vrijdag 31 juli 2020

Eindstreep: juli 2020


Ik had Mark eigenlijk beloofd om de rest van de reserveringen deze maand te betalen, maar dan opnieuw: Als ik even een paar weken wacht hebben we in augustus in ieder geval ook weer de 'Singles round-up'. Deze maand staan de singles van Albert dus helemaal in de schijnwerpers. Ik ben nog steeds niet bezig geweest met een top tien-lijstje. Ik heb eerst de 'dubbele' en de Blauwe Bak eruit gefilterd. Voor wat betreft de 'dubbele' singles... ik heb ze afgelopen zondag op de plekken gezet en daarbij zijn de meeste platen vervangen door de nieuwe aanwinsten. Bij de 'dubbele' platen tel ik eentje extra: 'Everything's Alright' van The Newbeats heb ik immers al in 1992 gekocht maar ik ben dat exemplaar kwijt geraakt. Bij de 'Eindstreep' ga ik het dus toch als 'dubbele' plaat rekenen, zeker omdat de plaat reeds in de papieren kaartenbak staat.

Dat zijn dan 38 dubbele singles. Ook Tin Tin heb ik hierbij gerekend. Deze heb ik namelijk al in de Amerikaanse uitdossing en ook deze staat in de papieren kaartenbak. Opnieuw een plaat die ik al in 1992 heb gekocht. Zes singles voor de Blauwe Bak waarbij ik moet vermelden dat ik El Chicane alsnog aan de reserve-Blauwe Bak heb toegevoegd. Ik heb het een beetje moeilijk met de plaat bij het schrijven van het bericht. Johnny Adams, Ann Cole, Eddie Holman, James & Bobby Purify en Vicki Sue Robinson hebben de koffers gehaald. Er blijven dan 25 singles over die mee tellen in de 'Eindstreep'. Totaal kom ik dan uit op 69 singles. Met de singles van Mark had ik dan bijna op de honderd gezeten en dus is het wel verstandig om deze gescheiden van elkaar te houden. Nu ga ik me eens buigen over een top tien.

1. Hand Me Down World - The Guess Who

2. Bangla Desh - George Harrison

3. Goodbye My Love - The Searchers

4. Sweet Maxine - The Doobie Brothers

5. Never Gonna Let You Go - Vicki Sue Robinson

6. In The Country - Farmers Boys

7. The Sun Ain't Gonna Shine Anymore - The Walker Brothers

8. High Again - Daddy Longlegs

9. Writing On The Wall - Hazel O'Connor

10. California Calling - Fickle Pickle

Week Spot Kwartet: week 31


Gisteravond heb ik opnieuw de 'Vinyl Albums And Singles Top 40' gedaan in 'Afterglow' en opnieuw kennis gemaakt met nieuwe namen. Ik moet een paar nog even laten zakken en wellicht enkele andere titels draaien in mijn radioshows. Wellicht komen we binnenkort nog eentje tegen in 'Hier en nu'? Er is een band die op de nominatie staat hiervoor. De nummers van het laatste album die ik heb gehoord, zijn me goed bevallen. Misschien dat ik het album nog eens integraal moet beluisteren. Qua posterijen ben ik beide dagen in Meppel geweest. De aantallen vallen een beetje tegen maar het is wel typerend voor de tijd van het jaar. Morgen ga ik terug naar Nijeveen. Met de hoge temperaturen is het wel zo fijn om even buiten Meppel te zijn. Vanavond eerst het 'Week Spot Kwartet' en straks ga ik eens goed zitten voor de 'Eindstreep' van deze maand. Ik heb nog geen idee hoe deze lijst eruit komt te zien!

2016: Let's Move And Groove Together-Benny Latimore (1967)
Eigenlijk de b-kant van 'It's Just A Matter Of Time' welke me niet kan boeien als ik de plaat in 2008 in Rotterdam op de kop tik. Daardoor komt de plaat zelfs enige tijd in de 'algemene' jaren zestig-bak te staan. Ik heb veel te danken aan Mark en de liefde voor Latimore is één van de eerste tekenen hiervan. Het gaat hem in zijn handel dan vooral om de zwoele ballades die Latimore middels het Glades-label de wereld in stuurt maar het is hierdoor dat ik de Dade-single afstof. De a-kant wil anno 2016 nog steeds niet maar dan ontdek ik 'Let's Move And Groove Together'. Ik heb inmiddels ook Johnny Nash' origineel en ik blijf erbij dat Latimore de betere versie aflevert. Ik ontdek ook net dat Latimore al in 1967 'Girl I Got News For You' heeft opgenomen dat in 1970 een hit is voor Mardi Gras. Helaas blijkt dat plaatje erg gezocht met een corresponderende prijs. Ik heb intussen wel een Italiaanse persing in mijn Discogs-winkelmandje gestopt, maar dan opnieuw... daarin zitten zeker twintig platen die ik wellicht nimmer zal afrekenen.

2017: That's The Way It Is-Eddie & Ernie (1964)
Ook in 2017 ben ik nog bezig aan een serie in 'Do The 45' en deze week betekent het dat ik een plaatje moet uitzoeken dat ik in 2013 heb gekocht. Het is de laatste keer dat ik voor de wsw-keuring naar Zwolle moet. De laatste verlenging is gewoon in Meppel gebeurd. In navolging van 2010 wil ik in 2013 eveneens proberen om een dag te maken om nooit te vergeten. Helaas werkt het weer in 2013 niet echt mee. Het is broeierig warm en de lucht dreigt voortdurend. Ondanks de warmte is de zon niet te bekennen. Diskid blijkt biet open op dinsdag en dus ga ik naar Minstrel, Plato en een kringloopwinkel. Bij Minstrel ga ik voor de eerste keer 'de kastjes' door. Onder de rekken staan kasten vol met 'dubbele' platen en andere schijfjes welke nog altijd eens moeten owrden uitgezocht. Minstrel is zeer schappelijk met de prijzen en ik mag Eddie & Ernie voor vier euro mee hebben. Ik meen lange tijd dat dit een bootleg moet zijn maar het blijkt toch een origineel. 'That's The Way It Is' is flink uptempo voor een duo dat vooral bekend is in de Deep Soul.

2018: Love Is Just A Word-Jean Wells (1980)
Binnenkort ga ik de 'Vinyl Summer Spirit Of 1986' doen in een weekend en dan ga ik in 'Do The 45' het merendeel van mijn jaren tachtig-platen draaien. In 2018 doe ik bij mijn weten geen 'specials', op zijn minst kan ik het niet herleiden uit de Week Spots. Jean Wells heb ik enkele maanden eerder gekocht en staat reeds op een 'Vakantiemix' die ik regelmatig heb gedraaid. Het is bij een wandeling vanuit Havelte dat ik door het bos terug loop en Wells middels de oorschelpen komt binnen stampen. Ik ben op slag helemaal verliefd. Ik moet iets van deze verliefdheid hebben gevoeld toen ik de plaat reserveerde, maar mis het als de plaat binnen komt in de verzameling. Ik kijk nu al stiekem uit naar de jaren tachtig-editie van 'Do The 45'.

2019: Give Me Some Emotion-Webster Lewis (1979)
Een paar weken geleden heb ik 'Love's Alive' van Coffee in deze rubriek. Als dat de Week Spot is en ik een verhaaltje moet schrijven, stuit ik op het gegeven dat Coffee een cover heeft opgenomen van 'Casanova' van Ruby Andrews. Ik ga intussen zoeken op Discogs en kom dan het nummer op een 12"-single tegen voor weinig. Het Spaanse 2-Siders-label specialiseert zich in disco-klassiekers en Coffee heeft dit nummer van Webster Lewis als b-kant gekregen. Ik ben 'Casanova' echter snel vergeten en Lewis zal aan me groeien. Met de Week Spot als gevolg.

woensdag 29 juli 2020

Blauwe Bak Veteranen deel 51


Het hout hakken dient vandaag te gebeuren in het centrum van Meppel. Niet mijn meest favoriete wijk om te bezorgen, maar het is momenteel vakantie voor een aantal vaste bezorgers. Eigenlijk kom ik alleen maar in het centrum (om post te bezorgen, ik heb het niet over winkelbezoeken) als iemand met vakantie is en dan vaak ook niet iedere dag. Ik ben dus niet goed bekend met de vele kleine straatjes, huisnummers en brievenbussen die in kleine steegjes zitten of waar een straat begint en eindigt. Natuurlijk... rechts is meestal de even kant maar dat inzicht ontbreekt vaak tijdens mijn bezorging. Hopelijk is mijn hulp morgen ergens anders gewenst. Na een noodzakelijk slaapje, de reis van gisteren zit me toch wel een beetje in de benen, en een stevige maaltijd ga ik nu zitten voor het volgende deel van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Ik ga vanavond terug naar de maanden maart en april in 2015. Op persoonlijk gebied een redelijk heftige tijd, maar daar wil ik het vanavond niet over hebben. Wel ga ik het hebben over de veilingen die mijn weekenden vullen en de kennismaking met een winkel in Meppel waar ik het tapijt kaal ga lopen...

En een fiets want dat schiet me opeens ook nog te binnen. Ik twijfel even maar kijk in de lijst en, nee, dat was in 2014. De fietstocht naar Emmeloord waarna mijn stalen ros de geest geeft. Omdat ik niet veel geld heb te makken, scoor ik een stationsfiets op Marktplaats. Een oud beestje met nog wel werkende verlichting. Het gaat zelfs mee op vakantie naar Limburg en zal flink op de donder krijgen bij de beklimmingen. Een jaar later is deze 'op' en ook hier is een grootscheepse renovatie niet meer lonend. Hoewel ik tijdens de Ebay-veilingen de grote bink uithang, is begin april mijn geld bijna in één hand te houden. Ik zal toch binnen onafzienbare tijd een fiets moeten hebben en ga dus wederom Marktplaats op. Een budget voor een sloopfiets en zo dichtbij als mogelijk. Ik stuit op een advertentie van iemand met een handeltje in Hoogeveen. De koop wordt gesloten en op Goede Vrijdag zal ze met de fiets naar het station in Hoogeveen komen. De fiets is stokoud, ik vermoed uit de jaren zestig. Alles doet het naar behoren maar het is wel een zware fiets met enkele nukken. Voor de prijs mag je niet klagen. Toch zal ik maar twee maanden plezier hebben van de fiets en dan is die nog steeds goedkoop geweest!

In de tijd dat ik even zonder een deugdelijke fiets zit, ga ik eens met de bus naar Meppel. Ik stap uit bij het centrum want ik moet rookwaar hebben. Dan zie ik voor het eerst 'De Tafel'. Ik koop meteen al een stapel singles waarvan eentje vanavond te gast is. Ik zal hier tot januari 2018 regelmatig binnenstappen. Dan heb ik al maanden ervoor begrepen van de uitbater dat de handel in Meppel niet geheel naar wens verloopt. Bovendien zit het op een toplocatie waardoor de huur erg hoog is. En dan hebben we nog de veilingen. In maart 2015 zit ik al flink in de gospel en doe regelmatig mee in veilingen van 'mijn maat in Chicago'. Met een aantal platen moet ik ver gaan. Dan duikt The Para-Monts op, een plaatje dat ik dan al ruim twee jaar zoek maar waar ik dan nog geen exemplaar ben tegengekomen. Die moet dus wel wat waard zijn? In navolging van Terri Bryant ga ik ook hierin erg ver en feitelijk té ver. Sindsdien zijn vergelijkbare exemplaren (eveneens in rampzalige conditie) voor hooguit twee tientjes per stuk verkocht. Die van mij is een flink stuk hoger. Het resultaat van de veiling staat op Popsike en valt daar flink uit de toon in het overzicht. Een andere verzamelaar stuwt de prijs trouwens flink op. Laten we eens kijken naar de volgende zestien singles in de Blauwe Bak.

644. Jesus My Choice-The Gospel Souls (US, Halo, 1967)
645. I Got It-The Masqueraders (US, Bell, 1968)
646. Thank You-Peaches & Herb (US, Date, 1968)
647. There's No Love Left-Bunny Sigler (US, Parkway, 1967)

Ik begin echter waar ik de vorige keer ben opgehouden: Het restant van de singles die ik op 15 maart bij Rarenorthernsoul en Buydiscorecords heb gekocht. The Gospel Souls heeft 'You've Been So Good To Me' als a-kant maar wie mijn show 'Do The 45' kent, weet dat ik aan het einde van het eerste uur de 'Praise of the week' heb. Voor de jingle gebruik ik het intro van 'Jesus My Choice' waarin de dames alle dagen van de week langs gaan met zaterdag als laatste dag. Na dit 'dramatische' intro verandert het in een aangenaam stukje rhythm & blues waarin de Souls ervan getuigen dat ze in hun leven voor Jezus hebben gekozen. Het is veruit de meest interessante kant. Jullie begrijpen dat deze in de gospel-koffer staat? The Masqueraders en Peaches & Herb staan in de reserve-Blauwe Bak. The Masqueraders is een hit geweest en is daardoor 'not done' in de scene, maar het is desondanks een erg fijn plaatje met 'cowbell'. 'Thank You' is de gedroomde afsluiter van een legendarische avond maar is eigenlijk de b-kant. In 1979 maakt Herb zijn comeback met opnieuw een andere Peaches. Ze hebben dan een hit met 'Reunited'. Ik ontdek in 2015 dat Peaches & Herb in 1968 reeds een 'United' hebben opgenomen, maar toch kies ik voor de keerzijde. Bunny Sigler is opnieuw een b-kant, ditmaal van zijn hit 'Let The Good Times Roll & Feel So Good'. Rarenorthernsoul adverteert de plaat echter met de 'classy' b-kant. Deze staat sindsdien in de koffers naast 'Girl Don't Make Me Wait'. Dat is in 1976 opnieuw de b-kant van 'Good Times Roll'.

648. I've Gone Too Far-The Salem Travelers (US, Checker, 1971)
649. You Gave Me Soul-Andrea Davis (US, Chess, 1966)
650. Be My Lady-The Dynamic Tints (US, Twinight, 1971)
651. Why Can't We Love Our Fellowman-The Golden Tones (US, Halo, 1967)
652. Get My Jesus On Your Side-Gospel Nikias (US, K&B, 198?)
653. Come Go With Me-The Para-Monts (US, Ole' Records, 1967)
654. Children Of The Spirit-The Salem Travelers Of Chicago (US, One Way, 1976)

Het is de zondagmiddag van de veiling van de tweede Salem Travelers-single. Het plaatje blijkt in trek te zijn en even denk ik dat de plaat ver buiten mijn budget zal reiken. Ik ga even zoeken op Ebay en vind bij een bevriende Engelse dealer 'I've Gone Too Far' voor een zacht prijsje mét geluidsclip. Ik reken niet meer op 'Children Of The Spirit' en koop 'I've Gone Too Far' als troostprijs. Tot mijn verbazing stokt dan de biedingen op 'Children' en heb ik twee Salem Travelers-singles op een dag. The Golden Tones is opnieuw gospel op het Halo-label uit Chicago. Halo komt uit hetzelfde huis als One-derful! en Mar-v-lus. Het is een vrij traditionele mannelijke zanggroep en vooral de acapella b-kant is erg sfeervol. 'Ome Greg' heeft Gospel Nikias op zijn Youtube-kanaal staan en dat maakt me hebberig. Ik moet diep gaan met deze, maar haal het voor een mooie prijs binnen. Vorige maand is eentje verkocht op Discogs en heeft ongeveer hetzelfde opgebracht. Als ik de plaat net heb, schrijf ik de plaat weg als zijnde 1976. Dat klopt niet! Greg heeft zelfs over jaren negentig, maar ik hou het op de jaren tachtig. Andrea Davis is de eerste solo-single van Minnie Riperton en The Dynamic Tints is de tweede opname mét arrangement van Donny Hathaway. The Para-Monts is de plaat waarvoor ik teveel heb betaald. De eerste Salem Travelers-single reken ik meteen af op zondag 22 maart en de rest een dag later. Salem Travelers, The Golden Tones en Gospel Nikias staan in de gospel-koffer en de rest in de Blauwe Bak-koffers.

655. Relax-Oscar Harris ft. C-Mon & Kypski (NL, Record Industry, 2006)
656. I'll Hold You-Frankie & Johnny (UK, Southern Artist, 1966, bootleg)
657. This Love Starved Heart Of Mine-Marvin Gaye (UK, Tamla, 1965, bootleg)
658. I Can Feel Him Slipping Away-Mamie Lee (UK, MGM, 1967, bootleg)
659. Send Him Back-Pointer Sisters (UK, Out Of The Past, 1972, bootleg)

In de jaren 2005 tot en met 2007 draai ik regelmatig in een 'hippe' kroeg in Zwolle. Ik hoop nog altijd dat ik nog eens daar mag draaien maar uiteraard moeten we eerst maar afwachten hoe zij uit de corona komen. Het is de tijd dat het album 'Dutch Rare Groove' uit is en regelmatig achter de bar wordt gedraaid. 'Rare groove' is in 2006 het toverwoord. Het zijn niet alleen de hiphop-dj's die zoeken naar eigenwijze samples, maar ook mensen die volledige tracks willen horen die zich gaan storten op de 'rare groove'. Supertracks werkt met Fonos samen om een overzichtsalbum te maken van 'rare grooves' uit Nederland en het dan succesvolle duo C-Mon & Kypski remixen vervolgens de nummers op de tweede schijf. Voor de internationale platenbeurs in Utrecht wordt 'Relax' in een oplage van 2500 geperst en uitgegeven aan de vroege bezoekers. Mijn single komt van de 418e bezoeker. Het is de eerste single die ik bij 'De Tafel' koop. Het is dan 31 maart en de single staat in de reserve-Blauwe Bak. De overige vier komen van mijn favoriete bootlegger in Engeland. Hij is inmiddels met pek en veren van Discogs gestuurd en zijn eigen website ligt ook plat. Nu doet hij zijn handel vanaf Ebay en ik koop nog wel eens iets bij hem. Rond de Pasen heeft hij weer heel veel in de aanbieding voor drie pond per stuk. Frankie & Johnny deelt de single met de klassieke 'end-of-nighter' 'It'll Never Be Over For Me' van Timi Yuro dat alleen een Engelse release heeft gehad. Marvin Gaye koop ik in eerste instantie voor 'When I Feel The Need' dat ik vooral goed vind in de originele uitvoering van Nick Ashford. 'This Love Starved Heart Of Mine' ligt dertig jaar op de plank en wordt pas in 1995 voor het eerst uitgebracht. Het is één van de allergrootste Northern Soul-hits van de laatste vijfentwintig jaar geworden. Mamie Lee koop ik in eerste instantie voor The Charades op de keerzijde. The Pointer Sisters deelt de single met 'My World Is On Fire' van Jimmy Mack. Leuk detail is dat de laatste hoegenaamd op het Out Of The Past-label is. O.O.T.P.  is in de eind jaren tachtig een niet volledig legaal label en heeft The Pointers nooit in de catalogus gehad. Een bootleg van een bootleg dus! Ik koop de singles op 6 april 2015 via zijn, dan nog actieve, website. Frankie & Johnny en Marvin Gaye staan in de reserve en de andere twee in de koffers.

In de volgende aflevering begin ik met de laatste bootleg en dat is tevens de laatste van april 2015. In mei heb ik slechts één single. We eindigen uiteindelijk op de eerste dag van mijn vakantie in augustus 2015.

Week Spot: The Flamingos


In plaats van een 'elektrisch zeven letters' combineer ik het met de nieuwste Week Spot. Ik zou een telefoonboek aan informatie op jullie kunnen af vuren voor wat betreft de Week Spot, maar ik bespaar liever de moeite. Gisterochtend heb ik om half negen een elektrische fiets gehaald in Havelte. Omdat de banden nogal smal zijn, kies ik ervoor om zoveel mogelijk op officiële fietspaden te blijven en dus gaat de reis tweemaal langs Wolvega, Heerenveen, Joure en Sneek. 'Met de hoogste stand is de batterij zo leeg', krijg ik als waarschuwing mee. Tot Steenwijk heb ik al even tegenwind en heuvels gehad en is al één steentje verdwenen op het display. Tussen Wolvega en Heerenveen krijg ik de smaak te pakken. Ik ontdek dat ik in de vijfde versnelling lekker kan mee trappen waardoor het verbruik in iedere stand laag blijft. Zelfs in de hoogste stand! Ik doe beide keren 3,5 uur over de reis. Terugweg gaat het snelste: Anderhalf uur na vertrek ben ik al tussen Heerenveen en Wolvega. Tussen Wolvega en De Blesse gaat het in de hoogste stand en zit ik tegen de dertig aan. In De Blesse valt de duisternis in. Nu is het weer oppassen voor katten langs de weg en dat haalt het tempo eruit. Ik ben om kwart over elf in Uffelte. Ik slaap zeven uren en heb zojuist de fiets weer ingeleverd. Dat kan nog wel een keer? Komend weekend staat 1974 centraal in mijn vinylshows en dus kies ik voor een Week Spot uit dat jaar. Het is een plaatje dat ik me nu even niet kan herinneren, maar waarvan ik weet dat het me erg veel plezier heeft gegeven in april: 'Think About Me' van The Flamingos.

Er zijn meerdere hondjes die zullen reageren op de naam Fikkie. Hoe zou dat zitten bij The Flamingos. De eerste associatie is een dowop-groep uit de jaren vijftig. Daarnaast heb ik ook een single uit 1967 in de reserve-Blauwe Bak. Het blijkt in alle gevallen om dezelfde groep te gaan. The Flamingos wordt in 1953 in Chicago opgericht en bestaat feitelijk nog steeds. Een van de oudgedienden heeft patent op de naam en het beeldmerk en hij bepaalt welke groep het mag gebruiken. The Flamingos breekt pas echt door met 'I Only Have Eyes For You' in 1959 maar is verder vooral een springplank voor toekomstig talent uit Chicago. Tommy Hunt begint bijvoorbeeld zijn loopbaan bij The Flamingos. Met de komst van de 'British invasion' is de gouden tijd van de doowop achter de rug, maar de groep blijft zich desondanks aanpassen aan de grillen van de tijd. Als de boogaloo even een populaire dans wordt, springt The Flamingos daar op in met 'Boogaloo Party' dat tot op heden een grote hit is in de Northern Soul. Het zorgt in 1966 echter voor een kleine opleving in de populariteit van de groep. In 1967 verschijnt 'Do It To It' op single en dit plaatje heb ik in de reserve-Blauwe Bak staan. In de jaren zeventig wisselt The Flamingos geregeld van platencontract en worden ook de studio-albums schaarser. In geval van 'Think About Me' is het een plaatje dat alleen op single verschijnt en van het Worlds-label wordt daarna ook weinig meer vernomen.

Ik stel dit bericht 'blind' of 'doof' samen. Ik kan het plaatje even niet voor de geest halen. Ik koop het in maart en geniet ervan totdat de misère met de platenspelers begint. Het staat ook nog in de Blauwe Bak Top 40 over het eerste kwartaal van 2020. Het is de onzekere tijd waarin Nederland en de rest van de wereld in een angst wordt gevangen en ik probeer de pijn te stillen met een aantal platen. Ook leuk... ik ontdek het plaatje 'per toeval' en draai het een paar maal in 'Do The 45'. Even later adverteert Mark dezelfde single. Ik zie wel vaker dat hij opeens een plaat in de aanbieding heeft die ik ik de vorige zaterdag in de show heb gedraaid.

Vanavond een aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen', ik ga straks eerst naar Meppel om hout te hakken.

maandag 27 juli 2020

Hier en nu: Khruangbin


Normaal gesproken doe ik vaak de 'Blauwe Bak Veteranen' op maandagavond Omdat deze week geen aflevering is van 'Het zilveren goud' bewaar ik deze voor woensdag.Wat gaan we dan doen op maandagavond? 'Hier en nu' is één van de meest onregelmatige rubrieken op Soul-xotica en na gistermiddag is het duidelijk dat een nieuwe editie op komst is. Ik ben de afgelopen weken verslingerd geraakt aan een heerlijke 'groove' van het nieuwe album van Khruangbin en ik luister voor de aardigheid naar fragmenten van de andere nummers op het album. Ik doe té weinig met elpees maar ik zou bijna op het punt staan om het album aan te schaffen. Mocht 'Time (You And I)' ooit toch nog als 12"-single worden uitgebracht, dan ben ik de eerste die een exemplaar bestelt. Het inspireert me echter tot de nieuwste aflevering van 'Hier en nu' met vanavond het Amerikaanse trio Khruangbin.

'Als we hadden geweten dat we zo beroemd zouden worden, hadden we wellicht voor een eenvoudige naam gekozen', aldus gitarist Mark Speer. Hij ontmoet Daniel 'DJ' Johnson voor het eerst in 2004 als Speer wordt aangetrokken tot de huisband van St. John's Methodist Church in Houston, Texas. Johnson is op dat moment de organist tijdens de diensten. Speer en Johnson verliezen elkaar daarna voor korte tijd uit het oog en de eerste ontmoet in 2007 Laura Lee. Ze delen een interesse voor Afghaanse muziek en architectuur in het Midden Oosten. Speer leert haar in 2009 de basgitaar te bespelen en even later gaat ze met Speer op tournee om Yppah te begeleiden. Yppah is het pseudoniem van Joe Corrales Jr. Na dit avontuur willen de twee een eigen band beginnen en Speer zoekt contact met Johnson. Hij wordt de drummer en moet vooral breakbeats onder de knie krijgen. Het trio strijkt neer in een schuur in Burton, Texas hetgeen de plek zal worden waar het alle albums zal opnemen. Als het eerste optreden in zicht is, heeft de band een naam nodig. Laura Lee bestudeert de Thaise taal en haar favoriete woord  is de benaming voor een vliegtuig. Dat resulteert in Khruangbin. 'Krung-bin' is de uiteindelijke uitspraak maar ook ik heb mijn tong enkele malen gebroken bij het oplezen van de naam.

Komende donderdag werp ik wederom een blik op de vinyl top 40 in Engeland van het moment. Ik kom Khruangbin voor de eerste maal tegen als 'Texas Sun' met Leon Bridges net is binnengekomen in de vinylsingles top 40. Het staat reeds een aantal maanden in de lijst en iedere keer worstel ik met de rare naam. 'Bij andere bands was het hoegenaamd belangrijk om 'outside the box' te denken, bij Khruangbin proberen we juist per album één genre helemaal uit te diepen'. Het debuutalbum heet 'The Universe Smiles Upon You' en verschijnt in november 2015. De titel van de tweede is 'Con Todo El Mundo' en is geïnspireerd door de half-Mexicaanse opa van Laura Lee. Haar opa vraagt voortdurend dat zij van hem houdt. Het antwoord dient 'con todo el mundo' te zijn, hetgeen wordt vertaald als 'met de hele wereld'. Toch past de titel ook prachtig bij de grensoverschrijdende muziek van Khruangbin. Het is geworteld in de psychedelica met invloeden uit de surf, soul, funk en inheemse muziek uit het Midden Oosten. Op 26 juni is 'Mordechai' verschenen, het derde album van Khruangbin. Het kleinood blinkt vooral uit in de 'laidback' funky grooves. Het werkt zowel op de dansvloer als in een hangmat met een pretsigaret. 'Time (You And I)' is meteen de tweede track op het album en is één van mijn favorieten van de laatste tijd. Hetgeen betekent dat het zeer regelmatig in mijn shows voorbij komt.

Morgen ga ik op een gehuurde e-bike naar mijn moeder voor haar verjaardag van zondag. Ik neem aan dat ik wel een beetje 'op' ben als ik thuis kom en vermoed dat ik woensdag dubbel ga publiceren: Eerst de Week Spot uit 1974 en vervolgens de 'Blauwe Bak Veteranen'.

zondag 26 juli 2020

Gele Bak Top 100: 55-47


Terwijl ik geniet van mijn ontbijtje en me klaar maak voor een fietstochtje naar Steenwijk kan ik eerst wel het volgende deel van de Gele Bak Top 100 publiceren. Dan kan ik straks de singles ook weer terug in de bakken zetten als ik toch al de platen ga klaar zoeken voor vanavond. Vanavond vanaf elf uur knal ik zo'n veertig platen uit 1991 de lucht in. Enkele platen kunnen zomaar eens een Engels debuut maken. Het weer ziet er goed uit voor vanmiddag en wellicht kan ik de Woldberg nog mee pikken op de terugweg. Ik ben daar al heel lang niet meer geweest. Maar nu eerst de volgende negen singles in de aftelling van de Gele Bak Top 100. In eerdere jaren probeerde ik dit te beperken tot een maand. Of vijf of zes weken zoals afgelopen jaar. Nu maakt het me niet zoveel uit,, ook al loopt het door tot aan mijn zomervakantie. Jullie krijgen steeds 9 singles totdat we bij nummer 2 zijn aanbeland. De nummer 1 krijgt een apart bericht. Waar komen de volgende negen singles vandaan...? De nummers 54 en 52 heb ik op de platenbeurs in Steenwijk gevonden, 53 bij de kringloop in Dieverbrug, 48 is een kassakoopje bij Mark in Engeland en 49 en 47 van de kringloop in Meppel aan de Paradijsweg. De nummers 55, 51 en 50 komen uit partijen van Albert.

55. Real Cool World - David Bowie (Duitsland, Warner Bros. 5439-18808-7, 1992)

54. Judy's Turn To Cry-Lesley Gore (UK, Mercury AMT 1210, 1963)

53. Waterloo Road - Lionel Morton (België, Ronnex 1410, 1969)

52. Only The Heartaches - Houston Wells & The Marksmen (UK, Parlophone R 5031, 1963)

51. Crazy 4U - Sybil (NL, Bite 145.683-7, 1990)

50. Is This Love? - Oscare (België, ARS 1744, 1989)

49. Hiroshima - Wishful Thinking (Duitsland, Atlantic ATL 10668, 1971, re: 1975)

48. I Apologise - P.J. Proby (UK, Liberty LIB 10188, 1965)

47. Not Dead Yet - The Bad Examples (NL, Jaws 5536-7, 1991)

zaterdag 25 juli 2020

Gele Bak Top 100: 64-56


Op de valreep toch nog even publiceren want ik sta op het punt om het bed op te zoeken. Ik verwacht morgen een 'drukke' dag te krijgen want ik moet nog platen klaar zoeken voor de show van morgenavond. Daarnaast ben ik vergeten om dampvloeistof te halen en ben ik ook al een week met de laatste coil bezig. Het is de laatste zondag van de maand en dat betekent dat Steenwijk een koopzondag heeft. Wellicht dat ik morgenmiddag nog op de fiets op en neer naar Steenwijk ga voor deze benodigdheden. Het is dan tevens de verjaardag van moeder maar daar ga ik dinsdag naar toe. Ik ga vanavond dus even in sneltreintempo door de negen platen. De nummers 64 en 56 komen van de platenbeurs in Steenwijk. Albert bezorgt me 63, 62, 60, 58 en 57. Nummer 61 heb ik tijdens de vakantie in Emmen gekocht. 59 komt van de kringloop aan de Paradijsweg in Meppel.

64. Niki Hoeky - P.J. Proby (NL, Liberty LIB 55936, 1967)

63. Cry For Help - Rick Astley (Duitsland, RCA PB44247, 1991)

62. Why Believe In You - Texas (Duitsland, Mercury 868 212-7, 1991)

61. Come Back - The Mighty Wah! (België, Channel 45-24, 1984)

60. Treat Me Good - Yazz (UK, Big Life BLR 24, 1990)

59. Ball Park Incident - Wizzard (UK, Harvest HAR 5062, 1972)

58. Livin' In The Light - Caron Wheeler (Duitsland, RCA PB 43939, 1990)

57. I Thank You - Adeva (Duitsland, Cooltempo 112 725, 1989)

56. Um, Um, Um, Um, Um, Um - Louisa Jane White (UK, MCA MUS 1204, 1973)

vrijdag 24 juli 2020

De Tukse rust


Sinds eind 2017 ga ik geregeld twintig jaar terug in de tijd op Soul-xotica. Het begint met de avonturen op Ruigoord en de ADM en gaat in 2018 en 2019 verder met de tijd in Engeland. Dan is het oktober 1999 en keer ik terug naar Nederland en wordt het een stuk stiller voor wat betreft de berichten. Ik heb in oktober de moed verzameld om dan toch eens en voor altijd over De Bilt te schrijven. Buiten een incidenteel bericht om sluit het boek van twintig jaar geleden. Vanavond stof ik het weer eens af, ook omdat ik het recent heb beloofd. 'Geen idee wat ik wil schrijven', is dan mijn verwachting. Welnu, ook mijn verblijf in Tuk gaat in fases en buiten het uiterste begin om kan ik enigszins tevreden terug kijken op de zomer van 2000. Het verhaal begint bij het bericht dat ik heb geschreven over Hemelvaart. Ik heb gepland om op de scooter naar Friesland en Steenwijk te gaan, maar dan heeft het ding weer kuren en ga ik op een geleende fiets. Ik kan me twintig jaar later nog altijd ervoor schamen als ik terug denk aan het Steenwijker gedeelte van dat weekend, maar het besluit met de kennismaking met Harrie. En dat luidt een nieuw hoofdstuk in in het boek over twintig jaar geleden.

Ik heb in 1995 al het verlangen om in de directe omgeving van Steenwijk te gaan wonen. De gemoedelijkheid van het volk en de fraaie omgeving zijn de doorslaggevende factoren. Als jullie de laatste afleveringen van 'Het zilveren goud' hebben gelezen, kunnen jullie zien dat dit in 1995 niet goed was gekomen. Niet dat ik in 2000 veel wijzer ben maar er zijn een paar dingen die ik niet meer zou doen. 'We blijven contact houden', luidt het afscheid als ik op woensdagmorgen op de fiets stap en terug naar De Bilt ga. Daar verslechtert de situatie met de dag. De 'nieuwe' Engelsman die is binnengekomen gaat steeds meer ergernis opleveren. Ik heb wel een vermoeden, maar hoor pas jaren later dat hij dan verslaafd is geraakt aan zwaardere middelen dan het algemeen geaccepteerde jointje. Een eerdere actie om met een Woodstock-vriend en een Emmaus-collega samen een boerderij te kraken in Tull en 'T Waal lopen uit op niets als de slopers ons voor zijn. Ik zit in een spagaat tussen de woonwerkgemeenschap en de sociale dienst en betaal feitelijk om vrijwilligerswerk te doen. Eind juni hak ik de knoop door. Ik bel Harrie op een doordeweekse avond om te laten weten dat ik zondag langs kom. Hij heeft dan gedronken, dat kan ik wel horen, maar weet niet dat zijn geheugen als een vergiet is.

Op zondagmiddag ga ik verhuizen. Mijn collega (die eventueel zou meedoen in de kraakactie) mag één ritje met de Mercedes-bus doen. Het betekent dat ik niet alles kan meenemen. Ik heb de scooter even te koop staan in De Bilt, maar dat gaat niet lukken voor een goede prijs. Deze moet dus eveneens mee naar Tuk en dat scheelt een paar dozen met elpees. Ik weet waar Harrie de sleutel neerlegt als hij naar het café is en dus weet ik deze zondag het huis binnen te komen. We zetten alles neer op de kamers die ik ga huren en gaan dan naar het café. Daar zit inderdaad Harrie en deze is flink kribbig. Ik kom zijn huis niet meer in! Ik kijk mijn collega aan en het kost enige overredingskracht om hem te vertellen dat het spul al in huis staat. Dan draait hij bij en uiteindelijk gaan we als vrienden naar huis. Toch zal zijn alcoholconsumptie in het begin voor nogal wat stress zorgen. Ik ben bij hem terechtgekomen via een andere stamgast waarmee ik sinds mijn eerste Woodstock-bezoek goed bevriend ben geworden. Hij en zijn vrouw hebben het erover gehad en hebben een plan: Hij zal Harrie voorstellen een weddenschap af te sluiten. Beide stoppen met drinken en de eerste die weer drinkt, moet de ander driehonderd gulden betalen. Hij heeft meteen in de opzet meegenomen dat hij binnen een maand weer gaat drinken zodat hij de driehonderd gulden kwijt is, maar hopelijk wel met het resultaat dat Harrie een tijd langer van de drank afblijft. Het doet wonderen. Harrie gaat aan de Bavaria Malt en zal dat jaren zo volhouden. Het komt het woongenot goed van pas.

