovenstaande vijf nog goed. Vooral John Lennon is eentje die dan al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. China Crisis heb ik later ook nog eens in de Europese uitdossing gekocht. Qua 'Het zilveren goud' gaat het voorlopig even stil worden. Zoals gezegd heb ik maar eentje genoteerd voor maart 1999 en helemaal niets in april. Pas in mei en juni komen de singles weer binnen druppelen. Qua verhalen weet ik nog wel het ene en het andere en dus moet het wel goed komen met een paar afleveringen van 'Het zilveren geheugen'.

Week Spot: New York City

Het wil me deze ochtend maar niet lukken om vroeg genoeg uit bed te komen. Op zichzelf is er geen man overboord want het werk valt reuze mee op het moment maar het is wel een gegeven dat ik pas later op de middag aan de slag ga. Als ik wel eerder uit bed was gestapt, had ik het waarschijnlijk droog gehouden. Enfin, het is weer een bijzondere fietstocht geworden want ik heb maar liefst twee brieven voorbij de watertoren van Tuk. Ik besluit daarmee te eindigen zodat ik weer eens langs de rondweg kan fietsen. Zou het in 2016 voor de laatste keer zijn geweest? Opeens herinner ik me dat ik hier langs ben gekomen op de Pioneer. Ik heb het rode gevaar dan pas een paar weken en wil hem dolgraag aan moeder laten zien. Meestal knal ik door Tuk richting Wolvega of ik ga langs het Steenwijkerdiep naar Ossenzijl. Vanavond is het zaak om een andere route te kiezen want ik moet uitkomen in New York City. Ik heb gisteren tijdens het schrijven van de 'Singles round-up' al min of meer besloten dat dit de Week Spot kan worden. Ik ga komende zaterdag weer een show doen met uitsluitend Engelse persingen uit de jaren zestig, zeventig, tachtig en misschien een enkeling uit de jaren negentig. Daar hoort dan ook een Week Spot bij welke ik als Engelse persing in de koffers heb. De eer valt deze week te beurt aan New York City en haar grootste hit 'I'm Doin' Fine Now' uit 1972.

Helaas. Er zijn geen telefoonboeken vol geschreven over de band en het is dus slechts summiere informatie waarmee ik een bericht in elkaar moet zetten. New York City is een vocaal kwartet met zangers met een ruime ervaring in de doowop. John Brown heeft bijvoorbeeld gezongen bij The Five Satins, The Cadillacs en in een latere bezetting van The Moonglows. De laatste groep heeft eerder onder andere Marvin Gaye en Harvey Fuqua in de gelederen. Claude Johnson heeft bij The Genies gezongen. Tim McQueen is de leadzanger van New York City en Eddie Schell maakt het kwartet compleet. De groep ontstaat in 1972 als Tri-Boro Exchange maar dan kiest het de succesvolle weg van bijvoorbeeld Chicago door de groep te noemen naar de oorsprong. Voor de platen kan de groep rekenen op de hulp van Wes Farrell en Thom Bell. Farrell is aanvankelijk het beste bekend als liedjesschrijver en hij heeft een aantal grote hits op zijn naam staan. 'Hang On Sloopy' is de bekendste maar bijvoorbeeld ook een 'Come A Little Bit Closer' van Jay & The Americans (welke hij eveneens produceert). In 1972 zet hij het Chelsea-label op en New York City is één van de acts op het label. Chelsea heeft echter geen vaste distributiepartner in Europa waardoor sommige platen op RCA verschijnen en anderen via Polydor lopen. Hoewel de Engelse persing geen fotohoes heeft, gebruik ik de Duitse omdat het iets meer kleur geeft aan het blog. Hoewel? Dat doen de oranje labels ook, maar toch liever een hoesje. Latere singles gaan via Polydor.

Thom Bell wordt beschouwd als een van de architecten van de Phillysoul en hij is naast New York City bijvoorbeeld actief met The Spinners en The Stylistics. New York City is als het ware een kruising tussen deze twee bands. Enerzijds de mierzoete harmoniezang, anderzijds meer avontuurlijk en funky. 'I'm Doin' Fine Now' had zo afkomstig kunnen zijn van The Spinners en het platenpubliek kan er niet genoeg van krijgen. De single bereikt een zeventiende plek op de Billboard en doet nummer twintig in Engeland. In de Adult Contemporary en de R&B doet de plaat het uiteraard beter. De opvolger heet 'Make Me Twice The Man' maar deze kan het succes niet herhalen en krijgt in Engeland niet eens een release. 'Quick, Fast, In A Hurry' heb ik eveneens als Engelse persing, nu op het Polydor-label. Het sfeervolle 'Happiness Is' verschijnt in Engeland op Chelsea en is de derde single die ik heb. Het is in 1974 de laatste keer dat New York City binnen de top 100 van een lijst zal uitkomen. De groep maakt twee albums: 'I'm Doin' Fine Now' in 1973 en 'Soulful Road' in 1974.

Toch mist de groep iets. Als er moet worden opgetreden is het wel handig dat ze de beschikking heeft tot een band. In 1973 gaat New York City toeren met The Big Apple Band. Het heeft niets met Walter Murphy van doen ofschoon zijn 'band' ook The Big Apple Band heet. Nee, Murphy doet alles in zijn eentje. The Big Apple Band van New York City bevat echter twee muzikanten waarvan we in de toekomst zullen gaan horen: Bernie Edwards en Nile Rodgers. Anders dan vaak gedacht, spelen ze waarschijnlijk niet mee op 'I'm Doin' Fine Now' of ze moeten héél toevallig in de studio zijn geweest op die dag. De studiomuzikanten worden niet genoemd en The Big Apple Band is er uitsluitend voor de live-optredens.

Singles round-up: februari 7

Nog negen dagen te gaan voor februari en wie weet wat er nog binnen gaat komen qua singles. Op zichzelf heb ik wel genoeg voor een fijne dubbelaflevering van de 'Eindstreep' volgende week, ofwel een top tien van de Blauwe en de Gele Bak. In de laatste aflevering van de 'Singles round-up' van de partij uit Zwolle is het fifty-fifty maar hangt het er vooral van af wat ik met bepaalde singles ga doen. Daarvoor zal ik ze nog een keer moeten beluisteren en dat ga ik nu doen. De apparatuur staat weer aan (na een paar uren Youtube) en ik ben klaar voor het, voorlopig, laatste deel van de 'Singles round-up'.

