Raddraaien: The Beatles

Doorgaans ben ik een beetje sceptisch als het komt tot The Beatles. Ik vind het namelijk jammer dat er zoveel leuke jaren zestig-bands té weinig aandacht krijgen alleen maar vanwege de verering van The Beatles. ,,Die eerste van Moby Grape? Ja, leuke plaat, maar het is geen Sgt. Pepper". En zo kun je in plaats van Moby Grape iedere jaren zestig-groep invullen. En is datzelfde Beatles-album nu niet een heel klein beetje overgewaardeerd? Was de barokke popmuziek ook zonder dat album tot bloei gekomen? Ik denk van wel, het team van en rond The Beatles ging niet over een nacht ijs. Er moesten toch platen worden verkocht, dus mocht het zeker niet té afschrikwekkend zijn. De fratsen die John Lennon op zijn eerste platen heeft gedaan, had binnen The Beatles nóóit gemogen! Toch moet ik nu even met de billen bloot, want ik denk dat ik het helemaal eens kan zijn met George Martin: De single 'Penny Lane' met 'Strawberry Fields Forever' is gewoon de beste in zijn soort, de meest klassieke single die ooit is verschenen. Als geboren en getogen Beatles-scepticus is dit ongeveer de enige Beatles-single die mij altijd heeft aangesproken. Vandaag de op-een-na-laatste Raddraaier uit deze serie: 'Penny Lane/ Strawberry Fields Forever' van The Beatles (1967).

Ik heb de single ruim twee jaar geleden al eens behandeld, toen in het kader van '20 Years Ago Today'. In 1991 had ik enkel mijn zakgeld, zes of zeven gulden per week, en moest daar mijn vinyl voor kopen. Ik rookte toen nog niet en ging evenmin op stap. Eens in de zoveel tijd, als ik wat had gespaard, ging ik naar Leeuwarden en dan ging het deksel van de snoeppot. 'T Keldertje had, denk ik, alle titels van The Beatles wel op voorraad. Zolang deze niet héél zeldzaam waren of met fotohoesjes, dan gingen deze voor 3,50 gulden per stuk. In het najaar van 1991 maak ik weer zo'n fietstochtje naar de Friese hoofdstad met een lijstje in de achterzak, daarop staat ook 'Penny Lane' geschreven. De overige singles van The Beatles ben ik 'toevallig' tegengekomen, voor 'Penny Lane' had ik een fietstocht van zestig kilometer (totaal) over. En nog steeds is het een plaatje dat ik met heel veel plezier draai!

Eind 1966 verandert alles wat het kwartet uit Liverpool aanraakt in goud, maar toch raakt de platenmaatschappij ongedurig. Het laatete teken van leven is 'Yellow Submarine/Eleanor Rigby' dat in augustus 1966 is verschenen. Parlophone weet dat de heren druk aan de slag zijn met hun nieuwe elpee en dat deze heel bijzonder dreigt te worden, maar tegelijk begint 'Yellow Submarine' te zakken in de hitparade en The Beatles heeft geen opvolger klaar liggen. Sinds The Beatles in Engeland geen album-tracks als single wil uitgeven, in tegenstelling tot andere landen, moet dus een nieuwe single worden opgenomen. Dat wordt gedaan in de sessies voor 'Sgt. Pepper'. Omdat het een single met dubbele a-kant is, draai ik hem in eerste instantie even om.

In juni 1996, een paar maanden na de release van de peperdure cd's , ligt 'Anthology 2' voor een dievenprijsje bij een Sneker cd-winkel. Hoewel de 'Anthology'-cd's allesbehalve 'easy listening' is, durf ik het voor deze prijs wel aan. Bovendien behandelt het de periode in de loopbaan van The Beatles die me het meest aanspreekt: 1966 en 1967. Op de cd staat een fraaie schets van de totstandkoming van 'Strawberry Fields Forever'. Het begint met een akoestische demo van John Lennon, waarin hij even pauzeert om uit te leggen dat er een ritmewisseling aankomt. De tweede 'Strawberry Fields' klinkt 'af', maar staat mijlenver van de uiteindelijke versie. Het nummer wordt gedomineerd door George Martin's harmonium. De derde is de 'take' waarvan The Beatles het intro, eerste couplet en eerste refrein zullen gebruiken voor de definitieve versie. Tot en met het refrein is het dus 'Strawberry Fields' zoals we het kennen, daarna klinkt het anders en met name het instrumentale stuk moet nog verder worden uitgewerkt. Ik ga het eens niet hebben over de mythe-vorming rondom 'Strawberry Fields', de vermeende 'I buried Paul' aan het einde van het nummer. John Lennon kennende, zou ik zeggen dat hij heel handig het spelletje zou meespelen.

'Penny Lane' heeft Liverpool heel veel toeristen opgeleverd, maar bovendien een schadepost aan gestolen straatnaam-bordjes. In de jaren tachtig zijn ze het zo zat dat ze besluiten de straat op de gevels te schilderen, maar sinds een paar jaar heeft Penny Lane bordjes die 'hufter-proof' zijn, hoewel daarvan ook al een paar zijn gestolen. Penny Lane is een populair busstation in Liverpool. Dat de straat eigenlijk is genoemd naar de slavendrijver James Penny is een kleine smet op het geheel. De kapper die foto's laat zien van ieder hoofd waarvan hij het plezier had om te kennen, zal niet meer onder ons zijn, maar het pand staat er nog steeds. Triest is 'the shelter in the middle of the roundabout' waar menig jonge Liverpudlan zijn of haar eerste seksuele avance heeft ('finger pies'), de voormalige bistro is in staat van ontbinding.

Wat 'Penny Lane' tot zo'n bijzondere single maakt, in mijn optiek, is dat het één van de eerste echte barokke popsongs is. Natuurlijk moeten we in dat geval een buiging maken naar Roy Wood met The Move, want 'Night Of Fear' is eerder opgenomen dan 'Penny Lane'. De barokke pop is typisch het geluid van 1967, ze zijn voor die tijd nauwelijks zo gemaakt als 'Penny Lane' en voorgenoemde Move-hit. Enige maanden later zal iedere zichzelf respecterende groep wel 'iets' doen in de trant van 'Penny Lane'. Nog voor het weekend ga ik jullie trakteren op de laatste Raddraaier uit deze serie. Het hangt ervan af wat de kappers in petto hebben voor deze betreffende bak, zelf bevalt me de traditie van een Beatles- en een Rolling Stones-single per serie. We zullen zien!

Week Spot: Carolyn Cooke

Wikipedia is niet altijd zaligmakend. Vandaag brengt het me bijna aan het twijfelen, maar het ongelijk is al aangetoond. Nu is het op zichzelf al een zegen dat je voor wat informatie over een Week Spot kan terug vallen op een dergelijke site, maar het zou nog veel fijner zijn als de daar getoonde informatie correct is. Nee, als jullie op 'Carolyn Cooke' gaan zoeken, komen jullie niet op de bedoelde pagina. Carolyn zal onder een andere naam in de jaren zeventig op grote schaal doorbreken in Amerika en daar heeft ze haar Wikipedia aan te danken. De Week Spot van deze week is zo'n plaatje dat ik honderden malen heb gehoord over de afgelopen twee jaar, hij staat eveneens op 'Northern Soul Jukebox' en dus op het mp3-spelertje dat me tijdens fietstochten mag vermaken. Toch is het iets meer dan een maand geleden dat het opeens 'raak' is, ik moet en zal het nummer in mijn collectie hebben. Er loopt op dat moment een veiling waarbij ik vergeet om een bod te plaatsen, dat exemplaar is voor 23 dollar de winkel uit gegaan. Héél erg goedkoop. De mijne is een 'stukkie' duurder, maar kan worden gefinancieerd dankzij het dubbele exemplaar van 'I've Got The Need' van Spooky & Sue die naar een nieuwe eigenaar in Engeland is gegaan. En dus kan ik jullie hierbij de nieuwe Week Spot presenteren: 'I Don't Mind' van Carolyn Cooke (1965).

Wikipedia vermeldt zelfs niet eens haar eigenlijke naam, maar dan ken ik gelukkig weer de verschillende soul-fora. Carolyn Strickland, zo wordt het meisje op 7 april 1948 in New York geboren. Haar moeder is Minnie Newsome, een jazz-artieste, die naar verluid Cab Calloway heeft geïnspireerd tot 'Minnie The Moocher'. Het zingen wordt de kleine Carolyn met de paplepel in gegoten en als tienjarige wint ze de spelshow 'Name That Tune'. Als 'prijs' volgt het tijdschrift Ebony haar de volgende drie jaar op de voet. Omdat Carolyn als kind al 'professioneel' is, krijgt ze speciaal onderwijs. Eerst is dat Willard May School, vervolgens Quintanos High School waar ze het lokaal deelt met enkele, ondanks hun jonge leeftijd, grootheden als Patty Duke en Bernadette Peters. Terwijl ze de highschool bezoekt, formeert ze al een meidentrio met de naam April, May & June. De mensen rondom Little Anthony & The Imperials nemen de zakelijke beslommeringen van het trio voor hun rekening. Het komt echter niet tot plaatopnames. Dan gaat Wikipedia opeens goochelen met data. Het zegt dat Carolyn op haar vijftiende haar eerste kind baart en dat ze tegelijk haar enige single als Carolyn Cooke opneemt. Ik kan me niet voorstellen dat ze zeventien verwisselen met vijftien, maar de zwangerschap van Strickland zou de promotie voor de plaat in de war hebben geschopt. Carolyn was vijftien in 1963, maar... de catalogusnummers liegen niet en deze vertellen dat de plaat in april 1965 is uitgebracht. Hoe dan ook, of het met de zwangerschap heeft te maken, zullen we wellicht nooit weten. Toch komt het nooit verder dan deze promo.

In de midden jaren zestig trouwt Carolyn met haar schoolliefde Ken Douglas en zo komen we bij de naam waaronder ze het best bekend is geworden: Carol Douglas. Eind jaren zestig geeft ze even helemaal de brui aan de muziek en werpt zich op het acteren. Het zijn echter een paar kleine rolletjes en verder ondersteunende werkzaamheden in het theater. In Engeland wordt medio 1974 hele leuke soul gemaakt, mede onder invloed van de opdoemende Northern Soul-beweging. Uit de stal van Roger Greenaway en zijn naamgenoot Cook komt het zangeresje Sunny, die jarenlang (al dan niet met Sue) in achtergrondkoortjes heeft gezongen op een hele waslijst hits. Het is 'Doctor's Orders' dat komt overwaaien naar Amerika, maar een Engelse zangeres met zo'n goed liedje wordt 'not done' ervaren en dus wordt Carol Douglas benaderd om haar versie van de plaat op te nemen. Ze wordt daarbij omringd door de mensen die achter de vroege successen van Gloria Gaynor zitten, het gevolg is dan ook een baanbrekende disco-hit van formaat. Hoewel Carol Douglas bijna twintig jaar in het vak zit, fungeert ze toch een beetje als speelbal van producers. Ze krijgt vervolgens iedere Europese hit door de strot geduwd, tot aan 'Dancing Queen' aan toe. Haar wens om een zwart funk-album op te nemen, wordt niet gehoord en ze mist zo ternauwernood 'Shame' (de eerste hit voor Evelyn 'Champagne' King) en 'I Specialize In Love' (in 1982 een hit voor Sharon Brown). Ze heeft in Engeland haar enige hitje met haar versie van 'Night Fever', in Nederland staat ze tweemaal in de Tipparade. In 1976 met 'Midnight Love Affair' en in 1978 met het titelnummer van haar gelauwerde elpee 'Burnin', dat echter niet het succes oplevert dat men had gewenst. 'So You Win Again', een cover van Hot Chocolate, is in Amerika een hit en deze wordt weer gearrangeerd door Michael Zager (van 'Let's All Chant').

In de begin jaren tachtig strijkt ze neer in Frankrijk. Haar oude platenmaatschappij, Midsong, is pas opgeheven en ze neemt een viertal 12"-maxi-singles en een elpee op voor Carrere. De eerste is een cover van een nummer van Three Degrees: 'My Simple Heart'. 'You're Not So Hot' bereikt nog een bescheiden plek op de Franse hitparade in 1982, maar in Amerika zijn ze Douglas bijna alweer vergeten. 'I Got Your Body' is de Europese titel van haar laatste album, in Amerika en Canada is deze uitgebracht als 'Love Zone'. Het is het laatste 'oorspronkelijke' werk dat Douglas zal uitbrengen. Halverwege de jaren negentig, als de disco een 'revival' beleeft, beklimt ze weer de podia van de discotheken om haar oude hits nog eens overnieuw te doen. In de nieuwe eeuw neemt ze een aantal van haar hits opnieuw op teneinde zelf nog een paar centjes te verdienen aan de successen. Het loopt triest af met Douglas, want haar laatste televisie-optreden is in 'The Peoples Court' waarin ze Sharon Brown voor de rechter daagt. Douglas wint 'de zaak' en krijgt nog wat geld na van het succes dat Brown heeft gehad met 'I Specialize In Love'. Brown zingt een stukje van deze hit, terwijl Douglas een stukje van 'Doctor's Orders' zingt. Brown vertelt later dat het een publiciteitsstunt was van Douglas' zijde en dat de boel al was besproken. Ze moest en zou namelijk nog eens op televisie verschijnen en als je niet gevraagd wordt, dan nodig je jezelf maar uit.

