Eindstreep: september 2010

September 2011 was een rare maand. Hoewel ik vakantie eigenlijk al uit mijn hoofd had gezet, bleef het knagen. Vinylspeurtochten bleken niet de voldoening te brengen. Toen kwam Keulen in beeld, maar ook dat mocht niet baten. Op zaterdag 3 september schreef ik 'zo klaar als een Cuby'. Een weekend kamperen met een bezoek aan het Cuby-museum ging niet door, wel kocht ik de single 'Distant Smile'. De 70e verjaardag van Harry Muskee hebben we in juni gememoreerd. Afgelopen maandagavond kwam het bericht dat Muskee in zijn woonplaats Rolde was overleden.

Vorig jaar september en met name de 22e was het begin van een nieuwe fase. In 'Oeps!' wil ik 'iets' niet vertellen, nu kan ik zeggen dat ik die dag een hoop dameskleding heb gekocht en een start maakte met het 'crossdressen'. Het samenstellen van de top tien was een makkie! Ik heb Lou Reed nauwelijks aangeraakt in een jaar...

1. The Ravens-Emily Jane White (zwart-Wit, 26-9-10)
2. Red Telephone-Love (vaal dood lief!, 1-9-10)
3. Have You Seen Her-Chi Lites (oeps!, 22-9-10)
4. Fresh Out Of Tears-Joe Tex (Tex-appeal, 21-9-10)
5. Isobel-Björk (aaibaarheidsfactor van een speenvarken, 26-9-10)
6. Smokey Joe's-Tina & The Mustangs (ride Tina! ride!, 9-9-10)
7. World-Bee Gees (wereldplaat, 13-9-10)
8. Third Chance-Gathering (derde kennismaking, 15-9-10)
9. Won't Get Fooled Again-Who (who is de mol?, 2-9-10)
10. Can't Get Used To Losing You-Andy Williams (universeel liefdesverdriet, 29-9-10)
* Afvallige van de maand: LP 'Berlin'-Lou Reed (held of heroïne, 19-9-10)

De Video Draait: Lola Rennt

Ik ben zelden een film tegen gekomen waarvan de titel zo goed de lading dekt. 'Lola Rennt' (Duitsland, 1998, 83 min.) toont vooral de roodharige Lola die voor haar leven rent. Of, beter gezegd, voor het leven van haar vriendje. Die heeft 100.000 Duitse Marken laten slingeren, die hij om twaalf uur moet inleveren bij zijn criminele baas, anders wacht de kogel. Het is twintig minuten voor twaalf en Lola mag een ton zien op te hoesten. Gelukkig is haar vader bankdirecteur...

Die wil echter niets van haar weten en werkt Lola de deur uit. Die rent verder naar haar vriendje Manni, die net een supermarkt aan het overvallen is. Met de buit op zak zetten ze het op een lopen. Al gauw zijn ze omsingeld door politie. Een agent lost per ongeluk een schokt en raakt Lola in het hart. Dit is echter niet hét moment om dood te gaan en de film begint opnieuw.

Weer stormt Lola de kamer uit en rent naar de bank. Nu pakt ze het pistool van de bewaker en dwingt haar vader om 100.000 mark in een tas te doen. Ze spurt weer weg en is precies op tijd bij Manni. Alleen wordt die net geschept door een auto. Dit is echter niet hét moment om dood te gaan en dus begint de film opnieuw.

Als in 'Groundhog Day' leert Lola wel van de voorgaande keren. Deze derde keer behoedt ze mensen van het noodlot. Dat kost tijd en haar vader gaat net lunchen, als ze aankomt bij de bank. Dan krijgt ze een idee. Manni ziet intussen een zwerver fietsen met 'zijn' geld. Ook die zet een achtervolging in...

Een mix van 'Groundhog Day' en 'Jackie Brown'? Ongeveer... Wat de film extra leuk maakt, is het gebruik van animatie. We zien Lola als tekenfilmfiguurtje op televisie. Ook aardig zijn de korte flitsen die de levensverhalen van de voorbijgangers uitbeelden. Bovendien komt de hippe dansmuziek ook bij de makers uit de koker. Er is dus niks 'geleend'.

Lola is niemand minder dan een onherkenbare (door de knalrode pruik) Franka Potente die later ondermeer in 'Blow' zal spelen. Kort maar krachtig, anders kan ik 'Lola Rennt' niet beschrijven.

bijna vergeten!

Vrijdag is het twee weken geleden dat ik 's middags op de fiets naar Heerenveen ben geweest. Vooral De Lege Knip stond al maanden op mijn lijstje, vorig jaar juli kocht ik daar een paar leuke singles. De nieuwe naast Thialf was vorig jaar erg prijzig, maar scheelde nu niet alles. In de kleding hadden ze een actie van 'vijf halen, duurste betalen', dus dat was in ieder geval lachen! Was ik bijna vergeten mijn aanwinsten op vinyl te melden...

* BB & Q Band- Genie
* Colin Blunstone- Wonderful
Ditmaal de Engelse persing.
* Joe Cocker- With A Little Help From My Friends
De Nederlandse had ik nog niet met fotohoes, maar helaas is de single brandhout.
* Fast Radio- Under My Thumb
* A Flock Of Seagulls- Wishing
* Houseband- So Mixed Up
Vooral de b-kant is erg leuk!
* Los Machucambos- Pepito
Hit uit 61 voor Christus, maar wat krijg ik hier goede luim van!
* Pointer Sisters- Slowhand
* Poppys- Non Non Rien'na Changé
Uniek exemplaar! Zou oma in 1971 kadootje hebben gezocht voor kleinzoon? Dit plaatje hebben gekozen omdat het op nummer 1 stond? Niet wetende dat de knaap fan was van Led Zeppelin? Hij het kadootje niet durfde te weigeren omdat het van oma kwam? Het heeft 40 jaar in de kast gelegen en is hagelnieuw. Meestal is deze hit helemaal grijsgedraaid...

20 Years Ago Today: 526-535

Ik ben niet meer zo trouw aan deze serie als in het begin. Toen verontschuldigde ik me wel eens als ik een dag te laat was. Tegenwoordig vat ik liever een week samen in een bericht. Vandaag de singles die ik in de week van 24 september tot 1 oktober 1991 toevoegde aan mijn collectie. De eerste twee had ik al eerder gekocht, maar nog niet ingeschreven. Nummers 528 tot en met 532 kocht ik op woensdag 25 september in Leeuwarden, 533 een dag later bij V&D in Sneek. 534 kocht ik op 30 september bij Sunrise, uit de vijf gulden-bak en The Clash voor een gulden.

526 Knowing Me Knowing You-Abba
Ik háát Abba! Zus Willemien moest vaak op me passen en ze draaide continu bandjes van Abba en E.L.O. Die laatste lust ik wél weer! Van Abba kan ik een enkel nummer waarderen, waaronder deze. Hij zwierf wel 16 maanden rond zonder een nummer.
527 Take Your Mama For A Ride-Lulu
Die had ik in mei gekocht, maar heeft me nooit kunnen overtuigen. Omwille van de anderhalve gulden toch maar een nummer gegeven. Met zeven gulden zakgeld per week kun je geen miskoop veroorloven!
528 In Your Life-Tower
De supergroep van Boudewijn De Groot en Eelco Gelling. Het door actrice Linda Van Dijck meegeschreven b-kantje 'Slow Motion Mind' is tegenwoordig een blauwe bak-resident.
529 Put Your Hand In The Hand-Ocean
Toen ik in 1998 de kerkdiensten van de Clifton Methodist Church in York bezocht, stond dit lied eens op de liturgie. Een andere keer was dat 'Black And White', dat we kennen van Greyhound en Three Dog Night!
530 I'm A Man/ 25 Or 6 To 4-Chicago
Een vreemd Duits plaatje uit 1973 met beide albumtracks verknipt tot twee minuten.
531 Penny Lane-Beatles
532 Lazy Sunday-Small Faces
533 All My Loving-Los Manolos
Tros Paradeplaat op 18 juli 1991, mijn eerste vakantiewerkdag. Meer uit sentiment gekocht. Later had ik hem nog op een héle leuke cd: 'A Tropical Salute To The Beatles'. Vooral de 'Hey Jude'-samba was uit de kunst!
534 Amapola-Spotnicks
Mooi hoor, met fotohoes!
535 This Is England-Clash
Net als de punk zélf was ook The Clash in 1985 over het hoogtepunt heen. Dit is de Engelse persing in de 'posterhoes'. Een poster die opgevouwen is tot het formaat van een fotohoes.

de journalistieke wanhoop nabij

Ik had ze nog liggen, de nieuwe albums van Marissa Nadler en Espers. Ben ik een beetje folk-moe aan het worden? Feit is dat ik me de afgelopen weken helemaal heb vastgebeten in de soul en funk. Alles draait om het ritme. Kan een zachte melodie me echt niet meer bekoren? Of... waren mijn verwachtingen na 'Espers II' (2006) té hoog en valt 'Espers III' (2009) daarbij in het niet? Of heb ik het talent verloren om iemand te overtuigen en ben ik veroordeeld tot passief luisteraar?

De prangende levensvragen van een muziekjournalist. Vergelijk het met een doos Belgische pralines. De liefhebber eet de doos erbij op. Wat valt erover te vertellen? Belgische chocola spreekt voor zich. Die vanillevulling. Zalig! Maar daarover kun je als lezer pas oordelen als je hem zelf op de tong legt. En wat nu als je helemaal niks met chocola hebt? Of niet het verschil proeft tussen Jamin en een Brusselse patisserie?

