antwoorden kwispelbui

Nee, de kwispelbui was niet echt een succes. Onze singlehoes-man was de enige inzender en had slechts eentje fout. Bravo! Ik had donderdag nog beloofd een speciale podcast te gaan opnemen, dat gaat wel goed komen, Peter! Kan even duren... Hierbij de juiste antwoorden.

1. Frankie Lymon & The Teenagers hadden in 1959 een hit met 'Why Do Fools Fall In Love'. Ik gebruikte woensdag het fotohoesje van The Beach Boys, maar Diana Ross zou er in 1981 de grootste hit mee hebben in Nederland.
2. Bassist John Entwistle van The Who had een unieke collectie basgitaren.
3. De dochter van Johnny Hoes die De Heikrekels ontdekte, was Caesarine. Uit de vraag kon je opmaken dat ze 'duetten ontdekte', dat was niet de bedoeling... Ik bedoelde dat ze duetten had opgenomen met haar vader. Ze had in 1962 een hit met Johnny.
4. Lilian Lopez is de zangeres van de discogroep Odyssey die vorige maand is overleden.
5. Ilse DeLange nam in 1998 een album op, genaamd 'Dear John'. Het bevatte covers van John Hiatt. Ze had zijn repertoire gezongen tijdens de Marlboro Flashback Tour, waarbij een artiest 'in de huid mag kruipen' van zijn of haar idool.
6. Na Sylvia, Jeanette, Natalie, Fien, Elsje, Truusje en Truus is Babette de achtste meisjesnaam die wordt gezongen in het tweede couplet van '1 Nacht Alleen' van Doe Maar. Gistermiddag werd deze vraag ook gesteld bij de forumkwis in Houten en bleef iedereen het antwoord schuldig.
7. De strofe uit 'Radar Love' van de Golden Earring is: 'the radio's playing some forgotten song/ Brenda Lee's Coming On Strong'. Dat is het liedje wat ik hier zocht...
8. Het doorbraak-album van Eels heette 'Beautiful Freak'.
9. Nik Kershaw had hits met 'Wide Boy' en 'The Riddle'.
10. De bijgevoegde opname is van April Shower en heet 'Railroad Song'. Had ik hier in augustus niet de link naar 'Zondag Meppeldag' gezet? Een podcast met daarin 25 singles die ik die dag in Meppel had gekocht? April Shower was daar één van de eersten in...

Natúúrlijk mag er over de uitslag worden gecorrespondeerd! Dat het iets gaat uitmaken, is een tweede...

Blauwe Bak Top 40 2012/3: Top 10

De apotheose van deze laatste Blauwe Bak Top 40 van dit jaar. Niet getreurd, want in december hoop ik terug te slaan met een Blauwe Bak Top 100 over 2012. Beter gezegd: Singles die ik van 1 december 2011 tot en met 30 november 2012 heb gekocht, daar de honderd meest favoriete van. Dat gaat een hele slachting worden om tot een juiste lijst te komen. Ieder weekend van december tellen we twintig platen af, die eveneens in een podcast worden gestopt. Hierdoor zal de Schijf van 5 even moeten wijken, maar dat is niet erg. Vandaag dus de top tien, ik hoop morgenochtend de link van de podcast bij te voegen. Ik heb zojuist de top 20 nog eens integraal beluisterd en, ja, ik ben er trots op. Ik ben vooral erg tevreden over de geluidskwaliteit, dat nieuwe element is echt een aanwinst en ik denk erover om binnenkort de Audiotechnica eveneens door zo'n Stanton te vervangen. De singles-handel loopt dus ietsje achteruit, maar voor die Top 100 heb ik genoeg inspiratie!

10 Puttin’ Game Down-Luther Ingram (Stax STAX 142, 1969)
'My Honey And Me', de officiële a-kant, staat op 37, maar mocht ook een week Tune Of The Week zijn. Toch is 'Puttin' Game Down' steeds vaker de reden om hem uit de koffer te halen. Iets funkier, beetje crossover, maar wat een groove! Ik heb al menigmaal op het punt gestaan om 'If It's All The Same To You Babe' nog eens te kopen, maar met deze 'double-sider' uit 1969 ben ik ineens klaar. Zeker nu Outta Sight een paar Cameo Parkway-singles opnieuw heeft doen verschijnen en daar zitten leuke dingen bij. Waarschijnlijk dat we die kant van Luther Ingram dus nog eens in een Blauwe Bak Top 40 van 2013 tegenkomen?

9 Stand By Your Man-Candi Staton (Capitol 5C 006-80558-M, 1971)
Een plaat die in juni nog in de 'bubbling under' eindigde, omdat ik het niet echt aandurfde. Inmiddels sta ik daar een stuk zelfverzekerder tegenover. Natúúrlijk is het een smartlap van Tammy Wynette met een spookachtig conservatieve tekst, maar Candi maakt er met haar specifieke stemgeluid iets héél anders van. Het viel me zojuist zelfs even op dat wij, mannen, er toch nog even van langs krijgen. 'After all, he's just a man', zingt Candi. Maar ja, waarom moet vrouwtje bij mannetje blijven als mannetje zijn jachtinstinct niet onder controle kan houden en geregeld andere nestjes opzoekt? Waarom moet vrouwtje man na een eenzame nacht aanknuffelen? Ongelofelijk dat Tammy dit in 1968 durfde te zingen, terwijl de vrouwenemancipatie net was begonnen. Ach... Tammy had boter op haar hoofd. Die heeft de spaarkaart aan huwelijken vol gekregen!

8 Didn’t I-Jackie Wilson (Brunswick C 55435, 1970)
Cees Buster. Ik weet niet of zijn naam vaker is gevallen, wel zijn winkel. Zelfs in het uiterste begin van Soul-xotica, toen over Jackie Lee. Buster had een zaakje in tweedehands boeken in Sneek, waar het altijd gigantisch muf rook. Hij verkocht ook platen. Overgebleven flopsingles uit de midden jaren zeventig. Ik heb zijn bakken aardig leeg getrokken en daar heb ik tegenwoordig erg veel plezier van, want het merendeel is Northern Soul. Plaatjes op Contempo, zowel originelen als heruitgaven (zoals Jackie Lee). Bij tijd en wijle ontdek ik dan weer zo'n single bij Buster vandaan in mijn platenbakken en dat was onlangs het geval met 'Didn't I' van Jackie Wilson uit 1970. Ik heb de single in september 1992 gekocht. Inderdaad: 20 Years Ago Today! Ik heb hem pas twee maanden geleden definitief ontdekt. Conclusie: Jackie Wilson heeft geen enkele slechte plaat gemaakt. Het is gewoon allemaal even goed!

7 That Same Old Song-Sherry Grooms (ABC 45-10987, 1967)
De tweede maal Sherry Grooms in deze Blauwe Bak Top 40. Deze single uit 1967 werd geproduceerd door Joe South. Ik noemde hem in de eerste Engelse podcast 'immortal', maar dat had ik beter niet kunnen zeggen. Afgelopen maand overleed Joe South. Op deze single van Sherry Grooms is hij zowel tekstschrijver als producer, een hoedanigheid die hij tot 1969 bekleedde. Zijn grootste succesnummer, in termen van productie, was Billy Joe Royal die de liedjes 'Down On The Boondocks' en 'Hush' naar de hoogste treden van de hitparade bracht, maar ook het klassiek geworden 'Heart's Desire'. Vanaf 1969 gaat South ook zelf platen maken en scoort hij met 'Games People Play' een hele grote hit. 'That Same Old Song' is een vergeten stamper uit zijn catalogus. Een zeer grote verrassing. Ik kocht deze samen met 'The Call Of The Wild One', dit was een 'extraatje' omdat-ie niet in een hele goede staat was. Deze kant staat evenmin op Youtube, dus ik leerde het nummer pas kennen toen het op de deurmat was gearriveerd.

6 I’ll Do Anything (Anything He Wants Me To Do)-Doris Troy (Mojo 2092-011, 1965, re-issue: 1971)
Het behoeft geen introductie dat ik geen sportliefhebber ben en al helemaal geen voetbalfan. Toch heb ik mijn momenten. Aan het begin van een EK of een WK ben ik sceptisch, maar gedurende het toernooi ga ik me er meer in verdiepen. Ik had de teloorgang van Oranje wel voorzien, teveel overmoed na het WK in Zuidafrika. Toen Nederland werd uitgeschakeld, heb ik het helemaal niet meer gevolgd. De finale? Wie heeft er gespeeld? Wie heeft er gewonnen? Geen flauw idee! Tóch heb ik er Doris Troy aan te danken. De single werd aangeboden op Ebay door een bevriende handelaar, ofwel: iemand waarmee ik vaker zaken had gedaan en waarvan ik wist dat hij geen rotzooi verkocht. De veiling liep af tijdens de EK-finale en volgens mij hebben de verzamelaars even massaal voor de televisie gehangen, want ik haalde voor minder dan tien pond een 'distortion'-vrij exemplaar van deze single binnen. Die doet anders in nieuwstaat omstreeks de twintig pond (minimaal).

5 Just Ain’t No Love-Barbara Acklin (Brunswick 55388, 1969)
Als ik het achteraf bekijk, moest deze op 3 en The Jewels op 5, maar de podcast is al gemaakt, dus laat maar. Dit is niet zomaar een favoriet geworden! Toen ik in De Buze draaide, begonnen een paar mensen spontaan te bewegen bij het starten van deze plaat. Ikzelf moet me ook inhouden, want ik ga er al snel van huppelen of doe malle danspasjes midden op straat. Dat is het effect van deze van Barbara Acklin. Een fijne groove en met haar bijzondere soulvolle stemgeluid erbij, dit is 'kicken'!

4 If This Ain’t Love (Don’t Know What It Is)-Nicole Willis & The Soul Investigators (Timmion # 011, 2005)
Ik zou deze week geen Tune Of The Week doen, maar tijdens de podcast besluit ik toch dat dit hem is. Zie het bericht van donderdag.

3 We Got Togetherness-The jewels (MGM K-SP-106, 1967)
Okay, hij is minder dan Barbara Acklin, maar als we het over een plaat hebben die me in de zomer van 2012 bezig heeft gehouden, dan is het deze. Omdat ik op zoek was naar informatie over The Jewels van 'My Song', kwam ik ondermeer langs deze formatie met dezelfde naam. In de midden jaren zeventig een flinke danskraker in Engeland. De single is zeer goed verkrijgbaar, alleen doet-ie soms erg bizarre prijzen. Toen zag ik deze... De handelaar was net begonnen, had negenmaal positieve feedback gekregen en deze repten over platen in een zeer goede staat. Hij adverteerde ermee dat ze geen hoesje hadden. Ik haalde hem op mijn sloffen binnen, maar schrok wel even toen het pakketje aankwam. Het is gelukkig goed gegaan, maar een losse single zonder hoes in een bubbeltjesenvelop, zonder iets dat het pakket stijf maakt en met bijna onleesbaar 'contains vinyl record'. De plaat is inderdaad erg fraai, maar ik heb hem toch maar wat kneepjes bijgebracht van de handel, dus: single in plastic of neutraal hoesje, 'sandwichen' tussen twee kartonnen en met viltstift 'do not bend' op de verpakking schrijven. Hij heeft die adviezen in dank aanvaard en heeft inmiddels al twintig positieve beoordelingen...

2 Don’t Bring Me Down-Rita Dacosta (Mohawk 45-703, 1969, re: 1974)
Twee weken geleden werd op Ebay een single van Rita Dacosta geveild, die ik nog niet kende. Een ballad, naar alle waarschijnlijkheid ook rond 1969 opgenomen en uitgebracht. Had ik dat maar geweten in juli, had een paar regels bericht opgeleverd. Nee, over Rita Dacosta is niks bekend, anders dan dat ze deze plaat in 1968 of 1969 heeft opgenomen, misschien ook 1967, en dat-ie origineel 'Holy Grail' is. De meeste exemplaren zijn op Mohawk en moeten heel erg op het 'origineel' lijken, ze zijn daarvoor geperst op styreen. Het schijnt dat ze in 1974 in Wigan ook als 'origineel' werden verkocht. De vijf pond die de fans er toen voor betaalden, was toen extreem voor 'een oude single' en sommigen zullen berouw hebben gehad toen ze ontdekten dat het een bootleg was, gewoon in Engeland geperst. Ze hoeven inmiddels geen spijt meer te hebben, want ook zo'n Mohawk gaat al snel voorbij de vijftien pond.

1 If I’m Hurt You’ll Feel The Pain-Barbara & Brenda (Dynamo D-103, 1967)
Hoe kan het anders? Voor mij is het al een maand duidelijk, dit is de ultieme nummer 1 van deze Blauwe Bak Top 40. In navolging van Ann D'Andrea (juni), Nancy Ames (maart) en Alice Clark (december 2011) is dit opnieuw zo'n plaat die ik driemaal achtereen kan horen. Hij verveelt nóóit. In de podcast probeer ik uit te leggen waarom. Het is de zang, waarbij Brenda op de achtergrond nog heel beheerst de melodie probeert aan te brengen. Een beetje als Charlie & Inez Foxx. Toevallig? Nee, Charlie Foxx is de producer van deze 'feelgood-stomper'. En zien ze er niet snoezig uit op de foto? We gaan nog voor de kerst met elkaar trouwen...

In de loop van maandag verschijnt onder 'opmerkingen' de link naar de podcast. Wederom heel veel luisterplezier gewenst!

Blauwe Bak Top 40 2012/3: 11-20

Het doet me deugd om te zien dat het eerste deel in podcast-vorm al flink wordt beluisterd! Is het toch niet helemaal voor niks gedaan. Ik had woensdag de podcasts willen opnemen, maar kon maar niet 'zin' krijgen. Ik ben vroeg gaan slapen, maar werd ook heel vroeg wakker. Na een douche was ik er klaar voor, dus na een boterhammetje en de koffie van het ontbijt onder handbereik heb ik de eerste opgenomen. Gedurende die podcast word ik steeds ontspannender en met dat gevoel in de achterzak neem ik ook maar meteen de top 20 op. Het is terecht een product waarop ik trots mag zijn, het nieuwe element klinkt (in mijn oren) tien keer beter dan dat 'scratch-element', hoewel er een kleine vertraging in zit en minder 'dreunt'. Bovendien heeft dit eerste deel nu al de grote oceaan overgestoken, ik zag dat Facebook-vriendin Carol hem heeft gedeeld met haar vriend in Australië!

20 Too Late To Turn Back Now-Cornelius Brothers & Sister Rose (United Artists 50910, 1972)
Deze serie van de Blauwe Bak Top 40 laat nu al een prachtig verloop zien. Een jaar geleden was ik nog van mening dat Northern Soul snel en luidruchtig moest zijn, maar na de eerste maanden 2012 ging ik meer de subtiliteit waarderen. En zat ik recht verkeerd op de fiets toen 'Too Late To Turn Back Now' mijn oordopjes binnendrong. Wat een nummer! Wat een schoonheid! Snoepgoed voor de oren. Ook wel een passende start van de tweede podcast. We komen nu bij de échte favorieten en deze Amerikaanse styreen-persing uit 1972 heeft danig last van 'distortion' door een té hoge naalddruk. Kijk! Dat bedoel ik! In het Nederlands is het een stuk eenvoudiger uit te leggen. Bovendien weten mijn Engelse luisteraars toch wel waar ik het over heb. Zij hebben als verzamelaars en deejays er ook geregeld mee te maken.

19 Home Is Where The Heart Is-Gladys Knight & The Pips (Buddah BDS 460, 1977)
Het hoeft geen introductie dat ik de afgelopen maanden een enorme Gladys Knight-fan ben geworden. Die dame heeft altijd de juiste 'soul' te pakken, van de vroegste Motown-opnames, via haar Buddah-jaren, naar de post-disco uit de begin jaren tachtig en tot 'Licence To Kill' aan toe. Haar stem heeft me nog nimmer teleurgesteld. Ik ben dan ook heel erg blij met deze van Gladys, nagenoeg in nieuwstaat en in de Engelse persing. En toch gewoon voor vijftig cent in Meppel gescoord!

18 Layers And Layers-By George & Co. (Veep V 1271, 1967)
Ja. Waar was ik met mijn hoofd? Ik had de single per abuis even buiten de Blauwe Bak liggen, toen ik de inventarisatie maakte voor de vorige Blauwe Bak Top 40. Pas na publicatie ontdekte ik de fout. En wat voor een fout! Die plaat had de top 20 in gemoeten! Mijn besluit stond al snel vast, By George & Co. mocht bij uitzondering deze lijst binnentreden. Zoals ik gisteren schreef, is hetzelfde nu gebeurd met Major Lance, maar die stop ik wel in de volgende Soul-x-rated.

17 It’s Alright-The Soulettes (Dud Sound 4719, 1966)
Dus niet, zoals ik lang dacht, The Soulettes van het klassieke 'Bring Your Fine Self Home', maar een groepje met één plaatje uit Chicago. De liefde voor het nummer is er niks minder om. Ik kan de Chicago soul steeds beter waarderen, het heeft een zekere rauwheid in zich. En, iets waar ik wel een beetje trots op ben, het is een grotendeels onontdekt nummer waarop ik toch hele leuke reacties krijg. 'Mijn' plaatje staat toch niet in de top tien. Enerzijds omdat ik hem wat te vaak heb gehoord, anderzijds vanwege de tragische staat van de plaat. O ja, hij was niet goedkoop...

16 Need Your Lovin’ Everyday-Tyrone Davis (Dakar 45-609, 1969)
Een toekomstige Tune Of The Week en een plaat die veel hoger had kunnen staan als ik hem eerder had gehad. Ik ben met de Northern Soul over het algemeen meer van de dames, maar deze meneer smaakt echt naar meer. Het is vooral de energieke begeleiding met dat eigenzinnige bruggetje tegen het einde van de plaat. Ik kan er niet bij stil zitten, maar dat komt vaker voor. Ik betrapte mezelf er vanochtend op dat ik op station Zwolle kleine pasjes maakte op 'Just Like The Weather' van Nolan Chance. Een prettige afwijking, zullen we maar zeggen. Van deze Tyrone Davis gaan jullie binnenkort meer horen!

15 I Need You Like A Baby-Andrea Henry (Groovesville OSV-002, 1968, re-issue: 2010)
Een ander opvallend punt van deze Blauwe Bak Top 40 is dat het weinig heruitgaven kent en vooral veel 'originals'. Andrea Henry is, geloof ik, de enige recente heruitgave die ik splinternieuw heb gekocht. Ik zag een paar weken geleden nog een origineel exemplaar op Ebay voorbij schuiven. De veiling was nog in volle gang en de plaat stond nu al op 450 euro. Ik bedoel maar... valt genoeg mee met die crisis! Dan biedt deze Outta Sight-uitgave een betaalbaar alternatief, maar je moet wel de imperfectie van de oorspronkelijke opname voor lief nemen. Maar, och mensen, wat een geweldige plaat is dit!

14 That’s When You Got Soul-Barbara & Brenda (Heidi 45-104, 1964)
Kunnen jullie nagaan. We zitten nog niet eens in de top tien! Dit is de meest recente Barbara & Brenda-aanwinst. Ik meen toch dat de opnames van dit nummer op Youtube zijn voorzien van een hogere pitch. Ergens wordt-ie omschreven als 'top quality Northern Soul', maar daar is deze te traag voor. Iemand anders rept van een 'popcorn-oldie' en dat past beter. Maar het is een volkslied voor 'soulies', ontzettend 'feelgood' met dat heerlijke 'yeah yeah yeah'.

13 Trypt On Love-Wakefield Sun (MGM K-14072, 1968)
Ook deze plaat heb ik ruim twee jaar genegeerd. Ik kom hem pas bij het samenstellen van de bakken voor het dubbeldraaien tegen in een jaren zestig-bak. Onvoorstelbaar, want dit is niet zomaar een Wigan-klassieker. Zoals vaker bij 'floorfillers' uit The Casino, dé Northern Soul-discotheek uit de jaren zeventig, was deze plaat er bij de eerste generatie 'soulies' niet in gekomen. Té crossover, maar ach, daar ben ik ook niet vies van. Ook ik draai vrolijk Damon Fox en Bobby Wells in mijn set en dus mag deze van Wakefield Sun er ook meteen in!

12 The Name Game-Shirley Ellis (Kapp CG 230, 1965)
Ik heb hem al ergens genoemd, 'Big Boss Man' van Shirley. Ik zoek deze plaat al een tijdje en zoek dus geregeld op Marktplaats met die naam. Je krijgt dan heel veel Shirley Bassey, Shirley & Company, Shakin' Stevens (had in de jaren tachtig een hit met 'Shirley') en overige singles uit de carriére van Shirley Zwerus. In juli loop ik plots tegen twee singles aan van Shirley Ellis. 'The Puzzle Song' is duidelijk minder interessant, maar voor 'The Name Game' mét de envelop-fotohoes ben ik wel te porren. De handelaar accepteert mijn (bescheiden?) bod van 12,50 euro en ik mag de eigenaar heten van een zeer fraai exemplaar van deze dans-kneiter.

11 Hurtin’ Inside-Barbara & Brenda (Heidi 45-104, 1964)
'That's When You Got Soul' mag duizend maal een 'volkslied' zijn, het is vooral deze kant die het goed doet als Tune Of The Week. En dat mag deze binnenkort een week lang zijn. Dus jullie zijn voorlopig nog niet van mijn Barbara & Brenda-woede af. Ook morgen ga ik jullie er nog maar eens mee lastig vallen...

Blauwe Bak Top 40 2012/3: 21-30

Ik zou vanavond naar De Buze om de beide podcasts te uploaden, maar kon maar geen contact krijgen met de beheerder. Hoewel er een feest aan de gang is, vind ik het toch wel zo fijn om te weten wie me staat te wachten in het kantoor. De beheerder maakt er nooit een probleem van, maar hoe moet ik het iemand anders uitleggen? En dus heb ik vanavond voor eigen kosten de eerste podcast de wereld in gestuurd, maar daardoor komt mijn belofte om zondag het tweede deel te publiceren in het gedrang. Ik denk dat ik die even uitstel tot maandag. Een nieuwe maand en dus weer een nieuwe bundel. Toch hierbij de beloofde aftelling tot en met nummer 21 en onder 'opmerkingen' de link naar de podcast.

30 Machine Gun-The Commodores (Tamla Motown TMG 902, 1974)
De Blauwe Bak Top 40 is grofweg een overzicht van plaatjes die ik de afgelopen drie maanden heb gekocht, maar daarmee kwam ik ditmaal niet op de veertig. En dus verschijnen er een aantal 'oudjes' in deze lijst. Waaronder deze van The Commodores. Doordat ik twee broers in Denemarken heb, is dat land in de jaren negentig dé vakantieplek bij uitstek. In 1997 woont Jelte nog in Herning en in die stad houdt een platenverzamelaar grandioze uitverkoop. Hij is een Elvis-museum begonnen en alles wat niets met Elvis heeft te maken, mag voor weinig weg. Ik heb er in 1996 al flink boodschappen gedaan en dat doe ik in 1997 opnieuw. Het is in dat jaar dat ik dit exemplaar van 'Machine Gun' van The Commodores koop, in de Engelse persing uit 1974. Uit de tijd dat The Commodores nog écht funky was. Duidelijk andere koek dan 'Easy' en 'Three Times A Lady'! Ik heb de plaat in april herontdekt en hij stond in de vorige lijst in de 'bubbling under'.

29 S.O.S. (Heart In Distress)-Christine Cooper (Cameo Parkway P-971, 1967)
Ik had al op Barbara Acklin geboden bij dezelfde dealer, toen ik deze zag staan. Ook een fijn nummer en twee singles konden voor de prijs van één verzonden worden. Omdat de verzendkosten relatief hoog was, leek het voordelig om maar een bod uit te brengen op deze. Dat kwam goed, totdat de plaat arriveerde. Hij is door de verkoper beter ingeschat dan dat-ie in werkelijkheid klinkt. Ik heb me er geen buil aan kunnen vallen, maar toch... Een maand later zie ik dat Outta Sight een aantal Cameo Parkway-kantjes opnieuw heeft uitgebracht, inclusief deze van Christine Cooper. Als ik het van tevoren had geweten, had ik niet op deze geboden en was ik meteen voor de heruitgave gegaan. Het nummer zélf kan hier niks aan doen, het is zondermeer een erg fijn Northern Soul-plaatje, maar ja... die 'distortion' die als een lap over de muziek heen ligt. Zonde!

28 Oh No, Not My Baby-Maxine Brown (Eric 4013, 1965, re-issue: 1981)
Het is rond de kerst als dit nummer me bij de strot grijpt. Ik bied dan mee op een zeldzame Franse EP, maar een maximumbod van tien pond blijkt echt te weinig. De plaat gaat uiteindelijk voor 35 pond naar een nieuwe eigenaar. Dan valt het me meer en meer op: Echt superzeldzaam is deze single niet, maar als-ie opduikt doet hij met gemak vijftien pond of meer. Dat is mij wat te gortig en ik hap toe als ik voor weinig deze splinternieuwe heruitgave kan bemachtigen. Hoewel? De plaat is in 1981 opnieuw uitgebracht via Eric, dus op styreen, maar is in die 31 jaar niet het hoesje uit geweest!

