Eindelijk gerechtigheid op de hitparade! The Beatles zitten te mediteren in India, van die afschuwelijke Hendrix hebben we sinds december niets meer vernomen. Ik heb altijd al gezegd dat de beat wel zou overwaaien. En dan The Stones, hahaha, die zijn met hun satanische elpee goed afgedroogd. Net wat ze verdienen! Nu dus ruim baan voor echte muziek. Kom maar op, Heintje, Heikrekels, Paul Mauriat, jullie tijd is gekomen!
Het is mei 1968 en het is niet alleen lente in Praag. Vanuit het niets verschijnt opeens een Amerikaans trio op de hitparade. De single is slechts een bescheiden hit op de Billboard geweest. Niet zo vreemd, want de groep behoort toe aan de zogenaamde 'underground'. Hun geluid is dermate smoezelig, dat we er in Nederland na een week ook niets meer van horen.
Dat pakt anders uit. 'Summertime Blues' van The Blue Cheer stoomt moeiteloos door naar de hoogste tree in de Top 40. Philips heeft dan net de muziekcassette geïntroduceerd en met een speciale promotiecampagne, waar ook het album 'Vincebus Eruptum' deel van uitmaakt, prolongeert het succes in Nederland. Hoewel de singles 'Just A Little Bit' en 'The Hunter' niet verder dan de tipparade komen.
'Vincebus Eruptum' is een buitengewoon rauw album. Alles bromt en kraakt op tien. 'Outside Inside' is ruimtelijker, doordat de drums op locatie zijn opgenomen. Niet glad, maar wel gepolijster dan de voorganger, met veel Hendrix-achtige wah wah-pedalen.
The Blue Cheer zal in Europa uitgroeien tot een cult-act. Na de eerste ontbinding in 1971 gaat de groep tot midden jaren negentig, in wisselende bezetting, regelmatig op Europese tournee. Doordat zij meer rock & roll in hun bluesrock stopten dan The Cream en Jimi Hendrix, worden ze onterecht als de grondleggers van de hardrock bestempelt. Daar kwam meer bij kijken dan alleen maar knoert hard spelen. Nee, dan kom ik uit bij het debuut van Black Sabbath.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten