woensdag 30 november 2011

Eindstreep: november 2010

Ik zit al regelmatig weer rechtop in bed of val van mijn stoel als er weer een zwarte strijker wordt afgestoken in de buurt. En dus kan ik niet anders concluderen dan dat het jaar bijna alweer voorbij is. Morgen, 1 december, is mijn eerste UWV-vrije dag sinds maart en val ik geheel onder de Sociale Dienst en word voor nop centen uitgeleend aan de Noordwestgroep. Ofwel: Morgen wordt mijn eerste werkdag sinds 10 juli. Ik ben het niet bepaald eens met de gang van zaken, maar heb eieren voor mijn geld gekozen toen de Sociale Dienst ging dreigen om me te korten. Voordat dat misverstand ontstaat: Ik ben niet te beroerd om aan de slag te gaan, alleen heeft NWG mij afgelopen jaar zoveel streken geleverd, dat ik liever ergens anders was gaan werken. Aan de andere kant: Het postwerk bevalt me uitstekend en ik had het wel jammer gevonden als ik daarmee moest stoppen.

Kijk nou naar vorig jaar november. Toen was ik in blijde verwachting om bij de post te kunnen beginnen. Hoewel de dagen korter werden en het best fris kon zijn, overheerste bij mij het lentegevoel. Dat jullie, als trouwe volgers, daarvan mee mochten genieten, had achteraf gezien wel wat minder gemogen. November 2010 zag de geboorte van de redactie, maar eerlijk gezegd was ik dat grapje na vier maanden ook wel beu. Ook zag het Telefoontoppertje het levenslicht en werd die maand met maar liefst drie edities gevierd. Nog niet merkbaar op Soul-xotica, maar wel iets dat overuren maakte in mijn hersenpan, was het voornemen om met 20 Years Ago Today te beginnen, alsook een opvolger van 'kleur bekennen'. Dat laatste werd de Schijf van 5.

In november 2011 ben ik nog iets vergeten, realiseerde ik me vanochtend. Vandaag exact twintig jaar geleden kwam er een behoorlijk revolutionaire plaat de Top 40 binnen. Zélf kende ik het nummer al een paar maanden, dankzij een toenmalige klasgenote. Die plaat zou het leven van heer Louwsma danig op zijn kop zetten, dat die een van de komende dagen toch maar heel snel aan bod moet komen.

De samenstelling van deze Eindstreep was nog een redelijk werkje. Met name eind november was het erg vaak 'off-topic' of 'haatdraaiers' en dergelijke. De eerste helft van november passeerde de ene parel na de andere. Ik heb de snoeischaar ter hande genomen en kwam met de volgende top 10:

1. These Are The Ghosts-Bees (als de kippen erBIJ!, 5-11-10)
2. Far Far Away-Slade (en toch zo dichtbij!, 9-11-10)
3. Tyst Minut-Dungen (Sideburner’s Blast From The Past, 22-11-10)
4. The Slow Fizz-Sapphires (telefoontoppertje #1, 9-11-10)
5. Freedom Rider-Traffic (verkeersknooppunt, 18-11-10)
6. Only Happy When It Rains-Garbage (gerecycled plastic, 6-11-10)
7. Afraid-Nico (opruiming 10, 1-11-10)
8. Who Loves The Sun-Velvet Underground (zonne-energie, 11-11-10)
9. Whitsand Bay-Mike Wallace & The Caretakers (steenkolenzwengels, 30-11-10)
10. Killer-Van Der Graaf Generator (geesten en spoken, 10-11-10)

De afvallige van deze maand is het album 'Hush' van Asobi Seksu (ongedwongen en knuffelzacht, 12-11-10), welke ik in een jaar al niet meer heb gedraaid!

dinsdag 29 november 2011

20 Years Ago Today: 569-571a

De opmerkelijkheden rond Soul-xotica zijn niet van de lucht. Marlies is weer terug van nooit weggeweest! Alleen schijnt het dat ze de ene dag wel wordt weergegeven en de volgende weer niet. Ook via deze weg een warm welkom op dit kladblog! Halverwege het schooljaar 1990/91 werd het vak Machineschrijven opgeheven en ging over in Computerlessen. De docente moest dan twintig minuten voor aanvang in het lokaal zijn om de computers op te starten. We leerden WP 5.1, naar mijn mening onovertroffen. Tot drie jaar geleden werkte ik er nog dagelijks mee. Als ik in 1991 mijn singlesboekhouding in Word had bijgehouden, was deze fout me niet overkomen. Nummer 571 is dubbel genoteerd. Omdat mijn singles in Jutrijp op numerieke volgorde stonden, was het 'not done' om deze later nog eens opnieuw in te schrijven. Met name eind 1992 wordt het een rommeltje met veel open cijfers en dubbele noteringen. Maandag beginnen we dus maar gewoon bij 571b, lijkt me dan wel zo handig.

Dan gaat Sinterklaas me een hele hoop singles bezorgen, maar zo op deze vrijdag 29 november ga ik in een tussenuurtje langs Looper en vind nog drie singles die bij me mogen komen wonen. 569 was jarenlang de oudste plaat in mijn verzameling. 'Paper Doll/ I'll Be Around' van The Mills Brothers is volgens het label opgenomen in 1939. Sinds 2003 ben ik echter in het trotse bezit van de allereerste persing van 'De Kleine Man' van Louis Davids uit de prachtige zomer van 1930. Natuurlijk is die single van The Mills Brothers in de jaren tachtig opnieuw geperst. Nummer 571 is 'Make It With You' van Bread, die afgelopen maand al onder de loep is genomen. Blijft alleen 570 nog over...

Van 11 oktober 1999 tot en met 25 juni 2000 woonde ik in De Bilt. Het is niet een van mijn gelukkigste periodes geweest en toch heb ik nog wel een paar leuke herinneringen aan die tijd. Ik woonde en werkte bij de Emmaus, eerst op de bus waarmee we de handel haalden en bezorgden. De chauffeur heette Peter en die had naar mijn mening geen muzieksmaak. Hij draaide cassettebandjes met de grootste hits van Billy Joel (hij floot de hele dag door die synthesizerpartij van 'Pressure'), Elton John en 'Bat Out Of Hell' van Vleesklomp. Op auto-reverse, dus de hele dag door hetzelfde liedje! Ik moest er echter na een paar weken mee stoppen, omdat mijn rug begon op te spelen. Toen in maart 2000 bleek dat ik ook al niet geknipt was voor schoonmaakjuffrouw kwam ik weer terug op de bus, die nu door Toine werd bestuurd. Die waagde zijn rug evenmin en als iets te zwaar was, keurden we het ter plekke af. Toine was een oude hippie en was net bezig zijn omvangrijke collectie elpees op te ruimen. Ik heb veel mogen uitzoeken bij hem en heb ze nog steeds. Het sentiment ging echter toch bij hem opspelen en zo maakte hij een paar cassettebandjes voor in de bus. Bij hem leerde ik 'Jig-A-Jig' van East Of Eden op waarde schatten. En dan was er natuurlijk die 20 minuten-versie van 'Get Ready' van Rare Earth!

Ons ophaal- en bezorggebied eindigde in Driebergen. Via Zeist op een doordeweekse ochtend was je al snel een half uur kwijt om aan de andere kant van Driebergen uit te komen. Toine, zo gek als een deur, begon te glimlachen en accelereerde toen achter in Driebergen het intro van 'Get Ready' begon. Al snel was me duidelijk wat zijn plan was: Hij wilde in de tijd van 'Get Ready' naar De Bilt rijden! De bus had geen gordels en dus zette ik me schrap. In Zeist moet je vanuit de richting van Driebergen een blokje om. We reden honderd in de bochten. Ik hoorde het glas van het bergmeubel dat we hadden opgepikt breken. Maakte niet uit, we gingen vanmiddag toch naar de vuilstort, dus hoefden we het kreng ook niet uit te laden. Bij de slotnoten parkeerden we in op de Burgemeester De Withstraat in De Bilt. We hadden het gehaald! En overleefd, want vooral achteraf gezien vind ik het een 'hairy moment'.

In 1969 lag de elpeemarkt open. Iedere zichzelf respecterende platenmaatschappij begon met een 'progressief' label voor uitsluitend elpee-groepen. Tamla Motown was vooral een singles-label, ondanks een enorme elpee-catalogus, en noemde haar label naar een nieuwe aanwinst. De jongens van Rare Earth waren echter geen onbekenden op de burelen van Motown. De blanke groep begeleidde Smokey & The Miracles en andere Motown-artiesten tijden tournees. De eerste paar van de jaren zeventig mocht de groep haar talent botvieren op dertig centimeter, maar bij wijze van promotie werd meteen de eerste single verknipt tot een handzaam hitje. Dat was dus 'Get Ready'. Op het tweede album 'Ecology' stond een andere uitgesponnen bewerking van een Motown-klassieker: 'I Know I'm Losing You'. Opnieuw werd bij Motown de schaar gehanteerd en verscheen de ingekorte versie in de Top 40. Vanaf dat moment verzorgde Rare Earth meer potentiële singles-kandidaten, terwijl men op de albums de uitstapjes van minimaal een kwartier bleef handhaven.

In 1976 was er weer enorme behoefte in de discotheken voor 'Get Ready' en zo woonde het nog een paar weken in de Tipparade. De single zoals ik die in 1991 kocht, heeft ook 'I Know I'm Losing You' als b-kant, maar is in tegenstelling tot het afgebeelde singlehoesje eentje op het Motown Yesteryears-label en met een neutrale hoes.

maandag 28 november 2011

Hoesbui: Stevie Wonder

Ik ben een beetje uitgeschreven vandaag, mijn excuses daarvoor. Hoewel ik geen gebrek aan inspiratie heb, kan ik vandaag maar moeilijk een keuze maken. Ik had gehoopt dat Peter 'One More Time' van Redbone had staan, maar helaas, dat zou een leuk bruggetje naar De Schijnwerper op Golden Beat Years zijn. Ik heb vanochtend weer een nieuwe aflevering verzorgd met twaalf, zeer diverse, juweeltjes uit mijn platenkoffers. Die van Redbone zat er eveens bij. Stevie Wonder niet, maar die zat weer bij mijn ontbijt en dat was heel vroeg vanochtend. Niet 'Blowin' In The Wind', maar de recent ontdekte b-kant. Stevie klinkt daar wild en onstuimig met als klap op de vuurpijl zijn mondharmonica in de brug. Daarom mag hij vandaag Soul-xotica 'opleuken'.

Verder ben ik het afgelopen etmaal weer begonnen met bieden op Ebay. Dat was ik al langer van plan, maar met de telefoon is het niet eenvoudig. Door de pop-ups en video's op de site zit het werkgeheugen van de telefoon binnen twee pagina's propvol en dan heb je nog niet eens een bod uitgebracht! Ik verwacht dat twee van de vier singles nog wel een slag over de kop gaan, de platen waren nog maar net op Ebay gezet. Voorlopig ben ik de hoogste bieder op: 'Soul For Sale' van The John Schroeder Orchestra (1966), 'Do The 45' van The Sharpees (1966), 'Stronger Than Her Love' van The Flirtations (1967) en 'The Slow Fizz' van The Sapphires (1966).

Terwijl mijn eerste vrouwelijke 'fan' na vier dagen volgersschap alweer is vertrokken (misschien is ze geschrokken van mijn profielfoto?) en ikzelf ook maar volger ben geworden zodat ik eindelijk reacties kan bijwerken, vraag ik me nog wel iets af. Ik werk nu bijna een week met de desktop-versie, bezoekersresultaten waren niet zichtbaar op de telefoon. Ik viel laatst van mijn stoel toen ik zag dat deze praatpaal die dag 54 keer was bezocht. Vandaag zijn het nog steeds zesentwintig, maar het bericht van gisteren is zes maal bekeken. Kan iemand uitleggen hoe dat zit?

Morgen weer een 20 Years Ago Today met drie heruitgaven.

zondag 27 november 2011

Schijf van 5: Marissa

Omdat ik had verwacht dat ik vandaag wederom de hele dag in een roes zou verkeren, nagenietend van het meesterlijke optreden van Marissa Nadler, had ik eerder deze week bedacht een onmogelijke Schijf samen te stellen met vijf favorieten uit haar rijke oeuvre. Het is iets anders gelopen... De kater na gisteravond overheerst, maar zes jaar supporterschap geef je niet zomaar op, dus dat zal wel weer bijtrekken. Er werd gisteravond na afloop heel wat af gediscussieerd. Iemand die zojuist 'Marissa Nadler'(2011) had gekocht, was van mening dat het al na haar debuut bergafwaarts was gegaan. Ik ben het daar totaal niet mee eens. Voor mij zijn 'Saga Of Mayflower May'(2005) en 'Songs III- Bird On The Water'(2007) de hoogtepunten en zijn haar laatste twee platen iets minder. Zelf is ze ook niet tevreden over 'Little Hells'(2009) en nam daarom het album nog maar eens akoestisch op, deze heb ik gisteravond nog bij haar gekocht. Bij het samenstellen bij deze Schijf heb ik ervoor gekozen om van ieder album het beste nummer uit te zoeken, de nummer 2 is nooit officieel verschenen en dus offer ik haar debuutalbum 'Ballads Of Living And Dying'(2004) op. Deze heb ik ook pas in 2008 leren kennen, ik was in 2005 net even te laat voor het vinyl...

Ik leerde Marissa in oktober 2005 kennen middels een alternatieve versie van 'The Little Famous Song'op de Mind The Gap-cd bij het Gonzo Circus-magazine. Kort daarop kocht ik 'Saga Of Mayflower May', haar tweede album. Het was liefde op het eerste gehoor. Tóch was er onmiddelijk een uitschieter. Hoewel de meeste nummers gedragen ballades zijn, klinkt 'My Little Lark' als een single-hit: Compact en zondermeer het meest positieve nummer qua uitvoering en inhoud. Ze stopt hem zelf tegenwoordig weg in een hilarische medley met 'I'm On Fire' van Bruce Springsteen, zelf moet ik altijd even glimlachen als ik het origineel hoor. Op vijf zet ik dus 'My Little Lark' van 'The Saga Of Mayflower May' uit 2005.

Het is waar dat sinds 'Songs III' de albums iets achteruit hobbelen. Haar laatste begint zich langzaam aan mij te openbaren, is bij vlagen het mooiste wat ze heeft gemaakt, maar ik heb hem nog niet zo grijsgedraaid als haar vorige albums na drie maanden. Een hele positieve uitschieter is in die zin 'The Sun Always Reminds Me Of You', een liedje dat alles heeft wat we zo waarderen aan het songschrijven van Marissa. Deze komt vandaag op vier.

Vlak voor de release van 'Little Hells' in 2009 werden we even bang gemaakt door onheilspellende berichten. Marissa met drumcomputers? Achteraf bezien is dat ene nummer mét drumcomputer één van de uitschieters van het verder matige album. Maar het geduld wordt beloond. Wie het bad ondergaat en wacht tot het laatste nummer krijgt een traditionele Marissa-ballade van de bovenste plank: 'Mistress On A Sunny Day' staat in deze Schijf op 3.

Na de tenenkrommende cover van 'Famous Blue Raincoat' pakte ze mij volledig in met een lied, dat ik haar nog nooit eerder had horen zingen. Ik kende de mp3 van haar oude website. Ze noemde deze gisteren 'Mistress', de mp3-tag vermeldt 'All Love Must Die', maar op dezelfde site heette 'Under An Old Umbrella' 'Turquoise', dus ik geloof haar meteen. Dronken mensen spreken altijd de waarheid, toch? Ze vertelde dat ze het lied als zeventienjarige had geschreven. Een spannend nummer met ritmewisselingen. Ik noem hem eigenwijs 'All Love Must Die' en is mijn op-een-na grootste favoriet.

Bovenaan staat een nummer van 'Songs III'. Het vinylalbum was in 2008 in een oplage van 500 en ik heb hem toen tweemaal gekocht. De eerste keer ben ik hem verloren in de trein, de tweede keer kostte het kreng me 35 euro. Gisteren heb ik dan ook nog maar de officiële cd gekocht. 'My Love And I' is voor haar moeilijk 'live' uit te voeren omdat de melodie grotendeels wordt bepaald door een bescheiden orgel. Die ga ik na het publiceren weer snel eens opzetten en dan ben ik er zeker van dat morgen alles weer vergeven en vergeten is?

zaterdag 26 november 2011

recent gezeurd: Marissa Nadler

Ik. Ik ga al bij het eerste woord de fout in. In een recensie hoort geen ik-persoon, het hoort de mening van de criticus weer te geven zonder dat hij zichzelf noemt. En toch moet de persoon die niet luistert naar 'ik', maar zichzelf wel als dusdanig noemt, wel even inbreken in deze recensie. Want die twee meter verticaal heeft vergelijkingsmateriaal voor wat betreft live-optredens van Marissa Nadler en zag deze avond, tot zijn grote verdriet, iets plaatsvinden wat veel andere bezoekers niet in de gaten schenen te hebben. De singer-songwriter uit Boston, Massachusetts deed vanavond de Statenzaal van de bibliotheek in Zwolle aan voor een Legendary Minstrel Session. Het werd bijgewoond door 64 bezoekers, een stuk minder dan in 2009, maar Eureka (waar het toen werd gehouden) heeft nogal wat 'eigen volk' dat als toevallige passant fungeerde.

Marissa kondigde in september aan, op aanraden van uw scribent, om het rustiger aan te doen. Geen maandenlange tournees meer, maar kleine porties. Dat die niet minder moordend zijn, blijkt uit dit weekend. Vanavond in Zwolle, morgenmiddag in Utrecht en 's avonds in Brussel. Ze was vandaag gearriveerd in Amsterdam. Het artiestenbestaan is zwaar, Nadler heeft al een reputatie om te kunnen zuipen als een bootman, en ze ging eens even flink aan de tetter. Met alle gevolgen van dien.

'Diamond Heart', waarmee ze aftrapt, is warempel de eerste live-uitvoering die ik van haar hoor die ze niet met 'oh-oh-oh's 'verkracht'. Dat geeft de burger moed. Dan zet ze opnieuw de schaar in 'Dying Breed' en laat het tweede couplet weer achterwege, maar laat het wel overgaan in een ander liedje. In de daaropvolgende songs begint de recensent zichzelf vaker te ergeren. Het hoogtepunt van die ellende is het dieptepunt: Een cover van Leonard Cohen's 'Famous Blue Raincoat'. De arme man draait zich om in zijn bed. Ze pakt hele hoge noten en zit er geregeld hélemaal naast! Het is anders niet zo'n babbelaar op het podium, meestal fluistert ze onverstaanbaar de titels en het album waar het vanaf komt, maar vanavond zit ze op de praatstoel. Ze legt uit dat ze aan het experimenteren is met de liedjes. Ja ja, dat doe je al jaren, maar meestal toch wat fatsoenlijker!

Dan begint ze aan het tweede deel en opeens is ze poeslief. Ze speelt zonder morren ieder verzoekje dat wordt geroepen, lijkt wederom een boycot op 'Little Hells' te hebben ingezet. De nummers blijven experimenteel, maar zitten minder tegen de pijngrens aan. Opeens vertedert ze weer. Ze pakt het publiek, vooral de nieuwkomers, volledig in. Deze willen na afloop geen kritiek horen. Ik mijd haar zo goed als ik kan, maar als ik de bar wil verlaten, bots ik tegen haar aan. Ze voelt de frictie en is wederom het ijskoninginnetje. Nu heeft uiterlijk helemaal niets te zoeken in een recensie, maar ze zag er dramatisch uit. Vel-over-bot. Dan ziet ze er op bovenstaande foto nog gezond uit. Het doet me pijn om te zeggen, maar het optreden had vanavond veel van een Amy Winehouse-vertoning. Ik denk liever terug aan Haarlem in 2008 en Amsterdam in 2009.

Positief eindigen? Tuurlijk! Voorprogramma was wederom Chayah Van Diermen. Ze heeft Soul-xotica gelezen en de jurk weggegooid, deze was ietsje minder tuttig, ook al heeft ze nu weer van die speldjes in haar haar. Het valt me op dat de liedjes, met name 'Shadow Of The Night', bij zijn tweede beluistering al klinken alsof ze mijn leven lang al bij me zijn geweest. Chayah komt zekerder over dan als voorprogramma van Snowblink. De kleine meisjes met gitaren wordt wel steeds meer een smerige hobby. Vinden we Chayah lief, Soul-X? Wat bloos je nou? Vieze ouwe man!

vrijdag 25 november 2011

20 Years Ago Today: 568

Geen enkele reactie ontvangen op de laatste kwispel. Zal ik hem dan toch maar verklappen? Frits Spits waarschuwde zijn luisteraars vlak voor de eerste keer dat hij 'Kon Ik Even Bij Je Zijn' van Gordon ging draaien, dat de tekst nog wel eens hard aan kon komen. Hij adviseerde automobilisten hun wagen even aan de kant te zetten, iets dat in grote getale werd gedaan. Ik heb nu ('91) bijna een jaar de Philips RB 5400 die ik van mijn ouders heb overgenomen en die wordt zo vaak gebruikt dat om de drie maanden een nieuwe naald wenselijk is. Op dezelfde dag dat ik een naald heb gekocht, wilde ik dit gaan vieren met 'Student Demonstration Time' van The Beach Boys uit de vijf gulden-bak van Sunrise, maar bij thuiskomst vond ik hem helemaal niet leuk en ruilde hem om voor Peter Sarstedt. Iets meer dan een jaar later accepteer ik een exemplaar van The Beach Boys voor een gulden of daaromtrent, maar het is nooit een dikke liefde geworden.Tja, Peter Sarstedt? Het is gewoon een 'must-have'!

Gelukkig! Ik ben op het gebied van parate muziekkennis ook maar een mens en niet de 'wandelende popencyclopedie' zoals wel eens wordt gezegd, ik kan ook foutjes maken. Ik meende maar dat 'Where Do You Go To My Lovely' van Peter Sarstedt HELEMAAL geen hit was geweest in Engeland. Dat kun je niet zeggen van een plaat die zes weken de nummer 1-positie heeft aangevoerd. Ik meende dus dat Sarstedt een Europese hit had gehad met voorgenoemde titel, terwijl 'Frozen Orange Juice' alléén in Engeland een hit was geworden. Die stond op zondag 3 april jongstleden nog op 5 in de alcoholvrije Schijf, omdat ik het liedje alleen van titel kende. Totdat ik in september de Britse 5-CD-box 101 Summer Hits kocht, waarop ook dit 'vergeten' nummer van Sarstedt. Achteraf gezien is die vijfde plek wel het maximale geweest!

