Nog (Sl)een keer: woensdag 31 augustus

De fiets is thuis! Zelf stap ik straks weer op de bus voor een laatste nachtje Sleen. Morgen volgt het vakantieverhaal en de Eindstreep.

Nog (Sl)een keer: dinsdag 30 augustus

Nog (Sl)een keer: maandag 29 augustus

Nog (Sl)een keer: zondag 28 augustus

Nog (Sl)een keer: zaterdag 27 augustus

Nog (Sl)een keer: vrijdag 26 augustus

Nog (Sl)een keer!

Dat is één... De rest moet nog ingepakt worden maar omdat ik de nacht vóór de vakantie nooit kan slapen, denk ik dat dit zo dadelijk gaat gebeuren. Ik heb net afscheid genomen van de luisteraars want morgen gaat het allemaal gebeuren... Nee, ik ben vandaag niet naar Sleen gefietst. Dat gaat over drie uren beginnen. Ik wil om een uur of elf de fiets op de camping hebben waarna ik de bagage kan ophalen uit Uffelte. Een drukke dag dus... Woensdag ben ik weer terug en zal iedere dag een foto nemen om Soul-xotica woensdag op de benodigde 31 berichten te brengen....

Week Spot kwartet: week 34

Net zoals de voorgaande jaren laat het 'vakantievirus' nog even op zich wachten, hoewel Uffelte wel een voorsprong geeft. Vanmiddag ben ik op de 'gewone' fiets naar Meppel geweest. Ouderwets met de mp3-speler (en de recente mixen) en een 'sukkeldrafje' van gemiddeld 17 kilometer per uur. De ligfiets gaat al gauw sneller dan twintig en met nagenoeg windstil weer kunnen we flink jakkeren. Eerst een gasflesje kopen en tot mijn grote verbazing heeft de handelaar een rek vol. Dat is wel eens anders geweest! Daarna fiets ik de stad in want ik heb een paar boodschapjes bij de Xenos. Daar zoek ik ook etenswaren uit zodat ik niet meer naar de Albert Heijn hoef. Ik heb zin in ijs, maar wil ook even iets eten. De keuze valt op een frikandel speciaal en dan wil ik softijs, alleen... kan ik me niet een softijs-adres herinneren in Meppel. Later bij het tankstation wél, maar dan reken ik een Cornetto af. Terug naar huis realiseer ik me dat de maaltijd wel erg vegetarisch is en duik alsnog de Albert Heijn in Havelte in. Als ik buiten sta, heb ik opnieuw zin in softijs. Pal tegenover de winkel zit een snackbar en daar koop ik zo'n ijskoude lekkernij. Dan naar huis en warm eten. Lekker buiten op het terras en ik ben pas twee uren geleden naar binnen gegaan. Het is nóg aangenaam achter huis. Er is nog geen contact met de camping geweest, maar ik denk dat het geen probleem gaat worden. Ik ga morgen dus op de fiets naar Sleen (als alternatief kan ik hem stallen op het station in Emmen). Nu dan maar even het 'Week Spot kwartet' gezien morgen vast een eerste foto gaat opleveren.

2012: She'll Come Tonight-Amos Tamela & His Mustang Soul
Dit kwartet staat voor driekwart in het teken van de vakantie. In 2012 vier ik echter geen vakantie, maar als ik terugkijk op de tijd, doe ik het onbewust tóch. Ik weet niet letterlijk te herinneren wat ik vier jaar geleden heb gedaan, maar het is het begin van 'Upbeat Rare And Northern Soul Music' op Facebook. Ik begin rond deze tijd meer frequent te luisteren naar Wolfman Radio. Intussen ga ik stug door met mijn podcasts en besluit hier in het Engels door te gaan want 'als de Engelsen het goed genoeg vinden?'. Ik krijg rond deze tijd ook te horen dat ik eigenlijk al een maand bij Reestmond had moeten werken en heb opnieuw een intake-gesprek waar ik nu wel de belofte krijg dat ik in de post kan beginnen. Ik blijf erbij... als ik in juli was begonnen, had ik in de schoonmaak gezeten en daar zit ik net niet op te wachten. Amos Tamela & His Mustang Soul transformeert me naar de warme zomer van 2012. Ik krijg de tip van Nederbeat-kenner Erik met de opmerking 'voor een tientje moet het lukken'. Hoger wil ik dan ook niet gaan op Marktplaats en de verkoper wil eerst een maand wachten. Als ik dan nog de enige bieder ben, mag ik de plaat hebben. Met name in Amerika doet deze plaat vele malen meer dan een tientje en ik beschouw het voor Nederland ook nog steeds als een koopje. Een lekkere 'feelgood'-plaat die net niet 'Northern' genoeg is om nog steeds mee te kunnen komen in mijn huidige set.

2013: It Ain't Necessary-Mamie Galore
Bezit van de zaak? Nee, niet dat Mamie Galore me naderhand op kosten heeft gejaagd, maar feit is wel dat ik ooit ontzettend heb verlangd naar de single. Als ik hem dan eenmaal in de koffers heb, komt het nauwelijks aan bod. Ik heb kort daarvoor Pat Stallworth en Gloria Ann Taylor gekocht en zit even ontzettend krap. Dit heeft zijn weerslag op de Week Spot want nu moet ik een 'oudere' plaat uitzoeken en dan valt de keuze evengoed op deze van Mamie Galore. Ik ga in 2013 een paar dagen naar De Steeg en heb een prettig vooruitzicht. Als ik thuiskom ligt mijn nieuwste aanwinst op de deurmat en deze wordt volgende week de Week Spot. Ook speelt 'He's All Right With Me' van The Mirettes op dat moment voor mij. Die zal ik later kopen.

2014: Soothe Me With Your Love-Peaches & Herb
Op een dinsdagavond ga ik even wat 'klooien' met een paar singles. Het idee is een korte mix van vijftien nummers of daaromtrent. Het wordt de eerste aflevering van 'Alle 40 Kneiter'. Hoewel de opname uitstekend is, verknal ik het aan het einde en vind ik het verloop ondermaats. Dat moet beter... Een paar dagen voor de vakantie in 2014 begin ik aan deel 2. Een dag voor de vakantie merk ik dat in het begin een hinderlijke 'hik' aanwezig is in de opname. Balen! En dus dat eerste deel opnieuw opnemen en mixen met de rest. Daar blijkt later in de mix om de drie minuten zo'n 'hik' te zijn, maar het moet maar. Deze mix is stukken beter qua opbouw! Het is tijdens de opname van die tweede dat ik besluit om 'Soothe Me With Your Love' tot Week Spot te bombarderen. Overigens heb ik in 2015 een 'Alle 40 Kneiter' gemaakt met uitsluitend origineel vinyl (geen heruitgaven en bootlegs) maar dat 'verpest' ik door niet-goed geplaatste gospel. Dit jaar heb ik dus zeven mixen van twintig nummers elk waarbij ik expliciet niet heb gelet op opbouw. Gisteravond heb ik een gospel-mix gemaakt van dertig nummers waarbij dat wel het geval is.

2015: Want You So Much-Jimmy James & The Vagabonds
En zo is het weer de eerste vakantiedag van 2015. Doordat ik de laatste werkdag mijn telefoon op de zaak heb laten liggen, moet ik zaterdagmorgen op de fiets nar Meppel. Als we er dan tóch zijn? Dat wordt een bezoekje aan De Tafel waar iemand een hele handel singles heeft staan. Daar doe ik vrolijk boodschappen en vind tot mijn grote vreugde ook deze van Jimmy James. Die wordt al een tijdje 'getipt' in Engeland, maar... bij mij staat hij inmiddels in de reserve-Bak. Er zijn leukere alternatieven voor 'quirky' jaren zeventig-soul.

Dodenrit: Toots Thielemans

Aan het begin van dit nieuwe jaar lijkt de 'Dodenrit' even een wekelijks ritueel te worden. Gelukkig is het weer ietsje rustiger geworden. Het is per slot van rekening een rubriek welke ik liever kwijt dan rijk ben. Maar goed, met name de overledenen van eerder dit jaar verdienen hun podium op Soul-xotica, ook al is het in enkele gevallen niet bij het leven geweest. Sinds het overlijden van Prince is het rustig. Okay, er is een kleine 'opruiming' geweest van coryfeeën uit de jaren vijftig en nog geregeld overlijdt een drummer of bassist van een jaren zestig-band. Bob Garner is daarvan een voorbeeld, maar dat was een goede reden om The Creation weer eens in de schijnwerpers te zetten. Dan nu Toots Thielemans. Een man die tot maandag 94 jaar onder ons is geweest en nog geen verwijzing heeft gekregen op Soul-xotica. Toots Thielemans is naar eigen zeggen een 'Brussels ket', maar in werkelijkheid is hij één van de grootste en meest invloedrijke artiesten aller tijden. Vandaar dat ik hem vandaag in de schijnwerpers wil zetten.

Wat als Toots er niet was geweest? Vooral in de jazz zou dat een aantal 'open plekken' opleveren, maar ook in het dagelijks bestaan op radio en televisie zouden gaten vallen. Toots is alom aanwezig en zal dat, ondanks zijn verscheiden, ook nog jaren blijven. Jean-Baptiste Frédéric Isidor, Baron Thielemans is de volledige naam. Het baron-gedeelte is een resultaat van zijn benoeming door Koning Albert in 2001 in erkenning van zijn muziek. Thielemans wordt op 29 april 1922 geboren in Brussel. Zijn ouders bestieren een café en Toots krijgt de muziek met de paplepel in gegoten. Als een ukkie van drie jaar speelt hij al op een provosorisch gebouwde accordeon. Tijdens de Duitse bezetting raakt Toots onder invloed van de muziek uit Amerika, de jazz, en leert zichzelf mondharmonica en accordeon spelen. Wanneer hij de muziek hoort van de legendarische jazz-gitarist Django Reinhardt, eveneens een Belg, wil Thielemans eveneens gitaar spelen. Tijdens de oorlogsjaren studeert hij wiskunde, maar aan het einde van het meningsverschil acht hij zichzelf als professioneel muzikant. In 1949 valt hij bij in een jamsessie in Parijs waar onder andere Charlie Parker, Miles Davis en Sidney Bechet aan deelnemen. Hier hoort hij voor het eerst de 'snelle' bebop-stijl. Parker en Dizzy Gillespie worden zijn muzikale profeten. In 1948 heeft hij echter een bezoek gebracht aan de Verenigde Staten en een agent van Benny Goodman ziet een optreden van hem in een kleine club. Als Thielemans goed en wel terug is in Brussel ontvangt deze een brief van dezelfde agent. Of Thielemans met één van zijn idolen, Benny Goodman, op Europese tournee wil in 1949 en 1950? Het is aanvankelijk de bedoeling dat Thielemans de gitarist wordt van het gezelschap. Het eerste optreden is echter in Londen en de Engelse vakbond gooit roet in het eten. Er zit niks anders op dan de mondharmonica te bespelen en dat is iets dat Thielemans het merendeel van deze tournee zal doen.

In 1950 debuteert Thielemans op de plaat met tenorsaxofonist Zoot Sims. Een jaar later toert hij met Bobbejaan Schoepen en dan uitsluitend als gitarist. Goodman kan nauwelijks geloven dat de Europese tournee de eerste optredens zijn waarvoor Thielemans geld krijgt uitgekeerd. In 1951 is het duidelijk dat zijn toekomst in Amerika ligt. Hij vertrekt naar het land van de grenzeloze mogelijkheden en wordt in 1957 staatsburger. Aanvankelijk speelt hij in The All-Stars van Charlie Parker en toert met Dinah Washington. Van 1953 tot en met 1959 maakt hij deel uit van de groep van George Shearing en hier voegt hij het fluiten toe aan zijn muzikale kunsten. Hetzelfde fluitje dat zijn meest bekende werk zal opleveren: De compositie 'Bluesette' (1962). Norman Gimbel zorgt voor de tekst op het nummer dat sindsdien door honderden mensen op de plaat is gezet of is uitgevoerd tijdens concerten. Op de televisie zien we in de jaren zestig commercials van aftershave-fabrikant Old Spice. Zowel de fluit als de harmonica worden beide vertolkt door Thielemans. Hij gaat in de jaren zestig ook intensief werken met arrangeur Quincy Jones. In de vroege jaren zeventig is Thielemans alom vertegenwoordigd op film-soundtracks. In Nederland wellicht het best bekend van 'Dat Mistige Rooie Beest' uit de film 'Turks Fruit'. Toch is Toots er ook voor de kleintjes: Hij speelt de herkenningsmelodie van Sesamstraat welke veertig jaar in gebruik is geweest. In 1979 werkt hij met Bill Evans aan de elpee 'Affinity' en als Thielemans na zijn pensionering terugkijkt op zijn hoogtepunten, dan herinnert hij deze langspeler als de plezierigste ervaring. In de jaren tachtig is Thielemans ook te horen op een paar pop-platen. Hij speelt met Billy Joel op de elpee 'An Innocent Man' en is te horen op 'Too Late For Goodbyes' van Julian Lennon. Leuk detail is dat John Lennon zijn eerste Rickenbacker koopt in 1959 nadat hij Thielemans het instrument heeft horen bespelen.

In de nieuwe eeuw wordt Thielemans verscheidene keren in het zonnetje gezet, maar tegelijk gaan de jaren tellen. In maart 2014 zegt hij alle geplande optredens af en moet kiezen voor zijn gezondheid. Maandag is de koek op en overlijdt Thielemans op de respectabele leeftijd van 94 jaar. Grote muzikanten zijn van alle tijden maar zij die bescheiden blijven onder het 'grote muzikant' zijn, zijn schaars. Hij heeft zichzelf altijd beschouwd als een Brusselse straatjongen terwijl hij wel even de muziek een eigenhandige draai heeft gegeven. Niets dan respect voor deze man.

Week Spot: The Charisma Band

Het is weer net zoals de voorgaande jaren. De eerste dagen van de vakantie staan in het teken van slapen en rusten. Stilte voor de storm? Ja, tijdens de vakantie ben ik een en al activiteit en ik heb deze 'aanloop' nodig om niet doodmoe terug te komen van vakantie. De plannen gaan intussen door... Ik wil morgen contact hebben met de camping en vragen of het okay is om de fiets eerst langs te brengen. Het zal tropisch worden komende donderdag en dus wil ik zo vroeg mogelijk starten. Als ik op vrijdag met de tent arriveer in Sleen heb ik wellicht nog enige fut om iets te doen op die dag en dat zie ik donker in wanneer ik vrijdag ga fietsen. Eis en wederdienende, vooral het weer, ben ik woensdagmiddag weer compleet in Uffelte. Dat wil ik wél in een dag zien te regelen. Daarna kan ik aan de slag op Soul-xotica want dat is de laatste dag van de maand. Ik 'spaar' het verloren bericht van afgelopen weekend nog even. Vandaag dan de Week Spot en deze is al een tijdje geleden vastgesteld: 'Ain't Nothing Like Your Love' van The Charisma Band (1975).

Op de fiets is al heel wat muziek 'ontdekt'. The Charisma Band heb ik reeds jaren op de 'Northern Soul Jukebox', maar in het begin doe ik het af als 'Modern Soul' waar ik dan niet teveel van moet hebben. Ik schat de plaat ook eerder jaren tachtig of negentig in. Een soort van Incognito met een retro-geluid. Op zondag 21 september 2014 fiets ik de Saksenroute van Coevorden tot Oldenzaal. Onderweg word ik gevoed door een paar 'frisse' podcasts en eentje, afkomstig van Rarenorthernsoul, promoot de gelimiteerde testpersingen met nieuwe opnames voor Sonic Wax. Een aanstormend talent zingt op één van de demo's haar uitvoering van 'Ain't Nothing Like Your Love' en dat klinkt toch wel als muziek in de oren. Een half jaar later vul ik de mp3-speler opnieuw met materiaal van de 'Jukebox' en dan word ik gegrepen door het origineel van The Charisma Band. Ik word nét overboden in de laatste minuut, maar ik had bijna meteen raak. Het betreft een bootleg welke ook al schaars is: The Charisma Band op een kant en The MVP's met 'Turning My Heartbeat Up' op de andere kant. Originele exemplaren van 'Ain't Nothing Like Your Love' gaan voor gekke prijzen en toch begin ik steeds meer te snakken naar het plaatje. Ik sta op het punt een vraag te posten op Facebook of iemand de bootleg heeft voor een leuke prijs als Discogs me opeens verrast met een aanbeveling. Het is dan begin juli en de plaat is nog niet officieel uit: Op 22 juli worden de eerste fysieke exemplaren verkocht. Een buitenkans: Fraai vinyl met een warme opname voor gemiddeld 240 Engelse pond minder dan een originele op styreen.

Over The Charisma Band is helemaal niets bekend. Het enige dat we weten is dat de groep in feite twee singles heeft gemaakt. Buddah vindt het echter de moeite waard om beide kanten van de single uit te brengen als demo waardoor het eigenlijk drie singles zijn. De demo van 'Charisma Road' is redelijk te bekostigen, maar 'Ain't Nothing Like Your Love' heb ik een paar weken geleden voor 260 dollar over de toonbank zien gaan. In 1977 verschijnt van The Charisma Band een single op Columbia (onze CBS) en ook deze is voor een habbekrats te bemachtigen. Het is dat ene nummer dat onbetaalbaar is.

De heren Ralph Tee en Richard Searling staan aan het roer van Expansion. De laatste is geen onbekende naam op Soul-xotica: Naast een legendarische Northern Soul-dj bestiert Searling ook het Go Ahead-label. Van dat label heb ik Dana Valery, Betty Swann, Gloria Scott en Epitome Of Sound in de koffers staan. Alles wat Searling doet, drijft op passie en datzelfde is eveneens aanwezig bij Tee. Expansion begint haar leven in 1986 maar de eerste elpee verschijnt in 1989. Expansion doet niet alleen in 'oude' muziek maar heeft ook een stal aan nieuwe artiesten plus dat het nieuwe opnames van soul-veteranen uitbrengt. Searling en Tee zien terecht dat er een enorme vraag bestaat voor The Charisma Band en besluiten het eens en voor altijd legaal uit te brengen. Dit is de eerste officiële Engelse uitgave van het nummer.

Het is niet vreemd dat ik het in het begin zo bij het verkeerde eind heb: De opname klinkt opvallend 'fris' voor een plaat van 41 jaar oud. Hoewel The Charisma Band op overige platen meer funky en disco klinkt, is dit gewoon héérlijke midtempo-soul uit de vroege tijd van de disco. Een droom die waarheid is geworden. Helaas kan ik niks méér kwijt over de plaat vandaar dat die ook bewust was uitgekozen voor deze 'vakantieweek'. Wellicht dat ik het extra bericht ga gebruiken voor de Week Spot van volgende week en misschien dat dit wel vóór de vakantie is. Ik heb namelijk nog een kandidaat. Ik heb gisteravond de serie mixen afgemaakt: Zevenmaal twintig nummers en vanavond een gospel-mix van dertig nummers. Wellicht dat zo nu en dan een 'vergeten' plaatje van eerder dit jaar de Week Spot-revue zal passeren.

Vakantiegroet uit Uffelte

Een kort bericht vandaag. Ik ben vanmiddag heel enthousiast begonnen met het maken van korte 'mixen' (20 nummers per mix) van alle Blauwe Bakkers die ik sinds 1 december heb gekocht. Enerzijds als entertainment voor de vakantie en de herfstmaanden, maar ook om 'vergeten' aankopen te toetsen voor de Blauwe Bak Top 100. Tot dusver heb ik vijf mixen opgenomen, de zesde staat klaar voor opname en dan vermoedelijk nog eentje met wellicht iets meer dan twintig nummers. Die wil ik straks nog opnemen dus vandaar dat ik het kort wil houden. Dit is dag 1 van de vakantie. Of toch dag 3? Of dag 2? Misschien is dat laatste nog wel het meeste van toepassing. Ik had gisterávond namelijk even 'het vakantiegevoel' te pakken. Daarvoor hoef ik tegenwoordig niet ver van huis te zijn want het is slechts op vier kilometer van mijn onderkomen.

De Albert Heijn in Havelte is tegenwoordig weer op zondag open. Tussen 13.00 en 18.00 uur kun je er terecht voor de zaken die je de voorgaande dagen bent vergeten. Ik kom, tot mijn grote schrik, zaterdagavond erachter dat ik praktisch geen koffie meer heb. Ik kan me nog net even redden van wat zakjes 'Espresso' en bovendien heb ik eens een doosje thee gekocht voor 'je weet maar nooit'. Het is zondagmiddag en er moet koffie komen. Toch weet ik weer zoveel tijd te verdrijven dat zes uur snel in zicht komt en dus valt de Albert Heijn af. Ik heb dan even gespeeld met Steenwijk waar de winkel tot acht uur open is. Er is nóg een alternatief, maar dat is een stukje duurder. Het benzinestation in Havelte heeft koffie, maar je betaalt ongeveer een euro meer als in de supermarkt. Na enkele buien klaart het rond half zeven op en ineens ben ik er klaar voor: Ik ga naar Havelte lopen voor een pak koffie.

Het is zeven uur en het tankstation gaat over twee uren op slot. Makkie! Het is vanuit huis tot het tankstation vier kilometer. Waarom ga ik niet een stukje door het bos? Totdat we de weg langs de golfbaan treffen, dat moet te doen zijn? Ik ben een paar weken geleden al eens in het bos geweest en heb toen een schoonheid ontdekt. Vandaag ga ik aan een andere kant erin en ontdek nóg mooiere plekken! Het is een opengesteld natuurgebied en dus niet de geijkte wandelroute met paaltjes, bankjes en vuilnisbakken. Sommige paden zijn bijna onbegaanbaar dus dan maar een beetje creatief om de bomen heen. Plots kom ik op een open stuk. Daarna nog een stuk bos en dan weer een open stuk. Prachtig! Dan kan ik niet verder rechtdoor en ga maar rechts. Ik moet nu ieder moment bij de weg langs het golfterrein zijn. Als ik daar aankom, besluit ik over te steken en verder te gaan in de bossen. Op een gegeven moment ben ik de koers kwijt en meen iets te herkennen. Als ik erachter kom wáár ik nu echt ben, is het al te laat. Ik loop niet naar Havelte, maar er vanaf. Dan heb ik net op steenworp afstand twee reeën gezien en mijn middag kan niet meer stuk. Het blijkt te kloppen... Ik kom uit op het fietspad over het Holtingerzand voorbij de hunebedden van Havelte. Zucht...

Ik begin maar vast alternatieve plannen te maken. Toch maar verder gaan aan de thee? Het is wel een paar kilometer naar de Van Helomaweg en daar vandaan nog steeds vier of vijf kilometer naar Havelte. Laat maar... Ik duik weer het bos in en kom dan, sneller dan verwacht, achter de schaapskooi uit. Klokslag negen uur ben ik bij het benzinestation waar ik nog nét een pak koffie kan mee pikken. De wandeling naar huis is rechttoe-rechtaan en daarbij valt het me op dat het alweer veel vroeger donker is. Om tien uur kom ik thuis. Als de overige vakantiedagen net zo mooi zijn als deze wandeling in de omgeving dan teken ik ervoor!

Ik ben helaas vergeten de fotocamera mee te nemen, dit beeld van een wandelpad op het Holtingerzand heb ik geleend van de firma Google.

Het aard van het beitje

Allereerst een huishoudelijke mededeling: Ik ben sinds vandaag gestopt met de 'aftelling' van de Blauwe Bak. Het zou een immense klus worden en gezien ik weer nieuwe Blauwe Bak-titels tegemoet kan zien, wil ik deze ook kunnen draaien in 'Do The 45'. Dit houdt in dat we vanaf deze week weer een 'gewone' Week Spot hebben, maar het was overigens ook het plan geweest om deze week een recente aankoop te doen. Wellicht dat ik binnenkort nog eens alle singles van 2016 ga draaien want dat is op zichzelf niet zo'n gek idee. Ik heb zelfs zitten denken om de Blauwe Bak-singles van dit jaar vast te leggen in mixen. Dit om het iets eenvoudiger te maken voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. We zullen zien... Ik heb ooit een Twitter-account geopend maar ik wil niet geremd worden door het gebruik van een maximaal aantal tekens. Bovendien kunnen wij, radiomakers, gebruik maken van de Wolfman Radio-account en deze heeft een bereik van duizenden volgers. Ik wil donderdagavond mijn 'Afterglow' aankondigen op Twitter als ik een recente Tweet zie: De plaquette op de voormalige Strawberry Studios in Stockport is eindelijk 'aangepast'. Dit inspireert me om eens een bericht te schrijven over de totstandkoming van deze o zo creatieve studio.

Op zichzelf is het al erg bijzonder dat het stadsbestuur een plaquette aanbrengt op een voormalige opnamestudio. Iedereen kent de Abbey Road-studio's in Londen, maar de Strawberry Studio is geen bekende naam voor de doorsnee-muziekliefhebber. De studio opent in 1968 haar deuren als Inter-City door Peter Tattersall. Tattersall heeft daarvoor gewerkt als roadie voor Billy J. Kramer & The Dakota's en de eerste versie van de studio zit boven een platenzaak in Stockport. Eric Stewart heeft een paar jaar eerder hits gehad met Wayne Fontana & The Mindbenders en als The Mindbenders. Stewart wil zich dan gaan toeleggen op het schrijven van liedjes, maar daarvoor is meer dan potlood en papier nodig. Het zou ideaal zijn om in de buurt van Manchester goedkope demo-opnames te kunnen maken. Tattersall weet af van de wens van Stewart en nodigt hem in juli 1968 uit om partner te worden in de studio. Daarop verhuist de studio naar het nieuwe pand en krijgt het de naam die Eric wil hebben. Strawberry Studios is genoemd naar 'Strawberry Fields Forever', de favoriete Beatles-song van Stewart. Strawberry is in de begintijd nauwelijks te vergelijken met Abbey Road. De techniek is een allegaartje en hangt met sellotape en touw aan elkaar vast. Toch kan een liedjesschrijver als Stewart hier prima mee uit de voeten en al gauw maakt een tweede songwriter dankbaar gebruik van de studio: Graham Gouldman. Dan gaan we nu even terug naar de Week Spot van afgelopen week. Daar heb ik Super K Productions genoemd van de heren Katz en Kasenetz. Deze tonen in 1969 interesse in een deal met Strawberry Studios. De toko wordt afgehuurd waarna Gouldman hier toekomstige bubblegum-liedjes mag schrijven en opnemen. Voor dat laatste krijgt hij hulp van Stewart, Kevin Godley en Lol Creme. Super K is tevreden over het gebodene en trakteert op nieuwe apparatuur: Strawberry Studios wordt een viersporen-studio.

Het is 1970 als de vier heren wegwijs willen worden met de apparatuur en daarvoor opnames maken. Om het 'dubbele drums'-geluid te demonstreren neemt het kwartet een liedje op: 'Neanderthal Man'. Het wordt tot ieders' verrassing een enorme hit en het resulteert in twee Hotlegs-elpees. Toch zijn de Hotlegs-elpees vooral vingeroefeningen voor het Super K-werk en is er nog geen sprake van een band. De elpees verkopen matig maar bereiken wel hun doel: Internationale artiesten ontdekken de creatieve studio. Neil Sedaka is de eerste. Hij neemt in 1972 het album 'Solitary' op in Stockport, gevolgd door 'Tra La La Days Are Over' (1973). Veel van de begeleiding op de elpee komt van Gouldman, Stewart, Godley en Creme. Het is gedurende deze opnames dat de mannen besluiten een band te vormen. Jonathan King toont interesse en komt met de naam 10cc. 10cc zou, volgens King, de opbrengst zijn van een gemiddelde ejaculatie. Gouldman moet er later om lachen. ,,Om tot 10cc te komen, moet je wel wat in huis hebben". Hoe dan ook, 10cc is een feit en 'Donna' is in 1973 de eerste van een reeks hits. De opbrengst van 10cc gaat voor een gedeelte in de Strawberry Studios zitten en de vier mannen zijn allemaal vennoot. In 1976 is Strawberry zelfs klaar voor een filiaal. In Surrey wordt Strawberry South geopend. Dat besluit is genomen in de tijd dat Godley en Creme nog geen andere ideeën hebben, maar in 1976 gaat het snel. Tegen het einde van het jaar stappen Godley en Creme uit 10cc en vallen daarmee ook weg als investeerders in het Strawberry-imperium. In 1978 wordt evenwel Strawberry Mastering geopend in Londen waarmee Strawberry nu het volledige proces van een opname kan begeleiden. In datzelfde jaar komt 10cc even op een zijspoor te staan.

Er is echter een nieuwe generatie welke dankbaar gebruik maakt van de Strawberry Studios. De legendarische Martin Hannett is bijna dag en nacht te vinden in de studio die ook 24 uur per dag is geopend. Hij brengt Joy Division naar Strawberry en de studio in Stockport is verantwoordelijk voor het donkere geluid van 'Closer', het klassieke album van Joy Division. In 1968 hebben de heren als wens om The Beatles in de studio te krijgen. Paul McCartney zal later echter een trouwe bezoeker worden. Strawberry heeft een breed spectrum want zelfs het orkest van Syd Lawrence reist naar Stockport om albums op te nemen. In de begin jaren tachtig verkoopt 10cc het aandeel in de studio maar keert wel terug naar Stockport om het album 'Windows In The Jungle' (1983) op te nemen. Drie jaar later zet het begin van het einde in. Stockport wordt verkocht aan Yellow Two, een nieuwe studio in Stockport. De zuidelijke divisie en de mastering-studio worden in 1993 van de hand gedaan omdat Strawberry niet langer een muziekstudio is. 'A Bit Of...' van Kiss AMC dat U2's 'New Years Day' plagiariseert, is waarschijnlijk één van de laatste platen die is opgenomen in Strawberry, daarna wordt het gebruikt voor film en sterft het een langzame dood. In 2007 onthult het stadsbestuur van Stockport een plaquette waarop een aantal mensen worden genoemd, maar Martin Hannett en Joy Division worden 'vergeten'. Negen jaar later is dit alsnog recht gezet.

Het zilveren goud op 33 toeren: augustus 1991

Vorige maand heb ik geen '33 toeren' gedaan omdat er niet zoveel was te vertellen over 'Songwriter' van Justin Hayward dat ik nog niet had geschreven. Deze maand is het de 'extra' elpee welke het interessant maakt. Elpees doen niet mee in mijn collectie. Hun enige recht van aanwezigheid is vaak op grond van één nummer of om een bepaalde verzameling compleet te krijgen. Toch hou ik enige tijd van de kaartenbak een systeem bij van de gekochte elpees maar daar komt al vroeg het klad in. Als ik in 1993 honderden elpees van iemand krijg, vind ik het al zonde om 'dure' kaartjes hieraan te spenderen. Ik heb gewoon méér met singles. Wat dat betreft spreekt Soul-xotica boekdelen. De vakanties in Denemarken leveren nog wel eens elpees op. Als we weer een zaterdagochtend naar Herning gaan, hang ik het meeste rond in de 'Fona'. Dat is dé platen- en cd-zaak van Herning. In Vejle zit een 'Drejeskiver' In 1990 ben ik als een kind zo blij als ik 'Every Good Boy Deserves Favour' in handen hou, maar helaas is het een mispersing met het label over de groeven. Die ruil ik om voor 'Seventh Sojourn'. In 1991 vind ik een Moody Blues-elpee die ik een jaar ervoor op cassette heb gekocht.

The Moody Blues neemt een pauze van 1974 tot 1978. De band gaat nooit officiëel uiteen, maar het mag duidelijk zijn geworden op de laatste albums dat de individuele leden snakken naar een solo-album. Toetsenist Mike Pinder is de enige die in 1978 ontbreekt op het appél, de overige leden gaan de studio in om 'Octave' op te nemen. Reden voor de platenmaatschappij om een compilatie op de markt te brengen. Echter, het is niet één verzamelelpee voor de hele wereld. Ieder land lijkt zelf een verzamelelpee te krijgen. In Engeland heet dat 'Out Of This World' en verschijnt op K-Tel. Duitsland heeft een hele gekke 'Best Of' met onder andere een afgekapte 'Nights In White Satin'. Nederland krijgt in 1979 de dubbelaar 'The Moody Blues Story' en Pickwick brengt 'Blue' uit voor de Amerikaanse markt. Opvallend is dat de meeste elpees óók een of meerdere nummers van 'Octave' bevatten. Alsof de verzamelelpees potentiële kopers van 'Octave' moeten lokken. Voor wie de grootste hits van The Moody Blues wil hebben, is 'Blue' geen geschikte instapper. Het bevat zelfs 'Gimme Little Something', een track uit 1967 welke niet verkrijgbaar is tot 'Caught Live +5' in 1977. Voor een doorgewinterde Moodies-fan is dit een variatie-op-het-thema, maar niet essentieel.

'Drejeskiver' in Vejle is een omvangrijke winkel. Als deze het niet heeft...? Dan kon het wel eens niet bestaan. Ik vind hier in 1993 nog een cd-single van The Serenes uit Joure, om maar iets te noemen. In augustus 1991 wordt mijn aandacht getrokken door de psychedelische hoes van 'Blaze' van Herman's Hermits. Het lijkt alsof de winkel een doos 'new old stock' heeft gekocht, hoewel de plaat nu voor vijf kronen wordt aangeboden. Ik neem vanzelfsprekend een exemplaar mee en wellicht had het geloond als ik meer dan één had meegenomen?

Ik denk dat er weinig landen zijn op deze planeet waar The Beatles niet populair is geweest. Wáár zou de band nu het meest populair zijn geweest? Thuishaven Engeland? Duitsland? Of toch dat verre Amerika? Ik denk het laatste. De hysterie is nergens zo uitdrukkelijk aanwezig als in Amerika. Europa heeft wel wat Beatles-merchandise, maar in Amerika kun je je complete huis inrichten met Beatles-spullen. Toch is The Beatles in 1965 niet de meest populaire Engelse groep in Amerika. Deze eer valt te beurt aan een groepje uit Manchester dat in 1965 pas een paar hits heeft gescoord en in Engeland eigenlijk al op haar retour is: Herman's Hermits. Beatlemania maakt plaats voor Hermania.

Peter Noone is het gezicht van de groep, maar vlak de Hermits niet uit. Het zijn competente muzikanten die zeer goed hun eigen repertoire kunnen schrijven, maar het simpelweg niet 'mag'. Zodra Mickie Most de touwtjes in handen hebben, zijn het Jimmy Page en andere sessie-muzikanten die de muzikale dienst uitmaken op de platen van Herman's Hermits. Leden van Herman's Hermits beweren later anders, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat Most zou afwijken van zijn routine. Hetzelfde gebeurt bij The Yardbirds. Amerikanen zijn dol op échte Engelse groepen. The Dave Clark Five heeft hiervan reeds geprofiteerd en Herman's Hermits zet de traditie voort: Het stedelijke accent wordt niet verborgen. Zowel 'Mrs. Brown You've Got A Lovely Daughter' als 'I'm Henery The Righth I Am' hebben een zwaar Manchester-accent en de Amerikanen vinden dat prachtig. Voor het schrijven van de liedjes zorgt onder andere Graham Gouldman. Hij schrijft 'No Milk Today' dat in 1966 een grote Europese hit wordt. MGM, de Amerikaanse maatschappij van Herman's Hermits, brengt 'No Milk Today' uit met 'There's A Kind Of Hush' op de b-kant. De radiostations draaien liever de laatste. In oktober 1967 is de Engelse interesse voor Herman's Hermits zó gedaald dat 'Blaze' niet eens wordt uitgebracht in het thuisland. De exemplaren van 'Blaze' op het Engelse Columbia-label zijn bestemd voor de export-markt. De plaat wordt in de zomer van 1967 opgenomen en hoewel de hoes uiterst psychedelisch lijkt, is de plaat 'tam' op zijn zachtst gezegd. Kopje kruidenthee en sabbelen op een lolly in plaats van het lurken aan een waterpijp of trippen op LSD. De elpee kan in Amerika de toets der kritiek moeilijk doorstaan en het album verkoopt nauwelijks. Graham Gouldman schrijft 'Upstairs Downstairs' dat bij ons in de Tipparade staat in de versie van Incredible. Dezelfde Tipparade noteert wél 'Museum' van het album. Kenny Young's 'Don't Go Out Into The Rain' wordt een hit voor David Garrick en deze heb ik eveneens in deze maand gekocht. Vier van de tien nummers (het album is slechts 23 minuten in totaal) heeft inmenging van Herman's Hermits bij het schrijven. 'Moonshine Man' is daarvan wellicht het meest psychedelische nummer.

Nieuw-Zeeland heeft een licht afwijkende versie van het album inclusief de single 'Sleepy Joe'. Dat nummer en een hoop latere singles vormen in 2001 de bonus-tracks op de cd-uitgave van het album.

Week Spot kwartet: week 33

De vakantie is aangebroken en ik lig meteen een stuk achter op schema. Ach, de eerste dagen heb ik toch nog geen concrete plannen en gezien het snikheet gaat worden, kan ik best eens extra publiceren. Ik heb begrepen dat het tegen het volgende weekend ietsje koeler wordt, normale temperaturen volgens het KNMI, want eerlijk is eerlijk: Het hoeft van mij niet tropisch te zijn tijdens een weekje kamperen. Ik ben bij woensdag blijven steken, hetgeen betekent dat jullie eerst een 'Week Spot kwartet' tegoed hebben. Nu dus de Week Spot's uit week 33 van de voorgaande vier jaren.

