Zondagmiddag 18 februari 2001. Via een spectaculaire, welverdiende, afdaling sjees ik met mijn fiets Huddersfield binnen. Een gevoel van euforie. Ik ben er immers bijna! Als iemand me toen had tegengehouden en me had herinnerd aan wat me nog wachtte... Desondanks kan ik de uitnodiging van een pub niet weerstaan en niet veel later laaf ik me aan een groot glas cola. Ja, ook toen werd er even niet gedronken. Ik had tweede kerstdag voorgenomen mijn eerste drankje van het jaar in de Tollemache Arms in Mossley te nuttigen. En daar was ik nu vlakbij?
God mag weten hoe lang ik heb geslapen. En mag ik hem ook meteen danken dat ik wakker ben geworden. Ik had met min-zes gemakkelijk mijn Waterloo kunnen vinden op het bankje op een verlaten heuveltop tussen Headingley en Bradford. Verder ben ik vanaf gisterochtend acht uur in beweging, toen ik de boot in Hull af fietste. Het zou een 'easy piece' worden: Dertig kilometer naar York, daar inchecken in de jeugdherberg van Clifton en maandag verder naar Mossley. York bleek overspoeld met toeristen in verband met het Vikingfestival. Het centrum van Leeds bleek verder dan verwacht en ik arriveerde daar kort na elven. Te laat om een plek in een pension te krijgen, ook al krijg ik assistentie van een paar aangeschoten schatten die hun charmes in de strijd gooien. De portier heeft wel oog voor de 'birds', maar blieft geen langharige Nederlander met een fiets.
Het andere pension waar de engeltjes het over hebben, zit in Headingley en blijkt een YMCA te zijn. Dan maar verder fietsen. Nadat ik vernikkeld wakker wordt, moet ik trappen tot Bradford om weer warm te worden. Op de zondagmarkt van Wakefield pauzeer ik langdurig voor heel veel 'milky tea' en ettelijke porties 'bangers and beans on toast'. Die maaltijd heb ik in Huddersfield alweer verwerkt, zodat ik nu aan een 'jacked potato' met cheddar en chips zit.
De radio, die steeds ver op de achtergrond heeft gespeeld, wordt opeens harder gezet. De plechtige violen doen me denken aan 'High' van Lighthouse Family. Dan een lijzige stem. 'You're beautiful, that's for sure'. Ik ben 'all ears'. Dan het refrein. 'I'm like a bird, I only fly away'. Ik verslik me zowat in mijn aardappel.
Natuurlijk werd het een hele grote hit en er is een tijd geweest dat ik hem niet kon horen. Vele jaren later krijg ik goede luim van het liedje en voel me weer net zo euforisch als in Huddersfield.
Ik had de Yorkshire Moors ernstig over het hoofd gezien. Het stijgingspercentage valt mee, alleen stijgt het constant en dat vijftien kilometer lang! En ook Saddleworth is allesbehalve een pannekoek. Nee, ik was nog eens zes uren onderweg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten