Blauwe Bak Top 40 2014/3: top tien

Het gekkenhuis van de verjaardagsuitzending is weer achter de rug. Omdat ik mijn browser eind juli heb opgeruimd, zijn daarmee alle wachtwoorden verdwenen en ook die van Skype is foetsie. Gezien ik met een oude, inmiddels door Hotmail opgeheven, account ben aangemeld, zit er dus niks anders op om mezelf opnieuw aan te melden. Daardoor ben ik pas anderhalf uur na de start van de show in de Skype-wachtkamer. Juist op tijd voor een knotsgekke karaoke en bij mijn collega's vloeit de alcohol rijkelijk. Om half twaalf, onze tijd, hoort Wolfman Radio nog een anderhalf uur door te gaan en ik bied mezelf aan. Ik draai 'random' uit de speellijsten van mijn digitale shows van het afgelopen jaar en dit tot ieders' tevredenheid. Nu is het echter de hoogste tijd om de top tien van de Blauwe Bak Top 40 aan jullie voor te stellen en dan ga ik maar weer eens mijn bedje opzoeken...

10. Let Me Know-Mary Love (US, Modern 45xM 1020, 1966)
Wie heeft me ooit wijs gemaakt dat Modern-singles van Mary Love onbetaalbaar zijn? In het geval van 'Let Me Know' heb ik nu al meerdere exemplaren gezien voor erg weinig. Zeker als je rekent dat 'Let Me Know' niets minder is dan haar 'succesnummer' 'You Turned My Bitter Into Sweet'. En die laatste is onbetaalbaar. Van Mary Love kun je nooit genoeg hebben en dus moest ik ook maar eens rondkijken voor haar overige singles.

9. I Don't Know How/Don't Walk Away-The Superlatives (US, Westbound W-144, 1968)
Onze meest recente Week Spot. Omdat ik iedere dinsdag de Week Spot uitkies, is deze eigenlijk al 'ex', maar daar staat tegenover dat ik nog steeds in twijfel ben over de nieuwe Week Spot. Ik heb maar liefst drie kandidaten. Eentje daarvan is Faye Marshall. Zij is vanmiddag op de mat gevallen en, ja, het is een groei-plaatje!

8. What's This I See-June Conquest (US, Curtom 8543, 1968)
Als we de nummer 6 even weg denken, want over dat duo is nog geen volzin te schrijven, is June Conquest de hoogst genoteerde plaat die niet Week Spot is geweest. En dat moest toch nog eens gebeuren. Het wordt The Jacksons, Faye Marshall of June Conquest. Of tóch, net zoals vorig jaar, een single die niet de Top 40 heeft gehaald? Dan wordt het nog lastiger, maar goed... ik gun mezelf nog achttien uur om daarover na te denken.

7. Soothe Me With Your Love-Peaches & Herb (UK, Direction S 58-5249, 1970)
Dit is nog altijd een groot mysterie voor mij. 'Soothe Me With Your Love' is alleen in Engeland uitgebracht als single (en misschien nog een paar Europese landen, maar niet in Amerika) en is daar geen hit geweest. En toch klinkt dit plaatje als een volwaardige hit. De associatie met 'Reunited' maakt dat ik aanvankelijk mijn neus ophaal voor Peaches & Herb, maar het duo heeft toch prachtige kantjes voortgebracht. Ik kan 'Soothe Me With Your Love' zonder schaamte als de nummer 7 presenteren!

6. Together part 2-D. Jones & B. Joyce (US, Bennett R.S. 2730, 1971, re: 2011)
Ik moest eens gaan zoeken naar een rechtstreeks adres van Numero Music Group, want telkens als het label met nieuwe singles komt en de exemplaren de oceaan over gaan, zijn het plotseling visprijzen. Denk maar aan de bijna onbetaalbare Pat Stallworth, maar ook de verschillende prijzen voor singles uit één box van drie. Deze opname van Jones & Joyce (voornamen onbekend) komt in 2011 via Numero op de markt en deze kan ik in juli voor zes pond meenemen. Het label lijkt patent te hebben op lo-fi en zeer obscure opnames. Bij deze single hoor je de goede bedoelingen, maar de instrumentatie is té dof om een serieuze 'impact' op de markt te maken.

5. Needle In A Haystack-The Whispers (US, Soul Clock 1004, 1967, re: 1970)
Ook deze is nog geen Week Spot geweest, maar daar staat tegenover dat ik een paar maanden geleden nog over The Whispers heb geschreven. Dat was toen ook aanleiding om de groep op te nemen in de 'Three-By-One', een onderdeel van 'Floorfillers' waarbij ik van één artiest of groep nummers uit drie decennia draai. Bij The Whispers kom ik bij de jaren zestig uit op een trage doowop-opname uit 1965. Had ik deze toen maar gekend? Pure crossover-klasse!

4. I'm So Glad-The Fuzz (UK, Pye Disco Demand DDS 104, 1971, re: 1974)
Eerst wil ik persé de Calla uit 1971 hebben en sla ik diverse goedkope Disco Demand-uitgaven over. Dan zie ik deze bij Buydiscorecords op een moment dat ik daar boodschappen wil doen en opeens ben ik vlug bereid. Ik taal nu niet meer naar de Calla, maar verwacht nog wel eens een andere Calla-single van The Fuzz aan mijn koffers toe te voegen. Ik weet nog steeds niet of ze op styreen of vinyl zijn geperst, maar een beter geluid dan deze Engelse Pye krijg je waarschijnlijk niet...

3. Can You Remember-Debra (US, Gree-Jack 461, 1971)
Debra staat even op 1, maar op het laatste moment wissel ik ze om. Debra heeft mijn afgelopen twee maanden zeker gemaakt, maar die nieuwe nummer 1 vertelt het complete verhaal. Nog steeds helemaal geen informatie over de artiest, anders dan de summiere details die ik heb gegeven in het verhaal over deze single. Ik vrees dat het ook zo zal blijven...

2. My Conscience-The Lovelites (US, Lovelite LLR-01, 1970)
Ook zo'n plaatje dat beslist op nummer 1 had gemogen. Nóg een single die mijn zomer heeft gemaakt, maar toch moet The Lovelites het met een tweede plek doen, omdat...?

1. We're Doing Fine-Dee Dee Warwick (US, Blue Rock B-4027, 1965)
De vakantie is wederom een verademing geweest en, ondanks het rotweer van maandag en dinsdag, kan ik terug kijken op een prachtige tijd in Limburg. Daags na thuiskomst maak ik kennis met deze single van Dee Dee Warwick en het beschrijft helemaal hoe ik me dan voel. Een Blauwe Bak Top 40 mag best eindigen met een positieve noot en dus beschouw ik Dee Dee Warwick als het beste plaatje van de afgelopen drie maanden.

Blauwe Bak Top 40 2014/3: 11-20

Vandaag het derde deel van de Blauwe Bak Top 40. Zoals jullie kunnen zien, zit ik op schema deze maand. De top tien van morgen is het dertigste bericht van de maand. Dat betekent dat ik jullie woensdag de nieuwe Week Spot ga voorstellen en op het moment van schrijven is deze mij ook nog niet bekend. Dat wordt dus voor ons allemaal een verrassing! Verder wil ik jullie uitnodigen voor de vierde verjaardag van Wolfman Radio. Dat is morgenavond van zeven uur totdat we moe worden. Uit eerdere ervaringen met dergelijke Wolfman-feesten weet ik dat de alcohol rijkelijk vloeit bij collega's en dat doet vaak rond middernacht het licht uit. Het wordt wederom een avond legendarische radio, ik verwacht dat ik donderdag nog pijnscheuten voel van het lachen. Nu eerst verder met de nummers 20 tot en met 11 van de Blauwe Bak Top 40. Met een eervolle vermelding voor de nummer 16.

20. Found My Dad-Joe Simon (Duitsland, Polydor 2066 156, 1972)
Aanvankelijk is het balen, maar als ik de plaat nog een paar maal op zet, blijkt het allemaal mee te vallen. Ik denk een exemplaar van 'Drowning In The Sea Of Love' te hebben gevonden. Het is gestoken in een fotohoesje met deze titel en ook het label kondigt dat nummer aan. Het blijkt een mispersing te zijn, want ook Peter van Singlehoesjes.nl ontdekt korte tijd later dat precies hetzelfde aan de hand is met zijn exemplaar. Geen 'Drowning In The Sea Of Love' op single (ik geloof dat ik deze op elpee heb, maar moet zelfs dat controleren), maar 'Found My Dad' is niks minder. In 1972 werkt Simon met onze standbeeld-helden Gamble en Huff en hun namen gaan we nog een paar maal treffen in dit bericht. Gamble en Huff kunnen best uit de voeten met Joe Simon. Hem past het Phillysound-maatpak als geen ander, dat doet blijken uit deze uitstekende single. Misschien wel het beste dat Joe Simon heeft gemaakt?

19. Just How Much-The Kolettes (US, Checker 1094, 1964)
De eigenlijke a-kant en club-favoriet 'Who's That Guy' heb ik zaterdag al behandeld, maar toch staat 'Just How Much' nét even hoger. Ik kom de single bij Jörg tegen en omdat ik weer een pakketje van hem wil hebben in plaats van één losse single en er nagenoeg nog niet is geboden op deze Checker-demo, besluit ik erop in te zetten. Na ontvangst ben ik eerst niet helemaal tevreden. 'Who's That Guy' is me iets té ouderwetse rhythm & blues, het stampt me teveel. 'Just How Much' stampt niet minder, maar heeft tegelijk de 'girlgroup'-charme over zich. Als ik dan toch moet kiezen tussen de twee, dan is 'Just How Much' de gelukkige. Ik heb die kant in augustus ook het meeste gedraaid.

18. You Can Fly On My Aeroplane-Wee (UK, Soul 7 021, 1977, re: 2013)
Het is rond dezelfde tijd als 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison als ik kennis maak met 'Try Me' van Wee. Ik zit er even over te denken om de Amerikaanse demo te kopen, maar de aankoop van Morrison legt bij mij even de handel plat. Twee weken geleden zag ik hem alsnog staan bij Rarenorthernsoul, de 'gewone' en niet de demo, en ga toch maar over tot aankoop. 'Try Me' is nog steeds een heerlijk nummer, maar toch slaan de wijzers uit naar de b-kant van deze nieuwe single. Wee heeft enkel een elpee gemaakt en deze Soul 7-single (evenals een tweede deel) is een samenvoeging van twee album-tracks. Je zou kunnen zeggen dat dit de meest oorspronkelijke vorm is van een single van Wee. 'You Can Fly On My Aeroplane' heeft hetzelfde als 'Try Me', het lijkt overal een beetje op. Goed beschouwd is het niet heel erg vreemd dat de plaat het toen niet heeft gehaald. Een hitsingle is in die tijd, vooral voor soul-artiesten, belangrijk voor de albumverkoop en omdat Wee oorspronkelijk geen singles heeft uitgebracht, is het nooit iets geworden. Toch blijft het schitterende muziek en ik ben de mensen van Numero Music Group andermaal dankbaar voor het opnieuw uitbrengen van hun muziek.

17. I'm Gonna Make You Love Me-Diana Ross & The Supremes & The Temptations (Zweden, Tamla-Motown TMK 119, 1969)
Vorige maand heeft Hank wederom een rondreis gemaakt door Scandinavië en zijn bakken puilen ongetwijfeld weer uit met Zweedse en Deense singles met exclusieve fotohoezen. Hij heeft in de voorliggende maanden flink ruimte hiervoor gemaakt. Tussen de honderden singles van twee euro elk vind ik ook twee van The Supremes. Beide in Zweedse fotohoesjes en ezelsoortje en naam van de blonde (?) schone daar gelaten, zijn ze beide in een prachtige staat. De andere is 'Some Things You Never Get Used To', die ik reeds in de Nederlandse hoes in mijn bak had staan (overigens weer met dank aan Peter). Deze 'I'm Gonna Make You Love Me' heb ik nog niet en is dus zeer welkom in mijn koffers.

16. Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don 1001, 1979)
Het is niet de eerste keer dat ik een single in de Top 40 heb staan die nog niet binnen is. Toch ken ik de plaatjes in alle gevallen van haver tot gort, denk maar aan 'Blowing Up My Mind' van The Exciters of 'I Don't Mind' van Carolyn Cooke. Hoewel...? Vorig jaar heb ik deze Blauwe Bak Top 40 pas in begin oktober gepubliceerd, omdat ik wachtende was op een partij singles. Faye Marshall is een uitzondering. Ik heb nog steeds niet meer dan 90 seconden gehoord van deze single en weet zelfs niet of deze eeuwigheidswaarde bezit voor mij. Ik weet alleen maar dat het nummer me twee weken geleden heeft betoverd en ik toen heb besloten dat ik hem in de koffers moest hebben. Ik selecteer altijd eerst veertig platen en geef deze een 1 (absolute top-aankopen), 2 (top-aankopen, maar niet zeker of ze een eeuwigheidswaarde hebben) en 3 (zeker niet slecht, maar ook geen top). De plaatjes 29 tot en met 40 hebben een drie gekregen, 17 tot en met 28 een twee. De volledige top 15 heeft een 1 verdiend en ik durf er best op te gokken dat Faye Marshall me erg goed zal bevallen en dus zet ik haar onderaan bij de top-aankopen. Ik hoop dat de single morgen toch eindelijk eens zal arriveren, het wachten heeft nu lang genoeg geduurd...

15. New Guy-The Dynettes (US, Constellation C-150, 1965)
Hoe zeer mijn smaak van stampers naar crossover is geschoven, de interesse voor Chicago-soul is een blijvertje. Het is één van de redenen waarom ik mee doe in de veiling van The Kolettes en de fijne associatie met Constellation (met name 'Nothing Can Stop Me' van Gene Chandler) maakt dat ik deze van The Dynettes een luisterend oor geef. Liefde op het eerste gezicht? Welnu, ik moet er even aan wennen, maar uiteindelijk kan ik stellen dat het goed is gekomen.

14. Yes We Can Can-The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb BTA 229, 1973)
The Pointer Sisters in een soul-lijstje? Waarom niet? De zussen zijn 'allround', zeker in het begin van hun carriére. Het maakt niet uit of het uit de jaren twintig of jaren zeventig komt, de Pointers maken het tot hun eigen ding met respect voor het origineel. Ik kan me voorstellen dat hun uitvoering van 'Yes We Can Can' de natte droom is geweest van Allen Toussaint, niets ten nadele aan Lee Dorsey's origineel. Deze versie is groovy en ontspannen op hetzelfde moment. Als dit geen hit was geweest en The Pointer Sisters niet groots waren doorgebroken met 'Fire', dan had iedere dj dit in zijn koffers gehad.

13. I Want To-Little Jewel (US, Tay-ster TS 6011, 1966, re: 2013)
Ik kan het moment nog helemaal voor de geest halen. Het is de middag voor de muziekkwis in De Karre in april 2012. Ik ben op de fiets onderweg naar Marianne in Steenwijk en fiets net de Reigerweg op richting De Kamp als mijn dierbare oren worden 'getrakteerd' op een explosie van geluid. Het mp3-tje op 'Northern Soul Jukebox' is min-128-kbps om het zachtjes uit te drukken en komt rechtstreeks van een originele styreen-single. Het ding piept en kraakt dat het een lieve lust is, maar het liedje zélf raakt me meteen! Wat een stamper! Ik zie intussen twee originele exemplaren onder de hamer gaan voor honderd pond elk, dus ik zoek op een bepaald ogenblik niet eens meer. En zo mis ik bijna deze heruitgave. Toch denk ik dat de single een jaar te laat is, ik ga inmiddels meer voor het melodieuze spul en dit is gewoon een dreun in je gezicht. Toch is de plaat meer dan welkom in mijn koffers!

12. Don't You Know A True Love-The O'Jays (US, Astroscope AS-110, 1969, re: 1972)
Ja, bij Rarenorthernsoul kennen ze hun prijzen wel. Deze kost slechts drie pond en dat is een koopje voor zo'n fraai exemplaar. Het blijkt dus ook niet het origineel, maar een heruitgave te zijn. En dat is dan weer een beetje jammer, maar ja... ik ben dan ook geen 'ovo'-deejay. De plaat zou de heren Gamble en Huff zo hebben kunnen inspireren tot 'Back Stabbers', want het geluid is in de tussenliggende drie jaar nauwelijks veranderd.

11. Show You The Way To Go-The Jacksons (UK, Epic S EPC 5266, 1976)
Hoewel de Blauwe Bak Top 40 meer gelieerd is aan 'Do The 45', dank ik enkele nummers aan 'Floorfillers'. Neem nou deze van The Jacksons. Die heeft reeds tal van keren op de speellijst gestaan van mijn dance-show op donderdagavond en steeds smaakt die naar meer. Als ik deze Engelse persing voor een pond kan meepikken op Buydiscorecords, laat ik dat niet aan me voorbij gaan. Als ik al niet erg van dit nummer hield, dan is dat de afgelopen weken (en met name tijdens de vakantie in Limburg) gegroeid tot enorme proporties. Het is dringen in de top tien, maar The Jacksons had het bijna gehaald. Vooruit, nog eenmaal in dit bericht de namen noemen, dit is een compositie en productie van Gamble en Huff. Gene McFadden en John Whitehead (van 'Ain't No Stopping Us Now') zijn eveneens betrokken bij Philadelphia International Records en één van hun is (verre) familie van The Jacksons. Hoe het precies zit, moet ik nog eens uitzoeken. Nu ik eraan denk, zou dit zomaar woensdag kunnen gebeuren?

Blauwe Bak Top 40 2014/3: 21-30

Het is vanmiddag nauwelijks voor te stellen dat het woensdag 1 oktober is. Ik heb een schitterende dag gehad aan de kust. Niet de Scheveningse kust, zoals ik gisteren schreef, maar het strand- en duingebied tussen Noordwijk en Katwijk. Voor zover ik kleur was kwijt geraakt, heeft de zon me bijgekleurd. En we hebben al stiekem een afspraak gemaakt: De volgende keer gaan we met een straffe herfstwind het strand op en sluiten de dag af met stamppot. Het samen uit eten is er vandaag ietsje bij ingeschoten... Een lange dag met ook nog een radioshow, dus ik ben nu eigenlijk bekaf, maar wil toch nog even het tweede deel van de Blauwe Bak Top 40 publiceren. Vandaag klimmen we van 30 naar 21.

30. Move In A Little Closer-Mary Love (US, Modern 45xM 1020, 1966)
Ik had eind vorig jaar 'If You Change Your Mind' van Mary Love als Week Spot te gast en schreef toen dat met name haar Modern-opnames 'onbetaalbaar' waren. Tot mijn grote verbazing heb ik 'Let Me Know' voor een dievenprijsje in de wacht gesleept. En het blijkt inderdaad ook een gruwelijk ondergewaardeerde single te zijn van mevrouw Liefde. Sterker nog: Het is een erg sterke 'double-sider', want andermaal blijkt: Mary Love heeft simpelweg geen slechte platen gemaakt. Zelfs 'Move In A Little Closer' verdient het helemaal om in de Top 40 terecht te komen, alleen staat de a-kant een heel stuk hoger...

29. La De Da I Love You-Inez & Charlie Foxx (Spanje, United Artists N 14-15, 1965, re: 1969)
In wezen is dit 'Where Did Our Love Go' met een andere tekst. Toch heb ik een zwak voor het werk van Inez & Charlie. Met name door die 'slome-duikelaars-zang' van Charlie en dat ontbreekt helaas in dit nummer. Het heeft enige tijd op mijn zoeklijstje gestaan, maar kon hem toen niet vinden. In juli vind ik dit exemplaar in Zwolle. Het haalt het voor mij niet bij 'Undecided' van een paar jaar later, maar nog steeds erg prettige muziek van broer en zus Foxx.

28. Every Step I Take-The Motions (NL, Havoc SH 121, 1966)
Met bepaalde platen ben ik gestopt met zoeken. Deze van The Motions staat al hoog op mijn verlanglijstje als vijfentwintig gulden voor een single een astronomisch bedrag is. Bij dit exemplaar heb ik het geluk van een ezelsoortje en enige 'ringwear' op de hoes, waardoor Diskid de prijs flink laat zakken. En zo heb ik hem plotseling in mijn bak staan!

27. Maria-Jimmy Ruffin (US, Soul S 35077, 1969)
In januari koop ik in het Engelse Borehamwood de single 'Got To Be There' van Michael Jackson. Het is pas in april als ik een paar weken 'The Magic Of Motown' waarneem, dat ik de single wil gaan draaien, maar ook even de b-kant probeer. En dat is Michael's versie van 'Maria'. Die smaakt meteen naar meer en ik ben blij verrast als ik de uitvoering van Jimmy Ruffin hoor. Die is namelijk net zo goed en ik mag hem voor een zacht prijsje meenemen.

26. For The Love Of Money-The O'Jays (NL, Philadelphia PIR 2186, 1974)
Ik heb een enorm zwak voor Nederlandse Phillysound-singles met fotohoes en met name The O'Jays. Zeker in de afgelopen twee jaar heb ik diverse titels van The O'Jays gevonden. In juli heb ik de verzameling compleet op twee na: Ik heb 'I Love Music' alleen in de Engelse uitdossing en verder ontbreekt 'For The Love Of Money' op het appél. Die laatste vind ik in juli, maar het is niet louter bak-vulling. Ik ben dit nummer echt gaan waarderen en draai hem geregeld.

25. Let It Be Me-The Sweet Inspirations (US, Atlantic 45-2418, 1967)
The Sweet Inspirations heeft sinds de jaren zestig het predikaat van hofleverancier. Het doet niet alleen mee op platen van Aretha Franklin, de koningin, maar ook op platen van de koning: Elvis Presley. Hun kippevel-uitvoering van 'Let It Be Me' toont maar weer eens aan waarom dit zo is gekomen.

24. The Shoe Won't Fit-Betty Everett (US, Vee-Jay VJ-716, 1965)
De keerzijde van 'Trouble Over The Weekend' en dit is een Ashford & Simpson-compositie dat net een streepje voor heeft op de a-kant.

23. The Oogum Boogum Song-Brenton Wood (Duitsland, Liberty 15006 A, 1967)
Voor de samenstelling van deze Blauwe Bak Top 40 heb ik wederom een aantal titels genoteerd die ik feitelijk al langer heb, maar waarvan ik een beter exemplaar heb gekocht. Omdat de oude 'Oogum Boogum Song' flink uit het lood is geslagen en daardoor niet aan te horen is, voelt de aanschaf van dit exemplaar als een onofficiële start aan en moet ik hem wel in de lijst opnemen. Ik ben overigens nog steeds niet erachter waarom ik in april opeens dit nummer wilde hebben. Het zou goed klinken in combinatie met een ander plaatje, maar welke?

22. These Boots Are Made For Walkin'-Ella Fitzgerald (US, Salle no cat. nr., 1966, re: 198?)
Ella Fitzgerald onderneemt in 1966 een tournee door Engeland en ze kan het niet laten om een paar hedendaagse titels onder handen te nemen. Dit 'These Boots Are Made For Walkin' verschijnt eerst op een live-album, maar schijnt in Engeland ook als single te zijn geperst. Een paar jaar geleden is die opnieuw uitgebracht en ik loop menigmaal te dubben om een exemplaar te kopen, maar het komt er maar niet van. In juli vind ik deze eerdere bootleg voor slechts twee euro bij Diskid en eigenlijk is dat dik betaald voor een plaatje dat je louter als 'novelty' kan draaien.

21. A Reason To Be Lonely-Otis Leavill (US, Blue Rock B-4031, 1965)
De schuld ligt hem bij Joyce Kennedy en haar praktisch onvindbare 'I'm A Good Girl' (1965), maar ik heb een gezonde interesse voor Blue Rock-singles. We komen verderop in deze lijst nóg een Blue Rock-single tegen, maar deze van Otis Leavill mag er ook zijn! Eigenlijk zoek ik dit plaatje niet echt, vandaar dat-ie ook niet heel hoog staat genoteerd, maar zo'n roze Blue Rock-demo is een pronkstukje in mijn koffers.

Blauwe Bak Top 40 2014/3: 31-40

Een peulenschil. Dat is het samenstellen van deze editie van de Blauwe Bak Top 40. Alleen de top drie blijkt lastig, het zijn allemaal toppertjes. Overigens is Faye Marshall nog steeds niet binnen, het lijkt erop alsof dat van woensdag geen formaliteit is geweest, maar dat hij het écht twee dagen te laat op de post heeft gedaan. Jammer, want Discogs heeft een veel grotere keuze dan Ebay en helemaal eenmalig gaat het ook niet worden. Ik zag dat mijn Duitse vriend Jörg doorlopend een lijst van een paar honderd titels heeft staan en daar zitten een paar 'zoekplaatjes' bij. Ik heb Faye Marshall een ereplek gegeven in de lijst, omdat ik er wel zeker van ben dat de plaat in de smaak gaat vallen. Ze heeft, zonder dat ik de laatste twee minuten ken van de plaat, desondanks de top 20 gehaald. Hier zijn de onderste tien, toch een heel klein beetje een 'bubbling under' in deze lijst.

40. Ask Me-Love Child's Afro Cuban Blues Band (US, Roulette R-7180, 1975)
De laatste toevoeging tot de lijst. Ik heb 'No More Tomorrow' van The Geminis ook op het lijstje staan, maar ja... die heb ik niet in de afgelopen drie maanden gekocht, maar reeds in juli 1997. Deze 'Ask Me' van Love Child's Afro Cuban Blues Band is niet de grootste favoriet uit de lijst, vandaar dat deze hekkensluiter mag zijn. Ook Rose Royce en Chic zijn eruit gefilterd, de plaatjes in deze Top 40 heb ik allemaal in juli, augustus en september 2014 gekocht.

