Eindstreep: april 2023

Omdat ik zondagavond na de show vaak wel wat ontspanning kan gebruiken en publiceren vaak een té zware belasting wordt, ga ik nu alvast de 'Eindstreep' presenteren aan jullie. April is niet een hele dikke maand geweest qua aantallen, maar het is des te meer genieten! Daar komt bij dat ik deze maand een flink deel heb ingelost bij Mark maar deze singles zijn nog niet binnen. Die gaan dus mee voor de maand mei. Ik had stiekem gehoopt dat de acht van Chris op de mat zouden vallen, maar dat gaat volgende week worden. Als klap op de vuurpijl heb ik zojuist een hagelnieuwe heruitgave besteld via Discogs. We kunnen volgende week zonder meer aan de slag met de 'Singles round-up'. Omdat er niet veel platen zijn te tellen, is de top tien van deze maand ook zomaar samengesteld.

Eerst de cijfers. Ik heb vooralsnog besloten om Stevie Wonder in de Blauwe Bak te houden. Daar kan ik volgend jaar nog altijd anders over beslissen want ik hou de Blauwe Bak-singles nog even apart voor de rest van het jaar. Dan kom ik uit op vier Blauwe Bak-singles die deze maand zijn gekocht en binnengekomen. Qua Gele Bak zijn het elf singles plus maar liefst acht 'dubbele' en vaak 'upgrades'. Buiten de acht van Chris en het onduidelijke aantal van Mark heb ik 'pre-orders' geplaatst op een duo op Izipho Soul en een tweetal van Epsilon en daar komt nog de net geplaatste order bij. De top tien laat zich eenvoudig samenstellen en ziet er als volgt uit.

1. Angeline - Genesis

2. Rock In The Sea - Shocking Blue

3. Prototype - Valentino Maltos

4. All Together Now - The Beatles

5. Simon Smith And The Amazing Dancing Bear - Alan Price Set

6. Spirits In The Material World - The Police

7. You Haven't Done Nothin' - Stevie Wonder

8. The Diary Of Horace Wimp - Electric Light Orchestra

9. So I Can Make This Change - The Krash Band

10. Mystery Song - Status Quo

Singles round-up: april 6

'De laatste dag van de maand en ik lig drie berichten achter'. Huh? Ja, het mag duidelijk zijn dat ik mijn slaap nodig was. Wat ik bedoelde te zeggen was dat ik nog drie berichten nodig had voor de maand april. Drie singles té minimaal voor een 'Singles round-up'? Ik ben nog niet lang wakker en heb zojuist heerlijk achter huis gezeten in de korte broek. Dat bevalt wel. Wellicht dat het buiten Uffelte ietsje frisser is aan de knieën en ik denk dat er nog wel een wandel- of fietstochtje in zit, ook al leunt het dan zwaar op de 'H' van herhaling. Omdat ik wel benieuwd ben naar de meest recente aanwinst kan ik het overgebleven trio ook net zo goed mee pakken. Ik heb gisteren betaald voor een partijtje van Facebook-kameraad Chris. Hoewel het een handelaar in soul is, heeft hij een 'bargain corner' met algemene Engelse persingen en het is vooral daar waar ik boodschappen heb gedaan. Uiteraard verwacht ik iets van dertig tot veertig van Mark, afhankelijk van hoeveel 'dure' platen hij in het pakket heeft gestopt. Deze laatste 'Singles round-up' bevat de twee meest recente Izipho Soul-releases (buiten een meer recente 'pre-order') en een persoonlijke Amerikaanse ontdekking.

* The Krash Band- So I Can Make This Change (UK, Izipho Soul, 1976, re: 2023)
Drie jaar geleden was het nog controversieel om te zeggen, maar met gerenommeerde onderzoekers en 'de kennis van nu' mogen we wel stellen dat de lockdowns niets hebben uitgehaald ten aanzien van een virus. Ik heb gelukkig weinig mee gekregen van de lockdowns want de posterijen gaat altijd door. Waarom wel je winkelwagentje wassen en niet post die in achtentwintig handen is geweest met handschoentjes bezorgen? Het enige positieve aan de lockdowns is iets op muzikaal vlak. Een paar bevriende soul-dj's dagen elkaar uit om tijdens de lockdown op zoek te gaan naar de oorspronkelijke uitvoerders van enkele van hun favoriete platen. Dat heeft inmiddels een fraaie collectie opgeleverd. Sommige hebben de mastertapes nog op zolder liggen en met alle betrokkenen in een Zoom-meeting is het vrij eenvoudig om de platen opnieuw uit te brengen. Ik weet niet of dit helemaal het verhaal is van The Krash Band, feit is wel dat Patrick sinds 2020 zich méér is gaan toeleggen op het uitbrengen van gerestaureerde jaren zeventig-soul welke als originele plaat niet zijn te vinden. Deze single is zelfs een 'double-sider' en zo op het eerste gezicht zie ik geen overeenkomst tussen de bands. Evelyn Holder verzorgt de zang op de kant van The Krash Band. Bij het intro is het meteen duidelijk, dit is pure klasse. Hoewel in 1976 de funk en de disco constant op de loer ligt, bevindt The Krash Band zich nog in het territorium van de 'crossover sweet soul' uit de vroege jaren zeventig. Ik heb deze al eens eerder gedraaid en ik moet zeggen dat hij nu al begint te groeien bij mij. Dan ben ik ook wel benieuwd naar de keerzijde. Dat geeft ons 'Hard To Know' van Oneness dat in 1977 is geregistreerd. Dat is méér klasse nu van een aantal heren met een Supertramp-piano in de achtergrond. Zo mogelijk nóg zoeter dan The Krash Band. Van de laatste kan ik alleen vinden dat het in 1976 op Liberated Records is verschenen, van Oneness is buiten de Izipho om niets bekend op het web. Numero heeft het een paar jaar geleden op een 'Eccentric Soul'-cd uitgebracht.

* Valentino Maltos- Prototype (UK, Izipho Soul, 2023)
Een ander regelmatig terugkerend thema bij Izipho zijn de moderne jazzy dance-producties en daar hebben we nu weer een voorbeeld van. In het verleden heeft dat platen gegeven van J.D.'s Time Machine en nu is het de beurt aan producent Valentino Maltos. Hij heeft vorig jaar een cd uitgebracht en Izipho heeft de exclusieve rechten verworven om twee tracks op single uit te brengen. De a-kant is 'Prototype' en heeft als gastzangeres Kiikii Star. Het heeft een zeer dansbare groove en 'Prototype' heeft een lekkere 'hook', verder is het nummer aangekleed met kleine jazzy elementjes welke het nét even anders maken dan de gemiddelde danspop. De concurrentie gaat in 2023 ook zwaar worden maar ik zou me kunnen voorstellen dat dit één van de 'tunes' wordt van de komende zomer. Je zal mij niet horen klagen als het gebeurt! Op de andere kant staat 'Just Look Up' met zang van Marqell maar deze is een beetje kleurloos op het eerste gehoor. 'Prototype' gaat hier de hit worden!

* Moniquea- Do It Again (US, Mofunk, 2021)
Oh... hij is minder 'nieuw' dan dat ik had verwacht... Maakt niet uit! Ik denk dat die toch nog vrij 'unearthed' is. Voor tweedehands platen ga je naar Discogs maar Bandcamp is ook een gevaarlijke omgeving voor ondergetekende. Hier koop je rechtstreeks van de artiesten zélf en dat scheelt weer een winst hier of daar. Via de pagina van Mark ben ik 'bevriend' geraakt met Graham. Op de pagina zijn we al bekend als 'the two G's'  omdat onze beide namen met een G beginnen en onze muzieksmaak elkaar overlapt. Graham stuurt me een paar weken geleden een linkje van een nieuwe plaat op een Engels label. Deze moet nog officieel worden uitgebracht. Ik geloof dat Moniquea in de 'recommendations' komt. Er zijn nog vier exemplaren beschikbaar via Bandcamp en, ja, hij is digitaal uitgebracht in oktober 2020. 'Do It Again' is moddervette jaren tachtig disco met een erg prettige 'hook'. Haar tourdates laten zien dat ze het al een tijdje rustig aan doet, in 2019 is ze bijvoorbeeld nog in Duitsland geweest. Qua retro eighties' soul heb ik beslist mindere voorbeelden gehoord. Alleen jammer dat-ie niet hagelnieuw is. Tijd voor een heruitgave!

Verjaardags(kn)uffelt(j)e

De laatste dag van de maand is aangebroken en ik lig drie berichten achter. Vandaar dat ik het ga oplossen met een foto voor vandaag. Het wordt een overgebleven foto van de wandeltocht op eerste paasdag. Ik denk dat het de foto wordt bij de molen van Ruinen. Vandaag wellicht nog een buitenactiviteit met een corresponderend verhaaltje en dan tot slot de 'Eindstreep'. Ik heb tot nu toe nog drie singles over die ik nog niet in de 'Singles round-up' heb gehad, maar drie vind ik een beetje schamel. Die blijven dus even liggen want ik verwacht volgende week meer singles. Nu dus een foto van een paar weken geleden toen het ook bijna net zomer was. Vandaag belooft eveneens zo'n dag te worden evenals gisteren. Ik hoef niet aan het werk en besteed een deel van de tijd in de tuin. Het gras is gekortwiekt, een stukje klimop voor mijn deur opgeruimd en ga waarschijnlijk maandag de plataan onder handen nemen.

Alle 40 goed: 2018-2022

De laatste keer dat ik Koningsdag heb gevierd is nog ten tijde dat de dag Koninginnedag heet en drie dagen later valt. Ik denk dat 2012 de laatste keer moet zijn geweest? Ik ga dan 's middags naar Meppel om een band te bewonderen waarover ik veel heb gehoord. De laatste Koninginnedag in 2013 heeft niet bepaald een fijne herinnering maar wel eentje die is blijven 'hangen'. Koningsdag 2016 komt wellicht het dichtste in de buurt. Die dag helpt de man van mijn collega me bij het aansluiten van de kabel en overige kleine klusjes in Uffelte. Later die dag fiets ik naar Uffelte om die avond mijn eerste nacht door te brengen in het nieuwe huis. Gewoon in een slaapzak op de houten vloer maar ik wil hier graag op de ochtend van mijn verjaardag ontwaken. Dat is gelukt! Eigenlijk hoef ik niet ver te lopen om iets mee te krijgen van Koningsdag want De Roskam heeft de hele dag door activiteiten, maar het boeit me allemaal niet. In plaats daarvan heb ik vannacht een paar films gezien, de halve dag in bed gelegen en begin ik nu pas een beetje actief te worden. Misschien straks nog even een eindje het bos in lopen. Maar eerst ga ik de serie 'Alle 40 goed' besluiten met de laatste vijf singles. Morgenavond ga ik ze elf uur alle veertig draaien op de radio.

Met name 2018 is erg lastig om te kiezen. Aanvankelijk heb ik titels uit de Blauwe Bak in gedachten. Eigenlijk is 2018 voor mijn verzamelen een weinig opvallend jaar. De balans tussen Gele en Blauwe Bak is inmiddels hersteld en voor beide categorieën vind ik best interessante platen. Toch doet in 2018 niet een nieuw fenomeen zijn intrede welke ik tot uitdrukking moet brengen in de 'Alle 40 goed'. Ik besluit op het laatst maar eens naar de Gele Bak Top 100-lijsten te kijken en daar zie ik vervolgens 'Born With A Smile On My Face'. Het jaar 2018 is bijzonder geweest voor mij en ik herinner het dan ook met een glimlach. De Pioneer maakt nog altijd zijn kilometers zonder morren (buiten een los zittend stoeltje tijdens een uitgebreide tocht in maart 2018) en ik zie met vertrouwen de toekomst tegemoet als dat zo blijft zoals het nu is. 'Born With A Smile On My Face' is wat dat betreft een zeer passend plaatje. Voor 2019 kies ik voor een héle grote Blauwe Bak-hit welke ik binnen een paar weken ook aan de Gele Bak kan toevoegen. Een paar weken nadat ik de Engelse persing van Mark heb gekocht, kom ik op de eerste vakantiedag in Sleen de Nederlandse tegen in Emmen. Voor de foto kies ik voor het fotohoesje. Waarschijnlijk dat de Engelse persing in de show gaat.

Dan breekt het nieuwe decennium aan. Begin februari draai ik een depressie in die ik niet helemaal juist weet te duiden. Het gevoel 'dat binnenkort alles is afgelopen' overheerst, hoewel ik niet suïcidaal ben. Na verloop van tijd ga ik maar weer aan het werk en blijf in het duister tasten over mijn stemming. Een week later gaat het coronacircus los en weet ik wat ik heb voelen aankomen. Kelly Finnigan bevindt zich precies op de scheidslijn. Ik heb de plaat gedraaid in de 'Vinyl Singles Top 40' in 'Afterglow' op de laatste donderdag van februari 2020 en het nummer groeit heel snel bij mij. Ik plaats de bestelling voor de single als de eerste lockdown is in gegaan en dat betekent dat ik buitensporig lang moet wachten op het plaatje. Het is tevens de allereerste single op het Colemine-label in mijn collectie en ik denk dat ik onderhand wel een uur kan vullen met Colemines.

Vervolgens krijgen we 2021. Het is maart en ik heb opeens ontzettend veel zin in een paar 'dure' platen waarbij ik maar eens moest doorzetten. Platen voor de Gele Bak die ik geregeld tegenkom maar met prijskaartjes. Anno 2021 besef ik dat ik ze echt niet meer voor een kwartje of een euro ga tegenkomen en zet door. 'Back Home' van Cuby + Blizzards is de eerste, maar ik heb bij 2010 al 'Distant Smile' gedaan. Pink Floyd is de volgende en deze zal worden gevolgd door 'Rainbow Chaser' van Nirvana. Omdat het een radioshow wordt, wil ik een mooie afsluiter hebben. Dan is 'Build' op vele opzichten de favoriet, ook omdat ik in de afgelopen veertig jaar een fraaie collectie heb opgebouwd. Het resultaat is morgenavond vanaf elf uur te horen op Wolfman Radio. Ook zal ik de show direct uploaden naar Mixcloud.

2018: Born With A Smile On My Face - Stephanie DeSykes & Rain
2019: Fool - Al Matthews
2020: Since I Don't Have You Anymore - Kelly Finnigan
2021: See Emily Play - The Pink Floyd
2022: Build - The Housemartins

Het zilveren geheugen: april 1998 deel IV

Terug naar Mossley... Voor degene die langer Soul-xotica volgen, weten dat ik zo nu en dan last heb van heimwee. Ik bericht dan binnen een korte tijd buitensporig veel over Mossley en zit in mijn vrije tijd herinneringen op te halen bij foto's en video's op het internet. Het komende anderhalf jaar kan ik mijn hart ophalen want ik mag wekelijks terug naar Mossley. Overigens is de heimwee of het verlangen om terug te keren naar Mossley in de laatste jaren minder geworden. Of beter gezegd: Ik moest er nu niet meer aan denken om in Engeland te wonen. Nederland is niet alles maar Engeland is ook een dwaas land geworden. Toch heb ik me geen minuut verveeld in de tijd dat ik in Mossley heb gewoond en even heb ik een toekomstvisie dat ik hier over dertig jaar nog altijd woon. Het blijft bij dromen want zo lang als ik in het idealisme blijf, wordt de schuld bij de Rabobank niet afbetaald. Ik zal toch op een zeker moment terug moeten. Maar dat is nu niet aan de orde. Ik ben net de Emmaus in gegaan en begin Mossley stukje bij beetje te ontdekken. Sommige dingen veranderen nooit en eentje daarvan is de Engelse pub. Ik weet niet of het nog dezelfde uitbaters heeft als in 1998 maar er schijnt nog altijd een 'Best O'Brass' aan Manchester Road te zitten. Het is de eerste pub in Mossley waar ik geregeld over de vloer kom.

De gemeenschap is iets meer dan een half jaar onderweg en is nog altijd groeiende. Zo maak ik meteen de eerste maandag kennis met Mike. Een jongeman uit Manchester die 'deputy' wordt in de gemeenschap. Als beloning daarvoor mag hij intrek nemen in het huis boven de winkel op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Mike is aangenomen om zo nu en dan de leiding te pakken als Bob en zijn vrouw iets anders willen doen. Ik kan het meteen erg goed met hem vinden en ook hier verbindt de muziek weer. We hebben samen de opdracht gekregen om de winkel boven op te ruimen. Daar zal over enkele weken worden begonnen met de verbouwing voor de nieuwe kamers. Er staat een stereotoren aangesloten en gedurende het werk maken we lol met de singles en elpees die we in de aanbieding hebben. Mike stelt wat 'Northern Soul' voor en dat is 'Sad Sweet Dreamer' van Sweet Sensation dat ik in 1998 overigens nog een zeiknummer vind. Zijn eigen platencollectie komt ter sprake en hij geeft ze ter plekke aan mij. 'Het zijn mooie platen, maar ik kan er niet meer naar luisteren'.  Ze komen bijna allemaal zonder buitenhoes. Die heeft hij eens aan de muur gehangen en is ze vergeten of kwijtgeraakt. Vooral veel van The Smiths en de eerste van Morrissey. Verder platen van Prefab Sprout, XTC maar ook 'Space Oddity' van David Bowie, John Mayall's Blues Breakers met Eric Clapton en een antieke plaat van Howlin' Wolf. Ik denk dat ik ze allemaal nog heb maar de meeste zijn in 1998 al in een erbarmelijke staat vanwege het ontbreken van een deugdelijke hoes.

Hij vertelt me op een zeker moment 'zijn verhaal' en dat is indrukwekkend. Op 15 juni 1996 ontploft een IRA-bom in een winkelcentrum in Manchester. Mike zou daar op dat moment aanwezig zijn geweest als zijn vriend hem niet had overgehaald om een kopje thee te drinken. Tegelijk kent hij wel een aantal van de dodelijke slachtoffers. 'Waarom zij wel en ik niet?', is een gedachte die met hem aan de haal is gegaan. Twee weken later, in 1998, komt hij op maandagmorgen niet opdagen. Mike blijkt helemaal van het pad af te zijn en heeft zich ondergedompeld in een bad van alcohol. Daarmee eindigt zijn taak als 'deputy' maar hij zal nog wel een paar weken bij ons wonen totdat er een plekje vrij is in een kliniek. Ik heb bijna twee jaar geleden nog eens geschreven over de muskusrat. Ik heb die nacht Mike gezien terwijl hij afscheid van me nam.

Terug naar iets meer luchtigs dan? In het begin dat ik binnenstap is het een mengelmoes van twee Fransen, een Engelsman, een Duitser en een Nederlander (mezelf). In de weken erop krijgt Engeland de overhand want voor veel 'companions' in Engeland is het een 'way of life'. Als je minimaal drie maanden verblijft in een gemeenschap, heb je recht op vakantiegeld en 'leaving money'. Je mag dan echter een week niet in een andere Emmaus verblijven. Voor veel mannen is het een ritueel. Ergens drie maanden verblijven, een week flink aan de drank en het plezier en dan weer drie maanden elders verblijven. Ook hebben we geregeld oorlogsveteranen en dan met name van de Falklandoorlog. Deze hebben, ondanks hun jonge leeftijd, al een legerpensioen dat ze tijdens hun verblijf niet mogen aanraken. Zij kunnen zich gemakkelijk een paar weken redden na de drie maanden.

Met dertig pond zakgeld per week en schreeuwend dure tabak blijft er niet veel over om op te maken in een pub. In het uiterste begin zit ik vaak in 'Best O'Brass'. Dat is in 1998 vooral een pub van bouwvakkers en ze zijn behoorlijk neerbuigend naar ons als Emmaus-volk. Voordeel heeft dat de 'Brass' een erg fijne cd-jukebox heeft. De muziek is hier beter dan in menig andere pub! Ik leer hier onder andere 'Grassman' van Dodgy kennen maar ook Ocean Colour Scene. Er zit ook nog een pub direct om de hoek van de Emmaus maar dat is oorlogsgebied. Onze Duitse 'companion' Hans komt er graag en doet op een zeker moment een optreden met zijn keyboards. Hij heeft een liedje geschreven over Mossley maar... het is vooral over ons! En niet bepaald positief. Als je afgaat op zijn tekst is het één groot drugshol en dat is precies wat ze in die pub willen horen. Hans wordt met pek en veren de Emmaus uit gestuurd en ik mag zijn kamer overnemen. Volgende maand zal ik echter mijn definitieve 'local' ontdekken tijdens een legendarisch weekend.

Ik vier mijn 23e verjaardag als kersverse 'companion'  maar wil het vooralsnog verzwijgen. Tijdens de lunch moet ik het toch even delen met iemand en... daar heb ik geen spijt van gehad! De cadeaus zijn fraai: Een pak shag, tien pond extra en, uiteraard, taart eten met zijn allen. Ik heb geen idee waarom ik het stil wilde houden?

Week Spot: Leo's Sunshipp

De vorige 'SNOVOS'-aflevering van 'Do The 45' is me goed bevallen en ik heb intussen nóg meer platen gevonden die mogelijk deel uit kunnen maken van zo'n show. In de soul (en ook in andere genres) gaat het voornamelijk om het originele vinyl. Een tweede oplage is al gediskwalificeerd en een heruitgave van twintig jaar later doet helemaal niet mee. Vaak zijn de originele persingen erg zeldzaam waardoor de dj's een monopolie kunnen opeisen dat ruw in de war wordt geschopt door heruitgaven en bootlegs. Voor iemand met radioshows en geen belangstelling om op Northern Soul-feesten in Engeland te draaien, is het geen enkel probleem om ook zo nu en dan voor een heruitgave te kiezen. Komende zaterdag ga ik weer uitsluitend van heruitgaven draaien en dat verdient ook een opnieuw uitgegeven Week Spot. Dat gaat in dit geval 'Give Me The Sunshine' worden van Leo's Sunshipp. Oorspronkelijk in 1978 uitgebracht en in 2018 als een 'double pack'. De laatste heb ik sinds een paar maanden in de verzameling en is dus ook het fotomodel.

Hoewel de muziek van Leo's Sunshipp veelvuldig is gebruikt voor samples is de groep zélf niet heel goed gedocumenteerd. Het kost me aardig wat tijd voordat ik een ingang vind op het web. Dan kom ik uit bij Kenneth C. Stover. Hij wordt op 21 augustus 1948 geboren in Athens in de staat Georgia. Dezelfde stad als waar R.E.M.  haar oorsprong heeft. Kenneth vertrekt in de jaren zestig met zijn broer Elgie naar Detroit om te gaan werken met hun neef Harvey Fuqua. Deze runt op dat moment zijn Tri-Phi-label maar heeft ook een ingang binnen Motown. Stover raakt bevriend met Marvin Gaye. We horen Stover in de achtergrondvocalen op 'Inna City Blues' van Marvin Gaye en is hij in 1972 mede-componist van "You're The Man'. In 1973 levert hij Gaye een ruwe schets van een politieke song met als terugkerend adagium 'Let's Get It On'. Gaye neemt het concept over en maakt er vervolgens één van de meest sexy nummers uit de geschiedenis van de popmuziek. Stover is eveneens betrokken bij Diana Ross' 'Lovin', Livin' And Givin'  en schrijft twee nummers voor Bobby Nunn.

Dan wordt het 1978 en is Stover er klaar voor om meer op de voorgrond te treden. Hij formeert een band samen met Johnny Simone en Alvin Few. Dat is Leo's Sunshipp. De elpee 'We Need Each Other' is volop in voorbereiding als Simon plotseling kanker krijgt en daaraan overlijdt. De elpee verschijnt in 1978 postuum als een verzameling losse nummers in de vocale en instrumentale versies. Zo'n originele elpee is zijn gewicht in goud waard, het Engelse Expansion-label heeft het jaren later opnieuw uitgebracht. 'Give Me The Sunshine' verschijnt in 1980 voor het eerst als single en wordt een beetje een cult-hit. Ik leer het nummer kennen tijdens het samenstellen van 'Floorfillers' omstreeks 2014 en ik draai het ook enkele malen in de show. Ik zou er zelf geen recordbedrag voor betalen maar de 'double pack' uit 2018 is erg zonnig geprijsd.

In 1981 gaat Stover terug naar zijn geboortestad. Hij schrijft 'Good Combination' voor Peabo Bryson. In 1985 verhuist hij naar Cleveland, Ohio om zijn zieke zus te verzorgen. Daar is hij nog enige jaren actief als liedjesschrijver. Stover is in december 2010 overleden.

Alle 40 goed: 2013-2017

Gedurende het post bezorgen van morgen ga ik nadenken over een Week Spot. Het wordt in ieder geval een heruitgave want ik ga zaterdag wederom een 'NOVOS'-show doen: 'No original vinyl or styrene' om de draak te steken met de 'OVO' ('original vinyl only') dat wordt gebezigd door de 'serieuze' soul-dj's. Intussen heb ik de platen in de verschillende bakken en koffers gevonden en kan ik het volgende deel van 'Alle 40 goed' presenteren. Komende vrijdagavond ga ik de veertig platen draaien vanaf elf uur in de avond. Ik zal ervoor zorgen dat de show ook op Mixcloud komt. Ik moet bekennen dat ik wel eens trouwer ben geweest met het uploaden van shows. Ik zou de laatste tien jaar van de 'Alle 40 goed' met uitsluitend soul kunnen vullen maar... dat gaat niet gebeuren want ook binnen mijn 'algemene' verzamelen gebeurt nog het een en en het ander. Hierbij de singles van 2013 tot en met 2017.

Eind 2011 heb ik besloten een Northern Soul-collectie op te bouwen. De verhuispremie van Steenwijk werkt daar flink aan mee en als ik het huis moet gaan inrichten, kan ik in ieder geval een koffer singles neer zetten. De jaren 2012 tot en met 2014 zijn goeddeels gevuld met soul-aanwinsten. De 'algemene' singles zijn bijna op één hand te tellen. Niet helemaal waar natuurlijk, maar qua verhouding is tachtig procent gekocht met de Blauwe Bak in het achterhoofd. Van 2013 en 2014 kan ik dan ook geen enkele 'algemene' plaat herinneren die eruit springt. Voor 2013 mag Pat Stallworth. De plaat die me slapeloze nachten heeft bezorgd. Ik hoor de plaat voor het eerst in een podcast in april 2013. De plaat is dan te koop maar de prijs is me té hoog. Als ik de plaat wil kopen, is die net verkocht. In juli moet en zal ik de plaat hebben en vind hem dan voor tientjes goedkoper bij een Duitse handelaar. Ik kan verschillende kanten op met de keuze van de single in 2014. Iets crossover zou goed passen? Ik ga dan voor Faye Marshall omdat ik de plaat aanvankelijk niet wil kopen omdat die té nieuw is voor mij. Let wel: De plaat is van 1979! Het is het opstapje naar de 'Modern Soul' voor mij.

Het jaar 2015 kan ik op het gebied van de Blauwe Bak op verschillende manieren aanvliegen. Ik koop in 2015 mijn duurste single ooit: 'Geni' van Terri Bryant. Ook zet ik in 2015 de deuren open voor de gospel. Toch komt de plaat in 'Alle 40 goed' niet uit de Blauwe Bak en heb ik evenmin met deze intentie gekocht. In 2015 rook ik een vredespijp met de jaren tachtig en laat het decennium definitief binnen in mijn verzameling. 'Teardrops' herinnert aan de eerste vakantie in Sleen en komt uit de jaren tachtig. Twee vliegen in één klap. Voor 2016 moet ik dan wel een gospel hebben en dan kies is voor Eli 'Paperboy' Reed. Ik hoor het nummer in de show van Greg Belson nadat hij het vorige zomerseizoen de hoofden op hol heeft gebracht met deze 'cover-up'. Iedereen denkt aan een verloren gewaande jaren zestig-opname maar het blijkt een nieuwe opname van Eli te zijn. Eli verkoopt in 2016 een aantal proefpersingen voor een flinke som geld maar even later is daar de Record Store Day-uitgave.

Voor 2017 kies ik voor een plaat waar ik bijna vijfentwintig jaar naar heb gezocht. Hij wil op ene of andere manier maar niet op mijn pad komen en dan... heb ik opeens twee exemplaren. De Duitse en de Nederlandse persing met overigens vrij identieke fotohoesjes. Ik kan me nog altijd verbazen over bepaalde grote hits die ik nog steeds niet heb gevonden op single en dat houdt de hobby avontuurlijk. Hierbij de keuze voor de jaren 2013 tot en met 2017.

2013: Questions - Pat Stallworth
2014: Tonight I'm Gonna Make You A Star - Faye Marshall
2015: Teardrops - Womack & Womack
2016: Hold Out - Eli 'Paperboy' Reed
2017: Back Street Luv' - Curved Air

Honderd achteruit: Simon Dupree & The Big Sound

De Blauwe Bak ligt al twee jaar uit elkaar. Dat wil zeggen: De koffers kunnen de verzameling niet meer houden en bovendien heb ik ervoor gekozen om de platen in subcategorieën onder te brengen. Voor de volgende 'Alle 40 goed' heb ik een aantal Blauwe Bak-platen nodig en omdat ik nog niet alle bakken opnieuw heb gerangschikt, moet ik een paar platen zoeken. Vandaar dat ik dit even uitstel maar het zal vandaag of morgen toch moeten gebeuren. Ik ga nu dan eerst verder met 'Honderd achteruit' en vandaag de nummer 33 in de lijst van vorig jaar. Ik sla daarbij 32 over omdat ik die eerder heb behandeld in de dubbelaflevering van Uriah Heep. Op 32 staat overigens 'Seven Stars' van Uriah Heep. Op nummer 33 vinden we een plaatje van een band die ik altijd nog eens onder het vergrootglas wilde leggen: 'Thinking About My Life' van Simon Dupree & The Big Sound uit 1968.

Persoonlijk ken ik de titel van het plaatje uit het 'Hitdossier' maar leer de groep pas kennen als ik in Engeland woon. In Mossley heb ik enige tijd een dubbelelpee met hits uit 1967. Ik acht de kans groot dat de plaat mee gegaan is naar Nederland en misschien staat die nog steeds op zolder. Het is op zichzelf niets bijzonders. Het komt uit een Engelse serie van dubbelelpees met de meest opvallende muzikale momenten uit een specifiek jaar. De platen zijn in de jaren tachtig uitgebracht. Het jaar 1967 brengt als, voor mij, opvallende tracks onder andere 'I've Been A Bad Bad Boy' van Paul Jones welke je niet vaak op verzamelplaten tegenkomt. Ook bevat het 'Kites' van Simon Dupree & The Big Sound. Daar gaat meteen mijn belangstelling naar uit en zeker nadat ik heb ontdekt dat de groep feitelijk een voorloper is van Gentle Giant. Het zal overigens nog jaren duren eer ik eens iets van Gentle Giant hoor, maar de interesse is gewekt. Ik geloof dat ik 'Kites' ook nog op cd heb gehad en in 2011 heb ik de Engelse persing voor een leuk prijsje op de kop getikt. Het is bijna een jaar geleden dat ik opeens erg veel zin heb in 'Psychotic Reaction' van Count Five en bij de dealer op Marktplaats deze van Simon Dupree zie staan. De prijs is niet onaardig en een snelle beluistering op Youtube zegt me dat de plaat me wel gaat bevallen. Waarvan akte.

De groep komt bijeen in de regio van Portsmouth in Engeland. De groep speelt aanvankelijk rhythm & blues onder de namen The Howling Wolves en The Road Runners. In 1966 wordt besloten tot de naam Simon Dupree & The Big Sound. De gebroeders Shulman vormen het hart van de groep. Derek Shulman is de leadzanger, Phil doet naast zang ook saxofoon en Ray Shulman heeft zijn specialisatie op gitaar, viool en trompet. Gitarist Peter O'Flaherty, toetsenist Eric Hine en drummer Tony Ransley completeren de line-up. Wie of waar is Simon Dupree? Die bestaat niet! De groep doet een brainstormsessie voor een 'flitsende' naam en dan komt iemand met de naam Simon Dupree & The Big Sound. Waarschijnlijk dat Dupree is ontleend aan Champion Jack Dupree?

Aanvankelijk wil de groep meer in de richting van de soul-kant van de rhythm & blues en de oude meesters los laten. De eerste single heet 'I See The Light' en is in deze nieuwe richting. Het wordt geen hit en dus wil de platenmaatschappij (Parlophone) meteen kijken of de groep iets anders kan doen. Het is inmiddels 1967 en psychedelica is het toverwoord in de muziek. Het eerste resultaat is de single 'Kites' dat moeiteloos in de Engelse top tien eindigt. De jongens vermaken zich goed in de studio. Het kind wordt Jacqui Chan genoemd en als je op de koptelefoon luistert, kun je de mannen horen lachen na het intermezzo. Toch is het duidelijk niet hun kop thee. Simon Dupree & The Big Sound wil 'blue-eyed soul' maken. De gebroeders Shulman nemen zelfs in hun vrije tijd een briljante persiflage op van de psychedelica. Het resultaat wordt door Parlophone uitgebracht: 'We Are The Moles Part 1 & 2' van The Moles. Er gaat een tijdje het gerucht dat dit The Beatles zou zijn maar het is uiteindelijk Syd Barrett van Pink Floyd die het geheim verklapt. De plaat is ook niet, zoals vaak gesuggereerd, in Abbey Road opgenomen maar in een lokale studio in Portsmouth.

Simon Dupree & The Big Sound vervolgt 'Kites' met de single 'For Whom The Bell Tolls'. Dat doet het beduidend minder dan 'Kites' en ze zullen niet in staat blijken het succes te verlengen. Komediant en componist Dudley Moore speelt piano op de single 'Broken Hearted Pirates' maar krijgt daarvoor geen credit. Ook vervangt ene Reginald Dwight de toetsenist gedurende een Schotse tour in 1967. Dwight zal bijna worden aangenomen als lid als de mannen door zijn boek bladeren met eigen composities. Dat zien ze niet zitten voor hun band, ook al zal de laatste single een b-kantje hebben dat is geschreven door Elton John. De groep levert in haar loopbaan één elpee af voor Parlophone: 'Without Reservations'. 'Thinking About My Life' verschijnt alleen in ons land een paar weken in de Tipparade. Je kan het met geen mogelijkheid 'blue-eyed soul' noemen en met de psychedelica van 'Kites' heeft het ook weinig van doen. Het is gewoon een ijzersterke popsong met een fijne 'hook'. Simon Dupree zit wat dat betreft in hetzelfde vaarwater als Amen Corner of onze eigen André Hazes. Ze zijn bekend geworden met een 'sound' en worden door de platenmaatschappij onder druk gezet om zich vast te houden aan dit geluid. In 1969 besluit de band het contract met een single maar de band is dan feitelijk al uiteen gevallen. De Shulman broers richten in het volgende jaar de band Gentle Giant op.

Een kameraad in Steenwijk heeft een paar elpees van Gentle Giant en het is pas in 2003 als ik voor het eerst muziek hoor van de band. Dat maakt me op zichzelf wel nieuwsgierig, maar dan opnieuw... twintig jaar later ben ik nog steeds geen stap verder gekomen.