Daarvan heeft ze in 1965 gelukkig nog geen last. Haar 'I Don't Mind' heeft een 'soul' dat het pijn doet, ze zingt het zó vol overtuiging dat ik het niet iedere keer droog hou. En dus verdient ze de eer van de Week Spot.

Sideburner's Blast From The Past: Dead Moon

Hoewel ik het vermoeden heb dat ik de leefstijl niet ga aannemen, is deze eerste dag in mijn 39e levensjaar behoorlijk rock'n'roll begonnen. Of het hem heeft gelegen aan het headbangen of aan de onrustige slaap na teveel cola, maar ik heb de hele dag al last van hoofdpijn. We worden inderdaad een dagje ouder! Vandaag zet ik de plaat in de schijnwerpers die me gistermiddag in de stemming bracht. In de jaren 2003 tot en met 2005 heb ik geschreven voor een 'e-zine' genaamd rockandroll.nl en later digginfordirt.com. Ik deed dit onder de naam Sideburner. Ik had erg weinig kaas gegeten van garagerock toen ik bij rockandroll.nl begon, maar mijn verhalen waren meer dan welkom. Ik begon een serie onder de naam 'Sideburner's Blast From The Past' met daarin een, in mijn ogen, ondergewaardeerde elpee uit de jaren zestig of zeventig. Ook recenseerde ik recente aanwinsten. Tien jaar later combineer ik beide elementen en presenteer jullie zeer onregelmatig een, toen, nieuwe elpee onder deze noemer. Vandaag ga ik het hebben over 'The Dead Ahead', het op-een-na laatste album van Dead Moon (2004).

Ik heb Dead Moon tweemaal mogen aanschouwen. De eerste keer was in Het Bolwerk, ergens rond 1996, en de groep maakte toen grote indruk op mij. Er staat me iets van bij dat de groep in mei 2002 opnieuw optreedt in de Sneker poptempel en dat ik daar naartoe wil, maar dat gaat niet door. In mei 2004 krijgt de band voor mij alsnog een herkansing, het speelt samen met The Skidmarks in Hedon in Zwolle. De volgende dag koop ik 'The Dead Ahead' bij Minstrel. Ik moet bekennen dat ik in al die jaren nog steeds geen noot van de bands heb gehoord, maar de informatie dat Fred Cole in de jaren zestig actief is met psychedelische bands als The Weeds en The Lollipop Shoppe heeft mij altijd zeer aangesproken. Dead Moon is sowieso een relikwie uit de jaren zestig, daar Fred en zijn lieftallige Toody apparatuur uit dat decennium gebruiken. Bovendien heeft Fred de beschikking over de platenpers die in 1964 is gebruikt voor de hit 'Louie Louie' van The Kingsmen. De platen van Dead Moon zijn steevast mono gemastered en klinken erg gammel, bij vlagen zelfs belabberd.

Fred en Toody zijn al een aantal keren opa en oma als ze nog steeds door Europa toeren. Drummer Andrew Loomis had hun zoontje kunnen zijn. Een heel leuk moment dat me op het netvlies staat, is na afloop van hun concert in Zwolle. Andrew stapt naar voren om eveneens buigingen te maken. Opeens vraagt Toody zijn aandacht en ze wijst boven haar lip. Andrew veegt er langs, maar wat Toody bedoelt, zit er nog steeds. Ze stapt naar voren en veegt het weg. Het is vertederend. Toody is die stoere vrouw die ongelofelijk hard staat te bassen en zo tegen het einde roept haar moederinstinct. Zullen we het eens over de muziek hebben? Die is namelijk té leuk om te negeren. De band wordt weggeschreven als punkrock, maar zelf denk ik meer aan rammel-rock'n'roll. De teksten zijn erg opvallend, die zijn zonder uitzondering donker als de nacht. Het grenst soms bijna aan hekserij.

Wat ik nu ga schrijven, was volgens mij ook de strekking van de halve recensie op Digginfordirt: Je schrikt je aanvankelijk rot als je de plaat op zet. Je krijgt heel even spijt dat je je zuurverdiende geld hieraan hebt gespendeerd. Ik ben pas gisteren erachter gekomen dat de geluidskwaliteit van kant twee beter is, maar op de eerste kant is deze om te janken. Soms neigt Fred, vooral in 'Already Gone', erg naar het gejank van Neil Young. De dynamische muziek komt maar nauwelijks tot uitdrukking in de brij van lawaai en je krijgt gegarandeerd hoofdpijn. Maar dan... kantje twee! Ik ontdek opeens 'The 99's', die was ik helemaal vergeten. Het nummer klinkt erg aantrekkelijk en bovendien wordt de leadzang hier verzorgd door Toody. Dit smaakt naar meer en ik vermoed dat die tweede kant tien jaar na dato nog eens vaker gedraaid gaat worden!

Dead Moon is in 1987 opgericht in Oregon, waar Fred en Toody een winkel in geluidsapparatuur bestieren. Ze brengen hun eerste elpees uit in eigen beheer en al gauw krijgt de groep interesse van het Duitse Music Maniac Records. Dead Moon heeft tot de midden jaren negentig nog nimmer een tour door Amerika gemaakt, maar is in Europa zeer gewild in het clubcircuit. Na 'The Dead Ahead' maakt Dead Moon nog één album: 'Echoes From The Past' en doet een gelijknamige tournee. Halverwege die tour wordt besloten een punt erachter te zetten. Het laatste concert is op 26 november 2006 in het Groningse Vera. Fred en Toody zijn een nieuwe band begonnen met Kelly Halliburton, met wiens' vader Fred in 1972 de band Albatross speelde: The Pierced Arrows. Andrew speelt tegenwoordig met The Shiny Things.

Recent gezeurd: Electric Eel Shock

,,Wat ben jij veranderd sinds de laatste keer dat ik je heb gezien. Toen had je nog van die fleurige kleding aan". Ja, ik moet toegeven dat ik me vanmiddag wel enigszins rock'n'roll had gekleed. De bandpantalon is buiten de trainingsbroek, die ik té casual vond, de enige in mijn kledingkast die zwart is, getooid met mijn 'I love the smell of vinyl in the morning'-shirt (speciaal voor mij vervaardigd door Wolfman 'himself') en ik had zelfs mijn zwart leren jasje aangetrokken. Hoewel voor dat laatste alleen een oostindische tuinslang heeft geleden. De dag was al rock'n'roll begonnen: Voor mijn gevoel te laat wakker, gevulde koeken als ontbijt en een plaatje van Dead Moon om in de stemming te komen. Omdat ik me geen tijd meer gun voor een scheerbeurt besluit ik het stevig aan te pakken: Ik negeer de haarborstel en laat elastiekjes thuis. Door de miezerregen op de fiets naar Steenwijk en daar aangekomen, blijk ik keurig op tijd te zijn. Gelukkig maar! Ik had niet graag iets van de middag willen missen.

Ik hoef me vandaag niet eenzaam te voelen in De Buze, ik ben namelijk niet het enige fossiel dat rond dwarrelt. Dat ene jaar verschil maakt dan ook niet zoveel uit? Ik heb namelijk de hele middag lopen verkondigen dat ik Electric Eel Shock in 2003 heb gezien, maar dat moet bij nader inzien toch 2004 of wellicht 2005 zijn geweest. Het was op het PlugPlantsoenPop-festival in Deventer, gelieerd aan het Burgerweeshuis, en daar is Electric Eel Shock dan al een levende legende. Ik heb het 'mem-bok-hai' vandaag niet gehoord, maar werd na dat optreden voor mij een stopwoord. Het is fonetisch Japans voor rock'n'roll en volgens mij was het in de Sideburner- en Digginfordirt-periode.

Buiten mijn leeftijd ben ik ook een fossiel binnen De Buze, zo eentje die 'alles' heeft meegemaakt en regelmatig een concertje uit de oude doos opdiept of een sterk verhaal uit de wilde jaren. Bij het voorprogramma Magnetic Spacemen dwalen de gedachten even af naar het eerste skatefest bij De Buze in 2011. Ik mag die middag consumptiemuntjes verkopen. Op zichzelf geen probleem, maar ware het niet dat ik midden in de brandende zon kwam te zitten zonder een parasol of iets dergelijks. Ik had dus een kop als een vuurbal aan het einde van de middag. Ik ben de naam van het bandje helemaal vergeten, maar dat doet er ook niet echt toe: De verrassing van die middag is 'het jongste bandje van Steenwijk'. Met een gemiddelde leeftijd van 13 jaar komen de knapen rechtstreeks van de muziekschool, wat te merken is aan de opgedrongen covers waar de jongelingen niet altijd goed raad mee weten. Maar... ze hebben één eigen liedje: 'Fuck De Paashaas' en daarin zijn de bandleden opeens niet meer gebonden aan de regels en gaan lekker loos in het nummer. Die vervloekte covers ook altijd...? Drie jaar later staat Magnetic Spacemen op het podium, met een gemiddelde leeftijd van 16 nog steeds de jongste band van Steenwijk. Zanger-bassist Sam Pols is een geboren frontman. Bij dat vorige bandje was het allemaal nog erg onwennig, maar hij heeft het show-element nu goed onder de knie. Muzikaal is het ook opgeschoven: Van springerige punk a la Blink 182, staat hier nu een stevig groovende garagerockband. Zo eentje die met een klein beetje geluk, maar vooral een grote dosis wil, de 'rock and roll hall of fame van Steenwijkerwold' kan ontstijgen en verder het land kan in gaan.

Ik heb al even gesnuffeld bij de 'merchandise' van Electric Eel Shock en, warempel, ze hebben ook vinyl en voor concurrerende prijzen. Ik schaf uiteindelijk zowel de single als de elpee aan voor bedragen die je normaal gesproken alleen ziet bij crustpunk-bands. De kwaliteit van vinyl en de afwerking maken de platen tot een koopje. Electric Eel Shock is voor mij een band uit het rijtje Gwar, God Bullies en nog een stel. De podiumpresentatie van de groep is zo sterk dat je bijna zou vergeten met wat voor muziek je van doen hebt. Ik heb de elpee zojuist vluchtig beluisterd en wat dan als eerste opvalt, is het hoge muzikale niveau van de drie heren. Logisch want Bruce Dickinson (Iron Maiden) is niet zomaar enthousiast over een band. En als de groep alleen kon bogen op een opvallende podiumpresentatie zou Attie Bouw zijn tijd ook niet hebben vrij gemaakt om de langspeler te produceren.

Waar de heavy metal over het algemeen het meest last van heeft, zijn zelfoverschattende muzikanten. Electric Eel Shock werkt ontnuchterend. Bij hun is het rock'n'roll in alle facetten. Als je muzikaal sterk genoeg bent om het Wembley-stadion te kunnen bespelen, maar je wordt niet gevraagd: Dan doe je maar net alsof je in Wembley staat. Electric Eel Shock is een drukke band op het podium, de bezoeker komt ogen tekort. De drummer, gekleed in niet meer dan één sok, die met minimaal vier, maar vaker met acht, drumstokken in de weer is. Bassist Kazuto die zanger-gitarist Aki te hulp schiet om Steenwijk in beweging te laten komen. Steenwijk heeft zich voorgenomen in de volgende 700 jaar evenmin te veranderen en dus is het ontvangst vanuit de zaal lauw. Nijeveen zwiert ook niet bepaald door de zaal, maar toch gebruik ik mijn haar voor het eerst in jaren waarvoor het bedoeld is: Ik ga weer eens een portie headbangen.

In de Metro of de Spits, ik haal ze altijd door elkaar, staat op vrijdag altijd de rubriek 'het rock-and-roll-bestaan van...': Daar in wordt een Nederlandse artiest aan de tand gevoeld. Eén van de vragen is 'Wat doe je na een concert?'. In het geval van Electric Eel Shock kan ik die vraag nu volmondig beantwoorden: Vissen. Aki werpt zijn hengeltje uit, na het concert, in de smerige singel van Steenwijk. Hoewel hij even beet heeft en iets bazelt over een voorn, denk ik dat hij Batavus of Gazelle heeft bedoeld? Het is niet zomaar een hobby, getuige de binnenhoes van de elpee wordt Electric Eel Shock niet alleen gesponsord door een aantal producenten van muziekapparatuur, maar eveneens door twee bedrijven in hengelsportgerei.

De laatste alinea. Een 'kortom'? Nee hoor, daar doe ik niet aan! Ik heb met dit concert een beetje mijn verjaardag gevierd en besloot vanmiddag dat het 39e levensjaar vooral 'rock'n'roll' moet worden. Daar ben ik op moment van schrijven weer niet zo zeker van, maar een fraaie start heb ik wel gemaakt. Morgen ga ik misschien wel even door, het voelt alsof zo weer eens een verdwaalde Sideburner's Blast From The Past voorbij kan komen.

Raddraaien: Led Zeppelin

Nog drie plaatjes te gaan en dan is ook deze serie van Raddraaien afgesloten. Het is bijna twee jaar geleden dat ik de serie ben begonnen en ik ga er gewoon mee door. Ik ben nog niet eens halverwege het aantal kappers dat in de Gouden Gids van 2012 staat. Omdat ik een 'nee-nee'-sticker op de deur heb, krijg ik ook niet automatisch de nieuwe. Vandaag mag ik twaalf plaatjes tellen vanaf de Marie Laforet-EP die we in de vorige serie hadden. We zitten dan in de bakken van de jaren zestig en daarvoor. De uiteindelijke Raddraaier is keurig op het randje: Op 20 december 1969 kwam de single de Nederlandse Top 40 binnen. Het kwam, zag en overwon. Een nummer waarin zoveel verhaal zit dat je niet eens hoeft te verdiepen in de band zélf, dat bewaar ik voor een volgende keer. De Raddraaier van vandaag is 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin (1969).