'Where Do You Go To My Lovely' is echter een behoorlijk Europese aangelegenheid voor Engelse begrippen. Een walsje met accordeon, meisje en ik zijn opgegroeid in de achterbuurten van Napels, maar ze draagt tegenwoordig een chique Franse naam (Marie-Claire) om bij de jetset te horen. Een mooie observatie van Sarstedt, een volledige biografie verteld in drie minuten, een nummer voor de eeuwigheid. Als Peter nog ruim twee weken gewoon in- en uitademt, mag hij 68 kaarsjes op de taart uitblazen. Van pensioen wil hij niks weten, hij treedt nog altijd op, maar roemt niet op oude teer.

Natuurlijk zal 'Where Do You Go To My Lovely' ergens achterin zijn show zitten en wordt Sarstedt nog altijd geroemd vanwege zijn bijna-hitje 'Beirut' uit 1978. Maar gerenommeerde muziektijdschriften, zelfs het cynische New Musical Express, hebben in de nieuwe eeuw ook altijd nog de mond vol over de uitzonderlijke kwaliteiten van Sarstedt's songshrijversschap. Volgens eentje is er maar één woord dat Sarstedt het beste omschrijft: Klasse. Als we al deze lof afzetten tegenover het hitsucces van Sarstedt, een eendagsvlieg in Europa en twee top tien-hits in Engeland, kunnen we stellen dat we hier óf met een 'musicians's musician' hebben te maken of met een cultidool. Ik denk dan aan het eerste. Iemand die zeer gewaardeerd wordt door medemuzikanten en muziekcritici, maar die slechts voor een handjevlol optredens doet.

Zelf wil ik deze 20YAT niet besluiten zonder dat ik die uitstekende coverversie van Armand heb genoemd. 'Waar Wil Je Heen Gaan M'n Liefste' wijkt qua verhaal niet af van het origineel, maar de zinnen zijn niet krampachtig vertaald en laat ruimte voor Armand om aanpassingen te doen.

donderdag 24 november 2011

dweilpauze: The Soul Children

In februari 2010, vlak voor de geboorte van Soul-xotica, zat ik bijna een jaar in de ziektewet. De arbo-verpleegkundige adviseerde me weer aan het werk te gaan, maar rekening houdende met mijn lange afwezigheid op de werkvloer, zou ik in eerste instantie kunnen beginnen met twee uren per dag. Is zo om? Man, het was een hel! Ik zat op een afdeling produktiewerk met allemaal gezonde mensen die door de Sociale Dienst de coffeeshop waren uitgestuurd. We begonnen om half acht en tien minuten later begon iemand zijn mantra van 'was het maar vier uur'. Eén van de weinige collega's waar ik goed mee overweg kon, kende ik nog uit 2003 toen we met een groepje in Steenwijk bezig waren een lokale SP-afdeling op te zetten. Ik ben steeds haar naam kwijt, vandaar dat ge-'ze' en 'zij'. Op een vrijdagochtend vroeg ze of ik plannen had voor het weekend. Zeg ik er meteen bij dat ze bijna mijn moeder had kunnen zijn en dat ze niet op een date zat te wachten!

Ik had geen specifieke plannen voor dat weekend. Zij vertelde dat ze regelmatig op zaterdag een rondje langs kringloopwinkels maakte. ,,Gewoon sneupen", vertelde ze. ,,Ik koop maar zelden iets". Emmeloord, Meppel, Hoogeveen, Dieverbrug en Ruinerwold waren enkele van de plaatsen waar ze geregeld kwam. Toch wist ze niet van het bestaan van De Kring af. Omdat Ruinerwold pas was geopend, ging die alleen op zaterdagmorgen open. Dieverbrug was net even te ver om te fietsen. En zo spraken we af. Ze pikte me de volgende dag op en we gingen eerst naar Ruinerwold, vervolgens naar beide in Meppel en tot slot Dieverbrug. Voor alles, behalve platen, zou dit een aanrader kunnen zijn. Goede prijs-kwaliteitsverhouding, de testers van de electronica zijn analfabeet ('devekdt' stond er op een apparaat)en schoon en netjes! De platen was zo gezegd niet veel soeps. De enige twee singles van interesse waren 'Take A Letter Maria' van R.B. Greaves op de Engelse Atco en 'The Sweeter He Is Parts 1 & 2' van The Soul Children.

Ik meende maar dat The Soul Children,, net als The Soul Clan op Atlantic, een verzameling Stax-artiesten was. Zo vroeg ik op het Steenen Forum wie toch die zangeres was... The Soul Children werd in 1968 geformeerd door David Porter en Isaac Hayes. De nieuwe groep moest het gat vullen dat was gevallen nu Sam & Dave de overstap naar Atlantic had gemaakt. Daar heeft Stax nog lang berouw van gehad, want The Soul Children waren tussen 1969 en 1973 goed voor drie top vijf-hits in de R&B-charts van Billboard. In de reguliere Billboard sloeg het nog geen deuk in een pakje boter na de rits monsterhits die Sam & Dave hadden gescoord. The Soul Children bleef tot 1980 bij elkaar in de oorspronkelijke bezetting. Onder hen bevond zich John Colbert. Omdat die bekend stond om zijn eigenaardigheid door zomers op blote voeten over geasfalteerde wegen te lopen, kreeg die de naam Blackfoot. In 1984 hoefde die niet te lopen en kon een 'Taxi' bestellen om tot nummer 19 in de Top 40 te rijden. De muzikanten op de platen van The Soul Children zijn, geen verrassing voor een Stax-groep, Booker T. & The MG's.

Door dat mysterie na de aankoop leg ik hem geregeld op en hoewel het nummer te traag is om te dansen (ik zou omvallen), begin ik de plaat toch wel op waarde te schatten. Veel Stax-werk wil nog wel eens glad zijn, zowel vocaal als muzikaal, maar kijk hier: Het komt The Soul Children echt uit de tenen! Met name de laatste paar maanden neemt een té langzame plaat zijn intrek in de blauwe bak en dat geldt eveneens voor deze van The Soul Children. Ook al wordt hij vooral thuis bij het ontbijt opgezet.

Ook soul children worden groot en uiteindelijk ook oud. Achtentwintig jaar na het uiteenvallen van The Soul Children in 1979, formeren J. 'Blackfoot' Colbert en Norman West Jr. een nieuwe editie van The Soul Children met twee nieuwe zangeressen. In 2008 maken ze zelfs een cd! Niet dat we die willen kennen...

kringfietsen in Meppel

Vanmiddag, op het terras van De Kansel in Meppel, zat ik even met de handen in het lange weelderige haar. Ik had zojuist een paar singles gekocht bij de kringloopwinkel in Meppel, maar hoe zou ik die gaan verkondigen op Soul-xotica. Ik was al begonnen met een Dweilpauze voor te bereiden en die moest eigenlijk maar doorgaan. Opeens kwam het idee! Ik had immers vorige week zaterdag niet gepubliceerd, zodat ik een bericht achter loop. Ooooh...? Dus moest ik toch maar de billen bloot en mijn wangedrag in de kringloopwinkel openbaar maken. Dit is het eerste bericht van deze donderdag. Later vanavond de geplande Dweilpauze!

Negen weken. Zo lang was het geleden dat ik voor het laatst de beide kringloopwinkels in Meppel aan deed. Toen ik een erg gave broek had gekocht bij De Kring, die ik onderweg naar Steenwijk ben verloren en niet meer heb teruggevonden. Dit voorvalletje is dermate pijnlijk dat ik het al keer op keer heb uitgesteld. Vandaag lijkt de uitgelezen dag. Geen mist, geringe buienkans en zelfs wat zon... Wat kan een mens eind november nog meer wensen? De ambitie om ook nog langs de kringloop in Ruinerwold te gaan, bleek te hoog gegrepen. Op zoek naar wat nieuwe kleding (m/v) dwaalde ik uren vruchteloos door de winkelstraten van Meppel. Er verdwenen enkel drie spotgoedkope cd's (Anastacia bij de Wibra!) in de rugtas en werd voor de helft gevuld bij Action.

De 'naamloze' kringloopwinkel geeft 50 procent korting op alles. De singles zijn dus 50 cent per stuk. Tja, dan kan er veel? Lees en huiver...

* Jane Birkin- Black... White
Een reclame-single die Birkin opnam voor Black & White whiskey, Engels op de ene en Frans op de andere kant. Ietsje té nieuw voor mijn smaak door de Moog, maar Jane zucht in het eerste couplet onweerstaanbaar!
* Tina Charles- You Set My Heart On Fire
Het fotohoesje is erg gaaf en ook de single lijkt smetteloos. Helaas is die krom als een hoepel, waardoor Tina een beetje gaat zeuren.
* Judy Collins- Send In The Clowns
Ik heb hem al, maar voor 50 cent... Heeft singlehoesjes hem wel staan?
* Detroit Emeralds- Feel The Need In Me
Glad als satijn, een beetje té glad naar mijn mening, ook al smaakt de midtempo b-kant toch wél naar meer. Natuurlijk had ik deze single wel, maar dat exemplaar is aan vervanging toe.
* Gals & Pals- Cast Your Fate To The Wind
Ik Ken het beste de instrumentale versie van Sounds Orchestral. De b-kant lokte me wel aan: 'Soul Dance', maar dat slaat nergens op.
* Golden Earrings- Things Go Better With Coca Cola
Heb ik ook al met fotohoesje en nieuwstaat, ik denk dat deze tussen de kroegkneiters mag!
* Russ Hamilton- Tip Toe Thru' The Tulips
Ik heb altijd een zwak voor Engelse Oriole-persingen, ook al is die uit 1958. Die van Tiny Tim is écht leuker!
* Hotlegs- Neanderthal Man
Had ik ook al, maar wederom kan ik hem voor vijftig cent niet laten liggen.
* Jonathan King- Hooked On A Feeling
Had ik nog niet in de Nederlandse hoes, wel in de Belgische.
* Jaakko Lasanen- Letkiss
Zal ik nog terug fietsen om die 'Letkiss' van dat Griekse gezelschap te halen en fijn een verzameling 'Letkiss'-uitvoeringen aan te leggen? Ik kijk nu al uit naar de eerste 'Letkiss'-allnighter!
* Peter & Gordon- Nobody I Know
Werkelijk in nieuwstaat! Lijkt het enige excuus voor de fietstocht te zijn geweest?
* Softones- That Old Black Magic
Die ligt al jaren bij de kringloopwinkel, maar vier lief kijkende negers op het Avco-label voor een euro doen mij de portemonnee niet trekken. Maar kijk eens aan, vandaag is hij vijftig cent. Lijkt heel erg op hun labelgenoten The Stylistics. De a-kant is die Harold Arlen/Johnny Mercer-draak uit dertig voor Christus. De b-kant klinkt als een mogelijke blauwebakbewoner. Midtempo en qua disco net op het randje.
* Rod Stewart- Tonight's The Night
Voor in de kroeg.
* Tee Set- A Sunny Day In Greece
Ook die ellence heb ik al sinds 1990 in de bakken staan, echter zonder de fotohoes en dus mocht-ie mee!
De Kring had geen interessante singles maar nog wel een erg leuk houten singlekoffertje dat mooi kleurt bij mijn houten elpeekoffer.

woensdag 23 november 2011

20 Years Ago Today: 560-567

Het is zover en het is gebeurd. Dubbel nieuws vandaag. Ten eerste schrijf ik vandaag voor het eerst via de laptop, internet bleek toch sneller geregeld dan ik had gedacht, ten tweede is het gebeurd met de Nokia. De wens dat hij het nog een weekje zou uithouden, leek niet uit te komen. Eind vorige week had ik twee kwispels verstopt in de 20 YAT's, hierbij de antwoorden: 'Massachusetts' van The Bee Gees was een verkapte wraakactie op San Francisco en Annie Lennox kocht in 1967 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum als haar eerste single. Ze nam het zelf in 1995 op. Ook in deze 20 Years Ago Today weer een kwispel. Die vrijdag 22 november 1991 staat me nog erg goed bij. Broer Jelte was toen helemaal vol van een liedje, elke keer als die voorbij kwam moest de radio knalhard aan. Frits Spits had enige tijd ervoor automobilisten geadviseerd om hun voertuig even langs de kant te zetten om naar het nummer te luisteren. De vraag is: Welk liedje gaat het hier over?
Een druilerige vrijdag in november. 's Middags krijg ik twee berichten te horen die de jonge Gerrit op zijn kop zetten. Ten eerste is de gemeente Sneek hard bezig om sluiting van Sunrise voor elkaar te krijgen. De overlast in de Nauwe Noorderhorne door de drugsgebruikers zou de spuigaten uitlopen. Dan hoor ik van de grote uitverkoop van Looper, platen- en fietsenzaak in Sneek. Die laatste handel wordt opgedoken en voordat de muziek naar een pand aan het Grootzand verhuist, houden ze opruiming van het vinyl. Alle singles zijn een gulden per stuk. Mijn ogen lichten op. Looper heeft met name heel veel re-issues, jukebox-singles met een hit op elke kant. Als de tranen om Sunrise zijn opgedroogd, rij ik met Jelte naar Sneek. Sinterklaas zit op de achterbank. Nummers 560 tot en met 567 koop ik zelf van mijn zakgeld, 571 tot en met 583 koop ik deze middag eveneens, maar krijg ze pas met Sinterklaas.

560 Going Up The Country-Canned Heat
Met 'Let's Work Together' op de b-kant, dat Canned Heat had gecoverd van Wilbert Harrison. In 1976 zou Bryan Ferry het op zijn beurt tot een succes maken, ook al veranderde hij 'Work' in 'Stick'.

561 A World Without Love-Peter & Gordon
Een liedje van Lennon en McCartney. De laatste had verkering met Jane Asher, de zus van Peter. In 1966 wilde Paul McCartney wel eens weten of het publiek nu een plaat kocht vanwege de vermelding van zijn naam óf vanwege de kwaliteiten. Hij schreef 'Woman' voor het duo onder een pseudoniem en zij scoorden er een geheide hit mee. Dit nummer staat op de b-kant van deze heruitgave.

562 Catch The Wind-Donovan
Vanwege de b-kant was deze heruitgave eerder dit jaar verhuisd naar de kast met de hit- en tipnoteringen. We hebben het over 'Universal Soldier' dat dankzij de Golfoorlog een klein hitje was geworden.

563 All I Have To Do Is Dream-Everly Brothers
De Arcade-heruitgave uit 1991, de enige van heruitgave van deze zwik die een fotohoesje had. De overige platen kwamen met een Golden Oldies- of Gouwe Ouwen-labelhoes van Expert. Vreemd, omdat Looper een zelfstandige onderneming was en dus niet aangesloten bij Expert. 'Crying In The Rain', dat een jaar geleden in de Top 40 stond dankzij A=Ha, staat in de prachtige originele versie op de flip.

564 Natural Born Bugie-Humble Pie
Ah! Correctie! Deze had eveneens een fotohoes. 'Bugie' staat gespeld als 'Woman' op zowel hoes als label. De b-kant, een cover van 'Heartbeat' van Buddy Holly, doet hier eigenlijk niet ter zake.

565 I Am... I Said-Neil Diamond
MCA bracht rond 1980 enkele klassieke singles uit haar rijke catalogus uit met de oorspronkelijke b-kant, maar met de nieuwe bruine MCA-labels. Dit is er eentje van. Een nummer om stil van te worden!

566 I Can't Explain-The Who
Uit dezelfde serie als Neil Diamond, dit is een heruitgave van de eerste Who-single met 'Bald Headed Woman'op de keerzijde. Die hebben we twee weken geleden hier nog behandeld.

567 Charlie Brown-The Coasters
De oudste van het stel is uit 1959. De b-kant, 'I'm A Hog For You', is evenals 'Charlie Brown' een nummer dat daarna duizenden malen is gecoverd, maar iedere versie miste de unieke vocalen van The Coasters en die heerlijke scheursax.

dinsdag 22 november 2011

telefoontoppertje: Gotye


Lieve toetsenloze wekkerradio,
Je hebt het zwaar te verduren. De inhaalslag van afgelopen weekend moet ook jou herinneringen aan pvc, fijnstof en RadioNL om zes uur 's ochtends hebben gebracht? Het lampje dreigt soms écht uit te gaan. Toch wil ik je vragen om het nog een week vol te houden, de levertijd van een dongel van Hi. Inderdaad! We hoeven geen nieuwe vloekwoorden te leren. Ik beloon je vandaag met één van je favorieten. Als ik je laat kiezen uit de 250 mp3's zit deze grif bij de eerste vijf. Mooi dat je als stom stuk electronica zo'n statement kan afleveren!

Februari 2009. De winterdip van afgelopen oktober is er ingehakt! Er moet blijkbaar veel verwerkt worden. Ik weet niet waar te beginnen en ga maar weer eens flink zuipen. Niet zo handig bij Prozac! Achteraf bezien tik ik gemakkelijk een kratje Hertog Jan weg in Het Pandje. Soms nog in combinatie met beerenburg. Shoarma is mijn ontbijt.

Vaak begin ik al 's middags om vier uur en werk zo naar het einde. Deze woensdag neem ik pas om elf uur mijn eerste en heb dus nog ruimte over als Klaas ons om drie uur uitzwaait. Drinkebroer Martin stelt voor naar Carambar te gaan, dé 'last resort' bij uitstek. Na enig aarzelen, ik heb morgenvroeg een afspraak bij de huisarts in Tuk, wint de drankzucht.

Daar hoor ik 'Learnalilgivinanlovin' van Gotye en vijf minuten later staat die op mijn telefoon. Met een kegel loop ik de volgende ochtend naar de dokter. Hij begrijpt dat de Prozac niet aanslaat, maar rept met geen woord over afkicken van de alcohol! Ikzelf heb nooit ontkend dat ik té veel zoop. Hij schrijft me amiltryptiline voor, een loeizware antidepressivum. Nadat ik de bijsluiter heb gelezen, besluit ik ze niet te gebruiken. Ik mik ze in de kast en vat mijn werk bij Dyka weer op. In mijn vrije tijd zuip ik me klem.

De huisarts is blij dat ik ze niet gebruik. Bij veel alcohol kunnen ze dodelijk zijn. Au! Dat had ik nou net niet moeten horen...

Het is geen toeval dat dit allemaal op dezelfde dag valt. Gotye heeft een boodschap voor mij. Nee, ik hoef niet te leren om van anderen te houden. Ik moest eerst maar eens van mezelf gaan houden! Dat de verwaarlozing door middel van dat oeverloze gezuip niet hoort in dat plaatje spreekt boekdelen?

Afgelopen weekend in 2011 las ik dat Gotye eindelijk zijn megahit heeft te pakken. Dat de Australische Belg (Gotye is fonetisch Gaultier, zijn achternaam) is een Van Morrison in de dop en zet zijn vroege werk bij het oud vuil. Het gebruik van het jaren zestig-soulgeluid is onderhand een vervelende gimmick geworden, in de tijd van 'Learnalilgivinanlovin' uit 2006 getuigt het van smaak. Een soort kruisbestuiving van Lenny Kravitz ten tijde van 'Let Love Rule' en Beck.

De wijsheid van de dag zit in de eerste zin: 'If you always try to get to the top, you don't get to the bottom of nothing'.

maandag 21 november 2011

leve de koningin


'Men moet de dag niet voor de avond prijzen'. Die wijsheid hing eerder bij onze moeder aan de muur. In de buurt van 'Sizzen is neat, mar dwaan is in ding'. Blogje schrijven dus maar! Veel van die wijsheden kreeg ze van haar jongste zoon, die tegeltjes kostten een rijksdaalder bij Bijlsma, toen de Blokker van Hommerts. Als zevenjarige begreep ik die teksten niet, dat zou pas veel later gebeuren. Vorige maand dacht ik wel mijn top drie van favoriete albums van 2011 te kunnen samenstellen. Totdat ik vernam dat Meg Baird een nieuw solo-album uit had...

Die zoekfunctie werkt écht! Vergelijk maar eens 'Hedendaagse traditionals' van vorig jaar met mijn oordeel van de laatste Espers-plaat. Er waren meer gerenommeerde critici die reikhalzend naar 'Espers III' hadden uitgekeken, maar het album maar moeilijk konden doorgronden. Het gemis van sterke melodieën deed het voor mij de das om.

Meg Baird nam 'Dear Companion' op tijdens sessies van 'Espers II', het resultaat was een verzameling covers en traditionals met slechts twee eigen composities. Alles in de geest van 'II', maar dan uitgekleed tot op het bot. De jongste van het nachtegaaltje uit Philadelphia heet 'Seasons On Earth' en bevat acht eigen nummers en twee covers. Waar zijn de fijne melodieën van Espers gebleven? Hier zo!

Brian McTear en de uitbaters van Miner Street Studios in Philadelphia raken verwend. Sharon Van Etten, Marissa Nadler (komend weekend in het land), Meg Baird... Wat volgt? Is Sandy Denny in 1978 verdwenen en ondergedoken en gaat ze een nieuw album maken? Voor de liefhebbers van recente Amerikaanse folk is het watertanden.

'Friends' van Jon Mark ken ik niet, de andere cover wél. Het is zo'n typisch Vara- en KRO-hitje uit 1990: 'Beatles And The Stones' van House Of Love. Buiten het refreintje bijna onherkenbaar vertolkt. In 'Babyon' en 'The Land Turned Over' horen we fijne folkmelodieën, maar méér dan op 'Dear Companion' het verfijnde gitaarspel en daarmee haar invloed binnen Espers.

Geen flauw idee wat ons te wachten staat, maar ik heb nu al zin in volgend jaar zomer! 'Song For Next Summer' zou nog wel eens mijn 'top track' van 2011 kunnen worden...

zondag 20 november 2011

Schijf van 5: school


Zo. Over een uurtje weerklinkt de stoomfluit en kan de fabriek op slot. Zeven berichten in 48 uur! Ik zou best verlangen naar opnieuw een week vakantie, maar dat doen we maar even niet. Vandaag leren we het laatste woord van het leesplankje van 1968, waarmee ik dertig jaar geleden leerde lezen en schrijven. Volgende week géén Schijf, de week erna niet vijf 'best of Schijf'-Schijven, maar vijf top vijfjes met de beste aankopen, dvd's, concerten etc.

Of ik nog wel eens terugdenk aan mijn educatieve grondslagen in Hommerts? Buiten deze serie om niet. Hoewel een psychologe me met een natte vinger het predikaat 'jeugdtrauma' opspeldde, bestrijd ik dat. Ik denk er niet veel aan terug, het waren gewoon niet de leukste jaren, maar zegt ook veel over de daaropvolgende tijd. Aan zingen ga ik me niet wagen, maar 'My Old School' van Steely Dan (1973) is me dus niet op het lijf geschreven. Dan maar op 5!

Op 4 staat de jongste van het gezelschap. Over een paar maanden leer ik dat het liedje over een schoolmeisje gaat. Tenminste, Willemien heeft me vast al 'boys and girls' bij gebracht? Met de radio aan en twee broers en een zus op het voortgezet onderwijs leerde die kleine wijsneus al snel Engels. Op 4 staat 'Schoolgirl' van Steve Forbert uit 1981.

Niet alle muzikanten hadden het zo goed naar hun zin in de banken als de heren van Steely Dan. Neem nou dat volkslied van Alice Cooper. Bijna veertig jaar later heeft het nummer niks aan kracht ingeboet. Op 3 staat 'School's Out' van Alice Cooper (1972).

Laten we vooral niet vergeten dat Louwsma op de basisschool een brave borst was. Een tikkeltje eigenwijs? Ja, hij hield pen en schaar verkeerd vast en kreeg daarvoor nog wel eens een tik. Onterecht, want het bleek mijn vertraagde motoriek. We gaan er dus geen rebelse Schijf van maken, dus The Ramones kunnen thuis blijven. Op twee zet ik 'School' van Supertramp (1974).

Bovenaan staat een lesje wiskunde. Rod Argent wilde na The Zombies perfecte popmuziek maken. Getuige 'Schoolgirl' uit 1970, alsook later werk, slaagde hij daarin. Geen wanklankje te horen en toch met ziel en zaligheid gemaakt. Steely Dan en Alan Parsons zouden dat laatste nog wegpoetsen. De genoemde debuutsingle van Argent staat op 1.

Volgende week is een verrassing! Ook voor mij...

zaterdag 19 november 2011

20 Years Ago Today: 559


Tja, het was naar mijn mening de mooiste plaat die met vissen had te maken, toch had ik dit zien aankomen. Ik vind deze single zo'n verloren klassieker dat ik hem niet bij Eric Burdon wilde instoppen. Heeft Gary Brooker alleen maar klassiekers afgeleverd? Gelukkig niet, hij blijft mens en sloeg de plank ook wel eens mis, zowel solo als met Procol Harum. Maar 'The Angler' uit 1982 maakt alles goed!

Zoals vele Britse muzikanten begint ook Gary Brooker als tiener in de rhythm & blues. Doordat ze als The Paramounts goed bevriend zijn met The Rolling Stones breken ze in 1964 een beetje door in de toonaangevende Londense clubs. In 1966 begeleiden ze ondermeer Sandie Shaw bij optredens en dan komen ze de mysterieuze Keith Reid tegen.

Sinds 2009 mag Matthew Fisher zich mede-componist van 'A Whiter Shade Of Pale' noemen. Dat hij geen royalties krijgt van voor 2005, zal hem een zorg zijn. Het is in Engeland nog steeds de meest gedraaide plaat. Vooruit, nog een kwispeltje? Welke Britse mevrouw kocht in 1967 dit nummer als haar eerste plaatje en nam het ruim 25 jaar later zelf ook nog eens op? Het zat ook in een film...

Vanaf 1970 is Brooker kapitein op het schip en koerst het met wisselende uitkomsten naar een zeemansgraf in 1977. Ter land, ter zee en in de lucht. In 1979 heeft hij een hitje met het titelnummer van zijn solodebuut 'No More Fear Of Flying'. In 1982 woont 'The Angler' van het album 'Lead Me To The Water' even in onze Tipparade. Ook neemt hij een duet op met Lori Spee en zingt op een plaat van Ad Visser, tien jaar voor die afschuwelijke 'Brain Sessions'!

Hij heeft gezellig in het bandje van zijn buurman gespeeld, Eric Clapton, en doet nog wel eens met Bill Wyman of Ringo Starr mee. Bovenal heeft Brooker een goed hart en oog voor de omgeving. Hij heeft al verscheidene benefietconcerten gegeven, van de tsunami-slachtoffers tot de plaatselijke kerk!

vrijdag 18 november 2011

20 Years Ago Today: 558


Een erg toepasselijk plaatje zo na de dweilpauze. Jimi Hendrix had met 'Hey Joe' een nieuwe trend ingezet. Men neme een snel nummer en vertragen en verzwaren dat net zo lang totdat het liedje een eigen identiteit krijgt. Vanilla Fudge haalde het jagende ritme uit 'You Keep Me Hangin' On', Deep Purple maakte van 'Help' een ontroerende ballade en Neil Young maakte 'Oh Lonesome Me' tot zijn eigen. De eens zo relativerende tekst verwerd tot een stuk zelfbeklag. Inderdaad, zelfs de country moest eraan geloven!

The Animals was niet de eerste. Toen in Engeland de hits opdroogden, brak de groep uit Newcastle pas goed door in Amerika. The Animals was daar eind 1965 op tournee geweest. Alan Price kwam erachter niet tegen het vliegen te kunnen en zo verliet hij de groep. In de zomer van 1966 was het duidelijk. Eric Burdon had niets meer te zoeken in Engeland, vestigde zich in San Francisco en formeerde een nieuwe Animals.

The Summer Of Love was onderweg en Burdon leverde met 'San Franciscan Nights' één van de voorbodes. Er was later ook een plaat die ageerde tegen San Francisco. Een klein kwispeltje tussendoor... Als antimilitarist en met de Vietnam-oorlog op de achtergrond trok Burdon ook stevig van leer in 'When I Was Young' en 'Sky Pilot'.

In Engeland was Burdon in 1968 helemaal vergeten. Het prestigieuze dubbelalbum 'Love Is' werd in eerste instantie niet uitgebracht en verscheen pas in 1971 als enkele elpee met een selectie van dat album. 1968 was ook in Nederland een mager jaar. Burdon sloeg in 1969 nog eenmaal toe met zijn beesten. De feestelijke trompetjes waren afgevoerd en het werd als een dramatisch epos gebracht. Buiten de tekst loopt iedere vergelijking met de bekende versie van Johnny Cash helemaal spaak.

Burdon ontbond kort daarna The Animals en verklaarde toen de oorlog door zich te mengen met War. We hebben zijn 70e verjaardag hier nog gememoreerd. Deze 'Ring Of Fire' is zwaar mishandeld en is de vijf gulden nauwelijks waard.

donderdag 17 november 2011

dweilpauze: The Floaters


Hoe leg je aan de toevallige passant uit waar Soul City om draait? Snelle soul? Bestaat dat? Soul is toch zwijmel, schuifelen en geoorloofd tegen je lief aanrijden? Hoewel Motown eigenlijk 'not done' is in de northern soul, vooral de hits, ontkom je er bij een uitleg aan de leek niet aan. Voor mij krijgt alles onder de midtempo het predikaat 'dweil', voor vele singles de teleurstellende mededeling dat ze niet in de blauwe bak mogen. De medici zijn nog druk aan het onderzoeken, maar het lijkt erop dat Soul-X een hart heeft. Bij deze een onregelmatig terugkerende rubriek over té trage parels.

Neem nou The Floaters. Typisch zo'n gouwe ouwe die je in de jaren tachtig in het programma van Robin Albers kon horen. Het verhaal van The Floaters zou in een zin passen, gelukkig beklaagde ooit een reïntegratieconsulent zich van mijn wollig taalgebruik. Tja, de krant móest vol...

De groep werd in 1976 in Detroit opgericht door James Mitchell, die eerder zijn keel had opgezet bij The Detroit Emeralds. In een tot studio omgebouwde garage nemen ze een muzikale droom van Mitchell op en het is direct een grote hit. Opvolgers lijden schipbreuk en de groep mag nog jaren teren op 'Float On'.

De groep en hun hit worden vaak op de hak genomen. Cheech & Chong brengen ons 'Bloat On' en in Sesamstraat wordt een andere melodie gespeeld, maar vertellen de poppen tussen persoonlijke introductie en refrein wat ze fijn vinden aan nummer 5. Dat was overigens ook de hoogste positie in Nederland.

Ja. Hij zit in de blauwe bak. Nee. Hij ligt niet bij elk feestje op de draaitafel. Als ik hem thuis draai, heb ik een uur later nog de neiging om zo'n oerlelijke tandeloze Steenwijkwestelijkse mama van d'r fiets te trekken en te trakteren... Euh... Kan misschien worden uitgezocht of Soul-X een hormonenhuishouding heeft?

woensdag 16 november 2011

20 Years Ago Today: 552-557


Sinterklaas arriveerde deze zaterdag 16 november in Nederland. Het zal het jaar ervoor zijn geweest dat Heerenveen de primeur had. De Goedheiligman en zijn gevolg paradeerde reeds over de Dracht, terwijl hij een week later pas op televisie zijn intocht begon. Zou er toen al iets met de stoomboot zijn geweest? Ik hoorde eergisteren over zijn plannen voor de regio Steenwijk. Op vrijdag in Giethoorn en pas een etmaal later in Nijeveen! Dat is hemelsbreed vijf kilometer! In de revisie met dat ding...

Sinds rondom het Abe Lenstra Stadion een verzameling sport-gerelateerde organisaties intrek heeft genomen in de zogenaamde Sportstad Heerenveen, wordt in de media dikwijls van de stad Heerenveen gesproken. Heerenveen bestaat echter uit een aantal samengevoegde dorpen. De plaatselijke adel kon geen stadsrechten ophoesten. Vanmiddag bestijg ik de fiets voor boodschapjes bij de boedelhal op de Gedempte Molenwijk. Carole King had ik een paar dagen ervoor bij Sunrise gekocht, maar loont niet de moeite voor een extra bericht.

552 Hard Rock Café-Carole King
Ondanks dat King in Amerika hoge ogen gooide met haar albums, laat de moeder-der-songwriters in Nederland een bleke indruk achter. Dit was haar derde en laatste single die in de Tipparade strandde.
553 Orange Blossom Special-Spotnicks
Binnenkort komt 'Amapola' bij me wonen, dus hou ik het nu kort.
554 Those Were The Days-Mary Hopkin
Hoewel het een racebaan is, is dit de Nederlandse Parlophone. Mijn Apple is in nieuwstaat en blijft dat ook. Liever 'Goodbye' of 'Temma Harbour'!
555 White Rabbit-Jefferson Airplane
Precies zo'n heruitgave die volgende week mijn collectie komt overspoelen. Uiteraard met 'Somebody To Love' op de flip is dit een Amerikaanse jukebox-single, ditmaal een RCA Gold Standard van omstreeks 1983.
556 The Witch Queen Of New Orleans-Redbone
557 The Letter-Joe Cocker
Idem als Jefferson Airplane, deze A&M Forget-me-nots bevat de live-uitvoeringen van 'The Letter' en 'Cry Me A River' uit het album 'Mad Dogs And Englishmen'. Wederom met zo'n 'Gouwe Ouwe'-hoes van Expert.

Vrijdag gaat iemand de beest uithangen!

dinsdag 15 november 2011

De Video Draait! Rubber


Opeens was daar Mr. Oizo. Terwijl het danspubliek de zolen per paar versleet, krabten anderen zich achter het oor. 'The Flat Beat' klinkt net zoals de naam doet vermoeden: Een rechttoe rechtaan dansbeat. Of dit het produkt was van een op geld beluste deejay met gebrek aan creativiteit of een cynische kijk op de leegheid van de electronische dansmuziek? Ik vermoed het laatste. De man achter Mr. Oizo is de Fransman Quentin Dupieux. Met zijn film 'Rubber' (Frankrijk, 2010, plm. 100 min.) herhaalt hij die truc, maar dan met een knipoog naar de gewelddadige films.

De lokale sheriff legt aan de hand van enkele klassieke films uit dat 'geen reden' wellicht de belangrijkste stijlfiguur uit de cinematische geschiedenis is. Daarna worden de kijkers verzameld op een heuvel. Door een verrekijker zien ze hoe Robert, een gedumpte autoband, tot leven komt.

Robert ontwikkelt alras een aanleg om dingen te doen exploderen. Als hij onderweg geschept wordt door een auto voert hij dit uit op de chauffeur. Het werkt! Wie zei daar dat een autoband geen hormonenhuishouding heeft? Hij volgt een bloedmooi meisje. Een ieder die hem in de weg staat, verliest zijn (of haar) hoofd.

De filmkijkers krijgen vergiftigd vlees voorgeschoteld, maar omdat er eentje overleeft, gaat de film na een hilarisch moment onverdroten door. Robert krijgt de kogel, maar reïncarneert tot een driewieler. Gevolgd door opnieuw tot leven gewekte autobanden rijdt hij naar Hollywood. Zal deze moordlustige driewieler de nieuwe Robocop worden?

Een staande ovatie voor Dupieux, dit is dé film van het jaar! Zinloos en absurd met geweld waarvan die andere Quentin even stil wordt. En dat alles back-to-basics met één camera gefilmd. Hadden jullie plannen voor vanavond?

maandag 14 november 2011

zesmaal één


Het bericht van afgelopen zaterdag schuif ik door, voor deze maandag ik alsnog de vinylvangst van vrijdag behandelen. Guess Who was die dag al het fotomodel, deze kocht ik bij Diskid. Anders is dat een kostbaar bezoek, maar doordat ik errug kritisch was, bleef de schade beperkt tot deze vijf euro. Ik had ook serieus willen afdingen op 'Nothing But A Heartache' van The Flirtations met fotohoes, maar die bleek te zijn verkocht. De gevraagde dertig euro was mij té gortig!

Dan naar Minstrel. Ik zou vandaag eigenlijk alleen singles kopen, maar toen vernam ik dat Meg Baird in Zwolle als zoete broodjes ging. Deze wilde ik niet missen. Ook vertelde Arjen over de toekomstige Minstrel Sessions. Bij Wolf People liet hij iets horen dat me overtuigde. Later meer over deze albums. Hierbij de opbrengst van deze 111111:

Elpees
* Meg Baird- Seasons On Earth
* Wolf People- Steeple

Singles
* Black Widow- Come To The Sabbat
Recente heruitgave van deze voorloper van de huidige 'pagan folk'-beweging in de metal.
* Byrds- Eight Miles High
* Simon Dupree & The Big Sound- Kites
* Guess Who- No Time
* Johnny Johnson & The Bandwagon- On The Pony Express
Waar ken ik die uitstekende b-kant 'Never Let Her Go' van? Gehoord op Soul City?
* Garnet Mimms & The Enchanters- For Your Precious Love
Heruitgave. De b-kant is een oerversie van 'Cry Baby', maar die doet Janis echt beter!
* Move- Fire Brigade
* Poppy Family- No Good To Cry
* Rolling Stones- Brown Sugar
* Shadows- FBI
* Small Faces- Shalalalalee
* Steppenwolf- Born To Be Wild
Een Amerikaanse Roulette-heruitgave.
* Swinging Blue Jeans- Good Golly Miss Molly
* Betty Wright- Shoorah! Shoorah!
(Omdat ik niet het singlehoesje kon vinden, hierbij de hoes van het debuutalbum van Black Widow)

Schijf van 5: raam


Okay, dit wil je niet. Dit is je reinste gekkenwerk en tóch doe ik het. Ik heb gistermiddag een Vodafone-abonnement afgesloten voor de laptop, maar de verbinding is belabberd. Bovendien kan ik bij Blogger niet 'even achterom' en moet daarvoor Google Chrome downloaden en installeren, maar met zo'n k-verbinding wil dat niet. En dus ben ik weer terug met de Nokia met defect display-licht. Ik trap af met de Schijf over raam.

Op vijf staat een reserveraam. Altijd handig om zo'n glazen venster achter de hand te hebben. Nu is de Rembrandtstraat iets té druk om een potje voetbal te doen, toch verwacht ik geen topscoorders in de buurt. Toch maar afkloppen? Zo'n doucheruitje is te klein voor het kozijn van het voorraam... Op vijf staat 'She Came In Through The Bathroom Window' van Joe Cocker (1970).

Hoe een blanke Canadees aansluiting vindt bij Tamla Motown kan ik nog wel voorstellen. R. Dean Taylor heeft een enigzins negroïde geluid. Maar hoe hij zoveel invloed kreeg, blijft mij een raadsel. Een productie als 'Love Child' van The Supremes luidde een nieuwe episode in. Op vier vinden we 'Window Shopping' van R. Dean Taylor. Uit 1974, hoewel die stampt als ware het 1966.

Door de telefoon- en internetproblemen schrijf ik dit op zaterdag de 19e. Afgelopen zondag fietste ik over het Hijkerveld. Dat was ik ook vóór de val op 20092009 gepasseerd, toen ik uit Grollo kwam. Voordat ik beticht word van valse sentimenten, bij de voorbereiding van deze serie had ik hem al genoteerd en toen leefde Harry Muskee nog! Op drie staat 'Window Of My Eyes' van Cuby & The Blizzards (1968).

Hoe kun je klassiekers over het hoofd zien? The Hollies hadden bijna de lijst aangevoerd totdat dat prachtige raam me te binnen schoot. Op twee staat 'Look Through Any Window' uit 1965.

Mijn fascinatie voor 'Sitting By The Window' van Moby Grape, alsmede het debuut uit 1967, heb ik in mei van dit jaar al uit de doeken gedaan. Qua illustratie wilde ik eens iets anders. Nadeel van het defecte licht is dat ik eigenlijk niet kan zien wat ik download. Ik hoop dat-ie leuk is...

Zondag 20 november de laatste uit de serie Schijven over het leesplankje. Het woord is school. Omdat ik het blog nu ga bijwerken, kan die wat later verschijnen...

vrijdag 11 november 2011

driewerf alaaf!


Jullie dachten toch niet dat ik zo'n datum ongemerkt zou overslaan op Soul-xotica. Het is inmiddels ruim 17 uren de twaalfde, gisteren had ik even 'No Time'? Of beter gezegd geen zin. Ik had deze vrijdag iets anders in gedachten gehad, maar het is desondanks niet minder geslaagd. Als zusje deed ik nog wel eens iets geks en kocht dan iets wat ik in de lengte van dagen niet zou aantrekken. Vaak kringloopspul van een euro of daaromtrent, dus erg veel schade werd daaraan niet geleden.

Ik heb hier dikwijls reclame gemaakt voor Petticoat in Meppel, een boetiekje voor alto- en gothic-kledij en een groot aanbod 'fun shirts'. De eigenaresse woont op een voormalige boerderij en heeft op de hooizolder haar magazijn. Daar stond ook een rek met kapitale gothic-jurken. Kwaliteitsspul uit India, niet de Laughing Vampire-rotzooi. Na een storm is het dak gaan lekken, precies boven het rek met deze jurken. Een paar kon ze weggooien omdat het weer erin was gaan zitten. De rest is ongeschonden, maar ruikt muf. 'Even in de wasmachine' is er niet bij bij zulke delicate materialen en dus verkoopt ze deze 'as is' voor 25 euro per stuk.

De mijne had oorspronkelijk 120 euro moeten kosten. Blauw fluweel, zware kwaliteit, mooie natuurlijke verkleuring, alleen...? Kleine spiegeltjes. Geen pailletten die je er gemakkelijk kan af trekken. Niet een beetje lelijk! Nu had De Buze gisteravond 'The Nightmare Before Oktoberfest', een late Halloween met halve liters en horrorschlagers. Ik had het vorige week bedacht: Ik ga als heks! Lelijke jurk aan, nog een neus en een hoed kopen en klaar! Zo toog ik gistermiddag naar Zwolle. Ik wist een grote winkel in de Assendorperstraat. Ik heb tevergeefs een kwartier gezocht en toen gevraagd aan de toonbank.

,,Nee meneer, we verkopen geen griezelspullen". Arjan van Minstrel kan het me uitleggen. De uitbaters zijn streng christelijk en doen niet aan fantasy of horror, omdat het 'des duivels' is. Plots heb ik ook geen zin meer in Halloween en blijf in Zwolle plakken.

De singles en twee elpees heb ik dan al gekocht. Omdat ik even geen andere inspiratie heb, verklap ik deze de 12e!

donderdag 10 november 2011

dubbel belegde boterham


The Beatles en Elvis Presley waren al schokkend geweest, maar de popmuziek was nog maar net begonnen. The Who en Jimi Hendrix lieten feedback toe in hun opnames, Blue Cheer en Led Zeppelin teisterden de trommelvliezen, Bob Dylan en Country Joe & The Fish lieten onverhuld hun mening horen. Gelukkig overleefden 'crooners' als Frank Sinatra en Andy Williams zonder kleerscheuren deze turbulente tijd, toch zat het de platenjongens niet lekker. Waarom alleen popmuziek voor de jongeren? Toen in 1969 een stel studiomuzikanten de koppen bijeenstaken en een slecht lopende elpee opnamen, kon niemand bevroeden dat zij het antwoord zouden zijn.

Voor dergelijke berichten raadpleeg ik vaak even de Engelse Wikipedia. Opnieuw ben ik verbaasd. Géén woord over de indrukwekkende carriére van James Griffin voordat die zich aansluit bij Bread. Dat hij vanaf 1958 al een karrevracht platen heeft gemaakt. Binnen Bread was het al niet anders: Griffin's composities waren geheide b-kanten. Griffin claimde in 1978 eigenaar van de merknaam Bread te zijn. Inmiddels had David Gates die naam niet meer nodig om Bread te zijn!

Hoewel 'Dismal Day' in 1969 geen hit werd, staat hij wel op de verzamelaars. 'Shape of things to come'. Fraaie melodieën, romantische en universele teksten, de electrische gitaren klinken gepolijst. Dit is wel wat anders dan de herrie van voorgenoemde groepen. Billboard richt er zelfs een extra hitparade voor in: Adult Contempary Chart. Bread is van 1970 tot 1973 kind aan huis in de top drie.

In Nederland boert Bread minder en kan de concurrentie met Slade en The Sweet niet aan. 'If', 'Guitar Man' en 'Lost Without Your Love' halen de Top 40, andere singles stranden in de Tipparade. 'If' scoorde niet in Engeland voor Bread, maar tot Gates' ergernis wél voor Telly Savalas (aka Kojak). Savalas' halve gemurmel stond in 1975 op nummer 1. Een jaar eerder stond daar reggaezanger Ken Boothe met 'Everything I Own'. In 1987 herhaalde Boy George die truc.

Hoewel Griffin in 1984 de naam Bread werd toegekend, noemde hij een latere uitvoering Toast. Van de broodspelers leven anno 2011 alleen Gates en nog iemand. Wat The Doors in de jaren zestig voor Elektra had gedaan, dat zette Bread in het volgende decennium door. Elektra is niet een beetje trots op Bread en in hun 'Spun Gold'-serie van jukebox-singles krijgt Bread ruime aandacht. Iedere single bevat twee hits. Sinterklaas bezorgt me in 1991 'Make It With You' met 'It Don't Matter To Me' op de flip. In 1994 koop ik nog twee 'Spun Gold'-singles van Bread, komend voorjaar aandacht voor een 'original' uit 1972.

woensdag 9 november 2011

wie kan het verklaren?


