Eindstreep: september 2021

In de afgelopen dagen heb ik meermaals contact gehad met Mark over de vele singles die op me wachten. Zojuist lees ik dat hij voor 150 pond aan singles op de post heeft gedaan. Okay, dat is ook goed. Ik had verschillende plannen en eentje daarvan is om eerst de 'dure' singles eens af te rekenen. Het wordt echter weer een 'mixed  bag' en daar hou ik ook wel van. De 'Eindstreep' herinnert me ook aan het feit dat ik morgen een single moet ophalen bij het postkantoor. Ik heb zaterdag al een briefje gekregen maar dan is het té druk in het postkantoor. Ik besluit later eens terug te komen. Ik geloof dat agentschappen niet zo erg strikt zijn dat ze op de zevende dag het pakket terug sturen, maar morgen is het een week. Verder verwacht ik drie singles uit Oostenrijk. Dit zijn heruitgaven van een paar jaar geleden die ik bijna had gemist! Verder is ook een tweede van Izipho Soul op de post gegaan en kan Leroy Allen elk moment worden verstuurd. Pama International is definitief een gesloten boek, daar ga ik geen energie meer in stoppen. Ik heb deze maand maar liefst 102 singles gekocht en daarbij reken ik dan niet de vijf die nog onderweg zijn.

Er zijn totaal 28 'dubbele' singles. Daarbij zitten ook afwijkende persingen en heruitgaven (Old Gold) van titels die ik al anders heb. Er zijn tien singles die de oversteek hebben gemaakt naar de Blauwe Bak en en de resterende 64 singles zorgen voor het merendeel voor de top tien van deze maand. Alleen Roberta Flack staat tegenwoordig in de Blauwe Bak.

1. Did You Ever Have To Make Up Your Mind - The Lovin' Spoonful

2. Feelin' That Glow - Roberta Flack

3. Love Is A Wonderful Colour - Icicle Works

4. Down The Hall - The Four Seasons

5. Bigmouth Strikes Again - The Smiths

6. Doot Doot - Freur

7. Drowning In Berlin - Mobiles

8. Just You'N'Me - Chicago

9. Little Red Rooster - The Rolling Stones

10. Captain Of Her Heart - Double

Als één bericht over de dam is...

Gisteravond heb ik geen inspiratie om een bericht te schrijven en ik stel het uit tot vanmiddag. Niet wetende dat ik vrijwel de hele dag in bed zal liggen en nog altijd een knallende hoofdpijn heb. Omdat ik ook nog aandacht moet besteden aan Soul-xotica heb ik vanavond 'Late Night Love' laten schieten en begin over een uur met 'Afterglow'. Eigenlijk zou ik gisteren 'Het zilveren goud' moeten doen. Voor de platen maakt het niet uit want deze zijn allemaal vóór september 1996 gekocht. Die kunnen desnoods ook in november. Het verhaaltje past even goed bij oktober 1996 en ook daar is geen man over boord. Het betekent echter wel dat ik nog altijd een bericht achterop schema lig. Ik kies vanavond voor een foto van een maand geleden. Het is de stuw over de Vecht. Een fietsdag met gemengde gevoelens. De zon is de grote afwezige gedurende deze dag, hoewel het desondanks zomers warm is. Ik heb ook wel eens meer genoten van een fietstocht dan deze. Bij de stuw is de tocht nog maar nét begonnen, hoewel ik dan al op één lijn met Dalfsen en Zwolle zit. Straks krijgen jullie de 'Eindstreep' van mij en morgen met frisse moed beginnen aan de nieuwe oktobermaand.

Week Spot: Devonnes

In het vorige bericht heb ik 'Raddraaien' in herinnering geroepen. In dezelfde jaren als 'Raddraaien' stippel ik eveneens een 'Beeldenroute' uit. Op verschillende plekken in de omgeving van Nijeveen staan nog lukraak standbeelden van muziekproducenten en arrangeurs. Jerry Ross zou in zekere zin ook een standbeeld hebben verdiend. Als ik echter zie hoe kinderen én volwassenen de hunebedden van Darp beklimmen, wil ik dit Jerry Ross niet aandoen en hou ik bij een Week Spot. Afgelopen zaterdag heb ik in 'Do The 45' platen gedraaid die in de septembermaanden van 2011 tot en met 2020 heb gekocht. Bij het publiceren van de speellijst valt me op dat hier heel veel heruitgaven tussen zitten en dat doet me besluiten om komende zaterdag enkel originele Amerikaanse persingen te doen. Alleen de Week Spot van een jaar geleden moet het feestje verpesten want dat is een Engelse persing. De Week Spot moet deze week dan ook een 'original' zijn en zo kom ik uit bij Devonnes. Hoewel ik al een paar jaar helemaal 'klaar' lijk te zijn met de Northern Soul zijn er recent weer wat jaren zestig-stampers en oude favorieten die in de koffers terecht komen. 'I'm Gonna Pick Up My Toys' van Devonnes is daar eentje van en dit plaatje mag deze week de Week Spot zijn.

Echter wil het geval dat er praktisch geen informatie is te vinden over de groep. Kent heeft in de loop der jaren een paar onuitgebrachte opnames op single uitgebracht, maar verder is daar alleen deze single op het Colossus-label uit 1971. Het Colossus-label van muzikale duizendpoot Jerry Ross. Het bericht zal dan ook voornamelijk over hem gaan. Jerry Jan Ross wordt op 1 mei 1933 geboren in Philadelphia. Als kind wil Jerry het liefste trompettist en zanger worden, maar ziet eventueel meer mogelijkheden als liedjesschrijverr en producent. Hij begint zijn loopbaan bij het radiostation van de Armed Forces. Vervolgens zal hij doorstromen naar de televisiewereld. Als Dick Clark zijn populaire muziekshow 'Bandstand' start, is Jerry degene die in een voice-over de artiesten op het podium mag voorstellen. Hij neemt eveneens de honneurs waar in de radioshow van Clark. In de vroege jaren zestig zet hij in Philadelphia zijn business op poten: Ross Associates. Sheryl is de eerste van de platenlabels welke hij zal opzetten. Het is een manusje van alles. Hij schrijft en produceert niet alleen, maar brengt eveneens over op de muzikanten hoe hij het wil laten klinken en doet de promotie tot aan pluggen aan toe. Ook werkt hij als freelancer en is verantwoordelijk voor een aantal leuke platen op het ABC-Paramount-label. 'Gonna Be A Big Thing' van The Yum Yums is in 2013 nog de Week Spot geweest. In 1966 gaat hij echter werken voor Mercury en is verantwoordelijk voor onder andere 'Sunny' van Bobby Hebb, maar ook Spanky & Our Gang en Dee Dee Warwick. Hij neemt de onbekende Kenny Gamble in dienst en schrijft met hem 'I'm Gonna Make You Love Me'. Warwick zal het als eerste opnemen maar het is Diana Ross & The Supremes & The Temptations welke in 1969 het meeste succes zullen hebben. Tegen die tijd is Ross alweer bezig met een eigen label en heeft Gamble zijn compaan Leon Huff ontmoet.

Het is begin 1970 als hij iets opvangt van een grote hit in Europa. Het blijkt om 'Venus' van Shocking Blue te gaan. Ross komt eigenhandig naar Nederland om de licentie te ontvangen van de plaat. Hij heeft ook zaken in Duitsland waar hij de volgende dag 'Ma Belle Amie' van Tee Set hoort vanuit een jukebox. Hij keert terug naar Nederland en vraagt om toestemming bij Delta-Negram. Daar wijst iemand hem op een groep welke een paar weken eerder haar debuut op de hitparade heeft gemaakt. Dat is 'Little Green Bag' van George Baker Selection. Ross gaat dus met drie licenties terug naar Amerika waar 'The Dutch Invasion' een feit is. Tegelijk vuurt hij 'Venus', 'Ma Belle Amie' en 'Little Green Bag' af op de hitparade en 'Venus' zal de nummer 1-positie behalen in de Billboard. Voor Negram is het overigens niet een nieuwe ontwikkeling, met name het Havoc-label zoekt voortdurend naar Amerikaanse labels welke een Nederlandse plaat willen distribueren. Zo verschijnt bijvoorbeeld een plaat van de Enschedese Honest Men (edit!) op het Motown-label en gek genoeg is dat tegenwoordig een gewild plaatje in de Northern Soul. Het heeft echter niets met soul te maken en is vooral vanwege de 'novelty'. De voorgenoemde Nederlandse platen verschijnen in Amerika op zijn nieuwe Colossus-label. In 1971 biedt hij een kans aan Devonnes, een damestrio. Het zal me helemaal niets verbazen als het werkelijk zo zou zijn dat de dj's in The Casino aan vibrators hebben gedacht toen ze dit plaatje op de speellijst hebben gezet. Het is een echte 'pop stomper', maar vreemd genoeg een plaatje dat mateloos populair blijft in de Northern Soul.

Jonathan King brengt het in 1975 uit op zijn UK-label nadat de single bij vrachten tegelijk via de importzaken bij de Northern Soul-liefhebbers terecht is gekomen. Het wordt echter geen hit in Engeland. Ross werkt in 1972 nog een tijdje voor Motown en het zal 'The Jerry Ross Symposium Vol. II' uitbrengen. Het is een vervolg op de eerste 'Symposium' welke reeds op Colossus is uitgebracht. De muziek is echter van de Duitse musicus Claus Ogerman. Deze zal later weer met Focus werken, om de link met Nederland vers te houden. Ross blijft op de achtergrond werkzaam in de muziek en wordt in 2013 bijgezet in de 'Philadelphia Music Alliance Walk Of Fame'. Op 4 oktober 2017 overlijdt hij aan de gevolgen van prostaatkanker en is dan 84 jaar oud geworden.

Verzameldraaien: Jaren 60 bak 17

Als ik pas in Nijeveen woon, krijg ik de inspiratie voor 'Raddraaien'. Gedurende 2011 heb ik bijna op de dag precies '20 Years Ago Today' gedaan over de singles die ik in 1991 heb gekocht. Vanaf 1992 gaat het hek van de dam en even dreigt Soul-xotica een complete '20 Years Ago Today' te worden. Het eerste plan is om duizend singles uit te zoeken, deze een willekeurig nummer te geven en vervolgens de lezers om een cijfer te vragen. Dat vergt heel veel administratie en in mei 2012 dreigt '20 Years Ago Today' te ontsporen. Op dat moment ga ik met behulp van muzikale kennissen op Facebook beginnen met 'Raddraaien'. Na verloop van tijd haal ik de cijfers uit de Gouden Gids. Kappers zitten kriskras door straten en zelfs in flats en dit geeft een zeer divers patroon voor 'Raddraaien'. De serie houdt jaren lang stand. Afgelopen jaar heb ik 'Verzamelwoede' gedaan en het is best aardig om een top twaalf samen te stellen, maar in een nieuwe serie zou veel herhaling komen. En dus heb ik tijdens één van de fietstochten het volgende besloten: Vier vaste nummers. Toerentallen van platen. Deze vier singles mag ik uit een willekeurige bak lichten en uiteindelijk een verhaaltje over één schrijven. Welkom bij de nieuwe rubriek 'Verzameldraaien' en ik begin met de zeventiende jaren zestig-bak.

Nadat ik alle singles van het afgelopen jaar heb toegevoegd begint deze zeventiende bak nu met de Metronome-persing van 'Camp' van Sir Henry & The Butlers. De Columbia-persing is de laatste in de vorige bak. De laatste is voor 'Burgondy Street Blues' van Monty Sunshine. De bak is bijgewerkt tot afgelopen vrijdag. De singles van vrijdag en die nog gaan komen, blijven tot het einde van dit seizoen 'The Vinyl Countdown' apart staan en voeg ik dan pas toe. Ik heb gekozen voor vier nummers. In het begin van 'Raddraaien' behandel ik iedere plaat die tevoorschijn komt. Na 2015 heb ik al over zoveel verschillende groepen en artiesten geschreven dat ik mezelf drie kansen gun en de meest interessante uit zoek. Dat concept ga ik eveneens gebruiken voor 'Verzameldraaien'. Qua platen zijn er vier snelheden: 16 toeren (ontwikkeld voor taalcursussen zodat het eenvoudiger is de plaat even te stoppen en een woord te zoeken), 33 (elpees), 45 (singles) en 78 (oude bakelieten platen). Dit zijn de kanshebbers op een berichtje.

