woensdag 30 juni 2021

Eindstreep: juni 2021


Bijna niet voor te stellen, maar 2021 is alweer voor de helft voorbij. Het is vooralsnog een 'vreemd' jaar geweest, maar op zichzelf ook weer niets vreemder dan 2020. Een beetje meer van hetzelfde. Ik hoef echter nog niet terug te kijken op het jaar 2021 en fiets- en wandeltochten te herinneren, maar ik kan wel alvast een balans op maken van de singles tot dusver. Waarvan eentje nog altijd op zich laat wachten. Ik ben vanmorgen weer eens naar de Bandcamp-pagina gegaan en dat heeft er alle schijn van dat het vinyl nu wel beschikbaar is. Ik wacht nog op antwoord van de band. Hun nieuwste single is namelijk ook erg de moeite waard en wil ik wel bij het pakketje hebben. Ik reken deze single echter gewoon mee in het totaal over het eerste half jaar van 2021. Op dit moment wacht ik nog op één bestelling welke al wel op de bus is gegaan. Adriana Evans is al voor het weekend gearriveerd, die gaat eveneens mee in een volgende 'Singles round-up'. Ze mag echter haar debuut maken in de top tien over deze maand.

Ah, dat is eenvoudig! Ik heb vorig jaar op deze datum ook een telling gehouden over de eerste zes maanden van 2020 en dus heb ik vergelijkingsmateriaal. Doordat Albert me in januari 2020 een flinke partij jaren tachtig en negentig heeft doen toekomen, loopt de Gele Bak op 30 juni van dat jaar voorop: Ik heb dan 123 voor de Gele Bak tegen 106 voor de Blauwe Bak. Ik weet niet of ik daar de vier 12"-singles bij heb gerekend. Ik zou in totaal 28 dubbel hebben. Als ik naar de gegevens van 2021 kijk, dan heeft de Blauwe Bak een stevige voorsprong. 170 maal soul en aanverwante stijlen tegen 70 in de Gele Bakken. Ik heb nu zestien dubbel of als upgrades. 157 tegenover 156 en dus kan ik vaststellen dat we op gelijke hoogte zitten als 2020. In de eerste helft van 2019 heb ik 299 singles waarvan de meesten voor de algemene bakken. In 2018 heb ik dit onderdeel overgeslagen en verder wil ik ook niet het verleden in.

In juni 2020 tel ik in totaal 71 singles. Daarvan heb ik drie dubbel en zijn achtentwintig voor de Blauwe Bak.  De Gele Bak wint dus ook deze maand met veertig singles. Dat heeft zo zijn weerslag op de top tien van deze maand. Die moet er als volgt uitzien:

1. Downtown - One 2 Many

2. I'm Standing By - Eddie Holloway

3. Looking For Your Love - Adriana Evans

4. In Your Eyes - Massada

5. Love's Gonna Get You - Jocelyn Brown

6. Life Is Like A Checker Board - Catherine Miller

7. It's Easier To Laugh Than Crry - Patti Austin

8. Silly Boy - Jackey Beaver

9. Blackstar - Georgie Davis

10. Just Another Guy - Stage IV

dinsdag 29 juni 2021

Blauwe Bak Veteranen 71-2 (extra)


Ja, ik schuif het bericht voor de Week Spot even vooruit. Dat is overigens 'I Just Can't Get You Out Of My Mind' van Baby Washington. Uit 1973, het jaar dat komend weekend centraal staat in de vinylshows op zaterdag- en zondagavond. Ik vervolg vanavond de extra afleveringen van de 'Blauwe Bak Veteranen' met negen singles die ik gisteren uit de 'algemene' jaren zestig- en zeventig-bakken heb gehaald en weer ga toevoegen aan de Blauwe Bak. Acht daarvan hebben al langere of kortere tijd deel uitgemaakt van de Blauwe Bak en het is nu tijd voor een hernieuwde kennismaking in een aantal gevallen. Vandaag een negental uit 2013, 2014 en 2015.

931. Pain For Love-Les Envahisseurs (Frankrijk, Debs, 1974)
Dit is zeker een plaatje uit de partij die ik voor een lage prijs heb overgenomen van de Suri-soul dj. Ik luister momenteel naar de opname vanaf Youtube en kan me wel voorstellen dat ik hiermee in 2013 nog niet uit de voeten kan. Het 'past' nu wel helemaal in de set. De kant van 'Pain Of Love' heeft de nodige 'label decoration', zoals mijn maat Mark het noemt. Oh, wat gaat dit nummer 'deep'! Ik heb eerst de reserve-Blauwe Bak in gedachten, maar Youtube heeft me overtuigd. Dit mag in de koffers!

932. The Real Thing-Sail Joia (België, Biram, 1976)
Dit is zelfs nog de Week Spot geweest. Op een gegeven ogenblik ben ik wel even klaar met de plaat en zet het in de jaren zeventig-bak. Iedere keer als ik het nodig heb voor een terugblik op de Week Spot moet ik naar boven om de single te halen en het blijkt de enige keer te zijn dat ik de plaat nog aanraak. Een beetje zonde. De leden van Sail-Joia moeten niets meer hebben van deze single. De platenmaatschappij probeerde hen hiermee in de disco te plaatsen, terwijl Sail-Joia vooral een folkgroep is met een veelvoud aan invloeden. Daar hoort disco dan weer niet tussen. 'The Real Thing' is 'left field' genoeg voor mij voor in de reserve-Blauwe Bak. Ik heb de single overigens op 20 april 2013 in Nijeveen gekocht. Die avond draai ik mijn laatste vrijwilligersdienst in De Buze, buiten een dienst op een skatefestival na.

933. Girl Watcher-The O'kaysions (US, ABC, 1968)
'Ain't No Color To Soul', heeft Okie Duke me jaren geleden geleerd. Misschien dat ik het ooit wel heb geweten, maar op dit moment zou ik nog steeds denken dat The O'kaysions voor een gedeelte zwart moest zijn. Niet dus! Zes witte mannen, om het even 'woke' te houden. Ik koop het plaatje op 25 november 2013 over van Marcus, de rockabilly-verzamelaar met een platenhandel. Op het laatst is hij druk met zijn band en de restauratie van een Mini Cooper voor zijn beeldschone vriendin en op een gegeven ogenblik is hij helemaal van Facebook verdwenen. Zijn lief is fotomodel en hij maakt ons stikjaloers met haar foto's. Vrouwtje heeft de eerste keus bij soul-singles en ik de tweede en daar kan ik prima mee leven. Zo valt 'Since You're Gone' van The Barons voor een spotprijsje in mijn handen. The O'kaysions is niet duur geweest en dat hoeft ook niet. Ik weet niet waarom die terug gegaan is in de jaren zestig-bak, maar wel dat ik weer belangstelling krijg als ik in 2019 de cover van Billy Wells op 12" heb gekocht. Ik zet het nu in de reserve-Blauwe Bak.

934. Ain't No Soul-Kenny Bernard (NL, Pye, 1968)
En zo zijn we weer in Nijeveen. De boeken- en platenmarkt bij de kerk wordt, tot zover ik kan nagaan, alleen lokaal geadverteerd en zo mis ik het dus een aantal keren. In 2015 is het bijvoorbeeld geruisloos aan me voorbij gegaan. In april 2014 zie ik de aankondigingen hangen bij de kerk en zorg ik dat ik op tijd erbij ben. De singles staan in de kerk en dat is maar goed ook. De zon schijnt uitbundig. Ik vind hier vooral veel obscure Engelse demo's en promo's, maar ook deze Nederlandse van Kenny Bernard. De plaat staat de laatste jaren een beetje verloren in de jaren zestig-bak en ik ga hem nu toevoegen aan de ere-Blauwe Bak. Nog eens leuk om te draaien als ik een pure Northern show wil doen.

935. One Night Affair-The Stylistics (NL, Mercury, 1979)
Ik haal deze single op 23 april 2014 uit Wolvega, maar na één draaibeurt geloof ik het wel en verdwijnt het in de jaren zeventig-bak. Deze plaat wordt sinds een paar jaar intensief gepromoot door Mark en blijkt dat die alleen in Nederland op single is uitgebracht. Ik heb al eens geluisterd naar de Youtube-clip en moet dan, jaren na aanschaf, erkennen dat het best een fijn nummer is. Ik ga hem nu alsnog aan de koffers toevoegen. Het is de enige single die nog nimmer in de Blauwe Bak heeft gestaan!

936. Crossroads Of Love-Tony & Tyrone (US, Columbia, 1965)
Op de foto staat eigenlijk 'I Wonder Could It Be' van Judi Lee & The Playboys, maar die zet ik weer terug in de jaren zestig. Sinds de aanschaf is er iets meer bekend geworden over de plaat, onder andere dat het uit 1963 stamt, maar met soul heeft het niet veel van doen. Nee, neem dan deze van Tony & Tyrone. Een plaatje dat ik in 2013 overneem in de partij van de Surinaamse kennis van Marktplaats. Een favoriet in de Carib-soul en een eentje die helemaal past in 2021, ook al geloof ik dat het styreen haar beste tijd heeft gehad. Ik gun het een plekje in de koffers.

937. Yes We Can Can-The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb, 1973)
Donderdag 10 juli 2014. De dag ervoor is Nederland uitgeschakeld op het kampioenschap. Ik fiets 's middags al vroeg naar Meppel omdat ik even op de Donderdag Meppeldag wil kijken. Ik tref geen platen en, man, wat wil ik graag platen kopen.. Mijn motivatie qua werk is even op een nulpunt en ik besluit te 'spijbelen'. Als een ondeugende scholier stap ik op de trein naar Zwolle voor een berg singles. Ik geloof niet dat ik ooit heel erg op mijn lazer heb gehad voor wat betreft het verzuim. 'Yes We Can Can' is een feestje, maar tegelijk ook heel erg 'pop'. Dat is de reden waarom ik het in de jaren zeventig zet. Met de 'Vinyl Summer Spirit Of 1973' in het vooruitzicht heb ik opeens weer zin in het nummer. Ach vooruit, er is nog plaats genoeg in de koffers en daar mag deze dan staan.

938. I'm Falling In Love With You Baby-Little Joe Cook (US, Two-Jay, 1966, re: 197?)
'Warp DNAP' heeft Marcus geschreven op het hoesje en daarnaast de prijs. Drie pond. Ach, voor dat geld? Evenals Marsha Gee hoort ook Little Joe Cook thuis in de ere-Blauwe Bak. Het nummer verschijnt in 1966 eerst bij het Hot-label uit Philadelphia en twee jaar later op Two-Jay. De laatste is prooi voor de bootleggers in de jaren zeventig en deze zijn eenvoudig te herkennen. 'Doodie Pickle' op de b-kant (oorspronkelijk zelfs de a-kant!) heeft op de bootleg de title 'Dotl Pickle' gekregen.

239. Glitter In My Eyes-The Sheppards (US, Sharp, 1969)
Nadat ik deze plaat op 6 november 2015 voor weinig heb mee gekaapt van Buydiscorecords laat ik op Soul-xotica geen spaander heel van de b-kant. Integendeel: Ik loop weg met het nogal flauwe 'What's The Name Of The Game'. Het is allereerst mijn Spaanse vriend Damian die mijn aandacht vestigt op de b-kant. Dat het nogal ouderwets aan doet kan wel kloppen, want de opname is uit 1961. Om het aan de kant te gooien als doowop is wel erg kort door de bocht. Een fraaie ballade met prachtige harmoniezang. Goed genoeg voor de koffers!

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 2


Ik ga een beetje rommelen met de berichten, zoals het lijkt. De Week Spot is al vanaf vrijdag bekend. Ik ben nog nooit de diepte in gegaan met de artieste in kwestie. Ze is vooral voorbij gekomen in afleveringen van de 'Singles round-up' en de top 100-lijsten uit december. Hier moet ik dus even goed voor gaan zitten. Op dinsdagavond bijvoorbeeld? Ik lig nog altijd een bericht achter en heb aanvankelijk het plan een tweede extra 'Blauwe Bak Veteranen' te doen, maar ik heb momenteel vooral zin om 'Verzamelwoede' te besluiten. Ik weet niet wat ik na dit bericht ga doen. Misschien zelfs wel een hoesbui? De enige bak die ik nog niet heb behandeld in 'Verzamelwoede' is de tweede van de jaren tachtig en deze komt nu aan bod.

In september 2020 trapt de bak af met 'Living Eyes' van Bee Gees en besluit deze met 'Lovefool' van The Cardigans. Want, wellicht ter overvloede, de jaren tachtig-bak bevat eveneens singles uit de jaren negentig en later. Enfin, over The Cardigans gaan we het straks nog hebben. Ook over de Bee Gees. Tegenwoordig begint de bak met 'First Time' van Robin Beck. Die heb ik zondag nog gedraaid! Na één jaren tachtig bak verandert er nog niet zoveel en dus is 'Living Eyes' hier de derde single in de bak. 'Tell Me What You Want Me To Do' van Tevin Campbell is nu de laatste in de tweede bak en is The Cardigans de tweede in de derde jaren tachtig-bak. Opnieuw vreemd omdat in alle bakken 135 singles horen te zitten. Toch nog maar eens de lange regenjas aantrekken en het vergrootglas in de hand nemen om voor Sherlock Holmes te spelen. Groepen en artiesten met drie of meer singles in de tweede jaren tachtig-bak: Bee Gees (8), Blondie (3), Boney M (3), Bon Jovi (7, inclusief Jon Bon Jovi solo), David Bowie (4), Bow Wow Wow (3), Boys Town Gang (3), Herman Brood & His Wild Romance (5), Bobby Brown (3), Bucks Fizz (4), Kate Bush (5) en per ongeluk ook nog vier van BZN binnen de muren gekregen. We komen de Volendammers niet tegen in de top twaalf , zelfs helemaal geen Nederlands product. Foei! Het moet er als volgt uitzien.

1. Tinseltown In The Rain - The Blue Nile (Duitsland, Virgin 106 756, 1984)

2. Miss America - The Big Dish (Duitsland, WEA YZ 529, 1990)

3. When We Were Young - Bucks Fizz (NL, RCA RCA-342, 1983)

4. Sweetest Smile - Black (UK, A&M AM 394, 1987)

5. Stop! - Sam Brown (Duitsland, A&M 390 317-7, 1988)

6. The Angler - Gary Brooker (NL, Mercury 6059 532, 1982)

7. Lovefool - The Cardigans (UK, Stockholm 575 528 7, 1996)

8. Naked In The Rain - Blue Pearl (Duitsland, Big Life 877 496-7, 1990)

9. The Man Mountain - Bow Wow Wow (NL, RCA RCA-345, 1983)

10. Ashes To Ashes - David Bowie (NL, RCA PB-9575, 1980)

11. Secret Love - Bee Gees (Duitsland, Warner Bros. 5439 19399-7, 1991)

12. I Need You - B.V.S.M.P. (België, Indisc BCM 2080, 1988)

De hekkensluiter heb ik afgelopen zondag nog gedraaid in de 'Vinyl Summer Spirit Of 1988' en is lekker blijven 'hangen' in mijn hoofd. Ik ben eigenlijk vergeten hoe leuk deze plaat ook alweer was. Als ik bijna dertien ben, moet ik weinig hebben van 'moderne' muziek als deze. Ik heb op zaterdagmiddag met mijn zus autootjes en platen uitgezocht voor mijn komende dertiende verjaardag. Dertien is nog té jong voor gevulde enveloppen. We hebben deze middag 'Nights In White Satin' van The Moody Blues in de bestelling gedaan bij Looper  (een heruitgave, wel te verstaan) en bij V&D haal ik 'When We Was Fab' van George Harrison en 'On The Turning Away' van Pink Floyd uit de uitverkoopbak. Met een verdere aanvulling voor de verzameling Citroën-modellen gaat dit mijn vangst worden op mijn verjaardag. Ik hoor deze dag ook voor het eerst dit liedje van B.V.S.M.P.  en héél stiekem moet ik bekennen dat ik het dan al leuk vind, hoewel ik dat dertig jaar lang niet hardop heb durven zeggen. Nee, je kan er wel voor uitkomen in 1988 dat je een Bee Gees-fan bent? Eigenlijk begint de fascinatie voor de gebroeders Gibb dankzij een biografie die ik heb gelezen. In 1989 lijken vroegere Bee Gees-fans massaal de platen de deur uit te doen, want ik vind ze praktisch op iedere straathoek. Voordat ik het weet, heb ik al een behoorlijke verzameling van de gebroeders Gibb opgebouwd. De vinylsingle zal een half jaar later grotendeels uit de Sneker winkels verdwijnen, maar in maart 1991 kan ik nog net op tijd 'Secret Love' mee pikken. Op 23 maart 1991 om precies te zijn, want ik heb de datum achterop geschreven. Het is niet het beste dat de Bee Gees heeft gemaakt, maar wel de enige die ik helemaal nieuw heb gekocht. Twee jaar eerder heb ik 'Ordinary Lives' op mijn verjaardag gehad. Ik weet niet of ik heb gehuild op de dag dat David Bowie is overleden. Wel dat ik die avond een show voor een collega zal waarnemen en overleg met collega's besluit een Bowie-tribute te doen. 'Fan' heb ik mezelf nooit genoemd, maar Bowie is wel alom aanwezig in de muziek zodat je hem nooit kan ontlopen. Dat verklaart waarom hij niet in de top tien staan, maar toch ben ik enorm in mijn nopjes met 'Ashes To Ashes'.

Bos en onweer. Ik heb zo'n herinnering bij Bucks Fizz, maar ook bij Bow Wow Wow. Toch is het ten tijde van Bow Wow Wow echt hartje zomer. Ik geloof dat we deze dag naar Appelscha zijn geweest en dat tegen de avond onweer komt. Ik hoor Bow Wow Wow op de radio en de link is meteen gelegd, net zoals het ook voor mijn ogen flitst als ik Bucks Fizz op zet. 'Naked In The Rain' is zo'n plaatje van slechts dertig jaar oud welke ik op een gegeven ogenblik helemaal ben vergeten. Dan bezorgt Albert me deze single en komt het allemaal weer goed. Het is met name in Engeland een hele grote hit geweest. Naakt in regen en onweer lopen of fietsen. Dan zou je wensen dat je op zijn minst een vest aan hebt? Dat brengt ons bij The Cardigans. Ik ontdek 'Carnival' een beetje aan de late kant en moet nog flink moeite doen om een cd-single te bemachtigen. Daarentegen hoor ik het nummer wel bijna een jaar driemaal daags, want dit is zo'n plaatje waar ik echt niet genoeg van kan krijgen en vaak op 'repeat' draai. Als in de zomer van 1997 'Lovefool' een hit wordt in ons land moet ik bekennen dat ik het niet zó sterk vind als 'Carnival', maar desondanks investeer ik zestien gulden in de cd-maxi. Een jaar later tref ik deze single in Engeland. Met een 'dinked centre', ofwel een groot rond middengat. Deze single komt oorspronkelijk uit een jukebox. Had ik al gezegd dat de plaat op wit vinyl is? 'Lovefool' verschijnt eind 1996 voor het eerst in Engeland en tikt dan de 21e plek aan in de hitparade. De vinylsingle dateert uit deze periode. In 1997 verschijnt het op de soundtrack van 'Romeo & Juliet' en zal het opnieuw in de hitparade komen. Nu met nummer twee als hoogste notering. Echter, de vinylsingle wordt niet opnieuw aangeboden in 1997. De vorige eigenaar moet gelukkig zijn geweest om eentje uit 1996 te vinden. Om het geschikt te krijgen voor de jukebox moet een stuk uit het label worden verwijderd en het raakt eveneens de fotohoes kwijt.

Tot zover ik weet, leeft Gary Brooker nog altijd. Zijn laatste plaat, als Procol Harum, klinkt als een soort van afscheid. Een afscheid in de trant van Bowie's 'Black Star' en het laatste album van Leonard Cohen. Mocht het ooit gebeurd zijn, dan kan ik zomaar 'Een leven met Gary Brooker' schrijven. Geen enkel probleem! Dat hoeft vandaag niet. We zijn pas 1978 gepasseerd in 'Van het concert des levens', maar 1982 is een jaar dat hele duidelijke indrukken heeft achtergelaten. Sterker nog: Er zijn maar weinig platen uit 1982 die ik niet ken en veel herinneringen nemen me terug naar 1982. Dat is eveneens het geval bij 'The Angler' van Gary Brooker. Heeft mijn zus dit plaatje gekocht? Ik denk toch weer aan Zwartsluis... Het is gewoon een donderdag als ik ergens aan het bezorgen ben. Ditmaal eens niet in de vertrouwde omgeving van Meppel, Nijeveen of Steenwijk. Het is mooi weer en de auto's zonder airco hebben dus lekker het schuifdak en de ramen open. Zo komt iemand voorbij rijden met de radio op een stevig volume. De radio speelt 'Stop!' van Sam Brown en dat is een aangename hernieuwde kennismaking. Mijn single is echter al jaren geleden gesneuveld bij een optreden en moet ik nog eens vervangen. In december tref ik deze op Marktplaats en we kunnen weer vooruit! Ook deze heb ik zondag gedraaid. Een paar weken na David Bowie overlijdt Colin Vearncombe. Hij is beter bekend als Black en met name van de monsterhit 'Wonderful Life'. Deze draai ik dan ook als eerbetoon en dan is het mijn collega Lee die mijn aandacht vestigt op 'Sweetest Smile'. Deze heb ik destijds gemist en dat is niet zo vreemd. Het staat qua succes in de schaduw van 'Wonderful Life'. In Engeland zijn beide wel grote hits geweest.

Hemelvaartsdag 1983. Deze dag is al vaker voorbij gekomen op Soul-xotica en steeds in combinatie met één plaat. We gaan 's middags met het gezin naar Gaasterland, maar volgens mij komt er weinig van lopen en genieten in de natuur. Ik weet wel dat het gaat onweren en ik vind dit doodeng. De radio staat op de Nationale Hitparade en dan speelt het deze nieuwe hit van Bucks Fizz. Ik kan de angst nog voelen als ik de plaat beluister. Vóór 1992 heeft iedere radiostation haar eigen uitzenddag. Het zijn met name Veronica en Tros die zorgen voor de hits in de Top 40, ook al moeten ze soms een plaat overnemen door één van de collega's. Mooi voorbeeld is 'Have A Little Faith In Me' van John Hiatt. Normaal gesproken is dit muziek voor de Vara en de KRO en misschien nog de NCRV. Als Rob Stenders de oversteek maakt van Vara naar Veronica 'neemt' hij deze plaat mee en wordt het alsnog een hit. 'Wasmasjien' van Trafassi begint de loopbaan bij de KRO voordat het een grote hit wordt. Op zaterdag doet NCRV in de 'betere' commerciële popmuziek en ik herinner me Big Dish vooral van de zaterdagen. Een totaal miskende plaat in mijn optiek. Het staat niet voor niets op nummer twee...

De nummer 1 hou ik echter vrij voor een plaat welke vooral bij de Vara en KRO is te beluisteren en desondanks nog een kleine hit wordt. Té mooi voor de hitparade? Volgens het label duurt het vier en een halve minuut, maar heb altijd het gevoel gehad dat het langer was. Het is een kleine symfonie in mijn oren zoals ABC deze eveneens wist te maken. De plaat heeft ook nog wel eens in de Top 100 Aller Tijden gestaan, zo kan ik me herinneren. Het kan hem aan mij liggen, maar volgens mij hoor je hem tegenwoordig nergens meer?

maandag 28 juni 2021

Blauwe Bak Veteranen deel 71-1 (extra)


In de chronologische volgorde van de Blauwe Bak Veteranen gaapt een gat van vier maanden. Daarnaast ben ik middels de 'Verzamelwoede' opnieuw platen tegengekomen die eigenlijk weer in de Blauwe Bak thuis horen. Ik ben er vanavond even goed voor gaan zitten en heb zitten spitten in de bakken. In digitale vorm wel te verstaan en dat is maar goed ook! Ik voeg regelmatig platen toe en ontdek vanavond dat ik een hele partij uit april of mei niet heb toegevoegd aan de digitale bakken. Ik heb niet gekeken op Soul-xotica, maar ben door de jaren zestig en zeventig gegaan en de platen uitgezocht die geen plek horen te hebben in de algemene bakken. Een aantal singles heeft ooit wel in de Blauwe Bak gestaan, maar ook heb ik nu een paar uit de bakken gehaald waar ik 'gewoon maar aan moet wennen'. Totaal zijn het 27 singles en deze ga ik in drie extra afleveringen aan jullie voorschotelen. Hoewel ik me nu besef dat de laatste drie van de 27 nu nog niet genoemd hoeven te worden omdat ik ze na 2017 heb gekocht.

922. Pass The Peas-The J.B.'s (NL, Polydor, 1972)
Ik trap af met een plaat die jaren lang in de Blauwe Bak heeft gestaan. Het is op een moment dat ik méér de soul in ga en minder met funk krijg als ik besluit dat deze wel in de jaren zeventig-bak kan plaatsnemen. Ik vind het plaatje in januari 1993 bij het winkeltje aan de Muntstraat in Sneek. De uitbater van het winkeltje heeft in de jaren tachtig zijn handeltje in de Kasba aan de Oosterdijk waarna hij enige tijd op vlooienmarkten zal staan. In zijn winkeltje verkoopt hij alles wat maar favoriet is bij verzamelaars. Van postzegels, boeken en platen tot miniatuurvoertuigen en klokken. Ik heb 'Givin' Up Food For Funk' altijd de meest interessante kant gevonden van deze single. Het is een plaatje met een stukje Friese disco-geschiedenis. De vorige eigenaar heeft wederom zijn naam en de datum van aanschaf op het hoesje geschreven. Op 20 oktober 1972 is deze single komen wonen in de verzameling van de bekende Friese dj Sierk Goedemoed. Hij heeft de immense verzameling in de jaren tachtig van de hand gedaan en in de vroege jaren negentig vind je zijn platen bijna overal. J.B.'s mag in de reserve-Blauwe Bak.

923. Street Life-Crusaders (NL, MCA, 1979)
Deze mag in de reserve-Blauwe Bak omdat ik hem dubbel heb. De Amerikaanse persing blijft in de jaren zeventig-bak achter. Ook Crusaders heeft wel eens eerder in de Blauwe Bak gestaan en volgens mij is die nog vrij recent terug gegaan naar de jaren zeventig. Zeker nu de jazzy deuntjes hun intrede hebben gedaan in de Blauwe Bak kun je maar net zo treffen dat je deze plaat opeens nodig bent. Ik heb de plaat als nummer 2177 genoteerd in 'Het zilveren goud' en dat is de Amerikaanse persing die is achtergebleven in de jaren zeventig.  Ik zie nu dat ik de Nederlandse op 25 maart 2014 heb bemachtigd, maar ach... ik plaats hem vanwege de Amerikaanse persing onder 1995.

924. Get it On Home-The Geminis (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Hoewel 'Get It On Home' ook niet te versmaden is, kies ik aanvankelijk toch voor 'No More Tomorrow'. Ik neem het in gedachten als een 'laatste plaat van de avond' en in dat kader past het helemaal. Het is dan omstreeks 2013 en de plaat staat enige tijd in de Blauwe Bak en haalt zelfs nog één van mijn mixen uit 2014. Dan besluit ik dat de plaat de langste tijd wel weer heeft gehad en gaat het terug in de jaren zestig-bak. Ik weet het niet, maar volgens mij is de single 'gegroeid' in de alternatieve soul-scene in de afgelopen jaren want opeens voelt het weer goed om deze aan de koffers toe te voegen. Ik heb de single overigens al in juli 1997 gekocht.

