Een paar weken geleden kwam 'Lydia' van Dean Friedman weer eens ter sprake op het Steenen Tijdperk-forum. Het was in 1979 alleen in ons land een zeer bescheiden hit en redelijk moeilijk op cd te verkrijgen. Ik vroeg toen om 'Ariel' van een paar jaar eerder, dat in een Engels boek 'offbeat' werd genoemd. Wat ze precies met die term bedoelen, is me niet duidelijk. Wél weer een aparte tekst, waarop Dean Friedman patent heeft.
Gedurende het laatste jaar van mijn verblijf in Engeland had ik 'Well Well Said The Rocking Chair' in mijn kamer. Deze bevat naast 'Lydia' ook 'Lucky Stars', dat in Engeland weer een grote hit is geweest. En hoewel weinigen op het Avro-forum het met me eens waren, vind ik dat het minste stuk van de elpee.
De hoes had niet meer representatief voor de inhoud kunnen zijn! Friedman bedient zich van komische teksten met een zeldzaam oog voor detail. Wie zich laat absorberen in de woordenschat van Friedman, krijgt een aantal kleine observaties op de koop toe, waardoor de liedtekst gaat leven. Eén van de hoogtepunten van die plaat is het openingsstuk op kant 2. Dean komt met zijn kersverse date uit de bioscoop, gaan een hapje eten, krijgen ruzie, maar leggen het ook weer bij. Voilá. Vier minuten en het verhaal is verteld!
'Lydia' is zelfs een tikkie autobiografisch voor mij: Een relatie tussen een jonge knaap en een rijpe vrouw. Hij doet zijn uiterste best zo verliefd mogelijk te doen, terwijl zij hem als haar verloren kind blijft beschouwen.
Dezelfde creatieve insteek siert ook 'Ariel'. Dean is verliefd op een Joodse zangeres, die halverwege het lied is vergeten te vertellen dat ze vegetariër is en dus alleen de uiringen van de vette snack eet. Het is wederom een verhaal waar je in wilt blijven hangen. Jammer dat het niet langer dan vijf minuten duurt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten