zaterdag 31 oktober 2020

Eindstreep: oktober 2020


Een vrij bijzondere aflevering van de 'Eindstreep' deze maand. Niet alleen is het merendeel van de platen in de bijgevoegde top tien in september betaald en besteld, ook zijn er een flink aantal titels 'onderweg'. Een aantal moet zelfs nog worden geperst op dit moment. Daar komt in de nabije toekomst nog een extraatje bij. Collega-radiomaker Lee heeft een nieuwe heruitgave van een erg leuke soul-plaat toegezonden gekregen. Vermoedelijk dacht de platenmaatschappij dat hij singles draaide in zijn show? Deze komt mijn kant op alleen is het afwachten wanneer dat plaats gaat vinden. Ik tel voor oktober zeven singles maar word voor deze 'Eindstreep' ondersteund door 29 singles uit september. In totaal zijn er nog vier singles onderweg waaronder eentje die ik reeds in augustus heb afgerekend. Die is vrij recent geperst en uitgebracht en zou nu onderweg moeten zijn vanuit Italië. De Gele Bak blijft onveranderd aan het eind van deze maand, wellicht dat ik volgende maand weer eens een rondje langs de kringloopwinkels moet maken. De top tien moest er dan als volgt uitzien.

1. Sha-La-La - Mixed Feelings

2. He's Forever - King James Version

3. False Alarm - Krystal

4. Don't Go - Pretty Purdie & The Playboys

5. The Only Way Is Up - Otis Clay

6. My Mind Keeps Telling Me - Eddie Holman

7. Chance For Hope - Live Band

8. You've Got To Be A Believer - Donald Height

9. I Can't Quit Your Love - Buck

10. Slow Down - Deborah Resto

vrijdag 30 oktober 2020

Verzamelwoede: jaren 70 bak 16


Een hitparade per avond is meer dan genoeg en gezien ik morgen de 'Eindstreep' moet gaan bepalen, doe ik nu alvast het eerste deel van de 'Verzamelwoede'. Als er niets bijzonders gebeurt, krijgen jullie zondag een jaren tachtig-bak in deze rubriek maar eerst mag ik me buigen over een jaren zeventig-bak. De zestiende om precies te zijn. Deze bevat nagenoeg alle bands en artiesten die ik onder de 'R' heb gerubriceerd. Dat moet een makkie zijn om hieruit een top twaalf samen te stellen? Dat valt tegen, temeer omdat ik mezelf heb opgelegd dat ik maar één per artiest of band mag hebben in de top twaalf. Anders zou de lijst gedomineerd zijn geweest door Redbone, denk ik zo. Voordat ik de twaalf favorieten uit de bak ga voorstellen, ga ik de bak eerst nader bestuderen.

De vijfriende bak besluit met twee van Racey en 'They Shoot Horses Don't They' van Racing Horses. De zeventiende heeft alleen 'Cecilia' van John & Ann Ryder en verder de letter 'S'. De huidige zestiende jaren zestig-bak bevat dus nagenoeg alle jaren zeventig-singles van artiesten en groepen waarvan de (achter-)naam begint met een R. Van Radio Stars tot en met Barry Ryan. Artiesten of bands met vijf of meer singles zijn: Rare Earth (8), Redbone (10), Rolling Stones (7), Diana Ross (9), Demis Roussos (6), Roxy Music (6) en The Rubettes (5). Bij het klaar zoeken van de singles voor de top twaalf twijfel ik nog of ik niet 'I Saw The Light' van Todd Rundgren in de lijst had moeten zetten, maar ik besluit het bij de oorspronkelijke twaalf te houden, ook al verandert de nummer 1 nog in het laatste stadium.

1. Wishing On A Star - Rose Royc (NL, Warner Bros. WB 17060, 1977)

2. Come And Get Your Love - Redbone (NL, Epic EPC 1944, 1973)

3. Sympathy - Steve Rowland & The Family Dogg (Duitsland, Polydor 2001 007, 1970)

4. I'm Still Waiting - Diana Ross (UK, Tamla Motown TMG 781, 1970)

5. Frozen Years - The Rumour (NL, Stiff BUY 43, 1979)

6. The Witch - The Rattles (Duitsland, Fontana 6004 010, 1970)

7. Right Down The Line - Gerry Rafferty (NL, United Artists 5C 006-61697, 1978)

8. Help - Tony Ronald (NL, Ariola 10 363 AT, 1971)

9. Dance Away - Roxy Music (UK, E.G. POSP 44, 1979)

10. My Friend The Wind - Demis Roussos (NL, Philips 6009 388, 1973)

11. Lovin' You - Minnie Riperton (NL, Epic 3121, 1975)

12. Just Seventeen - Raiders (NL, CBS 4801, 1970)

Niet alleen een trip door de jaren zeventig, maar ook een trip langs momenten uit mijn leven welke nog erg helder voor ogen staan. Laat me beginnen met Raiders. Deze band heet vóór 1970 Paul Revere & The Raiders en ten tijde van het heavy 'Just Seventeen' is Mark Lindsay reeds een succesvol solo-artiest. Ik koop mijn eerste exemplaar in de periode tussen eindexamens voor de LEAO en het bericht dat ik ben geslaagd. De single raak ik op een gegeven ogenblik kwijt en vind dit exemplaar in Leeuwarden. Minnie Riperton is weer een flink stuk op weg naar 'huis'. De single is oorspronkelijk verkocht in Winschoten, maar ik neem het mee uit Maastricht. Het is de regenachtige dinsdag van de vakantie in 2014. Demis Roussos staat als 104 in de kaartenbak en deze heb ik in april 1990 gekocht. De single is dan zonder fotohoes en ik heb vrij recent nog de volledige single vervangen door deze met fotohoes. Roxy Music komt, als ik me niet vergis, uit Mossley. Ik heb de single al snel op mijn kamer samen met 'Jealous Guy'. De laatste heb ik achtergelaten en waarom 'Dance Away' wel is meegegaan? Ik heb de single immers al eens in de Duitse uitdossing gekocht? Waarschijnlijk omdat ik teveel van de plaat hou zonder dat ik precies kan uitleggen wat ik er zo goed aan vind. Tony Ronald heb ik op 22 augustus 1992 gekocht. Een week voordat ik over mijn enkel ga. Gerry Rafferty komt nog bij Sunrise vandaan en is dus nog langer aanwezig in mijn verzameling.

Ik denk dat ik de uitslag van het LEAO-examen net binnen heb als ik The Rattles op de kop tik. Ik maak zelf het hoesje naar voorbeeld van de vorige eigenaar van een hoop platen bij Sunrise. Een 'waardeloos' hoesje binnenstebuiten keren en daarop de titels noteren. Het slachtoffer is ditmaal een Sneker carnavalssingle waarvan ik eens voor héél weinig geld tientallen exemplaren heb gekocht. Ofwel, ik moet alles meenemen en dat moet ik er maar voor over hebben om een andere gewilde plaat in de bakken te krijgen. Mijn neefje was gisteren jarig en het was rondom zijn geboorte dat ik de singles heb overgenomen van het Sneker café De Koopermolen. The Rumour maakt eveneens deel uit van deze partij. Hij blijft het lekker doen op de radio. Ik koop in de jaren negentig al eens de Nederlandse persing van 'I'm Still Waiting' maar het lijkt erop alsof ik die ben kwijtgeraakt. Vorig jaar november heb ik deze Engelse op de platenbeurs in Steenwijk gekocht. Er zou eind maart een tweede editie zijn van deze beurs maar die is toen niet door gegaan vanwege de corona. Ook al zou het nu wel kunnen, ik denk niet dat ik een uur in het gebouw wil zijn met een mondkap op. De organisator lijkt dat te begrijpen want hij heeft voorlopig nog geen plannen in die richting.

'Sympathy' zou een prachtige nummer 1 kunnen zijn. Dat verander ik pas op het allerlaatst. Overigens heb ik ook de originele 'Sympathy' van Rare Bird in deze bak staan, maar kies dan toch weer voor Steve Rowland. De reden is vast de mellotron tegen het einde van het nummer, de stofzuiger die zoveel lawaai maakt. Ik heb de single bijna dertig jaar geleden gekocht. Van Redbone lust ik vrijwel alles en nog even twijfel ik tussen 'Come And Get Your Love' en 'One More Time'. Het wordt dan toch de eerste. Deze heb ik in 2007 gekocht in Bakkeveen.

Rose Royce is dan uiteindelijk toch de winnaar. Ik heb de single tweemaal. De single op de foto is het oude exemplaar en deze heb ik in september 1992 gekocht. Het is één van de eerste dagen dat ik weer naar school ga en dat ik mezelf nog wel staande moet houden met een loopkruk. De single is in 1992 al zwaar beschadigd. Wel leuk om te vermelden dat het nummer in september 1992 opnieuw in de Top 40 staat dankzij The Cover Girls. Zo maak ik weer de sprong van bijna 22 jaar naar de regenachtige dinsdag van de vakantie in 2014. Bij de winkel in Maastricht waar ik ook Minnie Riperton aanschaf, ligt ook Rose Royce in een veel betere staat. Deze single staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

Week Spot Kwartet: week 44


Een extra stok achter de deur en dat ik erg moe word van het huidige weer maakt dat ik gisteravond kort na de show ben gaan slapen. Ik heb immers een vooruitzicht voor vandaag want de Buienradar maakt geen grapjes. Ik heb vanmiddag in Ruinerwold bezorgd en heb nog een paar brieven liggen die ik morgenochtend ga bezorgen als ik (via een omweg) naar Meppel fiets. Verder word ik morgen verwacht om Nijeveen te bezorgen. Ik ben dus veelal in het buitengebied en op de kale vlaktes dus ik hoop dat het weer ietsje beter gaat zijn dan het troosteloze weer van vanmiddag. Ik zit nog een beetje dubben of ik straks een eerste aflevering van 'Verzamelwoede' ga doen of morgen een dubbel bericht zal publiceren. Vanavond maak ik echter eerst een rondje langs de Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2016:: You Hit Me-Alice Clark (1969)
Ik doe mijn eerste uitzending op Wolfman Radio aan het eind van week 45 in 2012. Op 10-11-12 om precies te zijn. Het jubileum van 'Do The 45' is dus pas in de volgende week, maar dan is in voorgaande jaren 'The Big One'. Een driedaags ska-festival in Engeland voor het goede doel dat we met Wolfman Radio geheel ondersteunen. In voorgaande jaren betekent het dat we 'live' uitzenden vanaf het festival en dat daarmee de reguliere shows komen te vervallen. Dit jaar zou het eerste jaar zijn geworden waarin de verjaardag van 'Do The 45' weer buiten 'The Big One' zou vallen, maar het behoeft geen uitleg dat 'The Big One' dit jaar geen doorgang kan vinden. In 2016 moet ik dus ook een week vóór de verjaardag al stil staan bij het komende jubileum en dat maakt dat Alice Clark de Week Spot is. 9-9-11 is eigenlijk ook best een leuke combinatie en dat is de dag dat ik naar Utrecht ga om mijn 'vakantiegeld' om te zetten in plaatjes. Bij thuiskomst is het vooral deze van Alice Clark welke maakt dat ik voel dat ik op de juiste route ben. Zo wil ik dus nog veel meer platen hebben en dat doe ik in de daaropvolgende jaren. Van de 'Veteranen' is 'You Hit Me' een plaatje waarvan ik nog steeds opgewonden raak. Een eersteklas dansvloer-kraker maar tegelijk ook weer 'sophisticated' zoals ik dat graag mag horen.

2017: It Don't Take Much-Rare Gems Odyssey (1975)
Ze staan nog altijd op de computer: De opnames van de radioshows uit de jaren negentig welke Rarenorthernsoul in 2014 beschikbaar maakt. Het is een regionale Engelse zender dat in de jaren negentig eens per jaar de 'stream' van vrijdagavond tot zaterdagochtend open houdt voor een presentator en diens' bevriende Northern Soul-dj's uit het hele land. 'Radio's First All Nighters' wordt tweemaal gehouden en een compilatie van beide jaren duikt in 2014 op bij Rarenorthernsoul. Er zijn met name drie sets welke een directe invloed hebben op de Blauwe Bak. De dj die me verrast met Rare Gems Odyssey draait bijvoorbeeld ook 'Hey Girl' van The Caprells en 'I Can't Get Over Losing You' van The Summitts. De laatste staat nog hoog op mijn verlanglijstje, maar stiekem hoop ik op een re-issue. Ik moet mezelf meerdere malen door de ogen wrijven als ik de single zie staan op Marktplaats. De handelaar doet blijken dat hij verstand heeft van de handel en heeft het bod van drie euro niet geaccepteerd. Ik doe een flink bod en heb meteen een reactie: Voor vijf euro méér is hij voor mij. En dat is nog steeds een koopje. Eigenlijk wordt de single aangeboden voor de a-kant maar het is sinds het beluisteren van de 'All Nighter' dat de meer ingetogen b-kant mijn favoriet is.

2018: Shardarp II-El Willie (2018)
Ik verwacht volgende maand drie Cannonball-singles. Eentje zou al zijn verzonden, maar dat kan lang gaan duren. Het bestelformulier van Cannonball is ingesteld op Engelse adressen waarbij de provincie opeens belangrijk is voor de postcode. Het resultaat is dat DR van Drenthe vóór de postcode wordt geplaatst waardoor het een Engelse postcode lijkt. Bij mijn laatste bestelling heb ik eigenwijs het adres zó ingevuld dat het letterlijk kan worden overgenomen, maar bij Jay Stovall ben ik dat vergeten. Ik ben net vrienden met Greg Belson geworden als hij ons op de hoogte brengt van de eerste single op het Cannonball-label. Ik sta versteld van de hoge vraagprijs (dertig pond) voor een nieuwe single, hoewel ik het onuitgebrachte nummer erg leuk vind. Toch laat ik het aan me voorbij glijden en hap pas toe als dankzij Greg 'Thank You' van Jackson Bros. op Cannonball verschijnt. Sinds die tijd heb ik vrij regelmatig contact met Alberto van Cannonball. In 2018 vraagt hij mij of ik misschien de muziek wil promoten in mijn shows? De eerste 'batch' mp3's bevat ook deze van El Willie. Ik ben dan nog niet zo'n fan dat ik ook meteen het vinyl in de bestelling doe. Dat gebeurt eventueel als ik 'Higher' van Grace Love kan bemachtigen en voor een gereduceerde prijs El Willie erbij krijg. Ik had in 2018 helemaal niet kunnen bedenken dat ik ook nog eens het origineel van 'Shardarp' op vinyl zou krijgen, maar dat is sinds dit jaar het geval. Inmiddels heeft Nobody's Children El Willie's versie 'ingehaald' voor mij.

2019: The Love I See Now-Johnny Davis (1971)
Natuurlijk. Het zijn hoogstandjes in de 'sweet soul' met de rijke arrangementen en de perfectie dat ervan uitstraalt, maar de fascinatie voor het Bandit-label heeft misschien meer te maken met de bizarre geschiedenis van het label. Ik heb het verhaal al een paar maal uit de boeken gedaan: Arrow Brown uit Chicago raakt geïnspireerd door Al Capone en wil zelf ook gangster worden. Omdat hij té eerlijk is om te stelen of te vermoorden, zet hij zijn andere kwaliteit in. Hij is een meesterverleider. Al gauw heeft hij een huis vol buitenechtelijke dames die met hun uitkeringen en verdiensten de flamboyante levensstijl van Brown mogen financiëren. Dan zet hij ook nog eens het Bandit-label op poten. Niemand die weet dat de platen zijn bekostigd door, min of meer, opgesloten vrouwen en meisjes die op hun beurt ook nog eens door Brown tegen elkaar worden uitgespeeld. Geen zoete viool in 'The Love I See Now' welke een glimp geeft van de erbarmelijke toestand van de vrouwen en 'dochters' van Arrow Brown. Bandit is echter geen succes en de vrouwen zullen Brown een voor een verlaten in de jaren tachtig. Hij overlijdt in de vroege jaren negentig. Totaal berooid en helemaal alleen. Veel van de Bandit-archieven gaat zo de vuilniswagen in, maar toch zijn enkele Bandit-singles vrij eenvoudig te vinden. Gelukkig maar!

woensdag 28 oktober 2020

Het zilveren goud: oktober 1995 deel III


Een beetje ambitieus? Ja, zo begint het voornemen om de achttien singles uit oktober 1995 uit te smeren over drie berichten. Immers... bij ieder bericht hoort ook een verhaaltje en tot vanavond zijn er maar twee verhalen die ik kan koppelen aan de maand oktober. Als ik even vooruit denk aan de maand november, waarbij 'Het zilveren goud' in deze vorm door gaat op de woensdagavond, dan schiet me opeens een herinnering te binnen. Is dat 1995 geweest of toch 1994? Ik kom aardig snel tot de conclusie dat het niet anders dan oktober 1995 kan zijn geweest en dus heb ik zowaar een 'fris' verhaal voor 'Het zilveren goud'. Met de laatste zes singles van de maand waaronder eentje die ik me pas twee weken geleden herinner en nog snel aan de lijst heb toegevoegd. Vanavond dus het laatste deel van 'Het zilveren goud' van deze maand.

Ik weet zeker dat ik John al eens in het zonnetje heb gezet op Soul-xotica. Dat blijkt lang geleden:  Op 19 december 2012 behandel ik hem in 'recenzeuren'. Het is dan bijna op de datum precies achttien jaar geleden dat ik kennis heb gemaakt met John Wright. Ik ga sinds 1993 maandelijks naar de folk-concerten van Stichting Music Inn. Aanvankelijk vinden de optredens plaats in de bovenzaal van café 'T Ouwe Vat op de hoek van de Leeuwarderweg en de 1e Oosterkade. Volgens Google opent die morgen weer de deuren, maar dat zal voorlopig nog wel even niet gebeuren. In 1993 zit het café een beetje in zwaar weer als de buren klagen over geluidsoverlast. Zelfs de akoestische concerten overschrijden de limiet en zo vertrekt de stichting naar de theaterfoyer van schouwburg en filmzaal Amicitia. Voor december 1994 staat een optreden van de populaire Ierse folkgroep The Doonan Family op het programma, als de familie opeens een prachtig aanbod krijgt om mee te kunnen doen in een Amerikaanse tv-special. Dat concert wordt 'last minute' afgezegd. Dan krijgt de stichting lucht van een Engelse zanger en zijn band die op de vrijdagavond zijn Nederlandse debuut maakt in Alphen Aan Den Rijn. Hij is wel bereid om zaterdag op te treden in Sneek als 'zoethoudertje'. De kaarten voor The Doonan Family blijven geldig en de familie zal een paar maanden later alsnog in Sneek optreden. Voor het verhaal over die eerste avond verwijs ik jullie graag naar het bericht van 2012.

Het theatercafé van Amicitia wordt op een zeker moment een soort van café voor mij en met name op zondagavond is het mijn favoriete hangplek (totdat The Scrum even later open gaat). Ik kan het goed vinden met Douwe die als taak heeft de film op te starten. Naast fotograaf is hij ook net begonnen met het organiseren van concerten, veelal in de blues. Dan krijgt hij van een bluescafé in Drachten of hij een leuke folk-act kan regelen voor een avond. Hij denkt meteen aan The John Wright Band en zo sta ik tien maanden na de eerste kennismaking weer oog in oog met de heren.. Douwe moet zelf de zaterdagavond werken en dus vraagt hij of ik mee wil gaan om de apparatuur te bewaken en eventueel merchandise te verkopen. Dat laat ik mij geen tweede keer zeggen! Ik ga die avond in de auto bij John, gitarist Kenny en violist Wattie en op naar Drachten. De Engelsen halen een paar maal hun neus op als een walm door het café trekt. Het café zit naast de coffeeshop en de handel mag blijkbaar in de kroeg worden gebruikt. Of daar vergunning voor is? Het is nogal een ruige tent met niet bepaald het publiek waarop John had gehoopt. De enige die de avond van zijn leven heeft is violist Wattie. Hij laat zich verleiden tot een hijs van een joint en ook de drankjes glijden gewillig naar binnen bij hem. Het geeft een komedie-factor voor het publiek, maar John en Kenny zijn duidelijk niet gecharmeerd van Wattie's gedrag.

De mannen staan op zaterdagmiddag al met open mond bij mijn Solex. Zoiets hebben ze nog nooit gezien. John oppert dan een idee. Hij wil het volgende album 'The Things We've Handed Down' noemen naar het liedje van Marc Cohn. De Solex past volgens hem wel in de 'afgedankte' sfeer en zo ontstaat het idee om foto's te maken voor de cd-hoes. Dat doen we op de volgende zaterdag. Douwe woont dan vlakbij het oude ziekenhuis waarbij ze juist zijn begonnen met de sloop. Dat geeft nog een extra dimensie aan het decor. Ik scheur herhaaldelijk door de straat met John, Kenny en Wattie die aan de zijkant toekijken. Een buurtbewoner begrijpt het niet en belt de politie en, ja hoor, die willen ook wel in het cd-boekje. Zo word ik ook nog 'gearresteerd' voor de foto. Ik geloof niet dat de foto's het cd-boekje hebben gehaald. Het is ruim een jaar later als Wattie mij de foto's toe stuurt met een hartverwarmende brief. Hij heeft dan net afscheid genomen van The John Wright Band. Hoewel het vriendschappelijk is, ligt zijn alcoholconsumptie wel ten grondslag. De foto's heb ik dus nog ergens liggen!

2299 Everything Is Beautiful-Ray Stevens (NL, CBS, 1970)
2300 Jakaranda-Lally Stott (NL, Philips, 1971)
2301 Sun Is Here-Sun (NL, Capitol, 1978)
2302 Late Night Show-Tiffany (NL, Bovema Negram, 1979)
2303 Me And My Life-The Tremeloes (NL, CBS, 1970)
2304 Somewhere My Love-Maurice Jarre (NL, MGM, 1966)

Opeens schiet me een andere single binnen uit de partij uit Heerenveen: 'Are Friends Electric' van Tubeway Army. Ach... wie weet? Ik moet nog bezig met de lijst voor 'Het zilveren goud' van 1996, maar wellicht dat er weer een maand zonder al teveel singles is dat ik zulke titels nog kan toevoegen. De eerste vijf zijn de laatste uit Heerenveen die ik nu in de lijst heb staan. Ray Stevens, Sun en The Tremeloes krijgen even snel een hoesje aangemeten welke ik nog heb liggen en ik niet wil gebruiken voor de Blauwe Bak. Tiffany heeft oorspronkelijk geen fotohoes en ik kan me niet precies herinneren wanneer deze single een 'upgrade' heeft gekregen. Maurice Jarre is ongedocumenteerd op 45cat in de Nederlandse uitdossing. Het geval wil dat zijn naam helemaal niet wordt genoemd op het label, behalve als componist. De Nederlandse heeft echter hetzelfde catalogusnummer als de Duitse single en dus hoeft er geen twijfel over te bestaan. Ook opvallend dat 'Lara's Theme' in ons land 'Somewhere My Love' als titel krijgt. De single komt uit de kringloopwinkel in Heeg en is het enige dat de moeite waard blijkt te zijn.

dinsdag 27 oktober 2020

Week Spot: Otis Clay


De Week Spot is deze week kort maar krachtig qua verhaal. Ik heb de beste man al eerder te gast gehad en ook als Week Spot-artiest en dus hoef ik niet zo nodig op hethaling te gaan. Ik laat me bij de keuze voor de Week Spot niet tot nauwelijks leiden door de actualiteit maar als ik dat wel doe, past Otis Clay opeens helemaal in het verhaal. Wat de wereld nodig heeft is een stukje optimisme en vertrouwen in een goede afloop. Dat is precies de boodschap welke Otis Clay tentoonspreidt op dit plaatje uit 1980. De single is tot 1988 voor dubbeltjes en kwartjes te koop maar sinds het monstersucces van Yazz & The Plastic Population is dit plaatje erg gewild geworden. De enige keer dat ik meedoe in een veiling van het origineel moet ik bij zestig dollar afhaken en doet de plaat het dubbele. En nogmaals... we hebben het dan over een plaat in een zeer matige conditie! De recente Outta Sight-uitgave komt als geroepen. Het is een beetje jammer dat 'The Only Way Is Up' in uitstekende cd-kwaliteit is geperst en 'Messing With My Mind' net zo gruizig klinkt als mijn eigen styreen persing, maar ach... het gaat om de positieve 'vibe' van 'The Only Way Is Up' en dat mag deze week de Week Spot zijn.

Blauwe Bak Veteranen deel 60


Mijn hulp is niet erg nodig op de zaak en ik ben daar allerminst rouwig om. Ik hoef dus vandaag niet op de fiets naar Meppel om desnoods zeventien brieven rond te brengen. Ik moest vanmiddag echter wel even naar de winkel voor eten en dat ritje is me wel genoeg voor vandaag. Morgen maar dubbel en dwars inpakken. Nu zit je er nooit op te wachten om ziek te worden, maar in de huidige periode is het helemaal niets. Na een paar dagen griep werkt het voor mij erg bevorderend om weer eens de kou te trotseren en tien dagen in een 'ziek' huis blijven is dan geen ideale omstandigheid. Eigenlijk wil ik het liever niet hebben over ziekte op Soul-xotica maar vandaag ontkom ik er niet aan. Ik ga in de Blauwe Bak Veteranen terug naar een periode dat ik even flink in de lappenmand ben. Nogmaals: Ik zal de kleine schat nooit de schuld geven, maar ik heb het vermoedelijk door gekregen van de dochter van de vorige bewoners. Terwijl ik aan de keukentafel zit te praten met haar ouders, vult zij tot twee keer toe een emmer met haar maaginhoud. Het gevoel waarmee ik uit Uffelte fiets is heel erg dubbel. Aan de ene kant ben ik dolgelukkig maar tegelijk voel ik me ook steeds minder worden. Eenmaal thuis besluit ik mijn radioshow van die avond te 'cancellen', maar ga desondanks niet vroeg slapen zoals ik heb gepland.

Een collega neemt mijn show waar en ik blijf tot het einde in de chatroom hangen. Ik heb kopzorgen en dat maakt dat ik ook niet lekker kan slapen. Om de woning te accepteren moet ik een uittreksel hebben van de belastingdienst. Ik heb de inschrijving in december mijn uittreksel overlegd, maar deze is vier maanden later niet meer geldig. Als de woningstichting het hard wil spelen, kunnen ze me het huis weigeren op grond hiervan. En nu ik Uffelte met eigen ogen heb gezien, moet en zal ik het krijgen! Slapen wordt dus erg weinig en ik hou mezelf overeind met koffie. Gedurende de ochtend zakt me de moed in de schoenen. Ik zal met de bus naar Ruinen moeten, maar heb daarop contact met mijn chef. Die hoort het verhaal en biedt spontaan aan om met me mee te gaan. Dat scheelt heel veel gesjouw van en naar de bushalte in Ruinen. Daar aangekomen, leg ik meteen het probleem uit. De medewerker in Ruinen heeft contact met Assen om te zien of zij mijn oude uittreksel kunnen faxen en dan blijkt deze opeens zoek te zijn. Met de bevestiging dat het hun fout is en dat ze me daarop de woning niet kunnen weigeren, mag ik naar huis. De volgende week word ik op kantoor verwacht met de actuele uittreksel welke ik nu meteen moet gaan aanvragen bij de belastingdienst. Als ik thuis kom, ben ik klaar voor een beetje slaap. Goed de wekker zetten want ik moet vanmiddag nog sorteren. Ik word om half drie met een half lijf wakker. Ik haal koeken bij de winkel en iets van een snel ontbijt en fiets naar de zaak. Als ik een paar uur later thuis kom, beef ik van top tot teen. Ofwel: Ik heb het stevig te pakken.

Covid is een nieuwe variant, maar het coronavirus bestaat feitelijk al jaren. Het schijnt zelfs dat we allemaal al eens een coronavirus te pakken hebben gehad in ons leven. Als ik terug denk aan de meest hachelijke griepjes die ik heb gehad, dan hebben ze overeen dat ze kort maar zeer hevig zijn en dat schijnt wel een eigenschap te zijn van corona in het algemeen. Officieel gezien loopt een coronaseizoen van ongeveer januari tot en met april en dus valt 2016 midden in dat seizoen. Een diepe vastzittende hoest schijnt een symptoom te zijn en dat herinner ik me goed van 2016. Maar nogmaals: Het is kort en heftig. Het begint op maandag en heeft haar piek op dinsdag en woensdag. Donderdag wordt het ietsje beter en vrijdag acht ik mezelf beter, hoewel ik zo slap als een vaatdoek ben. Als ik de volgende maandag naar Ruinen moet om de huurovereenkomst te tekenen, is dat eigenlijk pas weer de eerste dag dat ik buiten de deur kom.

Ik kan moeilijk de hele dag in bed blijven liggen en ga op handen en voeten de trap af naar de woonkamer. Daar zoek ik vertier op de computer. Ik luister veel muziek totdat ik het niet meer kan uitstaan en... ik koop heel veel platen. Het resultaat van deze zieke week in 2016 komt vanavond voorbij in de 'Blauwe Bak Veteranen'.

768. No Doubt About It-The Esquires (US, Wand, 1968)
769. This Time-Family Connection (US, Jabali, 1971, re: 2012)
770. After We're Gone-The Free Mind (US, Twin Town, 1970, re: 2012)
771. Everybody's Doing It-Inbassador (US, LBC Enterprises, 1978, re: 2012)

Als ik me niet vergis, heb ik The Free Mind als '1977' in de boeken staan, maar 1970 klinkt wel acceptabel. Bij The Esquires wordt op 45cat een prijs genoemd welke viermaal zo hoog als dat ik voor de plaat heb afgerekend. Dit is het vervolg van de singles die ik op dinsdag 15 maart 2016 heb afgerekend bij Rarenorthernsoul. De laatste drie zijn eveneens uit de 'Omnibus: Eccentric Soul'-box van Numero Music Group, maar dan in alle gevallen plaatjes die minder in trek lijken bij de Northern Soul-liefhebbers. The Esquires is daarentegen een origineel. De a-kant is een beetje funky, maar de hoogtepunten zijn voor mij op de b-kanten voor wat betreft The Esquires. De plaat heeft tijden in de reserve-Blauwe Bak gestaan maar sinds de aanschaf van de derde koffer heb ik daar opeens weer plek gevonden.

772. The Ghetto, There's No Way Out-The Soul Immigrants (Canada, Dry Rooti, 2012)
773. There's Something On Your Mind-Little Johnny Taylor (UK, Mojo, 1972)
774. Keep On Lovin' You-Al Wilson (US, Rocky Road, 1974)

De laatste drie van Rarenorthernsoul. The Soul Immigrants wordt geleid door muzikanten die zijn opgegroeid in Engeland maar later naar Canada verhuizen en ook in Amerika hebben gewerkt. Het is me dus niet duidelijk waar 'Ghetto' is geperst en ook op Discogs is de single ongedocumenteerd. Little Johnny Taylor is de keerzijde van 'It's My Fault Darlin', een prachtig stukje Deep Soul dat nu eindelijk eens tot zijn recht zou kunnen komen in mijn verzameling. Omdat ik maar niet een goed en voordelig exemplaar kan vinden van 'Show And Tell' van Al Wilson ga ik eerst maar voor de b-kant van 'La La Peace Song'. Meer van hetzelfde maar niet zo goed als het genoemde 'Show And Tell'. Met als resultaat dat The Soul Immigrants en Al Wilson tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak wonen.

775. If-Jackie Moore (Canada, Atlantic, 1973)
776. Can't Let You Go-Affetuosos Of St. Vincent (Barbados, Wirl, 1977)
777. I Can See The Hurt-Gale Eason (US, Epic, 1974)
778. Please Don't Leave Me Now-The Fifth Amendment (US, New York Sound Company, 1971)
779. Show Me The Way-The Natura'elles (US, Venture, 1969)

Jackie Moore vind ik aanvankelijk in de catalogus van Rarenorthernsoul en daarmee is een zoekplaatje opgelost. Ik herken het nummer uit een podcast die ik in 2007 van Myspace heb gehaald. Ik geloof dat de prijs aan de pittige kant is en dus zoek ik een goedkoper exemplaar op het internet. Ook deze reken ik op 15 maart af. Affetuosos heb ik eigenlijk later in de tijd geplaatst, maar heb ik dus toch op 16 maart afgerekend? Mark adverteert de Nederlandse bootleg met 'The Train' van Charles Jackson op de keerzijde. Omdat ik de laatste al op de originele Capitol uit Barbados heb en de originele Wirl niet heel erg duur blijkt te zijn, haal ik deze op 16 maart van Marktplaats. De overige singles reken ik op 17 maart af. Ik ben seconden te laat voor een exemplaar van de 'demo' bij Mark en vind voor een aantrekkelijke prijs de 'issue' op Ebay. Toch blijkt de b-kant niet te zijn van wat je ervan zou mogen verwachten. Op Facebook biedt een dj een hoeveelheid exemplaren aan van The Fifth Amendment voor eenheidsprijzen. Ik neem eentje mee. The Natura'elles blijkt de vrij zeldzame vinyl-persing te zijn en deze haal ik uit Denemarken. In de volgende aflevering begin ik op 21 maart en ga helemaal door tot... 22 maart 2016! Het kan even niet op in maart 2016?

maandag 26 oktober 2020

Rondom 10: oktober 2016


Soul-xotica bestaat nog altijd tien jaar en dit wil ik nog tot maart blijven vieren. Ik doe dat onder andere middels 'Rondom 10'. Iedere maand een terugblik op dezelfde maand in een volgend jaar. Dat brengt ons vanavond in oktober 2016. Het einde van een legendarische zomer. Ik woon inmiddels een half jaar tot volle tevredenheid in Uffelte en maak dagelijks kilometers op de Pioneer. Ook lijk ik nog wel eens gebruik te maken van de Multicycle, maar dat is niet vaak geweest. Ik zet de kilometerteller van de Pioneer wel weer op een niew duizendtal. De zomer is voorbij en de herfst valt in. Dat heeft normaal gesproken een resultaat op mijn gevoel maar in 2016 blijft het desondanks genieten met een hoofdletter G. Vanavond mag ik dus andermaal terug naar oktober 2016.

Van de weg tot aan mijn voordeur is niet belachelijk ver lopen. Ik geloof dat ergens een wet voorschrijft hoe groot de afstand mag zijn van de openbare weg tot aan de brievenbus en verbaas me bijna dagelijks, tijdens het post bezorgen, over adressen waar ik véél verder moet lopen. We hebben echter drie groene brievenbussen aan de weg staan en dat scheelt wel geklepper met de brievenbus en inkomende tocht. Ik zal het even afkloppen want de laatste tijd is het vrij rustig. Rond oktober 2016 heeft de lokale jeugd het voorzien op de groene brievenbussen. Ik krijg eerst al eens de melding dat ze mijn brievenbus op een zondagmiddag uit een weiland hebben gehaald. De zondag van de platenbeurs haal ik hem zelf uit een greppel even verderop en de groene brievenbus van de buurvrouw 'verdwijnt' op een klaarlichte doordeweekse dag. Ze krijgt een oude groene brievenbus van een buurvrouw en niet veel later klapt die uit elkaar door vuurwerk. Mijn brievenbus wordt verder met rust gelaten. Uiteraard zorg ik ervoor dat die oudejaarsdag binnen staat en ook met de feesten in Havelte als ik het niet vergeet.

Vorig jaar, in 2015, ben ik al op de fiets naar 'De Singel' geweest in Zwolle voor de platenbeurs. Dat is een groot succes! Ik verwacht alleen maar standjes met duurdere platen maar ga afgeladen met singles terug naar Nijeveen. In 2016 bereid ik me beter voor en neem de 'zondagse' koffer mee. Ofwel: De oude gospel-koffer. Het leuke is dat ik tijdens de afgelopen vakantie (in 2020) op zondagochtend opeens op een punt ben waar ik ook tijdens de fietstocht naar Zwolle ben geweest. Ik verbaas me erover hoe ik moet zijn gefietst om daar uit te komen? Anno 2020 slaat de twijfel opnieuw toe en fiets ik terug naar het fietsroutenetwerkbordje om te zien of ik wel de juiste richting in ga. Evenals de vorige platenbeurs is het nu ook weer niet om over naar huis te schrijven. Ik heb het dan over het weer. Het is wel zonnig, maar ook een erg krachtige zuidwestenwind en met stevige, winterse, buien. Veel later dan aanvankelijk gepland arriveer ik in Zwolle. De platenbeurs is een succes en ik koop een karrenvracht aan platen. Toch moet ik al snel weer terug want ik heb nog altijd geen koplamp op de Pioneer. Bij Havelte gaat de straatverlichting aan en dus heb ik het weer nét gered!

De dag ervoor hebben we 'iets' met de familie gedaan, maar ik kan me niet herinneren wat? Wel weet ik dat ik in dat weekend op Soul-xotica vier dat ik 7,5 jaar van de drank ben. Volgend jaar dus het 12,5 jarig jubileum. Verder gaan de zaken onverminderd voort op Soul-xotica. Week Spots, Week Spot Kwartet en Raddraaien plus de nodige 'Singles round-ups' van de singles die ik in Zwolle heb gekocht. Tegen het einde van de maand zet ik de teller van de Pioneer op vierduizend. Anno 2020 verplaats ik me op een oude e-bike van de zaak en daarmee heb ik al drieduizend kilometer gefietst sinds half maart. Wat ontbreekt zijn de pleziertochtjes op de e-bike. De Pioneer gaat het ooit nog wel eens doen, ik zoek alleen even het juiste moment uit en met de naderende winter is dat geen optie. De foto is genomen op de terugweg van de platenbeurs met de vangst platen.

Verzamelwoede: jaren 60 bak 18


Wat staat er zoal op de rol voor komende week? Welnu, ik heb deze maand nog geen 'Rondom 10' gedaan en zou ik verder willen gaan met de 'Blauwe Bak Veteranen'. Met de Week Spot, het Week Spot Kwartet, 'Het zilveren goud' en de 'Eindstreep' komen we dus een heel eind. Missen we niet de jaren tachtig en negentig in 'Verzamelwoede'? Omdat ik maar een stuk of tien jaren tachtig-bakken heb en dubbel zoveel jaren zeventig ga ik deze eens in de twee weken behandelen. Volgend weekend naar verwachting de jaren zeventig en tachtig dus. Hoewel de jaren zeventig in de meerderheid zijn, is de hobby ooit begonnen met de jaren zestig en dus mag ik weer even terug naar mijn 'roots'. Vandaag met de op-een-na-laatste jaren zestig-bak in de verzameling.

Evenals de vorige jaren zeventig-bak is het hier ook veelal smullen. Vooral zolang we in de 'T' blijven. In de 'V' wordt het alweer lastiger. De bak begint met 'The Story Of Them', één van de laatste singles van Them met Van Morrison in de gelederen. Hoewel deze de groep al heeft verlaten als de single verschijnt. De laatste in de bak is een vrij recente toevoeging: 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' van The Walker Brothers. Artiesten en groepen met vijf of meer singles zijn: Tremeloes (8), Troggs (9), Turtles (6), Ria Valk (6) en Billy Vaughn (6). Laat me maar meteen verder gaan met de top twaalf uit deze bak.

1. You Know What I Mean - The Turtles (NL, London FLX 3193, 1967)

2. Return Of Django - The Upsetters (NL, Fontana 268 131 TF, 1969)

3. You Keep Me Hangin' On - The Vanilla Fudge (UK, Atlantic 584123, 1967)

4. Medicated Goo - Traffic (NL, Island WIP 6050, 1968)

5. Something In The Air - Thunderclap Newman (Duitsland, Polydor 59314, 1969)

6. True Story - Twice As Much (Duitsland, Columbia C 23 385, 1966)

7. In Your Life - The Tower (NL, Decca AT 10 364, 1969)

8. Telstar - The Tornados (US, London 5N-59069, 1962)

9. Girl Don't Make Me Wait - Timebox (NL, Deram DM 219, 1968)

10. Any Way That You Want Me - The Troggs (NL, Fontana 278 139 YF, 1966)

11. Where Are You Now My Love - Jackie Trent (UK, Pye 7N 15776, 1965)

12. Make It Easy On Yourself - The Walker Brothers (NL, Philips 320 198 BF, 1966)

Dus tóch 1993. Ik loop dikwijls te twijfelen als ik aan deze ene keer terug denk. Is het nu 1993 of 1994 geweest. Ik ben opnieuw op de braderie in Workum en fiets daarna door naar Harlingen. Daar vind ik geen platen maar raak wel aan de praat met een ouder echtpaar. Ze trakteren me die avond zelfs nog op een diner. Jackie Trent neem ik tijdens de 'Monstertocht' mee uit Mossley nadat ik het in 1999 in eerste instantie heb achtergelaten. The Troggs heeft eens nodig een 'upgrade' nodig. Ik werd niet bepaald blij van de laatste draaibeurt, een paar weken geleden, en dat terwijl het nummer zó mooi blijft. Timebox heb ik dubbel en de andere staat in de reserve-Blauwe Bak. De single op de foto is een beetje krom getrokken en staat dus vooral voor de sier in de jaren zestig-bak. Als ik het dan toch eens moet draaien, neem ik die uit de Blauwe Bak. 'Telstar' heb ik in twee uitvoeringen. Omdat ik geen hoesje heb bij de Engelse kies ik voor de foto voor de Amerikaanse. Geen idee of die origineel is of niet. Bijna dertig jaar geleden dacht ik al dat ik een 'heel leven' erop had zitten, hoewel The Tower onderwerpen behandelt waar ik op dat moment nog geen weet van heb. 'You ain't seen nuthin' yet, son'. Ik draai de plaat desondanks helemaal grijs in de jaren 1991-92. The Tower is overigens de Engelstalige 'supergroep' van Boudewijn De Groot met onder andere Eelco Gelling uit Cuby & The Blizzards.

Ik hoor 'True Story' slechts eenmaal op de radio en dat is het dan. Mijn voelsprieten staan uit naar deze en 'Sittin' On A Fence' en moet uiteindelijk Ebay inschakelen om aan 'True Story' te komen. Hoewel het de Duitse persing is, komt de single uit België en koop ik hem samen met 'Get Around' van The Pebbles. Thunderclap Newman neemt me opnieuw mee terug naar 1991. Het is opnieuw een plaat waarvan ik nooit genoeg krijg. Traffic is een verwenmomentje in sets en radio-uitzendingen en vaak is het dan 'Medicated Goo'.  voor mij.

Ik heb The Vanilla Fudge een aantal malen. De eerste is in een erbarmelijke staat en in 2014 vind ik een iets beter exemplaar van de Duitse persing. Afgelopen november tref ik echter de Engelse persing en deze klinkt het beste van allemaal. The Upsetters is een verhaal apart. De single staat voor de absurde prijs van een gulden bij Sunrise. In de tijd dat het ook een vijf gulden-bak heeft waar de plaat beter tot zijn recht zou zijn gekomen. Het is de tijd van voor internet en Youtube en dus weet ik echt niet wat ik ga verwachten als ik de plaat opzet. Het intro bonkt mijn luidsprekers bijna uit elkaar en haastig zoek ik naar de volume-knop. Mijn kennismaking met reggae en wat voor een kennismaking?

In 1992 koop ik een dubbelelpee van The Turtles op een rommelmarkt in IJlst. Ik ken de groep dan alleen van 'Happy Together' en van een lange rij tipnoteringen in het 'Hitdossier'. Deze zomer raak ik tot mijn oren verliefd op het oeuvre van The Turtles en ik zal een leuke collectie aanleggen. Voor de nominatie 'beste single' gaat het voor mij tussen 'You Know What I Mean' en 'She's My Girl'. Omdat ik de laatste nog niet in de bakken heb, blijft 'You Know What I Mean' over als nummer 1 in deze aflevering van 'Verzamelwoede'. Ik heb de single gekocht op Marktplaats bij verkoper Boeck uit Schiedam. Wie een beetje bekend is op Marktplaats weet dus dat deze niet goedkoop is geweest!

Verzamelwoede: jaren 70 bak 7


We kunnen weer aan de bak! Gedurende het weekend is het er niet van gekomen om te publiceren en dus loop ik een paar berichten achter op schema. Alles is echter onder controle want ik weet precies welke berichten ik nog met jullie wil delen in de komende dagen. In ieder geval eerst twee afleveringen van 'Verzamelwoede'. Onze radiomarathon is een groot succes geworden. Als ik de eerste maal de Gofundme-pagina aanklik, zie ik dat mijn radio-collega (die de pagina heeft opgezet) vijfhonderd pond verwacht. Dan komt een andere radio-collega voorbij en doneert maar liefst tweehonderd pond waardoor we binnen een dag al voorbij het streefbedrag zitten. Uiteindelijk zullen we op dik duizend pond uit komen en dat is boven alle verwachtingen. Zelf heb ik in eerste instantie er een hard hoofd in. Het zijn lastige tijden door toedoen van covid en ik weet niet of iedereen zo gemakkelijk het geld kan afstaan. Ik heb zeven van de 53 uren voor mijn rekening genomen en zoveel mogelijk bij andere shows geweest. Ik ben niet de enige die 'op' is als het voorbij is en ben vroeg gaan slapen. Nu dan de eerste 'Verzamelwoede' van vanmiddag met de zevende jaren zeventig-bak.

Heus, er zullen ook bakken voorbij komen waarbij ik het lastig krijg om een top twaalf samen te stellen, maar dat is niet bepaald het geval met de zevende bak van de jaren zeventig. Dat is van begin tot einde een feestje! Het begint met 'Sexy Ways' van The Ebonys. Deze single heb ik ooit van Mark gekocht. De originele Amerikaanse styreen-single uit 1973. Een paar maanden later adverteert hij met de Engelse persing en deze komt uiteindelijk in de Blauwe Bak terecht. Overigens gaat het bij Mark om de kippenvel-ballade 'It's Forever' op de keerzijde. De bak eindigt bij 'Goodbye Media Man', de eerste single van Tom Fogerty nadat deze Creedence Clearwater Revival heeft verlaten. Opvallende groepen en artiesten (met vijf singles of meer) in deze bak zijn: Dave Edmunds (5), Ekseption (5), Electric Light Orchestra (8), Jose Feliciano (5), Bryan Ferry (7), Roberta Flack (6), Fleetwood Mac (5) en Focus (6). 'Onze Poes En Buurmans Kater' van The Evening Stars is pure cult terwijl 'Wees Stil En Luister' van Estel & Suzy nog voor de eerste keer moet worden gedraaid. Het is een kwestie van 'kill your darlings' maar als er dan tóch een top twaalf uit deze bak moet worden samengesteld?

1. Don't Bring Me Down - Electric Light Orchestra (NL, Jet JET 503, 1979)

2. Maybe I'm Amazed - Fickle Pickle (NL, Philips 6006 038, 1971)

3. Hocus Pocus (USA Version) - Focus (NL, Imperial 5C 006-24697, 1973)

4. El Doomo - Ellis (NL, Epic EPC 1052, 1974)

5. Ik Wil Jou - Polle Eduard (NL, Polydor 2050 553, 1979)

6. Tired Of Waiting - The Flock (NL, CBS 4646, 1970)

7. Feel Like Makin' Love - Roberta Flack (NL, Atlantic ATL-10.467, 1974)

8. The Weavers Answer - Family (NL, Reprise RS 27009, 1970)

9. Dirty Work - The Flirtations (UK, Polydor 2058 485, 1974)

10. Hey St. Peter - Flash & The Pan (NL, Mercury 6008 501, 1977)

11. Beach Baby - The First Class (NL, Decca UK R 66, 1974)

12. The Girl I Need - Ferrari (NL, CBS 5384, 1971)

Twee weken voor de geboorte van mijn nichtje ga ik voor de eerste maal naar de braderie in Workum. Deze is normaal gesproken iedere woensdag in juli en augustus. Het is best een pittige fietstocht: Met het pontje over in Gaastmeer en vervolgens de vele kilometers door It Heidenskip. Op deze dag koop ik niet alleen 'Reflections Of My Life' van The Marmalade, welke we vast nog eens tegenkomen in een toekomstige aflevering, maar ook dit plaatje van Ferrari. Volgens mij heb ik ooit wel eens een 'upgrade' gehad van deze single, maar vooralsnog staat de originele nummer 171 in de bak met het half vergane hoesje. 'Beach Baby' kwam afgelopen zaterdag voorbij in de show van een collega en opnieuw moet ik concluderen dat ik ontzettend van dit nummer hou. Ik heb de single in 1992 gevonden en nog altijd kan ik niet genoeg krijgen van deze Beach Boys-parodie. Flash & The Pan heb ik met het Dicky Woodstock-festival van 1997 gekocht als, naast de traditionele veemarkt, ook een kindervrijmarkt wordt gehouden. Het is overigens het jaar dat ik met caravan én scooter op Woodstock ben. Begin 2013 ga ik door een korte Flirtations-revival als 'You Pulled A Fast One' wordt uitgebracht. Ik heb wel het vermoeden dat The Flirtations hier het prijsnummer van Steely Dan onder handen nemen, maar anno 2013 is daarvan geen Youtube-clip verkrijgbaar. Ik koop de plaat dus puur op de gok en dat is me goed bevallen. Niet beter dan het origineel maar wel een goede cover! Family koop ik voor de eerste maal in 2000 in Utrecht en Albert bezorgt me de single met fotohoes in 2016. Grappig is dat de gekartelde cijfer-stickers populair zijn bij fans van Family. Zowel mijn oude single als deze van Albert hebben dezelfde sticker maar dan met afwijkende cijfers. Ook hebben de eigenaren hun naam achtergelaten en dat zijn twee verschillende mensen. Roberta Flack heb ik tweemaal. Ik heb voor de foto de Nederlandse gebruikt maar heb hem ook met de Spaanse vertaling van de titel op de hoes.

The Flock is zo'n plaatje waarmee je iedere uitzending zou willen beginnen. Helaas ontbreekt het intro met de gillende viool van Jerry Goodman op de single maar nog altijd valt het op een aangename wijze met de deur in huis. Volgens mij heeft Ray Davies in 1970 zijn handen vol aan The Doors en hun 'Hello I Love You', dat een kopie is van The Kinks' 'All Day And All Of The Night', en mist hij het feit dat The Flock zijn 'Tired Of Waiting For You' graait zonder hem 'credit' te geven. Zowaar Hollandstalig in dit lijstje! Polle Eduard mag plaats nemen ind de top twaalf vanwege jeugdsentiment. 'El Doomo' ken ik nog maar sinds 2010. Ik organiseer dat jaar een Top 100 van non-hits op het forum en Ellis staat eveneens in de lijst. Het is feitelijk Steve Ellis, de voormalige leadzanger van The Love Affair, en het nummer wordt geproduceerd door niemand minder dan Roger Daltrey! Helaas heb ik een afgedraaid exemplaar getroffen en ga ik deze binnenkort nog eens vervangen.

In 1990 woont schuin achter ons een echtpaar van dezelfde leeftijd als mijn ouders. Ze kunnen het erg goed met elkaar vinden en gaan zelfs wel eens een weekendje weg met zijn vieren. Ook komt het echtpaar geregeld langs op een vrijdagavond of gaan mijn ouders naar hen toe. Op een zekere vrijdag vangen ze iets op van mijn singles-hobby. 'Wij hebben ook nog wel plaatjes liggen. Kom anders morgenmiddag even langs'. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen en ik mag een paar uitzoeken. Dat worden 'Mama' van Dave Berry en deze van Focus. Het is de Amerikaanse versie van 'Hocus Pocus'. Ofwel: Een nieuwe en behoorlijk stevige opname van de hit uit 1971. 'Sylvia' op de flip is wel de reguliere uitvoering. Ik koop begin 1993 mijn eerste Fickle Pickle en dit is nog één van de platen die ooit bij Twister in de gulden-bak heeft gestaan. Het plaatje is flink afgedraaid en in 2014 vind ik een welkome 'upgrade' in Meppel.

'Kill your darlings'. Uiteraard mag Electric Light Orchestra niet ontbreken in de lijst, alleen... met welk nummer? Er staan een paar in de betreffende bak welke zeker mooier zijn dan 'Don't Bring Me Down'. Toch wint het gevoel en de herinnering. De eerste keer dat ik dit op de radio hoor, is al een beleving. Even later zal het dagelijks door huis schallen omdat mijn zus de elpee 'Discovery' heeft gekocht. 'Don't Bring Me Down' is bovendien een ELO-nummer dat ik vast wel duizend keer heb gehoord maar waar ik desondanks altijd weer goede luim van krijg. Ik doe 'Can't Get It Out Of My Head', 'Evil Woman' en 'Livin' Thing' tekort, maar dit moet toch maar de nummer 1 zijn.

donderdag 22 oktober 2020

Week Spot Kwartet: week 43


Normaal gesproken hebben we ieder jaar in het tweede weekend van november 'The Big One' op Wolfman Radio. Een driedaags ska-festival voor het goede doel. In 2020 is niets meer normaal en vanzelfsprekend kan een festival als dit geen plaats hebben in dit jaar. Omdat Wolfman Radio tien jaar bestaat en we daar toch even bij stil willen staan, doen we dit weekend opnieuw een marathon van 52 uren. Of eigenlijk zelfs 53 uren omdat de klok een uur terug gaat. Één show van 53 uren lang met de verschillende presentatoren die elkaar afwisselen. Het begint morgenavond om negen uur 'onze tijd' en duurt tot zondagavond een uur. Ikzelf neem zes uren voor mijn rekening: Zaterdag van 23.00 tot 02.00 uur, zondagmorgen van negen tot elf en zondagavond van elf tot middernacht. Ik verwacht dat het publiceren zich zal beperken tot afleveringen van 'Verzamelwoede' want die kan ik moeiteloos schrijven met de radio op de achtergrond. Vanavond dan eerst het kwartet Week Spots van de afgelopen vier jaren.

2016: Girl-Bloodstone (1972)
Ben ik nu 's ochtends voor de laatste keer naar Nijeveen geweest om de sleutel in te leveren? Of is het stiekem een week later? Mijn herinnering laat me hier even in de steek. Ik weet wel dat het schitterend voorjaarsweer is. Praktisch gezien zomer want volgens mij kan ik naar Meppel fietsen op korte mouwen. Deze dag zoek ik een nieuwe koelkast en gasfornuis uit, maar ga ook langs de kringloopwinkels. Daarbij reken ik dan ook De Tafel. Op het laatste adres vind ik deze single van Bloodstone. Ik heb dan reeds een paar maanden 'Natural High' in de bakken staan en weet nog goed dat ik erg heb staan twijfelen bij deze single. Voor je het weet is het immers weer zo'n 'traag ding'? Dat blijkt 'Girl' allerminst te zijn. Het is eerder in de stijl van The Temptations van rond dezelfde tijd. Toch weet ik in het begin nog niet goed wat ik met de plaat moet beginnen, maar dan doen de 'Vakantiemixen' hun werk. In de zomer groeit het uit tot een favoriet en in oktober gun ik de plaat de Week Spot. Hij staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak naast 'Natural High'. 'Never Let You Go' staat echter wel in de koffers.

2017: That's What I Get For Loving You-J., J. & G. (1972)
Als ik terug kijk op de voorbije jaren dan is 2017 desondanks een 'lastig' jaar dat ik niet graag opnieuw zou willen beleven. Toch heeft het ook zijn charmes. Qua geld is het een beetje in de war en dat maakt dat ik flink moet bezuinigen op de vinylhobby. Ik moet opeens weer net zo kritisch worden als in de late jaren tachtig met vijf gulden zakgeld. Het levert bijzondere platen op, met name die uit de handel van Mark. Een plaat moet me heel goed bevallen, wil ik het kunnen permitteren. J., J. & G. is zo'n plaat waarbij ik me kwaad kan maken. Ik zie wekelijks platen voorbij komen op het internet waar ik nog niet eens een euro voor zou willen betalen. Deze gaan echter voor bedragen waar ik niet eens aan hoef te denken. Deze 'builder' van J., J. & G.  blijft echter spotgoedkoop. Voor veel dj's betekent een dure plaat kwaliteit en dat betekent dat J., J. & G.  niet mag mee doen bij de grote jongens. Een grof schandaal als je het mij vraagt!

2018: Lucky Fellow-Leroy Hutson (1975)
Nee, dan is 2018 toch een gelukkiger jaar. Zo gelukkig dat dit plaatje van Leroy Hutson de soundtrack wordt van mijn zomer. De plaat herinnert in eerste instantie aan een fietstochtje op een maandagavond. Ik kom uit het werk en neem die avond de show van een collega waar. Hierdoor ga ik niet rechtstreeks naar huis met de kans dat ik ga 'inkakken' voordat de show begint. In plaats daarvan toer ik over Ruinerwold en Ansen naar huis. Schitterend weer, achterover liggend op de Pioneer en een omgeving waar ik niet op raak uitgekeken. De perfecte ingrediënten voor een gelukzalig moment met deze plaat in het achterhoofd.

2019: Who's Sad-Smokey Robinson (1981)
Hoewel bij twee van de vier singles van vanavond een zonnige en warme herinnering hoort, betekent het niet dat het hier niet nat kan zijn. Smokey Robinson doet me denken aan een wandeltochtje op een woensdagavond. Het is overdag drukkend warm geweest en nu komt de lang verwachte regen. En daar loop ik met de koptelefoon op in de stromende regen. Hard rennen om thuis te komen? Nee, allerminst. Ik ben sinds Mossley wel wat regen gewend en buiten aanhoudende motregen en ordinaire plensregen (zoals vorige week zaterdag) kan ik goed tegen buitjes. En deze woensdagavond heeft de natuur er zelf om gevraagd. Ik ben niet uit mijn hum te krijgen, zelfs niet met dit emotionele nummer van Smokey.

woensdag 21 oktober 2020

Het zilveren goud: oktober 1995 deel II


In mei 1995 heb ik mijn Solex praktisch total loss gereden op een vluchtheuvel nabij Bourtange. Het zou aanvankelijk het idee zijn geweest om afgelopen zomer de plek des onheils te bezoeken tijdens een kampeervakantie in Oost-Groningen, maar dat is allemaal anders gelopen. Iemand met een gezond stel hersenen zou het apparaat hebben afgeschreven en op zoek zijn gegaan naar een beter exemplaar, maar de Solex is voor mij 'heilig' geworden en zal moeten worden gerepareerd. Ik probeer het zelfs nog even met de Kreidler Florett maar dat is geen lang leven beschoren. Uiteindelijk moet ik dan toch een paar tientjes investeren om de Solex weer in de juiste vorm te krijgen. Tegen de tijd dat het Woodstock-festival aan de gang is, rijd ik alweer rond op het ding. Solexclubs zijn in de midden jaren negentig dun gezaaid, maar de bestaande clubs zijn zeer actief met toertochten en shows. Alle leuke ritten in de omgeving probeer ik mee te pakken en bovendien worden 'we' (de club) nog wel eens uitgenodigd om een evenement luister bij te zetten. Zo zijn we in de zomer van 1994 present bij het ballonnenfestijn in Joure en zijn we in oktober 1995 speciale gasten tijdens een 'Back To The Sixties'-event in Thialf in Heerenveen. Evenals het evenement in Alkmaar in 2004 waar ik de sterren van het plafond draai met mijn batterij-pickup, betreft het hier ook een verkapte braderie. Vooral veel standjes met verzamelobjecten, enkele tentoonstelling van klassieke auto's en veel muzikale optredens. Het komt voordelig uit dat Solex-vriend Kees in Heerenveen woont en dus kan ik het complete weekend bijwonen.

Bij de Solexclub heb je twee categorieën: Serieuze liefhebbers en lolbroeken. De laatste zijn de publiekslievelingen bij Solexraces en ook tijdens toertochten zijn we altijd een beetje tegendraads. Kees hoort ook bij het clubje. Hij is achttien jaar ouder dan mij, is reeds gescheiden en woont sindsdien alleen in Heerenveen. Hij lust een biertje op zijn tijd en soms ook wel meer dan een biertje. Ik weet niet meer precies wanneer we kameraden zijn geworden, maar het is vrij snel een feit. Ik heb een goede aan Kees. Waar ik met twintig jaar en alcohol achter de kiezen nog wel eens een ongeleid projectiel wil zijn, daar is Kees in de buurt om me in het gareel te houden. Hoewel ik op het laatst niet meer zo actief ben met de Solexen blijft het contact met Kees nog lange tijd bestaan. De laatste keer dat ik hem heb gezien, is niet het fijnste moment. Het is in 2002 als ik 'thuisloos' ben met het kostadres in Steenwijk. Heerenveen is nooit echt gunstig geweest voor wat betreft de verkoop van de straatkranten, maar deze dag is een braderie in het centrum en ik heb nog wat boekjes over. Ik schaam me nergens voor maar ik ben liever in Dokkum waar ik helemaal anoniem ben.

Het is de zaterdagmiddag als ik naar Heerenveen rij. Ik heb een waardebon gekregen voor een kop koffie en een koekje bij de McDonalds en aangezien ik langs die tent kom rijden, verzilver ik het meteen. Ik ben al een beetje doorweekt en de koek smaakt nergens naar. De koffie eigenlijk ook niet. Ik denk dat ik in Heerenveen eerst nog naar de overdekte rommelmarkt op de Gedempte Molenwijk ben geweest, maar het merendeel van de platen koop ik in Thialf. Het is een flinke berg singles kan ik me nog herinneren. Ik heb eigenlijk helemaal geen plek voor de platen, maar ze komen desondanks aan één stuk in Jutrijp. Kees en ik blijven aanvankelijk lang rondhangen in Thialf. Hij slentert door de hal op zoek naar mensen waarmee hij een praatje kan beginnen en ik buig me over de bakken met singles. Ook in het ijsstadion is de tap open en het is het bekende werk: Veel bier, niet veel te eten, en daarna nog meer bier. 's Avonds gaan we naar zijn stamkroeg in Heerenveen, maar ik kan niet veel meer herinneren van het weekend. Op zondagmiddag zijn we opnieuw in Thialf en ik ben redelijk brak. Tot mijn grote verrassing treedt Ubangi 4 op en dat reken ik tot het hoogtepunt van het weekend. Deze band komen we overigens in december weer tegen in 'Het zilveren goud'. De terugweg is een drama. Ik krijg pech, maar weet niet meer precies wat er aan de hand is. Wel dat ik halverwege Sneek en Joure ben en besluit terug te lopen naar Joure om de Solex voor reparatie aan te bieden. Volgens mij heeft de man meteen tijd en rij ik even later weer terug. Ik vermoed dat het een lekke band is geweest. De drank, het lopen naar Joure en het lang onderweg zijn, eist zijn tol. Het is al donker als ik weer in Jutrijp ben. Van de bergen singles kan ik slechts zeventien singles herleiden in 2020 en vandaag presenteer ik de tweede zes.

2293 Big Time Operator-Keith Hampshire (Duitsland, A&M, 1973)
2294 Cest La Vie-Emmylou Harris (NL, Warner Bros., 1977)
2295 Silver Bird-Mark Lindsay (NL, CBS, 1970)
2296 Took A Long Time-Magna Carta (NL, GTO, 1976)
2297 Get It Up-New England (NL, Elektra, 1981)
2298 Use It Up And Wear It Out-Odyssey (UK, RCA, 1980)

De singles zijn wederom precies zoals ik ze in 1995 in Heerenveen heb gekocht. Emmylou Harris zit daarbij verpakt in een soort cadeaupapier waar ik meerdere voorbeelden van heb uit dezelfde partij. Mark Lindsay was in een absolute topstaat maar een 'ongelukje' heeft ervoor gezorgd dat vocht heeft toegeslagen en het hoesje vrijwel is verpulverd. Odyssey heb ik uiteindelijk nog eens in de Nederlandse persing gekocht. Hoewel de voorkeur altijd uit gaat naar Engelse persingen is de plaat uit 1995 té zwaar beschadigd om te draaien. Misschien nog eens zoeken naar een upgrade voor de Engelse persing?

dinsdag 20 oktober 2020

Week Spot: Pretty Purdie & The Playboys


Krijg ik tenslotte nog echt een lang weekend? Sinds een paar weken ben ik maandag vrij en hoor ik op dinsdag te werken. Het is vanmiddag echter voor de tweede week op rij dat ik in Meppel arriveer en er geen werk is. Ofwel: Ik heb nog het geluk dat één bezorger iets anders tussendoor heeft gekregen waardoor er wat 'ver weg post' is blijven liggen. Het is het stuk tussen de watertoren en de kalkovens en de woonschepen in een zijstraatje. Dat is praktisch gezien onderweg naar huis en ik heb het in het verleden vaak gedaan als ik naar huis ging. Vandaag is dat dan het enige dat ik mag doen voor de zaak. Met meteen wel de mededeling dat ik voortaan dinsdag thuis blijf mits ze me echt nodig zijn. Dan moeten ze maar even bellen... Een bijzonder korte werkdag en ik heb 'Tuesday Night Music Club' reeds voorbereid. Tijdens de show hoor ik dat Spencer Davis is overleden en ik wil wat vinyl draaien in de uitzending. Ik vlieg naar boven waar ik erachter kom dat ik afgelopen zondag met de bak van The Spencer Davis Group de show heb gedaan en dus had ik het traplopen kunnen besparen. Spencer Davis is overigens 81 jaar geworden en is overleden aan een hartaanval. De hoofdpersoon van de Week Spot is van dezelfde leeftijd en hij is, volgens de laatste berichten, nog altijd springlevend. De kersverse Week Spot heet 'Don't Go' en is van Pretty Purdie & The Playboys uit 1972.

Niet alleen is het jaar in de Popkelder een ontzettend leuke tijd, het is tevens een muzikale heropvoeding. Hoewel een cd-speler aanwezig is, worden voornamelijk cassettes gedraaid. Zelf opgenomen 90 minuten-bandjes met op iedere kant een volledig album. 'Odelay' van Beck is alras één van mijn favorieten. Ik koop de cd-single van 'Where It's At' nog eens in de uitverkoop en verder duurt het tot de eerste maanden van 2000 eer ik de cd aanschaf. Het is de tijd in De Bilt dat ik vooral keuken- en schoonmaakdienst heb en vaak zet ik tijdens het poetsen het album van Beck op. Mijn muzikale nieuwsgierigheid maakt tevens dat ik het cd-boekje woord voor woord spel en zo de samples ontdek die Beck heeft gebruikt op het album. Zo merk ik op dat hij Them's 'It's All Over Now Baby Blue' heeft gebruikt voor 'Jackass' en valt verder de naam op van Bernard 'Pretty' Purdie waarvan Beck meerdere samples gebruikt. Toch ben ik niet echt op zoek naar platen van Purdie en ga pas een paar weken geleden overstag als ik deze single goedkoop kan bemachtigen. Er speelt een dubbele interesse mee want het plaatje is uitgebracht op het Flying Dutchman-label. Ik heb een reproductie van een elpee op dat label en dat wekt mijn interesse. Bob Thiele is geboren in het Amerikaanse Breukelen, beter bekend als Brooklyn. Hij is desondanks trots op zijn Nederlandse roots en viert het met een serie labels waaronder Amsterdam. De elpee is overigens de soundtrack van 'The Minx' door The Cyrkle, ,maar Thiele zal vooral lauweren oogsten met jazz-albums en werk van zijn vrouw Teresa Brewer.

Bernard Lee Purdie komt op 11 juni 1939 ter wereld in Elkton in de staat Maryland. Hij is de elfde van vijftien kinderen en reeds op jonge leeftijd mept Bernard met zijn handen op tafel en op potten en pannen. Als kind luistert hij op afstand naar Leonard Heywood als deze drumlessen geeft. Niet veel later zal Purdie leerling van hem worden en hij beschouwt legendarische jazzdrummers als Gene Krupa als zijn grote voorbeelden. In 1961 trekt hij naar New York waar hij aan de slag gaat in de band van Mickey & Sylvia. Ook gaat hij deel uitmaken van de band van saxofonist Buddy Lucas welke hem de bijnaam 'Mississippi Bigfoot' geeft. Barney Richmond nodigt hem uit om sessiewerk voor hem te gaan doen. Als The Beatles op hun hoogtepunt zijn en de platenmaatschappij de opnames met Tony Sheridan uit Hamburg in Amerika op elpee wil uitbrengen, zorgt Bernard voor wat extra 'rolls' op de drums om de plaat beter te laten klinken.

In deze jaren werkt hij eveneens met James Brown & The Famous Flames, King Floyd & The Kingpins en Aretha Franklin. In 1968 neemt hij zijn eerste solo-album op voor Van McCoy's Date-label: 'Soul Drums'. Er verschijnen door de jaren heen enkele elpees, maar Purdie is een bezige bij die tevens met Aretha werkt en sessiewerk verricht. Tenslotte start hij in 1973 zijn eigen jazz-label Encounter Records. In deze jaren creëert hij een 'shuffle' welke hij vooral gebruikt bij opnames met Aretha en dit is een dermate vernieuwend stukje drumwerk dat zijn naam eraan wordt verbonden. Een variant op de drumstijl zit onder andere in 'Walking On The Moon' van The Police.

Buiten een begenadigd jazzdrummer is Purdie eveneens een uitstekende zanger en bandleider waarvan 'Don't Go' getuigt. 'Deep soul' met een orkest van Horace Ott, blazers en een opvallende rol voor de drums welke iets meer vooraan in de productie is te horen dan bij menig andere plaat uit het genre. Het is één van de absolute verrassingen van de afgelopen weken.

maandag 19 oktober 2020

Singles round-up: oktober 5


In eerste instantie geef ik de schuld aan de Brexit, maar achteraf schijnt het vooral te liggen aan het corona-beleid aan de overkant van de Noordzee. Nu kan ik eenvoudig een blog vullen met mijn opvattingen hierover, maar ik blijf Soul-xotica voornamelijk gebruiken voor de muziek. Het is een feit dat Engeland (en dus ook de Royal Mail) voorlopig nog niet uit de problemen is en dat je het beste verzekerd of aangetekend kan laten verzenden om het binnen twee weken in huis te hebben. Intussen heb ik twee weken geleden een plaat in de bestelling gedaan welke rond de 9e november beschikbaar komt en blijft het vooralsnog stil rondom de geplande Cannonball-release. Ook bij de vinylpersen hebben ze achterstand opgelopen door lockdowns en dergelijke. Ik heb momenteel een leuk vrachtje voor niet al teveel bij Mark gereserveerd en deze hoop ik over een paar weken te kunnen bestellen. Op 1 december ga ik immers opnieuw zitten voor de Blauwe Bak Top 100. Vandaag drie singles die ik nog net in september heb gekocht en vier in oktober.

* Otis Clay- The Only Way Is Up (UK, Otis, 1980, re: 2020)
Het zal in 2014 of 2015 zijn geweest. Ik doe op een donderdagavond 'Floorfillers' als chatroom-stamgast Mo opeens de naam Otis Clay laat vallen. Of ik niet weet dat hij het origineel heeft gedaan van 'The Only Way Is Up' van Yazz & The Plastic Population? Originals.be zegt dat Otis het origineel heeft gedaan en toch staat er me iets van bij dat een eerdere opname is verschenen. Hoe dan ook: Een jaar voor de sluiting van The Casino in Wigan brengt Otis Clay 'The Only Way Is Up' uit en pikt nog net het laatste jaar van de Northern Soul mee. Na de sluiting van de club gaan de discotheken verder en Otis' uitvoering groeit uit tot een culthit en dat wordt kracht bij gezet als Yazz het in 1988 naar de toppen van de hitparade zingt. Otis brengt het in 1980 op zijn eigen Echo-label uit en de opvolger heet 'Messing With My Mind'. Deze is een stuk gemakkelijker en goedkoper te vinden, maar... ik zou nog best mijn oude exemplaar eens willen knakken om het te zien. Ik vermoed namelijk dat deze plaat op metaal is geperst net als bij de acetaat-singles. Het heeft als overeenkomst dat ze na tien keer draaien al verschrikkelijk klinken. Outta Sight heeft nu beide titels samen gebracht op een single waarbij 'The Only Way Is Up' in cd-kwaliteit is en 'Messing' nog altijd 'vuil' klinkt. Beetje jammer! Het gaat me echter om de a-kant. Ik heb in 2016 nog eens mee gedaan in een veiling van een origineel, maar ben bij vijftig dollar afgehaakt. Ik geloof dat de plaat uiteindelijk voor 120 dollar uit de winkel is gegaan en deze was slechts in een matige staat!

* The King James Version- He's Forever (US, Soul Kitchen, 1971, re: 2020)
Numero Music Group brengt in 2011 een compilatie uit van het werk uit de opnamestudio van Thomas Boddie in Cleveland, Ohio. De studio is actief van 1963 tot en met de plotselinge dood van Boddie in 1993 en in die tussentijd geldt het als dé goedkoopste studio van de stad. Thomas bemiddelt wel bij de totstandkoming van platencontracten en ook heeft hij de middelen om acetaten te persen, maar toch heeft hij nimmer een platenlabel. Zijn vrouw maakt iedere zondag een tournee langs de kerken waardoor het eerst de gospelkoren en -solisten zijn die de studio bezoeken. Al gauw volgen ook de blues- en reguliere soul-mannen en vrouwen. Als de box set ter promotie wordt aangeboden, wordt onder andere het hypnotiserende 'He's Forever (Amen)' van The King James Version gebruikt in de promo. Het wekt meteen mijn nieuwsgierigheid. 'He's Forever' is niets meer of minder dan een jamsessie in de studio waarbij de improvisatie niet gaat om de instrumenten maar om het gesproken woord. Alles wijst erop dat dit de b-kant heeft moeten worden, want in 'He's Coming' horen we een soort van christelijke uitvoering van 'Hold On I'm Coming'. Het is echter de atmosfeer in de studio, inclusief geschreeuw van op de achtergrond, dat maakt dat 'He's Forever' de favoriete kant is. Ik ben ontzettend blij dat ik de plaat eindelijk heb gevonden na bijna tien jaar. Het is één van de releases tijdens de Record Store Day van september en het is dus in een gelimiteerde oplage.

* The Live Band- A Chance For Hope (US, The Sound Of Brooklyn, 1983, re: 2020)
De tweede Record Store Day-single. Voor wie het heeft gemist: Disco is helemaal terug van weggeweest. Dat zie je bijvoorbeeld bij mainstream-artiesten als Dua Lipa en Kylie Minogue, maar ook in de 'underground' en de moderne dance is het een en al disco dat de klok slaat. Hoewel het minder om 7"-singles draait als in de tijd van de Northern Soul, zijn hier ook al titels die steeds meer in trek komen en welke lastiger zijn om te vinden. Neem nou dit 'A Chance For Hope' van The Live Band. Hun elpee verschijnt in 1983 en 'Chance' is een rode draad op het album. Het begint al bij het intro en later op de plaat staat de lange versie. The Sound Of Brooklyn heeft beide nummers samen gebracht voor een single voor Record Store Day. Ik kom het de vrijdag vóór de Record Store Day tegen als ik de 'Laid(back) Night Show' prepareer en besluit het meteen toe te voegen aan de lijst. Het overtuigt me niet in eerste instantie en in tweede instantie ook nog niet. Het begint inmiddels wel te groeien en dit is meer een kwestie van 'mee pikken nu het nog kan'. Het kost me in ieder geval niks aan extra verzendkosten.

* Mixed Feelings- Sha-La-La (UK, Sonic Wax, 1976, re: 2020)
Ik kan het wel van de daken schreeuwen! Het is alweer jaren geleden als ik voor het eerst kennis maak met 'Sha-La-La' en eerlijk gezegd weet ik de aanleiding niet meer. Ik ontdek al snel dat het een héle dure plaat is en ik vergeet het alweer snel. Omstreeks 2018 gaat het meer jeuken. Ik ontdek dat het in 2007 als een 12"-single is uitgebracht in een oplage van 500. Deze is niet heel moeilijk te vinden, maar wel aan de prijs! Reken maar een tientje of vijf of zes op zijn minst. Nadeel is bovendien dat de 12" op 33 toeren is. Waarom? Het is immers een plaat van drie en een halve minuut! Ik twijfel verschillende keren bij de 12" en denk ook na om een 'lathe' te laten persen van het nummer op 45 toeren. Sonic Wax is een paar maanden geleden echter begonnen met gelimiteerde heruitgaven. De plaatjes zijn eenzijdig bespeelbaar en na 500 exemplaren verdwijnt het uit de catalogus. Tot mijn grote vreugde zie ik dat 'Sha-La-La' van Mixed Feelings de laatste aanwinst is. Geen tijd te verliezen en ik bestel hem meteen. Weer eentje van mijn 'droomlijst'. Ik denk dat ik Sonic Wax maar eens brutaal ga vragen of The Summitts of 'Everybody's Got Somebody' van The Earles eens opnieuw uitgebracht kunnen worden... Monique laat ik over aan Outta Sight.

* Pretty Purdie & The Playboys- Don't Go (US, Flying Dutchman, 1972)
Eén van de twee 'kassakoopjes' bij Rarenorthernsoul en de b-kant van 'Song For Aretha'. 'Don't Go' treffen we hier morgen weer als de kersverse Week Spot!

* Willie Tee- Teasing You Again (US, Gatur, 1972, re: 2020)
De laatste van de Record Store Day-uitgaven. Als ik niet de achtergrond zou weten van deze plaat zou ik het een bootleg hebben genoemd. Het label oogt als een origineel en het lijkt rechtstreeks van een smerige single te zijn gekopieerd. Dat had niet gehoeven want Willie Tee's werk is inmiddels uitgegeven op cd en daarop klinkt het niet gruizig. Het origineel doet honderden euro's als het opduikt en dit is een fraaie gelegenheid om het voor twee tientjes in de wacht te slepen. Een 'classy' nummer dat nog een favoriet moet worden bij mij, maar ik geef het alle tijd.

* The Three Degrees- I Turn To You (US, Roulette, 1972)
De laatste single van The Three Degrees voor het Roulette-label. Even later zal de groep worden overgenomen door de heren Gamble en Huff en de rest is geschiedenis. 'I Turn To You' is eigenlijk de b-kant van 'Trade Winds' en ik heb de andere kant nog niet eens gedraaid. Het maakt ook niet uit want 'I Turn To You'  herbergt alle schoonheid die ik wil vinden in een plaat. Het tweede 'kassakoopje' bij Rarenorthernsoul, ook al had ik de plaat wellicht nóg goedkoper kunnen vinden. Ik gebruik Rarenorthernsoul al jaren als een gids voor onder andere Discogs. Ditmaal kunnen ze gratis mee in de verzending van Mixed Feelings en Otis Clay.

Verzamelwoede: jaren 60 bak 12


En we gaan onverminderd verder omdat het kan. Ik heb immers op maandag vrij sinds een paar weken en ik heb al 'Tuesday Night Music Club' compleet voor morgen. We komen meteen bij een 'lastige' bak uit. Mijn vinyl-hobby is begonnen met The Moody Blues en met name het werk uit de jaren zestig en dat staat anno 2020 in de twaalfde jaren zestig-bak. Toch valt het reuze mee om een favoriet uit te zoeken van de band hoewel ik daarmee wel andere uitstekende singles tekort mee doe. Verder staan ook een aantal andere grote favorieten in deze bak en een paar met leuke herinneringen. Ik denk dat de volgende top twaalf daarvan een fraaie dwarsdoorsnede vormt.. Veiligheidsgordels vast en daar gaan we!

The Moody Blues is de band die mijn enthousiasme voor de jaren zestig en zeventig aanwakkert en daarmee reken ik hen verantwoordelijk voor de verzameling die ik nu heb. Toch verflauwt de meeste interesse na een paar jaar. Dat zal in dit geval zo rond 1993 zijn gebeurd. Maar toch... iedere keer als ik een plaat van The Moodies tegenkom die ik nog niet heb, dan zal deze in de verzameling moeten komen. Ruim dertig jaar later mis ik alleen nog een paar uit de vroege rhythm & blues-periode van de groep. Ik heb daar vrede mee. Als ik ze nog eens voor een leuke prijs tegenkom, zal ik ze zeker niet laten liggen. Ik ben daarentegen niet actief aan het speuren op Discogs of Marktplaats. Het zal geen verrassing zijn dat The Moody Blues een flink deel in beslag neemt in deze betreffende bak. Ik tel maar liefst veertien singles, maar... daar zitten ook afwijkende persingen tussen. Zo heb ik zowel 'Go Now' als 'Nights In White Satin' in drie verschillende persingen. De bak begint trouwens met de heruitgave van David McWilliams' 'Days Of Pearly Spencer' en eindigt met een plaatje dat afgelopen zomer nog is langsgekomen in 'Het zilveren goud': 'Je T'Aime Over 25 Jaar' van Nol & Marie. Andere uitschieters in deze bak zijn Sergio Mendes & Brasil '66 (5), The Monkees (10) en The Motions (5). De top twaalf moet er als volgt uit zien.

1. Watching And Waiting - The Moody Blues (NL, Threshold TH 21 000, 1969)

2. Days Of Pearly Spencer - David McWilliams (UK, EMI EMI 2877, 1967, re: 1978)

3. The Good, The Bad And The Ugly - Hugo Montenegro, His Orchestra And Chorus (UK, RCA Victor RCA 1727, 1968)

4. Every Step I Take - The Motions (NL, Havoc SH 121, 1966)

5. Only A Fool - The Mighty Sparrow with Byron Lee & The Dragonaires (NL, Mata-Hari MH 143-1 02, 1969)

6. Sorrow - The Merseys (NL, Fontana 267 575 TF, 1966)

7. Blackberry Way - The Move (UK, Regal Zonophone RZ 3015, 1968)

8. My Boy Lollipop - Millie (NL, Fontana YF 278702, 1964)

9. Everybody's Talkin' - Nilsson (Duitsland, RCA Victor 47-9544, 1969)

10. Pleasant Valley Sunday - THe Monkees (US, Colgems 66-1007, 1967)

11. Pretty World - Sergio Mendes & Brasil '66 (US, A&M 1049, 1969)

12. They're Coming To Take Me Away, Ha, Haaa! - Napoleon XIV (NL, Warner Bros. 5831, 1966)

Wie bekend is met mijn radio-uitzendingen weet dat ik het vaak over Napoleon heb. In navolging van collega's bij Wolfman Radio heb ik sinds een paar jaar ook een producent aangenomen die je de schuld kan geven als het in de soep loopt. Als eerbetoon aan Napoleon zet ik deze op nummer twaalf. Ik ben de afgelopen jaren door een aantal exemplaren van de single gegaan. De eerste koop ik ergens in de nieuw eeuw in Leeuwarden, de tweede krijg ik van Marianne en de derde? Geen idee waar ik deze vandaan heb, maar hij is in een puike conditie! Ik heb zojuist even drie minuten met een grote glimlach op mijn gezicht zitten luisteren. Ik heb de releasedatum van Sergio Mendes nodig en op 45cat staat een link naar de Youtube-clip. Natuurlijk, het is muzak van de bovenste plank, maar Lani Hall heeft zo'n lekkere stem. De verzameling begint aanvankelijk met het bij elkaar sprokkelen van de hits uit het 'Hitdossier' en 'Pleasant Valley Sunday' is één van de weinige platen welke slechts één week op nummer 40 heeft gestaan. Ik vind de single in 2001 bij mijn kortstondige 'return' in De Bilt. Ik koop mijn eerste exemplaar van Nilsson op een bizarre dag. Het is een donderdag in 1991 en de volgende dag zal ik te horen krijgen dat ik ben gezakt voor het LEAO-examen. Ofwel: Dat is de verwachting. Uiteindelijk zal ik krijgen te horen dat ik, hakken over de sloot, ben geslaagd en dat is achteraf niet terecht! Foutje bedankt! Millie neemt me terug naar de vrijdag in de vakantie in 2015. Ik ga dan op de fiets van Sleen naar het Cuby-museum in Grolloo. Bij binnenkomst in het dorp blief ik koffie en de theetuin heeft ook wat tweedehands spullen te koop. Daar vind ik de Engelse persing van Millie, maar ik gebruik voor de foto het aantrekkelijke fotohoesje van de Nederlandse. Ik maak kennis met The Move tijdens een roerige periode in 1991. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en ik verblijf een paar weken bij mijn zus en zwager. Mijn zwager heeft een elpee met jaren zestig-hits welke ik regelmatig draai in deze periode en The Move is daarbij een plaatje dat ik nog niet ken. Ik mag volgend jaar of het jaar erna gaan gokken wanneer ik de plaat heb gekocht. Dat moet in 1996 of 1997 zijn geweest.

The Merseys koop ik op de tweede platenbeurs in De Singel in Zwolle in 2016. Eerder dat jaar zal ik de 'foute' show waarnemen voor een radio-collega als het nieuws komt dat David Bowie is overleden. Een paar uur voor de uiteindelijke show ga ik diep graven. De vergunning laat niet meer dan vier nummers per artiest toe en dus moet ik zoeken naar covers, originelen en artiesten die je kan linken aan Bowie. Ik start de show met 'Sorrow' van The Merseys. The Mighty Sparrow heb ik gisteravond nog gedraaid, maar dan van de Trojan-heruitgave van 1977. De originele Mata-Hari vind ik in de zomer van 2011 bij mijn bezoek aan Leiden. Het nummer neemt me terug naar de zomer van 1990 als ik de Trojan net heb aangeschaft. Twee maanden geleden heb ik geschreven over de vakantie in Limburg en hoe dit op het laatst letterlijk in het water viel. Welnu, The Motions is één van de singles die ik in Maastricht heb gekocht terwijl de wolken nog lang niet zijn opgedroogd.

Hugo Montenegro neemt me terug naar de kroegoptredens uit het verleden. Ik heb de single overigens van Gypsy Bill Williams gekregen. Het is zo'n fijne afsluiter van een avondje vinyl in de kroeg. Een uur later fluit iedereen 'The Good, The Bad And The Ugly' en maakt het werkelijk niet uit welke andere parels je hebt gedraaid. Ik heb al jaren een fascinatie voor het werk van David McWilliams en dat begint met 'Pearly Spencer'. Ik koop in 1993 de Nederlandse Ariola uit 1967 maar deze heeft een beschadiging in het intro. Albert bezorgt me een paar jaar geleden deze fraaie Engelse heruitgave waardoor ik het nummer eindelijk in zijn geheel kan draaien.

Het zal geen verrassing zijn dat The Moody Blues bovenaan staat? Ik twijfel nog even tussen 'Watching And Waiting' en 'Nights In White Satin' omdat de laatste de hobby in werking heeft gezet. Toch is dat plaatje wat mij betreft zo 'overplayed' dat die de komende tien jaar even niet meer hoeft. Decca zit in 1969 Justin Hayward achter de kont aan. Hij moet een tweede 'Nights In White Satin' schrijven zodat het succes verderkan worden uitgemolken. Als Hayward samen met Ray Thomas 'Watching And Waiting' heeft geschreven, voelt dat als de nieuwe 'Nights'. Het wordt als eerste single uitgebracht van het album 'To Our Children's Children's Children' (op het splinternieuwe eigen Threshold-label) en The Moodies houden vol spanning de hitlijsten in de gaten. Geen spoor van 'Watching And Waiting' te bekennen buiten dat het een tijdje in onze Tipparade staat.

Verzamelwoede: jaren 80 bak 6


Ik had gepland om gisteravond te publiceren, maar ik voel me zo hol en naar na de uitzending dat ik vrijwel meteen ben gaan slapen. Het is een combinatie van verschillende factoren. Ten eerste ben ik de afgelopen week een paar keer ontzettend koud geweest. Dat is voornamelijk op de fiets naar huis met een koude oostenwind. Dat heeft tot gevolg dat ik sinds vrijdag de winterjas aan heb voor de fietstocht van en naar het werk. Hoewel de winterjas zijn derde seizoen in gaat bij mij, is deze nog altijd té mooi voor in het werk en dus wissel ik op de zaak van jas. Het bomberjack sluit net niet genoeg aan bij de hals en dat merk ik vooral op de terugweg. Ten tweede en derde spelen nog andere factoren een rol, maar daar ga ik het hier niet over hebben. De meeste hoofdpijn ben ik nu wel kwijt en ik ben me aan het voorbereiden op een wandelingetje naar Havelte en terug. Was ik nog vergeten te vertellen dat de Record Store Day-singles zaterdag zijn gearriveerd, dus in principe kan ik elk moment een 'Singles round-up' doen. Nu buig ik me echter eerst over de zesde jaren tachtig-bak in mijn verzameling.

De jaren tachtig zijn voor mij lange tijd 'not done'. Sterker nog: Ik sta in 2009 op het punt om alles van na 1976 van de hand te doen. Gelukkig blijft het bij een plan! Ik heb niet bepaald de fijnste associaties met de jaren tachtig. Het zijn vooral eenzame jaren als pispaal van de klas op de lagere school. Nee, ik ben niet getraumatiseerd hierdoor, maar het heeft me zeker gevormd in de persoon zoals ik nu ben. Het is gewoon geen fijne periode om op terug te kijken. Dit vertaalt zich al snel in de muziek hoewel ik een zwak blijf houden voor bepaalde platen uit het decennium. Ook is het niet een en al kommer en kwel, ik heb immers ook nog wel goede herinneringen bij sommige platen. Het is omstreeks 2003 dat ik voorzichtig de deur open zet voor de jaren tachtig. 'Suddenly Last Summer' van The Motels is hierin de sleutel. Toch heb ik lange tijd slechts drie of vier bakken jaren tachtig tegenover vijftien jaren zestig- en zeventig-bakken. Zoiets. In 2015 ontdek ik het decennium opnieuw en sindsdien is het onderdeel geworden van de hobby. Het resultaat is dat ik nu al meer dan tien bakken jaren tachtig heb maar het is nog steeds de helft van de jaren zestig of zeventig. Sinds een paar jaar hebben ook de jaren negentig meer hun intrede gedaan en in 'The Vinyl Countdown' op zondagavond leg ik de ene keer de focus op de jaren tachtig en dan weer op de jaren negentig. De jaren tachtig-bakken bevatten vrijwel geen 'rommel' en dus kan ik gemakkelijk twee shows doen met één bak.

De zesde jaren tachtig-bak begint in de jaren negentig. 'November Rain' van Guns'n'Roses is de eerste in de bak en 134 singles verderop besluit Grace Jones het overzicht met 'Nipple To The Bottle'. Artiesten en groepen die eruit springen zijn: Hall & Oates, Hot Chocolate, Human League, Inxs en de familie Jackson in al haar vormen en varianten. Ik heb nog getwijfeld of ik de jaren tachtig en negentig ook zou scheiden in deze rubriek, maar nee.. ik doe het gemengd. Het gevolg is dat maar liefst 28 jaar tussen de oudste en de nieuwste zit in de top twaalf.

1. Dreamtime - Daryl Hall (Duitsland, RCA PB49815, 1986)

2. It's Different For Girls - Joe Jackson (NL, A&M AMS 7648, 1979)

3. Walking Away - Johan (NL, Excelsior EXCEL96111, 2006)

4. A Town Called Malice - The Jam (NL, Polydor 2059 456, 1982)

5. Hollywood Seven - Alides Hidding (NL, Polydor 2229 221, 1980)

6. Im Nin'alu (Played In Full Mix) - Ofra Haza (NL, Sound SND 300, 1988)

7. Damn I Wish I Was Your Lover - Sophie B. Hawkins (NL, Columbia 657735 7, 1992)

8. Blue Hotel - Chris Isaak (Duitsland, Warner Bros. 928 374-7, 1987)

9. Crazy - Icehouse (Duitsland, Chrysalis 109 346, 1987)

10. It Started With A Kiss - Hot Chocolate (EEG, RAK 1A 006-64864, 1982)

11. Handsfree - Sonny J. (UK, Stateside SS2240, 2008)

12. I Can't Go For That - Daryl Hall & John Oates (NL, RCA PB-2357, 1981)

Opvallend weinig vrij recente aankopen uit de jaren tachtig. Er zitten dan ook een paar platen tussen welke ik al langere tijd tot favorieten rekn. Laat me beginnen met Hall & Oates. Ik ben me niet zo bewust van het nummer totdat Simply Red de groove gebruikt als een sample. Ik hoef niet te zoeken naar de plaat want die heb ik al vanaf de jaren negentig in de bakken staan. Hij zat eens in een partijtje op een rommelmarkt. Sonny J. herinnert aan 'Floorfillers', de dance-show die ik van 2013 tot en met 2016 heb gedaan voor Wolfman Radio. Als ik de single in 2014 bij Minstrel zie liggen, kan ik het niet laten om het te kopen. Ik heb, geloof ik, al eens geschreven over de zomer van 1982. Het laatste jaar op de vakantie in Nunspeet. De vakantie die bijna tot een abrupt halt zou komen omdat de vlam dooft van de campingliefde van mijn zus. De plaatjes uit de zomer van 1982 brengen me in gedachten terug naar deze vakantie en Hot Chocolate is daar eentje van. In 'Het zilveren goud' ga ik ongetwijfeld binnenkort eens schrijven over een nare gewoonte uit 1995 en begin 1996. Iets dat vast héél nostalgisch gaat klinken! 'Crazy' van Icehouse staat synoniem aan deze herinnering. Mijn broer is in de jaren tachtig 'fan' van Chris Isaak. Als ik de beduimelde single zie, herinnert me dat eraan dat ik nog eens op zoek moet naar een upgrade. Ik geloof dat ik aanvankelijk Sophie heb gemist in 1992 en het is een jaar later dat ik alsnog kennis neem van de plaat. In 1999 kom ik in Engeland in het bezit van een verzamel-cd met zangeressen uit de jaren tachtig en negentig en daarop staat ook 'Damn'. Ik ben dolgelukkig als ik in 2003 de single tref bij de kringloopwinkel.

Op zes vinden we Ofra Haza. Een 'rare' plaat waar ik desondanks ontzettend van ben gaan houden. Het is overigens het tweede exemplaar want de eerste is zo krom als een hoepel. Alides Hidding heeft ook al eens een upgrade gekregen. Een iets modernere uitvoering van het sprookje over Emma, zoals Hot Chocolate dat een paar jaar eerder heeft vertolkt. Nu is het niet alleen pure wanhoop maar ook chemische middelen die de ambitieuze actrice parten spelen. Met The Jam zijn we weer terug bij de vakantie van 1982 en dit brengt atlijd, ik zeg altijd, een grote glimlach op mijn gezicht. Blijft heerlijk, hoe vaak je het ook hebt gehoord. De dochter van een vroegere bedrijfsarts was naar een nummer van The Beach Boys genoemd. Haar naam is Marcella. Ik weet ook van kinderen die Enola zijn genoemd na de hit van Orchestral Manoeuvres In The Dark. Dat is al iets pijnlijker. Kan het nog erger? In de beginjaren van de postsortering komt geregeld een brief langs van een school voor een leerlinge met de naam Malice. Oh, wat ben ik toch blij dat ik 'gewoon' een Gerrit ben geworden!

Johan begint de carrière als Visions Of Johanna, maar de band uit Hoorn kort de naam in 1995 in als eerbetoon aan Cruyff. De aanstekelijke single 'Everybody Knows' wordt wel vijf keer uitgebracht maar verder dan een enkele keer op de radio komt het niet. Ik zie de band vrij regelmatig in deze tijd en de optredens zijn doodsaai. De muziek maakt veel goed, maar voor de rest is Johan een vrij statische band. In 2006 beleeft het een comeback met de elpee 'Thx Jhn'. Van het album verschijnen twee leuke singles: 'Oceans' en 'Walking Away'. De laatste verschijnt in een oplage van duizend op wit vinyl en ik heb nummer 475 in de verzameling. De plaat is onderdeel van een prijsvraag. Als je de plaat koopt op cd, dvd en 7"-single (alle drie dus!) dan maak je kans op een huiskameroptreden van de band. Joe Jackson komt eigenlijk uit 1979, maar staat in Nederland in de eerste weken van 1980 in de Tipparade. Omdat ik verder geen platen van Joe uit de jaren zeventig heb, mag hij in de jaren tachtig staan. Ik ben al sinds de vroege jaren negentig tot over mijn oren verliefd op dit nummer en dat zal nooit voorbij gaan.

De onbetwiste nummer 1 is echter voor Daryl Hall. Het refreintje speelt al jaren in mijn hoofd zonder dat ik kan ontdekken uit welke plaat het komt. Als ik in 2003 ontdek dat het Daryl Hall is, breekt mijn klomp. Ik heb de single al jaren in de collectie maar heb het nooit aangeroerd. De plaat neemt me nu dan ook terug naar de jaren 2003 en 2004 en is het soort plaat waarvan ik geneigd ben om hem opnieuw op te zetten als deze afgelopen is. Dat móet dus wel op nummer 1, dat is duidelijk!

zaterdag 17 oktober 2020

Kunst met een korreltje mest


Sinds eind 2017 ben ik met de regelmaat van de klok twintig jaar terug in de tijd gegaan op Soul-xotica. Vrijwel voor het eerst sinds de tijd in Engeland schrijf ik over de periode in York en ook over De Bilt heb ik anders niet vaak geschreven of hierover gesproken. Dan ga ik in de zomer van 2000 in Tuk wonen en lijkt de meeste spanning uit het jongensboek te zijn verdwenen. Toch zijn her en der nog wel kleine lichtpuntjes en ook deze zullen voorbij komen op deze praatpaal. Bij de voorbereiding van 'Afterglow' heb ik opeens trek in 'Muscle Museum' van Muse en dan herinner ik me dat ik twintig jaar geleden het debuut van de band heb gekocht. Ik denk nog even terug aan die tijd en al snel stromen de herinneringen binnen. Ik ben in eerste instantie naar Tuk gekomen om een 'sabbatical' te houden net zoals de muzikanten en kunstenaars hiervan genieten en toch doe ik nog een heel klein beetje werk in deze jaren. Dat verhaal wil ik best met jullie delen en het is weer eens wat anders dan oude singles.

Het verhaal begint op een donderdagavond. Ik ben die middag weer naar De Karre gelopen en zit alweer geruime tijd aan de drankjes als hij binnenstapt. 'Hij' is in dat geval de man die ervoor heeft gezorgd dat ik onderdak heb gevonden bij Harrie. Omdat het eten 'thuis' niet al te best is op dat moment, eet ik ook een maaltijdje aan de bar in combinatie met bier en Jägermeister. Hij is altijd te porren voor een weddenschap of iets dergelijks en hij heeft mijn situatie goed ingeschat. Ik ben al flink in de olie en zal anders vermoedelijk een gat in de vrijdag slapen, omdat ik ook nimmer voor het ochtendgloren naar bed ga. 'Ik betaal voor je eten vanavond als je morgenochtend om acht uur bij mij op het bedrijf wil komen. Acht uur en geen seconde later!'. Ik sluit de deal en maak me spoedig uit de benen. Waar ben ik toch aan begonnen? De weddenschap in deze is dat als ik niet om acht uur bij het bedrijf sta, dat ik zelf de rekening moet betalen. Er staat dus iets van twintig gulden op het spel. De volgende ochtend trek ik een oude spijkerbroek aan en fiets naar het bedrijf aan de rand van de stad. Hij lijkt blij verrast te zijn dat ik ben komen opdagen. Ik moet het terrein bezemen want het is duidelijk dat hij niet over een taak heeft nagedacht. Het is immers een test om te zien of ik mijn afspraken kan nakomen. Nu dat het geval is, blijkt hij wel plek voor me te hebben. Hij stuurt me rond het middaguur weer naar huis en de volgende middag tref ik hem in de huiskamer bij Harrie. 'Zou je me straks nog even kunnen helpen om plastic te spannen over de bergen kunstmest?', is de vraag. Ik kan er ook iets mee verdienen en dat is helemaal mooi meegenomen! Het is de bedoeling dat ik het alleen moet doen, maar gelukkig schiet hij me te hulp. Hij ziet dat de intentie aanwezig is maar dat mijn motoriek het keer op keer laat mislukken terwijl ik daar zelf ook stevig van baal. Ik krijg desondanks het afgesproken bedrag uitbetaald.

Een week later heeft hij opnieuw werk voor mij. Het moet officieel worden geregeld en dus schrijf ik me in bij Randstad. Het is werk op afroep. Enkele malen per jaar wordt een nieuwe voorraad kunstmestkorrels gebracht door een binnenvaartschip. Het lossen van de schepen gebeurt middels een kraan welke de korrels in een trechter giet. Via een elevator gaat het dan naar de opslag. De kunstmest mag beslist niet nat worden en hij waarschuwt me dat schipper en kraanmachinist nog wel eens willen door werken bij een spatje regen. Ik moet hen er dan van weerhouden en sommeren het dek te sluiten. Ook draag ik de zorg om het schip helemaal leeg te krijgen tot op de laatste korrel. Het is vaak twee tot drie dagen achtereen tegen een mooi salaris. Nadeel is dat kunstmest metaal weg smikkelt alsof het gebakjes zijn. Als ik naar de wc ben geweest en de rits omhoog wil doen, hoor ik kleine stukjes metaal vallen op de grond. Dat is de rits. Er zit ook metaal aan mijn legerkistjes en deze worden eveneens verteerd. Om nog maar te zwijgen over de trappers van de fiets. Ik ontvang in Tuk een uitkering en ik verwacht dat het wordt gestimuleerd om aan het werk te gaan. Ik geef dus keurig iedere verdiende cent op met als gevolg dat ik tot op het dubbeltje precies word gekort. Als de uitkering is gestort, is een groot deel van het loon reeds op gegaan aan overige zaken. Als hij dat hoort, sommeert hij me de volgende keer niets op te geven. Hij zal zwijgen als het graf. Dat doe ik een paar weken later.

Dan is het januari 2001 en de eerste plannen voor de fietstochten zijn gemaakt. Alleen... moet ik eerst een goede fiets hebben. Ik heb ruim duizend gulden te besteden en omdat dit toch moet 'verdwijnen' voor het geval dat de gemeente bankafschriften wil zien, koop ik hiervan de fiets en nog wat andere zaken. Van de uitkering betaal ik dan het leven. In mei 2001 werk ik voor het laatst bij hem. Hij heeft ook nog een ander die het werk wil doen en deze is net iets praktischer ingesteld dan mij. Overigens doe ik in oktober 2000 ook vrijwilligerswerk bij de kringloopwinkel in Steenwijk, maar dat is van korte duur. Ik heb door mijn jaren bij de Emmaus het ene en het ander geleerd en daar wil Steenwijk niet aan. Misschien heb ik ook wel te vroeg een grote bek gehad?

Al is de leugen nog zo snel, de Belastingdienst achterhaalt hem wel. In december 2004 krijg ik een brief van de gemeente waarin staat dat ik in 2001 ten onrechte een uitkering heb gekregen terwijl ik via Randstad heb gewerkt. Het totaal aan loon is dan bijna tweeduizend euro en dat moet terug worden betaald. Ik word uitgenodigd om op een bepaald tijdstip verhaal te doen en eventueel een regeling te treffen. Ik zak de avond ervoor flink door en ben flink in de olie als ik in het gemeentehuis kom. Ik kan mijn aandacht niet houden bij de droge stof en opeens hoor ik de medewerker iets zeggen over vijfduizend euro. 'Maar!!! Dat kan ik niet betalen!'. Het blijkt dat ik een stukje heb gemist. Niet alleen heeft de sociale dienst ontdekt dat ik zwart werk heb gedaan, ook dat ik sinds januari 2003 zelfstandig woon en dus recht heb op méér uitkering per maand. Ik heb dus een flink bedrag tegoed van de gemeente en kan daarmee ineens de 'lening' van de fiets afbetalen.

De kunstmestoverslag is jaren geleden gesloten en afgebroken. Hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen? In een hoek van de opslag heeft het gelekt en daar is een flinke berg kunstmest verworden tot een brok beton. Op de plek staan nu bedrijfspanden en tevens herbergt het momenteel een teststraat. Ik hoop dat de spellingscontrole dat laatste woord nog lang mag afkeuren!