De Eindstreep: maart 2010

Een papiertje op het prikbord: 'Noordwestgroep heeft een jaarcontract gesloten met Buma-Stemra over de radio's op de afdelingen. NWG heeft gekozen voor het zenderpakket Classic XL. Vanaf vrijdag zal er dus alleen jazz, blues, gospel en klassiek uit de radio's komen. Het is dus niet mogelijk om op andere stations af te stemmen'. Het personeel, voor negentig procent RadioNL-fans, stond zich vanmiddag te verdringen om een protest te ondertekenen. Niemand die blijkbaar realiseerde welke datum we morgen zijn...

Op deze laatste maart de wedergeboorte van de Eindstreep. Nu is een top 3 samenstellen een tijdrovende klus en kan die binnen een paar uur er heel anders uitzien, de gedachte dat een plaat binnen een paar weken helemaal uit de gratie kon vallen, was lichtelijk naïef. Toen in oktober leek alsof Soul-xotica nog een leven voor zich had, besloot ik per vandaag een top tien samen te stellen uit de platen die ik een jaar ervoor heb behandeld.

Alle begin is moeilijk. Soul-xotica moest een spiegel zijn van mijn dj-activiteiten. Hoe komt een mens bij Clover Leaf of Oscar Benton & Monica? Ik had Nieuwjaarsdag in Het Pandje gedraaid en verhuisde die singles bak voor bak via platenspeler van hal naar slaapkamer. Maar verder moest het toch heel erg northern soul, mod en freakbeat zijn. Ik raak echter snel verveeld van één stijl en april is een stuk gevarieerder.

Half maart zat ik toch wel even met de handen in het haar. Bruikbare jpg's van fotohoesjes blijken dungezaaid op Google. Op een donderdagavond had ik me suf gezocht naar 'Medicated Goo' van Traffic. Óf te klein óf een buitenlandse hoes. Ik was bijna tevreden met een exotische hoes, toen ik de middag erop besloot te Googlen met 'singles' en 'hoesjes'. En zo vond ik Singlehoesjes.nl. En ja! Traffic stond er ook gewoon. Wat me bovenal beviel: De hoesjes zijn lekker doorleefd en, mag ook wel eens worden gezegd, de scans zijn helemaal kleurecht!

Peter werd kort daarop mijn eerste volger. Na nog een paar weken te hebben aangemodderd, kreeg ik op 12 april tenslotte de inspiratie om dagelijks te schrijven.

Maar eerst mijn top tien van achttien platen die ik vorig jaar heb behandeld.

1. Nothing But A Heartache-The Flirtations (hulde aan de hoesjesman!, 26-3-10)
2. Belladonna Moonshine-The Audience (hooggeëerd publiek, 9-3-10)
3. I Feel Love Comin' On-Felice Taylor (toen Barry nog een groentje was, 24-3-10)
4. The Shotgun And The Duck-Jackie Lee (dat is me er eendje!, 5-3-10)
5. Medicated Goo-Traffic (tijd voor een verwenmoment, 26-3-10)
6. I Started A Joke-The Bee Gees (kikker in je bil!, 31-3-10)
7. Dialogue-Canyon ('mod'erne zuurkool uit Wolvega, 20-3-10)
8. What Kind Of Man-Clover Leaf (geestverruimende vis noch vlees, 10-3-10)
9. Seven Horses In The Sky-The Pebbles (de ultieme sixties-collage, 16-3-10)
10. Who Do You Love-Juicy Lucy (sappig Loesje, 2-3-10)
* Afvallige van de maand: Everybody's Telling Me-Monica & Oscar Benton (koningspaar met flutnummer, 9-3-10)

20 Years Ago Today: 300-302

Een mooie dag om uit fietsen te gaan! Dat had ik 's ochtends al besloten bij de poldermolen in Vegelinsoord, waar ik werd opgeleid tot vrijwillig molenaar. Dus pomp de banden maar op, want twintig jaar na dato gaan we dezelfde fietstocht doen, maar nu virtueel. Wisten we in 1991 al wat dat betekende?

Startpunt is als vanouds de hoekwoning op de Wite Jofferswei in Jutrijp. Het ouderlijke huis. Via de Louwei en de Iewei gaan we naar Osingahuizen, De Draei op en via het centrum van Heeg richting Gaastmeer, vermaard om zijn busstation! Lijn 46...

We fietsen door het centrum, het steile houten bruggetje over en dan een betonpaadje de landerijen in. Bij een boerderij bellen we aan en even later worden we met een roeiboot overgezet. Ooit in de hel geweest? Ik wel! We komen in een gebied dat It Heidenskip heet. In het Nederlands is dat Het Heidenschap. Anno 1991 heeft het een dorpswinkel in een scherpe bocht, die De Hel wordt genoemd.

Vijf kilometer naar Gaastmeer, zeven naar zowel Workum als Koudum. Qua omtrek is It Heidenskip even groot als Leeuwarden met alle industrieterreinen. De kleine dorpskern heeft een bloeiende touwtrekvereniging, die internationaal hoog staat aangeschreven! We gaan door naar Koudum. Als we dat dorp verlaten, blikken we even naar links. De Molenbuurt. Het huis waar vader is geboren. In 1991 woont zijn (in 2002 overleden) broer daar nog. Zijn naam? Gerrit Louwsma...

Het station heet dan Koudum-Molkwerum, maar is net als Zeist-Driebergen, je wilt het niet lopen! Achter Molkwerum, bekend om zijn koek, zit De Marpleats. Een antiekboerderij met een specialisme in jukeboxen. De singles zijn niet veel soeps. Een andere verzamelaar worstelt zich door de bergen 'kuntrie'. Hij heeft twee singles apart gelegd. Ik reken ze snel af! Wat zal de arme man gevloekt hebben...

Nummer 300 is 'Fly Like An Eagle' van Steve Miller, 301 is 'Ramblin' Man' van The Allman Brothers Band. Amerikaanse persingen, dus neutrale hoezen, maar wél absoluut nieuw en samen drie gulden.

Terug naar Koudum en nu via Kolderwolde en Elahuizen naar Ypecolsga en Woudsend. Als plaatsnamen bij Scrabble mochten? Koufurderrige is het laatste gehucht voor Hommerts en Jutrijp. Toch wel een zeventig kilometer in totaal?

Wat voor zinnigs is er te zeggen over 'Allegheny Moon' van Patti Page? Juist, er zit een theremin in, maar dan houdt het wel op. Bij deze 302, zijn we weer een week van deze rubriek verlost?

geen fratsen, dat scheelt!

Wegens overweldigend succes van vorige week, dook ik zaterdagnacht na enen in de cd-boekjes. Vorige week mocht ik beleven hoe 'Pieces Of A Dream' van Anastacia klonk wanneer je niet op een fietszadel minstens honderd kilometer van huis zit. Leuk! Vooral door de flarden van drie fietsvakanties die bepaalde nummers oproepen. Afgelopen zaterdag stond ik oog in oog met 'The Bends' van Radiohead. Hoe lang had ik die niet gehoord?

'The Bends' staat enigzins synoniem aan mijn tijd in de communes. Ik kocht de cd in maart 1999 terwijl ik in Mossley zat. De nummers herinneren me ook aan de mindere tijd in De Bilt. Toen in september 2000 'Kid A' uitkwam, verdween 'The Bends' na honderden draaibeurten van het toneel. Maar in het kader van de nostalgie mag die voorlopig weer even blijven.

In verhouding tot Britpop-collega's uit die tijd, maakte Radiohead een aardige progressie door. Gesteund door de platenmaatschappij gebeurde dat met veel tamtam. Zo was 'Creep' in Engeland nog niet op single uitgebracht, terwijl die hoog in de Amerikaanse hitlijsten stond. Tussen 'Pablo Honey' en 'The Bends' in zat een EP, 'My Iron Lung', waarvan het titelnummer 'The Bends' zou halen.

Dertig jaar na 'Sergeant Pepper' was de hype compleet. De zomer van 1997 stond in het teken van drie Britpop-albums: 'Urban Hymns' van The Verve, 'Be Here Now' van Oasis en 'OK Computer'. Door de laatste maak ik definitief kennis met Radiohead, hoewel ik een jaar eerder 'Street Spirit' aan een bescheiden hitnotering had geholpen. 'OK Computer' is vooral een 'time piece' en niet tijdloos! Ik kan hem niet meer horen...

Als het cassettebandje hard achteruit gaat, koop ik 'The Bends'. Aanvankelijk een lichte teleurstelling, maar het is een grote stap terug in de evolutie. Het blijkt een groeiplaat, hoewel de liefde nimmer zó groot gaat worden als in 2011!

Vijftien jaar na dato is het een 'Very Best Of'. Het titelnummer, 'High And Dry' en 'My Iron Lung' zijn vleesgeworden klassiekers. Het vervreemdende 'Fake Plastic Trees' stond in 1998 zeer hoog in de Engelse top 100 aller tijden. 'Unfinished Sympathy' van Massive stond op 1... Dat opstandige gitaar-intro in 'Just', dat later door Muse werd gekopieerd. En dan tot slot 'Street Spirit'. Woorden schieten tekort.

Al met al is er prima te leven zonder de electronische fratsen van de latere albums!

20 Years Ago Today: 299

Wellicht ga ik binnenkort weer eens 'reetweten', om in communicatiejargon te blijven. In den beginne van SoulteXt schreef ik een 'in memoriam' over Rick Wright en met name onze wederzijdse fascinatie voor satijnen overhemden in zuurstok-kleuren. Gezien de (uit de) mode en lifestyle (destructief) de pijlers zijn waarop Soul-xotica lijkt gebouwd? Maar... op veler verzoek eerst maar weer eens muziek. Waar kennen we dit hoesje van? Hij stond hier in mei én oktober ook al...

Als ik in oktober al 20 Years Ago Today had bedacht, had ik hem bij De Opruiming overgeslagen. Maar het was donderdag precies twintig jaar geleden dat ik deze mysterieuze vondst deed. Vijf gulden voor een single van een onbekende groep. Buiten de titels en bandnaam ontberen de labels songschrijf- en produktie-credits. Wel is de tekst van de A-kant afgedrukt op de achterkant van het hoesje. Ik vermoed aanvankelijk een connectie met Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich...

Pas in 1997 neem ik kennis van de waarde van de plaat en de toedracht daarvan. Eentje van hen zou zich later bij The Jackson Heights voegen, maar de exorbitante vraagprijs komt voornamelijk op het conto van de drummer.

Die jongeman bovenin is niemand minder dan Phil Collins. Hij zou in 1971 gaan drummen bij Genesis. Iets zegt me dat hij het ver gaat schoppen. Ook geen onverdienstelijk acteur! Collins speelde een rolletje in 'A Hard Day's Night'.

Vernon Joynson's onvolprezen bijbel over de Britse progressieve muziek, 'Tapestry Of Delight' geeft slechts summiere informatie over de band. Flaming Youth maakte één elpee in 1969, 'Ark II', een concept in een science fiction-landschap. De planeten en sterren worden aanbeden op een godsdienstige wijze. De poëzie van 'Guide Me Orion' klinkt eerst als een mediterende monnik totdat Phil Collins met de boemketels een gospel-achtig refrein in zet. 'Immortal Invisible' is meer van dat gemurmel.

De aanwezigheid van Collins maakt de single tot een aardige 'novelty'. Te bedenken dat ik nog eens spijt had van de vijf guldens, de Nederlandse persing in fotohoes brengt met gemak 250 euro op!

Schijf van 5: Marianne

Toen ik in augustus 2008 SoulteXt begon, attendeerde ik daar Marianne op. ,,Ik zie er helemaal niets in", was haar letterlijke reactie. En ja, ze weet wel van het bestaan van Soul-xotica af, maar dat is niets voor haar. Een weblog waar je niks kan halen, waar je alleen mag genieten van schrijfstijl en muzikale info kan absorberen, het is aan Marianne niet besteed. Anders is dat met de Schijf van 5. Marianne maakt al jaren muziekkwissen, ze denkt ook geregeld mee. Zoals vandaag! We zijn het eens geworden over de nummer één...

Ik had even gedacht haar op de redactie uit te nodigen, ik had al touw klaarliggen. Touw? Bij de geplande nummer 5 zou ze me kunnen wurgen en ja... ik moet natuurlijk de voortgang van Soul-xotica waarborgen? Ach, tijd voor een compromis, The Cats kunnen altijd nog. Ik geloof dat ze 'Marianne' van Stephen Stills uit 1971 wél kan waarderen.

Over de voorloper van The Jam (?), The Marmalade, ga ik me binnenkort nog eens buigen. 'Lovin' Things' was in 1968 een grote Engelse hit geweest en de Schotse groep verbleef voor nog een single in de teenybopper-sound van Love Affair. 'Wait For Me Mary-Anne' (1968) is zo'n gezellig niemendal.

,,Ja natuurlijk, die ook". Marianne en ik hebben een zwak voor Leonard Cohen. Zoals Hans Dorrestijn van manische depressie een kunstvorm creëerde, datzelfde deed Cohen met cynisme. Het lijkt alsof hij per album een concessie deed door één vrolijk liedje op te nemen. Maar in zijn handen krijgt de kroegdeiner 'So Long Marianne' (1968) een macaber randje.

Ooit was The Four Seasons ook je reinste teenybopper, maar dankzij de twee Bobs Crewe en Gaudio was het ook een niet te evenaren groep. Waar in 1967 de populaire groepen met hun oude geluid verzopen of een nieuwe stijl moesten aanwenden, daar maakte The Four Seasons een extreme sprong richting conceptalbums. Het krachtige 'C'Mon Marianne' is daar een voorbode van.

,,Oh, maar dan moet Alice Cooper op 1". Ik moet toegeven dat ik 'Mary-Ann' niet kende, maar nadat Marianne hem voor me had gedraaid, waren we het eens. Het slotnummer van het hitalbum 'Billion Dollar Babies' uit 1973 is een aangenaam rustpunt na het geweld van de plaat. Eentje om niet te vergeten en dus de ultieme Marianne.

Zoals nu lijkt, wordt het zondag 'Geen Bier, Maar Karnemelk', maar eigenlijk zou ik dankzij jullie nog één keer katsbezopen willen worden. Kom op met de suggesties met alcoholische dranken in de titels. De week erna hebben we weer een dooienronde, ditmaal met fatale ongelukken. Daarna tellen we weer af.

Over tellen gesproken... 2004 van gisteren is zeven jaar geleden... Niet elf...

vooruit met de klok!

Ieder jaar als ons vriendelijk doch dringend wordt verzocht de klok een uur vooruit te zetten, moet ik onherroepelijk denken aan de kortste nacht van 2004. Van 'the drinking years' (vrij naar Mike & The Mechanics) zijn de 365 dagen tussen 13 maart 2004 en 2005 schier legendarisch. Ik had in maart 2004 een flink bedrag geleend van de bank ten behoeve van een vakantie in Engeland. Toen dit er niet van kwam, ging het op aan fietsreparatie, een nieuwe portable minidisc en heel veel elpees. Het verhaal begint op donderdagavond 25 maart 2004.

Ik ga naar Zwolle voor MD-speler, elpees van The Boonaraaas, The YeahYeahYeah's en The Raveonettes en ook al de eerste drankjes. Terug in Steenwijk eet ik bij Caramba en lees dat The Riplets zaterdag in Emmeloord spelen. Sideburner spitst zijn oren. De fiets is weer klaar, dus waarom niet?

Dit weekend zal ik eveneens gevraagd worden om Buze-vrijwilliger te worden, maar bovenal wordt er buitensporig veel gezopen. De nacht van vrijdag op zaterdag wil ik maar geen slaap vatten. Als ik me niet in horizontale positie bevind, ben ik een minidisc met rock'n'roll aan het opnemen. Slapen is zo gezegd een drama, ik voel in de verte een griepje naderen en ben ernstig in twijfel. Drie uur 's middags ben ik moe. Ik kruip in bed. Vaarwel Emmeloord?

Een uur later ben ik wakker. Het gaat toch gebeuren! Even na zessen koers ik met de fiets richting Blokzijl en de polder met een koude tegenwind. Drie uren later ben ik op de plaats van bestemming, jongerencentrum De Klos. The Riplets zijn aan het soundchecken en ik laaf me aan het bier.

Voorprogramma Splendid 69 krijgt warme woorden toebedeeld van Sideburner. Op de bühne een levendig gezelschap met een wild springende bassist. Ik heb zelfs nog een t-shirt van ze gekocht! Ze blazen zelfs enigzins The Riplets weg, die uiterst gewoontjes een goede set weggeven. En uiteindelijk zijn we allemaal verliefd op frontvrouw Janneke...

Dan zijn mijn muntjes op. Ik haal een karrevracht en dan wordt de laatste ronde geroepen. Die muntjes moet ik nog 'ergens' hebben... En dan? Shoarma eten en dan fietsen. Op de minidisc een afwisselend programma. Het gebrek aan slaap en de overdaad aan bier breken op. Bij Marknesse neig ik al de struiken in te fietsen. Maar het wordt nog minder...

Vanaf Marknesse is het één lange streep het zuidoosten in, wind in de rug, om de 300 meter een boerderij en dertig kilometer lang. Ik sukkel steeds in slaap op het stuur en ontwaak ruw met mijn voorwiel boven een sloot. Nee, ik ga er niet in, maar dit is de eerste en de laatste keer dat ik op de fiets ga zuipen in de polder!

U zult begrijpen dat ik weinig van de zondag heb meegemaakt. 's Avonds ga ik voor 'hair of the dog' even naar Caramba. Ik kan het gevoel elf jaar later nog steeds oproepen. Ik adem de lucht van de lente in. Dit kon wel eens een memorabele zomer worden? Waarvan akte...

Sideburner's Blast From The Past: Holly Golightly

Sideburner? ,,Nee!". Och, hij zit weer in de ontkenningsfase. Je zuipt teveel! ,,Neuh...". Zie je wel! Maareh, mister rock and roll, u gaat vandaag de volgelingen trakteren op maar liefst twee albums. Op één been kun je immers niet staan? Hoewel jij met twee benen zelfs nog steunwieltjes nodig hebt. ,,Is één en een beetje ook genoeg?". Hij kijkt pijnlijk. Ik kan met hem meevoelen. De 17 euro voor 'Slowly But Surely' waren tien kostbare pijpjes Hertog Jan...

Het legendarische zondag-gevoel. Ik vier het vaak met Brenda Patterson, Jack White doet het blijkbaar met Holly Golightly. White was toen, in 2003, ontzettend hip als vijftig procent van The White Stripes en schreef een prachtige hoestekst voor 'Truly She Is None Other'. Iedere zin, ieder woord, ik kan het met hem eens zijn. Was het maar iedere dag zondag?

De laatste Blast ging over The Del-Monas, de toenmalige vriendinnen van Billy Childish en zijn bandcollega's. Toen ontstond Thee Headcoats. Als grapje voor in de pauze formeerden ze een damesgroepje, Thee Headcoatees. Van The Del-Monas bleef alleen Ludella Black. Belangrijkste Headcoatee bleek Holly Golightly, géén pseudoniem, die bovendien ook zelf nummers schreef.

Als Thee Headcoatees in 1998 de stekker eruit trekken, is Holly de enige die solistisch plaat na plaat weet te boeien. Ieder album toch qua stijl ietsje anders, maar naar Toe Rag-traditie klinkt het nergens nieuwer dan 1967. 'Truly She Is None Other' is als een Jackie De Shannon-plaat uit die tijd. 'Sophisticated beat'. Holly brengt een eerbetoon aan Ray Davies met twee obscure Kinks-covers, 'Time Will Tell' en 'Tell Me Now So I Know'. De plaat begint meteen al lekker met 'Walk A Mile', een midtempo beatnummer.

Moet je ze eens zien zitten, Sideburner en Soul-X. Ze zijn het niet vaak eens met elkaar, maar Holly lijkt het compromis. 'Truly...' is beduidend minder rauw dan menig Sideburner-favoriet en is-ie een tikkeltje te langzaam voor Soul-X. Maar hierover knikken ze instemmend en komen superlatieven te kort.
,,Dit smaakt naar meer", roept Soul-X uit. Sideburner trekt een zuur gezicht.
,,Nou, dan bof je, broer! Ik heb nog eentje van Holly...".

'Truly' was zó goed bevallen, dat ik een half jaar later wel dacht dat ik 'Slowly But Surely' wel blindelings kon kopen. Bah! Wat een tegenvaller! De titel zegt het al en ook de hoes laat geen twijfel over. 'Slowly...' is gevuld met langzame schuifeldansjes, niks geen rock and roll, gewoon trage meuk. Ik heb hem altijd als grote single beschouwd, want alleen 'The Luckiest Girl' is enigzins de moeite waard. Was het dan alleen maar kommer en kwel?

Welnee! Ik kocht die dag eveneens 'Ta Det Lugnt' van Dungen...

meesterwerk?

Wie is Sharon Van Etten?
A. Het gothicmeisje uit mijn straat. Mag 'oom' zeggen tegen Teun, baas van de 'c-duuzend' op de Oostermeenthe.
B. Nieuw aanstormend talent in de piratenwereld, vanavond te gast op het mega-festijn in Dedemsvaart.
C: Een Amerikaanse singer-songwriter uit de nufolk- en New Weird America-contreien.

Haar biografie vertelt niets over de Nederlandse connectie, maar die is er ongetwijfeld wel. Van Etten is in het oosten des lands geen onbekende naam. Teun Van Etten heeft inderdaad een C1000-filiaal in Steenwijk, terwijl Frank Van Etten een gevierd zanger in het piraten-genre is. Sharon is daarbij vergeleken betrekkelijk een debutante, hoewel ze zichzelf aardig in de kijker heeft gespeeld.

Hoe oud het snoepje is, weten we niet. Ik schat haar half-twintig. Pas in 2007 wordt ze aangespoord om te gaan zingen. Ze wordt op sleeptouw genomen door Meg Baird en Espers en al snel begint het geroezemoes. Hebben we hier met een uitzonderlijk talent te maken?

Toen ik een paar weken geleden hier de aanschaf van 'Epic' meldde, was ik er nog niet over uit. De teksten behoren tot de betere van de afgelopen jaren uit het genre. Fraaie observaties. Er zijn echter twee bezwaren. Ten eerste heeft Sharon niet een fluwelen stem als Meg Baird en hebben de liedjesstructuren een iets te hoog impro-gehalte.

Desondanks train ik mijn oren en na een week ontdek ik dat een betere Americana-song als 'Don't Do It' dit jaar niet meer wordt geschreven. Waarom geeft niemand dit 'airplay'? Dit hoort een hit te zijn! Met Amy Macdonald is het ook gelukt, ook al heeft Sharon meer noten op haar... nee, van haar zang moet ze het niet hebben!

Dat blijkt uit fantastische nummers als 'Peace Signs' en 'One Day'. 'Dsharpg' is zo'n Larkin Grimm-achtige boomhutfolk-rariteit, 'Love More' is dan beter geslaagd. Ze heeft wel lef, haar tweede langspeler 'Epic' te noemen. Qua zang is het allerminst een hoogvlieger...

Peter Green-fans mogen blijven zitten. 'Dedicated to Fleetwood Mac. You changed my world'. Sharon heeft bij vlagen iets van de songschrijfkwaliteiten van Lindsey Buckingham en diens' vrouw, maar dat is ook niet ni(c)ks! Wat enigzins verwarrend werkt is de uitvoerende. De voorkant vermeldt SVE, de naam van haar band, de achterkant Sharon Van Etten.

Van de 'suggested listening' wil ik de band (?) She Keeps Bees eens proeven...

rock on!

Was het vandaag Rokjesdag? Ik voelde me opeens veel minder eenzaam op straat, hoewel het voor mij bijna iedere woensdag Rokjesdag is... Maar het was uitzonderlijk vandaag! Zelfs nog een eind op blote voeten gelopen. Morgen maar weer eens trachten te leuteren over muziek...

...is de grote niet weerd?

Namens de gehele redactie feliciteren, behalve Roger Whittaker die vandaag 75 wordt, ook Twitter met de vijfde verjaardag van gisteren. Nee, ik doe niet aan Twitter, maar via een Engelse vriend ben ik wel aangesloten bij Facebook. Ik weet niet hoe dat bij Twitter in mekaar steekt, maar bij Facebook kun je iets té gemakkelijk een naam claimen. Je zal maar Jan De Vries heten... Bij 'celebs', groot en klein, zie je dus vaak een aantal accounts, waarvan de meeste opgezet door fans. Marissa Nadler heeft opruiming gehouden en ons verzocht alleen die enige pagina te volgen. En ze post dagelijks.

Hoever ze met de nieuwe plaat is? Ik denk dat de opnames klaar zijn. Ze is nu bezig met fotosessies en het opnemen van videoclips. Zaterdag schreef ze dat ze daarvoor ondermeer 'enge maskers' had gekocht. 'Are you planning a Kiss-tribute?', reageerde ik. Tot mijn grote verrassing kwam zondag een persoonlijke reactie daarop. Nee, geen Kiss-tribute, maar iets van een droom. Ik gniffelde. 'Ah! Now I understand! You wanna look like me...'. Met een smile erachter. Geen reactie...

Twee jaar geleden was 'Little Hells' net uit. Het zou iets heel anders zijn dan de vorige drie albums. Vol verwachting klopte ons hart. Enigzins tot mijn ergernis stond de plaat nog voor de release op de Luisterpaal en vertelde Stefan mij alsof het klonk dat ze een begeleidingsband had en dat-ie gewoon goed was. Ik moest nog even geduld hebben. Hans Von Seydlitz had een promo-cd geregeld. Hans is een held! Als er één iemand is die niets, maar dan ook helemaal niets van mp3 moet hebben, dan is dat Hans!

Schokkend? Mwah... Ik had de grootste schok in 2007 gehad bij 'Songs III- Bird On The Water'. Totaal onverwacht klinken er in 'Bird On Your Grave' snerpende electrische gitaren. Daarbij vergeleken is de band op 'Little Hells' matjes. 'Mary Come Alive' zou synthidrums de sensatie moeten zijn. Dat is het ook, maar niet qua stijl. Het is één van de twee ultieme favorieten van het album, samen met het ijzingwekkend mooie 'Mistress On A Sunny Day'. En verder? 'The Whole Is Wide' is alleen met piano. De begeleiding van 'Loner' en 'Heart Paper Lover' is ook apart, maar verder complimenteert de band de bekende stijl van de liedjes van tante Marissa.

Het spreekt boekdelen dat ze momenteel een cd-r uitgeeft met akoestische demo's van het album en dat ze die zelf beter vindt dan het eindresultaat. Voorproefje van de nieuwe plaat? Plinkeplonk-gitaartje en die hemelse stem. Meer heb je niet nodig...

Jaja...

De Zwetser, door mij vaak als De Zeikerd betiteld, heeft een deel van haar klandizie te danken aan het feit dat ze altijd al het rookverbod in de wind hebben geslagen. Dat is ook de reden waarom veel Buzisten er rondhangen. Er zit inderdaad ook nog wel wat heavy metal in de computer, maar op vrijdagavond is dat een 'mixed bag' met soms verwerpelijk behang. Vrijdag zaten weer twee critici aan de bar. Willemijn en ik. We zijn het niet vaak eens, maar hebben overal een mening over!

Het dieptepunt buiten de Slam FM-kneiters was wel '7 Seconds' van Youssou N'Dour en Neneh Cherry. Yep, ik weet het, ik heb hem ook op cd-single gekocht, maar ruim een half jaar nadat het een hit was. Maar, alstjeblieft, die ga je toch niet op de vroege zaterdagochtend in een halfvolle kroeg draaien? Ruim een uur voor de laatste ronde?

,,Wat zou er zijn geworden van Neneh Cherry?", vraag ik Mijntje. Die geeft geen antwoord, haalt niet uit naar haar omdat ze 'zóóó vréééselijk' is en dat ze een slechte kapper heeft. Nee, ik proef respect. Dat had ik niet verwacht! Maar als Mijn niet weet wat ze doet, is Neneh dan nog wel actief?

Het antwoord is tweemaal nee. Ja, ze is getrouwd met producer Booga Bear en ze wonen met hun kinderen in Zweden. Ze is als gast te horen op platen van Speech, Gorillaz, Pulp en cirKus. Ik was haar na 1998 uit het oog verloren en dat klopt ook helemaal.

De kunst van Neneh was dat ze zowel kon rappen als mooi en beschaafd zingen. Er zijn natuurlijk wel meer die dat kunnen, maar in 1989 zorgde Neneh voor een frisse wind. 'Buffalo Stance' kan ik pas sinds enkele jaren waarderen, de opvolger 'Manchild' heb ik altijd goed gevonden. Maar met 'Woman' was het helemaal raak. De tijd die zat tussen de eerste keer dat ik hem hoorde en aanschaf van de cd-single was minder dan 48 uur, maar wat een eenzame uren! Stilistisch een 'rip off' van 'Glory Box' van Portishead, maar... die wordt ook weer bedankt op het hoesje. Zouden ze toch stiekem meespelen?

Het bestaat dus wel: Na een decennium de superster te zijn geweest, jezelf terug trekken en gezin starten. Zouden meer artiesten moeten doen...?

Schijf van 20: The Vinyl Countdown 1

Egypte, Libië, Chili, Jemen... Ik vergeet er vast een paar? De wereld staat in brand en dus begint Soul-xotica met de aftelling. We doen het wel zuinig aan, ik verwacht niet dat de bom morgen al valt. Vandaag vijf plaatjes met 20, 19, 18, 17 en 16 in de titel. Tja, wat moet ik dan nog meer zeggen? Losbarsten maar? Ik tel af...

Bij twintig liet ik ook getallen in de 20 toe. Immers, bij 'Twenty-Five Miles' van Edwin Starr spreek je het cijfer uit, maar die werd het niet. Ik ging voor '21st Century Schizoid Man' van King Crimson, maar beetje flauw vond ik het wel, bovendien moest ik dat legendarische debuutalbum nog eens apart in het zonnetje zetten. En dus zet ik 'Twentieth Century Fox' van The Doors (1967) op twintig. Weer eens wat anders dan 'Light My Fire' of 'The End'.

19 stond ooit op één, dankzij Paul Hardcastle. Een 'time piece', maar verder ben ik er niet kapot van. Hoewel Joe Jackson betere titels op zijn repertoire heeft, kies ik toch voor 'Nineteen Forever' (1989). Bij gebrek aan beter? De jaartallen uit de vorige eeuw stop ik ook nog eens in een Schijf.

Een treurige mededeling voor Pete Wingfield, hij staat niet met stip op 18. Dat stond hij in 1975 overal. 'Eighteen With A Bullet' ging in Nederland na een week op achttien heel snel alweer retour naar veertig. Ik kies voor Alice Cooper met 'I'm Eighteen', zijn eerste Amerikaanse hit in 1971. Vincent Furnier was al 24, maar zat als achttienjarige heer in dezelfde schuit als de meisjes van Paul Van Vliet...

17 is niet alledaags. Hoewel deze over twee maanden opnieuw voorbij komt in 20 Years Ago Today. 'Just Seventeen' uit 1970 werd uitgebracht als The Raiders, maar is gewoon de groep van Paul Revere. Als ik me niet heel erg vergis, staat Mark Lindsay ook gewoon op het Nederlandse fotohoesje. Muzikaal het bekende concept, een lekker pretentieloos stampnummer.

Twentieth, nineteen, eighteen, seventeen... zestien! Ja, de Engelse zestienen zijn er genoeg. Heeft The Sweet er geen liedje over gemaakt? Neen. 'The Six Teens' gaat over zes tieners. Maar de meest markante sixteen is in mijn ogen 'Een Meisje Van Zestien' van Boudewijn De Groot (1965).

Over drie weken gaan we van vijftien naar elf. Suggesties zijn altijd welkom, dat geldt eveneens voor de twee komende Schijven. Volgende week zet ik Marianne in de schijnwerpers. Ze is erg vaak bezongen, ook als Marian, Mary Anne en Mary Ann. Losse Mary's zijn uitgesloten van deelname.

Over twee weken gaan jullie me eenmalig trakteren op vijf verschillende alcoholische dranken. Dit om te vieren dat ik dan twee jaar van de drank af ben. Wordt het 'Beer Or Sangria'? Jullie mogen het zeggen!

foto van 'vroeger'

Als regelmatige bezoekers weten jullie inmiddels al dat ik me bijzonder prettig voel in dameskleding. Echter, tot twee jaar geleden had ik ettelijke liters alcohol nodig om daadwerkelijk een jurkje aan te trekken. De fascinatie bleef dan ook iets voor in de slaapkamer. Zaterdag 21 februari 2009. Ik zit midden in een geestelijke crisis die met enorm veel alcohol gepaard gaat. Mijn salaris is gestort en zo ga ik met de Numark batterij-pickup naar Leeuwarden. Vangst: Heel veel singles, een spontaan optreden in café Mukkes en het onderwerp van vandaag.

Sylvia runt al jaren een inbrengwinkel, hoewel ze de grote voorwerpen de deur heeft uitgewerkt en voornamelijk in kleding doet. Ik begin te giechelen als ik de japon uit het rek vis. Gaaf! Zal wel niet passen? Wablief? Perfect! Juiste lengte en alles. Vijfentwintig euro voor een gedragen chinese japon waarvan twee knoopjes missen, is 'dik betaald'. Nieuw blijken ze niet veel duurder te zijn...

Leeuwarden wordt besloten met heel veel bier. In flink aangeschoten toestand pak ik de laatste trein naar Steenwijk. In Het Pandje 'vieren' ze carnaval. Hee! Ik kan me natuurlijk ook verkleden... En zo maakt de 'China girl' zijn debuut. Zijn? Tja, onvoorbereid, en dus inclusief Al-Qaieda-baard en ongeschoren benen. Nu heb ik alleen geen plaats voor de huissleutel? Ik ga nog verder naar Loco en Carambar en dus laat ik Numark en rugzak in Het Pandje staan...

Ik heb de japon zo over mijn onderbroek aangetrokken en bibber naar huis. Och nee toch! Had ik de sleutel niet in de rugzak gedaan? Zo bel ik kameraad Henk op zondagochtend half zeven uit bed. Ik kan even bij hem op de bank, maar om twaalf uur moet hij weg. Dan ga ik naar Patrick, die ook al weg moet. Het is bijna twee uur en nog twee uren voordat Het Pandje open gaat. Ik kijk naar de japon en krijg een idee. Even later dood ik de tijd aan een tafeltje bij Shanghai, een lokale chinees...

Er gaan in deze tijd weinig dagen voorbij dat ik me niet het leplazerus zuip. Een week later op zaterdagmiddag is het niet anders. Om negen uur zie ik scheel van het bier en ga naar huis. Sms-je van Willemijn of ik mee op stap ga? Euh... ja..., maar dan... Ik scheer mijn gezicht en benen, steek mijn haar op met eetstokjes erdoor heen en maak zwarte kringen rond mijn ogen met een oogpotlood. Ik stuur Willemijn alvast een voorproefje per MMS.

Haar reactie in Het Pandje is beduidend koeler. Klaas draait maar weer eens David Bowie voor mij. We gaan verder op stap en eindigen in de Carambar. Ze rept met geen woord over mijn verschijning. Ik denk dat ze het helemaal niks vindt. Ik vind haar dan wel weer stoer om dan de avond in mijn gezelschap te zijn?

Volgens traditie breng ik haar thuis. Op de hoek pakt ze haar telefoon en stelt ze voor een foto te maken. Hoewel het fris is, doe ik mijn jas uit en de foto wordt genomen. Vrienden van haar in Leiden dachten dat ze het zelf was. En ik moet bekennen dat ik nimmer vrouwelijker op de foto kwam dan hier. Die pose, de taal die het lichaam spreekt? Terwijl ik ladderzat was!

Het zou het slot zijn van onze laatste staptocht met alcohol. Ik ga volgende maand stoppen, maar dat weet ik dan nog niet. Ik heb de japon in mei nog eens aangehad voor een gothic-feest, maar ik ben nog lichtjaren verwijderd van het moment dat ik het écht ga durven... Nu dus!

hoe-is't-bui: David Bowie

Het idee was even een kleine stand van zaken te geven. Ik had aan een foto van twee jaar geleden gedacht als illustratie, maar laat die nu ook eens een aardig verhaal herbergen. En dus doe ik dat morgen. 'China Girl' van David Bowie is een voorproefje. Hoe is het met Gerrit? Dat was het idee. 'Prima', is zijn standaard antwoord. En eigenlijk is daarvan geen woord gelogen!

Eind oktober schreef ik al eens dat mijn vader ernstig ziek is en dat mogelijk een kentering in de berichten kon opleveren. Welnu, we hebben ons al vaker zorgen gemaakt, maar nu lijkt de eindfase toch aangebroken. Het voelt alsof het nog maanden is tot Pasen. Wat zijn overlijden met mij en Soul-xotica gaat doen, kan ik nu niet inschatten. Jullie zijn de eersten die het weten...

En verder? Na drie maanden intensieve gesprekken met een psychologe heb ik eindelijk het etiketje dat ik zocht. Ik heb een schizotypische persoonlijkstoornis met talent voor PDD-NOS. Negentig procent niks aan doen! Dat heeft in 35 jaar al zijn plaatsje gevonden.

Ik heb in drie maanden geen spijkerbroek aan gehad! In de vrije tijd kies ik vrijwel altijd voor iets vrouwelijks en in mijn werk zweer ik bij trainingsbroeken. De acceptatie in Steenwijk is me honderd procent mee gevallen!

Niet dat ik me iets van kritiek aantrek, niet meer... Bovenal voel ik een rust. Dingen waar ik me heel druk over kon maken, boeien me nauwelijks meer. Ik kan en mag dingen op zijn beloop laten gaan, het komt toch zoals het komt. Hopelijk straalt die vreugde ook af van Soul-xotica! Het schrijven geeft mij in elk geval heel veel voldoening!

sympathieke nagalm

Soms val ik van de ene verbazing in de andere. Ik weet inderdaad niet meer te herinneren waar ik in een jaar Soul-xotica over heb geschreven. Dan verbaas ik over bepaalde berichten of kom erachter dat ik twee bijna-identieke berichten over Dungen heb geschreven. Of, zoals nu, dat ik nimmer een woord heb gerept over Efterklang. Dat komt goed uit, dan kan ik er nu over schrijven, maar mét een waarschuwing vooraf: zó mooi als dit album gaan er niet meer volgen...

Februari 2005. De garagerock is passé voor mij. Ik luister naar 747 AM, tegenwoordig het suffe Radio 5, maar tot september 2006 op doordeweekse avonden het domein van de VPRO. 'De gezamenlijke zenders van Peasens en Moddergat', 'De avonden' en tussen elf en twaalf eigenzinnige muziek. Vooral 'Café Sonore' was een favoriet. Geluidskunst, radiofonie, electro-acoustique en musique concréte enzovoorts. Op vinyl mocht alles, als het maar eigenzinnig was. In dat licht kocht ik 'Tripper' van Efterklang op dubbelvinyl.

Efterklang uit Kopenhagen is géén band, maar een ensemble. De harde kern bestaat uit tien muzikanten, maar als twee van hen gelijktijdig op het podium staan, mag het in principe Efterklang heten. Gaan ze met strijkers op tournee, dan staat er een twintigtal. Als Grønlander Truppen ook nog mee gaat, moet het podium een stevig formaat hebben.

Efterklang is Deens voor 'nagalm', maar muzikaal willen ze een 'weemoedig verlangen naar iets dat gaat komen' bewerkstelligen. Efterklang balanceert daar waar popmuziek, klassiek en electronica samen komen. De zangers en zangeressen kunnen klassiek geschoold zijn. Muzikaal is het een contrast. Enerzijds een vleugel en strijkers met daar tegenover mensen achter laptops. De beats zijn subtiel en klinken soms als minieme krasjes op een plaat.

Dat verlangen wordt heel erg wrang bij de titel 'Prey And Predator', een van mijn favorieten. De Grønlander Truppen, een gemengd koor van Groenland, zorgt voor vocale assistentie met Deens-achtig Engels. De muziek valt om je heen als een warme deken op een koude decemberavond.

Toch slaan stemmen dood in een sneeuwlandschap en klinken ongemeend harder. Laat dit nu net eens het euvel zijn met 'Parades' (2006) van Efterklang. Ik raak snel verveeld en ben voortdurend op zoek naar iets anders en heb 'Parades' niet gekocht. Toch blijft de sympathie jegens de Denen fier overeind.

Wanneer je je aanmeldde voor een digitale nieuwsbrief, liep bij andere bands je mailbox vol met aanbiedingen van software en Viagra. Behalve als er een nieuw album uitkwam! Neem dan Efterklang: Ie-de-re maand kwam een nieuwsbrief. En als er geen nieuws was op muzikaal vlak, deelde je als fan mee in het privéleven van de muzikanten. De geboorte van een kind werd bijna euforischer aangekondigd dan een nieuw album...

20 Years Ago Today: 297-298

Als ik nu ook meteen The Butterflies noem, dan... ben ik een week vrij! Van 20 Years, want van vakantie en fietsen zijn we weken en maanden verwijderd. Het komt me wel goed uit. Ik moest Sideburner maar weer eens aan zijn kuifje naar de computer te trekken voor een 'Blast from the past' en moet ik ook nog even lof uiten aan het adres van Sharon Van Etten. En de rest van de week komt ook wel vol...

Voordat ik een geheime liefde ga onthullen, doe ik eerst 'Baby Doll' van The Butterflies uit 59 voor Christus. We kennen dit duo natuurlijk vooral van 'Willem Wordt Wakker', waarin Susie van The Everly Brothers een ingrijpende metamorfose onderging. 'Baby Doll' van een piek is gewoon errug leuk en meer niet.

Hoezo een geheime liefde? Ik heb immers de gebroeders Gibb dit jaar al veel ruimte gegeven. Maar twintig jaar geleden was het minder hip om van The Bee Gees te houden. Ik was verzamelaar van The Bee Gees en had er op 16 maart al veertien singles, eentje van Barry en Maurice en vijf van Robin. 'Secret Love', dat zou uitgroeien tot een nummer veertien-hit, zou wel de laatste nieuwe Bee Gees-single zijn die ik kocht. Hoewel ik in 1995 nog wel het album 'Size Isn't Everything' van twee jaar ervoor in de opruiming op cd heb gekocht.

Hoewel 'Alone' uit 1997 een fijne single was, kocht ik hem niet. De Bee Gees zorgde voor een gevoel van schaamte. Het was iets waarvoor je niet gemakkelijk uitkwam. Maar dan, één zo'n single uit de jaren zestig en je weet het weer: die spontaniteit, die perfecte songs en de fraaie arrangementen. Daarom dus!

En nu schaam ik me niet langer meer. Gelukkig doet Singlehoesjes dat evenmin en dus zal ik nog vaak 'boodschappen' bij hem doen!

telefoontoppertje # 9: Manic Street Preachers

Ja, dat is alweer lang geleden. Telefoontoppertjes waren ooit ontstaan als bonusprodukt om het aantal berichten op te vijzelen. Het zijn empeeverdrietjes die ik op mijn telefoon heb staan. De laatste aflevering dateert van meer dan een maand geleden, dus hierbij numero negen. Om ze allemaal te behandelen, heb ik nog maar 230 te gaan... Ofwel: Gebrek aan inspiratie mag de komende drie jaar geen excuus zijn! Vandaag: 'A Design For Life' van Manic Street Preachers.

Ik wil het eens over Jillz hebben. Koud een week nadat ik een punt achter mijn alcoholconsumptie heb gezet, maak ik dankzij een flyer kennis met Jillz, een licht sprankelende appelcider. Dat klinkt als...? Maar goed, ik kan het dus niet proeven. Wel ruik ik eens aan een leeg flesje, zonder het gewenste resultaat. Maar het moet toch wel...? Een paar weken geleden had ik geluk. Op de bar stond een achtergebleven flesje met een flinke slok. Ik sluit mijn ogen en inhaleer de lucht en...

,,Scuse me sir, could you spare me some change please?". De klokken van York Minster. Hawkins, Dexy en Sid zijn er ook, hoewel de 'lads' in die dertien jaar vast hun Waterloo hebben gevonden. Jillz is je reinste White Lightning. Per liter goedkoper dan bier. 'The cheapest way to get pissed'. Lekker voor bij een zak met bouwlijm en zorgvuldig verzamelde 'dog ends'!

De daklozendrank nummer 1 heeft evenveel met echte appelcider te maken als dat bier met koffie heeft. Echte cider is dodelijk. In pubs in Wales krijg je hooguit één glas. Twee zijn goed voor een delirium! En zo heb ik maar mooi een bruggetje gemaakt naar Manic Street Preachers uit Wales. Begonnen als 'enfants terrible' via politieke betweterij naar de BZN van de Britpop. Maar muziek maken konden ze!

Luister maar eens naar 'Motorcycle Emptiness' uit 1992. Hun tweede Nederlandse hit was geweldig zinloos. 'If You Tolerate This Your Children Will Be Next' werd geassocieerd met zinloos geweld, maar gaat feitelijk over de zinloosheid van oorlogsmonumenten en -herdenkingen. Daar tussenin zat de telefoontopper.

Ik had nooit zo op de tekst gelet en daar schrok ik best een beetje van. 'We don't talk about love, we only wanna get drunk'. Wie zei daar dat 's ochtends om half tien met je literfles White Lightning op het plein voor het gerecht, beetje bedelen, soms even met je hoofd in een zak met lijm en peukjes rapen bij de bushalte géén geregeld leven is?

Maar het is bovenal die ijzersterke melodie en het bijna euforische refrein dat de plaat tot een telefoontoppertje maakt!

20 Years Ago Today: 294-296

Het aanbod van singles voor een gulden bij Sunrise begon te slinken. Ofwel, de interessante singles. Wat overbleef waren honderden Duitse flopsingles van 1978 en jonger. Soms, heel soms, was het feest en kreeg ik drie single voor een rijksdaalder. Zo ook vandaag, maar dan twintig jaar geleden. Als ik had geweten hoe interessant die guldenbak over een dikke maand zou worden, had ik het wellicht alleen bij Robin Gibb gelaten?

'How Old Are You?'. Dat hoef ik mijn zwager niet te vragen, ook al kan hij dit vanaf vandaag met '48' beantwoorden. Ik heb er nog aan gedacht hem een volgerschap cadeau te doen, maar zoiets wens je je ergste vijand niet toe?

Robin had in 1983 geen manieren, immers: Je vraagt een dame toch nooit naar de leeftijd. Wat hij in 1969 al had bewezen, deed hij veertien jaar later opnieuw. Van zijn broers kon hij als solist als The Bee Gees klinken. Bovenstaand album was zijn comeback en 'Juliet' was bijna een top tien-hit. In Duitsland ging de stroom singles onverdroten door. Ik kon niet het singlehoesje op Google vinden, maar het is een close-up van het album en toont Robin met de poster op de achtergrond. Túúrlijk werd het titelnummer geen hit bij ons.

Singlehoesjes.nl heeft er zelfs een aparte rubriek voor: Amerikaanse singles op Bell uit de late jaren vijftig. Plaatjes in 'oversized' hoezen met covers van actuele hits. Op 295 uit mijn collectie zingt Barry Frank 'Only You', het grote succes van The Platters. De b-kant is leuker, een lekker uptempo-ding: 'Black Denim Trousers And Motorcycle Boots'.

Tsja, Sammy Davis Jr. Als ik me niet vergis, heb ik die afgedraaide EP 'What Kind Of Fool Do You Think I Am?' op Reprise niet vaker dan één keer opgezet. Een prille liefde ontstond in 2005 toen ik 'Baretta's Theme' herontdekte en sinds twee jaar met de ultieme (northern) soul-pastiche 'I Like The Way You Dance' uit 1968.

Overmorgen wordt hier een nieuwe single besproken, eentje die twintig jaar geleden in de Top 40 stond. Er mag geraden worden!

Schijf van 5: de strop

Het lijkt zo'n aardige man op de foto? Ik was ooit van plan 'gewoon' vijf plaatjes te doen waarin een dooie valt. Dankzij de enthousiaste inbreng van Peter (singlehoesjes) zat ik al snel op dertig suggesties. Toen besloot ik het op te splitsen in moord, zelfmoord en overmacht. Wat ik tot dusver niet had gerealiseerd, ook buiten de gezellige darkfolk vallen in de popliedjes ook geregeld doden. Je zou met gemak je blog er voor kunnen inrichten, maar dat doe ik niet. Wel vanaf heden: Elke tweede zondag van de maand een doodsoorzaak. Deze maand: Executie door ophangen.

Zullen we beginnen met een fout mopje? De dag dat Arne Jansen stierf, heb ik met de punt van een schaar een diepe kras gezet op 'Meisjes Met Rode Haren'. Nu blijft-ie hangen...

Denken we aan de galg, dan denken we aan het wilde westen. De Mexicaan die onder de galg op zijn mondharmonica zit te jammeren, terwijl zijn halfbroer zaliger boven hem bungelt. Op vijf staat 'Once Upon A Time In The West' van Ennio Morricone.

Potdrie. Ik meende dat ik er net vijf had bedacht, maar eentje speelt verstoppertje. Dan maar een suggestie van Peter op vier, want ik wil straks buiten spelen, maar ik ken hem niet: 'The Hanging Tree' van Marty Robbins. Kuntrie is ook niet zo mijn ding...

Op drie een Nederpopklassieker van The Sandy Coast. Gaat de ik-persoon wel écht dood in dit nummer? De zang eindigt op het punt dat hij het touw om de nek krijgt, dus lang zal het niet geduurd hebben. De subtitel van 'Capital Punishment' uit 1969 is niet voor niets 'Death By Hang'.

Robert Plant was afkomstig uit de folk en zijn invloed was evident op 'Led Zeppelin III' uit 1970. Bovendien werd het album op het 'platteland' geschreven, in het Welshe gehucht Bron-Y-Aur om precies te zijn. In 'Gallows Pole', dat Plant in 1994 opnieuw opnam met Jimmy Page, wacht hij op executie. Hij weet het uit te stellen, omdat hij de beul weet te overtuigen dat er iemand komt met goud en zilver. Tenslotte komt zijn moordlustige zus en maakt hij een 'deal' met de beul. Hij is een vrij man, terwijl zijn zuster wordt opgehangen. Zo wreed kan de Engelse folk zijn!

Er is maar eentje die de galg overleefd en dus mag die op één! 'De Ballade Van Jan Lul' van Neerlands Hoop uit 1973. De heer Lul wordt ten onrechte verdacht van moord en krijgt de doodstraf. Als hij hangt, krijgt hij gratie, maar de beul neemt de benen. Piet Snot wil hem ook al niet helpen en dus is het wachten op de kraai. Jan is vrij en na een bloedig gevecht waarbij de begrafenisondernemer het leven laat, rolt hij het vak in! Neerlands Hoop BLIJFT leuk, ook al zijn de grappen veertig jaar oud!

Volgende week tellen we af. Waar naartoe? Geen idee! We beginnen bij 20 en gaan eerst naar 16. Ofwel, wat zijn de ultieme nummers met 20, 19, 18, 17 en 16 in de titel. Cijfers of uitgeschreven maakt geen verschil. Bij 20 mag 'Twenty-Five Miles' bijvoorbeeld ook nog. Hoewel de lijst nagenoeg compleet is, mag ik nog steeds verrast worden!

recenzeuren: The Deaf

Dirk, sinds een jaar programmeur bij De Buze, verzuchtte vooraf dat 'als dit niks werd, hij het echt niet meer wist'. The Deaf is afgelopen week veelvuldig op 3FM te horen geweest en ook Steenwijk werd daarbij genoemd. En dan is er nog de publiciteit van de laatste maanden. Het concert is immers verplaatst omdat Spike 'last minute' met Di-Rect bij 'De Vrienden Van Amstel Live' moest spelen. Dirk kan zich zorgen gaan maken, want de redelijke opkomst was te danken aan een lokaal voorprogramma!

Wie was nu de dienstdoende dj? Het leek Soul-X dankzij zijden sjaaltje, ruchesblouse en cola-consumptie, maar toch... 'Can't Sit Down' van The Del-Monas is zo'n typische Sideburner-klassieker. Het leek soms alsof Soul-X transformeerde in Sideburner. Hoe dan ook: Het was een lelijke set!

