Eindstreep: februari 2023

De buschauffeurs hebben blijkbaar weinig vertrouwen in de vakbonden. Ze hebben al voor de hele maand maar vooruit gepland en om de twee dagen zullen er wilde stakingen plaats hebben. Ik heb afgelopen nacht nog gekeken maar bij onze buslijn wordt alleen gesproken over 2 maart. Ik sta deze ochtend om tien uur bij de bushalte maar moet dan concluderen dat de bus niet gaat komen. Gelukkig heb ik ruim afgesproken met mijn zus en kan ze me nog altijd van huis ophalen. Terug heeft ze me naar Heerenveen gebracht nadat we hebben kunnen vaststellen dat om drie uur in ieder geval een bus rijdt vanaf Meppel naar huis. Ik had er niet zo snel aan gedacht maar eigenlijk past het heel mooi dat ik in de inleiding van de 'Eindstreep' over mijn zus begin. Ik heb de liefde voor de nummer 1 van deze maand direct aan haar te danken. Overigens is vanmorgen nog een bestelling uit januari binnengekomen die ik eigenlijk al een beetje was vergeten. Hij staat niet in de top tien en ik heb hem ook nog niet gedraaid. Ik verwacht niet dat het zo'n hit zal worden in mijn huis maar anders kan die volgende maand mee in de top tien. Hij is nu bij het totaal van februari gerekend.

De partij van Mark is nog altijd niet gearriveerd. Deze hoeveelheid zal ik dus rekenen bij maart want het aantal singles weet ik op dit moment niet. Ik kan in principe zonder want ook februari is een goedgevulde maand geworden qua singles. In totaal heb ik 84 singles binnen en dat is inclusief die van vanmorgen. Verder heb ik deze maand drie singles besteld die vandaag of gisteren op de post zijn gegaan. De officiële releasedatum is morgen. Het zijn de eerste drie releases op Izipho Soul van dit nieuwe jaar. De Gele Bak is de grote winnaar deze maand. Er zijn 45 singles voor deze categorie tegen 14 voor de Blauwe Bak. Het loont dus niet de moeite om een aparte Blauwe Bak top tien te maken. Verder heb ik er vijfentwintig dubbel en daar reken ik ook 'andere' (her-)uitgaven bij. Uit het totaal ontstaat dan de volgende top tien.

1. Mr. Blue Sky - Electric Light Orchestra

2. Stop! Come Down - Duane Clark

3. Wichita Lineman - Glen Campbell

4. Piano In The Dark - Brenda Russell

5. Both Ends Burning - Roxy Music

6. Bring On The Dancing Horses - Echo & The Bunnymen

7. Milk And Alcohol - Dr. Feelgood

8. Tip-Toe Thru' The Tulips - Tiny Tim

9. California - Manfred Mann's Earth Band

10. Love Of The Common People - The Winstons

Week Spot: Natalie Cole

De keuze voor de Week Spot is deze week een Jantje van Leiden. Ik heb even nagezocht: Op 31 januari 2018 kies ik 'You're So Good' van Natalie als Week Spot maar het bericht gaat voornamelijk over platenmaatschappij Capitol. Ik doe dan de Blauwe Bak-singles op alfabetische volgorde van de platenlabels. Iets dat ik nóg een keer wil doen met de huidige platen, maar ik zoek daar een geschikt moment voor. Bovendien kan Atlantic wel eens twee of drie shows in beslag gaan nemen. Op 2 januari 2014 heb ik Natalie te gast in de 'Dodenrit' omdat ze ons kort daarvoor heeft verlaten. In dat laatste bericht licht ik al haar doopceel en heb daar ruim negen jaar later weinig op aan te vullen. Bij het zoeken naar een foto zie ik dat de Week Spot van deze week ook een release heeft gehad in Nederland. Bovendien ontdek ik dat 'Sophisticated Lady' de eigenlijke a-kant is. Het komt me niet geheel onbekend voor want het heeft meer hitpotentie dan de jazzy b-kant. Bovendien is deze kant een fraai eerbetoon aan zanger-componist Chuck Jackson die iets meer dan een week geleden van ons heen is gegaan. De Week Spot van deze week is dus 'Sophisticated Lady' van Natalie Cole uit 1976. Het is in ons land de tweede opvolger van de hit 'This Will Be'.

Het zilveren geheugen: februari 1998 deel IV

De deur zwaait open. 'Ik had erop gerekend dat Tony wel een plek voor je zou kunnen regelen voor vanavond'. Ik leer hem kennen als een optimist en bij vlagen iets té optimistisch. 'Come in'. Ik treedt binnen in de 'terraced house' aan Brownlow Street. Eerlijk gezegd had ik aan een kerk gedacht en was rechtstreeks naar een kerk toegelopen. Deze blijkt al jaren buiten gebruik te zijn. Zijn kerk is in de achtertuin. Het is oneerbiedig om het een fietsenschuurtje te noemen, maar veel meer dan een royale berging is het gebouwtje niet. Hij legt me uit dat hij monnik is en dit huis dus een 'monastic house' is. Er gelden enkele geloofsregels maar die krijg ik niet meteen om de oren geslingerd. Na een kopje thee mag ik gebruik maken van de badkamer en moet ik mezelf ontdoen van de baardgroei. Dat moet nu in 2023 ook gebeuren maar dat is een zaak van later. Mijn kleren gaan in de was en krijg een slecht zittende (maar hagelnieuwe) boxer shorts aan en een té korte pantalon. De schoenen verspreiden al weken een onaangename geur maar hij zoekt in een kast en vind.... maat 48 sandalen! Ze zijn van zijn vader geweest en deze heeft ze in 1967 nieuw gekocht. Ik heb er jaren plezier van! Ik zit schoon en netjes in de woonkamer te wachten want er zal een vriend langs komen.

De vriend komt nog net niet vloekend binnen maar hij klaagt over de parkeerruimte in de buurt. Het is krap bemeten, dat geef ik toe. Het duurt even voordat ik me realiseer dat deze man niet in een Fiat 127 is gekomen. Hij heeft een verlengde Rolls-Royce. De ene dag zit je tussen de zwervers in een nachtopvang en een paar uur later zit je met één van de rijkste mannen in Engeland te praten. Een hele geschikte vent die dankzij een lumineus idee opeens heel erg rijk is geworden. Hij helpt in de jaren zestig zijn vader op de markt bij de verkoop van pantykousen en ondergoed voor dames. Als hij op een verveeld moment besluit de schappen te ordenen, houdt hij een bh in zijn handen. 'Moet dit steun geven?', vraagt hij zichzelf hardop af. Hij neemt een paar bh's mee naar huis en gaat knutselen. De volgende zaterdag doet hij een aantal van zijn vrouwelijke klanten een oneerbaar voorstel: Ze moeten de bh een dag en een nacht dragen. Overdag tijdens het (huishoudelijke) werk. Volgende week wil hij het resultaat horen. Een week later komen de dames terug. Ze zijn dolenthousiast. Ze hebben nog nooit zoveel steun ervaren. Hij verlaat de markt en zet een fabriekje op, maar al gauw moet hij concluderen dat hij de vraag niet aan kan. Hij vraagt patent aan en verkoopt de licenties aan de grote producenten van ondergoed. De man heeft de 'cross your heart'-bh uitgevonden en zwemt in het geld. Mocht ik een borg nodig hebben voor een toekomstige huurwoning dan kan ik dit van hem krijgen, die toezegging heb ik. Ik zal echter niet gebruik hoeven maken van het aanbod maar dat zien jullie wel in de komende weken.

Als de vriend weer is vertrokken met de Rolls-Royce gaan we de stad in. Father heeft afgesproken met een huisvriend. Die wil me in eerste instantie niet aankijken en ik herken zijn gezicht. Ja, ook hem heb ik de afgelopen twee dagen om 'change' gevraagd. Hij lijkt een beetje op Elvis en dat beeld is blijven hangen. Father weet niet eens dat ik momenteel leef van het bedelen en als hij het van de huisvriend hoort, zijn de mannen het unaniem eens. Daar moet ik per meteen mee stoppen! Okay dan. Hoe ik dan wel aan mijn geld moet komen, mag Joost weten. Father heeft gezien dat ik een stevige eter ben. Hij gaat 'Toad in the hole' maken voor mij. Ik ben benieuwd! Het is een gerecht uit Yorkshire: Een pastei uit de oven met worstjes. 'Jij kan hem vast wel in je eentje op'. Dat klopt. Alleen wordt het bestek me uit de handen gerukt als ik wil aanvallen op de maaltijd. 'Hey, we gaan niet prakken! Je gaat de aardappel snijden'. Op dat moment leer ik de Engelse tafelmanieren en ja... zo eet ik nog altijd als het netjes moet. De vork ondersteboven. Hij heeft me al laten weten dat ik vannacht kan blijven slapen, echter is er een maximum van twee nachten. Huisgenoot Ian komt morgen weer terug en hij is de man die deze regel heeft ingesteld. Het is een lange enerverende dag geweest en de wijntjes hebben rijkelijk gevloeid. Hij brengt me naar mijn kamer, stopt me in en geeft me een knuffel. 'Waarom?', stamel ik en kijk dan over zijn schouder recht in de ogen van Jezus.

Ik kan in principe nog een nacht blijven, dat is geen enkel probleem. Daarna zal ik dan toch weer terug moeten naar de nachtopvang en hopen op een snel en goed verloop bij de YWCA. Als ik Ian later die dag tref, krijg ik opnieuw een flashback. Ja... ik heb ook hem gevraagd om 'change' maar hij is haastig voorbij gelopen. 'Ben je gestopt met bedelen?', is zijn vraag. Ik knik. 'En hang je ook niet meer rond met de andere zwervers?'. Ik knik opnieuw. 'Dan wil ik niet dat jij weer op straat komt te staan. Je kan hier blijven totdat je iets anders hebt. Maar je moet wel actief blijven zoeken'. Dit is precies wat ik even nodig ben op dit moment. Een plek om 'thuis' te komen, warm te slapen, fris op stap te gaan en weer op de sollicitatietoer.

Als de deurbel gaat, duik ik onder de tafel. Niet dat ze mij van buiten kunnen zien, maar nog steeds ben ik op mijn hoede. 'The homeless and the poor are the door keepers of heaven', staat boven de deur en ze kloppen één voor één aan voor een beker soep en een broodje. Ze mogen niet weten dat ik bij Father verblijf. Ian is de kostwinner. Hij is overdag aan het werk. Father doet zijn eerste dienst in de vroege uren van de ochtend. Daarna maakt hij ontbijt voor mij en is het wachten op elf uur. Dan is het namelijk 'time for alcohol' en gaat de eerste fles rode wijn van de dag open. Tegen de avond gaat het wijn slurpen verder en bij het diner hebben we altijd een speciale fles wijn. Ik kan uren in het huis zitten en genieten van de rust, maar daar is Father niet van gediend. Hij stuurt me regelmatig naar buiten om op zoek te gaan naar werk en een huis. Op een gegeven ogenblik herken ik mijn eigen moeder in hem en vertel hem dat. Hij vindt het erg komisch en zegt dat ik de enige ben die hem Mother mag noemen. Ik ben echter nooit in zijn kerk geweest. Ik voel geen dwang of drang. Hij vindt het prima dat ik naar de Methodist in Clifton ga. Ik zal eens naar zijn dienst gaan en dan zegt hij dat ik als 'spectator' moet komen. Ik mag als enige de ogen openhouden om te zien wat er gebeurt. Dat zie ik niet zitten en ga uiteindelijk tóch naar de Methodist.

Ik zal alleen nog op de allerlaatste dag van februari 1998 in de nachtopvang kijken. Het experiment is voorbij en de kerk heeft alweer een nieuwe huurder. Die avond wordt er een feestmaal geserveerd en ik mag daarbij zijn. De rest van de tijd zal ik verblijven in het, tot klooster gezegende, huis van Father en Ian. In de volgende aflevering ga ik solliciteren op een baan welke, met name, Father erg komisch vindt.  (Op de foto is overigens Lowther Street, de toegang naar de wijk The Groves. Rechts op de foto zat altijd een off-licence waar ik mijn rookwaar haalde).

Singles round-up: februari 9

Straks nog maar even een frisse neus halen. Ik zit eraan te denken om even naar Brandeveen te lopen. Als ik me niet vergis, is het precies een jaar geleden dat ik het eindelijk eens heb gevonden. Ik weet nog van deze middag dat ik net heb vernomen van de Russische inval in de Oekraïne en dat ik hoop dat Nederland onafhankelijk zal blijven in dit conflict. Alsof ik er bang voor was? Komende dinsdag ga ik mijn handtekening zetten bij de notaris voor wat betreft de nalatenschap van moeder. Ook daar speelt Brandeveen een rol want ik probeer het zojuist ontvangen bericht over moeder een plek te geven tijdens een wandeling over Brandeveen. Nee, dat is op dat moment niet gelukt. Het is té ongeloofwaardig. Ik zal haar eerst met eigen ogen moeten zien voordat ik me kan gaan realiseren dat ze er niet meer is. Toch moet ik bekennen dat het een tikkeltje ambitieus is want het is een stevige wandeling naar Brandeveen. Nu eerst het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand. De singles van Mark zijn nog altijd niet gearriveerd en gaan mee voor maart en hopelijk ook een paar andere bestellingen in de volgende maand.

* Procol Harum- Homburg (UK, Cube, 1967, re: 1975)
In de jaren 1971 en 1972 regent het 'maxi-singles'. EP's zijn sinds 1968 uitgesloten van de Engelse Top 50-hitparade en dankzij vernieuwde technieken op het gebied van platen persen, is opeens op 45 toeren ruimte voor twee nummers per kant. Het wordt meest ingezet om oudere opnames opnieuw beschikbaar te maken. Island brengt ons werk van Spencer Davis en Spooky Tooth en Cube doet hetzelfde met Joe Cocker en Procol Harum. De maxi-single van 'A Whiter Shade Of Pale' bereikt in 1972 voor de tweede maal de toppositie in ons land. 'Homburg' staat op de keerzijde met de studio-versie van 'Conquistador'. In 1975 is het blijkbaar nodig geweest om 'Homburg' opnieuw uit te brengen in Engeland. Op de b-kant staat de oorspronkelijke b-kant, 'Good Captain Clack' en de album-track 'Mabel'. Het zijn wederom de opstandige punkers die lak hebben aan de regels rond EP's en maxi-singles waardoor de EP weer gewoon in de handel en de hitparade zal komen. De term maxi-single wordt daarna uitsluitend gebruikt voor 12"-singles.

* B.A.. Robertson- To Be Or Not To Be (UK, Asylum, 1980)
Ik zal het meteen even nakijken want er staat me iets van bij dat ik deze al heb? Nee, blijkbaar niet! Goed gegokt in dat geval.

* Roxy Music- Both Ends Burning (Duitsland, Island, 1975)
En ik kan meteen weer terug naar de jaren zeventig-database. Tja, er staat me iets van bij dat ik hem ooit heb gehad maar in een hele slechte staat. Feit is dat hij nu niet in de verzameling staat. Deze single is in een puike conditie. Een van mijn favoriete nummers van 'Siren'. Ik heb niet zoveel met elpees maar als het ooit tot een top 100 van albums gaat komen, dan is de kans groot dat deze erin staat!

* The Shoes- Bless The Day (NL, Polydor, 1971)
Ik heb op dit moment helemaal geen zin om de apparatuur aan te zetten. Ik twijfel sterk bij deze single vanwege het prijskaartje, maar ach... ik heb platen die vele malen meer waard zijn dan een euro in mijn tas en dus moet ik niet zeuren. Door een zeer directe onderhandelingstechniek heb ik de singles uiteindelijk voor een euro per stuk mee kunnen krijgen.

* Edwin Starr- Twenty-Five Miles (NL, Tamla Motown, 1969)
Het fotohoesje mag er een beetje verfomfaaid uitzien, het vinyl is in een zéér goede staat. Omdat ik de Engelse heruitgave in de Blauwe Bak heb staan, gaat deze in de jaren zestig.

* Stephen Stills (Manassas)- It Doesn't Matter (NL, Atlantic, 1971)
Over maxi-singles gesproken. Hoewel? 'The Fallen Eagle' zit letterlijk aan 'It Doesn't Matter' vastgeplakt en je moet erg rap zijn met af zetten. Dat laatste hoeft ook niet want 'The Fallen Eagle' is een fraai poepje bluegrass. Mijn oude exemplaar is tot op de draad versleten en heeft bovendien niet dit aantrekkelijke fotohoesje.

* Sybil- Walk On By (NL, Bite, 1990)
Net zoals 'Don't Make Me Over' had Sybil ook deze versie van een Burt Bacharach-nummer mogen overslaan.

* Three Dog Night- Pieces Of April (NL, Probe, 1972)
Hetzelfde verhaal als bij The Shoes. Ook deze heb ik nog niet gedraaid maar verwacht dat het 'pants' is zoals met andere Three Dog Night-singles uit die tijd. Leuk voor op een zondagavond maar vaak ook meer niet.

* Tiny Tim- Tip-Toe Thru' The Tulips (NL, Reprise, 1968)
En dan wordt het toch nog gezellig! Ik maak een rondedansje als ik deze in mijn handen hou. Naar ik kan oordelen in een zeer fraaie staat en met een prachtig fotohoesje waarop de gigantische Garmisch-Partenkirchen-schans van een neus prominent in beeld is gekomen.

* Jr. Walker & The Allstars- I'm A Road Runner (België, Motown, 1965, re: 1976)
De b-kant is 'Shake & Fingerpop' maar zowel label als hoes vermelden 'Fingertop'. Ik heb alleen 'Road Runner' gehoord en ben geen fan van de stereo-mix maar het mag desondanks in de Blauwe Bak.

Singles round-up: februari 8

Het slapen is momenteel weer even hopeloos. Ofwel... het bed ligt té lekker om te ontwaken bij een schreeuwende wekkerradio. Ik zou gisteren in Ruinerwold het restant van de mailing weg werken. Dan word ik voor het eerst wakker om half drie 's middags. Omdat ik nog hulp zou krijgen van een andere collega vind ik het wel zo netjes om hem op de hoogte te brengen. Het moet maandag maar... Aan de andere kant: Het is knap weer en als ik in twee uren nog wat weg kan krijgen? Ik ben om half vier in Ruinerwold en drie uren later zijn alle poststukken bezorgd. Morgen maar even kijken in Steenwijk. Ik heb gisteravond in 'Do The 45' ook het restant soulplaten gedraaid uit de partij van afgelopen vrijdag en dus is het opnieuw weer erg gemakkelijk om te publiceren. Hierbij de volgende tien singles van vrijdag.

* Roberta Kelly- Zodiacs (Frankrijk, Atlantic, 1977)
Niet alles dat Giorgio Moroder en Pete Belotte aanraken verandert automatisch in goud. Okay, het is een flinke hit geweest in Engeland en ongetwijfeld ook in Frankrijk, maar Nederland is nooit gezwicht voor Roberta Kelly. Het is, zoals je zou verwachten, een beetje een doorsnee disco-nummer dat duidelijk is geënt op het populaire repertoire van Donna Summer. Hij gaat dan ook gewoon in de jaren zeventig bak en eigenlijk had ik ook niet anders verwacht.

* Major Lance- Crying In The Rain (NL, Epic, 1963, re: 1976)
Een héle aangename verrassing! Een Nederlandse single van Major Lance mét fotohoes. Toch roept de plaat meteen vragen op want omstreeks 1976 heeft Major een contract met Pye. Nu blijkt dat het een regelrechte heruitgave is van een single uit 1963. Het door Curtis Mayfield geschreven 'Hey Little Girl' is de eigenlijke a-kant maar 'Crying' past helemaal in de Belgische Popcorn en dat zal de reden van heruitgave zijn geweest. De Blauwe Bak is ook niet vies van een snufje Popcorn en dus mag deze plaats nemen naast de Northern Soul.

* Lemming- Queen Jacula (NL, Polydor, 1974)
Opnieuw een 'griezelige' plaat van de glamrockers. Wat als je een liedje wilt maken over Dracula en je zoekt een rijmwoord. 'Tafel staan' past niet in een Engelse tekst en dus creëer je zelf maar een personage. Dat is dus Queen Jacula geworden. Beduidend minder goed dan 'Father John' maar de plaat is gekocht voor het archief.

* John Lennon/Plastic Ono Band- Woman Is The Nigger Of The World (NL, Apple, 1972)
In 1972 mag je jezelf als witte man nog 'blank' noemen en mag je ook het N-woord in de mond nemen. Er zijn nog een aantal voorbeelden uit de jaren zeventig waar dit is gedoogd. Denk bijvoorbeeld aan 'Oliver's Army' van Elvis Costello. Inmiddels is het een zwaar beladen woord, ook al zie ik het probleem niet zo. Het gaat vaak om de context waarin het wordt gebruikt. Op zijn minst erkent John Lennon dat de donkere medemens wordt achtergesteld. De opinie van Lennon, ons wordt niets gevraagd. Ik ben net net een uurtje wakker en zit aan mijn ontbijt en wil dit vredig ervaren. Vandaar dat ik de b-kant van Yoko Ono even heb uitgesteld.

* Manfred Mann's Earth Band- California (NL, Bronze, 1977)
Deze ontbreekt ook nog in de collectie en dus ben ik er erg blij mee! De plaat zélf moet ik nog even aan wennen want ik ken dit eigenlijk nog niet.

* Mental As Anything- Live It Up (UK, Epic, 1984)
Met Wolfman Radio dragen we The Specialized Project een warm hart toe. Een paar jaar geleden heeft het een evenknie gekregen in Australië en ook de leden van Mental As Anything zijn daarbij betrokken. De organisator van het Engelse Specialized en zijn band The Skapones nemen vervolgens een uitvoering op van 'Live It Up'. Gek als het klinkt, maar dat is de volgorde voor mij. Ik ken het origineel niet echt en raak dus eerst onder de indruk van de snelle ska-versie. Als ik het origineel hoor, ben ik al van mening dat The Skapones eigenlijk beter is. Dat is de afgelopen jaren niet veranderd hoewel ik erg blij ben dat ik de single toch eens heb gevonden.

* Marius Monkau- Without Her (NL, RCA Victor, 1969)
Niet iedere man met een donkere huidskleur betekent dat het 'soul' moet zijn. Ik tref Marius aan onder de soul maar weet inmiddels wel beter. 'Without Her (Father Paul)' is een sfeervol nummer met een sterk zingende Marius maar het is nergens interessant voor de Blauwe Bak. De plaat is echter wel in een bijzonder mooie staat mét fotohoes en dus is de jaren zestig-bak erg blij om het plaatje onderdak te bieden.

* Dorothy Moore- Funny How Time Slips Away (US, RCA Victor, 1976)
Het zijn dj's en recensenten die eventueel labels plakken op liedjes. In de zuidelijke staten van Amerika wordt niet heel bewust een soul- of country-plaat gemaakt. Ten eerste wordt een fraai liedje uitgezocht en daarna is het maar net welke muzikanten rondhangen bij de studio. 'Funny' is een liedje van Willie Nelson maar Dorothy heeft het geluk dat de man met de pedalsteel een dagje vrij heeft genomen waardoor het een fraaie soulvolle ballade kan worden. Op de b-kant is het swingende Southern Soul in de vorm van 'Ain't That A Mother's Luck'. Een hele echte 'double-sider'.

* Nazareth- Bad Bad Boy (Duitsland, Philips, 1973)
Ik heb de plaat sinds de zomer van 2021 als een Engelse Old Gold maar deze Duitse is mooi voor in de collectie. Hij heeft de tijd in de disco goed overleefd!

* Robert Palmer- Can We Still Be Friends (UK, Island, 1979)
Deze heb ik, geloof ik, al in een Europese persing maar ik kan geen nee zeggen tegen de Engelse persing. Iedere gek zijn gebrek.

Singles round-up: februari 7

De singles uit de vorige aflevering zitten allemaal in de 'Laid(back) Night Show' die ik vanavond heb gemaakt op Johnny Bristol na. Uit deze aflevering zijn alleen Donnie Elbert en Marsha Hunt blijven liggen voor morgenavond. Omdat ik de platen toch wel even van tevoren wil beluisteren, ga ik meteen verder met het volgende deel van de 'Singles round-up'. Opnieuw weer een tiental singles. Een aantal heb ik vorige week al uitgezocht. Ik heb aanvankelijk het plan om er nog hooguit tien bij te kopen maar dat loopt al snel uit de klauwen. De apparatuur staat aan en ik ben helemaal klaar voor een volgend deel.