Espers is in dat kader de Belgische chocola. Gewoon goed! De 'state of art' van de 21e eeuwse nu-folkrock. Stuk voor stuk meesters (m/v) op hun instrumenten en de immer prachtige fluwelen stem van Meg Baird. Maar dan... Waar 'II' en het debuutalbum vol stonden met sterke melodieën, daar mis ik ze op 'III'. 'Caroline' mag er zijn, maar is geen 'Dead Queen' of 'Cruel Storm'. 'Another Moon Song' en 'Sightings' zijn qua begeleiding 'los zand'. De nummers lopen veelal in elkaar over. Daardoor is het minder een verzameling liedjes.

Er is één man opgestapt, zodat de dames de overhand hebben. Toch mis ik soms de herkenbare cello-idioterie van Helena Espvall. Brooke Sietinson is als gitariste alom aanwezig, toch is het vooral Greg Weeks die de regie heeft. En zijn geluid kennen we inmiddels wel.

We kunnen door als muziekjournalist! 'Espers III' is minder dan zijn voorganger, zeker niet slecht. De instrumentbeheersing is wederom van de bovenste plank, maar ja, de liedjes... Het laat zich lezen als een suite. De liefhebber zet zijn tanden in de plastic beschermhoes, maar de toevallige passant kun je er niet mee overtuigen.

Schijf van 5: vuur

Er wordt heel wat met vuur gespeeld in de titels. Dit onderwerp gaat volgend jaar zeker nog eens op herhaling! De ene is nog mooier of specialer dan de andere. Dat we dit niet eerder hadden bedacht? Dertig jaar geleden leerde ik op de basisschool lezen en schrijven. Vandaar dat op Soul-xotica tot eind november de woorden van het toenmalige leesplankje voorbij komen. Na boom, roos en vis brengt ons dat deze week bij een brandbare kwestie...

Het mopje was al bedacht. Ze waren bij de receptie van Meininger me bijna zat, vanwege mijn voortdurende internetgebruik. Ze stelden als voorwaarde dat ik een Duitse titel in de komende Schünf von 5 zou zetten. Maar ja, toen was ik alweer thuis. Om toch het legendarische etmaal in Keulen te vieren, blijft Nena op 5 met 'Feuer Und Flamme'.

Op de hoes van een vroege verzamelelpee van Electric Light Orchestra beschrijft Jeff Lynne hoe hij in de eerste jaren 'zocht' naar het juiste groepsgeluid. Pas vanaf 'A New World Record' uit 1976 had hij het gevonden. 'Face The Music' uit mijn geboortejaar mag er anders ook zijn! Op 4 zet ik de openingstrack 'Fire On High'.

Engeland was in de late jaren zestig een bron van creativiteit. Hendrix ontwikkelde daar zijn techniek en er was een Londenaar die baanbrekend werk op het gebied van podiumpresentatie deed. Arthur Brown, naamgever van Crazy World Of Arthur Brown, zong niet alleen 'Fire' naar de top van de Engelse hitparade, hij zette zichzelf ook in brand. Natuurlijk droeg hij dan een brandwerend pak. 'Fire' uit 1968 mag op 3.

Ik kocht 'Dummy' van Portishead in 2000 op cd, nadat ik het album jarenlang op cassette had gehad. Emmaus Mossley-kameraad John Canning wees me op 'It's A Fire' waarin de zangeres hoorbaar week wordt. Het was één van de redenen om ook het vinyl te kopen. De cd is echter nét te lang voor een enkel album en dus werd een nummer geschrapt. Laat dit nu net 'It's A Fire' zijn... Hij mag vandaag op 2.

Brian Wilson slaat tegenwoordig de plank nog wel eens mis, maar wordt voortdurend op handen gedragen. Het is niet eerlijk dat Roy Wood niet zoveel lof krijgt. Geobsedeerd door barok en popmuziek zocht Wood en bleef zich ontwikkelen. Na een album met Electric Light Orchestra doet hij de groep over aan Jeff Lynne en levert zélf met 'Boulders' (1973) een miskend meesterwerk af. Ik kies echter voor zo'n sublieme popsingle van The Move uit 1968: 'Fire Brigade'.

Volgende week zien we ze vliegen. Niet alleen mussen, maar ook meeuwen, kraaien en eenden. Vogels in het algemeen. Net als vuur ook een onuitputbare bron. Zondag kiezen we vijf.

het Keulse gedonder: even slikken

Ik had eigenlijk op dit moment schouderklopjes mogen uitdelen in Ehrenfeld. Of met de metro terug naar de herberg. Maar ik moest dit niet in Steenwijk schrijven en toch doe ik dat. Het is voorbij! De dag begon zo goed. Om tien uur liep ik vanaf de herberg de stad in. Nadat ik bij een Konditorei twee potten koffie en een stuk verrukkelijke taart had verorberd, dwaalde ik letterlijk door de stad. De onderbreking van afgelopen nacht had me niet goed gedaan. Ik meed de winkelpromenades en besloot de Rijn eens over te steken.

Dat zag er mooi uit. Groene uiterwaarden. Ik ging lopen. Eerst zou ik de Severinsbrücke, de eerstvolgende brug, over. Toen de tweede, maar het werd de derde bij het dorp Rodenkirche, zes kilometer vanaf de Dom. Mouwen en broekspijpen opgerold, fles sinas en broodjes bij me. Eenmaal terug aan de kant van de stad speelde ik een spelletje met een plattegrond en was tegen vier uur op de Neumarkt.

Ik zou even pinnen voor de avond, dan kort slaapje, douche en verkleden. Bord pasta verschanzen en dan naar Ehrenfeld voor het soulfeestje. De spaarbank met de S. Transactie werd akkoord bevonden en toen... Toen moest hij de pinpas uitspugen, maar verder dan een paar milimeter stak die niet uit. Ik had mijn nagels geknipt en had dus geen grip. Na dertig seconden de mededeling dat de pas om veiligheidsredenen werd ingeslikt...

Daar sta je! Nog twintig euro op zak. De wetenschap dat Arnhem per ICE achtendertig euro kost. Hulde aan Meininger! Zonder aarzeling kon ik de twee nachten cancellen en kreeg mijn 35 euro terug. Om zes uur stond ik met bagage weer op Hauptbahnhof.

Elk nadeel hep ze voordeel. De ICE is uit de vaart. Het alternatief kost een uur extra en vier overstappen, maar... Voor 29 euro sta ik in Steenwijk. Over vier weken, met het volgende soulfeest, gaan we weer voor een weekend!

Janet bij de bleke neus

Het kan verkeren. Je bent ontzettend moe en wilt vroeg gaan slapen en dan is het twee uur 's nachts en ben je klaarwakker. Gebeurt thuis ook wel eens, even computeren en je wordt vanzelf weer slaperig. Dat gaan we nu dus ook maar weer eens uitproberen. Het is té warm buiten om het raam te sluiten, maar dat heeft weer tot gevolg dat je wordt geamuseerd door voorbij marcherende dronkelappen uit de naburige horeca. Toen hoorde ik dat er buiten bij de ingang een paar mensen stonden te roken en, ik zweer het, de rook dreef als het ware mijn neusgaten in. Zo trok ik de trainingsbroek aan en ging de trap af naar het bargedeelte, waar een groepje Duitsers aan het nachtbraken is en waar ook internet mogelijk is. Vorige week vrijdag hadden we overgeslagen, waardoor jullie nog recht hebben op een berichtje. En dan los ik maar onmiddelijk de belofte van vanavond in.

Sharon Jones is hier al eerder te gast geweest. Vorig jaar april schreef ik in 'De Daptone Dimensie' dat ik er was ingetuind toen ik 'Better Things' op de radio hoorde. Is het een oude Doris Duke of zou Sharon Jones een nieuwe plaat uithebben? Het laatste was dus het geval. 'Better Things' lag ook bij de winkel in het Vlaamse kwartier waar ik vanmiddag was, maar toen ik 'What Have You Done For Me Lately' zag liggen, was de keuze snel gemaakt! Omdat Sharon Jones & The Dap Kings-vinyl 'snel loopt', zijn met name oudere plaatjes onvindbaar. En 'What Have You Done For Me Lately' is van het debuutalbum 'Dap Dippin' uit 2004, dus moest ik die meteen meenemen!Er zit een leuk verhaal achter die single. Althans, tot 2007 was dit verhaal te lezen op de website van Sharon Jones. Tegenwoordig is het onvindbaar.

Voor wie Sharon Jones nog niet kent, het is op zijn zachtst gezegd een rijpe dame, niet volslank, die ontzettend trots is op haar kleinkinderen. Hoewel ze wel haar halve leven heeft gezongen, duurde het pas tot de nieuwste eeuw voordat ze plaatjes ging maken. Met The Dap Kings, die het grote publiek het beste kent als begeleiders van Amy Winehouse op de meeste singles van 'Back To Black' en 'Valerie'.

Geestelijk leider Binky Riptide ergert zich op de hoes van 'Naturally' uit 2006 eraan dat 'soul' tegenwoordig geassocieerd wordt met traag geslijm. Hij wil met zijn groep de soul weer die injectie geven die het sinds de doorbraak van Otis Redding heeft ontbeerd. De platen klinken stuk-voor-stuk alsof het nooit 1972 is geworden.In 2004 hadden ze een leuke stunt bedacht.

Het verhaal ging dat Sharon Jones haar kleindochter 'What Have You Done For Me Lately' had horen zingen. Toen ze haar vroeg van wie dat liedje was, antwoordde die dat het een oude hit van Janet Jackson was. Sharon Jones was in alle staten. Zij had het nummers immers voor het eerst opgenomen in 1969. Bij wijye van wraak zou ze de originele versie opnieuw uitbrengen en genoegdoening zoeken bij Jackson. Janet Jackson was toen erg gebrand op dergelijke kwesties, ze had even daarvoor The Rolling Stones op de vingers getikt omdat 'Anybody Seen My Baby' heel erg op een liedje van haar leek. Janet kon het nauwelijks geloven. Ze had altijd gedacht dat ze de eerste was die het had opgenomen en daar is nu die authentieke versie uit 1969?Het mopje bleek de kennismaking met Sharon Jones And The Dap Kings. Niks 1969, maar helemaal 21e eeuw!

The Dap Kings begeleiden meerdere artiesten en zijn erg goed bevriend met producer Mark Ronson. Toen deze dus Amy Winehouse mocht produceren, ontstond die samenwerking. The Dap Kings gingen ook mee op tournee, als het wicht niet dronken was of een andere reden had om zich de kont ervoor weg te draaien.

Opvallend aan die moddervette funkuitvoering van Sharon Jones is verder dat de single op kant 2 een tweede deel kent, dat niet op de cd staat.

het Keulse gedonder: arrivé

De illustratie houden jullie van me te goed. Ik maak op het moment even gebruik van een computer in het hotel. De reis was eenvoudiger dan ik had gedacht. Om kwart over negen stapte ik op de trein in Steenwijk en zo'n vier uurtjes later stond ik oog in oog met de Dom. Het belooft hier dit weekend 24 graden te worden. Als ik dat van tevoren had geweten? Ik heb woensdag een nieuwe winterjas gekocht en meteen gisteren aangetrokken omdat ik het frisjes vond. Natuurlijk moest die ook mee naar Duitsland. Lieve help! Ik ben dood verlegen met die grote slaapzak bij me...

Mijn Duits begint stukje bij beetje te komen, hoewel ik niet zal overdrijven, want het is nog steeds huilen mit der pette auf. (Overigens keurt de Duitse spellingscontrole die hele zin af...). Dat had ooit een negen op mondeling Duits? Een ramp en dat is het! Ik heb Keulen als een jas aangetrokken. Ik voel me niet direct thuis in hectische steden, maar toch heeft het iets. Zou het toch met die kathedraal te maken hebben? Ik blijf hier in ieder geval tot maandag en ga dan waarschijnlijk nog even naar Gent.

Ik ga vannacht vroeg slapen. Ik ben doodop. Vanmiddag zonder bagage even een rondje door de Vlaamse wijk gemaakt. Kwam ook nog een hip platenzaakje tegen. Daar heb ik 'What Have You Done For Me Lately' van Sharon Jones & The Dap Kings ontvoerd. Over die plaat schrijf ik volgende week nog eens.

Nu nog even koffie tanken en het nicotinegehalte op peil brengen en dan snurken! Auf wiederschnitzel!

het Keulse gedonder: de voorpret

Na een verkwikkende douche ben ik weer Rijn, nadat ik vanmiddag erg Dom was. We zijn nog niet in Keulen of het speelt al een rol. Vanmiddag kocht ik bij de kringloopwinkel in Meppel wat kleding, waaronder een erg kekke broek. Qua materiaal erg glad en vederlicht als nylon. Omdat de rugzak vol was, deed ik hem onder de snelbinder en fietste in rap tempo naar Steenwijk. Daar bemerk ik dat de snelbinders van de gladde prop zijn gegleden en...? Ik ben bijna tot aan Meppel teruggefietst. Ik vermoed dat die een baggersloot is ingewaaid...

Dus wordt het zaterdag mijn 'kinky' broek, alleen rook die nogal 'sex drugs and rock and roll' en ligt momenteel de seringen van een geurbuiltje van Robijn te inhaleren. We moeten per slot van rekening een beetje op ons paasbest zijn, zeker nu Kathrin komt! Euh... wie is...? Gezien op Facebook, een gezellige milf van begin veertig. Daar wil ik de 'Peanut Duck' wel mee uitoefenen...

20 Years Ago Today: 518-525

Eerst even voor Denemarken uitleggen wat een 'retweet' is. Niet dat Denemarken zo achtergesteld is, althans niet zó erg, maar er zijn residenten die totaal niets van sociale media willen weten. Maar waarom zou ik het uitleggen? Dit bericht wordt immers niet, als verwacht, een 'retweet'. Okay, ik ga niet veel woorden vuil maken aan 1991, bovendien is er vandaag in 2011 groot nieuws bij gekomen. Barst maar los! Of toch héél even achterom kijken?

Ik geloof dat het in de allereerste week van Soul-xotica was dat ik onder de noemer 'Dat is me er eendje' schreef over Jackie Lee. Ik wist toen nog niet dat Lee werkelijk Earl Nelson heette en met Bob Relf een duo vormde. 'Harlem Shuffle' werd pas in 1969 een grote hit. Toen toerde Bob al lange tijd met een vervangende Earl. Ik vertelde toen hoe ik de 'blauwebakkneiter' 'The Shotgun And The Duck' in het altijd muf ruikende winkeltje van Cees Buster in Sneek had gekocht. Dat was op Prinsjesdag 1991, 17 september om precies te zijn. Graag verwijs ik jullie daar naar toe, kan ik intussen het nieuws vertellen.

Enkele dagen nadat ik 'Action Speaks Louder Than Words' had gekocht, zocht ik Vampisoul op Facebook op. Op hun prikbord staat een aankondiging van Cologne's Brand New Rare Soul Nighter. Dat Cologne gewoon Keulen is, had ik zo snel niet bedacht. Maar een dergelijk feestje in deze contreien is tamelijk uniek en dus begin ik info te verzamelen. Vanochtend heb ik het hotel besproken. Ik vertrek vrijdag, het feest is zaterdag. En daarna? Gent? München? Of een paar nachten bij boeken? Ik hou tot volgende week dinsdag of woensdag vakantie.

Voordeel van hotels en herbergen is dat ze vaak wel een Wifi hebben. Ik beloof geen ellenlange verhalen, maar een kattebel moet wel lukken. Ook blijft de Schijf van 5 gewoon staan!

Nummers 518 tot en met 524 is New Old Stock, Engelse en Amerikaanse import. Alleen Johnny Cash is Nederlands met fotohoes, maar ook helemaal nieuw. 525 kocht ik een dag later voor een gulden bij Sunrise.

518 Love Spell-Daniel Boone
519 Morning Side Of The Mountain-Donny & Marie Osmond
520 Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore-Angel
521 The Shotgun And The Duck-Jackie Lee
522 Kate-Johnny Cash
523 No Honestly-Lynsey De Paul
524 Bad Luck-Harold Melvin & The Blue Notes
525 Rover's Return-Korgis

de kwispelkoekoek van Nam Kee

Extra's. Iedere dvd heeft ze wel. Vaak trailers van de desbetreffende of van andere films. Ook geregeld een 'making of'. Soms zijn die maar matig interessant, sommige vormen al een film op zichzelf. In 'the making of King Of California' zien we de acteurs hun rol uitleggen. Iets wat na het bekijken van de film geen verrassingen oplevert. Het leukste om te weten is wellicht dat het warenhuis de hele nacht de kassa openhield voor het geval dat een cameraman een spijkerbroek wilde kopen. En dat crewleden in de pauze een tukje deden in een badkuip of leunstoel.

Van 'Oesters Van Nam Kee' zijn de extra's essentieel! Door de 'verwijderde scénes' leren we dat Berry en Thera grote filmliefhebbers waren, die geregeld uit films citeerden. Door rechtenkwesties werd dit uit de film gehouden. En hoe kwam Berry nu aan die malle duivelshoorntjes? Na de interviews en verwijderde scénes blijkt dat het script meerdere lagen heeft. Bij een David Lynch zou zoiets drie uren hebben gekost, maar de makers van 'Oesters' wilden een 'snelle' film. Vandaar dat het broddelwerk werd. Teveel informatie in té korte tijd. 'One to watch', staat op het hoesje. 'One to skip' is beter!

Dan 'One Flew Over The Cuckoo's Nest'. Deze werd rond de eeuwwisseling gerestaureerd en kreeg in 2001 een documentaire: 'Completely Cuckoo'. Interviews met alle betrokkenen met uitzondering van Jack Nicholson. De film had er al tien jaar eerder kunnen zijn. Kirk Douglas beloofde Milos Forman in 1962 het boek te sturen. Forman woont in het communistische Tsjechoslowakije en het boek blijft negen jaar bij de douane liggen. Als in 1973 de keuze valt op Nicholson, moet deze eerst twee andere films draaien. Het team van 'Cuckoo' besluit geduldig te wachten.

Er wordt gefilmd in een echt gesticht en dokter Spivey is in werkelijkheid ook psychiater aldaar. Voordat er geschoten wordt, draaien de 'patiënten' drie weken mee en bezoeken sessies van lotgenoten die in het echt hun 'ziekte' hebben. Want het moet 'natuurlijk' zijn voor Forman én trouw aan het boek.

In dat boek van Ken Kesey wordt The Chief beschreven als een boomlange indiaan. Bij de casting blijken deze dungezaaid. Via een autohandelaar komen ze in contact met een houtbewerker die geknipt is voor de rol. De autodealer is overigens de havenmeester in de film.

Eigenlijk is ook deze documentaire essentieel, maar dan vanwege de leuke trivia!

Over trivia gesproken, nul antwoorden op de kwispel van donderdag over de verschillen tussen film en boek van 'Turks Fruit'.
1. Kort nadat Erik een lift heeft gekregen, klinkt Arne Jansen op de radio. In het boek is dat 'Living Doll' van Cliff Richard.
2. De handelsonderneming van Olga's vader heet in het boek Hermes.
3. De impopulaire relatiegeschenken zijn zakmessen die zijn overgenomen van de bezetter. Het heeft een ingegraveerde 'foute' vlag. Vader noemt ze 'hermessen'.
4. Thuis peutert vader in zijn neus, rolt de vangst tot balletjes en plakt ze onder zijn rookstoel.

De Video Draait Dubbel: Kops + King Of California

In De Buze hadden we van 2004 tot en met 2008 op donderdag filmavond. Vaste prik. Of het nu Hemelvaartsdag was of schoolvakantie, De Buze vertoonde een film. Ik was meestal verantwoordelijk voor Europese cult, niet altijd de kop thee van de bezoekers. Deze avond in 2007 was ik nieuwsgierig geworden naar een Zweedse film. Menigeen fronstte weer bij mijn exotische keuze, maar toch bleef iedereen hangen. Ik heb zelden zo'n massale lachbui gehoord als die avond.

Een politiebureau op het Zweedse platteland moet sluiten vanwege een totaal gebrek aan misdaad. De dienders organiseren het dan zelf maar. Het begint klein en onschuldig, maar dreigt al snel uit de hand te lopen. 'Kops' (Zweden, 2003, 90m) is de geniale opvolger van 'Jalla Jalla', beide van regisseur Josef Fares, vol met stunts en visuele effecten. Je doet het bijna in je broek van het lachen!

Ik lijk erg vatbaar voor films over gestoorden. Gisteren zag ik nog 'One Flew Over The Cuckoo's Nest', vanavond zag ik voor de tweede maal sinds zaterdag 'King Of California' (VS, 2007, 101m). Michael Douglas is net ontslagen uit het gesticht en trekt in bij zijn jonge dochter die het ondanks haar zestiende grotendeels alleen haar zaakjes heeft moeten regelen. De rol van Miranda wordt vertolkt door Evan Rachel Wood, een bijzondere actrice. Ook in deze film is ze lief, onschuldig, tikkeltje ondeugend. Alles in één. Ze hadden voor dit script niemand beter kunnen wensen.

Terwijl Miranda tracht de touwtjes aan elkaar te knopen door late diensten te draaien bij McDonalds, spendeert Charlie zijn tijd aan het zoeken naar een goudschat. Die moet ergens in de buurt begraven liggen. Hij trekt Miranda mee het verhaal in. Ze probeert sceptisch te blijven, maar er moet toch iemand zijn om Charlie in de gaten te houden?

'King Of California' is een hartverwarmende film, zonder dat die klef wordt. De humor ligt hem in het feit dat dochter op vader moet passen en hem soms moet wijzen op zijn verantwoordelijkheden in plaats van andersom. De kracht ligt hem misschien nog wel het meest in de mimiek van Wood. Dat behoeft namelijk geen dialoog. En dan het einde? Niet happy, of toch wel? Dat laat de regisseur over aan de kijker...

Schijf van 5: vis

Nee, we hoefden niet diep te vissen naar titels met een vis. Een fuik was genoeg voor een Schijf van 50. Toch is niet iedere vis geschikt voor dit vijfsterrenrestaurant en zo drong een alternatieve visser zich op. En bleek de mooiste van het stel! Dus werd het creatief boekhouden. Geen 'Calling El Vis', niet nóg een metafoor, maar een hengelaar. Voor wie het had gemist: In de Schijf gaan we tot eind november het leesplankje-van-1968 af. Na boom en roos zijn we beland bij vis.

Hoewel het een kwestie van smaak is en geen principes, schatten veel mensen mij barbaars genoeg in om iedere avond grote hompen vlees te verzetten. Het tegendeel is waar. Er komt wel eens wat gehakt voorbij, maar karbonades eet ik alleen bij 'mem'. Liever leuk ik mijn maaltijd op met tonijn. Want dat vindt mijn lever leuk! Visolie... Ik kan me dus wel bedenken waarom Sharon Jones & The Dap Kings 'Fish On My Dish' hebben. Deze uit 2004 mag op vijf.

Hoe je vis spelt? Nou, een N, een E, een U en een K. Over creatief boekhouden gesproken! Country Joe & The Fish deed het in 1969 bij optredens: 'The Fish Cheer'. Dat het niets met vis had te maken, maar eerder een middelvinger naar Nixon was, weten we inmiddels wel. Kadávérbäk viel af met 'Does The Fish Care'. Andere tijd, zelfde verhaal.

Dat een familieband erg sterk is, bewijzen de Schotten Whitney en Roger Chapman. Na jaren te hebben geploeterd met Family beginnen ze in 1973 The Streetwalkers. Twee jaar later verschijnt 'Downtown Flyers', een érg leuke plaat met daarop 'Crawfish'. Omdat Chapman's niet-te-imiteren zang hierin schittert, zet ik hem op drie.

Ik denk dat het hem aan het té zoete 'Maybe Tomorrow' lag. Als ze 'Dear Angie' en het album een serieuze kans hadden gegeven? Maar bij Apple was de conclusie al getrokken: The Iveys klonk 1965 en de tijd zocht een krachtige naam. Dat werd Badfinger en de rest is geschiedenis. Wél een stukje mooie geschiedenis, want dat album is de moeite van het ontdekken ruimschoots waard! Op 2 staat 'Fisherman' van The Iveys uit 1969.

Procol Harum was de naam van een kat, katten hebben naar verluid zeven levens en Procol Harum waarschijnlijk ook. Toch lag de band wel eens op zijn gat en dan zette zanger Gary Brooker de traditie voort. In 1982 verschijnt de single 'The Angler' en is een bescheiden succes. Mooier dan deze kon ik niet vinden!

Volgende week een brandende kwestie: Vijf liedjes met vuur in de titel. The Move staat stand-by om uit te rukken...

een doos klare taal

Het bericht van gisteren houden jullie tegoed. Dat wordt binnenkort 2 voor de prijs van 1. Mogelijk De Video Draait, want ik zit momenteel op 6 tot 9 films per week. Veelal rolprenten met gekken. Zojuist nog 'Der Untergang' gezien over de laatste dagen van die gekke Duitser met die snor. Vandaag geen 20YAT en tóch maar liefst tien singles. Ik nam vorige week vrijdag in Utrecht een enorme gok door voor 46 euro de singlesbox 'Action Speaks Louder Than Words' te kopen op grond van vier woorden: 'no ballads in sight'.

Bij reissue-label Vampisoul gaan ze net zo te werk als 'yours truly': eerst let men op het tempo en als deze goed bevonden is, wordt bekeken of het een leuk nummer is. Ze doen enkel in uptempo soul en funk. Soms zetten ze een catalogus in de schijnwerpers, zoals in 2006 met 'Action', een collectie van 20 stampers van SSS International.

Ik ken dat label alleen van een heruitgave van The Shangri-Las. Ik moet wel ergens een Silver Fox hebben. SSS zijn de initialen van Shelby S. Singleton. In de vroege jaren zestig werkte hij voor Mercury, maar startte in 1967 een hoeveelheid eigen labels. Buiten de vele country, gaf hij ook fijne southern soul uit.

'Action' geeft een mooie dwarsdoorsnee van de laatste. Voordat Otis Redding 'blue' werd, maakte hij snelle gospelachtige rhythm and blues en die fase is van grote invloed op mannen als Sam Dees en Clarence Murray. Maar ook de Al Toussaint/Swamp Dogg/Tony Joe White-voorloper van de funk, zoals Mr. Jamo die rijkelijk van de Southern Comfort heeft genipt.

Het titelnummer van Reuben Bell is de enige tegenvaller, hoewel Sam Dees en Marilyn Haywood ook niet je van het zijn. 'Fancy' van Rosalind Madison is een voorlopige favoriet, een pittige lezing van een Bobbie Gentry-original. Mickey Murray op de andere kant brengt ons het amusante 'Sticky Sue'. Van een aantal zijn 'parts 1 & 2' op een kant gepropt. Het hoorspel 'Motor City Funk' is met vijf-en-een-halve minuut de langste in speelduur.

Singleton had in 1968 met 'Harper Valley PTA' van Jeannie C. Riley een 'millionseller' en verdiende zoveel dat hij in 1969 de Sun-catalogus kocht van Sam Phillips. De interesse voor zijn eigen labels nam af. Rond 1971 valt het doek.

De singlesbox behandelt de jaren 1967 tot en met 1970. In een oplage van duizend is die al lang uitverkocht, maar nog wel op cd leverbaar.

de film van ome Soul-X

Gisteravond weer een filmmarathon gehad. Ik begon met 'Turks Fruit', daarover komt nog een kwispel, gevolgd door 'Involuntary- Happy Sweden', een kunstzinnige mozaïekfilm die ik vorige week had gekocht. Toen kreeg ik zin om 'The Idiots' nog eens te bekijken, nu iets meer op de personages gelet en wat blijkt? Die donkerharige man in spijkerjack is van de filmcrew en was bij iedere andere film eruit geknipt. En wat te denken van de cameraman die even zichtbaar is? Zijn shot wordt niet eens gebruikt in de film! Bovenal is de film weer even indrukwekkend als de vorige keer. Voorlopig is dit mijn ongekroonde nummer 1 naast 'Mulholland Drive'!

De soundtrack van mijn leven? Nee, evenmin de film VAN mijn leven. In die laatste rolprent, waarvoor ik nog een biograaf zoek (ben niet ijdel genoeg voor een autobiografie), komt bijgaande scéne waarschijnlijk niet in beeld. Óf we willen de speelduur van 'Ben Hur' overschrijden.

Aan het begin van de herfstvakantie van 1988 koop ik op de fancy fair in Sneek een Philips Diamond stereo-pickup uit 1965 voor 6,50 gulden. Ik heb dan al 21 singles. De eerste elpee koop ik een maand later. Vijftien gulden is een hoop geld, maar een graai in de huishoudportemonnee van moeder en ik krijg wisselgeld terug. Natúúrlijk wordt dat ontdekt! Rake klappen, huisarrest en een maand geen zakgeld. Door die ervaring leerde ik wel 'mijn en dijn'. Toch nog ergens goed voor geweest?

De elpee is 'Voices In The Sky- The Best Of' van The Moody Blues. Een raar ding. Vorig jaar schreef ik over de cd 'Walk On By' van Dusty Springfield. Dusty nam nooit dat nummer op. 'Voices In The Sky' was in 1968 de opvolger van 'Nights In White Satin', maar... staat niet op het album. De Europese hoes is diepblauw en suggereert een zeemansgraf, terwijl de Moodies in 1984 nog volop actief zijn. En de titel? Er is niemand overleden...

