Eindstreep: januari 2022 Blauwe Bak

In het uiterste begin van mijn Northern Soul verzamelen, ook alweer tien jaar geleden, gaat het hoofdzakelijk om originele persingen uit de jaren zestig en een heruitgave daar waar het origineel onbetaalbaar is. Het is met name in de afgelopen jaren dat ik meer de recente soul-uitgaven ben gaan volgen. Dat zijn dan zowel hagelnieuwe platen als recent werk dat voor het eerst als een vinylsingle is uitgebracht alsook eerste persingen van zeer obscure opnames uit het verleden. Ik focus daarbij op een aantal onafhankelijke maatschappijen welke een goede prijs/kwaliteitsverhouding nastreven. Ik bestel deze platen dan ook rechtstreeks van het label en niet zelden is het een 'pre-order' waarbij de fysieke plaat nog moet worden geperst. Als ik alleen al kijk naar deze maand dan is 2022 een jaar om naar uit te kijken, want ik plaats maar liefst tien van deze 'pre-orders' in januari.

Zo verwacht ik binnen een week tot vier maanden de volgende singles die ik in de bestelling heb geplaatst:
* Lisa Bello- Dream Again (Izipho)
* Kip Carmen- Feeling Home Again (Izipho)
* Charles Buddy Smith: When You Lose The One That You Love (Cannonball)
* Barrett Strong: Man Up In The Sky (Expansion) al een paar jaar oud zoals nu blijkt
* Diane Ward & The Kevin Fingier Collective- Why Don't You Go Home (Acid Jazz)
* King George & The Fabulous Souls- I Need You (Soul Direction)
* Legacy- Boy You've Been Acting Strange (Soul Direction) al een paar maanden oud
* Spice Of Ice- Joy To The World (Stream)
* Starfire- Make The Most Of It (Stream)
* Allison & South Funk Boulevard Band- It's Love (Epsilon)

Deze zullen het komende half jaar her en der voorbij komen. Ik koop in januari zelf acht singles. Alhoewel? Er komen maar liefst 22 singles tegen die ik in december heb betaald en nu wacht ik nog op ruim twintig van Mark die ik in januari heb betaald. Uit deze dertig singles kies ik dan de top tien voor deze maand.

1. You're A Friend Of Mine - The Words Of Wisdom

2. Breakfast In Bed - Dusty Springfield

3. Shake A Hand - David Starr

4. All Out Of Love - Sharon Benson

5. Trying To Get Over Losing You - The Dramatics

6. A Little More Love - Rev. Foots & His Traveling Stars Of Long Island, N.Y.

7. Who's Making Love - The Big Spenders

8. I'd Love You To Want Me - Jimmy Jackson

9. Let You Come Into My Life - Carol Douglas

10. She's Pouring It On - Jonathan Burton

Eindstreep: januari 2022 Gele Bak

Het is inmiddels de vroege uren van de eerste februari als ik de laatste twee berichten schrijf. Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat Margriet Eshuis met haar band optrad in Het Bolwerk in Sneek en dat voor mijn eerste recensie in de krant ging zorgen. Er is dus sprake van een klein jubileum maar toch ga ik daar op dit moment niet teveel bij stil staan. Ik ga nu even snel tweemaal de 'Eindstreep' doen en morgen wellicht de eerste Week Spot voor februari. Dezelfde Week Spot viert volgende week dan weer zijn tienjarig bestaan. Verder naderen we ook de twaalfde verjaardag van Soul-xotica en dus kan ik bijna iedere dag van de week wel een feestje vieren. Net zoals in november krijgen jullie weer tweemaal een 'Eindstreep'. Eentje van de Blauwe Bak en de andere over de 'algemene' singles. Dit is alleen maar interessant als ik van beide categorieën genoeg singles heb gekocht en daaraan is deze maand geen gebrek. Ik ga dus beginnen met de Gele Bak en ga vanaf deze maand de administratie ook even anders doen.

Ik heb de Gele Bakken in drie categorieën ingedeeld: Jaren zestig, zeventig en tachtig. De jaren zeventig spreekt voor zichzelf. De jaren zestig bevat ook oudere singles en de jaren tachtig ook meer recente. De jaren zeventig wint deze maand met zeventien singles. De jaren zestig en tachtig hebben elk zestien nieuwe aanvullingen. Totaal heb ik elf dubbele singles. Dat komt in het geval van de Gele Bak uit op precies zestig singles. Straks komen de Blauwe Bak-singles aan bod maar eerst de top tien van 'algemene' singles uit de eerste maand van 2022.

1. Be Mine Again - The Skope

2. Life's Not Life - The Moody Blues

3. He's Got No Love - The Searchers

4. Jack And Jill - Raydio

5. Magic Mary - Holland

6. Words - F.R. David

7. Eight Days A Week - Daddy's Act

8. I Still Haven't Found What I'm Looking For - Chimes

9. A Real Fine Time Mike Tingley

10. Just Got Lucky - JoBoxers

Het zilveren goud: januari 1997 deel III

Alsof ik de ambitie zou hebben? In de tijd in Engeland, vlak na 1997, ben ik wel een paar maal bezig met het schrijven van een autobiografie. Niet dat mijn verhaal dan (of nu) interessant zou zijn om voor iemand anders te lezen, maar het is vooral het verwoorden van je eigen leven. Iets dat voor die tijd slechts een gevoel is en dit uit te drukken in letters en klanken. Als ik één jaar eruit mocht zoeken voor een boek zou dit waarschijnlijk 1997 worden. Op deze laatste dag van januari presenteer ik jullie het laatste deel van januari 1997 maar dat betekent niet dat ik helemaal klaar ben met de maand. Omdat februari en maart relatief rustige maanden zijn, trek ik de verhalen van januari mee in de volgende maanden. In overige jaren stelt de januarimaand vaak niet al teveel voor, maar in 1997 is januari een dynamische maand. Ik heb in de vorige aflevering geschreven over de Popkelder waar ik ben begonnen. Het is meteen de eerste maandag dat ik hoor van het 'uitstapje'. Natuurlijk hebben ze niet op mij gerekend, maar er is altijd wel een plekje vrij in de bus en wellicht blijft een kaartje over? Het uitstapje is op de daaropvolgende zaterdag en de reis gaat naar Groningen voor Noorderslag. Het is tevens een mooie kans om alle vrijwilligers eens goed te leren kennen?

Het goede nieuws is dat er inderdaad een plekje vrij is in de bus. Het slechte nieuws is dat niemand heeft afgezegd en er dus geen kaartje beschikbaar is. Toch doet de Popkelder niet zo moeilijk en geeft me het geld voor een normaal entreekaartje. Hoewel het stijf is uitverkocht bestaat de kans dat voor het podium nog kaartjes worden verkocht? Het is nog vroeg als we arriveren in Groningen en ik heb vooralsnog geen succes met het bemachtigen van een kaartje. De rest van de Popkelder is reeds binnen in de warmte want het is een gure zaterdag. Op een gegeven moment besluit ik maar even naar de Ierse pub te gaan waar ik wel vaker aan de bar heb gehangen. Het is reeds na een paar biertjes dat ik mijn reden van bezoek kenbaar maak. 'Daar zou ik ook naartoe maar ik vind het hier ook wel gezellig'. Een beetje handjeklap en ik moet iets toeleggen op het oorspronkelijke budget. Zo loop ik met een kaartje terug naar Noorderslag en kan ik eveneens bandjes kijken.

Er is voor mij een extra motivatie om naar binnen te kunnen: The Gathering gaat optreden. Tot mijn geluk blijkt het één van de uitsmijters te zijn in de grote zaal waardoor ik ruim op tijd ben. Noorderslag heet inmiddels Eurosonic en het gebied is flink uitgebreid. Tot de eeuwwisseling is Noorderslag hét festival voor Nederlandse podiumacts en dient het festival als 'showcase' voor uitbaters van poppodia. Later wordt het uitgebreid naar Europese bands die dolgraag een toertje door Nederland willen maken. Tijdens de avond (later wordt het een weekend) wordt ook de BV Popprijs uitgereikt. Ik begrijp tegenwoordig niet meer zoveel van het doel, maar in 1997 is het nog voor een Nederlandse artiest welke een succesvol exportproduct is gebleken. In 1997 is Eboman de winnaar, een keuze die ik nooit heb kunnen begrijpen. De verdachte Marco B. wint een jaar later de prijs en krijgt een doop van pils als hij het podium opstapt. Dat is wel het aardige aan Noorderslag: Het is goeddeels VPRO-publiek voor wie niets té gek kan zijn zolang het maar niet mainstream is.

Ik beleef het concert van The Gathering vooraan samen met een gast uit Hilversum die de band achterna reist. Hij verbetert me als ik het over het album 'Mandylion' heb en het uitspreek als 'Mandy lion'. Hij leert me dat het 'Man-dillion' is. Tussen het headbangen door zingen we samen zo hard de teksten mee dat Anneke, de zangeres van The Gathering, het later nog eens noemt in een interview. Ze hoorde vreemde klanken en dacht dat het via de monitor kwam. Het bleek om twee gasten te zijn die ontzettend vals stonden mee te balken. De absolute uitsmijter van de avond volgt na The Gathering en dat is... Total Touch! Nogmaals: Het merendeel van het publiek is nogal VPRO-gezind en haalt de neus op voor iets dat hoog in de hitparade staat. 'Touch Me There' staat dan al weken in de Top 40 en 'Somebody Else's Lover' staat op het punt om de top tien in te gaan. Trijntje doet er alles aan om het publiek in beweging te krijgen. 'Laten we met zijn allen mee klappen', roept ze over de zaal. De respons is oorverdovend stil. Het volk staat met de handen over elkaar naar het drukke meisje en de funky band te kijken. Ik krijg deze avond een zwak voor Total Touch en zal de groep in augustus nog eens opzoeken.

2672 Sail On - The Commodores (US, Motown, 1979)
2673 She Was Gone - Copperfield (NL, Basf, 1974)
2674 Rozen Die Bloeien - Corry & De Rekels (NL, Elf Provinciën, 1971)
2675 Today - Dana (NL, Decca, 1971)
2676 Oh Darling - Theo Diepenbrock (NL, CNR, 1978)
2677 Ik Ben 'N Muziekant! - Dikke Leo (NL, Ojee, 1966)
2678 Light My Fire - José Feliciano (US, RCA Victor, 1968)
2679 She's A Woman - José Feliciano (Duitsland, RCA Victor, 1969)
2680 EP - Jaap Fischer (NL, HMV, 1962)
2681 Drownin' My Sorrows - Connie Francis (Duitsland, MGM, 1963)
2682 Morning Dream - Friesland Combo (NL, Fontana, 1978)
2683 Je - Danyel Gèrard (NL, Vogue, 1964)

Zoals wel vaker dienen de singles weer ter decoratie. Van 'Light My Fire' weet ik dat ik hem pas veel later heb gekocht, maar vooruit maar... Bij Copperfield leer ik net dat het een voortzetting is van The David Copperfield Style waarvan ik twee oudere singles heb. De titel van Dikke Leo is niet een fout van mijn kant, de 'e' is toegevoegd op zowel label als (hier ontbrekend) fotohoesje. De EP van Jaap Fischer is zijn eerste voor HMV met 'Samba 2 April' als eerste op kant 1. Komende week ga ik een pijp stoppen op januari 1997 hoewel het dan reeds februari is geworden.

Van het concert des levens: 1987

Misschien dat de voorloper van deze Pet Shop Boys-single nog het meest synoniem staat aan 1987, maar ik kan me niets zondigs voorstellen bij het jaar. Het is echter wel een jaar van tweemaal feest en een hoop veranderingen. Je zou jezelf bijna afvragen waar je dat aan hebt verdiend. Welnu, de feestjes bestaan twee echtelieden die volgens de afspraak een x aantal jaren bij elkaar is gebleven, terwijl aan de andere kant een kersvers paar deze verbintenis aan gaat en ook deze wet in bijna 35 jaar niet heeft overtreden. In 'Van het concert des levens' wilde ik eigenlijk al één of twee jaar geleden van jaar naar jaar hoppen vanwege mijn 45e verjaardag. Dat is inderdaad bijna twee jaar geleden. Er zit een bepaalde regelmaat in de rubriek want ik probeer tweemaal per maand een sprong terug te maken. Dat betekent dat ik nog zeker een anderhalf tot twee jaar zoet ben. Het jaar 1987 is vol veranderingen want mijn zus gaat uiteraard het huis uit nadat ze is getrouwd. Een paar weken later begin ik mijn weinig imposante schoolcarrière op het voortgezet onderwijs. Het is dus ook een afscheid van de vertrouwde basisschool, maar dit opent voor mij meteen weer nieuwe wegen. En met name het laatste jaar op de basisschool is als een koude douche en dus is iedere verandering meer dan welkom.

Voor de goede orde: Ik ga de hoofdonderwijzer niet aanvallen! Uit het bericht over 1986 hebben jullie kunnen afleiden dat het een 'vakantiejaar' is geweest voor menigeen van ons. Ik heb het er ook nog met mijn oud-klasgenoot erover gehad en we delen dezelfde ervaring. Meester Jan nam alle tijd voor de leerlingen en moedigde ze het liefst persoonlijk aan. Dat is in de jaren tachtig echter niet het protocol op de basisschool. Voor de 'verliezers' onder de leerlingen wacht over een paar jaar de huishoudschool of een opleiding voor een praktisch beroep. Na een jaar 'vakantie' komen we in de laatste klas van de basisschool bij de hoofdonderwijzer. Die moet ons weer uit de vakantieroes zien te toveren en heeft daar zijn handen vol aan. De man kon erg driftig zijn en dat was een groot contrast bij de altijd goedlachse meester Jan. In de laatste klas is ook weer de vijfde klas (of groep 7) toegevoegd aan de zesde klas en we zitten kriskras door elkaar. Theo zit een klas lager en is een notoire pestbuil. Meester De Boer heeft daarvoor een pennenblikje dat hij richting Theo smijt. Niet alleen is het blikje meestal raak, ook moet de leerling dan de pennen terug in het blikje stoppen en terug op het bureau zetten. Op een ochtend is meester toch wat minder richtinggevoelig en krijg ik het blikje tegen mijn slaap. Een 'ongelukje' maar geen excuses of wat dan ook. Dat moment heeft ervoor gezorgd dat ik geen goede herinneringen heb aan de zesde klas. Later ben ik hem wel weer meer gaan waarderen. Toen hij een paar jaar geleden is overleden, ben ik ook best even stil geweest.

Maar... we gaan feesten! Op 15 maart 1987 is het een kwart eeuw geleden dat onze ouders elkaar eeuwige trouw hebben gezworen. Het is hun in de eerste vijfentwintig jaar gelukt en helaas hebben ze de tweede vijfentwintig jaar net niet kunnen vol maken. Toen 'heit' overleed, waren ze net 49 jaar getrouwd. Het 45-jarig jubileum hebben we daarentegen goed gevierd met een een Hemelvaartweekend in Bakkeveen en dat gaan ze ons nooit weer afpakken. De vijfentwintig jaar wordt gevierd met een receptie bij Van Der Wal in Sneek. Het knullige stemmingsorkestje, de Wiba's, zullen we over een paar maanden opnieuw horen. 'Hello merry Lou, goodbye hort', is één van de hits waar ik meteen aan moet denken. Begin juli 1987 treedt mijn zus in het huwelijk met onze 'bonus-broer'. De ochtend voor het huwelijk zie ik de videoclip van 'It's A Sin' en dat maakt dat dit nummer nóg meer 1987 is voor mij. 'What Have I Done To Deserve This' luidt de nieuwe veranderingen in. Volgens mij is het 'Favorietschijf' bij de NCRV op de zaterdag dat we intern verhuizen qua slaapkamers. Mijn broer gaat naar het kamertje van mijn zus. Onze oude slaapkamer is nét ietsje groter en dus meer geschikt voor een tweepersoonsbed. Ik verhuis dus naar de oude slaapkamer van mijn ouders. Ik heb er nooit bij stil gestaan, maar ik heb waarschijnlijk zelfs mijn oorsprong gevonden op deze kamer? De zomervakantie is dan al voorbij en de introductieweken zijn begonnen op het voortgezet onderwijs. Ik ga overigens naar dezelfde school als broer en zus. Ik weet als twaalfjarige nog geen keuze te maken, maar zeker is wel dat het geen praktisch beroep moet worden. Gerrit moet zijn bovenkamer kunnen gebruiken en dus wordt het richting kantoor en handel.

De nieuwe school voelt voor mij ook als een nieuwe kans. Het kwijlen heb ik dan aardig onder controle gekregen en dat is iets dat me op de lagere school steeds heeft achtervolgd. Ik ga nu kinderen treffen die deze voorgeschiedenis niet kennen. Ik heb meteen op de eerste dag al een vriend gevonden. Zijn vader is melkboer en vervangt onze melkboer als die met vakantie is. Henk gaat geregeld mee en is dus in die tijd ook wel eens bij ons over de vloer geweest. Henk is heel vaak blijven zitten en is dus in werkelijkheid een jaar of vier ouder. Een ontzettende Elvis-fan maar op zijn minst iemand die begrijpt dat ik in extase kan raken van een oude single. In de loop van 1987 begint zich iets af te spelen. Mijn eerste proefwerk wiskunde haal ik een 10-. Het minnetje is voor het niet hele vlakke lijntje. Het tweede proefwerk is een 6,5 en de derde komt niet verder dan een 3. Is het té moeilijk? Nee, maar ik wil niet allemaal zinloze informatie tot mij nemen en ga dus aanrommelen qua huiswerk. Het zal in de daaropvolgende jaren een tendens worden binnen de kaders van mijn onderwijs. Hij kan het wel, maar hij wil het niet!

Toppers van toen

Komende dinsdag vier ik dat het dertig jaar is geleden dat ik voor het eerst een pennenvrucht heb gepubliceerd. Jaren vóórdat het internet gemeengoed zou worden en schrijfsels alleen in de vorm van een boek of een krant naar buiten kwamen. Op Soul-xotica heeft dat in 2012 en 2013 geleid tot een zeer onregelmatige rubriek: 'Recenzeuren'. Hierin behandel ik een band of artiest die ik in de eerste jaren van mijn bestaan als recensent heb gezien. Enkel doe ik een 'Recent gezeurd' als ik een concert heb bijgewoond. Ik moet nog eens door de dozen op zolder want ik hoop dat ik het schrift nog tegenkom. In 1992 vind ik nog de discipline om iedere recensie uit te knippen en in een schrift te plakken als een soort van portfolio. Ik heb in 2012 nog wilde plannen als het schrift zou opduiken, anno 2022 zou ik het voor mezelf al leuk vinden om ze weer eens te lezen. Natuurlijk wil ik ook mijn ultieme hobby zien te combineren met het schrijven. Ik kan de titel van de serie niet meer herinneren, maar het is zoiets als 'toppers van toen'. Ik weet niet eens meer hoe ik aan de eerste naam ben gekomen. Waarschijnlijk van een collega bij de Sneeker omdat zij niet de leden van Crash kent. De hobby is de fascinatie voor de jaren zestig. Ik wil een serie beginnen met artiesten uit de oude doos, maar... voorwaarde voor de Sneeker is wel dat de mensen in het verspreidingsgebied wonen. Hoe je het ook wendt of keert, maar Sneek is nooit het hart van de beatmuziek geweest en dus moet je creatief worden bij een dergelijke serie. En opeens kom je gewoon uit in je eigen dorp! Hommerts zou immers bijna onderdeel zijn geworden van de Nederlandse popgeschiedenis...?

Ik ken alleen Crash uit de Nederpop-bijbel van 1982 en dankzij de Hitweek-verzameling die ik in 1993 heb gekocht. Het is pas in de midden jaren negentig dat ik kennis maak met oud-leden van de groep en dan heb ik de serie al vaarwel gezegd. Van Warehouse ben ik onlangs nog de single tegengekomen (op internet) maar niet meegenomen. Waarom niet? Geen idee. Warehouse heeft volgens mij Leeuwarden als oorsprong maar Guido is één van de leden. Hij zal later nog meedoen aan de soundmixshow en woont in Sneek. Toch komt ook dat er niet van. De eerste in de serie is Sibe Nijholt. Op dat moment de voorzitter van de stichting die de lokale omroep beheert. Hij is betrokken bij de oprichting van de Friese band Art. 461 maar als het in 1969 platen gaat maken, is hij al vertrokken. De collega vertelt eveneens dat Martin Van Wijk in Sneek woont. Hij heeft al een imposante loopbaan met hits in Australië als hij in 1969 naar Nederland komt. Hij speelt eerst bij Telephone en is in 1973 de plaatsvervangende gitarist in Shocking Blue als Robbie Van Leeuwen opstapt. Het interview met hem is van korte duur want hij valt even later als een blok in slaap. En dan is daar tenslotte... Ramaon. Dichterbij huis kan het bijna niet?

Op woensdag 5 mei kan mijn collega niet zijn ontbijtshow doen en omdat ik toch thuis zit, besluit ik van de kans gebruik te maken. Buiten de vaste koppen om in de chat verschijnt opeens een gast met een naam die ik meteen herken als iets 'Fries'. Het blijkt een oud-klasgenootje te zijn en we hebben ooit ook nog samen in Horrible Dying gespeeld. Er ontstaat een hele leuke vriendschap uit. Na verschillende malen mailtjes op en neer te hebben gestuurd, ontstaat het idee om elkaar weer eens te ontmoeten. Dat is dan uiteindelijk in november. Het is dan, volgens mijn herinnering, vijfentwintig jaar geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien. Onze herinneringen zijn het niet helemaal eens. Als ik zaterdag de single van Ramaon tegenkom, moet ik hem wel op de hoogte brengen. Hij woont nóg dichter bij de hoofdpersoon. Ik denk dat we samen een boek zouden kunnen schrijven over de man.

Hij woont al jaren met zijn gezin in Hommerts maar als bij zoveel dorpen blijf je in Hommerts ook eindeloos 'import'. De dochter geniet haar basisonderwijs in Sneek (ik wist niet eens af van een dochter!) en verder zijn ze, tot zover ik weet, niet echt actief in het verenigingsleven. Dus eigenlijk net zoals ik nu in Uffelte woon. Hij runt een restaurant in de verbouwde boerderij. Ik weet niets af van zijn specialiteiten, maar het is té 'moeilijk' voor ons. Patat en een plate met schnitzel is voor ons al een traktatie. Mijn collega bij de krant vertelt me dat hij een oudgediende is in de muziek. De afspraak is snel gemaakt en hij ontvangt me op een dinsdagmiddag in oktober 1992. Het verhaal wordt een maand later gepubliceerd. Ramaon De Chauvigny De Blot is zijn volledige naam, in het dorp vaak afgekort tot Chauvigny De Blot. Ik denk dat weinig mensen zijn voornaam kennen. Hij begint zijn loopbaan in de jaren zestig in Hamburg bij een beatbandje dat verder geen platen zal uitbrengen. In de jaren zeventig maakt hij twee singles. Hij vertelt me dat beide platen geen hits worden omdat op dat moment de radio een aangepast programma had. Ik meen lange tijd dat de eerste uit 1975 zou moeten zijn met het oog op de treinkaping in Wijster. De single blijkt echter van 1972 en nu vraag ik me af: Voerde Hilversum rond de aanslagen in München een speciaal programma met sfeermuziek? De tweede single is uit 1977 en dan speelt de Molukse kaping van de school in Bovensmilde en de trein bij Ommen (provincie Groningen) wel een rol in het genadeloos floppen van de plaat. Na weken van een aangepast programma zijn het eerst de wereldsterren die aan bod komen. Als de radio toe is aan nieuwe releases is de plaat van Ramaon al opgegeven door de platenmaatschappij.

Het hoesje van de tweede single heeft een verhaaltje achterop, iets dat Dureco lange tijd heeft volgehouden. Daarop valt te lezen dat de zanger pas een boerderij in Friesland heeft gekocht. Het lijkt me aannemelijk dat hiermee de boerderij op de hoek van de Hegemerdyk wordt bedoeld? Voor hetzelfde geld hadden we bussen vol fans in Hommerts kunnen hebben zoals een paar jaar later in Oppenhuizen het geval zou zijn met Maywood?

Hij vertelt honderduit over de vroege jaren zeventig. Hij hangt dan veel rond in de studio's waar de EMI-artiesten hun plaatjes opnemen en claimt dat hij enkele kantjes voor The Cats heeft geschreven waarvan hij afstand heeft gedaan van de credits. Een gerucht dat door meerdere muzikanten uit die tijd wordt bevestigd. Zelf blijf ik erbij dat The Cats gewoon niet 'Don't Waste Your Time' hebben kunnen schrijven. Als fotomoateriaal mag ik het hoesje van zijn eerste single lenen en een foto uit de jaren zestig waar hij hevig staat te transpireren op een podium in Duitsland. Hij laat me zijn gitaar en ouderwetse versterker zien. De oud-klasgenoot weet nog uit zijn jeugd dat ze in de bosjes bij de boerderij speelden en dat hij hem gitaar hoorde spelen. In 1992 heeft hij het instrument in de kast gezet en is volop bezig met zijn restaurant. Via Discogs hebben we ontdekt dat hij in 1988 heeft meegedaan op een elpee: '5 Jaar Provinciale Talentenjacht'. Hij doet hier op de achtergrondvocalen op een nummer van Leon Wesley. In het echt heet deze dan weer Holke Rienstra. Hubert Heeringa is de saxofonist op het nummer en met hem heb ik begin 1997 een knallende ruzie gekregen. Misschien dat het nog voorbij komt in 'Het zilveren goud' van de komende maanden? De laatste ontmoeting met De Chauvigny De Blot is ook niet fraai. Met oud en nieuw 'slepen' we altijd wel een autowrak naar de hoek van de Hegemerdyk voor een nieuwjaarsvuur. Hij is daar één jaar niet zo gelukkig mee en opeens staan we als kemphanen tegenover elkaar. Hij is rond de eeuwwisseling verhuisd en sindsdien ben ik het spoor kwijt. Er hebben naderhand nog verschillende restaurants in de boerderij gezeten, maar de laatste is, geloof ik, ook over de kop gegaan. Iemand die meer weet over het wel en wee van de beste man?

