Eindstreep: februari 2021

Eerder was de 'Eindstreep' altijd een makkie. Gewoon een kwestie van een top tien samenstellen uti de platen van de afgelopen maand. Sinds ik echter ook veel 'nieuwe' platen bestel of reserveer, gebeurt het dat een aantal nog steeds niet officieel zijn uitgebracht en dus ook nog niet op de mat zijn geland. Ook merk ik in een aantal gevallen de gevolgen van Brexit en de corona welke de postdiensten in bepaalde landen ernstig heeft vertraagd. Ik heb de singles van Mark in januari afgerekend, maar deze komen pas deze maand binnen. Hetzelfde geldt voor de platen uit Italië. De Cultures Of Soul-box die ik in december heb besteld zou op 18 februari zijn uitgebracht. Vreemd omdat het label altijd een verzendbevestiging stuurt en ze dit (nog) niet hebben gedaan. Het is maanden geleden dat ik voor het laatst iets uit Amerika heb besteld en heb geen flauw idee hoe lang dat tegenwoordig duurt. De Cannonball-release die ik vorige maand heb afgerekend komt over een paar weken uit. De release-datum voor het psychedelische vinyl van Pama International staat voor 2 maart en dus zal deze volgende maand ook arriveren. Dan blijven er vier platen over die ik in februari heb besteld en ontvangen.

De partij van Mark en de Italiaanse singles maken echter dat ik ruime keuze heb voor de 'Eindstreep'. In totaal zijn dat 58 singles plus de vier van deze maand. Er zijn geen dubbele platen en slechts drie singles voor de algemene bakken. De top tien moet er dan als volgt uit zien, met alle werkelijk gekochte platen uit februari in de lijst.

1. Yes I Am-Michelle David & The Gospel Sessions

2. Never You Hurt-Laurel Aitken & The Soul Men

3. Freedom Train-James Carr

4. Rocking Me In Your Arms Again-Easy Credit

5. You And Me-Solaris

6. This Is Real-Josie Falbo

7. Wait Until I'm Gone-Dibbie Taylor

8. Fulton County Line-Tommy Stewart

9. Thin Line Between Love And Hate-The Persuaders

10. Kiss Of Freedom-J.D.'s Time Machine

Diagonaal zeven letters: Zondag 28 februari

Op afgelopen vrijdag na heb ik deze week het plezier gehad om in Steenwijk te mogen bezorgen. Ik heb daar ook nog eens uitstekend weer bij getroffen en de zandpaden zijn dus redelijk goed toegankelijk. Het bezorgen in Steenwijk heeft namelijk nog een voordeeltje: De fietstocht er naartoe is altijd véél mooier dan dat naar Meppel. Naar Meppel toe ben je al snel overgeleverd aan de parallelweg langs de Drentse Hoofdvaart. Ik denk dat het qua kilometers niet zoveel verschil maakt, maar als ik dan toch in Steenwijk moet zijn? Dan fiets ik door het bos en langs de hunebedden van Havelte en een halve cirkel om de legerkazerne heen naar Kallenkote. Op donderdagmiddag na heb ik steeds deze route gefietst en dit gaat me hopelijk nooit vervelen. Het is goed te begrijpen dat het druk is geweest in het Holtingerveld in de afgelopen week. Gistermiddag zie ik dan toch een schaars bankje dat nog niet is bezet en ik neem daar plaats om de zon te aanbidden. Hoewel mijn zondagen berucht zijn, heb ik me al voorgenomen dat ik wil fietsen. Ik heb een klein boodschapje bij de winkel en denk eerst dat ik naar Havelte wil fietsen en op de terugweg mijn boodschappen thuis aflever om dan vervolgens richting Ruinen te gaan. Ik kan immers ook net zo goed over Dwingeloo gaan waar eveneens een Albert Heijn is gevestigd? Dat laatste idee wordt concreet en het is al tegen vieren als ik op de fiets stap. De camera in de binnenzak van de jas.

Ik heb wel drie foto's genomen onderweg maar ik vind twee niet goed gelukt en de derde is ook maar matig. Het is geen nieuwe omgeving voor mij en ik heb al vaker foto's genomen (en gedeeld) op deze plekken. Ik besluit hetzelfde te doen als wat ik op nieuwjaarsdag heb gedaan: De route uitstippelen en kijken hoeveel kilometer ik heb gefietst. Ik wil eerst naar Dwingeloo en neig even richting de Drentse Hoofdvaart te gaan. Ach, ik heb de tijd! Ik ga dus de Postweg in en blijf dit volgen tot in Wittelte. Daar steek ik de rijksweg over en fiets het restant van Wittelte binnen. Vervolgens neem ik het fietspaadje waar ik in 2017 nog eens enorm hard van de ligfiets ben gevallen. Zo fiets naar de Albert Heijn in Dwingeloo en haal het meest nodige plus twee bekertjes ijskoffie en twee donuts. De laatste zijn bestemd voor de fietstocht. Tegenover de winkel verkoopt iemand oliebollen maar ik weet deze verleiding te weerstaan. Het wordt vandaag een routinematig tochtje. Ik heb het heel vaak gefietst, maar het is dan ook één van mijn favoriete ommetjes. Ik heb tot vanavond echter geen besef hoeveel kilometer het nu precies is.

De elektrische fiets staat met pech in het hok en dus heb ik de beschikking over 'de beste' van de postfietsen die we tot onze beschikking hebben. Ofwel: Het is mijn ultieme favoriet en er is niemand anders die het ding pakt. Ik kan dat zien aan het zadel want dat staat voor menigeen op standje steltlopen. Ik verlaat Dwingeloo en fiets binnendoor naar Lhee. Ook daar weer een rijksweg oversteken en je zit in de bossen van Lheebroek en Spier. Vervolgens mag ik over het 'mooiste fietspad van Drenthe', een titel dat het Commissaris Cramerpad in 2017 heeft gekregen. Het pad wordt een aantal malen onderbroken en moest ik nog eens in zijn geheel fietsen. Het loopt vanaf Lheebroek tot aan Koekange. Het stuk tussen Spier en Kraloo (bij Pesse) is inderdaad om door een ringetje te halen. Een mooi golvend pad over de heide. Bij de vogelkijkhut maak ik de enige geslaagde foto, maar het idee is beter dan de uitvoering ervan. Bij Kraloo ga ik opnieuw het Cramerpad op en dat leidt me naar het gehucht Anholt. Over het buurtschap Engeland kom ik in de buurt van Ruinen. Ik laat het dorp links liggen en ga meteen naar de molen en langs de camping naar Witteveen. Daar zijn we in 1992 met de familie geweest om het dertigjarig huwelijk van mijn ouders te vieren. Ik zou nog best eens willen weten waar het precies is geweest want volgens mij bestaat de helft van Witteveen uit recreatiewoningen. Ansen komt al vrij snel in zicht en dan ga ik gewoon via Rheebruggen terug naar Uffelte. Het is dan half zeven en de straatlampen gaan aan. Volgens de kilometers zou het precies veertig kilometer zijn geweest. Daar kan ik in komen want het is een plezierig 'ommetje' voor mij en geen uitgebreide fietstocht.

Rondom 10: februari 2020

Verhip! Ik zit er wel een week naast. Ik heb het vandaag nog over de bewuste vrijdag gehad en mijn collega's verteld dat het deze dag ontzettend koud was. Het blijkt al een jaar en een week geleden te zijn. Dan ga ik straks toch nog even kijken bij de laatste week van februari 2020 op Soul-xotica. Daar heb ik opnieuw de bevestiging gekregen. Sinds april heb ik maandelijks een uitstapje gemaakt naar een jaar uit de afgelopen tien jaar om het tienjarig jubileum van Soul-xotica te vieren. Volgende maand ga ik rond deze tijd eens de balans opmaken over maart 2021 en dan ben ik van plan om de serie weer te doen, maar dan in de achteruit. In april is het dan weer 2020 en in mei 2019. Als ik aan de serie begin, kijk ik al stiekem uit naar deze laatste aflevering. Hoe ga ik in februari 2021 aankijken naar de maand van een jaar ervoor? Hebben we dan de crisis achter ons gelaten of raken we er steeds dieper in verstrikt? Dat zijn in april 2020 vragen en tien maanden later kan ik ze beantwoorden. De laatste 'normale' maand welke voor mij erg abnormaal verloopt. Als de crisis niet had plaats gevonden, zou ik de maand nu helemaal zijn vergeten, maar het is juist door toedoen van de maatregelen dat ik soms heimwee krijg naar deze maand. Bovendien zit ik ook nog eens het grootste deel van de maand thuis zonder dat ik echt weet waarom. Vanavond mag ik terug naar februari van een jaar geleden.

Ik heb vorig jaar meerdere fouten gemaakt. Ten eerste mis ik de week vrij in januari. Dat heb ik in de voorgaande jaren steeds wel gedaan. De eerste week of twee weken na oud en nieuw neem ik vrij van het werk, ook omdat we het vaak erg druk hebben gehad in de periode rond kerst. Ten tweede spelen de perikelen rondom het vaste contract. Het dienstverband is reeds driemaal verlengd en kan nu worden omgezet naar een vast dienstverband, maar het 'voelt' niet goed voor mij. Zodra ik hier met iemand over wil praten, blijkt dat opeens niet mogelijk te zijn hetgeen me alleen maar meer onzeker maakt over het accepteren van het vaste contract. Mijn chef is twee weken geleden tegenover een andere collega net zo uit de slof geschoten als bij mij een jaar geleden. Het zal de tijd van het jaar zijn? In ieder geval is dat voor mij de druppel die de emmer doet overlopen. Toch is mijn ziekmelding ook weer niet helemaal te herleiden tot het werk. Er zijn heel veel druppels die de emmer doen overlopen.

Ik schrijf normaal gesproken niet over politiek en de actualiteit en voor mijn gevoel neem ik een risico als ik een jaar geleden in 'Met genegenheid terugblikken' schrijf over mijn politieke verschuiving. Van socialist tegen wil en dank (vanwege een 'vriendendienst' en omdat het ideaal wel past in de hippie-ideologie) naar 'kritisch burger' die niets meer moet hebben van linkse politiek. Iemand die tegenwoordig in de media als 'complotdenker' wordt weggezet, terwijl 'we' juist de media niet meer klakkeloos volgen en zelf op onderzoek uit gaan. Alle gegevens die ten grondslag liggen aan de pandemie en de maatregelen zijn immers te vinden via de officiële organen en het is maar net hoe je de data interpreteert. Het is altijd goed om rekening te houden met een 'worst case scenario', maar het moet geen leidraad worden en zeker niet als de vorige 'voorspellingen' ook niet zijn uitgekomen. Ik ben meestal een goed eind op weg richting werk als ik de eerste mondkap tegenkom en dan pas komt het besef dat er 'iets aan de hand is'. Sinds mijn nieuwe telefoon me iedere ochtend wekt met een zeer irritant toontje (waar ik onmogelijk doorheen kan slapen) luister ik niet meer naar het radionieuws en televisie doe ik al bijna twintig jaar niet meer aan. Hoewel het nooit 'normaal' zal gaan voelen, moet ik concluderen dat ik mijn 'draai' heb gevonden. De acceptatie dat anderen zich enorm druk maken over iets waar ik koud noch warm van word als ik nuchter naar de cijfers kijk.

'Ik heb het gevoel alsof het binnenkort allemaal voorbij is', hoor ik mezelf eens zeggen in een gesprek met mijn coördinator. Ik schrik me een hoedje. Hoezo alles voorbij? Ik ben niet suïcidaal en dus kan dat geen aanwijzing zijn. Waarom zou dan alles binnenkort voorbij zijn? Let wel: Dit is een maand voordat Rutte zijn toespraak houdt. Sindsdien is alles wel een beetje voorbij. Het 'normale' leven is compleet ontregeld. Maar... hoe kan ik weten dat alles binnenkort voorbij is? Daarbij zal ik niet teveel in detail treden omdat ik vind dat iedereen dat voor zichzelf moet uitvinden. Er zijn me een aantal dingen 'in het nieuws' opgevallen dat erop wijst dat er iets in de lucht hangt. Nee, ik heb dan nog geen vermoeden dat het virus zo 'groot' zal worden. Ook ik kijk met stijgende verbazing naar de vraag van Baudet om een debat over het 'Chinese virus' dat eind januari wordt afgeketst door het kabinet. Waarom stelt Baudet deze 'ver-van-mijn-bed-show' ter discussie in de Kamer? Nee, het is een uitspraak in een interview uit Amerika dat me vertelt dat we aan de vooravond van een revolutie staan. Hoe het wordt ingevuld, is me dan nog niet duidelijk.

Ik meen steeds dat het de laatste vrijdag van februari is geweest, maar achteraf gezien vallen de stukjes op hun plek. Het is vrijdag 21 februari. Het is de dag dat ik met de bus naar Emmen ga om in eerste instantie een platenkoffer te halen. Ik maak gebruik van het kaartje dat ik een paar maanden eerder heb gekregen van de vervoerder nadat ze me op zaterdag in Dwingeloo hebben laten staan. Dat kaartje blijkt opeens sinds december niet meer geldig te zijn, terwijl het is afgegeven met een stempel van maart 2020. Het vele overstappen is hierdoor geen goed plan omdat ik nu iedere keer een discussie moet aangaan met de chauffeur. In Emmen is het grijs en koud. Ik heb het idee om in de oude (verlaten) dierentuin te willen kijken en daarna de platenkoffer te halen. Ik zoek al snel de warmte op van de laatste winkel. Ik koop een berg singles maar twijfel bij de kwaliteit van de koffers. Ik besluit dan toch naar huis te gaan en daar de oude vertrouwde koffer te bestellen. Deze zien jullie op de foto plus de eerste singles die onderdeel gaan uitmaken van de nieuwe koffer. Inmiddels ben ik alweer toe aan een vierde, maar dat is iets anders. Ook die is dan al voor de helft gevuld.

Wat schiet je op met thuis te blijven zitten wachten op iets dat gaat gebeuren zonder dat je het kan tegenhouden? Dat is de reden dat ik mezelf weer arbeidsgeschikt acht. De voorgaande weken is geen lolletje geweest, maar desondanks heb ik een paar leuke fietstochten gemaakt en mezelf een plezier gedaan met singles. De eerste weken van het werk voelen onwerkelijk aan. Er hangt iets in de lucht, maar wat precies? Een paar weken later wordt alles duidelijk. Hoewel? Ik heb slechts een paar dagen in relatieve angst gezeten voordat ik mezelf kan herpakken en weer nuchter de feiten kan observeren. Dit heb ik dus voelen aankomen in de afgelopen weken?

Vier mille vieren

Op Soul-xotica gaat het vaak over muziek. Nogal logisch, want daarvoor heb ik het ook opgezet. Ik heb in de maanden voor de start van Soul-xotica al eens een 'experiment' gedaan op Blogger dat behoorlijk onopgemerkt is gebleven. Een paar weken nadat ik met Soul-xotica ben begonnen, heb ik dat weblog leeggehaald zodat ook niemand het ooit zou zien. Dinsdag is het precies elf jaar na de start van Soul-xotica. Het is voor mij moeilijk voor te stellen maar in deze tijd doe ik nog al mijn schrijfwerk op de telefoon. De vroege berichten zijn kort en toch neemt dat al een uur om te typen. De foto's blijven lange tijd een punt van frustratie. Waarom ik in dat vroege begin geen foto's heb overgenomen van de Nokia is nog altijd een raadsel. De N95 heeft immers een erg professionele camera voor een mobiele telefoon! Google is mijn vriend want een kaal bericht zonder afbeelding is zoals SoulteXt en dat andere 'experimentele' blog heeft me geleerd dat je eenvoudig foto's kan uploaden. Gelukkig kom ik als eerste de site van Peter tegen, www.singlehoesjes.nl, en dat gaat me de komende jaren geregeld voorzien van hoesjes bij de berichten. In januari 2015 trakteer ik mezelf op een digitale camera, ook al duurt het nog een hele tijd voordat ik deze actief ga inzetten voor het blog. Het is eigenlijk pas recent.

De eerste jaren heeft de digitale Nikon een vrij rustig leven. Het gaat hooguit mee op een fietstocht. Ten behoeve van een andere hobby wordt het ook wel eens ingezet, maar deze foto's gaan niet het wereldwijde web op. Het zijn vooral vakanties en de fietstochten waarbij ik niet vergeet om de camera mee te nemen. Het is regelmatig dat ik ergens fiets en denk 'O shit, had ik mijn camera nu maar meegenomen'. Vanaf de zomer van 2015 bewaar ik alle 'gelukte' foto's buiten de foto's van platen om. Uit dat album selecteer ik ook weer de foto's die ik eens gebruik voor een '(Kn)uffelt(j)e' of een 'Verticaal 5 letters'. De vroegste foto daar is van juli 2015 als ik op een vrijdag een fietstocht opnieuw wil doen. Op de terugweg ben ik in de buurt van Wapserveen en daar vindt een verschuiving plaats op de panelen van het fietsroutenetwerk. Opeens wordt ook het oostelijke deel van Drenthe getoond. Het is hier dat ik mijn focus leg op Sleen met vijf vakanties tot gevolg.

Als ik eind november besluit minder tijd te willen doorbrengen op Facebook haal ik het ook een beetje 'leeg'. Ik wil alle foto's waar ik met mijn gezicht op sta van Facebook hebben. Zo kom ik ook een aantal oude albums tegen die ik schijnbaar in mei en juni 2015 heb aangemaakt op Facebook. Het zijn foto's van verschillende fietstochten. Zo maak ik verschillende kiekjes in de omgeving van Nijeveense Bovenboer en ook het dorp Nijeveen zelf. Deze foto's heb ik geëxporteerd naar het 'Eigen album'. Dan tref ik ook de foto welke dit bericht mag sieren. Sinds de Marathon in 2011 naar de schroothoop is gegaan, heb ik geregeld de 'blues' wat betreft de fietsen. De eerste houdt zich ruim 2,5 jaar erg goed en bezorgt me vele mooie fietskilometers. Als het ketting en de tandwielen aan de beurt zijn, zakt de moed in de schoenen en ik koop via Markplaats een keurige 'stationsfiets' met verlichting. Precies een jaar later is dat ook afgelopen. Dan is het inmiddels het Paasweekeinde van 2015 en ik heb een probleem. Ik heb een fiets nodig om van Nijeveen in Meppel te komen en ik ben platzak. Ik schraap een paar tientjes bijeen en ga voor dat bedrag op Marktplaats kijken. Iemand in Hoogeveen biedt dit stalen ros aan, maar in mijn herinnering is dat een ouderwets zwart ding uit het jaar nul en niet de lichte fiets zoals hij hier is afgebeeld. Ik twijfel nog even bij het achterspatbord, maar weet het dan weer te herinneren: Het is een vlaflip. Een paar weken na deze foto zijn de tandwielen 'op' en krijg ik een lekke band. Een nieuwe band gaat teveel kosten voor deze 'thuisbrenger' en dus laat ik hem even buiten Eursinge aan de kant van de weg staan. Hij heeft daar in ieder geval nog een week gestaan! Opnieuw heb ik weer geen geld en ga zoeken op Marktplaats. Dan vind ik het lot uit de loterij en dat is de Multicycle die me zal vergezellen in de rest van 2015 en tot de Pioneer aan toe.

De Multicycle en de Pioneer zijn dankzij Soul-xotica lokale beroemdheden geworden en bij mijn weten is dit de enige foto die ik van de voorganger heb. Het is niet de meest memorabele fiets geweest en de fietstochten met het kreng zijn vooral oncomfortabel en zwaar. De foto is genomen aan de Lakeweidenweg bij het bruggetje. Dat is vrijwel om de hoek van waar ik nu woon, maar in 2015 ben ik serieus aan een bocht om vanaf Meppel en over Havelte terug naar Nijeveen. De foto dateert van 5 juni 2015. Ik moet nog eens zien hoe ik de foto's van de omgeving van Nijeveen nog eens kan gebruiken voor een bericht, maar de fiets heeft in ieder geval zijn eer gekregen in het vierduizendste bericht. Dan ga ik straks een jaar terug in de tijd in 'Rondom 10'.

Het zilveren goud: februari 1996 deel IV

Vandaag een iets korter bericht dan dat jullie van me zijn gewend met 'Het zilveren goud'. Ik heb net de show erop zitten en ben wel klaar om naar bed te gaan. Morgenavond kan ik dan aftrappen met het 4000e bericht en dat gaat naar alle waarschijnlijkheid 'Rondom 10' worden. Nu eerst de laatste zes singles die ik tot februari 1996 heb gerekend. In werkelijkheid zijn de platen op andere tijdstippen aangeschaft, maar hebben ze nooit een vermelding gekregen in de kaartenbak. Volgende week ga ik verder met het eerste deel van maart 1996 met zes singles waarvan ik zeker ben dat ik ze dan heb gekocht. De overige weken vervolg ik met de restanten. Nu eerst de laatste zes singles voor februari 1996. Ik denk dat het meeste over deze maand ook wel is gezegd.

2411 Ginny Ginny-Jackpot (NL, Basf, 1973)
2412 The T-C Theme-Samantha Jones (UK, Ford, 1971)
2413 Dear Mathew-King Harry (NL, EMI, 1977)
2414 Change With The Times-Van McCoy (NL, Avco Embassy, 1975)
2415 You Can Have It All-George McCrae (UK, Jay Boy, 1974)
2416 Sing A Happy Song-George McCrae (UK, Jay Boy, 1975)

Van Jackpot heb ik het vermoeden dat het uit de oude Twister-collectie komt die ik in 1993 heb overgenomen van Golden Years. Samantha Jones zit in ieder geval zonder hoes bij de partij platen die ik in 1994 van iemand krijg. Degene met fotohoes heb ik, denk ik, nog vrij recent eens aangeschaft. King Harry zou eveneens van Golden Years kunnen komen maar dan verbaast het me wel dat ik het geen kaartje heb gegeven. Dankzij Megan zal King Harry voor altijd verbonden blijven aan de Engelse band van John Dickenson. Van McCoy komt vermoedelijk ook weer uit de Twister-partij. De plaat heeft in 2012 en 2013 enige tijd in de Blauwe Bak gestaan. Dat geldt ook voor beide George McCrae-singles maar geen van beide is interessant genoeg in mijn bevinding. Het duo komt van mijn laatste bezoek aan het stoffige boekwinkeltje van Cees Buster in Sneek. Ik zou graag met de kennis van nu nog eens terug willen gaan naar 1991 om verder te kijken in de bak met singles. Misschien dat ik een paar enorme Northern Soul-krakers over het hoofd heb gezien? Een aantal singles heb ik moedwillig gesloopt, zo denk ik aan een single van The Floaters. 'De single van Louise Freeman heb ik nog wel, hoewel die niet te draaien is. Toch nog eens een upgrade zoeken, want ik geloof dat het niet echt een slecht nummer is. En zo heb ik veel eerder dan normaal het einde van het bericht bereikt. Over zes uren moet ik alweer in de kleren zijn voor een nieuwe werkdag en dus ga ik eerst maar eens plat. Tot morgen!

Week Spot: Michelle David & The Gospel Sessions

Tot ongeveer een jaar geleden stroomt Facebook over van de aankondigen en uitnodigingen voor concerten. Een aantal daarvan uitgezocht omdat je ooit interesse hebt getoond voor een artiest, maar vaak maakt Facebook een potje ervan. Eenmaal een activiteit in een regio aanklikken en je krijgt vervolgens zelfs uitnodigingen voor kantklossen in dezelfde regio. De concerten 'waarvoor ik mogelijk geïnteresseerd zou zijn lopen uiteen van vlak om de hoek tot in het diepe zuiden van Amerika. Toch ben ik ook zeker niet te beroerd om Facebook de credit te geven als ze dat verdient. Neem nou de soul-avonden in Keulen waar ik in 2011 naartoe ga. Deze heb ik gevonden dankzij Facebook en anders niet. Omdat ik verwacht dat het bericht voor de Week Spot potig kan worden zonder dat ik het al teveel over de artiest in kwestie ga hebben, schuif ik het bericht door naar vandaag. Michelle David & The Gospel Sessions heeft immers in 2019 al de Week Spot gehad met 'Gonna Be Alright' en voor meer informatie over Michelle verwijs ik jullie graag door naar dat bericht. Haar nieuwste single heet 'Yes I Am' en dat mag deze week de Week Spot heten.

Het bericht zal echter vooral een mix worden van Facebook, concerten en, of-all-places, Meppel. Ik zou er niet meer aan moeten denken om naar een concert te moeten. Ik heb in de jaren negentig meerdere concerten per week gezien en daarvan zijn misschien tien of minder blijven hangen in mijn geheugen. In de nieuwe eeuw krijgt het nog even een opleving als ik eerst door mijn avant garde-periode ga en vervolgens de Amerikaanse zangeres op de voet ga volgen. Het is hetzelfde karakter dat me doet besluiten om een punt te zetten achter de concertbezoeken. Ik ben niet geïnteresseerd in wat een artiest op een podium doet met een nummer dat je van een plaat kent. Ik wil de overgave in de studio horen en anders is de muziek al helemaal niet voor mij gemaakt. De Amerikaanse zangeres die ik tot 2011 op de voet heb gevolgd (en die ik niet meer bij naam wil noemen) maakt eveneens voor mij dat ik niet meer hoef te weten welke persoonlijkheid schuilgaat achter een favoriet muziekstuk. Zeg nooit nooit. Natuurlijk ga ik nog wel eens naar een concertje in De Buze, maar dan is het voornamelijk om vrienden te ontmoeten. Qua concerten zou ik best nog eens het ensemble Godspeed You! Black Emperor willen zien of anders voor een tweede maal de spin-off Silver Mt. Zion.

Laten we naar een volgende tak springen: De muziek in Meppel. De legendarische punkband De Vopo's heeft hier zijn oorsprong en in de jaren negentig staat het lokale Crapjam op het punt van doorbreken. Hoewel Meppel over het algemeen meer horecazaken heeft dan Steenwijk, moet de stad het al decennia lang zonder een poppodium stellen. Er is lange tijd wel een muzikantencollectief dat onder andere het Beat-Trix-festival organiseert op Koninginnedag, Het kan altijd rekenen op de loyaliteit van een aantal kroegen om concerten te organiseren, maar een vaste locatie zal nimmer een feit worden. De laatste jaren is de organisatie 'dakloos' en zwerft tussen verschillende locaties. Zo kan het lange tijd gebruik maken van een lokaal in een oud schoolgebouw. Er is nog even de hoop dat het de organisatie eindelijk gaat lukken, maar de gemeenteraad besluit niet in te stemmen met het plan voor een apart poppodium. Tot de maatregelen van een jaar geleden heeft het bijna iedere twee of drie maanden een concert, vaak van een leuke 'alternatieve' band van eigen bodem. Michelle David is inmiddels meerdere malen in Meppel geweest. Het eerste optreden is in de kerk en het tweede in het schoolgebouw. Of is het andersom? Een paar maanden geleden maakt het bekend dat Michelle David opnieuw naar Meppel gaat komen.

Hoe is dat mogelijk? Welnu, ik oordeel meteen dat ik de organisatie té optimistisch vind. Als je denkt dat eind februari de hele boel is opgelost en alles weer bij het oude is als van voor 2020. Het biedt de keuze aan voor een vroeg en laat concert, beide opnieuw in de kerk waar ze eerder heeft gespeeld. Het late optreden is al snel uitverkocht, voor de eerste zijn nog kaarten als ik de aankondiging lees op Facebook. Ik heb zojuist diep moeten speuren op Facebook, maar heb het opnieuw gevonden. Het concert zou aanstaande vrijdag plaats hebben gehad, maar is voorlopig uitgesteld naar een latere datum. Hoewel ik hoop dat het concert zal doorgaan (ik zal wederom niet van de partij zijn), vrees ik dat het oude normaal van de live-concerten ook niet meer terug gaat komen. De live-streams op sociale media waarbij je een toegangslink moet kopen, zijn wat mij betreft de toekomst.

Er is een klein verschil ten opzichte van twee jaar geleden. Michelle heeft het woordje 'soul' toegevoegd aan The Gospel Sessions: The Gospel Soul Sessions. Als 'Yes I Am' een voorbode is van het nieuwe album dan belooft dat méér soulvol en minder traditioneel te worden, waardoor het voor mij opeens stukken aangenamer wordt. Op het label van de 7"-promo staat echter nog de oude naam en die hou ik aan voor dit bericht.

Singles round-up: februari 7

Grote temperatuurwisselingen nekken mij meestal, maar vooralsnog lijk ik daar geen last van te hebben. Het is een groot contrast met twee weken geleden want vandaag is het bijna voorjaar. Ik mag andermaal in Steenwijk bezorgen en wel op twee plekken waar ik heb gewoond: Steenwijk-West en Tuk. Ik ben ruim op tijd klaar en heb al boodschappen gedaan in Steenwijk. Dat betekent dat ik 'toeristisch' terug kan fietsen. Ik moest eens uitrekenen wat de kortste weg is, maar volgens mijn ontloopt het elkaar niet veel. Terug overvalt me het vakantiegevoel en strijk ik neer op een bankje. Ik krijg bijval van een ouder koppel dat tevreden naast me komt zitten. Hoe kleine onopvallende dingen uit het dagelijkse leven opeens bijzonder kunnen worden. Ik kan vanavond eenvoudig dubbel publiceren want de Week Spot staat als een paal boven water en dat kan een Jantje van Leiden worden voor wat betreft het bericht. Ik ga me eerst richten op de laatste negen singles voor deze maand. Dat zijn acht van Mark en ik trap af met een recente Izipho-uitgave.

* Tommy Stewart- Fulton County Line (UK, Izipho, 1976, re: 2020)
In de 'Singles round-up' doe ik geen moeite om de b-kant op te zetten als deze instrumentaal is. Het moge duidelijk zijn dat bij mij de voorkeur altijd uit gaat naar de gezongen versie. Pure instrumentale platen komen dan ook zelden in mijn koffers terecht, mits ze erg goed zijn. Dat brengt ons bij deze single van Tommy Stewart. Ik moet toegeven dat ik niet apart een order had geplaatst voor de plaat, maar als ik toch bezig ben met J.D.'s Time Machine en Josie Falbo dan kan deze er opeens ook wel bij. Tommy Stewart maakt in 1976 een album met heerlijk groovende jazzy disco-soul. De plaat is tegenwoordig erg gezocht onder dj's en Izipho brengt twee hoogtepunten van het album samen op deze single. 'Fulton County Line' heeft in de verte iets van 'Questions' van Pat Stallworth, maar dan met een stevige disco-groove. En het is niet zomaar een instrumentaal deuntje, er bouwt een dynamiek op die vergelijkbaar is met het betere werk van Isaac Hayes en Love Unlimited Orchestra. 'Riding High' op de keerzijde is zo mogelijk nog meer funky en de strijkers komen hier dicht in de buurt van Love Unlimited Orchestra. De meeste instrumentale platen beschouw ik als 'stoplappen' voor aan het einde van een show, maar dit is een instrumentale 'double-sider' welke gerust 'prime time' mag voor mij.

* Chuck Strong- Slip Away (US, Team, 1989)
Bij het intro val ik bijna van mijn stoel. Het zijn een en al synthesizers en het klinkt meteen als een Top 40-hit. Dan valt de stem van Chuck in en is duidelijk waarom ik de plaat aan mijn mandje heb toegevoegd. Zijn stem klinkt té natuurlijk voor de elektronische begeleiding en dat maakt het weer 'lo-fi' genoeg voor de jaren tachtig-hobby. Doordat zijn stem natuurlijk is, komt dit ook de soul ten goede. Toch lijkt het alsof je naar twee totaal verschillende werelden zit te luisteren. 'Smokin' Crack' op de b-kant is eenzelfde laken een pak ook al maakt het dameskoortje het hier ietsje meer 'mainstream'. Eigenlijk is dit misschien wel de betere kant van de twee!

* Swiss Movement- This Moment (US, RCA, 1971)
Ik noem het beestje bij de officiële a-kant want ik kan me niet herinneren voor welke kant ik deze heb gereserveerd. 'This Moment' is een 'fingersnapper' van de bovenste plank. 'Bring Back Your Love' is wellicht de kant waarvoor ik het heb uitgekozen. De harmonieën van Swiss Movement zijn op beide kanten uitmuntend, maar de b-kant heeft net een beetje meer datgene dat ik waardeer in crossover uit de vroege jaren zeventig. Overigens heeft deze plaat een release gehad op RCA Victor, maar dit is de demo met het gele label en zonder de Victor-vermelding.

* Debbie Taylor- Wait Until I'm Gone (US, Decca, 1968)
Valt het op? Nadat ik de jaren zestig een tijdje heb weggedrukt in de Blauwe Bak, laat ik me weer geregeld verleiden door een jaren zestig-plaat. Bij de nieuwe reserveringen zit bijvoorbeeld alweer een obscuur 'blue-eyed soul'-plaatje dat met gemak in de Northern Soul gestopt kan worden. Debbie heeft al een vermelding gekregen middels een uitgave op het Deep Soul-label van Ace Records. Dat is dan weer niet deze tweede single van Taylor, maar het moge duidelijk zijn dat dit geen dijenkletser is voor in de Northern kringen. Het komt onze Deb heerlijk uit de tenen terwijl de plaat een fraaie Big City-productie heeft gekregen. 'Check Yourself' is de eigenlijke a-kant is zo mogelijk nog meer 'deep'. Hoewel het een 'doublesider' mag heten, is dit uiteindelijk wel mijn favoriet, terwijl ik het in eerste instantie voor 'Wait' heb gereserveerd.

* Johnnie Taylor- Love Is Better In The A.M. (UK, CBS, 1977)
Mark heeft zich eens helemaal de lazer gezocht naar een plaat van Johnnie Taylor terwijl deze van Joe Tex bleek te zijn. Ik haal de JT's vaker door elkaar en vanavond volgen ze zelfs op elkaar. Allereerst deze fraaie Engelse demo van Taylor. Gewoon het eerste deel op de a-kant en het vervolg op de keerzijde. Het geeft ons lekkere zompige disco. Om terug te komen op 'ontbrekende' platen. Naar het schijnt heb ik de Black Ivory-single wel genoteerd in mijn Word-lijst van reservering uit de '5-4-3-2-1', maar deze niet bij Mark besteld. Hij gaat rond kijken voor een andere Engelse persing en zal deze kosteloos toevoegen aan mijn volgende bestelling.

* Joe Tex- I Gotcha (UK, Mercury, 1971, re: 1977)
Als er een artiest is met 'ups and downs' gedurende zijn loopbaan, dan is het wel Joe Tex. Zijn werk uit de midden jaren zestig is zonder meer klassiek soul-werk, maar een paar jaar later verliest hij de magie. Zijn eerste 'comeback' is in 1971 met 'I Gotcha', maar het is slechts een opmaat naar nog meer succes. 'Ain't Gonna Bump No More' brengt hem helemaal terug in de schijnwerpers en dan wil Mercury nog wel een paar stuivers verdienen aan het succes. Toch is 'Mother's Prayer' op de keerzijde de eigenlijke reden van aanschaf, de funky klapper 'I Gotcha' is een fraaie bonus. Minder James Brown-geschreeuw en een stevige maatschappelijke boodschap. Als extraatje zit de originele Engelse Mercury-hoes erbij en die heb ik nog nooit eerder gezien en zeker niet in zo'n uitmuntende staat!

* Dionne Warwick- Are You There (UK, Pye International, 1965)
'50p' staat op de prijssticker op het label. Ik zou voor geen geld in Engeland willen leven, maar het geeft me wel heimwee naar de 'charity shops' waar ze meestal niets weten van de waarde van de platen en lukraak prijsstickers op labels plakken. Ik heb overigens wel een beetje meer betaald, maar dat gun ik Mark van harte. 'Are You There' is Dionne zoals we kennen en ik haar graag mag horen. Een opgewekt Bacharach en David-nummer waar je automatisch een goede bui van krijgt. Het is allemaal niet heel erg essentieel voor de Blauwe Bak, maar het is nu eenmaal zó leuk. 'If I Ever Make You Cry' is meer in de stijl van 'Anyone Who Had A Heart' compleet met een dramatisch arrangement. Let wel: Ik doe niets af aan deze klassieke Dionne-dubbelaar, maar voor de koffers is 'Are You There' de interessante zijde.

* Percy Wiggins- They Don't Know (US, Atco, 1967)
We blijven in de jaren zestig met deze imposante ballade van Percy. Voor mijn gevoel iets minder geschikt voor de Carib, maar wel een prachtige ballade met een zeer sterk zingerde Wiggins. Wat een magnifiek nummer! De b-kant is het bekende 'For Sentimental Reasons' en deze past beter in de Carib. Toch gaat mijn voorkeur uit naar 'They Don't Know'.

* Jeanette Williams- Stuff (US, Back Beat, 1969)
Hoewel het me terug brengt naar een 'pijnlijk' moment heb ik deze plaat al jaren op een zoeklijstje staan. Het is negen jaar geleden, nog voor de vloerbedekking wordt gelegd in Nijeveen, dat ik als een blok val voor 'All Of A Sudden'. Ik kom het tegen op Ebay en ga als een idioot lopen bieden. Als de plaat binnen is, vraagt de handelaar of ik meer Nederlanders ken die een exemplaar willen kopen voor 26 pond. Het blijkt een bootleg te zijn welke met een tientje dik betaald zou zijn. Bovendien is die flink uit het lood geslagen, maar dat geeft voor mij weer een beetje extra charme. 'Stuff' is één van de Jeanette Williams-platen welke eenvoudiger is te bemachtigen. Het heeft zelfs een Engelse release op het Action-label gehad en ik kan me voorstellen dat die wel aan de prijs is. 'Stuff' is geen 'All Of A Sudden', maar wel een zeer sterk nummer en een prachtige productie van André Williams. 'You Gotta Come Through' heeft zelfs nog een beetje André in het intro, maar is verder vooral in de stijl van Aretha Franklin. Ik hou het gewoon bij 'Stuff'.

Zo... dat waren alle platen van deze maand. Daar mag ik zondag een top tien uit samenstellen en wens me maar veel geluk. Een gematigde beoordeling in de 'Singles round-up' zegt niets over de toekomst. Het is vaker gebeurd dat een plaat plotseling gaat 'spelen' voor mij en dat het kan rekenen op een plek in de twintig van de Blauwe Bak Top 100. Straks publiceer ik een berichtje over de Week Spot en morgen krijgen jullie ouderwets 'Het zilveren goud'. Donderdag publiceer ik naar alle waarschijnlijkheid niet, maar dat zou in principe het 4000e bericht worden. Ik weet niet of ik dat morgen of vrijdag ga doen. Bovendien bestaat deze praatpaal volgende week precies elf jaar. Genoeg feestelijkheden dus!

Singles round-up: februari 6

Hoewel het fraaie weer aantrekkelijk is voor een fietstocht heb ik een zeer rustig weekend gehad. Hoewel? Zaterdag gewoon aan de arbeid en wel in Steenwijk. Dat betekent dat ik door het bos en over de hei naar het werk kan fietsen en dat is 'vakantie' op zichzelf. Omdat ik net zo goed boodschapjes kan halen bij de Albert Heijn in Steenwijk ga ik hetzelfde stuk weer terug. Deze week zal ik ook veel in Steenwijk vertoeven. Gistermiddag heb ik wel plannen, maar veel verder dan een bochtje om wandelen komt het niet. Vanmiddag ben ik in de tuin bezig geweest en dat betekent vooral het ruimen van blad. Nu nog? Tja, het is de afgelopen maandagen steeds te slecht weer om dit te doen en op de andere middagen kom ik er niet aan toe. De bladkorven van de gemeente zijn al verwijderd en dus moet het met de vuilniswagen worden afgevoerd. Ik heb nog twee afleveringen van de 'Singles round-up' in petto voor jullie, maar weet niet of ik daar vanavond aan toe kom. Eerst maar eens kijken hoe het eerste deel vergaat.

* Joe Perkins- Wrapped Up In Your Love (UK, Mojo, 1972)
Ik moet bekennen dat ik deze single ben 'vergeten' als ik de bestelling plaats voor 'Hungry For Your Love'. Voor hetzelfde geld had ik nu een single 'dubbel' gehad, maar dat is niet het geval. Feit is wel dat ik meen dat ik nog nooit van Joe Perkins heb gehoord als ik de single bestel, terwijl deze op het Mojo-label al een paar maanden in mijn mandje ligt bij Mark. Het Engelse Mojo, onderdeel van Polydor, heeft dan een distributiedeal met het Jewel-label en deze single is oorspronkelijk uitgebracht op het sublabel Paula. The Memphians krijgen op deze plaat wel de credit welke het verdient en dat is dezelfde band als op de Bluff City-single. Het is wederom het Hi-geluid. Niet de meest essentiële kant als je het vergelijkt met 'Hungry' maar nog altijd wel prettige Southern soul. De keerzijde is meer funky en eigenlijk de meer interessante kant in mijn boek. 'Treasures are always on the flipside', zoals het bekende motto luidt in de soul-kringen. Toch moet ik benadrukken dat er helemaal niets mis is met 'Wrapped', maar gewoon niet zo goed als het eerder genoemde 'Hungry'.

* The Persuaders- Thin Line Between Love & Hate (UK, Atlantic, 1972)
Bij een recente opruiming op Facebook heb ik ook 'The Poindexter Brothers Appreciation Society' eraf gegooid. Als ik de groep tegen kom, weet ik nog weinig af van de Poindexters en hoop nieuwe dingen te ontdekken, maar dat valt nogal tegen. De groep is niet heel actief en de reacties zijn uiterst traag. De Poindexters schrijven echter beide nummers op deze single van The Persuaders en produceren het eveneens. Ik noem de Engelse b-kant het eerst en dat is het origineel van het nummer dat ik vooral ken van The Pretenders. Mooi om eindelijk eens het origineel te hebben en dan ook nog de Engelse Atlantic. De a-kant is 'Peace In The Valley' en dat is eveneens een parel van de bovenste plank. Een echte 'double-sider' hoewel het oorspronkelijk twee a-kanten zijn geweest in Amerika. 'Thin Line' zelfs al in 1971.

* Realinda- Hey Mr. Paul (US, Perception, 1973)
Okay, het is een kleine concessie. Ik heb al sinds jaren de wens om nog eens een Perception in mijn koffers te hebben en hoewel bijna iedere plaat op het label een winnaar is, is Realinda wellicht de minst interessante. Perception is overigens het moederschip van het Today-label. Realinda is een antwoord op 'Me And Mrs. Jones' van Billy Paul en is daarmee een leuke 'novelty', maar ook niet meer dan dat. Toch weer even verder zoeken naar één van de andere kwaliteits-kanten op dit label.

* The Righteous Brothers- Give It To The People (US, Haven, 1974)
Dennis Lambert en Brian Potter zijn twee namen die meteen mijn interesse wekken. De mannen zijn gespecialiseerd in 'blue-eyed soul' en ik leer hen aanvankelijk kennen dankzij het aanstekelijke 'Don't Pull Your Love' van Hamilton, Joe Frank & Reynolds. Voor de snobistische Northern Soul is het té mainstream maar de hoek waar Mark zich ophoudt, heeft een andere single van Hamilton, Joe Frank & Reynolds in de harten gesloten en dat geldt voor meer composities en producties van Lambert en Potter. Ze werken in de midden jaren zeventig ook mee aan de comeback van The Righteous Brothers. Ik weet niet meer goed met welke kant de plaat wordt geadverteerd, maar beide keren is het overtuigende pop met refreintjes om van te watertanden. Ik denk dat 'Love Is Not A Dirty Word' op de keerzijde mijn uiteindelijke favoriet is. Ik zal beide kanten nog even aan me moeten laten groeien.

* Minnie Riperton- Stick Together (UK, Epic, 1977)
Minnie komt uit de '5-4-3-2-1' en is een 'kassakoopje'. Hoewel het altijd prettig is om Minnie te horen zingen en vooral een nummer van haar vurige bewonderaar Stevie Wonder, is dit wel heel erg rechttoe rechtaan een disco-knaller. Maar dan opnieuw... het is en blijft Minnie en dus mag ze helemaal blijven! De b-kant heeft een 'part two' welke ik wel geloof.

* Robin- The Best Thing You Can Do Is Love Me (US, Jerni, 198?)
Het komt ergens uit de midden jaren tachtig, maar verdere informatie ontbreekt omtrent deze single van Robin. Het is een nummer waar ik al bij het intro meteen van hou. Een lekker 'feelgood'-nummer uit de jaren tachtig zonder dat het al te kitscherig wordt. Het ontbreekt helaas aan verdere inspiratie want op de b-kant staat de instrumentale versie.

* Joe Simon- I.O.U. (UK, Spring, 1978)
Ik heb de plaat aanvankelijk gereserveerd voor de b-kant en daar begin ik ook mee, maar zie nu iets bij de a-kant dat mijn interesse wekt. Om meteen het misverstand uit de wereld te helpen, dit is niet hetzelfde nummer als van Freee'z. We horen Joe Simon op een prettige manier inhaken op de disco-rage. Wat is dan toch datgene dat me aantrekt bij de a-kant? Het is mede-geschreven door Teddy Randazzo! Toch is het arrangement dan weer van Lester Snell en dus zal het inboeten aan 'Teddy Randazzo Magic'. 'Love Vibration' is nog meer disco dan de b-kant en uiteindelijk kies ik toch voor 'I.O.U.'. Het is typerend voor veel disco uit deze periode waar de b-kanten net ietsje meer ingetogen zijn. Toch is 'Love Vibration' helemaal niet verkeerd en mogen we wederom spreken van een 'double-sider'.

* Solaris- You And Me (US, Dana, 1980)
Hoeveel platen heeft Solaris gemaakt? Drie en dat betekent dat ik nu de verzameling compleet heb! De b-kanten zijn altijd meer de moeite waard.  Het is opvallend aan deze eersteling van Solaris dat beide kanten van de single afzonderlijke catalogusnummers hebben gekregen. 'You And Me' is de kant die onderaan de R&B-lijsten heeft gebungeld en het is meteen ook mijn favoriete kant. Een zeer soulvolle zangeres die zich lekker laat gaan over een heerlijke groove met wederom een prachtig arrangement. 'A Case Of The Boogie' heeft een overdaad aan synthesizer-effecten en klinkt daardoor commerciëler. Ik hou het bij 'You And Me'.

* Soul Devalents- Grasshopper (US, North Bay, 1972)
De a-kant is een feestelijke aubade aan de sprinkhaan die ook van zich mag laten horen in het intro. Ik denk toch dat ik de plaat even moet omdraaien. 'This Is Our Thing' is iets minder uitbundig dan 'Grasshopper' en toch nog altijd een funky feestje. Ik denk dat het uiteindelijk toch 'Grasshopper' gaat worden voor mij, maar ook hier moet ik beide kanten nog een paar maal op me in laten werken. Het is overigens een single uit de '5-4-3-2-1' dus qua prijs kan ik me er geen buil aan vallen.

Singles round-up: februari 5

In eerdere gevallen zou ik meteen alle platen willen draaien in 'Do The 45', maar dat ga ik nu even rustiger aan doen. De platen die tot en met vanavond voorbij zijn gekomen mogen eventueel in de show, maar ik ben ook van plan om nog andere platen aan bod te laten komen. Plus de 'Sweet 16' met morgen de Week Spots uit week 46 en 47. Als ik dit heb gepubliceerd, begin ik ermee deze klaar te zoeken en iets van een speellijst te maken uit de zestien singles. Nadat ik klaar ben met de volgende negen gaan er weer achttien in de koffers. Bijna een jaar na de laatste koffer sta ik op het punt een vierde aan te schaffen. Die is immers alweer voor de helft gevuld. Een duidelijk verschil met een jaar geleden. Dan kun je op maandag een koffer bestellen en deze de volgende dag in Uffelte verwachten. Sinds de corona is dat minder vanzelfsprekend geworden. Voor een pakketje platen of kleding wil ik nog wel naar Havelte fietsen, maar moet er niet aan denken om een koffer te moeten halen uit Havelte. Wellicht binnenkort eens een week vrij nemen en dan de koffer bestellen? Ik ga jullie nu in ieder geval trakteren op het bericht van zaterdag met de volgende negen singles.

* Little Charles - Too Much Pride (US, Gemini, 1966)
De plaat staat voor beduidend meer in de boeken dan wat ik ervoor heb betaald. Van Little Charles heb ik al een plaatje met The Sidewinders ('Please Open Up The Door' is geschreven door Swamp Dogg). 'Pride' is gewoon een erg prettig niets aan de hand jaren zestig-deuntje met gospel-invloeden. 'Your Love Is All I Need' op de flip gaat meteen al een stukje dieper maar dit is duidelijk een plaatje waar ik nog even verder aan moet wennen. Ik geef het de tijd...

* Little Milton- Catch The Plane (US, Golden Ear, 1980)
Wie het kleine niet eert? En zo gaan we van Little Charles naar Little Milton. Van de laatste heb ik al meerdere singles uit enerzijds zijn periode bij Chess en een andere op het Golden Ear-label. 'Catch The Plane' is lekkere funky 'southern soul' met een prachtige begeleiding en Milton's grootse stem. Op de keerzijde staat 'Believe In Me' en dat klinkt ietsje gedateerd ten opzichte van de a-kant, maar het dreigt wel mijn favoriet te worden. Ach, kijk eens aan: De opname is uit 1966 en staat oorspronkelijk op de b-kant van 'Man Loves Two' op het Checker-label. Zullen we er dan maar een 'double-sider' van maken want 'Catch The Plane' smaakt me eveneens goed.

* Rita Mathis & The Notions- True Love Is A Wonderful Feeling (US, King, 1967)
Ik noem het beestje bij de b-kant want op de a-kant ('Message Of Love') wordt The Notions niet genoemd. Tussen de jaren tachtig-singles zou je bijna denken dat ik niets meer moet hebben van upbeat jaren zestig, maar heel soms is daar een plaatje dat me in vuur en vlam zet en dat is het geval bij deze van Rita Mathis. Er schieten me verschillende platen door het hoofd, maar ik denk dat dit naadloos aansluit op 'It Ain't Necessary' van Mamie Galore. Lekkere obscure Northern waar ik mijn stoel voor uit kom. Het wordt echter wel steeds schaarser. 'Message Of Love' is een klassieke ballade met een eenvoudige begeleiding en eigenlijk ook meer de kant die aansluit bij mijn huidige interesse. Toch vind ik de zang hier niet zo soulvol en dan is het al snel 'pop' en dus hou ik het bij de stamper op de b-kant.

* Bobby McClure- I Got A Good Women (US, Vanessa, 1975)
Van het Vanessa-label gaat mijn hart meteen sneller kloppen en deze gok is me goed bevallen. Het is een beetje 'lo-fi' in vergelijking met McClure's werk voor grotere maatschappijen als Hi, maar het komt de soul alleen maar ten goede. Uiteraard zingt hij over slechts één vrouw maar 'WomEn' heb ik overgenomen van het label. Foutje bedankt! 'Begging You Baby' op de keerzijde heeft opnieuw datzelfde geluid en Bobby klinkt nu zo mogelijk nóg soulvoller. Ik neig naar de b-kant.

* Gwen McCrae- He Don't Ever Lose His Groove (UK, President, 1974)
Ik ken het nummer als 'She Don't Ever Lose Her Groove' van Latimore van een paar jaar later, maar ik moet bekennen dat ik Gwen's versie eigenlijk beter vind. Het nummer past beter bij een zangeres, hoewel het is geschreven door een man (Willie Hale). Gwen zingt het net even sensueler dan de o zo door mij gewaardeerde Benny Latimore. Op de a-kant staat 'Move Me Baby' uit de pen van K.C. van The Sunshine Band en dat is méér van de vrolijke Miami Soul welke aan de wieg heeft gestaan van de disco.

* Billy Mills- Sad Memories (US, Seventy-Seven, 1972)
De eerste solo-plaat van Bill uit het duo Pic & Bill. 'Sad Memories' is prettige 'southern'. De b-kant is ten prooi gevallen aan een Suri-soul dj met een viltstift en ik denk dus dat dit de kant gaat worden. 'Easy Goin' Fellow' heet het volgens 45cat want door de dj is dit niet meer leesbaar. Een bluesy ballade met de gitaar prominent aanwezig, maar toch kies ik voor het upbeat 'Sad Memories' als de favoriete kant. Niet heel erg essentieel maar wel lekker.

* Jackie Moore- Make Me Feel Like A Woman (UK, RCA Victor, 1975)
Oorspronkelijk in Amerika verschenen op TK is op de a-kant een liedje van Clarence Reid, de man die bekendheid zal verwerven als Blowfly. Ik geloof dat deze uit de '5-4-3-2-1' komt en dan is het een fraaie aanwinst op de Engelse RCA. Het nummer zelf is niet zo bijzonder maar er is ook weinig dat haar 'If' uit 1973 overtreft in mijn boek. Op de b-kant is het 'Singin' Funky Music' en dat vind ik eigenlijk de meest interessante kant. Het is allemaal keurig geproduceerd en 'mainstream'. Niet dat dit een bezwaar is, maar het verklaart wellicht wel dat ik iets minder enthousiast ben.

* Johnny Nash- One More Time (US, Joda, 1966)
Een andere plaat uit de '5-4'3-2-1' waarvan geen geluidsclip aanwezig is. Ach, met Johnny Nash kan ik niet mis grijpen en dus gaan we ervoor. Het is een promo met hetzelfde nummer op beide kanten. Het is een prachtige ballade met een fraaie instrumentatie. Bij de Club 2000-fruitautomaat heb ik inmiddels drie boompjes op een rij en moet ik met de derde gaan gokken om het corresponderende aantal punten te verdubbelen. Ik heb goede hoop dat ik de jackpot heb getrokken!

* The Ovations- I Believe I'll Go Back Home (US, Goldwax, 1966)
We besluiten deze aflevering eveneens in de oudheid. Dit doet in de verte denken aan 'Wonderful World' van Sam Cooke maar dan met nog meer een niets aan de hand mentaliteit. Op de andere zijde staat 'Qualifications' en dat neigt zelfs meer naar Northern Soul. Ik neig naar de laatste. Zou het zijn omdat het vrijdagavond is?

Singles round-up: februari 4

De elektrische postfiets is even tijdelijk uit de vaart en dus zal ik het weer met ouderwetse mankracht moeten doen. Morgen gaat de reis andermaal naar Steenwijk waar mijn hulp is gewenst. Qua zaterdag precies een jaar nadat ik naar Steenwijk ben gefietst voor een vrachtje singles. Als ik momenteel al behoefte zou hebben aan méér platen dan gaat dat morgen ook zeker niet lukken. Ten eerste ga ik niet recreatief naar Steenwijk en ten tweede zijn de kringloopzaken dicht. Volgende week ga ik nog schrijven over deze 'bizarre' weken van een jaar geleden, maar voorlopig zit ik nog even midden in de 'Singles round-up'. Vanavond twee afleveringen omdat ik morgenavond in 'Do The 45' al een aantal wil draaien en het liefste van tevoren weet wat ik ga draaien. Tweemaal een aflevering van negen en zondag en/of maandag de rest van de singles. In deze twee afleveringen treffen we ook weer een Izipho en voor de rest zijn het singles die ik van Mark heb gekocht. Ik zet de audio-apparatuur weer aan en ga de platen weer 'live' en voor de eerste maal beluisteren.

* Eddie Floyd- Girl I Love You (US, Stax, 1969)
Dit is de titel die ik heb genoteerd toen ik de plaat heb gereserveerd, maar het blijkt de b-kant te zijn. Eens horen of we dit goed hebben ingeschat? 'Noisy copy', maar tegelijk ook vinyl en niet dat verschrikkelijke Stax-styreen. Je hoort mij dus niet klagen. 'Girl I Love You' past naadloos in de Carib. Zoals vaker het geval is met Eddie Floyd denk ik dat 'Girl' ook nog moet 'groeien' bij mij en dat er een dag komt dat ik, net zoals 'I've Got A Reason To Smile', dat ik de plaat helemaal in mijn hart heb gesloten. 'I've Got To Have Your Love' is de eigenlijke a-kant van de single en is meer van het bekende upbeat Stax-werk van Floyd. Ik ga dus weer eens voor de ballade.

* Inez & Charlie Foxx- Don't Do It No More (US, Symbol, 1964)
Broer en zus Foxx hebben in 1963 een grote hit gehad met 'Mockingbird' en je zou verwachten dat meer van dergelijke stampers zouden uitkomen als opvolgers. 'Don't Do It No More' heeft wel dezelfde groove maar zit minder tegen de pijngrens aan, hoewel Inez heerlijk kan uithalen. Opvallend is ook dat Charlie echt een tweede stem biedt en niet zozeer de 'slome duikelaar' is die 'Mockingbird' tot een novelty heeft gemaakt. Perfect om op te dansen maar minder uitbundig en zo mag ik mijn jaren zestig graag horen tegenwoordig. Op 'I Fancy You' neemt Charlie zelfs de lead voor zijn rekening, maar nee... het is 'Don't Do It No More' dat het doet voor mij.

* The Friends Of Distinction- Tiem Waits For No One (US, RCA, 1970)
Middels de 'Northern Soul Jukebox' leer ik in 2012 de gezongen cover-versie van 'Grazing In The Grass' kennen en dat plaatje staat sinds die tijd op mijn verlanglijstje. Of ik nog steeds zo naarstig op zoek ben? Niet bepaald, want The Friends hebben zoveel meer gedaan dan alleen 'Grazing', hoewel ik voel dat dit plaatje nog altijd wel een keer in de koffers moet komen te staan. De groep komt uit dezelfde hoek als The 5th Dimension, alleen vind ik The Friends persoonlijk ietsje avontuurlijker. Er gebeurt méér op de platen dan alleen maar volmaakte harmonieën. 'Time' is daar andermaal een prachtig voorbeeld van. 'New Mother Nature' op de keerzijde is een lust om naar te luisteren met opnieuw stemmen die uit alle hoeken lijken te komen, maar ik acht het minder geschikt voor de koffers. 'Time' balanceert op het randje naar de pop, maar is desondanks 'crossover' genoeg voor een plek in de koffer bij de andere Friends Of Distinction-singles.

* Curtis Gadson- In The Middle Of The Night (US, Midwest International, 1988)
Het jaartal is de herinnering van Mark en het is duidelijk van de tijd dat hij veel rond hangt in 'The Village', een club met een zeer eigenzinnige keuze op het gebied van moderne soul. In de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig lijkt goede soul met een lantaarntje te moeten worden gezocht, maar in werkelijkheid is een 'underground' aanwezig met absolute pareltjes. Natuurlijk... het is de late jaren tachtig met een dito productie, maar ook met een erg knap zingende Gadson. Ik weet overigens niet of dit de sportman is of iemand met dezelfde naam. Het plaatje moet nog even 'groeien' bij mij, maar dat gaat zeker goed komen! Op de b-kant staat de instrumentale uitvoering.

* Al Green- Don't Leave Me (US, Bell, 1967, re: 1972)
'Don't Leave Me' is in 1967 de b-kant van de eerste single voor Al Green: 'Backup Train'. Als hij de kassa's laat rinkelen bij Hi komt Bell op de proppen met een aantal oudere opnames waaronder dit ontzettend fijne jaren zestig-plaatje. Een van de grootste verrassingen uit de '5-4-3-2-1'. Het duurt precies twee minuten. 'Hotwire', de a-kant in 1972, is een minuut langer maar aan de productie te zien, stamt het uit dezelfde tijd. Dat is funky boogaloo waarmee ik weliswaar een uur zou kunnen vullen, maar dat niet tot mijn favoriete subgenre in de soul hoort.

* Shawne Jackson- Just As Bad As You (UK, Pye, 1974)
Een fijn stukje 'southern soul' dat zijn oorsprong heeft op het Playboy-label. Juist, dezelfde firma van Hugh Hefner dat in de midden jaren zeventig ook probeert voet aan de grond te krijgen in de mainstream muziek-business. 'Just As Bad As You' heeft weliswaar een 'southern' backing, maar dit past uitstekend in de discotheek en je zou kunnen verwachten dat dit een hit zou zijn geweest. Ik krijg een erg goed humeur van dit nummer. De titel van de b-kant maakt me nieuwsgierig: 'He May Be Your Man'. Het is een pure ballade, maar alstjeblieft Shawne... ga je de dames verleiden om eens te gaan winkelen of ga je je man vergeven voor het feit dat hij soms in een verkeerd bed slaapt? Of is er een derde optie? Ja, Shawne heeft hem weggegeven aan een andere vrouw, maar vertelt dat hij zo nu en dan langskomt bij haar als 'een vriend'. Je hebt mooie blauwe ogen, Shawne, maar intussen? Eentje voor de serie van mannen die in verkeerde ledikanten verblijven en andersom.

* J.D.'s Time Machine ft. Cleaveland P. Jones, Agapesoul & U-Nam- Kiss Of Freedom (UK, Izipho Soul, 2021)
Vanmiddag heeft Izipho een mailtje verstuurd met wederom twee 'nieuwe' titels. Ditmaal dan weer de heruitgaven waar J.D.'s Time Machine een eigentijdse productie is. J.D. (James Day) is een producer die op deze plaat de talentrijke zanger Cleveland P. Jones laat opdraven. Agapesoul is vermoedelijk de band en U-Nam is de gitarist. Het resultaat is een jazzy tune met een zekere gospel-invloed  en een refreintje dat doet denken aan verschillende r&b-hits uit de jaren negentig. Persoonlijk denk ik dat dit het iets beter op de radio doet dan op de dansvloer, maar dat is per slot van rekening ook de plek waar ik mijn muziek deel. Op de keerzijde staat de album-versie en deze is 30 seconden langer. Vermoedelijk een extra riedeltje van U-Nam op de gitaar? Tot zover ik kan beoordelen is er niets anders aan het nummer ten opzichte van de 'radio edit'.

* Chris Jones & Atlantis- Never Get Tired Of Loving You (US, Monarch, 1983)
Een veelzijdig man, onze Chris Jones. Op maandagavond doet hij een show bij Wolfman Radio of zijn er meer mensen die Chris Jones heten? Ja, de stem is anders dan de presentator. 'Onze' Chris doet het hier midtempo met achtergrondzangeressen welke het refreintje zo onweerstaanbaar maken dat je de 'lo-fi'-opname en het gekraak van het vinyl vergeeft. 'I Love Reggae Music' staat op het label van de b-kant en bij mij gaan de tenen dan al krom staan. Net zoiets als 'Disco Dancin' van Billy Preston? Kijk, ik begrijp goed dat je wilt uitkomen voor het feit dat je van bepaalde muziek houdt, maar om dáár nu een plaat over te maken? Het is evenveel reggae als Enso Samaï, maar dan tegelijk met dezelfde aantrekkingskracht. Eigenlijk best een 'double-sider'!

* Gladys Knight & The Pips- Love Was Made For Two (UK, CBS, 1981)
De 'Knighthood' is een 'ding' geworden op Wolfman Radio. Met een diepe stem zeg ik 'The Knighthood' voordat ik een plaat draai van Gladys Knight & The Pips. Dat gebeurt overigens nog maar zelden. Het MCA-werk uit de late jaren tachtig is me té glad en het Buddah-repertoire uit de jaren zeventig is 'catchy' en vaak met Van McCoy-magie, maar ook niet echt iets voor 'Do The 45'. Haar CBS-periode zit al een paar jaar in de lift. Ik heb zelf 'We Need Hearts', de b-kant van 'Landlord', sinds jaar en dag in de koffers en daar is nu dit aantrekkelijke 'Love Was Made For Two'. De stem van Gladys herken je uit duizenden maar dan met een solide post-disco-groove en zelfs wat invloeden van Van McCoy (hoewel deze dan al twee jaar niet meer onder ons is). De a-kant heet 'If That'll Make You Happy' en hier zingt Gladys opnieuw een nummer van Nick Ashford en Valerie Simpson welke ze nog moet kennen uit haar tijd bij Motown. Dat is zoet als een honingpot en heerlijk om naar te luisteren, maar 'Love Was Made For Two' brengt het in de koffers. Ik heb zin in nóg een aflevering!

Singles round-up: februari 3

Kan het nóg sneller? Jazeker! Michelle David heeft er zes dagen over gedaan om naar Nederland te komen. Vanmiddag zie ik dat het pakje van Izipho Soul ook is gearriveerd en hiervan had ik verwacht dat het pas in maart zou komen. Ik ben gisteravond erachter gekomen dat eigenlijk eentje 'mist' in het pakket van Mark, maar dat is geen ramp. Het is een single uit de '5-4-3-2-1' en wel de elfde single. Hij heeft een fikse korting gegeven op de gehele partij en dus ga ik hem hier niet mee lastig vallen. De single is ook niet heel zeldzaam of zo. Ik heb vanmiddag geteld hoeveel singles ik nog heb voor de 'Singles round-up' en inclusief de drie van Izipho Soul zijn dat er 48. Na vanavond zijn dat er 36 en het liefste zou ik zes afleveringen van zes singles willen doen, maar dat gaat niet meer lukken qua tijd. Vermoedelijk dus vier afleveringen van negen en dan is het werk op maandag gedaan. Dan hou ik volgende week nog ruimte voor een 'Rondom 10' en bovendien zijn we onderweg naar een mooi getal in de volgende week. Vanavond dus maar liefst twaalf singles waaronder de single van gisteren en de eerste uit de zending van Izipho Soul. De platen worden weer 'live' en voor de eerste keer beluisterd.

* Roy C.- You And I (US, Three Gems, 1981)
We beginnen dus weer met de Roy. In 1981 vertegenwoordigt hij de 'southern soul' als geen ander. Wars van trends en rages klinkt de plaat alsof het uit 1970 had kunnen zijn. Roy beseft in 1981 goed dat hij een soort van cultheld is geworden en de 'spoken word' in de brug klinkt niet erg gelikt en menig andere zanger zou hiervoor zijn afgeslacht. Het is helemaal de stijl van Roy C. De b-kant is nóg meer Swamp Dogg dan de a-kant en gaat zelfs terug naar zijn legendarische 'Sex & Soul'-album. Twee 'southern soul'-juweeltjes zoals die zelden zijn gemaakt.

* James Carr- Freedom Train (UK, B&C, 1969)
Vervolgens een échte klassieker in één van de mooiste uitdossingen: De Engelse B&C-uitgave van 1969. Een van de lekkerste soul-platen ooit gemaakt, punt uit! Dit gaat binnenkort nog de Week Spot worden. De b-kant is een fraaie ballade, maar het gaat me bij deze single echt om de a-kant. Die moest altijd nog eens in mijn verzameling komen en ik heb een prachtig exemplaar getroffen!

* Chapter Three- I'll Never Be The Same (US, New Moon, 1975)
Het intro is als twee druppels water als 'Free Ride' van Edgar Winter Group maar wat er volgt is van een andere orde. Een plaatje uit Philadelphia van drie dames die wonderwel niet klinken als The Three Degrees. 'I'll Never Be The Same' is een lekker gelikt nummer dat de rest van de dag in je hoofd blijft spoken. Het heeft deze dienst al vaker bewezen als Mark de single aanbiedt op zijn pagina, maar het is uiteindelijk nu pas dat ik overstag ga voor het kleinood. Op de keerzijde staat de instrumentale versie voor de Northern Soul-dansers onder ons.

* Sonny Charles- Put It In A Magazine (US, Highrise, 1982)
Au! Deze single is flink uit het lood geslagen en dat kun je ergens wel horen. Ik zal het op dit moment maar even met dit exemplaar moeten doen. Hij was niet duur en ik zal meteen moeten rondkijken voor een betere. Door het gejengel heen hoor ik namelijk een erg fijne post-disco nummer met een inspirerend zingende Sonny. Het ligt hem aan de persing want de andere kant is wel vlak. Dat is een ballade van een gescheiden vader die zijn kind alleen maar in het weekend kan zien. Hier zit echter weer een irritante brom in en dus moet ik maar even rondkijken voor een betere persing. Jammer maar helaas...

* Michelle David & The Gospel Sessions- Yes I Am (EU, One World, 2021)
Facebook kan confronterend zijn met de kennis over je zoekresultaten, maar heel soms is het helemaal raak. Het weet nog te herinneren dat ik in de zomer van 2018 heb gezocht naar 'Gonna Be Alright' van Michelle David & The Gospel Sessions en ook nog het evenement heb aangeklikt van het optreden van de zangeres in Meppel. Of dit is door gegaan, weet ik niet eens. Ik had al jaren geen trek meer in het bezoeken van een concert, in de corona-tijd met alle maatregelen zo mogelijk nog minder. Ik zie dat ze de naam van de band heeft veranderd in The Gospel Soul Sessions en dat ze daarmee iets van het 'traditionele' pad af is en dat is alleen maar goed nieuws voor mij. Facebook pikt deze single van de drukke pagina 'New Soul Vinyl Showcase' om in my 'newsfeed' te komen. Een hagelnieuwe promo op 7", zeer gelimiteerd en 'low quantity' bij Simply Soul. Ik kijk eerst nog even op de site van Michelle David, maar daar staat deze niet bij. Okay dan... de prijs is wel van een 'collector's item' en dus is het even slikken, maar het resultaat? Een prachtig klassiek soul-geluid dat heel bekend voor komt, maar echt een compositie van David en haar kornuiten blijkt te zijn. Dit is 'sweet soul' in optima forma en ik doe de single tekort om het in de gospel-bak te zetten, deze mag dus gewoon in de koffer. En wellicht volgende week de Week Spot?

* Joey Dee & The New Starlighters- How Can I Forget (US, Caneil, 1967, re: 1977)
Het intro klinkt even dramatisch te worden, maar daarna wordt het geluid een beetje beter. Met deze single keer ik opeens weer terug naar Soul-xotica van 2012 en 2013 want 'How Can I Forget' is een populaire dansplaat in The Casino in Wigan. Het origineel is zeer moeilijk te vinden maar daar wordt slim op ingespeeld door de bootleg-producenten. Er zijn naar schatting drie bootlegs in omloop en dit is er eentje van. Even ongegeneerd twee minuten lang stampen en dan weer naar de melodieuze kant van de soul.

* The Dells- Oh What A Day (US, Cadet, 1970)
In 1969 heeft The Dells al een plaatje opgenomen met de titel 'Oh What A Night' en ik geloof dat ik die ook nog zoek. Misschien heb ik wel per ongeluk deze van The Dells gekocht, maar ach... je kan niet mis grijpen bij deze groep. Ook hier weer de 'Cadet Concept 12'-opnamemethode en dat is wellicht de mooiste vorm van stereo welke heeft bestaan in de geschiedenis van de popmuziek. 'Day' is een lekker enthousiast upbeat nummer van de 'mighty Dells. De b-kant heeft een beduidend lager tempo en een ietwat bizarre productie met de drummer in de rechtse oorschelp van de hoofdtelefoon en de stemmen maken het pas echt psychedelisch. Ik kies echter toch voor de a-kant.

* Easy Credit- Rocking Me In Your Arms (US, Mopres, 1979)
Discogs stuurt me op het pad van Easycredit dat in 1975 een plaatje heeft gemaakt voor Fly By Night. Deze zit al in mijn boodschappenmandje. Ik vermoed dat Easy Credit toch echt een andere groep is. Dit is een beetje 'lo-fi' maar niet minder soulvolle disco met een onweerstaanbaar refreintje. Als dit een volwaardige productie en distributie had gekregen, zou dit zomaar dé top tien-hit van het jaar kunnen worden. Het bewijs dat je geen tientjes hoeft te spenderen om nog altijd verborgen pareltjes te vinden. Op de b-kant staat 'Listen To Your Heart' en dat klinkt al ietsje professioneler. Even onweerstaanbaar als de a-kant. Dit is een 'double-sider' in mijn boek.

* Ebony, Ivory & Jade- Samson (UK, CBS, 1975)
Samson zou weer helemaal 'hip' zijn als hij hier zou zijn in februari 2021. Ook al zal dat van een tijdelijk aard zijn totdat de kappers weer open mogen gaan. Dit is soulvolle disco uit de begintijd, voordat mensen als Giorgio Moroder de disco kapen en het té elektronisch maken. 'Sad Faces' op de keerzijde is op zichzelf een fraai nummer maar iets teveel 'aangekleed' met echo en effecten. Nee, ik hou deze voor de a-kant.

* Dee Ervin- Darling Please Take Me Back (US, Signpost, 1972)
Mark organiseert ieder jaar rond de kerst de '5-4-3-2-1'. Omdat de meeste bezoekers minimaal vijf uitzoeken, komt het erop neer dat de eerste vijf samen vijftien pond kosten. Twintig voor dertig kan nog en daarna gaat Mark prijzen noemen. Ik heb uiteindelijk mijn '5-4-3-2-1' voor nóg minder gekregen of misschien zelfs wel gratis. Na vijf jaar zaken met hem te hebben gedaan weet ik dat ik nooit 'rommel' aanbiedt en dat het altijd de moeite waard moet zijn. Ik 'gok' met twee platen waarvan geen geluidsclips zijn en Dee Ervin is daar eentje van. Ik associeer Signpost met bluesplaten en dus ben ik benieuwd! Echt? Is dit uit 1972? Ik zou het van iets later inschatten. Hoewel het ook wel weer te vergelijken is met het geluid van Paul Simon uit dezelfde tijd. Denk aan de drums in 'Mother And Child Reunion', in de aanloop een beetje reggae-achtig. Een ontzettend fijn nummer, beter dan dat ik had verwacht! Het is een promo met de mono-kant op de andere zijde en dus weet ik op dit moment even niet meer over meneer Ervin te vertellen.

* Faith, Hope & Charity- Just One Look (UK, RCA Victor, 1975)
Ik steek mijn liefde voor Van McCoy-arrangementen en producties niet onder stoelen of banken, maar er is één groep waarbij het maar niet wil lukken. Ik heb uiteraard 'To Each His Own' van Faith, Hope & Charity en koop in de zomer van 2019 nog een single van de groep, maar beide staan ze gewoon in de jaren zeventig-bak. Dan toch eens 'Just One Look' proberen? Dit is het nummer dat ik van Doris Troy heb en dat The Hollies in 1964 tot een hit heeft gemaakt. Het is een lekkere feestelijke uitvoering met McCoy's magische orkest op de achtergrond, maar niet heel essentieel. Op de keerzijde staat 'Disco Dan' en dat is helemaal Van McCoy ten top. Misschien dat ik de andere twee singles ook nog eens een kans moet geven, maar 'Disco Dan' mag in de koffer blijven!

* Josie Falbo- This Is Real (UK, Izipho Soul, 2021)
Ik heb blijkbaar het laatste nieuwe exemplaar gekocht want hij is nu officieel uitverkocht op de site. Josie Falbo maakt haar eerste plaat in de jaren zestig op het Vee Jay-label en is ruim een halve eeuw later actiever dan ooit te voren. Ze leent haar stem aan verschillende reclame-commercials door de jaren heen en werkt in de studio en op de bühne met vele grootheden in de muziek. 'This Is Real' is jazzy soul met net even de juiste 'swing' voor op de moderne dansvloer. De plaat is vorige maand verschenen en de tracks staan niet op haar laatste album. Ze heeft een paar jaar geleden een ander album uitgebracht, maar daar kan ik niet de tracklisting van vinden. 'What You Do To Me' is een pure ballade en niet de reden waarvoor ik de plaat heb gekocht. Het is in ieder geval een 'kassakoopje' geweest voor een nieuwere Izipho-uitgave en ik ben dus net op tijd geweest!

Singles round-up: februari 2

Hoewel ik niet lang geleden het nieuws bekend heb gemaakt op Soul-xotica en naar familie toe, weet ik al wel een tijdje dat ik per 1 januari weer ga terugkeren in de constructie van de sociale werkvoorziening. Ik weet dus ook dat ik in januari wat extra geld ga ontvangen. Dat mag onder andere mijn bijdrage bekostigen om weer een jaar legaal radio te kunnen maken met Wolfman Radio en bovendien ga ik afrekenen bij Mark. Het is vier maanden sinds ik voor het laatst heb afgerekend en sinds die tijd heb ik me vooral gelaafd aan de plaatjes van zes pond per stuk. Dat zijn doorgaans de goedkoopste singles welke Mark aanbiedt op zijn website. Op een gegeven ogenblik heb ik al dertig singles gereserveerd maar ben bij lange na nog niet bij de limiet die ik mezelf heb gesteld. Intussen gooit Mark er ook nog een '5-4-3-2-1' tegenaan wat weer eens elf extra singles oplevert. Op het laatst zit ik ergens rond de 52 en dan wordt het gedeelte vakantiegeld gestort. Morgen behandel ik eveneens de eerste single uit 2021, maar ik heb alle singles in alfabetische volgorde neergezet zonder dat ik onderscheid maak tussen '5-4-3-2-1' of reguliere 'Five A Day'-aankopen. Vanavond het eerste deel van een lange stoet van de 'Singles round-up'. En ik draai de platen nu voor het eerst!

* Sam Baker- Sometimes You Have To Cry (US, Sound Plus, 1965, re: 1972)
De partij loopt erg uiteen zoals jullie zullen merken, hoewel de platen overeen hebben dat ze in de soul-hoek zitten. Ik begin zéér klassiek met Sam Baker. Het verschijnt in 1965 met verwisselde kanten op het Sound Stage 7-label, deze uitgave is van 1972. 'Something Tells Me' is al net zo 'deep' als 'Sometimes You Have To Cry' en we hebben hier te maken met een 'double-sider'. Ik vind de oorspronkelijke a-kant eigenlijk nog een beetje beter ook.

* Chris Bartley- Baby It's Wonderful (US, Vando, 1967)
We blijven even in de jaren zestig maar vervolgen met iets heel anders dan de 'deep soul' van Sam Baker. Chris Bartley doet een gooi naar Marvin Gaye in een compositie, arrangement en productie van Van McCoy. Dat is dus verzekerd van de Van McCoy-magie waar ik nimmer genoeg van ga krijgen. 'Baby It's Wonderful' is een heerlijke 'fingersnapper' met een refreintje waarbij ze bij Motown van zouden watertanden. Op de b-kant, 'I'll Be Loving You', mag Van nogmaals uitpakken met zijn mierzoete violen. Alleen de muziek is al een symfonie op zichzelf en Chris is eveneens een zeer aangename stem om naar te luisteren.

* William Bell- Headline News (UK, ETC, 1987)
Ik noem het beestje bij de naam waarmee het wordt aangeprezen op 'Five A Day' en dat is niet het duet met Janice Bulluck. 'The UK Remix' heeft het als extra titel en dat is bij het intro meteen duidelijk. Dit sluit naadloos aan op de dance zoals dat in 1987 populair is in Engeland. Denk aan de producties van Five Star en S.O.S. Band maar dan met een soul-legende in de schijnwerpers. Het resultaat is niet essentieel maar ik heb mijn zes pond wel eens minder besteed. Het duet heet 'Feelin' Guilty' en heeft wat teveel clichés om boven het maaiveld uit te steken. Wel een fraai item met een fotohoes en dat tref je ook niet vaak bij Engelse persingen.

* John Blair- We Belong Together (US, CTI, 1977)
Bij het label van Creed Taylor verwacht je aanvankelijk jazz of fusion en zeker niet zo'n lekker nummer als dit. Hoewel? Het heeft wel bepaalde elementen die zouden kunnen wijzen op een jazz-aanpak maar het geheel is erg smakelijk verpakt in een half duet met zangeres Googie Coppola. De b-kant heet 'I'm A Wizard' en is ietsje meer funky en is ook beslist niet slecht. Beide kanten moeten even aan me groeien voordat ik een definitieve keuze kan maken. 'We Belong Together' is overigens de officiële a-kant en draagt dezelfde titel als het album van Blair.

* Lattimore Brown- Bless Your Heart (US, Seventy-Seven, 1974)
Uit dezelfde stal als Sam Baker en ook Lattimore Brown heeft in de jaren zestig platen opgenomen voor Sound Stage 7. Toch krijg ik bij 'Bless Your Heart' meer het gevoel van 'Big City Soul' als van Ben E. King zonder de stem van King. Dat maakt het overigens niets minder maar beduidend minder 'deep' dan Baker. De keerzijde heet 'Don't Trust No One' en is upbeat met een zeer fraai arrangement dat me meteen doet denken aan gospel uit deze tijd. Toch staat nergens in de bijbel geschreven dat je de ander moet wantrouwen als deze té dicht in de buurt komt van je liefje. Het is uiteindelijk de leukste kant van de twee!

* Michael Burton- Love On A Two Way Street (US, Turbo, 1972)
Deze single wordt met de b-kant geadverteerd. Het is een prettige 'lo-fi'-opname met een tamboerijn-speler die vermoedelijk nog steeds de schuddende beweging maakt met zijn hand. De producent van de aanstekelijke violen in de achtergrond krijgt geen 'credit' op het label, alleen dat het geproduceerd is door Burton en Sylvia Robinson. 'She's My Woman' op de a-kant is iets meer de stijl die we kennen uit de All Platinum-stal. Het zou zomaar een demo kunnen zijn voor een toekomstige Moments-plaat. Toch gaat mijn voorkeur uit naar de olijke b-kant.

* Jerry Butler- Cooling Out (US, Philadelphia, 1978)
Een Amerikaanse promo met aan beide kanten hetzelfde nummer en geen verschil in mono of stereo. Het is klassieke Philly-disco van 'The Ice Man' en het blijft lekker in het hoofd hangen. Een zeer mooie productie met een rijke instrumentatie welke voortreffelijk smaakt binnen de schelpen van mijn hoofdtelefoon.

* Roy C.- I'm Gonna Love (US, Alaga, 1972)
Ik eindig deze aflevering van de 'Singles round-up' met Roy C.  en begin morgen met een jaren tachtig-opname van dezelfde artiest. Een jaar geleden ken ik hem uitsluitend van 'Shotgun Wedding' en sinds die tijd is er een wereld voor me open gegaan. 'I'm Gonna Love (Somebody Else's Woman)' is uit zijn 'Sex & Soul'-periode als Roy in dezelfde hoek zit als Swamp Dogg. Hier eindigt hij niet per ongeluk in het verkeerde bed maar gaat hij doelbewust op jacht naar een getrouwde vrouw om de nacht mee door te brengen. Ja, dames, spreek er maar schande van,, maar zo zijn wij mannen nu eenmaal en dus moet je er maar mee leren leven. Ofwel: Dat is het denkraam van Williams en Hammond in de vroege jaren zeventig. Op de keerzijde staat een fantastisch stukje 'southern soul' waar Hammond zingt wat hij waarschijnlijk iedere vrouw belooft: 'I'll Never Leave You Lonely'. Niet te vertrouwen die Roy C., maar het levert wel zeer fraaie muziek op!

Week Spot: Laurel Aitken

Zoals verwacht heb ik vanmorgen de singles van Mark opgehaald bij het postkantoor. Deze zijn ongeveer twee weken onderweg geweest en dat lijkt het 'nieuwe normaal' te zijn voor wat betreft zendingen uit Engeland na de Brexit. Tot mijn grote verrassing vind ik vanmiddag nóg een single in mijn brievenbus en deze is in slechts zes dagen vanuit Engeland gekomen. Conclusie: Hoe meer track-and-trace en verzekeringen, hoe langer het duurt om een pakket te ontvangen. Toch is het ook riskant om zonder track-and-trace te verzenden, maar Simply Soul biedt niet eens een andere optie aan. De single van Simply Soul is de eerste uit 2021 en dreigt even de Week Spot te worden, maar ik heb al verkondigd dat het Laurel Aitken gaat zijn en ik blijf bij dat besluit. Dan de huishoudelijke mededelingen. Na de Week Spot krijgen jullie alvast de eerste 'Singles round-up'. Morgen krijgen jullie het bericht van donderdag en vrijdag publiceer ik ook dubbel om zaterdag 'vrij' te zijn. Tenslotte volgende week maandag nog twee delen en dan het laatste deel op woensdag. Dan heb ik alle singles gehad. Maar eerst ga ik jullie voorstellen aan de nieuwe Week Spot: 'Never You Hurt' van Laurel Aitken & The Soul Men uit 1966.

Het boek staat in 1997 al tijden op mijn verlanglijstje en toch moet erkennen dat ik blij ben dat het zo lang heeft geduurd. Ik heb het over de 'Rare Record Price Guide' van het Engelse blad Record Collector. Het boek is niet alleen loodzwaar om te versturen, het is bovendien flink aan de prijs. Het geeft echter wel een betrouwbaar overzicht van de collector's items, hoewel dat dan alleen Engelse persingen zijn. Alle singles die meer dan vier pond waard zijn in absolute nieuwstaat, 12"-singles en EP's van meer dan zeven pond, vinylalbums van meer dan tien pond en cd's van meer dan twintig pond worden genoemd in dit omvangrijke boek. Het is hetzelfde formaat als de bijbel, maar dan nóg dikker. Tijdens de vakantie in Denemarken in 1997 tref ik het exemplaar uit 1995 bij een platenadresje in Herning. Het mag voor een fractie van de nieuwprijs mee naar Nederland. Het heeft het verzamelen voor mij veranderd van liefhebberij en platen van onschatbare waarde tot vaak teleurstellende prijzen en ook aanvullingen 'omdat ze zoveel waard zijn'. Ik leer echter ook veel nieuwe platen kennen dankzij het boekwerk en uiteindelijk wegen de positieve punten zwaarder dan het einde van de onschuldige hobby. Ik verbaas me bij de uitgebreide discografie van Laurel Aitken en de oude reggae in het algemeen. Hoe platenfirma's bewust foutieve persingen produceerde waarbij een onbekende Robert Marley opeens Prince Buster op het label had staan. De onduidelijkheid voor wat betreft titels en 'versions', het is een ver van mijn bed show want ik ben tot dan toe nog helemaal geen oude reggae tegengekomen. Ik had jullie graag willen laten weten voor hoeveel 'mijn' single in het boek staat, maar ik vermoed iets van vijftien pond.

Een paar weken later maakt de programmeur van Het Bolwerk bekend dat hij begin volgend jaar een reggae-legende hoopt te verwelkomen. Het is het plan om Laurel Aitken samen met het aanstormende talent van The Slackers in de Sneker poptempel te laten spelen. Of het ook plaats heeft gehad? Geen flauw idee, want tegen die tijd woon ik al in York of pas in Mossley. Weer opnieuw de naam van Laurel Aitken. De man die begin jaren zestig vaker een liedje opneemt dan dat hij van onderbroek wisselt. Helaas is Aitken al een ruime tijd niet meer onder ons en moet ik mezelf tevreden stellen met de muziek. 'Never You Hurt' staat op een cd van Trojan-artiesten die soul maken en zo hoor ik het nummer voor het eerst in de soulshow van mijn collega Lee. Ik leg deze single meteen in mijn boodschappenmandje op Discogs, maar twijfel lange tijd bij de conditie van het vinyl en de forse prijs. Als het gedeelte vakantiegeld binnen komt, besluit ik het erop te wagen en dat is goed uitgepakt!

Lorenzo Aitken wordt op 22 april 1927 geboren in het Cubaanse Havana. Zijn familie is een huwelijk tussen Cuba en Jamaica en als Lorenzo elf jaar oud is, verhuist het gezin naar Jamaica. Hij is voor het zingen in de wieg gelegd. Zijn eerste baantje is als zanger van de mento-stijl ten behoeve van toeristen. In de jaren vijftig maakt hij furore in de nachtclubs van Kingston. In 1958 neemt hij de single 'Boogie In My Bones/Little Sheila' op. Het is één van de eerste producties van Chris Blackwell en de eerste Jamaicaanse plaat die in Engeland wordt uitgebracht. Daarop zullen zoveel volgen dat hij ruim twee volle bladzijden in beslag neemt in de genoemde 'Price Guide'. In 1960 vestigt hij zich in het Engelse Brixton en produceert aan de lopende band singles. Pas in 1972 stokt zijn output hoewel hij tot aan zijn dood actief blijft met optredens en meer incidentele plaatopnamen. De 'Godfather Of Ska' wil uiteraard ook wel eens zijn petje afnemen voor Sam Cooke en Otis Redding en dat resulteert eind 1966 in de single 'I Need You/Never You Hurt'. 'I Need You' is een prachtige ballade tetwijl 'Never You Hurt' meer het uptempo vroege werk is van Otis Redding en veel lijkt op 'Something You Got'. Hoewel 'I Need You' beter geschikt is voor de Carib ben ik de laatste tijd steeds meer gaan houden van 'Never You Hurt'. Ondanks de vele singles zal Laurel nooit een hit-artiest worden, hoewel 'Never You Hurt'  in augustus en september 1966 in de hitlijst heeft gestaan van zeezender Radio London.

In de jaren zeventig gaat hij in Leicester wonen en doet het ietsje rustiger aan. Hij gaat zelfs weer werken als 'allrounder' in de nachtclubs onder zijn geboortenaam Lorenzo. Pas als de 2Tone-beweging de oude Jamaicaanse ska nieuw leven inblaast, springt Aitken hierop in. 'Rudi Got Married' wordt zijn enige Engelse hit, hoewel erg bescheiden met een 60e plek op de hitparade. Buiten ska en mento om gaat hij later in zijn loopbaan zich eveneens richten op de dancehall en dat houdt hem op de been en op het podium. Op 17 juli 2005 maakt een hartaanval abrupt een einde aan zijn leven. Aitken is dan 78 jaar oud geworden.

Het zilveren goud: februari 1996 deel III

Het mag dan een vrijwel inactieve dag zijn geweest aan de buitenkant, maar ondertussen ben ik best wel actief geweest. Niet alleen is dit het derde bericht van de dag, ook heb ik 'Tuesday Night Music Club' al helemaal 'af' voor morgen. Dat wil zeggen... speellijst compleet en de rubrieken 'gelijmd'. De speler wil nog wel eens overspannen raken op dinsdagavond met de vele verschillende promo's en jingles dat ik heb besloten om 'Listen Carefully' van tevoren al tot één nummer te smeden en hetzelfde met de 'Birthday Bash'. Ook de reclames halverwege de show zitten in één blok. Ik moet het afkloppen, maar deze formule werkt al maanden naar behoren. Ik ga morgen of woensdag de singles ophalen in Havelte en wil dan eigenlijk woensdag wel beginnen aan een parade van de 'Singles round-up'. Dat is één reden waarom ik vanavond 'Het zilveren goud' doe. Er is namelijk nóg een reden om het vanavond te doen. Ik ga vanavond carnaval vieren!