Van de zeven klassieke Moody Blues-albums wordt 'To Our Children's Children's Children' vergeten, staan 'Satin', 'Question' en 'I'm Just A Singer' in de single-mix en maar liefst vier tracks van 'Long Distance Voyager' uit 1981. Goddank geen 'Go Now'...

Toendertijd voor mij de eerste stap in het verdere ontdekken van The Moody Blues, maar als verzamelaar een zootje! Toch is het fijn hoe 'Talking Out Of Turn' even helemaal dat gevoel van 1988 terug brengt. Stekeltjeshaar, pukkels en stiekem verliefd op Gerda. Het is bij eenzijdig dromen gebleven...

Okay, de cd kocht ik omdat de elpee grijsgedraaid is en ik hem voor zes euro niet kon laten liggen. Uit mijn eigen huishoudportemonnee betaald! Net als met de meeste films mág hij nu eens in de twee jaar. Zó leuk was 1988 nu ook weer niet...

20 Years Ago Today: 511-517

Een nieuwe naald is als een nieuwe auto. Nee, lieve mensen, ik ben geen druggy geworden en evenmin ben ik gaan handwerken! Natuurlijk gaat dit over een naald van een platenspeler. Heit had in januari 1988 zijn laatste sigaar uitgedrukt, toch droomde hij recent nog wel eens dat hij rookte. Geloof het of niet, maar ik ben achter gesloten oogleden regelmatig flink aan de tetter! Met name de droom over het ophalen van een nieuwe auto was voor heit een terugkerende droom. Plaatsnemen achter het stuur met een luxe sigaar van de dealer en kringetjes blazen tegen het maagdelijk witte plafond. In de wetenschap dat ook dit voertuig binnenkort naar een asbak ruikt...

'Kort voor de kop', dat klinkt als een Fricisme, maar een bekend trekje bij de Louwsma's en met name bij 'ús heit'. Louwsma junior had het in juli 1991 toegepast op de laatste dag vakantiewerk. Dat ik daarmee twee dagen loon miste, boeide me allerminst. Mem had in september alsnog contact gelegd met de boer en die had het salaris overgemaakt. Ik koop een nieuwe naald voor de Philips RB 5400. Aangezien ik de single net een paar weken geleden heb gekocht, moet hier de traditie zijn ontstaan om 'What A Wonderful World' van Louis Armstrong als eerste te draaien. Het figuurlijke sigaartje, ik draai dan vier maanden per naald, in januari is die brandhout...

Door de financiële injectie vanuit de polder kan ik me maar liefst twee van vijf gulden permitteren. The Doors was een rijksdaalder. Laten we kappen met die stomme euro, ik wil de riks terug!

511 You Were On My Mind-Crispian St.Peters
Crispian kreeg geen fotohoesje voor deze single, maar moest het met een 'Beat For Beaters'-hoesje doen. Voor een volledig verhaal over de markante Brit, zie 'de barmhartige Crispian' (juli 2010).
512 Mysterious Tango-Jo Chapman
Zowel Chapman als zijn tango zijn onbekend gebleven. Heb je wel vaker met mysteries...
513 The Legend Of Xanadu-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich
Na 511 de tweede voor vijf piek bij Sunrise, Chapman was aldaar een gulden. In ongeschonden fotohoes, dus zonder de gele vlekken.
514 Light My Fire-Doors
Ik beschouw dat ding van Oliver Stone als een drama vol onwaarheden en een 'happy end': Jim in de badkuip. 'Light My Fire' woonde deze zomer even in de Top 40 en dit overgebleven exemplaar haalde ik uit de uitverkoopbak.

Vrijdag 13 september maakte ik een fietstochtje naar Franeker. Bij antiekzaak 'T Allegaartje gaan ze me nog vaker terug zien!
515 Adagio-Ekseption
516 Temptation-Everly Brothers
517 Runaway-Del Shannon

De Video Draait: De Helaasheid Der Dingen

Een blik op het hoesje en je ziet ongeschoren mannen poedelnaakt op een fiets. Vervolgens lees je het plot, waarin de plaatsnaam Reetveerdegem wordt genoemd en het motto van de ooms van Günther: 'God schiep de dag en wij feesten ons er vrolijk doorheen'. Dat verklaart de lachsalvo. Maar Vlamingen zijn niet bepaald van het platte amusement en soms kan de hilariteit omslaan in een inktzwarte tragedie. Dit blijkt uit 'Ex-drummer', 'Vet Hard', maar ook uit de verfilming van 'De Helaasheid Der Dingen' (België, 2009, 104m), naar het boek van Dimitri Verhulst.

Günther Strobbe lijkt zijn fascinatie voor het schrijven door middel van vele kantjes strafwerk te hebben gekregen. In het hier en nu tracht hij zijn laatste roman te slijten aan een uitgever. Afwijzingen aan de lopende band. Nu is zijn vriendin tot overmaat van ramp zwanger geworden en ziet Günther zich genoodzaakt 'echt werk' aan te nemen.

Het leeuwendeel van de film toont Günther als dertienjarige. Net als zijn vader zijn ook zijn drie ooms (nonkels) weer bij hun oude moeder ingetrokken. Vier nietsnutten, berucht in Reetveerdegem, die de ganse dag lijken te zuipen, gokken en rokkenjagen. Günther heeft enerzijds de geldingsdrang om uit dit milieu te ontsnappen, anderzijds ziet hij de helaasheid der dingen: Eens een Strobbe, altijd een Strobbe!

Als hij zijn vader laat weten toch liever naar een internaat te gaan, gaat deze over de rooie. Het wordt nóg erger als een dame van de Kinderbescherming poolshoogte komt nemen. Vader meldt zich bij een ontwenningskliniek, maar blijkt niks meer realistisch of gespeend te zijn van een goed vaderschap als toen hij nog zoop.

Mag er gelachen worden? Maar natuurlijk! Je lacht je het leplazerus met die knotsgekke broers. Maar na een half uur schuddebuiken, ontpopt zich iets tragisch in het verhaal. Natuurlijk vindt Günther het wel wat hebben om onderdeel te zijn van zo'n kleurrijke familie, maar wil zelf niet zo eindigen. Zijn vroegste pogingen daartoe breken hem bij de handen af.

Ik zag deze film vorige week woensdag samen met 'The Idiots'. Beide hebben raakvlakken, maar waar de laatsten hun vlucht zoeken in het 'idioot' zijn, daar doet Günther verwoede pogingen om te 'deugen'. De familienaam, die je volgens vader en ooms hoort te verdienen, werkt hierin tegen.

Eén en al kommer en kwel? Nee, de film heeft zelfs iets van een 'happy end'. Daar verklap ik niks over. Kijk zelf maar, want met 'The Idiots' is dit een absolute 'must see'!

...en de wereld draaide door...

Waar was jij tien jaar geleden? Het zal gisteren in de media de meest gestelde vraag zijn geweest. De antwoorden zijn weinig boeiend. Het toont andermaal hoe we allemaal in onze routine zaten op deze regenachtige dinsdagmiddag. Mijn antwoord: In de Attent, de buurtwinkel in Tuk. Waar ze anders één of andere muziekzender ter decoratie hebben aan staan, hoorde ik nu plechtige stemmen. Ik dacht nog het eerste aan een tenniswedstrijd. ,,Er is in Amerika een vliegtuig neergestort", verklaart de winkelman. Vreemd? Gebeurt wel meer. Om daar nu een programma voor plat te leggen?

Harrie, mijn huisbaas, kijkt televisie. Ik zie een vliegtuig in een flat boren en denk dat het een spectaculaire Hollywood-film is. Dát blijkt het nieuws en op mijn wandeling naar huis is nét het tweede toestel naar binnen gevlogen...

Ik ben druk met de voorbereiding van een fietstocht-met-missie. De Tukse Ravage was compleet en ik wil terug het idealisme in. Zo plan ik een tocht naar Itteren via Ulvenhout. 'To hell and back', is achteraf de naam van die tocht. ,,De zon zal morgen anders opgaan, de wereld is niet meer het zelfde", aldus een spreker op televisie. Vannacht is het uitgelezen moment om te starten!

Het is aarde nacht als ik om drie uur wegfiets. Het moest hetzelfde gevoel geven als de Monstertocht, maar dat doet het niet. Ik verdwaal al in Meppel. Het regent en het is koud. In Staphorst wordt het langzaam licht en in de spits zit ik op de randweg van Zwolle. Een oud Mossley-cassettebandje in de walkman. Louis Armstrong kreunt 'What A Wonderful World'. Niks de wereld is anders! Ten opzichte van gisteren wordt het vandaag zélfs warm!

Met lichte tegenzin ben ik begonnen met schrijven over die helse tocht. Misschien dat ik er de komende maand nog verder over schrijf. Misschien ook niet...

De Nederlandse distributie van Kapp was bij deze Louis Armstrong-hit een zootje. Er verschenen singles via EMI, Negram, Artone en dus ook Philips! Die laatste had ik nog nooit gezien...

Schijf van 5: roos

De toekomst is weer wat rooskleuriger ten opzichte van vorige week, toen ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik was gisteravond met Willemijn op stap en zij merkte de verandering op. Weldoorvoed? Daar moet ik even om lachen. Het was de afgelopen week iets teveel kebab en shoarma. En die rust? Dat is iets wat ik pas voel als mensen het zeggen. Voor mij begint het voorjaar, volgende week dinsdag om 12 uur luid ik een nieuw jaar in. Terwijl dames de rokjes archiveren, komen ze bij mij weer uit de kast...

Morgen ga ik na een onderbreking van ruim twee maanden weer aan het werk. Financieel hoef ik geen zorgen meer te maken. Hopelijk gaat het leven in oktober weer over rozen.

Op vijf parkeer ik Brainbox. Ik zag gisteren dat de band volgende week in Sneek optreedt. Hoewel het niet lang meer kan duren nu het gehoor van Kaz Lux achteruit gaat, vind ik de entreeprijzen wat aan de hoge kant. Doe dan maar 'Dark Rose' uit 1969 van het knisperend vinyl!

Nummer 4 was even punt van discussie. Volgens Peter zou 'La Vie En Rose' de kleur bedoelen, maar ik heb het altijd geassocieerd met de bloem. Daarom mag Grace Jones met haar versie op 4. Als ik het mis heb, hoor ik het graag!

Dan The Shoes die hier vorige maand nog uitgebreid te gast waren. Op drie noteer ik hun 'No Money For Roses' (1968), hoewel ik toch meer van hun uptempo werk hou!

Toeval... Bestaat niet! De eerste roos die ik bedacht was Marv Johnson en vrijdag kocht ik de vinylsingle uit 1968. Voor die tijd had ik hem op een Motown-verzamelaar. Ik leerde dit fijne nummer middels het BBC Radio 2-programma 'The Sound Of The Sixties' kennen. Op twee staat dus 'I'll Pick A Rose For My Rose'.

Als we dan toch een roos mogen uitdelen, dan 'For Emily Wherever I May Find Her' om met Nick & Simon & Garfunkel te spreken. Over levende lijken gesproken, The Zombies maakten er in 1968 een liedje over. Het stond op de langspeler 'Odessey And Oracle' waarvan de artistieke waarde pas jaren later werd ontdekt. Het gevoelige 'A Rose For Emily' is de winnaar van deze rozententoonstelling.

Soul-xotica vleesch noch visch? Volgende week gaan we vissen naar titels over de vis, het vissen als activiteit én de visser. Suggesties zijn welkom!

niet aan blindemansoren

,,Epke, heb je gisteren dat op televisie gezien?".
,,Ja, maar ik vond het nogal kleurloos".
,,O, sorry Epke, ik had...".
,,Maakt niet uit, Gerrit".
Epke is vanaf zijn geboorte blind. Na jaren op het blindeninstituut kwam hij bij me in de klas op het KMBO. Een visuele handicap en cynisme gaan bijna hand in hand. Aan wat zijn ogen missen, compenseerde hij met muziek. Hoe hij het woord commercieel pruimde... De VPRO droop eraf. Vreemd was wel dat hij dan fan was van de 'millionselling' Dire Straits. Afgelopen week bevestigde Epke mijn vriendschapsverzoek op Facebook.

Ach vooruit, we waren zestien, Epke achttien. Nu had Epke een pratende rekenmachine. In Duitsland vervaardigd en de stem was dus ook van een plechtige Duitser. We vonden het erg stoer om vaak op de zes te hameren...

Wel eens de piano van Stevie Wonder gezien? Nee? Hij ook niet! (Pfff... wat een flauwe opgewarmde mop uit 1980...). Bij Stevie mankeerde evenmin iets aan het gehoor. Hij verzamelde fraaie damesstemmen. Hij trouwde er eentje, Syreeta. Voor dat kind in de voliére, Minnie Riperton, schreef hij een prachtige hoestekst. Het was maar goed dat ik nog even huiswerk deed, anders had ik nu geschreven dat Stevie met Deniece getrouwd was. Maar wat was dan wel de link met Wonder?

Die had begin jaren zeventig zijn eigen koortje, Wonderlove. Waar Love Unlimited nog een carriére kreeg naast het begeleiden van Barry White, daar bleef Wonderlove exclusief voor de platen van Wonder. Niecy stapte in 1975 uit dat groepje en we maakten kennis met haar capaciteiten dankzij de hit 'Free' in 1977. Ik krijg altijd vlinders in mijn buik van dit nummer.

Natuurlijk was het de start, later zou ze successen boeken met Johnny Mathis en met 'Let's Hear It For The Boy', maar die lust ik niet zo graag als 'Free'!

het einde van het begin?

De titel is een beetje cryptisch. Da Capo is in het muziekschrift 'vanaf het begin'. Platenverzamelaars wereldwijd kennen het als hét adres waar je zeldzame Nederbeat kan vinden. Of moet ik het toch in de verleden tijd schrijven? Sinds de oprichter van de Utrechtse speciaalzaak eerder dit jaar plotseling overleed, lijkt de angel uit Da Capo te zijn gehaald. Waar de werfkelder als The Beat Cave een walhalla voor de obscure beatverzamelaar was, daar staan nu duizenden platen in de uitverkoop. Waarschijnlijk dat ook zij verder gaan als webwinkel?

Ik had vandaag maar één missie: Soul en funk. 'Don't Stop The Carnival' van Alan Price Set en een promo van The Graeme Edge Band leken erg aantrekkelijk, maar vielen af. Ik kocht totaal 25 singles en een box met 10 reproducties van uiterst zeldzame hardcore-soul. Die behandel ik volgende week nog eens.

* Fontella Bass- Rescue Me
Engelse heruitgave op Old Gold.
* Bloodstone- Natural High
Bloedmooie dweil op de Engelse Decca.
* Booker T & The MG's- Hang'em High
* Brenda & The Tabulations- Right On The Tip Of My Tongue
* Shirley Brown- Woman To Woman
* Alvin Cash & The Registers- The Philly Freeze
Originele Nederlandse uitgave uit 1966 op Fontana mét hoes!
* Alice Clark- You Hit Me
'Classy northern soul'-repro met The Harvey Averne Dozen op de flip.
* Don Covay- Seesaw
Blijkt ook gewoon in Nederland te zijn uitgebracht...
* Four Tops- Reach Out I'll Be There
Mét fotohoes
* Erma Franklin- Piece Of My Heart
Kippevel! Originele NL mét fotohoes uit 1969! Kosda? Tientje!
* Dobie Gray- Drift Away
Heruitgave? Hij zit in een Grand Gala 74-fotohoesje.
* Honey Cone- Want Ads
Kneiter uit 1971.
* Paul Jackson- Quack Quack Quack
Obscure funk-repro met het fabeltastische 'Funky Chick' van The Majestics op de flip.
* Javells- Goodbye Nothing To Say
Floorfiller uit het commerciële hoogtepunt van de northern soul-rage.
* Jay & The Techniques- Baby Make Your Own Sweet Music
* Marv Johnson- I'll Pick A Rose For My Rose
Tot zondag!
* Bobby Marchan- There's Something On Your Mind
Fout gegokt voor drie euro.
* Martha & The Vandellas- Jimmy Mack
* Les Reed Orchestra- Imogene
Had zo leuk kunnen zijn?
* Sandie Shaw- Long Live Love
Vanwege de b-kant.
* Supremes- Nathan Jones
* Syndicate Of Sound- Little Girl
* Felice Taylor- Suree Surrender
Mijn hart sloeg even over. Mét fotohoes! Tot mijn verbazing zie ik dat deze single met de hulp van The Equals tot stand kwam.
* Mary Wells- My Guy
Engelse herpersing.
* Brenton Wood- Gimme Little Sign
De Belgische Palette mét fotohoes.

zomervakantiesouvenirs

Het is inmiddels géén leuk grapje meer om te zeggen dat de vakantie in het water is gevallen. Ik had tot vandaag nog enkele vluchtneigingen, maar kan nu concluderen dat het 'even er tussenuit' niks meer wordt. Misschien morgen nog even naar Utrecht, zaterdag bij mijn zus op de verjaardag en zondag, primeur, NIET draaien, zoals ik eerder had aangekondigd. Apparatuur is niet in orde...

Vanavond zou ik in Leeuwarden bij Radio Matrix een nieuwe mixer en snelstarter uitzoeken, maar deze is alleen nog op zaterdag open. Matrix sluit de fysieke winkel en gaat verder op het web. Ook Sylvia's sneupwinkel en Deja Vu waren ondanks koopavond dicht en dus meteen door naar King Kong. Maar ik begin eerst met de singles die ik gistermiddag bij De Kring in Meppel kocht.

* Pat Boone- Anastasia
* David Cassidy- Rock Me Baby
* David Essex- Oh What A Circus
* Steve Forbert- The Oil Song
* Val Martinez- They
Leuke b-kant!
* Murray McLauchlan- Lose We
* Armando Savini- Lacrime E Pioggia
'Rain And Tears' op zijn Italiaans.
* Teddy & Pearl- Sweet Elizabeth
* Dinah Washington- I Just Couldn't Stand It No More

Bij King Kong wachten duizenden singles onder de noemer 'vijf voor een euro'. Wat een reut! Na 300 heb ik er al 7, dan zoek ik nog 3 uit en ga afrekenen...
* Brotherhood Of Man- Reach Out Your Hand
Serieus héél erg leuk!
* Neil Diamond- Stones
* José Feliciano- Rain
* Daryl Hall- Dreamtime
* Grace Jones- Nipple To The Bottle
* Mink Deville- Just Your Friends
* Robert Palmer- Best Of Both Worlds
Mijn cafékneiter was gesneuveld.
* Redeye- Collections Of Yesterday And Now
* Patti Smith- People Have The Power
* Deniece Williams- Free

Uit de bakken verzamelaars-singles.
* Chi-Lites- The Coldest Days Of My Life
* Erma Franklin- Big Boss Man
* Jobriath- I'm A Man
* KC & The Sunshine Band- Queen Of Clubs
Engelse persing.
* Curtis Mayfield- Move On Up
Niet, zoals Peter, de originele. Dit is een Britse heruitgave met het eveneens niet te versmaden 'This Is It' van Melba Moore op de flip.
* Roy Orbison- In Dreams
* Gilbert O'Sullivan- I Wish I Could Cry
* Redbone- Suzi Girl
* Tommy Roe- Sheila
Mét de fotohoes en bijna nieuw!
* Stills-Young Band- Long May You Run
* Temptations- Take A Look Around
* Stevie Wonder- I'm Wondering

De Video Draait: The Idiots

De verkoopsters bij de Gratis Platen Winkel in Meppel keken vanmiddag verstoord op. Een overweldigende lachsalvo vanachter de rekken dvd's lag daaraan ten grondslag. Een Steenwijker fietstoerist, compleet met trekkersrugzak, schatert het uit. De reden is de tekst achterop het hoesje van 'De Helaasheid Der Dingen'. Binnenkort meer over deze Vlaamse film. Dat hilariteit ook kan omslaan, blijkt uit deze film, maar ook uit 'The Idiots' (Lars Von Trier, 1998). Ik had deze onlangs bij 'Festen' al beloofd, maar tot mijn schrik had de videotheek hem niet. In Meppel lag hij 'gewoon' voor vijf euro.

'The Idiots' was na 'Festen' de tweede film die volgens het Dogma 95-concept werd geschoten. Waar Thomas Vinterberg nog excuses aanbiedt voor kleine overtredingen, daar heeft Von Trier de oneffenheden laten zitten. In één scéne is de extra lamp even erg aanwezig en tegen het einde is de hengelmicrofoon een aantal keren zichtbaar.

Karen zit in een peperduur restaurant, als ze plotseling kennis maakt met de debiele Stoffer, die met nog een debiele man en hun begeleidster de tent op stelten zetten. Karen gaat mee om Stoffer tot bedaren te brengen, als in de taxi blijkt dat de twee mannen plus hun 'begeleidster' een ziek spel spelen. Ze leven met meerderen in een villa in een chique wijk. Allen zijn hoger opgeleide, intelligente mensen die 'de idioot' in hunzelf naar boven halen. Karen vindt het aanvankelijk afschuwelijk, maar groeit langzamerhand ook in haar rol.

Hoewel voor Axel de rol van arbeid en huisvader roept, blijft een ieder in de villa van de oom van Stoffer. Intussen meldt zich ook een koper. En wie hebben we daar? Paprika Steen, de gevierde Deense actrice die de rol van zus in 'Festen' speelt. En is Susannah in die film niet het dienstmeisje? Voor iedereen blijkt al snel dat de 'idioterie' niet strookt met hun 'normale' omstandigheden. We zien kunstenaar Henrik terugkeren in zijn baan als tekenleraar, maar ook hij kan zich niet veroorloven om een mongool te zijn. Dé enige die dat kan is Karen. In de finale zien we Susannah met haar naar huis te gaan en ontdekt de gruwelijke waarheid achter de zwijgzame Karen. Haar vlucht naar de idioterie wordt ineens erg redelijk en als ze zich tegenover de familie helemaal laat gaan, wordt ze door hen uitgekotst. Einde film...

Von Trier kreeg in 1998 niet alle handen op elkaar. Óf critici staken de loftrompet óf ze maakten hem met de grond gelijk. De keuze voor het onderwerp ligt gevoelig. Geestelijk gehandicapten nadoen, in een spelverband plaatsen? Allemaal uit den boze. Als je dan ook nog échte mongooltjes laat opdraven, is de maat helemaal vol?

Ik schaar me dus bij die eerste groep. Een film die verafschuwt, intrigeert, vertedert, die soms zoals in het slot erg pijn doet... Eén woord: Meesterwerk! En hoewel ik het nooit zo op Peter Skellern heb gehad, is de uitvoering van 'You're A Lady' door Von Trier en de cast ontroerend!

en nog vele jaren in Gesundheit!

Eigenlijk had ik de titel 'compensatie voor een vroege herfst' bedacht, maar eerlijk gezegd vind ik het herfstweer wel iets hebben. Zolang ik me niet hoef te bedenken dat ik mijn laatste week zomervakantie heb... Met Marissa Nadler en Espers ben ik nog niet klaar. De laatste klinkt veelbelovend, maar zoals bij iedere Espers-plaat gaat er enige tijd over heen. En Marissa? Soms verbeeld ik me alsof ik het wel heb gehad met haar. Die geef ik nog een paar weken. Snowblink behandel ik op net zo'n manier als bij het Sneeker Nieuwsblad. Geen research, geen achtergrondinformatie, maar puur de muziek.

Er is mij verteld dat Daniela Gesundheit een Canadese is. Snowblink is háár band. De liedjes zijn van haar, ze zingt ze en Snowblink doet de rest. Phil Spector is in de nieuwe eeuw een beetje een trendy argument, vaak betekent het dat het een eigenzinnige produktie betreft. Ik denk dat dit is wat Time Out in de plaat vond. De vergelijking met het anarcho-folknoise-project Animal Collective snijdt meer hout.

Snowblink is geen 'overnight sensation', de liedjes werden al in 2008 geregistreerd en 'Long Live' verscheen vorig jaar. Als ik op zondag niet het leesplankje deed, maar Kleur bekennen op herhaling gooide, dan had 'Green To Gone' op nummer 1 in de groene Schijf gestaan. Hierin verklapt Daniela ongevraagd haar leeftijd. Ze is geboren in 1982.

Ze kan best zingen, je moet wel tegen de uithalen van Joni Mitchell kunnen, maar bovenal is ze tekstdichter. Ze zoekt de mooiste beelden uit en mengt dat net zo in de muziek als een hiphopper doet. Haar liedteksten laten zich lezen als eigentijdse poëzie met een saluut aan de romantische meesters.

Voorbeeldje? 'If a father can't bless all his children, then none will be blessed/ If his hand reaches out for a forehead no longer in flesh, yes and none'. Of prachtige volzinnen met exotische woorden. 'Martha my dear and Frances my bliss and my favorite Frost, we will wear our long wise whitebeards and when betrothed, one two three four, we sisterwives will ride on one white bike the speed of a quail'. Poepoe!

Muzikaal is het doordacht rommelig, maar niet bedacht. Houtje, touwtje, met hier en daar wat Ductape, soms per ongeluk een hemelse melodie, dan weer chaos. Het is muziek die leeft, die zich per luisterbeurt blijft ontwikkelen. Zo lust ik er nog wel een paar...?

Flink duimen, want misschien komt Snowblink dit seizoen nog naar Zwolle...

20 Years Ago Today: 507-510

Sneek zat in 1991 niet bepaald slap in de braderieën. Die op vrijdag 6 september had waarschijnlijk iets met de landenweek van doen. Een paar jaar ervoor had de Franse Week nog voor een relletje gezorgd. Niemand minder dan Brigitte Bardot zou komen. Wat ze zou gaan doen, wist niemand. U raadt het al: Ze kwam dus niet. Haar agent had nog nimmer van Sneek gehoord...

Nog vóór 'Living In America' pakten honderden fans samen in de voormalige Philips-fabriek in Sneek. James Brown zou een exclusieve show weggeven. Toen de chauffeur verdwaalde en Mr. Sexmachine zich realiseerde dat hij op een industrieterrein moest optreden, gaf hij de bestuurder het bevel rechtsomgekeerd te maken.

Als we dan tóch bezig zijn... In 1998 zou Chuck Berry optreden op het Dicky Woodstock Popfestival bij Steenwijk. Hij kwam maar niet opdagen. Toen bleek zijn chauffeur de afslag bij Meppel te hebben gemist, zodat de bejaarde rocker aan 'sightseeing' deed in Coevorden. De avond zélf was eveneens een flop: Er kwamen 150 mensen speciaal voor Berry, die een ton in oud geld vroeg. Het heeft ze jaren gekost om daar boven op te komen...

Zo heb ik geen ruimte meer voor een onsmakelijke herinnering aan 6 september 1991. 510 kocht ik op 10 september, maar loont voor mij niet de moeite om apart te behandelen.

507 Let Me-Paul Revere & The Raiders
In Amerika grossierden ze in hits, in Nederland was alleen 'Let Me' in 1969 een hit. Hoewel ik later de originele hitversie kocht en deze heruitgave van omstreeks 1980 óók 'I Don't Know' als flip heeft, is dit de langere elpee-versie met een uitgebreid instrumentaal slot.
508 Music-John Miles
Vorig jaar op 4 oktober was dit een haatdraaier en in 1991 had ik al zo'n hekel aan dit nummer, dat die lelijke 'hanger' me niet eens boeide...
509 I Was Kaiser Bill's Batman-Whistling Jack Smith
In 1967 introduceren Velvet Underground en Jimi Hendrix nieuwe geluiden, nemen The Beatles 'Sergeant Pepper' op, is psychedelica het toverwoord en... neemt iemand bij Decca een kunstfluiter in dienst. Hoewel Smith in 1969 alweer vergeten is, geldt dat niet voor zijn monsterhit. Eén van de allerleukste noveltyplaten aller tijden!
510 Ik Kan Echt Geen Dag Meer Wachten-Tom & Dick
Over noveltyplaten gesproken, 'Bloody Mary' was in 1969 ook een vreemde eend tussen Fleetwood Mac en Creedence. Zij hadden een jaar later nog één hitje met deze stamper over een dienstplichtige die moet wachtlopen. Voor een piek in fotohoes bij Sunrise.

De oplossing van de kwispel was Chris Isaak. Hij speelt in 'Silence Of The Lambs' de rol van leider van het SWAT-team.

Schijf van 5: boom

Omdat ik dertig jaar geleden bij 'die teef van'... euh... herstel, juffrouw Wempe in de klas kwam en Nederlands leerde lezen en schrijven, presenteert Soul-xotica tot eind november iedere zondag een Schijf met één van de twaalf woorden van het leesplankje. Een aantal volgers en bezoekers zullen het nog met 'aap-noot-mies' hebben geleerd, 'boom-roos-vis' werd in 1968 geïntroduceerd en was dertien jaar later nog altijd relevant. Door de bomen het bos niet meer zien? Na flink snoeien en kappen, zijn deze vijf overgebleven.

