Eindstreep: augustus 2020

Tot slot van deze maand zoals traditioneel de 'Eindstreep'. Ik heb zojuist een aantal video's gekeken en daardoor is het al laat geworden, vandaar dat ik dit even snel wil doen. In totaal tel ik 56 singles voor deze maand, maar eentje wordt pas in oktober verzonden omdat het waarschijnlijk nog geperst moet worden. Het is weer een volgende release uit de serie van het Italiaanse Cannonball-label. Deze reken ik dus nog helemaal niet mee in de 'Eindstreep', dat komt wel in de maand als het arriveert. Zonder dit plaatje zijn er dus 55 in totaal. Vijfendertig voor de Blauwe Bak, dertien voor de Gele Bak en zeven singles die ik als dubbel reken. De top tien zou er als volgt uit moeten zien.

1. Who Are You Gonna Love - Rozetta Johnson

2. Goodbye Love - Act One

3. This Time I'll Be Sweeter - Wendy Alleyne & The Dynamics

4. Chestnut Mare - The Byrds

5. Don't Let Me Go - Barbara Jacobs

6. You're The Best Thing - The Style Council

7. Bring On The Love - Gloria Jones

8. I'm Leaving On That Late Late Train - Solomon Burke

9. I Just Gotta Find Someone - The Ghetto Children

10. You've Not Changed - Sandie Shaw

Blauwe Bak Veteranen deel 54

De eerste werkdag zit er weer op. Hoewel? Op maandagmiddag is het altijd rustig aan beginnen met sorteren hetgeen betekent dat ik om drie uur kan beginnen en tot ongeveer half zeven werk. Dat is nog slechts een paar weken op deze manier. Bezorgers die op zaterdag werken, hebben doorgaans de maandag vrij. Omdat ik mijn sortering op de maandag niet wilde missen, koos ik ervoor om dinsdag vrijaf te zijn. Toch mis ik de laatste maanden steeds meer mijn weekend: Twee dagen achtereen vrij. Vanaf eind oktober ga ik weer op dinsdag werken. Ik zal dan op maandag 'Tuesday Night Music Club' moeten voorbereiden maar dat is geen probleem. Ik heb dan wel zondag en maandag mijn weekend en daar gaat het uiteindelijk om. Begin 2015 heb ik nog op woensdag mijn vrije dag maar deze wissel ik al snel in voor de dinsdag, zeker als blijkt dat 'Tuesday Night Music Club' een blijvertje is. Eind 2015 zit ik al in dezelfde situatie hoewel ik dan nog vooral in de sortering zit. Ik ga vanavond opnieuw terug naar deze periode van bijna vijf jaar geleden met het 54e deel van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Vandaag zijn we vooral op de platenbeurs van 18 oktober 2015 plus een paar losse aankopen in de twee weken erna.

'De Singel' heeft een paar jaar geleden nog een groot feest gehad ter ere van het jubileum, alleen ben ik vergeten wanneer het precies is gestart. Het zal in de late jaren zeventig of vroege jaren tachtig zijn geweest. Ik hoor voor het eerst over 'De Singel' in de begintijd dat ik mijn platen haal bij Minstrel in Zwolle. Het is de tijd dat ik nog veel in een andere kroeg in Zwolle zit. Ik ben even diep aan het nadenken over de naam. Nee, laat maar. Het is een euro-kroeg waar ik in de Sideburner-periode nog een paar maal rock'n'roll zal draaien van vinyl. Ik nodig Arjan van Minstrel uit om een biertje te gaan drinken en stel deze kroeg voor. 'Nee, daar wil ik niet worden gezien. Dan gaan we naar De Singel, maar dat is voor een volgende keer'. Een kind van de uitbaters van de euro-kroeg is lid van de, toen, populaire hiphopformatie Opgezwolle en dat verklaart tevens ook waarom ze een dj-booth hebben. Het zal nooit iets worden met het biertje met mister Minstrel, maar ik ga uiteindelijk op eigen beweging naar De Singel. Daar tref ik onder andere Donny, een voormalige stagiair van De Buze welke dan lid is van een dj-collectief. Ik wring mezelf naar binnen in 2005 als dj en dat resulteert in een tweemaandelijkse residentie in 'De Singel'. Het zijn de jaren 2006 en 2007 en dat is een periode waar ik niet met teveel genegenheid op terug kijk. Ik heb een fijn plekje in 'De Singel', maar weet dat binnen enige maanden helemaal om zeep te helpen.

Ik trek zelf overigens graag het boetekleed aan maar moet wel benadrukken dat dit een periode is waarin ik veel te veel alcohol nuttig en bovendien regelmatig snoep van zwaardere middelen dan wiet of xtc. 'De Singel' kent een ritueel met tequila en het is vooral dat goedje dat gekke dingen met me doet. Sinds dat ik gestopt ben met de drank doe ik zo nu en dan een verwoede poging om nog eens achter de draaitafels van het café te komen, maar het blijft er steeds bij. In de eerste jaren kom ik nog redelijk vaak in 'De Singel', ,vooral als ik nog in Steenwijk woon en een goede treinverbinding heb. Vanuit Nijeveen ga ik een paar maal op de fiets. De laatste keren dat ik er ben geweest in de afgelopen vijf jaar? Dat zijn de platenbeurzen van 2015 en 2016. Vanavond zijn we te gast op de eerste platenbeurs. Ik verneem het via Facebook. Ik heb eigenlijk wel zin om te gaan maar wil geen geld uitgeven aan openbaar vervoer. Er zit niets anders op dan met de fiets te gaan. Wat stel ik me voor bij een platenbeurs in 'De Singel'? Tja, de kroeg is niet zo groot en dus verwacht ik een vijftal kleine standjes met vooral duurdere soul- en funk. Welnu, de zaak staat vol met standjes waaronder eentje met heel veel goedkope soul. Daar doe ik flink boodschappen. Met een bomvolle tas fiets ik terug naar Nijeveen en doe 's avonds een radioshow met de aanwinsten van deze middag.

692. Shake And Dance With Me-Con Funk Shun (US, Mercury, 1978)
693. Iron Out The Rough Spots-Don Covay & The Goodtimers (NL, Atlantic, 1966, re: 1976)
694. Learning To Love You Was Easy-The Dells (Italië, Cadet, 1975)
695. Stay Close To Me-Five Stairsteps & Cubie (US, Curtom, 1969)
696. The Train-Charles Jackson (Barbados, Capitol, 1979)
697. What Is Soul-Ben E. King (UK, Atlantic, 1966)
Een fraai overzicht van de goedkope platen van de platenbeurs in Zwolle. Met name Ben E. King is in deze vorm doorgaans een paar stuivers waard, het is namelijk de originele Engelse persing. 'Stay Close To Me' komt helemaal op het juiste moment. Con Funk Shun en Don Covay staan tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

698. Down For You-Stacy Lattisaw (US, Cotillion, 1982)
699. Honey, I Still Love You-The Mark IV (US, Mercury, 1972)
700. Something Here In My Heart-The Paper Dolls (UK, Old Gold, 1968, re: 1985)
701. How Do You Save A Dying Love-Shades Of Blue (US, Impact, 1967)
702. She's Killing Me-Johnnie Taylor (US, Columbia, 1979)
Van de bovenstaande is vooral Shades Of Blue een plaat welke behoorlijk in trek is en dus ook aan de prijs. Ik betaal, geloof ik, niet meer dan een paar euro voor de plaat. Mark IV en Paper Dolls staan in de reserve-Blauwe Bak en de rest in de koffers.

703. Ain't Gonna Run No More-Mighty Lovers (UK, Soul Junction, 1968, re: 2015)
704. Lord Don't Leave Me-The Famous Davis Sisters (US, Savoy, 1956, bootleg?)
705. Sing A Happy Song-The O'Jays (NL, Philadelphia, 1979)
706. What's The Use-Barbara & The Uniques (US, Arden, 1970)
707. Question-Bobby Powell (US, Whit, 1967)
Tot slot vijf 'losse' singles uit de twee weken na de platenbeurs in Zwolle. Mighty Lovers is in 2015 een nieuwe heruitgave welke tegenwoordig al 32 euro moet opbrengen volgens 45cat. Dat is ruim het dubbele dan wat ik nieuw voor de plaat heb gegeven. Famous Davis Sisters is gesampled in een nummer van Moby en plots fiets ik tegen een nestje aan van deze singles. Zou het dan toch een bootleg zijn? Het ziet er vrij authentiek uit behalve voor het lettertype en het Savoy-logo, dat riekt teveel naar de jaren tachtig? The O'Jays komt van 'De Tafel' in Meppel en de laatste twee heb ik gekocht bij Rarenorthernsoul. Mighty Lovers reken ik af op 22 oktober, Famous Davis Sisters op 27 oktober, The O'Jays  op 30 oktober en de laatste twee op 6 november 2015. Famous Davis Sisters staat uiteraard in d gospel-koffer en de rest in de koffers.

In de volgende aflevering nemen we afscheid van het jaar 2015 en eindig ik bij de eerste twee singles in 2016.

Eretitel: 'Would I Lie To You'

Gistermiddag zou ik op zichzelf nog wel idee hebben gehad om iets te ondernemen, maar dan verdrink ik in de vele live-streams die uit Berlijn komen. Ik heb twee weken geleden nog serieus getwijfeld. Ik zal dan een keuze moeten maken: Of met vakantie of met een bus mee naar Berlijn. Ik heb dus gekozen voor het eerste en eigenlijk heb ik dat ook wel nodig: Even een paar dagen uit de actualiteit en de nieuwskanalen. Niet dat je echt kan ontsnappen uit de actualiteit want met name Deventer is een verschrikking. Winkelstraatjes welke opeens eenrichtingsverkeer zijn geworden en meer van deze betutteling. Vanmiddag moet ik even naar de winkel in Havelte en plak daar een klein ommetje aan vast op de e-bike. Niets bijzonders, gewoon een stukje door 'de achtertuin'. Het is overigens ook niet helemaal droog en het lokt evenmin aan om ergens te gaan zitten. Nu moest ik eigenlijk nog twee berichten publiceren, maar ik heb mijn plan al gemaakt. Morgenavond doe ik eerst de volgende aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' en sluit daarna de maand af met de 'Eindstreep'. Door de 'Gele Bak Top 100' komt de 'Eretitel' begin juli even op een zijspoor te staan, maar dat moest nu weer vaste prik gaan worden. De volgende titel op de lijst is 'Would I Lie To You'.

3. Whitesnake (1981)
Deze 'Eretitel' kan ik zo lang of kort maken als ik zelf wil. Als ik dan de keuze heb, hou ik hem het liefste zo kort mogelijk. Ik krijg namelijk wel zin aan mijn bedje. Ik hoef Whitesnake niet opnieuw te beluisteren om het een plek te geven in deze top drie. Het is duidelijk: Dit moet de hekkensluiter worden van deze 'Eretitel'. Ik ben namelijk ook nooit echt kapot geweest van Whitesnake en dus is het de gedoodverfde nummer drie in deze 'Eretitel'.

2. Eurythmics (1985)
Onlangs hoorde ik nog iemand praten over Arrow Classic Rock. Bestaat dat nog? Ja, het schijnt als internetradiostation verder zijn gegaan. Ik weet nog dat de zender een paar jaar geleden in zwaar weer zat en volgens mij niet financieel kon voldoen aan de kosten voor een frequentie. Ik leer Arrow pas kennen tijdens een vakantie in Nederland, het moet 1999 zijn geweest. In 2001 is het domweg mijn favoriete radiostation. De juiste classic rock zonder presentatie maar wel met drie reclameblokken per uur. Tijdens de fietstocht naar Manchester en terug heb ik ook de cassette-walkman mét radio mee en vermaakt Arrow me op de lange stukken in Nederland. Dan ontdek ik ook dat 's nachts het 'beste' van overdag wordt gedraaid en valt me op dat het met enkele artiesten en bands erg eenkennig is. Zo komt Eurythmics een aantal keren voorbij tijdens deze rit met steeds weer 'Would I Lie To You'. Dat maakt dat ik deze verkies boven Whitesnake.

1. Charles & Eddie (1992)
De nummer 1 neemt me terug naar niet echt een florissante tijd in mijn leven. In november en december 1992 doorloop ik een stage bij IJsselmeerbeton in Lemmer. Na twee enerverende stages voelt dit op dag 1 al niet goed aan, maar ik heb geen andere keuze. Het werk bevalt me niet, de collega's zijn een koude douche vergeleken bij het waterschap en ik begin steeds meer in te zien dat ik ab-so-luut niet mijn leven op een kantoor wil slijten. Intussen droom ik van een journalistieke loopbaan. De radio staat de ganse dag op Radio 3 en dus kan ik de hits uit deze tijd dromen. Ik hoor hier voor het eerst The Jayhawks welke ik al eens in een 'Eretitel' heb gehad en meteen een bericht er achteraan heb gegooid. Charles & Eddie zijn ook nieuw in mijn oren. Hoewel ik anno 1992 niet veel op heb met soul verbaas ik me steeds weer over de stemmen van beide heren en hoe fraai ze bij elkaar passen. En anno 2020 mag je ervoor uit komen dat je het een leuke plaat vindt en dus presenteer ik het vandaag als de ultieme 'Would I Lie To You'.

Nog twee 'Eretitels' te gaan uit 2018 en dan kan ik aan de 'Listen Carefully' van 2019 beginnen. Ook al zou ik vandaag stoppen met de rubriek op de radio, hetgeen ik niet van plan ben, dan zou ik nog jaren vooruit kunnen! Volgende week maar eens driemaal 'For Your Love' onder de loep nemen.

Week Spot Kwartet: week 35

Buiten het weekend om de laatste dag van de vakantie. In tegenstelling tot gisteren heb ik nu wel een actieve dag gehad. Ik word keurig vóór de wekker wakker. Het is dan elf uur en met 'Afterglow' in het verse geheugen opnieuw weer niet zo'n lange nacht. Het is praktisch gezien de nacht die ik iedere week draai. Na een ontbijtje zit ik al om half een al op de fiets naar Steenwijk. Eerst de toeristische weg. In Steenwijk zet ik de fiets op het station en onderweg naar de binnenstad begint het stevig te regenen. Kort maar krachtig. Bij de Primera krijg ik te horen dat ik ook gewoon een bovenstukje kan krijgen van de damper. Weer twintig euro bespaard! Om nog een beetje vakantie te vieren, koop ik een milkshake. Dan op de fiets terug naar Havelte en deze afleveren bij de verhuurder. Na boodschappen te hebben gedaan heerlijk ontspannen terug stiefelen naar Uffelte. In de verte onweert het en ik ben kwalijk thuis of het gaat regenen. Direct daarna meldt zich ook de eerste onweersbui. Ik gebruik het echter als decor voor het samenstellen van een show welke ik om één uur vannacht ga doen. Hoewel de 'Laid(back) Night Show' geen vaste prik is, kan ik vanavond vieren dat het zes jaar geleden is begonnen. Vannacht kijk ik naar de Engelse releases voor Record Store Day van morgen. Nu richt ik me eerst op de Week Spots in de voorbije vier jaren.

2016: Congratulations Baby-Doris Duke (1971)
Ook deze aflevering van het 'Week Spot Kwartet' staat nog in het teken van vakantie. In 2016 is het de dinsdag dat ik met vakantie ga, als ik me niet vergis. Ik heb niet veel tijd meer om een Week Spot-bericht te schrijven en besluit dan deze single naar voren te schuiven. Ik heb immers al eerder over Doris Duke geschreven. Hoewel beide kanten van de plaat als 'Deep Soul' worden weggeschreven, is 'Congratulations Baby' vooral uptempo en met een toneelstukje in de brug waarbij Swamp Dogg de rol van dominee mag spelen. Hij schrijft het samen met Gary 'U.S.' Bonds en Maurice Gimbel. Ik denk dat ik de komende tijd vooral ga wennen aan 'Divorce Decree' nu ik een verzameling begin op te bouwen van echtscheidingsplaten van 'the original D-O-Double-G'.

2017: After Loving You-Major Harris (1974)
De overige drie platen zijn allemaal verbonden aan de vakantie zélf. In 2017 ga ik  op woensdag naar Sleen en kom de volgende week dinsdag terug. Op donderdag ga ik het zadel testen van de fiets van de camping en doe het in eerste instantie met een uitgestippelde tocht door de gemeente Coevorden. Op de middag besluit ik dat ik even in Emmen wil kijken. Ik ben echter nog maar net op pad als Major Harris voorbij komt in de 'Vakantiemix'. Ik besluit ter plekke dat dit de nieuwe Week Spot gaat worden bij thuiskomst. Waarvan akte. Ook dit is een b-kant, ditmaal zelfs van een redelijke hit. 'Love Won't Let Me Wait' heet deze kant, maar volgens mij ben ik overstag gegaan voor 'After Loving You'. De plaat heeft intussen een beschadiging opgelopen waardoor ik het eigenlijk nog eens zou moeten vervangen.

2018: Dawn Of A New Day-The Unifics (1971)
Het is niet zo dat ik alle momenten van de vakantie met mijn koptelefoon op het hoofd zit. In 2018 ben ik bijvoorbeeld met de Pioneer en daarbij wil ik heel doelbewust geen afleiding hebben. Het zijn dan de wandelingetjes rondom Sleen waar ik de platen leer kennen. Ik heb de zondagmiddag al een flink stukje gefietst, maar kan na de avondmaaltijd nog wel wat beweging gebruiken. Ik leer The Unifics op waarde schatten op deze wandeling en wederom is de keuze voor de Week Spot aldaar gemaakt. Ook omdat ik reeds eerder een Week Spot van The Unifics heb gehad, kan ik het qua verhaal met een Jantje-van-Leiden ermee af brengen.

2019: Fool-Al Matthews (1975)
'Is it still number one?'. Het is nog altijd een gevleugelde uitspraak in de chatroom (van luisteraars) of door de microfoon (van mezelf) als dit plaatje voorbij komt in 'Do The 45' of 'The Vinyl Countdown'. Het kan immers beide! Ik leer het plaatje even eerder kennen middels een Facebook-groep en daar biedt Mark aan een exemplaar in mijn volgende pakket te stoppen. Dat is dus de Engelse persing welke nog altijd in de Blauwe Bak staat. Vervolgens vind ik in Emmen de Nederlandse single met fotohoes, maar omdat ik toch altijd weer voor Engelse persingen ga, komt deze in de algemene jaren zeventig-bak te staan. Ik heb desnoods een reserve voor als de Engelse erg beroerd gaat klinken!

Week Spot: Melvin Brown & James Matthews

Dit weekend besluit ik het zomerseizoen op Wolfman Radio met een laatste 'Vinyl Summer Spirit'. Dit weekend ga ik het tropische jaar 1976 in de schijnwerpers zetten. Een jaar dat ik niet erg bewust heb meegemaakt. Volgens mij gaat het gezin voor de laatste keer naar Nijverdal en blijf ik bij mijn oom en tante. Ik sluit een vriendschap met hond Blacky en meer weet ik niet over 1976 te vertellen. De muziek heb ik dubbel en dwars ingehaald. Sterker nog: Ik beschouw 1976 als het favoriete muziekjaar van de jaren zeventig. Er staat bitter weinig op de hitparade dat ik niet kan waarderen. In de soul is 1976 het jaar waarin menig artiest een stevige keuze moet maken. Of je oude fans kwijt raken door op de disco-trein te springen of op oude voet verder en geen steek opschieten. Melvin Brown en James Matthews nemen de laatste optie en daarmee blijven ze op dezelfde level als de voorgaande jaren. Het plaatje wordt in 1976 grotendeels genegeerd en dat is best spijtig. Originele exemplaren zijn inmiddels een fortuin waard maar voor ons armetierige dj's is het een aantal malen opnieuw uitgebracht. De meest recente heruitgave is middels het Engelse Izipho-label en dat is de uitdossing waarin ik de single heb. Het mag deze week de Week Spot zijn: 'Love Stormy Weather' van Melvin Brown en James Matthews uit 1976.

Deze Week Spot staat al een paar weken in de planning. Het heeft dus niets met het onstuimige weer van afgelopen woensdag te maken. Ik ben nog maar net uit Warnsveld vertrokken als ik behoefte heb aan muziek om de wind en regen te trotseren. Als ik in Eefde de supermarkt wil binnenstappen om een doosje sigaren te kopen, komt 'Love Stormy Weather' mijn oren binnen. Opeens is het nummer erg toepasselijk. Ik heb vandaag een echte rustdag gehad en dat ben ik nodig! Mijn benen voelen aan alsof ze van steen zijn. Morgen het geplande bezoek aan Steenwijk en de huurfiets in Havelte afleveren. Bij dat laatste geldt dat ik ook weer lopende naar huis moet. Hopelijk gaan mijn benen na nog een nacht slaap, een beetje fietsen en wandelen beter voelen.

Vijf jaar geleden ben ik even door een Ohio-fase gegaan qua Blauwe Bak. Het is min of meer 'toevallig' want ik kom gewoon een hoop platen tegen uit Ohio welke ik erg interessant vind. Melvin Brown en James Matthews zijn lid van de groep Hamilton Movement. dat in 1976 'She's Gone' uitbrengt voor het Lookout-label. De single is erg gezocht in zowel de soul als de funk. Het is de zeldzaamheid dat de prijs omhoog drijft want goed beschouwd kun je goed uit de voeten met een heruitgave. Een origineel zou zomaar vijfduizend euro kunnen opbrengen. 'Love Stormy Weather' is eveneens aan de prijs als de plaat opduikt. Voorlopig staat het record op 1175 dollar. Dat heeft iemand op 2 juni 2019 afgetikt voor de single op Ebay. De 'goedkoopste' is 75 dollar voor een 'Good Minus'-exemplaar met een diepe kras welke de plaat laat hangen. In Engeland wordt de plaat eerst in 2002 uitgebracht op het Grapevine-label, maar deze is stijf uitverkocht. In 2016 komt de plaat uit via Izipho en deze vindt eveneens gretig aftrek. Ook vanwege een 'nieuwe' b-kant: Een niet eerder uitgebracht nummer dat Brown op zolder heeft liggen. Het is wederom een overtuigend duet hoewel de opname zeer minimaal is doordat het niet goed luchtdicht is bewaard.

'Love Stormy Weather' is in één woord samen te vatten en dat is een woord waarvoor je ook nog tachtig synoniemen kan bedenken. Het is een kippenvel-plaat eerste klas. Een lekkere laidback groove dat aanvankelijk een beetje jazzy aandoet maar zich al snel ontpopt in een fraai stukje midtempo. De stemmen van Melvin en James passen erg goed bij elkaar. Er zijn maar weinig 'dure' platen die hun geld ruimschoots waard zijn en 'Love Stormy Weather' op het Philmore-label is zo eentje. Hoewel ik nooit dat geld zou neer leggen voor een plaat, maar dat is weer een ander verhaal.

Singles round-up: augustus 6

Wat is toch het boodschapje dat me naar de grotere steden leidt en waar ik niet mee ben geslaagd? Welnu, ik heb een ruime maand geleden een nieuwe elektronische sigaret gekocht. Ditmaal wel eentje met regelbare wattage, hoewel die bij mij meestal op de hoogste stand staat. Natuurlijk moet die mee op vakantie! Vandaar dat ik zondagmorgen ook over Meppel fiets om vloeistoffen te halen. Het is die avond in Warnsveld dat ik een hapje wil gaan eten en besluit ook de damper mee te nemen. Die gaat in de zak boven mijn knie van mijn cargobroek. Natuurlijk had ik erop moeten letten dat die rechtop zou blijven staan. Hij is echter gaan liggen. Als ik wil gaan zitten bij de snackbar bemerk ik al dat de broek een beetje nat wordt. Daarna begint het erg naar vloeistof te ruiken. Het is echter pas bij terugkomst in de 'Tuinfluiters' dat ik merk dat het buisje van de sigaret is gebroken en dus is de vloeistof in de broek gelopen. Je kan geen losse onderdelen krijgen en dus zit er niets anders op dan wéér zo'n damper te kopen en dan heb ik wel een reserve-batterij en eventueel wat andere losse onderdelen erbij. Ik zoek dus naar een Primera en vind pas eentje in Deventer als de winkels al dicht zijn. Morgen maar eentje in Steenwijk halen. De Plato heeft een deurbeleid waarbij een maximum van twee klanten in de winkel wordt toegestaan. Er zijn al drie. Bep Dylan is daarentegen ook open en dat kent geen strenge regels. Ik ben de eerste en enige tijdens het korte verblijf. Hij heeft misschien maar 150 singles staan, maar wel veel voor vijftig cent en een euro. Dan mag er héél veel! En ik krijg ook nog een fraaie korting waardoor de singles gemiddeld niet veel meer dan een euro per stuk zijn. Eerst even de 'dubbele' singles.

* Margie Ball- Goodbye To Love (NL, Funckler, 1965)
* Richard Harris- Mac Arthur Park (Duitsland, RCA Victor, 1968)
* The Poppy Family- Which Way You Goin' Billy (UK, Decca, 1970)
* Road- Never Leave Me Lonely (NL, Polydor, 1971)
* Edwin Rutten- Het Spijt Me (NL, MMP, 1964)
* Barry Ryan- Eloise (Frankrijk, MGM, 1968)
* Sam & Dave- You Don't Know What You Mean To Me (Duitsland, Atlantic, 1968)
Margie Ball heb ik in 2006 gekocht en moet ik 'ergens' hebben. Toch staat die niet in de jaren zestig-bak. Mijn herinnering zegt me dat deze hoes is verstierd door plakband dus wat dat betreft is dit een 'upgrade'. Altijd een leuk nummer! Richard Harris heb ik nog niet in de Duitse uitdossing. Mijn Amerikaanse is een beetje versleten. The Poppy Family heb ik in de jaren negentig mét fotohoes gekocht in Denemarken maar ook deze is al jaren ernstig zoek. Road moet ik met een neutraal hoesje hebben liggen. Edwin Rutten heb ik schijnbaar al eens met véél betere fotohoes gekocht. Barry Ryan heb ik nog niet in de Franse fotohoes en nogmaals... voor een euro mag veel! Sam & Dave heb ik in de Nederlandse fotohoes en nog eens een Duitse in neutrale hoes. De bovenstaande mag de laatste vervangen.

* The Beeds- You Don't Have To (US, Team, 1968)
Het label doet een beetje 'spiegodelies' aan (overgenomen uit een Hitweek uit dezelfde periode), maar de 'credits' verraden dat het een productie is uit het huis van Kasenetz-Katz. Team blijkt dan ook een divisie van Buddah te zijn. Ik ontdek dat de groep voordien actief was als Cats' Meow en deze naam komt me niet onbekend voor. De leadzanger heeft aan hetzelfde ballonnetje gezogen als de zanger van 1910 Fruitgum Co. en andere bubblegum-groepen uit de stal van Buddah. Het nummer zelf is een beetje drammerig maar laat me de andere kant ook een kans geven. Dat is in een paar landen in 1970 als a-kant verschenen. 'Run To Her' klinkt meteen een stuk interessanter. Dat zit een beetje tussen psychedelische folkrock en bubblegum in. Zeker niet onaardig!

* Bobby Bloom- Where Are We Going (Duitsland, Roulette, 1971)
Ik heb 'Montego Bay' nooit echt 'begrepen' hoewel ik de single al sinds 1993 in de bakken heb staan Ik wil hem echter gerust nog een kans geven. Op deze single krijgt hij hulp van Mickey Lane. Is dat dezelfe Mickey als Mickey Lee Lane van The Sounds Of Lane? Het zou zomaar kunnen aan de sound te horen. De b-kant heet 'Ol' Yesterday''  en is een ballade met een erg bijzondere 'sfeer'. Wel iets aan de poppy kant en ik ben er na één draaibeurt nog niet zeker van, maar het zou vroeg of laat in de reserve-Blauwe Bak kunnen staan. Maar dan opnieuw... het is slechts twee minuten, dus als ik mezelf veel werk wil besparen, laat ik het gewoon in de jaren zeventig-bak. 'Going' heeft het voor mij al gewonnen van 'Montego Bay'.

* The Byrds- Chestnut Mare (NL, CBS, 1970)
Radio-collega Emz is een paar maanden geleden gestopt met haar 'love songs' op de donderdagavond en door een wijziging in het schema is dat inmiddels een uurtje vóór mijn 'Afterglow'. Dat vul ik met liedjes met een thema. Ik had voor afgelopen donderdag 'paarden' gereserveerd maar toen heb ik geen show gedaan. Morgen hebben we dus alsnog de paarden te gast en 'Chestnut Mare' als uitsmijter. De single heb ik nog steeds niet en nu zie ik zelfs dat deze versie over de vijf minuten is. Dat is vijf minuten genieten met een hoofdletter G. Of nee, laten we gewoon de caps lock aan staan bij het typen van 'genieten'.

* Ray Charles- Here We Go Again (NL, Artone, 1967)
Eerlijk is eerlijk: Ray heeft betere momenten gehad, maar het schijnt dat ik de single nog niet in de bakken heb staan. Om dan een Artone te vinden met het 'hartje' intact, dan hoor je mij niet meer klagen.

* Everybody's Children- The Time Is Now (NL, Fontana, 1970)
Radio Veronica heeft haar best gedaan met deze plaat van Everybody's Children. Het komt in 1970 maar liefst driemaal in de Tipparade, maar dat is tevens het eindstation voor de plaat. Er worden plechtig een hele hoop namen voorgelezen en het klinkt alsof het getroffenen zijn in een oorlog. De plaat oogt echter als een Engelse productie en dus vraag ik mezelf af wie al deze mensen zijn? Zou dit een product van 'Loving Awareness' kunnen zijn? Op de b-kant staat de traditionele gospel 'Abide With Me'. Ik zou graag meer details willen weten, maar het maakt niet dat de plaat zélf interessant wordt.

* Edi Fitzroy- The Gun (Jamaica, Musical Ambassador, 1982)
Met reggae durf ik wel te gokken, zeker als het een Jamaicaanse persing betreft. Er zitten leuke dub-effecten in de plaat en de keerzijde is de dub-versie zoals zo vaak. Eigenlijk nog nét een beetje leuker en lekker 'low profile' want je hoort Edi nog heel ver op de achtergrond zingen.

* Elton John- The Bitch Is Back (NL, DJM, 1974)
Eigenlijk moet ik niet veel van Elton hebben, maar 'The Bitch Is Back' geeft een goede associatie. Nu ik het weer hoor, weet ik het weer. Ik ben inderdaad op zoek geweest naar deze single zonder dat ik heel veel moeite heb ondernomen. Wat wil je nog meer voor een euro?

* Stan Ridgway- Calling Out To Carol (EEG, IRS, 1989)
Er mag veel voor vijftig cent en een euro en al gauw heb ik een grote stapel. Nadat ik even snel heb uitgerekend wat de singles zouden moeten kosten, besluit ik niet nog een keer door de stapel te gaan en neem ze allemaal mee naar de toonbank. Stan Ridgway is één van de eerste singles die ik tegenkom, nog voordat ik de leuke jaren zestig-singles zie liggen. Het heeft een prettige associatie en ik hoef geen spijt te hebben. Lekker plaatje!

* Sandie Shaw- You've Not Changed (Duitsland, RCA Victor, 1967)
Hier sta ik toch wel even vreemd van te kijken. Sandie op RCA? Jawel, in Duitsland zijn haar meeste platen via RCA uitgebracht. Een erg vreemde combinaite daar Pye normaliter wordt gedistribueerd door Hit-Ton. Sandie is eind 1967 haar meeste schaamte kwijt geraakt welke ze heeft opgelopen door 'Puppet On A String' en mag weer ouderwets platen opnemen met Chris Andrews. Beide worden ze door RCA weggeschreven als 'slow-beat'. 'Changed' klinkt als een verdiende hit, de b-kant is voor de fijnproevers. Omdat ik alles lust van Sandie Shaw gaat 'You've Been Seeing Her Again' erin als Deventer kruidkoek.

* The Style Council- You're The Best Thing (UK, Polydor, 1984)
* The Style Council- Walls Come Tumbling Down (UK, Polydor, 1985)
Maar liefst twee Engelse persingen van The Style Council, maar helaas zonder fotohoesjes en dus weinig interessant voor de verzamelaars. De singles mogen voor vijftig cent per stuk de winkel uit. 'You're The Best Thing' is klassieke Style Council dat vreemd genoeg nooit een hit is geweest in ons land. Het mag tot het betere post-Jam-werk van Paul Weller worden gerekend. 'Walls' is een speciale jukebox-uitgave met een nummer op elke kant in plaats van de twee op de b-kant. Er is ook een derde 'radio-edit' welke het woord 'crap' vervangt door 'rap', maar hier roept Weller vrolijk 'crap'. Enfin, zolang hij het F-woord of het C-woord maar achterwege laat.

* Sue & Sunny- Let Us Break Bread Together (NL, Reflection, 1971)
De zussen Sue en Sunny zijn vooral actief als achtergrondzangeressen in de studio in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. Toch mogen ze ook zelf een paar platen maken. In 1969 maken ze al een plaatje met de titel 'Let Us Break Bread' welke op het label als een 'traditional' wordt beschreven met een arrangement door Bobby Scott. Op de bovenstaande single uit 1971 staat niets meer over een arrangement en wordt het geheel toegeschreven aan R.W. Scott. Volgens de informatie via Joan Baez is het dus beide keren hetzelfde nummer en is het oorspronkelijk een gospel. Dat blijkt eveneens uit de tekst. Sue & Sunny zijn meesters in het vak en kunnen met ieder soort nummer uit de voeten. Sunny zal in 1974 nog een grote Engelse hit hebben met 'Doctor's Orders'.

* Tenpole Tudor- The Swords Of A Thousand Men (België, Stiff, 1981)
En dit is de allereerste plaat die ik uit de bakken vis. Onze voormalige radiobaas is goed bevriend met Eddie Tudor en daardoor is 'Swords' een beetje een Wolfman Radio-hit geworden. Leuk om hem eindelijk eens op vinyl te hebben!

Op de vleugels van Francis: Woensdag 26 augustus 2020

De kop bedenk ik onderweg op de fiets. Ik weet al bij vertrek op zondag dat het deze dag hard gaat waaien. Van de storm heb ik niet veel mee gekregen. Wel heb ik het ventilatierooster gesloten omdat dit een lawaai veroorzaakt dat me steeds uit de slaap haalt. 'De storm is gaan liggen'. Die boodschap verneem ik meteen bij binnenkomst in de keuken. Jammer, is mijn eerste reactie. De wind zal zuidwestelijk zijn en dat is erg gunstig voor mij. Ik heb vooralsnog geen idee hoe ik naar huis wil fietsen. Iets meer rechtstreeks dan zondag, dat wel. Wellicht eerst naar Deventer en dan via Olst en Wijhe in de buurt van Zwolle en Dalfsen uitkomen. Zoiets. Ik kan onderweg nog wel bekijken of ik het een beetje toeristisch wil hebben of juist niet. Naar Deventer fiets ik echter het stuk van gisteravond in tegengestelde richting. Omdat ik richting Olst moet wil ik de Hanzeroute volgen vanaf Deventer. Toch wijk ik daar al snel van af. Ik wil immers naar Wijhe. Om half één ben ik in Boerhaar, een dorpje vlak voor Wijhe. Ik heb dan 2,5 uur gefietst vanaf Warnsveld en schenk mijn eerste kopje koffie in. Ik start eveneens met een gearchiveerde radioshow van drie uren op de mp3-speler. Het zal me benieuwen waar ik ben als dat is afgelopen?

Ik fiets vrij rechtstreeks aan de hand van de knooppunten. Soms wijk ik af van de knooppunten als ik een slimmere manier zie om hetzelfde stuk af te leggen. Ditmaal kom ik dan wel door Heino en ga door de bossen naar Dalfsen. Vanuit daar wil ik rechtstreeks naar Nieuwleusen, maar ach... Je kan vast een mooier stuk fietsen. Ik ga dwars door de landerijen en heb op een gegeven ogenblik geen weet van waar ik ben. Dan kom ik op de Schapendrift en die meen ik zondag gezien te hebben. Ik kom uit achter in Nieuwleusen waar ik zondag de eerste koffie heb gedronken. Ik heb wel de moed om een stukje tegenwind te gaan en heb het er voor over: Ik wil wel langs de Zwarte Dennen fietsen. Bij knooppunt 88 ga ik ditmaal naar IJhorst en De Wijk. Ik wil eerst over Koekange en Weerwille naar Oosteinde, maar daarbij moet ik een stuk het westen in. Ik ga uiteindelijk over Rogat en Broekhuizen. Vlak voor Blijdenstein ga ik het schelpenpad in dat ik geregeld fiets vanuit het werk. Langs de grasdrogerij van Ruinerwold en dan wil ik het kleine fietspaadje door het land hebben. Moeten we dan links of rechts? Ik gok rechts en dat is fout. Het gevolg is dat ik vanaf Oosteinde naar Havelte moet over een stuk waar de wind alle vrijheid heeft en ik een stukje zware zijwind heb. Vanaf Rogat is de energie uitgeput en dit laatste stuk sloopt me helemaal. In Havelte doe ik boodschappen en zelfs de laatste vier kilometer terug kom ik niet boven de tien per uur uit. En nu komt dan het punt waar ik de twintig singles uit Deventer mag behandelen en daar heb ik veel zin in!