925. I'll Be Holding On-Al Downing (NL, Chess, 1974)
Zagen jullie dat kevertje voorbij lopen over het scherm? Ik denk zelf dat het de milleniumbug moet zijn geweest. Ongemerkt zijn we overgestapt in de nieuwe eeuw en bevinden we ons op donderdag 12 augustus in 2004. Ik sla Dicky Woodstock een jaartje over en ga een andere soort vakantie houden. Dat begint in Leeuwarden met de aanschaf van de oude batterij-pickup en een berg singles. Dan is het tijd om de keel te smeren en dat wordt nachtwerk. Ik mis zelfs de laatste trein naar Steenwijk en neem dus maar één van de eerste treinen in deze richting. Op zondag zal ik met batterij-pickup en vers gekochte platen de mensen op het terras van het ijsstadion in Alkmaar vermaken. Aanleiding is een 'Back To The Sixties'-event dat meer weg heeft van een huis, tuin en keuken-vlooienmarkt, maar het levert wel een paar mooie platen op! Al Downing koop ik op deze donderdag in Leeuwarden. Ik heb mezelf gedwongen om te moeten wennen aan de plaat en zet het meteen naast 'Bring Your Good Lovin' Home' in de koffers.

926. Summer Love-Rico Goldsby (Barbados, Marble, 1978)
Ik sta ook even op het punt om alle singles van Barbados uit de jaren zeventig-bak te halen, maar er zitten ook platen tussen (met name die van Sammy Baksh) welke meer met rock dan met soul van doen hebben. Rico Goldsby is ook zijn pijnpuntje. Dit is meer blues, maar in ieder geval langzaam en zwoel. De plaat staat al een tijd in de Blauwe Bak, maar het moet het veld ruimen omdat ik hem nagenoeg niet draai. We zullen zien of dit nu wel een succes gaat worden. Ik koop de single op 23 augustus 2008 in Rotterdam en heb voor deze de reserve-Blauwe Bak in petto.

927. Peanut Duck-Marsha Gee (Spanje, Penniman, 2005)
Er zijn maar weinig dagen in de jaren 2009 tot en met 2011 dat ik deze plaat niet draai. Ik ben vlak ervoor gestopt met de drank en een dag eerder ook nog met het roken. Dat laatste is van korte duur want twee weken later blaas ik alweer kringetjes in de lucht. De alcohol heb ik echter voorgoed achter me gelaten. Het is 22 april 2009 en de eerste boodschap naar Zwolle is het vinden van nieuwe schoenen. Dat worden sandalen. Verder koop ik bergen platen. Ik heb verschillende 'startpunten' met het verzamelen van soul en op deze dag in 2009 is duidelijk dat ik nu meer soul-gericht ben. De olijke blik van het meisje op het hoesje trekt me over de streep. Dit wil ik wel uitproberen! Wat is het? Een opname van een zangeres die té zwaar heeft getafeld en licht aangeschoten een liedje over eend bralt over een genadeloze Detroit soul-groove. De plaat verdwijnt ongezien in een pakhuis waar het in de jaren zeventig voor het eerst wordt ontdekt. De ontdekker geeft het de naam 'Marsha Gee', maar het is maar de vraag of zij echt de zangeres is. We zullen het nooit weten. 'The record that should have been left there to rot', laat weinig aan de verbeelding over. Dit plaatje wordt niet zomaar gehaat in de Northern Soul! In 1979 verschijnt de eerste bootleg op het Joker-label. Marsha mag nu in de Ere-Blauwe Bak plaatsnemen want in de jaren zestig kwam ze al helemaal niet meer aan bod.

928. Music In My Bones-Joe Simon (NL, Polydor, 1975)
De jaren zestig-singles van Joe Simon laat ik waar ze nu zijn, maar 'Music In My Bones' mag weer terug in de bak. Ik heb de plaat ook in de Belgische persing en deze staat nog altijd in de jaren zeventig. Ik heb nog even gecontroleerd en het is juist: Ik heb deze Nederlandse op 14 mei 2011 gekocht in Staphorst. De Belgische haal ik op 30 mei 2011 uit Hoogeveen. In 2012 is 'Music In My Bones' de 33e in de Blauwe Bak bij een aflevering van 'Raddraaien'. Dat is nog de tijd van voor de koffers als ik ze nog in losse bakken heb staan. Ik zet het bij in de koffers.

929. Woman To Woman-Shirley Brown (US, Truth, 1974)
Meteen een 'spoiler alert': Ik heb ook 'Man To Woman' van Lonnie Youngblood toegevoegd. Shirley is nog niet zo lang geleden terug gegaan naar de jaren zeventig-bak. De plaat heeft jaren in de reserve-Blauwe Bak gestaan en daar mag het nu wederom plaats nemen. Ik heb de single op 9 september 2011 in Utrecht gekocht.

930. Stir It Up-Names & Faces (Suriname, Uncle, 1974)
In maart 2013 kom ik in contact met een Surinaamse dj op Marktplaats. Ik koop eerst een paar losse singles van hem en naderhand biedt hij me een partijtje aan. Ik weet niet meer precies of ik Names & Faces heb uitgezocht of dat deze ind e partij zat. Dit is pure Suri-soul. Net als de spouge van Barbados is dit schuifelmuziek bij uitstek. Ik heb de plaat vorig jaar nog gedraaid in 'Vinyl Summer Spirit Of 1974' en krijg dan steeds meer het verlangen om de plaat weer aan de Blauwe Bak toe te voegen. Dat wordt in eerste instantie wel de reserve-Blauwe Bak.

zondag 27 juni 2021

Van het concert des levens: 1978


Een volgende aflevering van 'Verzamelwoede' voorbereiden, neemt teveel tijd in beslag en toch wil ik vandaag dubbel publiceren. Ik lig namelijk een beetje achter en wil woensdag op dertig berichten uitkomen. Morgen overigens de laatste van de 'Verzamelwoede' in deze serie. De volgende gaat in september weer van start. Ik heb vanavond de eerste 'Vinyl Summer Spirit' van dit seizoen gedaan op de radio en mocht daarin grasduinen in de muziek en herinneringen aan het jaar 1988. Dat jaar komt over een aantal weken of maanden aan bod in 'Van het concert des levens'. De rubriek die eerst maar moeizaam op gang leek te komen, maar nu dan het tweede verhaaltje in een maand tijd. Van de jaren 1975 tot en met 1977 heb ik begrijpelijkerwijs geen herinnering. De vroegste herinnering is dan meteen muzikaal en dateert van de zomer van 1978. Ik ben dan drie jaar oud. Zowel mijn oudste broer als mijn zus gaan in 1978 zelf platen kopen en zo groeit de kleine Gerrit op in een huis vol muziek waar de radio vijf dagen in de week op Hilversum 3 staat. Terwijl ik dit schrijf, strijk ik door mijn haar en probeer het gleufje op mijn hoofd te vinden. Ja, dat zit er nog steeds! Toch denk ik dat dit ongemak ietsje later is geweest. De boosdoener speelt echter wel een hoofdrol in deze aflevering van 'Van het concert des levens'.

'Wat zijn die kinderen toch eigenwijs', verzucht mijn moeder eens tegen een goede vriendin. Die geeft haar passende repliek: 'Vind je het vreemd als het kinderen van jullie twee zijn?'. Ja, ook op latere leeftijd geven we het maar al te graag toe. We zijn eigenwijs. Niet heel erg negatief eigenwijs, maar wel een stel stijfkoppen. Als het nee is dan blijft het nee. Als er echt geen land met ons valt te bezeilen, krijgen we een corrigerende tik. Ik ben altijd dankbaar geweest voor de meeste van de tikken, vooral als ik donders goed wist dat ik ze had verdiend. Het maakt dat ik duidelijker consequenties zie van bepaalde gedragingen in het latere leven. Neem ik het risico? Ach ja, waarom niet... Mijn ene broer heeft nog wel eens een tik gehad omdat die niet wilde luisteren. Totdat ze erachter kwamen dat hij aan één oor doof is en het dus écht niet kon horen. Zo heb ik ook de nodige tikken gehad als ik weer eens 'zinnig' was. Dat dit te maken had met mijn vertraagde motoriek zou pas in de vroege jaren tachtig blijken. Bij mij gaat alles net een tandje trager dan bij de rest en dat is ook terug te zien in het zindelijk worden. Ik weet niet precies wanneer ik uit de luiers ben gegaan, maar dat heeft een tijdje geduurd. Het is echter de vertraagde motoriek en de 'angst' voor de hoge toiletpot welke maakt dat ik lange tijd niet op wc durf. Dezelfde angst als bij het fietsen. Als ik mijn voeten niet aan de grond heb, heb ik het gevoel dat ik iets niet onder controle heb. Dit maakt dat ik tot het einde der tijden op de pot zit. Gewoon in de woonkamer. Pas als ik in de lengte ga groeien, voel ik me zekerder. Ik ga in 1979 al eens naar de kleuterschool en dan moet ik dus toch op de wc zijn gegaan?

Mijn oudste broer koopt in de eerste weken van 1978 zijn eerste eigen single: 'Mull Of Kintyre' van Wings. Hij bouwt gestaag aan een collectie en dan moeten we denken aan de grote pop- en disco-hits uit die tijd. 'Rivers Of Babylon' van Boney M is daar eentje van die ik me nog kan herinneren. En natuurlijk 'Substitute' van Clout. We zijn niet heel streng in de leer, maar op zondag staat de radio nagenoeg niet aan. Niet op Hilversum 3, misschien een enkele keer met voetbal op 'Langs De Lijn', maar dan houdt het wel op. Koffiedrinken na de kerkdienst op zondagmorgen is altijd een familiemoment. Dan maakt het niet uit of je mee bent geweest naar de kerk of niet. Bij het laatste kopje koffie is het tijd voor muziek. 'Heit' is net lid geworden van ECI. Hij heeft onder andere 'Jesus Christ Superstar' gekocht. De plaat wordt welgeteld één keer gedraaid, té 'luid' bevonden, en verdwijnt een jaar of twaalf geleden in de Kliko. Zonde. Ik doe niet veel met elpees, maar ik had die graag willen conserveren. De verplichting om eens in de drie maanden een boek of elpee uit te zoeken, levert ook een verrassing op in zijn verzameling: 'Tol Hansse Moet Niet Zeuren'. Die elpee heb ik trouwens van hem gekregen in 2003. De grote 'hit' uit zijn verzameling is echter 'Daarom Ben Ik Blij', de bekeringsplaat van Gert & Hermien. In één van de nummers zitten een pedal steel welke een soort van 'pieuw'-geluid veroorzaakt. De jongste telg uit het gezin weet al snel waar de 'pieuw' zit en roept deze enthousiast mee vanaf de pot.

Op een gegeven ogenblik mag mijn oudste broers zijn nieuwe aanwinsten beneden draaien op stereo. Vader luistert bijna dagelijks naar Hilversum 3 op de autoradio tijdens zijn werk en, toegegeven, de muzieksmaak van mijn broer is aanvankelijk nogal belegen. Het zijn de hele grote hits van dat moment. Ik mag niet met mijn vingers aan het plastic zitten, maar sta wel bijna met mijn neus op het vinyl als mijn broer de plaatjes op zet. Ik tik mijn eigen 'Substitute' pas in 1993 op de kop, maar weet voor die tijd al dat het een glimmend roze label heeft. Ik zit op de pot in de woonkamer. Voor me staat het formica-tafeltje dat mijn schedel voor het leven zal tekenen. 'Substitute' begint en als de drums in vallen... een flits... en dan de rand van het formica blad van de salontafel. Dat is de vroegste herinnering die ik heb en de flits verschijnt iedere keer voor mijn ogen als ik Clout op zet en de drums invallen. Gevolgd door een laag kippenvel en ik weet niet goed te duiden of dit de atmosfeer van de plaat is of de herinnering aan mezelf als driejarige.

Bij 'Arabian Affair' van Abdul Hassan en 'Egyptian Reggae' van Jonathan Richman kan ik ook nog wel herinneren dat ik ze op de radio hoor. 'Rare platen' vind ik dat. Het is eveneens het jaar van 'Eve Of The War' van Jeff Wayne. Ik kijk dus regelmatig bij zus op schoot naar TopPop, maar moet het missen als Jeff Wayne in de top tien staat. Er is al dagen van tevoren over gesproken in de media: Het optreden kan minder geschikt zijn voor jeugdige kijkers. Ik weet niet wat het is geweest. Misschien dat iemand me kan helpen? Is het een videoclip of een eng dansje van Penny De Jager en haar ballet? 'Wuthering Heights' van Kate Bush heeft ook een indruk achtergelaten. 'Grease' en 'Saturday Night Fever' is daarentegen aan mijn aandacht ontsnapt. Eind 1978 koopt zus haar eerste single: 'Windsurfin' van The Surfers. Zij zal in de jaren erop vooral nieuwe elpees kopen en singles voor half geld in de uitverkoop aanschaffen. Haar muziekkeuze komt in de volgende aflevering aan bod.

Verzamelwoede: Jaren 70 bak 11


Coronasokken. De spellingscontrole keurt het woord af. Een Coronasleutelhanger wordt wel goedgekeurd en deze heb ik al tien jaar. Het restant van een sleutelkoord, hoe 2009, van het biermerk. Het koord is zoek, maar de sleutelhanger is aan het sleutelbos gebleven. Wat zijn dan de Coronasokken? Ik leef met maat 48 op grote voet en kan slechts op een paar plekken in de regio aan betaalbare sokken komen. Als in december de harde lockdown in zet, ben ik eigenlijk net weer toe aan sokken. Die haal ik uiteraard het liefste op de plek waar ik ze altijd koop. Ik ben niet zuinig om verzendkosten te betalen, maar liever handje contantje bij de kassa nadat ik drie keer heb gecontroleerd of ik de goede maat heb. Inmiddels is het zover dat ik geen sok meer kan vinden waarbij de grote teen niet door het gat past en wordt het tijd om nieuwe sokken te halen. Ik heb begrepen dat Steenwijk koopzondag heeft en dus fiets ik straks naar de Scapino aldaar en kan ook meteen een clearomizer halen bij Primera. De spellingscontrole keurt de meeste boodschappen af en dus ga ik maar snel verder met de 'Verzamelwoede' dat mijn poging tot ontbijt mag ondersteunen. Vandaag eerst de laatste van de jaren zeventig. De twaalf singles heb ik afgelopen nacht al uitgekozen, de top twaalf heb ik zojuist gemaakt.

In de oude vorm trapt de elfde van de jaren zeventig af met een plaatje dat we recent nog hebben gehad in 'Het zilveren goud'. Het is 'Autumn Leaves' van Jon-Wite Group. Een plaatje dat ik een paar jaar geleden nog eens heb geprobeerd en ook een blauwe maandag in de reserve-Blauwe Bak heeft gestaan. Het is namelijk een heel klein beetje soul-achtig in mijn herinnering. De laatste in de bak is voor een single waarbij de verwachtingen in 2011 hooggespannen zijn: 'I (Who Have Nothing)' van Liquid Smoke. Radio Veronica heeft in de vroege jaren zeventig een jingle waarin een 'I Love You' is te horen. Volgens het cd-boekje van de 'Veronica Story' zou dat 'I love you' uit dit nummer moeten komen van Liquid Smoke. Ik herken het er niet in. Ik heb kort geleden nog ontdekt dat 'Sweet Talkin' Guy' van The Chiffons geen Engelse persing is, maar afkomstig uit Zuid Afrika en ik had dit kunnen weten. Deze van Liquid Smoke komt uit dezelfde partij en is eveneens afkomstig uit dit land. In juni 2021 begint de elfde bak met de Nederlandse persing van 'Sky High' van Jigsaw. De Duitse persing staat als laatste in de tiende. Jon-Wite Group is dan de 23e single in de bak. De bak besluit nu met 'Power To The People' van John Lennon en Liquid Smoke is de vijfentwintigste in de twaalfde bak.

De groepen en artiesten met drie of meer singles zijn als volgt: Judge Dread (4), Kayak (5), KC & The Sunshine Band (8), Carole King (3), Jonathan King (3), Kiss (5), Mac & Katie Kissoon (7 inclusief solo-single van Mac), Gladys Knight & The Pips (4), John Kongos (3), Amanda Lear (3), Led Zeppelin (3), Lemming (3) en John Lennon (7).. De top twaalf ziet er als volgt uit:

1. Sundown - Gordon Lightfoot (NL, Reprise REP-14 353, 1974)

2. Face Of Love - D.C. LaRue (Frankrijk, Pyramid  PR.140.214, 1976)

3. Cat Food - King Crimson (NL, Stateside 5C 006-91380 M, 1970)

4. See See The Sun - Kayak (NL, EMI 5C 006-24865, 1973)

5. Who Do You Love - Juicy Lucy (NL, Vertigo 6059 001, 1970)

6. Over The Hills And Far Away - Led Zeppelin (NL, Atlantic ATL 10328, 1973)

7. The Thrill Is Gone - B.B. King (NL, Stateside 5C 006-91097 M, 1970)

8. Celluloid Heroes - The Kinks (UK, RCA Victor RCA 2299, 1972)

9. Sufferer - The Kingstonians (NL, Negram NG-167, 1970)

10. Run For Home - Lindisfarne (NL, Mercury 6007 177, 1978)

11. Big Seven - Judge Dread (UK, Big Shot BI-613, 1972)

12. Planet Of Love - Lemming (NL, Polydor 2050 370, 1975)

We beginnen op eigen bodem met de rockband Lemming. Dat heeft in 1973 en 1974 enig succes met de singles 'Father John' en 'Lucifera' en verdwijnt dan langzaam van het toneel. Toch zal de groep tot in de jaren tachtig actief blijven en is 'I'll Take You Back' uit 1981 nog een echte favoriet voor mij. Ten tijde van 'Planet Of Love' is Lemming de gimmicks ontstegen en blijft compromisloze stevige rock over, een beetje in de stijl van de Engelse Sweet dus met de nog altijd aanwezige glam. Ik koop deze van Lemmin in 1991 bij Sunrise en dat is rond dezelfde tijd als wanneer ik 'Big Eight' van Judge Dread koop voor een gulden. 'Big Six' komt ook al eens bij me wonen, maar het is pas eind 1997 als ik meer over Judge Dread leer kennen. Als ik net in York ben gearriveerd, zie ik dat de man die avond optreedt in Leeds. Het zal één van zijn laatste optredens zijn geweest want kort daarop overlijdt Judge Dread. In Mossley kom ik vervolgens 'Big Six' en 'Big Seven' tegen op het Big Shot-label. 'Big Seven' moest ooit vijf pond hebben gekost in Mossley. Dat staat op de prijssticker van Mayer Hardware. Het vermeldt het oude adres waar Chris, een bestuurslid van de Emmaus in Mossley, zijn winkel heeft gehad. 'Big Six' is als Engelse Big Shot al een tijd zoek, de Nederlandse Trojan heb ik intussen wel. Ik ben nog op zoek naar 'Up With The Cock', maar vooralsnog is 'Big Seven' mijn favoriet van de Judge Dread-singles. Ik 'mis' nog altijd een hoop platen en 'Lady Eleanor' van Lindisfarne is daar eentje van. Het is overigens de Engelse Old Gold en misschien moest ik mezelf nog eens trakteren op de originele persing. Tegenwoordig heb ik 'Run For Home' tweemaal in de bak staan. De Nederlandse met fotohoes, hier gebruikt, en de Engelse persing. De laatste draai ik over het algemeen het meest.

Begin 1993 zoek ik bij Klaas van Golden Years een partijtje uit dat hij zojuist heeft overgenomen. De singles zijn allemaal ex-jukebox en een 'mixed bag'. Ik ben wel geïnteresseerd in een Negram-single van The Kingstonians. Thuis gekomen blijkt het Jamaicaanse reggae te zijn. Helaas is de plaat ernstig krom getrokken, maar wil desondanks nog wel draaien. Een paar jaar later tref ik dezelfde single met fotohoes voor vijftig cent bij de kringloop in Steenwijk. Ik weet echter pas sinds een paar jaar van de waarde van de plaat dankzij mijn Schotse maat Baz. Hij noemt opeens idiote bedragen in de chatroom als ik de plaat draai. Ik heb hem de oude beloofd, voor nop natuurlijk! Met fotohoes is het ding al gauw een paar honderd waard onder verzamelaars en dj's van klassieke reggae. Ik kies hier voor de b-kant welke op Jamaica ook als aparte single is verschenen. Deze Engelse persing van The Kinks heeft betere tijden gekend. Voordat ik een single ga toevoegen aan mijn winkelmandje op Discogs, moet ik eerst even afwachten hoe het gaat met de Engelse bestellingen. Vanaf 1 juli zal ook invoerbelasting moeten worden betaald over producten van minder dan 22 euro. Afgelopen dinsdag heb ik van negen tot elf 'Tuesday Night Music Club' gedaan omdat mijn Engelse collega voetbal wil kijken. Om elf uur neemt een Amerikaanse collega over met zijn bluesshow. Geen kwaad woord over Four en zijn show, maar na een uurtje ben ik de blues helemaal zat. Als je me op dat moment met één plaatje blij kon maken, dan zou het 'The Thrill Is Gone' van B.B. King moeten zijn. Wat een opname!

Ik heb keuze uit 'Bron-Y-Aur Stomp', 'Immigrant Song' en 'Over The Hills And Far Away' en kies dan voor de laatste. Als ik echter op 33 toeren moet kiezen, dan zou ik eerder voor 'Led Zeppelin III' dan 'The Houses Of The Holy' gaan. Elpees doen echter niet mee in de 'Verzamelwoede' en dus zet ik deze van Led Zep op nummer zes in de top twaalf. 'Sappig Loesje'. Dat is de titel van het allereerste bericht op Soul-xotica op 2 maart 2010. Ik zit dan te ontbijten en luister intussen naar singles uit de bak die ik recent heb mee gehad naar een optreden. 'Er zijn dagen dat ik me als 'Who Do You Love' voel'. Deze dagen zijn elf jaar later nog altijd aanwezig. Gelukkig maar! Met Lemming hebben we Nederland al gehad, maar vooruit: Ik kan niet om Kayak heen. Over een paar weken of maanden zal ik dit uitleggen in 'Van het concert des levens'. Ik werk in de eerste maanden van 1995 een korte tijd als conciërge op een basisschool. Een van de onderwijzers kom ik een paar maanden later tegen als ik net een hoop van zijn oude singles heb gekocht op de plaatselijke rommelmarkt. Daar zit ook deze van Kayak tussen. Het is opnieuw weer de aanwezigheid van de mellotron dat mijn hart doet smelten bij dit nummer.

Ik kijk mezelf strak aan in de spiegel. 'We zetten King Crimson ditmaal niet op 1'. Ik vind het erg streng van mezelf, maar vooruit... het is nog de enige redactievergadering die ik erop na hou. Ja, King Crimson is een jaar geleden al nummer 1 geweest in de Gele Bak Top 100 en heeft inmiddels de bijbelstatus in de collectie. Oh, dat is een goede! Ik kan straks wellicht ook in Steenwijk kijken voor een broekriem. Deze heb ik in oktober 2019 eveneens nodig als ik de kringloop binnenstap. Ik vind geen riem, maar wel deze van King Crimson. Beter zelfs! In deze kringloop hebben ze eerder dat jaar een hele hoop platen weggekieperd of in één keer verkocht. Gelukkig ben ik op tijd geweest met D.C. LaRue. Welnu, hier hebben we een lastige...? 'Face Of Love', oorspronkelijk een b-kant, klinkt als 'Oh Baby' van Wayne Miran & The Rush Release uit de Blauwe Bak. Het is té 'left field' voor disco en toch heeft het iets. Ik loop hier al jaren bij te twijfelen of ik deze niet in de Blauwe Bak moet zetten, maar vooralsnog staat het in de jaren zeventig. Het is in 1977 echter zo'n grote discotheken-hit gebleken dat het zelfs even in de vaderlandse Top 40 heeft gestaan.

Bij de nummer 1 heb ik het wederom moeilijk. Niet dat King Crimson nog een rol speelt, maar ik moet een keuze maken tussen twee grote favorieten van Gordon Lightfoot. 'If You Could Read My Mind' reken ik tot één van mijn meest favoriete platen aller tijden en eigenlijk maakt het niet uit in welke uitvoering. Zelfs de disco-versie van Viola Wills smaakt me erg goed. Het wordt uiteindelijk toch 'Sundown', maar ik vind ze beide eigenlijk even goed. Bovendien heb ik de laatste in een fotohoesje en dat staat wel zo leuk op de foto?

vrijdag 25 juni 2021

Blauwe Bak Veteranen deel 70


Van eens in de zoveel tijd naar vaste prik en weer terug naar eens in de zoveel tijd. Dat is de progressie welke de Blauwe Bak Veteranen heeft doorgemaakt. Ik begin in 2019 aanvankelijk met het registreren van de allervroegste platen uit de Blauwe Bak en eerst is het de bedoeling om uitsluitend de jaren negentig te behandelen. Of misschien de aanloop naar de eerste Blauwe Bak in 2007. Of de magische grens van 2009. Of wellicht tot begin 2012 als ik 'serieus' begin met het bouwen van een verzameling Northern Soul. Inmiddels zijn we bij het zeventigste deel en met nog velen in het vooruitzicht. Ik begin de rubriek met twee koffers, drie reserve-bakken en de gospel-koffer. Inmiddels zijn het er drie koffers. Het is omdat ze de laatste keer niet voorradig waren maar anders had ik nu vier koffers gehad. Een eventuele vierde koffer is alweer voor driekwart gevuld. In de 'Blauwe Bak Veteranen' ben ik blijven steken in oktober 2016. De zondagmiddag dat ik met de Pioneer op en neer naar Zwolle fiets voor een platenbeurs in café De Singel. Dan resteren nu nog vijftien singles voor 2016 en die besluit ik maar in één bericht te stoppen.

Het jaar 2016 is in alle opzichten 'magisch' geweest. Ik verhuis dit jaar van Nijeveen naar Uffelte. De Pioneer komt in mijn leven. Op de radio wissel ik 'Floorfillers' in voor 'Afterglow'. Ofwel: Dat is dan weer precies vijf jaar geleden. Maar net als 2009, in zekere zin ook een 'magisch jaar', zijn de randjes van 2016 minder vers als dat ik ze zou willen hebben. Totdat ik het huis in Uffelte ga bezichtigen in maart is 2016 nog niet veel soeps geweest. In de laatste weken van 2016 komt een einde aan mijn financiële rijkdom van dat jaar. Geld maakt niet gelukkig, maar het kan verrekt handig zijn als je Bourgondisch leeft en ook graag een stapel nieuwe platen wil hebben op zijn tijd. Het begint al in september als de woningstichting besluit dat ze toch nog een wc-blok in rekening moeten brengen van Nijeveen. Er is in de maanden daarvoor veelvuldig contact geweest hierover. Bij de sleuteloverdracht heb ik ermee ingestemd dat dit van het restant van de verhuispremie zou worden ingehouden. Toen ik in juni opeens toch nog geld kreeg van de woningbouw en geen melding zag over een wc, heb ik opnieuw gebeld. Nee, het is niet nodig geweest. Vervolgens krijg ik in september herinneringen en aanmaningen om te betalen voor een gouden wc-pot met een wc-bril uit Swarovski kristallen. Na vele boze telefoontjes erkent de woningstichting haar fout en wordt nooit meer gesproken over de rekening.

Een ander pijnpuntje is de Voordeelurenkaart van de trein. Deze heb ik in juli 2016 opgezegd omdat ik té weinig gebruik meer maak van de trein om tot winst te komen. Dat is overigens al een paar jaar zo. Vanuit Steenwijk ga ik zeer regelmatig naar Zwolle of Leeuwarden met de trein. In Nijeveen moet ik eerst alweer naar Meppel voordat ik in de trein zit en in Uffelte is het geldverspilling geworden. Qua geldigheid loopt mijn kaart binnenkort af en eigenlijk zou ik een nieuwe kaart moeten hebben. NS wil het op de officiële manier hebben en zo krijg ik voor twee weken een nieuwe Voordeelurenkaart. Ik lees niet alle informatie door en ik zou wensen dat ik dit wel had gedaan. Als ik in september 2016 naar mijn zus op de verjaardag ga, check in in met de Voordeelurenkaart. Ik ga er vanuit dat dit nu niet meer 40 procent korting zal geven? Dat blijkt het wel te doen en de NS staat meteen klaar om het abonnementsgeld af te schrijven van mijn rekening. Je krijgt er een punthoofd van, gelukkig wordt het bij mij nog verhuld door een weelderige bos haar. Het veroorzaakt ook een stagnatie in de overige betalingen en dus ga ik al snel weer 'slepen' met huur en de nutsbedrijven. Op dit moment, juni 2021, lig ik weer keurig op schema met alle bedrijven, maar daar zijn een paar pittige maanden overheen gegaan. In de maanden januari, februari en maart 2017 heb ik niet eens geld om platen te kopen!

907. Keep Holding On-Ace Spectrum (US, Atlantic, 1975)
908. I Need To Be Loved-Fontella Bass (UK, Mojo, 1972)
909. I Can't Stop Dancing-Archie Bell & The Drells (US, Atlantic, 1968)
910. High Stepper-Jerry Butler (US, Mercury, 1974)
911. I'd Be A Millionaire-David (US, Scorpio, 1975)
912. Love Came-Ronnie Limar (US, BRC, 1975)

Op 15 november 2016 reken ik voorlopig de laatste singles af bij Mark. De volgende keer dat het gaat gebeuren zal pas in april 2017 worden. Anno 2021 verwacht ik het volgende maand te doen, temeer omdat er opnieuw weer enkele 'knallers' op het menu staan waarmee ik niet langer wil wachten. Alle zes singles staan in de koffers, hoewel Archie Bell al meerdere malen is verhuisd tussen reserve-Blauwe Bak en koffers. Het liedje van Ace Spectrum is vooral gewild bij collega-verzamelaars in de cover-versie van de Nederlandse Billy Jones. Dat plaatje doet al wilde prijzen bij de Engelsen. Het schijnt 'exclusiever' te zijn in Engeland, maar eigenlijk vind ik Ace Spectrum gewoon leuker. 'Love Came' blijkt een groeibriljant. De plaat raakt eind 2016 eerst ondergesneeuwd en het is tot een ontbijtje op een vrijdagmorgen in maart 2017. Ik ben me aan het voorbereiden om de fiets naar Steenwijk te gaan voor de post, als ik de morgen begin met een paar schijfjes vinyl. Dan besluit ik ook Ronnie Limar eens een kans te geven en warempel... dat zal in 2017 nog een hele grote hit worden!

913. Baby Don't Get Hooked On Me-The Mandells (US, Trans World Sound, 1973)
914. Mr. And Mrs. Untrue-Mighty Sam (UK, Hit & Run, 1972, re: 1978)
915. I'm Losing-The Notations (US, Gemigo, 1975)
916. All I Need Is You Tonight-Arthur Prysock (US, Old Town, 1976)
917. When There's No Such Thing As Love-Lenny Welch (UK, Mainstream, 1974)
918. I Found What I Wanted-Mary Wells (US, Reprise, 1974)

Alleen Mighty Sam staat nog altijd in de reserve-Blauwe Bak. Dat moet nog eens worden hersteld. Ik noem de platen bij de favoriete kanten en soms is dat de b-kant. In geval van The Notations is 'Think Before You Stop' de meest succesvolle kant, maar ik geef de voorkeur aan de midtempo-keerzijde. The Mandells heeft ook een zeer aardige keerzijde, maar het schijnt dat ik 'Hooked' de laatste keer heb gedraaid. Dat kan met het overlijden van Mac Davis zijn geweest, ergens vorig jaar of het jaar ervoor.

919. Let The Good TImes Roll-Joe Simon (US, Spring, 1976)
920. Do It Again-Lady Wray (US, Big Crown, 2016)
921. Love Me Like You Mean It-Percy Sledge (NL, Atlantic, 1966)

De Tafel is ook vaak voorbij gekomen in deze rubriek en ook dat loopt op zijn einde. Ik zal in januari nog één keer terugkeren, maar de platen bereiken niet de Blauwe Bak. En het zijn de laatste singles voor ruim drie maanden. Alleen Albert weet me in maart nog te verblijden met een aantal schijven vers vinyl. Joe Simon schaf ik aan bij De Tafel en wel op 18 november. Drie dagen later besef ik me dat ik té lang heb lopen uitstellen met een belangwekkende release uit de afgelopen zomer. Ik bestel nog snel 'Do It Again' en het is net op tijd voor opname in de Blauwe Bak Top 100 van 2016. Op 12 december ga ik 's middags langs de 'oude' kringloopwinkel in Meppel en vind daar dit prachtige exemplaar van Percy Sledge. Het is 'gewoon' de originele Nederlandse persing van 'When A Man Loves A Woman', maar ik kies direct voor de uptempo keerzijde. Het staat daarmee wel in de reserve-Blauwe Bak, maar dat mag de pret niet drukken. Tussen 12 december 2016 en 22 april 2017 valt een gapend gat. Ik zit eraan te denken om een paar oudere platen terug te zetten in de Blauwe Bak en die dan in de volgende aflevering te doen. Zo zou 'Peanut Duck' van Marsha Gee in de Ere-Blauwe Bak moeten in plaats van de jaren zestig en zo zijn er nog een paar.

woensdag 23 juni 2021

Het zilveren goud: juni 1996 deel III


In de eerste aflevering van deze maand merk ik op dat ik Splodgenessabounds pas jaren later heb gekocht en daardoor verdwijnt eentje van de lijst. Dat maakt dat ik op dit moment nog elf in plaats van twaalf platen over heb en eigenlijk komt het dus wel goed uit om ze samen te vatten in één bericht. Nogmaals: Voor de singles zelf maakt het niet zoveel uit. Ik heb deze vaak al jaren vóór 1996 gekocht. Het plezier om terug te gaan in de tijd is de voornaamste motivatie om zoveel mogelijk wekelijks 'Het zilveren goud' te doen, maar qua vinylsingles is het erg rustig in deze zomer. Alleen in augustus kom ik een aflevering tekort aan de nieuwe aanwinsten van die maand. Vandaag mag ik dan voor het eerst schrijven over 'Het grote nieuws' van juni 1996, iets dat in de volgende maanden een vervolg zal krijgen. De woensdag voor Hemelvaartsdag is de praktijkopleiding tot jachtschilder definitief afgelopen en wacht ik geduldig op het volgende dat de stichting Banenpool en JWG voor me in petto heeft. Ik word intussen op de hoogte gehouden. Niet in detail, maar wel dat er 'iets moois' op handen is. Het is in de tweede helft van juni dat ik op gesprek moet komen bij mijn consulent en ze mij een gat in de lucht doet springen.

Het schilderen heeft niet het gewenste resultaat opgeleverd en omdat ik graag op meerdere paarden tegelijk wed, zet ik intussen de aanvraag voor de sociale werkvoorziening door. Het zal de nieuwe tijdelijke baan in het JWG zijn welke me in november 1997 doet besluiten het contract niet te aanvaarden en ontslag te nemen uit het JWG. Het verhaal begint in de eerste weken van 1992. Ik zit dan op het Kort Middelbaar Beroepsonderwijs (KMBO) dat vaak onterecht wordt aanbevolen als 'gemakkelijk alternatief'. Een vierjarige opleiding binnen twee jaar voltooien zonder de druk van leraren en vastgestelde toetsmomenten vergt van de deelnemer dat deze goed zelfstandig kan werken. Ik heb geen idee waarom ze me deze opleiding hebben aanbevolen want in 1991 heb ik zo nu en dan een schop onder de kont nodig. De leraar Nederlands is een oude hippie en ik toon hem graag hoeveel ik wel niet weet over de muziek uit zijn tijd. Daarnaast ziet hij ook talent in mijn schrijven en hij spoort me aan het eens te proberen bij de lokale krant. Zo verschijn ik op een vrijdagmorgen op de redactie van het Sneeker Nieuwsblad met een recensie van 'Nevermind', het album van Nirvana. Redacteur Cees legt uit dat dit geen nieuwswaarde heeft voor hen omdat het niet regio-gerelateerd is. Wél zoeken ze iemand die recensies wil schrijven over de concerten in Het Bolwerk. Zo begin ik in februari 1992 als muziekrecensent. Ik krijg een onkostenvergoeding van vijfentwintig gulden per gepubliceerde recensie. In het begin probeer ik nog zo zuinig mogelijk te zijn tijdens de concertbezoeken, later is de vijfentwintig gulden al niet meer genoeg om de avond te betalen.

Nu is mijn consulente op het idee gekomen om te vragen of ik voor een half jaar op de redactie van de Sneeker kan mee lopen. Tot mijn grote verrassing wordt het verzoek gehonoreerd. De eerste opdracht zal ik nooit vergeten. Een Sneker jongeman heeft een prijsvraag gewonnen voor een merk ijs en krijgt een scooter uitgereikt. Ik ga samen met Cees. Het is onhandig dat de winnaar van mijn leeftijd is, want op een vreemde manier vind ik het lastig om iemand van mijn leeftijd vragen te stellen. Later zal ik vooral senioren aan de tand voelen en uiteindelijk zal ik ook leren om leeftijdsgenoten te interviewen. Cees 'schrijft' nog het meeste van het bericht, maar vertrouwt me al bij de volgende opdracht. Op de redactie is het vooral de droge stof van politieberichten omzetten in aantrekkelijke berichten. Tegelijk proberen zo serieus te blijven totdat we de ingesloten Schot in het café hebben. Daarover volgende maand meer? Het kruisje is vorige maand uit mijn oor gevallen en de Philishave heeft een einde gemaakt aan de sik en andere baardgroei op mijn gezicht. In mijn vrije tijd mag ik hippie zijn, maar tijdens het werk zijn het overhemden en al dan niet met een stropdas.

Hoe lang is 25 jaar geleden? Er bestaat nog niet zoiets als een rookverbod op de werkplek. Onze sportjournalist kan niet tegen tabaksrook en als hij aanwezig is, rook ik mijn sjekkies in de drukkerij. Als hij afwezig is, gaat het raam open en kunnen we erop los dampen. In de zomer van 1996 vinden eveneens de Olympische Spelen plaats en de Nederlandse volleyballers winnen goud. Omdat daar enkele Sneker spelers bij zitten, moet dit op maandag nog in de krant komen. De collega's zetten de verhalen op een diskette en bellen een taxi. De taxi rijdt naar Leeuwarden met een diskette op de voorstoel en levert het af bij de drukkerij. Daar kunnen ze het uitprinten en toevoegen aan de krant. Zo lang is vijfentwintig jaar geleden!

2514 Little Drummer Boy-Ernie Englund (NL, CNR, 1963)
2515 Do Re Mi-Familie Kortekaas (NL, RCA Victor, 1966)
2516 Breakin' In A Brand New Broken Heart-Connie Francis (Denemarken, MGM, 1961)
2517 Wer Das Vergisst-Freddy (Duitsland, Polydor, 1957)
2518 Die Gitarre Und Das Meer-Freddy (Duitsland, Polydor, 1959)
2519 Allein Wie Du-Freddy (Duitsland, Polydor, 1963)
2520 Teenager Melody-Conny & Will Brandes (NL, HMV, 1958)
2521 Midi Midinette-Conny (Duitsland, Columbia, 1961)
2522 Zwei Kleine Italiener-Conny (Duitsland, Columbia, 1961)
2523 Mariandl-Conny (Duitsland, Columbia, 1961)
2524 Keine Angst, Ich Komme Wieder-Peter Fröhlich (Duitsland, Polydor, 1966)

Ernie Englund is een single die bij Sunrise vandaan komt. Een wilde gok voor een gulden als het eens kan en het blijkt een trompet te zijn. Connie Francis heb ik in 1992 of 1993 in Denemarken gekocht, maar ik zie dat ik de plaat ook in de Nederlandse uitdossing heb. Ik denk dat ik ergens een vergissing heb gemaakt? Conny staat onder haar achternaam Froboess in de bakken, bij Freddy laat ik zijn achternaam Quinn weg. De resterende Duitse singles heb ik eind 1993 van een dorpsgenoot gekregen, maar ik gun de platen geen plek in de kaartenbak. Zoals jullie op de foto kunnen zien, zijn enkele platen er ernstig aan toe en de kans dat ik ze ooit zou willen draaien is wel erg klein. Volgende maand trap ik af met een aantal singles die ik van een collega op de Sneeker heb gekregen. De rest van de maand zijn weer 'oudjes' als bovenstaande elf.

dinsdag 22 juni 2021

Week Spot: Eddie Holloway


Het is inmiddels traditie om in de eerste week van juli alle Week Spots uit het voorgaande jaar te draaien. Omdat het dit jaar anders zit met de weeknummers en ik klaar ben de 'UK 7" Collection' in 'The Vinyl Countdown' ga ik komende zaterdag beginnen met de terugblik op de Week Spots in 'Do The 45'. Het wordt een bomvolle show: Alle Week Spots van week 27 tot en met 53 in 2020 en de eerste 26 van 2021. Dit betekent ook dat ik vóór zaterdag een keuze moet maken voor de Week Spot van volgende week. Deze zal uit 1973 moeten komen, want dat wordt het centrale jaar in het eerste weekeinde van juli. Vanavond dus de laatste 'reguliere' Week Spot van dit seizoen, hoewel ik vast wel in staat ben om een paar recente Week Spots toe te voegen in de komende twee maanden. Het jaar 1970 heeft vorig jaar al eens centraal gestaan (toen met Joe Tex als Week Spot) en dus moet dit plaatje als eerste in aanmerking komen voor de Week Spot. Het is de plaat die ik minstens vijftien keer heb gedraaid in de afgelopen week en waarvan de andere kant ook niet te versmaden is. Ik kies voor de Week Spot echter toch voor 'I'm Standing By', mijn kennismaking met Eddie Holloway.