* The Sir Douglas Quintet- She's About A Mover (NL, Mercury, 1965, re: 1969)
Als ik donderdagavond op 45cat kijk, val ik van de ene in de andere verbazing. De 1969-uitgave is bijna evenveel waard als de eerste uit 1965. De plaat is in een absolute nieuwstaat. Ik heb hem zaterdag al wel gedraaid in 'Do The 45' maar of deze de Blauwe Bak gaat halen? Natuurlijk, het is een plaat gemaakt om te dansen, maar wellicht meer een hit in de hoek van de Mod dan de soul. Hij komt eerst in de Gele Bak en dan kan ik gedurende het jaar altijd nog bekijken wat ik ga doen. 'The Rains Came' is eenzelfde laken een pak maar veel soulvoller wordt het niet.

* The Sopwith Camel- Hello Hello (Zuid Afrika, Kama Sutra, 1967)
Niet op 45cat maar het wijkt qua catalogusnummer sterk af van de Engelse. Het is bijna vijfentwintig jaar geleden dat ik in Engeland even stevig door een cd-fase ga. Het meesjouwen van elpees is een onderneming als je voorlopig nog even wilt reizen. Ik koop het grootste gedeelte van de 'klassieke' Moody Blues-elpees op geremasterde cd's en kom zo ook een verzamelalbum tegen met psychedelische deuntjes. Deze compilatie bevat ook 'Hello Hello' van The Sopwith Camel, een groepje dat klinkt als labelgenoten The Lovin' Spoonful en eveneens door Erik Jacobsen wordt geproduceerd. 'Hello Hello' is een heerlijk lui en loom liedje met een zekere lulligheid, maar allemaal geheel in stijl van de 'Good Time'-muziek uit deze tijd.

* Soul Brothers Six- Your Love Is Such A Wonderful Love (Jamaica, Atlantic, 1968)
De band van de originele 'Some Kind Of Wonderful'. Goed bekeken is 'Your Love' ook 'Some Kind Of Wonderful' qua titel, maar klinkt ook zo. De b-kant is een ballade maar niet de sterkste die ik heb gehoord. 'Your Love' mag in de Blauwe Bak maar eerlijk gezegd hoor ik liever 'Some Kind Of Wonderful'.

* Steely Dan- Haitian Divorce (Duitsland, ABC, 1976)
Heb ik deze wel of niet? Ik loop nog altijd te twijfelen en dus ga ik snel even in het bestand kijken. Nee, niet dus. Goed dat ik hem heb meegenomen! Ik heb het in het vorige bericht al geschreven, hoe dichter bij het einde hoe meer 'mainstream' het wordt en hier hebben we dan The Dan met een absolute klassieker. Fijn om deze eens op vinylsingle te hebben.

* Carla Thomas- How Do You Quit (Jamaica, Atlantic, 1965)
Ik moet bekennen dat ik bij deze Atlantics in de veronderstelling ben dat het Amerikaanse persingen zijn. Het is pas bij thuiskomst dat ik zie dat ze geproduceerd zijn door Dynamic Sounds, hetgeen wijst op Jamaica. De singles hebben ook de hoge pieptoon voor het intro. 'Quit' is een heerlijke ballade. 'The Puppet' is meer upbeat en is voor mij persoonlijk de ultieme winnaar hoewel de single een 'double-sider' mag heten.

* The Tradewinds- Brother Jonesie (Barbados, Wirl, 1979)
Hoewel de plaat van Barbados komt, is The Tradewinds een band uit Guyana. 'Brother Jonesie' is een fraaie crossover tussen reggae en soulvolle spouge. Hij gaat voor mij in het hoekje van The Dynamics' 'Let's Pick Up From Where We Left Off'. Nog nét geschikt voor de Blauwe Bak. 'La Vie' op de b-kant is meer een tropische variatie op disco. Uiteraard in het Frans gezongen en met genoeg ruimte voor de muzikanten om vrijuit te soleren.

* Traffic- Paper Sun (Zuid Afrika, Fontana, 1967)
Ik loop erg te dralen bij deze single want ik heb hem nog altijd niet. De vraagprijs is hoog, maar dan opnieuw... Hoe vaak kom je deze tegen in de persing uit Zuid Afrika. Ome Minstrel heeft overigens nog de andere Traffic-singles liggen en allemaal uit Zuid Afrika. Het geluid is een beetje minimaal en de gain moet bijna op tien, maar ach... het zwarte Fontana-label met driehoekje ziet er erg nostalgisch uit. Best een bijzonder item en dus geen spijt van het prijskaartje.

* Frankie Valli- Can't Take My Eyes Off You (Zuid Afrika, Philips Seven Single, 1967)
Ach ja, hij is maar drie euro. Hij zit in een oud Nederlands Philips-hoesje, maar Jethro Tull zit in een Philips Seven Single-hoesje, dus dat ga ik even omruilen. Ik heb nog even gedacht om deze in de Blauwe Bak te plaatsen, maar nee... dit gaat gewoon in de Gele Bak. Wel een gezellige single maar geen 'You're Ready Now'.

Singles round-up: februari 6

In het begin ben ik nog van plan om vier berichten te publiceren op maandag. Jullie zullen inmiddels door hebben dat dit het niet is geworden. Enfin, vanavond twee afleveringen 'Singles round-up' en morgen de Week Spot en 'Het zilveren goud' en we zitten weer op schema. Vandaag is zo'n dag zoals iedere andere dinsdag. Zou ik negatief ingesteld zijn dan zou ik spreken van 'same shit, different day', maar dat is niet waar. Er is niet heel veel post om het zwak uit te drukken. Omdat ik dwars door mijn brood heen zit, heb ik niet echt een ontbijt gehad en dus hou ik halverwege even pauze met een broodje en een ijskoffie. Het is fris maar op zijn minst is het droog. Het grappige aan de 'Singles round-up' is dat het steeds meer mainstream pop wordt naarmate het einde in zicht komt. Dat heeft ermee te maken dat ik heel bewust naar singles heb gezocht van The Turtles en ik dus daarmee meteen al hoog in het alfabet zit. Omdat de bak van de T ook de letters U en V bevat, koop ik zelfs nog een single door een artiest met de letter V maar die komen we als allerlaatste tegen in de volgende aflevering. Eerst maar eens door de volgende acht plaatjes.