Singles round-up: januari 12

Het is bijna traditie aan het worden dat ik tijdens de 'Eindstreep' het ga hebben over Pama International. Ik heb de plaat ruim een jaar geleden besteld en betaald. Natuurlijk geef ik de band en management alle ruimte, zeker als blijkt dat het vinyl nog geperst moet worden. Het zou handiger zijn geweest om het aan te merken als 'pre-order', maar vooruit maar... In juni lees ik dat de levertijden voor het vinyl uitlopen, maar ik zou op zijn minst een berichtje hierover verwachten. Het is sinds de zomer dat ik er echt tabak van ga krijgen. Uiteindelijk helpt een radio-collega om alsnog contact te krijgen met het management dat tot dusver iedere email staalhard heeft genegeerd. Dan hoor ik begin deze maand dat de single eindelijk wordt opgestuurd, alleen... heb ik de plaat al sinds oktober opgegeven en hoef ik hem niet meer. Dit komt op het kantoor voordat ze de plaat verzenden en hij zal mijn geld terugstorten. Blijkt een week later dat hij de plaat wél op de post doet. Vanavond heb ik een verzoek tot het online betalen van de inklaringskosten. Ik heb geweigerd en de douane de opdracht gegeven het terug te sturen naar de afzender. Nog een paar weken geduld en dan is de boel echt afgesloten. Het is nogmaals jammer voor de band, want deze is eigenlijk is best heel leuk, maar ik ben wel wat professionelere (doch zeer kleine) labels gewend om om te gaan met dit amateurisme. Dan ga ik nu de vangst singles van deze maand besluiten met het laatste deel van de 'Singles round-up'. De platen van Mark staan wel genoteerd als januari, maar deze ga ik in ieder geval voor februari rekenen. Eerst moeten deze nog binnenkomen...

* Simply Red- Thrill Me (Duitsland, East West, 1992)
Vanavond maar liefst tien singles. Eentje daarvan is van afgelopen zaterdag. Als ik bij de dokter vandaan kom en ik spulletjes in de fietstas wil stoppen, zie ik opeens de tweede Kim Wilde liggen. Omdat ik verder geen 'Singles round-up' meer ga doen deze maand stop ik ook de Amerikaanse single bij in het verhaal. Het verhaal begint evenwel met 'good old' Mick Hucknall. 'Oi! Simply', schrijven we in de chatroom als Simply Red voorbij komt. Omdat Mick het boegbeeld is van de band wordt hij vaak geïdentificeerd als Simply Red (hij zal later ook solo-platen onder de bandnaam uitbrengen). Uit een interview blijkt dat een keer iemand hem 'Oi! Simply' heeft nageroepen en dat is een 'running gag' geworden bij Wolfman. 'Thrill Me' heeft in 1992 nooit een indruk achtergelaten bij mij en dus hoor ik het nummer voor het eerst. Oef, hij heeft ze beslist minder gemaakt! De plaat kan ondanks de recente leeftijd wel een poetsbeurt gebruiken of zou de plaat écht zijn grijsgedraaid in deze discotheek?

* Joyce Sims- Love Makes A Woman (US, Sleeping Bag, 1988)
Vooruit... ik noteer deze als Amerikaanse maar heb net op 45cat laten weten dat op de achterkant van het hoesje 'Made in Canada' wordt genoemd. Wat is begonnen als een geintje is uitgelopen tot 'the longest running feature': 'Hats Off' in de soul-show van mijn Wolfman-collega. Onderwerp is een jaren tachtig-artiest of groep die een Motown- of soul-nummer heeft gecoverd. Het begint met onder andere Bananarama en iedere keer als ik een 'nieuwe' cover tegenkom, stel ik Lee op de hoogte hiervan. Joyce Sims staat nu ook op het lijstje. Samen met Jimmy Castor doet ze een weinig verheffende cover van de Barbara Acklin-hit uit de jaren zestig. Ik vind 'Come Into My Life' nog altijd van een ongekende klasse maar dat vind ik niet terug op deze release.

* Styx- The Best Of Times (NL, A&M, 1981)
In 1990 koop ik op een fancy fair een exemplaar van 'Paradise Theatre' van Styx. Nog het meest vanwege de hoes. Op de ene kant een theater in vol ornaat in de jaren dertig en op de andere kant het zwaar vervallen gebouw in de jaren zeventig. Ook heeft het album een deel van de layout gelaserd in het vinyl. Het is een conceptplaat en hoewel ik niet gek ben van soortgelijke albums uit de jaren tachtig draai ik Styx in die tijd regelmatig. 'The Best Of Times' is dé hit van het album hoewel het in Nederland niet verder komt dan de Tipparade. Leuk om deze weer eens terug te horen!

* Suzie- What A Lovely Way (NL, Green Light, 1969)
Is het dé Suzie? Ja, het blijkt om dé Suzie te gaan. Wie is de Suzie waar ik op doel? Suzie heeft in 1966 een grote Nederlandse hit met een onvervalste smartlap: 'De Wereld Is Leeg Zonder Jou'. Twee jaar eerder heeft ze een hitje met 'Johnny Loves Me'. Suzie is geboren en getogen in Nederland maar verhuist later naar Zweden. Net zoals Cornelis Vreeswijk vergeet ze haar Nederlandse fans niet en brengt, naast Zweeds repertoire, ook Nederlandstalige platen uit. In 1969 is ze op bezoek bij de Sound Push in Blaricum en vervaardigt deze single die vooral Zweedse namen in de credits heeft. Het is een vrij onopvallend nummer maar wel lekker vrolijk. Op de b-kant doet ze een update van Helen Shapiro's 'Walking Back To Happiness' en eigenlijk is dat de meest interessante kant, maar verder zal deze vooral stof happen naast de voorgenoemde singles.

* The Swe-Danes- Goofus (NL, Warner Bros., 1960)
Deze Nederlandse release staat niet op 45cat. Het catalogusnummer (of een gelijksoortige variatie) kan ik evenmin vinden. Beide kanten zijn oorspronkelijk in 1960 uitgebracht op een elpee en het vermoeden bestaat dat de plaat pas in 1962 in ons land is verschenen. Voor diepgravende teksten zijn we bij 'Goofus' aan het verkeerde adres, het is een vroege poging tot 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' maar dan zeer gezellig rockend. Leuke novelty voor op een zondagavond. 'When Your Time Comes To Go' is wel op verschillende plekken in Europa als single uitgebracht. Dat is een beetje country-achtig.

* Mike Tingley- A Real Fine Time (NL, Decca, 1968)
En hier hebben we opeens een fraai 'zoekplaatje' uit het verleden. Ik kan me herinneren dat ik deze single eens heb zien liggen op een braderie in Workum. Het is dan 1990 en ik fiets nog een paar maal terug met andere braderieën in de hoop dat ik hem nog eens tref. Helaas... Een paar jaar later koop ik een hoop acetaten, promo's en demo's. Daar zit ook een handgeschreven acetaat op Decca bij van 'M. Tinsley'. Ik denk meteen aan Mike Tingley en het is het forum dat me in 2010 leert dat 'Let It Be Me' toch echt van Mike Tinsley is. Tinsley is dan weer een voormalig lid van Hedgehoppers Anonymous ('It's Good News Week'). Mike Tingley zou een Canadees kunnen zijn. Waarom zou anders zijn eerste single in Canada zijn uitgebracht? De opnames vinden allemaal plaats in Nederland. Nldiscografie brengt uitkomst. Tingley is een Amerikaan die van 1968 tot en met 1971 in Nederland heeft gewoond en later wijnmaker is geworden. Ik weet niet zeker of Tingley's stem nu echt schittert in 'beat with orchestra' maar het is wel een eigenaardig ding. En het heeft een grootse finale en dat is ook té weinig gedaan. 'Monotony's Message' ziet er psychedelisch uit op het label maar het is een nogal duf nummer. Toch eens aardig om de plaat na 32 jaar in de bakken te hebben.

* Tracey Ullman- Sunglasses (Duitsland, Stiff, 1984)
Man! Er zitten wel veel verhalen in de platen van vanavond. 'Sunglasses' is geschreven door John D. Loudermilk en dat wijst erop dat het nummer uit de jaren zestig moet stammen. Dat is juist! Skeeter Davis neemt het in 1965 op en onze Johnny Lion doet in 1966 een hertaling. De Zuid-Afrikaanse Hilary zal in 1968 een hit scoren en tenslotte heeft Tracey haar deel van het succes in 1984. Ik ga waarschijnlijk later vanavond op zoek naar clips van de overige versies. Tracey's single is zoiets om 'een collectie compleet te maken'. Hij staat goed bij 'Breakaway', 'They Don't Know' en 'My Guy'.

* Kim Wilde- Child Come Away (EEG, Rak, 1982)
* Kim Wilde: The Second Time (Duitsland, MCA, 1984)
Er zijn, geloof ik, nog een paar Kim Wilde-singles die op me wachten in Meppel. Met een oudere broer die alles koopt wat los en vast zit voor wat betreft Kim Wilde, is dit een prettige trip. 'Child Come Away' ben ik oprecht helemaal vergeten en is ook beduidend rustiger dan haar eerdere singles welke soms 'over the top' zijn. In 1983 valt het doek voor Rak na ruim tien jaar en gaat Wilde verder bij MCA. Wedeom met vader Marty en broer Ricky als schrijvers en producenten. 'The Second Time' is meer de electro-disco waar Wilde in de tweede helft van de jaren tachtig erg populair zal zal worden. Ze kan omwille van de jeugdsentiment heel veel potjes bij me breken.

* The Words Of Wisdom- You're A Friend Of Mine (US, IX Chains, 1976)
Over twee weken viert de Week Spot haar tienjarig bestaan. Daar ga ik uiteraard nog wel bij stil staan. Het is in de loop van 2012 dat ik de gewoonte krijg om een verhaaltje te schrijven over de Week Spot. Dat verandert de keuze ook een beetje. De plaat kan nog zoveel keer een 'tune' zijn, maar als er vrijwel niets over de band of artiest is te vinden, kies ik al snel voor een andere. Zo is het een paar weken geleden dat 'Don't Need Your Love' van The Words Of Wisdom And Truth Revue de Week Spot is en ik voor het eerst eens in de materie ga duiken. Dan ontdek ik dat het méér heeft gedaan dan alleen de vier opnames uit 1982. De eerste single staat op mijn verlanglijstje maar ik vind direct deze tweede single voor een 'redelijke' prijs op Discogs. Het kreng moet wel uit Amerika komen en dat is iets dat ik niet meer dagelijks doe. Als je geen goede luim krijgt van 'You're A Friend Of Mine' is een bezoekje aan een psychiater aan te bevelen. Het is namelijk een uiterst relaxt, bijna jazzy, deuntje met alleen een hele vreemde brug waar ik niet kan ontdekken wat de groep daar nu precies wil. Het is de promo en dus met hetzelfde nummer aan beide kanten. De 'issue' is helemaal onbetaalbaar! Zondag en maandag krijgen jullie, evenals in november, tweemaal de 'Eindstreep'. Eentje met Blauwe Bak-singles en de andere met de algemene singles.

Week Spot: Jimmy Jackson

Het is een drukke dag geworden zoals ik had verwacht en heb helemaal geen fut meer om te publiceren. Inmiddels is de zin wel weer terug. Ik maak om acht uur meteen een afspraak bij de dokter en moet daar deze ochtend om half twaalf zijn. Intussen ontdek ik tijdens het werk het euvel wat de ontsteking aan de ogen zal veroorzaken. Tussen het bezorgen door word ik ook nog verwacht bij de bedrijfsarts en helaas is er niet veel post te bezorgen. Helaas... want dat betekent dat ik vier uren moet zien te overbruggen. Ik heb het eigenlijk best al een beetje gehad als de lichtjestocht nog moet beginnen, maar in anderhalf uur is de tocht afgelegd en wel. Ik fiets 'toeristisch' naar huis zonder dat daar echt een aanleiding toe is. Eenmaal thuis duik ik meteen mijn nest in en ben nog even wakker om naar de show van mijn collega's te luisteren. Ook vandaag ben ik zo brak als een deur geweest en naast dokters- en supermarktbezoek heb ik vandaag geluierd. Dokter heeft me wel een antibiotica-kuur meegegeven, maar ik voel momenteel dat de heling van nature in werking is gesteld. Ik heb mezelf verboden om mijn oogleden aan te raken, hoewel het soms best jeukt. Ik heb net 'Afterglow' afgesloten en ga nu nog snel even de Week Spot met jullie delen. Morgenavond maar even flink aan de bak met de berichten. Dan onder andere een 'Singles round-up' met extra single want er zat nog eentje in de fietstas...