2012: The Name Game-Shirley Ellis
Vanmiddag nog gedraaid in 'Do The 45' en zelfs een stukje meegezongen met de microfoon open. Het is begin 2015 als wij, Wolfman-presentatoren, elkaar 'opdrachten' geven. Zo had ik iemand zijn speellijst in de war gestuurd door aan te kondigen wat hij ging draaien (en dat was hij aanvankelijk niet van plan) en ik wist dat mijn opdracht nog zou volgen. Toen merkte ik op dat ik de tekst van 'The Name Game' uit mijn hoofd kende waarna Lee op de radio zei dat ik die zaterdag 'The Name Game' live in mijn uitzending ging zingen. Natuurlijk hebben ze het opgenomen en tot vervelends aan toe gedraaid! Ik ben in 2012 al op zoek naar 'Soul Time' van Shirley Ellis als ik op 'good old' Marktplaats deze 'Name Game' tegenkom. In het Nederlandse 'envelop-hoesje' en ik mag het voor een redelijke prijs hebben. Tegenwoordig staat Shirley in de reserve-Blauwe Bak, want ja... buiten de gein die we een jaar geleden hebben gehad, zal ik de plaat niet snel meer draaien in een soul-programma. De reserve-Blauwe Bak is dan de laatste halte tot de jaren zestig-bak waar de single eigenlijk thuis hoort. Met 'Soul Time' heb ik geen haast meer, maar zou leuk zijn als die nog eens op mijn pad komt.

2013: World That's Not Real-Gloria Ann Taylor
Een paar weken geleden heb ik een onvergetelijke dag beleefd met de verjaardag van onze moeder. Ze zal het eeuwige leven niet hebben en iedere verjaardag is best bijzonder. Niemand pakt ons echter de herinnering af aan de 75e verjaardag. Met de complete familie gaan we naar een pretpark in Appelscha, waarbij het spookhuis en de gondel de verbindende factor blijkt. De dag heeft jaren later nog een extra tintje voor mij. De nacht ervoor ben ik in de ban geraakt van deze van Gloria Ann Taylor en maakt dat ik niet heb geslapen. Gloria heeft eerder platen gemaakt als Gloria Taylor als ze in 1974 een mini-LP uitbrengt. In de originele persing is deze minstens duizend euro waard. Bijna een jaar geleden is de plaat opnieuw uitgebracht, maar ik weet al beter: Met 'World That's Not Real' (dat volgens mij niet op het album staat?) heb je de rest ook gehoord. Gloria Ann ligt niet vaak meer op de draaitafel maar als het gebeurt, geeft het drie lagen kippenvel.

2014: Casanova-Ruby Andrews
Sommige platen kunnen geen weken wachten voordat het de Week Spot kan worden, bij andere singles is het moeilijk kiezen welke kant het meest favoriet is. Dat laatste is aan de hand met deze single van Ruby Andrews want in week 33 van 2014 heb ik deze enkele weken in huis. Beide kanten zijn even goed, maar ik ga uiteindelijk toch overstag voor de 'hit'. Ja, dat is vast de reden waarom de single zo vriendelijk is geprijsd. Het ís een hit geweest. Het heeft nipt de top 50 van de Billboard gehaald en daarmee geen blijvende indruk achtergelaten. In de Northern Soul-wereld is Ruby echter een 'grootheid' dankzij haar 'Just Loving You'. Een hit of niet, 'Casanova' is een brok klasse dat iedere soul-dj in zijn of haar koffers hoort te hebben.

2015: Falling In Love With You Girl-The Star-Tells
De naam komt me niet onbekend voor en ik meen het deuntje ook te herinneren. Ik weet meteen dat dit een zeldzaam plaatje is en zet hoog in in de veiling. Met als resultaat dat ik in deze week in 2015 de plaat kan presenteren als Week Spot. Bij het schrijven van het bericht wordt opeens veel duidelijk: Dit zijn dezelfde gasten als 'My Baby's Gone Away' van The Chymes en ik heb dus eerder geschreven over de groep. Sinds dat jaar heb ik nóg een single van The Star-Tells in de koffers staan en eentje van Danny Bell uit dezelfde stal. Die andere single van The Chymes (als The Chimes) zit qua prijs flink in de lift, dus ik hoop wat dat betreft nog eens op een mazzeltje...

Het zilveren goud: augustus 1991

Moet ik vandaag vieren dat ik 27 jaar en 2 maanden geleden met het verzaemelen van platen ben begonnen? Nee, natúúrlijk niet! Je kan wel bezig blijven. Bovendien heb ik vandaag iets anders om te vieren: De Pioneer is vanmiddag voorbij de drieduizend kilometer gegaan. Op de minst romantische plek die je kan voorstellen: Halverwege de Koematen op het Steenwijker industrieterrein. Ik heb het gevierd met de 'toeristische' route naar huis: Via Kallenkote langs de kazerne naar Havelte. Ik sta op het punt om een paar late jaren tachtig-singles te kopen bij de kringloop in laatstgenoemde plek, maar gooi ze terug in de bak. Wellicht een volgende keer? Vanavond heb ik echter zes singles afgerekend bij Mark en eveneens eentje van Discogs. De 'Singles round-up' hiervan kon wel eens na mijn vakantie worden, gezien Mark ze pas in of na het weekend op de post doet. Vandaag de singles die ik in augustus 1991 aan de verzameling heb toegevoegd. We gaan deze maand maar liefst over de 500!

Ik mag het droogbloemen snijden in de polder een beetje hebben vergooid, ik profiteer eind juli en begin augustus nog volop van de noeste arbeid. Ik kan me iets vaker dan normaal trakteren op een single uit de vijf gulden-bak bij Sunrise. Toch... als ik naar de titels kijk en ook naar de toestand van de platen (The Who met volgekalkt label en in neutrale hoes, Gary Puckett krom getrokken) dan zou ik daar anno 2016 geen twee euro voor neer leggen. In augustus 1991 ga ik wederom op vakantie met mijn ouders naar Denemarken. Toch is de tijd van 'aan het handje' voorbij. We gaan vaak naar een stad toe en spreken af hoe laat we elkaar weer treffen. Onnodig om te zeggen dat ik voortdurend op zoek ben naar snuffelwinkeltjes. Voordat ik overga naar de vangst in Denemarken, eerste drie 'losse' bij Sunrise vandaan die ik voor de vakantie heb gekocht. Emerson Lake & Palmer en Gary Puckett komen uit de vijf gulden-bak, The Ramones mag mee voor een gulden.

450 Lucky Man-Emerson, Lake & Palmer (US, Atlantic Gold, 1971, re: 1975?)
451 Rock & Roll Highschool (Duitsland, Sire, 1980)
452 Lady Willpower-Gary Puckett & The Union Gap (NL, CBS, 1968)

Sinds mijn oudste broer in 1985 naar Denemarken is verhuisd, wordt dat voor het gezin Louwsma het vakantieland bij uitstek. Henk heeft destijds zijn racefiets meegenomen maar gebruikt deze slechts sporadisch. Het ros staat echter tot mijn beschikking tijdens de vakanties ook al fiets ik niet verder dan de 'køb og saelg' in Skarrild. Dat wordt wel een beetje mijn 'Sunrise' tijdens de vakantie. Ieder 'vrij' moment fiets ik naar het muffe winkeltje om opnieuw door de stapel singles heen te gaan. En steeds opnieuw verlaat ik de zaak met vier singles. De Skarrild-singles doe ik dus eerst even apart. (EDIT: Valt me nu pas op dat nummer 453 niet bestaat...)

454 Brandenburger-The Nice (UK, Immediate, 1968)
455 Cindy Incidentally-The Faces (UK, Warner Bros., 1973)
456 Saah Saah Kumba Kumba-The Soulful Dynamics (Duitsland, Decca, 1971)
457 Banjo Boy-Jan & Kjeld (Denemarken, Triola, 1960)
467 I'm Going Out-Tages (Denemarken, Odeon, 1967)
468 Hello Dolly-Louis Armstrong (Denemarken, Kapp, 1964)
469 Ain't That A Shame (EP)-Pat Boone (Denemarken, Dot, 1956)
470 Howzat-Sherbet (NL, Epic, 1976)
477 Ramona-The Blue Diamonds (Duitsland, Fontana, 1960)
478 You'd Better Get Used To Missing Her-The Symbols (Zweden, Polar, 1967)
479 Dancing With The Captain-Paul Nicholas (Duitsland, RSO, 1976)
480 Don't Want Your Love-The Great Scots (NL, Epic, 1965)
481 I Love You Baby-Paul Anka (Denemarken, Tono, 1958)

Een paar voetnoten bij de bovenstaande singles. The Nice is de Engelse persing met een Scandinavische fotohoes. Zowel Jan & Kjeld als The Blue Diamonds zijn de Duitstalige uitvoeringen. The Great Scots is de grote 'exoot' in dit gezelschap: Een groep uit Nova Scotia en een aanstekelijk beat-plaatje op het Nederlandse (oranje) Epic-label. Waarschijnlijk ook de vroegste Nederlandse Epic in mijn verzameling. Tages is een leuke tweede, van hen heb ik in 2011 nog een latere elpee gekocht (onder de naam Blond). The Symbols is een fraaie Zweedse persing welke ik inmiddels ook op de Nederlandse President in de bakken heb staan.

Dan de overige singles uit Denemarken, opgepikt tijdens dagtochtjes met mijn ouders. De nummers 458 tot en met 464 komen uit Brande, 465 en 466 uit Skanderborg, 471 tot en met 474 uit een heuse verzamelaars-winkel in Vejle en 475 en 476 uit Silkeborg.

458 We're On Our Way-Chris Hodge (Denemarken, Apple, 1972)
459 Lulu-Oliver Onions (Duitsland, Polydor, 1980)
460 Which Way You Goin' Billy-The Poppy Family (UK, Decca, 1970)
461 A Man Without Love-Engelbert Humperdinck (UK, Decca, 1968)
462 What A Wonderful World-Louis Armstrong (Denemarken, Stateside, 1968)
463 The Last Waltz-Engelbert Humperdinck (UK, Decca, 1967)
464 Soley Soley-Middle Of The Road (Duitsland, RCA Victor, 1971)
465 Listen To Me-The Hollies (Denemarken, Parlophone, 1968)
466 Bend Me Shape Me-The American Breed (Denemarken, Stateside, 1968)
471 There Won't Be Many Coming Home-Roy Orbison (UK, London, 1966)
472 Yesterday's Man-Chris Andrews (UK, Decca, 1965)
473 Amarillo-Tony Christie (Denemarken, MCA, 1971)
474 The End Of The World-Mike Wallace & The Caretakers (Zweden, Swe-Disc, 1967)
475 Sensation-The Motors (UK, Virgin, 1978)
476 Like A Fool-Robin Gibb (Duitsland, Polydor, 1985)

Hier ook weer een paar voetnoten. De Engelse Decca's zijn allemaal 'export-issues' geperst voor de Scandinavische markt. Decca heeft dan namelijk geen platenpers in Scandinavië. Alle genoemde Decca's hebben een specifieke fotohoes voor de Scandinavische markt. Dit geldt ook voor Roy Orbison op London hoewel deze in 1991 de fotohoes mist. De grootste exoot uit dit rijtje is ons fotomodel: De Zweedse band Mike Wallace & The Caretakers. Op de a-kant een jengelende cover van de evergreen van Skeeter Davis maar met een geweldige taalkronkel: Als je 'don't they know' vervangt door 'don't say no', dan krijgt het ineens een héle andere interpretatie. Toch gaat het de meeste verzamelaars om 'Whitsand Bay' op de b-kant. Een onstuimige groove en fuzz-gitaren vertellen het verhaal over 'a place with lots of sand' en, jawel, dat is een strand. Je kan er ook hotdogs krijgen. Niet heel erg Engels, maar Scandinavië heeft op iedere straathoek worstenbroodjes te koop. Bovenal een erg lollig nummer en erg gezocht met de fotohoes. Ik betaal er in 1991 omgerekend 75 eurocent voor.

Hoezo een 'junk'? We zijn kwalijk terug in Nederland of ik spoed me naar Sunrise voor de nummer 482. Later die middag ga ik met mijn ouders mee naar Heerenveen. Daar koop ik eveneens 'This Is My House' van The Moody Blues 'dubbel' en verkoop ik twee jaar later als 'zéér zeldzaam' voor veertig gulden. Een smak geld voor een licht krom getrokken schijfje met een neutrale hoes, maar trekt de té duur betaalde Sunrise-singles in balans.

482 See Me Feel Me-The Who (Duitsland, Polydor, 1970)
483 Maladie D'Amour-Nina & Frederik (Zweden, Metronome, 1961)
484 Let The Sun Shine In-Marva Hodge & The Moody Sec (NL, Philips, 1969)
485 A Certain Misunderstanding-David Garrick (NL, Pye, 1967)
486 Don't Go Out Into The Rain-David Garrick (NL, Pye, 1967)
487 Natural Sinner- Fair Weather (NL, RCA Victor, 1970)

De maandag erna 'speelt' nog geregeld voor mij. Ik ga met mijn ouders naar Dwingeloo waar we fietsen huren. Zonderling als ik ben, doe ik niet aan een toeristische fietsroute. Ik wil naar Havelte en fiets daar 'rond'. Er zijn enkele plaatsen die ik nu opeens kan 'herkennen' en dat houdt in dat ik die dag in een straal van vijf kilometer rondom Havelte heb gefietst. En, ja, ik ben ook door Uffelte gekomen, dat kan niet anders. De dag erna moet ik de boeken halen en neem 488 voor vijf gulden mee bij Sunrise. Woensdag en donderdag zijn de kennismakingsdagen op het KMBO. Wellicht nog goed voor een berichtje? De nummers 489, 490 en 491A koop ik op woensdag voor een gulden per stuk bij Sunrise. De nummers 491B en 492 kosten me op donderdag vijf gulden per stuk. Zeker voor 491B een hoop geld want die is kwalijk te draaien. De 'fout' van 491 wordt al snel ontdekt, maar omdat ik niet weet van de ontbrekende 453, los ik dit op door een A en B.

488 She Flies On Strange Wings-Golden Earring (NL, Polydor, 1971)
489 Hey Na, I Think I Love You-Anthony Parker (NL, CBS, 1971)
490 Move A Little Closer-Springwater (Duitsland, Bellaphon, 1980)
491A The Banjo Song-Big Three (US, FM, 1964)
491B Woman From Tokyo-Deep Purple (NL, Purple, 1973)
492 Strange Kind Of Woman-Deep Purple (NL, Harvest, 1971)

Dan een vangst waar ik tijden van heb 'gedroomd': Ik vier de laatste zaterdag van de vakantie op de vlooienmarkt in de Veemarkthal van Sneek en kom daar de ene klapper na de andere tegen. En... ik koop de 500e single.

493 Daydream Believer-The Monkees (Duitsland, RCA Victor, 1967)
494 Pictures Of Matchstick Men-The Status Quo (NL, Pye, 1968)
495 Schoolgirl-Steve Forbert (NL, Epic, 1981)
496 Don't Spoil My Day-Clover Leaf (NL, Polydor, 1970)
497 Go Like Elijah-Chi Coltrane (NL, CBS, 1973)
498 Feelin' Allright-Joe Cocker (US, A&M, 1972)
499 Don't You Cry For A Girl-The Shoes (NL, Polydor, 1968)
500 Goodbye-Mary Hopkin (NL, Apple, 1969)

Het begin van het nieuwe schooljaar en een 'zuinig' besluit van deze enerverende maand. De nummers 501 en 502 kosten een gulden bij Sunrise en 502 een rijksdaalder uit de uitverkoopbak bij V&D.

501 Veronica-Elvis Costello (Duitsland, Warner Bros., 1989)
502 Midnight Blues-Bakertrain (NL, Face, 1983)
503 Double Barrel-The Sundance Kid (NL, Munich, 1991)

In september koop ik 'slechts' 22 singles en daarmee is de meeste drukte voorbij. We doen over de volgende honderd singles maar liefst vier maanden! In augustus 1991 koop ik ook nog twee elpees waarvan eentje uitnodigt tot een 'Het zilveren goud op 33 toeren', waarschijnlijk dat dit in het weekend gaat verschijnen.

Classic Week Spot: Christine Cooper

Ik weet nog steeds niet of ik het me heb verbeeld of niet? Een paar weken geleden kwam ik juist onder de douche vandaan en had mijn lange manen geborsteld. Even later stond ik buiten en keek achterom in de ruit. Ik zweer jullie dat ik een paar grijze strengen zag. Het zou zomaar kunnen want grijs zet vroeg in bij de Louwsma's. Nu was ik voorheen niet zo van een baard en nog steeds hekel ik deze haargroei aan mijn kin. Toch is de discipline om eens per week het scheermes te pakken (bij Louwsma's moet dat dagelijks gebeuren, na twee dagen is het al erg...) weg gevallen sinds ik in Uffelte woon. Het is meer dan een jaar geleden dat ik erachter kom dat mijn baard grotendeels grijs is en nu laat ik hem geregeld staan alsof ik trots zou zijn op de grijze haren. Diep in mijn hart ben ik dat ook... Vanwaar een introductie over grijze haren? De aftelling van de Blauwe Bak-singles in chronologische volgorde van aankoop heeft vast voor een grijs haartje gezorgd, nu is het de keuze om een Week Spot te kiezen uit dat aanbod dat hetzelfde veroorzaakt. Ik zit in eind juni 2012 en de volgende dertig (de singles die ik een twee uren-'Do The 45' kwijt kan) singles gaan tot en met oktober van dat jaar. De meest belangwekkende titels zijn al Week Spot geweest. Van de overige singles hebben veel artiesten een andere Week Spot gehad of zijn té obscuur voor een bericht. Dat laatste geldt eveneens voor de 'Classic Week Spot' van deze week, maar... gaan met die banaan! De Week Spot is voor 'S.O.S. (Heart In Distress)' van Christine Cooper (1966).

Ik ga in de jaren 2011 en 2012 niet met vakantie. Het eerste jaar heeft een oorzaak: Ik wacht dan nog altijd op geld van instanties en bovendien heeft mijn fiets het begeven. Trouwens... ook al had ik een fiets gehad, dan was de vakantie nóg niks geworden vanwege het barre weer. De eerste keer Keulen in september moet dan de start van de vakantie worden, maar dat loopt anders als mijn pinpas wordt ingeslikt. De zomer van 2012 taal ik niet eens naar vakantie. Ik zit dan nog thuis en dan heb je minder behoefte aan vakantie. Bovendien heb ik veel andere 'gezellige' drukte dus heb ik weinig tijd om een vakantie te missen. In 2013 herontdek ik de vakantie middels het weekend in De Steeg en ook nu ben ik ontzettend eraan toe om er even uit te gaan. Ik heb vanmiddag de financiën bekeken en dat geeft groen licht! Volgende week vrijdag tot waarschijnlijk de laatste van augustus of het weer moet anders doen beslissen. Nog even terug naar 2012... Het is de zomer van de 'Soul-x-rated' en de wekelijkse podcast voor het forum. Waaronder ook de eerste Engelse podcast, gevolgd door een Nederlandstalige podcast waarover ik niks anders dan gezeur krijg. Dat is dus de doorstart van de 'Soul-x-rated' welke me naar Wolfman Radio zal helpen. Hoewel ik het niet té breed heb met de singles koop ik desondanks een paar leuke titels waaronder de 'Classic Week Spot'. Als ik een soundtrack moest maken van deze zomer dan zou dat een verrekt leuke soundtrack worden! En dan zou 'S.O.S.' prominent voorkomen op het resultaat.

Over Christine Cooper zélf is helemaal niks bekend. Het enige dat bestaat is een videoclip op Youtube van een televisie-optreden. Daar zingt Cooper dit nummer. Ook weten we dat de opvolger, 'Heartaches Away My Boy', een nóg grotere Northern Soul-hit is geworden dan 'S.O.S.' en van 45cat leer ik dat er zelfs nog een derde single bestaat. Alledrie zijn ze uitgebracht op het Parkway-label en vormen de laatste stuipen van het eens zo machtige Cameo-Parkway. In 1967 moet Cameo de zaken stoppen waarna in 1969 de zaak wordt opgekocht door Allen Klein, de boekhouder van zowel The Beatles als The Rolling Stones, en tot ABKCO omgedoopt. Daar zal Klein later ook zijn opnames van The Rolling Stones onderbrengen: 'The London Years' verschijnt onder andere op ABKCO. Geeft me antwoord op de vraag waarom 'There's Nothing Else To Say' van The Incredibles tegenwoordig is ondergebracht bij ABKCO en dat voor de heruitgave ook toestemming moest komen van Sony. Eigendom van Allen Klein, dat moge duidelijk zijn!

Het label van 'S.O.S. (Heart In Distress)' geeft ons echter twee 'bekende' namen. Ten eerste is daar de naam van Ritchie Cordell. Richard Joel Rosenblatt is zijn eigenlijke naam, maar dat verandert na zijn ontmoeting met Paul Simon in de vroege jaren zestig. Simon heeft dan een duo met een kameraad en ze noemen zich Tom & Jerry. Het zal de voorloper zijn van Simon & Garfunkel. Hij schrijft twee nummers met Simon en dat bevalt hem zó goed dat hij zijn eigen aspiraties als zanger opzij zet en een resident wordt in de Brill Building in New York. Hij schrijft dan al eens een nummer voor een onbekende groep: 'Hanky Panky' voor The Shondells. Tot ieders' verbazing wordt dit in 1966 plotseling een internationale hit en Cordell zal bij de groep blijven als tekstschrijver. Omdat Billy Idol's uitvoering van 'Mony Mony' Tiffany's 'I Think We're Alone Now' volgt op de nummer 1-positie in Engeland, heeft hij een wapenfeit in 1987 dat alleen Lennon en McCartney hebben bereikt. Voordat 'Hanky Panky' een hit wordt, heeft Cordell zich al gevoegd in het gezelschap van Jeff Katz en Jerry Kasenetz. Deze heren willen niet alleen een golf inzetten van eenvoudige en herkenbare liedjes, maar bovendien het 'nalatenschap' van Phil Spector en Joe Meek verder uitbreiden. 'S.O.S. (Heart In Distress)' is een eerste resultaat daarvan. Spector heeft geen fraaier eerbetoon kunnen krijgen dan dit. De diepe echo in het nummer, het 'grote' geluid en een uitstekend zingende Cooper. Meek kan tevreden zijn met de telex-geluiden in het refrein. Het is drama ten top, maar helaas geldt dat ook voor de verkoopcijfers.

'Heartaches Away My Boy' is geen beter lot beschoren om nog maar te zwijgen over de totaal vergeten derde single van Cooper: 'I Must Have You (Or No One)' uit december 1966. Kort daarop legt Parkway het loodje. Super K Productions zal in 1968 onderdak vinden bij Buddah en verantwoordelijk worden voor bubblegum-groepen als 1910 Fruitgum Co., The Ohio Express en hun eigen Super Circus dat The Golden Earrings' 'Dong Dong Di Ki Di Gi Dong' zonder teveel succes herkauwt.

Raddraaien: Hee Bee Gee Bees

De laatste werkweek voor de vakantie is begonnen. Tevreden kan ik vaststellen dat de temperatuur weer langzaam omhoog gaat hoewel ik het ook voor de huidige temperaturen zou doen. Bovendien is het de bedoeling dat ik over twee weken met vakantie ben en dus moet het niet té vroeg 'knallen' met het weer. Vrijdag tot en met dinsdag of woensdag is het voorlopige plan. Soul-xotica blijft mee spelen maar gezien ik weer iedere dag een foto zal maken, zijn de berichten zó aangevuld tot 31. De 'Eindstreep' kan eventueel altijd nog in de eerste week van september. Wie weet kom ik tijdens de vakantie nog singles tegen? Vandaag eerst maar weer een greep doen uit de 'Raddraaiers'. Vandaag de zevende single uit de vijfde jaren tachtig-bak. Nee, ik sta niet te juichen als dit het resultaat blijkt en denk zelfs nog even erover om een andere uit te zoeken. Maar toch... het is een 'exotische' plaat waar tot mijn verrassing nog vrij veel informatie over is te vinden en dus ga ik ervoor. De 'Raddraaier' van vandaag is 'Meaningless Songs' van The Hee Bee Gee Bees (1980).

Waar en wanneer? Dat is niet gek lang geleden! Zaterdag 13 juni 2015. De single staart me dan al weken aan bij De Tafel, maar hij oogt niet 'grappig' genoeg om meteen mee te gaan. Die avond draai ik hem voor het eerst in 'The Vinyl Countdown' en mijn collega Lee weet meteen een aanvulling te brengen op de plaat. Dat ik juist deze single in de handel van Bart tegenkom, is evenmin een verrassing. Bij onze eerste (en enige) ontmoeting in zijn toenmalige woonplaats, Uffelte, leer ik dat hij een fascinatie heeft voor bands met een 'bekende' naam. In zijn handel bij De Tafel zit bijvoorbeeld altijd nog een single uit 1978 van een groep met de naam Therapy en ik koop 'Love Diet' van The Imagination van hem (dat je zou kunnen verwarren met de Engelse Imagination uit de vroege jaren tachtig). Deze Hee Bee Gee Bees-single is waarschijnlijk uit dezelfde interesse gekocht? Laat maar met de deur in huis vallen: 'Meaningless Songs' is een persiflage van de Bee Gees. Met extra sterk aangezette vibrato's in de stemmen, maar verder verre van lollig. Je zou het bijna kunnen verwarren met een écht Bee Gees-nummer.