* Chuck Jackson & Maxine Brown- Something You Got (US, Wand, 1965)
Doorgaans loop ik niet heel erg warm voor de duetten van Chuck en Maxine want in principe kun je ze op iedere straathoek krijgen. Ik veronderstel dat Minstrel 'schappelijke' prijzen heeft voor deze dozen want je moet immers nog flink wat moeite doen om tot deze koopwaar te komen. Hij is wél schappelijk maar niet gek en dus denk ik dat ik voor deze gewoon een Ebay- of Discogs-prijs heb betaald. Het label is wederom gedecoreerd met viltstift door Glenn en dus moet het wel de moeite waard zijn? 'Something You Got' is een rhythm & blues-klassieker en ik moet bekennen dat ik het duet een leuk idee vind. Er is echter een puntje van kritiek bij Maxine Brown, hoewel ik haar soloplaten erg kan waarderen. Als je goed luistert en kijkt, is Maxine eigenlijk helemaal geen sterke zangeres. Ze heeft in ieder geval niet de 'power' om tegenover een stem als die van Chuck Jackson haar mannetje te staan. Haar stem klinkt dus ietwat ijl in dit duet en soms domweg té lief terwijl Chuck hoorbaar liever een stoere meid heeft. Dan de b-kant. 'Baby Take Me' is geschreven door Nick Ashford, Valerie Simpson en Joshie 'Jo' Armstead en dus kunnen we niets aanmerken op de compositie. Krijg nu tieten! Dit is 'The Real Thing' met een andere tekst.

* Jimmy James- Bewildered And Blue (Jamaica, Gaydisc, 1962?)
Waarom een vraagteken achter het bouwjaar? De plaat is voor het eerst verschenen in 1962 maar op een ander label. De vroege Gaydisc-platen van Jimmy James schijnen in de jaren rond 1973 opnieuw te zijn uitgebracht. Het kan evengoed ook nog wel eens een bootleg zijn zoals mijn Ken Boothe. Enfin, Gaydisc op het witte, flink verweerde, labels die in de typemachine hebben gezeten. Het doet me op het eerste gezicht aan als een demo, maar dan opnieuw... Niets wijst erop dat deze twee titels oorspronkelijk op Gaydisc zijn uitgebracht. Muzikaal is het 'island soul' dat leunt tegen calypso maar o zo lekker! 'I Don't Want To Cry' is de meest ultieme schuifelkant. Ik zie in dezelfde doos ook 'Come To Me Softly' liggen op hetzelfde witte Gaydisc-label. Ik durf daarbij niet te gokken welke versie het is, maar nu weet ik dat dit de eerste versie moet zijn. Voor een volgende keer!

* Jethro Tull- Sweet Dream (Duitsland, Island, 1969)
Helaas dus geen terugkeer van de 'Telefoontoppertjes' nu de Nokia N95 weer terug naar de afzender is gegaan. Ik wacht nog wel op het geld maar daar mag maximaal drie weken voor staan. Nou, vooruit maar! Ik heb 'Sweet Dream' van Jethro Tull nooit in dat kader behandeld, maar... het is in die jaren wel een 'Telefoontoppertje'. In het begin moet alles gratis worden gedownload en zo heb ik een adresje gevonden met een hoop dode links, vrij rond lopende virussen maar ook praktisch iedere plaat die ik mezelf wens. Zo zoek ik eens naar Jethro Tull en zie daar 'Sweet Dream' staan. In 2024 kan ik zeggen dat ik de plaat in meer dan twaalf jaar niet heb gehoord. Ik ben hem écht vergeten en dus is het een fijn weerzien. Ik heb me altijd verbaasd over het orkest en de blazers, het klinkt alsof de platenmaatschappij erop heeft gestaan om de single meer geschikt te maken voor de radio, maar de plaat zou beter af zijn geweest zonder deze externe musici. O ja, ook nog lekkere 'cowbell' in het refrein en pas Ian's fluit tegen het einde.

* Johnny Johnson  & The Bandwagon- Sweet Inspiration (UK, Stateside, 1970)
Een klassiekertje waarin ik opeens erg veel zin heb. Het is compleet inwisselbaar tegen iedere andere Bandwagon-plaat en zelfs The Foundations. Tony Macauley is de producent van beide. Hoewel zowel Johnny Johnson als Clem Curtis een kleurtje hebben, is dit desondanks typische 'blue-eyed' soul. Maar... het is en blijft een zeer gezellig plaatje en dus mag het in de Blauwe Bak. Ook de b-kant even proeven. 'Pride Comes Before A Fall' is dat andere deuntje van Johnny Johnson dat hij nog eens opnieuw doet. 'Sweet Inspiration' blijft daarmee de leukste kant van de twee.

* New York City- I'm Doin' Fine Now (UK, RCA Victor, 1972)
Ik heb al verschillende platen van New York City maar deze 'hit' nog altijd niet. Als ik hem dan tegenkom voor een zacht prijsje als Engelse persing dan ben ik vlug bereid. Ik denk dat ik New York City nog niet eerder als Week Spot heb gehad, dus dat kan ik in één klap oplossen. De b-kant is een sfeervolle ballade. Maar ja, wat wil je ook als Thom Bell de arrangeur is. Ik denk dat 'I'm Doing Fine Now' deze week de Week Spot gaat worden. Nog even vierentwintig uur geduld opbrengen.

* The Ovations- Don't Cry (US, Goldwax, 1965)
Over de Week Spot gesproken. Een paar weken geleden is deze titel in handen van The Ovations. Hoewel 'I Need A Lot Of Loving' de meeste viltstift op het label heeft, is 'Don't Cry' schijnbaar de Surisoul-favoriet. Het is in 1976 zelfs nog uitgebracht op het Nederlandse Old Gold-label! Ofwel... een bootleg met de naam van een latere Engelse platenmaatschappij. 'Don't Cry' is een ballade met opvallende acccenten voor de elektrische gitaar en dat is het toontje dat ze in Suriname kunnen waarderen. En weer opnieuw de leadzanger wiens' stem ik uit duizenden kan herkennen. 'I Need A Lot Of Loving' is meer uptempo en klinkt een beetje als The Impressions, maar 'Don't Cry' is de 'standout'.

* The Rotary Connection- Soul Man (NL, Chess International, 1968)
Voordat ik besluit om naar Zwolle te gaan, hang ik ook nog even rond op Discogs. Ik heb flink wat singles in mijn mandje bij een Nederlandse dealer en daar zit ook deze van The Rotary Connection bij. Dan echter mét fotohoes en hopelijk in een betere staat. The Rotary Connection is de band van Marshall Chess, de zoon van Leonard Chess van de gelijknamige platenmaatschappij. Minnie Riperton is de zangeres van de 'supergroep'. 'Soul Man' is een zeer interessante interpretatie van de Sam & Dave-hit maar ik kan me voorstellen dat de groep populairder is geweest bij het rockpubliek dan in de soul. Hoewel Minnie 'aan de grond' blijft met haar stem is het nog altijd goed voor een laagje kippenvel. Het kan zomaar zijn dat ik die met fotohoes nog wel ga aanschaffen en deze van Minstrel in de jaren zestig-bak zet. Op de keerzijde wordt 'Like A Rolling Stone' de soul in getrokken? Nou nee, het blijft instrumentaal maar ondanks een aardig arrangement wordt het nergens écht spannend.

* The Rutles- I Must Be In Love (NL, Warner Bros., 1978)
Eindelijk eens deze single te pakken van Dirk, Stig, Nasty en Barry. Het is begin 1990 als op de zaterdagavond een aantal weken lang een serie wordt uitgezonden van muziekfilms uit een grijs verleden. Ik zie daar de eerste keer 'The Commitments' alsook de 'mockumentary' van The Rutles. De composities van Neil Innes klinken als, maar dan net ietsje anders. Tegelijk zou je jezelf kunnen voorstellen dat John en Paul ze inderdaad zo hadden geschreven in 1963. Op de keerzijde staat 'Cheese & Onions' dat een prachtige parodie is op 'I Am The Walrus' en 'A Day In The Life'. Ik moet de film nog eens zien te vinden want ik wil hem dolgraag weer eens kijken.

Singles round-up: februari 5

Geen Beilen, Assen of Leeuwarden. Nee, de keuze valt op Zwollywood. Ik ben nog immers mooi op tijd en bovendien heeft Zwolle op donderdag koopavond. Ik zou nu wel eens het geduld kunnen opbrengen en door de knieën te gaan. De laatste keer bij Minstrel is nogal hectisch. Het is dan september en ik ben op de fiets naar Zwolle gegaan. Straks moet ik nog door de duisternis terug naar Uffelte en ook het moment leent zich er niet voor om door de kastjes en bananendozen te gaan. Dat staat dus voor deze donderdag op het programma. Welnu, de kastjes ben ik niet geweest. Arjan heeft stapels elpees voor de kastjes staan en waar moet je die eens kwijt? Gelukkig kan hij een paar bananendozen tevoorschijn toveren met een hele ruwe selectie op genre en tijdperk. Ik ga de soul door nadat ik al de 'bovengrondse' soulbakken heb doorgespit. Opvallend veel Suri-soul en achteraf gezien ook vrij veel Jamaicaanse persingen. Ik ga de 24 singles in 3 afleveringen doen. Bij deze eerste lijkt het alsof het alleen maar obscure soul gaat worden maar later in het alfabet treffen we ook nog een paar pure popsingles uit de jaren zestig.

* Clarence Ashe- Trouble I've Had (US, J&S, 1966)
'Ken je ze allemaal of gok je maar wat?'. Beide. Arjan zegt dit terwijl hij Mitty Collier bekijkt en haar 'coljee' noemt zoals het sieraad. Nee, Mitty Collier is geen gok, daarvan weet ik op voorhand dat het me goed gaat bevallen. Met de Barbadiaanse persingen is dat weer iets anders. Ik begin deze 'Singles round-up' met een plaatje dat ik absoluut niet kan laten liggen. Het is op Zell Sanders' J&S-label en dat is dezelfde Zell Sanders als van het plaatje van The Hearts op het Zells-label van vorige week. Eenmaal thuis zoek ik het bouwjaar op van dit plaatje van Clarence Ashe en zie terloops dat het bijna evenveel waard is als de totaalprijs van alle 24 singles. Goed gegokt! De vorige eigenaar heeft het gepersonaliseerd met viltstift en dan weet je wel hoe laat het is. Clarence klinkt als een dominee maar dan wel iemand die aan lager wal is geraakt. Hij heeft nauwelijks iets te eten, het licht is afgesloten en zijn vrouwtje moet opeens ook niets meer van hem weten. Het is een dag uit het leven van Clarence Ashe. Dit is 'deep soul' dat zó diep is dat het de luisteraar zelfs pijn doet. En ook Zell Sanders krijgt nog een naamsvermelding aan het einde. 'Dancing In A Dream World' is méér 'deepness' en ditmaal zingt meneer Ashe wel. De Zell Jackson-fascinatie zal nog wel even duren, denk ik zo, en haar catalogus telt tientallen singles dus we zijn pas net begonnen!

* Bobby & Clyde- My Day Is Comin' (US, Blue Candle, 1972)
Het blijft vooralsnog obscuur en 'deep'. Alhoewel? Bobby is niemand minder dan Bobby Marchan. Clyde is Clyde Edmonds. De laatste is een oorspronkelijk lid van The Broadways waarvan ik 'Goin' Goin' Gone' heb. Zijn collega Billy Brown zal later zingen met The Moments en Ray, Goodman & Brown. Tussen 1970 en 1975 toert Edmonds met Bobby Marchan en deze single is het enige resultaat op het vinyl. Het 'deep soul' in de meest uitgeklede vorm. Een zeer eenvoudige basis en twee stemmen die dwars door de ziel snijden. Op kant 2 is 'Part 2' en daar gaat het verhaal verder maar nu vooral half gesproken.

