Eindstreep: november 2022

Bijna zou ik beweren dat er niet veel valt te 'Eindstrepen' maar het is nog net op tijd. Ik herinner me opeens dat ik een maand geleden verschillende bestellingen heb geplaatst die in november zijn gearriveerd. Verder is november een relatief rustige maand geweest. Er was ergens een uitstapje voor singles in Meppel gepland. Volgens mij voor afgelopen zondag, maar dat is niet door gegaan toen ik hoorde dat ik maandag al in Meppel aanwezig zou zijn. Niet dat mijn hoofd daar naar singles heeft gestaan. Qua Gele Bak is het dus een erg sobere maand: Slechts één en misschien ooit twee singles voor deze categorie. De single van Barbara Lewis zit voor mij op het randje en eigenlijk is de staat té slecht voor de Blauwe Bak. Dat verklaart ook de ene dubbele single. Dat is Byron Lee & The Dragonaires waarvan het nieuwe exemplaar in de Blauwe Bak mag komen wonen. Verder verwacht ik een flinke partij van Mark en bestaat november verder uit een aantal pre-orders. Twee daarvan zijn onderweg en ik hoop dat deze binnen komen vóór de Blauwe Bak Top 100. Een van de plaatjes is namelijk heel erg februari/maart 2022 voor mij.

In november reken ik 14 singles af. Daarbij heb ik de dubbel-single van Leo's Sunshipp als twee singles gerekend. Kijk ik eerst even naar de 'pre-orders'. Twee singles op het Common Ground-label zouden een week geleden in Engeland op de post zijn gegaan. 'Satan' van Dynamic Disciples is een fijn gospelfunk-ding en tot mijn grote vreugde zie ik 'It's Hard To Live In This Old World' van Rev.  Harvey Gates staan. Dat is het plaatje dat eerder dit jaar heeft 'gespeeld' voor mij. Izipho brengt volgende maand een volgende single uit die al is besteld en betaald. Hetzelfde geldt voor een duo op Epsilon die ik nog niet eens heb beluisterd. Betty Griffin zou zomaar in 2023 kunnen arriveren want de single verschijnt half december en moet uit Amerika komen. Dat is opvallend veel gospel terwijl de rest van 2022 'vrij' is gebleven van dit genre. Ik kan dus een 'gezegend' nieuw jaar tegemoet zien?

Van de 14 singles uit november plus de platen van 30 oktober kom ik dan op de volgende top 10:

1. Fight On! - Harlem Gospel Travelers

2. I'll Slip Away - Charles Bradley & Menahan Street Band

3. I Got The - Labi Siffre

4. What A Man - Linda Lyndell

5. Back On Track - Emma Noble & Nick Corbin

6. Pray Again - Shirley Finney

7. Keep On Walking By - Midnight

8. Wear It On Our Face - The Dells

9. Wouldn't I Be Someone - Bee Gees

10. Wanna Be On Your Mind - Valerie June

Week Spot: The KBC S ft. J. Lamotta

Toen ik gisteravond de overgebleven singles uit 2022 telde, had ik er nog 53 over. Inmiddels zijn dat 55 omdat de beide Stream-singles zijn gearriveerd. Ik wacht nog even af tot zaterdag en wil dan in één show alle resterende platen draaien. Daar eindigt dan ook de Blauwe Bak van 2022 waarna ik ga beginnen aan de samenstelling van de Top 100. Dat wordt een bijna onmogelijke taak want ik heb in totaal rond de vierhonderd singles. Als ik dan naar de lijst kijk en een plaatje 'halverwege' de lijst wil hebben, dan valt mijn oog al snel op deze nieuwe release van The KBC S. Het bericht wordt echter niet meer dan een fotobui want precies een maand geleden, op 30 oktober, heb ik in de laatste 'Singles round-up' alles geschreven wat ik weet te melden over de groep. Omdat ik de foto van Discogs heb gehaald, kijk ik ook even op de 'marktplaats'. Daar staat momenteel eentje te koop in Japan welke maar liefst zestig euro moet kosten. De mijne is een héél stuk goedkoper geweest! Als de Top 100 volgende week een feit is, begin ik met uitzoeken van Week Spots uit de betreffende dertig. Ik besluit dit jaar dus met een hagelnieuwe plaat uit 2022 en dat wordt 'The Center' van The KBC S ft. J. Lamotta.

Honderd achteruit: Petula Clark

Na een relatieve periode van rust is 'Honderd achteruit' voor wat mij betreft weer op stoom. Waar ik in eerdere jaren ging 'Raddraaien' daar ga ik nu zitten voor een aflevering van 'Honderd achteruit' en ook dit is zeer prettig om te schrijven en hopelijk even plezierig om te lezen. Over de Week Spot moet ik nog altijd een beslissing nemen en dat bericht komt wellicht morgen samen met de 'Eindstreep'. Normaal gesproken stel ik op 1 december de Blauwe Bak Top 100 samen, dit wordt ietsje later dit jaar. Ook weet ik nog steeds niet wanneer ik de berichten ga plaatsen en de Top 100 op de radio ga uitzenden. Qua Gele Bak kunnen wellicht een aantal singles vanuit Schotland komen. Baz heeft een aantal singles gered van de container, voornamelijk Engelse persingen van hits uit de jaren tachtig en negentig, en ik heb al met hem overlegd dat ik de platen wel tegen verzendkosten wil overnemen. Nu eerst verder met de Gele Bak Top 100 van het afgelopen jaar. Op nummer 13 treffen we Petula Clark en haar 'Don't Sleep In The Subway' uit 1967. Het had ooit zomaar een 'Telefoontoppertje' kunnen zijn geweest, maar uit mijn hoofd zeg ik dat dit niet het geval is.

Het is volgens mij omstreeks 1988 dat ik Petula Clark voor het eerst zie optreden op televisie. Ik durf niet met zekerheid te zeggen of het in 'Countdown' is geweest. Feit is wel dat een aantal 'all stars' in hetzelfde jaar een bewerking opnemen van Clark's hit 'Downtown' en dat dit 'Countdown' wordt. Ik denk dat het eind 1993 is als ik een single koop van Jacques Dutronc waar achterop het hoesje een aantal nieuwe elpees worden aangeprezen. Ergens wordt daar ook 'Don't Sleep In The Subway' genoemd. Ik kan het meteen linken aan een liedje dat ik wel eens hoor op Radio 10 maar dat in Nederland nooit een hit is geweest en welke ik ook nog steeds niet ben tegengekomen. Het is de tijd van voor Youtube en dergelijke en dus moet je het hebben van de radioprogramma's die het de moeite waard vinden om dit 'vergeten' nummer van Petula af te stoffen. Dat gebeurt dan al mondjesmaat. De single komt al snel op een 'zoeklijstje'. Tussen aanhalingstekens want eigenlijk doe ik niet aan zoeklijstjes. Ik vind het veel leuker om de singles 'in het wild' te treffen. Ik heb wellicht omstreeks 2010 of 2011 wel eens gekeken op Marktplaats of Ebay maar nooit de single voor een redelijke prijs getroffen. Wellicht dat Boeck op Marktplaats eentje voor de absolute hoofdprijs had staan?

Eind 2008 word ik lid van het Steenen Tijdperk-forum en ga ik ook liedjes vragen. Deze worden vervolgens op mijn Nokia N95 gezet. Dat levert voor Soul-xotica in de jaren 2010 en 2011 de rubriek 'Telefoontoppertjes' op. Via een hele duistere en vast zwaar illegale site vind ik nog een paar complete nummers en daar zit ook Petula Clark tussen. Volgens mij heb ik het kort geleden nog eens over een plaat gehad en dat ik deze associeerde met de verkleedpartijtjes en wandelingen naar de Woldberg. Petula zat niet vlak vooraan in de lijst maar was wel voortdurend in de buurt. Ik maak in juni meerdere rondedansjes als ik bij Minstrel door de singles ga en dat is ook het geval als ik 'Subway' in mijn handen hou. Het is een persing uit Rhodesië maar deze staat niet op 45cat. Dan maar de Nederlandse omdat hij zo'n fraai fotohoesje heeft.

Twee weken geleden is ze negentig geworden. Petula Sally Olwen Clark heet ze voluit en ze komt ter wereld op 15 november 1932 in Ewell in Surrey. Ze is nog altijd actief waardoor ze inmiddels actief is in het achtste decennium. Haar eerste publieke optredens zijn voor mijnwerkers in Wales gedurende de Tweede Wereldoorlog. In oktober 1942 maakt ze haar radiodebuut bij de BBC. Op het moment van de opname vliegen de bommenwerpers over en het jeugdige publiek raakt in paniek. Om de gemoederen te sussen wordt gevraagd of iemand een kalmerend liedje kan zingen. De jonge Petula stapt naar voren en zingt 'Mighty Rose'. Het helpt de gemoederen te sussen. In 1949 maakt ze haar eerste single: 'Put Your Shoes On Lucy'. De rest van Europa maakt in 1957 kennis met haar dankzij 'With All My Heart'. Hoewel ze een stuk langer in de business zit dan haar concurrenten gaat ze in de midden jaren zestig mee op de golven van de succesvolle Engelse zangeressen samen met Sandie Shaw, Lulu en Marianne Faithfull. Met 'Downtown' is ze opeens weer een hippe zangeres in de popmuziek. In Engeland bereikt ze een twaalfde plek met 'Don't Sleep In The Subway'. Zoals gezegd heeft de single geen indruk op de Nederlandse hitparade maar het is desondanks een radiofavoriet gebleken. Haar meest recente plaatwerk is van 2012 en 2013. Ik zie vrijwel geen activiteit sinds 2012 waardoor het dus zeven decennia zijn. Dat is op zichzelf ook al een flinke tijd. Tegenwoordig reist Petula tussen Genève en de Franse Alpen.

Hier en nu: The Barefoot Bandit

Wellicht heb ik dit bericht al eerder willen schrijven, maar na vandaag kan ik er echt niet meer omheen. Hoewel we met Wolfman Radio altijd hebben geprobeerd om zo breed mogelijk te programmeren, heeft het station haar roots in de reggae en 2Tone-ska. Sinds het allereerste begin wordt er een 'Ska Sound Of Summer' gekozen door een aantal presentatoren, ook al heeft het de laatste jaren niets meer van doen met ska. Het is vaker gewoon pure reggae. De 'Ska Sound Of Summer' van dit jaar is me alweer ontglipt. Ik denk dat ik het plaatje twee keer heb gedraaid, maar de keuze is vaak niet de mijne als het aankomt op een beeldbepalend reggae-nummer voor de zomer. De 'tune' voor de afgelopen zomer is pas gekozen als opeens de nieuwste single van The Barefoot Bandit binnenkomt. Er gaan diverse stemmen op om het alsnog de 'Ska Sound Of Summer' te maken, maar nee... deze is al gekozen. Intussen wordt 'At The River' van The Barefoot Bandit onze alternatieve 'Ska Sound', hoewel ook dit weer helemaal niets met ska te maken heeft. Het is zonder meer één van de grootste hits van ons station van de afgelopen zomer en ook ik kan niet genoeg krijgen van het plaatje. Tijd om het in de schijnwerpers te zetten!

