Eindstreep: november 2016

De derde lijst in 24 uur. Niet dat het ooit gaat vervelen, zo'n lijst samenstellen is van zes naar vijf gestegen in de lijst van favoriete bezigheden. Eerst de Blauwe Bak Top 100. In eerste instantie was het plan om gisteravond een ruwe opzet te maken en vanavond de definitieve lijst. Ik heb doorgepakt en dat is maar goed ook. Bij het vaststellen van de 'Eindstreep' moet ik concluderen dat één plaatje de lijst niet heeft gehaald omdat het maar niet wilde 'spelen' voor mij. Als de plaat dan de eerste selectie niet haalt, is de kans verkeken. Toch ben ik uiterst content met de Blauwe Bak Top 100 zoals ik die nu heb en... lijstjes zijn altijd een momentopname. Vanavond ben ik voor de lijst voor de Top 2000 gaan zitten en deze is redelijs snel klaar. Slechts vijf 'nieuwe' platen die niet in de basislijst staan en bij een enkele ('Every1's A Winner' van Hot Chocolate) vraag ik me af waarom. De basislijst staat immers tjokvol 'gewone' hits. Dua Lipa lijkt te 'nieuw' voor de Top 2000 dus die doen we volgend jaar gewoon... Nu de laatste lijst van de dag: De 'Eindstreep'. Alsof ik een ervaren lijstjesmaker ben, heb ik deze binnen twee minuten klaar.

Moeilijke keuzes? Nee, de afgelopen maand is vrij overzichtelijk geweest qua platen. Eerst is daar de partij uit Engeland, vervolgens de paar van De Tafel en tot slot de single van Lady Wray, welke gisteren in goede gezondheid is gearriveerd. Dat levert een vangst op van slechts 22 singles, maar laten we er maar vast aan wennen... Ik denk dat december een zware financiële maand gaat worden en dus acht ik de kans klein dat ik dit aantal ga evenaren. Ik heb gisteren net de derde single toegevoegd op de stapel bij Mark, ook dit moet ik een beetje in de gaten houden. Toch wilde ik vanavond nog niet de calculator pakken en ga jullie eind volgende maand zowel een 'Eindstreep' van december als van het jaar aanbieden. De 'Eindstreep' op 31 december zal uiteraard niet (alleen) over muziek gaan. De 'Eindstreep' blijft ook... Mocht ik ooit niet genoeg platen hebben voor een 'Eindstreep', is het de kans dat een of meerdere platen uit de vorige maand terugkeren in de lijst. Wordt het dan toch nog een soort van hitparade? We zullen zien...

Tweeëntwintig singles in totaal. Daarvan zijn veertien de Blauwe Bak in gegaan. Voordat iemand zit mee te tellen: Joe Simon van De Tafel is eveneens in de Blauwe Bak terechtgekomen. Slechts twee dubbele singles. Cuby & The Blizzards heeft een 'upgrade' gekregen en bij 'Join Together' van The Who blijkt mijn oude nog in een betere staat te zijn. Als ik de plaatjes onder elkaar zet in een lijstje van favorieten, dan levert dat deze 'Eindstreep' op. Ik zie jullie morgenavond voor het 'Week Spot kwartet'.

1. Do It Again-Lady Wray

2. All I Need Is You Tonight-Arthur Prysock

3. I'd Be A Millionaire-David

4. Soul Jamaica-Carlton Moore

5. High Stepper-Jerry Butler

6. Look Out For Judy-Sammy Baksh

7. I Can't Stop Dancing-Archie Bell & The Drells

8. Love Came-Ronnie Limar

9. Them Get Me Mad-Yellowman

10. Think Before You Stop-The Notations

Week Spot: Al Downing

Het is als een verband. Je moet het eens los trekken en dat is altijd pijnlijk. In plaats van het zuinig aan te doen, kun je maar beter een snelle ruk geven. De pijn is dan hevig, maar van korte duur. Ik heb vijf minuten geleden de laatste hand gelegd aan de Blauwe Bak Top 100. Ik ga eerst publiceren en dan de lijst eens verder bekijken. Ik durf bijna niet in de 'bubbling under' te kijken, want ja... het móest gebeuren. In eerste instantie had ik 151 singles van de 225 geselecteerd en dat deed al pijn. Van die 151 moesten vervolgens nog 52 afvallen omdat ik opeens een idee kreeg voor de nummer 50. Ik ga echter niet op de zaken vooruit lopen. Vanaf zaterdag ga ik de Top 100 aan jullie voorstellen, maar nu ik het resultaat weet, kan ik evengoed hieruit een Week Spot kiezen. Bij deze, de nummer 81 uit de Blauwe Bak Top 100 over 2016. 'Bring Your Good Lovin' Home' van Al Downing (1973) is deze week de Week Spot.

Terwijl hele volksstammen warm lopen voor bands als Led Zeppelin en Uriah Heep worden deze groepen in de media tot de grond toe afgekraakt. In de soul lijkt het niet anders. In de vroege jaren zeventig is zo de 'Blues & Soul' in Engeland. Op 22 juni 1973 geeft dat aandacht aan de laatste single van Al Downing en dat is niet al té positief. 'If you like your music noisy, then this is tailor-made for you'. Het wordt Downing's meest commerciële plaat tot dan toe genoemd en een schijfje dat mogelijk meer potentie bezit om de Engelse markt te veroveren. In Amerika is het ding genadeloos geflopt. Helaas... in Engeland zal de plaat niet veel meer doen dan in Amerika, maar vormt dit wel een opstapje naar mans' grote hits in 1975. 'Bring Your Good Lovin' Home' wordt in Europa alleen in Engeland uitgebracht.

Ik koop in 2006 eerst 'Gimme Some Lovin' van de man en ben vooral gecharmeerd van de b-kant: 'The World's Gone Funky'. Dat is echter meer gospel dan dat het echt funk wordt, maar het is best een feestelijk nummer. Later duik ik nog eens 'I'll Be Holding On' op, maar die degradeert binnen een paar weken tot 'jaren zeventig algemeen'. Als Mark deze van Al Downing niet zo enthousiast had aangekondigd, was ik ook hier aan voorbij gegaan. ,,Almost overlooked this one", zegt voor mij genoeg. Ik druk al op de video op Youtube en wat ik krijg te horen, is zonder meer het beste dat ik van Downing heb gehoord. De single komt mijn verzameling binnenrollen, maar het is pas tijdens de vakantie dat het kwartje echt valt. Lekkere 'niks-aan-de-hand'-soul van vlak voordat het disco-geweld losbarst. Onnodig om te zeggen dat de Blauwe Bak Top 100 veel meer jaren zeventig ademt dan in voorgaande jaren?

Big Al Downing wordt op 9 januari 1940 geboren in Oklahoma. Hij begint als zanger-pianist in de groep Bobby Poe & The Poe Kats. Met die groep begeleidt hij onder andere Wanda Jackson en Downing's pianospel is hoorbaar op Jackson's tophit 'Let's Have A Party' uit 1960. In 1958 heeft hij al een solo-single gemaakt, 'Down On The Farm'. In 1962 neemt hij een tweede single op: 'The Story Of My Life', maar deze blijft nét buiten de Top 100 steken. Zijn debuut binnen de Top 100 is een duet met Little Ester Phillips: 'You Never Miss Your Water' (1963). 'If You Want It' is de opvolger van de hit en hoewel het Downing een contract oplevert met Warner Bros. is het eerst even gedaan met de eigen opnames.

Ik zal er geen doekjes om winden: Al Downing is een pure country-muzikant. Echter, in de vroege jaren zeventig, lopen de stijlen soms dwars door elkaar heen. Dobie Gray, van oorsprong een soul-zanger, heeft opeens hits in de country-hitparade en bij Al Downing gaat het precies andersom. In 1974 verschijnt in Amerika de single 'I'll Be Holding On' dat zijn grootste hit wordt. In Europa doet de single het een jaar later ook niet onaardig en het resulteert in een paar opvolgers. Na verloop van tijd heeft Downing weer genoeg van de soul en disco en keert terug naar zijn roots: De countrymuziek. Tot aan zijn dood zal hij actief zijn in deze muzikale hoek, voornamelijk als producent en A&R-manager. In 2004 moet hij daar plotsklaps mee stoppen als zijn gezondheid het niet meer toelaat. Even later wordt leukemie geconstateerd bij Downing die op 4 juli 2005 overlijdt aan de gevolgen van de ziekte. Hij is dan pas 65 jaar oud, maar kan terug kijken op een muzikale loopbaan die een halve eeuw beslaat en met name in de country wordt zijn naam vol eerbied uitgesproken.

Raddraaien: Barry Manilow

Koud hè? Als ik nu nog in Nijeveen had gewoond, had ik de noodverordening kunnen aanroepen, maar Uffelte? Behaaglijk warm in huis, de kachel aan in de buurt van waterleiding en niet met zeven pyjama's onder drie dekens te gaan slapen. Eerste noodzaak, zegt u? Het is pure luxe voor mij. Laat de winter maar komen, ook al wil ik niet té enthousiast klinken daarover. Ik woon immers nog steeds in Uffelte, vier kilometer vanaf de winkel en twaalf vanaf mijn werk. Vrieskou is leuk maar sneeuw mocht achterwege blijven. Vandaag een 'Raddraaier'. Gewoonlijk 'stopt' die serie meestal in december en wordt pas in het nieuwe jaar weer opgepikt. Niet dat daar een idee achter steekt, het is louter mijn ervaring uit de afgelopen jaren. De serie weigert om er met een 'big bang' uit te gaan. Tenminste, zo beschouw ik de 25e single uit de elfde jaren zeventig-bak niet. Sterker nog: Het is niet eens een favoriet van mij, maar 'Raddraaien' is 'Raddraaien' en er is genoeg info over de plaat en de artiest. De 'Raddraaier' van vanavond zou ook een 'Haatdraaier' kunnen zijn: 'Copacabana' van Barry Manilow (1978).

Waar en wanneer? Dat moet per ongeluk zijn gebeurd en dat is het feitelijk ook. In de zomer van 1992 ben ik eens in café De Koopermolen in Sneek voor een concert. Na afloop draait de kroegbaas vinylsingles vanuit de 'disco-booth' in de hoek van de zaak. Een paar maanden later komen de singles ter sprake. Hij laat me de hoeveelheid zien. ,,Hoeveel geef je ervoor?". Ik schat de platen op een stuk vijftig, maar schatten is nooit mijn beste punt geweest. Het zijn er ruim honderd! ,,Vijfentwintig gulden", roep ik en Sjaak protesteert niet eens. Een paar weken later haal ik de singles op. Het merendeel is 'betere popmuziek' uit de jaren zeventig en tachtig, een paar 'gouwe ouwen' en een paar 'cheesy' tot ronduit afschuwelijke dingen. Een paar dingen filter ik eruit maar de meeste singles krijgen hun plek in mijn kaartenbak. Zo ook 'Copacabana' van Barry Manilow. Overigens zijn de meeste singles afkomstig uit de Luda Bar, een populaire uitgaansgelegenheid in Sneek in de jaren zeventig en tachtig. Manilow heeft daar in 1978 ook de eerste dansvloer gevuld. Bij mij kan de single van zijn pensioen genieten, het is slechts spaarzaam dat ik deze uit het hoesje heb gehaald. Gewoon omdat ik er geen klap aan vind...

Bob Dylan valt hem in 1988 in de armen na een optreden en zegt: ,,Ga vooral door waar je mee bezig bent. Je hebt ons allen geïnspireerd". Ik heb geen enkele vakgenoot gehoord die Dylan bedankt heeft voor het overbrengen van de complimenten, evenmin kom je Manilow's naam tegen in biografieën van 'serieuze' muzikanten. ,,Hij is de volgende", laat Frank Sinatra in 1975 weten en hij heeft wellicht wél gelijk gehad. Manilow opent de deur voor een nieuwe generatie 'crooners'. Harry Connick Jr., Michael Bublé en vele anderen zijn evenveel schatplichtig aan Manilow dan aan Sinatra. Ik heb in Engeland eens een boek gelezen waarvan ik de titel ben vergeten. Daarin werd de mythe rond de popmuziek helemaal ontkracht en het bevat een aantal smakelijke hoofdstukken. Onder de grootste fouten die een muzikant kan maken: Een contract tekenen bij Arista. Dat zou het einde zijn van het creatieve proces, een laatste halte voor mensen die hun oude niveau niet meer kunnen halen. Als je kijkt naar de lijst van oudgedienden die bij Arista zijn terecht gekomen, moet je de schrijvers gelijk geven. Dan is het opeens erg sneu dat Manilow vanuit het niets bij Arista komt en dat label jaren trouw blijft. Creativiteit is niet gewenst bij Manilow, het gaat om het entertainment en vooral het smelten van vrouwenharten. En dat laatste gaat de man erg goed af!