* The Chi-Lites- Here I Am (Italië, Brunswick, 1975)
Ik heb zaterdag al het erg leuke 'It's Time For Love' gedraaid maar zal nu eens 'Here I Am' proberen. 'Here I Am' is een ballade zoals The Chi-Lites deze aan de lopende band heeft afgeleverd. Het zit productioneel erg fraai in elkaar maar verder is het inwisselbaar. Nee, dan heb ik goed gegokt met de b-kant. Veel 'cowbell' voor de liefhebber! Oh wacht eens even? 'Reversed labels'? Euh... ja dus! 'It's Time For Love' is de ballade en 'Here I Am' de meer uptempo a-kant. Ik ben er zaterdag dus niet met mijn kop bij geweest.

* Mitty Collier- Sharing You (US, Chess, 1966)
Zaterdag heb ik de b-kant gedraaid, 'Walk Away', maar beide kanten zijn prachtige ballades met de krachtige stem van mevrouw Halsketting. Oh nee toch, dat is dus het 'delen' in de titel? Mitty ligt dus ook te rotzooien met een getrouwde man. Om het nog duivelser te maken, vraagt ze van de man om zijn huwelijk achter zich te laten en zijn leven te spenderen met Mitty. Ik noem het een 'double-sider' want beide zijn de moeite méér dan waard.

* The Four Tops- One Chain Don't Make No Prison (UK, Probe, 1972)
Komende zaterdag ga ik uitsluitend Engelse persingen draaien en dan komen ook de 'nieuwe' Engelse persingen aan bod. Bijvoorbeeld deze van The Four Tops. Het kwartet heeft pas Motown verlaten en brengt op deze single enerzijds een eigen compositie en op de a-kant een nummer van Lambert en Potter. Het is niet bepaald een 'Keeper Of The Castle', het is zelfs méér rock dan soul in mijn optiek. Toch is het best een gezellig nummer. De b-kant eens uitproberen want ik wist niet dat The Four Tops ook zelf liedjes konden schrijven. 'Turn On The Light Of Your Love' begint met een Moog en dan heb je meteen mijn aandacht. Dit neigt naar het geluid van The Temptations van een paar jaar eerder. Zonder meer de betere kant van de twee.

* Boris Gardner- Elizabethan Reggae (Zuid Afrika, Fontana, 1970)
Deze heb ik bij het laatste bezoek al zien liggen en sta op het punt om hem mee te nemen. Ik heb dan echter al afgepast geld meegenomen en wil niet naar een pinautomaat lopen. Vandaar dat deze nog vijf maanden mag blijven logeren in Zwolle. Ik heb zaterdag de b-kant gedraaid: 'Soul Serenade' van Byron Lee & The Dragonaires. 'Elizabethan Reggae' is natuurlijk de klassieker van de twee. Uiteraard gewoon voor de Gele Bak.

* Big John Hamilton- I Have No One (US, Minaret, 1968)
Hier heb ik de keuze uit de Minaret en de latere SSS International-uitgave. Beide platen zien er even goed uit en dus ga ik voor de eerste persing. Wellicht moet hij even groeien maar ik vind 'I Have No One' niet zo sterk als de andere Minaret-single die ik heb van Big John. 'I Just Want To Thank You' klinkt ietsje gruiziger in mijn oren en wellicht gaat dit de favoriete kant worden. Maar dan opnieuw, het is niet zo sterk als de single die ik in 2021 heb gekocht (en waarvan ik me de titel even niet kan herinneren).

* The Hodi Boys- Tell Me (Barbados, Reprise, 1977)
Een uitstekende 'double-sider'. 'Tell Me' is meer upbeat waar 'Something Good' een sentimentele ballade is. De laatste is blijkbaar het meest favoriet geweest bij de eerste eigenaresse maar ik ga stiekem toch voor 'Tell Me'. Eenvoudige doch doeltreffende Carib-soul waar ik goede luim van krijg.

Week Spot Kwartet: week 7

De kerst is weer achter de rug en ik kan los met Soul-xotica. Kerst? Ja, het is een kleine traditie dat ik op een kerstdag een etentje heb bij mijn zus en haar gezin maar tijdens de officiële kerstdagen ben ik nog bezig te herstellen. Mijn nichtje is dan ook pas ziek geweest en ik voorzie dat we gaan 'pingpongen' en ik moet er dan (na drie weken) niet aan denken dat ik wederom ziek als een hond thuis kom te zitten. Het kerstdiner is dus even uitgesteld tot januari maar dan is het ook alweer snel februari. Dat hebben we gisteren gedaan. Waarom ik niet heb gepubliceerd na de radioshows. In alle drie gevallen kan ik vaststellen dat ik dan meer belang heb bij ontspanning dan inspanning en dus lig ik een eindje achter. Het is echter de bedoeling om vandaag een groot deel van de schade in te halen. Laat me dan eerst maar eenvoudig beginnen met het Week Spot Kwartet van de vorige week. De platen uit het Week Spot Kwartet van deze week heb ik zaterdag al gedraaid in de show en dus hoeft dat vrijdag geen probleem op te leveren. Vandaag eerst nog terug naar week 7. Allemaal platen met een zekere herinnering.

2020: Count Your Blessings And Move On - Jimmy Dockett (1973)
Gelukkig hoef ik deze niet te draaien in de 'Week Spot Carousel' in 'Do The 45' want eigenlijk moet ik bekennen dat deze plaat teveel is doorspekt van herinneringen. Het is nog de periode dat ik thuis zit met een onbestemd gevoel over 'iets dat gaat komen en niet fijn is' zonder dat ik weet wat er gaat gebeuren en wat ik moet doen om het tegen te houden. Dan zie ik deze titel bij de recente aanwinsten en besluit het de Week Spot te maken. Het is de conclusie voor mij ten aanzien van dat 'iets dat gaat komen'. Wees gelukkig met wat je hebt en ga verder met het leven. Drie weken later is de wereld helemaal in paniek en weet ik wat ik heb 'gevoeld'. Ik ben dan evenwel klaar om door te zetten en het maar aan me voorbij te laten gaan. Zolang ik mijn eigen geluksmomentjes maar weet te vinden, gewoon doorgaan met beuken! In de laatste week van het 'ziek zijn' neem ik het er dan ook van en ga bijvoorbeeld nog een dag met de bus naar Emmen. 'Gewoon met de bus naar Emmen en een broodje eten in een cafetaria' is immers twee jaar ondenkbaar.