Het zilveren goud: 1998 deel IV

Het gaat al niet naar wens bij de fotosessie. Dat is tekenend voor 'Het zilveren goud' in deze jaren. Ik kan me véél meer platen herinneren uit deze periode maar er is in 1999 ook een hoop achtergebleven toen ik weer naar Nederland ben gegaan. Adam & The Ants blijk ik alleen nog in de Nederlandse persing te hebben. Dat is voor de foto geen ramp want Nederland en Engeland hebben dezelfde fotohoes. Alleen is de Engelse van iets dikker papier. Blondie heb ik wel gehad in Engeland maar die met het plastic label. De afgebeelde Engelse is gewoon in Nederland verkocht en heb ik eens op een vlooienmarkt in Sneek gekocht. Van Judge Dread heb ik zowel 'Big Six' als 'Big Seven' in Mossley. 'Big Six' is daar blijven liggen, 'Big Seven' speelt verstoppertje. Om toch zes singles op de foto te krijgen dan maar de fotohoes van de Nederlandse 'Big Six'? Het geeft op zijn minst enige kleur tussen de vele witte hoesjes met zwarte labels erin. In deze aflevering van 'Het zilveren goud' ga ik het hebben over het aanbod van platen in Mossley in de eerste maanden van mijn verblijf.

De kamer is gestoffeerd. Ofwel, er staat een bed en een theewagentje op wielen moet een bureau voorstellen. Bij de Emmaus wordt alles gerecycled tot aan het pand en het interieur aan toe. Officieel gezien moet ik eerst een week werken voordat ik iets gratis uit de winkel mag halen, maar muzikaal entertainment is een ander verhaal. Ik krijg dus al meteen een stereotoren met pick-up want ik heb uiteraard gewoon elpees en singles tussen de kleren in mijn koffer gestopt. De eerste week is spannend. Niet zozeer vanwege het werk, maar... ik heb iets in de winkel zien liggen. Het is 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues op elpee en met inbegrip van het tekstboek in de klaphoes. Ik heb deze in Nederland in de enkelvoudige hoes en zonder het boekje. Toch moet ik eerst een week werken voordat ik de plaat mag hebben. Iedere dag stiekem even kijken want hij mag niet worden verkocht vóór zaterdag. Onzin want de winkel in kleingoed is alleen op zaterdag open en doordeweeks zijn de klanten op één hand te tellen. Ik schreef de laatste keer dat de klanten door de gang moesten. In het begin komen ze zelfs door onze huiskamer boven. Ik ben daar niet bepaald gelukkig mee, maar het blijkt tijdelijk te zijn. Een week nadat ik ben gearriveerd in Mossley ben ik de trotse eigenaar van de elpee van The Moody Blues.

Daarmee is het platenaanbod in Mossley opeens gedecimeerd. Er gaan ook flink wat singles mee. Op het gebied van de elpees is The Moody Blues een vreemde eend in de bijt. Voor de rest blijkt James Last ook mateloos populair in Engeland en neigt de rest meer naar de brassbands en klassiek. Van David Essex krijg ik het ook niet warm. Op het gebied van de singles is het ietsje beter gesteld. Er zitten diverse erg leuke platen tussen waaronder de genoemde twee van Judge Dread op het Engelse Big Shot-label. 'Torn Between Two Lovers' van Mary MacGregor en 'All Out Of Love' van Air Supply zijn zomaar twee die te binnen schieten en die in Engeland zijn achtergebleven. Gedurende 1998 blijft het stil in Mossley op het gebied van de platen. Jazeker! Ze komen zo nu en dan binnen maar meestal is het James Last en 'Singalongamax' van Max Bygraves. Qua singles kunnen we een dealerschap beginnen van 'The Floral Dance' van Brighouse & Rastrick Brass Band. Volgend jaar 'mijn verhaal' omtrent deze plaat hoewel ik het jaren geleden al eens heb verteld.

Ik help het aanbod een handje door een paar platen van huis mee te nemen gedurende een vakantie en deze te schenken aan de Emmaus, hoewel ik bij een aantal op mijn besluit ben terug gekomen. Dat is onder andere de envelop-hoes van 'Dedicated Follower Of Fashion' van The Kinks. Ook kom ik eind 1998 geregeld bij een winkeltje in Stalybridge met héle goedkope elpees. Ook daarvan komen een paar in de bakken van de Emmaus in Mossley. Het is pas rond de kerst als het interessant wordt. We krijgen een prachtig stereomeubel uit de vroege jaren zestig gedoneerd. Op het eerste gezicht is het een jukebox van het zogenaamde model dekenkist. Als je de loodzware klep opent, heb je een pick-up en een radio. Het ding werkt niet meer en staat jaren te pronken in de gang. Het komt echter met een verrassende partij singles uit de vroege jaren zestig. Er zijn een paar die zijn mee gegaan naar Nederland maar die ik tegenwoordig niet meer kan vinden. Veel oude Joe Meek-producties. Het geeft ons ook een paar elpees die voor leuke bedragen in de 'Price Guide' staan. De originele stereo-uitgave van 'Whatever Julie Wants' van Julie London. Anno 2023 staat er eentje op Discogs voor zestig pond. Van 'Christmas With The Everly Brothers' in de Engelse stereo is eentje beschikbaar voor veertig pond.

Wellicht dat ik in de volgende aflevering van 'Het zilveren goud' me iets meer zal verdiepen in de 'black label jukebox pressings'. Deze koop ik in deze jaren geregeld in Engeland. Uit de zes singles van vandaag zijn Bryan Adams en Louis Armstrong specifieke jukebox-persingen. De laatste heeft een zwart label terwijl A&M Bryan toch nog een zilveren kleurtje heeft gegeven. Het zijn platen die exclusief zijn geperst voor uitbaters van vinyljukeboxen in de jaren negentig. Dat is op dat moment vooral een hype in pool- en snookergelegenheden en het is er de platenmaatschappij aan gelegen dat je ook daar de laatste hit van Bryan Adams kan horen.

3099 Something Better Change - The Stranglers (UK, United Artists, 1977)
3100 Heart Of Glass - Blondie (UK, Chrysalis, 1978)
3101 Big Seven - Judge Dread (UK, Big Shot, 1973)
3102 Stand And Deliver - Adam & The Ants (UK, CBS, 1980)
3103 Have You Ever Really Loved A Woman - Bryan Adams (UK, A&M, 1995)
3104 We Have All The Time In The World - Louis Armstrong (UK, EMI, 1969, re: 1994)

Van The Stranglers heb ik destijds ook 'Peaches' gekocht maar die is schijnbaar in Engeland achtergebleven. The Stranglers is de laatste die ik in januari 1998 in York heb gekocht. In de maanden februari en maart heb ik wel andere dingen aan mijn mooie hoofd en Blondie en Judge Dread zijn de enige twee die ik meteen bij intrek in Mossley in de collectie heb gekregen. En deze zijn ook gebleven. De overige drie heb ik in mei 1998 gekocht in Ashton-under-Lyne. Daar ben ik een paar maanden zoet mee. Ik heb de exacte datum ergens opgeschreven en dat is best een gedenkwaardig weekend. Meer daarover in de afleveringen van volgende maand.

Singles round-up: april 5

Omdat ik morgenavond twee van de volgende zes singles wil draaien en ik ze nog niet heb beluisterd, doe ik het volgende deel er meteen achteraan. Morgenavond zouden jullie een volgende deel 'Alle 40 goed' kunnen verwachten en verder staat 'Het zilveren goud' op de rol voor dit weekend. Nu eerst de laatste zes singles afkomstig van MVG Records.

* Jay & The Americans- Sunday And Me (NL, United Artists, 1965)
Een hele vroege compositie van Neil Diamond. Ik heb even snel gekeken maar nee... het is niet heel toevallig een Northern Soul-hit geweest in een bepaalde uithoek van de wereld. Erg jammer want het is zeer goede beat van Jay en zijn Yanks. Dan maar gewoon in de jaren zestig-bak. Hun 'Living Above Your Head' is wel een hit geweest in de Northern Soul maar ik hou vast aan de ietwat stijve cover van The Walker Brothers.

* The Muppet Show- EP Music Hall Starring Miss Piggy (UK, Pye, 1977)
Ach, er is niets mis met een lekkere novelty op zijn tijd. Frank Oz doet zowel de zang van Miss Piggy als Fozzy Bear en Jim Henson is present als Kermit. Lekker lichtvoetig entertainment voor op de zondagavond en ik moet bekennen dat ik de aankondigingen van Kermit nog wel het leukste vind aan de EP.

* Shocking Blue- Rock In The Sea (NL, Pink Elephant, 1972)
De uiteindelijke reden om een tweede bestelling te plaatsen. Ik heb de single in mijn winkelmandje maar 'vergeet' hem dan of heb hem abusievelijk verwijderd. Heb ik deze nog niet? Nee, deze ontbreekt nog in de verzameling. Ik heb hem nu met fotohoes voor een zeer schappelijke prijs en de single is uiteraard zoals we dat van Shocking Blue zijn gewend: Altijd de moeite waard.

* Status Quo- Mystery Song (NL, Vertigo, 1976)
Hij is redelijk goedkoop en is dus een ideale 'thuisbrenger' zolang ik hem nog niet anders heb gevonden. Uiteraard wil ik deze gewoon in een fotohoesje hebben.

* Wild Fire- Magic (NL, Chess, 1975)
Een week geleden heeft Mark weer eens een 'Pic Sleeve Selection' gedaan. Ik heb een Spaanse fotohoes van Brenton Wood gescoord maar ook deze van Wild Fire staat in de selectie. Ik heb dan geen interesse maar de verwachtingen zijn nu hoog gespannen. 'Magic' is prettige Southern Soul. Deze kan wel gaan groeien bij mij! De b-kant heet 'Put Some More Flavor' en dat is iets meer disco-achtig en beduidend minder interessant. 'Magic' gaat voor mij de kant worden!

* Stevie Wonder- You Haven't Done Nothin' (NL, Tamla Motown, 1974)
Heel stiekem heb ik deze al tot de Gele Bak gerekend omdat ik doorgaans zeer weinig Stevie Wonder draai in 'Do The 45'. Toch is dit een plaatje dat al een tijdje op mijn verzoeklijstje staat. Hij mag morgenavond gerust even in 'Do The 45' en daarna ga ik beslissen over het lot van deze single: Gele of Blauwe Bak.

Singles round-up: april 4

Het is vandaag, zaterdag, Record Store Day. Een dag die ik nooit heb gevierd. Wel kom ik in de loop van het jaar altijd wel een single tegen die is uitgebracht ter ere van Record Store Day. Voorlopig heb ik genoeg singles in de planning. Ik heb gisteren acht afgerekend bij een Engelse dealer. Soul is zijn hoofdmoot maar heeft tevens een hoekje in de digitale winkel met redelijk goedkope Engelse persingen. Ik heb één 'dure' bij hem gekocht en de overige zeven komen uit de laatste categorie. Het pakket is vandaag op de bus gegaan dus hopelijk kunnen ze nog mee voor april. Ook heb ik vanmiddag een flink bedrag betaald aan Mark voor wederom een pakket vol verrassingen. Dat zal vast voer opleveren voor meerdere afleveringen van de 'Singles round-up' in mei. Inmiddels zijn ook twee recente Izipho's binnen gekomen en verwacht ik elk moment een Amerikaanse single die ik via Bandcamp heb besteld.. Ik ga me nu echter richten op de twaalf singles van MVG die ik vorige week heb besteld en die sinds dinsdag binnen zijn. Hierbij de eerste zes.

* Herb Alpert's Tijuana Brass- Taste Of Honey (NL, London, 1965)
De plaat is zonnig geprijsd en ik heb hem nog niet met fotohoes. Eigenlijk zou ik alleen het hoesje willen gebruiken want ik geef altijd de voorkeur aan singles met het 'hartje' intact, maar in geval van deze twijfel ik. De plaat is namelijk puntgaaf en ik vrees dat de andere dat niet is. Helaas de 'verkeerde' versie. Ik heb pas een paar weken geleden ontdekt dat 'A Taste Of Honey' van The Supremes & The Four Tops een slordige vijfhonderd euro kan opbrengen. Ik durf niet té hard na te denken maar wellicht dat ik hem wel eens voor een euro heb laten liggen? Het nummer is erg exclusief alleen in ons land uitgebracht en momenteel jaagt de halve wereld op een exemplaar. De goedkoopste op Marktplaats is 250 euro. Ik blijf geduldig zoeken.

* The Beatles- All Together Now (NL, Apple, 1972)
Ik zweer jullie: Ik ben deze nog nooit eerder tegengekomen. Ik ken hem uit het Hitdossier want het is een top twintig-hit geweest in 1972. Natuurlijk is deze iets duurder, maar... eerlijk is eerlijk: Ik heb wel eens meer bizarre prijzen gezien voor afgedraaide Beatles-hits. Een licht kraakje in de achtergrond maar verder zeg ik dat deze puntgaaf is. Het nummer is oorspronkelijk opgenomen in mei 1967 tijdens de sessies voor 'Magical Mystery Tour' maar blijft aanvankelijk tot 1969 op de plank liggen. Dan wordt het gebruikt voor de soundtrack van 'Yellow Submarine'. In 1972 wordt het samen met 'Hey Bulldog' in Europa uitgebracht als een single.

* Donovan- There Is A Mountain (NL, Epic, 1967)
In principe heb ik deze single al. Ik vermoed dat dit de Duitse persing is. Alleen mist de single een heel klein stukje waardoor je hem niet helemaal kan draaien. Deze Nederlandse is zonnig geprijsd en mag dus naast de andere. Het is en blijft een gezellig nummer en Donovan heeft wel heel sterke thee gedronken voordat hij de tekst op papier heeft gezet.

* Electric Light Orchestra- The Diary Of Horace Wimp (NL, Jet, 1978)
Mijn liefde voor Electric Light Orchestra mag onderhand bekend zijn bij de regelmatige bezoeker. Het is deel van mijn opvoeding en mijn zus zorgt ervoor dat ik allergisch ben voor meer dan drie nummers van Abba. Daarentegen heb ik haar liefde voor de groep van Jeff Lynne geadopteerd en 'Horace Wimp' ontbreekt nog in iedere vorm in mijn verzameling. Nu dus de Nederlandse met fotohoes en uiteraard klokgaaf. Er zijn nog altijd een paar titels van ELO die missen in de verzameling maar ik blijf rustig rondkijken en ze komen vanzelf op mijn pad.

* Genesis- Angeline (NL, Mercury, 1969)
Nee, ik hoef geen seconde te twijfelen. Ik ken de vroege Decca-singles van Genesis en weet dat ze geen 'Angeline' of 'Suzanne' op het repertoire hebben. Ergens daagt me ook iets van een Amerikaanse band. Ja dus! De Engelse Genesis weet vooralsnog geen voet aan de grond te krijgen en staat op het punt om de debuutelpee 'From Genesis To Revelation' uit te brengen. Er staat een Amerikaanse band niets in de weg om zichzelf Genesis te noemen. Muzikaal is het minstens zo opwindend als een vroege single van de Engelse Genesis. 'Angeline' is héérlijke Westcoast-folkrock met een snufje psychedelica. Het rechtvaardigt ook de iets hogere prijs.

* Boudewijn De Groot- Picknick (NL, Decca, 1967)
Heb ik deze al of...? Ja, ik blijk hem wel te hebben maar niet met fotohoes en, als ik me niet vergis, ook niet in een bijster goede staat. Het nummer zélf is een beetje afgekeken van 'Time Seller' van The Spencer Davis Group maar er is niets mis met Nederlandstalige barokke popmuziek. 'Picknick' herinnert me aan het hippie-zijn in Tuk in 2000. Op maandagmiddag uit de caravan komen rollen en in opzichtige kledij en met koptelefoon op naar huis lopen. Mis ik die tijd? Nee hoor, het was destijds leuk om te doen en 'Picknick' blijft een knalnummer!

Alle 40 goed: 2008-2012

Het is een maand geleden dat ik met deze serie ben begonnen en volgende week moet de serie af zijn. Volgende week vrijdag is het namelijk veertig jaar sinds dat ik mijn eerste single heb gekregen en die avond ga ik alle veertig op de radio draaien. Het hoeven niet beslist 'favorieten' te zijn, zolang ze maar iets vertellen over mijn platen verzamelen door de jaren heen. Dat is ook het uitgangspunt bij de kandidaten in de volgende vijf jaren. Met name 2010 blijkt daarbij nogal lastig te zijn. Maar ik heb het voor elkaar gekregen en zo kan ik jullie nu het zesde deel voorschotelen.

Als ik terug wil denken aan de voorbije jaren gaat mijn aandacht het allereerst naar de zomervakanties. In 2008 vier ik dat solistisch op de fiets van Steenwijk tot in België. Alleen de terugweg moet ik vanaf Roosendaal met de trein in verband met verplichtingen op het werk van 36 uur later. Over deze fietsvakantie volgt binnenkort méér als ik 2008 onder de loep neem in 'Van het concert des levens'. Ik maak min of meer noodgedwongen een tussenstop in Hellevoetsluis. Ten eerste omdat ik 'verdwaald' ben (lees: Ik ben de bordjes van de Noordzeeroute kwijtgeraakt in Brielle) en ten tweede moet ik er een extra dag aan vastplakken omdat de 'hete tosti' niet voor niets zo heet. Ik begin de zaterdag met buikloop en dat kun je onderweg niet gebruiken. Ik ga die zaterdagavond opnieuw naar het café in Hellevoetsluis en daar regel ik dat ik over een paar weken plaatjes mag draaien bij een concert. Het wordt een lang weekend en op zaterdagmiddag ga ik naar Rotterdam voor platen. Natuurlijk moet ik daar ook van draaien bij terugkomst in het café en dan ontstaat het idee om me voorgoed te focussen op de oude soul. Op zondagmorgen maak ik met de Nokia videobeelden in het café. Het houten interieur omarmt de klanken van de draaitafel en daar draai ik onder andere Margie Joseph. Het optreden begint met vuige garagerock maar ik zal met Northern Soul naar huis gaan. En vanaf dat moment zal mijn platenverzameling ook meer in het teken van de Northern komen te staan.

Op 19 september 2009 belt mijn oudste broer doodleuk dat hij die ochtend is getrouwd. Mooi op tijd, broer! Ik zit dan helemaal zonder geld en weet nog een tientje te lenen van een kameraad. Toch laat ik me niet uit het veld slaan en ga die avond 'picknicken' op het Dwingelerveld. Boterhammen met honing en een thermosfles thee. Daar kom ik op het idee om morgen eens naar Grolloo te fietsen. Gedurende de dag ben ik uit verveling een winkel binnengestapt. De eigenaar kent me als platenverzamelaar en hij wijst me een paar bakken aan met singles die hij nog moet uitzoeken. Ik mag een kijkje nemen en haal dan deze van Shocking Blue tevoorschijn. In deze nieuwstaat een fortuin waard. 'Dat is een dure', zegt hij. 'Die is vijf euro'. Ik zoek heel veel singles bij hem uit die ik de volgende week kan afhalen als mijn geld binnen is. Het wordt twee weken omdat ik de volgende dag een salto met de fiets zal maken waardoor ik even van de wereld ben. Ik ben op 20 september 2009 wél in Grolloo geweest en passeer dat in 2010 opnieuw op de terugweg van de 'training' voor de vakantie. Ik ga dit jaar de NAP zuidwaarts fietsen van Steenwijk tot Breda. In 2010 heeft de man van de voorgenoemde winkel de platen uitgesorteerd en kan ik groots boodschappen doen. Daarbij zit ook 'Distant Smile' van Cuby en ik neem deze plaat omdat het weer synoniem is aan de 'training'.

Na maanden van touwtrekken krijg ik in augustus 2011 eindelijk het geld waar ik al een half jaar recht op heb. Ik ga het vieren met onder andere een mislukte vakantie in Keulen. Even daarvoor ben ik naar Utrecht geweest om vooral soul-platen te zoeken. Daar tref ik Alice Clark en dat is een volgend opstapje naar de Northern Soul. Daar duik ik vanaf december 2011 fulltime in en Nancy Ames is zo'n plaatje dat ik een half jaar eerder nog niet kende maar waarvoor ik een flink bedrag wil neerleggen in de eerste maanden van 2012. Dat het een bootleg is mag de pret niet drukken.

2008: Let's Stay Together - Margie Joseph
2009: Love Is In The Air - Shocking Blue
2010: Distant Smile - Cuby + Blizzards
2011: You Hit Me - Alice Clark
2012: I Don't Want To Talk About It - Nancy Ames

Week Spot: The Regime

Hij zou het vorige week al worden. Toch probeer ik ook bij de keuze van de Week Spot een beetje afwisseling te houden tussen oud en nieuw en de week ervoor had ik net de vrij recente single van Aaron Frazer gehad. Nu wil ik dan The Regime als Week Spot hebben en qua bericht is dat een makkie. De vorige single, 'Never Gonna Stop' is in 2020 al Week Spot geweest en dat bericht kunnen jullie vinden bij 11 november 2020. Daar ben ik al wat dieper in gegaan op het Australische collectief en bij mijn weten zijn er niet heel veel nieuwe wapenfeiten bij gekomen. De presentatie van de Week Spot van deze week is dus niet meer dan een foto met een kort bijschrift. De Week Spot is deze week 'Be A Lover' van The Regime uit 2023.

Van het concert des levens: 2007

Vandaag mijn eerste werkdag gehad en dat is me redelijk goed af gegaan. Ik weet niet zeker of Steenwijk op mijn komst had gerekend maar ik ben in ieder geval blij dat het niet heel veel post is. Ik zou binnen twee uren klaar kunnen zijn, maar hee... het is mooi weer en dus neem ik het er even van in het park. Ik ben ongeveer drie jaar geleden begonnen met 'Van het concert des levens'. Ik heb aanvankelijk het idee om iets te gaan doen op Facebook met platen uit de verschillende jaren om mijn 45e verjaardag te vieren. Vijfenveertig is 'speciaal' voor mij vanwege het toerental van de singles. Op mijn 45e is de wereld en vooral Facebook vol van corona en bezoek ik Facebook niet vaker dan noodzakelijk. Het is pas tegen mijn verjaardag als ik met het plan van 'Van het concert des levens' kom. Conclusie: Ik ben drie jaar verder en vier vanavond mijn 32e verjaardag. Vanavond staat het jaar 2007 centraal. Een iets optimistischer jaar dan 2006, ook al ligt de alcoholconsumptie nog altijd erg hoog in dit jaar en komen er ook nog wel eens andere chemische middelen voorbij. Het is ook het jaar van de vakantie 'samen' en de hervatting van mijn arbeidzame leven. Ik heb geen last van ongenode gasten maar kan niet een meer toepasselijke plaat uit 2007 bedenken. 'Uninvited' brengt me meteen terug in de putten bij de Dyka.

In de vorige aflevering twijfel ik nog welke oud en nieuw hoort bij 2005 en 2006. Ik ontdek gaandeweg het bericht dat ik 2007 ben begonnen met cocaïne. Tot zover ik een smaak heb voor narcotische middelen moet ik benadrukken dat ik eigenlijk alleen maar coke doe als er geen goede speed voor handen is. Coke en drank gaat niet heel lekker samen en de kater van de alcohol duurt zeker drie keer zo lang. Met dat gebroken gevoel start ik mijn 2007. De eerste paar dagen ben ik helemaal brak. In 2007 hebben we in Nederland een referendum of er meer invloed naar Brussel moet. Met de SP hebben we geprobeerd de mensen te overtuigen om tegen te stemmen. En met succes! Dat het ons even zo goed door de strot is gedrukt is, is dan weer minder. Geheel in SP-traditie volgen we de uitslagen bij iemand thuis en dat gaat gepaard met biertjes en ongetwijfeld ook een jointje. Na afloop loop ik met buurman Robert en Buze-vriend Patrick naar huis. De laatste vertelt honderduit over zijn 'switch'. Na jaren lang vrijwilligerswerk te hebben gedaan, is hij een arbeidsintegratieproject in gegaan. Het werk is geestdodend maar zijn verhalen over collega's en hoe fijn het is om onder de mensen te zijn, maakt mij opeens ook erg enthousiast. Hoewel de sociale dienst me heeft laten weten dat ze me voorlopig met rust zullen laten, moet ik dus eerst de dingen even afwegen voordat ik mezelf aanmeld voor werk. Tevens zit de GGZ een beetje achter me aan en wellicht moest ik eerst maar eens beginnen om mijn huis iets meer 'af' te krijgen? Vier jaar nadat ik hier ben ingetrokken, worden de eerste muren geschilderd en hou ik ook een flinke opruiming. De GGZ verdwijnt op een zeker moment en ik kan weer aan rommelen.

Ik heb nooit veel met sport gehad en zeker niet het bezoeken van wedstrijden. In het geval van honkbal speelt er nog iets anders mee. Ik heb iemand gezien in een jas van deze club en die vind ik ge-wel-dig. Misschien als ik een paar keer naar wedstrijden ga kijken en mezelf een beetje inburgeren in de club? Voor de jassen ben ik te laat. Deze zijn een paar maanden eerder verloot onder de donateurs. Ik val met de neus in de boter want de eerste match die ik zie, duurt iets van 3,5 uur. The Blue Devils uit Meppel winnen uiteindelijk wel. In het begin word ik aangezien voor een talentscout omdat ik een authentiek Amerikaans baseballjack aan heb van een schoolteam. Die heb ik weer via een voormalige au pair op Marktplaats gevonden. Helaas heb ik hem afgedragen want ik heb onlangs nog eentje gezien in Mint-conditie en die moest 600 dollar opbrengen. Als het masker van de talentscout is afgevallen, kan het meteen plaats maken voor het volgende masker. Ongewild krijg ik van alle kanten biertjes op me af en dat terwijl ik financieel erg krap bij kas zit. Ik word afgeschilderd als een profiteur en de alcoholische feesten gaan ook veel te lang door. Twee maanden na mijn eerste wedstrijd durf ik eigenlijk al niet meer in de buurt van het terrein te komen.

Iets positiefs dan? Mijn ouders zijn in maart 2007 45 jaar een paar. Ze hebben besloten om dit in het Hemelvaartweekend te vieren in Bakkeveen. Dat wordt een legendarisch weekend! Zeker na het debacle van 1997 en ook in 2002 zitten we nog altijd teveel hutjemutje op elkaars lip. Bakkeveen is een weekend waarin we als familie gezamenlijke dingen doen, op zaterdag zelfs een gezamenlijke hobby uitvoeren, maar waar ook ruimte is voor een individuele activiteit. De gezamenlijke hobby is een braderie en vlooienmarkt in Bakkeveen. De broers vloeken wat af als ze zien wat de schoonzussen allemaal willen mee hebben terug naar huis. Ik doe me goed aan platen. Zelfs mijn ouders vinden nog enkele spulletjes. Is dit de laatste keer samen onder vrolijke omstandigheden? Het zal achteraf toch zo blijken te zijn. In juni 2007 meld ik mezelf bij de sociale dienst om te zeggen dat ik wel weer aan de slag wil. 'Weet je dat héél zeker', vraagt mijn ontzettend lieve consulent. 'Als het eenmaal in gang is gezet, is er geen weg meer terug'. Ik weet het zeker en dus zet ze de boel in beweging. Niet dat ik daar meteen iets van merk. Vlak voor mijn geplande vakantie ontmoet ik W. in de kroeg en ook zij heeft vakantie, maar gaat gewoon rondhangen in Steenwijk. Beetje saai. Als ze van mijn plannen hoort, is ze vlug bereid. We gaan in 2007 dus samen op vakantie naar Waasmunster in België. Op de Lokerse Feesten zien we The Pogues en The Lemonheads. Met name de eerste zaterdag en zondag zijn legendarisch, daarna wordt het heel snel zuur en ik heb het gevoel dat ik een vriendschap heb verspeeld met deze vakantie. Het tegendeel is waar. We weten sinds de vakantie waar we staan en een paar opties zijn al afgevinkt. De vriendschap zal er alleen maar sterker door worden!

Begin september gaat het helemaal mis. Er is geen rem meer op mijn alcoholconsumptie en ook de aanwezigheid van andere middelen maakt dat ik mezelf op dun ijs begeef. Vooruit! Dit is het moment om aan de slag te gaan! Het blijkt dat mijn consulent bij de Noordwestgroep het heel 'easy' wil doen en nog een kennismaking met mij heeft ingeboekt. Hij is aangenaam verrast. Zo'n enthousiasme heeft hij nog nooit gezien? Conclusie is dat we twee dagen later bij de Dyka gaan kijken. Hoewel de eerste week 'vrijwilligerswerk' wordt omdat Noordwestgroep zo snel de administratie niet kan bijwerken, kom ik overeen met de chef dat ik die maandag aan het werk kan. Op maandag 17 september 2007 hervat ik het werk. Buiten de paar oproepbaantjes bij de ACM om is dit voor het eerst sinds juni 2000. De alcohollimiet wordt gewoon in de weekenden en op mijn vrije dagen gehaald, maar verder ben ik erg gemotiveerd om weer aan de slag te gaan en ik ga 's avonds op tijd naar bed. Ik verslaap me slechts twee keer in de eerste drie maanden. De eerste keer waag ik het zelfs om zonder koffie en ontbijt op het werk te komen en dan leer ik een les van een collega. De tweede keer is de vrijdag vóór de kerstvakantie. De fabriek gaat dan twee weken dicht en op deze vrijdagochtend is het opruimen en schoonmaken geblazen. De NWG-consulent is een fantastische kerel die opeens alles voor me wil doen. We onderzoeken een paar alternatieve opties maar mijn hoogtevrees speelt me daarbij parten. In december verlaat hij het bedrijf. Bij de volgende consulent ben ik weer nummer zoveel.

Ik knal het nieuwe jaar binnen met W. We gaan deze avond Steenwijk onveilig maken. Hoewel ik me er dan niet van bewust ben, zal 2008 het jaar worden van nog één keer knallen voordat ik stop met de alcohol en andere middelen.

Honderd achteruit: Double

De vorige aflevering van 'Honderd achteruit' heb ik besloten met de opmerking dat de nummer 31 voor Uriah Heep was en dat ik deze al had behandeld. Fout. Dat is de nummer 32. Op 31 hebben we echter nog altijd een soort van 'dubbelaflevering' hoewel ik maar eentje heb van de band en eveneens in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar. Vandaag het verhaal van een band waarvoor het succes altijd enkelvoudig is gebleven ondanks de naam. Of kunnen we wellicht beter spreken van een duo? Het is een plaatje dat ongemerkt een hele tijd op mijn verlanglijstje heeft gestaan, maar ja... het is geen hit geweest in ons land en de platen willen maar niet op mijn pad komen. Het onderwerp van deze aflevering van 'Honderd achteruit' is in meerdere opzichten een eendagsvlieg: De single 'Captain Of Her Heart' van Double uit 1985.

Mijn broer mag me uit de brand helpen. Heeft hij de plaat ooit gekocht? Feit is dat ik zelfs in de jaren negentig, als ik niet veel van de jaren tachtig moet hebben, nog altijd kan mee neuriën als die voorbij komt op de radio. Als ik me niet vergis is het ook een héle grote hit in het uiterste begin van Sky Radio. Nu zou dat laatste op zichzelf geen wonder hoeven heten als het een hele grote hit zou zijn geweest, maar dat is allesbehalve het geval. Terwijl het in Engeland in de top tien terecht komt en in Amerika na verloop van tijd op nummer zestien, wil het in Nederland maar niet voorbij de Tipparade komen. Het platenpubliek mag dan niet warm lopen voor Double, de radiopresentatoren doen het wel waardoor het ook hier een échte radiohit is geworden. Ook bijna veertig jaar later kan de plaat nog altijd op applaus rekenen als ik het weer eens draai.

Double heeft hetzelfde grapje uitgehaald dat in 1977 is gedaan door Flash & The Pan. Het samenvoegen van twee foto's waardoor het een band lijkt. In geval van Double is bij één van de twee nog flink wat werk verricht. Bij eentje hoeft het leren jack alleen maar te worden open geritst, de andere moet met zijn kapsel door een windtunnel. Toch zien we nog altijd twee mensen op de foto: Felix Haug en Kurt Maloo. De twee mannen zijn afkomstig uit Zwitserland en hebben in 1981 met nog iemand anders een trio gevormd: Ping Pong. De single 'Rhythm Walk' is een aardig succes in Zwitserland. Ook maken ze opnames met Phil Manzanera uit Roxy Music. De beide platenmaatschappijen houden echter een samenwerking tegen waardoor de opnames nooit worden uitgebracht. In 1983 formeren Haug en Maloo Double. Double maakt een EP en twee singles voordat in 1985 het debuutalbum 'Blue' verschijnt. De EP 'Naningo' is nog ietwat in een progressieve rockstijl maar gaandeweg wordt de muziek steeds toegankelijker. Toch zullen de EP en singles zelfs niet de Zwitserse hitparade bereiken. In 1985 verschijnt het album 'Blue' en 'Captain Of Her Heart' is de eerste single. In Italië, Frankrijk, Noorwegen en Engeland nestelt de single zich in de top tien. In Engeland zal de groep zelfs nog twee minimale hitjes hebben met 'Your Prayer Takes Me Off' (1985) en 'Devils Ball' (1987).

De laatste is een track van het album 'Dou3le' en bevat een trompetsolo door Herb Alpert. Toch valt de verkoop van het album zwaar tegen. Er wordt nog wel gewerkt aan een derde album maar begin 1989 barst de artistieke bom. Double houdt op met bestaan maar het is een conflict op artistieke gronden. Haug en Maloo blijven elkaar regelmatig zien en doen afzonderlijk hun ding in de muziek. Haug componeert muziek voor televisie en reclame. Maloo start een solo-carrière in 1990 welke reeds vijf albums heeft opgeleverd. In de late jaren negentig besluiten ze het nog eenmaal te proberen. Er wordt druk gewerkt aan opnames in een Keulse studio maar na een paar maanden is de fut eruit. In 2003 viert Double de twintigste verjaardag en er wordt nog eenmaal geprobeerd om de opnames af te krijgen. Tot overmaat van ramp overlijdt Haug op 1 mei 2004 aan een hartaanval. Maloo brengt de opnames in 2006 alsnog uit op zijn album 'Loopy Avenue'.

Beeld uit het verleden: 17 april 2017

Zullen we het eerst over de rug hebben? Ach vooruit... Waarom ook niet? Ik heb maandagmorgen gebeld met de doktersassistente en het is meteen duidelijk dat het spit is. Ik kan later op de dag de medicatie ophalen. De pillen dienen een half uur voor een maaltijd te worden ingenomen en ik pas mijn eten er op aan om nog twee pilletjes te kunnen nemen voor de nacht. De eerste slaat niet echt aan, bij de tweede ga ik me al wel beter voelen. Ik doe een hazenslaapje en ontdek dan het vermoedelijke euvel. Ik heb vandaag kostelijk geslapen. Heel in de verte zit het nog wel en bovendien voelen mijn benen nu moe aan van het toch wel wat aangepast lopen van de afgelopen dagen. Een volgend pilletje voor de maaltijd en na het eten ben ik toe aan een douche. Zoals ik me nu voel, ga ik het morgen weer 'proberen'. Bij enige twijfel gaat de post retour naar de zaak en fiets ik naar huis. Inmiddels lig ik al een paar berichten achterop schema. Op zichzelf is er niet veel paniek want de 12 singles van MVG zijn vanmiddag binnen gekomen. Toch eerst maar een aflevering van 'Beeld uit het verleden'. Ik blader door de foto's en zie dan opeens deze staan. Ik kan deze niet herleiden en moet hiervoor terugbladeren op Soul-xotica. En zo kom ik op maandag 17 april 2017 uit.

'Money is too tight to mention', zoals Simply Red dat in de jaren tachtig heeft gezongen. Dat geldt dan voor april 2017 en niet voor april 2023 overigens. Het enige 'flitsende' aan mij in 2017 is de rode Pioneer. Voor de rest is het schraalhans. Ik kan de boodschapjes nét betalen en er blijft echt geen stuiver over voor platen. Toch kan ik ook best plezier hebben zonder een zak geld. Het resulteert in een aantal fraaie fietstochten maar ook in de werkmodus lijk ik vrij gelukkig te zijn in deze periode. Ook dan werk ik tijdelijk weer eens in Steenwijk en dat bevalt erg goed. Tussen de fietstocht over Groningen (en het loszittende stoeltje) in maart en een volgende fietstocht in mei zit even een gat in mijn fotoarchief. De vele 'Singles round-up'-foto's en dergelijke verwijder ik meteen uit het archief maar heel soms bewaar ik ze. Dat is hier het geval. Het idee intrigeert me en daar wil ik méér over weten. Er zit niets anders op dan Soul-xotica binnenstebuiten te keren voor het antwoord.

Radio-collega Lee is dit weekend naar een ska- en reggae-festival in Londen. Hij heeft gedurende het weekend vijf radioshows en we hebben besloten om al zijn programma's waar te nemen. Het zal Pasen zijn geweest? Ik doe in ieder geval zijn ontbijtshows op vrijdag en maandag. Vrijdag verslaap ik me zelfs en begin een uur later. Ik zal ook de Northern Soul op maandag hebben gedaan en zie dat ik 'Mostly Acoustic' doe op zondag. Die show is daarna, geloof ik, nog drie keer geweest en is dan afgelopen. Ook in 2017 lig ik een aardig stuk achterop schema en vang dat op 17 april op met een aantal berichten. Eentje daarvan heet 'Radiostilte' en gaat over dat voorbije weekend. Daar heeft ook deze stapel singles iets mee te maken.

Waarom 1990? Geen idee, maar het blijkt dat ik op zondagavond in 'The Vinyl Countdown' 3,5 uur lang singles heb gedraaid die ik in 1990 heb gekocht. Het aardige is dat ik erover na heb gedacht om ook zoiets te doen dit jaar met de 'Summer Spirit'-uitzendingen. En 1990 smaakt nu al naar méér. Het lijkt erop alsof ik het ook heb gedaan met 1991 want ik zie een tweede foto. Deze is echter minder scherp en daarom hou ik het nu bij 1990. Overigens zijn we op Wolfman Radio in deze tijd bezig met 'The Spirit Of...', dat uiteindelijk de inspiratie zal geven voor de 'Summer Spirit Of...'. Ik doe later deze maand nog wel 1989 en zal ook 1985 voor mijn rekening nemen.

Het zilveren geheugen: april 1998 deel III

Laat me eerst maar beginnen met de rug. Welnu, zitten gaat me momenteel goed af. Lopen ook niet onaardig. Bukken moet ik vermijden en ook langdurig staan wil pijnlijk zijn. Het slapen is vooral een drama. Niet alleen moet ik zien dat mijn rug goed ontspant maar ik moet er ook rekening mee houden dat mijn benen niet gaan slapen. Een dwarse kuitspier is altijd pijnlijk maar met spit helemaal een hel! Ik ben vanmiddag naar Havelte gefietst maar helaas hebben ze de juiste pijnstillers niet. Zelfs nog gebeld met de Albert Heijn in Meppel maar met hetzelfde resultaat. Er zit dus niets anders op dan wachten totdat de dokterspraktijk in Havelte open gaat en daar de medicijnen halen. Het kan zomaar zijn dat ik wakker blijf tot die tijd en pas ga slapen als de eerste spierverslapper zijn werk doet. Vandaag in ieder geval een aflevering van 'Het zilveren geheugen'. Ik ben vorige week aangekomen in Mossley op het afgebeelde station. Dat is op een paar meter lopen van waar ik woon. Deze foto is extra mooi omdat het huis er zo mooi bovenuit torent. Erachter is namelijk een zéér steile helling naar Top Mossley. Bij het eerste kerkbezoek heb ik de tong zo ongeveer op de schonen liggen omdat ik binnendoor wil. Uiteindelijk kun je maar beter een kilometer om lopen. Vandaag even iets meer over de Emmaus en de betoverende omgeving van Mossley.

'Je zit in een klooster?'. Ik weet niet of mensen daadwerkelijk hebben geweten van mijn verblijf in het, tot klooster gezegende, huis van Father in York. Het zal de associatie met de naam 'Emmaus' zijn. Dat is inderdaad een Bijbelse plaats maar daar houdt ook meteen iedere connectie met religie of godsdienst op. De Emmaus is gesticht door een Franse priester. Naast deze roeping is de Abbé Pierre ook actief in de Franse politiek. In 1947 treft hij een oude maat die aan lager wal is geraakt. De man heeft geen onderdak meer. De Abbé heeft een extra woning tot zijn beschikking. Alleen is het huis, dat hij Emmaus heeft genoemd, een bouwval. Hij biedt zijn maat het huis aan. Als hij het wil opknappen, kan hij er verblijven zolang als hij wil. Gaandeweg komen meer dak- en thuislozen naar het huis. Er moet worden gegeten maar er zijn geen inkomsten. De Abbé wil gaan collecteren maar dat stuit de residenten tegen de borst. Zij willen niet meer bedelen! Dan ontstaat het idee om in de voddenhandel te gaan. Even later kunnen ze het huis leeghalen van iemand en mogen ze de inhoud zelf gebruiken of verkopen. Zo ontstaat stukje bij beetje het Emmaus-project. In de jaren vijftig breiden het aantal huizen en winkels uit en in 1960 wordt de eerste Emmaus in ons land geopend. Niet alleen is het vooruitstrevend in de aanpak van dak- en thuislozen, ook helpt het in zekere zin mee aan de bewustwording van kringloopspullen.

De eerste Emmaus in Engeland is die van Cambridge en dan is het al in de jaren negentig. Mossley opent de deuren in 1997. Vooral in de omgeving van het gebouw zijn de meningen erg verdeeld. Er komt een horrorverhaal in de plaatselijke krant over de hoeveelheid naalden en ander drugsafval welke worden gevonden bij speeltuintjes. Op dat moment woont echter alleen nog maar de coördinator en zijn vrouw in het pand en zij hebben hooguit een jointje gerookt in 1968. Het is nog heel erg 'klein' als ik voor het eerst binnen stap. Een snelle telling zegt me dat er dan zes 'companions' zijn plus de coördinator en zijn vrouw. Norah doet doordeweeks de administratie. Het bestuur is nauwelijks actief op de werkvloer maar we hebben nog wel een aardig groepje vrijwilligers op dat moment. We hebben alleen nog maar een ingang aan Queen Street en er moet nog veel worden verbouwd. De klanten moeten dus door onze leefomgeving om in de winkel te komen. Fransman Jacky bestiert het winkeltje op de hoek van Manchester Road (schuin tegenover het station) en mijn eerste taak is het bric-a-brac-winkeltje op de zolder van het warenhuis. Daar zullen een jaar later de eerste kamers verrijzen en dan zal de winkel in zijn geheel het warenhuis in gaan.

We runnen met zijn allen een kringloopwinkel. Met onze bus worden losse meubelstukken gehaald alsook complete inboedels. Boeken en antiek gaan naar Manchester Road en kleding gaat op een grote berg. Het probleem is dat de warenmarkt van Ashton-under-Lyne dé goedkoopste is van het land. Als je voor vijf pond een nieuwe spijkerbroek kan kopen, wat moet je dan vragen voor een tweedehands? Een paar maanden later is aan mij de eer om de vodden te herverpakken zodat ze kunnen worden verkocht aan de voddenboer. Hier op zolder ontdek ik mijn liefde voor vrouwenkleding. Er is niemand die me kan zien. Ik vind nog wel een bruin leren jasje uit de jaren zeventig. De meest vieze kleur bruin die je kan bedenken. Deze weet ik voor een fraaie prijs te verkopen aan een vintage-winkel in Manchester. Voor de rest zijn het voornamelijk vodden. Ik vind daarentegen een broek die ik heel lang zal koesteren totdat ik hem in 2008 in de trein laat liggen.

De kamers zijn erg geïmproviseerd. Wanden van zéér dunne plaatjes scheiden mij van buurman Jacky. Zodra Duitser Hans de laan is uitgestuurd, kan ik zijn kamer betrekken. Deze is iets ruimer en biedt meer privacy. In het najaar van 1998 zijn de nieuwe kamers gereed en dan begint het ergens op te lijken. In het begin ben ik ook alleen in Mossley om aan te sterken. Zodra ik mezelf heb hervonden, ga ik immers terug naar York en me richten op de reguliere arbeidsmarkt. Twee maanden na intrek lees ik 'From Rags To Riches', het boek van Henri Le Boursicaud. Hij is in de jaren vijftig één van de eerste 'companions' in Frankrijk en zijn verhaal inspireert me om binnen de Emmaus te blijven. Ik zal tot en met oktober 1999 in Mossley blijven en zal in juni 2000 de deur van de Emmaus achter me dicht trekken. De eerste paar jaar heb ik nog wel ideeën gehad om terug te gaan maar dat is sinds 2012 definitief van de baan. Komende woensdag het vervolg van 'Het zilveren goud' met singles uit januari, april en mei 1998.

Singles round-up: april 3

Helaas. De rug blijft klieren. De pijn zit vooral onder in de rug, de plek waar ik vaak last heb van spit. Vooral bij langdurig staan, krijg ik enorm last en het zet ook door naar mijn benen. Ik ben vandaag thuis gebleven. Ik heb vanavond een pijnlijke douche gehad, vooral vanwege het staan, en besluit dan dat ik vanavond ook maar moest snipperen van de radio. Morgen ga ik kijken of ik de juiste pijnstillers kan krijgen bij de Appie in Havelte en hopelijk gaan die aan slaan. Ik heb al wel een paracetamol gehad vanavond maar dat heeft geen invloed op de rug. Vandaag is het tweede Juno-pakketje binnengekomen en bovendien heb ik nog vier liggen die vorige week zaterdag zijn gearriveerd. Achtmaal min of meer nieuwe soul-uitgaven en die wil ik vanavond samenvatten in één aflevering van de 'Singles round-up'. Ik heb de singles van vandaag nog niet beluisterd dus het wordt weer een 'live'-aflevering.

* Apollos Show Band- Peace Is Still With Us (Tsjechië, Olympionic, 1971?, re: 2020)
Op het label zélf staat 'Made In Thailand' maar ik weet inmiddels dat de plaat in Tsjechië is geperst. Ik vermoed dat die via Engeland in de markt is gezet maar niets geen duidelijkheid daarover. Het is een repro van een single die de Apollos Show Band in eigen beheer heeft uitgebracht en meteen al wel met de Griekse zuilen op het label. Dat zal de nieuwe uitgever hebben geïnspireerd tot Olympionic? Ik geloof dat ik de single voor de andere kant heb gekocht, maar ook 'Peace' mag er zijn. Het is obscure lo-fi funk uit de vroege jaren zeventig. Erg prettig met bovendien een fluitsolo om het feestje compleet te krijgen. De b-kant heet 'Somebody Help Me' en heeft uiteraard niets te maken met Spencer Davis Group. Nu weet ik het zeker, dit is de aanleiding geweest. 'Somebody Help Me' is een flink tandje lager qua tempo en is lekker laidback. Originele persingen van deze single zijn bijna onvindbaar en brengen zomaar 500 euro op en dat kun je horen aan deze 'double-sider' waarvan 'Somebody Help Me' voor mij echt dé kant is. Hij zit voor mij in dezelfde categorie als The Darling Dears.