Het is het magische jaar 2000 en Nederland maakt kennis met een nieuw leenwoord: 'sabbatical'. Het zijn vooral kunstenaars en zakenmensen die een sabbatical nemen in 2000. Golden Earring is daarvan een voorbeeld. Het idee is een jaar niets doen. Voor veel kunstenaars en zakenlui geen probleem omdat die nog wel een appeltje voor de dorst hebben. Ik ben in 2000 eveneens toe aan een sabbatical. Ook ik moet nadenken over hoe ik verder wil met mijn idealisme. Gelukkig laat de sociale dienst in Steenwijk me aanvankelijk met rust. Ik heb de schets van een boek dat mijn debuutroman moet worden. Ik spendeer avonden en nachten achter de computer en schrijf hele verhalen en halve boeken. Niets ervan wordt gepubliceerd. Dat wil ik hoegenaamd ook niet. Ik probeer het allemaal wel zo artistiek mogelijk aan te pakken. Er passeert veel alcohol de revue. Mijn caravan bij het Woodstock-terrein is in 2000 al een schimmelende bende geworden, maar dit blijft nog enige tijd een uitvalsbasis. Op zondagavond loop ik in hippiekledij naar het café in Steenwijkerwold en loop in de nacht naar de caravan. De volgende middag loop ik dan weer terug naar Tuk. Op maandagochtend is de lokale bakker al vroeg bezig en we, de stamgasten van de kroeg, weten de achterdeur van de bakkerij te vinden. Voorwaarde is dat je gepast geld in de zak hebt, maar dan kun je ovenverse broodjes krijgen als ze zijn gebakken. Vooral de uienkruiers zijn zó populair dat op maandag vaak niet één in de winkelvoorraad komt te liggen. Nog regelmatig haal ik zo'n ding bij de Albert Heijn en denk dan even terug aan deze vroege maandagochtenden, hoewel een ambachtelijke en nog warme uienkruier het allerlekkerste is.

Week Spot Kwartet week 30


Ik heb het 'Week Spot Kwartet' in 2016 aangesteld voor de donderdagavond omdat ik na de uitzending van 'Afterglow' niet meer de moed heb voor een aflevering van 'Raddraaien' of iets dergelijks. Het moet kort zijn en gemakkelijk weg schrijven. Nadat ik in februari 2017 alle kwartetten heb gehad, komt de 'Eretitel' daarvoor in de plaats. Let wel: Ik heb dan nog altijd de luxe dat ik op vrijdag pas om drie uur hoef te beginnen. Ik ben in de afgelopen jaren meer uren gaan werken en ook op andere tijdstippen. Vanaf oktober gaat mogelijk nóg meer veranderen. Voor de donderdagavond en vrijdag betekent het op dit moment dat ik rond het middaguur begin met bezorgen. Als ik 'Afterglow' heb afgesloten, is het zaak om de adrenaline van de show even kwijt te raken en daarna vlug naar bed te gaan. Vandaar de reden dat jullie vanavond een dubbel bericht krijgen. Ik heb net goede inspiratie gekregen voor een tweede 'gezellig' verhaal, maar eerst gaan we terug naar de Week Spots uit deze week in de jaren 2016 tot en met 2019.

2016: Why Girl-The Precisions (1967)
Hoe vaak ben ik overboden op deze single? Uit mijn blote hoofd zeg ik dat het wel drie keer is gebeurd. Ik leer 'Why Girl' in 2015 pas goed kennen middels de 'Northern Soul Jukebox' en hoewel ik dan al meer op zoek ben naar crossover is 'Why Girl' zo'n lekkere mokerslag dat ik het graag aan de verzameling wil toevoegen. Stel je het eens voor: Ik zit in een comfortabele fauteuil met de laptop op een tafeltje voor me. Anderhalve meter verder op staat een doos tjokvol met singles welke ik nog eens moet uitzoeken. Het zijn plaatjes die ik vermoedelijk eens heb mee gehad naar een optreden of uit een bakje komen dat ik voor zo'n optreden heb gebruikt. Ik geloof dat mijn maximum voor The Precisions op twintig euro staat en dat is té krap voor deze single die keer op keer boven de dertig gaat. Een zucht, misschien eens een vloek als er 'sniping software' aan te pas is gekomen, en meteen verder zoeken naar een volgend exemplaar. Onwetend dat de single een meter verderop ligt. Als ik hem uiteindelijk in de handen hou, weet ik opeens ook weer te herinneren over het waar en wanneer. Ik heb de single in 2003 gekocht en dat is de periode waarbij ik ben aanbeland in 'Do The 45' gedurende de zomer van 2016.

2017: You're Gonna Miss A Good Thing Baby-John Bowie (1967)
In de zomer van 2017 kijk ik naar de platen uit het jaar waarin ik deze heb gekocht. Wat dat betreft zitten we deze week in 2012. Het jaar dat ik van Steenwijk naar Nijeveen ga en een goed deel van de wettelijke verhuispremie spendeer aan de vinyl-hobby. Met John Bowie mag ik gelukkig zijn dat ik niet heb gewacht op een goedkopere optie want zelfs deze Goldmine Sevens-heruitgave is tegenwoordig erg gewild. Het origineel zit rond de duizend euro als die al eens opduikt. De progressieve dj's gaan inmiddels zelfs voor de b-kant van 'Good Thing', maar op mijn single staat daar 'Something's Bad' van The Nomads. Een andere single die met een briefje van duizend (zullen vast bestaan, ik heb ze nog niet in handen gehad) niet te betalen is. Als ik ooit nog eens een top tien zou moeten samenstellen van Northern Soul-favorieten dan zou Bowie daarin een kanshebber zijn. Dit is simpelweg een plaat waarvan ik hopelijk nóóit genoeg ga krijgen!

2018: Do Right Woman, Do Right Man-Otis Clay (1968)
In 2018 ben ik met de Week Spots al afgestapt van de zomerse uitzendingen. Ik heb recent teveel platen gekocht die ik hoognodig in de schijnwerpers moet zetten en Otis Clay is daarvan een fraai voorbeeld. Staat het overlijden van Otis in de schaduw van David Bowie? Nee, ik denk juist andersom. Naar aanleiding van Bowie horen we in januari 2016 bijna dagelijks van artiesten die zijn overleden en sommige zouden anders nooit de 'mainstream' hebben gehaald. Otis Clay heeft een paar kleine wapenfeiten voor de Nederlandse media, maar krijgt desondanks een vermelding. Het is dan vooral 'She's About A Mover', in ons land beter bekend in de cover van Sir Douglas Quintet, en de cult-klassieker 'The Only Way Is Up' welke acht jaar later succesvol zal worden gecoverd door Yazz & The Plastic Population. Ik leer Clay's werk pas waarderen na zijn dood en van zijn versie van 'Do Right Woman, Do Right Man' ben ik meteen helemaal stil.

2019: Gamble On Love-First Choice (1978)
Ook in 2019 heb ik geen aandacht voor speciale shows op de zaterdagavond. Mijn eerste keus bij deze single is de a-kant: 'Can't Take It With You'. Dat is een speciale single-remix van een albumtrack uit 1977 en dat is de reden van aanschaf. Het is pas als de single in Uffelte is dat ik 'Gamble On Love' ga waarderen en daar helpen de 'Vakantiemixen' enorm bij. Over 'Vakantiemixen' gesproken: Ik moet binnenkort weer eens aan de slag met deze. Ik heb het opzetje voor de volgende al klaar, inclusief rekening houdend met styreen of vinyl hetgeen inmiddels overbodig is. De volgende aflevering sluit heel mooi af in februari 2020 en gaat verder als ook Nederland gebukt gaat onder de nieuwe crisis. Die periode kan ik dan inzetten met het weer letterlijk achter elkaar zetten van de aankopen zonder te hoeven letten op styreen of vinyl.

woensdag 22 juli 2020

Het zilveren goud: juli 1995 deel II


Naast een blog met (soms) persoonlijke verhalen maar vooral de hobby van de singles voelt Soul-xotica soms aan als een dagboek. Welnu, 'here we go again'. Ik heb vandaag in Meppel bezorgd. De hoeveelheid valt mee en dus ben ik mooi op tijd klaar. Dit geeft ook meteen de reden waarom ik 'vroeg' kan publiceren en nog iets over houd van mijn woensdagavond. Enerzijds kijk ik altijd uit naar een aflevering van 'Het zilveren goud' en in mijn hoofd heb ik al menig opzetje gemaakt voor een bericht. Nu is dan het moment dat ik ga schrijven en dan wordt het ongemerkt weer een beetje zwaarder. Tanden op elkaar, het is per slot van rekening een kwart eeuw geleden. Ik heb twee weken geleden beloofd iets over de verslavingen van 1995 te schrijven. Er is gelukkig niet veel meer dat ik me kan herinneren uit deze tijd, de flarden zetten mijn nekharen overeind. In de komende paar alinea's fiets ik even snel terug naar die tijd om met een aantal singles het boek van 1995 weer voor twee weken te sluiten.

'Heb je schulden?'. Die vraag krijg ik als ik in maart 1995 belangstelling heb om een kamer te huren in Tuk. Een avontuur dat gelukkig nooit waarheid is geworden. Hoezeer ik ook verlang naar een 'vrij' leven, als twintigjarige ben ik nog niet mans genoeg om op eigen benen te staan. Dat lukt me kwalijk als ik eind 1997 het ouderlijk huis verruil voor een paar maanden in York. Wat dat betreft hebben de woonwerkgemeenschappen en het de twee kostadressen bijgedragen in mijn zelfredzaamheid. In maart hoef ik nog geen zorgen te maken over schulden, dat is iets voor later. Een half jaar later of daaromtrent. Thuis gaat de borrelfles twee keer per week open: Op woensdag- en zaterdagavond. Vader drinkt dan zijn Beerenburg en wij mogen al vanaf onze twaalfde aan de shandy. Een wijntje bij de kerstmaaltijd of een andere bijzondere gelegenheid. Alleen met verjaardagen en als het erg warm is, wordt een pilsje voor etenstijd getolereerd. Het hek gaat van de dam als ik meer en meer uit ga. Er zijn doordeweeks ook wel eens concerten. Ik drink voornamelijk pils omdat je 'het daar langer op uithoudt'. Ik ben echter meer een liefhebber van bokbier en ander donker en zwaar spul. En ik lust wel pap van Jägermeister. De smaak voor whiskey en wijn ontwikkel ik pas later. Het dorpscafé waar we met de band in januari hebben gespeeld, doet in de eerste maanden van 1995 een experiment. Het wil een chauffeurscafé worden en is daardoor al om acht uur 's ochtends open. Het is op het laatst van de gemeentewerkplaats en tijdens de weken op de basisschool dat ik voor het werk al een neutje haal. Niemand die het lijkt te merken en ik doe het vooral om 'stoer' en 'opstandig' te zijn. Dan komt het werk bij de toiletgebouwen en is het hek van de dam.

Ik gooi wel eens een rijksdaalder wisselgeld in de fruitautomaat van de snackbar en zucht een keer diep als al het geld is verspeeld. In Heeg gaat 'mijn' stamkroeg pas op de middag open, het hotel-restaurant bij de brug is ook al vroeg open. Het wordt steeds meer een routine. Naar Woudsend fietsen (of een enkele keer met de Kreidler), een paar minuten in het schoonmaakhok, rijksdaalders en guldens in de zak en dan door naar het hotel-restaurant voor koffie, een Jägermeister en dan achter de fruitautomaat. Daar haal ik steevast wel iets uit en dat is dan voor de middag. 's Middags moet ik namelijk opnieuw een ronde maken langs de toiletten, ,maar fiets dan vaak naar Sneek voor meer drank. Volgens mij weten mijn ouders niet eens dat ik 's avonds eigenlijk ook nog een ronde moet doen, want dan lig ik al mijn roes uit te slapen van de drankjes in Sneek. Als 45-jarige besef ik heel goed dat ik een enorme druk op de familie heb gelegd in deze periode. Ik ben namelijk alleen met mezelf en mijn eigen pleziertjes bezig. Drugs speelt nog niet echt een rol in deze tijd. Ik heb wel eens een jointje gerookt, maar dat geeft me niet echt voldoening. Het zwaardere spul volgt pas in de nieuwe eeuw. Ik werk voor mijn uitkering en heb dus het onrechtmatig verkregen 'gokgeld'. Natuurlijk is dat niet genoeg om mijn alcoholische hobby te betalen en al gauw gaat de tapkraan op slot in de eerste cafeetjes. De schulden lopen her en der op en er wordt weinig tot niets afgelost. Aan het einde van het toeristenseizoen word ik 'ontslagen' uit de schoonmaakbuisiness en kan ik intussen beginnen met sparen en aflossen van de schulden in de kroeg.

2229 Sweet Dreams-The Eurythmics (Duitsland, RCA, 1982)
2230 Relax-Frankie Goes To Hollywood (Duitsland, ZTT, 1983)
2231 Susie-The Frog (NL, Boni, 1984)
2232 Roulette-Future World Orchestra (NL, Dureco, 1983)
2233 Ik Bin Gurbe-It Bokwerder Feestorkest (NL, Bijke Rige, 1980)
2234 The Man You Are In Me-Janis Ian (Duitsland, CBS, 1974)
2235 De Tragiek-Freek De Jonge (NL, De Roje Hel, 1980)
2236 Intimiteit-Kadanz (NL, CNR, 1983)
2237 Annie I'm Not Your Daddy-Kid Creole & The Coconuts (Duitsland, Island, 1982)
2238 Limbo La La-James Lloyd & The Original Dutch Rythm Steel And Show Band (België, Pierrot, 1982)
2239 Shine On-LTD (NL, A&M, 1980)
2240 Kings Call-Phil Lynott (NL, Vertigo, 1980)

Ik stel me andermaal voor dat ik de bovenstaande twaalf singles in juli 1995 op één adres heb gekocht, ook al weet ik dat dit niet correct is. Bij Janis Ian denk ik het eerst aan 1997 en LTD heb ik volgens mij een maand eerder gekocht in Sneek. LTD is overigens wel de enige uit de rij welke een upgrade heeft gekregen in de afgelopen jaren. De eerste is zonder fotohoes en is inmiddels gerecycled. Nummer 2233 heb ik onder de 'G' van Gurbe staan. Gurbe is een redactioneel grapje van de Leeuwarder Courant. Onder het weerbericht op de voorpagina is een tekening van Gurbe, een oud Fries boertje, met een spitsvondige opmerking welke gerelateerd is aan een artikel(tje) op het voorblad. Hij woont met zijn lieftallige Loltsje in het fictieve dorp Bokwerd.

Over twee weken ga ik terug naar het Woodstock-festival van 1995. Ik heb het dan uiteraard over het festival nabij Steenwijkerwold. Met name de vrijdag kan ik nog erg goed herinneren en dat is geen wonder. Daarover meer op 5 augustus. De singles van juli 1995 lopen overigens nog een eind door in augustus en september. Ik heb in de laatstgenoemde twee maanden nauwelijks vinyl gekocht en gaat het geld op aan drank, gokken en cd-singles.

dinsdag 21 juli 2020

Week Spot: Driza-Bone


Sinds een paar weken zet ik een jaar centraal gedurende de radio-uitzendingen in het weekend. Omdat ook 'Do The 45' in dat pakket is inbegrepen, kies ik uiteraard een Week Spot uit dat jaar. Tot nu toe heb ik 1972 en 1968 gehad en het komende weekend zet ik 1991 centraal. Hoewel? Op zaterdagavond ben ik snel klaar want ik heb slechts één single in de koffers uit dat bewuste jaar. Vandaar dat ik heb besloten om zaterdag (vermoedelijk) alle singles van na 1989 te draaien. In de nabije toekomst komt ook nog een weekend over 1986 waarin ik alle jaren tachtig-platen uit de Blauwe Bak centraal zet op zaterdagavond. Dat de Week Spot ook uit 1991 komt, is niet meteen het idee. Aanvankelijk kijk ik naar twee singles uit de nieuwe eeuw en ontdek dan pas dat Driza-Bone immers uit 1991 komt. Ik ben ergens ook alweer vergeten dat ik de plaat in mijn bezit heb. Het is al een jaar niet meer afwijkend dat ik kies voor een single op 12"-formaat, maar qua muziek gaan we vandaag wel een grens over. De Week Spot van deze week is de 'alternative radio mix' van 'Real Love' van Driza-Bone uit 1991.

Ik geloof dat het fenomeen alweer over zijn hoogtepunt is: De 'soulful house'. Ik kijk er altijd wat meewarig naar. Muziek die altijd is verafschuwd en opeens wordt geliefd door dezelfde groep mensen. Vervolgens wordt de meest slappe thee gezet van de muziek welke in deze vorm nooit zou zijn geaccepteerd door de 'fans' van het vroege uur. En vervolgens zie je de meute 'eens cultureel doen' op hun slappe aftreksel. Is het allemaal zó negatief? Nee, met de muziek is eigenlijk niet veel mis. Het is vooral de houding van de zogenaamde liefhebbers die me over de nek laat gaan. Ik 'leen' wel eens een populaire titel voor 'Floorfillers', maar nogmaals... het meeste is té slap om voor house te kunnen doorgaan. We hebben in de soul-scene echter wel een paar klassiekers te danken aan de 'soulful house' en ook Driza-Bone neemt daar een belangrijke plek in.

De nieuwe elektronische dansmuziek is tot 1991 vooral erg 'agressief'. Het is vooral gebouwd rondom de beats en in het 'hoog' wordt weinig aandacht besteed. Het hoeft niet beslist een liedje te zijn, het moet vooral geschikt zijn voor de dansvloer. In 1991 breekt de lucht een beetje voor de dance. Vincent Garcia richt in dat jaar de productiemaatschappij Driza Bone op. De naam is afkomstig van een bedrijf voor waterbestendige werkkleding. Hun website vertelt me dat het is afgeleid van 'dry as a bone'. In 1991 neemt Garcia een plaat op met liedjesschrijver April en zangeres Sophie Jones. 'Real Love' schopt het in Engeland slechts tot een zestiende plek in de hitparade, maar is niet weg te branden uit de discotheken. Op de opvolger, 'Catch The Fire', doet zangeres Dee Heron mee en dan blijkt dat de zangeressen vooral erg inwisselbaar zijn.

Driza-Bone wordt een veelgevraagd productieteam om remixes te verzorgen. Zo is Driza-Bone verantwoordelijk voor de mix van 'I Love Your Smile' van Shanice maar ook voor de 1992-remix van 'Funkin' For Jamaica' van Tom Browne. Verder werkt Garcia samen met onder andere Lisa Stansfield, Kylie Minogue, Barry White, Duran Duran, Mary J. Blige en Diana Ross. En dan heb ik alleen nog maar een paar hele grote namen genoemd. Als muzikaal project levert Driza-Bone in 1994 een matig succesvol album af en wordt een remix van 'Real Love' in 1995 opnieuw een hit. Dat is echter niet de 'alternative radio mix' welke de Week Spot is. Mijn 12" is een promo die is uitgegeven aan dj's in het land en bevat op de a-kant de 'Up All Night Mix'. Daar is het originele liedje wel erg in stukken geknipt en daardoor kijk ik op de b-kant. Daar staat een 'alternative radio mix' en een 'alternative 12"mix'. Als puntje bij paaltje komt, vind ik de korte versie het meest uitnodigend en dus maak ik dat tot Week Spot.

In de jaren negentig verschijnt het werk van Driza-Bone op 4th+B'Way en in 2010 verschijnt een cd op Dome Records. Daarop staat eveneens een nieuwe versie van 'Real Love' want dat nummer blijft het grootste wapenfeit voor het bedrijf.

maandag 20 juli 2020

Singles round-up: juli 5


Ik begin al langzamerhand te wennen aan het idee. Ik heb het dan over de vakantieplannen voor dit jaar. Vorig jaar had ik al besloten om naar Oost-Groningen te gaan en in principe zou dat nog steeds de bestemming moeten zijn. Toch zal ik een goed deel van de reis met het openbaar vervoer moeten en ik zie het niet zitten om op vakantie te gaan met een mondkap voor. Bovendien mag ik altijd graag even Duitsland in en daar is het zelfs verplicht in het openbare leven. Dan kom ik tot de essentie van vakantie: Niets meer dan gewoon een paar dagen uit het huis en de directe omgeving en tot mezelf komen in een tentje met een fiets voor de dagelijkse activiteiten. Daarvoor hoef ik niet ver weg en dat ga ik dit jaar dan ook niet doen. Ik denk dat ik een camping ga zoeken in de buurt van Ruinen, dat is ongeveer acht kilometer vanaf Uffelte maar ook een omgeving waar ik té weinig kom. Het is echter wel uit nood geboren en ik hoop dat volgend jaar rond deze tijd de huidige 'crisis' helemaal 'vergeten' is. Dan ga ik me nu richten op de laatste elf singles uit het pakket van Albert. Tijd om de draaitafel aan te slingeren en de hoofdtelefoon op te doen.

* James & Bobby Purify- Get Closer (NL, Mercury, 1977)
Op het hoesje worden ze zelfs de Purify Bros.  genoemd, maar op het label staat James & Bobby Purify. Bobby Purify is een nieuwe Bobby ter vervanging van de oude. In 1976 heeft het duo een comeback-hit met een nieuwe uitvoering van 'I'm Your Puppet'. Deze staat in eerste instantie voor de b-kant in de reserve-Blauwe Bak, maar sinds enige maanden kan ik ook de nieuwe versie van 'Puppet' goed waarderen. Het is overigens de 'vroegste' single in de Blauwe Bak. Het is de oorspronkelijke nummer 82 en een single die ik in februari 1990 heb gekocht. 'Get Closer' bevalt me meteen dermate goed dat ik het een plekje in de koffers gun. De flip heet 'Turning Back The Pages' en is een heerlijke ballade. Ik weet nog niet welke favoriet gaat worden, maar ik laat beide nummers met alle liefde aan me groeien. En zo gezegd: Het mag in de koffers naast de oudere Stateside-singles.

* The Reverend Kelsey- EP (Duitsland, MGM, 1960)
Zoals ik al schreef bij Petula Clark, de gospel is een lastige business. Flauw gezegd is negentig procent wat je in Nederland tegen komt absoluut niet interessant. Hoewel ik niets verwacht van The Reverend Kelsey is wel opvallend dat de plaat slecht is gedocumenteerd. Discogs vertelt me dat de EP uit 1960 stamt en dat kan ik wel geloven. Het catalogusnummer wijst echter in de richting van 1970 en tegen die tijd zijn EP's 'not done'  en bovendien zijn de labels té jaren zestig. Het zijn live-opnames uit een dienst in de Temple Church Of God And Christ in Washington en de dominee gaat van een schriftlezing over in een swingende gospel met behulp van de aanwezige gelovigen. Totaal niet interessant voor de gospel-koffer maar het mag in de jaren zestig-bak plaats nemen.

* Rich Kids- Rich Kids (UK, EMI, 1978)
We volgen de gospel met een poepje lekkere punk van Rich Kids. Een productie van Bowie-gitarist Mick Ronson. Het is een 'supergroep' met in de gelederen Glen Matlock uit The Sex Pistols en toekomstige Ultravox-leden Midge Ure en Rusty Egan. Beide zullen intussen ook nog Visage vormen. 'Rich Kids' is een lekker scherp nummer. De groep staat echter te boek als new wave, maar ik vind de verschillen tussen beide genres te verwaarlozen.

* Vicki Sue Robinson- Never Gonna Let You Go (NL, RCA Victor, 1976)
Top 40-hits zijn 'not done' in de soul-scene en toch heeft een 'snob' ook wel eens een zwakke bui. Zo weet ik van de mensen van Rarenorthernsoul dat deze een zwak hebben voor 'Turn The Beat Around' van Vicki Sue Robinson en dat brengt mij ertoe om de single in de reserve-Blauwe Bak te zetten. Ik geloof dat ik 'Never Gonna Let You Go' wel eens heb gehoord en dat deze op een denkbeeldige zoeklijst is beland. De b-kant moet ook even worden gecontroleerd, maar eerst de 'top side'. Een leuk alternatief voor 'Turn The Beat Around', iets minder uitbundig, maar nog altijd feestelijk genoeg. 'Daylight' op de keerzijde is mede-geschreven door Bobby Womack en dat is meer rechttoe rechtaan disco uit 1976 maar bevat tevens de magie die ik een beetje msi op de a-kant. Ik ga hem bijzetten in de koffer.

