een dagdeel op de boerderij van Harry

Mijn kennismaking met Cuby & The Blizzards? Tja, dat zal toch meer de herkenning van de naam zijn, denk ik zo. In 1991 koop ik mijn eerste Cuby-single, 'Nostalgic Toilet', en kort daarop 'Thursday Night' en de elpee 'Afscheidsconcert'. Rond dezelfde tijd hoor ik Harry Muskee zijn '2 Meter Sessie' doen op de radio en ben zodoende getuige van zijn uitvoering van 'Window Of My Eyes', een nummer dat hij meer dan twintig jaar heeft geweigerd om te zingen. De singles druppelen een-voor-een binnen en ik koop eens 'Desolation' in een verschrikkelijke staat bij een kringloopwinkel. Rond de eeuwwisseling krijg ik een paar elpees van een toenmalige vriend en daar zit ook Cuby tussen, waaronder de latere dubbelelpee-heruitgave van 'Desolation' en 'Groeten Uit Grollo'. Bovendien heb ik Muskee ettelijke keren in actie gezien. Hij heeft een soort van 'abonnement' bij veel clubs, waaronder Het Bolwerk in Sneek: Eens per jaar treedt hij daar op. Ik zie hem eveneens tijdens zijn laatste tournee als Muskee en, ja, dat was een teleurstelling. Vlak daarna wordt Cuby & The Blizzards opnieuw opgericht en volgens mij speelt die laatste tournee daarin mee. In 2011 opent het Cuby-museum in Grolloo en ik wil er meteen naar toe. Toch ontbreekt het steeds aan tijd, want ik heb me voorgenomen er een dag voor uit te trekken. Een dag is het niet geworden, maar vier uren zijn eveneens royaal genoeg?

In 1965 ontvlucht Harry Muskee de hectiek van Assen en vestigt zich in Grolloo (dan nog met één 'o' op het eind). Hij huurt een oud vervallen boerderijtje voor het bedrag van vijfentwintig gulden per maand. Om de hoek zit café Hofsteenge waar Harry bijna wordt opgenomen in het gezin. In dat jaar begint eveneens het verhaal van Cuby & The Blizzards. Harry kent Eelco Gelling van de Asser Courant, waar de laatste als fotograaf werkt. Gelling wordt echter ontslagen voor zijn lange haar en Harry, die dan ook daar werkt, is solidair. Hoewel de blues meteen al wel speelt, moet ook Cuby & The Blizzards ergens beginnen en de groep wordt lokaal aangekondigd als 'The Rolling Stones uit Assen (zonder pruiken)'. Het is echter Muskee die hardnekkig weigert om liedjes van The Beatles en anderen te zingen en zo transformeert Cuby & The Blizzards zich tot een blues-band. Zo hebben vrijwel geen voorbeelden in Nederland en daarbuiten. Hun muziek is mijlenver verwijderd van de 'British Blues Boom' en het verwerkt evenmin blanke rock'n'roll in de blues zoals bijvoorbeeld The Stones. Toch blijft het wonderlijk: Een groepje Drentse jongens die de zwarte blues ten gehore brengen. Wars van rages en trends. Dat ze niet altijd even begrepen worden, spreekt boekdelen in een korte video uit 1966. ,,Laatst ook in Leeuwarden", zegt Muskee daar. ,,Een stel kerels die begonnen te schreeuwen, wilden hopla-hopla-muziek. Ik heb ze gezegd, 'jullie snappen er geen donder van'". Toch zijn er vakbroeders die het wel snappen. De groep maakt een legendarische tournee in 1967 met Van Morrison, het neemt een album op met de blues-zanger Eddie Boyd en John Mayall komt geregeld langs om Eelco Gelling over te halen om met hem mee te komen. Peter Green heeft zijn tijd erop zitten bij The Blues Breakers en John wil niets liever dan Eelco in de groep. Die houdt de boot af en de eer gaat naar de toekomstige Stones-gitarist Mick Taylor.

Het boerderijtje is in de loop der jaren wel opgeknapt, maar toch is het authentiek genoeg gebleven. De entree van het museum heeft rechts een barretje met minimaal twee enthousiaste vrijwilligers. Het museum is volledig onafhankelijk en, bijna uniek, ze hebben een wachtlijst voor medewerkers. Als rechtgeaarde Cuby-fans is dit een droombaan. Rondleidingen doen en praten met andere Cuby-fans over de muziek. Ik tref een echtpaar dat 's ochtends uit Noord-Groningen is gekomen. Beide volgen ze Cuby vanaf ongeveer 1968. Ik heb niet een rondleiding nodig. Het is meteen een droomwereld waarin ik terecht kom. Bij sommige vitrines sta ik soms twintig minuten te kijken. Momenteel heeft het een extra tentoonstelling over Eelco Gelling. Links zien we een muur vol televisie-schermen en koptelefoons die aan draadjes aan het plafond hangen. Op de schermen zijn het vooral collega-muzikanten die over Eelco Gelling vertellen. De maestro zelf zit daar ook tussen. Verder de genoemde video uit 1966 en de bezoeken van Harry aan Amerika welke hij in de nieuwe eeuw heeft gemaakt voor RTV Drenthe. Daarnaast is het kleine kamertje, toepasselijk 'Nostalgic Toilet' genaamd. Hier staat een mp3-jukebox met alle albums van Muskee en Cuby en de gast mag een liedje uitzoeken. Ik sla het echter over. In de vitrines vinden we platen, instrumenten, krantenknipsels en persoonlijke eigendommen. De huiskamer is geheel in de stijl van de jaren zestig met gebruiksvoorwerpen uit die tijd, maar ook oude jassen van Harry. In de bedstee (vorige week nog gebruikt voor 'Picture this') vertellen ex-vriendinnen over de roemruchte jaren van Cuby. Even verderop wordt een video vertoond dat pas recentelijk is opgedoken. Jarenlang gaat het gerucht dat voor de promotie van de elpee 'Appleknockers Flophouse' een video is gemaakt in een café in de buurt van Grollo, waar ontklede jongedames tussen de dronken boeren dansen. Het zijn vooral de lokale autoriteiten die de video zou hebben tegengehouden en lange tijd wordt gedacht dat het een fabeltje is. Welnu, een paar maanden geleden dook opeens iemand op met de originele video. We zien de leden van Cuby tussen de kwijlende boeren en schaars geklede danseressen. De video duurt iets meer dan een minuut en staat op herhaling.

Ik wil bijna weg gaan als me wordt verteld dat er een 'boven' is. Daar speelt een concert van Muskee van omstreeks 1990 met gastoptredens van Gelling en Herman Brood. Dat optreden duurt ruim een uur, maar daar heb ik niet heel veel interesse voor. Er staat een leestafel met boeken en daar zie ik 'Chicago Soul' van Robert Pruter staan. Misschien nog een keertje terug gaan om dan in dat boek te verdrinken? Of toch even gaan zoeken naar een tweedehands exemplaar?

Zoals gezegd: Het museum krijgt geen enkele vorm van subsidies en is afhankelijk van donateurs en sponsors. De reden dat het geen subsidies wil hebben is simpel: Het wil niet afhankelijk zijn van de grillen van de regering. Ik bedank in eerste instantie voor het donateurschap, maar bij nader inzien: Ik denk dat ik het ga doen! Voor 19,50 euro per jaar is dat al mogelijk en je ontvangt het boek 'Cuby En Route' op de koop toe. Bovendien organiseert het een speciale dag voor donateurs. Ik vind het gewoon een uniek museum dat kost wat kost behouden moet worden. En de Nederlandse muziekliefhebber moet eens een kijkje gaan nemen. De entree bedraagt slechts zes euro en dat is het ruim waard!

Het museum is in september nog geopend van dinsdag tot en met zondag, in oktober van donderdag tot zondag en van november tot en met april alleen op zondag. Alle dagen van elf tot vijf uur. Het museum is gevestigd aan de Voorstreek 4 in Grolloo, om het hoekje bij Hofsteenge waar de auto geparkeerd kan worden.

rondje koffie

Ik had beloofd om vandaag een stuk te publiceren over het Cuby & The Blizzards-museum, maar dat stel ik nog even uit. Ik ben moe! Ik meende gisteravond dat ik mijn boodschappenlijstje goed in mijn hoofd had zitten toen ik in Meppel was bij de Appie Heijn. Ik geef de schuld aan de 'Hamsterweken', want ik heb me enthousiast gestort op de a-merken pasta en pastasauzen. Thuis kan ik mezelf wel voor het hoofd slaan. De koffie... Die is al een paar dagen op, maar ik had nog oploskoffie over van de vakantie. Hoewel? Dat begint ook op te raken. Ik tel de 'sticks' en besluit dat ik zaterdagavond drie kan nemen en zondag. Bovendien heb ik fietsplannen voor vandaag en opeens vallen beide dingen samen. De Albert Heijn in Sleen is immers open op zondagmiddag... Nee, ik ben niet speciaal voor een pak koffie naar Sleen gefietst, dat had ik ook op zondag in Meppel kunnen krijgen, maar het was wel een aardige missie. En eentje die is geslaagd!

Ik heb de wekker gezet op half negen en ik ontwaak met een kort nieuwsbulletin op Q Radio. Daarin wordt verteld over de onweersbui die in het zuiden al behoorlijk heeft gespookt en dat met redelijke snelheid naar Twente is gegaan. Ik zet de wekker maar een uurtje later, want het is bovendien een erg korte nacht. Om half tien is er geen vuiltje aan de lucht in Nijeveen en dus maak ik me klaar voor de tocht. Ik heb in de nacht al een route naar Sleen uitgestippeld middels het fietsroutenetwerk, maar zal daar een aantal keren van afwijken. Het komt op een kleine zestig kilometer en dat correspondeert ook met mijn kilometerteller. Eerst door heel veel niemandsland van Havelte naar Ruinen. Ik ben rond de middag in Pesse waar ik de meegebrachte koffie drink en broodjes nuttig. Vervolgens kom ik op plekken waar ik nog nooit eerder ben geweest. Omdat ik het plan heb om via Westerbork terug te gaan, verander ik de route zo dat ik via Nieuw-Balinge, Gees en Oosterhesselen richting Sleen ga. De routebeschrijving wil me over Noord-Sleen hebben, maar daar kom ik nog op de terugweg langs. Ik ben rond half vier in Sleen. De camping oogt verlaten en even heb ik de neiging om te gaan kijken. Ik ben één van mijn 'vapes' kwijtgeraakt en ik heb het vermoeden dat die onder de tafel ligt in de recreatieruimte. De uitbater van de camping heeft gezocht en heeft niks gevonden en ik moet daar dus maar op vertrouwen. Het 'leuke' meisje zit weer achter de kassa, dat zou op zichzelf al een reden zijn om vaker boodschappen te doen in Sleen. Zo'n spontane meid hebben ze niet in Meppel of Nijeveen. Ik koop de afgebeelde koffie en twee flesjes koolzuurvrije ijsthee. De eerste drink ik op de brink van Sleen en kus het dorp dan vaarwel. Opvallend is dat ik meteen weer een vakantiegevoel krijg.

In Sleen heb ik getwijfeld aan mijn ambitieuze plannen. Ik stippel weliswaar een route uit over Westerbork, Hooghalen en het Hijkerveld naar Hoogersmilde, maar teken ook een korte route over Beilen naar Dwingeloo. Lange tijd ben ik van plan om die laatste te doen. Maar toch blijft het knagen en ik ga overstag: Ik ga met een flinke omweg naar huis. Door Westerbork naar Hooghalen. Even stil staan op het Hijkerveld. Dit is één van mijn meest favoriete plekken. Een weids uitzicht en een complete stilte. Via het dorp Oranje (bekend van Speelstad Oranje, het overdekte speelpaleis) naar Hoogersmilde. Ik heb mezelf ijs beloofd in Diever. Dan moet ik opnieuw een keuze maken. Ik kan langs de Drentse Hoofdvaart crossen. Doodsaai, maar allemaal asfalt, en je kan het tempo opvoeren. Of toch maar binnendoor? Ik kies voor het laatste en ga zo richting Uffelte. Ik zou nu gewoon over Havelte en Eursinge kunnen, maar ik besluit even het laatste eruit te persen en over Darp en Havelterberg te gaan. Om klokslag negen uur ben ik thuis. Ik ben dan ruim tien uren onderweg geweest en de kilometerteller geeft 146 kilometer aan. En die voel ik op dit moment in mijn knieën, dus is het nu bedtijd...

Week Spot: Freda Payne

Na lang beraad heb ik vanavond besloten dat Freda Payne maar de Week Spot moet zijn. Ik zit een beetje door de Week Spot-kandidaten heen, buiten enkele 'grote' artiesten en enkele die ik al eens anders aan bod heb laten komen. Freda Payne behoort tot die laatste categorie, maar het is sinds een paar maanden dat ik me oprecht ben gaan interesseren voor de b-kant van 'Band Of Gold': 'The Easiest Way To Fall'. Het begint bij een aflevering van 'Sample versus Original', een rubriek in Tuesday Night Music Club. Ik heb 'Odelay' van Beck centraal staan in '3 From 33' en ik draai in die show vooral originelen van samples die Beck voor dat album heeft gebruikt. Daar zit ook een 'breakbeat' tussen van dit Freda Payne-nummer dat mij tot dan toe geheel onbekend is. Achteraf gezien vind ik het de betere kant, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik 'Band Of Gold' te vaak heb gehoord. Op 11 april 2012 heb ik 'Geen centje Payne' geschreven en daarin doe ik de geschiedenis en ontwikkeling van Freda Payne uit de doeken. Omdat het me een beetje zinloos lijkt om in herhaling te vallen, doe ik deze week andermaal alleen een hoesje van de Week Spot.

1992: 7-teen spirit

Vandaag het 1992e bericht en om dat jaar kan ik niet heen. In mijn bericht over 1980 noemde ik een instantie die drie dagen later vroeg of ze het stuk mochten gebruiken voor promotie middels Twitter. Ik heb het afgewimpeld, hoewel ik het erg netjes vind dat ze me het eerst hebben gevraagd. Soul-xotica bestaat immers bij de gratie van mond-tot-mond-reclame, ikzelf maak nóóit reclame voor dit blog, en het is maar zelden dat ik hier een meer persoonlijk verhaal bloot leg. In dat 1980e bericht schreef ik eveneens dat de 'pestkoppen' uit die tijd twaalf jaar later mijn beste maten zouden worden. 1992 is in vele opzichten een ommezwaai geweest. Het begin van het einde, zoals u wilt. In de jaren 1990 en 1991 ben ik een streng geheelonthouder. Grapjas! Ik ben nog niet eens op de leeftijd dat ik legaal een biertje mag bestellen in een café of ik weiger al kersenbonbons. In de late jaren tachtig drink ik heel zeldens eens een flesje shandy en daar blijft het dan ook bij. Begin 1992 heb ik al vele malen gehoord van 'It Hokje', iets dat later de boeken zal in gaan als een 'zuipkeet' en daarmee een negatieve lading zal krijgen. Het is op uitnodiging van een vriend dat ik op een zaterdagavond mee ga. De rest is geschiedenis, want ik zal veel van de jaren negentig daar doorbrengen. Pijpjes Amstel is het enige dat op de menukaart staat en verder zal ik hier mijn eerste sigaret roken. Vandaag doe ik 1992 nog eens zachtjes over.

De dag na de begrafenis van 'heit' schrijf ik een bericht waarover ik me verbaas als ik het terug lees. Ik haal hier ook dat betreffende weekend aan. Op aanraden van meneer Hania, mijn docent Nederlands, klop ik aan bij de redactie van het Sneeker Nieuwsblad met een recensie van 'Nevermind', het nieuwe Nirvana-album. Cees Walinga is geïnteresseerd in mijn schrijfstijl, maar een recensie van Nirvana is onbruikbaar voor de krant. Ze zoeken wel iemand die regelmatig concerten in Het Bolwerk wil recenseren. Daar heb ik natuurlijk wel oren naar, maar ik weet ook dat Het Bolwerk (onterecht) een slechte naam heeft in Sneek. Het wordt nog steeds in verband gehouden met De Meerpaal en dat was in de vroege jaren tachtig wel een soort van drugshol. Moeder is niet enthousiast en zegt 'dat we dat eerst met heit moeten bespreken'. Ik zie het donker in, maar dan verbaast me het antwoord van zijn kant: ,,Vooral doen!". De volgende avond speelt bluesmuzikante Joanna Connor in Het Bolwerk en daar wil ik wel mijn debuut maken. Toch houden de weersvooruitzichten me tegen, want ze verwachten die avond ijzel. 'It Hokje' wordt vervolgens wél toegestaan door mijn ouders en zo kijk ik op 25 januari 1992 voor het eerst binnen in 'It Hokje'. Een week later maak ik alsnog mijn debuut in de Sneeker met een recensie van het concert van Margriet Eshuys en wellicht had ik geen betere start kunnen wensen. Vreemd te bedenken anno 2015, maar in 1992 heb je nog geen internet, Youtube, Spotify of wat ook maar. Een computer is voor tekstverwerking en administratie. Informatie over bands en artiesten verkrijg je middels de Oor Muziekencyclopedie en qua Margriet Eshuys is daarover meer info te vinden dan Joanna Connor. Ik probeer tijdens dat eerste concert nuchter te blijven, maar krijg dan een teveel getapt biertje toegeschoven.

'Nevermind' van Nirvana. Het is al gevallen en dat is het album dat voor de ommezwaai heeft gezorgd. Ik zit tot dan toe diep in de jaren zestig en zeventig, maar ik ben vanaf de eerste noten van 'Smells Like Teen Spirit' verliefd op het album. Ik heb de hit op cassette-single. Die geluidsdrager is in Nederland compleet geflopt en het dient vooral voor de zonderlinge muziekliefhebbers die niet aan de cd willen. In Engeland is de cassette-single nog jarenlang een hit. Deze, 'Should I Stay Or Should I Go' van The Clash en nog een paar gaan iedere keer mee naar 'It Hokje'. Daar zijn ze Nirvana op een bepaald moment zó beu dat het in de sloot wordt gegooid. Het is tot dan toe altijd feest geweest. Eerst de tafel naar buiten gooien en dan pogoën met het stel.

Het krantenwerk heeft me ook een enorme 'boost' gegeven. Eindelijk mag ik mijn verworven muziekkennis delen met een publiek. Dat levert in het begin van mijn recenseren nogal eens tenenkrommende vergelijkingen op, maar ja... er gaat immers ook een wereld aan muziek voor mij open. Ik ben bij praktisch ieder concert in Het Bolwerk en Margriet Eshuys is een uitzondering geweest op de regel. Ik leer binnen korte tijd hardcore-punk kennen, maar ook jazzrock en andere stijlen en genres die ik niet voor mogelijk hield. 'It Hokje' wordt meer de uitvalsbasis voor na concertbezoeken. Ik kan me overigens ook nog heel goed herinneren als ik mijn eerste kater heb. Dat is in maart 1992 en ik zweer dat ik zoiets nóóit meer wil hebben. Ach, het zal wennen... Middels een vriendinnetje van iemand biets ik wel eens een sigaretje en voor het concert van Freedy Johnston koop ik mijn eerste pakje Marlboro. Daar zal ik vervolgens een maand mee doen! Dan kom ik bij het waterschap terecht voor mijn tweede stage en het is nog de tijd dat overal en nergens gerookt mag worden. Omdat de laatste vijf van de zeven weken dodelijk saai zijn (geen werk...), leer ik hier het kettingroken. Toch weet ik het tot oud en nieuw te verzwijgen voor de familie, hoewel die wel steeds meer een vermoeden krijgen. Net zoals een alcoholist zijn lege flessen opspaart, verstop ik mijn lege pakjes sigaretten in een kastje op mijn slaapkamer. Mem vindt eerst al eens een half pakje in een jaszak, maar dat heeft een vriend vergeten in 'It Hokje' en dat zal ik hem teruggeven. Als ze eens mijn kamer opruimt en in dat kastje kijkt, is er geen uitweg mogelijk. Ja, ik rook... Hulde aan de lokale tabakswinkelier. Hij wil me het eigenlijk niet verkopen omdat heit is gestopt met roken, maar houdt tevens zijn kaken op elkaar tegenover mijn ouders. Ik kan het een half jaar 'geheim' houden.

1992 is ook mijn laatste schooljaar. Het KMBO is niet bepaald de beste keuze voor de zeventienjarige Gerrit die een stok achter de deur moet hebben qua huiswerk. Ik raak hopeloos achter met het schoolwerk doordat ik té druk ben met het krantenwerk, rondhangen in 'T Hokje en andere dingen die totaal niet relevant zijn bij mijn studie. In december 1992 krijg ik een 'lastige' keuze die voor mij niet echt lastig is: Het recensiewerk aan de kant zetten en op de studie richten óf van school gaan. Ik heb het laatste gekozen. Spijt? Nee! De vooropleiding is minimaal, maar als ik mijn hart volg, kom ik altijd weer uit bij de muziek.

Het is een kwart eeuw sinds de 'flower power', één van mijn meest favoriete jaren uit de popmuziek. In 1992 komt de 'flower power' voor mij samen met punk. Dat laatste uit zich vooral in afzetten. Dat gaat niet altijd hand-in-hand met het krantenwerk, wat op zichzelf een hele 'respectabele' functie is, maar die wijsheid komt pas twintig jaar later.

Het zilveren goud: augustus 1990

Het soul verzamelen mag dan weer langzaam op gang komen, de keuze voor de Week Spot valt me momenteel erg zwaar. Ik stel dit nog maar twee dagen uit, want morgen ga ik een bericht maken over het jaar 1992. Dat is dan het 1992e bericht en jawel... het tweeduizendste artikel op Soul-xotica komt dichterbij. Normaliter probeer ik 'Het zilveren goud' rond de 17e van de maand te doen, maar ik ben het deze maand écht even vergeten. Het schiet me pas te binnen als ik met vakantie ga. Augustus 1990 is een spannende maand. Moeder zal later deze maand geopereerd worden en ik zal in die tijd bij zus, zwager en pasgeboren nichtje in trekken, zodat er nog enige controle is op mijn schoolwerk. Intussen gaat in Sneek Sunrise open, een coffeeshop-annex-platenzaak. Ik maak kennis met de zoete geur van wiet, maar het zal drie jaar duren voordat ik het zelf eens ga proberen. Met Sunrise in de buurt en met mijn dalende interesse in school, is deze combinatie funest. Moeder zal opgenomen worden als voor mij het laatste schooljaar van de LEAO begint, maar dan wordt besloten dat ze ook geholpen kan worden met bestraling. De 'logeerpartij' gaat niet door en moeder wordt iedere doordeweekse middag opgehaald met een taxi. Als dit afdoende is, dan is dat natuurlijk veel beter? Augustus staat voor mij in het teken van Sunrise, rommelmarkten en de spanning van het nieuwe schooljaar. Ik scharrel deze maand precies 20 singles bijeen.

We komen donderdag terug van vakantie en het is prachtig mooi weer in Nederland. De zaterdag is het zo warm dat ik het wel aandurf om op de fiets naar Heerenveen te gaan. Ik kom dan voor de eerste keer in de overdekte rommelmarkt aan de Gedempte Molenwijk. Deze bestaat inmiddels niet meer, maar ik zal daar nog vaak terugkomen. Het heeft werkelijk duizenden singles en het is onmogelijk om deze in één middag door te spitten. Ik vind er in eerste instantie twee van mijn gading, Een week later ga ik opnieuw en haal nog twee daar vandaan. Ondanks de matige staat van de meeste singles vraagt deze nering flinke bedragen en dus kan ik me niet meer permitteren.
186. Underneath The Blanket Go-Gilbert O'Sullivan
187. Hellraiser-The Sweet
195. When The Swallows Fly-The Bee Gees
196. Wooly Bully-Sam The Sham & The Pharaohs

Heit heeft nog een week vakantie en dus maken we dagtripjes. Op maandag gaan we naar Drachten waar ik nummer 188 uit de uitverkoopbak vis van een 'nieuwe' platenzaak. Meer zit er niet in. Dinsdagochtend heb ik een boodschapje in de stad en ontdek dan Sunrise. 189 is de eerste single die ik voor een gulden bij Sunrise haal. 's Middags gaan we naar een braderie in Koudum. 190 komt van de Expert waar ik eerder al singles heb gekocht. 191 tot en met 193 kosten samen een rijksdaalder bij een kraam met platen.
188. Geronimo's Cadillac-Manfred Mann's Earth Band
189. So What-Gilbert O'Sullivan
190. Young Girl-Gary Puckett & The Union Gap
191. I Was Made For Lovin' You-Kiss
192. Love Hurts-Nazareth
193. Be My Day-The Cats
194. Only A Fool-Mighty Sparrow & Byron Lee & The Dragonaires

Nummer 194 haal ik op de donderdag samen met 195 en 196 uit Heerenveen bij Sunshine Records, de 'hoofdvestiging' van Sunrise. De overige singles komen allemaal van Sunrise in de Nauwe Noorderhorne in Sneek, met uitzondering van 205. Dat is de enige single van interesse die ik vind op een zaterdagmorgen op de vlooienmarkt in de Veemarkthal in Sneek.
197. Love You Inside Out-The Bee Gees
198. Bird Dog-The Everly Brothers
199. Scandal-Queen
200. Lola 'live'-The Kinks
201. I Just Called To Say I Love You-The Everly Brothers
202. Lady Of The Dawn-Mike Batt
203. Free Fallin'-Tom Petty
204. Kung Fu Fighting-Carl Douglas
205. Ob La Di Ob La Da-The Marmalade

Meer valt er eigenlijk niet te vertellen over deze maand en omdat ik morgen een volle dag heb, besluit ik hier maar mee.