Aanvankelijk was er nogal wat te doen over het geluid, een zwak signaal van de Buze-Technics en onversneden mono. Pas toen hij zijn 'zieke' reserve-JB had gehaald en een extra monitor had aangesloten voor maximaal stereo-effect, bleek hij geen signaal naar zijn koptelefoon te krijgen, wat resulteerde in seconden rust en lelijke overgangen. Een welgemeende 'boe' voor deze derderangs-platenkrasser!

The Bastards opende de avond. Mogen we hier spreken van de 'créme-de-créme' van de derdejaars leerlingen van de muziekschool in Wolvega? Okay, je mot ergens beginnen. Maar mot dat hier? Een zouteloze coverband is het resultaat. Niet meer terugkomen a.u.b.!

Dan de nieuwe Steenwijker trots Motöranus. Martijn is een levenlang Motörhead-fan, maar warempel... hij klinkt echt als Lemmy! Geldt eveneens voor de band. Oogjes dicht en de roemruchte Britse band staat op het podium. Wellicht hadden die zich drukker gemaakt over het geluid?

Het volgende doet pijn als je duurzaam getrouwd bent met De Buze: De zaal is een galmbak, de apparatuur niet meer van deze tijd en vakkundige technici zijn al jaren niet meer binnen geweest. Maar dan komt The Deaf, een band die in alle uithoeken heeft gestaan en niet alleen harder wil, maar ook minder galm en lelijke bijgeluiden. Dan gaat De Broekzak ernstig op z'n snavel.

Gaat Spike zijn sterallures tonen? Nee! Na twintig minuten 'vals starten' neemt hij het geluid voor lief en knalt los. Eerlijk gezegd voegt het alleen maar toe aan de vuige garagerock'n roll van het kwartet. De organist ontbreekt op de foto's. Hee! Wat gebeurt daar? Mijn heupen gaan bewegen. Er wappert haar voor mijn ogen. De voeten maken passen zonder vooruit te komen. Voor ik het weet, raak ik in extase. Wanneer dit voor het laatst bij een rockband gebeurde? 2007! The Pogues in Lokeren...

'Take Her Home' van The Ro-d-ys krijgt een lekkere behandeling. Het is een lust om naar ze te kijken. Je kan aan Spike merken dat hij een beroepsmatig entertainer is. Hij weet het stijve Steenwijk in beweging te krijgen. Muzikaal hangt het tussen Nederbeat en gecultiveerde garagerock, maar gelukkig nog mijlenver verwijderd van The Detroit Cobras!

Leadzanger en discjockey kunnen mekaar na afloop alleen maar complimenten toewuiven, al ben ik niet te spreken over de laatste...

Slechtste mop van de avond: 'Spike speelt direct'...

20 Years Ago Today: 293

Heibel op de redactie. Vanavond draaien WE plaatjes bij het concert van The Deaf, de hobbyband van Spike van Di-Rect. Dat is rock and roll en dus heeft Soul-X naast de blauwe bak de expertise van Sideburner nodig. En nu begint zusje zich ook al te mengen. Ze wil vanavond haar dj-debuut maken, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Temidden van dat tumult schrijf ik maar de volgende 20 Years, want door de dagplates loop ik ietsje achter...

Zomaar uit het niets klom in 1969 een eigenaardige single de Engelse hitparade op en bereikte de eerste plaats. Hoewel de 'anonieme' bassist Bijou Drains een bekende naam bleek, waren de anderen volslagen onbekend. In termen van communicatie, of beter gezegd het ontbreken daarvan, was het echter een typische supergroep.

Pete Townshend had drie mensen een plaat beloofd. De vijftienjarige Schotse gitarist Jimmy McCullough, de zesentwintigjarige jazzpianist Andy Newman en de chauffeur van The Who, John 'Speedy' Keen (soms foutief als KeenE gespeld). Het was de manager van The Who, Kit Lambert, die voorstelde in het kader van tijdbesparing de drie samen te brengen. Pete was zelf de bassist op hun platen.

Het duurde pas tot oktober 1970 eer het album 'Hollywood Dream' verscheen, een miskende klassieker. Het morbide 'Accidents', binnenkort in een Schijf, had niet het succes van 'Something In The Air' gebracht. De moeilijk verhoudingen hielden tot 10 april 1971 stand. Als enige overlevende treedt de bijna-zeventigjarige Newman tegenwoordig op met een nieuwe Thunderclap Newman. De zanger is nu een neefje van Pete Townshend.

In mei 1972 werd gitarist Les Harvey van de Schotse band Stone The Crows in Swansea op het podium geëlektrocuteerd. De dinsdag gememoreerde Stevie stond vooraan bij het podium. Aan Jimmy McCullough de 'eer' om Harvey te vervangen, maar Magere Hein wachtte hem ook op. Na te hebben gespeeld bij Wings, overleed hij in 1979 aan een overdosis heroïne. Speedy Keen maakte diverse albums zonder succes. Hij kreeg op den duur reumatische klachten, maar overleed in 2002 geheel onverwacht.

'Armenia, City In The Sky', de opener van 'The Who Sell Out' uit 1967, vloeide eveneens uit zijn pen. In Nederland was 'Something In The Air' goed voor een veertiende plaats. Helaas ietwat vergeten, maar daar is Soul-xotica voor opgericht!

20 Years Ago Today: 290-292

Zoals ik al eerder aangaf, was het plaatjes verzamelen tot 1992 een sport. Vijf of zes gulden zakgeld in de week maakte dat ik kritisch moest zijn. Een miskoop was uit den boze, maar heel soms zat er eentje bij die als wees bleef rondhangen. Vandaag twee van zulke plaatjes, die ik op 1 maart 1991 dan toch een plaatsje gunde. 'Driver's Seat' had zo die nieuwe single uit de hitparade kunnen zijn, maar is het niet! Dat is nummer 297 en komt volgende week...

7 mei 1990, zomaar een vlooienmarkt in de Sneker Veemarkthal. Iemand heeft een paar zeer gemengde bakken singles staan. Drie voor een gulden. Ik zoek er vijf uit, waaronder 'What Is Life' van George Harrison. De zesde, om de twee gulden vol te maken, wordt 'Quand Les Roses' van Adamo uit 1964. Een gave single met een verkeerd fotohoesje. Gezien ik niet kapot ben van Franstalig repertoire, duurt het bijna een jaar eer ik deze als 292 aan mijn collectie toevoeg. Oorspronkelijk was het 146 geworden...

In juni koop ik op een rommelmarkt in Heeg een zeer gave 'Make Me Smile' van Steve Harley & Cockney Rebel met fotohoes en een stapeltje zonder hoes en met krassen. Uiteraard heb ik 'Dreadlock Holiday' van 10CC en 'Crazy Horses' van The Osmonds al lang vervangen door betere exemplaren. 'The Last Farewell' van Roger Whittaker bracht enige gêne teweeg, vandaar dat het maanden duurde dat ik de hand over het hart haalde. Wat 164 moest worden, werd 290.

Sniff'n' The Tears kocht ik wél op 1 maart 1991. Op dat moment is deze single opnieuw een grote hit aan het worden. Maar de mijne is van 1980, of moet ik 1978 zeggen? Het nummer was al een paar jaar oud toen het een top vijf-hit werd. Ik heb nóg een single en een elpee van de groep en moet concluderen dat 'Driver's Seat' echt het magische moment van de groep was.

Anders had ik hem beslist niet voor een gulden meegekregen, maar hij zat verstopt in het hoesje van 'Dream Police' van Cheap Trick...

beet!

Vorige week maandag kon ik niet nalaten even door de bakken cd's bij Free Record Shop te snuffelen, te meer omdat ze honderden albums hebben afgeprijsd. 'Wild Wood' van Paul Weller voor een rijksdaalder (€ 2,50) heb ik nog niet beluisterd. Uit de ... Sessions had ik maanden geleden al The Funk Sessions gekocht, nu The Soul Sessions. Een dubbelaar voor vijf euro met veel (wie kent hem nog?) Robin Albers-achtige aalgladde jaren tachtig soul, maar ook een zeer indrukwekkende 'By The Time I Get To Phoenix' van Isaac Hayes.

Zes euro. Voor die prijs mocht 'Caught Live +5' mee. Had ik die nog niet? Niet op cd, maar straks meer over de elpees. Het dubbelalbum verscheen in 1977 nogal zonder reden. Of liet Decca het hoofd hangen omdat men dacht dat het over en uit was met de band. Drie jaar ervoor waren ze er even mee gestopt. Het voordeel van een eigen platenmaatschappij uitte zich in soloplaten van alle leden. Justin Hayward en John Lodge hadden nog enig succes met 'Blue Jays', maar verder konden de leden niet zonder elkaar.

Voordat The Moody Blues zonder Mike Pinder in 1978 een comeback maakte, kwam Decca dus met deze dubbelelpee. De eerste drie kanten vormen een registratie van het concert dat The Moodies op 12 december 1969 gaven in de Royal Albert Hall, kant vier bevat vijf niet eerder uitgebrachte liedjes uit 1967-68. Voor live-opnames uit 1969 klinkt het warmer dan menig live-plaat.

The Moody Blues mk. II heeft dan juist haar vierde langspeler afgeleverd, de eerste op Threshold, 'To Our Children's Children's Children', een moeilijk uit te voeren conceptplaat. Alleen 'Gypsy' wordt bij het concert gespeeld. Ik ken de plaat van haver tot gort, hoewel ik de rumoerige gitaarversterker in 'Legend Of A Mind' nog nooit had gehoord. 'Peak Hour' krijgt inderdaad een eenzaam applaus vooraf, maar is versneld de definitieve versie. Van alle liedjes die Justin Hayward heeft geschreven, is 'King And Queen' op kant 4 zijn ultieme favoriet!

Eind juli 1990 ben ik met mijn ouders in Denemarken. Bij een bezoek aan Vejle vind ik bij Drejeskiven een nieuw exemplaar van 'Caught Live +5'. 99 kronen, dat is 33 gulden. Zoveel heb ik niet in de portemonnee, maar heb bij mijn broer, bijna 200 kilometer verderop, dat bedrag wel liggen. Ouders willen het niet lenen, maar de vondst blijft me bezig houden. Ik dram lang genoeg door totdat we in de auto stappen om in Vejle de elpee op te halen.

Een week na thuiskomst ben ik in Heerenveen bij Sunshine Records. Daar liggen drie exemplaren... Een tientje elk... Ik heb het mijn ouders maar nooit verteld!

Schijf van 5: dinsdagplate

De natuur heeft deze feestweek zeer speciaal gemaakt! Vandaag de climax met een Schijf van vijf dinsdagen. Als deze zonnige dinsdag dit jaar nog vijfmaal wordt overtroffen? Er is ten opzichte van eerdere plannen één dinsdag vervangen. Peter heeft een zeer begerendswaardige dinsdag in zijn collectie, eentje die het slechtste in mij naar boven haalt. Maar buiten hebbehebbehebbe, is het geen nummer 1 in mijn Schijf en dus reserveer ik die voor een later bericht. De nummer vijf heb ik nog niet eens beluisterd, maar...

Als je b-kant bent van één van de meest klassieke popsongs aller tijden en Todd Rundgren heeft je geproduceerd in het jaar dat zowel hij als de groep op de top van hun kunnen zijn...? Inderdaad, dat zit wel snor. Op vijf staat 'Sweet Tuesday Morning' van Badfinger (1972), de flip van 'Day After Day'.

Vier noemde ik gisteren al in het kader van het 'moeilijk denken'. 'Ruby Tuesday' van The Rolling Stones (1967) ligt zó voor de hand? Om echt even de 'freak' uit te hangen, verkies ik de mono boven de gangbare stereo. Ja, dat klinkt eng...

Mijn muziek-enthousiasme is gestoeld op een eindeloze zoektocht naar nummers die nóg mooier zijn dan dat ene mooie nummer. The Moody Blues is zo'n eeuwige favoriet, die nimmer een lijstje zal aanvoeren. En dus staat 'Tuesday Afternoon' (1967) in deze Schijf op drie.

Geen connectie met de nummer drie, maar wel ondergedompeld in een melodieuze sixties' saus is 'Tuesday Afternoon' van Stonecake (1992). Met name Jan Douwe Kroeske zat nogal achter dit nummer aan, maar aanvankelijk zonder resultaat. In januari 1993 was het voor een gulden mijn eerste cd-single, drie maanden later kreeg het opeens toch nog bescheiden, maar verdiend, succes.

De hereniging met Stevie was gezellig geweest. Ik had hem in Mossley leren kennen en opnieuw tegengekomen in De Bilt. Nu, december 2001, was hij gevlucht naar Tuk om me te bezoeken. Stevie vond het welletjes. Hij wilde terug naar Swansea en daar op zijn 51e eindelijk 'settlen'. Ik had een lening voor de busreis naar Calais voor hem geregeld. Zijn zus zou de bus vanaf Dover reserveren en vooraf betalen.

Die zondagmiddag voelde opeens heel anders aan. We hadden singles van Yes gedraaid, Stevie's favoriete groep, en toen bracht ik hem naar het station. Bij De Meenthe stopt hij nog eenmaal 'Gilbert', zijn hondstrouwe hasjpijpje, en biedt mij daarna het pijpje aan.
,,Anders geef ik hem een zeemansgraf". Ik sla het af en heb daar nu nog spijt van!

,,Ik haat afscheid nemen", zegt Stevie.
,,Ach, we spreken elkaar binnenkort weer", maar het overtuigt niet. Het blijft stil tussen ons totdat de trein stopt.
,,Bye. God bless you", en hij stapt aan boord. Op straat zet ik de walkman aan. De 'double play'-cassette met de eerste twee Lynyrd Skynyrd-platen zit erin vastgeroest. Bij 'Tuesday's Gone' (1974) biggelen me de tranen over de wangen.

Wat we beide wisten, maar niet konden weten, werd toch de waarheid. De volgende ochtend vond men zijn lichaam op een parkeerterrein in Calais. Doodgevroren. Zal Gilbert zijn zeemansgraf hebben gekregen?

dagplate: maandag

Ik denk té moeilijk. Bij dinsdag heeft vrijwel iedereen dezelfde eerste associatie. Die staat voorlopig op 4, maar pas nadat ik een tiental obscure dinsdagen had opgerakeld, bedacht ik dat deze er óók nog was. Zojuist zocht ik op 'Monday' op singlehoesjes om bijgaande illustratie te vinden. The Mamas And The Papas staan vast onder 'sixties', onder 'pop' staat notabene The Boomtown Rats. Nu moet een beetje spugen van die plaat, maar ik zou nooit op het idee zijn gekomen!

Peter biedt me ook nog 'New Moon On Monday' van Duran Duran. Wanneer je bouwjaar 1975 is dan associeer je hen met 'The Reflex', de band waar de meisjes uit de klas verliefd op waren. Er werd op het schoolplein 'uitgevochten' wie met Nick Rhodes mocht gaan. Opvallend was dat Simon Le Bon helemaal niet zo in trek was onder de Hommertser bakvissen.

En toch, ik zou Little River Band gaan doen, maar denk dat ik straks toch nog even Duran Duran ga halen. Want over smaak voor jongens kun je twisten. Een jongen met make-up krijgt een zwaar leven in Jutrijp-Hommerts. Lang haar was al een 'shock'...

Muzikaal is Duran Duran best de moeite waard. De doorbraak naar het tienerpubliek had praktisch geen weerslag op de muzikale kwaliteit. 'New Moon On Monday' is zo'n typisch voorbeeld. Melodieus, jaren tachtig als een Rubik-kubus, dansbaar en qua productie drie eeuwen vóór de eenheidsworst van Stock, Aitken en Waterman.

Ja, dit is echt een verrassing, ook voor mij! Wist trouwens ook niet heel veel zinnigs te zeggen over 'Home On Monday' van Little River Band, dus...?

Ik had gisteren 'Gloomy Sunday' van Lydia Lunch nog moeten noemen, een suggestie van Peter. Hij stuurde mij vorig jaar een opname van Lunch toe en... euh... zeg het maar!... ik trok het niet echt! Maar toen ik gistermiddag na een prachtige wandeling opeens 'Knives In The Drain' door de oordopjes hoorde, viel opeens het kwartje. Geniaal!

dagplate: zondag

Hoezo, 'even goedkoop scoren'? Het singlehoesje van Morrissey ontbeert een titel en toont enkel een foto van onze opperdramatruus. Het is natuurlijk erg publieksvriendelijk om dan voor Velvet Underground te kiezen. Zeker als Benny en Stefan regelmatige bezoekers zijn! Het zou dan gaan om 'Sunday Morning', de openingstrack op dit legendarische album uit 1967, waarop producer Tom Wilson aan Andy Warhol uitlegt dat produceren écht een vak apart is.

Dan Morrissey. Afgelopen winter had ik ineens behoefte aan 'Viva Hate' en liet jullie, als lezers, aanwezig zijn bij die reünie. Het resultaat was het einde van een oude liefde. Een elpee die ik wens nóóit meer te horen! Op één track na: 'Every Day Is Like Sunday'.

Er is een 'potje' bij de Emmaus in Mossley. Als minimaal drie 'companions' iets anders ondernemen dan met een fles White Lightning langs het Huddersfield Canal gaan zitten, bijvoorbeeld bioscoopbezoek of een weekend kamperen, dan wordt het uit dat potje betaald. Zo ontstaat het idee om met John en Phil de beroemde 'Blackpool Illuminations' mee te maken. Blackpool is als kustplaats het vakantieoord van de arbeiders uit het midwesten en noorden van Engeland. In oktober of november is de hele kustlijn behangen met lampjes die dan met een hele ceremonie worden aangezet. Wij zouden er bij zijn, maar waren in de buurt...

Positief blijven denken. Misschien wordt het deze zaterdagnacht nog erg gezellig met de licht ontvlambare John en de halve gare Phil? Nadat we de tent hebben opgezet, krijgen we een lift naar de stad. De eerste pub op de route is het meteen raak. We zijn alledrie stevige innemers en zijn al flink aangeschoten als we om half acht richting pier gaan. Redden we nooit in een uurtje! Helemaal niet als Phil en John woorden krijgen over de te volgen route. Ik weet dat John gelijk heeft, maar die redt zich wel. Ik mag Phil niet alleen laten. Verkeerde keuze?

Phil is ooit dakloos geweest in Blackpool en leeft zich weer helemaal in in die rol. Hij gaat bedelen. Jakkes! Ik trakteer hem op een halve liter, maar zeilt opeens het blik in zee en noemt me een 'faggot'. Goodbye Phil! Ik zou wensen dat ik niet veel van deze avond kon herinneren. Ik word hardhandig uit een disco getrapt en weet ook nog de reden! Doet-ie anders nooit...

Ik hou een taxi aan en die brengt me, volgens afspraak, van mijn laatste centen naar Saint Annes. Dat is de pier! Verrek, die camping was iets met Saint. 'This is the coastal town that they forgot to close down. Come, Armageddon, come!'. Ik hou weer een taxi aan. Iets met Saint en een camping en platzak. Hij neemt me mee naar kantoor, maant me tot kalmte met een bak koffie en dan opeens... ,,We kwamen langs een molen". Het blijkt Saint Martins te zijn. De taxi brengt me daar met gesloten portemonnee. Hoe ik dat geflikt heb, weet ik niet meer.

John had de beste avond gehad. Hij was met zijn neus in wat coke gevallen en had 'bijna-geneukt'. Phil had in het kader van 'sightseeing' twee uurtjes een politiecel van binnen gezien. En ik zou voortaan weer braaf mijn handjes thuis houden. John had ons geïnstrueerd dat Bob en Carol, het coördinatorsechtpaar, er niets van mochten merken. In de auto terug kijkt Carol met pretoogjes naar ons. ,,We hebben het zóóó gezellig met elkaar gehad", liegt John met een stalen gezicht. ,,Oh, really?", is Carol 's enige commentaar. Ze kent ons van haver tot gort...

'Every Day Is Like Sunday' van Morrissey doet telkens weer herinneren aan dit miserabele weekeinde. 'Every day is silent and gray'.

dagplate: zaterdag

Tot twee jaar geleden hing, zat of lag ik nu ergens in de horeca. Een zaterdagavond zonder stappen of bier? Nu zou ik vanavond gaan stappen met Willemijn, maar was niet rouwig toen ze me sms'te dat ze zich niet in staat voelde. Hoewel ik toen even aan een solistisch uitstapje twijfelde, staat Klaas Vaak nu op mijn deur te roffelen. Kwartier na voltooiing van bericht lig ik vast onder de wolletjes...

Er zijn veel nummers over zaterdag gemaakt die met dansen en uitgaan te maken hebben. Zeker sinds ik de Saturday Night Fever ben kwijt geraakt, had ik gedacht aan een iets andere zaterdagplaat. Toen kwam 'Saturday Night' van Suede boven drijven.

Een prachtig nummer, dat is waar. Ik zou kunnen vertellen over derde kerstdag 1997, de dag nadat het met Syl was uitgeraakt en ik bij het beluisteren van de Moordlijst het idee vatte om oud en nieuw in York te vieren. Maar het contrast is groot. Van vrolijk swingen in de disco naar het troosteloze drama van Brett Anderson en zijn discipelen. Is er geen tussenweg?

Jazeker! Op zaterdagmiddag naar het park. Maakt niet uit of het Onafhankelijkheidsdag is of niet. Een oubliehoorntje met nootjes bestellen bij de ijscoboer die luidkeels 'Nei Blu Dipinto Di Blu' staat te bazuinen. Chicago maakte er in 1972 een prachtig nummer over. Een paar jaar geleden is het nog gerecycled.

In 2005 viel 4 juli op een zondag en was ik in een park in Deventer. Het liedje heeft toen, in gedachten, mijn dag gekleurd. Geen 'Saturday', maar wel een openluchtfestival voor het hele gezin. Ik was toen vrijwilliger op Plug Plantsoen Pop. Het laatste jaar in die hoedanigheid.

Verre van juli, met een ijzig koude wind onder de zwierige rok, was Chicago vanmiddag andermaal de soundtrack. Dit had te maken met dit voornemen. En wie zeurt nu over een park als je over De Woldberg kan wandelen?

dagplate: vrijdag

Hier hoefde ik niet lang over na te denken. Ik heb zelfs niet getwijfeld. Hoewel? Nou vooruit, er zijn twee problemen met 'Friday On My Mind' van The Easybeats. Ten eerste publiceerde ik 24 maart een bericht waar ik niks op kan aanvullen. Ten tweede bestaat de kans dat we hem op 31 maart opnieuw tegenkomen in De Eindstreep. Grappig detail: Ik heb me toen suf gezocht naar een bruikbare jpg van de Nederlandse fotohoes en niet gevonden. Twee dagen later stuitte ik op singlehoesjes.nl en daar staat hij gewoon!

Hoewel ik nog geen idee heb van hoe De Eindstreep er komt uit te zien, zal 'Friday On My Mind' vast niet op nummer 1 staan en dus mag het hoesje! Verder zou ik de ruimte ter beschikking willen stellen aan een obscure albumtrack.

Ik werkte in 1994 bij de gemeentewerken, toen de jongens van de vuilnisophaaldienst terug kwamen met een doos elpees. Interessant? Wel als folk, blues en Liesbeth List je 'ding' is. Ik ben nog altijd erg in mijn nopjes met het titelloze debuut van Odetta, er zaten twee albums van Joni Mitchell tussen en... 'The Coaldust Ballads' van The Ian Campbell Folk Group.

Ian Campbell is niet zomaar een Britse folkmuzikant. In navolging van Child en Sharp, een rol die in ons land door wijlen Ate Dorenbosch werd vervuld, was Campbell een archivaris van folksongs. Hij maakte in 1964/65 een programma voor de BBC over de historie van de steenkolenmijnen en verdiepte zich in liedjes met dat onderwerp. Het leidde ondermeer tot deze, erg gezochte, langspeler.

Er staat één liedje op dat niet meteen over steenkolen gaat, maar werd geschreven door een mijnwerker uit Cheshire. Mossley is voor de helft Lancashire en de andere is Cheshire, dus het gebezigde taaltje ken ik wel. 'Twas last pay Friday afternoon, I went and drew me fares'. Ja, ik voel me weer thuis. 'Pay Friday' is op papier een drama en toch is het liedje erg 'tongue-in-cheek'!

Waar The Easybeats de hele week dromen van vrijdag om achter de meiden aan te gaan, daar heeft de mijnwerkel al vrouw en kroost. Eenmalig duikt hij vrijdagmiddag de pub in. Dat is een kostbare hobby en onze held gaat met lege zakken naar huis. Daar wacht moppie met de deegrol in de aanslag. De 'barns' (de kinderen, die we in Friesland 'de bern' noemen) huilen hongerig. De bakker en de schoenmaker zwaaien met rekeningen. Hij droomt dus ook van vrijdag, maar nu om iets moois voor zijn vrouw te kopen en nóóit meer naar de pub te gaan. 'Famous last words'...

Eén minuut en tweeënvijftig seconden. Meer heb je niet nodig voor een lied met een knipoog!

dagplate: donderdag

Dat realiteit en beleving soms mijlenver uit elkaar liggen, las ik eens in een Nederlands boek over de jaren zeventig. Niet de romantiek van de showbiz en de triomfen en nederlagen (1974) in de sport, maar veelal politiek en het leven van alle dag. Voor de cultuur is slechts een rommelig hoofdstukje weg gelegd. Het Kralingse Popfestival wordt geëerd met een foto en de schrijvers memoreren maar één popsong in het boek.

Een plaat die volgens de schrijvers 'niet van de radio was te branden en maanden (!) lang de hitlijsten aanvoerde'. De plaat? 'Thursday Night' van Cuby & The Blizzards uit 1970. Dat eerste, dat zou best kunnen, want met name Veronica droeg de Nederpop een warm hart toe. Helaas eindigde de single maar liefst 26 plaatsen lager en doorliep de Top 40 in vier weken tijd.

Slechts viermaal bereikte de Drentse bluesgroep de top twintig en alleen 'Appleknockers Flophouse' pakte een paar weken 1970 mee, maar Cuby was geen singlesgroep. Het leeuwendeel kwam niet hoger dan nummer 33. 'Thursday Night' was wél de allerlaatste hit van Cuby.

Legendarisch. De enige Nederlandse groep die dat predikaat verdient is Cuby & The Blizzards. Noem de voorbeelden maar op. Een Edison voor de LP 'Desolation', een formaat dat in Nederland in die tijd hooguit gebruikelijk was voor reeds gevestigde artiesten. De Amerikaanse bluesmuzikant Eddie Boyd sliep in de beddestee van de boerderij van Harry Muskee, compleet met haarnetje! John Mayall kwam ook logeren en trachtte Eelco Gelling te overtuigen om Peter Green in zijn Blues Breakers op te volgen. Cuby speelde als volslagen onbekende groep in een afgeladen Marquee Club in Londen. Dit alles zonder een rij Top 40-successen.

Maar Cuby kent ook een keerzijde. Gelling verspeelde een deel van zijn talent met drugs, Herman Brood werd op last van Philips in 1968 om dezelfde reden aan de kant gezet. En dan is er nog het alcoholisme van Muskee, overigens de reden waarom Cuby & The Blizzards sinds 1996 weer bestaat. Muskee was een geziene gast in het clubcircuit met zijn band, maar verbruide dit in 1995 door als een kruiwagen het podium te beklimmen. Feitelijk is de huidige Cuby gewoon de voormalige Muskee Band mét de oude Cuby-toetsenist.

De charme van Cuby, de oude, is het gebrekkige schoolengels, dat de muziek een rauwe directheid geeft. Gelling is geen groot technisch wonder, maar 'praat' door zijn gitaar. En er zijn slechts weinig westerse gitaristen die dat hebben begrepen.

Niet de meest memorabele single van Cuby, maar wel de enige 'donderdag' die ik kon bedenken.

dagplate: woensdag

Kennen jullie de film 'Almost Famous'? Het is verplichte kost voor de liefhebber van jaren zeventig-rockbands. Het verhaal van regisseur Cameron Crowe van hoe hij begon als muziekjournalist bij Rolling Stone. In de film gaat hij als jonge knaap mee op tournee met de fictieve band Stillwater. Maar hij ziet niet alleen de romantiek, maar ergert zich ook aan hun sterallures terwijl het een typisch voorprogramma is. Maar naar mate hij meer bevriend raakt met de leden, te meer ontstaat de twijfel of hij nog wel objectief kan oordelen.

Hij schrijft een vernietigend artikel en de band is woest! Met uitzondering van de bassist, voor wie het verhaal een 'eye-opener' is. Hij wil niet bekend staan als een arrogante klootzak en stapt uit de groep.

Waarom deze inleiding? Ik zocht een bruggetje naar Simon & Garfunkel. Zijn oudere zus is fan van het duo, tot afgrijzen van hun moeder. Ze wijst naar die keurige koppen op 'Bookends' en zegt dan: ,,Look at their eyes. They are on drugs!".

Daar moest ik meteen aan denken bij 'Wednesday Morning 3 AM'. Maar moeten die pretletters wel op het jarige Soul-xotica? Daggutnie! Misschien dat 'Bridge Over Troubled Water' nog eens op 2 komt in een Schijf van 5: Liedjes waarvoor het leven te kort is. Op één? 'Tubular Bells', natuurlijk!

Even had ik mijn hoop gevestigd op Lisa Loeb, maar die viel tegen. Had ik bandnamen toegelaten, dan had Jamie Wednesday gemogen waar ik een erg leuke mini-lp van heb. En heb eveneens een single van een band genaamd Wednesday.

En toch is het Wim Kersten geworden. André Van Duin zwaaide vorige week op Radio 2 Kersten alle lof toe vanwege zijn teksten. Daar valt iets van te zeggen! Pure poëzie. 'Weet je wat ik zou willen zijn? Een bloemetjesgordijn'. Maar we herinneren Kersten vooral vanwege klassiekers als 'Geef Mij De Liefde En De Gein' en 'Bij Ons Staat Op De Keukendeur'.

In een jaar tijd van Juicy Lucy naar Wim Kersten. Je zou de titel van de b-kant aanhalen...

nog niet jarig?

Een jaar geleden begon ik met Soul-xotica. Een moment om bij stil te staan, maar niet te lang! 'Stilstaon is achteruut boer'n', hoorde ik ooit iemand in De Karre zeggen. Bovendien was Soul-xotica ooit bedoeld als uithangbord voor mijn northern soul, funk en exotica-favorieten, dus geen muziek om stil te blijven staan. En om jullie voor te zijn, ik opende Soul-xotica op 1 maart, maar publiceerde pas een dag later. Eén van de kinderziekte uit 'den beginne'.

Een andere opvallende was het gebrek aan wil om iedere dag te schrijven. In maart en begin april publiceerde ik zeer onregelmatig en soms meerdere berichten in één keer. Vanaf 12 april zag ik 'het licht' en sindsdien heb ik verhoudingsgewijs weinig dagen over geslagen. Bovendien sleet rond dezelfde tijd het idee om alleen maar uit genoemde genres te putten.

En zo hoort het! Ik ben als dj snel verveeld van één stijl en zo moest Soul-xotica ook zijn. Maar het ging wel snel. Op 3 april bezocht ik een optreden van de Zweedse folkzangeres Lisa O Piu, maar geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om dit op Soul-xotica te noemen. Twee weken later verontschuldigde ik me voor Fursaxa en een week erna schreef ik een recensie over Thee Silver Mt. Zion.

Inmiddels geeft Soul-xotica een fraaie dwarsdoorsnede van mijn vinylcollectie. Veel jaren zestig en zeventig, maar ook hedendaags, bekende en godvergeten nummers.

Maar... ik heb lang genoeg stil gestaan. Het liefste schrijf ik over muziek en dat kan de komende week volop. Morgen de eerste dagplate...