Voor dat The Who een van mijn meest favoriete bands aller tijden is, komen de Britten er op Soul-xotica bekaaid af. Eigenlijk heb ik ze pas rond de eeuwwisseling leren waarderen. Gelukkig is het bijna twintig jaar geleden dat ik een herpersing van de eerste single van The Who kocht: 'I Can't Explain/ Bald Headed Woman' uit vroeg 1965. Een paar maanden ervoor was de wereld zich rot geschrokken van het uiterst directe geluid van 'You Really Got Me' van The Kinks, één van de liedjes die ze opnam met de Amerikaanse producer Shel Talmy.

Pete Townshend was net overgestapt van The High Numbers in zijn nieuwe band The Who. Hij schreef precies zo'n agressief rauw nummer als 'You Really Got Me' om Shel Talmy over te halen. Dat werd 'I Can't Explain'. De b-kant was reeds door The Kinks opgenomen en staat op naam van Talmy. Dat Wikipedia niet zaligmakend is, heb ik in mei met Terry Jacks aangetoond. Of vergis ik me nu lelijk?

Ik heb altijd begrepen dat 'Bald Headed Woman' van de negers op de katoenvelden kwam. Het zou net als 'Black Betty' een strafwerktuig zijn. Harry Belafonte bracht het in 1961 naar een breder publiek, het 'no sugar in my coffee' zou een latere aanvulling zijn. De online encyclopedie vertelt enkel dat Shel Talmy het heeft geschreven en dat Belafonte het na The Kinks opnam?

The Who ging een stormachtig huwelijk aan met Talmy. Exemplaren van 'Anyway Anyhow Anywhere' werden teruggestuurd. Handelaren dachten dat ze een verkeerde tape hadden gebruikt, vanwege de feedback. Conform hun agressieve muziekstijl waren de leden onderling ook vechtersbazen. Roger Daltrey had het zo bont gemaakt dat hij werd ontslagen! 'My Generation' was onderweg een grote hit te worden en met het oog op tv-optredens haalde de rest de hand over hun hart. Maar, zoals een later cd-boekje leest: 'the fighting continued'.

Het agressieve geluid ging The Who tegenstaan, maar ze zaten nog voor een single aan Brunswick en Talmy vast. Bijna tegelijk verschenen 'A Legal Matter' en 'Substitute'. De eerste een wettelijke verplichting aan Brunswick, de tweede hun eerste voor Polydor. De b-kant, ingespeeld door Graham Bond, refereerde aan Talmy: 'Waltz For A Pig'.

De rechtzaak duurde 35 jaar, sinds 2001 is Talmy officieel eigenaar van de Brunswick-tapes van The Who. Dat werd gevierd met een luxe editie van 'My Generation', het debuutalbum, met vele extra's.

Het fotomodel is een zeldzame Nederlandse persing. In andere landen was 'Daddy Rolling Stone' de keerzijde van 'Anyway Anyhow Anywhere'.

dinsdag 8 november 2011

400 mph-Motown soul


Engeland is een raar land, daar is geen woord Frans bij. Sommigen suggereren dat het anker los gegooid moet worden of de stop uit het eiland moet worden getrokken. Ze hebben stopcontacten waar je niet je Philishave in moet stoppen. Daarna krijg je te maken met mijlen, yards, inches, foot, ounces en pints. Als nietsvermoedende Hollander schrijf je dan 6 foot 70 bij lichaamslengte, terwijl dat 6 foot 7 hoort te zijn. Toen ik in januari 1998 besloot in York te blijven, kocht ik als eerste een stereotoren en een racefiets. Samen voor vijftig pond. De hifi is gestolen door mijn buurman, de fiets ging zelfs mee naar Mossley!

Het was een Raleigh en vederlicht. Hoewel ik hem kocht om sollicitaties buiten de stad te kunnen doen, ging ik de eerste zondag recreatief fietsen. Ik at mijn eerste 'jacked potato', over raar gesproken! Op een bepaald moment zag ik een handwijzer: Het is 5 mijl naar de volgende plaats. Na vier kilometer word ik wanhopig. Vijf mijl is dus geen vijf kilometer...

Bovendien letten Engelsen op het cijfer vóór de komma. Is het 5,8 mijl naar het volgende dorp, staat er 5 mijl op de borden, terwijl het bijna 6 is. Ik dacht altijd dat Amerikaanse mijlen langer waren en verbaasde erover dat de vertalers van Amerikaanse films Engelse mijlen gebruikten. Maar beide mijlen blijken 1,6 kilometer.

In het voorjaar van 1999 vertelde Emmaus-coördinator Bob dat hij een geweldige deal had gesloten met de ijzerboer: Alle fietsen (plm. 120) uit de loods voor zestig pond. ,,Alle fietsen?", vroeg ik. ,,Ja. Hoezo?". Dat was het einde van mijn Raleigh!

Hoewel Edwin Starr al drie dagen en drie eenzame nachten heeft gelopen, moet hij nog ruim 38 kilometer. Een makkie! In de drie minuten '25 Miles' legt hij er twintig af. Ook al begint het met een onzekere tred en zijn zijn zolen gaar, hij loopt dus 400 mijl per uur. In het traditionele 'haktsjak'-ritme van Tamla Motown.

Mijn single is een beetje raar. Qua labels is het een exacte replica van de Engelse single uit 1968, zwarte labels, zilveren letters, het vierkante Tamla Motown-logo en compleet met 'uitdrukhartje'. Het zwart heeft echter de grijs-tint die EMI in de vroege jaren tachtig voor Parlophone gebruikte. De print van de letters zijn ook van later. Het meest opvallende is echter de b-kant: 'Mighty Good Lovin' was namelijk in 1968 ook niet de b-kant van TMG 672.

Omdat ik later deze maand een hoop heruitgaven kocht (en een deel van de goede Sint kreeg), ga ik de komende weken aandacht besteden aan enkele van deze singles.

maandag 7 november 2011

De Video Draait budget: November + Rose Of Death


Als alles een beetje mee zit, schakel ik voor het weekend nog over op de laptop. Ik heb pas in februari recht op een nieuwe Blackberry en de Nokia zit in een sterfproces. Niet vreemd voor een mobiel van drie jaar oud. De batterij is bijna 'op' en de software lijkt het te begeven, dus is het de hoogste tijd voor écht internet. Het kan wat extra leesvoer opleveren, wat ik wel jammer vind. Het vele werk met de Nokia verplichtte me kort en bondig te blijven. Met een computer is het té gemakkelijk om een zin toe te voegen...

Terwijl twee, reeds bekeken, dvd's uit de kringloopwinkel wachten op een bericht, doe ik vandaag toch twee recente aanwinsten. Euroland doet al lang niet meer louter spul voor een euro, het blijft wél extreem goedkoop en over kwaliteit wil je het niet hebben. Ze hebben ook dvd's van 1,50 tot 2,50 euro. 'Pulp Fiction' blijft altijd goed! Er staan ook titels tussen die je niet wilt kennen. Vandaag twee gokjes van twee euro per stuk.

Het is vandaag 7 november. Een vrijdag. Nee, ik ben niet in de war. 'November' (VS, 2005, 80 min.) speelt zich af op die dag. Niet één keer, het wordt driemaal vrijdag 7 november. Courteney Cox speelt een fotografe die haar man bedriegt met een student. Terwijl zij in de auto wacht, haalt hij chocola voor haar in een buurtwinkel. Bij een overval aldaar wordt haar man doodgeschoten. 'Ontkenning' heet het verhaal.

In het volgende verhaal dat 'wanhoop' heet, worden ze vergezeld door de student. Ze is getuige van de moord, maar wordt zelf gespaard. In het laatste deel, het lijkt wel 'Groundhog Day', wordt zij ook vermoord. Het heet een psychologische thriller te zijn, het plot blijft onduidelijk. Hij is net té 'bout' om daar over na te denken. Skippen maar!

Dan maar wat lompe horror? 'Rose Of Death' (VS, 2005, 99 min.) heeft een flinterdun verhaaltje en is van dik hout zaagt men planken. Jake kan het maar verkroppen dat Rose hem heeft gedumpt voor Kevin, de sukkel van de klas. Onbedoeld trapt Jake hem dood. Wat als Rose als getuige naar de politie stapt? Dan kunnen de studenten wel fluiten naar hun carriére. Ze vermoorden haar ook maar. Wel zo gemakkelijk...

Tien jaar later hebben de vrienden een reünie en zijn de geesten van Rose en Kevin opgestaan om korte metten te maken. De eerste drie executies zijn artistiek gezien hoogwaardig, 'creatief-met-lijk'. Jake is echter de ultieme 'bad guy' en je verwacht een bloederig vleesfeest, maar opeens is de film als een nachtkaars uitgegaan. Meg en Jake sterven in vergelijking met de eerste drie té gewoontjes!

Met horror is het net als met bootlegs: Hoe slechter de kwaliteit, hoe beter! 'Rose Of Death' is dan vijfsterren. Een kneuterig schouwspel, totaal niet spannend, alle clichees zijn present en uiterst voorspelbaar. En de muziek? Vier slagen op een Casio van een volle spaarkaart. Smullen!

zondag 6 november 2011

Schijf van 5: boek


Hoewel ik graag en veel schrijf, ben ik geen boekenwurm. Ik heb zelfs al enkele voltooide verhalen op de plank liggen, maar ja, de schroom om het openbaar te maken? Ik heb hier in januari nog eens het intro van '1 Seizoen' gepubliceerd, maar vind maar niet de tijd en juiste inspiratie om verder te werken. Deze zou ooit nog eens in een omnibus moeten verschijnen met 'Biografie Zonder Slot'. Jullie begrijpen dat heer Louwsma eerst nog wel 1500 berichten heeft gepubliceerd voordat hij een boek op zijn naam heeft. Dan toch maar een Schijf met vijf boeken.

Laatst trad The Dubliners weer op in Steenwijk. Ik maakte het grapje dat ze een lustrum hadden: het honderdste optreden in Steenwijk. De stap naar The Drifters lijkt groot, maar ook dat is een naam die over 100 jaar nog wordt gehanteerd. De jaren zeventig-incarnatie had buiten de naam weinig van doen met Ben E. King en zijn kornuiten. The Drifters staan op 5 met 'You're More Than A Number In My Little Red Book'.

In augustus 1994 kreeg ik een mooi aanbod: Een hele verzameling Engelse demo's, promo's en acetaten uit de midden jaren zestig. Ik kon ze helaas niet allemaal kopen, maar maakte met The Syn, The Shame, The Truth en Terry Knight & The Pack geen slechte keuze. De nummer 4 is een aardige 'timepiece' uit 1966: 'Magic Book' van The Gibsons.

Op 3 vinden we het meest verkochte boek aller tijden. Ik zwaaide afgelopen mei het debuut van de Amerikaanse gospelrockformatie Petra alle lof toe, vandaag doe ik het opnieuw met deze opvallende elpee uit 1974 middels 'Get Back To The Bible'.

Als razende recensent hielp Sideburner ondermeer The Monotones uit Leeuwarden in het zadel. Dat hun naam niet origineel was, wisten we van de Rubberen Robbie-spinoff ('Mono' was in 1981 een hit). Het was echter via zo'n spelcomputer in de kroeg dat ik ontdekte dat reeds in 1958 een Monotones bestond. En hun 'Book Of Love' is dermate leuk dat die op 2 mag!

Waarom moet een eigentijdse creatieve groep nu een cover opnemen van Hal David en Burt Bacharach? Het vermoeden bestaat dat The Love met dit nummer ietwat gekscherend refereerde aan het rode boekje van Mao. Het stond op het titelloze debuut van The Love, maar verscheen eveneens op single. Bovenaan in de boekenkast vinden we 'My Little Red Book' (1966).

Volgende week het op-een-na-laatste woord van het leesplankje: raam. Rob De Nijs is gediskwalificeerd!

zaterdag 5 november 2011

zwanenzang


Het is mij, lieve lezers, een zwaar genoegen om hierbij het zeshonderdste bericht op Soul-xotica te mogen inleiden. Eigenlijk zou dit De Video Draait zijn, maar het laatste woord over gisteren is nog niet gesproken. Goede recensie? Mwah. Ik kan véél beter, maar merk dat mijn eigen stijl me danig in de weg staat. Normaliter hoor je jezelf weg te cijferen in een recensie, het is de schuld van die dekselse Sideburner dat ik ben begonnen met het overtreden van die regel. Het zal me dus nog wel een paar recensies kosten voordat ik het oude niveau weer te pakken heb.

Goed. Het vat het inhoudelijk over de muziek goed samen. Goede research gedaan. Maar waar zijn de details? Op de foto van gisteren lijkt het alsof, maar in werkelijkheid heeft Daniela een gewei aan de hals van de gitaar bevestigd. Had een leuke woordspeling met het 'wild plukken' kunnen zijn? Gemiste kans. En was ik het Spaanse liedje niet vergeten? Het feit dat ze aanmerkelijk groter is dan veel van haar collega's? Dat maakte in het verleden mijn recensies tot leuk leesvoer. Mijn 'fanbase' had nimmer van hardcore gehoord, zou het nóóit leuk vinden, maar lazen wel mijn oordeel.

Ik zit momenteel op ongeveer tien films per week. Ik ben erg kritisch. Nu het nieuwste er alweer af is, moet een filmmaker wel wat in huis hebben om mij te overtuigen. Afgelopen week heb ik drie nieuwe weekfilms bekeken, twee té Hollywood en onwerkelijk. Bij het hoesje van 'The Black Swan' (VS, 2010, 104 min.) kun je enige tegenzin krijgen. Ik háát zwanen, krijg jeuk van Tchaikovsky en mompel aldoor een ska-ritme. Maar alle Madness op een stokje, 'The Black Swan' is tóch een bijzonder aardig tijdverdrijf.

Nina wordt uitverkoren voor de hoofdrol in 'Het Zwanenmeer', wat betekent dat ze de witte én zwarte zwaan moet uitbeelden. Ze is geknipt voor de eerste. Nina is een stil meisje, ijverig maar té kinds voor haar leeftijd. Met hulp van choreograaf Gerard en haar tegenspeelster Lily wordt ze gedwongen om een standvastige vrouw te worden. Doordat Nina last heeft van waanvoorstellingen, geeft het de niets vermoedende kijker enkele raadsels, die gaandeweg worden opgelost. Mooie film!

Natúúrlijk is dit niet mijn zwanenzang! Morgen kunnen we weer een Schijf van 5 aan de boeken toevoegen. Of andersom. Het snoepje op de foto is Chayah Van Diermen tijdens het concert in Zwolle. Sinds vanmiddag zijn we Facebook-vriendjes!

vrijdag 4 november 2011

recent gezeurd: Snowblink


Het is te hopen voor de dienstdoende predikant dat de man van de Sahara Farm Light Show al zijn apparatuur heeft meegenomen. Zijn toehoorders zouden in onbedoelde hogere sferen komen met de psychedelische projecties boven de preekstoel. En toch blijkt de knusse Lutherse kerk in Zwolle een uitgelezen plek voor semi-akoestische concerten. Jammer is dat de opkomst ook knus bleef. Slechts veertig bezoekers voor deze editie van The Legendary Minstrel Sessions met het Canadese duo Snowblink.

Afgelopen week werd Chayah Van Diermen als voorprogramma toegevoegd. Een Zwolse singer-songwriter van zestien lentes die opviel tijdens Kunstbende en naar eigen zeggen autobiografische teksten schrijft. Meid toch! Wordt eens lekker dronken, hang tot vier uur op de dansvloer en laat je eens pakken door een lekkere knul! Het leven is niet zo somber. En gooi alstjeblieft die lelijke jurk weg!

Hoewel? We missen dan wel een erg goede zangeres, een fijne gitariste en een veelbelovend tekstschrijver. Qua stem klinkt ze bij vlagen als Marissa Nadler, maar dan nóg breekbaarder. De liedjes zijn 'catchy', maar het blijft folk met hoofdletters. Dat de teksten soms wat naïef zijn, gaat vast wel weer over. Iemand om in de gaten te houden.

Dan Goldman stemt zijn gitaar en speelt een riedeltje. Wat is dat? Een groep fietsers die luid bellend voorbij rijden? Nee, het blijkt Daniela Gesundheit en 25 bezoekers te zijn. Enkele van hen hebben kleine belletjes. Arjen probeert in alle tumult Snowblink aan te kondigen, maar eigenlijk stoort hij in een 'performance'. Als de belletjes verstommen, bouwt Daniela met de Line 6 een koortje en knallen ze los met 'Green To Gone'. Daniela plukt ruig aan de electrische gitaar, terwijl Dan de accenten aanbrengt met de semi-akoestische gitaar. Daniela heeft een groot stembereik en kan zowel vertederen als angst aanjagen.

Eigenlijk is Snowblink iets té dwars om folk te mogen heten. Het neigt soms naar impro en noise, maar ook van covers van Bruce Springsteen en Michael Jackson zakt menig geitenwollensok af. Ik ben niet zo thuis in het oeuvre van Wacko Jacko, volgens mij heet het 'Why' en Snowblink maakt er iets bijzonders van. Van hun debuutalbum 'Long Live' wordt ongeveer tweederde gespeeld, twee nieuwe liedjes en drie covers. 'Nothing Compares 2 U' in de toegift is wel erg melig.

Snowblink is 'live' ruiger dan op de plaat. Het is daardoor meteen ook minder lief dan Chayah, maar verdient de hedendaagse folk niet een fris windje?

donderdag 3 november 2011

20 Years Ago Today: 551


Ik kondigde maandag mijn voornemen aan voor de laatste zes Schijven van het jaar. Wat achteraf bezien niet echt duidelijk werd, is dat deze uit gelukkigen uit de Schijf van 5, de man met de Schijf, The Vinyl Countdown of de dinsdagplate van de betreffende twee maanden worden gekozen. Omdat de volgorde van een Schijf tijdens het schrijven nog wel eens wordt aangepast, gaan dit verrassende Schijven opleveren! Vandaag gaan we twintig jaar terug in de tijd om pas 16 november weer een 20YAT te doen. Eind november kocht ik er heel veel, de leuksten ga ik de komende weken belichten.

Begin jaren zeventig vond in Nederland pas de opkomst van de langspeelplaat plaats. Omdat een albumtrack van Yes of Genesis te lang was voor de dagprogrammering, bracht de platenmaatschappij geregeld drastisch ingekorte single-versies uit. Zo werd de 17 minuten-durende trip 'In-A-Gadda-Da-Vida' een wervelwind van minder dan drie minuten. 'Like A Rolling Stone' van Bob Dylan werd óók als 'part 1 & 2' geperst. Richard Harris liet zich met zeven minuten 'Mac Arthur Park' niet inkorten. Bij Yes zou het heiligschennis zijn?

Ik heb ooit een fan over de rooie gekregen door 'And You And I part one' te draaien, een slordig knip- en plakwerkje van drie minuten. In Nederland was Veronica-technicus Adje Bouman verantwoordelijk voor veel korte versies. 'Roundabout' is minder desastreus. De instrumentale passages zijn ingekort, hoewel het nog steeds een brug heeft die het progressiever maakt dan Mouth & MacNeal.

Het platenkopend publiek lustte dit wel. 'Roundabout' was lang de enige hit van Yes. Het kwam tot 23 en was na drie weken weer vertrokken. Belangrijker was dat het de elpee 'Tales Of Topographic Oceans' op een ereplaats zette.

Elf jaar later mág een single vijf of zes minuten duren en komt het ook op nummer 1. Schaar en plakband kon achterwege blijven en 'Owner Of A Lonely Heart' komt onverkort tot nummer 2. Dat het de laatste succesvolle single is van Yes, boeit de albumgroep het minst.

woensdag 2 november 2011

northern soul-feessie van KC


We kruipen langzaam dichterbij. Nog een paar berichten en we mogen nummertje 600 bijschrijven in de geschiedenis van Soul-xotica. Net als bij de blues en de folk heeft soul ook vaak een streekeigen sausje. Detroit soul moet stampen en luidruchtig zijn om boven de machines van Ford en General Motors uit te komen. De soul van Philadelphia, 'the city of people', is ingetogen en daardoor glad als zijde. Die uit het diepe zuiden is wild op een gospel-achtige manier. En Miami, Florida? Daar wordt het afgaande op de soul nimmer maandagochtend.

Wie heeft de disco uitgevonden? Het is welhaast één van de weinige muziekstijlen die niet een direct aanknopingspunt heeft. Nee, disco kreeg in de loop der jaren haar cachet. Duitsland speelt daarin een grote rol. Reeds in 1968 gingen onze Oosterburen in een zaaltje dansen op de plaatjes die door iemand anders werd opgelegd. Engeland had in 1971-72 de northern soul nodig om die schakeling te maken. Vanaf 1973 werd het in de rest van Europa ook een normaal tijdverdrijf voor de weekeinden.

Het kan niet vaak genoeg gezegd worden: northern soul is geen vastomlijnde muziekstijl, maar een dj-stroming. De plaatjesdraaier vermaakt zijn toehoorders met plaatjes met een vlotte groove die uitnodigt tot vrije expressie op de dansvloer. Het is intussen wel midden jaren zeventig en men wil meer dan alleen obscure stampers van tien jaar geleden. Sommige deejays stoppen er Phillysoul bij in, anderen gaan voor doorsnee disco. Ik hoef me niet te schamen, zélfs Wigan draaide KC & The Sunshine Band!

Om de disco af te sluiten, zowel Frank Farian als Giorgio Moroder opereerden vanuit Duitsland en trokken de creatieve angel uit de disco. Disco werd een standaard monotone dreun.

Howard Casey en Richard Finch waren de architecten van de Miami Soul. Zonnig als Florida en ongedwongen als een hangmat. Ze richtten in 1973 KC & The Sunshine Band op, maar hielpen in 1974 eerst George McCrae in het zadel. Hun single 'Queen Of Clubs' deed het redelijk in het clubcircuit. Een jaar later kwam 'That's The Way I Like It' en de rest is geschiedenis. Zelfs 'Queen Of Clubs' bereikte alsnog de top tien.

Het belang van Engelse persingen heb ik al vaker uitgelegd. Een mooier midden en laag. Ik was erg verheugd toen ik twee maanden geleden de Engelse 'Queen Of Clubs' tegenkwam. Ik had al een matig klinkende Franse met alternatieve fotohoes. De Engelse 'Jay Boy BOY 88' heeft in 1974 na de oversteek in Nederland een titelhoes gekregen. Hij is nagenoeg nieuw. De bassen zijn zompig en vet, Casey's uithalen loepzuiver. Niet dat hij vals zingt, maar op Europese persingen klinkt het verwaterd.

'Queen Of Clubs' woont dus met alle recht in de blauwe bak!