* Earth, Wind & Fire- Sing A Song (NL, CBS, 1975)
Niet het meest smetteloze exemplaar dat ik heb kunnen treffen en ik zou hem ook het liefste met de fotohoes hebben gehad maar voor een euro hoor je mij niet klagen. Ik kan er voorlopig even mee uit de voeten. Hoewel ik al wel 'After The Love Has Gone' in de Blauwe Bak heb staan, eindigt deze gewoon in de jaren zeventig.

* Echo & The Bunnymen- Bring On The Dancing Horses (Duitsland, Korova, 1985)
In de jaren tachtig moet je voor de muziek van Echo & The Bunnymen zijn bij de Vara en wellicht de VPRO. In ieder geval ontglipt het aan mijn aandacht. Ik leer de band pas kennen als ik hun versie hoor van 'People Are Strange' op de 'Lost Boys'-soundtrack. Het is echter pas sinds een paar jaar dat ik de muziek van Echo & The Bunnymen op waarde ben gaan schatten en tegenwoordig mag alles mee wat ik tegenkom. 'Bring On The Dancing Horses' is opnieuw een schitterend nummer dat ik al kende.

* Donnie Elbert- You're Gonna Cry When I'm Gone (NL, Ariola, 1975)
Donnie is in de jaren zeventig even helemaal van het padje. Hier pleegt hij schaamteloos plagiaat. 'You're Gonna Cry' is enerzijds 'Shame Shame Shame' van Shirley & Company maar dan vorm gegeven in 'Rock Your Baby' van George McCrae. De b-kant klinkt echter een stuk interessanter. 'Another Tear Will Take It's Place' is wel geschikt voor de Blauwe Bak. We zullen 'Cry' maar rekenen tot een novelty.

* Roger Glover & Guests- Love Is All (NL, Purple, 1975)
Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit niet de nummer 1 is op mijn verjaardag. In de meest recente Top 40 is deze eer weggelegd voor George Baker en zijn witte duif. Een week later komt 'Love Is All' op nummer 1 en sindsdien verklaar ik dat dit de nummer 1-hit van mijn geboorte is. De Nederlandse persing in mijn collectie is al vijfentwintig jaar helemaal stuk en deze heeft nu een fraaie upgrade met fotohoesje. Verder heb ik ook de Engelse persing van de single welke een stuk zeldzamer is dan dat ik eerst had gedacht. In Engeland komt dit schattige liedje namelijk niet eens in de Top 40!

* George Harrison- Bangle-Desh (NL, Apple, 1971)
Uiteraard heet het nummer 'Bangla-Desh' maar daar heeft de ontwerper van het Nederlandse platenlabel nog nooit van gehoord. Ik heb eerst de maxi-single maar deze heeft een minimale geluidkwaliteit. Bij mijn eerste bezoek aan het platenwinkeltje in Meppel koop ik de Nederlandse met het 'hartje'. Die mag blijven en deze met rond middengat mag ernaast. En nu moest ik stoppen met het kopen van deze single...

* Marsha Hunt- C'est La Vie (Duitsland, The Electric Record Company, 1976)
Marsha Hunt is in de late jaren zestig een lievelingetje van de Engelse Mods. Ze neemt platen op voor het Track-label van The Who met veelal covers. Haar uitvoeringen van 'Walk On Gilded Splinters' (van Dr. John) en 'Keep The Customer Satisfied' (van Simon & Garfunkel) worden kleine Engelse hits. In 1976 heeft ze zich helemaal op de disco gestort. Deze single zou potentieel in de Blauwe Bak zijn gekomen, maar nee... dit is té rechtdoorzee disco. Op de b-kant doet ze iets met voodoo waarmee ze rond 1970 ook heeft geflirt maar dat laat ik maar voor wat het is. Gewoon in de jaren zeventig-bak.

* The Jackson 5- Mama's Pearl (NL, Tamla Motown, 1971)
Deze is buiten een hoesje gevallen maar krijgt straks een nieuwe blanco hoes aangemeten. Persoonlijk vind ik singles van The Jackson 5 totaal niet interessant voor de Blauwe Bak. 'Mama's Pearl' is op zichzelf best een aardig nummer maar verder dan de jaren zeventig-bak gaat het hem niet worden.

* J.A.L.N. Band- Disco Music (Duitsland, Ariola, 1976)
Het is niemand minder dan Pete Waterman (van het latere Stock, Aitken & Waterman) die de groep de naam cadeau doet. 'Just Another Lonely Night' wordt al snel afgekort tot J.A.L.N. Band. De groep uit het Engelse Birmingham heeft een aantal hits in Engeland met disco- en funk-platen met enkele reggae-invloeden. 'Disco Music' is precies wat het belooft en is derhalve niet interessant voor de Blauwe Bak.

* J.B.'s Allstars- Ready Willing & Able (UK, RCA Victor, 1984)
In de wereld van de 2Tone-ska staat John Bradbury hoog aangeschreven. Hij luistert in zijn jeugdjaren veel naar soulmuziek en leert hiervan het drummen. Als hij in 1979 aansluiting vindt bij The Specials combineert hij zijn oude liefde met het aangeven van een ska-groove en dat maakt Bradbury tot een unieke en baanbrekende drummer. Als The Specials in 1982 uit elkaar is geklapt, gaat John aan de slag met zijn Allstars. Hier mag hij opnieuw getuigen van zijn liefde voor de soul, ook al laat hij de microfoon over aan getalenteerde zangers en zangeressen. 'Ready, Willing & Able' is een Northern Soul-klassieker van de bovenste plank. Ik moet bekennen dat ik wel eens een betere cover heb gehoord, maar hey... The Specials staan erg dicht bij Wolfman Radio en alleen al in dat kader moet ik de single toevoegen aan de verzameling. Overigens wel in de jaren tachtig-bak.

* The Joe Jeffrey Group- My Pledge Of Love (Frankrijk, Vogue, 1969)
De Nederlandse heb ik sinds jaar en dag in de Blauwe Bak staan. Het middengat is echter een beetje problematisch en dus zit ik erover te denken om deze Franse ervoor in de plek te zetten.

Singles round-up: februari 6

Als postbode is geen dag hetzelfde? Het scheelt er vast aan of je een vaste wijk loopt maar in mijn geval is nooit iets zeker. Ik fiets naar Meppel in de veronderstelling dat ik de eigen post in de Berggierslanden moet bezorgen en na afloop even helpen in de Koedijkslanden. Niet dus want de Berggierslanden is al bezorgd. Iedereen is druk bezig in Ruinerwold en daar is mijn hulp eveneens gewenst. Hoewel ik in een andere gemeente woon, heb ook ik vandaag de aanslag van de afvalstoffenheffing ontvangen. Niet te geloven dat ze een brief frankeren welke me vertelt dat ik niets hoef te betalen. In Ruinerwold is dit eveneens de 'business'. Ik vertrek naar het dorp met alle poststukken die er nog zijn maar zie al snel dat ik deze vandaag niet weg krijg. Na telefonisch overleg heb ik besloten om morgen deze mailing af te maken. Steenwijk zit ook krap en daarvoor ga ik maandag nog een paar uurtjes aan de slag. Het is rond een uurtje of vijf dat ik naar de stad wil fietsen voor de singles. Op de hoek bij de Jumbo roept iemand naar mij en ik kijk om. Het is de man van de platenzaak. Speciaal voor mij loopt hij mee terug en opent de deuren. Eigenlijk zou hij even pauze hebben voordat de koopavond losbarst. De gereserveerde singles liggen achter de toonbank en intussen schuift hij me enkele andere singles toe. Ik verlaat de zaak met veertig singles en hierbij de eerste tien.

* Tasmin Archer- In Your Care (EEG, EMI, 1993)
Heel stiekem ben ik al een paar jaar op zoek naar 'Sleeping Satellite' op single. Ik heb de Engelse persing een paar maal in mijn mandje gehad op Discogs maar het is er nog niet van gekomen. Hier heb ik dan een opvolger van de hit met op de b-kant een speciale remix van 'Sleeping Satellite'. Deze is gedaan door de technicus van het album en is niet zozeer een dansvloer-kneiter maar eerder een eigen interpretatie van het nummer. De a-kant heb ik nog niet gecheckt. 'In Your Care' is even sfeerrijk als 'Sleeping Satellite' alleen heeft dit een ietwat agressief klinkend refrein. Op een ene of andere manier lijk ik het me nog wel te kunnen herinneren, maar geen idee waarom deze plaat het niet heeft gemaakt in Nederland. Tasmin blijft een eendagsvlieg voor Nederlandse begrippen.

* Blue Mink- Melting Pot (UK, Gull, 1969, re: 1975)
Het is vooral 'Gimme Reggae' op de keerzijde dat mijn aandacht trekt maar dat is drie keer niks. In een Engelse stereo-persing klinkt 'Melting Pot' zoveel beter dan een Nederlandse mono en dus is dit een welkome aanvulling.

* Johnny Bristol- You And I (NL, MGM, 1974)
Helaas... In het hoesje van 'Leave My World' zit 'You And I' en die heb ik al. De b-kant, 'Memories Don't Leave Like People Do' staat zelfs nog in de Blauwe Bak. De volgende keer eens goed rondkijken of deze nog in de winkel is met vermoedelijk deze ontbrekende single.

* Mel Brooks- To Be Or Not To Be (UK, Island, 1983)
Ik sta even perplex als ik deze in mijn handen hou. Ik moet bekennen dat ik een dubbel gevoel heb. Aan de ene kant wil je hem het liefste vierendelen maar aan de andere kant... het is Engelse humor. De Engelsen staan iets luchtiger tegenover het meest recente Grote Meningsverschil en in dat licht moet je deze plaat zien. De rap is immens populair in 1983 en acteur Mel Brooks neemt 'The Hitler Rap' op. Puur satire ook al vrees ik dat Nederland er zelfs vijfenzeventig jaar later nog niet klaar voor is. 'Wonderfully awful', beschrijft mijn Wolfman-collega de plaat en dat is eveneens mijn gevoel. Het zou niet mogen...

* Leon Bryant- Finders Keepers (Frankrijk, Dé-Lite, 1984)
Ik heb vorig jaar via Mark een single van Leon Bryant aan de verzameling kunnen toevoegen. Ik hou mijn hart vast bij deze plaat maar 'Finders Keepers' klinkt erg goed in mijn oren. Een solide disco-productie maar Bryant heeft een aantrekkelijke soulvolle stem. 'Your Kind Of Lovin' is een rustiger nummer maar ook hier schittert heer Bryant. Het is allesbehalve 'lo-fi' maar dat geldt ook voor de plaat die vorig jaar in de Blauwe Bak is gekomen. Deze mag erbij!

* Natalie Cole- Good Morning Heartache (US, Capitol, 1976)
Een melodramatisch intro en vervolgens een ietwat jazzy klinkende Natalie maar ik vind het best genoeg voor de Blauwe Bak. Of anders dan maar de b-kant? 'Sophisticated Lady' is een lekker funky ding! Ja, dit gaat de kant worden voor mij. Ook handig dat het vinyl aan deze zijde van een betere kwaliteit is.

* Mac Davis- It's Hard To Be Humble (US, Casablanca, 1980)
Ik heb een groot deel van de platen vanavond gedraaid op de radio en ga de show later dit weekend uploaden naar Mixcloud. Daarbij passeert ook Mac Davis de revue. Mijn fout! Ik associeer Davis met 'Baby Don't Get Hooked On Me' dat ik in een fijne soulvolle versie ken van The Mandells. Maar ja... Mac Davis is en blijft een kuntrie-zanger. Het is tijdens de intro dat een lampje begint te branden. 'It's Hard To Be Humble' is in 1981 de basis voor Peter Blanker's 'T Is Moeiljk Bescheiden Te Blijven'. Eerlijk is eerlijk: De versie van Blanker is grappiger naar mijn mening.

* Desmond Dekker- Israelites (UK, Creole, 1969, re: 1980)
In 1993 heb ik eens de Cactus-heruitgave gekocht met 'Sugar Dumplings' op de b-kant maar die doet al jaren verstoppertje. Dan deze maar meenemen. 'Israelites' is in een prachtige stereomix en is een nummer dat me altijd en overal in beweging krijgt.

* Dr. Feelgood- Milk And Alcohol (NL, Ariola, 1979)
Natuurlijk is zo'n Engelse hit ook in Nederland uitgebracht, alleen kom ik hem nooit tegen. Ik heb nu beet met een zeer fraai exemplaar met fotohoes. Hoe vaak ik 'Milk And Alcohol' ook heb gehoord, het is en blijft een knalnummer!

* Duran Duran- Union Of The Snake (UK, EMI, 1983)
Niet de sterkste van Simon LeBon en zijn kornuiten, maar vooruit... hij ontbreekt in de collectie en mag mee voor een euro.

Week Spot: Duane Clark

'Als het even meezit', heb ik gisteravond geschreven. Alsof ik in de gaten heb alsof er wel eens niets van terecht kan komen? Ik kom de laatste tijd zeer slecht mijn bed uit en vooral op vrije dagen. Vandaag is geen uitzondering geweest en dus komt het erop neer dat ik morgenmiddag de singles ga halen na afloop van mijn postronde in Meppel. Het aantal berichten dat ik achter lig op schema hou ik gereserveerd voor een aantal afleveringen van de 'Singles round-up' en zal vooral in het weekend even flink aan de bak moeten. Ik heb jullie gisteravond op de foto al kennis laten maken met de beoogde Week Spot. Nu wil het geval dat ik he-le-maal niets weet te vinden over de boosdoener en dus gaat dit een kort verhaaltje worden. De Week Spot is deze week 'Stop! Come Down' van Duane Clark uit 1977.

Mark biedt eens in de zoveel tijd een collectie 'Eupics' aan: Europese persingen met fotohoesjes. Dat laatste is een schaars goed in Engeland in de jaren zeventig. De bizarre Engelse wetten ten aanzien van de verkoopprijzen van platen zijn daar verantwoordelijk voor. Een plaat met fotohoes zou een EP kunnen zijn en je zou zomaar teveel kunnen betalen voor een plaat met twee nummers. De punkgeneratie heeft hier lak aan en schopt de boel in de late jaren zeventig in de war. Vanaf 1981 krijgen ook singles in Engeland standaard een fotohoes. Mark biedt de Franse persing aan met fotohoes voor een ietwat absurde prijs. Bij nadere bestudering lijkt het alsof er sprake is van verwarring. De Spaanse persing met fotohoes lijkt om een vreemde reden dit bedrag op te brengen, hoewel het ook hier gewoon de 'korte' versie is. De Engelse persing op het Spark-label is onvindbaar en onbetaalbaar. Duane maakt nog een tweede single met een cover van 'Find My Way' van Cameo maar verder kan ik niets vinden over heer Clark. Officieel is 'Stop! Come Down' de b-kant maar krijgt in Frankrijk de voorkeur. Het is 'classy' disco waar de a-kant méér commercieel is. Het is evenwel de reden geweest om een bestelling te plaatsen bij de Fransman op Discogs. In plaats van dertig pond bij Mark heb ik de single in een keurige staat voor vijf hele euro's kunnen bemachtigen. Mark is de plaat overigens binnen een paar minuten kwijt.

Singles round-up: februari 5

Als alles een beetje meezit, ga ik morgenmiddag naar Meppel om het restant singles op te halen. Dan kan ik nog proberen om deze in twee of drie afleveringen samen te vatten. De platen van Mark gaan hoe dan ook mee voor maart want deze zijn nog altijd niet gearriveerd. Vandaag ga ik jullie eerst voorstellen aan de zeven Discogs-singles uit Frankrijk. De aanleiding van de transactie is ook het onderwerp in de Week Spot waarover deze week op het eerste gezicht niet zoveel valt te vertellen. Natuurlijk kijk ik ook even bij de overige handel van deze Fransman en vind dan zes titels die niet misstaan in de verzemeling. Ik heb de platen afgelopen zaterdag allemaal gedraaid in het derde uur van 'Do The 45'. Ja... zelfs Marie Laforet! Ik ken ze dus al een beetje maar ga desondanks mijn geheugen even opfrissen en ze nóg eens draaien.

* James Brown- I Don't Want Nobody To Give Me Nothing (Frankrijk, Polydor, 1969)
Opvallend veel platen uit 1969. Het heeft als reden dat ik bij het zoeken naar 'funk/soul' niet meteen hele interessante platen krijg te zien. Ik besluit een paar jaartallen te proberen en 1969 geeft de meeste aanleiding om extra bestellingen te plaatsen. Om te beginnen deze van James Brown uit de serie 'Kings Of Rhythm n' Blues'. Dit is dan de zesde met 'I Don't Want Nobody To Give Me Nothing (Open Up The Door, I'll Get It Myself' in twee delen. Het is niet de meest essentiële single van James Brown in mijn beleving maar leuk voor erbij en voor een zeer geschikte prijs. Hij mag best even in de Blauwe Bak wonen maar ik zie niet gebeuren dat ik de plaat grijs ga draaien zoals 'World'.

* Duane Clark- Stop! Come Down (Frankrijk, Barclay, 1977)
De aanleiding van de bestelling en straks het onderwerp in de Week Spot.

* Arthur Conley- Run On (Frankrijk, Atco, 1969)
Idem als bij James Brown. De plaat is erg zonnig geprijsd en ik beoordeel de plaat positiever dan de officiële 'grading'. Het heeft zelfs het lipje aan de fotohoes met daarop de titel. Het geeft de single daarmee een 'rug' zoals bij elpees en boeken. 'Run On' is totaal niet interessant. 'Speak Her Name' op de b-kant is een fraaie ballade. Het enige storende hier is een fuzz-gitaar. Als het een gewone elektrische gitaar zou zijn geweest dan zou het 'Carib' zijn geweest, maar Jimi Hendrix heeft evenveel met 'Carib' te maken als... euh... nou... euh... Laten we het erop houden dat ze niets met elkaar van doen hebben! Het verstiert het nummer een beetje maar het is de beste van de twee.

* The Isley Brothers- The Pride (NL, Epic, 1977)
Ik heb de Amerikaanse T-Neck jaren geleden eens gekregen van Marcus. Van wie? Ja, het is een schreeuw uit her verleden. Marcus is een rockabilly-verzamelaar uit Londen die ik leer kennen via 'Hassle Free Record Selling Group' op Facebook. Voor een tijdje heb ik eerste keus bij hem in de soul-platen die hij aanbiedt tijdens braderieën. Het punt bij de Amerikaanse 'The Pride' is dat het nummer tijdens de eerste minuut ontzettend last heeft van 'distortion' en nu heb ik een puntgave Nederlandse met fotohoes. Het is overigens niet de eerste keer dat ik een Nederlandse persing uit Frankrijk haal. Ik heb het in 2016 ook al eens gedaan met 'You Go Your Way' van Davy Jones.

* Grace Kennedy- Too Many People (Frankrijk, DJM, 1979)
Grace is in Engeland een deelnemer aan 'Opportunity Knocks' welke in de begin jaren tachtig haar eigen tv-show heeft. Muzikaal lijkt het vooral in Frankrijk te lukken. Ik heb een paar jaar geleden 'Love In The Sunshine' in mijn hart gesloten en ben dus wel benieuwd naar deze single. Op de a-kant doet ze een rechtdoorzee disco-uitvoering van een nummer van meneer en mevrouw McCartney. 'Too Many People' staat oorspronkelijk op 'Ram' als ik me niet vergis. De b-kant is hier echter mijn favoriet. 'I'm So Glad I Got 'Cha' is evenwel nog altijd commerciële disco maar zoals vaker op b-kanten het geval is, is deze iets meer ingetogen en vrij van gimmicks en clichés.

* Marie Laforêt- Mes Bouquets D'Asphodeles (Frankrijk, CBS, 1969)
Ik hoor in 2006 voor het eerst 'Marie Douceur Marie Colere' van Marie Laforêt. De vrije Franse tekst op de muzikale basis van 'Paint It Black' van The Rolling Stones. Nauwelijks een week later tref ik een dubbelalbum met alle hits van Marie inclusief de genoemde hit. Pas jaren later tref ik de single en dan heb ik ook al een kleine verzameling van EP's opgebouwd. In 1969 heeft Marie de switch gemaakt naar CBS en deze nummers staan niet op de genoemde dubbelelpee omdat dit alleen haar Festival-repertoire behelst. De b-kant is een vertaling van Melanie's 'In The Hour' maar beide kanten zijn nauwelijks interessant. Het is Franse luisterfolk en het is weer het foto-klaphoesje dat me hier over de streep trekt. Deze gaat gewoon in de jaren zestig-bak.

* Wilson Pickett- Hey Jude (Frankrijk, Atlantic, 1969)
Ook deze is zonnig geprijsd en eerlijk gezegd heb ik niet zoveel vertrouwen in 'Hey Jude'. Dan check ik de b-kant en dat is een winnaar in mijn boek: 'Search My Heart' laat Pickett horen in een ballade. Een gebied waar we de man niet erg goed van kennen maar ook daarmee kan hij goed uit de voeten. Bij nader inzien is 'Hey Jude' een heel klein beetje interessant voor de Blauwe Bak maar 'Search Your Heart' is voor mij de winnaar.

Singles round-up: februari 4

Straks weer even kijken hoe ik de link het beste kan kopiëren. Dat is iedere keer weer een klusje waar ik niet aan gewend raak. In de radioshow, die schuil gaat achter de link, kunnen jullie alle 36 behandelde platen horen. Het is de eerste keer dat ik ze draai en dus ook voor mij een totale verrassing. In het begin heb ik er nog een hard hoofd in maar na afloop kan ik zeer tevreden zijn over de gevonden platen. Hierbij de laatste negen van vrijdag en hier komt straks de link te staan: https://www.mixcloud.com/WolfmanRadioShows/laidback-night-show-vinyl-45s-edition-17-02-23/

* Slade- Coz I Luv You (UK, Polydor, 1971)
Deze heb ik al in de Nederlandse persing maar dat exemplaar is zwaar gehavend en ik heb iets met Engelse persingen.

* Small Faces- Patterns (NL, Decca, 1967)
Hoe mooi had het kunnen zijn? Van de Nederlandse Small Faces-singles is dit veruit de meest zeldzame. Mét fotohoes en in een fraaie staat kun je rekenen op een vraagprijs van tenminste honderd euro. Deze is zwaar gehavend maar ik wil best even moeite doen om de plaat iets schoner te krijgen. Of dat is gelukt? Geen idee. Als het geen Decca was geweest, zou het geluid waarschijnlijk nog altijd beroerd zijn geweest maar een Decca is over het algemeen harder opgenomen. Deze overmeestert het gekraak en dus ben ik tevreden. De plaat speelt verder zonder noemenswaardige problemen.

* The Staple Singers- A Whole Lot Of Love (US, Curtom, 1975)
Van The Staples kan ik niet snel genoeg hebben. Ook al moet ik vaststellen dat deze plaat beduidend minder is dan andere singles die ik heb. Curtis Mayfield mag betrokken zijn als songschrijver en producent en het mag van de elpee 'Let's Do It Again' komen, toch weet ik niet zo goed wat ik aan moet met dit plaatje. Ja, het komt wel in de Blauwe Bak maar het zal eerst nog moeten groeien bij mij. Daarnaast heeft het al concurrentie van een aantal andere 'nieuwe' Staple Singers-platen en eentje (hopelijk) op komst.

* Tee-Set- Ma Belle Amie (België, Discostar, 1969)
Ik heb de Nederlandse persing afgelopen zomer een upgrade gegeven en nu arriveert deze Belg. We blijven rondkijken naar de Amerikaanse Colossus.

* Tyrannosaurus Rex- Ride A White Swan (US, Blue Thumb, 1970)
Marc Bolan start als Tyrannosaurus Rex in 1968 en maakt daarmee trippy folkmuziek. Omstreeks 1970 gaat hij zich toeleggen op de boogie en dan wordt de naam ingekort tot T.Rex. Het album 'Beard Of Stars' is daarbij de overgangsplaat. In Amerika wordt de tweede oplage van deze elpee geleverd met deze bonus-single. Ook verschijnt een standaard-versie van de single in Amerika als Tyrannosaurus Rex. In Europa heet de band inmiddels T.Rex. Dit is de persing met 'SP' in het catalogusnummer hetgeen duidt op de bonus-single bij het album. Naar alle waarschijnlijkheid staat het album dus nog in de schappen bij de platenzaak?

* Unit Four Plus Two- Concrete And Clay (UK, Decca, 1965, re: 1973)
De Nederlandse persing uit 1965 heb ik al sinds 1992 in de bakken staan, dit is een directe heruitgave van de Engelse uit 1973. Uit dezelfde periode dat menig ex-Decca-artiest of groep krijgt te maken met dit soort van heruitgaven. David Bowie zit in 1973 niet te wachten op 'The Laughing Gnome' en The Rolling Stones in 1975 evenmin op het slordige 'Out Of Time'. Over het wel en wee van de voormalige Unit Four Plus Two-leden op dat moment is mij niets bekend. Het is weer zoiets met Engelse persingen en een voorliefde.

* The Ventures- Hawaii Five-O (UK, United Artists, 1968, re: 1973)
De Engelse single is eigenlijk van 1969 maar het is reeds in 1968 een grote Amerikaanse hit geweest. In Engeland is die oorspronkelijk op Liberty en de heruitgave van 1973 op United Artists. Ook weer een rechtstreekse heruitgave met dezelfde b-kant als in de jaren zestig.

* Al Wilson- Poor Side Of Town (NL, Liberty, 1969)
Zo kom je nooit jaren zestig-singles van Al Wilson tegen in deze omgeving en zo heb je 'The Snake' en 'Poor Side Of Town' binnen een maand in Meppel. In tegenstelling tot 'The Snake' is deze single wel vlak en heeft het fotohoesje intact. Al Wilson is in de eerste plaats een popzanger met een zeldzame soulvolle uitspatting (als in het sublieme 'Show And Tell'). 'The Snake' wordt 'per ongeluk' een grote hit in de Northern Soul maar is feitelijk ook gewoon pop. Dat geldt ook voor 'Poor Side Of Town', een countryballade waar je gewoon geen soul van kan maken. De b-kant heb ik nog niet geprobeerd maar is geschreven door Fred Neil. Gewoon voor de jaren zestig-bak.

* The Winstons- Love Of The Common People (NL, Negram, 1969)
En hier is de aanleiding voor de Week Spot van afgelopen week. Het kwartje weigert te vallen als ik de single uit de bak haal. Eerlijk gezegd denk ik meteen aan reggae. Zelfs in de bus valt het kwartje niet en het is pas thuis als ik de single op zoek op 45cat. In vergelijking met 'Color Him Father' vind ik de uitvoering van 'Love Of The Common People' een beetje rommelig. Overigens ontdek ik pas na publicatie van de Week Spot dat de Nederlandse persing 'Colour Him Father' heet. 'Color' is Amerikaans. Ik wens jullie veel luisterplezier toe!

Singles round-up: februari 3

Het zal niet iedere keer mogelijk zijn met een 'Singles round-up' maar het feit dat ik de platen al heb beluisterd, maakt het erg eenvoudig om de berichten te schrijven. In het volgende (en laatste deel van Meppel) zal ik de link toevoegen van de radioshow zodat jullie met eigen oren de aanwinsten kunnen beoordelen. De Franse Discogs-singles gaan ook nog aan bod komen. Vrijdag haal ik nog een stuk of twintig uit Meppel omdat ik vrijdag te lamlendig ben om naar de pinautomaat te lopen. De winkel aan het Prinsenplein heeft immers geen mogelijkheid om te pinnen. Ik weet niet of de singles deze maand nog mee kunnen in de 'Singles round-up'. De platen van Mark gaan hoogstwaarschijnlijk mee voor maart. Hopelijk zijn deze vóór zaterdagavond in Uffelte zodat ik ze wel kan draaien op de radio. Nu verder met het derde deel van de singles uit Meppel.

* Ben E. King- Amor (België, Atlantic, 1961, re: 1972)
Een gek plaatje. Hoewel het label duidelijk in Duitsland is vervaardigd heeft deze 'Sabam' als auteursrechtenorganisatie en dat is België. Dus, goed beschouwd is het een Duitse exportversie. Nu kan Ben E. King op zichzelf weinig verkeerd doen bij mij, maar deze single gaat gewoon in de jaren zestig-bak. 'Amor' heeft 'Spanish Harlem' op de keerzijde en dat is een periode waar King de nodige dollars verdient maar dat niet echt interessant is voor de Blauwe Bak.

* Little Richard- Tutti Frutti (België, Ronnex, 1956)
Ja! Eindelijk! Ik koop mijn eerste exemplaar in 2003 in Leeuwarden. Dat is een fruitschaal zonder bodem. In 2016 vind ik de plaat in Dieverbrug. Dat is een decoratieve fruitschaal zonder bodem en gegolfde rand. Driemaal is scheepsrecht en, ja, deze is net zo vlak als dat die 67 jaar geleden de fabriek heeft verlaten. Dat het geluid erg minimaal is mag de pret niet drukken.

* The Lovelets- Slow Love (Frankrijk, Biram, 1972)
Een titel die ik ken uit het Hitdossier en waar ik me geen voorstelling bij kan maken. Het blijkt pure muzak te zijn met een erotisch getinte zangeres en een saxofoon. Hup het archief in!

* Bobbi Martin- Harper Valley P.T.A. (NL, United Artists, 1968)
De belangstelling is groot als Sam Phillips de catalogus van Sun Records in de aanbieding doet, maar er is niemand die het gewenste bedrag kan neertellen. Dan brengt Shelby Singleton op zijn Plantation-label een countryplaatje uit dat erg veel stof doet opwaaien maar desondanks goed is voor een miljoenenverkoop. Als Singleton in 1969 de bankbiljetten telt, heeft hij genoeg om de Sun-catalogus te kopen. Bobbi Martin durft het ook wel aan het liedje op de plaat te zetten en eigenlijk vind ik hem beter dan Jeanne C. Riley's versie.

* Wayne Newton- Lady Lay (België, Chelsea, 1974)
De rijksdaalder verdwijnt in de gleuf van de Club2000-speelautomaat terwijl de medewerker van de Mangerie zich ontfermt over mijn bestelling. Binnen drie keer is het raak: Ik mag gokken om de 8 punten te verdubbelen. Ai! Net té laat. Hij staat weer op 0 en we kunnen weer verder. Aan het einde van de rijksdaalder is de snack klaar. In geval van Wayne Newton is het een euro en ik probeer te gokken op de b-kant. Deze is totaal niet interessant en hetzelfde geldt ook voor zijn zouteloze Engelse uitvoering van de Pierre Groscolas-hit. Het had zo leuk kunnen zijn?

* Partner- Kayuta Hill (NL, Philips, 1977)
En nu zuinig zijn op de plaat! Ik koop hem al eens in 2006 maar daarmee heb ik een 'ongelukje' waardoor hij niet meer fijn klinkt. Voor twee euro heb ik een fraaie upgrade.

* Cliff Richard- Don't Talk To Him (NL, Columbia, 1963)
Héél lang geleden in een land niet zo ver hier vandaan... Tja, het lijkt anno 2023 een sprookje maar er is een tijd dat singles van Cliff Richard en The Shadows topbedragen opbrengen. Het is de periode rond 1989-90 als de yuppen de jukebox hebben herontdekt en deze moet worden gevuld met rock'n'roll en andere muziek uit die tijd. Mijn hart gaat altijd even sneller bonzen als ik een oud fotohoesje tref van Cliff. Gewoon een euro in Meppel! Is het daarmee een succesverhaal? Nee want de single is kromgetrokken. Het maakt mij niet uit want ik heb een vlak exemplaar in een EMI-hoesje. Gewoon even omwisselen dus.

* John Rowles- Hush... Not A Word To Mary (België, Stateside, 1968)
Ook die heb ik al in verschillende uitdossingen maar nog niet als Belg mét fotohoes.

* Brenda Russell- Piano In The Dark (Duitsland, A&M, 1988)
Een voorbode van de singles die ik vrijdag ga halen. Ze komen uit de 'soul' zoals de verkoper het heeft bepaald. Buiten een enkele oude Motown om is het meest jaren tachtig. Ik ga Brenda niet rekenen tot de soul maar heb het dankzij een radio-collega wel leren waarderen. Hij mag dus in de jaren tachtig-bak. Ongetwijfeld evenals menig single van komende vrijdag. 'Soul' is een betrekkelijk begrip in de betreffende winkel.

Het zilveren geheugen: februari 1998 deel III

De overige 'Singles round-up'-afleveringen kunnen even wachten. De vele aankopen van deze maand nopen me immers ook om met de pet rond te gaan. 'Can you spare me some change please?'. Nee hoor, ik hoef anno 2023 geen donaties meer maar dat is in 1998 iets anders. 'Buy something for the lads', is de opdracht die ik van Morris mee krijg. Morris is de 'leider' van de Schotse zwervers. Ik heb hem de avond ervoor zien bedelen en ik zie meteen hoe het niet moet. Als hij wordt genegeerd door een voorbijganger krijgt deze de ergste verwensingen naar zijn of haar hoofd geslingerd. Ik heb geleerd om altijd netjes te blijven en zal daarmee veel succes oogsten. Bedelen is strafbaar en zo ook in York. Daar heb ik dan een klein voordeeltje omdat ik bijna twee meter lang ben en dus boven alles en iedereen uit toren. Ik kan dus op en neer lopen in een winkelstraat en intussen in de gaten houden of er geen agenten in de buurt zijn. 'Can you spare me some change please', is mijn mantra. Als het afwijzend is, wens ik de mensen een fijne dag toe. Met als effect dat menigeen terug komt en me alsnog de 'change' geeft. Hoewel het allemaal geen schoonheidsprijs verdient, begint het me te duizelen als ik denk hoe gemakkelijk ik een maandloon bijeen zou kunnen schooien...

Netjes vragen, prettige dag toewensen, jas insmeren met aftershave... Ik ben een 'new kid in town' en ben nog niet volledig ingeburgerd in de clan van Morris. Het zijn allemaal voordelen die ik heb ten opzichte van anderen. Overigens ben ik ook niet van plan om in te burgeren want ik kom in York om gelukkig te worden met een baan en een huisje. Het zit me op het ogenblik gewoon even tegen en maak er het beste van. Ik ben zéér succesvol als bedelaar. Ik kan me geen andere baan voorstellen waar ik met gemak twintig tot dertig pond per uur zou kunnen vangen. Het geld wordt geïnvesteerd in flessen White Lightning voor de 'lads' en een buidelflesje whiskey voor in de binnenzak. O ja, en een pakje échte shag. Later op de middag doe ik nog een rondje en met hetzelfde resultaat. Als een paar mannen agressief worden, besluit ik voor vandaag te stoppen. Ik heb geld voor een klein flesje whiskey en dat is wel genoeg. De eerste is slachtoffer gevallen aan twee Schotse 'lads' die ik een slokje aanbied en samen het flesje in één teug legen. Dinsdag maar weer proberen. 's Ochtends een rondje en dat geeft me genoeg om een dag rustig aan te doen. Ik kruip met mijn oranje deken en tasjes op een bankje in High Ousegate en ontspan bij een lekker muziekje op de walkman.

Dan word ik benaderd door een stel Duitse toeristen. Zij willen op de foto met mij. Op het bankje onder de deken. De deal is snel gesloten want... ik ga natuurlijk niet gratis op de foto! Voor twintig pond mag de foto worden gemaakt. Er is een collecte onder de toeristen en de foto is een feit. Nu heb ik helemaal genoeg om een dag niet te hoeven bedelen. Het loopt tegen de avond en ik moet een half uurtje wachten eer de bibliotheek weer open gaat. Daar ga ik dan nog een uurtje of zo lezen en zal daarna naar de 'shelter' lopen. Heb ik in het vorige bericht niet geschreven over een gerechtsgebouw? Of ik moet me lelijk vergissen! Als ik op 'street view' ga zoeken, kom ik uit bij York Art Gallery. Nog een keer gekeken omdat ik twijfel maar nee... het is inderdaad het museum geweest aan Exhibition Square. Dezelfde foto als boven dit bericht. Ik neem plaats op het bankje, ingepakt onder de deken want het is frisjes voor de tijd van het jaar. Is dit het goede moment?

Wat is een gebed? Als je het mij vraagt is het niet zozeer een gesprek met een opperwezen, maar méér de realisatie van je eigen tekortkomingen en ook om zelf tot inzicht te komen en een situatie te veranderen waar mogelijk. Een jaar geleden ga ik iedere dinsdagavond naar een gebedsavond en aangezien het dinsdag is, lijkt me dit het uitgelezen moment. Ik voel me op dit moment erg 'verloren'. Waar ik in Friesland nog het aanstormend journalistiek talent was, daar zit ik nu op een bankje onder een deken te bibberen. Onderdak en werk lijkt verder weg dan ooit. Ik ga in gebed. Intussen krijgt iemand in York een telefoontje. Er is uitval onder de vrijwilligers in de daklozenopvang en of hij die avond wil werken. De situatie op Exhibition Square dwingt me tot tranen, maar tegelijk voel ik me sterker als het moment dat ik hier ging zitten. Ik lees een uurtje in de bibliotheek en ga naar de 'shelter'.

Ik zit aan tafel bij een paar Schotten als ik opeens heel hard begin te lachen. 'Waarom lach je?', vraagt iemand van hen. 'Ik zie Whoopi Goldberg', snik ik. 'That is Father and don't f*ck with him!'. Later op de avond zit ik tegenover de man die ik meteen heb geassocieerd met 'Sister Act' en wat achteraf gezien heel erg toepasselijk blijkt te zijn. 'Somedays I feel like Sister Act', vertelt hij me later. We raken in gesprek als er een jong gozertje meent 'streetwise' te zijn en ik deze illusies weet te ontkrachten. De jogne gast druipt af en zo zitten we tegenover elkaar. Het gesprek gaat over verschillende dingen. Zijn ervaringen met Nederland en ook wat ik in York kom doen. Vlak voor het slapen gaan, stopt hij mij een briefje toe. 'Ga naar het Leger Des Heils en vraag naar Tony. Hij kan je helpen morgen onderdak te hebben. Als het niet lukt, kom je naar mij toe. Je mag er met niemand over praten!'. Het kost me enige moeite om de Schotten van me af te schudden en met een bocht om loop ik naar Gillygate. Het Leger zit inderdaad schuin tegenover Ark Records. Tony weet spoed op een intake bij de YWCA te zetten, alleen kan ik niet eerder daar terecht dan vrijdag. Ietwat teleurgesteld loop ik verder The Groves in en bel een half uur later aan bij het adres op Brownlow Street.

Singles round-up: februari 2

Na een welverdiende douche even opdrogen bij de computer en daarna maar eens de situatie buiten bekijken. De zon is hier in Uffelte om het hoekje gekomen en het ziet er een stuk vriendelijker uit dan vóór de douche. Als ik alles van tevoren had geweten, had ik de schoonmaak even uitgesteld tot na de wandeling maar vooruit maar... Hoewel ik flink achterop schema ben geraakt, is alles onder controle. Nog drie afleveringen van de 'Singles round-up' over de singles uit Meppel en gisteren is ook de Franse Discogs-order gearriveerd. De Week Spot voor komende week is dus al uitgezocht! Nu verder met de volgende negen van afgelopen vrijdag. De show met alle 36 singles is inmiddels beschikbaar via Mixcloud dus jullie kunnen zelf mee 'recenseren'.

* Earth & Fire- 78th Avenue (NL, Polydor, 1977)
Deze heb ik al! Echter niet in de Nederlandse persing en ook niet met fotohoes. Het is me een paar euro waard om de fotohoesjes-collectie van Earth & Fire weer een beetje meer compleet te krijgen.

* Electric Light Orchestra- Mr. Blue Sky (NL, United Artists, 1977)
En deze... heb ik niet? Soms verbaas ik me over platen die ik na jaren verzamelen niet heb! Natuurlijk heb ik 'Mr  Blue Sky' op meerdere elpees staan maar op ene of andere vreemde manier ben ik steeds vergeten om de single te kopen. Met deze kan ik voorlopig een tijdje vooruit want de single klinkt klokgaaf. Over het nummer zélf zou ik een boek kunnen schrijven.

* The Everly Brothers- The Price Of Love (NL, Warner Bros., 1965)
De radioshow van vrijdag is ontzettend handig voor het schrijven van deze berichten. Het scheelt het aanzetten van de apparatuur en aandachtig beluisteren van de singles voordat ik een verhaaltje kan schrijven. Ook deze single klinkt nog erg gaaf voor zijn leeftijd en ik kom ze niet iedere dag tegen voor een euro.

* The Four Tops- If I Were A Carpenter (NL, Tamla Motown, 1968)
Ik moet de b-kant nog altijd eens proberen maar toch acht ik de kans zeer klein dat deze in de Blauwe Bak terecht komt. De a-kant vind ik persoonlijk té poppy om in een soul-show te draaien en dus komt deze gewoon in de jaren zestig-bak. Ik ben overigens ook niet heel erg kapot van The Four Tops en hun werk uit de jaren zestig.

* Greyhound- Black And White (UK, Maxi Trojan, 1971, re: 1976)
Drie succesnummers van Greyhound samen op een maxi-single. De reden van aanschaf is dan vooral 'I Am What I Am' want 'Moon River' en 'Black And White' heb ik al diverse malen op single.

* Tommy James & The Shondells- Crystal Blue Persuasion (UK, Pye, 1969, re: 1975)
Een eigenzinnige heruitgave. 'Crystal Blue Persuasion' is namelijk niet de grootste hit van de twee maar staat hier wel op de a-kant. Het nummer is verschillende malen gecoverd door onder andere Joe Bataan en en ik heb het altijd al heel geschikt gevonden voor de soul. Hoewel Tommy James en zijn gevolg een pure popgroep is, past het voor mij even goed als bijvoorbeeld 'Color Him Father' van The Winstons. Ik denk dat deze in de Blauwe Bak terecht komt, ook omdat ik de nummers op genoeg andere platen heb staan. Op de andere zijde staat 'Crimson And Clover'. Ik heb deze nog niet gecontroleerd en weet dus niet of het de albumversie of de 'edit'.

* Johnny & The Hurricanes- Beatnik Fly (UK, London, 1959)
* Johnny & The Hurricanes- Down Yonder (UK, London, 1960)
Ik geloof dat 'Beatnik Fly' ooit door Veronica als leader is gebruikt maar het is de meest interessante van de twee. Een heerlijke instrumentale rocker met orgel en scheurende saxofoon. 'Down Yonder' is iets meer country-georiënteerd en niet echt mijn kop thee maar 'Beatnik Fly' maakt alles goed voor mij!

* Linda Kendrick- I Will See You There (NL, Philips, 1969)
Deze heb ik al jaren zonder fotohoes en in een mindere staat. Ik hoop stiekem op een wonder maar nee... Linda is pure bubblegum met een hoop 'lalala' maar wel met een fraai fotohoesje. Erg leuk voor de heb en gewoon in de jaren zestig-bak. Overigens doet het middengaatje vermoeden dat de plaat nog niet vaak is gedraaid?

Week Spot: The Winstons

Hoewel ik enerzijds vooruit loop op de 'Singles round-up' acht ik het van belang om nog steeds eerst de Week Spot van afgelopen week aan jullie voor te stellen. In de vierde 'Singles round-up' zien jullie de aanleiding hoewel het niet deze specifieke plaat is. Het is de opvolger. Als ik de opvolger vrijdag draai in mijn radioshow heb ik opeens ontzettend veel zin in de grote hit en omdat het zo'n charmant nummer is, besluit ik dit maar tot Week Spot te bombarderen. In vroegere tijden zou dit een 'Classic Week Spot' zijn geweest want ik tracht voornamelijk een plaat uit het afgelopen jaar als Week Spot te presenteren. In geval van The Winstons heb ik de plaat al sinds 2018. De laatste keer dat ik hem heb gehoord is tijdens het fietstochtje in februari 2020. Een memorabele fietstocht welke me ook nog een stapeltje singles oplevert. Hoewel het een grote Amerikaanse top tien-hit is, zal vooral de b-kant grijs worden gedraaid. Ik heb 'Color Him Father' in de Amerikaanse uitdossing (welke best een upgrade zou verdienen), maar als afbeelding gebruik ik de Nederlandse persing omdat die een fraai fotohoesje heeft. De Week Spot van de afgelopen week is 'Color Him Father' van The Winstons uit 1969.

Ik kom de plaat omstreeks 2014-15 geregeld tegen bij veilingen op het internet maar begrijp nooit echt de 'opwinding'. Hoewel 'Color Him Father' een prachtig nummer is met een heerlijke tekst is het niet meteen de meest gewilde plaat voor op de dansvloer. Pas later leer ik dat het hier voornamelijk gaat om de b-kant. Op de b-kant staat, zoals jullie kunnen zien op het hoesje, 'Amen Brother'. Op het eerste gezicht een instrumentale stoplap met de traditionele gospel 'Amen' als uitgangspunt. Halverwege het nummer slaat drummer Gregory Coleman een bepaalde beat welke we vervolgens in duizenden verschillende nummers zullen tegenkomen. Voornamelijk in de elektronische muziek maar niet alleen... De 'Amen break' is het fundament van menig latere plaat en is voor een dj en muzikant wat spijkers zijn voor een timmerman. Helaas is veel van het styreen flink aan gort gedraaid en dus is er sprake van opschudding als een gaaf exemplaar de kop opduikt.

The Winstons is een 'mixed race'-band uit Washington D.C. De groep treedt op als backing-groep voor The Impressions en tenorsaxofonist Richard Lewis heeft ook met Otis Redding gewerkt. Als The Winstons melden ze zich in 1969 met het poppy 'Color Him Father'. Iets dat in die tijd als controversieel wordt gezien. Het is echter erg fraai verpakt en, meest belangrijk, er zijn heel veel kinderen die zich herkennen in het nummer. De natuurlijke vader van de zwarte ik-persoon is jaren geleden overleden in een oorlog en zijn zwarte moeder heeft een nieuwe liefde gevonden bij een blanke man. Omdat hij zielsveel van de kinderen houdt en doet alsof zij van hem afkomstig zijn, besluit het kind om hem als vader te kleuren waarbij ras en huidskleur opeens onbelangrijk wordt. Let wel... dit is 1969! Twee jaar eerder is 'Society's Child' van Janis Ian nog in de ban gedaan.

'Color Him Father' schopt het tot een zevende plek op de Billboard. De opvolger piekt net buiten de top vijftig. Negram is in deze tijd nogal actief met het promoten van werk op het Metromedia-label en dus krijgen beide singles een release in Nederland. Ik ga het later over 'Love Of The Common People' hebben want deze Nederlandse persing heb ik vrijdag in Meppel gevonden. Straks verder met de 'Singles round-up'.

Singles round-up: februari 1

Op vrijdag heb ik mijn werkterrein in Meppel. De weersvooruitzichten zijn niet al te gunstig en dan met name met betrekking tot de wind. Windkracht zes en westelijk is geen pretje tussen Uffelte en Meppel. Tussen Uffelte en Steenwijk heb ik dan nog bos dat het kan tegenhouden. Ik ben vanmorgen dus vlug bereid en ga met de bus naar Meppel. Daar staat een elektrische fiets te wachten en een stapeltje post voor de Berggierslanden. Dat is een buitenwijk van Meppel en hier merk je ieder zuchtje wind en dus ook de stevige wester van vanmiddag. Het is niet veel post en ik ben in een oogwenk klaar. Ik help mijn collega's met de PostNL maar om drie uur lijkt de dag voorbij te zijn. Ik neem me voor om straks even bij het platenzaakje te kijken aan het Prinsenplein. Ben ik daar geslaagd? Dat kun je wel stellen! Er wachten momenteel nog zeventien die ik volgende week ga ophalen maar deze middag levert het zesendertig singles op. Zesendertig die ik zojuist op de radio heb gedraaid en de show is momenteel aan het laden op Mixcloud. Ik ga deze singles in vier afleveringen aan jullie voorstellen.

* After Tea- Snowflakes On Amsterdam (NL, Decca, 1968)
Ik draai de singles in de show in dezelfde volgorde als dat ik ze hier presenteer. De enige uitzondering is dat ik de show begin met Slade omdat dit er altijd goed in gaat bij de luisteraars. After Tea heb ik al maar in een beduidend mindere staat. Deze klinkt erg fijn! After Tea is in 1967 de band van Hans Van Eijck nadat deze, tijdelijk, uit Tee Set is gestapt na een meningsverschil. Hij formeert de groep met Engelsman Ray Fenwick die later weer Steve Winwood zal vervangen in Spencer Davis Group. 'Snowflakes On Amsterdam' is prettige barokke pop.

* Herb Alpert & The Tijuana Brass- The Work Song (NL, London, 1966)
In Mossley smeed ik even de plannen om een set in elkaar te steken van tijuana-platen. Dat komt vooral door het aanbod dat ik in Mossley heb. Mijn favoriet? De elpee 'Tijuana Christmas' maakt dat de welbekende kerstliedjes zelfs in augustus naar méér smaken. 'The Work Song' is uiteraard niets nieuws onder de zon. Het is precies wat je kan verwachten van Herb Alpert en zijn band.

* Alquin- Fool In The Mirror (NL, Polydor, 1976)
De vraagprijs van drie euro is mijns inziens niet verkeerd. Toch prijkt er nog een ander prijsstickertje op het plastic hoesje en dat toont twee euro. Ik ben zo ondeugend om de verkoper even hierop te wijzen en hij is vlug bereid. Lekker nummer van de heren Alquin! Elpees doen niet mee in mijn verzameling maar ik heb rond de eeuwwisseling een aantal van de elpees van Alquin in huis gehaald. Niet dat ik deze heb grijs gedraaid maar het is fijne muziek! Ik heb nog altijd spijt dat ik de reünie van de band in Ruinerwold heb gemist. Speciaal voor de gelegenheid opende een voormalig café opnieuw de zaal waar Alquin dikwijls had opgetreden in de jaren zeventig.

* The Beach Boys- Darlin' (UK, Capitol, 1967)
Er zitten in de partij van vandaag enkele 'upgrades', maar ook Engelse persingen van platen die ik al heb. Dat geldt niet voor deze van The Beach Boys. Deze ontbreekt nog in iedere vorm. De plaat heeft tekenen van slijtage maar hij kan ermee door. Ik blijf open staan voor een fraaie 'upgrade' maar tot die tijd weet ik me wel te redden met deze single.

* Booker T. & The MG's- Green Onions (UK, Capitol, 1962, re: 1972)
In de show heb ik de b-kant gedraaid, 'Boot Leg', want 'Green Onions' heb ik uiteraard al anders op vinyl. Ik kan het me verbeelden maar volgens mij is 'Boot Leg' geluidstechnisch ook beter dan 'Green Onions'. Hoewel het grenst aan de soul gaat deze gewoon in de jaren zestig-bak.

* The Bumble Bees- Day By Day (NL, Muziek Express, 1966)
Bij de beste verkoper ligt de nadruk op de elpees zoals het lijkt. Hij heeft dit zeldzame plaatje gruwelijk over het hoofd gezien en mag dus voor weinig weg. Helaas niet met het fotohoesje want anders was het helemaal feest geweest. Dit is een single uit de 'Popart'-serie van Muziek Express. The Bumble Bees is een Haagse band met Jimmy Ten Boske als meest opvallende lid.; Hij zal later opduiken in Double You, de groep van de gebroeders Versteegen uit The Shoes. Ik heb alleen 'Day By Day' gehoord en dat is mierzoete folkrock. Een beetje The Searchers zonder de harmonieën met de begeleiding van The Byrds. Muzikaal gezien niet de meest spectaculaire uit de serie maar desondanks een fraaie Nederbeat-nugget.

* Roy C.- I'll Never Leave You Lonely (NL, Mercury, 1973)
De originele Amerikaanse op het Alaga-label heb ik vorig jaar gekocht van Mark. Deze staat dus ook in de koffers. Ik ben niet helemaal zeker van deze Nederlandse persing. Hij is een beetje aangetast door de tijd en volgens mij is de Alaga nog 'schoon' dus vooralsnog komt deze single gewoon in de jaren zeventig-bak terecht. Het is echter wel een wereldnummer dat ik niet mag vergeten en dat geheugensteuntje was ik wel nodig!

* Glen Campbell- Wichita Lineman (Duitsland, Capitol, 1968, re: 1979)
Ik hoef mijn liefde voor 'Wichita Lineman' niet uit te leggen. Dat heb ik ongeveer een jaar geleden gedaan in de 'Top G-duizend'. Toch ontbreekt de single nog in de verzameling en dat is bij deze opgelost, hoewel het hier eigenlijk de b-kant van het even schitterende 'Gentle On My Mind' is. Ja, ome Glen kan weinig mis doen bij mij en toch hou ik de single aan voor 'Wichita Lineman'.

* The Creation- How Does It Feel To Feel (Duitsland, Hit-Ton, 1967)
De plaat ziet er niet vrolijk uit en, evenals The Small Faces, maak ik een bajde voor deze single. Ik weet niet of het heel veel heeft uitgemaakt. De plaat is optisch 'af', maar klinkt desondanks nog erg stevig. Op de keerzijde staat 'If I Stay Too Long' dat ik in de tijd van de Nokia N95 in de speellijst heb. Toch moet ik erkennen dat ik de versie van Big Wheel eigenlijk beter vind. Hoewel 'How Does It Feel To Feel' de opvolger is van 'Tom Tom (welke ik ook op het Hit-Ton-label heb), neigt deze plaat meer naar de hardrock.

Het zilveren goud: 1998 deel II

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst iets van muziek heb besteld in Frankrijk. Op een ene of andere manier reken ik erop dat deze nog vóór het weekend in mijn bezit moet zijn, ook al weet ik niet waarop ik dit baseer. Het is een gegeven dat afgelopen maandag een bestelling op de bus is gegaan. Ik zou natuurlijk de track-and-trace kunnen nagaan en wellicht dat ik dit straks ook ga doen. De reden dat ik over deze bestelling begin is omdat in het pakketje wel eens de potentiële Week Spot kan zitten. Het hangt er dus alleen vanaf wanneer deze gaat arriveren. Op dit moment moet ik bekennen dat ik nog geen inspiratie heb voor een Week Spot. Ik heb gisteren een betaling overgemaakt naar Mark dus wellicht over twee weken méér 'Singles round-up'-afleveringen. Dan zijn er nog altijd een aantal pre-orders waar ik maar niets over hoor. Het zal me benieuwen! Hoewel ik in 'Het zilveren geheugen' al op straat sta, ga ik vanavond andermaal even terug naar de begintijd van mijn verblijf in York. Het is een week nadat ik een paar dagen in Nederland ben geweest om dingen af te sluiten en spul mee te nemen. Ik heb nog een paar tegoeden van de sociale dienst en daarmee ben ik op dit moment aan het feest vieren in York. Het kan niet op! Of toch wel?

Van de zes singles in 'Het zilveren goud' van vanavond zijn drie afkomstig van Bill, de bevriende bluesmuzikant. De single van Kula Shaker heb ik, volgens mij, ook nog in de eerste week gekocht. De laatste twee heb ik gekocht op een maandag als het niet 'op' kan. Op donderdag wordt tenslotte mijn bankpas ingeslikt dus wellicht heb ik deze singles van de bank geleend. Ik denk dat ik op de dinsdagmiddag me tegoed heb gedaan aan heel veel voorbespeelde cassettebandjes. 'The Best & The Rest Of British Psychedelia' zal overuren draaien bij mij. Wellicht dat ik dit album (in haar oorspronkelijke vorm) binnenkort nog eens in de schijnwerpers ga zetten. Een andere opmerkelijke vondst is het album 'Floating In The Night' van Julee Cruise. Ik geniet nét ontzettend van dit album als mijn walkman wordt ontvreemd. En ja, Julee Cruise maakt op dat moment deel uit van het apparaat. Terug naar de maandag. Ik heb zaterdag een stereotoren gekocht mét platenspeler. Hoewel ik een aantal elpees en een stapeltje singles vanuit Jutrijp heb meegenomen, moet dit natuurlijk worden gevierd met vers vinyl. Ik heb mijn oog laten vallen op een platenboetiek aan Gillygate. Als ik een paar weken later krijg te horen dat ik me moet melden bij het Leger Des Heils en hoor dat dit aan Gillygate zit, noem ik de naam van de platenzaak. Ja! Het Leger zit schuin tegenover de platenzaak. Omdat ik de naam ben vergeten, ga ik even Googlen en heb meteen beet: Ark Records schijnt nog altijd te bestaan.

Elpees doen niet mee in de verzameling maar toch ga ik deze middag in eerste instantie voor de elpees. Ik stel bijzondere criteria aan de platen. Het moeten elpees zijn die me niet gaan tegenvallen en me evenmin snel zullen vervelen. 'The Cream Of Eric Clapton' is de eerste aanwinst van de dag, direct gevolgd door een Zuid Afrikaanse persing van 'Every Good Boy Deserves Favour' van The Moody Blues. De enige single hier is 'Big Yellow Taxi' van Joni Mitchell welke ik even was vergeten in het overzicht maar vanavond nog heb toegevoegd. Die komt volgende maand op de foto en in 'Het zilveren goud'. Gillygate is naast een drukke verkeersader ook de straat voor de alternatieve winkeltjes. Ik herinner me nog altijd een winkel met gothic-kleding. Het bordje op de deur doet me altijd weer glimlachen: 'Come in! We don't bite.... honestly!'. Er zit nóg een nering met platen. Hier koop ik onder andere 'The Whole Story' van Kate Bush (welke ik met Portishead op een cassettebandje heb staan) en 'Natural History' van Talk Talk met de grote hits van de band. Qua singles is het een stuk interessanter: Twee van The Clash, twee van The Damned en een nog altijd prachtig klinkende 'Be My Baby' van The Ronettes. In de aflevering van deze maand zien we alleen The Clash.

De eerste zaak met platen waar ik op oudejaarsdag 1997 binnenstap is de megagrote kringloopwinkel van Dave Dee ('I always need to think of the pop group', zei de bevriende monnik later 'showing his age') maar dat levert buiten de single van The Cuff-Links niets bijzonders op. Vervolgens ontdek ik dat Track Records aan High Ousegate een vinylafdeling heeft. Tussen de nieuwe elpees valt mijn oog op 'Waiting For The Sun' van The Doors welke ik ook op deze maandag heb gekocht. Nummers als 'Wintertime Love' en 'Spanish Caravan' nemen me meteen terug naar de eerste weken in York. In Engeland heeft ieder goed doel haar eigen winkel en vaak met tweedehands spulletjes. Er zit aan Micklegate een winkeltje met, op zichzelf, best interessante singles uit de jaren zestig. Toch ontdek ik dit pas als het niet wil opschieten met de financiën. Bij Ark Records zal ik in de zomer van 1998 nog een tweetal singles halen. In Goodramgate stikt het van de goede doelen en bij één winkel zal ik in 2001 nog een paar platen halen. Toch is het moment dat het allemaal even niet 'op' kan erg kort en kom ik niet verder dan de, al kostbare, 'haul' op deze maandagmiddag.

3087 The Good, The Bad And The Ugly - Hugo Montenegro & His Orchestra And Chorus (UK, RCA Victor, 1968)
3088 EP Mississippi Blues - Muddy Waters & Little Walter (UK, Vogue, 1955)
3089 EP Jimmy Yancey (UK, Vogue, 1957)
3090 Govinda - Kula Shaker (UK, Columbia, 1997)
3091 Complete Control - The Clash (UK, CBS, 1977)
3092 Tommy Gun - The Clash (UK, CBS, 1978)

Wow! Ik kan het niet anders zeggen. Ik heb in 1998 de Rare Record Price Guide van een paar jaar oud en daar staat Muddy Waters in voor een niet misselijke prijs. Volgens 45cat is de plaat nog atlijd zéér gezocht! Mijn exemplaar gaat uiteraard voor geen goud weg want ik heb hem gekregen van de bevriende bluesmuzikant. Qua nummers is het allemaal niets bijzonders: Het zijn opnames uit de jaren veertig welke je op menig verzamelelpee tegenkomt. De EP is bijzonder vanwege de hoes (met hoestekst van een dan volslagen onbekende Alexis Korner) en de fraaie tekening. Verder ontdek ik nu dat de beide Clash-singles origineel zijn. Ik meende altijd dat de vroege platen van The Clash pas in 1979 met een fotohoes waren uitgebracht. Ook schrik ik van de prijs van 'Complete Control'. In geval van Kula Shaker heb ik keuze uit alle singles van het eerste album. Ik zit vooral te dubben tussen deze en 'Hush'. Ik heb hem compleet met bestelkaart voor de speciale singles-bewaardoos. Over een maand de volgende zes van deze maandag.

Honderd achteruit: Jefferson Airplane

Als Simon Nicol wordt geconfronteerd met het feit dat er binnen de huidige incarnatie van Fairport Convention niemand meer van de originele bezetting aanwezig is, antwoordt deze met de woorden: 'Als een koor of orkest 150 jaar bestaat, hoor je ook niemand erover dat er geen originele leden meer bij zitten'. Een van mijn favoriete uitspraken in de popmuziek. Op SoulteXt vormt het zelfs de inspiratie voor 'Fairport mannenkoor'. SoulteXt is de voorloper van Soul-xotica alleen dan op een site dat bij meer dan drie maanden zonder activiteit een blog subiet verwijderd. SoulteXt is dus van de aardbodem verdwenen en dat spijt me nog altijd. Aanleiding is dan, september 2008, het voornemen om in 2009 naar Cropredy te gaan, het jaarlijkse festival vanuit Fairport Convention. Toch zal er veel veranderen in dat komende half jaar en is een festival met 'real ales' de kat op het spek binden. Goed beschouwd is Fairport de Britse evenknie van Jefferson Airplane en is de tekst ook toepasbaar op deze band. Jefferson Airplane mag vandaag centraal staan omdat 'If You Feel Like China Breakin' de 23e plek heeft weten te behalen in de Gele Bak Top 100 van het vorige jaar.

Zeg je Jefferson Airplane dan zeg je automatisch 'White Rabbit' of 'Somebody To Love'. Hoewel beide in Amerika als afzonderlijke singles zijn uitgebracht, vormt het in 1970 de bestverkochte single van de groep in Nederland. Het is eigenlijk ook mijn kennismaking als ik eind 1991 de RCA Gold Standard-heruitgave koop van de single. Ik zal de plaat helemaal stuk draaien en heb sinds een paar jaar ook de Nederlandse uit 1970. Jefferson Airplane heeft voor een nuchtere Hollander iets 'mystieks'. Hoewel de groep goede zaken doet in Amerika en ook in Nederland een vaste schare volgelingen heeft, zit het voor Nederlandse begrippen in het schemergebied tussen 'underground' en 'mainstream' in. Ik moet ook bekennen dat ik niet alles lust van de groep. 'If You Feel Like China Breakin' staat evenwel een paar jaar op mijn verlanglijstje. Ik meen te herinneren uit een Hitweek dat 'Down Man' van Brainbox wordt vergeleken met deze single. Nu ik de plaat in huis heb, kan ik me er iets bij voorstellen. Door de jaren heen heb ik echter méér van de groep verzameld en zoals gezegd maakt niet iedere plaat een onuitwisbare indruk op mij. 'China' is een uitzondering en dat rechtvaardigt de 23e plek in de Gele Bak Top 100.

De band heeft haar oorsprong in San Francisco. Een duidelijke overeenkomst met Fairport Convention ligt in het feit dat de groep voor haar eerste album een andere zangeres heeft. De nieuwe zangeres zal echter de naam vestigen van de band. In het geval van Jefferson Airplane is Signe Toly Anderson de eerste zangeres en deze verlaat de groep nadat ze haar eerste kind heeft gekregen. Marty Balin en Paul Kantner zijn de groep begonnen als antwoord op de 'British Invasion'. Folkrock is het Amerikaanse tegenwicht op de Merseybeat en met name The Byrds, Barry McGuire en The Turtles plukken hier de vruchten van. Over het ontstaan van de naam gaan de wildste verhalen. De oude Amerikaanse president heeft niets van doen met de naam zoals vaak is gesuggereerd. Gitarist Jorma Kaukonen heeft een bijnaam gekregen als bluesgitarist welke deels is gebaseerd op die van Blind Lemon Jefferson. Daar ontstaat de naam Jefferson Airplane uit. Grace Slick maakt op dat moment furore met de band Great Society en stapt over naar Jefferson Airplane. Ze neemt twee nummers mee die ze heeft geschreven en reeds heeft opgenomen met Great Society. Zowel 'White Rabbit' als 'Somebody To Love' krijgen echter een geheel nieuw arrangement en samen met de elpee 'Surrealistic Pillow' zorgen deze voor een aardverschuiving in de zomer van 1967. Als je 'hip' wilt zijn, moet je klinken als de Airplane.

Als belichaming van de flower power, Westcoast en acid rock is de groep een graag geziene gast op de legendarische muziekfestivals van de jaren zestig. Of het nu Monterey, Woodstock of Altamont is... Jefferson Airplane is één van de headliners. In Rotterdam heeft de organisatie van het festival in Kralingen aanvankelijk The Jimi Hendrix Experience geboekt als het nieuws komt dat The Experience is ontbonden. Hoewel Hendrix op dat moment speelt met Band Of Gypsys wordt zijn plek op Kralingen ingenomen door Jefferson Airplane. Dit genereert ook interesse voor 'White Rabbit' en 'Somebody To Love' en als single met een dubbele a-kant piekt de single op de derde plek van de Top 40. 'If You Feel Like China Breakin' woont enige tijd in de vaderlandse Tipparade. Opvallend is dat het nooit als single is uitgebracht in Amerika. Ik heb de tweede Duitse persing met bovenstaande fotohoes, op de eerste persing heet de a-kant 'Break China' op het hoesje.

De geschiedenis van Jefferson Airplane is kilometers lang. Intussen passeren Hot Tuna, Jefferson Starship en Starship de revue en zal het alcoholisme van Slick en uitspraken op het podium de groep eind jaren zeventig uit de gratie brengen. Het maakt evenwel een succesvolle comeback in de late jaren tachtig. Toch besluit ik hier het verhaal want het is al laat. Wellicht komt er nog eens een vervolg op de roemruchte geschiedenis van Jefferson Airplane op Soul-xotica...

Verticaal vijf letters: Dinsdag 14 februari

Even lijkt het wel zomer. Het is windstil en de zon is erg warm. Of is dat wellicht omdat ik een winterjas met een trui aan heb? Het laatste blijkt het geval te zijn. Toch voelt een graadje of tien in februari al snel aan als 'warm' aan. Met deze weersomstandigheden moet er natuurlijk wel een buitenactiviteit plaats hebben, alleen... is het een dinsdag. De dag dat ik 's avonds om zeven uur 'Tuesday Night Music Club' heb waardoor een fietstocht of andere extreme activiteit minder geschikt is. Het nuttige met het aangename verenigen. Ik heb de show redelijk snel klaar en besluit om een uurtje of vier met de benenwagen naar Havelte te gaan. Vanuit daar met de boodschappen in de bus weer terug. Over de wandeling zélf valt niet zo heel veel te vertellen. Het is vooral genieten van de zon en het gezang van de vogels in de bomen. Ook heb ik mijn camera meegenomen en doe daarmee een paar experimentjes in het bos. De camera op een boomstam, zelfontspanner aan en dan een actiefoto maken. De foto waarbij ik naar de camera toe loop, is mislukt. Ofwel mijn hoofd is een bal van licht. Met de rug naar de camera lukt beter en dat moest de wandeling van vandaag illustreren.

Honderd achteruit: Julia Fordham

Helaas pindakaas. Ik had gehoopt iets meer leuke details te vinden over de zangeres maar haar Wikipedia is een koude en zakelijke opsomming van haar albums en de nodige 'name dropping' als het komt tot concerten en producties. Voor de rest had ik halverwege vorige week al een verhaal opgetuigd dat me desondanks erg bekend voor komt. Hoewel ik niet heb teruggebladerd naar het bewuste bericht denk ik dat het erg overeen komt met de post over 'Build' van The Housemartins. Julia is namelijk een dame die ik in de late jaren tachtig meerdere malen per week onder mijn vingers voel door glippen. Het leven van een inkoper op de afdeling muziek van de V&D is nog niet zó gemakkelijk? Blijkbaar heeft de inkoper (m/v) veel affiniteit gevoeld met het plaatje van Julia Fordham want hij heeft genoeg ingekocht om de plaat een vette nummer 1-hit te laten worden. Toch kan ik in deze jaren de verleiding weerstaan. Dan is het vervolgens pas in 2015 als ik de plaat voor het eerst hoor. Volgens mij dankzij een 'remake' want het lijkt erop alsof Fordham meer druk is geweest met het heropnames van haar oude werk dan met de releases van nieuw materiaal. Schijn bedriegt. Hoewel het een eendagsvlieg mag lijken die vrijwel niets heeft bereikt, kan Julia bogen op een carrière die inmiddels duurt vanaf de jaren tachtig en heeft ze een vracht aan albums uitgebracht. Op nummer 22 vinden we 'Happy Ever After' van Julia Fordham uit 1988.

Zoals gezegd... over de artiest zélf is niet zoveel te vertellen. Bovendien is het bericht van The Housemartins een tijdje geleden en dus kan ik nóg eens graven in de herinnering aan de late jaren tachtig. De commerciële levensduur van een single is beperkt. Een album kan al jaren niet meer in de hitlijsten staan en nog altijd dezelfde vraagprijs hebben als toen het pas nieuw was uitgebracht. Een single heeft daarentegen een houdbaarheidsdatum. Zolang het in de hitparade staat of nog altijd dreigt een hit te worden, kan de prijs van 6,50 gulden worden gehanteerd. Als het bezoek aan de Tipparade voorbij is, zakt de prijs opeens. Overigens ook het vertrek uit de Top 40, ook al tref je de héle grote hits maar zelden in de uitverkoopbakken. De Louwsma's weten de bakken te vinden. Als ik kijk naar de verzameling singles van mijn zus dan zijn er slechts een handjevol die in de top twintig zijn terecht gekomen. De meeste zijn echter ex-Tipparade-noteringen en andere platen die het niet hebben gehaald. Mijn oudste broer heeft, jaren na zijn vertrek naar Denemarken, nog altijd een 'abonnement' op de uitverkoopbakken van platenhandelaar Looper. Middels mijn andere broer heeft hij op woensdagmiddag eerste keuze en daar zitten vaak ook de ex-Top 40-hits bij. Een enkele keer 'mist' mijn broer of hebben ze bij de winkel lak aan de gemaakte afspraak. Ik kan me herinneren dat ik 'Joyride' van Roxette voor een rijksdaalder heb gekocht. Niet omdat ik het nummer zo goed vind of vond, maar uit pure rebellie en wetende dat het op de lijst van mijn broer moet staan. Overigens heb ik de single tegenwoordig dubbel dus dat misverstand kan meteen worden rechtgezet.

'Happy Ever After' ligt vooral in groten getale bij de V&D. Afgeprijsd van 6,50 gulden naar 2,50 gulden naar 1,95 gulden naar uiteindelijk 95 cent... ze raken het ding aan de straatstenen niet kwijt. Als ik het nummer een kwart eeuw later eindelijk eens beluister en op mijn zoeklijstje zet, zijn deze singles waarschijnlijk al zeven keer gerecycled. Het is het enige wapenfeit voor Fordham in Nederland maar in Engeland moet het allemaal nog beginnen voor haar. 'Happy Ever After' is haar debuutsingle in Engeland en bereikt een 27e plek in de zomer van 1988. 'Mysterious Ways', een duet met Curtis Stigers, zal in 1992 de top twintig bereiken in Engeland en ook heeft ze in 2002 nog een Amerikaanse Dance-top tien-hit met 'Wake Up With You'. Julia is geboren op 10 augustus 1962 op Hayling Island, een eilandje aan de zuidkust van Engeland. Ze begint haar loopbaan in de jaren tachtig als achtergrondzangeres voor Mari Wilson en Kim Wilde en brengt in 1988 haar eerste album uit. Gedurende de jaren negentig doet ze ook goede zaken met verschillende albums en singles. Ze heeft in 1998 een album klaar als er verschuivingen plaats vinden onder de platenmaatschappijen en haar label ophoudt met bestaan. Sindsdien werkt ze min of meer onafhankelijk.

Over een paar weken zet ik mezelf schrap voor 'Van het concert des levens' over 2005. Dat jaar begint met de tsunami. Hoewel Fordham door de jaren heen verschillende keren een nieuwe versie van haar oorspronkelijke nummers heeft uitgebracht, keert ze in 2005 terug naar haar roots aan de Engelse zuidkust om voor één keer flink uit te pakken met 'Happy Ever After'. Een lokaal kinderkoor verzorgt de achtergrondvocalen. Het doel is om geld in te zamelen voor een noodlijdende school in India maar deze hebben nét genoeg ontvangen voor drie potloden en een stukje vlakgom. Haar meest recente werk is van 2020.