Hij wordt op 17 juni 1943 geboren als Barry Alan Pincus in Brooklyn, New York. Als hij 'bar mitzva' doet, neemt hij de naam Manilow aan, de meisjesnaam van zijn moeder. In de vroege jaren zestig begint zijn loopbaan bij CBS, het meeste om zijn studie te kunnen bekostigen. Er gaat immers ook het gerucht dat Manilow in deze tijd is getrouwd met Susan Deixler, maar daar bestaat vijftig jaar later nog steeds onduidelijkheid over. In 1964 ontmoet hij Bro Herrod die voor CBS werkt als orkestleider. Herrod vraagt Manilow een liedje te schrijven voor een toneelstuk, 'The Drunkard', maar de ambitieuze Manilow voorziet hem van een complete score. 'The Drunkard' draait acht jaar op Broadway. Manilow werkt vanaf dat moment als pianist, arrangeur en producent en denkt nog niet echt aan een solo-carrière. Gedurende tien jaar schrijft hij televisie-thema's en een aantal memorabele reclame-jingles. In 1971 neemt hij vier nummers op onder de naam Featherbed als hoofd van een troep sessie-muzikanten. Bell brengt drie van de vier nummers uit als single, waaronder een uptempo 'Could It Be Magic', maar de platen floppen stuk voor stuk. Manilow is nog steeds erg content daarmee want het zou hem in een ander licht hebben gezet. Bette Midler 'ontdekt' hem in 1971 en laat Manilow haar twee elpees 'The Divine Miss M' en 'Bette Midler' produceren. Dat is feitelijk de doorbraak voor Manilow. In juli 1973 verschijnt op Bell het debuutalbum van Manilow onder zijn eigen naam. De plaat biedt enerzijds piano-pop maar kent ook enkele 'rockende' uitschieters. Ook bevat het album de definitieve versie van 'Could It Be Magic', compleet met intermezzo van Chopin, en Donna Summer is in 1976 de eerste die hiervan een cover opneemt. Clive Davis neemt in 1974 Bell over en geeft het de naam Arista, maar Bell is eigenlijk ook nooit toonaangevend geweest voor wat betreft creativiteit, dus ik trek niks van mijn eerdere beweringen in...

In 1971 heeft Scott English een hit met 'Brandy', een ietwat knullig liedje over een hond. Clive Davis staat erop dat Manilow 'Brandy' gaat opnemen voor zijn tweede elpee, maar om verwarring te voorkomen met 'Brandy (You're A Fine Girl)' van Looking Glass, besluit Manilow het tijdens de opnamesessie te veranderen in 'Mandy'. De rest is geschiedenis want dit nummer zet Manilow neer als een superster. Een ster die in 1978 op zijn hoogtepunt is als hij met vijf albums tegelijk in de Amerikaanse lijsten staat. Dat is eveneens de periode waarin 'Copacabana' verschijnt en de plaat zal mans' grootste hit worden in ons land. Wat doet Manilow na 73 jaar in dit leven? Genieten van zijn pensioen! Op 17 juni 2015 heeft hij het laatste optreden gegeven van zijn afscheidstournee. Zijn meest recente album heet 'My Dream Duets' en stamt van 2013.

Vast in Vledder?

Je moet van goede huize komen om mij kwaad te krijgen. En dan gaat het zeker niet gebeuren vanwege een opmerking over mijn woonplaats. Sterker nog: Ik zeg het zelf! Uffelte is het voeteneind van de wereld. Zo... dat is gezegd! Als je de drukte van het wereldcentrum (Nijeveen? Steenwijk? Waar gaat dit over?) zat bent en helemaal tot jezelf wil komen, dan is Uffelte de eindhalte. De gemeente Westerveld draait echter voor een groot deel op toerisme en toeristen zijn verwend geraakt. 'Thuis' zijn de supermarkten bijna 24 uur per dag open. Dan ga je op vakantie in Vledder of Diever en moet je opeens je boodschappen vóór zaterdagmiddag vijf uur in tent of bungalow hebben en anders kun je op een stokje bijten tot maandagochtend? Nee, dat hoeft niet. Westerveld had jaren geleden al eens de supermarkten open op zondag, maar toen is besloten dit in de wintermaanden stil te leggen. Sinds enkele jaren kun je op iedere zondag in het jaar terecht bij de winkels en wat dat betreft heeft het zelfs een voorsprong op Nijeveen. Hoewel ik nooit luxe-producten zal kopen tijdens een koopzondag, maak ik me wel schuldig aan supermarkt-bezoek op 'den rustdag'. Voor vanavond heb ik ook wat spul nodig. Ik zou naar Havelte kunnen lopen en terug, maar heb eigenlijk ook wel zin om te fietsen. We doen het andersom ditmaal: Eerst een eindje fietsen en op de terugweg in Havelte boodschappen doen. Als dat niet lukt, hebben we nog alternatieven!

Zo stap ik om vier uur op de Pioneer. Eerst maar naar Diever, maar voordat we daar zijn fiets ik eerst door een fraai stuk 'achtertuin'. Eerst een nare klinkerweg en een heuvel, dan een stukje bos en via een geweldige 'scheurweg' naar Wittelte. Van Wittelte tot Oldendiever is het iets minder, maar daarna word ik beloond met Diever. Het dorp zélf is uitgestorven, de snackbar ziet er leeg uit, maar de restaurants lijken nog goede zaken te draaien. Ik ga richting het Drents-Friese Woud. Eigenlijk heb ik het fietspaadje in gedachten dat ik half september met de 'gewone' fiets ben gegaan, maar daar zal ik ditmaal niet uitkomen. Ik ga knooppunt 67 nog voorbij en sla dan linksaf het bos in. Het pad is nauwelijks zichtbaar door de bladeren en dan...? Rechtdoor of maakt het hier een bocht. Mijn intuïtie zegt dat het een bocht is. Ik ga... op goed geluk. Ik verwacht een greppel, maar... het is het fietspad! Opeens kan ik door de bladeren heen en door naar de bomen te kijken, kan ik het fietspad volgen. Ik sta om klokslag vijf uur aan de andere kant van het bos nabij het onderduikershol. De paddestoel zegt dat het nog zeker veertien kilometer is naar Havelte en om dit in een uurtje te gaan fietsen? Het alternatief is zelfs nog uitgebreider. Via Vledder en Frederiksoord zou ik naar Steenwijk kunnen fietsen, daar boodschappen doen en dan over Havelterberg en Darp weer terug. We zullen zien... Voorlopig zit ik nog in bosgebied en kom langs het onderduikershol. Het is donker geworden en het licht kan aan. Even ben ik de oriëntatie kwijt. Nee, dit is geen onbekende omgeving, hier ben ik veel vaker geweest. Maar... hoe zat het nou precies?

Twee kilometer verderop krijg ik het verlossende antwoord: De NAP. Ik zit in het Drents-Friese Wold ter hoogte van Wapse en kom uit bij het restaurant buiten dat dorp. Dan plankgas over de parallelweg naar Vledder. Havelte gaat lastig worden en heb eigenlijk al mijn zinnen op Steenwijk gezet. Vledder heeft een Coöp en natuurlijk is die ook op zondag open alleen durf ik niet te gokken tot hoe laat. Ik kom er langs en tot mijn vreugde stapt net iemand de winkel uit. Ik vraag niet veel vanavond. Ik heb zin in snert en koop dus twee blikken, een pak vla en een reep chocolade. Voor de rest ben ik goed voorzien in Uffelte. Dan twijfel ik. Ik kan 'binnendoor' naar Uffelte inclusief een stuk bos, maar dat trekt me niet zo aan. Het is donker en je weet nooit hoe glibberig de paden in het bos zijn. Rechttoe-rechtaan is ook een optie. Dat is de weg volgen naar Frederiksoord en dan de Van Helomaweg naar Havelte. Daar wil ik voor gaan, maar dan...?

Vledder is bezig met een dorpsvernieuwing. Een deel van de hoofdweg ligt eruit, maar er wordt niets gezegd over fietsers en dus ga ik het fietspad op. Na 300 meter is ook het fietspad versperd. Daar kan ik omheen! Een stukje woonwijk en dan? Vast! Via de alternatieve route (inclusief voetpad) weer terug naar het begin en terug Vledder in. Dan tóch maar 'binnendoor' en zo proberen te koersen naar de Van Helomaweg. Het begint goed maar kom dan op de kruising met De Vledderlanden. Het is donker en ben mijn oriëntatie kwijt. Hoewel het niet klopt met de wind heb ik het gevoel dat ik linksaf moet. Ik fiets de 'rimboe' in maar verbaas me over de lichtjes die dichterbij komen. Zó snel kan ik niet in Wapserveen zijn. De lichtjes zijn... Vledder! Ik heb zojuist een rondje gefietst. Nog één keer proberen. Meppel is dezelfde richting als Steenwijk en Frederiksoord volgens de handwijzer. Ik kom weer uit op het eerdere punt, opnieuw 'doorgaand verkeer gestremd' en geen aanwijzingen voor een alternatieve route. Inmiddels zakt mijn humeur toch wel een klein beetje. Terug naar de handwijzer en weer de straat af tot aan De Vledderlanden. Nu rechtsaf en dan... de Van Helomaweg! We hebben het gered maar Vledder heeft me desondanks toch ruim een half uur in de greep gehouden.

Bij de ingang van de kazerne van Havelterberg een paar trekken aan de vape (ik rook hooguit drie sigaren per dag, verder damp ik) en dan achterover liggen en in de derde versnelling tegen de heuvel op knallen. Om zeven uur ben ik in Uffelte en maak meteen de beide blikken soep burgemeester.

Singles round-up: november 3

Zal ik eerst beginnen met de huishoudelijke mededelingen? Ach ja, voordat ik het vergeet... Het is sinds een paar jaar traditie dat ik de Week Spot kies uit de top twintig-aftelling van de Blauwe Bak Top 100. Omdat ik volgende week op deze dag het eerste deel publiceer, betekent het dat de Week Spot van dinsdag in de onderste twintig moet staan. Omdat ik vermoedelijk de lijst woensdag ga samenstellen, denk ik dat ik de Week Spot en het 'Week Spot kwartet' komende week ga omdraaien. Dinsdag in dat geval het 'kwartet' en in de nieuwe maand de verse Week Spot. Vanmorgen geen blije gezichten bij de brievenbus. Een betalingsherinnering en een hoop folders, meer kon de postbezorger vandaag niet brengen. Evenmin de single waarop ik zit te wachten. Nogmaals: Ik durf het wel aan hem vandaag aan jullie voor te stellen. Ik kan het nummer dromen en dus kan ik het ook een plaats in de Top 100 geven. Vandaag dus het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand en het tweede deel van de Blauwe Bak-aanwinsten. Zeven singles in totaal, dus laat me maar eens beginnen.

* The Mandells- Baby Don't Get Hooked On Me (US, Trans World Sound, 1972)
Een 'legendarische' naam met een flink zeldzame single. Mark doet een flink deel van de prijs vanwege een paar kraakjes, maar die lijken standaard meegeleverd bij deze single. Hij geeft de single een 'VG+' en dat heet 'eerlijk en correct'. Je zal ze de kost moeten geven die zo'n single evengoed nog voor 'Ex' laten doorgaan. De kraakjes zijn nog het meest aanwezig op de a-kant, 'Baby Don't Get Hooked On Me'. Toch is voor mij de wijzer overgeslagen naar de b-kant en ik sta niet alleen in die mening. De vorige eigenaar (buiten Mark want die zal volgens mij nooit schrijven op een label) heeft ook zijn/haar vinkje gezet bij 'I'm The One'. 'Sweet soul', maar niet saccharine-zoet. 'Baby' is de iets meer uptempo kant, maar voor Northern-kringen zijn beide kanten beneden de maat.

* Mighty Sam- Mr. And Mrs. Untrue (UK, Hit And Run, 1971, re: 1978)
De b-kant van deze single, 'Never Too Busy', wordt ook toegeschreven aan Mighty Sam, maar dat is in werkelijkheid Tommy Tate. Ik moet bekennen dat ik die kant nog niet beb beluisterd van single, wél bij de reservering, maar het gaat me vooral om deze kant. Liedjes over ontrouw zijn er veel gemaakt en we kennen allemaal 'Me And Mrs. Jones'. Het onofficiële echtpaar Untrue maakt er helemaal een potje van. Zij ontmoeten elkaar eens in de week en hebben een hele waslijst aan instructies om eventuele bekenden in het hotel om de tuin te leiden. Ik heb Mighty Sam's 'Badmouthin' net een paar maanden geleden uit de Blauwe Bak gegooid en teruggezet in de jaren zestig, maar deze van Mighty Sam mag in de koffer blijven!

* Notations- Think Before You Stop (US, Gemigo, 1975)
'I'm Still Here' is een van dé nummers van 2015 voor mij. Ik heb de Twinight-single in eerste instantie voor 'I Can't Stop' gekocht en de matige staat van het eerste exemplaar maakt dat ik een maand later een vervanger koop. 'I'm Still Here' klonk daarentegen best okay op die eerste single, maar heb desondanks geen spijt van de vervanging van dat eerste schijfje. In 1975 fabriceert The Notations (zonder 'The') deze single voor het Gemigo-label en dit klinkt als een héle grote hit. Toch is dat het niet geweest. Een melodie dat je meteen kan meefluiten en een zeer gladde productie zonder dat het goedkoop wordt. The Notations doen altijd alles met stijl!