* Rockpile- Wrong Way (NL, FBeat, 1980)
Opnieuw een Engelse 'supergroep'. Ditmaal vormen veteranen Dave Edmunds en Nick Lowe de spil van Rockpile. Op de a-kant horen we een nummer geschreven door Chris Difford en Glen Tilbrook van Squeeze. Dit, in tegenstelling tot Rich Kids, is wat ik versta onder new wave. 'Blink and you'll miss it'. Op de keerzijde staat een nummer van de hand van Lowe en 'Now And Always' duurt slechts een minuut en 56 seconden. Meer heb je niet nodig als Lowe de liedjes schrijft. Het ademt de sfeer van The Everly Btothers met een twangy gitaar van Dave Edmunds. Eigenlijk mijn favoriete kant van de single.

* The Searchers- Goodbye My Love (NL, Pye, 1965)
In deze aflevering vinden we twee jaren zestig-singles waarvan ik eigenlijk ben vergeten dat ik ze nog steeds niet heb. Mijn verzameling van The Searchers is erg beperkt en ik zou gerust meer willen hebben. Met name 'He's Got No Love' staat nog op mijn verlanglijstje. 'Goodbye My Love' zit in de blauwe 'envelop hoes', maar de eerste eigenaar heeft het geheel nog fraaier gemaakt. De achterkant bevat een mooie kleurenfoto van de groep en het is zo professioneel gemaakt dat ik op 45cat moet kijken of dit een originele accessoire is. Het antwoord is nee. De single klinkt nog erg goed voor een hit van 55 jaar oud. Ik kan echter nog steeds niet begrijpen dat ik de single nog altijd niet heb na ruim dertig jaar verzamelen?

* Son Of Pete- Silent Knight (US, Beserkley, 1976)
Er mist een randje van het vinyl, maar er is nog steeds genoeg inloopgroef over voordat het nummer begint. Halverwege 'Silent Knight' klinkt het alsof de plaat blijft steken, maar ach... Voor de goede orde: Deze single van Son Of Pete bevat geen muziek. Het heeft aan beide kanten een lege groef en is daarmee één van de meest gewilde 'novelty'-platen onder de verzamelaars. Geen collectie is compleet zonder deze single. Beserkley schijnt rond deze tijd meerdere van deze fratsen te hebben uitgehaald. Met stip op 1 in de 'Eindstreep'? We zullen het binnenkort zien!

* Richard Strange- International Language (UK, Virgin, 1981)
Het is een zeer aardig pakket van Albert. Enerzijds leuke jaren zestig, enkele Blauwe Bak-aanwinsten en verder een paar interessante Engelse new wave-dingen. Richard Strange is de volgende in het rijtje. Ik moet de man even opzoeken op het internet om erachter te komen dat het de frontman is van Doctors Of Madness. Een jaren zeventig-band welke heeft gespeeld met onder andere The Sex Pistols en The Jam maar nooit commercieel succes heeft gekend. Dat geldt eveneens voor Strange' twee solo-albums uit 1980 en 1981. 'International Language' verschijnt eerst in 1980 op Cherry Red en bereikt de onderste regionen van de Indie Top 50. Deze reguliere Virgin-release dateert van een jaar later. Het is zo'n wave-artiest waar moeilijk een label op is te plakken, maar 'International Language' vevalt me desalniettemin.

* Tin Tin- Toast And Marmalade For Tea (Duitsland, Polydor, 1970)
Steve Groves en Steve Kipner zijn eveneens bekend als Steve & Stevie maar gebruiken de naam Tin Tin als Maurice Gibb van The Bee Gees zich aanbiedt als producent. Ik heb de Amerikaanse persing op Atco sinds 1992 in de jaren zestig-bak staan en dit moet ik nog altijd corrigeren. Dat gaat dan nu gebeuren want deze Duitse persing met fotohoes mag eveneens in de bak. Veronica en de andere zeezenders hebben hun uiterste best gedaan om dit plaatje onder de aandacht te brengen, maar de platenkopers gaan liever voor een plaat van The Bee Gees zoals het lijkt. Het is echter een perfecte pop-single en ik heb lange tijd, ten onrechte, gedacht dat het een Bee Geesc-compositie moest zijn.

* The Walker Brothers- The Sun Ain't Gonna Shine Anymore (NL, Philips, 1966)
Hier is de andere single waarvan ik ben vergeten dat ik hem niet heb. Het zou leuk zijn om de plaat nog eens met fotohoes te vinden maar tot die tijd kan ik goed uit de voeten met deze single. Ik heb in de jaren negentig een biografie gelezen over het leven van Scott Walker en dat maakt dat ik met andere ogen naar The Walker Brothers ben gaan kijken. The Monkees hebben Davy Jones 'ontvoerd' en Engeland neemt wraak door de Amerikaanse Walker Brothers in de armen te sluiten. Het Engelse succes is kort maar hevig: In 1968 worden de heren al verguisd door hetzelfde publiek dat jaren ervoor elke release tot een hit maakte. Scott's leven is ook eentje van pieken en dalen en het boek heeft geen 'happy end'. Het mist dus de periode uit de nieuwe eeuw waarin Scott Engel zichzelf opnieuw uitvindt en een paar prachtige filmscores zal schrijven.

* Laura Warman- Impossible To Love You (UK, Dindisc, 1980)
Schrikbarend onbekend gebleven single. Warman klinkt op de a-kant een beetje als Chrissie Hynde en de link met The Pretenders is dan snel gelegd. Ik kom erachter dat ze later nog achtergrondzang heeft verleend op een album van Garth Hewitt maar verder reikt de informatie niet. Het is echter een heerlijke single voor op een zondagavond!

Singles round-up: juli 4


Krijgen we ooit genoeg van het fietsen in de omgeving? Ik denk van niet en hoop ook van niet! Vanmiddag moet ik aan het werk maar het is tegelijk weer erg fraai weer en dus maak ik een bochtje om naar het werk in Meppel. Ik zou het de 'koeienland'-route kunnen noemen. Eerst een stuk richting Ansen en dan via de Broekdijk drie wegen 'oversteken' en uiteindelijk via de Zegelhorstweg naar Meppel. Ik heb dat stukje pas recent herontdekt en moet eens een camera meenemen. Het is een zandpad naar een paar boerderijen welke dichterbij Ruinerwold staan dan bij Meppel, maar desondanks vallen ze nog altijd onder Meppel. Een deel van het pad is begroeid met gras en is redelijk goed begaanbaar met de fiets. Ik fiets het meestal vanaf Meppel naar huis, maar nu eens van de andere kant af en dan wordt de weg opeens nóg mooier! Vanavond het slot van de 'Singles round-up'. Ik weet nog niet of ik meteen de singles van Mark ga afrekenen, hoewel de prijs voor de Engelse ponden op dit moment erg gunstig is. Ik begin met het tweede deel van de 'dubbele' singles en sluit af met de laatste elf 'nieuwe' singles.

* Heart- Magic Man (NL, Arista, 1976)
* Jake Holmes- So Close (Duitsland, Polydor, 1970)
* Mal- Mighty Mighty Roly Poly (Duitsland, RCA Victor, 1972)
* McFadden & Whitehead- Ain't No Stoppin' Us Now (US, Philadelphia, 1979)

Het begint goed! Ik moet mijn oude van Heart even checken, maar de single van Albert ziet er zo keurig uit dat ik vermoed dat de oude na 28 jaar wel een vervanger kan gebruiken. Jake Holmes heb ik in een gescheurde fotohoes en dus kan deze rechtstreeks worden vervangen. Mal heb ik nog helemaal niet met fotohoes en dus mag die ook de oude uit de bak trappen. McFadden & Whitehead heb ik als Engelse persing in de Blauwe Bak zitten en dus mag deze op styreen in de algemene jaren zeventig-bak plaats nemen.

* McGuinness Flint- When I'm Dead And Gone (NL, Capitol, 1971)
* Nilsson- Without You (Duitsland, RCA Victor, 1972)
* The Royal Guardsmen- Snoopy Vs. The Red Baron (NL, Stateside, 1967)
* Secret Service- L.A. Goodbye (NL, Sonet, 1981)
* The Searchers- Take It Or Leave It (NL, Pye, 1966)

McGuinness Flint behoeft in eerste instantie geen vervanging, maar toch is het ook hier een kwestie van even draaien en vergelijken. Bovema-persingen uit de vroege jaren zeventig hebben wel eens de eigenschap om beroerd te klinken maar als ik me niet vergis, is mijn oude exemplaar nog wel redelijk. Kan echter geen kwaad om eentje op reserve te houden. Mijn Nilsson heeft een fotohoes in twee delen en dus kan die worden vervangen. The Royal Guardsmen oogt een beetje slordig naast mijn eigen exemplaar. Secret Service heb ik in een afwijkende persing en dus mag deze plaats nemen naast de andere. Voor The Searchers geldt hetzelfde maar dat is dan vooral ook iets met een mantel der liefde. Ik hou zoveel van het nummer dat ik wel een tweede exemplaar kan gebruiken.

* Shabby Tiger- Slow Down (NL, Negram, 1975)
* The Soulful Dynamics- Mademoiselle Ninette (Duitsland, Philips, 1970)
* South Shore Commission- Train Called Freedom (Frankrijk, Vogue, 1976)
* Squeeze- Labelled With Love (NL, A&M, 1981)

Shabby Tiger begint al met een gescheurd hoesje waar mijn oude compleet is. Hier wordt het dus even het vinyl met elkaar vergelijken. In december 2011 ontvang ik mijn eerste pakketje van Albert en dat bevat dan al een exemplaar van The Soulful Dynamics, terwijl ik de single ook al heb. Ik denk dat de oude nog best in een goede staat is. South Shore Commission heb ik al jaren in de reserve-Blauwe Bak en deze kan wel een vervanger gebruiken. Mijn Squeeze is even smetteloos als de nieuwe.

* The Temptations- I Can't Get Next To You (NL, Tamla Motown, 1969)
* Joe Tex- Ain't Gonna Bump No More (US, Epic, 1976)
* Barry White- What Am I Gonna Do With You (NL, Philips, 1975)
* Tony Wilson- I Like Your Style (NL, Bearsville, 1976)
* Stevie Wonder- I Wish (NL, Motown, 1976)

The Temptations heb ik al en staat in de reserve-Blauwe Bak. Deze dubbele mag dan in de jaren zestig. Joe Tex heb ik al in de Nederlandse, de Amerikaanse op styreen mag eveneens in de collectie. De overige drie mogen de bestaande exemplaren meteen vervangen. Wat gebeurt er met de oude? Welnu, als ze nog enigszins de moeite waard zijn, hou ik ze en bied deze te ruil of te geef aan. Heeft iemand belangstelling bij een single uit het tweede of vierde deel... laat het me weten en ik kan wel even kijk wat ik ermee doe... En ik heb nog veel meer 'dubbel'. Ik moest eens een lijstje maken.

zondag 19 juli 2020

Elektrisch zeven letters: Zondag 19 juli


Ik ga morgenavond eens goed zitten voor de twee resterende afleveringen van de 'Singles round-up'. Ik heb het gevoel dat ik een beetje achterop schema lig met het slapen. Aanvankelijk vertelt het KNMI ons dat vandaag wel eens een huiselijke dag kan worden. Toch blijken de buien ons op veilige afstand te passeren en is het opeens erg aangenaam. Ik wil in eerste instantie uitslapen totdat ik alle rust heb gepakt, maar zweet rond het middaguur al het bed uit. Nadat ik de show van vanavond heb voorbereid, heb ik wel zin een bochtje om op de elektrische fiets. Als ik een betere had gehad (of op zijn minst eentje die beter trapt zonder motor), dan was het rondje wellicht uitgebreider geweest. Ik heb de kilometers niet echt in de gaten gehouden maar herinner me wel dat ik in het begin even op de teller heb gekeken. Dat vertelt me dan dat ik ongeveer veertig kilometer heb gefietst. Half gemotoriseerd en met een schuin oog naar de stand van de accu, maar verder een heel ontspannen rondje door 'de achtertuin'.