16: Baby It's You - Smith (Zweden, Stateside 4E 006-90608 M, 1969)
33: Laugh At Me - Sonny (NL, Atlantic A 6369, 1965)
45: Shing-A-Ling At The Go-Go - The Sounds Of Lane (UK, Mickey Mouse MM 26, 1966, re: 197?)
78: Son Of A Preacher Man - Dusty Springfield (NL, Philips 326 935 BF, 1968)

Ik leer nu overigens dat The Sounds Of Lane een 'cover-up'-bootleg is. Het is eigenlijk de instrumentale versie van 'Gammera' van The Moons, een plaatje dat in 1966 op het Date-label is uitgebracht. De credit aan het adres van M. Lane, Madera en Huff is klinkklare onzin want het nummer is door Wes Farrell geschreven. Het schijnt dat de single is geperst in Amerika, maar het is uitsluitend voor de Engelse Northern Soul-markt vervaardigd waar de 'serieuze' dj's de plaat mijden als de pest. Sonny is van Sonny & Cher en is vast al eens voorbij gekomen, evenals Dusty Springfield. Ik kies voor vanavond dan toch voor de zestiende uit de bak. Een vrij recente aanwinst waarover niet heel veel is te schrijven, maar waar ik wel een herinnering bij heb.

In het eerste bericht van gisteren meld ik dat ik na zeven jaar werkloosheid weer aan de slag ga. Ik volg mijn kameraad in de voetsporen en kom bij de consulent van de sociale werkvoorziening. Deze begint meteen over de Dyka en dat lijkt me wel iets. Eerst begin ik gewoon in dagdienst totdat mijn verslapen steeds meer een gewoonte wordt en speciaal voor mij een nieuwe 'shift' in dienst wordt geroepen. Het is tevens een experiment om te zien of uitbreiding van deze dienst haalbaar is. Ik begin iedere dag om twee uur 's middags. Tot vier uur heb ik gezelschap van de collega's van de werkvoorziening. Van vier tot tien werk ik vrijwel zelfstandig en ik vind het heerlijk. Vanuit daar zal ik nog in de ploegendiensten komen, maar voor het bericht zit ik in het laatst van de dagdiensten. Ik denk dat mijn oude buurman de avond ervoor de 'filmclub' in De Buze heeft gedraaid. Hij vertoont deze avond de meest recente film van Quentin Tarantino: 'Death Proof'. Dankzij 'Pulp Fiction' ben ik eveneens geïnteresseerd geraakt voor de soundtracks van de films. Bij 'Death Proof' kan ik mijn hart ophalen. 'Chick Habit' van April March zal tot een favoriet uitgroeien, maar ik blijf tot de aftiteling van de film om te zien wie dat 'Baby It's You' doet. Dat blijkt dus Smith te zijn. De volgende dag werk ik in de putten. Het is een kleine afdeling met weinig controle waar kunststof putten worden gevuld met zand en klaar gemaakt voor verzending naar de klant. Het zijn drie jongemannen die allemaal zo gek als een deur zijn. Q Music op standje hard en beuken met de putten. Twee gasten zijn beide gek van gewelddadige films en specifiek de rolprenten van Tarantino. Ze spelen ook voortdurend scenes uit de film na en kennen beide de scripts uit hun kop.

Als ik deze ochtend vertel dat ik 'Death Proof' heb gezien, krijg ik bijna een complete herhaling van de film dankzij één van de mannen. 'Weet je nog wel als die stuntman naast dat meisje gaat zitten en zegt...'. En hup, daar is weer een deel van het script. Ik moet zeggen dat ik na een paar weken wel tureluurs word van deze kerels, maar in het begin is het nog wel grappig. Hij biedt ook meteen aan om de soundtrack voor me over te zetten op een cd-r. Deze zijn nooit een lang leven beschoren bij mij en April March zet ik een jaar later op de Nokia N95. Als ik besluit om 'It's A Crying Shame' van Gayle McCormick tot Week Spot te maken, ontdek ik dat zij de eigenlijke zangeres is van Smith.

Smith bestaat slechts van 1969 tot en met 1971 en heeft met 'Baby It's You' meteen haar grootste hit te pakken. De groep ontstaat even eerder als The Smiths en heeft een lokale hit met 'Now I Taste The Tears'. In 1968 wordt de groep versterkt door Gayle McCormick en ontdekt Del Shannon de groep als ze optreden in een club. Wikipedia zegt dat Shannon eveneens 'Baby It's You' heeft gearrangeerd maar Jimmie Haskell krijgt de credits op het label. Feitelijk doet Smith waar The Vanilla Fudge een jaar eerder is gestopt: Een zware blues uitstorten over bekende liedjes. Ze worden vertraagd en verzwaard waarna McCormick de longen uit haar lijf mag zingen om het 'soul' te geven. In 1969 wil de platenmaatschappij 'The Weight' van The Band gebruiken voor de filmsoundtrack van 'Easy Rider' maar krijgt geen toestemming van het label. Smith neemt 'The Weight' onder handen en dit nummer verschijnt op de soundtrack. Er worden nog een paar nummers aangepakt op de Smith-methode, maar in 1971 is het concept helemaal uitgemolken. McCormick start dat jaar een solo-carrière.

Eigenlijk ben ik op een bepaald moment wel 'klaar' met Smith en 'Baby It's You' totdat ik deze fraaie Zweedse single zie staan bij iemand op Discogs. Ik heb al een aantal singles van hem in mijn boodschappenmandje en deze kan er wel bij. Het is geen plaat die je iedere dag moet horen, maar zo nu en dan is die best te genieten. Doseren dus!

Van het concert des levens: 1983

Let wel: Ik ben nog maar acht jaar oud in 1983 en dus vergeef ik het mezelf meteen als de herinneringen niet precies uit dat jaar komen. Ik heb jaren geleden nog eens hierover met moeder gehad, maar ik weet niet meer wat de uitkomst is van onze bevindingen. Als ik het ga uitrekenen aan de hand van de leeftijd van mijn broer denk ik dat hij in 1982 zijn stage in Denemarken moet hebben gehad, maar ik maak gebruik van mijn persoonlijke twijfel en schaar het onder het kopje van 1983. Opvallend is ook dat we in 1982 nog wel met vakantie zijn geweest naar Nunspeet en in 1983 niet. Dat zou erop kunnen wijzen dat het meeste geld is gaan zitten voor het op- en neer rijden naar Denemarken? Van de zomervakantie in 1983 staan me twee dingen helder bij en beide hebben ze te maken met een plaatje. Welke zal ik kiezen? Uiteindelijk is het een smaaksensatie dat wint van een herinnering aan brandende billen en mag Agnetha dit bericht aanvoeren in plaats van 'Can't Get Used To Losing You' van The Beat. Omdat ik Madness al heb gehad bij de aflevering over 1981 wil ik ook de allereerste plaat niet boven het bericht zetten. Ik ga nu zo goed en kwaad als het wil proberen een plaatje te schetsen van mijn 1983.

Dan kan ik niet om mijn achtste verjaardag heen. Ik zal ongetwijfeld Lego op de verjaardag hebben gehad, maar... ook de nummer 1 uit mijn platencollectie. Mocht nu toch blijken dat ik er naast zit met de stage van mijn broer dan zou dat betekenen dat uiteindelijk een hele andere single de eerste is geweest, maar ik laat het zo. Als ik in 1989 met de kaartenbak begin, beschouw ik het als dusdanig ook al klopt de 'nummer 5' ook niet helemaal in het chronologisch overzicht. Een maand voor mijn verjaardag heeft Madness 'Tomorrow's Just Another Day' uitgebracht, maar na een paar weken in de Tipparade zijn de kansen verkeken voor de single en mag de detailhandel de plaat aanbieden voor een rijksdaalder. Dat levert mij mijn eerste single op, voor mijn achtste verjaardag in 1983. Bovendien vermoordt mijn oudste broer moedwillig de muziekindustrie door een elpee van Madness over te zetten op cassette. Ik deel dan nog de slaapkamer met mijn andere broer en op momenten dat ik alleen ben, kaap ik de cassettespeler om naar Madness te luisteren.

Terwijl ik dit allemaal schrijf, komen opeens allemaal kleine herinneringen voorbij welke ik kan herleiden naar de periode 1983-85. Ik denk nu even aan de kapper in Blauwhuis die per ongeluk zijn schaar in mijn oor zet, maar dat is iets later dan 1983 geweest. Wel heb ik in deze tijd stekeltjeshaar net zoals Suggs van Madness. Als achtjarige lijken periodes veel groter en ik begrijp pas jaren later dat mijn broer niet een jaar op stage is geweest. Het is slechts twee maanden geweest of misschien nog niet eens. Zoals iedere leerling van de middelbare landbouwschool wil mijn broer ook ontzettend graag naar Australië of Amerika. Voor de aanvraag van een visum moet je op 1 april een bepaalde leeftijd hebben en mijn oudste broer is een late leerling. De meeste stageplekken zijn al vergeven als hij begrijpt dat hij niet de Atlantische Oceaan gaat oversteken voor zijn stage. Hij komt terecht op een bedrijf in Denemarken. Hier mag hij echter wel honderd procent bezig zijn met het vee en hoeft geen stenen te rapen zoals sommige stagiaires in Australië. Zowel mijn broer als de baas spreken gebrekkig Engels, maar ze 'begrijpen' elkaar meteen helemaal. Als mijn broer in Nederland geen werk kan vinden in de veehouderij, neemt hij contact op met de boer en Denemarken en zal kort daarop emigreren.

Van de zomer van 1983 zijn twee herinneringen springlevend. De lease-auto moet een dagje naar de garage en uiteraard krijgt vader een leenauto mee. Een luxueuze uitvoering van een Renault 14. De palletjes voor de vergrendeling van de achterportieren zitten onder een buisje en kunnen alleen vanaf het dashboard worden bediend. Idem dito met de ramen. Het is een snikhete dag en ik rij met mijn vader naar Hommerts voor wat boodschapjes. De auto is als een sauna en de bekleding van de achterbank is van skaileer. We kennen dit inmiddels van een vorige Opel Ascona, maar de laatste Ascona en de huidige Peugeot hebben stoffen bekleding. Het is de dag dat The Beat een 'schijf' op de radio is. Op vrijdag gaan we, met de gerepareerde Peugeot, naar Appelscha. We willen naar een klein pretpark, volgens mij dezelfde waar we in 2013 de 75e verjaardag van moeder hebben gevierd, maar de rij voor de kassa schrikt af. Dan gaan we toch maar terug naar de Kale Duinen. Dit is eigenlijk een vast uitstapje tijdens een vakantie. Lekker in de grote zandbak spelen en, als we met méér zijn, spelen we stabal. Ja hoor, keur 'stabal' maar lekker af. In 1983 is het ook al niet van toepassing omdat ik alleen met mijn ouders ben. Natuurlijk staat de autoradio op Hilversum 3 en dat is de dag van Veronica. Agnetha heeft de Alarmschijf en komt dus ieder uur voorbij. Na afloop halen we een ijsje bij een cafetaria langs de vaart. Ik heb een 'gompie'. Een plastic shuttle met schepijs bovenop en een kauwgombal onderin. Ik kan nog altijd de smaak herinneren van de kauwgombal en deze smaak komt naar boven als ik Agnetha hoor.

Als we inderdaad mijn broer hebben opgehaald van de stage in 1983 betekent dit dat ik ook 'Disco Duck' van DJ Scott heb gekocht/gekregen. Hij ligt in Skarrild bij de plaatselijke antiekhandel voor vijf kronen. Dat is dan één gulden en zevenenzestig cent. Dik betaald dus! Deze heeft volgnummer 5 gekregen in de kaartenbak. De nummer 2 in de kaartenbak heb ik vermoedelijk in 1983 voor Sinterklaas gekregen. Dat is 'Wings Of A Dove' van Madness. De verplichte zwemlessen zijn in 1984 of 1985 geweest en deze kan ik dus even doorschuiven. Het kan vast zo zijn dat ik in 1983 met de therapie ben begonnen om de schade van mijn vertraagde motoriek op te vangen, maar dit ga ik in de volgende aflevering zeker behandelen. Wellicht dat ik later vandaag nog een aflevering ga doen van de 'Blauwe Bak Veteranen'.