Ik ben deze ochtend al vroeg wakker. Vroeger dan anders op een vrije maandag. Ik wil nog beslist even scheren voordat ik naar Meppel ga en daar benut ik het eerste stukje ochtend voor. Het is rond een uur of elf als ik in de kamer ben. Mijn collega doet zijn ontbijtshow op dat tijdstip en normaal gesproken ben ik er niet voor te porren. Dat is deze morgen anders. Ik kan wel een lekker muziekje gebruiken en dus schakel ik in. Lee draait hierin zijn favoriete plaat van vorig jaar, een plaatje met Stick Figure (afgelopen september te gast gehad in 'Hier en nu'). Ik probeer het recente schijfje van Stick Figure te herinneren maar ongewild start dat steeds opnieuw 'At The River' in mijn hoofd. The Barefoot Bandit blijft dus in de bus en ook bij de kameraad in mijn hoofd spoken. Als we in zijn huis aan de koffie zitten, zoeken we het nummer op op Youtube en, ja, dit past helemaal bij de stemming van deze 'rare' dag. Vanavond heb ik hem opnieuw aangevraagd in de soul-show van Lee hoewel het natuurlijk geen pure soul is. Hoewel de single al een paar maanden oud is en de band juist weer een nieuwe heeft gepresenteerd, prijs ik nog eenmaal 'At The River' van harte aan.

Het is een cover van elektronische duo Groove Armada. In Nederland heeft het niets gedaan maar in Engeland is het een top twintig-hit geweest. Hoe kan ik dat gemist hebben? Welnu, het staat slechts vijf weken in de Engelse hitlijst en dat is uitgerekend de periode dat ik vakantie vier in Nederland. Bij terugkomst luister ik ook nauwelijks naar de radio en bovendien is de single dan al op zijn retour. Best jammer want ook het origineel is een prachtig nummer! The Barefoot Bandit maakt overigens op de plaat gebruik van een gastzangeres genaamd Charlene Soraia. Het zijn haar eerste twee voornamen want in werkelijkheid is haar achternaam gewoon Jones. Ze is vierendertig lentes jong en heeft op de BRIT-school de kneepjes voor in de showbiz geleerd. Ik denk dat ik het goed met haar zou kunnen vinden want ook zij blijkt een groot liefhebber van King Crimson en dergelijke progrock te zijn. In 2011 wordt een liedje van haar in een reclame gebruikt. In 2022 gaat ze de studio in met The Barefoot Bandit viior mogelijk 'de mooiste single van 2022' in mijn eigen beleving.

The Barefoot Bandit bestaat uit de heren Laurie Ward en Harry Dearsly op gitaar en zang en verder bassist Binksy en drummer Joe Cook. De reggae/dub--band komt uit Devon en dat is 'thuis' voor wat betreft Wolfman Radio. De band heeft verscheidene malen opgetreden voor The Specialized Project en dus kunnen we stellen dat het 'vrienden' van het station zijn. Volgende maand verschijnt hun nieuwe album en ze droppen nu singles op Youtube. Want ja... het is 2022 en The Barefoot Bandit heeft bij mijn weten nog geen fysieke platen uitgebracht. 'At The River' heeft een reggae-arrangement gekregen in het tweede deel en dat past het nummer als een maatkostuum. Het is een verrijkende cover zoals ik die maar weinig tegen kom. Het is bovenal een heerlijk relaxt nummer dat me meeneemt naar de warme zomer van 2022 en het zal ongetwijfeld ook de herinnering aan deze dag bij zich blijven dragen.

Het zilveren goud: november 1997 deel I

Het afscheid is erg bijzonder geweest vanmiddag. Het heeft zowaar een diepere indruk achtergelaten dan dat ik op voorhand had verwacht. Ik heb vanavond zelfs een paar tranen moeten inslikken en ik huil niet snel. Het is ook goed geweest om erbij te zijn omdat ik nu wel het héle verhaal ken. Dat had de vriendin me donderdagavond al voor de telefoon verteld, maar dat was een stortvloed aan informatie nadat ik juist had vernomen dat mijn oude kameraad was overleden. Hij wilde zelf expliciet geen 'drukte' rond zijn uitvaart en ik denk dat hij tevreden kan zijn met het gebodene. We waren met zeven mensen, er werden mooie verhalen verteld en veel gelachen. Vanavond ga ik opnieuw op stap, maar nu niet in Steenwijk waar ik hem heb leren kennen. Nee, we gaan vanavond andermaal de bloemetjes buiten zetten in Sneek, ook al moet er heel veel worden gereconstrueerd voor een dergelijke reünie. Er zal nieuwbouw moeten worden afgebroken om tijdelijk weer een bunker te creëren. Het nabijgelegen cafetaria moet, net als in de jaren tachtig en negentig, regelmatig gesloten zijn vanwege 'verbouwwerkzaamheden' door de lokale clientèle. Ofwel: Ik ga vanavond opnieuw terug naar november 1997 en de wilde feesten op een plek die daar eigenlijk niet voor was bedoeld.

Ik zit een paar weken in het krakersavontuur als ik voor mijn collega Jan een briefje achterlaat met de uitleg dat ik 'minder frequent aanwezig zal zijn in de komende weken'. De volgende dag zie ik een briefje van hem. We noemen elkaar dan steevast 'collega' en zijn repliek is duidelijk. 'Als ik een collega wil blijven, zal ik toch dit werk even op de eerste plek moeten zetten'. Het is een 'wake up call' die ik echt nodig ben! De weekenden in Amsterdam worden korter. Op zondagavond móet ik echt weer naar huis om de volgende dag mijn bardienst in de Popkelder te draaien. Ik heb later ook het terechte verwijt gekregen dat ik in die tijd nogal egocentrisch te werk ging. Alles draaide om mij en iedereen in mijn omgeving moest daar maar even aan schikken, want hee... Het ging wel om mij en mijn nieuwe avonturen! Ik heb dan namelijk al het plan om in januari 1998 mezelf te vestigen in Amsterdam. Daar komt ook nog iets anders bij. Na afloop van de praktijkopleiding schilderen heb ik een aanvraag gedaan voor de sociale werkvoorziening. Intussen heb ik twee journalistieke cursussen op HBO-niveau afgerond en zie ik het niet zitten om mijn leven te vergooien op een sociale werkplaats. Als ik weiger en het Jeugdwerkgarantieplan verlaat, heb ik een half jaar geen recht op bijstand. In Amsterdam denk ik wel zelfvoorzienend te kunnen worden.

Het Bolwerk is op de donderdagavonden begonnen met een heel aardig concept: 'Tegenpolen'. Twee beginnende bands op één avond op het podium met absolute tegenpolen als het aankomt op genre of muziekstijl. Een singer-songwriter speelt dus op dezelfde avond als een metalband en een bluesband staat tegenover een rapper. Zo ontstaat ook het idee van collega Jan en mezelf om iets te doen op een donderdagavond. Ik ben op dat moment dol op 'psychedelisch klinkende' bandnamen en het liefste zo lang mogelijk om te ageren tegen de trend van korte bandnamen (denk aan: Blur, Oasis, Suede etc.). Twee fictieve namen waar ik naar hartenlust een lulverhaal aan kan hangen voor de biografie en een zeer uitgebreide band (terwijl we een duo zijn) met iets dat ik héél psychedelisch vindt klinken: 'Mushroom Pie'. Tot mijn stomme verbazing zie ik een paar weken later 'mushroom pie' op de kaart staan van een pub en moet ik het proberen. Het blijkt een flauwe pastei te zijn met champignonragout te zijn. De bandnaam? Winston The Great Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra. Het beslaat de halve poster voor de avond van het optreden. Dat was gisteren precies een kwart eeuw geleden.

Over het optreden heb ik meerdere malen geschreven, onder andere bij de eenmalige reünie in september 2015. De naam heeft zelfs een halve poster in beslag genomen bij de Kleine Prijs Van Sneek in 1998 maar het komt niet verder dan de voorronde en bovendien zit ik dan al in Engeland. Na afloop gaat het hele feestgedruis door naar de Popkelder waar we een privéfeestje geven. Dat dit een blauwdruk gaat geven van de komende maand in de Popkelder is dan nog niet de bedoeling, maar het zal wel iets in dergelijks ontaarden. Ik vier het vooral met afschuwelijk goedkope Zuid Afrikaanse wijn van de nabijgelegen snackbar. Ik denk als het eerder had plaatsgevonden dat ik vast nog wel mijn baan was kwijtgeraakt, maar... het is een maand vóór het einde dienstverband. Als de leidinggevende erachter is gekomen, heb ik vast al op de boot naar Engeland gezeten. De nu volgende singles heb ik in november 1997 gekocht in Haarlem na afloop van het ADM-feestje uit de vorige aflevering.

3049 Sweet Soul Music - Arthur Conley (Duitsland, Atlantic, 1967)
3050 Heavy Fuel - Dire Straits (Duitsland, Vertigo, 1991)
3051 If I Had Words - Scott Fitzgerald & Yvonne Keeley (UK, Pepper/United Artists, 1977)
3052 Silver Genes - Shrink (UK, A&M, 1979)
3053 Cat Stevens-impersonator (??, ??, 198?)
3054 Talk To Me - Third World (UK, Island, 1979)
3055 Ring A Ring Roses - Union Express (UK, Decca, 1971)

De Cat Stevens-plaat blijft een groot mysterie. Het is uiteraard niet de man zélf maar hij doet hier een medley van Cat's grootste hits op een slap reggaedeuntje. Ik probeer nog altijd meer info te vergaren over dit plaatje. Tips zijn welkom!

Hele rust

'Bedenk maar een liedje dat je aan hem wilt opdragen', is de boodschap. Ik word niet beperkt door genres of muziekstijlen óf muziek die her per se mooi moest vinden. In die laatste categorie zou ik snel klaar zijn want hij heeft zijn 'roots' in de stevige metal waar ik geen kaas van heb gegeten. Gedurende 24 uur ga ik door de muziekbibliotheek in mijn hoofd en uiteindelijk kan ik twee nummers bedenken. Beide staan synoniem aan een herinnering van ons samen en zijn nummers die, schat ik in, nog wel de goedkeuring van de betreurde zou kunnen weg dragen. De vriendin pakt het op haar beurt weer aan met gepaste humor en dus weet ik zeker dat hij een fraai muzikaal palet zal ontvangen. We leren elkaar kennen tijdens een popquiz waar we tegenstanders zijn. Later zullen we samen in één team spelen en de popquiz is dan ook het voornaamste dat ons verbindt. Eigenlijk is het de vriendin die de popquiz organiseert. Anders denk ik dat we elkaar al tien jaar geleden uit het oog waren verloren. Maar wat zal ik eens gebruiken ter illustratie? Ik kies dan voor de 'hele rust' in het notenschrift omdat we zonder de muziek wellicht nimmer vrienden waren geworden.

De vriendin is door persoonlijke omstandigheden van het westen naar Steenwijk verhuisd. Omdat ze aldaar al enkele malen een popquiz heeft georganiseerd, gooit ze het balletje op tijdens een bezoek aan een kroeg in Steenwijk. De vriend is daar een stamgast. Ik kom er slechts een enkele keer omdat ik niet heel goed kan opschieten met de bardame. Het is op dat moment wel de meest 'rock-minded' horecagelegenheid in Steenwijk buiten De Buze. Ik speel die avond met Robert maar, met alle respect, ik geloof dat ik het grotendeels in mijn eentje heb moeten doen. Het is totaal niet spannend hoewel de kameraad nog wel fanatiek te werk gaat. De overige teams bakken er helemaal niets van. Robert en ik gaan elk met een Oscar naar huis voor de zege. Het is een paar weken later op een maandagavond in december 2004. Ik mag in die tijd graag op maandagavond naar De Karre gaan voor een paar flesjes. Het is dan nimmer druk maar des te gezelliger en bovendien heb ik geen last van concurrentie bij de jukebox. Deze koude maandagavond lijkt een korte te worden. Alleen de kameraad zit aan de bar en de uitbater is al bezig met opruimen. We raken in gesprek en dat is al snel van muziek naar wartaal. Ik verbaas me over wat we hebben gedronken, waarschijnlijk tóch koffie. Omdat hij ook terug naar Steenwijk moet lopen, nodig ik hem uit bij me thuis. Het is al licht als hij naar huis gaat, Ik moet me deze ochtend verantwoorden bij de sociale dienst voor de niet opgegeven verdiensten in 2001 en stap, zeer professioneel, het kantoor binnen zonder slaap en met een kegel van een krat Hertog Jan en heb moeite de ogen open te houden. Dan hoor ik iets van 'drieduizend euro' en ik schrik wakker. 'Maar... dat kan ik niet betalen!', roep ik. 'Nee, dat krijgt u van ons'. Het is té weinig uitbetaalde uitkering over de laatste twee jaar en daarmee is het eenvoudig om het niet opgegeven salaris mee te compenseren. Ik ben nog arm als Job als ik met mijn kameraad in De Karre zit, een halve dag later ben ik opeens stinkend rijk!

Het is de tijd dat ik bij Classics aan de slag ga als dj op de zondagavond. Ik moet het rock-publiek zien binnen te krijgen maar dat valt niet mee. Zodra een dame in het gezelschap is móet ik Bryan Adams draaien en bij oudere dames Meat Loaf, terwijl ik wel weet dat deze de sfeer verpesten in Steenwijk. De dames en heren rockers in Steenwijk willen het meer obscure en stevige materiaal horen. Een deel van het publiek komt uit de eerder genoemde rock-kroeg. Zo herinner ik me de nieuwjaarsdag van 2005. Ik heb eerder die avond de poederdoos ontdekt en sta al ruim vierentwintig uur zo strak als een plank. 's Avonds mag ik desondanks plaatjes draaien in Classics. Pas later op de avond komt mijn kameraad langs en dan gaan de eigenaar en ik 'freestylen'  terwijl de deur op slot gaat. De eigenaar laat zien dat hij zijn 'mastermix'-talenten niet is kwijtgeraakt (hij heeft in de jaren tachtig met Ben Liebrand gewerkt) en ik mag de meest obscure rockplaten uit mijn koffer draaien. Het is al licht op de tweede januari als de eigenaar mijn kameraad en mezelf aflevert op onze thuisadressen. Dankzij Robert ontdek ik dat we nog een gezamenlijke 'vriend' hebben, maar die zal morgen uiteraard niet aanwezig zijn. Het is een persoon die op het ene moment heel erg lief en warm kan zijn en in een paar minuten in een levensgevaarlijke gek kan veranderen. Op zijn eigen wens zijn deze 'maten' niet op de hoogte gesteld van zijn ziekte en wil hij ze ook niet op de uitvaart hebben.

In 2005 gaat bij mij de rem eraf. Ik heb tot april volop plezier van de 'rijkdom' welke geheel wordt verbrast aan feestjes en drank. Even later vier ik mijn dertigste verjaardag en begint het 'serieuze' werk. Net zoveel drank als dat ik kan hebben en betalen en een paar keer in het jaar wat zwaardere middelen ter decoratie. Als ik ben gestopt met drank en middelen (beide in 2009) ben ik eigenlijk ook wel klaar met veel van de stappers van toen. Het is echter dankzij de vriendin en de popquiz dat we elkaar zeer regelmatig zien. Toch drijven we heel langzaam maar zeker uit elkaar. Ik heb je voor het laatst in levende lijve gezien in 2016 maar middels de vriendin begrijp ik dat het contact is gebleven ondanks verhuizingen. Het is dan ook als een mokerslag als ik donderdagavond verneem dat je je ziekte (waar ik ook niets van wist...) niet aan kon en het leven had verlaten. Vooral omdat je nog maar net vijftig was geworden.

Ik herinner de kameraad vooral vanwege de droge opmerkingen. Tijdens de Nationale Popquiz zijn de vriendin en ik nog wel eens aan het bekvechten over een antwoord en dan kwam hij heel droogjes uit de hoek met een suggestie dat uiteindelijk het juiste antwoord bleek. En je gevoel voor inktzwarte humor. Wat dat betreft zaten we op dezelfde golflengte en maakt het vooruitzicht van morgen ineens ook een stuk minder 'zwaar'. Er gaat gelachen worden! Precies zoals jij het ook zou hebben gewenst.

Het zilveren goud: september 1997 deel IV

Twee afleveringen geleden heb ik het over de eerste week gehad op de ADM. Ik beloof mezelf die zaterdagmiddag nog vaak terug te komen en ter zijner tijd hier zelfs te gaan wonen. Anders dan ik had gehoopt, word ik thuis allerminst opgewacht met slingers en gebak. Bovendien heb ik onderweg op de scooter een scenario uit mijn hoofd moeten leren want mijn ouders en omgeving zullen vast andere associaties hebben met een kraakpand. Voor mijn vrienden kan ik echter wel gewoon 'stoer doen', ook al is het een kleine teleurstelling als blijkt dat maat Jan ook al een dergelijke ervaring achter de rug heeft. Chips. Ik had tóch gehoopt dat ik iets had gedaan dat niemand anders zou durven... Ik geloof dat ik onder het mom van een goede vriend zo nu en dan een weekend naar Amsterdam ga. Er is genoeg werk te doen op de ADM. Voordat de laatste investeerders het pand hebben gekocht, hebben ze moedwillig het inventaris en de ramen stuk geslagen zodat het niet interessant zal zijn voor krakers. De eigenaar heeft een waslijst aan ervaringen met de kraakbeweging. Als blijkt dat hij de ADM heeft gekocht, moet het wel opnieuw worden gekraakt. Voor mezelf zit er nog een ideologisch doel achter, het voorkomen van de aanleg van de Afrikahaven (die er uiteindelijk toch is gekomen). Mijn voornaamste werkzaamheden op de ADM, naast oeverloos feesten op zaterdagavond, is dan ook het plakken van de ramen met glasafval dat wekelijks beschikbaar wordt gesteld door een glashandel. Hetzelfde glas dat de eigenaar in april of mei 1998 eruit zal rossen met een dragline maar dat is weer iets anders...

Ik probeer dikwijls de programmeur van Het Bolwerk ertoe te bewegen om eens een jungle- of drum'n'bass-feest te organiseren. 'Het duurt nog minstens drie jaar voordat dit in het noorden wordt ontdekt, als ze het al ontdekken', is zijn voorspelling. Het komt uit. Ik kan met de beste bedoelingen niet meer herinneren wat 'jungle'  nu specifiek was maar feit is dat dit is opgegeten door de millenniumbug. De drum'n'bass zal pas in het noorden landen als het erg is verwaterd en zal even later overgaan in de dubstep, welke ik nooit zó interessant heb gevonden als drum'n'bass. Mijn herinneringen gaan terug naar een drum'n'bass-feest in De Silo waarbij ik in uiterst dronken toestand op de Wallen terecht kom en zelfs nog ergens naar binnen. Dat wordt door alcohol en middelen helemaal niks en dus is het zonde geld. Dan is er natuurlijk ook nog het weekend van Armand. De cult-zanger zal een optreden verzorgen in de kerk van Ruigoord maar komt aanvankelijk niet opdagen. Het feest wordt omgezet in een danceparty met de nodige middelen en drank. Het is vroeg op de zondagmorgen als Armand binnenstapt en wij terug op de stoelen moeten gaan zitten om te luisteren naar zijn liedjes. Het is het concert waar ik luidruchtig door heen snurk en het zal in Armand's herinnering achterblijven als de slechtste concertervaring in bijna een halve eeuw!

Na een paar weken is de ADM al enigszins toonbaar en kan het eerste feest aldaar worden gegeven. Ik trommel mijn vrienden op in Sneek. De vriendin gaat het uiteindelijk niet redden maar maat Jan mag haar auto gebruiken en dus gaan we samen. Het is typisch zo'n krakersfeest in Amsterdam uit die tijd. Een dj met onnavolgbare jungle en drum'n'bass in de platenkoffers, obscuur bier (In onze latere kraakkroeg in Zwolle hebben we flesjes Alfa omdat ze in de aanbieding waren geweest, in Amsterdam is het een meer twijfelachtig merk) en allemaal rare vogels bij elkaar in een half gesloopt en half gerenoveerd pand. Op zaterdag gaan we langs in Alkmaar en Jan en ik duiken een platenzaak in. Jan verbrast ineens zijn uitkering aan nieuwe releases en box sets terwijl ik probeer wat interessants te vinden in de singles-bak. Deze platen zitten overigens in de volgende aflevering. Vandaag eerst het restant platen dat ik tot september 1997 heb gerekend. In de volgende aflevering van 'Het zilveren goud', zéér binnenkort op een beeldscherm bij u in de buurt, begin ik met november 1997 en gaan we eens het nachtleven in in Sneek.

3043 Carrie - Cliff Richard (NL, EMI, 1979)
3044 Jukebox Jive - The Rubettes (NL, Polydor, 1974)
3045 Forever And Ever - Slik (NL, Bell, 1975)
3046 Explosion - The Soul Survivors (US, Crimson, 1968)
3047 Down Down - Status Quo (NL, Vertigo, 1974)
3048 Funky Mississippi - Rufus Thomas (NL, Stax, 1969)

Ik verwacht dat het volgend jaar eenvoudiger gaat worden met 'Het zilveren goud'. Opvallend veel platen in de zogenaamde 'Verzenddienst 2001'-hoesjes en volgens mij moeten die uit Sneek komen. Ze zitten verspreid over de komende weken maar kan me niet precies herinneren wanneer ik ze heb gekocht. Slik heb ik volgens mij al sinds 1995. Rufus Thomas blijk ik pas vele jaren later te hebben gekocht. Ik herken het aan het plastic hoesje. Dat kan wel eens in 2010 zijn geweest, maar goed... ik gun hem nu zijn plekje.

(Kn)uffelt(j)e

Morgen ga ik even stevig aan de bak met Soul-xotica. Het gaat sowieso baggerweer worden als de weerprofeten het bij het juiste eind hebben. Afgelopen donderdag hoor ik eerst dat mijn lieve buurvrouw is overleden. Ze was twee weken eerder opgehaald met de ambulance en ik had een week ervoor al begrepen van haar kinderen dat ze niet meer thuis zou komen te wonen. Ze heeft de koninklijke leeftijd van 86 gehaald en tot een paar weken geleden nog erg kwiek en actief voor haar leeftijd. Donderdagavond krijg ik telefoon van een vriendin dat een gezamenlijke vriend is overleden. Dat is van een andere orde want hij is slechts vijftig geworden. Komende maandag hebben we de 'uitvaart'. Omdat hij alle familie heeft overleefd, worden totaal zeven mensen verwacht om hem op zijn laatste reis te sturen. Wellicht dat hij nog een klein berichtje krijgt morgen maar dat hangt er vanaf of ik de juiste inspiratie kan vinden. De foto heb ik een paar weken geleden genomen en is de plek waar ik vaak Uffelte kom binnen fietsen na een werkdag.

Week Spot: Irma Thomas

Geen slappe excuses want ik ben gewoon er niet aan toe gekomen om te publiceren. Hierdoor lig ik een eindje achterop schema, maar alles is nog onder controle. Ik moet jullie eerst maar eens voorstellen aan de kersverse Week Spot want die staat al sinds het vorige weekend vast. Morgen ga ik uitsluitend singles draaien op platenlabels die beginnen met een 'S' want dat is precies een show. Omdat ik in de voorgaande weken (met uitzondering van afgelopen week) de 'nieuwe' platenlabels in het zonnetje heb gezet, voel ik dat ik hetzelfde moet doen met Soul4Real. Ik had ook voor Stream kunnen kiezen maar dat moet later nog maar eens. Soul4Real volg ik pas sinds ruim een jaar maar het label is al een tijdje bezig. Deze week hebben ze zelfs de release aangekondigd van de eerste langspeler. Elpees doen niet mee in mijn collectie en, bij wijze van promotie, heb ik het volledige album al digitaal gekregen dus daarmee is voor mij de kous af. Anders is dat met de uitstekende releases op single. Neem nu de Week Spot van deze week: 'All I Wanna Do Is Save You' van Irma Thomas. Oorspronkelijk een opname uit de vroege jaren zeventig welke pas recent het levenslicht heeft gezien.

Hoewel het een grote stad is voor de muziek begint het verhaal van de Week Spot maar zelden in New Orleans. Het is echter de plek waar Irma Thomas haar muzikale carrière van start laat gaan. Irma Lee is haar echte naam en ze komt ter aarde op 18 februari 1941. Ze is er al vroeg bij. Als kind zingt ze al in een gospelkoor en als ze dertien is doet ze auditie voor Specialty Records. Op haar achttiende is ze al tweemaal getrouwd en heeft vier kinderen op de aardkloot gezet. Ze werkt als serveerster en doet zo nu en dan mee in de band van Tommy Ridgley. Deze zorgt voor een platencontract bij Ron en 'Don't Mess With My Man' is haar eerste hit in dat jaar. Een klassiek stukje overspel op de plaat. 'You can fool around with my husband, but don't mess around with my man'. Toch moet Irma vijf jaar wachten op haar volgende hit.

Dat is 'Wish Someone Would Care' dat in 1964 een zeventiende plek behaald op de Billboard. Toch is de b-kant meer interessant voor de muziekgeschiedenis. Dat is namelijk 'Breakaway', een nummer van Jackie DeShannon dat hier voor de eerste maal wordt uitgevoerd. Het nummer zal in de jaren tachtig opnieuw een grote hti worden dankzij Tracey Ullman. Dankzij Wikipedia weet ik nu ook dat de versie van The Detroit Cobras in 2010 voor een reclame is gebruikt. Irma neemt in de late jaren zestig platen op voor Chess en 'A Woman Will Do Wrong' uit 1967 staat sinds een paar weken in mijn koffers. Omstreeks 1970 werkt Thomas samen met Swamp Dogg en in 1972 heeft ze een platendeal met Cotillion. Dat resulteert in de opnames die door Soul4Real in het vinyl zijn geperst. De Week Spot is opgenomen in de Malaco-studio met de legendarische Wardell Quezergue aan de knoppen. Het 'Save you' komt Irma iedere keer weer tot uit de tenen en het maakt dat het mijn favoriete kant is, ook al is de andere veel meer uptempo.

Soul4Real heeft inmiddels 31 singles op haar naam staan en sinds deze week een elpee. De plaat heet erg cryptisch 'Hurt So Good'  terwijl dát nummer niet op het album staat. Het bevat wel een 'best of' van de afgelopen releases plus een handjevol niet eerder uitgebrachte opnames van onder andere Marvin Gaye. Soul4Real wordt gerund door de Spanjaard Alex Subinas. Naast dj en verzamelaar is hij ook organisator van soul-feesten waarbij hij oude raspaarden van stal haalt. Zo was op de meest recente editie Bettye Lavette te bewonderen maar ook Swamp Dogg is al eens te gast geweest. Ik hou Soul4Real vooral in de gaten sinds 'Looking For Your Love' van Adriana Evans en met de introductie van het Jai Alai-label is het helemaal raak voor mij. Deze single van Irma Thomas was dan ook een oogwenk uitverkocht.

Honderd achteruit: Marianne Faithfull

Er zijn slechts een handjevol artiesten en groepen die tweemaal voorbij komen in de Gele Bak Top 100 van afgelopen jaar. Marianne Faithfull is daar eentje van. Eerst kom ik eind 2021 een zeer gezochte single voor relatief weinig tegen in Meppel en een half jaar later kan ik een 'big want' afstrepen van mijn lijstje. Ofwel... opnieuw dat fictieve lijstje want ik kan nooit op een moment bedenken waar ik precies naar op zoek ben. De lijst blijft zich dan ook uitbreiden. Zoeklijstjes heb ik zelf ook nooit zo interessant gevonden. Alleen bij de soul wil ik nog wel eens snel een bepaalde single in huis hebben. Bij de algemene singles is het juist leuk om voortdurend op zoek te zijn en een plaatje vrij onverwacht voor weinig in de wacht te slepen. Vandaag dus een dubbelaflevering met Marianne Faithfull in de schijnwerpers. 'Summer Nights' staat op nummer 12 in de lijst en 'Sister Morphine' op de 77e plek. De hoesjes geven al het contrast aan want de jaren zestig zijn erg tumultueus voor mevrouw Faithfull.

Het gaat bij de huidige generatie vooral om het 'plaatje'. Je leert muziek als eerste kennen via Youtube of anderzijds via een videoclip. Ik wil niet klinken als een oude zure man maar in bepaalde gevallen verkoopt een artiest (m/v) vooral vanwege het uiterlijk want aan de muziek of zangkunsten kan het soms domweg niet liggen. Ik kijk daarentegen geen Youtube voor muziekclips en leer als eerste de muziek kennen. Pas naderhand ontdek ik of het is gezongen door een man met tatoeage in het gezicht en tunnels in de oren of door een Rick Astley-achtige persoonlijkheid. In geval van Marianne Faithfull ken ik als eerste de foto's. Mijn voorliefde voor The Moody Blues maakt dat ik de album- en singlehoesjes van Marianne Faithfull achterop de vroege Decca-singles zie staan. In de begin jaren negentig krijg ik een bijzondere fascinatie voor Top 40-hits die je nooit meer op de radio hoort en in die tijd is 'Summer Nights' daarvan een voorbeeld. Pas omstreeks 1995 hoor ik het nummer voor het eerst en wil deze meteen als single hebben. Ook omdat het om en nabij twee minuten is en, zo gezegd, een hit is geweest in ons land. In Engeland lees ik de autobiografie van Bill Wyman dat de jaren zestig beschrijft tot Altamont en daarin leer ik Marianne nóg beter kennen. Uiteindelijk zal dat ook zorgen voor een interesse in haar latere werk.

Marianne Evelyn Gabriel Faithfull is haar volledige naam. Ze wordt op 29 december 1946 geboren in Hampstead, een voorstad van Londen. Ze heeft een bliksemcarrière. Het begint in 1964 als folkzangeres in de Londense clubs maar al snel wordt ze in de arm genomen door kunstenaar John Dunbar. Marianne is van 1965 tot en met 1966 met hem getrouwd. Dunbar introduceert haar naar Andrew Loog Oldham en Mick Jagger en Keith Richards schrijven speciaal voor haar 'As Tears Go By'. Van 1966 tot en met 1970 zal Marianne een relatie hebben met Mick Jagger welke een slechte invloed op haar heeft. Mick Jagger leeft het leven van een beroemde popster en dat gaat gepaard met overdadige alcohol en de nodige narcotica. Als een vrouw in deze positie wordt aangetroffen, wordt ze gekenschetst als een 'sloerie' of een slechte moeder. Het is precies hoe de politie haar aantreft bij een inval in Jagger's appartement: Naakt op een vloerkleed en helemaal bedwelmd door de middelen. In 1968 zit ze al dik aan de cocaïne en het hoesje van 'Sister Morphine' toont het resultaat.

In 1970 volgt de split met Jagger maar door overmatig drugsgebruik en het verlies van voogdij over haar zoon zit Marianne's leven letterlijk op een dood spoor. Ze onderneemt een poging om zichzelf van het leven te beroven, maar leeft de volgende jaren vooral op straat in Soho en verblijft enige tijd in Ierland. Daar maakt ze in 1975 een album dat de 'nieuwe' Marianne Faithfull aan het publiek voorstelt. Haar hemelse hoge stem is verlaagd tot een monotone tenor. Van zó mooi mogelijk folkliedjes vertolken tot het 'leven' van liedjes in de jaren zeventig en daarna. Hoewel je je ergste vijand niet Marianne's leven zou toewensen, is het voor Marianne wel een manier om in de 'picture' te blijven. Veel van haar generatiegenoten moeten dan namelijk bedelen voor een platencontract.

Marianne is nog altijd onder ons, ook al sukkelt ze al jaren met haar gezondheid. Toch verschijnt zo nu en dan nog een album. Het is geen 'easy listening' en zeker niet als je bedenkt dat het dezelfde zangeres is als van 'As Tears Go By' uit 1965. Nu ik aan het schrijven ben, bedenk ik me opeens dat ik in de midden jaren negentig de cd-single heb van 'Madame George' dat voor mij weer een introductie betekent naar Van Morrison's 'Astral Weeks'. In de volgende aflevering ga ik kijken naar een generatiegenote van Marianne welke onlangs negentig is geworden. Ze is dus weliswaar een paar jaar ouder dan Marianne maar wel in dezelfde tijd actief en populair.

Het zilveren goud: september 1997 deel III

'Een boek over jezelf schrijven?' Drinkebroer Ray kijkt me vol verbazing aan. 'Dat is iets voor mensen die iets hebben bereikt in het leven'. Anno 2022 steek ik allebei de duimen in de lucht maar in 1998 ben ik het zwaar oneens met Ray. Schrijven helpt me te verwerken en dat is misschien het voornaamste doel dat ik al op mijn 23e bezig ben aan een autobiografie. Voor de lezer zal het een soort 'Wuthering Heights' zijn geworden, maar dan door een knaap van begin twintig. Als ik nu eens zou beginnen aan een autobiografie? Wellicht dat ik over vijfentwintig jaar opnieuw in de lach schiet. Toch zou ik over bepaalde jaren een boek kunnen schrijven en dan in 1997 wel één van de eerste jaren. Ik zou het tegen het einde van het jaar over de krakersavonturen kunnen hebben. Over de liefdes. Maar...er gebeurt méér in deze laatste maanden van 1997. Hoewel het dan nog niet als een 'afscheid' aanvoelt, heb ik wel een wens zien uitkomen en is dit een prachtige finale van een hoofdstuk. De wens klinkt nogal knullig maar... het lijkt me als poprecensent het einde om eens de Golden Earring te mogen recenseren. Het probleem wil echter dat de groep altijd nét buiten de regio optreedt (jaarlijks in Joure) en dat maar weinig zaaleigenaren in onze regio het aandurven om hier tegenop te boksen. Maar de mannen uit Den Haag worden ook een dagje ouder en hebben besloten de schouwburgen langs te gaan ter promotie van hun nieuwste album. Een try-out vindt op donderdag 9 oktober 1997 plaats in de Sneker schouwburg Amicitia en natuurlijk ben ik ook aanwezig!

Waarom uitgerekend de Golden Earring? Geen idee. Ik denk vooral omdat de band 'de top' is in Nederland gedurende mijn periode als recensent. Toch moet ik erkennen dat de band aan populariteit heeft ingeboet tijdens deze jaren. Na 'Bloody Buccaneers' en de top tien-hit 'Going To The Run' brengt de groep een 'unplugged' album uit. In 1994 nog één studio-album (met het uitstekende 'Hold Me Now' als eerste single) en een album met covers. In 1997 heeft de band besloten wederom op de akoestische toer te gaan en optredens te doen in het theater. Het album heet 'The Naked Truth 2' als ik me niet vergis. De eerste single is 'Burning Stuntman' waarvoor Dick Maas een video heeft gemaakt. Het idee is dat de band het liedje speelt op het podium terwijl de video op de achtergrond draait, maar dat geheel moet wel synchroon lopen. Dit is het 'pijnpuntje' van de generale repetitie in Sneek want dat loopt niet helemaal soepel en moet een paar maal overnieuw. Het is tevens het enige dat me is bijgebleven van het concert. Veelal nieuw werk en tot slot een paar klassiekers in akoestische uitvoeringen. Terwijl ik mijn eerste dag doorbreng op het terrein van de ADM kunnen de thuisblijvers de recensie lezen in de Sneeker.

Er is niet één specifiek punt aan te wijzen want er spelen meerdere dingen tegelijk af. Feit is wel dat ik in juni een slechte indruk heb achtergelaten op de redactie. Ik heb mezelf de autocrosswedstrijden toegeëigend en ga op zaterdagmiddag naar de autocross in Blauwhuis. Daar tref ik meteen een muziek- en zuipmaat uit Sneek en dat is geen goed begin van de dag. De combinatie van zon en pils werkt niet goed bij mij. Omdat ik niet veel zin heb om naar het rennerskwartier te gaan en met de kampioen te praten over cc's, standaardklasse en ander jargon, besluit ik wel een verhaal 'in elkaar te hangen'. Die avond ga ik uit mijn bol in Het Bolwerk en 'leer' ik dansen. Op zondagmiddag zal ik dan toch langs de redactie moeten om mijn stuk over de autocross uit te werken. Ik heb nagenoeg geen slaap gehad en teveel genoten van de alcoholische versnaperingen. Ik heb geen zin om te bellen en een interview af te nemen en leg onzeker het blaadje op het bureau van mijn collega op de redactie. Het is beneden de maat, dat weet ik ook, maar het moet zo maar... Mijn collega schrapt het hele verhaal en neemt zelf het interview af met de kampioen. Sindsdien roept een andere collega voortdurend: 'Gerrit Louwsma, onbetwist uw autocross-specialist'. Het is niet alleen vanwege dit artikel maar ook door verschuivingen in de journalistiek. De Sneeker gaat al méér samenwerken met een eerdere 'concurrent' waardoor nauwelijks ruimte overblijft voor recensies. Soms bezoek ik een concert, schrijf een recensie en vervolgens wordt deze niet geplaatst. Het concert van de Golden Earring zal de laatste in de reeks worden. In 2002 heb ik nog eenmaal een 'verrassingscomeback' gemaakt in de tijd dat ik thuisloos ben.

De volgende singles heb ik in september 1997 gekocht bij de kringloopwinkel aan het einde van de Oudegracht in Utrecht. Golden Earring en The Byrds hebben hoge prijzen op de stickers maar kosten me, geloof ik, niet meer dan een rijksdaalder per stuk.

3036 Isn't It Time - The Babys (UK, Chrysalis, 1977)
3037 Full Circle - Byrds (NL, Asylum, 1973)
3038 Top Of The World - The Carpenters (NL, A&M, 1973)
3039 Pilot Of The Airwaves - Charlie Dore (Duitsland, Island, 1979)
3040 Instant Poetry - Golden Earring (NL, Polydor, 1974)
3041 Summertime Summertime - Hobby Horse (Duitsland, Bell, 1972)
3042 One More Time You All - Nu-Sound Express Ltd. (NL, Blue Elephant, 1973)

De laatste is alleen leuk op papier. Charlie Dore staat bij mij in de jaren tachtig-bak maar komt in werkelijkheid dus uit 1979. The Babys heb ik al in de Duitse persing, deze Engelse persing is een bonus.

Gebit zonder einde

Is er iets twintig, vijfentwintig of tien jaar geleden? Dat denk ik regelmatig met het oog op Soul-xotica. Is er een verhaaltje van zoveel tijd geleden dat ik anno 2022 kan delen met mijn lezers. Ik ga tegenwoordig zeer onregelmatig terug naar de tijd van twintig jaar geleden. De laatste keer is in augustus als ik over Dokkum schrijf en een tweede deel beloof dat er niet zal komen. Ik heb dan opeens wel plannen voor de vakantie. Op de elektrische fiets naar Dokkum, daar 'ergens' aan het stroom en 's avonds weer terug? Ik denk er zelfs aan een nachtje weg te blijven. Dan blijkt bij navraag dat Dokkum niet beschikt over een bewaakte fietsenstalling en dan is het me verder wel goed. In plaats daarvan fiets ik de vrijdag van de vakantie naar Earnewâld, een andere plek die op mijn verlanglijst staat. De afgelopen weken heb ik wel vaker even gedacht aan 2002. Er is immers binnenkort iets van mij jarig. Als ik dan vandaag op Facebook zie dat een kameraad jarig is, weet ik het zeker. Het is vandaag twintig jaar geleden dat ik mijn kunstklappers heb gekregen. Ik heb al eens eerder stil gestaan bij een 'verjaardag' hiervan, maar durf het gerust nog een keer te doen.

Het is driemaal 'en' op een rij. Louwsma's hebben volgens mij niet de sterkste gebitten mee gekregen. Beide ouders hebben een kunstgebit hoewel zij regelmatig onderhoud plegen en vast ook niet veel hebben gesnoept in hun jeugd. Wellicht had ik mijn natuurlijke gebit kunnen hebben als ik zuiniger was geweest, maar met name in de eerste jaren van het voortgezet onderwijs snoep ik teveel. Tanden poetsen is vaak niet meer dan wat kauwen op een tandenborstel als niemand kijkt. Als de rot eenmaal in zet, is het snel bekeken. Ik krijg in 1994 al een tand aan een plaatje nadat het oude exemplaar eruit is gevallen bij een dollemansrit op de fiets over de Sneker waterpoort. Dat betonpaaltje stond er vorige week nog niet? Hoe dan ook, het wordt een plastic tand aan een plaatje in het bovengebit. De rest is dan ook al niet veel soeps meer. Vooral onder begint steeds pijnlijker te worden. Ik ga in 1997 nog eens met vrienden mee naar de tandarts als deze bij me op bezoek willen komen. In Engeland wil een goedwillende tandarts me helpen met de pijn maar kan me niet onder verdoving krijgen. Daarbij heeft hij al de grens overschreden waardoor ik even later 'high' ben en een uur later lam in bed lig. Terug in Nederland blijft de pijn zo nu en dan oplaaien. Ik heb een tijd in De Bilt dat ik een zakje kruidnagels bij me draag voor het geval. Bij mijn ouders verdoof ik het even met een scheutje jenever.

Het is de zomer van 2002. Het gaat niet lekker bij Jan in de kost en iemand heeft mij getipt dat het doodeenvoudig moet zijn om een woning te krijgen in Delfzijl. Vind je het vreemd? Hoe dan ook, ik ga op hun advies op de trein naar het immer bruisende Delfzijl. Onderweg in de trein heb ik een 'flirt' met een meisje dat schuin tegenover me zit. Als ik terug lach, wendt ze opeens haar hoofd af en ik weet héél goed waarom. Het gebit! Dat is voor mij het moment geweest dat ik mezelf heb voorgenomen om actie te ondernemen. Omdat ik thuisloos ben en veel rondhang in het Leger Des Heils besluit ik hun hulp in te roepen. Met succes! Zij weten me op een wachtlijst te krijgen. Omdat eerst even ander onderhoud gepleegd moet worden, ga ik langs een tandarts waarmee ze contact hebben gehad.

De tijd begint te dringen? Per 1 januari 2003 worden de kosten voor het trekken van een gebit niet meer volledig vergoed door het ziekenfonds. Het zou mooi zijn als het voor die tijd nog zou kunnen gebeuren, alleen... dat is over twee maanden. De tandarts vertelt me dan dat hij is opgeleid in het ziekenhuis en prima zélf kan trekken. 'Als je wel via het ziekenhuis wil, is het niet voor januari gepiept'. Dan maar verder in zee met deze tandarts. Op 11 november 2002 fiets ik op en neer naar Leeuwarden om te happen bij hem en op 20 november is de grote dag. Zijn assistente zal het herinneren als de dag waarop ze doof aan een oor is geworden. 'Dit gaat pijn doen', is een 'understatement' van de tandarts. Ik schreeuw heel Leeuwarden bij elkaar. Het gebit moet meteen in maar ik heb geen flauw idee wat ik ermee moet. Kauwen gaat niet lukken en dus moet het vloeibaar. Praten kost eveneens moeite. 's Avonds heb ik het verjaardagsfeestje van een kameraad en hij heeft een bijzonder rustige Gerrit over de vloer die bovendien geen alcohol mag hebben. Dat heeft hij wel anders meegemaakt?

Na de val met de fiets in 2009 is alleen het bovengebit opnieuw geplakt want dat ligt dwars door midden. Ook mis ik een halve tand, praktisch op dezelfde plek waar ik in 1994 een tand ben verloren. In het begin weet ik niet wat ik aan moet met een hoeveelheid plastic in de mond. Inmiddels ga ik over mijn nek als ik het uit de mond haal.

Honderd achteruit: Mott The Hoople

Vol enthousiasme ben ik begonnen aan deze serie maar bij na de top tien stokt het opeens. Het is meer een samenloop van omstandigheden. De familie en talrijke 'Singles round-ups' maken dat 'Honderd achteruit' achterblijft. Maar niet getreurd... we gaan gewoon verder! Zoals gezegd heb ik de top tien in de afgelopen weken behandeld en ga ik nu verder met de nummer elf in de Gele Bak Top 100 van afgelopen jaar. Dat is een plaatje dat ik maar liefst tweemaal scoor binnen een jaar. Dat laatste heeft een reden. Ook gebruik ik het woord 'scoren' expres en niet om in te haken op een potje voetbal in Qatar. Het onderwerp van deze aflevering van 'Honderd achteruit' is Mott The Hoople, dankzij hun single 'Honaloochee Boogie' uit 1973. Ik heb de single zowel in de Engelse als de Duitse persing en omdat de laatste een fotohoesje heeft, mag dit als fotomodel fungeren.

Een paar weken geleden hebben we voor het eerst de stem van Baz gehoord op de radio. Ik probeer al langere tijd om hem op de radio te krijgen maar dat is me nooit gelukt. Hij klaagt altijd over het ontbreken van een deugdelijke microfoon. Welnu, sinds een paar weken weten we dat dit geen excuus kan zijn. Hopelijk kunnen we hem in 2023 online krijgen met een radioshow. Baz is al jaren een trouwe supporter van Wolfman Radio en we hebben hem zelfs opgenomen in het team (als posterontwerper). Baz is net zo vinyl-ziek als ondergetekende. Hij heeft echter een bloeiende handel in platen. Meerdere malen per week struint hij de lokale kringloopzaken af op zoek naar platen en al het overbodige verkoopt hij om zeldzame reggae-platen ervoor terug te kopen. Hij stuurt me gemiddeld twee keer per jaar een pakketje toe. In het laatste pakketje zit ook 'Honaloochee Boogie' van Mott The Hoople, uiteraard in de Engelse persing. Terwijl hij zegt dat de plaat in goede staat zijn huis heeft verlaten, lijkt het mij stug. Er is namelijk iets geks aan de hand met de plaat. Als je er naar kijkt, lijkt één omwenteling te zijn uitgesleten. Het resultaat is dat hij halverwege een hele slechte groef treft en daar dikwijls blijft steken. 'Played fine on my equipment', zegt Baz maar ik twijfel aan zijn woorden. Feit is dus dat de plaat niet 'lekker' klinkt bij mij en dat terwijl ik het een erg fijn nummer vind. In juni tref ik dan de Duitse met fotohoes bij Minstrel en zo kunnen we alsnog genieten van de plaat.

Mott The Hoople start een vroege incarnatie als The Doc Thomas Group in 1966, dan met Stan Tippins als leadzanger. De band is vooral populair in Italië waar het een residentie krijgt en een elpee mag maken voor een Italiaans platenlabel. In Engeland gebruikt de band andere namen waaronder Silence. Silence neemt een aantal demo's op die naar verschillende platenmaatschappijen worden gestuurd waaronder Apple. De band krijgt nul op het rekest. Dan blijkt Island Records geïnteresseerd te zijn in de band. Het enige manco is de zanger. Tippins neemt de rol van manager over terwijl de band op zoek gaat naar een nieuwe zanger. Dat wordt Ian Hunter. Het debuutalbum wordt binnen een week opgenomen. Er volgen nog drie platen voor Island en hoewel de albums nog redelijke verkoopcijfers behalen, zijn de kritieken vernietigend. Na een optreden in Zwitserland in 1972 besluit de groep er een einde aan te breien.

David Bowie is een fan van het eerste uur en zijn oren klapperen als hij hoort dat de mannen ermee willen stoppen. Hij biedt hen 'Suffragette City' aan maar dat wordt afgeslagen. Vervolgens gaat de band aan de haal met 'All The Young Dudes' en opeens is Mott The Hoople weer springlevend. Er volgen naar een rij Engelse hits en de groep gaat intussen een spectaculair aantal keren uit elkaar. De groep heeft eind 2019 voor het laatst opgetreden waarna Ian Hunter teveel last krijgt van zijn tinnitus.

Op 8 juli 1971 doet Mott The Hoople haar eerste van twee optredens in de prestigieuze Royal Albert Hall in Londen. Het tweede concert zal nimmer plaatsvinden en alle geplande popconcerten (van onder andere The Who) worden afgezegd. Er gaan al jaren geruchten dat het Mott-publiek de zaal zou hebben afgebroken maar de correspondentie komt pas in 2015 boven water. Het schijnt dat het dolenthousiaste publiek mee stampt op een balkon waardoor de vloer gedeeltelijk is doorgezakt. Island Records moet 1467 Engelse ponden (ongeveer 12000 euro in 2015) aan schade betalen en The Hall gooit een boycot op 'stampconcerten'.

'Honaloochee Boogie' is niet succesvol in ons land. In Engeland zal het in 1973 een twaalfde plek op de hitparade bereiken. In de volgende aflevering een zangeres die we tweemaal tegenkomen in de Gele Bak Top 100.

Singles round-up: november 3

Terwijl ik nog altijd een pakketje moet ophalen bij het postkantoor, is de volgende van dezelfde afzender zojuist bezorgd in mijn groene brievenbus. Ofwel, dat is gistermiddag het geval. Over dat pakketje van het postkantoor is het een en het ander te vertellen. Juno is een internationale platendealer in Engeland. Zodra bij een bestelling bekend wordt dat het naar een land in de EU verzonden moet worden, rekent Juno meteen de invoerkosten van het pakket en brengt deze extra in rekening. Met als gevolg dat je de pakketjes zonder verder omkijken gewoon in de bus ontvangt. Welnu, een week geleden krijg ik de melding dat ik moet betalen voor een pakket van Juno dat in Nederland is gearriveerd. 'Als je al kosten hebt betaald bij de webshop moet je contact met hen opnemen en kun je geen klacht bij ons indienen'. Juno geeft desgevraagd aan dat de verzendlabels een IOSS-symbool hebben en dat er nóg een code opstaat die de douane moet melden dat er reeds is voldaan. Nu het andere pakketje zonder omwegen is aangekomen, kan ik de twee vergelijken. Identiek! Omdat een klacht indienen bij de douane niets uithaalt, hou ik het hier maar bij, maar feitelijk heb ik dubbel invoerkosten betaald. Ik kan dan nu wel vandaag acht singles aan jullie voorstellen. Eentje ga ik vanavond sowieso al draaien in 'Do The 45', de andere zeven ga ik nu voor jullie uitpakken.

* Shirley Finney- Pray Again (US, Rain & Shine, 1979, re: 2019)
We beginnen deze zalige zaterdagavond meteen met de Goede Boodschap. 'Pray Again' staat oorspronkelijk op de gelijknamige elpee op het Savoy-label uit 1979 en is 'sophisticated' disco met een oproep om de ogen te sluiten en de handen te vouwen. Shirley klinkt bij vlagen als Gladys Knight en dat is iets dat ik goed kan waarderen. De b-kant zou het goed kunnen hebben gedaan in de homo-discotheken vanwege de titel: 'Give Your Best To The Master'. Dat is meer directe disco. Niet te versmaden maar de a-kant wint het vanwege de klasse.

* The Harlem Gospel Travelers- Fight On! (US, Colemine, 2021)
Nog meer gospel? Tja, het Colemine-label blijft komen met sensationele nieuwe titels en soms valt een iets oudere titel op in de catalogus. Het label is helemaal in de stijl van een gospelplaat uit de jaren zestig. In werkelijkheid zijn het een stel jonge honden maar wel met gezegend met een paar strotten. 'Fight On!' heeft een intro dat me al lagen kippenvel bezorgt en dan moet de plaat nog beginnen. Een psychedelisch soul-geluid uit de jaren zeventig is het gevolg en een heerlijk 'universele' boodschap. Oef, hoe kan ik deze in eerste instantie hebben gemist? Op de b-kant wordt ons opgeroepen om opnieuw de handen te vouwen en de ogen te sluiten, maar 'Keep On Praying' haalt het voor mij niet bij 'Fight On!'. Ogen maar weer open, handen ontvouwen en door met de volgende plaat!

* Leo's Sunshipp- 45s Collection (UK, Dynamite Cuts, 2018)
'Give Me The Sunshine' ken ik uit de tijd dat ik 'Floorfillers' doe en het is dan dikwijls een 'eigenwijze' oldie. De single is oorspronkelijk uit 1978. De groep maakt ook nog een tweede single, eveneens afkomstig van de enige elpee van Leo's Sunshipp. Dynamite Cuts heeft beide singles samengebracht voor deze dubbel-single. De nummers zijn korter dan de uitvoeringen op de elpee maar dat mag de pret niet drukken. 'Give Me The Sunshine' is een goede reden voor de aanschaf maar de overige drie mogen er beslist ook zijn. Leo's Sunshipp is één van de bands waarvan je je zou kunnen afvragen wat er niet van hen had kunnen worden. 'I'm Back For More' heeft een zeer spannend intro en gaat dan over in zeer prettige 'laidback' discofunk. Een overtreffende trap op 'Sunshine'. Plaat 2 trapt af met 'Get Down People' en hoewel Leo's Sunshipp de kwaliteit blijft vasthouden, maakt dit net even minder indruk dan de voorgaande twee. 'Save the best for last?'. 'Madame Butterfly' is de absolute uitschieter van de vier. Het klinkt een beetje ondergeproduceerd in vergelijking met de vorige twee nummers maar dit geeft het alleen maar extra charme. Volop keuze op deze dubbel-single!

* Linda Lyndell- What A Man (UK, BGP, 1968, re: 2002)
Het knaloude origineel van de gelijknamige hit van En Vogue. Een heerlijk stampende sister funk-klassieker die nog altijd eens in de verzameling moest komen wonen. Waarvan akte. Op de keerzijde staat een albumtrack uit 1968 van Billy Hawks: 'I Do Believe I'm Losing You'. Dat is Mod-jazz met een grommend Hammond-orgel. Het is erg gezellig maar de plaat gaat voor Linda de Blauwe Bak in.

* Emma Noble & Nick Corbin: Back On Track (UK, Big-AC, 2022)
Eerder dit jaar heb ik kennis gemaakt met Emma Noble middels haar single met Matt Berry. Het is een paar maanden geleden als ik hoor van deze nieuwe single maar ik zit te twijfelen. Op zichzelf bevalt het me wel wat ik hoor, alleen vind ik niet heel erg 'soulvol'. Even later is de plaat uitverkocht. Juno heeft een paar extra exemplaren op de kop getikt en nu moet ik meteen toehappen. Het is een heel klein beetje poppy, maar vooruit... het heeft een heerlijke 'uplifting' boodschap en omdat het Emma is haal ik mijn hand over mijn hart. Op de keerzijde doet ze 'We Gonna Live Forever' in haar eentje en dat is meer een Mod-stamper.

* Alanna Royale- Fall In Love Again (US, Colemine, 2022)
Een collega-dj op Facebook is laaiend enthousiast over dit plaatje in juni van dit jaar. Ik kan zijn enthousiasme aanvankelijk niet delen maar het komt stukje bij beetje. Ditmaal een ballade met opnieuw het fraaie retro-soul-geluid dat we gewend zijn van de mensen van Colemine. De 'ornamentjes' bij het refrein maken dat ik de plaat wel lust, zonder dit was ik met een bocht erom heen gefietst want ik heb wel eens 'dieper' zingende prinsesjes gehoord op het vinyl. Voordeel van de twijfel.

* Labi Siffre- I Got The (UK, Soopastole, 2017)
Oef... Ben ik iets té enthousiast geweest? 'I Got The' is een klassieke track van Labi Siffre uit 1975 welke wordt geroemd vanwege zijn breakbeats. Dit plaatje blijkt een remix te zijn. Tot zover ik kan horen, ligt het nog redelijk dicht bij het origineel. Het tussenstuk heeft echter meer weg van een soort van 'dub' zonder echo's, de drums zijn iets dikker aangezet. Uiteindelijk is het nog best wel een prettige single. Het had minder kunnen uitpakken? Op de keerzijde wordt hetzelfde recept toegepast bij 'Shack Up' van Banbarra. Een beetje 'left field' maar wel lekker...

Singles round-up: november 2

Gistermiddag heb ik een berichtje ontvangen van Monica dat er weer een pakketje voor me klaar ligt. Hiervoor moet ik wel even diep in de buidel tasten en onder zwaar protest, maar dat zoek ik naderhand wel even verder uit. Waarom het protest? Dat leg ik ter zijner tijd even uit als ik de betreffende singles in de 'Singles round-up' ga behandelen. Ik wil vandaag eerst maar eens de tweede zes voor het voetlicht brengen. Ik heb gisteren terug gestuurd dat ik ze vandaag zou ophalen, maar het wil in Uffelte tot acht uur vanavond niet droog worden en dus denk ik dat ik het pakketje morgenochtend ophaal voordat ik naar het werk fiets. Nog een 'update'. Ik heb een paar weken geleden in Engeland een single besteld van een platenlabel welke in een paar uren was uitverkocht en welke nu al gekke capriolen doet op Discogs. Hij heeft me laten weten dat de single 'retour afzender' is gegaan. Zijn fout want hij had geen huisnummer vermeld. Die wordt dus opnieuw verstuurd. De zes singles van nu zijn een 'mixed bag'. Drie oudjes, twee hagelnieuwe singles en een 'new old stock' van een paar jaar geleden.

* Barbara Lewis- Make Me Your Baby (NL, Atlantic, 1965)
Barbara Lewis heeft een heel warm plekje in mijn hart. 'Make Me Belong To You' beschouw ik nog altijd als één van mijn 'alltime favourites'. Ik hoef hem niet iedere dag te horen maar... als ik hem weer eens hoor? Dan is het altijd weer genieten met hoofdletter G. Bovendien heb ik een zwak voor deze 'vroege' Nederlandse Atlantics. Uit de tijd dat EMI het zaakje nog aanstuurde en ze deze Columbia-zwarte labels mee gaf. De single is verre van nieuwstaat maar zo is die beschreven en daar is de prijs naar. Het is geen 'Make Me Belong To You' maar desondanks is het smullen. Hij mag gewoon naast de genoemde single in de Blauwe Bak met de Europese persingen.

* Barbara Lynn- Unloved, Unwanted Me (Spanje, Soul4Real, 1968, re: 2022)
Het staat hierboven beschreven alsof het een heruitgave zou zijn maar uiteraard zijn de nummers nooit officieel uitgebracht. Soul4Real doet immers niet in directe heruitgaven. Barbara Lynn is al een gevestigde naam als ze in 1968 een aantal sessies doet met producent Spooner Oldham. 'Unloved' is een prachtige productie uit Memphis en is in juni 1968 opgenomen met sessiegitarist Reggie Young. Het is Young's agenda welke een licht werpt op de opnames van Lynn en een indicatie geeft van de tijd wanneer het is opgenomen. 'Unloved' blijft op de plank liggen. Van dit nummer is overigens ook niet bekend wie het geschreven heeft. De andere kant is geen onbekend nummer op zichzelf. Het zou zomaar eens de vroegste opname kunnen zijn van 'Soul Deep'. Songwriter Wayne Carson neemt in 1969 zijn eigen versie op en het team heeft een hit als The Box Tops het op de plaat zet. Dat kantje is dan ook meteen mijn favoriet van de twee. Reggie heeft twee weken vakantie in juli 1968 en dat is vermoedelijk de periode wanneer 'Soul Deep' is opgenomen. Je 'mist' het gitaarspel van Young.