Hoewel de kroeg een reputatie heeft zoals sommige etablissementen in tweehonderd jaar nog niet hebben bereikt, is Café De Karre nog vrij recent. Het is in 1980 geopend als ik me niet vergis. Het is de 'huiskamer' van Tuk en enige tijd ook de showroom van een jukebox-handel. In De Karre zijn ze altijd in voor een lolletje en niets is te gek. Het bekendste voorbeeld is de spontane 'zanggroep' aan de bar welke door de kroegbaas naar de opnamestudio wordt gestuurd. De rest is geschiedenis want het resultaat is 'Mooi Man' van Mannenkoor Karrespoor. De gigantische luchtballon, het Dicky Woodstock-festival en de ambitieuze Solexclub volgen later. In de jaren negentig heeft het eveneens een carnavalsvereniging. En niet zomaar eentje... De Karrewippers heeft de meeste leden van alle verenigingen in de wijde omgeving. Voor tien gulden wordt je lid en heb je gratis toegang tot de avond en anders betaal je negen gulden entree. Of zoiets...  Iedereen is lid van de carnavalsvereniging.

In plaats van 'Alaaf!' wordt hier 'Wip-wiiip' geroepen terwijl de flesjes Hertog Jan worden gehesen. Geen afgezaagde polonaise op muziek van de Deurzakkers maar niemand minder dan Jovink & De Voederbietels op het podium. De band is in 1996 al redelijk groot aan het worden maar ik herinner me nog het eerste optreden op Woodstock in 1994. Het is weggestopt op de zaterdagmiddag tussen het 'zwientie tikken' en het avondprogramma in (met Earth & Fire en Prodigal Sons op het programma). De mannen van Jovink zullen echter vooral bekend worden met het festival dat ze organiseren. We hebben het dan over de Zwarte Cross. Jovink is een echte feestband en ik geloof dat ik ze in deze jaren wel vier keer heb gezien en het heeft me nooit verveeld. Ook vanavond weer een 'Zevende Dronk', een onderdeel waarvoor ik nooit in aanmerking kom omdat ik weet dat ik na vier biertjes raar ga spugen. Het is evenwel de eerste en laatste keer dat ik carnaval vier in Tuk. Als ik daar kom wonen is de lol er weer vanaf en doet men andere dingen in het café.

In 2005 maak ik nog iets mee van het carnaval in het Belgische Hasselt dat maar liefst drie weken na het Nederlandse carnaval is. In 2009 vier ik carnaval in Steenwijk in een jurk en dat is de avond dat ik de rugzak in het café laat staan met daarin de huissleutels. Dat verhaal is onlangs nog eens voorbij gekomen? Verder heb ik helemaal niets met carnaval en dus komt het volgend jaar niet opnieuw aan bod in 'Het zilveren goud'.

2405 Sail On-Commodores (US, Motown, 1979)
2406 Stones-Neil Diamond (US, Uni, 1972)
2407 Pursuit On 53rd Street-The Doobie Brothers (Duitsland, Warner Bros./Muziek Expres, 1974)
2408 Bright Eyes-Art Garfunkel (NL, CBS, 1979)
2409 Oh Here Jezus-The Hearts Of Soul & Marius Monkau (NL, Park, 1972)
2410 Es Kann Nicht Immer Nur Die Sonne Scheinen-Heintje (Duitsland, Ariola, 1970)

Van The Commodores heb ik geen flauw idee wanneer ik deze heb gekocht. Dat kan ook gemakkelijk na 1996 zijn geweest, maar vooruit... we gebruiken hem toch maar vanavond. Neil Diamond, Art Garfunkel en Hearts Of Soul associeer ik met de singles die ik in 1993 bij Golden Years heb gekocht uit de oude voorraad van Twister. The Doobie Brothers is een flexidisc welke gratis werd geleverd bij Muziek Expres. Tot mijn grote verrassing zie ik dat de flexi in Duitsland is gemaakt en niet bij Sonopresse in Rotterdam. Heintje heb ik in een partijtje overgenomen van een vriend en meer van deze platen zullen in het najaar 'Het zilveren goud' vullen als mijn platenhandel even op zijn gat ligt.

Zo, ik zit weer op schema. Morgen de Week Spot en dan woensdag hopelijk los met ruim vijftig singles in de 'Singles round-up'!

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 15

Van uitstel komt afstel en ik ben niet meer naar de winkel gegaan. Ik heb eerst het voornemen om mezelf vanavond tevreden te stellen met een broodje ei en morgen maar weer eens een maaltijd in elkaar te steken, als ik merk dat ik toch een goede maaltijd behoef. Via thuisbezorgd een spare ribs-menu besteld welke boven alle verwachtingen binnen een half uur in Uffelte is (vanuit Meppel). Het eten is voldoende en heet. Via thuisbezorgd bestellen is nooit goedkoop, maar ik heb voor een klein beetje minder wel eens koude pizza uit Diever gekregen. Een dikke voldoende dus en een mooie basis om het volgende bericht er tegenaan te gooien. Ditmaal mag ik grasduinen in de P en de Q van de jaren zeventig en dat is andermaal een bak waar ik ook wel vijftien platen uit kan selecteren. Misschien ook wel twintig! Opnieuw weer even streng zijn en dan kom ik tot de onderstaande top twaalf.

In de jaren zestig beginnen we bij de N en gaan dwars door de O en eindigen vlak voor Louis Prima. In de jaren zeventig pakken we vrijwel de volledige P en het stopt bij de eerste in de R. Ook de Q is hier present. De eerste single in deze bak is voor 'Are You Ready' van Pacific, Gas & Electric. De Nederlandse persing want de Scandinavische mix staat als laatste in de veertiende jaren zeventig-bak. De Deense begint meteen waar de drums invallen en bevat een gitaarsolo in het midden. De Nederlandse heeft het lange gospel-achtige intro en zonder de genoemde solo. De laatste is de derde van de R. Na twee van Racey vinden we daar Racing Cars en hun enige hit 'They Shoot Horses Don't They'. Opnieuw een plaat die het nét niet heeft gehaald. Groepen en artiesten met drie of meer singles in deze bak zijn: Pacific Gas & Eectric (3), Lynsey De Paul (5), The Peddlers (3), Pilot (3), Pointer Sisters (4), Poppy Family (3), Poppys (3), Elvis Presley (3), Billy Preston (4, inclusief 2 met Syreeta), Procol Harum (4), Pussycat (5), Suzi Quatro (7) en Queen (8). Opvallend veel 'tweelingen' in de bak: Robert Palmer, Paper Lace, Dolly Parton, Partridge Family, Billy Paul, Freda Payne, Peaches & Herb, Pearls, People's Choice, Peret, Peter, Peter & Zijn Rockets, Wilson Pickett, Pink Floyd, Popcorn Makers, Pop Tops en Cozy Powell. De top twaalf ziet er zo uit:

1. Pandora's Box - Procol Harum (Duitsland, Chrysalis 6155 048, 1975)

2. Girlie - The Peddlers (NL, CBS 4720, 1970)

3. That's Where I Went Wrong - The Poppy Family (NL, Decca 6103 010, 1970)

4. Baby It's You - Promises (NL, Bovema Negram 5N 006-77027, 1978)

5. Nothing Is Real Here - Pugh's Place (NL, Decca 10 419 AT, 1970)

6. Best Of Both Worlds - Robert Palmer (NL, Island 11995, 1978)

7. Georgie - Pussycat (NL, EMI 5C 006-25361, 1976)

8. Yes We Can Can - The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb BTA 229, 1973)

9. Kayuta Hill - Partner (NL, Philips 6012 761, 1977)

10. Won't Somebody Dance With Me - Lynsey De Paul (UK, MAM 109, 1973)

11. Dancing And Drinking - Plastic Penny (NL, RCA Victor 74-16030, 1970)

12. Peace - Peter (NL, Green Light GLS 427, 1970)

Goed beschouwd is het een omgedraaide wereld. Persoonlijk zou ik de vrede op nummer 1 zetten, maar in deze top twaalf bungelt het ideaal helemaal onderaan de lijst. Peter is Peter Gosling en zijn single 'Peace' staat bij Radio Caroline tussen de verbandtrommel en de telefoon. Als er gevaar dreigt van een overheid die het schip wil enteren, weet de dienstdoende dj de plaat snel te vinden zodat deze gedraaid kan worden. De plaat zal eveneens aan de voet staan van 'Loving Awareness', het fictieve product 'Liefde' dat Ronan O'Rahilly middels reclamespots probeert te 'verkopen'. De single verschijnt in 1991 opnieuw vanwege de Golfcrisis en ik heb zowel het origineel als de latere BR-uitgave in de bak staan. Veel Nederlands product in deze lijst. Op 11 vinden we een groepje dat erg goed heeft geluisterd naar Creedence Clearwater Revival en met het resultaat haar enige Top 40-hit behaalt. 'Dancing And Drinking' is qua groove bijna 'Down On The Corner' maar dan met een tekst waarvan John Fogerty het schaamrood op de kaken zou krijgen. Op 10 een plaatje waarvan ik me kan herinneren dat ik hem ook in Engeland heb gehad. Waar dit exemplaar is gebleven? Waarschijnlijk in Mossley. Deze andere Engelse uitgave koop ik in 2014 in Meppel. Het blijft een heerlijk lullig liedje! Op negen vinden we een single die helemaal verrot is bij mij en dat is niet gebeurd door veelvuldig draaien. Deze moet ik snel weer eens vervangen want het is zo'n leuk nummer! Een Limburgse groep die net doet alsof ze Walter Becker en Donald Fagen van Steely Dan zijn en met een knap stukje wiskunde de top twintig binnen daveren. Drumsolo's tijdens concerten. Ik herinner deze zoals 'Stay' van Krezip bij vroege optredens. Het moment voor de 'fans' om naar de wc te vluchten of een verse pot gerstenat te halen. Er zijn maar weinig drummers en hun solistische capriolen die me kunnen bekoren. De drummer in 'Yes We Can Can' van The Pointer Sisters is zo'n uitzondering. Ik ga hier nooit genoeg van krijgen en het kan me ook niet lang genoeg duren. Wat doet Pussycat in de lijst? Dit heb ik te danken aan Harrie in Steenwijk. Als ik bij hem kom wonen (in 2000) heeft hij pas een aantal cd's besteld via een boekenclub. Eentje daarvan is 'First Of All' van Pussycat met enkele bonustracks. Harrie draait het veelvuldig en na een paar keer moet ik toegeven dat het eigenlijk een fantastisch album is. Met 'Georgie' als één van de uitschieters, maar ik weet niet of dit ook op het originele album heeft gestaan of dat het een bonus is geweest.

Halverwege de top twaalf vinden we Robert Palmer en een plaatje waar ik altijd goede luim van krijg. Een plek hoger een volgende Nederlandse band maar helemaal aan de andere kant van het land ten opzichte van Partner. Pugh's Place komt uit Leeuwarden. De eerste single en elpee 'West One' worden geproduceerd door Boudewijn De Groot en hebben een hang naar de progressieve pop van onder andere Spooky Tooth en Traffic. De band zal later een dramatische cover opnemen van 'Child In Time'. De plaat wordt op Hilversum 3 gedraaid en ernstig gesloopt. Weer eentje minder want de plaat is al erg zeldzaam en gezocht. Ik heb de elpee 'Child In Time' van Live en deze is voor mij alleen de moeite waard vanwege de bijdragen van Children Of Jubal. Leden uit Pugh's Place zullen later opduiken in de folk-formaties Farmers Union en Irolt. Omdat ik ook de catalogusnummers vermeld, heb ik de Nederlandse mee genomen van Promises. Ik heb ook de Belgische op een afwijkend label (Bestseller) en dus ook een ander catalogusnummer. De plaat is in een betere staat dan de Nederlandse en daarom staat deze vooraan. Ik hou het voor 'Verzamelwoede' dichtbij huis en dus de Nederlandse uitdossing van de gebroeders Knauer en hun zus Leslie. Samen verzorgen ze deze prachtige eendagsvlieg.

Het is de folkzangeres die ik niet meer bij naam wil noemen, maar degene die ik in de jaren 2006 tot en met 2011 op de voet heb gevolgd. Zij refereert eens aan The Poppy Family en dat is een erg opvallende naam. Ik kan me zomaar voorstellen dat ze 'That's Where I Went Wrong' als geen betere zou kunnen coveren, maar verder dan deze ene referentie komt het niet. 'I stand corrected'. Ik heb ooit gelezen dat Terry en Susan Jacks broer en zus waren, maar dat heb ik dus helemaal mis! Ze zijn ongeveer vijf jaar getrouwd en deze tijd is vooral vastgelegd in de platen van The Poppy Family. 'Which Way You Goin' Billy' is de grootste en 'That's Where I Went Wrong' is de weinig succesvolle opvolger. The Peddlers neemt me terug naar 1997 en de weken op de ADM. Ik heb ruim een jaar eerder eens een cd gekocht met verzameld werk van The Peddlers, maar het is niet eerder dan in de laatste maanden van 1997 dat ik door de jazz heen weet te prikken en een prachtig album ontdek. Het is mijn kennismaking met 'Girlie, P.S. I Love You'. Feitelijk is 'P.S. I Love You' op deze single 'part 2' van de albumversie.

De nummer 1 is vanavond echter voor Gary Brooker en zijn Procol Harum. Ik tel de personen op de hoes en de handtekeningen. Dan toch maar even kijken op 45cat en wat blijkt? De plaat bevat ook de handtekening van de vorige eigenaar! Hij claimt de handen en corduroy broek van Keith Reid te zijn. 'Pandora's Box' is waarschijnlijk het laatste Procol Harum-nummer waar de groep aan de top staat. Kort hierop wordt het een persiflage op zichzelf.