Eindstreep: april 2021

Vandaag is licht gekomen in de zaak over de verwachte Engelse singles. Ten eerste blijkt dat de verkoper een typfoutje heeft gemaakt bij de track and trace. Ten tweede ligt het pakket in Havelte op me te wachten. Morgen trap ik af met de negentien singles en zal dan het verdere verhaal ook uit de doeken doen. Het maakt wel dat ik een beperkte lijst heb waaruit ik een top tien kan samenstellen. De Zweedse verkoper heeft vanmiddag contact opgenomen met de vraag of nog vier extra singles wil toevoegen. Nee, doe maar niet! Deze zes gaan nu op de bus. Verder heb ik vernomen dat een single die ik in januari heb besteld pas in juni geleverd gaat worden. De releasedatum is een paar maal verplaatst. Ach, vooruit maar! Met de 'big want' uit Amerika wacht ik nu dus nog op zeven platen. Het is een Marktplaats-aanwinst, de singles van René en het trio vanuit Engeland die mee gaan voor de top tien en, herinner ik me nu opeens, de single van The Exits. Ik heb 'Divine Funk' achteraf gezien vorige maand al in de 'Eindstreep' gehad.

Van Rarenorthernsoul zijn het dus negentien singles, ik verwacht er nog zeven en dat maakt 26 die niet meedoen voor de top 10. Van de overige singles zijn dat er 22. Slechts twee aanwinsten voor de Blauwe Bak en flink wat 'dubbele' singles. Ik heb er tien dubbel waarbij ik alleen Cilla Black reken voor de top tien omdat ik die nooit in zijn geheel heb kunnen draaien. Dan blijven er nog veertien over voor de top tien als ik The Exits mee reken. Dat zou de volgende top tien moeten opleveren.

1. Step Inside Love-Cilla Black

2. You Got Me-Jaibi

3. I'm The Urban Spaceman-Bonzo Dog Band

4. Tossing And Turning-Ivy League

5. I Don't Want Our Loving To Die-The Herd

6. Captain Of Your Ship-Reparata & The Delrons

7. Stay Away-Turn Arounds

8. She Has Funny Cars-Jefferson Airplane

9. You Got To Have Money-Exits

10. Sunshine Girl-Herman's Hermits

Singles round-up: april 4

De posterijen heeft me vandaag wederom overgeslagen. Ik had nog even het idee om de 'nieuwe' platen uit het Rarenorthernsoul-pakket bij de drie van vanavond te voegen, maar helaas. Het blijft dus bij drie singles en dat is doorgaans té weinig voor een 'Singles round-up'. Nu wil het geval dat de drie singles van vanavond allemaal 'double-siders' zijn. Nieuwe persingen van al dan niet uitgebrachte oudere opnames en twee verschillende artiesten en groepen per single. Het Old Gold-label richt zich voornamelijk op het opnieuw uitgeven van oude Engelse en Amerikaanse hits. De groep van de a-kant heeft wel meerdere nummers uitgebracht, maar een grote hit uit dezelfde periode ontbreekt. Vandaar dat ze een andere single uit 1968 op de keerzijde hebben toegevoegd. Kent en hun Deep Soul-serie hebben van enkele artiesten wel complete singles uitgebracht (bijvoorbeeld Rozetta Johnson), maar in de meeste gevallen hebben deze ook verschillende acts op elke kant. Ik kan dus schrijven over zes platen en dat maakt het allemaal nét echt! Hierbij de laatste aanwinsten uit april die ook in deze maand zijn gearriveerd. De rest van de singles gaat mee naar mei.

* Jaibi/The Hesitations- You Got Me/Gotta Find A Way (UK, Deep Soul, 2016)
Over het gebakje van Jaibi heb ik gisteren al geschreven en daar kan ik niet meer aan toevoegen. Jaibi's echtgenoot Larry Banks is ook nauw betrokken bij The Hesitations. Een groep welke in de tweede helft van de jaren zestig platen uitbrengt op het Kapp-label en ook een paar hits heeft. 'Gotta Find A Way' is nooit eerder op vinyl uitgebracht en maakt haar debuut op een Kent-CD. Het is lekkere midtempo en met een duidelijk laag budget. Ik schat in dat voor de uiteindelijke plaat wel een opname zou zijn gemaakt op een luchthaven die de vluchten omroept. De zanger is aan het eind echt 'all over the place' en dat is precies de magie van Deep Soul. Een goede kant maar het maakt niet zo'n impact bij mij als Jaibi.

* Little Ann/The Turn Arounds- Deep Shadows/Stay Away (UK, Deep Soul, 2016)
Mark heeft zo nu en dan een Kent-handeltje. Hij koopt dan meerdere exemplaren van een single en biedt ze aan voor elf pond per stuk. Dat is overigens een hele gewone Discogs-prijs. Het zal in 2017 of 2018 zijn geweest als hij exemplaren van deze plaat in de aanbieding heeft en dan val ik vooral voor 'Stay Away'. Ik reserveer een plaat maar als het een paar maanden later tot afrekenen komt, blijkt dat mijn exemplaar is verkocht. Zo nu en dan word ik nog herinnerd aan de plaat en iedere keer knaagt het bij mij. Nu ben ik overstag gegaan en heb ik de plaat alsnog in de koffer. Inmiddels ben ik ook helemaal verliefd geworden op 'Deep Shadows' van Little Ann. Een uiterst 'classy' opname uit 1967. The Turn Arounds is eveneens een niet uitgebrachte opname. Hetzelfde tempo als bij The Hesitations Nu met een refreintje dat blijft hangen voor de rest van de dag.

* Reparata & The Delrons/Bruce Channel- Captain Of Your Ship/Keep On (UK, Old Gold, 1968, re: 1985)
'New old stock'. Bij Old Gold-singles wil er nog wel eens een doosje boven de toonbank komen en dat is hier ook het geval. De dealer zit nu dan toch echt door de nieuwe exemplaren heen. Waar de vorige twee singles voor de Blauwe Bak zijn, daar is 'Captain Of Your Ship' zo'n plaatje dat al jaren op mijn verlanglijstje staat. Ik verwacht dat ik hem wel eens moet tegenkomen, maar dat valt vies tegen. Het maakt nu onderdeel uit van Gele Bak-singles die ik al langere tijd eens wilde hebben. In 1962 heeft Bruce Channel een grote hit met 'Hey Baby' en in 1968 volgt hij het met 'Keep On', een nummer dat naadloos past tussen de Neil Diamond-producties uit de tijd en in 1985 wellicht een dansvloer in beweging kan krijgen. Vooralsnog heb ik een manier om Reparata & The Delrons in mijn vinylshow te kunnen plaatsen en het maakt me ook minder kritisch op een eventuele Nederlandse single met fotohoes. Deze blijft hopelijk een tijd lang goed genoeg om te draaien?

Het zilveren goud: april 1996 deel IV

Met dit bericht ben ik helemaal op schema met Soul-xotica. Morgen een 'Singles round-up' met drie singles en vrijdag de 'Eindstreep'. Ik ga de Rarenorthernsoul-platen hoe dan ook tot mei rekenen. Verder hoop ik dat de pond zo laag blijft als die nu is want dan heb ik de bestelling bij Mark ook redelijk voordelig te pakken. Nu ga ik een maand 'Het zilveren goud' tot besluit brengen. Ik heb even zitten rekenen maar het op Koninginnenacht zijn geweest. Ik kom uit het werk en heb eigenlijk verder geen plannen. Dan opeens een telefoontje van een kameraad. Een Engelse bluesmuzikant, die ik inmiddels al ken, heeft die avond een optreden in Makkum en zoekt nog iemand die als rechterhand wil fungeren. Omdat de kameraad is verhinderd en hij weet dat Al en ik goede maatjes zijn, vraagt hij mij. Natuurlijk wil ik dat doen! Zo rij ik deze avond met Al Dickinson voor een optreden in Makkum. Een bijzondere herinnering aan een bijzondere muzikant.

Het zal in augustus 1995 moeten zijn geweest dat ik Al voor de eerste keer ontmoet. Hij wordt dan begeleid door een bassist uit Sneek en iemand die ik meerdere malen per week tref. Hij werkt in de plaatselijke bioscoop en de bar in de foyer wordt op een zeker moment een alternatieve kroeg voor mij. Vooral op zondagavond zit ik hier vaak. Hij moet dan een paar keer per avond naar boven om de film te stoppen voor de pauze en weer op te starten. Verder kunnen we oeverloos ouwehoeren aan de bar en als de film is afgelopen, gaat hij ook mee drinken. Hij heeft een boekingsbureau opgezet dat zich specialiseert in Engelse artiesten, veelal uit de blueswereld. Al Dickinson is één van de eerste muzikanten die hij naar Sneek haalt. Ik heb geprobeerd de man op het wereldwijde web te vinden. Er zijn heel veel mensen met deze naam, maar niemand correspondeert met de sympathieke blueszanger uit Newcastle. Hij treedt op een zondagavond op in een café waar ik anders nooit kom. Het café is zeer populair bij de watertoeristen doordat het vlak bij de aanlegsteigers ligt. Hier staat Al op een zondagavond voor een handjevol niet geïnteresseerde gasten te spelen. Ik weet niet waarom, maar ik arriveer vrij laat op de avond en geniet nog mee van een setje. Na afloop maak ik kennis met Al. Zijn Sneker kompaan heeft dan al voorgesteld om samen te werken aan een cd waardoor het zeker is dat hij binnenkort weer terug is.

Dat is het geval in november. De kameraad kan een flatwoning lenen van iemand die langere tijd afwezig is. Al wordt de komende weken de resident van het huisje aan de Bourbonstraat. De 'Bourbon Street', zoals wij het op ons meest 'bluesy' zeggen. Ik weet niet precies meer hoe het zit, maar de opnames gaan niet helemaal naar wens en de cd is nog maar half opgenomen als Al weer terug naar huis moet. Ik heb hem in de tussentijd heel vaak bezocht in de Bourbonstraat. Dan is het de dag na mijn 21e verjaardag en de avond voor de verjaardag van Juliana als ik opeens hoor dat Al weer terug in het land is. Het valt voor mij, achteraf gezien, in een zeer bijzondere week. Ik ga op die donderdagavond naar The Gathering in Leeuwarden en zal daar worden 'verlost' van het kruisje in mijn oor. Daar heb ik vijf jaar geleden nog over geschreven en komt wellicht ook in de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' nog eens aan bod. Tijdens de Bevrijdingsdag in Sneek treedt ook Al Dickinson op en het is de tweede keer in een week dat ik hem zie en hoor. Toch lijkt die week wel een jaar te zijn.

Van het optreden weet ik niet zoveel meer te herinneren. De sfeer zit er goed in bij het café in Makkum en de biertjes smaken ook hier als vanouds. Ik denk dat ik als taak heb om in de pauze cassettes te verkopen, maar daar hebben de cafébezoekers geen boodschap aan. Ik herinner wel een emotioneel eerbetoon aan Alan Hull, de zanger van Lindisfarne die enkele maanden eerder is overleden. Beide mannen komen uit Newcastle en dus maakt het plotselinge overlijden indruk in de lokale muziekscene. Ik denk niet dat ik Al na die tijd nog eens heb gesproken. Hij heeft omstreeks 2005 nog een website waarbij de recensie van het eerste optreden in Sneek als bio-materiaal is toegevoegd. Ik geloof dat hij in 2011 nog een paar optredens in Nederland heeft gedaan en sindsdien? Hij lijkt helemaal van de aardbodem te zijn verdwenen.

2472 I Won't Hold You Back-Toto (NL, CBS, 1982)
2473 Listen To Me-The Vips (NL, CNR, 1965)
2474 Joost Spinning Around By Way Of Ekseption Rituele Vuurdans-Ekseption (NL, Velours Doree, 1971)
2475 Batje Vier-Het Cocktail Trio (NL, Omega, 1961)
2476 Het Moet Van Intermeubel Zijn-Cocktail Trio (NL, Bovema Special Products, 1968)
2477 Ramblin' Rose-Nat King Cole (NL, Capitol, 1962)

Ik denk dat ik Toto in 1996 heb gekocht. The Vips moet nog van de fancy fair van 1995 zijn. Ekseption heb ik eens op Koninginnedag gekocht, maar twijfel nu of dit 1996 is geweest. De overige drie zijn weer singles die ik vóór 1996 moet hebben gekocht. Deze lopen als een rode draad door 'Het zilveren goud' in 1996. Zowel Ekseption als Cocktail Trio zijn beschikbaar voor bedrijven en reclamebureaus om de 'kampanje' als kleur te doen klinken. Die laatste tekst is van het hoesje van Ekseption. Dat maakt in 1971 drie singles voor verschillende bedrijven. Aan de plaat voor het textielmerk Velour Doree heeft het niet veel werk. Het plaatje bevat 'De Rituele Vuurdans' en 'De Vijfde' en de groep heeft beide nummers al in 1969 op de plaat gezet. Cocktail Trio is ook niet vies van een reclame meer of minder en na chips probeert het hier meubilair aan de man en vrouw te brengen. The Vips is de eerste single voor Jimmy Once en dat is alleen leuk op papier.

Week Spot: Jaibi

Eigenlijk ben ik al in december gestopt met Facebook. Het is nog altijd een aardig instrument om de radioshows te promoten en dat is het enige waarvoor ik het medium nog gebruik. Ik heb in het begin gepoogd om alle persoonlijk info en foto's te verwijderen, maar daar heb ik toch weer een paar over het hoofd gezien. Het zal een week of drie geleden zijn als ik mijn profiel nog eens bekijk en zie dat ik reeds ingevoerde informatie ook op privé kan zetten. Eentje daarvan is mijn geboortedatum. Ik moet bekennen dat ik het helemaal niet leuk vind om eens per jaar van wildvreemden te horen en dat je bij iedereen ook nog een bedankje moet achterlaten. Welnu, vandaag ben ik verjaard en wat denk je? Eentje op mijn tijdlijn, een stuk of vijf via Messenger en twee sms-jes. Dat is wel genoeg voor mij. Terwijl ik deze ochtend sta te douchen, kan ik niet stoppen met 'Captain Of My Ship' te zingen. Stiekem hoop ik dat deze plaat vandaag binnenkomt, maar dan opnieuw: Het is vrijdag op de post gegaan en ik wacht nog op een Engelse zending van twee weken geleden. Vanavond blijk ik het pakketje met drie singles in de bus te hebben. Dat levert morgen een kleine 'Singles round-up' op en bovendien kies ik één van de drie als Week Spot voor deze week: 'You Got Me' van Jaibi uit 1967.

Ik moet bekennen dat tot een paar weken geleden de naam me nog niet was opgevallen. Nu ik dit plaatje in de wacht heb gesleept, lijkt het erop alsof een wereld voor me open gaat. Een wereld van Deep Soul wel te verstaan. Het is niet voor niets de eerste release van het gereïncarneerde Deep Soul-label. Ik heb in de 'Beeldenroute' al eens een standbeeld opgericht voor Dave Godin. Een excentrieke Engelsman die op jeugdige leeftijd wordt gegrepen door de Amerikaanse rhythm & blues. Hij weet het enthousiasme over te brengen op een klasgenoot: Mick Jagger. In 1963 is hij al in de ban geraakt van het Motown-label en zorgt ervoor dat EMI de distributie zal overnemen van Oriole en Fontana. In de late jaren zestig en vroege jaren zeventig heeft hij een platenzaak: Soul City. Soul City doet niet alleen aan Amerikaanse import, maar ook geeft Godin onafhankelijke Amerikaanse releases een kans in Engeland middels zijn Soul City- en Deep Soul-labels. Dat werk wordt later weer voortgezet bij Mojo en Contempo. Hij gaat de boeken in als de bedenker van de term Northern Soul en gebruikt vanaf 1969 ook de naam Deep Soul. Hij is enkele jaren geleden van ons heen gegaan.

Ik meende onlangs nog dat Ace Records een jubileum moest hebben, maar dat kan ik niet vinden in 43 jaar. Het Engelse label is in 1978 opgezet met behulp van het Chiswick-label. Als de laatste in 1983 wordt verkocht aan EMI blijft Ace zelfstandig opereren. Het heeft niet alleen toestemming van de oorspronkelijke platenmaatschappijen om de namen te gebruiken, ook bezit het de rechten van alle masters van Ace, Kent en Modern. Kent is het moederschip van de soul-releases. Het doet niet aan eenvoudige 'gouwe ouwen', maar strikt het lastig te traceren exemplaar en een hoop onuitgebracht werk. In januari 2016 trapt het af met Deep Soul. In 1969 en 1970 heeft Godin zes singles doen verschijnen op het label, in 2016 begint het met de heruitgave van een Kapp-single uit 1967. Bovendien een plaat waarbij Godin superlatieven te kort komt.

Joan Carol Pulliam wordt op 6 februari 1943 geboren. Ze stapt voor de eerste maal in het huwelijksbootje met een zekere Anthony Bates en dus is ze bekend als Joan Bates wanneer ze in 1964 voor het voetlicht komt met de groep The Pleasures. Daarna trouwt ze met Larry Banks, de voormalige echtgenoot van zangeres Bessie Banks, en gaat ze de naam Jaibi gebruiken. In 1967 verschijnt de single 'You Got Me' in Amerika op het Kapp-label en krijgt wonderwel ook nog een Franse release. In november 1968 verschijnt een tweede single op RCA Victor met Larry Banks. Na 1969 is het voorbij met de muzikale carrière en gaat Jaibi eerst terug naar de schoolbanken om diploma's te halen. Ze studeert af als computer programmeur analist en is een grote naam in de wereld. Ze werkt achtereenvolgens voor Polygram Records, IBM en bekleedt een hoge positie bij Transamerica Corporation. Leukemie verstoort een lang en gelukkig leven en op 4 september 1984 overlijdt ze op 41-jarige leeftijd. Ze laat vier kinderen na waarvan zoon Corey tegenwoordig actief is als hiphop-artiest Corey Drumz.

De schoonheid van een plaat is moeilijk uit te drukken in woorden, maar goed... ik heb voor een blog gekozen zonder audioclips. Er is geen woord Frans bij in de woorden die Godin over heeft voor het nummer, alsook James McKean van Stylus Magazine. 'You Got Me' is een plaat waarbij alles klopt op emotioneel niveau. Een sterke melodie, aanzwellende instrumenten, Jaibi's stem welke een enkele keer overslaat... als we het over Deep Soul hebben dan is dit een monument in het landschap.

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 13

Er zou geen plaat meer komen na Colin Blunstone? Ach vooruit, laten we ook nog maar een aflevering van de jaren tachtig achteraan gooien. Deze 'Verzamelwoede' is erg eenvoudig samen te stellen, want er zitten veel Engelse persingen in de laatste jaren tachtig-bak. En deze platen heb ik momenteel rechts van me staan voor 'The Vinyl Countdown' op de zondagavonden. Als ik naar 'Chequered Love' van Kim Wilde kijk, gaat mijn hand naar de bak aan de rechterkant. Ik kijk ook in het documentje dat ik heb opgezet om de bakken samen te stellen. Ja.... 'Chequered Love' staat volgens de computer in de bak aan de rechterkant. In de praktijk blijkt de single nog op zolder te staan. Na afloop mag die dus hier beneden blijven. De jaren tachtig-bakken bevatten alle singles vanaf 1980 en dat loopt door tot in de nieuwe eeuw, hoewel het in de jaren negentig al begint te stokken. De top twaalf is echter een mooie dwarsdoorsnee geworden. Ook heeft deze bak in september 109 singles en heb ik dus 26 minder om te kiezen, maar dat blijkt allerminst een bezwaar te zijn. Ook hier had weer een top vijfentwintig kunnen staan.

De laatste plaat zal in beide gevallen dezelfde zijn. Alleen de positie is veranderd. In september begint deze bak met 'Geitenwollensokkenrockers' van Vandale en is de EP met Da Zombi Squad nummer 109 en de laatste in de bak. De laatste is een maxi-single met drie tracks. Het is een uitgave van de stichting Friesland Pop om de Friese hiphop een 'boost' te geven in 1991. Sinds maart is de jaren tachtig-bak ongewijzigd en dan is de laatste de nummer 120 geworden. De bak trapt nu af met 'Habadaba Riwikidi' van Urban Heroes. Dat is in de eerste alinea meteen drie bands van eigen bodem. Dat ontbreekt er namelijk aan in de top twaalf. Kim Wilde (4), Steve Winwood (6) en Stevie Wonder (5) zijn de winnaars in de bak. Er is geen één groep of artiest met drie singles. Degene met twee singles noem ik wel even: Vanity 6, Suzanne Vega, Vitesse, Dionne Warwick, Wax, Max Werner, Whispers, Snowy White, Whitesnake, Who, Wildpower, Womack & Womack, Robert Wyatt, Yazoo, Yazz, Yello en Sydney Youngblood. De top twaalf moest er als volgt uit zien.

1. While You See A Chance - Steve Winwood (UK, Island WIP 6655, 1980)

2. The Drugs Don't Work - The Verve (UK, Hut HUTLH 88, 1997)

3. You Better You Bet - The Who (UK, Polydor WHO 4, 1981)

4. I Lie And I Cheat - Won Ton Ton (Duitsland, WEA 248 088 7, 1987)

5. Gypsy Woman - Crystal Waters (België, Mercury 868 396-7, 1991)

6. Teardrops - Womack & Womack (UK, 4th+Broadway BRW 101, 1988)

7. Chequered Love - Kim Wilde (UK, RAK RAK 330, 1981)

8. The Only Way Is Up - Yazz & The Plastic Population (België, Big Life CCUT 28, 1991)

9. Way Down Now - World Party (EEG, Chrysalis 113 381, 1990)

10. Even If You Don't - Ween (UK, Mushroom MUSH 73S, 2000)

11. Senses Working Overtime - XTC (Duitsland, Virgin 103.998, 1982)

12. Lady - Wayne Wade (NL, Dance 104.780, 1982)

Ben ik toe aan vakantie? Ik ga wederom met vakantie in deze aflevering van 'Verzamelwoede' en opnieuw is Sleen de bestemming. De reis begint dicht bij huis. Het is de zomer van 2019 en, achteraf gezien, mijn laatste vakantie in Sleen. Het buskaartje is nog de hele dag geldig en dus ga ik later op de middag naar Emmen voor de bekende winkel waar ik in 2015 en 2017 ook al ben geweest. In 2017 speelt Barry Biggs voor mij tijdens de vakantie en bij mijn bezoek in 2019 heb ik opeens zin in 'Lady' van Wayne Wade. Hoewel Sleen weinig heeft van een tropisch eiland is het opmerkelijk dat ik beide keren val voor lome reggae en dat dit de passende soundtrack zal leveren. Vervolgens vinden we op elf een plaatje dat beslist hoger had gemogen. Het nadeel van de single is dat de geluidskwaliteit summier is. Net zoals bijvoorbeeld 'Groovy' van P.P. Arnold zijn de coupletten heel zacht opgenomen. Zelfs met de gain op tien schiet het nog niet op. Als het refrein komt, wil je heel snel de gain naar beneden draaien want dat knalt eruit. Ik zou eens moeten nagaan of dit ook het geval is bij de Engelse persing? Anders die maar eens opzoeken! In de zomer van 2004 doe ik helemaal niets met vakantie. Ik ga in dit jaar zelfs niet eens naar het Woodstock-festival! Wel koop ik een batterij-pickup en heel veel singles en ga op een zondag naar een sixties-beurs in Alkmaar. Daar zal de batterij-pickup me enkele biertjes opleveren. Ween heb ik in hetzelfde weekend gekocht.

In eerste instantie heb ik ook 'What's A Woman' van Vaya Con Dios in het lijstje voor de top twaalf. Toch is een Belgische invasie ook niet iets waar ik op zit te wachten, hoe gezellig ik het volk ook vind! Het is vooral de periode die de plaat in de top twaalf brengt en wat dat betreft volstaat 'Way Down Now' van World Party ook wel. Het is juni 1990. De motivatie om iets te leren is bij mij gedaald tot onder het vriespunt. Ik ga met hakken over de sloot (en een goed woordje van mijn klassenleraar) van de derde naar de vierde klas LEAO en ik zak voor mijn muziekdiploma. Ik bak er helemaal niks van! De muziek uit die periode kan me dan weinig bekoren, maar geeft achteraf gezien wel het gevoel weer van die tijd. Het is hemels mooi weer in mijn herinnering en het is veel té warm om op mijn kamer huiswerk te maken of een verplicht werk in te studeren voor het muziekexamen. Het is bijna een kwart eeuw geleden dat ik het advies mee krijg van iemand... 'The only way is up'. Het zal ook mijn motto worden, ook al kan ik op dit moment (april 2021) de weg omhoog even niet vinden. Ik leer overigens pas in 2015 dat het nummer al eerder op de plaat is gezet door Otis Clay. Het advies ontvang ik trouwens van mijn broer. Dezelfde broer die onlangs op Facebook een clipje plaatste van Kim Wilde, waarbij ik meteen moest denken aan 'Chequered Love'. In de zomer van 1981 is het hele gezin nog present bij de vakantie in Nunspeet. Op een regenachtige dag mogen we iets uitzoeken in Nunspeet. Mijn broer koopt dan 'deze single van Kim Wilde en ik ga nog voor de speelgoedautootjes. Toch hoef ik maar even naar het hoesje te kijken van Kim Wilde en ik ben weer terug in Nunspeet. De geur van het huisje, de plastic wieltjes van de auto's over de plavuizen en, niet te vergeten, de buurman die met harde stem declameert uit de bijbel. We zijn overigens ook veel te heidens om op deze camping te verblijven. Wij gaan op zondag naar het strand in plaats van de kerk...

We gaan nog een keer op vakantie. Nu is het 2015 en ga ik de eerste keer naar Sleen. Omdat ik op vrijdag heel wat kilometers heb gemaakt, wil ik het zaterdagmiddag rustig aan doen. Even op en neer naar Emmen? Ach, waarom niet? Daar koop ik plaatjes waaronder deze van Womack & Womack en besluit een bochtje om te fietsen. Dat wordt een enorme bocht en ik zit uiteindelijk slechts een paar kilometer onder het totaal van vrijdag. Desondanks een vakantie om nooit te vergeten! Kort door de bocht háát ik in 1991 alles met een elektronische beat. Crystal Waters is geen uitzondering. De zomer van 1991 is echter wel de zomer dat ik zestien ben en zo'n periode is voor iedereen belangrijk? Ik ben in de afgelopen jaren aan een inhaalslag begonnen voor wat betreft de bewuste zomer en nu kan ik Crystal Waters wel op waarde schatten. Met Won Ton Ton ga ik terug naar een tijd waar ik niet al te vaak aan terug denk. Het zijn de eerste maanden van 1988. 'Voel je je wel eens eenzaam?', krijg ik wel eens te horen als mensen vernemen dat ik nog vrijgezellig ben. Nee, als ik het vergelijk met de eerste maanden van 1988 dan ben ik nu niet eenzaam. De muziek werkt in die tijd als een zachte warme deken en daar is ook Bea Van Der Maat met haar Won Ton Ton verantwoordelijk voor. Nog altijd een prachtplaat!

Buiten Madness en The Moody Blues om heb ik mezelf nooit 'fan' genoemd van iets of iemand. Ik volg wel bepaalde artiesten en groepen op de voet, soms letterlijk, en heb wel bepaalde voorkeuren. De rest vergeten en heel mijn leven opdragen aan één band of artiest is voor mij niet aan de orde. Ik ben teveel een alleseter. Ik zou mezelf gerust een 'fan' kunnen noemen van The Who. Ik lust het meeste van wat de band heeft uitgebracht, maar vind het niet strikt noodzakelijk om alles in huis te halen. 'You Better You Bet' staat al sinds 1998 in mijn verzameling en dat heb ik voornamelijk aan mijn oudste broer te danken. Ik kan me nog wel herinneren dat ik de plaat vanaf de zolder in Jutrijp hoor schallen. De nummer twee komt maar liefst uit 1997. In de jaren negentig is het opeens weer hip om een ouderwetse jukebox in de zaak te hebben, met name in Engeland en Amerika. De platenmaatschappijen vinden het echter belangrijk dat de jeugd ook op deze plekken op de hoogte blijft van de nieuwste releases. Zo ontstaan de 'black labels'. Ze zijn alleen voor uitbaters van jukeboxen bestemd en mogen niet afzonderlijk worden verkocht. Er bestaat echter een bloeiende handel in deze exclusieve singles en ik herinner me nog de advertenties uit New Musical Express. Een Londense dealer biedt de platen van The Verve aan voor 75 pond per stuk. Op dat moment vind ik 'The Drugs Don't Work' voor een pond in Ashton. Wat zou zoiets nu waard zijn? Zeventien pond, volgens 45cat. Een absolute 'Minter' gaat voor dertig euro op Discogs. Enfin, de mijne zou nog steeds een tientje waard zijn ondanks de krasjes?

Op nummer 1 kan geen andere plaat staan dan 'While You See A Chance' van Steve Winwood. Als ik de kans zie (...) de plaat op de radio te draaien, dan grijp ik deze met beide handen aan. Het is typisch zo'n plaatje waarvan ik niet kan uitleggen wat ik zo zeer waardeer, maar wel dat ik er nimmer en nooit genoeg van krijg. Ik kan hem zelfs moeiteloos twee tot drie keer achter elkaar draaien.

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 2

Ik heb eens nagedacht over de Koningsdagen. De eerste Koningsdag valt op een zondag en dan ga ik naar het concert van Electric Eel Shock in Steenwijk. In 2016 benut ik deze dag om met vrienden het internet aan te leggen en andere klusjes te doen in het nieuwe huisje. 's Avonds slaap ik daar mijn eerste nacht. Voor de rest? Voor de rest doe ik helemaal niets op Koningsdag. De laatste Koninginnedag die ik heb gevierd is in 2012. Ik ben tweemaal in dezelfde plaats geweest als de koninklijke familie. De eerste keer is bij het bezoek aan Sneek in 1993 en dan zie ik ze dubbel als de familie op de boot voorbij komt. Het is strikt verboden om alcohol te nuttigen op straat, maar een kennis woont aan de kade en heeft zijn vrienden ingelicht over de voorraad in het hok. In 2002 ben ik in Meppel als de Oranjes net de plaats verlaten. Ik ben dan onderweg om Da Skoda's te zien optreden. Ik ben niet dermate koningsgezind dat de dag een speciale plek inneemt en vooral de laatste jaren is het een 'luie' dag. Zo lui dat ik nu pas ga beginnen en eigenlijk moet ik twee berichten schrijven. We zullen zien! Ik begin maar bij de tweede jaren zeventig-bak.

Voor de foto heb ik een beetje gesmokkeld. Ik heb al vaker uitgelegd dat sinds september nieuwe singles in de bakken terecht zijn gekomen waardoor de bezetting anders is. Voor de serie ga ik uit van de bakken van september om te voorkomen dat ik platen 'dubbel' ga behandelen. Omdat ook de eerste jaren zeventig-bak nieuwe aanwinsten heeft gekregen, staat ook de originele persing van 'Something' van Shirley Bassey in de tweede jaren zeventig-bak. In september is dat nog de laatste in de eerste jaren zeventig-bak en trapt de tweede af met een Amerikaanse heruitgave van de plaat. Op de foto oogt de originele met fotohoes beter en het bespaart me ook de zoektocht naar de datum van de Silver Spotlight-uitgave. In september is 'I'm Born Again' van Boney M de laatste in de bak. Op 27 april 2021 is 'Take To The Mountains' van Richard Barnes de eerste single en 'Rivers Of Babylon' van Boney M de laatste. Bij de groepen en artiesten met meer dan drie singles geldt bij Boney M dat de laatste zes inmiddels in de derde bak staan, maar daar hebben we bij de top twaalf niets mee nodig. Drie of meer gaat op voor: Shirley Bassey (5), Bay City Rollers (3), Beach Boys (4), Beatles (3), Bee Gees (23), Bellamy Brothers (3), Oscar Benton (3, waarvan 2 met Monica), Jane Birkin & Serge Gainsbourg (3), Black Sabbath (4), Blondie (6), Blue Mink (4), Colin Blunstone (5), Bolland & Bolland (4) en Boney M (11). De top twaalf ziet er als volgt uit:

1. Caroline Goodbye - Colin Blunstone (NL, Epic EPC 7948, 1972)

2. Side Show - Barry Biggs (NL, Pink Elephant PE 22.205, 1976)

3. I'm Going Man I'm Going - Blue Planet (NL, Philips 6075 105, 1970)

4. Tears In The Morning - The Beach Boys (NL, Stateside 5C 006-91984, 1970)

5. Hold On To What You've Got - Bill & Buster (NL, A&M 14862 AT, 1971)

6. Something - Shirley Bassey (NL, United Artists 5C 006-91617 M, 1970)

7. I.O. I.O. - The Bee Gees (NL, Polydor 2058 009, 1970)

8. Pied Piper - Bob & Marcia (NL, Trojan 10277 AT, 1971)

9. Lady Of The Dawn - Mike Batt (NL, Epic EPC 7962, 1979)

10. Come To The Sabbat - Black Widow (UK, Earmark 41053-2, 1970, re: 2006)

11. Fooled Around And Fell In Love - Elvin Bishop (NL, Capricorn 2089 022, 1976)

12. Let Your Love Flow - Bellamy Brothers (Duitsland, Warner Bros. WB 16690, 1976)

Ik kan met gemak dertig platen selecteren voor een top twaalf. Ik moet ook enkele concessies doen en dan is de aanwezigheid van een fotohoes meestal doorslaggevend. Dat gaat dus niet op voor onze hekkensluiter. Een jaar geleden heb ik deze single nog niet. Ik koop hem pas in mei 2020 bij de kringloop in Ruinerwold nadat de plaat toch wel twintig jaar min of meer op mijn verlanglijstje heeft gestaan. Ik ben hem gewoon een hele tijd niet tegengekomen voor een leuke prijs en ook nooit gezocht op Marktplaats of iets dergelijks. Er zijn legio singles die ik nog steeds zoek en die me opeens te binnen schieten. Enkele heb ik binnen een paar minuten besteld en betaald. Elvin Bishop is al iets langer aanwezig in mijn collectie. Dit specifieke plaatje neemt me weer mee terug naar de donderdag in de Belgische vakantie van 2005. Een dag die ik vaker memoreer in 'Verzamelwoede'. Na een paar heerlijke dagen in Gent ga ik naar Sint-Niklaas voor méér 'bar hangen' en vervolgens door naar Hasselt voor het tweede festival. De minidisc voedt me met muziek en bij Elvin Bishop voel ik het winterse zonnetje op mijn neus als ik vanaf het station naar de stamkroeg in Sint Niklaas loop. Eind 2011 ben ik bijna helemaal klaar om diep de Northern Soul in te duiken als ik de single van Black Widow koop bij Minstrel. De plaat heeft zelfs nog in de Blauwe Bak gestaan en vooral omdat het een 'nieuw gekochte' single is en ik deze niet wil 'verliezen' tussen de tweedehands platen. Black Widow gaat immers ook mee naar de meeste optredens. Duivelser dan Black Sabbath wordt het niet? Mis! Black Sabbath heeft een lijstje met bands waar het nóóit mee wil worden geprogrammeerd en Black Widow staat bovenaan. Dit is de echte duivelse 'shit'. Na het onheilspellende intro wordt de sfeer eerder folky dan hardrock. Earmark brengt in 2006 een box uit waarvan Black Widow onderdeel is, maar de single blijkt eveneens los te zijn verkocht.

Van de duivelse klanken van Black Widow is het een grote stap naar de hemelse klanken van Mike Batt, maar we zijn wel iets gewend. In 2000 maak ik kennis met de elpee die Mike Batt omstreeks 1980 moet hebben afgeleverd en dat is echt iets heel anders dan 'Bright Eyes', 'Lady Of The Dawn' en The Wombles! Als ik de eerste keer 'homebase' ga doen voor The Big One heb ik nog niet veel kaas gegeten van de reggae. Niet dat ik me nu een kenner noem, maar ik heb wel bijgeleerd sinds 2014. In het eerste jaar zoek ik op Google en Youtube en kom zo op de opvolger van 'Young, Gifted And Black' van Bob & Marcia uit. Het nummer groeit binnen een weekend uit tot een geheide favoriet en sinds 2016 staat de single in mijn verzameling. De tweede jaren zeventig-bak wordt vooral gedomineerd door The Bee Gees. Samen met The Moody Blues en Creedence Clearwater Revival (en in veel mindere mate The Sweet) zijn dit aanvankelijk de fundamenten waarop ik mijn collectie bouw. Ik mis van de gebroeders Gibb eigenlijk alleen nog een paar plaatjes uit de midden jaren zeventig. ('Saw A New Morning' en 'Mr. Natural') en verder behoef ik een compleet exemplaar van 'Spirits Having Flown' (waarvan ik nog steeds de fotohoes heb). Het is bijna niet te doen om een favoriet uit de 23 singles te moeten kiezen. Even twijfel ik nog bij 'How Can You Mend A Broken Heart' vanwege de herinnering aan 1989, maar kies dan toch voor 'I.O. I.O.'. Hier krijg ik dertig jaar later nog altijd een goede bui van.

The Beatles ontbreekt in deze top drie. Hoe komt dat? Ik heb alleen 'Let It Be', 'The Long And Winding Road' en 'She Loves You' in de jaren zeventig-bak. De laatste is dan de heruitgave met de groene hoes. De plaat zou normaliter in de jaren zestig moeten, maar daar heb ik al de originele Nederlandse persing en opeens is '1978' belangrijk voor mij. In 1978 brengt EMI de groene box-set uit waar 'She Loves You' uit afkomstig is. Toch is de groep uit Liverpool een beetje vertegenwoordigd dankzij de nummer zes. Als Frank Sinatra wordt gevraagd naar zijn favoriete Lennon/McCartney-compositie hoeft Ol' Blue Eyes niet lang na te denken: 'Something'. Uiteraard geschreven door George Harrison... Als ik een favoriete 'Something'-cover moet uitzoeken, staat Shirley Bassey hoog bovenaan. Een radio-collega heeft het overigens altijd over Burley Chassis. 'Ik vind het een uitdaging om de verhalen achter de platen bloot te leggen'. Zoiets schrijf ik in 'over mij' of heb dit ooit gebruikt voor dat verhaaltje. Ik heb Bill & Buster al een fiks aantal jaren in de bakken staan als ik me eens ga verdiepen in het duo. Daar zit een prachtig verhaal achter! Misschien moest ik dit soort platen eens noteren en weer eens wat verhaaltjes over platen en groepen gaan doen? Voorlopig blijf ik even in de series. 'Tears In The Morning' ligt bij de ziekenomroep als ik mijn eerste shows die voor dat station. Shows met weinig luisteraars omdat het personeel wel iets anders aan hun hoofd heeft dan de radio's afstemmen op ons kanaal. Hierdoor zitten we, als vrijwilligers, voor de kat zijn viool programma's te maken. De single is al jaren een favoriet om radioshows af te sluiten. Een laatste voordat de nacht invalt...

'Don't Fear The Reaper' van Blue Oyster Cult staat ook in de eerste schets van de top twaalf. Ik heb deze single echter als een Old Gold uit de jaren tachtig en bovendien heeft het geen fotohoes. Er moet natuurlijk ook iets Nederlands in de top twaalf en dus wissel ik de plaat in voor Blue Planet. Deze mag dan meteen op nummer drie. Hoeveel ik ook hou van Blue Oyster Cult maar verder dan nummer 8 zou deze niet zijn gekomen. Vier weinig gezellig ogende jongemannen met enorme bossen haar. Dat is de foto zoals ik die in 1988 voor het eerst zie in de Nederpop-encyclopedie en natuurlijk spreekt dat tot de verbeelding. Ik wil zelf ooit ook zulk haar hebben! Hoewel de plaat in de vaderlandse top twintig heeft gestaan, hoor je dit nóóit meer op de radio en is de plaat in 1992 'nieuw' voor mij als ik het op single koop. Toch kan ik wel begrijpen hoe dit zo hoog heeft kunnen eindigen, want 'I'm Going Man I'm Going' is een uitstekende rockplaat. Dan spring ik een kwart eeuw vooruit en arriveren we in de zomer van 2017. Het jaar dat ik de Pioneer thuis laat en de fiets van de camping in Sleen huur. Voordat ik de volgende dag voor een tweede maal naar het Cuby-museum in Grolloo ga, moest ik eerst maar eens wennen aan de fiets. Een rondje om Coevorden is het gevolg. Onderweg naar Sleen heb ik plots de moed om over Emmen te gaan en ga langs bij Mijn Kraam voor singles. Barry Biggs is één van de aanwinsten. Hoewel ik de plaat niet digitaal heb of een platenspeler in de tas heb zitten, 'speelt' dit nummer de bewuste vakantie in mijn hoofd.

De nummer 1 heb ik meteen al ingevuld. Dat kan niet anders! Het is omstreeks 1990 dat ik kennis neem van de single. Het is de tijd dat ik zonder internet en Youtube verneem dat Colin Blunstone een cover heeft van 'Say You Don't Mind', de debuutsingle van Denny Laine. Laine is dan de voormalige zanger van The Moody Blues (de 'Go Now'-periode) en zal na omzwervingen onderdeel worden van Paul McCartney's Wings. De Colin Blunstone-plaat staat in 1990 al hoog op mijn verlanglijst als ik in 1991 mijn eerste exemplaar koop. Ik weet niet precies wanneer ik 'Caroline Goodbye' heb ontdekt, maar feit is dat dit een bominslag heeft veroorzaakt. Het is voor mij onmogelijk om direct een volgende plaat te draaien nadat ik 'Caroline Goodbye' heb gedraaid. Vandaar dat het vanavond ook op nummer 1 mag want in deze 'Verzamelwoede' volgt geen andere plaat meer. Een perfecte popsnng in mijn beleving!

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 7

Een weekend zonder 'Singles round-up' zou een weekend met de 'Verzamelwoede' moeten worden. Of wellicht zelfs nog een aflevering van de Blauwe Bak Veteranen. Verder ben ik namelijk aardig up-to-date met de berichten, ook al zie ik af van een voorgestelde verlenging van 'Rondom 10'. Als ik meer over nadenk blijkt het opeens niet zo heel erg 'interessant' te zijn en hou ik het liever bij de rubrieken die ik reeds heb. Met de nieuwe aanwinsten voor de gele bakken verandert daar voortdurend de opstelling en het plan is om gewoon weer van voren af aan te beginnen als ik klaar ben met deze serie. Ook omdat zeker vijf platen in de bak van vanavond me smeken om in de top twaalf te mogen. Helaas, die ruimte heb ik niet, maar wellicht in een volgende ronde? Bovendien is deze aflevering van 'Verzamelwoede' ook nog een kleine aflevering van de Blauwe Bak Veteranen, want er staan een aantal singles in deze bak die ooit in de Blauwe Bak hebben gestaan. Hoe dan ook: Vanavond richt ik me op de zevende jaren zestig-bak zoals die erbij staat in september 2020.

Ik heb de singles uit de afgelopen 'Singles round-up'-afleveringen nog niet toegevoegd in de fysieke bakken, maar heb ze wel bijgewerkt op de computer. De fysieke bak uit september 2020 trapt af met 'Exodus' van Ferrante & Teicher en 134 singles verderop staat 'Our Life' van Gloria. Op dit moment begint de bak met 'A Way Of Life' van Family Dogg en eindigt die bij 'Get It On Home' van The Geminis. De laatste heeft voor de b-kant nog een tijd in de Blauwe Bak gestaan. Zo zullen we er een aantal tegenkomen in deze aflevering van 'Verzamelwoede'. Groepen en artiesten met drie of meer singles zijn: Fifth Dimension (4), Ella Fitzgerald (4), Fleetwood Mac (5), Flowerpot Men (4), Wayne Fontana & The Mindbenders (3, plus nog een solo-plaat van Wayne), Fortunes (5), Foundations (4), Four Tops (3), Connie Francis (9), Barry Frank (3), Freddy (3), de Rotterdamse Free (3), Conny Froboess (4), David Garrick (8), Marvin Gaye & Tammi Terrell (3), Geebros (3) en Gloria (3). Een top twaalf is een momentopname en op dit moment ziet die er als volgt uit.

1. Someone Out There - The Flirtations (België, Deram DM 36, 1968)

2. 24 Sycamore - Wayne Fontana (NL, Fontana 267 715 TF, 1967)

3. The Storm - Gloria (NL, Philips JF 336 106, 1969)

4. Guide Me Orion - Flaming Youth (NL, Fontana 262 026 TF, 1969)

5. Peanut Duck - Marsha Gee (Spanje, Penniman PENN 45013, circa 1965, re: 2005)

6. The River Is Wide - The Forum (UK, London HL 10 120, 1967)

7. Let's Go To San Francisco - The Flower Pot Men (NL, Deram DM 142, 1967)

8. Ode To Billie Joe - Bobbie Gentry (NL, Capitol F 5950, 1967)

9. Keep In Touch - The Free (NL, Philips JF 334 656, 1969)

10. Aquarius/Let The Sunshine In - The 5th Dimension (NL, Liberty LIB 772, 1969)

11. Walk Like A Man - The 4 Seasons (NL, Stateside 45 HSS 1060, 1963)

12. Here It Comes Again - The Fortunes (NL, Decca F 12243, 1965)

Ik herhaal... het is een momentopname. Oorspronkelijk heb ik 'This Golden Ring' als hekkensluiter maar besluit tot 'Here It Comes Again' als ik deze als eerste uit de bak vis. Het laatste nummer neemt me terug naar de vroege dagen van mijn platen verzamelen en de eindeloze middagen die ik slijt in de winkel van Twister Jukeboxen in Sneek. Arme Bert blijft geduldig zitten totdat de puisterige jongeman een single heeft gevonden van een gulden. Vervolgens schooit hij ook nog om een hoesje voor de plaat terwijl de platen een gulden zijn omdat ze geen hoesje hebben. Bert zal later The Scrum openen en daarmee komen we hem dan weer tegen in 'Het zilveren goud'. Dan verspring ik twintig jaar in de tijd en kom uit bij The Four Seasons en een plaatje waarvan ik altijd een goede bui krijg. Sterker nog: Het staat op de 'soundtrack' van de eerste weken zonder de alcoholische versnaperingen. The 5th Dimension stond nog niet zo heel lang geleden nog in de Blauwe Bak. Of... wacht eens even? Hij staat er nog steeds! In de reserve-Blauwe Bak, dat wel, en voor de b-kant: 'Don'tcha Hear Me Callin' To Ya'. De vergissing komt omdat ik de Amerikaanse persing dubbel heb. De beste staat in de Blauwe Bak en de mindere in de Gele Bak waar ik ook de Nederlandse en de Deense persing heb. Het gaat me in deze top 12 toch echt om de a-kant. The Free heeft ook jaren in de Blauwe Bak gewoond voor de b-kant, maar op een bepaald moment moet ik ruimte creëren. Ik koop de single eerst in 1990 bij Sunrise, vervolgens met fotohoes in 2006 en vorig jaar heb ik nog eens een exemplaar gekocht. 'Taking It Away' is overigens in 2012 nog Week Spot geweest. 'Ode To Billie Joe' heeft me de nodige zweetdruppeltjes bezorgd. Ik heb de plaat verschillende malen gekocht, maar het voldoet nooit aan mijn verwachtingen qua vinylkwaliteit. De single in deze fotohoes is ook maar 'zo zo'. Nederlands EMI-vinyl uit deze periode is flinterdun en het trekt gemakkelijk krom en dat is meteen het manco bij de meeste singles. Veel liedjes kunnen een golfje verdragen maar Bobbie Gentry gaat meteen erg 'jengelen'. Aanvankelijk wil ik 'Part 2' nomineren van The Flowerpot Men, maar menigeen zal niet weten waar ik het over heb. Op de latere cd's heeft de plaat een fade-out, maar op vinyl heeft het een vervolg. Een vrij traag tussenstuk met psychedelisch orgel en echo op de drums terwijl de heren Bloempot de fraaiste harmonieën uit de kast trekken. Tot slot begint het liedje opnieuw en duurt het één couplet en een refrein met een dramatisch einde tot besluit. Letterlijk een 'ongehoord' stukje Flower Pot Men.

The Forum koop ik in 2006 eens op een verzamelelpee. 'De Gouden Kikker' heeft dan veel van de ARC-catalogus te koop voor afbraakprijzen. ARC is een label uit het zuiden des lands dat in de vroege jaren tachtig albums en singles uitbrengt met antieke opnames uit de jaren vijftig en zestig. Ik denk niet dat het allemaal koek en ei is als het aankomt op legale opnames, maar de platen zijn desondanks vrij algemeen verkrijgbaar. 'The River Is Wide' is een cultplaatje voor de sixties-verzamelaars. Het heeft naar verluid vier weken in de Top 40 van de Engelse piraat Radio London gestaan met nummer acht als piekpositie. The Big L heeft veel luisteraars in Nederland en dit zal wellicht voor deze release hebben gezorgd. Het is namelijk de Engelse persing in een Nederlands hoesje. Overigens weet ik nog maar sindskort dat dit een nieuwe opname is. De originele Amerikaanse single is meer uitgekleed en krijgt in Engeland in 1970 nog een nieuwe persing op B&C. The Forum heeft ook enige tijd in de Blauwe Bak gestaan. Op vijf treffen we vervolgens een plaat die eigenlijk in de reserve-Blauwe Bak zou moeten. Ik moet eens heel erg streng zijn en moet besluiten om deze arme plaat in de Gele Bak neer te zetten. Wat een schande! 'Peanut Duck' van Marsha Gee heeft in 2009, zo mogelijk, nog meer mijn Northern Soul-enthousiasme aangewakkerd. Nu staat dit bizarre plaatje ontzettend 'grijs' te zijn tussen vele jaren zestig-schoonheden. Nog maar eens alle bakken door om meer van dit soort singles te vinden. Ik moet bekennen dat de meeste lol eraf is met 'Peanut Duck', maar eens per jaar kan ik er nog wel om lachen. Op vier treffen we Flaming Youth. Als ik de single zie liggen in maart 1991 denk ik in eerste instantie met Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich te maken te hebben. Ik meen een gezicht te herkennen. Ik herken echter niet de langharige teckel in de bovenste cirkel. Dit ontdek ik pas vele jaren later. Flaming Youth is het eerste bandje voor Phil Collins, dan nog met haar, en twee jaar voordat hij de overstap naar Genesis zal maken. 'Guide Me Orion' zit tussen een katholiek gesproken gebed en een wilde Amerikaanse gospel in. Tekstueel gaat het natuurlijk nergens over en Phil mag in de aanloop naar het refrein even flink tekeer gaan op de potten en pannen. Als de Phil Collins-connectie er niet was geweest, dan zou ik de plaat nu zijn vergeten. Gelukkig is dat niet het geval!

Mijn tweede exemplaar van 'The Storm'. Ik koop de eerste voor vijf gulden bij Klaas in oktober 1992. Klasgenootjes hebben vast gezien dat ik weer eens een oud plaatje heb gekocht en wellicht ook dat ik het in de schooltas heb gestopt. Bewust tussen twee boeken zodat deze niet knakt onder de snelbinders. Dit gaat al jaren goed. Als ik thuis kom, blijkt de plaat in tweeën te liggen en ik denk dat het klasgenootjes moeten zijn geweest. Klaas gelooft het verhaal en laat me een andere single uitzoeken. Dat is 'Rainbow' van David Garrick. De huidige 'Storm' koop ik in 1997 in Leeuwarden en geeft me nog altijd even veel plezier als in 1992. Geproduceerd door de Engelse sessie-drummer Bobby Graham heeft dit een zeer indrukwekkende onweersbui. Daar zijn minder geslaagde variaties van. En het nummer blijft genadeloos door beuken. Heerlijk nummer! In augustus 1991 zit ik nog geregeld bij de radio met het cassettebandje op Rec en Pause. In de NCRV-gids staan dan nog de speellijsten afgedrukt van 'Arbeidsvitaminen', 'Muziek Terwijl U Werkt', 'Gouden Uren' en 'Goud Van Oud' en nog een paar shows. Ik zoek van tevoren uit welke nummers ik wil opnemen en moet uiteraard rekening houden met schooltijden. Het komt goed uit dat ik op het KMBO op maandagochtend vrij ben. In ieder geval het eerste jaar. Ik heb 'Game Of Love' van Wayne Fontana & The Mindbenders al op single als ik '24 Sycamore' in de lijst zie van 'Arbeidsvitaminen'. Het plaatje groeit in korte tijd uit tot een enorme favoriet, maar ik durf niet van een single te dromen. Vervolgens ben ik in januari 1996 op een rommelmarkt in Sneek en hou daar opeens de single in handen mét fotohoes. '24 Sycamore' is ook door Gene Pitney vertolkt, maar de pauken in Fontana's versie maken het af.