Kort maar krachtig? Goed beschouwd is deze vakantie slechts een dag korter dan die van vorig jaar. Gegeven de omstandigheden met de corona én de niet zo zonnige vooruitzichten qa weer, is dit een prachtige vakantie geweest. Vooral de prachtige maandag kan niemand mij meer afnemen! Een vakantie vol punten van herkenning doordat ik in 2008. 2009 en 2013 hier in de omgeving ben geweest, maar nog steeds verrassend genoeg voor een herhaling.

Posbankieren: Maandag 24 en dinsdag 25 augustus 2020

 

Het is nog erg vroeg om te slapen... Dat denk ik zondagavond om negen uur. Misschien vind ik het wel fijn om even languit te gaan liggen op het bed? Vier en een half uur later word ik wakker. Ik doe het licht uit en ga echt onder de lakens. Ik kan me niet heugen dat ik voor half negen nog eens wakker ben geweest. De oranje kleur in de gordijnen maakt dat ik vermoed dat de zon schijnt. Als ik de gordijnen open, laat Warnsveld zich niet op haar meest optimistisch zien. Ik ga naar de keuken voor een puik ontbijt. Om klokslag tien uur ben ik buiten en heb eigenlijk geen idee waar ik naartoe zal fietsen. Okay... de Posbank staat wel ergens op het lijstje. Even buiten het centrum van Zutphen krijg ik een plensbui zoals ik die een dag eerder in Uffelte heb gehad. Toch drogen de jas en broek nu ook weer in een oogwenk. Ik steek de IJssel over en ga de polders in zonder een plan. Het is soms een nadeel, maar eigenlijk ook tegelijk een voordeel. In tegenstelling tot de borden van de fietsrouteknooppunten in onze regio beslaan deze in Gelderland slechts een oppervlak van tien tot vijftien kilometer. Je kan in onze regio dus veel verder vooruit plannen en zeker als je geen ander kaartje tot je beschikking hebt. Het maakt het voor deze vakantie wel weer bijzonder. Ik heb al een flink eind gefietst als ik in Eerbeek kom. Net op het moment dat de stoomlocomotief wegrijdt en ik heb daar nog een foto van gemaakt. Ik raak in gesprek met een bewoner van Eerbeek die met de kleinkinderen de trein ziet vertrekken. 'Het is een hele vooruitgang. Bij ons in het dorp rijden ze nog met huifkarren'. Bij Eerbeek duik ik de bossen in en, ja, dan komt de Posbank ook al voorzichtig in beeld.

Ik heb die ochtend op het nieuws van Omroep Gelderland gehoord dat het zondag erg druk is geweest op de Posbank. Zelf zie ik een virus niet echt verspreiden uit de buitenlucht, maar dan opnieuw: Ik sta helemaal nogal sceptisch tegenover het gevoerde beleid. Op deze maandag is het opnieuw druk op de Posbank. Op zichzelf niet zo gek want dit is de periode dat de heide volop in bloei staat en dat is de mooiste periode om hier te zijn. Ik schiet een paar foto's, maar dan...? Ik begin dorst te krijgen en besluit naar beneden te sjezen naar Rheden. Met bekertjes ijskoffie en belegde broodjes fiets ik naar de uiterwaarden aan de andere kant van de snelweg. De drankjes laten zich goed smaken en ik besluit nog even verder te fietsen over Velp en dan zit je al snel aan de noordkant van Arnhem. Ik heb nog even het idee om de stad in te gaan, maar nee... Ik eet nog wat in een park en verlaat dan weer de stad. Het doet me denken aan de laatste dag van de vakantie in 2013. Ik fiets pal langs het openluchtmuseum. De Hoge Veluwe is een prachtig gebied maar tegelijk een beetje beperkt met het aantal openbare fietspaden. En zo fiets ik voor de tweede maal in een paar uur tegen de Posbank op. Nu wil ik over De Steeg waar ik in 2009 en 2013 op de camping heb gestaan. Even buiten De Steeg is het volgende plan ook alweer gemaakt: Ik ga over Doesburg. In 2009 is het een wereldreis van Hummelo naar Doesburg. Nu blijkt dat ik vlakbij Hummelo ben geweest. Ik ga echter door de polders naar Baak. en Wichmond. Ik fiets Zutphen binnen via de zuidkant en duik bij meteen de eerste beste shoarmazaak op het terras. Na een kapsalon moet het nu eenvoudig zijn om terug te fietsen naar Warnsveld? Dat valt tegen! Ik blijf maar rondhangen in Zutphen-Zuid en kan maar geen bordjes vinden om me op weg te helpen. Uiteindelijk kom ik weer op de knooppunten en zoek ik 76 op de kaart. Dat brengt me weer terug in Warnsveld.

Had ik al verteld dat het sinds ik uit Arnhem ben gefietst zó warm is geworden dat de jas in de rugzak zit? Ik heb weliswaar een hoodie aan maar het zou wellicht ook op korte mouwen hebben gekund. Als ik deze maandag qua weer een cijfer moet geven, dan ontvangt deze iets in de buurt van een tien. Het is fantastisch fietsweer! Ik heb geen vaste plannen voor deze korte vakantie maar eentje daarvan is de Posbank. De andere dag zou ik in de Achterhoek kunnen fietsen. Nu ik deze twee ideeën op één dag heb samengebracht, kan ik nadenken over iets voor de dinsdag. Deventer is slechts twaalf kilometer vanaf Zutphen. Dat is té kort voor heen en weer. De volgende morgen start ik weer om tien uur en fiets eerst naar Apeldoorn omdat dit ook wel erg dicht in de buurt ligt. Ik heb een boodschapje voor een grotere stad en wil aanvankelijk Apeldoorn in. Tot mijn grote schrik zie ik dat het station geen bewaakte stalling heeft. Jammer dan! Ik fiets Apeldoorn weer uit aan de noordkant. Ik kom uit in Vaassen en fiets dan een stuk door het bos zodat ik in Emst uitkom. Het is dan serieus gaan regenen en dat doet het voor een goed deel van de middag. In Emst heb ik een fles karnemelk gekocht maar deze drink ik een uur later maar onder een boom op. Intussen ben ik met de pont over de IJssel naar Olst gegaan. Ik fiets nu weer een stuk Hanzeroute dat ik nog ken uit 2010. In Deventer is wel een bewaakte stalling en zo loop ik de stad in. Ik vind niet waar ik naar op zoek ben, maar... platenzaak Bep Dylan is wel open en heeft singles. Dat levert straks dus nog een goedgevulde 'Singles round-up' op. Ik zoek een shoarmazaak voor de avondmaaltijd en verlaat Deventer aan de kant van Epse. Ik wil bij Gorssel nog even afwijken van de kortste route maar na een stukje zandpad heb ik het wel gezien. Ik wil gewoon terug naar Warnsveld. In Eefde slurp ik een milkshake weg bij wijze van dessert en ben wederom rond een uur of acht weer in de bed & breakfast.

De flierige tuinfluiter: Zondag 23 augustus 2020

 

Zaterdag ontdek ik dat ik in een even jaar niet in slaap kan vallen vóór de vakantie. In 2013, 2015, 2017 en 2019 heb ik niet heel veel problemen hiermee, wellicht een paar korte nachten. Ik voel het alweer aan komen en dus pak ik zaterdagavond al een paar uren slaap. Als ik op een gegeven ogenblik weer naar bed ga, is het gevaarlijk. Als... ik nu de slaap vat, word ik waarschijnlijk pas rond het middaguur wakker. Ik probeer dus nog wat te rusten en slaap, geloof ik, ook nog een uurtje. Feit is dat het té weinig is voor het avontuur, maar dat zien we later wel. Ik wil om negen uur van huis gaan maar volg ik nauwlettend de Buienradar. Deze heeft het over een naderende bui welke eerst al een half uur later komt. Vervolgens lijkt de bui niet te willen opschuiven. Met andere woorden: Ik begin zondagochtend met een nat pak. Gelukkig is dat in de buurt van Meppel alweer opgedroogd. Ik haal dampvloeistofjes bij het benzinestation en fiets langs het ziekenhuis naar het Staphorster bos. Ik verwacht langs de Zwarte Dennen te komen en vervolgens over Nieuwleusen. Bij knooppunt 88 wil dit me toch een andere kant uit hebben en dus volg ik de lijn. Ik fiets met een flinke bocht om tot achter Nieuwleusen. Wanneer ben ik voor het laatst in het Staphorster bos geweest? Het antwoord krijg ik onderweg: De platenbeurs in Zwolle in 2016. Even achter Nieuwleusen ga ik zitten voor een bakje koffie.

De wind is westelijk. Vanuit Uffelte gezien moet ik het zuidwesten in en dan vooral het zuiden. Het is dus eigenlijk best een gunstige wind! Ik moet zo nu en dan door een klein buitje regen maar eigenlijk valt dit ook iedere keer weer mee. De broek en jas zijn in een oogwenk weer opgedroogd. Ik verwacht eerst dat de onbekende wereld na Nieuwleusen gaat beginnen. Hoewel? Ik heb gedeeltes van de fietstocht wel eerder gefietst, maar vaak in tegengestelde richting. En zo kom ik weer bij de dam over de Vecht tussen Dalfsen en Vilsteren. Vanuit Vilsteren gaat het een bochtje om door de bossen, maar dat is toegestaan. Op dat moment gaat het overigens nog uitstekend met mij. De tocht maakt een halve rondom Lemelerberg en dat is even een pittig stuk. Het gaat zo nu en dan ook weer regenen waaronder in één geval een flinke plensbui. Op de hoek van de Strenkhaarsweg en de Twentse in Lemelerveld (of kilometers daarbuiten) drink ik de laatste koffie. Ik laat Heino rechts liggen en koers recht op Raalte aan. Deze plaats moet ik helemaal door en ik zit op het laatst aan een pad langs het water. Hier ga ik op een bankje zitten en voel ik voor het eerst hoe vermoeid mijn benen zijn. In Heeten wil de route me door het dorp hebben en... waarom ook niet? Ik kom langs een supermarkt welke geopend is en hier haal ik een fles karnemelk. Omdat de koffie op is, giet ik het over in de thermoskan. Deventer komt steeds dichterbij en ik merk dat ik na iedere rust weer een dosis nieuwe energie heb verkregen. De route stuurt me echter door het oosten van Deventer, de wijk Colmschate en middels een viaduct over de A1 verlaat ik de Hanzestad.

Het laatste stuk neigt echter naar een feest van herkenning, maar dan in tegengestelde richting. In 2010 heb ik een rondtocht door Nederland (en België)  gemaakt en ik zit op het laatst op de Hanzeroute (van Millingen a/d Rijn tot Kampen). Ik meen dat ik het zandpad herken van de etappe van Zutphen naar Deventer waar ik die nacht op de camping heb gestaan. Ik ben toen vermoedelijk (?) van de route gegaan of ik vergis me. Dat laatste lijkt me trouwens ook best aannemelijk want er staat me iets van bij dat ik toen Brummen op de handwijzers heb gezien. Daar kom ik nu namelijk helemaal niet in de buurt. Gelderland laat zich van zijn mooiste kant zien en ik mag een stuk over de Gorsseler heide. Overigens is het weer sinds een paar uren erg tam geworden en is het bij vlagen warm. De laatste loodjes wegen het zwaarst en Warnsveld weigert ook maar een meter op te schuiven in mijn richting. Rond een uur of zes heb ik de Tuinstraat gevonden en ik bel aan. Het 'gevoel' dat ik al bij het eerste telefooncontact op vrijdag heb, klopt helemaal. Betsy is een hartverwarmende vrouw en de bed & breakfast is netjes zonder opsmuk. Precies zoals ik dat graag zie. Het is 'net als thuis', maar dan in vakantie-vorm. De naam van het huis is ook de naam van de bed & breakfast: 'Tuinfluiters'. Dat verklaart de kop boven dit bericht.

's Avonds eet ik een 'Franse' burger met frietjes bij het cafetaria in het dorp. Eigenlijk is het gewoon een hamburger maar dan met stukjes brie in plaats van Hollandse kaas. Ik wil natuurlijk 'eigenwijs' naar de b&b lopen en dat moest langs de molen die ik op een afstand heb gezien. Het wordt nog een flinke dwaaltocht! Dat ik bij de b&b een fraai uitzicht heb op de molen is iets dat ik pas dinsdag ontdek. Bij het afscheid op woensdag heb ik nog maar snel deze foto geschoten. Het is de steeg naast het tijdelijke nachtverblijf.

Rondom 10: augustus 2014

De nacht vóór het met vakantie gaan is vaak al minstens zo legendarisch als de vakantie zelf. Ik heb eens zitten te denken: In oneven jaren lukt het me wel om te slapen en in even jaren niet tot nauwelijks. Wat dat betreft wordt het weer een herhaling van 2016 en 2018 met hopelijk de energie van 2008. Een beetje rust zou immers bruikbaar zijn met ruim honderd kilometer op de fiets voor de boeg. Ik heb zojuist het laatste deel van de 'Vakantiemix' opgenomen, ik moet me nog scheren en alvast de tas een beetje inpakken. Ik heb vanmiddag voor een paar euro een fietstas op de kop getikt bij de kringloopwinkel in Meppel. Ik ben ook even door de singles gegaan maar die kan ik in september eventueel wel ophalen. Het is niet héél boeiend spul op dit moment. Fietstas met kleding en uiterlijke verzorging en de broodjes en wat losse dingen in de kleine rugzak. Nu hoef ik op zijn minst niet met de trekkersrugtas te fietsen. Ik ben van plan om een uurtje of acht van huis te gaan en ik zal eerst over Meppel fietsen om mijn flesjes dampvloeistof op te halen (ben ik vanmiddag 'vergeten'). Daarna koers richting de Zwarte Dennen en na Oudleusen verlaat ik de bekende omgeving. Vanavond wil ik terug naar een vakantie waar ik met gemengde gevoelens aan terug denk: De dagen in Limburg in augustus 2014. Een vakantie die niet mocht en evengoed voor herhaling vatbaar is?

Ik heb in de zomer van 2013 mijn draai gevonden qua vakantie. In voorgaande jaren trok ik met tent achterop de fiets van camping naar camping. In 2013 zet ik de tent op in De Steeg en maak vanuit daar fietstochten. Het ligt overigens ook in de planning om maandag of dinsdag weer eens bij de Posbank te kijken. In 2014 is aanvankelijk het idee om in de buurt van Enschede een camping te zoeken. Ik ben al weken van tevoren druk met het kijken op Buienradar en naarmate het kampeermoment nadert, hoe meer ik aan de locatie ga twijfelen. Er staan een paar pittige buien ingetekend voor het weekend. Ik kijk verder op het kaartje en zie dat Limburg wel redelijk weer treft. Dan is de keuze snel gemaakt: Ik wil terug naar Slenaken. Hier heb ik met ouders en broer in 1986 een week doorgebracht en dat levert een zoete herinnering op. Toch stopt er geen trein in de nabijheid van Slenaken en dus moet ik evengoed een stukje fietsen. Dat vind ik op zichzelf niet erg. De reis begint al een dag later dan gepland omdat ik me eerst verslaap. De tweede nacht lukt het niet meer om te slapen en zo ga ik al vroeg op pad. Met de fiets in de trein van Meppel naar Heerlen en dan weer fietsen tot zover dat wil. Welkom in Limburg! Ik heb overigens wel eens meer routine gehad bij het optuigen van de fiets. Ik heb een klein papiertje in de broekzak met daarop aanwijzingen om van Heerlen in Slenaken te komen. Vijf kilometer achter Heerlen neemt de (redelijk harde) wind de regie over en blaast het briefje kilometers verderop. Dan maar op goed geluk! Ik ben al langs de camping gefietst, zo blijkt later, als ik ontdek dat ik 'daar boven' moet zijn. Weer terug de Schilberg op en dat is met fiets aan de hand. Ik zie in deze dagen regelmatig wielrenners trainen op dit stuk. Het is zoals verwacht een boerderijcamping. Ik wil de uitbaters niet afvallen, deze zijn hartelijk, maar het is veruit de minste camping-ervaring die ik heb gehad in de jaren. Vooral de douches zijn een drama!

De camping is pal gelegen naast het klooster van Hoogcruts. De foto boven dit bericht toont de situatie in 2010. In 2014 zijn ze al druk aan de gang met het complex en inmiddels is het zover dat het geen ruïne meer mag heten. Het staat weer overeind maar heeft verder, tot zover ik weet, geen functionaliteit buiten dat het een rijksmonument is. Die avond loop ik rond op de Schilberg. De herinnering van 1986 laat me hier ernstig in de steek. Ik kan het huis en de locatie niet meer vinden. De vrijdag gaat op aan het zoeken naar een dealer van mijn gasflesjes. Ik vind uiteindelijk eentje in Margraten maar dan is de halve dag al voorbij en kom ik niet meer in Duitsland. Later die middag ga ik een stukje door België en krijg de eerste stortvloed aan regen over me heen. Zaterdag oogt een stuk vriendelijker en dan ga ik de grens over naar Aken. Tussen Aken en Nederland hangt een onweersbui waar ik dwars doorheen moet. Eenmaal in Nederland is het weer zonnig en warm als voorheen. Zondag is wisselvallig en ga ik de Pietersberg over en fiets wederom een stuk door België. Op maandag ga ik bij Myriam op bezoek in België en gedurende de middag gaat het regenen. In Maastricht verveelt het weer me al en het is tien kilometer verderop dat ik op het idee kom, maar ik fiets door naar Slenaken. Ik ben als een verzopen kat en het wil maar niet stoppen met regenen. Het regent de hele avond en nacht door en de volgende morgen is het een anderhalf uurtje droog. Ik fiets zo goed en kwaad als het kan naar Maastricht en vlak voor de stad gaat het weer plenzen. Dan breekt ook nog eens mijn fietsketting en kan ik lopen naar het station. Daar stal ik de fiets voor een dag en ga in Maastricht genieten van een lunch en koop een stel platen. ''s Avonds met de bus terug naar Slenaken en nog altijd komt de regen met bakken uit de lucht. Ik ben achteraf gezien getuige van een regenrecord in Limburg. Ik meen dat ik nog altijd recht heb op het t-shirt. Of doe maar een regenpak in dat geval!

De volgende dag is het droog als ik op de bus terug ga naar Maastricht. Omdat ik plek tekort kom in de tassen moet ik mezelf extra dik aankleden en het is al zo warm. Bovendien heb ik de douche na het fiasco van zaterdag maar voor gezien gehouden. Het is een beetje gênant maar het moet maar. Even verderop klagen een aantal zeikwijven over een onfrisse lichaamsgeur. Ik weet dat het bij mij vandaan komt. Eenmaal terug in Nijeveen doe ik een striptease en spring meteen onder de douche. Alsof ik in de laatste dagen niet genoeg druppels op mijn kop heb gehad.

Straks even scheren en dan even mijn benen strekken voor een paar uurtjes. Van slapen zal toch wel helemaal niks terecht komen. Ik spreek jullie woensdag weer met een aantal foto's van het uitstapje naar Zutphen!

Singles round-up: augustus 5

 

Ik heb vanmiddag de fiets opgehaald en heb dan nog steeds het plan om morgen naar de camping in Ruinen te gaan. Toch slaat tijdens de wandeling naar Havelte de twijfel toe. De weersvooruitzichten zijn niet je van het met iedere dag kans op regen en onweer en een vrij stevige wind. Ik ben de 'luxe' van Sleen gewend en dat zal in Ruinen vast tegenvallen. Eenmaal thuis besluit ik iets op te zoeken op het internet en dan ben ik vlug bereid! Zeker nadat ik een eerste telefoongesprek heb gevoerd met de dame. Helaas zit ze morgen vol, maar zondagavond ben ik welkom: Ik ga drie nachten naar een pension in Warnsveld. Geen gesleep met tent en slaapzak, gewoon honderd kilometer (toeristisch) fietsen naar Zutphen en vanuit daar leuke dagtochtjes maken. De Posbank staat bijvoorbeeld weer op het programma. Vanmiddag zijn de Discogs-singles gearriveerd en die zet ik waarschijnlijk morgenavond nog op twee 'Vakantiemixen' met de platen van Mark. Het slapen vóór een vakantie is meestal dramatisch en dan kan ik beter maar iets nuttigs doen? Ik heb de platen nog niet gedraaid en ben eigenlijk best nieuwsgierig. Vandaar dat ik vanavond een 'live'-aflevering doe van de 'Singles round-up'.

* Wendy Alleyne & The Dynamics- This Time I'll Be Sweeter (Barbados, Wirl, 1976)
We gaan nog méér horen van deze Discogs-verkoper. Hij heeft een flyer bij het pakket ingestopt: Vanaf volgende week donderdag opent zijn fysieke winkel in Almelo. Dat is hier niet gek ver vandaan. Ik kom zondag per slot van rekening over Raalte. Bovendien heeft hij een flinke collectie Contempo's waaronder de 'minder interessante' releases van Armada Orchestra en dergelijke. Wellicht dat ik de Contempo-verzameling nog eens flink ga aanvullen. Wendy Alleyne mag altijd mee op een zoektocht. Ik heb beide kanten van de single vluchtig beluisterd op Youtube en daarbij komt de b-kant als winner uit de bus. 'Sweeter' is een nummer geschreven door Gwen Guthrie en opnieuw krijg ik kippenvel  De a-kant klinkt op Youtube als een reggae-versie van de spouge, maar het klinkt vrij soulvol nu ik het draai. Een mooie 'double-sider' is het gevolg, hoewel de plaat een beetje is afgedraaid en her en der wat 'distortion' heeft in het hoog.

* Bobby Boseman- Cheaters Never Win (NL, Seafair Bolo, 1968, re; 1980?)
Ik heb reeds Gloria Walker op dit vreemde Seafair Bolo-label. Het blijkt één van de labels te zijn voor de Suri-soul scene welke keurig 'stemra' vermelden op het label maar erg dubieus zijn qua legaliteit. Bobby Boseman doet op de a-kant het nummer dat oorspronkelijk door Tony Borders is uitgebracht op het Revue-label. Aan beide kanten is het Deep Soul met prominente rol voor de elektrische gitaar en dus past het ideaal in het straatje van de Carib-soul. Niet helemaal 'Near Mint' zoals beschreven, maar ik doe het ervoor.

* Roy C- Got To Get Enough (UK, Mercury, 1973)
Roy C is het beste bekend van zijn hit 'Shotgun Wedding' uit 1966, maar zijn werk uit de jaren zeventig staat eveneens hoog aangeschreven. Ik koop de plaat 'blind' vanwege een leuk bijkomend detail: De plaat is van Radio Veronica geweest. Of dan meest waarschijnlijk van haar drive-in show. Roy C verrast hier met een lekker opgewekt nummer dat ook zomaar uit 1968 had kunnen komen, maar nu een fraaie stereo-mix heeft gekregen. Je kan moeilijk alleen maar hits draaien op een avond en Roy C is gegarandeerd om het soul-volk op de dansvloer te houden voor een paar extra minuten. De b-kant is misschien nog wel interessanter. Wat klinkt dit toch enorm fijn op zo'n Engelse persing!

* Doris Duke- Full Time Woman (UK, Contempo, 1975)
Ik koop in de jaren negentig al 'A Little Bit Of Lovin' van Doris Duke bij Cees Buster in Sneek en deze single 'slaapt' in mijn collectie tot november 2012. Sindsdien is het uitgegroeid tot een favoriet. Nu heb ik hier één van de opvolgers van deze single. Op de a-kant een 'nieuwe' opname en op de b-kant een oudje geschreven en geproduceerd door Swamp Dogg. Doris klinkt het beste in de langzamere nummers en wat dat betreft is 'Full Time Woman' het ultieme genieten. Helaas zijn de rauwe randjes er wel vanaf en dus draai ik de plaat om voor de Swamp Dogg-kant. 'Your Best Friend' laat haar inderdaad lekker 'deep' tekeer gaan en dus is dat bij deze mijn favoriet van de twee.

