Eindstreep: januari 2021

Het buitenavontuur is beperkt gebleven tot even snel met de e-bike op en neer naar Havelte. Het is redelijk druk buiten met mensen die genieten van het winterse zonnetje. Dat ik daar niet tussen loop, kan ermee te maken hebben dat ik doordeweeks alle hele dagen buiten ben. Zoals ook vanmiddag. Totdat ik me realiseer dat ik echt voer in huis moet halen, wil de pyjamabroek maar niet uit. Wel heb ik vanmiddag mijn baard afgeschoren. Dan ga ik nu de eerste maand van het nieuwe jaar besluiten. Laat me eerst eens beginnen met de platen die er (nog) niet zijn. Ik heb al tijden niet meer uit Amerika besteld en weet dus niet wat daarvan de gangbare verzendtijd is. Het is inmiddels zes weken sinds ik de order heb geplaatst. Dat is dan de gospelfunk-box van Cultures Of Soul. Verder heb ik een paar weken geleden een nieuwe release besteld van een Engels gezelschap. Ik heb alleen één foutje gemaakt: Ik laat me verleiden tot het psychedelische vinyl en deze komt pas begin maart uit. Ik heb de band laten weten graag een zwart exemplaar te willen ontvangen want deze hebben ze op voorraad. Daar komt geen antwoord op. Voorts heb ik een aankomende Cannonball besteld maar ook deze komt pas halverwege maart uit. Tot zover het nieuwe vinyl.

Ik hoop heel stiekem dat morgen de deurbel gaat en de singles van Mark arriveren. Het is al eens eerder gebeurd op een maandag en het scheelt mij fietsen met een zwaar pakket. Van Mark verwacht ik 52 singles. Vanuit Italië komen er dan nog zeven singles mijn kant op. Ik wacht even een paar dagen voordat ik een 12"-EP in de bestelling ga doen. Het wordt dus razend druk met de 'Singles round-up'-afleveringen in februari!

Welke singles zijn wel gearriveerd in januri? Een Cannonball, vier van Aker Records en acht van Demonfuzz. De laatste twee van Discogs. Eentje valt af want Wendy Alleyne is een vervanging van het oude exemplaar. De overige twaalf zijn allemaal bestemd voor de Blauwe Bak. Ik zal daar nu een top tien uit samenstellen.

1. I Can't Do My Thing - Barbara Acklin

2. Hungry For Your Love - Joe Perkins

3. After Loving You - Roy C.

4. Love Scenario - Mike James Kirkland

5. Everybody Makes A Mistake Sometime - Mitty Collier

6. Snoopy - The Playboys

7. Beggar Of Love - Little Ben & The Cheers

8. Mercey On Me - Louis Alias Otis

9. How Much Can A Man Take - Big John Hamilton

10. Please Don't Desert Me Baby - Gloria Walker & The Chevelles

Singles round-up: januari 3

Eigenlijk is een 'Singles round-up' in mijn geval een foto met een berichtje maar gezien ik het eerst in twee delen wil doen en gisteren al de foto van het eerste deel heb gepubliceerd, ga ik gewoon door met tellen. Ik geloof grif dat de rubriek het goed doet op Google vanwege de verwijzing naar 'Round-up' waar nog altijd mensen naar op zoek zijn, hoewel het is verboden. Toch heeft de 'Singles round-up' niets te maken met een onkruidverdelger en heb ik de titel genomen van een album van de Engelse retro-zangeres Holly Golightly. Deze maakt tussen de elpees door heel wat singles voor losse platenmaatschappijen en brengt deze singles samen op een album met de titel 'Singles Round-up'. Ik heb het album zelf niet maar het wordt geadverteerd op de achterkant van de twee Holly Golightly-releases die ik in de kast heb staan. Ik heb gistermiddag de singles al gedraaid en eentje heeft het zelfs tot 'Do The 45' geschopt. Dat 'magische' plaatje staat nu in het middelpunt van een conversatie die ik heb met de handelaar en is wellicht de grootste verrassing uit dit pakketje. Hierbij presenteer ik jullie de laatste acht uit de eerste maand van dit, nu al, drukke singles-jaar 2021. Ik mag vanavond uitrekenen hoeveel platen ik verwacht in de komende weken.

* Mitty Collier- Gotta Get Away From It All (NL, CH Records, 1968, re: 1979?)
Ik noem het beestje bij de a-kant van deze specifieke release. In 1968 verschijnt het plaatje met 'Everybody Makes A Mistake Sometime' op de a-kant. Omstreeks 1980 verschijnen in ons land diverse singles opnieuw voor nietszeggende platenmaatschappijen waarbij ik mijn twijfels heb of het wel allemaal legaal is gebeurd. Ik schat de kans klein in dat Mitty ooit een dubbeltje uit Nederland heeft gekregen. Deze single is zelfs nog een beetje brutaler want niet alleen gebruikt het CH van Chess maar ook het catalogusnummer is de originele Chess: CH 2050. De plaatjes verschijnen voor de Surinaamse soul-scene opnieuw en niet zelden met omgedraaide kanten, zoals hier het geval. 'Gotta Get Away From It All' is een telefoongesprek dat Mitty voert met haar moeder en ze moet toegeven dat zij gelijk heeft gehad voor wat betreft haar keuze voor een man. Ze sluit het gesprek af met 'Goodbye mama' en dat suggereert dat de beller er een einde aan gaat breien? Het is feitelijk een blues maar met de fraaie blazersarrangementen welke we kennen van andere Chess-producties. Drama ten top maar toch kies ik uiteindelijk voor 'Everybody Makes A Mistake Sometime'. Nog meer een blues dan de a-kant, nu met de sfeer van 'I'd Rather Go Blind', maar ook een Mitty die naar mijn mening 'dieper' gaat dan op de andere kant.

* Big John Hamilton- How Much Can A Man Take (US, Minaret, 1968)
Ik heb net weer afgerekend bij Mark als dit plaatje voorbij komt. Tot mijn stomme verbazing 'cancelt' hij de reservering en stuurt me een privé-boodschapje. 'Ga eens rond kijken in Nederland, deze vindt je op iedere straathoek en misschien nog wel goedkoper', aldus Mark. Ik werp een blik op Discogs en zie dan deze voor vijf euro bij Demonfuzz. Ik plaats de plaat in mijn winkelmandje en een week geleden besluit ik schoon schip te maken. Big John klinkt niet een beetje als Otis Redding op dit kantje. Als pluspunt heeft dit label de bekende 'label decorations' zoals het een Surisoul-kraker betaamt. Ik heb de b-kant nog niet uitgeprobeerd maar volgens Demonfuzz zou dit een 'funky mover' zijn. O ja, deze heb ik vorige week nog eens gehoord op Youtube, herinner ik me nu. Het is zeker niet onaardig maar ik ga voor de overheerlijke a-kant.

* Little Ben & The Cheers- Beggar Of Love (US, Rush, 1968)
Dan is het nu de tijd voor een groepje workaholics. Ze zijn zes dagen in de week aan de arbeid als Little Ben & The Cheers en op de zevende dagen heet het The Norfleet Brothers. Ofwel, daar lijkt het op. Feit is dat Little Ben & The Cheers parallel aan hun drukke schema een gospelgroep erop na houden. De perfecte harmonieën waren me gisteren al opgevallen en verklaart de nevenactiviteit? Ook de organist is mee gegaan naar de studio voor dit plaatje. Maar alle gekheid op een stokje, die harmonieën zijn gewoon perfect en een lust om naar te luisteren. Een beetje midtempo maar een plaatje dat zeker 'groot' gaat worden in mijn 2021. De plaat is naar het schijnt driemaal geperst in 1968 en steeds weer met dezelfde tikfout op het label. De andere kant heet 'Brown Eye'd Devil' en het moge duidelijk zijn dat de apostrof daar niets te zoeken heeft. Het is meer een upbeat Northern-achtig nummer waar ik acht jaar geleden van uit mijn plaat was gegaan, maar ja... we gaan voor midtempo en melodieus tegenwoordig.

* Louis Alias Otis- Separated (NL, geen label, 1976)
Ik heb een paar jaar geleden al eens een single gekocht van Mighty Botai op hetzelfde label. Ofwel... buiten de afkorting FS in het catalogusnummer wordt geen melding gemaakt van een platenlabel. Botai Felter tekent voor de productie van dit plaatje van Louis alias Otis. Ik probeer me te herinneren hoe ik hieraan ben gekomen? Ik meen me iets te herinneren dat het nummer me 'grijpt' tijdens een Youtube-sessie maar wie of wat me heeft aangezet om dit te beluisteren? Louis heet Louis Windzak. Hij maakt in 1979 een single met The Stan Lohkin Band. Het moge duidelijk zijn waarom hij beter bekend is als Otis want 'Separated' klinkt als een klassieke Otis Redding-ballade. Het is de tweede keer al leuker dan de eerste keer. Het klinkt op een leuke manier als een kneuterige jaren zeventig-productie en dat maakt het genoeg 'oddball' voor mij. Maar... wat gebeurt er als je deze gezapige band funky laat spelen? Bestaat er zoiets als Suri-funk? Het is allemaal net een beetje té loom en de achtergrondzangers té lief om het goed in beweging te krijgen, maar toch een erg fijn nummer. Het neigt zelfs mijn favoriet te worden. O ja, de titel is 'Mercey On Me' en zal ik de tweede E in 'Mercey' verzoeken zich te voegen bij de apostrof uit 'Brown-Eye'd'?

* Joe Perkins- Hungry For Your Love (US, Bluff City, 1974)
Dan het onderwerp van de conversatie met de handelaar. Een totaal vergeten pareltje dat desondanks nog altijd voor een paar euro op de kop te tikken is. De arrangeur heet James Mitchell en de producent Pete Mitchell. Mijn vraag is: Zijn deze Mitchells gelieerd aan Willie Mitchell van de Hi-studio? De medewerkers aan dit plaatje slagen er namelijk in om een 1-op-1 te creëren van het typische Hi-geluid. Met één wezenlijk verschil: Waar het meeste werk van Al Green ontzettend op elkaar lijkt, is dit qua compositie net even interessanter dan het gemiddelde Hi-werk. De distributie van Bluff City verloopt via Buddah en dat impliceert dat er geen direct verband is met Hi (dat door London aan de man/vrouw wordt gebracht). Ik voorspel dat dit binnenkort nog eens de Week Spot gaat worden. Dan kan ik ook eens op zoek naar de ware Joe Perkins want er zijn meer hondjes die luisteren naar de naam Fikkie.

* Vera Powell- I Didn't Know How Happy I Could Be (US, Cheri, 1976)
Een 'kassakoopje' welke ik als laatste toevoeg aan het boodschappenmandje en waarmee ik het wil proberen. Mede-geproduceerd en -geschreven door William Bell en dan zijn mijn verwachtingen hoog. 'I Didn't Know' is een prachtige ballade met een opvallend rijke productie maar ik heb het gevoel dat het nummer nog moet groeien bij mij. Daar geef ik Vera alle kans toe. Intussen is daar de b-kant. 'Mama's Baby, Daddy's Maybe'. Ik ken deze titel van Swamp Dogg, maar nee... het is een heel ander nummer. Funky maar wel met blazers die van Jerry Williams Jr. afkomstig konden zijn. Waar Swamp Dogg zich hardop afvraagt of de dokter het kind niet per ongeluk heeft verwisseld, daar lijkt Powell op te roepen aan de dames om het vooral eens buiten de deur te proberen. Vooral als je man meent dat hij je compleet onder de duim heeft, is immers niets meer bestraffend dan een kind dat niet op hem lijkt. Ik moet uiteindelijk wennen aan de ballad, maar voorlopig kan ik met dit uit de voeten.

* The Soul Lighters- No Body Knows But Me And The Lord (US, Delene, 197?)
Vijf euro. Dat is minder dan een rijksdaalder? Zo'n muntje dat nog wel eens los rondslingerde in de broekzak terwijl je op je patat oorlog stond te wachten en dus maar in de gleuf van de Club 2000-automaat verdween. Demonfuzz beschrijft dit als 'nice gospel soul' en het feit dat er zeer weinig is te vinden over het Delene-label en The Soul Lighters maakt me nieuwsgierig. Ik gok het erop! Welnu, als ik geluidsclips had gehad, zou ik de plaat vast niet hebben gekocht. Het is té traditioneel en 'rockin' gospel' om echt een plek in te nemen in de gospel-koffer, maar dan opnieuw: Het staat me niet in de weg. Voor wie gospel associeert met Mahalia Jackson zal dit een 'levendig' plaatje zijn, maar met 'rocking gospel' maak je niet echt een fijne set.

* Gloria Walker & The Chevelles- Please Don't Desert Me Baby (US, Flaming Arrow, 1969)
Ik moet erkennen dat ik een valse start heb gehad met Gloria Walker. 'Gift Of Love' is één van mijn ultieme favorieten in 2016 maar het is niet het werk waarvoor we Gloria zouden moeten herinneren. Deze single is echter weer verleidelijk. 'Please Don't Desert Me Baby' is een 'hurter' van de bovenste plank terwijl 'Need Of You' weer het upbeat werk is van 'Gift Of Love'. Toch komt het ditmaal helemaal goed want ik ga voor 'Desert'. Dit is de tweede van de drie singles voor Flaming Arrow en in de tijd dat Atlantic al de distributie op zich heeft genomen. Ik zie dat dit plaatje inmiddels al eens 19 euro heeft opgebracht in een veiling en daarmee is het nog altijd niet het topstuk uit het repertoire van Gloria. De platen dienen dan wel helemaal schoon te zijn en zeker geen viltstift op de labels. De mijne is andermaal ten prooi gevallen aan zo'n viltstift-crimineel. Een aantal van deze acht singles komen we vanavond opnieuw tegen in de 'Eindstreep', maar daarover ga ik me na 'The Vinyl Countdown' buigen. Straks eerst maar eens het zonnige maar koude weer in!

Singles round-up: januari 2

Zoals gehoopt heeft de collega in Uffelte mij met een bezoekje verrast en vind ik bij thuiskomst het pakketje singles uit Rotterdam in mijn brievenbus. Dat maakt de 'Eindstreep' ook meteen een stuk interessanter. Ik ben eerst van plan om de 'Singles round-up' in twee delen te doen met elk vier singles. Ik heb de foto's al genomen maar heb opeens niet zoveel zin om te schrijven na afloop van 'Do The 45'. Ik publiceer vandaag dus de foto van de eerste vier singles uit de partij die ik morgenmiddag ga behandelen. Dan ook de foto van de overige vier singles.

Week Spot Kwartet week 4

Een zwangere vrouw heeft het over zoveel weken voor de bevalling maar ik hoop dat het geen weken hoeft te duren voor mij. Tot mijn grote verrassing is de Italiaan de eerste met het versturen. Deze singles zijn donderdag op de post gegaan en gelukkig mét tracking. Het kan even zo goed nog wel een week duren? De Nederlandse singles zijn vandaag op de bus gegaan. Als de PostNL in een goede bui is en het pakketje in de groene brievenbus past, dan zou ik die morgen wellicht nog kunnen hebben? Dat zou een zeer aangename verrassing zijn! Dan zou ik zondag een 'Singles round-up' en de 'Eindstreep' kunnen doen. Anders gaan we weer ouderwets de 'Verzamelwoede' doen. Nu dan eerst het nestje Week Spot van deze week uit de voorliggende vier jaren.

2017: Second Chance-Z.Z. Hill (1972)
In 2017 is het een soort van armoede troef in de eerste weken. Ik red het soms maar net om de touwtjes aan elkaar vast te knopen en nieuwe platen is wel het laatste waar mijn hoofd naar staat. Dat laatste is trouwens ook helemaal niet erg! Ik heb het voorgaande jaar zoveel platen gekocht dat enkele titels ondergesneeuwd dreigen te worden. Deze laat ik in de eerste maanden van 2017 voorbij komen. 'Second Chance' van Z.Z. Hill heb ik echter niet in 2016 gekocht maar in 2014. Ik ben wel even benieuwd waar ik mee bezig ben in 2017 en zie dan dat ik aan het aftellen ben tot het Week Spot-jubileum. Het 'instituut' bestaat in week 6 van 2017 precies vijf jaar en tot die tijd pak ik een single uit ieder jaar tot 2017 dat nog niet de Week Spot is geweest. En zo hebben we deze week Z.Z. Hill te gast. Een kleurrijk persoon om over te schrijven en bovendien werkt hij in deze tijd nauw samen met Swamp Dogg. Volgende week op deze plek een Week Spot welke ik in januari 2015 heb gekocht. Ik moet straks nog bezig met 'Do The 45' van morgen en heb een ideetje met singles uit de januarimaanden van de afgelopen negen jaar. Z.Z. Hill komt niet in de lijst voor want deze heb ik gekocht nadat het Nederlands elftal is uitgeschakeld in het EK.

2018: What About My Love-Johnnie Taylor (1982)
In 2018 ben ik bezig aan de lijst van de platenlabels op alfabetische volgorde en voor de lol heb ik de afgelopen week (in 2021) eenzelfde lijst gemaakt. Toch ga ik dit waarschijnlijk nog niet gebruiken voor de shows. In 2018 ben ik pas begonnen en is één show helemaal opgegaan aan het Atlantic-label. Nu ben ik dan bij de 'B' en dat geeft me het Beverly Glen-label. Op dat moment heb ik alleen deze single, een paar maanden later zal ik ook 'American Dream' van Bobby Womack op dit label in de verzameling krijgen. Ik heb het afgelopen week over mijn contract gehad en daarbij is ook de terugkeergarantie ter sprake gekomen? Welnu, als ik in dit contract in november 2017 mag tekenen is Johnnie Taylor, samen met een paar andere singles, juist binnengekomen en staat dus synoniem aan deze gekke periode. Aanleiding om deze Johnnie Taylor te kopen is als ik ontdek dat 'Lola's Theme' van Shapeshifters dit heeft gesampled en dat het als single is uitgebracht. Ik meen in het begin nog dat het een obscure album-track is.

2019: Baby You Sure Know How To Get To Me-Bessie Banks (1975)
In 'Rondom 10' van december heb ik geschreven over de winterjas welke me zoveel plezier geeft en heeft gegeven op koude dagen. Morgen schijnt het droog en ijzig koud te worden met een oostenwind. De ideale gelegenheid om de jas te dragen tussen Uffelte en Meppel en terug. Ik heb sinds een week weer een nieuwe werkjas en ook dat is mooi op tijd! Ik heb er immers al jaren om gevraagd en bovendien begint mijn zwarte bomberjack sporen van slijtage te vertonen. Ik ben begin 2019 even een beetje ziek en besluit op dinsdagmiddag een wandelingetje naar Havelte te maken voor sinaasappels en andere vitaminebommen. Het is fris en er valt zo nu en dan natte sneeuw maar ik heb nergens last van want de winterjas houdt me goed warm. Terug ga ik met de bus vanwege de hoeveelheid boodschappen. Onderweg luister ik naar een recent opgenomen 'Vakantiemix' en daarop hoor ik deze van Bessie Banks. Dan valt het kwartje pas goed want een uur later fluit ik dit nog steeds. Het is niet lang daarna dat ik besluit dit tot Week Spot te maken.

2020: Pure Love And Pleasure-Peggy Scott & Jo Jo Benson (1968)
De zucht naar Carib blijft aanwezig en met name de singles uit Rotterdam staan in het teken van de Surinaamse soul-scene. Ik weet niet of Peggy en Jo Jo echt een onderdeel zijn van deze scene, maar dit b-kantje van 'Pickin' Wild Mountain Berries' past volgens mij helemaal. In het diepe zuiden van de Verenigde Staten wordt niet zo zeer een soul-, blues- of country-plaat opgenomen, maar ligt het hem eraan welke muzikanten beschikbaar zijn. 'Pure Love And Pleasure' is hierdoor een beetje bluesy maar het komt Peggy en Jo Jo tot uit de tenen en dus schaar ik deze ergens tussen Carib en Deep Soul. In beide gevallen is het helemaal verdiend een Week Spot en een welkome aanvulling op de Blauwe Bak.

Het zilveren goud: januari 1996 deel IV

Teveel om op te schrijven. Dat excuus zou ik elf jaar geleden nog hebben mogen maken, maar na bijna elf jaar Soul-xotica kan ik vaststellen dat ik teveel heb opgeschreven? De ene periode loop ik over van de inspiratie en kom berichten tekort en andere momenten moet ik van alles bedenken om aan een bericht te komen. Het is hollen of stilstaan op Soul-xotica. Momenteel gaat het lekker, anders zou het niet kunnen omschrijven. Er is voortdurend inspiratie voor een bericht en ook is er niets mis met de discipline om dagelijks te publiceren. 'Het zilveren goud' gaat iedere week gepaard met een 'leuk verhaaltje' en daarin heb ik momenteel zelfs keuze uit meerdere dingen. Gaan we nu al carnaval vieren? Nee, laten we dat nog even uitstellen tot halverwege februari. In plaats daarvan stop ik een pijp en weet ik dat ik tussen het schrijven door drie keer opnieuw moet aansteken. Met de laatste singles uit januari 1996 hoewel ik bij de laatste twee twijfel of ik ze niet in februari heb gekocht? In februari ziet deze rubriek er in ieder geval iets anders uit. Daarover later meer. Ik neem de stenen pijp in mijn linkerhand, de pluk pijptabak in de rechter en zet een serieus gezicht op. Zo lijkt het net alsof ik weet hoe ik een pijp moet stoppen.

Hoe het zo is gekomen? Dat is een goede vraag! Ik kom zeker eens per maand in het zaaltje boven café 'T Ouwe Vat in Sneek voor de folk-concerten en haal mijn rookwaar bij Sipma aan het Schaapmarktplein. Ik heb altijd al een bijzondere interesse gehad voor alternatieve wijzen van tabaksconsumptie. De pijp neemt me terug naar mijn jeugd als de plaatselijke Spar-winkelier op zijn ronde koffie drinkt bij ons. Hij rookt een pijp, want ja... het is in de vroege jaren tachtig en dan heb je zelfs een vaasje met filtersigaretten op tafel staan voor de gasten. Hoe het precies is gegaan, kan ik me niet meer herinneren. Heb ik eerst een pijp gekocht en daarmee wellicht tabak gehaald bij Sipma. O... ik weet me nu opeens te herinneren dat ik omstreeks mei of juni 1995 ben begonnen met het pijproken en dan vinden de folk-concerten al tijden plaats in een bovenzaaltje van Amicitia. Ik word in ieder geval lid van de pijprokersclub welke eens per maand op een woensdagavond het bovenzaaltje van 'T Ouwe Vat grijs van de rook mag zetten. Het is een gemengd gezelschap: Van 'professionele' pijprokers tot recreanten (waar ik mezelf toe reken). Een hoop oude hippies waarbij ik me zeer thuis voel. Ze houden van een speciaalbiertje, er worden sterke verhalen vertelt en intussen lurken we aan onze pijpen. De Sneker club organiseert tevens ieder jaar het Nederlands kampioenschap stenen pijproken. Ik maak hier in januari 1996 mijn debuut. Je krijgt voor het inschrijfgeld een stenen pijp, een pluk tabak, een houten stamper en twee lucifers. Met de laatste moet het eenmalig worden aangestoken en de wijze van stoppen en de manier van roken bepaalt hoe lang je hier plezier van gaat hebben. Maar dan opnieuw... je moet het eerst wel aan krijgen met twee lucifers. Het lukt me niet en zo ben ik al uit de race als het eigenlijk moet beginnen. Ik krijg de poedelprijs: Een grote doos vol met lucifers.

Op het kampioenschap komen deelnemers uit het hele land en zelfs een aantal uit België. Het is een gemoedelijke sfeer met steeds drie of vier rokers om een tafel met een jurylid. De laatste moet in de gaten houden dat er niet wordt gesjoemeld en hij moet de officiële tijd noteren van iemand als de pijp uit gaat. Ook ik word gevraagd of ik een jurylid ken. Als ik het 'heit' vertel, is deze meteen laaiend enthousiast en zal deze taak een aantal kampioenschappen blijven doen. Het wordt gehouden bij Van Der Wal, een zalencentrum, en de dag wordt besloten met, naar keuze, een stevige erwtensoep of een boerenkoolstamppot. In 1996 doe ik dus voor spek en bonen mee, in 1997 krijg ik de pijp wel aan maar zal ik ook geen uur vol maken. Hoezo kan ik kiezen tussen de verhalen, zoals ik eerder schreef? De zaterdag van het pijproken valt in hetzelfde weekend als de carnavalsavond in Tuk. Ik zou dit in eerste instantie hebben toegeschreven aan februari, maar het pijproken is de zoveelste zaterdag van januari. Dat betekent waarschijnlijk dat ik in februari helemaal geen singles heb gekocht en dat had ik in ieder geval al opgelost. Volgende maand behandel ik singles die ik vóór 1996 moet hebben toegevoegd, maar die nooit een kaartje hebben gekregen in de kaartenbak.

2387 Wind En Zeilen-Splitsing (EEG, EMI, 1985)
2388 Karel-Elsje De Wijn (NL, Philips, 1970)
2389 24 Sycamore-Wayne Fontana (NL, Fontana, 1967)
2390 Show Me The Way-Peter Frampton (NL, A&M, 1976)
2391 Love Really Hurts Without You-Billy Ocean (NL, GTO, 1975)
2392 Where Did All The Good Times Go-Donny Osmond (NL, MGM, 1974)

Splitsing en Elsje De Wijn reken ik nog tot de vlooienmarkt. Vermoedelijk heeft de laatste ook zo'n gas-plastic hoesje gehad. Begin 1996 krijg ik ook te maken met de griep en weet intussen voor een paar uren het huis te ontvluchten en op vrijdagavond naar een rommelmarkt in Sneek te gaan. Daar vind ik Wayne Fontana, een uitvoering van het nummer dat Gene Pitney onsterfelijk heeft gemaakt, en ik ben al sinds 1991 zwaar onder de indruk van Fontana's cover.  Hier vind ik de plaat als enige uit de jaren zestig en in een prachtige staat. Peter Frampton neem ik mee in een neutraal hoesje, de fotohoes zal ik pas in 2005 op de kop tikken. Billy Ocean en Donny Osmond zijn twee plaatjes die ik bij de kringloop in Steenwijk heb gehaald alvorens ik naar Tuk ga voor de carnavalsavond.  Over twee of drie weken meer daarover! Billy Ocean heb ik sinds 2016 ook in de Engelse persing.

Week Spot: Barbara Acklin

Een kleine misvatting. Anders kan ik het niet noemen. Hoewel ik sinds een paar maanden op maandag vrij ben en op dinsdag hoor te werken, is het de laatste weken dermate rustig dat de chef het vaak niet nodig vindt dat ik helemaal naar Meppel kom fietsen. Vandaag verwacht ik niet anders, maar... om daar nu de nacht anders voor in te richten? Ik lig uiteindelijk nog niet zo lang in mijn nest als de telefoon gaat. Er is ziekte in Meppel en hierdoor moet ik een PostNL-wijk lopen. Chips... daar heb ik niet op gerekend. Ik heb van 'Tuesday Night Music Club' de rubrieken klaar, maar moet nog altijd een half uurtje aan (nieuwe) muziek bijeen harken. Voor de tocht naar Meppel een paar nummers toegevoegd en uit het werk meteen aan de slag. Het is vooral een show met 'gouwe ouwen' geworden buiten de nieuwe nummers die ik al had klaar gezet. Ik moet het nog uploaden maar ook qua presentatie is het niet de sterkste show. Na een welverdiend hazenslaapje ben ik nu weer de oude en kan nu uit de doeken doen welke 'opgewarmde prak' ik voor jullie in petto heb. De kersverse Week Spot is 'I Can't Do My Thing' van Barbara Acklin uit 1970.

'The day after' en 'the day before' komen deze week heel mooi samen. Ik zoek het Week Spot-bericht op van Barbara Acklin en zie dat ik dat heb geschreven op 4 september 2012. In het bericht schrijf ik dat ik een dag eerder bij de sociale werkvoorziening in Meppel ben begonnen in de post. Een dag later... Vandaag is het 'the day before' want ik moet altijd nog officieel mijn terugkeer in de sociale werkvoorziening bevestigen met een krabbel op een contract, hoewel me is toegezegd dat ik met terugwerkende kracht vanaf 1 januari betaald krijg. Barbara Acklin slaat dus onbedoeld een brug tussen twee datums. Ik probeer altijd maximaal één Week Spot per artiest aan te houden, hoewel ik in 2012 aardig los ga met Barbara & Brenda. In geval van Acklin betekent dit dat 'Love Makes A Woman' in 2013 niet de Week Spot kan worden en hetzelfde met 'Give Me Some Of Your Sweet Love'.

Mijn radio-collega Lee en ik hebben al jaren een virtueel gevecht om wie de beste van de soulvolle Barbara's is. Lee vertegenwoordigt daarbij Acklin terwijl ik blijf volhouden dat Lewis de beste is. Eerlijkheidshalve moet ik erkennen dat Acklin de beste van de twee is, maar voor de bühne zijn Lee en ik nog lang niet uitgevochten. Niet dat Barbara Lewis iets verkeerd kan doen bij mij, maar Acklin heeft zich met meerdere stromingen bezig gehouden en dat is iets dat ik doorgaans erg waardeer bij een artiest. Ze heeft haar klassieke Brunswick-periode met de hits, vervolgens de hoogstaande album-producties van de vroege jaren zeventig en tot slot een comeback op het Capitol-label. Bij Lewis is het na de jaren zestig wel bekeken. Op 4 september 2012 duik ik al even de geschiedenis in van Barbara Acklin en vind het zinloos om het nog eens opnieuw te schrijven. Het is een erg leuk bericht dus de moeite van het terugbladeren waard! Ik heb het dan over de komende optredens en dat is het volgende weekend. Op vrijdagavond draai ik in De Buze en zondag in 'T Pandje ter afsluiting van 'Kopje Cultuur'. Ik moet dat laatste optreden bekopen met spit en moet me een week na indiensttreding al ziek melden terwijl ik vrijwel nóóit ziek ben.

De hitsingles zijn opgedroogd in 1970 maar Acklin is niet minder actief in de opnamestudio. Nog altijd in samenwerking met Eugene Record welke binnen een jaar zal doorbreken met zijn groepje: The Chi-Lites. Nu ik de albumtitel wil opzoeken, zie ik dat het in 1971 wel als single is uitgebracht. De reden dat ik voor de heruitgave ben gegaan is enerzijds 'Piped Muzak No. 9' van Oh! Po-Lo en vast ook omdat de Amerikaanse Brunswick op styreen is. 'I Did It' is het vierde album voor Acklin. De Week Spot doet helemaal niets in Amerika op de Billboard of de R&B en evenmin in Canada of Engeland of Nederland. Dat is toch best een beetje merkwaardig want het is 'catchy' genoeg met de funky hook en de mierzoete strijkers die zo uit de studio van Mike Terry in Detroit zouden kunnen komen. .

Tot slot kan ik nog mededelen dat we het ontzettend druk gaan krijgen met de 'Singles round-ups' in de komende weken. Buiten de 52 singles van Mark wacht ik nog op acht andere singles (de singles-box inbegrepen) en heb ik gisteren twee Discogs-orders afgewikkeld. De Italiaanse dealer staat niet bekend om snel verzenden en dat kan dus even duren. De Nederlander is altijd sneller dan het licht en hopelijk levert dat vrijdag of zaterdag nog een 'Singles round-up' op voor januari! Morgen besluit ik de maand januari 1996 in 'Het zilveren goud'.

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 12

Het begint inmiddels al beetje een traditie te worden en eentje die me op zichzelf wel goed bevalt. Bij het ontbijtje alvast een bericht schrijven en dan bij voorkeur over mijn verzameling singles. Buiten een enkele keer 45cat hoef ik geen extra tabbladen open te hebben en mag ik lekker ontspannen voor het vaderland weg schrijven. Ik heb gisteravond de laatste 'unieke' jaren zestig-bak te gast gehad in 'The Vinyl Countdown', maar ga de komende weken de bakken van de nieuw binnengekomen 'New Additions' nog eens doen. Ook omdat ik nog een aantal jaren tachtig- en negentig-afleveringen over heb en hetzelfde met de jaren zeventig. De serie in 'The Vinyl Countdown' duurt in ieder geval tot en met 14 maart en dan ga ik alle 'New Additions' toevoegen aan de bakken waardoor de bezetting weer anders wordt. Ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat 'Verzamelwoede' ooit de opvolger wordt van 'Raddraaien'. Ik heb afgelopen week beloofd om alle drie categorieën aan bod te laten komen en dat heeft onder andere ermee te maken dat ik zondag de 'Eindstreep' heb en hopelijk dan kan beginnen met de singles van Mark in de 'Singles round-up'. Vanmiddag heb ik de twaalfde bak van de jaren tachtig te gast en dat is wederom een bak om de vingers bij af te likken.

Nogmaals: De jaren tachtig bevat eveneens jaren negentig en nieuwe eeuw. '72' van Turin Brakes is net buiten de lijst gevallen, maar is een voorbeeld van een plaatje uit 2001. De punksingle 'Effe Bier Halen' van Totaal Verlept is de andere single uit de nieuwe eeuw. De bak trapt af met Rod Stewart en maar liefst twee verschillende persingen van 'Passion'. Tja, zo bouw je een collectie van enkele duizenden, want zó goed is het nummer nu ook weer niet. 'Smile' van Valentino is de laatste in deze jaren tachtig-bak en dat is dan weer een plaatje uit 1990. De bak bevat dus een gedeelte S, alle T en U en een paar van de V. Artiesten en groepen met drie of meer singles: Rod Stewart (7), Stranglers (3), Style Council (5), Swing Out Sister (5), Tears For Fears (3), Time Bandits (3), Toto (3), UB40 (9), Tracey Ullman (3) en Adventures Of Stevie V. (3). De top twaalf ziet er dan als volgt uit.

1. You And Your Sister - This Mortal Coil (België, 4AD 170.9999.40, 1991)

2. Free As A Bird - Supertramp (Duitsland, A&M 390 284-7, 1987)

3. Skin Deep - The Stranglers (NL, Epic EPCA 4738, 1984)

4. Advice For The Young At Heart - Tears For Fears (Duitsland, Fontana 876 894-7, 1990)

5. Living In Another World - Talk Talk (EEG, EMI 1A 006-20 1086 7, 1986)

6. Deeper Shade Of Soul - Urban Dance Squad (Duitsland, Ariola 112.714, 1989)

7. Inside - Stiltskin (UK, White Water LEV 1, 1994)

8. Please Don't Make Me Cry - UB40 (Duitsland, Virgin 105 895, 1983)

9. Nellie The Elephant - Toy Dolls (UK, Volume VOL 11, 1984)

10. Ain't My Beating Heart - Ten Sharp (NL, Columbia 656935 7, 1991)

11. My Ever Changing Moods - The Style Council (NL, Polydor 817 450-7, 1984)

12. Incredibly Red - Esther Tuely (Duitsland, RCA PB 44973, 1991)

Ik zal voor de nummer twaalf toch even een tabpagina moeten openen. Mijn herinnering zegt dat Esther bij een damesgroepje heeft gezeten. Centerfold wellicht? Euh nee... de Novo Band en samen met haar broers. Ah, Laura Fygi zat bij Centerfold! Ik weet bij God niet wat er met het plaatje van Esther Tuely is gebeurd, maar het ding zit onder de krassen en is nauwelijks tot niet te draaien. Erg jammer, want in mijn herinnering is het een erg fijn nummer en dat mag ik eveneens concluderen als ik het vinyl poog te draaien. Hier moet ik dus hoognodig een 'upgrade' van hebben. Na samenstelling van de top twaalf moet ik als de weerga een foto maken en meteen beginnen aan het bericht. Dat is dan weer te wijten aan 'My ever changing moods'. De top twaalf zou over een uur er heel anders kunnen uit zien. In 1991 geniet ik vooral van muziek uit vervlogen tijden en ben ik alleen als luisteraar consument van de actuele popmuziek. Toch glipt wel eens een plaatje middels de uitverkoopbak binnen en heb ik inmiddels een fraaie verzameling opgebouwd van dit jaar. Daar heb ik afgelopen zomer al eens een show van gemaakt. 'You' is dé hit van de zomer van 1991. Natuurlijk zijn er andere platen, maar geen die zo feilloos past in iedere situatie als 'You'. Het is niet zomaar radiovriendelijk. Als de radio nog niet was uitgevonden, had men het wel gedaan voor dit plaatje. 'Ain't My Beating Heart' is de opvolger en komt niet zo hoog op dit hitladder als 'You'. Je hoort hem dan ook weinig op de radio in 1991 en als het gebeurt dan leg ik mijn werkzaamheden even stil. Gisteren ben ik opnieuw op de fiets gestapt voor de 'Monstertocht' en bij de nummer 9 ben ik al op de terugweg vanuit Mossley. Ik loop op zaterdagmiddag door het centrum van York en koop bij een 'charity shop' 'Yellow Submarine' van Pinky & Perky en deze van Toy Dolls. 'Overplayed'? Jazeker! Maar het blijft op ene of andere manier altijd weer leuk om te horen. Van UB40 heb ik met name de afgelopen vijf jaar een flinke verzameling opgebouwd. Om daar een favoriet uit te kiezen is lastig. Ik neig eerst naar 'King', de dubbele a-kant van de originele 'Food For Thought', maar dat nummer leer ik pas decennia later kennen. 'Please Don't Make Me Cry' neemt me terug naar de jaren tachtig en krijgt de voorkeur. Er heerst een lichte paniek in Mossley als ik op een zaterdagmorgen na herhaaldelijk kloppen op de deur niet op het appel verschijn. Het is 1998 en dus jaren voordat mobiele telefonie een alledaags ding wordt. Ik word op hetzelfde tijdstip wakker naast een meisje. Ik heb niet de indruk dat er heel veel is gebeurd in de afgelopen nacht, hoewel dat wel de reden moet zijn geweest van de uitnodiging. Ik kruip voorzichtig uit bed en kleed me nog voorzichtiger aan. Ze heeft helemaal niet gemerkt dat ik de deur uit ben gegaan. Nogmaals: De vonken zullen er wel niet van zijn afgesprongen, maar toch ben ik nu even niet in de stemming om terug te gaan naar Mossley. Ik stap op de trein en ga naar Manchester voor plaatjes en ontnuchtering. Daar vind ik 'Inside' van Stiltskin dat synoniem komt te staan aan de 'one night stand'. Ik vraag me zelfs af of ik überhaupt 'inside' ben geweest.

Natuurlijk, in 1998 is de mobiele telefoon al flink in opmars. Ik zal in de zomer van 2000 mijn eerste mobieltje krijgen van huisbaas Harrie. Zo heeft ook iedereen in 2007 beschikking tot internet thuis. Behalve ondergetekende. Die zal pas in 2012 met een dongel beginnen en in 2013 de overstap maken naar glasvezel. Ik jaag op Ray Barretto's origineel van 'A Deeper Shade Of Soul' en kan deze voor een zeer fraaie prijs krijgen. De Nederlandse persing met fotohoes. De verkoopster blieft echter antwoord binnen 48 uur en dat schiet niet op als je voor je internet in De Buze moet zijn. Ik wens haar niet bepaald het allerbeste toe en zeg dat ze mag stikken in de plaat. Daar heb ik nog altijd spijt van! Tot die tijd doen we het maar met de cover van Urban Dance Squad. Een plaatje dat in 2009 ternauwernood het 'kiwisap-incident' heeft overleefd. De hoes is erg beschadigd, maar het vinyl draait naar omstandigheden redelijk goed. Het moet de zomer van 2004 zijn geweest. Ik ben een beetje verveeld van het muziekaanbod op Radio 2 en ga midden in de nacht op zoek naar een alternatief. Plots hoor ik 'Living In Another World' van Talk Talk en maak ik kennis met een stem die me meteen bevalt. Het is Hugo Van Krieken die op dit tijdstip 'Over De Schutting' presenteert. Ik zal de daaropvolgende jaren een trouw luisteraar worden van zijn show, zeker op momenten dat ik nog werkloos ben. Ook zal het een traditie worden om gast te zijn in zijn rubriek 'Laat Horen'. Tijdens zijn vakantie in de zomer van 2009 komt hij zeer plotseling te overlijden en daarmee sterft voor mij ook een beetje de radio. Met name 'Afterglow' probeer ik als eerbetoon te houden voor Van Krieken, met name door zéér diverse en eigenzinnige muziek uit te kiezen. Zo breed als Hugo zal het echter nooit worden. Als mijn broer naar Denemarken verhuist, neem ik een tas met cd-singles van hem over. Daar zit ook Tears For Fears tussen en het is vooral sinds dat ik het op vinyl heb dat de liefde is gaan groeien voor het nummer. Om terug te komen op The Style Council, Tears For Fears zou inmiddels een paar plaatsen lager hebben gestaan, maar ik ben dan ook al een uurtje bezig met deze rubriek...

'Oh no, not the Hugh Cornwell story again'. Sorry mensen, het blijft mijn 'claim to fame'. Hoeveel dj's zijn er die van Hugh Cornwell de opdracht hebben gekregen om te stoppen met draaien? Hugh wil zijn publiek opwarmen met new age-klanken en de technicus probeert me zelfs even de cd te laten draaien. Neuh... ik ben er voor het spaarzame publiek op deze zondagmiddag en die willen gewoon lekkere eigenwijze seventies-muziek horen van de 'local hero'. Ik moet bekennen dat ik hem nog niet eens zo snel heb herkend als een oudere man op me afstapt en vraagt of ik meteen kan stoppen met draaien. Wanneer gaat het dan beginnen? Over een half uur? Nee, dan stop ik niet. Even later zie ik dezelfde man op het podium. Overigens kunnen we de muziek splitsen en heeft de zaal new age-muziek en de barruimte mijn plaatjes. 'Skin Deep' is overigens al jaren een favoriet welke lang op mijn verlanglijstje heeft gestaan, dus daar doet de Hugh Cornwell-ervaring niets van af. Opeens mag ik terug naar het voorjaar van 1989. Ik noem mezelf nog geen platenverzamelaar als ik bij Looper drie singles koop voor een gulden per stuk. Eentje van Bee Gees ('Angela') en deze van Supertramp. Voor de derde schaam ik me een beetje. Het is 'Hot Hot Hot' van Buster Poindexter dat in 1987 eerst gigantisch is geflopt. Een paar weken na mijn aanschaf viert Jeroen Van Inkel zijn verjaardag op de radio en draait 'Hot Hot Hot' in de uitzending. De tijd dat Veronica nog invloed heeft op de Top 40 want het nummer wordt alsnog een top tien-hit. Supertramp is pas recent weer een hit geworden in huize Louwsma. Ik draai het eens in 'The Vinyl Countdown' en verbaas me erover hoe lekker deze plaat nog altijd klinkt. En omdat ik me zo vrij als een huismusje voel, past het wel in mijn muzikale dieet.

In de muziekgeschiedenis kun je iedere dag leren. Ik weet dat Ivo Watts-Russell een voorliefde heeft voor vergeten artiesten uit de jaren zestig. Zo heeft This Mortal Coil in 1984 een hit met het Tim Buckley-nummer 'Song To The Siren' en zie ik nu opeens dat de b-kant van 'You And Your Sister' eentje is van Syd Barrett. Van de a-kant weet ik pas sinds twee weken dat het een cover is. Chris Bell neemt het origineel in 1971 op en speelt mee op het eerste album van Big Star, de groep van voormalige Box Tops-zanger Alex Chilton. Een verkeersongeval wordt hem noodlottig en hij heeft dan pas de leeftijd bereikt van... 27 jaar. Kim Deal en Tanya Donelly volgen het origineel vrij nauwkeurig maar de combinatie van deze twee stemmen is goed voor lagen kippenvel bij mij.

Het lijkt erop alsof de Week Spot van morgen opnieuw een 'opgewarmde prak' wordt als afgelopen week, ofwel: Een artiest die we al eerder als Week Spot hebben gehad. Ik ontkom er ditmaal echt niet aan...

De Monstertocht: 10 en 20 jaar later...

'Een vlinderstuur maakt nog geen trekking fiets', zie ik voorbij komen op Google als ik op zoek ben naar een afbeelding van een vlinderstuur. Op en neer van Steenwijk naar Manchester op de fiets maakt nog geen gezonde activiteit, zou van toepassing kunnen zijn op de 'Monstertocht'. Van alle fietstochten die ik heb gemaakt, is dit wellicht de meest bizarre. Het ontstaat na een avondje kroeg en tijdens een verkwikkend fietstochtje. Ik heb even het idee om mijn oud en nieuw in Engeland door te brengen, maar geldperikelen gooit roet in het eten. Dan besluit ik zomaar opeens dat ik mijn eerste alcoholische versnapering van 2001 wil nuttigen in de Tollemache Arms in Mossley en dat ik daar op de fiets naartoe wil. Ik maak dan geregeld gebruik van de fiets van de huisbaas, maar het is duidelijk dat ik dit karretje zijn beste tijd heeft gehad. Om zoiets voor elkaar te krijgen, zal ik eerst een andere fiets moeten hebben. Dan heb ik opnieuw een paar dagen gewerkt in de kunstmest en is het van belang om het geld zo snel mogelijk op te maken voordat de sociale dienst het ontdekt. Ik vind de fiets bij een dealer in Steenwijk en betaal 650 gulden voor het groene ros mét vlinderstuur. Een accessoire waaraan ik veel plezier zal beleven de komende weken. Volgens de pizzabakker uit Alkmaar zijn dromen bedrog, maar ik ga aan de start van 2001 een droom waar maken.

Soul-xotica heeft in maart de tiende verjaardag gevierd en 'Rondom 10' is daarvan het laatste aandenken. Dat betekent dat de elfde verjaardag met rasse schreden nadert en dat ik tien jaar geleden dus ook al berichten schreef. Ik heb toen erg uitgebreid geschreven over de 'Monstertocht'. Ik kan me wonderwel heel veel details herinneren in 2011 en de tocht voelt zó speciaal aan dat ik kost wat het kost de fiets in ere wil herstellen. Het stalen ros heeft dan zijn beste tijd al lang gehad, maar de 'Monstertocht' brengt sentimentele redenen teweeg om toch een restauratie te plannen. De verhalen zijn té uitvoerig en ik kan op een bepaald moment zien dat de lezers beginnen af te haken. Ikzelf ben op een bepaald moment wel klaar met de verhalen. De 'Monstertocht' verliest steeds meer van de waarde die het zo lang heeft gehad en als ik weer thuis ben in de berichten, ben ik wel klaar om het boek te sluiten. Als me dan wordt afgeraden om de fiets te herstellen, gaat het vlot: De fiets gaat in juni 2011 bij het oud ijzer en in de zomer koop ik weer een andere fiets. Nu het dan twintig jaar is geleden vind ik het wel weer lollig. De 'Monstertocht' voelt anno 2021 als een droom uit een vorig leven en kan nu ook met meer afstand kijken naar de bestuurder van de fiets. Dat is de reden waarom ik het avontuur nog eenmaal uit de mottenballen ga halen.

Het zal echter niet zo uitgebreid worden als in 2011. Wat me altijd nog het meest verbaast, is hoe weinig voorbereiding ik heb getroffen. Ik heb de tocht dan vooral ook op karakter volbracht want de voorbereiding is minimaal. Ik fiets op een vrijdagavond naar mijn ouderlijk huis. Vanwege het winterse weer gaat de fiets de volgende dag op de Twinnyload. Verder zijn het vooral ritjes in de omgeving van Steenwijk. Ik denk dat ik in die tijd niet verder dan De Blesse ben gekomen. Ik ben reeds een paar maanden ervoor gestopt met de drankjes en drink uitsluitend maltbier. Het eerste drankje zal ik nuttigen in Mossley en God mag weten hoe lang dat nog gaat duren. Ik reken erop dat het ergens in maart of april plaats zal hebben. Ik woon op dat moment in Tuk en op twee minuten lopen naar De Karre. Vaak tien minuten terug, maar dan heb ik gedronken. De zaterdagen mag ik daar plaatjes draaien en heb al een beetje een residentie opgeëist. Op zondagavond ga ik dan voor de gezelligheid naar het café.

Het is al behoorlijk laat op deze zondagavond, maar de bardame maakt nog geen aanstalten om de boel dicht te gooien. Ik zit aan de bar met een motorrijder die honderduit vertelt over zijn avonturen onderweg op het scheurijzer. Hij vertelt over de 'roadtrip' door Engeland die hij heeft gemaakt. Dan vertel ik voor het eerst in het openbaar over het plan dat ik sinds een paar weken heb: Op de fiets vanuit Tuk naar Manchester en weer terug. De reacties van de motorrijder en de bardame zijn zo aanmoedigend dat ik ter plekke besluit dat ik die week ga fietsen. Ik overdenk dat de maandagmiddag nog even als ik een stukje over De Kamp fiets. Het besluit komt vast te staan. Harrie, mijn huisbaas, krijgt als eerste het bericht te horen. Als ik dit schrijf is het qua datum 25 januari en dan viert hij nu zijn 71e verjaardag. Ook moet ik even 'iets' regelen met Harrie. Mijn formulier moet op tijd naar de sociale dienst en ik laat hem zien wat hij moet invullen en leer hem de kunst van mijn handtekening. Als dat is gedaan, kan de voorbereiding beginnen. Vriend Kees in Spijkenisse bellen met de mededeling dat ik morgenavond bij hem ben. Hij weet wel beter en waarschuwt me dat ik het vooral niet moet onderschatten. Dan pak ik mijn tassen en dat wordt flink proppen. Ik ga vroeg slapen en ben zéér vroeg in de ochtend wakker. Na koffie en een ontbijtje fiets ik Tuk uit met en met als eindbestemming Mossley in het vizier. Als het licht wordt ben ik inmiddels Blokzijl, Vollenhove, Ens en Kampen gepasseerd en ben ik op de rondweg van Dronten.. Al een flink eind van huis maar de reis is nog maar net begonnen!

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 6

Qua datum is het pas dinsdag omdat vorig jaar een schrikkeljaar was. Als je kijkt naar de weekeinden dan is het wel precies een jaar geleden dat ik W. voor het laatst heb ontmoet. Ik heb in 2019 nog zulke grootse plannen. Ik wil weer een 'seizoenskaartje' hebben zoals in dat betreffende jaar waarmee ik per seizoen één dag onbeperkt kan reizen. Doorgaans komen deze kaartjes rond Pasen in de verkoop maar dan zijn we al in een eerste fase van de lockdown gegaan. Als de regels iets worden versoepeld is de lente al voorbij. Bovendien kan ik erg slecht tegen mondkapjes en draag het niet langer dan nodig is. Even snel de supermarkt in is genoeg voor mij, laat staan dat ik uren met zo'n knevel voor de neus in een trein ga zitten. Meteen de eerste zondag van het nieuwe jaar zullen we elkaar treffen, maar ben niet echt rouwig erom als ze dit afzegt. De datum wordt voorlopig op 17 januari gezet, maar dan geeft ze aan dat ze door familie-omstandigheden niet kan. Opnieuw ben ik niet té teleurgesteld want het winterse weer van vorige week lokt niet aan om naar Steenwijk te fietsen en bovendien kunnen we nergens even de handen warmen aan een kopje koffie. Het weerzien wordt dus andermaal uitgesteld. Ik wil aanvankelijk deze aflevering van 'Verzamelwoede' gewoon even voorbereiden als blijkt dat ik té sterk ga twijfelen en besluit om meteen het bericht te schrijven. Voordat ik weer van gedachten verander en opnieuw een foto zal moeten worden gemaakt.

Vrijdag had ik de zesde jaren zestig-bak en hoewel de jaren zeventig in de meerderheid is, loopt deze bak voor een gedeelte parallel aan de jaren zestig-bak. Met name The Beatles en The Bee Gees 'vertragen' het begin van de jaren zestig-bak. Kort na de zesde jaren zeventig-bak haalt de jaren zestig in. Als mijn ouders me Gerrit noemen, krijgen ze complimenten van dorpsgenoten voor de keuze van de naam. 'Weer eens wat anders dan een Jan of een Jelte' en 'Nu weten we meteen over wie we het hebben'. Dat laatste zal overigens helemaal geen probleem worden zodra de jonge Gerrit gaat puberen. Een kennis van mijn ouders begint 'Ik ben Gerrit en steel als de raven' te zingen als ik bij hun over de vloer kom. Ik begrijp het in het begin niet en het is pas als ik naar het voortgezet onderwijs ga dat ik voor het eerst een opname van het nummer bemachtig. Dat is van een 'Top Of The Pops'-achtige elpee met Nederlandse hits, vermoedelijk uit de Telstar-stal. Het is niet Gerrit Dekzeil die het zingt. Gerrit trapt deze zesde jaren zeventig-bak af met Gerrit en het autobiografische lied over deze betreffende Gerrit. De bak eindigt eveneens met een Nederlands product en eentje uit mijn geboortejaar. 'Dance All Night' van Eastwood is de laatste in deze bak. Groepen en artiesten met drie of meer singles zijn: Delaney & Bonnie & Friends (3), Neil Diamond (12), Dizzy Man's Band (7), Doobie Brothers (9), Doors (4), Carl Douglas (3), Dr. Buzzard's Original Savannah Band (3), Dr. Hook (3), André Van Duin (7), Ian Dury (3), Bob Dylan (5), Eagles (5), Earth & Fire (10) en Earth, Wind & Fire (6). Na lang wikken en wegen moest dit de top twaalf worden.

1. What A Fool Believes - The Doobie Brothers (Duitsland, Warner Bros. WB 17314, 1978)

2. Fantasy - Earth, Wind & Fire (UK, CBS S CBS 6056, 1977)

3. Cracklin' Rosie - Neil Diamond (NL, Uni 6073 016, 1970)

4. Love Her Madly - The Doors (NL, Elektra EKS 45726, 1971)

5. Love Of Life - Earth & Fire (NL, Polydor 2050 322, 1974)

6. I Want To Be There - D.B.M & T. (Duitsland, Philips 6006 114, 1971)

7. Rite Away - Dr. John (Duitsland, Atlantic ATL 10445, 1974)

8. Riki Tiki Tavi - Donovan (NL, Epic 5-10649, 1970)

9. Lyin' Eyes - The Eagles (NL, Asylum AS 13025, 1975)

10. Sultans Of Swing - Dire Straits (US, Warner Bros. GWB 0385, 1978, re: 1980)

11. Dodenrit - Drs. P (NL, Polydor 2050 327, 1974)

12. Come Back Jonee - Devo (UK, Virgin VS 223, 1978)

Ik heb nog geen klachten ontvangen en wil dit graag zo houden. Mocht ik toch nog eens het verwijt krijgen dat de top 12-lijstjes te gezapig zijn, trap ik vandaag af met een plaat van Devo. Het is onmogelijk om Devo helemaal in de punk te stoppen, maar het is eigenzinnig genoeg om op waardering te kunnen rekenen van de punkers. Het hoeft immers niet alleen maar te gaan om politiek verzet en een zucht naar anarchie, er mag ook gerust eens lol worden getrapt. Toy Dolls neemt dat stokje over in de jaren tachtig, als je het mij vraagt. Devo is één van de singles welke Albert me een paar jaar geleden bezorgt. Ik heb enkele maanden eerder al 'Be Stiff' gevonden op gekleurd vinyl en deze muisgrijze 'Come Back Jonee' past mooi in de verzameling. De single is overigens in meerdere kleuren verschenen en grijs is niet de meest exclusieve van de persingen. Deze top twaalf bestaat eigenlijk uit twee lijstjes. De onderste vijf zijn namelijk toegevoegd als ik bij de eerste gang door de lijst slechts zeven singles heb. Bovenin wordt het erg lastig, maar onderaan de top twaalf moet ik ook een paar plaatjes uitzoeken die anders niet in de lijst waren gekomen. Als het dan toch moet dan gun ik Hein Polzer een plekje in de lijst met 'Dodenrit'. Dire Straits is een Amerikaanse persing met 'Down To The Waterline' op de keerzijde. Heb je nog meer nodig? Eigenlijk niet, want mijn interesse voor Dire Straits reikt niet verder dan het debuutalbum. The Eagles is dus ook een kleine concessie en na lang wikken en wegen, mag ik concluderen dat ik vandaag in de stemming ben voor 'Lyin' Eyes'. Dat kan over een uur zomaar weer anders zijn. Ik heb immers ook 'The Last Resort' als b-kant van 'Life In The Fast Lane'. De nummer 6 is uiteindelijk de vijfde van de 'extra'  platen hoewel deze meteen een paar plekken mag stijgen. Dat gaat Donovan voorbij. Een plaatje dat me na 28 jaar nog altijd veel plezier geeft als ik het op de radio draai. Van Dr. John heb ik momenteel twee singles en daarvan mag 'Rite Away' in de top 12. De promo heeft een beroemde eerste eigenaar gehad: Cees Van Zijtveld. In de midden jaren zestig maakt hij zijn debuut bij Radio Veronica en volgens mij werkt hij later in Hilversum voor de Avro.

D.B.M. & T.  zijn Dozy, Beaky, Mick & Tich. Nadat Dave Dee het solo-pad is opgegaan, scoort het kwartet aanvankelijk een internationale hit met 'Tonight Today'. Om het verlies van Dave Dee niet teveel doen opvallen, gaat de groep onder de initialen door het leven. Met name in Duitsland blijft een markt aanwezig voor het kwartet. Is er leven na 'Legend Of Xanadu'? D.B.M. & T.  klinkt hier als The Marmalade met een Moog om het geheel in de jaren zeventig te plaatsen. Fijn plaatje! Bij Earth & Fire wordt het lastig om een favoriet te kiezen. Ik vind ze namelijk allemaal even goed. Het is uiteindelijk toch een beetje de 'underdog' van het stel. 'Love Of Life' mag in 1974 de tweede plek van de Top 40 hebben bereikt, toch wordt dit nummer vaak vergeten door radiomakers en samenstellers van albums. Earth & Fire heeft een dubbelleven als albumgroep dat tevens hitsingles produceert. Op 'Love Of Life' komen de beide werelden bijeen. Het resultaat is een knappe drie minuten-single met genoeg instrumenten om je nieuwsgierig te maken naar de albums. In de jaren zestig heb ik een kanttekening bij The Doors en ook in de jaren zeventig kan ik iets melden. De ingekorte versie van 'Riders On The Storm' staat in de jaren tachtig. Ik heb het dan over de uitgave welke verschijnt ten tijde van de release van 'The Best Of The Doors' in 1990. Op zichzelf zou deze in de jaren zeventig mogen, ware het niet dat ik de originele Nederlandse single uit 1971 eveneens in mijn bezit heb. 'Love Her Madly' is de laatste hit van The Doors in Nederland terwijl Jimbo nog leeft. Hoewel de meningen zijn verdeeld over 'L.A. Woman' heeft de groep zonder meer de beste single als eerste getrokken.

Nummer 383. De sticker is losgeweekt van het hoesje, maar ik weet het nummer uit mijn hoofd. Het is de tijd dat ik net te horen heb gekregen dat ik wonderwel ben geslaagd voor de LEAO. Het levert de nodige cadeaus op waarvan een blik Quality Street me nog het meeste van bij staat. Natuurlijk ook geld en hoe kan het anders? Dat moet natuurlijk worden geïnvesteerd in het zwarte goud. Neil Diamond is voor vijf gulden al een paar maanden té duur voor mij, maar nu kan het opeens wel. Ik krijg altijd een voorjaarsgevoel bij dit plaatje. 'Fantasy' komt voorbij op de radio als ik mijn behoefte nog doe op de pot. Ik durf niet plaats te nemen op de 'hoge' wc. Op het randje van de wc-bril evenwicht houden en druk zetten op de darmen zijn twee dingen en die gaan nu eenmaal lastig samen met een vertraagde motoriek. Ik geloof dat mijn oudste broer vast wel eens een plaat van Earth, Wind & Fire heeft gekocht, maar volgens mijn herinnering staan ze niet op een voetstuk in huize Louwsma. Er is lange tijd iets dat me irriteert aan de plaat en dat moet de enigszins nasale stem zijn geweest. Rond 2014 leer ik de ware schoonheid van het nummer kennen en in 2016 vind ik deze Engelse persing tijdens één van de eerste lange tochten op de Pioneer. Het is een afwijkende mix van de Nederlandse en klinkt zo'n stuk fijner dat het bijna op de eerste plek had gemogen.

Ik weet bij de samenstelling niet welke plaat nummer 1 zal worden. Wel moet ik een snelle keuze maken bij bijvoorbeeld Earth & Fire, maar ook bij The Doobies valt de keuze zwaar. Ik heb namelijk ook 'Takin' It To The Streets' tot mijn beschikking, maar kies uiteindelijk toch voor 'What A Fool Believes'. Dat nummer heb ik dan weer te danken aan M People. Uiteraard hoor ik de plaat dagelijks als het in ons land alsnog een hit wordt. Dat is in de zomer van 1986 en heeft vooral te maken met populariteit van Michael MacDonald als solo-artiest. Het is tijdens de 'Monstertocht' (waarover ik binnenkort weer ga schrijven) dat ik middels de cover van M People leer hoe perfect dit nummer eigenlijk is. Niet alleen muzikaal, maar ook tekstueel is dit pure poëzie.

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 6

Wat deed ik ook alweer een jaar geleden? Omdat Soul-xotica meer dan alleen een praatpaal is, maar ook een soort van dagboek geef ik hierbij mezelf antwoord als het eens nodig mocht zijn. Gisteren (donderdag) heb je in Steenwijk bezorgd en vandaag in Meppel. Nadat het gisteren heeft gestormd, is het vandaag opnieuw erg fris aan bepaalde lichaamsdelen hoewel het zonnetje vanaf tien uur present is geweest. Kijk, dit zijn net weer de details die ik over een paar jaar bij 'Rondom 20' zomaar nodig kan hebben? Ik heb gisteren 52 singles afgerekend bij Mark en heb een uur geleden nog getwijfeld om nog twee toe te voegen. 54 maakt 9 afleverringen van 6 singles? O nee, laat maar gaan! Ik red me wel met afleveringen van zes of zeven singles per keer. Omdat hij ze nog op de post moet doen en rekening houdend met de omstandigheden zou ik al erg gelukkig moeten zijn als ze voor volgend weekend binnen zijn. Het lijkt erop alsof de singles helemaal voor februari gaan tellen. Terug naar de platen die al jaren in huis staan. Een zeer fijne bak met jaren vijftig en zestig waar het nog flink lastig is om een lijstje te maken. De zesde jaren zestig-bak staat centraal in deze aflevering.

In de huidige opstelling zit Trea Dobbs in de overgang van de vijfde naar de zesde bak. De laatste twee van de voorgaande bak zijn twee persingen van 'Parel Van De Zuidzee'. Eentje wordt toegeschreven aan Trea Van Der Schoot (haar eigenlijke naam) en de andere aan Trea Dobbs. Ze trapt de zesde bak af met drie singles als Trea Dobbs. 'Ik Vraag 'T Aan De Sterren' is de eerste in deze bak. De plaat eindigt eveneens in de moerstaal, ook al geloof ik dat Will Ferdy uit Vlaanderen komt. 'De Stervende' besluit deze bak boordevol pareltjes. Artiesten en groepen met meer dan drie singles in deze bak zijn: Trea Dobbs (3), Fats Domino (11), Donovan (13), Jacques Dutronc (3), Bob Dylan (3), Easybeats (4), Duane Eddy (3), Ekseption (3), Equals (7), Betty Everett (4), Everly Brothers (7), Georgie Fame & The Blue Flames (3), Chris Farlowe (4) en Jose Feliciano (5). Je zou in het rijtje ook The Doors verwachten maar hiervan ontbreekt al jaren de Vogue-persing van 'Light My Fire' welke ik ooit heb gehad. Omdat het in 1991 opnieuw in de Top 40 heeft gestaan, staat deze heruitgave in de jaren tachtig en negentig. Maar goed, er ontbreken meer platen op het appel. Waar is in hemelsnaam 'Celestial Empire' van Dragonfly gebleven?

1. This Wheel's On Fire - Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity (Duitsland, Polydor 59 186, 1968)

2. Morning Dew - Episode Six (NL, Pye 7N 17330, 1967)

3. A Way Of Life - The Family Dogg (NL, Green Light GLS 414, 1969)

4. C'est Pas Prudent - Alice Dona (Frankrijk, Pathé EG 655, 1963)

5. Friday On My Mind - The Easybeats (NL, United Aritst UA 25.471, 1966)

6. Kites - Simon Dupree & The Big Sound (UK, Parlophone R 5646, 1967)

7. Natural Born Lover - Fats Domino (NL, Imperial AI 129, 1961)

8. Wishful Sinful - The Doors (NL, Elektra EKS 45656, 1969)

9. You've Lost That Lovin' Feelin' - Trea Dobbs (NL, Decca, 1965)

10. Hurdy Gurdy Man - Donovan (NL, Epic 5-10345, 1968)

11. I Get So Excited - The Equals (NL, President PTF 180, 1968)

12. The Name Game - Shirley Ellis (NL, Kapp CG 230, 1965)

Ik moet benadrukken dat de singles uit de 'algemene' zesde jaren zestig-bak komen en niet uit de Blauwe Bak. Er staan echter twee singles in deze top twaalf die beide een verleden in de Blauwe Bak hebben. De eerste is ook meteen de hekkensluiter. Ik leer 'The Name Game' aanvankelijk kennen in 2008 middels een 'mash-up' en als ik in de zomer van 2012 tot over mijn oren in de uptempo dansers zit, is zo'n Nederlandse persing van 'The Name Game' opeens erg aantrekkelijk. Ik weet niet meer precies te herinneren hoeveel hij heeft gekost, maar wel dat het een 'dure' single is geweest. Met name in de eerste jaren heb ik veel plezier met de plaat in de Blauwe Bak, maar op een gegeven ogenblik doet het niet meer mee. En zo staat de plaat nu in de jaren zestig-bak waar ik het eigenlijk in de Ere-Blauwe Bak moest zetten met nog een paar andere titels. Heeft The Equals ooit in de Blauwe Bak gestaan? Het zou zomaar kunnen. 'I Get So Excited' is een plaatje waar ik altijd goede luim van krijg en dat zijn diensten heeft bewezen bij kroegoptredens. In 1995 koop ik de eerste 'Hurdy Gurdy Man'. Een Duitse persing welke flink uit het lood is geslagen. Sinds een paar jaar staat deze Nederlandse persing ervoor in de plek. Afgelopen dinsdag heb ik in 'Tuesday Night Music Club' veel Phil Spector-producties gedraaid in het eerste uur waaronder The Righteous' Brothers' uitvoering van 'You've Lost That Lovin' Feelin'. Daarbij moet ik bekennen dat mijn voorkeur uitgaat naar de versie van Trea Dobbs. Als ik me niet vergis is het arrangement geschoeid op de uitvoering van Cilla Black, maar dan zonder een stem welke tegen de pijngrens zit. 'Light My Fire' ontbreekt in de jaren zestig-bak (hoewel Jose Feliciano's uitvoering een eind verderop staat) en dan blijven er twee singles over voor The Doors in de jaren zestig. Beide nummers zijn afkomstig van 'The Soft Parade', het album waarop de overige leden de leiding overnemen van Jim Morrison en de laatste min of meer een instrument wordt. 'Touch Me' en 'Wishful Sinful' komen beide uit de pen van gitarist Robbie Krieger. In geval van het laatste is Jimbo te horen als een soort 'crooner' en deze rol past hem eigenlijk best wel! Ook een van de weinige nummers waarop The Doors gebruik maakt van een orkest. Fats Domino heb ik in 2016 gekocht bij de kringloop in Dwingeloo. Het is bijna een jaar geleden dat ik daar voor het laatst ben geweest, een paar weken vóór de corona, en ik zou dolgraag weer eens willen kijken. Helaas... daar zal ik nog een tijdje op moeten wachten. Tot die tijd moet ik maar boodschapjes doen op Ebay, Marktplaats en Discogs. Ik heb een zwak voor oude Fats Domino-singles maar in geval van 'Natural Born Lover' is het een uiterst aangename verrassing als ik de plaat draai.

Simon Dupree & The Big Sound. Een naam welke ik aanvankelijk ken uit het 'Hitdossier' dankzij een Tipparade-notering uit 1968. Dan kom ik de naam opeens tegen in een verhaaltje over Gentle Giant. Ik hoor 'Kites' voor het eerst middels een prachtige dubbelelpee met (Engelse) hits uit 1967. Ik woon dan net een paar maanden in Mossley. De single tref ik uiteindelijk op 11-11-11 (11 november 2011) bij Minstrel in Zwolle voor de dievenprijs van drie euro. Mijn exemplaar van 'Friday On My Mind' is hard aan vervanging toe. Deze heb ik in 1992 in VG+ gekocht en zit na 28 jaar en veel kroeg- en cluboptredens tussen Fair en Poor. De verhuispremie van 2016 maakt niet alleen dat ik veel platen koop maar tevens ook een paar die al een tijdje op mijn verlanglijst staan. Het is omstreeks 2013 dat ik kennis maak met de muziek die populair is bij de Franse Mods en 'C'est Pas Prudent' van Alice Dona is één van de eerste nummers dat meteen een plekje in mijn hart verovert. De plaat staat wel een tijdje in de reserve-Blauwe Bak, maar ik moet uiteindelijk erkennen dat het méér pop is dan dat het geschikt is voor de soul-show. Ook weer een beetje oneerbiedig voor een plaat welke, evenals Shirley Ellis, aanzienlijk meer heeft gekost dan menig andere single in deze bak.

Later als ik groot ben en een radioshow heb, dan...? In 1991 stel ik me zoiets voor en draai dan in gedachten 'Way Of Life' van The Family Dogg. Een plaatje dat, volgens mij, geknipt is voor de radio. Ruim 22 jaar later start ik met 'The Vinyl Countdown' op Wolfman Radio en kan ik de daad eindelijk bij het woord voegen. Nog steeds geeft het een speciaal gevoel als ik een show doe en deze plaat draai en ik hoop dat dit nooit gaat verdwijnen. De dag voor mijn '20092009' maak ik kennis met de platenverzameling van een overleden vriend van de uitbater van De Gouden Kikker. Als ik de naam op hoesje lees, val ik stil. Ik ken de man uit de horeca van Steenwijk maar heb nooit geweten dat hij nóg fanatieker was in het platen verzamelen dan mezelf. Hij weet precies de waarde van zeldzame Nederlandse singles, maar ook in 1967 heeft hij al een uitmuntende muzieksmaak. Neem nou deze van Episode Six. Inclusief het stickertje van Goutier is dit een herinnering uit de tijd dat hij nog jong is. Intussen is de plaat evenveel waard geworden als menig Nederlandstalige single uit zijn verzameling. Voor de fotograaf is Roger Glover de bofkont die zijn hand mag leggen op de blote rug van Sheila Carter. De twee mannen achter hem zijn blijkbaar jaloers. 'Morning Dew' smaakt me in alle variaties, maar Episode Six maakt het mogelijk nog grimmiger. Roger Glover zal uiteindelijk toetreden tot Deep Purple en dat maakt deze single gewild onder verzamelaars.

Op nummer 1 staat echter de hit van Julie Driscoll met Brian Auger en The Trinity. Ik heb de single ooit al eens gekocht als de Duitse Polydor-heruitgave van omstreeks 1981. Het hoesje heb ik wel in de bak staan, maar de single is ernstig zoek. Er staat me ook iets van bij dat die eens per ongeluk door midden is gegaan. Met deze fraaie Duitse persing kan ik weer jaren vooruit. Qua mellotron en 'phasing' wordt het niet beter dan dit.

Week Spot Kwartet week 3

Nadat het in oktober en november even erg rommelig is geweest, heb ik eindelijk weer de discipline gevonden om dagelijks te publiceren. Natuurlijk lukt het niet iedere dag, maar ik lig niet steeds meer dan een bericht achterop schema. Het 'Week Spot Kwartet' heb ik eigenlijk gereserveerd voor de donderdag en het hangt echt van mijn bui af na 'Afterglow' of ik de moed heb voor een bericht. Gisteravond is dat niet het geval geweest en dus kan ik vanavond dubbel aan de bak. Dan kan ik ook meteen vooruit kijken naar dit weekend. Ik verwacht wel singles maar dat hoeft nog niet meteen dit weekend een 'Singles round-up' te brengen. In principe heb ik dus drie dagen 'vrij', want ik zie evenmin gebeuren dat er veel fysieke activiteit komt op zondag. Ik zou dus een volledige 'Verzamelwoede' kunnen doen inclusief een jaren tachtig-bak. Dat klinkt als een plan en betekent dat ik straks naar boven kan om twaalf singles uit te zoeken en te vereeuwigen voor het bericht. Nu ga ik echter spelen alsof het donderdag is en breng jullie alsnog het 'Week Spot Kwartet' van deze week.

2017: B-A-B-Y-Carla Thomas (1966)
Waar ben ik mee bezig? Dat is iets dat ik me wel eens afvraag als ik naar de Week Spots van 2017 kijk. Ik denk dat het antwoord eenvoudig is te geven: 'Armoede'. De eerste maanden van 2017 vallen me financieel zwaar en ik zal pas in april weer een partij singles afrekenen bij Mark. Dat zorgt ook weer voor wat fris bloed in de keuze voor de Week Spot. Ik denk dat ik in deze eerste weken vooral aan het zoeken ben in de Blauwe Bak naar platen die nog niet aan bod zijn gekomen. 'B-A-B-Y' koop ik in 2013 als ik het té druk heb met andere Week Spots om het kleinood deze eer te gunnen. De foto moest trouwens opnieuw want ik had 'Pick Up The Pieces' liggen, terwijl ik meteen wel wist dat ik deze plaat niet eerder dan 2018 had gekocht. Ik leer 'B-A-B-Y' waarderen als ik net de sleutels van Nijeveen heb. Het is de tijd dat ik dagelijks luister naar de 'Northern Soul Jukebox' en dit neemt me terug naar een zondagmiddag. Ik ben in Nijeveen geweest om de post op te halen en fiets nu over Kolderveen. Dezelfde route die ik morgenmiddag ten behoeve van de postbezorging ga afleggen. Het is ergens in de buurt van De Klosse en de Gasthuisdijk als Carla via de koptelefoon binnen komt. Een vreemde eend in de bijt want Stax krijgt ook op 'Northern Soul Jukebox' niet bepaald ruim baan. Het is echter wel een 'alltime' klassieker en dan mag het gerust tot 2017 wachten eer het de Week Spot kan worden.

2018: If-Jackie Moore (1973)
Ik heb de plaat sinds 2016 en dat is tevens het jaar dat ik de ware identiteit achterhaal. Voor 'If' gaan we terug naar 2007 en mijn allereerste mp3-speler en vroegste downloads. Tegenwoordig staan op Myspace albums van schaars geklede dames maar voor de tijd van Facebook en Twitter heeft iedere zichzelf respecterende artiest een Myspace-pagina. Wie zichzelf registreert bij Myspace krijgt meteen Tom als eerste vriend. Deze Tom is inmiddels al jaren van Myspace af, maar is altijd een soort van cultheld gebleven met diverse fanpagina's op de sociale media. Zijn eigen Facebook-pagina toont hem andermaal als de vriend die iedereen zou wensen. Bescheiden en ook bijzonder weinig te vertellen. Enfin, ik jaag in 2007 vooral op gratis downloads. Soms geeft een artiest een volledig nummer weg, maar vaak ook zijn het 'previews'. Ik vind een Engelse dj die maandelijks één mix beschikbaar stelt en hier hoor ik voor het eerst 'If'. Het machtigste woord ondanks dat het slechts twee letters telt. 'If' kan net het verschil maken tussen recht en onrecht, rijkdom of armoede, oorlog of vrede.

2019: Christine-Executive Suite (1970)
Hoewel Executive Suite voor de rest van het decennium actief zal blijven, draait het op dit plaatje vooral om één lid dat even later zal opstappen: Daryl Hall. Philadelphia staat bekend als de 'City Of Brotherly Love' en dat betekent in de vroege jaren zeventig dat blank en zwart vrijwel probleemloos naast elkaar leeft. Philadelphia heeft een voorbeeldfunctie hierin, want in andere Amerikaanse steden wil het dan nog wel eens flink rommelen. De inwoners zien geen kleur en dus mag de getalenteerde Hall meteen plaatsnemen in Executive Suite zonder dat de band al te opzichtig als 'mixed race' wordt gepresenteerd. Hall schrijft Christine samen met Len Barry (van '1-2-3') en Tom Sellers. De groep zal later in de loopbaan meer funky uitpakken, maar 'Christine' is pure 'sweet soul' en wordt door dj's vaak overgeslagen. Hall zal in 1972 weer gaan samenwerken met zijn studiemaatje John Oates en de rest is geschiedenis.

2020: Far Far Away-Max Romeo (1969)
Ik sta al een week op het punt om een Discogs-order te plaatsen bij een Italiaanse dealer. Het gaat dan specifiek om één Jamaicaans soul-plaatje van een baanbrekend ska-artiest. Het is een 'noisy copy' maar 'accordingly priced'. Bovendien heeft deze handelaar een fiks aantal Nigeriaanse persingen van soul-platen uit de jaren zeventig. En dat land heb ik nog niet in de bakken staan. Ik heb in de jaren bij Wolfman Radio de reggae en ska verder leren waarderen, hoewel ik mezelf nimmer als 'fan' zal kwalificeren. Voor de Carib-hobby ben ik echter wel op zoek naar fraaie soul-plaatjes uit Jamaica en omgeving en zo kom ik uit op 'Far Far Away' van Max Romeo. Gewoon de b-kant van de hit 'Mini Skirt Vision'. Ik hou de plaat al jaren in het achterhoofd en heb eerst mijn zinnen gezet op een Nederlandse persing. Uiteindelijk kies ik dan toch voor de Engelse Unity en ik heb een bijzonder fijn exemplaar getroffen! Als de Discogs-bestelling doorgaat, zien jullie de plaat vanzelf verschijnen als Week Spot.

Het zilveren goud: januari 1996 deel III

De prijs van de pond ligt op dit moment helaas alweer een stukje hoger dan in het begin van dit nieuwe jaar en ik wil even kijken of deze nog daalt voor vrijdag. Uiteindelijk denk ik dat ik morgen toch gewoon zal moeten betalen. Overigens komen er nu opeens 52 singles mijn kant op. Ik heb vandaag nog een extra titel toegevoegd. Ook heb ik de volgende Cannonball alvast gereserveerd, maar deze verschijnt pas in maart. Morgen ga ik mijn nieuwe telefoon halen en hoewel er (beperkt) internet op zit, zal ik deze niet meer benutten voor Soul-xotica. Heel stiekem zit ik eraan te denken om eens te kijken of er 4GB Nokia N95's zijn geproduceerd. Dat is nog altijd mijn favoriete telefoon gebleven. Het ding waarmee ik in een uur een kattenbel schrijf voor Soul-xotica. Het apparaat waarop het weblog is geboren. Op deze praatpaal ga ik vanavond weer eens een kwart eeuw terug in de tijd. Het pijproken schuif ik door naar volgende maand, vanavond eerst maar eens een sjekkie pielen.

Als het duurder wordt dan zes gulden, dan stop ik ermee! 'Famous last words'. We hebben al bijna twintig jaar geen guldens meer in de portemonnee en een pakje shag kost dan ook al meer dan zeven. Als ik aan de zware Javaanse Jongens denk dan zie ik meteen het zegel met daarop de prijs: Zes gulden en vijftien cent. Zes gulden en veertig cent met een pakje rode Rizla-vloeitjes. Sinds vader in 1988 is gestopt met roken, ligt het onderwerp gevoelig in huize Louwsma. Als ik een jaar of zeventien ben, voel ik steeds meer de drang om me te verzetten tegen de omgeving. Het haar reikt me al tot de schouders. Zodra ik op stap ga, biets ik al snel eens een sigaretje van een meisje in het clubhuis. Zij rookt Marlboro en hier heb ik mijn eerste peuk. Iedere (ex-)roker kan het eerste trekje nog herinneren? Het schiet mij meteen in de keel en ik hoest me de barsten. Het tweede trekje smaakt al beter en met de derde begint het te wennen. Vlak voor mijn zeventiende koop ik mijn eerste pakje Marlboro, maar... het thuisfront mag hier niets van merken! Ik rook in het clubhuis, Het Bolwerk en tijdens fietstochten. Dat de kleren stinken naar rook komt door de horecabezoeken. Eerst word ik al eens betrapt met een half pakje sigaretten 'die het eerdergenoemde meisje is vergeten en welke ik de volgende keer aan haar zal geven'. Zoals een alcoholverslaafde ook dikwijls lege flessen spaart in een fietsenschuur, zo heb ik een laatje op mijn kamer waar de lege pakjes in verdwijnen. Oudejaarsavond 1992 komt het hoge woord eruit, maar mijn ouders zijn natuurlijk niet van gisteren.

Bij het eerste werk op de zuivelfabriek leer ik sjekkies draaien. Aanvankelijk is dat Samson of Drum, maar middels Amsterdam maak ik kennis met driekwart Javaanse Jongens en vanaf 1994 ga ik aan de zware Javaanse Jongens. Het heeft als nadeel dat het niet in de sigarettenautomaten zit en dat ook niet ieder benzinestation het op voorraad heeft. Hoewel ik echt van pakje naar pakje rook hou ik altijd wel rekening met mijn plannen voor een weekend en koop desnoods één of twee pakjes extra.  Sloffen shag koop ik echter pas in 2000, maar dat is een heel eind verder. Ik heb dan al moeite met weggooien. Zakjes shag met restjes (vaak gruis) worden opgerold en blijven in de jaszak zitten totdat het zover is uitgedroogd dat het even hard van het vloeitje glijdt. Ik heb in deze tijd een kunstleren etui voor de shag en een uitsparing voorin voor de vloeitjes. Achter het pakje shag komt van allerhande rommel terecht waar ik niet meteen ruimte voor heb. De shag-portefeuille wordt dus al snel mijn equivalent van de handtas voor de dames. In 1996 ga ik ook niet van huis zonder shag en als dat al eens gebeurt, draai ik om en rij naar huis. De shag zal ik bijna twintig jaar volhouden, sindsdien is het sigaren roken en dampen. Ik heb vanmiddag net een tweede damper gekocht. Op het eerste gezicht hetzelfde type als de Justfog die ik in juli heb gekocht, maar bij nader inzien net even anders. De oude Justfog-boxmod heeft zijn beste tijd gehad.

2381 Rainmaker-Machine (NL, Polydor, 1970)
2382 Too Busy Thinking About My Baby-The Mardi Gras (Frankrijk, Jukebox-Oldie, 1971, re: 1982)
2383 Moest Dat Nou-De Martino's (NL, Philips, 1968)
2384 One And One Is One-Medicine Head (Duitsland, Polydor, 1973)
2385 Take Me Bak 'Ome-Slade (NL, Polydor, 1973)
2386 Living Next Door To Alice-Smokie (NL, Rak, 1976)

De single van The Mardi Gras is een eigenaardig ding. Het heeft de Franse persing in het hoesje zitten, maar de Nederlandse zou, volgens 45cat, de tweede release moeten zijn op het Nederlandse BR Music. BR wordt verder niet genoemd op het hoesje, wel de distributie door Van Den Bosch & Van Nieuwkoop. Deze zullen halverwege de jaren tachtig singles uitbrengen van onder andere The Cats als Boni Records. Bij de BR wordt een datum in 1982 genoemd als release, maar het label begint niet eerder dan 1984? De Franse persing staat als 1984 genoteerd. De single heeft echter een Sneker horeca-verleden en DJ Wibo van De Lichtboei heeft de datum op het hoesje geschreven: 25 juni 1983. 1984 kan dus niet kloppen. Als iemand meer informatie heeft over de Nederlandse BR-uitgave, dan hoor ik het graag! De Martino's, een afsplitsing van After Tea, zit oorspronkelijk weer in zo'n 'fout' plastic hoesje waarover ik onlangs heb geschreven. Het mag voor de foto even in een nieuw papieren hoesje, ik gooi er straks een ander oud hoesje omheen. De plaat is niet een nieuw hoesje waard... Volgende week besluit ik de maand met vier uit januari en twee die ik vermoedelijk in februari heb gekocht. De volgende maand presenteer ik jullie 24 singles die al langer in de verzameling zijn, maar welke ik nooit een plekje heb gegund.

Week Spot: Roy C.

Er zijn zoveel muzikanten en groepen die aandacht verdienen dat ik Soul-xotica al bijna elf jaar in de lucht hou. Bij de keuze voor een Week Spot heeft het de voorkeur dat het een 'verse' artiest of groep is. Ik zal hooguit in een noodgeval een oude Week Spot-artiest of groep hergebruiken, maar dan vaak met de consequentie dat ik niets kan aanvullen op het bestaande verhaal. Heel vaak is het gemakzucht. In de trant van 'Kijk voor het bericht bij deze datum en dan ga ik nu snel terug naar mijn dagelijkse beslommeringen' of iets dergelijks. De Week Spot drijft dus voor een goed deel op de verhalen op Soul-xotica en omdat het van belang is dat op dinsdagavond een bericht van normale lengte hier staat, doe ik altijd heel spastisch met het toekennen van een tweede Week Spot. Ik heb de lijsten van de afgelopen maanden meerdere malen doorlopen en kom steeds uit bij dezelfde conclusie. Ook al betekent dit dat ik vanavond een beetje vrijaf ben van het schrijven van een bericht. De kersverse Week Spot is namelijk 'After Loving You' van Roy C.  uit 1978.

Ik hou graag van een beetje voorbarigheid. Ik heb zelfs al een album gevonden dat ik reeds als één van mijn favorieten voor 2021 aan het verkopen ben op de radio. Ik hoef niet eerst een half jaar of een volledig jaar af te wachten voordat ik een keuze kan maken uit de releases. Toch kan evenwel nog veel veranderen op dat vlak. Een ding staat al wel als een paal boven water: In de Blauwe Bak wordt 2021 het jaar van Roy C. Het begint afgelopen zomer aarzelend met 'Don't Blame The Man', dat ik eigenlijk alleen maar koop omdat het voordelig is, de Engelse persing en ex-Radio Veronica. Het opent nieuwe wegen voor mij want de man heeft zoveel meer gemaakt dan alleen 'Shotgun Wedding'. 'After Loving You' heb ik nu bijna een week in huis en bij de volgende partij van Mark zitten twee andere titels van Roy C. Ik ben overigens een prijs overeen gekomen met Mark (een stuk voordeliger dan dat ik had verwacht), maar hij geeft meteen aan dat het op zijn vroegst pas tegen het weekend wordt als hij de platen kan afgeven op het postkantoor. Reken daarna maar een week voor de bezorging en dan...? We gaan het waarschijnlijk in februari lekker rustig aan doen met deze partij van, inmiddels, 51 singles. Ik ga geen haastklus doen om ze binnen januari te houden.