De Northern Soul-hobby begint voor mij in 2004 met de vondst van 'What's Good About Goodbye My Love'. Even daarvoor heb ik al 'Someone Out There' op de radio gehoord en heb ik 'Nothing But A Heartache'  op de LP 'World Of Hits'. De daaropvolgende maanden ben ik naarstig op zoek naar 'Someone Out There'. Steenwijk en omgeving en ook het noorden des lands in het algemeen is niet zo 'soul-minded' en dus loop ik winkel in en winkel uit zonder een resultaat. Ik heb foto's gezien van het groene fotohoesje en zo eentje wil ik graag hebben. In 2006 hou ik het niet langer en bestel deze Belgische op Ebay. Een jaar later tref ik alsnog de Nederlandse met het groene hoesje en sindsdien staat de Belgische in de Gele Bak. Ik meen ook even dat dit exemplaar zijn beste tijd heeft gehad, maar niets blijkt minder waar te zijn.. Ik ben zelfs geneigd de Nederlandse te vervangen in de Blauwe Bak. Overigens staat het in de Blauwe Bak ook vooral voor de herinnering aan 'die goeie ouwe tijd' van de vroege Blauwe Bak-bezetting en komt nauwelijks aan bod in 'Do The 45'. Ik schaam me er dus niet voor om hem hier in 'Verzamelwoede' op nummer 1 te zetten. Ik heb bijvoorbeeld 'At The Top Of The Stairs' van The Formations al buiten beschouwing gelaten.

Het zilveren goud: april 1996 deel III

Oef, ik lig een aardig stukje achter op schema. Dat betekent dat ik zo dadelijk maar eens een 'Verzamelwoede' moet gaan voorbereiden. De Engelse singles zijn niet binnengekomen en dat wordt dus te laat om nog deze maand mee te nemen in de 'Singles round-up'. Voorts kan ik melden dat ik de 'big want' én de Zweedse singles vanavond heb afgerekend. Het 'Singles round-up'-plezier kan dus een voortgang vinden in de nieuwe maand. Ik heb aanvankelijk nog het plan om 'Het zilveren goud' in één aflevering van twaalf te doen, maar ik ben achteraf gezien blij dat ik dit niet heb gedaan. Ik kan nu immers de berichten wel gebruiken om vrijdag op dertig uit te komen. Voor de volgende aflevering heb ik een verhaaltje klaar over de laatste dagen van april 1996. In dit derde deel moest ik het maar weer eens over het werk hebben.

Ik ben in november 1995 met een praktijkopleiding tot jachtschilder. Ofwel: De nadruk ligt op de praktijk. Je doet ervaring op om vervolgens eenvoudiger een stage-adres te kunnen vinden als je mocht besluiten om een relevante schildersopleiding (met theorie) te gaan volgen. Ik wil ze niet allemaal over één kam scheren, maar duidelijk is dat het een soort van dumpplek van de sociale dienst is geworden. Iedereen die een uitkering ontvangt en graag iets creatiefs wil gaan doen, komt hier terecht. Ik zou anno 2021 durven zeggen dat de opleiding iets 'Dream School'-achtigs heeft. De gemeentelijke sociale dienst heeft me laten weten best te willen investeren in een opleiding voor mij en ik zie Intertec als het opstapje. Kan er iets mis gaan? Nee, op zichzelf niet, want ik ken beide mannen die op deze afdeling de leiding hebben en zij zijn goed volk. Kan het dan nog steeds mis gaan? Ja, blijkbaar wel. Theo, die het schilderen begeleidt, laat me eens een opdracht doen en tijdens deze taak voel ik dat het niet goed gaat. Een fraai gelakte deur moet worden gestript en worden geschilderd. Over drie uren (of daaromtrent) moet de verf droog zijn en het resultaat toonbaar. Het begint al bij het schuren. Enerzijds wil ik mijn best doen op het schuren, maar aan de andere kant tikt de klok door en moet ik de klus op tijd klaar hebben. Het stofvrij maken doe ik dan ook met een Franse slag om tijd te winnen. Dan de boel in de lak zetten en drie uren later...? Niet om aan te zien. Korreltjes stof onder de verf, niet glad, een paar lopers. Deze opdracht drukt me met de neus op de feiten, iets dat ik probeer weg te stoppen sinds mijn zestiende.

Bij de geboorte heb ik een zuurstoftekort opgelopen en eigenlijk ben ik nog atlijd gelukkig dat het zó is uitgepakt. Voor hetzelfde geld was ik blind geweest, om maar iets te noemen. Ik heb echter een vertraagde motoriek. Wat kun je daar tegen doen? Niets! Je wordt ermee geboren, je gaat ermee dood en intussen moet je het maar zien te rooien. Ik zou heel diep kunnen ingaan op de materie, maar nee... ik hou het praktisch. Ik zal over een paar weken laten zien dat ik heel goed onder tijdsdruk kan werken, alleen moet ik dan alles onder controle hebben. Tijdsdruk werkt dan zelfs ontspannend op mij. In het geval van het schilderen wil ik een mooi resultaat afleveren. Daarvoor heb ik tijd nodig. Heel veel tijd. Tijd om te controleren of ik niet één dingetje over het hoofd heb gezien. In zo'n geval doe ik een dagdeel over een deur maar dan is het resultaat om door een ringetje te halen. Theo legt me later het nut van de opdracht uit. Logisch vervolg is dat ik bij een schildersbedrijf terecht kom dat werk doet voor woningbouwstichtingen. Deze rekenen niet af per geschilderde vierkante meter, maar de schilders schrijven scherp in. Er staat per saldo dus heel weinig tijd voor het schilderen van meerdere huurwoningen en bovendien hoeft het geen langdurige kwaliteit te zijn. Als de verf na drie jaar begint te bladderen dan kan hetzelfde bedrijf opnieuw inschrijven voor een volgende onderhoudsronde. In deze omgeving zal ik niet gelukkig worden want daarvoor wil ik kwaliteit afleveren. Hij komt vervolgens met een voorstel waar ik even aan moet wennen, maar dat ik ook even als geen andere uitweg zie: De sociale werkvoorziening.

Op deze manier ga ik al in mei 1996 de eerste onderzoeken in om te zien of ik geschikt ben voor de sociale werkvoorziening. Ik herinner me daarbij één keuringsarts die bijna van zijn pensioen gaat genieten. 'Ik wil voorkomen dat de sociale werkplaats een dumpplek wordt van de sociale dienst'. Vooral zestien jaar later heb ik vaak gedacht aan zijn woorden. Enfin, ik 'slaag' met vlag en wimpel voor de sociale werkvoorziening, maar dan weet ik nog niets over mijn volgende JWG-baantje. Ik sta ook zeker nog een anderhalf jaar op de wachtlijst en als het zo ver is...? Dan heb ik er helemaal geen zin in en besluit het een tijdje in het buitenland te proberen.

2466 Koos Werkeloos-Klein Orkest (NL, Polydor, 1982)
2467 Lola Lola-Lowland Trio (NL, CNR, 1969)
2468 Every Minute, Every Hour-Dean Martin (NL, Reprise, 1965)
2469 Je Bent Niet Hip-Patricia (NL, Imperial, 1967)
2470 Look Wot You Dun-Slade (NL, Polydor, 1972)
2471 I Love You, I Leave You-Tamalone (NL, CBS, 1971)

De singles heb ik wederom op verschillende momenten op de fancy fair in Sneek gekocht. Bij Slade is het puur gokken. Ik weet dat ik een single van Slade op de fancy fair heb gekocht, maar het lijkt me stug dat dit deze met fotohoes is. Patricia heb ik vermoedelijk in 1995 gekocht omdat deze in een ander hoesje zit. Tamalone is de meest in het oog springende van de zes. Nldiscografie vertelt me dat het Michel Buijen is, een singer-songwriter uit Meijel. De single wordt geproduceerd door Jan Akkerman. Naar verluid is Buijen in 2016 overleden. Ondanks de productie-credit van Akkerman is de plaat zelf een beetje 'mwah'. Ik geloof zelfs dat deze van de fancy fair in april 1997 is, maar ach... ik heb ze nu allemaal genoemd. Woensdag of donderdag ga ik op stap als 'roadie'.

Singles round-up: april 3

Eigenlijk heb ik niet meer de moed om een bericht te schrijven en al zeker niet zoiets als de 'Singles round-up'. Ik heb echter vanmiddag de foto al gemaakt voor deze aflevering en daar valt me iets op. Het is vrij onbewust gegaan. Ik heb de singles van René op alfabetische volgorde gelegd van de artiesten en in dit derde deel heb ik zes singles te gast die ik eigenlijk al heb. Mijn voorliefde voor Engelse persingen mag bekend zijn en de laatste jaren ben ik regelmatig op zoek naar Engelse persingen van platen die ik al heb, vooral als de 'gewone' Nederlandse in een iets mindere staat is of als de plaatjes gewoon goedkoop zijn. Twee van de zes singles van vanavond vallen in de eerste categorie en is een derde single echt voor de 'heb'. De overige drie singles zijn Nederlandse persingen. Eentje 'per ongeluk', maar vakkundig hersteld, en twee waarvan ik de single niet met fotohoes heb. Ik kan de singles afzonderlijk een draaibeurt geven, maar nee... Ik mag me er vanavond gemakkelijk van afmaken met de laatste zes singles. Hopelijk niet de laatste zes van deze maand, hoewel ik het donker in zie.

De Rarenorthernsoul-singles zijn nog altijd niet gearriveerd. Dat kan nog ruimschoots want ze zijn vorige week vrijdag op de post gegaan. Ze kunnen dus net zo eenvoudig komende vrijdag binnenkomen en dan gaan ze mee in de 'Singles round-up' voor mei. Als ze maandag arriveren, kan ik wellicht een beetje schuiven met 'Het zilveren goud' en het nog altijd passend krijgen. Het is overigens geen bezwaar om uit de singles van René plus de 'Divine Funk'-box een top tien te moeten samenstellen, dus de postbode mag het van mij rustig aan doen! Wellicht dat ik de Zweedse singles binnenkort ga afrekenen en volgende maand moest ik schoon schip maken bij Mark. Dat zijn dan weer voldoende platen voor de maand mei. Met de 'big want' heb ik even geen haast. Dit zijn de resterende singles.

* Manfred Mann - Do Wah Diddy Diddy (UK, HMV, 1964)
* Oliver- Good Morning Starshine (NL, CBS, 1969)
* Slade- Take Me Bak 'Ome (NL, Polydor, 1973)
* Crispian St.Peters- You Were On My Mind (UK, Decca, 1965)
* The Tremeloes- I Like It That Way (NL, CBS, 1972)
* The Yardbirds- Heart Full Of Soul (UK, Columbia, 1965)

Manfred Mann heb ik al sinds 1994 in de bakken staan in de Nederlandse persing. Deze single heeft de nodige steenslag voor het hoofd gekregen en zou op zichzelf een upgrade kunnen gebruiken. Eigenlijk maakt de staat van de Engelse me dus niet zoveel uit, hij zal in ieder geval beter klinken dan de Nederlandse. Oliver heb ik sinds 1993 maar zonder de fotohoes. Slade wordt geadverteerd als Engelse persing, maar blijkt de Nederlandse met fotohoes te zijn. Ik heb het geld terug gestort gekregen en dus is het helemaal in orde. Ik heb de Nederlandse al sinds 1997 of daaromtrent en ik herinner me vooral het ondergekalkte hoesje. Crispian St.Peters is een extraatje. Ik heb sinds 1991 de Nederlandse in de 'fotohoes'. Dat is dan het Duitse 'Beat For Beaters'-design. De Nederlandse klinkt nog altijd fijn, maar vooruit... zo'n Engelse kan ik niet laten liggen. The Tremeloes heb ik ook al sinds de vroege jaren negentig maar wederom zonder fotohoes. The Yardbirds heb ik tenslotte als Franse single op Riviera en als Les Yardbirds. Deze single kraakt gemeen hard en dus moet ik ook hier erop vooruit gaan, zonder dat ik nu het vinyl draai. Ik zal een oogje in het zeil houden voor wat betreft de handel van René op Discogs. Dit kan nog wel eens!

Singles round-up: april 2

Na twee vrij intensieve radio-avonden heb ik enerzijds niet heel veel zin meer om te schrijven, maar aan de andere kant: Hoe meer ik achterop schema raak, hoe meer ik volgende week moet schrijven. Bovendien moet ik de adrenaline van de 'Trick Of The Laid Back Night' nog even zien kwijt te raken en hoe beter kan dat met een paar verse singles? 'Trick' is bijna een traditie aan het worden met de Bananarama-week. Ik heb in 2019 de show voor het eerst gedaan, geheel volgens het principe van de 'Laid(back) Night Show'. Door duidelijke of juist vage connecties tussen bands en artiesten springen in de muziekgeschiedenis en uiteindelijk weer uitkomen bij de oorspronkelijke artiest. Het concept van vanavond heb ik nu drie keer gedaan, iedere keer met andere nummers (waar mogelijk). De show (drie uren) komt morgen of zondag op onze Mixcloud te staan! Nu ga ik eerst verder met de volgende zeven singles uit de bestelling van René. Morgen of zondag dan de laatste zes. Ik wacht overigens ook nog altijd op het pakketje van Rarenorthernsoul en het zou mooi zijn als dat morgen arriveert.