Dat is nog niet zo gek lang geleden! Het is woensdag 19 mei. Het is hondenweer geweest overdag en 's avonds maak ik een wandelingetje. Zodra ik het intro heb gehoord, ben ik vlug bereid en reserveer de plaat. Daar heb ik tot op de dag van heden geen spijt van gehad. De plaat doet sterk denken aan 'I Don't Want To Leave You' van Little Hooks. Dezelfde 'lo-fi' productie maar daardoor een ingebouwde charme die zijn weerga niet kent. Ik zou verwachten dat Sir Shambling wel aandacht heeft besteed aan Holloway, maar helaas. Ik kom zijn naam wel tegen op een zeer informatieve pagina over Southern Soul. Hier leer ik dat de beste man ons op 24 februari 2014 is ontvallen. De pagina gaat niet heel ver terug in de geschiedenis voor wat betreft Holloway. Het richt zich hoofdzakelijk op de cd's die de man in de jaren negentig en nieuwe eeuw heeft afgeleverd. Of hij geboren en getogen is in het zuiden? Dat vertelt de geschiedenis niet. We weten echter wel dat zijn muzikale loopbaan in Miami, Florida, is begonnen en dat heet niet echt zuidelijk te zijn.

Op de Gem-single uit 1970 krijgen de muzikanten geen credits, maar ik vermoed dat dit de formatie Three Guitars moet zijn. Three Guitars maakt enkele singles met vaak op de eerste kant een funky poging en een zeer 'diepe' keerzijde. Eddie krijgt een paar jaar later wel 'credits' op hun labels als hij mee doet op een plaatje. Het Gem-label uit Miami brengt slechts drie singles uit waarvan twee zéér in trek zijn bij met name funk-verzamelaars. Eddie Holloway is daarbij de 'underdog'. Je hoeft niet te verwachten om de plaat voor dubbeltjes of kwartjes te vinden, maar het hoeft ook niet zoveel te kosten als de gemiddelde plaat met deze opnamekwaliteit. 'I'm Standing By' gaat zijn moment nog beleven en ik help het lot graag een handje.

In zijn latere loopbaan gaat zijn stem steeds meer lijken op die van Roy C., als ik de fanpagina mag geloven. In 1970 is de stem al méér Southern dan wat gebruikelijk is voor Miami. Het is té donker en diep voor de latere 'Sunshine Soul' waarmee Miami zichzelf op de kaart zal zetten. Het is bovenal de productie dat de plaat 'maakt' voor mij. Geen idee of hier een interessant verhaaltje in zit, maar het hoort gewoon de Week Spot te zijn. Waarvan akte.

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 4


De échte nieuwe aanwinsten uit het afgelopen jaar staan al bijna een maand bijeen in een bak. Hieruit ga ik volgende week de Gele Bak Top 100 samenstellen. Een paar uitzonderingen daar gelaten, zijn het allemaal singles die ik nog niet in de verzameling heb. Waar ik een paar weken geleden nog heb gedacht dat het vooral een parade zal worden van de jaren zestig en zeventig, daar heb ik de afgelopen weken stevig inkopen gedaan voor wat betreft de jaren tachtig. Het wordt ongetwijfeld weer een 'mixed bag' zoals voorgaande jaren. Het einde van 'Verzamelwoede' gaat mooi tegelijk vallen met het begin van de Gele Bak Top 100 en dat heb ik maanden geleden niet eens zo gepland! Vandaag een blik in de vierde jaren zestig-bak. Het is een standaardpraatje dat dit eveneens de jaren vijftig bevat, maar doorgaans zien we daar niets van terug in de top twaalf. Vanavond wel eentje uit het decennium vóór de 'sixties'.

In september 2020 opent de bak met een Engelse deelnemer aan het Songfestival. Hoe ik dat zo uit mijn blote snotje weet? Omdat 'Say Wonderful Things' van Ronnie Carroll één van de allereerste singles in 'Raddraaien' is geweest. Ik vraag op Facebook om nummers en het is een muziekvriend die me op weg helpt bij deze van Ronnie Carroll. Ik heb het plaatje dan, in 2012, nog nimmer gedraaid! De hekkensluiter is een plaatje dat ik nog wel eens in De Buze heb gedraaid. Vaak als afsluiter van een baravond. Het gaat hem hier om 'Morgenstemming' van het Concertgebouworkest. Ik ken het beter als 'Morning Glory' uit 'Peer Gynt' van Edvard Grieg. Ik heb niet zo heel veel met de klassieke componisten, maar als het dan toch echt moet? Dan kies ik voor een 'underdog' als Grieg. In juni 2021 trapt de vierde jaren zestig-bak af met 'The Urge' van Freddy Cannon. Ronnie Carroll is dan de negende in deze bak. Het besluit met 'Zuiderzee Ballade' van Godert Van Colmjon & Jan Lemaire. Concertgebouworkest is nu de achtste in de vijfde jaren zestig-bak. Ik vermoed dat de laatste negen maanden nog eens een plaatje terug naar de Blauwe Bak is gegaan.

Ik schat in dat The Cats de winnaars zijn in de bak, maar laten we eens gaan tellen. De groepen en artiesten met drie of meer singles: The Cats (11), Chakachas (4), Champs (3), Ray Charles (6), Chubby Checker (4), Eddy Christiani (3), Lou Christie (4), Christophe (4), Petula Clark (8), Dave Clark Five (6), Coasters (3), Joe Cocker (3), Cocktail Trio (8) en Judy Collins (3). Ik ben reeds aan een nieuwe alinea begonnen en dus wil ik ze allemaal wel noemen. Artiesten en groepen met elk twee singles zijn de volgende: Johnny Cash, The Casuals, Chad & Jeremy, Chambers Brothers, Chicken Shack, Gigliola Cinquetti, Jimmy Cliff, Clique, Alma Cogan, Leonard Cohen, Dorothy Collins en Perry Como. De eenlingen zijn: Ronnie Carroll, Mel Carter, Alvin Cash, Tony Castillo Jr., Caterina & Silvio, Cats England, Caz, Adriano Celentano, Chantels, Jo Chapman, Sonny Charles, Checkmates Ltd., Cher, Cherokees, Don Cherry, Chicago, Chiffons, Chimes, Chordettes, Christian Chapel Choir, June Christie, Susan Christie, Christien Brothers, Lillian Clark, Classics, Jeffrey Clay, Judy Clay, Julien Clerc, Buzz Clifford, Coda's, C.O.D.'s, Nat King Cole, Jack Collier, Keanya Collins, Godert Van Colmjon, Colonel Bagshot, Colosseum, John Coltrane, Les Compagnons De La Chanson, Compton Brothers en het Concertgebouworkest. Hieruit mag ik de volgende top twaalf concluderen.

1. Traces - Classics IV (Denemarken, Liberty LIB 66352, 1969)

2. Jesamine - The Casuals (UK, Decca F 22784, 1968)

3. Why - The Cats (NL, Imperial IH 852, 1969)

4. She Sold Me Magic - Lou Christie (Frankrijk, Buddah BE 610053, 1969)

5. Sweet Talkin' Guy - The Chiffons (Zuid Afrika, Stateside 45-JSS 1095, 1966)

6. Delta Lady - Joe Cocker (NL, Stateside 5C 006-90609 M, 1969)

7. Maybe - The Chantels (US, End E-1005, 1957)

8. Distant Shores - Chad & Jeremy (NL, CBS 2279, 1966)

9. I'd Rather Go Blind - Chicken Shack (UK, Blue Horizon 57-3153, 1969)

10. Aline - Christophe (NL, Vogue AZ 1202, 1965)

11. Tell Him - Alma Cogan (NL, Columbia 45 DB 4965, 1963)

12. Time Has Come Today - The Chambers Brothers (UK, Direction 58-3671, 1968)

Ik begin meteen maar met een hoop verwarring. Op het label staat '1966' als bouwjaar, maar dat is klinkklare onzin. Waarschijnlijk de zuinigheid om een label weg te gooien en de Tippex was blijkbaar ook op. De plaat is in augustus 1968 in Engeland uitgebracht en CBS/Direction doet niet aan de Motown-gewoonte om de eerste publicatie van een nummer als leidraad te gebruiken. Dan zijn er vervolgens twee Engelse persingen. Een paar weken na de eerste verschijnt, met een ander catalogusnummer, een langere versie op single. Toch ben ik blij dat ik de korte heb want deze is het beste te genieten. Quasi-psychedelisch met een snoeiharde gitaar welke lijkt te zijn geïnspireerd door Jimi Hendrix en consorten. Zonder meer één van hun leukste platen, voor de rest riekt het nogal naar Three Dog Night enzovoorts. Ik heb er twee maanden geleden niet aan gedacht in 'Van het concert des levens', maar ik kan het nu net zo goed behandelen. Ik ben vernoemd naar mijn oom Gerrit. Als ik een meisje zou zijn geweest dan had de familie kunstgrepen moeten toepassen. De enige van de ouders die nog niet is vernoemd is oma Aaltje. Ze kunnen geen jongensnaam bedenken welke gelinkt kan worden aan Aaltje en dus valt de keuze op de vrijgezelle broer van mijn vader. Mijn vader zou vandaag trouwens 86 zijn geworden. De meisjesnamen liggen al wel klaar en dat wordt Alma of Alina. Welnu, op elf vinden we Alma Cogan en haar uitvoering van 'Tell Him'. Op tien vinden we 'Aline' van Christophe. En zo is de schade weer ingehaald! Ik weet niet of Chicken Shack is voorbij gekomen in de jaren zeventig-bak? Ik heb deze namelijk ook in de Nederlandse uitdossing zoals die in 1974 is verschenen.

Chad & Jeremy koop ik zeer vroeg in 1993. Het is de periode dat ik diverse baantjes heb via de uitzendbureaus en op een zeker moment ook een tijdje zonder werk zit. Het is de tijd dat ik probeer aan de slag te komen van de lokale omroep in Sneek. Uiteindelijk word ik doorverwezen naar de ziekenomroep. Deze ligt dan al vijf jaar stil en we gaan met een ploegje proberen het nog eenmaal nieuw leven in te blazen. Dat wordt uiteindelijk helemaal niets, maar ik maak wel een paar woensdagen plezier in de studio. Binnen de soul-verzameling heb ik al vaker een tijdje een bepaalde interesse gehad welke het uiteindelijk toch niet redt op de langere termijn. De 'girl groups' is daar eentje van en in dat kader haal ik deze van The Chantels uit Amerika. 1957 is echt een beetje té oud voor de soul-bakken, maar The Chantels wordt beschouwd als de moeder van het genre. Bovendien ken ik het nummer van de elpee '24 Happening Hits', waar deze lekker stoffig klinkt. Sommige singles raak je zo aan gehecht dat je de defecten op de koop toe neemt. Bij Joe Cocker is dat een hinderlijke kras vanaf het intro tot en met het eerste refrein. Het is een plaatje waar ik altijd goede luim van krijg. Bij The Chiffons ontdek ik net dat het een Zuid Afrikaanse persing is. Nog nooit eerder op gelet en vooral af gegaan op de Engelse Stateside-hoes. Het staat nog niet op 45cat maar deze zal ik binnenkort even toevoegen.

Het zal ongetwijfeld in het kader van 'Verzamelwoede' zijn geweest, maar volgens mij heb ik recent nog de datum gememoreerd op Soul-xotica. Maandag 4 mei 1992. Ik wil naar een winkeltje in Franeker dat op maandag dicht is. Ik vind wel een Expert met een voorraad 'new old stock' waaronder deze van Lou Christie. De volgende dag ga ik opnieuw naar deze plaats voor méér singles. Onderweg naar huis rook ik mijn eerste sigaret op de fiets. Ik ben tot dan toe gewend om (stiekem) sigaretjes te roken in 'T Hokje of Het Bolwerk. Roken op de fiets is een discipline die ik onder de knie moet krijgen. Vertraagde motoriek en zo... Voor de gezondheidsfreaks en mensen die het beste met me voor hebben: Ik zal het helaas onder de knie krijgen. Bij The Cats is het even lastig om een echte favoriet te kiezen en op het laatst gaat het tussen 'Lea' en 'Why'. 'Lea' voor de herinneringen en 'Why' voor de muziek. Ik kies voor de laatste. Wnat ook bij de single op de tweede plek is het puur muzikaal. 'Jesamine' woont sinds 1993 bij me in de verzameling, maar verder ruim dertig jaar in mijn hoofd. Het is zo'n plaatje waar ik nóóit genoeg van zal krijgen.

Bij de nummer één zit wel een herinnering. Ik heb in december 2000 mijn eerste minidisc-speler gekocht en moet nu schijfjes maken om te draaien. Ik besluit van iedere jaren zestig-act mijn favoriet uit te kiezen en die achtereen op minidisc te zetten. Omdat ik alleen 'Traces' heb, komt dit plaatje van Classics IV ook op de minidisc. Een paar weken later onderneem ik de 'monstertocht' en daarbij maak ik dankbaar gebruik van de minidiscs. Het is op de eerste zaterdagavond in Engeland. Ik ben onderweg tussen York en Leeds en de laatste stad wil maar niet dichterbij komen. De kilometerborden lopen te jokken. Nadat ik een pub naar de wc ben geweest en een paar drankjes nuttig, zet ik weer koers naar Leeds. Even later kijk ik vanaf een heuvel uit op Leeds en dat is het moment dat Classics IV op de minidisc voorbij komt. Ook merk ik dat de genuttigde cola uit mijn lichaam moet, want ook dat kleeft op een bepaalde manier aan de plaat. Enfin, de rest van de geschiedenis hebben jullie onlangs nog beknopt kunnen lezen. Voor het volledige verhaal verwijs ik jullie graag naar 2011.

maandag 21 juni 2021

Verzamelwoede: Jaren 80 bak 9


Het fietsavontuur van gisteren is als extraatje toegevoegd. Aanvankelijk is het de bedoeling om 'Het zilveren goud' en twee afleveringen 'Verzamelwoede' te doen. Qua singles maakt het niet zoveel verschil wanneer ik 'Het zilveren goud' doe. Het zijn immers allemaal plaatjes die ik vóór juni 1996 heb gekocht en gekregen. Met name in september en oktober gaan er nog heel volgen in deze serie. Op het gebied van de verhaaltjes heb ik natuurlijk nog 'het grote nieuws' en dat ga ik woensdag met jullie delen en wellicht twaalf singles in plaats van de gebruikelijke zes. Het 'grote nieuws' krijgt in juli en de maanden erop een vervolg. Nu ben ik opeens van plan om tweemaal een 'Verzamelwoede' aan jullie te presenteren. Volgend weekend dan de laatste twee afleveringen en dan kan ik gaan kijken naar de titels die niet in deze ronde aan bod zijn gekomen middels de Gele Bak Top 100. Ook daar moet ik nog even over nadenken voor wat betreft de planning van de berichten. Nu dan eerst de op een na laatste van de jaren tachtig-bakken en uiteraard bevat deze eveneens de jaren negentig en later.

De negende begint in september 2020 met 'Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen' van Danny De Munk. Een plaatje dat ik ooit moet hebben gekregen, want ik kan me niet voorstellen dat ik hier ooit een gulden of een euro voor uit mijn broekzak heb getoverd. De bak wordt afgesloten met de live-versie van 'Are You Lonesome Tonight'  van Elvis Presley. Uiteraard is dit een oudere opname. Het is de legendarische opname waarbij hij zingt 'When you gaze at your bald head and wish you had hair' en dan in een ooghoek iemand met een kale kop ziet zitten. De narcotische middelen zullen debet zijn aan de reden waarom hij in een lachstuip raakt. De single is in 1981 een hit en dat is de reden dat het in de jaren tachtig-bak staat. In juni 2021 begint de bak nog net een slag erger. Ik ben in 1990 op een rommelmarkt en kan alleen een bepaalde plaat bemachtigen als ik alle singles koop. Het bevat verschillende exemplaren van 'Het Knakworstenlied' van Albert Mol. Hoewel ik de meeste heb gemold in die tijd staat er nog eentje in de negende jaren tachtig-bak. Danny De Munk staat inmiddels op een 27e plek. 'Jij Daar!' van Petra & Co. is nu de laatste in de negende en is Elvis opgeschoven naar de 31e plek in de tiende jaren tachtig-bak. Artiesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: The Nits (3), The No-Goods (3), Normaal (3), Sinead O'Connor (4), Odyssey (4), Orchestral Manoeuvres In The Dark (6), Robert Palmer (3), Pet Shop Boys (6), Tom Petty (3) en Pointer Sisters (3). Een top twaalf zou er op dit moment als volgt moeten uitzien.

1. Rooms On Fire - Stevie Nicks (EEG, EMI 006-20 3352 7, 1989)

2. The Train - The Nits (NL, CBS 654636 7, 1988)

3. This World Of Water - New Musik (NL, GTO GT268, 1980)

4. Attention To Me - The Nolans (NL, Epic EPC 9571, 1980)

5. What Have I Done To Deserve This - Pet Ship Boys & Dusty Springfield (EEG, Parlophone 1C 016 20 2000 7, 1987)

6. Dirty Work - Poison Girls (UK, Crass Records 421984/8, 1980)

7. The Days That Never Come - The No-Goods (NL, Kuriosa KUUR-001, 2002)

8. My Funny Valentine - Nico (UK, Beggars Banquet BEG 39, 1985)

9. A Face In The Crowd - Tom Petty (Duitsland, MCA 2292 57287 7, 1989)

10. Troy - Sinead O'Connor (Duitsland, Chrysalis/Ensign 109 634, 1987)

11. Johnny And Mary - Robert Palmer (NL, Island 102 243, 1980)

12. Maid Of Orleans - Orchestral Manoeuvres In The Dark (NL, Dindisc 103 894, 1981)

Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten, heb ik een sterke band met The Moody Blues. Buiten dat ik ben groot gebracht met de ska van Madness en de hits uit de platenkoffers van mijn broers en zus is 'Nights In White Satin' in 1986 de sleutel naar het verleden. Een tijd die ik niet bewust, of zelfs onbewust, heb meegemaakt, maar waar opeens al mijn interesse naar uit gaat. De kennismaking met 'Nights' is niet de eerste keer dat ik het hoor, maar de eerste keer dat het me opvalt. Ik ben meteen gefascineerd vanwege het aparte orkest-geluid. Het blijkt de mellotron te zijn: Een voorloper van de synthesizer welke in de midden jaren zestig reeds antiek is als Mike Pinder van The Moody Blues eentje op de kop tikt. Het mechanische geluid van de versnelde en vertraagde banden met de vaak staccato overgangen. Dat is wat ik zo fijn vind aan de mellotron. Het instrument is ook prominent aanwezig op 'Maid Of Orleans' en dat is de reden waarom het in de top twaalf mag. De Nederlandse hoesjesmaker kijkt vol trots naar het ontwerp dat hij heeft gemaakt. De fraaie foto van Roobert Palmer met 'John And Mary' in rode letters. Dan krijgt hij te horen dat de titel eigenlijk 'Johnny And Mary' is. Met het gekozen lettertype en gepaste afstand tussen de letters eindigt de 'y' precies in de microfoonstandaard. En zo zit 'Johnny And Mary' verpakt in een hoesje dat melding maakt van 'John And Mary'. Ik heb gemengde gevoelens bij de jaren tachtig en weinig goede herinneringen aan de schooltijd. 'Troy' van Sinead O'Connor is zo'n plaatje dat me terugneemt naar de eerste maanden van de brugklas. Een tijd waarin ik me erg eenzaam voel. Ik leer 'Troy' dus pas op latere leeftijd waarderen, maar nog altijd geeft dit het 'koude' gevoel van 1987/88 weer.

Ik zit in 1990 tot over mijn oren in de jaren zestig en zeventig en het merendeel van wat ik op de radio hoor, kan me niet bekoren. Deze schade haal ik dertig jaar later in. Tom Petty is al een 'oudje' als deze eindelijk in de hitparade komt. In 1989 bereikt het niet de mainstream radio en 'Free Fallin' geeft in 1990 een eerste zetje voor Tom Petty. Dan ziet de platenmaatschappij opeens brood erin om 'A Face In The Crowd' opnieuw uit te brengen. Hoewel het geen grote hit zal worden, zal ik de plaat niet tegen komen in de rijksdaalder-bak van V&D of Looper, maar koop ik de plaat in oktober 1992 over van het Sneker café De Koopermolen. De 'L' op het hoesje verraadt dat de plaat zijn carrière is begonnen in de Ludabar. De kennismaking met 'My Funny Valentine' van Nico past bij het verhaal over de muskusrat van vorige week. Het is op de tweede dag van het avontuur als ik de blaren op mijn voeten loop van De Bilt via Utrecht en Nieuwegein naar Vianen. Ik zet een cassettebandje op dat ik een paar weken eerder op de fancy fair heb gekocht. Het zijn 'eigen opnames' van elpees en allemaal in de hoek van Velvet Underground. Als 'My Funny Valentine' begint, vermoed ik dat de batterijen van de walkman bijna leeg zijn. Ik gooi de oude weg en plaats nieuwe batterijen. Weer hetzelfde geluid. Zou ik dan een paar lege batterijen terug in het pakje hebben gestopt? Ik koop nieuwe bij een tankstation en weer de traag lopende walkman. Even een andere cassette proberen en deze draait op correcte snelheid. Nico's stem is flink gezakt in 1985 en de monotone begeleiding maakt dat het klinkt alsof de batterijen van de walkman leeg zijn. De single koop ik een paar jaar later op één van mijn vroegste Ebay-avonturen. De Nederpop is ook in deze top twaalf goed vertegenwoordigd! Ik begin eerst erg lokaal met The No-Goods. Twee jongemannen uit Meppel met een fascinatie voor jaren zestig en garagerock. Samen sleutelen ze een EP in elkaar welke de geuzennaam 'de rommelhok-EP' zal krijgen. Peter bespeelt zowel de basgitaar als de drums terwijl Mark alle gitaarpartijen en zang voor zijn rekening neemt. Het geheel wordt in een blender gestopt en het resultaat is een zéér mono klinkend plaatje. 'The Days That Never Come' is vanaf dag 1 dat ik de EP 'ontdek' de ultieme favoriet en is dat nog steeds. Geen idee of The No-Goods nog bestaan, de mannen zijn nog wel altijd actief met allerhande retro-bands.

In 'Van het concert des levens' heb ik het over de punker gehad die ik eigenlijk nooit ben geweest. Punk moet het liefste a-politiek zijn en het moet vooral schuren. Ik leer Crass pas omstreeks 2005 kennen en ben meteen 'fan'. Het is pure noise met liedjes hoewel de liedjesstructuren soms moeilijk te vinden zijn. Het Crass-label biedt tevens onderdak aan geestverwante groepen en artiesten. Poison Girls is al ietsje meer politiek getint en dan vooral in feministisch opzicht. Het wordt pas tegendraads als blijkt dat feminist Vi Subversa hetero is, getrouwd is geweest en kinderen heeft. Alles waar feministen doorgaans niets van willen weten. 'All Systems Go' is de subtitel van de single en het bevat twee tracks: 'Promenade Immortelle' en 'Dirty Work'. Het laatste nummer is een lekker bijtende tirade naar het mannelijk geslacht en de schreeuw van de feministen. Mooie muziek? Welnee! Kunst mag soms ook pijn doen. In juli 1987 stapt mijn zus in het huwelijksbootje en verlaat het ouderlijk huis. Daarmee komt een slaapkamer beschikbaar en besluit de familie tot een reorganisatie. Het betekent dat ik de ouderlijke slaapkamer voor mezelf krijg. Mijn broer gaat naar het kamertje van zus en onze ouders naar de oude gezamenlijke kamer van mijn broer en ik. Op de zaterdag van de interne verhuizing is 'What Have I Done To Deserve This' de Favorietschijf van de NCRV. Ik sta ook aan de vooravond van mijn loopbaan in het voortgezet onderwijs en dus voelt alles lekker fris aan als een nieuw begin. Dat gevoel krijg ik nog altijd bij het horen van deze plaat. The Nolans neemt me mee terug naar mijn kindertijd. Ik ben een jaar of vijf als 'Attention To Me' op de hitparade staat en veel in huize Louwsma is te horen. Geen idee of iemand in het gezin de single heeft, maar ik ben erg in mijn nopjes met de plaat.

Ik heb recent Jacques nog eens genoemd? Misschien in combinatie met 'Rendezvous 6:02' van UK of de opmerking dat Nederlandse Chrysalis-singles last hebben van 'cue burn'? Ik leer 'This World Of Water' eveneens waarderen dankzij de technicus van de lokale omroep in Sneek. De lokale omroep waar ik dolgraag aan de slag wil met een gouwe ouwe-programma maar dat nooit zal gebeuren. Het kost me de nodige zweetdruppels om de single op vinyl te bemachtigen. Het is weer dezelfde tijd als met Sinead O'Connor. De winters van 1987/88 en 1988/89 zijn gevallen waar ik geen warm gevoel bij krijg. The Nits heeft een soort van routine ontwikkeld om hun albums in het najaar uit te brengen en het is dus ook hartje winter als 'The Train' voor het eerst hoor. Ik mag het nummer meteen, zoals vaker bij platen van The Nits het geval is, en herinner me de plaat nog goed als ik hem in 1994 in Heerenveen tref. Het is bij de overdekte en permanente vlooienmarkt aan de Gedempte Molenwijk en deze single moet twee gulden kosten. Ik heb wel mindere dingen gekocht voor dat geld!

Muziek hoeft niet altijd perfect te zijn zoals jullie kunnen zien bij Poison Girls. Perfectie kan namelijk ook omslaan in erg vervelende en voorspellende muziek. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het album niet meer kunnen horen, maar voor mij is 'Rumours' van Fleetwood Mac misschien wel de meest perfecte pop-plaat ooit gemaakt. Ieder kraakje en piepje op de plaat is zorgvuldig voorbereid en gearrangeerd. Er is niets dat aan het toeval wordt overgelaten. En dan hebben we nog de stem van Steviee Nicks. 'Rooms On Fire' is eveneens een plaat waarbij de toevalligheid de grote afwezige is geweest. Een messcherpe productie en een feest voor de oren, omdat in iedere seconde wel iets valt te beleven. De perfectie van 'Rooms On Fire' maakt dat dit plaatje de lijst mag aanvoeren.

Diagonaal zeven letters: Zondag 20 juni


Het Wilhelmus blaas ik er nog net niet op, maar duidelijk is dat ik nieuwe coils nodig heb voor de elektronische sigaret. Ik heb het geplande reisje naar Steenwijk eindeloos uitgesteld waardoor wederom afstel is gekomen. Dan is het zondagmiddag en ik weet niet zeker of ik nog twee dagen kan volhouden met deze coil. Morgen, maandag, hoef ik in ieder geval niet te fietsen met het oog op de verwachte neerslagkansen. De winkels waren altijd op de laatste zondag van de maand open in Steenwijk, maar dat is niet aan de orde. Er zit niets anders op dan 'even' naar Meppel te fietsen. Uiteraard met muziek want ik luister onderweg naar de show die ik de vorige avond heb gedaan. Dat is extra genieten omdat ik de nieuwe naalden heb geïnstalleerd en, ja, daar was ik uiteindelijk toch wel aan toe. Het idee is aanvankelijk om rechttoe rechtaan naar Meppel te fietsen en weer terug, maar bij het verlaten van Uffelte ga ik 'anders' fietsen. Het zal uiteindelijk weer een fraaie rondrit worden.

Hoewel ik me kan voorstellen dat iemand uit de randstad het prachtig zal vinden, is het eerste stuk Drentse Hoofdvaart tussen Meppel en Dieverbrug erg saai. Ik steek dan ook de weg over en plan om over Ruinerwold naar Meppel te gaan. Ik heb niet naar de windrichting gekeken, maar op de Anserweg/Madenweg heb ik al het gevoel dat ik wind in de rug heb. Normaal gesproken sla ik linksaf de Dr. Larijweg op, maar kies om ditmaal door te fietsen tot Westeinde. Ergens heb ik het verlangen om aan de overkant van de weg te komen, maar de eerstvolgende mogelijkheid is pas in Westeinde zélf. Ik fiets richting Weerwille zoals ik dat een paar weken geleden heb gedaan op zaterdagmiddag. Nu fiets ik door tot Weerwille en sla dan rechtsaf naar Berghuizen. Ik wil eigenlijk nog verder de rimboe in en de verkeersweg van Meppel naar Hoogeveen oversteken. In Berghuizen sla ik linksaf en steek de weg over. Ik verwacht nu halverwege Broekhuizen uit te komen en heb de klinkerweg in gedachten die zal overgaan in de Oosterboerweg. Eigenlijk kan de klinkerweg me worden gestolen en ik ben allerminst rouwig als ik uitkom bij de brug van Rogat. Nu is het een kwestie van het kanaal volgen tot De Wetering. Het is al half acht geweest als ik door de Oosterboer fiets. Tot mijn verrassing is de Albert Heijn nog open en dat komt goed uit: Behalve brood is ook mijn koffie bijna op en dus haal ik deze eerst plus een hapje en drankje voor onderweg. Verder door de Oosterboer en dan naar het benzinestation welke sinds jaar en dag mijn favoriete dampvloeistofjes besteld. Ik verlaat de zaak met drie nieuwe coils en zes flesjes vloeistof.

De muziek zeurt lekker door in mijn oren en eigenlijk heb ik nog wel energie over. Ook nu hik ik op tegen het 'saaie' stuk langs rijksweg en Hoofdvaart en ga richting Nijeveen. Daar heb ik een goed deel van de reis al in mijn achterhoofd en via Nijeveense Bovenboer beweeg ik me langzaam in de richting van Steenwijk. In Havelterberg het fietstunneltje door en meteen bij het eerste bankje mijn laatste beker ijskoffie en broodje nuttigen. Dan begin ik aan de klim van de Havelterberg en daal af naar Darp. Hoewel het al later begint te worden, heb ik nog altijd wel zin in een extra blokje om. Achter Darp fiets ik het stukje dat met name de afgelopen weken favoriet is geworden. Een prachtig glooiend fietspad dat uitkomt bij het theehuis aan de Van Helomaweg. Daar de weg oversteken en langs het hunebed van Havelte over de heide naar Holtinge. Om tien minuten voor tien parkeer ik de fiets in de schuur. Wederom een 'laatbloeier' en in eerste instantie nog meer 'een boodschapje', maar uiteindelijk een fraaie fietstocht waarbij ik nóg meer heb geleerd over een omgeving waar ik nog niet de logica begreep. Ik mis het hoesje van mijn digitale camera en dus blijft die wederom thuis. Bram is ook al eens door Berghuizen komen fietsen en ik dank de foto aan hem (en Google).

vrijdag 18 juni 2021

Singles round-up: juni 8


De afgelopen dagen ben ik nauwelijks buiten geweest. Het wil gewoon niet en bovendien is het me té warm voor een activiteit. Ik ben woensdagavond naar de winkel geweest en daarna nog een klein stukje gefietst. Feitelijk hetzelfde als wat ik zaterdag heb gefietst. Donderdagavond min of meer hetzelfde. Het boodschapje in Steenwijk wordt aldoor uitgesteld. Ik ben eerst van plan om vandaag te gaan, maar verwacht tegelijk bezoek van DHL met een pakketje. Dan wil ik wel thuis zijn... Uiteindelijk krijg ik bericht dat het tussen vijf en half zeven wordt bezorgd. Dat is al een teleurstelling omdat ik voor niets ben thuis gebleven tot vijf uur. Als de bezorger om kwart voor zeven nog niet aan de deur is geweest, word ik ongedurig. Ik besluit de groene brievenbus leeg te halen en... daar zit het pakketje in! Ik had dus helemaal niet thuis hoeven blijven. Nu zou ik morgen wel even naar Steenwijk willen want de coils zijn op en bovendien is het glaasje van één van de dampers stuk. Ik ben al een hele tijd niet bij de kringloop in Tuk geweest, maar verwacht daar niet zoveel te vinden. Ik draai nu nog even met de oude naalden want ik heb geen goede ervaringen met het wisselen van naalden vóór shows. Daar kan ik beter volgende week even voor gaan zitten. Nu de resterende negen singles van Mark.

* New York City- Quick, Fast, In A Hurry (UK, Polydor, 1973)
Dit is dezelfde groep als van 'I'm Doing Fine Now' op het RCA-label. 'Quick' is in Amerika blijkbaar uitgebracht op Chelsea en krijgt in Engeland dus een distributie als een Polydor. Bell en Creed zijn verantwoordelijk voor lekkere Philly-soul en dit is geen uitzondering op de regel. Een fraaie 'double-sider' want ook 'Reach Out' op de keerzijde is de moeite waard. De a-kant klinkt echter meer als een hit en geef ik ook de meeste kans van slagen in 'Do The 45'.

* Lou Pride- Phoney People (US, Gemco, 1973?)
De man van de Northern Soul-hit 'I'm Com'un Home In The Morn'un'. Het is niet bekend wanneer deze single precies is verschenen, wel staat het op een cd met alle opnames die hij van 1970 tot en met 1973 in Memphis en El Paso heeft gemaakt. Ik ga dus uit van 1973 als jaar voor 'Phoney People'. Eigenlijk adverteert Mark met de ballade-kant, maar ik reserveer de plaat voor 'Phoney People'. Dat ademt Memphis met het specifieke geluid van de drums en de blazers. Het koortje in het refrein en het handgeklap in tamboerijn in de coupletjes maken dit kantje tot een waar zuidelijk feestje. Niet te vergelijken met 'I'm Com'un Home In The Morn'un', maar wel erg smakelijk. De keerzijde heet 'We're Only Fooling Ourselves'. Dat bevalt me nu beter dan bij de eerste luisterbeurt. Ik kan opnieuw spreken van een 'double-sider'.

* Carl Sims- House Of Love (US, Paula, 1993)
In deze laatste aflevering gaan we nog even flink de moderne kant op! Ik ben er nog steeds niet over uit bij 'Recipe For Peace' van Bobby Patterson of deze in 1985 of 1992 is uitgebracht. Nu ik deze van Carl Sims bekijk, vermoed ik dat 1992 wel eens correct kan zijn. Het nostalgische roze Paula-label, onderdeel van Jewel, maakt dat je automatisch jaren zestig of zeventig verwacht. Dit plaatje van Carl Sims is echter helemaal nieuw in 1993. Het heeft wel een 'old school'-benadering en zou qua nummer uit de jaren zeventig en qua productie ook uit 1986 kunnen stammen. Volgende week gaat een nieuwe release op de post en dat is feitelijk een opname uit 1996. De collectie jaren tachtig groeit als kool en nu ben ik klaar om de laatste ontbrekende periode in mijn koffers op te vullen. 'You Keep Me Dreaming' op de keerzijde klinkt een stuk moderner dan 'House Of Love', maar nog altijd niet de muziek die je doorgaans op de radio hoort. Interessant plaatje!

* Stage IV- Just Another Guy (US, Millie, 1971)
Ik sta erom bekend dat ik met sommige dingen eindeloos kan dralen. Als ik dan wil toehappen, ben ik steevast te laat. Op 'Five A Day' moet je soms snel schakelen en dat is het geval als Mark deze van Stage IV aanbiedt. Een vorstelijke prijs maar de eerste klanken zijn meteen overtuigend en ik moet snel typen. Vervolgens krijg ik allemaal duimpjes omhoog van de 'grote' dj's en verzamelaars in de groep en weet ik dat ik goed heb gegokt. Dit is grootse crossover van de bovenste plank, zo'n plaatje waarbij ik anders zou vermoeden dat het honderden, zo niet duizenden, euro's zou moeten kosten. Gewoon onweerstaanbaar dit! 'Our World' op de keerzijde is minder ingetogen en waarschuwt ons voor het einde van de planeet. Ik had de plaat genoteerd als '1968', maar dit is té 'Ball Of Confusion' om uit 1968 te komen. Nog even nagekeken op 45cat en het is inderdaad uit 1971. 'Just Another Guy' blijft voor mij dé kant.

* The Staple Singers- Hold On To Your Dream (US, 20th Century Fox, 1981)
Vanmiddag heb ik nóg een jaren tachtig-single van The Staple Singers gereserveerd bij Mark en ook hiervan denk ik dat het over een paar weken in Uffelte zal zijn. Bij de volgende bestelling zitten ook platen waarmee ik geen maanden kan wachten. 'Hold On To Your Dream' wordt als een 'builder' beschreven en dan heb je meteen mijn aandacht. Komt ook nog eens bij dat je me altijd kan wekken voor de stem van Mavis Staples. Hoewel het geloof altijd zal blijven en ze niet opeens de tegengestelde boodschap vertolken, is het tekstueel meer maatschappij-gerelateerd en de algemene 'hoop' van vasthouden aan je dromen. Het is een jaren tachtig-productie en dus overdadige synthesizers, maar het levert een sfeerrijk geheel op. Desondanks niet echt de beloofde 'builder'. 'Cold And Windy Night' op de flip is zo mogelijk nog mooier gearrangeerd en opnieuw weer die stem van Mavis. De enige vrouw die me ooit weer eens terug in de kerk krijgt.

* The Sweethearts- You're Wearing Me Out (UK, Streetwave, 1985)
De jaren tachtig zijn de nieuwe jaren zestig aan het worden voor mij. Natuurlijk is op soul-gebied een hoop reut uitgebracht in het decennium, maar er valt zoveel te ontdekken. Daarbij kijk ik dan vooral naar de 'indie'-platen en het liefst zo 'lo-fi' mogelijk. The Sweethearts klinkt gewoon als een hit, punt uit. James en Butch Ingram zijn verantwoordelijk voor deze standaard-jaren tachtig-productie, maar... net als bij de jaren zestig en zeventig vergeten de 'big shot dj's' wel eens dat je ook gewoon nog plezier mag hebben op de dansvloer. Mark begrijpt dat en ik val dus als een blok voor dit aanstekelijke nummer. Niet essentieel maar wel leuk als je het voor weinig op de kop kan tikken.

* Jimmy Taylor- Jealousy (US, RSP, 1996?)
De catalogus van RSP is een zootje en de laatste single-met-jaartal is van 1994. Als er dan toch iets van volgorde in moet zitten, schat ik deze van Taylor op 1996. Volgens mij wordt dat jaartal ook genoemd in een Youtube-clip. Jimmy Taylor heeft in de vroege jaren negentig een groep met de naam The Jimmy Taylor Experience, maar 'Jealousy' wordt genoteerd als een solo-plaat. De bassdrum klinkt dermate mechanisch dat ik het in de midden jaren negentig plaats. Toch heeft 'Jealousy' een oude ziel en zou met organische drums misschien als een Stax-hit uit de vroege jaren zeventig kunnen klinken. Op de keerzijde staat de instrumentale versie, maar wie heeft het verlangen om de lelijke elektronische drums beter te beluisteren?

* Ultra-High Frequency- We're On The Right Track (US, Wand, 1973)
De stoomlocomotief is maar weer eens uit de remise gehaald voor het intro van deze plaat en bovendien weten ze de stoomfluit op een fraaie manier in te passen. Als de trein eenmaal goed op gang is, is het heerlijke Phillysoul in dezelfde hoek als New York City. Wie het fraaie arrangement nog eens beter wil beluisteren: De b-kant is instrumentaal.

* Bill Williams- Knock Out Your Half Steppin' (US, Jump Off, 1973?)
Wederom een vraagteken. Het Jump Off-label heeft in 1973 eveneens een single van Vee Gees uitgebracht (nee, geen tikfout, niet de gebroeders Gibb) zonder een catalogusnummer en met exact hetzelfde label. De maatschappij is actief in de eerste helft van de jaren zeventig en dus zou dit kunnen kloppen. Het klinkt als een funky Stax-opname van Joe Tex van omstreeks 1970 maar dan een stuk obscuurder en nog niet ontdekt door de massa. Ik voel aan alles dat deze plaat nog zijn hoogtepunt moet bereiken en ik help het graag een handje!