39. I've Found Someone Of My Own-The Free Movement (US, MCA 60133, 1971, re: 198?)
In navolging van de nummer 40 nóg een plaatje dat ik op die druilerige dinsdagmiddag in Maastricht heb gekocht. In deze heruitgave is het eigenlijk de b-kant van, hoe passender kan het zijn, 'Walking In The Rain With The One You Love' van Love Unlimited. Ik ben er echter niet helemaal zeker van of deze wel in de reserve-Blauwe Bak thuishoort. Wellicht kan de positie in deze Top 40 dat veranderen, want nu ga ik zeker nog eens het plaatje opzetten!

38. God Gave Me A Song-Interdenominational Youth Choir Of Washington DC & Maryland (US, Cotillion 45-44062, 1970)
De man achter 'Divine Chord Gospel Show' heeft net een Europese tournee gedaan en heeft in Hannover opgetreden. Ik was wel uitgenodigd voor die avond, maar helaas kan ik het me niet permitteren. Ik denk dat het niet gaat gebeuren, maar als ik de soul eens helemaal ziek ben, duik ik de wereld van de zwarte gospel in. Dit plaatje van Interdenominational is een 'instapplaatje'. Hoewel, ik weet van deze niet of de groep zwart, blank of gemengd is geweest. Het heeft wel dezelfde atmosfeer als veel van de andere gospel-platen uit de jaren zeventig en tachtig. De verouderde mono-studio's kunnen in deze dagen alleen nog verdienen aan de lokale gospel-artiesten met soms erg grappige dingen als gevolg. Een zoet jaren tachtig-liedje met synthesizers in stoffig mono en knetterend styreen. Deze single valt overal buiten de boot, want het is niet op een klein label verschenen. Cotillion doet in hetzelfde jaren uitstekende zaken met de Woodstock-albums.

37. Law And Order-Love Committee (UK, Salsoul SSOL 109, 1978)
Deze is afgelopen week nog aan de orde geweest. Ik schreef toen dat ik hem voor de andere kant had gekocht, maar dat die te langdradig is. Het heeft zijn effect op de Blauwe Bak Top 40 gehad, want 'Where Will It End' heeft de lijst niet gehaald. 'Law And Order' is me eigenlijk ietsje té commercieel en dat zal ook de reden zijn geweest waarom de Jeffries de b-kant hebben uitgekozen. Hoewel... de plaat is slechts een pond en dat geeft wel aan dat zij hem niet in de platenbakken willen hebben.

36. Lean On Me-Frederick Knight (UK, Stax 2025-098, 1972)
De b-kant van Knight's hit 'I've Been Lonely For So Long' en eigenlijk staat die ook op de lijst als ik me opeens de keerzijde herinner. Die steelt mijn hart bij de eerste beluistering. Het heeft niks met Bill Withers' liedje te maken, maar het is een minstens zo sfeervolle 'Lean On Me'. Ik kan niet goed tegen mans' kopstem en gezien hij die in de a-kant gebruikt, is dit een logische keuze.

35. Trouble Over The Weekend-Betty Everett (US, Vee-Jay VJ-716, 1965)
De eerste single in deze lijst die dubbel staat genoteerd. 'Trouble Over The Weekend' is volgens de labelnummers en verscheidene websites de officiële a-kant, maar inmiddels is de andere kant de favoriet gebleken. Toch mag deze 'Trouble Over The Weekend' er zijn! We hebben het nog steeds over dezelfde Betty Everett en een ander plaatje dat in de schaduw staat van haar monsterhit 'It's In His Kiss'.

34. It Doesn't Matter-Neice Dezel (US, J&S 8718-6, 1966)
Ik moest laatst even dubben, want Rarenorthernsoul bood weer een J&S aan. Je komt spul van dit label niet heel vaak tegen en er zijn verzamelaars van het label, maar nee... ik heb het niet gedaan. Deze van Neice Dezel is een 'lucky shot' geweest. Jazzy rhythm & blues die smaakt naar meer, maar zoals het lijkt is dit één van de weinige opnames van Neice Dezel.

33. The Sweet Sounds Of Summer-The Shangri-Las (UK, Mercury MF-962, 1966)
In het begin heb ik deze single eens uitgescholden voor een Nederlandse persing, maar nee... het is de Engelse persing en die is op zichzelf ook weer niet héél zeldzaam. Drie euro is echter wel heel erg minimaal. De Blauwe Bak Top 40 richt zich uitsluitend op 'soulful' en 'groovy', de pure pop-dingen zijn eruit gelaten. Hoort The Shangri-Las dan wel in zo'n lijst? Ik vind van wel, omdat de meidengroepen een grote rol spelen in mijn verzamelwoede en je daar ook gerust eens een van de grotere namen in mag gebruiken.

32. Who's That Guy-The Kolettes (US, Checker 1094, 1964)
Zoals het een 'Northern Soul Doublesider' betaamt, staat deze ook dubbel genoteerd. Niet omdat ik beide kanten zo goed vind, maar eerder omdat ik de keuze zo lastig vind. Ik heb de b-kant dan toch maar het hoogst geplaatst, deze 'Who's That Guy' is me een beetje té stamperig. Hee, dit is een heel groot verschil ten opzichte van de Blauwe Bak Top 40 van twee jaar geleden. Ik weet het. De Blauwe Bak Top 40, mijn radioshow 'Do The 45' en mijn verzamelwoede: Het is iets wat voortdurend in beweging is. Momenteel geef ik de voorkeur aan iets meer subtiliteit en dit was twee jaar geleden nog uit den boze.

31. You Told Me A Lie-Jenny & The Rascals (NL, Artone OS 25329, 1965)
Wederom jammer! Die tik aan het einde van het nummer laat zich met geen mogelijkheid verwijderen. Het 'koopje' is achteraf gezien de enige juiste prijs geweest, voor het dubbele had ik me zwaar bekocht gevoeld. De fotohoes is sowieso in een prachtstaat, dus al zou ik nog eens een beter exemplaar in een neutrale hoes voor weinig kunnen krijgen? Van de beide kanten is 'You Told Me A Lie' wel het meest interessante. Ondanks een stevige Haagse tongval en een rammelende begeleiding, had dit toch wel uit de buurt van Chicago kunnen komen. Morgen ga ik naar de Scheveningse kust, dus het tweede deel van deze Blauwe Bak Top 40 ga ik pas na middernacht publiceren.

Raddraaien: Dorothy Collins

Na publicatie van dit bericht ga ik me meteen storten op de Blauwe Bak Top 40 van het komende weekend. Hoewel Faye Marshall nog altijd onderweg is, heb ik al een plekje voor haar gereserveerd. Ik hoop dat het een formaliteit is geweest dat de verkoper woensdag de status van 'betaling ontvangen' naar 'verzonden' heeft omgezet, want hij liet maandag in een mailtje weten dat deze op de post was gegaan. Dat maakt verschil... Op maandag of dinsdag gepost is het voor de zondag binnen. Op woensdag gepost is niet eerder dan dinsdag binnen... Ik hoop dat het niet zó lang hoeft te duren. Soms maak ik doelbewust een potje ervan op Soul-xotica, denk maar aan de Schijf van 5 kerstliedjes in eind juni 2011. Dat vandaag een kerst-EP centraal staat, is allerminst gepland. Dat is het 'toeval' dat huisnummers van kappers in de Gouden Gids heet. Zeventien singles vanaf 'Love Is Blue' van The Dells (uit de jaren zestig bak, ik heb ook een exemplaar in de reserve-Blauwe Bak) staat 'Blueberry Hill' van Fats Domino, maar die artiest heb ik al eerder gehad in Raddraaien. Zeventien verder betekent vooraan beginnen in de bak (Cocktail Trio tot en met Donovan) en dat brengt me bij deze zeer aparte EP van Dorothy Collins. Ik dank mijn Blogger-collega Ernie (Not Bert) voor de aanvullende informatie, want verder is helemaal niks over deze geluidsdrager te vinden. Het is de EP 'Seasonal Greetings' van Dorothy Collins uit, vermoedelijk, 1958.

Ik denk dat ik een jaar of acht ben als ik op een dinsdagmorgen in de vakantie met mijn moeder op bezoek ga bij tante Tine in IJlst. Het is een oudtante van mijn moeder en ik zal daarna geregeld tante Tine met een bezoekje verrassen. Ze is tevens een van de eerste die een zeker talent voor schrijven opmerkt bij mij. Die eerste keer dat ik mee mag, ga ik een eindje wandelen. Gek als het klinkt, maar ik ben nog nooit in dit deel van IJlst geweest en een paar honderd meter lijkt een wereldreis voor een kind van mijn leeftijd. Ik loop te dromen als ik plots oog in oog sta met een naambordje. Nijezijl. Een vreemde gewaarwording, want voor je gevoel ben je IJlst nog niet uit. Ik heb nog nooit iemand over Nijezijl gehoord en ik sta voor een oude melkfabriek met daarin een garagebedrijf. Koren op de molen van de autogekke jongeman. Ik haast me terug naar mem en tante Tine om het nieuws te verkondigen. Het is alsof ik een nieuw werelddeel heb ontdekt. De eerste jaren daarna wordt Nijezijl een soort van bedevaartsoord. Niet alleen voelt het iedere keer weer 'nieuw' aan, bovendien eindigt de wereld daar voor mij, omdat ik dan nog niet oud genoeg ben om langere fietstochten te maken.

Het garagebedrijf verhuist in de loop der jaren naar IJlst. Volgens mij zat in het andere deel iets met boten. Het is in ieder geval de uitbater van deze nering die in 1992 een winkel op zet ten behoeve van 'de fibrosis'. De taaislijmziekte 'cystic fibrosis' is nogal onderbelicht, maar door vrienden van mijn ouders is het voor ons dichtbij huis. Deze mensen staan nog steeds iedere zomer op braderieën om met handel geld in te zamelen voor de fibrosis. Het winkeltje in Nijezijl is eigenlijk meer een soort van pakhuis van boeken en platen. Deze worden niet per stuk verkocht, maar per kilo. Ik kom er een paar keer tussen 1992 en 1995 en volgens mij is de winkel vlak daarna dicht gegaan. Met name in de zomer van 1994 heb ik een hele leuke slag gedaan: Engelse acetaat-singles, demo's en promo's. Ik heb ze puur op intuïtie en associatie gekocht, maar dat is niet misselijk: De Engelse MGM-demo van 'Don't Go Way Little Girl' van The Shame (het debuut van Greg Lake), '14 Hour Technicolour Dream' van The Syn (behalve een klassieker in de Engelse freakbeat ook de groep van een pre-Yes Steve Howe) en de acetaat 'Sound Of Silence' van Rupert & David (Rupert is Rupert Hine, welke in de jaren zeventig nauw samenwerkt met Deep Purple en soloplaten maakt). De eerste keer dat ik in het winkeltje kom, is in september 1992. De eerste schooldagen voor mij, omdat ik een paar weken heb gemist door een ingescheurde enkelband. Ik ben op dat moment op krukken, maar kan wel fietsen. Omdat ik niet alleen school heb gemist, maar ook het kopen van platen, haal ik dit op deze vrijdag maar even in. Ik weet niet hoeveel kilo singles ik heb gekocht, maar het zijn er tientallen en ik geloof dat het uit kwam op vijftien cent per single. Daar zit deze Dorothy Collins-EP ook bij en volgens mij heeft de Top Rank-vermelding me overgehaald.

Dorothy wordt als Marjorie Chandler geboren op 18 november 1926 in Ontario, Canada. In 1940, als ze veertien jaar oud is, heeft Chandler al een loopbaan erop zitten als zangeres bij radiostations. Op dat moment neemt ze haar podiumnaam Dorothy Collins aan. Zij en haar familie maken dat jaar kennis met de orkestleider Raymond Scott. Hij neemt Collins onder zijn vleugels en traint haar op zangkwaliteiten als toonhoogte, uitspraak en presentatie. In de late jaren veertig krimpt Scott zijn orkest in tot een sextet en Dorothy wordt de leadzangeres. Voor een klein platenlabel neemt het sextet enkele platen op en dit is de eerste studio-ervaring voor Collins. In 1949 wordt Scott ingehuurd als orkestleider van het radioprogramma 'Lucky Strike's Your Hit Parade'. Collins is dan reeds zover opgeleid, dat ze het sextet kan leiden tijdens tournees als Scott niet aanwezig is. In 1950 raakt Scott het werk alweer kwijt, als het programma naar de televisiezender NBC gaat. Op aanraden van Scott doet Collins auditie voor de televisieshow en ze wordt prompt aangenomen. Haar ster is rijzende. In datzelfde jaar stapt ze in het huwelijksbootje met Scott. Het zal dertien jaar stand houden en twee kinderen voortbrengen, maar van een gezinsleven is nauwelijks sprake. Gedurende de jaren vijftig staat de agenda van Dorothy Collins vol met optredens, plaatopnames en theater.

Ze is bij veel Amerikanen in de jaren vijftig bekend als 'de stem van Lucky Strike'. Ze spreekt tal van reclames in voor het sigaretten-merk. Ook heeft ze een rijke discografie. 'My Boy - Flat Top' uit 1955 is één van haar grootste successen en ook deze heb ik in de betreffende jaren zestig-bak zitten (voor alle duidelijkheid: de jaren zestig-bak bevat alle singles van vóór 1970). Haar elpees zijn vandaag de dag een stuk schaarser en deze worden erg gezocht. Met name het kerstalbum dat Collins eind jaren vijftig uitbrengt. Het is al wel op cd verschenen, maar ja... de echte vinyl-freaks zijn pas tevreden als ze de elpee hebben. Onder liefhebbers van kerst-repertoire staat haar album met de geheide kerst-hits zeer hoog aangeschreven. Zelf begin ik enthousiast te worden bij haar elpee 'Experiment Songs'. In 1960 verschijnt 'Ballads For The Age Of Science', een box met zes albums waaronder 'Experiment Songs'. De platen zijn geschreven en geproduceerd door Hy Zaret en Lou Singer en behandelen wetenschappelijke thema's. De kerst-EP die vandaag centraal staat is opgenomen voor Sinclair Oil dat het uitgeeft aan vaste klanten. Het is blijkbaar een goedkope productie geweest, want de lijm van het label van de a-kant is uitgedroogd. Aan de achterkant van het label te zien, zat het maar op drie punten vastgeplakt...

Het huwelijk met Raymond Scott strandt in 1965 en Collins stort zich een tweede maal in een huwelijk dat eveneens niet lang stand houdt. Ditmaal is de acteur Ron Holgate de gelukkige. Collins bevalt van een derde dochter, maar in 1979 is ze weer een alleenstaande moeder. In die tijd heeft ze het druk met 'Follies', haar meest succesvolle toneelproductie. Na 1980 wordt het stil rond Collins. Ze overlijdt op 21 juli 1994 in haar huis in Watervliet in New York aan de gevolgen van astma in combinatie met een hartaanval.

Singles round-up: september 2

Ik meende dat ik het bij één aflevering zou houden deze maand, maar ik kwam vanmiddag 'per ongeluk' een paar singles tegen. Ik ben vandaag naar Jutrijp geweest om mijn broer te treffen en bij de overstap op de Prins Hendrikkade in Sneek had ik opeens twintig minuten speling. Dorkas heeft sinds een paar jaar een winkeltje vlakbij, ik was al eens eerder binnen geweest. Toen hadden ze alleen cd's, vandaag tref ik een handjevol singles en elpees. Die laatste zijn in de aanbieding, maar Robert Stolz staat vooraan en zo'n aftandse Camden-persing van een Paul Anka-verzamelaar hangt aan de muur. Laat maar! De singles zijn ook niet veel soeps, ook al ben ik erg in mijn nopjes met de eerste. Die zocht ik sinds een paar maanden en heb hem nu in een fraaie staat voor vijftig cent, net als de rest. Die kan nog net mee voor de Blauwe Bak Top 40, maar de samenstelling doe ik morgenavond en weet niet zeker of deze het gaat halen.

* Chic- You Are Beautiful (NL, Atlantic, 1983)
Ik weet niet of 'Floorfillers' aandeel heeft gehad hierin? Wel in het geval van 'You Are Beautiful', want die heb ik een paar maanden geleden nog in de show gedraaid. Ik ben sinds een paar maanden verslingerd geraakt aan het geluid van Chic en koop bijna iedere single die ik tegenkom van de groep. 'Dance Dance Dance', 'Everybody Dance' en 'Le Freak' heb ik zo al in de Engelse persing plus een Zuidafrikaanse 'I Want Your Love', plus dat ik de meeste singles ook nog in de Europese uitdossing in de bakken heb staan. Deze 'You Are Beautiful' kan ik dus toevoegen en als ik héél krap kom te zitten, kan die nog best eens hekkensluiter worden in de Blauwe Bak Top 40. Ik zit echter niet over dat laatste in, maar de single gaat wel in de reserve-Blauwe Bak!

* Donna Fargo- Funny Face (Canada, Dot, 1972)
Ziet er heel interessant uit op het gouden Dot-label, maar tegelijk weet ik ook dat ik preventief de tenen kan krommen. Donna Fargo is een pure kuntrie-zangeres, beetje Dolly, beetje Tammy, en vooral méér plattelandsdrama. Toch best een geinig plaatje voor op een zondagavond.

* Trini Lopez- Jailer Bring Me Water (NL, Reprise, 1964)
Ik ben al een stuk minder hebberig geworden ten opzichte van jaren zestig-singles, maar toch... als ik voor zo'n bakje sta met singles voor vijftig cent per stuk en er is weinig anders, dan grijp ik toe. Zo'n Trini Lopez zal ik niet snel opzetten, maar ik heb hem, geloof ik, nog niet in de bakken staan en dus mag die mee.

* Massiel- La La La (NL, Philips, 1968)
Er gaan geruchten dat de jury is omgekocht om dit 'La La La' van de Spaanse Massiel te laten winnen. Toch heeft Cliff Richard weinig last gehad van de nederlaag, evenals 'Power To All Our Friends' (1973) heeft hij grote internationale hits met zijn Songfestival-liedjes. Ik heb Massiel al eens in 1993 gekocht, maar dat exemplaar was toen al op de draad versleten. Deze van vandaag is niet veel beter qua vinyl, maar heeft wel het fotohoesje. Ach, wat moet je met anders met vijftig cent? En het gaat ook nog naar een goed doel!

* Staff Sergeant Barry Sadler- The Ballad Of The Green Berets (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Kan het erger? Ja hoor, kijk hier maar eens! De b-kant, 'Letter From Vietnam', is minstens zo hilarisch als de a-kant.

* The String A Longs- Wheels (NL, London, 1961)
Ik heb 'Wheels' in verschillende uitvoeringen, maar nog niet deze van The String-A-Longs. Ach, eigenlijk zijn ze allemaal inwisselbaar, maar voor vijftig cent zet ik hem graag bij in de jaren zestig-collectie.

Ik had eerst gedacht om morgen een dubbel bericht te doen, maar deze zes platen maken nét even een verhaaltje. Morgen iets uitgebreider, maar ik ben nu echt klaar voor mijn bedje!

niet vergeten (of toch maar wel?): Noa Babayof

Kleine-meisjes-met-grote-gitaren. Ik weet niet meer waar ik het vandaan heb gehaald, maar opeens was het daar. En het klopt in de praktijk vaak ook nog. Ik moet de eerste folkzangeres van 1.90 nog tegenkomen, het zijn stuk voor stuk onderdeurtjes die een capotasto op de hals van de gitaar hebben omdat ze anders niet bij bepaalde noten kunnen komen. Jarenlang heeft het fenomeen mijn leven beheerst, eentje in het bijzonder (ik ga haar naam niet meer noemen, kijk maar bij 5 december 2011...). Toen dat ineens afgelopen was, was ik eveneens meteen helemaal klaar met de vrouwelijke singer-songwriters. Emily Jane White was de laatste waarvoor ik mijn stoel was uitgekomen en de 'liefde' tussen mij en Meg Baird zal waarschijnlijk nooit over gaan. Gewoon niet naar concerten gaan en genieten van de platen, dan gaat dat wel lukken. Van Meg Baird is het een kleine stap naar Espers, de supergroep waar ze deel van uitmaakt, en vervolgens naar haar bandcollega Greg Weeks. Weeks richt in 2008 een platenmaatschappij op en één van de eerste artiesten die hij signeert is de Israëlische singer-songwriter Noa Babayof. Het album heb ik uiteindelijk nooit gekocht.

Afgelopen zaterdag heb ik Noa gedraaid in 'The Brainshake Sessions', meteen aan het begin van de show met haar sfeervolle 'Before Sleep'. Ik heb zaterdag erbij verteld dat ik vier jaar lang niet naar haar muziek heb kunnen luisteren en dat dit pas met 'Subspace' weer op gang is gekomen. Mondjesmaat, dat wel... Noa kan er zelf helemaal niets aan doen, maar ze herinnert aan een tijd waar ik niet met veel plezier op terug kijk. Het is waarschijnlijk in januari 2009 geweest. Hoe ik precies aan haar ben gekomen? Daar twijfel ik aan... Ik weet wel dat ik Sharon Van Etten heb gevonden via de pagina van Espers op LastFM, omdat Van Etten enkele malen als voorprogramma heeft gespeeld. Ben ik daar ook Noa tegengekomen of ben ik getipt door de Nederlandse boeker van 'die ene' zangeres die ik niet meer bij naam ga noemen? Feit is dat ze op dat moment drie liedjes op haar MySpace heeft staan. MySpace... Ook al zoiets 2008-2009. Tegenwoordig krijg ik nog wel eens uitnodigingen van (mij onbekende) dames die me iets meer (...) willen laten zien op hun MySpace. In 2008 heeft iedere zichzelf respecterende artiest een MySpace, maar dat is inmiddels helemaal opgeslokt door Facebook. Hoe dan ook, de drie liedjes van Noa Babayof komen op mijn Nokia logeren: 'Before Sleep', 'Marching Band' en 'At Your Death'. Met name in de eerste maanden van 2009 ben ik idolaat van Noa. Ze zit met 'Marching Band' in mijn laatste aflevering van 'Laat Horen', het jaarlijkse halfuurtje in de ether bij programmamaker Hugo Van Krieken. Van Krieken, inmiddels ook alweer vijf jaar niet meer onder ons, heeft een jingle in zijn show, 'alle muziek is wereldmuziek, behalve marsmuziek', en ik heb bewust voor 'Marching Band' gekozen zodat hij die jingle kan draaien. Verder laat Hugo, altijd recht-door-zee, kennen dat het niet zijn kopje thee is.

De eerste maanden van 2009. Een warrige tijd. 's Middags met koffie beginnen in Het Pandje en na een uurtje het eerste biertje. Om tien uur (of later) lam als een kanon naar de shoarma en dan naar huis. De volgende dag wakker met een loeiende kater en de stille wens dat dit ooit eens is afgelopen. Om drie uur 's middags is het echter weer 'da capo'. Ik leer tijdens een van de kroegbezoeken 'Learnalilgivinanlovin' van Gotye kennen, later nog eens 'Telefoontoppertje' geweest en jaren voor 'Someone That I Used To Know'. Om de kroeg-routine te doorbreken, ga ik weer aan het werk, maar ook dat schiet niet op. Ieder vrij moment van de dag ben ik aan het drinken of aan het ontnuchteren. In de categorie 'weinig opbeurende klanken' valt 'Beast' van Nina Kinert, maar ook de liedjes van Noa Babayof.

Het voordeel van Gmail is dat de mailbox-capaciteit ontzettend groot is en je dus weinig tot niets hoeft weg te gooien. Ik was laatst nog eens op zoek naar een mp3-tje dat ik in 2009 van iemand had gekregen en dat ik in een Classic Rock-show wilde draaien. Daarbij kom ik een aantal 'historische' emails tegen. Het bedankje aan Gerard voor het sturen van 'Back Home' van Cuby & The Blizzards. Verzonden op 20 september 2009 om twee uur 's middags. Gerard laat weten dat het bij hem zeikweer is, ik antwoord dat het tot Beilen donker is geweest, 'maar nu het zonnetje schijnt'. De straffe wind houdt het koel. Ik weet het moment moeiteloos voor de geest te halen. In mijn Gmail vind ik ook de mail-wisselingen met een forum-vriendin die ik lelijk uit het oog ben verloren. Ik heb haar in april 2009 blijkbaar middels een, nu verwijderde, email laten weten over mijn drastische ommekeer. Ze lijkt niet verrast te zijn. ,,Ik kon het aflezen aan de muziek waarnaar je vroeg". Toen moet ik heel luidruchtig 'nee' hebben geroepen, maar achteraf gezien begrijp ik het wel. Begin 2009 is de ideale voedingsbodem geweest voor Noa Babayof. De liedjes staan nog jaren op mijn telefoon, maar meestal sla ik ze over. Tegenwoordig vind ik een 'Before Sleep' nog steeds erg mooi, maar geen haar op mijn hoofd dat erover denkt om andere liedjes op te zoeken van Noa.

Meer dan 'From A Window To A Wall' lijkt Noa niet te hebben uitgebracht. Er staat me iets van bij dat ze een album had gemaakt dat alleen in Israël verkrijgbaar was en dat deze later opnieuw zou worden uitgebracht. Allmusic vermeldt daarentegen alleen dit album.

Week Spot: The Superlatives

Ik dacht echt dat ik een 'makkie' ging krijgen met de keuze voor deze Week Spot. Een single die het erg goed heeft gedaan in de Amerikaanse hitparade, een groep uit Detroit (dat over het algemeen erg goed is gedocumenteerd) en een nummer dat menig soul- en funk-dj tot de verbeelding móet spreken. Helaas! Zelfs mijn gewaardeerde collega-blogger Derek See weet helemaal niks te vertellen over The Superlatives, anders dan dat de naam van de groep erg goed gekozen is. Je komt bij deze single domweg superlatieven tekort. Ik zie geen andere weg dan ook maar meteen het platenlabel mee te nemen in het nu volgende verhaal, maar ook dat houdt niet over. Het verhaal is echter wel een onderdeel van de Week Spot, maar soms maak ik een uitzondering. Zie hiervoor de Week Spot van de afgelopen week van Debra, maar ook deze week ga ik er gewoon iets van bakken omdat het nummer het zó verdient: 'I Don't Know How (To Say I Love You)' van The Superlatives (1967).

Door conversaties met Marcus ben ik erachter gekomen dat het in de rockabilly en rock'n'roll net zo is als in de soul-beweging: De prijs van een plaat is bepalend geworden voor de kwaliteitsstandaard van een plaat. Menig deejay wil niet gezien worden met iets van minder dan twintig pond in zijn platenkoffers en de feesten waar zij draaien hebben meer weg van een competitie wie de duurste en zeldzaamste plaat heeft. De grootst mogelijke onzin natuurlijk. Door verschillende mailings hoor ik nog wel eens een plaatje dat uiterst zeldzaam is en daarom evenveel moet kosten als een middenklasser van acht jaar oud met verse APK. ,,If nobody in the last fifty years bothered to play that record, why would you?", schreef ik eens op een forum en kreeg daarin weinig bijval. Voor mij is het eenvoudig: Ik heb geen duizend pond tot mijn beschikking en als ik het zou hebben, dan ging het eerder op aan andere behoeftes dan een single van vijftig jaar oud. Zelf zit ik in het 'grondwerk': Dorothy Morrison en Lillian Dupree zijn uitschieters geweest. In het geval van 'Come Go With Me' van The Para-Monts is het misschien nog eens mogelijk, maar verder concentreer ik me op singles beneden de dertig pond. Ik zie dit exemplaar bij Buydiscorecords staan voor drie pond en denk meteen dat het 'hence price' is omdat het label is beschadigd. Achteraf gezien is deze voor drie pond eigenlijk nog ietsje te duur geweest, want beneden de tien pond heb je al een exemplaar in nieuwstaat. Maar zolang hij geluidstechnisch top is, hoor je mij daar niet over klagen.

Ik weet alleen dat Danny Moore de leadzanger is van The Superlatives en dat dit een zanggroep is uit Detroit. Het neemt in 1967 dit 'I Don't Know How' op voor het Dynamics-label, maar dat heeft nationaal gezien geen bereik. Zo wordt het in 1968 ondergebracht bij Westbound, een label dat een nationale distributie-deal heeft gesloten met Janus Records. In die hoedanigheid wordt 'I Don't Know How' zelfs nog een hit. Het bereikt een 39e plek op de R&B, maar wordt hetzelfde jaar een plekje ingehaald in de uitvoering van Carl Carlton op Back Beat Records. Richard Washington is de schrijver van deze kleine soul-symfonie. Hoewel Allmusic spreekt van een 'ballad', is het over het algemeen mid-tempo met een fantastische break en qua zang is het bijna een suite. Het doet mij ergens denken aan '(Romeo And Juliet's) I Don't Wanna Live Without You' van stadsgenoten The Fantastic Four. Niets ten nadele van The Who en The Pretty Things, maar soul en cantate gaan erg goed samen! 'I Don't Know How' is de derde single op het Westbound-label, maar niet de meest succesvolle. Dat is het uiterst bizarre 'The Americans' van Byron MacGregor. Ik had deze een paar weken geleden bijna gekocht voor de 'novelty', maar na deze nogmaals te hebben beluisterd op Youtube moest ik bekennen dat hij zelfs voor vijftig cent niet grappig is. Net zo gênant als 'Harm Met De Harp' als je het mij vraagt. 'The Americans' is een kruising tussen 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay en 'The Ballad Of The Green Berets' van Sergeant Barry Sadler. De meest succesvolle act van het label is Funkadelic, terwijl Westbound in ons land het beste bekend is van 'What's The Deal' van The Detroit Emeralds (1978). Het heeft enige tijd een zustermaatschappij genaamd Eastbound. De laatste Westbound-hit dateert van 1983, maar toch is het label actief en wordt nog altijd gerund door oprichter Armen Boladian. Hoewel? Zijn website is morsdood...

Discogs vermeldt maar liefst acht singles. De tweede van de groep heet 'I Still Love You' en zal jaren later door Goldmine Soul Supply opnieuw worden uitgebracht. Omdat ik een goed vertrouwen heb in de smaak van Goldmine en 'I Don't Know How' het enige is dat ik ken van The Superlatives, zal ik de andere nummers eens gaan beluisteren. Als de overige singles van The Superlatives net zo'n niveau hebben als deze Week Spot, dan wordt het een aangename ontdekkingstocht!

Singles round-up: september 1

De enige 'Singles round-up' van deze maand bevat twee titels die ik reeds heb behandeld plus twee die nog binnen moeten komen. Toch durf ik ze beide al te presenteren en staan ze eveneens beide genoteerd voor de komende Blauwe Bak Top 40. Hiermee begin ik zaterdag en tot en met dinsdag krijgen jullie iedere dag een aftelling van tien platen. Ik moet de lijst nog samenstellen, maar heb nu al een beter gevoel dan bij de vorige Blauwe Bak Top 40. Toen had ik een paar uitschieters, maar had vooral Dorothy Morrison ervoor gezorgd dat mijn vinyl-aankopen erg minimaal waren geweest. De afgelopen drie maanden heb ik me weer bezig gehouden met het 'grondwerk'. Voor twintig pond en minder is nog zoveel leuks te vinden. Kijk maar eens naar de zeven singles die ik vandaag aan jullie ga voorstellen...

* Little Jewel- I Want To (US, Tay-Ster, 196?, re: 2013)
Dit plaatje staat al tijden op mijn verlanglijstje, maar ik weet tot een paar weken geleden niet dat er een recente heruitgave is. Het origineel is zeer gewild. Ik zie Frank Popp (dj en leider van de retro-soulband Frank Popp Ensemble) in eerste instantie een exemplaar aanbieden voor honderd pond. Die is binnen tien minuten verkocht. Laatst zie ik een ander exemplaar. 'Slight warp, does not affect play', zegt de handelaar, maar bij een korte beluistering van de geluidsclip moet ik vaststellen dat het exemplaar afgedraaid is. Zijn vraagprijs is 80 euro. Toch blijkt deze repro ook nog wel wat voeten in de aarde te hebben. Ik heb in het verleden vaker van HHV Music, een Duitse grootgrutter, gekocht, maar nooit problemen of exorbitante verzendkosten. Hij is de enige Europese dealer die Little Jewel aanbiedt, maar... twaalf euro verzendkosten? ,,We versturen alleen verzekerd", komt het antwoord, maar dat is onzin. Een 3-single box van Etta James kost zes euro aan verzendkosten en dat is een normale prijs. HHV wil niet anders en dan is het opeens net zo aantrekkelijk om eentje uit Amerika te halen van een handelaar waar wel mee valt te praten (HHV heeft een héle slechte naam als het op correspondentie bij problemen aankomt). Belachelijk maar waar, de man is met zijn dertien dollar verzendkosten zelfs goedkoper dan HHV! Die verwacht ik vandaag of morgen. Ik ben benieuwd, want mijn mp3 is van een absurd slechte geluidskwaliteit. Het komt uit dezelfde serie als mijn '96 Tears' van Big Maybelle en dat belooft een hernieuwde kennismaking!

* Love Committee- Law And Order (UK, Salsoul, 1978)
Meer dan ooit tevoren sta ik onder invloed van Modern Soul. Het is een grotendeels onontdekt terrein, ofwel... de massa heeft het nog niet ontdekt. Deze van Love Committee zie ik voor een pond bij Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul en hij staat met de b-kant geadverteerd. Dat nummer, 'Where Will It End', klinkt in het geluidsclipje best interessant, maar blijkt in de praktijk met vier-en-een-halve-minuut aan de lange kant. Na drie minuten geloof je het wel. 'Law And Order' is met drie minuten precies genoeg. Het is commerciële disco die het nooit heeft gehaald, in progressieve soul-kringen zijn ze eind jaren zeventig dol op dit soort van platen. Zelf moet ik bekennen dat ik ze beter heb gehoord, maar deze ging louter als bonus mee in het pakketje en dan kan ik niet ontevreden zijn.

* Faye Marshall- Tonight I'm Gonna Make You A Star (US, Fay-Don, 1979)
Ik heb vorige week zondag de bestelling geplaatst van Love Committee, O'Jays, Wee en The Whispers, als ik dinsdagmorgen mijn mail open. Rarenorthernsoul heeft net haar mailing de deur uitgedaan en ik kijk even in het lijstje. Ik zie deze van Faye Marshall en ben gewoon nieuwsgierig. Bij de eerste noten weet ik het al: Die moet ik hebben. Toch is het andere pakketje net verzonden en om nu opnieuw een bestelling te plaatsen? 's Middags is deze Faye Marshall verkocht en ik krijg even spijt. De twaalf pond is niet onaardig in vergelijking met de veertig dollar van iemand op Ebay. Tot overmaat van ramp staat de volledige plaat niet eens op Youtube en zo word ik opeens erg hebberig. Ik ontdek Discogs als 'marktplaats', waar ik het eerder gebruikte voor release-info. De single is vandaag op de bus gegaan en verwacht ik vrijdag of zaterdag binnen. Ik heb nu al besloten dat deze op nummer 20 in de Blauwe Bak Top 40 gaat komen. Het gaat ook nog wel Week Spot worden, kan ik jullie beloven! 'Tonight I'm Gonna Make You A Star' is een héérlijk nummer. De 90 seconden die op Youtube staan, smaken zonder meer naar een volledige versie. Op Rarenorthernsoul is de scan nogal onduidelijk en zie ik 1979 aan voor 1975 en dat is maar een geluk geweest? Doorgaans sla ik platen uit 1979 heel snel over, maar bij deze kom ik superlatieven tekort. Ik kan onmogelijk wachten tot zaterdag...

* The O'Jays- Don't You Know A True Love (US, Astroscope, 1969, re: 1972)
Ik heb de correcte spelling aangehouden, maar op het label staat abusievelijk Ojay's als groepsnaam. Oorspronkelijk is dit 'Don't You Know A True Love' uitgebracht in 1969 op het Bell-label, maar verschijnt op Astroscope als de groep heeft getekend bij Gamble en Huff en een grote hit heeft met 'Back Stabbers'. De b-kant is wel nieuw, 'Peace' komt voort uit sessies die de groep heeft gedaan met H.B. Barnum tussen het ontslag bij Neptune en het aanbod van Gamble en Huff. Toch ga ik geheel voor de a-kant. Het had in de schaduw van 'Back Stabbers' zomaar een hit kunnen worden, want ook in 'Don't You Know A True Love' klinkt de groep vrij agressief.

* The Shangri-Las- The Sweet Sounds Of Summer (UK, Mercury, 1967)
Onlangs al behandeld op Soul-xotica. Wellicht heb ik toen geschreven dat het de Nederlandse persing was, maar ben inmiddels er over eens dat deze geperst is in Engeland.

* Dee Dee Warwick- We're Doing Fine (US, Blue Rock, 1965)
Het plaatje dat niet langer kon wachten en meteen Week Spot moest worden! Omdat deze 'Singles round-up'-berichten erg handig zijn bij het opzoeken, vermeld ik deze en die van The Shangri-Las toch nog even. Overigens schreef ik in juli in deze serie over een plaatje dat ik voor iemand had gekocht en waarvan ik de titel niet wilde vrijgeven. Ze heeft het inmiddels als ludiek verjaardagscadeau gekregen, dus nu kan ik het wel vertellen: Het was 'Alors Je Chante' van Rika Zarai.

* Wee- Try Me (UK, Soul 7, 1977, re: 2014)
DJ's en verzamelaars verdringen elkaar als een oorspronkelijk exemplaar van 'You Can Fly On My Aeroplane' van Wee opduikt. Reden voor Numero Music Group om het album opnieuw uit te brengen. Het Londense re-issue-label Jazzman krijgt exclusieve toestemming om vier nummers van het album op single te persen. Hier is de eerste van de twee, ik denk dat ik die andere vroeg of laat ook nog ga kopen. Norman Whiteside is de naam... Een songschrijver met een droom van een concept-album. Een plaat waarin zowel het rauwe straatleven als gedrogeerde dromen samen komen. Het zit tussen Stevie Wonder, Sly Stone en Jamiroquai in. Jamiroquai? Dat is toch bijna twintig jaar later? Klopt, maar het zou me niks verbazen als Jason Kay zou toegeven dat hij dagelijks naar dit album heeft geluisterd toen hij zijn band begon. 'Try Me' doet in het begin erg denken aan Al Green, misschien wordt het benadrukt omdat hij Al's titel 'I Can't Get Next To You' vrij citeert. Ik krijg nog een kluif om een favoriete kant te kiezen, want de b-kant is 'You Can Fly On My Aeroplane' en is net zó lekker. 'Sexy' jaren zeventig-grooves met een stem die aan voorgenoemde artiesten doet denken. Het is niet zo verwonderlijk dat verzamelaars liever hun kind verkopen dan deze elpee.