* Rozetta Johnson- Who Are You Gonna Love (US, ClinTone, 1971)
Geen exotisch Clintone-hoesje, maar een 'distributed by the Atlantic-Atco-Cotillion Group'-hoesje. Die zie je trouwens ook niet vaak. Op het label wordt eveneens vermeld dat het label door Atlantic op de markt is gebracht. De plaat klinkt uitzonderlijk goed. Ik noem dit 'absolute nieuwstaat'. Gelukkig is het vinyl en dus kan ik nog lang genieten van dit wereldse nummer!

* Ted Taylor- I'm Gonna Hate Myself In The Morning (UK, Contempo,, 1976)
Dit is een smaakmaker voor de volgende bestelling. Contempo doet eveneens aan distributie van onafhankelijke platenlabels in Amerika en Ted Taylor is daarvan een voorbeeld. De plaat is in Amerika uitgebracht op Alarm en is een voorproefje van Taylor's meest recente album. 'Hate' is een fraai gearrangeerd en melodieus nummer. Precies zoals we dat van de Ted verwachten. Op de keerzijde staat een meer funky nummer maar dat is niet heel interessant voor mij.

* Tommie Young- Everybody's Got A Little Devil In Their Soul (US, Soul Power, 1972)
Tommie kan geen kwaad doen bij mij en deze single is bovendien uitzonderlijk goedkoop. Het is geen 'That's All A Part Of Loving Him' maar desondanks een fijn nummer. Tommie schittert pas echt op de b-kant waarop ze 'deep' van leer mag trekken. Niet essentieel maar ik kon hem voor deze prijs niet laten liggen.

Week Spot Kwintet: week 34

 
Dag 4 van de vakantie en er zit nog geen schot in de zaak. Op zijn snelst zou ik morgen mijn tent kunnen op zetten, maar probeer ook al te wennen aan het idee van zaterdag. Het wordt een héle korte vakantie want ik wil dinsdagavond weer thuis zijn. Laten we het ook even in perspectief houden: Ik ben slechts tien kilometer van huis en na twee fietstochten vanuit Ruinen heb ik het vast alweer gezien. Het is het idee om even buiten het huis te zijn, terug naar de basis van tent, slaapzak, gasflesje en sudoku's in plaats van huis met computers en drukte op het internet. Ik heb vanavond vanwege gebrek aan inspiratie geen 'Afterglow' gedaan, maar ik ben wel op de fiets naar Steenwijk geweest voor coils voor de elektronische sigaret. Gisteravond heb ik boodschappen in Havelte gedaan en nog een stuk door 'de achtertuin' gefietst. Het is het plan om morgenochtend de huurfiets te halen in Havelte en dan eens zien hoeveel motivatie ik kan vinden om razendsnel in te pakken. In geval van vertrek op zaterdag treffen jullie hier morgenavond 'Rondom 10' over augustus 2014. In het andere geval ben ik dinsdag of woensdag weer present met kiekjes en een verhaaltje. Nu eerst het Week Spot Kwartet van deze week PLUS de nieuwe Week Spot.

2016: Ain't Nothing Like Your Love-The Charisma Band (1975)
In 2016 zie ik in dat het voornemen om alle platen in chronologische volgorde van aanschaf een erg saaie bedoening gaat worden. Temeer omdat ik dan al geruime tijd uit de 'stompers' ben en de aankopen van 2012 en 2013 goeddeels in deze hoek van de soul zijn te vinden. Mijn terugkeer naar de 'nieuwe' Week Spots trap ik af met deze recente heruitgave. Het origineel is nagenoeg onvindbaar. Er bestaat wel een bootleg van, maar deze is op styreen. Omdat de laatste nogal populair is geweest in de Northern Soul hoef je van het styreen weinig goeds te verwachten. Ik jaag op een zeker ogenblik op een styreen-bootleg maar moet afhaken in de veiling. Even later komt het nieuws dat het Engelse Expansion-label de Modern Soul-klassieker opnieuw gaat uitbrengen. Een zeer welkome aanwinst: Op keurig vinyl en met een uitmuntende geluidskwaliteit. Ik mis wel de Ebay-veilingen van Genesis-singles door deze heruitgave. 'Charisma Band' leverde altijd erg veel oude Genesis-platen op in de zoektochten.

2017: It's Bad For Me To See You-Betty Wright (1974)
In 2017 zit ik in de laatste week van de 'specials' en dat levert een plaat op die ik in 2016 heb gekocht. Dan valt de keuze op dit prachtige nummer van Betty Wright welke middels een 'Vakantiemix' uit 2016 echt aan me is gegroeid. Als ik eens een zwak moment heb en teveel op ga in het nummer, lopen de tranen me over de wangen. Het is tevens de plaat die me definitief op de knieën heeft gekregen voor Betty's werk uit de vroege jaren zeventig. Anno 2020 neemt ze al flink wat plek in binnen de koffers.

2018: Sexy Girl-The 9th Creation (1975)
Afgelopen dinsdag is het mij net iets té fris om op korte mouwen uit fietsen te gaan. Ik heb dan al coils nodig maar ook vloeistof. Omdat het laatste meer prioriteit heeft en ik geen zin heb om naar Steenwijk of Meppel te gaan, fiets ik naar Diever en doe in Dwingeloo boodschappen. Ik heb een flinke verzameling zomerjassen en dinsdag haal ik deze ene weer uit de kast. Ik heb dit jack één keer eerder gedragen en dat is op de eerste maandag van de vakantie in 2018. Ik ben toen naar Havelte gelopen en met een flinke omweg terug. Onderweg luister ik naar de 'Vakantiemixen' en vlak voor Uffelte besluit ik dat The 9th Creation de Week Spot moet worden. De plaat kent muzikale overeenkomsten met de Week Spot van 2019 en misschien is dit de 'groove' die voor mij bij de vakantie hoort. Oh, wat betreft de jas, die heb ik herontdekt en kan mogelijk de komende dagen mee op vakantie.

2019: In Love Forever-The Whispers (1975)
Een beetje jazzy en een funky soul-groove. Dat is de overeenkomst tussen deze twee singles. Waarbij de jazz in The Whispers door het 'scatten' nog een extra dimensie krijgt. Het is lekkere opgewekte muziek waarbij stil zitten een straf is. Dat past wel bij de vakanties welke doorgaans erg actief zijn. Overdag een eind fietsen, 's avonds een wandelingetje en de volgende dag opnieuw een eind fietsen.

2020: Who Are You Gonna Love-Rozetta Johnson (1971)
De single komt naar verwachting rond het middaguur aan in Uffelte. Dit nummer kende ik een week geleden nog maar net! Ik ben een beetje aan het neuzen op Discogs als ik deze voor een vorstelijke prijs tref bij een dealer. Ik zoek verder en kom erachter dat de single in veel gevallen in een mindere staat is en dat de prijs aan de hoge kant is. Dan zie ik deze bij een Nederlandse verkoper. 'VG+' is een waardebepaling waar ik meestal op jaag en deze heeft als opmerking dat die dichter bij 'Near Mint' is. Ofwel: Bijna nieuw ondanks een x-je op het label. Het heeft ook nog eens het originele hoesje. Ik heb nog nooit een ClinTone-hoesje gezien en ben dus erg benieuwd. Voor de rest heb ik al eens over Rozetta geschreven want ze heeft in 2016 de Week Spot gehad met 'You Better Keep What You Got'. Dat bericht staat bij 27 september 2016.

Singles round-up: augustus 4

 
Ik heb vanavond nog contact gehad met de Discogs-verkoper. Deze gaat morgen de platen op de post doen en deze zou ik vrijdag in huis moeten hebben. Ongeveer 36 uur vóór het kampeeravontuur heb ik nog helemaal geen actie ondernomen op dat vlak, maar dat gebeurt wel vaker in een paar uur tijd. Het zou betekenen dat ik wellicht de singles nog binnen kan leggen en dat ze pas na het kamperen aan bod komen. Ik kan dus straks de resterende singles van Mark in een mix stoppen en de Discogs-platen zijn dan de eerste voor de 'Vakantiemixen' van 2021. Het is de bedoeling dat ik morgen een gecombineerd bericht zou doen van de Week Spot en het Week Spot Kwartet, helaas blijft er dan geen ruimte voor andere berichten. Volgende week moet ik zien of ik 'Rondom 10' nog kan inlassen. Maar nu dan eerst de zeven laatste singles uit het pakket van Mark.

* Dee Dee Sharp- This Love Won't Run Out (US, Atco, 1968)
In deze, voorlopige, laatste aflevering van de 'Singles round-up' hebben we wederom een paar veteranen te gast. Ik heb ooit wel eens een single van Dee Dee Sharp gekocht, maar deze heeft niet lang in de Blauwe Bak gestaan. Mijn herinnering zegt dat het 'Mashed Potato Time' is uit 1962. Isaac Hayes en David Porter tekenen voor de compositie op de b-kant van 'Help Me Find My Groove' en dat is veruit de favoriet van de twee. Het klinkt alsof Dee Dee tracht Aretha van de troon te stoten, maar persoonlijk (!) vind ik Dee Dee's stem veel prettiger om naar te luisteren. Minder uithalen en een kracht als een vuistslag in het gelaat.

* Johnnie Taylor- I Had A Fight (Frankrijk, Stax, 1969)
De b-kant van 'Testify (I Wonna)'. Door Mark beschreven als een Engelse persing en, toegegeven, daar doet het in eerste instantie sterk aan denken. Toch valt het lettertype me meteen op en zie ik even later dat het in Frankrijk is geperst. Dit is klassieke Stax uit 1969 en meer is eigenlijk niet te vertellen over de plaat. Het staat gewoon als een huis en doet het overal en altijd erg goed. Het hoeft immers niet altijd obscuur en onbekend te zijn...

* Irma Thomas- She'll Never Be Your Wife (US, Fungus, 1973)
Mijn adoratie voor Swamp Dogg zal voor geen enkele volger van Soul-xotica als een verrassing komen. Net als bij King Crimson en Frank Zappa is ook Jerry Williams Jr.  een universum op zichzelf. Bij Swamp Dogg kunnen dan het aantal producties en dergelijke credits voor uitbreiding zorgen. De samenwerkingen met veteranen levert niet altijd het gewenste resultaat op. Ik koester 'Sugar Babe' van Ruth Brown vooral omdat het een Swamp Dogg-productie is en niet omdat het zo'n goede plaat is. Jerry is dol op echtscheidingen en vooral om hierover te schrijven. 'She'll Never Be Your Wife' is daar andermaal een fraai voorbeeld van. Helaas is het styreen niet helemaal okay, maar het smaakt naar meer voor mij.

* The Tymes- Someday, Somehow I'm Keepin' You (UK, RCA Victor, 1975)
Op het moment dat ik ter wereld kom, ziet RCA net in dat het hem niet gaat worden met deze single van The Tymes. De band heeft dan twee grote Engelse hits gehad met 'Mrs. Grace' en 'You Little Trust Maker' en 'Someday' staat maar liefst vijf weken op nummer 1 in de 'breakers'-lijst, maar zonder het gewenste resultaat. Dit is overigens de Engelse demo met de lange disco-versie op de keerzijde en dat is de kant waar ik meteen helemaal voor ga. 'Blues & Soul' prijst de plaat om de Motown-kwaliteiten en dat kan ik beamen. Van sommige platen kun je je afvragen waarom het geen hits zijn geweest en met het oog op de voorgangers had 'Someday' wel iets moeten doen in Engeland. De lange versie heeft een aparte brug en een langere run-out. 'God's Gonna Punish You' is dankzij de 'Vakantiemixen' van vorig jaar een 'hit' geworden in mijn shows, bij 'Someday' is het liefde op het eerste gezicht.

* Bobby Walls & Company- Just You And Me (US, Paula, 1972)
Ik zou bijna schrijven dat het één van de laatste singles is op het Paula-label, maar gelukkig behoed ik mezelf voor deze fout. Paula zal doorgaan tot in de jaren tachtig, maar na 1972 is de meeste schot er wel uit met de releases. Paula is hét pop-label van Jewel dat ook Soul Power, Nashboro en Abet beheert. Als deze single van Bobby Walls op Soul Power zou zijn uitgebracht, dan was nu iedere dj op zoek naar het plaatje. Het is echter voor de pop-markt bedoelt en zit muzikaal net op het randje om voor prettige seventies-soul voor door te gaan. Niks aan de hand, gewoon een lekker plaatje, dat is alles wat ik wil zeggen.

* Baby Washington- I've Got To Break Away (US, Master Five, 1975)
Alweer een veteraan en ditmaal eentje waar ik de laatste jaren een zwak voor heb gekregen. Baby Washington stamt uit een periode dat rhythm & blues nog vuig en ongepolijst mag klinken, iets dat door Stax en Atlantic in de ban wordt gedaan. In de vroege jaren zeventig keert ze terug op het Master Five-label en doet ze duetten met Don Gardner. 'Break Away' is een b-kant uit mijn geboortejaar en is lekker upbeat zoals het meeste van haar jaren zeventig-werk. De eigenlike a-kant is wel een ballade en dat doet ze ook uitstekend, maar de voorkeur gaat uit naar de b-kant.

* Various Artists- EP Graham Dee's Hitsville London (UK, Acid Jazz, 2011)
Het Engelse Acid Jazz-label is omstreeks 2010 gedoken in de archieven van de Engelse Mod-beweging uit de jaren zestig. Het resulteert onder andere in niet eerder uitgebrachte opnames van de 'supergroep' Fleur-De-Lys waaronder een EP met Sharon Tandy. Deze heb ik sinds de dag van release in de reserve-Blauwe Bak staan. Deze EP is een 'kassakoopje' voor mij. Het bevat vier opnames gemaakt door producent Graham Dee in de jaren 1967 tot en met 1969. Het is de periode dat Donnie Elbert in Londen verblijft en hij schrijft 'A Love I Believe In' samen met Dee. Elbert wil in eerste instantie zijn eigen versie opnemen, maar levert het uiteindelijk in bij zangeres Maxine (Silverburg). Maxine's versie loopt niet over van de soul, maar is prettig genoeg. Ik heb maandag al contact gehad met een bevriende Chicago-fan want de volgende op de EP is James Patterson met 'Silent'. Het nummer wordt toegeschreven aan de artiest en Graham Dee, maar is feitelijk 'Beginnings' van Chicago. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat Acid Jazz hiermee weg komt, maar dan tref ik het nummer op Youtube. Daar wordt het wél aan Robert Lamm toegeschreven. Kant twee trapt af met 'This Old Heart Of Mine' van Donnie Elbert. Elbert heeft dat uiteindelijk opnieuw opgenomen en op plaat uitgebracht, de uitvoering op deze EP is een instrumentale uitvoering van Fleur-De-Lys. The Fantastics probeert het op een zeker moment eveneens in Engeland en met succes. 'We Got Good Lovin' wordt toegeschreven aan Nicky Chinn (van het Chinn/Chapman-duo) en Dee. 'Lovin' is voor mij het enige excuus om het in de reserve-Blauwe Bak te houden. Een uitstekend nummer met een prachtige productie! Vanaf nu staat de EP onder de 'F' van The Fantastics, ook al is het de laatste track op de EP.

Singles round-up: augustus 3

 

Ik ben helemaal up-to-date met de 'Vakantiemixen'. Ofwel: Het laatste (uitgebreide) deel moet nog gebeuren en omdat ik de platen alleen maandag even vluchtig heb beluisterd, wil ik vandaag de partij van Mark af maken zodat ik kan bepalen welke kant in de mix terecht komt. In 2014 en 2015 heb ik een aantal mixen gemaakt van veertig nummers elk met een bepaald doel in de opbouw. De eerste vakantiedag in 2016 wil ik ook iets dergelijks doen en na een paar mislukte pogingen besluit ik om alle Blauwe Bak-singles uit dat jaar achter elkaar te zetten. Dit krijgt in 2017 een vervolg en ook dan wacht ik tot de dagen voor de vakantie. Sindsdien smeer ik het al iets meer uit over het jaar, maar ook in 2020 moet ik de laatste zeven maanden nog op tape zetten. Ik hoop eigenlijk dat de Discogs-singles ook snel komen en wellicht kan ik de 'extra' aflevering van de 'Vakantiemix' verdelen in twee kortere. Een stukje van 'Take My Body' van Margie Alexander is al in de laatste mix terecht gekomen, vanavond dus de laatste 27.

* The Lost Generation- Someday (US, Brunswick, 1971)
De demo met hetzelfde nummer aan beide kanten. De ene kant is echter stereo (voor de FM-stations en de platenzaken) en de andere kant mono (voor de AM-stations). Ik moet noodgedwongen voor de mono-kant kezen omdat de plaat stevig is gedraaid en het geluid in stereo erg mager is. Dat komt de productie weer niet ten goede want The Lost Generation is niets voor niets een Eugene Record-productie. En dus moet je zoiets wel in stereo horen om de 'psychedelische crossover-soul' tot haar recht te laten komen. Ik heb dankzij 'Raining Teardrops' van The Demures al 'The Sly, The Slick And The Wicked' in de reserve-Blauwe Bak en zelf heb ik deze plaat altijd maar matig interessant gevonden. De gimmicks kennen we immers al van The Chi-Lites en dus klinkt het als een herhalingsoefening. In tegenstelling tot het 'drukke' 'Sly' is 'Someday' een kabbelend beekje met harmonieën zoals we die kennen van The Chi-Lites.

* Gloria Lynne- Love's Finally Found Me (US, Canyon, 1970)
Gloria heeft al een lange staat van dienst als ze in 1970 deze single opneemt voor het Canyon-label. Ergens hoop ik op een Jerry Williams/Swamp Dogg-samenwerking maar geen spoor van hem op het label. Het is echter een zeer fraai soulvol walsje. Lekker niks-aan-de-hand en zonder al teveel opsmuk. De plaat moet ongetwijfeld nog een beetje groeien bij mij, maar ik zie de toekomst rooskleurig voor Gloria.

* One'sy Mack- I Do Believe That I'm Losing You (US, Atlantic, 1972)
Als ik me niet vergis, beschrijft Mark het als een Nederlandse persing. Het blijkt dan toch het Amerikaanse origineel te zijn. Het is één van de plaatjes dat erg in trek is in de Suri-soul en dat rond 1980 een uitgave krijgt op een 'fictief' label. Deze Atlantic komt echter uit dezelfde scene want de vorige eigenaar is creatief geweest met zwarte viltstift op het label. Hij is er zeer goed in geslaagd om er een 'cover-up' van te maken. Alleen hebben we veertig jaar later Discogs en 45cat om de identiteit van de single vast te stellen. Ik zou niet dood willen worden aangetroffen in een 'onesie', zo'n pyjama uit één stuk, maar One'sy mag beslist blijven. Een heerlijke ballade met tinkelende piano en fraaie strijkers. Ideaal om dicht tegen je danspartner aan te schuifelen.

* Melba Moore- Loving You Comes So Easy (US, Mercury, 1971)
Zeven jaar geleden staat mijn vakantie in het teken van 'The Magic Touch', het nummer dat Melba in 1967 heeft opgenomen maar pas in 1986 wordt uitgebracht middels het Engelse Kent-label. Ze is in ons land het beste bekend vanwege 'This Is It' uit 1976 maar Melba heeft meerdere pareltjes gemaakt. In tegenstelling tot andere Moore-singles in mijn collectie is 'Loving' een langzaam nummer, maar geen paniek: Dit kan ze ook prima aan! En het is vermoedelijk niet de laatste Melba Moore-single die in 2020 de collectie binnenkomt. Ik heb al een tijdje mijn zinnen gezet op de 12" van 'You Stepped Into My Life', een hele echte 'Floorfillers'-favoriet welke inmiddels goed past bij Brainstorm en Peggy Scott.

* Johnny Nash- You Got Soul (US, JAD, 1968, re: 1970)
Ik heb dit plaatje al in de Nederlandse uitdossing met fotohoes, alleen is dat de reggae-versie. Ja, ik wist tot voor kort ook niet dat er twee verschillende opnames zijn van het nummer. Op deze Amerikaanse persing is het de b-kant van 'Groovey Feeling' en heet het 'part one'. Of ze met 'part two' dan mogelijk de reggae-versie bedoelen? Enfin, de soul-versie maakt het interessant voor de Blauwe Bak want dat het een fijn nummer is, dat had ik al van de reggae-versie vernomen.

* Lloyd Price- Trying To Slip (US, GSF, 1973)
Dezelfde Lloyd Price als van de hits 'Personality' en 'Stagger Lee' uit de late jaren vijftig. Ik ontdek een maand geleden dat Lloyd de stuwende kracht is achter Double L, het fantastische platenlabel uit de midden jaren zestig waarvan de L en de kleurstelling erg doet denken aan stereo-elpees en EP's op Parlophone. In de vroege jaren zeventig werkt Lloyd middels het GSF-label en 'Trying To Slip' is zeer prettige Southern Soul. Ook leuk om het plaatje met het originele GSF-hoesje te hebben, die had ik nog niet eerder gezien. Wie iets in de trant van 'Personality' verwacht zal bedrogen uitkomen, maar voor een seventies soul-dj is dit een mooie aanwinst!

* Sandra Richardson- Deserted Garden (UK, Kent Deep Soul, 1974, re: 2016)
Ik moet nog eens goed mijn best doen maar ik wil nog eens dolgraag een originele Soul City en Deep Soul in de collectie hebben. Het zijn de platenlabels van Dave Godin waarmee hij zijn persoonlijke favorieten op onafhankelijke platenlabels een kans geeft in Engeland. Soul City gaat rond de eeuwwisseling door een bootleg-fase en Deep Soul wordt sinds een paar jaar gebruikt door de mensen van Kent. Geheel in traditie met de rest van haar catalogus zijn dit onuitgebrachte opnames die toch zeer de moeite waard zijn. De eigenlijke a-kant is Eddie Parker's update van 'Crying Clown', een hit uit de jaren zestig. Mijn voorkeur gaat uit naar het ongelofelijk diepe 'Deserted Garden' van Sandra Richardson. Het komt pas in 2016 tot de beschikking van de dj's.

Singles round-up: augustus 2

De tweede dag van de vakantie als ik zondag even niet mee reken. Ik hou intussen de vooruitzichten van de Buienradar nauwlettend in de gaten. Ik ben blij dat het niet meer boven de dertig graden is, maar een middagtemperatuur van zeventien graden is wel een heel groot contrast. Met het oog daarop denk ik dat ik vrijdag de camping op zoek en volgende week dinsdag weer thuis kom. Het is dan een aantal keren niet helemaal droog en ook onweer blijft een optie, maar het is op alle fronten het beste dat ik even het huis verlaat. Hoe zit het dan met de planning van de berichten van deze week? Welnu, ik loop in principe een bericht achter en dat wil ik inzetten voor de 'Singles round-up'. Omdat de Week Spot deze week een beetje voor spek en bonen is en ik deze artiest al eerder in de Week Spot heb gehad, voeg ik deze donderdag bij het 'Week Spot Kwartet'. Het is overigens een single die ik op Discogs heb gekocht en welke, in principe, nog onderweg is. Dan vervolg ik nu de 'Singles round-up' met de volgende zeven singles uit het pakket van Mark.

* Ghetto Children- I Just Gotta Find Someone To Love Me (UK, CBS, 1973)
Ik loop al een aantal jaren warm voor Engelse persingen en dus heb ik meteen belangstelling bij deze single. Hoewel? Ik hik eerst nog wat aan tegen de vraagprijs, maar na een beluistering op Youtube en de bijzonderheid van deze single in ogenschouw nemend, moet ik de plaat wel reserveren. Het is namelijk de zeer schaarse Engelse demo. Dat is 'gewoon' de single met de b-kant maar dan met een wit label (in plaats van CBS-oranje) en met een grote 'A' in oranje op het label van 'I Just Gotta Find Someone'. Dat leert ons ook dat de plaat op 17 augustus 1973 in Engeland is uitgebracht. In Amerika is dat uiteraard een paar maanden eerder. Muzikaal is het onversneden Phillysoul en leunt het stevig tegen Harold Melvin & The Blue Notes aan met een prachtige melodie en arrangement. Toch mag het opvallend heten dat de heren Gamble en Huff niets met de plaat van doen hebben.

* Don "Sugar Cane" Harris- No Inspiration (US, Basf, 1972)
Het wordt door Mark omschreven als een 'left fielder' en daar is geen woord Frans bij. Don is oorspronkelijk de helft van het duo Don & Dewey en combineert zang met viool. Qua stijl leunt hij met zijn solo-platen meer tegen de jazz en rock aan dan de soul maar dat neemt niet weg dat 'No Inspiration', een b-kant, niet zou kunnen passen op een 'rare soul'-avond. 'No Inspiration' heeft de bluesy groove van Lou Pride en dergelijke blues-artiesten die zijn doorgebroken tot de danszalen in het noorden van Engeland. Basf geeft me een vieze bijsmaak als ik terug denk aan de cassettebandjes en bovendien heb ik al een andere Amerikaanse Basf ('Who Do You Think You Are' van Candlewick Green). Hierdoor weet ik ook dat het een sport op zichzelf is om zo'n plaat goed te blijven houden. Het styreen voelt eerder aan als een plaatje glas.

* Herman Hitson- You Are Too Much For The Human Heart (UK, Special Agent, 1968, re: 1980)
Dit is de single die ik met Ralph Carter nog apart heb afgerekend bij Mark. Ik moet ook in mijn Mossley-periode wel eens in Wakefield zijn geweest. Ik kom tijdens de 'Monstertocht' van 2001 op de heenweg door Wakefield en geniet een ontbijtje op een 'car boot sale' in deze stad. Het is dan vroeg op de zondagochtend en ik zal nog ruim een halve dag moeten fietsen en lopen eer ik in Mossley ben. Special Agent is de opvolger van Hit & Run, een label dat slechts een zeer korte periode bestaat maar wel de absolute hoogtepunten uit de 'Deep Soul' bijeen brengt op single. Special Agent zet dit werk voort en Herman Hitson is de derde in de serie. 'Human Heart' is mijn favoriet van de twee: 'Deep Soul' dat ook prima past in de Carib. O ja... vanwaar de herinnering aan Wakefield? Welnu, Special Agent houdt volgens het label kantoor in Wakefield. Als ik me niet vergis is dat ten tijde van Hit & Run nog Huddersfield dat even verderop ligt, maar een paar uur fietsen betekent in 2001. Had wellicht gemakkelijker geweest mét een kaartje?

* Freddie Hughes- Don't You Leave (US, Greg-Uh-Rudy, 1977)
Er schieten allemaal verschillende associaties door mijn hoofd als ik deze single bij Mark zie staan. Ik ben duidelijk in de war met Jimmy Hughes en Freddie Scott om maar een paar te noemen. Freddie Hughes heeft wel een flink aantal singles op zijn naam staan waarvan de meesten op het Wand-label, maar nee... ik heb nog geen plaat van Hughes in de bakken. 'Don't You Leave' is geknipt voor de disco-markt en met een professionele productie zou ik er langs zijn gefietst. Het is echter op een prettige manier 'lo-fi' zoals 'Precious Memories' van The Other Brothers. 'Sarah Mae' op de a-kant is iets meer in het straatje van zijn jaren zestig-platen maar dan opnieuw met een vervreemdende productie. Misschien vind ik deze kant bij nader inzien nog wel fijner. Een gekke plaat, anders kan ik het niet omschrijven.

* Barbara Jacobs- Don't Let Me Go (US, Morning Glory, 1989)
Mark is omstreeks 1990 een vaste gast en dj in 'The Village', een club met een zeer eigenzinnige muziekkeuze. Net zoals bij de Northern Soul zo'n vijftien jaar eerder zijn deze heren voortdurend op zoek naar nieuwe soul welke niet is opgepikt door het grote publiek. Mark spreekt vaak over 'de gouden tijd voor de soul' als hij het over 1989-90 heeft. Het klinkt voor de toevallige passant vreemd in de oren. In 1989 heeft de house het overgenomen van de disco en is er weinig soulvol werk op de hitparade te vinden. In de 'underground' weten ze de juweeltjes wel te vinden en daarvan is Barbara Jacobs het bewijs. Het Morning Glory-label uit Detroit heeft wat dat betreft een erg interessante catalogus. Het is helemaal 1989 met de synthesizers en de computer-beat, maar Barbara's bezielende zang en de schaarse productie zijn ongehoord. Alles komt uit een doosje, zelfs de zee en meeuwengeluiden. Desondanks een heerlijk plaatje waar ik momenteel wel pap van lust.

* Gloria Jones- Bring On The Love (US, Capitol, 1977)
Als 'Tainted Love' voor het eerst wordt gedraaid op een Northern Soul-feest in Engeland is het hek meteen van de dam. Iedereen wil de plaat hebben! Toch zijn er zeer weinig overlevenden en krijgt de plaat al snel een bootleg. Omdat Gloria Jones in Amerika maar geen succes kan krijgen, besluit ze de oversteek naar Engeland te maken. Aldaar wordt ze verliefd op Marc Bolan en middels T.Rex mag Jones eveneens een aantal solo-opnames maken voor EMI. 'Bring On The Love' is melodieuze disco maar té kleurloos voor de hitparade in 1977. Dat maakt het juist weer interessant voor ons als soul-dj's. Ik ben ook wel even benieuwd naar de b-kant. Dat is 'Cry Baby' en is geschreven door Gloria en Marc Bolan en de laatste produceert ook de plaat. Dat heeft hij knap gedaan want het klinkt totaal niet glamrock of boogie. Misschien wel net zo leuk als 'Bring On The Love', in ieder geval met een spannender arrangement.

* Little Milton Campbell- Many Rivers To Cross (US, Checker, 1970)
Eigenlijk zou deze single onder de 'C' van Campbell moeten staan, maar omdat ik al twee platen heb van Little Milton (eigenlijk drie) plaats ik het onder de 'L'. Laat me maar met de deur in huis vallen: Eigenlijk heb ik een beetje een hekel aan 'Many Rivers To Cross'. Als het écht moet, blijf ik bij het origineel van Jimmy Cliff, de overige cover-versies zijn al gauw 'over the top' of gewoon slaapverwekkend. Laat dat dus maar over aan blueszanger Little Milton en, ja, hij weet de juiste lading te leggen in het nummer. Het werkt dus erg goed als een blues!

Singles round-up: augustus 1

 

De eerste vakantiedag begint meteen al goed. Ik ben de halve nacht opgebleven om enkele video's te bekijken die ik al een tijdje op mijn lijstje heb staan en heb daarom besloten de wekker op 13.00 uur te zetten. Even na elven schrik ik wakker van de deurbel. Ik schiet naar beneden en daar is de postbode met het pakket van Mark. Ik wil daarna weer terug naar bed maar de nieuwsgierigheid naar de inhoud maakt dat ik het maar opgeef. Natuurlijk weet ik wel wat in het pakket zit want ik heb de platen zelf uitgezocht, maar nog altijd is het een beetje Sinterklaas bij het uitpakken. Het zijn 28 singles plus dat ik nog wacht op 7 van Discogs. Vijf afleveringen van zeven singles lijkt me wel behapbaar. Ik trap vanavond af met de eerste zeven die ik de afgelopen maanden heb gereserveerd bij Mark. Sommige singles gaan terug tot februari en maart. Als de corona-hysterie losbarst, zijn we opeens allemaal in staat om flinke 'stacks' aan te maken bij Mark. Het kost mij twee rondes om ze allemaal te betalen en vooral de 'duurdere' singles zitten in dit pakket. Desondanks ook genoeg titels die je voor minder dan een tientje op de kop kan tikken.

* Act One- Goodbye Love (UK, Mercury, 1974)
Ik noem de singles bij de meest interessante kant en niet zelden is dat de b-kant. Over 'Tom The Peeper' wil ik niet teveel woorden vuil maken. Het is echter pas sinds een paar jaar dat de b-kant aan een opmars is in de soul-scene. Mark beschrijft de single als een Duitse persing, maar het blijkt de Engelse te zijn. Toegegeven: Een Mercury met plastic label doet al snel denken aan een Duitse persing. Hoewel Act One hierin afscheid neemt van hun geliefde is het een uptempo nummer waarvan ik meteen een goede bui krijg. Dat zou ik ook moeten krijgen bij de novelty van 'Tom The Peeper', maar dat wil maar niet aanslaan bij mij.

* Margie Alexander- It's Worth A Whippin' (US, Chi-Sound, 1975)
Van Margie heb ik al het uitstekende 'Keep On Searching' en ik ben vlug bereid als Mark deze single aanbiedt. Een paar weken later krijg ik een berichtje van hem. Hij heeft de platen een dubbel-check gegeven en het blijkt dat Margie een lelijke vlek op het styreen heeft. Het wil er niet af met water. Ik krijg de plaat gratis bij de bestelling. 'It's Worth A Whippin' is veruit het meest interessant maar dit heeft inderdaad de vlek welke nare bijgeluiden geeft en daarmee het nummer verstiert. 'Take My Body' op de andere kant heeft geen last van het goedje, maar is minder interessant en hier toont het styreen kuren. De plaat staat vooralsnog in de koffers maar ik heb er weinig aan. Gewoon wachten totdat er een beter exemplaar op mijn pad komt.

* Reuben Bell- Asking For The Truth (UK, Contempo, 1976)
Als ik wil kan ik binnenkort de verzameling Contempo's flink uitbreiden. Ik heb een paar platen van een Nederlandse dealer op Discogs gekocht en hij heeft flink wat Contempo-titels. Een aantal daarvan zijn echt voor de verzameling. Ik heb het dan over singles van Armada Orchestra en aanverwante projecten. Qua distributie is het werk van Contempo het meest interessant. Deze single van Reuben Bell verschijnt in Amerika op het onafhankelijke Alarm-label. Het is op beide kanten niet te versmaden 'Deep Soul' maar mijn voorkeur gaat uit naar 'Truth' op de b-kant.

* Brothers And Sisters- I Am Somebody (US, Toddlin' Town, 1970)
Er zijn van die platenlabels waar ik meteen warm voor loop. Niet alles op Toddlin' Town uit Chicago is even interessant, maar het is desondanks altijd smakelijk. De gebroeders en gezusters brengen ons een opwekkend lied over zichzelf. Het laat zich het beste omschrijven als funky soul en zou met een beetje fantasie naar de gospel gestuurd kunnen worden. Het komt bij mij gewoon in de koffers.

* Solomon Burke- I'm Leaving On The Late Late Train (US, Chess, 1974)
'Everlasting Love' heb ik vorige week nog in het 'Week Spot Kwartet' gehad en dat nummer heeft mijn aandacht gevestigd op het jaren zeventig-werk van Solomon Burke. Ik kan me herinneren dat Mark de single al eens eerder heeft aangeboden. Ik ben te laat of ik besluit dat ik het even laat rusten. Een paar weken geleden biedt hij de titel opnieuw aan en dan hap ik toe. Evenals 'Everlasting Love' wordt ook 'Leaving' geproduceerd en gearrangeerd door Gene Page, de man die de arrangementen verzorgd voor Barry White. Dat verklaart meteen waarom het muzikaal zo doet denken aan de 'Walrus Of Love'. Smaken verschillen maar Burke's stem is ietsje rauwer dan die van White en dat vind ik erg goed passen bij de muziek.

* Ralph Carter- When You're Young And In Love (US, Mercury, 1975)
In 2018 vind ik bij de kringloop in Havelte de single 'Extra Extra' van Ralph Carter, maar deze gaat nagenoeg ongezien de jaren zeventig-bak in. Ik heb juist voor de partij betaald als ik besluit deze mee te nemen bij Mark. Ik reken de volgende dag deze en een tweede single af. Daardoor begin ik helemaal met een schone lei en inmiddels heb ik alweer twee gereserveerd. De single kent een 'part 1' en 'part 2' en daarvan is de tweede ditmaal het meest interessant. Het is namelijk de lange versie van vijf minuten. Het is een cover van het Motown-nummer (geschreven door Van McCoy) en voorzien van een lekkere disco-groove en fraaie arrangementen in de brug. Ik moet 'Extra Extra' toch nog maar eens proberen?

* Judy Cheeks- This Time (UK, Positiva, 1995)
Als we geen live-shows hebben op Wolfman Radio speelt de 'autos'. Een jukebox met non-stop muziek en enkel een paar promo's van onze shows. Het is ooit begonnen met 'classic rock' en Motown, inmiddels heeft het een verjongingskuur ondergaan met enkele compilaties van radiohits uit de jaren negentig. Hierdoor komt 'Reach' van Judy Cheeks geregeld voorbij. Deze single bereikt in 1994 een achttiende plek in de Engelse hitparade. 'This Time' is de opvolger en piekt net buiten de top twintig. Het is het soort feelgood-dance dat inmiddels weer 'mag' bij mij en niet in de laatste plek vanwege de soulvolle stem van Cheeks. Het is bovendien een fraai 'kassakoopje' met de Engelse fotohoes. Ik heb ook 'Respect' op de b-kant even geprobeerd, maar nee.. ik blijf bij 'This Time'. Als ik nu ook nog eens 'Reach' op vinyl zou kunnen vinden?