* Arthur Prysock- All I Need Is You Tonight (US, Old Town, 1976)
Ik ben Greg Belson net een beetje gaan volgen op Facebook als hij op tournee is in Europa. Hij treedt op met de mannen van 'Horsemeat Disco' en zij nodigen hem uit om in hun radioprogramma een setje te draaien. Vlak voor mijn vakantie komt de opname van de show beschikbaar als podcast en, vrij uitzonderlijk, je kan het downloaden. Zo neem ik het mee op vakantie. De show begint met een paar disco-platen waarna Greg ruim een uur gospel draait. Na afloop is er ruimte voor een paar leuke Motown-nummers en dat vormt de twee uren van de podcast. Ik luister zeer geregeld naar deze set en begin ook de 'gewone' disco-dingen enorm te waarderen. Eentje daarvan is dit 'All I Need Is You Tonight' van Arthur Prysock. Nooit durven dromen dat deze zó goedkoop op single is te krijgen. Het is de b-kant van 'When Love Is New' en krijgt in Engeland een persing op Polydor, maar ik heb hier de originele Amerikaanse Old Town. Beide kanten zijn vlotte disco met die heerlijke donkere stem van Prysock, maar 'All I Need Is You Tonight' wint het bij mij! Potentiële Week Spot!

* Lenny Welch- When There's No Such Thing As Love (UK, Mainstream, 1974)
Ik heb een jaren zestig-single van Lenny Welch, maar ben daar nooit kapot van geweest. Het verhaal begint voor mij als ik begin 2015 'Such A Night' hoor bij Buydiscorecords. De promo is spotgoedkoop en het zint me wel: Welch heeft het nummer, bekend van Elvis, vertraagd en de blazers geven een speciale sfeer aan het nummer. Het haalt nipt de Top 100 van vorig jaar. Eerlijk gezegd zie ik dat niet gebeuren met 'When There's No Such Thing As Love', maar het opent wel mijn ogen voor wat betreft het latere repertoire van Welch. Dit is midtempo en hoewel Welch veel té 'crooner' is voor soul, past dit nummer muzikaal wel in de set. Ook leuk om te ontdekken dat Mainstream in Engeland door Pye op de markt is gebracht want dat wist ik niet. Voorlopig in de koffer, maar wellicht binnenkort alweer in de reserve-bak.

* Mary Wells- I See A Future In You (US, Reprise, 1974)
Wells mag na haar vertrek bij Motown vijf jaar lang niet refereren aan 'My Guy' en dat houdt ze prima vol. Pas als het in 1972 opnieuw in de Engelse hitparade staat, treedt ze op met het nummer in 'Top Of The Pops', maar ook daarna beweegt ze zich onafhankelijk van de monsterhit en haar Motown-verleden. In 1974 is ze opgenomen in de Fame-familie in Memphis en dat resulteert onder andere in deze single. Beide kanten zijn niet slecht, maar uiteindelijk kies ik toch voor de b-kant: 'I Found What I Wanted'. Het is echter niets wereldschokkends, niet voor Wells en evenmin voor Rick Hall en zijn gevolg. De single is goedkoop en mag dus mee.

* Lady Wray- Do It Again (US, Big Crown, 2016)
En deze is dus nog onderweg! De single is op 10 juni van dit jaar verschenen en het is ongeveer een maand later als ik het voor het eerst hoor. Het kwartje valt nog niet meteen. Okay, best een aardig nummer, maar ook niet meer dan dat. Ik draai het een paar maal in mijn 'digitale' shows en langzaam maar zeker begint het toch een beete 'het geluid' te worden van de zomer. Tijdens 'The Big One' wordt duidelijk voor mij dat Lady Wray nog voor de Top 100 in de koffer moet staan en dat gaat dus ook gebeuren. Binnenkort meer over Lady Wray en deze opvallende single die ondanks de recente verschijningsdatum klinkt alsof het uit 1969 komt.

Raddraaien: Cuby + Blizzards

De single uit Duitsland is nog niet binnen maar dat kan morgen ook nog. Hoe dan ook: Ik zal het vervolg van de 'Singles round-up' wel moeten doen, want woensdag is alweer de laatste van de maand. Op zichzelf heb ik best vertrouwen in de Duitse handelaar. Hij heeft niet een vlekkeloze score op Ebay, maar zoals je vaker ziet kan dat iets zijn met een dam en een eerste schaap. Als een handelaar een mindere reputatie heeft, dan wordt daar snel een schepje bovenop gedaan. In geval van productiefouten, de man verkoopt uitsluitend nieuwe platen, kan het frustrerend zijn om het spul terug te sturen, maar gelukkig is me zoiets tot op de dag van heden nog niet overkomen. Bovendien ben ik niet van plan om een dieptebeschouwing van de plaat te doen in de 'Singles round-up' omdat het dit jaar nog de Week Spot gaat worden. Voor de variatie vanavond een aflevering van 'Raddraaien' en wel met de negende single uit de vijfde jaren zestig-bak. En dan mag ik, evenals gisteravond met Sam Bowie, terug kijken op de vakantie van 2015. Maar ook verder... In plaats van de zoveelste keer een selectief deel van het verhaal af te rammelen, kan ik vanavond wellicht kijken naar de impact van Cuby + Blizzards tijdens mijn leven? Ik heb niks voorbereid. Een lege pagina waar tekst moet komen en we gaan gewoon richting het einde werken. De 'Raddraaier' van vanavond is 'Window Of My Eyes' van Cuby + Blizzards (1968).

Waar en wanneer? Het is juni 1994, schat ik zo. De tijd waarin ik nog dromen heb om een vooraanstaand singer-songwriter te worden. In mijn hoofd heb ik albums vol liedjes geschreven welke ik als een jukebox kan afspelen. Alleen... hoe krijg je iets uit je hoofd op papier? Hoe vertaal je het naar akkoorden op de piano of de gitaar? En hoe krijg je precies die 'sound' zoals ik die in mijn hoofd heb? Onmogelijk, mits je over een bijzonder talent beschikt. Het begin moest er toch maar eens komen en ik heb in de winkel van gitaarbouwer Wim Heins in Sneek een akoestische gitaar uitgezocht. Stalen snaren want ik wil 'rocken'. Op de vrijdagmiddag haal ik het instrument op en kan me herinneren dat The Prodigal Sons die avond in Het Bolwerk optreedt. Dat is dan weer de vroegere band van Erwin Nijhoff, een singer-songwriter die het ooit ook heeft moeten leren. Ik kan het gevoel niet beschrijven als ik de gitaar uit de leren hoes pak en op mijn knieën zet. Eén wrijf over de snaren en ik ben gelukkig. Het is gewoon de houding die me de ultieme 'kick' geeft. Het geduld om akkoorden te leren ontbreekt en ik zal nimmer verder komen dan de pose van een rock-gitarist. De volgende dag sta ik op de vlooienmarkt in Sneek met een handeltje platen. Zoals altijd wordt iedere verdiende cent meteen omgezet in 'verse' singles en zo koop ik deze dag mijn eerste 'Window Of My Eyes'. In een neutraal hoesje, maar inmiddels heb ik de plaat in nieuwstaat en met fotohoes. Ondanks gitaarlessen van Ernst Langhout en een vriend van de plaatselijke Youth For Christ, is het nooit iets geworden met mijn gitaar-ambities. In 1998 verkoop ik het instrument aan een vriend die het wil leren. Of hij verder is gekomen dan mij? Ik heb hem nooit weer over de gitaar gehoord...

Ik word een jaar na het afscheidsconcert in 1974 geboren en denk dat de muziek van Cuby niet erg populair zal zijn geweest op de vaderlandse radio in de begin jaren tachtig. Tóch ken ik eind jaren tachtig de naam. Het is een naam waar mensen met respect over spreken. Ik denk dat Cuby + Blizzards voor mij een 'geluid' krijgt dankzij 'Nederland Muziekland' op de radio, dat nog wel eens een nostalgisch Nederpop-uitstapje wil doen, en door de '2 Meter Sessies' van Jan Douwe Kroeske. Harry Muskee heeft in 1990 het album 'Cut De Luxe' uitgebracht en 'Brother Booze' doet iets op de Tipparade. Jan Douwe heeft ook Harry uitgenodigd voor een sessie en durft bijna niet te beginnen over dat ene nummer. Harry heeft vanaf 1968 geweigerd het succesnummer uit te voeren tijdens concerten en tijdens deze sessie wordt vriend en vijand verrast met een kippevel-uitvoering van 'Window Of My Eyes'. De eerste keer sinds 1968 dat Muskee het uitvoert. Die pure doorleefde uitvoering steelt ook het hart van een puisterige jongeman die platen verzamelt. Kort daarop koop ik 'Nostalgic Toilet' (1968) en 'Thursday Night' (1970) op single en vind 'Afscheidsconcert' op elpee. De blues heeft me nooit echt kunnen grijpen, maar het verhaal van Cuby leest als een spannend jongensboek. De 'stoerheid' brengt de platen in mijn verzameling. Tijdens bluesconcerten in Het Bolwerk zit ik vaak te praten met een Sneker muzikant die de wildste verhalen kan vertellen over Cuby tijdens de Sneekweek in 1968. Ik hang aan zijn lippen. Cuby wordt langzaam aan een legende. Toch is het jammer dat het uitgerekend de blues moet spelen, want hierdoor koop ik in eerste instantie alleen de singles en ben in mindere mate geïnteresseerd in het album-werk. Hoewel dat uiteindelijk toch het formaat is om Cuby beter te leren kennen.

Tussen 1992 en 1997 zie ik Muskee bijna jaarlijks tijdens zijn tournee langs de clubs in Nederland. Het Bolwerk is één van de plekken waar hij een residentie heeft. Soms brengt hij Kaz Lux (Brainbox) mee. De herinneringen aan Muskee-concerten zijn flarden van verschillende jaren en toch staat 1996 nog helder voor de geest. Muskee is niet zomaar een beetje dronken. Kan gebeuren! Toch blijkt even later dat hij bij ieder optreden straalbezopen is en daardoor niet erg goed kan presteren op het podium. Hoe oneerlijk kan het zijn verdeeld: Als zijn vroegere collega Herman Brood loepnuchter het podium beklimt, vraag je je geld terug. Als Harry dronken het podium opstapt, willen de clubs hem ineens niet meer. De heroprichting van Cuby + Blizzards is het redmiddel voor Muskee om zijn plek in de clubs te heroveren, hoewel Het Bolwerk eerst even van boeken heeft afgezien. De eerste keer dat ik Cuby + Blizzards in actie zie, is pas in de nieuwe eeuw. Natuurlijk is het oude wijn in nieuwe zakken. Cuby + Blizzards is nog altijd het samenspel tussen Muskee en gitarist Erwin Java, de vroegere toetsenist van The Blizzards doet nog het meest denken aan een reünie. In april 2004 ga ik een eind uit fietsen en dat is voor het eerst dat ik in Hooghalen kom. Vlak voor Assen ontdek ik dat ik vlak in de buurt van Grolloo ben geweest. Jammer! Gemiste kans (hoewel het nog altijd vijftien kilometer is vanaf Hooghalen). Ik heb geen Wikipedia of Google open, maar twijfel nu of het borstbeeld van Harry dan al is onthuld. Hoe dan ook: Het is pas vijf jaar later dat ik een fietstocht spendeer om oog-in-oog te staan met dit beeld. Het is zondag 20 september 2009 en die avond maak ik een buiteling met de fiets als er een tak op het fietspad ligt. Mijn '20092009'.

Als in 2011 de opening van het Cuby-museum wordt aangekondigd, spits ik meteen mijn oren. Dat lijkt me gaaf! Toch wordt het eindeloos uitgesteld totdat ik in 2015 besluit mijn tent op te zetten op een camping in Sleen. Dat is minder dan dertig kilometer tot Grolloo en dit keer moet het ervan komen. Het verhaal kennen jullie ongetwijfeld van vorig jaar augustus, anders maar even terug bladeren. Ik zou er wel een weekend kunnen 'wonen'. Een echte Cuby-fan zal ik mezelf nimmer noemen, daarvoor hoef je alleen maar in conclaaf te gaan met de vrijwilligers van het museum. Honderd kilometer rijden om vrijwilligerswerk te doen? Toch is het museum een prachtige trip terug naar de jaren zestig: Een groep langharige Drentse jongemannen die de pure blues willen spelen en niet het slappe aftreksel uit Engeland. Muziek die ongekend en ongehoord is in Nederland. Toch een 'Edison' voor 'Desolation', een handvol single-hits en een gestage elpee-verkoop. De controverse omtrent de promotie-clip voor 'Appleknockers Flophouse' welke na 36 jaar toch opeens blijkt te bestaan. Hoewel ik geen streep verder de blues ben ingedoken, heeft de muziek van Cuby sinds het bezoek aan het museum een andere klank gegeven. Ik kan het een ieder dan ook van harte aanbevelen!

Week Spot kwartet: week 47

Nee, ik heb absoluut de hoofdprijs getrokken met mijn nieuwe onderkomen. Het is vanavond niet meteen het meest aangename weer als ik naar huis fiets, maar toch... als ik Havelte uit fiets, valt het me weer eens op. Het is één grote vakantie om hier te mogen wonen. De wind van afgelopen weekend heeft de wegen weer begaanbaar gemaakt, in Uffelte zijn vrijwilligers de afgelopen week druk in het spier geweest en het resultaat is er naar! Nijeveen had voordelen. Dichtbij pinautomaat, winkel en snackbar. Ook dichter bij Meppel. Maar dan opnieuw... als ik de tuin in stap en om me heen kijk, dan fiets ik graag vier kilometer voor genoemde voorzieningen. Twaalf kilometer lijkt veel tegenover vijf kilometer van Meppel naar Nijeveen, maar ik ben op de ligfiets ongeveer even lang onderweg. Vanuit Nijeveen moet de peuk soms ook drie keer worden aangestoken... Over het algemeen is de kabel vrij stabiel, alleen zit het me vanavond weer tegen. Om twee uur knikkert de verbinding eruit en dat is halverwege mijn show. Ik kan niet wachten tot de dag dat Uffelte glasvezel krijgt, maar het is evenmin een reden om te gaan verhuizen. Ik moet er maar mee leren leven? Bijna een uur later is het internet weer terug zodat ik vanavond toch nog het 'Week Spot kwartet' kan publiceren. Vanavond gaan we terug naar week 47 in de jaren 2012 tot en met 2015.

2012: That's When You Got Soul-Barbara & Brenda
Concentratieprobleem of gewoon nieuwsgierigheid? In de muziek raak ik snel 'verveeld' van een stijl of een toon en ga dan, onbewust, op zoek naar iets anders. Ik wil in 2012 een Northern Soul-collectie aanleggen, maar tegelijk hoeft het niet de verzameling te worden die iedereen al heeft. Ongemerkt dwaal ik soms af en presenteer het desondanks als 'Northern Soul' in mijn radioprogramma 'Do The 45'. Neem nou Barbara & Brenda. 'Never Love A Robin' is de aanleiding maar die heb ik onlangs zelfs geweigerd als bootleg. Het is nu wel klaar! 'If I'm Hurt You'll Feel The Pain' heeft een kleine cult-status, maar de rest? De vroegere opnames van Barbara & Brenda zijn vooral populair in de Belgische popcorn. Youtube-video's van 'That's When You Got Soul' laten de plaat steevast horen op een verkeerde snelheid. Ik draai hem gewoon op 45 toeren met de pitch in het midden. Méér heeft dit nummer ook niet nodig voor mij. Het is de derde Barbara & Brenda-single in een jaar en de derde die Week Spot wordt. Dan is de hobby afgelopen en is het tijd voor andere artiesten en platenlabels om in veelvoud binnen een jaar de verzameling in te komen. Denk dit jaar bijvoorbeeld aan Archie Bell en Major Lance (elk drie singles). 'That's When You Got Soul' is desondanks een 'feelgood'-plaat voor mij en komt dus nog wel eens aan bod in mijn shows.

2013: If You Change Your Mind-Mary Love
Hier is dan vervolgens weer zo'n single die bijna nooit meer op de draaitafel ligt en dat is eigenlijk best zonde. Misschien een paar keer teveel gedraaid? Bovendien heb ik nog de Modern-single van Mary Love die dan nog vaker aan bod komt. Mary Love is zo'n naam die ik 'ken' zonder dat ik er een geluid aan vast weet te hangen. Het blijkt voornamelijk door 'You Turned My Bitter Into Sweet', een onmogelijk te vinden schijfje op het Modern-label. In 1968 komt ze uit voor Josie en maakt deze single. De keerzijde is meer 'moody', maar dit upbeat crossover-ding past in 2013 helemaal in de set en eigenlijk nog steeds wel. Blijft die niet ergens hangen? Dat zullen we zaterdag ontdekken als ik de plaat voorbij laat komen in de 'Week Spot Carousel' in 'Do The 45'.

2014: Good Company-Cameo
'The Big One' van twee jaar geleden is evenmin probleemvrij. Ook dan verliezen de mannen in Dorset geregeld de stream en is het soms ook moeilijk om hen te bereiken. Mijn eigen apparatuur draait als een tierelier en dit maakt 2014 tot een legendarische 'homebase' voor mij. In 2015 is het eerst al de server die plat ligt, de tijdelijke overgang naar een nieuw systeem en 's avonds de nare berichten over de aanslag in Parijs. Bovendien gaat mijn microfoon niet meewerken en eindigt het voor mij op zondag met een teleurstelling. De editie van twee weken geleden is ook niet om over naar huis te schrijven en zo kijk ik nog steeds met kippevel terug op de eerste 'homebase' van 2014. Ik heb in 2000 de single 'Find My Way' van Cameo gekocht en heb deze geselecteerd om zaterdagavond in de 'aftershow' te draaien. Ik merk een tik in 'Find My Way' bij het proefdraaien en draai hem dan om: Mijn kennismaking met 'Good Company'. Ik draai het in de show en draag het meteen op aan het fijne gezelschap in de chatroom. Een week later mag het alsnog als Week Spot. Waar is Cameo nu? Dat moet ik even controleren... Niet in de koffer. Toch nog steeds in de reserve-bak want daar twijfelde ik even aan. Gelukkig maar! Anders was die vanavond nog terug gegaan uit de jaren zeventig.

2015: The Times We Had Together-Sam Bowie & The Blue Feelings
Gek is dat toch...? In eind november krijg ik 'last' van een soort heimwee naar de afgelopen zomervakantie. In 2016 heb ik het 'mysterie' van Gloria Walker. Een jaar geleden herinner ik me net op tijd dat ik Sam Bowie nog op single moet hebben. De plaat hangt eigenlijk vast met het 'afscheid' van Sleen. Ik maak 's avonds een wandeling en luister naar een podcast van iemand die zijn 'show' met dit nummer begint. De volgende dag besluit ik nog een nacht te blijven en verblijdt het nummer me tijdens de fietstocht van die dag. Wat 'Gift Of Love' voor het zomergevoel van 2016 is, dat brengt 'The Times We Had Together' teweeg bij de zomer van 2015. Eentje om in te lijsten, samen met de single.

Als de postbode braaf is en me morgen de extra single brengt, krijgen jullie morgenavond de derde 'Round-up' van deze maand. Hoewel...? Ik heb een klein boodschapje in de stad morgen dus wellicht dat ik even binnen wip bij De Tafel.

Singles round-up: november 2

Een pakketje van twaalf singles zal vast niet door de brievenbus passen? Hoewel Mark het nooit over verzendkosten heeft, hoop ik eigenlijk stiekem ook dat die het verzekerd heeft verzonden. Zo wacht ik dus al een dag op het moment dat de postbode zal aanbellen met het pakket platen. Achteraf gezien is het gistermiddag bezorgd en heb ik geluk gehad dat de Uffelter jeugd met de tengels van mijn brievenbus is gebleven. Twaalf singles in een pakket. Het kan dus tóch! Zonder dat de hoeken op barsten staan. Ik heb eens een pakket met een gelijk aantal singles gehad van Soulful Records en dat lag half open. Nu weet ik niet of dit door mijn brievenbus in Nijeveen en de smak op de deurmat is gekomen of dat het onderweg al open is gegaan? Mark heeft de platen uiterst professioneel ingepakt en dat is wederom een pluim waard! Vandaag de eerste zes, de tweede helft plus de nieuwe Duitse single zullen vrijdag of zaterdag volgen.

* Ace Spectrum- Keep Holding On (US, Atlantic, 1975)
'Don't Send Nobody Else' brengt me op 30 april 2013, de laatste koninginnedag in onze geschiedenis, de tranen in de ogen. Het nummer wordt dan reeds decennia verguisd in Northern Soul-kringen. 'Overplayed', wordt er dan geroepen, maar ook zou het té modern zijn voor veel 'old school'-Northern Soul-liefhebbers. Ook ik ben anno 2013 nog het meeste op zoek naar de 'stormers' uit de jaren zestig maar dan raakt Ace Spectrum een gevoelige snaar. Ik weet redelijk voordelig een gaaf exemplaar binnen te halen en geniet nog iedere keer van de single als die op de draaitafel komt. Ruim een jaar geleden vind ik 'Live And Learn' van Ace Spectrum en leer al snel dat velen dit het 'alternatief' voor 'Don't Send Nobody Else' vinden. Een paar maanden geleden heb ik kennis gemaakt met dit 'Keep Holding On' en nu is het tijd voor de vraag: Heeft Ace Spectrum één slechte plaat gemaakt? Niet om iets af te doen aan voorgenoemde titels, maar dit is ook een kraker van je welste! In de promo-uitdossing en dat is in geval van Atlantic een extra feestje: De mono-kant heeft het rood-witte label dat ook voor reguliere persingen is gebruikt. De stereo-zijde is blauw met zwarte letters. Stereo voor de FM-stations en in de discotheek, mono voor de talrijke AM-stations in Amerika.

* Fontella Bass- I Need To Be Loved (UK, Mojo, 1972)
,,Nou en?", heb ik lange tijd gedacht als ik weer iemand hoor die roept dat Fontella Bass zó veel meer heeft gedaan dan alleen 'Rescue Me'. Laten we eerlijk zijn: 'Rescue Me' is nog altijd een voortreffelijk nummer en ik vind het allerminst een schandaal dat Fontella alleen wordt herinnerd vanwege deze klassieker. Toch is het waar... ze heeft meer noten op haar zang. Dat blijkt eerst al uit de overige Chess-platen die ze in de jaren zestig heeft uitgebracht, maar ook in het daaropvolgende decennium is ze onverminderd actief. 'I Need To Be Loved' verschijnt in Amerika op het Paula-label (onderdeel van de Ronnex/Jewel/Paula-groep) en ik verwacht haar eigenlijk ook in deze uitvoering. De Engelse Mojo is een aangename verrassing! 'I Need To Be Loved' is lekker uptempo en 'niks-aan-de-hand' en is eigenlijk de b-kant van een ballade: 'I Want Everyone To Know'. Ik heb hem toch voor de snellere kant gekocht, de keerzijde is me té bluesy.

* Archie Bell & The Drells- I Can't Stop Dancing (US, Atlantic, 1968)
Archie Bell vindt niet het wiel uit met 'Tighten Up', maar wel een riff waarmee die jaren vooruit kan. 'I Can't Stop Dancing' is de tweede of de derde opvolger van 'Tighten Up' en is min of meer een gezongen uitvoering van 'Tighten Up'. De titel laat er geen gras over groeien. Archie wil in de lunchpauze graag ergens eten waar ze een jukebox hebben. In plaats van een bammetje-met-kaas staat hij vervolgens een half uur te dansen op de muziek uit de jukebox. Leuk als variant op 'Tighten Up' maar niet wereldschokkend. 'You're Such A Beautiful Child' verlaat het 'Tighten Up'-pad en laat Bell horen in de midtempo-sfeer waarin hij eveneens erg goed is. Onbewust is dit jaar ook een soort Archie Bell-jaar geworden. 'Tighten Up' heb ik vorig jaar december gekocht en gaat dus in principe mee voor de Blauwe Bak Top 100 van dit jaar. 'Let's Groove', welke ik vorige maand heb gekocht, zullen we niet tegenkomen in de lijst. 'I Can't Stop Dancing' maakt een kleine kans want het wordt een zware bevalling!

* Jerry Butler- High Stepper (US, Mercury, 1974)
Tijdens het Big One-weekend was ook de internationale platenbeurs in Utrecht. Niet dat ik ooit naar zo'n mega-festijn zal gaan, maar mijn verzamelende vrienden op Facebook zijn er druk mee. Mark is eveneens van de partij en hij bivakkeert zo lang in Amersfoort. Op de eerste dag doet hij een rondje kringloopwinkels en toont ons de aanwinsten. 'Simply Call It Love' van Gene Chandler zit daar ook tussen. ,,Had ik maar geweten dat je hem zocht", schrijf ik eronder. ,,Ik zoek hem niet specifiek, maar als de prijs okay is, kan ik hem niet laten liggen", luidt zijn antwoord. Wat is een juiste prijs voor deze van Chandler en 'Special Memory' van Jerry Butler. Soms lijkt het alsof de volledige voorraad naar Nederland is gestuurd. Omstreeks 1990 vindt je deze overal! In het begin mijd ik ze nog, maar in 1993 moet ik toch overstag gaan. Ik denk dat ik nu een handjevol 'dubbel' heb, maar dat zijn er ooit tientallen geweest! Ik word dus niet snel warm of koud van een Jerry Butler-single op het Amerikaanse Mercury-label, maar dan hoor ik deze... De Butler kán het nog wel in de midden jaren zeventig! 'High Stepper' is zonder twijfel zijn beste uit dat decennium en als je deze single nu op iedere straathoek kon krijgen? Dat valt zwaar tegen! Overigens heeft de vorige eigenaar deze als 'cover-up' door het leven laten gaan. Jerry's naam is op beide kanten van het label zwart gemaakt met een viltstift. Toch behoeft het weinig creativiteit anno 2016 want Jerry's productie-credit is open gelaten alsook het catalogusnummer van de single. En zelfs al zou het label helemaal verminkt zijn dan heb je nog het matrijsnummer in de uitloopgroef. Nee, laat de 'cover-ups' maar over aan de professionals!

* David- I'd Be A Millionaire (US, Scorpio, 1975)
Ik kan de aanleiding niet meer herinneren, maar ik heb jaren geleden eens 'gekeken' naar deze single. Het moet in 2013 of 2014 zijn geweest en ik ben dan even 'fan' van deze single, dezelfde tijd waarin ik 'Under The Spell' van The Burke Family leer kennen. Een paar maanden geleden kom ik deze van David bij Mark tegen en ben niet zeker bij de eerste luisterbeurt. Toch herhaal ik het een paar keer en na een dag reserveer ik de single alsnog. Nu is het opnieuw een paar maanden geleden en kan het groeiproces weer een aanvang nemen. David is arrangeur Dave Crawford die onder andere verantwoordelijk is voor het arrangement van 'Young Hearts Run Free' van Candi Staton. 'I'd Be A Millionaire' is meer ingetogen, een mid-tempo 'swayer' zoals ik ze graag lust. Het zal ongetwijfeld een paar dagen duren voordat ik me echt realiseer waarom ik tot aankoop ben over gegaan, maar dat zijn vaak de lekkerste platen!

* Ronnie Limar- Love Came (US, BRC, 1975)
De Top 100 zal het duidelijk maken. Mark heeft met zijn handel een stempel gedrukt op mijn verzamel-hobby en ik ben daar niet ongelukkig door geworden. Ik heb het vaker gezegd: Het is niet dat ik 'klaar' ben met de jaren zestig, maar wel vind ik het steeds lastiger om een topbedrag neer te leggen voor een jaren zestig-single die ik na een week al 'mwah' vind. Mark's handel is een fraai alternatief. Veel jaren zeventig-spul dat (nog) niet is ontdekt door de grote spelers (die zich wel onder zijn klandizie bevinden) en platen die je voor relatief weinig op de kop kan tikken. 'Buy with confidence', want een hoorbare kraak is een hoorbare kraak bij Mark en wordt als dusdanig geadverteerd en geprijsd. Daar moet je bij de grote dealers niet meer om komen, voor hen geldt alleen de 'zeldzaamheid' van een plaat ook al is die finaal aan gort gedraaid. Het heeft singles en artiesten aan mijn koffers gevoegd waar ik drie jaar geleden aan voorbij was gegaan. Neem nou deze Ronnie Limar. 'Love Came' is helemaal 1975 maar geen platvloerse disco zoals die toen per strekkende meter werd afgeleverd. BRC is overigens een 'nieuwe' naam voor Brunswick.

Morgen het Week Spot kwartet en dan hopelijk vrijdag het derde deel van de 'Round-up' met de 'nieuwe' Duitse single erbij.

Week Spot: Gloria Walker

Nog twee Week Spot's te gaan en daarna zal ik ze moeten kiezen uit de top twintig-aftelling van de Top 100. De eerste Week Spot van het nieuwe jaar is stiekem al wel bekend. Ik weet niet of het de nummer 1 gaat worden, maar staat, hoe dan ook, in de top 20. Een plaat die nog geen Week Spot is geweest omdat er zo weinig over valt te vertellen. Hetzelfde is eigenlijk ook aan de hand met de Week Spot die ik jullie vandaag ga presenteren. Het plaatje stond in september in de planning, maar heb een andere uitgekozen omdat de informatie té minimaal is. Het is bovendien vlak na de vakantie en om daar alweer op terug te komen? Drie maanden later moest dat eens kunnen? Een plaatje dat ik heb te danken aan mijn arbeidzame eerste vakantiedag. De single mag niet onbekend zijn want ik heb hem dan al een paar maal gedraaid, maar toch is dit een groot mysterie tijdens de vakantie in Sleen. Vandaag moeten de herinneringen aan de zomervakantie en het kleine beetje informatie omtrent Gloria Walker genoeg zijn voor een bericht. Laten we het eens proberen! 'Gift Of Love' van Gloria Walker (1972) is de Week Spot van deze week.

Ik hou nauwlettend het KNMI in de gaten en dat voorspelt fraai weer voor de volgende week. Toch lijkt het daar op de eerste vakantiedag niet op. Zaterdag is het afwisselend zonnig en grijs, er valt wat regen en het is gewoon té fris voor eind augustus. Zondag idemdito, ook al geniet ik die dag van een fraaie wandeling als het pas op de avond iets opklaart. Maandag is huilen met de pet op en ik moet maar een andere bezigheid zien te vinden. Opeens krijg ik een idee. In plaats van één mix van 50 liedjes kan ik ook alle Blauwe Bak-aanwinsten per twintigtal 'mixen'. Een fantastisch idee waar ik nog altijd veel plezier aan beleef. Ik zou binnenkort weer eens een nieuwe mix moeten maken van de laatste twintig. Ook een goed idee omdat ik nogal wat platen heb gekocht in maart en april die 'ondergesneeuwd' zijn geraakt. De volgende dag is het plotseling zomer en dat geldt eveneens voor woensdag. Die laatste dag fiets ik, op de 'gewone' fiets, naar Meppel om een gasflesje te halen. Bij wijze van entertainment onderweg speel ik de mixen af die ik heb opgenomen. Vanuit Havelte wil ik nog een stukje door 'de achtertuin' en daar hoor ik opeens dit nummer. Ik kan geen titel herkennen en ben ook vergeten wat ik hiervoor heb gehoord. Dan maar opletten wat erna komt. Aha! 'You Left The Fire Burning' van Jackie Wilson. Het moet dus een artiest zijn tussen de T en de W, maar kan er niet op komen. Thuis ben ik het vergeten en de eerstvolgende keer dat ik het hoor, ben ik met vakantie in Sleen. Ik hoor de plaat daar enkele malen, maar kan niet herinneren wie of wat het is. Thuis is het bijna het eerste dat ik doe: Ik open de computer en kijk in de speellijsten en krijg dan antwoord: 'Gift Of Love' van Gloria Walker. Ik kan me van een zaterdag herinneren, volgens mij met de dorpsfeesten, dat ik even snel op en neer naar de brievenbus ren en nét op tijd weer binnen ben om Walker af te zetten. De plaat is koud twee minuten. Helemaal nieuw is het niet, hoewel de plaat voor mij vooral de herinnering heeft van de vakantie.

Gloria Walker. Allmusic zet haar weg als 'religieus', maar kan niet vertellen waar dat op is gebaseerd. 'Deep soul' past in vele gevallen beter bij de handvol platen die ze heeft uitgebracht. Een collega-blogger meent een Georgia-connectie in haar stem te vinden. Het is giswerk, maar volg hem meteen hierin. We maken kennis met Gloria als ze met de groep The Chevelles haar eerste single maakt voor het Flaming Arrow-label in 1968. Dat label is in zowel Detroit als Georgia gevestigd en, dat is waar, Walker en haar Chevelles klinken niet heel erg Michigan. 'Talking About My Baby' is de eerste single, een uitgesponnen 'rap' over de muziek van 'I'd Rather Go Blind'. Het debuut doet het nog redelijk goed. Het brengt het tot een zevende plek in de R&B en nummer 60 in de Hot 100. De tweede single van Gloria Walker & The Chevelles staat het hoogst aangeschreven: 'Please Don't Desert My Baby', maar doet daarentegen helemaal niets. In 1969 verschijnt de derde en laatste single van Gloria Walker & The Chevelles: 'Walking With My New Love'. Drie uitstekende 'deep soul'-kanten die tegenwoordig alleen worden herinnerd door de groep verzamelaars van het genre.

Ze heeft desondanks íets goed gedaan want ze valt op voor James Brown en zijn gevolg. Ze mag blijven wie ze is, hoeft haar imago niet te veranderen en een 'bad sister' te worden zoals Millie Jackson of Lyn Collins. Hoewel het voor de buitenwereld lijkt alsof het label in 1968 is gestopt, mag Gloria Walker haar volgende platen uitbrengen op Brown's Federal-label en eentje op het 'nieuwe' People-label. Voor Sir Shambling, een kenner van 'deep soul' is 'My Heart Cries For You' de winnaar, maar dan opnieuw... hij omschrijft 'Gift Of Love' als een 'saaie ballade'. Dat laatste is allerminst waar want het is wellicht het meest uptempo dat Walker heeft voortgebracht. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het nummer een beetje 'achterhaald' klinkt voor 1972 en Brown zélf een meer spetterende productie zou hebben afgeleverd. Het is Walker's laatste plaat en daarna wordt niets meer van haar vernomen.

Toch heeft de Week Spot nog een extra curieuze waarde. Het is niet de Federal zoals die hierboven staat afgebeeld. Mijn exemplaar is op het onbekende 'Seafair Bolo'-label. Volgens de 'STEMRA'-vermelding op het label zou het een Nederlandse 'roots' moeten hebben. Ik heb de single van Mark en weet van hem dat hij regelmatig zaken doet niet 'Carib soul'-dj's in Nederland en 'My Heart Cries For You' (de keerzijde van deze 'Gift Of Love') zou prima passen in het schuifelwerk. Toch kan ik helemaal geen informatie vinden over het label en het etiket vermeldt evenmin wie de distributie heeft gevoerd. Een bootleg? Een Surinaamse uitgave? Wie het weet, mag het zeggen!

Het is een fenomeen dat je nog steeds ziet in de muziek. Tussen de moderne singles verschijnt soms een plaatje dat klinkt alsof het tien jaar oud is. Het valt uit de toon bij nieuwe producties en kan steengoed zijn of het klinkt ouderwets. 'Gift Of Love' klinkt té 1967 voor 1972 en dat zal de plaat ongetwijfeld parten hebben gespeeld. Toch mag ik dit onontdekte miniatuurtje verschrikkelijk graag horen. Gloria klinkt zelfs erg onderkoeld in dit nummer en de fraaie productie maakt dat ik ervan smul en dit met alle liefde deze week als Week Spot presenteer.

Raddraaien: Hot Chocolate

Week 47. Ik schrik ervan als ik vanmiddag het nummer van de nieuwe week invul op de lijsten die we gebruiken voor het werk. Het einde van 2016 komt in zicht en dat begint eerst volgende week met de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Vanmiddag heb ik de laatste kandidaat gekocht, een plaatje dat mijn 2016 al goeddeels heeft gemaakt, maar nog niet in de koffers staat. Een plaatje uit 2016 voor de variatie en eentje die binnenkort de Week Spot mag zijn. 'Raddraaien' komt niet meer tot een einde in 2016, maar daar had ik evenmin op gerekend. Nog ongeveer 23 platen te gaan. 'Ongeveer' omdat er wellicht bakken bij zijn gekomen in de afgelopen maanden? Vandaag mag ik de twaalfde single uit de negende jaren zeventig-bak gebruiken, maar dat is 'Dance Across The Floor' van Jimmy Bo Horne. En meneer Horne heeft begin dit jaar de Week Spot gehad en dus dus tel ik twaalf door en kom uit bij Hot Chocolate. Ik heb vorig jaar de aanschaf van 'Every 1's A Winner' groots gevierd en wellicht nog stil gestaan bij het overlijden van Errol Brown. Toch kan ik me niet heugen dat Hot Chocolate een ander bericht heeft gehad op Soul-xotica en dus zet ik vandaag 'I'll Put You Together Again' in de schijnwerpers.

Waar en wanneer? Dat is het uiterste begin van Soul-xotica, maar is tevens een tijd waarin ik nog geen platenaankopen 'noem' en bovendien niet even trouw ben met publiceren. Na een lange tijd uit het werk te zijn geweest, adviseert de bedrijfsarts me om het eerst eens te proberen met twee uren per dag. Van half acht tot half tien 's ochtends. Dat blijkt té zwaar. Nee, het is niet dat ik zo lui ben geworden of dat het werk zwaar is. Het ligt hem puur aan de afdeling. De dienstdoende werkleider weet dat hij binnen een paar weken ontslag krijgt en hem kan het 'geen moer meer schelen'. Op de afdeling zit een ex-militair die het nodig acht om de buitenlandse collega's af te bekken en ik heb al op dag één trammelant met hem. Als ik word bedreigd en de werkleider nog steeds geen actie wil ondernemen, heb ik het bekeken. Ik ontmoet intussen een oude bekende op de afdeling. Ik ken haar uit de tijd dat ik actief was voor de Socialistische Partij. Ze blijkt een hobby te hebben waar ik meteen oren naar heb: Op zaterdagmorgen maakt ze geregeld een rondje langs de kringloopzaken. We krijgen het over Ruinerwold welke net is geopend en waar ik nog niet ben geweest. Daar beginnen we op een zaterdag, rijden vervolgens door naar Dieverbrug, eten snert in Diever en besluiten de dag bij beide kringloopwinkels in Meppel. Bij de 'oude' koop ik deze van Hot Chocolate. Niet in de beste staat maar intussen vind ik een beter exemplaar.