* The Whispers- Needle In A Haystack (US, Soul Clock, 1970)
En zo sta ik opeens voor een raadsel, want ik zie dat 'Needle In A Haystack' al in 1967 is uitgebracht op het Dore-label, maar toch vind ik deze Soul Clock-opname niet echt 1967 klinken. Gaan we even verder uitzoeken, want ik denk dat hier een potentiële Week Spot is. Overigens is het hier de b-kant van het eveneens uitstekende 'Seems Like I Gotta Do Wrong', dat echter iets langzamer is. 'Needle In A Haystack' heeft geen verband met het Motown-nummer, maar klinkt als een crossover-soul-nummer hoort te klinken van een groep die geworteld is in de doowop. Dit is dezelfde formatie die in de begin jaren tachtig een paar vette disco-hits heeft en ik heb sinds een aflevering van Floorfillers een bijzondere interesse voor hun werk gekregen. Of, nee... dat is niet waar... De inspiratie heb ik hier vandaan toen 'It's A Love Thing' van The Whispers in Raddraaien zat en van daaruit heb ik een 'Three-By-One' gedaan in Floorfillers.

Schijf van 5: seizoenen

Vandaag een dubbel bericht. Dan zitten we weer op schema en ik beloof plechtig dat dit het geval zal blijven de komende tijd. Zaterdagavond had ik mijn 'oudejaarsavond' en twee jaar geleden heb ik op de zondag erna een lange fietstocht gemaakt. Vorig jaar is dat door Buze-optreden en radioshow erbij in geschoten, maar dit jaar was die fietstocht weer ingepland. Aanvankelijk is het plan om richting Leiden te gaan, maar dit is uitgesteld tot volgende week. Gisterochtend ben ik met de fiets op de trein naar Coevorden gegaan en vanuit daar de Saksenroute richting Enschede gevolgd. Daar zit ook een stuk Vechtdalroute bij in (van het kruispunt in Ane waar de ANWB-route nu officieel stopt tot vijf kilometer voor Ommen). Vervolgens bij Den Ham de bossen weer uit en na Vroomshoop is het al maar het oosten in totdat het gaat vervelen. Het zijn autoluwe wegen, maar weinig toeristisch. Pas bij Ootmarsum krijg je het vakantiegevoel terug. Even verderop, in Beuningen, besluit ik dat we Enschede niet meer gaan halen en ga via De Lutte naar Oldenzaal, vanwaar ik de trein weer pak. Gisteravond was ik té bekaf om nog te schrijven, moe maar voldaan, en dus krijgen jullie vandaag de Schijf van 5 seizoenen en ben straks even voorbarig met een Singles round-up.

Op Soul-xotica is alles anders. Hier vieren we het kerstfeest in juni met een Schijf van vijf kerstliedjes, vieren we oud en nieuw in september en... tellen we maar liefst vijf seizoenen in een jaar! Ik meen steeds maar dat ik seizoenen over het hoofd zie, maar de volgende vijf moesten het maar worden. Eveneens met dank aan Peter die me afgelopen week een lijstje deed toekomen. De nummer vijf staat op zijn lijstje en ik had hem ook al bedacht. Een plaat waar je niet omheen kan en zeker als 'Seasons In The Sun' niet echt tot een favoriet behoort. De groep zelf hebben we onlangs nog te gast gehad in Raddraaien. Op de vijfde plek zet ik 'Time Of The Season' van The Zombies. Opgenomen in 1967, maar pas een hit in 1969 als The Zombies alweer zijn teruggekeerd naar hun graftombe.

Het record staat voorlopig op drie, maar ik hoop dat ik nog eens eentje met vier ga meemaken. Bij de eerste maal Vechtdalroute in de zomer van 2009 begint de maandag met iets té fris voor t-shirt, is het rond de middag tropisch warm en krijg ik later te maken met hoosbuien. Dat reken ik tot 'drie seizoenen op een dag'. Je zit er doorgaans niet op te wachten op 27 juli, maar voor de belevenis had het best even mogen sneeuwen of vriezen op die dag. Net zo magisch als deze belevenis is ook het liedje van Crowded House. Pure eenvoud met eeuwigheidswaarde. 'Four Seasons In One Day' van Crowded House (1991) staat op vier.

Donovan begint in 1964 als het Britse antwoord op Bob Dylan. Ook Donovan heeft een boodschap, maar dat is twee jaar later nauwelijks meer voor te stellen. Dan slaat de beste man wartaal uit. Het is het uiterste begin van de psychedelica. Donovan is niet alleen een fervent gebruiker van de chemicaliën, maar het heeft tevens weerslag op zijn muziek. In Engeland is hij vroeg met het geluid. In 1967-68 stopt iedere zichzelf respecterende popgroep een sitar of teruggedraaide tapes in haar liedjes, maar Donovan doet het al in 1966. In 'Season Of The Witch' bijvoorbeeld, een mijlpaal in de Engelse 'acid-rock'. Dit nummer uit 1966 staat vandaag op drie.

The Fuzz is onlangs aan bod geweest als Week Spot met 'I'm So Glad'. Dat liedje vertegenwoordigd de zomer in hun eigen 'suite' van de vier jaargetijden. Op twee zet ik een liedje van dezelfde groep dat niet bijzonder gelieerd is aan een seizoen. 'I Love You For All Seasons' is een heerlijk melodieus popliedje, een stuk langzamer dan het opgefokte 'I'm So Glad' en het past hierdoor moeiteloos in ieder seizoen van het jaar. De single uit 1971 wordt vrijwel overal in Amerika aangeboden voor stuivers, maar de verzendkosten maken het vaak tot een duur uitstapje. Toch zie ik de single nog wel in mijn bakken komen. 'I Love You For All Seasons' van The Fuzz mag op twee.

De nummer 1 komt gewoon uit ons kikkerland. 'Seasons' van Earth & Fire is niet zomaar een favoriet in huize Louwsma, dit is een liedje dat me altijd smaakt! Het is tevens de eerste die ik me bedenk bij het vaststellen van het thema en ik heb geen andere plaat kunnen bedenken die hierboven kan staan. Met driekleur en wimpel op 1: 'Seasons' van Earth & Fire (1969).

Volgende week tel ik af van 30 naar 21 in de Blauwe Bak Top 40, dus dan is er geen Schijf van 5. Een week later wil ik de gitaar centraal zetten: Vijf liedjes met 'gitaar' in de titel. En voor de goede orde, ik heb op dit moment maar twee in gedachten, dus het word voor mij ook een verrassing!

Brainshake Sessions deel 3

Ach, vooruit! Omdat in totaal één week compleet blanco is geweest, heb ik besloten nog een nummer van de speellijst te schrappen. Misschien is het een beetje overdreven, ik moet gewoon even bekijken hoe ik vanavond met de tijd uitkom. Feit is dat ik een slotstuk in gedachten heb dat bijna tien minuten duurt en nog een paar lange nummers in het lijstje heb. Dat extra nummer 'Motion Picture Soundtrack' van Radiohead zijn. Misschien nog wel het meeste vanwege de laatste woorden in het nummer: 'I see you in the next life'. Dat is namelijk de eerste en laatste gedachte die ik hen nadat mijn hoofd de klinkers heeft geraakt. Toch blijkt het nog niet te zijn afgelopen...? Deze 23 liedjes kunnen jullie vanavond beluisteren in mijn eenmalige show 'The Brainshake Sessions' op Wolfman Radio. Dat is tussen 11 en 1 'onze' tijd.

17. Familiar Feeling-Moloko (2003)
Bij welk nummer op 'Catalogue', het verzamelalbum van Moloko, ik onderuit ben gegaan, weet ik niet meer. 'Nothing can come close to this familiar feeling', is gewoon een staaltje zwarte humor van mijn kant. Feit is wel dat Moloko zijn werk naar behoren doet. Aan de hand van de liedjes op de cd kan ik de tijd tussen Diever en Vledder inschatten. Plus de afstand tussen beide plaatsen op de handwijzers brengt me tot de conclusie dat ik 26 kilometer per uur heb gefietst. Onverantwoord natuurlijk! In Vledder zélf krijg ik plots het idee. Ik zal afstevenen op één van mijn stamkroegen, daar de situatie uitleggen aan de kroegbaas en hopelijk kan ik van een kortlopende lening hapjes bekostigen. In Vledder is het altijd opletten, ook overdag en minder moe, want het fietspad loopt daar erg vreemd. Ik mis het die avond en kom uit in een straatje waar ik normaal niet hoor te zijn. Daar ligt de tak die ik te laat opmerk.

18. Warwick Avenue-Duffy (2007)
De 'medici' schatten het in als een 'lichte hersenschudding' en ik weet dan nog niet dat het in verband wordt gebracht met alcoholgebruik. Terwijl ik bijna een half jaar geen druppel heb gedronken! Ik ben binnen 24 uur weer thuis. Die eerste week is feitelijk blanco voor mij, er zijn enkel een paar muzikale herinneringen. Ik hoor dit nummer van Duffy op de radio en barst in snikken uit. Dat mag, maar het gevolg is iets dat ik wijt aan de hersenschudding en dat in andere vormen zich zal herhalen: Ik schijn later dezelfde week de cd 'Rockferry' te hebben gekocht. Dat en het kiwi-ongeluk van een paar weken later is onvergeeflijk!

19. All I Need-Air (1998)
Als ik me iets meer bewust wordt van mijn situatie voelt het eigenlijk best fijn. Eén helft van mijn hoofd is stil, ik hoor alles in mono. Ik koop in die weken het album 'Moon Safari' van Air en dit blijkt de ultieme hersenschuddingschijf! Alles is lief en knuffelzacht aan dit album. Mijn hersenen zijn in geschudde toestand dol op deze suikerklontjes.

20. How Can I Be Sure-Dusty Springfield (1970)
Mijn hoofd heeft een flinke klap gekregen en het zal later blijken dat ik dingen ben kwijtgeraakt, maar aan mijn muziekkennis ontbreekt het hem niet. Mét hersenschudding herken ik hier nog steeds de fout. Het album heet 'Walk On By- The Very Best Of Dusty Springfield'. Dusty heeft heel veel opgenomen in haar leven, maar 'Walk On By' is nimmer in haar opgekomen. Dit 'How Can I Be Sure' krijgt me een jaar later nog eens écht stil, maar evenals Air is Dusty precies wat mijn beschadigde hersenen nodig hebben.

21. Isobel-Björk (1995)
Toch is die keuze soms ook ietwat 'uneasy listening'. Neem nou Björk. Omdat ik de elpee 'Greatest Hits' niet zo snel kan vinden, koop ik hem dan nog maar op cd. 'Isobel' is voor wat dat betreft een nummer voor de eeuwigheid.

22. Wish I Didn't Miss You Amymore-Angie Stone (2002)
Ik had hier Macy Gray staan met 'I'll Try', omdat ik die in de voorgaande maanden had gekocht. Die cd, een 'best of', is mijns inziens 'behang per strekkende meter', maar met de hersenschudding presteer ik het op een middag om drie- of viermaal naar het complete album op 'shuffle' te luisteren. Een leuk 'weetje', maar dan draai ik toch net even liever dit prachtnummer van Angie Stone.

23. Arac Acul/The Earth Is Blue-Damon & Naomi (2005)
Een nummer met een enorme betekenis voor mij. Past zowel in het begin van het verhaal als aan het eind of ieder willekeurig moment daar tussenin. Dit is niet het geluid van 2009, dit is het geluid van alle tijd voor mij. De prachtige finale van een hopelijk onvergetelijk programma?

Dit is tevens het bericht van zaterdag, zondag publiceer ik de Schijf van 5 en maandag gaan we verder met een Singles round-up.

Brainshake Sessions deel 2

Vanavond tussen elf en één (onze tijd) breng ik op Wolfman Radio de eenmalige show 'Brainshake Sessions' waarin ik op een muzikale manier 'mijn 2009' ga brengen. Dit omdat het vandaag vijf jaar geleden is dat ik het ongeluk had met de fiets en omdat ik sinds 2010 deze datum 'herdenk' als mijn persoonlijke oudejaarsavond. Ik presenteer jullie vandaag in drie delen de speellijst die ik mezelf heb voorgenomen. Vanaf het moment dat ik ben gestopt met drinken (2 april 2009) tot en met de gevolgen van de hersenschudding, deze liedjes vertellen het complete verhaal voor mij.

9. Itchycoo Park-M People (1996)
Ten opzichte van 'deel 1' schuiven we meteen een heel stuk op in de tijd. De maanden tussen april en augustus zijn op zichzelf erg waardevol geweest en muzikaal ook zeer rijk, maar toch sla ik die voor het verhaal even over. Ik ben sinds eind mei weer thuis, alleen duurt het nog een aantal weken voordat ik het echt als 'thuis' kan bestempelen. Mijn huis wordt grondig onder handen genomen, een klus die ik niet alleen kan klaren en waarbij ik hulp krijg van professionele schoonmakers. De daaropvolgende weken maak ik huis 'gezellig' (zo gezellig als dat ik het wil hebben) en geniet bovenal van het prachtige (fiets-)weer. Met M People zit ik opeens op de eerste dag van de vakantie: De Vechtdal-route van Ommen tot Darfeld die ik vorige maand hier nog heb beschreven. Eigenlijk gaat M People terug naar 'de monstertocht' (Tuk-Manchester-Tuk), maar op deze eerste fietsvakantiedag is het gevoel weer helemaal daar. Weer dat aparte gevoel van vrijheid, hoewel het tegelijk ook dreigend aanvoelt. Er hangt iets in de lucht...

10. Ogdens' Nutgone Flake-The Small Faces (1968)
Tijdens de Vechtdalroute gekocht in Metelen. Dit album gaat de soundtrack van de rest van de vakantie worden! Bij het instrumentale titelnummer droom ik een paar weken later van een radioprogramma waarvoor dit een prima 'tune' kon zijn. Toch blijft het aanvankelijk bij dromen, zoiets als Wolfman Radio heb ik nooit voor mogelijk gehouden.

11. The Morning After-Maureen McGovern (1973)
Na de vakantie heb ik even moeite om de draad op te pakken. Zou dit, achteraf gezien, de terugslag zijn geweest? Ik heb, hoe dan ook, geen enkel moment behoefte gehad naar een alcoholisch drankje, dus daarin heb ik gelijk gekregen. Ik geloof dat het eerste contact met de nieuwe psychiater daarmee te maken heeft. De man werkt normaal gesproken met verslaafden, maar laat meteen weten mij niet als een verslaafde te zien. Dat hij dat wél doet, blijkt een maand later uit zijn eerste rapportage. Ik breng halverwege september een paar dagen door in bed en laat nauwelijks mijn neus zien buiten de deur. Dan ga ik op aanraden van een vriendin weer fietsen. Naar het bos, want dat heb ik volgens haar nodig. Het is donderdag 17 september als ik 's avonds, het is al schemerig, een heel eind fiets en ontdek dat ik vrij dicht bij het Dwingelerveld woon, iets dat ik me nooit had gerealiseerd. Het is die avond te donker om het gebied in te gaan, maar ik zal het onthouden. Even later eet, drink en rook ik wat op een bankje in Ruinerwold. Ik heb een verzamel-cd opstaan en opeens word ik bevangen door dit nummer van Maureen McGovern. Ik ken het nummer op zichzelf wel, maar het heeft me nog nooit zo diep geraakt als hier op deze avond.

12. Love Is In The Air-Shocking Blue (1967)
Wat ik vrijdag 18 september heb gedaan? Geen flauw idee! Wel weet ik dat ik zaterdagochtend heel vroeg wakker ben. Ik zit te wachten op mijn salaris dat elk moment gestort kan worden. Het is laat op de ochtend dat ik naar de pin-automaat been. Nog steeds niks... Ik ga koffie drinken op het terras van Het Pandje en tref daar een vriend die me een tientje wil lenen. Zo kan ik me toch even redden. Ik raak met de buurman van Het Pandje aan de praat en hij vertelt me dat hij bakken met singles heeft staan. Ik kijk er tussen en hou opeens de originele persing van 'Love Is In The Air' van Shocking Blue in mijn handen. Hij vraagt vijf euro, maar dat kan ik niet meteen missen. Ik spreek met hem af dat ik ze een week later kom halen en dan ook de platen afreken. Deze vondst kan ik 's avonds nog steeds nauwelijks bevatten. Die avond fiets ik naar het Dwingelerveld voor een eenvoudige picknick en ontdek daar op de bordjes dat het 'helemaal niet zo ver is' naar Grolloo. En we moesten altijd nog eens kijken bij het borstbeeld van Cuby, dus dat kunnen we morgen wel gaan doen?

13. Back Home-Cuby & The Blizzards (1966)
Ik wist dat ik dit mp3-tje nog in mijn mailbox had zitten en zo las ik plots het antwoord dat ik schreef op 20 september 2009. Ik heb 'Back Home' via het forum van het Steenen Tijdperk gevraagd met de reden. Gerard schenkt me het nummer en hoopt dat ik beter weer heb want 'hier is het niet wat'. Ik schrijf terug dat het zonnetje bij Beilen is gaan schijnen, maar dat de stevige wind het koel houdt. Het grote bestand vreet van mijn telefoon-batterij, maar desondanks kan ik het die dag nog tweemaal draaien. 'Back Home'. Iets dat ik vandaag niet meer ga redden...

14. Bongo Rock-The Incredible Bongo Band (1973)
Dit instrumentaaltje wordt die middag gedraaid in het Steenen Tijdperk en het is zo'n tune die ik in jaren niet heb gehoord en waar ik evenmin de titel of uitvoerende van weet. Een paar weken na de hersenschudding herinner ik dit opeens en vraag het aan de producer van het radioprogramma. Hetzelfde forum helpt me vervolgens aan een opname.

15. From Now On-Supertramp (1977)
Deze staat voor de show 'op de wip', maar verder... Het is inmiddels na zessen als ik Grolloo weer verlaat. Het blijkt toch nogal een stukje verder te zijn dan ik had gedacht, maar... wat let me? Mijn lichaam is immers tot alles in staat sinds ik ben gestopt met drinken? Kijk maar naar de bizarre prestaties die ik heb geleverd in de vakantie? De drie plakken brood die ik van huis heb meegenomen, zijn inmiddels op. Ik heb nog een paar euro over, daar moest ik nog maar een zuinig patatje van kopen. Véél te minimaal voor een fietsprestatie als deze, het móest gewoon eens mis gaan! Even na Hooghalen zet ik 'The Very Best Of Supertramp' op, een cd die ik in jaren niet meer heb gehoord, maar die me op dat moment erg goed doet.

16. Red Telephone-The Love (1967)
Arthur Lee neemt 'Forever Changes' op met zijn band The Love als zijnde een testament. Hij heeft het visioen gehad dat hij binnen onafzienbare tijd zal overlijden. In werkelijkheid zal dat nog ruim veertig jaar duren. Ik ben niet bezig met een testament, maar fiets op deze twintigste september wel mijn dood tegemoet. Het kale patatje in Oranje is te verwaarlozen en raak oververmoeid als ik in Diever plaatsneem op een bankje. Nog steeds geen salaris binnen en té weinig geld om iets te kopen, als er iets was open geweest op deze zondagavond. Ik moet ritmische muziek op hebben, waar ik stevig van kan doorfietsen met het verstand op nul. Muziek waarbij ik niet in slaap val. De keuze valt op 'Catalogue' van Moloko. En daar gaan we! Compleet gaar, maar desondanks een gemiddelde snelheid van 26 kilometer per uur door laaghangende mist. En Moloko op de koptelefoon.

Brainshake Sessions deel 1

Gisteren niet gepubliceerd en dan nu opeens drie berichten? Ja, het moet zomaar even. Het is inmiddels zaterdagochtend als ik dit schrijf: 20 september 2014. Gisteren was het vijf jaar geleden dat mijn oudste broer is getrouwd. Nu wil ik wel eens zulke data vergeten, maar in dit geval kán ik het gewoon niet vergeten. Vandaag is vijf jaar geleden dat ik een acrobatische buiteling heb gemaakt met mijn fiets. Een zware hersenschudding als gevolg, maar... dat had ik nu net nodig! Amerika heeft haar 9/11, ik heb mijn 20092009. Vierentwintig weken na mijn laatste biertje is de val het einde van het 'zweeftijdperk'. Opeens sta ik weer met beide benen op de grond en kan weer concreet gaan werken aan een toekomst zonder de drankjes. Sinds 2010 vier ik op 20 september mijn oudejaarsavond en vanavond ben ik op dat moment in de lucht. Ik heb een lijstje opgesteld van 24 liedjes die ik sowieso graag zou willen draaien vanavond en ik presenteer ze jullie vandaag in porties van acht. Het idee van 'vierentwintig liedjes' is geen bewuste keuze geweest, maar kleurt weer fijn bij de vierentwintig alcoholvrije weken.

1. Before Sleep-Noa Babayof (2008)
Ik ga vanavond in 'Brainshake Sessions' mijn verhaal vertellen over deze vierentwintig weken. Niet tot in hele diepe details, het moet immers amusant blijven, maar toch... die periode hangt (evenals de rest van mijn leven) van muziek aan mekaar vast en het leent zich dus uitstekend voor een radioshow? Ik begin 'rustig', maar toch ook met een zekere dreiging. Eigenlijk is Noa Babayof meer iets van vóór 2 april 2009, de dag waarop ik de alcohol vaarwel zeg, dan erna, maar toch lijkt het me aardig om hiermee te beginnen. Ik heb Noa vorig jaar ook gebruikt voor 'Subspace', een ander eenmalig programma op Wolfman en dat was voor het eerst in vier jaar dat ik weer durfde te luisteren naar Noa Babayof. Deze muziek staat namelijk synoniem aan de laatste alcoholische weken van 2009. Zware kost, maar desondanks flinterdun verpakt. Ik hou van die tegenstellingen, maar dat mocht inmiddels bekend zijn?

2. Feelin' Good-The Frank Cunimundo Trio ft. Lyn Marino (1967)
Voor de massa bekend als de jaren negentig-reclame voor het biermerk Brand. Erg bizar voor iemand die net is gestopt met de drankjes, maar ik voel me als die man op de schommel bovenop die wolkenkrabber. Niets doet me wat en ik voel me bovenal bevrijd. Op de leestafel liggen een paar jaargangen van de Wandelkampioen en het is mijn favoriete leesvoer. Stiekem droom ik van een wekenlange 'hike' door Spanje en ga een paar weken later zelfs wandelschoenen passen. Ik verkies uiteindelijk toch weer de fiets. Het plaatje heeft me in 1996 al veel plezier gegeven, maar sinds 2009 straalt dit nummer vooral de herinnering van april 2009 uit.

3. Feelin' Stronger Everyday-Chicago (1973)
Nog zo'n 'soundtrack' uit die eerste weken. Een nummer dat ik graag en veel op tien door mijn koptelefoontjes laat blazen. Overmoed? Nee, ik weet honderd procent zeker dat ik de alcohol niet meer ga aanraken en hoe meer de omgeving zegt dat ik nog last zal krijgen van een terugslag, des te zekerder ben ik ervan dat ik dit niet zal hebben of dat ik er boven zal staan. Of dat laatste is het geval geweest of ik heb de terugslag gemist. Alleen bij vrieskou verlang ik naar Jägermeister en durf ik niet in de buurt van wijn te komen. Van bier heb ik in de voorliggende zeventien jaar meer dan genoeg gehad!

4. California-Joni Mitchell (1971)
Bij een 'nieuw leven' hoort 'nieuwe muziek'. Ik heb nooit zoveel opgehad met Joni Mitchell, ofwel... verder dan 'Ladies Of The Canyon' ben ik nooit gekomen. 'Blue' is zo'n elpee die je móet hebben en ik koop hem in 2007 of 2008 zonder deze ook maar eens te draaien. Dat verandert in april 2009. Iedere avond is hetzelfde ritueel. Gerrit eist de eetkamertafel op, zet de Numark PT01 neer, sluit koptelefoon aan en gaat platen draaien. Joni Mitchell hoort vooral bij overdag. De eerste week is een 'snuffelweek' en de helft van de tijd doe ik niks, maar mag ook niet zelfstandig naar buiten. Joni Mitchell's 'Blue' brengt me troost in deze uren en, bovenal, word ik geraakt door haar muzikale statement. Het is nu een album dat ik niet meer kan weg denken uit mijn leven!

5. Rehab-Amy Winehouse (2006)
Ik heb ietwat een hekel aan het nummer als het uitkomt. Iedereen vindt het zó fantastisch en ik vind het allemaal reuze meevallen. De productie klinkt me veel te plastic voor een jaren zestig-nummer. Toch wordt 'Rehab' in april 2009 alsnog een lijflied. Waar mevrouw Winehouse niet zonder haar fles kan om haar verloren liefdes te doen vergeten, daar zie ik het om een andere reden niet zitten om naar een ontwenningskliniek te gaan. Ik ben namelijk zo zeker van mijn zaak dat ik niet dag en nacht wil 'werken' aan een behoefte die er niet is. Om tussen mensen te zitten die de grootst mogelijke problemen hebben om van hun verslaving af te komen. Voor mij is het gewoon een bekeken zaak. Ik mag echter een paar weken blijven totdat er plek is in de kliniek. Op 27 april 2009, een dag voor mijn 34e verjaardag, heb ik de langverwachte 'intake', maar dat is in tien minuten klaar. ,,Wij kunnen niets voor u betekenen". Het antwoord waar ik op zat te wachten. Evenals Amy hebben ze me dus niet in de 'Rehab' gekregen...

6. The Beep Beep Song-Simone White (2008)
Ja, kijk, echt zo'n plaatje uit die begintijd. Was toen, geloof ik, ook recentelijk een hitje geweest. Lekker stom, lekker vervelend, maar tekenend voor mijn gemoedstoestand.

7. Gliss-Asobi Seksu (2009)
Op een bepaald moment ben ik zeer ambitieus: Op Nieuwjaarsdag 2009 heb ik voor mezelf besloten een jaartje drugsvrij te gaan. Dat is ook al meer dan zes jaar geleden dat ik voor het laatst 'iets' heb gebruikt. Dan stop je met drinken en opeens denk je ook nog de nicotine erbij te kunnen verslaan. Wat is de beste stok achter de deur? Tuurlijk! Platen kopen! Zoveel mogelijk zodat er geen geld meer over is voor een nicotine-hobby. Ik doe eind april groots boodschappen en koop onder andere het album 'Hush' van Asobi Seksu. Het is een groeiplaatje dat ik pas twee maanden later begin te waarderen. Overigens ben ik twee weken later weer met de nicotine begonnen. Het was teveel van het goede...

8. Kevin's Telescope-The Gathering (1997)
Op een vrije zaterdag bezoek ik een boeken- en cd-markt en vind daar opeens het album 'Nighttime Birds' van The Gathering. Ik heb het dan al ruim tien jaar niet meer gehoord. In de jaren 1997 en 1998 is het niet te branden uit mijn cd-speler en hoewel niet elke associatie met het album even fijn is, heb ik over het algemeen een goed gevoel bij het album. Dit album van The Gathering alsook die van Agua De Annique, de nieuwe band van de voormalige zangeres Anneke Van Giersbergen, hebben zeer zeker bijgedragen in de overwinning tegenover de drank.

Het zilveren goud: september 1989

Hoewel muziek altijd om me heen heeft gespeeld, zit ik als kind vol van auto's en molens. Over dat laatste heb ik een paar jaar geleden nog eens geschreven, maar de kennis die ik nu van muziek heb, had ik toen van auto's. Ik kende alle kentekenplaten uit ons dorp en wist precies wie welke auto had. Toen ik 'vrij' werd gelaten op de fiets ging dit vervoermiddel al snel richting de showrooms. Ik kon hele zaterdagmiddagen rondhangen in showrooms, vaak tot ergernis van de garagehouder maar ik heb ook warme baden ervaren. Van sommige krijg ik autofolders. Bij Pheifer, de dealer van Volkswagen en Audi in Sneek, sta ik uren te dromen voor een vitrinekast met daarin allemaal miniatuurauto's. Opvallend is dat de Kever niet alleen natuurgetrouw nagemaakt is, maar ook in vele 'novelty'-vormen in het klein is uitgevoerd. Op weg naar huis weet ik het: Ik ga miniaturen van Citroën verzamelen! Net als de Kever is ook de Lelijke Eend vaak gebruikt voor andere doeleinden en is de keuze in miniatuur-Snoeken en CX-en enorm. Een heftige verzamelwoede, want in twee jaar krijg ik een aardige verzameling. Die staan het grootste deel van de tijd in het Verzamelaarsmuseum aan het Kleinzand in Sneek, maar zo nu en dan haal ik de collectie naar huis. Eind september 1989 wordt een hobbybeurs-annex-tentoonstelling gehouden in Heeg. Ik wil daar present zijn met mijn autootjes, maar wil tevens mijn nieuwste hobby introduceren: Singles van The Bee Gees, zowel in groepsverband als solo. Er is nog wat werk aan de winkel, maar ik kan een bescheiden collectie tonen aan het publiek.

Waarom The Bee Gees? Ik heb van de bibliotheek een paar maal de biografie van de gebroeders geleend en ik heb er zelfs een spreekbeurt over gedaan. Het is de biografie die in 1979 is verschenen: Na een persoonlijke en commerciële dip zijn de broers terug, sterker dan ooit, met 'Saturday Night Fever'. Dit verhaal maakt me direct 'fan'. Het leuke is dat The Bee Gees in 1989 nog volop meedoen in het pop-circus en dat ik dus ook nieuwe platen van hen kan kopen. Tot september heb ik 'Angela' (23) en 'Ordinary Lives' (26) en de elpee 'Main Course', maar in die maand gaat het hek van de dam. De nummers 43 tot en met 47 heb ik gekocht in het tijdsbestek van een week!

41. Rosetta-Georgie Fame & Alan Price
Ik krijg in 1989 vijf gulden zakgeld. Eigenlijk zes, want één gulden gaat in de spaarpot. Vreemd als het is, maar ik kan nog precies herinneren hoeveel alles in de schoolkantine kostte. Voor veertig cent had je een beker melk, voor zestig cent een flesje fris uit de automaat. Een speculaas, gevulde koek of chips is hetzelfde. Soep en chocolademelk komt uit de automaat en je hebt drie muntjes voor een gulden. Hoeveel koffie of thee aan de bar kostte, weet ik niet. Wel weet ik dat ik op een donderdagmiddag in september 1989 een moeilijke keuze moet maken. Ik heb nog veertig cent over voor een beker melk, maar ik sta op dit moment op een braderie in het centrum van Sneek. Ik ben zojuist ook alweer eens weggestuurd van een kraam. ,,Dat is niks voor jou", had de handelaar me toegebeten. Nu zit ik voorover gebogen over een doosje flink gehavende singles zonder hoes. Ik geloof dat ze vijftig cent per stuk zijn en ik kom een dubbeltje te kort. Ik vraag het heel timide en de handelaar haalt de hand over het hart. Ik mag mezelf voor veertig cent de eigenaar noemen van deze 'Rosetta'. Eén van die platen die ik heel vaak beter heb kunnen krijgen, maar voor de ultieme beleving wil ik alleen deze compleet volgemodderde plaat horen met ruis en hevige tik in het eerste couplet. Georgie Fame ken ik alleen van 'The Ballad Of Bonnie & Clyde'. Het gaat mij om Alan Price. Hoewel ik geen echte verzamelaar ben van The Animals zoek ik dus al wel 'connecties'. Moet je mee oppassen want voor je het weet, heb je een paar duizend!

42. Saved By The Bell-Robin Gibb
Twee gulden voor een tweedehands single is in 1989 astronomisch. Toch zijn de singles uit de 'zombie-garage' in een onberispelijke staat dat het de aankoop rechtvaardigt. Er zijn twee familieleden met de naam Henk die in de beginjaren van mijn verzamelen een grote invloed hebben. Ten eerste natuurlijk mijn oudste broer. Voor een kind van tien lijkt het alsof hij tienduizenden platen heeft, maar toen ik het hem in 1996 nog eens vroeg, had ik hem al ingehaald! Aangetrouwde neef Henk was hippie in de late jaren zestig en zijn collectie singles helpt me ook bij het gericht zoeken naar mooie platen. Helaas wil hij ze niet kwijt (en... ik heb nog steeds belangstelling, want hij heeft 'Celestial Dreams' van Dragonfly ertussen!). Ook de nodige singles van The Bee Gees en deze eerste solo-single van Robin Gibb. Met mijn achterneefje maak ik een paar cassettes met een greep uit de singles en 'Saved By The Bell' heeft me zo al betoverd. 'Saved By The Bell' is een erg dynamische plaat die heel snel belabberd gaat klinken door gebruik van aftandse naalden. En omdat een naald hooguit eens in de twee jaar vervangen moet worden (staat lijnrecht tegenover de driemaal per jaar van nu...) zakt deze Robin Gibb eveneens snel in waarde.

43. Don't Forget To Remember-The Bee Gees
Mijn ouders waren twee nachtjes samen weg, iets dat ze bijna ieder jaar in september deden. Ik logeer zolang bij mijn zus en zwager in IJlst. Op zaterdagmiddag ga ik met mijn zus de stad in en zeg haar 'dat ik even iets alleen moet doen'. Ik wil namelijk die dat zij weet dat ik twee guldens uitgeef aan een oude single. Ik sluip weg naar de Parkstraat en koop de nummer 43, ook al met het zicht op de hobbytentoonstelling. Als ik haar laat zien wat ik heb gekocht, haalt ze haar neus op. Misschien dat ze het niks vond, misschien is het ook geweest dat ze mijn gedrag 'een kouwe drukte' vond. Hoewel The Bee Gees anno 1989 weinig verkeerds kunnen doen, is dit toch wel het minst favoriete nummer, maar ja... voor een Bee Gees-verzameling moet je pakken wat je pakken kunt. Het resultaat is wel dat de plaat een kwart eeuw later nog behoorlijk 'vers' klinkt, want deze is niet vaak blootgesteld aan de 'spijker' op mijn platenspeler. Hij staat op de enige Nederlandse Soul-x-rated welke ik heb overgehouden, de rest is met de crash van de laptop in 2013 van de aardbodem verdwenen. (Als er iemand is die nog oude Soul-x-rated's op zijn/haar schijf heeft staan, graag een berichtje!)

44. To Love Somebody (live)-The Bee Gees
Voor wie het niet weet: ik ben vernoemd naar mijn oom. De broer van mijn vader en dus ook een Gerrit Louwsma. De verstokte vrijgezel van de Louwsma's. Een man die hele gesprekken hield met zijn katten ('de herten') en weinig luxe in huis had, behalve een televisie met een paar honderd zenders. Ergens zie ik wel eens overeenkomsten. Oom Gerrit was ook muziekliefhebber. In de jaren vijftig en begin jaren zestig zijn nauwelijks platenzaken in Friesland. Oom Gerrit stak eens in de zoveel tijd het IJsselmeer over om in Amsterdam platen te kopen. Veelal het Nederlandstalige amusement. Als ik weer eens met mijn ouders op bezoek ben in Koudum, gaat de jonge Gerrit natuurlijk 'op stap' en ontdek in de hoofdstraat een elektronica-winkel met een paar schappen met platen. Het is zondag en dus zit de zaak potdicht. Weer bij oom aan de thee breng ik de winkel ter sprake. ,,Die heeft alleen maar bietelmuziek", zegt mijn oom met een vies gezicht. Ik zeg niks, maar weet wel dat het nu nóg interessanter word! Op een woensdagmorgen, eveneens een 'indian summer', stap ik op de fiets. Met het pontje van Gaastmeer naar It Heidenskip en verder naar Koudum. De singles zijn grotendeels Amerikaanse import, 'golden oldies', voor een gulden per stuk. Ik koop er ditmaal twee, maar kom in 1990 nog tweemaal terug. 'To Love Somebody' en op de andere zijde 'How Can You Mend A Broken Heart', zijn nummers van de elpee 'Here At Last- Bee Gees Live' en zijn begin jaren tachtig verschenen in de Starline-serie van RSO.

45. My Sweet Lord-George Harrison
Bij die tweede moet ik wel lang twijfelen, want de winkel heeft nog een aantal fijne titels staan. Ik kies voor deze George Harrison. Een Amerikaanse Capitol, maar het label is te donkerrood om origineel te zijn. Ik vermoed dat deze ook een paar jaar later opnieuw is geperst, ook al heeft het wel de oorspronkelijke b-kant.

46. A Whiter Shade Of Pale (maxi-single)-Procol Harum
De volgende dag ga ik 's middags de stad in. Heb ik deze week vakantie? Waarom? Het is geen herfstvakantie, maar zowel woensdag als donderdag ga ik niet naar school. Ongeoorloofd vrij nemen doe ik pas in 1992. Ik besluit weer eens te kijken bij Twister, de winkel waar ik in juni 'This Is My House' van The Moody Blues heb gekocht. Ditmaal ontdek ik de gulden-bak. Ook weer singles zonder hoesjes en niet allemaal in een goede staat. De eerste die ik vind, is deze van Procol Harum. Drie voor de prijs van één: 'A Whiter Shade Of Pale', het nóg mooiere 'Homburg' en de originele versie van 'Conquistador'. De komende maanden zal ik geregeld de gulden-bak doorgaan en steeds eentje kopen. Het aardige is dat de eigenaar later eigenaar is van The Scrum, de kroeg waar ik in 1997 bijna woon. We hebben het dan nog vaak over die tijd. Hij vond het wel een aardigheid: Een kind dat stokoude singles kwam uitzoeken. Maar het uren lang dralen over een single van een gulden? Zonde van zijn tijd! De gulden-bak heb ik in 1993 in zijn totaliteit gekocht, toen van een andere eigenaar.

47. One Million Years-Robin Gibb
En die haal ik tenslotte op die donderdagmiddag bij de garage aan de Parkstraat. Het is tevens de laatste die daar vandaan komt. Het geld is even op en moet 'zuinig aan'. Een maand later, als ik weer iets heb te besteden, is de winkel alweer verdwenen. De hobbybeurs is voor mij een verspilling van kostbare tijd. Zowel in de Citroën's als in de singles draagt het niet toe aan uitbreiding en ben ik een beetje vreemde eend tussen een handwerker en iemand met een gigantische verzameling van het koningshuis.

De singles krijgen vanaf deze maand ruim baan: Volgende maand presenteer ik jullie maar liefst vijftien singles!