2021: Never You Hurt - Laurel Aitken & The Soul Men (1966)
Bij eerdere edities van het Week Spot Kwartet in 2016 en 2020 liggen de jaren voor het gevoel soms mijlenver uit elkaar. Bij de afgelopen vier jaar ligt dat anders. Ook in 2021 ontkomen we niet aan de paniek die er heerst vanwege een vermeend dodelijk virus. We zitten dan opnieuw in een harde lockdown en volgens mij is de avondklok ook al van kracht. Laurel Aitken brengt me vooral terug naar het winterse weer. Normaal gesproken zou een ijsbaan propvol schaatsende mensen zijn, nu is het een enkeling die het waagt. Ik geloof zelfs dat de kans op een Elfstedentocht in 2021 reëel zou zijn geweest als men niet zo spastisch had gedaan met 'afstand houden' en het verbieden van 'massale bijeenkomsten'. Eigenlijk koop ik deze Laurel Aitken voor de meer langzame b-kant maar het is uiteindelijk steeds het beukende 'Never You Hurt' dat de winnaar is voor mij.

2022: Got To Find My Baby - James Gadson (1972)
Hoewel er nog altijd een paar maatregelen zijn, hoef ik het hier niet beslist over de donkere periode te hebben. Het is de tijd van de lichtjestochten en bij één van de tochten in Meppel heb ik nog een associatie met de radioshow. Radioshow? Ja, ik heb een paar weken eerder de laatste Cannonball-uitgave gekocht van Mike James Kirkland samen met de befaamde sessiedrummer James Gadson. Als ik me ga verdiepen in het studiowerk van de man val ik van de ene in de andere verbazing. Ik doe een lange special met een aantal van zijn opnames en het betekent dat ik ongegeneerd 'I Will Survive' van Gloria Gaynor en 'Heaven Must Be Missing An Angel' van Tavares in de show kan draaien. Deze uitstekende solo-single van Gadson is deze week de Week Spot en dat is nog altijd een héle grote favoriet voor mij.

2023: Color Him Father - The Winstons (1969)
In 2023 is het virus voor veel mensen alweer een herinnering uit lang vervlogen tijden. De wereld is weer open gegaan. Ik ben dan overeen gekomen met Meppel dat ik hen op vrijdag kom assisteren. Dat is inmiddels alweer teruggedraaid en Meppel zal laten weten als ze me werkelijk nodig zijn. Voor de rest heb ik mijn werkgebied in Steenwijk. Het is op zo'n vrijdagmiddag. Ik ben met de bus naar Meppel gekomen en loop na afloop het centrum in om een paar plaatjes te scoren aan het Prinsenplein. Dat wordt zo'n groot pakket dat ik het in twee delen moet ophalen. 'Love Of The Common People' van The Winstons is daar eentje van. Toch wil ik dat niet als Week Spot hebben, maar dan... is in één keer het verhaal rond. Ik herinner me opeens 'Color Him Father'. Ik heb de single al in 2018 gekocht maar het is ten tijde van deze week in 2020 dat ik op zaterdagmiddag een fietstochtje maak naar Steenwijk. Ik koop dan ook een aantal singles bij Van Der Laan. Ik luister intussen naar een oude show waarin ik 'Color Him Father' draai en het is dan pas dat het nummer me écht opvalt. In 2023 mag het dankzij 'Love Of The Common People' alsnog de Week Spot zijn.

Singles round-up: februari 4

Beilen? Assen? Leeuwarden? Gewoon een paar plaatsen waar ik de afgelopen weken en maanden heb gedacht om opnieuw te bezoeken voor singles. Omdat ik gisteravond ben vergeten om te douchen (en dat toch wel weer eens tijd wordt!), zet ik vanmiddag de hogedrukspuit op mezelf en het weelderige haar. Hierdoor gaat een fietstocht hem niet worden en zeker niet naar een plaats om singles te kopen. Dan denk ik opeens in Zwolle en... dat hebben we gedaan! Met de bus en de trein en gebruik gemaakt van de koopavond op donderdag. Qua vinyl is het een vangst van 24 singles. Verder heb ik vanmiddag drie singles in de 'pre-order' gezet en dat zijn dan wel de eerste van deze maand. De singles van Mark heb ik nog in januari afgerekend. Vanavond ga ik de laatste zeven aan jullie voorstellen. Eentje heeft 'wear and tear' en een andere wordt door Mark niet goed genoeg bevonden en krijg ik er gratis bij. Plus eentje die ik in principe 'dubbel' heb maar ditmaal echt voor de onontdekte b-kant heb aangeschaft. Even de koffie laten door pruttelen en ik ben klaar voor de luistersessie!

* Chuck Strong- You Left A Gold Mine (US, Team, 1990)
Van deze Chuck Strong heb ik inmiddels al een ander plaatje en kan dit niet meteen voor de geest halen. Geen goed teken? In geval van 'Gold Mine' hoor ik best een goede zanger alleen met een té harde disco beat. Misschien is het een kwestie van gewenning maar met meer organische drums zou dit drie keer beter zijn geweest. De keerzijde is instrumentaal en dat geloof ik wel.

* The Three Degrees- I Didn't Know (UK, Philadelphia International, 1974)
Eigenlijk de b-kant van 'When Will I See You Again'. Die heb in een latere uitgave met 'Dirty Ol' Man' in een Engelse persing en natuurlijk heb ik ook de Nederlandse gewoon in de jaren zeventig-bak. Mark prijst ditmaal 'I Didn't Know' aan en dat is een kant waar ik nooit eerder naar heb geluisterd. Een kleine switch van songschrijvers en producenten en nu met Bunny Sigler aan het roer. Qua geluid heeft het iets van The Anderson Brothers. Een héle grote verrassing want ik kan me nu al geen leven meer voorstellen zonder dit nummer. Natuurlijk is het een rasechte 'double-sider' want hoewel de a-kant een té grote hit is geweest voor de soul-scene is dat een plaatje dat me nog altijd kippenvel geeft. Helaas is die kant wel stuk gedraaid door de vorige eigenaar maar dat geeft niet.

* Tierra- Hidden Tears (US, Boardwalk, 1982)
Ik heb jaren geleden eens een andere single van Tierra gekocht in de '5-4-3-2-1'. 'Hidden Tears' is geschreven door Keni St. Lewis die in 1969 een single maakt met de titel 'Ba'e Brother' als Keni Lewis. Dat is in 2022 opnieuw verschenen bij Epsilon en heb ik ook in de bakken staan. 'Hidden Tears' in 'in-your-face' 2 step boogie met een lekkere optimistische vibe. Het heeft wel geleend van verschillende liedjes want in het refrein zit een zangmelodie die me meteen doet denken aan 'Heaven Must Be Missing An Angel' van Tavares. Op de keerzijde gaat het op de Latin toer met 'Baila Gente Baila' en ook dat is het aanhoren meer dan waard. Ik noem het een 'double-sider'.

* The Valentine Brothers- No Better Love (UK, EMI America, 1987)
'Op mijn draaitafel levert het geen problemen op, maar zie maar. Ik heb hem gratis erbij gestopt', zijn de woorden van Mark bij deze van The Valentine Brothers. Als ik de plaat op het tableau leg, zie ik het euvel al. Het is in zeer lichte mate een kommetje geworden. Hoewel ik weinig naalddruk heb (vooral om het styreen te sparen) levert het geen problemen op. Van The Valentine Brothers heb ik reeds twee singles uit 1979/1980 en de groep is in 1982 verantwoordelijk voor 'Money's Too Tight To Mention' dat een grote hit zal worden voor Simply Red. 'No Better Love' is moddervette disco zoals dat anno 1987 populair is in de Engelse clubs. Dezelfde potentie als L.J. Reynolds van vorig jaar want ik vind hem nu al heel leuk hoewel het muzikaal erg mechanisch is. Op de keerzijde nog meer van hetzelfde met 'Ladies Delight' maar nee... na 'No Better Love' heb ik voorlopig wel even genoeg.

* Nancy Wilson- Here It Comes (UK, Capitol, 1977)
Mark adverteert de plaat alleen met deze b-kant. Als ik even huiswerk doe, zie ik de a-kant en beoordeel ter plekke dat deze er ook mag zijn. Misschien zelfs beter dan 'Here It Comes'? Enfin, ik reserveer de plaat en ook nu noem ik als eerste de b-kant. Nancy gaat op de discotoer met een stem die in de coupletten vooral uit de jazz lijkt te komen. Het maakt het wel erg 'oddball' maar daar heb ik doorgaans geen problemen mee. Maar... wat is dan toch die a-kant? Dat is het titelnummer van Wilson's meest actuele album en een liedje dat in 1976 door iemand is opgenomen voor het Motown-label. De plaat zal zes jaar later pas een knaller van een hit worden. Het is 'I've Never Been To Me' van Charlene. Nou nee, de 'second opinion' zegt dat dit wel een brug te ver is. Het liedje is op zichzelf al een drama maar Nancy lijkt het vooral vanuit de jazz te willen aanvliegen.  Dan toch maar gewoon 'Here It Comes'.

* The Winans- Let My People Go (UK, Qwest, 1985)
In een lang vervlogen tijd ben ik een regelmatig bezoeker van het clubhuis van Youth For Christ en ben aan het 'reli-shoppen' langs uiteenlopende kerkgemeenschappen. Op dat moment zijn The Winans de BZN van de gospel. Bebe zingt in dezelfde tijd met Eternal 'I Wanna Be The Only One' en heel stiekem vind ik dat dan een gezellig en leuk plaatje, maar door mijn gospel-achtergrond kan ik dat niet opbiechten. Nu dan deze single van The Winans. Het komt uit de koker van Quincy Jones en dan moet het wel goed zijn? Het blijkt een fantastisch lekker nummer te zijn! Overigens krijgt Quincy nergens een credit behalve dat het op zijn label is uitgebracht. Nu moet ik alleen nog besluiten of deze in de gospel komt te staan of de bak met de Engelse persingen.

* Bobby Womack- More Than I Can Stand (US, Minit, 1970)
'Quite some wear and tear, accordingly priced'. Ik ben gewaarschuwd! Het label ziet er inderdaad niet smetteloos uit. Het geluid is 'schoon' alleen zijn de kraakjes wel hoorbaar op de achtergrond. Ik heb ze beslist minder gehoord. 'More Than I Can Stand' is een lekker poepje crossover van Bobby. De kant van 'Arkansas State Prison' heeft meer last van het achtergrondgeluid maar nog steeds niet helemaal aan poeier gedraaid. Een beetje 'distortion' want we hebben het natuurlijk weer over het onvolprezen styreen (said no-one ever!). John Manship heeft een 'flawless copy' voor vijftien pond en, ja, dan mag ik spreken van een kassakoopje in mijn geval.

Singles round-up: februari 3

Valentijnsdag. De post heeft wederom geen post gebracht, maar hey... je hoort mij niet klagen! Het pakket van gisteren houdt me de komende weken wel weer bezig. Buiten Facebook om heb ik weinig gezien van Valentijnsdag. Ik heb zelfs geen enkele collega getroffen en verder ook weinig bekenden. Valentijnsdag 2024 staat vooral in het teken van regen. Er zou niet veel zijn verwacht en qua millimeters zal het ook geen record zijn. De regen is desondanks dwars door al mijn lagen kleding gegaan. Enfin, dat hangt nu te drogen en daar mag het ruim een dag over doen want ik ben morgen lekker vrij. Ik heb wel plannetjes want morgen zal het nagenoeg droog zijn en vrij 'warm' voor de tijd van het jaar. Een retourtje op de fiets naar Beilen lijkt me wel weer eens aardig. Eventuele nieuwe singles moeten dan wachten tot volgende week want deze week zit al vol gepland. Nu de derde vracht van acht singles. De apparatuur staat aan en ik wacht nog even totdat de koffie is doorgelopen.