27 You’ve Made Me So Very Happy-Brenda Holloway (Tamla Motown GO 25.645, 1967)
Voordat er weer ernstige misverstanden ontstaan (...), de elpee die ik noem, 'The Artistry Of Brenda Holloway', staat inderdaad in de Engelse stereo-uitgave voor een slordige honderd euro in de boeken, maar... ik heb de plaat voor twee gulden gekocht in 2000. Ik moet bekennen dat ik het, vooral begin dit jaar, nog wel eens extreem heb gedaan met platen, maar dat is nu al lang niet meer aan de orde. Deze van Brenda Holloway zou met 12,50 euro wel eens één van de duurdere kunnen zijn. Maar dan is het nog steeds een koopje! Zo'n fraai exemplaar in de Nederlandse Tamla Motown-uitdossing met fotohoes is erg populair onder buitenlandse verzamelaars en had ook met gemak twintig of dertig euro kunnen opbrengen.

26 Shining Star-Earth Wind & Fire (CBS 3137, 1975)
Maar voor veel minder kun je ook dikke lol hebben. Neem nou deze van Earth Wind & Fire, die was slechts vijftig cent bij de kringloopwinkel in Meppel. Veel meer had-ie ook niet mogen kosten, want oef... deze is wel een beetje afgedraaid. Misschien toch nog maar even rondkijken voor een beter exemplaar voor weinig?

25 Follow The Leader-Major Lance (Dakar 45-608, 1969)
Wat me in de vorige Blauwe Bak Top 40 overkwam, gebeurt ook nu weer. Ik heb ditmaal een single over het hoofd gezien van Major Lance. Geen recente aankoop, maar een plaat die ik ergens rond 1992 heb gekocht, maar recent heb ontdekt: 'Don't You Know I Love You' uit 1975. Ik zal hem volgende week in de reguliere Soul-x-rated draaien. Afijn, Major Lance staat er toch in met een single die pas afgelopen donderdag arriveerde en dus té weinig tijd om hem beter te leren kennen. Vandaar dat-ie niet heel hoog is geëindigd, maar ik begin hem iedere keer als ik hem hoor meer te waarderen.

24 She’s A Winner-The Intruders (Philadelphia PIR 2393, 1974)
Wederom een single die ik ben tegengekomen voor vijftig cent met Donderdag Meppeldag. Een welhaast unieke collectie, afkomstig van een zendpiraat. De handelaar vertelde dat hij de Nederlandstalige piratensingles direct in één koop had verkocht. De piraat had ook Engelstalige singles, maar draaide deze nauwelijks tot niet. The Intruders is daar een mooi voorbeeld van: De plaat is in een uitzonderlijke nieuwstaat.

23 I’ve Got Better Things To Do-The Accents feat. Sandi (Charter CR-1017, 1964)
Er wordt weer wat afgestotterd in de podcasts. Vaak weet ik wel wat ik wil vertellen bij een plaat, maar soms schiet het me zo ineens te binnen. Dan weet ik wel wat ik wil vertellen, maar moet het ter plekke in het Engels vertalen. Bij deze plaat heb ik wellicht ook een warrig verhaal? Feit is dat ik in 2007 met een team mee deed aan de Nationale Popkwis in Amstelveen. Als 'troost' kregen we een zak cd's, waaronder ook een vrij obscure cd van The Accents. Niet te verwarren met de groep van 'New Girl', deze Accents met zangeres Sandi Rouse komt uit San Diego en geldt als het populairste dansorkest uit die streek. Ze mogen ook een handvol singles opnemen, buiten 'On The Run' zijn die voor billijke prijzen te vinden op de Amerikaanse Ebay. En dan krijg je zoiets... Een prachtige compositie van de heren P.F. Sloan en Steve Barri, héél mooi en beschaafd gezongen door Sandi (mét vogelnest op het hoofd). Hier kan ik dus nóóit genoeg van krijgen!

22 Condition Red-The Goodees (H.I.P. HIA-8005, 1968)
H.I.P., zo heb ik net geleerd, is eigenlijk een pop/rock-uitdossing van het beroemde Stax-label. The Goodees maken maar één plaatje, deze schaamteloze 'rip-off' van 'Leader Of The Pack' van The Shangri-La's. Omdat ik van Sherry Grooms geen foto kon vinden, tenminste niet van de zangeres, heb ik gekozen voor een prent van deze olijke meiden.

21 The Call Of The Wild One-Sherry Grooms (ABC-Paramount 45-10812, 1966)
Nog steeds erg gelukkig met deze 'gok'. Ik zag op Ebay deze aanbieding van een Nederlandse handelaar. Twee singles van Sherry Grooms voor de prijs van één, startbedrag 2 euro. En voor die prijs had ik ze ook. De andere single blijkt het meest favoriet, die komen we in de top tien tegen, maar ook dit 'Call Of The Wild One' mag er zijn. Een zelfde soort verhaal als bij The Accents, dit soort van pareltjes maken dat ik alleen maar nieuwsgieriger word en steeds dieper ga spitten in de klei van de Northern Soul.

Blauwe Bak Top 2012/3: 31-40

De Blauwe Bak Top 40 is een feit. Met deze lijst neem ik afscheid van de zomer van 2012, de maanden juli, augustus en september. In tegenstelling tot eerdere Top 40-lijsten had ik ditmaal minmale keus. Ik kwam maar net op 43 singles uit, hoewel ik daarbij nog wel een paar ben vergeten. Die krijgen jullie volgende week alsnog in de 'bubbling under' tijdens de reguliere Soul-x-rated. In deze aflevering tel ik af van 40 naar 31, later vandaag volgt 30 tot en met 21 en dan ook de bijbehorende podcast-link. Veiligheidsriemen vast? Daar gaan we...

40 Hang On Sloopy-The Ramsey Lewis Trio (Chess AR 45.191, 1966)
Ik heb in mijn verzameling verschillende kleine collecties. Natuurlijk een aantal groepen, zoals The Moody Blues en The Bee Gees, waarvan ik bijna alles heb. Verder een aantal vreemdsoortige dingen. Ik ben gek op novelties, heb hier al vaker geroepen dat ik het hoog tijd vind voor een dansfeest met de jenka in al zijn vormen en dan is er nog 'Hang On Sloopy'. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen de hit van The McCoys nog niet te hebben, maar ik heb toch al een aantal cover-versies verzameld. Dat is begonnen met Henry Stephen (b-kantje van zijn 'Limon Limonero') en The Supremes (b-kant van 'You Keep Me Hangin' On') en ik heb er nog een paar. Sinds augustus mag ik daar The Ramsey Lewis Trio eveneens bij rekenen.

39 Clean Up Woman-Betty Wright (Atlantic K 10143, 1971)
Bezit van de zaak? Ja, dat is wel vaker het geval geweest met singles. Gelukkig ben ik er nog nooit een breuk aan gevallen en zijn de 'dure' singles allen favoriet. Ik hoor 'Clean Up Woman' een paar jaar geleden voor het eerst in het Theater Van Het Sentiment. Omdat ik de afkondiging had gemist, stuur ik muzieksamensteller Jacques Van Aelst de volgende dag een mailtje. Hij beantwoordt hem meteen: Het is Betty Wright die ik mocht kennen van 'Shoorah Shoorah' en 'Tonight Is The Night'. Tot mijn volle tevredenheid ontdek ik dat ik hem op elpee heb, maar dan... blijkt die schijf plastic een ontzettende racebaan en blijft Betty geen twee seconden in de groef. Toen ik eind juni deze single voor twee of drie pond zag staan bij Buydiscorecords.com was ik vlug bereid, alleen... is mijn interesse binnen de Northern verschoven en kan ik hem nu moeilijk meer kwijt in mijn set.

38 Sugar Daddy-Levert Allison (Elbejay 103, 1969)
Wel-niet-wel-niet. Dat effect heb ik een beetje bij deze plaat van Levert Allison. Ik heb hem ooit in 1995 op een rommelmarkt gekocht in Oudega-W (tegenwoordig de prestigieuze gemeente Súdwestfryslân) en zoals zoveel singles, en vooral in de soul-hoek, bleef deze onaangeraakt tot de verhuizing. Maar zelfs in april loont de a-kant niet de moeite om het plaatje om te draaien, wat ik toch vaak wel even doe. Middels een internetsite ontdek ik dat 'Sugar Daddy' met name in bepaalde Amerikaanse clubs nogal wat aanzien geniet. De plaat is voor het eerst te horen in de serie 'Blauwe Bak Vreemdelingen', wordt opnieuw gedraaid in de 'bubbling under' van de vorige Blauwe Bak Top 40 en nu... mag-ie er toch nog in. Wel heel bescheiden!

37 My Honey And Me-Luther Ingram (Stax STAX 142, 1969)
De namen rarernorthernsoul.com en buydiscorecords.com zijn al vaker gevallen. Het zijn twee-in-één. Het is de platenhandel van de gebroeders Jeffries, Steve en Lee. Beide geen onbekenden in de oorspronkelijke Northern Soul-scene. Het platenlabel Sonic Wax is met name het speeltje van Steve, waar Lee met rarenorthernsoul.com een imposante handel heeft in moeilijk te vinden 'club-tunes', Northern Soul-originals, een specialisme in Engelse Motown-demo's en alles wat maar verzamelwaardig is. Op buydiscorecords.com biedt hij platen aan van een mindere kwaliteit of met een serieus defect, plus een hoop platen die geen tientjes waard zijn en dus al vanaf twee pond worden verkocht. Daar kom ik deze van Luther Ingram tegen. Aanvankelijk verwacht ik de 1972-uitgave, maar het blijkt de originele 1969-er in puike conditie. 'My Honey And Me' is net ietsje soulvoller dan 'Puttin' Game Down' en mag dus de Tune Of The Week zijn. Tóch is het de andere kant die populairder blijkt. Die zien we zondag terug!

36 She’ll Come Tonight-Amos Tamela & His Mustang Soul (Omega 35.861, 1969)
Alles wat ik weet te vertellen over deze plaat, heb ik geloof ik al in een bericht gepropt. Niet veel, dat mag duidelijk zijn. In de zoektocht naar 'mogelijke' Northern Soul uit Nederland is dit een deel van de ontdekking, toch is het vaak 'net niet'. Nee, de enige plaat van Nederlandse bodem met een sterk cultimago, vooral in Amerika, is Shirley Zwerus' uitvoering van 'Big Boss Man' (1968). In Amerika doet de Amerikaanse persing op Paula maar liefst dertig dollar! Amos Tamela is vooral gezelligheid troef, voor op de Northern dansvloer kun je er niet zoveel mee...

35 Year Of Decision-Three Degrees (Philadelphia PIR 2073, 1974)
Ja, dat krijg je met zoveel platen... Ik bral in de podcast dat ik de single voor het eerst in 1992 heb gekocht, maar dat is achteraf bezien later geweest. Mijn exemplaar van 'Year Of Decision' komt uit de beroemde Steenwijker discotheek Chez Jean. In 2004 worden alle vinylsingles via een handelaar aangeboden. Een euro per stuk, maar de prijs daalt al bij afname van vijftien. Het zijn er maar liefst zesduizend (of misschien nog wel meer). Een unieke kans? Ja, alles wat tussen 1972 en 1988 in de hit- of tipparade heeft gestaan, zit er tussen. Vinyl in een zeer goede staat, fotohoesjes zijn meestal flink gescheurd. Toch is Three Degrees een uitzondering op die regel. De Duitse persing heeft wat al te veel geleden onder de discotheken-behandeling. Gelukkig kom ik deze in augustus tegen. Puntgaaf!

34 No One For Me To Turn To-The Spiral Starecase (CBS 4524, 1969)
Gelukkig heb ik het mezelf nog niet toegestaan, maar soms ligt het op het puntje van mijn tong. Op Soul-xotica durf ik het wel neer te zetten, maar in het gezelschap van Engelse Northern Soul-fans is dat 'not-done'. Het is vloeken in de kerk. Toch ben ik van mening dat The Casino in Wigan de oorspronkelijke Northern Soul kapot heeft gemaakt. De mods hielden van dansen, maar het moest wel soul of rhythm & blues zijn. De eerste generatie 'soulies' idemdito. Natuurlijk is het niet verboden om tussentijds wat te schuifelen op een uptempo popliedje, maar je gaat helemaal los als er soul wordt gedraaid. In Wigan werd naar mijn mening teveel gekeken naar de dansbaarheid en te weinig naar de soul. Neem nou zoiets als The Spiral Starecase, dat is pure pop, de Amerikaanse Love Affair. In Wigan lustten ze er wel pap van! Het is aan Northern Soul-profeten als mij nu de moeilijke taak om de 'Soul' weer terug in de Northern te krijgen.