...maar niet uit het hart

Een enerverende zaterdag. Anders zou het niet kunnen omschrijven. Laat me voorop stellen: Ik ben niet 'anti'. Iets wat vrijwillig is, moet echter wel vrijwillig blijven en hekel iedere vorm van drang of dwang. Op zichzelf heb ik niet zoveel op met protesteren. Ik heb het er domweg niet voor over om uren te reizen in het weekend om opgewacht te worden door een cordon ME en waterkanonnen. Veel van de lokale activiteiten ontgaan me omdat ik niet op bepaalde mediakanalen aanwezig ben. Dan lees ik over een tocht op zaterdagmiddag in Steenwijk. In Steenwijk 'of all places'! Ik ben vlug bereid. Regionale lezers zullen het ongetwijfeld hebben opgepikt vanuit de media, hoewel dat niet het goede beeld schept. De agenten hebben het uitgelokt en het was pas ná de demonstratie op het moment dat iedereen naar huis wilde. Een vooropgezet plan. De beelden staan me op het netvlies en dat is precies zoals we eerder dit jaar in Amsterdam hebben gezien. In Steenwijk! Enfin, ik zou niet hierover schrijven maar ik heb gedurende de tocht een oud-buurman getroffen. Op een bepaald moment lopen we langs een hospice en zegt hij: 'Hier heeft hij gelegen in de laatste weken'. Ik kijk hem vol verbazing aan. 'Oh... weet jij dat nog niet?'.

We zijn al een aantal jaar 'vrienden' op Facebook, maar hij plaatst zelden een bericht en bij tweehonderd 'vrienden' wil dit wel eens ondergesneeuwd raken. Hij woont op dat moment tientallen kilometers bij me vandaan en is een gezinnetje gestart. Ik weet nog wel te herinneren dat de relatie op een bepaald moment aan de kant gaat en hij woonruimte zoekt in de omgeving van Meppel. Ook lees ik dat hij kanker heeft en chemotherapie krijgt. Hij had altijd haar tot halverwege zijn rug en heeft het 'preventief' laten kortwieken 'omdat hij dit zélf wilde doen'. De foto met de korte coup is het laatste wat ik van hem heb gezien. Op Facebook lees ik niets meer van of over hem, maar dat betekent niet dat ik hem ben vergeten. Het is nog zeer regelmatig dat ik een plaat hoor of ergens anders aan moet denken waarbij meteen de associatie met hem komt.

We ontmoeten elkaar in De Buze, het jongerencentrum van Steenwijk en plek voor alternatieve muziek. Ik denk aan het allereerste oud en nieuw dat ik in De Buze doorbreng. We hebben elkaar wel vaker gezien voor de tijd maar het is op deze ochtend dat we voor het eerst echt contact hebben. Hoewel? Nu ik erover nadenk: Als mijn buurman de scooter komt ophalen, is hij er ook bij. Dat is eind 2000. De Buze is een vriendenclubje van vrijwilligers, hoewel ondergetekende lange tijd wordt geweerd als vrijwilliger. Voor de vrijwilligers ben ik echter wel een van hen. Een andere vrijwilliger is bezig een lokale afdeling van de SP op te zetten en daarvoor moeten folders worden bezorgd. Wij hebben met zijn allen niet zoveel met politiek op dat moment en het is meer een 'vriendendienst' met uitzicht op bier en een jointje dat we hem gaan helpen. Omdat we bij een actie op de foto worden gezet door de persfotograaf moeten we eigenlijk wel lid worden van de club. En ach... het 'voelt ook wel goed aan' als je eind twintig bent en nog een beetje idealistisch. Getuige zijn Facebook-berichten uit de tijd dat hij, vlak over de grens, in Duitsland woont, stemt hij ook al niet meer vóór socialisme en een linkse agenda. Ik beschouw mezelf dan nog wel als 'links' en het levert een paar felle, doch respectvolle, discussies op. Misschien heeft hij mij ook wel geholpen de ogen te openen?

In 2004 mag ik dan toch worden aangenomen als vrijwilliger en samen met de buurman zetten we de 'filmclub' op. Iedere donderdagavond wordt een (actuele) film vertoond voor de belangstellenden. Wij drieën gaan steeds meer een soort van eenheid vormen. We gaan vaak met zijn drieën op stap. Veel weet ik niet meer te herinneren vanwege de alcohol, maar het Bevrijdingsfestival in 2007 staat me bijvoorbeeld nog goed voor ogen. De Buze mag op een bepaald ogenblik niet meer open met de jaarwisseling en dan stelt hij zijn huis beschikbaar voor vrienden. Ik ben totaal drie keer bij hem geweest met oud en nieuw en heb op nieuwjaarsochtend 2005 mijn eerste snufje. Het begin van een zeer incidentele (2 of 3 keer per jaar) maar ook zwaar ongezonde hobby waar ik al in 2008 een punt achter heb gezet. In maart 2007 mag Nederland in een referendum over de nieuwe grondwet van de EU beslissen. Dat is overigens een 'nee' waarvoor de SP campagne heeft gevoerd. We kijken naar de uitslag bij een andere SP-er en dat wordt natuurlijk een feestje. Na afloop wandel ik naar huis met hem en de buurman. Hij vertelt honderduit over hoe hij, na jaren lang thuis te hebben gezeten en vrijwilligerswerk te hebben gedaan, via de sociale dienst in dienst is gekomen bij de sociale werkvoorziening. Zijn verhaal werkt zó overtuigend op mij dat ik het opeens óók wil. Later dat jaar hervat ik mijn arbeidzame leven weer na zeven jaar min of meer niets te hebben gedaan.

Als ik in 2009 ben gestopt met de drank en nog half-om-half hulp krijg, komen mijn buurman en hij een avond bij me langs als ik thuis ben. Dat is een legendarische avond. Onze conversaties gaan zó diep dat we op een ogenblik met zijn drieën zitten te grienen. We hoeven niet een ritueel uit te voeren, maar dit voelt aan als bloedbroederschap. Ik moet het even opzoeken maar op 23 januari 2019 heb ik geschreven over 'de jurk'. Daar komt hij ook niet voorbij want nadat de eerste kameraad me de deur heeft gewezen, breng ik een uurtje bij hem door. Hij heeft echter ook een afspraak en dus loop ik naar de chinees en later naar de kroeg om een broek met huissleutels aan te trekken. Zijn deur staat altijd open. Dan verhuis ik naar Nijeveen en op dat moment komen we elkaar vrijwel niet meer tegen. Als we elkaar op Facebook vinden, woont hij al ver weg en is druk met zijn gezin. Ik kan me achteraf gezien de haren wel uit de kop trekken, want waarom heb ik nooit eens gekeken op zijn profiel? Waarom heb ik niet geprobeerd contact met hem te krijgen? Ik heb afgelopen zaterdag gehoord dat hij in augustus 2020 is overleden. Zoals ik al heb geschreven: De gedachte aan hem is nooit ver weg geweest, ook al zijn we elkaar uit het oog verloren.

Wat voor plaatje zal ik boven het bericht plaatsen? Een duif? Nee, ik kies voor een paradijsvogel, want zo zal ik je altijd blijven herinneren. Werk, politieke voorkeur en héél veel muziek is direct naar jou toe te herleiden en dus zal je altijd aanwezig blijven in het hart.

Singles round-up: september 11

Eigenlijk staat mijn hoofd er niet naar en wil ik een heel ander bericht schrijven. Of ik dat laatste ga doen? Ik wil er eerst nog een nacht over slapen. Ik heb gisteravond echter al de foto genomen voor de laatste 'Singles round-up' voor deze maand en ook de singles heb ik gisteren al geluisterd. Ik hoef dus feitelijk alleen maar mijn oordeel over de platen op papier te zetten en misschien nog één of twee nog eens draaien. Komende dinsdag komt de laatste van deze maand binnen. Ik had een single in de bestelling bij Izipho welke maar niet wil arriveren. Vandaag vind ik een kaartje in de bus dat ik invoer moet betalen over de plaat. Dat is een beetje zonde geld want hij is niet erg kostbaar en bovendien heb ik het alleen voor de b-kant aangeschaft. Deze single gaat echter mee voor de 'Singles round-up' in oktober. Nu eerst de laatste vijf van gisteren.

* The Pasadenas- I Believe In Miracles (Spanje, CBS Sony, 1992)
De eerste en laatste in deze aflevering zijn elk een euro en de overige drie ietsje duurder. Een rijksdaalder, maar dan in euro's. The Pasadenas kan over het algemeen een potje breken bij mij en bovendien heb ik een vermoeden bij de titel. Inderdaad! Het is een cover van de Jackson Sisters, een plaatje waar ik vorige maand nog bij heb getwijfeld. Ik zoek eigenlijk heel specifiek naar de 1973-opname en volgens mij staat die op een 12"-single uit de late jaren tachtig. Maar goed: Terug naar The Pasadenas. Deze doen een natuurgetrouwe cover buiten de toevoeging van synthesizers. De 'hook' klinkt daardoor waterig en dat is wel jammer. Het is immers de 'hook' die het nummer legendarisch heeft gemaakt. Overigens is dit een eenzijdig bespeelbare promo uit Spanje. Artistiek niet heel erg bijzonder en dus gewoon voor in de jaren tachtig-bak bij de overige singles van de groep.

* Wilson Pickett- Funky Broadway (Duitsland, Atlantic, 1967)
Ik meen dat ik deze in de reserve-Blauwe Bak heb staan, maar niet als dusdanig genoteerd. Ik koop de single in oktober 2019 en deze is in een erbarmelijke staat. Nu heb ik dezelfde single in een veel betere conditie met fotohoes, hoewel ik niet kapot ben van Duitse Atlantic-persingen van omstreeks 1967. Deze mag in ieder geval wél in de reserve-Blauwe Bak omdat die mooi past in combinatie met 'Gotta Get My Baby Back' van Damon Fox.

* Gerry Rafferty- Get It Right Next Time (Duitsland, United Artists, 1979)
En nu wil ik het weten ook! Ik twijfel heel erg of ik deze single al of niet heb. Ik haal hem vaak door elkaar met 'Night Owl'. Nu dus opnieuw. Ik heb 'Night Owl' in de Engelse persing en deze ontbreekt nog in de verzameling. Dat is dan fraai opgelost. Net als bij Led Zeppelin van gisteren kan ook deze van Gerry een schoonmaak gebruiken. Het is echter wel met een fraai fotohoesje.

* Nina Simone- Revolution (Frankrijk, RCA Victor, 1969)
Ik had het wellicht zo kunnen controleren op 45cat of door het te beluisteren op Youtube, maar tot gisteren heb ik altijd gedacht dat Nina een cover zou doen van het gelijknamige Beatles-nummer. Niet dus! Het is een nummer dat Simone zelf met ene Irving heeft geschreven. Ik heb gisteravond enorm getwijfeld bij de plaat, want het is allemaal erg curieus. Toch heb ik besloten het gewoon in de jaren zestig-bak te plaatsen. Het is een beetje jazzy met psychedelische elementen en een stuk dat dicht in de buurt komt van gospel. 'To Love Somebody' en 'Monster' hebben jaren geleden wel in de Blauwe Bak gestaan maar dat gaat dus niet gebeuren met 'Revolution'. Wel een ontzettend nieuwsgierige plaat en in een prachtig Frans fotohoesje.

* The Smiths- Bigmouth Strikes Again (UK, Rough Trade, 1986)
Ik denk in eerste instantie aan 'Panic' als ik hem heb gekocht en heb gistermiddag de grootste lol als 'Henk de DJ' begin te zingen. Nee, het is een ander nummer van The Smiths. Dat zou ik kunnen weten omdat ik alle albums heb van de groep, de meeste 'per ongeluk' in de verzameling gekregen. Buiten het debuut en 'Meat Is Murder' ben ik eigenlijk nooit gekomen met The Smiths. Het is de Engelse persing maar vermoedelijk is het gebruikt voor in een jukebox. Hij heeft oorspronkelijk een 'solid centre' maar deze is eruit gesneden om een groot middengat te krijgen. Dat is niet heel professioneel gebeurd maar desondanks ligt hij stevig om de 'puck'. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt met dergelijke platen. Vaak is het nieuwe middengat té ruim waardoor je goed moet kijken of de plaat recht op het draaiplateau ligt.

Singles round-up: september 10

Komende zondag ga ik weer beginnen met de reguliere 'The 7" Collection' en dat betekent dat ik veel werk moet verzetten. Op de zondagavond pik ik van iedere categorie één bak: De jaren zestig (en daarvoor), de jaren zeventig, en de jaren tachtig en later. In het eerste uur mogen de bezoekers van onze chatroom mij cijfers geven, in het tweede uur draai ik de aanwinsten uit de betreffende bakken van het afgelopen jaar en tenslotte mag ik in het derde uur mijn favorieten draaien. Het betekent dat ik druk bezig ben om platen terug te zetten en ervoor te zorgen dat er wederom 135 singles in iedere bak zit. Ik ben hoognodig toe aan wat extra bakjes en die wil ik deze middag, vanuit het werk, bij de Xenos halen. Ik sta voor de mandjes en herinner het me weer van voorgaande keren. Mijn gevoel zegt 'de stapel rechts', maar opnieuw twijfel ik weer. Dan krijg ik een idee: Als ik in de platenzaak hiernaast één willekeurige single koop van een euro, dan kan ik het passen in het mandje. Al gauw zit ik met mijn neus in de euro-singles en ontdek dan dat hij de 2,50-sectie flink heeft uitgebreid. Vijf voor een tientje. Uiteindelijk haal ik negen uit de 2,50-bak en twee van een euro. Die ga ik in twee afleveringen aan jullie voorstellen.

* James Brown- It's A Man's Man's World (België, Cherry, 1966, re: 1988)
* James Brown: The Payback Mix Part One (UK, Urban, 1988)
Ik heb vanmiddag even gepraat met de uitbater. 'Ik heb iedere week nieuwe platen', laat hij me weten. Okay, dat wordt dus weer een traditie als 'De Tafel' van een paar jaar geleden. Is het een tijdelijke winkel? Hij opent de deur naar achteren en laat zien dat er nog een ruimte achter de winkel zit met tuin. 'Zolang de eigenaar niemand kan vinden die het hele pand wil huren, zit ik als gebeiteld'. De toonbank is verhuisd en vooral de singles van 2,50 zijn flink uitgebreid. Ik had ook al vijftien singles van een euro bijeen gezocht maar dan gaan slechts twee van mee. De rest zie ik over een week of twee wel weer. Een ruime keuze aan James Brown maar helaas geen stokoud werk. Hoewel 'Man's World' op een Belgisch label is, ondersteunt dit het verzamelalbum dat 'onze' Arcade heeft uitgebracht. Deze mag in de Blauwe Bak voor de b-kant: 'Say It Loud, I'm Black And I'm Proud'. Waar 'Man's World' een beetje stoffig klinkt op deze specifieke persing, daar klinkt 'Say It Loud' heerlijk! 'The Payback Mix' is zowel in de Nederlandse persing met fotohoes als de Engelse. De keuze is dan niet lastig voor mij? Ik moet bekennen dat ik de 'Payback Mix' al een tijd niet meer heb gehoord, maar is niet zó briljant als 'It Began In Africa'. Een leuk feestje voor op de zondagavond. Op de keerzijde een hele lange remix van 'Give It Up Or Turnit A Loose'. Blijkt op papier leuker te zijn dan in werkelijkheid.

* Marianne Faithfull- Sister Morphine (NL, Decca, 1968)
In eerste instantie schrik ik een beetje van de afbeelding op de fotohoes. Heb ik het verkeerd gezien op platenhoezen van omstreeks 1965 of kunnen we in 1968 al het eerste verval waarnemen bij Marianneke. Ze heeft dan al een relatie met Mick Jagger achter de rug (of het loopt op het laatst) en daarbij heeft ze eveneens kennis gemaakt met narcotische middelen. De plaat heeft wat kleine kraakjes maar niet heel erg storend. De fotohoes oogt praktisch nieuw. Discogs vertelt me dat deze single normaal gesproken rond de dertig euro moet zitten. Ik geloof het graag! 'Sister Morphine' heeft Marianne samen met Mick en Keith geschreven en het is overduidelijk The Stones die op de plaat spelen. Op de keerzijde een nummer dat meer in de sfeer is van haar oudere werk: Een melodieus liedje van Barry Mann en Gerry Goffin met een barok intro en in het refrein een folky aanpak.

* Jimi Hendrix Experience- The Wind Cries Mary (Duitsland, Polydor, 1967)
'Is vast wel een paar duiten waard', zeg ik tegen Baz als ik net thuis ben gekomen. 'Begint bij een paar euro', laat hij weten. Ik weet dat hij dit van Discogs haalt en ik ga zelf kijken. Ik zie dan ook de waarde van de Marianne Faithfull-single. Bij 'The Wind Cries Mary' zijn de platen tot een tientje allemaal met een neutrale hoes. De single van vanmiddag zal geen recordbedrag opbrengen door toedoen van stickers en schrijfsels op de hoes, maar ik ben in mijn nopjes met de plaat. Qua vinyl valt die ook niet tegen, hoewel ik de plaat toch vast weinig ga draaien. Daarvoor geef ik de voorkeur aan de Engelse Track-single.

* Led Zeppelin- Black Dog (NL, Atlantic, 1971)
Ik denk dat deze plaat wel baat gaat hebben bij een poetsbeurtje. Nog één van de weinige Led Zeppelin-singles welke ik op mijn verlanglijstje heb. Blijft altijd lekker!

* The Mamas & The Papas- Twelve Thirty (Duitsland, RCA Victor, 1967)
In de zomer van 2019 heb ik al de Amerikaanse persing gekocht op styreen, maar deze Duitse persing is meer dan welkom. Bovendien ook gewoon gekocht bij muziekhandel Spans in Meppel. Het is één van mijn ultieme favorieten als het The Papas &The Milfs betreft. De single klinkt een stuk beter dan het styreen en dus een welkome aanvulling!

Het zilveren goud: september 1996 deel II

Vanmiddag heb ik elf singles gekocht. Alsof ik niet genoeg zou hebben? De aanleiding is een beetje knullig, maar dat leg ik wel in de volgende 'Singles round-up' uit. De eerste van twee afleveringen trouwens! Na de Week Spot publiceer ik altijd 'Het zilveren goud' hoewel dat er vorige week niet van is gekomen. Er zijn nog twee verhalen die bij september 1996 horen en eigenlijk maakt het me niet zoveel uit hoeveel singles op de foto komen. De singles zijn immers niets anders dan behang voor de berichten. Ze zullen zich bij het Sneeker Nieuwsblad vast wel eens hebben afgevraagd waar ze aan zijn begonnen, maar als 'ome Gerrit' weer een bericht klaar heeft waar ook de redacteuren buikpijn van het lachen van krijgen, dan is dat alweer snel vergeten. Het helpt in zekere zin ook mee dat ik al vier jaar de deurmat plat loop bij de Sneeker. Ze zijn op de hoogte van mijn eigenzinnigheid, de eigenwijsheid en soms emotionele opwellingen. Zonder mezelf al teveel op de borst te willen kloppen, ben ik in 1996 een groot journalistiek talent met één grote handicap: De papieren. Ik ben niet van plan om terug te gaan naar het middelbaar onderwijs om vervolgens tien jaar in de schoolbanken te zitten eer ik de School voor de Journalistiek heb doorlopen. Dan komt iemand vanuit de uitgeversgroep met de oplossing: Een avondcursus van de Hogeschool Voor De Journalistiek. Vooropleiding: HBO/Academisch. Dat is dus niet LEAO en getuigschrift van het KMBO. Middels een aanbeveling van de uitgever kom ik desondanks op de lijst terecht.

Hoewel de Hogeschool in Utrecht zit, wordt deze cursus georganiseerd in samenwerking met een stichting. De locatie is in Groningen. Fijn! Ik ben in de afgelopen jaren een paar maal in Groningen geweest en daar kan ik mijn hart ophalen. Hoe het nu is gesteld met de stad Groningen? In de jaren negentig zitten er nog enkele interessante platenwinkels en van het centrum naar het station kom je langs een Ierse pub waar de dag kan worden afgesloten. Op het herentoilet is een muur gemaakt van visitekaartjes en daar moet ook de mijne hangen: 'manager Horrable Dying'. Tja, tikfoutje... Ik heb de visitekaartjes laten maken tijdens mijn vakantie in 1994, ook bekend als 'De midweek op eigen benen'. Volgens mij op het station van Maastricht. Of dit vóór of na het kopen en verliezen van de singles is, weet ik niet meer te herinneren. Het kaartje komt in augustus 1994 daar te hangen en is in januari 1997 nog altijd aanwezig! Voor wie nieuwsgierig is geworden: Ik hanteer in deze jaren een belachelijk Engels pseudoniem, maar het kaartje vermeldt wel adres en telefoonnummer in Jutrijp. Ik zou gaan schrijven over de journalistieke cursus maar opeens gaat het over een Ierse pub? Euh ja..., ik geloof dat ik de eerste cursus een beetje aangeschoten ben geweest. Lekker professioneel, Louwsma!

De cursus wordt gegeven op woensdagavond en ik ben de enige die vanuit de zuidwesthoek van Friesland moet reizen. De docent woont in de buurt van Franeker en dat schiet niet op qua mee rijden. Nee, er zit niets anders op dan met de trein van Sneek naar Leeuwarden en daarna naar Groningen. Of ik dat een straf vind? Nee hoor! Ik maak er mijn eigen feestje van. Ik heb een paar maanden eerder bij een verloting van de solexclub een koeltasje gewonnen. Een heel klein en compact dingetje in typische felle jaren negentig-kleuren. Grote blikken cola neemt teveel plek in en dus ga ik voor model 'kindercola', want ik moet ook nog plek houden voor boterhammen van thuis en een lading cassettebandjes voor de walkman. De eerste cursusdag ben ik belachelijk vroeg in Groningen. Ik kan de platenzaken niet vinden, maar... ik kom wel langs de gezellige Ierse pub waar ik in 1994 ook lang ben blijven hangen. Ik denk dat ik mezelf wel een Kilkenny heb gegund en misschien ook wel meer. Hoe dan ook: Ik heb het adres op een briefje geschreven en ga er blijkbaar vanuit dat het in een wolkenkrabber moet zitten met grote neonletters op het dak. De plattegrond stuurt me wel de juiste kant op, maar... ik kan nooit en te nimmer de ingang vinden van het gebouw. Ik kijk op de klok en begin te zweten. De cursus moet al zijn begonnen en ik sta me verschrikkelijk op te winden in een straat in het Groninger centrum. Hoe ik precies ben binnengekomen? Dat weet ik niet meer en ik leg de schuld ook meteen bij het drankgebruik.

Zo maak ik mijn entree in het zaaltje. Ik kijk om me heen. Ze zijn allemaal een stuk ouder dan mij en zijn, zo begrijp ik later, HBO of academisch opgeleid. Een dame is eigenlijk een krantenredactie ingerold en heeft, net als mij, veel ervaring en geen papieren. De rest zijn veelal wetenschappers die hun kennis graag zelf voor het voetlicht willen brengen in wetenschappelijke tijdschriften. De docent is meteen 'fan' van mij. Een jongeman met lang haar die té laat en ietwat aangeschoten binnenstapt. Het belachelijke koeltasje met de blikjes cola en de boterhammen. De enige leerling die sjekkies rookt (net als hemzelf). Ik kan niet meer stuk bij hem. Andersom overigens ook niet want deze docent zal me over een paar weken een enorm compliment geven. Dat stel ik nog even uit op Soul-xotica. De observatie van eerder in deze alinea komt voorbij bij het uitreiken van het certificaat. Hij had gedacht dat ik wel een 'dropout' zou worden die veel liever in de kroeg zou hangen om een biertje te drinken, een sjekkie of een joint te roken en te luisteren naar harde muziek (ik heb dan net een cassettebandje van Motörhead gekocht). Niet dus, hij moet zijn observatie halverwege de cursus bijstellen. Wel biedt hij zichzelf aan als referentie en dat blijkt hij niet bij iedereen te doen! Ik heb hiervan echter nooit gebruik gemaakt...

2580 De Sneeuwwitte Boezem - Jukebox Johnny (NL, Delta, 1962)
2581 Bye Bye Blues - Bert Kaempfert & His Orchestra (Duitsland, Polydor, 1965)
2582 La Montanara - Der Günter Kallman Chor (NL, Polydor, 1963)
2583 Reverend Mr. Black - The Kingston Trio (Nieuw Zeeland, Capitol, 1963)
2584 Jedes Mädchen Auf Erden - Peter Kraus (Duitsland, Polydor, 1960)
2585 10 Cm. Boven De Knie - Leo Kuysters (NL, Omega, 1966)
2586 Het Ding Van De Wasvrouw - De Kwakers (NL, Omega, 1966)
2587 Schön Ist Die Jugend - Leni & Ludwig (NL, Philips, 1958)
2588 Heimweh Nach Virginia - Leni & Ludwig (NL, Philips, 1961)

Okay, wie houdt de Kliko even open voor mij? Nee, natuurlijk gooien we ze niet weg maar geven deze bijna niet te draaien platen een volgnummer in de verzameling. Jukebox Johnny is echter rijp voor de recycling. De Kwakers moet ik nog eens proeven nu ik weet dat die uit 1966 komt, maar dat ga ik vanavond niet doen. Kingston Trio komt uit 'de emmer vol singles' van begin 1994 en ik weet niet precies waarom deze toen niet een volgnummer heeft gekregen. 'Heimweh Nach Virginia' heb ik een paar jaar geleden nog gehad in 'Raddraaien'. De rubriek zélf komt niet terug, maar ik ga wel iets in de 'Raddraaien'-trant doen met 'Verzamelwoede' van dit seizoen. Günter Kallman is nog een hele zoektocht om de identiteit te vinden. Discogs vertelt me dat het uit 1963 komt maar dat wil er bij mij niet in. Hebben Nederlandse Polydor-labels dan geen witte cirkel in het middengat? Deze is egaal rood zoals de Polydor-persingen uit de late jaren zestig. Het catalogusnummer is ook al erg ongebruikelijk voor een Nederlandse uitgave.

Week Spot: Roberta Flack

Aanvankelijk zal ook de Week Spot van deze week een Jantje van Leiden worden gezien er een recente aanwinst is welke erom schreeuwt om Week Spot te worden. Ik heb het dan over 'It Was Like A Nightmare' van Jaibi. Maar ja... Ik heb in mei al uitgebreid geschreven over 'You Got Me' als Week Spot en het is een uitdaging om nog iets nieuws te vinden dat ik over de artiest in kwestie kan melden. Dan bereid ik me voor op de werkdag en zet onder andere 'Do The 45' van zaterdag op de mp3-speler. Net zoals de 'Vakantiemixen' de afgelopen jaren hun werk hebben gedaan tijdens vakanties, ervaar ik het deze dag met de recente aanwinsten. Ronnie Miller klinkt opeens nóg mooier dan thuis en vlak voordat ik thuis kom, hoor ik opeens 'Feelin' That Glow' van Roberta Flack. Dan is de keuze snel gemaakt want dit overheerlijke plaatje mag deze week de Week Spot heten. En tot zover ik kan nagaan (uit het blote hoofd), heb ik nog niet eerder over Roberta Flack geschreven.

Mijn kennismaking met de zangeres is ergens in de vroege jaren negentig. Ik ken 'Killing Me Softly With His Song' uit de gouwe ouwe-programma's en ben niet meteen helemaal weg van de plaat. Als ik hem een paar maanden later voor een gulden bij Sunrise zie liggen, moet die echter wel mee. Omstreeks 2006 heb ik een periode gehad dat 'Feel Like Makin' Love' bijna dagelijks op de draaitafel ligt. Het is eveneens in de vroegste jaren van de Blauwe Bak dat de single deel mag uitmaken van het rariteitenkabinet. Als ik in 2019 'If I Ever See You Again' uit 1978 kom, klopt mijn hart vol verwachting. Thuis blijkt er niet veel aan te zijn en ook 'Feel Like Makin' Love' is een tijd geleden terug gegaan in de jaren zeventig-bak. Hoewel? Ik kan me nog een vroege 'Soul-x-rated' herinneren waar ik de plaat heb gedraaid uit de Blauwe Bak. Hij heeft dus zeker tot en met 2013 in de koffer gestaan! Anderhalve week geleden neem ik 'Feelin' That Glow' mee omdat die maar een euro is maar ik verwacht er niet veel van. Toch komt dit nummer in de buurt van 'Feel Like Makin' Love', een lekker ontspannen nummer dat ideaal past in mijn huidige set.

Roberta Cleopatra Flack. Dat is haar volledige naam. Ze aanvaardt dit leven op 10 februari 1937. Haar wieg staat in Black Mountain in de staat North Carolina. Ze groeit op in een muzikale familie en haar moeder is organist in de kerk. Het zal dus niet verbazen dat Roberta ook haar eerste stemband-  of vingeroefeningen doet in de kerk. Opvallend is dat ze daarbij niet vasthoudt aan één kerk, maar zowel bij de Methodists als de Baptisten is te horen. Als negenjarig meisje begint ze met piano spelen en zal later in haar tienertijd klassiek piano studeren. Tien jaar na haar eerste aanraking met de piano is ze afgestudeerd en mag ze muzieklessen geven aan een school. Na enkele omzwervingen komt ze terecht in Washington en vanuit daar gaat ze vooral in de weekenden optreden in nachtclubs. Daarnaast begeleidt ze ook operazangers op piano, maar ze kiest al snel voor de populaire muziek. In 1968 krijgt ze een residentie in een club in Washington en geeft de brui aan het lesgeven aan school. Jazzpianist Les McCann is uiteindelijk degene die Flack uit de nachtclub trekt en op de voorgrond plaatst.

In een mum van tijd is het materiaal voor Flack's eerste album opgenomen: 'First Take'. Het album verschijnt in 1969 en krijgt lovende kritieken. Het levert haar veel optredens op hoewel de plaatverkoop een beetje onder de maat blijft. Daar komt verandering in als regisseur Clint Eastwood voor zijn film 'Play Misty For Me' een nummer kiest van 'First Take'. Dat is 'The First Time Ever I Saw Your Face' en met Eastwood's hulp zal het uitgroeien tot een evergreen en een wereldhit. Flack begint rond dezelfde tijd ook intensief te werken met Donny Hathaway hetgeen ook de nodige successen oplevert. Intussen doen 'Killing Me Softly With His Song' en 'Feel Like Makin' Love' goede zaken in Amerika, hoewel de laatste in Engeland nimmer een hit is geweest. 'Feelin' That Glow' piekt op 79 in de Billboard Hot 100 en doet 25 op de R&B. Verder is het alleen in Canada een hit. En wellicht in Italië want dat is het land waar mijn single is uitgebracht. Het heeft ook in Nederland een release gehad met een andere fotohoes.

In 1983 staat Flack nog eens op de vaderlandse hitparade in een duet met Peabo Bryson: 'Tonight I Celebrate My Love'. Haar meest recente album is van 2018 als ze reeds tachtig jaar is. Je moet ook één keer in je leven een album hebben gemaakt met Beatles-nummers en dat doet ze in 2012. Het is voorlopig het laatste album met origineel werk dat een klein beetje heeft gedaan in de Amerikaanse albumlijsten. Op 20 april 2018 wordt ze onwel tijdens een optreden en wordt ze afgevoerd naar het ziekenhuis. Ze heeft een beroerte gehad maar volgens de manager heeft ze deze goed overleefd. We hebben haar sindsdien echter niet meer terug gezien op een podium.

Elf jaar oud en nieuw

In september 2009 ben ik nog niet bezig met Soul-xotica, maar heb al wel kennis gemaakt met Blogger. Ik heb dan vooral een kater van SoulteXt. Dat blog heb ik in een paar weken van september en oktober 2008. Waar je bij Blogger na één bericht kan weg lopen en het blog tot in de lengte van dagen vindbaar is, daar heeft de andere blogprovider een aantal strenge regels. Als je langer dan een maand niet hebt gepubliceerd, wordt de hele boel in één klap verwijderd. Dat is dus het lot van SoulteXt. Ik kom nog eens een paar bandleden tegen die zeggen dat ze een screenshot van 'hun' artikel op SoulteXt hebben bewaard, maar dan nog... de andere verhalen... Hoewel de vieringen niet meer zo uitbundgi zijn als dat ze ooit zijn geweest, is het gisteren (maandag 20 september) twaalf jaar geleden dat ik met de fiets over de kop ben gegaan. Een ongeluk dat ik helemaal aan mezelf heb te danken en waarvoor ik ook alleen maar dankbaar kan zijn. De hersenschudding mag dan een stuk grammatica hebben weg geslagen, het zet me na bijna een half jaar weer met beide benen op de grond. Het is pas sinds 2010 dat ik de dagen ga vieren als 'oud en nieuw'. Omdat ik nog altijd een paar berichten achterop schema loop, fiets ik vanavond nog eens door twaalf jaar 'oud en nieuw' heen.

De maandag is geruisloos aan me voorbij gegleden zonder dat ik het in de gaten heb. Op de dinsdagavond ga ik voor wat inspiratie naar de Woldberg en bedenk me onderweg dat het 21 september is en dus een jaar na het ongeval. De volgende dag moet ik me melden bij het UWV en blijkt het een bijna zomerse dag te zijn. Zo vaak kom ik ook niet in Zwolle en dus besluit ik in de stad te blijven voor de rest van de dag. Eerst kringloopwinkels en een platenzaak, maar ik 'voel' deze dag in 2010 een ander verlangen groeien. Iets dat ik sinds Mossley eigenlijk niet meer heb gedaan. Ik heb opeens zin om weer iets te gaan doen met 'crossdressing'. Na de platen zijn het vooral tassen vol met kleding en die avond maak ik mijn debuut op een uitgestorven Woldberg en de Eese. Uiteraard zal dit een opmaat worden naar een gebruik dat ik veelvuldig publiekelijk zal herhalen in de winter van 2010/2011. En hoewel het twee dagen na de twintigste is, reken ik dit nog altijd tot 'oud en nieuw'. Een jaar later ben ik mezelf op de 22e september aan het voorbereiden op 'de vakantie die niet mocht'. Eerst naar Keulen voor het verhaal dat ik vorige maand nog heb geschreven in 'Vakantiepret' en vervolgens naar München óf België. In 3012 vier 'oud en nieuw' uitbundig in een 'Soul-x-rated' die ik nog ergens heb liggen. De zondag erna doe ik een klein 'ge-Vecht' dat ik voor het bericht een 'Omme(n)tje' noem.

In 2013 vier ik 'oud en nieuw' met een bericht op Soul-xotica en draai op zaterdagavond plaatjes bij het concert van Cartoon Violence in Steenwijk. Best wel opmerkelijk want buiten op het parkeerterrein sta ik later nog te praten met leden en deze hebben nog nimmer van Specialized gehoord. Inmiddels is de band niet meer weg te denken op 'The Big One' en zal ook in november spelen als de situatie het toelaat. Het jaar 2014 moet ik even opzoeken. Het is een fietstocht geworden. Vanuit Coevorden wil ik de Saksenroute volgen tot Enschede. Toch zal ik die laatste plaats nooit halen want daarvoor wordt het te laat en té donker. Ik staak de tocht in Oldenzaal en ga vanuit daar weer met de trein terug. In 2015 sta ik op de zaterdag voor de twintigste in Het Bolwerk met Jan voor ons reünie-optreden. Ik weet nog dat ik wel ambitieuze fietsplannen heb voor de zondag, maar nadat het optreden laat is afgelopen en ik niet vroeg terug ben in Nijeveen, ligt het bed veel te aangenaam om het te verlaten voor een fietstocht. Een week later maak ik het goed met de Saksenroute van Enschede tot Ommen. Dat is goed voor 120 kilometer.

De Pioneer blijft in 2016 in het hok staan en ik vier oud en nieuw met een wandeling in de 'achtertuin'. Over Holtinge en met een bureaustoel als bonus welke buren aan de weg hebben gezet om gratis mee te nemen. Op 20 september 2017 bereikt de Pioneer de eerste tienduizend kilometer met een klein ommetje in de regio. In april 2019 zal deze de twintigduizend bereikt, zal deze kort daarop in de schuur komen te staan. Hopelijk krijgt het in 2022 een vervolg. In 2018 viert Ziggo mijn oud en nieuw door de connectie eruit te knallen als ik aan 'Afterglow' wil beginnen. De zondag erop maak ik nog een wandelingetje door de 'achtertuin' maar dat is dan ook alles voor wat betreft de vieringen in 2018.

Zaterdag 21 september 2019 is een zeer memorabele dag. Ik ga dan met de trein naar Leiden voor een geplande wandeling met W. De ambitie om van Noordwijk via Katwijk naar Wassenaar te lopen, valt al snel af en op het laatst zitten we een uur zalig te verbranden op het strand van Katwijk. Een dag om in te lijsten! In 2020 is dit ook het weekend van 'Tafel In De Tuin'. De zondag haal ik niet veel uit. In 2021 werk ik voor de variatie eens op maandag omdat er nog wat post in Nijeveen bezorgd moet worden. Morgen krijgen jullie de Week Spot en waarschijnlijk 'Het zilveren goud'. Oorspronkelijk zou de laatste serie vijf afleveringen moeten hebben deze maand, maar dat ga ik nu maar combineren. Voor de foto zoek ik even eentje in het archief van de wandeling in september 2016.

