donderdag 31 januari 2019

Eindstreep: januari 2019



Wat gaat zo'n jaar toch snel? Ik reken januari nog een beetje als een valse start omdat ik door griep en diarree een tijdje uit de running ben geweest. Hoewel? Het grote genieten is ook alweer een tijdje aan de gang. De eerste 'memorabele' fietstochten zijn alweer een feit en zoals het momenteel is, vind ik het heerlijk. Uffelte is verschoond gebleven van hevige sneeuwval gisteren en gelukkig is dat ook in Havelte en Meppel het geval. Ik heb vandaag dus kunnen genieten van een winters zonnetje en een kou die eenvoudig is te trotseren. Bovendien kun je nu al merken dat de dagen weer langer worden en dat is iets waar ik steeds meer behoefte naar lijk te krijgen. Dan is het nu de hoogste tijd om de eerste maand van dit nieuwe jaar af te sluiten en nog eens te kijken naar de singles die in de koffers en bakken zijn gekomen.

Ik heb deze maand keuze uit 25 singles. Twintig daarvan komen voor rekening van de Blauwe Bak. Er zijn twee singles die 'dubbel' zijn. Ten eerste is dat 'DCT Dreams' van Nick Nicely maar ben er bovendien achter gekomen dat ik 'Catch The Wind' van Donovan reeds in de Nederlandse persing heb. Ik reken de Engelse persing dus 'dubbel' en die doet niet mee in de top tien. Ik zou Ruby Winters als nummer 1 kunnen kiezen, maar die afbeelding heb ik gisteren al gebruikt. The Moments had ook een optie kunnen zijn en die plaats ik momenteel even voor Ruby Winters. Het zij met een Franse slag, maar dan kom ik op dit moment tot de volgende top tien.

1. You'll Never Know-Hi Gloss

2. I Can't Help It-The Moments

3. Sweetheart Things-Ruby Winters

4. Christine-Executive Suite 5. Hey Foxy Lady-A.M.J.

6. Memory Lane-Minnie Riperton

7. Little Darlin'-The Diamonds

8. Cry To Me-Loleatta Holloway

9. Just Don't Want To Be Lonely-The Main Ingredient

10. He's My Man-The Supremes

woensdag 30 januari 2019

Het zilveren goud: januari 1994 deel V



Ik heb in juni 2012 de slag te pakken met de podcasts en doe naast de reguliere 'Soul-x-rated' nog wel eens een 'special'. Zo heb ik eveneens het plan om mezelf door de eerste honderd platen uit mijn collectie te ploegen. Ik heb de eerste vijfentwintig bijeen gezocht maar het is nimmer tot een podcast gekomen. Ik weet ook nog dat de platen op een bepaald ogenblik op een zeer oneerbiedige wijze in een hoekje verkeren en zijn (hopelijk?) droog en schoon een doos in gegaan met de verhuizing. Ik heb de platen al een tijdje niet meer gezien. Hoewel? Ik heb de zevende en achtste single mee gehad voor de fotoshoot van de Specialized-kalender. Dat is de 'double-pack' van 'Michael Caine' en 'The Sun & The Rain' van Madness. Ik geloof dat deze weer in de jaren tachtig-bak staat, maar de overige singles spelen nog even verstoppertje. Binnenkort toch maar eens goed zoeken want het begint te jeuken: Ik wil ook deze singles presenteren in een 'Het zilveren goud'-achtige setting met zelf gemaakte foto's van de eigenlijke 'boosdoeners'. Tot die tijd vervolg ik met de singles uit 1994 die de kaartenbak hebben gehaald. Vandaag de vangst van een vlooienmarkt in de Veemarkthal in Sneek.

De eerste maand van 1994 is een beetje kleurloos voor een 'leuk verhaaltje', buiten de vage avond en nacht in Leeuwarden. De komende maanden weet ik niet of ik iedere week met zo'n anekdote kan komen, maar ik doe mijn best! Feit is dat we alweer té lang werkloos thuis hebben gezeten en in de komende maanden ga ik weer aan de slag. Of... móet ik aan de slag? Ook maken we de komende maanden kennis met een vervoersmiddel dat reeds meer dan twintig jaar niet meer in mijn bezit is, maar nog immer voortleeft op mijn weblog. Ik ga, zoals het nu lijkt, de maanden februari en maart combineren. Ik heb in februari 1994 37 singles gekocht en in maart slechts 14. Als ik ongeveer zes per keer doe, brengt me dat op acht afleveringen en dat zijn het aantal woensdagen in februari en maart. In april kunnen we de borst weer nat maken voor een extra drukke maand! Er is in 1994 nog altijd om de twee weken een vlooienmarkt in de Veemarkthal, uitgezonderd de maanden juli en augustus. Hoewel? Het vlooienmarktseizoen begint in mijn herinnering een paar weken na het einde van de bouwvak en dat is ook wel eens in augustus geweest. Deze bewuste zaterdag leg ik weer de drie gulden entree neer en laaf me de volgende uren aan talloze platen. Er gaan eventueel zeven mee naar huis.

1650 Lies Through The 80's-Manfred Mann's Earth Band (Duitsland, Bronze, 1980)
1651 Another Day, Another Road-Cuby & The Blizzards (NL, Philips, 1967)
1652 Band Of Gold-Freda Payne (NL, Invictus, 1970)
1653 Superfly-Curtis Mayfield (NL, Curtom, 1972)
1654 Jumbo-The Bee Gees (NL, Polydor, 1968)
1655 That Day-The Golden Earrings (Duitsland, Polydor International, 1966)
1656 Adios Amigo-Jim Reeves (US, RCA Gold Standard, 1962, re: 197?)

Laat me bij de laatste beginnen. Eigenlijk is 'Guilty' de a-kant en als 'Gold Standard' zou deze voor het eerst in 1964 zijn uitgebracht. De mijne heeft toch duidelijk een jaren zeventig- of tachtig-label. Zoals de foto laat zien, is het een beetje een zootje. Ik ben vergeten om blanco hoesjes mee naar zolder te nemen. Cuby heeft, volgens mijn herinnering, oorspronkelijk een slap plastic hoesje zoals The Golden Earrings. Curtis Mayfield zit in een klein stukje huisvlijt dat verloren is gegaan en ook Jim Reeves gaat schuil in een hoesje dat door de vorige eigenaresse is gefabriceerd. Het kondigt echter 'Live With Love' aan van Debbie en dus heb ik dat ding maar achterwege gelaten. Freda Payne heeft oorspronkelijk eveneens een label-hoesje, die heb ik een paar jaar geleden kunnen voorzien van een fotohoes. De plaat staat sinds een paar jaar in de reserve-Blauwe Bak dankzij 'The Easiest Way To Fall' dat ook nog Week Spot is geweest in 2015. The Bee Gees heb ik meteen al met fotohoes maar Albert bezorgt me een 'upgrade' van dit plaatje in het vorige jaar. Bij The Golden Earrings kan ik overigens nog vermelden dat zelfs Nederlandse persingen aangeven dat ze in Duitsland zijn geperst, maar dat de Nederlandse persing een 'hartje' heeft. De Duitse single komt echter met het grote ronde middengat zoals de single in mijn verzameling. Helaas dan weer niet met het mooie Duitse fotohoesje met de vijf heren van The Golden Earrings. Nee, dat is geen telfoutje, maar de eerste bezetting.

Week Spot: Ruby Winters



Ergens in de komende week komt hier het 3250e bericht te staan. De bakker hoeft niet langs te komen voor taart want, eis en weder dienende, publiceer ik later dit jaar het 3500e bericht. Ook nog niet echt reden voor een uitbundig feest en bovendien is het kort daarop het tienjarig jubileum van deze praatpaal. Op het gebied van de Week Spot heb ik vandaag echter wel iets te vieren: Dit is de 365e Week Spot. De reden dat ik dit weet is omdat de Week Spot volgende week zeven jaar bestaat. Dat ga ik vieren met een 'Classic Week Spot' die ik reeds maanden geleden heb gereserveerd voor deze week. De 365e Week Spot is een 'memorabele': Ik heb een paar weken geleden al voorspeld dat dit nummer iets heel speciaals gaat worden in dit komende jaar en, ja, het is nog altijd een feestje om naar de plaat te luisteren. De kersverse Week Spot voor de vijfde week van 2019 is Ruby Winters en haar, voor mij, onweerstaanbare 'Sweetheart Things' (1969).

Volgende week kan ik, als ik dat wil, nog uitgebreid stil staan bij de verjaardag van de Week Spot en ook met de nodige cijfers strooien. Ik heb de afgelopen dagen een lijst gemaakt met de Week Spots om te ziet 'wat er van ze is geworden'. Zo staan een aantal voormalige Week Spots tegenwoordig al jaren in de algemene jaren zestig- en zeventig-bakken. Daarbij ontdek ik ook dat ik een aantal artiesten nog nimmer als Week Spot heb gehad terwijl ik tijden in die veronderstelling ben geweest. Wellicht nog eens een serie 'Classic Week Spot' om dat misverstand recht te zetten? Er is één ding dat ik nog niet heb geteld en wellicht kan iemand anders dat voor mij doen? Hoe vaak is een verhaaltje van de Week Spot begonnen met een gospelkoor in de kerk? Het is bijna vaste prik op de dinsdagavond. Vanavond begint het verhaal eveneens op deze manier, alleen krijgt het dan een bizarre wending.

Ze wordt op 18 januari 1942 in Louisville in Kentucky geboren als Ruby Forehand. Als ze vijf jaar oud is, komt haar moeder te overlijden. De kleine Ruby verhuist naar Cincinatti in Ohio en gaat bij haar oma wonen. Een jaar eerder is de kleine Ruby gaan zingen in de kerk en het is oma die haar aanspoort om dit serieus te nemen. Voorbehoedsmiddelen zijn schaars in de late jaren vijftig en zo kan het gebeuren dat Ruby als zestienjarige reeds getrouwd is en een kind heeft. Dan neemt haar ambities voor het zingen een vlucht en richt ze zich ook op andere regio's. Ze wordt zakelijk ondersteund door Bill Sizemore. Dat zorgt ervoor dat Ruby Winters gaat optreden met Charlie Daniels. Wacht even... Is dat de country-artiest van 'The Devil Went Down To Georgia'? Juist, dat is hem! Dit is de 'bizarre wending' want Ruby Winters zingt in 1966 enige tijd met The Charlie Daniels Band. Dat komt omdat Sizemore ook Daniels onder contract heeft evenals Ronnie Dove. Dove heeft een platencontract bij Diamond en Sizemore biedt Winters aan bij het label. Hoewel ze meteen een single mag maken ('In THe Middle Of A Heartache' in juli 1966), is het schijfje snel vergeten. Dan is het februari 1967 en heeft Diamond een nieuwe richting in gedachten. Johnny Thunder heeft in 1961 al een grote hit gescoord op het Diamond-label met 'Loop De Loop' en het plan is om Thunder een plaatje te laten opnemen met Ruby Winters. Marvin Gaye en Kim Weston hebben pas laten zien dat een duet 'werkt' op de hitparade en heeft Van McCoy met Peaches & Herb bovendien aangedragen dat door middel van een duet een liedje uit vervlogen tijden nieuw leven kan worden ingeblazen. Zo verschijnt in 1967 de single 'Make Love To Me' van Johnny Thunder & Ruby Winters. De platen zijn allemaal succesvol, maar niet overweldigend. De platen doen het goed op de R&B en komen vaak niet verder dan een 90e plek in de Billboard Hot 100. Na haar derde solo-single voor Diamond wordt ze naar New York gestuurd om te werken met de onafhankelijke producent George Kerr. Die heeft daarvoor hits 'gemaakt' voor Linda Jones en The O'Jays. Het resultaat is een tweede duet met Thunder, maar dat raakt commercieel kant noch wal.

Winters hervindt zichzelf in 1969 en trapt het jaar af met haar uitvoering van een oude Chuck Jackson-hit: 'I Don't Want To Cry'. Wederom goed voor een vijftiende plek in de R&B en nummer 99 in de Hot 100. Ze maakt in 1969 maar liefst vier singles voor Diamond en in november verschijnt de huidige Week Spot. Het is dan een b-kant van 'Guess Who', een nummer van Jesse Belvin. Ook deze single piekt op 99 in de Hot 100. Het jaar 1970 is opnieuw een 'rustig' jaar voor Winters en ze maakt haar volgende single in januari 1971: 'Great Speckled Bird'. Deze gospel verschijnt bij Certron dat dan juist de Diamond-catalogus heeft opgekocht. Volgens een kenner op 45cat verkoopt de nieuwe eigenaar de oude mastertapes maar... blijft wel eigenaar van de copyrights. Dat heeft tot gevolg dat menig platenmaatschappij denkt dat ze de rechten hebben bemachtigd, maar alleen de opname bezitten. Certron wordt kort daarop gekocht door Cutlass dat Winters een plekje belooft op het Hotline-label. Dit blijkt een illusie als ook Cutlass in 1973 het loodje legt.

In 1973 krijgt Winters onderdak bij Polydor waarvoor ze de single 'I Will' kan maken. De plaat is aanvankelijk geen groot succes. Het weet met pijn en moeite de top veertig van de R&B te bereiken. In Engeland is in de midden jaren zeventig een soul-beweging actief dat actief speurt naar de platen die geen hits zijn geworden. De lieden achter Mojo en Contempo zijn hiervan goede voorbeelden. Zo wordt 'I Will' in 1977 ontdekt in Engeland en krijgt een distributie door Creole. De plaat wordt een grote Engelse hit in de herfst van 1977. Het zorgt voor een aantal nieuwe singles en een nieuwe kans voor de elpee 'I Will'. In 1979 neemt ze nog werk op voor K-Tel, hetzelfde label dat eerder 'I Will' op verzamelelpees heeft gebracht met de naam Ruby Winter. Daarna stokt haar muzikale loopbaan. Op 7 augustus 2016 bereikt ons het nieuws dat Winters is overleden. Ze is 74 jaar geworden.

maandag 28 januari 2019

Eretitel: 'Afterglow'



Het heeft flink gerommeld op Soul-xotica in deze eerste maand van het nieuwe jaar, maar met deze 'Eretitel' zit ik weer op schema. Als de titel 'Afterglow' in 'Listen Carefully' zit, viert mijn radioshow haar eerste verjaardag. Ik heb van augustus 2013 tot en met juni 2016 'Floorfillers' gepresenteerd op de radio en ben dankzij deze show flink 'gegroeid' in de elektronische (dans-)muziek uit die tijd. Als ik met de show begin, heb ik daar nog geen kaas van gegeten. Toch zakt het enthousiasme voor de show geregeld in. Als vervolgens een 'echte' dance-dj zich meldt bij Wolfman Radio en we ook een interessante show met elektronica hebben, maak ik gebruik van de gelegenheid om een punt te zetten achter 'Floorfillers'. Ik wil een show doen waarin ik dance kan combineren met symforock en andere favoriete muziek voor in het holst van de nacht. Ik speel met een paar namen voor de nieuwe show. Ik zal bij de nummer 1 uitleggen hoe het beestje dan toch aan de huidige naam is gekomen. De naam is uiteraard 'Afterglow' en daar geef ik vandaag drie voorbeelden van.

3. Tina Turner (1986)
Laat me beginnen met de minst interessante. Het spijt me zeer voor de eventuele 'fans', maar Tina Turner heeft me nooit kunnen bekoren. Haar werk met Ike is bij vlagen interessant en zo hoorde ik een paar maanden geleden wellicht de meest soulvolle plaat van Tina Turner. Ik heb getwijfeld maar heb het laten liggen. Hoewel Tina zich laat omringen door vaklieden als Mark Knopfler en Tony Joe White is het merendeel van haar werk slaapverwekkend en dat geldt zeer voor deze nummer drie. De enige reden dat het mag mee doen in de 'Eretitel' is omdat ik zo streng ben en 'Afterglow (Of Your Love)' van The Small Faces niet duld in deze rubriek. We zullen ons dus even moeten worstelen door de meest saaie computerbeat van vier minuten.

2. Genesis (1976)
Als Peter Gabriel zijn vertrek bij Genesis aankondigt, heeft menigeen een hard hoofd in het voortbestaan van de Engelse groep. Natuurlijk: Het zijn stuk voor stuk begaafde muzikanten, maar het gemis van een markante stem als die van Gabriel moet funest zijn. In 1976 laat Phil Collins bij Brand X reeds horen dat hij een zeer aangename stem heeft en dat hij bovendien de kunst verstaat om te drummen en zingen tegelijk. De keuze valt dus op Phil Collins. Enkele oude fans haken af, maar het levert de groep eventueel een 'mainstream' publiek op. 'Wind And Wuthering' is in 1976 het eerste album waarop Phil de vocale leiding heeft overgenomen en 'Afterglow' is het slotstuk op het album. Ik zou geen 'Eretitel' over deze titel kunnen voorstellen zonder Wilkinson op 1, maar anders? Genesis' 'Afterglow' is werkelijk een schitterend nummer!

1. Wilkinson (2013)
,,Ja, warempel, dat is dé naam voor de nieuwe show". Als ik een paar weken aan de slag ben met 'Floorfillers' besluit ik om me meer toe te spitsen op de hedendaagse dance. Dat is de periode waarin 'Afterglow' van Wilkinson alsook de opvolger 'Too Close' hoog op de Engelse hitparade staan. De drum'n'bass neemt me terug naar de weken op de ADM en de feestjes in de Silo en heeft Wilkinson nóg een troef in handen: De aangename stem van Becky Hill. Ik draai zowel 'Afterglow' als 'Too Close' een slag in de rondte en beide zullen uitgroeien tot klassiekers in de show. Als ik in 2016 de laatste 'Floorfillers' heb gedaan, doet een radiocollega de volgende dag een eerbetoon aan de show. Hij draait 'Afterglow' van Wilkinson en dan...? Kijk naar de eerste zin. 'Afterglow' is dé perfecte naam voor de show. Niet alleen wil ik de show meer 'chill' hebben dan het soms wat opgefokte 'Floorfillers', ook voelt het als een nieuw hoofdstuk en een logisch vervolg op 'Floorfillers'. Wilkinson maakt dan ook deel uit van mijn promo-jingles.

Donderdag is de laatste van de maand en dan kan ik nog wel een 'Eindstreep' doen na 'Afterglow'. Vrijdag trap ik wellicht af met de volgende in de lijst van de 'Eretitel'. Dan driemaal de titel 'Don't Bring Me Down'.

Raddraaien: Erasure



,,Is het niet té koud daarvoor?", vraagt mijn moeder als ik haar het relaas van deze avond heb verteld. Ik lijk de smaak te pakken te hebben gekregen want ik ben vanavond uit het werk ook nog een blokje om gefietst. Op zichzelf niets bijzonders: Over Nijeveen en Havelterberg via Darp naar Havelte en Uffelte. Het scheelt niet heel veel extra in kilometers. Of het koud is geweest? Ja, in Meppel krijg ik een hagelbui over me heen. Dt was niet echt prettig. Verder heb ik me goed kunnen wapenen tegen de kou en vanaf Havelterberg gaat het licht regenen. Het is zo'n avond waarop ik even iets moet 'weg trappen' en dat heeft in dat geval met het werk te maken. Enfin, hazenslaapje en avondeten (nu pas?!) heeft me goed gedaan en dus ga ik zitten voor de veertigste 'Raddraaier' in deze serie. Nog vijftien te gaan... De 33e single in de vierde jaren tachtig-bak is 'Sometimes' van Erasure uit 1986.

Waar en wanneer? Natuurlijk kan ik met het vliegtuig, maar in geval van de stad York levert dat een extra reis op van de dichtstbijzijnde luchthaven (Stockport nabij Manchester?). Bovendien rekent P&O in 2002 iedere persoon tot 27 jaar als 'student' en deze kunnen voor halve prijs reizen in het laagseizoen. In geval van York is dit de goedkoopste optie, maar ook vanuit Mossley reis ik naar Hull en pak de boot naar Rotterdam. Als ik 'de monstertocht' (Tuk-Manchester-Tuk) doe, ben ik 25 en wordt twee maanden later 26. Vanaf 27 ben je 'student-af' bij P&O en dus is dat het laatste jaar dat ik voordelig kan reizen met P&O. Omdat tijdens deze 'monstertocht' iets moois is opgebloeid, wil ik later dat jaar perse terug naar York. Het zal een weinig memorabele vakantie worden, ook omdat ik merk dat mijn gevoelens me een half jaar lang voor de gek hebben gehouden. Het is op een dinsdagmiddag dat ik het centrum van York in loop. Ik weet niet meer precies welke 'boodschap' ik heb gehad. In The Shambles (de 'scheve' huizen in York) kom ik langs een 'charity shop' en deze heeft enkele leuke platen. Daar koop ik ook deze 'Sometimes' van Erasure. Een plaat die me reeds 32 jaar een goed gevoel geeft en wellicht is dat eveneens de associatie die ik met het verblijf in York wil maken. Dat is niet echt gelukt, maar deze single blijft staan als een huis!

Verjaardagspartijtjes in de jaren tachtig. Het scheelt moeder heel wat voorbereiding. Ze hoeft geen spelletjes te bedenken en voor te bereiden. Je ontvangt de kinderen, geeft ze een glas fris met een gebakje en dan... licht uit en televisie aan! Het is omstreeks 1985 dat het betaalbaar lijkt te worden om een 'moviebox' te huren: Een videospeler met een speelfilm. Een paar jaar later hebben sommige 'hippe' ouders al een videorecorder staan, maar in het begin zijn we afhankelijk van de lokale videotheek. De films van Bud Spencer en Terence Hill zijn 'favoriet' in de klas. Sommige ouders hebben écht geen kaas gegeten van speelfilms en zadelen de kroost op met 'Jaws'. In de vierde klas van de lagere school (tegenwoordig groep 6) hebben we een zelfgemaakte 'timeline' op de muur gemaakt met de verjaardagen. Hierdoor weet ik van bijna alle klasgenootjes nog de verjaardag te herinnern. Zo nu en dan zie ik een datum en denk dan meteen: ,,Hee, dat is de verjaardag van die en die". Januari en oktober zijn de 'feestmaanden' in de klas. Ramon is op 16 januari jarig. Bij hem is het al jaren vaste prik dat we een film krijgen op zijn verjaardagsfeestje, maar... in januari 1987 heeft hij iets 'nieuws'. Natuurlijk kennen we veel van de getoonde clips uit Veronica's 'Countdown', maar hij heeft een paar uur aan muziekvideo's opgenomen van MTV. Dat laatste is dan weer helemaal nieuw voor ons. Het duurt pas tot 1991 eer we kabel krijgen in de dorpen en dat we zélf ook dagelijks naar MTV kunnen kijken.

Dankzij dit verjaardagspartijtje heb ik een hele heldere herinnering aan de hitparade van januari 1987 en kan de clips ook in herinnering brengen. Ik geloof dat hij een uur aan videoclips heeft en het partijtje is op een zaterdag overdag. We hebben zoveel tijd dat we sommige clips wel drie of vier keer zien. Red Box komt voorbij met 'For America', maar ook Peter Gabriel's duet met Kate Bush. Jullie raden het al: We zien ook enkele malen Andy Bell in de stromende regen. Het moet 17 januari 1987 zijn geweest, heb ik even uitgerekend. Terwijl andere dorpsgenoten ijspret beleven op de ijsbaan zitten wij met half gesloten gordijnen in een kamer naar videoclips te kijken. Dan vraag ik me nu opeens af: Wat doen kinderen tegenwoordig op verjaardagsfuifjes? Ik kan me voorstellen dat kinderen van mijn generatie de kroost niet in een huiskamer wil houden met een videofilm of MTV, dus wellicht dat de partijtjes weer 'creatief' zijn geworden zoals in de jaren zeventig? Ik zal héél eerlijk zijn: De videofilms tijdens verjaardagen hebben me nooit kunnen bekoren en betreur het zelfs als mijn ouders inhaken op de trend (met 'A View To A Kill' in de speler). Koekhappen kon me gestolen worden, maar dat is de vertraagde motoriek. Pinda dobbelen daarentegen? Of andere leuke en bizarre spelletjes? Ik was in die tijd niet vaak winnaar, maar... als ik dan ook won van de rest van de klas?

Zo ben ik bijna aan het einde van het bericht en ben ik letterlijk blijven steken in de jaren tachtig. Ik volg Erasure tegenwoordig weer op de voet, zeker nadat radio-collega Lee me heeft verzekerd dat er helemaal niets 'fout' is aan Erasure. Okay, de synthesizers klinken her en der een beetje gedateerd en 'Sometimes' is een knaller van een hit geweest. Jaren geleden ben ik een tijdje in de ban geweest van het album 'Erasure' uit 1995. Deze heb ik tweedehands op de kop getikt. Het vergezelt me in 2007 menig ochtend op de wandeling vanuit de Rembrandtstraat naar de fabriek. Het is geen overweldigend succes maar wordt door Erasure-fans gerekend tot het betere van hun latere werk. Hoewel? Erasure heeft zich anno 2019 helemaal hervonden en ook hun meest recente album is een topper: 'World Be Gone'. Dat album verschijnt op 10 mei 2017. Bijna een jaar later, 9 maart 2018, verschijnt het 'zusje' van 'World Be Gone': 'World Beyond'. Dat is hetzelfde album maar dan uitgevoerd met échte strijkers. Dat borduurt verder op een huidige trend: Steeds meer groepen en artiesten kiezen ervoor om een 'symfonische' uitvoering van hun album uit te brengen. In geval van 'World Beyond' is het zeer goed geslaagd!

zondag 27 januari 2019

Horizontaal zeven letters: Zondag 27 januari



Het verhaal begint op zaterdagmiddag. Ik heb mijn wijk gelopen en neem contact op met een collega in de Ezingerbuurt. Hij kan wel hulp gebruiken en dus fiets ik daarheen. Er zijn niet veel opties om daar te komen. De doorgaande route voor fietsers voelt als 'een bocht om' en het is niet dat ik lui of moe ben, maar ik wil afwijken van het patroon. De kortste klap is om de tunnel onder de sporen van het station Meppel te pakken. Met de trap naar beneden lukt nog wel een beetje, erbij op is een stuk zwaarder. Bovendien... waarom pak ik niet de lift? Even niet zo snel aan gedacht. Op de zaak doe ik mijn relaas en dan meent een collega dat er een fietspad ligt tussen de Strukton en de Reeststouwe. Zo fiets ik naar huis en ben ik eigenlijk reuze benieuwd naar dat paadje. Vanmiddag heb ik de moed om een stukje te fietsen en, iets dat ik niet had verwacht tijdens de 'Singles round-up', het is zelfs nog een beetje zonnig. Het is pas kwart voor vier als ik op de fiets stap. Het vinden van het paadje is het enige reisdoel, ik moet nog even langs de winkel en voor de rest mag ik 'freewheelen'. Dat levert veertig kilometer ligplezier op!

Het mag inmiddels een 24-uurseconomie zijn met winkels die zeven dagen per week open zijn, toch blijft de postbezorging slechts vijf dagen per week doorgaan. PostNL houdt de poot stijf en weigert op maandag te bezorgen, anders zou het wellicht zeven dagen per week zijn geweest? Ik hoef vanmiddag niet aan het werk en toch heeft het even alle schijn ervan. Ik ga het fietspaadje vooral bekijken met betrekking tot het werk en ook de heenweg heeft veel weg van het woon-werkverkeer. Toch is het best een fraaie route en dus wil ik die wel met jullie delen. Het is niet alleen korter maar ook véél mooier. De Dorpsstraat uit richting Holtinge en dan de Uffelterkerkweg door het bos. Dat is aanvankelijk een fietspad en een naastgelegen zandpad, maar aan het einde van de weg gaat de doorgaande weg over van de Ruiterweg in de Uffelterkerkweg. Langs het golfterrein en tussen Havelte en de woonwijk de Meerkamp door naar de rotonde. De Overcingelaan heeft een jaar geleden een zeer nodige opknapbeurt gehad. Eerder wilde je graag deze straat mijden omdat de klinkers bijna rechtop in de weg stonden, nu is het een héérlijke weg geworden die ik bijna dagelijks langs ga. Onderweg naar het werk tóch nog een stukje door het bos... Ik kan er niet genoeg van krijgen! Over Eursinge naar Veendijk en het begin van Nijeveen. Dan ga ik parallel met de A32 naar de afslag Havelte/Diever en neem de Rijksomweg. Als ik bij het tunneltje rechtsaf ga, kom ik bij de zaak. Daar heb ik vandaag echter niets te zoeken en koers verder naar Haakswold. De weg oversteken en toeristisch naar de wijk Oosterboer. Dit ken ik op mijn duimpje en vijf minuten later ben ik bij de Strukton. Dat bedrijf zit aan de overkant van het station en als fietser moet je een tunneltje onder het spoor nemen. De verkeersborden kondigen een doodlopende weg aan, maar dan staat er nóg een verkeersbord. Het is bij de ingang van het pad. Het is geen fiets- maar een voetpad en dan van de categorie 'laarzenpad'. Bij regenval kan het pad drassig worden en dat is vandaag het geval. Lopen is de enige optie en de brug is evenzeer een handicap voor de postfiets als de trappen in het station. Met andere woorden: Als 'gemakkelijke' route is het totaal ongeschikt.

Ik moet flink door de blubber en kom uit achter op de Reeststouwe. Ik herinner me van tien jaar geleden een zandpad vanaf de Reeststouwe en deze middag vind ik het opnieuw. Niet dat ik erover ga want dat is eveneens een rotzooi door de regen van gisteren. In plaats daarvan volg ik de Legeveldsweg en ga over op de Vaartweg. Een pad vol herinneringen en dat is ook bijna tien jaar geleden. Op het punt waar ik ooit een volle pak shag te water heb laten gaan omdat ik zo nodig moest stoppen met roken, ga ik een weg in. Ik moest wel weten waar ik uit kom, maar het is alweer een tijdje geleden. Het is De Wetering dat overgaat in het Kuipersdijkje en me bij Rogat brengt. Een stukje Noorderkanaalweg en dan over het buurtschap Broekhuizen. De weg Meppel-Hoogeveen oversteken en via Blijdenstein naar Ruinerwold. Het is half zes als ik Ruinerwold verlaat. Ik maak dankbaar gebruik van mijn stratenkennis en fiets zo snel mogelijk het dorp uit. Over een half uur sluit de winkel in Havelte en ik wil er zo snel mogelijk naar toe. Ik weet nog steeds niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar om kwart voor zes sta ik voor de Albert Heijn in Havelte. Heeft de tijd even stil gestaan? Even na zessen ben ik thuis.

Singles round-up: januari 5



Ik zou verwachten dat ik vermoeid zou zijn vandaag, maar ik ben even voor elf uur reeds wakker. Eindelijk weer eens de gelegenheid om te luisteren naar de reggae-show van een Duitse collega. Dat is me doorgaans té vroeg op de dag. Ik ben van plan om straks te gaan fietsen. Met dit weer? Ach, ze voorspellen een beetje regen maar dat deert me niet. Windkracht twee is prachtig en bovendien is het een stuk aangenamer dan een week geleden. Wellicht later vandaag een 'horizontaal zeven letters' want ik neem de camera mee, hoewel het geen zonnige plaatjes zal gaan opleveren. Nu dan eerst de 'Singles round-up' verder af maken. De singles staan in principe al in de bakken en het komt erop neer dat de Blauwe Bak weer is aangevuld met nieuwe titels. Eentje van de selectie van vandaag kunnen jullie vanavond horen in 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection'. Wellicht is dit de ultieme reden geweest van het bezoekje van vrijdag. De overige A tot en met M ga ik waarschijnlijk volgende week draaien in dezelfde show, met uitzondering van de Blauwe Bak-aanwinsten natuurlijk.

* The Edwin Hawkins Singers- To My Father's House (NL, Buddah, 1970)
Je zou het gemakshalve even vergeten want het is The Les Humphries Singers dat een nummer 1-hit heeft met dit nummer. Ook 'To My Father's House' is van de hand van Edwin Hawkins. In 1970 doet de gospelgroep een optreden in het Amsterdamse Concertgebouw en dit wordt vastgelegd op een album dat wereldwijd over de toonbank gaat. De opnames van deze single komen van dit optreden. Eentje voor in de gospel-bak? Nee, ik ben sowieso niet erg weg van 'live'-opnames en bovendien vind ik Hawkins' versie een beetje tam. Als het dan toch echt een feestje moet worden, zet ik liever Les Humphries op en die blijft gewoon in de jaren zeventig-bak waar ook deze terecht komt.

* Hi-Gloss- You'll Never Know (NL, Rams Horn, 1981)
De laatste zondag van het jaar heb ik 'The Summer Spirit Of 1981' gedaan op Wolfman Radio en dit plaatje van Hi-GLoss is een grote Engelse hit in de zomer van 1981. Het is zo'n plaatje dat ik eigenlijk ben vergeten, maar de hernieuwde kennismaking is memorabel. Ik raak al snel in de ban van de single en twijfel geen seconde als ik deze in Meppel zie liggen. De single staat vooralsnog in de reserve-Blauwe Bak maar sluit niet uit dat die binnenkort aan de koffers wordt toegevoegd. Hoewel de huis-, tuin- en keukendisco in 1981 nog hoogtij viert, is het genre artistiek over zijn hoogtepunt heen. Veel solisten, groepen en producenten keren terug naar de soul en dat levert de zogenaamde post-disco op. Hi-Gloss past ook helemaal in dat idioom. Voor mij is het gewoon onweerstaanbaar!

* The Main Ingredient- Just Don't Want To Be Lonely (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Zo'n plaatje waarbij je doorgaans vergeet hóe goed die eigenlijk is. 'Just Don't Want To Be Lonely' schaar ik in dezelfde categorie als 'Could It Be I'm Falling In Love' en 'I'll Be Around'. Het maakt eigenlijk niet uit wie het uitvoert of in welk genre het liedje wordt gestopt, het klinkt altijd als muziek in de oren. Een plaatje met ingebouwde magie! Ik kan mijn geluk niet op met dit puntgave exemplaar dat rechtstreeks in de koffer is gegaan. De enige uit de vangst van vrijdag die deze eer te beurt valt.

* Nick Nicely- DCT Dreams (NL, Hansa, 1981)
Ik koop de single in mei bij de kringloop in Havelte, maar het heeft dan geen fotohoesje. Bij een volgend bezoek aan de kringloop in Meppel zie ik dat daar drie verschillende exemplaren staan en allen met fotohoes. Toch heeft het even geen prioriteit voor mij en vrijdag heb ik de beste van de drie uitgezocht. Ofwel: Ze zijn allemaal praktisch nieuw. Eén hoesje heeft een merkwaardige stempel, de ander een oud prijsschild (1,50 gulden) en degene van mijn keuze is verschoond gebleven van dat alles. De plaat komt vanavond voorbij in 'The Vinyl Countdown' over artiesten en groepen wiens (achter-)naam met een 'N' begint. Jullie zijn vanaf 23.00 uur van harte welkom!

* Skyy- Call Me (NL, Rams Horn, 1982)
Is 'High' een toevalstreffer geweest? Het lijkt er bijna wel op. Ik heb sindsdien twee andere Skyy-singles aan de collectie toegevoegd maar geen heeft de 'magie' van 'High'. 'Call Me' is gewoon een hele erge doorsnee discostamper dat nergens interessant wordt. Die gaat dus mooi in de jaren tachtig-bak om daar stof te happen.

vrijdag 25 januari 2019

Singles round-up: januari 4



Té lang gewacht? Tot mijn grote vreugde vind ik in augustus enkele jaren zestig-singles in de kringloopwinkel van Meppel. Die worden steeds schaarser in deze contreien en, ja, ik heb het dan over 'leuke' jaren zestig-singles. Dit moet ik even goed in de gaten houden? Vervolgens kom ik bijna een half jaar lang dagelijks in de buurt van de winkel maar maak nimmer tijd om weer eens terug te gaan. Heb ik iets gemist? Het kan zomaar! Opnieuw weer enkele plaatjes uit de jaren zestig die er in de vakantie nog niet lagen. Ook weer wat aanvullingen uit de partij disco-platen plus dat er vermoedelijk is opgeruimd. Het levert vandaag tien singles op plus een leeg fotohoesje. ,,Die mogen we niet verkopen", is doorgaans de respons aan de kassa. Dat geldt ook voor hoesjes met de verkeerde inhoud. Toch heb ik de eigenaar gespot in de winkel en durf het wel aan. ,,Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand een leeg hoesje wil hebben", zegt de vrouw bij de kassa. De eigenaar kijkt er niet van op. ,,Soms heb je een mooie plaat met een lelijk hoesje en dan is zo'n fraai fotohoesje van harte welkom". Natuurlijk mag ik deze voor nop mee hebben. O ja, het hoesje is die van 'Sandy' van The Hollies. Die heb ik gekocht met een, door de eerste eigenaar 'gecorrigeerd', fotohoesje van 'The Day That Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee'. Tien singles is goed voor twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Vandaag de eerste vijf.

* Johnny Bristol- You And I (NL, MGM, 1974)
Radiocollega Emma draaide gisteravond weer eens 'Hang On In There Baby' en het is dankzij haar show dat ik het nummer in 2015 'herontdek'. De plaat staat een tijdje in de reserve-Blauwe Bak, maar verhuist uiteindelijk weer terug naar de algemene jaren zeventig-bak. Ik twijfel ook even bij deze single, maar vooruit... het brengt het bedrag op een totaal van een tientje en eigenlijk moest ik ook niet zo moeilijk doen. Net als bijvoorbeeld Van McCoy heeft ook Johnny Bristol doorgaans een geluid dat me erg aanspreekt. Stilistisch gezien is 'You And I' evenals 'Hang On In There Baby' enerzijds beïnvloed door het Love Unlimited-geluid van Barry White. De plaat oogt fraai maar is stevig genoten door de vorige eigenaar. Hij golft een beetje, niet heel erg storend, en heeft last van enige 'distortion' en daar moet je moeite voor doen bij Europees vinyl als dit. En tóch heeft het wel een heel fijn geluid dat wel in de hedendaagse 'setting' past en dus vermoed ik dat deze plaats mag nemen in de reserve-Blauwe Bak. De b-kant klinkt me eveneens als muziek in de oren, het is misschien zelfs nog wel een stukje beter.