33 Tired Of Being Alone-Al Green (London HLU 10337, 1971)
Wat? Ja, 'dunders mooi lietie', maar ik vind dat deze slijmbal nu alweer genoeg veren in zijn achterwerk heeft gekregen. Volgende!

32 Spy For Brotherhood-The Miracles feat. Billy Griffin (CBS 3-10464, 1976)
Verrassing! 'I have choice of about 46 records', zei ik vorige week in de reguliere Soul-x-rated. Als het waar was geweest, dan was deze van The Miracles zonder pardon afgevallen. Het is juist misschien wel een beetje doordat ik hem vorige week heb gedraaid, dat de liefde voor het nummer een beetje is gegroeid. Hoe dan ook... hij staat erin!

31 Coming On Strong-Brenda Lee (Brunswick 05967, 1966)
Tot slot ons fotomodel. In plaats van het staren naar platenlabels, ga ik voor deze Blauwe Bak Top 40 eens wat foto's van artiesten zoeken. Brenda Lee is uit duizenden herkenbaar. Ik ben nog veel gelukkiger met de plaats waar ik hem heb gevonden. In de eind jaren tachtig, begin jaren negentig heeft de Belg Marc Brillouet met zijn programma 'Hitriders' wel bijgedragen aan de popkennis van 'yours truly' en wat blijkt: De beste man heeft met zijn 'Hitriders' zelfs een website. Een prachtig naslagwerk! Daar ga ik me nog eens een middag heerlijk verliezen. En als ik dan toch nog eens moet Raddraaien met een jaren zestig-artiest, dan raadpleeg ik liever Brillouet dan dat onnozele Wikipedia.

Tune Of The Week: Nicole Willis & The Soul Investigators

Ik geef toe: Het is momenteel even een rommeltje op Soul-xotica, maar het komt dit weekend nog helemaal goed. Na de 'vrije dag' van gisteren, lig ik nu twee berichten achter. Morgen trap ik af met de Blauwe Bak Top 40 en krijgen jullie meteen al twee berichten. Zaterdag de nummers 11 tot en met 20 en zondag twee berichten. Eerst de top 10 van de Blauwe Bak Top 40 plus een kakelverse podcast en later op de dag geef ik de uitslag van de kwispelbui. Ik heb de afgelopen twee dagen nagedacht over een prijsje, maar het enige 'unieke' dat ik kan aanbieden is een 'persoonlijke' podcast, waarover jij mag beslissen wat ermee te doen. Doe maar een poging: Je hoeft niet alle vragen te beantwoorden (hoewel het meeste wel via Google is te vinden), degene met de meeste goede antwoorden kan zo'n podcast tegemoet zien! Dan nu de Tune Of The Week met een dame die we al menigmaal hebben begroet op Soul-xotica: Nicole Willis & The Soul Investigators.

Eigenlijk zou ik deze week niet een Tune Of The Week doen. In juni had ik volop keuze voor de Blauwe Bak Top 40 en een flinke 'bubbling under' waaruit ik toen een Tune heb gekozen (dat was 'Wicky Wacky' van The Fatback Band), Ik zal nog niet verklappen hoe hoog deze Tune staat, maar toen ik hem draaide bij de opname van beide podcasts besloot ik ter plekke dat dit hem moest worden. Een plaat die voor mij lente en zomer ademt en die nu ook weer herinneringen oproept aan warme augustus-dagen. Een plaat die ook synoniem staat aan één van de meest opvallende weken van de afgelopen zomer. Misschien is deze Tune Of The Week wel het ultieme eerbetoon aan 'mijn' Facebook-groep Upbeat Rare And Northern Soul Music.

Ik had eens 'Northern Soul' 'geliked' op Facebook, een verder lege pagina, enkel om het te noemen bij mijn persoonlijke interesses. Er zitten eveneens een aantal jaren zestig-groepen bij die al lang niet meer bestaan en waar dus alleen maar een pagina met de naam van bestaat. Gunstige uitzondering is de pagina van Moby Grape, die ik als 'administrator' een half jaar heb mogen aansturen (ik heb onlangs het stokje overgedragen aan een superfan-van-het-eerste-uur). Maar goed, 'Northern Soul' had geen activiteiten en daar kon iedereen prima mee leven. Toen kreeg de oprichter van de pagina toch opeens de geest en ging publiceren, tot veler ontevredenheid was het meer op de 'mods' gericht dan op Northern Soul-fans. Toen kwam daar ineens Northern Soul Is In My Blood. Na vluchtig contact met de 'administrator' was ik binnen en hij was vooral enthousiast met betrekking tot mijn 'ontdekkingsreis' en dat ik verder keek dan Frank Wilson (die, zo heb ik net vernomen, vandaag is overleden.). Ik mocht mijn gang gaan, maar dat ging al redelijk snel de mist in. Er werd censuur toegepast op de muziek en zo keerde de 'policy' terug naar de afgezaagde klassiekers waarmee die 'Northern Soul'-pagina me op de zenuwen werkte. Ik had op de dinsdag een incidentje overleefd, toen de 'administrator' zich plots beklaagde over niet-spelende video's. Euvel van de Youtube-spelertjes, hoewel ze op mijn computer allemaal probleemloos speelden. Toen werd ik zonder pardon van de pagina gegooid...

Ik had intussen al een ruwe schets gemaakt van Upbeat Rare And Northern Soul en deze was binnen een uur in de lucht. Kwaliteit gaat bij mij boven kwantiteit: De groep heeft momenteel dertig leden die elk hun steentje bijdragen met eigenzinnige muziekkeuzes. Ook heb ik van Northern Soul Is In My Blood een aantal vrienden over gehouden. Eentje daarvan is Carol, een zeer fanatiek Northern Soul-danser. Ze reist heel Engeland door en is ieder weekend wel op een 'allnighter' te vinden. Op haar persoonlijke 'timeline' zoekt ze ook geregeld de subtiliteit op en verrast ons soms met 'nieuwe' ontdekkingen. Eentje daarvan was 'If This Ain't Love' van Nicole Willis & The Soul Investigators en dat herinnerde mij eraan dat ik hem nog steeds niet op vinyl had. Even zoeken op Ebay en een half uur later heb ik een splinternieuw exemplaar gevonden bij een Duitse groothandel.

Morgen, zoals gezegd, twee berichten en de link naar de eerste podcast. Die heb ik zojuist integraal beluisterd en, in alle bescheidenheid, geef ik mezelf een acht!

kwispelbui

Ja... Ook dat moest nog gebeuren! Een druk weekje. Ten eerste natuurlijk de Blauwe Bak Top 40. Ik heb hem zondagochtend samengesteld, daar moeten twee podcasts uit gemaakt worden en ook kan ik alvast een begin maken met de berichten voor hier. Vrijdag krijgen jullie twee berichten plus de link naar de podcast over de nummers 40 tot en met 21. Zaterdag verschijnt hier 11 tot en met 20 in schrift en zondag de top tien met wederom een link naar de Top 20. Alsof dat nog niet alles is, vindt komende zaterdag in Houten de jaarlijkse Golden Beat Years-meeting plaats, het forum van liefhebbers van muziek uit de jaren zestig en zeventig. En heb ik al ruim een jaar geleden beloofd ditmaal de kwis te verzorgen. Dus moest-ie vanavond nog even gemaakt worden. Ik werk graag met deadlines... Vanavond heb ik twintig liedjes opgenomen van de originele grammofoonplaten en bewerkt tot hapklare brokjes van maximaal veertig seconden. De komende dagen moet ik dan nog de finale-ronde bedenken en die twaalf of dertien eveneens opnemen en knippen. Komt wel goed! Alleen heb ik vandaag even geen tijd voor een bericht met gedegen research en dus doe ik hier ook maar even een kwispeltje. Tien vragen: Negen schriftelijk en de tiende als een bijlage. Even downloaden en raden welk liedje het is. Voor de winnaar heb ik een muisgrijze goodies-bag staan. Eet smakelijk!

1. De fotomodellen van vandaag zingen 'Why Do Fools Fall In Love'. Wie had in 1959 een Amerikaanse hit met dit nummer?

2. John Entwistle van The Who had een behoorlijk unieke verzameling. Wat verzamelde hij?

3. Hoe heet de dochter van Johnny Hoes die naast duetten met haar vader ook De Heikrekels ontdekte?

4. Welk lid van de disco/soul-groep Odyssey liet onlangs het leven?

5. Welke Nederlandse zangeres bracht eind jaren negentig een ode aan John Hiatt?

6. In '1 Nacht Alleen' van Doe Maar begint het tweede couplet met een opsomming van meisjesnamen. Wat is de achtste meisjesnaam die ze noemen?

7. In 'Radar Love' van de Golden Earring wordt een ander liedje genoemd. Wat is de titel en wie is de uitvoerende?

8. Welke groep bracht in 1996 een album uit met de titel 'Beautiful Freak'?

9. Welke zanger had in de jaren tachtig hits met 'The Riddle' en 'Wide Boy'?

Bij deze vragen kan Google nog wel helpen. Laten we eens zien of die 'knappe' telefoon-applicaties wat kunnen met de nummer 10. De vraag is simpel... Welke Nederlandse groep is dit en hoe heet het liedje? (Nou... zo simpel is-ie niet...)

10. Hij wil de link niet in het bericht plaatsen, dus staat die onder opmerkingen... De antwoorden kunnen naar het bekende mail-adres!

ge-Vecht tegen het nieuwe jaar, een omme(n)tje...

Een jaar geleden... Qua datum sta ik in Keulen na een prachtige dag. Ik zal nog even geld pinnen, een schoonheidsslaapje doen en 's avonds naar het Soul City-feest in Ehrenfeld. Dan komt mijn pinpas niet ver genoeg het apparaat uit en is mijn voorgenomen korte vakantie ten einde. Die korte vakantie moest vorig jaar eigenlijk al een beetje zijn om het 'nieuwe jaar' te vieren. Afgelopen weekend spookte dat weekeinde. Het is eng hoe dichtbij het voelt. Ik weet nog precies wat ik die dag aan had, weet bijna op de minuut na waar ik was en wat ik dacht. Zo'n gevoel van weemoed moest even uit mijn hoofd verdwijnen en zo wandelde ik zaterdagmiddag tegen zes uur naar Meppel. Boodschapjes gedaan en toen het 'nieuwe jaar' in luiden bij de chinees. In navolging van mijn verjaardag weer aan de kikkerbillen, alleen ditmaal een misverstand met de saus. Deze was té flauw voor woorden. Tevreden weer terug gestiefeld naar Nijeveen en toen mezelf opmaken voor de zondag. Het KNMI belooft buien in de loop van de dag, dus moesten we maar vroeg starten?

Nee, dít was ik niet van plan. De Reestdalroute leek me wel behapbaar, zo'n ANWB-route die hooguit 50 kilometer is. Het is al niet erg vroeg als ik weg ga. Ik kom even voorbij twaalven Meppel binnen fietsen en zet koers richting De Wijk, op de Reestdalroute, maar na IJhorst begint het te knagen. Ik kom straks op de weg naar Balkbrug. De wind is vooral zuidoostelijk. Naar Ommen heb ik dus tegenwind, naar Hardenberg nog ietsje meer maar natuurlijk wel beschut door bossen. Stukje het noordoosten in naar Gramsbergen en daarna wind in de rug via Hoogeveen naar Meppel. Bij tussentijdse moeheid kan ik in Hardenberg, Gramsbergen en Hoogeveen op de trein stappen. Ideaal? Ja, het plan is razendsnel ontstaan en ik ga op de pedalen staan. Om kwart over twee kom ik Ommen binnen en steek even later de Vecht over.