Ik wil eerst richting Ruinen, maar... dat kon zomaar eens mijn vakantiebestemming worden dit jaar en dus wil ik deze omgeving 'onbekend' houden tot zover ik er onbekend ben. Dan maar richting Diever en het Drents-Friese Wold. De tocht breidt zichzelf uit tijdens het fietsen. Eerst over Holtinge en de Studentenkampweg uit richting Wapserveen. Rechtsaf het bos in naar het 'knooppunt' midden in het bos. Dan zit ik op de NAP-route en volg deze tot nabij Wapse. Dan fiets ik een stuk dat ik op de laatste zaterdag van augustus heb gewandeld. Ik laat nu even Diever links liggen en koers richting Wapse. Weg oversteken en langs camping Midzomer het Drents-Friese Wold in. Toch buig ik al snel af richting het onderduikershol. Bij fietsknooppunt 67 kan ik eenvoudigweg het fietspad volgen en zo Diever binnen rijden, maar nee... de tocht is nog niet ten einde. En zo fiets ik tot vlak voor Hoogersmilde en ga door het bos terug naar Diever. Daar trakteer ik mezelf op een ambachtelijk schepijsje en ga dan, erg saai, de kortste route terug. Grapje natuurlijk... want de kortste weg is allesbehalve saai! Het is een feestje om door Oldendiever en het eerste stukje Wittelte te fietsen en dan bij bovenstaande foto de bossen binnen te fietsen die me vergezellen totdat ik Uffelte kan ruiken. Ik ben al met al twee uurtjes onderweg geweest. Het heeft in de buurt van Hoogersmilde even gedreigd met regen, maar ik heb het helemaal droog gehouden. De bij vlagen stevige westenwind houdt het bovendien lekker koel.

vrijdag 17 juli 2020

Singles round-up: juli 3


Het leuke aspect aan dagelijks publiceren is dat het op een gegeven ogenblik een soort van dagboek wordt en dat is vandaag eveneens het geval. Een dagboek met zelfs nog iets dat ik in december moet zien te herinneren. Ik heb vanmiddag in Meppel bezorgd en heb na afloop best zin in een stukje om. Het is niet een nieuwe weg maar ik denk wel voor het eerst dat ik het in tegengestelde richting fiets. Hoewel? Een klein stukje herinner ik me van een andere vrijdagavond. Ik ben over Broekhuizen en het gehucht De Weide gefietst naar Berghuizen. Vervolgens verder rechtdoor naar Hees waarbij ik ook een camping passeer. Mijn plannen voor de vakantie liggen in principe nog helemaal open. Ik wil mezelf het openbaar vervoer niet aan doen en heb erover nagedacht om iets in de richting van Ruinen te zoeken. Een andere insteek voor fietstochtjes. Vanaf Hees een ruilverkavelingsweg in naar Ruinen. Vanaf Ruinen is het de bekende weg die echter nóóit gaat vervelen. Het fietspad naar Ansen en vervolgens via Rheebruggen weer naar Uffelte. De zwaluwen zijn dicht bij de grond en de lucht dreigt maar desondanks hou ik het droog op de plekken waar ik ben. Ik mag vanavond uitrusten. Beker koffie, bokkenpootjes en de draaitafel aan. Vanavond de volgende elf singles uit het pakket van Albert.

* Fickle Pickle- California Calling (NL, Negram, 1971)
In 1993 koop ik mijn eerste beduimelde exemplaar van 'Maybe I'm Amazed', de eerste van twee Nederlandse hits voor Fickle Pickle. Het blijkt een uitstekende cover van het Paul McCartney-nummer en lange tijd blijf ik volhouden dat ik het dé betere versie vind. In de daaropvolgende tijd koop ik nog twee singles van Fickle Pickle, maar ik kom maar niet 'California Calling' tegen. Ruim een kwart eeuw later mag ik hem alsnog aan de verzameling toevoegen. Nu blijkt dat ik de single nog niet uit het hoesje heb gehad want ik verwacht een rood Explosion-label. Het is echter een zwarte Negram met een Explosion-catalogusnummer. De Engelsen doen precies wat ik ervan verwacht, een zeer prettig radioliedje met overgaande telefoon en een 'operator' op de achtergrond die de verbinding mogelijk maakt met Californië. Waarom de telefoon overgaat terwijl hij degene is die belt, is van een andere orde. Een liedje over telefoneren moet op zijn minst een rinkelende telefoon hebben. Leuk plaatje!

* The Fortunes- Ballad Of The Alamo (NL, United Artists, 1969)
Gelukkig is de deal met Albert met gesloten portemonnee gebeurd want anders waren we nog strafbaar. 'Niet bestemd voor de verkoop' zegt de stempel op het label. Wel bizar dat ze het direct over het United Artists-logo hebben gedaan. Zo valt de tekst niet goed op en kan die evengoed nog worden verkocht aan de consument. The Fortunes heeft een aantal grote hits met grootse producties op het Decca-label maar als de flower power zich aanmeldt, lijkt de zaak bekeken voor The Fortunes. Niets is minder waar! In 1969 maakt de groep haar rentree met 'Seasons In The Sun' en 'Ballad' is daar één van de opvolgers van. De mannen zullen later niet voor niets de reclame in gaan want ze weten heel goed zelf hoe een popliedje moet klinken. Niet het meest 'hippe' geluid maar wel producties waar je anno 2020 gerust even bij stil mag staan. Vergelijkbaar met onze eigen (Unit) Gloria, maar dan zonder de christelijke moraal.

* The Guess Who- Hand Me Down World (NL, RCA Victor, 1970)
Ik ben even zó gelukkig als ik deze single zie. Het is één van de weinige Guess Who-singles die ik nog niet heb. Als ik het dinsdag uit het hoesje haal, zakt dat even tot een nulpunt. 'Haven't Tried' van Fair Weather. Oh, dat is de b-kant van 'Natural Sinner', de singles zullen wel zijn omgewisseld. Nee, Fair Weather zit gewoon in Fair Weather. Dan blijkt dat de medewerker van Inelco zijn of haar dag niet heeft gehad en abusievelijk het label van de b-kant van Fair Weather achterop The Guess Who heeft geplakt. Eind goed, al goed. De plaat maakt alles goed. Voor wie het niet wist: Ik ben een klein beetje 'fan' van Guess Who en hoor dit liever dan 'No Time' of 'American Woman'. Erg blij met deze single!

* George Harrison- Bangla Desh (NL, Apple, 1972)
En zo ontdek je nog iets. Ik zoek 'Bangla Desh' al een tijdje maar heb jaren gedacht dat de maxi-single uitvoeringen zou bevatten van 'Concert For Bangla Desh'. Niet dus... de drie hits van George zijn gewoon samengebracht op één single. Helaas gaat dit wel ten koste van de opname want die is héél zacht. Ik moet het hier voorlopig maar even mee doen maar ga wellicht even rondkijken naar de Engelse 'Bangla Desh' van een jaar eerder. De overige singles ('My Sweet Lord' en 'What Is Life') heb ik al.

* Eddie Holman- This Could Be A Night To Remember (NL, Philips 1977)
Vorige week nog de Week Spot en nu deze single in het pakketje. Dat kan bijna geen toeval zijn? Drie jaar nadat 'Hey There Lonely Girl' ook in Engeland een hit is geweest, mag Holman in 1977 op de discotoer en lekker uithalen met de hoge stem. Dat levert een erg leuke combinatie op. 'Sophisticated' genoeg qua disco en toch herkenbaar. 'Time Will Tell' op de b-kant is meer van hetzelfde en toch geniet het nu al mijn voorkeur. Eentje voor in de Blauwe Bak-koffer.

* Mac Kissoon & Family- Love And Understanding (NL, CNR, 1979)
Ik heb de single al jaren angstvallig ontweken en nu heb ik hem dan op de draaitafel liggen. De vorige eigenaar (m/v) heeft het mooi gevonden want het is stevig genoten. Snel in de jaren zeventig-bak stoppen en verder naar de volgende.

* Franklin Leighton-Holmes- Just A Little Song (NL, Decca, 1972)
Frans Hoeke speelt in de band van zijn neef Rob en is vanaf 1969 onder verschillende namen actief. Zo staat hij in de Tipparade onder de naam Spacetrack en zijn eigenlijke naam. Franklin Leighton-Holmes is één van de laatste namen die hij gebruikt voor zijn platen. Wellicht om een internationale doorbraak te forceren? 'Just A Little Song' is niet wat het zegt op het label, het is een nummer wat aardig 'bouwt' zover ik kan horen. Ik moet het vinyl zien schoon te krijgen, het oogt als schimmel. De b-kant is meer een bluesy walsje. Ik ben altijd geïnteresseerd in dergelijke 'zoekplaatjes', maar verder komt het gewoon in de jaren zeventig-bak te staan.

* Magnificent Mercury Brothers- New Girl In School (NL, Transatlantic, 1975)
Helaas is Fred verhinderd en doet dus niet mee op dit plaatje, maar de overige gebroeders Mercury kunnen het ook prima alleen. 'New Girl In School' is typisch Beach Boys, 'What About Us'  op de b-kant is een fraai alternatief voor Showaddywaddy, The Rubettes of Mud. Met name de b-kant is allerminst slecht.

* Mr. Lee ft. Robbie G- Make It Funky (Duitsland, Jive, 1990)
Ik zal 'Get Busy' even moeten opzoeken op Youtube want het daagt me wel in de verte. Overigens niet met een goede associatie want het is de hitparade-prut uit 1989-90 dat me in de jaren zestig en zeventig doet duiken. Anno 2020 luister ik met andere oren naar de plaatjes en 'Make It Funky' mag meteen blijven. Met dank aan James Brown.

* The Newbeats- Everything's Allright (NL, Hickory,, 1964)
Ik heb nog steeds niet gekeken... In 1992 koop ik 'Everything's Allright' by Golden Years in Sneek. Op een bepaald moment ben ik de single 'kwijt'. Eerst eens kijken in het geautomatiseerde archief. Ik heb het lege hoesje eens overgenomen van Peter (van singlehoesjes.nl). In de jaren zestig-bakken heb ik alleen de DJM-heruitgave van de jaren zeventig. De single uit 1992 ben ik dus goed kwijtgeraakt! Eigenlijk best jammer want volgens mij was het een Nederlandse persing met de Amerikaanse label-opmaak, dus zwart met zilveren letters. Deze is Artone-oranje. De plaat is in ieder geval in een betere conditie dan de oude die ik 'mis'. Het blijft natuurlijk een knalnummer, zelfs na de 28 jaar dat het plaatje in mijn leven is.

* Hazel O'Connor- Writing On The Wall (NL, A&M, 1980)
Ook al niet bestemd voor de verkoop volgens een stempel dat ze nu maar op de b-kant hebben gedrukt. Ik ken Hazel vooral van de Engelse hit 'Will You?', een fantastisch nummer dat het altijd goed doet in mijn shows. 'Writing' is allerminst een dramatische ballade, maar juist erg fijne new wave. Ook uitermate geschikt voor de radio en dat is mooi meegenomen!

donderdag 16 juli 2020

Singles round-up: juli 2


Ik heb vandaag opnieuw in Steenwijk bezorgd en voor de derde keer in een week in Tuk. Het valt me op hoe snel ik het begin te leren. Je zou verwachten dat ik het wel zou kennen nadat ik er twee jaar heb gewoond, maar nee... Je leert een dorp of stad pas kennen als je gaat bezorgen. Bovendien heeft Tuk nogal wat uitbreiding gekregen, maar ook in de omgeving van de Hummelingen is het de eerste twee keren nogal zoeken. In de nieuwbouwwijk waan ik me even in België of Limburg. Dat komt omdat het tegen een heuvel is opgebouwd en er loopt een soort glooiing door de wijk. Hoewel de werkelijke hoogtepunten van mijn verblijf in Tuk anno 2020 op een hand zijn te tellen, blijf ik altijd een zwak houden voor het dorp. Dat kan er per slot van rekening niets aan doen.  Je gaat de spoorlijn open en het is een en al natuur met de Woldberg op loopafstand. Toch zou ik niet willen ruilen met Uffelte. Hier is de 'achtertuin' namelijk nóg groter. Vandaag fiets ik in de 'Singles round-up' door de eerste achttien 'dubbele' singles uit de partij van Albert. Laat me maar snel van start gaan want ik heb zin aan mijn bedje.

* America- The Border (EEG, Capitol, 1982)
* Andrea True Connection- More More More (NL, Buddah, 1976)
* Bill & Buster- Hold On To What You've Got (NL, A&M, 1971)
* Blondie- Presence Dear (NL, Chrysalis, 1978)
* James Brown- Woman (NL, Polydor, 1973)

America heb ik sinds 1992 in de bakken staan en volgens mij is het oude exemplaar zo slecht nog niet. Wel valt op dat de hoes van Albert geen 'ringwear' heeft in tegenstelling tot de oude. Ik vermoed dat deze wel vervangen gaat worden. Andrea True Connection heb ik al in de Duitse fotohoes en deze Nederlandse komt er naast te staan. Bill & Buster en Blondie heb ik al met fotohoes en daar moet ik gewoon even kijken welke de meest gave exemplaren zijn. Bill & Buster heb ik daarvan ook al dubbel staan omdat ik in februari een afwijkende hoes heb gevonden. James Brown heb ik nog helemaal niet met fotohoes en dus mag de oude eruit.

* Gene Chandler- Simply Call It Love (US, Mercury, 1970)
* Chicory Tip- Son Of My Father (NL, CBS, 1972)
* Jimmy Cliff- Wild World (NL, Island, 1970)
* Creedence Clearwater Revival- I Put A Spell On You (NL, Fantasy, 1972)

Gene Chandler is op erg besmettelijk styreen en dus kan ik daar niet genoeg exemplaren van op voorraad hebben. Mijn Chicory Tip heeft last van een beetje 'distortion' en Jimmy Cliff is afgedraaid. Hier wissel ik vermoedelijk de platen want mijn hoesjes zijn in een betere staat. Creedence mag gewoon in de bak staan. Ik ga niet alle kleurtjes sparen, maar mijn oude zit in een lila hoesje. Ik denk dat die schijf ook wel eens aan zijn eind kan zijn want ik heb de plaat al sinds 1989 en het heeft veel versleten naalden overleefd.

* Terry Dactyl & The Dinosaurs- Sea Side Shuffle (België, Decca, 1972)
* Fair Weather- Natural Sinner (NL, RCA Victor, 1970)
* Bryan Ferry- The Price Of Love (UK, Island, 1976)
* Aretha Franklin- See Saw (NL, Atlantic, 1968)

Terry Dactyl is een leuk extraatje omdat ik de Belgische persing nog niet heb. Mijn oude Fair Weather-single is al niet al te best als ik het in 1990 koop en dus ben ik dankbaar voor deze betere single mét fotohoes. Bij Bryan Ferry moet ik de exemplaren even naast elkaar leggen. De 'nieuwe' Aretha Franklin valt op voorhand af. Het haalt het niet bij mijn 'oude' exemplaar.

* Funkadelic- Maggot Brain (US, Warner Bros., 1978)
* Anita Garbo- Miracles (NL, Poker, 1977)
* David Garrick- Dear Mrs. Applebee (NL, Pye, 1966)
* Grapefruit- Deep Water (Duitsland, RCA Victor, 1969)
* Greatest Show On Earth- Real Cool World (NL, Harvest, 1970)

Funkadelic heb ik al en zit ook in één van de laatste partijen van Albert. Anita Garbo heb ik beslist minder in de bak staan. Mijn David Garrick wint het echter van het nieuwe exemplaar. Mijn huidige Grapefruit is 'Near Mint' en deze is gewoon keurig. Greatest Show On Earth is zo'n plaat waar ik niet genoeg van kan hebben. Morgen vervolg ik met de volgende elf 'nieuwe' singles uit de laatste partij van Albert.

woensdag 15 juli 2020

Singles round-up: juli 1


In navolging van donderdag ben ik opnieuw in Steenwijk geweest om post te bezorgen en ditmaal zelfs een paar extra wijken gedaan. Het weer is gunstig dus dat is mooi meegenomen. Ik heb het op een bepaald moment zó warm dat ik aansteek bij een cafetaria voor een slush. U weet wel... van die drinkijsjes. Het doet me vaak pijn aan mijn gezicht maar vanmiddag heb ik het glas in een paar minuten leeg. Ik heb een fijn vooruitzicht want ik mag vanavond beginnen aan de plaatjes van Albert en er zijn twee waar ik heel specifiek naar uit kijk. Morgen en zaterdag komen de 'dubbele' singles aan bod en vandaag het eerste van drie delen met de 'nieuwe' titels. Veiligheidsriemen vast en daar gaan we...

* Johnny Adams- Reconsider Me (NL, Negram, 1969, re: 1971)
Het begint meteen goed. Tijdens de platenbeurs in Steenwijk heb ik 'I Won't Cry' van Johnny Adams gekocht en dat nummer is gegroeid bij mij. Tijd om méér werk van deze zanger te ontdekken. Zijn Amerikaanse persingen op SSS International zijn echter op styreen, maar dan is er deze single. Oorspronkelijk uitgegeven in Amerika in 1969 maar Shelby Singleton heeft in 1971 een distributiedeal gesloten met Negram. Dit komt vooral tot uiting middels de Sun-catalogus waarvan Singleton dan pas een jaar de eigenaar van is, maar het valt ook wel handig voor de Surisoul-scene. 'Reconsider Me' is een ballade in de stijl van 'I Won't Cry'. De b-kant heet 'In A Moment Of Weakness' en is iets meer uptempo en ik geef een lichte voorkeur aan dit nummer. Eentje voor in de Blauwe Bak en dat noem ik een goed begin!

* Ashton, Gardner, Dyke & Co.- Can You Get It (België, Capitol, 1971)
Ik twijfel even of ik deze al heb, maar nee... Ik heb wel 'Resurrection Shuffle' alsmede een vroege Polydor-single van de groep. 'Can You Get It' ligt voortdurend op mij te wachten bij 'Golden Years' in de jaren negentig, maar ik kom er niet aan toe om de plaat daadwerkelijk aan te schaffen. Het is een lekkere blues-stamper met blazers in de traditie van CCS en Greatest Show On Earth. Niet essentieel maar wel een erg gezellig nummer voor een zondagavond.

* Jesse Ballard- Refugee (NL, Ariola, 1975)
Op de foto staat een man met een akoestische gitaar en zo begint 'Refugee' ook. Als de rest van de band invalt, zit het opeens tussen glamrock en Cat Stevens in. Misschien dat het dichterbij de laatste komt, zeker in het licht van 'Banapple Gas'. Het is niet daverend, maar ik zou hem zelf ook hebben meegenomen uit een kringloopzaak.

* Bullet- White Lies, Blue Eyes (US, Big Tree, 1971)
Deze heb ik gisteren al een stukje beluisterd op Youtube. Met name de b-kant staat daar genoteerd als Northern Soul, maar daar ben ik niet zo zeker van. 'White Lies' is best een lekker nummer. 'Change Of Mind' is weliswaar upbeat en heeft leuke blazers maar het is meer een Mod-stamper in mijn boek. Toch moet ik erkennen dat het feitelijk leuker is dan 'White Lies', maar nee... de Blauwe Bak is te hoog gegrepen voor deze single.

* Petula Clark- I Don't Know How To Love Him/Superstar (Frankrijk, Vogue, 1971)
Ik vermoed dat Albert rekening heeft gehouden met mijn gospel-hobby, maar wees gewaarschuwd: Negentig procent van de gospel wil je niet eens in de voortuin hebben. Voor wat betreft Petula Clark zit het gewoon goed. Ze zingt twee nummers uit 'Jesus Christ Superstar' en Petula kan een potje breken bij mij. Ik moet persoonlijk niet teveel van deze musical hebben, maar dan blijkt dat de single is gearrangeerd en geproduceerd door Johnny Harris en dan 'mag' het van mij. Harris schrijft eveneens mee aan de b-kant, 'Maybe', en daar ben ik wel benieuwd naar. En dat is Petula zoals ik haar het liefste hoor en Johnny's mierzoete arrangement maakt het tot een 'hit' voor mij. Het neigt een paar maal naar 'On A Magic Carpet Ride' van Kiki Dee, maar het blijft een fantastische melodieuze popsong. 'Don't Sleep In The Subway' en 'Don't Give Up' in het kwadraat. Lekkere b-kant dus!

* Ann Cole- Don't Stop The Wedding (Frankrijk, Roulette, 1962, re: 1975)
Antwoord op Etta James' 'Stop The Wedding'. Ik heb onlangs nog geschreven dat ik wel méér oude rhythm & blues wilde hebben. Welnu, Albert heeft meteen gehoor gegeven aan deze oproep. Deze mag in de Blauwe Bak. 'Have Fun' is meer van hetzelfde maar dat betekent niet dat het minder smakelijk is.

* Daddy Longlegs- High Again (UK, Warner Bros., 1970)
Deze single heeft de hele dag door mijn hoofd gespookt. Ik weet niet wat ik ga verwachten. Alleen maar dat ik het eens heb gehoord en dat het toen indruk heeft achtergelaten. Om het dan ook nog eens op de Engelse Warner Bros. (compleet met origineel hoesje!) te hebben, is bijna te mooi om waar te zijn. Ja, ik weet het weer, ik heb het eens in een 'druggy' selectie gehoord in een radioshow of iets dergelijks. Een plaat uit de hoek van Brewer & Shipley's 'One Toke Over The Line', maar dan met de drugs minder gemaskeerd. De folky aanpak van de a-kant is eveneens een gimmick want op de b-kant is het ouderwets rocken geblazen. Leuke aanwinst!

* The Doobie Brothers- Sweet Maxine (Duitsland, Warner Bros., 1975)
De Doobies kunnen het bij mij ook nooit verkeerd doen, ook al klinkt 'Sweet Maxine' als een tweede 'China Grove'. Amerikaanse rock uit de jaren zeventig heeft nimmer uitgeblonken in originaliteit en dus vergeef ik het ze graag, met name omdat dat ze later nog met 'Takin' It To The Streets' en 'What A Fool Believes' op de proppen komen.

* Drum Theatre- Living In THe Past (NL, Epic, 1985)
Zo schiet me opeens te binnen dat ik 'Eldorado' nog altijd niet heb en daar krijg ik vandaag opeens veel trek in. Dit is één van de opvolgers dat het niet heeft gehaald in Nederland. Zolang je de uitdossingen van de muzikanten vergeet, heeft de 'New Romantic' best fijne muziek voortgebracht en 'Living' is daar andermaal een voorbeeld van. Het had zomaar een nóg grotere hit kunnen zijn geweest dan voorgenoemde 'Eldorado' welke ik nu toch eens moet gaan zoeken. En nee, dan heb ik het niet over Marktplaats, maar gewoon beter opletten in de kringloopwinkels. Hij moet namelijk minder opbrengen dan de verzendkosten van een single.

* El Chicano- Viva Tirado (NL, MCA, 1970)
Naast Daddy Longlegs een andere single waarvan ik iets verwacht... Ik geloof dat ik deze ook al eens heb gehoord en dat het toen in een denkbeeldige zoeklijst is terecht gekomen. Groovy 'exotica' welke volgens mij mooi past naast 'Why Can't We Live Together' van Timmy Thomas. Ik gun het plaatje wel een plek in de reserve-Blauwe Bak. Ik heb '30-60-90', de b-kant van 'Flash', van The Duke Of Burlington ook tijden in de Blauwe Bak gehad en dus schaam ik me nergens voor.

* The Farmer's Boys- In The Country (EEG, EMI, 1984)
Op het eerste gezicht lijkt dit me een novelty en dus kijk ik even op Wikipedia. Niets is minder waar. The Farmer's Boys is een indieband uit het Engelse Norwich welke een grote indruk heeft achtergelaten op de lokale scene. Het nummer is inderdaad het prijsnummer van Cliff & The Shadows uit 1967 maar het past uitstekend in de 'Paisley Underground'-scene welke dan ontstaat. Ik moet de originele ook nog eens hebben, maar dat is iets voor later. The Farmer's Boys is wellicht de verrassing van de avond?