* The Detroit Spinners- Mighty Love (Duitsland, Atlantic, 1974)
'Onverkoopbare demonstratie-plaat zonder waarde', vermeldt het label in het Duits en het Frans. In de praktijk is zoiets waar. Het vertegenwoordigt niet veel meer waarde de reguliere single. Toch is zo'n 'demo' bijzonder genoeg, zeker in combinatie met het fotohoesje. Ook 'Mighty Love' mag in de reserve-Blauwe Bak. Er is niet veel nieuws onder de zon, maar wel weer een onweerstaanbare Thom Bell-productie met een heerlijk 'smooth' zingende Spinners. Ik krijg hier niet genoeg van!

* The Diamonds- Little Darlin' (NL, Mercury, 1957)
Bij de jaren zestig zitten ook een aantal singles uit de late jaren vijftig. Dat is aanvankelijk weinig interessant totdat ik met deze van The Diamonds in mijn handen sta. Een luidruchtig 'YES!' weerklinkt. In tegenstelling tot de andere jaren vijftig-singles heeft deze nog een hoesje. Het MGM-hoesje is wel uit dezelfde tijd maar hoort oorspronkelijk niet toe aan deze single. Voor een single van 62 jaar oud klinkt die nog redelijk fris. Het blijft een heerlijk nummer maar helaas ook niet anders geschikt dan voor de algemene jaren zestig-bak. Toch ben ik erg blij met deze vondst!

* Donovan- Catch The Wind (UK, Pye, 1965)
Ik maak sinds jaar en dag gebruik van de Eric-heruitgave met 'Universal Soldier' op de keerzijde, maar zeg niet nee tegen zo'n originele single. Hij klinkt ook nog redelijk goed voor een single die zonder hoes rond zwemt in de bak met singles. De Eric is op styreen en dat maakt dat deze na 27 jaar ook niet al té fris meer klinkt. Het mag nu oud en grijs worden in een nieuw neutraal hoesje.

* Oscar Harris & The Twinkle Stars- How Will You Know (NL, Blue Elephant, 1971)
Het 'solid label' doet me in eerste instantie verbazen, maar het schijnt dat dit de norm is bij deze single. Een 'solid label' is een single met een LP-gaatje en niet met een hartje dat je eruit kan drukken. Het wordt in de jaren zestig en zeventig vooral in Engeland benut en in de jaren tachtig lijken de platenmaatschappijen (vooral Warner Bros.) té lui om een gat te maken in deze plaatjes. Het is dus geen 'exoot' zoals ik even verwacht. Nou goed dan, ik had mezelf eigenlijk plechtig beloofd om geen Twinkle Stars-singles meer te kopen, maar vooruit... ik heb deze nog niet. Het is beduidend minder Cats dan andere platen en even denk ik erover om de plaat een plekje te gunnen in de reserve-Blauwe Bak. Dan blijft deze lelijk hangen en kan dat plan de ijskast in. Niet zo gek als je bedenkt dat ook deze los tussen de singles in de winkel ligt. 'Don't Keep Fooling Me' begint uitbundig en past eigenlijk helemaal in de Carib zonder dat de gitaar overheerst. Als deze goed blijft, staat die in de reserve-Blauwe Bak! Kom op! Je kan het!!! Ja, hij heeft het gered. Zoner meer de meest interessante Oscar Harris-single die ik ben tegengekomen.

Het zilveren goud: januari 1994 deel IV



Het is maar goed dat ik maandag weer wat tegoed op mijn ov-chipkaart heb laten zetten. Het vooruitzicht op ijzel lokt me niet aan, zeker omdat ik op vrijdag pas rond zes uur of half zeven klaar ben met werken. Jullie raden het al: De Pioneer is in de schuur gebleven en ik heb me door de bus laten brengen. Ik werk op vrijdag met een collega uit Diever en die komt, in principe, op de terugweg langs Uffelte. Als ze andere plannen zou hebben, zou ik altijd weer met de bus terug kunnen. Ze kijkt even moeilijk. ,,Ik moet wel even de stad in om schoenen te kopen. De ANWB heeft een aanbieding met wandelschoenen". De eerste zin zou me naar de strippenkaart doen grijpen. Op kleding- of schoenenjacht met een vrouw is niet mijn favoriete bezigheid. Tja, als er maar één winkel is waar de schoenen gehaald moeten worden? Terwijl zij nieuwe wandelschoenen uitzoekt, loop ik even zéér kalmpjes aan naar de Albert Heijn voor een pot pindakaas. De wegen in en rond Meppel zijn aardig snel onder controle maar het zijn de steegjes in de winkelstraat waar je lelijk op je snuit kan gaan. Ik pak expres een bus eerder uit Uffelte om bij de kringloop langs te kunnen. Daar heb ik tien singles en een leeg fotohoesje gehaald en dus kan ik gaten vullen met tweemaal een 'Singles round-up'. Wellicht straks het eerste deel omdat ik maar wat benieuwd ben naar wat ik heb gevonden. Eerst ga ik wederom terug naar de aankopen van een kwart eeuw geleden.

We zijn evenals vorige week nog steeds in Leeuwarden na afloop van de 'vage' nacht. The Selecter is inmiddels in een bus naar een volgend optreden zonder dat ik de band heb gezien. Verder dan een beetje kroeg hangen ben ik niet gekomen met Johan en zijn zus. Ik kan dus niets meer aanvullen op het verhaal van vorige week en dat is, geloof ik, in totaal ook wel het verhaal dat ik over januari 1994 kan vertellen. Ik hou het hierbij dus kort en zal dat komende woensdag vermoedelijk eveneens doen. Bij de zoektocht naar de zes singles speelt eentje verstoppertje en krijgt een andere een vers blanco hoesje. Voor de foto mag deze nog even 'bloot'. Dit zijn de laatste zes van 'T Keldertje in januari 1994.

1644 Balla Balla-The Rainbows (Duitsland, CBS, 1965)
1645 Tomorrow Is Another Day-The Buffoons (NL, Imperial, 1967)
1646 Mr. Brown-Look Around (Zweden, Shane, 1969)
1647 Somebody's Got To Do It-Ray Brook & The Stew (NL, Park, 1968)
1648 What A Crazy Life-The Slade Brothers (NL, Pye, 1966)
1649 Homburg-Paul Natte (NL, Decca, 1967)

The Rainbows weigert tevoorschijn te komen en dus moeten we het stellen zonder deze single op de foto. The Buffoons heeft nooit echt een volwaardig hoesje gehad in mijn herinnering en krijgt een kwart eeuw later een splinternieuwe als onderdak. Look Around is 'unlisted'. Het is wat een flauw pop-plaatje uit Zweden. Het enige dat ik over de band kan vinden is een 'experimenteel'-ogende EP uit 1969 dat een 'untitled' nummer zou bevatten van een formatie die zich Look Around noemt. Voor de rest is hier niets over bekend. Ray Brook heeft enkele jaren in de Blauwe Bak gewoond, maar het is gewoon een kopie van het upbeat Stax-geluid zonder dat dit nu heel erg interessant wordt. The Slade Brothers brengt het nummer dat The Cats in 1966 haar eerste Top 40-hit zal opleveren en... ik geef de voorkeur aan de Volendammers. Paul Natte is tenslotte een organist met een lange staat van dienst als studiomuzikant. Hij doet op deze single een matig interessante versie van de Procol Harum-hit. Voor wie benieuwd is naar de laatste: Komende zondag gaat die vast voorbij komen in 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection'. Komende zondag staat de 'N' voor Natte centraal.

woensdag 23 januari 2019

Week Spot: Bessie Banks



Er is een tijd dat ik nog helemaal geen kaas heb gegeten van soul en dat ik desondanks de naam Bessie Banks ken. En ja, ik ken haar alleen van naam. Het is de jaren tachtig en negentig en dus de tijd zonder internet. Het is geen muziek die op de radio wordt gedraaid en je kan het ook niet beluisteren op Youtube of Spotify. Als Mark de single adverteert met 'a classic' van Bessie ben ik vlug bereid en reserveer de plaat voordat ik een noot heb gehoord. Bessie heeft immers twee klassiekers op haar naam staan. De ene 'original' en de andere een Northern Soul-klassieker uit 1967. Toch blijkt er nog meer te zijn van Bessie Banks. Ze neemt in 1974 een prachtige single op voor het Volt-label en dat staat op de b-kant van haar 'classy dancer'. Dat is een gok maar het is meteen goed als ik zie dat de plaat is uitgebracht op Contempo. Mark vraagt tien pond en laat even later weten dat ik hem voor vijf mag hebben vanwege enkele krasjes. Die zijn me nog niet opgevallen? Met de a-kant heb ik het in eerste instantie moeilijk. Dan stel ik de 'Vakantiemix' samen en komt ook deze single voorbij. Hierdoor ben ik gaan 'wennen' aan het nummer en, meest belangrijk, ik ben oprecht van dit nummer gaan houden. Het mag deze week de Week Spot heten: 'Baby You Sure Know How To Get To Me' van Bessie Banks uit 1975.

Bessie White wordt op 8 februari 1938 geboren in New Bern in de staat North Carolina maar groeit op in Brooklyn. Het is rond 1955 als ze gaat zingen in een groep: Three Guys And A Doll. Het is liefde op het eerste gezicht tussen haar en de bas van de mannen. Bessie White en Larry Banks trouwen op het podium tijdens een optreden in Baltimore. De overige twee mannen zullen met een ander duo in zee gaan en zich The Four Fellows gaan noemen. Ze neemt nog een plaatje met hen op als Miss Toni Banks And The Four Fellows. Het huwelijk houdt niet lang stand. Rond 1963 volgt de scheiding hoewel Larry betrokken blijft bij opnames van Bessie en zij haar podiumnaam mag blijven gebruiken. Op het moment dat John F. Kennedy in Dallas wordt vermoord, staat Banks in de studio om 'Go Now!' op de plaat te zetten. De opnames worden een week uitgesteld. Jerry Leiber en Mike Stoller zijn verantwoordelijk voor de productie en Cissy Houston en Dee Dee Warwick zingen op de achtergrond. 'Go Now!' verschijnt in januari 1964 voor de eerste maal op het Tiger-label. Dat wordt gevolgd door Spokane en tenslotte Blue Cat. Het laatste label wordt gerund door Red Bird en dat kan een nationale distributie garanderen. De single wordt meteen een soort van Week Spot bij het invloedrijke W.I.N.S.-radiostation. Red Bird brengt het eveneens uit in Engeland, maar het succes voor Banks blijft bescheiden.

Dat een nagenoeg geflopte plaat na bijna een jaar wordt gedraaid, zou erop kunnen wijzen dat er weer vraag is naar de plaat? Bessie hoort het intro op de radio en meent dat ze zichzelf hoort. Bij de piano begint ze te twijfelen en tenslotte de mannelijke harmoniezang. De Engelse rhythm & blues-groep The Moody Blues heeft een eigen versie opgenomen van 'Go Now!' welke niet echt onderdoet voor het origineel. De plaat is in Engeland naar de eerste plaats van de hitparade gestoven en heeft nu Amerika in haar greep. ,,De komst van de Britse invasie betekende dat de Amerikaanse radiostations de Engelse covers boven de originelen ging stellen", herinnert Banks zich uit deze tijd. The Moody Blues gaat er met het grote geld van door? Nou, eigenlijk de toenmalige manager. The Moodies hebben tot 1967 nauwelijks een cent verdiend door toedoen van corrupte managers. Banks maakt in 1964 een opvolger met de titel 'Do It Now', lekker in dezelfde stijl als 'Go Now', maar dat doet helemaal niets. In 1967 maakt ze voor Verve 'I Can't Make It' dat geen hit wordt, maar wel groot zal worden in de Engelse Northern Soul. In Amerika zijn de meesten Bessie Banks helemaal vergeten, maar haar naam wordt hoog gehouden in Engeland. Niet dat Banks daar financieel beter van wordt, maar dan nog.

Het is de man die ons de termen 'Northern Soul' en 'Deep Soul' bezorgd: Dave Godin. Hij heeft hier ooit nog eens een standbeeld gekregen in de 'Beeldenroute'. Dave laat Mick Jagger kennis maken met de blues en daar heeft hij altijd spijt van gehad. Als er iemand tegen de blanke Engelse rhythm & blues is, dan hebben we het over Dave Godin. Het doet hem verdriet dat Bessie Banks ondergesneeuwd is geraakt en dat The Moody Blues alle lof krijgen toegezwaaid. Het is in mei 1968 de derde release of Godin's Soul City-label: 'Go Now' en de oorspronkelijke b-kant 'It Sounds Like My Baby'. Bessie komt nauwelijks meer aan de bak. Tussen haar Verve-single en de volgende op Volt zit maar liefst zeven jaar. 'Try To Leave Me If You Can' is een jaar later, september 1975, de b-kant van onze Week Spot. De single wordt pas een jaar later in Amerika uitgebracht en die blijkt héél zeldzaam te zijn. Larry Banks is in de jaren negentig overleden. Hij heeft in de jaren zestig en zeventig platen gemaakt met zijn toenmalige vrouw onder de naam Jaibi. Bessie schijnt nog steeds te zingen, maar heeft haar talent nu helemaal toegewijd aan de Here.

De jurk



Met een knipoog naar mijn held Alex Van Warmerdam. Voordat ik verder ga: Het bericht van Thee Headcoatees had eigenlijk bij dinsdag gemoeten, maar ik was net vijf minuten te laat met publiceren. Vandaag trakteer ik jullie op het 'gezellige' verhaal over de jurk en presenteer ik daarna de Week Spot. 'Het zilveren goud' en de 'Eretitel' komen vrijdag weer en dan zit ik weer op schema. Op Facebook gaat de laatste tijd de 'ten year challenge' de ronde. Het is de bedoeling dat je een foto van tien jaar geleden en eentje van nu naast elkaar plaatst. Tien jaar geleden... Dat is begin 2009. Ik loop dan regelmatig te zwaaien met de Nokia N95 om foto's te schieten, maar deze gaan allemaal verloren bij het crashen van de simkaart. Dat is dan weer precies acht jaar geleden. Ik ben daar in de meeste gevallen niet rouwig over. Toch heb ik één foto uit die tijd en dat komt doordat ik de foto niet zelf heb genomen. Ik zat laatst op een avond wat te klooien en heb toen een 'match' gemaakt van tien jaar later. Eenmalig in een rok gehesen die ik nog had liggen en in de gang onder de lamp met de flitser uit en de camera op de meest obscure stand. De laatste foto is even 'vaag' als de bovenstaande. Wat me opvalt is dat ik nog steeds in staat zou zijn om een vrouwelijke pose in te nemen voor een camera, maar dat mijn huid 'zachter' is geworden. Tja, zowel psychisch als fysiek zit een wereld van verschil tussen februari 2009 en januari 2019. Maar... terug naar 2009. Hoe kan het gebeuren dat ik op een avond in een jurk onder een straatlamp sta?

Om maar met de deur in huis te vallen: Het gaat niet goed met mij in de eerste maanden van 2009. Ik ben inmiddels weer aan het werk maar kan thuis mijn ei niet kwijt en duik meteen na het werk de kroeg in. Of ik zit in De Buze of in de kroeg, of ik slaap thuis mijn roes uit of ik ben aan het werk. De alcoholconsumptie loopt letterlijk de spuigaten uit. Niet alleen slecht voor lichaam en geest maar ook zwaar voor de portemonnee. Ik ontwaak op een zaterdag rond het middaguur en heb meteen een plan: Ik wil wel weer eens in Leeuwarden kijken! Ook heb ik een 'auditie' in gedachten en neem de Numark PT05 mee en een selectie uit de toenmalige Blauwe Bak. Zo ga ik op de trein naar Leeuwarden. Ik ben daar al een tijdje niet meer geweest. Ik ben benieuwd of Sylvia's Sneupwinkel nog bestaat. Enerzijds is het een inbrengwinkel, maar de helft van de winkel gaat op aan kleding. Dat is spul dat zij tweedehands heeft ingekocht en wat niet zelden hagelnieuw is maar onverkoopbaar voor de winkelier. Ik heb hier dikwijls nieuwe overhemden gehaald. Sylvia kent me dan inmiddels en weet dat ik stiekem een fascinatie heb voor vrouwenkleding. Bij haar in de winkel kan ik dus gerust gaan bladeren in een rek met jurkjes. Dat laatste doe ik nu net niet in februari 2009. Het hangt heel prominent aanwezig te zijn, bijna ter decoratie. Het is een oosterse qipao. Voor de grap hou ik het jurkje voor me en schrik bijna als ik zie dat het zou kunnen passen. Nu wil het geval dat het de zaterdag van carnaval is en dus heb ik een waterdichte smoes om met het geval de paskamer in te gaan. En ja hoor... die zit als gegoten en komt ook bijna tot aan mijn knieën. Ik geloof dat het vijfentwintig euro moest kosten en voor dezelfde prijs heb je ze ook nieuw uit de fabriek, maar vooruit maar... Ik koop het puur voor de gein. 's Avonds zou in 'Het Pandje' een beetje een carnavalssfeer zijn en hoe leuk is het om verkleed in dit jurkje het feestgedruis in te gaan?

Naast de qipao koop ik eveneens de nodige singles en ga dan langs 'De Gloppe', hét muziekcafé van Leeuwarden. De toenmalige programmeur van De Buze had me verteld dat ik het daar eens moest proberen en zo stap ik binnen met Numark en singles. De barkeeper vindt het wel aardig en de Numark wordt aangesloten op het muzieksysteem. Toch zal het niet uit draaien op een gehoopt voorprogramma-optreden voor een band. Wel is het beregezellig en ben ik aardig in de olie als ik naar het station loop. In Steenwijk ga ik meteen 'Het Pandje' in en begeef me met het tasje naar de wc. Daar trek ik de qipao aan. Ik geloof dat ik alleen mijn onderbroek aan heb? Het is een hit! Iedereen in een deuk en ik vind de aandacht wel aardig... ,,We kunnen zo dadelijk ook wel even naar de Loco", stelt iemand voor. De Loco is dan pas weer heropend en wordt op dat moment bestierd door Jan van de Carambar. Ik heb nogal veel spul bij me: Numark, platen en tassen met kleding. Ik besluit daarop alles (...) buiten mijn jas achter te laten in 'Het Pandje'. ,,Dat kom ik morgenmiddag wel halen". Een qipao heeft geen zakken en de portemonnee en de shag steek ik dus maar in mijn onderbroek. Kort jasje aan en daarna snelwandelen naar de Loco want... het is erg koud deze avond! In de Loco ga ik ook even flink 'los' en er heeft nog enige tijd een filmpje op de Facebook-pagina van de discotheek gestaan waarbij ik 'de show steel' in qipao. Ik geloof dat ik ook nog naar de Carambar ga en het begint al lichter te worden als ik de kroeg uit stap. Ik heb een fantastische avond gehad en verlang nu heel erg naar bed en... kachel! Het dunne zijden geval over een onderbroek blijkt iets té fris te zijn voor een koude februarinacht.

Ik ben in de steeg achter mijn huis en dan... zakt de moed me in de schoenen. De huissleutel...? Ja natuurlijk, die zit in de spijkerbroek die in 'Het Pandje' ligt. Ik loop meteen terug naar dit café in de hoop dat er nog iemand is. Helaas... Wat gaan we nu doen? Het is me wel duidelijk dat ik voor de buren niet in een jurk wil lopen. Robert woont verderop in de straat, maar dan zouden de buren me kunnen zien. Henk woont een paar straten verderop. Hij laat me binnen en ik mag op de bank pitten. Om tien uur word ik gewekt. ,,Het spijt me, Solex, maar ik moet om elf uur weg". Zo sta ik opnieuw buiten in de kou met nu ook nog eens het bijkomende geval dat het licht is geworden. Het kroegpubliek 'begreep' het nog wel. Ik loop snel door naar Patrick. Die doet open en kondigt ook meteen aan dat die om twee uur weg moet. Enfin, dat is weer drie uren in de buurt van een kachel. Bij hem vandaan krijg ik een idee. Als ik nu eens naar de plaatselijke chinees ga? Daar kan ik immers ook vragen hoe die gewassen moet worden en intussen kan ik in de warmte genieten van een bord eten? Bij de chinees kunnen ze de humor ervan in zien en daar wacht ik tot vier uur. Dan been ik snel door de stegen naar 'Het Pandje' en meteen door naar de wc om de spijkerbroek (mét huissleutels) aan te trekken.

Dan is het een week later. Ik heb de hele dag alweer zitten zuipen in 'Het Pandje' als ik contact krijg met W. Zij is dat weekend bij haar ouders in Steenwijk en, ja, we konden vanavond wel iets afspreken. In het café heb ik nog zitten spelen met rietjes in mijn haar. Ik ga langs de chinees om wegwerp-eetstokjes te halen en loop naar huis. Ik heb een douche en knoop de qipao aan. Ditmaal met een panty eronder. Ik steek mijn haar op en stop daar eetstokjes in en het staat beter dan ooit tevoren! Maar nu...? Ik wil dit graag, maar... hoe gaat W. reageren? Zal ze me uitlachen? Afwijzen? Me laten weten dat ze nóóit meer iets met me te maken wil hebben? Benieuwd naar het antwoord?

Ze heeft niets gezegd. Ofwel: We hebben een erg gezellige avond gehad, maar niet één opmerking over het feit dat ik in een jurkje loop met eetstokjes in mijn haar. Totdat we bijna bij haar ouderlijk huis zijn. ,,Ga eens onder de lantaarn staan", zegt ze. ,,Ik vind het zo stoer dat je dit hebt aangetrokken. Hier wil een foto van hebben". Klik. En deze foto staat boven dit bericht. Ze heeft me later verteld dat ze de foto heeft laten zien aan kennissen en dat deze niet konden geloven dat het een man was. Niet alleen een herinnering aan de jurk, tevens is dit de laatste nacht geweest dat ik met W. ben doorgezakt met wederzijds alcoholgebruik. Ruim een maand later ben ik gestopt met de drank. De qipao heb ik nooit meer in het openbaar aan gehad. Het zou me niets verbazen als ik hem in Nijeveen opnieuw heb ingepakt. Het is eveneens waarschijnlijk dat ik hem heb weggegooid.

Raddraaien: Thee Headcoatees



Bij de voorbereiding van het vorige bericht word ik al eens geconfronteerd met de redactie en nu is het opnieuw raak. Wie herinnert zich nog 'Sideburner'? Hij heeft lange tijd nog de 'Sideburner's Blast From The Past' als rubriek op Soul-xotica. Het is eind 2003 als de sociale dienst me aanmeldt voor een reïntegratie-traject. Ik hoef helemaal geen bewijs te hebben om te realiseren hoe klein mijn kans is in de journalistiek, maar word desondanks naar een pagina gestuurd die ik dan nog niet ken. Volgens mij heette het 'Villamedia' of iets dergelijks. Het is een plek waar redacteuren en freelance-schrijvers elkaar 'ontmoeten'. Het is echter vooral eenrichtingsverkeer en dan in de meest bizarre vorm. Ik zie afgestudeerde journalisten zichzelf aanbieden om een maaltijd te koken of de auto te wassen om de redacteur maar te laten bewegen tot het publiceren van zijn of haar artikelen. Dan valt mijn oog op een bepaalde oproep: Iemand zoekt schrijvers voor zijn 'e-magazine' over garagerock en rock'n'roll. Zo kom ik in 2003 terecht bij rockandroll.nl. De domeinnaam is nog altijd beschikbaar! Het is de tijd dat de handel in domeinnamen volop in bloei is en de eigenaar laat 'ons' gebruik maken van de naam en zijn servers. Op de voorwaarde dat we zijn 'betaalde' verkeer niet zullen storen. Helaas is rockandroll.nl een paar maal slachtoffer van hackers en in 2004 wordt ons de wacht aangezegd. Rockandroll wordt Diggin4Dirt en dat houdt het ook niet langer dan drie jaar uit en dat is vooral te wijten aan hackers en schijfcrashes. Ik wil een pseudoniem gebruiken voor rockandroll en heb op dat moment een paar enorme tochtlatten op mijn wangen. Model: Mungo Jerry. Ik wil 'fuzzy_sideburns' doen, maar het staat geen 'underline' toe en 'fuzzysideburns' is teveel abracadabra. Dan kom ik tot de naam 'sideburner', niet wetende dat een 'sideburner' onderdeel is van een barbecue. Toch gaat deze 'Raddraaier' niet over Sideburner en zijn muzikale uitspattingen, maar over een plaatje dat herinnert aan deze tijd: 'We Got 7 Inches But We Wanted Twelve' van Thee Headcoatees uit 1992.

Waar en wanneer? Donderdag 12 augustus 2004. Heb ik al eens geschreven over deze bizarre dag? Ik denk het van wel. Het is het jaar dat ik besluit niet naar het Dicky Woodstock-festival te gaan en het geld anders te besteden. Het wordt evenmin een vakantie, hoewel het erop begint te lijken. Op deze donderdag ga ik met de trein naar Leeuwarden en koop niet alleen een paar elpees en enkele singles, maar ook een batterij-pickup waarvan ik veel plezier ga beleven! Die avond blijf ik té lang hangen in een tent in Leeuwarden maar gelukkig gaat het feest door totdat de eerste trein gaat rijden. Op de zondag heb ik mijn zelf georganiseerde 'optreden' in Alkmaar. Ik koop maar liefst twee singles van Thee Headcoatees bij King Kong Records. De andere is 'Santa Claus', een vuige cover van The Sonics. De 'Raddraaier' van vanavond heeft een extra titel: 'We Got 7 Inches But We Wanted Twelve'. Feitelijk zijn de nummers op de plaat het weinig interessante 'Fish Pie' en mijn favoriet 'Cum Into My Mouth'. Als ik in 2014 een eerste keer 'Cum' draai in 'The Vinyl Countdown' word ik nog bestraft door een collega. Ik heb hem rond de kerst nog eens gedraaid en met de nodige 'waarschuwingen' is er niets aan de hand deze keer.

Het verhaal van Thee Headcoatees begint allemaal bij een man: Billy Childish. Hij staat in het Guinness Book Of Records omdat hij de meeste platen in een kort tijdsbestek heeft gemaakt. Hij is verantwoordelijk voor honderden releases. Naast componist, muzikant en zanger is Childish ook beroemd als 'spoken word'-performer. Medway in Kent is niet bepaald een Liverpool of Manchester, maar Childish maakt er hoogstpersoonlijk een muzikale wereldplaats van. De lijst van Medway-bands is eindeloos en vaak heeft Childish iets mee van doen. Hij start in de jaren zeventig met de punkband The Pop Rivets dat verder gaat als Thee Milkshakes. Het is dan in de midden jaren tachtig en komt Childish op het idee om de vriendinnetjes van de bandleden samen een plaat te laten opnemen: The Delmonas. Eén van hen heeft de naam Ludella Black aangenomen (naar 'Black Ludella', een nummer van The Delmonas) en overleeft de val van The Delmonas. Intussen heeft Milkshakes-drummer Bruce Brand een nieuwe scharrel en zij blijkt muzikaal erg begaafd. Haar naam is Holly Golightly. Je zou verwachten dat dit ook een artiestennaam is, maar haar moeder heeft haar daadwerkelijk genoemd naar het personage uit 'Breakfast At Tiffany's'. Holly Golightly Smith is haar echte naam en ze is drie dagen ouder dan mijn zus. Met Holly gaat de groep Thee Headcoatees heten en is daarmee de 'zustergroep' voor Thee Headcoats van Billy Childish. Childish en Roslie schrijven nog wel eens liedjes die niet geschikt zijn om door heren te worden uitgevoerd. Zo komen we dan ook op 'Cum Into My Mouth' uit waarin de ik-persoon smeekt om een pijpbeurt uit te voeren. Alle 'verboden' woorden passeren de revue. Childish en zijn vrienden maken zich niet druk om zoiets als radio en 'airplay': Hun muziek wordt sowieso gekocht door diehard-fans en verzamelaars.

Thee Headcoatees bestaat al met al tien jaar. In die tijd leveren ze bijna een volle bak aan singles af, meest voor Damaged Goods en Vinyl Japan, maar soms ook voor andere labels. Thee Headcoatees bestaat uit Holly, Ludella, Kyra LaRubia en tot 1998 Bongo Debbie. De muzikale input is minimaal, daarvoor tekenen Childish en de mannen. Holly gaat in 1995 ook solo-platen maken maar blijft tot het eind betrokken bij Thee Headcoatees. In mijn Sideburner-periode (2003-2005) ben ik helemaal in de ban van Holly Golightly. Eigenlijk nog steeds... Als ik zie dat Holly een nieuw album heeft gemaakt, wil ik deze draaien in mijn shows. Holly is geboren op 7 september 1966 en maakt voornamelijk muziek die rond haar geboorte werd gemaakt. Soms zelfs jaren ervoor. Ieder album heeft een soort van thema en het midden jaren zestig-beatgeluid van 'Truly She Is None Other' werkt nog steeds bij mij. In 2018 maakt ze maar liefst twee albums. Het country-achtige 'Clippety Clop' met The Brokeoffs en 'Do The Get Along' in haar eentje. Ik sta niet alleen in mijn adoratie voor Holly. Jack White van The White Stripes is niet alleen een grote fan, maar haalt Holly verscheidene keren over om met hem te werken. Hij schrijft ook de hoestekst op 'Truly'.

dinsdag 22 januari 2019

Zuivere koffie!



Tijdens het schrijven van de 'Raddraaier' van gisteren heb ik genoten van mijn eerste bakje van het nieuwe apparaat. Geen bericht is goed bericht en vandaar dat jullie later in het bericht niets meer hebben gehoord over de nieuwe aanwinst. Het doet precies wat er gevraagd wordt en ik word op een dwaalspoor gezet door de dubbele cijfers. '6/9' is 'ontbijt', '8/12' is mijn doordeweekse avond en '10/15' is voor marathonuitzendingen en ontbijt plus thermoskan voor onderweg (bij eventuele fietstochten). Wat hebben we toch veel te danken aan de Europese Unie? Dankzij hen hoef ik niet meer bij Havelte te herinneren dat ik de koffie niet uit heb gezet. En ach... als je drie kwartier later bij het apparaat komt, is de koffie nog steeds heet. Nu is het woensdagochtend om half acht. Ik moet even flink 'inhalen' op Soul-xotica en later op de morgen op de fiets door de sneeuwresten naar Meppel. Nu maak ik dus eveneens gebruik van de '8/12'-optie. Laat me eens koffiedik kijken in een berichtje met een foto van het oude apparaat en (de doos van) de nieuwe.

'Blue Monday'. Ik zou kunnen zeggen dat ik nóóit iets met die dag heb gehad, maar dat is niet helemaal waar. Ik 'ontdek' de dag pas in 2011 en weet niet hoe lang het dan wordt gevoerd. Ik heb er zelfs over geschreven en dat levert anno 2019 alleen maar vraagtekens op. Wie is de I. waarvan het 'wishful thinking' zou zijn dat ze familie zou zijn? De A. weet ik wel te identificeren en zij vertelt me over 'blue Monday'. ,,Ik ben zonder druppels aan het werk gegaan", schrijf ik namens de redactie. ,,Ik zou ze maar heel snel weer nemen, dat gaat vast helpen", is mijn reactie in 2019. Druppels? Ik heb niet de moeite genomen om verder te kijken, maar ik ben op dat moment, geloof ik, aan de antibiotica ook al weet ik niet meer waarvoor het precies diende. Enfin, we gaan een jaartje vooruit. Op 'blue Monday' in 2012 beleef ik een 'lange' dag. Ik ben reeds vroeg wakker en ga op de trein naar Meppel en op de bus naar Nijeveen. Daar zijn twee redenen voor. Ten eerste heb ik in Nijeveen de schoorsteenveger besteld. Omdat ik op hem zal moeten wachten in het koude huis, heb ik de zaterdag ervoor een koffiezetapparaat gekocht. Het is de eerste bewoner van de Julianastraat 27. Had ik trouwens al eens verteld dat de huizen een paar maanden geleden toch nog zijn afgebroken? Ze hebben ruim een jaar onbewoond op de slopershamer gewacht. Daaropvolgende 'blauwe maandagen' ben ik eveneens voor het krieken van de dag wakker en afgelopen maandag is geen uitzondering. ,,Het zijn vooral de overige 51 maandagen die 'blue' zijn", grap ik tegen een Engelse collega. Als deze morgen weer wordt afgeschaft, ben ik de laatste die staat te protesteren. Als je negativiteit een feestdag geeft? Of een excuus?

In Jutrijp kun je er de klok op gelijk zetten. Er zijn vaste koffie- en thee-tijden. Thee bij het ontbijt, koffie rond een uur of tien, absoluut geen koffie of thee bij de lunch, thee om drie uur, koffie als 'heit' uit het werk komt en om half negen de laatste sloot koffie van de dag. Als kinderen doen we mee met de thee en als er koffie komt, krijgen wij frisdrank. Ik weet niet hoe het mijn broers en zus is vergaan, maar ik ben meteen gebiologeerd door de koffie. Ik drink nog wel eens een plasje uit het kopje van mijn moeder. Die gebruikt op dat moment alles? In ieder geval wel koffiemelk. Het is net zoals bij het eerste sigaretje: Het is niet per definitie het lekkerste dat er is, maar het geeft wel een bepaalde statuur om als kind 'met de volwassenen mee te mogen doen'. Het is al tijdens de lagere school-leeftijd dat ik koffie ga drinken. Met een sloot melk en suiker, wel te verstaan. Op het voortgezet onderwijs weet ik steeds vaker de thee te vermijden en maakt moeder in het begin speciaal koffie voor me als ik 's middags om drie uur thuis ben. Tegenwoordig drinkt ze, volgens mij, alleen nog thee bij het ontbijt. De twee koffiemomenten van de middag zijn inmiddels één geworden, vooral sinds 'heit' er niet meer is. Hij was niet alleen een koffie-'junk', maar had bovendien een loden pijp. Moeder bracht eerst de koffie en liep dan terug naar de keuken om koekjes te pakken. Als ze de kamer binnenstapte, nam 'heit' het laatste slokje.

,,Thee is voor zieke mensen". Een post-collega is eveneens 'verslaafd' aan koffie. Als ik in Engeland ben geweest en daar thee heb gehad (vaak beter te pruimen dan Engelse koffie!), ben ik klaar met de Nederlandse procedure van het thee zetten. Als ik dan toch thee moet drinken, dan wil ik zelf bepalen hoe lang het zakje in de pot of het glas blijft hangen. Moeder kijkt verontrust als ik haar om twee zakjes vraag voor een pot. Thee krijgt geen rode gloed meer bij mij, maar evenaart de kleur van koffie. 'Builders tea', noemen ze dat in Engeland. In Mossley hebben we Nescafe-korrels en de cafetière (ja, stomme spellingscontrole: Keur het maar af, maar dit is de enige correcte schrijfwijze). De laatste wordt zo heel nu en dan gebruikt na de lunch met verse Douwe Egberts. Toch doe ik vaak niet mee want het wordt té sterk gezet voor een 'zwartdrinker' en bovendien zit er prut in de koffie. Ik weet niet meer hoe en wanneer ik zwart ben gaan drinken. De suiker verdwijnt als eerste of is het toch de melk? Nee, de suiker is het laatste. In het begin van de Rembrandtstraat in Steenwijk vraag ik bij vrienden nog om suiker bij de koffie, maar heb ik zelf nooit suiker in huis. De melk is inderdaad al vóór Engeland afgeschaft. ,,Melk is voor de kalfjes", leer ik op de ADM van een veganist en dat zal mijn lijfspreuk worden.

Is koffie een verslaving? Ja, cafeïne is zeker even verslavend als nicotine, maar zelf beschouw ik het als 'een ritueel'. Bij Marianne maak ik vooral kennis met de Senseo en dat is meteen de reden waarom ik weer een ouderwets filterapparaat heb gekocht. Een Senseo is voor de snelle trek, binnen drie kopjes heb ik schoon genoeg van het spul. Drie kopjes op een avond zou een eenhaps-cracker zijn voor mij. Dat het sneller is, bestrijd ik ook graag. Als het reservoir gevuld moet worden bij een Senseo en het moet eerst koken? Dan duurt het even lang als het doorlopen van vier kopjes in een filterapparaat. Toch nog een recensie tot slot? De koffie is een beetje slap. Toch nog maar een half schepje extra erbij in de volgende keer!

maandag 21 januari 2019

Raddraaien: Creedence Clearwater Revival



De draaitafels hoeven niet te worden ingeschakeld en tóch ga ik vanavond iets 'live' doen. Ik heb vanmiddag in Meppel een nieuw koffiezetapparaat gekocht en deze heeft zojuist de eerste keer koffie gemaakt. Ik hoop dat ik de juiste mengsmering heb gebruikt? De vorige ging van 4-6-8-10 en deze van 4-6-9-12. Ik had dus al voor negen water erin zitten wat eigenlijk acht had moeten zijn. Nog wat extra koffie erbij en nu maar te hopen dat het niet té sterk is geworden. De oude heeft nog water in het reservoir en als ik dit leeg in de gootsteen geeft het apparaat nog een paar rare geluiden. Let wel: Het is niet ingeschakeld. Ik kan alleen maar concluderen dat dit de laatste adem is geweest. Omdat de stekker per ongeluk ook in de gootsteen is gevallen, ga ik hem niet meer uit proberen. Een nieuwe Tefal van de Blokker. ,,Is deze zonder de automatische uitschakeling?". Dan krijg ik uitgelegd dat dit een standaard is geworden in de EU maar dat het eenvoudig te verhelpen is: Een half uur later wéér op het knopje drukken. Of de thermoskan méér gaan gebruiken! De oude is zeven jaar mee gegaan en als ik niet op pas deze serie 'Raddraaien' ook. Deze is een jaar en drie maanden onderweg en nog altijd zeventien titels in het vooruitzicht. Vanavond ga ik eentje weg strepen: De 32e single uit de vijfde jaren zeventig-bak. Daar staat 'Have You Ever Seen The Rain' van Creedence Clearwater Revival (1971).

Waar en wanneer? Daarvoor gaan we terug naar 1 mei 2010. Het had toen een fraaie binnenkomer geweest met heel veel 'Singles round-ups' maar helaas... Ik heb slechts een aantal singles apart behandeld. Op deze zaterdag doe ik de laatste keer boodschappen bij 'De Gouden Kikker' in Steenwijk. Ik geloof dat ik ongeveer zeventig singles heb gekocht. De prijs komt uit op een euro per stuk en daarvoor heb ik een paar héle zeldzame Nederbeat-platen. Ook genoeg ander leuk spul trouwens! Wat te denken van de Belgische 'Have You Ever Seen The Rain' met het bovenstaande fotohoesje? Het is niet de eerste keer dat ik de single heb gekocht. Op 5 mei 1990 koop ik de Zuid-Afrikaanse persing in een Liberty-hoesje. Ik denk eerst dat het foute Nederlandse grammatica is, maar het blijkt Zuid-Afrikaans te zijn. Het is al lang geleden dat ik over Creedence heb geschreven en dat terwijl de band zo'n belangrijke rol heeft gespeeld bij mijn platen verzamelen.

Als mijn oudste broer enkele honderden singles koopt op de vlooienmarkt in Sneek, ben ik nog in blijde verwachting van mijn eerste single. Hij heeft wellicht niet meer dan een tientje betaald voor de partij, misschien ook wel vijf gulden. Ik stap in de wereld van het vinyl verzamelen als de cd aan een opmars begint. In 1988 worden zowel de cd-spelers als de cd-schijfjes iets goedkoper en opeens wordt het een goed alternatief voor de vinylplaat. De laatste wordt massaal mee gegeven aan rommelmarkten ten behoeve van een school of een plaatselijke sportclub. Ik sta de platen op te wachten en neem ze voor een kwartje tot een gulden over. Voor twee gulden heb je pure 'Mint'-platen en voor vijf gulden koop je een 'zeldzaamheid' als 'Boulevard De La Madeleine' van The Moody Blues met fotohoes. Cliff, The Shadows en andere rock & roll uit de late jaren vijftig zijn peperduur in die tijd. Het 'Hitdossier' laat zien dat Creedence erg populair is geweest in ons land en dat heeft zijn weerslag op de rommelmarkten. Je vindt bijna overal singles van John Fogerty en zijn kornuiten en vaak zijn ze gewoon een kwartje. Zo verzamel ik het merendeel van de Creedence-singles in de jaren 1989 en 1990. De duurste is 'Sweet Hitch-Hiker'. Deze moest een rijksdaalder kosten bij 'Twister'. Daar staat tegenover dat 'Long As I Can See The Light' waarschijnlijk nooit is gedraaid door de eerste eigenaar en desondanks slechts een kwartje hoeft te kosten.

In de jaren 1996 en 1997 hang ik iedere zaterdagavond in 'The Scrum', een 'alternatieve rockkroeg' in Sneek. Geen Bon Jovi of Bruce Springsteen voor ons, 'The Scrum' biedt onderdak aan onder andere vrijwilligers en bezoekers van Het Bolwerk en 'alternatieve rock' is het toverwoord. Tegenover 'The Scrum' zit de ingang van de discotheek 'Close-Up'. Vooral in 1997 en de jaren erna wordt de sfeer steeds grimmiger in de Kleine Kerkstraat. Aanvankelijk zijn het eerst groepjes die afzonderlijk van elkaar staan te praten nadat beide zaken zijn gesloten. Hoe later in de tijd, hoe meer opstootjes. Het Top 40-house-publiek heeft weinig op met alto's als ons en andersom. Bon Jovi is té soft voor ons en The Prodigy té hard voor hen. Het zou lastig zijn geweest om een gulden middenweg te vinden om beide groepen tevreden te houden. In 1969 is daar plotsklaps Creedence Clearwater Revival. Ofwel: Het kwartet heeft al een kleine geschiedenis achter de rug, maar breekt in 1969 voor de eerste maal door in Nederland. Hier is een band die 'verbroedert'. De hippies nemen nog een haal aan hun joint als John Fogerty losbarst in een gitaarsolo terwijl de dansers de zolen glad schuifelen op de eindeloze beat van Doug Clifford. Er zijn maar weinig bands geweest die zoiets teweeg hebben gebracht. Thin Lizzy is een ander goed voorbeeld: Zowel geliefd bij de heavy metal-liefhebbers als in de discotheek.

Ik laat Wikipedia en andere naslagwerken even achterwege. De historie van Creedence Clearwater Revival is immers veel besproken. Er is echter een stukje in het Nederlandse Creedence-verhaal dat me blijft boeien. Volgens Wikipedia begint het verhaal van Munich Records in 1972 en neemt Job Zomer de inboedel over van een 'religieuze muziekuitgeverij'. Dat laatste is niet helemaal waar. De uitgeverij heeft een zekere 'Van Munnikhuizen' of iets dergelijks in de naam zitten. Het heeft het in de jaren zestig met een aantal platen geprobeerd. De single van Christine Keeler is onvindbaar, maar het is in 1969 als de uitgevers horen van de nieuwste sensatie in Amerika. Fantasy Records heeft dan nog geen distributiekanalen in Europa en de uitgeverij biedt zichzelf aan, terwijl EMI in veel andere Europese landen aan de slag gaat met Creedence Clearwater Revival. Ze weten niet waaraan ze beginnen. Het bedrijfje is té klein om de vraag aan te kunnen. De platenperserijen maken overuren om de singles te drukken en het is nog steeds niet genoeg. Kijk in het 'Hitdossier': De meeste singles stranden in 1969 op een tiende of elfde plek en met ingang van 1970 zijn het opeens top vijf-hits. Als de uitgeverij méér capaciteit had gehad? Dan was 'Proud Mary' of 'Bad Moon Rising' wellicht nummer 1 geworden. Tegen het eind van 1969 moeten ze inzien dat ze het niet aan kunnen en wordt de boel overgenomen door EMI. Dat kan platen per duizenden leveren en dus worden de platen grote hits. In 1972 wil de uitgeverij jong talent een kans geven en wordt gekozen voor de naam Munich. Job Zomer is vanaf dat moment de belangrijke man.

'Have You Ever Seen The Rain', een anti-oorlogslied, stamt uit 1971 en bereikt een zesde plaats op onze hitparade. EMI houdt de boel goed draaiende en ook de elpees zijn goed voor verkoopsucces. Toch begint zich binnen Creedence de eerste scheuren te vertonen. Oprichter en oorspronkelijke leider Tom Fogerty kan niet toezien hoe zijn jongere broer John de taak heeft overgenomen en de laatste raakt ook gefrustreerd. Dan is vervolgens nog de corrupte manager en platenbons Saul Zaentz en in 1972 barst de bom voor Creedence. De schok is nog jaren voelbaar en dan vooral in de contreien van de Limburgse en Brabantse bands als The Walkers. Hun cover van 'Oh Lonesome Me' had zo van de hand van Fogerty en zijn maten kunnen zijn. Toch nog even op Wikipedia kijken? Ik weet dat Tom in 1991 is overleden, maar... hoe zit het met Stu Cook, Doug Clifford en Saul Zaentz? De laatste is op 3 januari 2014 overleden op 92-jarige leeftijd. De overige twee zijn 'alive and kicking' en hopen in april 74 kaarsjes op de taart te kunnen uitblazen.

zondag 20 januari 2019

Eretitel: 'Again'



Het is weer typisch zo'n zondag. Het weer is aangenaam. Dat wil zeggen: Weinig wind, droog en zon. Tegen de kou kan ik me goed wapenen. Met windkracht nul is dit een uitgelezen dag om te gaan fietsen, maar het wil niet. Ik maak dagelijks voor het werk al de nodige kilometers op de fiets en tóch zal ik er vandaag even uit moeten. De stoelgang is sinds een paar dagen een beetje in de war en dus zal ik bananen moeten halen bij de Albert Heijn. Deze apparaten werken altijd! Ik eet ze anders niet dan dit kwaaltje tegen te gaan, ook bij een normale stoelgang stopt het de boel. Ik ben even met de benenwagen gegaan. De koptelefoon op en warm gekleed. In Havelte twijfel ik even of ik met de bus terug zal gaan, maar nee, ik heb eigenlijk teveel zin om weer terug te lopen. De fotocamera zit al die tijd in mijn jaszak, maar heb niets kunnen vinden dat ik op de gevoelige plaat vast wilde leggen. Helaas dus geen 'horizontaal zeven letters' of 'verticaal vijf letters', maar nu eerst wel de 'Eretitel'. Het 'inhalen' hou ik voor komende week.

3. Kim Leoni (2007)
Deze 'Eretitel' zal vooral de nummer 1 als reden hebben gehad. De nummer 2 weet ik uit mijn blote hoofd en voor de nummer 3 moet ik op zoek naar een alternatief. Zo beland ik bij deze Kim Leoni. Ik ben in de zomer van 2007 kwalijk bewust van de platen op de hitparade en heb deze zomerhit gemist. Helemaal niet erg want de plaat is evenmin een hit geweest in ons land. Dat laatste heb ik net even gecontroleerd op de site van de Top 40. Ook voor de zekerheid Dutch Charts ernaast leggen en dat leert me eveneens dat 'Again' geen hit is geweest. 'Medicine' heeft op 31 januari 2009 een week op 53 in de Mega Top 100 gestaan voor wat het waard is. 'Again' heeft echter zo'n typisch 'zomers' 538-geluid. Het zal een enorme stamper zijn geweest op Ibiza, maar ik stamp de plaat op nummer 3.

2. Night People (1982)
We blijven op de dansvloer, ook al kunnen we het nu een stukje rustiger aan doen. We hoeven niet te zwaaien met de armen maar deze gebruiken om je lief vast te houden. 'Again' is een disco-ballad uit 1982 en bovendien een redelijk grote hit geweest in ons land. Toch wijst alles erop dat ik 'Again' heb gekozen om de nummer 1 weer eens in de schijnwerpers te mogen zetten.

1. Janet Jackson (1993)
Ik heb niet veel met Michael Jackson en evenmin met de rest van zijn familie. Vroege Jackson Five lust ik nog wel en met het latere werk en solo-carrières ben ik kieskeurig. Niet alles dat Janet Jackson heeft gemaakt, kan me bekoren. 'Again' is voor mij echter een klasse apart. Ik meen me te herinneren dat ik in 1999 de vinylsingle in Engeland heb gekocht, maar heb geen idee of die mee terug gegaan is naar Nederland. Hij is in ieder geval spoorloos. Tot die tijd zal ik het toch weer van de digitale wereld moeten hebben. Janet is vandaag de kampioen van de platen met de titel 'Again'.

Volgende week de 'Eretitel' die ik heb gebruikt in juni 2017. Een week later viert 'Afterglow' haar eerste verjaardag en dat vier ik in 'Tuesday Night Music Club' met drie platen met de titel 'Afterglow'. Driemaal 'Afterglow'? Gelukkig niet de volledige shows want dan ben ik zeven-en-een-half-uur onder de pannen.

vrijdag 18 januari 2019

Het zilveren goud: januari 1994 deel III



Er zijn van die dingen uit 1993 die ik helemaal lijk te zijn vergeten. Is dat erg? Nee hoor, op zichzelf niet. Het is alleen hinderlijk als je een weblog hebt waarop je eens in de week een kwart eeuw terug in de tijd gaat. Als je dan niet kan komen op bepaalde namen? Welnu, de schade valt op zichzelf best mee, het zou het verhaal alleen maar extra kleur hebben gegeven als ik de naam van de 'beroepskeuzecursus' had onthouden. Iets dat ik evenmin kan herinneren is hoe het nu precies zit met de treinkaart van Sneek naar Leeuwarden. Of het ding is een half jaar geldig geweest (hetgeen me stug lijkt voor een cursus van zeven weken) of het is werkelijk spotgoedkoop om met de trein van Sneek naar Leeuwarden te gaan. Dat laatste kan ook nog wel eens hebben gespeeld plus het feit dat Sneek op dat moment weinig interessante 'sneupwinkeltjes' heeft voor platen. Feit is dat ik vanavond andermaal naar Leeuwarden ga, maar... niet uitsluitend voor singles. Ik kom eigenlijk voor een concert maar uiteindelijk loopt alles anders. Ook daar weet ik niet alle details meer van, maar ik ga mijn best doen!

Een paar maanden geleden heb ik jullie kennis laten maken met Johan. We zitten op dezelfde 'cursus' en we hebben meteen een 'match'. Terwijl de cd definitief van het vinyl heeft gewonnen, zijn Johan en ik nog helemaal in de ban van het zwarte goud. In hetzelfde gebouw worden ook opleidingen voor volwassenen gegeven en tijdens de rookpauzes leer ik de zus van Johan kennen die daar naar school gaat. Haar muzieksmaak en de mijne liggen nóg meer op een lijn. We gaan ooit nog eens plaatjes ruilen, maar dat komt er maar niet van. De enige keer dat ik bij haar over de vloer ben geweest, ben ik blij dat ik weer buiten sta. Ik zou met alle plezier naast een varkensstal gaan wonen of eens een minuutje met de neus boven een gierput gaan staan. Alles liever dan een huis dat ruikt naar kattenzeik. Voor de jongelingen onder ons: In 1993 hebben we nog niet het internet zoals we dat nu kennen. Je blijft niet op de hoogte van een ander door middel van Facebook en een telefoon hangt met een koord aan de muur en zegt 'tring'. Ik probeer na de cursus in contact te blijven met Johan en dat gaat moeizaam. Hij is er vaak niet als ik bel en tóch hebben we in januari 1994 contact met elkaar. Die donderdagavond zal Pauline Black met haar uitvoering van The Selecter optreden in Zalen Schaaf. Het plan is dat ik donderdagavond naar Leeuwarden kom. Eerst kunnen we met zijn drieën (inclusief zijn zus) een paar biertjes drinken en daarna gaan we naar het concert van The Selecter. Ik geloof dat we in 'Happy Days' afspreken, een ouderwetse rock & roll-kfoeg met een jukebox. Het is gezellig en de biertjes smaken goed. Op een gegeven ogenblik lopen we naar Zalen Schaaf en nog steeds hebben ze geen woord gerept over het wel dan niet naar binnen gaan.
,,Okay Gerrit", zegt zij op een bepaald moment. ,,Veel plezier binnen en als je wilt blijven pitten, dan moet je na half één op dit adres zijn". Ik ben terecht verbaasd. We zouden toch met zijn drieën naar The Selecter? Opeens blijken Johan en zijn zus een feestje te hebben en hebben eigenlijk ook weinig geld om naar een concert te gaan. (Ik had de drankjes bij Happy Days al afgerekend). Ik had me zó erop verheugd om eens met vrienden naar een concert te gaan. Eenzaam en alleen naar een concert gaan en ter plekke vrienden maken, doe ik immers al ieder weekend. Opeens kan me The Selecter ook worden gestolen. Ik ga terug naar 'Happy Days' en loop later op de avond naar het opgegeven adres. Eerst een paar vragen waar ook ik geen antwoord meer op weet.

Waarom ging je niet met de laatste trein terug naar Sneek? Waarom was het noodzakelijk dat je bij zijn zus moest langs gaan. Tja, ik weet niet meer wat en hoe het in haar bezit is gekomen, maar Johan of zij heeft iets van mij dat ik beslist meteen terug moet hebben. Er wordt niet gereageerd op de deurbel. Niet om half één, niet om één uur, niet om drie uur en zelfs niet om vijf uur. Het is, denk ik, de eerste nacht geweest dat ik wakker ben gebleven, hoewel ik de wanhoop nabij ben. Ik vraag zelfs bij het politiebureau of ik daar een paar uur kan pitten. Overal nul op het rekest. Het begint al ochtend te worden als ik de hoop opgeef. Ik loop naar het station maar het is noodzakelijk dat ik Johan nog zie om het ene of het andere. Ik zwalk rond het station en wordt dan opeens aangesproken door deze verwilderde man. We zijn een soort van lotgenoten. Ook hij komt uit het bruisende nachtleven van Leeuwarden en heeft nog geen directe slaapbehoefte. We schuiven aan als de stationsrestauratie open gaat. We hebben dan al kennis gemaakt. Hij laat zich Wim Van Bil noemen als in 'van bil gaan'. Ik beur helemaal op als ik de naam hoor: ,,Hee, dan treedt je vanavond op in Het Bolwerk?". Dat blijkt te kloppen. We praten in de restauratie onder het genot van koffie over zijn muziek en de liedjes die hij gaat vertolken. Ook biets ik een paar sjekkies van hem. Het is driekwart Javaanse Jongens en dat neemt me terug naar september 1993. Amsterdamse Henk rookt eveneens driekwart en plots wordt dit mijn smaak van 'het avontuur'. Ik zal over een paar maanden zelf driekwart Javaanse Jongens gaan roken en een paar weken later zelfs de zware Jongens. Het is pas in de tijd in Tuk dat ik weer geregeld driekwart rook voordat ik overschakel op de budget-versie. Als Wim en ik afscheid nemen, is mijn slaapbehoefte helemaal weg en is het weer licht. Leeuwarden komt op gang en ik loop weer terug naar de flat waar de zus van Johan woont. Pas rond een uur of elf heb ik succes en het is een bliksembezoekje.

Vroeg op de middag ga ik langs in 'T Keldertje en buig me opnieuw over de 'uitverkoopbak' van de singles. De komende twee afleveringen van 'Het zilveren goud' staan in het teken van deze singles. Na de platenjacht begeef ik me naar het station en kak halverwege de reis in. Vooral in de bus van Sneek naar Jutrijp kan ik de ogen kwalijk open houden. Niet alleen is het de eerste nacht 'op', ook waarschijnlijk de eerste 'power sleep'. Het voelt alsof ik twee nachten heb geslapen als ik een anderhalf uur later wakker word. Die avond zie ik opnieuw Wim Van Bil met zijn band. Hij maakt zijn belofte waar. Acht jaar later tref ik hem opnieuw als hij barkeeper is in een café in Leeuwarden. We zijn dan niet echt de beste vrienden. Ik geloof dat hij ooit nog 'nachtburgemeester' in Leeuwarden is geworden.

1638 Late Again-Stealers Wheel (NL, A&M, 1972)
1639 But I Do-Clarence 'Frogman' Henry (NL, Funckler, 1961)
1640 Bella Linda-The Grassroots (NL, Stateside, 1968)
1641 Roly-Raymond Froggatt (Duitsland, Polydor, 1969)
1642 Marlena-David McWilliams (Duitsland, Ariola, 1968)
1643 Me And Mrs. Jones-Billy Paul (NL, Epic, 1973)

Het is niet bepaald 'rommel' in bak bij 'T Keldertje. Het zijn echter singles die niet een hele hoge waarde hebben en die in bepaalde gevallen uiterlijke schoonheidsfoutjes kennen. Zo is de single van The Grassroots op zichzelf een mooi item, maar heeft een vorige eigenaar/verkoper een véél te grote ontsierende sticker op het hoesje geplakt. Alleen Clarence 'Frogman' Henry heeft geen fotohoesje en dat is geoorloofd voor een single uit 1961. Hoewel het walsje 'Marlena' de a-kant heeft, heb ik in deze tijd meer binding met de b-kant: 'How Can I Be Free'. Hoewel? Het is in de stijl van 'Can I Get There By Candle Light'. Het geluid van de drums op deze vroege singles van David McWilliams heeft me altijd geboeid en bovendien mag ik graag naar zijn stem en zijn liedjes luisteren. Een fan? Nou ja, als je nog een redelijk bedrag neerlegt voor zijn latere elpee 'The Beggar And The Priest', dan zou je wel als zodanig bestempeld mogen worden? Volgende week het tweede deel uit deze Leeuwarder partij.

woensdag 16 januari 2019

Week Spot: Executive Suite



Ik ben vandaag extra 'rustig aan' begonnen in de postbezorging. Het is de eerste keer dit jaar en als ik in de wijk arriveer, is mijn collega bijna klaar. Er is gewoon erg weinig. Vijftien brieven en twee pakketjes en ik ben weer vrij! Donderdag hebben we altijd een paar omroepbladen en tijdschriften erbij en die maken het de moeite waard van de fietstocht Uffelte-Meppel vice versa. Ik vermoed dat ik 'Het zilveren goud' naar morgen schuif zodat ik wellicht foto's kan maken bij daglicht en bovendien wil ik vanavond niet te laat naar bed. Omdat we 'achterop' liggen, doe ik nu eerst de Week Spot. Ja, dit kon ook bijna niet anders. Het gebeurt niet vaak dat ik naar muziek luister van Youtube en al helemaal niet vijf keer per dag. Dat is het effect dat 'Christine' van Executive Suite op me heeft, hoewel ik in de database ook een cd heb gevonden met het nummer. Deze is nu alweer overbodig want ik heb de single bijna een week in huis. Wel oppassen met het styreen! Het klinkt nu nog 'schoon', maar hangt er wel tegenaan. Enfin, hij staat sinds zondag op de 'Vakantiemix' en dus is die tijdens de vakantie in Sleen nog kakelvers. De kersverse Week Spot luistert naar de naam 'Christine' en is van de band Executive Suite.

De informatie over de suite is summier en ik richt me dan vooral op de 'one time member'. Ik heb het dan over Daryl Franklin Hohl die ervoor kiest om als Daryl Hall door het leven te gaan. Inderdaad, dé Daryl Hall van Hall & Oates. Voor wie ze niet uit elkaar kan houden: Hall is de blonde en Oates de donkere met de snor. Daryl wordt op 11 oktober 1946 geboren in Pottstown in Pennsylvania. Het dorp ligt veertig mijl buiten Philadelphia. Zijn vader is een professioneel zanger en zijn moeder geeft zangles. Je kan stellen dat het zingen hem met de paplepel is in gegeven. Hij is op jonge leeftijd al erg muzikaal en leert door de jaren heen niet alleen piano en gitaar spelen maar ontwikkelt ook het songschrijven en zijn productietechnieken. Hij studeert aan de Temple University en richt in 1965 zijn eerste groep op. The Temptones is een zanggroep zoals Philadelphia deze méér heeft, maar het neemt een speciale plek in omdat de leden blank zijn. Hij wordt echter met open armen ontvangen in de zwarte gemeenschap van Philadelphia en rond 1967 werkt hij voor de eerste maal samen met Kenny Gamble en Leon Huff. The Temptones is dermate goed dat het op een talentenjacht The Delfonics achter zich laat.

In 1967 bevindt Hall zich op een dansvloer als er een akkefietje uitbreekt waar hij part noch deel aan heeft. Hij vlucht weg en duikt een lift in. Daar staat op dat moment een andere jongeman met wie hij meteen bevriend raakt. Het is John Oates die eveneens muziek studeert aan de Temple University, maar een 'freshman' is waar Hall een 'major' heeft. Oates gaat in 1969 naar een andere school en dan scheiden hun wegen voor de volgende drie jaar. Hall trouwt voor de eerste maal en doet voornamelijk sessiewerk. Oates maakt een album met Gulliver terwijl Hall deel uitmaakt van Executive Suite. De eerste single is een 'powerhouse'-project met Len Barry, Tom Sellers en John Madara in de studio. Op de keerzijde staat het meer uptempo 'Mother Nature' en waar Hall geen credits heeft verdiend. Mijn voorkeur gaat desondanks uit naar de fraaie ballad 'Christine'. Het leunt zwaar tegen de eerder genoemde The Delfonics. Het verblijf van Hall bij Executive Suite is van korte duur. In 1972 scheidt hij van zijn eerste vrouw en gaat een muzikaal huwelijk aan met John Oates dat ruim zestien jaar stand zal houden en waarvan iedereen de hoogtepunten weet te herinneren. Voor het huwelijk met Bryna Lublin heeft hij een offer moet doen. Hall is van huis uit Methodist en bekeert zich tot het geloof van zijn vrouw: Het Judaïsme. Desondanks heeft hij zich sinds 1972 weinig meer ingegeven met het geloof en heeft zelfs een tijdje een interesse voor occultisme gehad.

Eindigt hier het verhaal van Executive Suite? Nee, beslist niet! De groep zal nog jaren doorgaan met soms aardige funky singles. Als ik in de catalogus kijk, zie ik opeens een titel voorbij komen. Het zal toch niet? Even op Youtube kijken en, warempel, het is hetzelfde nummer! Een paar maanden geleden heb ik 'When The Fuel Runs Out' van Chuck Jackson hier gepresenteerd in de 'Singles round-up' en kan maar niet warm lopen voor de plaat. Het staat dan ook in de reserve-Blauwe Bak (waar ook Jay Dee Bryant is terecht gekomen). Welnu, dat nummer is oorspronkelijk door Executive Suite opgenomen in 1974.

In 2007 begint Hall met een webcastL 'Live From Daryl's House'. Hij is 'moe' van de tournees door verschillende plaatsen en landen en besluit één van zijn huizen in te richten en muzikale gasten te ontvangen. Hij doet dit doelbewust zonder publiek. Publiek moet worden onderhouden en doordat alle ogen zijn gericht op de muzikant zou deze wellicht 'voorzichtiger' kunnen zijn. De toeschouwer is een 'fly-on-the-wall' in 'Live From Daryl's House' en er is meer ruimte voor creatieve uitspattingen dat tijdens een concert niet altijd geapprecieerd zou worden door de 'fans' die voor de hits komen. Er is sprake ervan dat in de jaren tachtig een bootleg is verschenen met daarop vroege nummers van Hall en ook met dit 'Christine'. Het is een plaatje voor de diehard-verzamelaars want de gemiddelde 'Out Of Touch'-koper zit hier niet op te wachten. Daar staat weer tegenover dat 'Maneater' niet in de Blauwe Bak komt, ook al heb ik een enorm zwak voor 'I Can't Go For That'.