Voordat ik te hard van stapel loop, eerst even de Vechtdalroute... In de zomer van 2009 heb ik deze gefietst van Ommen naar Darfeld, de oorsprong van de Vecht(e) in Duitsland. Op 1 april fietste ik nog eenmaal van Gramsbergen naar Schüttorf (zie: 'ge-Vecht tegen de drank'). Ommen-Zwolle heb ik vorig jaar nog eens gedaan. Ik ben dol op datums, dat was negen-tien-elf (9 oktober 2011). De chinees van zaterdag en het 'ommentje' van gisteren hebben ervoor gezorgd dat ook dit 'eerste weekeinde in het nieuwe jaar' eentje is om in te lijsten. Vlak na Ommen en de Sahara (ja! het bestaat!) pauzeer ik even op een bankje. Het voelt echt aan alsof je tussen de zomer en de herfst in zit. Ik dacht gisteravond even hoogst persoonlijk de herfst te hebben opgehaald... Ik heb her en der, qua route, even last van onderschatting: Van Ommen naar die sluis was voor mijn gevoel maar een paar kilometer, maar blijkt een behoorlijk stuk verder. Ik hoef niet eens Hardenberg in! Ja, dat deed ik in 2009 wel, maar toen omdat ik een tentstok wilde laten repareren. Tja, en toen kon ik de bordjes niet terugvinden. Nu blijkt dus dat ik Hardenberg voor de route niet in hoefde. Ik heb geen klok bij de hand, maar achteraf kan ik bepalen dat ik rond vijf uur op het kruispunt bij Ane was. Rechtsaf gaat de Vechtetalroute door Gramsbergen Duitsland in. Rechtdoor gaat de Vechtdalroute door naar Coevorden. Daar ging ik in 2009 de mist in! Nu oriënteer ik me via het fietsroutenetwerk en kom De Krim binnen fietsen.

Ik ben om klokslag zes uur in het dorpje Elim, vlakbij Hoogeveen. Ik poog via Noordscheschut Hoogeveen aan de oostkant te passeren, zodat ik gemakkelijk richting Pesse kan. Daar slaag ik niet in en fout fietsen is het gevolg. Ik beland toch nog in, uitgestorven, hartje Hoogeveen en bij een benzinestation word ik op weg geholpen. Niet veel later verlaat ik Hardenberg en kom Fluitenberg binnen. Ik heb spijt dat ik bij het benzinestation niet even iets heb gekocht. Ik snak naar koffie en eigenlijk lust ik ook wel een hapje. Ik weet niet waarom, maar ik besluit op Echten te gokken. Natuurlijk is dat niks en zit er niks anders op om naar Ruinen toe te gaan. Daar kom ik op het nippertje een cafetaria binnen. Nee, lang zijn ze niet meer open, maar lang genoeg voor twee koffie, een patat speciaal en een gehaktbal. Het was tussen Echten en Ruinen gaan motregenen en tijdens mijn verblijf in het cafetaria gaat het ook goed te keer.

Het zit flink in mijn benen, maar de koffie en de warme hap heeft me goed gedaan. Met de wind in de rug sjees ik de weg af richting Ruinerwold. Halverwege wordt het droog en ik voel de wind in mijn rug in kracht aan nemen. Toch is het pas thuis in Nijeveen, omstreeks half tien, als ik merk hoe het tekeer gaat. De herinnering blijft... Als ik het nu hoor stormen om mijn huis, kan ik nauwelijks bevatten dat ik gistermiddag lekker een broodje zat te eten in het bos.

Schijf van 5: ansichtkaarten

Dat er altijd weer van die lieden zijn die het voor de rest moeten verpesten. Na mijn oproep om mijn vijf ansichtkaarten te sturen, begon ene Alan Parsons een Project X op Facebook om me zo veel mogelijk speelkaarten toe te sturen. Prompt 2500 'likes' en op één harten 7 na heb ik acht complete sets speelkaarten door de bus gekregen. Dit is natuurlijk alleen maar om mij tegen de Haren in te strijken, dat begrijpen jullie ook wel. Bijna had ik die engerd op vijf gezet, bijna had ik een vriendelijk ogende kaart omgedraaid, maar moet mijn leven daarvan afhangen? Dacht het niet. En dus gaat die neuroot maar lekker buiten spelen en presenteer ik jullie hierbij vijf ansichtkaarten. Sommigen hebben al een flinke reis achter de boeg.

Over Haren gesproken... Ik twijfel nog, maar ik krijg bij Joshua Kadison altijd het beeld van zo'n Jan Vayne-achtig langharig monster. Wat zeg je? O ja, zelf ook al tien jaar niet meer bij de haarcrimineel geweest. Terug naar Joshua Kadison. Zo'n vacht haar, net té lieve liedjes en zou niet misstaan op een EO-jongerendag. Een slijmbal. Wat moet die dan in de Schijf van 5? Ach vooruit, meneer Kadison stuurde me een erg mooie prentenkaart van de skyline van Los Angeles, die heb ik meteen op de koelkast geplakt. Niet aan de binnenkant vanzelfsprekend, van zo'n bak saccharine gaat mijn groente rotten. Hij mag op vijf, onze grote held Joshua Kadison en 'Picture Postcards From L.A.'.

Dat 'social media' ook zo'n goede kanten heeft, weten we inmiddels wel. Denk maar aan Upbeat Rare And Northern Soul Music, waarschijnlijk de enige Facebook-groep zonder iemand die er als heer en meester rondloopt. Zoals de waard is... En dus hoef ik na een dag aanwezigheid niet zenuwachtig te worden. De groep redt zich wel! Over groepen gesproken, er is een groepje Amerikanen dat op een erg ludieke wijze gehoor heeft gegeven aan mijn oproep om ansichtkaarten. Ze reisden af naar Libanon om zich Beirut te noemen, staken toen over naar Italië om een paar mooie prenten te scoren en mij toe te zenden. Zie hier: 'Postcards From Italy' van het behoorlijk gehypede bandje Beirut uit 2009. Zoals vaker met hypes was ook hier de lol aardig snel van af, maar in het geval van deze nummer 4 in de Schijf is daar nog geen sprake van. Het ademt een beetje Eels (wat officieel met kleine letters moet, maar dat staat zo gek). Een bedrieglijk relaxed liedje met een echo van zo'n Italiaanse ballade die je de hele zomer uit de jukeboxen hoorde schallen. Bij thuiskomst werd je dan getrakteerd op zo'n verwaterde versie van Willeke Alberti. Dat idee... 'Postcards From Italy' van Beirut mag dus op vier.

Toen kwam er een hele merkwaardige kaart. Stempel van Australië en een heel verhaal, maar geen afzender. Het verhaal is afkomstig van een Engelse rockband die op tournee is in Australië en zich verbaast over de vreemde gewoontes van de Aussie's. Van wie zou dit nu afkomstig zijn. Wat zeg je? Van Wie? Oooo, nu begrijp ik het, The Who! 'Postcard' was een cynisch reisverslag uit de pen van John Entwistle en stond in 1974 op de elpee 'Odds And Sods'. Vandaag mag hun 'Postcard' op drie.

De nummer twee in deze Schijf heb ik niet zo heel lang geleden nog behandeld. Een kaartje dat ook een hele omweg heeft gemaakt. In 1968 in Den Haag op de bus gedaan, vervolgens naar Blackpool gestuurd en nu dus naar Nederland. Qua tijdsverschil (1968-2012) hoefde er niet zoveel aangepast te worden, want de kaart moest immers in Nijeveen worden bezorgd. 'De naam zegt genoeg', gniffelde de installatiemonteur een paar maanden geleden. Ik snap de mop nog steeds niet! Maar goed, Shocking Blue staat dus vandaag op nummer twee met 'Send Me A Postcard'.

Op nummer 1 staat een echte exoot. Zó exotisch dat ik de groep even had verward met The Magic Lanterns, maar ik kon maar geen illustratie vinden van een 'Postcard' van The Magic Lanterns. Natuurlijk wel ansichtkaarten van magische lantaarns, maar geen labelscans en fotohoesjes. Nog maar even gewoon op Google gekeken (Magic Lanterns+Postcard+Polydor) en de vijfde in de lijst kwam met het verlossende antwoord: The Blossom Toes! Ik ken 'Postcard' van een elpee, waar dus achteraf gezien ook 'Shame' van The Magic Lanterns op stond, dus daar ligt de oorsprong van de verwarring. Over het liedje zelf valt niet zoveel te vertellen, het is gewoon een leuk barok-popliedje uit 1968, kruising tussen The Move en The Tremeloes. Geen vuiltje aan de lucht, niets aan de hand. Maar wel weer eens leuk om zo'n nummer op 1 te zetten: 'Postcard' van The Blossom Toes (1968).

Volgende week is er geen Schijf van 5, maar vindt de ontknoping van de Blauwe Bak Top 40 plaats. De week daarop wil ik het eenvoudig doen. 'Take It Easy'. Vijf liedjes met 'Easy' in de titel. Moest een makkie zijn?

raddraaien: Georgia Gibbs

Ik ben een gelukkig mens! Mijn moeder had afgelopen week nieuws. ,,De radiotoren van Smilde is weer helemaal in ere hersteld". En dat klopt! Hoewel ik in blijde verwachting ben van glasvezel, heb ik al die jaren zonder kabel geleefd. De radio plukte ik altijd moeiteloos uit de ether tot de brand in de radiotoren van Smilde, vorig jaar juli. Alleen Radio 3 en, erg storend, RadioNL kwamen perfect door, Radio 1 was daarentegen een drama! Weg was mijn traditie om 's avonds naar Met Het Oog Op Morgen te luisteren. Nu ik dit schrijf, staat de radio aan en, juist, op 'Het Oog'. Ik moest toch even bijgepraat worden over de toestand in Haren en wilde ook wel even horen wat Samsom zijn achterban heeft beloofd. Ik ben weer up-to-date, dus de radio kan uit en wij kunnen ons weer ongegeneerd gaan raddraaien. En dat doen we vandaag niet zomaar met een gouwe ouwe. Hoewel mijn interesse voor oude singles voornamelijk jaren zestig is, heb ik gemakshalve de jaren vijftig er ook maar bij in gestopt. Vandaag komen we dus uit bij zo'n jaren vijftig-plaatje: 'The Hula Hoop Song' van Georgia Gibbs (1958).

Bij zo'n 'gouwe ouwe' heb je het dus ook over een artiest die bijna honderd jaar geleden geboren is. In het geval van Georgia Gibbs gaan we op 17 augustus 2019 stilstaan bij haar 'eeuwfeest', want de dame zelf is er al even niet meer bij. Georgia komt overigens als Frieda Lipschitz ter wereld, de jongste uit een familie van Russisch-Joodse achtergrond. Ze begint haar professionele carriére als zangeres in 1936 wanneer ze zeventien jaar is, aanvankelijk als Fredda Gibson. In een interview uit 1994 blikt ze terug op die begintijd en beschrijft ze het als een tijd van eenzaamheid. Tot na middernacht optreden, vervolgens honderden mijlen reizen, een pauze tussendoor met een vette hamburger, in de vroege ochtend ergens arriveren, slapen, eten en terug de bühne op. Edda Gibson is een fenomeen, waar ze ook optreedt en ze wordt in 1941 op sleeptouw genomen door Tommy Dorsey, Artie Shaw en andere grote bandleiders. Over haar eerste plaatopname bestaan nogal onduidelijkheden. Harry Trumbauer en DeLange zijn twee orkesten waarmee Gibson liedjes opneemt, maar er is eveneens een opname uit 1939 met Hal Kemp. Toch is het eerste succesnummer waarop ze te horen is 'Absent Minded Moon' met Artie Shaw in 1942. De plaat krijgt echter een lauw ontvangst.

Een jaar later neemt ze haar nieuwe naam aan, Georgia Gibbs en treedt ze in die hoedanigheid tot en met 1947 regelmatig op in het radioprogramma Camel Caravan. In 1946 neemt ze een stapel platen op, maar die blijven om vreemde redenen jaren op de plank liggen. Pas in 1950 verschijnt 'If I Knew You Were Coming I'd Bake A Cake', haar eerste 'hitsingle', hoewel we hier nog steeds in het tijdperk van de bakelieten schijven zitten. Gibbs kan bogen op verschillende talenten die haar boven andere 'performers' doet uitstijgen. Hoewel 'slimme' producers haar proberen te bewegen naar de 'mechanische' duetten van Patti Page en de echo's van Peggy Lee, behoeft Gibbs niet van deze 'gimmicks'. Haar uitzonderlijke talent blijkt uit de vele muziekstijlen die haar stem aankan. Ze kan gevoelig en romantisch klinken in ballades, kan improviseren voor de jazz en, uniek voor een zangeres van haar leeftijd, zó rock'n'roll klinken dat de jeugd het verschil met een Wanda Jackson nauwelijks opmerkt. Ze steekt Laverne Baker naar de kroon in Baker's 'Tweedle Dee', dat een grotere hit wordt dan het origineel. Toch heeft ze zelf bitter weinig in te brengen wat haar repertoire aan gaat en moet ze ook het kolderieke 'The Hula Hoop Song' vertolken.

Het is haar laatste hit in de jaren vijftig. In 1965 scoort ze eenmaal in de Billboard met 'Let Me Cry On Your Shoulder', terwijl 'Let Me Dream' uit 1966 niet verder dan de Adult Charts komt. Dan is na dertig jaar haar loopbaan in de muziek ten einde. Ze overlijdt op 9 december 2006 ten gevolge aan leukemie. Gibbs is dan 87 jaar oud.