Voor het volledige verhaal over Roy C. verwijs ik jullie graag naar het vorige Week Spot-bericht van 22 september 2020. 'After Loving You' doet mij een stuk ouder aan dan 1978, maar de keerzijde is duidelijk meer in het funky straatje van dat jaar. Mijn exemplaar is versierd met viltstift en dat betekent doorgaans maar één ding: Een knaller in de Suri-soul. En dat is het dan ook precies. De aanwezige toeters sturen het meer in de richting van Suriname dan Barbados, maar het is in beide gevallen niet te versmaden. Sorry Soul-xotica, wellicht volgende week weer een 'vers' bericht, maar dit plaatje hoort gewoon de Week Spot te zijn.

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 10

Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zich afvragen waar mijn eerbetoon aan Phil Spector blijft. Daarover kan ik kort zijn: Ik ga geen bericht schrijven over iemand die een pistool heeft geleegd in de mond van zijn vriendin. Spector heeft weliswaar een stempel gedrukt op de muziek met zijn 'Wall Of Sound', maar na 1968 lijkt hij vooral op de roem van de eerdere jaren te teren. Niet alleen duurt de productie van 'Let It Be' dermate lang dat The Beatles een compleet album ('Abbey Road') kunnen opnemen en uitbrengen in dezelfde periode, bovendien voldoet het niet aan de verwachtingen van het kwartet. 'Death Of A Ladies' Man' van Leonard Cohen is wellicht de meest bizarre Spector-productie. Spector kan niets met de half murmelende Cohen en de laatste heeft beslist geen zoete strijkers nodig. Het schijnt dat Spector Cohen achterna heeft gezeten met een geladen kruisboog. Dat is zo'n beetje alles wat ik over Spector kwijt wil. Ik zit even te twijfelen tussen 'Blauwe Bak Veteranen' of toch 'Verzamelwoede' en het is de laatste geworden. Vanavond de tiende jaren tachtig-bak.

De jaren tachtig komen niet zo vaak aan bod als de jaren zestig en zeventig en dat komt omdat ik (nog) niet zoveel bakken heb van dat decennium. Bovendien staan in de jaren tachtig alle platen van 1980 en later, dus ook de jaren negentig en nieuwe eeuw. De top twaalf geeft een fraaie doorsnee uit zowel de jaren tachtig als negentig. Ik ben opgegroeid in de jaren tachtig met twee broers en een zus die vrijwel meteen in het decennium al bezig zijn met het kopen van platen. Hilversum 3 staat iedere dag op behalve op de dag dat de EO uitzendt. Dan gaan wij naar Veronica op Hilversum 2. Hilversum 3 wordt in de loop van de jaren tachtig trouwens ook Radio 3 en vanaf 1992 3FM. Waar de top twaalf van een jaren zeventig-bak grotendeels is gebaseerd op smaak en gevoel, daar overheersen de herinneringen en associaties bij een jaren tachtig-bak. Ik koester niet echt warme herinneringen aan de jaren tachtig, het zijn vooral eenzame jaren, maar desondanks brengen vanavond een paar platen tastbare herinneringen naar boven.

De tiende bak van de jaren tachtig trapt af met 'I'm Gonna Shoot The Dee Jay' van The Press en besluit met 'Gangster Boogie' van Tony Scott. Plaatjes uit respectievelijk 1980 en 1990. Kan het mooier? The Pretenders, Queen en Diana Ross zijn de winnaars in deze bak met elk zes singles. Laat me eens met de billen bloot gaan en jullie laten zien wat ik zoal in zo'n bak heb staan: The Press, Billy Preston & Syreeta, The Pretenders (6), Maxi Priest (2), Primal Scream, Prince (6), Prince Tui Teka, Propaganda (2), Psychedelic Furs, Public Enemy, Public Image Ltd., Public Lost, Pussycat (2), Suzi Quatro, Queen (6), Quixotic, Eddie Rabbitt, Racey (2), Radiohead, Gerry Rafferty (2), Rah Band, Eros Ramazotti, Ramones, Marsha Raven, Ray Goodman & Brown, Real Thing (2), Rebel MC, Reboelje (3), Red Box, Regents, R.E.M. (3), REO Speedwagon, Respect (2), Restless Heart, Rheingold, Arie Ribbens, Cliff Richard (3), Stan Ridgway, Righteous Brothers, Right Said Fred (2), Roachford, Robbie Robertson (2), Smokey Robinson (2), Tom Robinson (2), Rob'N'Raz, Rocazino, Rocco & The Carnations, Rockpile, Roger, Kenny Rogers, Rolling Stones, Roman Holliday, The Romantics (2), Rose Royce, Diana Ross (6), Jan Rot (2), David Lee Roth, Rotjoch, Demis Roussos (2), The Rovers, Roxette (4), Roxy Music (4), Rozalla (2), RPM, Rubberen Robbie (2), Jimmy Ruffin, Rufus, Rumba Tres (2), Run DMC, Todd Rundgren, Mike Rutherford, Sue Saad & The Next, Sade (3), Salt-n-Pepa (3), Sandy Coast (2), Leo Sayer, Scamps, Peter Schilling, Judy Schomper, Tineke Schouten en Tony Scott. Een top twaalf hieruit ziet er als volgt uit.

1. Karma Police - Radiohead (UK, Parlophone NODATALH 03, 1997)

2. Man On The Moon - R.E.M. (Duitsland, Warner Bros. 5439-18656-7, 1992)

3. Sielesiik - Reboelje (NL, Marista MR 8173, 1990)

4. Duel - Propaganda (Duitsland, ZTT/Island 107 336, 1985)

5. Loaded - Primal Scream (Frankrijk, Creation CRE 070, 1990)

6. No Ordinary Love - Sade (NL, Epic 658356 7, 1992)

7. Shipyard Town - Gerry Rafferty (Duitsland, Polydor 887415-7, 1988)

8. Run And Run - Psychedelic Furs (US, Columbia 38-03930, 1982)

9. Talking In Your Sleep - The Romantics (NL, Epic EPCA 3861, 1983)

10. The Miracle - Queen (EEG, Parlophone 006-20 3643 7, 1989)

11.. Cuddly Toy - Roachford (NL, CBS 651611 0, 1988)

12. I Go To Sleep - The Pretenders (NL, Real Records SIRE 117886, 1981)

De oudste staat onderaan in de lijst en dat levert meteen een herinnering op. Het is rond de verjaardag van mijn broer. Misschien hebben we het net het fuifje gehad. De televisie mag aan vanwege Toppop en daar zie ik de dromerige videoclip voor 'I Go To Sleep'. Ray Davies heeft er natuurlijk op toe gezien dat vrouwlief Chrissie Hynde op een waardige manier met zijn compositie zou om springen en het resultaat is dat het, volgens mij, beter is dan het origineel of welke andere versie dan ook. Ik zou Roachford eigenlijk nog eens moeten hebben in 'Hier en nu' want de beste man heeft een ge-wel-dig album gemaakt. Ik verwacht helemaal niets als ik een paar liedjes ga luisteren, maar hij heeft me omver geblazen met het album. Hierdoor gun ik hem een plekje in deze top twaalf. Ik heb in de zomer van 1996 mijn Queen-fase en dat uit zich vooral in het feit dat ik dagelijks luister naar de eerste 'Greatest Hits'. Ik weet zelfs 'Bohemian Rhapsody' en 'Somebody To Love' op waarde te schatten, iets dat alleen maar minder is geworden in de laatste 25 jaar. Hoewel Mercury ongetwijfeld heeft geweten dat hij ziek was, is ten tijde van 'The Miracle' nog geen vuiltje aan de lucht. De videoclip van de titeltrack staat me nog helder bij en ik heb het nummer in ruim twintig jaar niet gehoord als ik de single tegenkom. Als er dan toch iets van Queen in de top twaalf moet, dan kies ik voor deze. The Romantics heeft niet een hele vaste herinnering, maar neemt me wel mee terug naar de tijd dat het in de hitparade staat. Psychedelic Furs is dan waarschijnlijk de enige in de lijst welke ik niet ken gedurende de jaren tachtig en negentig. Ik vind de single pas in de nieuwe eeuw en het is meteen een favoriet. Gerry Rafferty neemt me mee terug naar een fietstocht in maart 1990. Ik ga deze middag op platenjacht in Lemmer, maar er zijn aantrekkelijker oorden om zoiets te doen. Ik vind deze middag 'Joyful Resurrection' van Tom Fogerty in een antiekzaakje. De Expert heeft een uitverkoopbak op de toonbank staan. Om niet helemaal met lege handen thuis te komen, neem ik Gerry Rafferty mee. Hoewel de plaat nooit iets op de hitparade heeft gedaan, staat het al snel op nummer 1 in mijn persoonlijke hitparade. Gerry Rafferty kan sowieso niets verkeerd doen bij mij.

Pas in 1991 wordt Jutrijp aangesloten op de kabel en dus kunnen we mee praten over 'Goede Tijden Slechte Tijden'. Mijn broer en ik ontdekken vooral MTV. Daar ken ik dit nummer van Sade dan ook weer van, hoewel het ook een hit in ons land is geweest. Een nummer waarvan ik was vergeten hoe mooi het werkelijk was. Dankzij Albert staat deze nu een jaar in de bakken. Er blijft nog zoveel te wensen over! 'Loaded' staat al een tijdje op mijn verlanglijstje als ik de single voor een bescheiden prijs tref bij 'De Tafel'. Het blijft een knaller van een nummer. Wat zou je doen als een groot geldbedrag op straat vindt? Eerlijk antwoorden? Ik zou het houden en desnoods een fraai bedrag aan een goed doel schenken. Als je het aangeeft en niemand komt het ophalen, verdwijnt het immers in de staatskas. Op een woensdagmiddag loop ik over straat en vind een briefje van vijfentwintig. Ik laat het mijn moeder zien en deze bergt het op. Waar ik het heb gevonden? Bij die-en-die voor het huis. Mijn moeder belt met de persoon en, inderdaad, die is het verloren. Ik ben toch wel een beetje teleurgesteld dat ik geen vindersloon krijg. Ik ben dan net tien jaar geworden en Propaganda heeft een grote hit met 'Duel: Eye To Eye'. Ik speel ook even met een uitstapje naar het strandje in Yndyk, maar dat is waarschijnlijk toch met 'P: Machinery' geweest.

Reboelje loopt als een rode draad door mijn journalistieke loopbaan. Ik zie de band voor het eerst op het eerste 'Úteinrock-festival' in Het Bolwerk en interview de band een paar weken later op 'Aaipop'. Ik volg de band op de voet en probeer bij ieder lokaal optreden te zijn. Reboelje wordt enerzijds steeds theatraler qua optredens, muzikaal zal het afzakken naar een BZN-niveau. Ik krijg nog wel een uitnodiging voor de serie 'unplugged'-optredens, maar ben dan net naar Engeland vertrokken. 'Sielesiik' is de eerste single van het tweede album van Reboelje, dat voor mij de kennismaking zal vormen met de eigenzinnige Friese band. 'Sielesiik' betekent overigens 'geestesziek' en is geheel gebaseerd op 'Der Steppenwolf' van Herman Hesse, evenals de rest van het album. Woensdag ga ik weer vijfentwintig jaar terug in de tijd in 'Het zilveren goud'. Een cassette welke overuren maakt in mijn walkman is 'Automatic For The People' van R.E.M.  en dus hoor ik ook dagelijks 'Man On The Moon'. Ik kan simpelweg nóóit genoeg krijgen van het album en de single.

Dan is het opeens de zomer van 1997. Ik vier mijn laatste vakantie in Denemarken en het eerste weekend ben ik bij Jelte. Hij heeft dan pas 'OK Computer' van Radiohead gekocht op cd en zet het over op een cassettebandje voor mij. Ik draai het bandje (aangevuld met de Deense band The Pockets?) helemaal stuk. Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit op cd heb gekocht en evenmin op vinyl. Ik kan het album van begin tot einde dromen. Na afloop van mijn vakantie in Nederland in 1998 keer ik terug naar Mossley. Ik maak echter een tussenstop in York en vind daar de 'black label jukebox copy' van Radiohead voor een geschikte prijs. De platen zijn gelimiteerd en eigenlijk alleen bestemd om in jukeboxen gedraaid te worden. Met name in de advertenties in New Musical Express is duidelijk dat een intensieve handel is in deze singles en sommige moeten al snel tachtig pond kosten. Ik heb een aardige collectie 'black labels' en andere jukebox-singles en ben erg goedkoop aan alle titels gekomen. Een snelle blik op Popsike laat zien dat het plaatje in 2016 nog 25 pond heeft opgebracht. Dat gaat bij mijn single vast niet meer lukken want er zit een scheur in de helft van de plaat. Het is goed opletten bij iedere draaibeurt of de plaat helemaal vlak is want anders kost het je de naald.