Singles round-up: augustus 3

Ik heb me er al lang mee verzoend. Voor soul-platen moet je richting het midden en het westen van het land, met name Rotterdam. De keren dat een interessant soul-plaatje op mijn spoor komt in het hoge noorden is een geschenk dat je moet koesteren. Het noorden is veel meer op de pop en rock gericht en als het dan al soul is en vóór het disco-tijdperk, dan is het vaak het geijkte Philly- en Atlantic-werk. Zoals jullie kunnen merken aan de 'Singles round-up' doe ik de laatste tijd voornamelijk boodschappen in Meppel en directe omgeving en valt het aantal Blauwe Bak-aanwinsten tegen. Toch heb ik, dankzij wat frisse inspiratie tijdens de vakantie (lees: het beluisteren van enkele podcasts) opgedaan en heb eerder vanavond een veiling verloren en een andere gewonnen. Dan is er ook nog een EP op Ebay voor een dievenprijsje, maar daar is de staat ook naar. Niet helemaal Blauwe Bak-materiaal, maar wel een nummer dat sinds een aantal weken 'speelt' voor mij. Normaliter splits ik een 'Singles round-up' van 20 singles op in twee of meerdere delen, maar omdat de vangst van de vakantie enkele 'dubbele' singles bevat en sommige niet bijster interessant zijn, pers ik ze vandaag samen tot een bericht.

Het begint op vrijdagochtend als ik onderweg ben naar het Cuby-museum in Grolloo. Voordat mensen de elpee-hoes van 'Groeten Uit Grollo' erbij pakken en me een les willen leren: Grolloo heeft sinds 1967 een derde 'o' in de naam gekregen. Ik heb een paar kilometer voor Grolloo al last van een droge keel en de uitnodiging van koffie bij een antiekboerderij kan ik niet afslaan. De eerste blik naar binnen is vluchtig. Ik zie schilderijen en meubilair. De vriendelijke uitbater moet de koffie zetten en dus kijk ik nog eens naar binnen en zie dan op een tafel met snuisterijen een stapeltje singles liggen. Ze blijken vijftig cent per stuk. Beide singles van mijn keuze hebben twee schijven in het hoesje. Bij Millie gooi ik de andere single eruit, maar ik laat Perez Prado bij Tommy James in zitten. Een eurootje dus! Een paar uur eerder heb ik in Sleen een kringloopwinkel gezien in een warenhuis. Nog verder terug in de tijd? Donderdagmiddag zie ik, bij het ophalen van de fiets, Mijn Kraam en besluit die te onthouden. Tommy James, Perez Prado en Millie komen dus uit Grolloo, Rozalla, Womack & Womack en Gilbert O'Sullivan uit Emmen en de rest uit Sleen.

* After All- Help Me My Love (NL, Negram, 1974)
Voor een euro kan en mag veel, dat zullen jullie dadelijk wel merken. Dat geldt evenzeer voor After All. Ik ken de groep van een tipnotering uit het Hitdossier en weet bij de aanblik van het hoesje al dat dit geen spannende muziek gaat opleveren. Dat blijkt want 'Help Me My Love' is zult van het saaiste soort. After All komt uit Enschede, maar dit is niet bepaald vuurwerk.

* Anarchic System- Popcorn (Frankrijk, AZ, 1972)
'De vocale versie'? Tot vanmiddag meen ik dat 'Popcorn' een instrumentaal nummer is, maar Anarchic System schijnt dus een gezongen versie te hebben opgenomen. Niet dat dit nu iets toevoegt aan de Hot Butter-versie of één van de andere covers van deze Moog-klassieker, maar het is een leuke 'novelty'.

* Cupid's Inspiration- My World (NL, CBS, 1968)
Ik heb al jaren een fascinatie voor 'Yesterday Has Gone' van Cupid's Inspiration en heb sinds 1996 meerdere exemplaren in de bakken staan (een Deense en twee Nederlanders). Gewoon een vroege Marmalade- en Love Affair-kloon, maar dankzij de zanger en de arrangementen wordt een stukje extra drama toegevoegd aan het nummer. Datzelfde geldt eveneens voor opvolger 'My World' hoewel het, zeer verrassend, niet klinkt als 'Yesterday Has Gone'. Het is overigens ook niet zó leuk als de grote hit, maar dat mag de pret niet drukken. Voor vijftig cent is het een leuke aanwinst.

* Vic Dana- Red Roses For A Blue Lady (NL, Liberty, 1965)
Ja, dit nummer kan ik vaag herinneren en weet dan ook dat het niets bijzonders is. Toch is dit exemplaar in nieuwstaat en heeft het Nederlandse fotohoesje. Voor een euro té aantrekkelijk om te laten liggen.

* The Equals- Black Skin Blue Eyed Boys (NL, President, 1970, re: 1974)
'Mrs. Robinson' van Simon & Garfunkel is het eerste slachtoffer van het besluit van de BBC om EP's niet meer mee te rekenen in de singles-hitparade. De technieken gaan echter door en in 1970 is men in staat al drie nummers op een single te krijgen (Jimi Hendrix, Family etc.), in 1971 komt de Engelse Phonogram-divisie met de maxi-single: Vier (oude) nummers op single-formaat voor de prijs van één single. 'Black Skin Blue Eyed Boys' voert in 1972 al zo'n maxi-single aan in ons land met 'Michael And The Slipper Tree' als bonus. In 1974 verschijnt deze single met 'Baby Come Back' en 'Viva Bobby Joe' als extraatjes. Zoals deze, met fotohoes, heb ik hem al bijna vijfentwintig jaar niet meer gezien. 'Black Skin Blue Eyed Boys' smeekt om de reserve-Blauwe Bak, maar daar ben ik nog niet over uit.

* Tommy James & The Shondells- Crimson And Clover (Frankrijk, Roulette, 1969)
Die heb ik al, maar blijft hangen in de brug en bovendien ontbreekt de fotohoes. Nu heb ik hem dan compleet, hoewel... als ik hem draai, is dat vaak van de FlashBack-uitgave uit de begin jaren tachtig. Deze bevat de albumversie met de 'psychedelische brug'.

* Trini Lopez- Kansas City (NL, Reprise, 1964)
Als de zaak in Sleen geen pinautomaat op de toonbank had staan? Dan was deze blijven liggen. Ik heb het al eerder geschreven bij een andere Trini Lopez-aankoop: Eigenlijk moest ik dit niet meer doen, maar als ik dan weer met zo'n 'Kansas City' in fotohoes in mijn handen sta en het kleinood moet een euro kosten? Juist... een verloren zaak.

* Millie- My Boy Lollipop (UK, Fontana, 1964)
De uitbater van de zaak in Grolloo viert zijn 65e verjaardag en krijgt al snel bezoek van buren, hoewel hij zaterdagmiddag een feest zal houden in de achtertuin. Het maakt dat ik me een ongenode gast voel, hoewel dat niet waar is, maar het weerhoudt me van een tweede kop koffie. Ook zou ik nogmaals de hoesjes willen inspecteren. De singles zijn eigenlijk een euro, maar ik mag een tweede uitzoeken van hem. Dat wordt 'With A Girl Like You' van The Troggs, althans? Een vluchtige blik in het hoesje laat een Engelse Fontana zien, maar het is niet The Troggs... het is deze van Millie en die staat al een tijdje op mijn verlanglijst. Wie weet wat voor parels er in de hoesjes van de jazz-EP's heeft gezeten? Of misschien dat die platen wel juist zijn ingestoken. Ik ben zeer in mijn nopjes met deze stevige Engelse persing.

* Gilbert O'Sullivan- We Will (NL, MAM, 1971)
En zo schiet me ineens te binnen dat ik bijna 'Het zilveren goud' zou vergeten voor deze maand. Daar komen we Gilbert een paar keer tegen en ik heb de meeste van zijn singles in de jaren negentig verzameld. Deze 'We Will' zit pas sinds een paar dagen in mijn bakken. Kan wel eens de laatste Top 40-hit zijn die nog ontbrak?

* Perez Prado- The Millionaire (Duitsland, RCA, 1959)
Voor Perez Prado loop ik al twintig jaar warm en deze single stelt me opnieuw niet teleur. Vooral het frivole 'The Millionaire' is een klapper, 'Catalina' op de b-kant is meer een latin jive zoals u wilt.

* Alan Price Set- Love Story (NL, Decca, 1968)
Gekocht met Peter in het achterhoofd en, nee, hij staat niet op singlehoesjes.nl. Wie meteen denkt aan die draak van een film uit de vroege jaren zeventig: 'Love Story' en 'My Old Kentucky Home' zijn composities van het aanstormende talent Randy Newman. Price heeft in 1967 al een hit gehad met Newman's 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear' en laat horen ook met 'Love Story' uit de voeten te kunnen. Opnieuw een nummer met een ironisch randje, zoals we dat van Randy Newman gewend zijn.

* John Rowles- Hush... Not A Word To Mary (NL, Stateside, 1968)
Ja, deze draak had ik al, maar daar was de vorige eigenaar creatief geweest met het fotohoesje. Deze is helemaal in nieuwstaat en hij zal die conditie ook behouden voor de rest van zijn leven. Het blijft immers een bout-plaat.

* Rozalla- Everybody's Free (België, Buzz, 1991)
Een plaatje dat naadloos aansluit op mijn gevoel van zaterdagmiddag als ik deze in Emmen uit de bak vis. Het vakantiegevoel overvalt me en tegelijk wil ik weg uit de stad. En dat levert een mislukte fietstocht naar Erica op dat zal uitmonden in een tocht van zeventig kilometer. Je hebt soms van die perfecte dagen, geïnspireerd door Lou Reed, en zaterdag is daar eentje van geweest. Laat deze single de soundtrack zijn van die dag.

* Sambrinco's- It Dokkumer Lokaeltsje (NL, Fan Fryske Groun, 1958, re: 1969)
Drachten wordt al vermeldt op de handwijzers bij de snelweg en dus is Friesland helemaal niet zó ver vanaf Sleen. Bovendien weet ik ook niet waar deze verzamelaar vandaan komt. Toch is dit een aangename verrassing. Ik heb deze single van De Sambrinco's in verschillende persingen, maar nimmer zo fraai en met fotohoes als deze. Als bonus is dit ook nog eens een hele fraaie stereo-persing. Voor niet-Friezen: 'It Dokkumer Lokaeltsje' is een tram en deze wordt weer in herinnering geroepen nu blijkt dat de autobus ook niet altijd even ideaal is. Een kleine protestsong, als je wilt, maar het heeft geen resultaat gehad. De tramlijn is omstreeks 1960 ontmanteld.

* Sambrinco's- Skûtsjesile (NL, Fan Fryske Groun, 1960, re: 1969)
Uit dezelfde serie. Fan Fryske Groun wordt gerund door ene M.A. Van Seijen uit Leeuwarden en het lijkt me dat dit Wobbe Van Seijen moet zijn. Deze begint in 1972 het onafhankelijke Universe-label dat jaren later beroemd zal worden met internationale blues-albums. Wobbe runt daarnaast ook platenzaak Bij De Put en dat is een aantal keren in het nieuws met controversiële eerste persingen van Rolling Stones-albums en 'Like A Prayer' van Madonna, weken voor de wereldprimeur. 'Skûtsjesilen' gaat over de Friese folklore-sport, het zeilen met oude tjalken. Dit houdt Friesland in de maand augustus wekenlang gekluisterd aan de radio of aan de rand van een Fries meer.

* Neil Sedaka- Breaking Up Is Hard To Do (Duitsland, RCA, 1962)
Nee, deze heb ik na ruim kwart eeuw te hebben verzameld nog steeds niet in de bakken staan. Dit uitmuntende exemplaar in een neutrale RCA-hoes is de mooiste die ik me kan wensen.

* Neil Sedaka- Love In The Shadows (Canada, Polydor, 1976)
Neil poogt een comeback in 1974 en wordt daarbij in het zadel geholpen door Elton John. Het levert tweeslachtige muziek op: Enerzijds Elton John-achtige 'perfecte' popsongs, maar ome Neil probeert het ook even op de disco-toer. Zo verbouwt hij 'Breaking Up Is Hard To Do' tot een disco-hitje. 'Love In The Shadows' is van eenzelfde laken een pak. Het is niet hele schokkende disco, meer in de hoek van Al Martino: Lieflijke pop op een stampende vierkwartsmaat. Het is vooral de Canadese uitvoering dat me hebberig maakt, maar ik durf de gok ook wel aan.

* Status Quo- Black Veils Of Melancholy (NL, Pye, 1968)
Ook wel bekend als 'Pictures Of Matchstick Men versie 2', dit is een duidelijke 'rip-off' van de grote hit. Niet geheel conform de wens van de groep zélf, maar dit legt hun contract op. Ik heb de single sinds 1997 in de Duitse persing met fotohoes, dit is een fraaie Nederlandse in neutraal Nixa-hoesje. Dus niet met het afgebeelde fotohoesje. Het ding mag mee omdat het een euro is. Toch heb ik vanmiddag even de b-kant, 'To Be Free', gecontroleerd en moet zeggen dat ik blij verrast ben over dat resultaat.