* Dottie Cambridge- Cry Your Eyes Out (UK, blanco label, 1967, re: 2023)
De eigenlijke b-kant maar na aanschaf ben ik steeds meer gaan uitkijken naar dit nummer. Dottie Cambridge is een vroeg pseudoniem van Dorothy Moore. Ze heeft onder deze naam twee singles gemaakt voor het MGM-label waarvan dit de eerste is. Het is een honderd procent pure Northern Soul-stamper maar eentje van het betere soort. Op de andere kant staat 'Wanting You' van April Stevens, de zangeres die vooral furore zal maken met Nino Tempo. Dat is méér Northern Soul van het drammerige soort. Een zeer gezellige danser, dat moge duidelijk zijn. Tien jaar geleden zou dit dé hit zijn geweest voor mij, maar inmiddels geef ik de voorkeur aan Dottie. Dit heet volgens de dealer een 'proefpersing' maar ik ken deze schijven al een paar jaar. Feitelijk zijn het gewoon bootlegs. Niet meer en niet minder. Je kan echter voor een relatief lage prijs wel twee stampers bemachtigen op vinyl.

* Chuck Jackson- Waiting In Vain (UK, Expansion, 1980, re: 2022)
Veteraan Chuck Jackson maakt in 1980 de elpee 'I Wanna Give You Some Love' op EMI-America. Er is een ander nummer van deze elpee welke ik al bijna tien jaar zeer goed kan waarderen. Ik geloof dat ik 'Waiting In Vain' wel eens eerder heb gehoord, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat dit het Bob Marley-nummer is. Het is sfeerrijke post-disco en, eerlijk is eerlijk, het kost mij een paar draaibeurten voordat ik het Bob Marley-nummer hoor in het nummer. Het disco-jasje past het nummer als een maatkostuum. Toch moet ik bekennen dat ik liever 'The Way You Hold Me' op single had zien verschijnen. Op de keerzijde staat 'No Tricks' en dat is iets meer upbeat disco en eigenlijk hoor ik dit liever dan 'Waiting In Vain'. Toch is dit niet het meest essentiële werk van Chuck.

* Etta James- Seven Day Fool (UK, London, 1961, re: 201?)
Het oogt als een Engelse London-demo en toch is er van alles mis aan het label. Dan blijkt de single ook niet op Discogs te staan en dan weet ik het zeker. Deze is gewoon door de eigenaar van de nering zélf geperst. Hij heeft daar ooit al eens voor gezeten naar ik me weet te herinneren. Hier twee stampende rhythm & blues-nummers uit 1961. Op de a-kant het aantrekkelijke 'Seven Day Fool' van Etta James maar eigenlijk bestel ik hem voor de b-kant. Daar staat het antwoord op Gene McDaniels' 'Tower Of Strength': 'You Don't Need To Be A Tower Of Strength' van Gloria Lynne. Niets mis met twee van zulke rhythm & blues-krakers op één schijfje, ook al zijn het gewoon cd-rips.

* Durand Jones & The Indications- Power To The People (US, Colemine, 2023)
Dit is het laatste kleinood van Durand Jones en zijn mannen. De single is pas vorige week verschenen. Aaron Frazer zingt hier de lead als ik me niet vergis. De twangy gitaar in de bruggetjes en de daarop volgende fuzzgitaar maken het muzikaal helemaal af. 'Give more power to the ladies', is de boodschap van Jones en consorten. Persoonlijk weet ik niet of dat nu een goed plan is of niet... Op de keerzijde staat 'Never Heard 'Em Say' en dat is duidelijk met Durand aan de microfoon. Ik hoop heel even dat dit een intro is naar een iets steviger beat, maar nee... dit is het. Het klinkt erg lo-fi met een akoestische gitaar als voornaamste begeleiding.

* The Frank Popp Ensemble- Hip Teens Don't Wear Blue Jeans (UK, Shark, 2001, re: 2023)
Frank Popp is naast bandleider ook actief als dj en platenverzamelaar. Een paar jaar geleden kwam ik hem nog wel eens tegen in een verkoopgroep op Facebook. Frank had altijd wel iets bijzonders in zijn platenkoffers welke hij probeerde te verkopen via Facebook. Zijn Frank Popp Ensemble is een band waarmee hij vooral in de eerste jaren van de nieuwe eeuw actief is. Ik heb een 'original' uit 2006 van hem. Originele exemplaren van 'Hip Teens' zijn ruim twintig jaar later vrij zeldzaam en dus brengt het Engelse Shark deze single met twee oude Frank Popp-'hits'. Ik heb even gekeken maar het nummer is losjes gebaseerd op een jaren zestig soul-nummer. Sam Leigh-Brown zingt een nieuwe tekst over de deken van samples en het muzikale vakmanschap van Popp en zijn ensemble. Het moge duidelijk zijn: Blauwe spijkerbroeken zijn 'not done' voor de groep, de hippe mannen moeten een turtleneck sweater of een velours pak dragen. En zeg nou zelf: Wie wil er niet uitgenodigd worden voor hun feestje? Op de b-kant staat 'The Catwalk' uit 2000. De zang is ditmaal in handen van Alev Cetinyilmaz en opnieuw is het gebouwd rond een jaren zestig-soul stamper. Toch vind ik deze niet zo overtuigend als 'Hip Teens'.

* The Salem Travelers- Give Me Liberty Or Death (UK, Deptford Northern Soul, 1968, re: 2023)
Op het label staat 2022 maar de single is pas een paar weken geleden uitgebracht en dus in het nieuwe jaar. Na een erg leuke release van The Soul Stirrers uit 1968 is Deptford Northern Soul opnieuw de gospelkratten in gedoken en komt op de proppen met deze single van The Salem Travelers. De Salem Travelers Of Chicago zoals de groep op latere releases wordt genoemd en waarvan ik reeds twee andere singles heb. Bij The Salem Travelers liggen God en Jezus er nooit duimendik bovenop en dit nummer is vooral een gebed voor vrijheid. In het begin klinkt het nog een beetje Memphis-achtig maar na het eerste refrein gaat het al iets meer 'rommelen' en daardoor 'leven' zoals ik dat gewend ben van Chicago-opnames. Op de andere kant staat 'Tell It Like It Is' en dat heeft niets van doen met Aaron Neville's hit. Het is iets strakker geproduceerd dan 'Liberty' en ook sneller. Opnieuw weer meer een beschouwende tekst dan ordinair gepreek. Anders zou Deptford het ook vast niet hebben uitgebracht. Een fraaie 'double-sider'!

* Sunsay & The Soul Surfers- Be Thankful For What You Got (UK, Funknight, 2022, re: 2023)
Een fraaie ietwat meer funky update van William Devaughn's hit uit 1974. Oorspronkelijk al vorig jaar zomer uitgebracht maar in 2023 uitgegeven in twee gelimiteerde oplages op blauw en rood vinyl. Ik heb de blauwe. Sunsay's versie is beduidend minder lui dan Devaughn's versie. Het is ietsje pittiger en moderner zonder dat dit het origineel schade aan doet. Dit smaakt voor mij naar meer!

Singles round-up: april 2

Het wordt een uiterst ontspannen maand qua singles. Ze komen stukje bij beetje binnen rollen en ik ga ze in hapklare brokken aan jullie voorschotelen. In vorige maanden heb ik nog wel eens negen singles per aflevering moeten doen, vanavond krijgen jullie er zes. En dat is tegelijk een opstapje naar twee afleveringen volgende week. Met zoveel interesse voor vinylsingles is het niet verbazingwekkend te noemen dat Facebook hierop advertenties voor me uitzoekt. Heel veel van deze advertenties heb ik reeds weg geklikt, maar er is eentje die terug blijft komen. Hij heeft ook enige tijd mijn interesse omdat hij een Marantz draaitafel in de aanbieding heeft. Helaas kan deze niet worden verzonden en Asperen is net ietsje te ver weg om hem te komen halen. Afgelopen zaterdag zie ik een bericht van hem dat hij 200 singles heeft toegevoegd. Ik neem een kijkje en zie onmiddellijk een single die zwaar mijn interesse heeft. Het resultaat zijn de nu volgende zes singles. Vanavond heb ik nog eens twaalf bij hem afgerekend en die verwacht ik dan volgende week. Nu de eerste zes van MVG Records. Ik heb ze nog niet gedraaid en dus gaan we 'live' een bericht schrijven.

* Leon Haywood- Don't Push It, Don't Force It (UK, 20th Century Fox, 1980)
De plaat is niet duur en gaat mee als kassakoopje. Ik heb de Nederlandse RCA en denk in eerste instantie aan de Blauwe Bak. Maar... aan de andere kant... het is een hit geweest en dus is het ook een fraai alternatief voor in de algemene jaren zeventig-bak. Volgens mijn herinnering is de Nederlandse ook aardig versleten. Hij is op zichzelf feestelijk genoeg om morgenavond even voorbij te komen in 'Do The 45' maar voor de a-kant is de Gele Bak het hoogst haalbare. Zou er een 'treasure' op de b-kant staan? Nee, daar gaat mijn hart niet sneller van kloppen. Gewoon in de algemene bak!

* The Marmalade- The Wishing Well (NL, EMI, 1973)
Tha Marmalade is in 1973 al ernstig in verval geraakt. Met name met het vertrek van Junior Campbell in 1971 is het bergafwaarts gegaan. Dean Ford trekt in 1973 aan een dood paard als hij deze single maakt voor het EMI-label. Het herinnert in de verte aan 'Rainbow' en dergelijke goede popsongs welke de band in de vroege jaren zeventig maakt, maar mist nét de 'x-factor'. Het is een erg goede plaat, laat daar geen misverstand over bestaan, maar van The Marmalade ben ik een tandje beter gewend. Ford verlaat de groep overigens in 1975 en de band van 'Falling Apart At The Seams' heeft in wezen weinig meer te maken met de originele Marmalade. Toch een eigenaardige single die je volgens mij niet iedere dag tegenkomt.

* David McWilliams- Can I Get There By Candle Light (NL, Ariola, 1968)
Ik heb de Nederlandse Major Minor uit 1969 maar deze is in een zeer matige conditie. Ik ben meteen bereid als ik deze single zie en dan blijkt het opeens de eerste persing te zijn. Uit de tijd dat Ariola nog een onderdeel is van Delta-Negram. Het deuntje kennen we natuurlijk allemaal dankzij Jan Van Veen en zijn 'Candlelight'-radioshows. Zelf heb ik al jaren een zwak voor het werk van McWilliams en dit is de voornaamste reden van deze eerste bestelling geweest.

* Roy Orbison- Say You're My Girl (UK, London, 1965)
Ik heb de single achteraf gezien vorig jaar maart in Assen gekocht maar het is vooral het Nederlandse fotohoesje dat me hier lokt. Dan blijkt ook nog eens de Engelse in het hoesje te zitten en is het helemaal bingo! De Engelse export-versie want ik zie opeens 'NCB' staan dat wijst op de Scandinavische markt. Volgens mij is die ook in een betere staat dan de Nederlandse, maar die was ook een paar euro goedkoper!

* The Police- Spirits In The Material World (NL, A&M, 1981)
Eerder heb ik een geschikte zesde single gezien maar die ben ik op slag vergeten. Vanavond zie ik hem opnieuw en besluit een tweede order erin te gooien. Ook daar zitten weer de nodige upgrades met fotohoesjes maar ook een zeer eigenaardig plaatje. Nog even een week geduld! The Police is zo'n single die als kassakoopje mee mag. Ik ben over het algemeen niet erg kapot van Sting en zijn mannen maar ik heb opeens ontzettend veel zin in deze single.

* The Alan Price Set- Simon Smith And The Amazing Dancing Bear (NL, Decca, 1967)
Het zijn echter vooral de jaren zestig-singles die de meeste interesse hebben in het aanbod van MVG. Sommige singles zijn flink aan de prijs, maar deze is voor mijn gevoel erg zonnig geprijsd. Ik kom hem niet vaak tegen met de fotohoes. Alan heeft zich in 1967 helemaal ontfermd over het materiaal van Randy Newman en de man tekent voor beide kanten van deze single. De single is in een erg nette staat en dus reken ik deze wel tot het koopje van dit sextet.