Het is precies een jaar geleden dat ik ermee ben begonnen: Op de laatste zaterdag van de maand kijk ik specifiek naar singles die ik in die maand heb gekocht. Met de focus op de maanden van 2012 tot en met 2020. Daar komt 2021 nu bij. Om in de sfeer te blijven wil ik dan ook een actuele Week Spot hebben uit de afgelopen maand. Dan kom ik uit bij een erg verrassende single: 'I'd Love You To Want Me' van Jimmy Jackson. Er zijn heel veel mensen met deze naam op Wikipedia maar niet 'onze' Jim. Het komt omdat hij buiten enkele platen voor de liefhebbers eigenlijk niet zoveel heeft betekend voor de muziek. Jimmy Jackson komt op 1 augustus 1945 ter wereld in de wijk Harlem in New York. Zijn moeder is een gospelzangeres en in 1959 doet hij al mee aan talentenjachten in de befaamde Apollo. Daar valt hij in de prijzen maar de volgende veertien jaar doet hij verwoede pogingen om aansluiting te vinden bij een band of een platenmaatschappij. In 1974 wordt hij binnengehaald bij Buddah en mag hij werken met arrangeur en producent Gene Page. 'I'd Love You To Want Me' is zijn eerste single en in 1976 zal hij zijn enige album uitbrengen voor Buddah. Hoewel zijn carrière eindelijk iets op gang komt, staat Jackson dan al op het punt om de muziek als hobby te beschouwen.

Jackson wordt in 1975 agent bij de politie afdeling in New Haven, hoewel hij in dat jaar naast onder andere Melba Moore zal schitteren in de Apollo. Het contract met Buddah loopt af in 1979 en daarna maakt Jackson een plaatje met het damestrio Black Magic en de band Water Witch. Daarna wordt op muzikaal vlak niet veel meer vernomen van Jackson. We weten alleen van zijn loopbaan bij de politie, het feit dat hij vijf kinderen heeft en zich heeft aangesloten bij de Jehovah getuigen. Hij overlijdt op 30 april 2003 en is dan pas 57 jaar geworden.

'I'd Love You To Want Me' van Lobo heeft voor mij zoete herinneringen uit een tijd die ik niet echt als zoet zou willen omschrijven. Ik luister dan ook met gemengde gevoelens naar het origineel. Toch maakt Jackson er een heus groovy en funky feestje van en daarmee is het wel een van de meer verrassende covers n de soul. Het mag deze week de Week Spot heten.

Singles round-up: januari 11

Ik heb even bewust een kleine pauze genomen tussen de berichten. Firefox heeft nog wel eens moeite met het verwerken van alle informatie en de pagina's die ik intussen open heb staan en loopt dan helemaal vast. Dat heb ik nu proberen te voorkomen en laten we hopen dat het me met rust laat het komende half uur. Na deze 'Singles round-up' volgt in principe nog eentje welke ik niet eerder dan morgen of donderdag ga publiceren. Ik moet ook nog even bekijken of morgen of donderdag nog andere soul-singles gaan binnenkomen. Het is nog veel té vroeg voor de singles van Mark en deze gaan, hoe dan ook, mee voor februari. Ik moet nog een Week Spot uitkiezen die ik, bij voorkeur, deze maand heb gekocht omdat ik zaterdag weer alleen platen wil draaien die ik in de maand januari heb gekocht van 2012 tot en met nu. Voorts kunnen jullie deze week nog een dubbeldikke 'Het zilveren goud' verwachten. Nu dan eerst de volgende acht singles van de greep die ik zaterdag in Meppel heb gedaan en dan straks maar weer onder de dekens.

* Peaches & Herb- I Pledge My Love (NL, Polydor, 1979)
'We've Got Love' is even blijven liggen tot een volgende keer en dan heb ik de Peaches & Herb-singles compleet. Althans, de vier die in Nederland om en nabij de hitparade zijn geweest. Herb is in 1979 al toe aan zijn vijfde Peaches. Althans, dat gok ik zomaar. De originele Peaches zingt tot 1972 de partijen op de platen en ze wordt voor de optredens vervangen door een andere Peaches. In 1979 speelt de Peaches van het fotohoesje ook daadwerkelijk de rol van Peaches inclusief de zang. Verwarrend? Ik heb in een grijs verleden The Sweet Things als Week Spot gehad en dit is een groepje met de oorspronkelijke Peaches. Ook heeft Peaches & Herb in 2014 de Week Spot met 'Soothe Me With Your Love' en in deze berichten heb ik de geschiedenis van de verschillende Peaches uit de doeken gedaan. 'I Pledge My Love' is een walsje welke in de verte doet denken aan het jaren zestig-werk van het duo. Het komt dan ook gewoon in de jaren zeventig-bak naast de nummer 1-hit 'Reunited' te staan.

* Ramaon- Softly As I Love You (NL, Imperial, 1972)
Dan sta ik even met de ogen te knipperen. Een plaatje dat ik helemaal was vergeten!  Sinds het weekend heb ik hierover contact met een oud-klasgenoot en we komen samen tot de conclusie dat hier wel een verhaal in zit. Ik zeg in eerste instantie dat ik niet te diep wil in gaan op de materie, maar vooruit.... Deze single krijgt binnenkort nog eens aparte aandacht. Het is per slot van rekening volgende week dinsdag precies dertig jaar geleden dat ik mijn eerste recensie heb gepubliceerd in de plaatselijke krant en in dat kader kan ik Ramaon ook nog wel eens verder toelichten. Wordt vervolgd... om met Han Peekel te spreken.

* Raydio- Jack And Jill (NL, Arista, 1978)
Ik sta even te dralen met deze single in de handen. Hoewel de twee niet te vergelijken zijn, haal ik Al Hudson & The Partners en Raydio geregeld door elkaar en ik meen even dat ik deze al heb. Ik ben blijk dat ik hem desondanks heb meegenomen want het is andermaal de verwarring. Ik heb hem zaterdag gedraaid in combinatie met 'Stand!' van Sly & The Family Stone waar deze single toch wel een behoorlijke tik van mee heeft gekregen. Ondanks dat het in 'Do The 45' te horen is geweest, komt deze ook gewoon in de jaren zeventig-bak te staan.

* Nile Rodgers- Yum Yum (Frankrijk, Atlantic, 1983)
In 1983 heeft Nile Rodgers behoefte aan frisse lucht en maakt een plaat zonder zijn vaste compaan Bernard Edwards. Het is dan eigenlijk best grappig dat de plaat Chic blijft ademen, ook al associeer je dat eerder met vrouwelijke leadzang. Qua synthesizers en groove past het naadloos aan op 'You Are Beautiful' van Chic uit hetzelfde jaar. Rodgers maakt ook beide platen gebruik van de vocoder. Ik moet bekennen dat ik dan toch liever Chic hoor, maar de man kan het geluid ook in zijn eentje voortbrengen, zoveel is wel duidelijk.

* Roxy Music- Trash (NL, EG, 1979)
'Trash' staat in de bak met singles voor twee euro en in geval van Roxy Music maak ik daar geen punt van. 'Trash' is dan weer één van de nummers welke ik in de afgelopen 43 jaar heb 'gemist', maar het is dan ook geen grote hit geworden in ons land. Het laat de inventieve Roxy Music horen uit de beginperiode in tegenstelling tot enkele vrij duffe singles die rond dezelfde tijd verschijnen. Op de keerzijde staat 'Trash 2' en dat is een iets minder wilde versie, ook al is dit nog steeds een hoogstandje voor wat betreft de effecten. Het klinkt ietsje gelikter dan de a-kant, maar vooruit... Roxy Music mag ook best eens een beetje wilder zijn in haar nadagen.

* Bobby Rydell- Sway (NL, Epic, 1976)
Er zijn twee dingen aan de hand in 1976. Enerzijds grijpt de disco als een bezetene om zich heen en verder is er een 'revival' gaande van muziek van voor The Beatles. Het begint eerst met pure rock'n'roll maar breidt uit naar de 'High School' uit de vroege jaren zestig. Soms ontmoeten beide werelden elkaar op het vinyl. Zo neemt Al Martino een disco-versie op van 'Volare' en doet Bobby Rydell eveneens een gooi met zijn zestien jaar oude 'Sway'. In dit geval werkt het uitstekend en vooral aanstekelijk. Ik heb niet zoveel op met het origineel en misschien werkt dat mee in mijn eindoordeel.

* The Sensational Alex Harvey Band- Giddy-Up-A-Ding-Dong (Duitsland, Vertigo, 1973)
De Duitse hoesjesmaker heeft er 'Sensationel' van gemaakt, maar dan opnieuw... het is de eerste maal dat een single van de band in Duitsland wordt uitgebracht. De Schotse Alex Harvey (niet te verwarren met de Amerikaan van 'To Make My Life Beautiful') doet hier een weinig verheffende cover van het succes van Freddy Bell & The Bell Boys uit 1957. De groep heeft beslist leukere nummers uitgebracht in de daaropvolgende jaren en dit klinkt vooral alsof het wil inhaken op de glamrock. Toch best een leuk item met de fotohoes!

Singles round-up: januari 10

Morgen gaat een erg drukke dag worden zoals het nu lijkt. Ik heb afgelopen weekend een brief ontvangen van de bedrijfsarts en deze wil me morgen om half twee op gesprek hebben. Dat omdat ik in eerste plaats in Steenwijk zou helpen en de afspraak in Meppel is. Maar zelfs voor Meppeler begrippen is het nog niet handig omdat ik daar normaliter om half twee ook druk aan het werk ben. Het plan is om morgen vroeger te beginnen in Meppel zodat ik om half twee alsnog op afspraak kan komen. Verder is er morgen een lichtjestocht in Meppel waar ik mijn gezicht wil laten zien. Het betekent dat ik vrijetijdskleding meeneem naar de zaak en me daar morgenmiddag verkleed. Als...? Ik heb een paar dagen geleden al geschreven over mijn ogen en dat wil maar niet verbeteren. Als het juni zou zijn, zou ik de schuld geven aan hooikoorts of een allergie voor een bepaalde insect. Het is echter januari en de ogen blijven jeuken. Knappe jongen als je dat kan laten gebeuren zonder te wrijven en het is dikwijls dat ik mezelf op dat laatste betrap. Ik heb gelezen dat er méér mensen in het land zijn met deze kwaal en daarover moest ik morgen toch maar eens mijn geneesheer gaan inlichten. Een drukke dag... vroeg de wekker zetten en dan eerst de dokter bellen. Later op de fiets naar Meppel en bezorgen met bedrijfsarts tussendoor en tenslotte morgenavond wandelen met wappies. Qua Soul-xotica lig ik een aardig eind achterop schema en ik ga dan ook maar onverdroten door met de 'Singles round-up'. Opnieuw weer acht singles uit de partij van zaterdag.

* Hot Chocolate- Mindless Boogie (Duitsland, Rak, 1979)
Waarom deze precies van Hot Chocolate? Ik sta te bladeren tussen de voormalige soul-singles en de uitbater komt zo nu en dan met een stapel aanlopen die hij achter uit grote bananendozen vist. Zo ook een ruime greep Hot Chocolate waarbij ik meteen speur naar singles uit de eerste jaren. Op een ene of andere manier associeer ik 'Mindless Boogie' (en vooral het hoesje) met een single uit 1973. Pas bij thuiskomst zie ik dat het feitelijk aan het andere eind zit van de Hot Chocolate-singles. Ach vooruit, ik heb de plaat nog niet. Het is wel een kleine gok want Hot Chocolate gooit niet altijd even hoge ogen voor mij. Hoewel ik me niet kan heugen dat ik 'Mindless Boogie' eerder heb gehoord, moet ik zeggen dat hij me meteen wel bevalt. Ik heb ze beslist minder gehoord van Errol Brown en zijn kornuiten. Goed gegokt dus...

* Brian Hyland- Gypsy Woman (Duitsland, Uni, 1971)
* Brian Hyland- Lonely Teardrops (Duitsland, Uni, 1971)
'Gypsy Woman' blijk ik al wel te hebben in de Nederlandse persing, maar met de 'vijf voor een euro'-actie kan ik deze niet laten liggen. 'Gypsy Woman' boeit me op papier al mateloos. Brian Hyland is een schreeuw uit het verleden. Met platen als 'Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polkadot Bikini' en 'Sealed With A Kiss' hoort hij tot een generatie die godzijdank door The Beatles in de geschiedenisboeken terecht is gekomen. Brian blijft onverminderd actief, zo heb ik bijvoorbeeld zijn Northern Soul-'hit' 'The Joker Went Wild' uit 1966 in de collectie. In 1970 maakt hij een comeback met een nummer dat is geschreven door Curtis Mayfield en met Del Shannon (van 'Runaway') achter de knoppen. Bovendien mag zijn 'Gypsy Woman' er zeker zijn. Shannon doet ook de productie van de volgende single en daar komt de a-kant uit de koker van Berry Gordy. Hij schrijft het eind jaren vijftig voor Jackie Wilson en de credits hieruit helpen hem bij het opbouwen van zijn Motown-imperium. Op zichzelf is 'Lonely Teardrops' prettige popmuziek en toch zakt het als een baksteen wanneer je het vergelijkt met 'Gypsy Woman'. Helaas doet die dan weer niet mee voor de 'Eindstreep' omdat ik de Nederlandse al jaren heb.

* Tippa Irie- Heartbeat (UK, Greensleeves UK Bubblers, 1986)
Tippa Irie is voor Nederlandse begrippen een eendagsvlieg. Hij scoort hoog in de hitparade met 'Hello Darling' en daarna horen we niets meer van hem? In Engeland blijft de man een prominente plek in nemen en mijn radio-collega roept hem een paar jaar geleden in herinnering als hij een festival bezoekt. 'Heartbeat' is in Engeland de opvolger van 'Hello Darling' en compleet inwisselbaar. Helaas heb ik deze niet, maar de single is zelfs enige tijd een 'double pack' met overgebleven exemplaren van 'Hello Darling'. Het klinkt allemaal erg prettig en ideaal voor een zondagavond, maar een echte hoogvlieger zal het niet worden voor mij.

* Jermaine Jackson- Daddy's Home (NL, Tamla Motown, 1973)
Ja, deze moet ik ongetwijfeld al wel hebben maar niet met het fotohoesje. Ik heb de plaat zaterdag in 'Do The 45' gedraaid en zal de verschillende schijfjes even moeten vergelijken want volgens mij heb ik deze wel beter gehoord. Het fotohoesje is alleszins de moeite waard!

* Grace Jones- La Vie En Rose (Duitsland, Island, 1977)
Ik had ze bijna beide meegenomen maar kies dan eerst maar voor het origineel. Het origineel van de Grace Jones-singles bedoel ik dan. Dit is de persing uit 1977 en het wordt in 1983 opnieuw uitgebracht. Ik heb de single nog helemaal niet en dat werd eens de hoogste tijd!

* Mel & Kim- F.L.M. (Duitsland, RCA, 1987)
En nu de hamvraag: Heb ik deze wel of niet? Nee, alleen 'That's The Way It Is' tot nu toe. Dit is weer typisch zo'n single met een fijne associatie zonder dat ik het meteen kan mee fluiten. Het klinkt als een opvolger van 'Respectable' en 'Showing Out' en is dat ook. Het klinkt alsof het geproduceerd is door twee van de drie van de vorige platen. Dat klopt ook. Hoewel die derde de vorige platen ook niet heeft geproduceerd, Pete Waterman is er vooral voor het zakelijke aspect. Een erg lekker plaatje in een opvallend mooie staat, zeker als je bedenkt dat het van een drive-in show komt.

* Harold Melvin & The Blue Notes- Reaching For The World (US, ABC, 1976)
Okay, we zijn zaterdag aan het grasduinen geweest in de voormalige soul-bakken. Hoe zit het dan met Blauwe Bak-aanwinsten? Zoals het erop lijkt blijft alleen de volgende achter in de Blauwe Bak. Harold Melvin heeft de samenwerking met Gamble en Huff opgezegd en heeft geleerd om zelf zijn platen te produceren. Dit is een voorbeeld. Hij heeft goed gekeken naar de mensen bij Philadelphia International want het ademt Philadelphia. Tot de elektrische piano van Leon Huff aan toe. De opbouw naar de refreinen en de refreintjes zelf 'jagen' ook lekker. Het is niet heel erg verheffend maar op zichzelf best leuk genoeg voor de reserve-Blauwe Bak. Hoewel de koffers en bakken momenteel een zootje zijn en ik nog moet bedenken hoe ik het ga oplossen. Op de keerzijde staat een pure ballade maar dat is niet iets waar ik Harold Melvin voor ga opzetten.

Singles round-up: januari 9

Laat me aan het begin van de week het eerst eens hebben over de planning. De laatste weken hou ik steeds 'Het zilveren goud' voor het weekend. Dat heeft lang ook in de planning gelegen voor het afgelopen weekend. Ik verwacht dat ik hooguit twintig singles zal kopen in Meppel en daarvoor heb ik dan drie berichten nodig. Dat worden er uiteindelijk 39 en daarmee komt 'Het zilveren goud' in het gedrang. Tja, ik kan in januari meteen losbarsten met alles wat ik over de tijd bij de Popkelder wil vertellen, maar ik kan het ook proberen te doseren. Dat is wat ik deze maand ga doen. Komende woensdag of in het weekend krijgen jullie een bericht over 'Het zilveren goud' met twaalf singles en dan kunnen de overige verhaaltjes in februari en maart deze ruimte vullen. Dan lijkt me het beste om eerst de 'Singles round-up' af te maken voordat er weer nieuwe singles binnen komen. Vandaag presenteer ik jullie acht singles met vooral veel 'oud' werk en een paar mogelijke upgrades. Vanavond zou ik nog een tweede deel willen brengen.

* The Daisy Clan- Muny Muny Muny (Duitsland, Golden 12, 1969)
De single heb ik al in de jaren negentig eens op de kop getikt. In mijn herinnering is deze een beetje krom getrokken en toch zal ik de beide exemplaren even moeten beluisteren. De single van zaterdag is namelijk flink afgeragd. Het enorme voordeel is dat deze wél het originele fotohoesje heeft. De 'oude' zit in het losse hoesje van 'Love Needs Love' welke ik rond dezelfde tijd eens heb gevonden. The Daisy Clan is niet echt een 'clan' maar feitelijk alleen een zanger die we later beter zullen kennen als Michael Holm. We hebben het dan over de befaamde schlagerzanger. Als The Daisy Clan maakt hij een paar aardige bubblegum-plaatjes waarvan 'Muny Muny Muny' zelfs nog een hit wordt in ons land.

* Craig Douglas- Only Sixteen (UK, Top Rank, 1959)
Iets zegt me dat ik deze moet hebben of heb gehad. Het laatste is ook nog best mogelijk. Ik herinner me de plaat met het rood-witte Top Rank-label. Ik zie op 45cat dat de platenmaatschappij beide labels heeft gevoerd. Het rood-witte design wordt een begrip als Top Rank een deal heeft gesloten met grotere maatschappijen en 'Top Rank International' gaat heten. De single staat niet in mijn jaren zestig-bak dus of ik vergis me of de plaat is destijds achtergebleven in Mossley. De single heeft de afgelopen 62 jaar niet zonder steenslag doorstaan, maar ach... voor een eurootje kan ik het niet laten liggen.

* J. Vincent Edward- Run To The Sun (NL, CBS, 1969)
Ik ga niet automatisch voor iedere Engelse persing. Baz biedt me 'Thanks' aan maar daar bedank ik voor. Dan maar deze van J. Vincent Edward. Een stukje toekomstmuziek want Edward heeft het over de zomer van 1987 en dat hij dan 24 jaar oud is. Een bijzonder stemmig nummer maar geen hitpotentie zoals 'Thanks'. Maar dat maakt niet uit want ik ga graag voor de 'underdogs' in de popmuziek en deze single is daarvan een passend voorbeeld.

* Jose Feliciano- Angela (NL, Private Stock, 1976)
Feliciano kan eigenlijk nooit verkeerd doen bij mij. Dat begint al in de jaren negentig als ik eens bij een kringloopwinkel een 'greatest hits' koop. Eentje uit de jaren tachtig en dus met zijn comeback-hit 'Ponte E Cantar'. Deze 'Angela' ontbreekt in het overzicht. Na enkele succesvolle jaren bij RCA probeert de blinde meester op de akoestische gitaar het bij Private Stock, een sublabel van EMI. Het resultaat is zonder meer prachtig maar ook té mooi voor de 'mainstream' radio en dus geen verkoopsucces. Ik laat het nummer nog een weekje groeien en wie weet? Misschien zien we het volgende week terug in de 'Eindstreep'.

* The Foundations- Baby Now That I've Found You (US, Uni, 1967)
De singles in de 'vijf-voor-een-euro'-bak zijn flink afgeprijsd. Ik kan me heugen dat The Foundations nog twee euro moest kosten in oktober. Ik sta dan met de single in de handen, maar... waarom zou ik? Ik heb de Franse persing al dubbel en hoewel deze Amerikaanse minder styreen klinkt als bepaalde singles uit de Blauwe Bak, zie ik geen reden om hierin te investeren. Als ze vijf voor een euro zijn, verandert dit weer op slag. Hij klinkt vrij stevig voor een Amerikaanse persing maar desondanks komt deze in de jaren zestig-bak. Want...? Ja, ik heb één Franse in de reserve-Blauwe Bak staan omdat ik erbij blijf dat als dit nooit een hit zou zijn geweest nu een 'in demand' Northern Soul-hit zou zijn. Ik krijg altijd een goede bui als ik deze hoor.

* Skitch Henderson- Curaçao (NL, CBS, 1965)
Bij de eerste schifting heb ik achttien singles/ Het is dus handig als ik nog twee uitzoek. Ik wil mezelf niet in de problemen brengen en ga 'random' in de bak grijpen. Achteraf gezien had ik wellicht nog belangstelling gehad voor de Duitse 'Mouldy Old Dough' met fotohoes of, als plaagstootje voor Baz, 'Reggae Woman' van de Nederlandse formatie Cake. Skitch Henderson is tenslotte één van de twee aanvullingen. Ik verwacht een toeter, maar nee... Ik denk dat ik 'Curaçao' in de versie van Willy Schobben heb en associeer Skitch dan meteen met een koperinstrument. Hij blijkt echter gewoon een orkestleider te zijn.

* Holland- Magic Mary (NL, Delta, 1975)
De belachelijke lage prijs maakt dat ik de single meeneem. Nu zie ik de productie-credit en ben ik blij dat ik deze beslissing heb genomen. De producent is niemand minder dan de Greenfield uit Greenfield & Cook. Het is een kruising tussen progressieve rock met een flinke dosis glamrock om het commercieel uit de verf te doen komen. Een lekker nummer!

* The Hollies- Sorry Suzanne (NL, Parlophone, 1969)
Tot slot de 92e single uit de kaartenbak. Ik koop mijn eerste 'Sorry Suzanne' in maart 1990 en de plaat is dan in absolute nieuwstaat. Toch wil het Nederlandse EMI-vinyl gemakkelijk krom trekken en ik geloof dat dit ook het geval is bij de oude. De hoes ligt in ieder geval in twee stukken en daarvoor zou dit al een mooie vervanger zijn. De single klinkt derhalve erg fijn en ik denk dat ik hem wel eens helemaal kan vervangen.

Singles round-up:: januari 8

Als het nu mei of juni was geweest, had ik vast gedacht dat ik hooikoorts zou hebben. Het is opvallend dat het verre is van voorjaar of zomer. Misschien dat het donderdag al is begonnen, maar sinds vrijdag heb ik er echt last van. Ik kom vrijdagmiddag uit het werk en dan heb ik al last van geïrriteerde ogen. Natuurlijk moet je niet gaan wrijven maar onherroepelijk betrap je jezelf op deze activiteit. Ik heb vanmiddag in de spiegel gekeken en, oef, dat ziet er lelijk uit! Ik heb hele kleine oogjes op dit moment. Via een website van een apotheek heb ik een oefening gekregen die ik maar eens moet toepassen en, warempel, het voelt meteen al een stuk beter. Het is vast een allergische reactie op iets, maar ik kan niet ontdekken wat dat iets is. Verder voel ik me goed fit en het slapen is ook wel eens minder gegaan. Ik ben zaterdag bijtijds uit bed en bereid voor een fietstochtje naar Meppel. Boodschappen: Dampvloeistof, singles en nog wat kleine dingen van Xenos en Action. Bij de laatste ben ik niet geweest, wel bij de Xenos en daar ben ik geslaagd. Qua vloeistof kan ik ook meer dan een week vooruit. 'Last but not least' de singles. Tot mijn grote tevredenheid blijkt het winkeltje open te zijn. Ik heb contanten meegenomen en verwacht hiervoor ongeveer twintig platen te hebben. Het worden er maar liefst 39. Deze ga ik uitsmeren over vijf afleveringen. Omdat ik de platen van de jaren tachtig en negentig vanavond al nodig ben, begin ik nu met het eerste deel.

* Anarchic System- Cherie Sha La La (NL, AZ, 1973)
'Een winkel die nooit af is'. Dat lijkt het credo te zijn van de platenzaak. Hoewel de kassa nog wel op dezelfde plek staat als de laatste keer (hoewel die zeven keer is verhuisd sinds de zomer) wordt het achterste deel gescheiden door een gordijn. Niet toegankelijk voor bezoekers. De eerdere categorieën zijn min of meer opgeheven en dat is ook best jammer. Sommige 'afdelingen' staan nog wel een beetje bij elkaar, maar de bananendozen zijn verbannen. De singles zijn nog altijd een euro per stuk en bij afname van meer wordt een korting berekend. Omdat de uitbater een sjekkie gaat roken, heb ik ook wel even zin in een filtersigaartje. Buiten zie ik dan een bak staan met singles: Vijf voor een euro. Daar komt de helft van deze serie 'Singles round-up' vandaan. Ik trap dan af met Anarchic System. Het is één van de vele uitvoerenden van 'Popcorn' met het verschil dat hun 'Popcorn' wordt gezongen. 'Cherie Sha La La' gaat, zoals verwacht, over de diepere betekenis van het leven. Nee, tuurlijk niet! Het is wel beregezellige bubblegum. Waar Chicory Tip na 'Son Of My Father' de Moog nog altijd een prominente plek gaf, daar doet Anarchic System het zonder dit typerende instrument. Het zingt lekker weg maar het verbaast me ook niets dat dit niet boven het maaiveld heeft uitgestoken in 1973.

* Aphrodite's Child- It's Five O'Clock (België, Mercury, 1970)
Ik heb deze al een keer eerder in de handen gehouden, maar 'vijf voor een euro' is de prijs om me over de streep te helpen. Ik heb deze al in de Nederlandse persing (met fotohoes) en ik ben blij dat ik niet méér heb betaald voor deze. Hij kraakt namelijk stevig maar als je daarvoor immuun bent geworden, blijft het kicken. Een potentiële plaat voor de Top G-duizend besef ik me nu weer. Als schijfje is het gewoon een aanvulling op de collectie en ik zal vaker de Nederlandse persing draaien.

* Bay City Rollers- Shang-A-Lang (Duitsland, Bell, 1974)
De doorbraak voor The Rollers in 1974 en het zet meteen de toon. Ook hier wordt een voorproefje gegeven van de diepgaande theorieën waarmee de Schotse band ons later in de loopbaan zal verblijden. Omdat ik meen dat er 'iets' is met de titel (een cover of iets dergelijks), zoek ik het op op Wikipedia. Daar blijkt de plaat een toevallige ontmoeting te zijn van 'Da Doo Ron Ron' en de de geluiden van de havenstad waar één van de songschrijvers is opgegroeid. Het resultaat is een erg fijne stamper en ideaal voor op de zondagavond.

* Oscar Benton- Woolly Boolly Boogie (NL, Negram, 1976)
Hoewel Benton vooral beroemd wil worden als blueszanger en leider van een band, zit hij in 1976 nog onder het plak van de commercie. Hij schrijft de nummers op de single samen met Dries 'Andres' Holten en de productie is in handen van Jack De Nijs (beter bekend als Jack Jersey). 'Woolly Boolly Boogie' is gewoon platvloerse glamrock zonder dat het ergens leuk wordt. De b-kant heet 'Stop What You're Doing' en dit klinkt al iets meer bluesy met een fraai 'antwoord' van een gitaar, maar ook dit heeft het sausje mee gekregen van zijn eerdere platen op Imperial. Het is uiteindelijk wel de betere kant, maar het zou zoveel beter zijn geweest zonder Jack en Andres.

* Alpha Blondy- Sweet Fanta Diallo (Frankrijk, EMI-Pathé, 1987)
Iedereen met een kleurtje komt automatisch in de soul te staan en dat betekent dus ook dat de reggae meteen op het pad komt. In de partij van gisteren zitten twee reggae-singles die op het eerste gezicht best interessant zijn. Alpha Blondy ken ik overigens niet van mijn radio-collega's maar dit neemt me terug naar de tijd van het kraakpand in Steenwijk. Ik weet niet of dit nummer voorbij is gekomen, maar Alpha Blondy is daar wel de favoriete muziek voor bij een blowtje. Er zit een duidelijke discobeat in om het ook in de discotheken te laten werken en het is bovenal een heerlijk onbezonnen deuntje met een lekkere groove. Mijn vingers beginnen te jeuken en ik zou nu graag iets willen draaien met vloeipapiertjes. Die tijd heb ik echter al lang achter me gelaten en ik ga door naar de volgende single.

* Gary Byrd & The G.B. Experience- The Crown (Frankrijk, Motown, 1983)
Deze van Gary Byrd alsook de andere singles uit de jaren tachtig en negentig zullen vanavond meteen aan bod komen in 'The Vinyl Countdown'. Ik doe vanavond een show met de eerste drie bakken jaren tachtig. Ik ga niet hoog op doen over mijn collectie 12"-singles. Zeker in vergelijking met mijn broer valt mijn verzameling helemaal in het niet. Toch kan ik zeggen dat ik 'The Crown' ook op 12" heb en dat is dik over de tien minuten. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik het na drie of vier minuten wel geloof en wat dat betreft brengt deze single uitkomst.

* The Chimes- I Still Haven't Found What I'm Looking For (NL, CBS, 1990)
'Slechte' muziek bestaat in mijn oordeel niet. Het is een kwestie van smaak en hoewel ik me soms niet kan vinden in iemands muzieksmaak blijft het wel een kwestie van smaak. Je zal mij niet horen zeggen dat U2 slecht is. Allesbehalve zelfs! Tegelijk vind ik de muziek van de Ieren doodsaai en dat maakt dat ik U2 met enige voorzichtigheid benader. De originele uitvoering van 'I Still Haven't Found What I'm Looking For' kan ermee door voor mij, maar in 1990 gaat mijn voorkeur vooral uit naar The Chimes. Hoewel ik dan nauwelijks bewust ben van de hits die op dat moment spelen, zorgt deze ervoor dat het door de barrière breekt van obscure jaren zestig- en zeventig-muziek. En het smaakt ruim dertig jaar later nog als vanouds. Ik ben erg blij met deze aanvulling.

* Phil Collins- Thru' These Walls (UK, Virgin, 1982)
Deze heb ik al in de Duitse persing zoals die in 1982 in de Nederlandse platenwinkels heeft gelegen. De single heeft echter zijn beste tijd gehad en dat komt mede omdat het hoesje is gescheurd. Het is één van de opvolgers van 'In The Air Tonight' en volgens hetzelfde principe gemaakt: Een ritme dat me meteen doet denken aan een Philicorda-orgeltje en het klinkt opnieuw als een demo voor een komende Genesis-plaat. De drumroffel uit 'In The Air Tonight' zit prominent in het refrein verwerkt. Ik moet bekennen dat ik deze kant pas laat ontdekt want omstreeks 1992 draai ik de single vooral vanwege de b-kant. Sire heeft op dat moment een reclame op televisie met het motto 'Alcohol maakt meer kapot dan je lief is' en hier is op de achtergrond 'Do You Know, Do You Care' te horen wat hier de b-kant is. Nu gaat mijn interesse vooral uit naar het sterke 'Thru These Walls'.

Een leven met Meat Loaf

Hoewel dit het eerste nieuws is dat ik vanochtend hoor, ben ik het vanavond in eerste instantie alweer vergeten. O ja, dat is waar ook... Meat Loaf is overleden. Ik hoor het op het nieuws, maar het volgende moment heb ik al iemand van het werk aan de telefoon en tegelijk ben ik me aan het omkleden en klaar te maken voor het werk. In Steenwijk is het vandaag zo gepiept en ik zou wensen dat ik het woensdag zo eenvoudig had gehad. Bij thuiskomst zie ik dat de schoenen zijn bezorgd bij de buurvrouw en een minuut later staat ze aan mijn deur. Ze zitten nog ingepakt want het wordt niet eerder dan zondag voordat ik ze ga inlopen. Voor morgenmiddag heb ik het plan om naar Meppel te fietsen. In de eerste plek voor dampvloeistof maar ik ga dan ook even bij het platenzaakje kijken en de boodschapjes doen bij de Action en de Xenos. Maar... Meat Loaf... Ik zou een foto kunnen zoeken van de man maar zie dan de bovenstaande foto. De grootste cheeseburger van de wereld. Ik neem aan dat Meat Loaf deze voor zijn ontbijt zou nemen en er is in zekere zin ook sprake van een 'meat loaf' en dus keur ik het helemaal goed. Niet de standaard biografie van de man want dat hebben jullie vandaag in elke krant kunnen lezen, maar vooral het effect dat Meat Loaf in mijn leven heeft gehad.

Ik ben van bouwjaar 1975 en ben dus drie jaar oud als opeens die sensationele plaat uit komt. Ik kan me nog wel herinneren dat het hele gezin voor de televisie zit als Meat Loaf in TopPop wordt gedraaid. Het is sensationeel omdat het meer van een toneelstuk weg heeft dan van een popliedje. Hoewel de single een 'edit' is van de albumversie is deze als single ook nog steeds van een ongekende lengte. Ik denk dat de vertoonde videoclip zo mogelijk nog meer potentiële platenkopers over de streep heeft getrokken. De opvolger, 'You Took The Words Right Out Of My Mouth', gooit eveneens hoge ogen en van deze plaat weet ik in ieder geval te herinneren dat mijn oudste broer hem op vinyl heeft. In de jaren tachtig zit ik in de schoolbanken als 'Paradise By The Dashboard Light' in de 'Arbeidsvitaminen' wordt gedraaid en verder is dit één van de platen die synoniem staat met Goede Vrijdag: De Top 100 Aller Tijden van Veronica. Ik weet er anno 2022 geen vinger meer op te leggen. Hoe voel ik me als ik in de jaren tachtig 'Dashboard Light' hoor? De plaat komt in 1988 opnieuw in de hitparade maar ik zit dan vooral op een afrastering (om een Engels gezegde te verhaspelen). In 1993 ben ik op een rommelmarkt als ik 'Bat Out Of Hell' tref. Ik neem de plaat mee, maar kan me eigenlijk niet heugen dat ik de plaat zélf integraal heb gedraaid. Het is vooral 'gereedschap' voor kroegoptredens waar je zonder 'Dashboard Light' gewoon niet goed bent uitgerust.

Eind 1993 komt Meat Loaf met een nieuwe plaat welke een enorme hit wordt: 'I'd Do Anything For Love'. Als mijn broer twee jaar later naar Denemarken verhuist, neem ik een tas met cd-singles van hem over. Waaronder deze van Meat Loaf. Ik zet het op een cassettebandje dat ik helemaal dol draai, maar niet vanwege dit nummer. Ik denk dat Meat Loaf 'wel oké' is voor mij anno 1995. Behalve natuurlijk het plat gedraaide 'Dashboard Light', hoewel dat ook weer zijn charmes heeft. Ik kan me niet een dorpsfeest voorstellen zonder dit nummer van Meat Loaf. Of het nu tijdens een playbackshow voor volwassenen is, een Top 100-band op een podium of een feest-dj... dit nummer komt standaard voorbij op een feestavond. Iedereen die nog een beetje fatsoenlijk op zijn benen kan staan, staat dan ook mee te hossen.

Je kan niet om Meat Loaf en dit nummer heen en het getuigt voor mij al snel van een 'slechte' muzieksmaak. Dat komt vooral door onze chauffeur in De Bilt. Iemand die alleen muziek 'mee pakt' van de radio en die dan meent opeens ergens 'fan' van te moeten zijn. In plaats van dat de autoradio wordt aangezet, worden wij (als bijrijders) dagelijks getrakteerd op zijn erg minimalistische muziekverzameling. Dat is 'Bat Out Of Hell' van Meat Loaf en een bandje met aan één kant de grootste hits van Elton John en Billy Joel aan de andere kant. Meat Loaf wordt een dagelijkse routine en dat is teveel van het goede. Als de chauffeur hals over de kop vertrekt en ik met een andere chauffeur op de bus zit, open ik het raam en gooi de bandjes over de vangrail in de berm. Ik ga nooit meer Meat Loaf horen! Althans, dat neem ik mezelf voor...

Een paar jaar later heb ik een tijdelijke residentie in 'Classics'. Ik zag afgelopen week dat de tent alweer een andere naam heeft gekregen. Ik ben de 'rock-dj' en mag op zondagavond van alles draaien, zo lang het maar rockt en bekend is. Als er dames het etablissement binnen stappen, moet ik meteen switchen naar Tina Turner of Bryan Adams. Als deze dames binnen blijven en een flinke slok op hebben, moet ik verplicht 'Paradise By The Dashboard Light' draaien. Ik ben altijd weer blij als de dames na een borreltje richting de deur waggelen, maar toch ontkom ik er een paar keer niet aan en gebruik dan de albumversie om aan toiletbehoeften te voldoen.

Voor 'Paradise By The Dashboard Light' hoeft u me niet lastig te vallen, maar... is het allemaal kommer en kwel? Welnee! 'You Took The Words Right Out Of My Mouth' heb ik minstens zo vaak gehoord als 'Dashboard Light', maar deze gaat me nimmer vervelen. Het is dus de enige single van Meat Loaf welke ik nog geregeld draai. Buiten dat mag zijn oeuvre wat mij betreft achter de vangrail van de weg tussen De Bilt en Zeist.

Niet voor de poes

Het is dit jaar vijf jaar geleden dat ik ben begonnen aan een onregelmatige serie van het leven van twintig jaar ervoor. Zeker het laatste jaar is het zeer onregelmatig geworden en ik ben bang dat ik voor 2022 niet veel beterschap kan beloven. Hooguit een enkel 'zwervers'-verhaaltje in de zomer, maar verder is 2002 niet zo'n heel boeiend jaar geweest. Ik lig het grootste deel van het jaar in de knoop met mezelf en dat is ook nog eens het jaar dat ik zevenentwintig word. Mijn huisbaas heeft een leuk presentje gevonden: Wc-papier met daarop iets met 27 jaar. Hoewel het erg symbolisch zijn geweest om het door de wc te spoelen, gaat het hele pak het Steenwijkerdiep in. Het is een goede maand geleden dat ik voor het laatst twintig jaar terug in de tijd ben gegaan en dan staat de korte vakantie in Engeland centraal. Nu herinner ik me opeens dat het twintig jaar geleden is dat vreemde metalen voorwerpen in de portemonnee hadden. Hoewel ik het niet ga 'vieren', wil ik vanavond de euro een plekje op het podium gunnen.

In de jaren negentig ben ik met van alles bezig behalve politiek. Ik ga wel trouw iedere keer stemmen maar ik heb geen flauw idee wat de partijen voor me in petto hebben en vul maar een willekeurig hokje in. Natuurlijk... ik ben links want ik ben vooral een hippie in de jaren negentig. Een wereld zonder grenzen klinkt wel lekker rond een kampvuurtje, maar toch bekruipt me in de jaren negentig al een beklemmend gevoel bij de gedachte. Ik heb laatst nog eens nieuwsoverzichten gezien van de verschillende decennia en, ja, ik kan me de Europese top in Maastricht nog wel herinneren. Daar wordt het fundament gelegd voor de Europese munt welke dan nog toekomstmuziek is. Nog geen tien jaar later zit het kreng in de portemonnee van de mensen. In 1998 vindt in York een Europese top plaats voor de financiële ministers uit de verschillende landen. Het is de tijd dat ik in de YWCA in Clifton verblijf en 's ochtends mijn ontbijtjes geniet in een kerkelijk centrum in de binnenstad van York. Als ik de nodige kommen cornflakes, sneetjes toast en koffie, thee en melk heb gehad, loop ik uit verveling even de stad in. Daar komt ik midden in een protest terecht tegen de Europese Muntunie. Ik heb ook al snel een bordje in mijn handen en het zal later op mijn kamer in de YWCA prijken: 'Even more unemployment'. De eerste letters vormen dan weer de afkorting van de European Monetary Union. Heeft de actie geholpen? Engeland is in ieder geval nooit mee gegaan in de euro.

De euro blijkt voor Nederland minder extreem toekomstmuziek te zijn. Vanaf januari 2002 kunnen we de nieuwe munt gaan gebruiken. Ik ben faliekant tegen de euro en tracht om zolang mogelijk zonder de euro te blijven. We kunnen ook een gratis setje euro's ophalen en daar heb ik ook geen gebruik van gemaakt. Beetje zonde want ik had de bijna vier euro ook kunnen doneren aan een goed doel? Oud en nieuw vier ik dat jaar in Hotel Gelderingen waar onder andere Armand optreedt. Het is het moment dat ik Armand vertel dat ik degene was die door zijn concert in Ruigoord zat te snurken, nadat ik in 1999 had gelezen dat Armand dat herinnerde als het meest vervelende moment uit meer dan dertig jaar van optredens. De volgende avond, nieuwjaarsdag, ben ik in De Karre en vergaap me aan de gewijzigde prijslijst in de snackbar. Kale kroketten en frikandellen hebben weer een nul-komma in de prijs gekregen. Dat is lang geleden want een frikandel is dan ook al anderhalve gulden. Ik kom niet zo vaak in de snackbar maar ik vermoed dat zo'n snack nu wel eens twee euro of meer zal moeten kosten? Het is echter halverwege de avond dat het geld in de portemonnee op is en er niets anders op zit om te gaan pinnen. En ja hoor, daar komen de eerste euro's uit de flappentapper. Omdat het ook niet handig blijkt om euro's en guldens in de portemonnee te hebben, maak ik de guldens maar op en ga langzaam wennen aan de euro's. Aan de muntstukken ga ik komende zomer helemaal wennen, daar komt vast nog wel een verhaaltje over. De waarde van de munten is dan weer een ander verhaal.

In Tuk zit dan een loodgieter en deze heeft badkamers en sanitair in de etalage. Als deze de prijs heeft aangepast naar euro's heeft die op een avond een briefje op de ruit: Eindelijk normale prijzen. De eurobedragen lijken goedkoop en het zal later de boeken in gaan als 'de ziekte van Duisenberg'. Het is in februari of maart 2002 dat ik door de Woldpromenade loop en een nieuwe schoenenzaak zie. Er is een tijd geweest dat Steenwijk om de drie winkels een shoarmaboer of een schoenenwinkel had. Het belooft hoge kortingen en ik stap binnen. De enige maat 48 die ze hebben is een paar van het merk Caterpillar. Ik ken het merk vooral van de graafmachines maar het heeft dus ook casual schoenen in haar assortiment. Eigenlijk ging ik met schoenen nooit veel hoger dan zeventig gulden. Ach vooruit, dit is een écht merk en ze passen me goed en dus tast ik eens wat dieper in de buidel. Honderdtwintig gulden is immers ook geen verkeerde prijs... Totdat het later die maand gaat opbreken, het lijkt wel alsof ik een flink bedrag ben kwijtgeraakt. Dan realiseer ik me opeens dat de betaalde 120 voor de schoenen geen 120 gulden is geweest, maar 120 euro. En dat ik dus voor ruim 260 gulden aan mijn voeten heb. Ik heb er niet lang plezier van gehad want het leer is al flink uitgedroogd als ik ze aanschaf. Een jaar later liggen ze in de kliko.

Ik verbaas me eind 2002 over de 'funky' prijs, maar het is liefde op het eerste gezicht en ik zit nog steeds met de guldens in mijn hoofd. Het blijkt een regelrechte miskoop. Het is een zilveren overhemd met een kraag waarvoor je een gemeentelijke vergunning moet aanvragen. De knopen vallen er bij het minste of geringste vanaf en tot overmaat van ramp blijkt de stof een soort 'mixed fibres' te zijn die je heel voorzichtig moet wassen. De prijs is 67,95. Voor achtenzestig gulden wil ik wel de blits maken in zo'n opzichtig overhemd, voor 150 gulden zou ik hem laten hangen. Enfin, jullie raden het al... opnieuw slaat de ziekte van Duisenberg toe en net als de Caterpillars is ook dit attribuut niet lang aanwezig in mijn garderobe.

Stuivers, dubbeltjes en kwartjes... Deze vind ik regelmatig tussen mijn spullen. Vooral op de bodem van mijn bakken singles ligt een klein fortuin aan oud geld. Iedere keer als ik weer zo'n tijdscapsule in mijn handen heb, kan ik er niet genoeg van krijgen. Eigenlijk zou ik het nu moeten weg gooien, maar hee... het is geld! En uiteindelijk gooi ik het weer terug waar ik het heb gevonden...

Week Spot: Percy Sledge

Je zult mij niet horen klagen want ik vind het wel fijn dat ik niet helemaal voor niets naar Steenwijk of Meppel hoef te fietsen. Omdat het met name afgelopen vrijdag erg weinig post is waardoor ik al heel vroeg op de middag klaar ben, durf ik het wel aan om plannen te maken voor de woensdagavond. Het zou rock'n'roll zijn geworden. Eerst naar Steenwijk fietsen voor werk, dan terug naar Uffelte om te verkleden en dan weer op de fiets naar Staphorst en 's avonds weer terug. Ik denk dat ik er niet zo fris bij had gezeten als nu. Op het eerste oog is het niet veel in Steenwijk. Wel een mailing voor een paar wijken. Op een gegeven moment kijk ik niet meer op de klok en blijf door beuken. Als ik dan toch eens op de klok kijk, schrik ik me een hoedje. Ik weet niet waar de uren zijn gebleven, maar ze zijn voorbij gevlogen. Om een lang verhaal kort te maken, ben ik pas na half zes thuis en dan kan ik Staphorst wel op mijn buik schrijven. Ik heb gisteravond een heerlijke ontspannen avond gehad en dat betekent ook een avond rust voor Soul-xotica. Ik moet nog altijd een Week Spot kiezen en opeens weet ik het. Ik heb de afgelopen maanden verschillende singles gekocht van Percy Sledge, maar met name 'Sudden Stop' is een schot in de roos. Dat moest dus maar de Week Spot worden deze week.

Ik kan het me dus veroorloven om mezelf met een Jantje van Leiden ermee af te maken want Percy heeft jaren geleden al eens de Week Spot gehad. In dat verhaal vertel ik ongetwijfeld over hoe ik aanvankelijk niet veel moet hebben van de zanger en dat de originele 1966-persing van 'When A Man Loves A Woman' me opeens doet in zien dat ik het al jaren bij het verkeerde eind heb. Misschien moet ik dan de schuld geven aan 'My Special Prayer' want die plaat kan ik niet kauwen. Neemt niet weg dat Percy een zeer karakteristieke stem heeft welke in veel nummers zeer overtuigend overkomt. Sinds 2017 heb ik mijn schroom voorgoed aan de kant gezet en koop alles wat los en vast zit van de man. Ik ga straks nog even fietsen en heb de keuze tussen Meppel of Dwingeloo. Ik denk de laatste omdat de uitbater van de kringloop me in september heeft beloofd 'binnenkort nieuwe singles toe te voegen'. Het schiet er lange tijd bij in en dan hebben we opeens weer de lockdown. Ook heb ik even gespeeld met Meppel, maar daar heb ik op dit moment gewoon geen zin in. Nee, een uitstapje naar Dwingeloo zie ik wel zitten.

'Sudden Stop' is één van de vele singles die ik bij mijn mannetje in Meppel heb gekocht. Ik heb geen idee of die de sluiting van de afgelopen weken heeft overleefd of niet. Dat zou ik aanvankelijk vanmiddag willen checken plus boodschapjes bij buren Xenos en Action. Dat moet maar een andere keer plaats hebben. Morgen ben ik weer in Steenwijk te bezorgen. Ik zal straks even in de groene brievenbus kijken of de single uit Amerika reeds is gearriveerd, maar het maakt niet uit voor de Week Spot. Ik ga deze week helemaal voor 'Sudden Stop' van Percy Sledge uit 1968.

Singles round-up: januari 7

Omdat het zo lekker gaat, gooi ik ook meteen de tweede aflevering er achteraan. Dan kan ik het nu wellicht even hebben over de blijde verwachtingen? Er is natuurlijk een vracht van Mark onderweg maar het zou me niets verbazen als die pas in februari binnen komen. Ali van Cannonball heeft onderzoek gedaan naar het ontbrekende pakket en heeft besloten het opnieuw te verzenden. Ik kan niet ontdekken of het is geretourneerd of zoek is geraakt. Waarbij dus ook nog een kans bestaat dat ik binnenkort twee exemplaren van iedere single heb. Dan kunnen we even vooruit! Verder zou de Amerikaanse single morgen of donderdag moeten arriveren. Ik heb prompt de extra invoerkosten betaald en dat moest voor gisteren plaatsvinden. Wel een beetje bizar omdat ik bij Discogs al flink veel invoerkosten heb betaald, maar vooruit maar... Als de plaat morgen arriveert en ik het héél gemakkelijk wil hebben, maak ik deze plaat tot Week Spot want ik heb de groep onlangs nog als Week Spot gehad. Dan vervolg ik nu de reis door de twaalf platen van Discogs en hierbij wordt het niet later dan 1973!

* Cliff Richard & The Shadows- Visions (UK, Columbia, 1966)
Onder het mom van 'plaatjes die ik altijd nog eens moest hebben', heb ik recent interesse gekregen voor 'In The Country' van Cliff Richard. Dat hoeft me de kop niet te kosten. Ik zoek ook bij René even op Cliff en tref dan zijn erg leuke verzameling. Naar verluid is de eerste eigenaar een vader die met zijn dochter regelmatig naar fanclubdagen van The Shadows gaat. Als de hoesjes van de singles teveel slijten, maakt hij ze zelf. Stevige gelamineerde kartonnen hoezen met de voorkant van het oorspronkelijke hoesjes. 'Visions' verschijnt namelijk met twee verschillende hoesjes in ons land. De ene is zwartwit terwijl de andere een rode gloed heeft over de foto van Cliff. In het hoesje zit dan weer de Engelse persing en dat is ook wel fijn. Eigenlijk zijn The Shadows alleen van de partij op de b-kant. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van B. Ebinghouse heb gehoord die hier het orkest leidt.

* The Searchers- He's Got No Love (NL, Pye, 1965)
Een 'thuisbrenger'. Ook zo'n plaatje dat al een tijd op mijn verlanglijstje staat. Deze mag zonder hoes voor een euro. Ik heb trouwens wel mindere exemplaren getroffen voor een euro, het is zeer acceptabel in mijn oren maar dan opnieuw... ik ben immuun geworden voor krasjes. Het hoort erbij met een plaat van bijna 57 jaar oud. De envelop-hoes mag nog altijd eens als deze voordelig op mijn pad komt.

* Dusty Springfield- Don't Forget About Me (NL, Philips, 1969)
Eigenlijk zou ik willen wachten totdat ik hem eens met fotohoesje zou treffen, maar ik vind dat ik lang genoeg heb gewacht. Het is acht jaar en een paar dagen geleden dat ik het optreden in Watford heb gedaan en ik heb in de weken ervoor het plan om de set te besluiten met 'Don't Forget About Me' van Barbara Lewis. Dat ben ik helemaal vergeten als ik sta te draaien en het is vooral uit novelty-overwegingen dat 'Do I Love You' van Frank Wilson de afsluiter is. Qua zang is Dusty een serieuze concurrent van Barbara, het is het Memphis-arrangement dat dit anders doet klinken dan Lewis en het nummer past ook deze jas. Er is echter nóg een reden om deze plaat aan te schaffen: De b-kant. 'Breakfast In Bed' is zonder meer mijn favoriet van 'Dusty In Memphis' en nu heb ik het eens op single. Dat klinkt zó fijn dat het met stip in de Blauwe Bak-koffers mag staan.

* The Ventures- Instant Mashed (NL, Liberty, 1962)
Als ik het van tevoren had geweten? Afgelopen zondag heb ik de jaren zestig-bak met The Ventures in 'The Vinyl Countdown' gehad en heb in de 'New additions' 'Walk Don't Run' gedraaid. Dat had achteraf gezien een 'Trouble shot' kunnen zijn als ik deze bak even had uitgesteld. Ik kan moeiteloos een uur luisteren naar The Ventures. Als ik bij een vroegere kameraad in Steenwijk op bezoek ga, komt er altijd wel een elpee van de gitaargroep voorbij. 'Instant Mashed' komt uit de weken dat de 'Mashed Potatoes' de laatste dansrage is. Dat is The Ventures ten voeten uit: Een zeer professionele groep dat heel snel kan inspelen op een nieuwe trend of rage.

* The Ventures- Theme From 'A Summer Place' (NL, Liberty, 1969)
Opvallend: Terwijl 'Instant Mashed' van 1962 is en in stereo, daar is deze ongelofelijk mono. Terwijl het nummer oorspronkelijk nóg ouder is. Het verschijnt voor het eerst in 1960 maar The Ventures maakt deze uitvoering in 1969. We hebben jaren geleden op een forum eens een top-zoveel van instrumentale nummers gedaan en ik geloof dat 'Summer Place' dan de nummer 1 is. Het is en blijft een prachtige melodie en in het origineel komt het van zoete violen. Bij The Ventures is dit vanzelfsprekend vervangen door gitaren terwijl het wel de ritmische piano als basis heeft.

* Wizzard- See My Baby Jive (UK, Harvest, 1973)
Deze heb ik al in de Nederlandse uitdossing met fotohoes en normaal gesproken zou ik deze hebben overgeslagen. Ware het niet dat ik een paar jaar geleden nog 'Angel Fingers' en 'Ball Park Incident' in de Engelse persingen heb gekocht en dus mag deze ook mee. Het klinkt ook meer solide dan de Nederlandse persing.

Singles round-up: januari 6

Je kan het in Uffelte en omgeving zo bont maken als je wilt met bochtjes om. Tussen de Dorpsstraat in Uffelte en de Weg Achter De Es tegen het bos aan loopt wegenstelsel dat het meest doet denken aan ruilverkaveling. Ik heb vanmiddag wel behoefte aan een wandelingetje en loop dan onder andere een pad dat ik verschillende malen heb gezien maar nooit gelopen. Het is weinig spannend want het is een verbindingsweggetje tussen de Postweg en de Winkelsteeg. Ik heb nu gezien dat langs het weiland een fraaie grasstrook ligt. Voor de rest is het mul zand en dat wordt na enige regenval al snel een blubberzooi. Al met al is het een fraai blokje om en iets dat voor herhaling vatbaar is. Nee, niet vanavond. Het lijkt een drukke dag te worden morgen. Ik ben overdag in Steenwijk en wil 's avonds voor een lichtjestocht naar Staphorst. Dan wil ik uiteraard niet de fietstassen van de post aan de fiets hebben en ook geen bedrijfskleding dragen. Het ziet er naar uit dat ik vroeg in Steenwijk aan de slag ga en dan terug naar Uffelte fiets. Na een verkleedpartijtje zonder tassen naar Staphorst fietsen en 's avonds weer terug. Ik kom wel aan mijn kilometers op deze manier. Nu begin ik dan eerst maar met het eerste deel van de singles die ik gisteren heb binnengekregen. Het zijn er twaalf en dus zijn twee afleveringen van elk zes singles ideaal. Over een Week Spot heb ik nog niet nagedacht en dus blijf ik een beetje achterop schema lopen. Nu dan de eerste zes singles van gisteren met best een bijzondere als uitsmijter!

* The Beatles- Love Me Do (NL, Odeon, 1963)
Het is al een paar jaar geleden dat ik mezelf voor een opdracht zet: Ik wil nog eens een paar 'big wants' uit de jaren zestig zien binnen te halen. Toch moet ik bekennen dat ik bij soul nog wel bereid ben om de portemonnee te trekken waar ik bij de 'algemene' singles graag de kat uit de boom kijk in de hoop dat ik nog eens eentje voor vijftig cent of een euro tref. Dan is het maart van het vorige jaar. Er zijn een paar 'big wants' waar ik nu al té lang tevergeefs op wacht totdat ik ze spotgoedkoop tref. Tijd om eens door te pakken met deze titels? Eerst bestel ik 'Back Home' van Cuby + Blizzards in de eerste oplage met het oranje fotohoesje. De jaren zeventig-heruitgave van 'Rainbow Chaser' van Nirvana is al een tijd zoek en ik laat me verleiden tot een Scandinavische met fotohoes. En dan is er nog 'See Emily Play' van Pink Floyd. Een top tien-hit in Engeland maar desondanks vrij prijzig. Dan zie ik deze staan op Discogs en ik besluit even verder te kijken in zijn handel. Dat levert tweemaal een fraai pakket singles op gedurende 2021. Ik heb al sinds de zomer een goedgevulde winkelmand bij René maar vergeet steeds om af te rekenen. Er zijn intussen heel veel plaatjes verkocht aan anderen en het is met name één plaatje dat ik niet wil missen. Ik ga nog eens door zijn handel en zie dan onder andere deze van The Beatles. Ik zweer jullie: Ik heb nog niet eerder een originele Nederlandse 'Love Me Do' gezien. De plaat is in Engeland in 1962 uitgebracht en de Nederlandse is van februari 1963. Het betekent dat de 1982-persing binnenkort naar de jaren tachtig-bak kan verhuizen. Op de andere kant staat overigens 'Please Please Me'.

* F.R. David- Words (Frankrijk, Carrere, 1982)
Het zijn voornamelijk singles uit de jaren zestig en zeventig die ik in de twee vorige vrachten van René heb gekocht. 'Wat is het verhaal hierachter?', is zijn vraag. Welnu, ik koop bijna nooit één plaat op Discogs. Doorgaans zoek ik bij een dealer bij de goedkoopste platen. Omdat ik zijn handel goed in de gaten hou, zoek ik hier echter op 'meest recent toegevoegd'. Er zijn dan altijd een paar platen waarvan ik weet te herinneren dat ik ze eerder heb gezien. Bij de 'goedkope' platen maakt het eigenlijk niet zoveel uit. Voor vijftig cent of een euro mag bij mij heel veel. Een upgrade bijvoorbeeld. Als ik de bestelling eerder had geplaatst had ik mijn gare exemplaar van 'With A Little Luck' van Wings kunnen vervangen. Voor deze prijzen mag ik ook ongegeneerd gokken of gewoon toegeven aan jeugdsentiment. F.R. David is in de laatste categorie. Mijn zus draait de plaat helemaal gaar in 1982 en ik ben steeds vergeten om hem te kopen. Beter dan dit zal ik hem waarschijnlijk niet tegenkomen want hij is écht in een nieuwstaat!

* Jimmy Jackson- I'd Love You To Want Me (NL, Buddah, 1974)
Ik heb geen idee of ik bij deze single heb gegokt of dat ik het heb opgezocht op Youtube. Gene Page verzorgt het arrangement op de plaat. Enerzijds heb ik een goed gevoel bij Page maar aan de andere kant heb ik ook een plaat van Page zelf welke oneerbiedig in de jaren zeventig-bak staat. Dan tellen we erbij op dat Jackson twee covers doet. Ja, deze heb ik opgezocht. Jimmy doet een heerlijke funky uitvoering van het nummer van Lobo en dit gaat dan ook rechtstreeks in de Blauwe Bak. Het swingt echt de pan uit! Op de keerzijde staat een cover van 'Without You'. In de handen van Page en Jackson wordt dat een heel ander nummer. Twee zeer eigenzinnige covers en lastig om daar op dit moment een favoriet van uit te zoeken. Het is voor de Blauwe Bak, zoveel is wel duidelijk!

* Level 42- Leaving Me Now (NL, Polydor, 1985)
En zo komen we vanzelf bij de 'actualiteit'. Ik ben een paar maanden geleden begonnen met het wereldbekertoernooi van Level 42-liedjes en heb eind vorig jaar nog eens 'Een leven met Level 42' gedaan. Welnu, vanavond heb ik de twee finalisten gedraaid en de poll staat al online en laat een weinig spannende wedstrijd zien. Het gevecht gaat tussen 'Hot Water' en 'Something About You' en de laatste loopt al een eind uit op 'Hot Water'. Dankzij de wereldbeker hoor ik op een gegeven ogenblik ook weer eens 'Leaving Me Now' en dat bevalt erg goed. Toch sneuvelt 'Leaving' al tijdens de eerste ronde. Op de keerzijde staat 'I Sleep On My Heart' dat het nog tot de kwartfinales heeft geschopt. Evenals F.R. David geldt hier dat de plaatjes in een uitzonderlijk fraaie staat zijn.

* The Moody Blues- I Don't Want To Go On Without You (NL, Decca, 1965)
Een gokje waar ik niet bij kan verliezen. De plaat wordt omschreven als met 'het originele oranje Decca-hoesje' en dit zou kunnen wijzen op de Engelse persing. Het blijkt dan toch de Nederlandse te zijn die ik al heb, maar dan in een veel mindere staat. De single bevat twee succesnummers voor anderen uit 1965. 'I Don't Want To Go On Without You' komt oorspronkelijk van The Drifters maar is in 1965 een grote hit voor The Searchers. Op de keerzijde staat een uitvoering van 'Time Is On My Side'. Niets ten nadele van The Searchers maar The Moodies brengen de rhythm & blues terug in het nummer. De plaat is niet in de beste staat maar zeker beter dan dan de oude!

* The Moody Blues- Life's Not Life (NL, Decca, 1967)
Eigenlijk ben ik wel klaar met The Moody Blues. Dat klinkt negatiever dan het is bedoeld. Het heeft dan vooral met het verzamelen van doen. Ik heb de meeste platen van de groep nu wel compleet en de paar die ontbreken, zijn doorgaans niet te betalen. Als ik deze zie, ben ik echter meteen enthousiast. Je komt de plaat niet iedere dag tegen en zeker niet met het fotohoesje intact! 'Life's Not Life' is zonder medeweten van de groep uitgebracht als single. Het is namelijk een oudere opname met Denny Laine op leadzang en met Clint Warwick op de basgitaar. Deze zijn lang en breed vertrokken en met Justin Hayward en John Lodge wordt gewerkt aan een nieuw groepsgeluid. Dan brengt Decca dit opeens uit. Het hoesje toont ook nog de oude bezetting. 'Love And Beauty' kondigt al iets van een nieuwe stijl aan, met 'Fly Me High' is het duidelijk dat de groep de r&b-roots heeft verlaten. Hij is een beetje duurder dan wat ik normaal gesproken voor een single uit de 'algemene' bakken betaal, maar dan opnieuw: Het is regelmatig dat ik een dergelijk bedrag (of meer) uitgeef om een zeldzame soul-single aan de koffers toe te voegen.