Eind 1999 kreeg ik van een vriend twee gebrande cd's. Dat voelde aan als een zeer kostbaar cadeau, maar hij wilde niks van geld weten. ,,Ach nee joh, het zijn maar cassettebandjes". De ene cd is een volledig album van Sixto Rodriquez, de cult-held die pas enige jaren later bekend zal worden door de documentaire 'Searching For The Sugar Man'. De andere is een cd met de grootste hits van Armand. Met name die laatste heeft van die oorverdovende 'klappen' tussen de nummers, iets wat je in de begintijd van de gebrande cd's heel vaak tegenkwam. Een jaar later woon ik in Tuk en hang nachtenlang in De Karre. Ook daar hebben ze de overstap gemaakt naar gebrande cd's voor in de jukebox. Niet meer afhankelijk van 'vulling' op reguliere cd's, maar de mogelijkheid om enkele 'huisfavorieten' samen te brengen op één cd. Een honderd procent stalen Karre-klassieker is de albumversie van 'Whole Lotta Love' van Led Zeppelin en het nummer brengt mij al snel de smaak van Hertog Jan in herinnering, broodjes vergiffenis en een doorgerookte Karre op een vroege zondagmorgen met alleen maar zatlappen als ondergetekende. 'Whole Lotta Love' hoort daarbij, op oorlogssterkte vanuit de jukebox.

Het fenomeen 'single' is altijd tegen de wens geweest van de leden van Led Zeppelin. Platenmaatschappij Atlantic liet steevast promo's drukken van de beoogde singles, maar Led Zeppelin en haar beruchte manager wisten altijd weer voor elkaar te krijgen dat deze werden teruggenomen door de platenmaatschappij. Engelse demo's van Led Zeppelin-singles uit de jaren 1969 tot en met 1973 zijn een kapitaal waard. De groep kon echter niet tegenhouden dat de nummers in overige landen wel als single op de markt werden gebracht en evenmin had het invloed op de schaar van Ad Bouman en andere vroege 'remixers' die, door middel van kunst en vliegwerk, een albumtrack van een halve kant verbouwden tot drie minuten. Nederland kreeg dus ook te maken met een nummer dat twee minuten korter was dan de album-versie. Jan Van Veen, destijds programmaleider bij Veronica, zal een week verlof hebben gehad als 'Whole Lotta Love' tot Alarmschijf wordt gekozen, want hij wil de huismoeders zulke 'herrie' niet aandoen. De liefhebbers winnen het echter van de noeste huisvrouwen: De single bereikt een vierde plaats in de Top 40 en staat maandenlang genoteerd.

Bluesheld Willie Dixon schrijft 'You Need Love' voor zijn vriend Muddy Waters die het in 1962 op de plaat zet. In 1966 verschijnt het nummer als 'You Need Loving' op het debuutalbum van The Small Faces. Dixon wordt niet genoteerd als componist. 'You Need Loving' is volgens het label geschreven door Steve Marriott en Ronnie Lane. Er zijn goed ingelichte kringen die vermelden dat Led Zeppelin al in een vroeg stadium 'Whole Lotta Love' op de bühne brengt, het zou voortkomen uit een jamsessie rond een liedje van Garnett Mimms. Dit wordt echter in alle stelligheid ontkent door Jimmy Page. Hij beweert de riff thuis te hebben geschreven en dat het nummer verder is gemaakt in de studio. Eerst is daar de muziek, het tekstuele gedeelte wordt overgelaten aan Robert Plant. Plant is een groot liefhebber van Dixon en kiest bewust voor een deel van zijn tekst omdat het goed past bij het nieuwe nummer. ,,Het lag al zo ver in het verleden, dat niemand het had ontdekt als we er geen succes gehad zouden hebben. Het werd echter wel een succes. Dat zijn de regels van het spel en de winnaar krijgt nu alle krediet", aldus Plant in 1985 na de rechtszaak die is aangespannen door de belanghebbenden van Willie Dixon's origineel. Waarschijnlijk heeft The Small Faces hetzelfde spel gespeeld, met dien verschil dat hun versie nooit op single is uitgebracht en dus vrij onbekend is gebleven.

De opnametechnici die betrokken zijn bij de opname van 'Whole Lotta Love' kunnen zich het tafereel nog moeiteloos voor de geest halen. Met name het tussenstuk is op de studiovloer net zo'n kakafonie als dat het op de plaat terecht is gekomen. Het is een samenspel tussen John Bonham's drumwerk en een theremin. Jimmy Page en technicus Wayne Kramer rennen intussen door de studio om ieder knopje aan te raken dat ze maar kunnen. Met alle gepiep en gekraak als gevolg. Het komt als eerste terecht op de tweede studio-elpee van Led Zeppelin, 'Led Zeppelin II', waarna het, al dan niet ingekort, in diverse landen als single wordt uitgebracht. In Engeland gebeurt dat pas in 1997 en in de nieuwe eeuw krijgt 'Whole Lotta Love' een 64e positie toegewezen in een top 100 van downloads. Led Zeppelin is nog niet verlost van 'Whole Lotta Love' als de band succesvol de release van een Engelse single weet tegen te houden. In 1970 wordt het opgenomen door CCS, Collective Conciousness Society, de band onder leiding van Alexis Korner. Led Zeppelin háát die versie en tot hun grote ergernis gaat Top Of The Pops ook nog eens het gebruiken als thema. CCS piekt in 1970 op een veertiende plek met hun 'Whole Lotta Love'. In 1971, kort na het verschijnen van het vierde album, neemt de groep openlijk afstand van 'Whole Lotta Love'. ,,We willen liever herinnerd worden vanwege 'Stairway To Heaven'". Toch blijft het nummer onverminderd onderdeel uitmaken van de live-set van Led Zeppelin. De fans winnen het uiteindelijk toch...

Van hit naar her: Dansson & Marlon Hoffstadt

Sinds een paar weken heb ik me laten registreren bij de Top 40 om te kunnen reageren. Na een paar milde reacties gaat het me toch steeds meer irriteren en haal soms even hard uit. Het forum heeft blijkbaar een moderator, want er wordt naar lieve lust berichten en reacties verwijderd. Als ik een goed geformuleerd argument neer pen zonder schuttingwoorden, verwensingen of links en deze wordt verwijderd: Betekent het dat ik de vinger op de zere plek heb gelegd? Ik blijf doorgaan in mijn missie, want dat er iets hopeloos is misgelopen bij de Top 40 staat als een paal boven water. Downloads worden opeens niet meer meegerekend en alles draait om de 'airplay'. Alsof wij, als consument, invloed hebben op wat we op de radio horen. Het resultaat laat zich zien: Een totaal vastgeroeste hitparade met voor een kwart platen die langer dan twintig weken staan genoteerd. Hoogste nieuwe binnenkomers op dertig en dan vaak ook nog maar twee per week. Platen die zestien weken in de Mega Top 100 staan en nog niet één week in de Tipparade hebben gestaan. Ik heb het al vaker gezegd: De Top 40 bestaat in januari vijftig jaar, misschien is dat het moment om de stekker eruit te trekken. Vandaag richt ik de schijnwerpers op een plaat die evenmin in de Top 40 of Tipparade staat, maar het moet wel gek lopen als dat niet zeer binnenkort gebeurd. Hitparades lopen een jaar achter op de club-scene. In Van hit naar her wil ik het vandaag hebben over 'Shake That' van het duo Dansson & Marlon Hoffstadt.

Bij de volkstelling van 1961 had Ibiza slechts 38.000 inwoners. Een halve eeuw later zijn dat er 132.637. Daarvan is slechts de helft geboren op het eiland en is 35 procent afkomstig van het Spaanse platteland. De resterende 15 procent is mede-verantwoordelijk voor de sterke groei van het aantal bewoners: De kunstenaars, de hippies en de gelukzoekers die vaak een ander paspoort hebben, maar wel residentie houden op het eiland. Sid Vicious heeft op Ibiza gewoond, evenals Orson Welles. Zangeres Nico, voorheen Velvet Underground, vertelt in 1971 in een interview over haar liefde voor Ibiza. ,,Ik ga daar waarschijnlijk sterven", zegt ze, niet wetende dat het zeventien jaar later ook daadwerkelijk zal plaatsvinden. Hoewel de toeristische instanties alle zeilen bij zetten om ook een andere kant te laten zien van Ibiza, kan het eiland jaarlijks rekenen op een invasie van jongeren. Hun enige interesse is het doorhalen in nachtclubs en discotheken.

Toch is Ibiza niet alleen het centrum van de elektronische dansmuziek. Als een track het lokaal goed doet en doorstoot naar Ibiza, dan is dat in eerste instantie het hoogst haalbare in de dance. Als de plaat vervolgens helemaal wordt grijsgedraaid op Ibiza, dan bestaat nog de kans dat het later in de hitparades terecht zal komen. De keuken van de hedendaagse dance staat, volgens mij, in Berlijn. Waar Nederland slechts een paar grote namen heeft, die zichzelf voortdurend blijven herhalen, daar wordt in Duitsland gewerkt aan 'nieuwe' geluiden. Ik had in dat kader een paar maanden geleden Parra For Cuva hier te gast met zijn 'minimal techno', de productie van Dansson & Marlon Hoffstadt is allesbehalve 'minimal'. 'Shake That' is precies het soort dat je kan waarderen als je half-verdoofd na zes uren (of meer) nog immer op de dansvloer staat. Geen fratsen, geen schelle of harde geluiden (lees: van die irritante synthesizer-bloepjes), maar bovenal een dansbeat waarbij je niet stil kan blijven zitten. De plaat ademt het nachtelijke leven van Ibiza en het is nu onderweg om via de radio en de televisie jullie huiskamer te bereiken. Dit vlot nog niet echt. 'Shake That' is eind maart via het grote FFRR-label, onderdeel van Parlophone, verschenen, maar heeft slechts een weekje onderaan de Britse dance-chart gebungeld. Sindsdien is er met name één dance-show via een Engels webradiostation dat als missie gesteld heeft om hier een hit van te maken. Ik ga geen reclame maken...

Het avontuur van Van hit naar her ligt hem vooral in het bijeensprokkelen van informatie over de artiesten. In tegenstelling tot enkele andere gasten in deze rubriek, moet van zowel Dansson als Marlon Hoffstadt de eerste Wikipedia-pagina nog worden gemaakt. Ik heb zelfs nog gecontroleerd of er geen Duitse pagina bestaat, maar ook daar nul op het rekest. Het enige resultaat is dat het wordt genoemd op de pagina van Shadow Child. Dat is het pseudoniem van de Engelse bassen-specialist Simon Neale. Hij heeft 'Shake That' recent onder handen genomen en dat is meteen de laatste referentie aan Dansson & Marlon Hoffstadt op Wikipedia. Dansson kan ik alleen maar terug vinden op Facebook. Daniel Andersson is zijn echte naam, een geboren en getogen Berlijner. Hij heeft 4608 'likes' op zijn conto staan en staat hoog op de poster voor een dansfestijn in zijn woonplaats dat volgende week zaterdag plaats vindt. Marlon Hoffstadt heeft het iets uitgebreider aangepakt, hij heeft een eigen website uit de grond gestampt. Volgens de bio is hij nog maar 20 jaar jong en heeft hij drie jaar geleden pas zijn eerste EP uitgebracht. Zijn geboortedatum en -plaats is onbekend voor mij, maar ook hij resideert tegenwoordig in Berlijn. Hij heeft op podia rondom de wereld gestaan en heeft al een flinke 'output', maar zijn meest opvallende werk is toch wel 'Shake That'. Volgens zijn biografie zou het in de top 5 van meest gedraaide tracks op Ibiza zijn geweest. Zijn site blijft hoop houden op een vervolg in de hitparade, maar anders dan die ene week in Engeland en een stipnotering op de Duitse Trendcharts is de track vooralsnog niet gekomen.

Hij heeft grootse plannen voor het nieuwe jaar, waaronder een wereld-tournee. Toch is zijn agenda bescheiden qua omvang: Tot 13 augustus zien we een optreden in Zwitserland, twee in Duitsland en drie in het Verenigd Koninkrijk. Op de genoemde datum staat hij echter in Istanboel. Als we contact met hem willen opnemen, gaat dat gewoon via zijn huisadres, niks geen boekingsbureau of management. Het telefoonnummer ontbreekt nog net. Ik hoop van harte dat Hoffstadt dit binnen de kortste keren moet veranderen, want 'Shake That' moet en zal de hitparade in!

Singles round-up: april 5

Het is goed geweest dat ik het thema van de Schijf van 5 iets in het ongewisse heb gelaten, want er is immers geen Schijf van 5 komende zondag. Ik was het bijna vergeten, maar de Japanse band Electric Eel Shock speelt die dag in Steenwijk. Omdat ik niet vaak meer concerten bezoek, lijkt me dit een uitgelezen kans voor een 'recent gezeurd'. De week erna is dodenherdenking en lijkt het me na de Schijf van vrijheid van vorig jaar een goed idee om een Schijf te doen met plaatjes met 'remember' in de titel. Daar zijn wel een paar van...? Vandaag het tweede deel van de singles die ik gisteren in Wolvega heb gekocht. Het zijn er wederom vijftien, dus ik zal maar snel los branden.

* Brenda Holloway- Every Little Bit Hurts (US, Tamla, 1964)
De plaat die het de moeite van de fietstocht naar Wolvega in één klap goed maakte. Ik heb de afgelopen twee dinsdagen de Motown-show van een collega waargenomen en voor afgelopen week had ik de elpee 'The Artistry Of Brenda Holloway' erbij gepakt. De tweede langspeler van Holloway op Motown, hoewel het feitelijk een verzamelaar is van de singles die ze door de jaren heen heeft gemaakt. Ik koos dinsdagavond in het tweede uur voor 'Every Little Bit Hurts'. Nu is mijn originele Engelse stereo-persing uit 1968 best een aardig verzamelstuk, hoewel die niet meer de 85 pond waard is zoals in de catalogus van 1995, toch verlang ik opeens heel erg naar de mono-versie. Nauwelijks twaalf uren later hou ik hem in mijn handen. Een beetje kromgetrokken aan de rand, maar de dealers zeggen dan 'does not affect play' terwijl ze een sticker erop plakken met een prijs die 50 cent onder Mint zit. Op de b-kant doet Brenda een alleraardigst liedje van haarzelf: 'Land Of A Thousand Boys'.

* Carole King- Corazón (Duitsland, A&M, 1973)
Je kent het wel, van die albums die je 'moet' luisteren. Ik weet niet of het de eigenwijsheid is of toch ergens ook de recensentendrang, maar bij mij gaan de nekharen overeind staan als ik zoiets lees en ik geloof dat ik driekwart ook nóóit zal beluisteren of op waarde schatten. Met name in intellectuele kringen wordt 'Tapestry' van Carole King heel erg als een 'must-have' bestempeld. Toch is het rond de eeuwwisseling als ik eens nieuwsgierig wordt naar de ophef en de plaat eens ga beluisteren. En wat blijkt? De schreeuwers hebben gelijk! 'Tapestry' is een 'statement' als het aankomt op de singer-songwriter-pop van de vroege jaren zeventig. Een album waar nog heel veel artiesten, Carole King inbegrepen, op voortgeborduurd hebben. Sindsdien kan King bij mij een potje breken en ik 'gok' iedere single die ik van haar tegenkom. Tja en dan heb je 'Corazón'? Ik moet bekennen dat ik nooit zo goed weet wat ik aan moet met latin-pop-dingetjes. Kan ik dit tussen de soul-dingen draaien of staat de plaat het beste op zijn plekje tussen de andere Carole King-singles? Ik denk dat het dit laatste wordt.

* Evelyn 'Champagne' King- Shame (NL, RCA, 1978)
Ik kocht een paar weken geleden al een single van Evelyn 'Champagne' King bij de kringloopwinkel in Tuk. Eigenlijk ken ik weinig van deze zangeres. In tegenstelling tot veel plaatjes uit 1978-79 is 'Shame' nooit bij mij 'binnengekomen'. De Floorfillers-show na de single in Tuk heb ik de 12"-versie van deze 'Shame' gedraaid en jawel... het heeft in die weken op mijn zoeklijstje gestaan. Ik ben niet heel erg intensief bezig geweest, de kans dat je deze bij een kringloop tegenkomt is vrij groot. De platenmaatschappij heeft een prachtige introductie tot Evelyn 'Champagne' King op de achterkant van het hoesje gedrukt en daar zie ik zowaar een persoonlijke held voorbij komen. Ze is door niemand minder dan Bunny Sigler ontdekt, hoewel deze niets met deze plaat van doen heeft. 'Shame' is een leuk ding, maar ik denk dat mijn Evelyn 'Champagne' King-verzameling hierbij wel als gesloten mag worden gerekend.

* Kokomo- I'm Sorry Babe (NL, CBS, 1975)
Een dubbele gok. In eerste instantie meen ik dat ik de single al heb en dat zou zomaar kunnen. Ten tweede weet ik niet wat ik kan verwachten. Tja, ik heb het wel beter gehoord. Beslist niet slecht, maar het raakt me weinig. Mag evenwel in de reserve-Blauwe Bak.

* Linda & The Funky Boys- Sold My Rock'N'Roll (Duitsland, RCA, 1975)
Ergens staat me iets van bij dat ik van mezelf op deze naam moest gaan letten, maar eigenlijk kan je de plaat al vanaf het label 'lezen'. Het is beide kanten een discostamper in het kwadraat zonder dat die nou ook nog leuk wordt. Nu Mel Carter honderd procent is meegevallen, mag in zo'n hoeveelheid best 1 of 2 absolute missers zitten. Hierbij noteren we de eerste.

* Harold Melvin & The Blue Notes- Where Are All My Friends (NL, Philadelphia, 1974)
Ik denk dat ik nu in principe de Harold Melvin-singles uit de jaren zeventig compleet heb, ook al moet mijn 'If You Don't Know Me By Now' nog eens vervangen worden. 'Where' is zo'n Harold Melvin-ding dat ik graag mag horen, mid-tempo Philadelphia soul waarin duidelijk de invloed op de latere disco te horen is. Als nummer ietsje minder dan mijn favoriet 'Bad Luck', maar deze kan er mee door.

* Cliff Richard & The Shadows- I Could Easily Fall (NL, Columbia, 1964)
Ik ben in de loop der tijd wel kritischer geworden. Tot een paar jaar geleden sleepte ik iedere jaren zestig-single mee naar huis, maar ik heb gisteren toch wel een paar laten liggen. Het is omdat Marc Hamilton niet het fotohoesje heeft, anders had ik die voor de handel meegenomen. 'Make Me An Island' van Joe Dolan heb ik nog niet in mijn bakken staan, maar besluit op het laatste moment dat dit evenmin een prioriteit is. Zo'n 'I Could Easily Fall' van Cliff smaakt altijd en ik kan hem in mijn glazen bol al horen in 'The Vinyl Countdown' (overigens ben ik van plan om in de show van zaterdag het merendeel van deze singles-vangst te draaien) en volgens mij had ik het hem nog niet. Die mag dus wel mee.

* Shocking Blue- Out Of Sight Out Of Mind (NL, Pink Elephant, 1971)
Ik kan het de groep niet kwalijk nemen, maar met de singles tot en met 'Hello Darkness' ben ik tot dusver verzadigd dat alles erna een beetje tweedehands klinkt. Neem nou zo'n 'Out Of Sight Out Of Mind', dat is gewoon een 'Venus part 314'. Voor vijftig cent mag echter veel en omdat mijn oude exemplaar brandhout is en geen fotohoesje heeft, ben ik vlug bereid.

* Sonny- Laugh At Me (NL, Atlantic, 1965)
Ook al zo'n plaatje dat nooit op mijn spoor komt en waar ik evenmin ooit de moeite voor heb genomen hem op te zoeken op Youtube. Zo'n zwarte Nederlandse Atlantic doet sinds Joe Tex en Don Covay mijn hart altijd sneller kloppen en deze ligt direct op het stapeltje. 'Laugh At Me' stamt volgens mij nog uit de tijd dat Sonny & Cher hun rollenspel deden op het podium. Sonny klinkt als een slome duikelaar in een matige folkrock-tune. Leuk voor de heb en dus in het archief ermee.

* Split Enz- I Hope I Never (NL, A&M, 1979)
De aanblik van de kartonnen dozen maakt me nerveus. Hoewel mijn mp3-speler de tijd zou kunnen voorspellen, ga ik even uit van de valse informatie die een kerkklok in Wolvega mij verstrekt. Die geeft 24 uur per dag de tijd van vier uur aan. Ik heb een uurtje tot sluitingstijd en het begint me bij het doorspitten van de bakken een beetje te duizelen. Ga ik dit wel redden? In de haast sla ik wel eens een plaat over en dat gebeurt ook bijna met deze van Split Enz. Overigens moet het rond half vier zijn geweest en om kwart voor vijf verlaat ik met mijn nieuwste aanwinsten de zaak. Ik heb dan alle drieduizend singles getrotseerd.

* Spooky & Sue- Do You Dig It (NL, Negram, 1976)
Kijkende naar het blitse fotohoesje van deze single weet ik eigenlijk wel dat het niks is, maar 'I've Got The Need' heeft me een beetje overmoedig gemaakt. Die single is beslist een uitschieter op het repertoire van het duo, 'Do You Dig It' is een ongecompliceerde disco-stamper mede-geschreven door Sue Chaloner.

* The Stylistics- One Night Affair (NL, Mercury, 1979)
Het midden jaren zeventig-spul van The Stylistics doet bij mij het glazuur van de tanden springen, maar de recente soul-hobby heeft mij geleerd enkele groepen in hun nadagen nog wel eens iets bijzonders hebben voortgebracht. In het geval van 'One Night Affair' is dat niet het geval. Het is zelfs nog minder dan 'Can't Give You Anything', om maar eentje te noemen. Ook maar het archief in. Of er moet een Engelsman zo gek zijn om me twintig pond voor de plaat te betalen...

* Three Degrees- The Runner (NL, Ariola, 1978)
Ik voeg eens voor de grap de 12"-versie van 'The Runner' toe aan mijn speellijst voor Floorfillers en, man, ik ben meteen hieraan verslingerd. Ik zet de zoeklichten uit naar de Ariola-singles van Three Degrees en sla mijn slag in Borehamwood. Echter geen 'The Runner'. Sinds gisteren heb ik hem toch, maar ik ben gewend geraakt aan de 12"-versie. In het geval van overige Three Degrees-singles staat die versie op de b-kant van de single, dus ik blijf desondanks nog even verder zoeken naar de Engelse persing. Deze versie is té kort. Zegt natuurlijk ook veel hoeveel ik van dit nummer hou?

* Ernie Vann- The World Of Sorrow (NL, Polydor, 1972)
Ik was gewaarschuwd en weet ook al dat ik het eigenlijk niet moest doen. Dit is weer zo'n geval 'Nederpop voor weinig' en te leuk om te laten liggen. Deze single wordt geproduceerd door George Kooymans. Die was in het verleden verantwoordelijk voor dat afschuwelijke 'Everyday's Torture' van Jackie Cornell. In het geval van Ernie Vann heeft hij een andere draak in het vinyl laten persen. Ernie Vann is het pseudoniem van Ernesto Ventriglia, oorspronkelijk van Rhode Island, maar enige tijd woonachtig in Delft. 'The World Of Sorrow' klinkt als een ellendig stuk protestsong, in '1984' zitten leuke geluidseffecten en rockt ietsje meer, maar... het is maar een boek! Beide kanten weigeren ook maar een beetje 'leuk' te worden, dus hebben we weer een kandidaat voor het archief. En nummer twee van de miskopen.

* XTC- Senses Working Overtime (Duitsland, Virgin, 1982)
Dit plaatje is al een 'crime' om op de radio te draaien, de coupletjes zijn namelijk heel zacht opgenomen, waardoor je de vingers aan het mengpaneel moet houden. Mijn oude exemplaar was dermate versleten dat die bleef overslaan. Met deze aanwinst kan ik weer een paar jaar vooruit!

Singles round-up: april 4

Vijftienhonderd, wat is dat nu precies? Ik kan me nog goed herinneren hoe in de zomer van 1993 een partijtje singles koop bij de antiekboerderij in Molkwerum, waar ik vier jaar later de scooter zal kopen, en dat ik weet dat de vijftienhonderdste in dat stapeltje zit. Onderweg naar huis beslis ik dat dit 'Summertime Blues' van Blue Cheer moet worden en schrijf met koeieletters '1500!!!' op het blanco hoesje. Een jaar later koop ik de 2000e en nog enkele jaren later vind ik een veel betere 'Summertime Blues' mét fotohoes. Als ik vanmiddag niet op singles-jacht was geweest, had ik het moeilijk gevonden om een bericht te schrijven. Een vijftienhonderdste bericht over een Raddraaier, dan doe ik het heugelijke moment tekort voor mijn gevoel. Een zoveelste terugblik op 1499 berichten is na de vijf-tien-honderd-sprong overbodig. Hoe vier je het 1500e bericht op een weblog over vinylsingles beter dan met enkele nieuwe aanwinsten? Ik heb er 31 gekocht, waarvan eentje dubbel, en heb voor 30 betaald (telfoutje van mijn kant), dat is dus één single per vijftig berichten. Daar staat tegenover dat ik voor iedere honderd berichten een euro heb gedoneerd aan de kringloopwinkel in Wolvega.

Wolvega. Dankzij de brandstofloze motor had het in 1934 de Lichtstad van het noorden moeten worden, het tweede Parijs. Daar is in de jaren tachtig nog een prachtig boek over verschenen dat ik letterlijk heb verslonden. Stukken voormalige landbouwgrond gaan als warme broodjes gedurende een week in 1934, want iedere multinational wil zich vestigen in Wolvega. Een week later is de motor alweer van de baan en slechts een handjevol van deze grote bedrijven komen ook werkelijk naar Wolvega. Het wordt tegenwoordig spottend Wol Vegas genoemd. Ook met de kringloopwinkels was Wolvega lange tijd vlees-noch-vis. Er zit een boedelhal in het centrum en een paar antiekzaakjes, maar nauwelijks de moeite om voor uit de stoel te komen. Een paar weken geleden trof ik, spittend tussen de singles, iemand die mij op deze nieuwe kringloop in Wolvega wees. ,,Ze hebben er wel vijfduizend staan". Vanmiddag besloot ik de gok te wagen, al heeft dat meer te maken met het weer. Ik heb het droog gehouden. Tijdens mijn bezoek aan de kringloop heeft het een beetje geregend en op de terugreis moet ik van Steenwijk naar Nijeveen dwars door een bui. De man in Emmeloord heeft gelijk: Er staan op dit moment zo'n 3000 singles, veelal de hits uit de jaren zeventig en tachtig. De weinige jaren zestig is Willeke Alberti en consorten, maar... ik vind toch nog een paar uitschieters. Waarvan eentje die we morgen gaan behandelen. Vandaag de eerste vijftien.

* The Adventures- Broken Land (Duitsland, Elektra, 1988)
Voor een 1500e bericht is het best een gedenkwaardige partij. Er zitten een aantal 'vervangende' exemplaren tussen alsook singles die al heel lang op mijn verlanglijst staan. The Adventures is eentje die hoognodig vervangen moest worden. Ik dank 'Broken Land' eigenlijk aan mijn broer Jelte, maar in 1994 koop ik mijn eigen exemplaar. Die is niet geheel smetteloos, bovendien heeft die een foutje: De inloopgroef is 'doodlopend', waardoor je de naald een groef moet opschuiven. Dat is me bij dit 'nieuwe' exemplaar nog niet opgevallen, maar deze ziet er ook veel beter uit en is bovendien met fotohoes. Als er dan ooit nog eens een 'soundtrack' van mijn leven moet worden gemaakt, dan moet deze van The Adventures eveneens op dat schijfje. Dit is een nummer dat reeds 25 jaar werkt voor mij!

* America- Sister Golden Hair (NL, Warner Bros., 1975)
En daar hebben we zo'n single die ik al heel lang zoek, maar die maar niet op mijn spoor wil komen. Vandaag is het dan toch gebeurd en ik had hem niet beter kunnen treffen. Gewoon helemaal in nieuwstaat en met fotohoes. En wat blijft dit toch een leuk plaatje!

* The Association- Windy (UK, Warner Bros., 1967, re: 1973)
De originele Nederlandse op het zwarte Warner Bros.-label heb ik al sinds 1997 in mijn bakken staan, maar dat ding heeft een zwaar leven gehad. Eerst al bij de vroegere eigenaar, vervolgens wordt het plaatje op sleeptouw genomen door het wilde en woeste leven van een toekomstige blogger. De plaat gaat mee naar York, naar Mossley, terug naar De Bilt en diverse adressen in Steenwijk en omgeving. Die heeft betere tijden gekend! Deze Engelse heruitgave is aantrekkelijk geprijsd, net als de rest 50 cent per stuk, en mag dus mee. Op het andere kantje vinden we 'Along Comes Mary' en 'Cherish' die ik al samen op een heruitgave heb staan. Het gaat me voornamelijk om 'Windy'. Overigens heb ik in York een meisje gekend dat de naam Windy draagt. Ja, ik geef het toe, het is geen essentiële informatie, maar ik vond het destijds wel leuk...

* André Brasseur- Pow-Pow (NL, Palette, 1968)
In Engeland is 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' een 'instrumentale' evergreen geworden en ook in delen van de Northern Soul erg gewild. Hier wordt een deel van het orkest geïmiteerd door een damesgroepje. Wat die Engelsen kunnen, kan ik ook. Dat moet Brasseur's gedachte zijn geweest toen hij 'Pow-Pow' op de band slingerde. Het 'Pow-Pow' is vooral van toepassing op de dame die met de trompetten mee zingt. Verder is het, zoals we van Brasseur gewend zijn, een stevige beat en zijn Multisound-orgel als slagroom op de taart. Het b-kantje, 'Wild Race', bevalt me ietsje beter dan 'Pow-Pow', maar voor beide geldt hetzelfde: Leuk om eens tussendoor te draaien, maar hij heeft ze leuker gemaakt.

* Junior Campbell- Hallelujah Freedom (NL, Deram, 1972)
Als ik me niet heel erg vergis, heb ik deze in een Schijf van 5 gehad. Even de zoekfunctie gebruiken... Inderdaad: Vorig jaar op bevrijdingsdag was het thema 'vrijheid' en toen stond deze bovenaan. Ik heb mijn eerste exemplaar in 2002 gekocht, maar deze is op mysterieuze wijze in de afgelopen jaren geknakt. Met deze van vanmiddag kan ik weer even vooruit. Niet bepaald verwonderlijk dat ik deze bovenaan heb gezet, want bij de beluistering van het 'nieuwe' exemplaar kom ik ook alweer superlatieven te kort. Blijft lekker.

* Mel Carter- When A Boy Falls In Love (US, Derby, 1963)
Ik weet op dat moment nog helemaal niet wat de plaatjes moeten kosten als ik deze uit de bakken vis. Mel Carter? Doet me eigenlijk meer denken aan een 'country boy', maar dat Derby-label is te leuk om te laten liggen. Als blijkt dat dit gokje me niet meer dan 50 cent gaat kosten, ben ik vlug bereid. Ja, wat zal ik zeggen? Ik ben zojuist er achter gekomen dat deze Carter heeft meegeschreven aan de b-kant van 'I'll Keep Trying' van Theola Kilgore en dus zit hij wel degelijk in de rhythm & blues-hoek. Afgaand op beide nummers denk ik toch meer aan een Paul Anka-achtige tienerzanger, maar dan met een opvallender stemgeluid. De Theola Kilgore-kennis maakt dat ik vanaf nu wel met andere oren naar dit plaatje ga luisteren en ik denk dat die de reserve-Blauwe Bak ook nog wel haalt. 'When A Boy Falls In Love' is zelfs voor een teenybopper-zanger een erg leuk kantje, maar als het rhythm & blues mag heten dan is het een schot in de roos.

* Chic- Dance Dance Dance (UK, Atlantic, 1977)
Eigenlijk heb ik een beetje spijt als ik Emmeloord verlaat. Had ik die Zuid-Afrikaanse 'Dance Dance Dance' niet moeten meenemen? Ik houd mezelf voor dat ik liever blijf rondkijken voor de Engelse persing. Voila! Hier hebben we hem dan en helemaal in nieuwstaat. Met 'Everybody Dance' (hoewel die een lelijke kras heeft) en sinds Watford 'Le Freak' begin ik zowaar een verzameling Engelse persingen van Chic aan te leggen. Voordat ik 'Good Times' of 'I Want Your Love' (de laatste heb ik in Emmeloord wel in de Zuid-Afrikaanse uitdossing gekocht) tegenkom, verlang ik dan eerst 'You Are Beautiful'.

* Dave & Ansil Collins- Monkey Spanner (Duitsland, Ariola, 1971)
Die staat al ruim 20 jaar in mijn bak in de Amerikaanse Big Tree-persing. Vorig jaar kwam ik een aardige Nederlandse persing tegen bij King Kong, maar ben vergeten hem mee te nemen. Hier heb ik dan de Duitse persing in een prachtig fotohoesje. Eindelijk weet ik eens hoe Dave Barker en Ansell/Ansil Collins eruit zien. De voorkant van het fotohoesje vermeldt Trojan als label, maar het etiket zelf is een Ariola. Op de voorkant blikken Dave en Ansil onder de titels, maar op de achterkant staat het portret van beide heren. We zien Dave in de aanslag met microfoon terwijl Ansil vanachter zijn orgel niet de indruk wekt dat hij staat te spelen.

* Milly Dane & The Starlighters- It's My Party (NL, Lion Tops, 1964)
Handel!!! Ik geloof niet dat hij doorgaans heel veel waard is, maar ik vind het wel aardig om deze naar een volgende enthousiaste dj te helpen. Dit is één van de drie of vier singles die je in 1964 kon sparen bij Leeuwenzegel-boter. Op elke kant wordt een grote Engelse of Amerikaanse hit nagespeeld. De andere kantjes zijn allemaal wat stijf, maar deze van Milly Dane & The Starlighters wint voor mij op alle fronten. Natuurlijk, het is lulligheid ten top en je kan horen dat Milly uit de polderklei is getrokken, maar ik vind deze al jaren zó leuk dat die in de Blauwe Bak staat. En nu heb ik dus nog zo'n kneiter in de aanbieding. Zal wel geen 'quick sale' worden, maar leuk als reserve!

* The Electric Indian- Land Of 1000 Dances (NL, United Artists, 1969)
'Keem-O-Sabe' zit bij mij in de Northern Soul-koffers vanwege het b-kantje 'Broad Street'. Op deze single van The Electric Indian hebben ze de rollen eens omgedraaid. De 'Broad Street' staat op de a-kant, terwijl 'Geronimo' een vervolg is op 'Keem-O-Sabe'. Hoewel, je kan 'Land Of 1000 Dances' natuurlijk amper vergelijken met een niks-aan-de-hand-niemendal als 'Broad Street', maar het is het snellere, ongecompliceerde, werk. In het geval van 'Land' werkt het helaas niet. 'Geronimo' is daarentegen erg leuk, maar als het dan toch moet, heb ik weer liever 'Keem-O-Sabe'. Deze single komt in de reservebak.

* Fish- A Gentleman's Excuse Me (Duitsland, EMI, 1990)
Tussen Fish en het volgende plaatje dat ik op zet, zit zeker vijf minuten. Ik loop naar het hok en rook een sigaretje terwijl mijn kop overuren maakt. Even later neem ik een beetje onwennig weer plaats en start de volgende plaat. Deze momenten zijn zeldzaam. Ik zweer jullie dat ik deze van Fish in zestien jaar niet heb gehoord. Ik vond hem meteen bij de release in 1990 al geweldig mooi en hield de uitverkoopbakken in de gaten. Helaas, daar heb ik hem nooit kunnen treffen. Pas jaren later krijg ik hem op cd, volgens mij een 'Rockballads' als ik me niet vergis. 'A Gentleman's Excuse Me' is een plaat die me keer op keer stil weet te krijgen en in deze jaren ook tot tranen weet te roeren. Anno 2014 is het niet anders. Nee, de zakdoek kon achterwege blijven, maar deze plaat maakt nog immer indruk. Aan het einde van de drie minuten heb ik even tijd nodig om te acclimatiseren. Een monument!

* Franky & The Timebreakers- I'll Be Home (NL, Decca, 1968)
Waar hebben we dit aan te danken? Wie heeft deze vogels verteld dat ze het stokoude 'I'll Be Home' nog eens dunnetjes moesten overdoen? De beschuldigende vinger wijst in de richting van Hans Van Hemert die als producer betrokken is bij het plaatje van de Haagse groep. De b-kant maakt het dan nog een beetje goed. Hierop brengt Franky een compositie van Van Hemert, 'Is There Anybody', en dat klinkt als quasi-psychedelische barokke pop met een zeer aardig strijkersarrangementje. Zoals ik bij de vorige Singles round-up schreef: Het is het geval 'Nederpop' dat dit soort van aankopen rechtvaardigd.

* Heart- Barracuda (NL, Portrait, 1977)
* Heart- Barracuda (Duitsland, Portrait, 1977)
Wie jarig is, hoort te trakteren. Nu ben ik pas maandag jarig en is vijftienhonderd berichten geen verjaardag, toch denk ik vanmiddag even aan mijn hofleverancier van fotohoesjes. Ik pluk maar liefst tweemaal 'Barracuda' van Heart uit de bakken, beide met fotohoes. Ik zoek de single al tijden, dus dit is wel opmerkelijk. Zou Peter deze hebben? Ik besluit ze beide mee te nemen. Ja, Peter heeft hem al staan, maar toch ben ik blij dat ik hem dubbel heb meegenomen. De Nederlandse lijkt optisch het beste, maar het is het Duitse exemplaar dat bij mij in de bakken komt. Als er iemand is die de Nederlandse voor een zacht prijsje wil overnemen, dan hoor ik het wel!

* Heatwave- The Groove Line (NL, GTO, 1977)
Een paar maanden geleden nog van mp3 gedraaid in Floorfillers en sindsdien op mijn verlanglijstje. Dit is gewoon de Nederlandse met fotohoes, maar als ik het schijfje nog eens kan vervangen door een Engelse, dan is het feest compleet!

* Rob & Hein- Small Talk To My Son (NL, Philips, 1970)
Tussen Heatwave en Rob zitten nog een aantal plaatjes, maar gezien de Rob in dit verhaal Rob Hoeke is en de plaat daaronder komt te staan, komt die eerst aan bod. Rob Hoeke neemt in de jaren zeventig een tweetal elpees op met Hein Van Der Gaag. 'Small Talk' is typische boogie woogie waar Hoeke bijna patent op heeft met solide pianowerk en mondharmonica. Op de b-kant klinkt het allemaal meer jazzy. Alleen maar leuk voor het archief. Morgen de overige vijftien van de vangst.

Week Spot: The Metros

Drie maanden nadat ik mijn eigen Northern Soul-groep op Facebook was gestart, regende het ineens leden. Ik kon per week wel twintig tot dertig toevoegen, maar omdat ik vooral een 'actieve' groep wil hebben, zijn velen alweer afgevoerd van de lijst. Er zaten ook enkele beruchte 'snobs' tussen, van die betweters die denken dat zij het laatste woord hebben over bepaalde ontwikkelingen in de 'scene'. Niets ten nadele van Frank, maar ik geloof dat hij wel via deze 'snobs' is binnengekomen. Ook een ontwikkeling bij Wolfman waar ik inmiddels aan ben gewend: Het gebeurt geregeld dat iemand gedurende enkele maanden bijna in de chatroom woont en die dan ook heel snel weer verdwijnt. Frank is ook zo'n geval, een jaar geleden zat hij bij iedere show in de chatroom. Frank was net vader geworden en al snel kreeg ik foto's van hem met zijn dochter, luisterend naar mijn show. Ik stelde eens voor een liedje aan haar op te dragen, maar toen ik tussen de 'baby'-titels ging kijken, besloot ik een volledig uur te wijden aan 'babies'. Komende zaterdag vindt het vervolg op die eerste sessie plaats, alleen nu maar liefst twee uren. Daar hoort natuurlijk ook een 'baby'-Week Spot bij. Vorig jaar was dat 'Goodbye Baby' van die onbekende Boddie-artieste, deze week kies ik voor 'Since I Found My Baby' van The Metros (1967).

Zoals het nu lijkt, moet ik Beside The A-side een weekje overslaan. Als ik nu bovenstaande single in mijn koffers had gehad, was ik meteen klaar geweest: Beside The A-side en Week Spot in een. Als ik goed kon overdrijven, zou ik nu zeggen dat de plaat op mijn weg is gekomen, maar dat is niet helemaal de waarheid. Een Duitse Facebook-vriend bood een paar weken geleden deze single aan met fotohoes, maar ik durfde niet naar de prijs te vragen. Is vast voor een paar honderd de winkel uit gegaan. Het toont op zijn minst aan dat het kán. Geef de ogen maar goed de kost bij kringloopwinkel-bezoeken en dergelijke, want RCA-singles zijn nooit in kleine oplages geperst. Tot die tijd red ik me uitstekend met de recente bootleg met het eveneens uitstekende 'Cracking Up Over You' van Roy Hamilton op de keerzijde.

Er wordt vaak gezegd dat The Metros slecht is gedocumenteerd. Wel, na twee jaar Week Spot heb ik ze erger gehad. Okay, de sappige details ontbreken, maar op zijn minst weten we van de bezetting af en de plaatjes die de groep in drie jaar heeft afgeleverd. The Metros komt uit Detroit en krijgt in 1966 een contract bij RCA. De groep bestaat uit leadzanger Percy Williams, James Buckman, Alfred 'Fred' Mitchell en Robert Suttles. RCA is niet voor niets een van de grote platenmaatschappijen en ze gaan daar niet over een nacht ijs. De eerste single moet dus een referentie hebben en vindt dat in 'The Mix-Mix Song' van The Chi-Lites. Het refrein is nagenoeg identiek aan het nummer van The Chi-Lites. Toch is dit een beetje te hoog gegrepen voor The Metros, want de falsetto heeft het er moeilijk mee om de juiste toonhoogte te houden. Desondanks is 'Sweetest One' uit oktober 1966 de bestverkopende single. RCA laat de groep zelfs een elpee opnemen die genoemd is naar 'Sweetest One'. Op deze langspeler staat eveneens de tweede single van de groep. Opvallend bij het Duitse fotohoesje is dat 'No Baby' als a-kant wordt genoemd, maar 'Since I Found You Baby' is desondanks wereldwijd als a-kant verschenen. Niet dat het verschil maakt, want zowel single als elpee floppen genadeloos. Bijna tien jaar later wordt het nummer dan toch nog ontdekt en op waarde geschat in de Engelse Northern Soul-scene, maar The Metros zal daar weinig van merken. De groep maakt in 1967 nog een derde single die eveneens schipbreuk lijdt en daarna wordt euthanasie toegepast op de formatie. Hoewel...? In 1970 maakt The Metros opnames voor een single, maar de groep zit dan reeds zonder contract. In 1972 zou het Gold Soul-label geïnteresseerd zijn in het uitgeven van de single, maar ook dat gaat niet door. Het duurt tot 1991 eer dit plaatje voor het eerst op de markt verschijnt.

James Buckman heeft in 1969 een single uitgebracht onder de naam Joe Buckman. Als de groep in 1970 'What's Wrong With Your Love' opneemt is Buckman weer terug op het nest en is de groep aangevuld met ene Gordon Dunn. RCA heeft alleen maar oog voor hit-artiesten en daardoor moeten de fans tot 2009 wachten eer 'Sweetest One', het album, op cd verschijnt via Dusty Grooves. Kent brengt enkele onuitgebrachte opnames uit van rond 1967, terwijl Goldmine zich heeft toegelegd op het verspreiden van de jaren zeventig-opnames.

Van de moddervette productie en de genadeloze groove tot de messcherpe zang: 'Since I Found You Baby' is Detroit in optima forma. Vreemd dat de groep het nimmer tot de burelen van Motown heeft gebracht. Ook vermoed ik dat het Motown waarschijnlijk smeergeld heeft gekost om dit uit de hitparade te houden. Zoals vele van deze plaatjes maakt het bijna een halve eeuw later weinig meer uit: Dit is een 'klassieker-voor-het-leven' in de Engelse Northern Soul geworden.

Vijf-tien-honderd-sprong: juni 2013-februari 2014

Er was ooit een tijd dat ik bij het halen van iedere honderd berichten een feestje organiseerde. Ik bedoel: Wie had ooit verwacht dat ik het tot vijftienhonderd berichten zou brengen? Zoals ik al eerder heb aangegeven, was ik wel de laatste die het had verwacht toen ik op 2 maart 2010 mijn eerste bericht publiceerde. In het begin heb ik nog wel eens een oproep gedaan om je, als lezer, te melden. Vreemd als het lijkt, maar via de Nokia had ik geen overzicht van de bezoekersaantallen. Had ik het maar geweten? Okay, sommige berichten zijn nauwelijks gelezen, maar anderen zijn daarentegen honderden malen aangeklikt. Niet slecht voor een weblog waarvoor ik niet tot nauwelijks promotie maak! Soul-xotica is vooral mijn dagelijkse speeltuintje en maak me dus niet heel erg druk over bezoekersaantallen, maar toch... wil ik in dit 1498e bericht even opstaan en een daverend applaus geven aan jullie als lezers en volgers. Ik hoop jullie met zeker nog eens 1500 berichten lastig te vallen! Vandaag de laatste aflevering van de vijf-tien-honderd-sprong. Vandaag springen we van eind juni naar de weekplate van afgelopen februari.

21. Blauwe Bak Top 40 2013/2: 31-40 (27-6-2013)
De Blauwe Bak Top 40 is ook al zo'n uitdaging. Vaak heb ik heel veel keuze, maar in dit tweede kwartaal van 2013 moet ik een beetje 'smokkelen'. Ik heb even belangrijke uitgaven te doen en dit gaat ten koste van de singles. Is niet heel erg natuurlijk en nog steeds krijg ik het voor elkaar om met een Top 40 te komen, ook al moet ik hiervoor de singles uit de laatste dagen van maart aanspreken. Als de datum van het samenstellen in vizier komt, ga ik echter toch weer als een gek bezig. Dan probeer ik 'de schade' in te halen. Al-met-al levert het toch wel een spannende lijst op, ook al hebben plaatjes als 'The Real Thing' van Sail-Joia en 'I Was Made To Love Her' van Stevie Wonder weinig invloed op de eindejaars-Top 100. Het fotomodel mag er echter zijn en doet het ook redelijk goed in de Top 100, het is de nummer 31 in de lijst: 'If He Were Mine' van Paula Durante. Eind juni 2013 zit ik heerlijk in mijn vel: Sinds twee weken ben ik 'live' gegaan bij Wolfman en ten tijde van deze Schijf ben ik pas begonnen met The Vinyl Countdown.

22. One (28-8-2013)
In 2010 heb ik op Soul-xotica uitgebreid verslag gedaan van mijn fietsvakantie. Ik begreep later van iemand dat die was 'meegefietst' tot België en de rest had overgeslagen. Een half jaar later reconstrueer ik de Monstertocht van Tuk-Mossley-Tuk en dat is opnieuw een serie waarbij ik halverwege de rit de bezoekersaantallen zie kelderen. De vakantie van afgelopen jaar is 'nothing fancy', ik wil er gewoon even lekker tussenuit en bovenal genieten. Dat is gelukt! Op de vrijdagavond speelt opeens 'If' van Bread door mijn hoofd als ik over de Posbank fiets. 'If a picture paints one thousand words'... Ik besluit de zin in stukjes te breken tot het aantal dagen dat ik hier ga vertoeven. Omdat 'a' niet zo'n leuke titel is, houd ik 'a picture' compleet, hoewel... als ik toch nog besluit een dag langer te blijven dan moeten ze wel gescheiden worden. Uiteindelijk ga ik woensdag terug en besluit het, volgens planning, met 'words': Een korte bespiegeling van de vakantie en bij de overige dagen een foto. 'One' toont ons het centrum van Zutphen, het terrasje waar ik op maandagmiddag uitgebreid heb zitten genieten in de zon.

23. Singles round-up: oktober 4 (25-10-2013)
Over 'schade inhalen' gesproken: In oktober is de stoommachine weer volledig op gang en brengen Ebay, Rarenorthernsoul, Facebook-groep en 'good old' kringloopwinkels mij een waslijst van singles. Op deze vrijdag presenteer ik jullie de laatste negen uit het alfabetische overzicht van de nieuwe aankopen. Een gemengde lijst. Een heruitgave van Major Lance, een eigenaardig dingetje van The Majors, een ondergewaardeerde favoriet van The Mirettes, singles van Puf'n'Stuff en Marsha Raven uit de kringloopwinkel, een staaltje dynamiet in de vorm van Ede Robin, Ronald Isley met een dame als Rudy & Judy, nóg een heruitgave van The Sapphires en ons fotomodel van The Tiaras. Gaat helemaal goed komen met die Top 100 in december!

24. Week Spot: Wendy Alleyne (24-12-2013)
'The sky is not the limit, your mind is', las ik vorige week op Facebook. Vreemd toch hoe je bij iets dat je zelf hebt bedacht toch nog rare regeltjes oplegt. De Week Spot moet natúúrlijk upbeat en Northern Soul zijn? Bij de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100 kom ik mezelf andermaal tegen, want ook Wendy Alleyne zit in de Northern Soul-koffers. Bestaat er iets mooier dan dit? Kan ik me bijna niet voorstellen. Ik zou de plaat de bijbelstatus kunnen geven, maar wil hem persé in de Top 100 hebben. Als ik haar loslaat op de top tien verplettert ze alles en dan besluit ik tot een compromis te komen met mezelf. Wendy Alleyne mag op 50 in de Top 100 en ik maak haar spontaan tot Week Spot.

25. Dagplate: zondag (23-2-2014)
De start van de vierde Weekplate op Soul-xotica. De plaat herinnert me tevens aan een belofte die ik nog moet waarmaken: Het opnemen van de Top 20 van de Blauwe Bak Top 100. Omdat Bettye mij even voor het schrijven van de Dagplate laagjes kippevel heeft bezorgd, maak ik deze alsnog. Bettye staat eveneens op twintig in die lijst met 'I Want Sunday Back Again', de Dagplate van 23 februari. Een plaat die synoniem staat aan maandagochtend: Ontbijtje met Bettye Swann op de draaitafel. De single geeft precies het gevoel weer, een mix van tevredenheid en heimwee naar The Vinyl Countdown van de avond ervoor.

Morgen presenteer ik jullie de Week Spot in bericht 1499 en ook dat is een beetje speciaal. Omdat ik zaterdag een vervolg ga doen op de Do The 45 in 'baby'-stijl van vorig jaar, gaat dit een vrij recente aanwinst worden met het woord 'baby' in de titel. Snel terugbladeren naar de Single round-up's of gewoon morgenavond even kijken? Die keuze laat ik aan jullie...

Vijf-tien-honderd-sprong: augustus 2012-april 2013

Ruim een week geleden vroeg mijn Wolfman-collega Buzz of iemand zijn shows van afgelopen maandag en vandaag wilde waarnemen. Omdat ik wist dat hij op zondagmiddag een 'classic rock'-show had, bood ik me spontaan aan. Ik had er niet zo snel bij stil gestaan dat dit het paasweekeinde was. Naarmate de datum in zicht kwam en hoe meer ik naar de weersberichten keek, kreeg ik meer spijt. De weerboeren hadden namelijk veel regen voorspeld voor morgen en vandaag zou wel 'okay' zijn. Zo word ik vanmorgen wakker, een uurtje of half tien, met de zon vol op mijn slaapkamer. We gaan het doen! Om elf uur zit ik op de fiets en koers het oosten in. Tegenwind, hoewel de wind pas in de middag gaat aannemen. Na Diever hou ik een koffiestop (thermosfles mee) en fiets het Drents-Friese Wold door naar Geeuwenbrug. Via Leggelo naar Dwingeloo en langs het Dwingelderveld naar Uffelte en Havelte. In die laatste plaats heerlijk Italiaans ijs gehad, ditmaal zonder likeur, en om half vier ben ik thuis. En de show? Een keertje is wel genoeg, maar het was wel geinig. Dan ga ik nu de vijf-tien-honderd-sprong voortzetten. We beginnen bij het 900e bericht en eindigen bij mijn 38e verjaardag.

16. Den 900 van Soul-xotica (31-8-2012)
Ik ben gisteren bijna geheel voorbijgegaan aan het gegeven, maar ik maak sinds half mei podcasts. In dit 900e bericht beloof ik ook een nieuwe Soul-x-rated, zoals het ding heet. Er ontwikkelt al snel een traditie van precies zeventien nummers per podcast en hij zou wekelijks moeten verschijnen. Dat laatste wordt niet vaak gehaald. Omdat ik merk dat mijn Nederlandse volgers, een handjevol, niet zit te wachten op een uur Northern Soul, is het een bonte slamix. De Soul-x-rated heeft ook zijn kinderziektes. Zo lijden de eerste podcasts onder niet meewerkende platenspeler en een flut-microfoon. Eind juni koop ik een betere microfoon en... die gebruik ik tot op de dag van heden! Eind juli maak ik de belofte op Facebook en naar een forum toe dat ik een Engelstalige podcast ga maken met soul-plaatjes die niet op Youtube verkrijgbaar zijn. Hoewel ik aan het eind van die show (ik ben hem verloren) roep dat het zéér eenmalig is, maak ik een week later een Nederlandse podcast waarvan het respons nihil is. Dan ga ik verder met Engelse podcasts en dit zal me uiteindelijk ook bij Wolfman brengen. Net even het bericht opgezocht en ja... die podcast is er gekomen en ik ben de volgende dag erg gezellig met Willemijn naar mijn moeder geweest. Ik kan me herinneren dat ik de volgende ochtend naar Steenwijk ben gefietst met de kersverse Soul-x-rated op de mp3-speler. Het is het laatste weekend van de 'vakantie', maandag begin ik bij Reestmond.

17. Week Spot: The El Dorados (30-10-2012)
Nou zeg...? Dat ik juist deze mag uitkiezen voor dit overzicht. Vorig jaar januari heb ik de Podomatic-account, waar de Soul-x-rated is ondergebracht, voor een groot gedeelte leeg gehaald en opgeslagen op de computer. Geen backups gemaakt. Toen 'klapte' een paar weken later de laptop. Alles weg! Behalve de Engelse podcasts en de top 20 van de Blauwe Bak Top 40 van het tweede kwartaal van 2012 die ik juist op mijn mp3-speler had gezet. Hoewel, niet alle Engelstalige podcasts, want die eersteling ben ik eveneens kwijt geraakt. De podcast die ik rond dit bericht heb opgenomen, beluister ik nog regelmatig. Een week ervoor heb ik Peter, van de singlehoesjes, voor het eerst in levende lijve ontmoet. Ik smeer de singles die ik van hem heb gekregen uit over twee podcasts en deze van eind oktober, begin november, is de tweede. Vlak voordat ik 'The End Of Our Road' van Gladys Knight & The Pips als laatste plaat aankondig, zeg ik dat de daaropvolgende week een 'gewone' Soul-x-rated zal verschijnen. En... die podcast zal er nooit komen, want bij Wolfman Radio gaat nu eenmaal alles hals-over-de-kop en twee weken later heb ik mijn eerste Do The 45 er al opzitten. Halverwege de maand oktober is de 'tune of the week' 'week spot' geworden, hoewel ik voor de eerste zeven maanden de oude naam aanhoud voor Do The 45. Oktober 2012 kent vijf 'classic Week Spots'. Normaal gesproken is de Week Spot een recente aankoop, maar in het geval van deze van The El Dorados heb ik hem al in 2009 gekocht.

18. De Blauwe Bak Top 100 van 2012: Top 10 (30-12-2012)
Een jaar ervoor stel ik uit de losse pols een Blauwe Bak Top 40 samen uit aankopen die ik gedurende 2011 heb gedaan. In 2012 is het hek van de dam en kan ik na drie maanden al een Top 40 samenstellen. En blijkt een Top 100 aan het einde van het jaar ook 'peanuts' te zijn. Ik ben trouwens twintig berichten geleden de duizend voorbij gestreefd. De show bij Wolfman wordt goed ontvangen, hoewel ik tot halverwege juni nog steeds podcasts fabriceer. Het wil eerst niet lukken met de installatie van de uitzend-software en later begin ik steeds meer aan te hikken tegen 'live'. Ik luister momenteel veel naar deze shows uit maart, april en mei en als ik het vergelijk met mijn huidige shows, dan mag ik wel zevenmijlslaarzen hebben. Het jaar 2012 bestaat vooral uit Northern Soul, om dit jaar ook hier in de vijf-tien-honderd-sprong te besluiten, hierbij de top tien van de meest favoriete singles die ik in dat jaar heb gekocht.
1 I Don't Want To Talk About It-Nancy Ames
2 Stop & Get A Hold On Myself-Gladys Knight & The Pips
3 Don't Stop Lookin'-Ann D'Andrea
4 You're Gonna Make Me Love You-Sandi Sheldon
5 It's A Woman's World-The Gypsies
6 Gone With The Wind Is My Love-Rita & The Tiaras
7 I Got What You Need-Kim Weston
8 Please Forgive Me-The Du Ettes
9 Stronger Than Her Love-The Flirtations
10 Don't Bring Me Down-Rita Dacosta

19. Dagplate: woensdag (27-2-2013)
Iedere Weekplate kan de laatste zijn. Toch begin ik ieder jaar in september al rond te kijken voor titels en als ik een woensdag en donderdag heb verzameld, dan kan de Weekplate worden voortgezet. Soms moet ik al eens even 'smokkelen': 'Wednesday Morning 3 AM' is in 2011 al ter sprake gekomen in de Dagplate van woensdag, maar dan kies ik 'in plaats van die pretletters' voor 'Op Woensdagmorgen' van Wim Kersten & De Viltjes. Woensdag en donderdag zijn de twee minst bezongen én, belangrijk bij de Weekplate, minst genoemd in de titels. Twee jaar na de eerste Weekplate geef ik dan toch toe aan dit nummer van Simon & Garfunkel. In 2012 was The Guess Who op bezoek met 'Wednesday In Your Garden' en afgelopen keer had ik 'Wednesday' van Tori Amos. Ik hoop ten zeerste dat ik voor volgend jaar, het vijfjarig jubileum, nóg een woensdag kan vinden. Alle hulp is welkom!

20. Schijf van 5: chinezen (28-4-2013)
In de 'rokjestijd', maar ook daarna, ga ik geregeld naar de chinees in Meppel. Op zaterdag 28 april 2012 eet ik voor de eerste maal in mijn leven kikkerbillen. Het gerecht heeft me jarenlang aangestaard vanaf de menukaart en op mijn 37e verjaardag neem ik het ervan. Hoewel ik later nog eens terug ben geweest en toen ook kikkerbillen heb gegeten, is het 'eten buiten de deur' inmiddels fors ingeperkt. Enkel, zoals gisteravond, haal ik op zaterdagavond patat bij de snackbar, maar verder kook ik iedere dag. Die 37e verjaardag is genieten-in-het-kwadraat met een bonte filmavond na afloop. Als mijn verjaardag in 2013 op een zondag valt, hoef ik niet lang na te denken over het onderwerp. Er zijn nog wel plannen voor een uitstapje naar de chinees in Meppel en Willemijn zal ook mee. Dan blijkt dat we beide eigenlijk niet heel veel hebben te besteden en vieren we mijn verjaardag met een wandeling door Giethoorn met onderweg koffie, appelgebak en ijs. Ook dit jaar zit een bezoek aan de chinees er niet in. De Schijf van 5 chinezen ziet overigens als volgt uit:
1 China Girl-David Bowie
2 China In Your Hand-T'Pau
3 Tea House In China Town-Jimmy Hart
4 China Grove-The Doobie Brothers
5 The Chinese Way-Level 42

Vijf-tien-honderd-sprong: november 2011-juli 2012

Omdat ik een druk radio-weekend krijg en het schrijven me op dit moment zo lekker af gaat, schrijf ik meteen ook maar de rest van deze serie. Of... althans... dit bericht. Vandaag maken we kennis met drie nieuwe rubrieken op Soul-xotica, ziet een ommekeer in mijn singles verzamelen en bovendien verhuis ik in deze periode van Steenwijk naar Nijeveen. En komt er een abrupt einde aan een voorliefde voor een bepaalde zangeres. Dit gaat weer een goed gevulde aflevering worden en dus barst ik maar snel weer los. Vandaag de berichten van november 2011 tot en met juli 2012.

11. Zwanenzang (6-11-2011)
'Recenzeuren' is tot 2011 een zeer onregelmatige rubriek geweest. Ik bezoek namelijk niet heel veel concerten meer. Met het oog op 2012 en het feit dat het dan twintig jaar geleden is dat ik als muziekrecensent ben begonnen bij het Sneeker Nieuwsblad, besluit ik de rubriek op te splitsen: 'Recenzeuren' worden terugblikken op de concerten die ik tussen 1992 en 1998 heb mogen beoordelen, de recente concertbezoeken vat ik samen in 'Recent gezeurd'. De dag voor de zesde heb ik zo'n laatste gepubliceerd, naar aanleiding van het concert van Snowblink in Zwolle. Op deze zaterdag geniet ik na en zet vooral de jonge singer-songwriter Chayah in de volgspots. Tegelijk is 'Zwanenzang' een soort van De Video Draait omdat ik de film 'The Black Swan' erbij in betrek. De volgende 'Recent gezeurd' heeft ook van alles met het concert van Snowblink te maken. Ik heb van 2005 tot en met deze maand de Amerikaanse singer-songwriter Marissa Nadler op de voet gevolgd en sinds een paar weken zijn we 'vrienden' geworden op Facebook. Dat doe ik al met gemengde gevoelens, omdat ze me eerder heeft 'geblokkeerd' van haar fanpagina. Middels haar persoonlijke bespiegelingen lees ik steeds vaker van ontevreden recensenten in Amerika die ze beticht van slechte research en meer van dat alles. Drie weken later ben ik hier getuige van: Ze staat smoordronken op het podium wat resulteert in tenenkrommende hoge uithalen die kant noch wal raken. Hoewel er nog een 'big bang' op Facebook zal afspelen, ben ik dan helemaal klaar met het fenomeen. Sterker nog: Ik heb het zelfs even helemaal met de 'folkies' gehad en dat is niet erg! Een maand geleden was ik in Keulen en ben ik heimelijk verliefd geworden op de Northern Soul. Tijd voor verandering!

12. Recenzeuren: God Bullies (4-1-2012)
Op zaterdag 1 februari 1992 bezoek ik het concert van Margriet Eshuijs in Het Bolwerk in Sneek en schrijf hierover een lovend artikel in het Sneeker Nieuwsblad. Ik zal mijn laatste recensie in november 1997 inleveren (buiten een verrassings-'comeback' in 2002, eenmalig en meer voor de lol!). Tussen februari 1992 en eind 1997 bezoek ik ieder weekend wel een concert. Het brede aanbod van Het Bolwerk, de folk-concerten van Stichting Music Inn en wat er voor de rest in de regio valt te beleven: Er verschijnt altijd wel een langharige teckel met een perskaart van het Sneeker Nieuwsblad. Middels Recenzeuren probeer ik een aantal van deze concerten 'terug' te halen, maar dat valt niet mee! Ik heb téveel gezien om een beeld te krijgen bij enkele concerten. Ik vind het nog veel leuker om te zien wat er in 2012 van deze groepen terecht is gekomen. Het concert van God Bullies is memorabel door het optreden van zanger Mike Hard, maar ik moet Youtube raadplegen om de muziek te herinneren. Ik vind ze dermate leuk dat ik zelfs een t-shirt van ze koop! Even kijken naar de datum in 2012: Een week ervoor heb ik de sleutels gekregen van mijn nieuwe huis in Nijeveen en ben in de dagen rond dit bericht druk aan het oriënteren naar vloerbedekking.

13. Schijf van 5: Caroline (4-3-2012)
Een warrige tijd. Ik heb inmiddels ruim twee maanden de sleutels van Nijeveen aan mijn bos zitten, maar woon nog steeds in Steenwijk. Ik heb me voorgenomen om te stoppen met roken, maar dit lijdt tot een verstoord slaappatroon waardoor van inpakken weinig terecht komt. Terwijl ik op Soul-xotica het tweejarig jubileum vier, wordt in Nijeveen het vinyl gelegd. De ergste winter lijkt voorbij te zijn. Omdat mijn kachel Steenwijk moet verwarmen en de vorige bewoners de kachel hebben weg gedaan, speelt de voortgang van de winter een belangrijke rol. Twee weken na deze Schijf van 5 woon ik dan toch in Nijeveen, maar ben inmiddels wel weer gaan roken. Ik rook buiten of in het hok, niet in de woonkamer, hoewel de radio-uitzendingen van de afgelopen winter (2013/14) ervoor hebben gezorgd dat ik die laatste regel aan het overtreden ben. Buiten de uitzendingen rook ik overigens in het hok! De verhuisvergoeding komt voor een gedeelte terecht aan mijn vernieuwde Northern Soul-collectie, hoewel ik ook kosten noch moeite bespaar op de vloerbedekking. Hierbij nog even de volledige Schijf van 5:
1 Caroline-Espers
2 Caroline Goodbye-Colin Blunstone
3 Caroline-Concrete Blonde
4 Caroline Says-Lou Reed
5 Sweet Caroline-Neil Diamond

14. Raddraaien: Crazy Horse (3-5-2012)
Op deze dag is de Rembrandtstraat bijna verleden tijd. Ik heb de sleutel een week geleden al ingeleverd, maar omdat een single van Betty Everett uit Engeland vertraging heeft en naar dit adres is gestuurd, blik ik op 4 mei 2012 nog een keer naar binnen. Gelukkig! De single ligt op de mat. Ik sluit de deur en een periode van 9 jaar en bijna 4 maanden wordt afgesloten. Ik heb nog even het plan om 20 Years Ago Today voort te zetten, maar in 1992 koop ik zoveel platen dat het nauwelijks valt bij te benen. Ik heb een paar maanden geleden een idee opgevat: Raddraaien. Ik zou vijfduizend singles in willekeurige volgorde in een lijst zetten en iedere keer een getal vragen van mijn volgers. Het maken van zo'n lijst is al erg bewerkelijk en dan kom ik opeens op de huidige opzet, maar dan nog wel met inbreng van mijn volgers. Als dit ook te lastig is, pak ik de Gouden Gids en laat de huisnummers van de kappers in de regio Zwolle de selecties bepalen. Zoals ik in mei 2012 ben begonnen, werk ik inmiddels twee jaar later nog steeds en met veel genoegen. Raddraaien heeft Soul-xotica een nieuwe wending gegeven, eentje die zeer welkom is. De spanning van het 'niet weten waarover ik moet gaan schrijven' is iets waarmee ik jaren vooruit kan! In deze specifieke aflevering draait het om de single 'Down Town' van Neil Young's begeleidingsgroep Crazy Horse uit 1971. Ik heb het oorspronkelijke bericht erbij gepakt, blijkbaar maak ik dan nog wel gebruik van de nummers van mijn volgers. De namen van Jan en Harry worden hier genoemd.

15. 25 Jaar in het echt (2-7-2012)
Met een gunstige wind kun je binnen een half uur van Nijeveen naar Steenwijk fietsen, toch is de verhuizing grensoverschrijdend. Halverwege loopt de provinciegrens van Overijssel en Drenthe. Omdat Steenwijkerland mij in mijn salaris voorziet, is het werk bij Noordwestgroep abrupt afgelopen als ik me laat inschrijven op het nieuwe adres. Ik kom weer terecht bij de Sociale Dienst met nummer 28 op de wachtlijst voor de WSW. Dat kan gemakkelijk vier jaar duren en misschien wel langer, daar ben ik reeds op voorbereid. In juni heb ik toch een afspraak met de wachtlijst-consulent en aan het einde gesprek zegt hij 'tot volgend jaar'. Huh? Betekent het dat ik gewoon thuis kan zitten voor de volgende vier jaar? Daar zou het wel op neer komen. Dan leg ik de constructie uit zoals ik in Steenwijk gewend was en hij belooft een balletje op te gooien om me in de post bij Reestmond te plaatsen. Een paar weken later heb ik een afspraak bij Reestmond maar de consulent daar wil niks weten van de post. ,,We hebben mensen nodig in de schoonmaak en de groenvoorziening, je kan dus kiezen". Er wordt me voor maandag 2 juli een vervolggesprek beloofd, maar hoe dichter bij de datum hoe meer ik voel dat er iets niet in de haak zit. Ik arriveer op het tijdstip en wordt aan tafel gezet bij 'lotgenoten'. Ik begrijp even later dat het de eerste werkdag is en dat we aan het werk worden gezet in de schoonmaak. Ik stap op de fiets naar huis en bel meteen de wachtlijst-consulent. Die heeft net zijn eerste vakantie dag en is over een maand terug. En dus... heb ik ook vakantie. Een maand later vindt een nieuwe afspraak plaats, nu wel gericht op de post en heb ik te horen gekregen dat ik op 3 september zal toetreden in de WSW. Sneller dan verwacht, maar een contract voor onbepaalde tijd. Niets daarover in het bericht van 2 juli, maar wel over het 25-jarig huwelijk van mijn zus en de herinnering aan de hit van dat moment: 'It's A Sin' van Pet Shop Boys. Zou ik bijna vergeten dat ik op 2 juli sinds zes weken ben begonnen met de Soul-x-rated. Morgen meer daarover! Dan gaan we van het 900e bericht naar mijn 38e verjaardag.

Vijf-tien-honderd-sprong: januari-september 2011

Voor een Goede Vrijdag is dit best een unieke dag. Zolang ik in de post werk (en in 2008 ook bij de Dyka) heb ik altijd nog op deze dag moeten werken. Aanvankelijk leek dit ook het plan te zijn, maar toen kreeg ik woensdagavond een telefoontje van een collega met de vraag of wij konden ruilen. Geen probleem! Ik heb dus gistermiddag voor haar gewerkt en zij vandaag voor mij. Dat is altijd weer het punt van detachering. Reestmond is op Goede Vrijdag altijd vrij, van Noordwestgroep weet ik het eigenlijk niet meer te herinneren. Een productiebedrijf als Dyka of een postbedrijf gaat altijd door en dat weet je van tevoren. Ik heb vandaag, na een knaller van een Floorfillers, vorstelijk uitgeslapen. Maandag ben ik wel vrij en dan hoop ik nog wat schade van zondag in te halen: Ik neem het 'classic rock'-programma van een Wolfman-collega waar, tussen 5 en 7, en daarmee is mijn zondag voor fietsavonturen aan puin. Vandaag de tweede vijf-tien-honderd-sprong die begint in januari 2011 en eindigt bij 'de vakantie' van dat jaar. Tussen het laatste bericht van vandaag en het eerste van morgen zit de 'omwenteling' in mijn Northern Soul-verzamelen. Maar snel los...

6. Schijf van 5: automerken (9-1-2011)
Ik ben inmiddels aan de slag gegaan in de post bij de Noordwestgroep. Het is een ochtend-ritueel voor mij. Ik ga 's ochtends namelijk lopend naar het werk. Ik ben er binnen twintig minuten, lekker muziekje op en een paar peukjes onderweg. Op dat stuk van de Rembrandtstraat naar de Koematen bedenk ik drie Soul-xotica-rubrieken: Het Telefoontoppertje (dat helaas niet bij de geselecteerde berichten zit), 20 Years Ago Today en Schijf van 5. Voor de naam van die laatste moet ik mijn zus bedanken. Natuurlijk hebben we op de lagere school wel voorlichting gehad over de maaltijdschijf, maar dat ben ik in juni 2009 hélemaal vergeten. Bij één van de eerste 'alcoholvrije' fietstochten ga ik langs in IJlst en arriveer net rond etenstijd. Het is warm weer en bovendien is het zondag, dus IJlst gaat niet uren in de keuken staan. ,,Morgen maar weer schijf van vijf",. hoor ik mijn zus zeggen en opeens weet ik dat ik ooit nog eens iets ga doen met die naam. Als eind 2010 de kleuren 'opraken', is de Schijf van 5 een logisch vervolg. Bij deze eerste mag het automerk ook in de groepsnaam zitten, maar dat is vooral om dat ik 'Too Much Smoke' van The Datsuns in de lijst wil hebben. Dit is het uiteindelijke resultaat:
1 Too Much Smoke-The Datsuns
2 N.S.U.-The Cream
3 Bluebird-Buffalo Springfield (Bluebird is een Datsun/Nissan-type)
4 Lotus Love-The Zipps (het merk Lotus)
5 Doin' The Mustang-Don Bryant (Mustang is een type Ford)

7. 20 Years Ago Today: 290-292 (10-3-2011)
Ik klop mezelf niet graag op de borst, maar ik vind het knap dat ik de discipline van het dagelijks publiceren onder de knie heb gekregen. Wie kon bedenken dat ik ruim een jaar na de start van Soul-xotica nog steeds zou publiceren? Ik niet! Ik dacht aan SoulteXt en ook een paar andere 'avonturen' die dagelijks zouden moeten plaatsvinden, maar die na een paar weken alweer van het lijstje waren verdwenen. Het is me nog maar één of twee maal overkomen dat ik vergeten was om te publiceren. Soms is de inspiratie even zoek, ben ik té moe om te schrijven of heb ik niet de tijd ervoor. Toch denk ik er in zo'n geval aan. Met kerst 2010 ben ik bij mijn ouders, de laatste kerst dat ik dit kan zeggen. Ik vind daar mijn kaartenbakjes die ik tot 1994 bij hield van mijn singles verzamelen. Ik heb het idee opgevat om alle singles die ik in 1991 heb gekocht middels deze serie weer voor het voetlicht te brengen. 1991 is het laatste jaar van alleen maar zes gulden zakgeld per week en dus moet ik heel kritisch zijn ten opzichte van de aankopen. In 1992 ga ik verdienen en dan is het hek van de dam met de plaatjes. Ik weet niet hoe het jullie is vergaan, maar ik heb genoten van deze serie en het heeft enkele platen twintig jaar later ook nog een 'boost' gegeven waardoor ik ze weer opnieuw ben gaan draaien. Deze specifieke aflevering van 20 Years Ago Today is een beetje 'rommelig': Alleen 290 ('Driver's Seat' van Sniff'N'The Tears, de originele 1980-single) heb ik op dat moment gekocht. 291 is 'The Last Farewell' van Roger Whittaker en 292 'Quand Les Roses' van Adamo, welke ik beide in 1990 heb gekocht maar die ik nooit had 'ingeschreven'.

8. Hyperdepiep (9-5-2011)
De winter van 2010/2011 is bijzonder 'mild' geweest voor mij. Natuurlijk begin ik automatisch te tandenklapperen als ik denk aan uitstapjes in panty en rokje bij min-drie, maar verder gaat het mij voor de wind. Ik merk zelfs even niet dat ik financieel zwaar wordt benadeeld. Ik red me immers prima! Eind maart komt de kink in de kabel en opeens slaat de stemming om. Omdat niet duidelijk is wie mij moet gaan betalen, stop ik eerst maar eens met het werk. Vlak erna overlijdt mijn vader, iets dat er aan zat te komen, want hij was ongeneeslijk ziek. Intussen heb ik een gigantische strijd met UWV, Noordwestgroep en gemeente over wie mij gaat betalen en wat er van mij verwacht wordt. Op zondag 8 mei ben ik al vroeg wakker en wil een eind gaan fietsen. Noem het besluiteloosheid, maar ik zit twaalf uren later nog in de stoel en heb helemaal niks gedaan! Wel ben ik die ochtend 'geraakt' door een nummer van de eerste elpee van Moby Grape, 'Sittin' By The Window'. Ik kan het niet juist beschrijven waar het hem aan ligt, maar dit nummer legt me lam voor een halve dag. De dag erna 'vier' ik het met dit bericht.

9. 20 Years Ago Today: 410-412 (8-7-2011)
Kijk! Zo snel ging het dus met die serie: 120 singles in iets meer dan drie maanden. Op een bepaald moment had ik het ook 20YearsAgoToday.blogspot.com kunnen noemen. Ik kan zowel de dag van 1991 als van 2011 nog geheel oproepen. Dat eerste is behulpzaam bij het verhaal over de singles ('Ruby Tuesday' van The Rolling Stones, 'Goodnight' van Roy Orbison en 'Little Bird' van Tielman Brothers). De achtste juli is een vrijdag. We hebben de afgelopen maanden prachtig weer gehad, maar in juli is het opeens mis. Het is deze dag eveneens wisselvallig. Ik heb een paar weken geleden een single gekocht van Apollo's Wing en als ik ontdek dat die plaat niet meer in het bezit is van de oorspronkelijke groepsleden besluit ik tot een donatie. Dat regel ik een beetje op deze dag, in september vindt de overhandiging plaats, maar het geheel zal me toch met een onbevredigd gevoel achterlaten. Hoewel geld een schaars goed is, dood ik die middag in juli een uurtje in de videotheek. Ik activeer een nieuwe pas, want ik heb opeens behoefte om films te gaan kijken. En dit zal weer resulteren in De Video Draait.

10. En nog vele jaren in Gesundheit! (6-9-2011)
De vakantie van 2011... Pijnlijk geval! Mijn trouwe fiets is de klap van de fietsvakantie van 2010 eigenlijk nooit meer te boven gekomen. Geld om een betrouwbare tweewieler te kopen ontbreekt en als ik al een fiets had gehad, dan werkt het weer niet mee. De vakantie van 2010 was wisselvallig, maar die van 2011 was letterlijk in het water gevallen. Op een zaterdagmiddag in augustus ga ik met de trein naar Zwolle en bij een reisbureau twijfel ik nog aan een 'last minute' naar Spanje of iets dergelijks. Ik koop maar plaatjes en een week later een andere fiets. Het geld komt met terugwerkende kracht en de behoefte aan vakantie blijft bestaan. Via Facebook krijg ik te horen van de Soul City-feesten in Keulen en dit trekt me meteen aan. Toch vier ik in deze eerste week van september al flink vakantie. Op woensdag (7) singles en dvd's in Meppel, op donderdagavond naar King Kong in Leeuwarden en vrijdag het uitstapje naar Utrecht. Ook komt het Soul City-feest van 24 september in de agenda te staan. Dit bericht gaat over de elpee van Snowblink (de zangeres heet Daniela Gesundheit) die ik in augustus heb gekocht en die voor een gedeelte bij de soundtrack hoort van deze weken. In het eerste bericht van morgen genieten we na van het concert van dezelfde Snowblink.