* Earth & Fire- Thanks For The Love (NL, Polydor, 1975)
Een zéér zeldzaam en gewild exemplaar van deze Earth & Fire-single. Misschien kunnen we zelfs van 'uniek' spreken? Bij Polydor loopt iemand even niet op te letten en plakt niet de sticker op de a-kant. Beter dat dan de oelewapper die 'Back On The Chain Gang' van The Pretenders gedeeltelijk over het vinyl heeft geplakt. En wat te denken van de grote teleurstelling die ik in 1990 krijg te verwerken. Ik ben zo in mijn nopjes als ik 'Every Good Boy Deserves Favour' van The Moody Blues hagelnieuw vind in Denemarken. Thuis bij mijn broer haal ik de plaat uit de hoes en dan blijkt het label over de groef te zijn geplakt. Die kan dus weer retour en geruild worden tegen de, eveneens nieuwe, 'Seventh Sojourn'-elpee met het label wél op de juiste plek. Enfin, terug naar Earth & Fire. Het is één van de weinige nog ontbrekende jaren zeventig-singles van de groep. Met de plaat is verder helemaal niets mis. Een interessante tijd voor Earth & Fire. Enerzijds wil het doorgaan op de oude symfonische voet, maar de muziekwereld staat niet stil en verwacht dat ook Jerney en haar kornuiten een beetje funky uit de hoek komen. Ik heb wel minder geslaagde pogingen gehoord, maar dan uiteraard niet van Earth & Fire. Deze band staat nog altijd hoog in aanzien bij mij.

* Art Garfunkel- Bright Eyes (UK, CBS, 1978)
Het nuttige met het aangename. De Nederlandse persing in mijn collectie is tot op de draad versleten en behoeft een upgrade. Dan vind ik hem ook nog eens in de Engelse persing en is het helemaal goed! Wat kan ik zeggen over 'Bright Eyes'? Heel veel! Ik ben vier jaar oud als 'Watership Down' in de bioscoop draait. Ik heb een poster op mijn kamer hangen en ik weet niet of dit verband houdt met de film of dat het is geïnspireerd door het verhaal. De videoclip kan ik niet zien. Zelfs in 2021 barst ik in snikken uit als de roofvogel het konijntje grijpt. In 1979 is het een tranendal als de kleine Gerrit de clip ziet in Toppop. Jaren later ga ik luisteren naar de tekst en moet ik concluderen dat dit wellicht één van de mooiste songs is. Ook nu zit ik met een traantje in de ooghoek, maar het zal de vermoeidheid aan de ogen zijn. Sterk spul, dat Fisherman's Friend.

* The Herd- I Don't Want Our Loving To Die (NL, Fontana, 1968)
Onlangs heb ik nog zitten twijfelen. Ik draai momenteel alle Engelse persingen uit de gele bakken in 'The Vinyl Countdown' en twijfel bij twee Old Gold-singles. De ene is 'Brontosaurus' met 'Blackberry Way' van The Move op de andere zijde. Die hou ik toch maar in de bakken voor 'Brontosaurus' omdat ik 'Blackberry Way' al in de Engelse Regal Zonophone heb. Een andere single heeft dit nummer van The Herd op één kant en 'Neanderthal Man' van The Hotlegs op de andere kant. Nu ik de originele Nederlandse te pakken heb, is ook dat besluit gevallen: The Hotlegs zal één van de komende weken zijn te horen. The Herd komt na augustus weer aan bod in de 'New additions' in de volgende serie van 'The Vinyl Countdown'. Na de redelijk zwaarmoedige hits 'From The Underworld' en 'Paradise Lost' komt The Herd met een nummer dat ook door Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich zou kunnen zijn uitgebracht. Misschien hebben die het wel geweigerd want het nummer is afkomstig van Howard Blakeley. Het is een plaatje waar ik nimmer genoeg van krijg en mooi om deze eens met de Nederlandse fotohoes in de bakken te hebben.

* Herman's Hermits- Sunshine Girl (UK, Columbia, 1968)
Oh, dit nummer? Ik moet bekennen dat de titel me niet veel zegt, maar het vooruitzicht van een Engelse persing van Herman's Hermits trekt me over de streep. Ik weet niet direct waarvan ik het moet herkennen, maar feit is dat ik het wel eerder heb gehoord. Wellicht in Engeland waar het een grote hit is geweest. Lekkere niks-aan-de-hand popmuziek van Peter Noone en zijn Hermits. Daar lust ik wel pap van.

* The Ivy League- Tossing And Turning (UK, Piccadilly, 1965)
Ik weet niet meer precies waarom ik de aankoop niet door zet. Ik kan me namelijk wel herinneren dat ik de single al eerder in de handel van René heb gezien, maar heb hem in maart niet besteld. Beetje vreemd omdat de single al een fiks aantal jaren op mijn verlanglijstje staat en hoeveel mooier is het nu het een Engelse persing is. Hij klinkt ook paasbest en de prijs was niet verkeerd. Nogmaals, ik kan me niet herinneren waarom ik deze in maart al niet heb besteld. Hoe dan ook: Ik ben zeer in mijn nopjes met deze single en ook deze kan ik binnenkort kwijt in 'The Vinyl Countdown'.

* Harry J. All Stars- Liquidator (UK, Harry J., 1969)
Over Old Gold-singles gesproken: Deze heb ik op de Old Gold met 'Love Of The Common People' van Nicky Thomas als keerzijde. De laatste vanwege de, dan recente, cover-versie van Paul Young. Nu dan de originele Engelse. Hoewel? Ik besluit even huiswerk te doen en, jawel, het mag origineel heten, maar niet de eerste persing. Mijn single heeft een rond middengat en een zwarte plastic 'spider'. Naar verluid laat Trojan plaatjes persen bij Philips als zij de druk niet aan kunnen en dit zou een Philips-persing moeten zijn. Ook over de b-kant kun je een telefoonboek schrijven. 'La La Always Stay' van Glen & Dave is de keerzijde. Van Glen is niet duidelijk of het Glen Adams of Glen Brown is, Dave is Dave Barker van Dave & Ansil Collins van een paar jaar later. Misschien zit er ooit nog wel eens een verhaal in voor deze b-kant, maar dat ga ik vanavond in ieder geval niet doen.

* Jefferson Airplane- She Has Funny Cars (Duitsland, RCA Victor, 1970)
Okay, wat doen we? Wachten op een exemplaar met fotohoes en het risico dat deze tientjes moet gaan kosten? Of deze in neutrale hoes meenemen voor een vriendelijke prijs? Dat is de overweging die ik moet maken bij deze Jefferson Airplane-single. Ik ben eigenlijk al niet bereid om het over tientjes te hebben bij Jefferson Airplane, maar dat is een ander verhaal. Voor vijf euro's heb ik nu een redelijk exemplaar te maken en de harde opname maakt alles goed. Eigenlijk is dit al een oud album-nummer en dient de plaat als opvolger van 'White Rabbit/Somebody To Love' dat in Nederland in de top drie komt dankzij het optreden van de Airplane op het Holland Pop Festival in het Kralingse Bos. Een positie die de groep pas op het laatst heeft ingenomen. Aanvankelijk staat Jimi Hendrix met zijn Experience geboekt, maar als blijkt dat Jimi de groep heeft ontbonden en muzikaal opeens niet meer zo 'hot' is als een paar jaar eerder, ziet de organisatie af van het optreden. Jefferson Airplane is een passende vervanger en maakt grote indruk. Op de keerzijde staat een andere klassieker uit den ouden doosch: 'Plastic Fantastic Lover'. 'She Has Funny Cars' is echter mijn favoriet van de twee.

Week Spot: The Supremes

De keuze voor de Week Spot gaat deze week tussen drie verschillende singles, hoewel alle drie een soort van 'mwah'-gevoel oproepen bij me. Het is slechts eenmaal per jaar dat ik de Week Spot aanpas aan de tijd van het jaar en dat is meestal rond 'The Big One', het driedaagse festival in Engeland dat we op Wolfman Radio live uitzenden. Dan zoek ik altijd naar een reggae-achtige Week Spot. Voor de rest van het jaar doen we met zijn allen gewoon ons eigen ding, hoewel tussen collega-presentator Lee en mezelf een themaweek is ontstaan. De aanleiding is een 'random'-opmerking van een andere collega over de hoeveelheid liedjes van Bananarama op de Engelse radio. 'Is het toevallig Bananarama-week?'. Dat doet ons besluiten meteen de volgende week de eerste Bananarama-week te houden. Het speelt zich af binnen onze eigen shows, een eerbetoon aan het meest succesvolle (?) damestrio van Engeland. Omdat ik komende zaterdag in 'Do The 45' ga kijken naar platen die ik in de aprilmaanden van de afgelopen jaren heb gekocht, lijkt het erop dat ik niet kan inhaken op de Bananarama-week. Of... zal ik een kleine concessie doen? Vooruit! We doen deze week 'Nathan Jones' van The Supremes als Week Spot.

De Bananarama-Week gaat het vijfde jaar in en het samenstellen van de shows wordt steeds meer een herhaling van zetten. Op een bepaald moment is het concept uitgemolken en dat gevoel heb ik een jaar geleden al. Toch besluiten we zondagavond om alsnog een Bananarama-week te doen. Lee is jaren geleden met 'Hats Off To The 80s Stars' begonnen. Een eerbetoon aan artiesten en groepen uit de jaren tachtig welke Northern Soul of Motown hebben gecoverd en waarvan hij de originelen draait. Bananarama is dan de eerste gast met meteen twee nummers: 'He Was Really Saying Something' (van The Velvelettes) en 'Nathan Jones' van The Supremes. Dit laatste nummer komt zo vaak voorbij gedurende deze week dat het aanvoelt als een soort van volkslied. Een mooie gelegenheid om 'Nathan Jones' van The Supremes tot Week Spot te maken.

Qua bericht is het een Jantje Van Leiden want ik heb The Supremes reeds tweemaal eerder te gast gehad als Week Spot. Eerst met 'Floy Joy' in 2014 en vervolgens met 'He's My Man' in 2019. En ook hier hebben we wederom een nummer van The Supremes uit de periode van na het vertrek van Diana Ross. Motown komt een beetje laat op gang met de psychedelisch effecten want 'Nathan Jones' heeft de nodige 'phasing' in het refrein, terwijl dit in de popmuziek al een jaar 'not done' is. Volgende week weer eens een meer 'originele' Week Spot en een volledig verhaal.

Singles round-up: april 1

Nu heb ik gisteravond geschreven dat ik de hele dag thuis ben gebleven om te wachten op eventuele pakketjes singles. Welnu, voor de Nederlandse zending had ik niet thuis hoeven blijven. Van de Engelse ben ik ook niet zeker of daar een krabbel voor moet worden gezet. De track-and-trace code werkt al een week niet, maar ach... ik heb wel even geduld. Ik hoop de singles voor het weekend te hebben. Voorlopig kan ik even uit de voeten met de singles van René. Dat zijn er achttien in totaal waaronder veel Engelse persingen van singles die ik al anders heb. In deze eerste aflevering ook twee singles die eerder deze maand zijn binnengekomen. Op dit moment wacht ik op 20 van Rarenorthernsoul, drie heruitgaven uit Engeland en op reactie van een Marktplaats-verkoper ten behoeve van een plaatje dat ik sinds een paar weken graag op single wil hebben. Wellicht dat ik in het weekend een besluit ga nemen over de 'big want' of de plaatjes van de Zweedse dealer. Die gaan, hoe dan ook, mee voor de maand mei als ik ook weer wil afrekenen bij Mark. Nu de eerste zeven singles van deze maand en wederom wordt het een 'live'-sessie. Alleen de eerste heb ik afgelopen zaterdag gedraaid in 'Do The 45'.

* The Exits- You Got To Have Money (UK, Gemini/Kent, 1967, re: 2021)
Ace Records viert momenteel een verjaardag en ik weet niet precies of het 40 of 45 jaar is. Het label is ooit begonnen met een EP van Count Bishops en deze is in een gelimiteerde opgave opnieuw verkrijgbaar. Ook zie ik dat 'King Of Fuh' van Brute Force onlangs opnieuw is geperst. Best een leuke novelty. Op aanraden van George Harrison zou het worden uitgebracht via Apple en alleen via postorder verkrijgbaar zijn. Dit vanwege de tekst want Brute Force zingt herhaaldelijk over de 'Fuh king'. Het zal niet verder komen dan een demo. Kent is recentelijk ook begonnen met de REPRO-serie. Inmiddels zijn er in ieder geval twee singles uitgebracht en The Exits nog vrij recent. Hoewel de b-kant, 'Under The Street Lamp', een 34e plek heeft gehaald op de R&B en daarmee niet erg zeldzaam is, is de plaat zeer gewild bij verzamelaars. Zelfs beduimelde exemplaren doen al snel honderd dollar en dus is deze heruitgave inmiddels compleet uitverkocht. 'Street Lamp' is een beetje moderne doowop en mijn voorkeur gaat uit naar het meer Northern-achtige 'You Got To Have Money'. Jawel, héél soms loop ik nog wel eens warm voor een poepje Northern!