Hier en nu: Soda Blonde

Het is exact een maand geleden dat ik voor het laatst deze rubriek heb gehad op Soul-xotica, hoewel er ook periodes zijn geweest dat het drie maanden weg is. Buiten de veelal oude opnames welke ik dagelijks ontdek, komt me eveneens veel nieuw spul ter ore. Ik zou geen moeite moeten hebben om wekelijks een aflevering te doen van 'Hier en nu', maar dat is niet de realiteit. Vaak komt het met horten en stoten. Na twee of drie maanden afwezigheid heb ik weer genoeg namen om twee tot drie 'nieuwe' bands en artiesten in de schijnwerpers te zetten.. Ik heb nu op zichzelf ook een ruime keuze met als overeenkomst dat alle bands en artiesten uit Ierland komen en min of meer onafhankelijk. Zo geef ik singer-songwriter Brigitte Bardini de nodige 'airplay' met haar album 'Stellar Lights' hetgeen het beste is te omschrijven als 'dream pop'. Verder is daar Brí van wie ik vanmiddag heb geleerd dat volgende maand haar debuutalbum verschijnt. Eentje om in de gaten te houden. Dan is daar vervolgens Soda Blonde en het is al een paar weken geleden als ik tracht informatie op te zoeken over de band. Dan blijkt dat het wordt genoemd op een Wikipedia-pagina. Soda Blonde blijkt een voortvloeiing te zijn van een redelijk bekende Ierse band en dat schept ineens materiaal voor een aflevering van 'Hier en nu'. Ik zet de schijnwerpers op Soda Blonde en hun album 'Small Talk'.

Het 'Untapped'-gebeuren start reeds als ik nog niet een luisteraar ben van Wolfman Radio. Een van de toenmalige presentatoren is een uitbater van een pub en krijgt regelmatig demo's van lokale bandjes. Een andere presentator onderhoudt nauwe contacten met boekers van country-artiesten en zo ontstaat het idee om deze muzikanten een podium te geven op Wolfman Radio. De zaken nemen meer serieuze vormen aan als Lee zich ermee gaat bemoeien. De muziek wordt verdeeld tussen hem en een andere presentator. Lee doet de onderbelichte rock-kant en de country en folk komt bij de collega voorbij. Sinds het vertrek van de tweede draait Lee 'Untapped' in zijn eentje, hoewel ik in zekere zin een vinger in de pap heb gekregen in de laatste jaren. De scheidslijn tussen 'mainstream' en 'indie' is erg smal geworden. Er zijn 'indie'-hitlijsten waar Adele de lijst aanvoert. Dat komt omdat Adele onder contract staat van een kleine onafhankelijke maatschappij dat een mega-deal in de wacht heeft gesleept voor de distributie. Eigenlijk zou je mogen stellen dat het 'kleine onafhankelijke label' niet meer als zodanig mag worden aangemerkt na drie miljoenensuccessen van de zangeres.

Qua niveau is 'Untapped' flink gestegen in de afgelopen jaren. Rond 2014 zitten er bands en artiesten in het programma waar je meteen al kan horen waarom ze geen contract hebben aangeboden: Het is gewoon niet goed genoeg. Het heeft dan ook met het aanbod te maken en de verplichting om vier uren per week te vullen met ingezonden muziek. Tegenwoordig is 'Untapped' slechts twee uren en weet Lee de kwaliteit hoog te houden. 'Leuk geprobeerd' is geen criterium meer. Soms zit je te luisteren naar aankomende Ed Sheerans en Adeles die gewoon wachten op het moment dat ze de juiste promotor tegenkomen, dan weer is het een band of artiest met jarenlange ervaring en niet de wens om naar de pijpen van Sony of EMI te dansen. Zo komen we uit bij Soda Blonde, de Ierse band die ik vandaag in het zonnetje wil zetten.

Het zal ongeveer een jaar geleden zijn geweest dat we 'Love Me World' krijgen aangeboden. Ik geloof niet dat ik hier een vinger in de pap heb en dat het berust op de expertise van Lee. De plaat wordt 'Record Of The Week' en dat betekent dat ik het ook op de dinsdag en donderdag draai in mijn shows. Het nummer heeft een structuur waar ik heel erg van hou. Bij het intro hoor je namelijk nog niet welke kant het zal uitgaan met het refrein. Ik geloof dat we een paar weken later 'Holy Roses' krijgen toegezonden, maar deze vind ik niet zo sterk als 'Love Me World'. Nu begint het nummer wél te groeien bij mij. Tot slot verschijnt eerder dit jaar 'Small Talk' dat het titelnummer zal blijken te worden van het debuutalbum van de Ieren. Ofwel: De eerste onder de naam Soda Blonde want ze komen niet helemaal uit de lucht gevallen.

Het verhaal begint in Dublin als Faye O'Rourke in contact komt met een stel muzikanten. Ze besluiten een band te vormen en repeteren in een schuur achter het huis van Stevie Appleby. Appleby is verantwoordelijk voor een groot deel van de liedjes van de toekomstige band met O'Rourke als tweede die bijdraagt in de nummers. De band heet Little Green Cars en begint eerst helemaal in eigen beheer. In 2008 verschijnen zo twee EP's en dat zorgt voor een kleine opschudding onder Engelse indie-labels. In 2011 bezoekt labeleigenaar Daniel Glass een aantal keren Ierland om de band beter te leren kennen voordat een contract met het Amerikaanse Glassnote een feit is. Toch blijft de band vooral 'underground'. De BBC noemt de band in 2013 een belofte naast acts als Haim en Chvrches, maar dat hoeft geen garantie voor succes te zijn. De band toert intensief door Engeland en Amerika en heeft zelfs een zeer loyale fanbase in het land van oom Sam. Na het tweede album op Glassnote wordt het allemaal wat lastiger. O'Rourke reflecteert in een interview met een Ierse krant in 2019 op de situatie. Zij schrijft voornamelijk 'pop' en ballads, waar Appleby meer vanuit de folk schrijft. Dit geeft Little Green Cars aanvankelijk een zeer breed spectrum aan invloeden, maar op het laatst zijn het vooral twee projecten die parallel lijken te lopen. Er is geen sprake van een conflict en ook is het niet dat de band artistiek is dood gebloed. Op een bepaald moment is het mooi geweest en trekken ze de stekker eruit. Appleby gaat solo en de rest formeert even later Soda Blonde.

Dat ze de 'bekende' naam Little Green Cars hebben laten schieten, is een bewuste keuze. Tegelijk is het wel beangstigend voor de muzikanten zelf. Opeens zijn ze de fanbase kwijt, evenals het management, het platenlabel en moet alles opeens uit eigen zak worden betaald. Dat laatste schept echter ook weer een vrijheid waar de leden prijs op stellen. Ten tijde van het interview heeft de band pas haar debuutoptreden gedaan en liggen er al opnames klaar voor het debuutalbum. Dat zal uiteindelijk pas in juli van dit jaar verschijnen. De groep doet tegenwoordig alles zelf: De productie, de video's en fotografie, de promotie.De plaat verschijnt op 9 juli in digitaal formaat in Ierland via het onafhankelijke Velveteen-label uit Manchester. Op 30 augustus komt daarbij een gelimiteerde vinyl-versie in een oplage van 450 exemplaren. Zowel de fysieke cd als de elpee zijn inmiddels uitverkocht. De kritieken zijn uiterst lovend en daar sluit ik me graag bij aan.

Singles round-up: september 9

Zal ik met het goede nieuws beginnen? Ja, toe maar. Plaatjes kopen is ontzettend leuk en erover schrijven gaat ook niet snel vervelen maar wat Soul-xotica betreft wil ik het wel weer eens over 'iets anders' hebben. Ik heb ermee gedreigd dat ik afgelopen zaterdag wellicht méér singles zou kopen, maar dat is er niet van gekomen. Ofwel: Ik ben zaterdag kriskras door de wijken in Meppel gegaan in de hoop iets te vinden. Het uiteindelijke doel moet een single zijn aan de Kuyperstraat en anders wellicht bij de verzamelaar aan de Schuttevaerstraat. Welnu, de Kuyperstraat is dit jaar niet van de partij en de Schuttevaer heeft vandaag alleen elpees. Dat betekent dat het nu volgende deel van de 'Singles round-up' voorlopig even de laatste is? Ik denk dat ik weer een deel bij Mark ga afrekenen maar met de huidige gang van zaken verwacht ik deze niet voor het einde van de maand. Ook verwacht ik deze maand nog een nieuwe single en deze moet eventueel maar wachten tot oktober. Het is wel even mooi geweest voor deze maand? Nu dan eerst de laatste negen singles uit Emmeloord (E), Assen (A) en Meppel (M).

* A Taste Of Honey- Boogie Oogie Oogie (NL, Capitol, 1978) (M)
Het is vandaag een beetje 'oudejaarsdag' voor mij. Op de 20e september sta ik altijd even stil bij het gegeven dat ik op 20092009 met de fiets over de kop ben gegaan. De klap die eerst een hersenschudding veroorzaakt en vervolgens dat ik weer met beide benen op de grond kom te staan en iets wijzer ben geworden. A Taste Of Honey speelt op 20092009 ook nog een bescheiden rol. Een dag eerder ben ik door een berg singles geweest bij De Gouden Kikker in Steenwijk. Alvorens ik 'Love Is In The Air' van Shocking Blue vind, hou ik bij de 'reguliere handel' de 12" van deze single in handen. Ik moet bekennen dat ik het nummer niet ken en heb dan nog niet zoveel op met het 12"-formaat. De volgende dag fiets ik naar Grolloo en is het even achter Orvelte als ik naar 'Het Steenen Tijdperk' luister op de radio. Ik hoor deze middag onder andere 'Bongo Rock' van The Incredible Bongo Band, maar ook dit 'Boogie Oogie Oogie' komt voorbij. Ik ben er dan overigens niet heel erg van gecharmeerd, maar de single smaakt me inmiddels een stuk beter.

* Tears For Fears- Shout (NL, Mercury, 1984) (M)
Soms is het echt schokkend... Ik verzamel ruim dertig jaar singles en nog altijd zijn er van die standaardwerken welke nog niet in de verzameling aanwezig zijn. Ofwel: Ik moet 'Songs From The Big Chair' wel ergens op elpee hebben, maar dat formaat doet niet mee in de verzameling. Nee, het moet de single zijn. Deze heb ik uiteindelijk een week geleden kunnen vinden. Het nummer herinnert me vooral aan een ziekenhuisperiode in eind 1984. Daar zal ik binnenkort vast nog eens op terug komen in 'Van het concert des levens'. Voor die tijd moet 1983 nog aan bod komen en dat gaat waarschijnlijk later deze week plaats vinden.

* B.J. Thomas- I Just Can't Help Believing (UK, Wand, 1970) (M)
Hoewel ook Nederland had kunnen kiezen voor een Scepter-label moet voor deze single gebruik worden gemaakt van de Engelse afdeling. Deze perst met alle plezier de single op Wand voor een groot aantal landen, want op het label staat een lange lijst van Buma Stemra-collega's. Uiteraard is dit het mopje dat Elvis een jaar later live op de bühne zal uitvoeren en dat een top vijf-hit zal opleveren voor The Burger King. Het enige verschil is dat dit korter is en iets minder opgesmukt dan de Elvis-versie. Eigenlijk ben ik Phonogram wel dankbaar dat ze de single niet zelf hebben geperst want van Engelse persingen heb ik nooit genoeg?

* Tanita Tikaram- Good Tradition (Duitsland, WEA, 1988) (M)
'Twist In My Sobriety' staat reeds een paar jaar in mijn jaren tachtig-bak en dat is oprecht een favoriet uit dit decennium en van Tikaram. Ik weet dat 'Good Tradition' uiteindelijk de 'grote' hit was. Een plaatje dat niet van de radio was te meppen, zeker op de zondagen met de KRO. Toch moet ik bekennen dat ik nooit heel veel met 'Good Tradition' heb gehad. Ik vind haar stem beter klinken in de sombere nummers en bovendien is 'Good Tradition' qua 'feelgoodness' een beetje 'over the top'. Ik ga snel verder met de volgende plaat.

* The Tokens- The Lion Sleeps Tonight (Duitsland, RCA, 1962) (A)
Een gigantische oorwurm uit het jaar nul, maar vreemd genoeg ontbreekt die nog altijd in de collectie. Dat is voor twee euro dan fijn opgelost. Een beetje stuk gedraaid op bepaalde plekken, maar ik doe het ervoor.