* Midnight- Keep On Walking By (Spanje, Ariola, 1978)
Christine is al jaren 'fan' van de Northern Soul-show van collega Lee en omdat het haar niet lukt om in te loggen in onze chatroom, hang ik op maandag rond op Facebook met haar. Christine is ondanks haar leeftijd een relatieve 'beginner' in de soul en trakteert ook mij geregeld op platen die ik over het hoofd heb gezien. We hebben een gezamenlijke liefde voor het werk van Kenny Lynch. Lynch is sinds de jaren zestig een zwarte crooner in Engeland en zal in de jaren tachtig een populaire tv-acteur worden. Intussen gaat hij door met het uitbrengen van muziek. Zijn 'Movin' Away' uit 1967 is de perfecte 'end-of-nighter' en bijna onmogelijk te vinden als originele single. Christine vestigt mijn aandacht op dit nummer van Midnight. De plaat is reeds 'ontdekt' want de prijzen van Engelse persingen liegen er niet om. Zelfs Europese persingen doen al gekke prijzen en deze Spaanse is niet goedkoop geweest! Het is disco waarvan de klasse al tijdens het intro er vanaf druipt en uiteraard met de stem van Kenny Lynch. Het gaat me echt om deze kant en dus laat ik de a-kant maar voor wat het is.

* Bobby Newsom- Jody Come Back And Get Your Shoes (UK, Mojo, 1972)
Kassakoopje dat ik 'blind' heb aangeschaft. Ik heb weinig overtuigingskracht nodig bij een Engelse Mojo-persing voor weinig. Bobby Newsom (die ook platen heeft gemaakt als Bobby NewsomE) haakt maar weer eens in op het thema van Jody op de dansvloer en ditmaal heeft ze haar schoenen laten staan onder zijn bed. Het is gezellig maar ook niet meer dan dat. Gewoon een leuke aanvulling op de verzameling Mojo's en Contempo's.

* Marques Toliver- Magic Look (UK, Bella Union, 2012)
Toliver is geboren in Talahassee maar woont tegenwoordig in Londen. Deze single heb ik in 2012 helemaal gemist of misschien ook niet. Het is immers pas sinds een paar jaar dat ik oor heb voor eigentijdse soul. Toch moet ik bekennen dat ik niet helemaal kan herinneren waarom ik deze single in mijn mandje heb geplaatst. Ik weet niet wat ik heb gedacht bij de bestelling maar het is té poppy voor mijn gevoel. Ik zal het plaatje nog enkele kansen geven om te 'groeien'.

* Mary Wells- Love Letters (Spanje, Soul4Real, 2022)
In tegenstelling tot Barbara Lynn hier geen jaartallen. Wells verlaat in 1965 Motown voor een korte periode bij 20th Century. Daarna trekt ze naar Chicago voor een aantal sessies waar deze single een resultaat van is. Gerald Sims is de briefschrijver en het ademt Motown. 'Hands Off My Baby' op de keerzijde is eveneens Motown maar dan met een productie van Chicago-man Carl Davis. Tony Hester (van The Dramatics) en Richard Popcorn Wylie hebben de keerzijde geschreven en zij komen beide uit Detroit. Ik moet bekennen dat ik het niet de meest essentiële single vind maar de soul-dj's denken daar anders over. Deze van Mary Wells is al een paar weken stijf uitverkocht en is in menig soul-show en op de dansvloer te horen. Soul4Real-uitgaven zijn erg zonnig geprijsd en hij kan 'gratis' mee in een pakketje, maar ik ga deze plaat niet grijs draaien! Leuk voor erbij...

Week Spot: Madeline Bell

De plannen voor de komende Blauwe Bak Top 100 staan nog op losse schroeven. Doorgaans is het de bedoeling dat ik tegen het einde van het jaar twee uitzendingen doe met de Top 100 op de radio. De kerstdagen, zoals afgelopen jaar, zijn dan ideaal. Ik wil dit jaar echter proberen om toch iets van kerst te vieren en de mogelijkheid bestaat dat ik de Top 100 niet eerder dan half december ga samenstellen. De uitzending zou ik ook in de eerste weken van het nieuwe jaar kunnen doen. Het geeft me tevens een adempauze op zaterdagavond want ik probeer momenteel alle platen nog eens te draaien vóór de samenstelling van de Top 100. Met nog twee zaterdagen te gaan in november en materiaal voor vier of vijf shows gaat dit lastig worden. Hoe dan ook: Deze zaterdag ga ik zitten voor de platenlabels die beginnen met een N, O, P, Q en R. Ik heb geteld in de lijst en kom dan uit bij de Philips-singles die ergens halverwege de show zitten. Ik heb even getwijfeld bij The Free omdat het een leuke 'flashback' is naar tien jaar radio, maar ach... dat heb ik vorige week al gevierd. Van Madeline Bell heb ik ook een single op Ascot welke het méér zou verdienen, maar ik ga deze week desondanks voor 'Picture Me Gone' van Madeline Bell uit 1967.

Arnold Rypens is dé kenner van 'originals' en hij geeft het maar weer eens aan. Dave Berry is vóór Madeline Bell met zijn versie. Het origineel komt echter uit Amerika en is van zangeres Evie Sands. Madeline heeft haar roots eveneens aan de overkant van de grote plas. Ze wordt op 23 juli 1942 geboren in Newark in de staat New Jersey. Ze komt in 1962 naar Engeland middels de gospelshow Black Nativity. In de volgende jaren is ze vooral actief als achtergrondzangeres van Dusty Springfield. Madeline is op een tournee als Jimi Hendrix naar Engeland wordt gehaald en verblijft de eerste maanden in haar kamer. Haar eerste hit is 'I'm Gonna Make You Love Me' dat het in Amerika beter doet dan Dee Dee Warwick's originele versie. In 1967 maakt ze haar eerste soloplaat voor Philips: 'Bells A Poppin'. Hoewel 'Picture Me Gone' geen hit wordt op de mainstream hitparade wordt het nummer meteen in de harten gesloten van de Northern Soul-fans. Duitsland krijgt ook een release van de single met bovenstaande fotohoesje. Ik heb deze Duitse persing maar dan helaas zonder dat accessoire.

Naast haar solo-carrière blijft Madeline werken als gastzangeres en doet ze onder andere mee op 'Bye Bye Blackbird' van Joe Cocker en 'Barabajagal' van Donovan. In 1969 gaat ze aan de slag met de formatie Blue Mink waarmee ze verschillende grote hits heeft waaronder 'Melting Pot' en 'Good Morning Freedom'. In 1973 maakt ze de elpee 'Comin' Atcha' welke is geproduceerd door John Paul Jones van Led Zeppelin. In de late jaren zeventig werkt ze samen Space en Cerrone. In de jaren negentig zit ze in de jazz. Haar echtgenoot is in 2010 overleden en sindsdien werkt Bell vanuit Spanje. Haar stem is niet alleen prominent aanwezig op vele muzikale producties, maar ze is ook 'de stem' van een aantal populaire Engelse televisiereclames.

Haar eerste single krijgt een Amerikaanse release via Ascot en het liefste zou ik deze als Week Spot hebben genomineerd. Wie weet gaat dat ook nog eens gebeuren en dan heb ik een makkie bij het publiceren. In week 45 heb ik vaak een 'classic' als Week Spot, in 2022 valt het een week later. Klassieker dan dit gaat het immers niet worden?

Singles round-up: november 1

Het idee is iets wat ik wel vaker heb gedaan. 's Avonds naar Havelte lopen, boodschapjes doen en dan met de bus terug. De laatste keer dat ik dit wilde doen was ik al veel te vroeg klaar bij de winkel. Dit keer meen ik dat de bus om tien of kwart over acht naar Uffelte gaat. Dat blijkt vijf voor half negen te zijn terwijl ik al vóór acht uur klaar ben bij de winkel. Ik loop terug langs de Rijksweg en kom net Uffelte binnen als de bus langs komt rijden. Het resultaat is nu wel dat de rechtervoet niet lekker 'loopt'. Ik hoop dat dit nog gaat bedaren voor morgen. Ik ga hoe dan ook aan het werk, dan maar eens een pijnlijke grimas trekken. Afgelopen weekend zijn de eerste twaalf singles voor deze maand gearriveerd. Drie splinternieuwe Soul4Real-releases, een aantal platen van een Nederlandse dealer en een stel uit Denemarken. Deze ga ik in twee zestallen aan jullie voorstellen want ik verwacht méér later in deze week. Hoewel het merendeel van de singles is voorbestemd voor de Blauwe Bak trap ik af met een single voor de Gele Bak en een 'dream come true'.

* The Bee Gees- Wouldn't I Be Someone (Duitsland, RSO, 1973)
Eind september koop ik in Meppel 'Mr. Natural' van de gebroeders Gibb. Mijn platen verzamelen neemt in 1989 serieuze vormen aan als ik me toeleg op platen van The Bee Gees. Dan al zijn er een paar platen die 'onmogelijk' lijken te zijn. 'Mr/ Natural' is daar eentje van. 'Wouldn't I Be Someone' is de andere. Hoewel The Bee Gees nauwelijks meer de top twintig bezoeken in de jaren 1971 tot en met 1974 komen deze twee singles niet verder dan de Tipparade en zijn derhalve erg moeilijk te vinden. De Deense Discogs-handelaar heeft deze als een 'kassakoopje' en ik denk dat ik de Polydor- en RSO-releases tussen 1967 en 1975 compleet moet hebben. Een paar smachten wel naar upgrades. 'Wouldn't I Be Someone' is echt zo'n plaatje voor 'de verzameling' en muzikaal kan het me dus niet veel schelen. Hoewel? 'Mr. Natural' blijkt één van de leukste plaatjes van de Gibbs uit deze tijd te zijn? Dit is weer het soort zoals we dat in die tijd kennen van The Bee Gees. Niet onaardig maar ook geen hoogvlieger in het repertoire.

* Pete Belasco- One (Spanje, Jai Alai, 2022)
De twee nieuwe Soul4Real-uitgaven zitten in de tweede aflevering van de 'Singles round-up'. Eentje daarvan is inmiddels uitverkocht dankzij een gedegen Facebook-campagne. Dat heeft deze van Pete Belasco nauwelijks gekregen. De plaat is afgelopen zomer uitgebracht op Jai Alai en ik kan me herinneren dat ik 'even heb geluisterd'. Bij het bestellen van de twee nieuwe zie ik hem opnieuw staan en besluit hem mee te bestellen. Op deze release vinden we twee nummers van Belasco's album 'Lights On' uit 2012 die nog niet eerder het vinyl hebben bereikt. Het is heerlijke loungy neo-soul waarvan 'One' een lekkere 'hook' heeft. Geen dansvloerkraker maar wel ontzettend smakelijk!

* Charles Bradley & The Menahan Street Band- I'll Slip Away (US, Light In The Attic, 2012)
Light In The Attic is een platenlabel dat in 2002 is opgericht om vooral obscure pop opnieuw voor het voetlicht te brengen. Dit doet het label onder andere met de muziek van Rodriguez. Om het tienjarig jubileum extra luister bij te zetten laten ze 'vrienden' nummers opnemen van oudere artiesten uit hun catalogus. Charles Bradley neemt 'I'll Slip Away' voor zijn rekening. Op de keerzijde staat het origineel van Rodriguez en dat is dan de 1967-opname zoals dat op zijn eerste single is verschenen. Hij neemt het later op voor zijn elpee maar deze uitvoering heeft net iets meer een folkrock-gevoel. Charles lijkt meer te zijn uitgegaan van de albumversie maar geeft desondanks zijn eigen draai aan het nummer.