Errol Brown en Tony Wilson staan in 1968 aan de wieg van dit enigszins ondergewaardeerde stukje Engelse popgeschiedenis. De platen mogen gretig aftrek vinden, de critici negeren de band zoveel als het kan. Het begint in 1968 in de Londense wijk West Hampstead als Hot Chocolate Band. Die naam wordt bedacht door Mavis Smith die op dat moment voor Apple werkt. Toch laat de groep al snel 'Band' vallen en gaat voor The Hot Chocolate en het is Mickie Most dat het in 1970 tot Hot Chocolate brengt. De groep bestaat in het begin uit zanger Brown, bassist Wilson, gitarist Franklin De Allie, drummer Jim King en percussionist Patrick Olive. Jim wordt al snel vervangen door een andere King welke geen familie van hem is: Ian King. In 1970 is De Allie vervangen door Harvey Hinsley, King door Tony Connor en is toetsenist Larry Ferguson toegevoegd aan de band. De groep neemt een eerste single op: Een reggae-versie van 'Give Peace A Chance'. Het is echter vergeten om toestemming te vragen bij John Lennon en deze blijkt een grote fan te zijn van de Hot Chocolate-versie. Hot Chocolate wordt zowaar getekend bij Apple, maar het is té laat... The Beatles staan op punt van uiteenvallen en het Apple-label doet daarna weinig tot niets meer. Onafhankelijk producent Mickie Most brengt hen onder op zijn eigen Rak-label en Hot Chocolate zal hem trouw blijven tot de eerste breuk in 1986.

'Give Peace A Chance' doet niets op de hitparade en dan verschijnt 'Love Is Life'. Dat is de eerste hit voor Hot Chocolate in Engeland. Brown en Wilson zijn als songschrijvers zo aan elkaar gewaagd dat het duo ook nummers schrijft voor andere artiesten. Zo neemt Herman's Hermits (eveneens op Rak) 'Bet Yer Life I Do' op en zet Mary Hopkin (de Apple-connectie) 'Think About Your Children' op de plaat. De composities gaan eveneens de oceaan over. 'You Could Have Been A Lady' is een hit voor April Wine aan de overkant van de grote plas en in 1973 heeft The Stories een hit met 'Brother Louie'. Ten tijde van deze single wordt Hot Chocolate geboekt voor een optreden in een discotheek in Tilburg, maar wordt Brown en de andere gekleurde collega's de toegang ontzegd. De 'I don't want no spooks in the family' in Hot Chocolate's origineel wordt uitgesproken door blueslegende en Rak-collega (van CCS) Alexis Korner. Een jaar later breekt Hot Chocolate pas echt goed door met het dramatische 'Emma'.

Hot Chocolate is een geöliede machine die in Engeland van 1970 tot en met 1984 jaarlijks minstens één hit aflevert. Naast Elvis en Diana Ross is het de enige band/artiest die in de jaren zeventig in ieder jaar een Engelse hit heeft. De band maakt ook elpees maar die zijn niet bijster succesvol in vergelijking met de singles. Natuurlijk is Mickie Most een rete-commerciële producent, maar heeft evenals de groep een hoge productie-standaard dat maakt dat de platen ontzettend goed in elkaar steken. Alles wijst op een gouden loopbaan die decennia kan duren als niet...? Tony Wilson is in 1976 klaar met de band en begint aan een solo-carrière. Zowel de elpee als single 'I Like Your Style' gooien hoge ogen, maar daarna vernemen we weinig meer van hem. Hot Chocolate gaat onverdroten door en heeft pas in 1977 weer een grote hit met 'So You Win Again'. Opvallend is dat dit nummer niet is (mede)geschreven door Brown. Het komt uit de pen van Russ Ballard. 'Every 1's A Winner' is een ander hoogtepunt uit deze tijd. Hierop demonstreert Harvey Hinsley de Roland GR-500, een gitaar-synthesizer welke zorgt voor de opvallende riff in het nummer.

De veelzijdigheid van de groep spreekt uit onze 'Raddraaier'. Dit is wel iets anders dan het opzwepende 'You Sexy Thing' of het 'funky' 'Every 1's A Winner'. Een nummer dat meer refereert aan een gospel dan aan disco of pop. De plaat haalt nét niet de vaderlandse top tien en behoort tegenwoordig tot de 'vergeten' nummers van de band. In 1982 scoort Hot Chocolate nog eens goed met 'Girl Crazy' en 'It Started With A Kiss', maar daarna koelt het drankje snel af. In 1986 stapt Errol Brown uit de groep en heeft twee solo-hits in Engeland. In 1988 steken Hinsley, Connor en Olive de koppen bijeen en formeren een nieuwe Hot Chocolate met zanger Grant Evelyn. In Duitsland scoort deze band een hit met 'Never Pretend'. In 1992 krijgt het een doorstart, ook zal Brown en/of Wilson nimmer meer optreden met de groep. Anno 2016 speelt het trio met toetsenist/gitarist Steve Ansell, toetsenist Andy Smith en zanger/toetsenist Kennie Simon. In 1993 heeft de 'nieuwe' Hot Chocolate nog één album uitgebracht. Op 6 mei van het vorige jaar bereikt ons het trieste nieuws dat Errol Brown is overleden aan leverkanker.

Veertien jaar met de bek zonder tanden

Verjaardagskalenders doe ik niet aan. Ik heb in Steenwijk jaren gebruikt gemaakt van een kalender die ik eens bij de chinees had gekregen totdat het té lastig rekenen werd met een schrikkeljaar. Verjaardagen van familie en vrienden probeerde ik zo goed en kwaad te onthouden, iets waar ik menig maal in ben gefaald. Een paar jaar geleden kreeg je om de haverklap een uitnodiging om mee te doen op iemands' 'digitale verjaardagskalender'. Ik heb ze destijds allemaal afgeketst. Tegenwoordig houdt Facebook het zelf bij en zie je meteen wanneer een vriend of kennis jarig is. Zo merk ik dat vandaag twee vrienden jarig zijn. Eén 'virtuele' vriend waar ik zeker van ben dat het een vriend wordt als we elkaar zouden ontmoeten. De andere is een échte vriend die ik jaren vóór Facebook ken. Als ik aan zijn verjaardag denk, herinner ik mezelf opeens aan een andere 'verjaardag'. Veertien jaar geleden. Een leuke gelegenheid om even een sprongetje in de tijd te maken?

Het is een familiekwaal: Louwsma's hebben geen sterke gebitten. Toch moet ik erkennen dat ik vanaf een jonge leeftijd met de pet ernaar gooi voor wat betreft gebitsverzorging en van kwaad komt erger. Tot mijn zestiende zijn tandarsbezoeken, evenals kappersbezoeken, keurig ingepland en als ik daarmee op eigen benen sta, ga ik 'slepen'. De tabakshobby komt erbij en in het weekend giet ik er wat alcohol overheen. Mijn gebit hobbelt achteruit alleen heb ik daar zelf niet zoveel problemen mee. Het is immers alleen maar 'uiterlijk' en aan de pijntjes ben ik inmiddels wel gewend. In 1994 verlies ik een tand als ik met de fiets tegen een betonpaaltje knal en dat levert alvast één plaatje op met een neptand. Het is pas in 1996 als ik via de Jeugdwerkgarantieplanwet op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad kom dat ik weer in actie moet komen qua mijn gebit. ,,Nieuw gebit en naar de kapper en je bent het mannetje", aldus de woorden van de gepensioneerde eindredacteur. De huidige redactie is echter tevreden met het haar mits ik het in een staart draag. Het gebit is van een andere orde. Het bovengebit wordt zienderogen minder en in juni 1996 neem ik mijn bovengebit in ontvangst. We kunnen weer even vooruit? Nee, want onder is eveneens barslecht en vanaf dat moment wordt de pijn alleen maar erger.

Ik blijf de 'tough guy' en probeer het te overleven. Totdat ik op een zekere avond visite krijg en deze vrienden die zure kop niet kunnen aan kijken. Ze rijden met me naar de tandarts en een vriendin houdt mijn hand vast als de tandarts het pijnlijke stukje verwijdert. Dan ga ik naar Engeland en krijg daar pijn in de mond. Het zijn de verstandskiezen. De tandarts in Mossley spuit me helemaal vol met verdoving, maar durft niet te trekken. Ik ben dus gratis 'high' voor een middag en heb nog steeds pijn in de mond. De pijn komt, maar verdwijnt ook weer naar verloop van tijd. Of is het dat ik tolerantie opbouw? Dat laatste kan zomaar waar zijn. Ondanks een kunst-bovengebit gaat het onder het plastic ook niet al te fijn. In 2001 en 2002 giet ik er dan vaak wat jenever op of steek er een kruidnagel in, maar alles werkt slechts tijdelijk.

De ommekeer is als ik in de trein zit naar Delfzijl. Het is 2002 en ik heb gehoord dat het heel gemakkelijk is om een huurhuis te krijgen in Delfzijl. Ja zeg... Vindt je dat vreemd? Het is het voeteneind van de wereld en een hogere criminaliteit dan Amsterdam. Ik kan de woningcorporatie niet vinden in Delfzijl maar wel een kroeg en dus is de reis niet voor niets geweest? Het is echter in de trein van Groningen naar Delfzijl als net een meisje is ingestapt dat schuin tegenover me komt zitten. Een mooi meisje en, hetero als ik ben, hoef ik me niet te schamen dat ik daar eventjes naar wil kijken. Ze heeft een hartverwarmende glimlach. Onze ogen ontmoeten elkaar. Ik zie haar glimlach en begin ook te glimlachen. Verschrikt kijkt ze weg. Ik weet meteen wat er aan de hand is. Mijn gebit... Ik bivakkeer dan veel in Leeuwarden en heb contacten met de hulpverleners van het Leger Des Heils. Daar stap ik op een zekere dag naar toe en leg uit wat ik graag zou willen. Zij openen deuren want in 2002 is het bijna onmogelijk om aan een tandarts te komen en zeker met een onderhoudshistorie als dat van mij. Op 20 november 2002 trekt een tandarts in Leeuwarden mijn volledige gebit en verwijdert de abcessen die zijn opgetreden in de loop der jaren. Zijn assistente is stokdoof sinds die dag want ik heb geschreeuwd! Het nieuwe gebit (boven is na zes jaar reeds aan vervanging toe) moet meteen in en, man, ik kan niet eens praten. Toch ga ik die avond even langs op de verjaardag van mijn vriend en krijg van verschillende kanten complimenten hoewel ik 'boe' nog 'bah' kan zeggen en alleen een beetje frisdrank door een rietje kan verdragen.

Gelukkig went het snel. Ik ben sindsdien nog maar één keer bij een tandprotheticus geweest en dat is na het fietsongeluk op 20 september 2009. Mijn bovengebit ligt dwars door midden en bovendien is een voortand afgebroken. De protheticus en ik zijn het meteen eens: Vervanging gaat een smak geld kosten. Beide helften plakken is een stuk voordeliger. Bovendien zal hij de afgebroken tand dermate bewerken dat de vlijmscherpe randjes eraf zijn. En zo kauw ik sinds zeven jaar weer met dit volledige gebit en maakt de afgebroken tand de aanblik alleen maar meer 'natuurlijk'. Morgen ga ik het weer over muziek hebben, maar het was wel leuk om deze 'verjaardag' eenmalig te vieren.

Een leven met Sharon

Muziek is meer dan alleen hobby, het is het halve leven voor mij. Vooral de muziek uit de jaren zestig en zeventig, maar daar houdt het niet op. In de muziek is 2016 al een half jaar een tragisch jaar, maar... in mijn persoonlijke leven is 2016 een uitschieter in positieve zin. Ik kijk nu al vooruit naar de periode tussen kerst en oud en nieuw als ik 2016 mag besluiten op Soul-xotica. Het staat in schril contrast met de dag van vandaag. Ik wil deze morgen alvast reclame maken voor 'Do The 45' op Facebook. Een bericht met een foto verschijnt bovenin. Het bericht leest 'R.I.P.', maar de foto heeft een tijdje nodig om te laden. Ojee... wie nu weer? Ik schrik me werkelijk een hoedje als ik zie dat het Sharon Jones is. 'I've got better things to do than remember you', begint meteen in mijn hoofd te spelen tot grote irritatie van mezelf. Ja, inwendig háát ik het... Ik wil graag het leven van Sharon 'vieren' in 'Do The 45', maar niet op deze manier. Sharon Jones is ons vandaag ontvallen op de jonge leeftijd van zestig jaar. Ze heeft al een aantal keren in de schijnwerpers gestaan op Soul-xotica, liever kijk ik dan terug op de afgelopen tien tot elf jaar van mijn leven en de rol die ze heeft gespeeld met haar prachtige muziek.

Tien of elf jaar. Ik weet het niet meer precies, maar het moet in 2005-2006 zijn geweest dat ik door de jongens van het Zwolse dj-collectief Soulclap wordt geïntroduceerd tot de muziek van Sharon. Ik neem aan dat zij haar dan reeds een paar jaar kennen, maar 'Dap Dippin' ontgaat mij totaal. Het is de tijd van 'Naturally', achteraf gezien mijn meest favoriete Sharon Jones-album, dat ik kennis maak met dit wonderlijke fenomeen. In de muziekwereld lijkt het soms op een supermarkt: Ze hebben liever artiesten van veertien jaar oud en als tieneridool ben je op je negentiende uitgerancheerd. Als je het zo doet als Avicii kun je op je vijfentwintigste met pensioen gaan. In datzelfde wereldje verschijnt opeens Sharon Jones. Zesenveertig lentes jong, volgroeide kinderen, een baan als gevangenisbewaarder en in de jaren tachtig studiowerk gedaan. Zo gauw als Sharon het podium op stapt, is de hele zaal óm. Er gaat zo'n energie uit van deze dame die bovendien gezegend is met een strot zoals we die sinds Millie Jackson niet meer hebben gehoord. The Dap Kings wil de soul uit het hoekje halen van de 'Otis Redding-kreuntjes' (zoals het wordt beschreven op de hoes van 'Naturally'). De soul moet weer gaan leven en met Sharon Jones in de gelederen begint The Dap Kings aan haar missie. Als Mark Ronson een paar opnames maakt met Amy Winehouse nodigt hij dit gezelschap muzikanten uit om mee te doen. Met Sharon Jones zijn ze dan pas doorgebroken. Het album '100 Days 100 Nights' is daarvan de oorzaak. Het is dan inmiddels het derde album van de groep.

Ik leer Sharon door kleine stukjes en beetjes kennen. Haar funky cover van 'Just Dropped In' is één van de eerste dingen. Ik ken het vooral in de oorspronkelijke versie van Kenny Rogers & The First Edition en verbaas me over de manier waarop Jones het doet. Later zal ik leren dat het een natuurgetrouwe cover is van Bettye Lavette (als 'What Condition My Condition Was In'). Begin 2007 koop ik mijn eerste mp3-spelertje en 'leer' downloaden. Dat gaat in eerste instantie met de hand op de knip vanaf MySpace. In een paar gevallen levert dat volledige nummers op, maar nog veel vaker zijn het slechts fragmenten. In geval van Sharon Jones zijn het intro's van ongeveer een minuut en door deze 'snippets' hou ik 'How Do I Let A Good Man Down' in mijn herinnering. Dan is het september 2008 en ga ik op een vrijdagmiddag naar Plato in Zwolle. Boodschappenlijstje? Ja, ik wil zeker een album van Sharon Jones hebben! Ik sta voor de bak en het heeft alledrie albums: 'Dap Dippin', 'Naturally' en '100 Days 100 Nights'. Ik denk bijna hardop en besluit dan om raad te vragen. ,,Als ik jou was, zou ik ze alledrie kopen. Sharon Jones is een universum op zichzelf". Dat doet ik dan maar. 'Dap Dippin' is een laatbloeier gebleken, pas in 2011 'wen' ik aan dat album. Met '100 Days 100 Nights' is het eigenlijk nooit iets geworden. 'Naturally' heb ik helemaal grijs gedraaid. Vervolgens is het april 2009. Ik ben net gestopt met drinken en heb de avond ervoor ook de tabak in de Hoogeveensche Vaart gegooid. Ik ga de 'bevrijding' van de genotsmiddelen vieren met platen in Zwolle. Bij Minstrel liggen 'How Long Do I Have To Wait' en 'How Do I Let A Good Man Down' van Sharon op single. Beide nummers zijn opnieuw afkomstig van 'Naturally' en ik ga overstag. Hoewel Sharon anno 2009 onverminderd actief is, verlies ik haar even uit het oog.

Het is 2011 als 'Learned It The Hard Way' verschijnt en de single 'I've Got Better Things To Do' wordt veel gedraaid bij BNN op Radio 1. Toch ben ik in eerste instantie niet zo gecharmeerd van het nummer. Ik vind het té zoet, misschien zelfs te commercieel. Een half jaar later ben ik in Keulen en wil de vrijdagmiddag een single kopen als souvenir. Dit winkeltje heeft twee Sharon Jones-titels liggen: 'Better Things To Do' en 'What Have You Done For Me Lately' uit 2003. Ik koop die laatste omdat die het meest schaars is, maar zou achteraf hebben gewenst dat ik ook 'Better Things' had meegenomen. En daar eindigt opnieuw het verhaal. De singles verhuizen in de loop der tijd van de koffers naar de reserve-Blauwe Bakken, ik zie Sharon nog geregeld voorbij komen met nieuwe albums en bezoeken aan ons land. Ze heeft niet zo gek lang geleden (een jaar?) in Zwolle opgetreden, maar toch is er niets dat mij naar een concert van haar trekt. Het komt omdat ik het in het algemeen het heb gehad met concerten, want bij een show van Sharon Jones zou ik me niet hoeven vervelen. Van haar meest recente album heb ik nog eens een nummer gedraaid in 'Tuesday Night Music Club', maar verder zit onze liefde op een dood spoor. Ik fixeer me op de jaren zestig en zeventig en aan elpees doe ik al helemaal niet meer. Totdat ik vanmorgen dit akelige bericht lees op Facebook.

Dat ze ziek was, heb ik geloof ooit ergens gelezen. Maar ja... dat zegt nog niks. Kanker luidt wel een einde in, maar dat kan evengoed nog maanden of jaren duren. Dat Sharon nu is overleden komt als een totale verrassing voor mij. De eerste plaat die ik van haar draai is 'How Long Do I Have To Wait' in 'Do The 45' en als ze begint te zingen, stromen de tranen over mijn wangen. De soul-wereld is na vijf jaar ook een beetje 'mijn' wereld geworden en deze wereld heeft een gigant verloren. Niet alleen een rasartieste met een dijk van een stem, maar ook een warme persoonlijkheid. Ik heb haar zelf nooit ontmoet, maar heb vandaag de foto's gezien van vrienden. Ze is nooit te beroerd om met iemand te poseren voor de camera.

Singles round-up: november 1

Natuurlijk heb ik dinsdag al een flink bedrag afgetikt voor twaalf singles uit Engeland (die nog onderweg zijn), maar verder blijft het knagen. Het is een cliché op menig vrijdagavond na zoveel weken en vanavond is het andermaal waar. Ik heb een paar boodschapjes in Meppel en duik daarbij ook even binnen bij De Tafel. De verslaving is inmiddels zo ver dat ik niet verder kom dan de eerste handel. Ik kijk al niet eens meer in de rest van de winkel (het is negen van de tien keren helemaal niks en anders hoor ik het wel). Ik heb met mezelf een bedrag afgesproken maar ga daar desondanks overheen. Verstandig worden hebben we weer even uitgesteld tot 2018. Vanavond levert dat negen singles op die ik weer 'live' ga beluisteren tijdens deze 'Round-up'. Omdat er een paar 'dubbele' er tussen zitten, kunnen ze wel in één 'Singles round-up'.

* Sammy Baksh- Look Out For Judy (Barbados, Doc's, 1976)
Ik verwacht bij zo'n plaatje van Barbados vaak 'spouge', de popmuziek van Barbados. Vaak mierzoete schuifelnummers of vreemdsoortige Caribische reggae. 'Look Out For Judy' is dan wel andere koek. Dit is prettig in het gehoor liggende poprock waarbij de gitaar door een apart psychedelisch effect wordt gestuurd. 'To Be Lonely' op de b-kant is door de vorige eigenaar aangemerkt als 'topkant' en hier horen we hetzelfde gitaareffect maar nu in een rockballad. En voordat dit alles gaat lijken op anti-reclame: Nee, het is een erg leuk plaatje aan beide kanten. Een lekker apart geluid, maar ik kan me ook voorstellen waarom dit in 1976 niet van Barbados af is gekomen.

* Cuby & The Blizzards- Appleknockers Flophouse (NL, Philips, 1969)
Mijn oude exemplaar mist een deel van het label en daardoor is dit al een 'upgrade'. Ook qua vinyl is deze beter hoewel niet helemaal kraakvrij. Evenmin met het fotohoesje, maar we blijven zoeken voor de hoofdprijs. En verder...? Tja, een knal-nummer natuurlijk! Mag morgenavond 'The Vinyl Countdown' openen.

* Jacksons- Lovely One (NL, Epic, 1980)
* Jacksons- Torture (NL, Epic, 1984)
Dit duo van The Jacksons mag pas op het laatste moment mee omdat ze een euro per stuk zijn. Daarvoor wil ik wel 'gokken' want beide nummers liggen niet vers in mijn geheugen. 'Lovely One' gaat er meteen in als Friese kruidkoek. Ligt het hem aan mij of is dit een deel twee van 'Don't Stop Til You Get Enough'? 'Torture' is daarentegen meer uit de 'rock-tijd' van The Jacksons en daardoor iets minder interessant voor mij. Nog steeds leuk genoeg voor op een zaterdagavond. Dit is een beetje té impulsief geweest.

* Carlton Moore- Soul Jamaica (US, Buddah, 1973)
Verdwaald? Nee hoor, de sticker is geplakt op de kant van 'Wedding Day' (dat zoals veel Amerikaanse Buddah-persingen van deze single tevens een stempel heeft van Musicbox in Paramaribo) en dat kan ik helemaal scharen in de Carib-soul. De a-kant is echter onversneden reggae en wel van het lekkerste soort. Ik kan tevreden terug kijken op een goed geplaatste gok want zo zeker ben ik niet van mijn zaak als ik hem meeneem uit de bak. 'Soul Jamaica' is de winnaar voor mij, maar desondanks 'gewoon' in de jaren zeventig.

* The Police- Every Breath You Take (NL, A&M, 1983)
Wel? Niet? Wel? Niet? Ach vooruit, toch maar wel! Ja, ik ben nooit heel erg kapot geweest van The Police en al zeker niet van 'Every Breath You Take'. Maar... ik heb het nog niet op 45 toeren en voor een euro met fotohoes? Prima prijs! Het vinyl is ook gaaf en dus hou ik op met zeuren. Het is The Police en The Jacksons die 'last minute' worden toegevoegd. Hoewel? Nee, ik haast op het laatste moment naar de bak voor Yellowman. Door naar de volgende plaat?

* Joe Simon- Come Get To This (US, Spring, 1976)
Joe Simon is geen lastig geval voor mij, maar Amerikaans Spring-styreen des te meer. Toch heb ik ook hier goed gegokt want de plaat klinkt als nieuw. Joe Simon maakt zich in 1976 op om de disco in te duiken en doet dat zeer aantrekkelijk middels dit 'Come Get To This'. Een lekkere funky groove waar ik geen bezwaar zou hebben als het een kwartier zou doorgaan. Toch houdt het verhaal na drie minuten op. Blauwe Bak? In geval van 'Come Get To This' een twijfelgevalletje, maar de b-kant geeft de doorslag. In de koffer! 'Let The Good Times Roll' is niet het welbekende jaren zestig-nummer, maar toch doet Simon hier aan zijn beste tijd herinneren. Prettige tijdloze soul en daar lust ik wel een pizza van.

* The Who- Join Together (UK, Track, 1972)
Mijn 'Let's See Action' heeft sowieso een 'upgrade' nodig. Met 'Join Together' weet ik het niet zeker, maar ach... twee euro en deze ziet er wel aardig uit. Later vanavond maar even vergelijken.

* Yellowman- Them Get Me Mad (Jamaica, Mic Productions, 1982)
Yellowman vertoont in de vroege jaren tachtig hetzelfde gedrag als James Brown. Iedere maand een nieuwe single? Voor Yellowman lijkt het niet erg bijzonder. Ik check eerder deze avond bij collega-radiomaker en Yellowman-kenner Lee. ,,Geen klassieker, maar niet onaardig", is zijn oordeel. Ik zal mezelf geen Yellowman-kenner noemen hoewel ik de man in 1996 live heb mogen aanschouwen in Het Bolwerk in Sneek. Geen klassieker? Ach, hij mag van mij zeker blijven, ook al is de vraagprijs achteraf gezien een beetje hoog geweest.

Week Spot kwartet: week 46

Omdat ik nog steeds niet bekomen ben van het vorige weekend, heb ik afgelopen nacht niet de moed om een fatsoenlijk bericht uit te typen. In plaats van een Jantje-van-Leiden vandaag maar liefst twee berichten, het is immers alweer drie weken sinds mijn laatste bezoek aan De Tafel. De aanwinsten van dat bezoek later, maar eerst het kwartetje Week Spot's van de afgelopen vier jaar.

2012: Didn't I-Jackie Wilson
In februari 2013 hou ik een grote opruiming. Ik kieper mijn Podomatic-account leeg en zet alles op de laptop. Totdat dit apparaat twee weken later een fatale crash doormaakt. Alles weg! Van de 'Soul-x-rated' heb ik nog een handjevol Engelstalige afleveringen. De tweede 'Do The 45' zit daar eveneens tussen en dat spijt me toch wel! Ik heb deze een tijd lang beschouwd als één van de beste shows die ik ooit heb gemaakt. Ik ben de zenuwen van de eerste show kwijt en doe deze een stuk ontspannender. Bovendien heb ik van tevoren al een paar aardige 'links' bedacht. De Week Spot van de betreffende week is 'Didn't I' van Jackie Wilson. Ik ga niet te diep in op de materie in de show, maar ik heb de voorgaande week uitgelegd dat de Week Spot veelal een recente aankoop is en dat is Jackie Wilson allerminst. De plaat 'slaapt' twintig jaar in mijn bakken voordat ik het nummer ontdek. De rest is geschiedenis! 'Didn't I' is niet zomaar een favoriet geworden bij mij. Sinds jaar en dag beschouw ik Jackie Wilson als de 'King Of Soul' en ik weet zeker dat Otis Redding (de 'king' voor het klootjesvolk) het met me eens zal zijn. 'Didn't I' geeft me vier jaar later nog net zoveel schik als ooit tevoren!

2013: Nothing Can Stop Me-Gene Chandler
Ik denk iets 'bijzonders' te hebben gevonden als ik deze in een veiling win. Dat valt in werkelijkheid reuze mee! Zó obscuur is 'Nothing Can Stop Me' van Gene Chandler niet en bovendien lijkt dit blauwe Constellation-label de meest gangbare te zijn van het stel label-variaties. Voor een Northern Soul-collectie staat het nummer als een huis en hoewel het niet al té 'Wigan Casino' is, komt het tegenwoordig nauwelijks meer aan bod. Eigenlijk is dit in 2014 al het geval want dit is zo'n geval van 'Bezit van de zaak'. Zeker niet slecht, maar ik weet altijd weer meer 'interessante' platen in de bakken te vinden.

2014: Floy Joy-The Supremes
De datum voor de zesde 'The Big One' is reeds bekend gemaakt. Volgend jaar geen uitgebreid feest op de radio vanwege mijn vijfde Wolfman Radio-verjaardag. 'The Big One' begint op 10 november 2017. Twee jaar geleden was 'The Big One' in dit weekend. De Week Spot is erg 'Specialized'. Ik koop de plaat in januari in Borehamwood, de dag vooraf aan het Specialized-optreden in Watford. Omdat 'Floy Joy' duidelijk heeft 'gespeeld' dat weekend is het van tevoren bekend dat dit de Week Spot gaat worden in het weekend van 'The Big One'. Het is ook nog eens de eerste TBO waar ik de 'homebase' doe en de meest memorabele tot nu toe. 'Floy Joy' staat met 'Nathan Jones' en 'Your Wonderful Sweet Sweet Love' nog altijd in de Blauwe Bak-koffer, alle werk mét Diana Ross is verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak of in enkele gevallen zelfs de reguliere jaren zestig-bak. 'Floy Joy' mag vooral als herinnering aan dat onvergetelijke weekend in Radlett.

2015: What's The Use-Barbara & The Uniques
Een jaar geleden is het eveneens 'The Big One', alleen heeft de Week Spot daar dit jaar niets mee van doen. Ik heb even daarvoor een partijtje singles gekocht bij Buydiscorecords waaronder ook deze van Barbara & The Uniques. De a-kant is een hit geweest en daardoor is de single vrij courant, toch lijkt het alsof deze b-kant nog grotendeels onontdekt is. Ik probeer daar reeds een jaar verandering in te brengen met nog weinig resultaat. De dag gaat nog wel komen voor dit uitstekende 'What's The Use'.

Het zilveren goud: november 1991

Ik ben vandaag 'thuis' geweest. Niet alleen tussen aanhalingstekens maar ook met een schaterlach terwijl ik het schrijf. 'Thuis'? Nee, ik ben blij om nu weer echt thuis te zijn. Ik heb vandaag post bezorgd in Nijeveen. Ik ben een keer op een avond en eenmaal bij schemering door de Julianastraat gefietst. Vandaag bezorg ik daar post en kan ik dus eens goed om me heen kijken. Het laatste dat ik heb gehoord over de verhuizing van de straat is dat er nog één huurder passende woonruimte moest vinden. Volgens mij moet dat de overbuurman zijn. Als buurvrouw is verhuisd, heeft de tijdelijke bewoner haar luxaflex overgenomen, want dat oogt nog allemaal hetzelfde. En 'mijn' huis? Leeg! Volgens de woningstichting mét een hagelnieuw toiletblok, maar desondans niet aantrekkelijk om te huren. Je ziet de vocht op de stenen 'liggen' en ik heb niet veel inleving nodig om te kunnen voelen hoe het daarbinnen moet zijn. Ik heb de boerderij bijna omhelst bij thuiskomst. Vijfentwintig jaar geleden woon ik nog in het ouderlijk huis in Jutrijp en zal daar nog zes jaar vertoeven. Hoewel? Het laatste jaar is het meer 'logies en ontbijt'. Duidelijk is dat de jongeheer Louwsma zijn vleugels wil spreiden. Toch ga ik terug naar november 1991, precies vijfentwintig jaar geleden, en dan met name naar de singles die ik deze maand heb gekocht.

Evenals vijfentwintig jaar later is november 1991 een relatief 'rustige' maand. Toch zijn de platen die mijn collectie binnenstromen stuk-voor-stuk de moeite waard en dat gevoel heb ik een kwart eeuw later nog altijd. Privé is het een wat kleurloze maand. De harde werkers op het KMBO worden in november beloond met hun eerste stage, maar ik moet wachten tot januari 1992. Het is tevens de tijd dat de interesse in molens verzwakt. Ik ga nog wel regelmatig op zaterdagmorgen naar de molen, maar begin in te zien dat de opleiding tot vrijwillig molenaar welicht iets te hoog is gegrepen. Ik geniet van het rondhangen op de watermolen in de polder van Vegelinsoord, maar het werk van de molen kruien en zeilen opleggen, gaat me steeds minder boeien. Er zit een verandering in de lucht en dat zal in januari van het nieuwe jaar een aanvang nemen. Uiteindelijk wint de muziek van alles in mijn leven en de molenhobby is eentje die ik 'verlies' aan de muziek.

November 1991 is een maand waarin ik vooral veel platen koop bij Sunrise. Er zit een rommelmarkt tussen waarbij ik me realiseer dat ik het vorige maand verkeerd heb gehad. Of toch niet? Hoogtepunt is de fietstocht op zaterdagmiddag naar Heerenveen voor een leuke partij singles. Tegen het eind van de maand komt Sunrise in opspraak. Het zou moeten verdwijnen en dat zal in april 1992 uiteindelijk ook gebeuren. Rond dezelfde tijd begint Looper een opruimingsactie van haar voorraad vinyl waarbij ik vooral de 'gouwe ouwen' plunder. Laat me toch eerst maar beginnen bij Sunrise en dan meer specifiek eerst de singles die me vijf kostbare guldens hebben gekost.

547 Devil's Answer-Atomic Rooster (Duitsland, Philips, 1971)
549 Storm And Thunder-Earth & Fire (NL, Polydor, 1971)
551 Roundabout-Yes (NL, Atlantic, 1972)
558 Ring Of Fire-Eric Burdon & The Animals (Duitsland, MGM, 1969)
568 Where Do You Go To My Lovely-Peter Sarstedt (NL, United Artists, 1969)

Opvallend veel 'stevig' werk in bovenstaande categorie. Het gulden-plezier laat de betere popmuziek zien?

550 Right Down The Line-Gerry Rafferty (NL, United Artists, 1978)
552 Hard Rock Cafe-Carole King (NL, Capitol, 1977)
559 The Angler-Gary Brooker (NL, Mercury, 1982)

De nummer 548 zet mij voor een vraagteken. Er zitten twee kerken aan de Singel in Sneek waarvan eentje altijd een markt heeft in november. Hier koop ik een jaar geleden André Van Duin (tweemaal), New Adventures en 'Follow You Follow Me' van Genesis. Over een jaar 'win' ik hier mijn duizendste single. Dat is dus het vooruitzicht van 'Het zilveren goud' tot november van het volgende jaar: Ruim vierhonderd singles. Nu heb ik bij de elpee van Michael Cassidy waarschijnlijk een vergissing gemaakt in de geloofsgemeenschappen. Die elpee zou ik bij de Baptisten hebben gekocht terwijl de Doopsgezinde kerk in november de jaarlijkse rommelmarkt heeft. In 1991 levert het slechts één single op.

548 Roll Over Lay Down (live-EP)-Status Quo (Duitsland, Vertigo, 1975)

Dan is het opeens een frisse, maar stralende, zaterdagmiddag. Ik heb wel zin in een fietstochtje en natuurlijk gaat dat naar Heerenveen. De overdekte 'rommelmarkt' aan de Gedempte Molenwijk om precies te zijn. De zaak met de duizenden platen, kriskras door elkaar en met redelijk hoge prijzen. Drie gulden met hoes (als ik me niet vergis), een daalder zonder hoesje. Ik krijg in november nog een deel van het salaris van het vakantiewerk in de polder omdat ik toen met een kwaaie kop ben weggelopen. Ik geloof dat ik dit geld in Heerenveen investeer in singles waarvan ik nog altijd plezier heb. De nummer 557 heb ik zondagavond bijvoorbeeld nog gedraaid nadat ik kennis heb genomen van het overlijden van Leon Russell en als ik Jefferson Airplane wil draaien is het vaak ook de 555 in plaats van de Nederlandse RCA uit 1970.

553 Orange Blossom Special-The Spotnicks (NL, CNR, 1962)
554 Those Were The Days-Mary Hopkin (NL, Parlophone, 1968)
555 White Rabbit-Jefferson Airplane (US, RCA Gold Standard, 1968, re: 1979?)
556 The Witch Queen Of New Orleans-Redbone (NL, Epic, 1971)
557 The Letter-Joe Cocker (US, A&M Forget-Me-Nots, 1970, re: 1975)

Looper heeft sinds jaar en dag een indrukwekkende collectie 'gouwe ouwen'. Wellicht eens overgenomen van een Expert, want de platen zijn meest gestoken in de 'Gouwe Ouwen'/'Golden Oldies'-hoezen van Expert. Het zijn veelal Amerikaanse heruitgaven uit de jaren zeventig met een enkele 'original'. Ik kan me herinneren dat het een originele Tom Jones-single (Engelse persing) in zo'n hoesje te koop aanbiedt. De platen gaan normaal gesproken voor zes gulden per stuk en alleen een té enthousiast ingekochte 'Joy' van Apollo 100 mag in 1989 reeds voor een gulden. Looper gaat in 1992 verhuizen naar het Grootzand en nu de cd goed is ingeburgerd, wil de winkel het vinyl kwijt zijn vóór de verhuizing. Alle singles uit de 'gouwe ouwen' alsook restanten die ze, tot dan toe, nooit voor een rijksdaalder hebben aangeboden, gaan vanaf eind november voor de bodemprijs van een gulden per stuk. Sinterklaas is in het land en op de eerste vrijdagmiddag koop ik zowel een selectie die de Goedheiligman mij gaat bezorgen als enkele plaatjes van mijn 'eigen' geld. De Sinterklaas-singles treffen we volgende maand. Tot slot van deze aflevering van 'Het zilveren goud' de plaatjes die ik in november kan bij zetten in de bakken.

560 Going Up The Country-Canned Heat (US, United Artists Spotlight, 1968, re: 1973)
561 I Am... I Said-Neil Diamond (US, MCA, 1971, re: 1979)
562 Catch The Wind-Donovan (US, Eric, 1965, re: 1969)
563 All I Have To Do Is Dream-The Everly Brothers (NL, Arcade, 1958, re: 1991)
564 Natural Born Woman-Humble Pie (NL, Ariola/Immediate, 1969, re: 1981)
565 A World Without Love-Peter & Gordon (NL, EMI, 1964, re: 1979)
566 I Can't Explain-The Who (US, MCA, 1965, re: 1979)
567 Charlie Brown-The Coasters (US, Atlantic Gold, 1959, re: 1973)

Volgende maand het vervolg van de 'gouwe ouwen' van Looper en meer... December 1991 brengt ons een elpee, achtentwintig singles an, wellicht iets voor een 'losse' mini-serie, drie cassette-singles.