* Toyah- Rebel Run (NL, Safari, 1983) (M)
Een beetje jammer in deze, voorlopig, laatste aflevering, maar Toyah mag mee omdat ze een euro is en ik niet vaak een Nederlandse single tegenkom van deze dame. Ik ben niet bepaald een 'fan' van haar werk en 'Rebel Run' klinkt helemaal kleurloos in mijn oren. Toyah is overigens nog altijd actief. Vooral tijdens de lockdown-periode maakt ze Youtube-video's met echtgenoot Robert Fripp (van King Crimson) waarbij vooral de borsten van Toyah een hoofdrol spelen dankzij té strakke topjes en truitjes met een lage uitsnede.

* The Tremeloes- By The Way (Duitsland, CBS, 1970) (E)
Als je denkt dat het niets meer wordt, krijg je opeens deze single op de draaitafel. Net als The Marmalade heeft ook The Tremeloes twee kanten: Enerzijds de a-kanten voor de hitparade en een meer progressieve kant op de keerzijde. In 1970 hebben de heren The Tremeloes alle vrijheid gekregen van de platenmaatschappij en komt met deze opvallende single. Het begint barok als een liedje van twee jaar eerder en dan vallen de drums in. Ze weten op 'By The Way' een brug te slaan tussen een potentiële hit en hun stevigere geluid. Echt een onontdekte parel in mijn boek! De b-kant verdient alleen al een vermelding voor de titel: 'Breakheart Motel'. Het resultaat is een niet-slechte Elvis imitatie, maar ook met een vette knipoog naar Danny & The Juniors en Jerry Lee Lewis. Qua Elvis is het echter meer 'Blue Suede Shoes' dan 'Heartbreak Hotel'.

* Jackie Trent- Tomorrow (UK, Philips, 1978) (M)
Haar 'Where Are You Now My Love' is altijd een favoriet geweest en 'You Baby' staat vooral rond 2012 op mijn verlanglijstje. Ik heb wel 'iets' met Jackie Trent, maar bij deze single uit 1978 trek ik alleen al bij de gedachte mijn bilspieren samen. Ik hoop maar dat het niet het nummer is uit 'Annie' want daar zit ik niet op te wachten. Ja, dus wel! Enfin, het moet maar. Wellicht dat ik het Engelse Phonogram-hoesje nog kan gebruiken voor een Blauwe Bak-single?

* Alyson Williams- Sleep Talk (NL, Def Jam, 1989) (E)
Het is niet zo lang geleden, maar toch is Alyson Williams niet blijven hangen in mijn herinnering. Ik heb in die tijd overigens ook een spuughekel aan dit soort platen, maar anno 2021 kan ik de humor er wel van in zien. Op de b-kant doet ze een duet met ene Chuck Stanley. Ja, wat wil je? Dat is natuurlijk een typisch duet uit de late jaren tachtig. Mierzoet en zo. Ik weet even niet waar ik naar op zoek was, maar duidelijk niet naar zo'n ballad. Ik hou het bij de a-kant en gewoon voor op de zondagavond.

Singles round-up: september 8

Eigenlijk heb ik gewoon de donderdagavond en vrijdagavond omgeruild. Anders kijk ik na 'Afterglow' even op Youtube totdat het de hoogste tijd is voor bed. Het lijkt me echter beter Youtube even uit te stellen tot vrijdagavond en in plaats daarvan een bericht te publiceren op Soul-xotica. Nu ben ik terug van vier uren op Youtube en is het wederom een beetje te laat om nog twee afleveringen te doen. Eentje wil ik in ieder geval nog wel doen. Bovendien heb ik de meeste van mijn wekelijkse abonnementen vanavond al gezien en zou ik morgenavond wellicht het laatste deel kunnen doen? De komende negen singles ga ik verblijven binnen de letter S. Van The Seekers tot Sybil. Dat belooft een 'mixed bag' te worden.

* The Seekers- I'll Never Find Another You (NL, Columbia, 1965) (E)
In 2011 staan de 'collector's items' op single in de nabijheid van de kassa. Er wordt me dan verteld dat de singles anders roofgoed zouden zijn. De elpees en cd's staan boven alsook de niet bijster bijzondere singles. Bij mijn bezoek in 2014 staan alle geluidsdragers weer boven en dat is in 2021 ook het geval. Boven de schappen met platen is een soort lijst gemaakt als etalage voor de meer bijzondere platen. Een fraaie collectie van The Seekers springt meteen in het oog. Ik weet het niet. Zou ik alle singles moeten hebben gekocht? 'The Carnival Is Over' heb ik ergens in een neutraal hoesje en idem voor wat betreft 'Chilly Winds'. Ik heb The Seekers nooit als heel erg belangwekkend geacht en dus kies ik alleen 'I'll Never Find Another You' uit. Buiten 'Georgy Girl' vind ik dit wellicht de meest aantrekkelijke van The Seekers. Het hoesje is beeldschoon. De single mist het hartje en is duidelijk wel gedraaid in de afgelopen 56 jaar, maar het kan er mee door.

* Shakatak- Steppin' (NL, Polydor, 1980) (M)
Net zoals bij The Seekers kan ook het gros van Shakatak mij worden gestolen. Ik heb zelfs de 12"-uitvoering van 'Easier Said Than Done' terwijl je het na de reguliere single-versie al wel geloofd en niet zo nodig nog twee herhalingen van dezelfde zet wil aanhoren. Maar dan deze single... eentje van vóór de eerste Nederlandse hits van Shakatak. Dat ziet er wel interessant uit. Muzikaal is het compleet inwisselbaar voor de rest van het oeuvre. Je hebt de solide groove met de plinkplonk piano en vandaag een paar breaks voor de variatie. Geen zangeressen in de buurt. Ofwel, niks nieuws onder de zon, maar wel een plaat waarbij ik de jingle met de boer kan botvieren.

* Sheer Elegance- Milky Way (Italië, ABC, 1975) (M)
Ik zou Sheer Elegance anders vast niet hebben gekend, maar ik ken de naam uit de tijd dat ik de 'Summer Spirit Of...' doe in de zomermaanden. In 2017 en 2018 maak ik gebruik van zelf uitgerekende lijsten van de grote Engelse zomerhits van een bepaald jaar. Niet dat Sheer Elegance in de lijst staat, maar ik tref wel enkele platen in de onderste regionen van de Engelse hitlijsten. Het valt me dan op dat er vrijwel niets van de groep is te vinden op Youtube en dergelijke. Op het hoesje wordt melding gemaakt van een 'disco boom', maar ik zie hier niet meteen een volle dansvloer. 'Milky Way' doet eigenlijk meer countrypop aan. Erg gezellig, maar meer ook niet. 'Satisfaction Is What I Need' dan? Dat klinkt muzikaal puur als pop, terwijl de zang een beetje 'out of sync' lijkt te zijn, maar ik vind het niet aardig genoeg voor de Blauwe Bak. Jammer, ik had méér gehoopt.

* Sheila B. Devotion- I Don't Need A Doctor (Frankrijk, Carrere, 1978) (M)
* S.B. Devotion- No No No No (Frankrijk, Carrere, 1979) (M)
Twee variaties van de Sheila B. Devotion. 'Doctor' is een fijne Eurodisco-stamper met alle bekende elementen uit die tijd en dan flink 'over the top' om de feestvreugde te verhogen. De tweede is dus als S.B. Devotion en deze variatie heb ik nog niet gezien. Het moet een opvolger zijn 'Spacer' en dan is de productie al een stuk internationaler geworden. Qua liedje is 'No No No No' een 'No No No No' voor mij en dan hoor ik liever het knullige 'Doctor', maar qua productie ligt het een stuk lekkerder in het gehoor.

* Peter Shelley- Gee Baby (Duitsland, Ariola, 1974) (E)
Als ik me niet vergis, stuurt de Engelse platenmaatschappij Magnet Peter Shelley de wereld in om een brug te slaan tussen David Essex en Alvin Stardust. Hier is het meer de eerste. 'Gee Baby' is een mierzoet popliedje. Niets bijzonders maar aardig genoeg voor een zondagavond.

* The Soulful Dynamics- Annabella (Duitsland, Philips, 1970) (M)
De tweelingzus van Ninette, want het is hetzelfde model dat ook prijkt op het hoesje van 'Mademoiselle Ninette'. Op de achterkant van het Duitse hoesje wordt gesproken van reggae. Nee, met de beste bedoelingen kun je The Soulful Dynamics geen reggae noemen, ook al heet de b-kant 'Mr. Reggaeman'. Wellicht dat iemand bij de platenmaatschappij The Equals heeft beoordeeld als reggae want feitelijk is dit hetzelfde stampwerk als Eddy Grant en zijn kornuiten. Wel een leuke plaat overigens!

* Soundation- Goodbye Forever (NL, Pink Elephant, 1971) (A)
'Originele hit versie', staat op het hoesje. Wie zou het als eerste hebben uitgevoerd. Soundation of Paul Brett of wellicht iemand anders? Interessant. Het niet altijd even betrouwbare Wikipedia vertelt bij het album 'Jubilation Foundry' dat 'Goodbye Forever' van de hand is van Paul Brett, maar dat is niet waar. Het heeft zelfs Italiaanse roots aan de credits te zien. Maar even door naar Whosampled en Discogs. De single van Paul Brett geeft wel John Hutcheson en Fabrizio als de schrijvers. Het lijkt erop dat Soundation het nummer na Paul Brett heeft opgenomen, maar ik kan niet vinden wie het origineel heeft gedaan. Ik heb eveneens de Paul Brett-single, maar kan eigenlijk geen keuze maken tussen de twee. Beide gewoon even goed.

* Sybil- Don't Make Me Over (NL, Bite, 1989) (M)
Twee vliegen in één klap? Ten eerste vind ik het Bacharach-David nummer 'Don't Make Me Over' een prachtig nummer en bovendien heb ik een zwak voor Sybil. Toch werkt het nummer beter als een ballad en hier heeft het de overbekende beat gekregen uit deze jaren. Het had zo leuk kunnen zijn?

Singles round-up: september 7

Het is alweer een tijdje geleden dat het voor het laatst heeft opgespeeld, maar ik heb vandaag geen beste dag gehad. Ik ben wakker geworden met een hevige pijn en heb daar de rest van de dag last van gehouden. Het is een kramp in de kuitspier. Ik had nog wel idee gehad bij een fietstochtje naar Dwingeloo, maar het is al pijnlijk genoeg om naar de brievenbus te lopen en dus laat ik het maar. Morgen weer aan de bak en zaterdag is het plan om in Meppel op zoek te gaan naar nog meer singles. Terwijl ik eigenlijk wel genoeg zou moeten hebben voor deze maand? Vanavond publiceer ik een enkele 'Singles round-up'. Het zou de bedoeling zijn om gisteren dubbel te publiceren zodat ik vandaag vrijaf kon nemen. Morgenavond publiceer ik naar alle waarschijnlijkheid wel twee berichten zodat ik de singles dit weekend kan rangschikken. Vanavond kruip ik van de N naar de letter S.

* New World- Tom Tom Turnaround (Duitsland, Columbia, 1971) (M)
New World is één van de eerste groepen op het Rak-label van Mickie Most. Most is dan reeds enige jaren een onafhankelijke producent en heeft gewerkt met The Animals, Herman's Hermits en Jeff Beck. Na een paar singles voor Deram debuteert New World op het Rak-label met 'Rose Garden', het nummer van Joe South dat vooral een hit zal worden in de uitvoering van Lynn Anderson. 'Tom Tom Turnaround' stamt nog uit de tijd dat veel landen nog geen eigen Rak-labels hebben en ze als Columbia worden vervaardigd. De productie is in handen van Mike Hurst en dat verklaart meteen het enigszins barokke arrangement van het liedje. Het staat in schril contrast met meer bekend Rak-werk als Suzi Quatro en Mud maar het plaatje mag er zijn.

* Night- Love On The Airwaves (UK, Planet, 1980) (M)
Chris Thompson geldt nog altijd als 'de stem van Manfred Mann's Earth Band' en toert een paar jaar geleden ook in die hoedanigheid rond in Nederland. Hij verlaat Manfred Mann om zijn eigen band te starten. 'Hot Summer Night' is een bijzonder aardig hitje van de hand van Night. Dit 'Love On The Airwaves' zegt me helemaal niets, maar het is de nieuwsgierig, de Engelse persing en de vraagprijs van een euro. En een plaatje over de radio is altijd welkom, zeker als het gaat over nachtradio. Maar helaas... het haalt het niet bij 'Hot Summer Night'.