Soul-x-rated week 38

De Soul-x-rated is bijna 24 uur beschikbaar en ik heb de eerste reacties alweer binnen. Mijn vaste Engelse luisteraar, Anthony, die me na iedere podcast van commentaar voorziet (altijd enthousiast... voor een Nederlander klinkt het Engels nogal onbeholpen, maar hij heeft het over 'professioneel'...)had niet het juiste moment kunnen vinden, de kinderen waren te druk. Volger-van-het-eerste-uur Harry heeft na een tijd van afwezigheid deze podcast beluisterd en heeft genoten. En ikzelf? Tja, aan de muziek is niets te verbeteren, zó hoort een Soul-x-rated te klinken, maar qua presentatie ben ik de draad van een paar weken geleden even drastisch kwijt. Ik moet toch maar even doorzetten, want de Blauwe Bak Top 40 moet een beetje fatsoenlijk mijn strot uit komen. Hierbij de speellijst van deze 'oudejaars-aflevering' van de Soul-x-rated. De link staat weer onder 'opmerkingen'.

1. That's When You Got Soul-Barbara & Brenda (1964)
Gistermiddag binnen gekomen. Ik vind het een wonder hoe ik een week zonder deze plaat heb kunnen leven, hoewel het Youtube-filmpje behoorlijk in kijkcijfers is gestegen. Er staat me iets van bij dat de plaat in die clip 'gepitched' is, want op vinyl klinkt-ie een stuk langzamer. Dat is helemaal niet erg! Eigenlijk is 'That's When You Got Soul' helemaal geen Northern Soul, maar veel meer popcorn. Hoe dan ook: Het is een fijne kant, hoewel de andere kant, 'Hurtin' Inside' binnenkort het predikaat Tune Of The Week mag dragen. Eigenlijk is die ook popcorn...

2. Cryin' In The Streets Part One-George Perkins & The Silver Stars (1969)
Hoewel de eerste Soul-x-rated op 15 mei verscheen, luister ik nauwelijks meer naar de podcasts van voor week 30. Eigenlijk voelt die eerste Engelse podcast, die van week 33, aan als het ultieme begin van de Soul-x-rated, vandaar dat ik nog wel eens een plaatje pik uit de eerdere podcasts. Deze van George Perkins zat zo in de 'bubbling under'-aflevering van de Soul-x-rated, voorafgaand aan de Blauwe Bak Top 40 van juni. Ik kwam hem gisteravond tegen op een zoektocht naar een andere plaat en besloot hem een 'replay' te geven. Die George Perkins heeft trouwens verscheidene leuke(re) platen gemaakt in de vroege jaren zeventig, ik ontdekte vanavond nog een erg fijne funky single van zijn hand.

3. Gimme Your Love-Margaret Singana (1973)
Volgens mij ooit nog een 'dweilpauze' geweest hier op Soul-xotica. We kennen in Nederland Singana het beste vanwege 'We Are Growing', de hit uit 'Shaka Zulu'. Oorspronkelijk was dat een soundtrack voor een film in 1984, maar Veronica zond in 1989 'Shaka Zulu' uit als televisie-feuilleton. Margaret is echter al vanaf de vroege jaren zeventig actief in de muziekscene van Johannesburg en neemt in 1973 een single op met twee composities van Bert Berns. Haar 'Cry To Me' is nagenoeg identiek aan de versie van The Staccatos, die er eind jaren zestig een groot succes mee hadden in Zuid-Afrika, maar ik kies toch vaker voor het beklemmende 'Gimme Your Love'.

4. Need Your Lovin' Everyday-Tyrone Davis (1969)
Ook al een toekomstige Tune en een plaat die gistermiddag binnen kwam. Het kan wel eens het koopje van de maand zijn: Twee originele Dakar-singles in een fijne staat voor zes euro per stuk. Deze van Tyrone Davis is iedere stuiver dubbel en dwars waard. Het is eigenlijk een b-kant, die andere zijde is minder in mijn beleving, maar toch nog steeds een fijne 'double-sider'.

5. I Need You Like A Baby-Andrea Henry (1968)
De Tune Of The Week en dus hebben we deze dinsdag al behandeld.

6. Crying Days Are Over-The Illusions (2011)
Deze draag ik op aan Anthony Willock, de Facebook-vriend die iedere podcast voorziet van goed commentaar. Het is fijn om te weten dat er kritische luisteraars zijn die ervan genieten. Daar maak ik ze voor!

7. Song For Next Summer-Meg Baird (2011)
Deze plaat is al eens ter sprake gekomen. Opeens kon ik hem niet meer vinden. Toen ik woensdag even ging zoeken, had ik hem echter al heel snel te pakken. Hij stond op een plek waar ik hem niet had verwacht! Té laat voor deze zomer ('next summer' vanuit het oogpunt van november 2011 was de zomer van 2012), maar oei oei oei, wat blijft-ie mooi. Dit veroorzaakt ondermeer de spraakverwarring bij Sharon Van Etten, later in de podcast. Ik wil even 'Epic' uitroepen tot mooiste plaat van 2011, maar herinner me dan Meg Baird, Het was een rijk jaar qua mooie muziek!

8. Forever Autumn-Justin Hayward (1978)
Een beetje flauw natuurlijk om deze op de eerste herfstdag te draaien. Mocht het toevallig lijken dat ik nogal veel Moody Blues-gerelateerde dingen draai, dat is het niet. The Moody Blues is mijn eerste liefde. Over een paar weken krijgt Justin Hayward zelfs zijn eigen Schijf!

9. Follow The Leader-Major Lance (1969)
Die andere Dakar-single die gistermiddag binnenkwam. En zo kon het zomaar eens gebeuren dat Major Lance dubbel genoteerd staat in de Blauwe Bak Top 40, want ook 'Don't You Know I Love You' is een kanshebber!

10. Spy For The Brotherhood-The Miracles feat. Billy Griffin (1977)
Zesenveertig nominaties. Daaromtrent. Er moeten dus zes uitgeschift worden en waarschijnlijk dat daar ook deze van The Miracles bij zit. Het is inderdaad The Miracles van Smokey, maar dan zonder Smokey en met zijn 'vervanger' Billy Griffin op leadzang. Als het een grote hit was geweest, had dit platweg disco geheten. Omdat dit niet het geval is geweest, mag zo'n plaatje toch nog onder de vlag van Northern Soul. Hoewel ik daar met de Blauwe Bak Top 40 sowieso lak aan heb, als het maar iets in de buurt van Northern of funk is, dan mag het in de Top 40.

11. Trail Of Grief-Agua De Annique (2009)
Ik kondig in de podcast ook alvast de Nederlandse week aan. Ik vergis me niet, het is inderdaad week 42. In die podcast zullen jullie vast nóg een nummer van deze prachtige elpee horen en misschien ook nog wel iets van 'Nighttime Birds', het album van The Gathering. Agua De Annique is namelijk de band van Anneke Van Giersbergen, de ex-zangeres van The Gathering.

12. Keep In Touch-The Free (1969)
Noteer maar vast in de agenda: De b-kant van deze single is de Tune Of The Week in week 42.

13. Bad Luck-Harold Melvin & The Blue Notes (1975)
Terwijl dit plaatje binnenkomt in de Tipparade, besluit ik dat het tijd is om eens buiten te gaan kijken. En zo verlaat ik die warme zompige baarmoeder. Jawel, Harold Melvin komt binnen in de Tipparade op 26 april 1975, twee dagen voordat de familie Louwsma van een vierde kind wordt voorzien. Niks geen 'Bad Luck', gewoon een lekker plaatje!

14. Everything's Gonna Be Alright-P.P. Arnold (1967)
Gelukkig Nieuwjaar! Deze hoort daar sinds 1 januari 2012 bij. Een plaat die pure magie is voor mij. Op momenten als het even tegen zit, komt P.P. plots voorbij met deze boodschap. Tot nu toe is alles ook nog op zijn pootjes terecht gekomen...

15. Don't Do It-Sharon Van Etten (2010)
Het getuigt van lef om je album 'Epic' te noemen, maar in het geval van Sharon is het geheel terecht. De zangeres uit Brooklyn kan er zelf niks meer op aanvullen, haar jongste album is electrischer dan 'Epic' en mist, mijns inziens, de sterke melodieën van dit album. Een tweede 'Don't Do It' staat er niet tussen. Dit album en Agnes Obel zijn twee platen die voor mij synoniem staan aan thuis komen uit mijn werk en daarna een transformatie ondergaan. Alleen dáárom hoort-ie al thuis op deze Nieuwjaarsochtend, maar het is bovenal een album dat nog veel meer aandacht verdient en dit de komende maanden ook wel zal beleven in de Soul-x-rated!

16. Johnny And Mary-Robert Palmer (1980)
En ditmaal was ik op zoek naar 'Are You Gonna Go My Way' van Lenny Kravitz, die LP heb ik onlangs nog in handen gehad, maar speelt nu weer verstoppertje. En zo kom ik 'Clues' tegen van Robert Palmer. Het is nog even dubben tussen 'Looking For Clues' en deze. De rest van het album moet ik eerst weer eens integraal horen...

17. Tired Of Being Alone-Al Green (1971)
Die kwam in de laatste Soul-x-rated niet lekker uit de verf en dus moest-ie een keer opnieuw. Sommige beloftes kan ik maanden of jaren vooruit schuiven, in het geval van Al Green moest het meteen gebeuren.

nieuwjaar in de kop

Ik heb zojuist de nieuwe Soul-x-rated opgenomen inclusief nieuwjaarswensen. Hoezo te vroeg? Voor mij is het sinds twee jaar een beetje oud en nieuw met 20 september. Vaste bezoekers van Soul-xotica weten waar ik het over ga hebben. De Soul-x-rated gaat morgen gepubliceerd worden, als hij straks door de ballotage komt, dus dan komt op deze plek weer een Nederlandse 'vertaling'. Eigenlijk pikken jullie, Nederlanders, nog het meest mee van de Soul-x-rated. Ik improviseer er nog steeds op los qua presentatie en voorgenomen informatie ontglipt me iedere keer weer, maar ach... zolang de reacties vanuit Engeland hartverwarmend blijven, ga ik stug door in het Engels! Vandaag wil ik desondanks even stilstaan bij die bijzondere datum van 20 september. Drie jaar geleden viel dit op een zondag, 20 september 2009... 20-09-2009... Ik zei al, vaste bezoekers van de Soul-xotica weten al waar het verhaal naartoe gaat. In het rijtje van opvolgende 20 september's is die van 2012 het meest grijze, zowel letterlijk als figuurlijk.

Hoewel de gebeurtenissen in april 2009 op zijn zachtst gezegd dramatisch waren, kan ik vooral bogen over een aantal positieve uitkomsten. Eentje daarvan is, natuurlijk, het feit dat ik gestopt ben met de drank. Hoewel ik nog gemiddeld één keer per week in mijn dromen aan het bier ben (en dan ook in de slaap denken: 'Hee, dat deden we toch niet meer?'), mis ik dat absoluut niet. In de begintijd vertelde ik wel eens dat ik 'zweefde' en dat was niet geheel vreemd. Ik slikte rare medicijnen op doktersvoorschrift, bovendien werd ik volgestopt met vitamines waarvan ik ongewoon druk werd. Toen dat allemaal afgebouwd was, maakte ik eens een fietstocht. Dat ging van Steenwijk via een ombocht naar IJlst. Ik heb toen bij mijn zus een hapje gegeten en zou toen weer linea recta terug naar Steenwijk. Echter bij Follega wilde ik over Lemmer en bij Lemmer wilde ik door de polder. Het ging veel te gek! Tussen Blokzijl en Steenwijk werd ik door een man met een hamer opgewacht. Met spierpijn kroop ik in bed, maar... tot mijn eigen verbazing sprong ik de volgende ochtend weer kwiek eruit. Ik kreeg toen de misvatting dat mijn lichaam volledig was hersteld van de alcoholschade en dat het tot alles in staat was!

In het staartje van de vakantie fietste ik zo binnen 24 uur van Tijnje via een toeristische route naar Kampen, stak toen via Wilsum over naar Zwolle en fietste toen ook nog maar terug naar Steenwijk. Een goede maaltijd had ik die dag nog niet gehad. Ik bedoel: Het moest wel een keer mis gaan. Toen kwam ik ongeschonden thuis. Een paar weken later fiets ik op een zaterdagavond naar het Dwingelerveld en zie daar op een Fietsroutenetwerk-bordje dat Grolloo binnen handbereik ligt. Die zondag, 20092009, fiets ik naar Grolloo via een toeristische route. Ook weer toeristisch terug met enkel een mager patatje speciaal en een anderhalve boterham achter de kiezen. Vlak voor Diever tref ik de man met de hamer, maar lap mezelf op. Dan gaat het als een speer naar Vledder, de monotone muziek van Moloko in de oren. Even na Vledder fiets ik in een tak op het fietspad en vanaf daar is het blanco.