* Teach In- Ding A Dong (NL, CNR, 1975)
Mijn zus is acht in april 1975 en zij associeert dit nummer altijd met mijn geboorte. Niet dat ik daar ooit gelukkig van ben geworden, want eigenlijk kan ik deze plaat missen als kiespijn. Toch is het vooral sinds dat ik radioshows maak dat dit toch meer en meer verplichte kost wordt. Het is immers de, voorlopig (en als je het mij vraagt, voor eeuwig) laatste keer geweest dat Nederland een triomf vierde op het Eurovisie Songfestival. Nu kan ik aan de wens voldoen van de enkele luisteraar (hallo Myriam!) die nog wel eens vraagt om dit nummer.

* Womack & Womack: Teardrops (UK, Island, 1988)
Sommige nummers uit de jaren tachtig hebben destijds nooit iets voor me betekend, maar sinds een paar jaar? Dat is vooral het geval bij 'Solid' van Ashford & Simpson, maar niet minder bij 'Teardrops' van Womack & Womack. Ik heb de plaat altijd 'moeilijk' gevonden. Ik weet nog dat het met glans de 'Speciale Aanbieding' werd bij de KRO en dat het vervolgens door Veronica en Tros werd geadopteerd. De plaat is in 1988 niet van de hitparade te branden en dezelfde hitparade is grotendeels verantwoordelijk voor mijn duik in de jaren zestig. Tegenwoordig sta ik anders tegenover 'Teardrops'. Het is een klasse-nummer zoals het altijd is geweest, maar dat ik nooit heb erkend. Eerherstel voor Womack & Womack van mijn kant.

holiday in Sleen

Ik weet moeilijk hoe te beginnen. Dat zal waarschijnlijk de vakantie-modus zijn en ik hoop dat deze nog een week blijft aan staan. De vakantie van 2015 is achter de rug en wat heb ik een geluk gehad met het weer? Of is het een vooruitziende blik? Het was immers voor het derde jaar op rij het op-een-na-laatste weekend van augustus? Hoe dan ook: Er zijn oorden in dit land waar ze er niet over mee kunnen praten, maar ik heb vier wonderschone dagen beleefd in het Drentse Sleen. De foto's van 'picture this' zeggen genoeg? Ja, wel over het aangename weer, maar verder? Vandaag neem ik jullie op sleeptouw door vijf dagen vakantie.

Donderdagmorgen om elf uur ben ik strijdvaardig. Ik heb bij het ontwaken mezelf afgevraagd of het niet tijd is voor de korte broek, maar kies desondanks voor een lange broek. Wachtend op de bus moet ik concluderen dat ik het zonder broekspijpen had kunnen stellen. Met de fiets op de trein naar Zwolle en dan overstappen naar Emmen. In Emmen parkeer ik mijn fiets in de bewaakte fietsenstalling en ga eerst met tent en plunje in de bus naar Sleen. Het is een pittige wandeling vanaf de bushalte en ik doe me onderweg bij de snackbar te goed aan een ijskoud blikje cola. Op de camping ga ik meteen in het spier en zet nog redelijk snel de tent op. Alleen... ik hou de stang over die de boog van de voortent moet vormen. Ik besluit het ding potsierlijk buiten de tent om te spannen en dat is wel handig bij het in- en uitlopen, maar ziet er natuurlijk niet uit. Ruim een dag later ontdek ik het euvel: Ik heb de buitentent binnenstebuiten. De poortjes voor de extra stang zitten dus tegen de tent aan geplakt. Ik herstel dit pas zaterdag. Nu ga ik wederom richting bushalte met het doel om de fiets uit Emmen te halen. Dan heb ik wel de korte broek aan en ben op korte mouwen. In Emmen klungel ik wat rond om een geschikte supermarkt te vinden, niet wetende dat Sleen een vrij grote Albert Heijn heeft. Dan ben ik 'de drukte' zat en ga fietsen. Oppassen dat ik niet teveel noordwaarts ga, want het is zo lekker met het windje in de rug. Deze donderdagmiddag is het eerste deel van de oriëntatie en ik zal hier nog dagen plezier van hebben. Na een wat kleffe macaroni-maaltijd op de camping is het tijd voor... koffie! Dat tafereel zien jullie op de foto van donderdag. Rvs bakje op het kooktoestel en als het eenmaal is gekookt, gaat het in de rode thermoskan. Hier zien jullie ook hoe de fout geplaatste boog toch ontzettend nuttig is.

Aan slaap geen gebrek en zoals gewoonlijk op een eerste dag in de tent ben ik al vroeg wakker. Nee, niet met het krieken van de dag, maar toch vroeg genoeg om een lange dag te kunnen maken. Doel van de tocht van vandaag is het Cuby & The Blizzards-museum in Grolloo, waar ik al sinds de opening in 2011 dolgraag eens naartoe wil. Ik heb via het fietsroutenetwerk een fraaie tocht uitgestippeld en als ik mijn fiets parkeer bij het museum heb ik precies dertig kilometer gefietst. Ik heb dan ook al koffie gedronken bij een antiekboerderij met een stapeltje singles en heb zodoende drie schijfjes in de rugzak zitten. Qua het Cuby-museum, daar wil ik één dezer dagen nog graag eens uitgebreid op terug komen. Ik spendeer er maar liefst vier uren en had met gemak dat laatste anderhalf uur ook kunnen vullen, ware het niet dat ik weer dertig kilometer (ongeveer) terug moet. Wederom via een toeristische route en bij voorkeur anders dan die van de morgen. Dat lukt me voor circa 90 procent. Bij Aalden/Meppen/Zweeloo kom ik weer de bewoonde wereld binnen en doe daar boodschappen. De camping heeft een magnetron en ik ontdek hier iets dat me bijna naar de Blokker doet rennen om zo'n apparaat aan te schaffen: Gepofte aardappelen voor in de magnetron. Dat staat 's avonds op het menu. Verder blijf ik die avond voor de tent zitten. De camping is van alles voorzien, voor de tentkampeerders staat er zelfs tuinmeubilair tot de beschikking. Ik heb standaard een kuipstoeltje naast de tent. Op de foto zien jullie de bedstee in het Cuby-museum. Eén van de bedden waar John Mayall heeft geslapen, maar ook blueslegende Eddie Boyd. Toch, heel toepasselijk, staat de wand in het teken van de vriendinnen-van-vroeger middels zwart-wit kiekjes van dolgelukkige meisjes en hun langharige bluesmuzikant naar keuze, op een televisiescherm vertelt onder andere de ex-vriendin van Eelco Gelling over de ontmoeting en het vervolg. Nogmaals: meer daarover in het weekend.

Zaterdagmorgen besluit ik met een douche te beginnen. Ja, dat klinkt vreemd, want ik geef zelf de voorkeur om 's avonds te douchen. Ik kom hierdoor wat traag op gang en... het mag ook wel van mij. Ik wil van deze zaterdag een 'luie vakantiedag' maken en alvast voorbereiden op de 'actieve fietsdag' van morgen. Ik heb gezien dat er een kringloopwinkeltje zit in Sleen en daar stap ik 's ochtends als eerste binnen. Een walhalla? Ach ja, waarom ook niet! De handel bestaat voor een gedeelte uit ingebrachte platen van een verzamelaar die stukje bij beetje van zijn collectie af wil. Ik doe vooral boodschappen in de euro en vijftig cent-bak, maar aan de wand heeft hij een paar interessante collector's items hangen. Dan schiet ik door naar de Tourist Info. Heten die dingen geen VVV meer? Helaas, de 'Op Fietse'-folder is niet meer verkrijgbaar. Ze zijn bezig aan een nieuwe versie, maar Daniel Lohues schijnt de nodige ideeën te hebben over de lay-out, waardoor het langer duurt dan verwacht. We proberen het te printen van de fanclub-pagina van Skik, maar dat blijkt enkel een fotobestand te zijn en de tekst is driemaal zo klein. Ik wil het toch zo gaan proberen. Na koffie en vlaai bij de bakkerij loop ik terug naar de camping. Het is vroeg op de middag en ik ga lekker in de zon zitten met fles tonic en puzzelboekje. Dan wil ik opeens naar Emmen om daar op singles-strooptocht te gaan. Ik stap op de fiets en pak de kortste route. In Emmen zelf kan ik mijn ei niet kwijt. Ik koop nog drie singles bij een inbrengwinkel en wil dan de drukte uit. Ik heb mijn vizier gezet op Erica. Als dit vliegerfestijn niet had plaatsgevonden, dan... was ik vast over Erica naar Nieuw-Amsterdam gefietst en verder terug naar de camping. Maar... er is een vliegerfestijn, precies op de toeristische fietsroute naar Erica. Omfietsen is geen optie en dus moet ik mijn bakens verzetten. Even voor Nieuw-Amsterdam heb ik er opeens zin in. Ik plan de fietsroute zó dat ik vlak boven Coevorden langs scheer en over Dalen, Oosterhesselen en het natuurgebied De Klencke terug. Op het laatst ben ik wel een beetje gaar, maar dat mag niet verwonderlijk zijn. Voor een 'luie dag' heb ik vier kilometer méér gefietst dan gisteren! Op de camping maak ik de tweede gepofte aardappel burgemeester en blijf tot ongeveer half twaalf wakker omdat er een feestje in de buurt is.

Vol goede moed stap ik op de fiets naar Emmen, hoewel? Ik zie dat de route over Diphoorn ga en dat is vlak naast Sleen. Ik wil daar de route oppakken, maar 'mis' meteen een paddenstoel die wel in de beschrijving staat. Als ik hier al moet gokken, hoe doen we dat in het Duitse stuk? Ik besluit richting Westenesch te fietsen en vanuit daar de route te starten. Ik kom weer op dezelfde t-splitsing in Diphoorn zonder de nodige paddenstoel. Ik heb al een flink aantal kilometers gefietst als ik wederom in Westenesch kom. Het wil niet! Er staat een gemeen harde zuidoostenwind. Er tegenin beuken is met de hitte geen optie, twaalf kilometer per uur fietsen evenmin. Ik ga 'dwalen'. Via het bosgebied aan de noordkant van Emmen naar Valthe en daar wil ik de Ellertsveldroute gaan volgen. In Schoonloo, na cola en appelgebak, moet ik deze stoelen wel even vastleggen. Door de bossen fiets ik verder naar Zweeloo, maar dan...? Mijn tandwielen smeken om olie en ik ben de wind moe. Ik koers dan maar rechtstreeks aan op Sleen. De binnenkomst vier ik met de foto van vandaag. Ik eet vanavond magnetron-lasagne omdat mijn gasflesje begint op te raken. Met het voorspelde noodweer op komst heb ik het besluit al genomen: Ik ga morgen naar huis. 's Avonds maak ik nog een wandeling rondom Sleen en haal een ijsje bij de snackbar. Hoewel het niet van harte gaat, is de vakantie hierbij afgesloten. Ik mis nog iets...

De volgende morgen word ik wakker bij zonneschijn. De 'buren' hebben het over noodweer op de middag, maar de nuchtere eigenaar wil daar niks van weten: ,,Ik heb ze niet over nood- of onweer gehoord". Het strookt met mijn plannen, want het is bijna windstil en zeer aangenaam. We blijven! Ik ga eerst op de fiets naar Emmen waar ik hoop dat de fietsenmaker op het station mijn ros kan voorzien van olie. Helaas, dat gaat niet door en voor een spuitbus teflon heb ik geen plek (en bovendien heb ik die thuis ook staan). Dan ga ik de Saksenroute volgen. Na ruim een uur steek ik de weg over bij Erm, niet echt tevreden want dit is slechts drie kilometer van de camping. Ik volg de Saksenroute eerst tot Coevorden. Op een terrasje drink ik een ijsthee en kijk weer op het knooppunten-bordje. Ach ja... ik heb de tijd en het is mooi weer! Ik ga verder de Saksenroute af naar Ane (het eerste stuk van de tocht die ik vorig jaar september heb gemaakt). Dan over naar Gramsbergen, want ik heb er zin in: Een heel klein 'ge-Vecht' leveren. De Vechtetal-route is vandaag niet mijn vriend en in Laar ben ik het spoor al bijster. Toch weet ik inmiddels de weg goed genoeg om rechtstreeks naar Emlichheim te fietsen. Daar ben ik rond een uur of vijf en moest dan toch maar weer noordwaarts. De wind is in kracht toegenomen en dat komt nu mooi uit. Met een straffe zuidwester in de rug hoef ik nauwelijks te trappen tot Sleen en doe dat tóch. Met als gevolg: Ik sjees via Schoonoord, Zandpol en Nieuw-Amsterdam naar Erm en Sleen. Ik ben om een uur of zeven bij de Albert Heijn in Sleen. De kassière zegt dat ze Buienradar heeft gezien en dat we om negen uur vanavond en midden in de nacht onweersbuien krijgen. Ik ben om half acht op de camping en dan passeert de onweersbui. Kort maar krachtig en dan vooral vanwege de regen. Het onweer blijft ver weg. Het is sterk afgekoeld en na een douche kruip ik terug in de tent. Deze staat op alle manieren verankerd, maar toch spelen de windvlagen van de nachtelijke bui met het zeil van de buitentent waardoor ik wakker blijf tot het einde daarvan.

Ik heb de tent en alles al ingepakt als ik onder het afdakje koffie zet. Ik heb dan vermoedelijk mijn 'vape' op tafel liggen en waarschijnlijk is die er vanaf gerold. Deze kan ik nu namelijk niet meer vinden, maar de campingbaas gaat morgen voor me kijken. De wind is nu zuidwestelijk en ik sjees naar Emmen, niet gehinderd door een stortbui bij Westenesch. Het nylon zomerjasje en de pantalon zijn immers zo weer droog. Ik stal de fiets en pak de eerste bus naar Sleen. Daar moet ik meteen concluderen dat op-en-neer naar de camping met bagage op terugweg té krap is en dus moet ik een uurtje overbruggen in Sleen. Bij de bakkerij van zaterdag eet ik een broodje Sleen (beenham met saus en sla) als 'laatste avondmaal' en drink twee cappucino's. Om twaalf over één stap ik in de bus naar Emmen en ben om vier uur thuis met de bagage. Een half uur later pik ik de fiets op.

De fietskilometers per dag:
Donderdag: 18,2 km
Vrijdag: 66,4 km
Zaterdag: 70,1 km
Zondag: 54,6 km
Maandag: 105,2 km
Dinsdag: 18,1 km

Het noodweer is grotendeels aan Sleen (en mij) voorbij gegaan en daar tegenover staat dat ik prachtig bruin ben terug gekomen van vakantie. Een derde droomvakantie in de achterzak. Morgen waarschijnlijk een extra lange 'Singles round-up', want ik moet ook nog een Week Spot bedenken en ik wil niet in de knel komen met een paar leuke 'jaren'. Tweeduizend komt met rasse schreden nader!

picture this: maandag 24 augustus 2015

picture this: zondag 23 augustus 2015

picture this: zaterdag 22 augustus 2015

picture this: vrijdag 21 augustus 2015

picture this: donderdag 20 augustus 2015

nog niet weg?

Ik heb geschreeuwd, ik heb gestampt en ik heb gehuild. Alle goden die deze wereld rijk is, hebben elk een naamsvermelding gekregen, maar hoe hard ik ook schreeuwde: De zak kwam niet tevoorschijn. Ik word op het laatst echt ongedurig en begin in alle hoeken en gaten te kijken. De zak is een belangrijk onderdeel van de vakantie en ik kan me niet permitteren (qua tijd én geld) om hierin te moeten investeren. Tot mijn ergernis blijf ik de trap op lopen naar boven. Waarom toch? Nou... ik weet het op het laatst echt niet meer en ga maar in een kledingkast op de voorste slaapkamer kijken. En wat denk je? De zak! Nu heb ik plenty van deze boodschappentassen van de Coop, alleen heeft deze een inhoud die noodzakelijk is. Mijn kooktoestel, de rvs bakjes uit het leger en de niet-fluitende fluitketel. Opeens ben ik gerustgesteld en ga maar even radio luisteren. Als mijn collega problemen krijgt, spring ik zelfs nog even in en draai een paar deuntjes uit 'Girls-A-Go-Go' van een week geleden. Zit dat vermaledijde 'Dumb Head' van The Sharades wéér in mijn hoofd. Maar nu... ik voel de slaap wegebben en nu weet ik het zeker: We gaan morgen vertrekken!

Ik word laat wakker, het is al op de middag. Ik moet me uiteindelijk haasten in Meppel want ik heb een pondje tentharingen nodig. Xenos, Action, Blokker, V&D... Niemand die me kan helpen aan het accessoire. Ten einde raad eens bij Bill's Buitensport geprobeerd en... bingo! Spijkers ditmaal. Fiets op het station gebracht, want er is een kleine wijziging in het reisschema gekomen. Ik zou eerst bepakt en bezakt op de fiets naar Sleen, maar ik vrees dat ik mijn mooie fiets daarmee tekort doe. De fiets staat dus al in de stalling op het station. Morgen ga ik met de tassen in de bus naar Meppel, pik de fiets op en stap op de trein naar Emmen. Daar stal ik eerst weer de fiets en ga met de bus naar Sleen om mijn tent en rugzak te droppen. Misschien zet ik ook meteen wel de tent op. Dan in de bus terug naar Emmen om de fiets op te pikken. Dat is slechts acht kilometer. Omdat dit een hele heisa is, denk ik erover om dinsdag naar huis te fietsen en de volgende dag mijn tent en bagage uit Sleen te halen, maar dat moet ik nog even bekijken.

Bij thuiskomst stop ik vast, evenals voorgaande jaren, de verschillende dagen binnen 24 uur in berichten, dit jaar vergezeld van eigen foto's. Plannen? Ja, ik wil waarschijnlijk zaterdag of zondag de oorspronkelijke fietstocht doen die Daniël Lohues heeft gemaakt en vastgelegd in de Skik-hit 'Op Fietse'. Ik hoop dat de folder met de volledige routebeschrijving nog is te krijgen, ik zit immers vlakbij Erica.

Daarna is het snel weer terug naar de orde van de dag op Soul-xotica: De Week Spot en met name het 1992e bericht is iets waar ik naar uitkijk. Begin september vervolgens het 2000e bericht. Tot volgende week!

Week Spot: Jimmy James & The Vagabonds

Ik weet het niet, maar tegelijk weet ik het ook wel. Net als vorig jaar gaat er iets in mij ervan uit dat we morgen op de fiets springen richting vakantieoord. In dat geval moet ik nog veel werk verzetten en feitelijk heb ik daar de puf niet voor. Ten eerste schoot me vandaag te binnen dat mijn tentharingen na de vorige vakantie 'op' zijn, dus daarvoor zal ik morgen eerst naar Meppel moeten. Verder moet ik ook nog tas pakken en dat wil ik secuur doen deze keer. Ik wil namelijk proberen het allemaal, buiten tent en slaapzak, in de trekkersrugzak te houden. Of alles, inclusief tent, in de reistas achterop, maar dat laatste zal moeilijk worden. Het eerste ook, trouwens. En... gaan we echt naar Sleen fietsen of pakken we toch de trein naar Emmen? Kortom: Er is veel werk te verzetten en ik word al moe als ik eraan denk. Wordt vast net zo'n verhaal als vorig jaar. Donderdag dus? Hoe dan ook: Ik ga nu de Week Spot aan jullie presenteren, als hier morgenavond geen verhaal staat, ben ik vertrokken. Anders krijgen jullie morgen nog een berichtje. De Week Spot is een recente aankoop en een plaatje dat twee maanden op mijn zoeklijst heeft gestaan: 'Want You So Much' van Jimmy James & The Vagabonds (1976).

Ik dank deze Week Spot aan de mailing van Rarenorthernsoul, daar wordt de plaat op een zeker moment geadverteerd. Zij komen superlatieven tekort en, inderdaad, we hebben het hier wederom over een 'hidden treasure' op de b-kant. Het zal niet verwonderlijk zijn dat menig dj tegenwoordig plaatjes omdraait. Ik doe het overigens al jaren. Zo'n 'Now Is The Time' mist nog altijd in mijn bakken en ik heb daar wel vrede mee. Een leuk nummer, maar meer ook niet, dus zonder Rarenorthernsoul was ik deze nooit op het spoor gekomen. Overigens had het nummer me waarschijnlijk twee jaar geleden ook niet kunnen bekoren, maar mijn interesse in soul is een stukje opgeschoven. Waarom je krom moeten betalen voor matige jaren zestig-platen als een betere jaren zeventig-equivalenten dubbeltjes en stuivers doet? In mijn geval is de schade één blinkende euro.

Michael James mag volgende maand 75 kaarsjes uitblazen. Op 13 september 1940 wordt hij geboren op Jamaica. Hij werkt in de beginjaren met grootheden als Coxsone Dodd, Clancy Eccles en Lyndon Pottinger. Hij neemt een eigen versie op van 'Come Softly To Me' dat een dermate groot succes wordt op Jamaica, dat Jimmy James zijn dagarbeid opgeeft om in de muziek verder te gaan. In 1960 formeert hij The Vagabonds. Dat zijn in eerste instantie Rupert Balgobin, Coleson Chen, Phil Chen, Fred Fredericks, Carl Griffiths, Count Prince Miller, Carl Noel en Wallace Wilson. In 1964 sluit James een contract af met de Canadese manager Roger Smith en op zijn aanraden, vestigt de groep zich in april 1964 in Londen. Daar is met de opkomst van de Mod-scene een enorme vraag gekomen naar de eigenzinnige muziek van Jamaica. De elpee 'Ska-Time' is een van de eerste voorbeelden van een ska-plaat die in Engeland wordt opgenomen. In 1965 ontmoeten ze Peter Meaden en dat resulteert in optredens met The Who en The Steampacket (met onder andere Rod Stewart en Brian Auger). Jimmy James & The Vagabonds speelt met hen in de fameuze The Marquee Club, maar speelt solistisch op het eiland Wight en dat resulteert in meer optredens gedurende de zomer van 1965. Ook treedt de groep menigmaal op met The Jimi Hendrix Experience. James en Hendrix kunnen het uitstekend met elkaar vinden, hoewel de laatste van nature niet erg spraakzaam is.

In 1966 verschijnt 'The New Religion', de meest bekende plaat van Jimmy James & The Vagabonds dat de opkomende 'soul' prima weet te koppelen aan ska. De groep is mateloos populair in de Mod-scene en heeft in 1968 een bescheiden hitsingle met 'Red Red Wine'. Dat is inderdaad het liedje van Neil Diamond en James wint tien plekken ten opzichte van Tony Tribe's reggae-versie. Als voorprogramma speelt de groep met The Who, Sonny & Cher en The Rolling Stones. 'Live' is vooral de manier om de groep te beleven en dat komt het beste uit de verf op de elpee 'London Swings - Live At The Marquee Club' met, naast James, opnames van Alan Bown Set. Hoewel Geno Washington en Jimmy James beide onder contract staan van Pye, zijn het ook muzikaal gezien aartsrivalen.

In 1970 valt het doek voor de oorspronkelijke Vagabonds, maar omdat James de rechten bezit op de naam, formeert deze in 1973 een nieuwe, volledig blanke, The Vagabonds. 'I'll Go Where Your Music Takes Me' is een van de eerste singles in de nieuwe bezetting. Producer Biddu heeft dan net Carl Douglas op de kaart gezet met 'Kung Fu Fighting' en weet ook met Jimmy James & The Vagabonds uit de voeten. Desondanks piekt de single slechts op nummer 23 in de Engelse hitparade. 'Now Is The Time' is een schot in de roos. Het bereikt in Engeland een vijfde plek. In Nederland bereikt het een derde plaats op de Top 40 met een week alarmschijf en een verblijf van tien weken.

Jimmy James toert nog jaren in het cabaret-circuit. Hij wordt al snel bijgestaan door een andere ex-labelgenoot Clem Curtis, de voormalige zanger van The Foundations. Met Flirtations-zangeres Earnestine Pearce vormen ze 'The Soul Explosion' en ook werkt James in 2007 mee aan 'Northern Soul 2007', het jaarlijkse album uit de koker van Ian Levine. Van de Jamaicaanse Vagabonds is na een enkele elpee ('Ska Time' als Jamaica's Original Vagabonds) niks meer vernomen, de leden uit de latere Vagabonds zijn grotendeels actief in de muziek. Drummer Russ Courtenay schrijft de single 'Whatever You Need' voor Tina Turner en bassist Alan Wood is manager van Paul Carrack.

Het verhaal van 'I Will Survive' van Gloria Gaynor springt me te binnen. Dat is oorspronkelijk de b-kant van 'Substitute' (dat wij beter kennen van Clout) en omdat het 'slechts' een b-kant is, wordt er minder verspijkerd aan de productie. Dat uitgeklede geluid maakt de plaat ook tot een hit, want het publiek was wel klaar met het uitbundige disco-geweld van Gaynor. Bij Jimmy James klinkt het alsof hetzelfde heeft gespeeld. Waar 'Now Is The Time' vuurwerk is uit het mengpaneel van Biddu, daar is 'Want You So Much' meer ingetogen en dat siert het. En het maakt 'Want You So Much' tot een terechte Week Spot!