* Osibisa- Sunshine Day (Duitsland, Bronze, 1975) (A)
Ik heb heel lang geleden wel meer singles gehad van Osibisa maar heb het gevoel dat ik een aantal ben kwijt geraakt. Onder andere 'Music For Gong Gong' dat ik altijd een leuk nummer heb gevonden. Die moet ik maar weer eens opnieuw zoeken. 'Sunshine Day' ontbreekt ook altijd nog in de verzameling en daar heb ik vorige week maandag verandering in gebracht. Het blijft een onweerstaanbaar nummer.

* Gilbert O'Sullivan- Ooh Baby (België, MAM, 1973) (M)
De Belgische hoesjesmaker heeft er een feestje van gemaakt. Op de hoes staat de titel 'O'h Babe', maar het label geeft wel correct 'Ooh Baby' weer. Ik heb Gilbert al eens eerder één van de meest ondergewaardeerde songwriters genoemd en daar blijf ik bij. Vooral in de jaren 1989-90 koop ik alles van Gilbert dat los en vast zit, maar er zijn enkele singles die niet op mijn pad willen komen en 'Ooh Baby' is daar eentje van. Ruim dertig jaar later maar het smaakt me nog altijd en dus is de single méér dan welkom in de verzameling. Zou ik nu onderhand alle hits en tips uit het Hitdossier hebben? Maar eens nakijken.

* Red Dragon with Brian & Tony Gold- Compliments On Your Kiss (UK, Taxi, 1994) (E)
Onderweg vanuit Emmeloord kan ik niet ophouden met gniffelen. Ik weet uit een recent verleden hoe in onze chatroom wordt gereageerd op deze plaat en nu heb ik hem zowaar op vinyl. Het is eigenlijk een EP op 33 toeren met de radio-versie, de instrumentale, een 'straight mix' en de acapella vocalen. Het is een Sly & Robbie-productie, maar bovendien een hele grote hit geweest in Engeland. Vandaar dat veel 'serieus' reggae-volk allerhande verwensingen gaat uiten als de plaat wordt gedraaid. En toegegeven: Het is ook een ontzettende oorwurm.

* Charlie Rich- A Very Special Love Song (UK, Epic, 1974) (A)
Weer een voorbeeld van een single waar ik ben gevallen voor de Engelse persing. Het nummer ken ik eerlijk gezegd niet. Charlie lijkt ontzettend zijn best te doen om te klinken als Elvis en komt met een nogal kleurloos liedje over de brug. Maar ach... voor een zondagavond kan dit best nog wel eens leuk zijn.

* The Rolling Stones- Little Red Rooster (NL, Decca, 1964) (M)
Ik heb net ongeveer vijftig singles uitgezocht in Meppel als ik het bakje op de toonbank zie. 2,50 euro per stuk. Eerst een hoop van The Beatles in niet de beste staat. Vreemd genoeg denken handelaren vaak dat alles van The Beatles een fortuin waard is, maar niets is minder waar. De platen zijn op zichzelf niet zeldzaam te noemen, want er zijn miljoenen van verkocht. Beatles-platen in een onberispelijke staat kunnen veel opbrengen, maar ietwat beduimeld en de waarde ontstijgt niet de euro. Dan hou ik deze in mijn handen. Een smetteloos Favorieten Expres-hoesje en een goed geconserveerde single. Alleen al het hoesje kan iets waard zijn voor verzamelaars. Het is bovendien één van de schaarse singles van The Rolling Stones uit de jaren zestig welke ik nog niet heb. Ik heb inmiddels een waarde voorbij zien komen van 25 euro en dus mag ik niet klagen voor tien procent van deze prijs.

* Demis Roussos- We Shall Dance (NL, Philips, 1971) (E)
Heel stiekem staat deze single al een tijdje op mijn verlanglijstje. Natuurlijk wil je niet van de daken schreeuwen dat je Demis Roussos-'fan' bent, ook al heb ik steeds minder moeite met de titel. Het is enerzijds een fijne herinnering aan een goede vriendin. Een Syrische dame die helemaal begint te smelten als ze de stem van Demis hoort. Demis neemt deze solo-single op als hij nog lid is van Aphrodite's Child. Waar deze groep steeds progressiever en experimenteler wordt, daar zet Demis de traditie voort van de melodieuze popsongs waarmee Aphrodite's Child in de voorgaande jaren grote hits heeft gehad. Het zou me helemaal niet verbazen als Vangelis de klavecimbel speelt op deze single, maar hij heeft geen aandeel in het schrijven van de nummers. Ik ben erg content met deze single, een eventuele upgrade met fotohoes blijft echter welkom!

* The Seashells- Maybe I Know (NL, CBS, 1972) (M)
Ik wist dat er 'iets' was met deze plaat en dat blijkt nu ik de informatie heb opgezocht. The Seashells is een duo van Vicki Brown en Mary Partington. Ze maken twee singles waarvan dit de eerste is. Het is gezellige pop zoals deze in de begin jaren zestig aan de lopende band wordt gemaakt. Lesley Gore heeft het acht jaar eerder al op de plaat gezet en The Seashells doet een natuurgetrouwe cover. Leuk nummer voor op de zondagavond!

Singles round-up: september 6

Als het lekker gaat publiceer ik vanavond weer dubbel zodat ik morgen vrijaf kan nemen. Vrijdag andermaal een dubbele aflevering en dan zijn we door de singles heen. Hoewel? Ik ben nog altijd van plan om komende zaterdag een kijkje te nemen in Meppel, dus wellicht nog een enkele aflevering na het weekend. 'Het zilveren goud' stel ik even uit tot later. Vanmorgen een verplichte afspraak gehad bij de bedrijfsarts en dat is snel gepiept. Vanmiddag heb ik heerlijk kunnen bezorgen. Ik heb erop gerekend dat ik in de Koedijkslanden moet zijn, maar krijg op het werk te horen dat mijn hulp is gewenst in de wijk Ezinge. Dat is een stuk compacter dan de wijk in Koedijkslanden en dus kan de fiets tegen een boom of elektriciteitskastje en lopen we vrolijk de straat op en neer. De voorspelde regenbui is uitgebleven en vanmiddag kan het jasje zelfs uit als ik naar huis fiets. Nu ga ik verder met de volgende negen singles uit Emmeloord (E), Assen (A) en Meppel (M). Ik begin erg slaperig te worden, dus ik moet nog even bekijken of er een tweede aflevering komt...

* The Lovin' Spoonful- Did You Ever Have To Make Up Your Mind? (Duitsland, Kama Sutra, 1966) (A)
Kun je een plaat over het hoofd zien? Blijkbaar wel! Ik meen dat ik de verzameling van The Lovin' Spoonful aardig compleet heb en dan hou ik opeens deze in mijn handen. De fietstocht van vorige week maandag is in meerdere opzichten de moeite waard, maar deze single is wel echt de grote verrassing. Hij is niet helemaal vlekkeloos uit de strijd gekomen, maar erg fijn om deze eindelijk eens op vinyl te hebben. Twee minuten en meer heb je niet nodig Mooie aanwinst!

* The Marmalade- Falling Apart At The Seams (NL, Target, 1975) (A)
Hoewel de groep vooral wordt herinnerd vanwege 'Ob La Di, Ob La Da', ben ik een groot liefhebber van het werk van The Marmalade. Evenals The Tremeloes is het een groep met twee gezichten. Op de a-kanten wordt men aanvankelijk verplicht om potentiële hits af te leveren, de b-kanten laten een hele andere Marmalade horen. Als de groep gaat uitkomen voor Decca hebben ze meer artistieke vrijheid. Halverwege de jaren zeventig zijn ze opeens terug met 'Falling' en ook dat is weer een nummer om je vingers bij af te likken.

* John Mayall's Bluesbreakers- Supsicions (NL, Decca, 1967) (E)
De opvolger van 'It Hurts Me Too' waarop Peter Green de gitaar verzorgd. Ik durf niet helemaal eerlijk te zeggen of Mick Taylor hier al heeft overgenomen. Over Mick Taylor gesproken: Ik heb onlangs geleerd dat de beste man tegenwoordig in Diever woont. Dit is klassieke Britse bluesrock op zijn allerbeste! Het stampt lekker, heeft fine koperblazers en natuurlijk een hoop gitaar en de zang van Mayall. Zeker één van de leukste John Mayall-singles die ik heb gevonden door de jaren heen. 'Part 2' staat op de keerzijde maar bij een vluchtige beluistering kan ik niet anders stellen dan dat dit de volledige versie is en 'Part 1' een 'edit'.

* George McCrae- One Step Closer (NL, Say What!?, 1984) (A)
De vorige eigenaar van deze single is woonachtig in Haarlo. Dat meen ik te herkennen van de fietstocht van twee weken geleden. Dat blijkt echter Haarle te zijn. Haarlo is, volgens Wikipedia, een kerkdorp in de buurt van Enschede. Op het label zit ook een sticker van een platenzaak in Enschede. Natuurlijk schaf ik deze single aan met de Blauwe Bak in het achterhoofd en hoewel 'One Step Closer' een lekker nummer is, is het mij té poppy voor de koffers. De b-kant is een stuk rustiger en dat kan ik wel passen tussen de overige jaren tachtig-singles in de Blauwe Bak. Laten we het voor de aardigheid eens een kans geven.

* Midnight Oil- The Dead Heart (NL, CBS, 1986) (M)
Een van de vele opvolgers van 'Beds Are Burning' welke het niet heeft gehaald. Deze single is ergens ver weg in mijn geheugen blijven 'hangen' en het blijkt inderdaad een lekkere plaat te zijn. Het klokt in over de vijf minuten en wellicht dat dit iets té lang is geweest voor de radio? Dat geldt overigens niet voor mijn zondagavonden.

* Mighty Sparrow- Born Free (België, Trojan, 1978) (M)
Ik kan niet zo snel een oorspronkelijk jaartal vinden van Mighty Sparrow. Het is in 1978 echter een opvolger van 'Only A Fool' nadat dit een grote hit is geworden. Een prachtig nummer dat ik wel een plekje gun in de Blauwe Bak, ook omdat het fijn gaat in combinatie met de 'spouge' van Barbados. Op de b-kant staat 'Over The Rainbow' van The Cimarons en dat is uitstekende reggae. Ik vermoed dat 'Born Free' in België een release heeft gehad vanwege de 'Popcorn' en dus misstaat het niet in de koffers.

* Mobiles- Drowing In Berlin (UK, Rialto, 1981) (M)
Eigenlijk is de plaat in Frankrijk geperst zoals dat ook het geval is met sommige Engelse 2Tone-uitgaven, maar het is duidelijk voor de Engelse markt vervaardigd. De vinyl master is namelijk wel in Engeland gemaakt en dat  hoor je ook op deze plaat. Het is overigens de eerste keer dat ik het hoor, want de single is altijd een 'zwart gat' voor me gebleven. Een lekker eigenzinnig nummer met een hoop synthesizers en een eigenwijs klinkende zangeres. Ik ken het label eigenlijk alleen maar van The Korgis, maar Mobiles is dan nog ietsje meer 'underground'.

* Nazareth- Bad Bad Boy (UK, Old Gold, 1973, re: 1988) (E)
In de lage landen zal vooral de voorkeur zijn uitgegaan naar de b-kant van deze uitgave. Dat is namelijk de nummer 1-hit 'Love Hurts', maar dat nummer scoort een stuk minder hoog in Engeland. Als 'Bad Bad Boy' al niet de a-kant was geweest, had ik hem wel zo genoemd. Ik weet niet eens of het nummer op de 'Hot Tracks'-EP staat, maar ik vind een single in ieder geval praktischer en reken het daarom als een nieuwe aanschaf. 'Bad Bad Boy' is een stevige boogie met smakelijk gitaarwerk. Het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden en het klinkt bij vlagen zelfs erg Juicy Lucy-achtig.

* The New Seekers- Circles (UK, Polydor, 1972) (M)
Harry Chapin zal zijn grote doorbraak hebben in in 1973 met 'W.O.L.D.' en 'Cats In The Cradle'. Dat laatste nummer wordt in 1992 weer op de plaat gezet door Ugly Kid Joe. Chapin is een fraaie verhalenverteller en het is wel toevertrouwd aan The New Seekers om daar een plaatje van te maken voor de leeftijdscategorie van acht tot tachtig. Ik moet bekennen dat de plaat vooral mee mag omdat dit een Engelse persing is. Verder kun je hier niet veel mee.

Mijn ogen worden steeds zwaarder. Ik moet me morgenmiddag maar eens zien te motiveren om dan te publiceren. Vanavond gaat het niet meer lukken.