* Syl Johnson- Love Baby (US, Shama, 1977)
Mark biedt verschillende persingen aan van dit nummer maar ik kan de andere twee niet vinden op 45cat. Ik ga voor het Shama-label omdat ik vermoed dat het een lokale eerste uitgave is. Welnu, de opnames zijn uit juli 1974 en de single is pas in 1977 uitgebracht. Shama blijkt al het werk van Johnson te hebben uitgebracht vanaf 1977 waaronder nieuwe nummers maar ook een paar oudjes. 'Love Baby' is de eigenlijke b-kant en is blijkbaar in een andere studio opgenomen. Het is immers de periode waarin Johnson zijn platen maakt voor Hi van Willie Mitchell. 'Love Baby' heeft een bluesy ondertoontje maar Syl weet het soulvol te houden. De a-kant heet 'Goodie-Goodie-Good Times' en is duidelijk niet het sterkste werk van Johnson. Soms heeft het een reden waarom iets niet direct aan het vinyl wordt toevertrouwd.

* Lady Margo- Nothing Better (US, Cynthia, 1979)
Het jaartal is een gokje. Nummer 1 komt uit 1976, nummers 2 en 3 uit 1978. Dit is nummer 4. Lady Margo brengt ons een overheerlijke Southern Soul-ballade met een zeer interessant instrumentarium dat desondanks de juiste uitwerking kent. 'Deep' genoeg om mij te kunnen bekoren. Op de keerzijde staat 'I Enjoy Loving You' en daarop dezelfde speelse blazers maar nu meer uptempo. Misschien zelfs wel de betere kant! Ik noteer het echter als 'double-sider'.

* Jimmy Lewis & Peggy Scott-Adams- See You Next Weekend (US, Miss Butch, 1997)
Twee Southern Soul-legendes op één plaatje uit 1997. Jimmy Lewis maakt zijn eerste plaat in 1962 en Peggy Scott-Adams kenne we als Peggy Scott als duetpartner van Jo Jo Benson. Je kan horen dat ze erg veel plezier in de studio hebben want het zit boordevol 'grapjes'. Het onderwerp is dan ook een getrouwde man die met een getrouwde vrouw afspreekt in een motel, maar uiteraard zijn ze weer niet met elkaar getrouwd. Op het eind krijgen ze zelfs nog ruzie en kunnen ze lekker tegen elkaar opbieden qua schreeuwen. Hilarisch. Intussen zit Betty thuis op haar man te wachten die haar blijkbaar ontvlucht. Hij heeft het namelijk op de b-kant over 'Betty-This And Betty-That'. Het is een leuk nummer maar niet zo sterk als 'Weekend'.

* Little Milton- Just One Step (US, Glades, 1977)
Kijk! Het gebeurt opnieuw! Ik ben al een stuk over Latimore aan het schrijven als ik me realiseer dat het Little Milton is. Ik heb volgens mij ook een 'Just One Step' van Latimore op Glades? Ja, dat klopt. Die van Latimore is uit 1975 en een compleet ander nummer. Little Milton associeer ik niet met Glades. Het is een lekker upbeat ding dat meer Memphis dan Florida klinkt. De b-kant is instrumentaal.

* Peaches & Herb- Thank You (UK, Direction, 1969)
Ach, ik neem de letterlijke info maar over van het label. 'Thank You' is in 1968 de b-kant van 'United' en deze heb ik in die hoedanigheid in de koffers staan. De Engelse Direction moet natuurlijk ook in de parallelle Blauwe Bak met de Engelse persingen. 'Thank You' blijft een schitterende 'end-of-nighter' en wellicht dat ik dit volgende week zaterdag kan proberen als ik weer een show met de Engelse persingen ga doen. De eigenlijke a-kant is 'When He Touches Me (Nothing Else Matters)' en die heb ik nog niet. Het is eveneens een fraaie ballade. Een 'double-sider'!

* Linda Perry- I Need Someone (US, Mainstream, 1973)
What's up? Nee, zo jong was de 4 Non Blonde er niet bij. Een andere dame met de naam Linda Perry. Een gesproken intro met een echo op de stem, het klinkt bijna als The Shangri-Las. Verder klinkt 'I Need Someone' ook alsof het stokoud is, maar dan opgenomen in een moderne studio in stereo. Het geeft ons een sfeervolle ballade met een hemels zingende Perry. Het styreen tikt stevig maar het geeft het nummer alleen maar meer patina. Een erg gek plaatje maar ik kan hier wel aan wennen!

* Esther Phillips- And I Love Him (UK, Atlantic, 1965, re: 1967)
Ik ben geen Beatles-'hatér' zoals wel vaak wordt gedacht. Ik sta gewoon kritisch tegenover The Fab Four en vind dat de invloed van de band soms wat té zwaar wordt overtrokken. Er zijn echter enkele nummers van The Beatles waarvoor ik ze eeuwig dankbaar ben en 'And I Love Her' is daar eentje van. Behoeft dat een cover? Nee, op zichzelf niet, maar de Engelse persing van Esther Phillips kan ik niet laten liggen. Het is 'And I Love Her' op een bossa nova en natuurlijk geadresseerd aan een 'hem' in plaats van een 'haar'. Het heeft geen bal met soul te maken maar wel geinig. Op de flip staat 'Shangri La' en dat is opnieuw een 'crooning' ballade met groots orkest. Nee, het gaat hem hier echt om 'And I Love Him'.

* Pockets- So Delicious (US, ARC, 1979)
Niet te verwarren met Arc Records uit de Nederlandse grensstreek dat in de jaren tachtig stokoude muziek opnieuw uitbrengt. Nee, Columbia probeert even iets nieuws in 1979 en komt met American Recording Company. Volgens mij heeft het niet lang bestaan. 'So Delicious' klinkt al Raydio en Earth, Wind & Fire in het intro en het is inderdaad een erg smakelijk soulvol disco-dingetje met een aanstekelijk refrein. Niet super essentieel maar ik wil dit wel laten groeien. Ik ben ook benieuwd naar de b-kant want daar doet de groep een cover. 'La La (Means I Love You)' heeft weliswaar een laatje minder, maar is nog altijd een cover van The Delfonics. En dat klinkt nog best véél anders dan het origineel. Ik vind het wel nét zo leuk als 'So Delicious'.