zaterdag 31 augustus 2019

Eindstreep: augustus 2019



Ik sta gistermiddag op het punt om de datum van vandaag in te vullen op het treinkaartje als ik een bericht krijg van W. Of we het bezoek aan Leiden toch op een andere dag kunnen plannen? Gelukkig kan ik het nog ongedaan maken en zo heb ik opeens een vrije zaterdag voor me liggen. Ik heb hier hoogst persoonlijk een legendarische middag van gemaakt en daarvan zal ik jullie morgenavond deelgenoot maken. Rest me nu alleen nog de 'Eindstreep' voor augustus en dan snel naar bed. Het is immers een enerverende middag geweest en ik verlang erg naar mijn bedje. In totaal vind ik deze maand 47 singles en een 12". Die laatste komen we echter in dit overzicht niet tegen. Veertien van de zevenenveertig zijn voor de Blauwe Bak en ik tel zes singles die ik al eerder in de bakken had staan. Dat zijn ook de afwijkende persingen en die doen ook niet mee in de top tien. Bij een eerste schifting kom ik op negen kandidaten en met een 'wildcard' voor de nummer 10 kom ik dan tot de volgende top tien.

1. Twelve Thirty-The Mamas & The Papas

2. Fool-Al Matthews

3. In Love Forever-The Whispers

4. Your Turn To Cry-Betty Lavette

5. Lady-Wayne Wade

6. The Love I See Now-Johnny Davis

7. Sweetest Smile-Black

8. Waterloo Road-Lionel Morton

9. Ain't No Mountain High Enough-Diana Ross

10. Recipe For Peace-Bobby Patterson

donderdag 29 augustus 2019

Singles round-up: augustus 6



Ik gooi maar meteen het laatste deel 'Singles round-up' er tegenaan als jullie daar geen bezwaar tegen hebben. Dat betekent dat ik zaterdag alleen de 'Eindstreep' hoef te doen en zondag kan aftrappen met de avonturen in Leiden en omgeving. In dit deel trap ik af met de laatste single uit Meppel en degene die het meest interessant lijkt, hoewel ik de plaat nog steeds niet heb gedraaid. De rest van de singles komen uit Emmen inclusief een plaatje waarvoor ik in de stemming ben op deze zaterdagmiddag. Ik kan na deze 'Singles round-up' ook beginnen met het ordenen van de singles-bakken want met name de jaren zestig-bakken lijken her en der erg vol te zitten. Gordels vast en daar gaan we nog eenmaal deze maand!

* Gary Puckett & The Union Gap- Don't Give In To Him (NL, CBS, 1969)
Ik vind in 'De Kring' als eerste het lege fotohoesje van 'Tjingeling' van Johnny Lion. De single is in geen velden of wegen te bekennen en gezien Gary Puckett geen hoesje heeft, smokkel ik hem zo mee naar Uffelte. Ik heb de genoemde Johnny Lion-single nog niet in de verzameling dus wie een exemplaar met een neutraal hoesje heeft liggen? De beloning is uiteraard een eervolle vermelding in een toekomstige 'Singles round-up'. Jullie zullen begrijpen dat ik geen kapitalen ga neer leggen voor een dergelijke single. Gewoon blijven zoeken in kringloopwinkels en dergelijke. Terug naar Gary Puckett. Dat geeft mij een 'signaal' dat ik 'op de goede weg' ben als ik heb besloten naar Sleen te gaan en daar een fiets te huren. De meest recente aanschaf van een Gary Puckett-plaat is in de zomer van 2017 geweest en de eerste dag dat ik met de huurfiets van de camping een ritje maak in de omgeving. De plaat zélf is een drama en eigenlijk verwacht ik hier ook niet anders. Hij valt me niet tegen, het is beduidend minder 'Young Girl' en 'Lady Willpower' dan verwacht en eigenlijk best prettig om naar te luisteren.

* Diana Ross- Ain't No Mountain High Enough (NL, Tamla Motown, 1970)
Marvin Gaye mag 'I Heard It Through The Grapevine' niet uitbrengen als single vanwege een ongeschreven regel dat één nummer dat op single is uitgebracht niet gecoverd mag worden voor een single in een periode van drie jaar. Hoewel het verkoopsucces van Gladys Knight & The Pips verbleekt bij het eventuele succes van Gaye's uitvoering, druist het recht tegen de principes in van Berry Gordy. Als hij in ziet dat het echt kan werken om een nieuw arrangement te lenen aan een recente single is hij vlug bereid. Zo mag Diana Ross het succes van Marvin Gaye en Tammi Terrell opnieuw doen maar dan met een aanpak die je eerder van Vanilla Fudge zou verwachten. Het resultaat is verbluffend en één van de zeer weinige Diana Ross-singles die ik kan waarderen. Toch moet deze tevreden zijn met een plekje in de algemene jaren zeventig-bak. 'Love Hangover' en 'Baby It's Love' zijn de enige twee die overblijven in de reserve-Blauwe Bak.

* Lon Satton- Destiny (UK, Mercury, 1969)
Een promo met een wit label zonder dat dit nu heel veel uitmaakt voor de waarde van de plaat. Op de b-kant doet hij 'Blowing In The Wind' en daarover heb ik het een en het ander gelezen. Met name hoe slecht zijn uitvoering van Bob Dylan is. Lon is gewoon een crooner die 'Blowing In The Wind' een bigband aan doet. Leuk voor de novelty.

* Spookey- Mama's Little Girl (UK, Decca, 1978)
Ik heb de single nog niet gedraaid en laten we eerst eens naar het label kijken. Het Engelse Decca-label voert jaren lang hetzelfde label en hoesje waardoor de single ook uit de late jaren zestig of vroege jaren zeventig had kunnen komen. Het vermeldt echter 1978 op het label. Opgenomen in de Rak Studios en dat vertelt me dat het Engels moet zijn. 'Mama's Little Girl' is geschreven door Lambert en Potter en dat geeft de burger moed. Ik heb namelijk een zwak voor de liedjes van Dennis Lambert en Brian Potter en met name 'Don't Pull Your Love' van Hamilton, Joe Frank & Reynolds. Toch ken ik alleen het Lambert/Potter-werk tot ongeveer 1976 en ben ik benieuwd of ze het vakmanschap hebben kunnen voortzetten. De single heeft zowaar een recensie gekregen in 'Blues & Soul' maar moet het daar doen met twee sterren, Niet best dus? Ik leer dat het vijf jongens zijn uit de Northern Soul-hoek die aan het televisieprogramma 'Opportunity Knocks' hebben meegedaan. De verwachtingen zijn hooggespannen maar 'Mama's Little Girl' of de b-kant heeft nergens Northern-potentie. De a-kant is wel weer prettige pop zoals we dat van Lambert en Potter gewend zijn, maar het is gewoon geen winnaar.

* The Status Quo- Make Me Stay A Bit Longer (NL, Pye, 1969)
Het is een kleine verrassing dat Status Quo vijftig jaar later nog een aantal van de Pye-hits uitvoert op de 'Aquostic'-albums. Ze worden liever niet herinnerd aan deze jaren. 'Pictures Of Matchstick Men' is een grote hit en de platenmaatschappij verwacht identieke opvolgers totdat het concept is uitgemolken. Het intro van 'Longer' heeft weer hetzelfde gitaarspel als in 'Pictures' maar riekt naar de boogie waarmee de groep verder zal doorbreken. Ik herken het nummer achteraf gezien weer. Ik heb een tijd lang 'The Golden Hour Of Status Quo' grijs gedraaid en vooral omdat het zo'n lekkere jaren zestig-plaat is. Leuk om deze eens op single te hebben!

* Larry Verne- Mr. Custer (UK, London, 1960)
Ik heb in de jaren negentig eens een compilatie gekocht op het Era-label, als ik me niet vergis. Het is een verzamelalbum met allerhande 'novelty'-hits uit lang vervlogen jaren. 'Surfin' Bird' van The Trashmen is de voornaamste reden van aanschaf maar het album bevat ook nieuwe opnames van onder andere 'Sugar Shack' van Jimmy Gilmer & The Fireballs. Het bevat ook dit 'Mr. Custer' van Larry Verne maar anders dan de titel is het niet in mijn geheugen blijven hangen. Het is helemaal duidelijk dat 'Mr. Custer' op de betreffende elpee thuis hoort. Het is een soort van 'Running Bear' (dat eveneens op het album staat) en niet een beetje melig ook. De 'Okefonokee Two Step' laat ik maar voor wat het is. Ik heb niet zo'n zin in dansen op dit moment.

* Wayne Wade- Lady (NL, Dance, 1982)
Voor deze single hoef ik in principe niet helemaal naar Emmen te reizen. Toch is dit zo'n plaatje waarin ik opeens heel veel zin kan krijgen. Voor vijftig cent mag die mee in de tas. Bovendien heb ik een missie met deze plaat. Hoewel het een grote hit in ons land is geweest, is het nummer nog vrij onbekend gebleven in Engeland. Kenny Rogers' versie wordt vaak gedraaid in de 'Late Night Love', maar ik voel dat deze beter past in dat concept. Zoals 'Teardrops' van Womack & Womack me iedere keer terug brengt naar de zaterdagmiddag in 2015 zal ik met Wayne Wade terug gaan naar het terras in Emmen met de dubbele espresso's en op het plein voor Wildlands. Een soort van 'groeten uit Emmen'-ansichtkaart maar dan op 7"-formaat en van plastic.

* White Plains- When You Are A King (UK, Deram, 1971)
In het uiterste begin van de Blauwe Bak staat ook 'My Baby Loves Loving' in de selectie. Waarom dit nooit een hit is geworden en het wat wanstaltige 'When You Are A King' wel? Dat is nog altijd een mysterie voor mij. White Plains is nu eenmal beter uit wanneer de liedjes zijn geschreven door Roger Greenaway en Roger Cook. Dat geldt ook voor de b-kant van 'King': 'The World Gets Better With Love' had anno 2011 rechtstreeks in de Blauwe Bak gegaan maar nu is het alleen een fraai alternatief voor 'When You Are A King'. Zaterdag mag ik me buigen over de diverse lijst van augustus 2019 en de tien favoriete nummers kiezen

Singles round-up: augustus 5



Uitslapen wil maar lastig na zo'n actieve vakantie en dus moet ik de vruchten ervan plukken. Waar ik de afgelopen week steeds achterop heb gelopen, daar ga ik nu zelfs even vooruit werken. Er is nog ruimte voor drie berichten deze maand inclusief de 'Eindstreep'. De andere twee komen dus ten goede aan de 'Singles round-up'. Ik wil voor zondag de singles op de betreffende plaatsen in de bakken hebben zodat ik een nieuw seizoen 'The Vinyl Countdown' kan plannen voor de zondagavond. En ik ben natuurlijk ook erg benieuwd naar een aantal platen en er is eentje waarvan ik me nog niet kan bevatten dat ik hem in de verzameling heb. We hebben het dan niet over een hele zeldzame plaat maar over eentje die ik steeds ben vergeten te zoeken en die maar niet op mijn pad wilde komen. Die komen we later in deze aflevering tegen evenals de Nederlandse persing van de nieuwe Week Spot. Nu de volgende negen van de vakantie. Alleen de eerste komt uit Meppel, de rest uit Emmen.

* Glass Tiger- Don't Forget Me (EEG, Manhattan, 1986)
Volgens mij heeft dit nummer in de jaren negentig nog een verzamelalbum op Disky gehaald en heb ik die cd ooit voor een paar euro meegenomen. Het is dus ook voor het eerst in 22 jaar dat ik dit weer hoor en dat is een prettige hernieuwde kennismaking. Niks geen nieuws onder de zon, gewoon een lekkere rocksong welke gesneden is voor de radio. Dit doet de kater van Flip op slag weer verdwijnen. Nu zien jullie wellicht ook waarom ik wilde wachten tot na de vakantie met de 'Singles round-up'. De vier singles uit Meppel zijn té minimaal voor een apart bericht. De volgende acht komen echter wel weer uit Emmen en zijn met de hand geplukt uit een aanbod van enkele duizenden singles.

* The Grass Roots- Temptation Eyes (US, Dunhill, 1970)
'Doing a K', is een begrip geworden binnen Wolfman Radio. Met 'K' kort ik de naam van de bewuste zangeres af want ik wil voorkomen dat ik reclame voor haar ga maken. Zó geweldig is ze namelijk ook weer niet. Het is een oud-collega van Wolfman Radio die haar binnen haalt als de 'next big thing'. Een singer-songwriter die probeert jazzy te klinken, maar helaas is het allemaal veel te geforceerd en proberen 'mooi te zingen'. De soul ontbreekt. 'Doing a K' is het inchecken in de chatroom als je plaat op het punt staat om gedraaid te worden en na de afkondiging laat weten 'dat ze meer te doen heeft' en weer verdwijnt. K is daar een ster in en vraagt dikwijls aan presentatoren hoe laat precies haar plaat wordt gedraaid. K is oorspronkelijk uit het Engelse Wigan en presenteert op een gegeven ogenblik een Northern Soul-cover. Ik kijk op van de keuze want 'Temptation Eyes' van The Grass Roots staat niet te boek als een 'floorfiller' in de oorspronkelijke Northern-scene. Het blijkt dat in de late jaren tachtig een 'anything goes'-beweging actief is geweest. Wars van obscure items gaan ze hier voornamelijk voor alles dat uptempo is en, ja, daar hoort ook 'Temptation Eyes' bij. Het is veel te poppy voor zelfs de reserve-Blauwe Bak en dus gaat deze mooi in de jaren zeventig-bak.

* Jimmy James & The Vagabonds- Do The Funky Conga (UK, Pye, 1976)
Een eigenaardig ding. In het begin denk ik nog even dat het hoesje door de dj zelf is gefabriceerd maar ik ben er nu achter dat dit het officiële hoesje is. Het vele herhalen van de titel en uitvoerende door de dj maken het een druk geheel. Feitelijk is het een wit hoesje met een envoudige prent van Jimmy en een minimaal design op de voorkant. Op de achterkant wordt aan de hand van een cartoon uitgelegd hoe je de funky conga moet dansen. Uiteraard kijk ik meteen al uit naar de b-kant maar laat me eerst eens proeven van de funky conga. Dat gaat al na het intro de verwachte kant op en snel omdraaien voor 'No Other Woman'. Het is geen 'Want You So Much' maar wel dezelfde kwaliteit. Deze is waardig voor de Blauwe Bak en ik laat de plaat verder groeien.

* Neil MacArthur- She's Not There (NL, Deram, 1969)
Eenzelfde verhaal als bij The 5th Dimension. Ook deze single heb ik al jaren maar niet met fotohoes. Deze plaat oogt beter dan mijn oude en dus is dit een verdiende 'upgrade'. Neil MacArthur is niemand minder dan Colin Blunstone. Als The Zombies uiteen zijn gevallen probeert hij onder deze naam aan de bak te komen. 'She's Not There' is inderdaad het oude Zombies-succes maar dan in een psychedelische sfeer dankzij het bombastische arrangement van Mike Hurst. Het brengt Blunstone niet het gewenste resultaat en hij gaat weer even aan het werk op kantoor voordat hij onder eigen naam terugkeert. En de rest is een fraaie geschiedenis!

* The Mamas & The Papas- Twelve Thirty (Canada, RCA Victor, 1967)
Eind 2010 hou ik een 'opruiming'. Ik heb de maanden ervoor erg vaak hoesjes 'geleend' van www.singlehoesjes.nl met de intentie om er een bericht over te schrijven. Vaak blijft het bij dat idee en gedurende een paar weken pak ik iedere dag een hoesje waarover ik zou schrijven. Dat is, geloof ik, ook de laatste keer geweest dat ik aan de single heb gedacht. 'Twelve Thirty' staat uiteraard ook op de 'greatest hits' van The Mamas & The Papas welke ons begeleidt naar de zonsverduistering van 1999. Ik heb het eens op elpee gehad en daardoor is het nog op een mixtape terecht gekomen. Ik ontdek net dat het een Canadese persing is. Ik meende al dat de Amerikaanse singles op Dunhill zijn uitgebracht. Het blijkt ook nog vinyl te zijn in plaats van styreen en ik krijg spontaan een 'flashback' naar de bonte colonne welke onderweg is naar Kaiserslautern. Ik ben erg blij met deze single en een kanshebber voor de 'Eindstreep'.

* Al Matthews- Fool (NL, CBS, 1975)
De Week Spot van deze week en deze klinkt eigenlijk net zo fijn als de Engelse van Mark.

* The Mighty Wah!- Come Back (België, ChanneL, 1984)
De L aan het einde van ChanneL wordt met een hoofdletter gespeld en dat is nog maar het begin van een raar verhaal. Ik bevind me zaterdagmiddag in een spagaat. Ik kom bij een kraam een aantal hele interessante jaren tachtig-singles tegen. Denk dan aan typische 'indie'-dingen uit Engeland maar ik weet ook dat het hier in de winkel krioelt van de opvallende jaren zestig-singles en het is dat laatste decennium dat wint. Toch is deze van The Mighty Wah! een beetje onopvallend mee gegaan in de partij. Ik moest 'Come Back' kennen van de radioshows van collega Lee omdat hij een grote Pete Wylie-fan is en toch moet ik bekennen dat het me niet heel bekend voor komt. Het is een plaatje dat moet groeien en dat wil op dit moment even niet tussen de jaren zestig-singles. Het gaat helemaal goed komen!

* Sandy Nelson- Drums A Go Go (NL, United Artists, 1965, re: 1977)
Hal Blaine en Keith Moon maken dankbaar gebruik van het pad dat is aangelegd door Sandy Nelson, hoewel de man daar te weinig 'credit' voor heeft gekregen. Nelson is de eerste drummer en slagwerker in de rock & roll die op de voorgrond mag. Drums kunnen geen melodie voortbrengen en dus wordt Nelson geholpen door gitaristen die vrijwel anoniem zijn gebleven. Alle schijnwerpers staan op de kleine grote man achter de boemketels. Deze single uit de 'Hit Story'-serie van United Artists brengt twee van Nelson's successen samen. 'Let There Be Drums'is in 1961 al een grote hit geweest en 'Drums A Go Go' stamt uit 1965. Het is dan twee jaar sinds het motorongeluk dat Nelson een been kost maar hij blijft desondanks actief als studiodrummer tot in de jaren tachtig.

* The Peppermint Rainbow- Will You Be Staying After Sunday (US, Decca, 1969)
'The day after'. Nee, ik heb het niet over de vakantie. Ik heb het over de dag nadat 'heit' is overleden. Ik heb dan al enige tijd aangekondigd dat dit eraan zat te komen en dat ik niet wist welk effect dat op het 'lollige' Soul-xotica zou hebben. De volgende dag kijk ik naar het lijstje van '20 Years Ago Today' en zie dan de single 'Rosemary' van Peppermint Rainbow. Het neemt me mee terug naar het bewuste weekend in april 1991 als mijn ouders samen een nacht in de Achterhoek doorbrengen. Het voelt opeens 'goed' om door te gaan met Soul-xotica. 'Rosemary' is één van de talrijke opvolgers van dit 'Sunday' en ik moet zeggen dat de grote hit me niet echt kan bekoren. Voor een eurootje doe ik echter niet moeilijk.

woensdag 28 augustus 2019

Week Spot: Al Matthews



Ik ga komende zaterdag in 'Do The 45' een 'special' doen met Engelse persingen. Daarvoor heb ik al een paar weken een potentiële Week Spot op het oog maar afgelopen weekend heeft op slag alles veranderd. De Engelse persing is onlangs mee gekomen in het pakket van Mark en staat daarmee op de meest recente 'Vakantiemix'. Dan vind ik in Emmen de Nederlandse persing met fotohoes en sindsdien is de plaat verbonden aan de vakantie zoals bijvoorbeeld 'Sideshow' van Barry Biggs twee jaar geleden. Omdat ik de Engelse persing al heb, kan ik die zaterdag draaien (en dat exemplaar blijft in ieder geval in de Blauwe Bak) en als klap op de vuurpijl mag ik het nummer ook nog eens op een zondagavond draaien in 'The Vinyl Countdown'. 'Your Turn To Cry' van Bettye Lavette moet dus nog even op haar beurt wachten en zo presenteer ik jullie vandaag de nieuwe Week Spot: 'Fool' van Al Matthews uit 1975.

Ik ben twee jaar geleden eens lid 'gmeaakt' door een vriend van een gesloten groep op Facebook. Je kent ze wel: De overlijdensberichten van bekende mensen waarbij, door emotie overmand, de verkeerde foto wordt gebruikt. Of waar een foto bij wordt geplaatst van iemand met bijna de identieke naam. Onder het mom van gitzwarte humor worden namen en foto's van 'freshly deceased stars' opzettelijk verwisseld. Vaak zie ik eerst een hoop foto's en kom dan middels Google erachter welke ster het leven heeft gelaten. Ik moet zo in september ook hebben gelezen over Al Matthews maar niets dat me die naam heeft gelinkt aan 'Fool'. Niet zo gek ook want de man is vooral bekend als acteur en zijn muzikale succes was kort maar krachtig. Al is vorig jaar op 22 september op 75-jarige leeftijd overleden. Ik ga hem vanavond herinneren voor dat ene geweldige plaatje dat hij in de jaren zeventig heeft gemaakt.

Alexander Basil Matthews wordt op 21 november 1942 geboren in de wijk Brooklyn in New York. In de jaren zestig wordt hij lid van de Amerikaanse korps mariniers. Het is een tijd waarin de rassenscheiding nog goed zichtbaar is en vooral in het Amerikaanse leger. Matthews is de eerste die in de '1st Marine Division' tot sergeant wordt gemaakt. Matthews blijft zes jaar bij de mariniers en vecht in Vietnam. Hij heeft verschillende onderscheidingen ontvangen waaronder twee 'Purple Hearts'. In het najaar van 1975 is daar uit het niets 'Fool'. Een plaatje dat niet alleen wordt omarmd in de Northern Soul maar ook in het meer funk- en disco-georiënteerde zuiden van Engeland. Met als gevolg dat de single door stoot tot een zestiende plek in de Engelse hitparade en toonaangevend genoeg om twee jaar later opnieuw te worden geperst als 'Disc-O-Double'. Als opvolger verschijnt een zwakke cover van het Everly Brothers-succes 'All I Have To Do Is Dream' en Matthews' dagen als succesvolle zanger zijn geteld. Vanaf 1980 gaat hij zich echter toe leggen op het acteren en dat gaat hem een flink belegde boterham opleveren.

Zo is hij in 1986 te zien in de film 'Aliens' en doet zijn rol dertig jaar later nog eens over voor het computerspel met deze film als thema. Ook speelt hij in de Bond-film 'Tomorrow Never Dies' alsmede vele andere rollen voot film, televisie en radio. Matthews is in 2018 verhuisd naar het Spaanse Orihuela aan de voet van het Sierra De Orihuela-gebergte in de provincie Alicante. Hij wordt gevonden door een buurman en blijkt te zijn overleden. Dan wordt bekend dat hij al enige tijd heeft gesukkeld met zijn gezondheid zonder dat hij dat plein publiek heeft gemaakt. In het kader van de 'uplifting' Week Spot-plaatjes van de afgelopen weken past 'Fool' beter dan de eerder geplande single van Bettye Lavette. In de volgende aflevering van de 'Singles round-up' zien we hem opnieuw terug.

Singles round-up: augustus 4



Een week geleden ging ik 's middags naar Meppel om dingetjes voor de vakantie te kopen. Een van de meer opvallende aankopen heb ik vorige week niet eens gemeld. De meeste van mijn t-shirts zijn nog uitstekend om in en om het huis te dragen maar echt een praktisch en netjes shirt is lastiger te vinden in mijn kast. Ik koop bij de Scapino (tweede artikel voor de halve prijs) twee nieuwe poloshirts. Is dat opvallend? Ja, eigenlijk best wel want ik koop erg weinig nieuwe kleding. De beide shirts zijn me goed van pas gekomen en hebben de eerste liters zweet mogen slurpen tijdens de fietstochten van zondag en dinsdag. Ik heb bij dezelfde winkel ook weer een pak sokken gehaald zodat ik weer een jaar vooruit kan. Verdere 'hardware' heb ik niet nodig voor de vakantie. Ik kom in Sleen erachter dat ik de schaar en blikopener thuis heb gelaten. De schaar heb ik nodig voor de pastasaus van zaterdag en dat is een kliederzootje geworden. Ik had zondag bijna een blik champignons gekocht toen ik erachter kwam dat ik hiervoor een blikopener moest hebben. In plaats daarvan neem ik een blik mais mee voor vijftig cent en deze is vanmorgen met de rest van de rommel in de Kliko gegaan. Mais... ik moest het mezelf afleveren... want ik lust eigenlijk helemaal geen mais. Laten we het dan over iets smakelijks hebben: Acht singles die ik in de afgelopen week heb gekocht.

* Gregory Abbott- Shake You Down (NL, CBS, 1986)
Zomaar eens zin hebben in een bepaalde plaat. Dat kan! Zo ben ik nog altijd erg gelukkig dat ik 'Teardrops' van Womack & Womack tijdens mijn eerste vakantie in Sleen heb gekocht, hoewel ik eerder weinig moest hebben van dit nummer. In Emmen is het zaterdag eveneens het geval met een single die we in de laatste aflevering tegenkomen. We beginnen vandaag ook met zo'n plaat. Ik ben misschien wel een jaar niet meer bij 'De Kring' geweest, de 'nieuwe' kringloopwinkel van Meppel. Dat zit trouwens inmiddels ook al tien jaar op de huidige locatie. Ik ontdek hier altijd minstens één 'interessante' single en vaak eentje uit de jaren zestig. Zo ook vandaag. Voor de rest zijn het allemaal matige verkoopsuccessen uit de jaren tachtig en deze hit van Gregory als uitschieter. Het is het soort soul dat ik tot een paar maanden geleden heb geprobeerd te ontwijken, maar ja... met de recente aanwinsten uit de late jaren tachtig wordt ook deze van Gregory Abbott opeens essentieel. De plaat heeft alle ingrediënten van wat je kan haten aan zo'n plaat. Computergestuurd slagwerk en een hoog Sky Radio-gehalte, maar inmiddels 'past' dit plaatje in mijn muzikaal palet. Natuurlijk is het even levendig als bloemetjesbehang per strekkende meter maar hij mag blijven. Voorlopig uit de Blauwe Bak maar je weet maar nooit?

* Andrea True Connection- What's Your Name, What's Your Number (Frankrijk, Buddah, 1977)
Natuurlijk heb ik sinds jaar en dag 'More More More' en ben dat nummer erg gaan waarderen de afgelopen jaren. Nu heb ik hier de opvolger en die gaat vrij ongezien mee in het boodschappenmandje. Bij nadere bestudering blijken het mixes te zijn van Tom Moulton, alleen vermeldt het label niet om welk nummer het gaat. Of toch beide? De b-kant is ook nog eens geschreven en geproduceerd door Gregg Diamond. De plaat wordt meteen interessant. 'Name' is overigens een productie van Michael Zager van 'Let's All Chant' maar de man heeft leuke disco-producties gedaan. Deze single past niet in dat rijtje want dit is erg stompzinnige disco zonder dat het ergens leuk wordt. 'Fill Me Up (Heart To Heart)' heeft dezelfde vibe als 'More More More' en is muzikaal een stuk spannender. De zang is hier duidelijk van ondergeschikt belang en beperkt zich tot niet veel meer dan de titel over de spannende muziek van Gregg Diamond en zijn gevolg. Gezien 'More More More' gewoon in de jaren zeventig-bak staat, zal ook deze in de betreffende bak belanden.

* Black- Sweetest Smile (UK, A&M, 1987)
Het is een paar weken na het overlijden van David Bowie. Dan hoor ik het bericht dat Colin Vearncombe alias Black is overleden. Het is met name Wolfman Radio-collega Lee die dan 'Sweetest Smile' aanprijst. ,,Niet beter of slechter maar beduidend minder vaak gedraaid", luidt zijn argument om deze boven 'Wonderful Life' te verkiezen. Ik heb het leven van de man hier nog geëerd met een aflevering van de 'Dodenrit' en hoewel ik het album ooit op cd heb gehad, leer ik 'Sweetest Smile' pas kennen met het overlijden van de man. Een nummer dat dezelfde waardering in ons land had verdiend als 'Wonderful Life' en dus ben ik erg blij met deze Engelse persing. Het gaat zaterdag nog moeilijk worden met de 'Eindstreep'!

* Brick- Dusic (UK, Bang, 1977)
De titel ken ik en ik heb me al eens verbaasd of het een typefout zou zijn. Niet dus. 'Dusic' klinkt als een funky uitvoering van Earth, Wind & Fire. Ik lees net de 'Dusic' een logisch vervolg is op de grote hit 'Dazz', maar die heb ik gemist. Op de b-kant staat 'Happy' en dat is iets minder harde funk en meer midtempo maar het is niet echt mijn kop thee. Gewoon in de jaren zeventig-bak met deze plaat.

* Christophe- Aline (NL, Vogue, 1965)
Mijn ouders willen graag de kinderen vernoemen naar de grootouders. Ik ben de vierde van het gezin en tot dan toe zijn beide opa's en oma aan de kant van moeder vernoemd. Oma aan de kant van vader baart mijn ouders kopzorgen. Als het een meisje wordt dan kunnen we haar Alma of Alien noemen. Om Aaltje te transformeren in een 'mooie' jongensnaam is iets wat ze zich niet kunnen bedenken. Als het dan toch een jongen wordt, noemen we hem naar de vrijgezelle oom. Waarvan akte. Hoewel ik geen Alma of Aline ben geworden, koester ik een fascinatie voor het werk van Alma Cogan en heb ik iets met 'Aline'. ,,Het liedje had over mij kunnen gaan, als...". 'Aline' is in 1979 opnieuw uitgebracht en in die uitdossing heb ik het al jaren in de bakken staan. Nu heb ik hier de originele Nederlandse Vogue met 'fotohoesje'. Ofwel: Het ontbeert een foto. En de plaat? Ja, die gaat meteen voluit! Een 'beat ballad' met een refrein om mee te krijsen zonder dat ik weet waarover Christophe het heeft. Ik heb immers nooit Frans gehad op school...

* Faith Hope & Charity- Don't Go Looking For Love (US, RCA Victor, 1976)
De Van McCoy-magie waarover ik het vaak heb. Het werkt niet altijd! Ik heb sinds een paar jaar 'To Each His Own' van Faith Hope & Charity in de jaren zeventig-bak staan omdat de plaat niet genoeg lonkt voor de Blauwe Bak. Voor een euro wil ik wel een gokje wagen met deze single. Tja, ik ben net even Youtube op gegaan voor 'To Each His Own' en ls ik een keuze moet maken? Dan komt die als eerste in aanmerking voor de Blauwe Bak. Als 'Looking' niet de fraaie arrangementen had gehad van Van McCoy dan had had de single zo in de vuilnisbak gekund. Het is evenwel iets teveel platte disco voor mij en dus zeg ik op dit moment 'nee'. Gewoon in de jaren zeventig-bak dus!

* The 5th Dimension- Aquarius/Let The Sunshine In (NL, Liberty, 1969)
Ik heb eerst in de jaren negentig de Deense persing gekocht en later tot tweemaal toe de Amerikaanse Soul City. Eentje daarvan staat in de reserve-Blauwe Bak voor 'Don'tcha Hear Me Callin' To Ya' dat enige tijd erg populair is geweest in 'Do The 45'. Een fraaie Nederlandse persing met fotohoes heb ik nog niet en feitelijk had ik daar zonder kunnen leven. Voor een euro zeg ik echter niet nee en dus mag deze in de jaren zestig-bak bij de Deense persing.

* Flip- That's What They Say About Love (Duitsland, RCA, 1986)
Hits die niet verder komen dan nummer 37 zijn schaars in de jaren tachtig. Deze van Flip is er eentje van en alleen daarom wil ik deze wl proberen. Ik heb altijd gedacht dat het een volwassen uitvoering was van onze vriend uit de Betuwe, maar Flip blijkt een band te zijn. Ik vind het tegen Toto aan hangen en ik krijg allereerst een 'flashback' van een woensdagmorgen als de EO Hilversum 3 bezet. Het is mij té glad. Ach, deze was maar vijftig cent. Dit is overigens de tweede single van vorige week woensdag uit Meppel. Nu ga ik eerst een kersverse Week Spot aan jullie voorstellen en dan waarschijnlijk de vijfde 'Singles round-up' van deze maand.

Diagonaal zeven letters: Dinsdag 27 augustus



Vorig jaar zou ik op dinsdag naar het Drouwenerzand. Toen leek Stadskanaal aantrekkelijker en dat resulteerde in Ter Apel. Dit keer moet ik maar wel eens echt naar dat gebied. Hoewel ik niet heel vaak die kant op ga, begint iedere kilometer me steeds helderder voor de geest te staan. Feitelijk doe ik eerst een stuk op herhaling van vorig jaar terwijl ik juist iets anders wil fietsen. Het gaat ook nog gedeeltelijk langs de Saksenroute en dus wordt het mij té bekend terrein. Dankzij de knooppunten fiets ik vandaag ook pardoes om het Drouwenerzand heen. Of het me spijt? Nee, ik zie diverse andere leuke plekken voorbijkomen waaronder de uitgestrekte landwegen zoals op de bovenstaande foto. Ik heb besloten dat Gieten het meest noordelijke gaat worden en dan moet ik weer terug. Waar zondagmiddag al een beetje té warm was en gisteren bijna ideaal, daar is het vandaag niet te doen. De terugweg is als een pijnbank. Ik heb liters gedronken en niet een keer een plaspauze gehouden. Het vocht wordt er meteen weer uit gezweet. Grollo en Orvelte zijn anders 'feestjes' om doorheen te komen maar vandaag niet. Ik heb geen benul van tijd want ik heb de telefoon in de tent laten liggen. De zon vertelt me dat het nog op de middag moet zijn. Ik ben om vijf uur in Orvelte en twee uren later in Sleen. Intussen heb ik ook nog een milkshake gehad in Zweeloo. Eenmaal bij de tent ben ik niet meer vooruit te branden. Ik eet het restant harde pasta op met hamburgers en een frisse salade. Hoewel ik een flink deel op eet, gaat toch nog een gedeelte in de vuilnisbak. Ik heb vooral dorst. Een vroege nachtrust is me niet gegund. Een groep Duitsers naast me heeft veel kabaal tot elf uur en even daarvoor is Sleen getrakteerd op een aubade door een blazersensemble en een koor.

Bij het afrekenen voor de overnachtingen krijg ik een meningsverschil met de beheerder en dit maakt dat ik nu zeker volgend jaar niet meer terug ga, nog afgezien van het feit dat ik uit gekkigheid niet meer weet wat ik volgend jaar in Sleen moet bedenken. Ik heb vanmorgen de tent ingepakt en met mijn chef afgesproken dat hij me van Havelte naar Uffelte zal brengen. Ik ben om half drie thuis. De vakantie krijgt nog een klein staartje: Zaterdag ga ik naar Leiden voor een dorp, stad, duin of strandwandeling. Daar wordt later over besloten.

Diagonaar zeven letters: Maandag 26 augustus



Ik ben vorig jaar op de ligfiets door Meppen gekomen en dat smaakt naar meer! Toch weet ik dat het een flink stuk is en dat dit op de huurfiets tot het onbereikbare behoort. Toch wil ik deze maandag richting de grens met Duitsland. Ik zal de doorgaande weg volgen maar besluit al in Veenoord om de stille kant van het water op te zoeken. Dat brengt me niet, zoals gedacht, in Klazienaveen maar op een stuk dat ik herken van de 'Op Fietse'-tocht die ik in 2017 heb gedaan. Ik hou Weiteveen in het vizier omdat daar een winkel zit. Na Weiteveen is de grens ook al snel bereikt en neem ik voor de aardigheid een foto van de handwijzer. Deze vertelt dat het 25 kilometer naar Meppen is. Dat zal vandaag niet gebeuren. Een paar kilometer verderop begint het steeds aantrekkelijker te worden. De wind maakt het aangenamer dan gisteren en ik heb tegenwind tot Meppen. Iets noordelijker en nog steeds tegenwind en zijwind terug. Het gaat vanzelf... Op een gegeven ogenblik ben ik tien kilometer verwijderd van Meppen en besluit ik door te zetten. In Meppen ben ik nog maar net begonnen!

Wat gisteren al opviel, geldt ook vandaag en eveneens morgen. 'Verkeerd fietsen' bestaat even niet. Het is niet balend terug fietsen naar het vorige punt, maar heel ontspannen de nieuwe route aanvaarden. Het centrum van Meppen is me té druk en ik kan weer opgelucht adem halen als ik in het park ben dat om de stad heen loopt. Daarna fietst het ook niet altijd als gepland maar uiteindelijk kom ik toch waar ik wil zijn. In Wesuwe zie ik tot mijn grote blijdschap een bakkerij met terras. 'Kaffee mit Kuchen', is iets dat sinds de vakantie in 2009 de kers op de cake is en ook hier strijk ik neer voor een lekker stuk gebak en twee koppen koffie. Duitsland heeft sinds een paar jaar ook een fietsroutenetwerk alleen is het hier meer grote etappes in plaats van op ieder kruispunt een nummer. Ik volg de knooppunten en koers zo naar Bargercompascuum. Nog een stukje Emmerschans en dan rechttoe rechtaan naar het centrum van Emmen. Ik ben mooi op tijd in Sleen en haal stoomaardappelen (voor in de magnetron), folieverpakte hamburgers en een frisse salade. Dat gaat mijn avondeten worden. Ook spring ik even onder de douche en hierdoor komt mijn wandeling op de tocht te staan. Maakt ook niet uit: Ik heb met ongeveer honderd kilometer mijn dagelijkse beweging wel weer gehad.

Diagonaal zeven letters: Zondag 25 augustus



Als lopen horizontaal is en de Pioneer verticaal, dan moet gewoon fietsen diagonaal zijn? De Puch staat weer tot mijn beschikking en, jawel, met het verfoeide zadel. Toch heb ik wat extra protectie onder de korte broek zodat ik weinig last zal ondervinden van het zadel. Bovendien ben ik nu veel beter gewend aan 'gewoon' fietsen dan twee jaar geleden. Ik heb de fietskaartjes standaard in de grote rugzak zitten en toch heb ik ze deze vakantie niet aangeraakt. Ik ga alle drie dagen 'zomaar' fietsen zonder doel en dat levert drie spannende dagen op! Ik heb een idee vooo dinsdag: Met de bus van Sleen naar Ter Apel, daar een fiets huren en in de omgeving fietsen. 's Avonds weer met de bus terug naar Sleen. Ik ben deze zondagmorgen al om half tien onderweg en fiets een slapend Emmen binnen. Dan zie ik dat het maar twaalf kilometer naar Ter Apel is. Ik zet de muziek aan en pak niet de meest toeristische route langs provinciale wegen. In Ter Apel ga ik al snel richting Sellingen, maar... zover zal ik niet gaan. Of toch? Het is halverwege de ochtend en ik heb een zee van tijd en goede moed en dus kan ik net zo goed even die kant op fietsen. Vlak voor Sellingen overvalt me ook een vakantiegevoel zoals ik dat ken van Sleen en dat brengt me bij de volgende beslissing: Volgend jaar ga ik vakantie vieren in Sellingen.

Zondag 7 mei 1995. Een berucht weekend waar ik volgend jaar beslist op terug ga komen in 'Het zilveren goud'. Feit is dat het net 1 mei is geweest en de Solex dus een verse verzekering moet hebben. Omdat de toertocht ook door Duitsland zal leiden moeten we de groene kaart mee. De laksheid overwint en ik laat de groene kaart thuis en neem het nieuwe plaatje mee in de binnenzak van de jas. Met de Solexclub gaan we een toertocht maken vanuit Sellingen. Eerst met de Solex naar Joure, daar achterop de aanhangwagen en dan naar Sellingen. In het café ontdekt het bestuur dat ik de groene kaart heb thuis gelaten en dat het oude bromfietsplaatje nog op de Solex zit. Na enige strijd schroef ik het nieuwe plaatje erop en is het geheel op eigen risico dat ik onverzekerd door Duitsland rij. Ik heb een paar dagen ervoor een stoere zonnebril gekocht hoewel ik dat helemaal niet ben gewend. We komen bij Bourtange een bos uit en rijden de zon tegemoet. Ik word opeens helemaal verblind en als ik wil remmen is het al te laat. Ik sta met de Solex op een vluchtheuvel en mijn arm om het verkeersbord. Het voorwiel zit onder mijn zadel. De Solex wordt snel achterop een trailer gezet en ik vervolg de reis in de bezemwagen. Ik sta erop dat de Solex wordt opgelapt hoewel het feitelijk een total loss is. Dat is vooralsnog mijn associatie met Sellingen.

Wat me 24 jaar later is bij gebleven is dat het een verrassend mooie omgeving is. Bij de provincie Groningen denk ik meteen aan heel veel weiland, maar Sellingen en omgeving is bosrijk. Ik kijk uiteraard rond naar de herberg waar de toertocht is begonnen en vind deze later ook. Ondertussen ben ik langs een heel leuk terrasje gekomen. Daar heb ik een omelet met drie eieren en enkele glazen cola gehad. Het is vroeg op de middag als ik Sellingen verlaat. Het begint nu echt heet te worden waar de heenweg koel is geweest. Zó dicht bij de Duitse grens, daar moet ik overheen! Ik koers op Rütenbrock, vlak over de grens, waar ik vorig jaar nog doorheen ben gefietst. Helaas is Rütenbrock op deze zondag dichtgetimmerd en fiets ik weer naar Nederland en richting Emmercompascuum. Even voor die plek kom ik langs een wegrestaurant waar ik twee cola's weg tik en snel weer verder. In het centrum van Emmercompascuum haal ik boodschappen. Ik wil terug door de Emmerdennen ook al weet ik dat ik daarvoor over een zeer onherbergzaam weggetje moet. In Emmerschans haal ik nog een flesje drinken en dan door de Emmerdennen naar het centrum van Emmen. Ik ben rond een uur of zeven terug op de camping. Ik eet die avond harde pasta met carbonara-saus en zo'n bak koolhydraten kan ik wel gebruiken voor de maandag. Ik loop die avond nog een klein stukje om en ga om half elf slapen. Ik heb geen kilometerteller op de fiets maar schat dat ik vandaag zeventig kilometer heb gedaan.

Sleenmaal moet de laatste zijn: Zaterdag 24 augustus



Vooruit! Laten we met de deur in huis vallen middels de kop. Ik heb wederom een erg mooie vakantie gehad in Sleen maar nu is het tijd voor iets anders. Ik heb de nieuwe locatie afgelopen zondag uitgezocht. Meer daarover in een later bericht. De busverbinding is niet onaardig en ik hoef slechts een kwartier te wachten in Assen voordat ik in de bus met airco kan. Nog even geen zorgen maken over de terugweg. Uitgerekend deze week ligt de rijksweg tussen Havelte en Dieverbrug eruit en dat betekent dat er geen auto- en busverkeer mogelijk is naar Wittelte en Uffelte. De dichtstbijzijnde halte is die aan de Van Helomaweg in Havele en dat is al snel zes kilometer vanaf Uffelte. Ik arriveer mooi vroeg in Sleen en maak kennis met de nieuwe eigenaren. Zij willen het rechtlijnig houden en ik wil het graag zoals de voorgaande jaren en ik meen dat we uiteindelijk tot een compromis komen. Ik zet mijn tentje op tussen de caravans en dat is in een vloek en een zucht gebeurd. Dan maak ik me op voor een busritje naar Emmen. Ik stap een halte vóór het centrum uit zodat ik een stukje kan lopen. Zo ontdek ik dat de toegang tot Wildlands beduidend dichter bij de stad zit dan dat ik had gedacht. Emmen heeft een kunstmarkt die op zijn einde loopt maar ik heb geen belangstelling. Ik ben op zoek naar een winkel die vanaf deze kant altijd lastig is te vinden en ik maak er een sport van. Gelukkig wordt mijn zoektocht beloond en kom ik uit bij de ingang van 'Mijn Kraam'.

'Mijn Kraam' is volgens hetzelfde principe als 'De Tafel'. Je huurt een ruimte voor je spulletjes en draagt per verkocht artikel een bepaald percentage af aan de winkel. 'De Tafel' probeert zoveel mogelijk tweedehands en kleingoed te hebben, 'Mijn Kraam' heeft meer weg van een braderie met ook nieuwe dingen. Ik kom uiteraard voor de singles en deze zijn weer in overvloed. De 'piraten' laat ik even links liggen en haal van drie verschillende kramen singles. Deze eenentwintig plus vier uit Meppel ga ik binnenkort behandelen (in drie delen). Tenslotte zie ik ook nog nieuwe singlekoffers van het soort die ik heb voor de Blauwe Bak. Net zo plastic an de buitenkant als de huidige twee maar met een meer comfortabele hengsel. Ik heb nu geen plek voor zo'n koffer en bovendien wil ik hier ook niet al mijn geld meteen uitgeven. Hij is een behoorlijk stuk goedkoper dan mijn andere adresje dus wellicht toch weer eens zoeken op internet? Ik ben nodig toe aan een derde Blauwe Bak-koffer.

Nadat ik heb afgerekend bij 'Mijn Kraam' ben ik eigenlijk ook klaar in Emmen. Toch begin ik wat slaperig te worden en schuif aan op het terras van een lunchroom. Twee dubbele espresso's en appeltaart met slagroom mogen mijn vakantie inluiden. Dan loop ik naar het station en zie dat ik net de bus naar Sleen heb gemist. Ik loop terug door de stad en weer voorbij Wildlands en pak even verderop een bushalte. Twintig minuten lang naar voorbij razend verkeer kijken. In Sleen haal ik boodschappen. Ik probeer te herinneren wat ik heb gegeten maar dat moet van ver komen. O ja, het is ravioli geweest. Hoewel ik meen dat ik de meeste wandelkilometers wel heb gemaakt voor vandaag, ga ik toch traditioneel nog het bochtje en dat is ditmaal de grote bocht om. Na koffie bij de tent ga ik om half tien in de tent. Ik wil een koekje eten maar wordt een half uur later wakker omdat het koekje op mijn neus valt. Het koekje gaat aan de kant en ik slaap bijna tien uren continu en word alleen zo nu en dan wakker van de kerkklok.

vrijdag 23 augustus 2019

En gaan!



De nacht is niet onaardig verlopen. Ik heb toch wel drie uren geslapen... Dat is veel voor een gemiddelde vakantie en dat geeft de garantie dat ik vannacht als een os zal slapen. Ik heb de wekker op acht uur staan maar om zeven uur ben ik klaarwakker. Eerst maar even douchen en nu aan de koffie. Het laatste spul is ingepakt en moet nu bijna drie uren tijd doden. Ik pak de twintig over elf bus zodat ik niet meer dan een kwartier in Assen hoef te wachten. Ik ben dan twee uren later in Sleen. Als de tent staat, ga ik meteen weer op de bus naar Emmen. Hopelijk geeft dat volgende week resultaat in een 'Singles round-up'. Het is de vijfde zomer dat ik naar Sleen ga en ik besluit even crea-bea te doen met de foto's die ik destijds op Soul-xotica heb gebruikt. Let eens op de foto links bovenaan. Wat klopt daar niet? Euh... ik heb de buitentent binnenstebuiten waardoor de stangen zichtbaar zaijn. Dat heb ik de derde dag hersteld. In 2015 ben ik trouwens met de Multicycle in de trein gekomen. In 2016 en 2018 heb ik gezelschap van de Pioneer en in 2017 huur ik de fiets van de camping. Ik heb begrepen dat het nieuwe eigenaars heeft gekregen en ook de beschrijving van de fietsen duidt op iets moderner spul dan de Puch uit 2017. Ik ga niet torsen met zadels, ik ga het wel redden de komende dagen! De vooruitzichten maken dat ik denk dat het geen vette vakantie voor de kilometers gaat worden. Té heet voor dergelijke inspanning. Ik ben dan ook vooral op vakantie om te 'onthaasten'. En om te ontspannen. Ik verwacht dat ik woensdag óf donderdag weet thuis ben en dan kunnen jullie foto's, berichten, 'Singles round-up', Week Spot en 'Het zilveren goud' tegemoet zien! En geniet vooral van het mooie weer.

Eretitel: 'All Or Nothing'



Nog niet weg? Nee, er lijkt hetzelfde aan de hand als een jaar geleden. Ik stel de vakantie andermaal uit en dan gaat het opeens gebeuren. Ik ga morgenochtend om elf uur met de bus uit Uffelte en keer woensdag of donderdag weer terug. Ik ben altijd hetzelfde weekend in het jaar met vakantie en het komt weer uit: Het gaat prachtig weer worden. Ik wil deze vakantie vooral 'onthaasten' en daar nodigt het weer toe uit. Geen vette vakantie voor de kilometers! Ik ga later op de avond nog een kattenbel schrijven ter afscheid. Eerst maar de 'Eretitel' die is blijven liggen en dan weer even verder met inpakken. De nacht vóór de vakantie slaap ik altijd slecht en verwacht nu ook niet anders. Vandaag in de 'Eretitel': 'All Or Nothing'.

3. Milli Vanilli (1988)
Een moeilijke 'Eretitel'? Uitgezonderd de nummer 1 wel want de nummers 2 en 3 zijn totaal inwisselbaar wat mij betreft. Hoewel ik de late jaren tachtig en eerste jaren negentig inmiddels heb 'ingehaald', is de hitparademuziek uit die tijd de voornaamste reden om mezelf onder te dompelen in de jaren zestig en zeventig. Met veel bands en artiesten is het uiteindelijk goed gekomen maar van Milli Vanilli moet ik altijd nog weinig hebben. Een verdiende hekkensluiter? Nee want de nummer twee is van een even bedenkelijk niveau. Het is uiteindelijk de herinnering die overwint en deze is niet heel specifiek bij Milli Vanilli. Hun 'All Or Nothing' staat vandaag op drie.

2. Cher (1998)
De herinnering is ook niet heel erg sterk bij 'All Or Nothing' van Cher. Doordat het als twee druppels lijkt op 'Believe', van hetzelfde album, speelt opeens die herinnering op. Dan is het eind 1998 en werk ik voornamelijk achter de kassa van de meubelwinkel in Mossley. De radio staat daar vast op Key 103, de regionale popzender van Manchester, en daar heb ik geen invloed op. Alleen op zaterdagochtend is het mogelijk voor mij om over te schakelen naar BBC Radio 2 voor onder andere 'The Sound Of The Sixties'. Ik denk dat mijn mening over Cher en haar muziek uit 1998 eveneens niet is veranderd in 21 jaar. Het ritme komt uit een doosje dat de voorgaande zeven jaar te vaak is open gegaan en ook de stemvervorming vind ik helemaal niks. Het brengt me echter toch even terug naar Mossley en dat is de reden dat het op twee mag. Snel door naar de nummer één.

1. Small Faces (1966)
Dit hoesje is in het uiterste begin van Soul-xotica al eens voorbij gekomen. Ik durfde toen te roepen dat de groep in 1964 was opgericht. Foei! Het is jaren later als ik een reactie krijg van een toevallige passant: Dat moet 1965 zijn! Ik heb tegenwoordig de reacties zo gezet dat ze eerst gemodereerd worden door mezelf. Als het weinig of niets met het bericht te maken heeft, wordt het niet geplaatst en dat geldt al helemaal voor de tonnen spam welke middels de opmerkingen binnenkomen. Small Faces is best wel een beetje een favoriete band van mij. Ik heb in de vroege jaren negentig een dubbelalbum gekocht van de band (welke ik later ook nog op een cassette heb gehad) en blijf de snelle transformatie van de band in een tijdsbestek van vier jaar enorm fascinerend vinden. Het is begonnen als rhythm & blues-band voor de Mods en raakt in 1967 ondergedompeld in de psychedelica en eindigt met solide rocksongs in 1969. Het vervolg naar The Faces en Steve Marriott's Humble Pie is logisch. 'All Or Nothing' blijft een knalnummer waar ik hopelijk nooit genoeg van ga krijgen en er is een tijd geweest dat ik het meerdere malen per dag heb gehoord. De eeuwige 'All Or Nothing' voor mij.

Ik maak geen beloftes voor volgende week donderdag maar de eerste donderdag van september ga ik jullie zeker weer nodig hebben!

woensdag 21 augustus 2019

Het zilveren goud: augustus 1994 deel III



Ik heb zaterdag geschreven over mijn wandeling naar Dwingeloo en hoe ik daar tevergeefs op de bus heb staan wachten. De buschauffeur spoort me aan om vooral zelf nog een klacht in te dienen. We weten allemaal hoe deze klachtenprocedures inmiddels werken? Je vult een onpersoonlijk formulier in waar je een onderwerp moet uitkiezen en krijgt alleen bevestiging met excuses en dat ze het zullen meenemen in de evaluatie bla bla bla. Welnu, ik heb gisteren de klacht ingeleverd bij Qbuzz. Het ging maar net goed want ik was al bezig met het klachtenformulier van Arriva toen ik erachter kwam dat Qbuzz het streekvervoer doet in Groningen en Drenthe. Vanavond heb ik bericht gekregen: De bus had pech in Meppel en heeft helemaal niet gereden. Ik word verzocht mijn adres door te geven en ze zullen me een dagkaart sturen. Helemaal top! Zo'n zelfde dagkaart heb ik komende week tweemaal nodig maar verwacht niet dat deze voor vrijdagmiddag binnen is. Ik kan dus nóg eens een extra ritje maken. Daarover gesproken: Het is alweer lang geleden dat ik voor het laatst in Groningen ben geweest. Laten we dan ook goed gebruik maken van het aanbod? Ik ben vanmiddag wél in Meppel geweest en heb ook vier singles gekocht bij De Kring. Ik ben aan de late kant voor de andere kringloopwinkel en deze vier singles zijn niet echt essentieel te noemen. Ik verwacht dat ik in de vakantie nog singles ga kopen en neem dit kwartet mee in dat bericht. Ik geloof niet dat toeval bestaat maar ik heb vanmiddag een single gekocht van Gary Puckett & The Union Gap. De laatste keer dat ik een single van deze groep kocht, was op de eerste vakantiedag in 2017 toen ik ook zonder ligfiets in Sleen was. Natuurlijk heeft het geen betekenis maar het zegt mij dat ik een goede keuze heb gemaakt om de vakantie voor te laten gaan op de reparatie van de fiets. Nu ga ik dan terug naar de zomer van een kwart eeuw geleden.

Ik geloof niet dat ik zijn naam eerder heb genoemd in de berichten. Waarom niet? Ik ga geen mensen ongevraagd noemen in de berichten behalve als ze daadwerkelijk iets van doen hebben met het bericht. Dat is hier andermaal het geval. Zijn achternaam weet ik niet meer te herinneren en alleen zijn voornaam kan weinig schade aanrichten aan de reputatie van iemand? Het is een klein wereldje. Door een dorpsgenoot word ik in 1993 aangespoord om een Solex te kopen en hij weet iemand die eentje heeft staan. Zo kom ik uit bij Bouwe. Het blijkt een goede vriend te zijn van Cees van het Sneeker Nieuwsblad en ook ik kan het meteen goed vinden met Bouwe. Ik koop de Solex van hem (hoewel deze in augustus 1994 alweer is vervangen door een meer betrouwbare 'dagelijkse' Solex) en we hebben meteen een klik: Bouwe staat geregeld op vlooienmarkten en braderieën en hij nodigt me uit om zo nu en dan met hem mee te gaan. We kunnen de handel van elkaar in de gaten houden als iemand even weg moet en het is bovenal erg gezellig om samen op een braderie te staan. Bouwe staat ook wekelijks op de markten in Workum waar ik een paar jaar eerder geregeld naar toe reis voor platen. Ik neem een paar bakjes met 'dubbele' singles mee en krijg als extra handel een paar cd's van Bouwe toe geschoven. Het is de volledige discografie van Lyle Lovett en de cd's moeten zeven gulden per stuk kosten. Ik ben erg goed van vertrouwen en heb menigmaal alleen op de vlooienmarkt gestaan. Als ik dan plaatjes wilde scoren, liep ik gewoon weg bij mijn tafeltje met singles en ging naar de andere kant van de Veemarkthal. Bouwe is ietsje strenger. Hij stelt een maximum aan de tijden dat ik weg mag van de kraam en zo hoort het natuurlijk ook. Over de handel kan ik kort zijn: De singles en de Lyle Lovett-cd's blijven onaangeroerd. Ik ga uiteraard met méér singles naar huis dan dat ik ben gekomen. Ik zal uiteindelijk één single verkopen en niet aan de minste of geringste.

Het is een woensdag en dat betekent dat Veronica weer geheel ongevraagd naar je toe komt. Het heeft deze woensdag de tenten opgeslagen in Workum. De kraam staat een halve kilometer vanaf het marktplein met het Veronica-podium maar ik kan iedere plaat of ieder optreden identificeren. Ik kan me herinneren dat Timeless optreedt. Dat gezelschap heeft dan een hit met 'Where Is The Love'. Ik heb net even de Wikipedia-pagina bezocht van Will Luikinga om te ontdekken wat er aan de hand was in 1994. Welnu, Will had Veronica in 1992 verlaten maar 'Will Wil Wel' bleef een populaire show op de woensdag van Veronica. In 1994 wordt de show gedaan door Albert West en Ad Bouman. Zij zijn ook present in Workum om Harry de toeren te geven. Opeens zie ik een drom mensen in een soort parade aan komen. In het midden twee mannen met microfoons en omringd door technici. Het zijn Albert en Ad en ze maken een rondje over de braderie. Ik haast me achter mijn tafeltje vandaan en wijs hen mijn tafeltje aan. ,,Hier hebben we een jongeman met allemaal oude singles", klinkt het op de radio. Een kort ietwat flauw gesprekje volgt. ,,Alleemaal dure platen behalve dit bakje met singles van Albert West. Die raak je zelfs voor een dubbeltje nog niet kwijt". Ik weet precies waar de single staat en vis 'Nightingale' van George Cash eruit. ,,Dit is wel het grootste collector's item", zeg ik. ,,Het is veruit de mooiste Nederpop-productie die er is geweest". Ik zie Ad even ongemakkelijk worden. Als de microfoon uit is, haalt hij een paar gulden uit zijn broekzak en mompelt: ,,Ik krijg nog geld van ze". De oorspronkelijke producent van de single heeft zijn exemplaar dus bij mij gekocht. Heb ik de vijf gulden ingelijst? Welnee... daar hebben we weer nieuwe singles voor gekocht!

1914 Melinda-U.F.O. (Duitsland, Decca, 1970)
1915 Frankenstein-The Edgar Winter Group (NL, Epic, 1973)
1916 Elke Dag Denk Ik Aan Zondag-Willeke Alberti (NL, Philips, 1965)

De eerste twee zijn nog van de winkel in Wolvega waar ik vorige week in het bericht ben geweest. Willeke Alberti is de eerste van de braderie in Workum. In deze aflevering zullen echter twee twijfelgevallen zitten. Bij eentje staat me ervan bij dat ik het in 1993 heb gekocht, maar... het originele briefje zit nog in de kaartenbak en dit vermeldt een volgnummer uit 1994. De laatste single van vandaag heb ik zeer zeker niet gekocht op deze augustusdag in 1994 en ook hier heb ik een associatie met een eerdere datum. De single heeft echter in 1993 geen plek in de kaartenbak gekregen en dat zou hoogst ongebruikelijk zijn.

1917 Oh Lori-Alessi (NL, A&M, 1977)
1918 Jenny-Paul Anderson (NL, BR, 1984)
1919 Stayin' Alive-Bee Gees (NL, RSO, 1978)

Bij Paul Anderson heb ik eigenlijk de associatie met een markt in Joure of zou dit toch de enige single van de handel van Bouwe zijn geweest? Ach, het doet niemand pijn als ik hem nu noem. Bee Gees en Alessi komen beide wel van de markt in Workum en staan synoniem aan deze dag in 1994.

1920 Look Through Any Window-The Hollies (US, Imperial, 1965, re: 1967)
1921 Popcorn-Hot Butter (NL, Stateside, 1972)
1922 Nashville Cats-The Lovin' Spoonful (Duitsland, Kama Sutra, 1967)

The Hollies associeer ik met de zomer van 1993 en de markt in Workum waarna ik naar Harlingen ben gefietst. Zie hiervoor 'Het zilveren goud' van een jaar geleden. Er zit een los kladbriefje in de kaartenbak met een later volgnummer. The Lovin' Spoonful heb ik misschien wel na 1994 gekocht, het komt achteraf gezien van een vlooienmarkt. Ik herken dit aan de oranje sticker op de hoes van de betreffende handelaar. Geen idee waarom ik deze een paar maanden geleden tot augustus 1994 heb gerekend, maar ik kan ermee leven. Het zal vaker voorkomen in de toekomst...

Ik kan niet beloven dat ik precies over een week met 'Het zilveren goud' kom maar we gaan volgende week niet alleen verder op de braderie in Workum maar ook een legendarisch Solex-ritje maken naar Heerenveen en Gorredijk.

dinsdag 20 augustus 2019

Week Spot: The Whispers



Ik blijf een bericht achter en misschien heeft dat een reden? Mijn vakanties zijn gestoeld op bepaalde rituelen. Eentje daarvan is dat ik, meestal op woensdag, naar Meppel ga voor wat nodige boodschappen voor de vakantie. De jacht naar het gasflesje kan dit jaar ongemoeid blijven want ik ben de nieuwe pas op de maandagavond van de vorige vakantie gaan gebruiken. Over de vakantie gesproken: Ik denk dat ik vrijdag naar Sleen ga en volgende week woensdag weer terug kom. Ik heb besloten daar een fiets te huren dus weer hetzelfde als in 2017. Misschien dat ik door de e-bike nu minder last ga hebben van de kuiten als twee jaar geleden? Hoe dan ook: Vorig jaar ben ik op woensdag in Meppel geweest en ben toen bij de kringloopwinkel geweest. Dezelfde kringloop waar ik nu ook al in zeven maanden niet meer ben geweest. Het zou dus zomaar kunnen dat nog ergens een 'Singles round-up' gaat vallen. Voor de Week Spot heb ik aanvankelijk een andere op het oog. Toch ga ik zaterdag over een week een 'Do The 45' doen met Engelse persingen en omdat die andere een Engelse persing is...? The Whispers heb ik eigenlijk pas gistermiddag weer ontdekt. Ik ben de plaat en reden van aanschaf helemaal vergeten en schrik bijna van de prijs op het hoesje als ik het pakket uitpak. De singles van The Whispers tot nu toe zijn sterke staaltjes 'sweet soul' en zeer zonnig geprijsd. Als ik de plaat op zet en het intro hoor, voelt het meteen als de zomervakantie voor mij en dat is de reden dat dit de Week Spot van week 34 mag worden: 'In Love Forever' van The Whispers uit november 1975.

Ik heb zojuist even gecontroleerd en, nee, The Whispers zijn nog niet eerder aan bod geweest als Week Spot. Dat mag best opvallend heten want 'Needle In A Haystack' is eind 2014 een 'game changer' voor mijn collectie. Het maakt dat ik me ga toeleggen op crossover-sweet soul hoewel ik zojuist heb ontdekt dat de Soul Clock-opname van 1970 nogal verschilt met de uitvoering op Doré uit 1967. 'Seems Like I Gotta Do Wrong', de a-kant van deze single, staat overigens ook nog in de Blauwe Bak Top 100 van 2014. Later komen daar nog twee Janus-singles bij uit de vroege jaren zeventig die gemeen hebben dat ze bedrieglijke intro's hebben. Ze zetten de luisteraar in eerste instantie op het verkeerde been. Daar is bij 'In Love Forever' geen sprake van. Het intro vertelt meteen welk feestje erachter vandaan komt. Het is niet moeilijk om te zien waarom de plaat momenteel in trek is bij dj's want iedere 'plaatjesschuiver' wil zijn publiek op de dansvloer zien met een glimlach van oor tot oor. Ook al heeft 45cat daar geen schijn van want '4 haves 1 want' zijn verhoudingen die je vaak ziet bij grote hits die je op iedere straathoek kan krijgen. Mark houdt een maximum aan voor zijn verkooppagina maar gaat heel zelden door het plafond en dat is bij deze van The Whispers een voorbeeld. Het is dan het 'serieuze' werk met een klein manco dat het minder in trek maakt voor een 'Mint'-verzamelaar. Bij deze van The Whispers kan ik het manco niet ontdekken.

In mijn gospelkoffer zit een single van The Voices Of Watts. Dat gezelschap komt uit het Californische Watts waar ook The Shispers haar oorsprong heeft. De groep komt in 1963 bijeen en bevat de eeneïige tweeling Wallace 'Scotty' en Walter Scott. De overige leden zijn Gordy Harmon, Marcus Hutson en Nicholas Caldwell. Sly Stone is in 1966 nog een radio-persoonlijkheid als hij The Whispers uitnodigt voor een optreden in San Francisco. De groep besluit daar een bestaan op te bouwen. Walter wordt in 1968 naar Vietnam gestuurd voor zijn dienstplicht en keert anderhalf jaar later, in 1969, weer op het vertrouwde nest terug. De groep maakt vanaf 1965 een stoet singles op het Doré-label welke stuk voor stuk floppen. In 1969 krijgt de groep de eerste erkenning als 'The Time Will Come' op nummer 19 piekt in de R&B. 'Seems Like I Gotta Do Wrong' uit 1970 bereikt ook de algemene Billboard hetzij bescheiden. Ik zie nu dat 'Feel Like Comin' Home' uit 1973 nooit een hit is geweest. Een grote schande want dat is een heuse favoriet in de Blauwe Bak. Mijn andere Janus-single, 'Can't Help But Love You' noteert 114 in de Billboard en 35 op de R&B. Misschien dat het door de ingewikkelde intro's komt? In geval van de laatste klinkt het als het intro van een etude op de piano. Harmon heeft in 1973 een ernstig verkeersongeval en kan niet langer optreden met de band. Hij wordt vervangen door Leveil Degree welke voorheen bij The Friends Of Distinction heeft gezongen.

In 1975 tekent de groep bij RCA welke dan net een sublabel heeft opgezet: Soul Train. Uiteindelijk zal 'Uptown Festival' van Shalamar in 1977 de ultieme hit worden op het label. 'In Love Forever' is de eerste Soul Train-opname van The Whispers dat iets van een hit wordt. Het bereikt een veertigste plek in de R&B. Dat is de voornaamste lijst waarin The Whispers actief is want op brede schaal wil het nog niet opschieten. Janus probeert het zelfs in 1975 met een 'Greatest Hits'-album terwijl de singles maar matige R&B-successen zijn geweest. Nee, de groep moet nog even geduld hebben voordat het nieuwe decennium aanbreekt. En dan knalt The Whispers ook op slag de hele wereld over. 'And The Beat Goes On' bereikt een negentiende plek op de Billboard maar is zowel nummer 1 op de R&B en de Dance. De plaat bereikt in Engeland een tweede positie. De invloed van de discotheek blijkt groot want vanaf dat moment scoort de groep enkele grote hits en met name in Nederland met 'It's A Love Thing'. De laatste Billboard-single is van 1990 maar de band blijft scoren op de R&B tot en met 1997. Het meest recente album is 'Thankful' uit 2009. Ruim 55 jaar na de oprichting is The Whispers nog altijd actief en opvallend is hoe weinig er is veranderd in de bezetting. De optredens zijn sporadisch vanwege de leeftijd en gezondheid van het overgebleven trio. Dat zijn tegenwoordig alleen de tweeling en Degree. Hutson en Caldwell zijn ons in respectievelijk 2000 en 2016 ontvallen. De muziek op de platen wordt verzorgd door een vaste band hoewel deze weer niet officieel tot de leden worden gerekend.

'In Love Forever' is een ietwat jazzy aangelegenheid met een zeer aanstekelijke 'scat' op het eind. De plaat geeft een gevoel weer van een fietspad in zonnig Drenthe met een wielrijder zonder haast of een doel. Precies datgene dat ik de komende week wil ondernemen en dus past deze single als de Week Spot van deze week!

maandag 19 augustus 2019

Wild CO-9



Sinds het bestaan van dit blog is kraken een illegale activiteit geworden. Okay, het was vóór 2010 niet geheel legaal maar er was nog altijd een maas in de wet die het toe liet. Zeker sinds de ontruiming van de ADM in januari verschijnen er weer allerhande oude ontruimingsvideo's op het internet en doen degene die het plaatsen het voorkomen alsof het gisteren is gebeurd. De commentaren zijn verontrustend. Dit omdat veel van de oude krakers die ik heb gekend autonoom zijn en dus niet 'leven van de maatschappij' zoals wordt beweerd. ,,Maar hoe kun je dan overleven?". Tja, dat is een geval van teveel luxe en te weinig wil om te overleven. Een autonome kraker overleeft het meestal zonder dat ook maar iemand wordt benadeeld. In de reacties wordt vaak ten onrechte gedacht dat een kraker een huis of gebouw 'steelt' van iemand. In geval van de ADM werd druk gespeculeerd met het pand en terrein zonder dat het werd gebruikt. Terwijl dit verder ging zonder dat er een haan naar kraaide, moest zo nodig de Afrikahaven worden aangelegd. Dat was één van mijn voornaamste motivaties om me in te zetten voor de ADM in 1997 en dat is iets waar ik anno 2019 nog steeds achter sta. Vandaag gaan we toch niet helemaal terug naar 1997 maar naar een recentere datum: De late lente en vroege zomer van 2004.

Het is de verhoging van de ziekenfondspremie dat me uiteindelijk aan het werk heeft geholpen, maar verder red ik me prima in 2004. Ik betaal slechts 160 euro aan huur voor mijn hut in Steenwijk en, nee, ik kom niet in aanmerking voor huursubsidie. Het is gewoon de kale hhur van een duplexwoning welke sinds een paar jaar op de nominatie staat om gesloopt te worden. Met minimale uitgaven qua huur en enkel een dure platenhobby en een flinke sloot bier op zijn tijd kan ik het me iedere maand permitteren om naar Zwolle te gaan voor een hoeveelheid nieuwe garagerock-albums. Het is de donderdag voorafgaand aan een legendarisch weekend. Ik fiets die avond naar Emmeloord voor een concert en moet uiteraard ook weer terug. Ik heb goed muzikaal gezelschap in de vorm van de nieuwe minidisc-speler die ik dan pas heb gekocht. Ik ga op deze donderdagavond naar Zwolle en kom langs een kraakpand in de buurt van het station. Ik moet altijd lachen om de creativiteit met de 'nee/nee'-stickers. Er is een langgerekt 'neeeeeeeen' van gemaakt. Dan valt mijn oog op een pamflet aan een lantaarnpaal. Het vertelt over een aanstaand optreden in een kraakkroeg. Ik noteer de gegevens en een paar weken later ben ik present. Ik ben daarvoor helemaal van het station komen lopen en ben best een beetje buiten adem als ik de ingang van de CO-9 heb gevonden. De band is, weet ik nu te herinneren, Allemaal Zooo Jotje. Een erg melige Nederlandstalige reggae-band. Er speelt ook nog een buitenlandse band maar daar ben ik de naam van vergeten. Het is ook vooral Marije die de herinnering vers houdt. Ik kan haar gezicht niet meer herinneren maar wel dat ik erg op haar gesteld ben op deze avond. We zullen nog lang nazitten in de Eureka, waar ze als vrijwilliger werkt, en het is ook tot enig zoenen gekomen. Meer dan dat zal ook niet volgen. Als de alcoholdampen zijn opgestegen en ze het weer goed heeft gemaakt met haar vriendje, zie ik verdere omgang helemaal niet meer zitten.

Ik heb bij het eerste bezoek aan de CO-9 gezien dat De Vopo's er binnenkort optreden. Het is vooral het voorprogramma dat me in extase brengt: Kädävérbäk. Een stel lokale helden uit de buurt van Sneek die ik tal van keren heb mogen bewonderen. Ik noteer de datum in mijn hoofd. Op koninginnedag ben ik in Eureka maar tref geen Marije. De volgende dag reis ik opnieuw naar Zwolle. De Vopo's heeft nóg een optreden die avond en begint dus vroeg. Als dat is afgelopen, is de CO-9 opeens ook helemaal leeg. Kädävérbäk stapt op het podium en ik ben de enige supporter en blijf de hele avond roepen om 'Pregnant Nancy', een track van hun elpee uit 1988. Ik ben net een paar weken ervoor aangenomen als vrijwilliger in De Buze en heb daar mijn eerste baravonden gedraaid. Ik blijf over met de leden van Kädävérbäk en vind het niet meer dan logisch dat ik op een zeker ogenblik ook de bar ga bestieren. Er is niemand die bezwaar maakt. De volgende dag is een koopzondag in Zwolle en de krakers willen protesteren tegen de consumptiemaatschappij. Als dank voor de overnachting in de CO-9 wordt van me wacht dat ik hen ga helpen bij de actie. We delen gratis veganistische soep uit voor de deur van de MacDonalds. Mijn taak is vooral het sturen van de loodzware en logge bakfiets. Hoewel ik een huurwoning heb en op veel fronten té materialistisch ben, voel ik me desondanks als een vis in het water bij deze 'goede' krakers. Ze willen enerzijds een statement maken door een ongebruikt pand te gebruiken naar de eigenaren van de panden, maar willen de maatschappij zo min mogelijk tot last zijn. De gebouwen worden met respect behandeld. De CO-9 is gevestigd op een terrein van de streekbusmaatschappij, als ik me niet vergis. Het hoofdgebouw wordt bewoond, de garage met de smeerkelder is het café en podium en een andere loods is voor de productie van (brom)bakfietsen. Ik maak al snel vrienden en wordt uitgenodigd voor de volgende activiteit: Een tegenactie op het té commerciële bevrijdingsfestival.

Ik ga eerst uiteraard naar dat commerciële festival en als ik aan kom bij het oude Scania-terrein is dat inmiddels ontruimd. Het feest gaat door in de CO-9 en al snel sta ik achter de bar. Ik herinner me nog hoe vroeg op de ochtend iemand naar me toe komt met een cd-hoesje. Ik denk dat hij iets van het album wil horen en hou het schuin om de titels te lezen. Dan begint deze gast luidkeels te vloeken. Het blijkt dat er een laag pep ligt op het hoesje en hij wil dat ruilen voor een drankje... Een week later sta ik met een dansfeest achter de bar als ik opeens twee agenten aan de bar heb staan. Iets met geluidsoverlast wat gewoon nonsens is. Ten eerste staat de muziek niet voluit en ten tweede zitten we op een industrieterrein met de dichtstbijzijnde bebouwing op twee kilometer afstand. Met een breed water ertussen. De agenten worden naar buiten gedirigeerd maar ik krijg een half uur later een aanval van zweet als ik iemand doodleuk op de bar een lijntje cocaïne zie nemen. Ik word na deze avond de vaste barman behalve op één avond. Dan moet ik de entree doen en neem dat maar voor lief. Ik geloof dat de ergernis over mijn kunsten als barman toenemen. Ik neem het namelijk niet zo nauw met de eigen consumpties. Had ik al verteld dat we in het begin waarschijnlijk de enige kraakkroeg zijn geweest met Alfa bier op fles? Albert Heijn heeft een actie met Alfa en er wordt groots ingeslagen. Voor de techno-feesten hebben we echter Pitt in de koelkasten, goedkoop en ontzettend smerig pauper-bier.

Het duurt al met al twee maanden maar ik ben bijna ieder weekend in Zwolle te vinden om te werken in de CO-9. Toch krijg ik in het laatst steeds meer restricties opgelegd voor wat betreft mijn alcohol-inname. Op het begin van de avond is het vooral koffie en frisdrank, maar... als het eerste biertje is opengemaakt? Voorafgaand aan een optreden wordt er gezamenlijk een maaltijd voorbereid en genuttigd. Uiteraard veganistisch! Wat overblijft, blijft in eerste instantie staan voor de 'beheerder' die we als Broer Konijn kennen. CO-9 is namelijk een flauwe woordspeling met 'nine' in plaats van negen. Toch wil Broer het eten nog wel eens vergeten en ik moet eenmaal afwassen. In de pan zit gistende linzensoep. Ik kan de geur nog steeds herinneren.

We plannen nog wel activiteiten voor juli en met name ondergetekende is bezig met een low-profile garagerock-festival in eind juli. Dat verandert als bekend wordt dat de eigenaar van het terrein een spoedprocedure in werking heeft gesteld. De groep was bereid geweest tot een échte ontruimingsactie met verfbommen en ander vertier maar op een zeker moment ontdekken we dat de sloten op het hek zijn veranderd. Op nog één avond in juli 2004 weten we met een ploeg op het terrein te komen. We redden nog wat eigen dingen tot zover die nog niet zijn afgevoerd. De stroom is afgesloten en er is op dat moment, gelukkig, geen drank in het pand aanwezig. We hangen wat rond op het terrein en dat is het vrij roemloze afscheid van drie wilde maanden voor mij. Daarna zal ik me voor de volle 200 procent toeleggen op De Buze. Ik heb met Broer Konijn uiteindelijk nog wel een paar jaar contact gehouden en ben in juli 2009 nog op een feestje bij hem geweest.

Singles round-up: augustus 3



Welke vakantie? O ja, we hebben vakantie. Als ik naar de tweede dag van de vakantie kijk, is er weinig verschil met menig zondag. Wellicht dat de kilometers van zaterdag ook even uit de benen moeten. Ik ben druk met het voorbereiden van de radioshows waarvan eentje vanavond om negen uur is: 'Mixed Bag'. Mijn collega heeft een paar weken noodgedwongen vrijaf genomen en zij is mijn vaste vervanger voor 'Tuesday Night Music Club'. Toch lijkt het erop dat volgende week iemand anders deze show moet doen. Laten we het dan over de rest van de vakantie hebben? Ik ga voor een 'onthaast'-vakantie en ga hetzelfde doen als twee jaar geleden: Met de bus naar Sleen en daar een gewone fiets huren voor de recreatieve kilometers. Voor wat betreft de Pioneer: Ik ga kijken of ik de onderdelen bijeen kan krijgen in deze twee weken maar het is té kort dag voor de reparatie. Bovendien wil een nieuw ketting na een paar dagen nog wel eens breken en dan wil ik niet in de vreemde zijn. Zoals het nu lijkt, wordt het vrijdag, zaterdag en zondag uitzonderlijk mooi en staat voor volgende week woensdag regen ingetekend. Nu vervolg ik dan met de laatste zes singles op 7"-formaat en een 12" die ik afgelopen week van Mark heb mogen ontvangen. Er zijn nog altijd een paar singles die ik zaterdag niet heb gedraaid en dus wordt het opnieuw een 'live'-recensie.

* James Phelps- La De Da, I'm A Fool In Love (US, Argo, 1965)
De jaren zestig zijn door de interesse voor Modern Soul enigszins op de achtergrond gekomen in mijn soul-collectie, maar dat betekent niet dat we blind zijn voor het decennium. Gelukkig is er nog de interesse voor Carib, 'ballads-with-a-beat' en ander groots en meeslepend werk uit de midden jaren zestig. Zo komen we bij deze single van James Phelps op het Argo-label uit Chicago. Uiteraard niet te verwarren met het Engelse Argo hetgeen een folk-label is. Veel Amerikaanse Argo's kregen uiteindelijk een distributie en release via Chess. 'La De Da' is echter geen Carib maar midtempo 'gritty' soul zoals deze al jaren weinig wordt gemaakt. 'Wasting Time' op de b-kant is beduidend rustiger en hoewel Phelps het overtuigend weet te brengen, kies ik bij deze single toch voor de a-kant.

* Ann Sexton- I Work My Thing On You (US, Sound Plus, 1976)
Het is niet exclusief voorbehouden aan de Northern Soul want in iedere dj-scene geldt dat 'exclusiviteit' boven alles staat. Als Ann Sexton's 'You've Been Gone Too Long' meteen op het oranje-zwarte label was geperst dan was er niets aan de hand geweest. Gewoon lekkere funky crossover zoals mevrouw Sexton deze meer heeft gemaakt in de jaren zeventig. Toch wil het geval dat de plaat eerst lokaal is verschenen op een geel Seventy-Seven-label en pas daarna op het meer bekende 'multicolour'-label. De eerste persing met geel label is erg zeldzaam en daardoor erg gewild. Zelfs een stuk gedraaide single moet nog zestig pond kosten op Discogs. Hoewel de plaat recent opnieuw is uitgegeven, heb ik inmiddels veel meer met 'It's All Over But The Shouting', om maar een voorbeeld te noemen. Dat wil zeggen: Minder plat gedraaid en tientjes goedkoper dan een 'multicolour'. Nu willen Ann Sexton-platen eerst ook nog wel eens op Sound Plus uitkomen, hoewel deze 'I Work My Thing On You' onbekend is op 45cat. 'Work' is wederom zo'n fijn alternatief voor de eindeloze klassieker. De funk blijft genoeg binnen de perken om mee te kunnen in de soul. Ik geloof dat 'Loving You, Loving You' de reden van aanschaf is geweest en dit is ietsje rustiger qua tempo en met leuke funky crossover-ornamentjes. Wederom een prachtige 'double-sider' van deze dame die zoveel meer heeft gedaan dan alleen 'You've Been Gone Too Long'.

* Springers- Why (US, Way Out, 1965)
Heb ik niet toevallig ergens een Way Out-hoesje liggen? Er staat me iets van bij dat ik een paar jaar geleden een single op het label heb gekocht met dit accessoire. Hoe dan ook: Dit is een 'white label' en dus vermoedelijk voor promotie-doeleinden. De a-kant doet een beetje gedateerd aan voor 1965. Het zit ergens tussen doowop en 'big city sound' in. De b-kant is feitelijk niet anders maar dit 'Last Heartbreak' grijpt me iets meer aan dan 'Why'.

* Swamp Dogg- Mama's Baby - Daddy's Maybe (US, Canyon, 1970)
In de volgende zwik singles van Mark zit eveneens een Swamp Dogg-single en ik ben eigenlijk blij dat hij ze heeft verdeeld tussen de twee pakketten. Nu kan Swamp Dogg natuurlijk helemaal niets fout doen bij mij, zelfs zijn meest recente 'autotune'-album vind ik de moeite waard. Dit is de eerste Amerikaanse single die verschijnt onder de naam Swamp Dogg na talrijke kanten als Jerry Williams in al zijn varianten. 'Mama's Baby' is pure blues, niets meer of minder. Jerry heeft weer een ontrouwe vrouw aan de haak geslagen en kan daar heerlijk over klagen. Nu is het kind het lijdend voorwerp. Het heeft namelijk bruine ogen hoewel dat in geen van beide families voorkomt. 'Sal-A-Faster' op de b-kant is iets meer funky maar dat neemt niet weg dat 'Mama's Baby' in principe de favoriet blijft. Niemand kan namelijk zo heerlijk huilend klagen dan Swamp Dogg.

* Dee Dee Warwick- Suspicious Minds (UK, Atlantic, 1974)
Mark James levert 'Suspicious Minds' evenals 'Hooked On A Feeling' en 'Are We Losin' Touch'. Stuk voor stuk prachtige popsongs. De eerste wordt in 1969 opgenomen door Elvis en zijn versie is ook meteen de definitieve. Geen kwaad woord over Dee Dee Warwick, Candi Staton of Fine Young Cannibals maar ze kunnen allemaal niets anders dan Elvis' uitvoering op hun eigen manier vertolken. Producent Dave Crawford doet twee pogingen: Eerst met Warwick en later met Candi Staton maar beide versies staan niet veraf van Elvis' arrangement. Het biedt mij echter de mogelijkheid om zo'n mooie popsong in 'Do The 45' te stoppen want, nee, Elvis' uitvoering is niet soulvol genoeg voor een dergelijke show. Dee Dee vult niets aan op het origineel maar dat hoeft mijns inziens ook helemaal niet te gebeuren.

* The Whispers- In Love Forever (US, Soul Train, 1975)
Ik heb reeds drie vroege singles van The Whispers en ze zijn allemaal spotgoedkoop geweest. Ik zou niet hebben gedacht dat de groep na 1970 een plaat heeft gemaakt die een hoofdprijs moet opbrengen en toch hebben we hier de trofee. In 1975 heeft de groep het Janus-label verlaten en tekent bij RCA. Dat laat de groep uitkomen op het nieuwe Soul Train-label. 'In Love Forever' is aanstekelijk en eigenwijs tegelijk. Vroege jazzy disco met een 'vibe' waarvan je gegarandeerd een glimlach op je gezicht krijgt. Het heeft helemaal geen zin om de b-kant te checken want dit moet de enige reden zijn om het uit de koffer te halen. Dit is uiteraard dezelfde groep die ons in 1981 'It's A Love Thing' en 'And The Beat Goes On' brengt.

* Billy Wells- Girl Watcher (US, Uranus, 12", 198?)
Mark haalt graag herinneringen op aan zijn tijd in The Village. Wat het precies is? Ik vermoed dat het een club in Londen is en dat het al rond 1990 actief is. Het is een gelegenheid waar niet alleen wordt terug gekeken op de producties uit een grijs verleden, maar waar men eveneens een neus heeft voor nieuwe of meer recente releases. De 12"-singles van Bill Spoon en Pat Hodges zijn populair in The Village en Mark koopt beide singles in 1990 nieuw. Deze Billy Wells lijkt hier ook zijn oorsprong te hebben. 'Girl Watcher' is oorspronkelijk een hit voor The O'Kaysions in 1968 en sindsdien een grote hit in de 'shag', de 'beach music' uit de staat Carolina. Ik kan de Billy Wells-uitvoering wel plaatsen in de 'shag' (dat in Engeland een hele andere betekenis heeft. 'Shagging' staat gelijk aan ons 'platte' neuken). Het is niet essentieel maar best aardig en dat geldt eveneens voor de keerzijde. Nadeel is dat deze op 33 toeren is en iedere kant wordt gevolgd door de instrumentale versie. Toch geef ik het graag de kans om te laten 'groeien'.

zaterdag 17 augustus 2019

Verticaal vijf letters: Zaterdag 17 augustus



De eerste vakantiedag begint met ongestoord uitslapen. Rond half twee aanvaard ik de dag en dan ga ik plannen maken. Het is bijna traditie dat ik iedere eerste zaterdag van de zomervakantie een wandeling maak. Meestal leidt dit naar de Albert Heijn in Havelte en terug maar ditmaal wil ik iets anders doen. Ik check de buienradar. Eentje laat veel regen zien voor op de late middag terwijl het andere staatje het over 0,2 millimeter per uur heeft. Dat valt dus genoeg mee? Om vier uur trek ik de sandalen aan en loop de Dorpsstraat uit. Ik ga de route volgen dat als kortste wordt gerekend door de Fietsersbond en welke ik zelf ook vaak fiets. De brug over en linksaf naar de Kippenburgweg. Muziek op de hoofdtelefoon en het gezicht richting de rijksweg. Ruinerwold heeft wederom het oldtimer-festijn gehad en de deelnemers rijden nu naar huis. Zo zie je nog eens iets rijden! De toerrit komt ook vaak door Uffelte en ik ga vaak even kijken aan de weg maar ik vermoed dat ik daar vandaag doorheen ben geslapen. Bij de overgang naar de Hennehorstweg twijfel ik even. Toch niet over de Wilteltermade? Nee, ik volg de Hennehorstweg en dan gaat het regenen. De lucht tekent rondom regenachtig af en hier heb ik eigenlijk niet op gerekend. Ik heb het voordeel dat de wind me gunstig gezind is en dus krijgt mijn rug de meeste druppels.

De 'Vakantiemixen' doen hun werk goed. Ik luister tijdens de wandeling naar een aantal uit 2016. Ik raak langzamerhand in de vakantiemodus en de regen laat me koud. Aan het einde van de Hennehorstweg ga ik linksaf de Looweg op en over het fraaie landgoed Oldengaerde. Daarvan heb ik de foto gebruikt en... op het landgoed wordt het weer droog! Ik controleer de schade. Mijn kartonnen doosje sigaren is opnieuw verregend maar de sigaren branden nog goed. Op het boodschappenlijstje staat ook een houten kistje sigaren van de Albert Heijn en dus kan ik me er niet druk over maken. Vlak voor Dwingeloo gaat het opnieuw regenen. Na Honingvlaken en Westeinde ga ik de Esweg op om aan de planetron-kant van het dorp uit te komen. Ik heb namelijk dorst gekregen en wil daarvoor eerst naar het cafetaria aan de Drift. Een ijskoude milkshake kan de ergste dorst weg nemen. Het begint weer te miezeren als ik naar de Albert Heijn loop. Ik doe het ook daar rustig aan en als ik buiten kom is het zes uur. Nog een uur totdat de bus uit Dwingeloo gaat. De regen is weer serieus geworden en ik kan maar niet een geschikt terras vinden. Uit armoede ga ik een snackbar binnen en bestel een patatje speciaal. Achteraf gezien geen slecht plan maar dan weet ik nog niet over het vervolg van de avond. Tegen zevenen wordt het droger en ik ben naar de bushalte buiten het centrum gelopen. Om tien over zeven nog geen bus, om kwart over zeven evenmin... Het is vijf voor half acht als ik me besef dat ik er geen bus gaat komen. Ik kan vloeken en tieren wat ik wil maar het voertuig wil niet langskomen in Dwingeloo.

Er is namelijk iets grappigs aan de hand met de bus in Dwingeloo. Lijn 20 (Assen-Meppel vv.) maakt tweemaal een tussenstop op het busstation van Dieverbrug, als de chauffeur het goed heeft begrepen. De bus richting Assen maakt een rondje door Dwingeloo en de bus richting Meppel doet hetzelfde met Diever. De bussen wachten weer op elkaar in Dieverbrug zodat reizigers uit Diever naar Assen kunnen en passanten in Dwingeloo naar Meppel. In de weekeinden zijn er echter ook chauffeurs uit andere regio's, zo wordt me later verteld door een chauffeur. Hij zal de klacht doorzetten en spoort me aan hetzelfde te doen. Dan pak je toch de volgende bus, zeggen jullie? In de weekeinden rijden de bussen om het anderhalf uur en het is maar de vraag of de chauffeur van de volgende bus wél weet te herinneren dat hij/zij door Dwingeloo hoort te rijden. Het klaart helemaal op en ook komt de zon weer tevoorschijn. Ik ga wel weer lopen hoewel dat eerst met flinke tegenzin is. Ik loop nu echter richting Batinge want ik heb een idee opgevat: Als ik om half negen bij de Wittelterbrug ben, kan ik de bus naar Uffelte nemen en mijn beklag doen bij de chauffeur. Dat gaan we doen! Halverwege wil ik mijn brood aanspreken in de boodschappentas maar zie dan de twee blikken knakworstjes. Ik trek eentje open en hap de worstjes zo op. Dat is precies wat ik nodig heb. Dan nog even de vaart erin en om klokslag half negen ben ik bij de bewuste bushalte. De bus gaat pas om kwart voor negen en dus ben ik mooi op tijd. Zo heb ik vandaag de aftrap gegeven voor de vakantie. De wandeling is van de oorspronkelijke negen kilometer uitgegroeid tot een kleine dertien of veertien kilometer.

donderdag 15 augustus 2019

Singles round-up: augustus 2



Ik heb vanmiddag het pakket opgehaald van het postkantoor en wil meteen wel beginnen met de 'Singles round-up'. Ik heb weliswaar net de uitzending erop zitten en de 'Singles round-up' is vaak beduidend langer dan de 'Eretitel'. Toch heb ik morgenavond een uitzending die ik ook nog moet voorbereiden en dus vermoed ik dat ik zaterdag dubbel ga publiceren. Morgen nog even aan het werk en dan begint mijn vakantie. De 'blues' van de ligfiets is nog altijd niet af maar ik ga, hoe dan ook, volgende week een weekje kamperen in Sleen. Desnoods weer met de huurfiets van de camping. Voordeel is dat ik nu veel meer ben gewend aan 'normaal' fietsen, ook al moet ik het in Sleen zonder een motor stellen. Of... zou er toch nog een wonder mogelijk zijn? Hoe dan ook: Vanavond het eerste deel van twee over de laatste aanwinsten van Mark. Ik heb ze nog niet eens beluisterd, althans... het merendeel en dus ga ik de draaitafel inschakelen en een 'live'-aflevering doen van de 'Singles round-up'. Vijf bestellingen en twee kadootjes van Mark.

* Lonnie B. & Viki G.- Lovin' Feeling (US, Revue, 1968)
Van dit duo heb ik sinds 2008 de single 'We're Gonna Stay In Love With Each Other', hoewel ik het merendeel van de tijd 'Love On The Mountain' heb gedraaid. Dan zie ik deze single bij Mark en luister een stukje naar 'Lovin' Feeling'. Hoewel ik het al een tijdje heb gehad met pure Northern Soul en deze plaat nimmer groot zal worden in deze 'scene' is dit waarschijnlijk de enige opname van Lonnie en Viki die dicht in de buurt komt. Het heeft een flink tempo. 'Oops!' op de keerzijde heeft iets meer weg van 'We're Gonna Stay In Love With Each Other' maar hier wint voor eens de uptempo kant.

* Johnny Davis- The Love I See Now (US, Bandit, 1971)
Ik heb geprobeerd het verhaal van Arrow Brown en zijn Bandit-label in 2015 bloot te leggen in een bericht over The Majestic Arrows. Het blijft een uiterst bizar verhaal dat schreeuwt om een film. Brown is als kind al geobsedeerd door Al Capone en wil niets anders dan zelf een gangster worden. Hij is getrouwd en heeft kinderen als hij besluit zijn charmes in te zetten om een gangsterleven op poten te zetten. Arrow heeft echter een probleem. Hij is té netjes om mensen een poot uit te draaien en een gangster leeft immers van geld dat hij heeft verdiend in criminele activiteiten. Arrow is een eersteklas charmeur en windt moeiteloos de vrouwen om zijn vinger. Hij zoekt en vindt weggelopen meisjes en jonge vrouwen en zet hen samen in een huis. Brown leeft vervolgens van de kinderbijslag en andere uitkeringen van de dames. In Chicago moet iedereen hard lachen om die olijke Brown die zelf denkt dat hij een gevreesde bandiet is. Hij zet ook een platenfirma op, het Bandit-label, en de constructie met de dames houdt stand tot de eind jaren zeventig. Als hij in de jaren negentig overlijdt, is hij een eenzame oude man. Zijn zoon opent het raam van het huis en gooit alles op het trottoir. Bandit-platen zijn niet echt populair in die tijd en zo komt het dat de platen anno nu helemaal schaars zijn. Deze Johnny Davis-single grenst ook weer aan perfectie want Brown gaat niet over een nacht ijs. Hij wil oorstrelende platen voortbrengen en doet dat onder andere met deze plaat. Het is net als The Majestic Arrows crossover-sweet soul met mierzoete violen in dit geval. Zijn enveloppen zijn daarentegen niet goed gevuld en zo bereikt het nimmer de radiostations, maar dit is een klasse apart. De Johnny Davis-single is niet goedkoop geweest maar wat heb ik een muziek ervoor terug gekregen. Ik kom superlatieven tekort hoewel ik 'weergaloos' nog niet heb gebruikt.

* Lorraine Johnson- Feed The Flame (US, Prelude, 1978)
Hoewel ik een maand geleden met Mark een prijs heb afgesproken voor het eerste pakket met de 12"-single en daarna een 'new pile' te beginnen, heeft hij voor deze gelegenheid singles uit de verschillende stapels gehaald. Daardoor is het een 'mixed bag' geworden. Van de jaren zestig en sweet soul staan we zo met beide benen in de disco. Lorraine is een van de goedkopere singles en voor die prijs wil ik het wel hebben. Het is vlotte disco dat het zomaar had kunnen maken als...? Ja, wat als...? Het is aardig gelikt maar dat is allerminst een bezwaar voor mij.

* Betty Lavette- Your Turn To Cry (UK, Atlantic, 1973)
Nu zit ik te twijfelen. Ja, ik heb zojuist even gekeken op de site van Mark. Ik ben té laat voor deze single en vraag of hij een reserve-exemplaar heeft. ,,Not at present", is zijn antwoord. Nu vind ik de single als complete verrassing en ook nog als Engelse demo! Het heeft ook een prijsje op de hoes. Dan blijft er dus nog één kadootje over en dat is niet erg. Ja, de herinnering komt weer boven. 'Your Turn To Cry' is zo'n mooie plaat dat iedere noot pijn doet bij mij. Kun je nagaan, zo snel kun je een plaat alweer vergeten. Ik zou toen actief gaan zoeken naar een exemplaar maar dat is erbij gebleven. Ik hoef niet uit te leggen dat zo'n Engelse persing mijn voorkeur geniet en dus ben ik een gelukkig mens.

* Al Matthews- Fool (UK, CBS, 1975)
Mark en ik zijn ook gezamenlijk lid van een soul-pagina waar ik voornamelijk 'Do The 45' adverteer. Daar post iemand dit nummer van Al Matthews. Ik ken de titel uit het 'Hitdossier' maar ken de plaat niet. Dat klinkt toch erg aardig voor een plaat die voor stuivers en dubbeltjes weg gaat. Mark reageert onder het bericht dat hij een single zal stoppen bij mijn volgende bestelling en dat is dus deze Engelse persing. De plaat heeft in 1975 in onze Tipparade gestaan ten tijde dat de Tros de Top 40 voor haar rekening nam. Ik kan me voorstellen dat Ferry Maat deze plaat van harte heeft aangeprezen. Het is een onweerstaanbaar plaatje dat zeker een mooie plek in mijn koffers gaat in nemen.

* Clyde McPhatter- I'll Belong To You (Suriname?, Decca Humphrey, 1970)
'A nice Dutch black Decca-copy', beschrijft Mark de single. Ik zie dat het uit 1970 komt en dan gaan alle alarmbellen af. Zwarte Decca-labels waren er alleen in de vroege jaren zestig en met name voor Nederlandse artiesten. Dan stuurt Mark me een foto van de single en ik ben vol interesse. Discogs noemt het een Amerikaanse persing maar dat moet onjuist zijn. Qua lettertype en catalogusnummer denk ik het eerste aan België of Frankrijk maar er is 'iets' dat niet lijkt te kloppen aan de single. Als het al in Nederland is vervaardigd dan is het voor de Surinaamse markt geweest. Misschien dat het dus ook wel een bootleg is uit de vroege jaren tachtig? 'Belong' is daarentegen een prachtig nummer en dus maakt de persing op zichzelf niet zoveel uit, maar het blijft wel knagen bij mij. Als iemand denkt het juiste antwoord te kennen op dit zoekplaatje? Het vinyl is overigens wel van dubieuze kwaliteit.

* Bobby Patterson- Recipe For Peace (US, Paula, 1972, re: 1992)
Eigenlijk is 'How Do You Spell Love' de a-kant, maar ik heb het echt voor 'Recipe' gekocht. Het is een uptempo ding met een boodschap welke in de algemene popmuziek meer bij 1967 hoort. Bobby geeft ons een nogal primitief recept voor vrede terwijl Marvin Gaye, bijvoorbeeld, een veel beter alternatief biedt. 'How Do You Spell Love' is iets meer funky maar zeker niet slecht. Morgen of zaterdag vervolg ik met de laatste zes singles en de 12". Nu is het dan toch echt bedtijd voor mij. Wie zin heeft in twee uren vinyl uit de jaren zeventig: Vrijdagavond om elf uur (onze tijd) op Wolfman Radio!