Wanneer iets 'groot' is, volgen de parodieën en persiflages vanzelf. De gebroeders Gibb zijn in 1979 de 'top of the bill'. Hun album 'Spirits Having Flown' heeft al een goud-status bereikt als het nog moet uitkomen. Niet slecht voor een groep die actief is sinds de midden jaren zestig en in 1973 helemaal afgeschreven lijkt. Qua disco is de kunst afgekeken van iemand als Giorgio Moroder, maar de gebroeders Gibb voegen daaraan hun kenmerk toe: De hoge herenstemmen. Opeens proberen collega's hetzelfde te bewerkstelligen, soms met tenenkrommende resultaten. Terwijl ik dit schrijf, moet ik opeens denken aan de single die mijn zus heeft. De naam van de groep ben ik vergeten, maar dit is een damestrio dat een tweetal Bee Gees-songs uitvoert. Ook zij nemen de 'Spirits Having Flown'-pose op de hak. Decennia vóór 'Photoshop' en dergelijke programma's steken zij zichzelf in de zwarte vliegeniersjassen en letten er zelfs op dat ze dezelfde gezichtsuitdrukking hebben. Niks geen knip- en plakwerk want de dames hebben een fraai decolleté onder de jassen. The Hee Bee Gee Bees nemen de uitdrukking minder serieus zoals mag blijken uit het fotohoesje?

Garry, Norris en Dobbin Cribb zijn de namen van The Hee Bee Gee Bees, maar in werkelijkheid zijn het de heren Angus Deayton, Michael Fenton Stevens en Philip Pope. Het trio werkt samen met een stel anderen in de serio 'Radio Active', een serie op BBC Radio 4 dat loopt van 8 april 1980 tot en met 17 oktober 1987. Het 'leest' als een soort van 'Radio Bergeijk', wellicht met minder improvisatie en met grenzen aan satirische humor. 'Radio Bergeijk' kent een paar 'moeilijke' stukken vooral met betrekking tot de Tweede Wereldoorlog. Het moet een lokaal radiostation voorstellen met een veteraan onder de dj's en een stel jonge honden. Er worden eveneens persiflages gezongen van populaire artiesten en The Bee Hee Gee Bees lijkt de eerste uit die rij te zijn. 'Meaningless Songs' verschijnt als single op Original Records en bereikt zowaar een tweede plek in de Australische hitparade. In Engeland strandt het op nummer 21 in de 'Indie'. Reden voor de mannen om The Hee Bee Gee Bees voort te zetten voor twee albums, hoewel daar ook andere artiesten op de hak worden genomen met bijbehorende namen als Status Quid, Ponce, Jack Michaelson en Frankie Goes To The Bank. De albums worden opgenomen in de Strawberry Studios in Stockport. Dat is de studio waar 10CC wordt geboren en leden van deze band alsook Sad Cafe zorgen voor de muzikale invulling op de platen.

Engelse humor is een genre op zichzelf waar je 'in' moet groeien. Ik ben, mede door het verblijf op dat eiland, iets eraan gewend, maar kan niet zeggen dat ik dubbel lag van het lachen bij 'Meaningless Songs'. Integendeel: Ik betwijfel of de single ooit nog de jaren tachtig-bak uitkomt. Fenton Stevens zal desondanks nog eens op nummer 1 staan in Engeland. Hij is dan lid van Spitting Image en zingt 'lead' op 'The Chicken Song'.

I've been to the mountain top...

De vorige twee jaren heb ik in de 'vakantieperiode' zo nu en dan een vakantie beschreven. Omdat de vakanties 'op' zijn, pluk ik nu een paar 'andere' verhalen. Na het 'sterke' verhaal over de wilde tocht met de bestelwagen (zie maandag: 'We komen eraan'), ga ik vanavond nog ietsje verder terug in de tijd. Ik schrijf maandag dat ik nog wel eens zwetend ontwaak naar aanleiding van dat avontuur. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het zelden voorkomt. Het verhaal van vandaag daarentegen... Het doet aan surrealiteit niet onder aan de dollemansrit. Ik verplaats mezelf vanavond naar mijn op-een-na-meest-favoriete woonplaats. Uffelte staat uiteraard op één. Het is eind augustus 1998 en ik woon in het Engelse Mossley. Ik ben die zomer met vakantie geweest in Nederland. Uiteraard voor het Dicky Woodstock-festival ook al moet ik de Solex daarvoor verkopen. Als ik na een lange reis, met tussenstop in York, 's avonds op de Longlands Mill terug keer, maak ik kennis met een nieuwe 'companion'. Hij heeft een veel voorkomende naam en dus hoef ik hier geen X of iets dergelijks te gebruiken. Hoewel de eerste ontmoeting niet bepaald vlekkeloos is, blijkt John alras een gouden kerel te zijn waar ik het erg goed mee kan vinden.

Martin is een andere Engelsman die al maanden in Mossley verblijft. Die heeft zijn vriendin overgehaald uit Cambridge. John is een paar dagen eerder komen aanwaaien. John en Martin kennen elkaar van vroeger en nu blijkt dat Martin's vriendin John's ex is. Ik heb nog niet eens mijn tas uitgepakt of het is al feest in het huis. Martin komt zich beklagen dat hij zojuist is aangevallen door John. John zou de douche zijn binnengedrongen en Martin hebben gedreigd toe te takelen met vuisten en schroevendraaier. John oogt de rust hemzelf en omdat Martin het ene en het andere op zijn kerfstok heeft, wordt hij niet geloofd en gevraagd per meteen te vertrekken. De dagen erna werk ik regelmatig met John samen. Hij is beduidend ouder dan mij, iets dat je hem niet zou geven. Van afstand. Als je dichterbij komt zie je wel dat hij een flink leven achter zich heeft. Desondanks is het een sportieve slanke man met geen spoortje grijs in zijn haar. John leert me mijn eerste (en enige) woorden Cockney. Een harde werker die al jaren van Emmaus naar Emmaus trekt en nu dus voor het eerst in Mossley is. Hij wil zijn leven beteren en omdat zijn rijbewijs is afgepakt, wil hij drank- en drugsvrij blijven zodat hij het papiertje kan terugkrijgen. Hij moet nog een paar maanden maar is overtuigd om dit te bereiken.

We werken dan in Mossley op maandag tot en met vrijdag van half negen tot half vijf. Zaterdagochtend is alleen de winkel open. Wie zaterdagochtend werkt (in de winkel of de huishouding), krijgt doordeweeks een middag vrij. John en ik moeten beide werken op deze zaterdag. Nadat we de warme lunch hebben gehad, vraagt John me opeens: ,,Wat ga je doen vanmiddag?". Ik weet mijn eerste antwoord even niet meer, maar het komt er op neer dat ik alleen zal zijn op mijn kamer. ,,Dat is ook saai", is zijn volgende antwoord en hij heeft gelijk. ,,Ik wil vanmiddag fietsen, maar liever niet alleen". Fietsen! Ik had nooit gedacht dat John hierover zou beginnen. Of ik wil fietsen? Tja, Lancashire/Cheshire (Mossley ligt op het snijpunt van beide) is niet echt een fietsgebied. Té steile heuvels. Er is één vlakke weg: Het paadje langs het Huddersfield Canal tussen Stalybridge en het aquaduct vóór Huddersfield. Ik ga op mijn Raleigh racefiets welke ik een paar maanden eerder in York heb gekocht. John zoekt een rijdende fiets uit de bergen rijwielen die we in een loods hebben staan. We fietsen op zaterdagmiddag van Mossley langs het Huddersfield Canal naar de tunnel. Ofwel... ik ontdek deze dag dat we niet verder kunnen. Ietwat teleurgesteld fietsen we een stukje terug en komen bij Dove Stone Reservoir. We hebben koekjes en frisdrank mee en daar komt John met het volgende plan. ,,Mooie plek! Het gaat morgen mooi weer worden. Zullen we morgen gaan picknicken?". Is dit de man die ervan beschuldigd werd dat hij Martin zou hebben bedreigd? Ik geloof er geen barst van. De afspraak staat voor de volgende dag!

Een maand later weet ik alweer iets meer over John. Wat dat betreft is het een open boek. Hij had profvoetballer kunnen worden als de drugshandel niet zo aantrekkelijk was geweest. Een kerel van de straat die met behulp van zijn vuisten roemrucht werd in Londen. Zijn drugsimperium stijgt tot ongekende hoogten en in de vroege jaren tachtig heeft hij alles waarvan een mens kan dromen. Onderweg valt ook nog wel eens een dooie en op een bepaald ogenblik is het allemaal voorbij. John zit in het gevang en daarna bevindt hij zich jaren aan de andere kant van de lijn: Als gebruiker van het spul. Dat is allemaal, naar eigen zeggen, voorbij en wil nu alleen nog 'goed doen'. Net zo'n idealist als ondergetekende in die tijd. Met een rugzak aan eten vertrekken we zondagmorgen op de fiets en gaan rechtstreeks naar Dove Stone Reservoir. Het is zonnig en een windje houdt het koel. We zitten in eerste instantie met de rug naar een steile bergwand. Deze wordt gebruikt door alpinisten die klimmen en dalen aan veiligheidslijnen. Ik maak een grapje, maar John is vlug bereid. ,,Wat zou het geweldig zijn als we daar tegenop konden klimmen". Ik verwacht een schaterlach, maar daarentegen hoor ik 'Come on, let's do it'.

John is in korte broek, ik heb zo'n 'shell suit' gevonden in de winkel waarvan ik alleen de broek aan heb: Zo'n afzichtelijk glimmend trainingspak uit de jaren tachtig. John gaat voorop met de rugzak om de schouder. Ik volg. John geeft me instructies waar te stappen. Ik volg. Het lijkt niet zo heel erg hoog maar onderweg komen we een afdalende alpinist tegen. Hij zegt iets, John vloekt terug en ik blijf volgen. John maakt een sprongetje en is op de top. En daar sta ik dan... De rand is een halve meter boven mijn bereik. Ik vloek in het Fries. ,,Ik kan het niet", huil ik bijna. We zijn wel twintig minuten aan het klimmen geweest en nu pas besef ik wat ik aan het doen ben. Dit is geen sprookje! Ik zit zwaar in de ellende. Ik heb al sinds de geboorte hoogtevrees. Ik weet niet precies hoe hoog ik sta, maar het is een flink eind. ,,Niet naar beneden kijken", hoor ik John roepen. Ik gehoorzaam. Maar nog steeds... ik sta hier met de rand boven mijn hoofd en ik kan niet springen. Opnieuw de stem van John. ,,Ik tel tot drie, dan spring je en grijpt mijn hand". Hij begint te tellen en ik jank als een kind. Mijn vertraagde motoriek maakt immers dat ik niet zo goed kan richten en dus zou ik eenvoudig mis kunnen grijpen. Wetende dat mijn leven in tien seconden ten einde kan zijn, spring ik bij 'drie' en... grijp John's hand welke mij naar de top sleurt. Het uitzicht op de top is prachtig en we zitten daar ruim een uur. Ik had daar nog steeds gezeten als John me niet op de benen had gezet. Terug gaan we dwars door weilanden die niet toegankelijk zijn voor het publiek. Dat is nog een fikse wandeling, maar man... we hebben het geflikt!

John hoeft nog maar een paar weken voordat hij de keuring heeft om zijn rijbewijs terug te krijgen. Dan gaat hij opeens helemaal 'los'. Wegens overmatig drankgebruik wordt hij uit Mossley gezet en kan daarmee ook zijn rijbewijs op de buik schrijven. Jaren later tref ik hem opnieuw en na twee maanden van een hechte vriendschap wordt een fikse scheur toegebracht. Het lot ligt in mijn handen. Als ik de hand over het hart haal, mag hij blijven. Anders moet hij vertrekken. Zijn ogen staan dof en ik lees iets van 'ik heb je nooit laten vallen'. Toch heb ik geen andere keuze. Ik heb hem een dag daarvoor moeten tegenhouden of hij had iemand neergestoken met een keukenmes. Ik probeer te geloven dat hij mijn standpunt heeft gerespecteerd, maar ik mis hem nog dagelijks.

Singles round-up: augustus 2

Hoewel ik ontzettend moe ben (ik geef de schuld aan de temperatuurwisselingen van de afgelopen week), is het niet direct van het radio maken. Sterker nog: Het is vandaag weer eens 'ouderwets' geweest: Twee uren vanmiddag en twee vanavond. Vanavond ben ik ook niet verder gegaan met de lijst, dat doe ik morgenavond (in waarschijnlijk drie uren). Na dit bericht ga ik snel slapen, dat mag duidelijk zijn! Bovendien gaat dit geen lang bericht worden, het zijn de laatste vijf singles van gisteren. Ik heb ze, behalve Extreme, vanavond allemaal gedraaid in 'The Vinyl Countdown' dus de apparatuur kan uit.

* Robert Palmer- Johnny & Mary (NL, Island, 1980)
Elpees doen niet mee bij mij maar ik heb ooit speciaal 'Clues' van Robert Palmer gekocht voor dit 'Johnny & Mary'. De enige Robert Palmer-elpee in mijn collectie tot nu toe. De single hoort gewoon in de jaren tachtig-bak te staan en dat geldt evenzeer voor 'Looking For Clues'. Die laatste ga ik vast nog eens tegenkomen. Eerst dus 'John & Mary'. Ja, die titel wordt abusievelijk vermeld op het fotohoesje, maar het single-label toont het correct. Een voortreffelijke plaat welke na 36 jaar nog altijd fier overeind staat ondanks het gebruik van synthesizers die in het museum zijn gegaan.

* James & Bobby Purify- I Take What I Want (US, Bell, 1967)
Ik wil niet overkomen als een ondankbare hond. De single is rechtstreeks de Blauwe Bak-koffer in gegaan maar de vraag is voor hoe lang? Dit is het type plaat waar ik drie jaar geleden van zou hebben gedroomd, maar de koffers worden steeds meer 'sophisticated' en daar past zo'n stamper niet tussen. De Purify's staan wél in de koffer met het meer ingetogen 'Everybody Needs Somebody', dat past wel. 'I Take What I Want' is in 1967 de opvolger van 'Shake A Tail Feather' en hoewel het een stampend dansnummer is, lijkt het toch niet op 'Feather' of de eerdere hit 'I'm Your Puppet'. Voor de prijs kan ik het niet laten en daarvoor heb ik een erg gaaf exemplaar gevangen. Stoppen met zeuren!

* R.E.M.- Radio Song (Duitsland, Warner Bros., 1991)
Net als bij 'Near Wild Heaven' van een halfjaar terug heb ik ook lange tijd geen 'beeld' bij 'Radio Song'. Dat verandert als het wordt gebruikt in een promo voor de Wolfman Radio-app. De app is sindsdien ook nog ergens anders verkrijgbaar en in plaats deze uitstekende promo aan te passen, verschijnt al snel een 'nieuwe' die het niet lang volhoudt. Inmiddels is de promo met R.E.M. drie promo's geleden. Leuk dat ik nu stuk-voor-stuk de R.E.M.-singles uit de 'Out Of Time'-periode blijf tegenkomen. Wat mij betreft zijn ze allemaal welkom!

* Bob Seger & The Silver Bullet Band- Fire Lake (NL, Capitol, 1980)
De single gaapt me al weken of maanden aan bij De Tafel, maar ik leg het steeds weer aan de kant. Gisteren ben ik overstag gegaan en daarvan heb ik geen spijt! Na publicatie van de vorige 'Singles round-up' ben ik doorgegaan met het beluisteren van de singles en ik heb Seger, zoals eerder gezegd, vanavond eveneens gedraaid. Wat een wereldnummer! Ik ben hem helemaal 'vergeten', maar het is een aangename kennismaking die zeker zal leiden tot de 'Eindstreep'.

* Sylvia- L.A. Sunshine (US, Vibration, 1976)
De a-kant brengt me in een zelfde sfeer als 'Sunshine Holiday' van Carolyn Franklin een jaar geleden. Je krijgt zin in vakantie. Geen fietsvakantie met tent achterop, maar lekker hangen bij de tent in Sleen. De b-kant heet 'Taxi' en is meer het sensuele soort waarmee Sylvia in de jaren zeventig tracht te scoren. Een fraaie 'double-sider' welke inmiddels in de koffer staat. Sylvia is eigenlijk Sylvia Robinson. Ze heeft lichtjaren terug hits met Mickey waarvan 'Love Is Strange' de meest bekende is. In de begin jaren zeventig gaat ze de zakenwereld in. Ze start het All Platinum-label en is tevens songschrijfster en producente voor dat label. In die hoedanigheid hebben we haar dinsdag te gast gehad want All Platinum doet ook de distributie van het Horoscope-label.

Singles round-up: augustus 1

Woensdag heb ik al even het idee om naar Wolvega te fietsen voor die kringloopzaak waar ik in 2014 ben geweest. Ik sla in Baars echter af en fiets naar De Eese. Gisterenochtend heb ik ook even de neiging om naar Meppel te fietsen. De 'Donderdag Meppeldag' ben ik dan even vergeten, maar het is de terugkerende regen dat me van het idee haalt. Ik heb de afgelopen dagen ook al even 'bedacht' wat ik zou doen als ik géén platen zou kopen in deze maand, maar het is tevergeefs. Vanavond kan ik het niet langer houden en móet de stad in. Genoeg voor een eventuele 'Eindstreep'? 'Dubbele' platen doen daarin niet mee en ik tel twee dubbele platen in de vangst van vandaag. Eentje bewust en de andere vrij onbewust. Vandaag deel ik de eerste zes singles, morgen kunnen jullie de overige vijf verwachten. Dat hoeft, na uren van radiomaken, geen lang bericht te worden en dus komt het goed uit?

* James Brown- Get Up I Feel Like Being A Sex Machine (UK, Polydor, 1970, re: 1975)
In Duitsland (waar de reguliere Nederlandse uitgave vandaan komt) heet het ding gewoon 'Sex Machine' met niet eens een vermelding van dat eerste stuk. In andere landen gaat dat eerste stuk tussen haakjes. Hier heb ik de Engelse persing uit 1975 en dit vermeldt de bovenstaande titel zonder bijkomende leestekens. Mijn eerste exemplaar van 'Sex Machine' koop ik in 1994 in Leeuwarden. Ik krijg later die middag een lift naar huis van Soul-xotica-volger en dagelijkse lezer Almar. Hóe lang is dat geleden? Lang genoeg om 'Sex Machine' naar de filistijnen te draaien. De plaat is al jaren aan vervanging toe, maar maak daar geen haast mee. Nu heb ik de Engelse herpersing uit 1975 als 'Sex Machine' opnieuw wordt uitgebracht. Herkenbaar aan het plastic label in tegenstelling tot het papieren label. Voor een euro kan ik een héle tijd vooruit want deze is in een absolute nieuwstaat en klinkt vele malen beter dan de ietwat doffe Europese persing. Het is echter een paar jaar te laat voor de Blauwe Bak, deze gaat gewoon in de jaren zeventig.

* The Doobie Brothers- Takin' It To The Streets (NL, Warner Bros., 1976)
In het begin van de nieuwe eeuw ben ik tweemaal kostganger. Tuk is al een paar keer ter sprake gekomen en daar heb ik, vooral aan het begin, nog wel goede herinneringen aan. Het tweede adres is onlangs nog eens ter sprake gekomen en hoewel ik in 2009 nog leuk heb gepraat met de hoofdbewoner, is dat een minder leuke tijd. Hij heeft eerder een vriend van zijn dochter in de kost gehad en hij is een paar zaken 'vergeten' waaronder de cd 'Best Of The Doobies'. Die confisceer ik vervolgens en met name dit 'Takin' It To The Streets' wordt een geheide favoriet. De single is nagenoeg nieuw en ook bij mij heeft het hoesje 'ringwear' zoals bij het exemplaar hierboven (van singlehoesjes.nl). De plaat heeft nog altijd dezelfde uitwerking bij mij als in 2002. Ik weet niet precies een vinger te drukken op het nummer en dat boeit me tegelijk ook het meeste. Onderhuids is het immers een prachtige popsong en dit wordt, naar mijn mening, versterkt doordat het niet zo'n 'hook' heeft als bijvoorbeeld 'Listen To The Music' of 'Long Train Running'. Ondanks het feit dat Michael McDonald ogen als de man die ze in 1973 wel 'allright' vinden, kan ik hem niet anders beschouwen dan een blanke soul-zanger.

* Extreme- More Than Words (Duitsland, A&M, 1990)
,,Leuk voor een euro! Die heb ik nog niet!", denk ik als ik hem uit de bak haal bij De Tafel. Het is pas bij thuiskomst dat ik me herinner dat ik hem eigenlijk wél heb. Ik heb in 1999 namelijk de Engelse 'black label jukebox'-persing gekocht. Toch is het wel leuk om de reguliere Europese persing met fotohoes te hebben, 'Hole Hearted' heb ik namelijk ook zo (en voor de liefhebber... deze titel staat nog steeds voor een euro bij De Tafel in Meppel). Muzikaal is het een nummer dat 'stuk' is gedraaid in 1991. Het brengt me terug in de droogbloemen in de polder. 'More Than Words', 'Senza Una Donna' en 'Mooi Man'... allemaal van die platen uit de zomer van 1991 die ik niet meer kan horen. Nogmaals: Voor een euro met fotohoes zul je mij niet horen klagen, maar als 'dubbele' single komen we deze in geen geval tegen in de 'Eindstreep'.

* Honey Cone- The Day I Found Myself (US, Hot Wax, 1972)
Ik ben na 'Want Ads' eigenlijk wel klaar met Honey Cone, maar dit is de derde single van de groep in een jaar. Eerst ben ik zwak als ik de Canadese demo van 'One Monkey Don't Stop No Show' in mijn handen hou (vorig jaar oktober) en een paar maanden geleden kaap ik 'Stick Up' mee bij 45toeren.nl. 'The Day I Found Myself' stamt uit begin 1972. Het is geen variatie op 'Want Ads' en dat houdt het 'fris'. Toch kan ik niet anders stellen dan dat de plaat een pseudo-Motown en Freda Payne-achtig refrein heeft. Het klinkt 'nét niet' geschikt voor de Blauwe Bak. Té poppy. Op de flip staat 'When Will It End' en dat is leuk! Denk aan 'What's Going On' en 'Ball Of Confusion'. In 1971-72 is het erg 'hip' om de toestand van de wereld te bezingen en het liefst zo zwartgallig mogelijk. Er zit een psychedelisch geluidje in het intro dat ongetwijfeld de atoombom moet voorstellen? Toch nog een plekje in de reserve-Blauwe Bak dankzij 'When Will It End'.

* The Internationals- Dry Bones In The Valley (US, Spring, 1972)
De handel van Bart bij De Tafel bestaat aanvankelijk uit enkel pop en rock uit de jaren zestig tot en met tachtig. Daar kan ik mee leven, maar word nog veel gelukkiger als de eerste 'seventies soul' opduikt. Vervolgens komt daar bij de Barbados-hobby en, kijk eens aan, de eerste gospel-plaat is ook een feit. Lastig geval! Het is een prachtige demo op het Spring-label en geproduceerd door niemand minder dan Joe Simon. De a-kant is een compositie van dominee C.L. Franklin. Zijn kroost bevat onder andere drie zusjes: Aretha, Erma en Carolyn. 'Dry Bones In The Valley' is echter het soort 'rockin' gospel' dat ik normaliter probeer te ontwijken. De b-kant heet 'He's Coming Back' en dat is hetzelfde idee, maar op ene of andere manier 'raakt' me dit meer. Waarom is het een lastig geval? Ik probeer de gospel-koffer vrij te houden van 'rockin' gospel', maar ben daarmee al een paar keer 'in de fout' gegaan. Verder moet een gospelplaat me erg goed bevallen voordat het een plaats krijgt in de koffer. Bij Annette Thomas heb ik al een kleine concessie gedaan en de toevoeging van The Internationals voelt nét zo. Voor 'He's Coming Back' mag die erin maar ik betwijfel of ik hem heel vaak zal opzetten.

* The O'Jays- Hurry Up & Come Back (US, Philadelphia, 1979)
In de zomer van 2014 maak ik de collectie uit het 'Hitdossier' compleet met 'For The Love Of Money'. Eerder heb ik 'Sing A Happy Song' (1979) gekocht welke ook rechtstreeks de reserve-Blauwe Bak is in gegaan en persoonlijk reken ik het tot één van mijn favoriete O'Jays-singles. Deze 'Hurry Up & Come Back' gaat in 1979 vooraf aan 'Sing A Happy Song'. Eigenlijk kan ik blindelings platen kopen van The O'Jays want het 'klopt' altijd. 'Hurry Up' is een midtempo ballad maar één van het mooiste soort. Het styreen klinkt alsof het nimmer is gedraaid. Op de b-kant staat 'Identify' en dat is kneiterharde disco, maar in dit geval ga ik voor de a-kant.

Week Spot kwartet: week 32

Het barre weer van gisteren heeft me van mijn stuk gehaald. Ik ben overdag wezen bezorgen in Steenwijk en na de show van gisteravond ben ik helemaal gaar. Vandaar dat jullie vandaag weer twee berichten krijgen. Plannen voor het weekend? Ik heb vanavond elf singles gekocht bij De Tafel. Daarvan krijgen jullie straks de eerste zes en morgen de resterende vijf. Verder heb ik nog een 'ongelofelijk' verhaal, in navolging van The Rare Earth, voor jullie in petto. Volgende week vrijdag heb ik twee weken vakantie van het werk en Soul-xotica speelt een rol in de vakantieplanning. Ik zal uiterlijk dinsdag 30 augustus weer terug moeten zijn (ik vertrek aan het einde van de eerste week) om de maand augustus de volgende dag te kunnen besluiten met 31 berichten. Nu eerst het 'Week Spot kwartet' dat is blijven liggen.

2012: Too Late To Turn Back Now-Cornelius Brothers & Sister Rose
Ik ben vanmiddag vanuit het werk nog langs beide plekken gekomen. Twee plaatsen waar ik me gedurende 2012 bevind in gezelschap van de 'Northern Soul Jukebox' op de mp3-speler. In het geval van de Cornelius Brothers kom ik op de fiets vanaf de Matenweg en steek de Meppelerweg over richting Meppel. Ik ben dan nog erg georiënteerd op de snelle uptempo Northern Soul en heb, hoe genaamd, weinig op met het warme stereo-geluid uit de jaren zeventig. 'Too Late To Turn Back Now' brengt daar verandering in. De eerste speurtochten leren me dat ik niet de enige ben die hem zoekt. Uiteindelijk koop ik het Amerikaanse styreen. Zéér berucht vanwege het willen 'knetteren' en de mijne is daarvan niet verschoond gebleven. Het voegt echter alleen maar charme toe voor mij. De meeste dj's lijken te speuren naar een Australische persing op vinyl, maar heb inmiddels ook begrepen dat het ook 'gewoon' in Nederland is uitgebracht. Maar... hóe perfect ik hem ook zal vinden in een andere persing, het is deze ietwat doffe opname van styreen welke het voor mij zal blijven doen. Ik draai hem nog maar zelden maar als dit het geval is, dan is het ook smullen. Een 'alltime favourite'.

2013: Hide And Seek-Lillian Dupree
Ik weet niet meer of het vóór Cornelius Brothers is geweest of daarna. Het is nu een zondagmiddag en ik heb zin in een ommetje. Dat gaat de Dorpsstraat in tot de kerk, rechtsaf de 1e Nijeveense Kerkweg op en via de Gedeputeerde Dekkerweg en de Meppelerweg weer terug naar huis. Een blokje van een kilometer of vijf. Ik ben bijna op kruising met de Meppelerweg, driehonderd meter vanaf 'plaats delict' van Cornelius Brothers als 'Hide And Seek' klinkt op de koptelefoon. Dat slaat in als een bom! Bij thuiskomst blijk ik wederom niet de enige te zijn, hoewel hier de single een stuk zeldzamer is. Bovendien heeft het een b-kant welke nogal wordt gezocht en de prijs rijst al snel de pan uit. Ik ben een paar keer 'close' geweest, maar zie steeds de single voor een topbedrag weg gaan. In 2013 ben ik vastberaden: Ik ga het 'gemeen' spelen. Mijn maat in Chicago heeft een exemplaar met geluidsclips. De plaat klinkt stevig, het label heeft alleen waterschade. De eerste bieders melden zich en de single klimt van acht dollar naar dertig. Een halve minuut voor het aflopen van de veiling druk ik op 'bevestigen'. Achter die knop staat een idioot bedrag. Toch is het resultaat daar: Voor vijftig dollar ben ik de nieuwe eigenaar! Geen minuut spijt gehad want de plaat klinkt ook in 'de set' van 2016 nog immer op zijn plek. Hetzelfde verhaal bij de Cornelius Brothers: Als ik hem opzet, is het feest!

2014: Bongolia-The Incredible Bongo Band
In 2014 doe ik 'specials' in 'Do The 45' en verbind dat thema bij de keuze van de Week Spot. Zo doe ik twee shows met instrumentale nummers. De eerste Week Spot die daaruit voortkomt is 'Sliced Tomatoes' van Just Brothers, 'Bongolia' is de tweede. Ik heb al jaren een fascinatie voor 'Bongo Rock' van The Incredible Bongo Band en ontdek dat de single opnieuw is uitgebracht. Toch koop ik die niet... ik ben in 2012 al vastberaden dat het de stevige Engelse persing moet worden. Deze win ik in januari 2012 in een veiling. 'Bongo Rock' besluit vaak 'Do The 45' en op een zeker moment wil ik iets 'anders'. Dat is vrij eenvoudig want als je de schijf omdraait, krijg je dit 'Bongolia'. Met name in 2014 is dit de eind-tune van 'Do The 45' en dus lijkt het me aardig om deze als Week Spot te kiezen.

2015: Hang On In There Baby-Johnny Bristol
Hoe ik aan het adres ben gekomen? Geen flauw idee... Feit is dat ik een tocht maak op de scooter op de vrijdag van het Dicky Woodstock Popfestival van 1997 en daarbij in Diever kom. De scooter zal me daar ook even laten staan maar gelukkig zit een fietsenmaker in Dieverbrug welke me kan helpen. Zomaar opeens kniel ik voor een bakje singles. De vrouw des huizes heeft een handeltje voor het goede doel en ik blader bij haar door een hoeveelheid soul-singles uit de jaren zeventig. Johnny Bristol is één van de platen die hier vandaan komt en de plaat staat tot vorig jaar zomer gewoon in de jaren zeventig-bak. Het is mevrouw Wolfman welke het enthousiasme voor 'Hang On In There Baby' bij me opwekt en de plaat verblijft tijdelijk in de Blauwe Bak. Ik moet echter concluderen dat de plaat 'gaar' is en dat ik het na een paar weken wel weer geloof. De single staat nu als vanouds in de jaren zeventig-bak en ik kijk intussen rond voor een krasvrij exemplaar.

Raddraaien: Monica & The Voices Of Freedom

Hoe een hele normale woensdag toch nog bijzonder kan worden? Ik sta al een paar weken ingepland om post te bezorgen in Steenwijk totdat ik gistermiddag een telefoontje krijg van een collega. Er is waarschijnlijk té weinig post voor Steenwijk omdat een dagelijkse klant niks heeft aangeleverd. Donderdag zou het wellicht dubbelop gaan. Ik spreek af dat ik woensdagmorgen naar Meppel kom om te kijken hoeveel post Steenwijk heeft en anders zou ik collega's in Zwartewaterland kunnen helpen. Er is niet veel post, maar verder zijn er slechts twee collega's actief in Steenwijk en mijn hulp wordt in dank aanvaard. Zo cross ik na een haastig kopje koffie op de Pioneer naar Steenwijk. De weerboeren hadden weinig goeds in petto voor vandaag. Het zou 'koud' worden. Daarom heb ik thuis mijn bedrijfstrui én jas aangetrokken. In het laatste geval is dat een winterjas met uitgeritste binnenvoering, maar nog steeds erg warm. In Steenwijk trek ik de trui uit en hou de jas aan voor 'herkenbaarheid'. Het is niet veel post en ik doe vijf wijken op mijn boerenfluitjes. Terug op de zaak gaat de jas uit en trek ik de trui weer aan, dat is minder 'harnas' dan het jack. En dan...? Dan heb ik er zin in! Ik maak een mooie bocht naar huis over De Eese, Wilhelminaoord, Vledder en Wapserveen naar Uffelte. Een 'driehoekje' van bijna zeventig kilometer vandaag en één licht buitje gehad bij Wilhelminaoord. In Vledder heb ik zelfs al even het vakantiegevoel te pakken. Over twee weken kunnen we het, waarschijnlijk, écht ervaren. Laten we deze bijzondere dag afsluiten met een bijzondere 'Raddraaier'? Het is op zijn minst een 'exotische' greep: 'Paula' van Monica & The Voices Of Freedom (1972).

Waar en wanneer? Al sla je me dood... Ik heb zojuist de single opgezocht want ik kan me niet heugen dat ik hem ooit heb opgezet. De single zit in een dun plastic hoesje dat suggereert dat het bij een 'professionele' handelaar vandaan komt. Toch voelt het plastic aan alsof het oud is en wellicht zou het daarmee uit de jaren zeventig kunnen stammen. Anderzijds staat er een klein kruisje op de hoes en het lijkt me stug dat de eerste eigenaar (m/v) het uit het plastic hoesje heeft gehaald om het te 'merken'. 'Empty Words' heb ik in 1995 gekocht, daarvan weet ik wel het moment en de locatie, maar bij 'Paula' moet ik het antwoord schuldig blijven. Het is niet van de laatste tijd en dus hou ik het op de late jaren negentig.

In het vroege begin van Soul-xotica is Monica één van de eerste artiesten die aan bod komt. Dan met 'Everybody's Telling Me' met Oscar Benton. De kop hoef ik niet eens op te zoeken, die weet ik nog steeds te herinneren: 'Koningspaar met flutnummer'. Het 'koningspaar' baseer ik op de combinatie van de stemmen van Oscar en Monica, het nummer is je reinste zult van de hand van Dries 'Andres' Holten. Hoe zou het zó zijn gekomen? Het is speculatie maar ik denk dat het is begonnen met 'All I Ever Need Is You'. Sonny & Cher maakt in 1971 een comeback op de Amerikaanse hitparade met dit nummer. Het zal tevens ook de laatste samenwerking zijn, want Sonny en Cher vinden elkaar niet lief meer in de begin jaren zeventig. Ik kan me voorstellen dat Bovema graag een cover-versie wil uitbrengen van deze Amerikaanse hit, maar ja... wie gaat het zingen? Ik denk dat Oscar Benton erin geluisd is. Die heeft al een paar uitstekende blues-platen gemaakt voor Decca als hij in 1972 overstapt naar EMI. Hij had nog geen hits gehad, dus 'All I Ever Need Is You' kan hem door de strot zijn gedrukt. Monica is eveneens nieuw bij EMI en zie daar: Het duo dat een cover kan opnemen van 'All I Ever Need Is You'. De uitvoering van Oscar en Monica bereikt een vijftiende plek in de Top 40. In 1985 wordt het deuntje gerecycled door André Hazes voor 'Ik Meen 'T'. Grappig dat het juist Hazes is. Hij is een rechtgeaarde blues-liefhebber maar mag tot 1989 niet een pure blues-plaat opnemen van EMI. Als het album 'Jammer' niet de gewenste verkoopresultaten haalt, kan Hazes verder op de oude toer. In het geval van Oscar Benton zal het anders lopen. Hij heeft parallel een solo-carrière en 'Bensonhurst Blues' zal zeven jaar na de opname in 1981 alsnog een hit worden. Monica en Oscar tillen 'Everybody's Telling Me' vijf treden boven het kwalteitsniveau van Sandra & Andres en belandt hiermee op een zeventiende plek. Daarna floppen de singles van het duo.

Oscar is goed gedocumenteerd. Een zoektocht op het internet naar Monica brengt ons steeds weer terug bij Benton, maar deze heeft part noch deel aan 'Paula' en die laten we dus verder buiten beschouwing. Stukje bij beetje verlaat ik het pad van de muziekencyclopedieën en haar volledige naam, Monica Verschoor, geeft méér resultaat. Zo kom ik te weten dat Monica tegenwoordig 65 lentes jong is en afkomstig is uit Den Haag. Ze debuteert in de jaren zestig in het televisieprogramma 'Nieuwe Oogst' en komt onder contract bij Imperial in de vroege jaren zeventig. Dat resulteert in een handvol singles met Oscar, twee met The Voices Of Freedom en een solo-single. Nederpop-singlekenner Karel, die ik nog van een forum ken, weet op zijn site NLdiscografie.nl te vertellen dat 'Empty Words' met hetzelfde catalogusnummer als zowel Monica & The Voices Of Freedom als 'gewoon' The Voices Of Freedom is verschenen. Verder heeft 'Paula' een tweede oplage met een andere b-kant, wederom met hetzelfde catalogusnummer. De tweede 'Paula' vermeldt 'Hey Man' en zou dat dan de 'Hey Man Our Private War Is Over' zijn dat in 1972 als The Voices Of Freedom is verschenen? Monica maakt vervolgens in 1973 nog een solo-single voor Imperial: 'Mama Don't You Worry'. Daarmee treedt ze op in het televisieprogramma 'Avrodisk' van Sonja Barend. Er zou een interview online moeten staan uit de betreffende show, maar die heb ik helaas niet kunnen vinden.

Ze heeft een doctoraat in de Nederlandse Taal en Letterkunde en heeft 38 jaar voor de klas gestaan als docente Nederlands. Tegenwoordig werkt ze als coach. Muzikaal is ze actief met BBQueenies, een bluesgezelschap van vijf vrouwen. Tenslotte de single, want ik ben niet voor niets naar zolder gelopen om het ding uit de jaren zeventig-bak te halen. Als de heren Gerrit Jan Leenders en Wim Jongbloed de 'hoempapa' achterwege hadden gelaten, had 'Paula' een 'southern soul'-plaat kunnen worden. De b-kant is eenzelfde laken een pak maar dan zonder het koor. Een bijzondere 'Raddraaier', maar de plaat verdwijnt roemloos terug in de jaren zeventig-bak.