De paden in, de bergen over

De vakantieverhalen zijn 'op'? Tja, na deze weet ik het echt niet meer. Vandaag gaan we maar liefst 51 weken terug in de tijd en komen dan uit bij de vakantie in het Limburgse Hoogcruts. Een vakantie die ondanks hevige regenval op vrijdag en maandag- tot dinsdagavond weigert om in het water te vallen. Ik heb me best vermaakt in deze week en kijk ook niet anders terug op de vakantie dan met genegenheid. Als ik dan toch een dag moet uitkiezen? Donderdag en vrijdag zijn een magere voldoende. Zaterdag is het prachtig weer en toch is het bezoek aan Aken een kleine teleurstelling. Het bezoek aan Myriam is memorabel, maar dan is daar die ellendige regen die, vrijwel continu, aanhoudt tot dinsdagavond. Er is een regenrecord genoteerd en ik ben bijzonder trots dat ik daar getuige van ben geweest. Niet bepaald... Nee, als er één dag uitspringt, dan is dat de zondag. Ik kom een beetje laat op gang, maar dan volgt een lange actieve dag!

Een eerste nacht in de tent is altijd hetzelfde. Bij het opkomen van de zon doe ik ook de ogen open hoewel ik ze ook snel weer sluit. Vrijdag ben ik al mooi op tijd onderweg, alleen stuurt het gasflesje me van Gulpen naar Margraten en daarmee is Aken van de kaart. Zaterdag vertrek ik eveneens mooi op tijd, arriveer nu wel in Aken en kan in Vaals bijtijds schuilen voor een hevige, en zeer lokale, onweersbui. Tot zover best een memorabele dag. Daarna ga ik toch wel heel erg 'stuk' en is de tocht vanaf Vijlen min of meer een martelgang. Het gooit een kleine domper op de dag. Zondagochtend is het bijna middag als ik wakker word. Het belooft de mooiste dag van de week te worden, maar toch krijg ik er niet de juiste hoogte van. Op het ene moment is het heet, dan ook weer verraderlijk en het zal die middag een paar maal stevig regenen. Omdat ik de maandag naar Myriam zal, wil ik het nuttige met het aangename verenigen. Ik wil alvast oriënteren wat de kortste weg is. Ik fiets de camping af en fiets eerst tot Banholt een stuk dat ik van vrijdag ken. Dan ga ik 'improviseren' met een fietstocht en kom op het laatst in Gronsveld uit. Ik wil nu richting Maastricht, maar zie dan opeens een pontje over de Maas. Deze is alleen vandaag nog in de vaart. Voor 1,50 euro of iets dergelijks brengt het je naar de overkant en het bonnetje kun je inleveren voor een gratis kopje koffie bij de mergelgrot op de Sint Pietersberg.

Ik heb voor deze vakantie een korte 'bucket list'. Ten eerste moet ik vlaai hebben gehad in deze week en een portie Vlaamse frieten mogen daar ook bij gerekend worden. Hoewel ik de koffie net achter de kiezen heb, besluit ik toch het bonnetje te gaan inwisselen en koop zelf nog een tweede kopje en een stuk vlaai. Het terras is eerst nog zonovergoten, maar dan betrekt de lucht. Na twee koppen koffie stap ik op. Ik heb werkelijk geen idee wat ik wil gaan doen. Simpelweg de Maas volgen het zuiden in en een volgende brug pakken? Of toch over de Sint Pietersberg? Ik kies voor het laatste en bijna op de top krijg ik een stevige bui. Ik schuil onder een boom en hou het nog redelijk droog. Dan begin ik aan de afdaling en dat gaat steil naar beneden. Voor mij doemt een dorp op, maar ik heb geen gevoel voor oriëntatie en dus is het een verrassing. Het is Kanne, de plek waar Myriam is geboren en waar ze, achteraf bezien, niet zal wonen. Even later ben ik ook bij de brug en zie ik de heuvel waar haar Facebook-profielfoto is gemaakt. Het is geenszins de bedoeling om haar op te zoeken en deze entree in Kanne is puur overmacht, maar nu weet ik wel hoe ik moet fietsen.

In België ga ik wederom het fietsroutenetwerk op, met één verschil ten opzichte van de Nederlandse: Hier heb je geen plattegrondjes op ieder kruispunt. De zwakke wind is mijn kompas en natuurlijk houdt de Maas me op het goede spoor. Ik fiets een behoorlijk stuk, maar begin me daarna wel zorgen te maken. Hoever ga ik? Ben ik al op een lijn met Luik? Even voor Hallembaye, als ik me niet vergis, is een vervaarlijke klim waar ik maar tegenop loop. Ik word ingehaald door een jongen en een meisje die hun tandwielen op de donder willen geven. Hallembaye is in dat geval het eerste dorp dat we passeren op de route. Ik zoek naar een plek waar ik een versnapering kan krijgen, maar alles is uitgestorven. De jongen en het meisje zijn ook de weg kwijt, maar ik heb het snel met deze Frans-sprekende wezens gehad en kies het hazenpad. Ofwel: Tegen de wind in en dan moest het goed komen. Dat blijkt, want even later ben ik onderweg naar Visé, aan de overkant van de Maas.

Nog steeds weet ik niet hoe diep ik in België zit en hoever ik van Luik af zit. Dat zal blijken: Vijftien kilometer. Dit kon wel eens een 'latertje' worden. Met name omdat ik in Wezet niet begrijp dat ik op 'de grote weg' mag fietsen en ik klungel nogal een tijdje om op doodlopende wegen in industriegebieden. Rechttoe-rechtaan blijkt de remedie en in Moelingen streep ik de Vlaamse friet van mijn lijstje. Dat ik vlak daarna opeens in het gebied van Voeren zit, is een aangename verrassing. Ik wil nu de heuvel pakken die ik vrijdag heb mogen afdalen, maar ik mis een afslag en ga ter hoogte van De Plank de grens over. Lopende, wel te verstaan, want dit is niet te doen en zeker niet met deze aangename temperatuur. Ik geloof dat ik terug op de camping nog wel iets probeer met eten koken, maar eigenlijk zit ik vol van de friet in Moelingen. 's Avonds haal ik een ijsje in Slenaken en loop de Schilberg rond. Een fraaie fietsdag met veel kilometers en een klein avontuur, zo heb ik ze niet vaak meer...

1980: Dagboek van een motorrijder

Zo. Ik zit weer op schema met de berichten en dat betekent dat het over 20 dagen feest is op Soul-xotica. Dan ga ik namelijk het tweeduizendste bericht publiceren! In de aanloop daartoe pik ik zo nu en dan een 'jaar' uit dat correspondeert met het 'volgnummer' van het bericht. Op dit moment schrijf ik aan het 1980e bericht en ga dus even terug naar 1980. Ik vier mijn vijfde verjaardag in het cruciale jaar. Ik ga in september naar de kleuterklas van de basisschool en de start van de schooltijd is misschien niet altijd even gemakkelijk, maar toch vormt het me voor de rest van mijn leven. Zonder dat ik dit laatste nu dramatisch wil laten klinken want als kind heb ik er al heel snel vrede mee. 1980 is ook het jaar dat ik de straten in Jutrijp 'terroriseer' met 'Moto', een blauwe plastic trap-motor in de stijl van degene op de foto, maar dan minder 'stoer' en breed. Hoewel ik het knulletje het liefste in mijn armen wil nemen en hem een hele dikke knuffel geven voordat we gaan spelen met zijn nat gekwijlde auto's, ga ik hem vandaag even onder een vergrootglas liggen. Hoe is het toch zo gekomen?

Er zijn in de laatste 35 jaar heel wat 'ziektes' bij gekomen in de encylopedie, die anno 1980 al actief waren, maar toen niet als ziekte werden bekeken. Als je tegenwoordig kijkt naar het percentage van ADHD-kinderen ten opzichte van dertig jaar geleden, toen had je nog drukke en rustige kinderen. Nee, ik ga zeker niet lopen bagatelliseren. Een ziekte is een ziekte en soms is het goed dat er een medicijn voor is bedacht dat ouders en kinderen kan helpen. Toch zullen heel wat 'flapuiten' en 'drukke kinderen' corrigerende tikken hebben gehad, terwijl ze leden aan Tourette of ADHD. Hetzelfde is ook een beetje het geval met mijn vertraagde motoriek. Dat heb ik opgelopen bij de geboorte, maar in eerste instantie lijk ik ongeschonden de geboorte te hebben doorstaan. Ik heb vaak een tik op de vingers gehad omdat ik een 'eigenwijs kind' was dat halsstarrig weigerde een lepel of vork goed vast te houden. Pas op mijn zevende is de vertraagde motoriek vastgesteld en dat verklaart een hoop over de voorgaande jaren. Ik kan niet iets op de automatische piloot doen, voor iedere actie moeten mijn hersenen mijn spieren aansturen om een bepaalde handeling te doen en op de juiste manier. Een soeplepel hanteren is daar eentje van: Het goed vastpakken kost me erg veel moeite. Als ik de lepel even heb los gelaten en hem opnieuw wil pakken, moet ik weer goed nadenken over hoe het ook alweer moest. Shit, pak ik hem wéér verkeerd. Hoewel ik door middel van fysiotherapie en 'herhalen-herhalen-herhalen' bepaalde handelingen, zoals de soeplepel, onder de knie heb gekregen, is het iets dat ik nog steeds in mijn werk tegenkom. Een korte onderbreking of afleiding en ik moet weer helemaal opnieuw beginnen.

Nu blijkt dat ik ook nog over teveel speeksel bezit en als ik niet oplet stroomt dat via mijn lippen langs mijn kin. Inmiddels heb ik het onder de knie. Tijdens mijn drank-periode wilde ik nog wel eens met consumptie spreken, maar dan had ik steevast teveel op. Zonder drank weet ik het te beheersen. Dat is anders als ik in 1980 naar de kleuterschool gaat. Ik kwijl voortdurend. Kinderen zijn in zo'n geval genadeloos en ik ben voorbestemd om de pispaal van de klas te worden. Een vriendje en vriendinnetje uit de buurt verhuizen beide naar een andere plaats. In beide gevallen zijn het kinderen waar ik erg gezellig mee kan spelen. Ze nemen me zoals ik ben. Met enkele buurtgenootjes gaat het slechts twee dagen goed en de derde ben ik weer het haasje. Zit ik ermee? Nee, allerminst! Ik leer mezelf te vermaken. Ik creëer een droomwereldje in mijn hoofd waarin ik veel ouder ben en inmiddels rond scheur in auto's. Iedere dag een andere, alsof ze aan de boom groeien... Verder weet ik mezelf te vermaken met autootjes, Lego en, al dromend, op de 'Moto' over de stoep te rijden. Ik weet niet beter en ben erg gelukkig zoals ik daar ben.

Op mijn zesde tracht ik toch aansluiting te krijgen bij de rest van mijn leeftijdsgenoten door op gymnastiek te gaan. Mijn leeftijdsgenoten gaan echter naar een volgende groep en ik blijf, een stuntelaar, te midden van jongere kinderen die het véél beter kunnen dan mij. Vervolgens gaat de hele kliek naar de voetbalvereniging. Ik ben in die tijd goed bevriend met Durk, een boerenzoon die wordt geplaagd vanwege de boerderij-geur. Als Durk zich aansluit bij de voetbalclub stijgt hij ineens in waarde bij de rest van de klas. Ik kijk toe en besluit niet hieraan mee te doen. Bij een clubje aansluiten om erbij te horen? Nee, dan vermaak ik me wel alleen. Eind goed, al goed? Op mijn zestiende raak ik alsnog bevriend met 'de klieren' uit mijn vroegere schoolklassen, maar de basisschool-tijd is en blijft eentje waar ik niet met veel plezier aan terug denk.

Een paar jaar geleden liep ik bij Dimence toen ik deze psychologe kreeg toegewezen. Het is de eerste geweest die luisterde naar mijn vraag zonder een oordeel klaar te hebben. Mijn vraag was simpel: ,,Wie ben ik, wat mankeert mij en wat kan ik eraan doen om het te genezen?". Ze was één en al luisterend oor en samen met haar heb ik een diepgaand zelfonderzoek gedaan. Het is eind 2010 en, inderdaad, de tijd dat ik nog wel eens 'verkleed' op pad ging. Dat was een direct gevolg uit dat onderzoek. Een 'spannend' onderdeel van dat onderzoek was degene waarbij ze ging bepalen hoe sterk ik scoorde op 'autisme'. De uitkomst daarvan was dat ik er 'talent voor had', maar veel te sociaal en aanhankelijk was om voor autist door te gaan. Ik denk zelf dat dit 'talent' is gekweekt door de omstandigheden. Doordat niemand met me wilde spelen, moest ik mezelf wel vermaken en eigen werelden kweken. Conclusie van haar onderzoek was: ,,Ja, je bent anders, maar zolang je jezelf of anderen geen kwaad doet, moet je gewoon blijven wie je bent". Okay, een paradijsvogel dus...? Ik ben gerust gesteld.

Singles round-up: augustus 2

Na de show komt het er vaak niet meer van en al helemaal niet een dubbel bericht. Toch mogen jullie het tweede bericht voor morgen verwachten. Eerst de 'Singles round-up', veruit de meest populaire serie op Soul-xotica. Nu wordt 'round-up' tegenwoordig vooral geassocieerd met een middel om onkruid tussen tegels te verwijderen, de naam voor deze serie stamt van een album van Holly Golightly. Een Billy Childish-protegé die geregeld elpees uitbrengt, maar daarnaast ook een hoeveelheid singles voor verschillende platenmaatschappijen. Toen ze een collectie van deze 'one-off'-singles had opgebouwd welke niet op haar albums stonden, bracht ze een elpee uit met de titel 'Singles Round-Up' en dat vond ik een aardige naam om mijn recente singles-aanwinsten mee te presenteren. Elpees koop ik niet tot nauwelijks meer. Dan nog een trieste noot. Ik heb de afgelopen weken Lynn Anderson vaker genoemd dan in de vijf jaar daarvoor, het nieuws dat de zangeres op 30 juli is overleden, is aan mij voorbij gegaan. Frappant dat ik twee weken na haar dood de 'Hitdossier-collectie' compleet heb. Vandaag presenteer ik jullie de tien overige aanwinsten van gisteren. Omdat ik vermoed dat ik in de vakantie ook nog wel eens een plaatje ga kopen, neem ik The Pebbles en eventuele andere singles mee in een latere 'round-up'.

* Lime- Babe We're Gonna Love Tonite (België, Polydor, 1982)
Zoals jullie onlangs hebben kunnen vernemen, kijk ik met gemengde gevoelens terug op de vakantie van 2007. Met name op dinsdagavond barst de bom tussen W. en mij. Nu wil het geval dat de volgende dag de Belgische moederdag is. Het is de naamdag van de heilige Maria en omdat menig moeder de naam Maria ergens in haar naam heeft 'verstopt', vieren de Vlamingen (Antwerpen en omgeving) moederdag in augustus. Ik ben een 'beuzak' volgens het camping-personeel omdat ik geen bloemetje voor 'mijn lief' wil kopen en ze wordt vervolgens in de watten gelegd door datzelfde personeel. Dat komt reuze goed uit, want dat geeft vrijheid aan beide kanten en het verzet de gedachten over de voorgaande avond. Ik mag haar aan het einde van de middag ophalen en ook dan heb ik mijn kop weer kunnen organiseren en wordt het zowaar gezellig aan het einde van de vakantie. De 'moeders' maken de dienst uit in de kantine en eentje heeft een 'mixtape' gemaakt die tot vervelends aan toe wordt gedraaid. Het bevat 'Tell Her Johnny Said Goodbye' van Jerry Jackson, maar ook dit 'Babe We're Gonna Love Tonight' van Lime brengt me meteen terug naar dat moment. Eind goed, al goed? We hebben de maandag na de vakantie de boel uitgepraat en zijn sindsdien de grootste vrienden geworden. We kennen elkaar nu immers van haver tot gort...

* Manke Nelis- De Hengelaar (NL, Playboy, 1972)
Kijk, als 45cat er 1972 aan wil hangen? Feit is dat een iets latere plaat in de Playboy-serie wel duidelijk 1972 of 1973 is, deze heeft zowel hoes- als label-layout van Dureco's Pink Elephant. 'De Hengelaar' is de eerste in de Nederlandse Playboy-serie en evenals de volgende twee hebben deze vooral het ontwerp van de vroege jaren zestig. 'De Hengelaar' oogt qua label en hoes (de laatste zit niet bij dit exemplaar, maar 45cat heeft hem wel staan) als een EMI-single van omstreeks 1964. Dat geldt ook voor de volgende twee. Afijn, laten we het hebben over deze single. Playboy behoeft geen introductie, het platenlabel is een 'exclusief merk' dat in alle landen aan een bepaalde maatschappij wordt 'gegund'. Ten tijde van Manke Nelis is dat dus Bovema. 'De Hengelaar' begint onschuldig. De ik-figuur gaat graag hengelen. Dan gaat deze 's nachts vissen en heeft dan ook geregeld beet. In de kroeg wordt sterk overdreven over de maten als de vangsten worden toegevoegd aan, jawel... hij zingt het expliciet, de annalen van de hengelsport. In het laatste vers gaat de ouderdom het hengelen in de weg staan. De vissen willen niet meer bijten en dus laat hij zijn hengel hangen en blijft het verlangen over. Niet zó expliciet als 'Rond Van Borst', maar dubbelzinnig genoeg voor het Playboy-label. De b-kant heet 'Het Bed' en is vrij keurig in vergelijking met 'De Hengelaar'. Wat me het meeste verbaasd: Voor mij is een jonge verzamelaar van piratenmuziek en hij heeft deze single ook in zijn handen gehad! Misschien dat hij later nog eens spijt krijgt?

* Alison Moyet- Is This Love (NL, CBS, 1986)
Ik blijf Bart aansporen om nog wat meer 'goedkope' jaren tachtig in zijn bakken bij te zetten. Ik wil immers de verzameling van Level 42 en Simply Red compleet hebben. Deze van Alison Moyet is slechts vijftig cent en hoewel ik niet ieder nummer van 'Alf' weet te herinneren, is dit eentje die ik al sinds 1986 bij me draag. En terecht, want het is gewoon een lekker nummer!

* The Pasadenas- Riding On The Train (NL, CBS, 1988)
'Tribute' ligt eveneens voor vijftig cent op een nieuwe eigenaar te wachten, maar deze heb ik al op 12". Hoewel dat formaat niet in mijn singles-bakken past, draai ik die langere mix waarschijnlijk liever dan de single-versie en dus sla ik die over. 'Riding On The Train' is minstens zo lekker en die heb ik (nog) niet op 12" en dus mag die wel voor vijftig cent!

* Billy Paul- Thanks For Saving My Life (NL, Philadelphia, 1973)
Van de Philly-artiesten is Billy Paul lange tijd de minst interessante voor mij. 'Me And Mrs. Jones' is een giller, maar die staat bij mij ook gewoon in de jaren zeventig-bak. Niet meer en niet minder. De opvolger vind ik een stuk leuker en dat is deze 'Thanks For Saving My Life'. In fotohoes en een prachtige staat, komt deze wel in de reserve-Blauwe Bak te staan.

* Pet Shop Boys & Dusty Springfield- What Have I Done To Deserve This (Duitsland, Parlophone, 1987)
Deze staat maar liefst tweemaal in die mega-partij. De eerste keer zet ik hem gewoon weer terug, er is immers zoveel keus! De tweede keer haal ik hem er wel uit, want het nummer heeft zulke fijne herinneringen en ik heb hem nog niet in de bakken staan. Pin me er niet op vast, maar ik geloof dat deze single 'Favorietschijf' is geweest bij de NCRV. Volgens mij is dat op de dag dat ik van slaapkamer verhuis. Zus is even daarvoor getrouwd en uit huis gegaan. Broer en ik delen tot dan toe een slaapkamer. Ik 'ruil' met mijn ouders en Jelte krijgt het kamertje van zus. Tijdens deze zaterdag staat de radio aan en ik hoor deze meerdere malen, vandaar het vermoeden dat het de 'Favorietschijf' is geweest.

* Prince: When Doves Cry/ Let's Go Crazy (US, Warner Bros., 1984, re: 198?)
Wat niet is kan nog komen, kijk maar naar Simply Red, maar tot op heden ben ik nog niet een échte fan van de paarsheid. Ik heb al wel een paar singles, maar zo'n single als deze komt alleen maar goed uit: Twee succesnummers van Prince op één single. Hoewel ik tot mijn spijt moet concluderen dat 'Let's Go Crazy' de radio-versie is met het korte intro. Het mag voor een euro de pret niet drukken. Het is niet bekend wanneer deze single opnieuw is geperst, maar dat zal omstreeks 1988 zijn geweest?

* Diana Ross- Love Hangover (NL, Tamla Motown, 1976)
Doorgaans kom ik ook niet mijn stoel uit voor solo-werk van Diana Ross. Ik heb in december 'I'm Coming Out' gekocht en gisteren deze 'Love Hangover' en dat is het duo dat ik het meeste heb gezocht. In 'Love Hangover' is de tempowisseling die het hem doet voor mij.

* Slade- Far Far Away (Duitsland, Polydor International, 1974)
Deze single heb ik maar liefst tweemaal in de jaren zeventig-bak, beide keren Nederlandse persingen met elk hun eigen 'defect'. De eerste is brandhout en de tweede kraakt ook té hard om deze prachtplaat van Slade hulde toe te wensen. Met deze ben ik in één keer klaar: Een fraai exemplaar mét fotohoes. Het ding is in Duitsland geperst, maar heeft een Belgische/Franse typografie en het harde kartonnen hoesje is ook typerend voor deze landen. Ik vermoed dus dat dit een Duitse export-versie is.

* Bonnie Tyler- Lost In France (UK, RCA Victor, 1976)
Met 'It's A Heartache' of 'Total Eclipse Of The Heart' doe je mij geen plezier, maar 'Lost In France' smaakt me altijd. Zeker als het de stevige Engelse persing is!

Van hit naar her: Lianne La Havas

Soms kan ik ze wel schieten! Youtube met haar dwaze aanbevelingen 'gebaseerd op eerder gedraaide videos'. Het zijn slechts enkele malen dat ze het het bij het rechte eind hebben. Eén van die zeldzame keren is wanneer ik 'Unstoppable' van Lianne La Havas als 'aanbevolen video' in mijn scherm krijg. Geen idee waarop het is gebaseerd, maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Zeker omdat de video een 'still' bevat van Lianne en dat is aantrekkelijk genoeg om het eens te beluisteren. Het nummer zit prompt in de speellijst van 'Tuesday Night Music Club' en gaat later ook nog eens op herhaling. Dan 'vergeet' ik het een beetje. Okay, het komt zo nu en dan voorbij op mijn mp3-speler, maar daar houdt het verder wel mee op. Nu wil ik een 'Van hit naar her' doen, maar het valt nog niet mee om de juiste inspiratie te krijgen daarvoor. Ik wil over een artiest schrijven maar daarvan is de Wikipedia-pagina verwijderd en zijn Facebook is té minimaal voor een alinea. Ik loop de Top 40 door, de Tipparade en vervolgens zowel de reguliere als de dance-hitparade van Engeland. Niks geen leuke artiest of groep waarover ik nog niet heb geschreven. Even wil ik over Four Tet gaan schrijven, dat in de Engelse dance-album-charts staat, maar klik vervolgens naar de algemene album top 40 van Engeland. En daar stuit ik op Lianne Le Havas. Ze zakt daar in de tweede week met haar album 'Blood' van 2 naar 11. In Nederland komt het nieuw op 39 de Album Top 40 binnen. Omdat 'Unstoppable' tot nu toe weinig tot niets heeft gedaan, besluit ik hem vandaag toch maar eens in de schijnwerpers te zetten.

Volgende week zondag staan er zesentwintig kaarsjes op de taart voor Lianne Charlotte Barnes. Haar vader is Grieks terwijl moeder haar wieg op Jamaica heeft staan, maar ze komt ter wereld in Londen. Ze groeit op in Tooting en Streatham. Grotendeels met haar grootouders want vader en moeder zetten een punt achter hun relatie als Lianne nog maar een klein meiske is. Als zevenjarige begint ze te zingen en de invloed van haar uiterst muzikale vader en haar Jamaicaanse moeder maakt dat haar muziek vanaf het eerste begin een culture smeltkroes is. Haar vader leert haar de basis van het pianospel en daarmee schrijft ze als elfjarige haar eerste liedje. Later leert hij haar eveneens gitaar spelen, maar dan is Lianne inmiddels achttien jaar. Ze heeft ambitieuze plannen ten opzichte van een studie, maar laat dit vrij snel varen ten behoeve van een professionele loopbaan in de muziek. Haar artiestennaam is een verbastering van de achternaam van haar vader: Vlahavas. Toch vermeldt haar geboorteakte de naam Barnes.

Het is de singer-songwriter Allan Rose die Lianne introduceert bij zijn muzikale vrienden en vriendinnen en al snel trekt ze met hen de studio in om de eerste demo's op te nemen. Rose stelt haar eveneens voor aan Paloma Faith (zie: 14 februari 2014: 'Van hit naar her: Paloma Faith'). Later zal ze met Faith op tournee gaan als achtergrondzangeres. Ze vormt een kortstondig project met Christian Pinchbeck, maar dit zal haar wel op het spoor zetten van een professionele carrière in de muziek. In 2010 komt ze onder contract bij Warner Bros. en met het vooruitzicht van een plaat in de achterzak, gaat ze eerst het oefenhok in om haar act meer te perfectioneren. Op 21 oktober 2011 verschijnt haar debuut-EP 'Lost & Found' bij het Labour Of Love-label. De Amerikaanse folk-songwriter Willy Mason verleent zijn medewerking aan het openingsnummer 'No Room For Doubt' dat het in 2011 bijzonder goed doet in België. Het bereikt een 21e plek in Wallonië en 67 in Vlaanderen. In Engeland is ze tot nu toe niet verder gekomen dan een 103e plek. Ook dit bericht wordt 'live' geschreven, want ik zie net dat het album 'Blood' vorige week op 1 de Mega Top 100-albumlijst is binnengekomen en nu is gezakt naar 4. Ik krijg steeds meer weerzin tegen de slome Top 40, maar het opent wellicht wegen voor 'Unstoppable'?