Bluesliefhebber wordt je al op jonge leeftijd? Na zo'n eerste dag kun je al een titel lezen. Ik ken 'Boom Boom' voornamelijk van Sonny Boy Williamson-de-tweede met The Animals, toch nomineer ik de versie die ik, Jan Cremer, in 1964 opnam. Elly & Rikkert vielen nét buiten de boom. Slip-of-the-keyboard...

Van de vorige week nieuwgekochte albums verwacht ik deze week Snowblink te behandelen. Ze staat vandaag op vier met een hééél klein liedje met een enorme titel: 'Stand Where A Fruit Tree Drops The Things It Doesn't Need'. Amen.

Vorig jaar behandelde ik al 'Look Inside The Asylum Choir' van Leon Russell en Marc Benno uit 1969. Behalve fraaie studio-experimenten delen de liedjes ook een sneer uit naar popsterren en hun muze. 'Icicle Star Tree' is sarcasme naar de 'beeldende' teksten van de psychedelische generatie.

Op twee een uitgesponnen albumtrack van eigen bodem. Want hoewel Supersister nog tweemaal de Top 40 behaalde, kon de band op 30 centimeter beter hun ei kwijt. Zoals op de tweede elpee 'To The Highest Bidder' uit 1971: 'No Tree Will Grow (On Too High A Mountain'.

Het album 'Illuminations' van Buffy Sainte-Marie uit 1970 week op meerdere punten af van haar eerdere werk. Eva Cassidy vertolkte 'Tall Trees In Georgia' ook niet onverdienstelijk, toch is de ereplaats voor iemand die eerder nog de afvallige in de Eindstreep was: Fursaxa. De herinnering aan haar uitvoering in Belsele, tussen Sint-Niklaas en Waasmunster, geeft nog altijd kippevel. Zover ik weet, heeft ze hem nimmer uitgebracht. Daarom de hoes van Buffy als illustratie.

Het leven gaat niet over rozen, de Schijf van volgende week wél!

zo klaar als een Cuby

Wakker worden en geen koffie of filters meer hebben is tot daar aan toe. Maar je zal je bed maar verlaten met ambitieuze fietsplannen. Mooi vroeg, zodat je na een paar bakken leut vroeg kan vertrekken. Dan heeft de koffiezetter besloten de geest te geven. Er zit niks anders op dan een bezoekje aan de Blokker, nadat je in een krakers-déjavu nog hebt lopen klooien met koffiefilter en kokend water. Bovendien gooiden de weersverwachtingen andermaal roet in het eten.

Rond de zeventigste verjaardag van Harry Muskee is in Grolloo een museum van Cuby & The Blizzards geopend. Het plan was om vandaag daar naartoe te fietsen, twee nachten camping, morgen museum en maandag weer terug. Het voorspelde noodweer voor morgen weerhield mij ervan.

Gistermiddag ben ik naar de kringloopwinkel in Ruinerwold geweest. Drie singles en twee dvd's. Eén daarvan, 'Dusk Till Dawn', kán ik wel eens dubbel hebben. In dat geval gaat die een dezer weken als prijs de kwispel in. Nadat ik vanochtend een 'limited edition' Princess koffiezetter met Delfts blauw-dessin had gekocht (de miniatuurklompjes gaan ook de kwispel in!), besloot ik tóch nog even binnen te wippen bij De Gouden Kikker (zie mei 2010: zwijgen is goud waard). Cuby had zich verscholen in het hoesje van 'Da Ya Think I'm Sexy' van Rod Stewart. Verder is het weinig écht interessant wat er nog ligt.

* Abba- S.O.S.
In fotohoes en absoluut nieuw!
* Bolland & Bolland- Ooh La La
* Rita Coolidge- We're All Alone
* Cuby & The Blizzards- Distant Smile
* Electric Johnny & The Skyrockets- Should I
* Fools- Psycho Chicken
Melige cover van Talking Heads met veel gekakel.
* Fortunes- Seasons In The Sun
* Cherrie Van Gelder-Smith- Silverboy
* Johnny Hallyday- Pour Moi La Vie Va Commencer
* John & Henry- EP One Two Three
Deze zeldzame EP werd in 1966 uitgegeven door Wessanen ter introductie van het 'langstrooipak'. Ik heb hem nu dubbel!
* Milly Scott- Spanish Harlem
De Nederlandse jazz-artieste met een tenenkrommende vertaling in het Aretha Franklin-arrangement. Té zeldzaam om te laten liggen...

compensatie voor Waasmunster

Een jaar vakantie zonder Waasmunster? Het kan... Ik deed het in 2009. Ik was toen net gestopt met drinken en een bezoekje aan België voelde teveel als de kat op het spek binden. Hoewel die bewuste vakantie me op verrassende plekken bracht, bleef ik wat missen. Waasmunster is niet meteen de meest idyllische plaats van Vlaanderen, het is vooral vanwege de fijne ambiance van Gerstekot, mijn stamcamping.

Gerstekot ligt pal aan de snelweg Antwerpen-Gent, de weg loopt door een dal. Daardoor is het op zo'n eerste avond even wennen, want aan de stroom doorgaand verkeer komt geen einde. De ruis van personenauto's afgewisseld door de bassen van trucks die je zelfs op drie kilometer afstand nog hoort joelen. Voor zo'n shot Waasmunster heb ik echter geen paspoort nodig. Als ik op De Woldberg mijn ogen sluit, waan ik mezelf op Gerstekot.

Ben ik misschien wat al te positief als ik vandaag de beloofde 'indian summer' kan ruiken? Hoe dan ook, ik moet de 12e weer aan de arbeid, dus van kamperen komt niets meer. Wel heb ik sinds vandaag een andere fiets, een Gazelle toerfiets met 24 versnellingen.

Is het gemis aan België in deze zomer dan de reden dat ik dinsdag 'The Night Before' van Hooverphonic heb gekocht? Kan ermee te maken hebben. Bovenal smaakt het album al naar meer sinds die is uitgekomen. Het geheim schuilt in Noëmie Wolfs die een erg mooie stem heeft voor popmuziek. Want dát maakt Hooverphonic. Weg zijn de triphop-elementen. Eenvoudige liedjes met sterke melodieën en fraaie arrangementen. En Noëmie natuurlijk!

Het is al een beetje thuiskomen in hun muziek, blijkt de band ook nog uit Sint-Niklaas te komen. Dat ligt vier kilometer van de camping en ik ben er geen onbekende. Voordat ik over enige tijd weer in mijn Mossley-tripje beland, hoop ik eerst nog vaak 'thuis in Waasmunster' te komen dankzij Hooverphonic!

De Video Draait: The King

Ik zou de nummer 1-hit van Robin Gibb uit 1969 willen citeren. Via een omweggetje kan ik nog steeds binnenkomen, hoewel het 'dashboard' onbereikbaar blijft. Ik heb dit al vaker geroepen, maar ik ga, hoe dan ook, binnen een maand mijn laptop aan het web verbinden. De lengte van mijn blogberichten bevalt me zo goed dat ik Soul-xotica graag via de telefoon zou blijven willen doen. Ter voorkoming van eindeloze verhalen als van Portishead in januari. De kunst van het weg laten.

Iemand die dat ook tot in de puntjes beheerst, is regisseur James Marsh. 'Less is more' is de vuistregel bij make-up, iets wat travestieten in de wind slaan. Bij een thriller kun je eenvoudig een dodelijke spanning als rode draad door een film laten lopen, maar je kan het ook creëren door het weglaten ervan. 'The King' (2005) is daar een mooi voorbeeld van.

Elvis Valderez is het toppunt van beheerst zijn. Hoewel later blijkt dat hij beheerst wordt, lijkt hij in alles een aimabele jongeman. Na eervol ontslag bij de mariniers zoekt hij zijn biologische vader op. Dat doen er wel meer op die leeftijd. David Sandow heeft zijn wilde leven achter zich gelaten, is predikant geworden en heeft een gezin. Dan zit je inderdaad niet op een herinnering aan een slippertje met een Mexicaanse prostituee te wachten. Maar het kwaad is al geschied, om in bijbelse termen te blijven. David waarschuwt zijn gezin bij Elvis uit de buurt te blijven, maar desondanks bloeit een geheime romance tussen hem en dochter Malerie.

Als haar broer Paul Elvis opzoekt in het motel en Elvis hem in koele bloede neersteekt, ben je als kijker geschokt. Het wordt alleen maar erger als je ziet hoe beheerst, zonder enige paniek, hij Paul 'opruimt' en het als een verdwijning doet voorkomen. Malerie wordt zwanger van hem en als David beseft dat Paul niet meer thuis komt, haalt hij Elvis als de verloren zoon binnen. Hij stelt zijn gemeenschap op de hoogte van zijn fout uit het verleden. De zwangerschap van Malerie was al taboe, de zaak wordt moeilijk nu Elvis haar halfbroer blijkt te zijn. Het einde verklap ik niet. In de laatste scéne staat Elvis aan het bureau van David en wil 'in het reine komen met God'. Wat een einde!

Als het onderwerp niet zo gevoelig was, had hij zo bij de EO uitgezonden kunnen worden. Malerie spreekt Elvis eenmaal aan op een 'fuck' en verder geen schuttingtaal. De moraal van het verhaal: Je kan nog zo vaak om vergeving vragen bij God, maar daarmee wis je nog niet het gedane Kwaad uit. Nee, dat gaat ze bij de EO erg veel leden kosten...

Sinds 'Festen' let ik meer en meer op de extra's of, beter, het gebrek daaraan. 'The King' scoort qua soberheid een acht. Als je een film wilt zien die je op het verkeerde been zet, dan is dit een aanrader. Hoewel de film bijna een bijbelverhaal had kunnen zijn, zou Marsh zich gerealiseerd hebben dat we de titel associëren met een knabbel tijdens de preek?