Ik ontwaak de volgende ochtend in een ziekenhuisbed. De dokters hebben het over een lichte hersenschudding, maar lieve mensen: Als dat een lichte was, dan is een zware dodelijk! De eerste twee weken zijn nagenoeg blanco en heb ik alleen met hulp van vrienden en familie weten te reconstrueren. Er zijn dingen die ik niet eens heb mee gekregen! Hoewel mijn grammatica er enigzins onder heeft geleden (het schrijven kost me meer moeite dan daarvoor), heb ik de hersenschudding nodig gehad voor twee dingen. Ten eerste moest ik begrijpen dat mijn lichaam tot veel in staat is, maar niet tot álles. Ten tweede voelt het alsof het 'zweven' voorbij is, dat ik nu weer met beide voeten op de grond sta en dat ik nog nét ietsje eigenzinniger in het leven sta als voordien. Dat zal een jaar later blijken. Op Nieuwjaarsdag, 21 september 2010, moet ik naar Zwolle voor een afspraak bij de Arbo-arts. Na afloop blijf ik in Zwolle en bemerk opeens dat ik dameskleding aan het inslaan ben. En ook nu, hoewel ik het in Nijeveen niet aandurf, kriebelt het weer van alle kanten en zou ik dolgraag in een rok over straat willen gaan. In 2010 maakt het 'crossdressen' zijn rentree, nadat ik het in Engeland in 1999 al eens had gedaan. Vorig jaar kriebelde het ook, maar toen wilde ik het 'nieuwe jaar' gaan vieren met een vakantie. Die zou in Keulen beginnen met het Soul City-festijn en vervolgens voortgezet worden in België. Ik ben wel in Keulen geweest, een prachtig etmaal gehad, maar het feest niet gehaald omdat 's middags mijn pinpas werd ingeslikt. Ik kon onverricht ter zake naar huis!

En zo komen we uit in 2012. Ik heb vandaag gewerkt en geniet momenteel van een flesje 'white blueberry tea', 'luxe' ijsthee van de Appie Heijn. Morgenmiddag moet ik ook gewoon aan de bak. Voor het weekend heb ik nog geen bijzondere plannen, ergens hoop ik dat ik het zondag kan vieren met een mooie fietstocht, maar dat hangt vanzelfsprekend van het weer af. Morgen kunnen jullie meegenieten van mijn oudjaarsavond als de nieuwe Soul-x-rated wordt gepubliceerd.

raddraaien: Flash & The Pan

Een primeurtje voorafgaand aan deze aflevering van Raddraaien, ook al met een Nederlands tintje. Week 42, van maandag 15 oktober tot en met zondag 21 oktober zal Soul-xotica in het teken staan van de Nederlandse popmuziek. Ik zal die week een Tune Of The Week van eigen bodem hebben, op de andere dagen wil ik steeds een andere artiest in het zonnetje zetten: Eentje uit de jaren zestig, zeventig, tachtig, negentig en nieuwe eeuw. Jullie mogen daarin mee denken en beslissen. Vindt je dat een bepaalde Nederlandse artiest of groep beslist eens aandacht verdient op Soul-xotica, laat het me dan weten! Zondag 21 oktober zullen we een Schijf van 5 samenstellen met liedjes over ons land. De Soul-x-rated zal gewoon in het Engels zijn, toch zullen de plaatjes allemaal uit Nederland komen. Terug naar de Raddraaier van vandaag, zoals ik al zei: Eentje met een Nederlands tintje. Dat hebben we te danken aan Harry Vanda, de helft van Flash & The Pan. Met slechts 7 bakken is de jaren tachtig in de minderheid, dus komt een Raddraaier uit die periode niet vaak voor. Vandaag staat 'Waiting For A Train' van Flash & The Pan (1983) in de schijnwerpers.

Johannes Hendricus Jacob Van Den Berg heeft zijn wiegje in Den Haag staan, maar verhuist op zeventienjarige leeftijd met zijn ouders naar Australië. Hij ontmoet de even oude George Redwood Young in het woningcomplex voor migranten in Sydney. Ze vormen met andere migranten de groep The Easybeats, waarmee ze in de zomer van 1966 naar Engeland trekken om met Kinks-producer Shel Talmy hun grote succes op te nemen: 'Friday On My Mind'. Hoewel de groep nog een aantal aardige opvolgers heeft, evenaart geen van de titels het succes van deze hit en als de groep uiteenvalt in 1969 keren Van Den Berg (alias Harry Vanda) en George Young terug naar Australië. Echter niet voor lang, want in de loop van 1970 is het duo weer terug in Engeland en neemt onder verscheidene namen platen op. Eentje daarvan is een Blauwe Bak-resident: 'Get Ready For Love' van Paintbox, ook al suggereert het fotohoesje vooral een zwarte band, het zou het duo van Vanda en Young moeten zijn.

Ook nemen ze in 1972 een single op als Grapefruit. George' oudere broer Alex heeft in de jaren zestig een bandje met die naam gehad, Alex Young gebruikte toen het pseudoniem George Alexander, deze single uit 1972 heeft feitelijk niks met die groep te maken. In 1974 produceren Vanda en Young het debuut van twee jongere broers van George: AC/DC. In de midden jaren zeventig werken ze weer vanuit Australië en voorzien de ex-Easybeats-zanger Steve Wright van een hit door middel van 'Evie Parts 1, 2 & 3'. In 1977 begint het duo met het project Flash & The Pan. Het Nederlandse fotohoesje van 'Hey St. Peter' toont een trucage met foto's van Young en Vanda, het moet erop lijken alsof Flash & The Pan een band is. Hoewel de heren zo nu en dan uit de brand worden geholpen door vrienden, blijven deze geheel onvermeld. Het duurt pas tot 1979 eer ze met een langspeler komen. Met name het nummer 'Walking In The Rain' zal nog een staartje krijgen, wanneer Grace Jones het in 1981 op de plaat zet.

Flash & The Pan is dus geen groep, maar een project. De pauzes tussen de platen zijn soms erg lang, maar dat komt omdat de hoofdrolspelers zich niet hoeven te vervelen. Het zijn veelgevraagde producers en tekstschrijvers. In 1983 verschijnt vervolgens 'Waiting For A Train', dat in een 12"-versie hoge ogen gooit in de discotheken. Het is feitelijk via deze discotheken dat de plaat in een verkorte versie de hitparade binnen komt. In Nederland is dat moeizaam. Hier strandt hij eerst in de Tipparade en wordt pas een half jaar later alsnog een bescheiden top 20-hit. In 1985 volgt 'Midnight Man' met het pingpongbal-effect en in 1988 'Ayla'. In 1992 wordt het laatste van Flash & The Pan vernomen. In 2000 produceert George Young het nieuwste AC/DC-album 'Stiff Upper Lip' en verlaat Vanda in 2005 na veertig jaar Albert Productions. Hij opent kort daarop een eigen platenstudio.

Doordat Vanda en Young vooral studiodieren zijn, kenmerken de noviteiten en studio-effecten hun platen als Flash & The Pan. Het is typisch zo'n groep die kleur brengt in het poplandschap, maar het had er beslist niet anders uit gezien als ze naast hun productiewerk de tijd hadden doorgebracht op een volkstuinencomplex. Toch ben ik zulke groepen dankbaar. De jaren tachtig heeft nogal een waas over zich door de negativiteit van de New Wave en de synthetische ritmes van de post-disco, daar is een 'Waiting For The Train' echt een zonnestraaltje!

Tune Of The Week: Andrea Henry

Er staat me iets van bij dat ik begin dit jaar al eens een bericht heb geprobeerd voor te bereiden over Andrea Henry. Het moet in de tijd zijn geweest dat ik zojuist 'Time Fades Away' middels de 'Northern Soul Jukebox' had leren kennen. Ik was er toen snel klaar mee en ook nu zit ik weer met de handen in het weelderige bos haar. Okay, ik ben in bijna een jaar Northern Soul wel het een en het ander gewend en heb al vaker een bericht moeten wijden aan een artiest waarvan maar één ding bekend is. Neem bijvoorbeeld Rita Da Costa, waar ik afgelopen weekend van ontdekte dat ze rond 'Don't Bring Me Down' ook nog een 'beat ballad' heeft uitgebracht. Die werd geveild op Ebay, startprijs: 40 pond. Van Andrea Henry is niet veel meer bekend, de Tune Of The Week is in de oorspronkelijke vorm als de afgebeelde MGM onlangs nog geveild op Ebay. Opbrengst: ruim 450 euro! En dat voor een midtempo nummer op een vrij groot platenlabel! Maar goed, Tune Of The Week wordt je ook niet zomaar, dan heb je wel het nodige in huis. En dat heeft dit nummer van Andrea Henry! Dus mag ze een week lang de eretitel Tune Of The Week dragen.

Ooit, in de tijd dat fietsen nog houten banden hadden, heetten alle hondjes Fikkie. Tegenwoordig moet je wel met iets exotischer komen, wil je zeven van die mormels hebben die je apporteren. Als je Andrea Henry roept, komt daar allereerst een bloedmooie dame op je afgewandeld. Ze heeft hoge ogen gegooid bij de Canadese uitvoering van Popstars en heeft sindsdien opgetreden met Destiny's Child. Ze is een begenadigd schilder, houdt er een sociaal leven op na en had bijna dit bericht opgesierd met een foto. Het is namelijk geen straf om ernaar te kijken! De overige Andrea Henry's kun je overal vinden: Facebook, Yahoo, zelfs in Spaanstalige landen... Maar geen enkel spoor van de Andrea Henry die in de jaren zestig een paar geflopte platen heeft opgenomen. Of zou ze toch stiekem Jeanine Henry heten? Of Jeanine Wright? Het zou allemaal kunnen.

Rarenorthernsoul stuurt me driemaal per week een 'mailing' toe met nieuwe aanvullingen op hun aanbod van zeldzame Northern Soul-platen. Degene die de mailing ontvangen, hebben dan de eerste keuze en kunnen de originele Engelse 'Hey-Sa-Lo-Ney' van Mickey Lee Lane al voor een paar honderd Britse ponden weggekaapt hebben voordat iemand het in de gaten heeft. Dit was afgelopen week namelijk het geval. Ook hebben ze al enige tijd een ontzettend leuk plaatje staan, maar die moet ook ruim tweehonderd pond kosten: 'Baby Boy' van Ja Neen Henry. Een plaatje dat in 1965 op het Blue Rock-label is verschenen, nog nagenoeg onopgemerkt is gebleven, maar met een enorme potentie voor de Rare Soul Nighters in Europa! Ik heb de link niet zo snel gelegd, hoewel de stem me wel bekend voor komt. Het zal blijken: Ja Neen Henry en Andrea Henry zijn één en dezelfde artiest. Voor Ja Neen blijft het bij dit ene plaatje en het blijft twee jaar ontzettend stil voor dit verhaal. Dat moet erbij gezegd worden, want zowel Ja Neen als Andrea hebben toendertijd nog niet eens een zuchtje wind in een theeglas veroorzaakt. Het is één van de vele soul-zangeressen die ten tijde van de platen geen wtukje waardering heeft gekregen.

In zo'n verhaal en dan met name met zijn grote titel als Tune Of The Week behandelen we Henry echter als een prinses en blijft het dus twee jaar stil. Dan verschijnt in februari 1968 de afgebeelde demo. Eigenlijk is 'I Need You Like A Baby' de b-kant van 'Grass Is Greener', ook beslist geen slecht nummer. Een kantje dat het voornamelijk erg goed doet bij Mod-revival-evenementen. De b-kant, 'I Need You Like A Baby', is echter weer een favoriet bij 'soulies', maar dan wel de hedendaagse. In de Northern-scene van de jaren zeventig heeft de plaat nooit echt een rol gespeeld. Oorspronkelijk is de plaat uitgebracht op Groovesville, welke helemaal onvindbaar is, en zag MGM mogelijkheden voor de nationale markt door er een demo van te maken. Zo'n demo werd doorgaans rondgestuurd naar radiostations, als deze genoeg vraag naar de plaat zouden creëren, kon de platenmaatschappij alsnog een reguliere persing uitbrengen. Als zoveel voorbeelden uit de Northern Soul is dit niet het geval en blijft het dus bij een demo. Het label vermeldt Dale Warren met ene Wright als schrijvers van 'I Need You Like A Baby'. Waar het op gebaseerd is, is niet duidelijk, maar deze Wright is niemand anders dan Andrea Henry zélf! Andrea gaat nog eenmaal de studio in om een werkelijk schitterend nummer op te nemen. 'Time Fades Away' moet de volgende single worden, maar het blijft bij plannen. De onuitgebrachte track verschijnt pas in de nieuwe eeuw op verzamel-cd's.