* Cilla Black- Step Inside Love (NL, Philips, 1968)
Twintig jaar geleden heb ik de Engelse single meegenomen vanuit Mossley. Het ding is dan al niet in een bijster goede staat en heeft vooral een 'edge warp' van het formaat Garmisch-Partenkirchen. Ik heb de plaat nooit gedraaid van vinyl als het vorige week zondag voorbij komt in 'The Vinyl Countdown'. Zoals verwacht springt het van intro naar halverwege couplet naar bijna refrein en uiteindelijk nog een keer in het refrein. Erg jammer, want het is zo'n leuk plaatje. Ik ga rondkijken en vind deze Nederlandse op Marktplaats. Drie euro en vijftig cent voor de Nederlandse persing met fotohoes. Als bonus is het nummer ook nog eens geschreven door Lennon en McCartney! Wel duidelijk hoorbare krasjes maar ik kan er prima mee leven voor deze prijs.

* The Angels- My Boyfriend's Back (US, Smash, 1963)
Een eurootje. Alleen al de moeite waard voor het originele Smash-hoesje waarvoor ik eventueel nog wel andere doelen heb. Smash-styreen is berucht en ook deze klinkt alsof het een heel leven achter de rug heeft. Toch valt de 'distortion' nog wel mee, de koortjes klinken niet helemaal zuiver in het 'hoog'. Maar goed... dat is voer voor de kniesoor. Het is een lekker feestelijk nummer en leuk om het eens in de bakken te hebben. Moet ik de b-kant nog even beluisteren? 'Now' is hetzelfde smakelijke geluid als de a-kant met iets vreemds in de percussie. Ooit had ik een plekje in de Blauwe Bak voor meidengroepen, maar dat is alweer lichtjaren geleden.

* Bachman Turner Overdrive- Lookin' Out For #1 (NL, Mercury, 1975)
Hoewel de plaat op veel plaatsen is uitgebracht als BTO staat de volledige naam op zowel label als hoes. Het is nog één van de laatste ontbrekende singles in mijn overzicht van de Canadese groep. Dit nummer smaakt me altijd en overal! Het gaat goed van pas komen in de vinylshows van de komende zomer. Ik denk dat er wel een tweede 'Vinyl Summer Spirit Of 1976' gaat komen. Er is zoveel goede muziek gemaakt in dat jaar...

* Len Barry- 1-2-3 (UK, Brunswick, 1965)
Je bent verzamelaar of niet. Ik heb Len Barry nu in de Duitse persing, de Amerikaanse (op Decca) en de Engelse. Om te draaien benut ik dan vooral de Duitse, maar wellicht dat dit gaat veranderen nu ook de Engelse persing in de collectie heb. Jaaa, bij het intro is het meteen helemaal raak. Door het fraai uitgebalanceerde midden zijn de tromslagen als vuurwerk in de oren.

* Bonzo Dog Band- I'm The Urban Spaceman (UK, United Artists, 1968, re: 1978)
Ik heb meteen overal kippenvel want wat klinkt dit fijn in mijn oren. Totaal onverwacht kom ik deze fraaie Engelse heruitgave van de enige Bonzo-hit en ik was al een tijdje vergeten om rond te kijken voor een exemplaar. Zelfs met de kennis van 1978 heeft United Artists zich niet laten verleiden tot 'name dropping' en wordt Apollo C. Vermouth nog altijd als producent genoemd. Dat is in werkelijkheid Paul McCartney die bij de eerste kennismaking in de studio meteen zijn ogen uit kijkt. Naar verluid komt Vivian Stanshall de studio binnen in zwembroek en met duikbril omdat hij meent dat dit een zeer speciale akoestiek moet geven. Op de keerzijde staat het enigszins provocerende 'The Intro And The Outro' waar in een fictieve band wordt voorgesteld met onder andere Hitler op 'vibes'. Het is in 1967 tevens de keerzijde van 'The Equestrian Statue' en dus heb ik deze opname al een tijdje. In 'The Strain' neemt de groep de 'British Blues Boom' op de hak. En Eric Clapton doet een keertje niet mee!

* Joe Cocker- High Time We Went (NL, Stateside, 1971)
Een voorlopige 'thuisbrenger'. Uiteraard moet ik de plaat nog eens met het fotohoesje hebben, maar het wil maar niet op mijn pad komen voor weinig. Tot die tijd kan ik uit de voeten met deze single. Nederlands Bovema-vinyl uit 1970-71 is flinterdun en wil nog wel eens een andere vorm aannemen. Joe Cocker is geen uitzondering met een lichte 'warp', maar het vinyl klinkt verder redelijk. Ik doe het ervoor!

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 3

Het is eeuwig zonde, maar waar... Op deze zonovergoten dag ben ik grotendeels binnen geweest in afwachting van de postbode. Deze heeft zich niet laten zien in Uffelte en ik wacht tot morgen eer ik een signalement ga doorgeven aan de politie. Het zou uitgelezen weer zijn geweest voor een fietstochtje, maar helaas. Het schopt mijn planning ook een beetje in de war, ook al is dat niet een heel groot probleem op het moment. Normaal gesproken presenteer ik op dinsdagavond de Week Spot, maar ik heb nog niet eens nagedacht over een mogelijke kandidaat. Het schema ziet er nu als volgt uit: Morgen de eerste 'Singles round-up', dan de Week Spot en eventueel een tweede 'Singles round-up'. 'Het zilveren goud' bewaar ik voor donderdag en dan de volgende vier dagen wederom singles, singles en nog eens singles. Vanavond enkel een aflevering van 'Verzamelwoede' en met een bak jaren tachtig en negentig. Iets dat niet heel vaak voorkomt en iedere keer weer voor verrassingen zorgt. Vanavond de derde bak met alles van 1980 en later.

De jaren tachtig-bak is, geloof ik, nog het minst veranderd sinds de update. De laatste uit de bak van vanavond opent tegenwoordig de vierde jaren tachtig-bak, als ik de plaatjes goed heb verzet. Ik ga het straks checken met het officiële document om te zien of ik daar nog werk moet verrichten of niet. In september 2020 trapt de derde bak van de jaren tachtig af met 'Heaven Is A Place On Earth' van Belinda Carlisle en besluit met 'Dignity' van Deacon Blue. Het bovenstaande klopt. De singles zijn één plekje opgeschoven waardoor 'Lovefool' van The Cardigans (uit 1996) nu de eerste is en 'Prove Your Love' van Taylor Dayne de laatste. Artiesten en groepen met drie of meer singles: Catatonia (3), The Cats (3), Chas & Dave (4), Neneh Cherry (5), Chic (4), China Crisis (3), Christians (5), Clarks (3), The Clash (3), Phil Collins (6), Elvis Costello (3), Crowded House (3) en The Cure (4). Een top twaalf hieruit is altijd een momentopname en op dit ogenblik moest dit hem worden.

1. Words - The Christians (Duitsland, Island 112 847, 1989)

2. Into Temptation - Crowded House (EEG, Capitol 006 203260 7, 1988)

3. Mmm Mmm Mmm Mmm - Crash Test Dummies (UK, RCA 7431-20151-7, 1993)

4. Rattlesnakes - Lloyd Cole & The Commotions (NL, Polydor 881 458-7, 1984)

5. Christian - China Crisis (UK, Virgin VS 562, 1982)

6. No Money At All - Brendan Croker & The 5 O'Clock Shadows (Duitsland, Silvertone ZB 43093, 1989)

7. Road Rage - Catatonia (UK, Blanco Y Negro NEG 112, 1998)

8. She Sells Sanctuary - The Cult (Duitsland, Beggars Banquet 107 968, 1985)

9. Manchild - Neneh Cherry (Duitsland, Virgin 112 341, 1989)

10. I Wish I Could Write A Love Song - Chas & Dave (NL, Friends FRS 042, 1982)

11. Without Your Love - Roger Daltrey (NL, Polydor 2002 022, 1980)

12. Don't Shed A Tear - Paul Carrack (Duitsland, Chrysalis 109 383, 1987)

Bovenstaande jaartallen zijn letterlijk overgenomen van de labels, soms zijn ze in het daaropvolgende jaar pas een hit geworden. Voor het eerst in lange tijd heb ik maar liefst zestien singles voor de top twaalf. In geval van de overige vier kan ik alleen maar beloven dat ik later deze serie nog eens ga doen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen! Tot 2003 heb ik vooral een haatliefde met de jaren tachtig. Buiten een paar grote favorieten om laat ik bijna geen plaat binnen in mijn verzameling. Vanaf 2003 leer ik ook de meer 'cheesy' dingen waarderen en pas in 2015 heb ik de sluisdeuren wagenwijd opengezet. Paul Carrack staat dan reeds vier jaar in de bakken. Roger Daltrey nog een flink stuk langer. Ik koop mijn eerste exemplaar van 'Without Your Love' tijdens de 'midweek op eigen benen' (zie: Vrijdag 15 augustus 2014). Dan heb ik het over de zomer van 1994. Dit exemplaar met fotohoes heb ik nog niet zo heel erg lang. Er zijn verschillende dingen heel typisch Engels, maar Chas & Dave is zeker één van deze. Ik herinner Chas & Dave vooral uit 'Langs De Lijn' en 'Ain't No Pleasing You' mag in 1982 aan de hitparade ruiken. Ik denk dat de humor aan Nederland voorbij gaat. Charles Hodges en Dave Peacock zijn doorgewinterde muzikanten uit de Engelse rock-scene. In 1978 blijken ze beide de veramerikanisering van de Engelse popmuziek beu te zijn en voegen ze de daad bij het woord: Popmuziek in de moerstaal en dat is in geval van Hodges en Peacock het Cockney-accent. Muzikaal mag het nergens bij horen en dus heeft dat vaak geen 'smoel', waar de mannen met dezelfde moeite iets wonder schoons kunnen voortbrengen. Dat blijkt in 1982 met 'I Wish I Could Write A Love Song'.

Ik begin omstreeks 1989 met het verzamelen van singles en zit in het begin vooral in de jaren zestig en zeventig. Dankzij mijn oudere broer en school kan ik niet helemaal om de actuele muziek van 1989 heen hoewel ik niet veel op heb met de nieuwe hits. Dat is anno 2021 flink veranderd want 1989 blijkt een gouden muziekjaar te zijn geweest. Als je niet gruwelijk uit de maat wil vallen met je verzameling stokoude singles moet je in 1989 niet gaan toegeven dat je Neneh Cherry eigenlijk ontzettend leuk vindt. Toch doe ik het stiekem en laat 'Manchild' in 1997 de collectie binnen, gevolgd door het merendeel van haar singles. Nu ik dit schrijf zou ik 'Woman' nog wel eens op vinyl willen hebben. Zou dat een jukebox-persing hebben gehad in Engeland? Ja, de goedkoopste exemplaren gaan voor tien pond op Discogs. Dat vind ik dan weer een beetje gortig. The Cult is een plaatje dat overal en altijd lekker smaakt en dat ik bij live-optredens altijd wilde bewaren tot het allerlaatst. In april 1998 kom ik in Mossley wonen en daar staat de radio continu op Key 103, een regionale popzender voor Manchester en omgeving. Als ik af ga op Key dan is 'The Rockefella Skank' van Fatboy Slim de nummer 1. Een plaat waarvan ik lang heb gedacht dat het overal een joekel van een hit was geweest. Het blijkt dat het in Nederland nauwelijks een deuk in pakje boter heeft geslagen. 'Road Rage' van Catatonia is een andere plaat die helemaal stuk wordt gedraaid op Key 103. En dat is leuk, want ik ken Catatonia! De geschiedenis van de band heeft het niet tot nauwelijks over hun opnames in het Welsh, maar in 1995 is het aanleiding genoeg om de band uit te nodigen voor Úteinrock in Sneek, een festival van minderheidstalen. Catatonia is één van de bands die het Welsh vertegenwoordigd. Ik kan me echter niets meer herinneren van het concert zélf en vraag me nog altijd af of de band half-Welsh en half-Engels moet hebben gedaan? Nadat ik legerkistjes heb gekocht bij een dump in Oldham Street koop ik dit plaatje op geel vinyl bij Piccadilly Records in dezelfde straat. Dat gaat niet heel bewust, het is gewoon de eerste de beste nieuwe plaat die ik ken. Ik heb het ding letterlijk helemaal grijs gedraaid, hoewel het nog overtuigend geel is.

Een concert dat ik me nog altijd wel weet te herinneren is het optreden van Brendan Croker in Het Bolwerk. Dat is een rustige vrijdagavond in mei 1993. Ik heb beide singles uit 1989 al sinds 1990 in de bakken staan. Het zijn grote hits bij de KRO op zondag, maar de platen sluizen meteen door naar de uitverkoop. 'No Money At All' staat dus al sinds oktober 1990 bij mij in de collectie en is een plaat waar ik nooit genoeg van krijg. Brendan Croker krijgt hulp van Mark Knopfler, zijn collega-bandlid uit The Notting Hillbillies (hit met 'Your Own Sweet Way'). Het concert heb ik nog eens behandeld in 'Recenzeuren'. Ik zal even voor jullie kijken: Zaterdag 5 januari 2013. China Crisis heb ik zowel in de Engelse als de Nederlandse uitdossing. De Engelse heb ik sinds begin 1999. Het komt in een partijtje het magazijn van de Emmaus in Mossley binnen en de plaat zal via mijn kamer en de koffer naar Nederland gaan. Toch heeft de plaat een Nederlandse associatie voor mij. Het staat op een cassettebandje vol Engelse singles welke ik beluister tijdens mijn vakantie in Nederland in de zomer van 1999. Daar valt ook het kwartje voor deze plaat van China Crisis. Tot 2003 kan ik veel uit de jaren tachtig niet uitstaan of... ik bega een moord voor een plaat uit het decennium. ''Rattlesnakes' van Lloyd Cole & The Commotions is één van de platen uit de laatste categorie en ik heb de plaat al sinds 2000 in de bakken staan.