* The Dells- Wear It On Our Face (US, Cadet, 1968)
Een plaatje dat ik associeer met mijn muziekvriend Albert. Volgens mij draait hij dit tijdens onze maniakale uitzending voor de lokale omroep in 2011. Het is een lekkere stamper van de mannen met de onvolprezen samenzang. Voor mij is dit een klassieker!

* Valerie June- Wanna Be On Your Mind (UK, Sunday Best, 2013)
Opnieuw een soort van kassakoopje. Dit is het soort neo-soul dat sporadisch nog wel eens de reguliere hitparade wil bereiken, ook al blijft dat voor Valerie een illusie. Eigenlijk is de b-kant de favoriet. 'Heart On A String' heeft een lekkere groove en een retro-gevoel dat er niet zo zwaar bovenop ligt als bij 'Wanna Be On Your Mind'. De plaat is 'new old stock' want het gaatje moet nog even worden opgerekt de volgende keer...

* Byron Lee & The Dragonaires - Everyday Will Be Like A Holiday (NL, JAD, 1969)
Ik koop mijn eerste exemplaar in de jaren negentig. Helaas is het geluid daarvan compleet verstierd. Omdat het nummer helemaal past in de Carib-soul ga ik rond kijken voor een beter exemplaar en vind dan deze. Zo hoort hij te klinken en nu mag die dan helemaal in de Blauwe Bak!

Verticaal vijf letters: Zondag 13 november

'De leste mooie dag van het jaar misschien'. Nee, ik heb de banden niet vol met wind ofwel... dat heb ik niet in de planning. Wel zou ik vanmiddag weer een eindje willen wandelen. Na enorm succes van gistermiddag. De eerste plannen zijn ambitieuzer dan de uiteindelijk gelopen route, maar... het is wel meteen in een omgeving waar ik veel té weinig kom. En waarom? Want het is bijna letterlijk mijn achtertuin. Als ik net een paar maanden in Uffelte woon, heb ik een 'wandelweekend' waarbij ik ook de route door het Uffelter Binnenveld maak. Ik ken het gebied vooral als uitzicht vanaf het bankje aan de Markgenotenweg waar ik graag mocht zitten in de tijd dat ik nog in Meppel werkte. Tegenwoordig is dit het gebied dat ik links of rechts laat liggen, afhankelijk of ik naar Steenwijk fiets of weer terug. In 2017 ben ik ook nog eens in het gebied geweest op een zondagmiddag. Daar heb ik nog een paar oude foto's van. Gistermiddag heb ik opeens weer zin om naar het Uffelter Binnenveld te gaan en kan concluderen dat mijn oriëntatiegevoel er op vooruit is gegaan in de afgelopen jaren. Het resultaat is een heel leuk 'ommetje' dat ik wel vaker kan doen!

Het startpunt is bij de Ruiterweg richting Havelte. Daar gaat een pad linksaf de bossages in. Als je het pad volgt tot het einde kom je uit op de Markgenotenweg. Je loopt als het ware ook steeds meer naar de Rijksweg toe en ziet de erven en boerderijen van de achterkant. Het eerste 'ommetje' sla ik over want je kan meteen al rechts. Dan kom je op een alleraardigst paadje met een bruggetje maar het is een blokje. Je komt dus gewoon weer uit op het startpunt. De weg heeft zich al naar rechts bewogen als ik het bos in ga. De oriëntatie lijkt goed. Ik heb het gevoel alsof ik naar de heide loop hoewel ik daar nog een flink stuk vandaan moet zijn. Naar rechts ga ik richting Uffelte en daar is het me te vroeg voor. Ik ga links maar kom dan op hetzelfde pad uit. Daar staat echter wel een plattegrondje en daarop stippel ik een route uit die me bij de heide moet brengen. Na dit bankje met onduidelijk uitzicht op een vennetje gaat het richting een woning en ik twijfel. De wandelroute wil me hier rechtsaf hebben maar volgens mij moet ik hier rechtdoor om op de heide te komen. Dat blijkt wel te kloppen maar ga desondanks rechtsaf. Dat brengt me wederom op de Ruiterweg. Ach, ik kan nog wel een stukje door het bos lopen achter het golfterrein. Daar valt het me pas op dat mijn kompas beter werkt dan jaren ervoor. Dan kan ik 'verdwalen' in dit bos en nu vind ik meteen het pad dat me weer terug leidt naar de Uffelterkerkweg. In Uffelte loop ik nog over De Woerthe en de Dwarsweg terug naar huis. Ik ben een anderhalf uurtje van huis geweest en het begint inmiddels al iets te schemeren.

Van het concert des levens: 2000

Van een coverband in het nimmer bruisende Koudum naar een tegenvallend optreden van Armand in het evenmin bruisende Steenwijkerwold. Dat is in het kort het reisje dat ik maak in het jaar 2000. Het had zomaar een andere wending kunnen aannemen als ik de plannen had doorgezet, maar ik heb mezelf in beide gevallen veel problemen bespaard. Deze rubriek is in de voorgaande maanden nogal eens 'nostalgisch' van toon geweest en ook de eerste tien jaren van de nieuwe eeuw kennen een paar van deze momenten. Voor de rest is 2000 geen hoogvlieger voor mij. Ik bewaar nog tijden het bonnetje van de chinees waar we op nieuwjaarsdag 2000 onze maaltijd nuttigen. Zou ik deze anno 2022 ingelijst aan de muur willen hebben? Nee. Het 'magische' jaar 2000 is vooral een opsomming van 'same shit, different day', maar ik ga mijn best doen om er iets van te maken. En het is ook niet zo dat er in 2000 helemaal niets is gebeurd. Het zijn alleen de herinneringen die anno 2022 nog altijd pijn doen. Voor de draad ermee!

In De Bilt word ik erin geluisd. Zoveel is me in januari 2000 al wel duidelijk. Ik ben hier naartoe gekomen onder de belofte dat een weekopbrengst uit de winkel gebruikt zou worden om mijn schuld in te lossen. Daar weet de boekhouder opeens niets meer van te herinneren. Ik moet een uitkering aanvragen. Dat stuit weer de collega's tegen de borst en met deze collega's moet ik samen in een huis wonen. Het duurt enige tijd voordat de uitkering op gang komt en dan is het januari 2000. Het oorspronkelijke plan is geweest om twee maanden uitkering te gebruiken om de schuld bij de bank af te lossen en de rest in een oude sok mee te nemen het idealisme in. Als blijkt dat ik óók nog kostgeld moet betalen en daarnaast gewoon zal moeten werken, ben ik er wel klaar mee. Ik smeed het plan om in het geheim koffers en tassen te pakken en tijdelijk onder te brengen bij iemand in de buurt van de bank. Dan ga ik geld pinnen voor de boekhouder en vertrek als een dief in de nacht. Op de trein naar Rotterdam en dezelfde nacht met de boot terug naar Engeland. Het resultaat is dan dat de schuld is ingelost en ik een 'vrij' man ben. Verder dan een plan zal het niet komen. Intussen ontmoet ik ook weer een oude maat. Londense John schijnt in Haarzuilens te verblijven. Een paar weken later komt hij naar De Bilt. John in Mossley of in De Bilt zijn twee verschillende mannen. In Mossley moet hij zich gedragen om zijn rijbewijs terug te krijgen, in Nederland wordt hij omringd door een geur van wiet. Uiteraard trekken we veel op in het begin maar op het laatst begint de vriendschap scheurtjes te vertonen. Dan komt een nieuwe Engelsman De Bilt binnen en moet ik John afhouden van hem terwijl deze een mes in de handen heeft. Geweld in de Emmaus is een doodzonde en dus zit er niets anders op dan dat John moet vertrekken. Ik heb het laatste woord hierin. Ik had het graag teruggedraaid want later zal de 'nieuwe' Engelsman 'bad news' zijn.

Het touwtrekken om de uitkering blijft een gegeven. Ik beëindig de uitkering op een gegeven moment maar krijg dan te horen dat ik dezelfde avond nog dakloos ben. Maar weer terugdraaien dan? Ook het plan om naar Polen te gaan verdwijnt nadat ik nog eens goed met John heb gesproken. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor! De sociale dienst gaat ook lastig doen want ze zitten er bovenop dat ik ga solliciteren. Maar... dat kan niet! Ik kan geen werk accepteren als ik binnen de Emmaus woon. Bovendien werk ik veertig uur per week. Vrijwilligerswerk, als je het goed bekijkt. Dat mag niet van de soos want je mag maximaal twintig uur per week vrijwilligerswerk doen en het mag de kans op een baan niet beperken. Ik zit dus in een spagaat. Desondanks haal ik eind maart de scooter naar De Bilt waar ik welgeteld zes weken plezier zal hebben van de machine. Het ding is erg restauratiebehoeftig of gewoon rijp voor de sloop. Woodstock- en eclips-vriend Des sleutelt geregeld aan het ding maar halverwege mei moet ik concluderen dat het einde van de Vespa echt in zicht is gekomen.

Dan ontstaat ook het verlangen om weer te gaan kraken. Des weet een boerderij welke gesloopt gaat worden ten behoeve van een verkeersknooppunt. Een andere Emmaus-collega ziet het ook wel zitten en we gaan kijken. Dan is het net een week evoor tegen de vlakte gegaan. Ik ben zelf nog wel bezig met een kraakpand in Schalkwijk maar het heeft weinig zin om daar in mijn uppie te gaan zitten. In het weekend van Hemelvaart heb ik gepland om op de scooter naar Friesland en Steenwijk te gaan. Als deze me laat staan, leen ik de fiets van Arie. Het wordt mijn eerste grote fietstocht in jaren en dat is flink wennen. Tijdens het verblijf in Steenwijkerwold verpest ik de vriendschap met één van de Friese broers en hij is niet blij als hij het volgende nieuws hoort: Ik heb een kostadresje gevonden in Tuk. Begin juli 2000 trek ik in bij Harrie en ben eindelijk verlost van De Bilt. Dat ging op het laatst niet meer zo vrolijk door toedoen van een stelende Engelsman en de druk vanuit de sociale dienst.

In de afgelopen twee jaar heb ik inspiratie opgedaan voor een boek waarvan ik denk dat de (literaire) wereld erop zit te wachten. Ik ga de periode in Tuk benutten om dit boek te schrijven. Het verhaal zal er komen maar zal nimmer worden gepubliceerd. Het is vrij eenvoudig om een uitkering binnen te slepen in Steenwijk  en ze laten me méér met rust dan in De Bilt. In het uiterste begin van Tuk is Harrie nog flink aan de drank. Dan sluit hij een weddenschap af met een kameraad en gaat alcoholvrij voor de rest van het jaar. Dat is de redding! Nuchter is overleg namelijk wél mogelijk. Via de kameraad die me aan deze plek heeft geholpen, kan ik op afroep aan het werk in de kunstmestkorrels. De eerste keer geef ik keurig netjes het bedrag op aan de soos en dan... word ik tot op de laatste cent gekort. Dat gaan we in 2001 even anders aanpakken? In de dagen voor kerst doe ik mee aan het record barkruk zitten in Tuk. Ik zal tweede worden met een beginnende trombose in het rechterbeen als spelbreker. Ik stop voorlopig met de drank en heb me voorgenomen dat ik het volgende drankje ga doen in de Tollemache Arms in Mossley. Deze plannen worden in de komende weken meer concreet.

Op Pinkstermaandag 2000 ben ik nog in De Bilt en kijk naar Pinkpop op de televisie. Daar zetten ze Muse in de schijnwerpers en als ik 'Unintended' heb gehoord, weet ik het zeker: Die cd moet ik hebben!