De naam Outta Sight is al vaker gevallen in de afgelopen maanden. Dat Engelse reissue-label doet aan originele label-reproducties. 'I Need You Like A Baby' is dus in de uitdossing van die uiterst zeldzame Groovesville. De b-kant is een alternatief. Het is het instrumentale 'Genie' van The Groovesville Men en heeft buiten het platenlabel om niets met Andrea Henry te maken. Ik ben de naam van Andrea Henry nog wel eens tegengekomen in connectie met Alfreda Brockington, maar de context is me even ontgaan. Mocht ik meer te weten komen over deze mysterieuze zangeres, dan zal ik het zeker met jullie delen!

kringgesprek

Het oogde zaterdagmiddag zo mooi, dat ik de plannen al heel snel klaar had. Ik stelde de podcast nog maar een paar uren uit, zette een thermoskan koffie en stapte even later op de fiets. Bestemming: De Woldberg. Mijn favoriete stukje bos nabij Steenwijk. Ik zou daar weer eens ouderwets gaan dwalen en genieten van een thermoskan koffie op een bankje. Nu is het minder dan een week geleden dat ik nog flink last had van spit en al voor Veendijk voel ik dat het niet in de haak is. Misschien is het wel heel onbezonnen om helemaal naar de Woldberg te fietsen? Misschien zou ik beter wat in de omgeving kunnen blijven. Dat zal blijken. Ik heb Havelte nog niet geroken of ik strijk neer op een bankje met de koffie in de aanslag. De paddestoel vertelt me dat het zeven kilometer is naar Nijeveen... Plots veranderen de plannen en zet ik koers het zuiden in naar Ruinerwold en vervolgens naar Meppel. Daar ga ik behalve boodschapjes halen ook even kijken bij De Kring. Die blijkt een nieuwe partij singles binnen te hebben. Gewone prijs, dus vijftig cent per stuk. Tevreden tik ik tien minuten later een tientje af. Mooie vangst!

* Atlanta Rhythm Section- Neon Nites (1976)
Ik heb altijd gedacht dat deze groep een beetje in het hoekje zat van de southern soul, maar dit is teveel van die gladde countryrock. Beetje jammer, ook al is de schade slechts vijftig cent.

* Bobby Darin- 18 Yellow Roses (1963)
Een curieus dingetje. Een EP kun je het kwalijk noemen, het is een mini-LP. Gewoon 17 centimeter doorsnee, maar dan op 33 toeren en met zes liedjes in plaats van de 4 van een EP. Dit is een Australische uitgave uit de jaren zestig.

* Earth Wind & Fire- Shining Star (1975)
Die latere Earth Wind & Fire is me al snel te glad, maar deze vroege singles smaken naar meer. Ik ben zo onder de indruk van dit nummer dat die meteen 's avonds in de Soul-x-rated mocht!

* Euson- Crimson Eyes (1972)
Ik ben normaliter niet zo kapot van platen van Euson, maar deze is warempel upbeat. Nog steeds geen millimeter soul, dus in de Blauwe Bak zal-ie niet voorkomen!

* Gap Band- I Don't Believe You Want To Get Up And Dance (1979)
Hoewel het de b-kant is van 'Who Do You Call' heb ik hem echt vanwege deze kant gekocht. Het heeft 'Oops Up Side Your Head' tussen haakjes, maar ik kan er maar niet achterkomen of dit dezelfde is als de grote hit uit 1980. In elk geval een aanwinst die niet mocht ontbreken.

* Leon De Graaff- Pittsburgh In The Rain (1971)
Die had ik al, alleen is het vinyl daarvan niet smetteloos en dan is zo'n fraai exemplaar met fotohoes voor vijftig cent natuurlijk een koopje!

* Al Green- Tired Of Being Alone (1971)
Hoewel ik eigenlijk een beetje allergisch ben voor Al Green, ben ik ontzettend blij met deze single. Volgens mij heb ik er in januari nog over geschreven, over het slaperige meisje op het station van Meppel. Engelse persing, prachtige staat... Wat wil een mens nog meer?

* Al Green- For The Good Times (1972)
Nou? Nog een single van Al Green? Ik heb een ernstig vermoeden dat ik deze al heb, zelfs mét fotohoes. Maar voor vijftig cent kon ik hem niet laten liggen. Zo vaak kom je Al Green niet tegen in het hoge noorden...

* Pierre Groscolas- Lady Lay (1974)
Ja natuurlijk, het is lulligheid ten troef! En toch ben ik heel erg blij met deze single. Die ontbrak namelijk nog...

* Icehouse- I Can't Help Myself (1982)
Die mocht de twintig vol maken, maar ik had een ander nummer verwacht. Ik vind hem eigenlijk niet zo sterk als andere nummers van Icehouse.

* KC & The Sunshine Band- That's The Way I Like It (1975)
Natuurlijk hadden we die al, maar nog niet met dit 'fotohoesje'.

* KC & The Sunshine Band- Keep It Comin' Love (1977)
En daarvan twijfelde ik of ik hem heb of niet. Ach, kun je niet snel teveel van hebben.

* Muppets- Mah Na Mah Na (1977)
Hee, die hebben we recent nog gehad? Klopt! In het tweede verhaal van Donderdag Meppeldag vertelde ik hoe ik in 2000 mijn exemplaar van The Muppets was kwijtgeraakt en in Meppel een nieuw exemplaar vond. Welnu, die bewuste single heeft nogal een gemene kras. De single die ik zaterdag kocht, is dan beter, alleen... het uitdrukhartje is weggebroken en het overgebleven gat is te smal voor een single-puck. Ook al niet ideaal dus. Daar moet ik dus weer zo'n plastic spiraaltje tussenproppen...

* Ohio Players- Fire (1975)
Ik heb ook even snel de b-kant gedraaid, 'Together', en eigenlijk vind ik die beter! 'Fire' is een lekker feestelijke disco-stamper, waar 'Together' meer mid-tempo is, maar met een klasse waar je 'u' tegen zegt!

* Pilot- January (1975)
Die had ik nog niet met fotohoes...

* Poogy- She Looked Me In The Eye (1974)
Puur uit nieuwsgierigheid gekocht, het blijkt een Israëlische folkpop-single te zijn. Eigenlijk is-ie ook nog ontzettend leuk!

* Boots Randolph- The Battle Of New Orleans (1960)
Saxofonist Boots Randolph neemt de riedel onder handen, die het grote publiek beter kent als 'Mexico' van Les Humphries Singers. Op de b-kant doet hij een eigenwijs dingetje genaamd 'After You've Gone', ook al vraag ik bij beide kanten af wat ik er eigenlijk mee moet...

* John Rowles- Hush... Not A Word To Mary (1968)
In een creatief verknipte fotohoes, maar met het vinyl in een prima conditie. Deze had ik nog niet op origineel vinyl, maar het is puur vulling voor de collectie.

* Seekers- Chilly Winds (1965)
In de Ariola-uitdossing met fotohoesje, zoals ik hem in 1992 dagelijks zag liggen bij Golden Years, de jukeboxzaak in Sneek waar ik toen mijn singles haalde. Omdat hij vijftig cent is en mét het fotohoesje mocht hij mee...

* Mike Starrs- Lovesong (1975)
'Save the best for last'. Dit is de verrassing van de partij. Ik had het fotohoesje al sinds 2003 in mijn bakken staan, ooit gekregen van vrienden als onderdeel van een stapeltje singles, maar de plaat zélf had ik nog nooit gehoord. 'Lovesong' is geschreven door Lesley Duncan, de Britse singer-songwriter die meerdere goede nummers op haar conto heeft staan. Mike Starrs zingt het in een sfeervolle omgeving met mellotron en al! Kippevel-nummer. Ik heb al wat spitwerk gedaan naar Starrs, misschien kom ik er nog op terug. Ik weet in ieder geval dat hij in 1978 zanger was van de eigenzinnige Britse rockband Lucifer's Friend.

Schijf van 5: brieven

Gisterochtend klepperde de brievenbus en vielen er vijf brieven op mijn mat. Alleen klopte er iets niet... Alle vijf waren niet gefrankeerd, hadden geen postzegels of stempels en bovendien hoefde ik geen strafport te betalen. Zo werd ik ineens herinnerd aan mijn voornemen van een Schijf van 5 brieven. Eentje had al een wereldreis achter de rug, nog last van een jetlag, en dus kwam het erg goed uit dat we pas vandaag de Schijf van 5 doen. Alles op een rijtje? Sorteren, 7940 tot en met 7999 is streekpost, Meppel en Nijeveen meteen scheiden, collega-post (zie lijst) in de bakken, de rest 'toolen', labels uitdraaien voor collega's en post in de zakken, zakken in de bak op het terrein. Staphorst gaat naar Pannenkoek, niet vergeten streek en nationaal aan te bieden bij Postnl en mogen we dan naar huis? Ziehier mijn dagelijkse werkzaamheden op de postafdeling. Met het sorteren van deze vijf brieven ben ik klaar. Willen jullie even controleren?

Op vijf komen we een brief tegen die, zoals gezegd, een hele reis achter de rug heeft. Zonder postzegels, maar met een stempel van een tussenstop. De brief is namelijk eerst van Amerika naar Schotland gegaan en The Proclaimers hebben hem vervolgens doorgestuurd naar Nijeveen. Mijn dank, heren! Anders had ik immers vijfduizend mijlen moeten lopen om die brief te halen. Afijn, de nummer vijf mag geen schoonheidsprijs hebben, ik kon niet zo snel een andere leuke brief bedenken. Voor een keertje is-ie ook best geinig. Op vijf staat 'Letter From America' van die verschrikkelijke Proclaimers uit 1988.

Ik begon vrijdag een beetje wanhopig te worden. Mijn oproep om brieven te sturen, leverde maar geen reactie op, noch bracht de postbode me de gewenste post. Ik keek bij het uitschiften van Nijeveen en Meppel altijd even of er al iets bij zat voor mijn adres, maar nee, helemaal niks! Ik heb toen de typmachine ter hande genomen en ben een brief gaan schrijven, maar alras bleek dat de brief niet aan iemand was geadresseerd maar gewoon een voorbeeld van zelfreflectie was. Op vier vinden we 'A Letter To Myself' van The Chi-Lites.

De envelop op nummer drie bevatte een leeg blaadje, waarop Jackie Wilson slechts één regel had geschreven: 'Laat dit een brief zijn'. Normaliter krijg ik altijd een zoet gevoel als ik post ontvang van deze grote man, maar zo dramatisch als dit had ook weer niet gehoeven. Ik draai liever de single om voor het bijzonder fijne 'Didn't I'. Evengoed mag Jackie vandaag op drie met zijn 'Let This Be A Letter' uit 1974.

Een brief schrijven is nog een hele kunst. Een volmaakte brief lukt niet in één keer. Neem nou die brief van Wayne Carson Thompson, aanvankelijk een kattenbel die in twee minuten klaar was, kwam in 1969 de Amerikaanse groep The Arbors eraan te pas en maakte er een kleine suite van. In 1970 volgde daarop Joe Cocker die samen met Leon Russell de brief nog maar eens opnieuw schreef. Bojoura geeft eerlijk toe dat ze niet zo creatief is met brieven, want zij heeft de brief van The Arbors woordelijk overgeschreven. Toch staat haar versie van 'The Letter' vandaag op nummer twee.

Eigenlijk hadden er gisterochtend zes brieven op de mat moeten liggen, want gistermiddag kreeg ik een telefoontje van Tony Sherman. Ik had even het nummer moeten controleren. Of hij nu uit Haarlem belde of vanaf Curaçao. Ach, het is toch allemaal Nederland tegenwoordig. Tony vroeg of ik zijn brief al had ontvangen. Mijn antwoord was ontkennend. Hij zuchtte diep en riep het nog maar eens uit: 'I Wrote You A Letter'. Ja, hartstikke leuk heer Sjurmen, maar als je brief er niet voor zondag is, dan ligt-ie buiten de Schijf. 'Tonight', zo voorspelde Sherman en inderdaad! Zo kwam zijn brief gisteravond alsnog binnen. En dus kies ik voor dit ontzettend fijne crossover-deuntje van Tony Sherman voor de eerste plaats in deze Schief van brief.

Het thuis sorteren en frankeren bevalt me dermate goed dat we volgende week nog eens hetzelfde doen, maar dan met ansichtkaarten. Stuur ze maar naar het bekende adres!