Er is wel wat veranderd ten opzichte van 1989. Vooral sinds ik in 1992 ben gaan schrijven voor de lokale krant moet ik wel op de hoogte blijven van de actuele popmuziek. Zo komt in 1994 het heerlijke 'Mmm Mmm Mmm Mmm' van de eigenwijze Crash Test Dummies voorbij op de radio. Ik mag het nummer meteen! In de zomer van 1995 koop ik de cd-single als deze al maanden uit de hitparade is verdwenen. Bij Neneh Cherry komt het al even ter sprake: De Engelse jukebox-persingen. Een beetje een hippe snookerzaal heeft in de jaren negentig een vinyl-jukebox in de hoek staan. Maar... het is natuurlijk van belang dat de jeugd wel op de hoogte blijft van de actuele muziek en dus produceren de platenmaatschappijen vinylsingles voor alleen de jukeboxen. Vaak met onleesbare labels (zwarte tekst in labels van zwart vinyl gedrukt), maar niet altijd. Van Crash Test Dummies is wel een 'black label' op de markt gekomen, maar mijn exemplaar is de reguliere single met een groot rond middengat. Wellicht zelf geboord? De plaat komt uit een partij ex-jukebox-singles. Vervolgens de 34e single uit mijn verzameling. In mei 1989 verhuist mijn zus met haar man van Sneek naar IJlst en ik hoor 'Into Temptation' bij de NCRV terwijl ik mee help in de verhuizing. Mijn broer heeft eerste keuze op woensdagmiddag van de ex-Top 40-hits bij de lokale platenboer en dan vooral ten behoeve van mijn broer in Denemarken. Die stuurt iedere week een lijstje door met singles die hij graag wil hebben voor weinig. Crowded House staat niet op zijn lijstje, maar de platenzaak houdt daarvan nog wel een exemplaar over. De plaat had bijna op nummer 1 gestaan vanavond, maar op het laatst kan ik het niet over mijn hart halen. Nummer twee is het hoogst haalbare voor Crowded House.

Ik mag 'Words' van The Christians meteen in 1990 al graag horen, hoewel ik dan nog niets af weet van folk en de tune waarop het is gebaseerd. De single komt in 1997 mijn collectie binnen. De grote impact dat het tot de nummer 1 maakt, is dan nog ruim tien jaar verwijderd. Het is Paasmaandag 2008. Net zoals bijvoorbeeld A Silver Mt. Zion in 2010 ben ik op Paasmaandag 2008 ook even ondersteboven van de muziek die ik de voorgaande avond heb gehoord. Ik ga het mens niet meer bij de naam noemen, maar met name in de eerste twee jaar van Soul-xotica is ze hier geregeld voorbij gekomen. Een Amerikaanse singer-songwriter die ik eind 2005 heb leren kennen en die me aan de hand meeneemt uit de avant garde en terug naar de melodieuze folk. Op Eerste Paasdag 2008 zie ik haar voor het eerst in levende lijve tijdens een concert in Haarlem. De volgende dag ga ik naar Amsterdam. Ik ben op zoek naar Waterlooplein maar zal het niet vinden. In een café doe ik iets met 'hair of the dog' en bereik daar andermaal een hoogtepunt in mijn alcoholisme. Of een dieptepunt. Als ik buiten kom, gaat het opeens erg snel. Als ik besef dat ik nu wel echt in de problemen kom, zet ik het op een lopen. Het is de eerste en laatste keer in mijn leven dat ik crack heb gerookt en, man, dat is toch een lekker spul? Het 'high' zijn is kort en zeer intens. Ik stap in de trein terug naar Steenwijk en moet onverhoopt van trein wisselen in Amersfoort. Voordat ik het in de gaten heb, rijd de trein voor mijn neus weg. Shit. Mijn tas met gesigneerde elpee en mijn favoriete broek. Beide zijn nooit meer teruggevonden, de elpee heb ik later nóg eens gekocht. Het spijt me vooral van de 'vintage' broek. In het eerder genoemde café in Amsterdam draaien ze dvd's met videoclips uit de eind jaren tachtig. 'Pamela' van Toto is een plaat die zeer vaak voorbij komt, maar ook dit 'Words'. En iedere keer dat ik het hoor, wordt het mooier en mooier en mooier. Na de vierde keer kan ik de tranen niet meer onderdrukken en schuil in de wc.

Blauwe Bak Veteranen deel 69

Vijftien singles in de Blauwe Bak Veteranen? Ja, normaal gesproken kies ik voor negen of zestien, maar de volgende twee afleveringen hebben vijftien platen elk. Er zijn nog dertig singles die ik in 2016 heb gekocht en de eerste vijftien sluit het mooi af. Het restant voor de volgende keer zijn de singles die ik bij Mark heb besteld en de laatste 'losse' singles van het jaar. In de aflevering van vanavond fietsen we door september en oktober in 2016. En niet alleen maar achteroverliggend met de benen vooruit, maar ook een fiks aantal kilometers met de kont op het zadel. Het begint allemaal op een woensdagmiddag in september. Er wordt een nieuw record gevestigd door Moeder Natuur. Nimmer bereikte het kwik deze hoogte in een septembermaand. Ik word rond de middag gebeld met de mededeling dat mijn hulp op het werk niet nodig is en daar ben ik allerminst rouwig om. Ik wil fietsen maar hik tegelijk er tegenop om met de Pioneer te gaan. De zitting van de ligfiets wordt erg heet op deze dagen en doet het t-shirt aan de rug plakken. Zo besluit ik de hulp in te schakelen van de Multicycle en het wordt de laatste lange rit voor deze tweewieler. We starten op 15 september en eindigen op 9 oktober 2016.

De fietstocht gaat eerst naar Dieverbrug. Bij de kringloop koop ik wel een paar singles, maar deze zullen vanavond niet aan bod komen. In Diever haal ik een paar kleine boodschapjes en een ijsje en een paar kilometer in het Drents-Friese Wold vind ik een prachtig plekje in de schaduw. De fietstocht wordt nog een eind uitgebouwd over het Doldersummerveld en uiteindelijk eindig ik in Vledder. Daar doe ik opnieuw boodschappen en heb een kleine picknick buiten het dorp. Dan weer richting Wapserveen en door de bossen naar Uffelte. De Multicycle komt dan in de schuur te staan en buiten een enkel klein boodschapje in Havelte om, blijft die daar staan te verstoffen. In het begin zijn het alleen het ketting en de tandwielen, maar ik denk dat er nu zoveel onderhoud gepleegd moet worden dat hij het niet meer waard is.

Het is de tijd dat de jeugd in Uffelte een nieuwe hobby heeft gevonden: Het ontvreemden en vernielen van groene brievenbussen. Als postbode verbaas ik me dikwijls over het nut van de brievenbussen aan de weg. Ik ken plekken waar ik verder moet lopen naar een brievenbus. Maar goed... in onze situatie staan drie groene brievenbussen op speciale PTT-palen aan de weg. Vreemd genoeg wordt de brievenbus van mijn buurvrouw meerdere malen vernield en laten ze de mijne ongemoeid. Het enige wat ze nog wel eens willen doen is hem van de paal schuiven en een flinke worp te doen naar het weiland. Daar ligt op een zeker moment mijn brievenbus met de post in het gras omdat ik een paar dagen was vergeten om de bus te legen. Op 9 oktober is het andermaal raak geweest. Als ik 's middags de deur uit stap, wijst een buurman naar de greppel verderop. Daar lagen onze brievenbussen. Ik stap deze middag op de Pioneer met een vast plan: Ik wil naar de platenbeurs in De Singel in Zwolle. Hoe er naartoe te fietsen is iets dat ik nog niet heb gepland. Niet tweemaal saai door Rouveen en langs Lichtmis. De heenweg ga ik een stuk door het Staphorster bos. Afgelopen augustus op de heenweg van de vakantie heb ik een déjà vu. Even nadenken en dan weet ik het: Hier ben ik op de negende oktober in 2016 op de heenweg geweest. Op een gegeven ogenblik heb ik eigenlijk geen andere keus en moet wel richting Lichtmis om het 'saaie' stuk langs de snelweg naar Zwolle te fietsen. In Zwolle regent het een paar maal en ik ben niet helemaal content met de parkeerplek van de Pioneer. Even later ga ik naar huis met flink wat singles in de tas en de wind in de rug. Op het stuk naar Lichtmis ontdek ik de zware versnelling en dat is ideaal op dit stukje! De teller schiet al snel voorbij de veertig bij minimale inspanning. Het is op den duur funest voor je knieschijven, maar dat is een ander verhaal.

Het is tevens de laatste keer dat ik in De Singel ben geweest. Een jaar later is er in oktober reeds een andere platenbeurs in Zwolle en wordt die van De Singel verschoven naar december. Dan ben ik een beetje platzak en sla een jaar over. Bij mijn weten is daarna geen beurs meer geweest in het café en zie ik ook geen mogelijkheid om er eens anders naartoe te gaan. De lockdowns heeft het café uiteindelijk de strop om gedaan.

892. Remember Me-The Trinikas (US, Pearce/Numero, 1970, re: 2016)
893. Free To Be Me-C.J. & Co. (NL, Atlantic, 1977)

The Trinikas speelt in mijn hoofd op de woensdagmiddag door het Doldersummerveld. Ik weet dat de single uit de 'Omnibus: Eccentric Soul'-box de hoofdprijs moet opbrengen, maar kijk desondanks op de pagina van Numero. Dan zie ik dat ze de single apart hebben geperst. Ik bestel deze rechtstreeks vanuit Amerika, iets dat tegenwoordig niet meer mogelijk is bij Numero. Mark biedt op een zeker moment C.J. & Co.  aan voor de b-kant van 'Devil's Gun' en ik ben meteen onder de indruk. Met alle respect voor Mark, maar deze moet ik wel voor een euro kunnen vinden. Dat klopt. Ik haal deze bij een handelaar uit Friesland en Albert heeft me enige tijd voorzien van een 'upgrade'. Trinikas betaal ik op 15 september en C.J. & Co. een week later. Op 25 september bestel ik een nestje gospel bij Recordshack in Oostenrijk.

894. There's Gonna Be A Showdown-The Rance Allen Group (US, Gospel Truth, 1972)
895. The Wheel Of Life-The Rance Allen Group (US, Stax, 1978)
896. God's Humble Servant-Inez Andrews (US, ABC Songbird, 1975)
897. Where Is The Love-The Anointed (US, Galilee, 198?)
898. He's On His Way-The Imperials (US, Impact, 1974)
899. Sunshine-Jackson Southernairs (US, Malaco, 1980)
900. Message To My Friends-Violinaires (US, Jewel, 1975)

The Anointed staat op Discogs met een fotohoesje en ik ben een beetje sip als de single in een neutrale hoes arriveert. Het fotohoesje zou de aankoop rechtvaardigen. 'Where Is The Love' begint als een zoete ballad en wordt tegen het einde opeens heel erg leuk. Ik zou geen bezwaar hebben gehad als het zo een paar minuten zou doorgaan, maar helaas... het is de grootse finale van het nummer. 'Message To My Friends' by Violinaires is nog altijd een mysterie. In het nummer neemt de groep afscheid en geeft het stokje door aan vele soul- en gospel-artiesten die bij naam worden genoemd. Toch zal het niet het afscheid van The Violinaires zijn, hooguit het afscheid van één bezetting. Dat laatste is niet iets om heel dramatisch over te doen in geval van The Violinaires: De groep bestaat enkele decennia en wisselt iedere drie jaar van leden.

901. Strung Out-Chi-Lites featuring Gene Recor (NL, 20th Century Fox, 1981)
902. Don't Tell Your Mama-Eddie Floyd (NL, Stax, 1968, re: 1972)
903. Love Or Let Me Be Lonely-The Friends Of Distinction (Duitsland, RCA Victor, 1970)
904. It's All Right-The Impressions (NL, ABC-Paramount, 1963)
905. Ain't No Stoppin' Us Now-McFadden & Whitehead (UK, Philadelphia, 1979)
906. What's Left To Give-The Whatnauts (US, Stang, 1970)

Op de a-kant van de Chi-Lites-single staat een slappe versie van 'Have You Seen Her', maar de b-kant is stukken interessanter. The Whatnauts is een erg gekke vondst. De single staat in de bak voor vijfentwintig cent en optisch ziet het er niet uit. Ik neem het mee uit pure nieuwsgierigheid. Waarom zou iemand dit aanbieden voor vijfentwintig cent en niet met een boog in de Kliko gooien? Welnu, het is een zwaar geterroriseerd exemplaar van een erg gewilde single. Voor mijn hobby kies ik voor 'What's Left To Give' dat eveneens als demo is uitgebracht (en stukken goedkoper). Welnu, het is de 'issue' met 'Just Can't Leave My Baby' op de keerzijde. En dat nummer is zéér populair bij de Northern Soul-verzamelaars. 'What's Left To Give' is echter een stevige opname en weet enigszins boven de krasjes van de plaat uit te komen. De Northern-kant is wat dat betreft maar matig en bovendien hoor ik The Whatnauts liever in midtempo of daar beneden. De beste vijfentwintig cent die ik heb kunnen besteden!