Haar debuutalbum heet 'Is Your Love Big Enough' en heeft het blijkbaar ook goed gedaan op de Mega Top 100-albumlijst: Nummer vier als piekpositie. Toch strandt de single 'Age' op een 96e plek in de Top 100. La Havas heeft nauwelijks tijd om stil te zitten. Ze reist bijvoorbeeld met haar moeder naar Jamaica om de familiebanden aan te halen en doet daar ook weer kennissen op. Prince zoekt haar in 2014 thuis op en doet een concert in haar huiskamer. Als op 30 september 2014 het 33e album van zijn koninklijke paarsheid verschijnt, is de stem van La Havas alom vertegenwoordigd in 'Clouds'. Op 'Blood' komt alles samen en op 1 april van dit jaar wordt 'Unstoppable' ten doop gehouden. Vanaf juni is het eveneens verkrijgbaar als digitale download. Toch zijn het alleen de Vlamingen en de Amerikanen die ermee uit de voeten kunnen. In Vlaaneren bereikt het een 83e plek in de Ultratip, terwijl het tot nummer 7 schopt in de Billboard Twitter Emerging Artists.

Goed beschouwd is 'Unstoppable' een jazz-song. Het nummer wordt mede-geschreven en geproduceerd door Paul Epworth, een man met een grote staat van dienst van Adele via Coldplay en U2 tot Paul McCartney. De tekst is gezet op een instrumentale opname van het trio The Invisible. La Havas heeft de tekst geschreven om een gestrande relatie te redden. Of haar dat is gelukt, vertelt de geschiedenis niet. Het is een nummer dat positiviteit en optimisme uitstraalt en dat niet zou misstaan op de Nederlandse radio. Ik hoop dat ik hiermee een zetje in de juiste richting heb kunnen geven...

Singles round-up: augustus 1

Werk aan de winkel! Ik ben bijzonder trots als ik naar de overzichten van Soul-xotica kijk en met name naar de jaren 2011 tot en met nu. Exact zoveel berichten als dagen in de desbetreffende maand en aan het einde van het jaar lijkt het net alsof ik dagelijks heb gepubliceerd. Achterop raken betekent net zo hard terug slaan met berichten. Zo krijgen jullie in de week afwezigheid. Komende woensdag (of toch donderdag) tot en met volgende week dinsdag (of woensdag) ga ik met vakantie en dan ligt Soul-xotica even stil. Daarna kom ik terug met zeven foto's en een verhaaltje en ben ik ineens weer op schema. Maar... voordat het zover is, moet ik ook aan de bak. Ik lig inmiddels twee berichten achter. Het goede nieuws is dat ik vanmorgen twintig singles heb gekocht en dus presenteer ik jullie vandaag en morgen een 'Singles round-up' en een tweede bericht. Dan zit ik maandag weer op schema en kan ik met een gerust hart met vakantie gaan!

Het benauwde weer had mij gisteren in zijn macht. Ten eerste word ik veel te laat wakker en moet ik haasten (zonder een goed ontbijt) om op tijd op het werk te zijn. Daar moet ik een belangrijk telefoontje plegen en even meen ik het telefoonnummer in mijn mobieltje te hebben. Dat blijkt niet zo te zijn en dus leg ik de telefoon aan de kant en haast me naar de computer om het op internet te zoeken. Later die middag glimlach ik. Ik denk namelijk dat mijn chef zijn telefoon is vergeten. Hij lijkt sprekend op de mijne, maar verder denk ik ook niet. Bij thuiskomst blijkt dat ik geen telefoon heb en het kwartje valt een uur later. Dus ben ik vanmorgen naar de zaak gefietst, gelukkig heb ik een sleutel, om mijn mobieltje op te halen. Dan besluit ik ook even bij De Tafel te kijken. Deze heeft een nieuwe partij singles binnen, een stuk of achthonderd en ze gaan voor een euro per stuk. Dat levert een vangst op van zestien plus twee van vijftig cent uit de bak van Bart. Dan fiets ik langs De Kring en hier gaat de deal bijna over als ik zie dat ze de prijs heeft verhoogd van vijftig naar tachtig cent. Ach, wat ben ik ook een krent! Bij de toonbank rekent de dame gewoon de ouderwetse vijftig cent en zo ben ik voor achttien euro de nieuwe eigenaar van twintig singles.

* Lynn Anderson- It Wasn't God Who Made Honky Tonk Angels (NL, Killroy, 1970)
Er staat me iets van bij dat ik deze single al eens eerder heb gezien en me toen heb verbaasd over het platenlabel. Lynn Anderson op Killroy? Ja, het bestaat! Voordat Lynn een contract tekent bij CBS maakt ze platen voor de kleine maatschappij Chart. Haar eerste is van januari 1966 en met ingang van 1970 verschijnen haar platen op Columbia. Chart gaat echter nog een tijdje door met het persen van niet eerder uitgebracht werk. Daartussen zit ook 'It Wasn't God Who Made Honky Tonk Angels'dat op 21 december 1970 verschijnt in Amerika. Nu heb ik nooit geweten dat Telstar buitenlandse labels heeft gedistribueerd, maar naar het schijnt is dit het geval geweest met Chart. Als Lynn in 1971 haar hit heeft met 'Rose Garden' bestookt Killroy, het 'pop-label' van Telstar, de Tipparade met dit 'It Wasn't God Who Made Honky Tonk Angels'. De opname klinkt alsof die van 1966 of 1967 stamt en het sluit niet aan op het 'nieuwe' geluid van Lynn Anderson. De plaat blijft desondanks steken in de Tipparade. Vooral vanwege de 'novelty' in de jaren zeventig-bak naast de onlangs gekochte 'You're My Man'.

* Edie Brickell & The New Bohemians- Circle (Duitsland, Geffen, 1988)
Ik doe deze 'Singles round-up' helemaal 'live'. Voordat ik over een plaat schrijf, beluister ik het kleinood. Deze van Edie Brickell tikt een paar keer over in het eerste refrein, maar wellicht dat een poetsbeurt wonderen kan doen. De plaat oogt namelijk niet mishandeld. In 1999 'leen' ik in Mossley een cd van een mede-bewoner en, ja, hij moet hem nog steeds terug hebben. De cd is iets met 'Woman' en bevat werk van eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters. Edie Brickell staat daartussen met 'What I Am' en ik leer het nummer waarderen. Deze 'Circle' mag in de Top 40 hebben gestaan, maar ik heb hem destijds gemist. Evenals 'What I Am' is dit gewoon erg prettige radio-muziek, of het nu 'Met Het Oog Op Morgen', 'Langs De Lijn' of 'Arbeidsvitaminen' is? Dit plaatje smaakt altijd, ook al ben ik helemaal vergeten. Leuk voor een zondagavond in 'The Vinyl Countdown', want de radio-carrière van dit nummer is nog lang niet afgelopen!

* The Byrds- Mr. Spaceman (NL, CBS, 1966)
Ja, wie weet wat er allemaal is verkocht uit die partij? Het zijn, schat ik, zo'n achthonderd. Acht bakken vol singles, misschien ook wel duizend. Opvallend veel Belgische persingen, maar volgens de eigenaar van De Tafel komt de man uit het midden des lands. De 'gouwe ouwen' zijn veelal soul, vroege disco en té populaire pop van Tom Jones, Engelbert Humperdinck en Mary Hopkin. Wel allemaal smetteloos en in afwijkende Belgische fotohoesjes. Bij 'Knock Knock Who's There' van Mary Hopkin heb ik het even zwaar (en herinner me nu opeens dat ik een single van The Pebbles heb laten liggen, maandag of dinsdag dus nog even kijken...). Deze van The Byrds valt echt uit de toon. Geen Belgische persing, geen fotohoes en niet bepaald smetteloos, maar... hij draait en eigenlijk valt het achtergrondgeluid ook nog wel mee. Ik ben een gelukkig mens voor een euro!

* Ecstasy, Passion & Pain- I Wouldn't Give You Up (Frankrijk, Roulette, 1974)
Bij mijn eerste order bij Buydiscorecords in 2012 krijg ik twee gratis singles, waaronder 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain. Deze single groeit uit tot een geheide Blauwe Bak-favoriet. Nu draai ik 'I Wouldn't Give You Up', waar ik van meen dat hij 'minder' is, maar niks is minder waar. Een lekker nummer! Wat opvalt is dat Barbara Gaskins het heeft geschreven en haar eigen naam heeft gebruikt, terwijl ze in die tijd toch beter bekend is als Barbara Roy. En de vast Soul-xotica volger kent deze Barbara Gaskins uit een aantal berichten uit 2012: Ze is van 1963 tot en met 1968 de helft van het duo Barbara & Brenda. Komt mooi bij 'Ask Me' in de Blauwe Bak te staan!

* Boris Gardner- I Want To Wake Up With You (NL, Dance, 1986)
Ik heb het een paar weken geleden nog geschreven: Ik denk niet dat ik deze plaat zou hebben gekocht als ik niet bij Wolfman Radio werkte. Sterker nog: Ik merk dat ik meer 'algemene' singles koop met het vooruitzicht om het in mijn shows te draaien. Zo'n Boris Gardner is vooral een herinnering aan niet zo'n bijzondere tijd in de jaren tachtig voor mij, maar ik vind het desondanks fijn om het anno 2015 terug te horen en in mijn shows te presenteren. Het kost me bovendien slechts vijftig cent en dat heb ik graag voor mijn luisteraars over.

* Marvin Gaye- I Heard It Through The Grapevine (NL, Tamla Motown, 1968)
In een ongeschonden Brunswick-hoesje dat ik mooi kan gebruiken voor een Barbara Acklin-single of iets dergelijks. De plaat heeft gebruikerssporen op het label, maar het vinyl klinkt stevig. Als ik deze plaat hoor, zie ik in een flits het rek groenteconserven bij de C1000 in Steenwijk. Het gaat nooit volgens de stopwatch, maar op vrijdagavond in de desbetreffende winkel... als ik mijn boodschappen doe, klinkt Marvin Gaye uit de luidspreker. Een assistent-bedrijfsleider leert me dat het gewoon 'cassettebandjes' zijn uit de computer en dat de plaat iedere dag wel eens voorbij komt. De plaat ontbreekt nog ernstig in mijn singles-bakken en dat is nu in één klap recht gezet. Ook deze gaat de Blauwe Bak in!

* Jimmy Helms- Gonna Make You An Offer You Can't Refuse (België, Cube, 1973)
Mijn eerste exemplaar van Jimmy Helms koop ik op de vrijdag van Woodstock in 1997 waarover ik heb geschreven in 'De tent van bordkarton' en de 'Week Spot' van Johnny Bristol. Een prima exemplaar dat geen vervanging behoeft. Toch ga ik meteen overstag als ik deze Belgische in mijn handen hou met in het Franse 'Discotheque Special'-hoesje. Toch gaat de plaat gewoon in de jaren zeventig-bak.

* Donna Hightower- This World Today Is A Mess (België, Decca, 1972)
In 2010 koop ik in een winkeltje in Sint Niklaas de Nederlandse 'This World Today Is A Mess'. Mijn eerste exemplaar koop ik tijdens mijn eerste solo-vakantie in 1994 in Utrecht, maar daarvan is het fotohoesje 'vergaan'. Deze 'nieuwe' uit 2010 is een echte 'upgrade'. Toch is dit de Nederlandse persing en getuige een sticker op het hoesje in Hulst gekocht. Tot mijn verrassing is het dus toch in België uitgebracht. Bij het zien van het hoesje smelt ik meteen en deze móet ik gewoon in de bakken hebben staan. Aan de collectie van Peter te zien, ben ik niet de enige met deze tic.

* The Isley Brothers- Good Things (NL, Tamla Motown, 1970)
Ziet er dramatisch uit, maar de schade is beperkt gebleven. Het hoesje heeft vochtschade opgelopen en met name het label en de inloopgroef heeft stukjes papier van het hoesje overgenomen. De plaat zelf is ongeschonden. Eentje voor in de Blauwe Bak en dan met name vanwege de b-kant: 'Tell Me It's Just A Rumor Baby', maar beide kanten zijn stampers van de Isleys. Ik wil hem in eerste instantie laten liggen, maar ben erg blij dat die is mee gegaan. Het hoesje had beter gekund, maar voor een euro heb ik geen reden tot klagen.

* Jimmy James & The Vagabonds- Now Is The Time (Frankrijk, Pye, 1976)
Deze single staat sinds een paar maanden hoog op mijn verlanglijstje. Niet vanwege de hitkant, maar vanwege de uitstekende b-kant. In 'Want You So Much' is het tempo een tandje lager dan in 'Now Is The Time' en de productie is meer uitgekleed. Een plaat die alom wordt getipt in de meer progressieve Engelse soul-scene. Past bij mij prima in het hoekje van 'My Woman Is Calling' van Dwight Thompson. 'Sophisticated disco' van Jimmy James? Andermaal het bewijs dat je altijd een b-kant moet draaien!